Το Μαρτύριο Είκοσι Χιλιάδων Ανθρώπων!

Σήμερα τιμάται η μνήμη των αγίων Δισμυρίων, δηλαδή των είκοσι χιλιάδων μαρτύρων που κάηκαν στη Νικομήδεια!

 Ο  βασιλιάς Μαξιμιανός θέλησε δεν προσέφερε μόνο θυσία στα είδωλα για  την νίκη του στον πόλεμο κατά των Αιθιόπων το 304, αλλά έστειλε επίσης επιστολές σε όλους  προτρέποντας τους να έρθουν στη Νικομήδεια για να προσκυνήσουν.

Πηγή:voutsinasilias.blogspot.gr/

          Τότε ο άγιος Άνθιμος, επίσκοπος της Νικομήδειας συγκέντρωσε όλο το  χριστιανικό λαό στην εκκλησία ώστε να συνεορτάσουν τη γιορτή της Γέννησης του Χριστού και να τους διδάξει την αληθινή πίστη.

Όταν το πληροφορήθηκε αυτό ο Μαξιμιανός πρόσταξε να συγκεντρώσουν φρύγανα και ξύλα γύρω από την εκκλησία και να τα ανάψουν για να  καούν οι παρευρισκόμενοι πιστοί, πράγμα το οποίο    κατάλαβε ο  προαναφερθείς άγιος επίσκοπος γι’ αυτό  και φρόντισε μια ώρα νωρίτερα να βαπτίσει τους κατηχουμένους και αφού τέλεσε τη λειτουργία, να κοινωνήσουν όλοι των αχράντων μυστηρίων. Και έτσι άναψαν τα φρύγανα και έκαψαν τους είκοσι χιλιάδες  πιστούς που βρισκόταν μέσα στο ναό.

Τον Άγιο Άνθιμο διατήρησε αβλαβή η θεία χάρις, ώστε όχι μόνο  να ωφελήσει και άλλους με τη διδασκαλία του και βαπτίζοντας τους να τους  οδηγήσει  στη σωτηρία, αλλά και αυτός ο ίδιος, να μεταβεί στον Κύριο μετά από περισσότερες  δοκιμασίες, με μεγαλύτερη παρρησία απολαμβάνοντας περισσή δόξα στη βασιλεία Του. Έτσι λοιπόν εκείνος μαρτύρησε και τιμάται στις 3 Σεπτεμβρίου.

 Απόδοση: Μαρία Βλάχου

Ο πειρασμός, ο πόνος, η λύτρωση

Ο πειρασμός έρχεται ύπουλα, κρυφά, απροειδοποίητα. Έρχεται όμως καλοντυμένος, με λευκό κουστούμι, με πρόσωπο γαλήνιο, με χέρια γεμάτα ρόδα και μια ζεστή αγκαλιά που ξέρει πολύ καλά ότι είναι το μόνο που ζητάς. Και δεν μπορείς να αντισταθείς. Το κουρασμένο σώμα σου, η πληγωμένη ψυχή σου, το ταραγμένο μυαλό σου είναι όλα τους αδύναμα, ανίκανα να αντιδράσουν. Έτσι το μόνο που σου μένει να αφήσεις τα πάντα στα χέρια Του. Τότε αρχίζει η μεγάλη περιπέτεια. Το μυαλό σου σταματά να λειτουργεί 

 

και υπακούει μόνο  στη δική Του βούληση. Η ψυχή σου γίνεται ξένη κι ανυπόφορη, καθώς αδειάζει από τα γνωστά σε σένα συναισθήματά της και γίνεται απλά το μέσον με το οποίο εκείνος καταστρέφει ό,τι καλό υπάρχει γύρω σου. Τέλος το κορμί σου γίνεται μια μαριονέττα που τις κρεμάει λεπτές αντέννες και την υποχρεώνει να τον διασκεδάζει. Κι ο χρόνος περνά. Κι εσύ όλο και περισσότερο απομακρύνεσαι από τον παλιό σου εαυτό. Το μυαλό συνηθίζει στην υπακοή, η ψυχή όλο και περισσότερο αδειάζει, φτωχαίνει και σταματά να νιώθει το κόσμο γύρω της, ενώ το σώμα γίνεται πια δύσκαμπτο, αφού ακολουθεί τις ίδιες συγκεκριμένες κινήσεις που του έχει ορίσει. Κι ο χρόνος συνεχίζει να περνά κι εσύ αρχίζεις να πονάς. Έναν  πόνο που ξεκινά από την άκρη των δακτύλων σου και σιγά σιγά διαπερνά όλο σου το σώμα, φτάνει στην καρδιά σου και πληγώνει την ψυχή σου, καταλήγει στο κεφάλι σου και σου ματώνει το μυαλό. Και εκείνη τη στιγμή που νιώθεις ότι η ζωή σου τελειώνει, ότι ο θάνατος είναι η σωτηρία σου, ότι ο Θεός σου σε έχει εγκαταλείψει, εμφανίζεται Εκείνος χωρίς να σου μιλάει. Κρατά στο χέρι του ένα μαντήλι και σιγά σιγά αρχίζει και σου σκουπίζει τις πληγές του μυαλού σου, της ψυχής σου και του σώματός σου. Ούτε εσύ του λες τίποτα. Δεν μπορείς να του πεις τίποτα. Απλά αφήνεις τα μάτια σου να γεμίσουν δάκρυα χαράς και γαλήνης. Άλλωστε τι λόγια μπορούν να εκφράσουν εκείνη τη στιγμή, τη στιγμή της λύτρωσης, τη στιγμή της πιο όμορφης συνάντησης;

Βασίλης Παπαδημητρόπουλος

 πηγή

Το είδαμε εδώ

Επιστολή στον Πρωθυπουργό από έναν "ηλίθιο"...

 

Γράφει ο Θάνος

 Κύριε πρωθυπουργέ,
 Ακουσα με προσοχή ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του διαγέλματός σας.... Για αρκετά λεπτά προσπάθησα, το ομολογώ, να σας παρακολουθήσω να ψεύδεστε και να δουλεύετε τον ελληνικό λαό μπροστά σε δύο δημοσιογράφους μαριονέττες... Κάποια στιγμή βέβαια δεν άντεξα να σας βρίζω το ομολογώ και αναγκάστηκα για να επανακτήσω την ψυχική μου ηρεμία, να αλλάξω κανάλι στην τηλεόραση... Φυσικά πριν από αυτό συνειδητοποίησα οτι εκτός από το να με δουλεύετε με είπατε και ηλίθιο... Σε μια αποστροφή του προδοτικού, ραγιαδίστικου και εκβιαστικού λόγου σας, είπατε ότι όσοι υποστηρίζουν το να πάμε σε δημοκρατικές εκλογές (δηλαδή το μοναδικό και δημοκρατικότερο δικαίωμα των πολιτών το οποίο δεν θα έπρεπε να φοβάται κανείς αληθινός δημοκράτης... όχι φυσικά εσείς οι αντισυνταγματικοί προδότες) είναι ή πληρωμένος ή ηλίθιος... Ετσι μιας και εγώ δεν είμαι πληρωμένος έβαλα οικειοθελώς μαζί με τους 70% των Ελλήνων αντιμνημονιακών πολιτών την ταμπέλα "ηλίθιος" και συνεχίζω... Οι αντιμνημονιακοί πολίτες στην πατρίδα μας βάσει των τελευταίων ευρωεκλογών ανέρχονται συνολικά σε περίπου 60 με 70%.... Είναι φυσικό όλοι αυτοί οι πολίτες να θέλουν να απαλλαγούν το γρηγορότερο από εσάς και φυσικά μιας και δεν είναι δημοκρατικός τρόπος ένα όμορφο πραξικόπημα με αγχόνες κλπ... είναι προτιμότερο κάτι τέτοιο να γίνει με δημοκρατικές εκλογές όσο είναι δυνατόν, καθώς εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια επετεύχθει η ηλεκτρονική νοθεία με σημαντικές αλλοιώσεις του εκλογικού αποτελέσματος ειδικά όταν αυτό πάει να κριθεί στο νήμα.... (Απόδείξεις γι αυτό που λέω δεν έχω, αλλά ούτε φυσικά κι εσείς ο ίδιος έχετε καμία απόδειξη ότι γίνονται δίκαιες εκλογές και σωστή καταμέτρηση εφόσον δεν υφίσταται άλλος ανεξάρτητος μηχανισμός καταμετρήσεως των εκλογικών αποτελεσμάτων πέραν της Singular και του Υπουργείου Εσωτερικών....) Επανερχόμενος από την παρένθεση, να επαναλάβω ότι το 60-70% των Ελλήνων πολιτών επιθυμεί να απαλλαγεί με εκλογές από την παρουσία σας, αλλά τα ξεπουλημένα ΜΜΕ(ξαπάτησης) με απανωτές πληρωμένες δημοσκοπήσεις, για να σας κάνουν και πλάτες, λένε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών δεν θέλει εκλογές!!!!!!!!!!!!!!!! Και φυσικά το αναφέρατε στην συνέντευξη δουλέματος προς τον λαό μας.... Μετά είπατε και για την συνταγματική αναθεώρηση που θέλετε να κάνετε από την παρούσα βουλή, αφού όπως ορίζει το Σύνταγμα η επόμενη αναθεωρητική βουλή θα είναι σε 7 περίπου χρόνια.... Και ποιος είναι ο λόγος της Συνταγματικής αναθεώρησης κατά την γνώμη σας; Είπατε ότι "Το Ελληνικό Σύνταγμα έχει μερικές αγκυλώσεις..." Είναι φύσικό σαν "ηλίθιος" που είμαι να αναρωτιέμαι ποιές είναι αυτές οι αγκυλώσεις άραγε... Φυσικά χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια ακόμα κι ένας ηλίθιος όπως εγώ, μπορεί να καταλάβει ότι για κάποιον αρχιπροδότη, δοσιλόγο και ραγιά όπως η αφεντιά σας, αγκυλώσεις θεωρούνται όσες διατάξεις του ελληνικού Συντάγματος διασφαλίζουν την εθνική ανεξαρτησία... Γιατί για παράδειγμα, να μην περιλαμβάνεται στο Σύνταγμά μας ότι "ο προϋπολογισμός θα πρέπει να πηγαίνει για έγκριση στις Βρυξέλλες;" Ή γιατί να μην μπορούν οι αντισυνταγματικές προδοτικές Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου που όπως ορίζει το Συνταγμά μας εντός 60 ημερών θα πρέπει να γίνονται νόμοι του Κράτους για να έχουν ισχύ, να είναι κατευθείαν συνταγματικές; Το Σύνταγμα της Ελλάδας έχει πολλά ενοχλητικά (για σας) άρθρα... Π.χ. το άρθρο 120.... που κατα κόρον επικαλούνται σήμερα οι πολίτες σε μια προσπάθεια να αφυπνιστεί ο λαός μας και να ανατρέψει τους ραγιάδες που μας έχουν κάτσει στον σβέρκο εδώ και 4 χρόνια.... Ναι το καταλαβαίνω... πρέπει να αλλάξει το Σύνταγμα... Οι αγκυλώσεις είναι πολλές... Ας πούμε μια απο αυτές είναι η εκλογές του Προέδρου της Δημοκρατίας... Μα είναι δυνατόν να κινδυνεύει το τεράστιο καταστροφικό έργο της διαλύσεως της ελληνικής οικογένειεας και κοινωνίας επειδή λήγει η θητεία του ΠτΔ που τα τελευταία χρόνια υπέγραψε ΤΑ ΠΑΝΤΑ στην κυριολεξία, προκειμένου να μπορέσετε εσείς και οι άλλοι προδότες να μας διαλύσετε; Επίσης είναι δυνατόν ολόκληρο Σύνταγμα με τόσα άρθρα να μην έχει μερικές αναφορές για τα "σωτήρια" Μνημόνια; Θα πρέπει το Σύνταγμα της Ελλάδας να έχει πρόβλεψη για την σύναψη Μνημονίων για να μπορείτε οι προδότες....εεε συγνώμη οι σωτήρες ήθελα να πω... να μας σώζετε όταν αυτό το επιβάλλει η .... τσέπη σας.... εεε συγνώμη η εθνική ανάγκη ήθελα να πω..... Είναι εξωφρενικό.... Κάποια στιγμή εκεί που μιλούσατε στις δημοσιογραφικές γλάστρες μπροστά σας είπατε ότι όσοι ψηφίσουν "παρών" θα έχουν ενδώσει στον εκβιασμό Τσίπρα-Καμμένου.... Και αμέσως μετά συνεχίσατε με μανία αυτό που κάνετε εδώ και λίγες μέρες (από τότε που άρχισε η κωμωδία της ψηφοφορίας για ΠτΔ) τον ασύστολο εκβιασμό και κατατρομοκράτηση του λαού μας με καταστροφολογία και κινδυνολογία στον μέγιστο βαθμό... Κύριε πρωθυπουργέ μου προκαλείτε απίστευτα εμετικά συναισθήματα όποτε σας βλέπω στην τηλεόραση να απειλείτε θεούς και δαίμονες ότι αν σταματήσει η "ένδοξη" πορεία ολοκληρωτικής διαλύσεως της πατρίδας μας θα είμαστε υπεύθυνοι όλοι εμείς οι ... ηλίθιοι.... Νομίζω ότι αρκετά σας ανεχθήκαμε.... Ξέρω πολύ καλά ότι αν έρθει στην εξουσία ο SYRIZA τα πράγματα μπορεί και να χειροτερέψουν (αν και πολύ αμφιβάλλω μετά τις τελευταίες τεράστιες κωλοτούμπες του Τσίπρα).. Διότι για μένα η μόνη λύση για να σωθεί η χώρα μας, από την τεχνητή οικονομική κρίση που την ρίξανε οι προκάτοχοί σας και την συνεχίσατε εσείς μετατρέποντάς της σε κοινωνική και εθνική κρίση, είναι να πιάσουμε επιτέλους πάτο.... Το απίστευτο κόλπο των ξένων δανειστών του να μας βάλουν σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο (δηλαδή ουσιαστικά σε ένα απύθμενο πηγάδι) με την ανοχή όλων εσάς των φρικτών ανθελλήνων πολιτικών, που έχει σκοπό την πλήρη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας και την πλήρη απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας πρέπει να λάβει τέλος.... Και το τέλος θα είναι ο πάτος... Δεν με ενδιαφέρει ποιος θα έρθει στην εξουσία αρκεί ο λαός μας να εκφρασθεί ελεύθερα και δημοκρατικά... Η βλακείες και οι εκβιασμοί περί πολιτικής αβεβαιότητας που μας ξεφουρνίζετε εσείς και το σιχαμερό ραγιαδίστικο επιτελείο σας δείχνουν πόσο δημοκράτης είστε.... ΠΟΤΕ ΕΝΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΠΟΥ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΜΕΣΑ AΠΟ ΕΚΛΟΓΕΣ. Είστε απίστευτα γελοίοι όλοι οι "δημοκράτες" που φοβάστε τις εκλογές την ίδια στιγμή που κατηγορείτε (όχι άδικα) για φασίστες τους χρυσαυγήτες που επιδιώκουν εκλογές!!!! Αυτό δείχνει ότι είστε χειρότεροι φασίστες από τους χρυσαυγήτες.... Και όλο αυτό πως το πουλάτε στον ελληνικό λαό; Είπατε στην συνέντευξη: "Δεν θέλω τώρα εκλογές για εθνικούς λόγους!!!!!" Κάποτε ρώτησαν τον Καραϊσκάκη "πότε είναι ο κατάλληλος χρόνος για επανάσταση"... Κι αυτός απάντησε: "Ο κατάλληλος χρόνος για επανάσταση είναι ΠΑΝΤΑ".... Το ίδιο ισχύει σε ένα δημοκρατικό καθεστώς για τις εκλογές... Ο κατάλληλος χρόνος για εκλογές είναι ΠΑΝΤΑ... Αλλά ξέχασα... Οταν θεωρείς την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού ως ηλίθιους τότε είναι φυσικό να μην θέλεις και τις εκλογές.... Σας τρομάζει η ψήφος των ηλιθίων.... Αλλά μέχρι εδώ ήταν τα ψωμιά σας.... Η ημέρα πληρωμής έρχεται..... για όλους σας. Πάμε για μια αριστερή αδύναμη παρένθεση (για να δει ο λαός μας τι εστί και αριστερά στην εξουσία) κι έπειτα έρχεται η μεγάλη πατριωτική ανάσταση του Γένους μας... Αν δεν βρεθούν οι 12 επιπλέον προδότες που χρειάζεστε μέχρι την Δευτέρα σας εύχομαι ...
Καλή χρονιά και καλά ξεμπερδέματα....
ΘΑΝΟΣ
 

 (Ευχαριστώ την καλή μας φίλη Μαίρη Καρά για τις εικόνες)
πηγή

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΙΣΜΥΡΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΟΙ ΕΝ ΝΙΚΟΜΗΔΕΙΑ ΚΑΕΝΤΕΣ

«Όταν ο βασιλιάς Μαξιμιανός επέστρεψε νικητής από τον πόλεμο κατά των Αιθιόπων, θέλησε για επινίκια να θυσιάσει στα είδωλα. Στάλθηκαν λοιπόν γράμματα παντού που προέτρεπαν να έλθουν όλοι στη Νικομήδεια, προκειμένου να προσκυνήσουν τους θεούς τους δικούς του. Ο άγιος Άνθιμος τότε, που ήταν επίσκοπος της Νικομήδειας, συνάθροισε στην Εκκλησία τον λαό του Χριστού (διότι ήταν η εορτή της Γεννήσεως του Χριστού) και συνεόρταζε μαζί τους και τους δίδασκε την αληθινή πίστη. Μόλις το έμαθε ο Μαξιμιανός, πρόσταξε να βάλουν φρύγανα γύρω από την Εκκλησία και να αναφτούν, ώστε να κατακαούν οι ευρισκόμενοι μέσα Χριστιανοί. Το έμαθε ο επίσκοπος και έσπευσε να βαπτίσει του κατηχουμένους, επιτέλεσε έπειτα τη θεία Λειτουργία και μετέδωσε σε όλους τους Χριστιανούς τα θεία και άχραντα μυστήρια. Έτσι από τα αναμμένα φρύγανα κάηκαν και τελειώθηκαν όλοι. Ο δε άγιος Άνθιμος διαφυλάχτηκε με τη χάρη του Θεού, ώστε αφού ωφελήσει και άλλους και με το άγιο βάπτισμα να τους οδηγήσει στον Χριστό, με πολλά βάσανα να μετασταθεί προς Αυτόν, για να απολαύσει τη βασιλεία των ουρανών».

Ο άγιος υμνογράφος Ιωσήφ αξιοποιεί από το συναξάρι των αγίων δυσμυρίων μαρτύρων κυρίως το μέσο του μαρτυρίου τους: τη φωτιά, ώστε και να προβάλει την αγιότητά τους και να εποικοδομήσει τους πιστούς. Τη φωτιά, διά της οποίας οδηγήθηκαν στη Βασιλεία του Θεού, την αντιμετωπίζει καταρχάς - σαν να εισέρχεται στη σκέψη των αγίων - ως αδελφή αυτών, μπροστά στην οποία οι άγιοι δεν νιώθουν κάποια δειλία. Κτίσμα και αυτή του Θεού, υπακούουσα συνεπώς στα κελεύσματα του Δημιουργού της, λειτουργεί μέσα στο σχέδιο Εκείνου για τη σωτηρία των ανθρώπων. «Ου δειλιώμεν πυρ ομόδουλον, οι γενναίοι άμα εκραύγαζον» (Δεν δειλιάζουμε μπροστά στη φωτιά, που και αυτή είναι δούλη του Θεού σαν κι εμάς, κραύγαζαν οι γενναίοι μάρτυρες). Κι είναι μία αντιμετώπιση που φανερώνει την απόλυτη πεποίθηση των αγίων στην Πρόνοια του Θεού, ότι δηλαδή τίποτε δεν γίνεται αν ο ίδιος ο Κυβερνήτης του παντός δεν επιτρέψει να γίνει.

Την υπέρβαση του φόβου για τη φωτιά όμως ερμηνεύει ο υμνογράφος και με άλλον τρόπο. Δεν την φοβούνταν οι άγιοι, διότι δρούσε μέσα στην καρδιά τους μία άλλη φωτιά, πιο δυνατή και πυρωμένη από την αισθητή φωτιά. Κι αυτή ήταν η αγάπη του Χριστού. «Ωραιοτάτως εκπυρούμενοι τη Χριστού αγάπη Πανεύφημοι, υφαπτομένης της πυράς, ουδαμώς επτοήθητε» (Πυρακτωμένοι κατά ωραιότατο τρόπο από την αγάπη του Χριστού, πανεύφημοι μάρτυρες, καθόλου δεν φοβηθήκατε τη φωτιά που αναβόταν). Κι είναι τούτο μία από τις σημαντικότερες αλήθειες: εκεί που η αγάπη του Χριστού κατακαίει την ανθρώπινη καρδιά, όλα τα οχληρά του βίου, όλες οι θεωρούμενες δοκιμασίες ούτε καν σχεδόν γίνονται αντιληπτά. Ό,τι συνέβη και με τους αγίους τρεις παίδες στη Βαβυλώνα, που εξίσου τους είχαν ρίξει στην καμμένη κάμινο πυρός, κι όμως η πίστη και η αγάπη τους στον Θεό τους έκανε να είναι υπέρτεροι αυτού («ώσπερ οι τρεις εν Βυβυλώνι θείοι παίδες, του πυρός ανώτεροι ώφθητε, θείω φωτί καταλαμπόμενοι», δηλαδή: όπως τα τρία θεϊκά παιδιά στη Βυβυλώνα, έτσι κι εσείς φανήκατε ανώτεροι από τη φωτιά, γιατί λάμπατε εντελώς από το θεϊκό φως).  Το σημειώνει και ο απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή: «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή κίνδυνος ή μάχαιρα; Πέπεισμαι γαρ ότι ουδεν ημάς χωρίσει από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού» (Ποιος θα μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού; Θλίψη ή στενοχώρια ή διωγμός ή κίνδυνος ή μαχαίρι; Είμαι πεπεισμένος βεβαίως ότι τίποτε δεν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού, όπως φανερώθηκε στον Ιησού Χριστό).

Ο άγιος Ιωσήφ όμως, ως μέγας ποιητής και ευφυέστατος άνθρωπος, αξιοποιεί κατά εποικοδομητικό τρόπο και τον αριθμό των μαρτύρων. Το πλήθος τους τον παραπέμπει στο πλήθος των αμαρτιών του, και βεβαίως εννοείται και στις αμαρτίες του καθενός πιστού. Και τι λέει; Όπως είστε τόσοι πολλοί, παρακαλέστε τον Κύριο να εξαλείψει το πλήθος των αμαρτιών μου και να μου δώσετε λόγο για να ανυμνήσω το πανηγύρι σας. «Πληθύς πολυάριθμε σεπτών μαρτύρων, τα πλήθη εξάλειψον των πολλών πταισμάτων μου, τη μεσιτεία σου, και δίδου λόγον ανυμνείν την σήν πανήγυριν». Η επισήμανση αυτή του αγίου υμνογράφου αποτελεί βεβαίως φανέρωση και του δικού του ύψους αγιότητας. Μόνον ένας συνεπής και εν επιγνώσει πιστός μπορεί να βλέπει τον εαυτό του αληθινά, με πλήθος αμαρτιών. Όσο με άλλα λόγια στέκεται κανείς σωστά απέναντι στον Θεό, τόσο και φωτίζεται να βλέπει το βάθος του εαυτού του. Κι αυτό δυστυχώς δεν είναι ό,τι καλύτερο: εκεί λειτουργούν οι αιτίες των αμαρτιών, οπότε ο πιστός κινητοποιείται στην αληθινή μετάνοια.

Και πέραν τούτων: ο άγιος Ιωσήφ, ο κατανυκτικός και θεολόγος ποιητής, αξιοποιεί από το μαρτύριο των αγίων και τον τόπο του μαρτυρίου τους: τον ναό του Κυρίου. Οι άγιοι μαρτύρησαν από τη φωτιά μέσα σε μία Εκκλησία. Και κάνει τριπλή αναφορά στην έννοια του ναού: οι άγιοι λόγω του αγίου βαπτίσματός τους έγιναν ως μέλη Χριστού πια ναός Θεού. Δέχτηκαν το μαρτυρικό τέλος τους μέσα στον επίγειο ναό, και οδηγήθηκαν έτσι στον επουράνιο Ναό, τη Βασιλεία του Θεού, την «πρόσωπον προς πρόσωπον» πια σχέση τους με τον ίδιον τον Κύριο. «Ναοί Θεού υπάρχοντες άγιοι, διά βαπτίσματος, τέλος άγιον ομού εδέξασθε εν οίκω θείω, και προς επουράνιον Ναόν ανηνέχθητε». Μακάρι ως ναοί του Θεού και εμείς λόγω του βαπτίσματός μας, να έχουμε αυτήν τη συναίσθηση: ότι ο φυσικός χώρος μας στη ζωή αυτή είναι ο οίκος του Θεού, ο ναός, και ότι πορευόμαστε με τον τρόπο αυτό προς ένταξή μας στον επουράνιο Ναό, την Εκκλησία των πρωτοτόκων αδελφών. 

π.Γεώργιος Δορμπαράκης

Κυριακή μετά την Χριστού Γέννηση - Οἱ μάγοι φωνάζουν… +Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

Οἱ μάγοι φωνάζουν…

«Ἀναχωρησάντων τῶν μάγων…» (Ματθ. 2,13)

                              Ομιλία του †Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου

Ἑορτὲς ἔχουμε, ἀγαπητοί μου, ἑορτὲς ποὺ διαρκοῦν ὄχι μία καὶ δύο, ἀλλὰ δώδεκα ἡμέρες, μέχρι τὰ Φῶτα.

Πρώτη ἡ ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων, ἡ ἀρχὴ καὶ ἡ ῥίζα ὅλων τῶν χριστιανικῶν ἑορτῶν. Ἤρθαμε στοὺς ναοὺς καὶ προσκυνήσαμε τὸ Χριστὸ ὡς Θεῖο βρέφος, ποὺ ἡ φτωχὴ μητέρα του δὲν εἶχε ποῦ νὰ τὸ βάλῃ καὶ τὸ ἀκούμπησε στὴ φάτνη ὅπου οἱ βοσκοὶ βάζουν τὸ χορτάρι γιὰ τὰ ζῷα. Ποιός θὰ τὸ φανταζόταν, ὅτι τὸ παιδὶ αὐτό, ποὺ δὲν εἶχε ποῦ νὰ σταθῇ καὶ τὸ καταδίωκαν νὰ τὸ θανατώσουν, εἶνε ὁ βασιλιᾶς τοῦ κόσμου;

Προσκυνοῦμε τὸ Θεῖο βρέφος. 

 Ἑκατομμύρια τῶν ἑκατομμυρίων  ἄνθρωποι τὸ προσκυνοῦν, καὶ θὰ  ἐξακολουθοῦν νὰ τὸ προσκυνοῦν, εἰς  πεῖσμα τῶν δαιμόνων καὶ τῶν ἀθέων.  Καμμία δύναμι δὲ᾿ θὰ μπορέσῃ ποτὲ νὰ  σβήσῃ τὴ μεγάλη αὐτὴ ἑορτή. Ἐφ᾿ ὅσον  ἀνατέλλει ὁ ἥλιος καὶ λάμπουν τὰ ἄστρα  καὶ τρέχουν οἱ ποταμοὶ καὶ ὑπάρχουν  καρδιὲς ποὺ πιστεύουν, δὲ᾿ θὰ παύσῃ ὁ  Χριστὸς νὰ ὑμνῆται καὶ νὰ δοξάζεται· ἀπ᾿  τὸ βορρᾶ μέχρι τὸ νότο καὶ ἀπ᾿ τὴν  ἀνατολὴ μέχρι τὴ δύσι, «πᾶσα γλῶσσα θὰ  ἐξομολογῆται ὅτι εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος,  Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός.  Ἀμήν» (Φιλ. 2,11 καὶ θ. Λειτ.).

Προσκυνοῦμε καὶ σήμερα τὸ Θεῖο βρέφος.  Ποιοί τὸ προσκύνησαν πρῶτοι; Πλούσιοι,  μεγιστᾶνες, στρατηγοί, βασιλεῖς, σοφοὶ  καὶ ἐπιστήμονες; Ὄχι. Βοσκοὶ ἦταν οἱ  πρῶτοι προσκυνηταί του. Αὐτοὶ πού,  ἐνῷ εὐεργετοῦν τὸν κόσμο,  περιφρονοῦνται ἀπὸ τὸν κόσμο. Ὤ  μεγαλεῖο τῆς θρησκείας μας, ποὺ ἄρχισε  ἀπὸ βοσκούς, ἀπὸ ψαρᾶδες, ἀπὸ μικρὰ  παιδιά, ἀπὸ ταπεινοὺς τῆς γῆς! Ἔχει  μεγάλη σημασία αὐτό. Δείχνει, ὅτι ὁ  Χριστὸς δὲν κατοικεῖ σὲ παλάτια, δὲν  συχνάζει σὲ πανεπιστήμια καὶ μεγάλες  σχολές, δὲ᾿ βρίσκεται ἐκεῖ ποὺ εἶνε ἡ  δύναμι καὶ ἡ βία· ἀρέσκεται στὶς  καλύβες τῶν φτωχῶν, κατοικεῖ μέσα σὲ  καρδιὲς ταπεινῶν ὅπως οἱ βοσκοί. Εἶσαι  ταπεινός; νιώθεις τὸ Χριστό· δὲν εἶσαι  ταπεινός; δὲ᾿ νιώθεις τίποτα. Μέσα στὶς  πολιτεῖες ὑπάρχουν τέρατα,  ἐπιστήμονες ἄθεοι· πάνω στὰ βουνὰ τὰ  εὐλογημένα ὑπάρχουν τσοπαναραῖοι,  ποὺ ἅμα ἀκοῦν τὰ σήμαντρα νὰ χτυπᾶνε  γονατίζουν καὶ προσεύχονται. Αὐτοὶ  εἶνε ἡ Ἑλλάς, αὐτοὶ εἶνε Χριστιανοί,  αὐτοὶ εἶνε οἱ πιστοὶ τοῦ Χριστοῦ.

Οἱ βοσκοὶ λοιπὸν ἀξιώθηκαν ν᾿ ἀσπασθοῦν  πρῶτοι τὸ Χριστό. Μετὰ ἀπὸ τοὺς βοσκοὺς  ἦρθαν κάποιοι ἄλλοι καὶ τὸν  προσκύνησαν. Ποιοί εἶνε αὐτοί; Τὸ λέει  σήμερα τὸ εὐαγγέλιο· εἶνε οἱ μάγοι.  Ἀκούγοντας μάγους μὴν πάῃ τὸ μυαλό σας  σ᾿ αὐτοὺς τοὺς μάγους καὶ τὶς μάγισσες  ποὺ μέσα στὶς πόλεις ἢ γυρίζοντας ἀπὸ  τόπο σὲ τόπο ξεγελοῦν κ᾿  ἐκμεταλλεύονται τοὺς ἀφελεῖς.  Δυστυχῶς ἡ μαγεία, μὲ μάσκα  ἐπιστημονική, ὀργιάζει. Οἱ σημερινοὶ  μάγοι εἶνε ὄργανα σατανικά. Πιστεύεις  στὸ Χριστό; Ἂν πιστεύῃς, τότε ὄχι ἕνας  μάγος, ὅλοι οἱ μάγοι νὰ μαζευτοῦνε κι  ὅλα τὰ μάγια νὰ κάνουνε, ἂν ἐσὺ ἔχῃς  καθαρὴ καρδιὰ καὶ λὲς τὸ «Κύριέ μου,  ἐλέησόν με» καὶ τὰ μάτια σου δακρύζουν,  οἱ μάγοι καὶ οἱ μάγισσες διαλύονται  σὰν κάπνος.

Ὅταν λέει λοιπὸν τὸ εὐαγγέλιο γιὰ  μάγους δὲν ἐννοεῖ μάγους καὶ μάγισσες  σὰν τοὺς σημερινούς. Ἐκεῖνοι οἱ μάγοι  ἦταν ἄλλο εἶδος· ἦταν οἱ ἀστρονόμοι τῆς  ἐποχῆς, ἔξοχοι ἐπιστήμονες καὶ σοφοί.  Ζοῦσαν στὰ μέρη τῆς Περσίας, ὅπου ὁ  ἥλιος λάμπει καὶ ἡ ἀτμόσφαιρα εἶνε  διαυγὴς καὶ τὰ ἄστρα φαίνονται  καθαρώτερα τὸ καλοκαίρι. Ἐκεῖ λοιπόν,  στὸ περιβάλλον ἐκεῖνο, οἱ ἐπιστήμονες  μάγοι ἀνέβαιναν στὶς κορυφὲς κι ὅλη τὴ  νύχτα παρατηροῦσαν τὸ πανόραμα τοῦ  οὐρανοῦ.

Ὅλοι οἱ ἀστρονόμοι εἶνε πιστοί. 

 Δὲν  ὑπάρχει ἀστρονόμος ἄπιστος καὶ ἄθεος.  Διότι τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ εἶνε ἕνα ἀπὸ  τὰ καταπληκτικώτερα πράγματα τοῦ  κόσμου. Λένε μερικοὶ ἀνόητοι ὅτι θὰ  γκρεμίσουν τὶς ἐκκλησίες. Μπορεῖ νὰ τὶς  γκρεμίσουν, νὰ σβήσουν τὰ καντήλια, νὰ  μὴν ὑπάρχῃ πλέον ἐκκλησιὰ στὸν κόσμο·  ἀλλὰ ὁ Χριστὸς ἔχει ἄλλα καντήλια, ποὺ  εἶνε ψηλὰ στοὺς οὐρανοὺς καὶ φωτίζουν  τὸν κόσμο· εἶνε τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ.

Λοιπὸν οἱ μάγοι αὐτοὶ πίστευαν στὸ Θεό.  Καὶ ξαφνικὰ ἕνα βράδυ βλέπουν ἕνα  ἄστρο νὰ λάμπῃ πιὸ πολὺ ἀπὸ τὰ ἄλλα. ῎ Αστρο μὲ ἀσυνήθιστη λάμψι.  Παραξενεύτηκαν. Ἄνοιξαν τὰ βιβλία,  διάβασαν τὶς προφητεῖες, καὶ εἶδαν ὅτι  τὸ ἄστρο αὐτὸ ἦταν τὸ μήνυμα ὅτι  γεννήθηκε ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου. Ἀφοῦ  πείσθηκαν πλέον γι᾿ αὐτό, φόρτωσαν τὶς  καμῆλες τους μὲ δῶρα πολύτιμα,  ἀνέβηκαν σ᾿ αὐτὲς καὶ ξεκίνησαν.  Πέρασαν βουνά, λαγκάδια, ποτάμια… Μετὰ  ἀπὸ ἐπικίνδυνο ταξίδι ―γιατί οἱ  συγκοινωνίες τότε δὲν ἦταν ἀσφαλεῖς―  ἔφτασαν στὰ Ἰεροσόλυμα, καὶ τέλος στὴ  Βηθλεέμ. Ἐκεῖ τὸ ἄστρο στάθηκε. Βρῆκαν τὸ  Χριστό, τὸν προσκύνησαν ―δεύτεροι μετὰ  τοὺς βοσκούς―, ἄνοιξαν τὰ κουτιὰ καὶ  τοῦ προσέφεραν χρυσάφι σμύρνα καὶ  λιβάνι.

Γιατί χρυσάφι; 

Γιὰ νὰ δείξουν, ὅτι ὁ  Χριστὸς εἶνε ὁ βασιλιᾶς τοῦ κόσμου. 

  Γιατί σμύρνα; Γιὰ νὰ φανῇ, ὅτι ὁ Χριστὸς  θὰ θανατωθῇ. Ἡ σμύρνα εἶνε φυτὸ ποὺ μὲ τὸ  ἄρωμά του ῥαντίζουν τοὺς νεκροὺς μέχρι  καὶ σήμερα στὰ μέρη τῆς Ἀνατολῆς· κι  ὅπως θὰ θυμᾶστε, ὅταν ὁ Ἰωσὴφ μαζὶ μὲ τὸ  Νικόδημο ἀποκαθήλωσε τὸ σῶμα τοῦ  Χριστοῦ μας ἀπὸ τὸ σταυρό, πῆρε καθαρὰ  σινδόνα, σμύρνα καὶ ἀλόη καὶ ἄλειψε τὸ  σῶμα του. 

Καὶ τὸ λιβάνι;

  Γιὰ νὰ δείξουν,  ὅτι εἶνε Θεός. Τὸ λιβάνι προσφέρεται  μόνο στὸ Θεό, καὶ δὲν πρέπει νὰ  λιβανίζουμε ἀνθρώπους γιὰ λόγους  συμφέροντος. Αὐτὰ σημαίνουν τὰ δῶρα·  χρυσάφι, Χριστὲ εἶσαι ὁ Βασιλεύς·  σμύρνα, θὰ πεθάνῃς γιὰ μᾶς τοὺς  ἁμαρτωλούς· λιβάνι, εἶσαι ὁ Θεὸς ὁ  ἀθάνατος.

Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ οἱ μάγοι, λέει τὸ  εὐαγγέλιο, γύρισαν στὴν πατρίδα τους. ῎ Οχι ὅμως ἀπὸ τὸν διο δρόμο. Γιατί ὄχι ἀπὸ  τὸν διο δρόμο; Διότι τέτοια ἐντολὴ  ἔλαβαν. Δὲν ἐπέστρεψαν νὰ ποῦν στὸν  Ἡρώδη ποῦ γεννήθηκε ὁ Χριστός, κι αὐτὸς  κατάλαβε ὅτι τὸν γέλασαν.

Οἱ μάγοι θὰ μᾶς δικάσουν, ἀγαπητοί μου,  ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως. Γιατί θὰ μᾶς  δικάσουν; Γιὰ τρεῖς λόγους.

 Ἀπὸ ποῦ ξεκίνησαν οἱ μάγοι; Ἀπὸ τὴν  Περσία. Ἡ Περσία ἀπέχει ἀπὸ τὴν  Παλαιστίνη δύο χιλιάδες χιλιόμετρα.  Τί θέλω νὰ πῶ· ἂν ὑποθέσουμε ὅτι ἐδῶ  ὑπῆρχε μία μόνο ἐκκλησία κι αὐτὴ ἦταν  μακριά μας χίλια χιλιόμετρα, ποιός ἀπὸ  μᾶς θὰ πήγαινε νὰ ἐκκλησιαστῇ; Οὔτε  ἕνας. Γιὰ τὸ ἄτιμο τὸ χρῆμα ξεκινάει ὁ  ἄλλος καὶ πάει μέχρι τὰ ἄκρα τῆς γῆς·  γιὰ τὸ Χριστὸ ποιός θὰ ξεκινήσῃ; Πόσο  ἀπέχουν τὰ σπίτια μας ἀπὸ τὴν ἐκκλησία;  Λίγα μέτρα.

 Γιατί δὲν ἐκκλησιαζόμαστε;  

 Οἱ μάγοι ἔκαναν δυὸ χιλιάδες  χιλιόμετρα γιὰ νὰ δοῦν τὸ Χριστό. Γι᾿  αὐτὸ αὐτοί θὰ δικάσουν ἐκείνους ποὺ  ἀκοῦνε τὴν καμπάνα καὶ ἀδιαφοροῦν.

 Ἀλλὰ θὰ μᾶς δικάσουν καὶ γιὰ κάτι ἄλλο  οἱ μάγοι. Τοὺς εἴδαμε νὰ γεμίζουν τὰ  σακκιά τους μὲ πολύτιμα δῶρα, χρυσάφι  λιβάνι καὶ σμύρνα, καὶ νὰ τὰ προσφέρουν  στὸ Χριστό. Μᾶς διδάσκουν λοιπὸν νὰ  προσφέρουμε κ᾿ ἐμεῖς ὅπως αὐτοί, νὰ εἴμεθα ἐλεήμονες. 

Ποιός σήμερα εἶνε  ἐλεήμων; 

Πολλοὶ ἔχουν καταθέσεις.  Γέμισαν οἱ τράπεζες, ἀναστενάζουν τὰ  ταμιευτήρια. Καὶ χτυπάει τὴν πόρτα τους  ὁ φτωχός, ἡ χήρα, τὸ ὀρφανό· τοὺς  χτυπάει τὴν πόρτα τὸ σχολεῖο, ἡ  ἐκκλησία, ἡ πατρίδα ἡ ἔρημη, κι αὐτοὶ  δραχμή δὲ᾿ δίνουν· οὔτε νερὸ στὸν  ἄγγελό τους! Τί Χριστιανοὶ εἶνε αὐτοί;

 Θὰ μᾶς ἐλέγξουν οἱ μάγοι ἐν ἡμέρᾳ  κρίσεως γιατὶ δὲν ἐκκλησιαζόμεθα καὶ  γιατὶ δὲν ἀνοίγουμε τὸ πορτοφόλι μας. Θὰ  μᾶς ἐλέγξουν ὅμως καὶ γιὰ ἕναν ἀκόμη  λόγο. Ποιόν; Ὅτι ἐκεῖνοι δὲν  ἐπέστρεψαν στὴν Περσία ἀπὸ τὸν διο  δρόμο, ἀλλὰ ἄλλαξαν δρόμο. Τί σημαίνει  αὐτὸ γιὰ μᾶς; Ὅτι ἀφοῦ πιστέψαμε στὸ  Χριστὸ πρέπει ν᾿ ἀλλάξουμε δρόμο, ν᾿  ἀλλάξουμε τρόπο ζωῆς. Ὄχι πλέον ἀπὸ τὸ  δρόμο τὸν παλιό, τὸ δρόμο ποὺ πηγαίνουν  ὅλοι. Οἱ μάγοι μᾶς φωνάζουν· 

Ἀλλάξτε  δρόμο! 

Πλούσιοι καὶ φτωχοί, μικροὶ καὶ  μεγάλοι, πράσινοι καὶ κόκκινοι, λευκοὶ  καὶ μαῦροι, ἂν δὲν ἀλλάξουμε δρόμο,  χαθήκαμε. Ὁ δρόμος ποὺ περπατᾶμε, ὁ  δρόμος τῆς πορνείας καὶ τῆς μοιχείας,  τῆς φιλαργυρίας καὶ τῆς πλεονεξίας,  τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς ἀθεΐας, ὁδηγεῖ  στὴν καταστροφή. Ὅλοι ν᾿ ἀλλάξουμε  δρόμο. Μὲ τὸν καινούργιο χρόνο, ποὺ  ἔρχεται, ν᾿ ἀφήσουμε τὰ πάθη, τὶς  κακίες, τὰ ἐλαττώματα, γιὰ νά ᾿χουμε τὴν  εὐλογία τοῦ Θεοῦ.

Οἱ μάγοι φωνάζουν· ἐκκλησιάζεσθε,  ἐλεεῖτε, ἀλλάξτε δρόμο – μετανοεῖτε. 

῎ Αμποτες ὅλοι ν᾿ ἀκούσουμε τὴ φωνὴ τῶν  μάγων, τῶν μεγάλων αὐτῶν σοφῶν καὶ  ἐπιστημόνων, ν᾿ ἀκολουθήσουμε τὸ  Χριστό, γιὰ νὰ ἔχουμε τὴν εὐλογία του  εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Βασιλείου Φιλώτα - Ἀμυνταίου τὴν 26-12-1976 μὲ ἄλλο τίτλο.
 πηγή

Κατήχηση στήν πράξη καί ὄχι ... στή θεωρία! Ἡ ἰδιοτέλεια, ἡ σκοπιμότητα καί οἱ προσωπικές φιλοδοξίες γκρεμίζουν στά μάτια τοῦ Θεοῦ οἱανδήποτε ἔργο φιλανθρωπίας

Γράφει ὁ Διονύσης Μακρῆς

 

Οἱ ἐπισκέψεις σέ νοσοκομεῖα καί φυλακές, ἡ ἀνακούφιση τῶν ἀναξιοπαθούντων μέ χρηματικές ἐνισχύσεις, ἡ διανομή τροφίμων καί μία σειρά ἄλλων κοινωνικῶν πρωτοβουλιῶν πού ἀναλαμβάνουν αὐτές τίς ἡμέρες Ἱερές Μητροπόλεις καί Ἱεροί Ναοί δείχνουν τή δυναμική πού ἔχει καί πρέπει νά ἔχει πρός τό Χριστεπώνυμο ποίμνιο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Μία δυναμική πού ἐπιβάλλεται κατά τρόπο τινά νά ἔχει διάρκεια καί νά καταστεῖ καθημερινότητα. Ὁ ἱερέας καί δή ὁ Ἐπίσκοπος ὅταν λειτουργεῖ ἀνιδιοτελῶς καθ’ αὐτό τόν τρόπο στήν καθημερινότητά του συμβάλει οὐσιαστικά στό νά ἀναδειχθεῖ ἡ διδασκαλία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μέσα στήν κοινωνία. Κι αὐτό γιατί οὐσιαστικά θέτει στήν πράξη τήν προσφορά πρός τόν πλησίον καί τήν ἀπαραίτητη εὐλογία πού συνοδεύει αὐτήν καί πού πρέπει νά προηγεῖται κάθε ἐκκλησιαστικῆς πρωτοβουλίας. 
Ἐνθυμήθηκα λοιπόν, παρακολουθώντας τή δραστηριότητα τοῦ ἱεροῦ κλήρου μας τίς ἡμέρες τοῦτες τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν τῆς γέννησης καιί τῆς βάπτισης τοῦ Κυρίου μας δύο ἄγνωστα στούς πολλούς γεγονότα πού ἀφοροῦν τή ζωή τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτη Ν. Σμύρνης Χρυσοστόμου Βούλτση, τά ὁποῖα δύνανται νά ἀποτελέσουν τό παράδειγμα πρός μίμηση γιά τούς νεώτερους Ἐπισκόπους τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Τό πρῶτο ἀφοροῦσε τήν καθημερινή ἐπαφή του μέ τούς πιστούς, ὄχι, ὅπως εἴθισται μέσα ἀπό τά πολυτελῆ, ὅπως παρατηρεῖται γραφεῖα τῆς Μητροπόλεως ἀλλά μέ κατ’ ἰδίαν ἐπισκέψεις σέ οἰκογένειες τῆς ἐκκλησιαστικῆς του ἐπαρχίας. Συνήθιζε νά τίς ἐπισκέπτεται χωρίς καμιά προειδοποίηση συνήθως τίς μεσημεριανές ὧρες, κατά τίς ὧρες τοῦ φαγητοῦ! Πήγαινε πάντα φορτωμένος μέ τρόφιμα καί δῶρα γιά τά παιδιά καί ἐνίοτε τά ἐνίσχυε καί μέ χρηματικά ποσά. Τούς παρουσιαζόταν, σέ ὅσους δέν τόν γνώριζαν ὡς ἁπλός μοναχός καί ζητοῦσε νά γευματίσει μαζί τους. Κατά τή διάρκεια τοῦ γεύματος ἀφουγκραζόταν τά προβλήματα καί ἐνημερωνόταν λεπτομερῶς γιά τόν σταυρό πού κουβαλοῦσε ἡ οἰκογένεια... Ἐν συνέχεια φρόντιζε διακριτικά μέσω τῆς ἐνορίας νά ἁπαλύνει τό σταυρό τους. Πλήρωνε λ. χ. τούς λογαριασμούς σέ ἀπευθείας συνεννόηση μέ τή ΔΕΗ ἤ τό λογαριασμό τηλεφώνου τους, πλήρωνε τά δίδακτρα στά φροντιστήρια, φρόντιζε νά τακτοποιήσει τά ἄνεργα παιδιά τῆς οἰκογένειας καί ἐν γένει ἄνοιγε χωρίς τυμπανοκρουσίες μία ἀνοικτή πόρτα στήν οἰκογένεια γιά νά εἰσέλθει Χριστός. Δύο τρεῖς φορές μάλιστα τήν ἑβδομάδα ἐπισκεπτόταν γέροντες ἀσθενεῖς στά νοσοκομεῖα. Φοροῦσε τότε ἁπλά ἕνα καλογερικό σκουφάκι καί ἐκτελοῦσε καθήκοντα ἀποκλειστικῆς νοσοκόμας μέχρι τό πρωί ἐνῶ διάβαζε στούς ἀσθενεῖς ἁγιογραφικά ἤ πατερικά κείμενα ή καί τό ψαλτήριον. Ὡς καλόγερος ἀκόμη ἐπισκεπτόταν χώρους, ὅπου σύχναζαν φοιτητές καί φοιτήτριες πού ἀμφισβητοῦσαν τό Θεό, ἀναρχικοί κ.ο.κ. Τούς προκαλοῦσε σέ συζητήσεις καί τούς βοηθοῦσε νά ἀποκαταστήσουν τή σχέση τους μέ τό Θεό! Γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές ὁ γράφων τόν εἶχε συναντήσει νά συνομιλεῖ μέ μία ὁμάδα φοιτητῶν στόν ἠλεκτρικό σταθμό τοῦ τρένου στό Θησεῖο! Κατέβηκα ἀπό τό τρένο καί προχωροῦσα γιά νά ἀσπαστῶ τό χέρι του. Ἐκεῖνος κατάλαβε πώς τόν ἀναγνώρισα καί μέ τρόπο μοῦ ἔγνεψε νά φύγω. Ὡστόσο ἀπό περιέργεια ἔμεινα διακριτικά λίγο ἀπόμακρα καί μέχρι νά ἔρθει ὁ ἑπόμενος συρμός ἀφουγκραζόμουν τή συζήτηση πού εἶχε μέ τούς νεαρούς. Μιλοῦσε στή γλώσσα τους ἔτσι ὥστε νά γίνεται καί ἀποδεκτός καί κατανοητός.
Τό δεύτερο γεγονός ἀπό τή ζωή τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτη Χρυσοστόμου ἔχει νά κάνει μέ δύο ἀνήλικους νεαρούς, οἱ ὁποῖοι σέ ἡλικία 19 καί 20 ἐτῶν ἀντίστοιχα συνελήφθησαν τή στιγμή πού ἐπιχειροῦσαν νά κλέψουν τό παγκάρι ἑνός ἱεροῦ ναοῦ τῆς Ν. Σμύρνης. Ἡ ἀστυνομία εἰδοποίησε μετά τή σύλληψη τή Μητρόπολη. Ὅταν ἐνημερώθηκε γιά τό συμβάν ὁ μακαριστός Χρυσόστομος ἀποφάσισε ὁ ἴδιος νά μεταβεῖ στό ἀστυνομικό τμῆμα πού κρατοῦνταν οἱ δύο νεαροί. Ὁ ἀξιωματικός ὑπηρεσίας ζήτησε ἀπό τόν μακαριστό νά ὑποβάλλει μήνυση κατά τῶν δύο νεαρῶν. Ἐκεῖνος τοῦ χαμογέλασε καί χωρίς νά τοῦ ἀπαντήσει τόν παρακάλεσε νά τούς συναντήσει στό κρατητήριο. Μετά τή συνάντηση πού εἶχε μαζί τους ἀπαίτησε στήν κυριολεξία ἀπό τόν ἀξιωματικό νά τούς ἀφήσει ἐλεύθερους! Ἐκεῖνος ξαφνιάστηκε καί ὑποστήριξε πώς κάτι τέτοιο δέν μπορεῖ νά γίνει. Τότε ὁ Μητροπολίτης μέ ἐπιτακτικό τρόπο ἐπανέλαβε τήν πρότασή του νά ἀφεθοῦν οἱ νεαροί ἐλεύθεροι, ὅπερ καί ἐγένετο. Τήν ἑπομένη ἡμέρα οἱ δύο νεαροί περνοῦσαν τό κατώφλι τῶν μητροπολιτικῶν γραφείων. Ὁ ἴδιος ὁ Μητροπολίτης τούς νοίκιασε κατάστημα σέ κεντρικό δρόμο τῆς Ν. Σμύρνης, ἀνέλαβε νά τό ἐξοπλίσει, τούς βοήθησε νά φτιάξουν ἐταιρία καί τούς ἔδωσε καί ἕνα σημαντικό ποσό προκειμένου νά ἐργαστοῦν πλέον  ὡς καταστηματάρχες. Οἱ νέοι ἔκαναν ἀργότερα οἰκογένειες καί συνδέθηκαν κατά ἕνα μοναδικό τρόπο μέ τήν Ἐκκλησία. Ὁ Μητροπολίτης Χρυσόστομος, ὅπως οἱ ἴδιοι ἀποκάλυψαν τήν ἡμέρα τῆς κηδείας του ἦταν κάτι περισσότερο ἀπό πατέρας τους ἐκτός ἀπό πνευματικός τους ὁδηγός. Ἐνήλικες πλέον οἱ δύο νέοι θρήνησαν μαζί μέ τίς γυναίκες καί τά παιδιά τους πολύ περισσότερο ἀπό τόν καθένα τόν θάνατό του. Καί συνεχίζουν νά τόν τιμοῦν μέ συχνά μνημόσυνα πού τελοῦν. 
Αὐτό κατά τήν προσωπική μου ἄποψη πρέπει νά εἶναι τό πρόσωπο πού πρέπει νά ἐπιδεικνύει ὁ ἱερός κλῆρος καί δή οἱ Ἀρχιερεῖς μας στήν καθημερινότητα καί ὄχι μόνο κατά τή διάρκεια τῶν Χριστουγέννων. Δέν ἀρκεῖ κτά τή γνώμη μου μόνο νά δοθεῖ μία οἰκονομική ἤ ὑλική βοήθεια σέ κάποιον ἀναξιοπαθοῦντα. Χρειάζεται αὐτή τή βοήθεια νά τή συνοδεύει ὁ παρηγορητικός ἐνισχυτικός λόγος καί τό συνεχές ἐνδιαφέρον πού ἔχει νά κάνει μέ τήν πνευματική προκοπή του. Γιατί ἡ πνευματική ἀκριβῶς προκοπή συνδέεται μέ τήν ἐν Χριστῷ σωτηρία του.
Δέν θά ἤθελα νά παρουσιάσω τό πῶς λειτουργοῦσε στά συνοδικά του καθήκοντα ὁ μακαριστός Ἱεράρχης. Οἱ παλαιότεροι Ἀρχιερεῖς πού τόν ἔζησαν θά θυμοῦνται τό πώς ἀντιδροῦσε στίς συνεδριάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας...
Σήμερα πολλές Ἱερές Μητροπόλεις ἔχουν νά ἐπιδείξουν ἕνα οὐσιαστικό θά ἔλεγα φιλανθρωπικό ἔργο. Ὡστόσο, σ’ αὐτό ἀκριβῶς τό ἔργο ἐπιβάλλεται θά ἔλεγα νά καταστεῖ προτεραιότητα ἡ πνευματική οἰκοδομή τῶν ἀναξιοπαθούντων ἀδελφῶν μας. Γιατί εἰδάλλως θά γίνει πραγματικότητα ὁ φόβος πού ἐξέφρασε προσφάτως ἐφημέριος ναοῦ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν. «Φοβᾶμαι ὅτι θά στέλνουμε μέ τή συμπεριφορά μας χορτάτους ἀνθρώπους στήν κόλαση» εἶπε χαρακτηριστικά ἐπιχειρώντας νά τονίσει τήν ἀπουσία τοῦ θυσιαστικοῦ πνεύματος καί προπαντός τῆς κατηχήσεως σέ ἀνθρώπους πού προσεγγίζουν τήν Ἐκκλησία γιά νά λάβουν βοήθεια. Κάτι ἀνάλογο εἶχε ὑποστηρίξει στόν γράφοντα καί ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χριστόδουλος. «Δέν ἀρκοῦν τά ἀνοίγματα καί οἱ προσκλήσεις τῆς Ἐκκλησίας πρός τούς νέους. Χρειάζεται καί ἀπαιτεῖται ἡ ἀνάλογη ὑποδομή ἀπό μέρους μας γιά νά δώσουμε σ’ αὐτούς τήν ἐλπίδα τῆς ἐν Χριστῶ σωτηρίας, τήν ὁποία δυστυχῶς δέν διαθέτουμε ἐπί τοῦ παρόντος» μοῦ εἶχε τονίσει χαρακτηριστικά.   
Καί γιά νά λέμε λοιπόν τά σύκα -σύκα καί τή σκάφη -σκάφη, ἡ Ἐκκλησία ὅλα αὐτά τά πέντε χρόνια τῆς οἰκονομικῆς κρίσης συνέβαλε τά μέγιστα προκειμένου νά ἁπαλύνει τόν πόνο πού προκαλοῦσαν οἱ ἀποφάσεις καί οἱ πράξεις τῶν μνημονιακῶν κυβερνήσεων. Βέβαια δέν λειτούργησε ἀνάλογα κατά τήν πνευματική κρίση πού ἐπί δεκαετίες μάστιζε καί μαστίζει τόν εὐλογημένο αὐτό τόπο. Ἐάν ὅμως κατά τά πέντε χρόνια αὐτά τῆς οἰκονομικῆς κρίσης ἐφαρμόζονταν καί οἱ συνταγές τῆς ἀδιάλειπτης καί ἀνιδιοτελοῦς προσφορᾶς τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Ν. Σμύρνης Χρυσοστόμου σήμερα θά μιλούσαμε γιά μεγάλα θαύματα. Γιατί οἱ συνταγές αὐτές καλοί μου Χριστιανοί ἀνοίγουν ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς καί πάντοτε τό δρόμο στόν Ἰησοῦ Χριστό μας γιά νά παράσχει τέτοιες εὐλογίες πού ἀλλάζουν ἄρδην τά οἱανδήποτε δεδομένα. Νά γιατί ἐπιμένουμε κάθε φορά ἀσκώντας ἐνίοτε καί αὐστηρή κριτική πρός τή θρησκευτική ἡγεσία μας καί δή πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο γιά τόν τρόπο πού πολιτεύονται ὡς λειτουργοί καί διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων. Τά βαρύγδουπα λόγια καί οἱ θεωρίες εἶναι καλές καί ἄεριστες μόνο ὅταν συνοδεύονται ἀπό ἀνιδιοτελεῖς πράξεις καί ἔχουν ὡς κέντρο τή θυσιαστική ἀγάπη. Ὅταν ὡστόσο ἡ κοινωνική προσφορά κρύβει ἰδιοτέλειες καί ἀποβλέπει σέ ἐνδόμυχες ἐπιδιώξεις καί φιλοδοξίες ἤ γίνεται γιά χίλιους ἄλλους σκοπούς πού ἐξυπηρετοῦν καταστάσεις καί πρόσωπα, τά ὁποῖα δραστηριοποιοῦνται στό παρασκήνιο καί στίς σκοτεινές στοές... λογίζεται ἀπό τό Θεό ὡς ἀμιγῶς φαρισαϊκή καί ἀπορρίπτεται! Ὁ ἔχων ὦτα ἀκουέτω! 

Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (ΤΕΥΧ. 162) ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2014

Σε βαριά αρρώστια το Βατικανό Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Σε βαριά αρρώστια το Βατικανό

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
 
          Από βαριά αρρώστια πάσχει το Βατικανό. Αυτό δεν το είπε κάποιος «ζηλωτής» Ορθόδοξος μοναχός, αλλά ο ίδιος ο σημερινός  Πάπας Φραγκίσκος, που πρόσφατα είχε χαρακτηρίσει την Ορθόδοξη Εκκλησία «ασθενή», αφού δεν είναι υποταγμένη σ’ αυτόν. Το λυπηρό είναι ότι Ορθόδοξοι Προκαθήμενοι ζηλούν τις υπερεξουσίες του Πάπα και την απαράδεκτη κατάσταση της αυλής του και επιδιώκουν να εισαγάγουν τα παπικά πρότυπα στην Ορθόδοξη Εκκλησία…

          Ο Πάπας Φραγκίσκος με την ευκαιρία της εορτής των Χριστουγέννων τη Δευτέρα, 22 Δεκεμβρίου 2014, μίλησε στα μέλη της Ρωμαϊκής Κούριας και εξαπέλυσε σε βάρος τους σφοδρότατη επίθεση. Οι μύδροι και οι προσβλητικοί  χαρακτηρισμοί του δείχνουν τον ηθικό ξεπεσμό της γραφειοκρατίας του Βατικανού, που επί αιώνες έχει αναπτυχθεί σε ένα ανίκητο Λεβιάθαν, λόγω της κοσμικής, ηγεμονικής, αυταρχικής και ιμπεριαλιστικής θέσης που έχει αποκτήσει ο Πάπας. Σημειώνεται ότι ο Πάπας Φραγκίσκος θέλησε να δημοσιοποιηθεί η στα ιταλικά ομιλία του, αφού ολόκληρη δημοσιεύθηκε στην επίσημη ιστοσελίδα του Βατικανού.

          Ο Πάπας ανέφερε ένα μεγάλο κατάλογο ασθενειών από τις οποίες πάσχει η Κούρια, και οι οποίες, όπως τόνισε, «εξασθενούν τη διακονία της προς τον Θεό».

          Η πρώτη αρρώστια που ανέφερε είναι  πως τα μέλη της Κούριας αισθάνονται «αθάνατα», «απαραίτητα» και «διαθέτοντα πλήρη ασυλία»*. Αλλά, όπως σημείωσε, τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από ανθρώπους που θεωρούσαν τους εαυτούς τους αιώνιους, αναγκαίους και ασύδοτους... Άλλη ασθένεια της Κούριας είναι, πάντα κατά τον Πάπα, η σκληροκαρδία της, η διανοητική και η πνευματική. Παρομοίασε τα μέλη της με τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους τους οποίους χαρακτήρισε ο Πρωτομάρτυρας Στέφανος «σκληροτράχηλους και απερίτμητους τη καρδία και τοις ωσίν» ( Πρ. ζ΄ 52).
Ο βαρύτερος ίσως από τους βαρείς χαρακτηρισμούς που είπε ο Πάπας είναι ότι τα μέλη της Κούριας πάσχουν «από πνευματικό αλτζχάϊμερ», δηλαδή έχουν λησμονήσει την «ιστορία της σωτηρίας», και ότι τους συμβαίνει αυτό που γράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην «Αποκάλυψη», ότι έδωσε εντολή ο Κύριος στον άγγελο να πει στην Εκκλησία της Εφέσου, ότι έχει εναντίον της, πως «την πρώτη της αγάπη αφήκε» (Αποκ. β΄ 4).
          Μπαίνοντας σε πιο πρακτικά ζητήματα ο Πάπας κατηγόρησε τα μέλη της Κούριας ότι πάσχουν ακόμη «από την αρρώστια της αντιζηλίας και της ματαιοδοξίας». Και επεξήγησε ότι αυτό είναι προφανές «όταν τα χρώματα της ενδυμασίας και τα διακριτικά των οφίκιων καθίστανται η πρώτη μέριμνα τους. Και πρόσθεσε ότι η αρρώστια αυτή οδηγεί άνδρες και γυναίκες σε ένα ψεύτικο «μυστικισμό» και σε ένα ψεύτικο «ησυχασμό». Μια ακόμη σοβαρότατη ασθένεια της Κούριας είναι κατά τον Πάπα η «υπαρξιακή σχιζοφρένεια». Είναι η ασθένεια εκείνων που ζουν διπλή ζωή,  και είναι καρπός της υποκρισίας τους, της μετριότητας τους και του προοδευτικά αυξανόμενου πνευματικού κενού τους, που δεν μπορούν να το γεμίσουν με διδακτορικά διπλώματα και άλλους ακαδημαϊκούς τίτλους. Αυτοί οι κληρικοί ζουν, κατά τον Πάπα, δύο παράλληλες πορείες, «στη μία  διδάσκουν με αυστηρότητα τους άλλους  και στην άλλη ακολουθούν μια κρυφή και συχνά έκλυτη ζωή».
          Μια άλλη αρρώστια των μελών της Κούριας είναι αυτή του κουτσομπολιού, των ψιθύρων και της φλυαρίας. Ο Πάπας την χαρακτηρίζει και αυτήν «βαριά ασθένεια», που καταντά τον άνθρωπο  «σπαρτική μηχανή ζιζανίων, όπως είναι ο σατανάς» και σε πολλές περιπτώσεις «ανθρωποκτόνο με κρύο αίμα» της υπόληψης των αδελφών και συναδέλφων του. Και προσθέτει ο Πάπας: «Είναι η ασθένεια των άνανδρων ανθρώπων, που δεν έχουν το θάρρος να μιλήσουν κατ’ ευθείαν και μιλούν πίσω από τον πλάτη», για να προσθέσει: «Αδελφοί ας προφυλαχθούμε από την τρομοκρατία των διαβολών».
          Επόμενη αρρώστια της Κούριας είναι η θεοποίηση και οι κολακείες των κατωτέρων προς τους ανωτέρους στην ιεραρχία της Κούριας, με σκοπό να αποκτήσουν την εύνοιά τους. Οι άνθρωποι που πάσχουν από αυτή την ασθένεια «είναι θύματα του καριερισμού και της καιροσκοπίας, τιμάνε τα πρόσωπα και όχι τον Θεό. Είναι οι άνθρωποι που εκτελούν την υπηρεσία τους σκεπτόμενοι αποκλειστικά τι θα αποκομίσουν από αυτή και όχι τί οφείλουν να προσφέρουν». Μια άλλη ασθένεια είναι η αδιαφορία των μελών της Κούριας προς τους άλλους. Αυτό είναι αποτέλεσμα ότι σκέπτονται μόνο τους εαυτούς τους και χάνουν τη γνησιότητα και τη ζεστασιά των ανθρωπίνων σχέσεων. Το πένθιμο πρόσωπο ανθρώπων της Κούριας είναι μια ακόμη ασθένεια που κατονόμασε ο Πάπας. Πρόκειται για ανθρώπους, όπως είπε, «βλοσυρούς και στυφούς, που χρησιμοποιούν το ύφος τους, κυρίως προς τους κατώτερούς τους σε συνδυασμό με την προς αυτούς αυστηρότητα, σκληρότητα και αλαζονεία». Και πρόσθεσε: « Στην πραγματικότητα η θεατρική σοβαρότητα και ο άγονος πεσιμισμός είναι συνήθως συμπτώματα της δικής τους φτώχειας και ανασφάλειας».
          Το σφυροκόπημα και το μαστίγωμα, που είναι και αυτομαστίγωμα, συνεχίζεται. Ο Πάπας αναγνωρίζει μια ακόμη ασθένεια στην αυλή του, αυτή της συγκεντρώσεως περιουσιών και του πλουτισμού. Είναι η περίπτωση αυτών που «αναζητούν να γεμίσουν το υπαρξιακό κενό στην καρδιά τους με τη συγκέντρωση υλικών αγαθών, όχι από ανάγκη, αλλά μόνο για να αισθανθούν σιγουριά», για τα γεράματά τους θάλεγε κάποιος μακαρίτης άγαμος κληρικός… Μια ακόμη ασθένεια, που διέγνωσε στην Κούρια ο Πάπας είναι αυτή των «κλειστών κύκλων». Πρόκειται για ομάδες στο εσωτερικό του Βατικανού, στις οποίες οι δεσμοί που αναπτύσσονται είναι, κατά τον Πάπα, ισχυρότερες από αυτές που πρέπει να αναπτύσσονται στο Σώμα της Εκκλησίας, ακόμη ισχυρότερες και από αυτόν τον δεσμό που πρέπει να υπάρχει με τον Χριστό.
          Τελευταία ασθένεια της Κούριας, που ανέφερε ο Πάπας είναι η επιδίωξη των εγκόσμιων οφελών, της επιδειξιομανίας, και όταν το μέλος της Κούριας μετατρέπει τη διακονία του σε ισχύ και την ισχύ σε εμπόρευμα για να αποκτήσει εγκόσμια οφέλη ή περισσότερη ισχύ. Είναι, κατά τον Πάπα, «η ασθένεια των ανθρώπων εκείνων που αποζητούν άπληστα να πολλαπλασιάσουν την ισχύ τους και προς τον σκοπό αυτό είναι ικανοί να συκοφαντήσουν, να δυσφημήσουν να εκθέσουν τους άλλους σε εφημερίδες και σε περιοδικά…».
          Αυτή είναι η αυτοκριτική του Πάπα για την Κούρια. Τι μπορεί να προσθέσει κανείς σε τόσες βαρύτατες ασθένειες που διέγνωσε δημόσια στα μέλη της; Να σχολιάσουμε μόνο μπορούμε. Πρώτον ότι οι ασθένειες της  Κούριας είναι η κορυφή του παγόβουνου και πως «το ψάρι από το κεφάλι βρωμάει». Ενδεικτικό είναι πως ο Πάπας που κατηγορεί με τα μελανότερα χρώματα την Κούρια, επιχειρεί να περάσει απόφαση, με την οποία, μεταξύ των άλλων, θα επιτρέπεται η Θεία Κοινωνία στους Ρωμαιοκαθολικούς που τέλεσαν δεύτερο γάμο. Αυτό λέγεται ότι είναι για ποιμαντικούς λόγους, αλλά ευρύτατα κυκλοφορεί η πληροφορία ότι οφείλεται στη σημαντική μείωση των εσόδων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στη Γερμανία, όπου οι πολλές δεκάδες χιλιάδες Ρωμαιοκαθολικών που έκαμαν δεύτερο γάμο και δεν μπορούν να προσέλθουν στην Θεία Κοινωνία εγκαταλείπουν την Εκκλησία τους και δεν πληρώνουν πλέον τον αναλογούντα φόρο τους γι’ αυτήν…. Δεύτερον ότι αναγνωρίστηκε από τα πιο επίσημα χείλη πως η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία είναι σε βαθύ τέλμα και παρακμάζει. Τρίτον η αγιοποίηση του Πάπα Ιωάννου Παύλου του Β΄ και του Παύλου του Στ΄ είναι σε αντίθεση με τις σοβαρότατες επισημάνσεις για την κατάσταση της Κούριας, αφού εν πολλοίς η ιδιαίτερα αρρωστημένη κατάσταση της τους βαρύνει άμεσα. Σημειώνεται ότι η Ρωμαϊκή Κούρια λειτουργεί ακόμα και σήμερα με βάση τη Διάταξη  PastorBonus, της 28ης Ιουνίου 1988, του Ιωάννη Παύλου Β΄ και το Γενικό Κανονισμό του 1992, επί του ιδίου Πάπα. Και τελευταίο, θα έχει ενδιαφέρον η εξέλιξη στις ήδη πολύ τεταμένες σχέσεις Πάπα – Κούριας. Με την ομιλία του ο Πάπας κήρυξε τον πόλεμο στην Κούρια. Ένας πόλεμος έχει νικητή και ηττημένο και κάθε πλευρά έχει τα όπλα της. Πάντως όποιος κι αν είναι ο νικητής δεν θα έχει ενδιαφέρον για τους Ορθοδόξους. Από τις βασικές διαφορές που υπάρχουν τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει. Ο πόλεμος που άρχισε είναι εσωτερικό ζήτημα του Βατικανού. Πρόκειται περί έως τελικής πτώσεως διαμάχης γραφειοκρατών και ταγμάτων, με πρώτο αυτό των Ιησουιτών, για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι…
          Το τελευταίο σχόλιο είναι πως δεν πάσχει μόνο η Κούρια, πάσχει ολόκληρη η παποσύνη. Δεν πρόκειται πάλι για προσωπικό σχόλιο. Είναι διαπίστωση του γνωστού ρωμαιοκαθολικού κληρικού και θεολόγου, καθηγητού του πανεπιστημίου της Τυβίγγης,  Χανς Κουνγκ (Hans Kung). Στο βιβλίο του «Μπορούμε να σώσουμε την Καθολική Εκκλησία; Μπορούμε να σώσουμε την Καθολική Εκκλησία!», που το 2013 κυκλοφορήθηκε στα αγγλικά από τις εκδόσεις William Collins, γράφει, μεταξύ των άλλων, στην εισαγωγή του βιβλίου του, ως διάγνωση:
« Έχω αφιερώσει πάνω από 1000 σελίδες  στην περιγραφή και ανάλυση της ιστορίας της Χριστιανοσύνης ολόκληρης. Αλλά ουδείς μπορεί να αρνηθεί ότι η παποσύνη είναι το κεντρικό στοιχείο του Ρωμαιοκαθολικού προτύπου και είναι η παποσύνη και η ισχύς της που πρέπει πρώτιστα και επειγόντως να μεταρρυθμιστεί… Πενήντα χρόνια πριν, ο Ιωσήφ Ράτζινγκερ και εγώ είμαστε οι δύο νεότεροι επίσημοι σύμβουλοι της Δευτέρας Βατικανής συνόδου (1962-5). Η Σύνοδος αυτή επιχείρησε να μεταρρυθμίσει σημαντικά σημεία στο Ρωμαϊκό σύστημα, αλλά, δυστυχώς, η πείσμων αντίσταση της Ρωμαϊκής Κούριας εμπόδισε την πραγματοποίησή τους.Στις δεκαετίες που ακολούθησαν τη Σύνοδο η Ρώμη βαθμιαία γύρισε πίσω το ρολόι στις προτάσεις για μεταρρυθμίσεις και ανανέωση και αυτό προκάλεσε μια νέα ταραχή και ήδη σε εξέλιξη βαριά και τρομακτική ασθένεια στην Καθολική Εκκλησία. Τα σεξουαλικά σκάνδαλα, που προκάλεσαν Καθολικοί κληρικοί είναι μόνο το πιο πρόσφατο σύμπτωμα….». Χειρότερο των σεξουαλικών σκανδάλων είναι, κατά τον Κουνγκ, η απόκρυψη και η αποσιώπηση τους που από χρόνια επιχειρείται από την Κούρια, αντί της πλήρους διαλεύκανσης, μετά από βαθιά και λεπτομερή έρευνα.
Οι ασθένειες που περιέγραψε ο Πάπας για την Κούρια δεν πρέπει να κάνουν τους Ορθοδόξους κληρικούς να νιώσουν ικανοποίηση. Μάλλον πρέπει να τους προβληματίσουν και να τους οδηγήσουν σε δική τους αυτοκριτική. Οι ίδιοι γνωρίζουν ότι φαινόμενα από αυτά που συμβαίνουν στο Βατικανό δεν λείπουν από το Φανάρι, από τις αυλές των άλλων Πατριαρχείων, ακόμη και από το Συνοδικό  Μέγαρο της Μονής Πετράκη, όπου η ηγεμονική αντίληψη, η κολακεία, το κουτσομπολιό και οι συζητήσεις για ιερατικά άμφια και μελλοντικές επιδιώξεις δίνουν και παίρνουν. Το καλό είναι πως, παρόλα αυτά, το σύστημα διοίκησης της Ορθόδοξης Εκκλησίας επιτρέπει, πλην κάποιων λυπηρών εξαιρέσεων, στους κληρικούς της που θέλουν και διαθέτουν ικανότητες, να εργασθούν και να έχουν πνευματικούς καρπούς.-    
 
*Οι υπογραμμίσεις είναι του υπογράφοντος    
πηγή

“ΤΕΘΝΗΚΑΣΙ ΟΙ ΖΗΤΟΥΝΤΕΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ” Ευαγγελικό ανάγνωσμα Κυριακή μετά την Χριστού Γέννησιν (Ματθ. Β' 13-23)

“ΤΕΘΝΗΚΑΣΙ ΟΙ ΖΗΤΟΥΝΤΕΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ”

Ευαγγελικό ανάγνωσμα

Κυριακή μετά την Χριστού Γέννησιν

(Ματθ. Β' 13-23)

Ενώ δεν προλάβαμε ακόμα να συνειδητοποιήσουμε το ανέκφραστο και ανερμήνευτο γεγονός τής Χριστού γεννήσεως, και ενώ οι καρδιές μας απαστράπτουν από το ανέσπερο φως τής φάτνης και θωπεύονται από τη θαλπωρή τής χάριτος, τρόμος καταλαμβάνει την ύπαρξή μας.

Δια μηνύματος αγγελικού ειδοποιείται ο Ιωσήφ να πάρει το παιδίον και την μητέρα του και να φύγουν στην Αίγυπτο έως ότου πάλι ενημερωθεί.

Μα γιατί αυτό; “Μέλλει γαρ Ηρώδης ζητείν το παιδίον τού απολέσαι αυτό” (Ματθ. Β' 13).

Η διεστραμμένη σκέψις τού Ηρώδου μαζί με την πρωτοφανή σε κακία και μοχθηρία απόφασή του να θανατώσει τα νήπια της Βηθλεέμ και των περιχώρων της, με τη σκέψη ότι μέσα σε αυτά θα ευρισκόταν και ο “τεχθείς βασιλεύς των Ιουδαίων” σηματοδοτεί και εκφράζει το μίσος, τις συκοφαντίες και τον διωγμό που θα υπέφερε σε όλη του την ζωή ο Ιησούς. Ταυτοχρόνως δείχνει και το μίσος που δέχεται από τον μακράν τού Θεού κόσμο το Σώμα Του, η Εκκλησία Του, οι πιστοί Του δια μέσου των αιώνων.

Ας σταθούμε όμως για λίγο στον παράφρονα Ηρώδη και στην εγκληματική απόφασή του, αφού τα απαίσια “αντίγραφά του” τα βλέπουμε να αναπαράγονται σε κάθε εποχή. Προϊόντος δε του χρόνου ο κόσμος θα αισθάνεται την παρουσία τους ολοένα και οδυνηρώτερα.

Βεβαίως, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι η εγωπάθεια διαστρέφει την καρδιά. Αλλά όταν έχουμε όχι απλώς δυσφορία, αλλά μίσος άσβεστο εναντίον τού Θεανθρώπου, εναντίον του Χριστού και της ορθοδοξίας μας, μπορούμε να κάνουμε λόγο μόνο περί εγωισμού, τον οποίο λίγο έως πολύ όλοι οι άνθρωποι τον φιλοξενούμε; Ή ο διωγμός εναντίον τής πίστεώς μας, τόσο ο φανερός όσο και ο ύπουλος, που και τις δύο εκφράσεις του βιώνει η εποχή μας σε παγκόσμιο επίπεδο, μπορούμε να πούμε ότι είναι απλώς αποτέλεσμα της αμαρτίας των όσων κινούν τα νήματα των Ηρωδιανών αποφάσεων;

Φυσικά και υφίσταται η αμαρτία στην γενικότερη ή ειδικότερη μορφή της και βεβαίως αυτή είναι η αιτία πολλών και μεγάλων κακών στην ιστορία τού ανθρώπου. Όμως εδώ πρόκειται περί άλλου ζητήματος. Εδώ υπάρχει η διαστροφή τού μίσους εναντίον τού Χριστού που εμπνέεται υπό του διαβόλου και φυσικά καλλιεργείται συστηματικώς υπό του ιδίου τού ανθρώπου.

Εάν δε εξετασθεί ουσιαστικώτερα το θέμα, μετά βεβαιότητος θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως οτιδήποτε αρνητικό στην κοινωνία των ανθρώπων, από τα μικρότερα έως και αυτά τα μεγαλύτερα των εγκλημάτων ερμηνεύονται ως διωγμοί εναντίον αυτού του ιδίου τού Ιησού Χριστού.

Αλλά το παράδοξο είναι πως όσοι έχουν δρασκελίσει στην αιμοσταγή παράταξη των διεστραμμένων εχθρών, όπως και ο ίδιος ο Ηρώδης, παραδέχονται μεν την πραγματικότητα του Χριστού και της Εκκλησίας του (άλλωστε δεν μπορούν να κάνουν και διαφορετικά), αντί όμως να προσκυνήσουν το θείον βρέφος ακολουθώντας τούς εξ' ανατολών Μάγους, αυτοί καταντούν θεομάχοι και απαίσιοι εγκληματίες. Παρά δε τα δήθεν επιτεύγματά τους, επί της ουσίας ισχύει ο λόγος “Ου γαρ μη υπνώσωσιν εάν μη κακοποιήσωσιν...”(Παροιμ δ΄16). Μια ζωή αγωνία για το πώς θα κακοποιήσουν την Εκκλησία και πώς θα εκδιώξουν και δη θα αφανίσουν τους ορθοδόξους χριστιανούς. Αλλά κάποτε έρχεται το τέλος. Και είναι τόσο αληθινή η Γραφή και στο θέμα αυτό όταν τονίζει, “θάνατος αμαρτωλών πονηρός”(Ψαλμ. λγ΄22). Αυτό δηλ. που συνέβη και στον ίδιο τον Ηρώδη.

Έπειτα από λίγο χρόνο προσβλήθηκε από φοβερή και σπάνια ασθένεια, παραδίδοντας την αθλία του ψυχή σε αυτούς που υπηρέτησε, για να κολάζεται αιωνίως. Πέθανε σκωληκόβρωτος μέσα σε φρικτούς πόνους ξεχειλίζοντας το μεν σώμα του από τον βόρβορο των σκουληκιών, η δε ψυχή του καταποντισμένη μέσα στην άβυσσο του μίσους.

Μίσησε τον Χριστό και τους ανθρώπους, γι' αυτό και την ώρα τού θανάτου του ο κόσμος αισθάνθηκε ανακούφιση από το ότι έπαυσε να υπάρχει αυτό το ανθρωπόμορφο τέρας που εμόλυνε την γη απλώς και μόνο με την αναπνοή του.

Να ισχυρισθούμε τώρα ότι το ίδιο ή και χειρότερο τέλος έχουν στο πέρασμα της ιστορίας όλα τα “τέκνα τού Ηρώδου”; Και να υποστηρίξουμε ότι τα ίδια αισθήματα εκτρέφουν οι άνθρωποι δια τους παράφρονες διώκτες τής Εκκλησίας τού Χριστού; Δεν χρειάζεται να το υπογραμμίσουμε αυτό. Είναι το μόνο βέβαιο. Η ίδια η ιστορική πραγματικότης επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.

Εάν δε ο άθεος και άπιστος, εάν ο συνειδητός εχθρός τού Χριστού συμβαίνει μάλιστα να είναι οξύθυμος και οργίλος, τότε πλέον δεν μπορεί να γίνεται λόγος καν περί ανθρώπου, αλλ' ουδέ και περί θηρίου τού ζωικού βασιλείου, αφού στην περίπτωση αυτή ο άνθρωπος καταγκρεμίζεται κάτω της κλίμακας των κτηνών, με αποτέλεσμα να καταντά χειρότερος και αυτών των σκοτεινών δαιμόνων οι οποίοι επιτέλους “πιστεύουν και φρίττουν”.

Ο μεγάλος πατέρας και διδάσκαλος της Εκκλησίας μας ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, που ο υμνογραφικός και δογματικός του κάλαμος κινείται επιδεξίως στις Δεσποτικές εορτές, θα χαράξει για τις περιπτώσεις των ανθρώπων στους οποίους αναφερόμαστε: “Ποίον θηρίον είναι τόσον άγριον και ανήμερον όπως ο άνθρωπος που συγκλονίζεται από την οργήν και τυραννείται από τον θυμόν; Ποία δε τρικυμισμένη θάλασσα η οποία αναταράσσεται από τους εφορμώντας εις αυτή βιαίους ανέμους, ξεσπάει με τόσην ορμήν και θραύεται επάνω εις τους βράχους; Ή ποίον φαρμακερόν φίδι μεταξύ των πιο δεινών πηδά επάνω εις το θύμα του με τόση μανίαν με όσην ο ασυγκράτητος και δριμύς και αχαλίνωτος εις την οργήν του θυμώδης; Αυτός δεν ορίζει πλέον τον εαυτόν του. Άγεται και φέρεται από το πάθος τού θυμού”.

Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα φαινομενικώς ανερμήνευτο. Ποίο είναι αυτό; Η σύμπνοια του πολιτικού και θρησκευτικού κατεστημένου, παρά τις εξωτερικές διαφορές ίσως και εχθρότητες μεταξύ τους, στο να στοχεύουν, συλλαμβάνουν, βασανίζουν και τελικώς να θανατώνουν τον Ιησούν. Γεμάτος απορία ο πρόγονος του Χριστού, ο προφήτης Δαυίδ θα γράψει: “΄Ινα τι εφρύαξαν έθνη, και λαοί εμελέτησαν κενά; παρέστησαν οι βασιλείς της γης, και οι άρχοντες συνήχθησαν επί το αυτό κατά του Κυρίου και κατά του χριστού αυτού, διαρρήξωμεν τους δεσμούς αυτών και απορρίψωμεν αφ' ημών τον ζυγόν αυτών” (Ψαλμ. β' 1-3).

Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, κάποιοι προτιμούν να συνάπτουν και να αποκαθιστούν φιλίες, όχι στο όνομα της εν Χριστώ αγάπης, αλλά στο όνομα του διωγμού τής πίστεως, στην λοιδορία και στην σταύρωση του Ιησού Χριστού. “Εγένοντο δε φίλοι ό τε Ηρώδης και ο Πιλάτος εν αυτή τη ημέρα μετ' αλλήλων· προϋπήρχον γαρ εν έχθρα όντες προς εαυτούς” (Λουκ. κγ' 12).

Όταν ο άνθρωπος δεν βιώνει την αγάπη τού Ιησού και όταν δεν επιτρέπει ο ίδιος να φλογίζεται η ύπαρξίς του από την δόξα τού Χριστού, τότε κινδυνεύει να γεμίσει την καρδιά του από την έχθρα εναντίον του Θεού. Όταν μάλιστα ο αρχηγός τής σωτηρίας μας απαιτεί θυσίες, λιτάνευση του Σταυρού, ομολογία πίστεως και απαρέγκλιτη παρακολούθηση των βημάτων του, τότε αισθάνεται κανείς τα επίπεδα στα οποία πρέπει να περιφέρει την ύπαρξή του.

Τούτο συμβαίνει και με τα πρόσωπα των εκπροσώπων των ποικίλων “θρησκευτικών κατεστημένων”. Όταν δεν ζουν συνειδητά την πίστη τού Χριστού και αποφεύγουν την οδόν των Αγίων τής Εκκλησίας μας, τότε φθάνουν στο κατάντημα όχι μόνο να υπογράφουν “την σφαγήν των νηπίων”, αλλά τελικώς να προσυπογράφουν την σταύρωση του Ιησού και τούτο διότι “ελέγχονται υπό του φωτός”, αφού “τα έργα αυτών εισί πονηρά”.

Φίλοι μου, ίσως περισσότερο από ποτέ άλλοτε στις ημέρες μας να συμφιλιωθούν τα “πολιτικοθρησκευτικά” κατεστημένα στο όνομα δήθεν της “παγκόσμιας ειρήνης” και της απολαύσεως των αγαθών, με κύριο όμως στόχο τους να χτυπήσουν τον Χριστό και την Εκκλησία Του. Ενδεχομένως μάλιστα προς τον σκοπό αυτό να συγκλιθούν συνέδρια και “σύνοδοι” όλων των φασμάτων και των αποχρώσεων...

Ας μην τα χάνουμε και ας μη μας φοβίζει απολύτως τίποτε, αφού και γι' αυτούς νομοτελειακώς ισχύει ό,τι και για τον Ηρώδη. Τελικώς θα επαληθευθεί έτι άπαξ πανηγυρικώς ο λόγος της Γραφής: “Τεθνήκασι οι ζητούντες την ψυχήν τού παιδίου”!

Αμήν.

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Ο φόβος του Ηρώδη και ο φόβος του Ιωσήφ Κυριακή μετά την Χριστού Γεννησιν - (Ματ β΄ 13-23)

 

Δύο φοβισμένοι άνθρωποι πρωταγωνιστούν στα επεισόδια που περιγράφονται στο ευαγγελικό ανάγνωσμα (Ματ β΄ 13-23) που, κατά την ανατολική λειτουργική παράδοση της Εκκλησίας, διαβάζεται την Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα. Ο βασιλιάς Ηρώδης, που νιώθει να απειλείται η εξουσία του από ένα παιδί, και ο Ιωσήφ, που νιώθει να απειλείται η ζωή του παιδιού από τους διαδόχους του Ηρώδη. Στον πρώτο το αίσθημα του φόβου τον οδηγεί σε παράνοια, στον δεύτερο ο φόβος λειτουργεί ως μηχανισμός άμυνας.
Σύμφωνα με το κείμενο, οι μάγοι που επισκέφτηκαν και προσκύνησαν τον νεογέννητο Ιησού στη Βηθλεέμ έφυγαν από τη χώρα χωρίς να ενημερώσουν τον Ηρώδη, ενώ ένας άγγελος ενημέρωσε τον Ιωσήφ για τον κίνδυνο που διέτρεχε ο Ιησούς και τον συμβούλεψε να καταφύγει στην Αίγυπτο. Ο θυμός του Ηρώδη από τον εμπαιγμό των μάγων και ο φόβος του ότι πλέον η εξουσία του κινδυνεύει, εκδηλώνεται με μια μαζική σφαγή όλων των νηπίων της ευρύτερης περιοχής στην οποία υπέθετε ότι γεννήθηκε ο αναμενόμενος βασιλιάς των Ιουδαίων, γεγονός στο οποίο ο ευγγελιστής βλέπει να εκπληρώνεται η σχετική με τον θρήνο της Ραχήλ προφητεία του Ιερεμία (λη΄[xxxi]15). Ο Ιωσήφ, αφού παρέμεινε στην Αίγυπτο μέχρι τον θάνατο του Ηρώδη, όταν πληροφορήθηκε ότι διάδοχος στον θρόνο είναι ο γιος του Αρχέλαος, φοβήθηκε να επιστρέψει στην Ιουδαία, οπότε, ύστερα από θεία προτροπή, εγκαταστάθηκε στο χωριό Ναζαρέτ της Γαλιλαίας.
Ο βασιλιάς Ηρώδης είναι ο χαρακτηριστικός τύπος του φοβισμένου ανθρώπου. Οτιδήποτε κάνει το κάνει υπό το κράτος του φόβου ότι η εξουσία του απειλείται. Από τα πιο εντυπωσιακά κτήρια που σώζονται ως σήμερα στην Παλαιστίνη είναι τα παλάτια – φρούρια που ο μισητός αυτός βασιλιάς κατασκεύασε στα πιο απρόσιτα μέρη της επικράτειάς του, προκειμένου να προφυλαχτεί από τους υπηκόους του. Ο Ηρώδης ζει μέσα στον φόβο σε μια κατάσταση μόνιμης άμυνας, γεγονός που τον καθιστά αδύναμο και αυτοκαταστροφικό. Η παράδοση της σφαγής των νηπίων, που διασώζει ο ευαγγελιστής Ματθαίος, συνοψίζει με τον πλέον παραστατικό τρόπο την απίστευτη συμφορά που μπορούν να αφήσουν φοβισμένοι άνθρωποι πίσω τους, όταν ο φόβος τους είναι ανομολόγητος, όταν έχουν δύναμη αλλά δεν μπορούν να τη χρησιμοποιήσουν παρά μόνο για μάταιες και απονενοημένες προσπάθειες αυτοσυντήρησης. Αυτός ο εγωκεντρικός και παρανοϊκός φόβος οδηγεί σε ένα μόνιμο αίσθημα ανασφάλειας που καταλήγει πάντοτε σε αποτυχία. Τελικά το άγχος και ο πανικός οδηγούν τον άνθρωπο που δεν στηρίζει την ελπίδα του στον Θεό σε ενέργειες που φέρνουν ως αποτέλεσμα το ακριβώς αντίθετο από το επιδιωκόμενο. Όπως χαρακτηριστικά σημειώνεται στο βιβλίο των Παροιμιών: «Επειδή φοβούνται και αποφεύγουν τους ανθρώπους, θα ανατραπούν» (κθ΄ 25).
Το τραγικό όμως είναι ότι όλες οι προσπάθειες του φοβισμένου ανθρώπου να αποτρέψει αυτό που φοβάται, έχουν ως συνέπεια αίμα, δάκρυα και πόνο για τους άλλους. Ο φόβος του Ηρώδη είναι η επιτομή αυτού που ο θεμελιωτής της αναλυτικής ψυχολογίας Carl Jung περιγράφει ως «σκιά». Η συμπεριφορά του Ηρώδη δείχνει με τον πιο παραστατικό τρόπο το πού μπορεί να οδηγήσει ένας τέτοιος φόβος όταν δεν εκδηλώνεται στο φως, αλλά παραμένει στα σκοτεινά βάθη του ασυνείδητου. Κατά ειρωνικό τρόπο η ιστορία του Ηρώδη διαβάζεται κατά την περίοδο των Χριστουγέννων, της γορτής του φωτός.
Ο Ιωσήφ επίσης φοβάται, όμως ο φόβος του είναι εντελώς διαφορετικός από εκείνον του Ηρώδη. Ο Ηρώδης φοβάται για τον εαυτό του, ενώ ο Ιωσήφ για το παιδί, την προστασία του οποίου του είχε εμπιστευθεί ο Θεός. Ο Ηρώδης για να αποφύγει αυτό που φοβάται στηρίζεται στον τρόμο που προκαλεί η δύναμή του, ενώ ο Ιωσήφ στον «φόβο» του Θεού, όπως ακριβώς περιγράφεται στον Ψαλμό ριγ΄ 19: «οἱ φοβούμενοι τὸν Kύριον ἤλπισαν ἐπὶ Kύριον / βοηθὸς αὐτῶν καὶ ὑπερασπιστὴς αὐτῶν ἐστιν». Η έκφραση «οἱ φοβούμενοι τὸν Kύριον» παρεξηγείται συχνά από τους σύγχρονους αναγνώστες, καθώς ο φόβος θεωρείται σήμερα πολύ ευτελές κίνητρο για να προσεγγίσει κανείς τον Θεό, και έτσι, οι σύγχρονες μεταφράσεις αποδίδουν τη λέξη “φόβος” ως “σεβασμός”. Η μετάφραση αυτή είναι, βέβαια, σωστή, υπαγορεύεται όμως από την ανάγκη να αποφευχθούν οι παρεξηγήσεις που ενδεχομένως θα προκαλούνταν από την άγνοια της βιβλικής θεώρησης των σχέσεων του Θεού με τον άνθρωπο. Αλλά ο φόβος για τον οποίο γίνεται στο συγκεκριμένο χωρίο λόγος δεν είναι, όπως προκύπτει από τη συνάφεια του ψαλμού, ο παράλογος εκείνος φόβος που παραλύει τον άνθρωπο και τον εξουθενώνει. Οι Ισραηλίτες γνώρισαν τη δύναμη και το μεγαλείο του Θεού, όπως αυτά εκδηλώθηκαν απέναντι στους εχθρούς τους, και φοβήθηκαν τον Κύριο. Ταυτόχρονα όμως γνώρισαν και την αξιοπιστία του Θεού, και ήξεραν ότι μπορούν να τον εμπιστεύονται. Ο φόβος που προκαλεί η δύναμη του Θεού αναγκάζει τους ανθρώπους σε υποταγή από την οποία προσπαθούν να απαλλαγούν. Όταν όμως ο φόβος συνδυάζεται με την εμπειρία της δικαιοσύνης του Θεού, οι άνθρωποι μαθαίνουν να εμπιστεύονται τον Θεό και οδηγούνται στην πίστη προς αυτόν. Εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη του Θεού σε συνδυασμό με την εμπειρία της αγάπης και της συγχωρητικότητας του Θεού οδηγεί με τη σειρά της στην αγάπη του ανθρώπου προς τον Θεό. Μόνον τότε ο άνθρωπος παύει πλέον να φοβάται τον Θεό, γιατί, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην Α΄ Επιστολή Ιωάννου, «Φόβος δεν υπάρχει μέσα στην αγάπη, αλλά η τέλεια αγάπη διώχνει μακριά τον φόβο … εμείς αγαπούμε γιατί αυτός πρώτος μας αγάπησε» (δ΄ 18-19). Φόβος Θεού, πίστη και αγάπη -το τρίπτυχο που επαναλαμβάνεται κάθε Κυριακή στην εκκλησία πριν από τη θεία μετάληψη- αποτελούν τα τρία στάδια της πνευματικής ωρίμανσης του ανθρώπου.
Ο εγωκεντρικός φόβος του Ηρώδη τον οδηγεί σε παρανοϊκές ενέργειες, που όμως δεν του εξασφαλίζουν τη σωτηρία. Αντίθετα, ο αλτρουιστικός φόβος του Ιωσήφ τον οδηγεί σε πράξεις αυταπάρνησης που στηρίζονται στην ακλόνητη εμπιστοσύνη του στη δύναμη του Θεού και τελικά σώζει τον μικρό Ιησού, καθιστάμενος έτσι όργανο του Θεού στο σχέδιό του για τη σωτηρία της ανθρωπότητας ολόκληρης. Το σχέδιο αυτό, όπως περιγράφεται στη Βίβλο, χαρακτηρίζεται από την εναλλαγή περιόδων κρίσεων και περιόδων δυναμικής επέμβασης του Θεού στην ανθρώπινη Ιστορία. Ο Αβραάμ είναι γέρος και άτεκνος, ο Ισαάκ οδηγείται στο θυσιαστήριο, ο Ιακώβ αναγκάζεται σε φυγή στη Μεσοποταμία, ο Ιωσήφ καταλήγει στις φυλακές της Αιγύπτου, ο Μωυσής ρίχνεται στον Νείλο και αργότερα αυτοεξορίζεται στην Μαδιάμ, οι Ισραηλίτες στην έρημο αντιμετωπίζουν πλήθος κινδύνων από πείνα, δίψα, ληστρικές επιδρομές και εσωτερικές επαναστάσεις, οχυρωμένες πόλεις εμφανίζονται σαν ανυπέρβλητα εμπόδια για την κατάκτηση της Χαναάν, η εχθρότητα των γειτονικών φυλών κατά την περίοδο των Κριτών απειλεί με αφανισμό τον λαό του Θεού, ο Σαούλ, παρά τη γενναιότητά του, κρίνεται από τον Θεό ακατάλληλος για την εκπλήρωση των στόχων της εκλογής του, ο Δαβίδ αντιμετωπίζει αλλεπάλληλες αρνητικές καταστάσεις εξαιτίας των αμαρτιών του, το βασίλειο που ίδρυσε διασπάται, και η διαφθορά της βασιλικής και θρησκευτικής εξουσίας στους επόμενους αιώνες θα φέρουν ως αποτέλεσμα την καταστροφή των βασιλείων, την εξορία του λαού και τη διασπορά του σε ολόκληρη τη γη, και, τέλος ο Ιησούς αντιμετωπίζει από τα πρώτα του βήματα στη γη θανάσιμο κίνδυνο από την επιβουλή της κοσμικής εξουσίας. Όλες αυτές οι αρνητικές καταστάσεις φαίνονται ανυπέρβλητες και απειλούν με ματαίωση το σχέδιο της θείας οικονομίας, όμως ο Θεός επεμβαίνει πάντοτε την κατάλληλη στιγμή για να δώσει λύσεις στα αδιέξοδα, εκλέγοντας για τον σκοπό αυτόν τα κατάλληλα κάθε φορά πρόσωπα. Αυτό που καθιστά ένα πρόσωπο άξιο της θείας εκλογής δεν είναι κάποιες ιδιαίτερες σωματικές ή διανοητικές ικανότητές του αλλά η ετοιμότητά του για υπακοή στο θέλημα του Θεού.
Στην ιστορία του Ηρώδη και του Ιωσήφ επιβεβαιώνεται με τον πιο παραστατικό τρόπο η αλήθεια που διακηρύσσει ο Ψαλμωδός και που αποτελεί το πιο αισιόδοξο μήνυμα για την καινούργια χρονιά:
Άλλοι ελπίζουν στ’ άρματα κι άλλοι στο ιππικό τους,
εμείς όμως χάρη στην παρουσία τού Κυρίου και Θεού μας θα θριαμβεύσουμε.
Δεμένοι χειροπόδαρα εκείνοι πέφτουν,
μα εμείς και πάλι σηκωνόμαστε και στέκουμε ορθοί. (Ψαλ ιθ΄ 8-9).
Μιλτιάδης Κωνσταντίνου
Το είδαμε εδώ 

Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή μετά την Χριστού Γέννηση

Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη
Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

Ο Χριστός γεννήθηκε. Ο μεγάλος αναμενόμενος, τόσους αιώνες από την ανθρωπότητα. Εκείνος τον οποίο αιώνες πριν προκατήγγειλαν οι Προφήτες. Εκείνος ο οποίος γεννήθηκε σε ένα ψυχρό σπήλαιο και ανακλίθηκε στη φάτνη των αλόγων. Και εκτός από τους Μάγους και τους ποιμένες, όλοι τον δέχθηκαν με αδιαφορία. Όχι μόνο με αδιαφορία αλλά ο Ηγεμόνας τους, ο βασιλιάς Ηρώδης τον ερχομό του στον κόσμο τον αντιμετώπισε με εχθρότητα, με κακότητα.
Όταν ο Ηρώδης άκουσε από τους Μάγους ΄΄ότι γεννήθηκε ο βασιλιάς των Ιουδαίων και κάλεσε τους γραμματείς και φαρισαίους και εξακρίβωσε το γεγονός, ταράχθηκε και πήρε την απόφαση του «ἀπολέσαι αὐτό». Δεν θέλει να αναγνωρίσει το Θείο Βρέφος σαν βασιλιά του κόσμου, αντίθετα θέλει να το φονεύσει. Φοβάται το θρόνο του, τα μεγαλεία του, τα πλούτη του, που κινδυνεύουν τάχα από τον γεννηθέντα ουράνιο Βασιλέα. Στέλνει τότε και «ἀβεῖλε πάντας τούς παῖδας τούς ἐν Βηθλεέμ καί ἐν πᾶσι τοῖς ὁρίοις αὐτῆς ἀπό διετοῦς καί κατωτέρω» με την ελπίδα ότι ανάμεσά τους θα είναι και το Θείο Βρέφος, που στο μεταξύ είχε φύγει στην Αίγυπτο. Η κακότητα, ο φθόνος του ανθρώπου έχουν διώξει μακριά τον Κύριο των ανθρώπων.
Ακούγοντας τα γεγονότα αυτά η καρδιά μας αναστατώνεται. . μας φαίνονται ακατανόητα, απίστευτα, πρωτάκουστα. Αλλά μήπως και σήμερα αν ερχόταν ο Χριστός στον κόσμο, ο κόσμος και οι άνθρωποι του θα τον υποδεχόταν με ενθουσιασμό και οι άρχοντες θα του απέδιδαν άφθαστες τιμές;
Κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι πολλοί θα τον δέχονταν με χαρά, όπως τον δέχονται, διότι συνεχώς έρχεται ο Κύριος και κτυπάει την πόρτα της καρδιάς μας. Είναι όμως και οι άλλοι, εκείνοι που τον αρνούνται, που τον διώκουν, που τον πολεμούν, από τότε μέχρι σήμερα. Θέλουν και σήμερα «ἀπολέσαι αὐτόν». Είναι όσοι πολεμούν την πίστη μας. Όσοι αρνούνται τον Χριστό. Όσοι με την διαγωγή τους, με τα λόγια τους, με τα συγγράμματά τους, με τους σκληρούς διωγμούς τον διώχνουν μακριά από τη ζωή μας. Και γνώρισε και γνωρίζει η εποχή μας πολλούς τέτοιους πολέμιους του Χριστού, που δεν διαφέρουν καθόλου από τον Ηρώδη. Πόσο χριστιανικό αίμα κυλάει στην εποχή μας, στις ημέρες μας από τους Ηρώδεις της. Όπου και να κοιτάξει κανείς θα τους δει. Θέλουν να διώξουν τον Χριστό από την χριστιανική Ελλάδα. Θέλουν να αποϊεροποιήσουν τα πάντα. Πόσοι πιστοί σε όλα τα πλάτη της γης δεν μαρτυρούν για το όνομα του Κυρίου. Βλέπουμε τι γίνεται λίγο παραπέρα από μας. Χιλιάδες χριστιανοί καθημερινά υποβάλλονται σε φρικτά βασανιστήρια, θανατώνονται για την πίστη τους.
Δεν απομακρύνουν τον Κύριο μόνο οι φανατικοί πολέμιοι του χριστιανισμού.
Κι όλοι εμείς οι άλλοι συχνά συμπεριφερόμαστε κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να διώχνουμε τον Κύριο από τις καρδιές μας. Η ψυχή μας είναι γεμάτη και καθημερινά γεμίζει από φτηνούς ήρωες και ταπεινά πράγματα. Θαμπωνόμαστε από τα ψεύτικα αστέρια και τον θόρυβο. Υποδουλωμένοι στην ακόρεστη δίψα του πλούτου, κυριευμένοι από τον φθόνο και το μίσος κάνουμε τον πράο και ταπεινό Ιησού Χριστό να φύγει και πάλι, όπως τότε…στην Αίγυπτο. Ο Κύριος θέλει πάντοτε να είναι κοντά μας και εμείς, δυστυχώς, τον απομακρύνουμε, τον διώχνουμε με τη ζωή μας, με τα λόγια μας, την απομάκρυνση μας από τα ιερά μυστήρια της Εκκλησίας και ιδιαίτερα την Θεία Κοινωνία.
Το Θείο Βρέφος μετά τον θάνατο του Ηρώδη ξαναγύρισε στην Βηθλεέμ. Έτσι κι όταν στις καρδιές των ανθρώπων πεθάνει ο Ηρώδης, έρχεται και ενθρονίζεται ο Κύριος του ουρανού και της γης. Όταν πολεμάμε συστηματικά, με αγώνα και θερμή προσευχή τα πάθη μας και αδειάζουμε τις ψυχές μας από τους παρείσακτους και τους ξένους, γίνεται εξουσιαστής ο Κύριος του παντός.
Το βασικό έργο στην πνευματική μας ζωή είναι ακριβώς αυτό το καθάρισμα της ψυχής. Ο αγώνας εναντίον κάθε αμαρτωλού πράγματος που κυριεύει το είναι μας ολόκληρο. Η μάχη των διαφόρων εχθρών, που θέλουν να είναι κύριοι και αφεντικά μας. Ο κόσμος και οι θεοί του, όπως κι αν ονομάζονται, τα πάθη είναι οι εχθροί του πνεύματος. Όταν φύγουν οι εχθροί, τότε ακριβώς παρουσιάζονται οι καρποί του Αγίου Πνεύματος. Τότε έρχεται ο καιρός της πνευματικής ανθοφορίας, που έφερε στη γη ο ενανθρωπήσας Ιησούς Χριστός.
Για άλλη μια φορά γιορτάσαμε τα Χριστούγεννα. Η σκέψη μας, με τα φτερά των Αγγέλων πέταξε στη πόλη της Βηθλεέμ, στο παγωμένο Σπήλαιο, στην ταπεινή φάτνη των αλόγων ζώων. Η καρδιά μας, αν και φορτωμένη με την καθημερινότητα, συγκινημένη από το μεγάλο αυτό γεγονός πρόσφερε λατρεία στο Θείο Βρέφος που ήρθε στη γη για να φέρει την ειρήνη και την αγάπη στον κόσμο μας. Μαζί με τους ποιμένες Τον προσκυνήσαμε. Μαζί με τους Αγγέλους Τον δοξάσαμε. Μαζί με τους Μάγους της Ανατολής Του προσφέραμε τα δώρα της αγάπης και της λατρείας μας. Όλα αυτά να μην μείνουν μια προσωρινή συγκίνηση, που μετά από λίγο θα χαθεί. Ας αγωνιστούμε να μην αφήσουμε να φύγει ο Χριστός από κοντά μας. Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο για να μείνει μαζί μας αιώνια. Η ευεργετική παρουσία Του στη ζωή μας να είναι παντοτινή. Θέλει να μας συντροφεύει διαρκώς, να μας ευεργετεί, να μας κάνει χαρούμενους οδοιπόρους της νέας ζωής, της δικής Του ζωής. Εμείς το θέλουμε; Αν ναι, τότε να αγωνιστούμε, να διώξουμε τα πάθη και τις κακίες και να εγκολπωθούμε τις αρετές, για να νιώθουμε αιώνια μέσα μας Χριστούγεννα. Αμήν.

π. Συμεών Κραγιόπουλος: «Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα « Ένα μεγάλο λάθος των χριστιανών

Ένα μεγάλο λάθος των χριστιανών
Ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου. Δεν μπορούσε να γίνει άνθρωπος, ας πούμε, χωρίς τους ανθρώπους. Aλλά και δεν μπορούσε να είναι Θεάνθρωπος παρά εκ Πνεύματος Αγίου. Γεννήθηκε ο Κύριος ως άνθρωπος και γιορτάζουμε τη Γέννησή του αυτές τις ημέρες.

Πλην όμως πρέπει να έχουμε υπόψιν μας ότι όλα βέβαια γίνονται για μας τους ανθρώπους, σ” όλα έχουμε συμμετοχή οι άνθρωποι ως άνθρωποι, αλλά όλα όμως γίνονται διά του Πνεύματος του Αγίου.
Όσο και αν από την ανθρώπινη πλευρά ετοιμασθούμε, προσέξουμε, εργασθούμε, κοπιάσουμε, προσφέρουμε τα πάντα, δεν θα είναι τίποτε αυτό, εάν δεν έρθει το Άγιο Πνεύμα, εάν δεν εργασθεί το Άγιο Πνεύμα, εάν δεν ενεργήσει το Άγιο πνεύμα. Κάνουμε λάθος μεγάλο, όταν ως χριστιανοί δεν λαμβάνουμε υπόψιν αυτή την αλήθεια πάντοτε και ιδιαίτερα αυτές τις ημέρες, ότι το Άγιο πνεύμα είναι εκείνο που ενεργεί τα πάντα. Αυτό δεν το λαμβάνουμε υπόψιν.
Όχι μόνο οι συνηθισμένοι χριστιανοί κάνουν πολλά πράγματα αυτές τις ημέρες λόγω των εορτών, όμως εντελώς από την ανθρώπινη πλευρά, αλλά και οι καλοί χριστιανοί, εκείνοι δηλαδή που υποτίθεται ότι έχουν μιά κάποια γνώση, εκείνοι που υποτίθεται ότι κάνουν πνευματικό αγώνα, εκείνοι που υποτίθεται ότι πιστεύουν και ζουν δια πίστεως, μένουν σ” αυτό που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Και στο σπίτι που είναι και στο ναό όταν έρθουν, απλώς προσπαθούν ανθρωπίνως να συμμετάσχουν στο μυστήριο του Θεού.
Φυσικά ο άνθρωπος τι μπορεί να κάνει; Τα ανθρώπινα μπορεί να κάνει. Και θα λέγαμε ότι ο Θεός αυτό θέλει από τον άνθρωπο, να βάλει το ανθρώπινο μερτικό. Όμως αυτό πρέπει να γίνεται πάντοτε με την προϋπόθεση ότι θα ενεργήσει ο Θεός, πάντοτε με την προϋπόθεση ότι τον τελευταίο λόγο τον έχει ο Θεός. Πρέπει να γίνεται έτσι, ώστε όλος ο κόπος, όλη η προσπάθεια, όλο το δόσιμο, όλη η ετοιμασία, όλη η ανθρώπινη εργασία να είναι ένα άνοιγμα της ψυχής στην Χάρι του Θεού, ένα άνοιγμα της ψυχής στην Χάρι του Αγίου Πνεύματος. Πρωτίστως να πιστεύει κανείς έτσι και να αναμένει κατ” αυτόν τον τρόπο και πάντοτε μ” αυτή την ελπίδα να εργάζεται, αλλά και γενικότερα να παίρνει αυτή τη στάση.
Εργασία στην καθεμιά ψυχή εκ Πνεύματος Αγίου
Πολλές φορές στους πνευματικούς λεγόμενους ανθρώπους, που, όπως είπαμε, κάνουν κάποια προσπάθεια, και τον άλλο καιρό και μέσα στη εκκλησία γιγαντώνεται από μέσα τους… Ποιό άλλο; Η ιδέα που έχουν για τον εαυτό τους, ο εγωισμός που έχουν, η φιλαυτία που υπάρχει μέσα τους. Στους πνευματικούς ανθρώπους, καθώς μάλιστα αγωνίζονται πνευματικά, αυτά γιγαντώνονται. θα έλεγε κανείς, όχι απλώς απελευθερώνονται από τα δεσμά τους, τα οποία δεσμά μπορεί να βάλει ο άνθρωπος σ” αυτά, αλλά και σαν να ενισχύονται, σαν να φορτίζονται, σαν να προμηθεύονται επιπλέον και κάποια δύναμη ακόμη και ξεπετάγονται μέσα από την ψυχή και ορθώνονται. Πού; Ενώπιον του Θεού. Έτσι, δεν έχει περιθώρια το πνεύμα του Θεού να επισκιάσει την ψυχή. Δεν έχει περιθώρια να καταλαγιάσει, να κουρνιάσει, αν θέλετε, το πνεύμα του Θεού μέσα στην ψυχή, να εργασθεί, για να φωτίσει την ψυχή, για να την κάνει την ψυχή να νιώσει το μυστήριο του Θεού, να το καταλάβει όσο γίνεται, να το δεχθεί και να το ζει. Να γίνει δηλαδή μία εργασία στην καθεμιά ψυχή εκ Πνεύματος Αγίου και του ιδίου του ανθρώπου. Του κάθε ανθρώπου, αλλά εκ Πνεύματος Αγίου.
Πώς μπορούμε να γιορτάσουμε Χριστούγεννα, εάν δεν ενεργήσει το Άγιο πνεύμα; Πώς μπορείς να καταλάβεις τί είναι Χριστούγεννα, να ζήσεις τα Χριστούγεννα, εάν δεν ενεργήσει το Άγιο Πνεύμα; Πώς μπορείς να καταλάβεις τί είναι Θεία Λειτουργία, τι είναι Θεία Κοινωνία, τι είναι αγάπη του Θεού, τι είναι όλα αυτά, εάν δεν ενεργήσει το Άγιο πνεύμα, εάν δεν δώσει το Άγιο πνεύμα, εάν δεν δημιουργήσει το Άγιο πνεύμα; Τα ανθρώπινα, όσο τέλεια και αν είναι, είναι πάντοτε πολύ φτωχά και αμαρτωλά. Αν είσαι απλώς ένας χριστιανός, ένας πνευματικός άνθρωπος, θα πηγαίνεις, θα έρχεσαι κάτι ν” αρπάξεις από την Χάρι του Θεού. Αυτό δεν είναι δύσκολο· αυτό το κάνει ο καθένας. Όμως είναι δύσκολο να παραδεχθεί κανείς ότι είναι φτωχός, είναι δύσκολο να παραδεχθεί κανείς ότι, ό,τι και να κάνει, αν δεν ενεργήσει ο Θεός, δεν κάνει τίποτε.
Δύσκολο, ξεδύσκολο πρέπει να αποφασίσουμε…
Δύσκολο είναι να ταπεινωθεί ο άνθρωπος. Ας βλέπει τον Κύριο ταπεινωμένο εκεί στη φάτνη. Ας βλέπει τον Κύριο θυσιαζόμενο για μας. Ας βλέπει την αγάπη του. Ο άνθρωπος και πάλι έχει τόση αγάπη στον εαυτό του! Είναι τόσο δεμένος με τα δικά του! Τα οποία μάλιστα δικά του τα φτιάχνει και πνευματικά, ενώ είναι φιλαυτία. Γι” αυτό, είπα, γιγαντώνεται ο εγωισμός. Είναι δύσκολο να ταπεινωθούμε. αλλά δύσκολο-ξεδύσκολο πρέπει να τον ξεπεράσουμε τον εγωισμό.
Δύσκολο-ξεδύσκολο πρέπει να το αποφασίσει όποιος έχει διάθεση να γίνει χριστιανός αληθινός, όποιος έχει διάθεση, αν μπορώ να πω έτσι, να μην πάει γι” αυτόν χαμένο το έργο του Θεού, χαμένη η οικονομία του Θεού, το ότι δηλαδή ο Θεός γίνεται άνθρωπος.
Όποιος έχει διάθεση να μην αφήσει να πάει χαμένο γι” αυτόν το έργο του Θεού, η οικονομία του Θεού, ας μην περιμένει άλλο, βλέποντας τον Κύριο, τον νεογέννητο Κύριο, βλέποντας την ταπείνωσή του, τη θυσία του, την αγάπη του, όλη αυτή τη συγκατάβασή του που γίνεται για τον άνθρωπο. δεν γίνεται για κανέναν άλλο ή για κάποιον άλλο λόγο, αλλά γίνεται για τον άνθρωπο. Για σένα που έχεις τουπέ, για σένα που έχεις όλην αυτή την κατάσταση μέσα σου. Και μάλιστα μην τυχόν τη δει κανείς, μην τυχόν την αγγίξει κανείς· είσαι έτοιμος να αντιδράσεις. Μπορεί κατά τα άλλα να φαίνεσαι πνευματικός άνθρωπος και να κάνεις τον πνευματικό άνθρωπο, όμως βαθιά μέσα σου υπάρχει αυτό το θεριό.
Το θαύμα…
Ο Κύριος πέρα από όλα τα άλλα που θα κάνει, και με το παράδειγμα, και μ” αυτή την πραγματικότητα της ζωής του, έρχεται να ταρακουνήσει εσένα τον άνθρωπο που έχεις φιλότιμο, τον καλής διαθέσεως άνθρωπο. Ο άλλος δεν θα προσέξει, δεν θα δώσει σημασία. Σ” εσένα και για εσένα έρχεται ο Κύριος να σε κάνει επιτέλους να προσέξεις, να σε κάνει να φιλοτιμηθείς, να συγκινηθείς, να ταπεινωθείς και να ξεγράψεις τον εαυτό σου μια για πάντα ή, καλύτερα, να παρακαλέσεις να σε βοηθήσει να γίνει αυτό, διότι ο άνθρωπος και αυτό δεν μπορεί να το κάνει, όσο και αν θέλει.
Ο Κύριος ο οποίος άφησε τους ουρανούς για μας, όταν δει φιλότιμο άνθρωπο, όταν δει καλής διαθέσεως άνθρωπο, που πράγματι κατάλαβε περί τίνος πρόκειται και θέλει να ελευθερωθεί από τα δεσμά τού εγώ του και να γίνει κατά Θεόν άνθρωπος, άνθρωπος του Πνεύματος, θα ενεργήσει δραστικά -ξέρει πώς θα ενεργήσει-και το θαύμα αυτό θα γίνει.
Θαύμα είναι η ενανθρώπηση του Χριστού, αλλά και θαύμα είναι να παύσει ο άνθρωπος να είναι αυτό που είναι, δηλαδή παλαιός άνθρωπος και να γίνει νέος άνθρωπος. Διότι ό,τι θα γίνει, δεν θα είναι ένα κατόρθωμα του ανθρώπου, αλλά θα είναι ένα έργο του Αγίου Πνεύματος. Θαύμα είναι. Και αυτό το θαύμα έρχεται ο Κύριος δια του θαύματος του δικού του, ας πούμε, να πραγματοποιήσει σε καθεμιά ψυχή.
Να παρακαλέσουμε τον Κύριο…
Ας ευχηθούμε, αδελφοί μου, ας ευχηθούμε. Είναι μυστήρια αυτά. Μπορεί να τα λέμε, να τα ξαναλέμε, αλλά πόσο καταλαβαίνει ο καθένας; Πόσο αγγίζει τον καθένα το μυστήριο; Ωστόσο όμως πρέπει να γίνει αυτό σ” όλους. Δεν εξαιρείται κανένας. Ο Κύριος θα μας φωτίσει, θα μάς βοηθήσει, θα θελήσει, αν θέλετε να πω έτσι, να κάνει λίγο ακόμη συγκατάβαση. Γιατί θέλει ο καθένας μας ιδιαίτερη συγκατάβαση και ιδιαίτερη ταπείνωση από τον Θεό και ιδιαίτερη αγάπη.
Να παρακαλέσουμε τον Κύριο που γιορτάζουμε τα γενέθλιά του και που, όσο μπορούμε, δείχνουμε την αφοσίωσή μας σ” αυτόν, την πίστη μας, την αγάπη μας, να κάνει και αυτό το ιδιαίτερο στον καθένα μας, ώστε να συντελεσθεί το θαύμα. Δηλαδή όντως να έρθει μέσα μας η Χάρις του Θεού, όντως να μορφωθεί μέσα μας ο Χριστός διά της Χάριτος του Θεού, όντως να παύσουμε να είμαστε παλαιός άνθρωπος και να γίνουμε νέος άνθρωπος, εν Χριστώ Ιησού δια Πνεύματος Αγίου.
29-12-1985