ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ (Ματθ. ε΄14 -19) εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Παροναξίας

Η εκκλησία μας σήμερα εορτάζει την μνήμη των Αγίων εξακοσίων τριάντα Θεοφόρων Πατέρων οι οποίοι συνήλθαν στην Χαλκηδόνα της Βιθυνίας το έτος 451 και συνεκρότησαν την τέταρτη οικουμενική σύνοδο. Η σύνοδος αυτή των πατέρων πολέμησε και καταδίκασε τις κακοδοξίες των λεγόμενων μονοφυσιτών και δογμάτισε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι θεάνθρωπος, τέλειος θεός και τέλειος άνθρωπος, κι όπως το ψάλουμε στον εσπερινό «διπλούς την φύσην, αλ ου την υπόστασην».

Οι Άγιοι 630 θεοφόροι πατέρες που εορτάζουν σήμερα καθώς ψάλουμε στο δοξαστικό της εορτής τους είναι «τα πάγχρυσα στόματα του λόγου», οι διδάσκαλοι που η διδασκαλία τους σαν ποταμός ρέει στην εκκλησία. Είναι εκείνοι που έκαναν βίωμα το Ευαγγέλιο και κήρυξαν «έργο και λόγο». Αυτό εννοούμε όταν λέμε πατέρες της εκκλησίας, τους ιερούς εκείνους άντρες, επισκόπους, ιερείς, μοναχούς, που διακρίθηκαν στην εκκλησία για την αγιότητα του βίου τους και για την ορθόδοξη διδασκαλία τους.

Το Ευαγγέλιο είναι ζωή και αυτό που λέμε κήρυγμα του Ευαγγελίου είναι πρώτα από όλα ενάρετος βίος και παράδειγμα. Στην εκκλησία μας όλα είναι ζωντανά, όλα είναι προσωπικά, όλα είναι παράδειγμα. Η πίστη μας δεν είναι μάθημα σε θεωρίες και σε ανθρώπινα λόγια είναι ο λόγος του Θεού ζωντανός στο βίο των Αγίων. Οι πατέρες της εκκλησίας δεν είναι μόνο οι σοφοί αλλά και οι Άγιοι. Δεν είναι μόνο οι θεολόγοι αλλά και οι θεοφόροι. Πρώτα Άγιοι και θεοφόροι και ύστερα σοφοί και θεολόγοι. Το έργο τους είναι ασύγκριτης σπουδαιότητας και παραλληλίζεται με εκείνο των Αγίων Αποστόλων.

Μέσα στον κόσμο οι πατέρες της εκκλησίας είναι οι πνευματικοί φάροι των οποίων φως υπήρξε η ζωή, φως το παράδειγμα της αγιότητας, φως η διδασκαλία, φως τα συγγράμματα τους, των οποίων πηγή είναι ο τριαδικός Θεός. Κι όπως οι φάροι εκπέμπουν συνεχώς το φως της ελπίδας προς του πλέοντες τη νύχτα και του δείχνουν την ασφαλή γραμμή πλεύσης, έτσι και οι Άγιοι Πατέρες το φως που πήραν από το Χριστό δεν το κράτησαν μόνο για τον εαυτό τους αλλά με προθυμία το μετέδωσαν και σε άλλες ψυχές.

Ευσεβείς χριστιανοί καλούμαστε να φυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού αυτό τον πολύτιμο θησαυρό της ορθοδοξίας μας, της ορθοδοξίας των Αγίων Πατέρων τιμώντας τους και αυτό αναμφίβολα αποτελεί και το καλύτερο προς αυτούς εγκώμιο.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ "Ὠσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου…"

"Ὠσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου…"

          Μέ αυτά τα λόγια των επευφημιών και των θριάμβων, τα πλήθη του λαού της Γαλιλαίας και της Ιουδαίας υποδέχονται στα Ιεροσόλυμα τον Ιησού.

            Ο λαός μόλις πληροφορήθηκε τον ερχομό του Μεγάλου Αναμενομένου, ξέσπασε σε έντονες εκδηλώσεις θαυμασμού. Παίρνει στα χέρια του τα "βαΐα των φοινίκων" και σπεύδει να προϋπαντήσει τον Λυτρωτή του κόσμου και φωνάζει: "Ὠσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχομένος, ἐν ὀνόματι Κυρίου!" Δηλαδή: " Σώσον λοιπόν εμάς Κύριε! Ας είναι ευλογημένος από το Θεό, Αυτός που έρχεται!"

            Ο δε Ιησούς, πράος και ανεπηρέαστος από τις εκδηλώσεις, έρχεται. Δεν κάθεται σε αυτοκρατορικό αμάξι. Αλλά επάνω σε ένα ταπεινό ονάριο.

            Για να πραγματοποιηθεί και στο σημείο αυτό ο λόγος του Προφήτη Ζαχαρία "έρχεται ο Κύριος ο Άγιος και Σωτήρας, καθήμενος επί υποζύγιον και πώλον νέον" αλλά και άλλων Προφητών.

            Αυτό το γεγόνος γιορτάζομε σήμερα και συνέβη έξι ημέρες πριν από την εορτή του Ιουδαϊκού Πάσχα.

            Η σημερινή γιορτή είναι μεγάλη και μας διδάσκει πολλά.

            Το πρώτο που θα μπορούσαμε να σημειώσουμε, είναι το ότι η ανάσταση του Λαζάρου που προηγήθηκε και δημιούργησε και το βασικώτερο κίνητρο της υποδοχής αυτής, προαναγγέλει και επιβεβαιώνει την "κοινήν ανάστασιν", δηλαδή την ανάσταση των νεκρών κατά την Δευτέρα Παρουσία. Ο Κύριος μας θέλοντας να εξάρει την μεγάλη αυτή αλήθεια της πίστεώς μας, ανέστησε τον Λάζαρο. Αυτός που ανέστησε τον τετραήμερο Λάζαρο, ο Ίδιος θα αναστήσει και όλους τους "απ΄ αιώνος" νεκρούς.

            Το δεύτερο σημείο είναι η θλιβερή συμπεριφορά του Ιούδα προς τον Κύριο. Όταν είδε ότι η αδελφή του Λαζάρου Μαρία με πολύτιμο μωρό άλειψε τον Θεάνθρωπο, αυτός από φθόνο και κακία είπε: "Γιατί αυτό το μύρο δεν το πωλούσαμε με τριακόσια δηνάρια, δηλαδή με πενήντα περίπου χρυσές δραχμές για να δοθούν τα χρήματα στους φτωχούς;". Και αυτό το είπε, όχι γιατί νοιαζόταν για τους φτωχούς, αλλά επειδή ήταν κλέπτης.

            Το παράδειγμα του Ιούδα είναι ένα πολύ θλιβερό παράδειγμα προς αποφυγή. Η φιλαργυρία, η κακία, ο εγωισμός, ο φθόνος και η δολιότητα του ανθρώπου αυτού, δείχνουν πού μπορεί να οδηγηθεί ο άνθρωπος, όταν αφήσει την ψυχή του να κυριευθεί από τα φοβερά αυτά αμαρτήματα. Ο Ιούδας με την όλη του συμπεριφορά, τελικά έχασε και την πρόσκαιρη, αλλά και την αιωνία ζωή.

            Τέλος, θα μπορούσαμε ακόμα να προσθέσουμε ότι τα πλήθη εκείνα πού έσπευσαν για να τον δουν Τον Θεάνθρωπο στην Βηθανία και για να τον υποδεχθούν στα Ιεροσόλυμα, δεν είχαν σαφή επίγνωση της θεανδρικής Του Προσωπικότητας και του σωτηριώδους έργου του. Τον θεωρούσαν δηλαδή σαν επίγειο άρχοντα και ηγεμόνα. Και ακριβώς, επειδή δεν είχαν τοποθετηθεί σωστά ως προς το θέμα "Ποιος είναι ο Χριστός", γι΄αυτό και ο ενθουσιασμός τους εκείνος ήταν πρόσκαιρος, προσωρινός και στιγμιαίος.

            Από την άλλη πλευρά οι γραμματείς και οι φαρισαίοι μισούσαν τον Χριστό, γιατί τον θεωρούσαν επικίνδυνο για τους εαυτούς τους και για τα συμφέροντά τους. Γι΄ αυτό και τους τάραξε η υποδοχή εκείνη.

            Βέβαια, ανάμεσα στα πλήθη εκείνα θα υπήρχαν και εκλεκτές ψυχές, που ασφαλώς θα υποδεχόταν τον Ιησού ως Μεσσία και ασφαλώς τα "ωσαννά" των ευλογημένων αυτών ψυχών δεν θα μετατράπηκαν σε "άρον άρον".

            Αλλά ο ενθουσιασμός των περισσοτέρων ήταν χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο. Δεν χρειάσθηκαν, παρά τέσσερις ημέρες για να σβήσει ο ενθουσιασμός αυτός και να μεταβληθεί σε μίσος, αποστροφή και αντίδραση.

            Αλήθεια! Πόσο άστατος και ευμετάβολος είναι ο άνθρωπος. Αλλά εμείς, ας μη μοιάζουμε ποτέ με τα άστατα και ανερμάτιστα εκείνα πλήθη, αλλά σταθερά ας λατρεύουμε πάντοτε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, ως αληθινό Θεό.

            Με την παντοδύναμη Χάρη Του και το ανεξάντλητο έλεός Του, αξιωθήκαμε και εφέτος να διαπλεύσουμε το "μέγα πέλαγος" της νηστείας της μεγάλης Σαρακοστής και ήδη εφθάσαμε την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα.

            Η Μάρθα προσέφερε στον Λυτρωτή μας Χριστό την ολόψυχη διακονία της. Η Μαρία Τον άλειψε με το πολύτιμο μύρο. Τα αθώα και άκακα παιδιά Τον δόξασαν με τις αγνές ψυχές και φωνές τους.

            Και εμείς, στην υποδοχή Του, αντί για κλαδιά βαΐων, ας Του προσφέρουμε τα έργα της μετανοίας μας. Αντί για τάπητες ας Του στρώσουμε τις καθαρές μας ψυχές, για να περάσει και να εισέλθει σ΄ αυτές.

            Αντί τις στιγμιαίες συγκινήσεις ας Του δώσουμε την σταθερή ένωση και συμπόρευση μαζί Του, την προσπάθεια για την ευθυγράμμιση της πορείας μας με την πορεία Του.

            Έτσι θα Τον υποδεχθούμε επάξια και απόψε το βράδυ που έρχεται για να κριθεί και να σταυρωθεί, αλλά στην Δευτέρα Του παρουσία που θα έλθει για να μας κρίνει.

            Έτσι ας Τον υποδεχώμαστε όλα τα χρόνια όσα επιτρέψει η θεία Του παναγάπη να ζήσουμε στον κόσμο αυτόν.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Παροναξίας

Τη σημερινή Κυριακή διαβάζεται η περικοπή που αναφέρεται στη θεραπεία του σεληνιαζιομένου νέου. Το αναφερόμενο περιστατικό του σημερινού ευαγγελικού αναγνώσματος έγινε λίγο μετά τη θεία Μεταμόρφωση του Κυρίου και διασώζεται και από τους τρεις συνοπτικούς Ευαγγελιστές.

          Ο πατέρας του νέου μέσα στην απελπισία του οδηγεί το παιδί του στον Χριστό, την έσχατη ελπίδα του, αποζητώντας τη λύση στο δράμα που ζούσε αυτός και μαζί η οικογένειά του.

          Όμως, ο Χριστός τη στιγμή εκείνη απουσίαζε από τη συνοδεία του. Οι μαθητές που βρέθηκαν εκεί στάθηκαν ανήμποροι να κάνουν κάτι. Τι κι αν ανήκαν στο στενό κύκλο των δώδεκα μαθητών; Δεν είχαν τη δύναμη να προβούν στη λύση της τραγωδίας που διαδραματίζονταν μπροστά τους, να αποτρέψουν τη δαιμονική επιρροή που σπάραζε το νεαρό παλικάρι. Μπορεί εύκολα κανείς να αντιληφθεί τη δύσκολη θέση στην οποία βρέθηκαν.

          Ο Χριστός απουσιάζει. Όλοι και όλα βρέθηκαν σε αδυναμία και αδιέξοδο.

        Η απουσία του Χριστού είναι μια θέση ζωής, που παίρνει ο άνθρωπος στην προσπάθεια αυτονομήσεως, φανταζόμενος πως έτσι είναι ελεύθερος από κηδεμονίες και δεσμεύσεις. Την ίδια όμως ώρα χαλκεύει δεσμά ανελευθερίας.

          Στο περιστατικό που αναφέρει το Ευαγγέλιο σήμερα, ο Χριστός δεν απουσιάζει γιατί κάποιος τον έδιωξε. Έχει ανέβει στο όρος Θαβώρ. Εκεί πραγματοποιείται ένα εξαίσιο γεγονός. Μια θεοφάνεια. Έδειξε στους τρεις μαθητές, Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη, το φως της δόξης Του . Τα χοϊκά μάτια δεν μπορούσαν να δουν σε πληρότητα το . Κάποια λίγα αντιλαμβάνονται και πέφτουν καταγής .

          Εντυπωσιασμένοι, μέσα στο δέος που τους περιβάλλει, οι τρεις μαθητές, ζητούν την παραμονή σ’ αυτήν τη μοναδική κατάσταση που γεύονται, . Ασφαλώς δεν τους άρεσε το ύψος του βουνού, ή η ομορφιά του τοπίου. Δεν ζουν ένα εξωτερικό ερέθισμα. Ζουν μια άλλη εμπειρία η οποία σημαδεύει την καρδιά, τον έσω άνθρωπο, που υφίσταται την . Απολαμβάνουν μια διαφορετική εμπειρία, που τους προξενήθηκε από τη βίωση ενός γεγονότος ξένου και διαφορετικού με τις μέχρι τότε εμπειρίες της καθημερινότητας τους.

        Και ενώ στο όρος συμβαίνει η φωτοχυσία, στους πρόποδες του Θαβώρ κυριαρχεί η απελπισία. Ζητείται θαύμα και αυτό δεν γίνεται. Λείπει ο Χριστός.

          Η παρουσία του Χριστού στη ζωή κάνει να γεμίζει με φως και χαρά η ανθρώπινη ύπαρξη. (Άγ. Μάξιμος ο Ομολογητής).

          Η παρουσία του Χριστού την ανθρώπινη ύπαρξη. Αυτή δίνει νόημα και προοπτική, γιατί ανοίγει νέες καταστάσεις, εμπειρίες που δίχως αυτή την παρουσία δεν αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος του αισθησιασμού και της νοησιαρχίας. , δίδασκε ο όσιος των ημερών μας γέροντας Πορφύριος, .

          Αντίθετα η απουσία της παρουσίας Του κάνει τραγική τη ζωή μας, χωρίς προοπτικές, με την απελπισία να είναι ο αχώριστος σύντροφος μας.

          Η απουσία του Χριστού προξενεί στασιμότητα ζωής και παρά τις φαινομενικές μας επιτυχίες, παραμένουμε χωρίς ελπίδα στην μοναξιά του κόσμου αυτού. Ζούμε όλοι μια κατάσταση που οι αρμόδιοι τη βάπτισαν . Η κρίση όμως, υπάρχει γιατί βρίσκεται σε κρίση ο ίδιος ο άνθρωπος. ,

          Όταν ο Χριστός δεν υπάρχει στη ζωή μας τότε χάνουμε την πορεία και τον προσανατολισμό μας. Το δαιμονικό στοιχείο στις ποικίλες του εκφάνσεις ταλαιπωρεί και αδειάζει την καρδιά μας. Είναι θέμα αδιαφορίας, απιστίας;

\

ΚΗΡΥΓΜΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ

Δεύτερη Κυριακή της κατανυκτικής περιόδου του Τριωδίου είναι η σημερινή και το ευαγγελικό ανάγνωσμα είναι αφιερωμένο στην αριστουργηματική παραβολή του ασώτου υιού, από το Κατά Λουκά Ευαγγέλιο.

            Πολύ ορθά έχει ειπωθεί ότι αν όλο το ευαγγέλιο είχε χαθεί και σωζόταν μόνο η παραβολή του ασώτου υιού αρκούσε για να φανερωθεί η ανυπέρβλητη αγάπη του Θεού για το απολωλός παιδί Του, τον άνθρωπο. Όπως, ο υιός της παραβολής αφού έφυγε από την πατρική οικία ξοδεύοντας ασκόπως την περιουσία του πατέρα του βρέθηκε ξαφνικά αντιμέτωπος με τις τραγικές συνέπειες της απομάκρυνσής του από την πατρική εστία. Το ίδιο και εμείς μετά την πτώση και την έξοδο των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο και την απομάκρυνση από την κοινωνία τους με το Θεό, αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες της παρακοής , τη φθορά και το θάνατο, την αμαύρωση του κατ’ εικόνα μας από το ρύπο της αμαρτίας και τις πλάνες του πονηρού.

            Σε αυτή τη τραγωδία, όμως δεν είμαστε μόνοι μας καταδικασμένοι σε μόνιμη δυστυχία και αθλιότητα. Η άφατος φιλανθρωπία του Τριαδικού Θεού και η απεριόριστη αγάπη Του για το εκπεσών πλάσμα Του επεμβαίνει με την Ενανθρώπηση του β’ προσώπου της Αγίας Τριάδος, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο Οποίος με την ένδοξο Ανάσταση Του μας αποκαθιστά στο καθ’ ομοίωσιν. Μετά την Ανάληψη Του εις τους ουρανούς, ο Παράκλητος, το Άγιο Πνεύμα, το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος δια μέσου των μυστηρίων της Εκκλησίας μας προσφέρει τη δυνατότητα της σωτηρίας μας και της κατά χάριν θέωσή μας. Όπως, η ειλικρινής μετάνοια του ασώτου της παραβολής αρκεί και εμείς να μεταμεληθούμε ειλικρινά δια του μυστηρίου της ιεράς εξομολόγησης να λάβουμε την άφεση των αμαρτιών. Χρειάζεται να προσπαθούμε να αγωνιζόμαστε πνευματικά, να μην ξαναπέσουμε στην αμαρτία, ώστε δια της θείας χάριτος να οδηγηθούμε στην κάθαρση από τα πάθη μας και στη θέωση. Απαιτείται πολλή προσευχή, αδιάκοπη μελέτη του ευαγγελίου και των πατερικών κειμένων, εντονότερη συμμετοχή μας στη λατρεία της Εκκλησίας μας, θεάρεστα έργα. Να ενθυμούμαστε συνέχεια την αμαρτωλότητά μας προσπαθώντας να μην ραθυμούμε σπαταλώντας το σύντομο επίγειο βίο μας σε ανώφελα και ψυχοκτόνα έργα, όπως ο άσωτος. Αντλώντας δύναμη και παρηγορία από τους οσίους εκείνους άνδρες και οσίες γυναίκες όπου κατόρθωσαν από αμαρτωλοί να μετανοήσουν αληθινά και με επίπονη άσκηση θυσιάζοντας το αμαρτωλό εγώ τους και δια της χάριτος του Αγίου Πνεύματος καθάρθηκαν από τα πάθη τους και αξιώθηκαν να καταστούν δοχεία της θείας χάριτος.                                  

            Δια πρεσβειών των Αγίων, ας μας αξιώσουν η μετάνοιά μας να είναι έμπρακτη και ειλικρινής , ώστε να γίνει αποδεκτή από τον Πολυεύσπλαχνο Τριαδικό Θεό και να καταστoύμε κοινωνοί της θείας χάριτος Του. Όπως ο Πατέρας της σημερινής παραβολής συγχώρεσε και δέχθηκε τον άσωτο υιό του στις αγκάλες του, ο Θεός να μας συγχωρέσει χαρίζοντάς μας το μέγα έλεος Του.

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ «Έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν» εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Παροναξίας

  Το μεγάλο θαύμα του πολλαπλασιασμού των «πέντε άρτων και των δύο ιχθύων» και παράλληλα τον χορτασμό των «πεντακισχιλίων ανδρών χωρίς γυναικών και παιδίων» ακούσαμε αδελφοί μου σήμερα στην ευαγγελική περικοπή.

            Αμέσως μετά το μαρτυρικό θάνατο του Βαπτιστού Ιωάννου, ο Ιησούς Χριστός μας, ανεχώρησε από την Καπερναούμ μαζί με τους μαθητές του και πέρασε αντίπερα στις ανατολικές ακτές της λίμνης Γεννησαρέτ, κοντά στην πόλη Βηθσαιδά. Πλήθη ανθρώπων όμως τον είχαν ακολουθήσει. Και Εκείνος τους δίδασκε και τους θεράπευε.

            Οι Μαθητές του Κυρίου, διαπίστωσαν την έλλειψη τροφίμων για όλα αυτά τα πλήθη. Γι΄αυτό όταν η ώρα πια είχε περάσει και πλησίαζε να βραδιάσει, πήγαν κοντά στο Διδάσκαλο και του είπαν. «Κύριε, ο τόπος είναι έρημος και η ώρα έχει περάσει. Άφησε ελεύθερα τα πλήθη για να πάνε στα πλησιέστερα χωριά και να αγοράσουν τρόφιμα». Ο Κύριος όμως τους απάντησε «ου χρείαν έχουσι απελθείν». Δεν υπάρχει ανάγκη να φύγουν οι ακροατές του Λόγου του Θεού. «δότε αυτοίς υμείν φαγείν», δώστε τους εσέις να φάνε. Δικαιολογημένη η απορία των μαθητών πως θα χορτάσει τόσος κόσμο, αφού μαζί τους είχαν μόνο πέντε ψωμιά και δύο ψάρια.Αμέσως όμως ο Κύριος τους προτρέπει να φέρουν ότι έχουν σε υλικά αγαθά, κοντά Του. « και αναβλέψας εις τον ουρανό ευλόγησε». Και αφού τα ευλόγησε τα πρόσφερε στους μαθητές Του και εκείνοι τα μοίρασαν στα πλήθη. Και έφαγαν όλοι και εχόρτασαν. Και περίσσεψαν κιόλας δώδεκα γεμάτα κωφίνια.

            Θαυμαστός ο τρόπος με τον οποίο χόρτασε τα πλήθη στην έρημο ο Παντοδύναμος Κύριός μας. Θαυμαστό και το βαθύτερο νόημα της ευαγγελικής περικοπής. Η λιτότητα και η απλότητα. Από την τροφή που προοριζόταν για δεκατρείς ανθρώπους, του Κυρίου μας και των Μαθητών Του, χόρτασαν χιλιάδες πιστών ακροατών Του.

            Τροφή λιτή και απλή. Τροφή απαραίτητη για το σώμα.

            Και εμείς ως Χριστιανοί πρέπει να είμαστε λιτοί και απλοί στη ζωή μας. Αρετή η λιτότητα. Αρετή και η απλότητα. Απλοί και λιτοί στην τροφή μας, τρώμε για να ζούμε. Δεν ζούμε για να τρώμε. Λιτοί στην ενδυμασία μας, γενικότερα σε ό,τι έχει σχέση με τις υλικές μας ανάγκες. Λιτοί στη ζωή μας.   Λιτοί και απλοί στις καθημερινές μας κινήσεις, απέναντι στους συνανθρώπους μας. Πρέπει να μας χαρακτηρίζει η λιτότητα και η απλότητα και να μην προκαλούμε με ανούσιες πολυτέλειες που μας οδηγούν στον εγωισμό και στην αμαρτία.

            Λιτός και απλός ήταν και ο δικός μας Άγιος, ο Άγιος Αρσένιος, του οποίου εορτάζουμε σήμερα την ανακομιδή των χαριτοβρύτων λειψάνων του.

            Η τροφή του ήταν πολύ λιτή, αφού έτρωγε τόσο όσο να ζει, να στηρίζεται στα πόδια του, να διακονεί και να προσφέρει τις καλές του υπηρεσίες σε κάθε έναν που είχε ανάγκη. Τροφή άφθονη έπαιρνε από την ανάγνωση των θείων γραφών και των συγγραμμάτων των Αγίων Πατέρων. Ο θαυμαστός ασκητής όσιος Αρσένιος, με την λιτή και οσιακή του πολιτεία, περνάει σε όλους μας το μήνυμα ότι πρώτα πρέπει να χορτάσουμε ως άνθρωποι, περισσότερο από πνευματική τροφή, παρά από υλική

            Και εμείς αδελφοί μου, οφείλουμε να ευχαριστούμε μέρα και νύχτα τον Παντογνώστη Θεό, για τους Αγίους, τους οποίους έδωσε σε εμάς, ως οδηγούς, ως προστάτες, ως ιατρούς των ψυχών και των σωμάτων και ως μεσίτες προς Αυτόν υπέρ συγχωρήσεως των αμαρτιών ημών και σωτηρίας των ψυχών ημών.

            Ας αποβάλλουμε τα πάθη μας, ας απορρίψουμε κάθε κακία, κάθε υπερηφάνεια και εγωισμό.

            Ας έχουμε όλους τους Αγίους μας, ιδιαιτέρως δε σήμερα, τον Όσιο Αρσένιο, ως υπόδειγμα αρετής, υπομονής, εγκρατείας, νηστείας, προσευχής, ελπίδας και αγάπης.

            Ας γίνουμε μιμητές των Αγίων αγαπητοί μου αδελφοί , ας γίνουμε μιμητές του Οσίου Πατρός Αρσενίου.

Αμήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Κυριακή 11 Αυγούστου 2013 εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Παροναξίας

Για δύο θαύματα τα οποία πραγματοποίησε ο Ιησούς Χριστός, ακούσαμε αδελφοί μου στη σημερινή ευαγγελική περικοπή.

            Το πρώτο από τα δύο ήταν η θεραπεία δύο τυφλών. Οι δύο τυφλοί ακούγοντας ότι ο Κύριος βρίσκεται στην περιοχή τους, ακολούθησαν τον Ιησού και του φώναξαν γεμάτοι από ελπίδα και πίστη. « ελέησον μας, Υιέ Δαυίδ». Αξιοθαύμαστη η πίστη τους. Και αυτό γιατί, χωρίς να βλέπουν οι ίδιοι, είχαν πιστέψει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι θαυματουργός. Όταν οι τυφλοί ερωτήθηκαν από τον Κύριό μας αν πιστεύουν ότι έχει τη δύναμη να τους θεραπεύσει, εκείνοι απάντησαν «Ναι Κύριε» . Και τότε άγγιξε τα μάτια τους και είπε « Σύμφωνα με την πίστη σας ας γίνη». Και τα μάτια των τυφλών άνοιξαν. Και ενώ ο Κύριος τους είπε να μη διαδόσουν αυτό το γεγονός, εκείνοι εξερχόμενοι, διαφήμισαν παντού την θεραπεία τους χαρούμενοι από το θαύμα που συντελέστηκε λίγο πριν σε εκείνους από τον Κύριό μας.

            Στο δεύτερο θαύμα που ακούσαμε στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, μαρτυρεί την αγάπη του Κυρίου. Αμέσως μετά τη θεραπεία των δύο τυφλών, μπροστά στον Ιησού οδηγείται ένας κωφάλαλος δαιμονιζόμενος. Η θεραπεία αυτή, ενώ προκαλεί το θαυμασμό του λαού, παράλληλα διεγείρει το φθόνο των Φαρισαίων, οι οποίοι, λέγοντας και πάλι ψεύδη, ισχυρίζονται ότι ο Κύριος βοηθήθηκε από τον άρχοντα των δαιμόνων για να θεραπεύσει των δαιμονισμένο κωφάλαλο.

            Ας επιστρέψουμε όμως πάλι αδελφοί μου, στην θεραπεία των δύο τυφλών. Ακούσαμε ότι ο Κύριος τους ζήτησε να μην πουν τίποτα για το θαύμα και τη θεραπεία τους. Εκείνοι όμως θαμπωμένοι από την ευτυχία της θεραπείας τους, όχι μόνο δεν έκαναν ό,τι τους ζήτησε ο Κύριος, αλλά αντιθέτως διέδωσαν παντού το γεγονός. Περίτρανο παράδειγμα μετριοφροσύνης μας προσφέρει ο Παντοδύναμος Ιησούς. Θέλησε να μας δείξει πως, όταν πράττουμε κάτι καλό, είμαστε υποχρεωμένοι να το πράττουμε με μετριοφροσύνη και χωρίς εγωιστική διαφήμιση. Όποιος ευεργετεί δεν πρέπει να το κάνει από εγωισμό ή για λόγους προβολής. Γι΄αυτό και μετά δεν πρέπει να ζητάει ευχαριστίες και λόγους κολακίας. Ευλογημένες οι ελεημοσύνες, οι αγαθοεργίες, οι καλές πράξεις. Όσο μικρές ή και μεγάλες αν είναι. Ωφέλιμες όμως, και παράλληλα ευλογημένες από τον Θεό, μόνο όταν αυτές κινούνται πάνω στα πλαίσια της άδολης και φιλεύσπλαγχνης αγάπης.

            Ας εξετάσουμε όμως τώρα και την πράξη των δύο θεραπευμένων πλέον τυφλών.

            Αν λοιπόν, αυτός που ευεργετεί, δεν πρέπει να ζητάει ευχαριστίες, εκείνος που ευεργετείται τι πρέπει να κάνει; Μα να εκδηλώνει τις εγκάρδιες ευχαριστίες του προς τον ευεργέτη του. Οφείλει να καταδεικνύεται ευγνώμων προς τον ευεργέτη του. Έτσι ακριβώς έπραξαν και οι δύο θεραπευμένοι τυφλοί. Το αίσθημα της ευγνωμοσύνης τους, υπερίσχυσε τόσο πολύ, ώστε έδειξαν απόλυτη ανυπακοή προς τον Ιησού και την εντολή που τους έδωσε, να μη πουν πουθενά, για τη θεραπεία τους.

            Αυτό που ζήτησε ο Κύριός μας από τους δύο τυφλούς, πρέπει να το θυμόμαστε αδελφοί μου συνέχεια και να παραδειγματιζόμαστε. Δυστυχώς στις ημέρες μας, με την οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα μας και όχι μόνο, πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι μέσα από διαφόρων ειδών ελεημοσύνης προς τους συνανθρώπους μας, επιδιώκουν όχι τόσο να βοηθήσουν και να ελεήσουν, όσο στο να διαφημιστούν και να προβληθούν μέσα από αυτές τις αγαθοεργίες.

            Κοινός στόχος όλων μας, είναι η ελεημοσύνη στον συνάνθρωπο που αντιμετωπίζει, άλλος πολλά και άλλος λιγότερα προβλήματα. Πρωταρχικός μας όμως στόχος, δεν πρέπει να είναι η προβολή, ο έπαινος και η εφήμερη δόξα.

            Η ζωή μας αδελφοί μου, πρέπει να είναι «ζωή κατά Θεόν» και τα έργα μας, να μένουν «εν κρυπτώ». Με λίγα λόγια, «να μη γνωρίζει το αριστερό χέρι, τι κάνει το δεξί».

            Μόνο σε αυτή την περίπτωση, οι ελεημοσύνες μας και οι αγαθοεργίες μας θα είναι αληθινές και θεάρεστες. Η εγωιστική προβολή, δεν συνάδει με τη ζωή ενός Χριστιανού. Και ας μη δικαιολογούμαστε, ότι το πράττουμε, για να παραδειγματιστούν κι άλλοι.

            Αδελφοί μου, ο Ιησούς είναι ο Θεός μας και ο Λυτρωτής μας. Ας αγωνιζόμαστε μόνο για αυτόν και για την σωτηρία της ψυχής μας. Μόνο έτσι θα νιώσουμε την αληθινή ευτυχία και μόνο έτσι θα την κατακτήσουμε. Αμήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. ε΄ 5-13) Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Παροναξίας

Ο εκατόνταρχος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής ήταν ένας αξιοθαύμαστος άνθρωπος. Παρόλο που ήταν ειδωλολάτρης, πλησιάζει το Χριστό και τον παρακαλεί να θεραπεύσει τον δούλο του, τον οποίο είχε στο σπίτι του παράλυτο. Του λέει ότι βασανίζεται τρομερά από του πόνους και γι΄ αυτό θέλει να τον βοηθήσει. Ο εκατόνταρχος ήταν βέβαιος ότι ο Χριστός μπορούσε να θεραπεύσει τον δούλο του, γι΄ αυτό και υποβάλει το αίτημα του ταπεινά και περιμένει την απάντηση του Χριστού, η οποία δεν αργεί. Ο Χριστός με προθυμία του λέει «Εγώ ελθών θεραπεύσω αυτόν». Ο εκατόνταρχος ανησύχησε γιατί δεν ήθελε να πάει στο σπίτι του ο Χριστός συναισθανόμενος την αμαρτωλότητά του. Πώς να δεχτεί ο ανάξιος τον Κύριο που τόσα θαυμαστά πραγματοποιούσε στον λαό; Πώς να δεχτεί στο σπίτι του τον Απεσταλμένο του Θεού; Ζήτησε από τον Κύριο να θεραπεύσει τον δούλο του εξ αποστάσεως.

Ο Χριστός είδε στα λόγια του εκατόνταρχου την βαθειά συναίσθηση της αναξιότητάς του και την ακλόνητη πίστη του. Είχε δηλαδή τις δυο προϋποθέσεις που χρειάζονταν, για να ικανοποιήσει το αίτημά του. Ένας ειδωλολάτρης με ταπείνωση και πίστη είχε υποστεί την καλή αλλοίωση που τυπικά παρέμενε ειδωλολάτρης ουσιαστικά όμως ήταν πολίτης της Βασιλείας των Ουρανών. Αυτός ήταν ο λόγος που τον επαίνεσε ο Χριστός δημόσια και τον προέβαλε ως παράδειγμα προς μίμηση λέγοντας : «Σας βεβαιώνω πως τόση πίστη ούτε ανάμεσα στους Ισραηλίτες δεν βρήκα».

Ο Χριστός επαίνεσε την ταπείνωση και τη πίστη του εκατόνταρχου ενώ έλεγξε για την απιστία και την πνευματική του αδιαφορία του κληρονόμους της Βασιλείας των Ουρανών. Πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα τα λόγια του Χριστού γιατί είμαστε και εμείς κληρονόμοι της Βασιλείας δίχως να έχουμε τον ανάλογο τρόπο ζωής και έτσι κινδυνεύουμε να την χάσουμε. Θεωρούμε τους εαυτούς μας συνειδητούς χριστιανούς ενώ ζούμε με οκνηρία και με κοιμισμένη τη συνήδεισή μας. Είμαστε χριστιανοί με κοσμικό φρόνιμα και με καρδιά κολλημένη στα υλικά αγαθά. Αντίθετα ο εκατόνταρχος ήταν ακλόνητος στην πίστη γιαυτό και ο Χριστός του είπε :«Ύπαγε και ως επίστευσας γενηθήτω σοι». Και πράγματι εκείνη την ώρα ο δούλος του εκατόνταρχου έγινε καλά.

Έτσι και εμείς καλούμαστε να μιμηθούμε την πίστη του εκατόνταρχου για να αξιωθούμε να καθίσουμε στο τραπέζι της Βασιλείας των Ουρανών μαζί με τον Αβραάμ και τον Ισαάκ και το Ιακώβ.

Ι.Μ.Παροναξίας

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ (Ματθ. ε΄14 -19) εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Παροναξίας

Η εκκλησία μας σήμερα εορτάζει την μνήμη των Αγίων εξακοσίων τριάντα Θεοφόρων Πατέρων οι οποίοι συνήλθαν στην Χαλκηδόνα της Βιθυνίας το έτος 451 και συνεκρότησαν την τέταρτη οικουμενική σύνοδο. Η σύνοδος αυτή των πατέρων πολέμησε και καταδίκασε τις κακοδοξίες των λεγόμενων μονοφυσιτών και δογμάτισε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι θεάνθρωπος, τέλειος θεός και τέλειος άνθρωπος, κι όπως το ψάλουμε στον εσπερινό «διπλούς την φύσην, αλ ου την υπόστασην».

Οι Άγιοι 630 θεοφόροι πατέρες που εορτάζουν σήμερα καθώς ψάλουμε στο δοξαστικό της εορτής τους είναι «τα πάγχρυσα στόματα του λόγου», οι διδάσκαλοι που η διδασκαλία τους σαν ποταμός ρέει στην εκκλησία. Είναι εκείνοι που έκαναν βίωμα το Ευαγγέλιο και κήρυξαν «έργο και λόγο». Αυτό εννοούμε όταν λέμε πατέρες της εκκλησίας, τους ιερούς εκείνους άντρες, επισκόπους, ιερείς, μοναχούς, που διακρίθηκαν στην εκκλησία για την αγιότητα του βίου τους και για την ορθόδοξη διδασκαλία τους.

Το Ευαγγέλιο είναι ζωή και αυτό που λέμε κήρυγμα του Ευαγγελίου είναι πρώτα από όλα ενάρετος βίος και παράδειγμα. Στην εκκλησία μας όλα είναι ζωντανά, όλα είναι προσωπικά, όλα είναι παράδειγμα. Η πίστη μας δεν είναι μάθημα σε θεωρίες και σε ανθρώπινα λόγια είναι ο λόγος του Θεού ζωντανός στο βίο των Αγίων. Οι πατέρες της εκκλησίας δεν είναι μόνο οι σοφοί αλλά και οι Άγιοι. Δεν είναι μόνο οι θεολόγοι αλλά και οι θεοφόροι. Πρώτα Άγιοι και θεοφόροι και ύστερα σοφοί και θεολόγοι. Το έργο τους είναι ασύγκριτης σπουδαιότητας και παραλληλίζεται με εκείνο των Αγίων Αποστόλων.

Μέσα στον κόσμο οι πατέρες της εκκλησίας είναι οι πνευματικοί φάροι των οποίων φως υπήρξε η ζωή, φως το παράδειγμα της αγιότητας, φως η διδασκαλία, φως τα συγγράμματα τους, των οποίων πηγή είναι ο τριαδικός Θεός. Κι όπως οι φάροι εκπέμπουν συνεχώς το φως της ελπίδας προς του πλέοντες τη νύχτα και του δείχνουν την ασφαλή γραμμή πλεύσης, έτσι και οι Άγιοι Πατέρες το φως που πήραν από το Χριστό δεν το κράτησαν μόνο για τον εαυτό τους αλλά με προθυμία το μετέδωσαν και σε άλλες ψυχές.

Ευσεβείς χριστιανοί καλούμαστε να φυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού αυτό τον πολύτιμο θησαυρό της ορθοδοξίας μας, της ορθοδοξίας των Αγίων Πατέρων τιμώντας τους και αυτό αναμφίβολα αποτελεί και το καλύτερο προς αυτούς εγκώμιο.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (Ματθ. θ΄ 36, ι΄1-8) εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Παροναξίας

 Αγαπητοί μου αδελφοί, η Εκκλησία μας σήμερα, μία Κυριακή μετά την Πεντηκοστή, έχει επιλέξει πολύ σοφά, να εορτάζει και να πανηγυρίζει τους Άγιους Πάντες. Σε αυτή την εορτή υπάγονται όλοι οι Άγιοι, γνωστοί και άγνωστοι, πριν και μετά το Χριστό, που όχι μόνο πίστεψαν στον Κύριο και στο κήρυγμά του, αλλά με τη ζωή τους, έκαναν πράξη τις αλήθειες του Ευαγγελίου, ενώ ταυτόχρονα με το παράδειγμά τους, ενισχύουν και προτρέπουν όλους εμάς να συνεχίσουμε τον καλό αγώνα της πίστεως. Την προηγούμενη εβδομάδα, εορτάσαμε την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος. Σήμερα, βλέπουμε ξεκάθαρα μπροστά στα μάτια μας τα αποτελέσματα αυτής της καθόδου, που είναι ο αγιασμός του ανθρώπου.

            Όμως, αδελφοί μου, η λέξη άγιος ή αγιότητα παραπέμπει σε κάτι εντελώς άσχετο και ξένο προς την εποχή μας. Για παράδειγμα ποιος από τους γονείς της εποχής μας φιλοδοξεί να κάνει τα παιδιά του Αγίους; Ποιο από τα σχολεία μας και τα εκπαιδευτικά μας προγράμματα καλλιεργούν την αγιότητα ή την προβάλλουν ως όραμα και πρότυπο; Ο επιτυχημένος άνθρωπος της εποχής μας, το ιδανικό της σύγχρονης παιδείας και του πολιτισμού μας, δεν είναι καν ο καλός και αγαθός, αλλά αυτός που εξασφαλίζει χρήματα, ανέσεις και κοινωνική προβολή. Άλλοτε οι άνθρωποι ζούσαν με τους Αγίους, εόρταζαν τις μνήμες τους και αντλούσαν απ’ αυτούς τη δύναμη, αλλά και το μέτρο της δικής τους πνευματικής κατάστασης.

            Σήμερα η αγιότητα, έγινε για τους περισσότερους ένα ξεχασμένο όραμα, υπόθεση λίγων, καθώς και μια άπιαστη υπόθεση. – Αυτά τα πράγματα, ισχυρίζονται πολλοί, δεν είναι για ‘μας, ούτε για την εποχή μας. Και όμως σήμερα ο Χριστός μας, μας καλεί όλους. Μας καλεί να γίνουμε μέτοχοι στην ίδια τη ζωή Του και άρα να αγιάσουμε τους εαυτούς μας. Απαραίτητη προϋπόθεση γι’ αυτό, δεν είναι τα χαρίσματά μας, οι ικανότητές μας, η τήρηση κάποιων ηθικών αρχών. Αλλά η αγάπη μας προς τον Χριστό. Άγιοι μπορούμε να γίνουμε εάν αγαπήσουμε πρώτα και πάνω απ’ όλα τον Θεό. Αυτό έκαναν οι μαθητές του Κυρίου που με το στόμα του Αποστόλου Πέτρου είπαν: «Εμείς αφήσαμε τα πάντα και σε ακολουθήσαμε». Δέχτηκαν την αγάπη του Χριστού και την προσέφεραν χωρίς καμία διάκριση σε όλους τους ανθρώπους.   Η αγάπη αυτή θα μας μεταμορφώσει και θα μας αγιάσει.

            Την αγάπη αυτή, ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος την ονομάζει πνευματική μέθη. Την παρομοιάζει με κρασί που ευφραίνει την καρδιά του ανθρώπου και κάνει ευτυχισμένο αυτόν που θα πιει απ’ αυτή την αγάπη. «Ήπιαν, προσθέτει, οι ακόλαστοι και επανέκτησαν την εντροπή. Οι αμαρτωλοί και λησμόνησαν τους δρόμους της αμαρτίας. Οι μέθυσοι και έγιναν νηστευτές. Οι πλούσιοι και επιθύμησαν την πτωχεία. Οι φτωχοί και πλούτισαν με την ελπίδα. Οι άρρωστοι και έγιναν δυνατοί. Οι αγράμματοι και ανεδείχθησαν σοφοί».

            Αδελφοί μου, οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, αγάπησαν πρώτα και πάνω απ’ όλα τον Χριστό. Έτσι κατάφεραν να ενωθούν μαζί του αδιάσπαστα και να Τον φανερώνουν στον κόσμο μέσα από την ύπαρξή τους. Σήμερα, αυτοί οι Άγιοι, δίνουν και σε ‘μας την ευκαιρία να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους, αλλά συνάμα, να κατανοήσουμε και κάτι πολύ σημαντικό. Ότι η αγιότητα δεν είναι για λίγους αλλά για όλους μας. Δεν απαιτείται ιδιαίτερος χώρος ή τρόπος για ν’ αγιασθούμε. Αυτό που απαιτείται είναι ν’ αδειάσουμε τον εαυτό μας, όσο πιο πολύ μπορούμε, από τον εγωισμό μας, πράγμα όχι εύκολο, αφού χαρακτηριστικό των παθών είναι η φιλαυτία. Έτσι καλούμαστε να δοξάσουμε τον Θεό «εν τω σώματι ημών και εν τω πνεύματι ημών», κι έτσι να κοινωνήσουμε της αγιότητας που μας προσφέρει ο Θεός με το Σώμα και τι Αίμα του Υιού Του. Όλα αυτά δεν είναι εύκολα. Αλλά «τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ».

            Η εποχή μας περιφρονεί την αγιότητα διότι μας καλλιεργεί με χίλιους τρόπους την φιλαυτία. Αυτό μας οδηγεί μοιραία στην καταστροφή. Μόνο το όραμα της αγιότητας θα σώσει τον κόσμο μας και θα μας οδηγήσει στο ποθούμενο, που είναι η Βασιλεία του Θεού. Αμήν.  

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ’ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ (ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ 318 ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΕΝ ΝΙΚΑΙΑ Α’ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ) (Ἰω. ιζ΄ 1-13). κήρυγμα επί του Ευαγγελίου εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Παροναξίας

 

   Ἕνα ἐρώτημα θὰ μπορούσαμε νὰ θέσουμε σήμερα στὴν ἑορτὴ τῶν Θεοφόρων Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, γιὰ τὸ πῶς στερεώθηκε ἡ ἀληθινὴ πίστη στὸ Χριστό. Καὶ θὰ παίρναμε τὴν ἀπάντηση, πὼς ἡ ἀληθινὴ πίστη στερεώθηκε μὲ τὸ αἷμα τῶν ἀναρίθμητων Μαρτύρων· μὲ τὴ διδασκαλία τῶν Θεοφόρων Πατέρων καὶ μὲ τὶς ἀδιάλειπτες προσευχὲς τῶν Ἀσκητῶν τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὅλοι ἐκείνοι οἱ ἅγιοι ἄνθρωποι μὲ τὸν ὁσιακὸ βίο τους, ἔβαλαν τὴν σφραγίδα τους στὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴν κατάκτηση τῆς ἀληθινῆς πίστεως. Γι’ ἀυτὸ εὐγνωμονοῦσα ἡ Ἐκκλησία, τοὺς τιμάει καὶ καυχᾶται γι’ αὐτούς. Ἀφοῦ πρῶτος ὁ Χριστὸς τοὺς τίμησε καὶ τοὺς στεφάνωσε μὲ τὸ στεφάνι τῆς δόξης γιὰ τὴν μαρτυρία καὶ τὴν ὁμολογία τους.

Μὰ καὶ ἐμεῖς καθημερινὰ τοὺς τιμοῦμε καὶ τοὺς ἑορτάζουμε μὲ ἑορτὲς καὶ πανηγύρια καὶ ἐπιθυμοῦμε νὰ εἶναι συνεχῶς μαζί μας. Νὰ εἶναι οἱ φίλοι, οἱ σύντροφοι καὶ οἱ συνοδοιπόροι στὸν ἀγώνα μας γιὰ τὴν ἀληθινὴ πίστη. Ὡς φίλοι δὲ τοῦ Χριστοῦ οἱ Ἅγιοι ἐπιθυμοῦμε νὰ εἶναι καὶ φίλοι δικοί μας, ἀφοῦ καὶ ἐμεῖς εἴμαστε φίλοι Του.

Οἱ Ἅγιοι κατανόησαν ὀρθῶς τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔτσι τὸν ἑρμήνευσαν.

Βίωσαν αὐτὲς τὶς οὐράνιες ἀλήθειες καὶ ἡ ἁγία ζωή τους ἐπιβεβαίωσε καθημερινὰ τὴν ἀληθινὴ πίστη τους. Τέλος οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας σφράγισαν μὲ τὸ αἷμα τους, τὴ θυσία τους, τὰ μαρτύρια καὶ τὸ θάνατο, τὶς ἀλήθειες τοῦ λόγου τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία μας ὡς κιβωτὸς τῆς ἀληθείας, εἶναι συνεπῶς καὶ ἡ κιβωτὸς τῆς σωτηρίας μας. Γιατὶ ἐκεῖ μέσα ὅλοι μας σωζόμαστε, ὅπως ἔγινε τότε μὲ τὴν κιβωτὸ τοῦ Νῶε. Περισσότερο ὅμως στοὺς δύσκολους καὶ κατακλυσμιαίους ἀπὸ τὴν κακότητα, τὴ διαφθορὰ καὶ τὴν ἁμαρτία, καιρούς μας, ὀφείλουμε νὰ ζοῦμε μέσα στὸ πνευματικὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ ὑπακούουμε στὸ λόγο της. Ὅσοι βρίσκονται μέσα, σώζονται· ὅσοι εἶναι ἀπ’ ἔξω, πᾶνε χαμένοι.

Μὰ λέγοντας πὼς ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία μας,νὰ διατηροῦμε ἀκέραιη τὴν Ὀρθοδοξία καὶ νὰ διαφυλάσσουμε τὴν πίστη μας, τὶ ἆρα γε ἐννοοῦμε; Τὶ θέλουμε νὰ ποῦμε;

Θέλουμε νὰ ποῦμε καὶ νὰ ὑπογραμμίσουμε πὼς ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ὀφείλουμε «νὰ ’χουμε ἀνάμεσά μας ἀγάπη, ἐκείνη τὴν ἀγάπη ποὺ μᾶς διδάσκει ὁ Χριστός.

Νὰ μὴ λείπουμε ἀπὸ τὴ θεία Λειτουργία καὶ νὰ ’χουμε σεβασμὸ καὶ ὑπακοὴ στοὺς ἱερεῖς μας. Νὰ ἐξομολογούμαστε καὶ νὰ κοινωνοῦμε.

Νὰ μὴν πειράζουμε ξένο πρᾶγμα, νὰ μὴν ζημιώνουμε τὸ γείτονά μας.

Νὰ μὴν κακολογοῦμε τοὺς συνανθρώπους μας, ποὺ εἶναι ἀδελφοί μας καὶ νὰ μὴ βλασφημοῦμε τὸ Θεό, ποὺ εἶναι ὁ στοργικὸς καὶ πολυεύσπλαγχνος πατέρας μας».

Μ᾿ ὅλα αὐτά τὰ μικρὰ καὶ καθημερινὰ πράγματα κερδίζουμε τὴ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ. Καὶ μ᾿ αὐτά τὰ ἁπλᾶ λέμε ὅτι βρισκόμαστε μέσα στὸν πνευματικὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Τότε εἴμαστε οἱ πραγματικοὶ ἀδελφοὶ τοῦ Χριστοῦ κι Αὐτὸς θὰ μένει γιὰ πάντα μαζί μας.

Ἐπειδὴ δὲ ἐπιθυμοῦμε νὰ εἴμαστε μὲ τὸν Χριστό, γι᾿ αὐτὸ ἐπιδιώκουμε νὰ εἴμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία Του. Καὶ δὲν ἐπιθυμοῦμε νὰ μένουμε ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας, γιατὶ τότε ἀσφαλῶς θὰ εἴμαστε μὲ τὸ διάβολο.

Ἀδελφοί μου, ἔγνοια μας πάντα πρέπει νὰ εἶναι, νὰ εἴμαστε μέσα στὸν πνευματικὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας γιὰ νὰ διασφαλίζουμε τὴ σωτηρία τῆς ὑπάρξεώς μας. Καί τοῦτο ἀκριβῶς νὰ εἶναι τὸ συνεχὲς αἴτημα τῆς προσευχῆς μας πρὸς τὸ Χριστό.

   Καὶ ἐὰν ἐπιθυμοῦμε νὰ ἑορτάζουμε καὶ νὰ τιμοῦμε τοὺς θεοφόρους Πατέρες, ποὺ ἀγωνίσθηκαν γιὰ τὴν ὀρθὴ καὶ ἀληθινὴ πίστη, ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε πιστὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὅπως ἐκεῖνοι, διέμειναν στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, βίωσαν τὴν κοινωνία τῆς ἀγάπης της καὶ ἀγωνίσθηκαν γιὰ τὴν ἑνότητά της.

Εἰδεμή, ἀγνοώντας ἐτούτη τὴν πραγματικότητα, κινδυνεύουμε νὰ μοιάσουμε τοῦ Ἰούδα, ποὺ ξέκοψε ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ Τὸν πρόδωσε· ἔτσι δὲ ἀπωλέσθηκε. Μιὰ τέτοια ὅμως πορεία θὰ εἶναι τὸ δρᾶμα μας· δὲν πρέπει νὰ τὸ ἐπιτρέψουμε γιατὶ δὲν μᾶς ἀξίζει.

π. Χ.Φ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ (Μάρκ. ιε΄,43 – ιστ΄, 8) εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Παροναξίας

  

Αδελφοί Χριστός Ανέστη!

Τρίτη Κυριακή σήμερα από την Κυριακή του Πάσχα και η Αγία μας Εκκλησία, μνημονεύει και τιμά τα πρόσωπα των Μυροφόρων γυναικών που αναδείχθηκαν σε πρότυπα θάρρους και ηρωισμού παραμένοντας στο πλάι του σταυρωθέντος και ταφέντος Κυρίου μας μέχρι το τέλος, αψηφώντας τελείως «τον φόβο των Ιουδαίων» που είχε οδηγήσει την πλειοψηφία των μαθητών Του σε φυγή.

Οι Μυροφόρες γυναίκες ήταν μια ομάδα γυναικών, μαθήτριες του Κυρίου, οι οποίες ακολουθούσαν και φρόντιζαν τον Χριστό κατά τις περιοδείες Του. Κυρίως όμως ήταν εκείνες που παρέμειναν ανελλιπώς δίπλα του κατά τη στιγμή του πάθους του. Σε αυτή την ομάδα γυναικών μετείχε και η Παναγία μητέρα του Χριστού. Την ονομασία Μυροφόρες την αποκτούν από τη στιγμή που επιχειρούν να επισκεφτούν τον τάφο του Χριστού, για να αλείψουν το νεκρό σώμα του με τα καθιερωμένα μύρα, όπως συνήθιζαν να κάνουν στους νεκρούς τους οι Ιουδαίοι.

Όλα τα γεγονότα που αφορούν στο πάθος και την σταύρωση του Κυρίου μας, συνέβησαν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και μάλιστα την εβδομάδα πριν από το Σάββατο, κατά το οποίο οι Ιουδαίοι θα εόρταζαν το εβραϊκό Πάσχα. Αυτή η μεγάλη εορτή  για τους Ιουδαίους ήταν και ο λόγος για τον οποίο όλα έπρεπε να γίνουν άμεσα χωρίς τίποτα να σκιάσει την μεγάλη ημέρα. Ο Κύριος λοιπόν συλλαμβάνεται την Πέμπτη πριν το Σάββατο της εορτής, δικάζεται και καταδικάζεται την ίδια ημέρα, και μετά από τα φρικτά βασανιστήρια που υπέστη την επόμενη ημέρα, μια ημέρα δηλαδή πριν την εορτή σταυρώνεται. Την ίδια ημέρα που ο Κύριος σταυρώθηκε, την ίδια ημέρα αποκαθηλώθηκε και ετάφη. Τα πάντα έγιναν πολύ βιαστικά με αποτέλεσμα κατά τον ενταφιασμό του Κυρίου να μην προλάβουν να ολοκληρώσουν τα ταφικά έθιμα που απαιτούσαν την επάλειψη του σώματος του νεκρού με αρωματικά μύρα.

Κατά την διάρκεια του Πάθους του Χριστού, όλοι οι μαθητές Του, με εξαίρεση τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, βλέποντας την οργή των Ιουδαίων προς τον διδάσκαλό τους και φοβούμενοι ότι η οργή αυτή θα ξεσπούσε και σε εκείνους, διασκορπίστηκαν και κρύφτηκαν. Κανείς τους δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή, ακόμα και μετά το πάθος να εμφανιστεί, πολύ περισσότερο να επισκεφτεί τον τάφο του Χριστού. Αυτό όμως που δίσταζαν να κάνουν οι άνδρες απόστολοι, αποτολμούν να κάνουν οι Μυροφόρες. Αν και γυναίκες δεν διστάζουν να σταθούν στο πλάι του προδομένου και εγκαταλελειμμένου Χριστού και να συμπαρασταθούν στον πόνο της Παναγίας μητέρας Του. Για αυτές «ο φόβος των Ιουδαίων» ήταν ανύπαρκτος. Την καρδιά τους την είχε κερδίσει εξ ολοκλήρου ο Χριστός.

Οι Μυροφόρες όμως δεν παραιτούνται ούτε και μετά την ταφή του Χριστού. Σκέφτονται διαρκώς ότι δεν μπόρεσαν να προσφέρουν τα καθιερωμένα μύρα στο σώμα του διδασκάλου τους και αυτό δεν τις αφήνει να ησυχάσουν. Παίρνουν λοιπόν την μεγάλη απόφαση να επισκεφτούν τον τάφο του Κυρίου την επόμενη ημέρα από την εορτή, μία ημέρα δηλαδή μετά το Σάββατο του Εβραϊκού Πάσχα. «Διαγενομένου λοιπόν του Σαββάτου» και μάλιστα πριν ακόμα χαράξει για καλά το φως της ημέρας «όρθρου βαθέως», ξεκινούν να επισκεφτούν τον τάφο. Στην καρδιά τους δεν υπήρχε ούτε φόβος, ούτε αγωνία. Μόνο πηγαίο θάρρος το οποίο αντλούσαν από την αγάπη τους για το Χριστό. Αν τις απασχολούσε κάτι αυτό ήταν το πως θα μετακινούσαν την μεγάλη πέτρα που κάλυπτε την είσοδο του τάφου. Μα ω του θαύματος! όταν φτάνουν βλέπουν την πέτρα να έχει ήδη μετακινηθεί. Ο Κύριός τους, ο Διδάσκαλός τους, ο αγαπημένος τους Ιησούς είχε Αναστηθεί. Το άψυχο μέχρι πριν λίγο σώμα του δεν υπήρχε πουθενά. Μόνο ένας λευκοφορεμένος Άγγελος ήταν εκεί για να τους αναγγείλει το μεγάλο γεγονός της Αναστάσεως και να τους αναθέσει να μεταδώσουν το Αναστάσιμο μήνυμα και στους άλλους μαθητές.

Να λοιπόν αγαπητοί μου αδελφοί πως ανταμείβει ο Θεός την αγάπη και την τόλμη των Μυροφόρων. Γίνονται εκείνες η πρώτες που δοκιμάζουν την μεγάλη χαρά της Αναστάσεως του Χριστού και οι πρώτες που θα διακηρύξουν και θα μεταφέρουν αυτό το χαρμόσυνο μήνυμα. Και μαζί γίνονται και το παράδειγμα για όλους εμάς που πολλές φορές κυριευμένοι από το πνεύμα του κόσμου τούτου φοβόμαστε να σταθούμε στο πάλι του Αναστημένου Χριστού και να δηλώσουμε ότι είμαστε μαθητές Του. Δεν είναι λίγες οι φορές που είτε για να μην μας κοροϊδέψουν, είτε για να μην μας προσβάλλουν, είτε γιατί μπορεί να χάσουμε την εύνοια κάποιων, φοβόμαστε να ομολογήσουμε την Χριστιανική μας ιδιότητα. Κάποιες φορές μπορεί να αποφεύγουμε να κάνουμε και το σταυρό μας σε δημόσιο χώρο. Αυτήν είναι μια δειλία, σημάδι της πνευματικής μας φτώχιας. Αν θέλουμε να απολαύσουμε την πραγματική και αιώνια χαρά της Αναστάσεως, αν θέλουμε να συναντήσουμε τον Αναστημένο Ιησού, αν θέλουμε πραγματικά να ενωθούμε μαζί Του, θα πρέπει να έχουμε στην καρδιά μας το θάρρος την αγάπη κι την τόλμη των Μυροφόρων γυναικών, προκειμένου κάθε στιγμή της ζωής μας και με κάθε τρόπο να ομολογούμε ότι για εμάς κυριαρχεί μόνο το πρόσωπο του Χριστού.

Οι μαθητές του Κυρίου φοβήθηκαν, αμφέβαλλαν, κρύφτηκαν και έχασαν την ευκαιρία να γίνουν οι πρώτοι μάρτυρες της Αναστάσεως. Οι Μυροφόρες πίστεψαν, τόλμησαν και αξιώθηκαν να δουν πρώτες αλλά και να μεταφέρουν πρώτες στον κόσμο την Ανάσταση. Ας μιμηθούμε το παράδειγμά τους, ας μιμηθούμε την τόλμη τους για να πλημμυρήσει και η δική μας ψυχή από το φως της Αναστάσεως, την οποία με τον τρόπο της ζωής μας θα μαρτυρούμε προς πάσα κατεύθυνση μέχρι τη στιγμή που ο Θεός θα μας καλέσει κοντά του για να μας εισάγει στην αιώνια Βασιλεία του!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ (Ιω. κ΄, 19-31) εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Παροναξίας

Αδελφοί Χριστός Ανέστη!

Εδώ και μία εβδομάδα στη ζωή της Εκκλησίας μας, κυριαρχεί το μοναδικό, ανυπέρβλητο και σωτήριο γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού! Τα πάντα λαμπροφορούν προκειμένου να τιμήσουν την μεγάλη αυτή εορτή. Οι λειτουργικοί ύμνοι αντηχούν την δόξα του Αναστημένου Χριστού. Τα ιερατικά άμφια αποτυπώνουν με τα λαμπρά χρώματά τους τη χαρά που υπάρχει στην ψυχή μας. Η ανθρωπότητα απολαμβάνει το δώρο της ζωής μέσα από την Ανάσταση του Κυρίου! Θα περίμενε κανείς ότι αυτό το συγκλονιστικό γεγονός θα είχε διαλύσει κάθε ίχνος αμφιβολίας και απιστίας από τις καρδιές των ανθρώπων. Κι όμως όπως φαίνεται και από την σημερινή Ευαγγελική περικοπή, οι άνθρωποι δεν έπαψαν στιγμή να απιστούν και να αμφιβάλλουν, ακόμα και εκείνοι που έζησαν ιστορικά το γεγονός της Αναστάσεως. Η διήγηση σήμερα του Ευαγγελίου Κυριακή του Αντιπάσχα ή του Θωμά όπως λέγεται είναι χαρακτηριστική.

Οι μαθητές, μετά τα φοβερά γεγονότα της σύλληψης, καταδίκης και σταύρωσης του Διδασκάλου τους, φοβούμενοι την οργή των Ιουδαίων είχαν κρυφτεί όλοι μαζί σε ένα σπίτι. Εκεί τους επισκέπτεται ο Αναστημένος Χριστός για να χαρίσει καταρχήν στις ταραγμένες τους καρδιές την ειρήνη λέγοντάς τους «ειρήνη υμίν», κατόπιν να τους βεβαιώσει ότι είναι Αυτός ο ίδιος δείχνοντας τους τα σημάδια από το πάθος στα χέρια τα πόδια και την πλευρά Του, αλλά και έπειτα να τους ενισχύσει με την χάρη του Αγίου Πνεύματος φυσώντας στα πρόσωπά τους και λέγοντάς  «Λάβετε πνεύμα άγιον».

Πράγματι, η καρδιά των μαθητών μετά από την μεγάλη ταραχή αλλά και απογοήτευση που δοκίμασαν, γεμίζει και πάλι με την χαρά της παρουσίας του Αναστημένου Χριστού. «Εχάρησαν ουν οι μαθηταί ιδόντες τον Κύριον». Τώρα γεμάτοι ελπίδα και έχοντας ξανά κοντά τους τον αγαπημένο τους διδάσκαλο, αισθάνονται και πάλι δυνατοί και έτοιμοι να αντιμετωπίσουν κάθε δυσκολία. Η αμφιβολία που γεννήθηκε μέσα τους βλέποντας Εκείνον στον οποίο είχαν στηρίξει κάθε ελπίδα τους να σταυρώνεται και να πεθαίνει, διαλύεται όταν τον βλέπουν και πάλι Αναστημένο πλέον να εισέρχεται στο σπίτι που βρίσκονταν «κεκλεισμένων των θυρών» υπερβαίνοντας δηλαδή κάθε φυσικό νόμο.

Ο Απόστολος Θωμάς όμως δεν ήταν μαζί τους στην συνάντηση αυτή. Όταν οι υπόλοιποι μαθητές του λένε με ενθουσιασμό «εωράκαμεν τον Κύριον» ο απογοητευμένος και κλονισμένος κατά την πίστη του Θωμάς αδυνατεί να δεχτεί αυτή την αλήθεια. Ζητούσε αποδείξεις χειροπιαστές για να πιστέψει ότι αυτό που άκουγε ήταν γεγονός. Η λογική του δεν το χωρούσε, πολύ δε περισσότερο δεν το χωρούσε η απελπισμένη του καρδιά. Ήθελε να βάλει το δάκτυλό του «επί των τύπων των ήλων». Ήθελε να αγγίξει με τα αισθητά του χέρια, αυτό που δεν μπορούσε αοράτως να κατανοήσει με την καρδιά του. Ήθελε να αισθανθεί το αποτύπωμα από της πληγές του Χριστού. Με λίγα λόγια ήθελε να δει για να πιστέψει. Και ο Χριστός του κάνει το χατίρι. Και μετά από οχτώ ημέρες όταν και ο Θωμάς ήταν μαζί με τους υπόλοιπους μαθητές, τους ξαναεπισκέπτεται. Τους δίνει και πάλι την ειρήνη και καλεί τον Θωμά να κάνει πράξη την επιθυμία του. «Φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε»! Τότε ο Θωμάς, συγκλονισμένος από την παρουσία του Χριστού αλλά και συντετριμμένος από την πικρή γεύση της απιστίας του αναφωνεί «ο Κύριός μου και ο Θεός μου» και ομολογεί την αδιαμφισβήτητη και αδιαπραγμάτευτη πλέον πίστη του στον Αναστημένο Κύριο.

Αδελφοί μου θα μπορούσαμε να πούμε ότι στην σημερινή ευαγγελική περικοπή ο Θωμάς αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο κομμάτι της ανθρωπότητας που ζητά να δει για να πιστέψει. Μέσα σε αυτό κομμάτι πολλές φορές ανήκουμε και εμείς που είμαστε κατ΄όνομα τουλάχιστον Χριστιανοί και ζούμε κοντά στην εκκλησία. Πολλές φορές και ειδικά τις στιγμές τις δοκιμασίας, η πίστη μας κλονίζεται και θέλουμε να δούμε για να πιστέψουμε. Και μπορεί ο Θωμάς στα μάτια τα δικά μας να είναι ο ευτυχής που είδε, αλλά οι πραγματικά μακάριοι κατά τον λόγο του Χριστού μας είναι «οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες».

Η πίστη δεν είναι κάτι που αναλύεται στα μικροσκόπια ούτε κάτι που μπορεί να το περιορίσει η φτωχή λογική μας. Εμείς μπορεί να μην είδαμε ποτέ τον Χριστό μας ζωντανό στη γη, να μην ακούσαμε με τα αυτιά μας τη φωνή του, να μην αγγίξαμε με τα χέρια μας το Θεανθρώπινο σώμα του. Είμαστε όμως εκείνοι που ζούμε και απολαμβάνουμε τα δώρα και τις ευλογίες της παρουσίας Του. Τι σημασία έχει αν δεν απολαύσαμε τον Χριστό με τις αισθήσεις μας; Εκείνοι που το έκαναν ήταν και εκείνοι που τον σταύρωσαν. Εμείς απολαμβάνουμε την παρουσία Του στην ψυχή μας, αισθανόμαστε τη χαρά της Αναστάσεως στην καρδιά μας και εμπιστευόμαστε τη ζωή μας στα χέρια Του. Εξάλλου πίστη δεν σημαίνει τίποτα άλλο από εμπιστοσύνη. Και πιστός στον Θεό δεν είναι εκείνος που τον αποδέχεται αλλά εκείνος που τον εμπιστεύεται.

Αν θέλουμε λοιπόν να δούμε για να πιστέψουμε, πρέπει πρώτα να ζήσουμε κοντά στο Θεό. Γιατί η πίστη είναι κυρίως βίωμα. Όταν ζήσουμε κοντά στο Θεό και βιώσουμε το μεγαλείο της παρουσίας Του, τότε θα ανοίξουν και τα πνευματικά μας μάτια και θα δούμε όλα εκείνα που είδαν οι μάρτυρες της πίστεώς μας και δεν δίστασαν να δώσουν το αίμα τους για τον Χριστό, όλα εκείνα που είδαν οι Άγιοι της πίστεώς μας και αφιέρωσαν όλο τους το είναι στον Κύριο, όλα εκείνα που έχει ετοιμάσει για εμάς ο Χριστός για να μας οδηγήσει και πάλι στην Βασιλεία Του. Ας μιμηθούμε λοιπόν τον Θωμά όχι στην απιστία του αλλά στην ομολογία του και ας αναφωνήσουμε και εμείς με όλη τη δύναμη της καρδιά μας προς τον Αναστημένο Χριστό «ο Κύριός μου και ο Θεός μου»!

 ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Παροναξίας

Το γεγονός της αναστάσεως του τετραημέρου Λάζαρου έρχεται να πυροδοτήσει την έκπληξη στο πλήθος του εβραϊκού πλήθους, που είχε συρρεύσει την χρονιά εκείνη στα Ιεροσύλημα για τον εορτασμό του Νομικού Πάσχα. Έτσι η πληροφορία της παρουσίας του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, μόλις μια ημέρα μετά το θαυμαστό γεγονός δημιουργεί μια ειρηνική έκρηξη. <Τη επαύριον όχλος πολύς ο ελθών εις την εορτήν, ακούσαντες ότι έρχεται ο Ιησούς εις Ιεροσόλυμα, έλαβον τα βαΐα των φοινίκων και εξήλθον εις υπάντησιν αυτώ και έκραζον ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, βασιλεύς του Ισραήλ>, έτσι σημειώνει ο αυτόπτης Ευαγγελιστής.

          Το <ωσαννά> και το <Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου> αποτελούν τα ενθουσιαστικά συνθήματα μιας υποδοχής αντάξιας ενός θριαμβευτή βασιλιά. Και γνωρίζουμε από την Ιστορία ότι ο νικητής βασιλιάς επιστρέφοντας στην πατρίδα του οργάνωσε το λεγόμενο <θρίαμβο> εμφανίζοντας τις περαγμηνές της νίκης μπροστά στο λαό του, που ενθουσιασμένος επευφημούσε. Ο θρίαμβος του Ιησού δεν είναι ένα σκηνικό που στήθηκε, ήταν ένα αυθόρμητο ξέσπασμα. Ο λαός αυθόρμητα ξεσπά. Πίστεψε βέβαια ο λαός σε πολιτική εξασφάλιση. Ζήτησε κράτος και οργάνωση. Δεν μπόρεσε να καταλάβει ποιος είναι ο Μεσσίας και ποια η αποστολή του.

         Ο Μεσσίας δηλαδή ο Χριστός δεν είναι κάποιος κοσμικός εξουσιαστής. Δεν έρχεται να καταδυναστεύσει και να εξουσιάσει όπως οι κοσμικοί άρχοντες. Ο Μεσσίας είναι ο Λυτρωτής. Είναι η Αλήθεια και η Ζωή. Ο χορηγός της δυνατότητος να βρει ο άνθρωπος τη διέξοδο από την έσχατη οδύνη του που είναι ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος ζει με την ψευδαίσθηση πως εξασφαλίζεται μόνο μέσα από την επιτυχία στα κοσμικά σχήματα, που τελικά αποδεικνύονται <ουτοπία>. Νομίζουμε πως ξεπερνούμε την οδύνη του θανάτου, αν ακουμπήσουμε την κάθε λογής εξασφάλιση. Όμως ο άνθρωπος ζει στον κόσμο, δεν ανήκει στο σχήμα του κόσμου αυτού, γι’ αυτό και γρήγορα αποχωρεί απ’ αυτόν παρά την δόξα και δύναμη που απέκτησε.

   Τραυματισμένη η ύπαρξη μας ψάχνει την περίθαλψη. Αυτή όμως, παρέχεται μόνο από Εκείνον που είναι η ίδια η υπαρκτική μας προϋπόθεση. Αυτός είναι ο Μεσσίας, ο Χριστός. Η Ζωή του έγινε ζωή μας. Χρειαστήκαμε το Θεό να σαρκωθεί και να πεθάνει για μας, όπως διατυπώνει η σκέψη του Γρηγορίου του Θεολόγου.

         Αυτό το Θεό που αποτελεί την ελπίδα μας, τον ρίξαμε στο περιθώριο της ζωής μας μέσα από μια σειρά επιλογών μας. Πέφτοντας στην παγίδα <τριών πειρασμών>. Πειρασμούς τους οποίους νίκησε ο Χριστός. Δυστυχώς ο άνθρωπος, και μάλιστα αυτός που νομίζει πως είναι του Χριστού, όχι. Δεν νίκησε την πειρασμική εποχή μας και γι’ αυτό πορεύεται απελπισμένος. Και είναι απελπισμένος αφού τα ατομικά επιτεύγματα του δεν του δίνουν την ποθούμενη <κάθαρση>. Όσοι εξακολουθούν να προβληματίζονται καταλαβαίνουν, πως αν υπάρχει κάποια λύση σωτηρίας, κάποια αναίρεση του θανάτου που δίνει νόημα στη ζωή, δεν μπορεί να είναι θεωρητική, αλλά υποστατική και ένσαρκη. Αν υπάρχει κάποια λύση αυτή δεν μπορεί να είναι έξω από τον Χριστό. Όχι τον Χριστό που εμφανίζει η επιδερμική θρησκευτικότητα, σαν ιδέα και σύμβολο ή ηθικό πρότυπο, αλλά τον Χριστό της Εκκλησίας. Εκείνον που πήρε πάνω του την οδύνη της κατάντιας μας και έγινε η απαρχή και η δυνατότητα της προσωπικής ενώσεως του ανθρώπου με το Θεό.

          Βουτηγμένος ο άνθρωπος μέσα στα αδιέξοδα που δημιούργησε πιστεύοντας στον επίγειο παράδεισο και με εξαντλημένους τους ενθουσιασμούς βρίσκεται χρεοκοπημένος όχι μόνο σε οικονομικά ανοίγματα, αλλά και γυμνός μέσα στην φρίκη της θνητής του υπάρξεως. Αν τελικά κατορθώσει και δει την πραγματικότητα του πορευμένου προς το πάθος Χριστού, μπορεί να μάθει, να αισθανθεί εμπειρικά δυναμική εκείνη που ξεπερνά την τραγικότητά του. Δυνατότητα που λέει πως ο Χριστός καρφωμένος πάνω στο ξύλο μπορεί και καταργεί την οδύνη και το θάνατο προσφέροντας τη θεοπρεπέστατη αφθαρσία, την αφθαρσία του προσλήμματος, και κατ’ επέκταση του κάθε ενός που θέλει την ακολουθία του Χριστού.

          Η μεσσιανικότητα του Κυρίου είναι ο θρίαμβος της θείας αγάπης που θεμελιώνει μια νέα πραγματικότητα, που ξεπερνά τις συμβατικότητες του κόσμου τούτου, και γίνεται ένα διαρκές παρόν, για την σωτηρία του κόσμου και του ανθρώπου.        

π. Ε. Φ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Παροναξίας

Το γεγονός της αναστάσεως του τετραημέρου Λάζαρου έρχεται να πυροδοτήσει την έκπληξη στο πλήθος του εβραϊκού πλήθους, που είχε συρρεύσει την χρονιά εκείνη στα Ιεροσύλημα για τον εορτασμό του Νομικού Πάσχα. Έτσι η πληροφορία της παρουσίας του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, μόλις μια ημέρα μετά το θαυμαστό γεγονός δημιουργεί μια ειρηνική έκρηξη. <Τη επαύριον όχλος πολύς ο ελθών εις την εορτήν, ακούσαντες ότι έρχεται ο Ιησούς εις Ιεροσόλυμα, έλαβον τα βαΐα των φοινίκων και εξήλθον εις υπάντησιν αυτώ και έκραζον ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, βασιλεύς του Ισραήλ>, έτσι σημειώνει ο αυτόπτης Ευαγγελιστής.

          Το <ωσαννά> και το <Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου> αποτελούν τα ενθουσιαστικά συνθήματα μιας υποδοχής αντάξιας ενός θριαμβευτή βασιλιά. Και γνωρίζουμε από την Ιστορία ότι ο νικητής βασιλιάς επιστρέφοντας στην πατρίδα του οργάνωσε το λεγόμενο <θρίαμβο> εμφανίζοντας τις περαγμηνές της νίκης μπροστά στο λαό του, που ενθουσιασμένος επευφημούσε. Ο θρίαμβος του Ιησού δεν είναι ένα σκηνικό που στήθηκε, ήταν ένα αυθόρμητο ξέσπασμα. Ο λαός αυθόρμητα ξεσπά. Πίστεψε βέβαια ο λαός σε πολιτική εξασφάλιση. Ζήτησε κράτος και οργάνωση. Δεν μπόρεσε να καταλάβει ποιος είναι ο Μεσσίας και ποια η αποστολή του.

         Ο Μεσσίας δηλαδή ο Χριστός δεν είναι κάποιος κοσμικός εξουσιαστής. Δεν έρχεται να καταδυναστεύσει και να εξουσιάσει όπως οι κοσμικοί άρχοντες. Ο Μεσσίας είναι ο Λυτρωτής. Είναι η Αλήθεια και η Ζωή. Ο χορηγός της δυνατότητος να βρει ο άνθρωπος τη διέξοδο από την έσχατη οδύνη του που είναι ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος ζει με την ψευδαίσθηση πως εξασφαλίζεται μόνο μέσα από την επιτυχία στα κοσμικά σχήματα, που τελικά αποδεικνύονται <ουτοπία>. Νομίζουμε πως ξεπερνούμε την οδύνη του θανάτου, αν ακουμπήσουμε την κάθε λογής εξασφάλιση. Όμως ο άνθρωπος ζει στον κόσμο, δεν ανήκει στο σχήμα του κόσμου αυτού, γι’ αυτό και γρήγορα αποχωρεί απ’ αυτόν παρά την δόξα και δύναμη που απέκτησε.

   Τραυματισμένη η ύπαρξη μας ψάχνει την περίθαλψη. Αυτή όμως, παρέχεται μόνο από Εκείνον που είναι η ίδια η υπαρκτική μας προϋπόθεση. Αυτός είναι ο Μεσσίας, ο Χριστός. Η Ζωή του έγινε ζωή μας. Χρειαστήκαμε το Θεό να σαρκωθεί και να πεθάνει για μας, όπως διατυπώνει η σκέψη του Γρηγορίου του Θεολόγου.

         Αυτό το Θεό που αποτελεί την ελπίδα μας, τον ρίξαμε στο περιθώριο της ζωής μας μέσα από μια σειρά επιλογών μας. Πέφτοντας στην παγίδα <τριών πειρασμών>. Πειρασμούς τους οποίους νίκησε ο Χριστός. Δυστυχώς ο άνθρωπος, και μάλιστα αυτός που νομίζει πως είναι του Χριστού, όχι. Δεν νίκησε την πειρασμική εποχή μας και γι’ αυτό πορεύεται απελπισμένος. Και είναι απελπισμένος αφού τα ατομικά επιτεύγματα του δεν του δίνουν την ποθούμενη <κάθαρση>. Όσοι εξακολουθούν να προβληματίζονται καταλαβαίνουν, πως αν υπάρχει κάποια λύση σωτηρίας, κάποια αναίρεση του θανάτου που δίνει νόημα στη ζωή, δεν μπορεί να είναι θεωρητική, αλλά υποστατική και ένσαρκη. Αν υπάρχει κάποια λύση αυτή δεν μπορεί να είναι έξω από τον Χριστό. Όχι τον Χριστό που εμφανίζει η επιδερμική θρησκευτικότητα, σαν ιδέα και σύμβολο ή ηθικό πρότυπο, αλλά τον Χριστό της Εκκλησίας. Εκείνον που πήρε πάνω του την οδύνη της κατάντιας μας και έγινε η απαρχή και η δυνατότητα της προσωπικής ενώσεως του ανθρώπου με το Θεό.

          Βουτηγμένος ο άνθρωπος μέσα στα αδιέξοδα που δημιούργησε πιστεύοντας στον επίγειο παράδεισο και με εξαντλημένους τους ενθουσιασμούς βρίσκεται χρεοκοπημένος όχι μόνο σε οικονομικά ανοίγματα, αλλά και γυμνός μέσα στην φρίκη της θνητής του υπάρξεως. Αν τελικά κατορθώσει και δει την πραγματικότητα του πορευμένου προς το πάθος Χριστού, μπορεί να μάθει, να αισθανθεί εμπειρικά δυναμική εκείνη που ξεπερνά την τραγικότητά του. Δυνατότητα που λέει πως ο Χριστός καρφωμένος πάνω στο ξύλο μπορεί και καταργεί την οδύνη και το θάνατο προσφέροντας τη θεοπρεπέστατη αφθαρσία, την αφθαρσία του προσλήμματος, και κατ’ επέκταση του κάθε ενός που θέλει την ακολουθία του Χριστού.

          Η μεσσιανικότητα του Κυρίου είναι ο θρίαμβος της θείας αγάπης που θεμελιώνει μια νέα πραγματικότητα, που ξεπερνά τις συμβατικότητες του κόσμου τούτου, και γίνεται ένα διαρκές παρόν, για την σωτηρία του κόσμου και του ανθρώπου.        

π. Ε. Φ.