ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ, ΣΤ΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ «Εμέ δει εργάζεσθαι τά έργα του πέμψαντός με, έως ημέρα εστίν, έρχεται νύξ, ότε ουδείς δύναται εργάζεσθαι». ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΛΕΡΟΥ ΠΑΙΣΙΟΣ

Αγαπητοί μου αδελφοί,
Χριστός Ανέστη!
Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, κατά την επίγειο Αυτού ζωή, πάντοτε ειργἀζετο το αγαθό, το δίκαιο· «αγαθός ο Κύριος και δικαιοσύνας ηγάπησε», και ως ο Μέγας και βαθύρρους ποταμός της χάριτος του ελέους και της ευσπλαγχνίας, παντού διέχυνε τα καθαρά νερά της ευσπλαχνίας Του και της ευεργεσίας Του στους πάσχοντες και τους ασθενείς.
Ο Αγαθοδότης Κύριος χωρίς καμία διάκριση ευεργετούσε τους προστρέχοντας και τους επιζητούντας την χάρη και την ευλογία Του. Λεπροί, κουφοί, τυφλοί, χωλοί, δαιμονιζόμενοι βρήκαν την σωματική μα και πνευματική υγεία τους. Νεκροί, με ένα λόγο Του, αναστήθηκαν σωματικά αλλά και πνευματικά.
Όλες οι μέρες της επιγείου ζωής του Αρχηγού της Ζωής και του θανάτου ήταν ημέρες ευεργεσίας και θείας διδασκαλίας· «Εμέ δεί εργάζεσθαι τά έργα του πέμψαντός με Πατρός, έως ημέρα εστί». Και να αγαπητοί μου αδελφοί.
Ο των όλων Κύριος, καθώς βάδιζε, είδε έναν άνθρωπο, πού είχε γεννηθεί τυφλός, και τον ερώτησαν οι μαθητές Του: «Διδάσκαλε», του είπαν, «ποιός αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς αυτού και γεννήθηκε τυφλός;», και ο Παντογνώστης Κύριος τους λέγει: «ούτε αυτός αμάρτησε ούτε οι γονείς αυτού, αλλά για να φανερωθούν εξ αφορμής του τα έργα του Θεού.
Ο ποτέ τυφλός ήταν δυστυχής, γιατί, ως τυφλός, ήταν ζωντανός νεκρός και δεν μπορούσε να βλέπει τα προσφιλή του πρόσωπα, αλλά προπάντων να βλέπει τον ορατό τούτο κόσμο που δημιούργησε ο των πάντων Ποιητής και Δημιουργός.
Ο πονεμένος και δυστυχισμένος αυτός άνθρωπος περνούσε τις ημέρες της ζωής του χωρίς καμία ελπίδα θεραπείας, αλλά και το χειρότερο, είχε γίνει από τους ανθρώπους αντικείμενο περιφρόνησης, γιατί πίστευαν ότι αυτός γεννήθηκε τυφλός για τις αμαρτίες τις δικές του ή των γονέων του.
Ο Φωτοδότης, όμως, Κύριος, ο Μέγας Ιατρός της ψυχής και του σώματος, για να κάνει φανερό ότι ούτε αυτός ημάρτησε, ούτε οι γονείς του, «έπτυσε χαμαί και εποίησε πηλόν εκ του πτύσματος και επέχρισε τον πηλόν επί τους οφθαλμούς αυτού» και του είπε να πάει στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ· και, ω, του θαύματος! ο ποτέ τυφλός, ο δυστυχισμένος και υπό των ανθρώπων περιφρονημένος, «ενίψατο και ήλθε βλέπων».
Ο τυφλός της σημερινής ευαγγελικής περικοπής δεν γεννήθηκε τυφλός ούτε για τις αμαρτίες του ούτε για τις αμαρτίες των γονέων του, αλλά γεννήθηκε τυφλός για έναν υψηλότερο, μυστηριώδη λόγο: για να φανεί η δόξα και το μεγαλείο του Τριαδικού Θεού.
Διπλή ωφέλεια δέχεται σήμερα ο ποτέ τυφλός, σωματική και πνευματική. Αφ΄ενός βλέπει πλέον τον αισθητό ήλιο, το φώς της ημέρας και τα δημιουργήματα του Θεού Πατρός και αφ΄ ετέρου καταυγάζεται από τον νοητό Ήλιο της Δόξης, τον Κύριο και Σωτήρα του Κόσμου Χριστό.
Όμως, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι δεν βλέπουν το θαύμα. Εθελοτυφλούν κάτω από τον φθόνο τους κατά του Υιού και Λόγου του Θεού. Τυφλοί πνευματικώς, ζητούν να τυφλώσουν και τον λαό. Όμως, ο θεραπευθείς τυφλός φίμωσε το στόμα των Γραμματέων και Φαρισαίων λέγοντας: «εν οίδα, ότι τυφλός, άρτι βλέπω».
Ω, πόσο, αδελφοί μου, η αμαρτία και η απιστία γεννά μίσος, πάθος κακία, πλεονεξία, και ακόμα, αμαυρώνει και αυτό το φως του ανθρωπίνου λόγου, του λόγου των Αποστόλων και Μαθητών του Κυρίου, τον λόγο των Πατέρων της Εκκλησίας μας, με αποτέλεσμα πολλοί και σήμερα ψευδοδιδάσκαλοι και ψευδοπροφήτες να παραποιούν την αλήθεια και να παραχαράσσουν τον λόγο της αλήθειας με δικές τους θεωρίες και διδασκαλίες.
Αδελφοί μου, εμείς ας έχουμε τα αυτιά του σώματός μας κλειστά σε τέτοιες ανθρώπινες θεωρίες και την ψυχή μας καθαρή από αμαρτίες. Ο χρόνος είναι πολύτιμο δώρο του Θεού, ανεκτίμητος θησαυρός, τον οποίο οφείλουμε να χρησιμοποιήσουμε προς ωφέλεια της ψυχής μας. Κάθε μέρα, ώρα και στιγμή πού περνά είναι πολύτιμη και δεν πρέπει να χάνεται για μάταια και πρόσκαιρα πράγματα, αλλά να χρησιμοποιήται προς δόξαν, αίνο και ευχαριστία προς τον Τριαδικό Θεό και ωφέλεια της ψυχής μας.
Ας ακούσουμε δε τον Θείο Παύλο πού λέγει: «Βλέπετε πώς ακριβώς περιπατείτε, μη ως άσοφοι, αλλ΄ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, ότι αι ημέραι πονηραί εισί· δια τούτο μη γίνεσθε άφρονες, αλλά συνιέντες τι το θέλημα του Κυρίου». Έτσι, σαν παιδιά του ουράνιου Πατέρας μας, θα περάσουμε τον χρόνο της ζωής μας, εδώ στην γή, με χαρά πνευματική και στους ουρανούς θα τύχουμε της αιωνίου μακαριότητας. ΑΜΗΝ.

Ο .Λ. Κ .Α. Π.

Γ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ, ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

«Υπάγετε, είπατε τοις μαθηταίς αυτού και τω Πέτρω, ότι προάγει υμάς εις την Γαλιλαίαν, εκεί αυτόν όψεσθε».

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Σταυρώθηκε ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο υιός της Παρθένου. Σταυρώθηκε ο αναμάρτητος, ο υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας, και έπαθε τον ατιμωτικό θάνατο η ζωή η αθάνατος, και ετάφη στο καινό μνημείο. Οι μαθητές του, «δια τον φόβο των Ιουδαίων» ήταν κλεισμένοι σε κάποιο σπίτι στα Ιεροσόλυμα, χωρίς καν να συμμετάσχουν στα νενομισμένα για τους νεκρούς ως όριζε ο Μωσαϊκός νόμος.

Να, όμως, που οι γυναίκες, Μαρία η Μαγδαληνή, Μαρία η του Ιακώβου και Σαλώμη, ποιό τολμηρές από τους άνδρες, με πίστη θερμή και αγία αγάπη, αφού αγόρασαν αρώματα, ήλθαν πολύ πρωί στον τάφο του Ιησού να αλείψουν με αρώματα το Άγιο Σώμα του θείου Λυτρωτού : «και λίαν πρωί της μιας σαββάτων έρχονται επί το μνημείον».

Η ανδρεία των γυναικών μυροφόρων είναι αξιοθαύμαστη, γιατί οι γυναίκες, αν και φύσει ασθενείς, δεν λογαριάζουν τίποτε, μα τίποτε. Δεν αναλογίζονται κόπους, θυσίες, διωγμούς, δεν φοβούνται την στρατιωτική φρουρά. Ένας μόνο φόβος τις διακατείχε, το ποιός θα κυλίσει τον λίθο «από της θύρας του μνημείου».

Και ο ετάζων  καρδίας και νεφρούς, και τα βάθη των ανθρώπων γινώσκων, Κύριος ο Θεός, αμείβει την αγαθή και γενναία διάθεση των αγίων γυναικών. Και ω! του θαύματος, ο λίθος δι’ αγγέλου «απεκυλίσθη» κι έτσι οι γυναίκες μπήκαν μέσα στο μνημείο για να αλείψουν με αρώματα το Πανάγιο και Πανακήρατο σώμα του Ιησού.

Έμειναν όμως εκστατικές, όταν ο λευκοφορεμένος άγγελος Κυρίου τις αναγγέλει το μέγα και πανευφρόσυνο γεγονός της Αναστάσεως του Θείου Λυτρωτού: «Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρινόν, τον εσταυρωμένον; Ηγέρθη, ούκ έστιν ώδε, ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν».

Ο φόβος και ο τρόμος των αγίων γυναικών μεταβάλλεται σε άφατο χαρά και αγαλλίαση και αμέσως τρέχουν για να αναγγείλουν την χαροποιό αγγελία στους αγίους αποστόλους και μαθητές του Κυρίου, καθώς προσέταξεν αυτές ο άγγελος: «υπάγετε, είπατε τοις μαθηταίς  αυτού και τω  Πέτρω, ότι προάγει υμάς εις την Γαλιλαίαν».

Αυτές οι μυροφόρες γυναίκες, πρώτες μεταφέρουν το μέγα και σωτήριο μήνυμα της θείας αναστάσεως, στους  Αποστόλους, αλλά στον λαό, «τον καθήμενο εν σκότει και σκιά θανάτου», και από αυτές πρώτα μεταδόθηκε το ανέσπερο  φώς της αναστάσεως στους ένδεκα μαθητές και «πάσιν τοις λοιποίς».

Με τον σταυρικό θάνατο και τη ζωηφόρο ανάσταση του Θείου Λυτρωτού σώθηκε το ανθρώπινο γένος από τα δεινά της θεοστυγούς αμαρτίας και του αιωνίου θανάτου, που είναι ο χωρισμός του ανθρώπου από τον Θεό Πατέρα, και έτσι ο άνθρωπος ξαναβρίσκει την αιώνιο ζωή.

Δια του Τιμίου Σταυρού και της Θείας Αναστάσεως του Θεανθρώπου Ιησού άνοιξαν και πάλι οι ουρανοί δια να δεχθούν τον πλανηθέντα άνθρωπο, ο οποίος ενώ πλάστηκε από τον Θεό «κατ’ εικόνα και ομοίωση Αυτού», με την παρακοή αμαύρωσε, αλλοίωσε, εξαχρείωσε, σκότωσε την εικόνα του Θεού.

Η χριστιανική θρησκεία, θρησκεία σταυροαναστάσιμος, αποβλέπει κυρίως στην ηθική μόρφωση και αποκατάσταση κάθε ανθρώπου και την σωτηρία της αθανάτου ψυχής του. Αυτή δίδαξε υψηλές διδασκαλίες και ανύψωσε και αυτή την γυναίκα, η οποία προηγουμένως εθεωρείτο «πράγμα» και ήτο περιφρονημένη και ταπεινωμένη.

Η Θρησκεία του Ναζωραίου Χριστού έδωσε στην γυναίκα την δύναμη εκείνη, ώστε δια της πίστεως, της αγάπης, της τόλμης, της παρρησίας και του θάρρους, να αξιωθεί να γίνει και σ’ αυτούς τους ευαγγελιστές η ευαγγελίστρια. Δια των μυροφόρων γυναικών μεταδόθηκε το μήνυμα της χαρμόσυνης ανάστασης του Μεγάλου και Πρώτου Διδασκάλου της σωτηρίας ολοκλήρου της ανθρωπότητας, του Υιού και Λόγου του Θεού Πατρός.

Αδελφοί μου,

Καθώς είδαμε, η γυναίκα ανυψώθηκε και εξευγενίστηκε δια της θείας και ζωογόνου θρησκείας του Ιησού Χριστού, ο οποίος  έγινε άνθρωπος, δια να σώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο. Ο Θεός έλαβε σάρκα από την Παρθένο Μαρία και έγινε άνθρωπος δια να ανυψώσει τον άνθρωπο στην αρχαία μακαριότητα.

Μιμηθείτε, παρακαλώ, αγαπητές μου γυναίκες, μια και σήμερα ο λόγος δια την γυναίκα, την αειπάρθενο Κόρη της Ναζαρέτ, την Μητέρα του Εσφαγμένου αρνίου της Αποκαλύψεως στην αληθινή ευσέβεια και ταπείνωση, την Άννα στην σωφροσύνη και την θεία λατρεία, την Ανθούσα, την Νόνα και την Εμμέλεια, δια την ανατροφή των τέκνων τους, τις Μυροφόρες γυναίκες, δια την τόλμη και την αγάπη προς τον Διδάσκαλό τους, τον Ιησού Χριστό, τις  Σπαρτιάτισσες και την Ιουδίθ δια την αγάπη τους προς την Πατρίδα τους.

Έτσι μόνο, αγαπητές μου, θα γίνετε  αληθινές χριστιανές, αληθινές σύζυγοι, και μητέρες και τότε θα έχετε την εκτίμηση, τον σεβασμό και την αγάπη του κόσμου και προ πάντων την χάρη και ευλογία του Αναστάντος Ιησού.  ΧΡΙΣΤΟΣ  ΑΝΕΣΤΗ ,   αδελφοί  περιπόθητοι.  
    Ο. Λ. Κ. Α  Π.

Kυριακή των Μυροφόρων του Σεβασμιωτάτου λΜητροπολιτο

«Διαγενομένου του Σαββάτου Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η του Ιακώβου και Σαλώμη, ηγόρασαν αρώματα, ίνα ελθούσαι αλείψωσι τον Ιησούν»


Αγαπητοί μου αδελφοί,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή ο ευαγγελιστής Μάρκος μας καταγράφει την τόλμη και το θάρρος των Μυροφόρων εκείνων γυναικών, πού «λίαν πρωί της μιάς των Σαββάτων έρχονται επί το μνημείον».

Έρχονται να αποδώσουν τιμή, σεβασμό και μάλιστα τα διατεταγμένα του νόμου στον νεκρό Κύριό τους: «ηγόρασαν αρώματα ίνα ελθούσαι αλείψωσιν αυτόν».

Μετά την σταύρωση και τον ατιμωτικό θάνατο που έπαθε δια την του κόσμου σωτηρίαν, ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, τάφηκε, «ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις», στο καινό μνημείο υπό του Ιωσήφ του εξ Αριμαθαίας.

Οι μαθητές του Κυρίου, όπως μας είπε στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα ο επιστήθιος μαθητής Του την προηγουμένη Κυριακή, κλείστηκαν έντρομοι, «δια τον φόβον των Ιουδαίων», σε κάποια οικία, χωρίς να επιτελέσουν τα νενομισμένα δια τους νεκρούς στον μέγα διδάσκαλό τους.

Και να, όμως, οι τολμηρές γυναίκες έρχονται τα χαράματα με ένα και μόνο φόβο, το ποιός θα κυλίσει τον μέγα λίθο από την είσοδο του μνημείου· «τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου;».

Η ανδρεία και η τόλμη των μυροφόρων γυναικών είναι αξιοθαύμαστος, δεν υπολογίζουν τίποτε, ούτε το σκοτάδι, ούτε κόπους και διωγμούς, ούτε τις απειλές των Γραμματέων και των Φαρισαίων, μα ούτε και την στρατιωτική φρουρά που εφύλασσε τον τάφο του Ιησού.

Και ώ του θαύματος! ο Παντοδύναμος Θεός αμείβει την αγαθή πρόθεση, την ανδρεία και την γενναιότητα των μυροφόρων γυναικών και δια του αγγέλου ο λίθος είχε αποκυλισθεί από την θύρα του μνημείου.

Οι μυροφόρες γυναίκες, τότε, εισέρχονται εντός του μνημείου δια να αποδώσουν τα διατεταγμένα του νόμου, να αλείψουν με μύρα το πανάγιο και πανακήρατο σώμα του Ιησού.

Αλλά ο Ζωοδότης Κύριος είχε αναστηθεί εκ του τάφου νικητής· «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας και εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος». Αυτό ήταν το μέγα μήνυμα του λευκοφορούντος αγγέλου προς τις μυροφόρες γυναίκες.

«Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν, τον εσταυρωμένον; ηγέρθη, ούκ έστι ώδε, ίδε ο τάφος όπου έθηκαν αυτόν».

Και έτσι, ο φόβος και ο τρόμος των μυροφόρων γυναικών μετετράπη σε άφατο χαρά και αγαλλίαση, και όχι μόνο αυτό, οι μυροφόρες γυναίκες έγιναν και προάγγελοι της ανάστασης του Θείου Λυτρωτού στους φοβισμένους μαθητές του Κυρίου.

«Αλλ΄ υπάγετε, είπατε τοις μαθηταίς αυτού και τω Πέτρω ότι προάγει υμάς εις την Γαλιλαίαν, εκεί αυτόν όψεσθε καθώς είπεν υμίν».

Σπουδαία η θέση άλλα και μεγάλη η τιμή στις μυροφόρες γυναίκες να γίνουν αυτές πρώτες οι προάγγελοι της ανάστασης του Θείου Λυτρωτού.

Να, τι δύναμη έχει η γυναίκα, στην Χριστιανική Θρησκεία, την οποίαν κήρυξε ο σταυρωθείς και αναστάς Ιησούς, ο Υιός της Παρθένου Μαρίας, πράγματι θρησκεία αγάπης και ισότητας.

Η τόλμη και το θάρρος των Μυροφόρων γυναικών, αλλά και αυτή η ανιδιοτελής προσφορά, ανυψώνει την γυναίκα, και ενώ πριν ήταν εν αθλιότητι, δεν είχε ανθρωπίνη αξία, δια της Χριστιανικής Θρησκείας ανυψώνεται και γίνεται σπουδαίος παράγων στην κοινωνική πρόοδο και ευημερία της ανθρωπότητας.

Η γυναίκα στην Χριστιανική Θρησκεία βρίσκει την θέση πού της ανήκε, αλλά και της ανήκει, διότι και αυτή είναι εικόνα και ομοίωμα του Θεού Πατρός και επομένως είναι ισότιμος προς τον άνδρα.

Ο των εθνών απόστολος Παύλος προς τους Γαλάτας λέγει: «διά της πίστεως είσθε ὀλοι υιοί Θεού εν Χριστώ Ιησού, διότι όσοι βαπτιστήκατε στον Χριστό, έχετε ενδυθή τον Χριστόν. Δεν υπάρχει Ιουδαίος, ούτε Έλληνας, δεν υπάρχει δούλος, ούτε ελεύθερος, δεν υπάρχει άρσεν και θήλυ, διότι όλοι είσθε ένας άνθρωπος εν Χριστώ Ιησού».

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Στα Άγια πρόσωπα της Παρθένου Μαρίας και των Μυροφόρων γυναικών βλέπουμε ότι ανυψώνεται η γυναίκα και παίρνει την θέση που της ανήκει μέσα στην Χριστιανική Θρησκεία και κατ΄ επέκταση στην χριστιανική κοινωνία.

Μιμηθείτε, παρακαλώ, ω γυναίκες! της συγχρόνου κοινωνίας μας, την Κεχαριτωμένη και αγνή Παρθένο Μαρία, της προμήτορος Άννας την αληθινή ευσέβεια και ταπείνωση, την σωφροσύνη και την θεία λατρεία της Ανθούσης, της Εμμέλειας και της Νόνας και όλων των Αγίων γυναικών, οι οποίες ανέθρεψαν τα παιδιά τους «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» και έδωκαν Μάρτυρες, Αγίους και Αγίες στην Εκκλησία του Εσταυρωμένου και Αναστάντος Ιησού.

Μιμηθείτε την τόλμη, το θάρρος και την ανιδιοτέλεια των Αγίων Μυροφόρων Γυναικών δια να ακούσετε και εσείς και όλοι εμείς υπό του λευκοφορούντος Αγγέλου το: «Ιησούν ζητείτε τον Εσταυρωμένον; ηγέρθη, ούκ έστιν ώδε, ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν».

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.

Ο Λ.Κ.Α.Παΐσιος

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ«Μή φοβού θύγατερ Σιών, ιδού ο βασιλεύς σου έρχεται καθήμενος επί πώλου όνου» υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λέρου Καλύμνου και Αστυπάλαιας κ.κ. Παισίου.

«Μή φοβού θύγατερ Σιών, ιδού ο βασιλεύς σου έρχεται καθήμενος επί πώλου όνου».

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Κυριακή των Βαΐων σήμερα και ο Κύριος της Δόξης Χριστός, ο Κύριος των κυριευόντων και Βασιλεύς των βασιλευόντων, πράος και ταπεινός εισέρχεται στην Αγία Πόλη καθήμενος επί πώλου όνου, μετά των μαθητών Του.

Η προφητεία του Μεγάλου Προφήτου Ησαΐου σήμερα λαμβάνει σάρκα και οστά. Ωραία και θριαμβευτική η είσοδος του πάντων Βασιλέως στην Αγία Πόλη Σιών, την Πόλη των Προφητών και ο λαός κράζει και βοά: «ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου».

Ανεβαίνει σήμερα στην Αγία Πόλη ο Κύριος μετά των μαθητών Του  πράος, αγαθός και δίκαιος και το πλήθος του λαού και οι κατοικούντες την Ιερουσαλήμ  εξέρχονται  να προϋπαντήσουν μετά βαΐων και κλάδων, Εκείνον που έκλινε ουρανούς και ήλθε στη γη.

Εξέρχονται και κραυγάζουν το «ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ωσαννά εν τοις υψίστοις».

Έρχεται σήμερα στην κάτω Ιερουσαλήμ, Εκείνος ο οποίος εκουσίως έλαβε μορφή δούλου και κατέβηκε στην γή, για να συνδιαλλαγεί με τον άνθρωπο και να τον ανυψώσει στην άνω Ιερουσαλήμ με την σταυρική Του θυσία.

Έρχεται σήμερα στην αγία Πόλη Σιών ο Βασιλεύς των ουρανών, Εκείνος που δεν ήλθε να ιδρύσει επίγειο βασιλεία αλλά ουράνιο, και της οποίας βασιλείας Αυτού «ουκ έσται τέλος».

Έρχεται σήμερα μετά των μαθητών του στην Αγία Πόλη Σιών, καθήμενος επί πώλου όνου, ο Υιός και Λόγος του Θεού και ο λαός τον επευφημεί επισείοντας κλάδους φοινίκων και ψάλλει δόξα και αίνο στον Θεό των Πατέρων του για όσα εποίησε ο Ιησούς και τα οποία ο λαός τα είδε και τα άκουσε.

Έρχεται σήμερα ο βασιλεύς στην πόλη των ονείρων του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ και των Βασιλέων Δαυίδ και Σολομώντος, και των Προφητών, έρχεται στην Αγία Πόλη, ο Υιός της Παρθένου, «ο δρακί έχων την πάσαν κτίσιν», η άκρα ταπείνωση, ο Θεάνθρωπος Ιησούς, έρχεται θριαμβευτής και τιμώμενος υπό του λαού.

Έρχεται σήμερα στην Αγία Πόλη Σιών, πρό έξ ημερών του πάθους Του, ο πράος και ταπεινός τη καρδία Θεός, ο των όλων Κύριος, και ο λαός στρώνει στο δρόμο Του ιμάτια σε ένδειξη σεβασμού, και στα χέρια του βαστάζει  μυρτιές και δάφνες σύμβολα θανάτου, νίκης και θριάμβου.

Και οι λόγοι του μεγάλου προφήτου επαναλαμβάνονται δια του στόματος του λαού: «ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ».

«Δόξα στον Θεό, ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Κύριο. Ευλογημένος ο βασιλεύς του Ισραήλ».

Βεβαίως, ο σταλμένος από τον Κύριο, τον Θεό του Ισραήλ, δεν ήλθε να υποτάξει έθνη και λαούς και να εκπληρώσει τα όνειρα του λαού, της άλλοτε ενδόξου βασιλείας του Ισραηλιτικού γένους, της  βασιλείας του Δαβίδ, όπως πίστευε ο λαός.

Ήλθε εκουσίως, ο προ αιώνων υπάρχων Θεός  και εκ Παρθένου τεχθείς, για να ιδρύσει νέα  βασιλεία, βασιλεία  χάριτος, αγάπης, αρετής, δικαιοσύνης και πραότητας. Δεν ήλθε  εξ’ ουρανού, ο Υιός και Λόγος του Θεού για  να υποδουλώσει τους λαούς υλικά, αλλά ήλθε να συνάξει τα έθνη και τους λαούς  υπό τον χρηστό ζυγό Του και να διαχύσει την ευλογία Του στις ψυχές των ανθρώπων.

Χαίρε και ευφραίνου, πόλις Σιών, τέρπου και αγάλλου εκκλησία του Χριστού, γιατί ο βασιλεύς σου έρχεται  πραϋς και σώζων, έρχεται εν δικαιοσύνη και αληθεία, εν πραότητι και αγάπη πολλή για να σηκώσει τα αδικήματά σου, τις παρανομίες σου, τις αμαρτίες  σου και να σε απαλλάξει  από τα χέρια του αρχεκάκου Διαβόλου.

«Μη φοβού, λοιπόν, Πόλις Σιών Ιδού ο Βασιλεύς σου έρχεται καθήμενος επί πώλου όνου».

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Και εμείς σήμερα κατά την αγία αυτή ημέρα της εισόδου του Κυρίου και Θεού μας στην Αγία Πόλη,  ως ο νέος Ισραήλ της χάριτος, ας υποδεχθούμε τον Ιησού Χριστό με αγνότητα ψυχής, με ανοικτή καρδιά, με πίστη και ευλάβεια.

Έρχεται, ο Νυμφίος της Εκκλησίας, και κτυπά  την θύρα της ψυχής μας, και μας καλεί να του ανοίξουμε για να εισέλθει να μας  φωτίσει, να μας καθαρίσει να μας αγιάσει. «Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω, και  εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξει την θύραν εισελεύσομαι πρός αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού».

Αυτά τα θεία λόγια, δυστυχώς, ο άνθρωπος, ο πωρωμένος στην ψυχή και στο σώμα, δεν τα αντιλαμβάνεται και προπάντων δεν θέλει να ταπεινωθεί, προκειμένου μέσα του να ανάψει η φλόγα της πίστης στον Ιησού Χριστό, στον Σωτήρα και Λυτρωτή.

Ο άνθρωπος, δυστυχώς αυτής της δήθεν πεπολιτισμένης εποχής, ζεί μακριά από την πηγή της σωτηρίας του, την Εκκλησία, ζει και κινείται σε άλλους κόσμους, φροντίζει περί άλλων πραγμάτων και τελικά η θύρα της ψυχής του είναι ερμητικά κλεισμένη, αλλά και δοσμένη στα του κόσμου τούτου μάταια και ψευδή.

Όμως αδελφοί μου,«ο χθές και σήμερα και ο αυτός στους αιώνας» Κύριος, καθήμενος επί πώλου όνου, έρχεται πράος, ταπεινός και σήμερα,  κατά την αγία  αυτή  ημέρα της αμωμήτου πίστεως μας ,την Κυριακή των Βαΐων , για να μας  υπενθυμίσει την Σταυρική  Του θυσία, αλλά και την ένδοξο Ανάστασή Του και όλα αυτά τα έπαθε εκουσίως ως άνθρωπος «ο απαθείς την θεότητα», δια την δική μας σωτηρία.

Έρχεται και σήμερα καθήμενος επί πώλου  όνου, ο των όλων Κοσμήτωρ για να κατασκηνώσει στην πνευματική Ιερουσαλήμ ενός εκάστου εξ’ ημών, στην δική μας ψυχή για να την ελευθερώσει από την αμαρτία, να την αγιάσει, και να την οδηγήσει και πάλιν στην αρχαία μακαριότητα, στην αγκαλιά του Θεού Πατέρα.

Ας εξέλθουμε, λοιπόν, και εμείς σήμερα κρατώντας τα Βάϊα των φοινίκων και κλάδους της ελαίας, για να προϋπαντήσουμε τον Κύριο και Θεό  μας με μετάνοια ειλικρινή και αγάπη, σείοντες και επισείοντες τα Βάϊα των φοινίκων και τους κλάδους της ελαίας, και  κράζοντες και λέγοντες, ως εκείνοι οι παίδες το, «ωσαννά εν τοις υψίστοις, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου».

Ο θρίαμβος αυτός είναι ο ωραιότερος και υψηλότερος θρίαμβος για κάθε άνθρωπο, για κάθε  χριστιανό, αλλά και για ένα έκαστο εξ’ ημών, γιατί δια του θριάμβου αυτού θα πληρωθεί η καρδιά μας από χαρά και ευφροσύνη και έτσι, με πολλή ψυχική αγαλλίαση, θα πλησιάσουμε να προσκυνήσουμε και τα Άγια Αυτού Πάθη, τον Τίμιο Σταυρό Του, και να φωτιστούμε από το ανέσπερο Φως της Ζωηφόρου Αναστάσεώς Του.  ΑΜΗΝ.  Ο Λ.Κ.Α.Π. 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ «Μή φοβού θύγατερ Σιών Σιών, ιδού ο βασιλεύς σου έρχεται καθήμενος επί πώλου όνου». Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λέρου Καλύμνου και Αστυπάλαιας κ.κ. Παισίου

Κυριακή των Βαΐων σήμερα και ο Κύριος της Δόξης Χριστός, ο Κύριος των Κυριευόντων και Βασιλεύς των Βασιλευόντων, πράος και ταπεινός εισέρχεται στην Αγία Πόλη καθήμενος επί πώλου όνου.

Η προφητεία του Μεγάλου Προφήτου σήμερα λαμβάνει σάρκα και οστά. Ωραία και θριαμβευτική η είσοδος του πάντων Βασιλέως στην Αγία Πόλη Σιών, την Πόλη των Προφητών και ο λαός κράζει και βοά: «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου».

Έρχεται σήμερα στην Αγία Πόλη Σιών το Εσφαγμένο αρνίο της Αποκαλύψεως, ο επί πώλου όνου καθεζόμενος, «σφαγιασθήναι και δοθήναι πρός βρώσιν τοις πιστοίς».

Αυτό το μέγιστο γεγονός της μεγάλης θυσίας δεν το αντελήφθηκαν οι μαθητές του Μεγάλου Διδασκάλου και Σωτήρος Χριστού, όπως μας λέγει ο υψιπέτης αετός της Αγάπης, ο Ευαγγελιστής των θείων αποκαλύψεων, ο Ιωάννης.

Έρχεται σήμερα πράος, αγαθός και δίκαιος στην αγία Πόλη Σιών, Εκείνος που θα σώσει το ανθρώπινο γένος από την πλάνη, από την φθορά, από την αμαρτία, καθότι δια της αμαρτίας εισήλθε ο θάνατος στον κόσμο, ο θάνατος ο πνευματικός, που είναι ο χωρισμός του ανθρώπου από τον Πλάστη και Δημιουργό.

Έρχεται σήμερα το άκακο Αρνίο της Αποκαλύψεως, Εκείνος που έκλινε ουρανούς και ήλθε στην γή, δια να συναλλαγεί με το ανθρώπινο γένος και να το ανυψώσει στην άνω Ιερουσαλήμ μετά το θείο και σωτήριο  Πάθος Του.

Έρχεται σήμερα στην αγία Πόλη Σιών ο Βασιλεύς των ουρανών, Εκείνος πού δεν ήλθε να ιδρύσει επίγειο βασιλεία, αλλά ουράνιο και της οποίας βασιλείας αυτού «ουκ έσται τέλος».

Έρχεται σήμερα μετά των μαθητών του στην αγία Πόλη Σιών ο γεννηθείς προ των αιώνων και εκ της Παρθένου Μαρίας σαρκωθείς, καθήμενος επί πώλου όνου, και ο λαός, που είδε αλλά και άκουσε περί των θαυμάτων Του, Τον επευφημεί επισείοντας κλάδους φοινίκων και ψάλλει δόξα στον Θεό.

Έρχεται σήμερα στην πόλη των ονείρων του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ και των Βασιλέων Δαυίδ, Σολομών, και των Προφητών στην Αγία Πόλη «ο δρακί έχων την πάσαν κτίσιν», η άκρα ταπείνωση, ο Θεάνθρωπος Ιησούς.

Έρχεται σήμερα στην Αγία Πόλη Σιών ο πράος και ταπεινός τη καρδία Θεός των όλων και Κύριος, και ο λαός στρώνει στο δρόμο Του ιμάτια σε ένδειξη σεβασμού, και κρατά στα χέρια του μυρτιές και δάφνες σύμβολα θανάτου, νίκης και θριάμβου.

Και οι λόγοι του Μεγάλου προφήτου επαναλαμβάνονται δια του στόματος του λαού: «ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ».

«Δόξα στον Θεό, ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Κύριο. Ευλογημένος ο βασιλεύς του Ισραήλ».

Βεβαίως, ο σταλμένος από τον Κύριο, τον Θεό του Ισραήλ, δεν ήλθε να υποτάξει έθνη και λαούς και να εκπληρώσει τα όνειρα του λαού, της άλλοτε ενδόξου βασιλείας του Ισραηλιτικού γένους, της  βασιλείας του Δαβίδ, όπως πίστευε ο λαός.

Ήρθε να ιδρύσει βασιλεία χάριτος και αγάπης, αρετής και δικαιοσύνης και πραότητας. Δεν ήλθε να υποδουλώσει τους λαούς υλικώς, αλλά ήλθε να υποτάξει τα έθνη και τους λαούς  υπό τον χρηστό ζυγό Του και να διαχύσει την ευλογία Του στις ψυχές των ανθρώπων. «Ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστίν».

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Κι εμείς σήμερα, κατά την αγία αυτή ημέρα της εισόδου του Κυρίου και Θεού μας στην αγία Πόλη, ως ο λαός και τα παιδιά των Ιουδαίων, ως ο νέος Ισραήλ της χάριτος,  ας υποδεχθούμε τον Ιησού Χριστό με αγνότητα ψυχής, με ανοικτή καρδιά, με πίστη και ευλάβεια.

Ο Κύριος έρχεται, πραΰς και σώζων, να εισέλθει στην πνευματική Ιερουσαλήμ, στην ψυχή δηλαδή, ενός εκάστου εξ ημών, έρχεται να κατασκηνώσει και να την απαλλάξει από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο, έρχεται να την καταστήσει μέτοχο αιωνίου ζωής και αιωνίου δόξης και μακαριότητας.

Έρχεται και κρούει την θύρα της ψυχής μας ο Ελκόμενος Κύριος σε αυτή την δύσκολη ώρα, που ολόκληρος η ανθρωπότητα κράζει ωσάν ηφαίστειο που, δυστυχώς, εάν εκραγεί θα δημιουργήσει πολλαπλά τραύματα, ψυχικά και σωματικά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.

«Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω, εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξει την θύραν εισελεύσομαι πρός αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ έμου».

Αυτά τα θεία λόγια, δυστυχώς, ο άνθρωπος, ο πωρωμένος στην ψυχή και στο σώμα, δεν τα αντιλαμβάνεται και προπάντων δεν θέλει να ταπεινωθεί, προκειμένου μέσα του να ανάψει η φλόγα της πίστης στον Ιησού Χριστό τον Σωτήρα και Λυτρωτή.

Ο άνθρωπος, δυστυχώς, αυτής της δήθεν πεπολιτισμένης εποχής, ζει μακριά από την πηγή της σωτηρίας του, την Εκκλησία, ζει και κινείται σε άλλους κόσμους, και, τελικά, η θύρα της ψυχής του είναι ερμητικά κλεισμένη, αλλά και δοσμένη στα του κόσμου τούτου μάταια και ψευδή.

Είναι γεγονός ότι, «ο χθές και σήμερα και ο Αυτός στους αιώνες» Κύριος, καθήμενος επί πώλου όνου, έρχεται πράος, ταπεινός και σήμερα,  κατά την αγία  αυτή  ημέρα της αμωμήτου πίστεως μας, να σώσει τις ψυχές μας και να πάθει επάνω στο Σταυρό τα φοβερά παθήματα υπέρ της σωτηρίας μας.

Έρχεται και σήμερα, με την θεία Του χάρη και το άπειρο Αυτού έλεος, να κατασκηνώσει στην πνευματική Ιερουσαλήμ, σ’ έναν έκαστο από εμάς, στην ψυχή μας και να την σώσει από την  θεοστυγή  αμαρτία, που σκοπό έχει να φέρει τον άνθρωπο μακριά από τον Θεό.

Ας εξέλθουμε, λοιπόν, και εμείς σήμερα θριαμβευτικά να προϋπαντήσουμε τον Κύριο και Θεός μας με μετάνοια ειλικρινή και αγάπη, σείοντες και επισείοντες τα βάγια των φοινίκων και τους κλάδους της ελιάς, κράζοντες και λέγοντες το «ωσαννά  εν τοις υψίστοις, ευλογημένος ο ερχόμενος», με όλη την δύναμη της ψυχής μας.

Ο θρίαμβος αυτός είναι ο ωραιότερος και υψηλότερος θρίαμβος, διότι δια του θριάμβου αυτού, θα πληρωθεί η καρδιά μας από χαρά και ευφροσύνη και έτσι, με πολλή ψυχική αγαλλίαση, θα πλησιάσουμε να προσκυνήσουμε και τα Άγια Αυτού Πάθη, τον Τίμιο Σταυρό Του, και θα φωτιστούμε από το ανέσπερο Φως της Αναστάσεώς Του. ΑΜΗΝ.  Ο Λ.Κ.Α.Π.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ «Τους δοξάσαντάς με αντιδοξάσω» του Σεβασμιωτάτου Μητροπολ΄του Λέρου Καλύμνο και Αστυπάλαιας κ.κ. Παισίου

«Τους δοξάσαντάς με αντιδοξάσω»
Ο ΟΣΙΟΣ  ΠΑΤΗΡ  ΗΜΩΝ  ΣΑΒΒΑΣ
Αγαπητοί μου  αδελφοί,
«Πανηγυρίζει χορεύουσα σήμερον η νήσος της Καλύμνου, εν πνεύματι ευφημουσά σε πίστει, Σάββα μακάριε».
Η χάρη και η ευλογία του Πανάγαθου Θεού επισκιάζει, ως  δρόσος Αερμών η καταβαίνουσα επί τα όρη Σιών, τους ταπεινούς στην καρδία ανθρώπους, επισκιάζει σε εκείνους τους ανθρώπους που απαρνούνται τον εαυτό τους, σηκώνουν τον  σταυρόν  τους  και δεν υψηλοφρονούν διότι «Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν».
Ο ταπεινός και πράος στην καρδιά άνθρωπος, όταν παραδοθεί ανεπιφύλακτα στο Θεό και αφήσει τις επιθυμίες του και αφοσιωθεί ολοκληρωτικά, ψυχή τε και σώματι, στο θέλημα του Θεού, τότε θα πλημμυρίσει την καρδία του ειρήνη, χαρά και ευλογία και η ένωσή του με τον Πανάγαθο Θεό θα είναι πραγματικότητα.
Αυτή την ταπείνωση, αυτή την πραότητα, αυτήν την αυταπάρνηση στα του κόσμου τούτου πράγματα, αυτή την αφοσίωση επέδειξε στην επι γής ζωή του και ο Όσιος και Θεοφόρος Πατήρ ημών Σάββας, ο της Νήσου Καλύμνου θείος φρουρός και Δωδεκανήσου απροσμάχητος βοηθός.
Οι λόγοι του Σωτήρα Χριστού προς τους μαθητές Του Ιάκωβο και Ιωάννη, «ουκ οίδατε τι αιτείσθε», ήταν πάντοτε  φλογεροί και πάντοτε νωποί  στην ταπεινή καρδιά του μοναχού Σάββα.
Πράος και ταπεινός, σώφρων και αγάπης έμπλεως, δεν ζήτησε θέσεις και πρωτοκαθεδρίες, αξιώματα και υστεροφημίες αλλά, αφού εγκατέλειψε άπαντα τα του βίου τερπνά και πρόσκαιρα, στους ισχνούς ώμους του σήκωσε τον δικό του σταυρό και ζήτησε να βρεί, «ως η διψώσα έλαφος παρά τας διεξόδους των υδάτων», τον φραγγελωμένο, σταυρωμένο και αναστημένο Χριστό.
Το Άγιον Όρος, οι Άγιοι Τόποι, η Παλαιστίνη, η εγκαταβίωσή του στην σκήτη της Αγίας Άννας εν Χοζεβά, η Αθήνα, η Αίγινα, η Πάτμος, τόποι περισυλλογής  και προσευχής, και τέλος η μυροβόλος Κάλυμνος, με την χάρη του Τριαδικού Θεού, έγινε τόπος  εγκαταβίωσης, προσευχής  και ανάπαυσης της ψυχής του πράου και ταπεινού στη καρδία αγίου ανδρός. Η μετά του Αγίου Νεκταρίου συγκαταβίωσή  του στην Νήσον Ύδρα, συνέβαλε μεγάλως στην περαιτέρω πνευματική πρόοδο του ιερομονάχου Σάββα.
Η αξιάγαστος και αυστηρά άσκηση, οι πόλεμοι  και οι σκευωρίες υπό των μικρών ανθρώπων, η αρετή, η παροιμιώδης ταπείνωση, η απλότητα και η απαλότητα του χαρακτήρα, οι πνευματικές αναβάσεις, και προ πάντων οι πατρικές συμβουλές του Αγίου Νεκταρίου, έγιναν πνευματικό έρεισμα δια την πνευματική ζωή του πατρός Σάββα.
Κατά τον Θείον Παύλον, λέγοντας προς Φιλιππησίους, «πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ», όλα έχω την δύναμη για τον Χριστό να τα κάνω, ο οποίος με ενδυναμώνει, συνεχίζει αθόρυβα να ασκείται στο στάδιο των πνευματικών καμάτων του, ο ελάχιστος εν Κυρίω ιερομόναχος πατήρ Σάββας, ο νέος ασκητής της Νήσου Καλύμνου.
Προσευχή, αγρυπνία, μετάνοιες, νηστεία, η τροφή του ήταν τροφή ενός πτηνού, «μιά κουταλιά βρεγμένο σιτάρι την ημέρα και νερό από τον ποταμό», μαρτυρία πολλών Καλυμνίων πού γνώρισαν εκ του σύνεγγυς τον  σεβάσμιο Ιερέα, τον πνευματικό, τον πράο και ταπεινό τη καρδία και Άγιο της Καλύμνου,  Γέροντα Σάββα.
Ο Όσιος Σάββας, της Θράκης ο θεόσδοτος βλαστός και της Καλύμνου, ο πολύτιμος θησαυρός όλη του την καρδία την έδωσε σε Εκείνον, ο Οποίος σήμερα ανεβαίνει προς τα Ιεροσόλυμα και προλέγει τα μέλλοντα σ’ Αυτόν συμβαίνειν.
Ο Όσιος και Θεοφόρος Πατήρ ημών Σάββας της Καλύμνου, ο Μέγας Ασκητής, όλα τα συναισθήματά του τα κατάθεσε κάτω από τον Σταυρό Εκείνου, ο οποίος εμπαιγμούς και εμπτυσμούς και μάστιγας και κολαφισμούς και θάνατο υπέμεινε δια την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.
Ο Όσιος και Θεοφόρος Πατήρ ημών Σάββας, των Ιερέων το καύχημα, των Μοναζόντων το κλέος, της μετανοίας ο διδάσκαλος, έμπλεως αγάπης προς πάντα άνθρωπο, αγάπησε τον Νυμφίο της Εκκλησίας Χριστό και έτυχε παρ’ Αυτού δόξης αφθάρτου, και στεφάνου αμαράντου και έγινε κρουνός θείων θαυμάτων ανεξάντλητος και θερμός προστάτης και αντιλήπτορας, της Νήσου  Καλύμνου το σέμνωμα και της Ορθοδόξου Εκκλησίας ο αλάστορας.
Αυτήν την Αγία Μορφή, τον ταπεινό και πράο εργάτη του αμπελώνα του Κυρίου, φιλέορτοι Πατέρες και αδελφοί, εορτάζει σήμερα των Καλυμνίων η Νήσος και μετ’ αυτής σύμπασα η Ορθοδοξία.
Αυτόν τον επί γης ισάγγελο και θαυματουργό Άγιο με  ύμνους και ωδές πνευματικές τον παρακαλούμε και τον ικετεύουμε από την χαριτόβρυτο λάρνακά του να περιφρουρεί και να σώζει από πάσης επιβουλής εναντίας την νεολαία μας και μετά του ψαλμωδού ας ψελλίσουμε και εμείς:
«Ευχαρίστοις άσμασι, των Καλυμνίων η νήσος, προσκαλείται σήμερον των Ορθοδόξων τα πλήθη, μέγιστον νεοφανέντα εγκωμιάσαι, καύχημα ορθοδοξίας αναφανέντα, Σάββα τον θείον, τον ρύστην ταύτης ομού και πρόμαχον». ΑΜΗΝ.  Ο.Λ.Κ.Α.Π. 

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Λέρο Κω κα Αστυπάλαιας κ.κ. ΠΑΙΣΙΟΥ

Αγαπητοί μου αδελφοί,
Η Εκκλησία μας υψώνει σήμερα στο μέσον των Ναών το Τίμιο και Ζωοποιό Ξύλο, τον  Σταυρό, και ψάλλει: «τον Σταυρόν Σου Προσκυνούμεν Δέσποτα και την Αγίαν Σου Ανάστασιν δοξάζομεν».
Άπαξ δια παντός επάνω στο ξύλο του Σταυρού έπαθε ο απαθής την Θεότητα υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας και έσκισε το χειρόγραφο των αμαρτιών ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους.
Ο επί του ξύλου της ατίμωσης θάνατος του Θεανθρώπου Ιησού είναι η ζωή των πιστών, διότι  δια του θανάτου του Ιησού Χριστού καταργήθηκε το κράτος του διαβόλου, το κράτος της κακίας, του φθόνου και της απάτης.
Έκτοτε, χωρίς την χάρη και την ευλογία του αγιασθέντος υπό του αίματος του Σωτήρος Χριστού Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, ο άνθρωπος  είναι ασθενής και αδύναμος να πολεμήσει  τις απατηλές ενέδρες του διαβόλου και των αγγέλων αυτού.
Δια τον λόγο αυτό, η Μητέρα πάντων ημών Εκκλησία υψώνει σήμερα το τρισμακάριστο Ξύλο, τον Ζωοποιό του Κυρίου Σταυρό και καλεί τα πιστά παιδιά της να τον προσκυνήσουν και να ζητήσουν την χάρη και ευλογία του Σταυρωθέντος Ιησού Χριστού.
Εάν οι χριστιανοί δεν ατενίζουν με πίστη πάντοτε, ιδιαιτέρως αυτή την περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, το Ζωοποιό Ξύλο του Σταυρού,    και δεν  επιδιώκουν την αυταπάρνηση, όπως ακριβώς  την ορίζει το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, τότε απομακρύνονται του υψηλού τους προορισμού, πού είναι η  σωτηρία  της ψυχής του.
«Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν αράτω  τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι».
Αυταπάρνηση είναι και λέγεται η ισχυρή εκείνη θέληση  του χριστιανού, όπου απαρνείται τις κακές πράξεις  και επιθυμίες του και υποτάσσεται  πάντοτε στον ηθικό νόμο του Χριστού, στο νόμο της χάριτος και της  σωτηρίας.
Η Ελευθερία είναι το διακριτικό γνώρισμα του ανθρώπου και η αληθινή αξία πού  έχει να επιδείξει ο άνθρωπος, ο οποίος άνθρωπος  ομοιάζει με τον Θεό Πατέρα. Δια τούτο και ο Κύριος σέβεται το δώρο της ελευθερίας του ανθρώπου και κανέναν δεν αναγκάζει στην υπακοή του.
Ο Κύριος κρούει ,κτυπά την θύρα  κάθε  ανθρώπου , και όποιος ακούσει της θεϊκής φωνής, και  του ανοίξει, ΕΚΕΙΝΟΣ θα μπεί και τότε θα πληρωθεί ο οίκος από την μεγάλη ευλογία, πού ο Μέγας  επισκέπτης θα επιδαψιλεύσει. Και ο Ζακχαίος πού άνοιξε το σπίτι του στο Μέγα Επισκέπτη άκουσε το «ότι σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτο εγένετο».
Η αληθινή αυταπάρνηση, η κατά Χριστόν ελευθερία, είναι η υποταγή στον ηθικό νόμο, που δίδαξε ο Μέγας Διδάσκαλος. Ο πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος απαρνείται τις κακές επιθυμίες και ορμές της σάρκας, υπομένει στις θλίψεις, στις στενοχώριες της ζωής του  και ακολουθεί πιστά τον Κύριο.
Ω! πόση αξία, ηθική και τιμή έχει ο χριστιανός, ο οποίος απαρνείται τον εαυτό του και ακολουθεί τον Σωτήρα Χριστό. Ο χριστιανός αγωνίζεται τον αγώνα τον καλό και προσπαθεί δια της Εκκλησίας, να απαλλαγεί από τις κακίες, από τα μίση και τα πάθη που τον οδηγούν στον πνευματικό θάνατο, πού φέρει τον χωρισμό του ανθρώπου από τον Θεό.
Ο άνθρωπος, ο χριστιανός άνθρωπος, απαρνούμενος το εγώ του, τον εαυτό του και εργαζόμενος το αγαθό και πληρούμενος από την χάρη του Αγίου Πνεύματος λέγει εκείνο που έλεγε ο Απόστολος Παύλος προς τους Γαλάτας, «ζώ δε ουκέτι εγώ, ζή δε εν εμοί Χριστός».
Εκείνος ο άνθρωπος πού έχει αυταπάρνηση αποβλέπει  κυρίως στην δόξα  του θεού και την σωτηρία  της ψυχής  του. Απαρνείται τον  εαυτό του και  αγωνίζεται ,στο στάδιο των αρετών να θανατώσει το θηρίο, την θεοστυγή αμαρτία  πού κατοικεί μέσα του και έτσι με  αυτό το αγώνα υποτάσσεται στο θείο νόμο.
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη της αρετής της αυταπάρνησης, διότι, δυστυχώς, κλίνουμε φυσικώς προς το κακό και τις απολαύσεις αυτής της ζωής. Η φύση είναι κοινή σε όλους μας, αν και κάθε ένας από εμάς έχει τον δικό του χαρακτήρα και διαφέρει ο ένας από τον άλλο.
«Ο κόσμος παράγεται και η επιθυμία αυτού», όμως εμείς πρέπει να απαρνηθούμε τα του κόσμου τούτου, πρόσκαιρα και απατηλά, και να σηκώσουμε στους ώμους μας τις αγαθές και σωτήριες εκείνες αρετές, την αγάπη, την σωφροσύνη, την υπομονή, την υπακοή, την ελεημοσύνη, και τότε, πραγματικά, το φορτίο μας θα είναι ελαφρό σ’ αυτή την ζωή αλλά και στην μέλλουσα.
Η ζωή του κάθε ενός από εμάς είναι πάλη και αγώνας κατά της αμαρτίας και του κόσμου τούτου, διότι σήμερα παρά ποτέ άλλοτε κυριαρχεί στον κόσμο το κακό, η πλάνη, η απάτη, το ψεύδος, η κακία, η πονηρία, η φιλαργυρία, ο νεοπλουτισμός, η αδιαφορία, ο εγωϊσμός.
Εμείς οι άνθρωποι του κόσμου τούτου, δυστυχώς, είμαστε δούλοι της αμαρτίας, δούλοι των παθών μας και δεν θέλουμε να κατανοήσουμε ότι ο χρόνος της ζωής μας είναι βραχύς, σήμερα είμαστε και αύριο φεύγουμε δια το ταξίδι το αιώνιο και «μακάριοι οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες άρτι»,  μας λέγει Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτωρ στο βιβλίο της Αποκάλυψης.
Aγαπητοί μου αδελφοί,
Ο Ιησούς Χριστός σήκωσε στους  ώμους Του τον Σταυρό  Του και τον έφερε δια την σωτηρία  του ανθρωπίνου γένους  επάνω στον Γολγοθά και από εμάς τα κατά χάρη αδέλφια Του ζητά, σήμερα την αγία  αυτή ημέρα,  κατά την οποίαν η Εκκλησία μας υψώνει, εν μέσω  αυτής τον Τίμιο Σταυρό, να απαρνηθούμε τον εαυτό μας, το εγώ μας, και να σηκώσουμε  και εμείς τον δικό μας  σταυρό και να τον ακολουθήσουμε, ψάλλοντες  και λέγοντες «τον Σταυρόν Σου προσκυνούμεν  Δέσποτα και τη Αγίαν Σου Ανάστασιν δοξάζομεν».  ΑΜΗΝ.      Ο Λ.Κ.Α.Π.

Κυριακή Β Νηστειών Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λέρου κ.κ. Παισίου

Αγαπητοί μου αδελφοί,
Ο κατ’ εικόνα Θεού άνθρωπος πλάστηκε από τον Θεό Πατέρα από σώμα και ψυχή, και  είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι, η ψυχική κατάσταση επιδρά στο σώμα, καθώς και αντίθετα η σωματική κατάσταση επιδρά στη ψυχή του ανθρώπου.
Γι’ αυτό, ο άνθρωπος της κάθε εποχής, πρέπει να είναι υγιής σωματικά, ψυχικά για να μπορέσει να εκτελέσει τον υψηλό προορισμό του, που είναι η σωτηρία του και η επαναφορά του στην αρχαία μακαριότητα, κοντά στο Θεό Πατέρα.
Η σημερινή, λοιπόν, ευαγγελική περικοπή, αυτό τούτο το γεγονός, μας καταγράφει με την παρουσία ενώπιον του Μεγάλου Ιατρού της ψυχής και του σώματος, του Σωτήρος Χριστού, του παραλυτικού της Καπερναούμ.
Ο άνθρωπος αυτός ήταν δυστυχής, «ήτο επί κλίνης βεβλημένος», και δεν μπορούσε να κινηθεί με τις δικές του σωματικές δυνάμεις. Ήταν παράλυτος στο σώμα, αλλά και τετραυματισμένος από την θεοστιγή αμαρτία και στην ψυχή.
Τέσσερεις νέοι όμως άνθρωποι, τέσσαρεις τραυματιοφορείς της αγάπης, αναλαμβάνουν ιδία βουλήσει, να οδηγήσουν, μετά πολλού κόπου κοντά στο Σωτήρα Χριστό, στον Μέγα Ιατρό της ψυχής και του σώματος τον δυστυχισμένο άνθρωπο.
Και «ο ετάζων καρδίας και νεφρούς Παντογνώστης Κύριος», που αφ’ ενός διέκρινε, την πίστη του πονεμένου αυτού ανθρώπου, «Ιδών την πίστιν αυτού», αλλά και την ανιδιοτελή αγάπη των τεσσάρων εκείνων τραυματιοφορέων, παρέχει άφεση αμαρτιών στον πονεμένο άνθρωπο και του θεραπεύει πρώτα τα ψυχικά τραύματά του, και στη συνέχεια θεραπεύει και το σώμα.
«Τέκνο, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου» λέγει στον παράλυτο, ο Σωτήρας Χριστός, επιβραβεύοντας συνάμα και την ανιδιοτελή αγάπη, προς τον πάσχοντα άνθρωπο, αλλά και την πίστη των τεσσάρων εκείνων νέων τραυματιοφορέων της αγάπης.
Η αγάπη, κατά τον θείο Παύλο, «η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, ού ζηλοί, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει, η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει».Και ώ του θαύματος! Ο πρώην παράλυτος στην ψυχή και στο σώμα, ξαναβρίσκει την πολυπόθητη διπλή υγεία του, την ψυχική του γαλήνη και την σωματική του υγεία.
Ποίος άλλος από τον Μέγα Ιατρό της ψυχής και του σώματος, τον Θεάνθρωπο Ιησού, έχει  το δικαίωμα να συγχωρεί τις ανθρώπινες αμαρτίες, μωροί και τυφλοί Γραμματείς και Φαρισαίοι της κάθε εποχής;Να η συμπλήρωσης της μεγάλης δωρεάς, που προσέφερε ο Κύριος στο ταλαιπωρημένο τέκνο του. Αυτή η δωρεά της άφεσης των αμαρτιών φαίνεται παράδοξη στους Γραμματείς του λαού, σ’ εκείνους που αν και  μελετούσαν τον νόμο του Μωϋσέως  και τους προφήτας, δεν ήθελαν να κατανοήσουν ότι, πλησίον τους ήταν ο Μεσσίας, ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού Πατρός, ο Οποίος έγινε άνθρωπος και έπαθε επάνω στο Σταυρό του μαρτυρίου Του, και διέρρηξε το χειρόγραφο των αμαρτιών του ανθρωπίνου γένους, ο απαθείς την θεότητα; Με  μοναδικό  σκοπό να  σώσει τον άνθρωπο από την  αμαρτία.«Ω ανόητοι και  βραδείς τη καρδία», ο Κύριος της Δόξης βλέποντας την δική σας  πονηρία, την κακότητα και το μίσος πού μεταφέρετε, υποκριτές  Γραμματείς στο λαό κατά ΑΥΤΟΥ, λέγει «τι έστιν ευκοπώτερον, ειπείν τω παραλυτικώ αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι ή ειπείν έγειρε και άρον τον κραββατόν σου και περιπάτει».
Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι παραποιούσαν την αλήθεια και κατηγορούσαν το έργο του Κυρίου, επιδιώκοντες να εμποδίσουν τους ανθρώπους από την μετάνοια και την  επιστροφή τους στην αγκαλιά του Θεού Πατέρα.
Το δικαίωμα, να συγχωρεί τις αμαρτίες των ανθρώπων, το είχε μόνο Εκείνος ο αναμάρτητος, που έκλινε ουρανούς και ήλθε στην γή και το δικαίωμα τούτο της αφέσεως των αμαρτιών μετέδωκεν στους Μαθητές και Αποστόλους Του και αυτοί στους Διαδόχους τους,  με το μυστήριο της Θείας Εξομολόγησης:  «Αμήν λέγω υμίν, όσα εάν δήσητε επί της γής, έσται δεδεμένα εν τω ουρανώ και όσα εάν λύσητε  επί της γής, έσται λελυμένα εν τω ουρανώ».Ο Μέγας Αθανάσιος γράφει, «ώσπερ άνθρωπος υπό ανθρώπου ιερέως βασταζόμενος φωτίζεται τι του Αγίου Πνεύματος χάριτι, ούτω και ο εξομολογούμενος δια του ιερέως λαμβάνει την άφεση των αμαρτιών, χάριτι Χριστού».
Ο δε Μέγας Βασίλειος σημειώνει «η εξαγόρευση των αμαρτημάτων, έχει τούτο τον λόγον, τον οποίο έχει η επίδειξη των σωματικών παθών».Και ο Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης γράφει «Αποκαλύψατε στον ιερέα με θάρρος  και τα μεγαλύτερα σας απόρρητα, αποκαλύψετε σ’ αυτόν τα μυστήρια της ψυχής σας, όπως  αποκαλύπτει στον γιατρό ο ασθενής τα κρυφά αυτού τραύματα, τις κρυφές αυτού πληγές».Αδελφοί μου,Καμμία αμαρτία δεν συγχωρείται στον ουρανό, εάν δεν συγχωρηθεί στην γή από τον πνευματικό μας. Ο Πνευματικός είναι ο σωλήνας που μεταφέρει στον ουρανό τα  βάρη των αμαρτιών μας, ενώπιον του Θεού Πατρός και ο Θεός Πατέρας, από άπειρο αγάπη, έλεος και ευσπλαχνία δέχεται το πλήθος των αμαρτιών μας και μας παρέχει άφεση.Εάν αδελφοί μου, εάν δεν πλησιάσουμε τον πνευματικό με συντριβή καρδιάς, με δάκρυα μετάνοιας και εναποθέσουμε κάτω από το πετραχήλι του εξομολογούμενοι τις  αμαρτίες μας, ας μη περιμένουμε ότι θα σωθούμε από τα  πονηρά έργα που διεπράξαμε και ότι θα ακούσουμε ως ο Παράλυτος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, το «Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου».Αδελφοί μου,Ιδού καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού καιρός μετανοίας.
Το στάδιο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής είναι μπροστά μας, ας τρέξουμε να πλησιάσουμε, λοιπόν, και εμείς τον τραυματιοφορέα, τον Πνευματικό μας, τώρα που έχουμε ακόμη καιρό και ας ζητήσουμε κάτω από το αγιασμένο πετραχήλι του με πίστη και ταπείνωση την χάρη, το έλεος και την ευσπλαχνία του Πανοικτήρμονος  Θεού Πατρός.  ΑΜΗΝ  Ο.Λ.Κ.Α.Π. 

Κήρυγμα Κυριακής Β' Νηστειών του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λέρου κ.κ. Παισίου

«Τέκνον αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου»

Αγαπητοί μου  αδελφοί,

Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, της Δευτέρας Κυριακής των νηστειών, ο Ευαγγελιστής Μάρκος μας καταγράφει το θαύμα της θεραπείας του Παραλυτικού της Καπερναούμ. Ο άνθρωπος αυτός, δυστυχής και ταλαίπωρος, βρίσκεται καθηλωμένος στο κρεβάτι του πόνου και στην στρωμνή των κακώσεων.

Ο δυστυχής αυτός άνθρωπος, η εικόνα του Θεού Πατρός δεν ήταν παράλυτος μόνο στο σώμα, αλλά ήταν και παράλυτος και στην ψυχή. Η εικόνα του Θεού Πατρός διπλά τετραυματισμένη στο σώμα και στη ψυχή και ζητά την σωτηρία του.

Το βλέμμα του Μεγάλου Ιατρού της Ψυχής και του σώματος εισδύει στο βάθος της ψυχής του δυστυχισμένου εκείνου ανθρώπου και εκεί βλέπει την αιτία της παράλυσής του. Και ώ του θαύματος! Ο πρώην παράλυτος στην ψυχή και στο σώμα ξαναβρίσκει την πολυπόθητη διπλή υγεία του, την ψυχική και την σωματική.

Βλέπει ο καρδιογνώστης Κύριος την αμαρτία ως αιτία της σωματικής παράλυσής του  αιρομένου υπό τεσσάρων τραυματιοφορέων της αγάπης πλησίον Του και τότε λέγει: «τι έστιν ευκοπώτερον, ειπείν των παραλυτικώ, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι ή  ειπείν, έγειρε, και άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει», στην άρνηση εκείνων των γραμματέων οι οποίοι θέλησαν να παγιδεύσουν τον Κύριο λέγοντες «τις δύναται αφιέναι αμαρτίαις».

Δια τούτων των λόγων ο Κύριος θέλει να στρέψει την σκέψη του πονεμένου και δυστυχισμένου εκείνου ανθρώπου από την σωματική ασθένεια σε μία άλλη ποιο φοβερή ασθένεια, στην ψυχική ασθένεια, πού είναι η αμαρτία, η παρακοή στο θέλημα του Θεού Πατρός.

Και δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι ο παράλυτος της Καπερναούμ αισθάνεται το βάθος της αμαρτίας του ως το φρικτότερο και θανασιμώτερο ψυχικό δηλητήριο και μετανοεί ειλικρινά και αλλάζει τρόπο ζωής.

Πιστεύει ακράδαντα ότι Εκείνος που μπορεί να τον θεραπεύσει ψυχικά και σωματικά είναι Εκείνος που έκλινε ουρανούς και ήλθε στην γη, είναι ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού.

Έλαμψε η πίστη του παραλυτικού και δέχεται να υποστεί μία μεγάλη ταλαιπωρία και να οδηγηθεί μπροστά στον Σωτήρα Χριστό, τον μόνο δυνάμενο να συγχωρέσει τις αμαρτίες του, και ώ του θαύματος ο πρώην παράλυτος  στην ψυχή και το σώμα βρίσκει την πολυπόθητη υγεία του.

Η πίστη του παραλύτου προς τον Σωτήρα τον σήκωσε από το κρεβάτι του πόνου και από την στρωμνή των κακώσεων και τον έκαμε άξιο να λέγεται τέκνο του Θεού Πατρός και Σωτήρος Χριστού και να ακούσει το «τέκνο αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου».

Η λέξη, τέκνο, δεν φανερώνει μόνο την πατρική συμπάθεια και φροντίδα, την οποία  φανερώνει ο Κύριος στον ποτέ παράλυτο, αλλά φανερώνει και την στενή σχέση μεταξύ Θεού πατρός και τέκνου.

Η αγάπη του Σωτήρος Χριστού όταν επεμβαίνει παρέχει στη θλίψη, στο πόνο, στη δυστυχία την θεραπευτική ιδιότητα και μεταβάλλει σε σωτήριο φάρμακο της ψυχής που πάσχει από την αμαρτία.

Τρεις σύντομες φράσεις του σημερινού ευαγγελικού αναγνώσματος ήταν ικανές να αλλάξουν τη ζωή του παραλυτικού της Καπερναούμ.

Η πρώτη ήταν «Σύ λέγω εγέρθειτι», η δεύτερη «άρον τον κράββατόν σου» και η τρίτη «και ύπαγε εις τον οίκον σου». Και οι τρεις αυτές φράσεις με την θαυματουργική δύναμη του Θεανθρώπου Ιησού μετέβαλαν το ακίνητο και παράλυτο εκείνο σώμα σε υγιή και ρωμαλέο εκείνο άνθρωπο.

Αγαπητοί μου  αδελφοί,

Αυτές οι τρεις σωτήριες φράσεις ακούγονται σε κάθε εποχή, γιατί ο λόγος του Κυρίου είναι πάντοτε ο αυτός, δεν αλλάζει, δεν δέχεται καμία μεταβολή, καμία αμφισβήτηση γιατί ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού ερχόμενος στον κόσμο ένα σκοπό είχε να επωμιστεί και να απαλλάξει τον πλανηθέντα άνθρωπο από την αμαρτία.

Έλαβε μορφή δούλου, ο των όλων Κύριος, για να ελευθερώσει τον άνθρωπο από την τυραννία του Διαβόλου και να τον καθαρίσει δια του Τιμίου Του Αίματος, το οποίο έχυσε εκουσίως επάνω στο Σταυρό του μαρτυρίου Του, υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας.

Η πρώτη, λοιπόν φράση απαλλάσσει τον κάθε άνθρωπο της κάθε εποχής από την ενοχή της αμαρτίας δια του μυστηρίου της μετανοίας και εξομολόγησης και τον σηκώνει από την κατάσταση του καταδίκου και τον υψώνει στην κατάσταση του δικαιωθέντος τέκνου του Θεού.

Η δεύτερη φράση ελευθερώνει τον άνθρωπο από τα δεσμά των παθών, που τον κρατούν παράλυτο και υπόδουλο και τον παρουσιάζουν ισχυρό, δυνατό, ελπιδοφόρο και εργάτη του ωραίου, του υψηλού εργάτη της αρετής.

Και η τρίτη φράση επαναφέρει, η άπειρος του Κυρίου αγάπη τον άνθρωπο στον οίκο του, στη Εκκλησία του Μαρτυρίου και της Ανάστασης, η οποία είναι ο οίκος του Ουρανίου Πατρός.

Ο άνθρωπος εντός της Εκκλησίας του Χριστού, της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής, αναγεννιέται πνευματικά και μεταμορφώνεται με την χάρη του Παναγίου Πνεύματος σε άνδρα τέλειο, και γίνεται κατά χάρη τέκνο του Θεού Πατρός.

Αυτή την δύναμη έχει η Εκκλησία, να μεταμορφώνει τις ψυχές των ανθρώπων δια του μυστηρίου της μετανοίας και της εξομολόγησης. Τον παράλυτο της σημερινής ευαγγελικής περικοπής οι τρείς τραυματιοφορείς της αγάπης τον οδήγησαν στον οίκο που ευρίσκετο ο Κύριος, και ω του θαύματος, ο πρώην παράλυτος εξήλθε υγιής και στο σώμα και την ψυχή.

Καιρός, λοιπόν, ευπρόσδεκτος καιρός μετανοίας, ας πλησιάσουμε και εμείς τον τραυματιοφορέα της αγάπης, που είναι ο πνευματικός μας, τώρα που ακόμα έχουμε καιρό και εκεί κάτω από το πετραχήλι του με δάκρυα συντριβής και μετανοίας, ας εξομολογηθούμε τις αμαρτίες μας, για να ακούσουμε και εμείς το «αφέωνταί σοι αι αμαρτίαις».

Ο Μέγας Αθανάσιος, λέγει, «ώσπερ άνθρωπος υπό ανθρώπου ιερέως βασταζόμενος φωτίζεται τη του αγίου Πνεύματος χάριτι, ούτω και ο εξομολογούμενος εν μετανοία δια του ιερέως λαμβάνει την άφεσιν αμαρτιών, χάριτι Χριστού».

Ας αποβάλλουμε τον εγωισμό μας και ας τρέξουμε στον οίκο του Θεού και εκεί να συναντήσουμε με συντριβή καρδίας τον πνευματικό για να ακούσουμε από τα χείλη  του και εμείς το «αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου», δια Ιησού Χριστού του μόνο αληθινού Θεού, του δυναμένου νά δώσει άφεση αμαρτιών.

ΑΜΗΝ.

Ο Λ.Κ.Α.Π.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ ,«πάτερ ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενωπιόν σου» του Σεβασιμιωτάτου Μητροπολίτου Λέρου Κώ και Αστυπάλαιας κ.κ. Παισίου

Αγαπητοί μου αδελφοί,
Ωραία και συγκινητική είναι η παραβολή του Ασώτου Υιού, που ακούσαμε στο ευαγγελικό ανάγνωσμα σήμερα.
Ο άνθρωπος και μάλιστα ο νέος έξω και μακριά από την πατρική εστία, από την πατρική αγκαλιά, χάνεται μέσα σ’ αυτή την τύρβη της ελευθερίας, πού τόσα πράγματα παρέχει, όμως πολλές φορές όχι προς όφελος της ψυχής.
Ο νεώτερος υιός της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, θέλοντας να ζήσει μόνος του και να απολαύσει την ζωή μακριά από την οικογενειακή θαλπωρή «απεδήμησε εις χώραν μακράν». Εκεί, μακριά από τους πατρικούς χαλινούς, συνέτριψε τις πνευματικές του και ηθικές δυνάμεις, και το χειρότερο κατέστρεψε την περιουσία του «ζών ασώτως».
Τα πάθη της σαρκός, οι σφοδρές και αμαρτωλές επιθυμίες έχουν την δύναμη να κυριεύουν και να αιχμαλωτίζουν όλες τις δυνάμεις της ψυχής του ανθρώπου, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να βρίσκεται εκτός εαυτού και τότε να καθίσταται έρμαιον των κακών επιθυμιών του και να μη χαλιναγωγεί τον εαυτό του.
Ο άνθρωπος, με την πτώση του αμαύρωσε, αλλοίωσε, εξαχρείωσε και σκότωσε το κατ’ εικόνα Θεού και αποτέλεσμα αυτής της αλόγιστης πράξης του είναι να έχει τάσεις και επιθυμίες αγαθές και καλές, αλλά να έχει και τάσεις κακές και αμαρτωλές.
Βεβαίως ο ελεύθερος άνθρωπος οφείλει να αγωνιστεί και να πολεμήσει τις κακές και αμαρτωλές πράξεις, και επιθυμίες, οι οποίες είναι εσωγενείς ή έρχονται και από τα έξω.
Έτσι, ο ελεύθερος άνθρωπος πού αγωνίζεται τον αγώνα τον καλό, αισθάνεται εσωτερική ψυχική χαρά και αγαλλίαση σε αυτή τη ζωή, και χάριτι θεία θα τύχει παρά του ουρανίου Πατέρα και της ανεκλάλητης χαράς, εκείνη την ημέρα πού βίβλοι θα ανοιχτούν και πράξεις θα δημοσιευθούν.
Δυστυχώς όμως, ο άνθρωπος παρασύρεται από του κόσμου τούτου ηδονές και πράττει την αμαρτία, και τα οψώνια της αμαρτίας γενούν τον πνευματικό θάνατο, πού είναι ο χωρισμός του ανθρώπου από τον Πλάστη και Δημιουργό του παντός.
Τα πάθη είναι πολλά και ποικίλα. Τα σωματικά είναι φοβερά και γίνονται κατά πολύ πιό φανερά, πιό  γνωστά, αλλά και τα άλλα πάθη, ο φθόνος, η κενοδοξία, η οργή, το μίσος, η κακότητα, και ό,τι άλλο πηγάζει από την φοβερή αμαρτία του πάθους, διαφθείρουν τον άνθρωπο και τον κάνουν δούλο και ηθικά  αναίσθητο. «Ο ποιών την αμαρτίαν λέγει Κύριος, δούλος εστί της  αμαρτίας».
Ο δούλος των παθών είναι τυφλός και δεν βλέπει τον ίσιο δρόμο, τον δρόμο της σωτηρίας του, αλλά με την δική του αλαζονεία κινείται στο δρόμο της απώλειας και της ηθικής εξαθλίωσης.
Ο Μέγας Βασίλειος λέγει: «πάντα τα πάθη συγχυτικά και εκταρακτικά του διορατικού της ψυχής εστίν».
Δεν βλέπετε τον άσωτο υιό; Σκοτίστηκε, και αφού σκοτίστηκε απομακρύνθηκε από τον Θεό, διεσκόρπισε  την περιουσία του «ζών ασώτως», και όμως, αντί να βρεί την ευτυχία του, εστερείτο πάντων και αυτών  των υλικών αγαθών «και αυτός ήρξατο υστερείσθαι».
Δεν βλέπετε τον άσωτο υιό; «Απεδήμησε εις χώραν μακράν» και περιέπεσε σε σωματικές ηδονές και έζησε ζωή ανήθικη, ρυπαρή, άσωτη, κτηνώδη και όμως αντί να βρεί την ευτυχία του, αναγκάστηκε να  βόσκει χοίρους και προσπαθούσε να γεμίσει την κοιλιά του από «των κερατίων, ών ήσθιον οι χοίροι και το φοβερότερο «ουδείς  εδίδουν αυτώ».
Αγαπητοί μου  αδελφοί,
Τα πάθη της αμαρτίας είναι φοβεροί και απαίσιοι τύραννοι, πού υποδουλώνουν το σώμα και την ψυχή και καθιστούν τον άνθρωπο χειρότερο και από αυτά τα ζώα.
Το Πνεύμα του Θεού, όμως, ανακαινίζει την ψυχή μας και τον άσωτο τον καθιστά ηθικό και φρόνιμο, τον δούλο της αμαρτίας ελεύθερο, τον τυφλό φωτεινό, τόν αμαρτωλό  άγιο, τον νεκρό ηθικό ζώντα. «Νεκρός ήν και ανέζησε και απολωλός ήν και ευρέθη».
Ω, αδελφοί  μου, ας ζητήσουμε κι εμείς ταπεινά και με ειλικρινή μετάνοια την χάρη και την ευλογία του Αγίου Θεού και τότε θα μας αγκαλιάσει κι εμάς ως τον άσωτο υιό.
 ΑΜΗΝ. Ο Λ.Κ.Α.Π. 

Κυριακή ΙΕ Λουκά«Ιδού τα ημίση των υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοις πτωχοίς» του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λέρου Καλύμνου και Αστυπάλαιας κ.κ. Παισίου

Αγαπητοί μου αδελφοί,
Ωραία, αλλά και λίαν συγκινητική η σημερινή ευαγγελική περικοπή, η γνωστή περικοπή του Ζακχαίου.
Ο θεηγόρος Απόστολος και Ευαγγελιστής Λουκάς, στη σημερινή ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε εξιστορεί την επιστροφή του αμαρτωλού και άδικου αρχιτελώνη Ζακχαίου στην αγκαλιά του Θεού Πατέρα.
Η τόλμη και η θέληση του Ζακχαίου να πλησιάσει Αυτόν, του οποίου η φήμη ταχέως έγινε γνωστή  σ’ όλη την Ιουδαία γη ήταν μεγάλη, τίποτε μα τίποτε δεν τον εμπόδιζε, κι έτσι προσπαθούσε με κάθε τρόπο να ιδεί και να γνωρίσει Εκείνον, πού έκλεινε ουρανούς και ήλθε στην γη.
Φλέγεται διακαώς ο Ζακχαίος από την επιθυμία του να πλησιάσει τον Κύριο και τρέχει, τρέχει, μπροστά από το πλήθος και ανεβαίνει σε μια συκομουριά, δια να μπορέσει να ιδεί, να αντικρύσει τον Μέγα Λυτρωτή, τον Θεάνθρωπο Ιησού.
Η επιθυμία του Ζακχαίου δεν ήταν μία απλή περιέργεια, ήταν επιθυμία αγνή, ήταν επιθυμία ηθική, ήταν επιθυμία όλως εσωτερικής διάθεσης και ανιδιοτελής. Ο πλούσιος αρχιτελώνης δεν εντρέπεται τίποτε, δεν σκέπτεται την θέση που κατείχε, αλλά τρέχει δρομέως, ως ο Πέτρος, δια να δεί και να γνωρίσει από κοντά Εκείνον πού σαγήνευε τις ψυχές των ανθρώπων στη Ιουδαία γη. Και τις οδηγούσε στην σωτηρία τους. Αυτή η εσωτερική, η αγνή, η ηθική, η ανιδιοτελής επιθυμία του Ζακχαίου, φέρει το ποθούμενο, «ο ετάζων καρδίας και νεφρούς και βάθη των ανθρώπων γιγνώσκων Κύριος», βλέποντας τον Ζακχαίο επάνω στην συκομουριά του λέγει: «Ζακχαίε σπεύσας κατάβηθι, σήμερον γάρ εν τω οίκω σου δει με μείναι».
Χαρά μεγάλη δια τον Ζακχαίο οι λόγοι του Κυρίου Ιησού, «και σπεύσας κατέβη» και η χαρά του αυτή διατρανώνεται με την είσοδο του Κυρίου Ιησού στο σπίτι του «και υπεδέξατο αυτόν χαίρων». Μάταια όμως γογγύζουν οι διδάσκαλοι του Ιουδαϊκού νόμου, μάταια φωνασκούν οι αυστηροί τηρητές των τύπων Φαρισαίοι, μάταια σκανδαλίζονται οι Ιουδαίοι που βλέπουν τον Κύριο να μπαίνει και να καταλύει στην οικία ενός αμαρτωλού, στην οικία του πλούσιου αρχιτελώνη Ζακχαίου.
Ο Κύριος όμως, ο οποίος δεν ήλθε να καλέσει δικαίους, αλλά αμαρτωλούς σε μετάνοια, εισέρχεται στην οικία του Ζακχαίου και ο αμαρτωλός Ζακχαίος αναγεννάται, μετανοεί, εξομολογείται ταπεινά τις αμαρτίες του και  αλλάζει τρόπος ζωής και γίνεται νέος άνθρωπος.
Ο Ζακχαίος μακριά από την αμαρτία αναγεννάται, κατ’ εικόνα του κτίσαντος αυτόν και εκδηλώνει με έργα δικαιοσύνης και αγάπης αυτήν την πνευματική του αναγέννηση, «ιδού τα ημίση των υπαρχόντων μου Κύριε, δίδωμι τοις πτωχοίς και ει τι τινός τι εσυκοφάντησα αποδίδωμι τετραπλούν».
Ο αρχιτελώνης κατά την εξάσκηση της εργασίας με τις αμαρτωλές πράξεις του αδίκησε, έβλαψε, έκλεψε τους ανθρώπους, όμως τώρα εκείνος ο αμαρτωλός, ο άρπαγας, μετανοεί ειλικρινά και αναλογιζόμενος τις πρότερες πράξεις, αποδίδει κατά τον Μωσαϊκό νόμο το τετραπλούν σε εκείνους που έβλαψε, σε εκείνους που αδίκησε, σε όσους πτωχούς αδίκως υστέρησε τα προς το ζήν.
Η αδικία είναι αληθινά φοβερή αμαρτία, διότι παραβαίνει τον θείο νόμο και διαλύει ότι όσιο και ιερό, διαλύει δεσμούς, δι’ αυτό και ο Μωσαϊκός νόμος τιμωρεί εκείνον που πράττει την αδικία.
Τον αμαρτωλό, πλούσιο και άδικο αρχιτελώνη Ζακχαίο δικαιώνει δια την ειλικρινή μετάνοια και εξομολόγησή του Εκείνος πού ήλθε να καλέσει αμαρτωλούς σε μετάνοια. Αυτή είναι η δύναμη της μετανοίας και εξομολόγησης, η οποία αναγεννά τον αμαρτωλό άνθρωπο και τον επαναφέρει στην αγκαλιά του Θεού Πατέρα.
Η ειλικρινής εξομολόγηση, η αληθινή μετάνοια είναι η βαθειά συναίσθηση της ανοχής της αμαρτίας, και αμαρτία είναι καταπάτηση του θείου θελήματος και η οποία εκθέτει τον παραβάτη άνθρωπο στο πρόσωπο του  Θεού Πατέρα.
Είναι γεγονός ότι τα μικρά αμαρτήματα ανοίγουν τον δρόμο στα βαρύτερα και θανάσιμα αμαρτήματα και  φέρουν ψυχρότητα και τέλος την απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό Πατέρα.
Δυστυχώς, πολλοί άνθρωποι εμμένουν στην αμαρτία και δεν μετανοούν ειλικρινώς, αυτοί οι άνθρωποι όχι μόνο δεν ωφελούνται και δεν σώζονται, αλλά απεναντίας μένουν στο λήθαργο, μένουν στο σκοτάδι, μένουν μακριά της αγάπης του Θεού Πατέρα.
Ο Ιερός Χρυσόστομος, πού την μνήμη του εορτάζει σήμερα η επί γης στρατευομένη του Χριστού Εκκλησία, από περάτων έως περάτων της οικουμένης, μας λέγει ,ότι :  «τίποτε χειρότερο από την αμαρτία υπάρχει, αγαπητέ μου, όταν καταφέρει να μπεί στη ζωή μας και την ψυχή μας, όχι μόνο μας γεμίζει από ντροπή, αλλά κάνει και ανοήτους όσους ήσαν πρίν συνετοί και πλήρεις σοφίας».
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Η αληθινή μετάνοια είναι τελεία καθαρότητα της ψυχής, όπως μας την κατέγραψε στην σημερινή ευαγγελική  περικοπή ο Κύριος Ιησούς, στο πρόσωπο του αμαρτωλού αρχιτελώνη και πλούσιου Ζακχαίου.
Ο Ζακχαίος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, πίστεψε στον Ιησού Χριστό, μετανόησε, άλλαξε τρόπο ζωής, ανακαινίστηκε, και έπραξε έργα και καρπούς αξίους της μετανοίας. Ο ποτέ αμαρτωλός αρχιτελώνης μισεί πλέον την αδικία, αγαπά το αγαθό και πράττει το δίκαιο «ει τινός τι εσυκοφάντησα αποδίδωμι τετραπλούν».
Και ο Ιερός Χρυσόστομος, ερμηνεύοντας την σημερινή ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε μας λέγει δια την μετάνοια: «Για ποιο λόγο ο Θεός επιτρέπει να πλουτίζουν μερικοί; Διότι είναι μακρόθυμος, διότι θέλει να μας επαναφέρει στην μετάνοια, διότι έχει ετοιμάσει κόλαση, διότι ώρισε μέρα πού θα κρίνει όλη την οικουμένη».
Και ο χρυσούς την γλώσσα συνεχίζει, ο Θεός  «αν δε μακροθυμούσε και δεν τιμωρούσε αμέσως όσους  πλουτίζουν, τότε δεν θα έδιδε την ευκαιρία στο Ζακχαίο να μετανοήσει, ώστε να αποδώσει στο τετραπλάσιο  όσα έχει κλέψει και να προσθέσει και τα μισά των υπαρχόντων του».
Ο αγαθός Θεός έδωκε την μετάνοια προς σωτηρία του ανθρώπου, δίδαξε την φιλανθρωπία, την ευσπλαχνία την αλληλεγγύη και την μεγάλη αρετή της αγάπης.
Ας ανοίξουμε κι εμείς λοιπόν τον οίκο της ταλαιπωρημένης μας ψυχής δια να εισέλθει μέσα ο Χριστός κι έτσι φωτιζόμενοι κι εμείς από την χάρη και το άπειρο Αυτού έλεος να γίνουμε και χριστοφόροι και θεοφόροι.
Tότε θα ακούσουμε κι εμείς ως ο Ζακχαίος από τον Κύριο της Δόξης Χριστό «ότι σήμερον σωτηρία τω οίκω  τούτω εγένετο». ΑΜΗΝ. Ο Λ.Κ.Α.Π. 

Κήρυγμα επί του Ευαγγελίου της Κυριακής ΙΓ' Λουκά του Σεβασμιωτατου Μητροπολίου Λέρου Καλύμνου Αστυπάλαιας κ.κ. Παισίου

«Διάδος πτωχοίς και  έξεις θησαυρόν εν ουρανώ και δεύρον ακολούθει μοι»
Αγαπητοί  μου αδελφοί,
Στην σημερινή  ευαγγελική  περικοπή, η οποία αποτελεί τον χρυσούν κανόνα της μεγάλης διδασκαλίας του Θεανθρώπου Ιησού, καταγράφονται η αγάπη και η αγαθοεργία, μεγάλες  αρετές  που πρέπει ο κάθε χριστιανός να πράττει, χωρίς διάκριση σε κάθε άνθρωπο πού έχει την ανάγκη και χρήζει της  βοήθειας του.
Η αγάπη προς όλους τους ανθρώπους  χωρίς διάκριση, μάλιστα δε προς στους δυστυχείς και πτωχούς και πονεμένους, είναι η αληθινή αρετή και συνθήκη απαραίτητος δια την  απόκτηση  της κληρονομιάς των αιωνίων και αφθάρτων αγαθών· «διάδος πτωχοίς και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ».

Ο πλούσιος της  σημερινής ευαγγελικής περικοπής, ενώ  τηρούσε κατά γράμμα τις δέκα  εντολές, έλλειπε  όμως από αυτόν η πρώτη και μεγάλη εντολή, η εντολή της αγάπης.

Στην ψυχή του η αγάπη προς τους πτωχούς και ταλαιπωρημένους ανθρώπους ήταν ξένη και ως εκ τούτου ήταν σκληρός  και απάνθρωπος, δεν αγαπούσε τους πτωχούς, δεν  ήταν φιλόπτωχος, φιλεύσπλαχνος, φιλάνθρωπος.
Αν και είχε  ακούσει  την διδασκαλία  του Σωτήρος Χριστού και ζητούσε επιμόνως από τον Κύριο να γνωρίσει το πως θα κερδίσει την βασιλεία των ουρανών, εν τούτοις δεν απαρνείται  τον πλούτο, αλλά δέσμιος αυτού κινείται ζητώντας τα  πρόσκαιρα  και μάταια αγαθά, αγνοώντας το «μη θησαυρίζετε υμίν θησαυρούς επί της γης, όπου σής και βρώσις αφανίζει και όπου  κλέπται διορύσσουσι και κλέπτουσι».
Η προσήλωσή του προς τα εφήμερα  και πρόσκαιρα αγαθά  του κόσμου τούτου  είχαν σκληρύνει την καρδιά του και δεν ήθελε να πιστέψει ότι όλα  εδώ στη γη μένουν και ότι «πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα».
Διά τον νομομαθή και πλούσιο αυτό νέο δεν υπήρχε ούτε πτωχός, ούτε ταλαίπωρος, ούτε δυστυχής  άνθρωπος· μόνο τον εαυτό του σκέπτεται και  δεν πονά κανένα, μα κανένα συνάνθρωπό του, δεν πονά και δεν συμμερίζεται τον πόνο και την δυστυχία του πτωχού αδελφού του.
Ο πλούσιος αυτός αλλά και άρχοντας του λαού δεν ενεργεί και δεν πράττει εκείνα που λέγει ο νόμος του Θεού: «αγαπήσεις  τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Δεν γνωρίζει την αρετή της  φιλοπτωχίας, δεν πράττει, όπως οφείλει κατά τον νόμο, την αρετή της φιλανθρωπίας, της ελεημοσύνης.
Η φιλανθρωπία, η μεγάλη αυτή αρετή με  την οποία ο άνθρωπος κερδίζει την ουράνιο βασιλεία, είναι δι΄αυτόν ξένη. Στην προτροπή από τον φιλάνθρωπο Κύριο ότι, «ένα ακόμη σου λείπει, πώλησε όλα όσα έχεις και μοίρασέ τα στους πτωχούς και θα έχεις θησαυρό στους ουρανούς και έλα να με ακολουθήσεις», αυτός κλαίει και λυπάται, διότι ήταν «πλούσιος σφόδρα».
Η σημερινή ευαγγελική περικοπή, που αποτελεί τον χρυσούν κανόνα της  μεγάλης διδασκαλίας του Κυρίου μας, καλεί τον άνθρωπο της κάθε  εποχής,  και  ιδιαίτερα τον  χριστιανό που  γνωρίζει το άγιο ευαγγέλιο, να δείξει  την αγάπη προς  τους πτωχούς, εάν θέλει να κερδίσει την αιώνιο βασιλεία.
Η φιλοπτωχία είναι αρετή μεγάλη, την οποία οφείλει να εκτελεί ο χριστιανός χωρίς καμία διάκριση και  μάλιστα πρέπει η φιλοπτωχία  να γίνεται κατά το θέλημα  του πρώτου και μεγάλου Φιλανθρώπου  του Ιησού Χριστού, ο Οποίος πτώχευσε δια να  πλουτίσει τον παραπεσόντα στην αμαρτία  άνθρωπο και να τον ενώσει με τον  ουράνιο Πατέρα Του.
Δεν αρκεί όμως μόνο να προσφέρει κανείς υλική βοήθεια στον πτωχό και αδύναμο άνθρωπο, αλλά η προσφορά αυτή πρέπει να γίνεται μετά πολλής  προσοχής και διάκρισης και με μεγάλη μυστικότητα κατά το πρόσταγμα του Κυρίου Ιησού: «μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η  δεξιά σου».
Δυστυχώς πολλοί πλούσιοι πολλές φορές ευεργετούν τους πτωχούς, όχι από αγάπη αλλά για επίδειξη και υπερηφάνεια, από ιδιοτέλεια, και με τελικό σκοπό το πώς να φανούν στον περίγυρό τους ότι  είναι ελεήμονες, είναι φιλάθρωποι, είναι φιλόπτωχοι και ενεργούν κατά το΄Αγιον Ευαγγέλιο.
Οι άνθρωποι αυτοί ομοιάζουν με τον άρχοντα πλούσιο της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, ο οποίος «περίλυπος εγένετο, ήν γάρ πλούσιος σφόδρα», καθώς και με τον τυπολάτρη και κομπορρήμονα Φαρισαίο, οποίος με ελαφρά την συνείδηση έλεγε: «εγώ δίνω το δέκατο από όλα όσα αποκτώ».
Ας γνωρίζουν οι άνθρωποι αυτοί ότι την βοήθεια την οποίαν προσφέρουν στους πτωχούς, δια να φανούν ότι κάμνουν έργο φιλανθρωπίας, δεν είναι αγνή, δεν είναι ταπεινή, δεν είναι ευάρεστη στον Θεό και δεν ωφελεί τελικά την ψυχή τους: «Αμήν γάρ λέγω  υμίν, ότι απέχουσι από τον μισθόν αυτών».
Ευτυχείς είναι οι άνθρωποι εκείνοι, που από ειλικρινή αγάπη συντρέχουν και βοηθούν τους πτωχούς και ανακουφίζουν τις δυστυχίες τους: «Ο ελεών πτωχόν δανείζει Θεώ».
Ο φιλόπτωχος και ο ευεργετικός άνθρωπος λαμβάνει πλούσια την αμοιβή και ανταπόδοση, ενώ αντίθετα ο άσπλαχνος και εδώ στη γη τιμωρείται αλλά και κατά την μέλλουσα κρίση θα  στερηθεί των αιωνίων αγαθών: «κρίσις», λέγει η αγία Γραφή, «τω μη ποιήσαντι έλεος».
Ο Πτωχεύσας δια τον άνθρωπο Κύριος δεν καταδικάζει τον πλούτο, αλλά καταδικάζει την κακή χρήση του πλούτου, καταδικάζει τον άνθρωπο εκείνο που δεν συμμερίζεται τον αδελφό του στην ανάγκη του, στην θλίψη του, στην στενοχώρια του.
Ο άνθρωπος αυτός δεν κάνει καλή χρήση των αγαθών που του έδωσε ο Δωροδότης Θεός και μάλιστα δεν τα  αξιοποιεί κατά το ευαγγέλιο και δεν κάμνει πράξη το «ο έχων δύο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι και ο έχων βρώματα ομοίως ποιήτω».
Εάν ο άνθρωπος, ο πλούσιος άνθρωπος, πράξει  κατά το ευαγγέλιο και βοηθήσει τον πτωχό συνάνθρωπό του, τότε  πραγματικά αισθάνεται χαρά και αγαλλίαση ότι έκαμε μία καλή και θεάρεστη πράξη.
Αντιθέτως, εκείνος ο άνθρωπος πού έχει και κατέχει και δεν ανταποκρίνεται στην εντολή της αγάπης, μένει ξένος και μακριά από την πραγματικότητα αυτής της ζωής, και μάλιστα εν γνώσει του, δεν ακολουθεί την προσταγή του Κυρίου το «δεύρο ακολούθει μοι.
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Η φιλοπτωχία, την οποία μας καλεί να πράξουμε η σημερινή ευαγγελική περικοπή, είναι αρετή μεγάλη και εκδήλωση καθαρή της χριστιανικής αγάπης και μάλιστα κατά τους πατέρας της Εκκλησίας μας Μέγα Αντώνιο, Μέγα Βασίλειο, Ιωάννη τον Χρυσόστομο, Ιωάννη τον Ελεήμονα…. είναι το κλειδί δια να ανοίξει κανείς την είσοδο του Παραδείσου.
Δια τούτο ας  μη περιφρονούμε τους  πτωχούς και αδυνάτους συνανθρώπους μας, εάν θέλουμε και επιζητούμε και εμείς να έχουμε θησαυρό στους ουρανούς. Αλλά χωρίς καμία διάκριση να ανοίγουμε την πόρτα μας σ΄εκείνους που την κτυπούν και ζητούν την βοήθεια μας, δια να ανοίξει και για εμάς διάπλατα η πύλη του παραδείσου την ημέρα εκείνη την μεγάλη και φωταυγή.
Το «διάδος πτωχοίς και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ», οι λόγοι αυτοί του Θεανθρώπου Ιησού ας πληρούν τις καρδίες μας όλες τις ημέρες της επί γης παρουσίας μας, εάν θέλουμε να έχουμε αναφαίρετο θησαυρό στους ουρανίους θαλάμους.

ΑΜΗΝ.
Ο.Λ.Κ.Α.Π.