«Ω μακαρίας προσηγορίας…» Του Σεβ. Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

Ο θεοφόρος πατέρας της Εκκλησίας Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, του οποίου τη μνήμη γιορτάζουμε τη Β’ Κυριακή των Νηστειών που είναι προέκταση της προηγουμένης Κυριακής της Ορθοδοξίας, ερμηνεύοντας το Ευαγγελικό ανάγνωσμα που έχει σαν υπόθεση «τον εν Καπερναούμ ιαθέντα παρά του Κυρίου παράλυτον», τονίζει τα εξής σημαντικά:

«Τι μακαρία ονομασία. Ακούει το όνομα «τέκνο» και υιοποιείται από τον ουράνιο Πατέρα και προσκολλάται στον αναμάρτητο Θεό, γενόμενος και αυτός αμέσως αναμάρτητος δια της αφέσεως των αμαρτιών. Για ν’ακολουθήση η ανακαίνισις του σώματος, λαμβάνει πρωτύτερα την ψυχή ανωτέρα της αμαρτίας από τον γνωρίζοντα ότι, αφού πρώτα υπέπεσε η ψυχή στους βρόχους της αμαρτίας, επηκολούθησαν κατά τη δικαία κρίσι του οι νόσοι του σώματος και ο θάνατος»1.

Α. Ω μακαρίας προσηγορίας

Απευθυνόμενος ο Χριστός στον παραλυτικό της Καπερναούμ, δεν του απευθύνει λόγους παρηγορητικούς, ούτε ακόμη τον θεραπεύει αμέσως από την ασθένεια της παραλυσίας που βασάνιζε το σώμα του, αλλά ο λόγος Του έρχεται να αντιμετωπίσει την καρδιά του προβλήματος, που ήταν η παρουσία της αμαρτίας. Η ασθένεια ήταν αποτέλεσμα της αμαρτίας, γι’αυτό πρώτα τον θεραπεύει από την αμαρτία και εν συνεχεία διώχνει από πάνω του το βάρος της ασθενείας.

Ο παραλυτικός, λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ακούει για πρώτη φορά τη φράση «παιδί μου» και έτσι υιοποιείται από τον ουράνιο Πατέρα. Γίνεται αμέσως παιδί του Θεού. Μετά ακολουθεί η ανακαίνιση του σώματος. Διότι, πρώτα η ψυχή έπεσε στους βρόχους της αμαρτίας και έπειτα έχουμε την παρουσία της ασθενείας. Έτσι, ο Χριστός ως καρδιογνώστης που ήταν, βλέπει ότι η ασθένεια δεν σχετίζεται με απλές εξωτερικές αιτίες, αλλά στην ουσία είναι ένα ρήγμα των σχέσεων του ανθρώπου με τον Θεό.

Β. Τι είναι η αμαρτία;

Δεν είναι μια απλή παράβαση ενός νόμου, αλλά μια ανώμαλη κίνηση των φυσικών δυνάμεων της ψυχής. Αντί ο άνθρωπος να κινείται προς την πηγή της ζωής που είναι ο Θεός, κινείται προς τα αισθητά. Έτσι η αμαρτία είναι στέρηση του αγαθού και μία παρά φύση παραδρομή, κατά την έκφραση του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού2.

Οι Πατέρες όταν μιλούν για την αμαρτία, ασχολούνται με το νου του Αδάμ, ο οποίος σκοτίστηκε εξαιτίας της αμαρτίας. Έχασε ο Αδάμ την θεοπτία μέσα στον Παράδεισο, έχασε την δυνατότητα να βλέπει την δόξα του Θεού, έπαψε να έχει μέσα στο χώρο της καρδιάς του την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Έτσι, έχουμε το σκοτασμό του νου του κάθε ανθρώπου.Αυτός ο σκοτισμένος νους θέλει τη θεραπεία· και δια της θεραπείας εν συνεχεία, να φτάσει ο άνθρωπος στο φωτισμό και στη θέωση. Έτσι ακριβώς παραδίδει την περί της πτώσεως του Αδάμ διδασκαλία της Εκκλησίας μας ένας μεγάλος θεολόγος της Εκκλησίας, ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης.

Γι’αυτό και ο Χριστός, όπως μας τονίζει ο Άγιος Γρηγόριος, με τη λέξη «παιδί μου», επανορθώνει αυτή τη διαταραγμένη σχέση του παραλυτικού με το Θεό. Του χαρίζει την άφεση των αμαρτιών και εν συνεχεία την οριστική θεραπεία.

Γ. Ω μακαρίας προσηγορίας

Η περίπτωση του παραλυτικού δείχνει το δράμα του ανθρώπου της κάθε εποχής και ιδιαίτερα της εποχής μας. Η παράλυση, η οποία υπάρχει στην κοινωνία, δεν είναι απλά ένα εξωτερικό φαινόμενο, αλλά συνδέεται κυρίως με την απόφαση του ανθρώπου να σβήσει από το λεξιλόγιο της ζωής του την παρουσία του Θεού. Το δόγμα του ανθρώπου της εποχής μας σήμερα είναι χαρακτηριστικό : «Απόστα απ’ εμού, οδούς σου ειδέναι ου βούλομαι»3.

Η αμαρτία ακόμη συνδέεται με την πλεονεξία, με το εγώ του ανθρώπου, με τον εωσφορικό εγωισμό, με την εκμετάλλευση και περιφρόνηση του συνανθρώπου. Ο άνθρωπος παύει να κινείται γύρω από τον Θεό, από τον Οποίο πηγάζει «παν δώρημα τέλειον, άνωθεν καταβαίνον εκ του Πατρός των φώτων», και κινείται γύρω από τον ανθρωποθεό και τα είδωλα της κάθε εποχής. Και το χειρότερο στην εποχή μας είναι ότι ο άνθρωπος αδυνατεί να δεχτεί ότι βρίσκεται κάτω από τον μανδύα της αμαρτίας και για να θεραπευθεί, καί ότι χρειάζεται την οδό της μετανοίας, δηλαδή την παρουσία του Θεού στη ζωή του.

Ο σύγχρονος άνθρωπος ζητά από την Εκκλησία και από τους ποιμένες της να θεραπευθεί μηχανικά και μαγικά, χωρίς αυτός να κάνει καμμία κίνηση. Μα ο Χριστός χρειάζεται :

την συγκατάβαση την δική μας,

την ελεύθερη αποδοχή του μηνύματος της σωτηρίας,

το «ναι» στην δική Του πρόσκληση,

την αλλαγή του τρόπου ζωής,

την απόφαση να πάψουμε να λατρεύουμε τα είδωλα και να αρχίσουμε να βλέπουμε κατάματα τον Ήλιο της δικαιοσύνης.

Αυτήν την αδυσώπητη πραγματικότητα της παρουσίας της αμαρτίας μάς αποκαλύπτει και σήμερα η ευαγγελική περικοπή και συγχρόνως μας δείχνει και τη δυνατότητα της υπερβάσεώς της. Θέλουμε να απαλλαγούμε; Εάν ναι, είναι στο χέρι μας. Τότε θα ακούσουμε και εμείς τη μακαρία προσηγορία : «Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου»4.

1. ΕΠΕ Γρηγορίου Παλαμά Έργα 9, σελ. 265

2. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου – «Όσοι πιστοί», σελ. 249

3. Ιώβ κα’,14

4. Μάρκ. 2, 5

«Τη θλίψει υπομένοντες» Του Σεβ. Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

Του Σεβ. Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ
«Τη θλίψει υπομένοντες»¹
Είναι πανανθρώπινο το φαινόμενο της θλίψεως και του πόνου. Από τότε που ο πρώτος άνθρωπος επαναστάτησε κατά του Θεού, απέκτησε ως μόνιμο σύντροφο στη ζωή του την παρουσία της θλίψεως και του πόνου. Έτσι η θλίψη απλώθηκε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης και κανείς δεν κατόρθωσε να ξεφύγει από αυτή.

Μοιάζει, η θλίψη, με ένα ασήκωτο βάρος, με μία βαριά πέτρα, την οποία σηκώνουν πλούσιοι και πένητες, άρχοντες και αρχόμενοι, σοφοί και αγράμματοι. Για τη θλίψη μάς μίλησε ο ίδιος ο Σαρκωμένος Λόγος του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, στην επίγεια πορεία Του: «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε· αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον»².
Γι΄ αυτό ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θα πει ότι αυτός είναι και ο «κανόνας» για τους Χριστιανούς. «Δεν άκουσες το Χριστό που λέει: "Σ΄ αυτό τον κόσμο θα έχετε θλίψεις;" Γιατί λοιπόν ζητάς άνεση, αφού Εκείνος είπε αυτά; Δεν Τον άκουσες να λέει: "Ο κόσμος θα χαρεί, εσείς όμως θα δοκιμάζεσθε από λύπη;"»3.
Θα προσθέσει, ακόμη, πως ο πόνος συνοδεύει την επίγεια ζωή μας, αφού «αυτός είναι ο καιρός των σκαμμάτων και των αγώνων, εκείνος δε των στεφάνων και των βραβείων»4, και πως τα ανθρώπινα είναι ασταθή και γεμάτα κινδύνους, που δημιουργούν θλίψεις: «Τίποτε δεν είναι βέβαιο, τίποτε δεν είναι σταθερό από τα ανθρώπινα πράγματα, αλλά μιμούνται τη μανιασμένη θάλασσα και γεννούν καθημερινά παράξενα και φοβερά ναυάγια. Όλα τα ανθρώπινα είναι γεμάτα από θορύβους και ταραχή· όλα μοιάζουν με σκοπέλους και γκρεμούς· ... όλα περικλείουν φόβους και κινδύνους και υποψίες και τρόμους και αγωνίες. Κανείς δεν έχει εμπιστοσύνη σε κανένα, όλοι φοβούνται τους γύρω τους ... Δεν υπάρχει ασφαλής φίλος, ούτε βέβαιος αδελφός. Το καλό της αγάπης έχει εξαφανισθεί ... Άπειρα προσωπεία παντού ... Αυτοί που ως χθες περιποιούνταν, αυτοί που κολάκευαν, αυτοί που καταφιλούσαν τα χέρια, ξαφνικά τώρα παρουσιάσθηκαν ως εχθροί, και αφού πέταξαν τα προσωπεία, έγιναν πικρότεροι από όλους τους κατηγόρους, κατηγορώντας και συκοφαντώντας εκείνους ακριβώς, προς τους οποίους προηγουμένως εξέφραζαν την ευγνωμοσύνη τους»5.

Α. « Τη θλίψει υπομένοντες»

Θλιβόμαστε από την παρουσία του σωματικού πόνου λόγω των διαφόρων ασθενειών και παθήσεων ή ακόμη από τη στέρηση, τη φτώχεια και τις διάφορες δυσκολίες της παρούσης ζωής.
Στο πρόσωπό μας ζωγραφίζεται η θλίψη εξαιτίας θανάτων προσφιλών μας προσώπων, καθώς και άλλων δύσκολων ή τραγικών καταστάσεων, τις οποίες συναντούμε στην καθημερινότητα, όπως αποτυχίες, προδοσίες φίλων και συγγενών, διάψευση ελπίδων που στηρίχθηκαν σε ανθρώπινα δεδομένα.
Την θλίψη, επίσης, την προκαλεί ιδιαιτέρως και η παρουσία της αμαρτίας και των παθών. Ο χρυσορρήμων πατήρ της Εκκλησίας θα υπογραμμίσει χαρακτηριστικά πως η κύρια αιτία των εσωτερικών θλίψεων είναι η παρουσία των παθών : «Τίποτε δεν δημιουργεί τόση θλίψη, όσο το να πολιορκείται η ψυχήαπό ταπάθη. Επειδή οι μεν άλλες θλίψεις έρχονται και μας προσβάλλουν απ΄ έξω, ενώ οι θλίψεις των παθών φυτρώνουν από μέσα μας. Και αυτή πραγματικά είναι η μεγάλη θλίψη»6.

Β. «Τη θλίψει υπομένοντες»

Γιατί οι θλίψεις και οι δοκιμασίες;
Γιατί οι ασθένειες;
Γιατί σε μένα;
Πάρα πολλά «γιατί» θα μπορούσε να απαριθμήσει ο κάθε πονεμένος και θλιμμένος στην κοιλάδα αυτή του κλαθμώνος. Όμως, από το σχολείο του πόνου και από το καμίνι των θλίψεων, μας τονίζει ο Απόστολος των εθνών Παύλος, βγήκαν οι πιο φωτισμένοι, οι πιο φημισμένες σε αγιότητα μορφές της πίστεώς μας. Πόσο διδακτικός είναι ο λόγος του στην προς Εβραίους επιστολή : «άλλοι ετυμπανίσθησαν ... έτεροι δε εμπαιγμών και μαστίγων πείραν έλαβον, έτι δε δεσμών και φυλακής . ελιθάσθησαν, επρίσθησαν, επειράσθησαν, εν φόνω μαχαίρας απέθανον, περιήλθον εν μηλωταίς, εν αιγείοις δέρμασιν, υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ων ουκ ην άξιος ο κόσμος, εν ερημίαις πλανώμενοι και όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης»7. Και για ποιο λόγο; «εις το μεταλαβείν της αγιότητος αυτού»8.
Στην ευεργετική παρουσία των θλίψεων αναφέρεται σε μία επιστολή του προς τον Επίσκοπο Ελπίδιο και ο θαυμαστός Ιεράρχης της Εκκλησίας Μέγας Βασίλειος : «Πληροφορήθηκα ότι σε λύπησε ο θάνατος του παιδιού. Η στέρησή του είναι φυσικό βέβαια να είναι λυπηρή σε σένα τον παππού του. Αλλά για έναν άνδρα που έχει φθάσει σε τέτοιο σημείο αρετής και γνωρίζει καλά τη φύση των ανθρωπίνων πραγμάτων ... είναι επόμενο να μην είναι τόσο αφόρητος ο χωρισμός των συγγενών. Γιατί ο Κύριος δεν ζητεί τα ίδια από εμάς (τους Χριστιανούς) και από τους άλλους. Πράγματι, ενώ εκείνοι ζουν μία συνηθισμένη ανθρώπινη ζωή, εμείς ακολουθούμε ως κανόνα ζωής την εντολή του Κυρίου και τα προηγούμενα παραδείγματα αγίων ανδρών, των οποίων το μεγαλοφυές της διανοίας τους κυρίως φανερώνεται σε δύσκολες περιστάσεις»9. Και σε μία άλλη επιστολή του ο Ιεράρχης της Καισαρείας αποσαφηνίζει πως «ό,τι είναι η κάμινος για το χρυσάφι, αυτό είναι και η θλίψη γι΄ αυτούς που αγωνίζονται να αποκτήσουν την αρετή χάριν της ελπίδος στο Θεό»10.
Οι θλίψεις μας και ο πόνος μάς συγκρατούν στην ταπείνωση. Ο Απόστολος Παύλος είναι αποκαλυπτικός για τον εαυτό του : «εδόθη μοι σκόλοψ τη σαρκί, άγγελος Σατάν ίνα με κολαφίζει, ίνα μη υπεραίρωμαι»11. Έτσι το επιτελείο των θλίψεων μάς προφυλάσσει από το θανατηφόρο ιό της υπερηφανείας, μας κάνει συμπαθείς προς τον πόνο των συνανθρώπων μας, μας δίνει φτερά να τους διακονήσουμε και να τους συντρέξουμε, αφού στο πρόσωπό τους βλέπουμε και το δικό μας πόνο, ο οποίος γίνεται έτσι ελαφρύτερος.
Οι θλίψεις, ακόμη, είναι ένα είδος εξετάσεων, που δείχνουν τα στοιχεία της γνησιότητός μας, της βαθιάς πίστεώς μας, της επικοινωνίας μας με το Θεό, της παρουσίας της χάριτος του Θεού μέσα στο χώρο της καρδιάς μας. Ο Μέγας Βασίλειος μάς επισημαίνει στο σημείο αυτό: «Κυβερνήτην μεν ο χειμών, και τον αθλητήν το στάδιον, τον στρατηγόν η παράταξις, τον μεγαλόψυχον η συμφορά, τον Χριστιανόν δε πειρασμός δοκιμάζει και βασανίζει. Και αι λύπαι την ψυχήν ως το πυρ τον χρυσόν, απελέγχουσι. Πένης ει; μή αθυμήσης. Αλλ΄ έχε την ελπίδα προς τον Θεόν»12.
Ερμηνεύοντας δε τον 33ο Ψαλμό θα προσθέσει: « Θλιβόμαστε σε κάθε τόπο, σε κάθε περίσταση, αλλά οι θλίψεις αυτές δεν μας δημιουργούν αδιέξοδο και αγωνιώδη στενοχώρια ... εκείνος που λέει ότι δεν αρμόζει στον δίκαιο και ευσεβή η θλίψη, δεν λέει τίποτε άλλο παρά ότι δεν ταιριάζει στον αθλητή ο αντίπαλος. Αλλά εάν ο αθλητής δεν αγωνίζεται με αντίπαλο, ποιες αφορμές θα έχει για να στεφανωθεί;»13.

Γ. «Τη θλίψει υπομένοντες»

Το κλειδί στην αντιμετώπιση των θλίψεων είναι η πίστη στον Τριαδικό Θεό και η βεβαιότητα της αγάπης Του. Μας το υπενθυμίζει ο Απόστολος Παύλος βεβαιώνοντας πως «τοις αγαπώσι τον Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν»14.
Είναι η ελπίδα στις υποσχέσεις του Θεού: «Ου μη σε ανώ ουδ΄ ου μη σε εγκαταλίπω»15,
«Πολλαί αι θλίψεις των δικαίων και εκ πασών αυτών ρύσεται αυτούς ο Κύριος»16,
«Υμών δε και αι τρίχες της κεφαλής πάσαι ηριθμημέναι εισί. Μη ουν φοβηθήτε»17,
«Πιστός ο Θεός, ουκ εάσει υμάς πειρασθήναι υπέρ ο δύνασθε»18,
«Ιδού εγώ μεθ΄ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος»19.
Φάρμακο, επίσης, είναι η προσευχή. Μας το βεβαιώνει ο Προφήτης Δαβίδ : «Και εν τω θλίβεσθαί με επεκαλεσάμην τον Κύριον και προς τον Θεόν μου εκέκραξα. Ήκουσεν εκ ναού αγίου αυτού φωνής μου»20. Ο Απόστολος Παύλος είναι κατηγορηματικός: τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο για κείνον που προσκαρτερεί τη προσευχή21.
Βασικό όπλο εναντίον των θλίψεων και των δοκιμασιών είναι η αρετή της υπομονής. Ο ίδιος ο Χριστός αναφέρεται σ΄ αυτήν: «Ο δε υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται»22. Το στόμα του Χριστού, ο Απόστολος Παύλος, θα προσθέσει τη δική του εμπειρία στο μαθητή του Τιμόθεο: « Ει υπομένομεν, και συμβασιλεύσoμεν»23. Και τούτο, γιατί η υπομονή είναι στάση ζωής, ανδρεία ψυχής και ηρωισμός. Χωρίς την υπομονή δεν θα έχουμε τη δυνατότητα να αποκτήσουμε την υγεία της ψυχής και του σώματος και να αντιμετωπίσουμε τα όσα επιτρέπει η χάρη του Θεού. Ο Άγιος Ιωάνννης ο Χρυσόστομος θα παρατηρήσει πολύ εύστοχα : «Ει μαθητής ει, τον διδάσκαλον μιμού· τούτο γαρ εστί μαθητού. Ει δε αυτός μεν διά θλίψεως ήλθε, συ δε δι΄ ανέσεως, ουκέτι την αυτήν βαδίζεις οδόν, ην εκείνος, αλλ΄ ετέραν. Πώς ουν ακολουθείς, μη ακολουθών; ... Μέγα άρα θλίψις, αγαπητοί. Δύο γαρ τα μέγιστα κατορθοί, και αμαρτίας εξαλείφει, και στερρούς ποιεί»24.
« Μη ταρασσέσθω υμών η καρδία . πιστεύετε εις τον Θεόν και εις εμέ πιστεύετε»25.
«Θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον»26.
«μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα»27.
Όταν, αδελφοί μου θλιμμένοι, τα κύματα της ζωής υψώνονται πελώρια και ο πόνος από τις θλίψεις και τις δοκιμασίες αυλακώνει το πρόσωπό μας, ας καταφεύγουμε με εμπιστοσύνη στον Άγιο Τριαδικό Θεό και με τον Ιερό Αυγουστίνο ας επαναλαμβάνουμε: « Συ ουν, Κύριε ο Θεός μου, ο μάστιγας έξωθεν εμοί επιτρίβων, δος έσωθεν υπομονήν την εσαεί μοι παρεσομένην αδιαλείπτως, ως μηδέποτε τον σον αίνον απείναι του στόματός μου. Ελέησόν με ο Θεός, ελέησόν με και βοήθησόν μοι ως αυτός οίδας, αναγκαίόν μοι είναι και τη ψυχή και τω σώματι. Πάντα επίστασαι, πάντα δύνασαι ο ζων εις τους αιώνας»28.

---

1. Ρωμ. 12,11.
2. Ιω. 16,33.
3. Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Ομιλία εις τον Ζ΄ Ψαλμόν, κεφ. 8, ΕΠΕ 5,328.
4. Του ιδίου, Ομιλία εις τον Δ΄ Ψαλμόν, κεφ.9, ΕΠΕ 5,178.
5. Του ιδίου, Ομιλία ότε Σατορνίνος και Αυρηλιανός εξωρίσθησαν, και Γαϊνάς εξήλθε της πόλεως· και περί φιλαργυρίας, κεφ. α΄, PG 52,415.
6. Του ιδίου, Ομιλία εις τον Δ΄ Ψαλμόν, κεφ.2, ΕΠΕ 5,134.
7. Εβρ. 11,35-38.
8. Εβρ. 12,10.
9. Μεγάλου Βασιλείου, Ελπιδίω Επισκόπω, ΕΠΕ 2,150-151.
10. Του ιδίου Επιστολή 183, Πολιτευομένοις Σαμοσάτων, ΕΠΕ 1,290.
11. Β΄ Κορ. 12,7.
12. Μεγάλου Βασιλείου, Ομιλία ρηθείσα εν λιμώ και αυχμώ, κεφ.5, PG 31,317C.
13. Του ιδίου, Ομιλία εις τον ΛΓ΄ Ψαλμόν, κεφ. 12, ΕΠΕ 5,246.
14. Ρωμ. 8,28.
15. Εβρ. 13,5.
16. Ψαλμ. 33,19.
17. Ματθ. 10,30.
18. Α΄ Κορ. 10,13.
19. Ματθ. 28,20.
20. Ψαλμ. 17, 6-7.
21. Ρωμ. 12,12.
22. Ματθ. 10,22.
23. Β΄ Τιμ. 2,12.
24. Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, Ερμηνεία εις την προς Εβραίους Επιστολήν, Ομιλία ΚΗ΄, κεφ. γ΄, PG 63,196.
25. Ιω. 14,1.
26. Ιω. 16,33.
27. Α΄ Θεσσ. 4,13.
28. Δέησις επί συνοχή θλίψεως, Από το Κεκραγάριον του Ιερού Αυγουστίνου, Προσευχητάριον Α.Δ. Σιμωνώφ, εκδ. Σχοινάς, Βόλος 1971, σελ. 302-303.

''Μέγα θαύμα της οικουμένης'' Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ

Πανηγυρίζουμε και πάλι, αδελφοί μου, «την πανένδοξον Κοίμησιν και την εις ουρανούς Μετάστασιν» της Θεομήτορος, που που είναι για μας τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, το «θεομητορικό Πάσχα» μέσα στην καρδιά του θέρους.

Ακολουθώντας την αληθέστατη παράδοση της Εκκλησίας μας, τιμούμε και μεγαλύνουμε με ύμνους και ωδές πνευματικές την «αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών».

Πανηγυρίζει ο Ουρανός, αφού η Παρθένος, ο έμψυχος όντως ουρανός, «ενοικίζεται στις ουράνιες σκηνές».1

Πανηγυρίζουν οι Άγγελοι και οι Αρχάγγελοι, αφού τα τάγματα των Χερουβίμ και των Σεραφείμ στάθηκαν μπροστά της με αγαλλίαση και χαρά μεγάλη, δοξάζοντας την Μητέρα του Θεού, που είναι το μεθόριο μεταξύ του Ακτίστου και των κτισμάτων.

Πανηγυρίζουν οι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, οι οποίοι Θείω Πνεύματι κινούμενοι, μίλησαν γι' αυτήν και την διακονία της στο μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Υιού και Λόγου του Θεού.

Πανηγυρίζουν οι Απόστολοι, αφού «επικαίρως το παρθενικό της προέπεμψαν σώμα και με εφύμνια και επικήδεια άσματα, το ενταφίασαν στο χωρίο της Γεθσημανής».2

Πανηγυρίζουν οι Άγιοι, οι οποίοι την αναγνωρίζουν ως ευεργέτιδα πάσης της φύσεως3 και την προσκυνούν ως Βασίλισσα, Κυρία, Δέσποινα, Θεομήτορα και αληθή Θεοτόκο4.

Πανηγυρίζει η Εκκλησία του Χριστού και καλεί τα πιστά παιδιά της, με προεξάρχοντα τον θεοφόρο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, να την υμνήσουν με άσματα ιερά :

«Αυτήν με άσματα ιερά ας υμνήσουμε σήμερα, εμείς που είμαστε ο λαός του Χριστού ... Ας την ευχαριστήσουμε με την αγνότητα της ψυχής και του σώματος, αυτήν που είναι ύστερα από τον Θεό αληθινά αγνή πάνω απ' όλους ... Αυτή έγινε μεσίτρια για όλα μας τα αγαθά. Μέσα της ο Θεός έγινε άνθρωπος και σε Θεό ο άνθρωπος υψώθηκε». 5

Και θα ήθελα, αδελφοί μου, σε αυτόν τον πανηγυρισμό του ουρανού και της γης, να μου χαρίσετε για λίγο την προσοχή σας, προκειμένου να μεταφέρω στην αγάπη σας μία μόνο φράση δανεισμένη από τον φωστήρα της Ορθοδοξίας , τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά. Μιλώντας για την Παναγία, την χαρακτηρίζει ως «το μέγα θαύμα της οικουμένης» .

Α. Μέγα θαύμα της οικουμένης η Θεομήτωρ

Καρπός ευλογημένος του Ιωακείμ και της Άννης. Καρπός προσευχής και αρετής των Αγίων γεννητόρων της, οι οποίοι περισσότερο από τους άλλους ανθρώπους ήσαν οικείοι του Θεού.

Ο Δίκαιος Ιωακείμ, όπως τον χαρακτηρίζουν τα ιερά κείμενα, «ζούσε στη θεωρία του λόγου του Θεού και ευφραινόταν με το νερό της αναπαύσεως, που είναι η χάρις του Θεού».6 Αλλά και η Άννα, που το όνομά της ερμηνεύεται ως «χάρις», ήταν πλούσια προικισμένη με αρετές, έχοντας μόνο την ασθένεια της στειρότητας.7

Και θέλοντας ο Θεός να σώσει το πλάσμα των χειρών Του, λύει την ακαρπία της γυναικός και της χαρίζει την θυγατέρα εκείνη, όμοια με την οποία δεν είχε γεννηθεί, αλλά ούτε και θα γεννηθεί ποτέ.

«Για ποιό λόγο γεννήθηκε η Μητροπάρθενος από γυναίκα στείρα;» ρωτά ο θεοφόρος Δαμασκηνός. Και απαντά: «Γιατί έπρεπε, αυτό που είναι το μοναδικό και καινούργιο κάτω από τον ήλιο, το αποκορύφωμα των θαυμάτων, η γέννηση δηλαδή του Χριστού, να ανοίγει τον δρόμο του με θαύματα και από τα πιο ταπεινά να έλθουν τα πιο μεγάλα».8

Β. Μέγα θαύμα της οικουμένης η Θεομήτωρ

Με θαυμαστό τρόπο αρχίζει η δημιουργία του κόσμου : «Ότι αυτός είπε και εγενήθησαν· αυτός ενετείλατο και εκτίσθησαν»9. Με θαυμαστό τρόπο και φρικτότερο ακόμη, η αναδημιουργία του κόσμου.

Και διάκονος αυτού του θαύματος, η ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ, η Μαριάμ. Αγιάζεται στα Άγια των Αγίων, σε χώρο άβατο και γι' αυτόν τον αρχιερέα της εποχής εκείνης.

Και αυτός ο χώρος προτύπωνε το πανάγιο πρόσωπό της, το οποίο ουσιαστικά ήταν τα πραγματικά Άγια των Αγίων, αφού δέχτηκε μέσα της, όχι άνθρωπο αρχιερέα, αλλά Αυτόν τον Μέγα Αρχιερέα, τον «διελυληθότα τους ουρανούς»10, τον Κύριο Ιησού Χριστό, όπως θα γράψει ο Άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας : «ο τύπος έπρεπε να συμπέση με την πραγματικότητα και η προτύπωσις να ταιριάζη με το πρόσωπο που προεικόνιζε».11

Γι’ αυτό την ημέρα του Ευαγγελισμού, ο ευγενής επισκέπτης του ουρανού, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, την ονομάζει όχι απλώς χαριτωμένη, αλλά «Κεχαριτωμένη», αφού ήταν στολισμένη και κατάφορτη από όλες τις αρετές, με την παρουσία της θείας χάριτος μέσα στο χώρο της καρδιάς της και με τον νου της προσηλωμένο πάντοτε στα ουράνια και στην θεωρία του Θεού.

Έτσι, δέχεται με την ελεύθερη συγκατάθεσή της να τεθεί στην υπηρεσία του σχεδίου του Θεού για την σωτηρία του ανθρώπου· να υπογράψει εκ μέρους ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους το συμβόλαιο του Θεού με τον άνθρωπο για την ανάπλαση και την ανακαίνιση του βροτείου φυράματος.

Και όπως σε όλα τα θαύματα γίνεται αναστολή των νόμων της φύσεως, έτσι και στην περίπτωση της σαρκώσεως του Υιού του Θεού, «η φύσις εκαινοτόμησε», έγινε δηλαδή κάτι το καινούργιο και μεγάλο, κάτι το ασυνήθιστο και συγχρόνως παράδοξο, «το μόνο καινόν υπό τον ήλιον», όπως το ονομάζει ο Σαββαΐτης Μοναχός Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός.

Χρησιμοποιώντας ο Θεός την πάναγνη σάρκα της σαν υφάδι, ύφανε με το στημόνι της θείας φύσεως, τον άρραφο χιτώνα της θεανθρώπινης υποστάσεώς Του.12

Προσέφερε, έτσι, στον Υιό του Θεού την ωραιότατη ευπρέπεια, δηλαδή, την ωραιότερη ανθρώπινη φύση και «ως ωραία απεκύησε τον Ωραίον»13.

Με αυτόν τον τρόπο, έγινε η απαρχή του μυστικού και πνευματικού γάμου ανάμεσα στον Χριστό και στην ανθρώπινη ύπαρξη, η οποία από τότε ενώνεται μυστικά και μυστηριακά με τον εξ' αυτής Σαρκωθέντα Κύριο, ιδιαιτέρως μέσα στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

Μας το είπε ο ίδιος ο Χριστός: «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ»14. Να γιατί την ευχαριστούμε αμέσως μετά την Θεία Κοινωνία, λέγοντας : «Ευχαριστώ σοι ότι ηξίωσάς με τον ανάξιον κοινωνόν γενέσθαι του Αχράντου Σώματος και του Τιμίου Αίματος του Υιού σου»15.

Γ. Μέγα θαύμα της οικουμένης η Θεομήτωρ

Θαυμαστή η γέννησή της, θαυμαστή η σύλληψη, η κυοφορία και η ενανθρώπηση του Σωτήρος Χριστού.

Θαυμαστή η διακονία της για τον Μονογενή Υιό του Θεού. Σιωπηλή η παρουσία της κοντά Του. Τρεις λέξεις υπογραμμίζουν την στάση της ζωής Της. «Συνετήρει», «διετήρει», «συμβάλλουσα»16. Δηλαδ: φύλαττε, τηρούσε, σύγκρινε.

Θαυμαστή και παράδοξος η κοίμηση και η εις ουρανούς μετάστασή της : «Γέγονε παράδοξος, ώσπερ η κύησις άχραντε, σου αληθώς, ούτω και η θεία, και σεπτή σου Μετάστασις»17, θα ψάλλει συγκινητικά ο ιερός υμνογράφος.

Παρούσα ολόκληρη η Εκκλησία του ουρανού και της γης, με επικεφαλής τον Σωτήρα Χριστό. Έρχεται ο Ίδιος «προς την οικείαν λοχεύτριαν»18 και με τις δεσποτικές Του παλάμες υποδέχεται την ιεράν αυτής ψυχή και μετά των αγγελικών δυνάμεων την ανεβάζει, όχι απλώς εις τον Ουρανόν, αλλά και έως αυτού του βασιλικού θρόνου Του19, εις τα επουράνια Άγια των Αγίων20.

Αλλά και ο θάνατος της ζωαρχικής Μητρός υπερβαίνει την έννοια του θανάτου. Δεν ονομάζεται ούτε καν θάνατος, αλλά κοίμησις και θεία μετάστασις και εκδημία, η ενδημία προς Κύριον, όπως θα υπογραμμίσει ο Ιερός Δαμασκηνός.

Είναι ζωηφόρος θάνατος και αρχή δευτέρας υπάρξεως, της αιωνίου21. Και αυτό το σώμα της, το οποίο φιλοξένησε το πυρ της Θεότητος, δεν γνωρίζει την φθορά του τάφου («τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν»), αλλά μετέστη στον ουρανό, αφού ενώθηκε με την αθάνατη ψυχή της.

Το δέχτηκε για λίγο ο τάφος, το παρέλαβε δε και ο ουρανός· αυτό το πνευματικό σώμα, την καινή γη, τον θησαυρό της δικής μας ζωής, το τιμιώτερο από τους Αγγέλους, το αγιώτερο από τους Αρχαγγέλους.22

Σ' αυτό το μέγα θαύμα της οικουμένης καταφεύγουμε κι εμείς σήμερα, αδελφοί μου. Σ' αυτήν αφήνουμε την ελπίδα μας και την προσδοκία μας και μαζί με τον ιερό υμνογράφο ικετευτικά την παρακαλούμε : «Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου».

Κι αν πάντοτε πρέπει να την τιμούμε και να την ευλαβούμεθα, ακολουθώντας την σωστική υπόδειξή της «ιδού γαρ από του νυν μακαριούσί με πάσαι αι γενεαί», ιδιαιτέρως αυτό θα πρέπει να γίνεται στην απνευμάτιστη, άχρωμη και αμαρτωλή εποχή μας.

Σήμερα, που η γη κοκκινίζει πάλι από το αίμα των συνανθρώπων μας και ο πλανήτης μας ταράσσεται από την παρουσία του πολέμου·

Σήμερα, που οι άνθρωποι γνωρίζουν και πάλι τον διωγμό, γιατί απλά πιστεύουν στον Χριστό και κρατούν την ομολογία του ονόματός Του·

Σήμερα, που τα δάκρυα και ο πόνος της προσφυγιάς, των ασθενειών, των αναγκών και των προβλημάτων, ως νέφη λυπηρά καλύπτουν την ψυχή και την καρδιά μας·

Η επικοινωνία μας με τον Χριστό, η καταφυγή μας στην Παναγία, η συμμετοχή μας στην ζωή της Εκκλησίας θα πρέπει να χαρακτηρίζουν όλους μας.

Εκείνη, που είναι το πλήρωμα κάθε είδους καλοκαγαθίας·

Εκείνη, που είναι ο έμψυχος πίνακας κάθε αγαθού και αγαθότητος·

Εκείνη, που στέκεται , όχι μόνο πλησίον Του αλλά στα δεξιά Του·

Μπορεί να μεσιτεύσει για μας, να ειρηνεύσει την ζωή μας, να δώσει λύση στα δεινά μας και να μας χαρίσει βοήθεια και θεραπεία. Γι’ αυτό και σήμερα, ταπεινά και ικετευτικά μπροστά στην νεκρική της κλίνη, μαζί με τον θεοφόρο Παλαμά, την παρακαλούμε:

«Μετάδωσε, λοιπόν, πλούσια στον λαό σου, ω Δέσποινα,

Δώρισε πλούσια την χάρη Σου και διαρκή προς όλα, κι αν δεν την χωρούμε, κάνε μας χωρικοτέρους».23

Αυτήν την χάρη και την ευλογία της Παναγίας και την διαρκή πρεσβεία και μεσιτεία της επικαλούμαι για όλους σας, αδελφοί μου. Αμήν.

1. Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού, Ε.Π.Ε. 9, 276 – 278
2. Αγίου Ανδρέου Κρήτης, PG 97,1100
3. Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, Η Θεοτόκος – Τέσσερις θεομητορικές ομιλίες» –, εκδ. Αποστολικής Διακονίας Αθήνα 1990, σελ. 57.
4. Αυτόθι.
5. ό.π. σελ. 186-188.
6. ό.π. σελ. 115 – 117.
7. Ευθυμίου Στυλίου Επισκόπου (νυν Μητροπολίτου) Αχελώου, Η Πρώτη, εκδ. Σήμαντρο, Αθήνα 1987 - εκδ. Β΄- σελ. 69.
8. ο.π. σελ. 71
9. Ψαλμός 32,9
10. Εβρ, 4,14
11. Ευθυμίου Στυλίου, ένθ' ἀνωτ. σελ. 85
12. ό.π. σελ. 200
13. Μηναίον Μαρτίου, σελ. 201
14. Ιν, 6,56
15. Ευχαριστία μετά την Θεία Μετάληψη.
16. Λουκ, 2,19 / Λουκ, 2,51
17. Όρθρος ΙΔ' Αυγούστου, Ωδή γ'
18. Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού, ό.π. σελ. 170
19. Αυτόθι, σελ. 135.
20. Αυτόθι, σελ. 177.
21. Αυτόθι, σελ. σελ. 215.
22. Επισκόπου Αχελώου Ευθυμίου Κ. Στύλιου, ό.π. σελ. 264.
23. Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Ομιλία ΛΖ' στην Κοίμηση της Θεοτόκου, Ε.Π.Ε. 70, 463

«Εις όρος υψηλόν».

Του Σεβ. Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

Μιλώντας ο θεόπτης πατέρας της Εκκλησίας, Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, για το γεγονός της φρικτής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού, δεν παραλείπει να εγκωμιάσει ταυτόχρονα και το όρος Θαβώρ, που δέχτηκε αυτήν τη μεγάλη ευλογία. Το παρουσιάζει να χαίρεται, να ευφραίνεται και συγχρόνως να συναγωνίζεται κατά κάποιο τρόπο τον ουρανό. «Τώρα το όρος Θαβώρ χαίρεται πολύ και ευφραίνεται, αυτό το άγιο και θεϊκό όρος...με την ύψωσή Του στα ύψη του ουρανού. Διότι συναγωνίζεται κατά κάποιο τρόπο ως προς την χάρη με τον ουρανό. Διότι σ’ Εκείνον οι Άγγελοι δεν έχουν το σθένος να κρατήσουν το βλέμμα τους προς Αυτόν...ενώ σ’ αυτό το όρος οι πρόκριτοι των Αποστόλων Τον βλέπουν να αστράφτει με τη βασιλική Του δόξα. Σ’αυτό το όρος βεβαιώνεται η ανάσταση των νεκρών και αναδεικνύεται ο Χριστός Κύριος νεκρών και ζώντων, παρουσιάζοντας δίπλα Του από τους νεκρούς τον Μωυσή και φέρνοντας ως μάρτυρα και τον Ηλία, που δεν απέθανε, αλλά ανελήφθη και ζει».

1. «Όρος υψηλόν»

Έτσι το ονομάζει ο Ιερός Ευαγγελιστής Ματθαίος : «παραλαμβάνει ο Ιησούς τον Πέτρον και Ιάκωβον και Ιωάννην τον αδελφόν αυτού και αναφέρει αυτούς εις όρος υψηλόν κατ’ιδίαν» (Ματθ. 17, 1).
Έτσι το χαρακτηρίζουν οι υμνογράφοι της Εκκλησίας μας : «Εις όρος υψηλόν, μεταμορφωθείς ο Σωτήρ, τους κορυφαίους έχων των Μαθητών, ενδόξως εξέλαμψας» (Στιχηρά Κεκραγάρια Εσπερινού Μεταμορφώσεως).

Η κορυφή του υψώνεται μόλις 400 μέτρα πάνω από τη θάλασσα και είναι αρκετά χαμηλή σε σχέση με τις κορυφές των άλλων ορέων της Ιουδαίας. Γιατί άρα το «υψηλόν»; Γιατί ο χαρακτηρισμός αυτός του Ιερού Ευαγγελιστού, των θεοφόρων Πατέρων και των θεοπνεύστων ιερών υμνογράφων;

Καλείται «υψηλόν», γιατί δεν είναι δυνατόν στον κάθε άνθρωπο και μάλιστα σ’αυτόν που δεν έχει καθαρθεί από τα πάθη, δεν έχει νεκρώσει τον παλαιό άνθρωπο μαζί με τις επιθυμίες, κατά την έκφραση του Αποστόλου των εθνών Παύλου, σ’αυτόν που δεν έχει αρθεί από τα γήινα και επίπεδα προς εκείνα τα ουράνια, να γίνει θεατής της δόξης του Θεού. Είναι χαρακτηριστική δε η προτροπή των ιερών υμνογράφων : «Δεύτε νυν την κρείτονα, αλλοιωθέντες αλλοίωσιν, ... εν όρει προσβήναι, Θεού τω αγίω, την αναλλοίωτον Χριστού, δόξαν αστράπτουσαν κατοπτεύσοντες» (Στιχηρά Εσπερινού 5ης Αυγούστου). Και ένας άνθρωπος που δεν έχει απαλλαγεί από το πνεύμα του κόσμου, την αμαρτία και την υλοφροσύνη, δεν είναι δυνατόν να φθάσει στην κατάσταση εκείνη να δεχτεί την άκτιστη χάρη του Θεού.

Είναι ο νους μας καθαρός; Είναι τότε νους Χριστού (Α’Κορ. β, 16).
Είναι η ζωή μας αντιγραφή του Χριστού; Τότε μπορούμε και εμείς να επαναλαμβάνουμε μαζί με τον Απόστολο Παύλο «ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός». Πόσο χαρακτηριστικός είναι ο λόγος του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου προς τους κατοίκους της Εφέσου : «Προσέχετε να μην σας εξαπατήσει κάποιος ... επειδή είσαστε ενωμένοι με τον Θεό. Οι σαρκικοί είναι αδύνατο να πράττουν τα πνευματικά, το ίδιο και οι πνευματικοί να πράττουν τα σαρκικά. Όπως ακριβώς και αυτός που πιστεύει να ζει με απιστία, και αυτός που είναι άπιστος να ζει σύμφωνα με τα της πίστεως ... Να θυμάστε ότι είσαστε όλοι συνοδοιπόροι, θεοφόροι και ναοφόροι, χριστοφόροι, αγιοφόροι, ζώντας κατά πάντα σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού.»

2. «Όρος υψηλόν»

Αυτή η φράση του Ιερού Ευαγγελιστού και των Αγίων της Εκκλησίας μας περικλείει ένα μεγάλο και θεολογικό περιεχόμενο. «Όρος υψηλόν» και συγχρόνως υψηλός και ο βίος του Χριστιανού. Βρίσκεται σε μία διαρκή άνοδο από τα χαμηλά και στοιχειώδη προς τα ανώτερα και πνευματικά. Ο στόχος του είναι να φθάσει και να γίνει «εις άνδραν τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφ. 4,13). «Να κινείσαι διαρκώς και σύντομα πάντα να γίνεσαι νέος. Κι αν αμαρτήσεις να μετανοείς. Αν πετυχαίνεις το σωστό να πετυχαίνεις την αύξησή του», θα συστήσει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (ΕΠΕ 5,232). Για το χριστιανό πάντα υπάρχει κάτι καινούριο και κάθε επιτυχία διαδέχεται την άλλη. Πάντα υπάρχει μια υψηλότερη κορυφή που τον καλεί και τον μαγνητίζει. Και αυτή η πνευματική άνοδος για τον κάθε αθλητή του Χριστού είναι πηγή ανεξάντλητης χαράς και ευτυχίας που πάντα ζητά κάτι το ανώτερο χωρίς ποτέ να χορταίνει. Είναι δρόμος προς την τελείαν και ατέλεστον τελειότητα κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Σιναΐτη (Κλίμακα, Λόγος 29).

Γι’αυτό αυτή η γιορτή δεν είναι μόνο μία αποκάλυψη του τί είναι ο Θεός, αλλά και του τί είμαστε εμείς. Είναι μία αποκάλυψη της κατά φύσιν ανθρώπινης καταστάσεως και της πρωταρχικής ωραιότητος της φύσεώς μας, όπως ήταν στον Παράδεισο πριν από την πτώση. Μας το τονίζει ιδιαίτερα ο ιερός υμνογράφος : «έδειξε το αρχέτυπον κάλλος της εικόνος εν ανθρωπίνη αναλαβών ουσία» (απόστιχα εορτής Μεταμορφώσεως). Η μεταμόρφωση του Χριστού είναι έτσι η γιορτή της καταστάσεως της αγιότητος.

Δεύτε αναβώμεν εις το όρος Κυρίου και εις τον οίκον του Θεού ημών.
Φωτί προσλάβομεν φως και μετάρσιοι γενόμενοι τω πνεύματι, Τριάδα ομοούσιον υμνήσωμεν εις τους αιώνας. (Δοξαστικό Λιτής).
Αυτός ουν Φιλάνθρωπε Χριστέ ο Θεός, και ημάς καταύγασον, εν τω φωτί της απροσίτου σου δόξης, και αξίους ανάδειξον κληρονόμους, της ατελευτήτου Βασιλείας σου, ως υπεράγαθος. 

(Στιχηρό Λιτής)

το είδαμε εδώ