ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ

Χριστούγεννα στα σπήλαια και στα καλύβια της Αθωνικής Πολιτείας.Εκεί όπου ο χρόνος δείχνει να έχει σταματήσει πολλά χρόνια πίσω.Εκεί όπου όλα μοιάζουν διαφορετικά και μαγνητίζουν όσους συμβιώνουν αυτη την ανείπωτη εμπειρία.Η καρδιά σου γεμίζει ...και η ψύχή σου αγαλλιάζει . Το μήνυμα της γέννησης του Θεανθρώπου το αποδέχεσαι και το ζεις έτσι όπως πρέπει ...Το ρεπορτάζ έκανε ο γενικός διαχειριστής του agioritikovima.gr Γιώργος Θεοχάρης που συνεργάζεται με τον τηλεοπτικό σταθμό του Mega.

http://agioritikovima.gr/%CE%A0%CE%95%CE%A1%CE%99-%CE%96%CE%A9%CE%97%CE%A3/1363-2010-12-22-14-46-21

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011 -Τυπικόν

7. Τετάρτη. ᾿Αμβροσίου ἐπισκόπου Μεδιολάνων (†397). ᾿Α­θηνοδώρου μάρτυρος.

᾿Απόστολος: ἡμέρας, Τετ. κϛ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Α΄ Τιμ. α΄ 18-20, β΄ 8-15)· Εὐαγγέλιον: ἡμέρας, Τετ. ιβ΄ ἑβδ. Λουκᾶ (Λκ. κα΄ 5-8, 10-11, 20-24).

ΤΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ''ΑΓΑΠΕΣ''ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

 

Έψαχνα πολύ καιρό μια «λογική» απαντηση στο επιχείρημα των οικουμένιστων να εχουμε αγάπη για τους ετερόδοξους και να μην τους στενοχωρουμε.Ακουσα επίσης να λένε «καλύτερα μια ειρήνη στραβή παρά ένας σωστός πόλεμος»Και προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι ανώτερο ,η αγάπη ή η αλήθεια

Την απάντηση μου την έδωσε ο Αγιος Νικόλαος.Παρότι δεν έχει γράψει τίποτα,μια χειρονομία του έχει «φυτευθεί» στο υποσυνείδητο των χριστιανών ’’Αγαπώ τον Άρειο ως μέλος της Εκκλησιας …αλλά παρολα αυτά του δίνω ένα χαστούκι επειδή αρνήθηκε την ΑΛΗΘΕΙΑ.’’

Ένα χαρακτηριστικό της εικόνας του Αγίου Νικολάου είναι ότι μας κοιτάει προσεχτικά,με μάτια ορθάνοιχτα,με μία περίσκεψη που πηγάζει από κάποια παλιά ανάμνηση που δεν θέλει και δεν μπορεί να την ξεχάσει.Την ανάμνηση ενός ΧΑΣΤΟΥΚΙΟΥ.

Χριστιανικά η χειρονομία του παραμένει απαράδεκτη.

Η εικονογραφική μορφή του Αγίου μας εξηγεί ότι δεν πρόκειται για μια εμπαθής χειρονομία,αλλα για αποτέλεσμα της θεολογικής ακρίβειας,συνοδευόμενης όμως από ένα ΕΣΩΤΕΡΙΚΌ ΒΙΩΜΑ,αντιστοιχο του οποίου μπορούμε να βρούμε μόνο στην αγιογραφική διήγηση της απομάκρυνσης των εμπόρων από τον ναό.από τον Υιό του Θεού.

Το πόσο σημαντικό ήταν αυτό που έγινε το 325 στη Νικαία,φάνηκε δυο αιώνες αργοτερα όταν οι βησιτγόθοι αρειανοί΄΄υιοθετήθηκαν’’ από τη δυτική εκκλησία,αρχίζοντας τους δογματικούς συμβιβασμούς που ως αποτέλεσμα είχαν το σχίσμα

Η εικονογραφική απεικονιση του Αγίου Νικολάου λοιπόν,με το μέτωπο χαρακωμένο από τις ρυτίδες,μας μιλάει για την βαρυτητα όσων έγιναν τότε και όσων ακολούθησαν.Το τεράστιο μέτωπο του,φωλιά πνευματικής δύναμης και σοφίας,αχώριστα από την αγαπη και ρυτιδωμένο από τις έγνοιες του πράου επισκόπου από τα Μύρα της Λυκίας,μας λέει ότι και η πραότητα έχει τα όρια της και ότι οι εκτροπές από την ορθή πίστη ξεπληρώνονται και με άλλον τρόπο,εκτος απ΄αυτά τα γλυκανάλατα που βλέπουμε και ακούμε στις μέρες μας
Ο Άγιος Νικόλαος σφραγίζει την ακεραιότητα του μυστηρίου της ενανθρωπήσεως του Κύριου ημών Ιησού Χριστου,τον Υιόν του Θεού,τον μονογενή,τον εκ του Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων.Φως εκ Φωτός,Θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού,γεννηθέντα ου ποιηθέντα,ομοουσιον τω Πατρί ,δι ού τα πάντα εγένετο

http://proskynitis.blogspot.com/

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΙΩΗΛ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΟΣ- ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ Β ΜΕΡΟΣ

ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ  B’

Πραγματικά, όπου κι αν βρίσκεται ο άνθρωπος και μάλιστα ο πιστός, σε όποιον τόπο και σε όποια θέση, δεν μπορεί παρά να εκφράζει και με το λόγο αλλά και με τα έργα το πατριωτικό συναίσθημα. Να ξεδιπλώνει το δώρο αυτό που φύτεψε ο Θεός μέσα στην καρδία του ανθρώπου.

Αυτό ακριβώς βλέπουμε, τόσο συγκινητικά να πραγματοποιείται και στην περίπτωση της Εσθήρ. Ένα θαυμάσιο βιβλίο της Π.Δ. που εκτός των άλλων παρουσιάζει με μοναδικό τρόπο τη φιλοπατρία.

Ο Βασιλεύς των Περσών Ασσουήρος (Ξέρξης Α’) εξαπατάται από τον πρωθυπουργό του Αμάν και υπογράφει διάταγμα ομαδικής θανατώσεως των Ιουδαίων. Η Ιουδαία Εσθήρ, την οποία έχει εκλέξει ο Βασιλιάς μεταξύ των ωραιοτέρων γυναικών του Βασιλείου του και την έχει κάνει Βασίλισσα, ειδοποιείται εγκαίρως από τον ευσεβή Μαρδοχαίο για το τι μέλει να συμβεί. Κατόπιν θερμών προσευχών, δεήσεων και νηστείας, εμφανίζει στον σύζυγό της Βασιλέα την σκευωρία και τον παρακαλεί να ανακαλέσει το φοβερό του διάταγμα. Όντως ο Βασιλεύς αντιλαμβάνεται την δολιότητα του πρωθυπουργού του Αμάν και όχι μόνο ανακαλεί το διάταγμα, αλλά και διατάζει να πάθει ο Αμάν αυτά που είχε ετοιμάσει για τον ευσεβή Μαρδοχαίο, και ο Μαρδοχαίος τελικά γίνεται πρωθυπουργός.

Για άλλη μία φορά η αγάπη προς τους συμπατριώτες νίκησε τα φαινομενικώς ανυπέρβλητα εμπόδια και έφερε τα ποθούμενα αποτελέσματα. Χάριν της Εσθήρ, που αγαπούσε τον λαό της και δεν είχε λησμονήσει ποτέ την καταγωγή της, ο Ιουδαϊκός λαός γλύτωσε από μία φοβερή σφαγή.

Αλλά και οι προφήτες της Π.Δ., τόσο οι μεγάλοι όσο και οι λεγόμενοι μικροί, λόγω της μικρής εκτάσεως που έχουν  τα κείμενά τους στην Βίβλο, πόσες και πόσες φορές κάνουν λόγο για την πατρίδα τους!

Ο καθένας, αναλόγως της ιδιοσυγκρασίας και της χάρης που έχει λάβει από τον Θεό, κηρύττουν, θλίβονται, συγκλονίζονται, απειλούν και ακόμα δέχονται να υποστούν μαρτύρια για να αποδείξουν στην πράξη ότι όχι απλώς και θεωρητικώς, αλλά πρακτικώς και βιωματικώς αγαπούν και υπερασπίζονται την πατρίδα τους.

Θα χρειάζονταν σελίδες ολόκληρες αν θα θέλαμε να αναφερθούμε στην κάθε περίπτωση χωριστά, στην οποία κηρύσσεται ο πατριωτισμός των προφητών. Πράγμα που πρέπει να το κάνει ο καθένας μόνος του. Να μελετήσουμε δηλ. την Ιστορία και το πατριωτικό κήρυγμα των Προφητών.

Σαν επιστέγασμα, θα κλείσουμε την παράγραφο αυτή, στην οποία αναφέραμε παραδείγματα αγάπης προς την Πατρίδα, από τον χώρο της Π.Δ. με τον μεγάλο προφήτη Ιερεμία. Ο Ιερεμίας είναι μία των μεγαλυτέρων μορφών της Βίβλου, με καταπληκτικά χαρίσματα αλλά και με μεγάλη φλόγα πατριωτισμού μέσα στα στήθη του.

Τόση ήταν η αγάπη που έτρεφε προς τους συμπατριώτες του, ο θρηνώδης προφήτης, ώστε δεν αρκούσε σ’ αυτόν τον φυσικό δάκρυ, αλλά ζητούσε να μεταβληθούν οι οφθαλμοί του σε βρύσες δακρύων, ώστε να θρηνεί κρουνηδόν τις συμφορές της πατρίδας και του Έθνους του.

Πόσο συγκλονιστικός είναι ο α’ στίχος. του Θ’ κεφ. «Τις δώσει  τη κεφαλή μου ύδωρ και οφθαλμοίς μου πηγήν δακρύων και κλαύσομαι τον λαόν μου τούτον ημέρας και νυκτός, τους τετραυματισμένους θυγατρός λαού μου;».

Ποίος θα δώσει στην κεφαλήν μου νερό, ποίος θα καταστήσει τα μάτια μου πηγήν δακρύων, ώστε να κλαύσω το λαό μας αυτόν ημέρες και νύκτες, τους νεκρούς από τη σφαγή των εχθρών της θυγατέρας μου, δηλ. του Ιουδαϊκού λαού μου;

Ακόμα ο Προφήτης βλέπει τα δεινά της Πατρίδας του λόγω της αποστασίας του λαού του και μεταξύ των άλλων προτρέπει τους συμπατριώτες του να μην κλαίνε τον νεκρό, αλλά να θρηνούνε τον εξόριστο, διότι δεν πρόκειται να επιστρέψει πλέον στην όμορφη και ευλογημένη γη της πατρίδας του: «Μη κλαίτε τον τεθνηκότα μηδέ θρηνείτε αυτόν· κλαύσατε τον εκπορευόμενον ότι ουκ επιστρέψει έτι, ουδέ όψεται την γην της πατρίδος αυτού» (Ιερ. κβ’ 10).

Η Π.Δ. ιστορούσα και περιγράφουσα τον βίο και τις δοκιμασίες του περιουσίου Έθνους, μας παρουσιάζει παρά πολλά παραδείγματα αγάπης και αφοσιώσεως στην πατρίδα μέσω των μεγάλων ηρώων του λαού αυτού και φυσικά και στο θέμα αυτό του πατριωτισμού, η Βίβλος είναι αξεπέραστη.

Αυτό το πνεύμα της αγάπης της πατρώας γης, που είδαμε στις μεγάλες μορφές της Π.Δ. αυτή τη συγκίνηση που έδειχναν στην ξενιτειά όταν βρίσκονταν τα τέκνα του Θεού, εκφράζει κατά τρόπο συγκινητικό και ο δικός μας Έλληνας Χριστιανός ποιητής, Γ. Δροσίνης, στο ποίημά του ΧΩΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ.

Το θαυμάσιο αυτό ποίημα που όταν κανείς το μελετά συγκλονίζεται. Τα παλαιοτέρα χρόνια που πράγματι διδασκόταν στα σχολεία μας η Ελληνοχριστιανική αγωγή, υπήρχε στα αναγνωστικά του δημοτικού και όλα τα Ελληνόπουλα το γνώριζαν απ’ έξω…

ΧΩΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ

Τώρα, που θα φύγω και θα πάω στα ξένα,

και θα ζούμε μήνες, χρόνους χωρισμένοι,

άφησε να πάρω κάτι κι από σένα,

γαλανή πατρίδα μου, πολυαγαπημένη.

Άφησε μαζί μου φυλαχτό να πάρω

για την κάθε λύπη, καθετί κακό,

φυλαχτό απ’ αρρώστια, φυλαχτό από χάρο,

μόνο λίγο χώμα, χώμα ελληνικό.

Χώμα δροσισμένο με νυχτιάς αγέρι,

χώμα βαφτισμένο με βροχή του Μάη,

χώμα μυρισμένο απ’ το καλοκαίρι,

χώμα ευλογημένο, χώμα που γεννάει

μόνο με της πούλιας την ουράνια χάρη,

μόνο με του ήλιου τα θερμά φιλιά,

το μοσχάτο κλήμα, το ξανθό σιτάρι,

τη χλωρή τη δάφνη, την πικρή ελιά.

Χώμα τιμημένο, όπου το ‘χουν σκάψει,

για να θεμελιώσουν έναν Παρθενώνα,

χώμα δοξασμένο, όπου το ’χουν βάψει

αίματα στο Σούλι και στο Μαραθώνα,

χώμα, που ’χει θάψει λείψανα αγιασμένα

απ’ το Μεσολόγγι κι από τα Ψαρά,

χώμα, όπου φέρνει στον μικρόν έμενα

θάρρος, περηφάνια, δόξα και χαρά.

Θε να σε κρεμάσω φυλαχτό στα στήθια,

κι όταν η καρδιά μου φυλαχτό σε βάλη,

από σε θα παίρνη, δύναμη, βοήθεια,

μην την ξεπλανέψουν άλλα ξένα κάλλη.

Η δική σου χάρη θα με δυναμώνη

κι όπου κι αν γυρίζω κι όπου κι αν σταθώ,

συ θε να μου δίνης μια λαχτάρα μόνη:

πότε στην Ελλάδα πίσω θε να ’ρθώ.

Κι αν το ριζικό μου –έρημο και μαύρο-

μου ’γραψε να φύγω και να μη γυρίσω,

το υστερνό συγχώριο εις εσένα θα ’βρω,

το υστερνό φιλί μου θε να σου χαρίσω…

Έτσι, κι αν σε ξένα χώματα πεθάνω,

και το ξένο μνήμα θα ’ναι πιο γλυκό,

σαν θαφτής μαζί μου, στην καρδία μου επάνω,

χώμα αγαπημένο, χώμα ελληνικό.

Γεώργιος Δροσίνης

(Συνεχίζεται)

π. Ιωήλ

Κόνιτσα

p.ioil@freemail.gr

Κωνσταντίνος Χολέβας, Η Χάγη, τα Σκόπια και τα λάθη μας

πηγή: ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 4.12.2011

Η ΧΑΓΗ, ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΑΣ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων

Από στιγμή σε στιγμή αναμένεται η απόφαση του Δικαστηρίου Διεθνούς Δικαίου της Χάγης κατόπιν της προσφυγής των Σκοπίων εναντίον της Ελλάδος. Η ΠΓΔΜ διαμαρτύρεται διότι δεν τηρήσαμε την Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995 και θέσαμε ΒΕΤΟ στο Βουκουρέστι κατά της εντάξεως του κράτους αυτού στο ΝΑΤΟ. Η επίσημη ελληνική θέση προβάλλει το γεγονός ότι ήταν κοινή απόφαση της Συμμαχίας και δεν υπήρξε ελληνικό ΒΕΤΟ. Όποια κι αν είναι η ετυμηγορία της Χάγης προσωπικά δεν στενοχωρούμαι, διότι ελάχιστη ουσιαστική σημασία θα έχει. Άλλωστε αυτά τα δικαστήρια κρίνουν με πολιτικά πρωτίστως και όχι νομικά κριτήρια. Εκείνο που πρέπει να εξετάσουμε ως Ελληνισμός είναι το γενικότερο πρόβλημα που ονομάζεται ενδοτισμός και υποχωρητικότητα στα εθνικά μας θέματα...

Όταν υπεγράφη η Ενδιάμεση Συμφωνία τον Σεπτέμβριο του 1995 με μεσολάβηση των ΗΠΑ πολλοί είχαμε διαφωνήσει δημοσίως. Επί έτη τώρα τα Σκόπια την παραβιάζουν συστηματικά χρησιμοποιώντας σε επίσημες ιστοσελίδες τον Ήλιο της Βεργίνας, ανακινώντας ζητήματα ανυπάρκτων μειονοτήτων και διδάσκοντας ότι τα σύνορά τους φθάνουν μέχρι τον Όλυμπο. Κάναμε το λάθος να δεχθούμε σιωπηρά την παράταση της Συμφωνίας και μετά τη λήξη της επταετούς διαρκείας της. Τα Σκόπια συνέχιζαν να μας προσβάλλουν ποικιλοτρόπως και εμείς προσποιούμασταν ότι δεν καταλαβαίναμε. Μερικοί καλοπροαίρετοι πολιτικοί μας πίστεψαν ότι αν μεταφέρουμε ένα βήμα πιο πίσω τις κόκκινες γραμμές μας θα κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των γειτόνων. Δεχθήκαμε -πάλι κακώς- τη σύνθετη ονομασία και οι Σκοπιανοί αποθρασύνθηκαν περισσότερο. Βλέπουμε την φρενίτιδα εθνικισμού σε κάθε κίνησή τους. Και τώρα μάλιστα ελπίζουν σε συνέχιση των υποχωρήσεών μας και ζητούν (επιστολή Ν. Γκρούεφσκι προς Λ. Παπαδήμο) να τους βοηθήσουμε να ενταχθούν στην Ευρ. Ένωση.

Τα λάθη μας είναι πολλά, αλλά μάς δίνουν την ευκαιρία να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να φερθούμε αξιοπρεπέστερα και δυναμικότερα. Λάθος μας το ότι παρατείναμε σιωπηρά τη Συμφωνία, λάθος μας το ότι δεν προσφύγαμε εμείς πρώτοι στο Δικαστήριο της Χάγης, λάθος μας το ότι καταδεχόμαστε να συζητούμε ονόματα όπως τα Βόρεια ή Άνω Μακεδονία κ.λπ. Τώρα αμέσως να καταγγείλουμε την Ενδιάμεση Συμφωνία που λειτούργησε μονομερώς εναντίον μας και παραλλήλως να διακηρύξουμε ότι επιστρέφουμε στην κόκκινη γραμμή του 1992. Να επαναλάβουμε αυτό που διεκήρυξαν εκατομμύρια Έλληνες στα συλλαλητήρια των Αθηνών, της Θεσσαλονίκης, της Μελβούρνης, της Νέας Υόρκης, του Μονάχου και της Λευκωσίας. Αυτό που συμφώνησαν τότε οι πολιτικοί αρχηγοί -πλην ΚΚΕ- υπό την Προεδρία του αειμνήστου Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ότι δεν δεχόμαστε να βάλουμε την υπογραφή μας σε κανένα όνομα που θα περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία, είτε σύνθετο είτε παράγωγο.

Επιπλέον, αφού τα Σκόπια ενδιαφέρονται για την ευρωπαϊκή τους πορεία, καλόν είναι να καταγγείλουμε ότι παραβιάζουν συνεχώς τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Να ανακαλύψουμε τους ξεχασμένους και φοβισμένους Έλληνες της ΠΓΔΜ, να μιλήσουμε για τους συνεχείς διωγμούς κατά του νομίμου και κανονικού Ορθοδόξου Αρχιεπισκόπου Ιωάννη. Να θυμίσουμε στον σκοπιανό Πρωθυπουργό Γκρούεφσκι και στους συνεργάτες τους ότι σε λίγα χρόνια οι Σλάβοι (ψευδομακεδόνες) της ΠΓΔΜ θα είναι μειοψηφία στο κράτος τους λόγω της υπεργεννητικότητας των Αλβανών ή το ακόμη πιθανότερο ότι οι Αλβανοί των δυτικών επαρχιών συντόμως θα αποσχισθούν για να ενωθούν με τους ομοεθνείς τους του Κοσσόβου.

Τα πράγματα είναι απλά και δεν χρειάζεται να ανησυχούμε για τη Χάγη. Η ΠΓΔΜ μάς έχει ανάγκη για να επιβιώσει ως θνησιγενές κράτος και για να έχει μέλλον στην Ευρώπη. Εμείς κρατάμε τα κλειδιά αρκεί να σταματήσουμε τις υποχωρήσεις

Τι είναι και τι δεν είναι σταυρός στην οικογένεια

Απαντά ο π. Βασίλειος Θερμός σε ερώτηση ακροατή της εισήγησής του με τίτλο “Εφηβεία, μια παρεξηγημένη ηλικία” στο Νεανικό Επιμορφωτικό Όμιλο Σύρου.

Ερώτηση: Πιστεύετε ότι χρειάζεται κάποιος να σταυρωθεί, να σταυρώνεται καθημερινά μέσα στο γάμο, μέσα στην κοινωνία, μέσα στην ιστορία περιμένοντας την ανάστασή του ή προς το τέλος της ζωής, στη μετά θάνατον ζωή;

Απάντηση. Εγώ θα ήθελα να μεταθέσω λίγο το κέντρο βάρους της ενδιαφέρουσας ερωτήσεώς σας, από το πότε έρχεται η ανάσταση στο πώς νοούμε τη Σταύρωση. Θα πάω πιο πριν, διότι η εμπειρία μου είναι ότι γίνεται πολύ κακή χρήση της έννοιας και του όρου της Σταυρώσεως και του Σταυρού μέσα στις οικογένειες. Ας μη ξεχνάμε από πού δανειστήκαμε αυτή τη λέξη, τη δανειστήκαμε από το Σταυρό του Χριστού, ο οποίος αποτελεί το πρότυπο του πάθους και του πόνου ενός απολύτως αναμάρτητου, δηλαδή απολύτως αναίτιου γι’ αυτό που του συνέβαινε. Θεωρώ λοιπόν ότι μπορεί να χρησιμοποιεί τον όρο Σταυρός κάποιος για μια κατάσταση και να πει “είναι ο Σταυρός μου” όταν ο ίδιος είναι απολύτως αμέτοχος και αναίτιος σ’ αυτό που του συμβαίνει.
Το να πεθάνει ξαφνικά ο σύντροφος είναι σταυρός, ή όταν αρρωστήσει βαριά, πράγμα που θα επιβαρύνει και τον άλλο επίσης, είναι σταυρός για τον άλλον ή αντίστοιχες καταστάσεις με τα παιδιά κτλ ή με την προσωπική μας υγεία ή ένα άλλο θέμα σοβαρό της ζωής μας. Το να ονομάζουμε όμως σταυρό, όπως συμβαίνει συνήθως, μια κατάσταση κακής συμπεριφοράς του συζύγου ή της συζύγου στην οποία εγώ έχω το 50 ή 60 ή 70%, συμμετέχω σ’ αυτή και υποδαυλίζω αυτή την κατάσταση, αυτό όχι απλώς είναι λάθος αλλά είναι και βεβήλωση της έννοιας του Σταυρού.
Η πείρα στις σχέσεις των ζευγαριών δείχνει ότι είμαστε σε πολύ μεγάλο βαθμό υπαίτιοι για την κακή συμπεριφορά του άλλου, χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Είναι αυτό που είπα πριν για την κρίση στο γάμο, όπου ο άλλος γίνεται ο εχθρός μας και του τα φορτώνουμε όλα. “Αυτός είναι έτσι, καλά έχω κι εγώ κάτι λίγο, αλλά αυτός ο άνθρωπος είναι προβληματικός, είναι και από το χαρακτήρα του” και μπορεί η δική μου τάση να είναι τέτοια που να τον εξοργίζει τον άλλο, να τον πνίγει, να τον φέρνει σε αδιέξοδα και αντιδρά με τον τρόπο που έμαθε να αντιδρά, με φωνές, με θυμό, με βρισιές κτλ. Λοιπόν, είναι μεγάλο το θέμα για να το αναλύσουμε τώρα με παραδείγματα, πώς μπορεί εμείς να συντελούμε στην κατάσταση του άλλου, αλλά απλώς το λέω για να το κρατήσουμε. Μην είμαστε εύκολοι να ονομάζουμε κάτι Σταυρό. Από τη στιγμή που θα αφαιρέσουμε μερικές τέτοιες περιπτώσεις, δεν μιλάμε συνακόλουθα για Ανάσταση ή μιλάμε αλλά αν μεταθέσουμε εκεί την έννοια του Σταυρού τότε ξέρετε ποιος είναι ο Σταυρός μας; Ο Σταυρός μας είναι να μπορέσουμε να ανακαλύψουμε εμείς τι μας συμβαίνει, ο Σταυρός είναι να διορθώσουμε εμείς το χαρακτήρα μας. Εκεί ταιριάζει με την έννοια του Σταυρού περισσότερο γιατί τον χαρακτήρα μας δεν τον δημιουργήσαμε εμείς, αλλά τότε όμως αλλάζει το κέντρο βάρους και δεν λέμε “ο Σταυρός μου είναι ο σύντροφός μου”, λέμε “ο Σταυρός μου είμαι εγώ, μ’ αυτά που έχω, τα κουσούρια που έχω”.
Οι άγιοι αυτό το φρόνημα είχαν. Οι άγιοι είχαν τη νοοτροπία ότι ζουν μέσα στον παράδεισο και ότι μόνο αυτοί είναι το πρόβλημα, μόνο αυτοί έχουνε πάνω τους αμαρτίες και πάθη. Απέχουμε εμείς απ’ αυτό, αλλά τουλάχιστον ας μην χρησιμοποιούμε τη λέξη Σταυρός σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Εάν δούμε σαν Σταυρό αυτά τα ζητήματα τότε θα ακολουθήσει Ανάσταση οπωσδήποτε και η Ανάσταση μπορεί να μην έχει τη μορφή μιας θεαματικής αλλαγής στο χαρακτήρα ή στις σχέσεις του ζευγαριού, που καμιά φορά την έχει κι αυτή τη μορφή, αλλά μπορεί να είναι αυτή η ήρεμη και διαρκής γλυκιά παρηγοριά και βοήθεια και στήριξη που η χάρη του Θεού στέλνει.

Πηγή: “Για τη ζωή και την οικογένεια”, Νεανικός Επιμορφωτικός Όμιλος Σύρου, Σύρος, άνοιξη 2000, σελ. 135-136.

Ένα παράξενο νεκροταφείο (γεμάτο θεία χάρη!)

Το κοιμητήριο της μονής του αγίου Σάββα στην έρημο της Παλαιστίνης

Ο άγιος Σάββας κοιμήθηκε το 532 μ.Χ., αφού είχε προσφέρει μεγάλο πνευματικό έργο στους συνανθρώπους του, είχε γνωρίσει σπουδαίους αγίους, όπως ο Μέγας Ευθύμιος & ο άγιος Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης, και είχε φτάσει ο ίδιος σε ασύλληπτο ύψος αγιότητας. Είχε γίνει κυριολεκτικά ένα με τα πλάσματα της ερήμου και με όλους τους ανθρώπους. Μεταξύ άλλων, ο άγιος ίδρυσε την περίφημη μονή του στην έρημο της Παλαιστίνης, στην ανατολική πλευρά του Χειμάρρου των Κέδρων.
Η βραχώδης έρημος όμως δεν άφηνε αρκετό χώρο για να ιδρυθεί κοιμητήριο της μονής. Έτσι, ο άγιος προσευχήθηκε στο Θεό, να τακτοποιήσει Εκείνος το ζήτημα. Και ο Θεός το τακτοποίησε και συνεχίζει να το τακτοποιεί μέχρι σήμερα.
Το κοιμητήριο του μοναστηριού είναι μόνο ένα μικρό σπήλαιο κάτω από τη μονή, στο χωματένιο έδαφος του οποίου τοποθετείται άταφο το σώμα όποιου μοναχού φύγει για την αιώνια ζωή. Εκεί τα σώματα των μοναχών διαλύονται φυσιολογικά, κατά τους φυσικούς νόμους, όμως ποτέ δεν μυρίζουν και ποτέ δεν εμφανίζονται σκουλήκια. Στους αιώνες της ύπαρξης του μοναστηριού χιλιάδες μοναχοί έχουν τοποθετηθεί με σεβασμό και ευλάβεια στο χώμα αυτού του σπηλαίου και έχουν "λυθεί" με αυτό τον θαυμαστό τρόπο. "Αν μύριζαν τα σώματα, όχι μόνο δε θα μπορούσε κανείς να πλησιάσει εκεί, αλλά θα έπρεπε να είχαμε εγκαταλείψει και το μοναστήρι" λένε οι μοναχοί.
Οι μοναχοί έχουν πολλές φορές την ευκαιρία να δουν σκηνώματα (σώματα) πατέρων σε διάφορα στάδια διάλυσης, όταν συμβαίνει ν' ανοίξουν την είσοδο της σπηλιάς για να τοποθετήσουν ένα κεκοιμημένο σώμα λίγους μόλις μήνες μετά τον προηγούμενο. Η εικόνα αυτή, που σε μας και μόνο ως ιδέα προκαλεί φρίκη, σ' εκείνους προκαλεί σεβασμό και χαρά, γιατί φανερώνει τη νίκη του Θεού ενάντια στο θάνατο, που δεν είναι πια εχθρός (ή μάλλον, δεν υπάρχει καν θάνατος), αλλά ταξίδι προς την ουράνια πραγματικότητα.

Παρακολουθήστε το παρακάτω εξαιρετικά ενδιαφέρον βίντεο, με πολλά στοιχεία για το μοναστήρι και την πνευματική του ζωή ανά τους αιώνες.

Η ζωή του αγίου Σάββα
Γιορτάζει σήμερα ένας πολύ, πάρα πολύ μεγάλος άγιος. Ο άγιος Σάββας ο ηγιασμένος. Σπλάχνο της Καππαδοκίας. Της ελληνικότατης και χριστιανικότατης Καππαδοκίας, που έβγαλε τόσους και βγάζει μέχρι σήμερα. Και με τους κρυπτοχριστιανούς που έχει εκεί, θα δείτε κάποια μέρα, θα θαυμάσουμε πράγματα και θαύματα. Πόσοι χριστιανοί κρύβονται εκεί και λατρεύουν τον Χριστό νύχτα και μέρα! Μυστικά! Εν κρύπτω! Τί ωραία!

Γεννήθηκε εκεί ο άγιος τον 4ο αιώνα, το 431. Ηγιασμένος εκ κοιλίας μητρός. Σε ηλικία 8 ετών πήγε στο μοναστήρι των Φλαβιανών, εκεί κοντά, και έμεινε μέχρι 18 ετών, που έμαθε όλα τα γράμματα, το Ψαλτήρι απ’ έξω, και απέκτησε μεγάλη χάρη και φήμη. Ήθελαν όλοι να τον φάνε απ’ τη χαρά τους κι απ’ την αγάπη τους. Τόσο σπουδαίος ήταν.

Δεκαοκτώ χρονών παιδάκι και καλογεροπαίδι. Και τί έκανε; Έφυγε. Πήγε στην αγία πόλη της Ιερουσαλήμ, προσκύνησε τους Αγίους Τόπους κι ύστερα πήγε στην έρημο της Ανατολής. Στον άγιο Ευθύμιο τον μεγάλο, εκείνος τον έστειλε στον άγιο Θεόκτιστο, και έμεινε εκεί αρκετά χρόνια, ασκήθηκε πολύ, κι ανέβηκε ψηλά. Έλαμψε το πρόσωπο του. Η χάρη του Θεού τον είχε από κοντά.

Κι ύστερα πήγαινε και στην έρημο και προσευχόταν κι αγωνιζόταν κι αργότερα έφτιαξε και τη μονή, που προαναφέραμε, τη μονή του αγίου Σάββα, την περίφημη, που ‘ναι κοντά στην Ιερουσαλήμ, απέκτησε πολλούς, αναρίθμητους μοναχούς, πήγε και σ’ άλλα μέρη, και τί; Κάθε μέρα φρόντιζε την ψυχή του. Κι έλεγε: «Δεν είμαι τίποτα, Θεούλη μου». Ήταν πολύ ταπεινός και τον ονόμασαν και παιδαριογέροντα. Παιδάκι με φρόνηση Γέροντος. Και φρόντιζε την ψυχή του και έλαμψε τόσο πολύ από τη Θεία Χάρη κι ανέβαινε, όλο κι ανέβαινε κάθε μέρα στην αγιοσύνη. Γι’ αυτό κι ονομάσθηκε και αγιασμένος. Αγιασμένος.

Από παιδάκι, μέχρι που εκοιμήθη, αγωνιζόταν να γίνει και πιο άγιος κατά το «άγιοι γίνεσθε». Τί ωραίο! Και σκοπός του βίου, κι εκείνου και όλων μας, ήταν ο αγιασμός . Και πήρε χάρη περισσή ο άγιος Σάββας και τί έκανε; Θαύματα μεγάλα. Έβγαζε δαιμόνια. Θεράπευε αρρώστους. Θεράπευε καρκίνους. Γι’ αυτό και το Αντικαρκινικό Ινστιτούτο των Αθηνών φέρει το όνομά του. Έβγαζε από τις ξερές πέτρες και τις ερημιές νεράκι δροσερό, πήγε δύο φορές στην Ιερουσαλήμ ως πρέσβης για κάποιες σοβαρές υποθέσεις της περιοχής του στους αυτοκράτορες Αναστάσιο τον Α’ και Ιουστινιανό τον Μέγα, τον Α’, και τα κατάφερε θαυμάσια.

Αλλά ήλθαν και τα χιόνια στα βουνά, και στα 532, πλήρης ημερών και πάλλευκος και αγιασμένος εις το έπακρον, έκοιμήθη στις 5 Δεκεμβρίου. Τον έκλαψαν, τον θρήνησαν, τους έλειψε, αλλά εκείνος, τότε, ήταν περισσότερο κοντά τους. Καθώς βγήκε απ’ τα δεσμά της σάρκας, ήταν πλέον ελεύθερος. Και πρώτα ήταν ελεύθερος, αλλά ελεύθερος πολιορκημένος απ’ το σώμα κι απ’ τα βάσανα του βίου. Τώρα που βγήκε, ήταν ελεύθερος να τρέχει παντού. Και τρέχει ο άγιος Σάββας, καθώς και οι άγιοι όλοι, και φροντίζει την οικουμένη. Ετάφη το λείψανό του στη μονή του, το πήραν αργότερα οι Βενετοί [άφθαρτο], το πήγαν στην Ιταλία, και στα 1965 το επανέφεραν οι πατέρες στη μονή του κι είναι εκεί τώρα, πλήρης χάριτος και κάνει μεγάλα θαύματα. Είμαστε τυχεροί, που έχομε τόσους αγίους, που μας περιβάλλουν και μας φροντίζουν. Τους ευχαριστούμε κι ευχαριστούμε τον Κύριο κι ας κάνομε κι εμείς προσπάθεια, όσο γίνεται, να τους μιμούμαστε. Και τότε χαίρονται και μας βοηθάνε παραπάνω.

(π. Ανανία Κουστένη, «Χειμερινό συναξάρι», τ.Α΄, εκδ. Ακτή-Λευκωσία 2008 [από εδώ]). Αναλυτικότερο βιογραφικό του αγίου, εδώ.

Η πίστις δοκιμάζεται ωσάν σε λυδία λίθον - Δημήτριος Παναγόπουλος

 

Η πίστις δοκιμάζεται ωσάν σε λυδία λίθον, επάνω εις τας θλίψεις. Εις τας θλίψεις η πίστις φαίνεται, εάν είναι αληθής η ψευδής.

Πολλοί όταν όλα έρχωνται καλά, όπως τα θέλουν είναι πιστοί.

Πηγαίνουν εις την Εκκλησίαν ανάπτουν κεριά, παρακολουθούν κηρύγματα, προσεύχονται, μελετούν θρησκευτικά βιβλία, συζητούν ωφέλιμα, παίρνουν ενεργόν μέρος εις Χριστιανικάς Κινήσεις, ενθουσιάζονται διά κάθε ευγενικόν, υψηλόν και ωραίον. Είναι εύθυμοι, είναι γελαστοί, ψάλλουν τραγουδούν, χαίρονται. Νομίζει κανείς, ότι δεν υπάρχουν άλλοι πιο αφοσιωμένοι εις τον Θεόν.

Η σύζυγος δεν ευρίσκει λόγους να ευχαριστή τον Κύριον, διότι ο σύζυγος έρχεται με χέρια γεμάτα. Ο σύζυγος το ίδιο χαίρεται διότι η σύζυγός του είναι καλά εις την υγείαν, τα παιδιά είναι «γερά», η δουλειά πηγαίνει εμπρός.

Μα αν η θάλασσα είναι δυνατόν να μείνη άνευ κυμάτων, άλλο τόσον είναι δυνατόν να μείνη ο άνθρωπος, η οικογένεια, άνευ θλίψεως και δοκιμασίας.

Ή η μητέρα θ' αρρωστήση, ή το παιδί θα πάθη κάτι, ή κάποια ζημιά θα τους επισκευθή, ή ο σύζυγος θα μείνη άνευ εργασίας, ή κάποιος θάνατος θα τους επισκευθή, ουδέποτε παραμένουν οι άνθρωποι πάντα χαρούμενοι και γελαστοί.

Αλλά, αν συμβή κάτι εξ αυτών, τι γίνεται τότε;

Δημήτριος Παναγόπουλος

 

πηγή

6 Δεκεμβρίου: εορτή του Αγίου Νικολάου, προστάτου του ένδοξου ΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ

Το Φώς της Ζωής μας

Πρίν ἀπό κάθε εὐλογημένη στιγμή ὁ ἄνθρωπος ἔχει συνήθως βαδίσει ὡς πρό-δρομο ἕνα ἀθέατο μονοπάτι, πάνω του καί μέσα του. Μοιάζει μέ τούς στενούς χωματόδρομους στά σκοτεινά δάση: δύσκολα φαίνεται, ἀργά βαδίζεται, χάνεται καί ξαναβρίσκεται. Τό κλείνει πυκνή, ἄγρια βλάστηση, τό διακόπτουν πεσμένοι κορμοί δέντρων πελωρίων κι ἄλλοι ὀρθοί καί ἀπρόσιτοι. Ἀπροσδόκητα ὕψη βράχων ὀρθώνονται, ἀφάνταστη ἄμμος αἴφνης καί τά βήματα πού τό χάραξαν σβήνουν.

Προδρομεῖ χαμένο καί χαμένος αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος πού τό ἔχει πάρει. Συνεχίζει ὡστόσο τήν ὡραία παράνοια του. Ἡ ἀποκαρδίωση τόν κοιτάζει μέ χίλια μάτια ἀπό παντοῦ κι ὅλο ἐγγύτερά του πλησιάζει.

Πολιορκημένη ἀπό τήν ἄμμο τῶν Λειβαδιῶν τῆς Νάξου, ἡ Γέννα τῆς Ἁγίας Ἄννας ἱστορεῖται στό τέμπλο τοῦ ἀριστεροῦ παρεκκλησίου ἑνός δίκλιτου ναοῦ.

Στοχαστική καί ἔκθαμβη ἡ Ἄννα κοιτάζει μέ ὅλη τήν ἀποκτημένη σοφία καί τό κάλλος τῆς σοβαρότητας στό ὥριμο πρόσωπο μιᾶς πλήρως ἐνήλικης γυναίκας. Ἀνασηκωμένη στήν κλίνη της κοιτάζει τό Βρέφος, τήν Θεία Παιδίσκη καθώς οἱ χαρούμενοι βοηθοί τῆς κάνουν τό πρῶτο της λουτρό.
Στό κέντρο τῆς ἱστόρησης παρατίθεται ἔκτακτη Τράπεζα. Ἀναμένονται ὡς φαίνεται Φιλοξενούμενοι. Θά δοθεῖ Δεῖπνο.

Μπορεῖς νά μείνεις ὧρες μπροστά στήν Εἰκόνα. Οἱ Χρόνοι πού καλύπτει εἶναι ἄπειροι, τά Γεγονότα πού συμπυκνώνει ἔξ ἴσου ἄπειρα. Συμπεριλαμβάνεσαι καί ὁ ἴδιος μέ τήν μικρή σου ἱστορία, τήν μερίδα σου στόν πόνο, στήν στειρότητα, στήν ἀτίμωση, στήν ἀπόγνωση. Στή λύτρωση τῆς χαρᾶς ἐπίσης.

Ἡ ἐνηλικότητα τῆς Ἁγίας Ἄννας μιλάει γιά τό χαμένο μονοπάτι πού βάδισε παραδίδοντας τόν ἑαυτό της, μή παραιτούμενη ἐντούτοις τῆς ἐπιθυμίας της. Γιά ποιά παράδοση καί γιά ποιάν ἐπιθυμία πρόκειται; Δίπλα της τό προδρομικό μυστήριο τοῦ Ἰωακείμ ὅλα τά χρόνια.

Ἄν τῆς εὐκαρπίας προηγεῖται μιά μακρόχρονη "στειρότητα", γιατί νά ἀφήνουμε τήν προσοχή μας νά τρέμει ἔμφοβη στίς ἀπειλές τῶν ἄγονων καιρῶν; Ἴσως γιατί ἀκόμη κι ἡ ἄμμος φαντάζει ὄχι μόνο λιγότερο ἄνυδρη μπροστά τους ἀλλά καί πιό στερημένη ὑποσχέσεων καρποφορίας. Ὅμως οὔτε σ’ αὐτή τήν στέρηση προσδοκιῶν ὀφείλεται ἡ φοβισμένη ἀβεβαιότητα τῶν πελμάτων μας. Εἶναι μᾶλλον ἡ βιαιότητα μέ τήν ὁποία οἱ σύγχρονοι ἄνεμοι ἐπαναληπτικά ἐπιχειροῦν νά σβήσουν τό παραμικρό ἴχνος τῶν προπορευθέντων. Κι οὔτε πάλι τό ἴδιο τό ἴχνος τους καθεαυτό ἀλλά κάτι πολύ περισσότερο: τήν σημασία του.

Χρόνοι καί Γεγονότα σμικρύνονται ἕως τήν ἔσχατη μείωσή τους: δέν μᾶς ἀφοροῦν. Γίνονται μόνον τοιχογραφίες κι ὄχι πλέον ἐξιστορήσεις σφοδρῶν ἐπιθυμιῶν, ἐπίμονων αἰτημάτων, ζωντανῶν διαλόγων, περιπετειῶν στίς ὁποῖες θά μποροῦσε νά ἀναγνωρίσει κανείς συντρόφους πολύ πρίν ἀπ’ αὐτόν, διευρύνοντας ἔτσι τά ὅρια τοῦ ἑαυτοῦ του μέσα σέ μιά διαρκῶς ἀνατέλλουσα προοπτική.

Δέν γνωρίζει οὔτε ἀπό παρόμοια διεύρυνση οὔτε ἀπό παρόμοια ἀνατολή ἡ λεγόμενη νεωτερικότητα. Ὅ,τι ἐμποδίζει τόσο τά βήματα εἶναι πώς οἱ προπορευθέντες ἀποσυνδέθηκαν ἀπό τή σημασία τους γιά τή ζωή μας τ ώ ρ α.

Παραταῦτα τό βλέμμα τῆς Ἄννας ἐξακολουθεῖ ἑστιασμένο ἐπίμονα, ἐκστατικά σοβαρό. Τό κεκλιμένο σῶμα της, ἀπό τή μέση ὀρθή σάν ἕτοιμη νά πετάξει, συμμετέχει στραμμένο ὁλόκληρο κι αὐτό. Π ο ῦ καί τ ί ἀκριβῶς κοιτάζει ἡ ἤδη λεχώνα;

Μπορεῖ ἄλλοτε τήν πορεία τοῦ βλέμματος της νά παρακολουθοῦσαν ἀνθηρές συλλογικότητες μικρῶν ἤ μεγάλων λαῶν, ἐνῶ σήμερα ἀνθηρές ἀγωνίες μοναχικότητας. Καθώς ὅμως ὁ Χριστός δέν εἶπε στούς ἀνθρώπους νά γίνουν «ἐπιτυχημένοι» ἀλλά καρποφόροι κάτω ἀπό ὁποιεσδήποτε ἱστορικές συνθῆκες, ὁ ὑμνητικός στίχος ἀποκαλύπτει τήν ε ὐ-κ α ι ρ ί α :

Ἡ στείρα τίκτει τήν Θεοτόκο καί...
..........τό Φῶς τῆς Ζωῆς ἡμῶν.

Νατάσα Κεσμέτη

πηγή ιστολόγιο  ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ  ΑΠΟΔΗΜΙΑΣ