Η αναδημιουργία του ανθρώπου – Αποστολικό ανάγνωσμα Β’ Κυριακής των Νηστειών Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

(Εβρ. α΄ 10 – β΄ 3)

Ο άνθρωπος δεν ημπορεί να νοιώθει ελεύθερος παρά γνωρίζοντας την αλήθεια. Άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος το τονίζει προς κάθε ψυχή. “Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς”. (Ιωάν. η’ 32).

Αυτή την αλήθεια, την κατέχει η Εκκλησία μας δια της Ιεράς Αποστολικής παραδόσεώς της, τόσο στην γραπτή, όσο και στην προφορική της μορφή. Το δε Αποστολικό ανάγνωσμα, αναφέρεται σε μεγάλες δογματικές αλήθειες που έχουν να κάνουν με τον Θεό, που είναι ο δημιουργός τού σύμπαντος κόσμου, αλλά και με την αναδημιουργία και σωτηρία τού ανθρώπου δια του Ιησού Χριστού, ο οποίος είναι ασυγκρίτως ανώτερος από όλα τα “λειτουργικά πνεύματα τα εις διακονίαν αποστελλόμενα δια τους μέλλοντας κληρονομείν σωτηρίαν” (Εβρ. α’ 14).

Ας εμβαθύνουμε όμως στο ότι ο Θεός είναι ο δημιουργός.

Πράγματι, πριν “ο Πατήρ, δι΄ Υιού και εν Αγίω Πνεύματι” δημιουργήσει “εκ του μη όντος” τον ορατό και αόρατο κόσμο, ουδέν υφίστατο. Ο Θεός που ευρίσκεται έξω των διαστάσεων του χώρου και του χρόνου, δημιουργεί αυτά “εκ του μηδενός”. Έμπλεος ιερού ενθουσιασμού ο Δαβίδ μελωδεί: “Αυτός είπε και εγενήθησαν, Αυτός ενετείλατο και εκτίσθησαν” (Ψαλμ. λβ΄9).

Αλλά και τα δικά μας, τα πύλινα χείλη θα πρέπει να αντλούν από το βάθος τής καρδίας και να ψάλλουν με αίσθημα δέους και θαυμασμού. Με δοξολογία ακατάπαυστη και ευχαριστία αγιόλεκτη προς τον άπειρο Δημιουργό που στην “έκρηξη” της αγάπης του δημιούργησε τα πάντα μέσα σε τόση αρμονία και τέτοια ομορφιά. Όσο μάλιστα ο πιστός Χριστιανός αγωνίζεται να εφαρμόσει το άγιο και σωστικό θέλημα του Θεού, όσο προσπαθεί ν’ αγαπήσει εξ’ όλης τής καρδίας του τον Κύριο Ιησού Χριστό, τόσο και το εσωτερικό του πλημμυρίζει από αισθήματα αληθούς ταπεινώσεως και ανεκφράστου αγάπης ενώπιον αυτής της θείας μεγαλειότητος. Ταυτοχρόνως δε αισθήματα υπακοής στο νόμο Του, οδηγούν τον πιστό εις την οδό τής αγιότητος.

Αλλ’ εάν αυτά ισχύουν για την υλική και πνευματική δημιουργία, πόσο μάλλον δονείται η όλη ύπαρξις ενώπιον της αναδημιουργίας του ανθρώπου. Όταν δηλ. καθίσταται όσο το δυνατόν κατανοητό το τι ακριβώς συνέβη δια της παρακοής τού ανθρώπου και στην συνέχεια με ποίο τρόπο ο Θεός επανέφερε την εικόνα Του, δια της ενανθρωπίσεως, σε πλεονεκτικότερη θέση και σε υψηλότερη κατάσταση από αυτή την αρχική.

Ναι, ο άνθρωπος δεν στάθηκε στο ύψος στο οποίο τον τοποθέτησε εξ’ αρχής ο Θεός. Αμάρτησε και ξέπεσε. Το “αρχαίον κάλλος αμαυρώθη”. Ουδείς μπορούσε να επαναφέρει τον άνθρωπο στο βάθρο του. Εκεί δηλ. που ο Θεός τον είχε τοποθετήσει, μεταξύ ουρανού και γης. Χρειαζόταν λοιπόν νέα, πνευματική αυτή τη φορά αναδημιουργία. Και το έργο αυτό το αναλαμβάνει ο Υιός και Λόγος τού Θεού, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Γίνεται άνθρωπος όμοιος με εμάς, χωρίς αμαρτία, για να αναπλάσει και σώσει τον ένοχο άνθρωπο. Έτσι, με το κοσμοσωτήριο έργο Του ο Χριστός, σώζει εκείνον που πραγματικά θέλει να σωθεί.

Μας έδωσε την χάρη· μας χορηγεί την ζωή· μας εξασφάλισε την ανάσταση και επιπλέον διήνοιξε τις πύλες τής αιωνίου ζωής και βασιλείας! Με δυο λόγια: Μας έσωσε!

Αυτό είναι το μέγα πλεονέκτημα που έχουμε οι πιστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Έχουμε τον Θεό όχι μόνο δημιουργό μας, αλλά και Σωτήρα μας.

Σε τι αλήθεια βάραθρο πνευματικό και σε τι είδους ηθική και πνευματική αναισθησία θα πρέπει να ευρίσκεται ο άνθρωπος που παραμένει αδιάφορος μπροστά σε τούτα τα συγκλονιστικά γεγονότα. Και άνευ αντιρρήσεως, πόσο αδικεί κανείς τον ίδιο του τον εαυτό όταν ο ίδιος ο Δημιουργός και Σωτήρας τού προσφέρεται, ενώ αυτός επιμένει στο να κρατά κλειστή την ύπαρξή του στους σωστικούς χτύπους τής χάριτος.

Είναι παράλογο. Και όμως, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι πεισματικώ τω τρόπω αρνούνται αυτή την θεϊκή αγάπη και κάποιοι άλλοι, αλλοίμονο, δαιμονικώ τω τρόπω, προσπαθούν οι ανόητοι να αμαυρώσουν την λάμψη τού Σωτήρος Χριστού.

Αλλά όπως όλες οι ενέργειές μας, από του πλέον ασημάντου λόγου, έως και του υψηλοτέρου έργου, νομοτελειακώς φέρουν και τα αποτελέσματά τους, ούτω πως και επιπλέον, εις την περίπτωση της μη αποδοχής τής σωτηρίας, η άρνηση φέρει και αυτή τα δικά της τραγικά αποτελέσματα. Είναι δε εντελώς παράλογη η ένστασις ορισμένων ότι δήθεν τα επίχειρα της κακής τους προαιρέσεως, στερούν την ελευθερία τους, αφού γνωρίζουν εξ’ αρχής τα αποτελέσματα της οιασδήποτε συμπεριφοράς και τελικώς είναι στο χέρι τους ελευθέρως να αποδεχθούν τη σωτηρία τους ή να επιλέξουν την “ένδικον μισθαποδοσίαν” η οποία και τους αναμένει. Και επειδή έτσι έχει η πραγματικότητα, είτε γίνεται ελευθέρως αποδεκτή, είτε ορισμένοι θέλουν να ξεγελούν τον εαυτόν τους, γι’ αυτό και ο Απόστολος στο τέλος τού αναγνώσματος ερωτά: “ει γαρ ο δι’ αγγέλων λαληθείς λόγος εγένετο βέβαιος, και πάσα παράβασις και παρακοή έλαβεν ένδικον μισθαποδοσίαν, πώς ημείς εκφευξόμεθα τηλικαύτης αμελήσαντες σωτηρίας;” (Εβρ. β’ 2-3).

Επομένως, είναι απόλυτη ανάγκη “περισσοτέρως ημάς προσέχειν τοις ακουσθείσι”. Να προσέχουμε το αυθεντικό κήρυγμα της Εκκλησίας μας όπως αυτό εκφράζεται δια των αγίων Αποστόλων, των Πατέρων και Διδασκάλων, των Οσίων και Αγίων μας, και όχι τα οθνεία διδάγματα της ψευδοκουλτούρας και της πλανεμένης θεολογίας – “σκοτολογίας”, “μή ποτε παραρρυώμεν”.

Ας μη λησμονούμε δε ποτέ ότι το γνήσιο και ζωντανό κήρυγμα δε συμπορεύεται με το πνεύμα τού κόσμου, αλλά αφυπνίζει προς αγώνα, ομολογία και αγιότητα.

Αμήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ) Ματθ. ΙΕ΄ 21-28 Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Συγκλονιστική και πολύ διδακτική η περικοπή που μας περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος. Μας περιγράφει την ακράδαντη πίστη της Χαναναίας.

Η πονεμένη γυναίκα, που σημειωτέoν δεν ήταν Ιουδαία, ειδωλολάτρισσα ήταν, απευθύνεται προς Εκείνον από τον οποίον και μόνο μπορούσε να λάβει αυτό που ζητούσε. Δηλ. την θεραπεία της κόρης της.

Όσο και να θέλουν οι άνθρωποι, όσο κι αν προσπαθούν οι ιατροί, υπάρχουν και περιπτώσεις κατά τις οποίες υψώνουν τα χέρια, παραιτούμενοι όλων των φιλότιμων προσπαθειών τους… Και αυτό φυσικά θα συμβαίνει σε κάθε εποχή, διότι όχι μόνο η καθ΄αυτό σωματικές ασθένειες δεν θεραπεύονται πάντοτε, αλλά και διότι υφίστανται και οι λεγόμενες πνευματικές ασθένειες, που τα αποτελέσματά τους, τα προκαλούν τα ακάθαρτα και πονηρά πνεύματα. Στις τραγικές δε αυτές περιπτώσεις, τον λόγο, δεν τον έχει η ανθρώπινη επιστήμη, αλλά η Χάρις Του Θεού.

Αυτό λοιπόν που οι άρχοντες του Ισραήλ, οι πωρωμένοι Εβραίοι δεν ήθελαν να παραδεχτούν, την δύναμη δηλ. Του Ιησού, το γνωρίζει και τα παραδέχεται η Χαναναία! Σε Αυτόν λοιπόν, Τον Κύριο Ιησού, έρχεται και υποβάλλει με ακλόνητη πίστη και βεβαία ελπίδα το αίτημά της. Είναι μάλιστα πολύ χαρακτηριστικό, ότι δεν παρακάλεσε μία μόνο φορά, αλλά έλεγε και ξαναέλεγε με συγκινητική επιμονή το «Κύριε υιέ Δαβίδ, ελέησόν με», «Κύριε βοήθει μοι», όταν Ο Κύριος, ακριβώς για να αναδείξει αυτή την θερμή πίστη της, φαινόταν ότι δήθεν, δεν ήθελε να την βοηθήσει.

Αυτή λοιπόν η ζωντανή πίστη, σε συνδυασμό με την επίμονη προσευχή και τη θερμή ικεσία της, έγινε δεκτή και όχι μόνο θεραπεύθηκε η ταλαίπωρη κόρη της, αλλά τελικώς επαινέθηκε από τον ίδιο Τον Θεάνθρωπο Κύριο Ιησού Χριστό!

Να παραδεχθούμε φίλοι μου, ότι αυτή η Χαναναία, που δεν ανήκε βεβαίως στον Ιδουαϊκό λαό, γίνεται τώρα παράδειγμα προς μίμηση για εμάς τους Χριστιανούς που είμαστε στην εποχή Της Χάριτος και ζούμε εντός Της σωστικής κιβωτού, που ονομάζεται Ορθόδοξος Εκκλησία; Γιατί όχι;

Ας ταπεινωθούμε και ας την λάβουμε ως παράδειγμα, όσον αφορά τόσο την πίστη μας Στον Σωτήρα Χριστό, όσο και για την προσευχή μας.

Διότι, ναι μεν, πιστεύουμε. Αναμφιβόλως πιστεύουμε ότι ο Ιησούς είναι ο μεγάλος Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων μας. Έχουμε όμως μέσα στην καρδιά μας την θερμή προσευχή και την σταθερή επιμονή στο άγιο αυτό έργο, το οποίο εξομοιώνει τους ανθρώπους με τους Αγγέλους; Τις νοερές δυνάμεις που διηνεκώς υμνούν και δοξολογούν τον εν Τριάδι Θεόν;

Πιστεύουμε ότι η προσευχή είναι πραγματική συνομιλία με τον Κύριό μας; Τον Μεγάλο Αρχιερέα;

Προσερχόμαστε «μετά παρρησίας τω θρόνω της Χάριτος, ίνα λάβωμεν έλεον και χάριν εύρωμεν εις εύκαιρον βοήθειαν»; (Εβρ. Δ΄16). Δηλ. Πλησιάζουμε με θάρρος στο θρόνο της δόξης (στον ένδοξο θρόνο), για να λάβουμε έλεος και να επιτύχουμε χάρι για να βοηθηθούμε στον καιρό της ανάγκης;

Εάν ναι, τότε αυτό αποτελεί μεγάλη ευλογία που όμως είναι ανάγκη να πραγματοποιείται όχι αποσπασματικώς, αλλά συνεχώς και ολο ένα και περισσότερο, προϊόντος του χρόνου, να αυξάνουμε και να βελτιώνουμε αυτή την ιερά επικοινωνία μας με τον Θεό, μέσω της αγίας προσευχής.

Και φυσικά, αυτή η Πίστη, η ζωντανή και νευρώδης, η Ορθόδοξη Πίστη μας, θα μας δίνει πάντοτε την σταθερή επιμονή στην προσευχή, όπως ακριβώς και στην Χαναναία.

Αυτή ακριβώς την επιμονή υπονοεί και ο ίδιος ο Κύριος όταν μας διδάσκει «αιτήτε και δοθήσεται υμίν, ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε και ανοιγήσεται υμίν», (Ματθ. Ζ΄7). Δηλ. Ζητείτε και θα σας δοθεί, αναζητείτε και θα βρήτε, κρούετε τη θύρα και θα σας ανοιχθεί.

Βεβαίως, μπορεί να μην λαμβάνουμε πάντοτε όσα ζητούμε. Τούτο όμως, δεν πρέπει σε ουδεμία των περιπτώσεων να μας αποθαρρύνει και να μας κάνει να σταματήσουμε ή έστω να χαλαρώσουμε την προσευχητική μας προσπάθεια.

Αυτό, η χαλάρωση δηλ. της προσευχής, εάν ξεκινήσει, είναι απαρχή πτώσεως πνευματικής και κατ΄επέκταση αποκοπής από την αγάπη του Θεού.

Πολύ δε περισσότερο, σε καμμία των περιπτώσεων, δεν πρέπει αδελφοί μου να επιτρέπουμε την θλίψη και την ψυχρότητα να εισέρχονται στο εσωτερικό μας, όταν νομίζουμε ότι δεν ακούγονται οι προσευχές μας. Αντιθέτως, αυτό να μας εμπνεύσει μεγαλύτερη επιμονή. Να ανοίγουμε ακόμα περισσότερο αυτήν ουράνια επικοινωνία, διότι, ακριβώς αυτήν την επικοινωνία, την θερμή επικοινωνία ζητά ο Θεός. Και όπως έλεγε ένας άγιος, ο Θεός, δεν είναι όπως οι άνθρωποι που κουράζονται εάν τους παρακαλέσουμε αρκετές φορές για κάτι και που τελικώς στενοχωρούνται και εξοργίζονται.

Ο Θεός, χαίρεται την προσευχητική επικοινωνία με τα τέκνα του και εάν τελικώς το αίτημά μας είναι προς το συμφέρον μας, τότε φυσικά θα μας δώσει αυτό που ζητούμε.

Εάν όμως, δεν είναι προς το συμφέρον μας, τότε βλέποντας την επιμονή μας και την θερμή ικεσία μας, θα μας δώσει κάτι πολύ καλύτερο απ΄αυτό που του ζητήσαμε!

Και είναι όντως, αλήθεια, ότι όταν χτυπάμε στον Θεό και δεν μας ανοίγει, δεν είναι διότι δεν μας ακούει, αλλ΄ότι ετοιμάζει να μας ανοίξει μια άλλη πόρτα πολύ καλύτερη, που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε.

Αδελφοί μου, με τη σημερινή Ευαγγελική περικοπή, εκτός των άλλων, ο Κύριος Ιησούς, θέλει να μας διδάξει «το δειν πάντοτε προσεύχεσθαι αυτούς και μη εκκακείν» (Λουκ. ΙΗ΄1). Δηλ. πρέπει με πίστη, επιμονή, υπομονή και καρτερία, συνεχώς να προσευχόμαστε και να μην αποκάμωμε όταν φαίνεται ότι οι προσευχές μας δεν εκπληρώνονται αμέσως.

Ας μη λησμονούμε δε ποτέ, αυτό που έγραψε μια ψυχή με μεγάλη πίστη και που συνεχώς στο νου και στην καρδιά είχε την θερμή ικεσία.

 Είσαι γεμάτος από γαλήνη; Προσευχήσου!

 Η προσευχή θα σου τη διατηρήσει.

 Πειρασμούς έχεις; Προσευχήσου!

 Η προσευχή θα σε στηρίξει και θα σε ενδυναμώσει.

 Αμάρτησες; Προσευχήσου!

 Η προσευχή θα σε επανορθώσει.

 Θλιμμένος είσαι και απογοητευμένος; Προσευχήσου!

Η προσευχή θα σε παρηγορήσει και θα σου δώσει νέες ψυχικές δυνάμεις.

Αμήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ Ματθαίου 16 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2015 Ἀπολογία ἕνεκεν ἀληθείας

                                                                ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ Ματθαίου
                                                                 16 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2015
                                                             Ἀπόστολος: Α΄ Κορ. θ΄ 2-12
                                                           Εὐαγγέλιον: Ματθ. ιη΄ 23 - 35 
                                        Ἦχος β΄.– Ἑωθινόν: ΙΑ΄ ∆Ι∆ΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ      


                                                                         

Ἀπολογία ἕνεκεν ἀληθείας 

Ἂν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, λίγο ἕως πολύ, ἔρχονται στιγµὲς ποὺ δέχονται κατηγορίες καὶ συκοφαντίες, τοῦτο ἰσχύει σὲ µεγάλο βαθµὸ καὶ γιὰ τοὺς αὐθεντικοὺς ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου.
 Στὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσµα ἀκριβῶς αὐτὴν τὴν κατάσταση µε λετοῦµε καὶ βλέπουµε, πὼς καὶ αὐτὸς ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναγκάζεται µὲ θάρρος νὰ ἀπολογηθεῖ, γιὰ νὰ µὴ κλονισθεῖ τὸ ἔργο του στὴν Ἐκκλησία τῆς Κορίνθου. 
Εἶναι φοβερό. 
Ἀντὶ νὰ θαυµάζουν τὴν µοναδική του αὐταπάρνηση, τὸν ἔκαναν στόχο τῶν συκοφαν- τιῶν τους καὶ τῆς κακίας τους. Καὶ ὁ κήρυξ τῆς οἰκουµένης ὁµιλεῖ τώρα γιὰ τὰ δικαιώµατα ποὺ θυσίασε γιὰ τὴν ὑπηρεσία τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὴν ἀλήθεια τοῦ θείου κηρύγµατος. Ἀναπτύσσει τὰ ἐπιχειρήµατα ποὺ ὁπωσδήποτε τὸν δικαιώνουν ἀπολύτως, ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ συγκλονίζει καὶ καταρρίπτει ὅλες τὶς συκοφαντίες εἶναι ὁ καρδιακὸς λόγος ποὺ ἀπευθύνει στοὺς ἴδιους τοὺς µαθητές του.
 “Εἰ ἄλλοις οὐκ εἰµὶ ἀπόστολος, ἀλλὰ γε ὑµῖν εἰµι· ἡ γὰρ σφραγὶς τῆς ἐµῆς ἀποστολῆς ὑµεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ”. Ἂν δηλαδὴ γιὰ ἄλλους δὲν εἶµαι Ἀπόστολος, ἀλλὰ γιὰ ἐσᾶς βεβαίως εἶµαι. 
Ναί, ἡ ἀπόδειξις τῆς ἀποστολικῆς ἰδιότητός µου εἶστε ἐσεῖς, ποὺ σᾶς ὁδήγησα στὸν Κύριο. Πράγµατι οἱ πιστοὶ ποὺ ἀγωνίζονται νὰ ἐφαρµόσουν στὴν ζωή τους τὰ θεῖα προστάγµατα, πολὺ δὲ περισσότερο οἱ κληρικοὶ ποὺ κηρύσσουν ἀκέραιο τὸν ζωντανὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀδύνατον νὰ µὴ γευθοῦν ἀπὸ τὸν πικρὸ αὐτὸ καρπὸ τῆς συκοφαντίας. Καὶ τὸ πρᾶγµα καθίσταται ἔτι πλέον τραγικότερον ὅταν τὰ “πάρθια βέλη” τὰ δέχεται κανεὶς ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ διακόνησε στὸ πλαίσιο τῆς Εὐαγγελικῆς διδαχῆς καὶ τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης. Ἂν ρίξουµε µία µατιὰ στὰ ἱερὰ συναξάρια καὶ σ' αὐτὴ τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία ἀπὸ τὰ βάθη τῶν χρόνων ἕως καὶ αὐτῶν τῶν ἡµερῶν µας, θὰ διαπιστώσουµε τὴν πικρὴ αὐτὴ ἀλήθεια. Θὰ ἔλε- γε κανεὶς πὼς ὁ πειρασµὸς αὐτὸς ἀποτελεῖ καὶ ἕνα κριτήριο τόσο γιὰ τὴν γνησιότητα τῆς ὅλης πνευµατικῆς ἐργασίας, ὅσο καὶ γιὰ τὸν καταρτισµὸ καὶ τὸ ἐπίπεδο τῆς προσωπικότητος τοῦ ἐργάτου τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ ἐπειδὴ ὅλοι ἐνδέχεται ν' ἀντιµετωπίσουµε τὰ κύµατα αὐτὰ τῆς “ἀδελφικῆς ἀγάπης”, καλὸν θὰ εἶναι νὰ σταθοῦµε καὶ νὰ προσ έξουµε δύο καίρια σηµεῖα.
 Πρῶτον. 
Νὰ ἐξετάσουµε ἐὰν οἱ κατηγορίες µποροῦν νὰ στα- θοῦν. Ἐὰν δηλαδὴ εἶναι πραγµατικές. Ἐὰν ὄντως ἔχουµε δώσει ἐµεῖς οἱ ἴδιοι ἀφορµὲς ἀλλὰ καὶ ὑλικὸ ὥστε οἱ ἄλλοι καλῶς ἢ κακῶς µᾶς λούζουν µὲ τὰ λόγια τους καὶ τὴν συµπεριφορά τους. Καὶ ἐὰν πράγµατι τὰ ὅσα µᾶς κατηγοροῦν ἔχουν ἀληθείας, τότε οὐσια- στικῶς ἂν καὶ δὲν δείχνουν ἀγάπη, ἀλλὰ κακία, θὰ πρέπει νὰ τοὺς θεωρήσουµε εὐεργέτες µας. Μάλιστα εὐεργέτες, διότι ἔστω καὶ µὲ αὐτὸν τὸν ἀρνητικὸ τρόπο µᾶς ὑποβοηθοῦν στὸ νὰ ἀναθεωρήσουµε τὴν ἐν γένει συµπεριφορά µας καὶ νὰ διορθωθοῦµε. 
Ἐὰν ἀντιθέτως τὰ ὅσα λέγονται καὶ διαδίδονται εἶναι ἕωλα καὶ ἀποτελοῦν ὑλικὸ συκοφαντίας, ἐὰν ἡ συνείδησίς µας καὶ ὁ πνευµατικός µας πατέρας µᾶς καθησυχάζουν ὅτι πρόκειται περὶ πειρασµοῦ, τότε ἂς εἰρηνεύουµε καὶ ἂς συνεχίζουµε τὸ ἔργο µας, δεόµενοι ταυτοχρόνως καὶ ὑπὲρ τῶν καθ' οἱονδήποτε τρόπο ἐπηρεαζόντων ἡµᾶς. 
Ἀλλ’ ἂς περάσουµε τώρα νὰ δοῦµε καὶ τὸ δεύτερο σηµεῖο τοῦ θέµατός µας, 
τὸ ὁποῖο χρῄζει µεγάλης ἐξετάσεως, ἀφοῦ ἐγείρει λεπτὰ σηµεῖα ποὺ ἔχουν ἄµεση σχέση τόσο µὲ ἐµᾶς τοὺς ἰδίους, ὅσο καὶ µὲ αὐτὴ τὴν πίστη µας. 
∆υστυχῶς τὸ πολυκέφαλον τέρας τοῦ ἐγωϊσµοῦ ἀνατρέπει τὰ δεδοµένα, µὲ ἀποτέλεσµα ἐκεῖ ποὺ πρέπει νὰ σιωποῦµε ἀντιδροῦµε καὶ τὸ ἀντίθετο.
 Ἀποτέλεσµα; 
Νὰ χάνονται οἱ εὐκαιρίες ποὺ µᾶς δίδονται γιὰ πνευµατικὴ προκοπή. Ἀντιδροῦµε δηλ. καὶ ἡ σύγχυσις µᾶς φέρνει ταραχὴ ὅταν συνήθως θίγεται τὸ ἐγώ µας. ∆ηµιουργοῦµε θέµατα καὶ ἀπολογούµεθα ὅταν φαίνεται νὰ ἀγγίζεται ἡ αὐτοεκτίµησις. Ἀντιθέτως µένουµε ἀπαθεῖς ἕως ἀναισθησίας ὅταν θίγεται ὁ Εὐαγγελικὸς νόµος καὶ ἡ “πίστις γίνεται τὸ κινδυνευόµενον”. 

Αὐτὸ τὸ τελευταῖο, δυστυχῶς, τὸ βλέπουµε κατὰ ἐπαναλαµβανόµενο ρυθµὸ ἰδίως στὴν ἐποχήν µας καὶ κυρίως ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ λόγω θέσεως θὰ ἔπρεπε νὰ προτάξουν τὰ στήθη τους, ὅταν τὰ ὁµαδικὰ πυρὰ τῶν ἀθέων καὶ τῶν ἀντιχρίστων στοχεύουν τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν µας, τὰ Ἑλληνοχριστιανικά µας ἰδεώδη καὶ αὐτὸν ἐπίσης τὸν φυσιολογικὸ τρόπο ζωῆς.

 Χαρακτηριστικὸ παράδειγµα τῶν ὅσων καταγράφουµε ἀποτελεῖ ὁ δεδιωγµένος Ἅγιος Νεκτάριος.

 Πλεῖστα ὅσα συγγράµµατά του ἀποτελοῦν ὁπλοστάσιο βαρέος ὁπλισµοῦ ἔναντι τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστεως. Ἐπιχειρήµατα ἀκατάβλητα ποὺ χρησιµοποιοῦσε ἐκ περιωπῆς, γιὰ νὰ ἀντικρούσει τοὺς ἀθέους καὶ αἱρετικοὺς τῆς ἐποχῆς του, ἀλλὰ ταυτοχρόνως πνευµατικὴ ἐργασία µοναδικὴ στὸν ποι- µαντικὸ καὶ µοναχικό του ἀργότερα κύκλο, διὰ τοῦ ὁποίου ἔφθασε τὶς ἀπρόσιτες κορυφὲς τῆς ἁγιότητος. Τὸν φωτισµὸν δηλ. καὶ τὴν θέωσιν. 
Ἐκεῖνο δὲ ποὺ προξενεῖ ἰδιαιτέρα συγκίνηση εἶναι πὼς καὶ ὅταν ἀκόµα ἀναγκάζεται ἐκ τῶν πραγµάτων νὰ ζητήσει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση τὸ δίκαιόν του, οἱ ἐνέργειές του ἐν ἀλη- θείᾳ καὶ ταπεινώσει, σκοπὸ ἔχουν διὰ τῆς ἀποκαταστάσεως τοῦ δικαίου ὄχι τόσο τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτόν του ὅσο κυρίως γιὰ τὴν ὀρθὴ Ἐκκλησιολογικὴ καὶ διοικητικὴ πορεία τόσο στὸ Παλαίφατο Πατριαρχεῖο τῆς Ἀλεξανδρείας ὅσο καὶ τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας. Καὶ ναὶ µὲν ἐπὶ τῶν ἡµερῶν µας, ἔστω καὶ τόσο ἀργὰ ἡ Ἐκκλη- σία τῆς Ἀλεξανδρείας ἐζήτησε συγγνώµη ἀπὸ τὸν Ἅγιο. Πόσο ὄµορφο πράγµατι θὰ ἦταν καὶ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία ποὺ καυχᾶται γιὰ τὴν Ἀποστολικότητά της, νὰ ἀποδώσει τὸ δίκαιο, ἐὰν τὸ ἔχει στερήσει σὲ ἀνθρώπους ποὺ καὶ αὐτοὶ ἐλιτάνευσαν ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν τὸν σταυρὸ τῆς ἀδικίας καὶ ὄχι µόνον, ἐὰν ὄντως πιστεύουµε στὸν ∆ίκαιο Κριτὴ καὶ ἀφοῦ γνωρίζουµε ὅτι κυρίως σὲ κάτι τέτοιες περιπτώσεις λειτουργοῦν ἀτέγκτως οἱ πνευµατικοὶ λε- γόµενοι νόµοι. Θὰ κλείσουµε µὲ τὸν λόγο συγχρόνου Γέροντος. “ Ὅταν θίγεται τὸ ἐγώ µας, ἂς γινόµεθα χαλὶ νὰ µᾶς πατοῦν. Κέρδος ἔχουµε. Ἐὰν ἀντιθέτως προσβάλλεται ἡ πίστις µας καὶ τὸ Ὀρθόδοξον ἦθος, τότε ἐπιβάλλεται νὰ γινόµεθα λέοντες πῦρ πνέοντες”. Ἀµήν.
 Ἀρχ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΜΙΜΗΣΙΣ ΠΟΙΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΠΟΙΜΝΙΟΥ Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής Ι' Ματθαίου (Α' Κορ. δ' 9-16)

Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΜΙΜΗΣΙΣ ΠΟΙΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΠΟΙΜΝΙΟΥ

Αποστολικό Ανάγνωσμα

Κυριακής Ι' Ματθαίου

(Α' Κορ. δ' 9-16)

Ο ανθρώπινος λόγος όταν εκφέρεται προς δόξαν Θεού, αποτελεί όντως μεγάλη ευλογία. Όταν όμως μαζί με τον λόγο συνδυάζεται και το παράδειγμα, τότε έχουμε ό,τι ωραιότερο στην ανθρώπινη κοινωνία. Ένα τέτοιο παράδειγμα μοναδικό αποτελεί και η προσωπικότης τού Αποστόλου Παύλου. Παρουσίασε τέτοια αγιότητα και δέχθηκε τόσα χαρίσματα Αγιοπνευματικά που είναι αδύνατον να συλλάβει ανθρώπινος νους. Αυτός είναι και ο λόγος που τον ακούμε στο Αποστολικό Ανάγνωσμα να μας καλεί σε μίμησίν του: “Παρακαλώ υμάς, μιμηταί μου γίνεσθε”! Μια φράση καθόλου τυχαία που τόσα έχει να μας διδάξει. Ναι, να τον μιμηθούμε τον αετό αυτόν τής οικουμένης. Αλλά τι να μιμηθούμε από την αγία του μορφή; Και πού να πρωτοσταθούμε από τον βίο και την πολιτεία του; Στην μετάνοια και την επιστροφή του όταν εβάδιζε τον δρόμο προς την Δαμασκό, ή στην ένθεη αγάπη του; Να προσεγγίσουμε το ύψος και το βάθος τής ταπεινοφροσύνης του και όλου τού πνευματικού του πλούτου που απέρρευσε από τους ανέκφραστους κόπους για την αγάπη και τη δόξα τού Χριστού ή να μείνουμε στην αγία του υπομονή; Τι πρώτο και τι δεύτερο να μελετήσουμε με δέος και συγκίνηση;

Ήταν και αυτός στην αρχή παραβάτης τού Θείου θελήματος, μολονότι κατά τον Ιουδαϊκό νόμο ήταν δίκαιος, άμεμπτος και “ζηλωτής των πατρικών του παραδόσεων”.

Αυτός ακριβώς ο τυφλός φανατισμός συν την ενοχή τού προπατορικού αμαρτήματος τον έκαμε εχθρόν τού Χριστού και της Εκκλησίας Του. Όταν όμως εκλήθη από τον ίδιο τον Θεό και όταν κατανόησε ότι η οδός η αληθινή ήταν εκείνη που εδίωκε, αμέσως μετανόησε με όλη του την ψυχή. Και φυσικά δεν σταμάτησε εδώ. Αναδείχθηκε ο μεγαλύτερος των Αποστόλων και ο φλογερότερος κήρυξ τού Ευαγγελίου.

Έτσι ο μεγάλος Απόστολος γίνεται το πλέον συγκινητικό παράδειγμα μετανοίας και επιστροφής στον ενανθρωπίσαντα Θεό. Πόσες, αλήθεια, ψυχές, αλλά και πόσες έως το τέλος των αιώνων δεν θα συγκινούνται και ταυτοχρόνως θα τον μιμούνται στην μετάνοια, και στο ολοκληρωτικό δόσιμό τους στον Ιησού Χριστό!

Ναι, ο κήρυκας της Οικουμένης αγάπησε τον Κύριο σε αφάνταστο βαθμό. Το ηφαίστειο της καρδιάς του δεν έπαυσε ποτέ να σκορπίζει την ευεργετική λάβα τής εν Χριστώ αγάπης του. Αυτό τον έκαμε να γυρίζει Ανατολή και Δύση. Οι κακουχίες του; Απερίγραπτες! Πεινασμένος, διωγμένος, κατατρεγμένος, και οτιδήποτε άλλο για να διαδοθεί το Ιερό Ευαγγέλιο και για την ίδρυση των κατά τόπους Εκκλησιών. Εραβδίσθη, ελιθοβολήθη, επληγώθη, εναυάγησε και τέλος απέθανε με θάνατον μαρτυρικόν. Έδειξε λοιπόν στην πράξη πόσο ο χριστιανός πρέπει να αγαπά τον Ιησού και μάλιστα ο άνθρωπος που έχει δεχθεί την αποστολική διδαχή. Την διδαχή και εντολή και πώς ο Ορθόδοξος πιστός, το συνειδητό μέλος τής Εκκλησίας πρέπει να δείχνει τα ιερώτερα και ανώτερα αισθήματα της καρδιάς του.

Στο σημείο όμως αυτό που μας οδήγησε η αποστολική ζωή και η παγκόσμιος αποστολική δράσις, εκ των πραγμάτων τίθενται τα εξής σοβαρά ερωτήματα: Οι σημερινοί διάδοχοι των Αποστόλων, μιμούνται αυτήν την αποστολική δράση και ζωή; Και πριν απ' όλα, γνωρίζουν και συγκινούνται από τις επιστολές τού πρωτοκορυφαίου Αποστόλου; Και έτι πλέον, είναι έτοιμοι για θυσίες έως και αυτής τής ζωής για την αγάπη τού Νυμφίου των καρδιών μας και ένεκεν τής δόξης της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας μας; Και το κυριότερο όλων των ερωτημάτων που αγγίζει και πονά τους συνειδητούς πιστούς. Οι ποιμένες τής σημερινής εποχής παραμένουν αμετακίνητοι στα δόγματα της Εκκλησίας μας, στην αποκεκαλυμμένη αλήθεια, και δη στο ακρογωνιαίο δόγμα τής Εκκλησιολογίας, ότι δηλ. η Εκκλησία μας είναι ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ; Ή παρασυρμένοι από το καταστροφικό ρεύμα τής Νέας Εποχής, λόγω και έργω κηρύσσουν αλλοπρόσαλλες δογματικές διδασκαλίες που οδηγούν στην άμβλυνση της πίστεως και τέλος στην άρνηση της σωτηρίας; Δυστυχώς, θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι τα έως τώρα δείγματα γραφής και οι ποικίλες μετρήσεις αποδεικνύουν ό,τι άλλο, πλην αποστολικού ζήλου πρωτοχριστιανικής απλότητος και αγιοπατερικής ποιμαντικής συνειδήσεως. Μάλιστα ο κυριότερος των λόγων δια το ότι το εκκλησίασμα μειούται δραματικώς, είναι η ποιμαντική απραγία στην καλυτέρα των περιπτώσεων, που φθάνει έως και αυτούς τούς πεμπτοφαλαγγίτες οι οποίοι συνειδητώς απεργάζονται την φθορά τού ποιμνίου, ξεκινώντας από την αλλοίωση της διδαχής έως και την απαγόρευση του ζωντανού θείου κηρύγματος. Και εν προκειμένω ας επισημάνουμε ότι μόνο τυχαίο δεν είναι η συρρίκνωση του θεσμού των ιεροκηρύκων σε συνδυασμό με τις φολκλορικές και οικουμενιστικές-λειτουργικές παραστάσεις που κατακλύζουν τα μέσα επικοινωνίας. Φυσικά υφίστανται και οι περιπτώσεις των καλών ποιμένων, όμως αυτές είναι λιγότερες σε σχέση με τις αντίθετες και ας προστεθεί στην παράγραφο αυτή ότι δυστυχώς ενώ το καλό εν πολλοίς το χαρακτηρίζει δειλία, το κακό παρουσιάζεται με θράσος και επιπλέον το συγκρητιστικό πνεύμα διατρέχει τα πέρατα της Οικουμένης.

Όμως, όχι μόνο δεν θα παραδώσουμε τα όπλα τής πίστεως αλλά ολοένα και περισσότερο θα εμπνεόμεθα από το αποστολικό Παύλειο παράδειγμα.

Ο τόσο συγκινητικός του λόγος “Παρακαλώ υμάς, μιμηταί μου γίνεσθε”, όχι μόνο μάς εμπνέει, αλλά ξεσκεπάζει όσους εν δορά προβάτου έρχονται για να καταστρέψουν το ποίμνιον. Και αν ένας Απόστολος Παύλος αντιμετώπιζε “ψευδαδέλφους”, πόσο μάλλον έχουμε εμείς να αντιμετωπίσουμε σήμερα καταστάσεις φρικτές που όντως οδηγούν στην απώλεια.

Ας διδαχθούμε λοιπόν από την αγάπη, την ταπείνωση, αυτή την υπομονή τού Αποστόλου και ταυτοχρόνως ας αφυπνήσουμε εαυτούς και αλλήλους, αφού προϊόντος του χρόνου η αποστασία εισέρχεται εις τα “Άγια των Αγίων”.

Η Αποστολική φωνή μάς δείχνει τον δρόμο. “Αδελφοί, παρακαλώ υμάς, μιμηταί μου γίνεσθε!

Αμήν.

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Μόνο εντός τής Εκκλησιάς υφίσταται η Οικοδομή τού Θεού! Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής Θ' Ματθαίου (Α' Κορ. Γ΄ 9-17) Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Η Εκκλησία της Κορίνθου αντιμετώπιζε τον μεγάλο πειρασμό των διαιρέσεων και των σχισμάτων.

Ο Απ. Παύλος ήδη τους εξήγησε και συνεχίζει στο σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα να τους αναπτύσσει την ευθύνη των κηρύκων του Ευαγγελίου αλλά και αυτών των ίδιων των πιστών, για το θεμελιώδες και πρωταρχικό θέμα της ενότητας. Της ενότητας του Εκκλησιαστικού Σώματος.

Λαμβάνει παράδειγμα από την οικοδομή των κτισμάτων και το μεταφέρει εμπνεόμενος από την χάρη του Θεού αριστοτεχνικά στην πνευματική οικοδομή των ίδιων των πιστών.

Ο λόγος του είναι συγκινητικός, ρεαλιστικός και τα επιχειρήματά του ακαταμάχητα.

Ας περάσουμε όμως στη συνέχεια να δούμε την θεόπνευστη διδασκαλία που ισχύει βεβαίως όχι μόνο για τους τότε Κορινθίους, αλλά για τους πιστούς όλων των αιώνων.

Ποια, αλήθεια, είναι η Οικοδομή του Θεού;

Είμαστε όλοι εμείς οι Χριστιανοί. Κληρικοί, μοναχοί, και λαϊκοί οι οποίοι αποτελούμε τα μέλη του Σώματος του Χριστού. Όλοι εμείς, χωριστά ο καθένας αλλά και όλοι μαζί σε μια κοινότητα, σε μια ευλογημένη οικογένεια, σε ένα Σώμα με κεφαλή τον Κύριό μας Ιησού Χριστό!

Αλλά η οικοδομή αυτή πρέπει να είναι στερεά και ασάλευτη.

Και βεβαίως είναι στερεά και ασάλευτη, αφού κεφαλή της έχει τον ίδιο τον Ιησού και ουδέποτε θα παύσει να υφίσταται. Αυτό άλλωστε το βλέπουμε έως τώρα να πραγματοποιείται και να επιβεβαιώνει τον λόγο του Θεού ότι«πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ.ΙΣΤ΄ 18).

Όμως, χρειάζεται προσοχή και επιβάλλεται να μελετήσουμε το θέμα και κατά το ανθρώπινο, αφού η Εκκλησία μας είναι θεανθρώπινος οργανισμός.

Ο Απ. Παύλος μας τονίζει ότι η οικοδομή του όλου Σώματος πρέπει να θεμελιώνεται καλώς.

Πράγματι, όταν μια οικοδομή έχει μελετημένα και γερά τα θεμέλιά της, τότε δεν κινδυνεύει ούτε από θύελλες ή καταιγίδες, ούτε από τους φοβερούς σεισμούς και καταποντισμούς, ούτε από ο,τιδήποτε άλλο. Την προστατεύει το θεμέλιο. Είναι πέτρα ή γερό σαν πέτρα το θεμέλιο; Τότε κανένας κίνδυνος δεν υφίσταται. Αντιθέτως, απουσιάζει η σωστή μελέτη και λείπει η σταθερή βάση των θεμελίων; Τότε, με την πρώτη, την ελαφρά προσβολή θα πέσει και θα σωριαστεί σε ερείπια. Και αυτό που συμβαίνει στην οικοδομή όταν δεν θεμελιώνεται καλώς, το ίδιο και χειρότερα συμβαίνει και με την πνευματική και ηθική οικοδομή. Με τον ίδιο τον άνθρωπο.

Εάν ο πιστός μένει μόνο στα λόγια και στους πρώτους ενθουσιασμούς, χωρίς να προχωρά στον ουσιαστικό καταρτισμό της υπάρξεώς του, με τους πρώτους πειρασμούς θα καταντήσει σε πνευματικό ναυάγιο.

Αυτός είναι και ο λόγος που ο Απόστολος πρώτο τοποθετούσε το θεμέλιο και στη συνέχεια οικοδομούσε τους πιστούς εντός της Εκκλησίας.

Πρώτα δηλ. στερέωνε τις ψυχές στον Κύριο Ιησού, πρώτα τους εδίδασκε τις μεγάλες αποκαλυπτικές-δογματικές αλήθειες και κατόπιν πρόσθετε τις παραινέσεις και την ηθική διδασκαλία. «Κατά την χάριν του Θεού, την δοθείσαν μοι ως σοφός αρχιτέκτων θεμέλιον τέθηκα», τονίζει με ιερά καύχηση, αλλά και επισημαίνει στη συνέχεια, για να προφυλάξει τους πιστούς: «θεμέλιον άλλον ουδείς δύναται θείναι παρά τον κείμενον, ος εστίν Ιησούς Χριστός»!

Κανένας πλέον δεν μπορεί τώρα να θέσει άλλον θεμέλιον λίθον εκτός εκείνου, που βρίσκεται τώρα αμετακίνητος και άσειστος στη βάση της όλης οικοδομής.

Και ο θεμέλιος αυτός λίθος είναι ο Ιησούς Χριστός!

Λόγος πραγματικά συγκλονιστικός, αφού με αυτόν προφυλάσσει ο μέγας Απόστολος, όχι μόνο το έργο του από αυτούς που τον φθονούσαν, τους ψευδαδέλφους, και που επιχειρούσαν να ανατρέψουν την όλη οικοδομή της τοπικής Εκκλησίας, αλλά και λόγος καθοδηγητικός για τους ποιμένες και τους κήρυκες της κάθε εποχής.

Στο να είναι δηλαδή πολύ προσεκτικοί στο τι και πώς οικοδομούν.

Μια σύντομη ματιά να ρίξει κανείς στην ιστορία θα διαπιστώσει την επικαιρότητα των Αποστολικών λόγων, αφού αρκετοί είναι εκείνοι που δεν έδωσαν την προσοχή που χρειάζεται στο συγκεκριμένο ζήτημα, με αποτέλεσμα, αντί να θέτουν τον Χριστό ως θεμέλιον λίθον, τοποθετούσαν τον εαυτό τους ή τον αρχηγό τους ή την ομάδα στην οποία ανήκαν.

Και το αποτέλεσμα; Μα, τραγικό. Διότι οι ψυχές που δήθεν οικοδομούσαν, στη συνέχεια ή έμεναν ισοβίως ανώριμες και δίχως ουσιαστικούς καρπούς του Πνεύματος (έμεναν σε πρόσωπα με αρρωστημένες προσκολλήσεις), ή το ακόμα χειρότερο και το πλέον για την Εκκλησία επικίνδυνο, όταν έρχονταν οι πειρασμοί, αρνούνταν την πίστη ή τους απορροφούσαν οι πλάνες και οι αιρέσεις.

Να ισχυριστούμε τώρα ότι αυτό το φαινόμενο έχει εξαφανιστεί και ότι ο κίνδυνος έχει παύσει να υφίσταται; Μόνο όσοι έχουν προσβληθεί από την φοβερή ασθένεια του «εκκλησιαστικού στρουθοκαμηλισμού» μπορούν να ισχυριστούν την άποψη αυτή.

Επικρατεί δυστυχώς και στην εποχή μας το φαινόμενο αυτό, και μάλιστα θα λέγαμε ότι, δίχως να φαίνεται, σήμερα ταλανίζει σε μεγαλύτερο βαθμό, αφού, δεν είναι πλέον κάποια μεμονωμένα πρόσωπα εδώ κι εκεί που παρασπονδούν, αλλά φαίνεται να έχει δημιουργηθεί «σχολή» που διαμορφώνει «αρχιτέκτονες» με «φυγόκεντρες» τάσεις, που «διασκεδάζουν» με το να θέτουν διαφορετικό θεμέλιο...

Ομιλούμε για τον οικουμενισμό, ο οποίος τόσο στην θεωρία, όσο και στην πράξη, ακυρώνει τον Αποστολικό λόγο, θέτοντας θεμέλιον λίθον, όχι τον Χριστό και το Σώμα Του, που ανυπερθέτως είναι η Αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία, αλλά την «Βαβυλώνα» και τον συρφετό του Π.Σ.Ε. (Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών), λες και υφίστανται πολλά σώματα στην μία κεφαλή.

Επομένως, φίλοι μου, εάν θέλουμε να λέμε την αλήθεια και να μην εξωραΐζουμε και ωραιοποιούμε τις καταστάσεις και μάλιστα αυτές που έχουν άμεση σχέση με τον Χριστό και την Εκκλησία, τα πράγματα φαίνεται να είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση από αυτή που μπορούμε να φανταστούμε.

Και εννοείται, πως ούτε καν επιτρέπεται να γίνεται στο εκκλησιολογικό αυτό επίπεδο λόγος περί υλικών αξίας. Για ποια, αλήθεια, πολύτιμα πετράδια και για ποιο χρυσό δύναται να γίνεται λόγος στην οικουμενιστική οικοδομή, όταν στο σαπιοκάραβο συμπλέουν ως ισότιμοι και ισοστάσιοι αυτοί που κηρύσσουν ότι είναι απόγονοι ηρώων και αγίων, με τους διεστραμμένους και τους σοδομίτες που στηρίζουν τις ανωμαλίες τους δήθεν στην «αγάπη του θεού και των ανθρώπων»;

Όχι πολύτιμοι λίθοι, αλλά ούτε «ξύλα, χόρτος και καλάμη», υφίστανται.

Πίσσα του διαβόλου και κοπριά των παθών αποτελούν το οικοδομικό υλικό τόσο των ξεπεσμένων και πλανεμένων «ορθοδόξων», όσο και των χυδαίων και κακοδόξων αιρετικών.

Υλικό δηλ. που υποδαυλίζει και αυξάνει ολοέν και περισσότερο την αγανάκτηση των πιστών και των απλών αλλά φυσιολογικών ανθρώπων. Υλικό δηλ. που ετοιμάζει το πυρ το αιώνιο της δειλίας και της προδοσίας (Αποκ. ΚΒ΄8).

Ναι, αδελφοί μου. Δεν μπορεί να οικοδομήσει κανείς στο Σώμα του Χριστού, στην Εκκλησία, παρά επάνω στον μοναδικό θεμέλιον λίθον, τον Χριστό. Και στη συνέχεια, εάν θέλει προκοπή βίου και πίστεως, δεν μπορεί παρά να πάρει γενναίες αποφάσεις ακριβώς γι' αυτή την πίστη.

Η αλήθεια, οι σκληροί και οι επίμονοι και επίπονοι αγώνες, οικοδομούν, σώζουν και συγκρατούν.

Η Ορθόδοξη πνευματικότητα είναι αυτή που εξασφαλίζει την ποθητή ενότητα, την εν Χριστώ αρετή και την φωτεινή αγιότητα.

Όλα τ' άλλα, είναι ψεύδη και αποτελούν διαστροφές και φυσικά ούτε λόγος να γίνεται περί της αγνής του Χριστού αγάπης και περί πόνου για τη σωτηρία των ψυχών και όσων δεν έχουν ακόμα γνωρίσει την αλήθεια.

Όταν απουσιάζει η βάση της αληθείας, τότε τον λόγο τον έχουν οι διχοστασίες, οι πλάνες, οι αιρέσεις και οι ανομολόγητες επιθυμίες της σαρκός, οι οποίες φθείρουν τον ναό του Θεού. (Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι έχοντες προσβληθεί από τον ιόν του Οικουμενισμού έχουν από τη συνείδησή τους διαγράψει και τα κωλύματα... «και οι νοούντες, νοήτωσαν»).

Όμως, «Ει τις τον ναόν του Θεού φθείρει, φθερεί τούτον ο Θεός» (Α΄Κορ. Γ΄17).

Όποιος δηλ. καταστρέφει τον ναό του Θεού με βίο άνομο και κακό και ταυτοχρόνως αμνηστεύει σε θεωρητικό επίπεδο τα έργα σαρκός, αυτός από μόνος του ετοιμάζει τη σκληρή του τιμωρία.

Και όποιος φθείρει την ενότητα των Χριστιανών και ταλαιπωρεί το Εκκλησιαστικό Σώμα με σχίσματα, αιρέσεις και φατρίες, και όποιος κατ' επέκτασιν κηρύσσει ότι υφίστανται πολλές Εκκλησίες, θα φθαρεί από αυτόν τον Θεό.

Αδελφοί μου, ας μελετήσουμε σωστά το Αποστολικό κείμενο και ας κάνουμε βίωμά μας τις θεόπνευστες επιταγές.

Οι προειδοποιήσεις της Γραφής, δεν αποτελούν απλά σχήματα λόγου.

Είθε να συνειδητοποιήσουμε με όλες τις συνέπειες, ότι πραγματικά ανήκουμε στον Ναό του Θεού.

Αμήν

ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Αποστολικό ανάγνωσμα Κυριακής Θ' Ματθαίου (Α' Κορ. γ' 9-17)

ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

Αποστολικό ανάγνωσμα

Κυριακής Θ' Ματθαίου

(Α' Κορ. γ' 9-17)

Το να οικοδομούν και να ευπρεπίζουν οι πιστοί τον οίκον τού Θεού, τον Ναό δηλ. που τελείται η Θεία λατρεία, αυτό αποτελεί ευλογία μεγάλη. Γι΄ αυτό άλλωστε στην οπισθάμβωνο ευχή, μεταξύ των άλλων ο λειτουργός δέεται: “... αγίασον τους αγαπώντας την ευπρέπειαν του οίκου σου..”. Αγίασε Κύριε αυτούς που αγαπούν την ευπρεπή παράσταση και την τάξη τού Ναού σου. Αντιθέτως, αποτελεί βεβήλωση και βλασφημία μεγάλη το να καταστρέφονται οι Εκκλησίες και να μετατρέπονται σε τζαμιά και σε άλλους χώρους λατρείας που η χρήση τους έρχεται σε αντίθεση με το Ιερόν και την λατρεία τού Τριαδικού Θεού.

Εκτός όμως τού υλικού ναού, ο καθαυτό ναός που ιδιαιτέρως ζητεί και ευχαριστείται ο Κύριος και Παντοκράτωρ είναι οι υπάρξεις των πιστών μελών τής Ορθοδόξου Εκκλησίας και μάλιστα όταν ενωμένοι και αγαπημένοι κοινωνούμε του Δεσποτικού Σώματος και Αίματος του Χριστού. Όλοι μαζί οι πιστοί, κατά τον λόγο των Πατέρων, αποτελούμε τους “πνευματικούς λίθους” οι οποίοι συγκροτούμε το θείον οικοδόμημα που ευαρεστείται να κατοικεί ο Θεός.

Φυσικά, μετά από αυτά γίνεται κατανοητό ότι και ο καθένας μας χωριστά με την όλη ύπαρξή μας, διά της πίστεως και των Ιερών Μυστηρίων έχουμε καταστεί ο έμψυχος ναός τής απείρου, αγνής και επουρανίου Τριαδικής Θεότητος! Και μόνο αυτή την αλήθεια εάν συνειδητοποιήσουμε, όντως συγκλονιζόμεθα. Ώστε, λοιπόν είμαστε ναός του Θεού!

Βεβαίως, μας κηρύσσει ο Απόστολος Παύλος και μας τονίζει την αλήθεια αυτή με ένα καίριο ερώτημα “ουκ οίδατε ότι ναός Θεού εστέ, και το Πνεύμα τού Θεού οικεί εν υμίν;” Δεν γνωρίζεται ότι σεις οι Χριστιανοί, είσθε ναός Θεού και μέσα σας κατοικεί το Πνεύμα το Άγιον; Αλλά δεν μένει μόνο σ' αυτό ο Θεόπνευστος Απόστολος. Συνεχίζει με μια αλήθεια που κόβει την ανάσα στην συνειδητοποίησή της : “ει τις τον ναόν τού Θεού φθείρει, φθερεί τούτον ο Θεός· ο γαρ ναός τού Θεού άγιος εστίν, οίτινες εστέ υμείς”. Αλλά χρειάζεται να σταθούμε δι΄ ολίγον στην αποστολική αυτή φράση για να δούμε με ποιόν τρόπο προξενείται η φθορά τού ναού τού Θεού που ως αποτέλεσμα φέρει τελικώς τον κολασμόν εκείνου που απρόσεκτα καταστρέφει τον ναόν.

Φυσικά στην φθορά τού Ναού υπάγονται όλα τα “έργα σαρκός” και τα “πάθη ατιμίας” που μολύνουν και διαστρέφουν και το σώμα και την ψυχή. Η ακολασία, όπως θα δούμε και στην συνέχεια, ως μόνο και βέβαιο κατάντημα έχει την καταστροφή, αφού όντως “η φύσις εκδικείται” και ο άνθρωπος κληρονομεί την κόλαση. Ναι, φοβερό και τρομερό ο άνθρωπος και μάλιστα ο Πιστός να μολύνει το βάπτισμα και να καταντήσει “σάρκα”. Όμως το όλον πνεύμα τού Θείου Παύλου στην περικοπή αυτή αναφέρεται κυρίως στην φθορά τού ναού τού Θεού, την οποία επιφέρουν τα ποικίλα σχίσματα και οι εγωιστικές διχοστασίες που ελάμβαναν χώρα στην Κόρινθο. Αλλά αυτά τα οποία αναφέρονται για την τοπική εκείνη Εκκλησία έχουν διαχρονική αξία, δοθέντος ότι οι “εκ δεξιών πειρασμοί” που καταλήγουν “ένεκεν διαμαρτυρίας” σε παρατάξεις, φατρίες, σχίσματα, “αυτόνομες εκκλησίες”, “ανυπόστατες συνόδους” και σε έωλες και μη νομιμοποιημένες “αποτειχίσεις” και τόσα άλλα ακόμα, που καταγράφει με τα μελανώτερα των χρωμάτων η αντικειμενική Εκκλησιαστική Ιστορία, καιροφυλακτούν να αναπτυχθούν σε κάθε εποχή, πόσο μάλλον στη δική μας.

Ομολογουμένως, ζούμε σε μία αλλοπρόσαλλη εποχή που ο πιστός καλείται να βαδίσει αποφεύγοντας τα άκρα. Δεν παρουσιάζεται μόνο εκεί που εισχωρεί η ακολασία και η αμαρτία, η κατάπτωσις του πνευματικού ναού τού Θεού, και αυτό το διαπιστώνουμε τραγικά στις ημέρες μας, αλλά η κατάρρευσις ακολουθεί και εκεί που ο εγωισμός με όλα τα παρελκόμενα σχίζει τον άραφο χιτώνα τού Χριστού.

Και στο σημείο αυτό επιβάλλεται να τονισθεί ότι για το κατάντημα αυτό των απλοϊκών ψυχών (στην καλυτέρα των περιπτώσεων) που αποκόπτονται από το λειτουργικό Σώμα της Εκκλησίας και κατόπιν “περιάγουν γην και θάλασσαν και την ξηράν” για να βρουν έναν καθηρημένον “επίσκοπον” ώστε να έχουν δήθεν “εκκλησιολογική κάλυψη”, προς τούτο πρέπει να ομολογήσουμε ότι εν πολλοίς ευθύνη μεγάλη φέρουν τα τέκνα τού οικουμενισμού με τις “απερίσκεπτες” ενέργειές τους. Έχουμε το λοιπόν να παλέψουμε τόσο με τον κατακλυσμό της αμαρτίας, όσο και με την αδιακρισία και την θεολογική πενία που φθείρουν τον ναόν τού Θεού.

Το δεύτερο μάλιστα ζήτημα ουδόλως αποτελεί παρωνυχίδα, αφού ακριβώς τις ολέθριες συνέπειες αυτού επιζητεί να προλάβει ο ιδρυτής τής Εκκλησίας τής Κορίνθου. Και ας προσθέσουμε και τούτη την αλήθεια. Η ιδία η πραγματικότης μάς δείχνει ότι ευκολότερα κανείς δια τής μετανοίας επανέρχεται στην ζωή τής Εκκλησίας εάν έχει πέσει στον λάκκο τής ηθικής ρυπαρότητας, παρά εάν για διαφόρους λόγους έχει περιπέσει στα ποικίλα σχίσματα που πληγώνουν και αιμορροούν το Σώμα τής Εκκλησίας. Στην περίπτωση αυτή, προϊόντος του χρόνου ο άνθρωπος σκληρύνεται ιδίως διά του εγωισμού με την υπάρχουσα και υποκαίουσα εκκλησιολογική πλάνη.

Τα υπάρχοντα παραδείγματα και σ' αυτή την εποχή μας, επιβεβαιώνουν τούς αποστολικούς φόβους και το εύθραυστον της Εκκλησιολογικής κοινωνίας.

Εκείνο όμως που θα μας βοηθήσει στο να μην ξεφεύγουμε στα μονοπάτια τού κακού και στον “μέλανα πόντον” τού Εκκλησιαστικού κατακερματισμού (όντως καταστάσεις φρικτές ου μην αλλά και φαιδρές), είναι το να μην λησμονούμε ότι ως ναοί Θεού είμεθα κεχωρισμένοι και αφιερωμένοι στον Θεό. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να αποφεύγουμε ό,τι είναι δυνατόν να μας αποξενώσει από τον Αρχηγό τής σωτηρίας μας και να μεταβάλει το εν ημίν ιερό του κατοικητήριον είτε σε σταύλο ηθικής ακαθαρσίας, είτε σε οπερετικά εκκλησιαστικά πραξικοπήματα που όμως οδηγούν τις αστήρικτες ψυχές στην καταστροφή.

Το δε πλέον τραγικό είναι ότι δεν ακολουθεί απλώς κάποια έστω και μεγάλη ζημιά, αλλά αποκλεισμός τής σωτηρίας. Ο δε Ιερός Χρυσόστομος σχετικά με το “φθερεί αυτόν ο Θεός” τονίζει τα εξής: “Τουτέστιν απολεί. Τούτο δε ουχί καταρωμένου, αλλά προφητεύοντος”.

Επομένως. “Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου”.

Αμήν.

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΟΣ Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής Η' Ματθαίου (Γαλ. γ' 23- δ' 5)

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΟΣ

Αποστολικό Ανάγνωσμα

Κυριακής Η' Ματθαίου

(Γαλ. γ' 23- δ' 5)

Με μεγάλη συγκίνηση ο Θεόπνευστος Απόστολος γράφει προς τους Γαλάτες ότι τα πνευματικά αγαθά δεν προέρχονται από τον νόμο τής Παλαιάς Διαθήκης, “αλλ' εξ' επαγγελίας”. Ο νόμος ήταν απλώς ο παιδαγωγός. Όμως τώρα, δόξα τω Θεώ, τα πράγματα άλλαξαν, αφού “ελθούσης τής πίστεως ουκέτι υπό παιδαγωγόν εσμέν”. Χαράς ευαγγέλια. Ήλθε πράγματι η νέα πίστις, ζούμε την ευλογημένη κατάσταση της χάριτος. Είμαστε φωτόμορφα τέκνα τής Εκκλησίας και ως εκ τούτου δεν χρειαζόμαστε τα στενά πλαίσια της παιδαγωγίας τού νόμου.

Φυσικά, τα όσα διδάσκει το Πνεύμα το Άγιον διά του Απ. Παύλου, έχουν να κάμουν όχι μόνο με τους Γαλάτες, αλλά με ολόκληρο το Σώμα τής Εκκλησίας. Τώρα πλέον δεν έχει την αποκλειστικότητα ο Ισραήλ, αλλά όλοι διά μέσου τής πίστεως στον Ιησού Χριστό γίναμε και είμαστε υιοί τού Θεού. Πώς έγινε αυτό; Διά του βαπτίσματος. “Όσοι γαρ εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε”, διασαλπίζει ο Απόστολος. Μάλιστα, το Βάπτισμα εις το όνομα της Αγίας Τριάδος, όπως τελείται μόνον εντός τής Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, είναι το απαραίτητο μυστήριο, διά του οποίου γινόμαστε δεκτοί στην Εκκλησία όπως άλλοτε η περιτομή ήταν η τελετή που ενσωμάτωνε αυτόν που την ελάμβανε στην Ιουδαϊκή συναγωγή και κοινωνία. Το βάπτισμα λοιπόν αντικατέστησε την περιτομή, εις τρόπον ώστε όσοι βαπτίζονται ομολογούντες πίστη και υπακοή στον Χριστό απολαμβάνουν όλα τα προνόμια και πλεονεκτήματα της Καινής Διαθήκης, όπως οι Ιουδαίοι διά της περιτομής απολάμβαναν τα προνόμια που παρείχε η Παλαιά Διαθήκη. Εφ' όσον λοιπόν ήδη ισχύει το χριστιανικό βάπτισμα, είναι περιττές οι διατάξεις τού νόμου και φυσικά η περιτομή.

Αλλά από τη στιγμή που ο άνθρωπος δεχθεί το βάπτισμα, ενδύεται τον Χριστό. “Του Χριστού τον τύπον και την ιδέαν περιεβάλλεσθε· τω Χριστώ αφομοιώθητε”, θα τονίσει ιερός ερμηνευτής. Και όντως διά του μυστηρίου αυτού πραγματοποιείται ένωσις που καθιστά τους βαπτιζόμενους ένα με τον Χριστό. Βαπτισθέντες, διά της εις Χριστόν πίστεως δεχθήκαμε και τον θάνατον αυτού. Συναποθάναμε μαζί του ως προς την αμαρτία και νεκρώθηκε ο εν ημίν παλαιός άνθρωπος. Όπως δε ο Χριστός μετά τον θάνατόν του ανέστη, έτσι και εμείς εξερχόμεθα από την κολυμβήθρα νέοι άνθρωποι, ώστε να περιπατήσουμε πλέον “εν καινότητι ζωής” (Ρωμ. στ' 3,4).

Αυτό βεβαίως σημαίνει βίον άγιον και ζωή πλημμυρισμένη στο φως τού Χριστού. Ο πιστός πλέον οφείλει να συμμορφώνεται απολύτως προς τις εντολές τού Κυρίου του. Επάνω σε αυτήν ακριβώς την βάση συνεχίζει το Αποστολικό κείμενο την περίφημη φράση που τόσο ορισμένοι αδαείς και διεθνιστές παρερμηνεύουν, ότι “ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ· πάντες γαρ υμείς εις εστε εν Χριστώ Ιησού”.

Σε καμμία των περιπτώσεων ο θεόπνευστος λόγος δεν καταργεί τα έθνη, ούτε απορροφά τούς λαούς μέσα στην δίνη μιας οικουμενιστικής και διεθνιστικής θεωρίας που είναι πλέον γνωστό από πού εκπορεύονται τα τοιαύτα κινήματα και οι αλλοπρόσαλλες δοξασίες με δήθεν χριστιανικό μανδύα. Ναι, κοινή η πίστις όταν αυτή ενυπάρχει μέσα στο Σώμα τής Ορθοδόξου Εκκλησίας, αλλ΄ ουδέποτε ισοπέδωμα και πολτοποίηση που προετοιμάζουν την άνοδο και την κυριαρχία ενός κέντρου εξουσίας με ένα παγκόσμιο πολιτικοθρησκευτικό δικτάτορα.

Τώρα πλέον ο Χριστός μάς έχει εξαγοράσει με το ίδιο του το αίμα και ευλογεί τούς λαούς και τα έθνη που προσαρμόζουν την ζωή τους στο Πανάγιον και σωστικόν θέλημά του. Υπάρχει επ' αυτού αντίρρησις όταν βλέπουμε το πόσο ευλογήθηκε το Έθνος μας όταν αυτό ακολουθούσε (όσο ακολουθούσε) τις εντολές τού Χριστού και πώς οσημέραι καταβαραθρώνεται ένεκεν αθεΐας και εφαρμοσμένης απιστίας των τελευταίων ετών; Πράγματι θλιβερές οι εξελίξεις και τα αποτελέσματα όσων περιφρονούν τον Χριστό και τις εντολές του και δυστυχώς όσων αρνούνται και μολύνουν το βάπτισμα που έλαβαν καταντώντας διά της απιστίας χειρότεροι του διαβόλου και διά της διαστροφής κτηνωδέστεροι και αυτών των κτηνών, τα οποία επιτέλους παραμένουν εντός των ορίων τής φύσεώς τους.

Αλλ' ας αποστρέψουμε το πρόσωπο από τα παραρτήματα του Άδου και μαζί με την Αγία Οσιοπαρθενομάρτυρα Παρασκευή ας στρέψουμε όμματα και καρδιές στον λατρευτό Κύριό μας Ιησούν Χριστόν. Στον Λυτρωτή μας που μας εξαγόρασε για να λάβουμε την υιοθεσίαν. Αυτή την υιοθεσία που ο Θεός μάς είχε υποσχεθεί και την πραγματοποίησε. Μάρτυρες δε τούτης τής καταστάσεως είναι αυτοί οι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Οι καρποί τού Αγίου Πνεύματος. Και ένας τέτοιος εκλεκτός καρπός είναι η Αγία Παρασκευή με τα τόσα στέφανα που κοσμούν την Αγίαν της κεφαλήν. Πόσο, αλήθεια, θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα στην κοινωνία μας εάν όλοι οι πιστοί και ιδίως οι νέες γυναίκες παραδειγματίζονταν από την μεγάλη αυτή Αγία μας. Τέκνον τής Ρώμης, αλλ΄ ανθός και καρπός ολοκλήρου τής στρατευομένης Εκκλησίας και Αγία που πρεσβεύει με τις εκλεκτές ψυχές στον θρόνο τού Θεού. Εβίωσε την υιοθεσίαν της και γι' αυτό δεν την άγγιξε ο μακράν τού Θεού κόσμος. Βημάτιζε στη γη αλλά ο νους περιπολούσε τον ουρανό. Η δε νεανική της καρδιά είχε μεταβληθεί σε ένα καμίνι που έκαιε οτιδήποτε αντίθετο προς τον Νυμφίον της Χριστό και φλογιζόταν για την δόξα τής Εκκλησίας και την αυθεντική και πάναγνη αγάπη προς τους αδελφούς.

Επομένως ας μη προβάλλουμε αδικαιολόγητες δικαιολογίες όταν ψυχραίνεται ο ένθεος ζήλος μέσα μας.

Όχι πια άλλος συμβιβασμός. Ο κρυστάλλινος λόγος τού Θεού και οι φωτεινές μορφές μάς ενισχύουν και είθε πάντοτε να μας καθοδηγούν.

Αμήν.

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Περί τών Αγίων Πατέρων της Δ' Οικουμενικής Συνόδου Το Ορθοδοξείν εστί αεί σχοινοβατείν Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής Γ' Ματθαίου (Τίτου Γ' 8-15). Τών Αγίων Πατέρων της Δ' Οικουμενικής Συνόδου Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Ανέκαθεν η Αγία μας Εκκλησία τιμούσε εορταστικώς και μέσα στο κυριακό Δείπνο τις Οικουμενικές Συνόδους, κηρύσσοντας τις δογματικές τους διδασκαλίες, αλλά και εφαρμόζοντας στην πράξη του Ιερούς Κανόνες, οι οποίοι διασφαλίζουν την τάξη αλλά και την απρόσκοπτη πορεία της «νοητής νηός», δηλ. της στρατευομένης μας Εκκλησίας.

Στο πλαίσιο αυτό του εορτασμού και της τιμής, επιβάλλεται έστω και συνοπτικώ τω τρόπω, να γνωρίζουμε την ιστορία τής κάθε συνόδου και ποια ακριβώς διδασκαλία ερμήνευσε και αποκρυστάλλωσε για τη ζωή των πιστών. Διδασκαλία η οποία εννοείται πως ανέκαθεν υπήρχε και βιωνόταν από τους αγίους, οι οποίοι και αποτελούν τους φωτεινούς οδοδείκτες για την πορεία προς την Βασιλεία των ουρανών.

Σε αυτή λοιπόν τη βάση, την Κυριακή τιμούμε τους Αγίους Πατέρες της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου.

Ας δούμε λοιπόν κάποια βασικά στοιχεία για την μεγάλη αυτή Οικουμενική Σύνοδο.

Συγκλήθηκε το έτος 451 μ.Χ. στην Χαλκηδόνα, απέναντι από την Κωνσταντινούπολη.

Οπωσδήποτε υπήρξε μέγας σταθμός για την Ορθόδοξη Εκκλησία μας και μάλιστα για το κεντρικό θέμα της Χριστολογίας.

Η μεγάλη αυτή Σύνοδος των 630 θεοφόρων Πατέρων μας, αντιμετώπισε ένα από τα πλεόν δύσκολα θεολογικά θέματα, το οποίο για αρκετό καιρό εταλάνιζε την Εκκλησία αλλά και αυτήν την Αυτοκρατορία.

Το όλον θέμα αφορούσε τις 2 φύσεις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Θέμα όντως πολύπλευρο, που θα χρειαζόταν όχι σελίδες, αλλά τόμοι ολόκληροι για να το εξαντλήσουμε απ' όλες του τις πλευρές.

Τελικώς η Σύνοδος κατεδίκασε τις δύο φοβερές και αντιμαχόμενες αιρέσεις. Την αίρεση δηλ. τού Νεστοριανισμού και την θανατηφόρο κακοδοξία τού Μονοφυσιτισμού.

Στο Αποστολικό τώρα ανάγνωσμα που θα ακούσουμε την Κυριακή στην λατρεία μας, προς τιμήν τών Αγίων Πατέρων, ο Απόστολος Παύλος, μεταξύ των άλλων θεοπνεύστων διδασκαλιών του, τονίζει και μια φράση που φαίνεται να μη τις έχει δοθεί η δέουσα προσοχή που θα έπρεπε, με αποτελέσματα ολέθρια, όπως θα δούμε, κάποιες φορές.

Πρόκειται για την συμβουλή που απευθύνει στον πιστό του μαθητή, τον Τίτο, ο οποίος είναι ο ποιμένας της Κρήτης. Λέγει λοιπόν: «αιρετικόν άνθρωπον, μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» (Τίτου Γ΄ 10).

Πρόκειται για μια συμβουλή με βαθύτατο περιεχόμενο στην οποία επιβάλλεται να εστιάσουμε και την προσοχή μας.

Οι αιρετικοί, ήσαν ανέκαθεν επικίνδυνοι. Γι' αυτό και ο Απόστολος, ώριμος πλέον στην ηλικία και έχοντας τόσες και τόσες εμπειρίες επάνω στα θέματα αυτά, αλλά και όντως θεόπνευστος, συνιστά στον Τίτο να είναι πολύ προσεκτικός απέναντι όσων αντιστρατεύονται την ορθή διδασκαλία. Όσων δηλαδή είναι αιρετικοί. Και αυτό, διότι και τότε οι άνθρωποι αυτοί δημιουργούσαν σκάνδαλα και διαιρέσεις στην Εκκλησία, αλλά και λόγω του ότι νόθευαν με δικές τους επινοήσεις και με αποκυήματα της φαντασία τους, την ορθή Αποστολική πίστη.

Γι' αυτό και ο Απόστολος καταγράφει και επισημαίνει. Τον αιρετικό, συμβούλευσέ τον και νουθέτησέ τον μία και δύο φορές, ώστε να εννοήσει την πλάνη του. Εάν σε ακούσει, και αρνηθεί τις κακοδοξίες του και επιστρέψει στους κόλπους της Εκκλησίας, έχει καλώς. Εάν αντιθέτως δεν σε ακούσει και επιμένει σ' αυτή την πλάνη του, τότε πρέπει να τον αποφύγεις και να τον αποκόψεις, ώστε με τον τρόπο αυτό να προφυλάξεις τους άλλους πιστούς.

Αυτή είναι η θεόπνευστη συμβουλή του Αποστόλου των εθνών, που ίσως σε ορισμένους φαίνεται υπερβολική και ίσως αποδεικνύει ακραία συμπεριφορά, λες και αυτοί που το υποστηρίζουν αυτό διαθέτουν περισσότερο φωτισμό και θερμότερη αγάπη από τον μεγάλο Απόστολο. Από τον άνθρωπο αυτόν που έλεγε ότι προτιμά ο ίδιος να γίνει ανάθεμα για να σωθούν οι συμπατριώτες του.

Εάν όμως θελήσουμε να εμβαθύνουμε στην ουσία της προτροπής, θα δούμε ότι πράγματι, οι αιρετικοί, κατά κανόνα, δεν μετανοούν. Και δεν μετανοούν διότι συσκοτίζεται ο νους τους από τον εωσφορικό εγωισμό, ο οποίος και λειτουργεί διασπαστικά για την όλη προσωπικότητα.

Αποτέλεσμα δε όλης αυτής της εσωτερικής διαρροής και διασπάσεως είναι, το να μη μπορούν να δουν και να αντιληφθούν, κατ' αρχάς την πλάνη τους, και στην συνέχεια να ζητήσουν την θεραπεία από την Εκκλησία, όπου στην περίπτωση αυτή λειτουργεί ως πνευματικό «κέντρο υγείας» και κατόπιν ως ασφαλές θεραπευτήριο, αποκαθιστώντας τελείως την πνευματική υγεία στην όλη ύπαρξη του ανθρώπου.

Για να φανεί καθαρά ότι έτσι έχουν τα πράγματα, δηλ. ότι ο εγωϊσμός δεν αφήνει περιθώρια επιστροφής και θεραπείας, η αποστολική γραφίδα φανερώνει ότι ο αιρετικός «εξέστραπται και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος». Έχει διαστραφεί δηλ. και αμαρτάνει και κατακρίνεται από την ίδια του τη συνείδηση.

Στηριζόμενοι τώρα οι Πατέρες και οι ποιμένες στην Αποστολική εντολή και στην πολύτιμη εμπειρία της Εκκλησίας, η οποία προϊόντος του χρόνου αυξάνει και επιβεβαιώνει την θεόπνευστη αυτή προτροπή, ανέκαθεν, διά του τρόπου αυτού αντιμετώπιζαν τους εκάστοτε αιρετικούς, που δυστυχώς δεν έλειψαν, ούτε και θα λείψουν ποτέ.

Αυτή ακριβώς η ποιμαντική τακτική, βλέπουμε να πραγματοποιείται και από τους Πατέρες των Οικουμενικών συνόδων, όσον αφορά την αντιμετώπιση των κακοδόξων αιρετικών, που λόγω του εωσφορικού τους εγωισμού, ετάρασσαν και διασπούσαν το Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία.

Στηλίτευαν τους αιρετικούς για την πλάνη τους, και αν δεν παραδέχονταν την ορθή διδασκαλία, τους απέκοπταν. Ερμήνευαν αυθεντικά την διδασκαλία του Χριστού, θέσπιζαν τα αποκαλυφθέντα εξ αρχής δόγματα πίστεως, ρύθμιζαν πρακτικά προβλήματα και ανάγκες και έτσι αποδεικνύονταν ως «οι ακαθαίρετοι πύργοι» της ορθοδοξίας!

Το ερώτημα όμως τώρα που προκύπτει είναι: «Καλά με τους αιρετικούς που επιτέλους με την επιμονή τους οι ίδιοι κατ' αρχάς αποκόπτουν τους εαυτούς τους από την Εκκλησία και καταντούν έρμαια των δαιμονικών αιρέσεων. Τι γίνεται όμως αν κάποιοι ποιμένες με την όλη τους τακτική και τις υπογραφές σε κείμενα κοινών δηλώσεων, αντιστρατεύονται τις αποφάσεις των αγίων Οικουμενικών Συνόδων; Ιδού το ερώτημα που απασχολεί κλήρο και λαό, τουλάχιστον αυτούς που γνωρίζουν και δεν βρίσκονται τυπικώς και από συνήθεια στην Εκκλησία.

Τι γίνεται πράγματι όταν οι καταδικασμένοι από την Δ' και όχι μόνον Οικουμενική Σύνοδο, αιρετικοί Μονοφυσίτες και κατόπιν οι καταδικασθέντες από την ΣΤ' Οικουμενική Σύνοδο, Μονοθελήτες και Μονοενεργήτες, δίχως ν' απαρνηθούν τις πλάνες τους και συνεχίζοντας να θεωρούν οι ίδιοι ως «αγίους» τους κακοδόξους που καταδίκασαν επισήμως οι Άγιοι Πατέρες, τι γίνεται λοιπόν όταν άνευ μετανοίας και επιστροφής στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ορισμένοι Ορθόδοξοι Ποιμένες, θεωρούν αυτούς τους κακοδόξους και αιρετικούς ως Ορθοδόξους;

Τι γίνεται όταν αποχαρακτηρίζονται και ονομάζονται πλέον ως «Ανατολικοί Ορθόδοξοι» ή και γενικώς «Ορθόδοξοι»; Μήπως οσονούπω οι κύριοι αυτοί, δηλ. τα «τσιράκια» του Οικουμενισμού και τα παπαγαλάκια του Π.Σ.Ε. (Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών), θα χαρακτηρίσουν και τους Παπικούς ως «Δυτικούς Ορθοδόξους»; Τελικώς, η ένταξη στην Εκκλησία είναι θέμα γεωγραφικών προσδιορισμών; Ή το θέατρο του παραλόγου ανεβάζει ολοένα και περισσότερο νεόκοπες παραστάσεις; Διότι όλα αυτά όχι μόνο θεολογία δεν είναι, αλλά αποδεικνύουν ασχετοσύνη Εκκλησιαστικής Ιστορίας και Συμβολικής, παρά τους βαρύγδουπους τίτλους αυτών που συμμετέχουν στον θίασο.

Βεβαίως, θα ισχυριστεί κανείς τώρα ότι στον αστερισμό της «μεταπατερικής θεολογίας» και στο νεφέλωμα της «ορθοδόξως, παρακαλώ, σεξουαλικής απελευθερώσεως», μπορεί ο καθένας να λέει και να γράφει «παν ό,τι» του κατεβαίνει στον νου (αν βεβαίως υπάρχει), δίχως να δίνει πουθενά ουδεμία αναφορά. Άλλωστε, υπάρχει και «η ελευθερία του ήθους» (άλλο εάν δεν γνωρίζουμε ποιο είναι το «ήθος της ελευθερίας»), και επίσης υφίσταται η «πλατιά αγκαλιά» της διοικούσης εκκλησίας, η οποία έχει χώρο για τον κάθε ελεύθερο «θεολόγο» και «δογματολόγο», δοθέντος ότι οι εποχές άλλαξαν και αυτό θα πρέπει να το κατανοήσουν καλώς και κάποιοι «αυστηροί πατέρες». Τόσο οι υπάρχοντες, όσο βεβαίως – βεβαίως και οι μεταστάντες στην θριαμβεύουσα, που μάς άφησαν την αρνητική κληρονομία των θείων και ιερών Κανόνων.

Καιρός όμως να σοβαρευτούμε αγαπητοί, διότι παρακολουθώντας την λογική του θεολογικού παραλόγου, κινδυνεύουμε να χάσουμε τα μυαλά μας και φυσικά τον φόβο τού Θεού. Ας σοβαρευτούμε λοιπόν και ας δούμε τις χαίνουσες και πυορροούσες πληγές στο σώμα της στρατευομένης μας Εκκλησίας.

Και για να μην ισχυριστεί κανείς ότι συκοφαντούμε, δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στα κατάπτυστα κείμενα και στις αιρετικές ου μην αλλά και προδοτικές συμφωνίες που υπεγράφησαν το 1993 στο Μπάλαμεντ από Ορθοδόξους και αιρετικούς μονοφυσίτες κ.τ.λ.

Φυσικά, η μικρή έκταση των γραφομένων, δεν επιτρέπει περαιτέρω ανάλυση της νεόκοπης αυτής συμφωνίας.

Θα φρίξει όμως ο μελετητής όταν διαπιστώσει τους κοινούς λεγομένους όρους, αλλά και συγκλονιστεί αρνητικώς, και δεν θα πιστεύει στα μάτια του όταν στο τέλος του κειμένου θα δει το ποιοι είναι αυτοί που έθεσαν τις υπογραφές τους, προς καταισχύνη αιώνια, κάτω από το κείμενο αυτό, που το ολιγώτερο, θα μείνει στην ιστορία ως κείμενο επιπολαιότητας και Εκκλησιολογικής ασχετοσύνης.

Τι γίνεται λοιπόν σε αυτή ή και σε παρόμοιες περιπτώσεις όπου διαπιστώνεται να υπερισχύει η πολιτική, η πλάνη, η κακοδοξία αλλά και ο ύπουλος πόλεμος των σκοτεινών δυνάμεων, έναντι της Εκκλησίας του Χριστού;

Στις περιπτώσεις αυτές αδελφοί μου, εφαρμόζουμε την ευλογημένη τακτική των αγίων μας.

Πρώτα απ' όλα, δεν επιτρέπουμε η σύγχυση και η πικρία να θολώσουν τον ηγεμόνα νου. Και τούτο, διότι εάν συμβεί αυτό, τότε μπορεί κανείς να καταντήσει ακόμα και σε σχίσμα - που ήδη υφίστανται πολλά - ή αλλοίμονο να νομίσει ότι αυτός και μόνο κρατά στις πλάτες του την Ορθοδοξία, με αποτέλεσμα να ηγηθεί στην συνέχεια ο ίδιος και νέου σχίσματος. Σε κατάσταση δηλ. φρικτή, για την οποία ο ιερός Χρυσόστομος διακηρύσσει ότι: «το σχίσμα ούτε το αίμα του μαρτυρίου δύναται να το ξεπλύνει»!

Ο συνετός λοιπόν και αγωνιστής Χριστιανός, έχοντας εμπειρία από την πορεία και Ιστορία της Εκκλησίας μας, δεν θα πέσει από την Κιβωτό της Σωτηρίας στα «άγρια κύματα θαλάσσης» (Ιούδα 13), διότι θα καταποντιστεί στον πυθμένα του Άδου.

Δεν θα τα χάσει λοιπόν. Θα παραμείνει αγωνιζόμενος, θα αυξηθεί το ευλογημένο μέτωπο αντιστάσεως και διαφωτίσεως και φυσικά έχοντας υπ' όψιν και άλλες περιπτώσεις συνόδων που δεν ορθοτόμησαν, ειρηνικώς πλέον θα απορρίψει με όλο το Σώμα της Εκκλησίας τις λανθασμένες – πλανεμένες προδοτικές αποφάσεις και δηλώσεις, αφού σε τελευταία ανάλυση, ό,τι δεν εδράζεται στην Αποστολική Παράδοση και στην Πατερική ερμηνεία, δεν έχει κανένα δεσμευτικό χαρακτήρα για τον Ορθόδοξο κλήρο, Μοναχισμό και τον λαό.

Αγαπητοί μου. Οι αποφάσεις και η τακτική των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων και συγκεκριμένα της Δ' εν Χαλκηδόνι Οικουμενικής, εκτός των Όρων αληθείας δηλ. των δογμάτων που έχουν απόλυτο και δεσμευτικό χαρακτήρα, μάς σηματοδοτούν και τον φωτεινό δρόμο της διακρίσεως. Την οδόν του «σχοινοβατείν». Κάτι δηλ. το οποίο εκτός από τον ζήλο και τις όποιες γνώσεις, απαιτεί και την ταπείνωση η οποία είναι η βάση της όλης Ορθοδόξου πνευματικότητας. (Εννοείται ότι απαραιτήτως πρέπει να υφίσταται και η ψυχική ισορροπία...). Διαφορετικά, κινδυνεύει κανείς να καταντήσει σ' αυτά ακριβώς που νομίζει ότι με την τακτική του καταδικάζει. Στην αίρεση εξ' αριστερών και στον μεγάλο πειρασμό του σχίσματος εκ δεξιών. Αποτέλεσμα δε όλων αυτών των άκρων, η αποκοπή από την Ορθοδοξία μας.

Είθε, πάντοτε να μας φυλάττει ο Κύριος.

Αμήν