ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ 2014 Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας Παντελεήμων

† ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ

ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης

τῆς Ἱερᾶς καὶ Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας

πρὸς τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν

τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἐπαρχίας.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

«Χριστός γάρ ἐγήγερται, εὐφροσύνη αἰώνιος».

Αὐτό θά διακηρύξει μέ ἀπόλυτη βεβαιότητα σέ λίγο, ἀδελφοί μου, ὁ θεόπνευστος ποιητής τοῦ κανόνος τῆς Ἀναστάσεως. «Χριστός γάρ ἐγήγερται, εὐφροσύνη αἰώνιος».

Διαρκής ἀναζητητής τῆς χαρᾶς ὁ ἄνθρωπος, διότι πλάσθηκε ἀπό τόν Θεό γιά νά ζεῖ μέσα στήν χαρά τοῦ κήπου τῆς Ἐδέμ, τήν ἀναζητοῦσε καί τήν ἐπιδίωκε πάντοτε. Τήν ἀναζητοῦσε καί τήν ἐπιδίωκε, διότι ἡ ζωή καί τά προβλήματα τῆς καθημερινότητος τοῦ τήν ὑπέκλεπταν καί τοῦ τήν ἀφαιροῦσαν. Διότι ἡ κακία συσκότιζε τή λάμψη της καί μείωνε τή διάρκειά της. Διότι ἡ ἐξάρτηση ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας δέν τοῦ ἐπέτρεπε νά τήν ἀπολαύσει ὅσο θά ἤθελε. Διότι ὁ διάβολος, ἀπό φθόνο γιά τή χαρά πού ζοῦσε ὁ ἄνθρωπος καί ὁ ἴδιος εἶχε χάσει ἀπομακρυνόμενος ἀπό τόν Θεό, προσπαθοῦσε μέ κάθε τρόπο νά τοῦ τήν στερήσει. Ὅμως αὐτά ἀνήκουν στό παρελθόν. Ἀνήκουν στήν ἐποχή πρίν ἀπό τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Διότι «Χριστός ἐγήγερται, εὐφροσύνη αἰώνιος».

Καί αὐτό συμβαίνει, διότι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἕνα ἁπλό γεγονός, δέν εἶναι μία ἀνάσταση ἀνθρώπου, σάν αὐτές πού ἀναφέρονται μεταξύ τῶν θαυμάτων τοῦ Χριστοῦ. Ἡ δική Του Ἀνάσταση ἀλλάζει τήν ἱστορία τοῦ κόσμου. Ἀλλάζει τή ροή της. Διότι ἡ δική του Ἀνάσταση σηματοδοτεῖ τή συντριβή τοῦ θανάτου, σηματοδοτεῖ τή διάλυση τοῦ Ἅδου, σηματοδοτεῖ τή λύτρωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας. Ἐκλείπει, λοιπόν, ἡ αἰτία τῆς λύπης τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἐκλείπει ἡ αἰτία τῆς δυστυχίας. Ἐκλείπει ὁ θρῆνος τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας ἔξω τῆς πύλης τοῦ παραδείσου. Μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἐπανέρχεται ἡ χαρά, ἐπανεγκαθίσταται ἡ εὐφροσύνη. Ὄχι προσωρινά ἀλλά μόνιμα. Ὄχι πρόσκαιρα ἀλλά αἰώνια. Διότι ὁ Χριστός εἶναι ἡ πηγή τῆς χαρᾶς. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ αἰτία τῆς εὐφροσύνης. Διότι αὐτός εἶναι ὁ ἐλευθερωτής μας ἀπό τήν ἁμαρτία καί τίς συνέπειές της.

Νά, γιατί ἡ πρώτη λέξη τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ πρός τίς μυροφόρες γυναῖκες καί τούς μαθητές Του εἶναι τό «Χαίρετε». Διότι ἡ χαρά εἶναι σύμφυτη μέ τήν παρουσία Του. Εἶναι τό θεῖο δῶρο Του πρός τούς ἀνθρώπους. Καί ἡ δική Του χαρά δέν εἶναι σάν αὐτή πού χαρίζει ὁ κόσμος, πού ἐκλείπει ὡς καπνός καί τήκεται ὡς κηρός. Εἶναι ἐσωτερική καί διαρκής. Εἶναι ἀνεπηρέαστη ἀπό τίς ἐξωτερικές συνθῆκες, ἀπό τά προβλήματα καί τά ἄγχη τῆς καθημερινότητος, ἀπό τίς δυσκολίες καί τίς ἀντιξοότητες. Δέν τά ἐξαφανίζει, δέν τά ἀφαιρεῖ ἀπό τή ζωή μας, διότι εἶναι σύμφυτα μέ τήν μεταπτωτική φύση τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά μᾶς κάνει νά τά ἀντιμετωπίζουμε ὑπό διαφορετική προοπτική· μᾶς ἐπιτρέπει νά τά ἀξιολογοῦμε μέ διαφορετικό τρόπο· μᾶς κάνει νά μήν ἀπογοητευόμεθα ἀπό αὐτά, διότι πιστεύοντας στήν Ἀνάσταση, πιστεύοντας στόν Χριστό, ἔχουμε τή χαρά τοῦ Χριστοῦ, «ἥν οὐδείς αἴρει ἀφ᾽ ἡμῶν», ἔχουμε τή χαρά τήν ὁποία κανείς δέν μπορεῖ νά μᾶς ἀφαιρέσει, ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Καί δέν μπορεῖ νά μᾶς τήν ἀφαιρέσει, γιατί ἡ χαρά τοῦ Χριστοῦ, ἡ χαρά τῆς Ἀναστάσεως εἶναι χαρά πνευματική, εἶναι χαρά τῆς ψυχῆς μας, εἶναι χαρά ὅλης τῆς κτίσεως πού συστέναζε καί συνώδινε μαζί μας, ἐξαιτίας τοῦ κακοῦ καί τῆς ἁμαρτίας πού εἶχε εἰσέλθει στόν κόσμο. Εἶναι εὐφροσύνη αἰώνιος.

Αὐτή τήν αἰώνιο εὐφροσύνη τῆς Ἀναστάσεως ἄς οἰκειοποιηθοῦμε καί ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, σπεύδοντας νά συναντήσουμε τόν δι᾽ ἡμᾶς Ἀναστάντα Χριστό. Ἄς Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας γιά νά τήν συναναστήσει μαζί Του καί γιά νά μᾶς χαρίσει τή δική Του χαρά καί αἰώνια εὐφροσύνη. Καί ἄς παύσουμε νά ἀναζητοῦμε τήν χαρά σέ ἐκείνους πού δέν μποροῦν νά μᾶς τήν προσφέρουν. «Χριστός γάρ ἐγήγερται, εὐφροσύνη αἰώνιος».

Διάπυρος πρός τόν δι᾽ ἡμᾶς Ἀναστάντα Κύριον εὐχέτης

Ὁ Μητροπολίτης

† Ὁ Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας Παντελεήμων

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΑΣΧΑ.

Πρός τό Χριστεπώνυμο πλήρωμα

                                            τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀργολίδος

    Ἀγαπητοί ἀδελφοί·

       Ἡ Ἐκκλησία ψάλλει καί σήμερα τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καί τή δική μας      Ἀνάσταση. «Ἀναστάσεως ἡμέρα, λαμπρυνθῶμεν λαοί Πάσχα Κυρίου Πάσχα.

            Ἐκ γάρ θανάτου πρός ζωήν καί ἐκ γῆς πρός οὐρανόν Χριστός ὁ Θεός ἡμᾶς διεβίβασεν ἐπινίκιον ἄδοντες»

            Τά λόγια αὐτά τινάζουν στόν ἀέρα τή λογική μας καί ἀντηχοῦν παράξενα στο σημερινό κόσμο, πού χαρακτηρίζεται γιά τήν τραγικότητά του. Στη ζωή τοῦ καθενός ἡ δυστυχία τονίζει τήν παρουσία της. Καί συλλογιζόμαστε: Ἄν ὑπῆρχε Θεός, δέν θά ὑπῆρχε τόσο κακό μέσα στόν κόσμο. Ἀλλά ὁ Θεός μας δέν εἶναι Θεός ἰσχυρός, ὅπως οἱ ἰσχυροί τοῦ κόσμου τούτου, ὅπως οἱ σεισμικές δονήσεις, οἱ τρομοκρατίες, οἱ δικτατορίες. Ὁ Θεός, μᾶς λέει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, εἶναι “Φῶς” καί “ζωή” “ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη”. Ἡ ἀγάπη ὅμως δέν ἐπιβάλλεται. “Τό φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει” ἀλλά δέν ἐξαναγκάζει τά σκοτάδια νά τό δεχθοῦν.

            Ἄν στρέψουμε τήν πλάτη μας στήν πηγή τοῦ φωτός, βρισκόμαστε στή σκιά καί μέσα σ’ αὐτήν οἱ δυνάμεις τοῦ κακοῦ ἀποδεσμεύονται, τό χάος βασιλεύει.     

Παρόλα αὐτά, ἄν ἡ ἀγάπη δέν ἐπιβάλλεται, μηχανεύεται τό ἀδύνατο γιὰ νά μᾶς σώσει, γιά νά μᾶς γεμίσει ἀπό τό φῶς της. Τό ἀδύνατο εἶναι ὁ σταυρός:

 Ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός ἀφήνεται ἐκουσίως νά δολοφονηθεῖ ἀπό τό ψεῦδος, τό μῖσος καί τόν φόνο πού κρύβονται στό βάθος μας.

            Ἀλλά σ’ αὐτόν τόν μεγάλο ἀγῶνα τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, κυριαρχεῖ ἡ ζωή. Διότι ὁ Χριστός εἶναι Θεός καί ὁ Θεός εἶναι ἡ ζωή καί αὐτή τή ζωή τίποτε δέν μπορεῖ νά τή νικήσει. Γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός ἀνορθώνεται, ἀφυπνίζεται, ἀνίσταται καί ὄχι μόνος ἀλλά καί ἐμεῖς μαζί Του.

            Δέν εἴμαστε πλέον ἐγκαταλελειμμένοι στόν πόνο, τή δυστυχία, τήν ἀγωνία μας. Ὁ Χριστός σταυρώνεται μαζί μας καὶ μᾶς ἀνοίγει ἕνα δρόμο ζωῆς χωρίς ὄρια, μᾶς δίνει μία νέα δύναμη, μᾶς κάνει ἰκανούς νά σεβόμαστε καί νά ἀναπτύσσουμε αὐτήν τήν ἰκμάδα τῆς ζωῆς, αὐτή τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, πού ἀποτελεῖ τήν ἀξιοπρέπεια κάθε προσώπου.

          Βέβαια γι’ αὐτό δέν γίνεται μεγάλος θόρυβος. Τό κακό κάνει θόρυβο, τό ἀσήμαντο μεγαλοποιεῖται. Τά γεγονότα πού μᾶς μεταδίδουν τά μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης εἶναι πολύ συχνά «θόρυβος καί παραφορά». Ἡ καλοσύνη, ἡ ἀγαθότητα, ἡ ἀγάπη ἐνεργοῦν ἀθόρυβα, ἀργά, μυστικά, ὅπως ὁ χυμός τῆς ἄνοιξης στά δέντρα καί αὐτός ὁ χυμός ποτίζει κατά τρόπο ἀπρόβλεπτο τόν πολιτισμό καί τήν κοινωνία.

          Μέσα στήν ἰστορία ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι σάν μία πηγή, ἡ ὁποία δεν στερεύει μέ τίποτε καί ἡ ὁποία τρέχει ὁρμητικώτερα ἀπό κάθε ἄλλη φορά μέ τό αἷμα τῶν μαρτύρων, τόν πόνο τῶν ὁμολογητῶν, τόν ἱδρῶτα καί τήν ἄσκηση τῶν ὁσίων.

          Γιατί ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι εὐχαριστία καί ἡ εὐχαριστία εἶναι ἡ Ἀνάσταση.

         Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός μᾶς προτρέπει. «Δεῦτε πόμα πίωμεν καινόν ... ἐκ τάφου ὁμβρήσαντος Χριστοῦ, ἐν ῷ στερεούμεθα». Αὐτό τό ζωντανό νερό ποτίζει τήν οἰκουμένη ὀλόκληρη.

          Στήν ἀρχαῖα Ἐκκλησία ἔλεγαν γιά τούς χριστιανούς ὅτι εἶναι «ἐκείνοι πού δέν φοβοῦνται τόν θάνατο», ἐκείνοι πού εἶναι ἀπ᾿ αὐτόν ἤδη τόν κόσμο «ἀναστημένοι». Ἔχοντας καί ἐμεῖς γευθεῖ τό “καινόν πόμα” ἀπό τήν “πηγή τῆς ἀφθαρσίας”, τόν Ἀναστάντα Χριστό, ἄς προσπαθήσουμε νά εἴμαστε ζωντανοί, ἰκανοί ν᾿ ἀγωνιζόμαστε ἐνάντια σέ κάθε μορφή θανάτου, μέ τή δύναμη τῆς Ἀνάστασης. Νά γίνουμε καί ἐμεῖς μάρτυρες Ἰησοῦ Χριστοῦ, μάρτυρες τῆς Ἀνστάσεώς του.

            Ἀγαπητοί ἀδελφοί “ Χ ρ ι σ τ ό ς   Ἀ ν έ σ τ η”

           Δηλαδή ὁ θάνατος νικήθηκε. Ἡ ζωή εἶναι ἰσχυρότερη τοῦ θανάτου. Ὁ θάνατος πατεῖται θανάτῳ. Σέ αὐτή τή μεγάλη χαρά, τή χαρά τοῦ Πάσχα, δεχθεῖτε καί τίς δικές μου πατρικές εὐχές καί εὐλογίες.

                                                            Ὁ Μητροπολίτης  

    + Ὁ Ἀργολίδος Νεκτάριος