Η αδιαφορία για τον Θεό φέρνει την αδιαφορία και για όλα τα άλλα Πηγή: http://ellpalmos.blogspot.com/2012/12/blog-post_18.html#ixzz2FLzZMbGI

Γέροντος Παΐσιου τοῦ ῾Αγιορείτου: «Ή γενιά της αδιαφορίας»

- Τι είναι αυτό πού ακούγεται;
- Αεροπλάνο, Γέροντα!
- Κλείσε το παράθυρο, µην µπει µέσα! Έτσι πού είναι παλάβωσε
o κόσµος, και αυτό
σιγά-σιγά µπορεί να γίνει!... Έχουν διαλυθεί όλα, οικογένεια, 

παιδεία, υπηρεσίες... Α, δεν τους καίγεται καρφί!
Τίποτε δεν έχουν µεσάτους...
- Γέροντα, ποιος φταίει πού φθάσαµε σ' αυτήν την κατάσταση;
- Μιλάω γενικά· θέλω να πω, µέχρι πού έχει φθάσει ή αδιαφορία!

 Πήγαινε σε µια σχολή και θα δεις· αν λ.χ. χτυπούν τα παράθυρα 

από τον αέρα, ζήτηµα να βρεθεί ένα παιδί να τα κλείσει, για να µή 

σπάσουν. Αλλά θα χαζεύουν, άλλα θα κοιτάζουν πώς χτυπούν, 

άλλα θα περνούν από 'κει σαν να µή συµβαίνει τίποτε. Αδιαφορία!
Μού έλεγε ένας αξιωµατικός πού ήταν υπεύθυνος στις αποθήκες: 

«Τροµάζω να βρω έναν στρατιώτη σωστό, να τον βάλω φρουρό

 στην αποθήκη πετρελαίων, για να µή βάλουν οι άλλοι καµµιά 

φωτιά ή ό ίδιος µην πετάξει κανένα τσιγάρο απρόσεκτα».

Υπάρχει ένα πνεύµα χλιαρό, καθόλου ανδρισµός. Χαλάσαµε τελείως!

 Πώς µας ανέχεται ό Θεός! Παλιά τι αξιοπρέπεια υπήρχε! Τι φιλότιµο! 

Στον πόλεµο τού '40, στα σύνορα, οι Ιταλοί είχαν πότε-πότε κάποια 

επικοινωνία µε τους Έλληνες φρουρούς και έκαναν καµµιά επίσκεψη

 στο ελληνικό φυλάκιο.
Και να δείτε τι φιλότιµο οι Έλληνες! Μια φορά πού πήγαν οι Ιταλοί 

στο ελληνικό φυλάκιο, οι Έλληνες έβαλαν να τους φτιάξουν καφέ.

 Βγάζει τότε µπροστά τους ένας Έλληνας αξιωµατικός ένα µάτσο

 χρήµατα, πενηντάρικα, εκατοστάρικα - και είχαν αξία τότε αυτά τα

 χρήµατα - και τα ρίχνει για προσάναµµα στην φωτιά, για να δείξει 

στους Ιταλούς ότι είναι πλούσιο το ελληνικό κράτος!
Οι Ιταλοί τα έχασαν. Βλέπετε θυσία! Σήµερα µπήκε και σ' εµάς

 το πνεύµα πού συναντάει κανείς στα κοµµουνιστικά κράτη. 

Στην Ρωσία, παρόλο πού φέτος[10] είχαν σοδειά, ξέρετε τι 

πείνα θα έχουν; ∆εν θέρισαν το σιτάρι στον καιρό του· 

πήγαν το φθινόπωρο να θερίσουν. 

Θερίζουν το φθινόπωρο; Αν δεν είναι δικό τους, 

πώς να το πονέσουν και να πάνε να το θερίσουν;

 Ή ζωή τους είναι µία αγγαρεία. ∆εν έχουν τον ζήλο

 να δηµιουργήσουν κάτι, γιατί τόσα χρόνια δεν δηµιουργούσαν.

 Με αυτό το ρέµπελο πνεύµα πού µπήκε, µε αυτήν την 

αδιαφορία, πάει, βούλιαξε όλο το κράτος.

 Βρέχει και είναι απλωµένο
το σιτάρι; ∆εν τους νοιάζει. Ήρθε ή ώρα να φύγουν; 

Φεύγουν. Το παίρνει το σιτάρι ή βροχή. Την άλλη µέρα 

θα πάνε στην ώρα τους να µαζέψουν όσο έµεινε!
Όταν όµως είναι δικό σου το σιτάρι και το έχεις 

απλωµένο στο αλώνι, αν βρέξει, το αφήνεις να χαθεί; 

∆εν θα κοιµηθείς, για να το σώσεις. Και νιώθεις χαρά,

 αγαλλίαση από την κούραση. Ή αδιαφορία για τον 

Θεό φέρνει την αδιαφορία και για όλα τα άλλα 

  φέρνει την αποσύνθεση.
Ή πίστη στον Θεό είναι µεγάλη υπόθεση. 

Λατρεύει ό άνθρωπος τον Θεό και υστέρα αγαπάει

 και τους γονείς του, το σπίτι του, τους συγγενείς του, 

την δουλειά του, το χωριό του, τον νοµό του, το κράτος

 του, την πατρίδα του.
Ένας πού δεν αγαπάει τον Θεό, την οικογένεια του,

 δεν αγαπάει τίποτε· και φυσικά δεν αγαπάει ούτε 

την πατρίδα του, γιατί και ή πατρίδα είναι µία 

µεγάλη οικογένεια.
Θέλω να πω, όλα από εκεί ξεκινάνε. ∆εν πιστεύει ό 

άνθρωπος στον Θεό, και µετά ούτε γονείς ούτε 

οικογένεια ούτε χωριό ούτε πατρίδα υπολογίζει.
Και αυτά είναι πού πάνε τώρα να διαλύσουν,

 γι' αυτό δηµιουργούν µία κατάσταση ρεµπελιό.
Μού έγραφε ένας αστυνοµικός: 

«∆εν µπόρεσα να έρθω, γιατί µού έπεσε πολλή δουλειά.

 Μείναµε δύο στην περιοχή, ενώ έπρεπε να είµαστε οκτώ».

 Ακούς πράγµατα; Αντί τώρα να προσθέσουν άλλους δύο, 

αφήνουν µόνο δύο! Ευτυχώς υπάρχουν και εξαιρέσεις.
Ήρθε µία φορά ένας πατέρας και µού λέει: 

«Κάνε προσευχή για τον Αγγελο, γιατί θα τον σκοτώσουν». 

Τον ήξερα τον γιό του από µικρό παιδί. 

Τότε υπηρετούσε την θητεία του.
«Γιατί, τού λέω, τι συµβαίνει;». «Πήγε µία φορά, µού

 λέει, και βρήκε τους άλλους να παίζουν χαρτιά, 

ενώ είχαν υπηρεσία. Τους έκανε παρατήρηση· 

δεν τον άκουσαν. Τους έκανε µετά αναφορά, 

και ένας από εκείνους τον απείλησε ότι θα τον σκοτώσει».

 «Κοίταξε, τού λέω, για να τον σκοτώσουν, 

δεν τον σκοτώνουν. Εγώ θα κάνω προσευχή, 

για να µην περάσουν τον Άγγελο στρατοδικείο,

 πού δεν έπαιζε και αυτός χαρτιά...»!
Έµαθα και κάτι άλλο και είπα: «∆όξα τω Θεό,

 υπάρχουν ακόµη Έλληνες πού πονούν για την πατρίδα». 

Ένας αεροπόρος, επειδή είχαν παραβιάσει τα σύνορα 

τουρκικά αεροπλάνα, έκανε προσπάθεια να τα 

προσπέραση λίγο, για να βγάλει φωτογραφία και

 να αποδείξει ότι παραβίασαν τα σύνορα. 

«Παράτησε το», τού φώναζε ό άλλος από τον ασύρµατο, 

άλλα εκείνος επέµενε, προσπαθούσε... 

Ό Τούρκος εν τω µεταξύ είχε µεγαλύτερο αεροπλάνο

 και έτρεχε πιο πολύ και το πήγαινε πιο χαµηλά, 

µέχρι πού ό Έλληνας, ό καηµένος, βούλιαξε

 στην θάλασσα! Και είναι άλλοι πού µόνο βόλτες

 κάνουν µε το αεροπλάνο! Πόσο διαφέρει δηλαδή!
Χρειάζεται να µπει κανείς στο νόηµα, να αισθανθεί

 το καλό ως ανάγκη, αλλιώς είναι ένα ρέµπελο πράγµα.

 Άντε τώρα να βάλεις κάποιον αγγαρεία να πάει να πολεµήσει!

 Θα κοιτάει να φύγει από 'δώ, να γλυτώσει από 'κει. 

Όταν καταλάβει όµως τι κακό θα κάνη ό εχθρός, 

πάει εθελοντής µετά.

 πηγή

Καλέ μου Άι Βασίλη ...

                             

Όταν παρασταθείς ενώπιον του Θεού να προσευχηθείς,  να θεωρείς τον εαυτό σου ...ταπεινό σαν το παιδάκι πού ψελλίζει..

Να μην πεις στο Θεό λόγια πού προδίδουν τις γνώσεις σου, αλλά να τον πλησιάσεις, και να σταθείς ενώπιον του με το ταπεινό και άκακο φρόνημα του νηπίου, για να αξιωθείς να προστατευθείς και να καθοδηγηθείς από την πατρική εκείνη πρόνοια, πού έχει ό πατέρας για τα παιδάκια του γιατί έχει λεχθεί ότι «ό Κύριος φυλάσσει τα νήπια» (Ψ. 114 6).

Όσιος Ισαάκ ο Σύρος 

πηγή

Αριστοτέλης: επιδίωξη των τυράννων είναι να πτωχεύσουν οι πολίτες

• 

Σχολικά βιβλία εθνικής αποδόμησης

Γράφει ο
Κωνσταντίνος Χολέβας

Το Σωματείο ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη εξέδωσε ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του δασκάλου Δημήτρη Νατσιού, ο οποίος υπηρετεί σε Δημοτικό Σχολείο του Κιλκίς.


Ο τίτλος του βιβλίου είναι εύγλωττος:
 «Τα Νεοταξικά βιβλία Γλώσσας του Δημοτικού Σχολείου και του Γυμνασίου».

Ο συγγραφεύς σταχυολογεί απαράδεκτα κείμενα από τα σχολικά βιβλία που διδάσκονται σήμερα και τα οποία είχαν παραγγελθεί και εγκριθεί από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.

Κείμενα τα οποία γκρεμίζουν την εθνική και θρησκευτική συνείδηση των παιδιών μας, καλλιεργούν το πρότυπο του απάτριδος καταναλωτή, απαξιώνουν ιδανικά και ήρωες και τελικά ενισχύουν την ήδη προϊούσα εθνική κατάθλιψη.

Ο Δημήτρης Νατσιός στον πρόλογό του εντοπίζει πολλά προβλήματα στο «νέο Ψηφιακό Δημοτικό Σχολείο», το οποίο δοκιμάσθηκε πιλοτικά και είναι έτοιμο να εισβάλει σε όλη τη Στοιχειώδη εκπαίδευση πανελληνίως. 

Τονίζει ότι το επτάωρο για παιδάκια 6 και 7 ετών είναι υπερβολικό και εξοντωτικό.

Καταγγέλλει την πολυδιαφημισμένη «διαθεματική» προσέγγιση, διότι καλύπτει επιφανειακά και τσαπατσούλικα ένα θέμα (λίγο Ιστορία, λίγο Γεωγραφία, λίγο Καλλιτεχνικά) και δεν εμβαθύνει ούτε διαπαιδαγωγεί.

Και αμφιβάλλει σοβαρότατα για την προβαλλόμενη ανάγκη εισαγωγής των ηλεκτρονικών υπολογιστών από την πρώτη τάξη του Δημοτικού.  

Να μην καταντήσουμε το Δημοτικό ένα ΙΝΤΕΡΝΕΤ –Καφέ, φωνάζει ο μάχιμος δάσκαλος.

Δεν είναι αντίθετος με την χρήση της Πληροφορικής, αλλά εν μέτρω και στην κατάλληλη ηλικία. Παραπέμπει μάλιστα σε σχετική γνώμη του αείμνηστου ελληνοαμερικανού γκουρού της Πληροφορικής Μιχάλη Δερτούζου, ο οποίος τονίζει ότι η παρουσία και η προσωπικότητα του εκπαιδευτικού είναι πολύ σημαντικότερη από την Πληροφορική.

Και θυμίζει ότι οι Αμερικανοί μαθητές, που χρησιμοποιούν από τα πρώτα βήματα τους υπολογιστές, είναι πολύ κατώτεροι σε διαγωνισμούς Φυσικής και Μαθηματικών από τους Ασιάτες μαθητές, οι οποίοι χρησιμοποιούν λιγότερο τους Ηλεκτρονικούς υπολογιστές για την απόκτηση γνώσεων.

Ο Νατσιός επιμένει σε μία Παιδεία, η οποία θα διαπλάθει πρωτίστως χαρακτήρες.

Υπενθυμίζει το άρθρο 16, παρ. 2 του Συντάγματος, το οποίο επιτάσσει να καλλιεργούν τα σχολεία μας την εθνική και θρησκευτική συνείδηση των ελληνοπαίδων.

Και επαναλαμβάνει συχνά το όραμα του Πατροκοσμά, του Καποδίστρια, και του Διονυσίου Σολωμού:

Μία παιδεία ελληνορθόδοξη για την προκοπή του λαού μας.
Ο συγγραφεύς παρουσιάζει συγκεκριμένα κείμενα, τα οποία χλευάζουν τον Χριστό, τον Άγιο Βασίλειο, τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Ιω., Καποδίστρια, τον Θ. Κολοκοτρώνη και περιλαμβάνονται είτε στα βιβλία «Η Γλώσσα μου» των έξι τάξεων του Δημοτικού είτε στα Ανθολόγια Νεοελληνικών Κειμένων του Δημοτικού και του Γυμνασίου.

Και προχωρεί με κείμενα, τα οποία γκρεμίζουν το πρότυπο της μητέρας, παρουσιάζουν τη γιαγιά να καπνίζει «μαύρο πούρο», διαφημίζουν τον ερωτισμό στην ηλικία των 12 ετών, και αντικαθιστούν τους καταξιωμένους λογοτέχνες με συνταγές μαγειρικής  και με νανούρισμα για... χταπόδια.

Στα νέα σχολικά βιβλία  το Πάσχα παρουσιάζεται σαν μία ευκαιρία γαστριμαργίας, η περιφορά του Επιταφίου γίνεται «πώς πήγαμε βόλτα τον Επιτάφιο», η σχολική εορτή της 25ης Μαρτίου προβάλλεται σαν μία ευκαιρία... κοπάνας και απώλειας μαθημάτων και η 28η Οκτωβρίου είναι η ημέρα κατά την οποία οι Έλληνες κρύφτηκαν για να μην πολεμήσουν!
Τα Χριστούγεννα συνδέονται με μία μάγισσα , η οποία βρίζει τα παιδιά επειδή της λένε τα κάλαντα καθώς και με την παρασκευή μαγικού γλυκού.
Η μαγεία και η παραθρησκεία αντικαθιστούν την Ορθόδοξη Χριστιανική κληρονομιά μας.
Ντροπή και κρίμα!
Με τέτοια κείμενα ο εθνομηδενισμός, η πολυπολιτισμικότητα και ο ψευδοπροοδευτισμός  έχουν αλώσει τα σχολικά βιβλία και προσπαθούν να ξεριζώσουν από τη ψυχή των παιδιών μας τις διαχρονικές αξίες του Ελληνισμού.
Όπως αποσύρθηκε το «συνωστισμένο» βιβλίο της Ιστορίας και αντικαταστάθηκε από άλλο αξιοπρεπέστερο, είναι απαραίτητο να αναθεωρηθούν όλα τα προβληματικά εγχειρίδια του Δημοτικού και του Γυμνασίου.

 πηγή

Εμείς οι υπερ-ορθόδοξοι θρησκοφασίστες...

πηγή

Το protagon «στολίζει» κανονικά όσους διαφωνούμε με το νέο Πρόγραμμα Σπουδών για τα Θρησκευτικά. Μας κάνει όμως την τιμή να παραπέμπει και στο ιστολόγιό μας. Κι εμείς ευγνωμόνως αναδημοσιεύουμε. Κι ας λέει ο κ. Γιαγκάζογλου: «Έχουμε κυριολεκτικά βιώσει τον "θρησκοφασισμό" αυτής της ομάδας των υπερ-ορθοδόξων στα μπλογκς και όχι μόνο»!

Θρησκοφασίστες 2.0

της Λουκρητίας

Μέσα στην εκκλησία της Νοτρ Νταμ στο Παρίσι, θα δείτε πιστούς και τουρίστες. Θα συναντήσετε όμως και αρκετούς ερασιτέχνες ζωγράφους που προσπαθούν να αποδώσουν τα τεραστίων διαστάσεων πολύχρωμα βιτρό του ναού. «Στις μεγάλες εκκλησίες των βορείων χωρών στην Ευρώπη, τα βιτρό είναι επιβεβλημένα λόγω της ελάχιστης ηλιοφάνειας. Ο μόνος τρόπος να μπαίνει αρκετό φως στον χώρο. Εσείς στην Ελλάδα δεν έχετε τέτοιο πρόβλημα», μου είπε μια 50χρονη Γαλλίδα που ζωγράφιζε. Η αλήθεια είναι πως είχε δίκαιο αλλά εγώ ήθελα να της απαντήσω ότι όσο φυσικό φως μπαίνει στους ναούς μας τόσο σκοτάδι απλώνει η Εκκλησία με τις απόψεις της.

Φυσικά δεν αναφέρομαι στις μεμονωμένες απόψεις που εκφράζονται κατά καιρούς από διάφορους ιερείς. Αυτές μπορούμε να τις κατατάξουμε είτε στις πνευματικές ανησυχίες που δημιουργούνται λόγω της εποχής είτε στις γραφικότητες που πρέπει να υπάρχουν ώστε να διατηρείται η επαφή με το κοινό λαϊκό αίσθημα του ποιμνίου. Αναλόγως τις πεποιθήσεις που έχει ο καθένας. Όταν όμως οι απόψεις και παρεμβάσεις της Εκκλησίας αφήνουν το σημάδι τους πάνω στις αρμοδιότητες του κράτους σαν αποτύπωμα λάσπης από παπούτσι σε μοκέτα, τότε οι επιλογές είναι δύο: είτε υποκρίνεσαι πως δεν βλέπεις τον λεκέ είτε βάζεις χαλάκι στην είσοδο.

Το κράτος συνήθως επιλέγει να κάνει λίγο από τα δύο. Το ίδιο έχει πράξει και στην περίπτωση του μαθήματος των Θρησκευτικών. Τα έγραψα στο προηγούμενο άρθρο μου. Θα τα επαναλάβω. Σύμφωνα με τοΔιαθεματικό Ενιαίο Πλαίσιο Προγράμματος Σπουδών των Θρησκευτικών, το Υπουργείο Παιδείας έχει επιλέξει να κρατήσει την ομολογιακή αντίληψη στην ύλη του μαθήματος με σύντομες πινελιές εγκυκλοπαιδικού προσανατολισμού για τις υπόλοιπες θρησκείες. Στην ουσία, το μάθημα των Θρησκευτικών στα σχολεία λειτουργεί ως φροντιστήριο για τα κατηχητικά.

Ευτυχώς τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Υπάρχουν άνθρωποι σ' αυτό το κράτος που προσπαθούν να ενώσουν τα κομμάτια γυαλιού του βιτρό ώστε να μπει περισσότερο φως στα μυαλά των παιδιών. Ένας από αυτούς είναι ο κ. Σταύρος Γιαγκάζογλου, σύμβουλος του Υπουργείου Παιδείας.

Το 2011, στο πλαίσιο του Νέου Σχολείου εκπονήθηκε το Πρόγραμμα Σπουδών στα Θρησκευτικά Δημοτικού και Γυμνασίου, από μία επιτροπή υπό τον συντονισμό του κ. Γιαγκάζογλου, ως συμβούλου του τέως Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Το νέο Πρόγραμμα βρίσκεται για δεύτερη χρονιά σε πιλοτική φάση εφαρμογής σε ορισμένα σχολεία. Όπως θα διαπιστώσετε διαβάζοντάς το, πρόκειται για μία αντίληψη τελείως διαφορετική από την κατηχητική και μονοθρησκευτική αντίληψη που ισχύει μέχρι σήμερα. Σωστά φαντάζεστε. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, την σφοδρή αντίδραση από την συντηρητική έως και φονταμενταλιστική πλευρά των θεολόγων και ορισμένων κληρικών, οι οποίοι κατηγορούν το νέο Πρόγραμμα ως θρησκειολογικό ή πανθρησκειακό.

Στην επικοινωνία που είχα με τον κ. Γιαγκάζογλου, μου είπε χαρακτηριστικά: «Έχουμε κυριολεκτικά βιώσει τον "θρησκοφασισμό" αυτής της ομάδας των υπερ-ορθοδόξων στα μπλογκς και όχι μόνο». Και λέει αλήθεια. Δείτε για παράδειγμα την επιστολή που έστειλε προς την Ιερά Σύνοδο, ο καθηγητής και διευθυντής του εργαστηρίου Χριστιανικής Παιδαγωγικής του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ., Ηρακλής Ρεράκης. Μεταξύ άλλων, κάνει λόγο για ανούσια συγκριτική θρησκευτικότητα. Τι μας λέει με άλλα λόγια; Πως δεν είναι σημαντική η ανάπτυξη κριτικής σκέψης πάνω σε θρησκευτικά ζητήματα. Πως η απόκτηση κριτηρίων για την (πιθανή) συνειδητή επιλογή δόγματος είναι η ασφαλτόστρωση του μονοπατιού που οδηγεί στην Κόλαση. Και δεν είναι μόνο αυτό. Σε ομιλία του προς το παράρτημα Λάρισας της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων, ο κ. Ρεράκης είπε πως το Πρόγραμμα μετατρέπει τη Θεολογία της ορθοδόξου Εκκλησίας σε θεολογία πολυπολιτισμικότητας, θέτοντας τη διδασκαλία του μαθήματος στην υπηρεσία των στόχων της παγκοσμιοποίησης. Αν φαντάζεστε χαραγμένα 666 σε μορφή barcode πάνω σε τάματα, δεν σας αδικώ.

Βέβαια, οι αντιδράσεις δεν σταματούν στον κ. Ρεράκη. Στο ίδιο πνεύμα κινήθηκε κι ο θεολόγος Ιωάννης Τάτσης, αλλά και οι παρεμβάσεις του «Σωτήρα» μέσω άρθρων. Δεν θέλω να σας κουράσω. Μπορείτε να τα δείτε εδώ, εδώ και εδώ. Μα φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείψει και το Άγιο Όρος, το οποίο διαμαρτύρεται εκ νέου σε σχετική επιστολή του προς την Ιερά Σύνοδο.

Από την μεριά της, η επιτροπή εκπόνησης του Προγράμματος απάντησε με ένα υπόμνημα ξεκαθαρίζοντας τις ενστάσεις που εκφράστηκαν από τους αναστατωμένους ιερείς και θεολόγους. «Επισημαίνεται ότι το νέο ΠΣ αφορά την θρησκευτική αγωγή στην δημόσια εκπαίδευση και όχι την εκκλησιαστική κατήχηση. Το ΜτΘ βεβαίως και έχει ως κέντρο, αφετηρία και πρωταρχικό μέλημα την Ορθόδοξη πίστη και ζωή, αλλά οφείλει και πρέπει να έχει ορίζοντα αναφοράς και διαλόγου και με τις άλλες χριστιανικές κατανοήσεις, τις άλλες θρησκευτικές παραδόσεις και τις σύγχρονες φιλοσοφικές ή άλλες μορφές πνευματικότητας». Εξίσου σαφής είναι και η τοποθέτηση του κ. Άγγελου Βαλλιανάτου (διδάκτωρ Θεολογίας και μέλος της επιτροπής).

Δεν ξέρω σε τι συμπεράσματα καταλήγετε μετά από όλα αυτά. Ούτε ξέρω τι σκοπεύει να κάνει το Υπουργείο Παιδείας. Ελπίζω πάντως να μην ενδώσει στις πιέσεις και να επεκταθεί η εφαρμογή του νέου Προγράμματος σε όλα τα σχολεία. Ελπίζω επίσης να απαντήσει η Εκκλησία τι φοβάται τόσο πολύ. Πως θα μειωθεί η επιρροή της και κατ' επέκταση το ποίμνιό της; Αν θυμάμαι καλά από το σχολείο, η Αγία Γραφή μάς λέει ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο κατά τη δική του ‘εικόνα και ομοίωση’, και μια από τις ιδιότητες που έχει ο Θεός είναι η ελευθερία εκλογής. (Γένεσις 1:26· Δευτερονόμιον 7:6). Δεν είναι οξύμωρο οι εκπρόσωποί Του να προσπαθούν να ελέγξουν τα μέσα και εφόδια προς αυτήν;

Χριστούγεννα στη Συρία ... όπως λέμε ...

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2012 ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ ...
ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ....
ΚΑΙ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ
ΚΑΙ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΡΩΔΗ...
Η ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΗΠΑ ΕΠΙΔΟΤΕΙ 
ΤΗΝ ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΤΩΝ , ΠΡΟΩΘΕΙ ΤΗΝ 
ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ ΑΠΑΝΘΡΩΠΗΣ ΣΑΡΙΑ, ΚΑΙ ΔΙΑΛΥΕΙ 
ΤΙΣ ΑΡΧΑΙΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΣΤΗΝ 
ΑΡΑΒΟΦΩΝΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ
 ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΠΟΊΕΣ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ 
ΣΤΕΝΟ ΚΥΚΛΟ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ
 ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Το Βατικανό υποκαθιστά την Βηθλεέμ και ο Παπισμός υποκλέπτει την προσδοκία!

Πρέπει να θλιβώμεθα, διότι συνεορτάζομε τα Χριστούγεννα

 με τους Φράγκους της Δύσεως και όχι με τους Ορθοδόξους 

των Αγίων Τόπων. Το Βατικανό υποκαθιστά την Βηθλεέμ 

και ο Παπισμός υποκλέπτει την προσδοκία! 

Πότε θα αντιληφθώμεν την θανατηφόρον αυτήν παγίδα

 εκ του οικουμενιστικού συνεορτασμού;

πηγή

Απίστευτη χαρά η προσευχή

π.Θαδδαίος ο πνευματικός των Σέρβων.
O πατήρ Θαδδαίος γεννήθηκε το 1914. Όταν έκλεισε τα 18 πήγε σε μοναστήρι. Η επιθυμία του ήταν να υποβάλλει τον εαυτό του σε πολύ σκληρούς κανόνες της μοναχικής ζωής. Γι αυτό το λόγο πήγε στο μοναδικό Ρώσικο μοναστήρι στη Σερβία, στο μοναστήρι Μιλίκοβο δίπλα στο Σβιλαΐνατς. Από το 1928 οι περισσότεροι από την αδελφότητα του μοναστηριού ήταν Ρώσοι μοναχοί από την έρημο της Όπτινα, οι οποίοι ξέφυγαν από την κομμουνιστική εξορία στη Ρωσία.

Στην αρχή της δεκαετίας του ΄50, το Μιλίκοβο γίνεται γυναικείο μοναστήρι. Ο πατήρ Θαδδαίος έμενε στα μοναστήρια Γόρνιακ και Τούμαν και μετά πήγε στο Κόσσοβο και σε Μετόχια. Ήταν ο ηγούμενος του Πατριαρχείου της Πέκης και μετά ο ηγούμενος στο μοναστήρι Βιτόβνιτσα. Στο μοναστήρι Βιτόβνιτσα ο πατήρ Θαδδαίος γίνεται ένας από τους πιο γνωστούς πνευματικούς στη Σερβία. Πολλοί θέλουν να τον συναντήσουν, να εξομολογηθούν, να μιλήσουν για λίγο μαζί του, να πάρουν την ευχή του. Για τον πατέρα Θαδδαίο μιλάνε πολλοί πιστοί οι οποίοι ένιωσαν την πνευματική του δύναμη. Για τον θαυματουργό γέροντα από το Βιτόβνιτσα μιλάνε όλα τα ΜΜΕ στη Σερβία.



Αναπαύθηκε στις 16 Απριλίου και η εξόδιος ακολουθία έγινε 19 Απριλίου 2003

πηγή

ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ

Τῌ ΙΗ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Σεβαστιανοῦ, καὶ τῶν σὺν αὐτῷ.
Τῇ ΙΗ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Σεβαστιανοῦ καὶ τῶν 
σὺν αὐτῷ Ζωῆς, Τραγκυλίνου, Νικοστράτου, Κλαυδίου, Κάστορος, 
Τιβουρτίου, Καστούλου, Μαρκελλίνου καὶ Μάρκου.
Σεβαστιανὸς τῶν πλάνης σεβασμάτων
Καταφρονήσας τύπτεται τὸ σαρκίον.
Ὀγδοάτῃ δεκάτῃ Σεβαστιανὸς ῥοπαλίσθη.
Ζωὴ πρὸς ὕψος ἐκ κεφαλῆς ἠρμένη,
Καπνῷ δυσώδει λαμβάνει ζωῆς τέλος.
Ναί, βάλλετε σφοδρῶς με συχνοῖς τοῖς λίθοις,
Ἐκ καρδίας ἔκραζεν ὁ Τραγκυλῖνος.
Καὶ τοὺς περὶ Κλαύδιον ὧδε τακτέον.
Οὕς, κἄν βυθὸς συνέσχεν, οὐρανὸς φέρει.
Τιβουρτίου τέμνουσι τὴν θείαν κάραν,
Σύ μου Θεὸς κράζοντος, ὦ Θεοῦ Λόγε.
Κάστουλον εἷλκον εἰς ἀπωλείας βόθρον.
Ὡς δ' οὐχ ὑπεῖξε, γῆς ἐνεβλήθη βόθρῳ.
Ἐχθρῶν παγέντες, οἷα λόγχαι, καρδίας,
Νύττεσθε λόγχαις, Μάρκε καὶ Μαρκελλῖνε.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ , Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Εὐβιότου.

Ἤθλησεν Εὐβίοτος ἄχρις αἱμάτων,
Βίου δὲ τέρμα εὗρε χωρὶς αἱμάτων.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ , Μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Φλώρου, 
Ἐπισκόπου Ἀμινσοῦ.
Εἴκων ὁ Φλῶρος τῇ πάλαι κατακρίσει,
Εἰς γῆν ἀπῆλθε· γῆ γὰρ ἦν, καὶ τὶ ξένον;

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ , Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Φωκᾶ καὶ Ἑρμύλου, 
διὰ ξίφους τελειωθέντων.
Ἔγωγε τμηθῶ πρῶτον, Ἕρμυλος λέγει.
Οὔ, φησὶ Φωκᾶς, ἀλλ' ὁ Φωκᾶς Ἕρμυλε.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ , Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων, Ζακχαίου διακόνου,
 καὶ Ἀλφειοῦ ἀναγνώστου, ἀθλησάντων ἐν Καισαρείᾳ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ , Μνήμη τῆς Ἁγίας καὶ θαυματουργοῦ Σοφίας 
καὶ τὰ Ἐγκαίνια τοῦ σεβασμίου Οἴκου τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου,
 ἐν τοῖς Χαλκοπρατείοις.

Καὶ Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Μιχαὴλ Συγκέλλου,
 τοῦ Ὁμολογητοῦ.

Οὐκ, εἰ τελευτᾷς Μιχαήλ, τοῦτο ξένον·
Ἀλλ' εἰ θανὼν ζῇς, ὥς περ οὖν ζῇς ἀξίως.

Ταῖς τῶν ἁγίων σου πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ

Του π. Αθανασίου Γιουσμά
«Οι Ασώματοι Άγιοι Άγγελοι»
Ένας από τους τέσσερις Αρχαγγέλους, πολύ γνωστός, χαριτωμένος, προσιτός, Άγγελος καλών ειδήσεων είναι και ο Αρχάγγελος Γαβριήλ. 

 Τον συναντάμε στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη. Μάλιστα, τέσσερις φορές γίνεται ονομαστικά λόγος για το πρόσωπό του και τις υπόλοιπες αναφέρεται απλώς μόνο με την ονομασία «Άγγελος».

Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ είναι αυτός που σταλμένος από το Θεό στάθηκε «ενώπιον» του Προφήτη Δανιήλ, «ως όρασις ανδρός», με ανδρική μορφή και του εξήγησε το δεύτερο όραμα που είχε δει (Δαν. 8, 15 κ. εξ.). Μάλιστα, στο αγιογραφικό αυτό κείμενο βρίσκουμε μια σημαντική λεπτομέρεια που επιβεβαιώνει κάποια παρόμοια δική μας λατρευτική τακτική και πράξη: Καθώς πλησίασε ο Άγγελος του Κυρίου τον Προφήτη, ο Δανιήλ θαμπώθηκε κι έπεσε με το πρόσωπο στη γη! Γονάτισε όπως γονατίζουμε κι εμείς στο Ναό σε διάφορες καθορισμένες στιγμές της Θείας Λατρείας ή στο σπίτι μας κατά την προσωπική μας προσευχή ή πριν ασπαστούμε ιερά λείψανα και εικόνες! Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ ήταν εκείνος που αποκάλυψε στον ίδιο Προφήτη το χρόνο έλευσης του Μεσσία (Δαν. 9, 21 κ. εξ.).

Στην Καινή Διαθήκη και συγκεκριμένα στο Ευαγγέλιο του Λουκά, ο ίδιος Ασώματος Άγιος Άγγελος προλέγει στο γέροντα Ιερέα Ζαχαρία τη γέννηση του Προδρόμου και του επιβάλλει για τη δυσπιστία του, το επιτίμιο της αφωνίας μέχρι να γεννηθεί το παιδί και να του γίνει η ονοματοδοσία (Λουκ. 1, 11 κ. εξ.). Ο ίδιος Ευαγγελιστής –έχοντας σύμφωνα με τη Χριστιανική Παράδοση, τη σχετική πληροφόρηση από την ίδια τη Θεοτόκο– αναφέρει πως την είδηση της Γέννησης του Χριστού στην Παναγία τη μετέφερε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ! Διαβάζουμε: «Τον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης της Ελισάβετ, ο Θεός έστειλε τον Άγγελο Γαβριήλ στην πόλη της Γαλιλαίας Ναζαρέτ σε μια παρθένο…» (Λουκ. 1, 26 κ. εξ.).

Ο Γαβριήλ είναι ο Αρχάγγελος του Ευαγγελισμού! Κι όχι μόνο: Εκείνος –έστω κι αν δεν αναφέρεται το όνομά του– θεωρείται από την Εκκλησία μας πως: Μετέφερε την εντολή του Θεού στον Ιωσήφ να παραλάβει την Παναγία σπίτι του και να μην την παραδώσει για λιθοβολισμό, συνομίλησε με τους βοσκούς το βράδυ της Γέννησης του Χριστού, έδωσε εντολή στους Μάγους να επιστρέψουν στα μέρη τους από διαφορετικό δρόμο και πληροφόρησε τον Ιωσήφ να φύγουν στην Αίγυπτο κι αργότερα τον ενημέρωσε το πότε να επιστρέψουν στη Γη των Ιουδαίων. Κατά την άποψη πολλών Πατέρων της Εκκλησίας μας, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ αποκύλησε «τον λίθον του μνημείου» του Κυρίου την ημέρα της Αναστάσεως και μετέφερε στις Μυροφόρες το χαρμόσυνο αυτό γεγονός. Δηλαδή, ο Γαβριήλ είναι ο Άγιος Άγγελος που στενά συνδέθηκε από τα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης με όλη την υπόθεση της Θείας Οικονομίας, της μεγάλης του Χριστού ταπείνωσης να προσλάβει την ανθρώπινη σάρκα με σκοπό να σώσει το ανθρώπινο γένος!

Ήδη, από την παλαιοχριστιανική εποχή έχουμε ζωγραφικές παραστάσεις του Αρχαγγέλου Γαβριήλ στη γλυπτική, στη μικροτεχνία, στη ζωγραφική εν γένει, ακόμα και σε ενδύματα! Μέχρι τον 4ο μ.Χ. αιώνα απεικονιζόταν όπως ακριβώς και οι υπόλοιποι Άγιοι Άγγελοι. Αργότερα τον συναντάμε σε βυζαντινές τοιχογραφίες ή φορητές εικόνες πιο προσιτός, πιο γλυκός και γαλήνιος από τον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Η μορφή του, καταλαμβάνει όχι μόνο αψίδες του Ιερού Βήματος, αλλά ακόμη και μέρη του τρούλου!Εικονίζεται μόνος, πλάι στη Θεοτόκο, πλάι στον Παντοκράτορα, μαζί με υπολοίπους Αγγέλους, αλλά και σε διάφορες άλλες φάσεις.

Ο Γαβριήλ θεωρήθηκε ως ένας εκ των Αρχαγγέλων, όχι μόνο γιατί αυτό μαρτυρεί η εκκλησιαστική γραμματεία αλλά, επειδή ο ίδιος είχε πει στον πατέρα του Προδρόμου, το Ζαχαρία, πως: «Εγώ είμαι ο Γαβριήλ που παραστέκομαι ενώπιον του Θεού» (Λουκ. 1, 19). Ας ευχηθούμε κλείνοντας, ο αγαπημένος μας τούτος Αρχάγγελος, αφού βρίσκεται δίπλα στον Τριαδικό Θεό, να εύχεται και να μεσιτεύει για όλους μας.

Ποιος είναι ο νέος Πατριάρχης Αντιοχείας

Ο νέος Πατριάρχης Αντιοχείας κ.Ιωάννης γεννήθηκε το 1955 στη Λατάκεια της Συρίας.

Παρακολούθησε ένα δημόσιο σχολείο και αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Λατάκια Teshreen, με  πτυχίο του Πολιτικού Μηχανικού.

Κατά τη διάρκεια των σπουδών του είχε ένα πρωταγωνιστικό ρόλο στο υπουργείο της νεολαίας με αντικείμενο τον τομέα εκπαιδευτικών προγραμμάτων της βυζαντινής μουσικής.

Ως νεαρός οπαδός, εργάστηκε πιστά με την εκκλησία του. Η δουλειά του απέδωσε καρπούς και ίδρυσε επίσης μια σχολή βυζαντινής μουσικής.

Το 1978 ολοκλήρωσε τις θεολογικές σπουδές του στη σχολή του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, στο Πανεπιστήμιο του Μπαλαμάντ. Το 1983 αποφοίτησε με υψηλούς επαίνους  στην εξειδικευμένη λειτουργία στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης στην Ελλάδα. Ο τίτλος της διατριβής του, δόθηκε στη δημοσιότητα στα ελληνικά: «Η υπηρεσία του Αγίου Βαπτίσματος:. Μια ιστορική, θεολογική και λειτουργική μελέτη»

Παράλληλα με τη διατριβή του ο Σεβασμιώτατος απέκτησε δίπλωμα βυζαντινής μουσικής στη σχολή της Εκκλησιαστικής Μουσικής στην Θεσσαλονίκη,.

Χειροτονήθηκε διάκονος το 1979 και ιερέας το 1983, στην υπηρεσία της Αρχιεπισκοπής στη Λατάκια.

Από το 1981, δίδαξε ειδική λειτουργία στη Σχολή του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού στο  Ινστιτούτο Θεολογίας στο Μπαλαμάντ. Κατά τα έτη 1988 έως 1991 και 2001 - 2005 υπηρέτησε ως πρύτανης του Πανεπιστημίου της Θεολογίας.

Επιπλέον, μεταξύ 1993 - 2005 διορίστηκε ως ηγούμενος του Αγίου Γεωργίου, Al Humayrah  στην πατριαρχική μονή στη Συρία, όπου ίδρυσε μια θρησκευτική κοινότητα και ένα σχολείο για την πνευματική μελέτη. Κατά τα έτη 1993 - 2005 ήταν και ηγούμενος της μονής της Παναγίας του Λιβάνου.

Το 1995 η Ιερά Σύνοδος τον εξέλεξε στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Αντιοχείας Επίσκοπο Πύργου, μια περιοχή που ονομάζεται στα αραβικά Wadi An-Nasara ή Al-Hosn. Υπηρέτησε εκεί μέχρι το 2008, οπότε εξελέγη Μητροπολίτης της Δυτικής και Κεντρικής Ευρώπης. Εκτός από την ποιμαντική διακονία του σε αυτές τις περιοχές είχε εμπλακεί και σε ορισμένες διεθνείς δραστηριότητες της οικουμενικής εκκλησίας σττο χώρο του χριστιανισμού και κυρίως της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Συμμετείχε σε πολλά διεθνή συνέδρια στην Ελλάδα, την Ιταλία, την Ελβετία, την Κύπρος, τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και τη Βρετανία. Είναι επίσης ο συγγραφέας αρκετών βιβλίων για την θεολογία, την εκπαίδευση, τη μουσική και τη λειτουργία.

Επίσης, δημοσίευσε μια σειρά από λειτουργικές μελέτες και από αυτόν αναθεωρήθηκαν τα γραμμένα στην αραβική γλώσσα λειτουργικά βιβλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ειδικά λειτουργικά έργα των ιερέων, Αρχιεπίσκοπων, αλλά και διακόνων. Επιπλέον, μετέφρασε και έγραψε πολλά άρθρα και έδωσε πολλές διαλέξεις σε διάφορες ενορίες, πανεπιστήμια και ιδρύματα.

Αυτόπτης Μάρτυρας της Γέννησης.

Πάντοτε το επιθυμούσα. Να δω το Χριστό να γεννιέται στη φάτνη του. Από τότε που ήμουνα μικρός και άφηνα τη σκέψη και τη φαντασία μου να απλώνονται μακρυά από τα πράγματα και τα πρόσωπα. Θυμάμαι, μαθητούδι ακόμα, που τέτοιες μέρες στρώναμε με τους συμμαθητές μου στο σχολειό του ΄Αη Νικόλα τη φάτνη μας 
και υποδυόμαστε ρόλους. Μια φορά έγινα μάγος. Είχα ντυθεί με ρούχα της εποχής, είχα στο στόμα λόγια κατάλληλα και καρδιά να πάλλει από χαρά και συγκίνηση. Από τότε η επιθυμία μου φούντωνε.

Κάθε Χριστούγεννα λοιπόν αυτό ζητούσα. Να μπορούσα να γίνω και γω αυτόπτης μάρτυρας της γέννησης. Παρακαλούσα θερμά τον Κύριο. Ώσπου μια νύκτα, ανήμερα της γιορτής, εκεί που κοιμόμουνα βλέπω ξαφνικά στον ύπνο μου τον Ιησού να μου λέει: Είμαι πρόθυμος να συναρμολογήσω ξανά τα σκηνικά της φάτνης μου. Να ξαναγίνω βρέφος για σένα. Έλα ακολούθα με.

Πασίχαρος, χωρίς να σκέφτομαι ό,τι άλλο, ταξίδεψα δεν ξέρω και γω που και πόσο. Ξαφνικά η μορφή εξαφανίστηκε και βρέθηκα να στέκομαι μπροστά σε μια φάτνη. Στο βάθος μέσα δυό άνθρωποι συμπονετικοί, καλοκάγαθοι. Είχαν τα μάτια τους προσηλωμένα στο προσωπάκι του βρέφους που μόλις γεννήθηκε. Φαινόντουσαν φτωχοί, κρύωναν, τους έβλεπα, ήτανε ταλαιπωρημένοι. Παρέκει δεξιά και αριστερά, ντυμένοι με βαρειά ενδυμασία είχαν μόλις ξεπεζεύσει τρεις ξένοι, λιγάκι παράξενοι. Στεκόντουσαν ευλαβικά γύρω από το πρόχειρο κρεββατάκι του μωρού. Είχαν κιόλας αποθέσει τα δώρα τους στο χώρο τριγύρω.

Με το που βρέθηκα στη σκηνή αυτή ένιωσα άβολα. Έπρεπε κάτι να προσφέρω και γω. Κάτι για το νεογέννητο.

Τί όμως; Έβαλα πρόχειρα τα χέρια στις τσέπες μου. Χρήματα δεν είχα. Τα είχα όλα κατατιθέμενα, έντοκα. Εξάλλου και αν τα είχα πρόχειρα, δεν ήμουνα απ'αυτούς που εύκολα θα τα έδιναν. Δείλιασα προς στιγμή και σκέφτηκα να δώσω κάτι από την καρδιά μου. Τί όμως,τι; Λίγη αγάπη και στοργή για αυτό το ανήμπορο πλασματάκι. Μα δυστυχώς δεν ήμουνα εξοικειωμένος με αυτού του είδους τα συναισθήματα. Μια ζωή το θεωρούσα παιδιάστικο να αναλίσκομαι σε τέτοια ζητήματα. Αυτά ήτανε, κατά την κρίση μου, για μικρούς και αδύναμους.

Ξαφνικά άκουσα φωνή από τον ουρανό που, καθώς κύταξα και τον είδα, λαμπύριζε μέσα από τα άπειρα άστρα του.

-Σε βλέπω. Eίσαι φτωχός στην καρδιά. Ανήμπορος για αισθήματα. Ας είναι. Πάρε όμως από τη φάτνη μου το χρυσάφι που είναι στην άκρη αυτή εδώ. Πάρε το, κάνε το ΑΓΑΠΗ και σκόρπα το απλόχερα. Βρέφη δεν υπάρχουν εκεί που ζεις σαν και αυτό που βλέπεις απέναντι; Γονείς που τους έλαχε να είναι μπροστά στη σκηνή της γέννησης του σπλάχνου τους αποκαμωμένοι, τσακισμένοι, αδύναμοι, δεν υπάρχουνε; Πάρε και σκόρπισε.

Ακόμη πάρε και το λίβανο. Πάρε τον και κάνε τον ΠΡΟΣΕΥΧΗ. Κάνε τον προσευχή ολόθερμη για τους συνανθρώπους σου. Για κάθε ψυχή ταλαιπωρημένη, πονεμένη. Θέλεις και τη σμύρνα; Πάρε την και αυτήν, κάνε την ΣΥΜΠΟΝΟΙΑ και ξόδεψέ την για τους άλλους...

Τόσο ανήμπορος...δεν κατάφερα να πάρω απόφαση. Βρέθηκα στον ύπνο μου μπροστά στη φάτνη του Χριστού και μπερδεύτηκα. Ομολογώ ότι οι σκηνές αυτές ήτανε για μένα απρόβλεπτες. Εγώ περίμενα ένα Χριστό χωρίς απαιτήσεις. Ένα Χριστό σαν και αυτόν που μας έμαθαν στο σκολειό, σαν ήμασταν παιδιά. Να γεννιέται για να παίρνουμε τα δώρα μας, να ντύνουμε τα δεντράκια μας, να ζούμε ανέμελα τις μέρες ανάπαυλας της μικροαστικής πολυτέλειας των διακοπών μας. Τέλος πάντων να γεννιέται για να ψωνίζουμε.

Όχι ένα Χριστό που να μας επιφορτίζει με ευθύνες. Που να μας ζητά κάτι να κάνουμε. Και μάλιστα με τα δώρα τα δικά του. Δεν γίνεται. Το όνειρό μου, είμαι σίγουρος, ήταν απλά ένας εφιάλτης που δεν κολλάει με τη γέννηση του Θεανθρώπου. Ηταν απλά ένα όνειρο. ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΧΕΙΜΕΡΙΝΗΣ ΝΥΚΤΟΣ.

Δρ Αλέξης Αλεξάνδρου
Ο Αλέξης Αλεξάνδρου είναι ΒΔ Α΄ στο Λύκειο Παλιομετόχου.    
πηγή

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ – ΛΟΓΟΣ ΑΓ. ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ (ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ).mp3

ΠΩΣ Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ ΤΗΝ ΚΕΝΟΔΟΞΙΑ ΜΑΣ

Π. Σάββας 2007-12-30 ΛΟΓΟΣ ΑΓ. ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ (ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ_ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗ ΣΥΝΑΞΗ).mp3

http://www.4shared.com/embed/393400308/54c3e91e
Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 30-12-07.
Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ (δεξί κλίκ, ‘Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Interntet Explorer ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Mozilla. Στή συνέχεια δῶστε τό ὄνομα πού θέλετε καί πατῆστε ΟΚ γιά νά ἀποθηκευθεῖ ἡ ὁμιλία).
Πηγή εἰκόνας: Ἱ. Ἡσ. Ἀνάστασις Χριστοῦ-Ἐμμαούς, Ἅγιος Βασίλειος, Λαγκαδᾶ

πηγή

Ὅλα προέρχονται ἀπὸ τὴ δικαιοσύνη καί τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ

Ὅλα προέρχονται ἀπὸ τὴ δικαιοσύνη καὶ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, γι᾿ αὐτὸ ὁ πιστὸς νὰ μὴν ἐπιδιώκει τὴν ἐκπλήρωση τοῦ δικοῦ του, ἀλλὰ τοῦ θείου θελήματος.

Τοῦ ἁγίου Διαδόχου

Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε πλασμένοι «κατ᾿ εἰκόνα» τοῦ Θεοῦ. Τὸ «καθ᾿ ὁμοίωσιν» (Γέν. 1:26-27) ὅμως τὸ ἔχουν μόνο ἐκεῖνοι, ποὺ μὲ πολλὴ ἀγάπη ὑποδούλωσαν τὴν ἐλευθερία τους στὸ Θεό, γιατὶ ὅταν δὲν ἀνήκουμε στοὺς ἑαυτούς μας, τότε εἴμαστε ὅμοιοι μ᾿ Ἐκεῖνον, ποὺ μᾶς συμφιλίωσε μὲ τὸν ἑαυτό Του μέσῳ τῆς ἀγάπης.

Τοῦ Ἀββᾶ Μάρκου

Μερικοὶ ὀνομάζουν συνετοὺς ἐκείνους ποὺ μποροῦν νὰ διακρίνουν (καὶ νὰ ἀναλύσουν) τὰ αἰσθητὰ πράγματα. Συνετοὶ ὅμως εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ ἐξουσιάζουν τὰ θελήματά τους.Ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἐγκαταλείπει τὸ θέλημά του γιὰ χάρη τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, πεδικλώνεται στὰ δικά του ἔργα καὶ γίνεται ὑποχείριος τῶν ἐχθρῶν (δαιμόνων).

Ὅταν θέλεις νὰ βρεῖς λύση σὲ πρόβλημα περίπλοκο, ψάξε γι᾿ αὐτό, τί ἀρέσει στὸ Θεό, καὶ θὰ βρεῖς τὴ λύση του τὴν ὠφέλιμη.

Σ᾿ ἐκεῖνα τὰ πράγματα ποὺ εὐαρεστεῖται ὁ Θεός, σ᾿ αὐτὰ καὶ ὅλη ἡ κτίση ὑπηρετεῖ. Σ᾿ ἐκεῖνα ποὺ ὁ Θεὸς ἀποστρέφεται, καὶ ἡ κτίση ἀντιστέκεται.

Ἐκεῖνος ποὺ ἀντιστέκεται στὰ λυπηρὰ συμβάντα, πολεμάει, χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζει, τὴν προσταγὴ τοῦ Θεοῦ. Ἀπεναντίας, ἐκεῖνος ποὺ τὰ δέχεται μὲ ξεκάθαρη γνώση (τῆς αἰτίας καὶ τῆς προελεύσεώς τους), αὐτός, κατὰ τὴ Γραφή, ὑπομένει τὸν Κύριο (Ψαλμ. 26:14).

Ὅταν σοῦ ἔρθει πειρασμός, μὴ ζητᾷς (νὰ μάθεις) γιατί ἢ ἀπὸ ποιὸν ἔχει ἔρθει, ἀλλὰ (ζήτησε) νὰ τὸν ὑπομείνεις μὲ εὐχαρίστηση καὶ χωρὶς μνησικακία.

Τοῦ ἀββᾶ Ἡσαΐα

Ἀδελφέ, ἂν συναντήσεις κάποια δυσκολία εἴτε στὰ ἔργα σου εἴτε στὰ λόγια σου εἴτε (ἀκόμα καί) στὶς σκέψεις σου, νὰ μὴ ζητᾷς καθόλου τὸ θέλημά σου οὔτε τὴν εὐκολία σου, ἀλλὰ φρόντιζε ν᾿ ἀνακαλύπτεις (ποιὸ εἶναι) ἀκριβῶς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καὶ αὐτὸ νὰ κάνεις στὴν ἐντέλεια, ἔστω κι ἂν φαίνεται πὼς θέλει κόπο, πιστεύοντας μὲ ὅλη σου τὴν καρδιά, ὅτι αὐτὸ σὲ συμφέρει περισσότερο ἀπὸ κάθε ἀνθρώπινη σύνεση. Γιατὶ ἡ (κάθε) ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ εἶναι (δοσμένη γιὰ νὰ μᾶς ἐξασφαλίσει τὴν) αἰώνια ζωή, καὶ ὅσοι τὴν ἐπιζητοῦν δὲν θὰ στερηθοῦν κανένα ἀγαθό.

Ἀπὸ τὸ Γεροντικό

Ἕνας γέροντας εἶπε:

- Ἂν ἀρρωστήσεις καὶ ζητήσεις ἀπὸ κάποιον νὰ σοῦ δώσει ἕνα πρᾶγμα ποὺ χρειάζεσαι, καὶ δὲν σοῦ τὸ δώσει, μὴ γογγύσεις ἐναντίον του, ἀλλὰ πές:

«Ἂν ἤμουν ἄξιος νὰ τὸ πάρω, θὰ πληροφοροῦσε ὁ Θεὸς τὸν ἀδελφὸ νὰ μοῦ τὸ προσφέρει σὰν ἐλεημοσύνη».

***

Εἶπε πάλι (ὁ ἴδιος):

- Ἂν σὲ κρατήσουν (κάπου) γιὰ τραπέζι καὶ σὲ βάλουν στὴν πιὸ ἀσήμαντη θέση, νὰ μὴ γογγύσει ὁ λογισμός σου (ἐναντίον ἐκείνων ποὺ σὲ φιλοξενοῦν), ἀλλὰ νὰ λές: «Οὔτε κι ἐδῶ ἤμουν ἄξιος (νὰ καθήσω)». Γιατὶ πρέπει νὰ ξέρεις, ὅτι καμιὰ θλίψη δὲν ἔρχεται στὸν ἄνθρωπο, παρὰ μόνο «ἄνωθεν», ἀπὸ τὸ Θεό, εἴτε γιὰ νὰ δοκιμαστεῖ εἴτε ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν του. Καὶ ὅποιος δὲν ἔχει αὐτὴ τὴν πεποίθηση, δὲν πιστεύει ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι δίκαιος κριτής.

***

Ὁ ἀββᾶς Ἰσίδωρος εἶπε:

- Ἡ σύνεση τῶν ἁγίων εἶναι τούτη, τὸ ὅτι ἀπέκτησαν ἐπίγνωση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ ὅλα τὰ νικάει ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν ὑπακοὴ στὴν ἀλήθεια, ἀφοῦ εἶναι εἰκόνα καὶ ὁμοίωμα τοῦ Θεοῦ. Ἀπ᾿ὅλα τὰ πάθη, πάλι, τὸ φοβερότερο εἶναι νὰ ἀκολουθεῖ κανεὶς τὴν καρδιά του, νὰ ὑπακούει δηλαδὴ στὸ θέλημά του καὶ ὄχι στὸ νόμο τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ (τὸ πάθος) στὴν ἀρχὴ μὲν δείχνει ὅτι ἀναπαύει κάπως (ψυχικά) τὸν ἄνθρωπο, ὕστερα ὅμως τὸν ὁδηγεῖ στὴν κατάθλιψη, ἐπειδὴ ἀγνόησε τὸ μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας καὶ δὲν βρῆκε τὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ τὸν ἀκολουθήσει.

*****

πηγή