ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ 2014 Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας Παντελεήμων

† ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ

ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης

τῆς Ἱερᾶς καὶ Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας

πρὸς τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν

τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἐπαρχίας.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

«Χριστός γάρ ἐγήγερται, εὐφροσύνη αἰώνιος».

Αὐτό θά διακηρύξει μέ ἀπόλυτη βεβαιότητα σέ λίγο, ἀδελφοί μου, ὁ θεόπνευστος ποιητής τοῦ κανόνος τῆς Ἀναστάσεως. «Χριστός γάρ ἐγήγερται, εὐφροσύνη αἰώνιος».

Διαρκής ἀναζητητής τῆς χαρᾶς ὁ ἄνθρωπος, διότι πλάσθηκε ἀπό τόν Θεό γιά νά ζεῖ μέσα στήν χαρά τοῦ κήπου τῆς Ἐδέμ, τήν ἀναζητοῦσε καί τήν ἐπιδίωκε πάντοτε. Τήν ἀναζητοῦσε καί τήν ἐπιδίωκε, διότι ἡ ζωή καί τά προβλήματα τῆς καθημερινότητος τοῦ τήν ὑπέκλεπταν καί τοῦ τήν ἀφαιροῦσαν. Διότι ἡ κακία συσκότιζε τή λάμψη της καί μείωνε τή διάρκειά της. Διότι ἡ ἐξάρτηση ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας δέν τοῦ ἐπέτρεπε νά τήν ἀπολαύσει ὅσο θά ἤθελε. Διότι ὁ διάβολος, ἀπό φθόνο γιά τή χαρά πού ζοῦσε ὁ ἄνθρωπος καί ὁ ἴδιος εἶχε χάσει ἀπομακρυνόμενος ἀπό τόν Θεό, προσπαθοῦσε μέ κάθε τρόπο νά τοῦ τήν στερήσει. Ὅμως αὐτά ἀνήκουν στό παρελθόν. Ἀνήκουν στήν ἐποχή πρίν ἀπό τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Διότι «Χριστός ἐγήγερται, εὐφροσύνη αἰώνιος».

Καί αὐτό συμβαίνει, διότι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἕνα ἁπλό γεγονός, δέν εἶναι μία ἀνάσταση ἀνθρώπου, σάν αὐτές πού ἀναφέρονται μεταξύ τῶν θαυμάτων τοῦ Χριστοῦ. Ἡ δική Του Ἀνάσταση ἀλλάζει τήν ἱστορία τοῦ κόσμου. Ἀλλάζει τή ροή της. Διότι ἡ δική του Ἀνάσταση σηματοδοτεῖ τή συντριβή τοῦ θανάτου, σηματοδοτεῖ τή διάλυση τοῦ Ἅδου, σηματοδοτεῖ τή λύτρωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας. Ἐκλείπει, λοιπόν, ἡ αἰτία τῆς λύπης τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἐκλείπει ἡ αἰτία τῆς δυστυχίας. Ἐκλείπει ὁ θρῆνος τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας ἔξω τῆς πύλης τοῦ παραδείσου. Μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἐπανέρχεται ἡ χαρά, ἐπανεγκαθίσταται ἡ εὐφροσύνη. Ὄχι προσωρινά ἀλλά μόνιμα. Ὄχι πρόσκαιρα ἀλλά αἰώνια. Διότι ὁ Χριστός εἶναι ἡ πηγή τῆς χαρᾶς. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ αἰτία τῆς εὐφροσύνης. Διότι αὐτός εἶναι ὁ ἐλευθερωτής μας ἀπό τήν ἁμαρτία καί τίς συνέπειές της.

Νά, γιατί ἡ πρώτη λέξη τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ πρός τίς μυροφόρες γυναῖκες καί τούς μαθητές Του εἶναι τό «Χαίρετε». Διότι ἡ χαρά εἶναι σύμφυτη μέ τήν παρουσία Του. Εἶναι τό θεῖο δῶρο Του πρός τούς ἀνθρώπους. Καί ἡ δική Του χαρά δέν εἶναι σάν αὐτή πού χαρίζει ὁ κόσμος, πού ἐκλείπει ὡς καπνός καί τήκεται ὡς κηρός. Εἶναι ἐσωτερική καί διαρκής. Εἶναι ἀνεπηρέαστη ἀπό τίς ἐξωτερικές συνθῆκες, ἀπό τά προβλήματα καί τά ἄγχη τῆς καθημερινότητος, ἀπό τίς δυσκολίες καί τίς ἀντιξοότητες. Δέν τά ἐξαφανίζει, δέν τά ἀφαιρεῖ ἀπό τή ζωή μας, διότι εἶναι σύμφυτα μέ τήν μεταπτωτική φύση τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά μᾶς κάνει νά τά ἀντιμετωπίζουμε ὑπό διαφορετική προοπτική· μᾶς ἐπιτρέπει νά τά ἀξιολογοῦμε μέ διαφορετικό τρόπο· μᾶς κάνει νά μήν ἀπογοητευόμεθα ἀπό αὐτά, διότι πιστεύοντας στήν Ἀνάσταση, πιστεύοντας στόν Χριστό, ἔχουμε τή χαρά τοῦ Χριστοῦ, «ἥν οὐδείς αἴρει ἀφ᾽ ἡμῶν», ἔχουμε τή χαρά τήν ὁποία κανείς δέν μπορεῖ νά μᾶς ἀφαιρέσει, ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Καί δέν μπορεῖ νά μᾶς τήν ἀφαιρέσει, γιατί ἡ χαρά τοῦ Χριστοῦ, ἡ χαρά τῆς Ἀναστάσεως εἶναι χαρά πνευματική, εἶναι χαρά τῆς ψυχῆς μας, εἶναι χαρά ὅλης τῆς κτίσεως πού συστέναζε καί συνώδινε μαζί μας, ἐξαιτίας τοῦ κακοῦ καί τῆς ἁμαρτίας πού εἶχε εἰσέλθει στόν κόσμο. Εἶναι εὐφροσύνη αἰώνιος.

Αὐτή τήν αἰώνιο εὐφροσύνη τῆς Ἀναστάσεως ἄς οἰκειοποιηθοῦμε καί ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, σπεύδοντας νά συναντήσουμε τόν δι᾽ ἡμᾶς Ἀναστάντα Χριστό. Ἄς Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας γιά νά τήν συναναστήσει μαζί Του καί γιά νά μᾶς χαρίσει τή δική Του χαρά καί αἰώνια εὐφροσύνη. Καί ἄς παύσουμε νά ἀναζητοῦμε τήν χαρά σέ ἐκείνους πού δέν μποροῦν νά μᾶς τήν προσφέρουν. «Χριστός γάρ ἐγήγερται, εὐφροσύνη αἰώνιος».

Διάπυρος πρός τόν δι᾽ ἡμᾶς Ἀναστάντα Κύριον εὐχέτης

Ὁ Μητροπολίτης

† Ὁ Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας Παντελεήμων

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΑΣΧΑ.

Πρός τό Χριστεπώνυμο πλήρωμα

                                            τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀργολίδος

    Ἀγαπητοί ἀδελφοί·

       Ἡ Ἐκκλησία ψάλλει καί σήμερα τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καί τή δική μας      Ἀνάσταση. «Ἀναστάσεως ἡμέρα, λαμπρυνθῶμεν λαοί Πάσχα Κυρίου Πάσχα.

            Ἐκ γάρ θανάτου πρός ζωήν καί ἐκ γῆς πρός οὐρανόν Χριστός ὁ Θεός ἡμᾶς διεβίβασεν ἐπινίκιον ἄδοντες»

            Τά λόγια αὐτά τινάζουν στόν ἀέρα τή λογική μας καί ἀντηχοῦν παράξενα στο σημερινό κόσμο, πού χαρακτηρίζεται γιά τήν τραγικότητά του. Στη ζωή τοῦ καθενός ἡ δυστυχία τονίζει τήν παρουσία της. Καί συλλογιζόμαστε: Ἄν ὑπῆρχε Θεός, δέν θά ὑπῆρχε τόσο κακό μέσα στόν κόσμο. Ἀλλά ὁ Θεός μας δέν εἶναι Θεός ἰσχυρός, ὅπως οἱ ἰσχυροί τοῦ κόσμου τούτου, ὅπως οἱ σεισμικές δονήσεις, οἱ τρομοκρατίες, οἱ δικτατορίες. Ὁ Θεός, μᾶς λέει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, εἶναι “Φῶς” καί “ζωή” “ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη”. Ἡ ἀγάπη ὅμως δέν ἐπιβάλλεται. “Τό φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει” ἀλλά δέν ἐξαναγκάζει τά σκοτάδια νά τό δεχθοῦν.

            Ἄν στρέψουμε τήν πλάτη μας στήν πηγή τοῦ φωτός, βρισκόμαστε στή σκιά καί μέσα σ’ αὐτήν οἱ δυνάμεις τοῦ κακοῦ ἀποδεσμεύονται, τό χάος βασιλεύει.     

Παρόλα αὐτά, ἄν ἡ ἀγάπη δέν ἐπιβάλλεται, μηχανεύεται τό ἀδύνατο γιὰ νά μᾶς σώσει, γιά νά μᾶς γεμίσει ἀπό τό φῶς της. Τό ἀδύνατο εἶναι ὁ σταυρός:

 Ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός ἀφήνεται ἐκουσίως νά δολοφονηθεῖ ἀπό τό ψεῦδος, τό μῖσος καί τόν φόνο πού κρύβονται στό βάθος μας.

            Ἀλλά σ’ αὐτόν τόν μεγάλο ἀγῶνα τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, κυριαρχεῖ ἡ ζωή. Διότι ὁ Χριστός εἶναι Θεός καί ὁ Θεός εἶναι ἡ ζωή καί αὐτή τή ζωή τίποτε δέν μπορεῖ νά τή νικήσει. Γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός ἀνορθώνεται, ἀφυπνίζεται, ἀνίσταται καί ὄχι μόνος ἀλλά καί ἐμεῖς μαζί Του.

            Δέν εἴμαστε πλέον ἐγκαταλελειμμένοι στόν πόνο, τή δυστυχία, τήν ἀγωνία μας. Ὁ Χριστός σταυρώνεται μαζί μας καὶ μᾶς ἀνοίγει ἕνα δρόμο ζωῆς χωρίς ὄρια, μᾶς δίνει μία νέα δύναμη, μᾶς κάνει ἰκανούς νά σεβόμαστε καί νά ἀναπτύσσουμε αὐτήν τήν ἰκμάδα τῆς ζωῆς, αὐτή τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, πού ἀποτελεῖ τήν ἀξιοπρέπεια κάθε προσώπου.

          Βέβαια γι’ αὐτό δέν γίνεται μεγάλος θόρυβος. Τό κακό κάνει θόρυβο, τό ἀσήμαντο μεγαλοποιεῖται. Τά γεγονότα πού μᾶς μεταδίδουν τά μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης εἶναι πολύ συχνά «θόρυβος καί παραφορά». Ἡ καλοσύνη, ἡ ἀγαθότητα, ἡ ἀγάπη ἐνεργοῦν ἀθόρυβα, ἀργά, μυστικά, ὅπως ὁ χυμός τῆς ἄνοιξης στά δέντρα καί αὐτός ὁ χυμός ποτίζει κατά τρόπο ἀπρόβλεπτο τόν πολιτισμό καί τήν κοινωνία.

          Μέσα στήν ἰστορία ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι σάν μία πηγή, ἡ ὁποία δεν στερεύει μέ τίποτε καί ἡ ὁποία τρέχει ὁρμητικώτερα ἀπό κάθε ἄλλη φορά μέ τό αἷμα τῶν μαρτύρων, τόν πόνο τῶν ὁμολογητῶν, τόν ἱδρῶτα καί τήν ἄσκηση τῶν ὁσίων.

          Γιατί ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι εὐχαριστία καί ἡ εὐχαριστία εἶναι ἡ Ἀνάσταση.

         Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός μᾶς προτρέπει. «Δεῦτε πόμα πίωμεν καινόν ... ἐκ τάφου ὁμβρήσαντος Χριστοῦ, ἐν ῷ στερεούμεθα». Αὐτό τό ζωντανό νερό ποτίζει τήν οἰκουμένη ὀλόκληρη.

          Στήν ἀρχαῖα Ἐκκλησία ἔλεγαν γιά τούς χριστιανούς ὅτι εἶναι «ἐκείνοι πού δέν φοβοῦνται τόν θάνατο», ἐκείνοι πού εἶναι ἀπ᾿ αὐτόν ἤδη τόν κόσμο «ἀναστημένοι». Ἔχοντας καί ἐμεῖς γευθεῖ τό “καινόν πόμα” ἀπό τήν “πηγή τῆς ἀφθαρσίας”, τόν Ἀναστάντα Χριστό, ἄς προσπαθήσουμε νά εἴμαστε ζωντανοί, ἰκανοί ν᾿ ἀγωνιζόμαστε ἐνάντια σέ κάθε μορφή θανάτου, μέ τή δύναμη τῆς Ἀνάστασης. Νά γίνουμε καί ἐμεῖς μάρτυρες Ἰησοῦ Χριστοῦ, μάρτυρες τῆς Ἀνστάσεώς του.

            Ἀγαπητοί ἀδελφοί “ Χ ρ ι σ τ ό ς   Ἀ ν έ σ τ η”

           Δηλαδή ὁ θάνατος νικήθηκε. Ἡ ζωή εἶναι ἰσχυρότερη τοῦ θανάτου. Ὁ θάνατος πατεῖται θανάτῳ. Σέ αὐτή τή μεγάλη χαρά, τή χαρά τοῦ Πάσχα, δεχθεῖτε καί τίς δικές μου πατρικές εὐχές καί εὐλογίες.

                                                            Ὁ Μητροπολίτης  

    + Ὁ Ἀργολίδος Νεκτάριος

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ ΤΩ ΑΓΙΩ ΠΑΣΧΑ 2014 ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΕΥΚΑΔΟΣ ΚΑΙ ΙΘΑΚΗΣ κ.κ.ΘΕΟΦΙΛΟΥ

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ ΤΩ ΑΓΙΩ ΠΑΣΧΑ 2014

                                                 

ΘΕΟΦΙΛΟΣ

                                                 

δι’ Ἀναστάσεως Χριστοῦ

Ποιμενάρχης τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως

Λευκάδος καί Ἰθάκης

Πρός

τόν εὐσεβῆ Ἱερό κλῆρο,

τίς Μοναστικές ἀδελφότητες,

καί τόν ἁγιόλεκτο λαό

τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

Τέκνα τῆς Ἐκκλησίας ἀγαπητά.

                                                 

«Αὕτη ἡ ἡμέρα, ἥν ἐποίησεν ὁ Κύριος

ἀγαλλιασώμεθα καί εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτή

(Ψάλμ. 117 (118), στ. 24).

 

Ὁ Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν σήμερα, ἀφοῦ πάτησε τόν θάνατο γιά νά χαρίσει τήν αἰώνια ζωή σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, στόν καθένα ἀπό μᾶς! Καί τό σωτηριῶδες αὐτό γεγονός, οἱ ἄγγελοι τό γιορτάζουν καί τό ὑμνοῦν στούς οὐρανούς, καθώς φτάνει ἡ στιγμή πού ἡ ζωή ὑπερνικᾶ τόν θάνατο, ἡ ἀφθαρσία νικᾶ τήν φθορά, τό φῶς διώχνει τό σκοτάδι.

Τή μεγάλη αὐτή γιορτή πανηγυρίζουμε καί ὅλοι ὅσοι συγκεντρωμένοι σήμερα ἐδῶ κατανοοῦμε καί βιώνουμε τό κοσμοσωτήριο γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας. «Τήν ἀνάστασίν σου, Χριστέ Σωτήρ, ἄγγελοι ὑμνούσιν ἐν οὐρανοῖς καί ἡμᾶς τούς ἐπί γῆς καταξίωσον ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ σέ δοξάζειν» (Τροπ. Κυριακῆς τοῦ Πάσχα).

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας εἶναι ἡ μεγάλη θυσία τοῦ Θεανθρώπου πού τόσο πολύ ἀγάπησε τόν ἄνθρωπο, ὥστε κατέβηκε στή γῆ, ἔλαβε ἀνθρώπινη μορφή, ἔζησε καί πόνεσε ὡς ἄνθρωπος, πορεύτηκε μαζί μέ τούς ἀνθρώπους, κήρυξε, δίδαξε καί θεράπευσε κάθε ἁγνό καί πιστό ἄνθρωπο πού ζήτησε τή βοήθειά Του.

>Σέ ἀντάλλαγμα ὅλων αὐτῶν συλλαμβάνεται, παθαίνει καί τιμωρεῖται ἐν τέλει μέ τόν ἀτιμωτικότερο τρόπο τῆς ἐποχῆς, τή σταύρωση. Ὅλα αὐτά ὅμως τά ἀποδέχεται ἀπό τή μεγάλη του ἀγάπη πρός τό ἀνθρώπινο πρόσωπο.

Μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας ἔχουμε πλέον τή δυνατότητα, ἄν τηρήσουμε τά διδάγματά Του, νά μετέχουμε στή θεία ἀγάπη Του κατά τήν αἰώνια ζωή, τήν ἀνέσπερη ἡμέρα τῆς Βασιλείας Του.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὁ Θεός, «ὁ ὁποῖος εἶπε μέσα ἀπό τό σκοτάδι νά λάμψει φῶς» στή φυσική δημιουργία, αὐτός ὁ Ἴδιος «ἔλαμψε μέσα στίς καρδιές μας καί μᾶς φώτισε νά γνωρίσουμε τή δόξα Του στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ» (Β’ Κορ. 4,6).

Ὁ Ἀναστάς Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι «τό φῶς τό ἀληθινόν, ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον» (Ἰω. 1,9).

Ὁ Χριστός μας εἶναι τό νόημα καί τό φῶς τοῦ κόσμου, ὁ Λόγος τοῦ παντός, ἡ ἔνσαρκη ἀποκάλυψη τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ, αὐτός ὁ ὁποῖος μᾶς φανερώνει προσωπικά τήν Βασιλεία Του καί μᾶς καθιστᾶ κατά χάριν κοινωνούς καί μετόχους αὐτῆς τῆς δόξας καί τοῦ πλούτου τῆς Ἀναστάσεως. Ὅποιος πιστεύει στό Χριστό καί ζεῖ μέσα στήν Ἐκκλησία τή ζωή τοῦ Χριστοῦ δέν ἔχει τίποτα νά φοβηθεῖ ἀπό τόν θάνατο. Κί ἄν πεθάνει, θά ζήσει. Ἐμεῖς ὅλοι εἴμαστε «ἐκ νεκρῶν ζῶντες» (Ρωμ. 6,13). Πεθαίνουμε κάθε ἡμέρα, γιά νά ζοῦμε κάθε μέρα ἐν τῷ Χριστῷ καί διά τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας.

Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί.

Ἡ ζωή μας παίρνει νόημα μόνο μέ τήν Ἀνάσταση. Αὐτή εἶναι μιά μόνιμη χαρά πού δέν ἐπηρεάζεται ἀπό τίς θλίψεις καί τά ποικίλα προβλήματα τῆς ζωῆς.

« Ἀναστάσεως ἡμέρα καί λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει».

Ἡ ἕνωσή μας μέ τόν Χριστό νικᾶ τόν θάνατο καί φέρνει ζωή.

Εὔχομαι νά ἀξιωθοῦμε ὅλοι νά ζήσουμε μέσα στήν ἐλευθερία καί τήν χαρά τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ μας. Νά ἐπιτυγχάνουμε καθημερινά τή διάβαση ἀπό τήν ἁμαρτία στήν χάρη, ἀπό τήν ἀπελπισία στήν ἐλπίδα, ἀπό τόν θάνατο στήν ζωή.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Χρόνια πολλά, εὐφρόσυνα καί εὐλογημένα παρά τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ!

Μέ πατρικές ἀναστάσιμες εὐχές

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ

† Ὁ Λευκάδος καί Ἰθάκης Θεόφιλος

Πνευματική διδαχή επί τη λαμπροφόρω Αναστάσει

. 
«Σήμερον ἡμῶν τά λαμπρά νικητήρια γέγονεν. Σήμερον χαρά παντα­χοῦ τῆς οἰκουμένης. Σήμερον καί τῶν ἀγγέλων ὁ δῆμος  καί πασῶν τῶν ἄνω δυνάμεων ὁ χορός  διά τήν τῶν ἀνθρώπων σωτηρίαν ἀγάλλονται. Ἀπό θανάτου γεγόναμεν ἀθάνατοι, ἀπό πτώσεως ἀνέστημεν, ἀπό ἡττήματος κατέστημεν νικηταί». (Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Ε.Π.Ε. 36, 74-76).
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
  Σήμερα, αὐτή τήν λαμπρή  καί ὁλόφωτη νύχτα τῆς Ἀναστάσε­ως, «ἕαρ μυρίζει καί καινή κτίσης χορεύει». Σήμερα, ἡ φιλόστοργη μητέρα μας Ἐκκλησία  μᾶς προσκαλεῖ  νά  ἑορτάσουμε «φαιδρῶς ὁμοῦ καί θεοσεβῶς» μαζί μέ ὁλόκληρη τήν κτίση, τήν μεγαλει­ώδη νίκη τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ κατά τοῦ θανάτου,  τῆς φθορᾶς καί τοῦ διαβόλου.
Ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς ἀναστήθηκε θεοπρεπῶς ἀπό τόν τάφον καί συνανέστησε φιλανθρώπως καί ὅλον τόν πεσόντα Ἀδάμ. Ὁ Ἅδης πικράθηκε, νικήθηκε καί καταργήθηκε, καθώς συνάντησε τόν Ἀρχηγό τῆς ζωῆς, Ἐκεῖνον πού ἀφάνισε τήν δύναμή του καί ἐσύλησε «χειρί παντο­δυνάμῳ» τά σκοτεινά ταμεῖα του, χαρίζοντας στό ἀνθρώπινο γένος τήν ἄφεση, τήν ζω­ή καί τό μέγα ἔλεος. Αὐτό τό ἀνεκτίμητο πρός ὁλόκληρο τό ἀνθρώπινο γένος  δῶρο τῆς ἀνα­στάσεως, γιά μεν τούς «φίλους καί συνοδοιπόρους τοῦ Χριστοῦ» γίνεται αἰτία μονίμου χαρᾶς καί εὐφροσύνης, ἀνάσταση ζωῆς, γιά δε τούς ἐναντίους καί ραθύμους γίνεται μέτρο κρίσεως  καί ἀπωλείας. Αὐτό πού ἑορτάζουμε σήμερα δέν εἶναι ἁπλῶς ἡ ἐλπίδα καί ἡ προσδοκία τῆς ἀναστάσεως, ἀλλά ἡ βεβαιότητα τῆς ἀναστάσεώς μας πού ἤδη πραγματοποιήθηκε στό θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Κυρίου. Λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος χαρακτηριστικῶς, «Σήμερον τήν Ἀνά­στασιν αὐτήν ἑορτάζομεν, οὐκ ἔτι ἐλπιζομένην, ἀλλ’ ἤδη γεγενημένην καί κόσμον ὅλον ἑαυτῆ συνάγουσαν» (Ἁγ. Γρηγορίου Θεολόγου, Εἰς τό ἅγιον Πάσχα, λόγος με). 
Ἡ ἑορτή τῆς ἁγίας Ἀναστάσεως, «ἡ καλλίστη καί περιφανεστέρα» ἑορτή, πού «ὑπεραίρει πάσας τάς ἑορτάς …ὅσον ἀστέρας  ἥλιος» (Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ἐνθ’ ἀνωτ.) εἰσοδεύει στόν κόσμο τό ἀνέσπερο φῶς καί τήν δόξα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ κλητή καί ἁγία ἡμέρα, ἡ μία τῶν Σαββάτων ἡ βασιλίς καί κυρία, τό «Πάσχα τῆς ἀφθαρσίας, τοῦ κόσμου τό καθάρσιον». Ὁ Ἀναστάς Κύ­ριος, ἡ πηγή τῆς ἀρρήτου αὐτῆς καί ζωηφόρου ἐλλάμψεως, χαρίζει τό ζωαρχικόν Του φῶς σέ ὁλόκληρη τήν κτίση, καθώς ὅπως  διδάσκει ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ νέος Θεολό­γος, «ἐξ’ αὐτοῦ πάντα φῶς εἰσίν ὡς ἐκ φωτός ἡμῖν χο­ρηγούμενα· ἡ ζωή φῶς, ἡ ἀθανασία φῶς, ἡ πηγή τῆς ζωῆς φῶς, τό ὕδωρ τό ζῶν φῶς, ἡ ἀγάπη, ἡ εἰρήνη, ἡ ἀλήθεια, ἡ θύρα τῆς βασιλείας τῶν οὐρα­νῶν, φῶς ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν·… ὁ Χρι­στός ὁ Ἰησοῦς, ὁ Σωτήρ καί Βασιλεύς τοῦ παντός φῶς· ὁ ἄρτος τῆς ἀχρά­ντου σαρκός αὐτοῦ φῶς, τό ποτήριον τοῦ τιμίου αὐτοῦ αἵματος φῶς, ἡ ἀνάστασις αὐτοῦ φῶς, τό  πρόσωπον αὐτοῦ φῶς….» (Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου, θεο­λογικός τρίτος, σ. 277). Μέ τήν ἐκ νεκρῶν ἔγερσή Του ὁ νέος γενάρχης τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ὁ ἔσχατος Ἀδάμ, νικᾶ τόν θάνατον, ὡς ἐπιλογή ἀντίθετη  στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, καθώς «ὁ Θεός θάνατον οὐκ ἐποίησεν, οὐδέ τέρπεται ἐπ’ ἀπωλείᾳ ζώντων» (Σοφ. Σολ.1,13), ἀφανίζει ὅμως καί τόν φόβο τοῦ θανάτου, καταργεῖ τό κράτος τοῦ διαβόλου, κατακρίνει «ἐν τῆ σαρκί αὐτοῦ» τήν ἐξουσία τῆς ἁμαρτίας, μπολιάζει ὁλόκληρη τήν ἀνθρώπινη φύση ὄχι μόνο μέ τήν δυνατότητα τῆς ἀναστάσεως ἀλλά μέ κάτι πολύ πιό θαυμάσιο καί οὐσιῶδες, μέ τήν δύναμη τῆς ἀναστάσεως, μέσα ἀπό τήν ὁποία ὁ κάθε ἄνθρωπος πού ἑνώνεται μέ τόν Χριστό, ὑπερβαίνει τόν θάνατο, στήν διπλῆ του διάσταση, πνευματική  καί βιολογική, καί ξηραίνει τήν πικρή ρίζα τῆς ἁμαρτίας πού δηλητηριάζει τήν φύση μας. Ὁ θεάνθρωπος Σωτῆρας Χριστός γίνεται ὁ ἴδιος μέ τήν πανένδοξη ἀνάστασή Του πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, ἡ εὐλογημένη ἀρχή τῶν κεκοιμημένων, τό πλήρωμα τῆς φανερώσεως τῆς ζωῆς στήν ἀνθρώ­πινη φύση, τό «αἰώνιο Πά­σχα» τοῦ ἀνθρώπου στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ θύρα καί ἡ ὁδός πρός τήν ἀθανασία, ἡ ἀπαρχή τῆς καινῆς κτίσεως.
Ἡ ἁγία Ἐκκλησία προσκαλεῖ ὅλους μας νά ἑορτάσουμε στήν ὀμορφότερη ἐποχή τοῦ χρόνου, τήν ἄνοιξη, μέ πνευματική ἀνάταση τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ πασχαλινή ἐμπει­ρία προσφέρει  τήν μέθεξη τοῦ μυστηρίου τῆς νέας ἐν Χριστῷ ζωῆς. Ἄς προσέλθουμε προθύμως στό σωτήριο κάλεσμα τῆς προσωπικῆς μας μετοχῆς στήν ἀνεκλάλητη χαρά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας, ἡ ὁποία ὡς ἱστορικό γεγονός μεν συ­νε­τελέσθη σέ συγκεκριμένο χῶρο καί χρόνο, ὡς πνευματικό καί ἐκκλησιαστικό ὅμως βίωμα γίνεται μεθεκτό μέσα ἀπό τήν λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας, πού καταυγάζεται ἀπό τό ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ πίστη στήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ διανοίγει τόν ὁρίζοντα τῆς αἰωνιότητας καί θεμελιώνει μία πραγματικά νέα προοπτική  γιά τήν ἀνθρώπι­νη ὕπαρξη. Μέ τήν ἐκ νεκρῶν θεοπρεπῆ καί αὐτεξούσια ἔγερσή Του, ὁ Κύριός μας «ντύνει» τό ἀνθρώπινο γένος συνολικῶς μέ  δόξα,  εὐπρέπεια, ἀφθαρσία  καί  ἀθανασία.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
 Πάνω  στό μοναδικό καί λυτρωτικό  γιά τήν ἀνθρώπινη ἱστο­ρία  γεγονός τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἔχει στε­ρεωθεῖ ἀκλόνητα ὁ ὁρατός καί ὁ ἀόρατος κόσμος. Μέσα στήν ἀναστάσιμη αὐτή φωτοχυσία,  ἄς πλα­τυνθεῖ ἡ καρδιά μας, γιά νά γνωρίσουμε ἐμπειρικῶς στήν ζωή μας, «τόν Χριστόν καί τήν δύναμιν τῆς ἀναστάσεως Αὐτοῦ» ( Φιλιπ. γ, 10). Ἄς γεμίσει ἡ ψυχή μας μέ τήν  ἐλπιδοφόρο βεβαιότητα  ὅτι νικήθηκε ὁ θάνατος, καταδικάσθηκε ἡ ἁμαρτία, ἐλεή­θηκε ὁ ἁμαρτωλός. Ἄς πλουτίσουμε τήν ζωή μας μέ την ὀμορφιά τῆς πίστεως στόν ἀναστημένο Κύριο. Αὐτή ἡ πίστη μεταμορφώνει τόν ἄνθρωπο, ὑπερνικᾶ τίς κρίσεις, γαληνεύει τήν συνείδηση, ἀνα­τρέπει τά ἀδιέξοδα, ἱεροποιεῖ, ὡραιοποιεῖ καί νοηματοδο­τεῖ  τήν ζωή μας καί τόν κόσμο ὁλόκληρο. Ἄς ἐμπιστευθοῦμε τόν ἑαυτόν μας σέ Ἐκεῖνον,  τοῦ Ὁποίου ὁ θάνατος ἔγινε γιά ἐμᾶς ζωή.  Αὐτός μόνος, ὁ Κύριος καί Θεός καί Σωτῆρας μας Ἰησοῦς Χριστός  εἶ­ναι «ἡ ἀνά­στασις καί ἡ ζωή» (Ἰω. ια’, 25), «τό φῶς καί ἡ ἀλή­θεια»(Ἰω. η’, 12- ιδ’ 6) τοῦ κόσμου. Σ’ αὐτόν ἡ δόξα, ἡ τιμή καί ἡ προσκύνησις στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων, Ἀμήν. 

ΧΡΟΝΙΑΠΟΛΛΑ, ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ, ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑ!

Διάπυρος πρός τόν Ἀναστάντα Κύριον εὐχέτης σας.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ


Ο ΣΕΡΡΩΝ ΚΑΙ ΝΙΓΡΙΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ
 

Με αναστάσιμο ολόλευκο φως στη ζωή μας.

Η Ανάσταση του Χριστού είναι εορτή πλημμυρισμένη με ολόλαμπρο φως. Και ακτινοβολεί κύματα φωτός προς όλες τις κατευθύνσεις της οικουμένης.

 

“Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια”, ψάλλει η Εκκλησία·

Και ο Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός συμπληρώνει: “Αὕτη ἡ τῆς ἁγίας Κυριακῆς λαμπρά και φαεσφόρος ἡμέρα, ἐν ᾗ τό ἄκτιστον φῶς σωματικῶς ἐκ τοῦ τάφου πρόεισιν (προβάλλει) ὡς νυμφίος ὡραῖος τῷ κάλλει τῆς ἀναστάσεως”.

1. Με την Ανάσταση ολόκληρη η κτίση αποκτά νέο φως. Το έρεβος της αμαρτίας, τα σκότη της αδικίας, του μίσους, του ψεύδους, του θανάτου υποχωρούν εμπρός στον θρίαμβο του Αναστάντος.

Όπως συνοψίζει η θεία Λειτουργία του Μ. Βασιλείου: Ο Χριστός, “ἀναστάς τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, καί ὁδοποιήσας πάσῃ σαρκί τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασιν, καθότι οὐκ ἦν δυνατόν κρατεῖσθαι ὑπό τῆς φθορᾶς τόν ἀρχηγόν τῆς ζωῆς, ἐγένετο ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων, πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, ἵνα ᾖ αὐτός τά πάντα ἐν πᾶσι πρωτεύων”. Αυτό το μοναδικό Γεγονός εορτάζουμε σήμερα.

Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός διακήρυξε ότι “Φῶς εἰμι τοῦ κόσμου” (Ιω. 9:5). Η αναλογία είναι προφανής. Το φως είναι εκείνο που αποκαλύπτει και αναδεικνύει την υπέροχη ποικιλία των χρωμάτων της δημιουργίας. Χωρίς το φως, όλη η κτίση βυθίζεται σε σκότη παγερά, θανατηφόρα. Χωρίς αυτό, δεν υπάρχει ζωή.

Το ολόλευκο φως του Αναστάντος Χριστού αποκαλύπτει το πνευματικό κάλλος, την ωραιότητα του σύμπαντος. Και προσφέρει πληρότητα ζωής, που προεκτείνεται στην αιωνιότητα.

Ο νέος πλούτος των γνώσεών μας σχετικά με το φυσικό φως, το “κτιστό φῶς” (κατά τη θεολογική ορολογία) διευρύνει ακόμη περισσότερο τους συμβολισμούς και τις εκπληκτικές επιδράσεις του πνευματικού φωτός στον κόσμο. Το φυσικό φως, γενικά, είναι πολύ οικείο, αλλά συγχρονως ακατανόητο.

Παρομοίως, ο Αναστάς Χριστός παραμένει γνωστός και οικείος, συγχρόνως όμως είναι απερινόητος και απρόσιτος ως προς τη θεία Του φύση. “Ὁ Θεός καλεῖται φῶς ὄχι ὡς πρός τήν οὐσίαν ἀλλά ὡς πρός τήν ἐνέργειάν Του” (Αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς).

2. “Τόν ἀναστάντα ἐκ νεκρων και φωτίσαντα πάντα δεῦτε προσκυνήσωμεν”. Δεν αρκεί όμως να ατενίζουμε δοξολογικά τον αναστάντα Χριστό. Η Εκκλησία προτρέπει τον καθένα μας να προσλάβει προσωπικά το αναστάσιμο φως. “Δεῦτε λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός”. Γιά να φωτισθούν τα πρόσωπα και οι καρδιές μας, που συχνά σκοτεινιάζουν από τη μελαγχολία και την κατάθλιψη. Με μια προϋπόθεση πάντοτε: Να επιμενουμε “τῇ πίστει τεθεμελιωμένοι καί ἑδραῖοι καί μή μετακινούμενοι ἀπό τῆς ἐλπίδος τοῦ εὐαγγελίου” (Κολασ. 1:23). Ανάλογα με τη δεκτικότητα πίστεως, ο καθένας μας απορροφά και χαίρεται το ζωογόνο πασχαλινό φως.

“Όσο περισσότερο προχωρούμε προς την κάθαρση, τόσο πιο πολύ Το βλέπουμε (το Θειο Φως), -εξηγεί ο Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός,- και όσο περισσότερο Το ατενίζουμε, τόσο πιο πολύ Το αγαπούμε, και όσο περισσότερο Το αγαπήσουμε, τόσο πιο πολύ Το αντιλαμβανόμαστε. Αυτό μας αποκαλύπτεται και γίνεται αντιληπτό· καθώς λίγο διαχέεται προς τα έξω”. (“Ὅσον ἄν καθαρώμεθα, φανταζόμενον, καί ὅσον ἄν φαντασθῶμεν, ἀγαπώμενον, καί ὅσον ἄν ἀγαπήσωμεν, αὖθις νοούμενον· αὐτό ἑαυτοῦ θεωρητικόν τε καί καταληπτικόν· ὀλίγον τοῖς ἔξω ἐκχεόμενον”).

Ας απολαύσουμε, λοιπόν, στα βάθη της ψυχής μας, προσωπικά, το πάλλευκο πασχαλινό φως. Το Πάσχα δεν είναι κάτι που περιορίζεται στο παρελθόν· είναι Γεγονός που αδιάκοπα ανανεώνει.

3. “Τόν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν καί φωτίσαντα πάντα δεῦτε προσκυνήσωμεν”. Και στη συνέχεια, αδελφοί μου, ας μεταφέρουμε το φως Του, όπως μεταδίδουμε το αναστάσιμο φως στη σβησμένη λαμπάδα του πλησίον, στο άμεσο ή ευρύτερο συγγενικό, κοινωνικό περιβάλλον. Και ακόμη, ας συμβάλουμε στο χρέος της Εκκλησίας για να μεταδοθεί το αναστάσιμο φως στις πιο λησμονημένες και αδικημένες γωνιές της οικουμένης. Καθώς επίσης, στα πολυφωτισμένα, με τεχνητό φως, πολυτελή καταλύματα, εκεί όπου οι ένοικοί τους βιώνουν το έρεβος της προσωπικής μοναξιάς, του εσωτερικού διχασμού και κενού, βυθισμένοι στην ολοσκότεινη νύκτα ανείπωτων παθών.

Ο Χριστός επέμεινε ότι και όσοι μένουν εν Αυτώ, οι αληθινοί μαθηταί Του, οφείλουν να γίνουν “φῶς τοῦ κόσμου” (Ματθ. 5:14). Η λάμψη του δικού Του πνευματικού φωτός δεν συνδέεται με εκστατικές καταστάσεις· (νεοπλατωνικού, ινδουιστικού ή βουδδιστικού τύπου), αλλά με συγκεκριμένα έργα αγάπης.

“Οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα και δοξάσωσι τόν πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς” (Ματθ. 5:16). Κάθε πιστός -ιδιαίτερα σε κρίσιμες εποχές, όπως η σημερινή, έχει χρέος να εκφράζει την πίστη του με έργα αγάπης προς όλους ανεξαιρέτως, ιδιαίτερα σε όσους μαστίζονται από την ανέχεια, τον πόνο και την απόγνωση. Το ολόλαμπρο φως της Αναστάσεως αφύπνησε τις συνειδήσεις ευγενών ψυχών σε διάφορα μήκη και πλάτη της γης κατά τη διάρκεια της ιστορίας, για να αγωνισθούν σθεναρά για την ελευθερία, την αλήθεια, τη συμφιλίωση, την αξιοπρέπεια των αδικουμένων ανθρώπων.

Το λευκό του φυσικού φωτός αποτελεί, ως γνωστόν, σύνθεση διαφόρων χρωμάτων. Και το πάλλευκο φως του Αναστημένου Χριστού αναλύεται σε ποικίλους χρωματισμούς στη ζωή. Αυτό, λοιπόν, το φως καλούμεθα να το ακτινοβολήσουμε στην κοινωνία μας:

Φως ειρήνης, με τον εαυτό μας, με τους γύρω μας, με τον κόσμο ολόκληρο.

Φως δικαιοσύνης, αγωνιζόμενοι για μια δίκαιη κοινωνία σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο.

Φως αλήθειας, στη διερεύνηση της ιστορίας στην ανάλυση της κοινωνικής πραγματικότητος.

Φως δημιουργικής πνοής, που ενθαρρύνει την πρωτότυπη σκέψη στις επιστήμες, τις τέχνες και στον πολιτισμό.

Φως ελπίδος, για τη συμφιλίωση ανθρώπων και λαών.

Φως αγάπης, όπως την προσδιόρισε ο Χριστός και όπως την βίωσαν όσοι Τον ακολούθησαν με συνέπεια.

Φως από το ανέσπερο πασχαλινό φως, που αποκαλύπτει την τελική υπέρβαση της αμαρτίας και του θανάτου με τη δύναμη του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού.
* *
Αυτό το ολόλευκο αναστάσιμο φως, με όλους τους χρωματισμούς του, ας μας αφυπνήσει κατά τη φετεινή πασχαλινή περίοδο και ας οδηγήσει, πιστούς και ολιγόπιστους, σε μια νέα προσπάθεια για περισσότερη αλληλοκατανόηση, καταλλαγή, συναδέλφωση και δημιουργική πορεία.

Εύχομαι με όλη μου την καρδιά να γιορτάσουμε το Πάσχα με ανανεωμένη την αγωνιστικότητα για μια κοινωνία αλληλεγγύης και συνευθύνης. Χριστός Ανέστη!, αδελφοί μου.

Η βεβαιότητα αυτή ας καταυγάζει την ύπαρξή μας με ολόλευκο φως ελπίδος για το παρόν και το μέλλον, το δικό μας, του τόπου μας, του κόσμου ολόκληρου.

Mε όλη μου την αγάπη εν Χριστώ,

 

+ Αναστάσιος
Αρχιεπίσκοπος Tιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας