Τις δικές μας αμαρτίες πρέπει να προσέχουμε και όχι του πλησίον μας (Αγ. Λουκά, Αρχιεπ. Κριμαίας)

Μεγάλη και φοβερή είναι αυτή η εντολή του Χριστού. Όλοι μας, αρχίζοντας από μένα, συνεχώς κρίνουμε και κατακρίνουμε ο ένας τον άλλον και γι’ αυτό θα δώσουμε λόγο στη Φοβερά Κρίση του Κυρίου και Θεού μας Ιησού Χριστού. Θα μας κρίνει Αυτός διότι και εμείς κρίνουμε τους άλλους, ψάχνουμε να βρούμε στον πλησίον μας το παραμικρό σφάλμα ενώ τις δικές μας αμαρτίες δεν τις βλέπουμε και ούτε θέλουμε να τις σκεφτόμαστε.
Ο άγιος απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του λέει το εξής: «Διό αναπολόγητος ει, ω άνθρωπε πας ο κρίνων εν ω γαρ κρίνεις τον έτερον, σεαυτόν κατακρίνεις· τα γαρ αυτά πράσσεις ο κρίνων, οίδαμεν δε ότι το κρίμα του Θεού έστι κατά αλήθειαν επί τους τα τοιαύτα πράσσοντας. Λογίζη δε τούτο, ω άνθρωπε ο κρίνων τους τα τοιαύτα πράσσοντας και ποιών αυτά, ότι συ εκφεύξη το κρίμα του Θεού» (Ρωμ. 2, 1-3).
Μεγάλη αλήθεια βρίσκεται σ’ αυτά τα λόγια του αποστόλου Παύλου. Δεν προσέχουμε τα δικά μας ελαττώματα και τις αμαρτίες, ενώ στους άλλους βρίσκουμε πολλά σφάλματα. Ψάχνουμε να τα βρούμε και όταν τα βρίσκουμε, πάμε και τα διαλαλούμε σε όλον τον κόσμο. Έγινε πλέον κακή συνήθεια, μόλις μαθαίνουμε κάτι για τον πλησίον μας, να πηγαίνουμε και να το διαλαλούμε παντού. Η γλώσσα μας καίει και σπεύδουμε να πούμε στους άλλους αυτό που είδαμε και ακούσαμε.
Ξεχνάμε ότι αν εμείς κρίνουμε τους άλλους θα μας κρίνει και εμάς ο Θεός. Ξεχνάμε ότι δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να κρίνουμε τον πλησίον διότι αυτό δεν είναι δική μας υπόθεση αλλά του Θεού, ο οποίος είναι Υπέρτατος Κριτής, ο οποίος μόνος γνωρίζει την καρδιά του ανθρώπου και μπορεί να αποδώσει δικαία κρίση. Εμείς όμως κατακρίνουμε τον πλησίον και πολλές φορές με πολύ βαριά λόγια. Δεν σκεφτόμαστε ότι ο αδελφός μας μπορεί να μετανόησε ήδη και να του αφέθηκε η αμαρτία του, επειδή μετανόησε βαθιά.
«Ώστε μη προ καιρού τι κρίνετε, έως αν έλθη ο Κύριος, ος και φωτίσει τα κρυπτά του σκότους και φανερώσει τας βουλάς των καρδιών, και τότε ο έπαινος γενήσεται εκάστω από του Θεού» (Α’ Κορ. 4, 5). Εμείς, όμως, πάντοτε βιαζόμαστε να κρίνουμε τους άλλους και δεν περιμένουμε την κρίση του Χριστού. Είμαστε κριτές του πλησίον και όχι του εαυτού μας.
Ένας σοφός του Ισραήλ, ο υιός του Σειράχ είπε: «ακήκοας λόγον; συναποθανέτω σου θάρσει, ου μη σε ρήξει» (Σειρ. 19, 10). Πολύ σπουδαία είναι αυτά τα λόγια του. Εμείς ξεχνάμε ποτέ τα σφάλματα του αδελφού μας; Πεθαίνει μαζί μας ο κακός λόγος; Όχι, ποτέ. Εμείς τον διαδίδουμε και μ’ αυτόν τον τρόπο γινόμαστε σαν τις μύγες οι οποίες κυκλοφορούν παντού και παντού μεταδίδουν την μόλυνση. Πρέπει να είμαστε όχι σαν τις μύγες αλλά σαν τις μέλισσες οι οποίες πετάνε από το ένα λουλούδι στο άλλο μαζεύοντας το μέλι. Και εμείς πρέπει να μαζεύουμε το μέλι δίνοντας σημασία μόνο στο καλό που υπάρχει στον αδελφό μας.
Γι’ αυτούς που κακολογούν και κατακρίνουν τον αδελφό τους ο ψαλμωδός και προφήτης Δαβίδ είπε: «τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών» (Ψαλ. 5, 10). Ανοίξτε έναν τάφο και θα δείτε τι ακαθαρσίες υπάρχουν μέσα του και τι δυσοσμία. Η ίδια δυσοσμία, πνευματική δυσοσμία, βγαίνει από το στόμα μας όταν κατακρίνουμε τον πλησίον. Στον ίδιο ψαλμό που διαβάζεται στην πρώτη Ώρα ο προφήτης λέει: «απολείς πάντας τους λαλούντας το ψευδός» (Ψαλ. 5, 7). Εμείς όμως διώχνουμε αυτούς που κακολογούν μπροστά μας τον πλησίον; Όχι, δεν τους διώχνουμε αν και έπρεπε να το κάνουμε.
Αυτό που πρέπει εμείς να κάνουμε είναι να δαμάσουμε τη γλώσσα μας. Όλοι είμαστε ένοχοι ενώπιον του Θεού και όλοι έχουμε πολλές αμαρτίες. Τις δικές μας αμαρτίες πρέπει να προσέχουμε και όχι του πλησίον μας. Είπε ο ψαλμωδός: «ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πας ζων» (Ψαλ. 142, 3). Κανείς δεν είναι δίκαιος ενώπιον του Θεού, όλοι είμαστε ένοχοι. Αυτοί που κατακρίνουν τους άλλους, πολλές φορές, γίνονται και συκοφάντες επειδή τους κατηγορούν για κάτι αβάσιμο.
Ο άγιος Ιωάννης ο Ελεήμονας, Πατριάρχης Αλεξανδρείας, για να διδάξει αυτούς, που τους άρεσε να κατακρίνουν τους άλλους, διηγήθηκε μια φορά την εξής ιστορία. Σε μία πολύ μεγάλη πόλη, στην Τύρο, ζούσε κάποτε ένας μοναχός, ζούσε εκεί και μία πόρνη ονόματι Πορφυρία. Μια μέρα όταν ο μοναχός αυτός περπατούσε στο δρόμο τον πλησίασε η Πορφυρία και του είπε: «πάτερ άγιε, σώσε με όπως και ο Χριστός έσωσε κάποτε μία πόρνη». Ο άγιος εκείνος μοναχός την πήρε από το χέρι και την πήγε έξω από την πόλη. Την οδήγησε σ’ ένα γυναικείο μοναστήρι για να καθαρθεί εκεί η ψυχή της με τα δάκρυα της μετανοίας. Στο δρόμο βρήκαν ένα μωρό που οι γονείς του το είχαν αφήσει και η Πορφυρία το πήρε για να το μεγαλώσει.
Όταν αυτό έγινε γνωστό μερικοί άνθρωποι που τους άρεσε πολύ να κατακρίνουν τον πλησίον τους άρχισαν να κακολογούν την Πορφυρία, λέγοντάς της: «Μπράβο, Πορφυρία, ωραίο παιδάκι κάνατε με τον μοναχό». Και τον μοναχό τον περιφρονούσαν και τον κακολογούσαν. Ο μοναχός όμως προσευχόταν αδιαλείπτως και για την Πορφυρία και για τον εαυτό του. Ήρθε η ώρα του να πάει σε άλλο κόσμο και όταν βρισκόταν στην επιθανάτια κλίνη παρακάλεσε να του φέρουν ένα θυμιατό με αναμμένα κάρβουνα. Πήρε τα κάρβουνα και τα έβαλε πάνω στο στήθος του. Η φωτιά δεν άγγιξε ούτε το σώμα του αλλά ούτε ακόμα και τα ρούχα. Τότε είπε ο μοναχός: «Να ξέρετε εσείς που κατακρίνατε την Πορφυρία και εμένα ότι είμαι αθώος. Η σαρκική αμαρτία δεν με έχει αγγίξει όπως δεν με άγγιξε τώρα η φωτιά αυτή».
Δεν αρκεί αυτό το παράδειγμα σ’ εκείνους που τους αρέσει να κατακρίνουν τους άλλους. Δε σταματάνε τις κακολογίες τους. Αλλοίμονό τους, όπως κρίνουν αυτοί τον πλησίον τους έτσι θα κριθούν από τον Θεό. Ο δικός μας μεγάλος άγιος, ο άγιος Δημήτριος, μητροπολίτης Ροστόβ, λέει το εξής, όταν αναφέρεται στην κατάκριση: «Μη κοιτάς τις αμαρτίες των άλλων αλλά πρόσεχε τη δική σου κακία. Διότι δεν θα δώσεις λόγο για τους άλλους αλλά μόνο για τον εαυτό σου. Δεν υπάρχει ανάγκη να προσέχεις τους άλλους, πως ζει ο καθένας και ποιές αμαρτίες κάνει. Εσύ πρόσεχε τον εαυτό σου, Ευαρεστείς τον Θεό; Μοιάζει η ζωή σου με την ζωή των αγίων; Ακολουθείς και εσύ την οδό που ακολούθησαν αυτοί στη ζωή τους; Είναι ευχάριστο μπροστά στον Θεό το έργο σου; Ο άνθρωπος που κατακρίνει τους άλλους μοιάζει με έναν πονηρό καθρέφτη, ο οποίος ενώ αντανακλά τους άλλους, τον εαυτό του δεν τον βλέπει. Μοιάζει επίσης και με ένα ακάθαρτο λουτρό το οποίο τους άλλους τους πλένει ενώ το ίδιο μένει άπλυτο.
Το ίδιο και αυτός που κρίνει τους άλλους. Βλέπει τι τρώει, τι πίνει και ποιές αμαρτίες κάνει ο καθένας, τον εαυτό του όμως δεν τον βλέπει. Στον πλησίον του βλέπει ακόμα και την παραμικρή αμαρτία. Η δική του όμως η αμαρτία, όσο μεγάλη και να είναι, γι’ αυτόν είναι σαν να μην υπάρχει. Θέλει να μην ξέρει κανείς την αμαρτία του και να μην λέει τίποτα γι’ αυτή. Ενώ ο ίδιος τους άλλους τους συκοφαντεί, τους κρίνει και τους κατακρίνει». Δεν είναι δική μας η εικόνα που δίνει ο άγιος Δημήτριος; Ασφαλώς για μας μιλάει εδώ ο άγιος και ιδιαίτερα γι’ αυτούς που η κατάκριση και η συκοφαντία έγινε πλέον η ζωή τους και που βρίσκονται πολύ μακριά απ’ αυτό που λέει ο Ιησούς. Είναι οι άνθρωποι που θέλουν να βγάλουν το σκουπιδάκι από το μάτι του αδελφού τους ενώ οι ίδιοι έχουν στο δικό τους το μάτι ολόκληρο δοκάρι. Να μην τους μοιάζουμε. Να προσέχουμε τον εαυτό μας και να ζητάμε τη βοήθεια του Θεού σ’ αυτό τον δύσκολο αγώνα κατά του πάθους της κατακρίσεως. Να μην κρίνουμε για να μην κριθούμε και εμείς από τον Έναν Μοναδικό και Αιώνιο Κριτή, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, του οποίου η τιμή και το κράτος μετά του Ανάρχου Αυτού Πατρός και του Παναγίου και Ζωοποιού Πνεύματος. Αμήν.

(Αγ. Λουκά, Αρχιεπ. Κριμαίας, «Λόγοι και ομιλίες», τ. Γ΄, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, σ. 140-145)

πηγή

Το λυχνάρι και ο άνθρωπος

Εάν ο ανθρωπος δεν φυλάξει την καρδιά του σωστά, ξεχνάει όλα τα λόγια του Χριστού που άκουσε. Ζει με αμέλεια και ο διάβολος βρίσκει τόπο στην καρδιά του για να τον νικήσει (αββάς Ορσίσιος).

Το ίδιο γίνεται με το λυχνάρι. Όταν ετοιμάσουμε το φυτίλι και βάλουμε λάδι,το λυχνάρι ανάβει και φωτίζει. Αν όμως αμελήσουμε την τροφοδοσία του με λάδι, σιγά-σιγά εξασθενίζει η φλόγα του και δυναμώνει γύρω του το σκοτάδι.

Μερικές φορές μάλιστα, τριγυρίζει το λυχνάρι κάποιος ποντικός που θέλει να φάγει το φυτίλι. Όσο λοιπόν το λυχνάρι καίει ο ποντικός δεν μπορεί να το πλησιάσει. Άν όμως δει ότι όχι μόνο δεν υπάρχει φως,αλλά ούτε ζέστη από την φλόγα, τότε προσπαθεί να αρπάξει το φυτίλι και αναποδογυρίζει το λυχνάρι.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει με την αμελή ψυχή. Όταν μειώνεται ο αγώνας και η προσπάθεια, όπως στο λυχνάρι λιγοστεύει το λάδι τότε: Σιγά-σιγά η χάρη του Αγίου Πνεύματος υποχωρεί μέχρι που σβήνει. Τότε ο εχθρός διάβολος ο νοητός ποντικός τρώγει το πνευματικό φυτίλι, την προθυμία της ψυχής και κάνει μεγάλο κακό στο σώμα με την κακία του.

Αν όμως ο άνθρωπος που τα παθαίνει όλα αυτά έχει καλή διάθεση προς τον Θεό, και απλώς ξεγελάστηκε από την πνευματική αμέλεια και τεμπελιά, ο Θεός ως φιλάνθρωπος τον βοηθάει:

Του βάζει στην καρδιά του την μνήμη της κολάσεως δηλαδή του θυμίζει ότι κόλαση είναι χωρισμός από τον Θεό. Τον κάνει και να ξυπνάει και να αγωνίζεται για τον εαυτό του.

Στην πράξη την αμέλεια αυτή την νικάμε

• με την επιμονή στην προσευχή είτε έχουμε όρεξη είτε όχι,
• με την επιμονή στη νηστεία έστω και μας ενοχλεί και το πιο σημαντικό
• με την επιμονή και αφοσίωσή μας στη Θεία Λειτουργία των Κυριακών και μεγάλων γιορτών η οποία μας προσφέρει απίστευτη ωφέλεια αφού είναι σωματικά παρών και μας αγιάζει ο Χριστός.

Πηγή: Λυχνία Νικοπόλεως Οκτώβριος 2010

πηγή

Γέροντας Παΐσιος:Η καλωσύνη βλάπτει τον αμετανόητο!

- Γέροντα, θυμάμαι, μια φορά με είχατε μαλώσει πολύ.

- Αν χρειασθή, πάλι θα σε μαλώσω, για να πάμε όλοι μαζί στον Παράδεισο. Τώρα θα λάβω δρακόντεια μέτρα!… Κοίταξε, έχω τυπικό πρώτα να δώσω στον άλλον να καταλάβη ότι χρειάζεται το μάλωμα και ύστερα να τον μαλώσω. Καλά δεν κάνω; Εγώ, επειδή μαλώνω τον άλλον, όταν βλέπω να κάνη κάτι βαρύ, γίνομαι κακός. Αλλά τι να κάνω; να αναπαύω καθέναν στο πάθος του, για να είμαι τάχα καλός μαζί του, και μετά να πάμε όλοι μαζί στην κόλαση; Ποτέ δεν με πειράζει η συνείδηση, όταν μαλώνω κάποιον ή του κάνω παρατήρηση κι εκείνος στενοχωριέται, γιατί από αγάπη το κάνω, για το καλό του. Βλέπω ότι δεν καταλαβαίνει πόσο πλήγωσε τον Χριστό με αυτό που έκανε, γι’ αυτό τον μαλώνω. Εγώ πονάω, λειώνω εκείνη την ώρα, αλλά δεν με πειράζει η συνείδηση, γιατί τον μάλωσα. Μπορώ να πάω να κοινωνήσω ήσυχος, χωρίς να εξομολογηθώ. Νιώθω μέσα μου μια παρηγοριά, μια χαρά. Γιατί για μένα παρηγοριά και χαρά είναι η σωτηρία της ψυχής.

- Γέροντα, μου περνά ο λογισμός ότι μου μιλάτε παρηγορητικά, ή γιατί δεν σηκώνω την αυστηρότητα ή γιατί μου έχετε πει πολλές φορές να κάνω κάτι και δεν το έκανα, οπότε με αφήνετε.

- Ευλογημένη ψυχή, με την σωτηρία της ψυχής σου θα παίζω; Ο νέος κάνει πρόβες. Ο μεγάλος έχει κρίση και βαδίζει σταθερά. Να νιώθης σιγουριά. Αν δω κάτι στραβό, είτε από μακριά είτε από κοντά, θα σου το πω. Εσύ έχε εμπιστοσύνη και ειρήνευε. Α, δεν μ’ έχετε καταλάβει εμένα! Έτσι εύκολα θα αναπαύω λογισμούς; Όταν βλέπω ότι η ψυχή είναι ευαίσθητη ή συγκλονίζεται ολόκληρη από την συναίσθηση του σφάλματός της, τι να πω; Τότε την παρηγορώ, για να μην πέση στην απελπισία. Όταν όμως βλέπω πέτρα την καρδιά, τότε μιλώ αυστηρά, για να την ταρακουνήσω. Αν ένας προχωράη προς τον γκρεμό και του λέω: «προχώρα, πολύ καλά πας», δεν εγκληματώ; Το κακό με μερικούς είναι που δεν πιστεύουν, όταν τους λες να μην ανησυχούν, και βασανίζονται. Αν δω κάτι κακό, πως δεν θα το πω; Πως να αφήσης τον άλλον να πάη στην κόλαση; Όταν έχης ευθύνη, θα βάλης και τις φωνές, όταν χρειάζεται. Για μένα πιο καλά είναι να μη μιλάω, αλλά δεν μπορώ, όταν έχω ευθύνη.

Ύστερα να προσέξη κανείς το εξής: Μου κάνεις λ.χ. ένα κακό· εγώ σε συγχωρώ. Μου ξανακάνεις κάποιο άλλο κακό· πάλι σε συγχωρώ. Εγώ είμαι εντάξει, αλλά, εάν εσύ δεν διορθώνεσαι, επειδή σε συγχωρώ, αυτό είναι πολύ βαρύ. Άλλο εάν δεν μπορής τελείως να διορθωθής. Να προσπαθήσης όμως να διορθωθής, όσο μπορείς. Όχι να αναπαύης τον λογισμό σου και να λες: «Αφού με συγχωρεί, εντάξει τακτοποιήθηκα και δεν βαριέσαι, δεν χρειάζεται στενοχώρια». Μπορεί κάποιος να σφάλλη, αλλά αν μετανοή, κλαίη, ζητάη με συστολή συγχώρηση, αγωνίζεται να διορθωθή, τότε υπάρχει η αναγνώριση και πρέπει και ο πνευματικός να συγχωράη. Αν όμως δεν μετανοή και συνεχίζη την τακτική του, δεν μπορεί αυτός που έχει την ευθύνη της ψυχής του να γελάη. Η καλωσύνη τον αμετανόητο τον βλάπτει. 

πηγή

Οι τέσσερις αρετές της ψυχής

Τέσσερις είναι οι μορφές της σοφίας: η φρόνηση, δηλαδή η γνώση και εκείνων που πρέπει και εκείνων που δεν πρέπει να κάνομε και η εγρήγορση του νου. η σωφροσύνη, δηλαδή να γίνει ορθό το φρόνημά μας, ώστε να μπορέσομε να κρατήσομε τον εαυτό μας μακριά από κάθε έργο, λογισμό και λόγο που δεν αρέσει στο Θεό. η ανδρεία, δηλαδή η δύναμη και η καρτερία στους κατά Θεόν αγώνες και στους πειρασμούς. η δικαιοσύνη, δηλαδή η διανομή που γίνεται με την ισότητα σε όλα αυτά.

Αυτές οι τέσσερις γενικά αρετές γεννιούνται από τις τρεις δυνάμεις της ψυχής. Από το λογισμό, δηλαδή το νου, γεννιούνται δύο, η φρόνηση και η δικαιοσύνη, δηλαδή η διάκριση. Από το επιθυμητικό γεννιέται η σωφροσύνη, και από το θυμικό, η ανδρεία. Κάθε μία από αυτές βρίσκεται ανάμεσα σε δύο παρά φύση πάθη. Η φρόνηση έχει πάνω της την υπερβολική ιδέα και κάτω την ανοησία. Η σωφροσύνη έχει πάνω την ευήθεια και κάτω την ακολασία. Η ανδρεία έχει πάνω το θράσος και κάτω τη δειλία. Η δικαιοσύνη έχει πάνω την κτήση του λιγότερου και κάτω την πλεονεξία. Και αυτές οι τέσσερις αρετές είναι εικόνα του επουράνιου στοιχείου, ενώ τα οκτώ πάθη που τις περιβάλλουν, είναι εικόνα του χωμάτινου.

Αυτά όλα τα γνωρίζει ακριβώς ο Θεός, όπως γνωρίζει τα περασμένα, τα παρόντα και τα μέλλοντα, και εν μέρει τα γνωρίζει και εκείνος που έμαθε κατά χάρη τα έργα του Θεού από Αυτόν, και αξιώθηκε να γίνει «κατ” εικόνα και ομοίωσιν Του». Εκείνος ου λέει ότι γνωρίζει ορθά μόνον εξ ακοής ψεύδεται. Γιατί ο νους του ανθρώπου δεν μπορεί χωρίς χειραγώγηση να ανεβεί ποτέ στον ουρανό. Ούτε πάλι, αν δεν ανεβεί και δει, μπορεί να πει εκείνο που δεν είδε. Αλλ” ό,τι ακούει από τη Γραφή, εκείνο μόνο οφείλει να λέει εξ ακοής με ειλικρίνεια και να ομολογεί τον Πατέρα του Λόγου, όπως είπε ο Μέγας Βασίλειος. Αλλιώς θα νομίζει ότι έχει γνώση, και θα είναι χειρότερος από εκείνον που δεν έχει. Γιατί όταν νομίζει κανείς ότι είναι κάτι, δεν μπορεί να γίνει, ό,τι νομίζει πως είναι, λέει ο άγιος Μάξιμος. Υπάρχει και αξιέπαινη αγνωσία, όπως λέει ο Χρυσόστομος, όπως όταν συνειδητά γνωρίζει κανείς ότι αγνοεί. Και υπάρχει και αγνωσία πέρα από κάθε αγνωσία , όταν δε γνωρίζει κανείς ότι αγνοεί. Υπάρχει και γνώση ψευδώνυμη, όταν νομίζει κανείς ότι γνωρίζει, ενώ δεν γνωρίζει τίποτε, όπως λέει ο Απόστολος. 

Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός

..Φωτίζοντας..

Μια φορά κι ένα καιρό, ένα μικρό κεράκι βρισκόταν σε ένα δωμάτιο μαζί με άλλα κεριά, τα περισσότερα από τα οποία ήταν πολύ μεγαλύτερα και πολύ ομορφότερα από αυτό. Μερικά ήταν δεμένα με κορδέλλες πολύχρωμες άλλα ήταν πιο απλά, σαν κι αυτό. Δεν ήξερε τον λόγο που βρισκόταν εκεί, και τα άλλα το έκαναν να αισθάνεται μικρό και ασήμαντο.
Όταν έπεσε ο ήλιος και σκοτείνιασε το δωμάτιο, είδε έναν άνθρωπο να μπαίνει μέσα στο δωμάτιο. Έρχονταν προς το μέρος του κρατώντας ένα αναμμένο σπίρτο. Κατάλαβε οτι θα του έβαζε φωτιά.
- Μη!! φώναξε, σε παρακαλώ μη!
Όμως ήξερε οτι δεν μπορούσε να ακουστεί και ετοιμάστηκε να υποφέρει τον πόνο, που ήταν σίγουρο οτι θα ακολουθούσε.
Προς μεγάλη του έκπληξή το δωμάτιο γέμισε με φως. Αναρωτήθηκε από που έρχεται το φως, αφού ο άνδρας είχε σβήσει το σπίρτο. Κατάλαβε ότι προερχόταν από τον εαυτό του.
Ύστερα ο άνδρας άναψε κι άλλα σπίρτα για να ανάψει με την σειρά του και τα άλλα κεριά. Όλα τα κεριά έδιναν το ίδιο φως με εκείνο.
Καθώς περνούσαν οι ώρες παρατήρησε ότι το κερί άρχισε να λιώνει. Κατάλαβε ότι σύντομα θα πέθαινε. Με την παρατήρηση αυτή, ανακάλυψε και τον λόγο είχε δημιουργηθεί.
- Ίσως ο λόγος που βρίσκομαι στη Γη, είναι για να δίνω φως μέχρι να πεθάνω, ψιθύρισε.
Και αυτό έκανε.
πηγή

Συγκλονιστικό Θαύμα σε μονάδα στρατού

Τήν εποχή πού υπηρετούσα τήν στρατιωτική μου θητεία στήν Άσσυρο Θεσσαλονίκης στά τεθωρακισμένα, (1984) συνέβη κάτι συνταρακτικό καί έμεινε στήν μνήμη όλων τών συναδέλφων μου αναλλοίωτο.

Όσα χρόνια καί άν περάσουν δέν θά μπορέσουμε νά δώσουμε καμιά λογική εξήγηση σ΄ αυτό πού μάς συνέβη.
Όλα ξεκίνησαν όταν κατά τήν διάρκεια τής βραδινής προσευχής πού έγινε στόν θάλαμο, λόγω υπερβολικού ψύχους (θά ήταν 15 ή 16 Ιανουαρίου καί τό θερμόμετρο έδειχνε -18 C).
Μετά τήν βραδινή αναφορά στόν αξιωματικό υπηρεσίας (ασκούσα χρέη λοχία υπηρεσίας) πήραμε εντολή όλοι μας, τήν προσευχή νά τήν κάνουμε στούς θαλάμους μας, αντί έξω από τό διοικητήριο, όπως γινόταν καθημερινά. Αφού λοιπόν τούς κάλεσα γιά τήν προσευχή συγκεντρωθήκαμε στόν 1ο θάλαμο τής 1ης Ίλης τής 32ας ΕΜΑ.
Ένας συνάδελφός μας, ο Γ….. Δημήτριος από τό Αχλάδι Ευβοίας, ήταν ξαπλωμένος στό κρεβάτι του σέ απρεπή στάση. Δέν σηκώθηκε πάρ΄ όλες τίς παραινέσεις όλων μας. Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε τήν προσευχή χωρίς αυτόν. Τήν ώρα πού λέγαμε γιά δεύτερη φορά τό «ΑΓΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ» έσκισε τήν ησυχία τής προσευχής μας η φωνή τού Δεκανέα. ΠΑΙΔΙΑ ΕΣΒΗΣΕ Η ΚΑΝΤΗΛΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΙΚΟΝΟΣΤΑΣΙ…
Τά βλέμματα όλων μας στράφηκαν μέ δέος στό εικονοστάσι. Πράγματι η καντήλα (πού ήταν ηλεκτρική λάμπα σέ σχήμα κεριού) είχε σβήσει. Ρεύμα όμως είχαμε. Γιά μία στιγμή μάς πέρασε η ιδέα ότι κάηκε. Τρέξαμε όλοι στόν διπλανό θάλαμο, αλλά καί εκαί η καντήλα ήταν σβηστή – όπως καί στόν τρίτο καί τέταρτο θάλαμο.
Τίς κινήσεις αυτές πού τρέχαμε αλαφιασμένοι από θάλαμο σέ θάλαμο τίς είδαν καί οι συνάδελφοι από τήν 2η Ίλη οι οποίοι έτρεξαν νά ρωτήσουν τί συμβαίνει. Τά βλέμματα όλων έπεσαν πάνω στόν Δημήτρη μόλις τούς εξιστορήσαμε τί είχε γίνει, ο οποίος μή μπορώντας νά κάνει αλλιώς σηκώθηκε γιά νά συνεχίσουμε τήν προσευχή. Τότε έγινε τό ΘΑΥΜΑ… όλες οι καντήλες άναψαν!!!
Περιττό νά σάς πώ ότι ο Δημήτρης έκλαιγε σάν μικρό παιδί…

πηγή

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Εξαιρετικη ομιλια του Μητροπολιτου Σισανιου & Σιατιστης Παυλου. Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΜΑΣ ΚΑΘΙΣΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ….

πηγή

Ο ΠΡΩΗΝ " ΜΗΧΑΝΟΒΙΟΣ"...

Μιά ιστορία μεγάλης "τρέλας" πού χάρη  στά δάκρυα τής μάνας έφερε καί μία μεγάλη μετάνοια...

…Ζοῦσε τὴν τρέλλα τῆς νεότητός του μὲ μοτοσυκλέττα πολλῶν κυβικῶν καὶ ἀπὸ ταχύτητα μέγιστη 150 χιλιόμετρα ἀνὰ ὥρα, ποὺ ἦταν ρυθμισμένη, μετὰ ἀπὸ μεταποίησι τῆς μηχανῆς ἔφτασε νὰ τρέχη μὲ 230 χιλιόμετρα ἀνὰ ὥρα.

Ἐπιδιδόταν δὲ καὶ σὲ αὐτοσχέδιους συναγωνισμοὺς μὲ ἄλλους παρομοίους του μὲ μεγάλα χρηματικὰ στοιχήματα, 400 καὶ 500 χιλιάδες δραχμές,τότε....

Ὅμως ἕνα ἀπόγευμα, στοὺς εἰδικοὺς δρόμους ποὺ ἐπέλεγαν νὰ τρέξουν (τοὺς ὑποτίθεται χωρὶς μεγάλη κυκλοφορία αὐτοκινήτων), κατὰ τὴν ὥρα ἑνὸς αὐτοσχέδιου συναγωνισμοῦ, παρὰ τὴν προσπάθειά του ν᾽ ἀποφύγη ἕνα αὐτοκίνητο, ἔγινε σφοδρὴ σύγκρουσι καὶ πετάχτηκε 10 μέτρα μακριὰ μέσα σ᾽ ἕνα χαντάκι ἔξω ἀπὸ τὸ δρόμο.

Ἡ μοτοσυκλέττα βεβαίως διαλύθηκε καὶ ὁ ἴδιος ὑπέστη θανάσιμα τραύματα.
Τὸν περισυνέλεξαν καὶ τὸν μετέφεραν στὸ νοσοκομεῖο. Μετὰ ἀπὸ τὴν ἐπιβεβαίωσι τῶν ἰατρῶν, τὸν ὡδήγησαν κατ᾽ εὐθεῖαν στὸ νεκροτομεῖο, ὅπου ἕνας νοσοκόμος – νεκροτόμος ἀνέλαβε νὰ τὸν πλύνη καὶ νὰ τακτοποιήση τὰ ἐγχυμένα σπλάχνα του, προκειμένου νὰ τὸν παραλάβη τὸ γραφεῖο τελετῶν ποὺ εἶχαν στείλει οἱ συγγενεῖς του.

Εἶχαν περάσει περίπου 8 ὧρες ἀπὸ τὸ συμβάν. 

Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἀνοίγει τὰ μάτια του, σηκώνεται καὶ κάθεται στὸ μαρμάρινο τραπέζι τοῦ νεκροτομείου. Ὁ νοσοκόμος ἔντρομος βάζει τὶς φωνὲς κι ἀρχίζει νὰ τρέχη πρὸς τὴν ἔξοδο πανικόβλητος.

Ἀμέσως καταφθάνουν οἱ γιατροί, τὸν παραλαμβάνουν καὶ τὸν ὁδηγοῦν στὸ χειρουργεῖο, ὅπου μετὰ ἀπὸ τὶς ἀπαιτούμενες προσπάθειες γιὰ «συναρμολόγησι» ἄρχισε νὰ παρουσιάζη σημεῖα βελτιώσεως.

Παρέμεινε ἀρκετὸ χρονικὸ διάστημα ἕως ὅτου θεραπεύτηκε πλήρως καὶ ἐξῆλθε ἀπὸ τὸ νοσοκομεῖο ὑγιής. Στὴ συνέχεια, γιὰ ἄγνωστους δι᾽ ἠμᾶς λόγους, γνωστοὺς ὅμως εἰς τὸν ἴδιον, ἐξεδήλωσε τὴν ἐπιθυμία νὰ γίνη μοναχός!

Ὁ ἴδιος διηγεῖται...

…Ὅταν μετὰ τὴ σύγκρουσι τραυματίστηκα θανάσιμα (κατὰ τὴ δήλωσι τῶν γιατρῶν), ἔνιωσα ὅτι βγῆκα ἀπὸ τὸ σῶμα μου καὶ αἰωρούμενος πέρασα κατὰ περίεργο τρόπο ἀνάμεσα ἀπὸ μία κολώνα τῆς Δ.Ε.Η. χωρὶς νὰ συγκρουστῶ μαζί της.

Στὴ συνέχεια βρέθηκα σὲ ἕνα περιβάλλον μὲ μισοσκόταδο καὶ τελείως κενό.

Ἔνιωθα πανάλαφρος σὰν πούπουλο νὰ αἰωροῦμαι σ᾽ αὐτὸ τὸ κενὸ καὶ πολὺ περίεργος γιὰ τὸ ποῦ βρισκόμουν καὶ τί μοῦ εἶχε συμβῆ.

Ἐνῶ περιπλανιόμουν γιὰ ἀρκετὸ χρόνο, ἄρχισα νὰ διακρίνω μία φωτεινὴ γυναικεία μορφὴ νὰ μὲ πλησιάζη μέσα σ᾽ ἕνα ὁλόφωτο λευκὸ νέφος. Ὅταν πλησίασε ἀρκετά, διέκρινα ὅτι εἶχε μία ὑπερκόσμια γλυκειὰ ἔκφρασι.

Ἀμέσως τὴν συνέκρινα μὲ τὶς ἁγιογραφίες ποὺ εἶχα δεῖ στοὺς ἱεροὺς ναοὺς ὅταν μὲ πήγαινε μικρὸ παιδὶ ἡ μητέρα μου, καὶ συμπέρανα ὅτι ἦταν ἡ μορφὴ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. 

«…Ἦρθα γιὰ τὰ δάκρυα τῆς μάνας σου…. Ἐσὺ θὰ ζήσης, θὰ ζήσης καὶ θὰ Μᾶς ὑπηρέτησης…», μοῦ εἶπε μὲ γλυκὸ καὶ εἰρηνικὸ ὕφος καὶ σιγὰ - σιγὰ ἄρχισε νὰ χάνεται.

Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ σὰν νὰ ἔσβησαν ὅλα, ἔνιωσα νὰ διαλύωμαι καὶ μία δύναμι νὰ μὲ ἀπορροφᾶ μὲ ὁρμὴ καὶ νὰ μὲ κατευθύνη κάπου.

Ἀμέσως ἔνιωσα σὰ νὰ ξύπνησα ἀπὸ λήθαργο. Βρέθηκα γυμνὸς μὲ ἕνα πολυτραυματισμένο σῶμα στὸ μαρμάρινο τραπέζι τοῦ νεκροτομείου, ἐνῶ ταυτόχρονα ἄκουγα κάτι (σὰν οὐρλιαχτὰ) ἀπὸ ἕναν ἄνθρωπο καθὼς ἀπομακρυνόταν τρέχοντας πρὸς τὴν πόρτα…

Ὁ νέος αὐτὸς μετὰ τὴν πλήρη θεραπεία του, ἦρθε στὸ Ἅγιον Ὅρος, στὴν Ἱερὰ Μονὴ Κουτλουμουσίου, ὅπου συνάντησε τὸν ἡγούμενο πατέρα Χριστόδουλο καὶ ἀφοῦ τοῦ διηγήθηκε τὸ περιστατικὸ τοῦ ἀτυχήματός του ἐξεδήλωσε τὴν ἐπιθυμία νὰ γίνη μοναχός.
Πράγματι ἐκεῖ ὁ γέροντας, μετὰ τὴν ἀπαραίτητη δοκιμασία, τὸν ἔκειρε μοναχὸ καὶ τοῦ ἔδωσε τὸ πατερικὸ ὄνομα «Σωφρόνιος».

Σήμερα εἶναι ἕνας εὐλαβὴς μοναχός, ὁ ὁποῖος δὲν ἔπαυσε ποτὲ νὰ διηγῆται τὴν παράξενη συνάμα καὶ ψυχωφελῆ αὐτὴ ἱστορία τῆς ζωῆς του.

Στὴ συνέχεια ἀναχώρησε γιὰ ἕνα ἡσυχαστήριο στὴν Καστοριὰ ὅπου ἦταν καὶ ἡ ἰδιαίτερη πατρίδα του. 

Πηγή: Ἀληθινὲς προφορικὲς διηγήσεις μετανοίας, ποὺ γράφονται γιὰ τὴν ψυχικὴ ὠφέλεια τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, Ἐπιμέλεια Ἔκδοσης «Φίλοι Ἁγίου Ὅρους Λαμίας». Ἀναρτήθηκε στὶς 6-6-2012 ἀπὸ τὸν/τὴν hristospanagia4

Περιοδικό "Χριστιανική Σπίθα", Νοέμβριος 2012

Πως μπορούμε να μιλήσουμε στα παιδιά για το Θεό;

Αλήθεια, πώς θα 

μπορούσαμε να μιλήσουμε

 στα παιδιά για το Θεό;

 Πόσο εφικτό γίνεται αυτό 

όταν εμείς έχουμε μεγάλα 

πνευματικά κενά αλλά

 καί οι σημερινές απαιτήσεις

 των παιδιών έχουν γίνει 

πιεστικές;

 Στούς καιρους μας περισσεύουν

 οι αντιρρήσεις για την ύπαρξη του Θεού, ενώ 

μεταλλαγμένες μορφές αθεΐας εμφανίζονται συνεχώς.

 Παράλληλα τα αμείλικτα ερωτήματα των παιδιών μας

 ζητούν απαντήσεις, σημερινές καί άμεσες. 

Πού είναι ό Θεός όταν το κακό κραυγάζει θριαμβευτικά,

 όταν ό πόνος, ή αρρώστια, ό θάνατος χτυπούν

 βάναυσα καί ανελέητα; Πού είναι ό Θεός στην

 ορφάνια ή στην έσχατη φτώχεια; 

Σ’ αυτό τον ορυμαγδό αμφισβητήσεων καί αντιρρήσεων

 μόνο ή εμπειρική βίωση από μέρους μας της 

ορθοδόξου πίστεως μπορεί να απαντήσει.

Από την αρχή παρουσιάζεται ένα πρακτικό πρόβλημα. 

Στήν εκκλησιαστική παράδοση καί την ορθόδοξη 

Θεολογία μιλούμε για ένα Θεό πού είναι 

Τριαδικός. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πώς

 αυτά πού κατανοούμε ή προσπαθούμε να 

κατανοήσουμε εμείς, δεν είναι αυτονόητα στο παιδί.

Γι’ αυτό καί χρειάζεται στο ξεκίνημα να 

χρησιμοποιήσουμε παραδείγματα πού «απλοποιούν»

 την τριαδικότητα του Θεού. Ένα χαρακτηριστικό 

είναι το θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνος με το 

κεραμίδι στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο.

Πρίν ξεκινήσουμε να αποκαλύπτουμε το 

μεγάλο μυστήριο του Θεοϋ στην παιδική ψυχή 

πρέπει να δημιουργήσουμε την αίσθηση της 

παρουσίας του Θεού στη ζωή του. Δηλαδή,

 όπως όταν γεννήθηκε, οι παραστάσεις γύρω του

 αλλά καί ή συνεχής στοργή καί φροντίδα το 

έπεισαν για το ποιοι είναι οι γονείς του πού δίπλα

 τους αισθάνεται ασφάλεια καί σιγουριά, έτσι 

πρέπει να το πείσουμε να δέχεται το Θεό σαν 

παρουσία, σαν αίσθηση ζωντανή, να πιστεύει 

σ’ Εκείνον καί να εκδηλώνει την πίστη του με

 συγκεκριμένο τρόπο. Οι εικόνες, το καντήλι,

 το θυμίαμα, ή άσκηση της νηστείας, ή

 προσπάθεια εφαρμογής των Ευαγγελικών 

εντολών από μέρους της οικογένειας δημιουργούν

 μία ατμόσφαιρα την οποία το παιδί αποδέχεται 

ως φυσικό του περιβάλλον καί στη συνέχεια

 ακολουθεί. Έτσι γίνεται ευκολότερη αργότερα ή 

προσέγγιση των πνευματικών δεδομένων. 

Κοντολογίς ή πνευματική ατμόσφαιρα πού 

υπάρχει στο σπίτι, κηρύττει σιωπώσα καί αποτελεί

 την πρώτη απόδειξη πώς ή πίστη στο Θεό δεν είναι

 έργο απροσδιόριστο χειρών ανθρώπων αλλά 

πραγματικότητα πού .μπορεί να βιωθεί.

Ή οποιαδήποτε στάση μας – πρέπει να γνωρίζουμε – 

μπορεί να «χρεώσει» το Θεό καί την Εκκλησία. 

Μερικές φορές εφευρίσκοντας τρόπους για να

 διαπαιδαγωγήσουμε τα παιδιά μας, επιστρατεύουμε

 καί το Θεό σαν συνήγορο των δικών μας αποφάσεων.

 Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, ώστε να μην χρησιμοποιούμε την παρουσία του Θεοϋ κατ’ επιλογήν καί κυρίως στις οφειλές των άλλων σε μας. “Αν π.χ. υποστηρίζουμε κάτι έξώφθαλμα άδικο καί χρησιμοποιούμε καί το Θεό γι’ αυτό, τότε πρέπει να γνωρίζουμε τώς το παιδί θα απορρίψει καί εμάς καί το δίκιο μας.Είναι νομίζουμε λάθος να μιλούμε για το Θεό με έννοιες πού τό παιδί δεν κατανοεί. Δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε λέξεις πού δεν έχουν αντίκρυσμα στην παιδική ψυχή. Θα μπορούσαμε “πλάθοντας” το Θεό να του μιλήσουμε με όπλο τις καινοδιαθηακές ή παλαιοδιαθηκικές ιστορίες για την αγάπη Του, την ειρήνη Του πού απλόχερα σκορπίζει σ’ εκείνους πού τον πιστεύουν καί Τόν αγαπούν. Είναι ευκολότερη ή προσέγγιση του Θεού όταν μιλάμε για τα «χαρακτηριστικά Του.Kαλά θα είναι να ακολουθούμε το μεγάλωμα του παιδιού και να του αποκαλύπτουμε τις αλήθειες της ορθοδόξου πίστεως κατά τη δεκτικότητα του.

Ο νέος αυτός ρόλος πού αναλαμβάνουμε, δηλαδή αυτή ή έμπειρία της διδασκαλίας ή της μικρας κατηχήσεως θα μας φέρει συχνά αντιμέτωπους με τίς πραγματικά μεγάλες πνευματικές ελλείψεις ή και την τελεία μας άγνοια πάνω στα πνευματικά ζητήματα.

“Ας φροντίσουμε μιλώντας για το Θεό να γνωρίσουμε τι ακριβώς πρέπει να πούμε στα παιδιά μήπως βρεθούμε σε δρόμους μη ορθόδοξους.

“Ας αναζητήσουμε το απόσταγμα της πατερικής σοφίας πού αποτελεί τη σωστική κιβωτό. Σχεδόν ταυτόχρονα μπορεί ν’ αρχίσει λίγο στην αρχή, εντονότερα στη συνέχεια ή αμφισβήτηση για την αλήθεια ή ακόμη θ’ αναπτυχθούν σκέψεις ως προς την ορθή πίστη άλλων θρησκειών. Στίς μέρες μας μάλιστα πού ό συγκρητισμός καταργεί τίς ιδιαιτερότητες και τίς ταυτότητες των τόπων καί των προσώπων χρειάζεται να καταβληθεί πολύς κόπος ώστε το παιδί μας να πεισθεί πώς ή πίστη πού του διδάξουμε είναι πραγματικά ή σωστή.

Είναι πολύ σημαντικό ή διδασκαλία μας να συνοδεύεται από τιμία συνεχή προσπάθεια μας να μάθει το παιδί πώς οί εντολές του Θεού είναι πραγματικά εφαρμόσιμες. Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς καλά γιατί χρειάζεται ή πράξη να προηγείται της θεωρίας.

Ή άρνηση του Θεού από μέρους του παιδιού οέ κάποια ηλικία έρχεται όχι τόσο από την προσωπική του επανάσταση, όσο γιατί αδυνατεί να σηκώσει το «βάρος» της μαρτυρίας του Χριστού στο σχολείο ή στην κοινωνία γενικότερα. Δεν μπορεί να σηκώνει «μόνο» του τίς ειρωνείες των φίλων καί συμμαθητών του. καί τότε μοιάζει με τους πολλούς. Τότε, ίσως, είναι ώρα να ‘ποϋμε στο παιδί μας πώς ή αγάπη μας σε κάποιον δεν είναι θεωρητική αλλά έχει αξία όταν για εκείνον πού αγαπάς θυσιάζεσαι. Αυτό δηλαδή πού δίδαξε ό Κύριος «αυτή εστίν ή εντολή ή έμή, Ινα αγαπάτε αλλήλους καθώς ήγάπησα υμάς. μείζονα ταύτης σγάπην ουδείς έχει, ‘ίνα τις την ψυχήν αυτού θή υπέρ των φίλων .αυτού» (Ίω. ιε’ 12, 13). Είναι ανάγκη να μιλήσουμε για την άνάγκη της μαρτυρίας του ονόματος του Χρίστου πού συχνά γίνεται μαρτύριο.

Την πιο σκληρή μάχη καλείται να δώσει ό παιδαγωγός στα αμείλικτα ερωτήματα του παιδιού: γιατί το κακό στον κόσμο; Γιατί πεθαίνουν οί άνθρωποι; γιατί πονούν;

Κι όμως αποτελεί βασικό ζήτημα ολόκληρης της ανθρώπινης ζωής, σε όλους τους καιρούς. Μέ πολλή υπομονή καί διάκριση θα ξεκινήσουμε από το θέμα της Ελευθερίας του ανθρώπου. Ό άνθρωπος, πλασμένος από το Θεό, απολάμβανε τον πλούτο των δωρεών του ζώντας στον Παράδεισο. Ό Θεός έπλασε τον άνθρωπο ελεύθερο καί αθάνατο.

Τί θα ήταν ό άνθρωπος χωρίς την ελευθερία καί την αθανασία; Με την αμαρτία ό άνθρωπος χάνει μόνος του την ελευθερία, αίχμαλωτίζεται. Δεν του τη στερεί ό Θεός. Έκτοτε το κακό σαν παγκόσμια επιδημία εξαπλώνεται στη γη ως ακριβό τίμημα αυτής τής κακής χρήσης της Ελευθερίας.

Άφοϋ τέλος καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια με το λόγο καί το παράδειγμα μας, ας αναθέσουμε με την προσευχή μας τά παιδιά στο Θεό, για να επιλέξει Εκείνος τον τρόπο πού θα μιλήσει στην καρδιά τους.

Περιοδικό ‘’Πειραική Εκκλησία’’τ.Ιούνιος 2001

Πηγή

Περί Ευχής : Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης

Ἀπό τὸ φόβο στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ,π. Βενέδικτος Νεοσκητιώτης

πηγή

Από το φόβο στην αγάπη του Θεού.
Ομιλία Αρχιμανδρίτη π. Βενέδικτου Νεοσκητιώτη Αγίου όρους.
Με θέμα '' από τον φόβο στην αγάπη του Θεού ''. Μία εκλεκτή , ορθόδοξη και ωφέλιμη ομιλία.

Speech Archimandrite Benedict St. Neoskitioti terms. Under the theme'' from fear to love

 of God.'' A fine, orthodox and useful speech.

Συναξαριστής της 16ης Δεκεμβρίου

Ὁ Προφήτης Ἀγγαῖος

 

 

Καταγόταν ἀπὸ τὴν ἱερατικὴ φυλὴ τοῦ Λευΐ καὶ εἶναι ὁ 10ος τῶν μικρῶν λεγόμενων προφητῶν. Γεννήθηκε στὴ Βαβυλῶνα, ὅταν διαρκοῦσε ἡ αἰχμαλωσία τῶν Ἰουδαίων.

Ὁ Ἀγγαῖος ἦταν αὐτός, ποὺ μαζὶ μὲ τὸν προφήτη Ζαχαρία ἀναθέρμαναν τὸ ζῆλο τῶν Ἰουδαίων γιὰ τὴν ἀνοικοδόμηση τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος.

Τὸ προφητικὸ βιβλίο τοῦ Ἀγγαίου εἶναι χωρισμένο σὲ δυὸ κεφάλαια καὶ ἔχει ἁπλὸ καὶ αὐστηρὸ ὕφος.

Ἐπειδὴ ὁ Ἀγγαῖος καταγόταν ἀπὸ λευιτικὴ οἰκογένεια, ὅταν πέθανε, τάφηκε στὰ μνήματα τῶν Ἱερέων.

Νὰ ὅμως καὶ τί συμβουλεύει στοὺς ἱερεῖς: «Οὕτως πάντα τὰ ἔργα τῶν χειρῶν αὐτῶν, καὶ ὃς ἐὰν ἐγγίση ἐκεῖ, μιανθήσεται ἕνεκεν τῶν λημάτων αὐτῶν τῶν ὀρθρινῶν». Ἔτσι, λέει ὁ Ἀγγαῖος, συμβαίνει μὲ ὅλα τὰ ἔργα τῶν χειρῶν αὐτῶν. Ὅποιος ἱερέας δηλαδή, εἶναι μολυσμένος ἀπὸ δωροδοκίες ποὺ πῆρε πρωί-πρωί, ἢ ἀπὸ ἄλλες ἁμαρτίες καὶ παρακοὲς ποὺ διέπραξε, ἂν ἀγγίξει τὸ θυσιαστήριο θὰ τὸ μολύνει. Ἡ προσφορά του δηλαδή, θὰ θεωρηθεῖ μολυσμός.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Προφήτης θεόληπτος, οἴα θεράπων Θεοῦ, τῷ κόσμῳ ἐνδέδειξαι, ἀνακαθάρας τὸν νοῦν, Ἀγγαῖε πανεύφημε, ὅθεν ἑορταζόντων, ἔνθα πέφυκεν ἦχος, ἤρθης ὡς ἑορτάζων, ἐν Θεῷ φερωνύμως, ὦ πρέσβευε θεηγόρε, σώζεσθαι ἅπαντας.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος β’.
Τοῦ Προφήτου σου Ἀγγαίου τὴν μνὴμην, Κύριε ἑορτάζοντες, δι᾽ αὐτοῦ σε δυσωποῦμεν· Σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κάθισμα Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Ὁ πάντα ὡς Θεός, ἐφορῶν καὶ γινώσκων, ψυχῆς τὸ καθαρόν, καταυγάσας σου ὄμμα, Προφῆτα πανεύφημε, ὁδηγὸν κόσμῳ ἔδειξεν· ὅθεν μνήμην σου, τὴν ἱερὰν ἐκτελοῦντες, πρέσβυν ἄριστον, καὶ πρὸς Θεὸν σε μεσίτην, Ἀγγαῖε προσάγομεν.

---

 

Ὁ Ἅγιος Μαρίνος

 

Ἔλαβε τὸ μαρτυρικὸ στεφάνι στὰ τέλη τοῦ 3ου μετὰ Χριστὸν αἰῶνα. Γεννήθηκε καὶ μεγάλωσε στὴ Ῥώμη καὶ πῆρε τὸ ἀξίωμα τοῦ Συγκλητικοῦ.

Ἀλλὰ οἱ πολλές του ἀγαθοεργίες πρὸς τοὺς χριστιανοὺς ἐξήγειραν ἐναντίον του τὶς ὑπόνοιες τῶν συναδέλφων του, οἱ ὁποῖοι, ἀφοῦ ἐξέτασαν, ἀνακάλυψαν ὅτι ὁ Μαρίνος ἀνῆκε στὴ χριστιανικὴ Ἐκκλησία. Καὶ τότε τὸν κατήγγειλαν.

Συνελήφθη μὲ αὐτοκρατορικὴ διαταγὴ καὶ ἐπειδὴ δὲν θέλησε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, καταδικάστηκε σὲ θάνατο. Ἐνῷ τὸν ὁδηγοῦσαν στὸν τόπο τῆς ἐκτέλεσης, εἶδε μερικοὺς ἀπὸ τοὺς φίλους του νὰ κλαῖνε καὶ αὐτὸς μὲ πραότητα τοὺς εἶπε: «Γιατί κλαῖτε καὶ λυπᾶστε; μάθετε ὅτι πηγαίνω ἀπὸ τὸ σκοτάδι στὸ αἰώνιο φῶς, ἀπὸ τὸ χῶρο τοῦ σταδίου στὰ βραβεῖα, καὶ ἀπὸ τὸ θάνατο στὴν παντοτινὴ ζωή». Μετὰ ἀπὸ λίγο ἡ κεφαλή του ἔπεφτε, ἡ δὲ ψυχή του πετοῦσε στὰ σκηνώματα τῶν δικαίων.

---

 

Οἱ Ἅγιοι Πρόμος (ἢ Πρόβος) καὶ Ἰλάριος

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

---

 

Ὁ Ἅγιος Μέμνων Ἀρχιεπίσκοπος Ἐφέσου

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. (Ὁρισμένοι Συναξαριστὲς λανθασμένα τὸν ἀναφέρουν σὰν ἐπίσκοπο Ἱεροσολύμων).

---

 

Ὁ Ἅγιος Μόδεστος Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεροσολύμων

 

Ὅσα ἀναφέρονται γιὰ τὸν Ἅγιο αὐτὸ στοὺς περισσότερους Συναξαριστές, ἀνήκουν στὴ σφαῖρα τῆς φαντασίας καὶ μόνο.

Τὸν πατέρα του Εὐσέβιο καὶ τὴν μητέρα του Θεοδούλη ἀπὸ τὴν Σεβάστεια τῆς Παλαιστίνης, τοὺς θέλουν ἐπὶ Μαξιμιανοῦ (286-305) νὰ πεθαίνουν στὴ φυλακή, ἐνῷ γνωρίζουμε ὅτι τὰ χρόνια τῆς πατριαρχίας τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ ἦταν ἀπὸ τὸ 632 μέχρι τὸ 634.

Ὁ Ἅγιος Μόδεστος ἀνακαίνισε τὰ ἱερὰ προσκυνήματα, ποὺ καταστράφηκαν ἀπὸ τοὺς Πέρσες καὶ ζήτησε τὴν συνδρομὴ τῶν χριστιανῶν ἀπὸ τὴν Ἀνατολή.

Ὁσιακὰ ἀφοῦ ἔζησε καὶ πολλὰ γιὰ τοὺς Ἁγίους τόπους ἀφοῦ ἔκανε, ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείων ἔργων σου, τὴ ἐπιδείξει, πάσαν εὔφρανας, Σιῶν τὴν θείαν, τῶν Ἀποστόλων πλουτήσας τὴν ἔλλαμψιν, καὶ τῷ Σωτήρι ὁσίως ἱερεύσας, ἱεραρχία καὶ βίου λαμπρότητι. Πάτερ Μόδεστε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

---

 

Ὁ Ἅγιος Συμεὼν Ἀρχιεπίσκοπος Ἀντιοχείας

Ἡ μνήμη του ἀναφέρεται στὸν Συναξαριστὴ Delehaye σελ. 361, 53 συνοδευμένη μὲ αὐτὴ τοῦ Ἁγίου Μέμνονος ἐπισκόπου Ἐφέσου.

---

 

Μνήμη Ἐγκαινίων Ναοῦ Ἁγίου Χριστοφόρου κοντὰ στὸν Ἅγιο Πολύευκτο

 

---

 

Ἡ Ἁγία βασίλισσα Θεοφανώ, ἡ θαυματουργός, σύζυγος τοῦ βασιλιᾶ Λέοντα τοῦ σοφοῦ

 

 

Εὐσεβέστατη καὶ ἐνάρετη βασίλισσα, ποὺ ἐξυμνήθηκε πολὺ ἀπὸ τοὺς χρονογράφους τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, γιὰ τὴν εὐαγγελική της ζωή, τὶς ἐλεημοσύνες της καὶ τὴν ἄκρα εὐσέβειά της. Ἦταν κόρη τοῦ Κωνσταντίνου τοῦ Μαρτινακίου, τοῦ Ἰλλουστρίου καὶ τῆς Ἄννας.

Γεννήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἀνατράφηκε μὲ ἐπιμέλεια. Σὲ κατάλληλη ἡλικία, ὁ βασιλιὰς Βασίλειος ὁ Μακεδόνας τὴν ἔδωσε γιὰ σύζυγο στὸν γιό του Λέοντα τὸν Σοφὸ (886-912 μ.Χ.), μὲ τὸν ὁποῖο γιὰ 12 χρόνια ζοῦσε μὲ ἀφοσίωση συζυγικὴ καὶ ἀναγνωρίστηκε ἀμέσως ἀπὸ τοὺς συγχρόνους της σὰν ἁγία καὶ θαυματουργὴ γιὰ τὰ πολλὰ ἔργα ἀγάπης ποὺ ἔκανε.

Ὁ σύζυγός της ἔκτισε ὡραιότατο ναό, κοντὰ στὸν ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὅπου ἐναποτέθηκε τὸ τίμιο λείψανό της.

Αὐτὸ μετακόμισε ὁ Πατριάρχης Γεννάδιος ὁ Σχολάριος, στὸ ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἀργότερα μεταφέρθηκε στὸ Πατριαρχεῖο, ὅπου μέχρι σήμερα σῴζεται.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Προελομένη τὰ οὐράνια πόθω, Θεοφανῶ τὴν βιοτὴν διεξῆλθες, ἀγγελικῶς ἐν γῇ περιπολεύουσα• ὅθεν κατηξίωσαι, οὐρανίων χαρίτων, σὺν Ἀγγέλων τόξεσι, καὶ Ἁγίων χορείαις, παριστάμενη τῷ Παμβασιλεῖ ὂν ἐκδυσώπει, εὐρεὶν ἠμᾶς ἔλεος.

---

 

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ Χρυσοβέργης

Ὁ Νικόλαος ὁ Β´, ὁ Χρυσοβέργης (καὶ ὄχι Γραμματικός, ὅπως τὸν ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Νικόδημος), διαδέχτηκε στὸν Πατριαρχικὸ θρόνο τὸν παραιτηθέντα Πατριάρχη Ἀντώνιο τὸν Γ´ (984-995).

Κόσμησε μὲ τὴν εὐαγγελική του ζωὴ τὸν οἰκουμενικὸ θρόνο μὲ ὁσιακὰ ἔργα καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Όραμα σχετικό με τα επερχόμενα και οι θαυμαστές ομοιότητες του με τα λεγόμενα του γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινού.

Στις 30 Αυγούστου 2012 είχαμε όλοι διαβάσει και προβληματιστεί από το όραμα κάποιας ηλικιωμένης γερόντισσας που ζει στην περιοχή της Κέρκυρας.

Το όραμα αυτό μας το μετέφερε αναγνώστης του φόρουμ (Σταμάτης) και είχαμε θεωρήσει ως σωστή κίνηση, να το δημοσιεύσουμε γιατί σαν όραμα είναι πραγματικό αλλά – όπως είχαμε προειδοποιήσει και τότε – σαν περιεχόμενο δεν γνωρίζει κανένας αν όντως ισχύει.

Σαν συνέχεια αυτού του οράματος θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε τις νεότερες “αποκαλύψεις” από τη γερόντισσα, οι οποίες έγιναν γνωστές στη διεύθυνση μας πριν λίγες ημέρες.

Θεωρήσαμε και πάλι σωστό να προχωρήσουμε σε δημοσίευση των νέων “αποκαλυπτικών” μελλούμενων γεγονότων, αλλά αυτή τη φορά υπήρξε κάτι που κίνησε αρκετά το ενδιαφέρον μας.

Τα λόγια της γερόντισσας παρουσιάζουν μια θαυμαστή ομοιότητα με το περίφημο ποιήμα περί μελλούμενων γεγονότων το οποίο αποδίδεται στον μακαριστό γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινό.

Έχουμε εντοπίσει και αριθμήσει τα σημεία που θεωρούμε ότι ταιριάζουν μεταξύ του “οράματος” και του ποιήματος.

Παρακάτω θα διαβάσετε το διάλογο που αναπτύσσεται μεταξύ του Σταμάτη και της γερόντισσας θείας του καθώς και τις δικές μας επισημάνσεις με αποσπάσματα από το ποιήμα του γέροντα.
Ο διάλογος μεταξύ του Σταμάτη (Σ) και της θείας του (Θ) είναι ο εξής:

Σ:Θεία, τα πράγματα είναι άσχημα έχουμε νέα μέτρα και ο τόπος έχει βουίξει ότι δεν ήταν τα τελευταία.
Θ:Μην φοβάσαι 2 σκαλοπάτια έμειναν ακόμα.
Σ:Δηλαδή?
Θ:Δεν θα τα εφαρμόσουν όλα και τα επόμενα μέτρα θα μείνουν στα χαρτιά.
Σ:Εννοείς ότι θα πάρουν και άλλα μέτρα αλλά δεν θα τα εφαρμόσουν ποτέ?
Θ:Θα θέλουν να τα εφαρμόσουν αλλά δεν θα μπορέσουν θα τους βρούν άλλα.
Σ:Πόλεμος σεισμός πτώχευση κάτι άλλο;Πες μου.
Θ:Ότι σου είπα σου είπα θα τα δείς εξάλλου.Το έτος που ξημερώνει θα γυρίσει ο κόσμος ανάποδα και όχι μόνο για την Ελλάδα. Θα τα δείτε, εγώ όχι όλα από αυτά.
Σ:Εσύ όχι όλα;Τι εννοείς;
Θ:Ε, εγώ μάλλον δεν θα είμαι πια εδώ.
Σ:Καλά, θεία άστα τώρα αυτά να μην στενοχοριώμαστε.Για τους Γερμανούς τι έχεις να πείς;
Θ:Οι Γερμανοί θέλουν να μας εξαφανίσουν για πάντα. Αυτός είναι ο σκοπός τους. Αυτοί μας έφεραν σε αυτό το χάλι και όταν θα δούν ότι χάνουν το παιχνίδι και πέφτουν αυτοί στον λάκκο που έσκαβαν θα βάλουν τους Τούρκους να επιβάλλουν την τάξη.Θα κάνουν το ένα λάθος πίσω απο το άλλο και το μεγαλύτερο τους θα είναι που θα επιτεθούν στην Ρωσία.Όταν θα δείς να γίνεται αυτό οι Γερμανοί θα πρέπει να ετοιμάσουν τα σάβανα τους.
Σ:Η Γερμανία θα επιτεθεί στην Ρωσία?Για ποιό λόγο?
Θ:Όταν η Ρωσία θα αποφασίσει να παίξει ενεργό ρόλο στον πλανητή (1) κάποιοι θα αποφασίσουν να της φράξουν τον δρόμο και όλοι μαζί θα παρασυρθούν σε ενα χορό θανάτου (2)

.Η Γερμανία θα φτάσει λίγο έξω απο την Μόσχα….(3)

1. Η δε Ρωσία ξαφνικά εισβάλλει στην Τουρκία και ως χείμαρρος ορμητικός σαρώνει την Περσία.Και προχωρεί ακάθεκτη φθάνει στην Παλαιστίνη…
2. Τότε κατέρχονται ομού της Δύσεως τα κράτη
3. …ενώ στη Δυτική πλευρά νικά η Γερμανία και τότε είναι αδύνατον να κρατηθή η Ρωσία …

Σ: Όπως στον Β ΠΠ….
Θ:Η Ρωσία επειδή θα έχει πολλά ανοιχτά μέτωπα (4) και δεν θα έχει πολύ στρατό στην περιοχή θα αναγκαστεί να ρίξει πυρηνικά στην Γερμανία και όχι μόνο (5).

4. Ματαίως αγωνίζεται η Άρκτος να κράτηση τα περιβόητα Στενά (Σουέζ) στο τέλος θ’ απηυδήσει. Γιατί από την Ανατολή, Κορέα, Μαντζουρία εισβάλλει η Αμερική με την Ιαπωνία
και προχωρεί ολοταχώς γραμμή στη Σιβηρία ενώ στη Δυτική πλευρά νικά η Γερμανία
και τότε είναι αδύνατον να κρατηθή η Ρωσία και εγκαταλείπει τα Στενά, Αίγυπτον και Τουρκία.

5. …ουαί στα Έθνη του Βορρά γίνονται όλα στάχτη.

Σ:Που αλλού.
Θ:Άλλη φορά είναι αργά τώρα
Σ:Έλα πες μου.
Θ:Άλλη φορά είπα είναι αργά ότι είναι να μάθεις θα το μάθεις όταν πρέπει.
Σ:Καλά.Μια ερώτηση μόνο ακόμα θέλω.
Θ:Τι?
Σ:Αργούν αυτά?
Θ:Καλά, στραβός κουφός η κουτός είσαι?Δεν βλέπεις τι γίνετε ?Τι θες να δείς για να πειστείς ότι κοντεύουμε σε όλα αυτά?
Σ:Οπότε είμαστε κοντά.

Θ:Θα τα δείς μπροστά σου πολύ σύντομα (6) θα τα δείς ξεστραβώσου και λίγο.Η δική σου η γενιά και η επόμενη θα μας καταδικάσουν για ότι κάναμε με τους Γερμανούς. Πολλοί θα πάνε φυλακή και κάποιοι δεν θα προλάβουν καν να δικαστούν και θα τιμωρηθούν αλλιώς.Τώρα φύγε είναι πολύ αργά.

6.Έλληνες ανανήψατε αυτή είναι η αλήθεια μή σας πλανούν οι άπιστοι πώς είναι παραμύθια. Όλα αυτά θα γίνουνε η ώρα πλησιάζει …

Σ:Καλά, καλό βράδυ.
Θ:Θα ζήσεις εσύ μετά απο όλα αυτά, μην φοβάσαι θα σε βοηθήσουν και θα βοηθήσεις τον πόλεμο μην φοβηθείς. Εδώ θα αρχίσει και αλλού θα τελειώσει. Τώρα φύγε και ο Θεός να σε έχει καλά.

Όπως έχουμε επισημάνει και στο πρώτο άρθρο του Αυγούστου, η ηλικιωμένη κυρία ζει απομονωμένη από τον κόσμο και δεν έχει κάποιου είδους ενημέρωσης από τηλεοράσης και άλλα ΜΜΕ.

Θα μπορούσαμε επίσης να τονίσουμε από τα λεγόμενά της για τα τωρινά μέτρα που αναφέρει ότι δεν θα τα εφαρμόσουν όλα και τα επόμενα θα μείνουν στα χαρτιά γιατί κάτι άλλο θα συμβεί, πως ακριβώς την ίδια πληροφόρηση έχουμε και από σύγχρονο γέροντα από την περιοχή της Κοζάνης.

Σίγουρα ένα όραμα παραμένει “όραμα” μέχρι να γίνει πραγματικότητα.

Ο καθένας από εμάς ας αξιολογήσει τις παραπάνω πληροφορίες σύμφωνα με την κρίση του και τον λογισμό του.

πηγή