ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος) «Ἡ ἐκκοσμικευμένη ἀντιπαράθεση Φαναρίου – Μόσχας συνεχίζεται σὲ κάθε σημεῖο τῆς Γῆς…».

Τὸ ταξίδι τοῦ Πατριάρχη

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασοπούλου

.         Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος στὶς 27 Ἰουλίου ἐπέστρεψε στὴν ἕδρα του, στὴν Κωνσταντινούπολη, μετὰ ἀπὸ ἕνα 12ήμερο ταξίδι ἐκτὸς Τουρκίας. Τὸ γνωστοποίησε τὸ Φανάρι μὲ ἐπίσημη κατατοπιστικὴ ἀνακοίνωση, ποὺ ὅμως προκαλεῖ εὔλογα ἐρωτηματικά.
.         Στὴν ἀνακοίνωση τῆς ἀναχώρησης δὲν ἀναφερόταν ὁ τόπος προορισμοῦ. Σ’ αὐτὴν τῆς ἐπιστροφῆς ἀναφέρεται ὅτι ἐπισκέφθηκε τὴ Σλοβενία καὶ τὴ Γαλλία.Ἐκ παραδρομῆς δὲν ἀναφέρεται ὅτι μετέβη καὶ στὴν Ἑλβετία. Καὶ ἐνῶ γιὰ τὴν ἐπίσκεψη στὴ Γαλλία ὑπάρχουν λεπτομέρειες, γιὰ τὴ Σλοβενία οὐδέν. Τί ἤθελε στὴ Σλοβενία ὁ κ. Βαρθολομαῖος; Τὴν ἐπίσκεψή του σ’ αὐτὴν πληροφορήθηκε ἡ διεθνὴς κοινὴ γνώμη ἀπὸ τὴ διαμαρτυρία τοῦ οἰκείου Ὀρθοδόξου Μητροπολίτου Ζάγκρεμπ καὶ Λιουμπλιάνας (δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σερβίας) Πορφυρίου. Ἡ πράξη τῆς ἐπίσκεψης τοῦ Πατριάρχη στὴ Σλοβενία, χωρὶς νὰ ἐνημερώσει τὸν οἰκεῖο ποιμενάρχη της, εἶναι σοβαρὸ ἐκκλησιολογικὸ ἀτόπημα, ποὺ ἀσφαλῶς δὲν εἶναι τυχαῖο. Τίποτε δὲν πράττει τυχαῖα τὸ Φανάρι. Τὸ θέμα ποὺ ἔθεσε ὁ κ. Πορφύριος εἶναι μήπως ντὲ φάκτο τὸ Φανάρι δὲν ἀναγνωρίζει τὴδικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σερβίας στὴ Σλοβενία. Μήπως τὴ θεωρεῖ περιοχὴ τῆς διασπορᾶς στὴν Εὐρώπη καὶ ἑπομένως αἰσθάνεται ὅτι ἔχει ἐπ’ αὐτῆς ἐκκλησιαστικὴ δικαιοδοσία!…
.         Ἂν ὁ φόβος τοῦ Σέρβου Μητροπολίτη ἔχει ἔρεισμα, τότε ὁ κ. Βαρθολομαῖος προκαλεῖ νέο ρῆγμα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ συγκεκριμένα μεταξὺ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σερβίας. Στὸ Βελιγράδι ἔντονος εἶναι ὁ προβληματισμός. Ἡ εὔθραυστη ἰσορροπία μεταξὺ τῶν Μητροπολιτῶν, ποὺ διαφωνοῦν μὲ τὰ οἰκουμενιστικὰ ἀνοίγματα τοῦ Φαναρίου καὶ αὐτῶν ποὺ τὰ ἀνέχονται ἢ καὶ τὰ ἐπικροτοῦν, κινδυνεύει νὰ ἀνατραπεῖ ὑπὲρ τῶν πρώτων. Ἡ θρυαλλίδα τῆς ρήξεως τῶν σχέσεων Φαναρίου καὶ Βελιγραδίου μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ Σλοβενία… Στὴ Σερβία ὑπάρχει ἡ σκέψη ὅτι τὸ Φανάρι ἐφαρμόζει ἀντίποινα γιὰ τὴν ἀρνητικὴ στάση ἱεραρχῶν τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας στὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης καὶ εἰδικότερα στὸ κείμενο γιὰ τὶς σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μὲ τοὺς ἑτεροδόξους.
.         Ἡ Σλοβενία εἶναι μία χώρα 2.000.000 κατοίκων στὰ βόρεια τῆς παλιᾶς Γιουγκοσλαυίας. Ὁ σλαβικὸς λαός της, ὑποταγμένος γιὰ πολλὰ χρόνια στοὺς Ἀψβούργους καὶ στὴν Αὐστροουγγαρία, ἐκδυτικίστηκε. Τὸ 90% περίπου τῶν κατοίκων της ἀκολουθοῦν τὸ Λατινικὸ δόγμα. Οἱ Λουθηρανοὶ εἶναι 2% καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι (κυρίως Σέρβοι) εἶναι ἐπίσης τὸ 2% τοῦ πληθυσμοῦ, ἤ, περίπου, 40.000. Οἱ σχέσεις τῶν Σλοβένων μὲ τοὺς Σέρβους δὲν εἶναι οἱ καλύτερες, ἀλλὰ ὄχι καὶ τόσο κακὲς ὅσο εἶναι μεταξὺ Σέρβων καὶ Κροατῶν, Σέρβων καὶ Ἀλβανῶν – Κοσοβάρων καὶ Σέρβων μὲ τοὺς μουσουλμάνους Βοσνίους. Ἂν πράγματι ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἀναμιχθεῖ στὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σερβίας θὰ ἐπαναλάβει τὸ λάθος του τῆς Ἐσθονίας, ὅπου ἡ ἐκκοσμίκευση τὸν ὁδήγησε σὲ ρήξη μὲ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας. Τὰ ἐπακόλουθά της ἐξελίσσονται ἀκόμη… Στὴν Ἐσθονία ὅσοι ἀκολουθοῦν τὸ Φανάρι δὲν εἶναι περισσότεροι ἀπὸ 5.000. Στὴν ἐν λόγῳ χώρα ζοῦν περίπου 200.000 Ρῶσοι, ποὺ ἀκολουθοῦν τὴ Ρωσικὴ Ἐκκλησία…
.         Σημειώνεται ὅτι τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας, μὲ τὴ συμπαράσταση τοῦ Προέδρου τῆς Ρωσίας, Βλαδίμηρου Πούτιν, ἔκαμε αἰσθητὴ τὴν παρουσία του στὴ Σλοβενία, λίγες ἡμέρες μετὰ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ κ. Βαρθολομαίου στὴν ἐν λόγῳ χώρα. Ὁ Μητροπολίτης Βολοκολὰμσκ κ. Ἱλαρίων, ὑπεύθυνος τῶν ἐξωτερικῶν ὑποθέσεων τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, ἐπισκέφθηκε ἐπίσημα τὴ Σλοβενία ἀπὸ τὶς 28 ἕως τὶς 31 Ἰουλίου 2016. Συναντήθηκε μὲ τὸν Ὀρθόδοξο Μητροπολίτη κ. Πορφύριο καὶ μαζὶ τέλεσαν τρισάγιο στὴ μνήμη τῶν Ρώσων στρατιωτῶν ποὺ σκοτώθηκαν στὴ Σλοβενία κατὰ τὸν Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρέστησαν ἐπίσης στὴν ἀποκάλυψη μνημείου γιὰ τοὺς πεσόντας Ρώσους στρατιῶτες στὴ Σλοβενία κατὰ τοὺς Α΄ καὶ Β΄ Παγκοσμίους Πολέμους. Στὶς τελετὲς παρέστησαν οἱ Πρόεδροι τῆς Ρωσίας Βλ. Πούτιν καὶ Σλοβενίας Μπ. Παχόρ. Ἡ ἐκκοσμικευμένη ἀντιπαράθεση Φαναρίου – Μόσχας συνεχίζεται σὲκάθε σημεῖο τῆς Γῆς….         Τὶς ἴδιες ἡμέρες τῆς ἀπουσίας του εἰς Σλοβενία, Γαλλία καὶ Ἑλβετία ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἀπέστειλε ὡς ἐκπρόσωπό του στοὺς ἑορτασμοὺς τῆς Οὐκρανίας, γιὰ τὸν ἐκχριστιανισμὸ τῶν Ρώς, τὸν οὐκρανικῆς καταγωγῆς 42χρονο Ἀρχιεπίσκοπο Τελμησσοῦ κ. Ἰώβ. Ὁ Πρόεδρος τῆς Οὐκρανίας Πιότρ Ποροσένκο δέχθηκε τὸν κ. Ἰὼβ στὸ προεδρικὸ μέγαρο καὶ τοῦ ἔθεσε πάλι τὸ θέμα τῆς αὐτοκεφαλίας τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς χώρας του. Σὲ ἀπάντηση ὁ κ. Ἰὼβ διαβεβαίωσε τὸν Οὐκρανὸ Πρόεδρο ὅτι τὸ Φανάρι ἐξετάζει μὲ συμπάθεια τὸ αἴτημά του, ἀλλὰ στὴ συνέχεια ἀκολούθησε τὴ λιτανεία τοῦ ὑπὸ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας Μητροπολίτη Κιέβου καὶ πάσης Οὐκρανίας κ. Ὀνουφρίου καὶ ὄχι τὴν ἀντιλιτανεία τῶν σχισματικῶν Ὀρθοδόξων. Ἂν πήγαινε σ’ αὐτούς, τότε τὸ χάσμα τοῦ Φαναρίου μὲ τοὺς Ρώσους θὰ μετατρεπόταν σὲ σχίσμα…
.             Τὰ περίεργα τῶν ἐνεργειῶν τοῦ κ. Βαρθολομαίου ἄρχισαν μὲ τὸν Μητροπολίτη Ἀδριανουπόλεως καὶ συνεχίζονται μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Τελμησσοῦ… Τὸν Ἀρχιμανδρίτη τῆς Μητροπόλεως Μεγάρων Ἀμφιλόχιο Στεργίου, πού, ἄγνωστο γιατί, δὲν διατηροῦσε καὶ δὲν διατηρεῖ τὶς καλύτερες τῶν σχέσεων μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο κ. Ἱερώνυμο, ἐπιδίωξε ὁ Πατριάρχης νὰ τὸν ἐπιβάλει στὴ Μητρόπολη Ἰωαννίνων. Ἀπέτυχε παταγωδῶς. Ὁ κ. Ἀμφιλόχιος ἔλαβε ἐλάχιστες ψήφους. Σὲ ἀπάντηση ὁ κ. Βαρθολομαῖος τὸν παίρνει ὑπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ δικαιοδοσία του, τὸν χειροτονεῖ Μητροπολίτη Ἀδριανουπόλεως καὶ τὸν ὁρίζει ἐκπρόσωπό του στὸ γραφεῖο τοῦ Πατριαρχείου στὴν Ἀθήνα. Φυσικὰ ἔκτοτε δὲν ὑπάρχει καμία ἐπικοινωνία τοῦ Ἀθηνῶν μὲ τὸν Ἀδριανουπόλεως καὶ ἔχουν ψυχρανθεῖ σὲ βάθος καταψύξεως οἱ σχέσεις τοῦ Ἀθηνῶν μὲ τὸν Κωνσταντινουπόλεως.
.             Τὸν ἐκ Μόντρεαλ καταγόμενο καὶ τὸν ἕλκοντα ἐξ Οὐκρανίας τὴν καταγωγὴ κ. Ἰὼβ Γκέτσα ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἐπιδίωξε νὰ τὸν ἐπιβάλει ὡς Ἀρχιεπίσκοπο τῶν Ρώσων τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης, ποὺ εἶναι ὑπὸ τὴ δικαιοδοσία του. Πρόκειται γιὰ τοὺς Ρώσους ποὺ μετὰ τὴν ἐπανάσταση τῶν μπολσεβίκων κατέφυγαν κυρίως στὴ Γαλλία, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλες χῶρες τῆς δυτικῆς Εὐρώπης, γενόμενοι πολιτικοὶ πρόσφυγες. Ἔκτοτε, ἐπειδὴ δὲν ἤθελαν νὰ βρίσκονται ὑπὸ τὴ δικαιοδοσία τῆς ὑπὸ τὸν σοβιετικὸ ζυγὸ Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, προσέφυγαν στὸ Φανάρι, ποὺ εὐχαρίστως τοὺς δέχθηκε. Στὴ Γαλλία μεταξὺ αὐτῶν ἀναδείχθηκαν σπουδαῖοι Ὀρθόδοξοι θεολόγοι. Οἱ Ἀφανάσιεφ, Εὐδοκίμοφ, Λόσκι, Μέγιεντορφ, Μπουλγκάκοφ, Σμέμαν καὶ Φλορόφσκι εἶναι μερικοὶ ἀπὸ αὐτούς. Ἡ διὰ τῆς πυγμῆς τῆς ἐξουσίας ἀπόπειρα ἐπιβολῆς ἀπὸ τὸν κ. Βαρθολομαῖο ἑνὸς μὴ εὐρωπαίου, μὴ ρώσου καὶ ἄπειρου ἀκόμη περὶ τὴν Ὀρθόδοξη Θεολογία καὶ Ἐκκλησιολογία νεαροῦ ἀρχιμανδρίτου προκάλεσε τὴν εὔλογη ἀντίδραση τῶν ὑπὸ τὸ Φανάρι ρώσων τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Ὁ κ. Βαρθολομαῖος δὲν ἀγνόησε τὶς προειδοποιήσεις τους. Προχώρησε στὴ χειροτονία του καὶ ἐπιχείρησε νὰ τὸν ἐπιβάλει… Εἰς μάτην. Οὐδεὶς τὸν δέχθηκε… Ἀποτέλεσμα νὰ ἀπαλλαγεῖ τῶν καθηκόντων του σὲ λιγότερο ἀπὸ δύο χρόνια…
.           Στὴ θέση του ἔγινε δεκτὸς ἀπὸ τοὺς Ρώσους τῆς Δυτ. Εὐρώπης, ὡς ἐνδιάμεση λύση, ὁ Γάλλος, γεννηθεὶς στὸ Μπορντὸ τὸ 1942, ἀρχιμανδρίτης Ἰωάννης Ρενετό. Ἀπὸ τὸν 42χρονο στὸν 74χρονο… Σὲ ἀπάντηση καὶ μὲ τὸ πεῖσμα ποὺ διαθέτει ὁ Πατριάρχης ὅρισε τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Τελμησσοῦ ἐκπρόσωπο Τύπου στὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης καὶ συμπρόεδρο τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς, στὴ θέση τοῦ 85χρονου κ. Ἰωάννου (Ζηζιούλα). Μὲ τὸν κ. Ζηζιούλα μπορεῖ κανεὶς νὰ διαφωνεῖ σὲ θεολογικὲς ἀπόψεις του, ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ τοῦ ἀρνηθεῖ τὴ θεολογική του κατάρτιση. Ὁ κ. Ἰὼβ τί μπορεῖ νὰ προσφέρει στὸν θεολογικὸ διάλογο; Καὶ τί γνωρίζει ἀπὸ διοίκηση, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ κατευθύνει ἀποτελεσματικὰ τὴ συζήτηση καὶ νὰ προεδρεύει ἐνδοορθοδόξων διασκέψεων; Πιθανὸν νὰ εἶναι καλὸς στὴ μεταφορὰ ἀπόψεων, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἀρκεῖ. Καὶ σὰ νὰ μὴν ἔφταναν αὐτά, ὁ κ. Βαρθολομαῖος τὸν ὅρισε, ἕναν Οὐκρανό, ἐκπρόσωπό του στοὺς ἑορτασμοὺς τῆς Οὐκρανίας, γιὰ νὰ βάλει σὲ πειρασμὸ καὶ ἀνησυχία τοὺς Ρώσους…

πηγή

το είδαμε εδώ

Αρχιεπίσκοπος Κρήτης: «Αναγκαίος σήμερα ο απλός Γάμος»

                            

Αρχιεπίσκοπος Κρήτης: «Αναγκαίος σήμερα ο απλός Γάμος»

                                                                                                                                      Του Πρωτοπρεσβυτέρου

Νεκταρίου Μαρκάκη

 Μαθήματα ανθρωπιάς, αγάπης, φιλανθρωπίας, και απλότητας μας ενέπνευσε ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ.κ. Ειρηναίος, το βράδυ της Τρίτης 14 Ιουλίου 2015, ο Οποίος τέλεσε το μυστήριο του Γάμου, στο Παρεκκλήσιο του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης, σε μελλονύμφους οι οποίοι αδυνατούσαν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις τελέσεως ενός σύγχρονου γάμου, λόγω της επικρατούσης χρηματοοικονομικής συγκυρίας η οποία μαστίζει τον τόπο μας.

       Έτσι, ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Κρήτης, προέβαλε εκείνον τον Γάμο, ο οποίος είναι μεν απλός, αλλά όμως μυστηριακός, έτσι όπως τον τελούσαν οι χριστιανοί των πρώτων χριστιανικών αιώνων. Ο Σεβασμιώτατος δεν προέβη σε κάτι νεωτερικό και ριζοσπαστικό. Έκανε κάτι πολύ απλούστερο και πρακτικό, αναβίωσε την μυστηριακή και παραδοσιακή τέλεση του Γάμου. Το μόνο που ζήτησε να υπάρχει, είναι οι δακτύλιοι (βέρες) και τα στέφανα. Τίποτε άλλο. Ούτε χρήματα, ούτε στολισμοί, ούτε πολυτελή ενδύματα, τίποτε μα τίποτε. Το μόνο που θα μπορούσε να θεωρηθεί δαπανηρό, είναι οι δακτύλιοι, αλλά και αυτό μπορεί να απλοποιηθεί, με την κατασκευή από υποδεέστερο του χρυσού μέταλλο, από ασήμι. Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι πολύ παλαιότερα, μόνο ο νυμφίος έφερε δακτύλιο από χρυσό. Η νύμφη φορούσε ασημένιο. Οπότε τι μας εμποδίζει σήμερα στην κατασκευή τους από ασήμι;

       Για την χρήση των στεφάνων του γάμου, ο Σεβασμιώτατος έστειλε το μήνυμα ότι τα στέφανα δεν είναι ιδιωτική επιλογή, αλλά σκεύη της Εκκλησίας. Κανείς δεν προσέρχεται στη Θεία Κοινωνία κρατώντας το δικό του ποτήριο ή τη λαβίδα του. Κανείς δεν πάει στη βάπτιση φέρνοντας την κολυμβήθρα του. κατά συνέπεια, κανείς δεν πορεύεται να στεφθεί με στέφανα της επιλογής του, τα οποία οφείλουν να βρίσκονται στο σκευοφυλάκιο της Εκκλησίας και με αυτά να στεφανώνεται κάθε ανδρόγυνο. Έτσι τα στέφανα θα είναι λειτουργημένα.

       Σχετικά με την ενδυμασία του ανδρογύνου, ο Σεβασμιώτατος στέλνει το μήνυμα της απλότητας. Δεν απαιτούνται ιδιαίτερα ενδύματα για το ανδρόγυνο. Ο σχεδιασμός του νυφικού, όπως έχει επικρατήσει, είναι δυτικής προελεύσεως και επιδράσεως των ενδυμάτων των δυτικών σαλονιών, τα φουρό και έχει εισαχθεί μάλλον την εποχή της βαυαροκρατίας. Η εγχώρια παλαιότερη πρακτική ήθελε την αμφίεση της νύφης να αποτελείται από παραδοσιακή φορεσιά, ενώ ακόμη παλαιότερα, το νυφικό ήταν απλό λευκό ένδυμα, κατάλοιπο του εμφώτιου, του βαπτιστικού δηλαδή ενδύματος.

       Οι λαμπάδες που χρησιμοποιούνται στο Γάμο, δεν χρειάζεται να είναι δαπανηρές. Αρκούν δύο απλές μικρές λαμπάδες τοποθετημένες σε κηροπήγια, από αγνό μελισσοκέρι, σύμβολο της καθαρότητας και εργατικότητας της οικογένειας, όπου όλοι στην οικογένεια, όπως στη κυψέλη οι μέλισσες, θα εργάζονται για να κομίζουν από τα ευώδη άνθη της αγιοπατερικής διδασκαλίας την γλυκύτητα της Πίστεως και θα φλέγονται από την πίστη στον Χριστό, έτσι όπως ακριβώς ανάβουν οι λαμπάδες.

       Όλα τα υπόλοιπα, στολισμοί, ενδύματα, εδέσματα, έξοδα, δαπάνες, θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν λίαν επιεικώς ως υπερβολές, ή ακόμη και ματαιότητες.

       Οι σύγχρονες ανάγκες στρέφουν το ενδιαφέρον της ετοιμασίας του γάμου στην πρακτική της απλότητας των πρωτοχριστιανικών αιώνων. Αυτό που θα είναι κύριο μέλημα και θα απασχολεί τους μελλονύμφους, θα είναι η πνευματική προετοιμασία για συμμετοχή στη Θεία Κοινωνία. Το ανδρόγυνο έτσι θα προσέρχεται στο μέγα μυστήριο, απαλλαγμένο από αθυμία και δυσφορία ετοιμασίας πολλών υλικών και δαπανηρών πραγμάτων, ενώ θα έχει τον πλούτο τον πραγματικό, εκείνον που δεν εκπίπτει ποτέ, τις πνευματικές αξίες και την σταθερότητα της Πίστεως, η οποία στηρίζει ουσιαστικά και υπαρξιακά κάθε ανδρόγυνο και κάθε οικογένεια.

       Ο Σεβασμιώτατος, τονίζει την εκκλησιαστική και μυστηριακή προοπτική του Γάμου, σε αντίθεση μιας, κοσμικού και καταναλωτικού τύπου, τελετής. Αυτό το σπουδαίο μάθημα και το σημαντικό μήνυμα για το Γάμο, μας ενέπνευσε ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ.κ. Ειρηναίος, ο Οποίος τέλεσε έναν απλό Γάμο, ως πρότυπο, πρόταση και αλλαγή στάσεως ζωής έναντι στη σύγχρονη οικονομική συγκυρία που μαστίζει τον τόπο μας και ως υπέρβαση από την καταναλωτική υποδούλωση που εγκλωβίζει το σύγχρονο άνθρωπο.  

πηγη

το είδαμε εδώ

Η προσβολή της ιερότητας του Γάμου από τα ΜΜΕ

Η αποκήρυξη πάσης φύσεως κακοδοξιών, εν προκειμένω για το γάμο, έχει ποιμαντικό υπόβαθρο και προανατολισμό: Αποσκοπεί στην αποκάλυψη του τρόπου με τον οποίο οι φρονούντες όλα τα παραπάνω, επιτύγχαναν τη διαστρέβλωση των όρων της Ορθοδόξου πίστεως και ζωής, προκειμένου να οριοθετηθούν με τον πλέον σαφή και κατηγορηματικό τρόπο, τα όρια της παρέκκλισης και παρεκτροπής από τη διδασκαλία του Ευαγγελίου. Επρόκειτο λοιπόν, για πράξη ποιμαντικής ευθύνης και όχι για έκφραση διάθεσης αντιδικίας με τους αιρετικούς. Σήμερα, η δύναμη της πληροφόρησης που διαχέεται από τα επικοινωνιακά κανάλια των Μέσω Μαζικής ενημέρωσης είναι τόσο προφανής, ώστε να δικαιώνεται πλήρως η άποψη ότι αυτά αποτελούν όντως την τέρταρη εξουσία. Και μολονότι υπάρχει αυτή η παραδοχή, ο άνθρωπος εξακολουθεί να γίνεται έρμαιο της παραπληροφόρησης και να βομβαρδίζεται με αμφιλεγόμενα μηνύματα, που «φιλοδοξούν» να τροποποιήσουν με εντυπωσιακό τρόπο τις αξίες του, τις πεποιθήσεις του και τους κώδικες συμπεριφοράς του.

Τα ΜΜΕ αναδεικνύονται σε κριτήριο αυθεντίας, αφού ως πραγματικό και αδιαμφισβήτητο προκρίνεται μόνο ο, τι επιβεβαιώνεται και επικυρώνεται απ’ αυτά^[57]. Έτσι, οι χριστιανοί γίνονται πολλές φορές έρμαια της αντιχριστιανικής προπαγάνδας, η οποία εκτείνεται σε ένα απεριόριστο εύρος και βάθος θεματολογίας, συμπεριλαμβανομένης και αυτής της διαπόμπευσης του μυστηρίου του γάμου^[58]. Η προβολή της εύκολης λύσης του διαζυγίου ως τρόπος υπέρβασης ενδοοικογενειακών διαφορών, οι παράνομες εξωγαμικές σχέσεις, η πρόταση αντικατάστασης της μονογαμίας με πλήθος σεξουαλικών διαστροφών, και η τυπολογική σύνδεση των χριστιανών που αφιερώνονται στις οικογένειές τους με αναχρονιστικά ηθικά μοντέλα, που παραπέμπουν στο ξεπερασμένο και συντηρητικό, αποτελούν μόνο κάποιες από τις πλέον ενδεικτικές περιπτώσεις υποτίμησης του θεσμού του γάμου.

Οι ποιμένες της Εκκλησία δεν μπορούν να παραμένουν άπραγοι θεατές σε όλες τις παραπάνω ενέργειες, αφήνοντας απροστάτευτα τα πνευματικά τους τέκνα. Οφείλουν να αποκαλύψουν απερίφραστα όλες τις παραπάνω επικίνδυνες αντιχριστιανικές πρακτικές των ΜΜΕ. Η επικαιροποίηση του αναθεματισμού όσων σήμερα εμμένουν στη διαπόμπευση και τον εμπαιγμό του μυστηρίου του γάμου, απαιτεί ευθεία, ξεκάθαρη, αιτιολογημένη και κατηγορηματική απόρριψη όλων των παραπάνω δοξασιών, συμπληρωμένη βέβαια από την αναχαίτιση των σχετικών μοντέλων ηθικής συμπεριφοράς που προβάλλονται από τα ΜΜΕ.

Ταυτόχρονα, χωρίς κανένα ποιμαντικό « ταμπού » επαναδιατύπωσης του όρου «ανάθεμα», οι ποιμένες οφείλουν με προσοχή, διάκριση και ποιμαντική υπευθυνότητα να τον αποσαφηνίσουν και να τον καταστήσουν κατανοητό στον σύγχρονο άνθρωπο, τονίζοντας μια βασική αξιωματική αρχή της ορθόδοξης σωτηριολογίας : Της  ολοκληρωτικής αποκοπής από το σώμα της Εκκλησίας κάποιου χριστιανού που επιμένει αμετανόητα στην αντιχριστιανική παρεκτροπή του, δηλαδή του μεγάλου αφορισμού του, προηγείται η οριστική και αμετάκλητη επιλογή του αυτοαφορισμού του, που ισοδυναμεί με την προσωπική και ενσυνείδητη απόφαση του ιδίου να παραμείνει εκτός της Εκκλησίας.  Προηγείται λοιπόν, ο αυτοαφορισμός και έπεται από την Εκκλησία, η επικύρωση δια του πνευματικού επιτιμίου αυτής της απόφασης^[59]. Μ’αυτον τον τρόπο οι ποιμένες θα επιτύχουν να αναδείξουν ποιμαντικά και να απομονώσουν τους φορείς των παραπάνω απόψεων, υπερβαίνοντας το φόβο του σύγχρονου ανθρώπου στο άκουσμα των παραπάνω ακατανόητων για τον άνθρωπο της σημερινής εποχής βαρυσήμαντων θεολογικών όρων.

[Συνεχίζεται]

[57] π. Θερμός Β., Ποιμαίνοντες μετ’ Επιστήμης, Αθήνα 1996, σσ. 134-135.

[58] Για την προπαγανδιστική δύναμη των Μ.Μ.Ε. βλ. σχ. Κολιοφούτης Α., « Η Ποιμαντική Αντιμετώπιση της Επιχειρούμενης από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης Αντιχριστιανικής Προπαγάνδας » :

http://www.pemptousia.gr/author/%CE%B1%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE% B9%CE%BF%CF% 86%CE% BF% CF%8D%CF% 84%CE% B7 %CF%82/.

[59] Μαντζαρίδης Γ., Χριστιανική Ηθική, Θεσσαλονίκη 1991, σ. 153.

το είδαμε εδώ

«ΕΘΙΜΑ» Ή ΓΡΑΦΙΚΟΤΗΤΕΣ;

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!
                   ΑΛΗΘΩΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ!!!
 Γράφει ο Μιχάλης Τζανάκης

Μήπως πρέπει να προσδιορίσουμε ποια είναι τελικά «έθιμα» και ποιες εντυπωσιοθηρίες;
 Πριν μερικούς μήνες παρακολουθήσαμε τον «αγιασμό» των υδάτων σε κωμόπολη της Κρήτης, όπου ο ιερέας «μπουγέλωνε» μανιωδώς τους πιστούς με κλαδιά ενός μέτρου, οι οποίοι υπέμεναν την υδάτινη ψυχρολουσία στ’ όνομα της «παράδοσης»!
 Το θέαμα τις τελευταίες ημέρες από τις Μεγαλοβδομαδιάτικες λειτουργίες ανά την Ελλάδα, προκαλεί θυμηδία!!! 
Παρακολουθήσαμε ενεοί από τους τηλεοπτικούς δέκτες ιερέα να σπριντάρει στο διάδρομο του ναού, για να δώσει- προφανώς ταχύτατα- το «Άγιο φως», άλλους να σπάνε πήλινα βάζα μέσα στους ναούς, νεωκόρους να τραμπαλίζουν ευμεγέθεις πολυελαίους για να μεταφέρουν το «Αναστάσιμο» μήνυμα και άλλους να χτυπούν θορυβωδώς τα στασίδια για την «εμπέδωση» του θείου δράματος!!!
 Αυτά διαδραματίζονταν εντός των ναών, ενώ εκτός η κατάσταση θύμιζε κάτι σε «Κομπανί» αλλά στο πιο ευτράπελον!!! 
Η ανταλλαγή βεγγαλικών δημιουργούσε τη συνήθη Αναστάσιμη άμιλλα των «πιστών», ρουκετοπόλεμοι και πάσης φύσεως μπουμπουνητών, ενίσχυαν το συναίσθημα κατάνυξης των χιλιάδων πιστών που συνέρεαν στους ναούς για να προσευχηθούν για το δράμα του Θεανθρώπου!!!  
Οι «Ιούδες» κάηκαν, κατά το έθιμο με εξαιρετικά πρωτότυπους τρόπους και σε διαφορετικούς «τόπους», όπως σε λόφους, λιμάνια, λιμνοθάλασσες, σπηλιές, φαράγγια κλπ. Η πρωτοτυπία βέβαια δε σταμάτησε εκεί, αφού ο Ιούδας εκσυγχρονίστηκε και πήρε τη μορφή των πρώην συγκυβερνώντων, Σαμαρά και Βενιζέλου!!! 
Αν και δεν τρέφω τα καλύτερα αισθήματα και συναισθήματα για το δίδυμο της συμφοράς για τη χώρα δε νομίζω ότι ενδείκνυται να μετατρέπονται οι ιεροί ναοί μεγαλοβδομαδιάτικα σε «καρναβάλια» με τελετουργικά ανάλογα της καύσης του «βασιλιά» Καρνάβαλου-Ιούδα!!! 
 Ακόμα και η εικόνα απ’ το ναό της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα με τρόμαξε, βλέποντας αλαλάζοντες πιστούς να τσαλαπατιούνται για να λάβουν άμεσα το Άγιο φως απ’ την «πηγή» του, δημιουργώντας στο ναό εικόνα της Γουόλ Στρίτ σε στιγμές μαζικών πωλήσεων!!! Καμία κατάνυξη, καμία θρησκευτικότητα, ακόμα και μέσα στο ναό της Αναστάσεως!!!  
 Τελικά, δε μας έφταναν τα τηλεοπτικά υπερ-θεάματα, έχουμε και τα «εκκλησιαστικά» ενδεδυμένα το μανδύα της «παραδόσεως»!!!   
Ο Χριστός μάλλον γεννήθηκε και αναστήθηκε φέτος στη Γαύδο, παρά σε-κάποιους- ιερούς ναούς που επιδόθηκαν σε εντυπωσιακά «δρώμενα» που ουδεμία σχέση έχουν με τη σεμνότητα, την ταπεινότητα και την προσήνεια του Χριστού!!!
 πηγή
Το είδαμε εδώ

Ἡ αἵρεση τῆς ἐκκοσμίκευσης - π.Χρυσόστομος Μαϊδώνης

Ἡ ἐκκοσμίκευση εἶναι ἡ ρίζα κάθε αἱρέσεως καὶ ψευδοδιδασκαλίας. Ἡ πτώση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους εἶναι ἐκκοσμίκευση. Ἔτσι καὶ κάθε ἐκκοσμίκευση εἶναι πτώση. Ὁ κόσμος ἀπορροφᾶ τὴν Ἐκκλησία, δὲν μεταμορφώνεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία.

Ἡ ἐκκοσμίκευση δρᾶ ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, θέλει νὰ ἔχει λόγο γιὰ τὴν Ἐκκλησία, τῆς «θολώνει» τὴν αὐτοσυνειδησία, τὴν ἀποπροσανατολίζει καὶ μετατοπίζει τὸ κέντρο ἀπὸ τὸ Χριστὸ στὸν ἄνθρωπο. Τὸ πνεῦμα τῆς ἐκκοσμικεύσεως δρᾶ καὶ μέσα ἀπὸ διάφορα φαινόμενα, ὅπως τοῦ εὐσεβισμοῦ, τοῦ πουριτανισμοῦ καὶ τοῦ φονταμενταλισμοῦ. Ἔτσι ἡ θρησκεία τῆς πλειοψηφίας τῶν συγχρόνων Ἑλλήνων φαίνεται νὰ εἶναι ἡ θρησκεία τῆς ἐκκοσμίκευσης, ἡ θρησκεία τῆς καλυμμένης φιλαυτίας καὶ ὄχι τῆς ἀποκαλυμένης ἀληθείας. Ἡ θρησκεία τοῦ βολέματος.


Τί εἶναι ἡ ἐκκοσμίκευση;

α. Στὴν ἐκκοσμίκευση βρίσκεται ἡ Ἐκκλησία, ὅταν παύει ἡ Ἐκκλησία νὰ εἶναι τὸ ἁλάτι τῆς γῆς καὶ γίνεται γήινη. Καταπατεῖται ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων, ἀπορροφᾶται ἀπὸ τὸν κόσμο. Γίνεται τὸ παιδὶ γιὰ ὅλα τὰ θελήματα τῆς δέσποινας, τῆς φιλαυτίας, τῆς ἐκκοσμίκευσης.

Ἐγκλωβίζεται στὴ λογικὴ ὄχι τί θέλει ὁ Θεός, ἀλλὰ τί θέλει ὁ κόσμος. Καθαρὰ ἐγκλωβισμὸς στὴ φθορὰ καὶ στὸ θάνατο. Ἔτσι ἡ ἐκκοσμίκευση εἶναι μία κατάσταση ἀνυπαρξίας καὶ θανάτου. Ἡ ἐκκοσμίκευση θέλει τὴν Ἐκκλησία νὰ ἀσπάζεται καὶ νὰ ἀκολουθεῖ, ὅ,τι εὔκολο, μέτριο, ἁπλὸ καὶ πρόχειρο ἀγαποῦν, θέλουν οἱ ἄνθρωπο καὶ ὄχι τί θέλει ὁ Θεός. Κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ ἄγευστοι τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητος μετατρέπουμε τὴν Ἐκκλησία σὲ ἀνθρώπινο ὀργανισμό, ταμεῖο κοινωνικῆς πρόνοιας, πολιτικὸ δραστήριο γραφεῖο, ποὺ δίνει συνεχῶς συνεντεύξεις κάνωντας δηλώσεις ἐπὶ παντὸς ἐπιστητοῦ, χαμογελώντας πρὸς πάντας, ὥστε ὅλοι νὰ μᾶς συγχαίρουν καὶ νὰ μᾶς ἐπευφημοῦν. Πνεῦμα τελείως ἀντιευαγγελικό.

β. Ἡ ἐκκοσμίκευση ἐμφανίζεται σὰν ἀπ' εὐθείας ἄρνηση τοῦ Θεοῦ, κι αὐτὸ εἶναι ποὺ τὴν κάνει δυσδιάκριτη. Δὲν βάλλει κατὰ μέτωπον. Δὲν ἀρνεῖται τὰ δόγματα, ἀρνεῖται ὅμως τὸν ὀρθόδοξο τρόπο ζωῆς. Ἰδεολογικοποιεῖ τὰ δόγματα καὶ δὲν τὰ θεωρεῖ προτάσεις ζωῆς. Ἀποκόβει τὴ ζωὴ ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως. Καὶ ζεῖ ὅπως θέλει καὶ κατὰ τὸ δοκοῦν. Αὐτὸ συνεπάγεται ἀλλαγὴ θρησκείας, χωρὶς ἐξωτερικὴ ἀλλαγὴ τοῦ δόγματος.

γ. H ἐκκοσμίκευση εἶναι ἡ ἀπώλεια τοῦ πνεύματος τῆς ἀληθινῆς μετανοίας, ὁπότε ὁ ἄνθρωπος παραμένει στὸ ἐνταῦθα καὶ δὲν προχωρεῖ στὸ ἐκεῖ, στὴν ἀλλαγὴ ζωῆς. Χάνεται τὸ ἡσυχαστικὸ πνεῦμα τοῦ ἀσκητικοῦ μόχθου, τοῦ πένθους, τῶν δακρύων καὶ τοῦ ἀγώνα γιὰ τὴν κάθαρση.

δ. Στὴν ἐκκοσμίκευση ὁ ἄνθρωπος δὲν φλέγεται ἀπὸ τὸν πόθο ὁράσεως τοῦ Θεοῦ. Δὲν ζητάει κάτι ὑψηλότερο καὶ βαθύτερο, εὐχαριστεῖται στὸ κατώτερο, στὸ λιγότερο.

ε. Ἡ αἵρεση τῆς ἐκκοσμικεύσεως ἀξιολογεῖ τὴν λατρεία καὶ τελικὰ τὴν ἴδια τὴν Ἐκκλησία, ὡς ἕνα φορέα μεταξὺ τῶν ἄλλων, γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση εἰδικῶν ἀναγκῶν. Ἀξιολογεῖ μὲ τὸ μέτρο τῆς κοινωνικῆς χρησιμότητας σὲ σύγκριση μὲ τὸ κοινωνικὸ ἔργο τῆς παιδείας, τῶν σωφρονιστικῶν συστημάτων ἢ τῆς ἀστυνομίας.

Παραποιεῖ τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημα καὶ νοθεύει τὰ ἐκκλησιαστικὰ κριτήρια. Ἡ ἰδιότητα τοῦ χριστιανοῦ δὲν εἶναι τότε «μωρία καὶ σκάνδαλο», ἀλλὰ «in». Καταντᾶ μιὰ ἐξωτερικὴ φαρισαϊκὴ συμμόρφωση σὲ ἠθικὰ πρότυπα, ἔνταξη στὸ «κλὰμπ» τῶν καλῶν παιδιῶν, τῶν τακτοποιημένων, παράγοντας ὁμαλότητος, δηλ. ὑποκρισίας. Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ «οἱ τελῶναι καὶ αἱ πόρναι προάγουσιν ἡμᾶς εἰς τὴν βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν» τοὺς φαίνεται ἀκατανόητος. Οἱ ἐκκοσμικευμένοι χριστιανοὶ εἶναι οἱ χριστιανοὶ τοῦ Ντοστογιέφσκι, οἱ ὁποῖοι ἂν ξαναρχόταν ὁ Χριστὸς θὰ τὸν σταύρωναν πάλι. Εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι μολονότι εἶναι ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Χριστὸς εἶπε γι' αὐτοὺς «οὐκ οἶδα ἡμᾶς». Εἶναι αὐτοὶ ποὺ πολεμοῦσαν καὶ τὸν ἀπ. Παῦλο καὶ ἤθελαν νὰ ἐπιβάλουν τὴν περιτομὴ σ' ὅλους τοὺς χριστιανοὺς καὶ συνεχίζουν νὰ δροῦν καὶ νὰ καταβασανίζουν τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἔχουν καταντήσει οἱ δικηγόροι τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὅποιος δὲν συμφωνεῖ μαζί τους εἶναι προδότης.


Ἡ ἐκκοσμίκευση ἐχθρός τῆς εὐσέβειας

Ἔτσι εἶναι. Ἡ κοσμικότητα δὲν ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν εὐσέβεια, μὲ τὴν πίστη, μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωή. Εἶναι μᾶλλον ἀσέβεια, ὑποκρισία καὶ ἐμπαιγμός. Εἶναι ἄρνηση τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι τὰ τερτίπια ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ κοσμικὸς ἄνθρωπος γιὰ νὰ μὴ τὸν ἐγγίσει ἡ χάρι τοῦ Θεοῦ.

α. Ἀπόρριψη τῆς Θεοφάνειας, τῆς σάρκωσης τοῦ Θεοῦ. Βόλεμα στὴ φυσικὴ πίστη καὶ ὄχι στὴν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Ὁ κόσμος δὲν ἐμπιστεύεται τὴ σωτηρία του στὸ Χριστό, ἀλλὰ στὸν ἑαυτό του, μέσα ἀπὸ τὴν γνώση καὶ τὰ ἐπιτεύγματά του. Ἀνθρωπισμὸς= ἀθεΐα.

β. Ὑποτίμηση τοῦ μοναχισμοῦ, ἄρνηση τῆς θεώσεως, τοῦ πολέμου κατὰ τῶν παθῶν.

γ. «Ἄρνηση τοῦ μαρτυρίου, ἄρνηση τοῦ προσωπικοῦ μαρτυρίου στὴ ζωὴ τῶν χριστιανῶν.

δ. «Ἄρνηση τῆς ἀγάπης στὸν ἁμαρτωλό. Ἀπολυτοποίηση τῆς ἠθικῆς.

ε. «Ἄρνηση τοῦ συνοδικοῦ συστήματος καὶ ἡ δημιουργία παπικοῦ πνεύματος μέσα στοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἐκκοσμίκευση εἶναι καὶ ἡ κατάργηση τοῦ σεβασμοῦ στὴν Ἱεραρχία. Ἡ ἀκατάσχετη κριτικὴ στὸν κλῆρο καὶ τοὺς Ἱεράρχες. Ἡ δημιουργία ὑπερσυνόδων γιὰ νὰ ἐλέγχουμε τὴ Σύνοδο. Ἡ νοοτροπία ὅτι ἐμεῖς θὰ σώσουμε τὴν Ἐκκλησία. Ὅτι ἔχει ἀνάγκη ἡ Ἐκκλησία. «Ὄχι, ἀνάγκη ἔχουμε ἐμεῖς (π. χ. Ἱεροσόλυμα).

Οἱ σύγχρονοι ἐκκοσμικευμένοι χριστιανοὶ δὲν συμφωνοῦμε μὲ τὸ λόγο τοῦ Κυρίου στὴν Ἀποκάλυψη «ἔρχου Κύριε», ἐμεῖς λέμε σήμερα «Κύριε μὴν ἔλθης», εἴμαστε καλά.
πηγή

Βάπτισμα –Ένα πληγωμένο Μυστήριο

Ads by GoSaveAd Options

ΕΝΑ ΠΛΗΓΩΜΕΝΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ

    Υπάρχει μια λέξη που λέγεται ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ. Δηλώνει μια πραγματικότητα, η οποία δηλητηριάζει όλα τα άγια πράγματα του Θεού. Βλέπει τα πάντα με μάτι γήϊνο και επίπεδο. Χωρίς ύψος και χωρίς βάθος. Τους γονείς τους κάνει “φίλους”, τους ιερείς, επαγγελματίες, τους ναούς “μαγαζιά”, την Εκκλησία, ηθική βελτίωση, την Ομολογία Πίστεως, διάλογο καλής θελήσεως και τα Μυστήρια, Κοινωνικές εκδηλώσεις. Η εκκοσμίκευση δεν πάει στην Εκκλησία, αλλά φέρνει την εκκλησία στα μέτρα του κόσμου. Εκκοσμίκευση σημαίνει υποταγή στη νοοτροπία του πεσμένου κόσμου και όχι ανάσταση με την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος.

      Αντίθετη με την εκκοσμίκευση είναι η ΑΦΟΣΙΩΣΗ στο θέλημα του Θεού, στην Αγ. Γραφή, στην Ιερή Παράδοση και την Εκκλησία.

     Δύο Μυστήρια έχουν πληγεί καίρια από την Εκκοσμίκευση: το Βάπτισμα και ο Γάμος. Ας μιλήσουμε για το Βάπτισμα.

Το βάπτισμα είναι  μια αναγέννηση. Είναι μια νέκρωση και μια γέννηση. Ένας θάνατος και μια ανάσταση. Μια πτώση και μια έγερση. Μια κατάδυση και μια ανάδυση εις τριπλούν.

Στο βάπτισμα πεθαίνουμε ως προς την αμαρτία, τον κόσμο και τον διάβολο και ξαναγεννιόμαστε.

Φοράμε τον Χριστό, φέρουμε τον Σταυρό και παίρνουμε φύλακα άγγελο

Με το άλλο μέγα Μυστήριο του Χρίσματος, το επισυναπτόμενο με το Άγιο Βάπτισμα, παίρνουμε τα ποικίλα και πλούσια χαρίσματα του Αγ. Πνεύματος.

Γινόμαστε παιδιά του Θεού εξ υιοθεσίας και αδελφοί του Χριστού.

Πολλές φορές καθυστερείται ανεπίτρεπτα η βάπτιση, επειδή έχουν στο μυαλό τους  μερικοί γονείς και  λοιποί συγγενείς πολυτέλειες και έξοδα. Αυτό όμως είναι ματαιόδοξο για τους μεγάλους και επικίνδυνο για το παιδί. Ο Μ. Βασίλειος θρηνεί για το θάνατο των αβάπτιστων παιδιών. Το βάπτισμα δεν είναι κοινωνική εκδήλωση είναι μυστήριο αναγκαίο για την είσοδο στην Αιώνια Βασιλεία του Θεού.

Συχνά τα προσκλητήρια του Βαπτίσματος είναι βέβηλα και απαράδεκτα, διότι δεν σέβονται καθόλου την ιερότητα του μυστηρίου και περιγράφουν αταίριαστα πράγματα προς το επικείμενο γεγονός.

Οι προσερχόμενοι καταφθάνουν απρεπώς ενδεδυμένοι και εισέρχονται με θόρυβο και ανευλαβώς στον ιερό ναό, φωνασκούν και συζητούν χωρίς να συναισθάνονται που βρίσκονται.

Οι ανάδοχοι πέραν της ασέμνου ενδυμασίας, δεν καταλαβαίνουν τι ευθύνη αναλαμβάνουν, σκέπτονται μόνο τα δώρα που θα δίνουν Χριστούγεννα και Πάσχα και τα οφέλη της κουμπαριάς... Κάποιοι θέλουν να βαπτίσουν έχοντας τελέσει πολιτικό γάμο κλπ. Ο νουνός αναλαμβάνει την κατήχηση, αν είναι νήπιο ο βαπτιζόμενος και εγγυάται την πίστη, αν είναι μεγάλος. Τι να διδάξει και τι να εγγυηθεί ένας άσχετος;

Ομηρικές συχνά μάχες γίνονται γύρω από την κολυμβήθρα για το όνομα. Ας αφήσουμε τα παράξενα ονόματα των νεοφωτίστων που εκφωνούνται και τα διπλά και τριπλά που επιβάλλονται στον ιερέα να τα απαγγείλει.

Ο ναός από τον παράξενο και κοσμικό στολισμό γίνεται συχνά «μασκέ πάρτυ» και από τους εικονολήπτες και φωτογράφους «στούντιο» (ήμαρτον Κύριε!).

Συχνά τα τυπογραφεία και κάποιοι άσχετοι διαλέγουν επιεικώς παράξενα Προσκλητήρια, στολισμό που φτάνει μέχρι το δρόμο, κέντρο για φαγητό που  ακόμη και σε περίοδοι νηστείας θα έχει αρτύσιμα εδέσματα.

     Πρωτίστως πρέπει να πούμε ότι δεν είναι ανάγκη να καλέσουμε κι όλο τον κόσμο. Ούτε να κάνουμε πολυέξοδες ετοιμασίες. Ούτε να διαλέξουμε την πιο θερμή εποχή του χρόνου, δήθεν για να μη κρυώσει το νήπιο. Ούτε ο νουνός η νουνά να είναι ένα πρόσωπο με κοσμική αίγλη και χωρίς καμμιά ευσέβεια. Ούτε να είναι οπωσδήποτε ο πιο κεντρικός ναός της πόλεως. Ούτε να συνδυάσουμε γάμο και βάπτιση μαζί. Όλα αυτά σηματοδοτούν και τονίζουν την άγνοιά μας γύρω από την Εκκλησία και τα Μυστήρια. Γιατί τότε δεν πάμε να κάνουμε το παιδί μας χριστιανό, αλλά πάμε για επίδειξη ενδυμάτων, πλούτο και τραπεζώματα.

      Ανοίγονται  με το Βάπτισμα τρείς ουράνιες πύλες στον Νεοφώτιστο: της Εκκλησίας, των Μυστηρίων και της Ουράνιας Βασιλείας. Ο χριστιανός είναι πλέον νεόλεκτος στρατιώτης του Χριστού και εν δυνάμει μάρτυρας του Ευαγγελίου Του στα πέρατα του κόσμου. Έχει ξαναγεννηθεί. Συγχωρούνται όλα τα αμαρτήματα, αν βαπτισθεί μεγάλος, μπορεί να γίνει και ιερέας. Αν πεθάνει μετά το Βάπτισμα, πάει κατευθείαν στον Παράδεισο. Είναι συμπολίτης των Αγίων και οικείος του Θεού. Κληρονόμος Θεού συγκληρονόμος Χριστού. Έχει πλέον Πατέρα τον Θεό, Μητέρα τη Εκκλησία, είναι μέλος του μυστικού Σώματος του Χριστού και έχει πρωτότοκο αδελφό τον Χριστό. Έχει από τούδε και στο εξής προσωπικό φύλακα Άγγελο και η ψυχή του είναι λευκή σαν το φως. Το Βάπτισμα δεν είναι δέσμευση, αλλά δυνατότητα προς σωτηρία.

     Αυτά είναι τα Γενέθλια τα δικά μας. Η ημέρα της εν Χριστώ αναγέννησής μας. Κάνοντας όμως μια υπέρβαση και αυτού του ιερού γεγονότος η παράδοσή μας τιμά κάθε χριστιανό την ημέρα της ουράνιας εισόδου του αγίου του στη βασιλεία των ουρανών, όταν δηλ. γεννήθηκε ο άγιός του στον Παράδεισο με την μακαρία ειρηνική ή μαρτυρική κοίμησή του, δείχνοντας στον αγωνιζόμενο πιστό τον ιερό στόχο που πέτυχε με τη θεία χάρη ο ομώνυμός του άγιος, στον οποίο καλείται και αυτός να  φτάσει.

Χριστιανική Εστία Λαμίας

Πηγή

Το είδαμε εδώ

ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΟΣ ΓΕΡΟΝΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΑΓΙΚΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

του Κώστα Νούση, Θεολόγου- Φιλολόγου

Η άνθηση του μοναχισμού και ιδιαίτερα του αγιορείτικου  τα τελευταία χρόνια στον ελλαδικό χώρο ήταν φυσικό και επόμενο να επιφέρει και παρενέργειες οι οποίες έχουν αρχίσει να παγιώνονται στο γνωστό πλέον φαινόμενο της γεροντολατρίας.

Πρόκειται για τη διαστροφή του χαρισματικού και μυστηριακού θεσμού της πνευματικής πατρότητας, που συναντάμε στην ορθόδοξη παράδοση σε διαχρονική βάση και η οποία ερείδεται στο μυστήριο της υπακοής, όπως αυτό αναφύεται μέσα από το ίδιο το χριστολογικό γεγονός (Φιλιπ. 2:8).

Πολλές είναι οι αιτίες που οδήγησαν στην εμφάνιση του φαινομένου. Αν θα αναφερόμασταν σε μερικές ενδεικτικά, θα τις εντοπίζαμε στην έλλειψη διαχείρισης της μοναστικής πνευματικότητας, η οποία με την εκρηκτική της αναγέννηση τάραξε τα θεμέλια της δυτικής ευσέβειας που πολυτρόπως κατέκλυζε τα καθ’ ημάς – και ταλανίζει ακόμη – και στην ανάγκη του ανθρώπου για άμεσες, ορατές και απτές λύσεις και επεμβάσεις του Θεού στη ζωή του. Πάνω σε αυτές τις δυο γενικές αιτιακές βάσεις μπορούμε να ανιχνεύσουμε και τις λοιπές γενετικές υποπαραμέτρους του προβλήματος, όπως είναι η παράλληλη εμφάνιση μιας πληθώρας τωόντι χαρισματικών ανδρών, η συμφυής τάση ειδωλοποίησης των χαρισματούχων και η υπερβολή στην προσέγγισή τους, οι εγωτικές αυτοπροβολές πολλών ιερέων εξομολόγων και η βαθιά επιθυμία τους για πνευματική φήμη και πολυεπίπεδο κατεξουσιασμό των πιστών που τους ακολουθούν και πολλές άλλες ακόμη.

Η μακραίωνη σύγκρουση θεσμικής Εκκλησίας και μοναστικής πνευματικότητας - σε συνδυασμό με την ανωριμότητα των πιστών και την υποσυνείδητη μαγική τάση του ανθρώπου προς τα πάντα είτε λόγω πίεσης από την καθημερινότητα είτε εξαιτίας μιας υποδόριας ειδωλολατρίας που ποτέ δεν εξαφανίστηκε εντελώς από τα μέρη μας είτε και για πλείστους ακόμα λόγους – γέννησε τραγελαφικές καταστάσεις που βασανίζουν και πλανούν γύρω μας ουκ ολίγες ψυχές.

Σε πρόσφατο άρθρο αναφερθήκαμε εκτενώς στο πώς ο Θεός αποκαλύπτει το θέλημά του είτε δια προσευχής (η υψηλότερη οδός των τελείων και των προχωρημένων) είτε δια της ερώτησης στον πνευματικό πατέρα – εξομολόγο (η ασφαλέστερη και ταπεινότερη οδός για όλους)[1]. Καμιά μαγεία δεν χωράει εδώ ούτε και υπάρχει ανάγκη για έκτακτες παρεμβάσεις από το ταπεινό και ησύχιο Πνεύμα του Θεού. Μπορεί ενίοτε ο Κύριος να γνωστοποιεί το θέλημά του ή να συγκαταβαίνει θαυματουργικά μέσα από ενύπνια ή και οράματα, ακόμη και δια προφητειών και αποκαλυπτικών συμβουλών μέσω διορατικών και προορατικών γερόντων, τούτο όμως δεν σημαίνει πως το έκτακτο εκτοπίζει τον σχετικό εκκλησιαστικό κανόνα, ο οποίος θέλει την ταπείνωση ενώπιον του πνευματικού πατρός. Θα πρέπει να έχουμε κατά νουν ότι η παράκαμψη του πνευματικού μας χάριν ενός ετέρου, έστω και χαρισματούχου γέροντος, συνιστά κατά βάθος απιστία και πνευματική μοιχεία.

Τούτο, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να προσφεύγουμε σε εκτάκτως χαριτωμένους πατέρες, αφού και αυτούς το Άγιο Πνεύμα δώρισε στην Εκκλησία, όμως καλό θα είναι να γίνεται τούτο εν γνώσει και με την ευλογία του προσωπικού πνευματικού πατρός ενός εκάστου. Επίσης, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι ενέχει κρυφό εγωισμό η προσδοκία για μια έκτακτη και εξαιρετική χάριν ημών επέμβαση του Θεού, όπως αυτό φαίνεται στην εκζήτηση οραμάτων, θαυμάτων και χαρισματικών αποκαλύψεων.

Ο Θεός βρίσκει άπειρους τρόπους κάθε φορά να μας φανερώνει την πρόνοιά του και να επεμβαίνει θαυμαστά στη ζωή μας. Εμείς, ωστόσο, θα πρέπει με ταπείνωση και πίστη να ζητάμε την αποκάλυψη του θείου θελήματος, στο οποίο θα πρέπει με χαρά να «υποτάσσουμε» το δικό μας και σε κάθε ξεχωριστή περίσταση να είμαστε έτοιμοι να αφουγκραστούμε τον τρόπο που επιλέγει ο Θεός να μας μιλήσει, όπως για παράδειγμα μέσα από γεγονότα. Αλλά σε κάθε περίπτωση ο συνετός αγωνιστής προσφεύγει τελικά στον πνευματικό του (ιερέα συνήθως και εξομολόγο) οδηγό, προκειμένου να επικυρώνει το θείο θέλημα και να σφραγίζει την προσωπική του στάση και ερμηνεία επ’ αυτού προς αποφυγήν πάσης πλάνης δαιμονικής και οιουδήποτε άλλου λάθους.

Η βαθύτατη εγγενής επιθυμία και υποσυνείδητη τάση «σάρκωσης και όρασης» του Θεού και της αυθεντικής του παρουσίας στη ζωή μας γεννάει την ανάγκη και πολλάκις την κατασκευή ενός γέροντα. Άλλωστε, όλοι μας γνωρίζουμε πλέον πόσο η θεάρεστη αυτή και έμφυτη προσδοκία ανεύρεσης του γνήσιου και αληθινού διαστρέφεται από τον δαίμονα και τους επιτηδείους στα ανατολικά θρησκεύματα και από τον κάθε τσαρλατάνο και αγύρτη «φωτισμένο», φαινόμενα που έχουν καταστεί μόδα στον δυτικό κόσμο.

Η Ορθοδοξία μας δεν έχει να ζηλέψει φυσικά τίποτε από όλα αυτά, εφόσον στην ιστορία της ποτέ δεν έλειψαν οι θεοφόροι και σημειοφόροι άγιοι. Χρειάζεται, ωστόσο, και πάλι διάκριση. Οι ηγιασμένοι πατέρες και στάρτσι, λαϊκοί, ιερείς και μοναχοί, δεν είναι όλοι στην ίδια κατηγορία πνευματικότητας ούτε πάντοτε δι’ αυτών μιλάει ο Θεός, σαν να πρόκειται για μια αυτοματική σύνδεση με τον ουρανό και για μια νομοτελειακή και αναπόδραστη αναγκαιότητα της θεότητας να εκφράζεται δι’ εκστασιασμένων ή μη φερεφώνων σύμφωνα με τη θέληση των ιδίων και όσων ερωτώντων τους πλησιάζουν. O γράφων είναι μάρτυρας περιστατικού με τον άγιο γέροντα Παΐσιο (+1994), ο οποίος έκανε ένα λάθος σε μια αποκάλυψη προς κάποιον, για την οποία απόρησε μεν και ο ίδιος, αλλά δεν «κόλλησε» στο λάθος και ταπεινά προσπέρασε το γεγονός.

Ίσως ο Θεός το επέτρεψε με διδακτικό στόχο, για να καταλάβουμε πως Εκείνος ίσταται υπεράνω όλων μας και άπαντες είμαστε αδύναμα όντα, που χρείαν έχουμε αδιάλειπτης εξάρτησης από το άκτιστο, συνιστώντες απλά λειτουργικά όργανα στη διακονία της θείας του οικονομίας εντός της Εκκλησίας.

Οι Άγιοι κατανέμονται σε «κατηγορίες» ανάλογα με τον βαθμό της καθαρότητάς τους, το μορφωτικό τους επίπεδο, τον χαρακτήρα τους και τον συνδυασμό όλων αυτών. Έτσι μπορεί να συναντήσουμε θαυματουργούς πατέρες που να διδάσκουν λανθασμένα ή και αιρετικά πράγματα (εξ αγνοίας περισσότερο και απλοϊκότητας ή έλλειψης παιδείας). Υπάρχουν πολλοί μεγάλοι άγιοι που κάνανε λάθη, επειδή προέταξαν προσωπικά θελήματα και ερμηνείες πριν και πάνω από το θείο θέλημα και την άνωθεν αποκάλυψη. Αυτό δεν πρέπει, βέβαια, να μας σκανδαλίζει, διότι ο Θεός σέβεται την προσωπικότητα και την ελευθερία του άλλου. Εμείς, ωστόσο, καλούμαστε να διακρίνουμε πότε ένας άγιος εκφράζει τα δικά του και πότε είναι όσα λέει προφητείες του Πνεύματος.

Ένα παράδειγμα: πολλοί σήμερα παίρνουν κατά γράμμα προφητείες για την Κων/πολη και τη διάλυση της Τουρκίας και για παγκόσμιους λιμούς και πολέμους. Πέρα από το ότι μια προφητεία κρίνεται από την έκβασή της, θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι πολλάκις οι βαθιές επιθυμίες των ανθρώπων μεταφράζονται σε προφητικές εξαγγελίες (π.χ. ο γέρων Παΐσιος ως μικρασιάτης δεν θα μπορούσε παρά να θέλει να δει την αποκατάσταση του ελληνισμού!).

Τα «λάθη» των πατέρων δεν απομειώνουν την αγιότητά τους. Είναι γεμάτη, εξάλλου, η εκκλησιαστική ιστορία από τέτοια πράγματα, ακόμη και από αιρετικά φρονήματα και διδάγματα αγίων (βλ. ιερό Αυγουστίνο ως κορυφαίο παράδειγμα). Η διαφωνία Πέτρου και Παύλου επίσης μάς διδάσκει ότι δεν πρέπει να ειδωλοποιούμε τα πρόσωπα και τις θέσεις τους, όσο υψηλά και να ίστανται, αλλά να τα περνάμε άπαντα από την κρησάρα της αγιοπνευματικής ακρίβειας, διότι πάνω από όλους και όλα βρίσκεται ο Χριστός και η Εκκλησία του. «Παραχωρεί», μάλιστα, παιδαγωγικώς ο Κύριος να βλέπουμε ενίοτε αστοχίες αγίων, για να μας προφυλάσσει από αυτά τα μαγικά και ειδωλολατρικά μας ορμέμφυτα.

Ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ έλεγε πως οι τέλειοι δεν μιλούν ποτέ από τον νου τους, αν δεν έχουν «θεία πληροφορία». Μια τέτοια περίπτωση τελείου έχουμε συναντήσει πρόσφατα στο πρόσωπο του νεοφανούς αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου (+1991). Η σπάνια αυτή χαρισματική προσωπικότητα μιλούσε συνήθως όποτε και ό,τι «έδινε» το Πνεύμα. Και πάλι, όμως, ο γράφων γνωρίζει περιπτώσεις (μετρημένες με το ένα χέρι) που και ο μέγας Πορφύριος «έπεσε έξω», διότι δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει και το άλλο σκέλος της σχετικής διδαχής του οσίου Σεραφείμ: «όποτε μιλούσα από τον νου μου, συνέβαιναν λάθη».

«Και τα λάθη αυτά μπορεί άλλοτε να είναι μικρά και άλλοτε μεγάλα» (άγιος Σιλουανός). Αν αναλογιστούμε μάλιστα εδώ ένα περιστατικό με τον ίδιο Καυσοκαλυβίτη Άγιο, που καυτηρίασε την περίπτωση έτερου «χαρισματούχου» γέροντος, ο οποίος με μια προφητικού χαρακτήρα συμβουλή του οδήγησε έναν ιερωμένο σε τραγική θέση (να θέλει να πετάξει τα ράσα), αρχίζουμε κάπως να υποψιαζόμαστε την επικινδυνότητα της γεροντοποίησης ενός εκάστου ρασοφόρου με κριτήρια επιδερμικά και εξάπαντος διάτρητα.

Η γεροντολατρία, η οποία κάποτε καταντάει σκέτη γεροντολαγνία, αφενός με τη φανταστική και ελαφρά τη καρδία  απόδοση χαρισμάτων σε άτομα όχι απλώς μη έχοντα τέτοιες δωρεές, αλλά εγγίζοντα ενίοτε και τα όρια της ψυχοπαθολογίας και της πλάνης και αφετέρου με την υποχόνδρια εξάρτηση από τον εκάστοτε γέροντα ακόμη και στις ελάχιστες λεπτομέρειες του βίου – σε σημείο μάλιστα εκχώρησης δικαιωμάτων αήθους εισόδου και σε αυτές τις απόρρητες συζυγικές σχέσεις – δεν εκπορεύεται μονάχα από την πλευρά των απλών και απλοϊκών πιστών. Τουναντίον, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που η γενεσιουργός μήτρα είναι οι ίδιοι οι «γέροντες», οι φέροντες ποικίλα ψυχωτικά σύνδρομα και, το χείρον, την υποφώσκουσα πάθηση της κενοδοξίας και θεραπείας ενός φουσκωμένου έως δαιμονιώδους εγώ.

H Ορθοδοξία είναι, ως γνωστόν, μια αδιάλειπτη σχοινοβασία ανάμεσα στην ακρίβεια και στην πλάνη – ατομική ή και συλλογική (βλ. αίρεση και σχίσμα). Γέμει η εκκλησιαστική ιστορία «φωτισμένων» και «καθαρών» οδηγών, οι οποίοι υποτίθεται ότι χάρη στη μεγάλη τους άσκηση και ευλάβεια θα οδηγούσαν απλανώς τα πνευματικά τους τέκνα. Η διάκριση εν πάσι είναι χάρισμα ελάχιστων πνευματικών πατέρων και όχι προνόμιο των πολλών. Οι εκλεκτές δωρεές του Αγίου Πνεύματος δεν δίνονται εική και ως έτυχε. Οι προϋποθέσεις υποδοχής τέτοιων χαρισμάτων είναι πολλές με προεξάρχουσα την ταπείνωση. Δεν έχει το δικαίωμα κανείς να αυτοπροσδιορίζεται άμεσα ή έμμεσα σαν σκεύος εκλογής, μα ούτε και οι απλοί πιστοί θα έπρεπε με τόση αφέλεια να επιδίδονται σε αγώνες ανακάλυψης και ονοματοδότησης γερόντων, προκειμένου να αποκτήσουν μέσα από αυτούς πνευματική αξία και υπόσταση.

Η ασφαλέστερη οδός είναι η εύρεση ενός καλού πνευματικού, απλού, καθημερινού και φυσιολογικού (πόσο λείπει σήμερα αυτό το είδος!) ανθρώπου, που θα αναπαύει τον άλλο και δεν θα αναζητεί οπαδούς και διαφημιστικές φιέστες γύρω από το όνομά του. Η υπακοή σε έναν άνθρωπο που μας αγαπά και νοιάζεται για μας, μιλώντας την ίδια με μας γλώσσα – με άλλα λόγια η «πνευματική χημεία» θα οδηγήσει έναν έκαστο στον κατάλληλο γέροντα, πάντοτε με τη μυστική αρωγή του Πνεύματος – είναι η οδός της πνευματικής προκοπής και σωτηρίας εν Χριστώ. Αυτό, άλλωστε, που μετράει περισσότερο είναι ο δικός μας αγώνας και η διάθεση γνήσιας υπακοής. Σε αυτήν την περίπτωση δεν αφήνει ο Θεός να πλανηθεί σε επικίνδυνα μονοπάτια ο τίμιος και ειλικρινής δούλος του, ακόμη και αν έπεσε στα χέρια ενός όχι και τόσο καλού πνευματικού οδηγού. Η ελευθερία, εξάλλου, μέσα στην Εκκλησία μπορεί να οδηγεί ενίοτε κάποιους πιστούς σε πλέον τού ενός πνευματικούς οδηγούς ταυτόχρονα (όπως για παράδειγμα βλέπουμε στον βίο του αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου).

Ο Θεός αναπαύεται στην υπακοή, η οποία είναι δείκτης έμπρακτης αγάπης και κένωσης ενώπιον του ιδίου, αλλά και του κάθε αδερφού. Η υπακοή αυτή, όμως, δεν πρέπει ούτε να προσεγγίζεται μαγικώ τω τρόπω ούτε να καταντά ψυχαναγκαστικός βραχνάς και νεύρωση. Η στρατιωτικοποίηση της πνευματικής ζωής και ο τιμωρός Θεός εξάπαντος πόρρω απέχουν από την ορθόδοξη πνευματικότητα. Όπως χαρακτηριστικά δίδασκε ο όσιος Πορφύριος, αυτή πρέπει να γίνεται ολόψυχα και χαρούμενα. Τότε μόνον καρποφορεί εν Χριστώ και οδηγεί σε αγιότητα και θεραπεία, ενώ σε κάθε άλλη περίπτωση καθίσταται μαρτύριο και οδηγεί αναπόδραστα σε ασθένειες ψυχοσωματικές, όπως άλλωστε και κάθε πνευματική άσκηση για τον Θεό  που δεν ενεργείται με τις ορθές αγιοπνευματικές προϋποθέσεις.

Οι ίδιοι οι χαρισματούχοι σύγχρονοι Πατέρες μάς έδειξαν τον δρόμο αυτόν της καθαίρεσης παντός γεροντισμού, τόσο με την προσωπική στάση τους μέσα στην αφάνεια και την ησυχία της μοναστικής ζωής, όσο και δια των σχετικών διδαχών τους. Σε μας μένει απλά να μελετήσουμε και να εφαρμόσουμε το παράδειγμά τους. Ο Χριστός, άλλωστε, θέλει δίπλα του υιούς και άρχοντες και όχι φοβικές συνειδήσεις και δείλαια ανθρωπάκια με ανάπηρες προσωπικότητες κρυμμένες όπισθεν του κάθε τυχόντος και αυτόκλητου «αγίου» της Εκκλησίας του. 

πηγή

ΑΙ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ ΤΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΝ Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΑΙ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ ΤΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΝ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση 

Η ΡΑΓΔΑΙΑ ἀνάπτυξη τῆς τεχνολογίας στὰ μέσα ἐπικοινωνίας καὶ πληροφόρησης εἶναι ὁ μεγάλος πειρασμὸς τῶν σύγχρονων χριστιανῶν. Σχεδὸν ὅλοι ἀσχολοῦνται μὲ αὐτὴ καὶ ἐπιδιώκουν τὴν προβολή. Θέλουν νὰ δείξουν εὐρύτερα αὐτὰ ποὺ οἱ ἴδιοι κάνουν.

Ὅλες πιὰ οἱ Μητροπόλεις ἔχουν ἱστοσελίδες καὶ προβάλλουν τὸ ἔργο τους ἢ καλύτερα προβάλλουν ἀσήμαντες δραστηριότητες τῶν Μητροπολιτῶν, οἱ ὁποῖοι νομίζουν ὅτι ἐπιτελοῦν σπουδαῖο ἔργο καὶ πρέπει νὰ προβληθεῖ, γιὰ νὰ παραδειγματίσει τὸ λαό, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα προβάλλεται «τὸ τίποτα».

Ἀλήθεια, πόση πνευματικὴ ἀξία ἔχει μία ἀρχιερατικὴ λειτουργία ἢ ἕνα ἀρχιερατικὸ συλλείτουργο μὲ λαμπροφορεμένουςἈρχιερεῖς, σὲ μιὰ ἐποχὴ μάλιστα ποὺ ὁ λαὸς δὲν μπορεῖ νὰ ἐξοικονομήσει οὔτε τὰ στοιχειώδη τῆς ζωῆς; Δυστυχῶς, οἱ περισσότεροι Ἀρχιερεῖς ζοῦν στὸ δικό τους κόσμο, χωρὶς νὰ ἐπηρεάζονται ἰδιαίτερα καὶ ἂς ἑτοιμάζουν οἱ συνεργάτες τους ἱερεῖς μερικὲς μερίδες φαγητοῦ γιὰ τοὺς πεινασμένους καὶ δυστυχεῖς.

Στὶς ἱστοσελίδες τους οἱ Μητροπολίτες προβάλλουν κάθε κίνησή τους. Ποῦ πῆγαν, τί εἶπαν, τί φόρεσαν ὡς λειτουργοὶ τοῦ ταπεινοῦ Ἰησοῦ, τί ἔφαγαν, τί δῶρα ἀντάλλαξαν μὲ τοὺς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς τους, τί σχεδιάζουν γιὰ τὸ μέλλον, τὴν ὥρα ποὺ τὸ παρὸν ἦταν κενό…Τόση ματαιοδοξία οὔτε στοὺς κοσμικοὺς δὲν συναντοῦμε. Ξεχνοῦν οἱ πνευματικοί μας πατέρες ὅτι ἡ προβολὴ καὶ ἡ διαφήμιση δὲν ἔχουν καμία σχέση μὲ τὴν πνευματικὴ ζωὴ καὶ εἰδικότερα τὴν ἀρετὴ τῆς ταπείνωσης.

Οἱ ματαιόδοξοι Ἀρχιερεῖς ἔχουν ἐπιστρατεύσει καὶ εἰδικοὺς κληρικούς, οἱ ὁποῖοι τοὺς συνοδεύουν σὲ κάθε δημόσια ἐμφάνισή τους καὶ ἀποθανατίζουν τὸ βηματισμό τους, τὶς κινήσεις τους, τὰ λόγια τῆς καθημερινότητας, τοὺς κατὰ συνθήκην χαιρετισμούς, τὶς εὐλογίες τους, ἀλλὰ καὶ τὶς λειτουργίες τους, ποὺ τελοῦνται «πρὸς τὸ θεαθῆναι» συνήθως. Θέλουν νὰ μὴ χαθεῖ τίποτα ἀπὸ τὰ ἀρχεῖο τους. Κάθε τί ποὺ τροφοδοτεῖ τὸν ἐγωϊσμό τους καὶ τὸ κοσμικὸ φρόνημα, ποὺ τοὺς ἔχει αἰχμαλωτίσει, τὸ διαφυλάσσουν.

Ὅλα αὐτὰ δείχνουν ὅτι οἱ συγκεκριμένοι Μητροπολίτες βρίσκονται σὲ λάθος δρόμο, γι᾽ αὐτὸ κάτι πρέπει νὰ γίνει. Δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ σέρνονται ἀπὸ τὴν ἐπικαιρότητα καὶ νὰ ἐπιδιώκουν τὴν προβολὴ χωρὶς λόγο καὶ αἰτία. Καὶ ἂν ἐπρόκειτο γιὰ θέματα ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ὁμολογίας, θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ τοὺς ἐπαινέσει.Ὅταν ὅμως σιωποῦν μπροστὰ στοὺς προκλητικοὺς καὶ ἀπαράδεκτους οἰκουμενιστές, ὅταν εἶναι συμβιβασμένοι μὲ τὸν κόσμο καὶ ποτὲ δὲν ὑψώνουν τὴ φωνή τους γιὰ τὰ κακῶς κείμενα τῆς Ἐκκλησίας, πῶς νὰ δεχτεῖ κανεὶς ὅτι βαδίζουν τὸ δρόμο τῆς σωτηρίας καὶ μποροῦν νὰ διακονήσουν τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ;

Δὲν πιστεύουμε ὅτι κάποια μέρα ὅλοι οἱ πνευματικοί μας πατέρες θὰ συναισθανθοῦν τὴν ἐσφαλμένη τους πορεία καὶ θὰ μετανοήσουν, ἀκολουθώντας τὸ δρόμο ποὺ μᾶς ἔχουν δείξει οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι, ἂν ζοῦσαν στὶς μέρες μας, δὲν θὰ αἰχμαλωτίζονταν ἀπὸ τὴ σύγχρονη τεχνολογία οὔτε καὶ θὰ ἐπέτρεπαν νὰ προβάλλονται στὸν κόσμο, σὰν νέα προϊόντα, ποὺ ἀναζητοῦν καταναλωτές.

Ορθόδοξος Τύπος, 17/01/2014 

πηγή