Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΝΑΙ... Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ...

Γράφει ο π΄Ηλίας Υφαντής

Κάποτε που η σελίδα αυτή καταπιάνεται με αμιγώς θρησκευτικά θέματα (π.χ. θαύματα) φίλοι αναγνώστες μου λένε: «Καλύτερα τα κείμενα να έχουν επαναστατικό περιεχόμενο»!

Κι όμως, όπως επανειλημμένα έχω τονίσει, η μεγαλύτερη ή μάλλον η μοναδική επανάσταση, είναι αυτή του Ευαγγελίου. Γιατί βέβαια αληθινή επανάσταση δεν είναι να αντικαθίστανται οι χασάπηδες της μιας μερίδας από τους χασάπηδες μιας άλλης. Ή ακόμη να μετακομίζουν οι χασάπηδες από το ένα στρατόπεδο στο άλλο, για να συνεχίζουν το «θεάρεστο» έργο τους.

 Όπως συμβαίνει συχνά στο χώρο της πολιτικής. Όπου οι ίδιοι καιροσκόποι έρπουν απ’ το ένα κομματικό στρατόπεδο στο άλλο, προκειμένου να συνεχίσουν το λαμπρό στάδιο των τρωκτικών του δημόσιου και του ιδιωτικού κορβανά. Για να κάνουν έτσι τα «έσχατα» του εύπιστου και κατά συρροή εξαπατημένου λαού πολύ χειρότερα από πρώτα. Που σημαίνει ότι στις  περιπτώσεις αυτές δεν έχουμε επαναστάσεις, αλλά επαναλήψεις της ίδιας-περισσότερο ή λιγότερο- αθλιότητας.

Σε διαμετρική αντίθεση το έργο του Χριστού είναι η εκ θεμελίων ανατροπή του σάπιου κατεστημένου σε όλες του τις πτυχές και σε όλη του την έκταση. Γιατί ο χριστιανισμός δεν καταπιάνεται-όπως εσφαλμένα πιστεύεται-μόνο με τα πνευματικά θέματα. Αλλά αγκαλιάζει όλη τη γκάμα των ανθρωπίνων προβλημάτων από τα πλέον πνευματικά μέχρι τα πλέον υλικά. Στο πρώτο του κήρυγμα, στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Ναζαρέτ (Λουκά: Δ: 18-19) ο Χριστός, δεν αναφέρεται μόνο στην αμαρτία, αλλά λέει ότι ήλθε να πολεμήσει και όλες τις άλλες μάστιγες όπως η φτώχεια, η σκλαβιά και η αρρώστια. 

Και τα ίδια δίδαξε και έπραξε σε όλη τη σύντομη διαδρομή της δράσης του, μέχρις ότου τον σταυρώσουν. Γιατί και τους πάσης φύσεως αρρώστους θεράπευσε. Και τη σκλαβιά και καταπίεση καταδίκασε (Ματθαίου: 20: 25, Μάρκου: Ι: 42-45,κλπ). Και τον πλούτο στηλίτευσε με τις θαυμάσιες παραβολές του (Λουκά: ΙΒ: 16-31, ΙΣΤ: 19-31, κλπ ). Φωνάζοντας στους φαρισαίους όλων των εποχών το «Ου δύνασθε δουλεύειν Θεώ και μαμωνά»! (Λουκά: ΣΤ: 20-25, κλπ)  Αλλά και στη Δευτέρα του Παρουσία θα επικαλεστεί ως μοναδικό κριτήριο για τη επιβράβευση των αγαθών τη δικαιοσύνη και για την καταδίκη των κακών την αδικία! Που σημαίνει ότι οι αμείλικτοι εχθροί του δεν τον σταύρωσαν, επειδή δήθεν «εβλασφήμησε» (Ματθαίου: ΚΣΤ: 65), αλλά επειδή προφανώς έθιγε τα εγκληματικά τους συμφέροντα ( Λουκά: ΙΣΤ: 13-15). Όπως συμβαίνει και με τους σημερινούς δολοφόνους των λαών. Οι οποίοι, προκειμένου να δώσουν «ηθικό» επίχρισμα στα κακουργήματά τους, κατηγορούν τα θύματά τους ως τρομοκράτες. Ενώ ενορχηστρωτές της τρομοκρατίας είναι αυτοί οι ίδιοι.

Το παράδειγμα ασφαλώς του Χριστού ακολούθησαν και οι Απόστολοι. Οι οποίοι στην πρώτη χριστιανική κοινωνία εφάρμοσαν το περί δικαιοσύνης κήρυγμα του Ευαγγελίου. Δεδομένου ότι δεκαοχτώ αιώνες πριν απ’ τον Μαρξ έκαμαν πράξη τον αληθινό σοσιαλισμό και την αληθινή δημοκρατία με το να προσφέρει ο καθένας ανάλογα με τις δυνάμεις του και να παίρνει ανάλογα με τις ανάγκες του. Με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κανένας φτωχός ανάμεσά τους (Πράξεις: Δ: 32-36). Και γι’ αυτό υπέστησαν παρόμοια με αυτά, που υπέστη και ο Χριστός. Και αποτέλεσαν οι χριστιανοί για τρείς αιώνες τους αποδιοπομπαίους των οποιωνδήποτε εστεμμένων κακούργων. Για να γίνουν στη συνέχεια και οι ίδιοι συχνά διώκτες των διωκτών τους. Γεγονός που σημαίνει  ότι στις περιπτώσεις αυτές έβαλαν λιγότερο ή περισσότερο «νερό στο κρασί τους». Και ασφαλώς βρίσκονται, άλλοτε μακριά και άλλοτε σε διαμετρική αντίθεση με το πνεύμα της ελευθερίας και της δικαιοσύνης του χριστιανισμού.

Όπως επίσης υπήρξαν πάμπολλα θαυμάσια παραδείγματα, παλαιότερα και νεότερα, όχι μόνο πνευματικών αλλά και κοινωνικών χριστιανών επαναστατών. Όπως ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο οποίος τονίζει ότι «αδικία είναι η εκτροπή από την ισότητα». Και όταν του ζήτησαν να υιοθετήσει το διωγμό των διωκτών της ορθοδοξίας, παραιτήθηκε. Αλλά και ο Βασίλειος. Ο οποίος διακήρυσσε: «Τέλεια κοινωνία εγώ ονομάζω αυτή στην οποία έχει εξοριστεί η ιδιοκτησία και είναι όλα κοινά». Και στην περίφημη Βασιλειάδα του περιέθαλπε όλους τους έχοντες ανάγκη, ανεξαρτήτως θρησκεύματος. Όπως και ο Χρυσόστομος ο οποίος επιτίθεται λάβρος κατά των πλουσίων. Και, όταν εκείνοι αντιδρούν τους αποκρίνεται: «Εφόσον εσείς επιμένετε να κατασπαράζετε τα πρόβατά μου κι εγώ δεν θα σταματήσω να σας στηλιτεύω»! Και ασφαλώς στα χρόνια της τουρκοκρατίας ο μεγάλος πνευματικός και κοινωνικός επαναστάτης Πατροκοσμάς. Τον οποίο το κατεστημένο της πνευματικής και κοινωνικής σκλαβιάς, με μπροστάρηδες τους Εβραίους, τον δολοφόνησε! Για να φτάσουμε, δυστυχώς, στο σημερινό κατάντημα να είμαστε σε μεγάλο βαθμό μόνο κατ’ όνομα χριστιανοί.

Και όμως παρόλα αυτά οι σύγχρονοι φαρισαίοι τρέμουν και μόνο στο γεγονός ότι υπάρχει ακόμη έστω και ο μεταλλαγμένος χριστιανισμός. Και πολύ βέβαια περισσότερο τους ενοχλεί το γεγονός ότι, παρόλη την μετάλλαξη, που έχουμε υποστεί, διατηρούμε ακόμη το κείμενο του Ευαγγελίου. Και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο έχουν επιστρατεύσει όλες τις δόλιες μεθοδεύσεις τους, προκείμενου να το εξοστρακίσουν. Μέχρις ότου τελικά εξαφανίσουν και το τελευταίο αντίτυπό του. Προκειμένου να κάμουν ολάκερη τη Γη μια αδιέξοδη κόλαση. Στην οποία θα πραγματοποιηθούν τα όσα λέει ο Δάντης στη «Θεία Κωμωδία» για τη μεταθανάτια κόλαση, όπου «όποιος βρεθεί πρέπει να εγκαταλείψει κάθε ελπίδα».

Και πιστεύω ότι εφαρμογή αυτού του πειράματος κάνουν τώρα οι σιωνιστές τοκογλύφοι και οι νεοναζί επικυρίαρχοι σε βάρος της πατρίδας μας. Και ασφαλώς θα ολοκληρώσουν το πείραμά τους, εφόσον εμείς αρνούμαστε την ακατανίκητη δύναμη  της μοναδικής επανάστασης του Ευαγγελίου(προς Τιμόθεον  Β΄ : Γ: 5)….

ΠΗΓΗ