Τιμή στη γυναίκα του αρχι. Αθανασίου Σιαμάκη

Μυροφόρων Μρ 15,43-16,8

Την Παρασκευή στις 3 το απόγευμα ο Ιησούς εξέπνευσε πάνω στο σταυρό, και γύρω στις 6 είχε τοποθετηθεί το σώμα του στον τάφο. Πέρασε και το Σάββατο, η τελευταία και επίσημη ημέρα του πάσχα των Ιουδαίων. Αλλ’ αυτή τη φορά η γιορτή τους επισκιάστηκε, παρέλυσε. Στα Ιεροσόλυμα ως είδηση κυριάρχησε η σταύρωση του Χριστού. Την άλλη μέρα, πρώτη μετά το Σάββατο, οι γυναίκες πηγαίνουν στον τάφο για τα τριήμερα. Η ανατολή του ηλίου θα τις βρει εκεί. Σκοπός τους ν’ αλείψουν το σώμα του νεκρού, για να μη μυρίζει... Η ανθρώπινη θλίψη των γυναικών και η νεκρική πράξη τους δείχνουν λησμοσύνη στην υπόσχεση του Ιησού, ότι την τρίτη ημέρα θ’ αναστηθεί. Είχαν πιστέψει κι αυτές όπως και οι μαθηταί, ότι η υπόθεση Ιησούς έλαβε τέλος. Διαψεύστηκαν όμως.

Φτάνουν στο μνήμα. Την τελευταία στιγμή θυμούνται τη βαρειά πέτρα, αλλά παραδόξως βλέπουν την πόρτα του μνήματος ανοιχτή. Το μυαλό τους πηγαίνει αυτομάτως σε ιεροσυλία· όχι σε ανάσταση. Μπαίνουν στον τάφο, για να διαπιστώσουν, κατά τη γνώμη τους, τυμβωρυχία, αλλά, πριν καλά-καλά να συνειδητοποιήσουν το πράγμα, καταλαμβάνονται από άλλη απρόσμενη ευχάριστη έκπληξη. 

Βλέπουν ένα νεαρό, που μόλις είχε ρίξει κάτω τη βαρειά πέτρα του τάφου, να κάθεται στα δεξιά. Από το κατάλευκο ντύσιμο και το αστραφτερό πρόσωπο καταλαβαίνουν ότι έχουν μπροστά τους ουράνιο επισκέπτη.

Ο άγγελος διαισθάνεται το φόβο τους και τις καθησυχάζει. Μη φοβάστε, τις λέει· το σταυρωμένο Ιησού ζητάτε;  Ευχαρίστως σας πληροφορώ ότι αναστήθηκε και δεν είναι εδώ. Νά, άδειο είναι το μέρος του τάφου όπου είχαν βάλει το σώμα του. Θυμηθείτε ότι σας είχε πει ότι θα παραδοθεί στα χέρια των αμαρτωλών ανθρώπων, θα σταυρωθεί και την τρίτη ημέρα θ’ αναστηθεί. Και θυμήθηκαν τα λόγια του. 

Και συνεχίζει ο άγγελος· Πηγαίνετε τώρα να πείτε στους μαθητάς του, και στον Πέτρο, ότι θα πάει στη Γαλιλαία νωρίτερα απ’ αυτούς, κι εκεί θα τον δουν, όπως τους είχε πει πριν να σταυρωθεί. Μνημονεύει ονομαστικώς τον Πέτρο, γιατί σίγουρα το χρειαζόταν. Μετά την άτυχη εκείνη άρνηση είχε την αίσθηση της διαγραφής. Ο Χριστός όμως είδε τα δάκρυά του, τον συγχώρησε κιόλας, και δεν τον ξεχωρίζει τώρα από τους άλλους. Διπλή χαρά. Ανάσταση-συγχώρηση.

Οι γυναίκες κατά τον ευαγγελιστή Μάρκο ήταν η Μαγδαληνή Μαρία, η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και του Ιωάννου, και η Σαλώμη. Παρ’ όλο που είδαν άγγελο να τις εξηγεί τα γεγονότα και να τις επιφορτίζει με παραγγελίες του αναστάντος, οι γυναίκες μουδιασμένες από ανάμικτα αισθήματα φόβου εκπλήξεως και χαράς, σε πρώτη κίνηση δεν είπαν σε κανέναν τίποτε. Ο αναστάς όμως παραβλέπει την αδράνειά τους, και την ίδια πρωϊνή ώρα κάνει και άλλες απανωτές εμφανίσεις στις ίδιες αλλά και σε άλλες γυναίκες, και ανανεώνει την εντολή του. 

Ξαναεμφανίζεται πρώτα στη Μαρία τη Μαγδαληνή, η οποία μεταδίδει αμέσως την είδηση στους μαθητάς, που πενθούσαν και έκλαιγαν για το θάνατο του διδασκάλου τους. Ο ευαγγελιστής Ματθαίος μας λέει πως στη δεύτερη αυτή εμφάνιση στη Μαγδαληνή Μαρία ήταν μαζί της και η άλλη Μαρία, και ο αναστάς είπε και στις δύο το Χαίρετε. Εκείνες έπεσαν μπρούμυτα και κράτησαν τα πόδια του. Αυτή τη φορά δεν είπε Μη μου άπτου, όπως είχε πει την πρώτη.

Οι ιεροί ευαγγελισταί για τις πρώτες πέντε εμφανίσεις του αναστάντος, που έγιναν την ίδια μέρα, την πρώτη μετά το Σάββατο, αυτήν που τελικά επεκράτησε να λέγεται από τότε Κυριακή, παρ’ όλη την ανθρώπινη αδεξιότητά τους, μεταδίδουν στον αναγνώστη τον ευχάριστο αιφνιδιασμό και την ιερή ταραχή που ένιωθαν όσοι τον αντίκρυζαν.

Ο αναστάς καθιστά ταυτόχρονα πολλούς αυτόπτες και αυτήκοους μάρτυρες με τις εμφανίσεις του, θεμελιώνοντας την ιστορικότητα της αναστάσεώς του, η οποία, παρ’ όλη την αμφισβήτηση που θα συναντήσει στους μετέπειτα αιώνες, θ’ αποτελεί τον αρραγή και ακρογωνιαίο λίθο της εκκλησίας του.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρώτοι μάρτυρες της αναστάσεως είναι γυναίκες, ενδεικτικό της ίσης και αδιάκριτης και δικαίας τιμής που αποδίδει ο αναστάς στο ασθενές φύλο σε μια εποχή που η γυναίκα, ως γνωστόν, ήταν πεταμένη. (Βλ. και Ο Χριστός και η γυναίκα του Κώστα στις μελέτες).

πηγή

Μ. Δευτέρα (Κυριακή Βαΐων βράδυ) Η παραβολή των κακών γεωργών Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος Σιαμάκης

Ο Ιησούς Χριστός εν όψει του σταυρικού θανάτου του ελέγχει την κακότητα της άρχουσας θρησκευτικής τάξεως των Ιουδαίων (αρχιερέων και γραμματέων) με την καυστική παραβολή των κακών γεωργών.

Ένας νοικοκύρης (= ο Θεός), λέει στην παραβολή, φύτεψε αμπέλι (= τον Ισραήλ) και έβαλε γύρω περίφραξη (= το νόμο) και άνοιξε στο βράχο πατητήρι (= θυσιαστήριο) και έκτισε πύργο (= το ναό του Σολομώντος) και το εμπιστεύθηκε σε γεωργούς (στους αρχιερείς και στους άρχοντας, για να κυβερνούν το λαό του και τον καθοδηγούν κατά το θέλημά του) και έφυγε (= τους άφησε ελεύθερους).

Όταν πλησίασε ο καιρός της καρποφορίας, ο Θεός έστειλε τους δούλους του (= τους προφήτες) προς τους αρχιερείς να πάρει τους καρπούς του (= τα καλά έργα τους). Αλλ’ εκείνοι τους έπιασαν και άλλον μεν έδειραν, άλλον σκότωσαν, άλλον λιθοβόλησαν.

Οι άξιοι τιμωρίας τιμωρούν τους αθώους. Οι άξιοι καταδίκης γίνονται δικασταί. Ανατροπή της τάξεως. Επανάσταση. Ανταρσία. Τον προφήτη Ιερεμία τον έρριξαν σε λάκκο γεμάτο ακαθαρσία. Το Μιχαΐα τον χτύπησε στη σιαγόνα ο Σεδεκίας. Το Ζαχαρία, γιο του Βαραχίου, τον φόνευσαν με λιθοβολισμό ανάμεσα στο ναό και στο θυσιαστήριο. Τον Ιωάννη το Βαπτιστή τον αποκεφάλισαν με μαχαίρι. Και ο μεν Θεός μακροθυμούσε και έστελνε και άλλους προφήτες περισσότερους από πριν, οι δε αρχιερείς αποθρασύνθηκαν και τους έκαναν κι εκείνους τα ίδια. Έτσι φάνηκε η μεγαλοψυχία του, φάνηκε και η κακουργία τους.

Τελευταίον στέλνει ο Θεός το Γιο του, σκεπτόμενος ότι ίσως θα τον ντραπούν. Όχι ότι δεν ήξερε τι θα τον κάνουν, αλλά λέει «ίσως», για να φανεί τι θα κάνουν. Ο Θεός ως παντογνώστης πρόβλεψε τη διαγωγή των κακών γεωργών, αλλά δεν δέσμευσε την ελευθερία τους να ενεργήσουν όπως ενήργησαν, αφού αυτοί δεν ήξεραν τις βουλές του. Λέγεται ότι, όταν ο λύκος δοκιμάσει αίμα ζώου, γίνεται ασυγκράτητος. Και αυτοί λοιπόν έγιναν λύκοι βαρείς που διψούσαν αίμα ανθρώπινο, αίμα δικαίων, και έφτασαν να ορμήσουν και εναντίον του Γιου του Θεού. «Εμπρός, είπαν, ας τον σκοτώσουμε, και ας του πάρουμε την κληρονομία».

Ο Ιησούς εδώ ζωγραφίζει το μέγεθος της κακότητος και της ζηλοτυπίας των αρχιερέων των ημερών του. Οι αρχιερείς και γραμματείς δεν τον άντεξαν άλλο· έβλεπαν κάθε μέρα να κερδίζει έδαφος, να τον υποδέχεται ο λαός με ενθουσιασμό, να παίρνει μαστίγιο και να διώχνει τους εμπόρους από το ναό, πλήττοντας τα οικονομικά τους συμφέροντα. Έως πότε, είπαν, θα τον ανεχόμαστε; 

Τον έπιασαν λοιπόν, τον έβγαλαν έξω από την πόλη και τον σκότωσαν, τον σταύρωσαν. Ο Ιωάννης χρυσόστομος τους ερωτά· Μα γιατί; τι μικρό ή μεγάλο έχετε να τον κατηγορήσετε; Επειδή σας τίμησε, και ενώ ήταν Θεός, έγινε άνθρωπος και έκανε για σας τα μύρια εκείνα θαύματα; Μήπως επειδή συγχωρούσε τ’ αμαρτήματα ή επειδή προσκαλούσε στη βασιλεία του;

Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Τίτος μπήκε με τις λεγεώνες του στα Ιεροσόλυμα σαν θεία δίκη και έκανε μια καταστροφή, που άλλη τέτοια δεν μαρτυρείται στην ιστορία του κόσμου. Ο Ιώσηπος αναφέρει ότι ο ναός κάηκε και καταστράφηκε εκ θεμελίων. Η πόλη οργώθηκε όπως το χωράφι, με το αλέτρι. Πάνω από ένα εκατομμύριο Ιουδαίοι φονεύτηκαν ή πουλήθηκαν σαν δούλοι στη Ρώμη και στην Αλεξάνδρεια. Και όσοι γλίτωσαν το μαχαίρι, έφυγαν στα πέρατα του κόσμου, μακριά από το ναό τους, την πατρίδα τους, τους τάφους των συγγενών τους.

Είχαν πει· «Το αίμα αυτού να πέσει πάνω μας και στα παιδιά μας». Και έπεσε. Και δεν έμεινε τίποτε όρθιο. Ούτε λίθος επί λίθου. Και αυτά στην εδώ ζωή. Στη μετά θάνατον αναμένονται τα χειρότερα.

«Και τον αμπελώνα», λέει στην παραβολή ο Κύριος, «εκδώσεται άλλοις γεωργοίς». Και αυτή η λεπτομέρεια της παραβολής επαληθεύτηκε. Ο αμπελώνας του Θεού δεν χάθηκε με την έκπτωση του ισραηλιτικού ιερατείου· δόθηκε στην Εκκλησία. Και πρέπει η ηγεσία της και τα μέλη της ν’ αποδώσουν καρπούς αγαθούς. Αν δεν αποδώσουν, θα δώσουν λόγο κατά τη δευτέρα παρουσία, και η τιμωρία θα είναι σκληρότερη από την καταστροφή των Ιεροσολύμων.

Πάντως ανεξαρτήτως από την κατά περιόδους τόπους και πρόσωπα ακαρπία της εκκλησίας, τους καρπούς της πίστεως, των αγαθών έργων της και του μαρτυρικού αίματός της η Εκκλησία αντιπρόσφερε και αντιπροσφέρει στον πάντων αγίων αγιότατον Θεόν με τους εκλεκτούς της, αναμένοντας το στεφάνι της δόξης. 


Αθανάσιος Γ. Σιαμάκης, αρχιμανδρίτης

Λόγος και σημείο του αρχιμ. Αθανασίου Σιαμάκη

Β΄ Κυρ Νηστειών (Παραλυτκού)

Λόγος και σημείο

του αρχιμ. Αθανασίου Σιαμάκη

Οι ιεροί ευαγγελισταί στα Ευαγγέλια συνήθως εξιστορούν τα λόγια του Κυρίου καθώς και τα θαύματα ή σημεία ή τέρατα, όπως λέγονται, που έκανε.

Τα θαύματα πιστοποιούν τη θεία δύναμη του λόγου του.

Η δύναμη του λόγου του είναι που τα πραγματοποιεί.

Λόγια και σημεία μαζί κατέπλητταν τους ανθρώπους και τους οδηγούσαν στην πίστη στη μετάνοια στη σωτηρία.

Την κατάπληξι του λαού συναντούμε και στο ευαγγέλιο της Β΄ κυριακής των νηστειών.

Στην Καπερναούμ, την πρωτεύουσα της Γαλιλαίας, ο Χριστός μπαίνει στο σπίτι κάποιου γνωστού του.

Από τη λίγη μέχρι τώρα δημόσια ζωή του ο Χριστός είχε γίνει ευρύτερα γνωστός και η παρουσία του ήδη μαγνήτιζε τα πλήθη.

Έτσι ο κόσμος κατέκλυσε ασφυκτικά τον αύλιο χώρο και το σπίτι, όπου βρισκόταν την ημέρα εκείνη.

«Βελόνα δεν έπεφτε» που λέει ο λόγος.

Κι αφού ο λαός διψούσε, ο Κύριος, που άλλοτε είπε «ο διψών ερχέσθω πρός με και πινέτω», δεν μπορούσε να τους αφήσει διψασμένους.

Από κάποιο εμφανές σημείο του σπιτιού άνοιξε τις «κάνουλες» και «ελάλει αυτοίς τον λόγον».

Και αν ο ευαγγελιστής Μάρκος δεν μας διέσωσε την ομιλία του Κυρίου, πάντως είναι περισσότερο από βέβαιο ότι και σ’ αυτήν ο Κύριος έλεγε άκρως ενδιαφέροντα πράγματα, κι ο κόσμος παρακολουθούσε με αδιάπτωτη προσοχή.

Το λόγο στη συγκεκριμένη αφήγηση, διαδέχεται η εικόνα, ο διάλογος, το σημείο, η έκσταση.

Ας τα παρακολουθήσουμε.

Τέσσερις άντρες σηκώνουν στα χέρια τους έναν παράλυτο μαζί με το κρεβάτι του και τον κατεβάζουν μπροστά στο θείο διδάσκαλο.

Το κατέβασμα έγινε από τη στέγη με σχοινιά, όπως γίνεται σήμερα το κατέβασμα των νεκρών στον τάφο.

Αλλά γιατί όλος αυτός ο κόπος;

Διότι ο κόσμος που άκουγαν την ομιλία του Κυρίου είχαν προσκολληθεί τόσο στο στόμα του, όσο δεν προσκολλώνται ούτε τα βυζανιάρικα στο μαστό της μάνας τους. 

Είχαν δημιουργήσει αδιαπέραστο τείχος, που δεν μπορούσαν οι μεταφορείς να το διασχίσουν με το κρεβάτι στα χέρια τους.

Αλλ’ η πεποίθηση του ασθενούς και των φορέων του ότι θα λάβει την υγεία, τους έκανε επινοητικούς και βρήκαν άλλο δρόμο.

Αφαίρεσαν δύο-τρεις μεγάλες λίθινες της στέγης, και τον κατέβασαν.

Όλοι τώρα βλέπουν και συγκινούνται, μα πιο πολύ ο Κύριος.

Μόνο ο παράλυτος φαινόταν εναγώνιος, διότι δεν ήξερε αν ο Κύριος θα τον δεχθεί με τόσο βεβαρημένο και ένοχο παρελθόν.

Γρήγορα όμως η αγωνία του λύνεται και μεταστρέφεται σε χαρά, όταν ακούει τον Κύριο να του λέει τρυφερά·

Παιδί μου, σου συγχωρούνται από μένα οι αμαρτίες σου, που προκάλεσαν την παραλυσία. Αυτή τη στιγμή κόβω τις ρίζες του κακού.

Οι άνθρωποι ακούν τα σπλαχνικά λόγια του Κυρίου και χαίρουν.

Εξαίρεση αποτελούν οι Γραμματείς, που μέσα τους αμφισβήτησαν την αρμοδιότητα του Χριστού να συγχωρεί αμαρτίες, αφού, κατ’ αυτούς, την αποκλειστική αρμοδιότητα του Θεού δεν επιτρέπεται να τη σφετεριστεί κανένας.

Κάθε σφετεριστής, όπως αυτή τη στιγμή, κατά τη γνώμη τους, ο Ιησούς, διαπράττει βλασφημία κατά του Θεού.

Στην πραγματικότητα βέβαια το ασυγχώρητο αμάρτημα κατά του Αγίου Πνεύματος το διέπρατταν αυτοί, επιμένοντας ν’ αμφισβητούν τη δύναμη του Χριστού, ενώ ο Κύριος τους είχε δώσει πολλές φορές δείγματα της θείας δυνάμεώς του με τον αυθεντικό λόγο του και τα καταπληκτικά σημεία του.

Η αντίδραση των γραμματέων δεν έγινε αισθητή από το λαό, διότι έγινε μέσα στη σκέψη τους, κι όχι φωναχτά ή ψιθυριστά.

Μόνο ο καρδιογνώστης διάβασε τη σκέψη τους και αντέδρασε αποδεικτικά, όχι εξουσιαστικά ή ταπεινωτικά.

Τους λέει·

Εσείς με αμφισβητείτε, αλλ’ εγώ σας ερωτώ·

Τί είναι πιο εύκολο;

Να πω στον παράλυτο Σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου ή να πω, Πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα;

Σα να τους έλεγε·

Μπορώ να τα κάνω και τα δυο.

Ποιό διαλέγετε εσείς;

Προφανώς διαλέγετε το δεύτερο, που φαίνεται, ενώ το πρώτο δεν φαίνεται, γι’ αυτό θα κάνω αυτό που φαίνεται.

Και ευθύς δίνει εντολή στον παράλυτο· Σήκω επάνω, πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου.

Στην παντοκρατορική φωνή αυτοστιγμί σηκώνεται ο παράλυτος και εκτελεί την εντολή του ευεργέτου του.

Οι άνθρωποι είχαν σαλέψει (= εξίσταντο) και έλεγαν·

Ποτέ δεν είδαμε τέτοιο πράγμα.

Μοναδικός ο Κύριος στην ιστορία του κόσμου.

Μόνο σε ένα περιστατικό, το εξετασθέν, παρουσιάζεται να διδάσκει, να συγχωρεί αμαρτίες, να ελέγχει τις σκέψεις των γραμματέων, να θεραπεύει παραλυσία ακαριαίως, να προκαλεί έκρηξη θαυμασμού.

«Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον από του νυν και έως του αιώνος».

πηγή

Συγχώρηση, νηστεία, θησαυρισμός του αρχιμ. Αθανασίου Σιαμάκη

Τυρινής, Μθ 6,14-21

Συγχώρηση, νηστεία, θησαυρισμός

του αρχιμ. Αθανασίου Σιαμάκη

Για τρία πράγματα μιλάει ο Κύριος στο ευαγγέλιο της Τυρινής, τη συγχώρηση τη νηστεία και το θησαυρισμό.

Παρεξηγημένα και τα τρία και τότε και τώρα, τα διορθώνει.

Δεν τ’ απορρίπτει, ούτε τα υπερτιμά.

Υποδεικνύει πως πρέπει να γίνονται, για να έχουν αξία για τον άνθρωπο που τα κάνει, και για το Θεό.

Αν δεν γίνονται σωστά, ο Θεός τα σιχαίνεται κι ο Χριστιανός παγιδεύεται στην υπερηφάνεια, εκδήλωμα σατανικό.

Πρώτα για τη συγχώρηση.

Ο ουράνιος Πατέρας, λέει ο Κύριος, σας συγχωρεί, όταν κι εσείς συγχωρείτε αυτούς που σας αδίκησαν.

Αν δεν τους συγχωρήσετε, ούτε κι Εκείνος σας συγχωρεί.

Απλός αλλ’ ακαταμάχητος συλλογισμός.

Συγχωρείς;

Θα συγχωρηθείς.

Δεν συγχωρείς;

Δεν θα συγχωρηθείς.

Είδος με είδος.

Δεν λέει· Πληρώνεις; Θα συγχωρηθείς.

Δεν πληρώνεις; Δεν θα συγχωρηθείς.

Πόσο μακριά είναι η προτροπή αυτή του πάπα των παπικών από την προτροπή του Χριστού;

Και πόσο εύκολα μια άγια πράξη, το να συγχωρήσεις αυτόν που σε αδίκησε, μετατρέπεται σε συναλλαγή και χρηματιστήριο!

Επειδή το να συγχωρούμε είναι βασικό πράγμα για την ευτυχία μας και για την απόκτηση της αιώνιας ζωής, ο Κύριος μας το συνιστά πολλές φορές.

Στο Πάτερ ημών... μας προτρέπει να ζητούμε συγχώρηση από το Θεό για τ’ αμαρτήματά μας, αφού κι εμείς προηγουμένως συγχωρήσουμε όσους μας αδίκησαν (Και άφες ημίν ... ως και ημείς αφίεμεν).

Και στην παραβολή του οφειλέτου των μυρίων ταλάντων μας λέει πάλι, ότι ο βασιλιάς τιμώρησε σκληρά το δούλο του, που δεν χάρισε σε κάποιον 100 δηνάρια, ενώ εκείνος του είχε χαρίσει 10.000 τάλαντα, δηλαδή 25 τόνους χρυσάφι. (Ένα τάλαντο= 25,230 κιλά).

Υπενθυμίζεται ότι ο Χριστός δεν περιορίστηκε στα λόγια, αλλά μας έδωσε και το καλό παράδειγμα της συγχωρήσεως.

Συγχώρησε τους σταυρωτάς του, όταν αιμόφυρτος επάνω από το σταυρό παρακάλεσε τον Πατέρα του· 

Συγχώρησέ τους, Πατέρα, δεν ξέρουν τι κάνουν.

Στη συνέχεια ο Χριστός μιλάει για τη νηστεία.

Και αυτήν ο διάβολος την έχει στραβώσει.

Από άγια την έκανε αμαρτωλή.

Γι’ αυτό κι ο Χριστός δίνει οδηγίες για το πώς πρέπει να γίνεται η νηστεία, για να τη δεχθεί ο Θεός και ν’ αποβεί ωφέλιμη στον άνθρωπο.

Όταν νηστεύετε, είπε, δεν χρειάζεται να είστε σκυθρωποί, όπως οι υποκριταί φαρισαίοι.

Αυτοί για να φανούν ότι νηστεύουν, αφήνουν απεριποίητο το πρόσωπό τους.

Σας πληροφορώ λοιπόν ότι αυτοί πήραν το μισθό τους.

Εσύ όμως όταν νηστεύεις, περιποιήσου το κεφάλι σου και το πρόσωπό σου, για να μην φανείς στους ανθρώπους ότι νηστεύεις, αλλά στον ουράνιο Πατέρα σου.

Εκείνος βλέπει τη νηστεία που κάνεις κρυφά, και θα σου αποδώσει το μισθό σου φανερά, μπροστά σ’ όλους.

Η νηστεία που έκαναν, όπως την έκαναν, οι φαρισαίοι, ήταν μουχλιασμένη.

Βρομοκοπούσε υποκρισία, εγωκεντρισμό, επίδειξη, ανθρωπαρέσκεια, ψευτοευλάβεια, χωματίλα.

Πώς να τη δεχτεί ο Θεός;

Πώς να την αμείψει, αφού δεν την έκαναν για το Θεό;

Η νηστεία όμως που ζητεί ο Χριστός ωφελεί τον πιστό και σωματικά, γιατί αποτοξινώνει και εξυγιαίνει τον οργανισμό, και πνευματικά, γιατί ο άνθρωπος έχει μια μυστική χαρά ότι κάνει κάτι, ένα τόσο δα ελάχιστο για το Θεό από αγάπη.

Και φυσικά στο Χριστιανό που νηστεύει έτσι ο Θεός δίνει πολλές χάρες και ευλογίες.

Του δίνει τη δύναμη να νικάει τα πάθη του, ακόμη και δαιμόνια να εκδιώκει.

Του δίνει και καθαρή προσευχή, και συγκίνηση, και κατάνυξη, και αγιασμό, και βεβαιότητα για τη σωτηρία του.

Στο τέλος μιλάει ο Χριστός και για το ποιος είναι ο αληθινός θησαυρισμός.

Συνήθως οι άνθρωποι νομίζουν θησαυρούς το χρήμα, το χρυσάφι, το ασήμι, τα πολύτιμα πετράδια, και άλλα τέτοια γήινα, που σκουριάζουν ή κλέβονται ή σκουληκιάζουν ή χάνουν την αξία τους.

Πράγματα που όσο τα κατέχουν οι άνθρωποι, το μυαλό τους είναι αιχμαλωτισμένο σ’ αυτά.

Αν κλαπούν, κλαίνε και θρηνούν.

Από πλούσιοι γίνονται ξαφνικά φτωχοί.

Ο Χριστός όμως μας γνωρίζει κάποιους άλλους θησαυρούς, ουράνιους, πνευματικούς, που δεν κλέβονται, δεν σαπίζουν, δεν χάνουν την αξία τους ποτέ.

Και μας συνιστά να μαζεύουμε αυτούς τους θησαυρούς, και σ’ αυτούς να είναι προσκολλημένο το μυαλό μας.

Τέτοιοι θησαυροί είναι τα καλά έργα.

Έτσι με τα γήινα κάνεις υπεργήινα.

Ψωμίζεις, ποτίζεις, χορταίνεις, γιατρεύεις, φιλοξενείς, ντύνεις, στεγάζεις, αποφυλακίζεις, τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη.

Τα καλά αυτά έργα σε αμείβουν και εδώ, διότι σου χαρίζουν αληθινή χαρά, και στην άλλη ζωή, όπου ο Πατέρας θα σου χαρίσει τον άφθαρτο πλούτο της αιωνίου ζωής.

πηγή

Απόκρεων Μθ 25,31-46 Η Β΄ Παρουσία του Κυρίου του αρχιμ. Αθανασίου Σιαμάκη

πηγή

Απόκρεων Μθ 25,31-46

Η Β΄ Παρουσία του Κυρίου

του αρχιμ. Αθανσίου Σιαμάκη

Ταράζει τον «ύπνο» των ανθρώπων η θύμηση της β΄παρουσίας του Κυρίου. Γίνεται ενοχλητική και προκαλεί αγωνία, αλλ’ αυτό δεν μειώνει τη βεβαιότητα του ερχομού της. Εκείνο το «Όταν έλθη...», δεν αφήνει περιθώρια για ψευδαισθήσεις. Την κάνει παραπάνω από βέβαιη, και ουσιαστικά δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο. Εύκαιρο για κάποια ψηλάφηση του θέματος.

1.Πότε θα έρθει; Κανένας δεν το ξέρει· ούτε οι άγγελοι. Ο Θεός κρατάει το μυστικό αυτό κλειδωμένο και απόρρητο. Μας προειδοποιεί όμως να είμαστε έτοιμοι, διότι θα έρθει την ώρα που δεν τον περιμένουμε . Μας δίνει και προγνωστικά, για να μην πουν κάποιοι ότι είναι αυθαίρετος. Διαβάστε Μθ 24,1-44· 25,1-46. Ιω 5,43-44. Ρω 11,25-26. Β΄Θε 2,1-12. Α΄Θε 4,13-18. Β΄Πε 3,4· 13. Απ 13,4-18. Εδώ θ’ αναφερθεί το περιεχόμενο των χωρίων αυτών όσο γίνεται πιο απλά και συνοπτικά.

2. Το ευαγγέλιο θα κηρυχθεί σ’ όλο τον κόσμο. Θα συγκρουσθεί στήθος με στήθος με τις ψευτοθρησκείες και ψευτοφιλοσοφίες του κόσμου, και θα τραβήξει κοντά του ανθρώπους όλων των φυλών και των χρωμάτων.

3. Θ’ ακολουθήσει η επιστροφή του Ισραήλ. Πρώτο πήρε την κλήση, αλλά τελευταίο θα προσέλθει στη μετάνοια.

4. Θ’ ακολουθήσει η μεγάλη αποστασία. Η πνευματική κατίσχυση της εκκλησίας θα προκαλέσει την αντίδραση των δυνάμεων του σκότους. Η τελευταία φάση της μάχης θα χαρακτηριστεί για τη σκληρότητά της. Το κακό θα βάλει τα δυνατά του. Η επιστήμη θα κηρυχθεί υπέρ της αθεΐας. Οι τέχνες θα υπηρετούν την ασέβεια. Τα σχολεία θα μεταβληθούν σε φυτώρια απιστίας. Τα βιβλία θα διδάσκουν το ψέμα. Οι λαοί θα μιλούν τη γλώσσα της αλαζονείας. Οι ηγέτες θα υπηρετούν τη βία, την αμαρτία, την πλεονεξία, την αρπαγή. Τα κόμματα θα παίζουν το θέατρο του παραλόγου. Οι εφημερίδες θα εκτοξεύουν το δηλητήριο της αθεΐας και της διαφθοράς. Τα ραδιόφωνα θα εκπέμπουν την ειρωνεία. Η τηλεόραση θα χύνει τα λύματα του ηθικού βορβόρου στα σαλόνια των σπιτιών. Η γυναίκα θα φτύσει το χαλινάρι της σεμνότητος, θ’ αποθρασυνθεί, θ’ απογυμνωθεί, και θα γίνει δαυλός που θα υποκαίει τις σαρκικές ορέξεις, καίγοντας και καιόμενη. Κανένας δεν θα ξέρει ποια παιδιά είναι ποιων γονέων. Οι αιμομιξίες θα φτάσουν στο έπακρο. Το παγόβουνο του μίσους και του ατομισμού θα συντρίψει το σκάφος της κοινωνίας.

Ο Χριστιανισμός θα μπει στο μουσείο της αρχαιολογίας. Η αγάπη θα συναντάται μόνο στα λεξικά. Η κτηνωδία θα βαδίζει ντυμένη με χρυσοποίκιλτα στολίδια. Οι πιστοί θα περάσουν στη δυσμένεια και στον κατατρεγμό. Διωκόμενοι θα καταφεύγουν στις σπηλιές της γης. Ψευτοπροφήτες ψευτοδιδάσκαλοι και ψευτοαρχιερείς, φέροντας το χάραγμα του θηρίου της Αποκαλύψεως, θα κάνουν σημεία και τέρατα και θ’ αποπλανούν τους αδαείς και αστήρικτους. Θα διαλαλούν ότι δεν υπάρχει αμαρτία αίρεση και πλάνη, αλλ’ όλα θα είναι ευπρόσδεκτα. Το κακό σε ασύμμετρη υπεροχή θα ογκώνεται κατά των ανθρώπων του Θεού, και, βρίσκοντας την ενσάρκωσή του στον θεοποιημένο αντίχριστο, στον αντιπρόσωπο του διαβόλου, θα οξύνει το διωγμό κατά των Χριστιανών, απαιτώντας αναγνώριση και προσκύνηση από όλους. Κάποιοι εμπαίκτες θα ειρωνεύονται λέγοντας· «Που είναι η Δευτέρα παρουσία του Κυρίου; γιατί δεν έγινε ακόμη; Η κατάσταση παραμένει η ίδια όπως παλιά. Τώρα έχει φτάσει στο απροχώρητο». Τότε θα κλονιστούν ακόμη και οι εκλεκτοί.

5. Την ώρα εκείνη της μέγιστης διογκώσεως του κακού, κατά την οποία ο άνθρωπος της απωλείας, ο αντίχριστος, τσαλαπατώντας χορεύοντας και ασελγώντας θα φαίνεται θρονιασμένος στο ναό του Θεού· την ώρα εκείνη που η εκκλησία του Χριστού θα φαίνεται ανεπανόρθωτα ηττημένη και εξαφανισμένη από το πρόσωπο της γης· την ώρα εκείνη που σεισμοί καταποντισμοί πείνα και επιδημίες θ’ απλώνουν τα θανατηφόρα πλοκάμια τους, και το σκοτείνιασμα του ήλιου, το πέσιμο των άστρων, το αποσάλεμα των δυνάμεων του ουρανού, η αλλαγή του σχήματος του κόσμου θα συνοδεύουν πένθιμα στον τάφο του τον κόσμο, εκείνη ακριβώς τη στιγμή σαν αστραπή θα λάμπει απ’ άκρου σ’ άκρο ο σταυρός, ανοίγοντας το δρόμο στον ερχόμενο Κριτή. Τότε «όλες οι φυλές των ανθρώπων θα θρηνήσουν και θα δουν τον Υιό του Ανθρώπου να έρχεται πάνω στα σύννεφα με δύναμη και λάμψη πολλή».

6. Τότε σε χρόνο ριπής οφθαλμού (= ανοιγοκλεισίματος των βλεφάρων) ο Κριτής θ’ αποδώσει δικαιοσύνη σ’ όλους (εις πάντα τα έθνη),πιστούς και απίστους (= πρόβατα και ερίφια), λέγοντας στους μεν «Ελάτε οι ευλογημένοι από τον πατέρα μου, κληρονομείστε τη βασιλεία που είναι έτοιμη για σας από τότε που θεμελιώθηκε ο κόσμος... Διότι δείξατε αγάπη και συμπόνια στους πεινασμένους, διψασμένους, ξένους, γυμνούς, αρρώστους, φυλακισμένους, που πίσω απ’ αυτούς ήμουν εγώ ο ίδιος», και στους άλλους· «Εσείς που τα κακά έργα σας σας έκαναν άξιους κατάρας, φύγετε μακριά από μέναστην αιώνια φωτιά, που έχει ετοιμαστεί για το διάβολο και τους αγγέλους του... Γιατί δείξατε ασπλαγχνία και σκληρότητα στους παραπάνω αδυνάτους, που πίσω απ’ αυτούς ήμουν εγώ».

Αδελφοί, ας σπεύσουμε να εξευμενίσουμε τον Κριτή με πίστη μετάνοια και έργα αγάπης, λόγω οικειώσεως του Χριστού, για να μην αναγκαστούμε να τον αναγνωρίσουμε, λόγω κατακρίσεως από το Χριστό. Τότε θα είναι αργά.

Α σ ω τ ί α του αρχιμ. Αθανασίου Σιαμάκη

Λκ 15,11-32 Ασώτου

Α σ ω τ ί α

του αρχιμ. Αθανασίου Σιαμάκη

«Άσωτος» είναι ο σπάταλος, ο ακόλαστος, ο διεφθαρμένος, ο εξώλης. «Ασωτία» λέγεται ο βίος του ασώτου, η σπατάλη. «Ασωτεύω» είναι το ρήμα που σημαίνει ζω σαν άσωτος, κατασπαταλώ κάποιο αγαθό (χρήμα, υγεία, υπόληψη).

Αυτή τη λέξη χρησιμοποίησε ο Κύριος, για να χαρακτηρίσει τον τρόπο της ζωής του νέου της παραβολής, που, αφού πήρε το μερίδιο της πατρικής περιουσίας, έφυγε σε μακρινή περιοχή, και το σκόρπισε ζώντας ασώτως. Τα λεφτά όμως τέλειωσαν γρήγορα. Ήρθε και μια μεγάλη πείνα, κι ο νέος δεν είχε ούτε να φάει. Ανάλαβε τότε τη βοσκή γουρουνιών και προσπαθούσε να κορέσει την πείνα του με χαρούπια, που έτρωγαν τα γουρούνια. Από πλουσιόπαιδο κατάντησε ελεεινός χοιροβοσκός. Συμβολικά όλα αυτά, αλλά με εμπράγματο διδακτισμό.

Δεν θα αδικούσα τη σύγχρονη πραγματικότητα, αν έλεγα ότι τα χρόνια μας είναι κατ’ εξοχήν χρόνια ασωτίας. Όσα κι αν έχουν οι άνθρωποι σήμερα τα «τρώνε» στις αγορές, στην πολυτέλεια, στην πολυφαγία, στα καζίνο, στα άσκοπα ταξίδια, στα πολυτελή ξενοδοχεία, στα ακριβά τσιγάρα, στα πανάκριβα υφάσματα, στα δαπανηρά αυτοκίνητα, στην ακολασία, στα διαζύγια, και μένουν χρεωμένοι στις τράπεζες. Κάποιες κυρίες δεν μπορούν να κρατήσουν χρήμα στη τσάντα τους. Νιώθουν «φαγούρα». Πάνε στα πολυκαταστήματα και τ’ αποτελειώνουν σε λίγα λεφτά, αγοράζοντας άχρηστα πράγματα. Μέρες υπεραφθονίας και ασωτίας! Προφανώς το δυσάρεστο φαινόμενο της οικονομικής κρίσεως σήμερα έχει την εύλογη αιτία του.

Η στέρηση στη ζωή του ασώτου νέου της παραβολής έφερε κάτι το ευχάριστο, το σωτήριο. Την επιστροφή του στο πατέρα. Ήταν μια απόφαση ανάγκης, αλλά πάντως ειλικρινής. «Και δούλος να είμαι στον πατέρα μου», σκέφθηκε, «θα περνώ καλύτερα από την κόλαση αυτήν εδώ μακριά του». Ο πατέρας τον δέχτηκε με πολλή αγάπη, κι έκανε γλέντι υποδοχής για το χαμένο και νεκρό παιδί του.

Αξιολογώντας τα δεδομένα της παραβολής, μπορούμε να πούμε ότι το λάθος του νέου ήταν η απομάκρυνσή του από την κηδεμονία πια του πατέρα του. Ο μισόκαλος του την παρουσίαζε ανυπόφορη. Του φούντωνε τη φαντασία του. «Φύγε, θα είσαι ελεύθερος. Θα κάνεις τη ζωή σου όπως σου “γουστάρει”». Το περίεργο όμως ήταν ότι όλ’ αυτά έμοιαζαν με σαπουνόφουσκα. Ήταν τόσο φευγαλέα. Και το όνειρο ακόμη διαρκεί περισσότερο. Και αντί για χαρά, ο νέος βρήκε δυστυχία. Αντί για ελευθερία, βρέθηκε δεμένος στα πάθη του.

Και σήμερα σε πολλούς νέους έτσι φαίνεται ο Θεός. Σαν «μπαμπούλας», που απειλεί την προσωπική ελευθερία τους. Έτσι τους τον παρουσιάζουν. Αν είναι όμως δυνατόν ο Θεός, που δίνει την ελευθερία, ο ίδιος και να τους τη στερεί. Και φεύγουν οι νέοι και ψάχνουν για χαρά. Ούτε ν’ ακούσουν για Θεό, για ευαγγέλιο, για πίστη, για εγκράτεια, για μετάνοια. Κλείνουν τα μάτια και πέφτουν στην ακολασία, στην ασωτία, στους τεχνητούς παραδείσους, στη φυλακή, στην απελπισία, στο θάνατο. Γέμισε η κοινωνία από «φυγάδες».

Περιττό να λεχθεί βεβαίως ότι οι νέοι μας είναι τα θύματα μιας καλά οργανωμένης κοινωνικής απάτης, που παρουσιάζεται στα μάτια τους από την τεχνητή πραγματικότητα, την οθόνη, και τους ψιθύρους, για παράδεισος. Πρέπει να ομολογήσουμε ότι οι νέοι μας για τη μάχη της ζωής διαθέτουν μνήμη, φαντασία, οράματα, μέλλον, αντοχή, ευφυΐα, και άλλα πολλά. Δεν διαθέτουν όμως «έρμα», δηλαδή πείρα, που θα κρατήσει το σκάφος της ζωής τους όρθιο στις φουρτούνες. Στερημένοι πείρας, δείχνουν εμπιστοσύνη στους κράχτες των «παραδείσων» και παρασύρονται και ναυαγούν.

Ίσως να ευθύνονται λίγο μόνο οι νέοι μας, θα έλεγε κάποιος, και δεν θα είχε άδικο. Στο ότι θα μπορούσαν να δανείζονται πείρα από τους γονείς, για ν’ αποφεύγουν τους σκοπέλους. Και δεν το κάνουν. Αλλά και πάλι έχουν δίκαιο οι νέοι, διότι πολλά παιδιά θα το έκαναν πρόθυμα, αν οι γονείς τους παρέμεναν γονείς.Δυστυχώς όμως οι «γονείς» πρόλαβαν και διέλυσαν την οικογένειά τους και πότισαν τα παιδιά τους με το φαρμάκι της εγκαταλείψεως. Ύστερα πώς ν’ αποδοθεί ευθύνη στους νέους; πώς τα παιδιά μας να μην παραπαίουν, όταν οι ίδιοι οι απρόκοποι και ανεύθυνοι γονείς τους βάζουν τρικλοποδιά;

Εδώ είναι ένα λεπτό σημείο που θα μπορούσαν να προσέξουν οι νέοι μας. Αν ο πατέρας τους φάνηκε ανάξιος της αποστολής του, υπάρχει ο άλλος Πατέρας, ο Πανάγαθος, που είναι έτοιμος να δώσει χέρι βοηθείας. Παιδιά μου, ο Θεός σας αγαπάει και περιμένει να σας σφίξει στην αγκαλιά του. Μην παίρνετε αποφάσεις σε στιγμές δικαιολογημένης απελπισίας ή βρασμού. Σηκώστε το νου σας και παρακαλέστε τον. Είναι σίγουρο ότι κοντά του θα είστε ευτυχισμένοι· είναι σίγουρο ότι θα σας βγάλει στο ξέφωτο της ζωής, και αυτής και της άλλης, της αιώνιας.

πηγή

Ο υψών εαυτόν του αρχιμ. Αθανασίου Σιαμάκη

Λκ 18.10-14 Τελ-Φαρισ

Ο υψών εαυτόν

του αρχιμ. Αθανασίου Σιαμάκη

Ο Κύριος αγαπά τον ταπεινό άνθρωπο μαζί με τ’ αμαρτήματά του και τον βοηθάει να καθαριστεί και να σωθεί. Αλλά βδελύσσεται την υποκρισία, όταν τη συναντάει σε πρόσωπα, όπως εκείνα των ψευτοαγίων γραμματέων και φαρισαίων. Δείχνει αυτή του την αποστροφή ο Χριστός στην υποκρισία των ανθρώπων κυρίως αυτών, διότι αυτοί εμπαίζουν Θεό και ανθρώπους. Και τον εαυτό τους βέβαια πρωτίστως. Με την υποκριτική συμπεριφορά τους φτάνουν στο έσχατο σημείο να βλασφημούν ακόμη και κατά του αγίου Πνεύματος, απορρίπτοντας το σχέδιο της θείας οικονομίας και τον ίδιο τον Κύριο ως λυτρωτή (Μθ 12,31-32), πράγμα που συνιστά, όπως είπε άλλοτε, ασυγχώρητο αμάρτημα.

Οι άνθρωποι αυτοί, όπως εξιστορούν οι ιεροί ευαγγελισταί, όχι μόνο απέρριψαν τα έργα του Χριστού, που ήταν έργα του αγίου Πνεύματος ή έργα της μιας Θεότητος, αλλά και τα απέδωσαν στο διάβολο. Και δεν μετανόησαν γι’ αυτό. Επέμεναν μέχρι τέλους, σαν εκείνον, τον πατέρα τους, και πέθαναν αμετανόητοι. Σ’ αυτή την ομάδα ανθρώπων ανήκε και ο φαρισαίος της παραβολής.

Όσο όμως ο Κύριος αποστρέφεται τη φαρισαϊκή υποκρισία, τόσο αγαπά την ειλικρίνεια και τη ταπεινοφροσύνη του κάθε αμαρτωλού, που μετανοεί. Και σαν μοναδικός διδάσκαλος που λέει πολλά δι’ ολίγων, ζωγραφίζει με το χρωστήρα του πυκνού λόγου του τον υποκριτή και τον ειλικρινή, τον υπερήφανο και τον ταπεινό, στη γνωστή παραβολή του τελώνου και φαρισαίου σε 6 μόνο στίχους. Τους δύο χαρακτήρες τους παρουσιάζει δίπλα δίπλα, για να γίνει χτυπητή η αντίθεση. Τους εμφανίζει στο χώρο του ναού, κατά την ώρα της προσευχής, όπου, υποτίθεται, ο άνθρωπος είναι ιδιαίτερα ειλικρινής.

Κι όμως. Ο φαρισαίος, σύμφωνα με την παραβολή, στην ώρα της προσευχής του δεν είναι καθόλου ειλικρινής. Αντιθέτως είναι ψεύτης και καυχησιολόγος σε βαθμό που προκαλεί αηδία. Για να υψώσει τον εαυτό του, γκρεμίζει όλους τους ανθρώπους, χωρίς εξαίρεση. Δεν είμαι, λέει, όπως οι άλλοι, άρπαγας άδικος μοιχός. Δεν είμαι τελώνης, όπως αυτός εδώ, που είναι μπροστά μου, ο κλέφτης και βιαστής, βρυχήθηκε. Ας σημειωθεί ότι ο τελώνης, όπως λέει η παραβολή, μπήκε στο ναό εκείνη την ώρα για να προσευχηθεί, και δέχτηκε ο άνθρωπος απρόσμενα τα καταιγιστικά πυρά του φαρισαίου, χωρίς να του είχε δώσει την παραμικρή αφορμή.

Αλλ’ ο φαρισαίος , στην πραγματικότητα, δεν τα έλεγε για τον καρδιογνώστη· απλώς προσχηματιζόταν ότι τα έλεγε γι’ αυτόν. Διότι ήξερε ότι ο καρδιογνώστης δεν τον πίστευε· τα έλεγε προφανώς για να τ’ ακούσουν οι παριστάμενοι, και να τον θαυμάσουν. Πως όμως να τον θαυμάσουν και αυτοί, όταν αυτός την ώρα εκείνη τους κατηγορούσε όλους, και αυτούς ακόμη που στάθηκαν ν’ ακούσουν τη μεγάλαυχη προσευχή του, ως άρπαγαςάδικους μοιχούς; Τόσο είχε τυφλωθεί από τη «λάμψη» των αρετών του και από το αίσθημα της αυταρέσκειας και του αυτοθαυμασμού του, ο Νάρκισσος αυτός, ώστε δεν καταλάβαινε τη γκάφα του. Τα έλεγε ακόμη και για να πλήξει τον ταλαίπωρο τελώνη. Τι πάθος! Και πού φτάνει ο άνθρωπος, όταν θεοποιεί τον εαυτό του!

Κι αφού είπε τί δεν είναι, έρχεται τώρα να πει το τί είναι. Είμαι, Θεέ, λέει ο φαρισαίος, αυτό που δεν είναι οι άλλοι. Είμαι ο ξεχωριστός, ο σπουδαίος, ο δότης, ο δίκαιος, ο σώφρων, ο εγκρατής, ο προσευχόμενος. Είμαι ακόμη νηστευτής και φιλάνθρωπος. Λες και δεν ήξερε ο καρδιογνώστης τι βδέλυγμα ήταν, και επρόκειτο να το μάθει τώρα από τις καυχησιολογίες του. Νηστεύω δυο φορές την εβδομάδα, συνεχίζει, αν και ο νόμος μου ζητεί να νηστεύω μια φορά. Δίνω στους φτωχούς το ένα δέκατο των ετησίων εισοδημάτων μου. Το όλο καυχησιολόγο πνεύμα των λόγων του ήταν· Δεν μου χρειάζεται αναγνώριση από κανέναν, ούτε από σένα, Θεέ, ούτε από το Γιο σου. Αν έστειλες το Γιο σου, για να δικαιώσει τους αμαρτωλούς, σε πληροφορώ ότι εγώ δεν είμαι αμαρτωλός και δεν μου χρειάζεται δικαίωσή του, ούτε έχω ανάγκη από τις υπηρεσίες του, διότι εγώ έχω αυτοδικαιωθεί. Είμαι αυτοάγιος αυτοδίκαιος αυτοσεσωσμένος. Αυτά είπε περίπου στην «προσευχή» του ο φαρισαίος.

Για λόγους σαφηνείας πρέπει να σχολιαστεί εδώ ότι από όσα είπε ότι δίνει, βγαίνει ότι τελικά δεν δίνει τίποτε. Απλώς στολίζει το είδωλό του. Και εμπαίζει το Θεό και τους ανθρώπους. Και δεν δίνει ,διότι ο νόμος υποχρέωνε τους γεωργούς και κτηνοτρόφους να δίνουν το 1/10 των εισοδημάτων τους. Όχι τους επαγγελματίες. Αλλ’ οι φαρισαίοι στην καθημερινή απασχόλησή τους δεν ήταν ποτέ γεωργοί ή κτηνοτρόφοι. Τα επαγγέλματα αυτά τα θεωρούσαν βάρβαρα και τα απέφευγαν. Συνήθως αυτοί ασχολούνταν με μικροχειροτεχνίες, τις οποίες όμως, σημειωτέον, δεν τις «έπιανε» η φορολογία.

Και αφού δεν τις έπιανε, οι φαρισαίοι εκ των πραγμάτων δεν είχαν καμμιά υποχρέωση να δώσουν. Αλλά πως αυτοί οι ταρτούφοι θα καυχώνται ύστερα, αν δεν δώσουν, έστω και ένα τίποτε; Και πως θα «βγουν» μπροστά από το Θεό με την τάχα υπέρτακτη αρετή τους; Γι’ αυτό οι «φιλάνθρωποι» φύτευαν φυτά, δυόσμο και άνηθο και κύμινο και πήγανο και άλλα σε... γλάστρες, και από το παραγόμενο προϊόν έδιναν για φιλανθρωπία το ένα δέκατο! Και καυχόνταν από πάνω, οι αθεόφοβοι. Γι’ αυτό και τους σιχάθηκε ο Χριστός και την κατάλληλη στιγμή τους ελέγχει με τα καυστικά και αδυσώπητα εκείνα «Ουαί υμίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί... ότι αποδεκατούτε το ηδύοσμον και το κύμινον και το άνηθον...» κλπ (Μθ 23,23).

Ο τελώνης από την άλλη, έχοντας συνείδηση αμαρτωλού, που αδίκησε Θεό και ανθρώπους με τις πράξεις του, έσκυψε το κεφάλι του από ντροπή και ενοχή, και χτυπώντας το στήθος του απεγνωσμένα, για να εκδικηθεί κατά κάποιο τρόπο την αμαρτωλή καρδιά του, που τον έσπρωχνε στην παντοειδή αμαρτία, κλοπές, εκβιασμούς, πλεονεξία, πλουτισμό, κλπ., κατά την ενάσκηση του τελωνικού επαγγέλματος, ζήτησε δειλά το έλεος. «Σπλαχνίσου με, Θεέ μου, και συγχώρησέ με τον αμαρτωλό» («Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ»).

Ο ταρτουφισμός είναι μυσαρός πάντοτε. Και σήμερα. Και καταδικάζεται από όλους, και προ παντός από το Θεό. Η ταπεινοφροσύνη είναι αξιοσυμπάθητη, και δικαιώνεται. Το είπε ο Κύριος· «Πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται». Και ο αδελφόθεος Ιάκωβος ομοίως· «Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν».