Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ , Ο ενδεχόμενος χωρισμός Εκκλησίας - Κράτους στην ουσία είναι χωρισμός Εκκλησίας και Έθνους…….

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ  ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ  «ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ» 1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2014

-Τί απαντά για τα συσσίτια της Εκκλησίας.

- Διατυπώνει αδιάσειστα επιχειρήματα κατά του Σιωνισμού, του Μαρξισμού, του Καπιταλισμού.

-Τί εννοεί όταν λέγει για τη «Θεσμοθέτηση του Ισλάμ».

- Γιατί καταδικάζει την ελεύθερη επιλογή συντρόφου και το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης.

- Ο χωρισμός Εκκλησίας - Κράτους  υποστηρίζει ότι στην ουσία είναι χωρισμός Εκκλησίας και Έθνους. 

Έ­χου­με σή­με­ρα την μεγά­λη ευ­λο­γί­α α­πό τον Πα­νά­γα­θο Θε­ό να φι­λο­ξε­νού­με στις στή­λες του “Εκ­κλη­σιο­λό­γου” συ­νέ­ντευ­ξη του Σε­βα­σμιω­τά­του Μητροπολί­του Πει­ραιώς κ.κ. Σεραφείμ που πα­ρα­χώ­ρη­σε στον κ. Α­λέ­ξαν­δρο Κ. Κολ­λιό­που­λο εκ­δό­του της ε­φη­με­ρί­δος.

- Σε­βα­σμιώ­τα­τε, στην Θεί­α Λει­τουρ­γί­α ε­πί τη 34η ε­πε­τεί­ω Επανακομιδής του Σταυρού του Αγί­ου Αν­δρέ­ου στον τό­πο του μαρτυρί­ου του την Πά­τρα, μι­λή­σα­τε για τρί­α α­πό τα μη­νύ­μα­τα που απορ­ρέ­ουν α­πό τη βιω­τή του Α­γί­ου. Θα θέ­λα­με περιληπτι­κά να μας τα α­να­φέ­ρε­τε και πά­λι προς πνευ­μα­τι­κή ω­φέ­λεια των πι­στών.

Εκ προ­οι­μί­ου ευ­χα­ρι­στώ για την ευ­και­ρί­α και δυ­να­τό­τη­τα της κα­τα­θέ­σεως των τα­πει­νών μου θέ­σε­ων. Με­τά πολ­λής ευ­γνω­μο­σύ­νης προς τον πεπνυμένον οια­κο­στρό­φον και πολυτάλα­ντον Ποι­με­νάρ­χην Σας Σεβ. Μη­τρο­πο­λί­την Πατρών κ. ΧΡΥ­ΣΟ­ΣΤΟ­ΜΟΝ α­ξιώ­θη­κα της ευλο­γί­ας να προ­σέλ­θω τα­πει­νός προ­σκυ­νη­τής στον Πρω­τό­κλη­το Α­πό­στο­λο και έ­φο­ρο και πο­λιού­χο Πα­τρών Ά­γιο Αν­δρέ­α και να αι­σθαν­θώ την α­εί­ζω­ο χά­ρη του μαρ­τυ­ρι­κού του λει­ψά­νου και του μαρτυ­ρι­κού του Σταυ­ρού. Η κρα­ταιά α­γά­πη και η α­νυ­πό­κρι­τος ευ­γέ­νεια του Μητρο­πο­λί­του Σας μου πα­ρεί­χε την δυ­να­τό­τη­τα να α­πευ­θύ­νω ο­ρι­σμέ­νους τα­πεινούς λό­γους στο σώ­μα της Εκ­κλη­σί­ας α­να­φε­ρό­με­νος σε τρί­α μη­νύ­μα­τα που α­πορρέ­ουν α­πό το σταυ­ρο­α­να­στά­σι­μο βί­ω­μα του Πρωτο­κλή­του των Α­πο­στό­λων. Το πρώ­το η με­τα­φυ­σι­κή των πρά­ξε­ων που α­πο­τε­λεί την δυ­να­μι­κή έκ­φρα­ση της νο­μοτέ­λειας και της αν­θρώ­πι­νης αιω­νί­ου δια­στά­σε­ως. Το δεύ­τε­ρο η γνη­σιό­της και αυ­θε­ντι­κό­της του μη­νύ­μα­τος του Πρω­το­κλή­του «ευ­ρή­κα­με τον Μεσ­σί­α» που απο­δει­κνύ­ε­ται και προ­συ­πο­γρά­φε­ται με το μαρ­τυ­ρι­κό του αί­μα που ε­πό­τι­σε τον τι­μιώ­τα­το Σταυ­ρό Του και το τρί­το η Α­πο­στο­λι­κό­της της Εκ­κλη­σί­ας μας που α­πο­τε­λεί το ε­χέγ­γυο της σω­τη­ρί­ας μας διό­τι μας εμ­βα­πτί­ζει εις την μαρτυ­ρί­α και το μαρ­τύ­ριο των «αυ­το­πτών και υ­πη­ρε­τών του Λό­γου».

- Σε­βα­σμιώ­τα­τε, η Εκ­κλη­σί­α στη συ­γκυ­ρί­α τη ση­με­ρι­νή υ­πη­ρε­τεί το λα­ό με συσ­σί­τια. Εί­σθε ευ­χα­ρι­στη­μέ­νος με την προ­σπά­θεια αυ­τή; Κα­τά πό­σο ε­ξα­ντλεί­ται η α­πο­στο­λή της Εκ­κλη­σί­ας.

Η α­πο­στο­λή της Εκ­κλη­σί­ας εί­ναι κα­τά τον ιε­ρό Γρη­γό­ριο τον Θε­ο­λό­γο «αρπά­σαι ψυ­χάς και δού­ναι Θε­ώ» δηλ. η εγ­χρί­στω­ση και η θέ­ω­ση του αν­θρω­πί­νου προ­σώ­που, η υ­πέρ­βα­ση της φθο­ράς και του θα­νά­του, με έ­να λό­γο η Α­νά­στα­ση. Η Εκκλη­σί­α δεν εί­ναι Υ­πουρ­γεί­ο Κοι­νω­νι­κών Υ­πη­ρε­σιών αλ­λά α­πό την κοι­νω­νί­α της με τον ζώ­ντα Θε­ό α­πορ­ρέ­ει ως γε­γο­νός η με­το­χή στην θλί­ψη και τον πό­νο των ε­μπε­ρι­στά­των και η α­γά­πη που πη­γά­ζει α­πό τον ά­κτι­στο και Πα­νά­γιο Θε­ό, ο Οποί­ος κα­τά τον θε­σπέ­σιο Ευαγ­γε­λι­στή Ιω­άν­νη «α­γά­πη ε­στί». Συ­νε­πώς η κού­φιση των εν α­νά­γκαις α­πο­τε­λεί ου­σιώ­δη προ­ϋ­πό­θε­ση και α­πό­δει­ξη αλ­λη­λο­πε­ριχω­ρή­σε­ως ε­ντός του σώ­μα­τος της Εκ­κλη­σί­ας κα­τά την με­γα­λειώ­δη ρή­ση του Αδελ­φο­θέ­ου Ια­κώ­βου «πί­στις ά­νευ έρ­γων νε­κρά ε­στί».

- Σε­βα­σμιώ­τα­τε, έ­χε­τε γρά­ψει και έ­χε­τε μι­λή­σει και κα­τά του Ι­σλα­μι­σμού και κα­τά του Σιω­νι­σμού και κα­τά του Μαρ­ξι­σμού και κα­τά του κα­πι­τα­λι­σμού. Ποια εί­ναι η δύ­να­μη που σας ε­μπνέ­ει και δια­τυ­πώ­νε­τε α­διά­σει­στα ε­πι­χει­ρή­μα­τα ε­να­ντί­ον τους και ποια τα «ό­πλα» που χρη­σι­μο­ποιεί­ται;

Η δο­μή της Εκ­κλη­σί­ας μας ως σώ­μα­τος Χρι­στού κα­τα­λύ­ει κά­θε –ι­σμό. Κάποιος που συ­νει­δη­τά εί­ναι ε­ντε­ταγ­μέ­νος στην Εκ­κλη­σί­α με την πά­ρο­δο του χρό­νου εν­στερ­νί­ζε­ται ό­τι κά­θε αν­θρώ­πι­νο δη­μιούρ­γη­μα υ­λι­κό ή πνευ­μα­τι­κό επει­δή κα­τα­σκευά­ζε­ται α­πό φθαρ­τό και α­τε­λή δη­μιουρ­γό, τον άν­θρω­πο, φέ­ρει ε­ντός του και τα σπέρ­μα­τα της φθο­ράς και του τέ­λους, ε­νώ μό­νο ο,τι εμ­βα­πτίζε­ται στο α­εί­ζω­ο πυρ της Α­να­στά­σε­ως που δια­τη­ρεί ά­σβε­στο η Εκ­κλη­σί­ας μας α­φθαρ­το­ποιεί­ται και υ­περ­βαί­νει τα στε­νά ό­ρια του χώ­ρου και του χρό­νου επε­κτει­νό­με­νο στο ε­πέ­κει­να. Συ­νε­πώς σχε­τι­κά με αυ­τά τα συ­στή­μα­τα που ως ανθρώ­πι­νες ε­πι­νο­ή­σεις έ­δω­σαν την ελ­πί­δα ό­τι μπο­ρούν να  συμ­βά­λουν στην πρόο­δο του πο­λι­τι­σμού τρα­γι­κά α­πε­δεί­χθη με τα στρα­τό­πε­δα συ­γκε­ντρώ­σε­ως των Να­ζί και τα Γκου­λά­γκς του Στα­λι­νι­σμού η πνευ­μα­τι­κή τους γυ­μνό­τη­τα, η πλα­σμα­τι­κή αί­σθη­ση α­σφά­λειας, έ­τσι ώ­στε η α­νε­στιό­τη­τα των αν­θρώ­πων να συ­νεχί­ζε­ται και η α­νά­γκη για υ­πέρ­βα­ση του θα­νά­του να μην ι­κα­νο­ποιεί­ται. Την Ανά­στα­ση μέ­σα στην Εκ­κλη­σί­α την εγ­γυώ­νται ο Α­να­στάς Δο­μή­τωρ Της και η α­ναστη­μέ­νοι δι’ Αυ­τού Ά­γιοί Της. Ε­μείς λοι­πόν οι α­γω­νι­ζό­με­νοι α­τε­λώς και ανα­ξί­ως τη μό­νη δύ­να­μη που μπο­ρού­με να α­ντλή­σου­με εί­ναι α­πό τους Α­γί­ους και Μάρ­τυ­ρές μας και ε­πό­με­νοι αυ­τών να προ­σπα­θού­με να ε­ναρ­μο­νί­ζου­με το λόγο και το βί­ω­μά μας με το φως της ζω­ής τους.

- Σε­βα­σμιώ­τα­τε, εί­σθε κα­τά της α­νέ­γερ­σης τε­μέ­νους στην Α­θή­να, ε­πει­δή αυ­τό θε­σμο­θε­τεί το Ι­σλάμ. Τι εν­νο­εί­τε ό­ταν λέ­τε «Θε­σμο­θέ­τη­ση του Ι­σλάμ», α­φού χώ­ροι του Ι­σλάμ υ­πάρ­χουν πολ­λοί.

Το Ι­σλάμ για τον νο­μι­κό, πνευ­μα­τι­κό και θρη­σκευ­τι­κό πο­λι­τι­σμό της Ευρώ­πης α­πο­τε­λεί στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα κα­τα­στρο­φι­κή λα­τρεί­α και α­σύμ­βα­τη κο­σμο­θε­ω­ρί­α. Αυ­τό κα­τα­νό­η­σαν στην μα­κρυ­νή χώ­ρα του Α­να­τέλ­λο­ντος η­λί­ου, την Ια­πω­νί­α, και α­πα­γο­ρεύ­ε­ται ως θρη­σκευ­τι­κή πα­ρα­δο­χή. Πρό­κει­ται για ψευ­δοθρη­σκεί­α ε­πι­βί­ω­ση του αρ­χαί­ου Α­ρεια­νι­σμού που ε­πι­πλέ­ον α­πο­θε­ώ­νει τον ιε­ρό πό­λε­μο (Τζι­χά­ντ) και α­πο­λυ­το­ποιεί το πί­στευ­μά της με το πρό­ταγ­μα της ακό­μη και διά της βί­ας ε­ξα­φά­νι­σης κά­θε θρη­σκευ­τι­κής ετερότη­τας. Το Ι­σλάμ έ­χει πλη­γώ­σει στην πρό­σφα­τη ι­στο­ρί­α τό­σο βά­ναυ­σα το Γέ­νος και την Πα­τρίδα μας, που κά­θε οι­κο­γέ­νεια έ­χει στην ρί­ζα της πρό­γο­νο που προ­σέ­φε­ρε το μαρτυ­ρι­κό του αί­μα για την στε­ρέ­ω­ση, την ι­στο­ρι­κή μας ε­πι­βί­ω­ση και την δια­τήρη­ση της αυ­το­συ­νει­δη­σί­ας μας. Α­πό την άλ­λη πλευ­ρά ο α­πο­δε­κα­τι­σμός του Ελλη­νι­σμού α­πό τους μου­σουλ­μά­νους στις αρ­χέ­γο­νες κοι­τί­δες του της Κων/πολης και της Μ. Α­σί­ας, ο διαρ­κής διωγ­μός του α­ει­φεγ­γούς Φα­να­ρί­ου του Γέ­νους μας, οι βε­βη­λω­μέ­νες Εκ­κλη­σί­ες μας που με­τα­τρέ­πο­νται α­κό­μα και σή­με­ρα σε τε­μέ­νη, ο α­πη­νής διωγ­μός των Χρι­στια­νών στην Μ. Α­να­το­λή και πα­ράλ­λη­λα η παρού­σα α­δρά­νεια και ε­γκλη­μα­τι­κή α­νε­κτι­κό­τη­τα των Αρ­χών στην πα­τρί­δα μας και την Ευ­ρώ­πη έ­να­ντι των μου­σουλ­μά­νων που ε­πει­χει­ρούν μια νέ­α κα­τά­κτη­ση και αλ­λοί­ω­ση της δη­μο­γρα­φι­κής συν­θέ­σε­ως του τό­που μας δεν πα­ρέ­χουν κα­νένα ε­χέγ­γυο σω­στής λει­τουρ­γί­ας τε­μέ­νους, που θα πα­ρα­μεί­νει λα­τρευ­τι­κός χώ­ρος και ό­χι προ­πα­γαν­δι­στι­κό βή­μα του πα­νι­σλα­μι­σμού και του νε­ο­ο­θω­μα­νισμού. Ταυ­τό­χρο­να η α­να­γνώ­ρι­ση α­πό την έν­νο­μη τά­ξη της χώ­ρας του Ι­σλάμ ως θε­σμού δι­καί­ου με την α­νί­δρυ­ση ΝΠΔΔ εν μέ­σαις Α­θή­ναις α­να­πό­δρα­στα θα ο­δηγή­σει στην de facto και de jure στρε­βλή πο­λυ­πο­λι­τι­σμι­κό­τη­τα που ε­πι­διώ­κουν ε­θνο­μηδε­νι­στι­κοί πο­λι­τι­κοί κύ­κλοι και εν συ­νε­χεί­α στην ου­δε­τε­ρό­θρη­σκη πο­λι­τεί­α και στην κα­τάρ­γη­ση των συ­νταγ­μα­τι­κώς προ­βλε­πο­μέ­νων σχέ­σε­ων Εκ­κλη­σίας και Πο­λι­τεί­ας.

- Σε­βα­σμιώ­τα­τε, δέ­χε­σθε την ε­λευ­θε­ρί­α ως δώ­ρο θε­όσ­δο­το. Για­τί κα­τα­δικά­ζε­τε την ε­λεύ­θε­ρη ε­πι­λο­γή συ­ντρό­φου και το σύμ­φω­νο ε­λεύ­θε­ρης συμ­βί­ωσης;

Θε­ο­λο­γι­κά και αν­θρω­πο­λο­γι­κά η με­τα­τρο­πή ε­νός αν­θρω­πί­νου προ­σώ­που σε χρη­στι­κό α­ντι­κεί­με­νο α­πο­τε­λεί κα­κούρ­γη­μα διό­τι με­τα­βάλ­λει τον άν­θρωπο σε ι­διο­τε­λές και ε­γω­πα­θές ε­μπό­ρευ­μα, κα­τά κα­νό­να μιάς χρή­σε­ως. Ε­πο­μένως η Εκ­κλη­σί­α που φεί­δε­ται της α­ξιο­πρε­πεί­ας και της ε­λευ­θε­ρί­ας του αν­θρωπί­νου προ­σώ­που  κα­τα­δι­κά­ζει τη δυ­να­τό­τη­τα ή την ε­πι­λο­γή να ζή­σει κά­ποιος με έ­ναν άλ­λο άν­θρω­πο ε­κτός γά­μου αλ­λά και την ε­πί­ση­μη θε­σμο­θέ­τη­ση ε­νός άτυ­που «ε­ναλ­λα­κτι­κού» γά­μου. Κα­τά τον με­γα­λειώ­δη ο­ρι­σμό του Μο­δε­στί­νου ο γά­μος ο­ρί­ζε­ται ως «συ­γκλή­ρω­σις του βί­ου πα­ντός» και κα­τά την ορ­θό­δο­ξη ανθρω­πο­λο­γί­α ως α­νά­λη­ψις του ε­τε­ρο­φύλ­λου προ­σώ­που και ως ο­λο­κλή­ρω­σις της αν­θρω­πί­νης προ­σω­πι­κό­τη­τος. Ο­ποια­δή­πο­τε σχέ­ση που με­τα­βάλ­λει τον άν­θρωπο σε χρη­στι­κό α­ντι­κεί­με­νο δεν μπο­ρεί να πε­ρι­βλη­θεί το μαν­δύ­α του γά­μου και στην συ­νέ­χεια να έ­χει και τα ε­πα­κό­λου­θα της ιε­ρό­τη­τός του ό­πως κλη­ρονο­μιά, υ­ιο­θε­σί­α κλπ. Στην προ­σπά­θεια λοι­πόν α­πο­μεί­ω­σης-έκ­πτω­σης του πα­νανθρώ­πι­νου αυ­τού υ­περ­πο­λι­τι­σμι­κού θε­σμού και στην πρά­ξη με­τα­βο­λής του ιε­ρού μυ­στη­ρί­ου του γά­μου που κα­θι­στά τον νυμ­φί­ο και την νύμ­φη συν­δη­μιουργούς του Δη­μιουρ­γού-Θε­ού και συ­νε­χι­στές του έρ­γου Αυ­τού και στη με­τα­τροπή του σε α­πλή γρα­φειο­κρα­τι­κή υ­πό­θε­ση δεν μπο­ρού­με να συμ­φω­νή­σου­με, α­φού ο­δη­γεί την κοι­νω­νί­α σε ά­κρι­τη α­πο­δο­χή και εν­σω­μά­τω­ση εκ­φυ­λι­στι­κών κοινω­νι­κών δο­μών, τις ο­ποί­ες αν δε­χθεί και εν­σω­μα­τώ­σει, α­να­πό­δρα­στα στο μέλ­λον θα με­τα­νο­ή­σει φρι­κτά.

- Σε­βα­σμιώ­τα­τε, σας «τρο­μά­ζει» ή σας εί­ναι α­διά­φο­ρο ο χω­ρι­σμός Κράτους Εκ­κλη­σί­ας;

 Ο εν­δε­χό­με­νος χω­ρι­σμός Εκ­κλη­σί­ας-Κρά­τους που στην ου­σί­α εί­ναι χω­ρισμός Εκ­κλη­σί­ας και Έ­θνους για­τί με το ι­σχύ­ον Σύ­νταγ­μα έ­χει συ­ντε­λε­σθεί ο χω­ρι­σμός Εκ­κλη­σί­ας και Κρά­τους με τους γνω­στούς δια­κρι­τούς ρό­λους δη­μιουρ­γεί βά­σι­μους προ­βληγ­μα­τι­σμούς κυ­ρί­ως για την τύ­χη του Κρά­τους, της πολι­τι­κής ε­ξου­σί­ας, για το πό­σο α­κό­μη θα α­παν­θρω­πο­ποι­η­θεί ε­άν συμ­βεί αυ­τό. Οι σχέ­σεις συ­ναλ­λη­λί­ας Εκ­κλη­σί­ας και Κρα­τι­κής ε­ξου­σί­ας μυ­στι­κά με­ταγ­γί­ζει α­πό τον Εκ­κλη­σια­στι­κό Ορ­γα­νι­σμό στον θε­σμό του κρά­τους με­ρί­δα ευ­λογί­ας και χά­ρι­τος του Θε­ού που προ­κα­λεί­ται διά της ευ­χής της Εκκλη­σί­ας. Τρό­πον τι­νά η σχέ­ση αυ­τή εί­ναι πα­ράλ­λη­λη με την σχέ­ση σώ­μα­τος και ψυ­χής. Φαντα­στεί­τε λοι­πόν το Κρά­τος-Σώ­μα α­πο­ξε­νω­μέ­νο α­πό την φυ­σι­κή του ε­νό­τη­τα με την Εκ­κλη­σί­α-Ψυ­χή του, να κυ­κλο­φο­ρεί ά­ψυ­χο, ά­νευ­ρο, νε­κρο­ζώ­ντα­νο. Τό­τε ο,τι νέ­ο πα­ρά­γει θα α­πο­πνέ­ει δυ­σω­δί­α, πε­ρισ­σό­τε­ρη (δια)φθο­ρά, με­γα­λύ­τε­ρη φθαρτό­τη­τα και τε­λι­κά θά­να­το. Αυ­τό θα α­πο­τε­λεί και έ­ναν ε­πί πλέ­ον λό­γο να α­παξιω­θεί έ­τι πε­ρισ­σό­τε­ρο το Κρά­τος και να ο­δη­γη­θεί α­κό­μα μα­κρύ­τε­ρα α­πό το σκο­πού­με­νο που εί­ναι η δια­κο­νί­α του πο­λί­τη.

- Σε­βα­σμιώ­τα­τε, για­τί κά­ποιος α­ξί­ζει να εί­ναι Ορ­θό­δο­ξος Χρι­στια­νός;

Ό­που να γυ­ρί­σει κα­νείς το βλέμ­μα σή­με­ρα θα α­ντι­κρύ­σει πο­λύ κα­κό και πολ­λή α­σχή­μια. Ο μέ­γι­στος Ρώσ­σος δι­η­γη­μα­το­γρά­φος Φ.Μ. Ντο­στο­γιέφ­σκυ ο­μο­λογεί σε μια προ­φη­τι­κή του ρή­ση ό­τι η ο­μορ­φιά θα σώ­σει τον κό­σμο. Αν δεν συ­νει­δη­το­ποι­ή­σου­με ό­τι ο κό­σμος (στο­λί­δι-ο­μορ­φιά) του κό­σμου μας εί­ναι ο Χριστός ό­πως προ­σφέ­ρε­ται α­λη­θι­νός και α­κέ­ραιος α­πό την Εκ­κλη­σί­α μας και την δι­σχι­λιε­τή πα­ρά­δο­σή της τό­τε ό­λο αυ­τό το οι­κο­δό­μη­μα του πο­λι­τι­σμού, της προ­ό­δου και της ε­ξέ­λι­ξης που δη­μιουρ­γή­σα­με φα­ντά­ζει σαν έ­νας νέ­ος πύρ­γος της Βα­βέλ που υ­πεν­θυ­μί­ζει διαρ­κώς ό­τι η έ­παρ­ση και η αυ­τάρ­κεια μα­θη­ματι­κώς ο­δη­γούν στο βά­ρα­θρο της α­πο­τυ­χί­ας και του κο­λα­σμού προ­σώ­πων και πράξε­ων. Οι άν­θρω­ποι σή­με­ρα δι­ψούν την α­λή­θεια αλ­λά η α­λή­θεια δεν α­πο­τε­λεί ιδε­ο­λη­ψί­α ή υ­πο­κει­με­νι­κή προ­σέγ­γι­ση αλ­λά πρό­σω­πο, τον Χρι­στό που α­και­νοτό­μη­τα και χω­ρίς προ­σθα­φαι­ρέ­σεις προ­σφέ­ρει σε κά­θε ευ­χα­ρι­στια­κή σύ­να­ξη το σώ­μα Του που εί­ναι η Μί­α, Α­γί­α, Κα­θο­λι­κή και Α­πο­στο­λι­κή Ορ­θό­δο­ξη Εκ­κλησί­α των Α­πο­στό­λων και των Α­γί­ων 9 Οι­κου­με­νι­κών Συ­νό­δων. 

πηγή

«ΔΕΞΙΟΙ» ΚΑΙ «ΠΑΣΟΚΟΑΡΙΣΤΕΡΟΙ»: ΧΩΡΙΣΜΕΝΗ ΣΕ ΔΥΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ Η ΙΕΡΑΡΧΙΑ, ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ "ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ"!

Γράφει ο Γ. Ζερβός, στον "Ορθόδοξο Τύπο"

ΤΟ ΛΕΓΟΜΕΝΟΝ ἀντιρατσιστικόν νομοσχέδιον ἀνέδειξε τό βαθύ ρῆγμα, τό ὁποῖον ὑφίσταται εἰς τήν Ἱεραρχίαν διά κρίσιμα ζητήματα.

Τό ένα τμῆμα τῆς Ἱεραρχίας εἶναι ταυτισμένον μέ τά κελεύσματα τῆς κεντροαριστερᾶς.

Ἐνεργεῖ ὡς ἡ κλαδική τοῦ ΠΑΣΟΚ καί τῆς Ἀριστερᾶς εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Υἱοθετεῖ ὅλας τάς ὑποδείξεις τῶν κομμάτων τῆς κεντροαριστερᾶς. Ἐνεργεῖ ὡς ἡ «ἀριστερά τοῦ Κυρίου» εἰς την Ἐκκλησίαν, διά νά θυμηθῶμεν τά ὅσα ἔλεγον οἱ πολιτικοί καθοδηγηταί τῶν σημερινῶν ἐπισκόπων, τῆς κομματικῆς καί πολιτικῆς αὐτῆς τάσεως, ἐναντίον τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπ. Ἀθηνῶν κυροῦ Χριστοδούλου.

Τό ἄλλο τμῆμα τῆς Ἱεραρχίας, τό ὁποῖον ὑπερασπίζεται τό ἀνόθευτον τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, τήν παράδοσιν, τήν ἱστορίαν καί ἀντιτάσσεται εἰς τήν πολυφυλετικότητα καί τήν πολυπολιτισμικότητα τῆς Ἑλλάδος, χαρακτηρίζεται ἀπό τούς πολιτικούς τοῦ ΠΑΣΟΚ καί τῆς κεντροαριστερᾶς, ὡς χουντικοί, κεντροδεξιοί, γραφικοί, κομματάρχες τῆς δεξιᾶς, ξεπερασμένοι, ἐκτός ἐποχῆς κ.λπ.

Τό τμῆμα αὐτό κατά σύμπτωσιν ὑπερασπίζεται τήν Ἐκκλησίαν καί τό ποίμνιόν της λαμβάνον θέσιν καί διά τά σοβαρά προβλήματα τῆς κοινωνίας, ὅταν τό ἄλλο τῆς Πασοκοκρατίας καί τῆς Κεντροαριστερᾶς ἔχει μεταβάλλει τήν Ἐκκλησίαν εἰς μίαν Μή Κυβερνητικήν Ὀργάνωσιν, ἡ ὁποία φροντίζει νά ἐκπληρώνη μερικάς ἀπό τάς κοινωνικάς φροντίδας τοῦ χρεωκοπημένου Κράτους.

Οἱ γραφικοί, οἱ χουντικοί, οἱ κεντροδεξιοί καί οἱ δεξιοί Ἐπίσκοποι φροντίζουν νά ἐξασφαλίζουν συσσίτια εἰς ἀλλοδαπούς καίἝλληνας καί παραλλήλως παρέχουν πνευματικήν τροφήν, κάμνουν κηρύγματα, ἔχουν ἀντιαιρετικόν λόγον, ἐνισχύουν τό ὀρθόδοξον φρόνημα, ἐλέγχουν τήν συμπεριφοράν ὅλων τῶν παραστρατημένων ἐξουσιαστῶν (κατά τό παράδειγμα τῶν Μεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας), ὑπερασπίζονται τήν ἱστορίαν τοῦ γένους καί τοῦ ἔθνους καί ἀγωνίζονται διά τήν μή διαγραφήν τῆς προσφορᾶς τῆς Ἐκκλησίας εἰς τό ὑπόδουλον Γένος.

Οἱ Ἐπίσκοποι αὐτῆς τῆς τάσεως ἀξιώνουν τόν τερματισμόν τοῦ ἐξευτελισμοῦ τοῦ λαοῦ καί τῆς Χώρας ἀπό τούς δανειστάς καί προειδοποιοῦν τούς πολιτικούς διά τήν πολιτικήν γενοκτονίαν ἔναντι τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, τήν ὁποίαν ἀκολουθοῦν, ἀλλά δέν προβάλλονται ὑπό τῆς τηλεοράσεως καί τοῦ ραδιοφώνου.

Οἱ ἄλλοι Ἐπίσκοποι τῆς Πασοκοκρατίας καί τῆς Κεντροαριστερᾶς προβάλλονται ὡς χαρισματικοί, ὡς προοδευτικοί, ὡς ὑπερασπισταί τῆς πολυφυλετικότητος, τῆς πολυπολιτισμικότητος, ὡς προοδευτικοί, οἱ ὁποῖοι εἶναι καινοτόμοι, μεταπατερικοί, ὑπερασπισταί τῆς ἀλλαγῆς τῆς γλώσσης τῆς Ἐκκλησίας, ὑπέρμαχοι τῆς ἀλλαγῆς τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν και τῆς συρρικνώσεως τῶν ὡρῶν διδασκαλίας του εἰς τάς σχολικάς αἰθούσας, ὡς ἀνεκτικοί ἔναντι τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ἀλλά καί ὡς πρωτοπόροι εἰς τό αἴτημα τῆς καταργήσεως τοῦ ράσου κ.λπ.

Οὗτοι ἔχουν μεγάλην προβολήν ἀπό τά ΜΜΕ καί τάς ἀλλοθρήσκους ἐκείνας δυνάμεις, αἱ ὁποῖαι ἐσταύρωσαν τόν Χριστόν καί τά διάφορα ἀποκρυφιστικά τάγματά των, λειτουργοῦντα ἐν Ἑλλάδι ὑπό διαφόρους μορφάς. Οἱ πλέον ἀνίκανοι καί ἀκατάλληλοι ἐξ αὐτῶν προβάλλονται ὑπό τῶν ΜΜΕ ὡς μελλοντικοί ὑποψήφιοι Ἀρχιεπίσκοποι. Εἶναι αὐτοί, οἱ ὁποῖοι ἐπιδίδονται συστηματικῶς εἰς δημοσίας σχέσεις καί συστρατεύονται ἀκόμη καί μέ τάς πλέον τυραννικάς δυνάμεις τοῦ ἐξωτερικοῦ.

Εἶναι ὑπερασπισταί τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων καί τῆς παγκοσμιοποιήσεως. Συμμετέχουν ἐνεργῶς ἀκόμη καί εἰς ἐκδηλώσεις, τάς ὁποίας ὀργανώνει ἡ Νέα Ἐποχή διά τήν προστασίαν τῆς γῆς, τοῦ περιβάλλοντος κ.λπ. Τό κήρυγμά των εἶναι «περιορισμένης εὐθύνης».

Αἱ δέ δηλώσεις των ὑπέρ τοῦ πάσχοντος λαοῦ μετρῶνται εἰς τά δάκτυλα.

Οἱ συγκεκριμένοι ἐπίσκοποι ἔδωσαν τό συγκλονιστικόν των παρόν εἰς τό λεγόμενον ἀντιρατσιστικόν νομοσχέδιον. Ἔβαλον ἐναντίον ᾽Επισκόπων, οἱ ὁποῖοι διεῖδον ὅτι αὐτό δέν ἔρχεται, διά νά ἀντιμετωπίση ἁπλῶς τήν καλπάζουσαν ἄνοδον τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς, ἀλλά καί διά νά καταπνίξη τήν φωνήν τῶν Ἐπισκόπων, τοῦ απλού παπᾶ, καί τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων.

Διεῖδον τόν κίνδυνον αὐτόν καθηγηταί Συνταγματικοῦ Δικαίου καί ἐγκληματολόγοι προερχομένοι ἀπό τήν ΔΗΜ.ΑΡ. καί τόν ΣΥΡΙΖΑ, ἀλλά δέν τόν εἶδον οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Πασοκοκρατίας καί τῆς Ἀριστερᾶς τῆς σοκολάτας καί τοῦ μαύρου οὐΐσκι. Ἀντέδρασεν ἀκόμη καί τό ΚΚΕ, τό ὁποῖον διεῖδεν ὅτι ἀπειλοῦνται αἱ λαϊκαί ἐλευθερίαι καί τά ἀτομικά δικαιώματα, ἀλλά οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Κεντροαριστερᾶς εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἔβλεπον ρατσιστάς, χουντικούς, δεξιούς, γραφικούς καί ἐκτός ἐποχῆς ἐπισκόπους.

Οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Πασοκοκρατίας καί τῆς Κεντροαριστερᾶς ὑπερησπίζοντο τήν ἀπαίτησιν τοῦ Παγκοσμίου Ἑβραϊκοῦ Συμβουλίου διά τήν νομικήν κατοχύρωσιν τοῦ ὁλοκαυτώματος εἰς τήν Ἑλλάδα (ὅποιος τό ἀμφισβητεῖ θά εὑρίσκεται ἀντιμέτωπος μέ ποινάς καί οἰκονομικά πρόστιμα), ἀλλά ἐσιώπησαν, ὅταν ἡ γνωστή ἱστορικός καί καθηγήτρια Πανεπιστημίου κ. Μαρία Ρεπούση, βουλευτής τῆς ΔΗΜ.ΑΡ. ἐζήτησε νά μή διώκωνται ποινικῶς καί μέ πρόστιμα ὅσοι ἀμφισβητοῦν τήν γενοκτονίαν τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Οἱ «προοδευτικοί» Μητροπολῖται, οἱ κλαδάρχαι τοῦ ΠΑΣΟΚ καί τῆς κεντροαριστερᾶς ἐσιώπησαν. Θά μεταβοῦν ὅμως εἰς τήν Παναγίαν Σουμελᾶ κατά τήν ἑορτήν της, διά νά ὁμιλήσουν διά τήν σφαγήν τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ (θρίαμβος τῆς ὑποκρισίας).

Αἱ εὐθῦναι τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν διά τήν εἰκόνα τῆς Ἱεραρχίας εἶναι μεγάλαι.

Ὅλα δέ ἤρχισαν, ὅταν συνηντήθη μετά τοῦ Ἀρχηγοῦ τοῦ ΠΑΣΟΚ κ. Ε. Βενιζέλου. Ἔδωσε τήν ἐντύπωσιν ὅτι ἤναψε τό πράσινον φῶς διά τήν κατάθεσιν τοῦ ἀντιρατσιστικοῦ νομοσχεδίου.

Ἕως ἐκείνην τήν στιγμήν ἐπεκράτει ἡ ἄποψις ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀντιδρᾶ. Μία δήλωσίς του (ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν εἶχεν ἀντιρρήσεις) ἐστάθη ἱκανή διά νά ἐπανέλθη εἰς τό προσκήνιον ἡ ἄποψις ὅτι εἶναι ὁ ἄνθρωπος τοῦ ΠΑΣΟΚ εἰς τήν Ἐκκλησίαν.

Εὐθύνας, ὅμως, ἔχει καί ἡ Ἱερά Σύνοδος, ἡ ὁποία τελικῶς εἶναι ἕνα διακοσμητικόν ὄργανον τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπέφυγε νά ἐκδώση ἀνακοίνωσιν μέ τάς θέσεις τῆς Ἐκκλησίας. Ἀντιθέτως, τό 2011, ὅταν εἶχε τεθῆ παρόμοιον θέμα, εἶχε λάβει θέσιν καί εἶχε διατυπώσει ἐπιφυλάξεις. Σήμερον ἀπέφυγε ἐπιμελῶς τήν λῆψιν θέσεων.

Ἴσως, διότι οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Πασοκοκρατίας καί τῆς κεντροαριστερᾶς εἰς τήν Ἐκκλησίαν εἶχον ἄλλην ἄποψιν ἀπό τό 2011.

πηγη

Ἕνα φωτισμένο κείμενο ἀπὸ φωτισμένους Ἁγιορεῖτες Πατέρες γιὰ τὴν κρισιμότητα τῆς ἐποχῆς μας

Ἱερὸν Κελλίον Μπουραζέρη Ἁγ. Νικολάου, 08/06/2013

Δύσκολοι Καιροί

Εἶναι ἕνας χαρακτηρισμὸς ποὺ καὶ παλιὰ ἔδιναν οἱ ἄνθρωποι στὴν ἐποχή τους ἀναπολώντας τὰ περασμένα. Δὲν εἶναι ὅμως ἀρκετός, πιστεύουμε, γιὰ νὰ ἐκφράση τὴν σύγχρονη παγκόσμια πραγματικότητα. Τὰ γεγονόντα αὐτὰ καθεαυτά, ἡ μεταξύ τους σχέση, ἡ σύγκλιση, ἡ ἔκταση καὶ ἡ ταχύτητα μὲ τὴν ὁποία ἐξελίσσονται ἀναγκάζουν πολλοὺς νὰ τὴν δοῦν ὡς ἀποκαλυπτική. Ἡ προχωρημένη καὶ γενικευμένη κρίση ποὺ ἐπικρατεῖ σὲ ὅλα τὰ πεδία -εἶναι περιττὸ νὰ τὰ ἀπαριθμήσουμε- δὲν ἔχει αἴτια οἰκονομικά, πολιτικά, ἀλλὰ πνευματικὰ καὶ φανερώνει ὅτι πίσω ἀπὸ τοὺς ὁρατοὺς κρύβεται ὁ ἀόρατος ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ἀνθρωπότητος.
Αὐτὸς ὅμως δὲν εἶναι παρὰ ἕνα ἀπὸ τὰ κτίσματα, ἱκανότερο βέβαια ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο νὰ κάνη τὸ κακό, ὡς πνεῦμα πονηρό, ἀδύναμο ὅμως ἐμπρὸς στὸν Δημιουργὸ καὶ Κτίστη τῶν ἁπάντων. Γι’ αὐτό, καὶ ἂν τὸν συναντήση μὲς στὸν ἄνθρωπο, φεύγει μακριὰ καὶ τὰ σχεδιά του ματαιώνονται. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ χρησιμοποιεῖ ὅλα τὰ μέσα γιὰ νὰ ἁλώσει ἰδιαίτερα τὶς ὀρθόδοξες χῶρες, ὥστε, καὶ ἂν αὐτὲς εἶναι μικρὲς καὶ ἀδύναμες σὰν τὴν Ἑλλάδα μας. Τὸν φοβίζουν ὅσο τίποτε ἄλλο οἱ ἄνθρωποι καὶ οἱ λαοὶ ποὺ ἔχουν μέσα τους Χριστό, γι’ αὐτό, στὴν ὕστατη προσπάθειά του νὰ ἀπομακρύνει τὴ Χάρη ποὺ ἔλαβαν μὲ τὸ Βάπτισμα  καὶ τὸ Χρίσμα, ἔχει ἐπιστρατεύσει.... ὅλη του τὴν πονηρὶα καὶ τοὺς πιὸ ἔμπιστους συνεργάτες του.

Μὴν παρασυρθοῦμε ὡστόσο ἀπὸ τὰ κατορθώματα ποὺ ἔχει νὰ ἐπιδείξη στὴν ἐποχή μας καὶ τὸν θεωρήσουμε κυρίαρχο τῶν πάντων. Ὁ μόνος Δυνατὸς, ὁ Παντοκράτωρ εἶναι μαζί μας, μέσα μας, ὅταν βέβαια τὸν ἀκολουθοῦμε ἀπαρνούμενοι τὸν ἑαυτό μας καὶ γινόμαστε μέλη ζωντανὰ τοῦ Σώματός του, τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Μὲ τὴν ἐνανθρώπησή Του μᾶς ἔδωσε τὴν δυνατότητα, ἂν ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς καὶ τὸ παράδειγμά Του νὰ γινόμαστε μέτοχοι τῆς  Χάριτος τοῦ Ἁγίου Του Πνεύματος ἡ ὁποία ἀνασταίνει  τὶς ψυχὲς ἀπὸ τώρα καὶ θὰ δοξάση τὰ ἀναστημένα σώματα στὴν Δευτέρα Παρουσία Του. Ἐμεῖς ἀδικήσαμε τὸν ἑαυτό μας, λησμονώντας τὴν ὕψιστη αὐτὴ τιμὴ ποὺ μᾶς ἔκανε ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, νὰ γίνη ἄνθρωπος, ὥστε νὰ μᾶς δώση τὴν δυνατότητα νὰ γίνουμε ἐμεῖς θεοὶ κατὰ Χάριν.

Ἂν ἀναλογιστοῦμε αὐτὲς τὶς ἀλήθειες θὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι αἴτιοι τοῦ κακοῦ καὶεἰδικά τῆς  σημερινῆς κατάστασης εἴμαστε ἐμεῖς ἐφ’ ὅσον μποροῦμε νὰ τὰ ἀποτρέψουμεμὲ τὴν ἐν Χριστῷ ζωὴ καὶ δὲν τὸ κάνουμε. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ βασικὴ εὐθύνη δὲν ἀνήκει τόσο στὸν εἰσηγητὴ τῆς κακίας ὅσο σὲ ἐμᾶς ποὺ ἔχουμε τὴν δύναμη καὶ δὲν τὴν ἐνεργοποιοῦμε.
Ἀκοῦμε ἀπὸ τὸν Κύριο «ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην (ἀρετή) αὐτοῦ καὶ ταῦτα πάντα (τὰ γήινα) προστεθήσεται ὑμίν» καὶ ὡς χριστιανοὶ τὸ δεχόμαστε, ἀλλὰ μόνο στὴν θεωρία. Στὴν καθημερινὴ ζωὴ τὸ πρωταρχικὸ ἐνδιαφέρον μας ἔχει μεταφερθῆ ἀπὸ τὸν οὐρανό, «ὅπου ὑπάρχει τὸ πολίτευμά μας» ἡ ἀληθινὴ πατρίδα μας, σὲ τούτη ἐδῶ τὴν γῆ στὴν ὁποία μᾶς ἔφερε ὁ Θεὸς μὲ ἀποκλειστικὸ σκοπὸ νὰ προετοιμασθοῦμε γιὰ τὴν αἰωνιότητα.

«Οὐδεὶς ἀναβέβηκε εἰς τὸν οὐρανὸν μετὰ ἀνέσεως» μᾶς λέει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μαςμὲ τὸ στόμα τοῦ ἀββᾶ Ἰσαὰκ καὶ ὅλων τῶν ἁγίων της. Ἐμεῖς θεωροῦμε τὴν ἄνεση ὡς αὐτονόητο δικαίωμα καὶ τὴν ἐπιδιώκουμε μὲ κάθε τρόπο καὶ χωρὶς καμμία συστολή. Ἔτσι ὅμως καλλιεργοῦμε ἀντὶ νὰ καταπολεμήσουμε τὴν φιλαυτία μας καὶ προετοιμάζουμε τὴν ψυχή μας νὰ ἀναζητήση καὶ νὰ δεχθῆ τὴν ἁμαρτία. Αὐτὴ εἶναι ποὺ ἀπομακρύνει τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ νεκρώνει ἔτσι τὴν ψυχή, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μᾶς βρίσκουν ὅλα τὰ κακά, ἐσωτερικὰ καὶ ἐξωτερικὰ καὶ στὴν ζωὴ αὐτὴ καὶ στὴν αἰώνια. Δὲν ἁμαρτάνει βέβαια ὅποιος χρησιμοποιεῖ εὐχαριστιακὰ καὶ ἀπολαμβάνει ἔννομα τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ὁ ἴδιος μᾶς τὰ ἔδωσε  γιὰ νὰ ἀναγώμεθα σ’αὐτόν. Ἁμαρτωλὰ δὲν εἶναι κατὰ τὸν ἅγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητὴ τὰ γήινα ἀγαθά, ἀλλὰ ἡ ἐμπαθὴς προσκόλληση σὲ αὐτά. Αὐτὴ εἶναι ἀκριβῶς ἡ μεγάλη πτώση μας γι’αὐτὸ καὶ τώρα ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε νὰ τὰ πάρουν στὰ χέρια τους καὶ νὰ μᾶς τὰ στεροῦν οἱ ἐχθροί του, μήπως συνέλθουμε ἀπὸ τὴν ἀχαριστία μας καὶ καταλάβουμε ὅτι αὐτὸς εἶναι ἡ πηγὴ κάθε ἀγαθοῦ. Ἀλλὰ αὐτὴ δὲν θὰ εἶναι καὶ ἡ ἔσχατη πτώση; Τὸ ὅτι θὰ προτιμήσουν οἱ πολλοὶ ἐκεῖνον ποὺ θὰ τοὺς ὑποσχεθῆ ὅτι θὰ τοὺς ἐξασφαλίση τὰ γήινα ἀγαθὰ ἀδιαφορώντας γιὰ τὰ οὐράνια καὶ πνευματικὰ καὶ κωφεύοντας στὴν ὁλοκάθαρη καὶ πατρικὴ φωνὴ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡ ὁποία τους βεβαιώνει μέσα ἀπὸ τὶς Ἅγιες Γραφὲς ὅτι στὴν μέλλουσα ζωὴ θὰ πᾶνε μαζὶ μ’ αὐτὸν ποὺ ἀκολούθησαν στὴν παρούσα.
Ἐκεῖνο ποὺ ζητᾶ ἡ ψυχὴ μας  εἶναι ἀδύνατον νὰ μᾶς τὸ χαρίση ἄλλος ἐκτὸς ἀπὸ Αὐτὸν ὁ ὁποῖος μᾶς ἔπλασε ἀλλὰ καὶ μᾶς ἀνέπλασε μὲ τὴν Σταύρωση  καὶ τὴν Ἀνάστασή Του. Δικαιοῦται ὡστόσο νὰ εἶναι, καθὼς λέει ὁ ἴδιος, Θεὸς ζηλότυπος καὶ θέλει νὰ Τὸν ἀγαποῦμε ὅπως μᾶς Ἀγαπᾶ Αὐτός, μὲ ὅλη μας τὴν καρδιά. «Υἱέ μου, δός μοι σὴν καρδίαν» μᾶς παραγγέλλει στὴν Π.Διαθήκη καὶ «ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς  καρδίας  σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς  ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς  δυνάμεώς σου» στὴν Παλαιὰ καὶ στὴν Καινὴ ὡς πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή.
Ἂς ἐπιστρέψουμε λοιπὸν μὲ τὴν μετάνοια στὴν ἀγκαλιά Του παρακαλώντας Τον νὰ μᾶς δώση τὴν διάθεση νὰ Τὸν ἀναζητήσουμε, νὰ θέλουμε νὰ Τὸν ἀγαπήσουμε καὶ αὐτὸ νὰ γίνει τὸ πρῶτο μέλημα τῆς ζωῆς μας. Ἂς φροντίσουμε νὰ ἀναγνωρίσουμε τὸ πλῆθος καὶ τὸ μέγεθος τῶν ἁμαρτιῶν μας καὶ μὴ δικαιολογοῦμε συνεχῶς  τὸν ἑαυτό μας. Ὅπως δὲν ὠφέλησε τοὺς πρωτοπλὰστους ἡ δικαιολογία καὶ ἡ μετάθεση τῆς εὐθύνης, ἔτσι καί μᾶς. Δὲν θὰ εἶχε ὁ νοητὸς ὄφις οὔτε οἱ συνανθρωποί μας τὴν δυνατότητα νὰ μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸν Θεό, ἂν ἐμεῖς εἴχαμε μείνει πιστοὶ στὴν Πατρική Του ἀγάπη καὶ εἴχαμε ἐκτιμήσει τὰ δῶρα του.
Ὡς Πατέρας φιλόστοργος δὲν ἔπαψε ποτὲ νὰ μᾶς ἀγαπᾶ, ἀλλὰ περιμένει μὲ μακροθυμία τὴν μετανοιά μας.Ὅλα αὐτὰ ποὺ σήμερα συμβαίνουν στὸ προσωπικὸ ἐπίπεδο, στὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ καὶ στὸ παγκόσμιο προσκήνιο μᾶς κρούουν τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου. «Ὥρα ἡμᾶς ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι» κατὰ τὸν Ἀπόστολο. Ἂν τώρα δὲν ξυπνήσουμε, σὲ λίγο θὰ εἶναι πολὺ ἀργά. Ὁ ὕπνος θὰ γίνη λήθαργος καὶ νάρκη. Ἡ κακομοιριὰ στὴν ὁποία καταδικάσαμε τὸν ἑαυτό μας δὲν ἁρμόζει στὶς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ καὶ μάλιστα σὲ Ὀρθόδοξους Ἕλληνες. Δὲν μᾶς χάρισε ὁ Ὕψιστος Θεὸς τὴν ὕπαρξη σὰν μία παρένθεση μέσα στὴν ἀνυπαρξία, ὥστε νὰ κυλιώμαστε στὰ γήινα, μάταια ἢ ἁμαρτωλά.Ὅποιος δὲν φοβᾶται τὸν Κτίστη τῶν ἁπάντων φοβᾶται καὶ ὑποδουλώνεται στὰ κτὶσματά Του, ἀλλὰ καὶ ἀντιστρόφως. Μή μᾶς κυριεύση λοιπὸν ἡ ἡττοπάθεια, ὡς πρόσωπα καὶ ὡς ἔθνος καὶ ὑποκύπτουμε στὶς ἐπιβουλὲς τῶν ὁρατῶν καὶ τῶν ἀοράτων ἐχθρῶν. Μᾶς ἔφεραν πρὸ ἀλλεπάλληλων τετελεσμένων γεγονότων ποὺ κανένας μας δὲν θέλει καὶ ὅμως τὰ ἀποδεχόμαστε μοιρολατρικὰ καὶ σχεδὸν ἀδιαμαρτύρητα. Ἐδῶ ποὺ φθάσαμε εἶναι πλέον ἀδύνατον, ἀνθρωπίνως, νὰ ἐπανέλθουμε στὴν ὁμαλότητα, τὴν λογική, τὴν χαρά, τὴν ἑνότητα, τὴν ἀγάπη, τὴν  ἐλευθερία. Ὁ μόνος ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς βγάλη ἀπὸ τὸ ἀδιέξοδο καὶ νὰ μᾶς   χαρίση  ὅλα τὰ καλὰ εἶναι ὁ Χριστός μας, τὸν ὁποῖο παραγκωνίσαμε καὶ βάλαμε στὴν θέση του, στὸ κέντρο τῆς ζωῆς τὸν ἄνθρωπο, τὸν ἑαυτό μας. Καὶ θὰ τὸ κάνη ἂν μετανοήσουμε ἔμπρακτα καὶ τοῦ ἀναθέσουμε «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν» ἀπὸ τὶς σωστικὲς πρεσβεῖες τῆς Παναγίας Του Μητρὸς καὶ Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ τοῦ γένους τῶν Ὀρθοδόξων. Δὲν θέλει μὲ κανένα τρόπο νὰ προσβάλη τὸ πλάσμα ποὺ τίμησε μὲ τὸ κατ’εἰκόνα Του γι’ αὐτό, σεβόμενος τὸ αὐτεξούσιο ποὺ ἄλλοι πασχίζουν τώρα νὰ μᾶς στερήσουν, θέλει τὴν συγκατάθεσή μας. Ἂν παρ’ ὅλα ταῦτα ἐμεῖς δὲν ταπεινωθοῦμε, ἀλλὰ προτιμήσουμε νὰ αὐτονομηθοῦμε ὁριστικὰ ἀπὸ τὸν φιλάνθρωπο καὶ  Παντοδύναμο  τὸν Κυριό μας Ἰησοῦ Χριστό, τότε κι αὐτὸς ἀναγκαστικὰ θὰ μᾶς ἐγκαταλείψη καὶ οὐσιαστικὰ θὰ χάσουμε τὴν ἐπίγεια πατρίδα μας. Ὅποιος ὅμως  ξεχωρίσει ἀπὸ τὴν μᾶζα καὶ Τὸν ἀκολουθήσει, θὰ ἔχη τὴν δυνατότητα νὰ κερδίσει τὴν οὐράνια πατρίδα τὴν ὁποία ἐπόθησε καὶ προσδοκᾶ. Καὶ ἂν ὁ Κύριός μας δῆ νὰ ἀλλάζουμε ὁμαδικὰ πορεὶα νὰ μετανοοῦμε σὰν τοὺς Νινευΐτες, μπορεῖ μὲ ἕνα νεῦμα νὰ μᾶς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὰ χέρια τῶν ἐχθρῶν Του, νὰ εὐλογήσει καὶ πάλι τὴν Ἑλλάδα μας καὶ τὶς ψυχὲς νὰ σώσει.

Ἂς ἀγωνιστοῦμε λοιπὸν νὰ ἑλκύσουμε τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ ἑνώνει τοὺςἀνθρώπους μὲ τὸν Θεὸ καὶ μεταξὺ τους, ὥστε νὰ ἐπικρατήσει ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ὁμόνοια,ὅπως στὸν οὐρανὸ ἔτσι στὴν Ἑλλάδα μας, στοὺς Ὀρθοδόξους λαοὺς -καὶ ποιὸς δὲν τὸεὔχεται- σ’ ὁλόκληρο τὸν κόσμο.

ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ

Προτάσεις τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς στήν ἠμερήσια διάταξη τῆς ΔΙΣ: «Ὁ ρόλος τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας στήν σύγχρονη Ἑλληνική κοινωνία»

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 5ῃ Ἰουνίου 2013

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Κατόπιν τῆς κυκλοφορήσεως τοῦ ἀπό 4/6/2013 Δελτίου Τύπου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος διά τοῦ ὁποίου δημοσιοποιήθηκε ἡ ἡμερησία διάταξις τῆς τακτικῆς συγκλήσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπό 15ης-18ης μηνός Ὀκτωβρίου τρ. ἔτους μέ θέμα: «Ὁ ρόλος τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας στήν σύγχρονη Ἑλληνική κοινωνία», θέμα πού ἔχει πλειστάκις συζητηθῆ ἐν τῇ σεπτῇ Ἱεραρχίᾳ καί ἔχει ἀσφαλῶς ἐξαντληθῆ, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ δημοσιοποιεῖ τήν ἀπάντησίν του εἰς τήν ὑπ’ ἀριθμ. 2939/2013 Ἐγκύκλιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δι’ ἧς ἐζητεῖτο ἡ ὑποβολή θεματολογίας διά τήν διαμόρφωσιν τῆς ἡμερησίας διατάξεως τῆς προσεχοῦς τακτικῆς συγκλήσεως τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Ἀριθμ. Πρωτ. 455                                                ᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 18ῃ Ἀπριλίου 2013

Πρός τήν
Α. Μακαριότητα
τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν
καί πάσης Ἑλλάδος
Κύριον κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΝ
καί τήν Ἱ. Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Ἰασίου 1
115 21 ΑΘΗΝΑΙ

Μακαριώτατε Πρόεδρε,
                 Σεβασμιώτατοι Συνοδικοί σύνεδροι,

Πάνυ εὐλαβῶς καί εὐσεβάστως εἰς ἀπάντησιν τῆς ὑπ’ ἀριθμ. 2939 Ὑμετέρας Σεπτῆς Ἐγκυκλίου ἐχούσης ἀριθμ. Πρωτ. 1426/671/2.4.13 καί μετά πολλῆς εἰλικρινοῦς ταπεινώσεως, προάγομαι ὅπως ὑποβάλω εἰς τήν Ὑμετέραν Θεοτίμητον καί ἐγνωσμένην ἔμφρονα ποιμαντικήν σύνεσιν, διάκρισιν καί ἀγωνίαν προτάσεις διοικητικῆς καί πνευματικῆς ἀνασυγκροτήσεως τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Ὀργανισμοῦ τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας ἐρειδομένας ἐπί τῆς ἐφαρμογῆς τῶν ὑπό τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων προβλεπομένων ἀλλά καί προκυπτούσας ἐκ τῆς ἀδηρίτου ἐνδοκοσμικῆς πραγματικότητος, ἵνα ἀποτελέσουν θέματα τῆς προσεχοῦς τακτικῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Ἔχων ὡς ἐφαλτήριον τάς πολυειδῶς ἐκπεφρασθεῖσας τόσον ὑπό τῆς Ὑμετέρας πανσέπτου Μακαριότητος, ὅσον καί ὑπό πλειάδος Ἱεραρχῶν καί πρωτιστευόντων εὐσεβῶν διακόνων καί μελῶν τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Ἐκκλησίας, σχετικάς γνώμας καί κατά καιρούς θέσεις διά τήν ἀναζωπύρωσιν τοῦ χαρίσματος ἀλλά καί τήν προστασίαν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, ἐκ τῆς τραγικῆς ἐκκοσμικεύσεως καί τοῦ ἐπικινδύνου συσχηματισμοῦ μετά τοῦ φθίνοντος πνευματικῶς κόσμου, καταθέτω τάς ἀκολούθους πρακτικάς προτάσεις εἰσηγούμενος εὐλαβῶς ὅπως συζητηθῶσιν ἐν τῇ τακτικῇ Συνελεύσει τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας: 

1. Εἰδικώτερον θεωρῶ ὡς ἐξόχως κρίσιμον τό γεγονός τῆς ἐπί μακρόν χρόνον ἐκ λόγων ὑγείας ἤ ἀδυναμίας ἕνεκεν προβεβυκυΐας ἡλικίας κατάλειψιν ἀποιμάντου ἐκκλησιαστικῆς Ἐπαρχίας διότι ἡ ἔλλειψις τῆς δυναμικῆς παρουσίας τοῦ οἰκείου Ποιμενάρχου καί τῆς ἀπολύτου προσωπικῆς κοινωνίας αὐτοῦ μετά τοῦ διαποιμαινομένου λαοῦ, ὁδηγεῖ ἀναποδράστως εἰς καταρράκωσιν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ λειτουργικοῦ τρόπου ζωῆς καί ἐπιτρέπει τήν ἀνάπτυξιν παθογενειῶν ἐκ τοῦ τυχόν ἀναπτυχθέντος περιβάλλοντος. Ἐν τῇ περιπτώσει βεβαίως ταύτῃ ὁ Καταστατικός Χάρτης τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας (Ν.590/1977) καί τό Κανονικόν δίκαιον Αὐτῆς, ἐμπεριέχουν νομικάς καί κανονικάς προβλέψεις. Ἐφ’ ὅσον ὅμως ὡς πρόσωπα πάντοτε ἐκ φύσεως λειτουργοῦμεν καί μέ τό συναίσθημα, τυγχάνει δυσχερής ἡ ἐφαρμογή τῶν εἰρημένων νομικῶν ἤ κανονικῶν προβλέψεων, κατά μείζονα δέ λόγον διότι εἰς τό Κανονικόν δίκαιον ὑφίσταται ρητή ἀπαγόρευσις θεσμοθετήσεως ὁρίου ἡλικίας καί δέν προβλέπεται κανονικός ἔλεγχος  ἀρνήσεως ὑποβολῆς κανονικῆς παραιτήσεως διά λόγους ὑγείας.
Κατά ταῦτα θεωρεῖται ὡς ἐπιβεβλημένη πλέον κατά τήν ἀνάθεσιν τῆς ἐπισκοπικῆς διακονίας ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἀναλαμβάνων τήν εὐθυνοφόρον αὐτήν ἀποστολήν νά δεσμεύεται ἐνώπιον Αὐτῆς δι’ ἐπισήμου τρόπου, ὅτι ἐν περιπτώσει οἱασδήτινος ἀδυναμίας ἐπιτελέσεως τῶν λειτουργικῶν αὐτοῦ καθηκόντων, θέτει ἐκ προοιμίου ἑαυτόν εἰς τήν διάθεσιν τῆς Ἐκκλησίας. Εἰρήσθω ἐνταῦθα ὅτι θά πρέπει νά θεσμοθετηθῆ ἔτι ἐναργέστερον πέραν τῆς ἐγνωσμένης Συνοδικῆς ἐγκυκλίου ἡ ὑποχρέωσις τοῦ διαδεχομένου εἰς τήν ἐπισκοπικήν εὐθύνην, ὅπως ἀναλαμβάνη πλήρως καί περιθάλπῃ κατά πάντα τόν Προκάτοχον αὐτοῦ. Δυστυχῶς ἡ πρόθεσις τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου κυροῦ Χριστοδούλου διά τήν ἀνίδρυσιν καί λειτουργίαν Ἐκκλησιαστικοῦ χώρου περιθάλψεως ἀσθενούντων καί προβεβηκότων τῇ ἡλικίᾳ ἀγάμων Κληρικῶν παντός βαθμοῦ περιέπεσεν εἰς ἀχρησίαν καί οὐσίᾳ κατελήφθη. Μάλιστα δέ τό ὁρισθέν κτίριον διά τήν εἰρημένην χρῆσιν παρεδόθη ἤδη εἰς ἑτέραν.

2. Ἐν ταὐτῷ διακονήσας ἐπί μακράν σειράν ἐτῶν τήν Ἐκκλησιαστικήν δικαιοσύνην διεκρίβωσα τήν οὐσιώδη ἀναγκαιότητα, τήν ἐπιβαλομένην καί ἐκ τοῦ συγχρόνου τρόπου ζωῆς καί ἐκ τῆς ἀπομειώσεως τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν, διά τήν πρόληψιν εἰσόδου εἰς τόν ἱερόν Κλῆρον προσώπων ἀσταθῶν περί τήν πίστιν καί τό ἦθος ἤ ἄλλως ἐπενδυόντων εἰς τήν διά τῆς Ἐκκλησίας κοινωνικήν καί οἰκονομικήν των ἀνέλιξιν.
Τυγχάνει ἐξόχως ἀδύναμος ἡ διά τῆς διαδικασίας τῆς κανονικῆς συμμαρτυρίας καί μόνον προστασία τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ γεγονότος καί τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ σώματος ἀπό τήν εἴσοδον εἰς τόν ἱερόν Κλῆρον προσώπων προβληματικῆς ψυχοσυνθέσεως καί συμπεριφορᾶς. Διά ταῦτα καί ὡς ἐν τῇ προσφάτῳ ἐκτάκτῳ συνελεύσει τῆς Ἱεραρχίας ἀνέφερα ἀποβαίνει ἀπαραίτητος καί ἄμεσος ἡ ἀνάγκη θεσμοθετήσεως Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς χειροτονιῶν, εἰς τήν ὁποίαν θά συμμετέχουν καί ἔγκριτοι θύραθεν ἐπιστήμονες ἀναλύσεως τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί διακριβώσεως τῆς ψυχοσωματικῆς αὐτοῦ ἀκεραιότητος εἰς τήν ὁποίαν Ἐπιτροπήν θά ἐκχωρηθῆ διά κοινῆς δηλώσεως τῶν μελῶν τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας ἡ  ἁρμοδιότης ψυχοσωματικοῦ ἐλέγχου τῶν ὑποψηφίων διά τήν προχείρισίν των εἰς οἱανδήτινα βαθμόν τῆς Ἱερωσύνης καί ὑποβολῆς εἰσηγητικῆς δεσμευτικῆς ἐκθέσεως.

3. Ὡσαύτως ἐναύλως ἀκούεται ἡ φωνή τοῦ ἐν Ἁγίοις αὐλιζομένου Γέροντος Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, ἥντινα καί ἡμεῖς Μακαριώτατε Ἅγιε Πρόεδρε πλειστάκις ἔχετε ἱστορικῶς μεταφέρει, διά τήν ἀναγκαιοτάτην ἀλλαγήν τοῦ τρόπου ἐκλογῆς τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας, ἥτις ὅπως δέον λαμβάνει ὑπ’ ὄψιν αὐτῆς τόσον τό Κανονικόν ἡμῶν δίκαιον, ὅσον καί τήν Ἀποστολικήν καί Ἁγιογραφικήν παράδοσιν.
Εἰδικώτερον ἡ ἐμπειρία τῆς ἐκλογῆς Μητροπολίτου εἰς χηρεύουσαν τινά θέσιν καί ἡ ἐν τῷ ἱερῷ Σώματι διενεργουμένη διαδικασία ψηφοφοριῶν καί ἡ εἰς τόν ἔντυπον καί ἡλεκτρονικόν τύπον ἀναγραφή σχετικῶν προβλέψεων καί ἐκφράσεως συμπαθειῶν καί προεκτιμήσεων διά προβαλόμενα πρόσωπα καί ὑποστηρικτάς των ὡς καί διά μέντορας καί ποδηγέτας καί ἡ σπερμολογία περί χρισμάτων, ἀπομειώνει δυστυχῶς τό ἱερόν μυστήριον τῆς ἐκλογῆς, ἥτις κατά τό κανονικόν δίκαιον ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστον τμῆμα τοῦ ἱ. μυστηρίου τῆς Ἀρχιερωσύνης.
Ἐν ταὐτῷ τό ἄχρι πρότινος ἀτυχές κανονικῶς σύστημα ἐκλογῆς ἐν τῇ Ἁγιωτάτῃ Αὐτοκεφάλῳ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, ὅ καί ἤλλαξεν διά τοῦ νέου Καταστατικοῦ Χάρτου Αὐτῆς παρέχει ἑτέραν ἐμπειρίαν καί δυνατότητα ἐκτιμήσεως τῶν πραγμάτων. Ἑπομένως ἡ διαμόρφωσις τῆς σεπτῆς προτάσεως τοῦ ἀοιδίμου Γέροντος Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου καί ἡ ἐπικαιροποίησις αὐτῆς θά παρέξη ἐξαίρετον δυναμικήν ἀναβάθμισιν διά τήν Ἁγιωτάτην ἡμῶν Ἐκκλησίαν καί θά ἐφελκύση ἔτι περισσότερον τήν χάριν τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος ἐμπνέουσα ὡσαύτως τό ἡμέτερον ποίμνιον καί εἰρηνεύουσα τήν συνείδησιν αὐτοῦ.
Προτείνεται ὅθεν ὅπως τροποποιηθῆ ὁ Κ.Χ. (Νόμος 590/1977) ἐν τοῖς ἄρθροις 12-15, 17 καί 23-26 διά νέου τρόπου ἐκλογῆς καί καταστάσεως, ὁ ὁποῖος θά προβλέπη καί θά συνδυάζη τήν τε κανονικήν διαδικασίαν τῆς ἐκλογῆς ὑπό τοῦ ἱεροῦ σώματος τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας, τήν τε διαδικασίαν τῆς ἐκλογῆς ὑπό τοῦ ἱ. σώματος τῶν λοιπῶν Κληρικῶν μελῶν, τῶν μοναχικῶν ταγμάτων καί τῶν εὐσεβῶν μελῶν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί τήν τε ἄμεσον καί καθοριστικήν ἀποστολικοπαράδοτον ἀπόφανσιν τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας Κυρίου τοῦ διά τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος διοικοῦντος τό ἱερόν Αὐτοῦ σῶμα, οὗτινος μόνη κεφαλή ὑπάρχει Αὐτός. Κατά ταῦτα ἡ πλήρωσις χηρευούσης Μητροπολιτικῆς ἕδρας θά διενεργεῖται εἰς τρία ἐπίπεδα.
Πρῶτον διά τῆς ἐκλογῆς ὑπό τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας διά κανονικῶν ψήφων ἑνός ὑποψηφίου ἐκ τοῦ καταλόγου τῶν πρός Ἀρχιερατείαν ἐκλογίμων ἤ τῶν πρός κατάστασιν μετατιθεμένων ἐν ἐνεργείᾳ Μητροπολιτῶν μέ τήν ηὐξημένην πλειοψηφίαν πού ἤδη προβλέπεται καίτοι τό μεταθετόν κανονικῶς πάσχει.

Δεύτερον διά τῆς ἐκλογῆς ὑπό τοῦ Ἱεροῦ Σώματος τῶν Κληρικῶν τῆς χηρευούσης Μητροπόλεως, τῶν μοναχικῶν ταγμάτων Αὐτῆς καί τῶν λαϊκῶν μελῶν τῶν ἐκκλησιαστικῶν συμβουλίων καί τῶν φιλοπτώχων ἀδελφοτήτων ἑνός ὑποψηφίου ἐκ τοῦ καταλόγου τῶν πρός Ἀρχιερατείαν ἐκλογίμων ἐκ τῶν εὐδοκίμως ὑπηρετούντων τουλάχιστον ἐπί 10ετίαν ἐν τῇ χηρευούσῃ Μητροπόλει.
Τρίτον, διά τῆς προτάσεως ἑνός ὑποψηφίου ἐκ τοῦ καταλόγου τῶν πρός Ἀρχιερατείαν ἐκλογίμων ὑπό τοῦ Προέδρου τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅταν ἐπίκειται πλήρωσις Ἱ. Μητροπόλεως τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἤ τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί τῆς περί Αὐτόν Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, ὅταν ἐπίκειται πλήρωσις Ἱ. Μητροπόλεως τῶν Νέων Χωρῶν καί ἐν συνεχείᾳ θά ἐπακολουθῆ ἡ τέλεσις Θ. Λειτουργίας συλλειτουργούσης τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας. Μετά δέ τό πέρας τῆς Θ. Εὐχαριστίας ἀναπεμφθείσης εἰδικῆς δεήσεως πρός τόν πανυπερτέλειον καί πανάγιον Θεόν θά πραγματοποιεῖται ἡ κλήρωσις ἑνός ἐκ τῶν τριῶν ἀναδειχθέντων συλλειτουργούντων ὑποψηφίων. Οὕτως θά ἐφαρμόζεται ἡ ἁγιογραφική πρακτική τῶν θείων καί ἱερῶν Ἀποστόλων (Πράξ. Α΄12-26) λαμβανομένων ὑπ’ ὄψιν τῶν κανονικῶν προβλέψεων τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων τῶν κυρωθεισῶν ὑπ’ Αὐτῶν.

Εἰδικώτερον διά τήν πλήρωσιν τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν ἡ διαδικασία θά διαλαμβάνη τήν ἐκλογήν δύο ὑποψηφίων ἐκ τῶν Ἑλλήνων τό γένος ἐν ἐνεργείᾳ Μητροπολιτῶν καί Ἐπισκόπων καί ἐκ τοῦ καταλόγου τῶν πρός Ἀρχιερατείαν ἐκλογίμων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κληρικῶν ὑπό τοῦ σώματος τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας καί τήν ἐκλογήν ἑνός ὑποψηφίου ὑπό τῶν κληρικῶν τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς, τῶν μοναχικῶν ταγμάτων καί τῶν λαϊκῶν μελῶν τῶν ἐκκλησιαστικῶν συμβουλίων καί τῶν φιλοπτώχων ἀδελφοτήτων ἐκ τοῦ καταλόγου τῶν πρός Ἀρχιερατείαν ἐκλογίμων ἐκ τῶν εὐδοκίμως ὑπηρετούντων τουλάχιστον ἐπί 10ετίαν ἐν Αὐτῇ ἤ ἐκ τῶν τιτουλαρίων Μητροπολιτῶν καί τῶν βοηθῶν Ἐπισκόπων Αὐτῆς. Ἀκολούθως θά ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἐν τοῖς ὕπερθεν διαδικασία κληρώσεως καί ἀναδείξεως τοῦ νέου Ἀρχιεπισκόπου.   

4. Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ ὅτι ἡ μυστικότης τῆς ψηφοφορίας δέν διασφαλίζεται μέ τήν παροῦσαν πρακτικήν τῆς διά χειρός ἀναγραφῆς τῆς τιμίας ψήφου διότι τυγχάνει πρόδηλον ὅτι δύναται νά ἀναγνωρισθῆ ὁ γραφικός χαρακτήρ καί ἡ ταυτότης τῆς γραψάσης χειρός καί ὑπό μή εἰδικῶν, δι’ ὅ καί τυγχάνει ἀπαραίτητος ἡ ρύθμισις καί ἀντιμετώπισις τοῦ εἰρημένου προβλήματος διά τῆς ἁπλῆς τροποποιήσεως τοῦ ἐσωτερικοῦ Κανονισμοῦ διαδικασίας ψηφοφορίας εἴτε δι’ ἡλεκτρονικοῦ τρόπου, εἴτε δι’ἐντύπου καταλόγου. 

5. Τέλος ἐπανέρχομαι εἰς τήν ἀφεθεῖσαν ἐν τῷ κειμηλιαρχείῳ τῶν πραγμάτων τῆς Ἐκκλησίας Ἀπόφασιν τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας τοῦ Φεβρουαρίου 2005, ἡ ὁποία εἶχεν ὑλοποιηθῆ διά τοῦ ὑπ’ ἀριθμ. 785/24.2.2005 ἐγγράφου τῆς ΔΙΣ πρός τήν τότε Ὑπουργόν Παιδείας καί Θρησκευμάτων κ. Μαριέτταν Γιαννάκου μέ θέμα τήν προώθησιν νομοθετικῶν ρυθμίσεων διά τήν ὑποχρέωσιν ὑποβολῆς ἀπό 1/1/2006 δηλώσεων «πόθεν ἔσχες» τῶν Ἀρχιερέων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί διά τήν ὑποχρέωσιν ὑποβολῆς εἰς τήν Δ.Ι.Σ. ἀπό 1/1/2006 ἀντιγράφου τῆς φορολογικῆς των δηλώσεως καί τοῦ εἰδικοῦ ἐντύπου Ε9 τῶν Διευθυντῶν οἱασδήτινος φύσεως Ἐκκλησιαστικῶν Ὀργανισμῶν, τῶν προϊσταμένων τῶν ἐν γένει Ἐκκλησιαστικῶν ὑπηρεσιῶν, τῶν διαχειριζομένων ἐκκλησιαστικήν περιουσίαν καί τῶν λογιστῶν ἐκκλησιαστικῶν διαχειρίσεων.
Ἀπό τοῦ ἔτους 2006 ἄχρι τοῦ νῦν τό ὅλον θέμα ἐνεταφιάσθη καί παραμένει ἔκτοτε ζητούμενον διά τήν οὐσιαστικήν ἀντιμετώπισιν τῶν κατά καιρούς φερομένων εἰς τόν ἔντυπον καί ἠλεκτρονικῶν τύπον δημοσιευμάτων τῶν προσαπτόντων φιλοχρηματίαν, νόσφισιν, ὑπεξαίρεσιν καί ἕτερά τινα εἰς Ἐκκλησιαστικά πρόσωπα. Τίθεται κατά τήν ταπεινήν μου ἄποψιν τό θέμα οὐσιωδῶς καί ἐπιβάλλεται ἡ ὡς οἷον τε τάχιον κινητοποίησίς του κατόπιν ἐπικαιροποιήσεώς του ὑπό τοῦ ἱεροῦ σώματος τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας.
Κατακλείων ἐν πολλῇ ἀγάπῃ καί ἀφοσιώσει τάς προτάσεις μου καί ἵνα μή ἐκληφθῆ ἰδιαίτατα ἡ τρίτη ἐξ αὐτῶν ὡς «πυροτέχνημα» πρός χάριν ἐντυπωσιασμοῦ καί πρός «ἄγραν» θετικῶν κρίσεων ὑπό τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος, δηλῶ μετ’ἐπιγνώσεως ὅτι ἐφ’ ὅσον ἀποφασισθῆ ὑπό τοῦ σεπτοῦ σώματος τῆς Ἱεραρχίας ἡ τοιαύτη θεσμοθέτησις καί περιβληθῆ τόν νόμιμον τύπον τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου ἀποδέχομαι νά ἰσχύσῃ τό πρῶτον διά τήν θεόσωστον Μητρόπολίν μου τιθέμενος εἰς τήν διάθεσιν τῆς Ἐκκλησίας.
Κατασπαζόμενος Ὑμᾶς καί εὐχόμενος εὔδρομον τό ὑπόλοιπον τῆς Ἁγίας καί Μ. Τεσσαρακοστῆς καί πάντερπον τό Ἅγιον Πάσχα διατελῶ,

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ