Θα απαντήσουμε τελικά στην πρόσκληση του Θείου Βρέφους;

 

π. Σπυρίδων Σκουτής – Ευχή

Έχεις τα χάλια σου και αποφασίζεις να καλέσεις κάποιον στο σπίτι σου για να δεις λίγο φως.

Να κοινωνήσεις με κάποιον την αγάπη, την παρέα και τη χαρά. Να έχεις καλεσμένο κάποιον που αγαπάς και μπορείς να επικοινωνήσεις. Κοινώς γουστάρεις την παρέα του και περιμένεις πώς και πώς να σου χτυπήσει την πόρτα και να τον συναντήσεις. Ετοιμάζεις το σπίτι, κάνεις μπάνιο, φοράς τα καλά σου ρούχα και ετοιμάζεις κάτι για να κεράσεις τον καλεσμένο ή ετοιμάζεις κάτι για να δειπνήσετε. Όλα αυτά καλά και όμορφα για να περάσεις κάποιες ώρες με έναν αγαπημένο σου πρόσωπο που φωτίζει τη ζωή και την καρδιά σου.

Από την άλλη . . .

Όταν ένα ζευγάρι περιμένει το παιδάκι τους, ετοιμάζουν τους τελευταίους μήνες όλες τις λεπτομέρειες για την υποδοχή του νέου μέλους. Από το παιδικό δωμάτιο, μέχρι και γενικά την ψυχοσύνθεσή τους για τη γέννηση και τον ερχομό του παιδιού τους στη ζωή τους.

Προετοιμασίες . . . για τα απλά, τα καθημερινά, τα όμορφα . . . .

Για τα πνευματικά  . . . ;

Πάμε στην ουσία των εορταστικών Χριστουγεννιάτικων γεγονότων . . .

Έρχεται ο Χριστός και τελικά θα πάρουμε αυτό που θέλουμε και αυτό που μας βολεύει. Μια επιφάνεια των πραγμάτων. Υλική κατανάλωση, φαγητά, δώρα και εκεί θα μπει μια τελεία.  Αυτή την είσοδο του Χριστού στον κόσμο δεν μπορείς να την πάρεις για πλάκα. Είναι ένα προσωπικό κάλεσμα και μια πρόσκληση που δεν την απαντάς με ένα ξερό ναι ή όχι, αλλά με μια γενικότερη στάση ζωής. Αλήθεια, αν δεν υπήρχαν φαγητά, δώρα και λαμπάκια τι θα γιορτάζαμε τελικά; Τι θα κάναμε αυτές τις μέρες; Θα ήταν μια γιορτή σιωπηρή όπως τόσες άλλες μέσα στο εκκλησιαστικό έτος που δεν συνοδεύονται από αργία και εδέσματα. Τελικά ελάχιστοι ενδιαφέρονται για την ουσία του πράγματος.

Γιορτάζουμε την είσοδο του Θεού στον κόσμο. Δεν είναι αστείο πράγμα, ούτε ένα απλό ιστορικό συμβολικό γεγονός. Είναι μια πραγματικότητα που την κοινωνείς υπαρξιακά με ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Με ένα πρόσωπο που δεν ήρθε έτσι απλά για σένα, αλλά είναι αυτό το πρόσωπο που έφτιαξε εσένα και έρχεται για να σου δώσει ζωή μέσα από τον θάνατο, μέσα από ένα κενό μνήμα. Έρχεται ώστε να κάνει το τέλος μια καινούργια αρχή, το δάκρυ να το μεταμορφώσει σε χαμόγελο, την απελπισία σε ελπίδα , και τον πόνο να τον μεταμορφώσει σε σχολείο αλλά και σε σκαλοπάτι για τη σωτηρία σου.  

Ας δώσουμε ως δώρο την καρδιά μας στον Χριστό αυτά τα Χριστούγεννα. Ας παραδώσουμε την καρδιά και τη ζωή μας στον ζωοδότη Χριστό. Ο ουρανός «άνοιξε»! Ο δρόμος για τη σωτηρία και την αιωνιότητα μας περιμένει. Πλέον τα έσχατα δεν είναι κάτι που θα γίνει κάποτε αλλά το βιώνουμε μέσα στη Θεία Λειτουργία! Μας προσφέρεται ο παράδεισος και ο ίδιος ο Χριστός ως «Σώμα και Αίμα εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν αιώνιον».

Δεν αρκεί τα Χριστούγεννα να κοινωνήσουμε τυπικά με το στόμα μας, αλλά να μετέχουμε με την ίδια μας τη ζωή και όχι μόνο εκείνη την ημέρα, αλλά συνεχώς στο διάβα της ζωής μας.

Δώσαμε  κάποιες υποσχέσεις την ημέρα της προσκλήσεως του βαπτίσματος, ήρθε η ώρα να πάρουμε τη ζωή και τη σωτηρία μας στα σοβαρά.

Δεν ξέρω τι δώρο να σου φέρω Χριστέ μου αυτές τις μέρες. Εσύ μου προσφέρεσαι ο ίδιος ως δώρο και με καλείς συνεχώς. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να Σου προσφέρω τη ζωή μου και Εσύ ξέρεις τι θα την κάνεις διότι Εσύ μου την έδωσες.

Ας αποφασίσουμε αυτά τα Χριστούγεννα να αλλάξουμε πορεία ζωής! Ήρθε η ώρα!

Ιδιόμελον Εσπερινού Χριστουγέννων (ήχος β')

Τί σοι προσενέγκωμεν Χριστέ, ὅτι ὤφθης ἐπὶ γῆς ὡς ἄνθρωπος δι' ἡμᾶς; ἕκαστον γὰρ τῶν ὑπὸ σοῦ γενομένων κτισμάτων, τὴν εὐχαριστίαν σοι προσάγει· οἱ Ἄγγελοι τὸν ὕμνον, οἱ οὐρανοὶ τὸν Ἀστέρα, οἱ Μάγοι τὰ δῶρα, οἱ Ποιμένες τὸ θαῦμα, ἡ γῆ τὸ σπήλαιον, ἡ ἔρημος τὴν φάτνην· ἡμεῖς δὲ Μητέρα Παρθένον· ὁ πρὸ αἰώνων Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Μετάφραση

Τι να σου προσφέρουμε Χριστέ, ότι φανερώθηκες επάνω στη γη ως άνθρωπος για εμάς; γιατί το κάθε κτίσμα που δημιούργησες σου προσφέρει την ευχαριστία του· οι Άγγελοι τον ύμνο, οι ουρανοί τον Αστέρα, οι Μάγοι τα δώρα, οι Βοσκοί το θαύμα, η γη το σπήλαιο, η έρημος την φάτνη· και εμείς την Παρθένο Μητέρα· ο πρό αιώνων Θεός ελέησέ μας.

το μεταφέρουμε από εδώ

Το ξύλο στην παράδοση των Χριστουγέννων

 ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΥΛΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Η χρήση υλικών στοιχείων στις θρησκείες, είτε ως σύμβολα, είτε ως μέσα τελετουργίας, είναι πανάρχαιη. Η ανάγκη του ανθρώπου να συμμετάσχει «ψυχή τε και σώματι», επιστρατεύοντας τις νοερές του δυνάμεις όσο και τα σωματικά του αισθητήρια, στην επικοινωνία του με το θείο, μετέβαλε τα στοιχεία της υλικής δημιουργίας σε γέφυρα τού αισθητού με τον αόρατο κόσμο.

Η διαδικασία αυτή είχε και μία βαθύτατα οικολογική συνέπεια που ήρθε ως ένα σημείο να αναπληρώσει την απώλεια της στενής σχέσης Θεού και ανθρώπων, όπως ήταν στον Παράδεισο: Ο σεβασμός στη φύση θα είχε εξαλειφθεί τραγικά μετά την αποκοπή από τον Δημιουργό της, ήρθε όμως η ιερότητα να ορθώσει, ως ένα σημείο, ασπίδα προστασίας της δημιουργίας εναντίον της ανθρώπινης απληστίας. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως η αποιεροποίηση των σύγχρονων κοινωνιών ακολούθησε ευθέως ανάλογη πορεία με την οικολογική καταστροφή.

Η χριστιανική θρησκεία δεν αποτελεί εξαίρεση. Τα υλικά στοιχεία όπως και τα βασικά παράγωγα του ανθρώπινου μόχθου (ψωμί, κρασί και λοιπά) εντάχθηκαν πλήρως στη λατρεία και ανέλαβαν να κάνουν αισθητές θεμελιώδεις δογματικές έννοιες (λ.χ. σώμα και αίμα Χριστού).

ΤΟ ΞΥΛΟ

Μεταξύ των φυσικών στοιχείων που συνδέονται με την θρησκεία και ιδιαίτερα τη χριστιανική, πολύ ενδιαφέρουσα θέση κατέχει το ξύλο. Καταρχάς, δεν είναι δύσκολο, να εντοπίσει κάνεις τις αιτίες:

Το ξύλο αποτελεί το κατεξοχήν στοιχείο του δάσους, τόσο πολύτιμο για την ψυχική και την σωματική ευεξία του ανθρώπου, γεγονός γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων.

Το ξύλο επίσης συνδέεται με την πολύτιμη φωτιά που αποτελεί τον βασικό παράγοντα εξέλιξης του ανθρώπινου πολιτισμού. Ακόμη, αποτελεί ένα εύκολα επεξεργάσιμο υλικό για άπειρες χρήσεις ενώ παράλληλα η αφή του δημιουργεί οικειότητα με το ανθρώπινο σώμα. Αυτό που δεν πρέπει να λησμονηθεί είναι πως το ξύλο, ακόμη και κομμένο, δίνει την αίσθηση ενός ζωντανού οργανισμού το οποίο χρειάζεται συντήρηση και περιποίηση, δηλαδή μόχθο, ο οποίος γίνεται αιτία δεσμού μεταξύ της ξύλινης κατασκευής και του ανθρώπου. Ως μαλακό υλικό, σχηματοποίησαν μαζί με τον πηλό τις πρώτες καλλιτεχνικές αναζητήσεις του ανθρώπου και έδωσαν στα πρώτα ανθρώπινα νοικοκυριά τα εργαλεία της καθημερινότητας.

Όσο για το χώρο της πίστης, μία νοητή γραμμή συνδέει το ξύλο του παραδείσου, τη ράβδο του Αάρον, την ράβδο εκ της ρίζης Ιεσσαί και το ζωηφόρο ξύλο του Σταυρού. Με άλλα λόγια, από σύμβολο της ασκήσεως της ελευθερίας μέσα στον παράδεισο, γίνεται μέσον φανερώσεως της θείας δυνάμεως, σύμβολο του νεογέννητου Μεσσία και τέλος το κατεξοχήν υλικό σύμβολο της ταπεινώσεως της θυσίας και της λυτρωτικής δυνάμεως του Θεανθρώπου.

ΤΟ ΞΥΛΟ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Ιδιαίτερα η περίοδος των Χριστουγέννων έχει το στοιχείο του ξύλου ως βασικό πρωταγωνιστή σε έθιμα, παραδόσεις, συμβολισμούς και δοξασίες, πολλές από τις οποίες έχουν τις ρίζες τους σε προχριστιανικές εποχές.

Το χριστόξυλο που καιγόταν την παραμονή των Χριστουγέννων συμβόλιζε τη θαλπωρή που επιφυλάσσει το σπιτικό στο θείο βρέφος αλλά και συγχρόνως το διώξιμο των κακών πνευμάτων. Επρόκειτο για ξύλο από συγκεκριμένο δέντρο και θεωρείται αναπόσπαστο στοιχείο της χριστουγεννιάτικης βραδιάς. Πρόκειται για ξύλο που αντέχει περισσότερο στη φωτιά όπως η δρυς, το πουρνάρι η ελιά. Σκοπός είναι, κούτσουρα του ξύλου αυτού να καίνε όλο το δωδεκαήμερο. Το τζάκι που θα τα υποδεχόταν, θα έπρεπε πάντα να είναι σχολαστικά καθαρισμένο από τη βάση του μέχρι την καμινάδα.

Στενά συνδεδεμένο με το χριστοξύλο είναι «το πάντρεμα της φωτιάς» με ξύλα από ένα δέντρο με θηλυκή ονομασία και ένα με αρσενική. Σε περιοχές μάλιστα ετοποθετείτο και τρίτο ξύλο από οποιοδήποτε είδος που συμβόλιζε τον κουμπάρο. Σε κάθε περίπτωση, τα ξύλα σταυρώνονταν τρεις φορές με λίγο κόκκινο κρασί ή λάδι, ενώ στη φωτιά που γρήγορα φούντωνε, έριχναν ξηρούς καρπούς για καλή σοδειά. Όποιος αναλάμβανε να σκαλίσει τη φωτιά, έκανε και τις δικές του ευχές. Όσο για τα φύλλα της Δάφνης, τα πουρνάρια που τοποθετούνταν για να τσιρίζει η φωτιά σκοπό είχαν να διώξουν τα κακά πνεύματα και τους καλικάντζαρους. Ακόμη και η στάχτη μετά την χριστουγεννιάτικη πυρά, σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, έπαιρνε μία ιερή αίγλη και σκορπιζόταν στα χωράφια για καλή σοδειά και στους στάβλους για την ευζωία των ζώων.

Το χριστόξυλο παρουσιάζεται και εκτός συνόρων. Στη Βουλγαρία, για παράδειγμα, οι άνθρωποι ετοιμάζουν από νωρίς το πρωί το λεγόμενο μπάτνικ, το κούτσουρο που πρέπει να καίει όλη τη νύχτα και να διατηρήσει τη φωτιά. Οι άνδρες πρόσεχαν όταν το κόβουν μην αγγίξει τη γη, αλλά αμέσως το έπαιρναν στα χέρια και πανηγυρικά το μετέφεραν στο σπίτι. Συνήθως έκοβαν μεγάλη βελανιδιά, οξιά ή αχλαδιά, με σκληρό ξύλο και μεγάλη διάρκεια.

Σε άλλες περιοχές ο νοικοκύρης φέρνει το κούτσουρο πάνω στο δεξί του ώμο και το τοποθετεί στο τζάκι και λέει:

«Ήρθε ο νεαρός Θεός και υπερηφανεύεται και για τα μοσχαράκια, τα πουλάρια, τα αρνάκια, για τον καρπό του σίτου! Τύχη και κατανόηση!»

Με το μύρο αλειφόταν το μεγάλο ξύλο και κατά τη διαδικασία αυτή τραγουδιούνταν ειδικά τραγούδια που μιλούν για το δέντρο και το νεογέννητο Θεό, που θα κατέβει σε αυτή τη γη. Η πιο ηλικιωμένη γυναίκα έριχνε πάνω στο κούτσουρο σιτάρι. Το βράδυ θα αναβόταν το ξύλο στο τζάκι πανηγυρικά. Αν η φλόγα ήταν μεγάλη, θα είναι μεγάλη συγκομιδή. Αν η φωτιά διατηρείτο όλη τη νύχτα και το ξύλο καιγόταν ολόκληρο, αυτό ήταν καλό σημάδι. Και εδώ η στάχτη θεωρείται μαγική και την ανακάτευαν με το σπόρο του σιταριού την ώρα της σποράς, αλλά και για τη διατροφή των ζώων.

ΟΙ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΕΣ

Εορταστικές επισκέψεις γινόντουσαν με την βοήθεια αναμμένου πουρναριού πού έδειχναν στους γείτονες στο δρόμο και που συχνά παραλληλίζοντας με την πορεία των βοσκών και των μάγων προς το σπήλαιο. Στην Ήπειρο μάλιστα υπάρχει συνήθεια όποιος πάει στο σπίτι του γείτονα για να πει «χρόνια πολλά», καθώς και όλα τα παιδιά τα παντρεμένα που θα πάνε στο πατρικό του σπίτι για να φιλήσουν το χέρι του πατέρα και της μάνας τους, να κρατούν ένα κλαρί πουρνάρι ή ότι άλλο δεντρί. Συχνά μάλιστα μπαίνουν μέσα στο σπίτι με το πουρνάρι αναμμένο.

Στα Γιάννενα δεν κρατούν ολόκληρο το πουρνάρι αναμμένο στο χέρι τους αλλά κρατούν στη χούφτα τους μία χεριά δαφνόφυλλα και πουρναρόφυλλα που τα πετούν στο τζάκι μόλις μπούνε και καλημερίζουν. Όταν τα φύλλα τα ξερά πιάσουν φωτιά κι αρχίζουν να τρίζουν και να πετάνε σπίθες, εύχονται:

«Αρνιά, κατσίκια, νύφες και γαμπρούς».

Αυτή είναι η καλύτερη ευχή για κάθε νοικοκύρη. Να προκόβουν τα κοπάδια του, να πληθαίνει η φαμελιά του, να μεγαλώνουν τα κορίτσια και τα παλικάρια του, να του φέρουν στο σπίτι νύφες και γαμπρούς, να του δώσουν εγγόνια που δεν θα αφήσουν το όνομα το πατρικό να σβήσει.

ΤΟ ΣΤΟΛΙΣΜΕΝΟ ΔΕΝΤΡΟ

Αν και οι Έλληνες είχαν από την αρχαιότητα τη συνήθεια να στολίζουν το ιερό δέντρο του Δία, την βελανιδιά, όπου κρεμούσαν φρούτα και καρπούς, το στολισμό του χριστουγεννιάτικου έλατου έφερε ο βασιλιάς Όθωνας, στολίζοντας το πρώτο δέντρο στα ανάκτορα το 1833. Στις μεγάλες πόλεις το έθιμο αυτό εκτόπισε όλα τα υπόλοιπα έθιμα της ελληνικής επαρχίας.

ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Στην Ευρώπη πάμπολλα έθιμα και συνήθειες των Χριστουγέννων συνδέονται με το ξύλο. Ξύλινη ήταν ήδη από το μεσαίωνα οι αυλοί με τους οποίους λεγόντουσαν τα κάλαντα σε όλες σχεδόν τις περιοχές της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης. Ξύλινα επίσης ήταν πάντα και παραμένουν τα στολίδια των δέντρων.

Στη Γερμανία ακόμα τέσσερις βδομάδες πριν τα Χριστούγεννα, κατασκευάζεται ένα στεφάνι από κλαδιά ελάτου όπου πάνω του τοποθετούνται 4 κόκκινα κεριά. Καθένα από αυτά ανάβει καθώς ξεκινάει η επόμενη εβδομάδα μέχρι που τα Χριστούγεννα βρίσκουν και τα τέσσερα κεριά αναμμένα. Στα σπίτια, καθ΄ όλη την περίοδο των Χριστουγέννων, το χριστουγεννιάτικο δέντρο αποτελεί για τα παιδιά το κέντρο του σπιτιού, κάτω από το οποίο θα βρουν, είτε την ημέρα των Χριστουγέννων, είτε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, τα δώρα τους.

ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Η σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στα παιδιά και στο χριστουγεννιάτικο δέντρο περιγράφεται με γλαφυρό αλλά και μελαγχολικό τρόπο στο γνωστό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, «Τα έλατο», όπου, μετά τις γιορτές, το ξεραμένο δέντρο χάνει όλοι του τη λάμψη και περιμένει μαραμένο σε μία γωνιά:

«Τότε ένας άντρας ήρθε και έκοψε το δέντρο σε μικρά κομμάτια, μέχρι που έγιναν ένας μεγάλος σωρός στο έδαφος. Τα κομμάτια μπήκαν σ΄ ένα τζάκι και γρήγορα άρπαξαν φωτιά, ενώ το δέντρο αναστέναζε τόσο βαθιά, που κάθε αναστεναγμός ήταν σαν μία πιστολιά.

Ποπ, ποπ!

Τότε τα παιδιά, που έπαιζαν, ήρθαν και κάθισαν μπροστά στη φωτιά. Την κοιτούσαν και φώναζαν και αυτά:

Ποπ, ποπ!

Όμως, σε κάθε Ποπ! που ήταν ένας βαθύς αναστεναγμός, το δέντρο σκεφτόταν μία καλοκαιρινή μέρα στο δάσος και το βράδυ του Χριστουγέννων. Μέχρι που στο τέλος κάηκε. Τα αγόρια συνέχισαν να παίζουν στον κήπο και το μικρότερο φόρεσε στο στήθος του το χρυσό αστέρι, με το οποίο είχε στολιστεί το δέντρο το πιο ευτυχισμένο βράδυ της ύπαρξής του. Τώρα,όλα ήταν παρελθόν. Η ζωή του δέντρου ήταν παρελθόν και η ιστορία επίσης- γιατί όλες οι ιστορίες πρέπει κάποια στιγμή να φτάνουν στο τέλος τους».

ΠΗΓΗ

Η Εορτή των Χριστουγέννων κατά τον Αγιογραφικό και Πατερικό λόγο

 

Πολλά έχουνε γραφτεί για την εορτή των Χριστουγέννων. Είναι μία Δεσποτική εορτή που μιλά στην καρδιά όλων μας. Αλλά ζώντας σε μία ταχύρυθμη εποχή, που ο υλισμός μας έχει κατακτήσει, γνωρίζουμε τι είναι τα Χριστούγεννα και τι μήνυμα φέρνουν σε εμάς; Όσο πλησιάζουμε αυτή τη λαμπρότατη εορτή, έχουμε σταθεί και σκεφτεί, τι είναι αυτό που εορτάζουμε κάθε χρόνο; Θα προσπαθήσω, μέσω της Αγ. Γραφής και των Αγίων Πατέρων, να αποτυπώσω το θεολογικό νόημα των Χριστουγέννων, έτσι ώστε, να τα εορτάσουμε όσο το δυνατόν με επίγνωση, όπως λέει και το κοντάκιο των Θεοφανείων, «Επεφάνης σήμερον τη οικουμένη, και το φως σου Κύριε, εσημειώθη εφ᾽ ημάς, εν επιγνώσει υμνούντας σε. Ήλθες εφάνης το Φως το απρόσιτον.» [1] την εορτή των Χριστουγέννων.

Μελετώντας την Αγία Γραφή, βλέπουμε ότι δεν ασχολήθηκαν και οι τέσσερις Ευαγγελιστές με το γεγονός της Γεννήσεως του Ιησού Χριστού. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς είναι αυτός που δίνει τις περισσότερες πληροφορίες για το γεγονός της Γεννήσεως του Θεανθρώπου. Είναι επίσης και το Ευαγγέλιο που θα ακούσουμε κατά την προηγούμενη ημέρα των Χριστουγέννων, δηλαδή στον Εσπερινό με τη Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου. Επίσης, υπάρχει και στον Ευαγγελιστή Ματθαίο , αρκετή αναφορά, στην περικοπή που αναγιγνώσκεται ανήμερα των Χριστουγέννων. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης κάνει μόνο την εξής αναφορά, «Και ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας.» [2] Ενώ τέλος, ο Ευαγγελιστής Μάρκος δεν κάνει καμιά αναφορά σε αυτό το γεγονός. Βλέπουμε γενικά, ότι η Αγία Γραφή δεν μας δίνει άπειρες πληροφορίες αλλά αντιθέτως, περιέχει μόνο ο,τι χρειαζόμαστε για την σωτηρία μας. Είναι φυσικό να μην περιέχονται μέσα όλα τα γεγονότα και θαύματα του Ιησού Χριστού αλλά και της ζωής της Παναγίας μας. Αλλά το πραγματικά θαυμαστό είναι ότι, αν και το κάθε βιβλίο της Καινής Διαθήκης γράφτηκε ξεχωριστά και διαφορετική χρονική στιγμή, εν τούτοις, μεταξύ των τεσσάρων ευαγγελιστών γίνεται αντιληπτός ο κοινός πυρήνας που αφορά τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.

Η Πατερική γραμματεία είναι πλούσια σε ερμηνευτικά κείμενα για την εορτή των Χριστουγέννων. Ξεκινά τον λόγο του ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος για την εορτή των Χριστουγέννων, λέγοντας «Μυστήριον ξένον και παράδοξον βλέπω… Άγγελοι αδουσιν, αρχάγγελοι μέλπουσιν, υμνεί τα Χερουβίμ, δοξολογεί τα Σεραφίμ, πάντες εορτάζουσι Θεόν επί γης ορώντες, και άνθρωπον εν ουρανοίς· τον άνω κάτω δι’ οικονομίαν, και τον κάτω άνω διά φιλανθρωπίαν.» [3] Περιγράφει δηλαδή, την υπερφυσική και εξαίσια κατάσταση που επικρατούσε κατά τη γέννηση του Θεανθρώπου Χριστού. Συνεχίζει και εισέρχεται στην θεολογική έννοια της γεννήσεως του Ιησού Χριστού, λέγοντας, «Και μη ζήτει πως· όπου γαρ βούλεται Θεός, νικάται φύσεως τάξις. Ηβουλήθη γαρ, ηδυνήθη, κατήλθεν, έσωσε· σύνδρομα τα πάντα τω Θεώ. Σήμερον ο ων τίκτεται, και ο ων γίνεται όπερ ουκ ην· ων γαρ Θεός, γίνεται άνθρωπος, ουκ εκστάς του είναι Θεός. Ουδέ γαρ κατ’ έκστασιν θεότητος γέγονεν άνθρωπος, ουδέ πάλιν κατά προκοπήν εξ ανθρώπου γέγονε Θεός· αλλά Λόγος ων, διά το απαθές σαρξ εγένετο, αμεταβλήτου μενούσης της φύσεως.» [4] Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να κάνει τον άνθρωπο θεό, «και λαβών την εμήν σάρκα, δίδωσί μοι το εαυτού Πνεύμα»! [5] Δεν αλλοιώθηκαν όμως οι δύο φύσεις του Χριστού. Έμεναν δηλαδή, όπως μας αναφέρει ο όρος της Δ´ Οικουμενικής Συνόδου, «τέλειον τον αυτόν εν θεότητι και τέλειον τον αυτόν εν ανθρωπότητι… ομοούσιον τω πατρί κατά την θεότητα, και ομοούσιον τον αυτόν ημίν κατά την ανθρωπότητα, κατά πάντα όμοιον ημίν χωρίς αμαρτίας… εν δύο φύσεσιν ασυγχύτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως γνωριζόμενον…». [6] Έλαβε την ανθρώπινη σάρκα, όπως εμείς χωρίς αμαρτία όμως. Τι να πεί κάποιος για αυτή την μεγάλη ευσπλαχνία του Θεού; Ο Ιησούς Χριστός, έλαβε την ανθρώπινη φύση για να την εξαγιάσει και να αποκαταστήσει την σχέση μεταξύ του ανθρώπου με το Θεό. Λέει ακριβώς για αυτό ο Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος, «Εν εκ δύο των εναντίων, σαρκός και Πνεύματος· ων το μεν εθέωσε, το δε εθεώθη.» [7] Και παρομοιάζει την γέννηση του Ιησού Χριστού με την δημιουργία του πρωτοπλάστου Αδάμ, λέγοντας «Δευτέραν κοινωνεί κοινωνίαν, πολύ της προτέρας παραδοξοτέραν· τότε μεν του κρείττονος μετέδωκε, νυν δε μεταλαμβάνει του χείρονος.» [8] Δηλαδή, όπως τότε έπλασε τον άνθρωπο, εμάς, καθ´ομοίωση της δική Του εικόνας, τώρα έρχεται να προσλάβει την ανθρώπινη φύση για να την ανυψώσει!!! Επιβεβαιώνει αυτή την σκέψη ο Μέγας Αθανάσιος, «εν οις προ πάντων των επί γης το ανθρώπων γένος ελεήσας, και θεωρήσας ως ουχ ικανόν είη κατά τον της ιδίας γενέσεως λόγον διαμένειν αεί, πλέον τι χαριζόμενος αυτοίς, ουχ απλώς, ώσπερ πάντα τα επί γης άλογα ζώα, έκτισε τους ανθρώπους, αλλά κατά την εαυτού εικόνα εποίησεν αυτούς, μεταδούς αυτοίς και της του ιδίου Λόγου δυνάμεως, ίνα ώσπερ σκιάς τινας έχοντες του Λόγου και γενόμενοι λογικοί διαμένειν εν μακαριότητι δυνηθώσι, ζώντες τον αληθινόν και όντως των αγίων εν παραδείσω βίον.»[9]

Αυτό που είναι σημαντικό να καταλάβουμε είναι η ύψιστη τιμή και αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο. Κατέβηκε για να μας οδηγήσει από το βούρκο της αμαρτίας στην Ουράνια Βασιλεία Του. Είναι κάτι που ακόμη και οι αρχαίοι πρόγονοί μας, περίμεναν, έχοντας ένα άγαλμα στον Άγνωστο Θεό. Εάν δεν αφουγραστούμε αυτά τα νοήματα που μας δίνει η Αγ. Γραφή και οι Πατέρες, δεν θα βιώσουμε πραγματικά την εορτή των Χριστουγέννων. Πολλοί από εμάς μένουμε μόνο στους εόρτιους στολισμούς των δένδρων και των σπιτιών μας. Αυτό από μόνο του, είναι μία καθαρή επίρροια της Δυτικής κουλτούρας. Είναι ο στολισμός κακός από μόνο του; Όχι! Αλλά μεγαλύτερη σημασία έχει εάν έχουμε καθαριστεί από τις αμαρτίες μας και έχουμε προετοιμαστεί για να υποδεχτούμε το βρέφος Χριστό στις καρδιές μας. Η πραγματική έννοια του εορτασμού των εορτών αυτός είναι. Είτε είναι ονομαστικές εορτές, γενέθλια ή Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές της Εκκλησίας μας, πρέπει να εορτάζονται Χριστοκεντρικά και όχι Ανθρωποκεντρικά. Γι’ αυτό και για τα γενέθλια (κάτι που ήταν παράδοση της Δύσεως μόνο) δεν εορτάζονται στην περίπτωση των Αγίων εκτός από του Χριστού, της Παναγίας και του Τιμίου Προδρόμου. Στην Ανατολή, εόρταζαν μόνο την ονομαστική εορτή. Οι γιορτές με τούρτες, κεράκια κτλ. είναι ξένα προς τη δική μας, Ρωμαική παράδοση. Αυτό πρέπει να κρατάμε κατά νού για κάθε εορτή. Εάν το κάνουμε σκεπτόμενοι Ορθόδοξα, για όλες τις εορτές μας (Γενέθλια, Ονομαστικές, Εκκλησίας) τότε είναι ευλογημένα.

Έτσι, να έχουμε την ίδια σκέψη όπως εξέφρασαν οι θεοφόροι Πατέρες της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου, «Ακολουθώντας λοιπόν τους αγίους Πατέρες, από συμφώνου όλοι μας διακηρύττουμε την ομολογία ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι ένας και μόνον Υιός, ο ίδιος τέλειος ως προς τη θεότητά του, και ο ίδιος τέλειος ως προς την ανθρωπότητά του…». Ας κοιτάξουμε και φέτος να προετοιμαστούμε κατάλληλα, ακολουθώντας τα λόγια του Απ. Παύλου, «Νεκρώσατε ούν τα μέλη υμών τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν, και την πλεονεξίαν, ήτις εστίν ειδωλολατρία… νυνί δε απόθεσθε και υμείς τα πάντα, οργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αισχρολογίαν εκ του στόματος υμών· μη ψεύδεσθε εις αλλήλους, απεκδυσάμενοι τον παλαιόν άνθρωπον συν ταίς πράξεσιν αυτού και ενδυσάμενοι τον νέον τον ανακαινούμενον εις επίγνωσιν κατ᾿ εικόνα του κτίσαντος αυτόν… τα πάντα και εν πάσι Χριστός» [10], ώστε να εορτάσουμε Χριστοκεντρικά την εορτή των Χριστουγέννων αλλά και όλου του Δωδεκαημέρου. Με νηστεία, προσευχή και μετοχή στα Άχραντα Μυστήρια της Εκκλησίας μας. Έτσι, θα δούμε βελτίωση στην ζωή μας και θα αποκτήσουμε την κατά Θεόν ειρήνη. Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα σε όλους!!! Καλό Δωδεκαήμερο!!! Καλή και ευλογημένη χρονιά!!!

 

Παραπομπές:

1. Κοντάκιο των Θεοφανείων, Ήχος Δ’.
2. Κτ. Ιωάν. Κεφ. ΣΤ’, στ. 9 – 14 .
3. Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος – Λόγος εις το γενέθλιον του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.
4. οπ. παρ.
5. οπ. παρ.
6. Όρος Δ’ Οίκ. Συνόδου
7. Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος – Χριστός γεννάται (Αποσπάσματα εκ της Ομιλίας ΛΗ’)
8. οπ. παρ.
9. Αγίου Αθανασίου Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας, Λόγος Περί της Ενανθρωπήσεως.
10. Κολ. Κεφ. 3, 5 – 11 (Απόστολος της Κυριακής των Αγίων Προπατόρων).

πηγή

Γιατί ήλθε ο Θεός στη γη; Ποιο σκοπό εξυπηρετούσε η ενσάρκωσή Του;

 
Ο Θεός έγινε άνθρωπος, «Θεός εφανερώθη εν σαρκί» (Α’ Τιμ. 3,16), για να ενώσει την ανθρωπότητα με τη θεότητα και μέσω της σταυρικής θυσίας Του να σωθούμε από το θάνατο και την αιώνια κόλαση. Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας λέγουν ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να γίνουν οι άνθρωποι θεοί (θεοί βέβαια «κατά χάριν», όχι «κατά φύσιν»).

 

Ενώ η ένωση της ανθρώπινης φύσης με το Θεό μέσω της ενσάρκωσης του Υιού του Θεού αφθαρτοποιεί το φθαρτό άνθρωπο, η θυσία της ανθρώπινης φύσης του Θεανθρώπου στο Σταυρό εξαλείφει τη συνέπεια της αμαρτίας, τον πνευματικό θάνατο και την κόλαση και προσφέρει σε

όσους αγωνίζονται τον αγιασμό και τη θέωση.

Η ένωση της ανθρώπινης φύσης με τη θεία έγινε στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Γι’ αυτό η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος ονομάζει τη μητέρα του Ιησού Θεοτόκο. Γέννησε την ανθρώπινη φύση Του, που ήταν ενωμένη με το Θεό.

Η θυσία του Σταυρού έχει μεγάλη αξία, γιατί υπέφερε η ανθρώπινη φύση του Θεανθρώπου. Πολλοί άνθρωποι σταυρώθηκαν. Το πάθος τους, όμως, δεν έχει την αξία του πάθους του Θεανθρώπου. Αν ο Χριστός δεν ήταν Θεός, δε θα μας έσωζε, γιατί το Πάθος Του δε θα είχε πανανθρώπινες ευεργετικές συνέπειες. Επίσης, αν ο Χριστός δεν ήταν και πραγματικός άνθρωπος, πάλι δε θα μας έσωζε, γιατί το Πάθος Του θα ήταν φανταστικό.

 

Ο Χριστός, ενώ ήταν στη γη, ως Θεός ήταν συγχρόνως και με τον Πατέρα Του στον ουρανό. Λέει ένα τροπάριο: «εν τάφω σωματικώς, εν άδη δε μετά ψυχής ως Θεός, εν παραδείσω δε μετά ληστού και εν θρόνω υπήρχες, Χριστέ, μετά Πατρός, πάντα πληρών ο απερίγραπτος». Στα χωρία Λουκά 22,31-32 φαίνεται καθαρά πως ο Χριστός, ενώ ήταν στη γη και δίδασκε, συγχρόνως ως Θεός βρισκόταν και στον ουρανό, όπου είδε το σατανά να ζητάει να πειράξει σκληρά τους μαθητές 

(«να τους κοσκινίσει σαν το σιτάρι»).

Εκεί ο Υιός του Θεού παρακάλεσε τον Πατέρα ειδικά για τον Πέτρο να μη χάσει την πίστη του. Τη Μεγάλη Παρασκευή στο Σταυρό είπε στο μετανοημένο ληστή ότι «σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο» (Λουκά 23,43). Ο Χριστός, ως Θεός, βρισκόταν και στον παράδεισο. Η ανθρώπινη ψυχή Του ενωμένη με τη θεότητα βρισκόταν μέχρι την Κυριακή στο χώρο των ψυχών, στον Άδη, ενώ συγχρόνως το σώμα Του ενωμένο κι αυτό με τη θεότητα βρισκόταν στον τάφο.

Όταν ανάσταινε νεκρούς, όταν θεράπευε ασθενείς και δαιμονισμένους ή όταν σταματούσε την τρικυμία με το λόγο Του, τότε μιλούσε με την ανθρώπινη φύση το θείο πρόσωπο του Υιού και Λόγου του Θεού.

Στο Σταυρό πάθαινε η ανθρώπινη φύση του Θεανθρώπου. Ο Υιός του Θεού προσέλαβε πραγματικά όλον τον άνθρωπο. Είχε ανθρώπινο συναίσθημα, όταν έκλαψε μπροστά στο νεκρό Λάζαρο (Ιωάν. 11,35). Είχε ανθρώπινη θέληση, όταν στην προσευχή της Γεθσημανή έλεγε: «ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ ως συ» (Ματθ. 26,39).

 

Ο Χριστός έγινε άνθρωπος, για να μας διδάξει το θέλημα του Θεού με τις εντολές Του και να μας δώσει τα σωτήρια Μυστήρια, για να μας βοηθούν στην τήρηση των εντολών και στην κάθαρση από το κακό, ώστε τελικά να αγιασθούμε και να ζήσουμε στην αιώνια ζωή κοντά Του.

 

 

Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις - Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ. 41-42), Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου

 πηγή

Γιά ποιό λόγο ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος;

 

Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά χαρίσει ξανά στόν ἄνθρωπο, ἐκεῖνο γιά τό ὁποῖο τόν προόρισε. Τόν δημιούργησε σύμφωνα μέ τή δική του εἰκόνα· ἐλεύθερο, προορισμένο νά τοῦ μοιάζει, νά εἶναι ὅπως κι ὁ ∆ημιουργός του τέλειος, ἐνάρετος.

Ὁ Θεός λοιπόν, δημιούργησε τόν ἄνθρωπο σέ πλήρη κοινωνία μαζί του. Ἐμεῖς ὅμως, αὐτά τά γνωρίσματα τῆς θείας φύσης, τά ἀλλοιώσαμε καί τά μπερδέψαμε· περάσαμε στή παράταξη τῆς κακίας, μέ ἀποτέλεσμα, νά χάσουμε τήν κοινωνία μέ τό Θεό. Κι ὅταν πιά στερηθήκαμε τή ζωή, πέσαμε στή φθορά τοῦ θανάτου.

Ἐπειδή τώρα ὁ Θεός μᾶς πρόσφερε τό ὕψιστο καί δέν τό διαφυλάξαμε, χρειάστηκε νά κατέβει αὐτός στό χείριστο, δηλαδή στή δική μας ξεπεσμένη φύση. Ἔγινε ἄνθρωπος γιά

νά μᾶς ξαναδώσει τήν πρώτη εἰκόνα.

νά μᾶς διδάξει τήν ἐνάρετη ζωή.

νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπ’ τή φθορά καί τό θάνατο.

νά μᾶς ἐπαναφέρει σέ κοινωνία μαζί Του.

νά ἀνοίξει τό δρόμο τῆς δικῆς μας ἀνάστασης.

νά λύσει τά δεσμά τῆς κυριαρχίας τοῦ διαβόλου.

νά μᾶς γεμίσει κουράγιο.

νά μᾶς ἐκπαιδεύσει νά πολεμοῦμε τόν τύραννο,
μέ τήν ὑπομονή καί τήν ταπείνωση.

Αὐτά εἶναι τά ἀποτελέσματα τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ. Ἔσωσε ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀπ’ τή φθορά τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου. ∆έν τούς ἀνάγκασε μέ τή βία, νά ἀσκήσουν τήν ἀρετή· τούς δίδαξε νά ἀκολουθήσουν τό δρόμο Του μέ πραότητα, μέ ὑπομονή καί μέ συγχωρητικότητα.

Πρίν γεννηθεῖ ὁ Χριστός, οἱ ἄνθρωποι πού ἁμάρταναν, τιμωροῦνταν μέ θανάσιμα χτυπήματα· κι ὅμως ἐπέμεναν στήν ἁμαρτία, πού τήν εἶχαν θεοποιήσει· τώρα ὅμως, γιά χάρη τῆς ὑπακοῆς τους στό Θεό, δέχονται συνέχεια χτυπήματα· καί γιά χάρη τῆς ἀρετῆς, καταδέχονται νά κακοπαθοῦν καί νά θανατώνονται.

∆όξα σέ σένα Χριστέ, Λόγε τοῦ Θεοῦ καί Σοφία καί ∆ύναμη καί Θεέ Παντοκράτορα. Τί δῶρα ἀντάξια νά σοῦ προσφέρουμε ἐμεῖς οἱ ἄπραγοι, γιά ὅλα ὅσα μᾶς χάρισες;

Ἐσύ ὅλα μᾶς τά ἔχεις δώσει πλούσια. Μόνο ἕνα ζητᾶς ἀπό ἐμᾶς· νά ἀποδεχτοῦμε τή σωτηρία, πού μᾶς πρόσφερες, δίνοντάς μας συγχρόνως καί τή δύναμη νά τήν πετύχουμε.

Σ’ εὐχαριστοῦμε, Ἐσένα πού μᾶς ἔδωσες τήν ὕπαρξη, μά καί μᾶς χάρισες τήν αἰώνια ζωή· Ἐσένα, πού κι ὅταν τή χάσαμε καί τήν ἀρνηθήκαμε, μᾶς ὁδήγησες πίσω σ’ αὐτήν, μέ τήν ἐναθρώπησή Σου, πού καμμιά γλῶσσα δέν τολμᾶ νά ἑρμηνεύσει.

πηγή

Ποια είναι η «επί γης ειρήνη» του Αγγελικού ύμνου της Βηθλεέμ;

 

του μακαριστού π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου

Ελάχιστα χωρία της Αγίας Γραφής έχουσι τόσον οικτρώς παρερμηνευθεί όσον το χωρίον Λουκ. β΄ 14.

Πρόκειται περί του Ύμνου όστις εψάλλετο υπό των Αγγέλων κατά την θεσπεσίαν εκείνην νύκτα της κατά σάρκα γεννήσεως του Ανάρχου Θεού Λόγου, του Κυρίου Ιησού.

Η παρερμηνεία αυτή υπό πολλών ορθοδόξων δεν είναι βεβαίως ηθελημένη και σκόπιμος (μόνον οι αιρετικοί παρερμηνεύουσιν ηθελημένως), αλλ’ οφείλεται εις άγνοιαν του καθόλου νοήματος της Αγίας Γραφής. Ένεκεν αυτής της αγνοίας καθ’ έκαστον έτος εν τη ημέρα των Χριστουγέννων ακούομεν κηρύγματα ή αναγιγνώσκομεν δημοσιεύματα πολλών διδασκάλων του Ευαγγελίου της ημετέρας Εκκλησίας, κληρικών και λαϊκών, αποδυρόμενα διότι οι πόλεμοι δεν έλαβαν ακόμη τέλος και τα όπλα δεν κατηργήθησαν και η ειρήνη του Αγγελικού Ύμνου δεν επεκράτησεν εισέτι επί της γής.

Ακόμη και εις επισήμους Εκκλησιαστικάς Εγκυκλίους βλέπομεν διατυπουμένας τοιαύτας θέσεις, ως και παρακλήσεις προς τον Θεόν όπως επί τέλους επιτρέψει την επικράτησιν επί της γής της ειρήνης αυτής «ήτις επί δύο σχεδόν χιλιάδας ετών εξακολουθεί να παραμένει μακράν της πραγματικότητος, απλή ελπίς, απλούν όνειρον, απλή και εναγώνιος προσδοκία».

Αγνοούσιν οι ευλογημένοι ότι η ειρήνη του Αγγελικού Ύμνου είναι ήδη πραγματικότης και έχει επικρατήσει επί της γής απ’ αυτής της σαρκώσεως του Κυρίου. Κακώς και εκ παρεξηγήσεως εκλαμβάνομεν την ειρήνην αυτήν ως εξωτερικήν, ως κατάστασιν φιλίας μεταξύ των ανθρώπων, ατόμων προς άτομα και λαών προς λαούς, ως κατάπαυσιν των πολέμων και των μαχών. Τοιαύτην ειρήνην ουδέποτε επηγγείλατο το Ευαγγέλιον.

Η ειρήνη του Ευαγγελίου είναι εσωτερική, είναι η κατάστασις γαλήνης, ήτις βασιλεύει εν τη ψυχή του πιστού ανθρώπου, του ανθρώπου όστις έχει φιλίαν και κοινωνίαν προς τον Θεόν.

Είναι ειρήνη μεταξύ ανθρώπου και Θεού και ουχί ανθρώπων προς ανθρώπους.

Είναι η κατάλυσις του «μεσοτοίχου του φραγμού», όπερ εχώριζε γην και Ουρανόν, άνθρωπον και Θεόν· είναι η λήξις της ανταρσίας, το τέλος της επαναστάσεως του πλάσματος προς τον Πλάστην.

Αυτήν την ειρήνην ήλθε κομίζων εις τον κόσμον ο Υιός του Θεού. Και έκτοτε πας ο πιστεύων εις Ιησούν Χριστόν Σαρκωθέντα, Σταυρωθέντα, και Αναστάντα, έχει πλέον φίλον τον Θεόν, ευρίσκεται εις κοινωνίαν υιικήν προς Αυτόν. Δεν είναι πλέον αντάρτης, δεν είναι αποστάτης, δεν είναι εχθρός του Θεού. Συνεφιλιώθη και «αποκατηλλάγη» προς Αυτόν δια του Αιωνίου Μεσίτου Κυρίου Ιησού Χριστού.

Η διά της παραβάσεως του Αδάμ κατάστασις ανταρσίας και εχθρότητος προς τον Θεόν ανήκει πλέον εις το παρελθόν και αποτελεί, διά τον πιστόν άνθρωπον, απλήν πικράν ανάμνησιν. Από της εποχής του Κυρίου και δυνάμει της Σταυρικής Αυτού Θυσίας, εισήλθεν ο άνθρωπος εις νέαν περίοδον, εις νέαν κατάστασιν· εις κατάστασιν Χάριτος, Φιλίας, Υιοθεσίας. Αι περί ειρήνης υποσχέσεις του Ευαγγελίου εις αυτήν την ειρήνην αναφέρονται και ουχί εις την εξωτερικήν ειρήνην.

«Ειρήνην αφίημι υμίν», έλεγεν ο Κύριος προς τους Αποστόλους,«ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν». Και ίνα τονίσει ότι η ειρήνη αυτή είναι άλλου είδους ειρήνη, συμπληροί: «Ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι υμίν» (Ιωάν. ιδ’ 27). Και αλλαχού ομιλών περί της εξωτερικής ειρήνης, λέγει ότι δεν κομίζει τοιαύτην ειρήνην.

Απεναντίας προβλέπει ότι η εις Αυτόν πίστις θα αποβεί αιτία διαστάσεων και πολέμων μεταξύ των ανθρώπων. Οι άπιστοι θα διώκωσι τους πιστούς του Ιησού και ούτως οι πόλεμοι όχι μόνον δεν θα ελαττωθώσιν, αλλά θα αυξηθώσιν, εφόσον εις τους υπάρχοντας θα προστεθεί και ο κατά της νέας πίστεως.

«Μη νομίσητε», λέγει, «ότι ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν. Ήλθον γαρ διχάσαι άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής» (Ματθ. ι’ 34-35).

Πριν δε οδηγηθεί εκουσίως εις τον Γολγοθάν, ίνα πιεί φρικτού θανάτου ποτήριον, παρείχεν εις τους Αποστόλους την εσωτερικήν ειρήνην, ήτις δεν θα επηρεάζετο υπό των μυρίων εξωτερικών θλίψεων και διωγμών. Παρά πάντα ταύτα θα υπήρχεν, ακριβώς διότι ήτο εσωτερική:

«Ταύτα λελάληκα υμίν ίνα εν εμοί ειρήνην έχητε. Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε· αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωαν. ιστ’ 33). Εχαρίζετο εις τους Αποστόλους ειρήνην, καίτοι εγνώριζεν ότι επώδυνοι θάνατοι ανέμενον αυτούς, καίτοι ρητώς έλεγεν ότι απέστειλεν αυτούς ως «πρόβατα εν μέσω λύκων» (Ματθ. ι’ 16). Ήτο δυνατόν λοιπόν να παρέχει εξωτερικήν ειρήνην; Αναμφιβόλως όχι!

Και ο θείος Παύλος αυτής της εσωτερικής, της προς τον Θεόν ειρήνης είναι κήρυξ και απόστολος. «Δικαιωθέντες ούν εκ πίστεως, ειρήνην έχομεν προς τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» γράφει προς Ρωμαίους (ε’ 1). Γράφων δε προς Εφεσίους, λέγει ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι «η ειρήνη ημών», είναι ο τους ανθρώπους «αποκαταλλάξας τω Θεώ» διά του σταυρού, ός έλθών, «ευηγγελίσατο ειρήνην…, ότι δι’ αυτού έχομεν την προσαγωγήν… προς τον πατέρα» (Εφεσ. β’ 14-18).

Συμπέρασμα: Η ειρήνη του Αγγελικού Ύμνου είναι ειρήνη του ανθρώπου προς τον Θεόν και ουχί εξωτερική. Η ειρήνη αυτή επεκράτησεν όντως «επί γης», εφόσον πλέον αυτή συνεφιλιώθη προς τον ουρανόν δια της μέχρι Σταυρού ταπεινώσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Περιττόν βεβαίως να λεχθεί ότι ο έχων «ειρήνην προς τον Θεόν» άνθρωπος, είναι ειρηνικός και προς τους έξω. Πάντας αγαπά, ουδένα μισεί. Μόνος αυτός δύναται να λέγει το «και μετά των μισούντων την ειρήνην ήμην ειρηνικός» (Ψαλμ. 119,6). Αγαπά και ευεργετεί και αυτούς ακόμα τους εχθρούς του. Η εσωτερική ειρήνη είναι προϋπόθεσις της εξωτερικής. Και η εξωτερική είναι όχι απλώς ανεπίτευκτος, αλλά αδιανόητος άνευ της εσωτερικής. Η δε τραγωδία της συγχρόνου εποχής εις τούτο ακριβώς έγκειται: Ενώ εκήρυξε τον πόλεμον κατά του Θεού, επιζητεί εναγωνίως την ειρήνην μεταξύ των ανθρώπων. Ενώ αδιαφορεί παντελώς δια την εσωτερικήν ειρήνην, επιδιώκει κραυγαλέως την εξωτερικήν. Εκριζοί το δένδρον και αναμένει καρπούς, κρημνίζει την οικίαν και αναζητεί θαλπωρήν, απομακρύνεται εκ του ηλίου και θέλει φώς!…

Ανέκαθεν η ειρήνη, «το γλυκύ πράγμα και όνομα», ήτο «ποθούμενη τοις πάσιν ανθρώποις» (Εσθ. γ΄, 12α). Ουδεμία όμως εποχή είχε τόσον πόθον, τόσην δίψαν ειρήνης, όσον και όσην η εποχή μας. Θα επιτύχει λοιπόν αυτή όπου όλαι οι άλλαι εποχαί απέτυχαν οικτρώς; Θα κατορθώσει δηλαδή να οικοδομήσει την ειρήνην άνευ Θεού; Θα καταργήσει τους φρικαλέους σημερινούς εξοπλισμούς; Θα καταστήσει τους πολέμους μακρινήν ιστορικήν ανάμνησιν; Με βοηθόν ποίον; Την Επιστήμην; Την Τεχνολογίαν; Τον Ανθρωπισμόν; Τη Φιλοσοφίαν; Τα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά συστήματα;

Αλλά εκ του βάθους των αιώνων ακούεται σαφής και κατηγορηματική η συγκλονιστική προειδοποίησις, ης την αξίαν και την αλήθειαν επιβεβαιοί φευ! η πικρότατη πείρα των διαρρευσασών έκτοτε τριών σχεδόν χιλιετιών «εάν θέλητε και εισηκούσητέ μου, τα αγαθά της γης φάγεσθαι· εάν δε μη θέλητε, μηδέ εισακούσητέ μου, μάχαιραν υμάς κατέδεται· το γαρ στόμα Κυρίου ελάλησε ταύτα» (Ησ. α΄19-20). Εάν η «μάχαιρα» θα είναι η γνωστή και συνήθης ή άλλη τις, νέας κατασκευής, προϊόν εργοστασίων πυρηνικής ενέργειας, τούτο μικράν σημασίαν έχει….

«Κύριε ο Θεός ημών, ειρήνην δος ημίν, πάντα γαρ απέδωκας ημίν, Κύριε ο Θεός ημών, κτήσαι ημάς…» (Ησ. κστ’ 12-13).

πηγή «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» φύλλον Οκτωβρίου – Δεκεμβρίου 1984

Το είδαμε εδώ και εδώ

Τί ήταν τελικά το Άστρο της Βηθλεέμ

 

Περισσότερα από 2.000 χρόνια έχουν περάσει από τη νύχτα που εμφανίστηκε στον ουρανό το Άστρο της Βηθλεέμ, με τους επιστήμονες και τους θεολόγους να έχουν διαφορετικές εξηγήσεις για το φαινόμενο.

Από θρησκευτικής πλευράς, το Άστρο της Βηθλεέμ αναφέρεται από τον ευαγγελιστή Ματθαίο σε μία μόνο περικοπή (κεφάλαιο Β’. 2), στην οποία αναφέρεται μόλις τέσσερις φορές. Από τα λόγια του Ματθαίου, προκύπτουν κάποια συμπεράσματα αρκετά χρήσιμα για την κατανόηση αυτού του φαινομένου.

Το Άστρο της Βηθλεέμ έπρεπε να ήταν κάτι ασυνήθιστο για να έλξει την προσοχή των Μάγων και να κάνουν ένα τόσο μακρινό ταξίδι, ενώ παράλληλα, θα έπρεπε να βρίσκεται στην ίδια θέση για εβδομάδες ή μήνες, μιας και οι Μάγοι είχαν αρκετά μεγάλη απόσταση να διασχίσουν.

Επίσης, θα έπρεπε να είναι δυσδιάκριτο στο πολύ κόσμο, διότι φαίνεται πως μόνο οι Μάγοι το είχαν δει. Δεν το διέκριναν στον ουρανό ή είχαν ακούσει κάτι γι’ αυτό ούτε οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, το ίδιο και ο Ηρώδης.

Από επιστημονικής πλευράς, ορισμένοι ερευνητές υπέθεσαν ότι το Άστρο της Βηθλεέμ ήταν κάποιο μετέωρο, φαινόμενα τα οποία δεν είναι καθόλου σπάνια και συνεπώς δεν θα είχε προκαλέσει την εντύπωση των Μάγων για να κάνουν ένα τόσο μακρινό ταξίδι.

Μια άλλη πιθανή εξήγηση είναι η εμφάνιση κάποιου κομήτη. Συνολικά, έχουν καταγραφεί από τους αρχαίους χρόνους έως και τη γέννηση του Χριστού 135  κομήτες. Όπως αναφέρει ο Ωριγένης Αδαμάντιος, μάρτυρας του Χριστιανισμού και δάσκαλος που έζησε στις αρχές του 3ου μ.Χ. αιώνα:

«Έχω τη γνώμη ότι το άστρο που εμφανίστηκε στους σοφούς της Ανατολής… ήταν ένα από εκείνα τα φωτεινά σώματα που εμφανίζονται από καιρό σε καιρό και που οι Έλληνες οι οποίοι συνηθίζουν να τα ξεχωρίζουν με ονομασίες ανάλογα με τη μορφή και το σχήμα τους τα ονόμαζαν κομήτες, φωτεινές δοκούς, θυσάνους, άστρα με ουρά, καράβια και με διάφορα άλλα ονόματα».

Εν τούτοις είναι δύσκολο να θεωρηθεί ότι το Άστρο των Χριστουγέννων ήταν ένας κομήτης, αφ’ ενός μεν γιατί θα τον έβλεπαν όλοι, αφ’ ετέρου δε γιατί οι αρχαίοι λαοί θεωρούσαν τους κομήτες ως προάγγελους δυσάρεστων γεγονότων και καταστροφών.

Μήπως το Άστρο των Χριστουγέννων ήταν κάποιος νόβα, κάποιο «καινοφανές» άστρο ή μήπως σούπερ νόβα; Καθώς τα άστρα γερνάνε γίνονται ασταθή στις θερμοπυρηνικές τους αντιδράσεις και φτάνει μια στιγμή που το άστρο αυτό αποβάλλει με μια ή περισσότερες εκρήξεις μερικά από τα εξωτερικά του στρώματα αερίων και έτσι παρουσιάζεται λαμπρότερο από ότι ήταν πριν.

Έτσι, άστρα που ήταν πολύ αμυδρά, όταν μετατραπούν σε νόβα γίνονται εύκολα ορατά. Όταν ένα άστρο μεταβληθεί σε σούπερ νόβα, διασπάται κυριολεκτικά στα «εξ ων συν ετέθη» και μπορεί να εκπέμψει εκατομμύρια φορές περισσότερο φως και ακτινοβολία απ’ ότι ο Ήλιος μας.

Το Άστρο της Βηθλεέμ όμως, δεν θα πρέπει να ήταν ένα παρόμοιο άστρο, καθώς θα υπήρχε κάποια ένδειξη των αστρονόμων της εποχής εκείνης και ο κάθε άνθρωπος της εποχής θα μπορούσε να δει ένα νόβα ή σούπερ νόβα, ενώ, όπως φαίνεται, το παρατήρησαν μόνο οι Μάγοι.

Μία ακόμα θεωρία για την εξήγηση αυτού του φαινομένου διατυπώθηκε από τον Γιόχαν Κέπλερ, ο οποίος υποστήριξε πως αυτό που οδήγησε τους Μάγους στον Ιησού ήταν μια σύνοδος πλανητών ή συζυγία. Οι πλανήτες, στις κανονικές τους κινήσεις γύρω από τον Ήλιο φαίνονται να κινούνται από τη Δύση προς την Ανατολή.

Οι πλανήτες που βρίσκονται πλησιέστερα στον Ήλιο φαίνονται όμως να κινούνται ταχύτερα και οι πιο απομακρυσμένοι δείχνουν να κινούνται βραδύτερα. Μ’ αυτόν τον τρόπο, ένας από τους πλανήτες είναι δυνατόν να φτάσει και να προσπεράσει κάποιον άλλον. Το προσπέρασμα αυτό ονομάζεται σύνοδος ή συζυγία των δύο πλανητών.

Οι πλανήτες Δίας και Κρόνος στη διάρκεια του 7 και του 6 π.Χ. έλαβαν μέρος σε μία τριπλή ή μεγάλη συζυγία. Αν το Άστρο της Βηθλεέμ όμως ήταν μια συζυγία, θα το γνώριζαν οι αστρονόμοι της εποχής καθώς η μελέτη του ουρανού ήταν αρκετά ανεπτυγμένη την εποχή εκείνη.

Στην πορεία των χρόνων διατυπώθηκαν και άλλες θεωρίες για την «ταυτότητα» του Άστρου. Το 1911, ο Γερμανός Alfred Jeremias υποστήριξε πως το Άστρο της Βηθλεέμ ήταν το λαμπρότερο άστρο του αστερισμού του Λέοντος, ο Βασιλίσκος, ενώ το 1913 ο A. Stenzel υποστήριξε πως «οδηγός» των Μάγων ήταν ο κομήτης του Χάλεϊ.

Μία ακόμη θεωρία, του Έλληνα αστρονόμου Κωνσταντίνου Χασάπη υποστηρίζει πως το Άστρο της Βηθλεέμ ήταν ο πλανήτης Κρόνος τον οποίο αποκαλεί «ηγετικό πλανήτη της μεγάλης συγκεντρώσεως του 6 π.Χ.», ενώ ο αείμνηστος Κ. Χασάπης ορίζει τη γέννηση του Χριστού στις 6 Δεκεμβρίου του 5 π.Χ. και το προσκύνημα των Μάγων στις 19 του ίδιου μήνα.

Αυτή η ημερομηνία γέννησης του Χριστού φαίνεται αρκετά δύσκολο να είναι και η σωστή, καθώς ο Ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρει ότι ο Ιησούς γεννήθηκε την εποχή που οι βοσκοί «φυλάσσουν φυλακάς νυκτός επί την ποίμνη αυτών». Αυτή η εποχή είναι απίθανο να είναι οι τελευταίες μέρες του Δεκεμβρίου καθώς τότε η Βηθλεέμ είναι βυθισμένη στην παγωνιά και τη βροχή.

Πιθανότερη εποχή να συνέβη η γέννηση του Χριστού είναι η άνοιξη, όταν τα νεογέννητα αρνάκια χρειάζονται τη βοήθεια των βοσκών, ερμηνεύοντας κατά γράμμα αυτά που αναφέρει το κατά Λουκά Ευαγγέλιο.

Βλέπουμε πως οι θρησκευτικές και επιστημονικές αντιλήψεις και θεωρίες δεν «συμβαδίζουν» σε κάποιο σημείο για την ταυτότητα του Άστρου της Βηθλεέμ. Εμείς θα κλείσουμε με τα λόγια του Άγιου Δαμασκηνού του Στουδίτη :» Ακόμα και φυσικό φαινόμενο να ήταν, συνέβη συγκεκριμένη στιγμή μετά από παρέμβαση του θεού».

Πηγή

Ὅταν οἱ μάγοι ἔφθασαν στά Ἱεροσόλυμα

 

Ἁγίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου 

Ὅταν ὁ ὁδοιπόρος βρεῖ κάποιον ἄλλο, καλό συνοδοιπόρο, χαίρεται τόν κόπο τῆς μακρινῆς ὁδοιπορίας, ἐπειδή ξεγελιέται ἀπό τή συντροφιά· καθώς στηρίζεται δηλαδή, σάν σέ ραβδί, στήν εὐχάριστη συζήτηση, ἔχει τήν αἴσθηση ὅτι συνοδοιπορεῖ μέ σκονισμένα τά πόδια, ἀλλά μέ ἀκούραστο τό στόμα. Μοιράζει ἔτσι τόν κόπο τῶν ποδιῶν καί ἐλαφρύνει μέ τή συνομιλία τήν κούραση τῆς μεγάλης πορείας. 

Ἔτσι λοιπόν καί οἱ μάγοι, ὅταν γεννήθηκε ὁ Χριστός, καθώς εἶδαν τό ἄστρο, καί τό ἔλαβαν αὐτό συνοδοιπόρο, ξεγελοῦσαν −ὅταν κουράζονταν− μέ τήν ἐρώτηση, «ποῦ εἶναι ὁ νεογέννητος Βασιλιάς», τήν ταλαιπωρία τῆς ὁδοιπορίας· ἀνέκριναν δηλαδή μέ τό λόγο τούς Ἑβραίους σάν κλέφτες Ἐκείνου πού γεννήθηκε.

Σ’ αὐτούς λοιπόν πού ρωτοῦσαν γιά τόν Βασιλιά, εὔλογα ἀπαντοῦν...

οἱ Ἰουδαῖοι, λέγοντας: «Τί λοιπόν τολμᾶτε, ξένοι, τί λέτε, ἄνθρωποι; 

Γιατί ἔχετε ἔρθει, φέρνοντας ἐπικίνδυνη εἴδηση; 

Γιατί διακηρύσσετε τόν καινούριο βασιλιά στήν πόλη πού ἔχει ἤδη βασιλιά;

 Γιατί διακινδυνεύετε τόν ἑαυτό σας σέ πρόωρο τέλος; 

Γιατί μπήγετε στούς τραχήλους σας τή γλώσσα σάν μάχαιρα;

 Γιατί ἀνοίγετε τόν τάφο σας μέ τό στόμα, καί τό θάνατο πού

 κοιμᾶται τόν ξυπνᾶτε γιά νά σᾶς ἁρπάξει; 

Δέν εἶχε μνήματα ἡ Περσία, ὥστε, νά ἔρθετε ἐδῶ καί, ἐνῶ ἀκόμη

 ζεῖ ὁ Ἡρώδης, νά ρωτᾶτε γιά ἄλλο βασιλιά;

 Ὅταν τό ἀκούσει, θά ὁμολογήσει σ’ ἐσᾶς πολλή

 εὐγνωμοσύνη καί θά σᾶς ἀνταμείψει μέ μεγάλα δῶρα»!.

Ἀλλά ἡ ἀπάντηση σ’ αὐτά ἀπό τούς μάγους ἦταν σύντομη:

 «Εἴδαμε, λένε, τό ἄστρο του στήν ἀνατολή καί ἤρθαμε νά

 τόν προσκυνήσουμε». Δέν ἀρκέσθηκαν νά ρωτήσουν μόνο,

 ἀλλά καί νά ποῦν γιά προσκύνηση· φανερώνοντας μ’ αὐτή τή

 φράση ὅτι Αὐτός πού γεννήθηκε εἶναι Θεός.

Μόλις λοιπόν ἔφθασε ἡ εἴδησή τους στόν Ἡρώδη, ἀφήνοντας αὐτός 

στό μεταξύ τούς μάγους, κάλεσε τούς σοφούς τῶν ‘Ιουδαίων, λέγοντας:

 «Ποῦ θά γεννηθεῖ ὁ Χριστός;». 

Καί αὐτοί ἀπάντησαν: 

«Στή Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας».

Ὤ τό θαῦμα! Γνωρίζουν οἱ Ἰουδαῖοι τόν τόπο, 

καί ἀποστρέφονται τόν τεχθέντα· τή Βηθλεέμ ἐπαινοῦν,

 καί τήν οἰκονομία κρύβουν· τήν Ἰουδαία σημειώνουν,

 καί τή δεσποτεία ἀρνοῦνται.

 Ἄν ἔτσι λέει ἡ Γραφή, γιατί δέν συγκατατίθεστε; 

Ἄν ἀναγνώσατε, γιατί δέν πιστεύετε; 

Ἄν θά γεννηθεῖ στή Βηθλεέμ, γιατί δέν θά τόν προσκυνήσετε;

Ἐπειδή λοιπόν κατάλαβε ὁ Ἡρώδης ὅτι δέν ἦρθαν 

χωρίς λόγο οἱ μάγοι νά ρωτήσουν, τούς κάλεσε κρυφά 

καί ρωτοῦσε νά μάθει ἀπ’ αὐτούς τό χρόνο πού φάνηκε τ

ό ἄστρο, λέγοντάς τους:

 «Διηγηθεῖτε μου μέ ἀκρίβεια τόν τρόπο πού ἤρθατε καί πέστε 

μου τό σκοπό τῆς ὁδοιπορίας σας. Μή μᾶς παρακάμψετε.

 Ἐμπιστευθεῖτε σ’ ἐμένα τήν αἰτία τῆς παρουσίας σας

 καί πέστε  μου ποιός εἶναι αὐτός πού σᾶς ἔπεισε 

νά προσκυνήσετε ἕναν ἀλλοεθνή. Καί ποιό εἶναι 

τό ἀνάλογο κέρδος γιά τόν τόσο μεγάλο κόπο σας; 

Ἄν ὅμως αὐτός πού σᾶς κάλεσε δέν εἶναι ἄνθρωπος, 

ἀλλά ἀστερόμορφος ἄγγελος, διηγηθεῖτε μου μέ ἀκρίβεια 

τό γεγονός τῆς ἀνατολῆς του νά μάθω τό χρόνο καί τόν καιρό,

 κατά τόν ὁποῖο ἔχουν μάθει καί τά ἄστρα νά ὑπηρετοῦν

 τό βρέφος πού τά ἀποστέλλει, 

ὥστε νά ἔρθω καί ἐγώ καί νά τόν προσκυνήσω».

Ἀφοῦ λοιπόν εἶπαν τό χρόνο τοῦ πρωτοφανοῦς ἄστρου, ἔφυγαν,

 παίρνοντας ἐντολή ἀπό τόν Θεό νά μήν ἐπιστρέψουν στόν Ἡρώδη.

 Σ’ αὐτούς παρουσιάσθηκε πάλι τό συνοδοιπόρο ἄστρο, καί 

ἀφοῦ ἦρθε ἐκεῖ πού βρισκόταν τό παιδί, ἔμεινε ἀκίνητο,

 σάν νά διακήρυσσε μέ αὐτή τή στάση του καί νά ἔλεγε: 

«Αὐτός εἶναι ὁ βασιλιάς, πού ἐγώ σάν σημαία του προχωροῦσα

 μπροστά σας· αὐτός μοῦ ἄναψε τή δάδα τοῦ ὁδηγοῦ καί μέ ἔστειλε σ’ ἐσᾶς,».

Ποιός λοιπόν ἐρευνώντας θά βρεῖ μιά τέτοια γέννηση; 

Ποιός λόγος θά κατανοήσει τόν τρόπο τοῦ μυστηρίου; 

Κανείς νά μήν προσπαθήσει νά φθάσει τόν ἀκατάληπτο μέ

 ἀνθρώπινες σκέψεις· διότι ἐδῶ δέν χρειάζονται ἀναλογίες, ἀλλά μόνο πίστη.

Σταμάτα νά ἐρευνᾶς, ἄνθρωπε, καί διδάξου νά προσκυνᾶς μαζί 

μέ τούς μάγους. Μπόρεσε πρῶτα νά ἀντικρύσεις κατευθείαν τίς

 ἀκτίνες τοῦ ἥλιου καί τότε θά ἀτενίσεις ἀκίνδυνα τήν παρθενική γέννα. 

Ἡ θεότητα εἶναι φωτιά πού κατακαίει, ἄν θελήσεις νά ψηλαφήσεις 

τή φλόγα, θά κατακάψεις τά χέρια σου χωρίς νά βρεῖς τίποτε.

Ποιός δηλαδή, ὅταν γεννήθηκε, συντάραξε τόν οὐρανό μέ 

τήν ὑμνωδία τῶν ἀγγέλων; Ποιός ἀνέτειλε ἄστρο καί μονάχα τούς

 ἀστρολόγους ἀνέδειξε θεολόγους; 

Ποιός ὀνομάσθηκε ἀπό τούς ἀγγέλους Κύριος, ἄν καί ἦταν στήν

 κοιλιά τῆς μάνας του;

 Ποιός ὀνομάσθηκε μέ τό ὄνομα αὐτό πρίν ἀκόμη γεννηθεῖ; 

Ποιός, ἄν καί ἦταν στήν κοιλιά τῆς μάνας του, προσκυνήθηκε

 ποτέ μέ σκίρτημα; Ποιός, ἄν καί ἦταν στή μήτρα,

 δέχθηκε τό σεβασμό ἀπό αὐτούς πού ἦταν στή μήτρα; 

Ποιός ἕλκυσε τούς μάγους ἀπό τήν Περσία γιά νά τόν προσκυνήσουν;

Πραγματικά, εἶναι ὡραῖο νά θαυμάσουμε τήν πίστη τους. 

Δέν δίστασαν νά τόν προσκυνήσουν, ἄν καί εἶδαν τό σπήλαιο καί 

τή μεγάλη φτώχεια· διότι ἔμαθαν μέ τό φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

 ὅτι γιά μᾶς Ἐκεῖνος ἔγινε φτωχός, ἄν καί ἦταν πλούσιος· 

ὅτι κρατάει στήν παλάμη του ὅλο τόν κόσμο, ἄν καί γεννήθηκε

 στό σπήλαιο· ὅτι περιβάλλει τόν οὐρανό μέ νέφη, ἄν καί περιβάλλεται

 μέ κουρέλια, ὅπως συνηθίζεται γιά τά νεογέννητα· ὅτι ἀναπαύεται στούς κόλπους 

τοῦ Θεοῦ-Πατέρα, ἄν καί ὡς ἄνθρωπος εἶναι ξαπλωμένος στή φάτνη·

καί ὅτι βρίσκεται στό θρόνο τοῦ Θεοῦ-Πατέρα28, ἄν καί βαστάζεται 

στήν ἀγκάλη τῆς μητέρας.

Ἀλλά ἐμεῖς ἄς δοξάσουμε τήν ἔνσαρκη γέννηση τοῦ Κυρίου ἀπό τήν Παρθένο

 καί τήν προσκύνησή του ἀπό ὅλη τήν κτίση, προσφέροντας ὁλόκληρη

 τή ζωή μας, στόν Χριστό· στόν Ὁποῖο πρέπει ἡ δόξα στούς αἰῶνες 

τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

imaik 

Το ειδαμε εδώ

Προετοιμασία γιὰ τὰ Χριστούγεννα

 

Ἡ περίοδος μέχρι τὰ Χριστούγεννα εἶναι ἰδιαίτερα εὐλογημένη ἀπὸ τo Θεό, γιατί μᾶς ὁδηγεῖ λειτουργικὰ καὶ ἑορταστικὰ πρὸς τὴν κυρία ἡμέρα, ὅπου ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἑορτάζει τὸ γεγονὸς τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως ὅλες οἱ γιορτὲς τῆς Ἐκκλησίας μας ἔτσι καὶ τὰ Χριστούγεννα δὲν ἔχουν ἕνα χαρακτήρα μόνο ἀναμνηστικό, ἀλλὰ κύριος σκοπὸς εἶναι νὰ μετάσχει ὁ ἄνθρωπος μέσα σ’ αὐτὴ τὴ χάρη, ποὺ δίνει ὁ Θεὸς διὰ τῶν ἑορτῶν τῆς Ἐκκλησίας μας.

Εἶναι παρατηρημένο μέσα ἀπὸ τὴν πείρα τῶν Ἁγίων καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας ὅτι αὐτὲς οἱ μέρες διακρίνονται γιὰ τὴν ὑπερβάλλουσα χάρη ἡ ὁποία διαχέεται ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα στοὺς πιστοὺς καὶ εἶναι σταθμοὶ μέσα στὴ ζωή μας ἀπὸ τοὺς ὁποίους μποροῦμε νὰ ἀντλήσουμε αὐτὴ τὴ χάρη καὶ τὴν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Βέβαια, καθημερινὰ ἑορτάζουμε τὸ μυστήριο τῆς γεννήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου καὶ μετέχουμε σὲ ὅλη τὴ ζωὴ τοῦ Κυρίου μὲ τὴν τέλεση τῆς Θείας Εὐχαριστίας.

Ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς παρέδωσε κάποια πράγματα τὰ ὁποῖα τηρώντας τα βοηθούμαστε νὰ προχωρήσουμε πνευματικά. Πρῶτα μᾶς ἑτοιμάζει μὲ τὴν περίοδο τῆς νηστείας. Ἡ νηστεία βοηθᾶ τὸν ἄνθρωπο νὰ ξεκολλήσει τὸ μυαλό του ἀπὸ τὰ γήινα πράγματα, βοηθᾶ τὸν νοῦ του στὴν προσευχή, σπρώχνει τὴν καρδία στὴν ἀναζήτηση τῆς Θείας Χάριτος, κινεῖ τὴν καρδία εἰς προσευχὴ καὶ ἕνωση μετὰ τοῦ νοός, καθαρίζει τὸ σῶμα ἀπὸ τὶς ροπὲς πρὸς τὰ πάθη καὶ τὴν ἁμαρτία. Γενικὰ ὡς μέσο, τὸ ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς μᾶς παρέδωσε, θεωρεῖται ἀπὸ τοὺς Πατέρες ὅτι εἶναι ἀπὸ τὰ πρῶτα καὶ βασικὰ ὅπλα στὸν πνευματικὸ ἀγώνα. Βέβαια, νηστεία δὲν εἶναι μόνο τῶν φαγητῶν. Εἶναι ἡ νηστεία ἀπὸ ὅλες μας τὶς ἐπιθυμίες, στὰ ἔξοδα, ἐνδύματα, ἐκδηλώσεις, στὸ τί ἀκοῦμε καὶ στὸ τί βλέπουμε.

Ἐφόσον εἶναι καιρὸς νηστείας εἶναι καὶ καιρὸς ἐλεημοσύνης. Οἱ πρῶτοι χριστιανοὶ κατὰ τὴ νηστεία διέθεταν τὸ ὑπόλοιπο τῶν χρημάτων ποὺ τοὺς περίσσευε ἀπὸ τὰ καθημερινὰ πράγματα γιὰ ἐλεημοσύνη.

Ἄλλο πνευματικὸ ὅπλο εἶναι, ἡ ἐξομολόγηση. Προσερχόμαστε στὸ μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως, γιὰ νὰ καθαρίσουμε τὴν ψυχή μας ἀπὸ ὅλα ὅσα ὡς ἄνθρωποι ἔχουμε προσλάβει μέσα στὰ καθημερινά μας γεγονότα καὶ τὶς περιπέτειες τῆς καθημερινῆς μας ζωῆς. Ὁ Θεὸς δὲν ἀπαιτεῖ νὰ γίνουμε ἀναμάρτητοι, γιατί αὐτὸ εἶναι ἔξω ἀπὸ τὴ φύση μας. Μέσα στὴν ἀδυναμία μας βρισκόμαστε ἀντιμέτωποι μὲ πάθη, ἁμαρτίες, ἀδυναμίες καὶ τὶς ἐλλείψεις μας. Γιατί ἁμαρτία δὲν εἶναι μόνο ἡ παράβαση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ εἶναι καὶ ἡ ἔλλειψη τῆς ἀγάπης μας πρὸς τὸν Θεό, ἡ βίωση τῆς στροφῆς τῆς ψυχῆς μας πρὸς τὸν Θεό. Τὸ ὅτι δηλαδὴ καλούμεθα νὰ ἀγαπήσουμε ἀπόλυτα τὸν Θεὸ καὶ ὅμως δὲν μποροῦμε νὰ ἀνταποκριθοῦμε εἶναι ἡ οὐσία τῆς ἁμαρτίας μας.

Πέραν τῆς νηστείας, ἐλεημοσύνης καὶ ἐξομολόγησης ἕνα ἄλλο πνευματικὸ ὅπλο εἶναι ἡ προσευχή. Αὐτὸ τὸ διάστημα ἂν ὁ χριστιανὸς γεμίσει τὸν χρόνο του μὲ προσευχὴ , κυρίως μὲ τὴ μονολόγηστη τῆς νοερᾶς προσευχῆς καὶ τὴν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ, θὰ ἔχει συνεχῆ κοινωνία μὲ τὸν Θεό, ἡ ὁποία ἑτοιμάζει τὴν καρδία πρὸς τὴν κοινωνία μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.