του κ. Ιωάννου Χαραλάμπους,
Οικονομολόγου
Ὁ Τζώρτζ
Ὄργουελ γράφει σέ κάποιο ἔργο του ὅτι «ἡ πολιτική γλῶσσα ἔχει σχεδιαστεῖ γιά νά
κάνει τά ψέµµατα νά µοιάζουν µέ ἀλήθεια καί τό ἔγκληµα νά παρουσιάζεται ἄξιο
σεβασµοῦ»!
Ἡ
ἀλήθεια τῶν γραφοµένων τοῦ Ὄργουελ εἶναι γεγονός πού ἐπιβεβαιώνεται περίτρανα,
µεταξύ τῶν ἄλλων καί στήν πρακτική πού ἐφαρµόζουν οἱ “ἀνεπτυγµένες χῶρες” τοῦ
κόσµου, σχετικά µέ τά δικαιώµατα τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ. Ἐνῶ οἱ περισσότερες ἀπό
τίς χῶρες αὐτές ἀναγνωρίζουν τό ἔµβρυο ὡς πρόσωπο µέ δικαιώµατα καί ἀξία, ἐν
τούτοις δέν σέβονται τήν ἐµβρυακή µορφή ζωῆς. Μέ τούς νόµους δέ πού θεσπίζουν,
ἀποφασίζουν γιά τή θανάτωση ἑκατοµµυρίων ἀνθρώπων προτοῦ ἀκόµα ἀντικρύσουν τό
φῶς τοῦ ἥλιου, ἀφοῦ µέσω τῶν ἀµβλώσεων καταπατεῖται τό πλέον ὕψιστο καί ἱερό
δικαίωµα τοῦ ἐµβρύου, τό δικαίωµά του στή ζωή.
Τό
κείµενο τό ὁποῖο ἀκολουθεῖ εἶναι ἄκρως ἀποκαλυπτικό γιά τήν τόλµη, τήν
εἰλικρίνεια καί τήν ἀµεσότητά του. Προέρχεται ἀπό τό βιβλίο «Ἡ ἁγιότης τῆς
ζωῆς», µία συλλογή ἄρθρων σχετικά µέ τήν ἐνδοµήτριο παιδοκτονία, τοῦ Σέρβου
γυναικολόγου Στόγιαν Ἀδάσεβιτς, τοῦ µοναδικοῦ γυναικολόγου πού δηµοσίως
ὁµολόγησε στή Σερβία ὅτι ἡ ἔκτρωση εἶναι φόνος, γιά τόν ὁποῖο εὐθύνονται τόσο ὁ
γιατρός ὅσο καί ἡ µητέρα.
Ἄς
παραθέσουµε στή συνέχεια τήν πολυτίµη αὐτή µαρτυρία πού δηµοσιεύθηκε στό
περιοδικό τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας «Ὀρθοδοξία» καί ἀναδηµοσιεύθηκε στό ὑπ’ ἀριθµ.
1.579/07.01.2005 φύλλο τῆς ἐφηµερίδος «Ὀρθόδοξος Τύπος».
«ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Ποία
ἦταν ἡ στιγµή, πού καταλάβατε ὅτι ἐκτελοῦντες τήν ἔκτρωσιν, φονεύετε τό
ἀνθρώπινον ὄν;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Εἶµαι
ἰατρός, γνωρίζω τάς πράξεις µου, εἶµαι ἔνοχος δι’ ὅλας τάς φρικαλεότητας πού
ἔκανα ἐργαζόµενος ὡς γυναικολόγος καί εἶµαι ὑποχρεωµένος νά µαρτυρήσω, νά
ἀφυπνίσω, νά προειδοποιήσω ὅτι ἡ διακοπή τῆς ἐγκυµοσύνης οὐσιαστικῶς εἶναι φόνος
τοῦ ἀγεννήτου ἀνυπερασπίστου παιδιοῦ. Εἰς τάς ὁριζοµένας ὑποχρεώσεις τῆς
ἐργασίας µου ἦσαν καί αἱ νόµιµοι ἐκτρώσεις. Τότε δέν ἐγνώριζα ὅτι πράττω φόνον,
τώρα, ὅµως, ὑποστηρίζω καί γνωρίζω ὅτι ἡ ἁµαρτία µου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ εἶναι
µεγάλη.
Εἰς
τό πανεπιστήµιον ἐδιδάχθην ὅτι τό παιδί εἶναι ζωντανόν, µόλις γεννηθῆ µέ τό
πρῶτον του κλάµµα. Πρό τοῦ κλάµµατος ὑπάρχει µόνον ὡς ἕνα τῶν ὀργάνων τῆς
µητέρας του: ὡς ἕνα δόντι, ὡς ἕνας νεφρός, ὡς ἡ σκωληκοειδής ἀπόφυσις. Ἔκανα ἀπό
48.000 ἕως 62.000 ἐκτρώσεις! Τοῦτο εἶναι ὡς νά ἔχω ἐξαφανίσει µίαν ὁλόκληρον
πόλιν. Τό Βελιγράδιον ἔχει τόσα νοσοκοµεῖα καί ἀρκετάς ἰδιωτικάς κλινικάς, ἔνθα
γίνονται αἱ ἐκτρώσεις! Εἰς τά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ‘80 ἐνεφανίσθη τό
ὑπερηχογράφηµα µέ τήν διαγνωστικήν του δυνατότητα καί µοῦ ἔφερε πολλάς
ἐκπλήξεις. Εἶδα τό ἔµβρυον, τούς κτύπους τῆς καρδίας του, τάς κινήσεις, τό
ἄνοιγµα τοῦ στόµατός του. Εἰς τά µεγαλύτερα ἔµβρυα παρετήρησα τό «πιπίλισµα» τοῦ
ἀντίχειρος. Τό ἔµβρυον ἐσκέπτετο καί ἠσθάνετο, διότι ἀντέδρα εἰς τούς βαθεῖς
διαπεραστικούς ἤχους ἐπιταχύνον τάς κινήσεις του. Καί ὕστερα ἀπό 4 – 5 λεπτά,
ὅσον διαρκεῖ ἡ ἔκτρωσις, τό ἔµβρυον τοῦτο, αὐτό τό ἴδιον ἀνθρώπινον ὄν, κεῖται
τεµαχισµένον µεταξύ τῶν ἐργαλείων εἰς τό τραπέζι.
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Πότε
ἐπαύσατε νά κάνετε ἐκτρώσεις;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Αὐτό
πού θά σᾶς διηγηθῶ τώρα, εἶναι ὀχληρόν καί πάρα πολύ ἐπίπονον, ἀλλά δέν εἶναι
δυνατόν νά ὡραιοποιοῦµεν κάτι, τό ὁποῖον ἀφ’ ἑαυτοῦ εἶναι φρικτόν. Πρός θλῖψιν
καί δυστυχίαν µου τό 1988 ἔκανα ἔκτρωσιν εἰς µίαν προχωρηµένην ἐγκυµοσύνην τῶν
4,5 µηνῶν. Κατά τήν διάρκειαν αὐτῆς τῆς ἐγχειρήσεως, τῆς ὁποίας τάς λεπτοµερείας
δέν ἠµπορῶ νά περιγράψω ἄνευ ταραχῆς, φρικιῶν ἀνεκάλυψα τόν φονέα ἐντός µου. Μιά
ἐγχείρησις, ἡ ὁποία ἔπρεπε νά εἶναι µία πράξις ρουτίνας, µετετράπη εἰς ἕνα
πραγµατικόν ἐφιάλτην.
Μέ
τήν πρώτην κίνησιν τοῦ θλάστου ἔβγαλα τό χεράκι καί τό ἔρριξα ἐπάνω εἰς τό
τραπέζι τῶν ἐργαλείων. Ἰδού – τό νεῦρον τοῦ χεριοῦ ἔπεσεν εἰς τήν ἄκρην τῆς
κοµπρέσσας βρεγµένης µέ ἰώδιον. Τό ἰώδιον ἐρέθισε τό νεῦρον καί τό µικρούλικον
χεράκι ἄρχισε νά συσπᾶται. Μέ τήν ἑποµένην κίνησιν ἔβγαλα τό πόδι. Καί συνέβη τό
ἴδιον – τώρα ἔτρεµε καί ἐσυσπᾶτο τό πόδι. Κάτι ὅµοιον δέν µοῦ εἶχε συµβῆ ποτέ
πρίν. Ὕστερον προσεπάθησα µέ τόν θλάστην νά συλλάβω καί τήν καρδίαν, ἡ ὁποία
ἀκόµη ἐκτύπα καί ὑπό τόν θλάστην ἔκανε σπασµούς ὁλοέν καί ἀργότερον… καί
ἀργότερον καί ἐπιτέλους ἔπαυσε. Τότε ἐσυνειδητοποίησα ὅτι ἔπραξα φόνον, ὅτι
ἐθανάτωσα ἄνθρωπον.
Ἡ
γυναίκα αἱµορράγει πολύ, ἡ ζωή της ἐκινδύνευε. Προσηυχήθην: «Κύριε, βοήθησέ µε
νά σώσω αὐτήν τήν γυναῖκα καί τιµώρησε ἐµένα!». Ἔκτοτε ποτέ µου δέν ἐπανέλαβα
ὁµοίαν πρᾶξιν. Ἔτυχε ἡ νέα µου γνῶσις νά συµπίπτη µέ τήν ἄποψιν τῆς Ἐκκλησίας
–ὅτι τό ἔµβρυον εἶναι ζωντανόν ἤδη ἀπό τήν σύλληψίν του, δηλαδή ἀπό τήν στιγµήν
τῆς γονιµοποιήσεως τοῦ ὠαρίου. Ἡ ἐνδοµήτριος παιδοκτονία εἶναι πολύ µεγαλυτέρα
καί βαρυτέρα ἁµαρτία ἀπό τόν ἀπλοῦν φόνον, ἐπειδή τό ἔµβρυον ἐντός τῆς µήτρας
εἶναι ἀδύναµον νά ἀµυνθῆ, ἐνῶ δέν πταίει διά τίποτε· µόνον ἐκεῖνο εἶναι ἄνευ
προσωπικοῦ πταίσµατος εἰς ὅλον τό ἀνθρώπινον γένος, διότι δέν ἐγεννήθη
κἄν.
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Διά
τό πῶς θά χρησιµοποιηθοῦν τά ἔµβρυα, τά ἐκτρωθέντα κατά τήν διακοπήν τῆς
ἐγκυµοσύνης –τόσον τήν φυσικήν ὅσον καί τήν τεχνητῶς προκαλουµένην – δέν
χρειάζεται ἡ ἄδεια τῆς µητέρας τοῦ ἐµβρύου. Ποία εἶναι ἡ τύχη αὐτῶν τῶν
τεµαχισµένων µικροσκοπικῶν σωµάτων;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ:
Σπανίως διερωτᾶται κανείς τί συµβαίνει µέ αὐτά τά ἔµβρυα εἰς τά νοσοκοµεῖα µας.
Εἰς τήν χώραν µας κανείς δέν ἀνακοινώνει καί δέν δηµοσιεύει πληροφορίας αὐτοῦ
τοῦ εἴδους. Δέν ὑπάρχουν αἱ κατάλληλοι βάσεις διά τήν ἐπιστηµονικο-ἐρευνητικήν
ἐργασίαν καί διά τήν χρῆσιν αὐτῶν τῶν ἐµβρύων εἰς τήν φαρµακευτικήν βιοµηχανίαν,
διότι τοῦτο εἶναι ἐξαιρετικῶς δαπανηρόν. Καί πρός τό παρόν, ὅσον γνωρίζω, δέν
ὑπάρχουν κἄν αἱ συνθῆκαι διά τήν ἐµπορευµατοποίησιν.
Εἰς
ἡµᾶς αὐτά τά ἔµβρυα ἀντιµετωπίζονται ὡς ἰατρικόν ἀπόβλητον. Ἐναποτίθενται εἰς
µαύρους σάκκους, µαζί µέ τά λοιπά ὄργανα τά ἀποµείναντα ἀπό διαφόρους
ἐγχειρήσεις εἰς τούς ἐνήλικας ἀσθενεῖς καί καίγονται ὅλα ὡς ἀπόβλητα. Ὡς
κοινωνία εἴµεθα ὑποχρεωµένοι νά προστατεύσωµεν τό παιδί ἰατρικῶς, ἠθικῶς,
δικαστικῶς καί νοµικῶς, διότι πρέπει νά ἔχη ὅλα τά δικαιώµατα, τά ὁποῖα ἔχει
ἕνας ἐνῆλιξ. Τοῦτο εἶναι τό καθῆκον µας πρός ὅλα τά µέλη τῆς κοινωνίας
µας.
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Ὑπάρχει
ἡ ἀκριβής στατιστική πληροφορία περί τοῦ ἀριθµοῦ τῶν διαπραττοµένων ἐκτρώσεων
εἰς τήν Σερβίαν;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Εἶναι
ἀδύνατον νά ὑπάρχη ἕνα τέτοιον εἶδος στατιστικῆς καί ὅλαι αἱ σχετικαί
πληροφορίαι εἶναι ψευδεῖς. Ἡ µία στατιστική µᾶς ἐνηµερώνει ὅτι ἔχοµεν 120.000
ἐκτρώσεις τόν χρόνον, ἡ ἄλλη στατιστική µας ἐνηµερώνει ὅτι αὐτός ὁ ἀριθµός εἶναι
πολλαπλάσιος – 420.000 ἐκτρώσεις τόν χρόνον. Ἐγώ θεωρῶ ὅτι εἰς ἕνα γεννηµένον
παιδί ἀντιστοιχοῦν 25 ἐκτρώσεις!
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Τί
ἄποψιν ἔχετε διά τό ζήτηµα τῆς ἀντισυλλήψεως;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Ἡ
ἀντισύλληψις σηµαίνει τό πράττειν ἐναντίον τῆς συλλήψεως. Τήν ταξινοµῶ εἰς τρία
εἴδη: Τό πρῶτον εἶδος εἶναι ἡ ἐγκράτεια καί εἶναι ἐπιτετραµµένον· τό δεύτερον
εἶδος εἶναι ἡ ἱκανοποίησις τῆς ὁρµῆς ἄνευ ἐκσπερµατώσεως καί δέν εἶναι
ἐπιτετραµµένον· τό τρίτον εἶδος εἶναι σατανικόν καί δίδει τήν δυνατότητα τῆς
ἐφαρµογῆς µιᾶς ὁλοκλήρου σειρᾶς εἰς τήν οὐσίαν ἐκτρωτικῶν µέσων, ἀλλά τά ὁποῖα
ὀνοµάζουν ἀντισυλληπτικά: τό σπιράλ, τό «χάπι» κ.τ.λ.
Τί
εἶναι τό «σπιράλ»; Εἶναι ἕνα µηχανικόν στοιχεῖον, τό ὁποῖον εἰσάγεται εἰς τήν
µήτραν, διά νά προκαλέση τήν στείρωσιν. Τό κάθε «σπιράλ» εἶναι ἐκτρωτικόν. Τά
πρώϊµα τέστ ἐγκυµοσύνης ἀποδεικνύουν ὅτι αἱ γυναῖκες, ἔχουσαι τό «σπιράλ»,
ἐγκυµονοῦν περισσοτέρας φοράς τόν χρόνον. Τό «σπιράλ» µόνο ἐµποδίζει τό ἔµβρυον
νά ἐµφυτευθῆ εἰς τήν µήτραν καί ἐκεῖνο συνεπῶς ἀποθνήσκει εἰς τήν ἡλικίαν τῆς
µιᾶς ἑβδοµάδος. Τό ἴδιον πρᾶγµα ἔχοµεν καί µέ τά «χάπια». Ταῦτα ἐµποδίζουν τήν
ὡρίµανσιν τοῦ ὠαρίου, ἀλλοιώνουν τόν βλεννογόνον χιτῶνα τῆς µήτρας, ὥστε νά µή
γίνη δεκτική διά τό ἔµβρυον.
Ὑπάρχουν
πολλαί ἀπληροφόρητοι γυναῖκες, αἱ ὁποῖαι ἀφελῶς υἱοθετοῦν τήν κοινήν ἀνεύθυνον
στάσιν ἀπέναντι εἰς τό ζήτηµα τοῦτο. Εἴδατε εἰς τά µέσα ἐνηµερώσεως, τά
γυναικεῖα περιοδικά, τάς ἐκποµπάς καί ἠκούσατε κάπου ἤ ποτέ κανένα λόγον
ἐναντίον τῶν ἐκτρώσεων, τῶν ἀντισυλληπτικῶν καί τῆς ἐξωσωµατικῆς
γονιµοποιήσεως;
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Τί
εἶναι ἐξωσωµατική γονιµοποίησις;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Τό
ἔχω κάνει καί αὐτό. Ὑποστηρίζω ὅτι ἡ ἐξωσωµατική γονιµοποίησις εἶναι κακόν.
Γονιµοποιοῦνται περισσότερα ὠάρια, ἐνίοτε 10, 20 καί παραπάνω, γίνεται
διαφοροποίησις καί θανατώνεται πᾶν περισσευούµενον ἔµβρυον, διά νά διευκολυνθῆ ἡ
ἐπιβίωσις τό πολύ τριῶν ἐµβρύων. Ἐάν ληφθοῦν περισσότερα ἀπό τά τρία, τότε εἶναι
ἀνάγκη νά µειώσωµεν τόν ἀριθµόν των, διότι ἡ µήτρα δέν θά ἠδύνατο νά ἀντέξη τήν
κυοφορίαν».
Βεβαίως,
τά ὅσα ἀναφέρονται στό βιβλίο αὐτό ἀπεικονίζουν τήν τραγική κατάσταση πού
ἐπικρατεῖ στή Σερβία. Δέ νοµίζω ὅµως νά ἀµφιβάλλει κανείς ὅτι τά ὅσα
διαδραµατίζονται στή γειτονική Χώρα ἀντικατοπτρίζουν καί τά ὅσα συµβαίνουν
στήν Πατρίδα µας, γιατί τό κριτήριο δέν εἶναι γεωγραφικό. Εἶναι ὁ ἀπότοκος τοῦ
πανσεξουαλισµοῦ καί τῆς ἠθικῆς ἀσυδοσίας τῆς ἐποχῆς µας. Μιᾶς ἐποχῆς µέ ἔντονα
ἀντιχριστιανική νοοτροπία καί φαρισαϊκό χαρακτῆρα, ἡ ὁποία κρίνει ὑποκριτικά
καί ἐγωκεντρικά καί περιβάλλει µέ σκληρότητα καί περιφρόνηση τήν ἀθέλητα
µελλοντική ἄγαµη µητέρα.
Δέν
πρέπει νά λησµονοῦµε ὅτι οἱ πτώσεις καί τά ἁµαρτήµατα τῶν παιδιῶν εἶναι συνέπεια
τῆς ἀδιαφορίας τῆς οἰκογένειας γιά τήν ἐν Χριστῷ διαπαιδαγώγησή τους.
Ἀγωνιζόµαστε µιά ὁλόκληρη ζωή νά τά µεγαλώσουµε, νά τά µορφώσουµε, νά τά
«ἐξασφαλίσουµε» µέ ὑλικά ἀγαθά, ἀλλά ξεχάσαµε νά τά ξεδιψάσουµε στά νάµατα τῆς
Ὀρθοδοξίας. Ξεχάσαµε ἤ ἀκόµα χειρότερα, παραβλέψαµε νά τούς διδάξουµε νά
ἀγωνίζονται καί νά ἀνθίστανται στούς πάσης φύσεως πειρασµούς. Δέν τούς
ἐµφυσήσαµε µέ τό παράδειγµά µας πνεῦµα αὐτοσεβασµοῦ, αὐτοεκτίµησης καί
αὐτοσυγκράτησης.
Ἄν
ἀδιαφορήσαµε γιά τήν ἐν Χριστῷ ἀνατροφή τους, ἄς σταθοῦµε τοὐλάχιστον δίπλα τους
κατ’ ἐκεῖνες τίς δύσκολες γι’ αὐτά στιγµές, ὅπως σέ µιά ἐκτός γάµου ἐγκυµοσύνη.
Νά µιµηθοῦµε τόν Χριστό µας πού µᾶς καλεῖ νά γίνουµε «πλησίον» στούς πάσχοντες
καί ὄχι νά περιµένουµε νά ἔλθουν αὐτοί πλησίον µας, ὅπως πολύ σωστά ἔχει
ἀναπτύξει ὁ πρωτοπρεσβύτερος π. Βασίλειος Βολουδάκης ἀπό πολύ παλιά (ἀπό τό 1989
σέ ραδιοφωνική του ἐκποµπή), λέγοντας ὅτι «τό ἐρώτηµα “τίς ἐστί µου πλησίον”,
πού ἔθεσε ὁ νοµικός τῆς παραβολῆς τοῦ “Καλοῦ Σαµαρείτου”, δέν εἶναι σωστά
διατυπωµένο. Τό θέµα εἶναι νά ἔλθουµε ἐµεῖς πλησίον, κοντά στούς ἄλλους» καί νά
τούς ἀποδεχόµεθα, ὅπως εἶναι, «καθώς καί ὁ Χριστός ἡµᾶς προσελάβετο» (Ρωµ. 15,
7).
Ἰωάννης
Χαραλάµπης
Οἰκονοµολόγος
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀριθ.Τεύχους
113
Νοέμβριος
2011
