Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ.

 

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ.

Τό ἥρεμο, τό πνευματικά ὑγιές οἰκογενειακό περιβάλλον, εἶναι ὁ παράγοντας, πού συμβάλει ἀποφασιστικά καί καθοριστικά στήν πνευματική καλλιέργεια τῶν παιδιῶν. Τά παιδιά μιμοῦνται τήν ἀρετή τῶν γονέων, ὅταν ἡ ἀρετή αὐτή ἀποτελεῖ τήν περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα τοῦ σπιτιοῦ. Ὅταν ἡ ὅλη ἀτμόσφαιρα τοῦ σπιτιοῦ εἶναι ἁγνή, καθαρή, τά παιδιά εὔκολα «μπαίνουν» σ’ αὐτό τό κλίμα. Μιμοῦνται αὐτό πού ζοῦνε καί αὐτό πού βλέπουνε στούς γονεῖς τους.

«Τότε γάρ» λέει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος «οἱ τικτόμενοι τῇ τῶν γεγενηκότων ἀρετῇ κατακολουθήσωσι». Ὅταν οἱ γονεῖς ζοῦν ἐνάρετα, τηρώντας τίς Θεῖες Ἐντολές καί ἔχοντας τόν Χριστόν ἐγκάτοικο στίς καρδιές τους τότε καί «οἱ τικτόμενοι», δηλαδή τά παιδιά, θά ἀκολουθήσουν τήν ἀρετή τῶν γονέων τους.

Τό οἰκογενειακό περιβάλλον καί πρό πάντων οἱ γονεῖς ἐπηρέαζουν βαθύτατα τήν προσωπικότητα τῶν παιδιῶν τους. Ἐπιδροῦν καθοριστικά στήν μελλοντική πνευματική τους πορεία.

«Δέν εἶναι δυνατόν» διδάσκει ὁ Χρυσορρήμων «νά γίνει κακός, ἐκεῖνος πού ἀπό τήν ἀρχή ἀνατράφηκε μέ πολύ ἐπιμέλεια καί ἀπήλαυσε πολύ φροντίδα». Ἡ ἀπό τήν ἐμβρυϊκή ἀκόμη ἡλικία κατά Χριστόν ἀγωγή ἐπιδρᾶ καθοριστικά στήν ὅλη μετέπειτα πνευματική πορεία τοῦ ἀνθρώπου.

Λένε πολλές φορές: «Ἀφοῦ οἱ γονεῖς ἦταν τῆς Ἐκκλησίας, πῶς ἔγινε ἔτσι κακό τό παιδί;».

Τό πιό πιθανό σ’ αὐτές τίς περιπτώσεις, εἶναι ὅτι οἱ γονεῖς δέν εἶναι πραγματικά «τῆς Ἐκκλησίας». Δηλαδή εἶναι μόνο ἐξωτερικά χριστιανοί. Πᾶνε τό πολύ-πολύ στήν ἐκκλησία κάθε Κυριακή καί τίποτε περισσότερο. Αὐτό βεβαίως δέν εἶναι καθόλου ἐπαρκές γιά τήν σωστή ἀγωγή τῶν παιδιῶν.

Τό θέμα εἶναι καί πῶς πᾶει κάποιος στήν Ἐκκλησία; Μέ τί φρόνημα;

Ἀγαπᾶ τόν Χριστό; Ἤ ἁπλῶς πηγαίνει ἀπό μιά συνήθεια, ἀπό μιά ψυχολογική ἀνάγκη;

Ὅπως, γιά παράδειγμα, κάποιος πού ἔχει συνηθίσει νά πηγαίνει στό κυνήγι κάθε Κυριακή πρωί καί ἄν μία φορά δέν πάει, τότε δέν αἰσθάνεται καλά μέσα του, ἐπειδή τοῦ ἔχει δημιουργηθεῖ μία ψυχολογική ἀνάγκη. Κατά ἀνάλογο τρόπο καί κάποιος ἄλλος ἔχει συνηθίσει νά πηγαίνει στήν Ἐκκλησία καί τό κάνει ἀπό μία ψυχολογική ἀνάγκη.

-Ἀλλά φτάνει αὐτό;

-Δέν φτάνει.

Πολλούς τούς ὀνομάζουνε «ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας», ἀλλά στήν πραγματικότητα δέν εἶναι. «Τῆς Ἐκκλησίας» εἶναι κάποιος ὅταν ἔχει ζωντανή σχέση μέ τόν Χριστό ἤ σωστότερα, ὅταν ὁ Χριστός ζεῖ μέσα Του καί ἐκεῖνος μέσα στόν Χριστό. Τότε εἶναι ἀληθινά «τῆς Ἐκκλησίας». Τότε καί τά παιδιά τέτοιων γονέων πολύ δύσκολα θά παραστρατήσουν.

Ἔχω ὑπ’ ὄψιν μου μιά οἰκογένεια, εὐλογημένη πολύ, καί τά παιδιά στήν ἐφηβεία, δεκατέσσερα- δεκαέξι χρονῶν. Μοῦ λέει ὁ πατέρας: « Πάτερ δόξα τῷ Θεῷ, δέν ἔχουμε προβλήματα, καθόλου». Ἐνῶ εἶναι γνωστό τό τί γίνεται, πόσο εὔκολα τά παιδιά ἀπ΄ αὐτήν τήν ἡλικία ἐπαναστατοῦν, ἀσωτεύουν, κάνουν ἐλεύθερες σχέσεις, ὁλοκληρωμένες σχέσεις (ὁλοκληρωμένη πορνεία δηλαδή) καί ἕνα σωρό τέτοια πράγματα.

-Γιατί ὅμως σ’ αὐτήν τήν εὐλογημένη οἰκογένεια τά παιδιά δέν παρουσιάζουν τέτοια συμπεριφορά προβληματική καί ἁμαρτωλή;

-Διότι οἱ γονείς αὐτῶν τῶν καλῶν παιδιῶν, πού σᾶς ἀνέφερα, εἶναι μέ τόν Θεό, εἶναι δοσμένοι δηλαδή ὁλοκληρωτικά στόν Θεό. Ἔχουν μιά ζωντανή σχέση μέ τόν Θεό καί τήν Ἐκκλησία Του.

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Hristospanagia3.blogspot.com

Η πολύχρονη υπομονή, που έφερε άμετρη τη χάρη του Θεού. Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Ένας από τους αγίους πατέρες είπε: Ήταν ένας γέροντας αναχωρητής, τίμιος, και πήγα μια φορά σ’ αυτόν, όταν ήμουν καταπονημένος από τους πειρασμούς.

Αυτός ήταν άρρωστος και κατάκοιτος και, αφού τον χαιρέτησα, κάθισα κοντά του και του είπα:
- Κάνε μια ευχή για μένα, πάτερ, διότι πολύ θλίβομαι από τους πειρασμούς των δαιμόνων.

Και ο γέροντας άνοιξε τα μάτια του και μου είπε:
- Παιδί μου, εσύ είσαι νέος και δε θ’ αφήσει ο Θεός να καταπονηθείς από αβάσταχτους πειρασμούς.

Κι εγώ του είπα:
- Και νέος είμαι και πειρασμούς έχω από πολύ ενάρετους ανθρώπους.

Κι εκείνος πάλι μου είπε:
- Λοιπόν, ο Θεός θέλει να σε κάνει σοφό.

Κι εγώ είπα:
- Πώς θα με κάνει σοφό; Εγώ κάθε μέρα γεύομαι το θάνατο της ψυχής.

Κι εκείνος αμέσως απάντησε:
- Σώπα, παιδί μου. Είπα ότι σε αγαπά ο Θεός και θα σου δώσει τη χάρη του.
Και πρόσθεσε:
- Να ξέρεις, παιδί μου, ότι τριάντα χρόνια πολέμησα με τους δαίμονες και επί είκοσι χρόνια δε φάνηκε να μη βοήθησε καθόλου ο Θεός. Κι όταν πέρασε το εικοστό πέμπτο, άρχισα να βρίσκω κάποια ανάπαυση, που με τον καιρό γινόταν πιο μεγάλη.
Μετά το εικοστό έβδομο και το εικοστό όγδοο έτος η ανάπαυση της ψυχής μου γινόταν πολύ πιο έντονη. Και τώρα που περνάει το τριακοστό έτος και κοντεύει να τελειώσει, τόσο στερεώθηκε μέσα του η ανάπαυση, ώστε δεν μπορώ να την υπολογίσω και να τη μετρήσω.
Και τελείωσε ο γέροντας με αυτά τα λόγια:
- Όταν θελήσω να σηκωθώ για να προσευχηθώ, τρεις ψαλμούς προφταίνω να πω με το στόμα μου και από κει και πέρα, τρεις μέρες να στέκομαι όρθιος, αισθάνομαι έκσταση κοντά στο Θεό και δεν καταλαβαίνω καθόλου κούραση. Βλέπεις τώρα, τι άμετρη ανάπαυση μου προξένησε η πολύχρονη εργασία της υπομονής;

«Κράτα τον νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι»

«Κύριε, βλέπεις ότι θέλω να προσευχηθώ ενώπιον Σου με καθαρό νου, αλλά οι δαίμονες με εμποδίζουν. Πες μου τί πρέπει να κάνω για να απομακρυνθούν από μένα». Και έλαβα μέσα στην ψυχή μου αυτή την απάντηση από τον Κύριο: Οι υπερήφανοι υποφέρουν πάντα από τους δαίμονες».

Εγώ είπα: «Κύριε. Εσύ είσαι ελεήμων η ψυχή μου Σε γνωρίζει· πες μου τί πρέπει να κάνω για να ταπεινωθεί η ψυχή μου». Και ο Κύριος απάντησε στα μύχια της ψυχής μου: «Κράτα τον νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι».
Τη μετάνοια ως δρόμο πού οδηγεί στην ταπείνωση ο Σιλουανός την έζησε με έναν ιδιαίτερο τρόπο, στον υψηλότερο βαθμό έντασης. ακολουθώντας την εντολή του Χριστού: Κράτα τον νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι. Δύσκολη κουβέντα! Δυνατή, μαχητική, μα συγχρόνως και δύσκολη. Για να την κατανοήσουμε σε όλο της το βάθος, θα πρέπει να βρεθούμε κι εμείς σε μία ανάλογη πνευματική κατάσταση με εκείνη του Σιλουανού. Δεν μπορεί λοιπόν κανείς να την προσεγγίσει παρά μόνο με προσοχή, αποποιούμενος τη σοφία αυτού του κόσμου, προκειμένου να αφήσει τόπο στη σοφία του Πνεύματος, πού είναι άλλης τάξεως και λογικής.
Είναι γεγονός ότι αυτός ο λόγος έδωσε τόπο σε διάφορες ερμηνείες. Εκλαμβάνεται συχνά (σε ένα πρώτο επίπεδο, ψυχολογικό) ως λόγος παραμυθίας και ενθάρρυνσης, ενώπιον μιας κατάστασης μεγάλου πόνου, δυστυχίας και απογοήτευσης. Αυτή η αντίληψη, όσο και να είναι γόνιμη ενδεχομένως, δεν είναι αυτή του Σιλουανού. Για εκείνον, το να κρατάς τον νου σου στον Άδη, είναι ένα ασκητικό διάβημα αυτοκαταδίκης, πού σου επιτρέπει να μετανοήσεις όπως πρέπει, να μάχεσαι ενάντια στην αλαζονεία, να θριαμβεύεις πάνω στα πάθη και τους δαίμονες.
Κατ’ αρχάς, για να διεισδύσουμε μέσα στο μυστήριο αυτού του λόγου, η καλύτερα για να τον αφήσουμε να καταδυθεί στην καρδιά μας, είναι απαραίτητο να απομακρυνθούμε από μία συγκεκριμένη αντίληψη για τον Άδη, πού άπαντα συχνά στη Δύση και κουβαλά μαζί της έναν κυκεώνα μεσαιωνικών συνδηλώσεων. Ο Άδης στην περίπτωση μας δεν υποδηλώνει έναν γεωγραφικό τόπο (έναν τόπο απ΄όπου απουσιάζει ο Θεός), αλλά μία πνευματική κατάσταση, ένα «έγκαυμα» στη συνείδηση (Ωριγένης, 2ος αι.). Είναι εν προκειμένω η κατάσταση εκείνης της ψυχής πού είναι χωρισμένη από τον Θεό, εξαιτίας των αμαρτιών της· ή καλύτερα, είναι η κατάσταση εκείνης της ψυχής πού εκτίθεται στη χάρη, αλλά είναι τόσο αδιαπέραστη και εγκλωβισμένη στη μόνωση της, τόσο διογκωμένη από το εγώ της και τα πάθη, ώστε δεν μπορεί να δεχθεί τη χάρη· δεν μπορεί να ανταποκριθεί και να αναζωογονηθεί από αύτη, χωρίς να καεί από το πυρακτωμένο φως της αγάπης του Θεού.
Όπως λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος (7ος αι.), τον οποίο, όπως ξέρουμε, ο Σιλουανός ευλαβούνταν πολύ, «τα βάσανα του Άδη είναι τα βάσανα της αγάπης». Θα είμαστε όλοι, τελικά, βυθισμένοι στην αγάπη του Θεού, αλλά ανάλογα με την κατάσταση της ψυχής μας, αυτή η συνάντηση θα βιώνεται με διαφορετικό τρύπο από τον καθένα: ως παραδείσια χαρά από εκείνους που είναι, ήδη εξαγνισμένοι και φωτισμένοι από τη χάρη, και ως κολαστήρια θλίψη από εκείνους πού έχουν ήδη εντός τους σκοτάδι.
Το να κρατάμε λοιπόν τον νου στον Άδη είναι μια πρόσκληση κατάδυσης στις πιο σκοτεινές αβύσσους της ύπαρξής μας· μια πρόσκληση απογύμνωσης της ψυχής μας και έκθεσής της στις ακτίνες της θείας αγάπης – η «φωτιά της μετάνοιας», για την οποία μιλά ο Σιλουανός, δεν είναι άλλη από τη φωτιά του Αγίου Πνεύματος. Αυτή η κατάβαση είναι ένας τρόπος να συμμετέχεις στη μάχη πού έδωσε ο Χριστός στην έρημο, ενάντια στους πειρασμούς του Σατανά· ένας τρόπος να συμμετέχεις στην κορύφωση της κένωσής Του, πού είναι η κάθοδος Του στον Άδη. Διότι βέβαια μόνο με Εκείνον μπορούμε να νικήσουμε τους δαίμονες και να διεισδύσουμε χωρίς κίνδυνο στα σκοτάδια της ύπαρξής μας – στο ζωηφόρο και αναστάσιμο Φως Εκείνου πρέπει να εκθέσουμε την ψυχή μας.
Αυτό το διάβημα, στο ξεκίνημά του, είναι αναπόφευκτα πηγή θλίψης. Κι αυτό, διότι φανερώνει με έναν τρόπο ανελέητο όλα εκείνα τα στοιχεία μέσα μας, πού ανήκουν ακόμη στον παλαιό Αδάμ (δηλαδή στον θάνατο) και αποτελούν εμπόδιο στη χάρη (δηλαδή στη ζωή). Είναι μία αποκάλυψη ολοένα και πιο αιχμηρή, διότι όσο το θείο Φως φωτίζει το σκοτάδι της καρδιάς μας. τόσο διακρίνουμε εκεί τις ακαθαρσίες πού αμαυρώνουν την εικόνα του Θεού μέσα μας. Όσο περισσότερο συνειδητοποιούμε την αγάπη του Κυρίου και Δημιουργού μας, τόσο πιο πολύ υποφέρουμε πού Τον έχουμε πληγώσει ή πού αποκοπήκαμε από Αυτόν. Αλλά αυτή η λύπη (πού είναι η λύπη του Σταυρού) είναι ζωηφόρος, αντίθετα από αυτήν της αμαρτίας, πού είναι θανατηφόρος. Και ταυτόχρονα, είναι πηγή ταπείνωσης: μπροστά στο θέαμα της ψυχικής μας πτώχειας, παύουμε να κρίνουμε τους άλλους και κατηγορούμε μόνο τον εαυτό μας. Ο Σιλουανός πού θεωρεί τον εαυτό του σαν έναν βρωμερό σκύλο, γράφει: πρέπει να θεωρούμε τον εαυτό μας ως το ελεεινότερο από όλα τα όντα και να τον κρίνουμε άξιο για την καταδίκη της Κόλασης. Δεν είμαι άξιος του Θεού ούτε του Παραδείσου, αλλά των βασάνων της Κόλασης. Το Άγιο Πνεύμα μας μαθαίνει να σκεφτόμαστε κατ΄αυτό τον τρόπο για τον εαυτό μας.
Αυτό το σχήμα μετάνοιας, πού συνδέει τη μνήμη του θανάτου με την ανταπόδοση της τελικής κρίσεως, συνιστά στον Σιλουανό μια αληθινή ασκητική πρακτική, μια ρομφαία πνευματική πού καθαρίζει την καρδιά και την ικανώνει να κατοικήσει στον Θεό. Όταν κρατώ τον νου μου στον Άδη, η ψυχή μου είναι ειρηνική. Όταν, αντί τούτου, αφήνω τον νου μου να βγαίνει από τη φλόγα του Άδη, ανακτούν τη δύναμη τους οι σκέψεις εκείνες πού δεν αρέσουν στον Θεό.
Όμως, το «κράτα τον νου σου στον Άδη» δεν έχει κάποια σημασία, παρά μονάχα ακολουθούμενο από το δεύτερο σκέλος της φράσης, πού κρατά την ισορροπία: και μην απελπίζεσαι. Δηλαδή: μή χάνεις την ελπίδα της σωτηρίας σου, την ελπίδα στο άπειρο θείο έλεος. Και για να το πούμε διαφορετικά: δεν πρέπει ποτέ να πέφτουμε στην απελπισία, γιατί η απελπισία είναι ένας επιτηδευμένος τρόπος υπερηφάνειας, ένα κρυφό πάθος του εγώ – του εγώ πού είναι φυλακισμένο στην αυτάρκειά του και πού δεν έχει άλλο ορίζοντα πέρα από τον εαυτό του. Αυτός πού απελπίζεται είναι φονιάς του εαυτού του. έλεγε ο Ιωάννης της Κλίμακος (6ος αι.). Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ πώς είναι ο αμαρτωλός άνθρωπος (και όχι ο Θεός) αυτός πού δημιουργεί την προσωπική του κόλαση· δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα καταχθόνια σκοτάδια νικήθηκαν από το πασχάλιο Φως και ότι εάν η συνείδησή μας μας καταδικάζει, ο Θεός είναι πιο μεγάλος από αυτή (βλ. Α’ Ιωάν. 3, 20). Αν κάθε ψυχή γνώριζε τον Κύριο και ήξερε πόσο μας αγαπά, δεν θα απελπιζόταν και δεν θα μεμψιμοιρούσε ποτέ κανείς.
Βρισκόμαστε εδώ στην καρδιά της παραδοξότητας της χριστιανικής εμπειρίας, όπου πρέπει να πεθάνεις (ως παλαιός άνθρωπος) για να αναστηθείς (ως νέος Άνθρωπος)- να περάσεις από τον Άδη για να εισχωρήσεις στη Βασιλεία· να ταπεινωθείς για να ανέλθεις· να αδειάσεις (από το εγώ σου) για να πληρωθείς (από το Άγιο Πνεύμα). Ο Σιλουανός τονίζει συγκεκριμένα: Όσο ταπεινωνόμαστε, τόσο πιο μεγάλες θα είναι οι δωρεές του Θεού. Αν η ψυχή αυτοκαταδικάζεται να μένει στον Άδη, ελπίζοντας στο έλεος του Θεού, η δύναμη του Θεού την πληροί.
Συνεπώς η μετάνοια, ακόμα και στη ριζική της μορφή, πού είναι η αύτοκαταδίκη, είναι ακριβώς το αντίθετο της ενοχής. Ενώ η ενοχή συνιστά εγκλεισμό, τελμάτωση και εσωστρέφεια, η μετάνοια είναι απελευθέρωση, κίνηση και άνοιγμα στον άλλο και τον όλως Άλλο. Η βασική διαφορά βρίσκεται στο αν και κατά πόσο παρέχεται τόπος στο θείο έλεος. Να θυμάσαι τους εξής δυο λογισμούς και να τους φοβάσαι. Ο ένας σου λέει: «Είσαι ένας άγιος», ο άλλος: «Δεν θα σωθείς». Αυτοί οι δυο λογισμοί προέρχονται από τον εχθρό και δεν υπάρχει ίχνος αλήθειας μέσα τους. Η χριστιανική οδός είναι ένα τεντωμένο σκοινί ανάμεσα στη συνείδηση της αμαρτίας και την ελπίδα στον Θεό, πού είναι ελεήμων και θέλει τη σωτηρία μας. Όλη η πνευματική τέχνη στηρίζεται στο να κρατάς την ισορροπία και την ένταση ανάμεσα στους δυο πόλους.
Παράλληλα, η νουθέτηση του Σιλουανού από τον Χριστό απαιτεί πολλή διάκριση και προσοχή ως προς την πραγματοποίηση της. Ο στάρετς ήταν ένα μεγαλειώδες πνεύμα, αλλά όλες οι ψυχές δεν έχουν την ίδια δύναμη ούτε την ίδια χάρη. Πρέπει λοιπόν να κρατάς τον νου σου στον Άδη, έχοντας επίγνωση των ορίων και των ικανοτήτων σου, πνευματικών και φυσικών, έτσι ώστε να μην κινδυνέψεις να συνθλίψεις την ψυχή σου. Από το να εφαρμόσουμε τη νουθεσία κατά γράμμα, είναι κυρίως πιο απαραίτητο να μπούμε στο πνεύμα της

o μπαρμπα Γιάννης που είδε την Παναγιά

 

Ερχόταν από την Λήμνο μ' έναν γάιδαρο. Τον έβαζε και στο καράβι μέσα.
Στον γέρο-Γιάννη μας έκανε εντύπωση ή απλότητα και ή ευλάβεια του. Αυτός δούλευε χρόνια πολλά εδώ στο Άγιο Όρος και στο τέλος ήρθε να πάρει ένα χαρτί από την Ιερά Κοινότητα, για να εισαχθεί στο γηροκομείο Μυτιλήνης.
Πριν από καιρό με είχε ανταμώσει και μου λέει: «Πάτερ, θα μου κάνης μια εικονίτσα;». Του λέω: «Μπάρμπα-Γιάννη, εσύ δεν έχεις χρήματα να πλήρωσης. Είναι ακριβές οι εικόνες»· Λέει: «Αμ συ πολλά θα μου ζητήσεις, εγώ λίγα θα σου δώκω». «Ποια εικονίτσα θέλεις;» «Να! Είδα την Παναγία μια μέρα ξεκινώντας από το Ιβήρων να πάω στο Καρακάλου και μου λέει· "γύρνα πίσω και να πας αύριο, διότι θα πάθεις απόψε κακό". Εγώ έκανα υπακοή και γύρισα, αλλά είχα τόση χαρά». «Πώς την είδες την Παναγία;» «Την είδα πάνω σε συννεφάκια άσπρα, και όλα αυτά πού φορούσε, τα ενδύματα της, ήταν λευκά. Πήρα τόση χαρά, και πήγα την άλλη μέρα στην Μονή Καρακάλου».
Την παρήγγειλε τελικά την εικόνα στους Αναναίους. Ήρθε εδώ στο κελί μας την τελευταία μέρα της ζωής του, για να πάρουμε τηλέφωνο στους Αναναίους, αν ετοίμασαν την εικόνα, γιατί ο Μπάρμπα-Γιάννης ετοιμαζόταν να εισαχθεί στο γηροκομείο Μυτιλήνης. Ήρθε να πάρει το χαρτί από την Κοινότητα, ότι δούλεψε εδώ στο Άγιον Όρος. Ό καημένος ανέβαινε βογκώντας την σκάλα, γιατί είχε καρδιά, είχε ανεπάρκεια. Αύτη την τελευταία φορά πού ήρθε μας είπε ότι κοινώνησε. Μάλιστα τον έπιασε και μια κρίση μέσα στην Πορτάΐτισσα. Τον έβγαλαν λίγο έξω, συνήλθε, και ανέβηκε στις Καρυές για να πάρει το χαρτί. Το βράδυ όμως κοιμήθηκε εδώ πίσω από τον Ταλέα, τον έπιασε ή καρδιά του και πέθανε. Δεν πρόλαβε να πάει στην Μυτιλήνη, γιατί ή Παναγία τον ήθελε εδώ πέρα. Τον έθαψαν εδώ στο κοιμητήρι στις Καρυές. Μας έλεγε, πώς είδε την Παναγία μας πάνω στα σύννεφα, και όταν πήραμε τηλέφωνο από εδώ στους Αναναίους του είπαν: «Μπάρμπα-Γιάννη, ή εικόνα εστάλη στο νησί. Όταν θα πάς, θα την βρεις εκεί».
Είχε απλή ζωή. Φορούσε γουρουνοτσάρουχα -εμάς μας έκαναν εντύπωση-. Είχε και ένα ντουρβαδάκι από έναν τράγο, πού το έκανε μόνος του. Εγώ τον πείραζα: «Μπάρμπα-Γιάννη, να μου κάνης δώρο ένα ζευγάρι τσαρούχια». Έρχεται μια μέρα, με την απλότητα πού είχε, και μου λέει: «Πάτερ, πάτερ, σου έφερα ένα δώρο». Μ' έφερε ένα ζευγάρι γουρουνοτσάρουχα. «Αυτά θα τα βάλετε στην έκθεση, και θα 'ρχονται οι Ευρωπαίοι να τα βλέπουνε, και να! θα πέφτει το χρήμα!». Γελούσα με την απλότητα του ανθρώπου. Για αυτό και τον αξίωσε ή Παναγία και κοιμήθηκε εδώ πέρα.
«Κλωνάρη», τον λέγανε. Μετά τον έβγαλαν «ΜπάρμπαΓιάννη». Δεν λεγόταν «Μπάρμπα-Γιάννης». «Κλωνάρης» το επίθετο του ήτανε. Ήτανε απ' το Καρπενήσι και μετά πήγε στην Λήμνο.
Κοιμόταν έξω στο δάσος, γιατί σ' όλη του την ζωή βοσκός ήτανε. Τότε είχαμε λύκους στο Άγιο Όρος. Πάει ένας λύκος μια νύχτα που κοιμόταν έξω στο δάσος και τον μύριζε γύρω-γύρω, επειδή τα γουρουνοτσάρουχα μυρίζανε. Λέει ο Μπάρμπα-Γιάννης: «Παναγία μου -έτρεμα από τον φόβο μου- αν με βοηθήσεις και δεν με πειράξει ο λύκος...». «Άντε που θα 'ταν λύκος, κανένας σκύλος θα 'τανε», του λέω. «Μια ζωή βοσκός ήμουνα. Δεν ξέρω, δεν γνωρίζω τους λύκους;... Και αν δεν με πειράξει, θα σου φέρω ένα δοχείο λάδι, Παναγία μου». Έφυγε ο λύκος. Τον μύρισε και έφυγε. Την άλλη μέρα πήρε από τον Ταλέα ένα δοχείο λάδι και το πήγε στο «Άξιον εστί», στην Παναγία μας. Απλοί άνθρωποι.
Πολύ αστείος ήτανε. Μιλούσε και έκανε αυτό το «ααχαχααα». Του έλεγε ο γέροντας μας: «τι κάνεις έτσι και θορυβείς; Αναστατώνεις τον κόσμο. Φωνάζεις». «Ά! γέροντα. Από μέσα μου έρχεται, από μέσα μου. Θα πάω Σαλώνικα. Οι γιατροί θα μου το θεραπεύσουν αυτό».
Μας έκανε εντύπωση πού αξιώθηκε να δη την Παναγία μας επάνω στα σύννεφα με λευκά φορέματα, και έτσι αγιογράφησαν οι αδελφοί Αναναίοι την εικόνα

Ο πατήρ Νήφων

Μετόχι Αγίου Νικολάου Πόρτο Λάγος

Δέκτης ανθρώπινου πόνου

Περίσσεψε ο πόνος και οι ανάγκες των ανθρώπων λόγω της οικονομικής κρίσης. Πολλοί είναι αυτοί που βρίσκουν καταφύγιο στην εκκλησία. Άλλωστε πάντα στις δύσκολες στιγμές εκεί καταφεύγουμε. Με αφορμή την πανήγυρη της θαυματουργού εικόνας της Παναγίας της Παντάνασσας στο μετόχι του Αγίου Νικολάου στο Πόρτο Λάγος ο «ΠτΘ» συζητά με τον μοναχό Νήφωνα, υπεύθυνο του μετοχίου.

Μια συζήτηση που ξεκινά με ιστορικά στοιχεία και φθάνει στο σήμερα. Στις δραστηριότητες της μονής και στον ανθρώπινο πόνο που βρίσκει καταφύγιο σε αυτήν. «Αγάπη εν αληθεία» λοιπόν και πατήρ Νήφων…

Μια ιστορία γεμάτη θεία παρουσία

ΠτΘ: Ξεκινώντας θα θέλαμε να αναφερθείτε στο ιστορικό του μετοχίου του Αγίου Νικολάου…
Π.Ν.: Ο ναός του Αγίου Νικολάου κτίσθηκε για τις λατρευτικές ανάγκες των πατέρων, λόγω του ότι ο χώρος ήταν μετοχικός. Προϋπήρχε ναός των Αγίων Θεοδώρων, ερείπια του οποίου σώζονται έξω από το Πόρτο Λάγος, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο στο τέμπλο της μονής υπάρχει η εικόνα των Αγίων Θεοδώρων. Κατά την παράδοση εμφανίστηκε ο Άγιος Νικόλαος και είπε ότι «εγώ θα είμαι ο προστάτης ως θαλασσινός άγιος» και έτσι μετονομάσθηκε ο ναός στη μνήμη του Αγίου Νικολάου. Το σημερινό κτίσμα κτίσθηκε το 1904, πάνω όμως σε προγενέστερους ναούς, και απόδειξη είναι οι εικόνες του τέμπλου που είναι του 18ου αιώνος, περίπου το 1850, τις οποίες προσφάτως καθαρίσαμε. Οι πατέρες έρχονταν εδώ από αρχαιοτάτους χρόνους για να επιβλέπουν την κτηματική περιουσία της μονής που υπήρχε από τον 11ο αιώνα. Με βάση αυτά μπορούμε να πούμε ότι το μετόχι δημιουργήθηκε στη νησίδα εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ενώ ο ναός είναι νεότερος. Όπως είναι γνωστό παλιότερα δεν υπήρχε γέφυρα μεγάλη, με βάρκα πηγαινοερχόταν ο κόσμος και ούτε το εκκλησάκι της Παναγίας της Παντάνασσας, όπως δεν υπήρχε και η γέφυρα προς αυτό.
Θα θέλαμε ώρες πολλές για να διηγηθούμε θαύματα, όχι μόνο σε χριστιανούς αλλά και σε μουσουλμάνους
ΠτΘ: Το εκκλησάκι της Παναγίας της Παντάνασσας είναι νεότερο;
Π.Ν.: Το εκκλησάκι κτίσθηκε εδώ και 18 χρόνια περίπου. Ο Γέροντάς μας, ο μακαριστός Ιωσήφ, το έφτιαξε και μετέφερε από το Άγιο Όρος την θαυματουργό εικόνα της Παντανάσσης, η οποία έγινε η παρηγοριά του θρακικού λαού, και όχι μόνο, με τα πολλά της θαύματα, την ζωντανή της παρουσία. Θα θέλαμε ώρες πολλές για να διηγηθούμε θαύματα που κάνει, όχι μόνο σε χριστιανούς αλλά και σε μουσουλμάνους, που έρχονται με πίστη. Σήμερα ήρθε μουσουλμάνα που πέρασε την γέφυρα με τα γόνατα για να φέρει δύο γλάστρες στην Παναγία, διότι, όπως μας είπε, ήρθε πριν δύο μήνες και παρακάλεσε την Παναγία για το εγγονάκι της που είχε όγκο και ο όγκος εξαφανίστηκε.
ΠτΘ: Πώς επανδρώθηκε το μετόχι διαχρονικά;
Π.Ν.: Κατά περιόδους η μονή Βατοπεδίου έστελνε οικονόμο και οι Πατέρες ερχόντουσαν στις εορτές και στις πανηγύρεις της μονής του μετοχίου αλλά και σε συνεργασία με τους τοπικούς ψαράδες για την εκμετάλλευση της λίμνης. Υπάρχουν τα ονόματα των παλαιών πατέρων που υπηρέτησαν στο μετόχι, όπως επάνω στο καμπαναριό του Ιγνατίου του Ιερομονάχου, και πάρα πολλών άλλων στο τέμπλο, στις εικόνες. Τα τελευταία πενήντα χρόνια, ίσως και περισσότερο, λόγω της λειψανδρίας της μονής Βατοπεδίου, που είχε περιπέσει σε παρακμή λόγω και της ιδιορρύθμου καταστάσεως της μονής μας, δεν υπήρχαν Πατέρες και λόγω των εθνικών καταστάσεων πάντοτε υπήρχε κάποιος φύλακας που η μονή τον πλήρωνε για να προσέχει το μετόχι. Μάλιστα είχαμε και ένα θαυμαστό γεγονός τον καιρό του εμφυλίου πολέμου με ένα ζευγάρι που ζουν ακόμη και ήρθαν και με βρήκαν, παππούδες πλέον. Αυτοί μόλις παντρεύτηκαν ήρθαν εδώ και πρόσεχαν το μετόχι. Όταν όμως ήρθαν, λόγω του έρημου του τόπου, φοβήθηκαν και αποφάσισαν να στείλουν μια επιστολή προς τη μονή, όπου και έλεγαν ότι για προσωπικούς λόγους ήθελαν να φύγουν από το μετόχι. Την επιστολή την έγραψαν και είχαν αποφασίσει να την στείλουν την επόμενη ημέρα. Εκείνο το βράδυ είδαν πάνω στην ξύλινη μικρή γέφυρα ένα παπά να πηγαινοέρχεται. Το παράξενο ήταν ότι, ενώ ήταν βράδυ, τον έβλεπαν, γιατί ήταν μέσα στο φως. Στο χέρι του κρατούσε ένα βιβλίο και στους ώμους του είχε ένα άσπρο ρούχο, ήταν το ευαγγέλιο και το ωμοφόριο. Παραξενεύτηκαν και πήγαν να τον ρωτήσουν ποιος είναι. Τότε αυτός τους είπε να μην φύγουν και ότι θα τους προσέχει. Όταν τον ρώτησαν ποιος είσαι τους απάντησε:
«Ο νοικοκύρης του τόπου είμαι. Με λένε Νικόλαο των Μύρων» και εξαφανίστηκε. Ήταν ο Άγιος Νικόλαος και έτσι πήραν θάρρος και έμειναν.
Εμείς ως συνοδεία του γέροντος Ιωσήφ, όταν πήγαμε στο Μονή Βατοπεδίου βρήκαμε δέκα γεροντάκια. Προσπαθήσαμε να ανασυγκροτήσουμε το ερειπωμένον Βατοπέδιον πνευματικώς και υλικώς. Τότε πήγαμε δεκαοκτώ άτομα και δεν είχαμε την δυνατότητα να ασχοληθούμε με τα εξωτερικά. Προσπαθήσαμε να συμμαζέψουμε το ίδιο το μοναστήρι. Εδώ υπήρχε ένας παππούς ιερέας με την πρεσβυτέρα του, ο οποίος έφυγε και μετά η μονή έβαλε άλλο κληρικό που υπηρετούσε εδώ με την οικογένειά του, οι οποίοι ήταν σαν φύλακες. Όταν το μοναστήρι πλέον εσωφρονίσθη και ενεδύθη την παλαιάν του αίγλην, αυξήθηκαν και οι πατέρες, τότε η μονή ασχολήθηκε με την εξωτερικήν περιουσία της και το μετόχι. Ο γέροντας Ιωσήφ άρχισε να έρχεται εδώ, είδε την εγκατάλειψη που υπήρχε, είδε την φτώχεια, τον πόνο των ανθρώπων και έτσι θέλησε να ζωντανέψει το μετόχι, εφόσον η πρόνοια του Θεού θέλησε να είναι στη μονή μας και σε αυτή την ακριτική περιοχή. Έτσι έκτισε και το εκκλησάκι της Παναγίας της Παντανάσσης και είχε πόθο πάντοτε να το επανδρώσουμε και να λειτουργήσει σαν μοναστηράκι.
Το 2003, όταν αποφάσισε ο Γέροντάς μας με τη σύμφωνη γνώμη και του ηγουμένου μας, του Γέροντος Εφραίμ, να έρθει μια μικρή αδερφότητα από το μοναστήρι μας εδώ. Στην αρχή ήρθαμε τρεις Πατέρες και αρχίσαμε την λειτουργική ζωή του μετοχίου, ένα μικρό μοναστηράκι, κάνουμε καθημερινά τον όρθρο, καθημερινά Θεία Λειτουργία, που νομίζω ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη προσφορά για την περιοχή και τον τόπο, γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερο γεγονός στην Εκκλησία μας από τη Θεία Λειτουργία, αγιάζεται ο τόπος και καθημερινώς διαβάζονται χιλιάδες ονόματα στις παρακλήσεις και στις λειτουργίες.
Πιστεύουμε στην πρόνοια του Θεού και δεν καμπτώμεθα
ΠτΘ: Από την ημέρα που ήρθατε, σύμφωνα με αυτά που ακούμε, αναπτύξατε έντονη δραστηριότητα…
Π.Ν.: Όταν ήρθαμε αντιμετωπίσαμε δυσκολίες αλλά με τη βοήθεια του θεού τις αντιμετωπίσαμε και έτσι προσπαθούμε με τις φτωχές μας δυνάμεις, με την βοήθεια της μονής μας και με τις ευχές του Γέροντός μας του Εφραίμ να συμπαραστεκόμεθα και στον ανθρώπινο πόνο, που είναι πάρα πολύς.
Καθημερινά αυξάνεται το μέγεθος των πιστών που προσέρχονται στη μονή για βοήθεια, ώστε φθάσαμε στο σημείο να μην μπορούμε να ανταπεξέλθουμε. Με τη βοήθεια του Θεού ξεκινήσαμε μια δραστηριότητα στις φυλακές, και όχι μόνο. Κάθε Σάββατο κάνουμε συνάξεις για τους φοιτητές μας, θα ξεκινήσουμε το Σάββατο στις 24 Σεπτεμβρίου, θα είναι εδώ ο Γέροντάς μας και θα τις ξεκινήσει αυτός. Παρόλο που οι αποστάσεις είναι μεγάλες τα παιδιά έρχονται κάθε Σάββατο. Κάθε Κυριακή απόγευμα κάνουμε για όλους συνάξεις και κάθε Τετάρτη βράδυ κάνουμε νυκτερινή λειτουργία στο εκκλησάκι του Αγίου Νεκταρίου, που κτίσθηκε με θαύμα, και δυστυχώς πολεμούμεθα, γιατί το κτίσαμε και μας έχουν βάλει πρόστιμο. Δεν έχω καμία διαφωνία στο να κτίσουν οι συνάνθρωποί μας μουσουλμάνοι που ζουν εδώ τζαμιά, όπως εμείς τις εκκλησίες, αλλά όχι δύο μέτρα και δύο σταθμά.. Στο τζαμί που βρίσκεται απέναντι αφαιρέθηκε το πρόστιμο των 700.000 που του επέβαλλαν, το εκκλησάκι το μικρό του Αγίου Νεκταρίου γιατί το κτίσαμε κληθήκαμε να πληρώσουμε πρόστιμο. Εμείς πιστεύουμε στην πρόνοια του Θεού και δεν καμπτώμεθα. Προχωράμε. Φυσικά όταν περνά κανείς τους πειρασμούς ήταν δύσκολο.
Το μοναστήρι δεν είναι κτήμα κανενός
ΠτΘ: Είναι γεγονός ότι πολλά έχουν λεχθεί για τη Μονή Βατοπεδίου. Πώς τα αντιμετωπίζετε;
Π.Ν.: Ο τελευταίος πειρασμός που πέρασε η μονή μας δεν ήταν λίγος και ιδιαίτερα το πρόσωπο του ηγουμένου μας. Είμαι τριάντα και περισσότερα χρόνια στην Ελλάδα. Απ’ όταν ήρθα ως φοιτητής, δεν θυμάμαι να πολεμήθηκε και να συκοφαντήθηκε άλλος άνθρωπος τόσο πολύ με τόσες εκπομπές στις τηλεοράσεις, τόσο μελάνι να έχει χυθεί όσο ο ηγούμενός μας. Αποτέλεσμα σήμερα κανείς να μη μιλά για αυτό. Αν ήξερε ο κόσμος την προσφορά της μονής θα έπρεπε να είναι ευγνώμων. 35000 στρέμματα στην Μικρασιατική καταστροφή δώρισε η μονή στη Χαλκιδική με την συμφωνία το ελληνικό κράτος να παραιτηθεί κάθε δικαιοδοσίας του στη λίμνη και στις παραλίμνιες περιοχές. Η μονή από αγάπη προς τον πονεμένο άνθρωπο τότε έδωσε όλα της τα κτήματα. Το 3% είναι η εναπομείνασα περιουσία της εκτός Αγίου Όρους. Δυστυχώς οι ιθύνοντες ήθελαν να φύγει το μοναστήρι από εδώ. Και το παράδοξο είναι ότι θέλησαν να φύγουμε από εδώ. Οι ανταλλαγές δεν αποφασίσθηκαν από τη μονή, η οποία δεν ήθελε να δώσει τη λίμνη και τις παραλίμνιες εκτάσεις, αλλά φαίνεται πως το κράτος αναγκάστηκε να το κάνει αυτό. Εκείνο που πρέπει να μας προβληματίσει είναι ότι ο όρος είναι οι ανταλλαγές να γίνουν με εκτάσεις εκτός Θράκης. Γιατί εκτός Θράκης; Γιατί να μην είναι εδώ η μονή παρούσα; Γιατί να μην υπάρχει το Οικουμενικό Πατριαρχείο; Άρα σε ποιους θα μείνει η Θράκη;
Το μοναστήρι δεν είναι κτήμα οποιουδήποτε Γέροντος Εφραίμ, ούτε Αρσενίου, ούτε του Νήφωνος. Είναι του λαού περιουσία. Λένε ότι πήραμε τα χρήματα. Η μονή όμως είναι Δημοσίου Δικαίου, δεν είναι ιδιωτικού. Με την ανταλλαγή όπως λένε οι μεγάλοι νομικοί και ο κ. Κονιδάρης, το κράτος πήρε από τη μία τσέπη και τα έβαλε στην άλλη.
Δυστυχώς, η παραπληροφόρηση και η εμπάθεια εκεί οδηγούν. Όμως εμείς δεν τα υπολογίζουμε προχωράμε. Πολλοί έλεγαν, εχθροί μας και «φίλοι» μας, ότι τώρα και ο ηγούμενος θα πέσει και η αδελφότητα θα διχασθεί. Θα πω ότι γίναμε πιο ενωμένοι και περισσότερο συσφίχτηκε η αγάπη της αδελφότητος. Πρέπει όλοι μας να αποκαλυφθούμε μπροστά στη δύναμη, την ψυχική και πνευματική, που είχε ο ηγούμενος να αντέξει τόσο χρόνο συκοφάντιση και πόλεμο. Άντεξε γιατί είναι άνθρωπος της προσευχής και της ταπεινώσεως. Καθημερινά είχαμε εδώ κάμερες. Οι εφημερίδες καθημερινά πρωτοσέλιδα. Οι τηλεοράσεις άρχιζαν από το πρωί και μέχρι τα μεσάνυχτα δεν σταματούσαν για αυτό το θέμα. Ακόμη και στα καρναβάλια τον διακωμώδησαν. Κι όμως άντεξε, χωρίς να έχει κακία για κανένα, όλους τους αγαπάει και συνεχίζουμε το έργο μας. Θα μπορούσαμε να περιορισθούμε στη μονή και όμως δεν το κάνουμε. Αγωνιζόμαστε και για τους νέους μας και για όσους έρχονται και μας ζητάνε.
Λυπούμεθα, γιατί πολλές φορές δεν έχουμε να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας
ΠτΘ: Πατέρα Νήφωνα, αυξήθηκε λόγω οικονομικής κρίσης ο αριθμός των ανθρώπων που βρίσκουν καταφύγιο στην Εκκλησία;
Π.Ν.: Πού αλλού θα βρουν οι άνθρωποι καταφύγιο εκτός από την εκκλησία σε περιόδους κρίσης; «Προς σε καταφεύγω» ψέλνουμε, «και πού λοιπόν ευρήσω άλλην αντίληψιν, πού προσφύγω, πού δε και σωθήσομαι» λέμε στην Παναγία μας. Ο λαός μας τρέχει εδώ, στην Παναγία, στα μοναστήρια, για αυτό χρειάζονται να έχουν τα μοναστήρια για να μπορούν να συμπαρίστανται στους πονεμένους συνανθρώπους μας. Πού πάνε να βρούνε παρηγοριά; Ακόμη και μουσουλμάνοι έρχονται εδώ.
Αυξήθηκε πάρα πολύ ο αριθμός αυτών που ζητούν βοήθεια και όπως βλέπω θα αυξάνεται καθημερινά. Πολλές φορές δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε και λυπούμαστε, γιατί δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας.
Αυτό ήθελε η μονή και ο Γέροντας Εφραίμ να κάνει στην περιοχή. Για αυτό και ενδιαφέρθηκαν εταιρείες, ακόμη και ο ίδιος ο πρίγκιπας της Αγγλίας Κάρολος, λόγω των οικολογικών του ενασχολήσεων, ήθελε να αξιοποιήσουν την λίμνη, να κάνουν ποδηλατόδρομους, ένα βυζαντινό χωριό ώστε να αναπτυχθεί η περιοχή αλλά δυστυχώς οι ιθύνοντες δεν το κατάλαβαν.
Πέρσι κάθε μήνα θέλαμε 8600 ευρώ για ενοίκια απόρων φοιτητών και για άπορα παιδιά που πληρώνουμε τα φροντιστήριά τους και περισσότερο για τη στήριξη των οικογενειών των φυλακισμένων αδελφών μας. Αυτό είναι ένα μέρος από το φιλανθρωπικό έργο της Μονής Βατοπεδίου. Αυτά όλα γίνονται με τη συμπαράσταση της μονής και την βοήθεια των συνανθρώπων μας. Πάρα πολλοί από την Κύπρο αναλαμβάνουν παιδιά και έτσι μπορούμε και βοηθάμε. Η μονή συνεπικουρεί, διότι είναι πολύ βαριά η φιλοξενία χιλιάδων ατόμων.
Οι πονεμένοι άνθρωποι τρέχουν στις μονές και τώρα ακόμη περισσότερο. Προχθές ένας απολυμένος από την εργασία του με τέσσερα παιδιά ήρθε και μας είπε ότι επί τέσσερις ημέρες τάιζε το μικρό του το παιδί νερό με ζάχαρη. Δεν είχε αγοράσει γάλα. Μπορούμε αυτό να το πούμε στην Ελλάδα του 21ου αιώνος; Τα μοναστήρια και οι Πατέρες γίνονται δέκτες του ανθρώπινου πόνου.
Πολλά παιδιά ναρκομανείς στέλνουμε στην Κύπρο στο Ίδρυμα που ίδρυσε ο δικός μας αδελφός, ο νυν μητροπολίτης Αθανάσιος, την «Αγία Σκέπη». Έχουμε στείλει πάνω από 50 παιδιά της περιοχής μας και τώρα αυτή τη στιγμή έχουμε 25 παιδιά στο Κέντρο και άλλα στην επανένταξη. Αυτά τα γνωρίζουν μόνο οι γονείς που έρχονται εδώ πονεμένοι και οι μανάδες.
Δραστηριοποιούμεθα και για το Ίδρυμα των Αγίων Θεοδώρων. Τα παιδιά επειδή φεύγουν από τη ζωή, οι γονείς δεν έχουν κάποιο χώρο να μείνουν. Και ακόμη οι γονείς είναι μεγάλοι άνθρωποι θέλουν να πάνε κάπου, μπορεί να αρρωστήσουν και το πρόβλημα είναι τι θα γίνει το παιδί. Εδώ και χρόνια ο Σύλλογος έχει ένα οικόπεδο και προσπαθεί να κτίσει. Δύσκολες οι καταστάσεις. Μπήκαμε μπροστά, τους είπα ότι θα γίνω ζητιάνος για αυτά τα παιδιά και με τη βοήθεια του Θεού μαζέψαμε χρήματα. Δυστυχώς υπάρχει μια καθυστέρησης στις άδειες.
Δεν θέλουμε μπράβο, δεν θέλουμε αναγνώριση. Εμείς το κάνουμε για την αγάπη για την εντολή του Χριστού μας. Όμως δεχόμεθα και πόλεμο. Και αυτά δεν αναγνωρίζονται. Δεν θέλουμε να τα λέμε. «Μη γνώτω η δεξιά σου τι ποιεί η αριστερά σου». Αναγκαζόμεθα όμως να λέμε το έργο, όχι το προσωπικό μας, αλλά της Εκκλησίας, για να ξέρει και ο λαός ότι η Εκκλησία είναι αυτή που μυστικά εργάζεται και δεν διατυμπανίζει το έργο της.
Μας στηρίζει η αγάπη του λαού
ΠτΘ: Όλο αυτό το έργο γίνεται αποκλειστικά με δικές σας δυνατότητες;
Π.Ν.: Όλο το έργο μας δεν γίνεται μόνο με τις δικές μας δυνατότητες, οι οποίες είναι περιορισμένες, λόγω του κλεισίματος των λογαριασμών της μονής. Μας στηρίζει η αγάπη του λαού. Δεν σταματάμε και με τη βοήθεια συνανθρώπων μας προχωράμε. Είναι λάθος να τα λέμε αλλά πρέπει να αγωνιζόμαστε για την αλήθεια. Ο λαός της Θράκης τα γνωρίζει και ξέρει τι γίνεται.
Επτά χρόνια επίσκεψη στους αδελφούς στις φυλακές
ΠτΘ: Γνωστότερο στην κοινωνία είναι το έργο σας προς τις φυλακές στο οποίο και αναφερθήκατε. Τι ακριβώς κάνετε;
Π.Ν.: Εδώ και εφτά χρόνια πηγαίνω στις φυλακές και προσκαλώ και τους ιμάμηδες και τους μουφτήδες να πηγαίνουν στις φυλακές, να βοηθούν τουλάχιστον τους ομοθρήσκους τους. Δεν κάνω διάκριση όταν πάω στις φυλακές. Είμαι όμως μόνος μου. Είναι τριακόσιοι περίπου άνθρωποι, οι περισσότεροι αλλοδαποί. Δεν έχουν ένα ξυραφάκι, ένα σαμπουάν, μια τηλεκάρτα να πάρουν τηλέφωνο στα παιδιά τους. Υπάρχουν άνθρωποι φυλακισμένοι έξι χρόνια και δεν πήγε κανείς να τους δει. Έρχονται πολλοί και μου λένε «δεν θέλω τίποτα. Μόνο να μιλήσω με κάποιον». Συγκινείσαι με αυτά που ακούς και βλέπεις. Πέρσι το χειμώνα τα παιδιά κρύωναν, διότι λόγω οικονομικής κρίσης δεν άναβαν τα καλοριφέρ. Ποιος γνωρίζει τις ανάγκες αυτών των ανθρώπων; Η εντολή του Χριστού μας είναι, «ήμουν στην φυλακή και δεν ήρθατε να με δείτε». Και φυσικά δεν θα είναι ο ίδιος ο Χριστός και για αυτό του είπαν: «Μα πότε ήσουν στην φυλακή και δεν ήρθαμε να σε δούμε;». Όλους αυτούς που βάζουν φυλακή, κακοποιούς είτε για οποιοδήποτε άλλο λόγο, ο Χριστός τους ονομάζει αδελφούς του. «Εφόσον δεν το κάνατε στους αδελφούς μου, ούτε σε εμένα το κάνατε». Ο καθένας μας μπορεί να είναι σε αυτή τη θέση. Δεν είναι μόνο μέσα στη φυλακή άνθρωποι κακοποιοί ή άνθρωποι φονιάδες. Είναι και άνθρωποι για παράβαση ΚΟΚ, για χρέη προς το δημόσιο, τους οποίους αποφυλακίζουμε, αν και σε πολλούς δεν αρέσει. Αυτή την εβδομάδα αποφυλακίστηκε ένα παιδί από την Ξάνθη 18,5 ετών που είχε καταδικαστεί για επαιτεία ένα μήνα, που αντιστοιχεί περίπου στα εξακόσια ευρώ. Για επαιτεία. Εκεί εξικνείται η ελληνική δικαιοσύνη, σε ένα 18χρονο παιδί που δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να πουλά μπαλόνια, χωρίς άδεια. Ήταν μέσα με άλλους και ήρθε η μητέρα του κλαίγοντας και πήγαμε και τον αποφυλακίσαμε.
Επίσης δεν εξαντλείται μόνο στις αποφυλακίσεις η προσφορά της μονής μας στις φυλακές. Με την βοήθεια του διευθυντού των φυλακών τις ανακαινίσαμε εκ βάθρων. Όταν πήγα η κατάστασις ήταν πολύ άσχημη. Βγάλαμε από την αίθουσα του ακροατηρίου τις σιδεριές γιατί πήγαιναν και παιδάκια να δουν τους γονείς τους. Μπήκαν τζάμια, ο προαύλιος χώρος έγινε με πλάκες γιατί είχε φθαρεί. Και μάλιστα το παράπονό μου είναι ότι αγοράσαμε τις πλάκες και δεν είχαμε δυνατότητα για το αμμοχάλικο και τα τσιμέντα. Έτρεξα σε πολλούς ιθύνοντες αλλά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε. Δεν θέλουμε να μας πούνε ευχαριστώ αλλά ας μην εμποδίζουν και το έργο μας.
Οι προφητείες προμηνύματα της κρίσεως
ΠτΘ: Με βάση τα συμβαίνοντα στην χώρα μας πολύς λόγος γίνεται για τις προφητείες του Γέροντα Παϊσίου. Πώς πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε;
Π.Ν.: Και ο Γέρων Παϊσιος και ο γέροντάς μας Ιωσήφ και όλοι οι Πατέρες δίνουν βάση στην αιτία της οικονομικής κρίσης. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της πνευματικής κρίσεως. Η κρίσις είναι αλλού και πρέπει να βρούμε τα αίτιά της. Πνευματική είναι η κρίσις. Αυτά που βλέπουμε τώρα είναι τα αποτελέσματά της. Τα φώναζαν οι Πατέρες και οι Γέροντες. Φώναζαν να μετανοήσουμε, να γυρίσουμε στις ρίζες μας, στις αρχές μας. Θαμπωθήκαμε με τον δήθεν ευρωπαϊκό πολιτισμό, που εμείς δώσαμε ως Έλληνες ,και τώρα είμαστε ουραγοί και δεν δώσαμε στις ψυχές των παιδιών μας να αγαπήσουν Χριστόν και Ελλάδα. Αυτό που φώναζε και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Πατροκοσμάς, τα ιδανικά μας, τα ήθη μας, έχουν καταπατηθεί όλα. Μπορεί κανείς να μιλήσει για αγνότητα, για ταπείνωση, για προσευχή; Όταν υπάρχει πνευματική κρίσις υπάρχει και οικονομική. Δεν μας κάνει κακό η οικονομική κρίσις. Θα ξυπνήσουμε λίγο. Καλό θα μας κάνει, διότι μάθαμε και στην πολύ ευημερία. Τα είχαμε όλα και τα πετούσαμε. Πιστεύω ότι όταν ο λαός μας, όλος αυτός που μαζεύεται είτε στο Σύνταγμα είτε αλλού, και καλά κάνει, για να διαδηλώσει ειρηνικά την αντίδρασή του, όλοι αυτοί αν σηκώνανε και εμείς τα χέρια μας προς τον ουρανό και λέγαμε «Κύριε ελέησον» τότε θα δείτε, όπως στη Νινευί, που ο Χριστός είχε αποφασίσει να την καταστρέψει, η μετάνοια του λαού άλλαξε τα σχέδια του Θεού. Έτσι και εμείς έχουμε Θεό αγάπης και τον εγκαταλείψαμε, ακολουθούμε αλλότριους θεούς, αν επιστρέψουμε στη βάση μας και δείξουμε μετάνοια και κλάψουμε, θα δείτε ότι όλα θα αλλάξουν. Το έθνος μας πέρασε κατοχές και πείνες και επειδή πιστεύαμε και αγωνισθήκαμε πρώτα για του «Χριστού την πίστη την αγίαν» και μετά «για της πατρίδος την ελευθερίαν» ζήσαμε και σαν έθνος και σαν λαός. Τώρα αν προσέλθωμεν στον αρχηγό της ζωής και έχωμεν ελπίδαν και τους νέους μας δεν πρέπει να τους αποθαρρύνωμεν και τους δίνουμε θάρρος και ελπίδα ότι «γνώτε έθνη και ηττάσθε ότι μεθ’ ημών ο Θεός», αυτός δεν θα μας εγκαταλείψει.
ΠτΘ: Η εκκλησία δεν έχει ευθύνες για αυτή την ηθική κατάπτωση;
Π.Ν.: Βεβαίως και έχει ευθύνες η εκκλησία. Εμείς δεν βγάζουμε τους εαυτούς μας από έξω. Σε μια κοινωνία που υπάρχει κρίσις, ηθική και υλική, όλοι μας έχουμε ευθύνη. Και η εκκλησία, και οι δάσκαλοι, και οι φορείς και το κράτος και οι πάντες όμως πρέπει να ξέρουμε πάνω απ’ όλα, ο καθένας από εμάς, ότι εγώ έχω ευθύνη, προσωπική ευθύνη, και ας μη ρίχνουμε ευθύνη στους άλλους. Αν ο καθένας μας πει ότι εγώ φταίω και προσπαθήσει να γίνει καλύτερος θα δείτε ότι όλο το σύνολο θα γίνει καλύτερο.
Η Εκκλησία όντως πρέπει να είναι φως. Αλλά, δυστυχώς, βλέπετε, ότι οι άνθρωποι δεν βλέπουν τους φάρους που υπάρχουν μέσα στην Εκκλησία. Εάν είναι κάποιο σκάνδαλο, αν είναι κανένας κληρικός, που σαν άνθρωπος, έκανε ένα παράπτωμα, αυτό προβάλλεται. Δεν υπάρχουν ιερείς μέσα στην Εκκλησία που εργάζονται; Τα καλά δεν τα βλέπουμε. Όμως έχουμε όλοι ευθύνη. Πρέπει όλοι να γονατίσουμε και να κλάψουμε και να παρακαλέσουμε την Υπέρμαχο Στρατηγό την Παναγία μας να μας βοηθήσει εμάς και όλο το γένος μας. Δύσκολες μέρες περνάμε και δεν ξέρουμε «τι τέξεται η επιούσα». Πρέπει όλοι μας με πόνο και με αγάπη να σκύψουμε, να προσευχηθούμε, να παρακαλέσουμε και να δώσουμε χείρα βοηθείας στον άλλο, για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε.
Επιστολή – μαρτυρία
Από έναν αποφυλακισθέντα ΑΕΚτζή χούλιγκαν
Η παρακάτω επιστολή βρίσκεται γραμμένη στο…βιβλίο εντυπώσεων που υπάρχει στο μετόχι της Μονής Βατοπαιδίου στο Πόρτο – Λάγος. Σας τη μεταφέρουμε αυτούσια…
«Ευχαριστώ τον Θεό που με έχει καλά, που έχω την υγεία μου και σήμερα βρίσκομαι ελεύθερος έξω από την φυλακή. Ονομάζομαι Γ. Γ. και βρισκόμουν για 11 μήνες στην φυλακή Κομοτηνής. Ο λόγος, είμαι χούλιγκαν και έκανα έκτροπα στο όνομα της μεγάλης μου αγάπης που είναι η ΑΕΚ. Χθες αποφυλακίστηκα και δεν έφυγα αμέσως για το σπίτι μου, για να έρθω σήμερα εδώ να ευχαριστήσω το νέο άνθρωπο που μου στάθηκε στο πλευρό μου όλους αυτούς τους μήνες που ήμουν στην φυλακή και με την αγάπη του και την καλοσύνη του μου έδινε δύναμη και κουράγιο και μου έμαθε να βλέπω πιο όμορφα τον κόσμο και την ζωή.
Μου έμαθε από εδώ και πέρα ότι η πρώτη μου αγάπη είναι ο Θεός και του υποσχέθηκα ότι θα προσπαθήσω να μην κάνω φασαρίες και ότι θα είμαι αντί για χούλιγκαν ένας σωστός άνθρωπος και ένας καλός χριστιανός. Σε ευχαριστώ πατέρα Νήφωνα για ό,τι έκανες για μένα και δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. Δεν μπορώ να εκφράσω όλα τα αισθήματα της καρδιάς μου σε ένα τόσο πολύ πονετικό άνθρωπο σαν κι εσένα, αλλά ούτε κανείς μπορεί να καταλάβει ένα φυλακισμένο που βρίσκει αγάπη και παρηγοριά σε έναν άνθρωπο. Πατέρα Νήφωνα σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για ό,τι έκανες για μένα. Επιτέλους βρήκα έναν άνθρωπο που αγαπάει και βοηθάει όλους τους ανθρώπους. Είναι η παρηγοριά των φυλακισμένων. Μέσα στην ζούγκλα της Αθήνας μόνο κακία και μίσος γνώρισα. Ευχαριστώ τον Θεό που μπήκα στην φυλακή και σε γνώρισα πατέρα Νήφωνα και ανακάλυψα ότι υπάρχουν και άνθρωποι που αγαπάνε. Θα είσαι για πάντα ο πατέρας μου και το στήριγμά μου.

Ο ΑΕΚτσής από την Αθήνα Γ। Γ., 23-2-2007».

«"Πές τού Χριστούλη νά μέ δεχτεί", καί ξεψύχησε...»

Σύριγγα θανάτου – μετάνοια ζωής 

Φωνή Βοώντος Αμαρτωλού Ιερέως

Θησαυρός γνώσεων & ευσεβείας (από εκεί & η φωτο)

Στό Ευαγγέλιο διαβάζουμε ότι στόν Γολγοθά τήν ώρα τής σταυρώσεως τού Χριστού ένας εκ τών ληστών πού σταυρώθηκε μαζί του είπε στόν Χριστό: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τή βασιλεία σου» (Λουκ. κγ', 42). Καί ο Χριστός τόν διαβεβαίωσε ότι εκείνη τήν ημέρα θά εισερχόταν στήν Βασιλεία Του.

Οι Πατέρες τής Εκκλησίας ερμηνεύοντας αυτό τό γεγονός αποκαλούν τόν ληστή θεολόγο, πού θεολόγησε από τόν σταυρό, αναγνωρίζοντας ότι ο Χριστός πού καταδικάστηκε νά πεθάνη διά τού Σταυρού είναι Θεός. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έχει μιά τέτοια ομιλία.
Τό γεγονός αυτό επαναλαμβάνεται ποικιλοτρόπως σέ κάθε εποχή. Πόσοι άνθρωποι δέν ομολογούν τήν θεότητα τού Χριστού καί δέν προσεύχονται σέ Αυτόν, ακόμη καί τήν ώρα πού πεθαίνουν! Πόσοι δέν τελειώνουν τήν ζωή τους μέ μετάνοια καί συντριβή!
Διάβασα σέ περιοδικό ότι ο μακαριστός Επίσκοπος Πατάρων Ειρηναίος, πού ανήκει στό Οικουμενικό Πατριαρχείο, καί υπηρετούσε στήν Ιερά Αρχιεπισκοπή Θυατείρων καί Μεγάλης Βρετανίας, στόν Πρόλογο τού βιβλίου του μέ τίτλο «Λουλούδια από τούς κήπους τής Ορθοδόξου Εκκλησίας μας» αναγράφει ένα συγκλονιστικό περιστατικό:

«Προχθές, γυρίζοντας από έναν Εσπερινό πέρασα από τήν Ομόνοια. Πλήθος νέων ήταν μαζεμένοι γύρω από ένα παιδί. Στό χέρι του κρατούσε τήν τελευταία σύριγγα τού θανάτου. Τόν πλησίασα καί μέ δακρυσμένα μάτια φώναξε: "Βοήθεια, πεθαίνω...". Έτρεξα κοντά του τόν αγκάλιασα. Μέ σπασμένη φωνή μού είπε: "Παππούλη, πεθαίνω διάβασέ μου μιά ευχή". Γονάτισα τού διάβασα μία ευχή. Ψέλλισε δύο λέξεις: "πές τού Χριστούλη νά μέ δεχτεί" καί ξεψύχησε μέσα στήν αγκάλη μου, άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Φεύγοντας, ψιθύριζα μία προσευχή:
"Χριστέ μου, μία λέξη είπε ο ληστής καί τόν δέχτηκες στήν βασιλεία Σου, δέξου καί τήν ψυχή αυτού τού παιδιού σου"» (Περιοδικό Ερώ, Απρίλιος-Ιούνιος 2011).

Από το αισιόδοξο άρθρο Μια μέρα καθαρός

Τό περιστατικό αυτό είναι πολύ χαρακτηριστικό. Τό παιδί αυτό, που ήταν πληγωμένο από τήν σύγχρονη μάστιγα τών ναρκωτικών πέθανε στόν δρόμο, ζητώντας προσευχή καί επιθυμώντας νά τόν δεχθή ο Χριστός στήν βασιλεία Του. Ποιός ξέρει πόσα βάσανα πέρασε στήν ζωή του γιά νά καταλήξη στά ναρκωτικά καί ποιός ξέρει πόσες πληγές δέχθηκε από τό στενό καί ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον καί από τούς εμπόρους τών ναρκωτικών, τούς εμπόρους τού θανάτου! Καί όμως πέθανε μέ τό όνομα τού Χριστού καί τήν αίτηση γιά τήν Βασιλεία Του.

Αλλά καί η προσφορά τών Κληρικών είναι μεγάλη, όταν ανοίγουν τήν αγκαλιά τους σέ τέτοιες πληγωμένες υπάρξεις, όταν δέχωνται τόν πόνο τών ανθρώπων, όταν χύνουν κάποια δάκρυα γιά τούς νέους πού βασανίζονται σκληρά.
Συγκινήθηκα διαβάζοντας αυτό τό περιστατικό γιατί θυμήθηκα μία παρόμοια σκηνή. Κοντά στήν Ομόνοια τής Αθήνας κάποια κοπέλα 25-30 ετών, πού έμοιαζε μέ 60 ετών, σκελετωμένη από τά ναρκωτικά, πονεμένη στό πρόσωπο πού ήταν σκαμμένο από τόν πόνο καί τά βάσανα, μέ εκλιπαρούσε: «Παππούλη, κάνε μιά προσευχή γιά μένα γιά νά σωθώ» καί μού είπε τό όνομά της. Ακόμη καί τώρα, ύστερα από χρόνια, έχω μέσα μου έντονα τήν ενθύμηση τού προσώπου της. Είναι παιδιά τού Θεού πού αναζητούν τόν Πατέρα τους, πού μέ τόν τρόπο τους ζητούν αγάπη καί στοργή, τήν οποία τούς τήν στέρησε η «ακοινώνητη κοινωνία».

Στέλλα Μιτσακίδου, το "Σπουργιτάκι του Θεού": η άστεγη αγία του κέντρου της Αθήνας (αξίζει να τη γνωρίσεις, εδώ)

Η ιστορία τού Γολγοθά επαναλαμβάνεται καί ο Χριστός εξακολουθεί νά έχη φίλους από τό πιό πληγωμένο μέρος τής κοινωνίας, από τούς «ανασφάλιστους»!

π. Ιερόθεου Βλάχου, μητροπολίτη Ναυπάκτου & Αγ. Βλασίου

(Πηγή: "Εκκλησιαστική Παρέμβαση" Αύγ. 2011)

 

Στην ορθόδοξη αγιογραφία, ο Ληστής του σταυρού ζωγραφίζεται ως άγιος, με φωτοστέφανο, αν και δεν ξέρουμε το όνομά του. Κάθε άνθρωπος που μπαίνει στον παράδεισο είναι ένας μικρός -έστω- άγιος. Σώθηκε, όχι επειδή "κολάκεψε" το Χριστό, αλλά επειδή είπε: "Εμείς απολαμβάνουμε ό,τι μας αξίζει γι' αυτά που κάναμε" (κατά Λουκάν, κεφ. 23, στ. 41), κι έτσι εξομολογήθηκε την ενοχή του, με πόνο ψυχής, λίγο πριν πεθάνει. Η εικόνα από αυτό το σχετικό άρθρο.

"Κάτω οι ψεύτικοι θεοί του Ολύμπου και η ειδωλολατρία"- Μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμία

Μητροπολίτη Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως π.Ιερεμία

Πρέπει να πονέσουμε, αδελφοί μου χριστιανοί, γι’ αυτά που συμβαίνουν στην σημερινή μας εποχή.

Σαν τον άγιο Πολύκαρπο πρέπει να πούμε κι εμείς: «Ω Χριστέ, σε ποιους καιρούς με φύλαξες, για να υποφέρω αυτά τα πράγματα»! Αλλά πρέπει, χριστιανοί μου, να έχει κανείς και μάτια για να βλέπει γύρω του· θέλω να πω ότι πρέπει να έχει νου καθαρό, για να εμβαθύνει στα παρατηρούμενα της σημερινής εποχής. Μεταξύ όλων των κακών, προσωπικά, ως μεγαλύτερο απ’ όλα τα κακά και απ’ όλα τα αμαρτήματα της εποχής μας θεωρώ το κίνημα Ελλήνων χριστιανών, Δωδεκαθεϊστών λεγομένων, που με παλμό και βρασμό ψυχής θέλουν να φέρουν πάλι στον αγιασμένο και ένδοξο τόπο μας την ειδωλολατρία, το δωδεκάθεο του Ολύμπου. Και μάλιστα την ιδεολογία τους αυτή θέλουν να την ενθρονίσουν ιδιαίτερα στην Αρκαδία, ως έχουσα τα ωραιότερα τοπία για τον σκοπό τους.

Ποιοι είναι αυτοί οι Δωδεκαθεϊστές, χριστιανοί μου; Είναι άνθρωποι βαπτισμένοι χριστιανοί, που, χωρίς να τους βάλουν το μαχαίρις στον λαιμό, όπως έκαναν στους μάρτυρες, αυτοί αρνήθηκαν το βάπτισμά τους, «έπτυσαν την άγια κολυμβήθρα τους», όπως έλεγε ο δικός μας από την Νυμφασία πατήρ Γερβάσιος, πρόδωσαν την άγια πίστη στον Ιησού Χριστό και την καλή μας Παναγία και έκαναν θρησκεία τους το ψέμα, τους δώδεκα «θεούς» τάχα του Ολύμπου.

Και θέλουν τώρα να κάνουν και μάς να πλανηθούμε σαν κι αυτούς. Αυτό θέλουν!

Το κίνημα αυτό, που δυστυχώς έχει και νέους ανθρώπους στα σπλάγχνα του, λέγεται Νεοειδωλολατρία ή και Νεοπαγανισμός και συνδέεται στενά με το άλλο κίνημα της «Νέας Εποχής», για το οποίο σάς μίλησα σε ένα προηγούμενό μου κήρυγμα. Δεν είναι κίνημα που συμβαίνει μόνο στην πατρίδα μας, αλλά ακριβώς, επειδή συνδέεται με την «Νέα Εποχή», που είναι μία παγκόσμια λαίλαπα, έτσι και παντού οι άνθρωποι, με την αναζήτηση τάχα του «αρχαίου», αναζητούν τις αρχαίες θρησκείες, και θέλουν να τις προβάλλουν στην πολιτισμένη εποχή μας ως αληθινές. Πρόκειται για μια παγκόσμια παγανιστική θρησκεία.

Τα στελέχη της θρησκείας αυτής συγκροτούν συνέδρια σ’ όλο τον κόσμο και μάλιστα το 2004, με την αφορμή των ολυμπιακών αγώνων, πραγματοποιήθηκε τέτοιο συνέδριο και στην πρωτεύουσά μας, την Αθήνα.

Στην Ελλάδα οι Νεοειδωλολάτρες αποτελούν διάφορες ομάδες και με διάφορα περιοδικά και βιβλία και εκπομπές από τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, αλλά και ιστοσελίδες στο διαδίκτυο, μάς προβάλλουν την αρχαία ειδωλολατρική θρησκεία και συγχρόνως υβρίζουν τον χριστιανισμό και τον παρουσιάζουν σαν μία «εβραϊκή αίρεση» ξένη τάχα προς το πνεύμα του ελληνισμού. Αλλά ποιους αρχαίους θεούς θέλουν να μάς φέρουν και να μάς κάνουν να τους προσκυνήσουμε; Θα χρειαζόταν, χριστιανοί μου, ώρα πολλή για να ανοίξω τα βιβλία των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων για να σάς πω πόσο αηδιαστική και παράλογη είναι η αρχαία ειδωλολατρική θρησκεία.

Οι «θεοί» της φέρονται να διαπράττουν ηθικά όργια και φοβερές εχθρότητες μεταξύ τους. Οι «θεοί» που λάτρευαν οι πρόγονοί μας, αυτοί που θέλουν να μάς φέρουν οι Δωδεκαθεϊστές, έκαναν μοιχείες, πορνείες, παιδεραστίες, αιμομιξίες, ομοφυλοφιλίες, απάτες, κλοπές κ.ά., πράγματα δηλαδή που κάνουν οι χειρότεροι των ανθρώπων.

Αυτά που σάς λέω είναι έγκυρα και έχουμε μαρτυρίες από κείμενα. Φτάνει να σάς πω για την Αφροδίτη μόνο ότι είχε στην υπηρεσία της χίλιες πόρνες και στην γιορτή της κάτω στην Κόρινθο γίνονταν όργια. Ακόμη, έχουμε βέβαιες αναφορές των αρχαίων συγγραφέων μας ότι και ανθρωποθυσίες γίνονταν υπέρ των αρχαίων «θεών».

Πέστε μου, παρακαλώ, χριστιανοί μου, είναι θεοί αυτοί, ώστε να μπορούμε να προσευχηθούμε σ’ αυτούς και να μπορεί να αποτελέσουν πρότυπα για ‘μας; Μπορεί να μάς προστατεύσουν τέτοιοι «θεοί»; Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι από νωρίς νόησαν το αίσχος της θρησκείας των αρχαίων προγόνων μας και την έκριναν, την κατέκριναν και την ήλεγξαν πολύ αυστηρά για την αισχρότητά της και την δεισιδαιμονία της. Και τελικά την αρνήθηκαν! Γι’ αυτό και το τέλος πολλών από αυτούς ήταν μαρτυρικό. Αναφέρω προς τιμήν τους μερικά ονόματα: Πρωταγόρας, Σωκράτης, Πλάτων, Αριστοτέλης, Θεόφραστος, Αισχύλος, Δημόκριτος κ.ά.

Είχε ήδη καταπέσει πριν από τον ερχομό του Χριστού η αρχαία ειδωλολατρική θρησκεία στην χώρα μας. Και οι Έλληνες απογοητευμένοι και κουρασμένοι από τα ψέματα και την πλάνη και το αίσχος της ειδωλολατρίας άνοιξαν διάπλατα την καρδιά τους και θρόνιασαν σ’ αυτήν την άγια διδασκαλία του Χριστού και έγιναν λάτρεις Του. Και όταν αργότερα ένας βασιλιάς, Ιουλιανός το όνομα, θέλησε να επαναφέρει την αρχαία πλάνη, έμαθε από την ίδια την πηγή του ότι πάνε πια τα ψέματα, οι μαντείες και οι μαγείες, «απέσβετο και λάλον ύδωρ»! Ήρθε η πίστη του Χριστού και σάρωσε την πλάνη και της ειδωλολατρίας και το αίσχος του δωδεκάθεου και γνώρισε ο κόσμος την θεογνωσία και έγινε η πατρίδα μας ανθόκηπος και φύτρωσαν σ’ αυτόν μοσχοβολητά λουλούδια, οι άγιοι.

Έτσι έχουμ άγιο Δημήτριο, αγία Βαρβάρα, άγιο Γεώργιο, αγία Αικατερίνη και τόσους άλλους αγίους και μάρτυρες, «νέφος μαρτύρων», που έχυσαν το αίμα τους ομολογούντες την πίστη στον Χριστό και αρνούμενοι το ψέμα της ειδωλολατρίας. Πού να σάς τα λέγω, χριστιανοί μου, διηγούμενος τα μεγαλεία των αγίων μαρτύρων της πίστης μας στους αγώνες τους ενάντια των δώδεκα θεών του Ολύμπου, που θέλουν να μάς επαναφέρουν και σύγχρονοι τυφλωμένοι Έλληνες.

Να σάς πω για νεαρές κοπέλλες, που τις έπιαναν οι ειδωλολάτρες βασιλείς από τον λαιμό και τις έφερναν μπροστά στα είδωλα του Δία και της Αφροδίτης και των άλλων ψεύτικων θεών, για να κάνουν προσευχή στα αγάλματά τους και να τους προσφέρουν μια χούφτα λιβάνι.

Και οι κοπελλούλες αυτές με πίστη δυνατή στον Χριστό σταύρωναν τα είδωλα και αυτά συντρίβονταν και γίνονταν κομμάτια. Και άλλος μάρτυρας χριστιανός, που τον έφεραν κι αυτόν στο άγαλμα του Δία να το προσκυνήσει, σταύρωσε το άγαλμα και το ρώτησε: «Δία, είσαι θεός;». «Όχι», απήντησε το νεκρό άγαλμα και συντρίφθηκε και έγινε και αυτό κομμάτια.

Τα έβλεπαν αυτά τα φαινόμενα οι ειδωλολάτρες και όλοι μαζί, ομαδικά, ομολογούσαν και αυτοί την πίστη τους στον Χριστό ως αληθινό Θεό.

Αλλά επειδή μάς έχουν γίνει πολύ ενοχλητικοί οι Δωδεκαθεϊστές, για στηριγμό των αδελφών μας χριστιανών και για να έχουμε επιχειρήματα να τους αποκρούουμε, θα συνεχίσουμε το ίδιο θέμα και στο επόμενο κήρυγμά μας.

Κάτω οι ψεύτικοι δώδεκα θεοί του Ολύμπου και όλη η ειδωλολατρία! Σταθεροί μέχρι θανάτου στην άγια πίστη του Χριστού μας, του μόνου αληθινού Θεού μας, και πιστά τέκνα της ορθόδοξης Εκκλησίας μας

"Με αδίκησαν: μου... έδωσαν λεφτά χωρίς να δουλέψω!"...

Τρεις αδελφοί [=μοναχοί] συμφώνησαν να θερίσουν εξήντα στρέμματα χωράφι. Την πρώτη μέρα όμως που έπιασαν δουλειά έτυχε ν' αρρωστήσει ο ένας από τους τρεις και αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω στη σκήτη [=στην κατοικία τους].
Οι άλλοι δύο που έμειναν είπαν μεταξύ τους:
-Δεν κάνουμε μια μικρή προσπάθεια να θερίσουμε κι εκείνο που αναλογεί στον Αδελφό; Με την ευχή του θα το κατορθώσουμε.
Το είπαν και το έκαναν. Όταν τέλειωσε το θέρισμα, κάλεσαν τον Αδελφό να πάρει το μισθό του.
-Ποιο μισθό; έλεγε εκείνος. Αφού δεν πρόλαβα να θερίσω.
-Με την ευχή σου έγινε όπως πρέπει η δουλειά, του απαντούσαν οι δύο άλλοι. Έλα τώρα να πληρωθείς.

Ένα κορίτσι μαζεύει στάχυα, κοντά στην πόλη Riobamba, στον Ισημερινό (από άρθρο για την παιδική εργασία στον Τρίτο Κόσμο)

Επειδή εκείνος δεν δεχόταν να πάρει μισθό και οι άλλοι επέμεναν να του δώσουν, για να μη φιλονικούν πήγαν σ' ένα γείτονά τους Γέροντα να τους λύσει τη διαφορά.
-Αββά, άρχισε πρώτος ο Αδελφός που είχε αρρωστήσει, πήγαμε οι τρεις μας να θερίσουμε. Εγώ όμως, προτού πιάσω δρεπάνι στο χέρι, αρρώστησα και έφυγα. Οι Αδελφοί εδώ με αναγκάζουν τώρα να πάρω μισθό, που δεν εργάστηκα. Το βρίσκεις δίκαιο αυτό;
-Αββά, επενέβησαν οι άλλοι, οι τρεις μαζί αναλάβαμε εξήντα στρέμματα χωράφι. Αν θερίζαμε όλοι, είναι απίθανο να τελειώναμε στην ορισμένη προθεσμία. Όμως με την ευχή του Αδελφού οι δύο μας το βγάλαμε εις πέρας πολύ πιο γρήγορα. Δεν είναι λοιπόν δίκαιο να πάρει το μισθό του;

Ο Γέροντας θαύμασε την αγάπη των Αδελφών εκείνων. Πήρε ευθύς το ξύλο (*) κι έκρουσε για να μαζευτούν όλοι οι Μοναχοί της σκήτης σε σύναξη.
-Ελάτε, Πατέρες και Αδελφοί, να κάνουμε σήμερα μια δίκη, τους είπε, όταν συγκεντρώθηκαν, και διηγήθηκε την υπόθεση.
Το αποτέλεσμα ήταν να αναγκάσουν τον Αδελφό να πάρει το μισθό του. Εκείνος τον πήρε κλαίγοντας κι έλεγε διαρκώς, πως την ημέρα εκείνη οι Αδελφοί τον είχαν αδικήσει...

(*) Ξύλο (ή "τάλαντο"): ξύλινο σήμαντρο, που το χτυπάνε μ' ένα 

σφυράκι για να συγκεντρωθούν οι μοναχοί. Η κατασκευή του 

& η "κρούση" του είναι μορφές τέχνης.

Από το Γεροντικό 

Ευχαριστώ τον εν Χριστώ αδελφό Ερνέστο (ορθόδοξο από Ιταλία), που μού το έστειλε.

Μετάνοια, Αγ.Ιωάννου της Κλίμακος

Μετάνοια σημαίνει ανανέωσις του βαπτίσματος. Μετάνοια σημαίνει συμφωνία με τον Θεό για νέα ζωή. Μετάνοια σημαίνει οριστική αποχή από την αμαρτία. Μετάνοια σημαίνει βαθιά συντριβή και ταπείνωσις. Μετάνοια σημαίνει μόνιμη απομάκρυνσις από κάθε σωματική απόλαυση. Μετάνοια σημαίνει διαρκής αυτoκατάκρισις. Μετάνοια σημαίνει αδιαφορία για τα πάντα και ενδιαφέρον μόνο για τη σωτηρία της ψυχής σου. Μετάνοια σημαίνει έργα αρετής αντίθετα προς τις προηγούμενες αμαρτίες. Μετάνοια σημαίνει κάθαρσις της σκoτισμένης συνειδήσεως. Μετάνοια σημαίνει θεληματική υπομονή όλων των θλίψεων, από ανθρώπους και από δαίμονες. Μετάνοια σημαίνει αυτοτιμωρίες και συνεχείς ταλαιπωρίες της σάρκας. Μετάνοια σημαίνει κάψιμο των αμαρτιών με τη φωτιά της αδιάλειπτης δακρύρροης προσευχής.

Όνειρα-Ονειροκρίτης

«…επειδή τα όνειρα είναι ένα θέμα που - λιγότερο ή περισσότερο – τον καθένα τον απασχολεί, ας δούμε με δυο λόγια τι είναι χρήσιμο να ξέρουμε για τα όνειρα.

Βέβαια, υπάρχουν και άνθρωποι που δεν βλέπουν όνειρα. Κι αν δουν τίποτε καμμιά φορά, ως το πρωί το ξεχάνουν. Άλλοι τα βλέπουν κάπου-κάπου. Είναι και άλλοι, που όλο και κάτι βλέπουν. Και τα βλέπουν και εντυπωσιάζονται και απασχολούνται με αυτά. Ανησυχούν, τα διηγούνται, ζητούν εξήγηση, τα παραβάλλουν με άλλα και προσπαθούν να θυμηθούν τότε σε τι βγήκε και ούτω καθεξής.

Γνωρίζοντας αυτή την αδυναμία και περιέργεια πολλών μερικοί καιροσκόποι έγραψαν «ονειροκρίτες» κι έκαναν «χρυσές δουλειές»!

… Ο Μέγας Βασίλειος λέγει : Καθώς η νύχτα είναι η συνέχεια της ημέρας, κατά τη νύχτα συνήθως βλέπεις όνειρα σχετικά με ό,τι σε απασχόλησε έντονα την προηγούμενη ημέρα. Είτε αγώνες, είτε αγωνίες και ζωηρές προσδοκίες και απαντοχές, είτε φόβοι, είτε πόθοι έντονοι της ημέρας, ανάλογα και τα όνειρα τα βραδινά. Αυτή είναι μία ψ υ χο λ ο γ ι κ ή ερμηνεία των ονείρων.

Τώρα, υπάρχει και άλλη ερμηνεία είναι η φ υ σ ι κ ή, η οργανική. Αν δηλαδή κοιμηθής με παραγεμισμένο το στομάχι, ή, αντιθέτως, πού νηστικός και πεινασμένος, ή αν το κορμί σου δεν έχη την κατάλληλη θέση, αλλά δυσκολεύεται και «ζορίζεται», όπως λένε λαϊκά, ή δεν σκεπάστηκες καλά και κρυώνης, ανάλογα είναι και τα όνειρα ευχάριστα, δυσάρεστα, τρόμου και αγωνίας, εφιάλτες κλπ.

Όταν δεν υπάρχει καμμιά απ’ αυτές τις αιτίες, τότε δουλεύει κάποιος δαίμονας. Και αυτή είναι η μ ε τ α φ υ σ ι κ ή εξήγησι. Οι δαίμονες δεν τρέχουν μόνο την ημέρα. Δεν πλησιάζουν τους ανθρώπους να τους πειράξουν με λογισμούς και φαντασίες μόνο την ημέρα. Προσπαθούν και τη νύχτα. Οι εχθροί αυτοί της σωτηρίας μας μας πολεμούν και στον ξύπνο και τον ύπνο. Σαν πνεύματα δε που είναι, ξεύρουν και του καθενός τα αδύνατα σημεία και του παρουσιάζουν τα κατάλληλα όνειρα, για να τον παρασύρουν στο κακό, στο πονηρό ή να τον ρίξουν σε αγωνία, σε μελαγχολία, σε φόβους και ολιγοπιστία. Καμμιά φορά ο δαίμονας τα συνταιριάζει έτσι, ώστε και να «βγαίνουν» τα όνειρα, οπότε κάμνουν τους ακατήχητους να τα προσέχουν περισσότερο. Και τους καλλιεργούν τη δεισιδαιμονία και τις προλήψεις και τους ταλαιπωρούν τους δυστυχείς.

Μάλιστα οι δαίμονες, προκειμένου να παραπλανήσουν τους ανθρώπους, δεν δυσκολεύονται να φανερώνωνται και σαν άγιοι στο όνειρό τους, ακόμη και σαν άγγελοι φωτεινοί. Αυτό μας το φανερώνει ο απόστολος Παύλος ( Β’ Κορ. ια’14 ).

Γι’ αυτά όλα η Αγία Γραφή μας συνιστά να μην προσέχουμε τα όνειρα. «Πολλούς γαρ επλάνησε τα ενύπνια», λέγει (Σοφ. Σειράχ λδ’7).

- «Καλά, και δεν υπάρχουν όνειρα αληθινά ;Δεν υπάρχουν θεόσταλτα όνειρα ; Ωσάν, να πούμε, του Ιακώβ, του Ιωσήφ, του Φαραώ, του Ναβουχοδονόσορ να τώρα , σαν του Μαρδοχαίου ;». Υπάρχουν και τέτοια. Είναι τα όνειρα τα α π ο κ α λ υ π τ ι κ ά. Πόσα είναι, αδελφέ μου, αυτά ; Αν κοιτάξης σε όλη τη Γραφή, που εξιστορεί γεγονότα χιλιάδων χρόνων, και τα μετρήσεις ένα-ένα, δε θα βρης παραπάνω από 15 όλα κι όλα. Φαντάζεσαι, λοιπόν ότι το 16^ο είναι το δικό σου το όνειρο ; Ας παραδεχθώ – επί τέλους – ότι μέσα στα έκτακτα και σπάνια όνειρα που στέλνει ο Θεός είναι και το δικό σου. Δεν μπορεί όμως να είναι και το άλλο και το άλλο και το πλήθος ονείρων που βλέπει ο καθένας!

Έχω όμως να σου πω ότι στη Βιβλική ιστορία, όταν ο Θεός στέλνει σημαδιακό, αποκαλυπτικό όνειρο, βλέπουμε στέλνη και τον θεόπνευστο εξηγητή του ενώ στους ονειροκρίτες είναι ανεξήγητα τα θεόσταλτα όνειρα.

Για όλα αυτά, οι φωτισμένοι Χριστιανοί δεν δίνουν σημασία στα τρεχούμενα όνειρα. Και πολύ εντυπωσιακό αν είναι το όνειρό τους, και άγιο και ιερό αν φαίνεται, πάλι δεν το προσέχουν. Και τούτο, επειδή βρίσκουν τον εαυτό τους ανάξιο για θεόσταλτα φανερώματα ενώ ξεύρουν τις πονηριές του διαβόλου, που με δόλο στήνει την κατάλληλη για τον καθένα παγίδα, για να ρίχνη άλλον σε υπερηφάνεια, άλλον σε φόβο και αγωνία και καρδιοχτύπια, και όλους να τους παραπλανά’’.

Χρυσαλλίς

(Από το βιβλίο «Ἑσθήρ» του Αρχιμ. Ιγνατίου Θ. Μαδενλίδη)