ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΗΣ… ΝΕΑΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

Θα ηχήσουν και πάλι  οι γλυκόλαλες καμπάνες  των Χριστουγέννων.  Ο κόσμος θα τρέξει στις  ολοφώτιστες Εκκλησιές,  για να γιορτάσει τη Γέννηση  του Θεανθρώπου.  Μια από τις μεγαλύτερες  γιορτές της Χριστιανοσύνης,  τα Χριστούγεννα, θα συνάξει γύρω της το λαό του Θεού,  για να μεταγγίσει στις καρδιές την ευλογία και την ειρήνη.  Μικροί και μεγάλοι θα ψάλουν και θα κοινωνήσουν.  Γιορτή της Οικογένειας και των παιδικών χρόνων,  χαρακτηρίστηκαν τα Χριστούγεννα.  Γιορτή των παιδιών της Εκκλησίας, αλλά και των  παιδιών όλου του κόσμου. Ευλογημένη ατμόσφαιρα,  χαριτωμένες ψυχές, ζεστό περιβάλλον, ζωηρά γέλια,  πλούσια δώρα, γεμάτα τραπέζια, καρδιές ενωμένες  στην αγάπη και την ελπίδα.  Έτσι ήταν πάντοτε τα Χριστούγεννα… Πάντοτε; Μακάρι να ήταν πάντοτε έτσι!  Υπήρξαν όμως και δύσκολα Χριστούγεννα.  Τα Χριστούγεννα στις Κατακόμβες,  στους διωγμούς.  Βγαίνοντας οι πρώτοι Χριστιανοί τότε από  την υπόγεια λατρεία των Χριστουγέννων  δεν ήξεραν αν θα συναντήσουν τη ζωή ή τ ον θάνατο!  Τα Χριστούγεννα στο έρμο το Μεσολόγγι! «Βάστα καϋμένο Μεσολόγγι»!  Χριστούγεννα  στις τάπιες και τις πολεμίστρες περιμένοντας  τη βραδινή χριστουγεννιάτικη επίθεση των  φανατικών και ασεβών μουσουλμάνων.  Νηστικοί και ξεθεωμένοι περίμεναν οι  υπερασπιστές της Ιερής πόλης του Μεσολογγίου  να σώσουν την Πατρίδα.  Χριστούγεννα στην Τουρκοκρατία! Οι ραγιάδες γρήγορα και σιωπηλά, χωρίς  πανηγυρικές κωδωνοκρουσίες, σκυφτοί έμπαιναν  στις χαμηλοτάβανες πετρόχτιστες εκκλησιές για να  επιτελέσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα και  κράταγαν από το χέρι σφιχτά τα παιδιά τους  με το φόβο μήπως τα επόμενα Χριστούγεννα  δε θα τα είχαν γύρω από το Άγιο Ποτήριο. Χριστούγεννα στα βουνά της Β. Ηπείρου,  πολεμώντας τους Ιταλούς.  Με λίγο χαλβά και  λίγο ξερό ψωμί. Με νερό για χιόνι.  Για Εκκλησία, το χαράκωμα, και για  προσκυνητάρι, ένα κονσερβοκούτι για καντήλι  και μια χάρτινη εικόνα για να ασπασθούν  οι ορθόδοξοι μαχητές των ελληνικών συνόρων.  Χριστούγεννα της Γερμανικής Κατοχής στην Αθήνα!  Τα φοβερότερα Χριστούγεννα!  Ο νέος Ηρώδης, ο Χίτλερ, είχε σκορπίσει το θάνατο στα  \παιδιά της Αθήνας. Ζωντανοί νεκροί!  Μια λέξη άκουγες σπαραχτικά να βγαίνει από  τα αδύνατα και αρρωστημένα πνευμόνια μικρών και  μεγάλων: «πεινάωωωω…».  Χριστούγεννα φριχτά!  Καμμιά οργανική ουσία δεν υπήρχε μέσα στο αθηναϊκό  σπίτι! Μόνο το νερό της βρύσης! Γιόρταζαν τη  Γέννηση του Θείου Βρέφους και έκλαιγε ο κόσμος το θ άνατο των βρεφών και νηπίων.  Ποτέ πια τέτοια Χριστούγεννα!  είπαν οι λαοί.  Ποτέ πια πόλεμος!  είπε ο κόσμος.  Ποτέ πια Κατοχή!  είπαν οι Έλληνες… Από τότε πέρασαν πολλά Χριστούγεννα…  Ήρθαν βεβαίως και Χριστούγεννα μοναχικά,  φυλακισμένα, νοσοκομειακά, φτωχικά και λιτά, πένθιμα,  ξενιτεμένα…  Δηλαδή, πέρασαν οι άνθρωποι, οι ορθόδοξοι Έλληνες , κάποιοι Έλληνες, κάποια Χριστούγεννα, με φτώχεια,  με αρρώστεια, στη φυλακή ή στο νοσοκομείο, με πένθος  και αδικία, με στενοχώρια και μοναξιά, στην ξενιτειά και στον κίνδυνο…  Δύσκολα Χριστούγεννα, χωρίς πολλά πράγματα και πολύ κόσμο…  Ναι, αλλά ήταν κάτι το περιορισμένο και προσωρινό, το ατομικό  και μεμονωμένο.  Κάποιοι δεν είχαν, άλλοι όμως, οι περισσότεροι, βοηθούσαν  και κάπως περνούσε η μεγάλη μέρα.  Ακόμη και στη γερμανική κατοχή, η επαρχία δεν πείνασε τόσο!  Δύο όμως Χριστούγεννα βρίσκονται στην κορυφή της ανάγκης  και κάτω από το όριο της φτώχειας, τηρουμένων ασφαλώς των αναλογιών.  Τα Χριστούγεννα… του Χριστού μας στη Βηθλεέμ πρίν 2011 χρόνια  και τα Χριστούγεννα … των Ελλήνων το 2011!  Τα Χριστούγεννα δηλ. της απογραφής του Καίσαρα  και τα Χριστούγεννα της … νέας γερμανικής Κατοχής φέτος.  Εκείνα, τότε, έστειλαν την αγία «οικογένεια» στο σπήλαιο  της Βηθλεέμ! Σε  συνθήκες απερίγραπτα φτωχές!  Τα τωρινά όμως στην  Ελλάδα έστειλαν την ελληνική  οικογένεια στην απόγνωση και τη θλίψη.  Μπορεί ίσως να φταίμε και μείς, οι πολίτες, που είχαμε  μάθει να ταυτίζουμε τα Χριστούγεννα με το πλούσιο  μεσημεριανό τραπέζι και το Πάσχα με τον οβελία.  Αλλά τα φετινά Χριστούγεννα δεν συγκρίνονται με  κανένα από τα προηγούμενα.  Είναι τα Χριστούγεννα της σκληρής, απάνθρωπης,  προκλητικής και γενικής Νέας Κατοχής. Δεν υπάρχουν πλέον δάκρυα, για να κλάψει κάποιος  πονόψυχος τις περιπτώσεις.  Δεν υπάρχουν πονόψυχοι πλέον, αλλά πονεμένοι.  Δεν υπάρχουν πλούσιοι να βοηθήσουν…  Ελάχιστοι απέμειναν εκείνοι που δεν προσβλήθηκαν  από τον ιό της μεθοδευμένα επιβληθείσης φτώχειας.  Οι γνωστοί άγνωστοι των… προαστείων και της Βουλής .  Οι άλλοι βρίσκονται σε ανάγκη και παρακάλεση σε Θεό  και ανθρώπους. Δεν υπάρχει πρωτεύουσα πια που να πεινά  και επαρχία, που τα βγάζει πέρα. Όλη η Ελλάδα έγινε  μια φτωχοεπαρχία της Ευρώπης. Τι να πούμε για τα φετεινά Χριστούγεννα  της … ορφανής Ελλάδας!  Σχολεία χωρίς πετρέλαιο, παιδιά που λιποθυμούν στα έδρανα  χωρίς πρωϊνό, μαθητές που διαβάζουν σκεπασμένοι με κουβέρτες,  σπίτια όπου τρώνε μια φορά τη μέρα, οικογένειες που  δε δουλεύει κανένας από τα μέλη τους, συντετριμμένοι  άποροι γονείς, αυτοκίνητα ακίνητα, χωρίς πινακίδες,  απλήρωτοι καθυστερημένοι λογαριασμοί, ακατάβλητες  τραπεζικές δόσεις, ληγμένα γραμμάτια, πληρωμένα φάρμακα,  ζυμαρικά και όσπρια στο τραπέζι καθημερινά,  κομμένα ρεύματα και νερά, σταματημένα φροντιστήρια  των παιδιών, χρέη που τρέχουν και ενοίκια που περιμένουν,  δήμοι και περιφέρειες χωρίς πόρους, ναοί που μετράνε πλέον  τα χάλκινα κέρματα του παγκαρίου για να καλύψουν τρύπες  και γύμνιες και να χορτάσουν άδειες κοιλιές.  Άνεργοι νέοι, κλειστά μαγαζιά, ακινησία στην αγορά,  μελλόνυμφοι στην αναμονή,  μαραζωμένοι συνταξιούχοι,  αδιαθεσία παντού, αυτοκτονίες συχνές,  «ο πλούς εν νυκτί, φως ουδαμού», απολυμένοι και ανασφάλιστοι,  αγανακτισμένοι και διαμαρτυρόμενοι…  Αγρίεψε το μάτι του λαού.  Μια πατρίδα στα όρια της απόγνωσης και της γενικής ανάφλεξης. Χριστούγεννα 2011.  Κι όμως «ουδέν κακόν αμιγές καλού».  Αυξήθηκαν  φέτος οι προχριστουγεννιάτικες φιλανθρωπικές   προσπάθειες. Κάποιοι δήμοι οργάνωσαν κάτι για  τα παιδιά. Δόθηκαν περισσότερα δέματα αγάπης σε φτωχούς.  Έγιναν πιο πολλές επισκέψεις συμπαράστασης.  Η Εκκλησία, η μεγάλη μάννα των ορθοδόξων,  μαζεύει και πάλι τα παιδιά της κάτω από τα προστατευτικά  φτερά της. Αυξήθηκαν τα συσσίτια και τα επιδόματα.  Κάτι έγινε και με τον Έρανο της Αγάπης.  Λίγα πράγματα βέβαια.  Είναι πλέον ο ίδιος ο λαός που δίνει από το υστέρημά του. Στη Γερμανική Κατοχή του 1941  έβγαινε η μερίδα του φτωχού, μια κουταλιά από κάθε πιάτο,  κι έβγαινε ένα ακόμη πιάτο.  Εβδομήντα χρόνια μετά, το 2011,  ο φιλότιμος λαός μας, ο καταδικασμένος στον εξευτελισμό  των τραπεζιτικών μεθοδεύσεων, της πολιτικής αβουλίας των  βουλευτών του και της κυβερνητικής αναξιότητας των  εκλεγμένων αρχόντων του, βγάζει κι ένα πιάτο για τα  παιδιά των ορφανοτροφείων, για τους γέροντες των γηροκομείων,  για τις στρατιές των ανέργων και αστέγων, για τις ορδές των  απατημένων λαθροφερμένων μεταναστών, για τους τροφίμους  των φυλακών, για τους ξεχασμένους των ασύλων.  «Αχ, Ελλάδα, πόσο Σ΄ αγαπώ!»  «Προώρισται να ζήσης και θα ζήσης δια της αγάπης  και της φιλανθρωπίας», γλυκειά μας Πατρίδα. Χριστούγεννα απελπισίας τα φετινά!  «Ουδείς οίδε τι τέξεται η επιούσα».  Πολλοί ξαναφέρνουν στην επικαιρότητα θρύλους και προφητείες.  Τι θα γίνει άραγε; Ένας χειμώνας δύσκολος.  Βαριά μελανιασμένα σύννεφα στον ορίζοντα.  «Πού είναι ο τεχθείς βασιλεύς των Ιουδαίων;»  Ψάχνουμε και μεις χωρίς αστέρι και φως ελπίδας στην αφιλόξενη  πλέον Ελλάδα.  Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;  Τι κάνει ο Θεός;  ρωτούν πολλοί.  Ή είμαστε πολύ αμαρτωλοί και μας τιμωρεί,  ή είμαστε ακαλλιέργητοι και μας παιδαγωγεί ή είμαστε πολύ  άγιοι και μας δοκιμάζει ή πολύ υπομονετικοί και κάτι μας ετοιμάζει!   Δεν εξηγείται αλλοιώς.  Ό,τι και νάμαστε μη χάσουμε την προσδοκία μας,  την ελπίδα μας και τη χαρά μας. Χριστούγεννα της Νέας Κατοχής του 2011.  «Σώπα, όπου νάναι θα χτυπήσουν οι καμπάνες».  Δε χάθηκε η ελπίδα.  Γεννιέται ένα Παιδί.  Κι αυτό το Παιδί είναι ο Χριστός!  Ο Εμμανουήλ, ο Θεός μαζί μας! «Ανατολή όνομα Αυτώ».  Κάτι καινούριο ξεπροβάλλει!  Αν κάποιοι, λοιπόν, λαοί και άρχοντες, αρέσκονται στην  απάτη, εμείς ας υπηρετήσουμε την Αγάπη.  Αν κάποιοι προωθούν τη διαπλοκή, εμείς ας επιμείνουμε  στην Προσευχή.  Αν άλλοι μεθοδεύουν την εκμετάλλευση, εμείς αυξήσουμε  την αλληλεγγύη.  Αν κάποιοι ανέχονται και μεθούν,  «άνθρωπον μη εντρεπόμενοι και Θεόν μη φοβούμενοι»,  εμείς ας αγρυπνούμε κοντά στους αναγκεμένους.  Αν κάποιοι σχεδιάζουν στα σκοτεινά γραφεία τους  τον φόνο «από διετούς και κατωτέρω» των παιδιών των Ελλήνων,  εμείς ας μείνουμε πιστοί στη Ζωή που γεννιέται.  Αν, τέλος, δικοί μας και ξένοι ψεύδονται και μας εμπαίζουν,   εμείς ας προσκυνήσουμε ταπεινά την Αλήθεια και ο Καλός Θεός  θα μας βγάλει από άλλο δρόμο, για να ξαναβρούμε τη χαμένη  Πατρίδα μας και την αποσταμένη ελπίδα μας.  Ένα είναι σίγουρο: δε θα πεθάνουμε, δε θα χαθούμε! «Ζεί Κύριος» και μείς ζούμε! πηγή

Γέροντας Παΐσιος: «Τι Μάνα είναι Αυτή!»

– Γέροντα, γιατί η Παναγία άλλοτε µού δίνει αµέσως αυτό πού Τής ζητώ καί άλλοτε όχι;

– Η Παναγία, όποτε έχουµε ανάγκη, απαντά αµέσως στήν προσευχή µας• όποτε δέν έχουµε, µάς αφήνει, γιά νά αποκτήσουµε λίγη παλληκαριά. 

 ταν ήµουν στήν Μονή Φιλοθέου (1955-1958), µιά φορά, αµέσως µετά τήν αγρυπνία τής Παναγίας µέ έστειλε ένας Προϊστάµενος νά πάω ένα γράµµα στήν Μονή Ιβήρων. Ύστερα έπρεπε νά πάω κάτω στόν αρσανά τής µονής καί νά περιµένω ένα γεροντάκι πού θά ερχόταν µέ τό καραβάκι, γιά νά τό συνοδεύσω στό µοναστήρι µας – απόσταση µιάµιση ώρα µέ τά πόδια. 

Ήµουν από νηστεία καί από αγρυπνία. Τότε τήν νηστεία τού Δεκαπενταυγούστου τήν χώριζα στά δύο• µέχρι τής Μεταµορφώσεως δέν έτρωγα τίποτε, τήν ηµέρα τής Μεταµορφώσεως έτρωγα, καί µετά µέχρι τής Παναγίας πάλι δέν έτρωγα τίποτε. Έφυγα λοιπόν αµέσως µετά τήν αγρυπνία καί ούτε σκέφθηκα νά πάρω µαζί µου λίγο παξιµάδι. Έφθασα στήν Μονή Ιβήρων, έδωσα τό γράµµα καί κατέβηκα στόν αρσανά, γιά νά περιµένω τό καραβάκι. Θά ερχόταν κατά τίς τέσσερις τό απόγευµα, αλλά αργούσε νά έρθη. Άρχισα εν τώ µεταξύ νά ζαλίζωµαι.

Πιό πέρα είχε µιά στοίβα από κορµούς δένδρων, σάν τηλεγραφόξυλα, καί είπα µέ τόν λογισµό µου: «Άς πάω νά καθήσω εκεί πού είναι λίγο απόµερα, γιά νά µή µέ δή κανείς καί αρχίση νά µέ ρωτάη τί έπαθα». Όταν κάθησα, µού πέρασε ο λογισµός νά κάνω κοµποσχοίνι στήν Παναγία νά µού οικονοµήση κάτι. Αλλά αµέσως αντέδρασα στόν λογισµό καί είπα: «Ταλαίπωρε, γιά τέτοια τιποτένια πράγµατα θά ενοχλής τήν Παναγία;». Τότε βλέπω µπροστά µου έναν Μοναχό. Κρατούσε ένα στρογγυλό ψωµί, δύο σύκα καί ένα µεγάλο τσαµπί σταφύλι. «Πάρε αυτά, µού είπε, εις δόξαν τής Κυρίας Θεοτόκου», καί χάθηκε. 

Έ, τότε διαλύθηκα• µέ έπιασαν τά κλάµατα, ούτε ήθελα νά φάω πιά … Πά, πά!Τί Μάνα είναι Αυτή! Νά φροντίζη καί γιά τίς µικρότερες λεπτοµέρειες! Ξέρεις τί θά πή αυτό!

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι ΣΤ΄, Περί προσευχής, έκδοση Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 2012, σσ. 90-91.

Ὁ Ἅγιος Γρηγέντιος καὶ ἡ δράση του στὴν Αἰθιοπία +Μητροπολίτης Νικοπόλεως καί Πρεβέζης Μελέτιος

Ὁ ἅγιος Γρηγέντιος ἦταν ἀπό τήν πολιτιστική τότε πρωτεύουσα τῆς Ἰταλίας, ἀπό τό Μιλάνο. Τότε, γύρω στό 535-536 βρέθηκε στήν Κωνσταντινούπολη. Καί ἐκεῖ ὁ Πατριάρχης τόν ἐξέλεξε Πατριάρχη Αἰθιοπίας. Καί ἔτσι ἀπό τήν πολιτιστική πατρίδα τῆς Δυτικῆς Χριστιανοσύνης βρέθηκε στήν ἀφρικανική χώρα, σύμβολο καθυστέρησης. Καί γεμᾶτος ζῆλο καί αὐταπάρνηση ρίχτηκε στήν δουλειά.
 

* * *
 

1. Καί πρῶτα, φρόντισε γιά τήν χειραγώγηση τοῦ λαοῦ τῆς Αἰθιοπίας στήν ζωή, πού ὑπαγορεύει καί ἀπαιτεῖ ἡ πίστη στόν Χριστόν. Πρός τόν σκοπό αὐτό ὁ ἅγιος Γρηγέντιος ἔγραψε πολλούς ἱερούς κανόνες. Καί βιβλία πού ἐκθέτουν λεπτομερῶς τήν ἀνάγκη τῆς ὀρθῆς ἐν Χριστῷ πίστης καί ζωῆς.

Ἀπό αὐτήν τήν ἄποψη ὁ ἅγιος Γρηγέντιος ὑπῆρξε μέγιστος διδάσκαλος τῆς Αἰθιοπικῆς Ἐκκλησίας.

2. Στήν συνέχεια ἀσχολήθηκε μέ τούς πολυπληθεῖς Ἑβραίους, πού εἶχαν ἐγκατασταθεῖ στήν χώρα πού λεγόνταν Ὁμυρίτιδα.

Ἡ συνεχής μαζί τους ἐπικοινωνία τοῦ ἁγίου Γρηγεντίου τούς προβλημάτισε βαθειά. Ἀλλά λόγιοι Ἑβραῖοι τόνιζαν ὅτι δέν ἐπιτρέπεται νά ἐπηρεασθοῦν ἀπό ὡραῖα λόγια καί νά προδώσουν τήν πίστη στό Νόμο, πού τούς ἔδωκε ὁ Θεός μέσῳ τοῦ Μωυσῆ.

Τότε οἱ πιό φρόνιμοι καί συνετοί τοῦ ζήτησαν νά τούς δείξει τόν Χριστό ἐν δόξῃ. Νά καταλάβουν τήν μεγαλωσύνη Του καί τήν δόξα Του. Καί ὁ ἅγιος παρακάλεσε τόν Κύριο, καί ἐμφανίσθηκε ὁ Χριστός σέ μιά μεγάλη σύναξη Ἑβραίων, ὅπως εἶχε παρουσιασθῆ στούς 500 ἀδελφούς (βλ. Α’ Κορ. 15, 6). Τόν εἶδαν ὅλοι, ὅπως τόν εἶχε ἰδεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ἐν δόξῃ. Μέ ὅλη τήν δόξα Του. Καί ἐπίστευσαν.

3. Τέλος ὁ ἅγιος Γρηγέντιος ἀνάμεσα στά ἄλλα καλά ἔργα, ἔκαμε καί κάτι πού δείχνει πόσο ἦταν τό βάθος τῆς σοφίας του, καί πόσο ἦταν ρεαλιστής καί προσγειωμένος!

Διέταξε, ὅλοι οἱ νεαροί ἐξ Ἰουδαίων Χριστιανοί νά παίρνουν συζύγους κορίτσια ἀπό οἰκογένειες παραδοσιακά ὀρθόδοξες, καί ὅλα τά κορίτσια τους νά παίρνουν ἀγόρια ἀπό παραδοσιακά ὀρθόδοξες οἰκογένειες.

Τό ὅρισε γιά νά ἀποτοξινωθοῦν εὔκολα ἀπό τά ἑβραϊκά ἔθιμα καί νά ζήσουν ἀπό τήν ἀρχή σωστά τήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα. Καί τό ἐπέτυχε.

Καί αὐτό ἔγινε αἰτία, καί ὅλοι στήν Αἰθιοπία: ὁ λαός της· οἱ νέοι πρώην ἑβραῖοι χριστιανοί· ὁ πρώην ἀρχισυνάγωγός τους Ἑρβάν· καί ὅλος ὁ κλῆρος τῆς Αἰθιοπίας, τόν ὑπεραγαποῦσαν. Καί ὅταν ἐκοιμήθη ἔγινε τέτοια σύναξη ἱερέων καί λαοῦ, πού δέν εἶχε ξαναγίνει ποτέ.

Ὅλοι θρηνοῦσαν γιά τήν στέρησή του.

Καί ὅλοι τόν προέπεμπαν στήν ἄνω ζωή καί βασιλεία μέ τίς ἀνάλογες εὐχές.

πηγή

Κανείς "φωταδιστής" δε νομιμοποιείται να παρεμποδίζει τη μετάδοση στις ψυχές των ελληνοπαίδων του Ορθόδοξου παιδευτικού λόγου

 

Απάντηση στοάρθρο του protagon για το νέο Πρόγραμμα Σπουδών στα Θρησκευτικά.

 του Λυκουργου ΝΑΝΗ 
Δυστυχώς κάποιοι κύκλοι, χρησιμοποιώντας τη γνωστή "ξύλινη" γλώσσα των φονταμενταλιστών της πολιτικής ορθότητας επιχειρούν να απαξιώσουν στη συνείδηση της κοινής γνώμης την ΟΜΟΘΥΜΗ αντίδραση του εκκλησιαστικού πληρώματος όπως αυτή αποτυπώνεται στις σχετικές παρεμβάσεις ικανού αριθμού μητροπολιτών, του Αγιωνύμου Όρους, διακεκριμένων ακαδημαϊκών θεολόγων, της ΠΕΘ που εκπροσωπεί τη ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ των εν Ελλάδι θεολόγων, ιεραποστολικών αδελφοτήτων, πλειάδας ιστολογίων που αντιστέκονται στην επιχείρηση του εθνικοθρησκευτικού αποχρωματισμού των νεοελλήνων και της θρησκευτικής, εθνικής και πολιτιστικής τους ομογενοποίησης αλλά και ΠΛΗΘΟΥΣ ΠΙΣΤΩΝ διαβάλλοντάς όλους αυτούς σαν σκοταδιστές και γραφικούς. Τον πραγματικό σκοταδισμό ενσαρκώνουν όσοι με πρόσχημα την αρχή του σεβασμού της ετερότητας και της πολυπολιτισμικότητας οραματίζονται μια παιδεία που θέτει τεχνηέντως και με περισσή και ύπουλη μαεστρία στην ίδια μοίρα το Φως του ορθόδοξου χριστιανικού παιδευτικού λόγου με το σκοτάδι της ποικιλόχρωμης πλάνης και γιατί όχι και της δεισιδαιμονίας.

 
Η δογματική και ηθική διδασκαλία της Ορθοδοξίας είναι ΦΩΣ. Το αληθινό ΦΩΣ. Όλα τα υπόλοιπα είναι πυγολαμπίδες μέσα στο πηχτό σκοτάδι. Γι αυτό και ο συνειδητός εκπαιδευτικός μεταδίδει την ολόφωτη ορθόδοξη χριστιανική διδαχή. Σημειώνει εν προκειμένω ο καθηγητής του Κανονικού Δικαίου και επί σειράν ετών πρόεδρος της ΠΕΘ αείμνηστος Κωνσταντίνος Μουρατίδης: «Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο επί δύο χιλιάδες χρόνια ο παιδευτικός λόγος της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας είναι η μοναδική πηγή απ την οποία αρδεύεται και διαμορφώνεται η ανθρώπινη φύση σε πρόσωπο θείου ήθους. Είτε διωκόμενη στις κατακόμβες, είτε στο σκότος της δουλείας διά του κρυφού σχολειού, είτε στο αναπεπταμένο πεδίο της πνευματικής αναμετρήσεως η Χριστιανική Παιδεία αποδείχτηκε το άλας το οποίο συγκρατεί απ την αποσύνθεση τις κοινωνίες των ανθρώπων και το ΦΩΣ το οποίο καθοδηγεί το λαό τον καθήμενο στο σκότος και τη σκιά του πνευματικού θανάτου».

Κανείς λοιπόν "φωταδιστής" δεν έχει το ηθικό δικαίωμα και δε νομιμοποιείται να παρεμποδίζει τη μετάδοση στις εύπλαστες ψυχές των ελληνοπαίδων του σωστικού, αναπλαστικού και φωτιστικού Ορθόδοξου παιδευτικού λόγου. Γιατί όπως εύστοχα ο ίδιος υπογραμμίζει αλλαχού «το πρόβλημα της πληρότητας και αποτελεσματικότητας του παιδευτικού λόγου βρίσκεται σε απόλυτη συνάρτηση προς το γενικότερο πρόβλημα της αναγεννήσεως και ανακαινίσεως της ανθρωπίνης φύσεως προυπόθεση της οποίας είναι η αποκατάσταση της μετά του Θεού κοινωνίας». Μετά του Θεού! Κι όχι μετά του Αλλάχ και του Βούδα τους οποίους κάποιοι "άσοφοι" σοφοί θέτουν παραπλεύρως στο διαβόητο νέο πρόγραμμα σπουδών!

Επειδή προφανώς οι γνωστοί κύκλοι της συμφοράς και της παρακμής που από πολλά χρόνια απεργάζονται την κατάργηση του μαθήματος των Θρησκευτικών δεν κατέστη εφικτό να υλοποιήσουν τον προαναφερθέντα πνευματοκτόνο και εθνοκτόνο στόχο τους μετήλλαξαν τη σχετική τους μεθοδολογία υιοθετώντας μία διαφορετική στρατηγική που όμως εξυπηρετεί εν τέλει τον αρχικό τους σκοπό: επιδιώκουν πλέον την αλλοίωση του μαθήματος διά της μετατροπής του σε παράθεση στοιχείων θρησκειολογίας συμπλεκομένων όμως μεταξύ τους με ιδιαίτερο τρόπο ούτως ώστε να υποβαθμίζεται και ακυρώνεται ο ορθόδοξος χριστιανικός του χαρακτήρας. Θα ήταν βέβαια πιο τίμιο να διακηρύξουν ευθέως ότι επιθυμούν μια παιδεία αυτόνομη απ το ορθόδοξο παιδευτικό ήθος, γυμνή, ουμανιστική παραμεριζόμενου εν προκειμένω του υπερκόσμιου και μεταφυσικού χαρακτήρα της. Δηλαδή μια παιδεία που ενσαρκώνει την Ύβρι υπό την κλασσική της έννοια. Μια παιδεία που δεν της λείπουν τα εκπαιδευτήρια και οι αίθουσες διδασκαλίας αλλά ο Ουρανός. Μια παιδεία που οδήγησε στη διάλυση του ανθρωπίνου προσώπου, που κατέστησε τον άνθρωπο καταλυτικό εξάρτημα της τεχνοκρατίας. Μια παιδεία που άδειασε τις ψυχές και γέμισε τις φυλακές. Αλλά δεν λέγουν κάτι τέτοιο ευθέως και μ αυτόν τον τρόπο παρασύρουν πολλούς καλοπροαίρετους ούτως ώστε να αμβλυνθεί η χιονοστοιβάδα των κατά πάντα δικαιολογημένων αντιδράσεων.

Ο γράφων (φαντάζομαι και πολλοί άλλοι) αδυνατεί να πιστέψει ότι οι συντάκτες του νέου προγράμματος σπουδών για το μάθημα των θρησκευτικών εν επιγνώσει συνετέλεσαν στην αλλοίωση του χαρακτήρα του μαθήματος. Πιθανώς να εκκινούν από αγαθές προθέσεις υπό την έννοια ότι επιθυμούν να καταστήσουν το εν λόγω μάθημα περισσότερο ελκυστικό και πιο προσιτό. Θεωρώ όμως ότι κινούνται σε ΟΛΟΤΕΛΑ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ.

Διότι έχομαι στερρώς της γνώμης ότι οιαδήποτε αλλαγή αφορά αναγκαίως στη μορφή κι όχι στον πυρήνα του ορθοδόξου χριστιανικού περιεχομένου του μαθήματος και θα πρέπει να κινείται ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ εντός του ορθόδοξου ομολογιακού του χαρακτήρα. Ειδάλλως υποβαθμίζεται και νοθεύεται επικίνδυνα η γνησιότητα της εκπαιδευτικής του αποστολής και χρησιμότητας όπως κατεδείχθη ως άνω. Οι αξιότιμοι κύριοι συντάκτες καλό θα ήταν να αγωνιστούν για την εξάλειψη από ορθοδόξου σκοπιάς όλων εκείνων των οθνείων στοιχείων που παρεισέφρυσαν κατά τα τελευταία χρόνια σε κάποια σχολικά εγχειρίδια του μαθήματος προφανώς υπό την επίδραση του γενικότερου κλίματος αποορθοδοξοποίησης που βιώνουμε και τα οποία έχουν επισημανθεί καθηκόντως και αρμοδίως. Απευθύνω λοιπόν προς αυτούς πρωτίστως σα γονιός μικρών παιδιών έκκληση να αναθεωρήσουν εκ βάθρων το νέο πρόγραμμα σπουδών προς όφελος της νεοελληνικής κοινωνίας και του έθνους. Εν εναντία περιπτώσει λογίζονται υπόλογοι έναντι του Θεού, της Ιστορίας και του Έθνους! Γένοιτο!

«Εν καμίνω» ο νέος Πατριάρχης Αντιοχείας.

Γιώργου Παπαθανασόπουλου

Ο νέος Πατριάρχης Αντιοχείας Ιωάννης ο 10ος, εξελέγη την 17^ηΔεκεμβρίου, ημέρα μνήμης "των τριών παίδων εν καμίνω", των τριών νέων δηλαδή, Ανανία, Αζαρία και Μισαήλ, που στην αιχμαλωσία, επί Ναβουχοδονόσορα, δοκιμάστηκαν στην πυρά του καμινιού και επέζησαν χάρη στην Πίστη τους στον Θεό. 

Και τώρα ο νέος Πατριάρχης  και ολόκληρη η Εκκλησία της αποστολικής πόλεως της Αντιοχείας βρίσκονται στο καμίνι της δοκιμασίας, αφού οι Χριστιανοί της Συρίας περνούν μια από τις τραγικότερες περιόδους της ιστορίας τους.

    

    Για την τραγικότητα των ημερών, κατά τις οποίες εξελέγη ο νέος Πατριάρχης Αντιοχείας αναφέρονται τα ακόλουθα

-          Η εξόδια ακολουθία για τον κοιμηθέντα Πατριάρχη Ιγνάτιο δεν ετελέσθη στην, άχρι καιρού, έδρα του Πατριαρχείου,  πρωτεύουσα της Συρίας  Δαμασκό, αλλά στην Βηρυτό, πρωτεύουσα του γειτονικού Λιβάνου. Σημειώνεται ότι η Αντιόχεια σήμερα ανήκει στην Τουρκία.

Η Δαμασκός και ολόκληρη η Συρία σπαράσσονται από τον αιματηρότατο εμφύλιο σπαραγμό, αθώα θύματα του οποίου είναι κυρίως οι Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί. Μετά την ακολουθία η σορός του Πατριάρχη διατηρήθηκε σε ψυγείο στη Βηρυτό και, με άδεια των αντιμαχομένων, μεταφέρθηκε και ετάφη στη Δαμασκό, κοντά στους προηγούμενους Πατριάρχες. 

-          Η εκλογή του νέου Πατριάρχου επίσης δεν εγένετο στη Δαμασκό, αλλά στον Λίβανο και συγκεκριμένα στο Ελληνορθόδοξο κέντρο του Μπαλαμάντ, στα βόρεια της χώρας.

-          Για  την εκλογή του νέου Πατριάρχου η Σύνοδος αποδέχθηκε πολλά "κατ' οικονομίαν" στην εκλογική διαδικασία. Ήδη από το 1983 είχε αλλάξει το σύστημα πατριαρχικής εκλογής και είχε από τότε αποκλειστεί η συμμετοχή του λαϊκού στοιχείου, όπως προέβλεπε ο Κανονισμός εκλογής του 1955. Αυτή τη φορά η ψηφοφορία δεν έγινε στην έδρα του Πατριαρχείου και ο εκλεγείς Πατριάρχης δεν διέθετε το προβλεπόμενο από το άρθρο 32 του ισχύοντος Κανονισμού εκλογής στοιχείο, της συμπλήρωσης πέντε ετών διακονίας σε Μητρόπολη. Κατά μία άλλη πληροφορία δεν ήταν καν στο τριπρόσωπο, αλλά κατά τη διαδικασία επικράτησε στους παρόντες 18 (μία άλλη πληροφορία ομιλεί για 20) Μητροπολίτες - μέλη της Πατριαρχικής Συνόδου, η άποψη να εκλέξουν τον 57χρονο Μητροπολίτη Κεντρώας και Δυτικής Ευρώπης Ιωάννη ως τον 158^ο Πατριάρχη Αντιοχείας. Κατά την αποφασιστικής σημασίας εκτίμησή τους θεωρήθηκε ο ικανότερος να αντιμετωπίσει τις δυσχερέστατες καταστάσεις  που περνά το Πατριαρχείο και το ποίμνιο του, το οποίο υπολογίζεται σε 2,5 εκατομμύρια και περιλαμβάνει τους Ελληνορθοδόξους της Συρίας, του Ιράκ, του Λιβάνου και της διασποράς, κυρίως στην Ευρώπη και στην Αμερική. Ελπίζεται να μην υπάρξουν ενστάσεις και αντιρρήσεις για την εκλογή του νέου Πατριάρχη κυρίως από τους Μητροπολίτες που απουσίασαν από τη διαδικασία, και να μην ενταθούν οι τάσεις αυτονόμησης των Μητροπόλεων της Αμερικής. Το Πατριαρχείο Αντιοχείας διαθέτει 29 Μητροπολίτες στη Συρία, στο Ιράκ, στον Λίβανο, στην Αμερική και στην Ευρώπη, δέκα Μητροπολίτες στην Αυτόνομη Εκκλησία των ΗΠΑ και επτά πατριαρχικούς βοηθούς Επισκόπους. 

Η τραγική κατάσταση που έχει να αντιμετωπίσει ο νέος Πατριάρχης

       

Ο νέος Πατριάρχης Αντιοχείας έχει να αντιμετωπίσει τον εμφύλιο στη Συρία και τις επιπτώσεις που θα έχει στο Ελληνορθόδοξο ποίμνιο η πιθανολογούμενη επικράτηση των ισλαμιστών. Ήδη από την αρχή του εμφυλίου οι Χριστιανοί υποφέρουν όλο και περισσότερο και  εναγωνίως αναζητούν τρόπους να μεταναστεύσουν. 

Στο Πατριαρχείο φοβούνται ότι στη Συρία θα επαναληφθεί το προηγούμενο του Ιράκ. Εκεί μετά την επικράτηση του καθεστώτος, που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της, αυξήθηκαν οι επιθέσεις κατά των Χριστιανών. Σήμερα έχουν μείνει ελάχιστοι, με τάσεις να μη μείνει κανένας τους στη χώρα. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί της επιδιώκουν την αλλαγή του αυταρχικού καθεστώτος Άσαντ με ένα χειρότερο ισλαμιστικό καθεστώς, χωρίς να υπολογίζουν τις επιπτώσεις που αυτή η αλλαγή θα έχει στους Χριστιανούς και στην γενικότερη γεωπολιτική ισορροπία της περιοχής. 

Το παράδειγμα της Αιγύπτου δεν τους έγινε μάθημα. Ακόμη δεν έχουν αντιληφθεί ότι η Δύση είναι ήδη σε διαδικασία σύγκρουσης με το Ισλάμ, που την απορρίπτει ως "άθεη" και "ανήθικη" και επιδιώκει να της επιβληθεί με κάθε τρόπο.

      Στην πρώτη ομιλία, μετά την εκλογή του, ο νέος Πατριάρχης Αντιοχείας Ιωάννης έδειξε ότι έχει πλήρη αντίληψη της κατάστασης στη Συρία. Χαρακτήρισε τη νέα διακονία του Σταυρό και εξέφρασε την Πίστη, ότι θα ακολουθήσει η Ανάσταση. Τόνισε ακόμη ότι οι Χριστιανοί στη Συρία είναι γηγενείς, πως αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της και ότι θα μείνουν σ' αυτήν, γιατί την αισθάνονται και δική τους. Για τον εμφύλιο στη Συρία σημείωσε: " Μοιραζόμαστε το ίδιο πεπρωμένο με τους αδελφούς μας μουσουλμάνους και θα εργασθούμε μαζί τους και με τους Χριστιανούς των άλλων δογμάτων για το καλό της χώρας".

Η θέση της Ελλάδας  

     

      Ήταν ευχάριστη έκπληξη για όλους όσοι δεν βλέπουν τον Ελληνισμό κλεισμένο στα σύνορα της Ελλάδας το ότι ο πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς στη συνέντευξή του μετά τη Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου αναφέρθηκε στο μέλλον των Ελληνορθοδόξων και γενικότερα των Χριστιανών της Συρίας. Όπως είπε στις αποφάσεις και στις ενέργειες όσων υποστηρίζουν την πτώση του καθεστώτος Άσαντ θα πρέπει να υπάρχει και η διάσταση της τύχης των περίπου δύο εκατομμυρίων Χριστιανών στη Συρία. 

      Έως σήμερα στους Ελληνορθοδόξους της Συρίας υπάρχει μια διχαστική τάση μεταξύ εκείνων που, υπό την ηθική και κοινωνική πίεση των πολύ ολιγότερων Συρορθοδόξων μονοφυσιτών, επιζητούν την αραβοποίηση του Πατριαρχείου και εκείνων που, χωρίς να αρνούνται την πραγματικότητα, παραμένουν στενά συνδεδεμένοι με τις ρίζες τους, που βρίσκονται στη Βυζαντινή Ρωμιοσύνη. 

Ο προηγούμενος Πατριάρχης ήταν υπέρ της πρώτης τάσης. Σπούδασε στη ρωσικής αντίληψης σχολή του Αγίου Σεργίου, στο Παρίσι, και  αρνείτο να ομιλήσει ελληνικά. Πρέπει να σημειωθεί ότι στην εκλογική διαδικασία, όταν αναδείχθηκε Πατριάρχης, είχαν σημειωθεί λάθη εκ μέρους του ελληνικού Υπουργείου των Εξωτερικών, με συνέπεια η τάση του αυτή να ενισχυθεί. 

Πάντως μετά την επίσκεψη του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου στη Δαμασκό, το 1999, την ανταπόδοση της επίσκεψης του Πατριάρχου στην Αθήνα, το 2004, την ενίσχυση της ποικίλης βοήθειας, που προσέφερε και προσφέρει η Εκκλησία της Ελλάδος προς το Πατριαρχείο της Αντιοχείας, καθώς και την αύξηση των υποτροφιών για να σπουδάζουν Σύριοι Ορθόδοξοι στην Ελλάδα και μάλιστα σε διάφορες επιστήμες, έχει αλλάξει το κλίμα και απόδειξη είναι η εκλογή του νέου Πατριάρχη, ο οποίος είναι ελληνομαθής και με επίγνωση της πνευματικής κληρονομιάς, που φέρει στην ψυχή του.

Έχει τελειώσει τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, από όπου έλαβε και το διδακτορικό του δίπλωμα, σπούδασε στη Θεσσαλονίκη και πήρε το πτυχίο της βυζαντινής μουσικής, γνωρίζει άριστα την ελληνική και έχει μεταφράσει στα αραβικά έργα Ελλήνων Πατέρων της Εκκλησίας, καθώς και τον βίο του Αγίου Νεκταρίου, του θαυματουργού.- 

πηγή

Φθιώτιδος Νικόλαος: Περιμένοντας τα Χριστούγεννα

πηγή

Καθώς πλησιάζουν τα Χριστούγεννα ένα ερώτημα πεισματικά βασανίζει το λογικό μας. Άραγε τα φετινά Χριστούγεννα θα είναι μια ανιαρή επανάληψη ή ανάπλαση ζωής; 

Ο χριστιανικός κόσμος προσδοκά την ημέρα αυτή με λαχτάρα και ελπίζει στα θεία δώρα του τεχθέντος Θεανθρώπου. Διαποτισμένος από την Εκκλησιαστική θεολογική σκέψη πιστεύει τα Χριστούγεννα ως ημέρα ψυχοσωματικής ανακαινίσεως, ως ημέρα ελπίδος και ευλογίας. Και έτσι είναι.

Η ενανθρώπηση του ανάρχου και πανυπερτέλιου Θεού σημαίνει για τον κόσμο την ώρα της αναγεννήσεως. «Η αλήθεια ήλθεν, η σκιά παρέδραμε και Θεός ανθρώποις εκ Παρθένου πεφανέρωται». 

Το σκότος της αγνωσίας, η απόγνωση της κακίας, η απάτη της αμαρτίας διαλύονται με την ανατολή του Ηλίου της Δικαιοσύνης. Όλα αλλάζουν. Η ιστορία ανοίγει ένα καινούργιο κεφάλαιο. 
Η κτίση ξαναβρίσκει τη χαρά του Παραδείσου. Ο ουρανός αγκαλιάζει τη γη. Οι καρδιές γαληνεύουν. Η ανθρωπότητα, κουρασμένη από την περιπλάνηση συναντάται με τη Θεότητα και επανακτά την πρώτη, την Παραδεισιακή χαρά και ευφροσύνη.  
Η Γέννηση του Χριστού είναι και δική μας αναγέννηση.

Έτσι πιστεύει και έτσι ζει η Εκκλησία μας τα Χριστούγεννα. Και το ερώτημά μας είναι: Οι χριστιανοί θα ζήσουν έτσι τα Χριστούγεννα; Ή μήπως η μεγάλη ημέρα της του Χριστού Γεννήσεως θα είναι μια ανιαρή επανάληψη μιας ανούσιας, μιας τυπικής εορτής;
Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι περιμένουν διαφορετικά τα Χριστούγεννα. Ως ημέρα ψυχαγωγίας, ως ευκαιρία ανάπαυλας από την καθημερινή ένταση, ως ημέρα επικοινωνίας, ως ημέρα εξόδου και διασκεδάσεως. Είναι και όλα αυτά τα Χριστούγεννα. Κυρίως όμως είναι ημέρα αναγεννήσεως. Πόσοι από εμάς με αυτόν τον πόθο της αναγεννήσεως περιμένουν τα φετινά Χριστούγεννα;

Η Γέννηση του Χριστού δεν είναι το «εφ’ άπαξ γεγονός», «εν ημέραις Ηρώδου του Βασιλέως». Είναι το καθημερινό γεγονός της Εκκλησίας μας. Με τρόπο θείο και μυστηριακό μέσα σε κάθε Θεία Λειτουργία ο Υιός και Λόγος προσλαμβάνει την ανθρωπότητα για να την αγιάσει και την θεώσει και να δώσει τη δυνατότητα σε όλους εμάς να ενωθούμε μαζί του με τη θεία Κοινωνία. Μακριά από την Εκκλησία ή ακόμα και τυπικά μέσα σ’ αυτήν, τα Χριστούγεννα είναι δίχως Χριστό, εγωιστικά, ατομικά, παγερά, ανιαρά.

Μερικοί την αγία νύχτα ξημερώνονται «εν κραιπάλη και μέθη» και περνούν τις ανεπανάληπτες στιγμές του Μυστηρίου μέσα σε ατμόσφαιρα κοσμικής ηδονής και φιλοσαρκικής ευχαριστήσεως. Με τέτοιες προϋποθέσεις δεν έρχεται η Βασιλεία του Φωτός στη ζωή αλλά του σκότους και της πλάνης. Πώς να φέρουν χαρά στους ανθρώπους αυτούς τα Χριστούγεννα;

Η χαρά της εορτής βρίσκεται στην επικοινωνία του ανθρώπου με τον Θεάνθρωπο. Η συνάντηση αυτή γίνεται μόνο μέσα στο Μυστικό Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, η οποία ενδεδυμένη τον χαρμόσυνο μανδύα εκπέμπει φως στους αναζητητές της χαράς και δια του ιερού μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας επαναλαμβάνει τη θεία Γέννηση στη νοητή Βηθλεέμ, την Αγία Τράπεζα. Εδώ ο τεχθείς Βασιλεύς των Ουρανών δεν παίρνει σώμα. Δέχεται τις αμαρτίες μας και δωρίζει την αγάπη Του, η οποία αλλάζει τη ζωή μας, την κάνει ειρηνική, συνετή, αληθινή, δίκαιη, καθαρή.

Ίσως μας πείτε ότι τα λόγια αυτά είναι άσχετα με τα ενδιαφέροντα του σύγχρονου ανθρώπου που έχει μάθει και σκέπτεται με διαφορετικά κριτήρια. Σκεφτήκαμε όμως παράλληλα μήπως εξ αιτίας αυτής της διαφοροποιήσεως του προηγμένου ανθρώπου το όραμα της ειρήνης και της αγάπης γίνεται καθημερινά όλο και πιο μακρινό και απραγματοποίητο όνειρο; Γιατί ειρήνη χωρίς Χριστό δεν υπάρχει. Αγάπη χωρίς Χριστό δεν υπάρχει. Δικαιοσύνη χωρίς Χριστό δεν υπάρχει. Αν κάπου δημιουργούν την ψευδαίσθηση της παρουσίας τους τούτο είναι εφήμερο και υποκριτικό.

Αν μπορούσε κανείς να υψώσει τη φωνή του για να ακουσθεί στα πέρατα του κόσμου και να καλέσει τους ισχυρούς της γης στην ταπεινή φάτνη της νέας Βηθλεέμ, της Εκκλησίας, και να πείσει τους ανθρώπους ότι εκείνο που ποθούν και αναζητούν υπάρχει μόνο στο Χριστό. Τότε μόνο τα Χριστούγεννα θα γινόταν εορτή νέας δημιουργίας και χαράς. 

Η εθνική εξαθλίωση, φτώχεια και ανεργία «Τοιούδε μόχθου τέρμα μη τι προσδόκα,πριν αν θεών τις διάδοχος των σων πόνων φανή» (Αισχύλος).

Τη «λευκή νύχτα» τών Χριστουγέννων, κι’ ενώ «πλήθος στρατιάς» Αγγέλων θα ψάλλει το «Δόξα εν υψίστοις Θεώ», ένα αμέτρητο πλήθος άστεγων της πατρίδας μας θα λιμοκτονεί μέσα σε υπόνομους, τρώγλες, παραπήγματα κ.λπ. Πού είναι, λοιπόν, ο «μεθ’ ημών Θεός» (Eμμανουήλ); Ενανθρώπησε; Ήλθε στη γη; Χάρη στον Ωχαδελφισμό τών «πιστών» Του, το άγιο Όνομά Του θα «βλασφημείται εν τοις έθνεσι» (Ησ. 52, 5)! Aυτοί, με καρδιά πιο αφιλόξενη κι’ απ’ εκείνη τών άλογων ζώων (βους και ονάριο) προς τον νεογέννητο Χριστό, θα λατρέψουν, για άλλη μια φορά, τον Καταναλωτισμό τους, περνώντας και μια βόλτα, έτσι «για το καλό» κι’ απ’ τους ναούς σαν «καλοί Χριστιανοί». Όταν, όμως, όλο το Ευαγγέλιο επικεντρώνει την πνευματική εργασία στη φιλανθρωπία, ορίζοντας μάλιστα απ’ αυτήν και το μισθό τού καθενός, πώς δεν θα είμαστε αναπολόγητοι; «Εφ' όσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων τών ελαχίστων, ουδέ εμοί εποιήσατε» (Ματθ. 25, 45). 

Δεν χωρά αμφιβολία ότι το μεγαλύτερο ίσως από τα πιο καυτά προβλήματα, που απασχολεί -ολοένα και περισσότερο- ολόκληρο τον κόσμο, την Ευρωπαϊκή Κοινότητα και τη χώρα μας, ειδικότερα, είναι η οικονομική κρίση, εξαθλίωση, φτώχεια και ανεργία. Οι στατιστικές δίνουν συγκλονιστικά στοιχεία, ιδίως μεταξύ των νέων. Εκατομμύρια υπολογίζονται οι φτωχοί τής Ευρωπαϊκής Ένωσης, χωρίς να περιλαμβάνονται σ' αυτούς τα άλλα εκατομμύρια των ανέργων, που κάθε χρόνο ολοένα και περισσότερο αυξάνονται. 

Η «τεχνολογική ανεργία», που για δεκαετίες μάστιζε την Αμερική και την Ευρώπη, έφθασε δυναμικά κι’ εδώ, είτε με τη μορφή τής «στοιχειακής ανεργίας», είτε τής «πλήρους ή μερικής ανεργίας». Η παγκόσμια οικονομική κρίση, η ανταγωνιστική παραγωγή και η εξειδίκευση, ευθύνονται, βασικά, για το φαινόμενο της ανεργίας, και, δευτερευόντως, η αμάθεια, οι πολιτικές διώξεις και η δεύτερη εργασία. Στο μεταξύ, η κατάρρευση του υπαρκτού Σοσιαλισμού των χωρών τής COMEKON αποθάρρυνε τη «διευθυνόμενη οικονομία» προς δόξα τού «ελεύθερου ανταγωνισμού» (ΚοινωνικούΔαρβινισμού). το πρόβλημα, όμως, παραμένει για τη λεγόμενη «βιομηχανική εφεδρική στρατιά» (Κ. Μarx) τών ανέργων, είτε (δεν) χορηγεί «φιλάνθρωπα» την εργασία το Κράτος, είτε ο εργοδότης (lock out), αφού παραπέμπει στη ζωτική ανάγκη τής επιβίωσης. Δεν θα υπεισέλθω εδώ στη θεωρία τών ανακυκλούμενων φάσεων, που απασχολεί τούς Οικονομολόγους. 

Η φτώχεια και η ανεργία όχι μόνο μαραζώνουν και καθηλώνουν τη θεοκεντρική σκέψη (δεν προάγεται η αληθινή Παιδεία και ο αυθεντικός Πολιτισμός, που είναι ο πολιτισμός τής ψυχής), αλλά και την οδηγούν αντίστροφα, προς την αμαρτία (τ.έ. αντικοινωνικούς δρόμους, λ.χ. εγκληματικότητα, αυτοκτονίες κ.λπ.). Eξ άλλου, η κοινωνική εξαθλίωση του ανθρώπου δεν συμβιβάζεται με την ανθρωπιά, την αλληλο-κατανόηση, το πνεύμα συνεργασίας και αλληλεγγύης τών Χριστουγέννων.

Αλλ’, η φτώχεια και η ανεργία εκλαμβάνονται και ως αρνητικοί παράγοντες για την αγωνιστικότητα στη ζωή (το «θάρρος τής ύπαρξης»). Πολλά συμπλέγματα κατωτερότητας και μειονεκτικότητας, αισθήματα απαισιοδοξίας, άγχους, stress και ανασφάλειας, μέχρι ακόμα και χιλιάδες συμβάντα αυτοκτονιών, προέρχονται από την κοινωνική και οικονομική εξαθλίωση προσώπων και οικογενειών, για να μην αναφέρουμε την άνθηση της παραθρησκείας (Αποκαλυπτισμός, Αστρολογία, Μαγεία, Πνευματισμός, Ουφολογία κ.λπ.), των ακραίων πολιτικών ιδεολογιών κ.τ.λ., τα οποία λειτουργούν ως ψυχικά «καταφύγια». Γιατί η δυστυχία και η αναξιοπάθεια αμβλύνουν, οπωσδήποτε, την πνευματική, αισθητική, φιλοσοφική και πολιτική [το πρόβλημα της φτώχειας και της ανεργίας, ως γνωστό, είχε εκδηλωθεί σε οξύτατη μορφή πριν από την κήρυξη του Α’ Παγκόσμιου πόλεμου] συνείδηση του ατόμου. H ένδεια και η αναδουλειά, τέλος, είναι τα κύρια αίτια της «αυξανόμενης αθλιότητας», οδηγώντας στην παρα-οικονομία και τα μεταναστευτικά κύματα.

Οι εκκλησιαστικοί Πατέρες, με βάση τη Θεία συγκατάβαση, θεωρούν την τίμια εργασία ως κατ’ εξοχήν μέσον ψυχοσωματικής άσκησης, ηθοπλαστικής ανάπτυξης και πνευματικού αγνισμού τού ανθρώπου, ατομικά και συλλογικά. Οι αιρέσεις, όπως πάντα, απολυτοποιούσαν τα άκρα: είτε επιδίωκαν, για ιδεολογικούς λόγους, την ανεργία - Νιρβάνα (βλ. αρχαιοελληνική ηθική Δουλοκτητισμού και Βουδδισμού), είτε υπερεκθείαζαν την εργασία (βλ. Προτεσταντική ηθική τής υπεραξίας τής εργασίας τού Καπιταλισμού και Μαρξισμού). μόνη η Ορθόδοξη θεανδρική ένωση διατηρεί το «χρυσό μέτρο» και την ισορροπία. Ενώ, όμως, η φτώχεια και η ανεργία για τον κόσμο λειτουργούν αρνητικά ως προς το αίσθημα αυτοπεποίθησης, την κοινωνική αξιοπρέπεια και τη μεγαλοψυχία, για τον Χριστιανισμό, όχι (τουλάχιστον απροϋπόθετα). Ο σαρκωθείς Θεός, αφού, με τα σημερινά κοινωνικο-οικονομικά κριτήρια, ήταν άεργος, θεωρείται περιθωριοποιημένος, παρίας και αναξιοπρεπής. Αλλά, μόνο ένας Θεός τής Ειρήνης, της Αγάπης και της Δικαιοσύνης, που φανερώθηκε «εν σαρκί» (Θεοφανία) μπορεί και αποκαλύπτει, άρα και κρίνει και καταγγέλλει, τόσο δραστικά και ρωμαλέα την (κοινωνικο-πολιτική) αδικία τής φτώχειας και της ανεργίας.

            Τη «γενέθλιον ημέραν τής ανθρωπότητος» γεννιέται τοανθρώπινο δικαίωμαγια εργασία. Γιατί; Διότι η Θεία Ενσάρκωση αποτελεί ουσιαστικά την υποστασιοποίηση της Θείας φιλανθρωπίας, δηλ. της αδελφικής παγκόσμια αγάπης. Η σαρκωμένη Αγάπη και η σαρκωμένη Δικαιοσύνη επιβάλλουν την ισότητα στην παραγωγή, στην εργασία και στην κατανάλωση. Όπως ο Χριστός εισήλθε στον κόσμο με τη Σάρκωσή Του, εγκαινιάζοντας το έργο («ο Πατήρ μου έως άρτι εργάζεται καγώ εργάζομαι») τής Θ. Οικονομίας, έτσι κι’ εμείς οφείλουμε, με αφορμή τη «μητρόπολη πασών των εορτών», να εισέλθουμε (και επαγγελματικά) στην κοινωνία, ανευρίσκοντας το νόημα και τον σκοπό τής ζωής μας. Ο Υιός τού Θεού παρέχει σε όλους ψυχο-πνευματική και σωματική απασχόληση. Σήμερα (τη νύχτα τών Χριστουγέννων) τελούνται οι «ιεροί γάμοι» (το μέγα μυστήριο της Ενανθρωπήσεως) του εργαζόμενου Νυμφίου με την εργαζόμενη νύμφη (Εκκλησία) Του (Ιω. 5, 17. 6, 27), στην οποία, ας σημειωθεί, Αυτός έδωσε δουλειά και υποσχέθηκε απολαβή, μολονότι πνευματικά ήταν «πόρνη», όπως σημειώνει ο ιερός Χρυσόστομος, αφού είχε απιστήσει και προδώσει τον μόνο Κύριο, Νυμφίο και Θεό της, λατρεύοντας κτιστά είδωλα. Σύμφωνα με τη θεολογία τών Χριστουγέννων, προηγείται η έφεση για εργασία, ακολουθεί η εκμάθησή της, μετά έρχεται η ζήτησή της και, τέλος, η προσφοράτης. Ακόμα και αυτή η αγάπη ή το ενδιαφέρον μας για τη Θεία Ενσάρκωση ενέχουν πνευματικό μισθό, κατά τον ι. Χρυσόστομο.

            Το μήνυμα των Χριστουγέννων δεν είναι μήνυμα απαισιοδοξίας, αλλ’ ελπίδας, δύναμης, χαράς και λυτρωμού: «σκιρτάν και αγάλλεσθαι χρη», γράφουν οι Πατέρες τής Εκκλησίας. Χωρίς εργασία, όμως, δεν είναι δυνατόν να είσαι ευτυχισμένος. Η Εκκλησία συμπονά και παρηγορεί υλικά και πνευματικά τούς άστεγους και άνεργους, (προσ)ευχομένη (για) την επαγγελματική απασχόληση όλων. μέσα στη Θ. Λειτουργία (< λαός + έργο) όλοι (θα πρέπει να) εργάζονται πνευματικά και υλικά. Η χριστουγεννιάτικη δοξο-λογία δεν είναι μια απλή έκφραση λεκτικών σχημάτων, αλλά ένας νέος τρόπος ζωής και σκέψης. Με άλλα λόγια, τής Δοξολογίας προηγείται η μετάνοια (η αλλαγή νοοτροπίας). Γιατί η γιορτή δεν είναι μια απλή ανάμνηση ή υπενθύμιση, αλλά, με βάση τον «λειτουργικό χρόνο», μια προσωπική εμπειρικά/βιωματικά αποκάλυψη (φανέρωση - γέννηση) του Θεού (μέσα μας: Θεο-τόκοι). Έτσι, η ψυχική στέρηση (ψυχολογικά τραύματα, συμπλέγματα κατωτερότητας, υπαρξιακό κενό, άγχος κ.λπ.), που προέρχεται από την οικονομική ανέχεια, αντιμετωπίζεται ορθόδοξα με κατάλληλη ψυχο-πνευματική εργασιοθεραπεία: ενασχόληση ―προσωπικά και εκκλησιαστικά― με τον πνευματικό μας τοκετό. Πώς δηλ. κι’ εμείς, με τη «νοερά προσευχή», θα νοιώσουμε μέσα στην καρδιά μας «σκιρτήματα βρεφοπρεπή». Και αυτά τα σκιρτήματα είναι, βέβαια, και δημιουργικά αλλά και ευφρόσυνα.

            Τι δώρο θα κάνει φέτος η Πολιτεία στο Θείο Βρέφος; Τι καλύτερο από την εξεύρεση εργασίας και οικονομική ελάφρυνση σε εκατομμύρια άπορους και άνεργους συνανθρώπους μας; Ας μιμηθούμε την κένωση του Θ. Λόγου, κι’ ας αποκτήσει τίμια και αξιοπρεπή δουλειά ο λαός, για να εξασφαλίσει τον «επιούσιον». Η προσφορά «πάσης τής ζωής ημών» είναι η δική μας συμμετοχή στο θαύμα. Η φτώχεια και η ανεργία αντιστρατεύονται την κοινωνική δικαιοσύνη και τηνισονομίασε μια δημοκρατική Πολιτεία. Το Κράτος ως εντολοδόχος τού Θεού, κατά τον απόστολο Παύλο, όχι μόνο δεν είναι δυνατόν να πέφτει στα αμαρτήματα της αδικίας και της αδιαφορίας, αλλ’ οφείλει να προστατεύει το δικαίωμα της εργασίας για όλους τούς πολίτες, απασχολώντας τούς δυνάμενους για εργασία σαν τις μέλισσες στην κυψέλη. Τότε προάγεται η κοινή ευημερία, και, συγχρόνως, εξασφαλίζονται οι αναγκαίοι και απαραίτητοι όροι αυτάρκειας (Β’ Κορ. 9, 8).

            Οι Πολιτικοί για την οικονομική ανάπτυξη και την πάταξη της ανεργίας στα πλαίσια τουπαρεμβατισμού(κατά τον Μονεταρισμό ή τον Κεϋνσιανισμό) στρέφονται συνήθως ―εκτός από τα δάνεια― στις (ξένες) επενδύσεις και την ανάλογη κατανάλωση, αν και τα μέτρα αυτά δεν είναι πάντα ακίνδυνα. Ενώ οι Χριστιανοί καλούνται να δουλεύουν ακόμα κι’ αν δεν έχουν οι ίδιοι οικονομικό πρόβλημα, αλλά για να βοηθούν από το περίσσευμα της παραγωγής τους τούς μη έχοντες (άνεργους, ανάπηρους, ηλικιωμένους, ανήλικους κ.λπ.), οι Δυτικοί, όπως ιστορικά πρώτοι αυτοί εισήγαγαν τα Christmas, έτσι και πρώτοι εισηγήθηκαν τον περιορισμό τών εργατοωρών (Λευκή Βίβλος), με παράλληλη, φυσικά, μείωση του μισθού, προς χάρη μιας ολιγαρχίας (νόμος τού ατομικού συμφέροντος). βέβαια, κάτι τέτοιο θα ήταν δίκαιο, μόνο όταν δεν γινόταν σε βάρος των εργαζομένων και υπέρ τής πλουτοκρατίας, και όταν «ουδείς είναι υπερβαλλόντως πλούσιος, ουδείς ενδεής» (Μ. Βασίλειος).

            Αντί των καθιερωμένων ευχών, ας παρακαλέσουμε «το της δικαιοσύνης φως» (Σ. Σολ. 5, 6), Αυτόν τον «Ήλιο τής Δικαιοσύνης» (Μαλ. 3, 20), Χριστό,να «επιλάμψει» σε όλους μας, φωτίζοντας ιδιαίτερα τους υπεύθυνους, για μια ―όσο το δυνατόν― προσφορότερη λύση στο τεράστιο αυτό πρόβλημα.

Συντάκτης: Σπυρίδων Τσιτσίγκος
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012

ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΟΣΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΥ

Απλά και με την σειρά που θα γίνουν τα λέει ο Αγιος Ανδρέας ο Δια Χριστόν σαλός από την Κωνσταντινούπολη.Κάνοντας κλικ σε κάθε εικόνα την βλέπετε σε μεγαλύτερο μέγεθος σε νέο παράθυρο.

πηγή

...προσευχή...