ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ ΤΟ ΡΑΣΟ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΘΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ; Συνέντευξη του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ ΤΟ ΡΑΣΟ

ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΘΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΙΕΡΕΙΣ

ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ;

Συνέντευξη του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

στην δημοσιογράφο κ. Παπαβλάχου

1. Ερώτηση: Πρέπει, κατά την γνώμη σας, να απλοποιηθή το ράσο ή και να καταργηθή ακόμη για να διευκολυνθούν κυρίως οι έγγαμοι Κληρικοί στην ζωή τους εκτός Εκκλησίας (μάλλον εκτός Ναού);

Το ράσο είναι το ένδυμα του Ορθοδόξου Κληρικού, που διαμορφώθηκε από την Παράδοση, και είναι διακριτικό γνώρισμά του. Έχει μια ιστορία, συνδεμένη με θυσίες, αγώνες, δάκρυα και αίματα. Όπως ξέρετε, πολλά λειτουργήματα στην κοινωνία έχουν κάποια διακριτική ενδυμασία, όπως οι ιατροί, οι νοσοκόμοι, οι φαρμακοποιοί κλπ. Στους Κληρικούς το ράσο θυμίζει ότι είναι πνευματικοί ιατροί και όχι απλώς κοινωνικοί λειτουργοί.

Η ζωή του Κληρικού είναιθυσιαστική, είναι μια διαρκής προσφορά και απαιτεί το να βγαίνη κανείς από τον εαυτό του και να προσφέρεται στον άλλον. Αυτό συνδέεται με τον αγώνα, την θυσία, την υπομονή στις συκοφαντίες και στην κριτική των ανθρώπων. Τελικά πιστεύω ότιδεν είναι το ράσο εκείνο που δυσκολεύει τους Κληρικούς στο έργο τους, αλλά η υψηλή αποστολή της Ιερωσύνης.Το να φορά κανείς το ράσο είναι η μικρότερη θυσία που μπορεί να κάνη.

Υπάρχουν νέοι που ισχυρίζονται ότι το ράσο τους εμποδίζει να γίνουν Κληρικοί. Δεν νομίζω ότι αυτό είναι το πρόβλημά τους.Στην πράξη έχουν αντίρρηση στην θυσιαστική και ασκητική ζωή της Ιερωσύνης, σε αυτό που εκπροσωπεί η Ιερωσύνη. Στις άλλες Χριστιανικές Ομολογίες έχει αποβληθή το ράσο εκτός τους Ιερού Ναού, αλλά παρά ταύτα δεν υπάρχουν κλήσεις για να αναλάβουν την ποιμαντική διακονία των ανθρώπων.

Βέβαια σε μερικά σημεία και στην χώρα μας μερικοί Κληρικοί έχουν απλοποιήσει την ενδυμασία τους, όταν εξέρχωνται από τον Ναό, και ίσως κάτι πρέπει να γίνη προς την κατεύθυνση αυτή, αλλά νομίζω ότι δεν πρέπει οι Κληρικοί να αποβάλουν το ράσο, γιατί δεν είναι αυτό το βασικό πρόβλημά τους σήμερα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Εκκλησίας είναι η εκκοσμίκευση και η ανικανότητα των ανθρώπων να αισθανθούν την αγάπη του Θεού και να θυσιάζωνται για τους άλλους.

2. Ερώτηση: Είναι έτοιμη η Εκκλησία, αλλά και η κοινωνία, να δεχθή μια τέτοια αλλαγή;

ΗΕκκλησία κινείται με αργούς ρυθμούς σε αλλαγές, όπως γίνεται και σε κάθε πολιτισμό, για να μην αποβάλλεται συγχρόνως και το βαθύτερο της Παραδόσεώς της. Κάθε αλλαγή πρέπει να γίνεται με προσοχή, για να διασφαλίζεται η ουσία της εκκλησιαστικής ζωής. Η Εκκλησία δεν πρέπει να μεταβάλλεται εύκολα σε κάθε επικαιρότητα, γιατί ενεδρεύει ο κίνδυνος της αλλοτρίωσης.

Έχει παρατηρηθή ότι οι Προτεστάντες θέλησαν να αποβάλουν μερικά αρνητικά στοιχεία της παραδόσεώς τους και μαζί με αυτά απέβαλαν και την ίδια την Παράδοση, όπως η μητέρα που μετά το πλύσιμο του βρέφους πετάει το ακάθαρτο νερό, αλλά είναι ενδεχόμενο να πετάξη και το ίδιο το βρέφος.

Από τις επισκέψεις που έχω κάνει στην Αμερική έχω δη ότι νέοι Κληρικοί, που τελειώνουν Θεολογικές Σχολές και μαθαίνουν την Ορθόδοξη Παράδοση, αγαπούν το ράσο και κυκλοφορούν εκτός του Ναού ενδεδυμένοι με αυτό, γιατί θέλουν να ζήσουν τόσο την Παραδόση, όσο και αυτό που την εκπροσωπεί και διαφοροποιείται από τον Προτεσταντισμό και τον Καθολικισμό.

Νομίζω δε ότι και η κοινωνία δεν είναι έτοιμη να δεχθή την αποβολή του ράσου από τους Κληρικούς. Υπάρχουν μερικοί που θέλουν τον Ιερέα χωρίς ράσο, αλλά οι περισσότεροι θέλουν τους Κληρικούς να σέβωνται την Παράδοση, να εκφράζουν αυτό που εκπροσωπούν και να είναι ειλικρινείς στην αποστολή τους.

Αναδημοσίευση από:http://www.parembasis.gr/2013/13_04_08.htm

πηγή

Η “Εντός των τειχών “εκκοσμίκευσις” (Ἀρχιμ. Δοσιθέου Κανέλλου – Καθηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Τατάρνης).

Ἀπόσπασμα ἀπό τό κείμενο τοῦ π. Δοσιθέου «Ἡ “ἐντός τῶν τειχῶν” ἐκκοσμίκευσις» πού δημοσιεύεται στό βιβλίο «Ἐκκλησία καί ἐκκοσμίκευση», ἐκδόσεις Μυριόβιβλος, 2003.

“…Περικοπές ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, ἐκκοσμίκευσις τοῦ Τυπικοῦ, εἰσαγωγή νέων ὕμνων (τοῦ τύπου “Ἁγνή Παρθένε…”) εἶναι πλέον κάτι σύνηθες. Ἀκούονται διαταγές ἡγουμένης σάν αὐτή: “Ἀπόψε θά κάνουμε δυό (!) χαιρετισμούς, ἕναν στίς τέσσερις καί ἕναν στίς ἕξι, γιατί θά ἔλθουν τέσσερα πούλμαν”…

Σέ ἐρώτησή μου σέ γυναικεῖον μοναστήρι μέ πενήντα καί πλέον καλόγρηες, μετά τόν ἑσπερινό:

“Γιατί παραλείψατε τό ψαλτήρι” ἡ ἀπάντησις ἦταν ξερή: “γιατί παριμένουμε κόσμο”… Ὅποτε τό Μοναστήρι μεταβάλλεται σέ κατάστημα πωλήσεως ἐργοχείρων καί τά πάντα προσαρμόζονται βάσει ἑνός σκοποῦ:

Νά ἔρχεται κόσμος.

Τό μοναστήρι τότε μεταβάλλεται σέ ἐνορία. Πράγμα πού ἐκκλησιαστικῶς εἶναι ἀνεπίτρεπτον. Ἐπιφέρει δέ σύγχυσιν οὐ τήν τυχοῦσαν. Καί γι’ αὐτό ὑπεύθυνοι εἴμεθα ἐμεῖς οἱ μοναχοί. Ἀντί νά διδάσκωμε τούς Χριστιανούς νά ἔχουν ζωντανή σχέση μέ τήν ἐνορία τους, τούς διδάσκουμε νά ἔρχωνται σέ μας, γιατί ἐδῶ σ’ ἐμᾶς ὑπάρχει ἁγιότης, ὑπάρχει κατάνυξις, ὑπάρχει μισοσκόταδο.

Καί ὅλα αὐτά συμβαίνουν γιατί στίς μέρες μας ἡ καλογερική θεωρεῖται ὦς ἡ ἀφρόκρεμα (ἡ ἐλίτ) τῆς κοινωνίας. Κατά τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ὁ μοναχός εἶναι κάτω πάντων. Γι’ αὐτό κατά τήν ἀρχαίαν πράξιν οὐδέποτε ἀπεσχηματίζετο. Ο,τιδήποτε καί ἄν διέπραττε. Καί τοῦτο διότι ἀποσχηματιζόμενος δέν τιμωρεῖται, τουναντίον ἀμείβεται, ἀνερχόμενος εἷς τήν τάξιν τῶν λαϊκῶν.

Τώρα πλέον στόν τύπο τοῦ σύγχρονου μοναχοῦ δέν ταιράζει τό “πολύθυρον τριβώνιον”, τό τρύπιο ράσο δηλαδή, οὔτε τά χονδροπάπουτσα, οὔτε οἱ “μαλλίνες” οὔτε τά τσουράπια οὔτε ὁ τορβάς.

Τώρα τό λόγον ἔχουν τά πτυχία, οἱ γνώσεις, οἱ δημόσιες σχέσεις. Καί κυρίως ὁ κοινωνικός μοναχισμός. Λίγη προσευχή (καί αὐτή σέ ζεστό ἤ δροσερό περιβάλλον, ἀναλόγως ἐποχῆς) καί πολλή δράσις. Πολλή φιλοσοφία καί ἐλάχιστη θεολογία, δηλαδή ζωή πνευματική. Πολλή κριτική ἐναντίον πάντων (μηδέ τοῦ Πατριάρχου ἑξαιρουμένου) καί καθόλου αὐτοκριτική. Ἀπαντήσεις γιά ὅλα τά θέματα (ἀπό ἀντισύλληψη μέχρι σύλληψι) καί, παρακαλῶ, ὄχι ἀντιρρήσεις. Ράσο ἀτσαλάκωτο καί ἀρίστης ποιότητος, κουκούλι γιά νεράϊδες… καί κυρίως ὄχι ζόρι. Καί ἔτσι, Θεοῦ παραχωρήσει, φθάσαμε σέ μοναχούς “ροκάδες” πού τραγουδοῦν λικνιζόμενοι τούς αἰσθησιακούς ρυθμούς τῆς “ρόκ” μουσικῆς, παίζοντας ἠλεκτρική κιθάρα γιά τό…. καλό μας καί γιά τό καλό της νεολαίας. Πῶς ἀλλιῶς θά γνωρίσουν τό Χριστό;”

πηγή

Μήπως γράφουμε με εμπάθεια; π. Βασίλειος Καλλιακμάνης

α) Πολλοί θεολόγοι και κληρικοί αλλά και λευκασμένοι επίσκοποι συντάσσουν και δημοσιεύουν στις μέρες μας διάφορα κείμενα. Ωστόσο ορισμένοι μη έχοντας επίγνωση του βάρους των λεγομένων τους ακολουθούν την κοσμική αντίληψη της ανταγωνιστικής δημοσιογραφίας.
Μετρούν με αυταρέσκεια και καύχηση την επισκεψιμότητα των προσωπικών τους ιστολογίων, μετατρέπουν το θεολογικό λόγο σε εμπορική είδηση και όχι σπάνια καπηλεύονται το θείο λόγο.
β) Οξύτητα, εμπάθεια, υπονοούμενα, μνησικακία, εξουθένωση των διαφωνούντων, αναπόδεικτες κατηγορίες και αδιακρισία χρησιμοποιούνται χωρίς συστολή και συχνά «αλλήλους δάκνομεν και κατεσθίομεν» (βλ. Γαλ. 5,15). Και δεν φοβόμαστε μήπως τρώγοντας τις σάρκες μας και δαπανώντας τις θεολογικές δυνάμεις βρισκόμαστε εκτός της πατερικής παραδόσεως, την οποία επικαλούμαστε και εν ονόματι της οποίας δήθεν γράφουμε.
γ) Στην πατερική εκκλησιαστική παράδοση τίθεται συχνά το ζήτημα των προϋποθέσεων της σύνταξης θεολογικών κειμένων. Ο Άγιος Γρηγόριος Σιναΐτης (1255-1347) συνοψίζοντας παράδοση πολλών αιώνων αναφέρει ότι υπάρχουν τρεις τρόποι εκπόνησης ενός θεολογικού συγγράμματος, που είναι αδιάβλητοι και ακατάκριτοι. «Πρώτος ο δι’ υπόμνησιν εαυτού· δεύτερος ο προς ωφέλειαν των άλλων· τρίτος ο δι’ υπακοήν συγγραφόμενος· ενώ και τα πλείστα των γραφών συνετέθησαν τοις ταπεινώς εκζητήσασι τον λόγον».
δ) Δηλαδή πρώτος αδιάβλητος τρόπος συγγραφής είναι η καλλιέργεια της μνήμης του ίδιου του συγγραφέα. Δεύτερος είναι η κοινοποίηση της γνώσης και η πνευματική ωφέλεια των άλλων. Και τρίτος αδιάβλητος τρόπος συγγραφής είναι εκείνος που γίνεται από υπακοή σε αυτούς που με ταπείνωση και διάκριση ζήτησαν να γνωρίσουν την αλήθεια των πραγμάτων. Υπάρχουν όμως κι άλλοι λόγοι συγγραφής, οι οποίοι σύμφωνα με τον όσιο Γρηγόριο απορρίπτονται. Εκείνος που γράφει θεολογικά κείμενα, με στόχο να αρέσει, να δοξαστεί και να επιδειχθεί, πήρε κιόλας το μισθό του και δεν έχει καμία ωφέλεια ούτε εδώ αλλά ούτε στη μέλλουσα ζωή. Αυτός θα καταδικαστεί ως ανθρωπάρεσκος και δόλιος, αφού καπηλεύεται το λόγο του Θεού.
ε) Στους ιερούς νηπτικούς τίθεται ακόμη το θέμα της εμπαθούς προσέγγισης των ιερών κειμένων. Ο Νικήτας Στηθάτος υποστηρίζει ότι είναι επισφαλές να ερευνά κάποιος με κοσμικό και υλιστικό πνεύμα τις θείες αλήθειες ακολουθώντας τους λογισμούς του, διότι κυριευμένος από φθόνο, ζηλοτυπία, φιλονικία και διχοστασία περιγελά και θεωρεί ανόητους όσους προσεγγίζουν πνευματικά και με «νουν Χριστού» τα θεία και ανθρώπινα πράγματα. Κάτι ανάλογο συμβαίνει, όταν βιάζονται, στρατεύονται ή αυτονομούνται από το νοηματικό τους πλαίσιο αγιογραφικά και πατερικά χωρία, προκειμένου να στηρίξουν τις απόψεις κάποιου συγγραφέα.
στ) Όλα τα παραπάνω συνδέονται και με τη συγγραφή της Κλίμακας του Αγίου Ιωάννη του Σιναΐτη, που η Εκκλησία τιμά σήμερα. Διαβάζοντας ο αναγνώστης την επιστολή του Ηγουμένου της Ραϊθώ προς τον Όσιο Ιωάννη κατανοεί ότι η Κλίμαξ αποτελεί «τέκνο υπακοής». «Σε παρακαλούμε», γράφει ο Ηγούμενος στο Όσιο Ιωάννη, «μην αρνηθείς να μας αναπτύξεις πρόθυμα και με ευκρίνεια, σαν πραγματικός μέγας καθηγητής, τα πρέποντα στη μοναχική ζωή προς σωτηρία αυτών που διάλεξαν την αγγελική πολιτεία».
ζ) Ο Ιωάννης απαντά στον Ηγούμενο με ταπείνωση: «Τολμώ να γράψω το βιβλίο αυτό, διότι διαφορετικά υπάρχει κίνδυνος να απορρίψω από πάνω μου το ζυγό της ευλογημένης υπακοής… όχι για δική σου καθοδήγηση. Εξάλλου εσύ μας στερεώνεις στα θεία ήθη και διδάγματα. Το στέλνω για τη συνοδεία των αδελφών… κι αν συναντήσει κάποιος κάτι ωφέλιμο, να το λογαριάσει στον καλό μας ηγούμενο… Και ας μη σταθεί στα λεγόμενα, διότι είναι πράγματι μηδαμινά και γεμάτα από κάθε άγνοια και απειρία, αλλά ας αποδεχθεί την πρόθεση του προσφέροντος, καθώς το δίλεπτο της χήρας». Οι λόγοι του συγγραφέα της Κλίμακος αλλά και των άλλων νηπτικών πατέρων αποτελούν καθρέπτη για όσους συντάσσουν θεολογικά κείμενα σε κάθε εποχή.
 Μακεδονία

Ο ΣΕΒ. ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΓΙΑ ΚΑΘΑΙΡΕΣΗ ΤΟΝ π. ΧΡΙΣΤΟΦΙΛΟ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟ Του Παναγιώτη Τελεβάντου

Ο ΣΕΒ. ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΓΙΑ ΚΑΘΑΙΡΕΣΗ ΤΟΝ π. ΧΡΙΣΤΟΦΙΛΟ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=============

Διαβάσαμε στο ιστολόγιο “Σωτήριος λόγος”, του κ. Σωτήρη Τζούμα, το ακόλουθο αποκαρδιωτικό ρεπορτάζ που αφορά ένα εξόφθαλμα ανάξιο κληρικό ο οποίος οπωσδήποτε πρέπει να καθαιρεθεί.

“Εκταση έχει πάρει τις τελευταίες ημέρες στην Ηλεία η περίπτωση του πατέρα Χριστόφιλου, ο οποίος έχει γίνει ιδιαίτερα δημοφιλής στο facebook μέσω της προσωπικής του ιστοσελίδες, ενώ εξαιτίας αυτής ήρθε σε ευθεία αντιπαράθεση με την Εκκλησία.

Οπως διαβάζουμε σε τοπικά μέσα ενημέρωσης, ο πατήρ Χριστόφιλος Γεωργουλόπουλος έχει «μεγάλο σουξέ» στο facebook, ενώ μέσα σε λίγες ημέρες οι φίλοι αυξήθηκαν σε περισσότερους από τρεις χιλιάδες την ώρα που, στις αρχές της εβδομάδας, με το ζόρι ξεπερνούσαν τους 1.000.

Ο ίδιος δείχνει να είναι πολύ δραστήριος, καθώς βρίσκεται ένα μεγάλο μέρος της ημέρας on-line συζητώντας με τους πολίτες τα προβλήματά τους και προβάλλοντας την ορθόδοξη εκκλησία.

Το γεγονός αυτό κίνησε το ενδιαφέρον της Μητρόπολης Τριφυλίας η οποία του άσκησε έντονη κριτική και απαίτησε από τον ιερέα να απενεργοποιήσει το προφίλ του, ενώ εξέφρασε την πρόθεσή της να επιβάλλει συγκεκριμένους κανόνες και περιορισμούς σε όλους τους κληρικούς για το πως θα πρέπει να χειρίζονται τα social media.

Ωστόσο, ο πατήρ Χριστόφιλος αποφάσισε να αγνοήσει την εντολή της Μητρόπολης και το βράδυ της Παρασκευής με ανάρτηση στη σελίδα του δηλώνει αποφασισμένος να συνεχίζει την επικοινωνία με τους φίλους του μέσω του facebook ακόμη κι αν χρειαστεί να συγκρουστεί περαιτέρω με την Εκκλησία.

Αναφέρει χαρακτηριστικά:

«ΑΓΑΠΗΤΑ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙΑ ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΜΕΓΑΛΗ ΣΚΕΨΗ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑΤΑ ΣΑΣ ΕΡΧΟΜΕ ΠΑΛΙ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΘΑ ΦΤΑΣΕ ΣΤΟ ΚΟΚΑΛΟ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ. ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΑ Η ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ. ΑΣ ΜΕ ΦΤΑΣΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΙΚΗ ΚΑΡΕΚΛΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΘΑ ΕΧΩ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΟΥ ΚΑΘΑΡΗ ΔΕΝ ΔΙΕΠΡΑΞΑ ΚΑΝΕΝΑ ΜΑ ΚΑΝΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑ, ΕΑΝ ΘΕΩΡΕΙΤΕ ΚΑΚΟ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΕ ΔΙΠΛΑ ΣΑΣ ΣΧΕΔΟΝ 14 ΩΡΕΣ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΖΟΜΕ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΑΣ, ΕΑΝ ΘΕΩΡΕΙΤΕ ΚΑΚΟ ΠΟΥ ΒΑΖΟ ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ Κ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΣ ΑΣ ΜΕ ΦΤΑΣΟΥΝ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ...»

Δεν θα σταθούμε στη γλωσσική απαιδευσία του Πανοσιολογιότατου, αλλά οπωσδήποτε δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τη δήλωσή του ότι είναι πρόθυμος να φτάσει ακόμη και στην ηλεκτρική καρέκλα για να μπορεί ανεμπόδιστος να ασχολείται 14 ώρες την ημέρα με το Facebook.!!!

Ο ορισμός που δίνει της Εκκλησίας δείχνει ότι είναι εντελώς αθεολόγητος. 

Φυσικά δεν έχει την παραμικρή συναίσθηση της αρετής της υπακοής, αφού νομίζει ότι έχει το δικαίωμα να αγνοεί - και μάλιστα με τόσο προκλητικό τρόπο - τις νουθεσίες του οικείου Μητροπολίτη του.

Ούτε που χρειάζεται να συζητήσουμε αν ο ιερομόναχος αυτός έχει ίχνος πνευματικότητας. 

Μας αρκεί η θέα του προσώπου του. 

Ιερομόναχος ξυρισμένος και κουρεμένος που βρίσκεται καθηλωμένος 14 ώρες την ημέρα μπροστά στο Facebook.!

Ερωτούμε: Δεν θα έπρεπε να αφιερώνει στην προσευχή αυτές τις 14 ώρες αφού είναι μοναχός; Πολλώ μάλλον αφού ως ιερομόναχος έχει και ποιμαντικά καθήκοντα;

Μας ανήσυχησε όμως ιδιαζόντως η σημείωση του
κ. Σωτήρη Τζούμα στο ρεπορτάζ:

“Το θέμα μας δεν είναι ο πατήρ Χριστοφόρος και οι επιδόσεις του στο σερφάρισμα και στο Facebook!!! Καλά κάνει ο άνθρωπος αφού αυτόν τον τρόπο ποιμαντικής έμαθε..Και ο οποίος έχει καθώς φαίνεται λαμπρά αποτελέσματα! Άραγε διδάχθηκε κι άλλους τρόπους ποιμαντικής; Ποιός να μας το απαντήσει αυτό; Μήπως ο προβληματικός Μητροπολίτης του; Αλλο ένα... "μπουμπουκάκι", των χειροτονιών Χριστοδούλου! Δυστυχώς!

Ωστόσο το θέμα μας είναι η γενικότερη κατάντια της Εκκλησίας μας σήμερα και το επίπεδο των κληρικών μας! Φαίνεται άλλωστε και από αυτό το ατυχές περιστατικό!

Ο Θεός σώζοι την Εκκλησία Του!”

Ο κ. Τζούμας δεν μπορεί να κατηγορηθεί από κανένα ως αντίπαλος του αείμνηστου Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου. Εντούτοις οι κουβέντες που λέγει για τον Σεβ. Τριφυλίας είναι βαριές. 

Ο Σεβασμιότατος ένα τρόπο έχει να αντιστρέψει την εικόνα. Ο κληρικός αυτός πρέπει να οδηγηθεί για καθαίρεση, να περιοριστεί στη Μονή της μετανοίας του και να αφιερωθεί στο έργο της μετανοίας, αφού παραδώσει στον ηγούμενο της Μονής το ψαλίδι και την ξυριστική του μηχανή.

Μέχρι πού θα φτάσει πια η εκκοσμίκευση της Εκκλησίας;

πηγή

Εκκοσμίκευση και Εξομολόγηση - π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Η εκκλησιαστική ζωή μας απλά βασίζεται σε ένα σύστημα αμοιβαίων επαίνων και λατρείας. Μια ενορία είναι πάντα ευχαριστημένη με τον εαυτό της και απαιτεί από τον ιερέα να ευχαριστεί διαρκώς το "καλό" του ποίμνιο για τις εισφορές, τις προσπάθειες, τη βοήθεια και γενναιοδωρία τους, να είναι ο καθρέφτης μέσα στον οποίο μπορούν να θαυμάζουν τον εαυτό τους. Το ίδιο πνεύμα επιτυχίας, "καλής γειτονίας" και εξωτερικών δραστηριοτήτων διαπερνά τη ζωή μας από την κορυφή ως τα νύχια.

 

 

 

 

 

Η επιτυχία της Εκκλησίας μετριέται με βάση την προσέλευση, την οικονομική ευρωστία και τον αριθμό των "ενοριακών υποθέσεων" όλων των ειδών. Πού μέσα σ' όλα αυτά μένει χώρος για μετάνοια; Είναι αληθινά απούσα από την υφή του κηρύγματος και της δράσης της Εκκλησίας. Ένας ιερέας μπορεί να καλεί τους ενορίτες του σε μεγαλύτερα και καλύτερα κατορθώματα υλικής φύσεως, μπορεί καμιά φορά να εκφράζει την δυσαρέσκειά του με την "προσέλευση" και τις "υποχρεώσεις" τους, μπορεί να μάχεται τους μασόνους και τους εκκλησιαστικούς συλλόγους, αλλά ο ίδιος δεν σκέφτεται συνήθως ότι "παν το εν τω κόσμω η επιθυμία της σαρκός και η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου"(Α'Ιω.β'16).

 Ούτε ο ίδιος πιστεύει πραγματικά στην Εκκλησία ως σωτηρία από την απελπισία και το σκοτάδι της αμαρτίας παρά (την βλέπει) ως ένα θεσμό για την ικανοποίηση των θρησκευτικών αναγκών των "ενυπόστατων" μελών της. Μέσα σε αυτές τις πνευματικές συνθήκες, σε αυτήν την ψευδοχριστιανική ηθική κατάσταση, η εξομολόγηση δεν μπορεί να είναι άλλο από αυτό που πράγματι είναι: είτε ακόμα ένα θρησκευτικό καθήκον που πραγματοποιείται μια φορά το χρόνο για την ικανοποίηση μιας αφηρημένης κανονικής φόρμας, ένας αληθινός "αυτοσκοπός" χωρίς καθόλου πνευματικές συνέπειες ή μια συζήτηση των προβλημάτων κάποιου, (όχι της αμαρτίας του, γιατί μια αμαρτία, μόλις αναγνωριστεί ως τέτοια, παύει να είναι "πρόβλημα"), τα οποία τις περισσότερες φορές δεν έχουν λύση ακριβώς γιατί η μόνη λύση τους θα ήταν η στροφή στην αληθινή Χριστιανοσύνη.

Πρωτοπρεσβύτερος Αλέξανδρος Σμέμαν

πηγή

Ἡ αἵρεση τῆς ἐκκοσμίκευσης- π. Χρυσόστομος Μαϊδώνης Πρωτοσύγκελλος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἱερισσοῦ

Ἡ ἐκκοσμίκευση εἶναι ἡ ρίζα κάθε αἱρέσεως καὶ ψευδοδιδασκαλίας. Ἡ πτώση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους εἶναι ἐκκοσμίκευση. Ἔτσι καὶ κάθε ἐκκοσμίκευση εἶναι πτώση. Ὁ κόσμος ἀπορροφᾶ τὴν Ἐκκλησία, δὲν μεταμορφώνεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. 

Ἡ ἐκκοσμίκευση δρᾶ ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, θέλει νὰ ἔχει λόγο γιὰ τὴν Ἐκκλησία, τῆς «θολώνει» τὴν αὐτοσυνειδησία, τὴν ἀποπροσανατολίζει καὶ μετατοπίζει τὸ κέντρο ἀπὸ τὸ Χριστὸ στὸν ἄνθρωπο. Τὸ πνεῦμα τῆς ἐκκοσμικεύσεως δρᾶ καὶ μέσα ἀπὸ διάφορα φαινόμενα, ὅπως τοῦ εὐσεβισμοῦ, τοῦ πουριτανισμοῦ καὶ τοῦ φονταμενταλισμοῦ. Ἔτσι ἡ θρησκεία τῆς πλειοψηφίας τῶν συγχρόνων Ἑλλήνων φαίνεται νὰ εἶναι ἡ θρησκεία τῆς ἐκκοσμίκευσης, ἡ θρησκεία τῆς καλυμμένης φιλαυτίας καὶ ὄχι τῆς ἀποκαλυμένης ἀληθείας. Ἡ θρησκεία τοῦ βολέματος. 


Τί εἶναι ἡ ἐκκοσμίκευση;

α. Στὴν ἐκκοσμίκευση βρίσκεται ἡ Ἐκκλησία, ὅταν παύει ἡ Ἐκκλησία νὰ εἶναι τὸ ἁλάτι τῆς γῆς καὶ γίνεται γήινη. Καταπατεῖται ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων, ἀπορροφᾶται ἀπὸ τὸν κόσμο. Γίνεται τὸ παιδὶ γιὰ ὅλα τὰ θελήματα τῆς δέσποινας, τῆς φιλαυτίας, τῆς ἐκκοσμίκευσης. 

Ἐγκλωβίζεται στὴ λογικὴ ὄχι τί θέλει ὁ Θεός, ἀλλὰ τί θέλει ὁ κόσμος. Καθαρὰ ἐγκλωβισμὸς στὴ φθορὰ καὶ στὸ θάνατο. Ἔτσι ἡ ἐκκοσμίκευση εἶναι μία κατάσταση ἀνυπαρξίας καὶ θανάτου. Ἡ ἐκκοσμίκευση θέλει τὴν Ἐκκλησία νὰ ἀσπάζεται καὶ νὰ ἀκολουθεῖ, ὅ,τι εὔκολο, μέτριο, ἁπλὸ καὶ πρόχειρο ἀγαποῦν, θέλουν οἱ ἄνθρωπο καὶ ὄχι τί θέλει ὁ Θεός. Κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ ἄγευστοι τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητος μετατρέπουμε τὴν Ἐκκλησία σὲ ἀνθρώπινο ὀργανισμό, ταμεῖο κοινωνικῆς πρόνοιας, πολιτικὸ δραστήριο γραφεῖο, ποὺ δίνει συνεχῶς συνεντεύξεις κάνωντας δηλώσεις ἐπὶ παντὸς ἐπιστητοῦ, χαμογελώντας πρὸς πάντας, ὥστε ὅλοι νὰ μᾶς συγχαίρουν καὶ νὰ μᾶς ἐπευφημοῦν. Πνεῦμα τελείως ἀντιευαγγελικό. 

β. Ἡ ἐκκοσμίκευση ἐμφανίζεται σὰν ἀπ' εὐθείας ἄρνηση τοῦ Θεοῦ, κι αὐτὸ εἶναι ποὺ τὴν κάνει δυσδιάκριτη. Δὲν βάλλει κατὰ μέτωπον. Δὲν ἀρνεῖται τὰ δόγματα, ἀρνεῖται ὅμως τὸν ὀρθόδοξο τρόπο ζωῆς. Ἰδεολογικοποιεῖ τὰ δόγματα καὶ δὲν τὰ θεωρεῖ προτάσεις ζωῆς. Ἀποκόβει τὴ ζωὴ ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως. Καὶ ζεῖ ὅπως θέλει καὶ κατὰ τὸ δοκοῦν. Αὐτὸ συνεπάγεται ἀλλαγὴ θρησκείας, χωρὶς ἐξωτερικὴ ἀλλαγὴ τοῦ δόγματος. 

γ. H ἐκκοσμίκευση εἶναι ἡ ἀπώλεια τοῦ πνεύματος τῆς ἀληθινῆς μετανοίας, ὁπότε ὁ ἄνθρωπος παραμένει στὸ ἐνταῦθα καὶ δὲν προχωρεῖ στὸ ἐκεῖ, στὴν ἀλλαγὴ ζωῆς. Χάνεται τὸ ἡσυχαστικὸ πνεῦμα τοῦ ἀσκητικοῦ μόχθου, τοῦ πένθους, τῶν δακρύων καὶ τοῦ ἀγώνα γιὰ τὴν κάθαρση. 

δ. Στὴν ἐκκοσμίκευση ὁ ἄνθρωπος δὲν φλέγεται ἀπὸ τὸν πόθο ὁράσεως τοῦ Θεοῦ. Δὲν ζητάει κάτι ὑψηλότερο καὶ βαθύτερο, εὐχαριστεῖται στὸ κατώτερο, στὸ λιγότερο. 

ε. Ἡ αἵρεση τῆς ἐκκοσμικεύσεως ἀξιολογεῖ τὴν λατρεία καὶ τελικὰ τὴν ἴδια τὴν Ἐκκλησία, ὡς ἕνα φορέα μεταξὺ τῶν ἄλλων, γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση εἰδικῶν ἀναγκῶν. Ἀξιολογεῖ μὲ τὸ μέτρο τῆς κοινωνικῆς χρησιμότητας σὲ σύγκριση μὲ τὸ κοινωνικὸ ἔργο τῆς παιδείας, τῶν σωφρονιστικῶν συστημάτων ἢ τῆς ἀστυνομίας. 

Παραποιεῖ τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημα καὶ νοθεύει τὰ ἐκκλησιαστικὰ κριτήρια. Ἡ ἰδιότητα τοῦ χριστιανοῦ δὲν εἶναι τότε «μωρία καὶ σκάνδαλο», ἀλλὰ «in». Καταντᾶ μιὰ ἐξωτερικὴ φαρισαϊκὴ συμμόρφωση σὲ ἠθικὰ πρότυπα, ἔνταξη στὸ «κλὰμπ» τῶν καλῶν παιδιῶν, τῶν τακτοποιημένων, παράγοντας ὁμαλότητος, δηλ. ὑποκρισίας. Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ «οἱ τελῶναι καὶ αἱ πόρναι προάγουσιν ἡμᾶς εἰς τὴν βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν» τοὺς φαίνεται ἀκατανόητος. Οἱ ἐκκοσμικευμένοι χριστιανοὶ εἶναι οἱ χριστιανοὶ τοῦ Ντοστογιέφσκι, οἱ ὁποῖοι ἂν ξαναρχόταν ὁ Χριστὸς θὰ τὸν σταύρωναν πάλι. Εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι μολονότι εἶναι ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Χριστὸς εἶπε γι' αὐτοὺς «οὐκ οἶδα ἡμᾶς». Εἶναι αὐτοὶ ποὺ πολεμοῦσαν καὶ τὸν ἀπ. Παῦλο καὶ ἤθελαν νὰ ἐπιβάλουν τὴν περιτομὴ σ' ὅλους τοὺς χριστιανοὺς καὶ συνεχίζουν νὰ δροῦν καὶ νὰ καταβασανίζουν τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἔχουν καταντήσει οἱ δικηγόροι τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὅποιος δὲν συμφωνεῖ μαζί τους εἶναι προδότης. 


Ἡ ἐκκοσμίκευση ἐχθρός τῆς εὐσέβειας

Ἔτσι εἶναι. Ἡ κοσμικότητα δὲν ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν εὐσέβεια, μὲ τὴν πίστη, μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωή. Εἶναι μᾶλλον ἀσέβεια, ὑποκρισία καὶ ἐμπαιγμός. Εἶναι ἄρνηση τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι τὰ τερτίπια ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ κοσμικὸς ἄνθρωπος γιὰ νὰ μὴ τὸν ἐγγίσει ἡ χάρι τοῦ Θεοῦ. 

α. Ἀπόρριψη τῆς Θεοφάνειας, τῆς σάρκωσης τοῦ Θεοῦ. Βόλεμα στὴ φυσικὴ πίστη καὶ ὄχι στὴν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Ὁ κόσμος δὲν ἐμπιστεύεται τὴ σωτηρία του στὸ Χριστό, ἀλλὰ στὸν ἑαυτό του, μέσα ἀπὸ τὴν γνώση καὶ τὰ ἐπιτεύγματά του. Ἀνθρωπισμὸς= ἀθεΐα. 

β. Ὑποτίμηση τοῦ μοναχισμοῦ, ἄρνηση τῆς θεώσεως, τοῦ πολέμου κατὰ τῶν παθῶν. 

γ. «Ἄρνηση τοῦ μαρτυρίου, ἄρνηση τοῦ προσωπικοῦ μαρτυρίου στὴ ζωὴ τῶν χριστιανῶν. 

δ. «Ἄρνηση τῆς ἀγάπης στὸν ἁμαρτωλό. Ἀπολυτοποίηση τῆς ἠθικῆς. 

ε. «Ἄρνηση τοῦ συνοδικοῦ συστήματος καὶ ἡ δημιουργία παπικοῦ πνεύματος μέσα στοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδοξίας. 

Ἐκκοσμίκευση εἶναι καὶ ἡ κατάργηση τοῦ σεβασμοῦ στὴν Ἱεραρχία. Ἡ ἀκατάσχετη κριτικὴ στὸν κλῆρο καὶ τοὺς Ἱεράρχες. Ἡ δημιουργία ὑπερσυνόδων γιὰ νὰ ἐλέγχουμε τὴ Σύνοδο. Ἡ νοοτροπία ὅτι ἐμεῖς θὰ σώσουμε τὴν Ἐκκλησία. Ὅτι ἔχει ἀνάγκη ἡ Ἐκκλησία. «Ὄχι, ἀνάγκη ἔχουμε ἐμεῖς (π. χ. Ἱεροσόλυμα). 

Οἱ σύγχρονοι ἐκκοσμικευμένοι χριστιανοὶ δὲν συμφωνοῦμε μὲ τὸ λόγο τοῦ Κυρίου στὴν Ἀποκάλυψη «ἔρχου Κύριε», ἐμεῖς λέμε σήμερα «Κύριε μὴν ἔλθης», εἴμαστε καλά.
πηγή

Κοινοκτημοσύνη, πλούτος και εκκοσμίκευση + Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος

«Ως κεραυνός εν αιθρία»υπήρξε για τον γράφοντα τις γραμμές αυτές η ανακάλυψη ενός παλαιότερου κειμένου που αφορούσε στην ιστορική ανασκόπηση και «αναδίφηση», όπως λέμε, του θεσμού της κοινοκτημοσύνης, στο περιοδικό «Εκκλησία» του έτους 1985. Το άρθρο ήταν συνταγμένο από τα χέρια της πραγματικά αγίας εκείνης Επισκοπικής μορφής του πρώην Σισανίου και Σιατίστης Αντωνίου Κόμπου. O Αντώνιος ήταν μια μορφή –παρηγοριά στους καιρούς αυτούς της αισχρής και επονείδιστης συνθηκολόγησης ημών των «νερόβραστων» και κατ’ όνομα Χριστιανών με το κοινωνικό και πολιτικό σύστημα, τον Καίσαρα και τις οπωσδήποτε θεοβδέλυκτες και αναιδέστατες απαιτήσεις του πάνω στις ζωές και τις ψυχές μας. Επίσης, δικαιώνει πλήρως και το κοινωνικό πρόταγμα της Χ.Δ. και, ασφαλώς, της «Χριστιανικής» και όσους αγωνιστήκαν για αυτό…

Ο μακαριστός Αντώνιος μου θύμισε τον φοβερό λόγο του Αγίου Αντώνιου: «Να εξετάζεις τα έργα σου και να τα δοκιμάζεις, γιατί οι άρχοντες κι’ οι αφέντες έχουνε εξουσία μοναχά απάνω στο σώμα μα όχι απάνω στην ψυχή[] Όθεν, αν προστάζουν φόνους ή κάποια άλλα άδικα και βλαβερά στην ψυχή, δεν πρέπει να τους ακούμε. Γιατί ο Θεός δημιούργησε την ψυχή ελεύθερη και αυτεξούσια[..]».

Εδώ λοιπόν θα κάνουμε μια μικρή αναφορά σε αυτό του το κείμενο και τις ιδέες του, το οποίο έχει τίτλο: «Σύντομος ιστορική ανασκόπησις του θεσμού της κοινοκτημοσύνης και χριστιανική θεώρησις του πλούτου».

Κοινοκτημοσύνη

Κατά την γνώμη του μακ. Αντωνίου, εάν σήμερα δεν μιλούμε για κοινοκτημοσύνη, αυτό οφείλεται στο ότι υπερεπερίσσευσε η εκμετάλλευση, η αδικία.

Παραθέτει πάρα πολλά χωρία των Πατέρων και εκκλησιαστικών συγγραφέων, για να τεκμηριώσει την γνώμη αυτή και δη των κορυφαίων: Μ. Βασίλειο, ι. Χρυσόστομο, Άγ. Γρηγόριο Θεολόγο και πολλούς εκκλησιαστικούς συγγραφείς, όπως τον “Πρύτανη των Λατίνων Απολογητών Τερτυλλιανό”(155-240) που αναφέρει “[]δεν διστάζομεν να διανεμώμεθα τα αγαθά μας μετά των άλλων. Τα πάντα είναι παρ ‘ημίν  κοινά, πλην των συζύγων”(Απολογητικός, κεφ. ΛΘ), όντας περίπου σε ένα διάλογο με μια ερμηνεία των κοινωνικών ιδεών του Πλάτωνα.

Έτσι, συμπεραίνει:

“Η εφαρμογή της όντως υψηλής διδασκαλίας της κοινοκτημοσύνης δεν είναι ανέφικτος ως εσφαλμένως τινές διατείνονται, αλλά τουναντίον εξόχως εφικτή, αρκεί οι χριστιανοί να προέλθωσιν εις την ηρωικήν απόφασιν να μεταστώσιν εκ του στρατοπέδου των κατ’ όνομα χριστιανών εις το στρατόπεδον των αληθών χριστιανών. Την ανωτέρω άποψιν επιρρωνύει και η ίδρυσις εν έτει 1608 υπό των Ιησουιτών εν Παραγουάη χριστιανικού Κράτους τελείως κομμουνιστικού, διαρκέσαντος μέχρι του 1787[] Το υπό των Ιησουιτών ιδρυθέν χριστιανικόν κομμουνιστικόν τούτο Κράτος υπήρξεν η τελειοτέρα εν τη πραγματική ζωή εφαρμογή των κομμουνιστικών αρχών. Οι δε Ινδοί Γουαράνοι ενεθυμούντο την θεοκρατίαν των Ιησουιτών ως τον χρυσούν αιώνα της ιστορίας των.” ( Τεύχος 15-16, σ. 442)

Γιατί, αν είναι έτσι, όμως, δεν μιλάμε σήμερα και δεν αγωνιζόμαστε για το χριστιανικό κοινωνικό ιδεώδες της κοινοκτημοσύνης; Ιδού:

«Εάν σήμερον, είπερ ποτέ και άλλοτε, θεωρείται ως πάντη ανεφάρμοστον το σύστημα της κοινοκτημοσύνης, τούτο οφείλεται εις το ότι η αμαρτία και κατ ‘ακολουθίαν η αδικία, η εκμετάλλευσις και πάσα κακία εν γένει υπερεπλεόνασε»(Τεύχος 17-18, σ. 473).

Πλούτος και εκκοσμίκευση

Ένα από τα σημαντικά, νομίζουμε, ζητήματα που θέτει ο μακ. Αντώνιος δια των παραθεμάτων και της πραγμάτευσης γενικά του θέματος που είπαμε είναι και αυτό της εκκοσμίκευσης των Χριστιανών, η οποία μετά την ανάγνωση φαντάζει χαοτική, τερατώδης. Αυτό το επιτυγχάνει δια μέσου της αναφοράς στις Πατερικές θέσεις για τον πλούτο. Όλοι θυμόμαστε, νομίζω, τις συνεχόμενες αντιπατερικές αναφορές διαφόρων ιεροκηρύκων, θεολόγων και κκ. Καθηγητών στην άποψη- «μάντρα» περί ορθής διαχείρισης, χρήσης του πλούτου, η οποία τον δικαιώνει. Πουθενά περιέργως δεν γίνεται από αυτούς λόγος για τον τρόπο της κτήσης…

Έτσι, όμως, προφανώς και «καθαγιάζονται» το κοινωνικό σύστημα και όλα τα συναφή και σύμφυτα με αυτό διαβλητά πάθη: η αδικία, η εκμετάλλευση, η αποστέρηση του μισθού, η αρπαγή, η κλοπή(όλα κατά την εκκλησιαστική τους έννοια, προσέξτε). Έτσι ακριβώς φτάνουμε και στην θέση εκείνη της «καλβινιστικής ηθικής», η οποία μάλιστα είχε και έχει ακόμη ένα ασκητικό στοιχείο- αφού το χρήμα που βγάζει ο καπιταλιστής/μεγαλοκεφαλαιούχος δεν το ξοδεύει για την απόλαυσή του, αλλά το δίνει για έργα «ελεημοσύνης», και σήμερα εν τινί μέτρω.

Όπως μπορούμε να θυμηθούμε, από τον Απόστολο Παύλο ακόμη είχαμε την «λογ(ε)ία», δηλαδή την ισοκατανεμητική προσπάθεια μεταξύ πλουσίων και φτωχών κατά τόπους εκκλησιών(“…όπως γένηται ισότης”, Κορ. Β΄ 8:14 ). Έδινε η μια τοπική εκκλησία και έπαιρνε η άλλη. Αλλά  ποιοι μπορούσαν να συνεισφέρουν τα χρήματά τους στις λογείες; Όλοι; Κατά την ανωτέρω άποψη, αυτό θα όφειλε να ισχύει, αφού θα επρόκειτο για αξιέπαινη «ελεημοσύνη». Όμως, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει ποιων τα χρήματα είναι μόνον δεκτά. Όπως το παραθέτει ο μακ. Αντώνιος: «Προς γαρ τους τόκους απαιτούντες ουδείς μοι λόγος, ουδέ προς στρατιώτας διασείοντας[=ασκούντες βία] άλλους και πραγματευομένους αλλοτρίας. Συμφοράς γαρ εκείθεν βούλεται δέχεσθαι ο Θεός, αλλά προς τους εκ δικαίων πόνων συλλέγοντας τα όντα, ταύτα λέγω».(Ομιλία 43 εις  Α’ Κορινθίους)

Ο μακ. Αντώνιος επισημαίνει σχετικά: «Οίκοθεν νοείται ότι το χρήμα το εις λογίας προσφερόμενον έδει[=έπρεπε] να είναι εντίμου προελεύσεως».

Και επιπλέον: «Το πνεύμα της κοινοκτημοσύνης κατά τους αιώνες των φρικαλέων διωγμών παρέμεινε λίαν έντονον εν ταις χριστιανικαίς κοινότησι. Οι χριστιανοί της ηρωικής εκείνης περιόδου του εφηρμοσμένου Χριστιανισμού ουδέποτε ανεγνώρισαν ως ορθούς τους νόμους και τους θεσμούς της κοσμοκρατείρας Ρώμης, ει και λόγω των επικρατουσών τότε συνθηκών ήσαν αναγκασμένοι, όπως υπακούωσιν εις αυτούς παθητικώς. Οι θεοφόροι της Εκκλησίας Πατέρες και οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς παρέμειναν πιστοί και εδραίοι εις το καθεστώς της κοινοκτημοσύνης, καταδικάζοντες την ατομικήν ιδιοκτησίαν, την των κρατικών καταναγκαστικών μέσων, την στρατιωτικήν θητείαν, κ.λπ.» (Τεύχος 17-18, σ. 474)

Κάνετε μόνοι σας μια σύγκριση με το σήμερα, αγαπητοί μου φίλοι, για να δείτε την σκανδαλιστική θλιβερή μας εκκοσμίκευση. «Επρόδωσαν την αρετή κι’ ήρθαν οι έσχατοι πρώτοι», έλεγε κι ο ποιητής.

Έχει, όμως, ο καιρός γυρίσματα… Ειδικώς δε αν βάλουμε κι εμείς όλοι το χεράκι μας προς αυτόν τον άγιο σκοπό.

πηγή

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ & ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΑ & Η ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΔΕΣΠΟΤΑΔΩΝ +ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

ANEΠΙΘΥΜΗΤΟΣ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ

ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥΣ ΠΑΝΗΓΥΡΤΖΙΔΕΣ ΔΕΣΠΟΤΑΔΕΣ

Απόσπασμα παλαιάς ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

_____

____

Η ΣΚΟΥΡΙΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ή Η ΟΞΕΙΔΩΣΗ ΤΩΝ ΚΑΡΔΙΩΝ ΕΞΟΡΙΣΕ ΑΡΑΓΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ;

Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης ΑΓΩΝΑΣ :			Α.Φ.184
http://www.agonas.org

       Μέσα στην ψυχική ομίχλη από την οικονομική κατακρήμνιση 

και την πνευματική ανεστιότητα ξετρύπωσαν πάλι οι μεγάλες

 προφητείες και οι ευρηματικά στυγνές αναλύσεις γύρω 

από την υπόθεση των μεταφράσεων των λειτουργικών κειμένων.

      Τούτη την φορά όμως τα πράγματα έχουν σοβαρέψει:

 Η ανάγκη να υποστηριχθεί (από «κύκλους φιλομεταφραστών») 

η άθεσμη και ΑΝΤΙΣΥΝΟΔΙΚΗ εμμονή (στην χρήση μεταφρασμένων) 

του μακαρία τή λήξει γενομένου Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου 

αφήνει να φανεί αφτιασίδωτη η ξαναζεσταμένη φρενίτις κατά 

της Παραδόσεως. 

Μιας “δήθεν” παραδόσεως (!) από σκουριασμένα πολιτισμικά 

υποπροϊόντα βυζαντινής προελεύσεως, τα οποία έχουν 

εξορίσει τον Χριστό από την Εκκλησία. 

Δυο χιλιάδες μετά Χριστόν η έγκυρη επιστήμη απεφάνθη ότι 

Χριστός δεν υπάρχει πλέον στην Εκκλησία. 

Δεν υπάρχει φυσικά πια ούτε Εκκλησία. 

Μόνο σκουριά, ερείπια, άλλοθι του άλλοθι, 

αυτοϊκανοποίηση μεθέξεων και ατμοσφαιρική Ορθοδοξία! 

Και πουθενά αγάπη Χριστού, αυταπάρνηση, ομολογία, 

εγκαρτέρηση, πτώχεια, νηστεία, προσφορά, συγχωρητικότης, 

αδοξία, σιωπή. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον ότι όλες αυτές

 οι υπέροχες διαπιστώσεις αφορούν σχεδόν πάντοτε στα 

θέσμια και στην τάξη της εκκλησιαστικής Λατρείας.

     Ποτέ δεν αφορούν στην εκκοσμίκευση, στον ομολογιακό

 μινιμαλισμό και στην θεατρικότητα που έχουν εισβάλει καταλυτικά 

στην ζωή των τιμίων μελών (Κληρικών και Λαϊκών) της 

Εκκλησίας. Σημασία έχει η σκουριά των αιώνων, όχι η οξείδωση 

των καρδιών!

Έστω κι έτσι. Αυτά όμως τα γενικώς και αδιακρίτως εκτοξευόμενα

 και πληκτικώς αναμασώμενα δεν είναι τίποτα μπροστά στο 

ότι μιά νέα “πριβέ” νοοτροπία, με επικοινωνιακό προβάδισμα και

 αντισκωριακή βαφή, διεκδικεί πλέον ολοφάνερα αποκλειστική

 κυριότητα «στο πραγματικό νόημα του Χριστού» διακατέχοντας 

συγχρόνως μιαν αταλάντευτη βεβαιότητα “πνευματικής” 

υπερβάσεως των σχημάτων του αιώνος τούτου του καταργουμένου.

 (Σχημάτων που αδαώς θεσμοθέτησαν οι Άγιοι Πατέρες, οι οποίοι

 δεν εννόησαν... το πραγματικό νόημα του Σώματος του Χριστού).

      Βαρειές κουβέντες. Θεολογική αυθάδεια μαζί με μια ευδιάκριτη

 αίσθηση επάρκειας και ανωτερότητος έναντι των κατωτέρων 

«ευλαβών» επιβεβαιώνουν ότι ο Χριστός προτού ... εξορισθεί 

από την Εκκλησία, εξορίσθηκε από το Ήθος ημών, των 

“δήθεν” Χριστιανών. Μάλλον ετράπη εις φυγήν!

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»

πηγή

"Γκουροποίηση": Η νέα αρρώστια στην Εκκλησία μας

Όντας πιστά μέλη της Ορθόδοξης εκκλησίας μας, διαπιστώνουμε ένα άρρωστο φαινόμενο :

Υπάρχουν ΙΕΡΑΡΧΕΣ "κλειδωμένοι" μέσα στα γραφεία τους, που είναι αδύνατο να συναντηθείς μαζί τους (αν δεν έχεις κάποιο γνωστό, είναι πάντα "απασχολημένοι"), περιστοιχισμένοι από αυλοκόλακες, με μοναδική επαφή τους με την σύγχρονη κοινωνία τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ (βραδινά δελτία ειδήσεων), να τοποθετούνται συχνά και επί μακρόν επί "παντός επιστητού" στο κυριακάτικο κήρυγμά τους (ουσιαστικά την μοναδική "επικοινωνία τους" -έστω κ ως μονόλογο- με τον πιστό λαό).

Ακόμη πιο νοσηρό είναι το φαινόμενο, ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ, να αποφεύγουν να επισημάνουν στους Ιεράρχεςτα λάθη τους. 
Έτσι οι επευφημίες των αυλοκολάκων στα μητροπολιτικά γραφεία υπερισχύουν και η σιωπή των πιστών ενισχύει τον εγωισμό και την οίηση των Ιεραρχών και τους κάνει να "ξεφεύγουν" ακόμη περισσότερο.

Δυστυχώς αυτό που συνέβαινε μέχρι σήμερα μόνον με τους Ιεράρχες, επεκτείνεται σε ένα πνεύμα"γκουροποίησης" όλων των ιερωμένων.
Οι πιστοί υπάρχουν στην εκκλησία μόνο σε ρόλο "κομπάρσου", η υγιής σχέση πιστών-ιερωμένων γίνεται πλέον νοσηρή και ο εγωισμός και το "αλάθητο" των Ιεραρχών μεταδίδεται ως ιός πλέον και στους χαμηλόβαθμους ιερείς.  
Οι προσωπικές απόψεις συγκεκριμένων αρχιμανδριτών γίνονται πλέον ΔΟΓΜΑ και αναπαράγονται ως "θεϊκές εντολές" και οι αποφάσεις, οι υπερβολές και τα λάθη τους τους -φυσική συνέπεια της οίησής τους- σκανδαλίζουν τους πιστούς, οι οποίοι προσπαθούν μάταια να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα...

πηγή

Ὑπερβολές ἤ καί χλιδή; του αρχιμ. Δανιηλ Αερακη

πηγή

 

Πόσοι επίσκοποι θα έπρεπε να βρίσκωνται στην Κοζάνη, στις 28 Ιουνίου 2012, για την υποδοχή του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίου; 
Δεν είναι η πρώτη φορά, που επισκέπτεται τον Ελλαδικό χώρο, ώστε να αποτελῆ  πρωτοφανές το γεγονός της αφίξεώς του και να πρέπη να τον υποδεχτούν πλήθος αρχιερέων.

● Κάθε τόσο ο Πατριάρχης μας βρίσκεται στην επικράτεια της Εκκλησίας της Ελλάδας. 
Αλλοίμονο, αν κάθε φορά, που έρχεται, πρέπη να γίνεται κινητοποίησις όλων των εγκολπιοφόρων!

● Λένε, ότι κατά την επίσκεψή του στην Κοζάνη και στην Καστοριά τα πρόσωπα της συνοδείας του και των καλεσμένων επισκόπων υπερβαίνουν σε αριθμό κάθε προηγούμενο. 
Τριάντα πέντε αρχιερείς απετέλεσαν την ομήγυρι της Πατριαρχικής υποδοχής.

● Λένε μερικοί:

Πατριάρχης είναι!

Και μεις λέμε:

Λαός θλιμμένος είναι ο Ελληνικός λαός∙  δεν αντέχει σε χλιδάτες προκλήσεις! 
Είναι αξιότιμος ο Πατριάρχης. 
Μα είναι στενά τα οικονομικά του τόπου μας. 
Σκεφθήτε:

● Πόσα χρήματα απαιτούνται για τη φιλοξενία τόσων αρχιερέων και λοιπών τόσων καλεσμένων, σε πολυτελή ξενοδοχεία!

● Πόσα απαιτούνται για τις συνεστιάσεις τόσων προσώπων!

● Πόσα σπαταλώνται για την ανταλλαγή δώρων και αναμνηστικών!

● Πάντως, αν ο Πατριάρχης έρχεται ως κήρυκας της βασιλείας του Θεού, ισχύει υπέρ παν άλλο, το: «Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔρχεται μετά παρατηρήσεως» (Λουκ.ιζ΄20).

● Αν ήρθε με την ευκαιρία της εορτής του αποστόλου Παύλου, έπρεπε να ενταχθή στην συνοδεία του μεγάλου Αποστόλου, που ήταν «καθ’ ἡμέραν ἀποθνήσκων» (Α΄Κορ.ιε΄31). 
 Από το «κακουχούμενοι» του Παύλου μέχρι το «πολυτελῶς φιλοξενούμενοι», υπάρχει ιλιγγιώδης απόστασις.

 110.000 ευρώ για την Πατριαρχική επίσκεψι είναι πρόκλησις.

● Αν ήρθε ο Πατριάρχης για την ασκήτρια της «Κλεισούρας», που αγιοποιήθηκε εσχάτως, δεν συνάδει πολυάριθμη αρχιερατική συνοδεία με τον ασκητισμό μιας μοναχής. 
Η αφανής της παρουσία απαιτεί λιτότητα και απλότητα.

ΜΗΤΡ. ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ: «ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ, ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ ΚΑΙ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕ ΝΕΕΣ ΠΕΡΙΕΡΓΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ»

ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΜΕ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΦΑΡΜΟΖΟΜΕ
τοῦ  Μητροπολίτου Φθιώτιδος Νικολάου

.         Ἔγινε πλέον μόδα στὴν πατρίδα μας νὰ νομιμοποιοῦνται οἱ προγαμιαῖες σχέσεις μὲ τὴν τέλεση πολιτικοῦ γάμου. Ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀποφανθεῖ ὅτι ὁ πολιτικὸς γάμος καὶ τὰ σύμφωνα συμβιώσεως εἶναι «πορνογαμία», ἐν τούτοις ἔχει περάσει στὴν κοινὴ γνώμη ἡ ἀθώωση τοῦ πολιτικοῦ γάμου, μὲ ἀποτέλεσμα παιδιὰ χριστιανικῶν οἰκογενειῶν γιὰ διαφόρους οἰκονομικοὺς λόγους νὰ τελοῦν πρῶτα πολιτικὸ γάμο, εἰς τὸν ὁποῖον μάλιστα παρίστανται καὶ πιστοὶ χριστιανοὶ συγγενεῖς του ζεύγους.
.         Τὸ χειρότερο ὅμως εἶναι, ὅτι μερικὰ ἀπὸ τὰ ζευγάρια αὐτὰ συνδυάζουν τὸν Ἐκκλησιαστικὸ γάμο μὲ τὴν βάπτιση τοῦ ἐκτὸς γάμου παιδιοῦ τους ἐμπαίζοντας μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ τὴν ἱερολογία τοῦ Μυστηρίου τοῦ γάμου. Σ’ αὐτὸ τὸνἐμπαιγμὸ ἡ Ἐκκλησία κυριολεκτικὰ «σέρνεται» μὴ ἀποτολμοῦσα νὰ ἀρθρώσει διὰτῶν Ἐπισκόπων καὶ Ἱερέων τῆς τὸν λόγον τῆς ἀληθείας. Ἡ τακτικὴ αὐτὴ τῆς ἰσοπεδώσεως δὲν ὠφελεῖ κανένα, διότι οἱ μὲν ἐμπλεκόμενοι δὲν ἐπιδεικνύουν καμία θρησκευτικὴ εὐαισθησία, οἱ δὲ πιστοὶ σκανδαλίζονται γιὰ τὴν ἐκκοσμίκευση καὶ τὸν συμβιβασμὸ τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὶς νέες περίεργες συνήθειες, οἱ ὁποῖες προβάλλονται ἀπὸ τὰ μέσα ἐνημερώσεως καὶ δημιουργοῦν μόδα.
.         Τὸ τραγικὸ εἶναι, ὅτι ὡς διοίκηση ἀποφασίζομε, ὡς πρόσωπα ὅμως δὲν ἐφαρμόζομε. Ἡ ἀνησυχία μερικῶν θεολόγων καὶ πνευματικῶν, ὅτι οἱ σύγχρονοι χριστιανοὶ κατεδαφίζουμε ὅρους καὶ κανόνες ποὺ ἐθέσπισαν μὲ Πνεῦμα Ἅγιον οἱΘεοφόροι Πατέρες, δὲν εἶναι ἀβάσιμη.
.         Αὐτὴ ἡ ἀνομοιομέρεια, ἡ ἀντιγνωμία καὶ ὁ αὐτοσχεδιασμὸς θὰ μᾶς κοστίσει, ἀλλά, ὅταν τὸ ἀντιληφθοῦμε θὰ εἶναι ἀργά. Ὅσο εἶναι καιρὸς ἐπιβάλλεται νὰ λάβωμε ἀποφάσεις. Ὁ λαὸς ἀπαιτεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία νὰ πορεύεται μὲ βάση τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων.

ΠΗΓΗ: imfth.gr