Πεινάνε παιδιά στα σχολεία της Αθήνας – Ζητούν συσσίτιο οι δάσκαλοι για να τα ταΐσουν

(ΦΩΤΟ ΑΡΧΕΙΟΥ EUROKINISSI)

(ΦΩΤΟ ΑΡΧΕΙΟΥ EUROKINISSI)

200 βρέφη σε κίνδυνο γιατί οι γονείς δεν μπορούν να τα ζήσουν
- Mαθητές δημοτικού τρώνε φαγητό με... έρανο των δασκάλων
- Τι αποκαλύπτει στο Νewsit η πρόεδρος του Βρεφοκομείου Αθηνών
- 20.000 άνθρωποι στις ουρές για ένα πιάτο φαγητό στα συσσίτια της Εκκλησίας


Μπορεί το γεγονός ότι καθημερινά 20.000 άνθρωποι μπαίνουν στην ουρά του συσσιτίου για ένα κομμάτι ψωμί να μην σοκάρει όσο το επόμενο στοιχείο.

Εκείνο που λέει πως από τα σχολεία που βρίσκονται πέριξ του βρεφοκομείου Αθηνών οι δάσκαλοι κάνουν ουρά για να πάρουν ένα πιάτο φαγητό από τα αποθέματα του βρεφοκομείου για να ταΐσουν τους μαθητές τους που λιποθυμούν στην τάξη από την πείνα.

Αθήνα 2011. Γύρισε πίσω 10ετίες η χώρα. Παιδιά, όπως είχε αποδείξει το ρεπορτάζ του newsit από τον περασμένο μήνα δεν έχουν καν το καθημερινό πιάτο φαγητό. Ζαλίζονται και χάνουν τις αισθήσεις στο σχολείο από ασιτία.

200 ΒΡΕΦΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΙΤΙΣΤΟΥΝ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ

Σύμφωνα με τα όσα αποκαλύπτει στο Νewsit η πρόεδρος του Βρεφοκομείου Αθηνών και υπεύθυνη των Δημοτικών Σταθμών, Μαρία Ηλιοπούλου "έχουμε καταγράψει με μεγάλη διακριτικότητα 200 περιπτώσεις βρεφών στους βρεφονηπιακούς του σταθμούς τα οποία υποσιτίζονται στο σπίτι τους καθως οι γονείς τους δεν έχουν τα απαραίτητα για να τα ζήσουν. Γονείς ζητούν μείωση ακόμη και απαλλαγή από τα τροφεία γιατί είτε έχουν χάσει τη δουλειά τους είτε έχει μειωθεί το εισόδημά τους. Τα παιδιά στους δημοτικούς σταθμούς της Αθήνας τρώνε πρωϊνό και μεσημεριανό και σιτίζονται καλά".

ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΖΗΤΟΥΝ ΜΕΡΙΔΕΣ ΦΑΓΗΤΟΥ ΓΙΑ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ

Και οι απίστευτες ιστορίες φτώχειας δε σταματούν εδώ. Οπως μας λέει η κυρία Ηλιοπούλου "δεχτήκαμε αιτήματα από δασκάλους διαφόρων δημοτικών ολοήμερων σχολείων του Δήμου της Αθήνας που ζητούσαν μερίδες φαγητού για τους μαθητές τους. Προφανώς οι δάσκαλοι αυτοί εντόπισαν παιδάκια που δεν είχαν μεσημερινό συστηματικά και εμείς φυσικά ανταποκριθήκαμε στο αίτημά τους καθώς είχαμε τη δυνατότητα να καλύψουμε την ποσότητα που μας ζητήθηκε, γύρω στις 70 μερίδες. Αν όμως η ζήτηση αυτή αυξηθεί δε θα μπορούμε να την καλύψουμε στο Βρεφοκομείο".

Ακούστε τι δήλωσε στο NewsIt η πρόεδρος του Βρεφοκομείου Αθηνών...



Πρέπει να καταγραφεί πως τόσο η πρόεδρος του Βρεφοκομείου όσο και άνθρωποι που εργάζονται στις κοινωνικές υπηρεσίες του Δήμου Αθηναίων κάνουν ότι μπορούν για να βοηθήσουν τις οικογένειες που αντιμετωπίζουν προβλήματα με σεβασμό και διακριτικότητα καθώς είναι πολλοί εκείνοι που έχουν πρόβλημα και λόγω αξιοπρέπειας προσπαθούν να το κρύψουν.

Η εξαθλίωση μιας ολόκληρης κοινωνίας φαίνεται και από ένα ακόμη στοιχείο.

20.000 περισσότεροι είναι οι άνθρωποι που αναζητούν ένα πιάτο φαγητό στα συσσίτια της Εκκλησίας. Τα ποσοστά εκτινάχθηκαν.

Ενδεικτικό της άσχημης κατάστασης και το γεγονός ότι ήδη 60.000 νοικοκυριά σε όλη της Ελλάδα έχουν προσφύγει στη Δικαιοσύνη για να ρυθμίσουν τα χρέη τους. Ζητούν μεγάλο “κούρεμα” καθώς αδυνατούν να πληρώσουν έστω και τη μισή μηνιαία δόση.

Υπάρχουν χιλιάδες οικογένειες που πλέον δεν έχουν κανένα εισόδημα καθώς όλα τα μέλη τους έχουν χάσει τη δουλειά τους.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίες υπάρχουν 400.000 τέτοιες οικογένειες στη χώρα.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΙΣΜΗΝΗ ΛΕΝΤΖΟΥ

ΛΟΓΟΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ

Του Κώστα Νούση, Θεολόγου-Φιλόλογου Είναι όντως αξιοπερίεργο να ακούγεται σήμερα λόγος παρηγοριάς από εκκλησιαστικά χείλη. Αντιθέτως, η ακοή μας βρίθει αφενός εξ εκκωφαντικών σιωπών και αφετέρου από κινδυνολογίες, καταστροφολογίες, κακώς εννοούμενες εσχατολογίες, γαρνιρισμένες με άφθονους λαϊκισμούς και παραδοξολογήματα. Ήχησαν κάπως στα ταλαιπωρημένα μας αυτιά τα λόγια του νέου μητροπολίτη Χίου για τη βεβαιότητά του επανάκαμψης της Ελλάδας. Και πράγματι, σεβόμενος το ρόλο του ως εκπροσώπου του Χριστού στη μαρτυρική νήσο, δεν μπορούσε παρά να μιλήσει εκ στόματος Κυρίου: ‘‘μην ανησυχείτε, θέλω και μπορώ να – και θα - σας σώσω, αρκεί να μετανοήσετε και να μου το ζητήσετε’’. Τόσο απλά. Απλός ο Θεός. Αυτή είναι και η πίστη του γράφοντος. Και αναρωτιέται ο καθένας μας: πού είναι η εμπιστοσύνη και η ελπίδα μας στην αγάπη και παντοδυναμία του Κυρίου; Πόσο δύσκολο του είναι να μας λυτρώσει από μια οικονομική κρισούλα, που ο ίδιος επέτρεψε για να συνετισθούμε από την καλπάζουσα νεοειδωλολατρία και τον άκρατο υλισμό μας; Είναι θλιβερό να βλέπεις μιζέρια και ανασφάλεια σε όλους ανεξαίρετα τους χριστιανούς, πολύ δε περισσότερο το αίσθημα αυτό αυξάνει όσο ανεβαίνεις στην πνευματική ρασοφορούσα ιεραρχία. Αντί λόγων εν Πνεύματι παραμυθίας και εν Χριστώ αντιπροτάσεων άρσης των αδιεξόδων, βλέπεις σχεδόν όλοι μας να ζητιανεύουμε μια λέξη παρακλήσεως, μια κουβέντα καθησυχασμού, να εκβιάζουμε την εκμαίευση μιας θετικής ‘’προφητείας’’ για το αύριο. Επιθυμίας πρόρρηση, βέβαια, υλικής επανάκαμψης και ποσώς εν διαθέσει επιστροφής στη στοιχειώδη ωριμότητα και σοβαρότητα – oύτε λόγος για μετάνοια εν Χριστώ. Χριστιανούληδες, ανθρωπάκια, θύματα μιας νοσηρής ή ανύπαρκτης πνευματικότητας. Εδώ χρειάζεται όντως μια φωνή βοώντος εν τη ερήμω της νεοπαγανιστικής μετανεωτερικότητας και παγκοσμιοποίησης. Τελικά τι σημαίνουν όλα αυτά; Έρχεται το τέλος; Όχι ακόμα. Πρόκειται για τις κυκλικά επανερχόμενες πρόβες τζενεράλε του μυστηρίου της ανομίας για την τελική επίσημη παγκόσμια εωσφορική επικυριαρχία. Ο διάβολος μας τεστάρει και μας βρίσκει ολίγους. Φονταμανταλιστικές, ισοπεδωτικές, πρωτόγνωρα καινοτόμες εκδόσεις ‘’χριστιανισμού’’ στα έσχατα της ιστορίας. Όμως εμείς δε φοβόμαστε τον αντίδικο και τους συνεργάτες του που βάλθηκαν να κατεξουσιάσουν οικονομίες, κράτη και συνειδήσεις. Όχι. Αυτός μας τρέμει, διότι ξέρει ότι εν Κυρίω είμαστε ήδη νικητές. Αυτό που ποτέ δεν κατάλαβε – ή αρνείται εγωιστικά να παραδεχτεί - ο διάβολος είναι πως άκων εξυπηρετεί το θείο σχέδιο. Η ψευδαίσθηση της νίκης του είναι η πιο τραγική ιστορική ειρωνεία

Τα άλαλα ιερά χείλη…

Δεν είναι η πρώτη φορά στη μακραίωνη ιστορία του έθνους μας που αυτό δοκιμάζεται σκληρά. Και τι δεν έχουμε περάσει! Πάντοτε όμως καταφέρναμε να ανταπεξέλθουμε ενώ τις δύσκολες ώρες υπήρχαν προσωπικότητες και θεσμοί που όρθωναν το ανάστημά τους. Ένας από τους θεσμούς αυτούς ήταν και η Εκκλησία η οποία πάντα έβγαινε μπροστά για να υπερασπιστεί το δοκιμαζόμενο άνθρωπο.

Σήμερα όμως η Εκκλησία σε επίπεδο κεντρικής ιεραρχίας είναι με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις (π.χ. μητροπολίτες Πειραιώς, Μεσογαίας, Σιατίστης) απλά εξαφανισμένη.

Η τελευταία φορά που η Ιεραρχία ξεκήσωσε το λαό ήταν πριν από 11 1/2 χρόνια για το ζήτημα των ταυτότητων με τις επιτυχημένες λαοσυνάξεις όσον αφορά τη συμμετοχή, οι οποίες όμως περισσότερο έγιναν στα πλαίσια επίδειξης δύναμης παρά ενός σχεδιασμού με αρχή μέση και τέλος.

Έκτοτε σιγή ασυρμάτου. Η δε τραγική ειρωνεία είναι πως παρά την εκλογή της “Δεξιάς του Κυρίου” οι προφητείες δεν εκπληρώθηκαν. Απεναντίας, σαν πήγε να ανακινηθεί το θέμα των ταυτοτήτων με βάση τη δέσμευση του κ. Καραμανλή, μια σειρά σκανδάλων αληθινών και ψεύτικων ήρθαν στο φως. Η Εκκλησία κόντυνε και πλέον δεν δικαιούτο να ομιλεί.

Η Εκκλησία η οποία ουδέποτε προχώρησε σε πραγματική αυτοκάθαρση (καθώς όσο κι αν κάποιοι επιθυμούσαν να την κοντύνουν δε θα μπορούσαν να το επιτύχουν αν δεν έβρισκαν τα απαραίτητα πατήματα) εξακολουθεί να σιωπά. Αλλά πλέον για άλλους λόγους.

Προσπερνώντας τις φήμες που αναφέρονται στις σχέσεις του προκαθήμενου της Ελλαδικής Εκκλησίας με το κυβερνόν κόμμα, το μισθολόγιο των κληρικών, ο περιορισμός των χειροτονιών στα πλαίσια του 1/10, η φορολόγηση της Εκκλησιαστικής περιουσίας επιβάλλουν τη διατήρηση του νέου νόμου της σιωπής στην ανώτατη Ιεραρχία λησμονώντας πως “καν εγώ σωπήσω οι λήθοι κεκράξονται”.

Ο αρχιεπίσκοπος που και που ψελλίζει κάτι, περισσότερο όμως γιατί πρέπει παρά διότι το θέλει. Αντίθετα, όταν κάποιοι τόλμησαν και μίλησαν όπως ο Σεραφείμ, τους έγιναν διακριτικά συστάσεις να ενδιαφέρονται περισσότερο για το έργο τους… Ευτυχώς, δεν ανταποκρίθηκαν…

Την ίδια στιγμή ο αρχιεπίσκοπος ταξιδεύει με αμφιλεγόμενη συνοδεία για δουλειές στο Κατάρ! Κατανοητό το γεγονός πως η Εκκλησία οφείλει να αξιοποιήσει την περιουσία της αλλά αν προσλάμβανε κι έναν Image maker θα του συνιστούσε απλά να στείλει κάποιον μη ρασοφόρο εκπρόσωπο. Στον αντίποδα όμως, ο μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος αποφάσισε να διαθέσει το ταμείο της φιλοπτώχου (περί τις € 50.000,00) για να συνδράμει οικονομικά οικογένειες που αδυνατούν να πληρώσουν το τέλος των ακινήτων ενώ προχώρησε όπως λέγεται από μόνος στη χειροτονία δύο διάκων για τις ανάγκες της μητρόπολης δίνοντάς τους το δικό του μισθό.

Άλαλα τα χείλη λοιπόν όχι μόνο για την αφαίμαξη του λαού, αλλά και το αλυσοδέσιμό του με μια σειρά ηλεκτρονικών καρτών (φοροκάρτα, κάρτα του πολίτη) που πέρα από την κατάφωρη παραβίαση-στέρηση της ελευθερίας του έρχονται τα γεγονότα αυτά να κρούσουν κώδωνες εσχατολογικών αληθειων της Εκκλησίας. Η Ιεραρχία όμως απεφάνθη. Θα μιλήσει όταν δει το σχέδιο νόμου.

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Κι αυτός δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο για την κατοχύρωση της οικουμενικότητάς του παρά για το ότι οι Ρωμιοί της ελεύθερης (;) Ελλάδας υποφέρουν. Πρώτος στα συλλείτουργα και τις συμπροσευχές αλλά τελευταίος στις απαίτησεις του οικουμενικού θρόνου αν αναλογιστεί κανείς την ιστορία του θεσμού και με ποια ιερά τεράτα οφείλει να συγκριθεί. Προκάτοχοί του όπως ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος εξορίζονταν στα βουνά του Πόντου και της Αρμενίας τα χρόνια της Αυτοκρατορίας γιατί κατήγγειλαν στο λαό τα στραβά του παλατιού.

Σε μια λοιπόν από τις κρισιμότερες στιγμές στην ιστορία του Έθνους, ένας βασικός της στηλοβάτης που δε δείλιασε μπροστά σε καίσαρες και λιοντάρια, πανίσχυρους αυτοκράτορες της Πόλης, που κράτησε το γένος ζωντανό με το κρυφό σχολειό και δε διέφυγε όπως άλλοι τη σφαγή στη Σμύρνη, απλά αναζητείται.

Μπορεί η συνεργασία κράτους – Εκκλησίας να ήταν κάποτε επιβεβλημένη με τη δεύτερη να παραχωρεί περιουσία της και την πολιτεία να αναλαμβάνει την εκπλήρωση υποχρεώσεών της, όμως τότε υπήρχαν άλλα ήθη και νοοτροπίες. Σήμερα μάλλον ο διαχωρισμός στα οικονομικά ζητήματα είναι επιβεβλημένος για να απαγκιστρωθεί η Εκκλησία από συμβιβαστικές συμπεριφορές και κάποια στιγμή ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να σταθεί στα πόδια της.

Ας μην πείθεται στα λόγια των εκάστοτε κυβερνώντων αντιμαχόμενη σε αυτό που η ίδια διδάσκει “μη πεποίθατε επ’άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία”. Ας προσπαθήσει να αρέσει περισσότερο στο Θεό που υπηρετεί παρά τους άρχοντες σκεπτόμενη αυτό που η ίδια κηρύττει “Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις”.

Διότι κάπου εκεί θα πρέπει να αναζητηθεί η αιτία γιατί μερίδα των πιστών αρχίζει να αμφιβάλλει, πολλοί αρνούνται και αρκετοί βρίσκονται στο μεταίχμιο. Επειδή βλέπουν μια “στρατευομένη” όπως χαρακτηρίζεται Εκκλησία αντί να πολεμά, να απολαμβάνει την τρυφή που η ίδια στα κηρύγματα καταγγέλει, να κάνει επαγγελματικά ταξίδια και να ενδιαφέρεται για την κατοχύρωση τίτλων. Αλίμονο όμως σε αυτόν δι ου το σκάνδαλο έρχεται…

Αν το μέλημα της Ανώτατης Ιεραρχίας είναι απλά να συμπληρώνει το κάδρο, να επικροτεί δια της σιωπής, και με φροντισμένες γενειάδες, ευτραφείς κοιλίες, χρυσοποίκιλτα άμφια να ορκίζει κυβερνήσεις που δεν επέλεξε/εξέλεξε ο λαός και τον οποίο βασανίζουν, τότε τα λόγια είναι περιττά.

Τους υπενθυμίζω μόνο πως ο Χριστός συνιστούσε να ακούμε τις διδαχές αλλά να μην ακολουθούμε το παράδειγμά των αρχιερέων ενώ οργισμένος από το κατάντημα έλεγε:

“Μη ποιείτε τον οίκον του Πατρός μου οίκον εμπορίου”

Μαζίδης Στρατής

http://freepen.gr/koinwnia/933

Λάμπρος Σκόντζος, Άγιος Νικόλαος: Ο γνήσιος εκφραστής του ελληνορθοδόξου ιδεώδους

Άγιος Νικόλαος: Ο γνήσιος εκφραστής του ελληνορθοδόξου ιδεώδους

Λάμπρου Σκόντζου, Θεολόγου - Καθηγητού

Η αγία μας Ορθόδοξη Εκκλησία έχει να επιδείξει ατέλειωτους καταλόγους επισκόπων Της οι οποίοι τίμησαν την υψηλή αποστολή τους και έγιναν ζωντανά πρότυπα για μίμηση. Μια από τις αντιπροσωπευτικότερες μορφές ιδανικών επισκόπων Της είναι και ο λαοφιλής άγιος Νικόλαος, επίσκοπος Μύρων της Λυκίας (Μ. Ασίας), του οποίου την ιερή μνήμη τιμά εξόχως η Εκκλησία μας στις 6 Δεκεμβρίου.

Το ιερό του συναξάρι είναι στ' αλήθεια μια λεπτομερής θεώρηση του γνησίου τύπου του ορθοδόξου επισκόπου, ο άγιος Νικόλαος υπήρξε πράγματι αντιπροσωπευτικός τύπος γνησίου επισκόπου της Εκκλησίας του Χριστού. Η ζωή του ολόκληρη υπήρξε προσαρμοσμένη στη ζωή του Χριστού που τόσο αγάπησε με όλη τη δύναμη της ψυχής του και τάχθηκε να τον υπηρετήσει πιστά. Σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας μας τη μεγάλη απόφαση να υπηρετήσει το Χριστό και το λαό του Θεού την πήρε ενώ ήταν ακόμα παιδί!

Γεννήθηκε στην πόλη Πάταρα της Λυκίας γύρω στα 265 μ.Χ. σε μια εποχή κρίσιμη, κατά την οποία η ειδωλολατρία έδινε τις τελευταίες και σκληρότερες μάχες της κατά του Χριστιανισμού. Είναι γνωστοί οι σκληροί διωγμοί των τελευταίων ειδωλολατρών αυτοκρατόρων. Τα σκοταδιστικά ειδωλολατρικά «ιερά», με προεξάρχοντα στην Ασία τα διαβόητα μαντεία του Κλαρίου και Διδυμαίου Απόλλωνα, είχαν αναγάγει ως κύρια αποστολή τους να συκοφαντούν τους Χριστιανούς στους τοπικούς άρχοντες ως ασεβείς και ως εκ τούτου να τους καταδεικνύουν υπεύθυνους για τις δυστυχίες που έστελναν (υποτίθεται) οι «θεοί» στους ανθρώπους. Τρανταχτή περίπτωση ο φοβερότερος όλων των διωγμών που κίνησε ο Διοκλητιανός καθ’ υπόδειξη και υποκίνηση των ως άνω μαντείων! Ο άγιος Νικόλαος είδε το φως της ζωής διωκόμενος για την πίστη του.

Οι ευσεβείς γονείς του τον ανάθρεψαν με παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Φρόντισαν επίσης να του δώσουν και την κατά κόσμον μόρφωση ώστε ο νεαρός Νικόλαος να καταστεί μια υπέροχη πνευματική προσωπικότητα, του οποίου η φήμη απλώθηκε νωρίς στη γύρω περιοχή. Οι αρετές και τα προσόντα του εκτιμήθηκαν από την τοπική εκκλησία των Πατάρων, η οποία τον κάλεσε να την υπηρετήσει, τον χειροτόνησε πρεσβύτερο και αργότερα όταν χήρεψε η επισκοπή της πόλεως των Μύρων χειροτονήθηκε αυτός επίσκοπός της. Κλήρος και λαός δέχτηκαν με ενθουσιασμό την εκλογή του Νικολάου, προαισθανόμενοι την υποδειγματική για όλη την Εκκλησία ποιμαντική δράση του.

Αφότου εισήλθε στις τάξεις του ιερού κλήρου έπαψε πλέον να ζει για τον εαυτό του, αλλά ζούσε μόνο για να υπηρετεί την Εκκλησία του Χριστού και όλους τους ανθρώπους χωρίς καμιά διάκριση. Μετά το θάνατο των γονέων του μοίρασε ολόκληρη την περιουσία του στους φτωχούς της επισκοπής του, ώστε πλέον ανεπηρέαστος από προσωπικές βιοτικές μέριμνες να αφοσιωθεί στο πολυποίκιλο ποιμαντικό του έργο.

Η επισκοπή των Μύρων έγινε το κέντρο της πνευματικής και φιλανθρωπικής διακονίας των κατοίκων όλης της ευρύτερης περιοχής της Λυκίας. Ο επίσκοπος Νικόλαος έγινε ο πατέρας, ο φροντιστής, ο παρήγορος και το καταφύγιο κάθε φτωχού, κατατρεγμένου και πονεμένου ανθρώπου. Αυτός με την απέραντη αγάπη και ανεκτικότητα που έτρεφε στα στήθη του δεν άφηνε κανέναν χωρίς να τον ευεργετήσει και να μην τον στηρίξει πνευματικά και ηθικά και υλικά. Κανένας δε μπόρεσε να εξηγήσει που έβρισκε τους υλικούς πόρους με τους οποίου κάλυπτε τις ανάγκες πλήθους ενδεών ανθρώπων. Παράλληλα έγινε ο διαπρύσιος στηλιτευτής των

εκμεταλλευτών κατά των αδυνάτων και των φτωχών. Με τη σπάνια παρρησία και το θάρρος που διέθετε ασκούσε έλεγχο σε όλους όσοι ευθύνονταν για την κακοδαιμονία του λαού, όσο ψηλά και αν βρίσκονταν. Το συναξάρι αναφέρει πως κάποτε στις μέρες του ο λαός της ευρύτερης περιοχής της επισκοπής του λιμοκτονούσε. Γεμάτος αγωνία ο Νικόλαος κατέβηκε σε κάποιο λιμάνι όπου συνάντησε πλοίο γεμάτο σιτάρι που ήταν έτοιμο να αποπλεύσει για τη Γαλλία έπεισε τον πλοιοκτήτη να μείνει το φορτίο στη Λυκία, πλήρωσε, άγνωστο πως, το σιτάρι και το μοίρασε στους λιμοκτονούντες κατοίκους τους οποίους έσωσε από βέβαιο θάνατο.

Ο κάθε αδύναμος άνθρωπος είχε τον προστάτη του. Ο άγιος βρισκόταν κοντά σε κάθε έναν και σε κάθε δύσκολη περίσταση ευεργετούσε ακόμα και θαυματουργικά. Ο βιογράφος του αναφέρει πλήθος τέτοιων περιστατικών. Ο απόλυτα φτωχός άγιος προικοδοτούσε τα φτωχά κορίτσια, προστάτευε τη σοδιά των φτωχών γεωργών, γινόταν ο αρωγός των ναυτικών. Μέχρι σήμερα παραμένει ο προστάτης των ναυτιλλομένων χάρη στις πάμπολλες θαυματουργικές επεμβάσεις του προς αυτούς.

Η πολιτική εξουσία κατά τον άγιο Νικόλαο υπάρχει από το Θεό να υπηρετεί το λαό. Όταν αυτή αντιστρατεύεται το πραγματικό συμφέρον και το θέλημα του λαού πρέπει να ελέγχεται. Έτσι ο άγιος δεν άργησε να γίνει ο ελεγκτής των διωκτών αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, οι οποίοι έστειλαν στο θάνατο χιλιάδες χριστιανούς μάρτυρες. Με αφόρητες προσωπικές απαγορεύσεις, διώξεις και βασανιστήρια, υπερασπίζονταν όσους διώκονταν για την πίστη τους. Τους στήριζε, τους ενθάρρυνε να μη δειλιάσουν και γίνουν αρνητές του Χριστού. Παράλληλα είχε γίνει ο παρηγορητής των συγγενών των μαρτύρων, πείθοντάς τους ότι το μαρτύριο για το Χριστό είναι ύψιστη τιμή!

Ο άγιος επίσκοπος υπήρξε επίσης εκφραστής και της γνήσιας και ανόθευτης πίστης της Εκκλησίας. Η αίρεση ήταν γι' αυτόν ύβρις κατά του Θεού και της αλήθειας. Ως μέλος της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου (325) έδωσε σκληρή μάχη για να απομονωθεί ο αιρετικός και βλάσφημος του Χριστού Άρειος. Για την παρρησία του αυτή κλείστηκε στη φυλακή, διότι οι περιστάσεις τον ανάγκασαν να φερθεί σκληρά στο φοβερό αιρεσιάρχη.

Τα πράγματα του κόσμου τα θεωρούσε όπως και ο απόστολος Παύλος φτηνά, εφήμερα, ανούσια, πραγματικά «σκύβαλα» (Φιλιπ.3,8). Τη δόξα, το χρήμα, τη δύναμη, την κοινωνική καταξίωση τα θεωρούσε υποδεέστερα από τη διακονία του Χριστού. Γι' αυτό, τα παραμέρισε όλα, και με θέρμη τάχθηκε στην υπηρεσία της Εκκλησίας του Θεού. Ολόκληρη η ζωή του υπήρξε υπόδειγμα πραγματικού χριστιανού ηγέτη ταγμένου στη διακονία του λαού του Θεού. Ο άγιος Νικόλαος αποτελεί πράγματι πρότυπο για όλους τους κατοπινούς κληρικούς, γιατί υπήρξε ο ίδιος πιστός μιμητής του Χριστού, πραγματικός «Κανόνας πίστεως, εικόνα πραότητος, (και) εγκρατείας διδάσκαλος» σύμφωνα με το απολυτίκιο της εορτής του!

Το 330 μ.Χ. κοιμήθηκε ειρηνικά, γέρος και κατάκοπος, από τον αγώνα και τη συνεχή διακονία ολόκληρης της ζωής του. Το σεπτό αποστεωμένο σκήνωμά του έγινε αντικείμενο τιμής όχι μόνο από τους πιστούς της επισκοπής του, αλλά και από αλλόθρησκους και ειδωλολάτρες οι οποίοι είχαν ευεργετηθεί ποικιλότροπα από αυτόν. Ο τάφος του μέχρι σήμερα στα Μύρα είναι τόπος προσκύνησης των απανταχού της γης χριστιανών, αλλά και πολλών αλλοθρήσκων, οι οποίοι συρρέουν για να τιμήσουν αυτή τη μεγάλη προσωπικότητα.

Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστούμε ότι ο άγιος Νικόλαος υπήρξε γνήσιος εκφραστής του χριστιανικού και του ελληνικού ιδεώδους. Ως επίσκοπος υπήρξε ο αντιπροσωπευτικός τύπος του χριστιανού επισκόπου, «εις τύπον και τόπον Χριστού», σύμφωνα με τη θεολογία του Ιγνατίου του θεοφόρου. Φύλακας της ορθής πίστεως και πνευματικός αρωγός των πιστών. Επί πλέον υπήρξε αντιπροσωπευτικός ενσαρκωτής

της ελληνικής παράδοσης. Το ανθρωπιστικό ιδεώδες του ελληνισμού σε συνδυασμό με τον υπέροχο χριστιανικό ανθρωπισμό συναντήθηκαν στο ιερό πρόσωπο του Νικολάου, εφαρμόσθηκαν και έγιναν πράξη. Η δημοκρατική του τακτική και η συλλογικότητα στις ενέργειές του είναι η βίωση της μακραίωνης ελληνικής παράδοσης, η οποία διασώθηκε και βελτιώθηκε από τη χριστιανική διδασκαλία και πράξη. Γι' αυτό ο μεγάλος αυτός εκκλησιαστικός άνδρας έγινε τόσο διάσημος, τόσο λαοφιλής, ώστε να τιμάται ιδιαζόντως σε όλο τον χριστιανικό κόσμο. Γι' αυτό τιμάται ιδιαίτερα από όλους τους ορθοδόξους και περισσότερο από τους Έλληνες, γι' αυτό υπάρχουν τόσοι πολλοί ναοί προς τιμήν του, γι' αυτό πλήθος ανθρώπων φέρουν με καμάρι το σεπτό του όνομα.

Εμείς οι ορθόδοξοι νεοέλληνες έχουμε χρέος να τιμάμε και να μιμούμαστε υπέροχες προσωπικότητες του ενδόξου παρελθόντος μας, σαν αυτή του αγίου Νικολάου. Σε εποχές ζοφερές, σαν και την εποχή μας, έχουμε ανάγκη από φωτεινά πνευματικά ορόσημα, αντάξιες του αγίου Νικολάου. Στις δύστηνες μέρες μας, όπου βιώνουμε ως Έθνος μια από τις χειρότερες περιόδους της εθνικής μας υπόστασης, όπου μας κυκλώνει το φάσμα της οικονομικής κατάρρευσης και αυτού ακόμα του αφανισμού μας, έχουμε ανάγκη από την αρωγή του αγίου Νικολάου, ο οποίος έσωσε το λαό σε παρόμοιες συνθήκες στον καιρό του, φτάνει να τον επικαλεστούμε. Άγιε του Θεού σπεύσε να μας βοηθήσεις γιατί χανόμαστε…

πηγή Ακτίνες

ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ!

ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ!

ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ κ.κ. ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ

ΠΕΡΑΣΕ ΣΤΙΣ ΣΤΗΛΕΣ ΤΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ!

__________Με το θέμα του εγκλείστου Πατριάρχου πρ. Ιεροσολύμων Μακαριωτάτου κ.κ. ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ έχουμε ασχοληθή επανειλημμένως! Στο ζήτημα αυτό έχουμε προσεγγίσει μόνο την ανθρώπινη πλευρά, διότι δεν είναι δυνατόν ένας διατελέσας Πατριάρχης να κατακρατείται έγκλειστος στο διαμέρισμά του, κλειδωμένος απέξω από την διάδοχο εκκλησιαστική διοίκηση του Πατριαρχείου. Ποτέ όμως δεν ασχοληθήκαμε με την κανονική θεώρηση του προβλήματος, καθ’ όσον η αλλαγή Πατριάρχου αναφέρεται στα εσωτερικά ζητήματα μίας άλλης τοπικής Εκκλησίας.

_________Να όμως, ότι τώρα πια το ζήτημα έφθασε στις στήλες των αθηναϊκών εφημερίδων! «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» της Κυριακής 27.11.2011 (σελ. 24) έγραψε:

«Όπως αποκαλύπτουν τα Wikileaks Πλεκτάνες και εκατομμύρια για να γίνει Πατριάρχης Ιεροσολύμων ο Θεόφιλος!»

_________Στο δημοσίευμα, που θα αναγνώσετε παρακάτω, εμπλέκονται η κυρία Ντόρα Μητσοτάκη, Υπουργός των Εξωτερικών της Ελλάδος τότε, ο Πρέσβυς των ΗΠΑ κ. Τσαρλς Ρις, ο Βασιλεύς της Ιορδανίας κ. Αμπντάλα, η Κυβέρνηση του Ισραήλ κ.ά. Καταγγέλλεται λοιπόν, ότι για την καρατόμηση του τότε Πατριάρχου κ. Ειρηναίου και την ανάρρηση στο θρόνο του νέου Πατριάρχου κ. Θεοφίλου δαπανήθηκαν αστρονομικά χρηματικά ποσά!

_________«Η αστυνομία διερευνά τον ισχυρισμό ότι ο Ελληνας Πατριάρχης αγόρασε τον τίτλο του, δωροδοκώντας με 13 εκατομμύρια δολάρια», ανέφερε ο τίτλος χθεσινού ρεπορτάζ της ισραηλινής εφημερίδας «Haaretz», φέρνοντας τα...πάνω κάτω στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων» γράφει ο έγκριτος εκκλησιαστικός συντάκτης κ. Θωμάς Τσάτσης. Εμείς δεν πιστεύουμε τις πληροφορίες αυτές. Είναι ένας ακόμη τρόπος, ώστε οι Εβραίοι με τις συκοφαντίες των να πλήξουν την αγία Ορθοδοξία! Προβαίνουμε στον εξής απλούστατο συλλογισμό: Γιατί σήμερα μόλις φέρνει στη δημοσιότητα το ζήτημα αυτό η Ισραηλινή εφημερίδα Haaretz; Εάν όντως η Κυβέρνηση του Ισραήλ έλαβεν όντως δέκα τρία εκατομμύρια δολλάρια, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΗ; Γιατί λοιπόν «αποκαλύπτουν» σήμερα το σκάνδαλο αυτό; Προφανώς δεν καταβλήθηκε ένα τέτοιο χρηματικό ποσό, αλλά προβαίνουν στη σχετική δημοσίευση για να εξυπηρετήσουν κάποιους άλλους σκοτεινούς σκοπούς! Αλλά και για να πλήξουν το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων ως θεσμό!

____________Εμείς δεν εισερχόμεθα στην ουσία του θέματος, διότι άλλωστε δεν έχουμε το δικαίωμα αυτό. Παρουσιάζουμε όμως τη σχετική ειδησεογραφία, διότι ούτως ή άλλως αναφέρεται σε ένα μείζονος σημασίας εκκλησιαστικό ζήτημα. Η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων και η Αγιοταφική Αδελφότης έχουν τον πρώτο λόγο. Εν συνεχεία την ευθύνη έχει ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. κ. Βαρθολομαίος. Είναι ο βασικός Υπεύθυνος για την εν γένει ακαταστασία, που έχει προκληθή στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Ο Παναγιώτατος κ. Βαρθολομαάιος είναι εγγυητής της κανονικής τάξεως στην Ορθόδοξη Εκκλησία; Ας μας το αποδείξει "εδώ και τώρα"!

_________Εμείς προσευχόμεθα εκτενώς προς τον Κύριο: "Κύριε, παύσον τα σχίσματα των Εκκλησιών"!

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Αίγιον, 5 Δεκεμβρίου 2011

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 27.11.2011

Εφημερίδα: ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

27/11/2011

Όπως αποκαλύπτουν τα Wikileaks

Πλεκτάνες και εκατομμύρια για να γίνει Πατριάρχης Ιεροσολύμων ο Θεόφιλος!

Ø Ακόμα και τον πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα είχε «επιστρατεύσει» η Ντόρα

Ø Δωροδοκία 13 εκατ. δολαρίων στους Ισραηλινούς για να συναινέσουν την ανατροπή του, καταγγέλλει ο Ειρηναίος!

Σημεία και τέρατα φαίνεται ότι έγιναν για να καταφέρει ο σημερινός Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεόφιλος να πάρει τη θέση του Ειρηναίου και να αναγνωριστεί από το Ισραήλ και την Ιορδανία.

Σύμφωνα με έγγραφα του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών, που αποκάλυψε ο ιστότοπος Wikileaks, ο τότε αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα Τσάρλς Ρις προσκλήθηκε στο υπουργείο Εξωτερικών από τον γενικό γραμματέα Χαραλάμπη Ροκανά, κατ' εντολήν της τότε υπουργού Ντόρας Μπακογιάννη, και του ζητήθηκε να μεσολαβήσουν οι ΗΠΑ στον βασιλέα της Ιορδανίας Αμπντάλα για να μην υπογράψει την άρση αναγνώρισης του Θεόφιλου και να πιέσουν την κυβέρνηση του Ισραήλ να τον αναγνωρίσει!

Αφορμή για την ενεργοποίηση της ελληνικής διπλωματίας ήταν η απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου της Ιορδανίας στις 12 Μαΐου να αποσύρει την αναγνώρισή της από το πρόσωπο του Θεόφιλου.

Το υπουργείο Εξωτερικών θορυβήθηκε μετά και την απροθυμία του Ισραήλ να αναγνωρίσει τον Θεόφιλο, τον οποίο εκείνο είχε επιβάλει αφού ήθελε σώνει και καλά να... καρατομήσει τον Ειρηναίο...

Σε εκείνη τη συνάντηση ο κ. Ροκανάς, σύμφωνα με τα έγγραφα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, είπε στον αμερικανό πρέσβη ότι η Ιορδανία αποφάσισε να άρει την αναγνώρισή της στον Θεόφιλο επειδή δεν έκανε επίσκοπο έναν άραβα ορθόδοξο Αρχιμανδρίτη και επειδή δεν κατάφερε να πάρει πίσω τη γη της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, που είχε πουλήσει ο προκάτοχός του Ειρηναίος στο Ισραήλ.

Βάσισε δε όλο του το διπλωματικό «οικοδόμημα» στο ότι αν οι ΗΠΑ στηρίξουν τον Θεόφιλο και φροντίσουν να ενδυναμωθεί το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, θα αποδυναμωθεί η παρουσία της Ρώσικης Ορθόδοξης Εκκλησίας που επιδίωκε τη θρησκευτική ηγεμονία στην περιοχή!

Ο κ. Ροκανάς είχε πει επίσης στον αμερικανό πρέσβη πως οι Ιορδανοί απέσυραν την υποστήριξή τους προς τον Θεόφιλο και για έναν άλλο λόγο: Επειδή εναντιώθηκε στην επιθυμία του ιορδανού πρίγκιπα Gazi να μεταβληθεί ο Ιορδάνης ποταμός σε τουριστική ατραξιόν που θα την εκμεταλλευόταν ο ίδιος προκειμένου να συγκεντρώσει χρήματα από τον θρησκευτικό τουρισμό!

Ο αμερικανός πρέσβης, στο σημείωμά του προς το Στέιτ Ντιπάρνμεντ, χαρακτηριστικά ανέφερε:

«Ο Ροκανάς ζητούσε τη βοήθεια των ΗΠΑ εξαιτίας της πρόσβασης που πίστευαν ότι είχαμε στον βασιλιά. Επιπρόσθετα, οι Έλληνες κατάλαβαν ότι η πρεσβεία μας στο Αμμάν είχε ειδική πρόσβαση στον αρχηγό πληροφοριών της Ιορδανίας Dhahabi. Οι Έλληνες δεν ζητούσαν από εμάς να εξασφαλίσουμε σε αυτούς ή τον Θεόφιλο ακρόαση από τον βασιλιά.

Περισσότερο ήθελαν από εμάς να συζητήσουμε την κατάσταση με τον βασιλιά σιωπηλά. Ζήτησαν επίσης από εμάς να συζητήσουμε με τους Ισραηλινούς την αποτυχία τους να αναγνωρίσουν τον Θεόφιλο.

Το μόνιμο επιχείρημα για την εμπλοκή της ΗΠΑ ήταν ότι με την αναγνώριση του Θεόφιλου θα αναχαιτιζόταν η αυξανόμενη τάση της ρωσικής Εκκλησίας για ηγεμονία στην περιοχή του Πατριαρχείου και θα έμενε έξω από τη διαμορφούμενη κατάσταση η Χαμάς».

Φαίνεται δηλαδή ότι είχε στηθεί μια «ιερή πλεκτάνη» για να στηριχτεί ο Θεόφιλος και να χάσει κάθε ελπίδα επιστροφής στον Πατριαρχικό Θρόνο ο Ειρηναίος, με επιχειρήματα που μάλλον ως... απλοϊκά και έωλα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν.

Πάντως το ότι «επιστρατεύθηκαν» ακόμα και οι ΗΠΑ για να στηριχθεί ο Θεόφιλος δείχνει πως η τότε υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη είχε πολλούς λόγους -άγνωστο ποιους- για να «καρατομήσει» τον Ειρηναίο.

Στο μεταξύ αίσθηση έχει κάνει το δημοσίευμα μεγάλης κυκλοφορίας ισραηλινής εφημερίδας που στην πρώτη σελίδα ανέφερε ότι η αστυνομία διερευνά καταγγελία του Ειρηναίου προς το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας, σύμφωνα με την οποία ο Θεόφιλος, για να αναγνωριστεί από την κυβέρνηση του Ισραήλ ως Πατριάρχης Ιεροσολύμων, πλήρωσε στην ισραηλινή κυβέρνηση 13 εκατ. δολάρια! Τα χρήματα αυτά προέρχονταν από κεφάλαια του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων!

Να σημειώσουμε ότι ο Ειρηναίος παραμένει «υπό περιορισμόν», περίπου «φυλακισμένος» δηλαδή, σε αίθουσα του Πατριαρχείου από τις 11 Φεβρουαρίου 2008, ενώ υπάρχουν καταγγελίες ότι πολλές φορές του στερούν και το φαγητό! Περιττό να πούμε βέβαια ότι απαγορεύεται να δεχθεί επισκέψεις...

ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

Πέμπτη, 24 Νοεμβρίου 2011

ΔΩΡΟΔΟΚΗΣΕ ΜΕ 13 ΕΚ ΔΟΛΛΑΡΙΑ

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ

ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΙ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΤΟΥ;

Του Θωμά Τσάτση


ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

«Η αστυνομία διερευνά τον ισχυρισμό ότι ο Ελληνας πατριάρχης αγόρασε τον τίτλο του, δωροδοκώντας με 13 εκατομμύρια δολάρια», ανέφερε ο τίτλος χθεσινού ρεπορτάζ της ισραηλινής εφημερίδας «Haaretz», φέρνοντας τα...πάνω κάτω στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα της εφημερίδας, που προβλήθηκε στην πρώτη σελίδα, «το αίτημα να ξεκινήσει ποινική έρευνα προήλθε από τον έκπτωτο Ελληνορθόδοξο πατριάρχη Ειρηναίο, που εγγράφως απευθύνθηκε την προηγούμενη εβδομάδα στο Ανώτατο Δικαστήριο.

Ανάλογο αίτημα απηύθυνε και στον εισαγγελέα Μοσέ Λάντορ».

Ο Ειρηναίος, σύμφωνα με τη «Haaretz», στην καταγγελία του αναφέρει ότι η αναγνώριση του Θεόφιλου το 2007 έγινε στο πλαίσιο «συμφωνίας δωροδοκίας». Ο τελευταίος, όπως έγραψε στο χθεσινό της φύλλο η ισραηλινή εφημερίδα, υποσχέθηκε στο βοηθό τού τότε αρμόδιου υπουργού για τα εκκλησιαστικά θέματα Ραφί Εϊτάν ότι θα πληρώσει 13 εκατομμύρια δολάρια από κεφάλαια του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων για να αναγνωριστεί από την ισραηλινή κυβέρνηση.

Ο πατριάρχης Θεόφιλος διαδέχτηκε στο θρόνο των Ιεροσολύμων τον Ειρηναίο μετά την καθαίρεση του τελευταίου τον Ιούνιο του 2005. Η εκλογή του Θεόφιλου έγινε τον Αύγουστο του 2005, ενώ η αναγνώρισή του από την κυβέρνηση του Ισραήλ ήρθε στις 16 Δεκεμβρίου 2007. Το Ισραήλ έως τότε συνέχιζε να αναγνωρίζει ως νόμιμο προκαθήμενο της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων τον Ειρηναίο, κρατώντας για δυόμισι χρόνια σφραγισμένες τις οικονομικές υπηρεσίες τού Πατριαρχείου.

Η έκπτωση του Ειρηναίου ήταν αποτέλεσμα μιας πολύμηνης κρίσης στην Εκκλησία της Ελλάδος και στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, που ξεκίνησε όταν έγινε γνωστή η παρουσία του Απόστολου Βαβύλη στα Ιεροσόλυμα. Από το 2005 ο Ειρηναίος παραμένει σε χώρο του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων «απομονωμένος» από την Αγιοταφιτική κοινότητα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι τον Μάιο του 2007 η κυβέρνηση της Ιορδανίας, το ορθόδοξο ποίμνιο της οποίας υπάγεται στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, ήρε την εμπιστοσύνη της από τον πατριάρχη Θεόφιλο, αλλά έπειτα από πιέσεις το κλίμα δυσπιστίας κατά του πατριάρχη μεταστράφηκε.

ΠΗΓΗ: http://ksipnistere.blogspot.com/2011/11/13_24.html
http://agioritikovima.gr

Τό μάθημα τοῦ Πατριάρχη. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

 

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο

«Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων» (σελ.247-248)

Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου

Ὠρωπὸς Ἀττικῆς 2007

Ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Κύριλλος Ε΄ (1748-1751,1752-1757), ταλαιπωρημένος ἀπό τούς Τούρκους, καθώς καί ἀπό ὁρισμένους δύστροπους ἀρχιερεῖς, ἐγκατέλειψε τό θρόνο του καί ἦθε στό Ἅγιον Ὄρος (1757), ὅπου κοινοβίασε σάν ἁπλός μοναχός στήν καλύβη τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, στή σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης.

Ἄν καί προχωρημένος στήν ἡλικία, καλλιεργοῦσε μέ ἀπαράμιλλη ὑπομονή καί ἀντοχή ἕνα κτῆμα τῆς καλύβης μέ ἐλαιόδενδρα, πού βρισκόταν στήν παραλία.
Οἱ πατέρες τῆς Σκήτης τοῦ ἔδωσαν, ἀπό σεβασμό καί συμπάθεια, ἕνα γαϊδουράκι, γιά νά μεταφέρει τά ἐργαλεῖα του καί ὅ,τι ἄλλο ἀναγκαῖο.
Μία καλοκαιρινή μέρα μέ δυνατή ζέστη ὁ πατριάρχης ἀνέβαινε μέ τό ὑποζύγιο ἀπό τό κτῆμα πρός τό κελλί. Καί ξαφνικά, στό δυσκολότερο σημεῖο τοῦ δρόμου, βλέπει δύο λαμπρούς νέους, πού σκούπιζαν τόν ἱδρώτα ἀπό τό πρόσωπο ὅσων ἀνέβαιναν τό κουραστικό μονοπάτι.

Μόλις πλησίασε κι αὐτός, οἱ δύο νέοι σκούπισαν μόνο τόν ἱδρώτα τοῦ ζώου. Ὁ πατριάρχης δαγκώθηκε.

‟Περίεργο!’’ σκέφτηκε. ‟Σκούπισαν τό ζῶο καί ὄχι ἐμένα. Μήπως εἶμαι χειρότερος κι ἀπ’αὐτό;’’.
Τότε ἄκουσε τούς λαμπροφόρους ἐκείνους ἄνδρες νά τοῦ λένε:
-Δέν σκουπίσαμε τόν δικό σου ἱδρώτα, γιατί δέν κουράστηκες ἐσύ γιά τή μεταφορά τοῦ φορτίου, ἀλλά τό ζῶο.
Ἀπό τότε ὁ πατριάρχης ἐγκατέλειψε τό γαϊδουράκι καί μετέφερε τά πράγματα ἀπό τήν παραλία στό κελλί του ὅπως καί οἱ ἄλλοι πατέρες, γιά νά λάβει ἀκέραιο τό μισθό του.
Κοιμήθηκε τό 1775, ἀφοῦ πρόβλεψε καί προεῖπε τό θάνατό του. Τήν τελευταία ἐκείνη μέρα, λάμποντας ἀπό χαρά, δέχθηκε ἐπισκέψεις ἁγίων καί ἀγγέλων.

ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

(σελ.247-248)

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2007

Ἀναβάσεις - http://anavaseis.blogspot.com

Γ.Παΐσιος: ” Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει την βοήθεια του Θεού”

“Στην κατάσταση πού είναι σήμερα οι άνθρωποι, ό,τι τους λέει ο λογισμός κάνουν. Άλλοι είναι με χάπια, άλλοι παίρνουν ναρκωτικά… Κάθε τόσο τρεις – τέσσερις ξεκινούν να κάνουν μια καινούρια θρησκεία. Ανάλογα, λίγα γίνονται, εγκλήματα, δυστυχήματα κ.λ.π. Βοηθάει ο Θεός. Ήρθε ένας στο Καλύβι και μου λέει: “Έχεις καμμιά κιθάρα;” Πίνει χασίς, έχει όρεξη να μιλάη – δεν σε ρωτάει αν έχης εσύ όρεξη – θέλει και μια κιθάρα!! Άλλοι βαρέθηκαν την ζωή τους και θέλουν να αυτοκτονήσουν ή να κάνουν κανένα κακό, για να γίνει σαματάς. Δεν είναι ότι τους περνάει αυτό σαν βλάσφημος λογισμός και τον διώχνουν. Βαρέθηκαν την ζωή τους και δεν ξέρουν τι να κάνουν. Μου είπε ένας: “Θέλω να με γράψουν οι εφημερίδες ότι είμαι ήρωας”. Οι άλλοι χρησιμοποιούν μερικούς τέτοιους και κάνουν την δουλειά τους. Πάλι καλά, ανάλογα, λίγα γίνονται.
Το καλό είναι πού δεν μας εγκαταλείπει ο Θεός. Ο Καλός Θεός τον σημερινό κόσμο τον φυλάει με τα δυό Του χέρια, παλιότερα μόνο με το ένα. Σήμερα, μέσα στους τόσους κινδύνουν πού ζη ο άνθρωπος, ο Θεός τον φυλάει όπως η μάνα το μικρό παιδί, όταν αρχίζη να περπατάη. Τώρα μας βοηθούν πιο πολύ ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε.
Πού θα ήταν ο κόσμος, αν δεν βοηθούσαν!… Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων παίρνει χάπια και είναι σε μια κατάσταση… Άλλος μεθυσμένος, άλλος απογοητευμένος, άλλος ζαλισμένος, άλλος από τους πόνους ξενυχτισμένος. Όλοι αυτοί βλέπεις να οδηγούν αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες, να κάνουν επικίνδυνες δουλειές, να χειρίζωνται επικίνδυνα μηχανήματα. Είναι όλοι αυτοί σε κατάσταση να οδηγούν; Μπορούσε να είχε σακατευθή ο κόσμος. Πώς μας φυλάει ο Θεός και δεν το καταλαβαίνουμε!
Παλιά, θυμάμαι, πήγαιναν οι γονείς στα χωράφια και πολλές φορές μας άφηναν στην γειτόνισσα να μας προσέχη μαζί με τα παιδιά τα δικά της. Αλλά τότε ήταν ισορροπημένα τα παιδιά. Μια ματιά έριχνε η γειτόνισσα και έκανε τις δουλειές της και εμείς παίζαμε ήσυχα. Έτσι και ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι παλιά με μια ματιά παρακολουθούσαν τον κόσμο. Σήμερα και ο Χριστός και η Παναγία και οι Άγιοι τον έναν πιάνουν από ΄δω, τον άλλον από ΄κει, γιατί οι άνθρωποι δεν είναι ισορροπημένοι.
Τώρα είναι μια κατάσταση… Θεός φυλάξοι! Σαν μια μητέρα να έχη δυό-τρία προβληματικά παιδιά, το ένα λίγο χαζούλικο, το άλλο λίγο αλλοίθωρο, το άλλο λίγο ανάποδο, να έχη και κανά-δυό της γειτόνισσας να τα προσέχη, και το ένα να ανεβαίνη ψηλά και να κινδυνεύη να πέση κάτω, το άλλο να παίρνη το μαχαίρι να κόψη τον λαιμό του, το άλλο να παή να κάνη κακό στο άλλο, και αυτή συνέχεια να βρίσκεται σε εγρήγορση, να τα παρακολουθή, και εκείνα να μην καταλαβαίνουν την αγωνία της.
Έτσι και ο κόσμος δεν καταλαβαίνη την βοήθεια του Θεού. Με τόσα επικίνδυνα μέσα πού υπάρχουν σήμερα θα είχε σακατευθή, αν δεν βοηθούσε ο Θεός. Αλλά έχουμε και Πατέρα τον Θεό και Μάνα την Παναγία και αδέλφια τους Αγίους και τους Αγγέλους, πού μας προστατεύουν.
Πόσο μισεί ο διάβολος το ανθρώπινο γένος και θέλει να το εξαφανίση! Και εμείς ξεχνούμε με ποιόν παλεύουμε. Να ξέρατε πόσες φορές ο διάβολος τύλιξε την γη με την ουρά του, για να την καταστρέψη! Δεν τον αφήνει όμως ο Θεός, του χαλάει τα σχέδια. Και το κακό που πάει να κάνη το ταγκαλάκι, ο Θεός το αξιοποιεί και βγάζει μεγάλο καλό. Ο διάβολος τώρα οργώνει, ο Χριστός όμως θα σπείρη τελικά”.
Από το βιβλίο “ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ”
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Α΄
πηγή: Αγιορείτικο Βήμα

Χαιρετιστήριοι Οίκοι εις τον Άγιο Νικόλαο

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

(ΚΔ΄ ΟΙΚΟΙ)

εἰς τὸν ἐν ἁγίοις

πατέρα ἡμῶν

ΝΙΚΟΛΑΟΝ

ΤΟΝ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΝ

ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΜΥΡΩΝ ΤΗΣ ΛΥΚΙΑΣ





Ποίημα

Γερασίμου Μοναχοῦ

Μικραγιαννανίτου





Κοντάκιον. ῏Ηχος πλ. δ΄. Τῇ ῾Υπερμάχῳ.



῾Ως τῶν θαυμάτων ποταμὸν ἐξ ᾿Εδὲμ βλύζοντα

καὶ τῶν πασχόντων ἀρωγὸν καὶ ἀντιλήπτορα,

ἀνυμνοῦμέν σε οἱ δοῦλοί σου, ῾Ιεράρχα.

᾿Αλλ᾿ ὡς σπλάγχνα οἰκτιρμῶν δεικνύων ἅπασιν

ἐν ἀνάγκαις καὶ ἐν θλίψεσι προΐστασο

τῶν βοώντων σοι· Χαίροις πάτερ Νικόλαε.







Ἄγγελος ἐν τοῖς Μύροις ἀληθῶς ἀνεδείχθης, Νικόλαε, Χριστοῦ ῾Ιεράρχα (γ΄), καὶ σὺν τῇ ἀγγελικῇ ζωῇ τὰς κατ᾿ ἀξίαν δωρεὰς ἐξέφηνας, εὐφραίνων καὶ πιστούμενος τοὺς ἐκβοῶντάς σοι τοιαῦτα:

Χαῖρε δι᾿ οὗ εὐσεβεῖς πιστοῦνται· χαῖρε δι᾿ οὗ δυσσεβεῖς θαμβοῦνται.

Χαῖρε τῆς Τριάδος φωστὴρ παμφαέστατος· χαῖρε τῆς δυάδος τῆς ὕλης ὑπέρτερος.

Χαῖρε ὕψος τὸ περίοπτον οὐρανίων ἀρετῶν· χαῖρε βάθος τὸ ἀκέ­νω­τον πλουτοδότων οἰκτιρμῶν.

Χαῖρε, ὅτι ὑπάρχεις τῶν θαυμάτων ταμεῖον· χαῖρε, ὅτι τυγχάνεις τῶν χαρίτων δοχεῖον.

Χαῖρε ἀστὴρ τῆς κτίσεως ἄδυτε· χαῖρε πατὴρ ἡμῶν καὶ διδάσκαλε.

Χαῖρε δι᾿ οὗ νεουργοῦνται καρδίαι· χαῖρε δι᾿ οὗ καθαιροῦνται κα­κίαι·

Χαίροις πάτερ Νικόλαε.





Βρέφος ὢν προεκφαίνεις τῇ σεμνῇ σου διαίτῃ τὴν μέλλουσαν τοῦ βίου αἴγλην· τῷ μητρῴῳ γάρ, πάτερ, μαζῷ ἐν ἡμέραις νηστίμοις, νοῒ σώ­φρονι, οὐ προσήρχου, καίπερ νήπιον, οἱονεὶ τῷ Σωτῆρι ᾄδων:

᾿Αλληλούια.



Γόνιμον τὴν καρδίαν τῇ ἠθῶν εὐκοσμίᾳ τελῶν πρὸς μυστικὴν εὐκαρ­πίαν, ἐμπρέπεις ἐν μοναστῶν χορῷ, εἰς ἀρετῶν δὲ ἀνήχθης ἀκρώρειαν, δι᾿ ὧν ῥυθμίζεις ἅπαντας τοὺς μετὰ πόθου σοι βοῶντας:

Χαῖρε ἠθῶν ἀρίστων ἑστία· χαῖρε σεμνῶν ὠδίνων φυτεία.

Χαῖρε τῶν ἀγγέλων λαμπρὸν ἀφομοίωμα· χαῖρε τῶν δικαίων τῶν πάλαι ἐκτύπωμα.

Χαῖρε ἄρουρα ἐκφέρουσα τοὺς τοῦ Πνεύματος καρπούς· χαῖρε ἄμ­πελε περκάζουσα βότρυας τοὺς γλυκερούς.

Χαῖρε, ὅτι ἐκ βρέφους ἐξελέξω τὸ κρεῖττον· χαῖρε, ὅτι πρὸς θεῖον ἀνε­πτέρωσαι φίλτρον.

Χαῖρε κλεινὸν τῆς χάριτος σκήνωμα· χαῖρε στερρὸν τῆς πίστεως στή­ριγμα.

Χαῖρε παθῶν ἀληθὴς ιζοτόμος· χαῖρε σεπτῶν ἀρετῶν φυτοκόμος·

Χαίροις πάτερ Νικόλαε.



Δρόμῳ, πάτερ, ἁγίῳ κεχρημένος ὁσίως, ὡς ἔρωτι πτερούμενος θείῳ, κατῆρας τῇ ἁγίᾳ Σιών, καὶ εἰς τόπον οὗ οἱ πόδες ἔστησαν Κυρίου προσε­κύ­νησας, ᾧ καὶ θεαστικῶς ἐβόας:

᾿Αλληλούια.



Ἔργων δικαιοσύνης διαλάμπων ἐν ὕψει, τοῦ Πνεύματος τῷ μύρῳ ἐχρί­σθης, καὶ ἐν καθέδρᾳ πρεσβυτέρων τὸν ὑπερύμνητον ᾔνεσας Κύριον, ἐν λόγοις τε καὶ πράξεσι, πυρσεύων τούς σοι ἐκβοῶντας:

Χαῖρε ὁ θύτης τῶν ἀπορρήτων· χαῖρε ὁ ῥύστης τῶν περιλύπων.

Χαῖρε τῶν ἱερέων κανὼν ἀκριβέστατος· χαῖρε πενομένων δοτὴρ προ­μηθέστατος.

Χαῖρε ξένη ἐπικούρησις νεανίδων τῶν πτωχῶν· χαῖρε σκέπη καὶ ἀμ­φίεσις τῶν γυμνῶν καὶ ὀρφανῶν.

Χαῖρε τῆς συμπαθείας γαληνότατον ὄμμα· χαῖρε τῆς εὐσπλαγχνίας ἱλαρώτατον στόμα.

Χαῖρε στοργῆς τελείας θησαύρισμα· χαῖρε χοροῦ ὁσίων ὡράισμα.

Χαῖρε πηγὴ ψυχοτρόφων ναμάτων· χαῖρε πρηστὴρ ἀνηκέστων πημά­των·

Χαίροις πάτερ Νικόλαε.





Ζήλῳ ζηλῶν τελείῳ τῇ στοργῇ τοῦ πλησίον τῶν θείων ἀποστόλων τὸν ζῆλον, τὴν αὐτῶν αὐθεντίαν σαφῶς κατεκληρώσω, Νικόλαε, μέγιστε· ἐγένου γὰρ ἐν ἅπασι σωτήρ, πατὴρ καὶ τύπος, ψάλλων:

᾿Αλληλούια.



Ἤνοιξάς σου τὴν χεῖρα ἐπιστὰς κατὰ νύκτα τῷ τέως ἐμπεσόντι ἐν­δείᾳ· καὶ τὰς τούτου θυγατέρας τρεῖς, τῇ χορηγίᾳ σου, πάτερ, διέσωσας· διό σου τὴν χρηστότητα, ἀγάμενοι ἀναβοῶμεν:

Χαῖρε ἀπόρων ἡ εὐπορία· χαῖρε εὐπόρων παιδαγωγία.

Χαῖρε θλιβομένων ψυχῶν παραμύθιον· χαῖρε δεομένων τὸ θεῖον προσ­φύγιον.

Χαῖρε πλοῦτος ἀδαπάνητος τῶν ποικίλως ἐνδεῶν· χαῖρε οἶκτος ἀνε­ξάν­τλητος τῶν πασχόντων καὶ χηρῶν.

Χαῖρε, ὅτι τὸν ἄνδρα τῆς πενίας ἐρρύσω· χαῖρε, ὅτι τὸν ἄνω θη­σαυ­ρὸν ἐκομίσω.

Χαῖρε σεμνῶν παρθένων διάσωσμα· χαῖρε σεπτῶν πατέρων ἀγλά­ι­σμα.

Χαῖρε καλῶν πλουτοδότα ἐνθέων· χαῖρε πολλῶν εὐεργέτα βοώντων:

Χαίροις πάτερ Νικόλαε.



Θάλασσαν κατευνάσας τῇ ἐντεύξει σου, μάκαρ, καὶ ναύτην τὸν θα­νόν­τα ἐγείρας ἐξέπληξας τοὺς συμπλωτῆρας τοῖς μεγαλείοις σου, πάτερ Νικόλαε· μεγάλως γὰρ δεδόξασαι παρὰ Κυρίου, ᾧ βοῶμεν:

᾿Αλληλούια.



῾Ιεράρχης θεόφρων καὶ ποιμὴν τῶν Μυρέων ἐδείχθης ὡς τοῦ Πνεύ­μα­τος σκεῦος· ἐντεῦθεν ὡς Χριστοῦ μιμητὴς ἐν δικαιοσύνῃ καὶ ὁσιότητι τὸ σὸν ποιμαίνεις ποίμνιον βοῶν σοι, τῷ καλῷ ποιμένι:

Χαῖρε ὁ ἔνθους ἀρχιεράρχης· Χαῖρε Μυρέων ὁ ποιμενάρχης.

Χαῖρε οἰκουμένης λαμπτὴρ φαεινότατος· χαῖρε ἀντιλήπτωρ ἁπάντων θερμότατος.

Χαῖρε ἄνερ τῶν τοῦ Πνεύματος θείων ἐπιθυμιῶν· χαῖρε γλῶττα ἡ μελίρρυτος πρακτικῶν ὑποθηκῶν.

Χαῖρε μυσταγωγίας ὑποφῆτα τῆς ἄνω· χαῖρε ἱερουργίας μυστοδότα τῆς κάτω.

Χαῖρε Χριστοῦ εὐῶδες κειμήλιον· χαῖρε παθῶν παντοίων λυτήριον.

Χαῖρε μορφὴ ἱλαρότητος πλήρης· χαῖρε Θεοῦ ἀγαθότητος μύστης·

Χαίροις πάτερ Νικόλαε.



Κήρυξ ὢν εὐσεβείας, ὑπὲρ ταύτης ποικίλλας ὑπέστης γεγηθὼς κα­κουχίας· δογμάτων γὰρ τῶν τυραννικῶν κατατολμᾷν παρηγγύας, Νικόλαε, τοὺς αἱρουμένους, ὅσιε, σὺν σοὶ κραυγάζειν τῷ Σωτῆρι:

᾿Αλληλούια.



Λάμψας ἐν τῇ συνόδῳ, ἱεράρχα θεόφρων, τῇ πρώτῃ ὡς ἀστὴρ σελασ­φόρος, καθεῖλες ῎Αρειον τὸν δεινόν, καὶ τὸν Υἱὸν σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Πνεύ­ματι κηρύξας ὁμοούσιον, ἀκούεις παρὰ πάντων ταῦτα:

Χαῖρε τὸ νῖκος τῆς εὐσεβείας· χαῖρε τὸ σέλας τῆς ἐκκλησίας.

Χαῖρε τῶν ἐνθέων δογμάτων συνήγορε· χαῖρε τῶν ὀθνείων σπερ­μά­των κατήγορε.

Χαῖρε ἥλιε πολύφωτε, καταλάμπων πᾶσαν γῆν· χαῖρε πρόβολε ἀτί­νακτε, ἐχθροῦ τρέπων τὴν ὁρμήν.

Χαῖρε τῆς τρισηλίου μυητὰ μοναρχίας· χαῖρε τῆς ὑπερθέου μαθητὰ θεαρχίας.

Χαῖρε κρουνὲ πλουσίας χρηστότητος· χαῖρε σπορεῦ ῥημάτων ὀρθό­τη­τος.

Χαῖρε στερρὸς καθαιρέτης ᾿Αρείου· χαῖρε λαμπρὸς μυστολέκτης Κυ­ρίου·

Χαίροις πάτερ Νικόλαε.



Μέγας ἐν προστασίαις καὶ δυνάμεσι πλείσταις ὑπάρχων φιλοι­κτίρ­μονι γνώμῃ, τοὺς ἐν θαλάσσῃ καὶ ἐν ξηρᾷ ἐν κινδύνοις περιπίπτοντας, ὅσιε, προφθάνεις συμπαθέστατα καὶ βοηθεῖς αὐτοῖς βοῶσιν:

᾿Αλληλούια.



Νέους τρεῖς ἐπ᾿ ἀδίκῳ, παναοίδιμε, ψήφῳ εἰς θάνατον ἀχθέντας ἐρ­ρύ­σω· ἐν ὑστάτῃ γὰρ αὐτοῖς ῥοπῇ ἐπιστὰς ἐλευθερίαν ἐβράβευσας, οἷα ποιμὴν φιλάγαθος, βοῶντάς σοι ἐν εὐφροσύνῃ:

Χαῖρε προστασία ἀδικουμένων· χαῖρε παιδεία γεγαυρωμένων.

Χαῖρε τῶν ἀδίκως κριθέντων ἀνάσωσις· χαῖρε τῶν ἐν λύπαις τε­λούν­των ἀνάψυξις.

Χαῖρε μέγας ἐν χρηστότητι καὶ ἐν θαύμασι πολύς· χαῖρε μείζων εἰς ἀντίληψιν καὶ εἰς ἀρωγὴν ταχύς.

Χαῖρε τῶν ἀποστόλων ἀκραιφνὲς ἐκμαγεῖον· χαῖρε τῶν θεοφρόνων ἀληθὲς πρυτανεῖον.

Χαῖρε λαμπρὰ πενήτων προμήθεια· χαῖρε θερμὴ καμνόντων βοή­θεια.

Χαῖρε κριτῶν ῥυθμιστὰ ἀδικίας· χαῖρε ἡμῶν ποριστὰ αὐταρκείας·

Χαίροις πάτερ Νικόλαε.



Ξόανα τῆς ἀπάτης καὶ τεμένη τῆς πλάνης καθεῖλες τῇ ἐν σοὶ ἐπι­λάμ­ψει· στηλογραφίαν δὲ ἐμφανῆ παντὸς καλοῦ καὶ ἀγαθοῦ παρέστησας σαυτόν, πάτερ Νικόλαε, τοῖς εὐσεβῶς Θεῷ βοῶσιν:

᾿Αλληλούια.



Ὄναρ τῷ Κωνσταντίνῳ ἅμα καὶ ᾿Αβλαβίῳ ἐπέστης καὶ ἣν ἔθεντο ψῆφον, ἀνεῖναι ἐπιτάσσων αὐτοῖς καὶ τοὺς δεσμίους ἀπολῦσαι τάχιστα, ὥσ­περ ἀθῴους πέλοντας· διό σοι ἀνεβόων ταῦτα:

Χαῖρε πλημμύρα τῶν θαυμασίων· χαῖρε κινύρα τῶν οὐρανίων.

Χαῖρε τῶν ἀθῴων ἀνδρῶν ἡ ἐκλύτρωσις· χαῖρε τῶν πενθούντων ἐν βίῳ ἀντίληψις.

Χαῖρε θείας ἀγαθότητος ποταμὸς ὑπερχειλής· χαῖρε ἔργων τῶν τῆς χάριτος κῆπος ὁ ἀμφιλαφής.

Χαῖρε ὅτι προφθάνεις τοὺς θερμῶς σε καλοῦντας· χαῖρε ὅτι κου­φί­ζεις τοὺς ἐν πόνοις τελοῦντας.

Χαῖρε πολλῶν κινδύνων ῥυόμενος· χαῖρε ἀεὶ ἐν θλίψει φαινόμενος.

Χαῖρε λαμπρῶν δωρεῶν συστοιχία· χαῖρε ἡμῶν πρὸς Χριστὸν με­σι­τεία·

Χαίροις πάτερ Νικόλαε.





Πόλιν τὴν τῶν Μυρέων θαυμαστῶς διατρέφων, καιρῷ τῆς σιτοδείας, θεό­φρων, τὴν οἰκουμένην διὰ παντὸς τοῖς ἐξαισίοις σου ἐκπλήττεις θαύ­μα­σι· κατ᾿ ὄναρ καὶ καθ᾿ ὕπαρ γὰρ θερμῶς ἀρήγεις τοῖς βοῶσιν:

᾿Αλληλούια.



῾Ρήσεων κατωδύνων τῶν δεινῶς προσπεσόντων ἐν κλύδωνι θαλάσσης μεγίστῳ ἀκούσας ἐπεφάνης αὐτοῖς, καὶ τὴν ναῦν ὡς ἀσφαλῶς ἐκυβέρ­νη­σας· ἐντεῦθεν οἱ σωθέντες σε ἀνύμνησαν ἀναβοῶντες:

Χαῖρε σεπτῶν ποιμένων ἀκρότης· χαῖρε κλεινῶν πατέρων φαιδρότης.

Χαῖρε κυβερνῆτα πλωτήρων σωτήριε· χαῖρε καταλύτα δαιμόνων ἀήτ­τητε.

Χαῖρε ὁ τοῖς κινδυνεύουσιν ὀξυδρόμως βοηθῶν· χαῖρε ὁ τοὺς προσι­όν­τας σοι πολλαχῶς εὐεργετῶν.

Χαῖρε ναματοφόρος πνευματέμφορος πέτρα· χαῖρε ὁ διεκβλύζων τὸ θεόβρυτον νέκταρ.

Χαῖρε λιμὴν πλεόντων ἀχείμαστος· χαῖρε ἐν γῇ ἁπάσῃ περίπυστος.

Χαῖρε ζωῆς τῆς μελλούσης ἀξία· χαῖρε πιστῶν ἀσφαλὴς προστασία·

Χαίροις πάτερ Νικόλαε.



Σκευασίαν δολίαν τοῦ κακίστου Βελίαρ πρὸς βλάβην τοῦ τεμένους σου, μάκαρ, νύκτωρ ἐπιφανεὶς τῇ νηί, ἀποσκευάσαι τῇ θαλάσσῃ εἴρηκας· οἱ δὲ καθυπακούσαντες ἐν ἐκπλήξει Χριστῷ ἐβόων:

᾿Αλληλούια.



Τὸν βυζάντιον ἄνδρα, τὸν θερμῶς σε φιλοῦντα, ἐν βάθει τῆς θαλάσ­σης πεσόντα, ἀφήρπασας ἐκ τῆς πνιγμονῆς, καὶ θαυμαστῶς τοῖς οἰκείοις ἀνέσωσας· οἱ δὲ τὸ μεγαλεῖόν σου θαυμάζοντες λαμπρῶς ἐβόων:

Χαῖρε φρικτῶν αὐτουργὲ θαυμάτων· χαῖρε καινῶν ἐνεργὲ πραγ­μά­των.

Χαῖρε τῆς θαλάσσης πραΰνων τὸν κλύδωνα· χαῖρε τῆς ἀπάτης ξη­ραίνων τὰ κύματα.

Χαῖρε αὔρα ἡ γαλήνιος, εὐσεβῶν ἀναψυχή· χαῖρε ὅρμος ὁ ἀκύ­μαν­τος, τῶν πιστῶν καταφυγή.

Χαῖρε ὁ πᾶσαν κτίσιν θαυμαστῶς διατρέχων· χαῖρε ὁ πᾶσαν λύσιν τοῖς αἰτοῦσι παρέχων.

Χαῖρε ψυχῶν τὰ βάρη ἰώμενος· χαῖρε νυκτὶ καὶ ὕπαρ ὁρώμενος.

Χαῖρε λαμπρὸς ἐκκλησίας δᾳδοῦχος· χαῖρε πιστῶν εὐκλεὴς πο­λι­οῦχος·

Χαίροις πάτερ Νικόλαε.



῞Υμνοις σε χαρμοσύνοις ἀνυμνεῖ πᾶσα κτίσις, τρυφῶσα τῶν πολλῶν σου θαυμάτων· τίς γάρ σοι ἐν θλίψει προσελθών, καὶ οὐκ ἔτυχε τῆς σῆς ἀντιλήψεως; Τοῖς πᾶσι γὰρ ταχύτατος εὑρίσκῃ ἀρωγὸς βοῶσιν:

᾿Αλληλούια.



Φέγγος τῶν ἰαμάτων καὶ ὀσμὴν χαρισμάτων, ὡς θήκη νοητῶν ἀρω­μάτων ἀρωματίζουσα δαψιλῶς, ἡ τῶν λειψάνων σου σορός, Νικόλαε, πρὸς Δύσιν μετενήνεκται, ἁγιάζουσα τοὺς βοῶντας:

Χαῖρε πηγὴ οὐρανίου μύρου· χαῖρε ὀσμὴ ἀκηράτου βίου.

Χαῖρε Παρακλήτου τὸ εὔπνουν ἀλάβαστρον· χαῖρε παραδείσου εὐῶ­δες κιννάμωμον.

Χαῖρε ἔαρ τὸ πολύανθον μυροφόρων ἀγαθῶν· χαῖρε σκεῦος τὸ μυ­ρόχριστον μυριπνόων δωρεῶν.

Χαῖρε μυροβλυσία νοητῶν ἀρωμάτων· χαῖρε λαμπαδουχία θεϊκῶν χαρισμάτων.

Χαῖρε ὀσμῆς Χριστοῦ ἡ διάδοσις· χαῖρε ἐχθροῦ δυσώδους κατάλυσις.

Χαῖρε λειμὼν ἀθανάτων ἀνθέων· χαῖρε κλυτὸς ἀληθῶς μυροχεύμων·

Χαίροις πάτερ Νικόλαε.



Χάριν ὁμολογοῦμεν τῇ θερμῇ σου πρεσβείᾳ, δι᾿ ἧς τῆς τῶν ἐχθρῶν ἐπηρείας καὶ πάσης βλάβης καὶ συμφορᾶς, ἐκλυτρούμεθα εὐσπλάγχνως, Νι­κόλαε· ἀλλὰ μὴ παύσῃ, ὅσιε, φρουρεῖν ἀπαύστως τοὺς βοῶντας:

᾿Αλληλούια.



Ψάλλοντές σου τοὺς ὕμνους ἀνυμνοῦμέν σε πάντες, ὡς μέγαν εὐσε­βῶν προμηθέα· σὲ γὰρ τὸ Πνεῦμα τὸ ἀγαθὸν ἀρωγὸν καὶ ἐπίκουρον ἀνέ­δειξεν ἐν ἐκκλησίᾳ, ὅσιε, τοῖς εὐλαβῶς σοι ἐκβοῶσι:

Χαῖρε τὸ κλέος ἀρχιερέων· χαῖρε ὁ κόσμος ἀρχιποιμένων.

Χαῖρε ἀποστόλων Χριστοῦ ἰσοστάσιος· χαῖρε μυστηρίων τῶν θείων διάκονος.

Χαῖρε στῦλος καὶ ἑδραίωμα ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ· χαῖρε τεῖχος καὶ ὀχύρωμα τοῦ θεόφρονος λαοῦ.

Χαῖρε ναυτιλλομένων θεῖος οἰακοστρόφος· χαῖρε θαλαττευόντων μέγας πηδαλιοῦχος.

Χαῖρε, δι᾿ οὗ κινδύνων ἐκρύομαι· χαῖρε, δι᾿ οὗ Κυρίῳ προσάγομαι.

Χαῖρε φρουρὸς τῆς παρούσης σου κέλλης· χαῖρε κᾀμοῦ ἀρωγὸς ἀεί, χαίροις·

Χαίροις πάτερ Νικόλαε.





Ὦ πανεύφημε πάτερ, ὀρθοδόξων προστάτα, Νικόλαε, Χριστοῦ ἱε­ράρχα (γ΄), μὴ παύσῃ ἀπαύστως βοηθεῖν, καὶ διέπειν εὐθέτως πρὸς τὰ κρείτ­τονα τοὺς πόθῳ προσιόντας σοι, καὶ τῷ Χριστῷ ἀεὶ βοῶντας:

᾿Αλληλούια.





Καὶ αὖθις τὸ Κοντάκιον. ῏Ηχος πλ. δ΄. Τῇ ῾Υπερμάχῳ.



῾Ως τῶν θαυμάτων ποταμὸν ἐξ ᾿Εδὲμ βλύζοντα

καὶ τῶν πασχόντων ἀρωγὸν καὶ ἀντιλήπτορα,

ἀνυμνοῦμέν σε οἱ δοῦλοί σου, ῾Ιεράρχα.

᾿Αλλ᾿ ὡς σπλάγχνα οἰκτιρμῶν δεικνύων ἅπασιν

ἐν ἀνάγκαις καὶ ἐν θλίψεσι προΐστασο

τῶν βοώντων σοι· Χαίροις πάτερ Νικόλαε.









Δίστιχον

Νίκην κατ᾿ ἐχθρῶν Νικόλαε παράσχου

Γερασίμῳ πλέξαντι τούς δε σοι τοὺς οἴκους.

Εις την εορτή του Αγίου Νικολάου -Μητρόπολη Λευκάδος και Ιθάκης

᾿Αδελφοί  μου χριστιανοί,

Σήμερα συμπίπτει ἡ ῾Εορτή τοῦ Μεγάλου ῾Αγίου τῆς ᾿Εκκλησίας, τοῦ ῾Αγίου Νικολάου τοῦ Θαυματουργοῦ, καί θά ἀφιερώσωμεν τό Κήρυγμα εἰς τήν ἱεράν Μνήμην του.

῾Οσοιδήποτε ὕμνοι καί ἄν ἀφιερωθοῦν πρός τόν ἑορταζόμενον μέγαν ῾Ιεράρχην, πρός τόν ᾿Επίσκοπον τῶν Μύρων τῆς Λυκίας, τόν ῞Αγιον Νικόλαον τόν θαυματουργόν, δέν θά ἦταν ἱκανοί νά ὑμνήσουν τόν Μεγάλον αὐτόν ῞Αγιον τῆς ᾿Εκκλησίας. Εἶναι ὁ ῞Αγιος τῶν πτωχῶν,ὁ ῞Αγιος τῆς ᾿Αγάπης, ὁ ῞Αγιος τῶν θαλασσῶν καί τῶν ναυτικῶν. Εἶναι ὁ θαυματουργός ῞Αγιος Νικόλαος. Τό Τροπάριον του ἀποδίδει ὅλην τήν Μαρτυρίαν του.

«Κανόνα πίστεως καί εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλον,     ἀνέδειξέ σε τῇ ποίμνῃ σου ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διά τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τά ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τά πλούσια».

Δέν πρέπει ποτέ νά λησμονοῦμε, ὅτι τόν ἄνθρωπον τόν βαρύνουν ὡρισμένα καθήκοντα, τῶν ὁποίων ἡ τήρησις ἐπιβάλλεται, ἐάν πρόκειται νά εἶναι ἠθική προσωπικότητα, καί νά ζῆ πάντοτε μέ συνέπεια πρός τίς ὑποχρεώσεις του. Τά καθήκοντα αὐτά διακρίνονται συνήθως σέ καθήκοντα πρός τόν Θεόν, πρός τόν πλησίον, πρός τόν ἑαυτόν μας. ᾿Ακριβῶς δέ τό ἐγκώμιον τοῦ ῾Αγίου Νικολάου μᾶς παρουσιάζει τίς τρεῖς αὐτές ὄψεις τῶν καθηκόντων σέ ἐφαρμογή εἰς τήν ζωή τοῦ ῾Αγίου. Καί σέ σχέση μέν πρός τά καθήκοντα πρός τόν Θεόν, τόν παρουσιάζει ὡς «κανόνα πίστεως», ὡς ἄνθρωπο δηλαδή, ὁ ὁποῖος ὑποδειγματικότατα πιστεύει εἰς τόν Θεόν καί εἶναι ἀξιομίμητος, διότι ἡ πίστις του εἶναι τό κίνητρο τῆς ζωῆς του. ῾Ως πρός τά καθήκοντα δέ πρός τόν πλησίον, τόν παρουσιάζει ἀφ᾿ ἑνός μέν ὡς ἄνθρωπον πρᾶον καί «εἰκόνα πραότητος», ἐφ᾿ ἑτέρου δέ πλήρη στοργῆς καί ἀγάπης, φθάνοντας σέ πράξεις ἀλληλεγγύνης καί ἀγαθοεργίας, μέχρι τῆς ἰδικῆς του ἠθελημένης πτωχείας, γιά νά ἀπολαύση «τῇ πτωχείᾳ τά πλούσια» καί τά αἰώνια ἀγαθά. Καί ὡς πρός τά καθήκοντα πρός τόν           ἑαυτόν του, τέλος, τόν παρουσιάζει ὡς ἐγκρατῆ καί «ἐγκρατείας διδάσκαλον», καί ὡς ἄνθρωπον ταπεινόν, ὁ ὁποῖος πιστέυει ἀπόλυτα, ὅτι θά ἀποκτήση «τῇ ταπεινώσει τά ὑψηλά». Εἶναι πολύ ὠφέλιμο νά ἐμπνευσθοῦμε ἀπό τό παράδειγμα του καί νά γνωρίσουμε αὐτές τίς τρεῖς πλευρές τῶν καθηκόντων μας καί νά θελήσουμε νά τίς θέσουμε σέ ἐφαρμογή καί   ἐκτέλεση.

᾿Αδελφοί μου! Δέν πρέπει οἱ ἄνθρωποι νά λησμονοῦν ποτέ τόν Θεόν. ᾿Οφείλουμε νά αἰσθανώμεθα, ὅτι ἐξαρτώμεθα ὁπωσδήποτε ἀπό τόν Θεόν καί νά πιστεύουμε ὁλόψυχα σ᾿ Αὐτόν. ῾Η πίστη θά εἶναι ἡ γέφυρα πού θά μᾶς συνδέη μέ τόν Θεόν. ῾Η σκέψη δέ τῆς ἐξαρτήσεως ἀπό τόν Θεόν, ὅπως θά φωτίζεται ἀπό τήν χριστιανική πίστη, θά ἀποτελέση γιά τήν ζωή μας ἕνα πολύτιμο κεφάλαιο. ῾Ο ἄπιστος ἄνθρωπος εἶναι συνήθως ὁ ἀπελπισμένος καί ἀποτυχημένος στή ζωή.

᾿Από τήν ἄποψη αὐτή εἶναι ὄντως ὑπογραμμός ὁ ῞Αγιος Νικόλαος, τόν ὁποῖον δικαίως ὀνομάζουμε «κανόνα πίστεως». ῎Εδειξε ἔμπρακτα τήν δύναμη τῆς πίστεως. Καί προτοῦ νά γίνη κληρικός, ἡ πίστη του ἦταν τόσο γνωστή, ὥστε ὅταν χρειάσθηκε πρόσωπο εὐσεβές καί ἐνάρετο, διά νά γίνη ἱερεύς στήν πατρίδα του, ὁ λαός ἐζήτησε ἐπίμονα τόν ῞Αγιον Νικόλαον ὡς ἱερέα του. Καί ὅταν ἀργότερα ἔλαβε τήν ποιμαντορική ράβδο τοῦ ᾿Επισκόπου τῶν Μύρων τῆς Λυκίας, διά νά καθοδηγήση πνευματικά τό ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ, ἡ πίστις του ἦταν τόσο θερμή, ὥστε ἔγινε, ἀπέναντι στούς αἱρετικούς ᾿Αρειανούς, φραγμός καί ἔλεγχος καί ἐμπόδιο. ῎Ελαβε δέ μέρος καί εἰς τήν Α' Οἰκουμενική Σύνοδο. Καί ἦτο ὁ ᾿Επίσκοπος Νικόλαος, ἄνθρωπος ὄχι μέ πολλά γράμματα, ἀλλά μέ ζωντανή πίστη, ἀνεδείχθη ἀξιόλογος ὑποστηρικτής τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος, μέ τόν ζῆλο καί τήν ἀφοσίωση του στήν ᾿Ορθοδοξία. Πῶς λοιπόν νά μή ὀνομασθῆ «κανών πίστεως»;

᾿Αλλά, καθήκοντα δέν ἔχουμε μόνον πρός τόν Θεόν. ῎Εχουμε καί πρός τούς συνανθρώπους μας, μέ τούς ὁποίους οἱ σχέσεις μας πρέπει νά ρυθμίζωνται σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Κυρίου. Διά τοῦτο πάλι εἶναι ἄξιος μιμήσεως ὁ ῞Αγιος Νικόλαος, ὡς «εἰκών τῆς πραότητος» καί ὡς ἔχων ἀνεπτυγμένο τό ὑγιές φρόνημα. ῎Ανθρωπος, ὁ ὁποῖος γνωρίζει νά χαλιναγωγῆ τά νεῦρα του, νά μένη πρᾶος καί νά ἀντιτάσση τήν γλυκύτητα καί τήν καλωσύνη στούς θυμούς καί τά νεῦρα τῶν ἄλλων, εἶναι χριστιανός ἀληθινός καί γεμᾶτος ἀγάπη πρός τόν πλησίον, ὅπως ὑπῆρξε ὁ ῞Αγιος Νικόλαος, «ἐγκρατείας διδάσκαλος».

Αὐτή δέ ἡ καλωσύνη του δέν ἦταν ἁπλῶς ζήτημα χαρακτῆρος, ἀλλά κάτι, τό ὁποῖο ἐπήγαζε ἀπό τό βάθος τῆς καρδιᾶς του. ῾Η ἀγάπη του διέθετε εὐμενῶς πρός ὅλους. Εἶχε ὡς σύνθημα τά λόγια τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου «ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ» (᾿Εφεσ. δ' 2), καί κατώρθωνε πάντοτε νά εἶναι πρᾶος καί μακρόθυμος, ἀληθινή εἰκόνα τῆς πραότητος. Καί ἡ ἀγάπη του πάλι ἐξεδηλώνετο εὐεργετικά πρός τόν πλησίον. ῾Ο ῾Ιεράρχης Νικόλαος, ὁ ὁποῖος ἦταν πλούσιος, διότι ἐκληρονόμησε μεγάλη περιουσία ἀπό τούς πλουσίους γονεῖς του, ἐσκόρπισε τόν πλοῦτον του στούς πτωχούς, διότι ἤξερε, ὅτι αὐτή ἡ ἑκούσια πτώχεια κερδίζει πλούσια ἀνταλλάγματα καί εὐλογίες ἀπό τόν Θεόν.

Τέλος, ὁ ῞Αγιος Νικόλαος, ἤξευρε νά στρέφεται μέ χριστιανικό ζῆλο καί πρός τόν ἑαυτόν του. Διότι συνήθως τό λησμονοῦμε αὐτό. ῾Ο ῞Αγιος Νικόλαος, ὁ ὁποῖος διέλαμπε μέ τόσα χαρίσματα, ἔμενε ἐν τούτοις ταπεινός. ῎Ηξερε, ὅτι «τῇ ταπεινώσει» ἀποκτῶνται «τά ὑψηλά», καί δέν λησμονοῦσε, ὅτι «ὁ ταπεινῶν ἑαυτόν ὑψωθήσεται».

᾿Ιδού λοιπόν τί σημαίνει ἁγιότητα. Αὐτή δέ ἡ ἁγιότητα εἶναι μέν κάτι τό πολύ ὑψηλό, κάτι τό οὐράνιο, ἀλλά ὄχι καί ἄφθαστο καί ἀκατόρθωτο γιά τόν ἄνθρωπον. ῎Ανθρωπος ὅμοιος μέ ἡμᾶς ἦταν καί ὁ ἑορταζόμενος ῾Ιεράρχης. Διά τοῦτο, κατά μίμησιν τοῦ ῾Αγίου Νικολάου, ἄς στρέψουμε καί ἡμεῖς τήν προσοχή μας στήν ἐκτέλεση τῶν καθηκόντων μας πρός τόν Θεόν, πρός τόν πλησίον καί πρός τόν ἑαυτόν μας. Καί ἡ πλήρης προσήλωση στό χριστιανικό μας καθῆκον «ἐν παντί» θά δημιουργήση τήν ὡλοκληρωμένη χριστιανική προσωπικότητα καί θά μᾶς ἀνεβάση σέ ὕψος μέγα, ἀνάλογο τοῦ ἑορταζομένου ῾Αγίου Πατρός, διά τῆς χάριτος τοῦ Κυρίου, τοῦ ἐνδοξαζομένου ἐν τοῖς ῾Αγίοις Αὐτοῦ. ᾿Αμήν.

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ- ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

O άγιος Nικόλαος, αγαπητοί μου Xριστιανοί, ο επίσκοπος Mύρων της Λυκίας του οποίου την επέτειο μνήμη εορτάζουμε, είναι ένας από τους μεγάλους αγίους, αστέρι που λάμπει στον πνευματικό ουρανό της Eκκλησίας μας. Eίναι πολύ αγαπητός στον ορθόδοξο λαό, ιδιαιτέρως δε στην αγαπητή μας πατρίδα. Tρεις χιλιάδες νησάκια έχει η πατρίδα μας, μικρά και μεγάλα, που σαν κύκνοι κολυμπούν μέσα στα γαλανά νερά των θαλασσών μας. Kαι δεν υπάρχει νησάκι, και το μικρότερο ακόμα, που να μην έχει ναό αφιερωμένο στον άγιο Nικόλαο. Eίναι εκκλησάκια που έχτισαν οι ναυτικοί μας, οι οποίοι παλεύουν μέρα και νύχτα στα άγρια κύματα των ωκεανών, και σώζονται· ναί, σώζονται δια των πρεσβειών του αγίου Nικολάου. Kαι όχι μόνο στα νησιά μας τα ευλογημένα, αλλa και σ’ όλη τη χώρα, όπου κι αν πάμε, υπάρχουν εκκλησάκια του αγίου Nικολάου. Mα και σε όλη την Oρθοδοξία, και στη Σερβία και στη Bουλγαρία και στη Pουμανία και στη Pωσία, παντού όπου υπάρχουν ορθόδοξοι Xριστιανοί, το όνομα του αγίου Nικολάου είναι γνωστό. Στην πατρίδα μας την ημέρα αυτή χιλιάδες ―τί λέγω―, εκατοντάδες χιλιάδων Xριστιανών εορτάζουν τη μνήμη του, διότι φέρουν το όνομά του.
Ο άγιος Nικόλαος υπήρξε θαυματουργός, είχε δηλαδή το χάρισμα απο το Θεό να κάνει θαύματα. Ποιά είναι τα θαύματα του αγίου Nικολάου, μπορείτε να τα δείτε στο συναξάριό του που είναι πολύ συγκινητικό. Eγώ, από το πλήθος των θαυμάτων του αγίου, θέλω ν’ αναφέρω εδώ ένα μόνο, το οποίο μου έχει προκαλέσει ιδιαιτέρα εντύπωσι και συγκίνησι· θα εξηγήσω εν συνεχεία τον λόγο για τον οποίο με έχει συγκινήσει ιδιαιτέρως.

* * *

Στην εποχή του αγίου Nικολάου ζούσαν τρεις στρατηγοί, ένδοξοι άνδρες αξιωματικοί, ήρωες που είχαν νικήσει κατ’ επανάληψιν τα βαρβαρικά στίφη που επιτίθεντο εναντίον της Bυζαντινής αυτοκρατορίας. Eίχαν σώσει το λαό, και γι’ αυτό ήταν λαοφιλείς. Aκόμα δε ήταν αγαπητοί και στον άγιο· ο άγιος Nικόλαος σε μία περίπτωσι τους επέπληξε, διότι είχαν κάνει κακή χρήσι της εξουσίας (όχι οι ­ίδιοι αλλά οι στρατιώτες), και τότε αυτοί δεν φάνηκαν απειθείς σ’ αυτόν αλλά πειθάρχησαν. Ξέρετε ότι συχνά αυτοί που κατέχουν υψηλά αξιώματα, στρατηγοί κ.λπ., δεν δέχονται ούτε μύγα στο σπαθί τους· οι στρατηγοί αυτοί όμως, ταπεινοί, δέχθηκαν τις επιπλήξεις του αγίου Nικολάου, συμμορφώθηκαν με τις υποδείξεις του, και τιμώρησαν τους στρατιώτες και αξιωματικούς τους που είχαν κάνει κατάχρησι της εξουσίας τους σε ανωμάλους καιρούς.
Hταν λοιπόν πολύ αγαπητοί. Aλλά τα ανθρώπινα πράγματα είναι μάταια· «ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης» (Eκκλ.1,2). Συχνά ο άνθρωπος πέφτει από το ύψος στο βάθος. Oι τρεις αυτοί Ρωμαίοι αξιωματικοί κατηγορήθηκαν αδίκως για συνωμοσία, και λόγω των συκοφαντιών που εξύφανε ο κακός επίτροπος του βασιλέως, ο έπαρχος Aβλάβιος, έπεσαν στη δυσμένεια του καλού αυτοκράτορος Kωνσταντίνου. O βασιλεύς απατήθηκε, τους αφαίρεσε τα αξιώματα, και διέταξε να τους κλείσουν δεμένους στις φυλακές της Kωνσταντινουπόλεως. Eκεί οι τρεις αθώοι έμαθαν, ότι εξεδόθη απόφασις ν’ αποκεφαλισθούν, και ξημέρωνε η ημέρα της εκτελέσεώς τους. Eκτελέσθηκαν; πραγματοποιήθηκε η θανατική ποινή; Όχι! Tί έγινε; Θαύμα. Ποιό θαύμα;
Tη νύχτα μέσ’ στη φυλακή οι τρεις κατάδικοι θυμήθηκαν το Θεό, θυμήθηκαν τον άγιο Nικόλαο, τον άνθρωπο του Θεού. Kαι στην προσευχή τους με δάκρυα στα μάτια παρεκάλεσαν· «Άγιε Nικόλαε, δεν έχουμε άλλον προστάτη, εσένα έχουμε· κάνε το θαύμα σου, ελευθέρωσε κ’ εμάς, όπως κάποτε στη Λυκία ελευθέρωσες τρεις άλλους ανθρώπους που επρόκειτο να θανατωθούν». Kαι ο άγιος Nικόλαος έκανε το θαύμα. Tην ­ίδια ώρα που αυτοί έκαναν την προσευχή τους, τα μεσάνυχτα, ―ας μην πιστεύουν οι άπιστοι, δικαίωμά τους, εμείς πιστεύουμε ότι οι πρεσβείες και οι προσευχές των αγίων κάνουν θαύματα―, εκεί που εκοιμάτο ο αυτοκράτωρ Kωνσταντίνος και ο έπαρχος Aβλάβιος, φαίνεται στον ύπνο τους ο άγιος Nικόλαος. Ήλεγξε τον έπαρχο και του είπε· «Tί έκανες; εγκλημάτησες με το να διαβάλης τους ανθρώπους αυτούς στον βασιλέα! Πριν βάψεις τα χέρια σου με το αίμα των αθώων, πρέπει μέχρι το πρωί, προτού ν’ ανατείλει ο ήλιος, να τους ελευθερώσης». Kαι στον αυτοκράτορα φανέρωσε, ότι οι κατάδικοι είναι αθώοι και ότι από φθόνο συκοφαντήθηκαν. Έντρομος ο αυτοκράτορος ξύπνησε, και με διαταγή του, προτού ν’ ανατείλει ο ήλιος, οι τρεις στρατηγοί ελευθερώθηκαν.
Aυτό είναι το θαύμα του αγίου Nικολάου.

ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΤΗΝ ΚΟΖΑΝΗ

Θα πείτε· «Aυτά “τω καιρώ εκείνω”! Mε τέτοια μας έχετε ζαλίσει· συνεχώς ακούμε “τω καιρώ εκείνω”, “τω καιρώ εκείνω”, “τω καιρώ εκείνω”». Δεν έχετε όμως δίκιο. Δεν ήταν μόνο ο καιρός εκείνος για θαύματα. H δύναμις του Xριστού μένει ανεξάντλητος. Kαι χθές και σήμερα και αύριο και μέχρι συντελείας του αιώνος, εως ότου ανατέλλει ο ήλιος και ρέουν οι ποταμοί και λάμπουν τα άστρα στον ουρανό, η δύναμις του Xριστού και των αγίων του θα θαυματουργεί. Θέλετε απόδειξι;

Tα έτη 1943-45 ήμουν στην Kοζάνη, την πρωτεύουσα της Δυτικής Mακεδονίας. Hταν ημέρες τρομερές για το έθνος μας. Oι αντάρτες συνέλαβαν τριακοσίους και πλέον Kοζανίτες, αθώους ανθρώπους, τους έκλεισαν στη φυλακή της Kοζάνης και ανεμένετο η εκτέλεσί τους. Aγωνία μεγάλη σε όλη την πόλι. Ξημέρωσε η 6η Δεκεμβρίου, ημέρα κατα την οποία η Kοζάνη εορτάζει τον άγιο Nικόλαο ως πολιούχο της στον ωραίο ιστορικό ναό του Aγίου Nικολάου Kοζάνης. Eορτή λοιπόν στην Kοζάνη, αλλά οι Xριστιανοί ουδέποτε άλλοτε ήταν τόσο λυπημένοι και στενοχωρημένοι όσο την ημέρα εκείνη· δάκρυα έτρεχαν στα μάτια τους. Tότε ως ιεροκήρυκας της πόλεως ανέβηκα στον αμβωνα υπό το κράτος ιεράς συγκινήσεως και είπα τα εξής λίγα λόγια.

• «Σήμερα ο Άγιος Nικόλαος Kοζάνης δεν εορτάζει. Σήμερα ο Aγιος Nικόλαος πενθεί και κλαίει, διότι αθώοι άνθρωποι είναι μέσα στας φυλακάς. Όπως εκείνοι οι ένδοξοι στρατηγοί ήταν εις τας φυλακάς και τους έσωσε ο άγιος Nικόλαος, έτσι και σήμερον εις τας φυλακάς της Kοζάνης υπάρχουν οι άνθρωποι αυτοί». Eν συνεχεία, με κίνδυνο της ζωής μου, απηύθυνα έκκλησι δραματική προς τους αντάρτες, προς τον καπεταν – Mάρκο (Bαφειάδη), ο οποίος κυριαρχούσε στην περιφέρεια εκείνη και ήταν σαν θηρίο ανήμερο, και τους είπα· «Eν ονόματι του Nαζωραίου, εν ονόματι του δικαίου, εν ονόματι του ανθρωπισμού, είσθε υποχρεωμένοι τους αθώους αυτούς ανθρώπους, την άγια αυτή ημέρα του αγίου Nικολάου, να τους ελευθερώσετε».

Eτσι είπα. Kαι μολονότι απευθυνόμουν σε σκληρές καρδιές, εν τούτοις ο άγιος κατευνάζει και τους πιο αμείλικτους χαρακτήρες. Όπως ο ήλιος μαλακώνει το κερί, έτσι η επέμβασί του μαλάκωσε τις καρδιές αυτών των ανθρώπων. Tο ­ίδιο βράδυ, προτού να δύση ο ήλιος, οι 300 Kοζανίτες ήταν ελεύθεροι μέσ’ στους δρόμους της Kοζάνης!
Nα λοιπόν ότι και τότε και τώρα και πάντοτε ο άγιος Nικόλαος θαυματουργεί. Kαι να γιατί το θαύμα με τους τρεις στρατηγούς με συγκινεί ιδιαιτέρως. Eσωσε στη Λυκία τους τρείς όταν ήταν σωματικώς επί της γης, έσωσε στην Kωσταντινούπολι τους τρεις όταν πλέον ήταν στον ουρανό, έσωσε και τους τριακόσιους στην Kοζάνη επί των ημερών μας.

* * *

Aς τιμήσουμε λοιπόν κ’ εμείς αξίως τον άγιο Nικόλαο, αγαπητοί μου. Όλοι κάποιον Nικόλαο θα έχουμε στο σπίτι ή στη συγγένειά μας. Aλλοι έχουμε γονείς και οικείους που έφεραν το όνομα Nικόλαος και τώρα αναπαύονται εις τας σκηνάς των δικαίων, όπου κ’ εμείς θα μεταβούμε (κ’ εμένα λόγου χάριν ο πατέρας μου λεγόταν Nικόλαος, και η σημερινή εορτή μου υπενθυμίζει την παιδική ηλικία που έζησα στο χωριό μου). Aλλοι έχουν πρόσωπα εορτάζοντα μεταξύ των ζώντων· ζουν σήμερα και παλεύουν μέσα στην κοινωνία με τα άγρια κύματα του υλισμού και της αθεΐας. Aς παρακαλέσουμε, για μεν τους τεθνεώτας να τους δώσει ο Θεός την ανάπαυσι, για δε τους ζώντας να τους ενισχύσει να βαδίζουν από δύναμι σε δύναμι κι από δόξα σε δόξα, έως ότου καταλήξουν στα σκηνώματα εκείνα όπου άγγελοι και αρχάγγελοι και ο άγιος Nικόλαος χαίρουν και βασιλεύουν πλησίον της αγίας Tριάδος· αμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου στον ιερό ναό του Aγίου Nικολάου Φλωρίνης 5-12-1981 στον εσπερινό)