Eλλάδα και Κύπρος κινδυνεύουν με διαμελισμό μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ του Σάββα Καλεντερίδη

 

Η ΝΑ Μεσόγειος, η Κύπρος και η Ελλάδα

Του Σάββα Καλεντερίδη

Την περίοδο που η Κωνσταντινούπολη, έδρα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, διεξήγαγε έναν πολυετή φθοροποιό εσωτερικό πόλεμο στις ανατολικές της επαρχίες, με σκοπό την εξάλειψη του Μονοφυσιτισμού, μια νέα δύναμη έκανε την εμφάνισή της στις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου.

Ήταν οι Άραβες, οι οποίοι, ενισχυμένοι από την ενοποιητική επίδραση του Ισλάμ και επωφελούμενοι από τον εσωτερικό πόλεμο του Βυζαντίου, τον 7ο αιώνα, κατέλαβαν σταδιακά τις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου, για να προχωρήσουν στη συνέχεια στις ακτές της Βορείου Αφρικής. Ακολούθησε η κατάληψη της Κύπρου, της Ρόδου, της Κω και της Χίου, και αργότερα, τον 9ο αιώνα, η κατάληψη της Κρήτης και της Σικελίας.

Με άλλα λόγια, ενώ επί αιώνες και μέχρι τον 7ο αιώνα η Μεσόγειος ήταν μια ασφαλής θάλασσα, με καλά οργανωμένες πολιτείες όπου πρυτάνευε ο ελληνοχριστιανικός πολιτισμός υπό τον έλεγχο πρώτα της Ρωμαϊκής και μετά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, λόγω εσωτερικών αδυναμιών του Βυζαντίου, ειδικά η ΝΑ Μεσόγειος σταδιακά μετατράπηκε σε μια αραβική θάλασσα, όπου ίσχυαν οι κανόνες της νέας θρησκείας, το Ισλάμ. Η κατάσταση επιδεινώθηκε για το χριστιανικό κόσμο, με την εμφάνιση των Τούρκων στην Ανατολή, οι οποίοι, κατά παράδοσιν βάρβαροι και αγράμματοι, ενσωμάτωσαν εύκολα τη νέα θρησκεία.

Αυτή την πολύ αρνητική για τα συμφέροντα της Δύσης εξέλιξη υποτίθεται ότι επιχείρησαν να ανατρέψουν οι Σταυροφορίες, οι οποίες απλά επιτάχυναν την πτώση του Βυζαντίου, για να κυριαρχήσει το Χαλιφάτο στα όρια της πρώην Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, στον Εύξεινο Πόντο και τη ΝΑ Μεσόγειο.

Με την επανάσταση στην ελληνική χερσόνησο και την ίδρυση του ελληνικού κράτους, άρχισε ο χορός των εθνικών εξεγέρσεων, που οδήγησαν στη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, την κατάργηση του Χαλιφάτου (1924) και τη δημιουργία των εθνικών κρατών στη Βαλκανική, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική.

Έτσι, σταδιακά η θάλασσα του Αιγαίου και της ΝΑ Μεσογείου άρχισαν να γίνονται πιο ασφαλείς για τα συμφέροντα της Δύσης, με τον ελληνικό παράγοντα να επανακάμπτει και να κυριαρχεί στην περιοχή στον τομέα του ελέγχου της εμπορικής ναυτιλίας, θέση που ενισχύθηκε μετά την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Με την είσοδο της 3ης χιλιετίας και του 21ου αιώνα, οι συσχετισμοί που είχαν παγιωθεί με την ίδρυση των εθνικών κρατών στη ΝΑ Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική, που κρατούσαν υπό σχετικό «έλεγχο» το πολιτικό Ισλάμ, άρχισαν να ανατρέπονται, εξ αιτίας των αδιεξόδων που αντιμετώπιζαν τα κατά τόπους αυταρχικά καθεστώτα, κυρίως λόγω της ανάπτυξης της τεχνολογίας και της διακίνησης της γνώσης, της πληροφορίας και των ιδεών.

Το ενδεχόμενο της ανεξέλεγκτης κατάρρευσης όλου αυτού του «συστήματος» και της επανάκαμψης του πολιτικού Ισλάμ σε αυτήν την εξαιρετικά κρίσιμη για τα συμφέροντα της Δύσης περιοχής, ήταν ένας πραγματικός εφιάλτης για τη Δύση. Γι’ αυτό, η αλλαγή, που σημαίνει ανατροπή των παλιών καθεστώτων, έπρεπε να γίνει «συντεταγμένα».

Η αλλαγή ξεκίνησε πιλοτικά από την Τουρκία, όπου οι ΗΠΑ δρομολόγησαν την ανατροπή του κεμαλικού καθεστώτος -που δημιούργησε ο αγγλικός παράγοντας και στήριξαν οι ίδιοι επί μισό αιώνα- ενισχύοντας το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης και τον Ταγίπ Ερντογάν. Ο στόχος ήταν η δημιουργία ενός μοντέλου ελεγχόμενης μετριοπαθούς ισλαμικής διακυβέρνησης, ένα μοντέλο που θα ακολουθούσαν και οι άλλες χώρες, μετά την ανατροπή των παλιών καθεστώτων.

Μετά τη «δοκιμή» του μοντέλου επί μια δεκαετία στην Τουρκία, εμφανίστηκε το φαινόμενο της «Αραβικής Άνοιξης» πρώτα στη Βόρεια Αφρική και τώρα στη Μέση Ανατολή. Ανατράπηκαν τα καθεστώτα στην Τυνησία, την Αίγυπτο και τη Λιβύη, ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη το «φαινόμενο» στη Συρία, όπου το Ιράν και η Ρωσία προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό τον Άσαντ και το καθεστώς του, η κάθε χώρα για τα δικά της στρατηγικά συμφέροντα. Σε όλες τις προαναφερθείσες χώρες το -υποτίθεται- μετριοπαθές Ισλάμ αποτελεί κυρίαρχη πολιτική δύναμη που υποστηρίζεται από την Τουρκία του Ερντογάν, ενώ στις πρόσφατες γενικές εκλογές που διεξήχθησαν στο Μαρόκο, το κόμμα των μετριοπαθών ισλαμιστών, που είχαν σαν σύμβολό την παραδοσιακή λάμπα πετρελαίου (το ΑΚΡ του Ερντογάν έχει τον ηλεκτρικό λαμπτήρα), κατέλαβε την πρώτη θέση.

Αν παρατηρήσουμε μακροσκοπικά τα γεγονότα που είναι σε εξέλιξη στη Μέση Ανατολή, τη Βόρειο Αφρική και τη ΝΑ Μεσόγειο, θα διαπιστώσουμε ότι την περίοδο αυτή λαμβάνουν χώρα κοσμογονικές αλλαγές. Το Ισλάμ επανακάμπτει -υποτίθεται με ελεγχόμενο τρόπο- σε μια ευρύτατη περιοχή της δικής μας γειτονιάς, με την Τουρκία να έχει ρόλο πρότυπου σε όλο αυτό το ιστορικό εγχείρημα. Σε περίπτωση δε που ολοκληρωθεί αυτή η ιστορική φάση, η περιοχή της ΝΑ Μεσογείου θα μετατραπεί σε μια ισλαμική λίμνη, με την Αίγυπτο να ελέγχει τη Διώρυγα του Σουέζ και τα βασικά λιμάνια της περιοχής «μετριοπαθείς» ισλαμικές κυβερνήσεις, υπό την επιρροή της Άγκυρας και της Ουάσιγκτον.

Σε όλη αυτή την ισλαμική λίμνη, τα μόνα μη μουσουλμανικά κράτη θα είναι η Ελλάδα και το Ισραήλ, με την Κύπρο διαμελισμένη και το κατεχόμενο τμήμα της ελεγχόμενο από τους βάρβαρους κατακτητές.

Υπό τις συνθήκες αυτές, με την παραδοχή ότι το όλο εγχείρημα είναι υπό την εποπτεία της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, και εν μέρει των Παρισίων και του Βερολίνου, αν «κλείσουμε» λίγο το φακό μας, θα διαπιστώσουμε ότι ο έλεγχος του ελληνικού χώρου, όπως αυτός ορίζεται από τα όρια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) της Κύπρου και της Ελλάδος -όποτε αυτή οριστεί- από τις κυβερνήσεις της Αθήνας και της Λευκωσίας, είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί, ειδικά υπό το βάρος της βαθύτατης οικονομικής κρίσης που είναι σε εξέλιξη και στα δυο κράτη.

Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, με την Ελλάδα να διασύρεται διεθνώς και να περιθωριοποιείται και τους άθλιους πολιτικούς συνεπικουρούμενους από αριβίστες αξιωματικούς να οδηγούν κυριολεκτικά σε διάλυση τις ένδοξες ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, είναι εξαιρετικά πιθανό ο ελληνικός χώρος το επόμενο διάστημα να κινδυνεύσει να ελεγχθεί στρατηγικά από την Τουρκία και το Ισραήλ, που παραμένουν οι κεντρικές στρατηγικές επιλογές της Ουάσιγκτον στην περιοχή.

Για όσους ενδιαφέρονται, ας εξετάσουν το διαμελισμό της Πολωνίας μετά από ταυτόχρονη επίθεση της Ρωσίας και της Γερμανίας, το 1939. Θα μπορέσουν να εξάγουν πολύτιμα συμπεράσματα! Εμείς απλά να σημειώσουμε ότι στην περίπτωση του ελληνικού χώρου ο διαμελισμός δεν θα είναι ακριβώς εδαφικός, αλλά θα έχει τη μορφή εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων και επιρροής.

Εκτός κι αν...

Ο Άγιος Αμβρόσιος (7 Δεκεμβρίου)-(Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης Διονυσίου(+),

Σήμερα η Εκκλησία εορτάζει και τιμά την ιερή μνήμη του αγίου Αμβροσίου επισκόπου Μεδιολάνων. Ο άγιος Αμβρόσιος είναι από τους μεγάλους Πατέρες και διδασκάλους της Εκκλησίας του τετάρτου αιώνα, σύγχρονος του Μεγάλου Βασιλείου, ονομαστός Ιεράρχης στη Δύση, όπως κι ο Μέγας Βασίλειος στην Ανατολή. Γεννήθηκε το 340 στη Γαλλία και πέθανε το 397 στα Μεδιόλανα, το σημερινό Μιλάνο της Ιταλίας. Η καταγωγή του ήταν από μεγάλη οικογένεια της Ρώμης. Όταν πέθανε ο πατέρας του, που ήταν έπαρχος Γαλλίας, ο άγιος Αμβρόσιος γύρισε στη Ρώμη και ανατράφηκε με την προστασία και επίβλεψη της μεγαλύτερης αδελφής του Μαρκελλίνας. Η Μαρκελλίνα για τον άγιο Αμβρό­σιο ήταν όπως η Μακρίνα για τον άγιο Βασίλειο.
Ο άγιος Αμβρόσιος έκανε λαμπρές νομικές σπουδές και γρήγορα κατάκτησε ανώτερες πολιτικές θέσεις. Με εκλογή του αυτοκράτορα, το 372 στάλθηκε στα Μεδιόλανα, ως έπαρχος της βόρειας Ιταλίας. Όταν έφευγε για τη θέση του, ο έπαρχος του Πραιτορίου, δηλαδή ο Πρωθυπουργός, του είπε· «Πήγαινε, Αμβρόσιε, και να συμπεριφέρεσαι όχι ως κριτής, αλλά ως ιεράρχης. Στην υψηλή αυτή και υπεύθυνη θέση του, ο Αμβρόσιος υπηρετούσε με αξιοθαύμαστο ζήλο και ήταν αγαπητός σε όλους. Μεγάλο δώρο του Θεού είναι, όταν άξιοι και ευσεβείς άνθρωποι ανεβαίνουν στα δημόσια αξιώματα και παίρνουν στα χέρια τους τη διοίκηση του λαού. Τότε πραγματικά οι άνθρωποι βρίσκουν προστασία και ασφάλεια, για να επιδίδονται στα ειρηνικά τους έργα.
Όταν ο άγιος Αμβρόσιος ήταν έπαρχος στα Μεδιόλανα, τότε απέθανε ο επίσκοπος, και οι άλλοι επίσκοποι της Εκκλησίας μαζεύτηκαν και συζητούσαν για τη διαδοχή του. Ο λαός ήταν συναθροισμένος απ’ έξω και ανυπομονούσαν όλοι, γιατί φοβούνταν μήπως η Ιουστίνα, η μητέρα τού αυτοκράτορα Βαλεντιανού, που ήταν αρειανή, τους επέβαλλε πάλι αρειανό επίσκοπο· ο ορθόδοξος επίσκοπος Στέφανος είχε αποθάνει εξόριστος στην Καισαρεία της Καππαδοκίας. Τότε, σαν και να ήταν από Θεού, ακούστηκε μια παιδική φωνή· «Ο Αμβρόσιος επίσκοπος»! Αυτό διαδόθηκε σαν σύνθημα αμέσως σε όλη την πόλη και οι επίσκοποι, κλεισμένοι στην Εκκλησία για την εκλογή, εξέλεξαν τον έπαρχο Αμβρόσιο, που ακόμα δεν ήταν χριστιανός, αλλά κατηχούμενος.
Ο άγιος Αμβρόσιος θέλησε με κάθε τρόπο να αποφύγει, δικαιολογούμενος πως ήταν δημόσιος αξιωματούχος και πως έπρεπε τάχα να έχει τη συγκατάθεση του βασιλέα. Ο βασιλέας, όταν πληροφορήθηκε την εκλογή και τις αντιρρήσεις του έπαρχου, απάντησε· «Χαίρω, ότι τον άνθρωπο που εγώ διόρισα έπαρχο η Εκκλησία τον εξέλεξε επίσκοπο. Να πείτε στον Αμβρόσιο ότι τον διατάζω να δεχθεί την εκλογή τον». Ο Άγιος Αμβρόσιος, μη έχοντας πια να δικαιολογηθεί, βαπτίσθηκε κι έλαβε διαδοχικά τους βαθμούς της ιεροσύνης, πρώτα διάκονος, ύστερα πρεσβύτερος και τελευταία επίσκοπος. Όλοι χάρηκαν και πανηγύρισαν, κι ο Μέγας Βασίλειος του έγραψε· «…εδοξάσαμεν τον Θεόν ημών, τον καθ’ εκάστην γενεάν εκλεγόμενον τους αυτώ ευαρεστούντας».
Ο άγιος Αμβρόσιος, ως επίσκοπος τώρα, με το παράδειγμά του και με το εύγλωττο κήρυγμά του, μέσα σε λίγο καιρό, εξυγίανε το ποίμνιό του από το μίασμα του αρειανισμού και, ως έξοχος ποιητής, διοργάνωσε τη θεία λατρεία της επισκοπής του. Μεγάλη πολεμική εναντίον του αγίου Αμβροσίου έκανε η μητέρα του βασιλέα και φανατική αρειανή Ιουστίνα· έφτασε να έχει την αξίωση να παραδώσει ο άγιος Αμβρόσιος το ναό του στον αρειανό επίσκοπο. Όταν τον κάλεσαν στα βασιλικά ανάκτορα και τον διέταξαν να παραδώσει το ναό, ο άγιος Αμβρόσιος απάντησε· «Ο επίσκοπος της Εκκλησίας δεν παραδίδει τους ναούς τον Κυρίου». Η απάντηση αυτή ομοιάζει σαν εκείνη που έδωκε ο Μέγας Βασίλειος στον έπαρχο Μόδεστο, απεσταλμένο του αρειανού αυτοκράτορα Ουάλη.
Θαρραλέα επίσης υπήρξε η στάση του αγίου Αμβροσίου απέναντι στον αυτοκράτορα Θεοδόσιο. Όταν τότε στη Θεσσαλονίκη κακοποίησαν τους βασιλικούς αντιπροσώπους, ο Θεοδόσιος οργίστηκε και με διαταγή του οι στρατιώτες έσφαξαν στον Ιππόδρομο επτά χιλιάδες ανθρώπους. Ύστερα από το έγκλημα αυτό, ο Θεοδόσιος κατά την εορτή των Χριστουγέννων βρέθηκε στα Μεδιόλανα και θέλησε να μεταβεί στην Εκκλησία και να κοινωνήσει. Ο άγιος ‘Αμβρόσιος, ντυμένος τα ιερατικά του άμφια, βγήκε στη θύρα του ναού και δεν επέτρεψε στον αυτοκράτορα να προχωρήσει· «Είναι τα χέρια σου βαμμένα με αίμα», του είπε. Ο Θεοδόσιος θέλησε να δικαιολογηθεί κι απάντησε στον Ιεράρχη· «Κι ο Δαβίδ αμάρτησε». Τότε ο άγιος Αμβρόσιος είπε στον βασιλέα· «Τον μιμήθηκες στο έγκλημα, να τον μιμηθείς και στη μετάνοια»! Ο Θεοδόσιος δεν τόλμησε να εισέλθει στην Εκκλησία κι έφυγε μετανοιωμένος. Αμήν.

(Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης Διονυσίου(+), «Εικόνες έμψυχοι)

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΩΝ

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΩΝ

Χρίστου Βασιλειάδη

Θεολόγου - Φιλολόγου πρ. Εκπαιδευτικού

H Εκκλησία της Ελλάδος πρωτοαντιμετώπισε το θέμα των Μεταμοσχεύσεων όχι συστηματικά, ούτε ολοκληρωμένα, άλλ' αποσπασματικά και περιστασιακά. Το 1971, κάποιος Χριστιανός υπέβαλε ερώτημα προς την Ιερά Σύνοδο, για το εάν είναι επιτρεπτό να αφήσει, με διαθήκη, δωρεάν τα μάτια του, με­τά το θάνατό του.

Η Νομοκανονική Επιτροπή της Ιεράς Συνόδου, κατόπιν μελέτης, εισηγήθηκε στις 3 Μαΐου τού 1971, ότι αυτή η πράξη της δωρεάς οργάνων για Μεταμόσχευση είναι πράξη θεάρεστη, εφόσον δε γίνεται επί χρήμασι. Τη γνωμοδότηση αυτήν επικύρωσε η Αγία και Ιερά Σύνοδος με την ύπ' αριθμ. 397 /17-6-1971 απόφασή της.

Το 1983, δεύτερος πιστός υπέβαλε αίτηση-ερώτηση, για το εάν επιτρέπεται να διαθέσει μετά θάνατον το σώμα του στην Επιστήμη, για σκοπούς ανθρωπιστικούς. Κατόπιν εισήγησης της Νομοκανονικής Επιτροπής, η Ιερά Σύνοδος απάντησε την 9/6/1983 καταφατικώς στον ερωτήσαντα Χριστιανό, θέσασα όμως ως όρο, μετά το θάνατον του, να τού ψαλεί πρώτον η νεκρώσιμος Ακολουθία και μετά να πα­ραδοθεί το νεκρό σώμα του στην Επιστήμη.

Την πρωτοχρονιά τού 1985, ο τότε Προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας, Σεραφείμ, θέσας μάλιστα υπό την αιγίδα του την Πανελλήνιο Ένωση Προσφοράς Ζωής (Π.Ε.ΠΡΟ. ΖΩ.), απηύθυνε προς το Χριστεπώνυμον πλήρωμα της Εκκλησίας της Ελλάδας, το επί τω νέω έτει 1985 μήνυμά του, με το οποίο ανακοίνωνε, ότι προσφέρει κι' ο ίδιος, μετά θάνατον, τους νεφρούς και τους οφθαλμούς του και προέτρεψεν κληρικούς και λαϊκούς, ως εξής:

«Ας δώσουμε οι κληρικοί το παράδειγμα, αλλά και ο καθένας ας εμπιστευθεί τα μέλη του (μάτια, νεφρά) για τη σωτηρία συνανθρώπων μας. Κι ενώ μια ζωή τελειώνει, μια άλλη σώζεται. Και φεύγει ο πόνος κι η αγωνία και χαρίζουμε, μετά το θάνατό μας, τη γαλήνη σε κάποι­ον, που υποφέρει και απελπισμένα αναζητάει τη σωτηρίαν». (Μήνυμα τού Μακαρ. Αρχ/που Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Σεραφείμ δια το Νέον Έτος 1985).

Ποιόν όμως αντίκτυπο είχε και ποια εντύπωση δημιούργησε αυτό το Μήνυμα; Κατά τινάς, θεωρήθηκε ως η «επισφράγιση της θέ­σεως της Ελλαδικής Εκκλησίας έναντι των Μεταμοσχεύσεων», (Ευαγγ. Κ. Μαντζουνέα, Αι Μεταμοσχεύσεις εις την Ελλαδικήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν εξ επόψεως κοινού και εκκλησιαστικού δικαί­ου, Αθήναι 1985, σελ. 50).

Επίσης: «Η απόφαση δε, τού Αρχ/που Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Σεραφείμ να γίνει δωρητής σώματος είναι ένα μήνυμα αγάπης, αλλά ταυτόχρονα δείχνει, ότι η Εκκλησία έχει σαφή θέση και διαμορφωμένη άποψη πάνω σ' αυτό το ζωτικό θέμα, όπως είναι η Δω­ρεά Σώματος» (περιοδ. «Στρατιωτικά Χρονικά», Οκτ.-Νοεμ.-Δεκ. 1986, σελ. 45).

Επί πλέον, υπεγραμμίσθη, ότι η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία χαρακτηρίζει τη Δωρεά Σώματος: «Υψίστη Χριστιανική αρετή» («Στρατιωτικά Χρονικά», Οκτ.-Νοεμ.-Δεκ. 1986, σελ. 45). Επι­προσθέτως σημειώνουμε, ότι στο Μήνυμά του ο Αρχ/πος Σεραφείμ είχε πει και τα εξής: «Το δόσιμο αυτό, είναι δόσιμο Αγάπης κι' ευ­λογείται και χαριτώνεται από το Χριστό».

Επί των ανωτέρω, έχουμε, πρώτον, να παρατηρήσουμε, ότι ο Αρχ/πος Σεραφείμ, τελικά, δεν αξιώθηκε να δωρήσει τους νεφρούς του, διότι ακριβώς από ασθένεια και πλήρη καταστροφή των νεφρών του, πέθανε. Έπειτα δε, ως προς τις αναφερθείσες αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου προς τους ερωτήσαντας Χριστιανούς περί τού πρακτέ­ου, παρατηρούμε, ότι η Σύνοδος επέτρεψε μεν τη δωρεάν μετά θάνα­το, εις όλους όμως είναι γνωστόν, ότι η Ιερά Σύνοδος δεν εννοούσε θάνατο τον «εγκεφαλικό», αλλά το «χωρισμό της ψυχής από το σώμα».

Ο διάδοχος τού Σεραφείμ, Αρχ/πος Αθηνών και πάσης Ελλάδας κ. Χριστόδουλος, ήδη ως Μητροπολίτης Δημητριάδος είχε ασχολη­θεί επισταμένως με το ζήτημα των Μεταμοσχεύσεων σε πέντε, από όσο ξέρουμε, εργασίες του, τις εξής: 1) «Ηθικά προβλήματα εκ των Μεταμοσχεύσεων», 1980. 2) «Οι Μεταμοσχεύσεις από Χριστιανική άποψη», Βόλος 1987. 3) «Διαθρησκειακή θεώρηση των Μεταμοσχεύ­σεων», Αθήναι 1991. 4) «Εγκεφαλικός ή Καρδιακός θάνατος», Α­θήναι 1992. 5) «Το δικαίωμα σ' ένα αξιοπρεπή θάνατο», Αθήναι 1994.

Θα εκθέσουμε δι' ολίγων τις απόψεις τού Μακαριωτάτου κ. Χριστοδούλου, για τη θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας έναντι των Μετα­μοσχεύσεων:

1) Στο χώρο τού Χριστιανισμού, έχουμε ορισμένους κανόνες της αρχαίας Εκκλησίας, οι οποίοι, γενικότερα, καταδικάζουν τον αυτοακρωτηριασμό, εκτός εάν πρόκειται περί ακρωτηριασμού για λόγους θεραπευτικούς και για τη σωτηρία τού υπολοίπου σώματος και της ζωής. Προφανέστατα, οι σύγχρονές μας Μεταμοσχεύσεις δεν εμπί­πτουν στις περί ακρωτηριασμού απαγορεύσεις της Εκκλησίας, έφ' όσον, εξ άλλου, τότε δεν εγίνοντο Μεταμοσχεύσεις, ώστε να είχε λάβει θέση η Εκκλησία, τότε.

2) Κατά τον Αρχ/πον κ. Χριστόδουλο, επειδή η ζωή μας, όπως και το σώμα μας, είναι δώρα εκ μέρους τού Θεού προς εμάς, δεν δικαιούμεθα, κατ' αρχήν, να τα δωρήσουμε, εκτός εάν πρόκειται να σώσουμε κάποιον, οπότε η πράξη μας αυτή αποτελεί αυτοθυσία και ηρωισμό.

3) Η «δωρεά οργάνων», από ζώντα δότη, δεν πρέπει να θέτει σε κίνδυνο τη δική μας ζωή, διότι τότε πρόκειται περί αυτοκτονίας, η οποία και απαγορεύεται.

4) Όπως, ενώ είμαστε κατά της αυτοκτονίας, όμως, τιμάμε τους ήρωες, που θυσιάζουν τη ζωή τους χάριν υψηλότερων αγαθών, έτσι δεχόμεθα να γίνεται «δωρεά οργάνων», χάριν της σωτηρίας τού δέκτη, σαν πράξη «υψηλόφρων» και «ηρωική».

5) Ο Μακαριώτατος, προσπαθεί να θεμελιώσει την έναντι των Μεταμοσχεύσεων στάση τού Χριστιανού, στα εξής εδάφια εκ της Καινής Διαθήκης: α) «Μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ των φίλων αυτού» (Ιωάν. ιε', 13). Και το: «Μαρτυρώ γαρ υμίν, ότι, ει δυνατόν, τους οφθαλμούς υμών εξορύξαντες αν εδώκατέ μοι» (Γαλ. δ', 15).

Περαιτέρω, ο Αρχ/πος κ. Χριστόδουλος αναφέρει και υποστηρίζει, ότι τους κανόνες, που διετύπωσε η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία με σειράν αποφάσεών της, «σαν ορθόδοξοι δεν θα είχαμε αντίρρηση να τους προσυπογράψουμε» (Διαθρησκειακή θεώρηση των Μεταμοσχεύ­σεων, σελ. 15).

Σαν τέτοιες δε αρχές αναφέρει και τις εξής:

I) Απαιτείται πλήρης, αβίαστη και συνειδητή συγκατάθεση τού δωρητή.

II) Από ζωντανό δότη επιτρέπεται μόνον αφαίρεση ενός εκ των δι­δύμων οργάνων τού σώματος, ώστε να μη τεθεί σε κίνδυνο η ζωή τού δότη και έφ' όσον το έτερο όργανο είναι υγιές.

III) Απαγορεύεται κάθε μεταμόσχευση, που αλλοιώνει την ψυχική ή την βιολογική υπόσταση, είτε τού δότη, είτε τού δέκτη.

IV) Η αφαίρεση οργάνων από μόλις τελευτήσαντες δότες, πρέπει να γίνεται με τρόπο, που να διασώζει το σεβασμό προς το ανθρώπινο σώμα.

V) Το δικαίωμα στη ζωή προηγείται τού δικαιώματος στη σωματική ακεραιότητα. Δηλαδή, έπ' ουδενί λόγω επιτρέπεται να θυσιασθεί μια ζωή, για να διορθωθεί μια άλλη (αυτόθι, σελ. 15).

Εξ άλλου, για την Αχίλλειον πτέρνα των Μεταμοσχεύσεων, τον «εγκεφαλικό θάνατο», ο Μακαριώτατος σημειώνει: «Η Εκκλησία δεν θεωρεί ηθικό να επισπεύδεται ο θάνατος τού ενός, για να σωθεί η ζωή τού άλλου» (αυτόθι, σελ. 17). Και· «Ο άνθρωπος, που δεν έχει πια εγκέφαλο εν λειτουργία, δεν σημαίνει, ότι έπαυσε να ζει και να υπάρχει. Ο εις κώμα ασθενής δεν μπορεί να εκφρασθεί, διότι δεν δια­θέτει πλέον τα κατάλληλα όργανα» (αυτόθι, σελ. 17).

Κατωτέρω δε λέγει:

«Εμείς, ως εκπρόσωποι της Εκκλησίας, βλέπουμε τη δωρεά ορ­γάνων για μεταμοσχεύσεις ως πράξη αγάπης. Και προσευχόμαστε να επικρατήσει και στα ευρύτερα στρώματα τού λαού η συνείδηση αυτού τού χρέους. Παράλληλα, όμως, πρέπει... να καταλήξει η επιστήμη στη γενικά αποδεκτή θεωρία για την επέλευση και διαπίστωση τού θανά­του, ώστε να αποφεύγονται στο μέλλον τα προβλήματα, που από αυτή την άποψη εξακολουθούν να υπάρχουν στον τομέα των Μεταμο­σχεύσεων» (αυτόθι, σελ. 18).

Άπ' τους δύο τελευταίους Αρχιεπισκόπους, Σεραφείμ και Χριστόδουλο, ο δεύτερος εμφανίζεται ως ο περισσότερο θεωρητικός και συ­στηματικός σε θέματα Μεταμοσχεύσεων στις συγγραφές του, που αναφέραμε ήδη. Θα πρέπει, όμως, να ομολογήσουμε, ότι δεν είναι σαφής με όσα γράφει, άφ' ενός περί «αυτοκτονίας» και, άφ' ετέρου περί «θυ­σίας της ζωής». Πότε συμβαίνει το ένα και πότε το άλλο; Επίσης παρατηρούμε, ότι με το νυστέρι του χαϊδεύει το απόστημα και δεν το σπάζει. Έτσι, π.χ., προτρέπει τον ελληνικό λαό να γίνει «δωρητής σώματος», χωρίς, όπως κι ο ίδιος παραδέχεται (αυτόθι, σελ. 18), να έχει διευκρινισθεί άπ' την Ιατρική Επιστήμη ομόφωνα, πότε πεθαί­νει ο άνθρωπος και, εάν ο «εγκεφαλικός θάνατος» είναι ήδη ο ο­ριστικός, τελεσίδικος βιολογικός θάνατος. Τον προσδιορισμό αυτόν, -κι εδώ είναι το τραγελαφικό, - τον ζητάει ο Αρχιεπίσκοπος άπ' τους γιατρούς, αλλά, με τη σειρά τους, και οι γιατροί τον ζητούν άπ' την Εκκλησία.

Έτσι, ο μεν Αρχιεπίσκοπος γράφει: «Πρέπει... να καταλήξει η Επιστήμη στη γενικά αποδεκτή θεωρία για την επέλευση και διαπί­στωση τού θανάτου, ώστε να αποφεύγονται στο μέλλον τα προβλήμα­τα». Και με τη σειράν του, π.χ., ο κ. Αθανάσιος Αβραμίδης, καρδιολόγος - Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, αρθρο­γράφων τονίζει: «Και θα τον βοηθούσε η Εκκλησία [τον ιατρό], αν τού ξεκαθάριζε τις θέσεις της ως προς το "που εδράζεται το κέντρο της ζωής, στην καρδιά ή στον εγκέφαλο;". Άλλα και πότε όχι αποβιώνει, αλλά "ξεψυχά" ένας άνθρωπος»! (Πειραϊκή Εκκλησία, Οκτ. 1999, σελ. 26-27).

Θα πρέπει, εξ άλλου, να παρατηρήσουμε, ότι ο «εγκεφαλικός θάνα­τος» έρχεται «κουτί» στον Παπισμό, ο οποίος, ως γνωστό, δίνει το προβάδισμα στη διάνοια, στη νόηση, στη λογική μέσα στη Θεολογία, εις βάρος της καρδιακής Θεολογίας, την οποίαν εκπροσωπεί η Ορθοδοξία.

Γι' αυτόν το λόγο, δεν είναι δυνατόν σαν Ορθόδοξοι να «προσυπογράψουμε», όπως θέλει ο Μακαριώτατος κ. Χριστόδουλος τις απόψεις των Παπικών για τις Μεταμοσχεύσεις. (Χριστοδούλου Παρασκευαΐδη μητροπ. Δημητριάδος, Διαθρησκειακή θεώρηση των Μεταμο­σχεύσεων, σελ.15).

Η Παπική, δηλαδή, εκδοχή περί τού ανθρώπου είναι βασικά η θε­ώρησή του κυρίως σα διάνοιας, νόησης, λογικής, των οποίων κύριο κέντρο και όργανο θεωρούν τον εγκέφαλο.

Και αφού, κατά τους Παπικούς, εν τω εγκεφάλω έγκειται το κέν­τρον της ζωής και το ουσιώδες τού ανθρώπου, και μόνον η απώλεια τού οργάνου αυτού, θα μπορεί να σημαίνει και τον αληθινό, πραγματικό, τελεσίδικο οριστικό, πλήρη βιολογικό θάνατον τού ανθρώπου!

Για το ότι δε ο Παπισμός δίνει θεολογική διάσταση στον «εγκεφα­λικό θάνατον», παραθέτομε δύο περαιτέρω σημεία εκφραστικά και αποδεικτικά αυτού τού ισχυρισμού μας:

α) Στις 2 Ιουλίου 1990, οι γερμανοί παπικοί επίσκοποι στη «Δή­λωσή» τους εξηγούσαν τους λόγους, για τους οποίους τάχθηκαν υπέρ της αποδοχής τού νέου κριτηρίου θανάτου, δηλαδή τού «εγκεφαλικού θανάτου»: «Η κατάσταση, είπαν, τού εγκεφαλικού θανάτου αντιστοι­χεί για το Πρόσωπο, άφ' ενός μεν στην απώλεια κάθε είδους ικανό­τητας, άφ' ετέρου στην απώλεια της συντονιστικής λειτουργίας τού εγ­κεφάλου και, επομένως, στην απώλεια της ενοποιού τού σώματος Αρχής» (Δήλωση γερμανών επισκόπων, ένθα ανωτ., σελ. 29-31).

Δηλαδή, μάλλον ταυτίζουν τον εγκέφαλο με την «ενοποιό τού σώ­ματος Αρχήν», που για μας είναι η ψυχή κι όχι ο εγκέφαλος, ο οποίος είναι απλώς όργανο της ψυχής και όχι, πάντως, «Αρχή».

β) Ο πάπας Ιωάννης-Παύλος ο 2^ος προσκάλεσε τους διανοούμε­νους ρωμαιοκαθολικούς να εμβαθύνουν με τη σκέψη πάνω στο ζήτημα τού θανάτου.

Κατά δε τον Ποντίφηκα, «αυτή η σκέψη πρέπει να παραιτηθεί άπ' την προσπάθεια να δώσει ένα «ορισμό τού θανάτου» και, επί πλέον, πρέπει αυτή να δείξει, ότι το νέο κριτήριο, ο «εγκεφαλικός θάνατος», είναι συμβατός με τις ποικίλες Χριστιανικές Ανθρωπολογίες» (Ρ. Verspieren, Les criteres de la mort», εν: G. Hottois, M.H. Parizeau, Les mots de la bioethique, De Boeck Universite, Bruxelles 1993, p.p. 104-109).

Ιδού, λοιπόν, ότι ο ίδιος ο Πάπας δε θεωρεί το ζήτημα απλώς ιατρικό, αλλά δίδει θεολογικές - ανθρωπολογικές διαστάσεις σ' αυτό το κριτήριο θανάτου, στον «εγκεφαλικό θάνατο» και, άρα, δεν είναι άνευ σημασίας και τυχαίο το γεγονός της αποδοχής, εκ μέρους τού Παπισμού, αυτού τού κριτηρίου θανάτου. Θεωρεί, δηλαδή, τον «εγκεφαλι­κό θάνατο» «συμβατό με τις ποικίλες Χριστιανικές Ανθρωπολογίες».

Εδώ ακριβώς έγκειται και η σημασία της παρατηρήσεώς μας και της έμμονής μας εις την «ορθόδοξη ανθρωπολογία», δια την οποία «Αρχή» είναι η ψυχή, ο δε εγκέφαλος, όργανό της και όχι, πάντως, «Αρχή».

Από Ορθοδόξου, λοιπόν, πλευράς, παρατηρούμε, ότι η πατερική θεολογία και ανθρωπολογία δεν υπήρξε εγκεφαλοκεντρική, αλλά καρδιοκεντρική, όπως φαίνεται και από τις εξής παραθέσεις εκ των Πατέρων:

Λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς: «Τού γαρ μεγάλου Μακαρίου τη της χάριτος ενεργεία διδαχθέντος και ημάς διδάσκοντος είναι τον νουν εν τη καρδία και τους λογισμούς πάντας της ψυχής, ως εν οργάνω, τού δε Νύσσης μη είναι εντός τού σώματος τούτον, ως ασώματον, ημείς εις εν τα δοκούντα διαφέρειν ταύτα συνάγοντες αμφότερα και μη εναντίως έχοντα δεικνύντες, ει και μη ένδον εστί, φαμέν, κατά τον Νύσσης Γρηγόριον ως ασώματος ο νους, αλλά και εντός εστίν, αλλ' ουκ εκτός τού σώματος, ως συνημμένος τούτω και πράττω σαρκικώ οργάνω τη καρδία χρώμενος αφράστως κατά τον μέγα Μακάριον...». (Αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς, «Υπέρ των Ιερώς ησυχαζόντων, Λόγος β). Και: «Εν τη καρδία, ως εν οργάνω, το λογιστικόν -ημών είναι επιστάμεθα ακρι­βώς ου παρ' ανθρώπου τούτο διδαχθέντες, αλλά παρ' αυτού τού πλάσαντος τον άνθρωπον, εκ γαρ της καρδίας εξέρχονται, φησίν, λογισμοί, εκεί γαρ έστιν ο νους και πάντες οι λογισμοί της ψυχής. Ούκ ούν η καρ­δία ημών έστι το τού λογισμού ταμείον» (Αγ. Γρηγορίου τού Πα­λαμά, Λόγος υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων, Φιλοκαλία, τόμ. δ', σ. 124).

Ο δε Αγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, παρατηρεί τα εξής άκρως διαφωτιστικά: «Η ουσία της ψυχής, ως είδος ούσα τού σώματος, αν όχι ως εν αγγείω περιέχεται, ασώματος γαρ· άλλ' όμως, ως εν οργάνω και οχήματι, ευρίσκεται εν τω μεσαιτάτω της καρδίας και εν τω κατά το μεσαίτατον απειλικρινημένω και καθαρωτάτω πνεύματι, τω μεσιτεύοντι μεταξύ σώματος και νοός». Και:

«Ήταν τύχη να πέση τις από τόπου υψηλού και πτωματισθή, τότε γαρ η ψυχή συστέλλεται μεν όλη εις το κέντρον και θάλαμόν της, την καρδίαν, δια να φυλαχθή εκεί, και μετά της ουσίας αυτής ενούται και δυ­νάμεως, ώστε δύναται τις να είπη, ότι τότε ο άνθρωπος εκείνος ζει μό­νον κατά την καρδίαν κατά δε τα άλλα μέλη τού σώματος είναι νεκρός» (Αγ. Νικόδημου τού Αγιορείτη, Συμβουλευτικόν Εγχειρίδιον). Αυτά τα λίγα πατερικά προς το παρόν έπ' αυτού τού σημείου.

Ο κόσμος, πάντως, θέλει να ξέρει καθαρά και ξάστερα, και το δι­καιούται, αφού σ' αυτόν απευθύνονται όλοι για να γίνει «δωρητής σώ­ματος». Θα είναι, λοιπόν, ζωντανός, ή όντως νεκρός, όταν τού α­φαιρούν τα όργανα; Ή, μήπως, θα τον αποτελειώσουν, προηγουμέ­νως, στο χειρουργικό τραπέζι, για να τού ξεριζώσουν, στη συνέχεια, π.χ. την καρδιά; Κι' αν μεν γίνεσαι «δωρητής σώματος», επειδή δεν ξέρεις, ότι θα είσαι ζωντανός μέχρι να σε αποτελειώσουν οι χειρουργοί, αυτό βέβαια είναι όχι απλώς ανήθικο εκ μέρους των ιατρών, αλλά και εγκληματικό.

Κι' η Εκκλησία, με τη σειράν της, πρέπει να το γνωρίζει αυτό και ασφαλώς να το καταδικάζει και μάλιστα σαν φόνο που διαπράττουν χείρες χειρουργών.

Αν, πάλιν, ο «δωρητής σώματος» ξέρει, ότι θάναι ακόμα ζωντανός, μέχρι να τον αποτελειώσουν, για να τού αφαιρέσουν την καρδιά και, για πολλούς και διάφορους λόγους, το εγκρίνει, τότε, πάλιν, αυτό δεν αποτελεί ιδιόμορφο αυτοκτονία, που απλώς εκτελεστικό της όργα­νο γίνεται ο χειρουργός;

Ανεξήγητη, επίσης, είναι και η στάση εκπροσώπων της Εκκλησίας απέναντι στο «δωρητή τού σώματος». Αν, δηλαδή, υποθέσουμε, ότι τα όργανά τού αφαιρούνται μετά ένα πραγματικό θάνατο, η πράξη αυτή τού δωρητή είναι, λοιπόν, τόσο ηρωική και μεγαλόψυχη και γενναιόδωρη, ώστε να ωραιοποιείται, να μεγαλύνεται, να εξυμνείται και να εκθειάζεται ως πράξη αγάπης, αυτοθυσίας και ως «υψίστη Χρι­στιανική αρετή»; Αδυνατούμε, ειλικρινώς, να εννοήσουμε τι είδους αυτοθυσία και ηρωισμός και πράξη χριστιανικής αγάπης μπορεί να είναι η συναίνεσή σου, να διατεθούν, μετά τον πραγματικό σου θάνατον, τα όργανά σου, γι' αυτόν τον σκοπόν! Θα ήταν, βέβαια, ηρωισμός και αυτοθυσία, εάν ο δωρητής, όντας και ζωντανός και υγιέστατος, διέθετε, π.χ., ένα εκ των διδύμων οργά­νων του (π.χ. ένα νεφρό), εν όσω, δηλαδή, ζει... και υγιαίνει.

Χαρακτηριστικό, επί τού προκειμένου, είναι, ότι η ίδια η Π.Ε.-ΠΡΟ.ΖΩ., που διαφημίζει τις Μεταμοσχεύσεις, τις λανσάρει και με την εξής φράση: «Γίνε δωρητής σώματος! Η δωρεά σώματος είναι μία πράξη χωρίς πολιτική ή θρησκευτική τοποθέτηση». Δηλαδή, διαψεύδει τους εκκλησιαστικούς, που την θεωρούν «Υψίστη Χριστιανικήν πρά­ξη». Ταυτόχρονα δε η Π.Ε.ΠΡΟ.ΖΩ. απευθύνεται στην Εκκλησία, προκειμένου η τελευταία να παροτρύνει τους πιστούς της, εν ονόματι της χριστιανικής αγάπης, λέγοντας τους, ότι η δωρεά τού σώματος είναι «υψίστη χριστιανική αρετή»!!!

Από το βιβλίο: ΠΟΙΕΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ; Φάκελλος "Μεταμοσχεύσεις". Οι νόμιμες δολοφονίες εν ονόματι της ζωής ή η νομιμοποίηση της Ευθανασίας;- Χρίστου Βασιλειάδη Θεολόγου - Φιλολόγου πρ. Εκπαιδευτικού

Η αξία του Ρωμηού (Έλληνα Ορθοδόξου).

του π. Ιωάννη Ρωμανίδη

«Η Ρωμηοσύνη δεν αποδεικνύεται. Περιγράφεται. Δεν χρειάζεται απολογητές. Είναι απλώς αυτό που είναι. Το δέχεται κανείς ή το απορρίπτει. Διά τούτο τα παιδιά των Ρωμηών ή παρέμεναν πιστοί και σκληροί Ρωμηοί, ή εφράγκευαν ή ετούρκευαν. Και σήμερα άλλοι παραμένουν Ρωμηοί, άλλοι όμως αμερικανεύουν, ρωσεύουν, φραντσεύουν, αγγλεύουν, δηλαδή γραικεύουν…»...

«Ναι μεν ο Ρωμηός γνωρίζει ότι ο Θεός αγαπά όλους τους ανθρώπους και όλες τις φυλές και όλα τα έθνη χωρίς διάκριση και χωρίς προτίμηση. Ο Ρωμηός γνωρίζει ότι η Ρωμηοσύνη του κατέχει την αλήθεια και είναι η υψίστη μορφή πολιτισμού. Αλλά κατανοεί άριστα το γεγονός ότι ο Θεός αγαπά τον Ρωμηό, όχι όμως περισσότερο από τους άλλους. Ο Θεός αγαπά τον κάτοχο της αληθείας, αλλ’ εξ ίσου αγαπά τον κήρυκα τους ψεύδους. Αγαπά τον άγιο, αλλ’ αγαπά εξ ίσου ακόμη και τον διάβολο. Διά τούτο η Ρωμηοσύνη είναι αυτοπεποίθηση, ταπεινοφροσύνη, και φιλότιμο και όχι κίβδηλη αυτοπεποίθηση, ιταμότητα και εγωϊσμός. Ο ηρωϊσμός της Ρωμηοσύνης είναι αληθής και διαρκής κατάσταση του πνεύματος και όχι αγριότητα, βαρβαρότητα και αρπακτικότητα. Οι μεγαλύτεροι ήρωες της Ρωμηοσύνης συγκαταλέγονται μεταξύ των αγίων».

«Η ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ ΘΑ ΧΑΘΕΙ ΟΝΤΙΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΛΕΙΨΕΙ».

Η ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΙΕΦΘΑΕ

Η ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΙΕΦΘΑΕ

ΣΑΛΤΑΟΥΡΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

Το παρόν άρθρο το γράφω εξ αφορμής ενός αντιχριστιανικού κειμένου που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και προς ανασκευή αυτού. Πολλοί Νεοπαγανιστές στην προσπάθειά τους να προπαγανδίσουν ενάντια στο Χριστιανισμό παρερμηνεύουν δύσκολα χωρία της Αγίας Γραφής, εκμεταλευόμενοι κάποιες φορές και ανεπιτυχείς μεταφράσεις του Ιερού Κειμένου όπως στην προκειμένη περίπτωση της θυσίας του Ιεφθάε.

Αναφέρει το κείμενο των αντιχρίστων προπαγανδιστών :

«Και ευχήθη ο Ιεφθάε ευχήν προς τον Κύριον, και είπεν, Εάν τωόντι παραδώσης τους υιούς Αμμών εις την χείρα μου, τότε ο, τι εξέλθη (πρώτο) εκ των θυρών του οίκου μου εις συνάντησίν μου, όταν επιστρέφω εν ειρήνη από των υιών Αμμών, θέλει είσθαι του Κυρίου, και θέλω προσφέρει αυτό εις ολοκαύτωμα. Τότε διέβη ο Ιεφθάε προς τους υιούς Αμμών διά να πολεμήση αυτούς• και παρέδωκεν αυτούς ο Κύριος εις την χείρα αυτού. Και ήλθεν ο Ιεφθάε προς τον οίκον αυτού• και ιδού, η θυγάτηρ αυτού εξήρχετο εις συνάντησιν αυτού μετά τυμπάνων και χορών• και αύτη ήτο μονογενής• εκτός αυτής δεν είχεν ούτε υιόν ούτε θυγατέρα. Και ως είδεν αυτήν, διέσχισε τα ιμάτια αυτού και είπεν, Οίμοι θυγάτηρ μου• όλως κατελύπησάς με, και συ είσαι εκ των καταθλιβόντων με• διότι εγώ ήνοιξα το στόμα μου προς τον Κύριον, και δεν δύναμαι να λάβω οπίσω τον λόγον μου. Εκείνη δε είπε προς αυτόν, Πάτερ μου, εάν ήνοιξας το στόμα σου προς τον Κύριον, κάμε εις εμέ κατ' εκείνο το οποίον εξήλθεν εκ του στόματός σου• αφού ο Κύριος έκαμεν εκδίκησιν εις σε από των εχθρών σου, από των υιών Αμμών. Και είπε προς τον πατέρα αυτής, Ας γείνη εις εμέ το πράγμα τούτο• άφες με δύο μήνας, διά να υπάγω να περιέλθω τα όρη και να κλαύσω την παρθενίαν μου, εγώ και αι σύντροφοί μου. Ο δε είπεν, Υπαγε• και απέστειλεν αυτήν διά δύο μήνας, και υπήγεν αυτή μετά των συντρόφων αυτής και έκλαυσε την παρθενίαν αυτής επί τα όρη. Και εις το τέλος των δύο μηνών επέστρεψε προς τον πατέρα αυτής• και έκαμεν εις αυτήν κατά την ευχήν αυτού την οποίαν ευχήθη• (δηλαδή ο Ιερέας θυσίασε και ολοκαύτωσε την κόρη του στον Ναό!) και αυτή δεν εγνώρισεν άνδρα. Και έγεινεν έθος εις τον Ισραήλ, να υπάγωσιν αι θυγατέρες του Ισραήλ από χρόνου εις χρόνον, να θρηνώσι την θυγατέρα του Ιεφθάε του Γαλααδίτου, τέσσαρας ημέρας κατ' έτος». Κριταί 11.30-40.

Ο Ιεφθάε ήταν ένας από τους Κριτές του Ισραήλ ο οποίος γνώριζε πολύ καλά τον Μωσαϊκό Νόμο όπως φαίνεται από τα εδάφια Κριτές 11: 14-27. Συνεπώς γνώριζε ότι ο Μωσαϊκός Νόμος απαγορεύει τις ανθρωποθυσίες και ολοκαυτώσεις ανθρώπων. Λευιτ. 18: 21, 20 : 2-5 Επίσης «εγένετο επί Ιεφθάε πνεύμα Κυρίου» Κριτές 11: 29. Ο Ιεφθάε είχε την Χάρη του Θεού πάνω του. Άλλωστε και η Καινή Διαθήκη παρουσιάζει τον Ιεφθάε ως ΗΡΩΑ της Πίστεως Εβρ. 11: 32. Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν βάζει σε σκέψεις τους υβριστές της Γραφής που παριστάνουν με περισσή υποκρισία τους Σκεπτικιστές, τους κριτικούς της Βίβλου και τους βαθυστόχαστους μελετητές του Χριστιανισμού !

Αλλά ας έρθουμε στο 11^ο κεφάλαιο των Κριτών της Παλαιάς Διαθήκης για να κάνουμε πραγματική Μελέτη :

Α) Οι χριστιανομάχοι αποκρύπτουν με δόλο ότι το κείμενο που παραθέτουν είναι ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ του Εβραϊκού Μασοριτικού Κειμένου. Το βιβλίο των Κριτών γράφτηκε πρωτοτύπως στα Εβραϊκά όχι στα Ελληνικά! Άρα αν ενδιαφέρονταν να μάθουν την αλήθεια και όχι να λασπολογήσουν θα μελετούσαν και το Εβραϊκό Κείμενο. Εμείς σε αυτή τη μελέτη αυτό θα πράξουμε.

Β) Στο χωρίο Κριτές 11: 37-39 αναφέρονται τα εξής :

«Και είπε προς τον πατέρα αυτής, Ας γείνη εις εμέ το πράγμα τούτο· άφες με δύο μήνας, διά να υπάγω να περιέλθω τα όρη και να κλαύσω την παρθενίαν μου, εγώ και αι σύντροφοί μου.
Ο δε είπεν, Ύπαγε· και απέστειλεν αυτήν διά δύο μήνας, και υπήγεν αυτή μετά των συντρόφων αυτής και έκλαυσε την παρθενίαν αυτής επί τα όρη.
Και εις το τέλος των δύο μηνών επέστρεψε προς τον πατέρα αυτής· και έκαμεν εις αυτήν κατά την ευχήν αυτού την οποίαν ευχήθη· και αυτή δεν εγνώρισεν άνδρα».

Στο χωρίο αναφέρεται ΔΥΟ φορές ότι η κόρη του Ιεφθάε έκλαυσε την παρθενία της στα όρη. Ερώτημα : Γιατί εφόσον ( σύμφωνα με τους χριστιανομάχους) επρόκειτο να ανθρωποθυσιαστεί, έκλαψε την Παρθενία της και όχι την Ζωή της ; Πολύτιμο πράγμα η Παρθενία, πολυτιμότερη όμως η Ζωή! Και ΚΥΡΙΩΣ ΓΙΑΤΙ κατόπιν, αφού ο Ιεφθάε «έκαμεν εις αυτήν κατά την ευχήν αυτού την οποίαν ευχήθη»- Κριτές 11: 39, η Γραφή λέγει ότι «και αυτή δεν εγνώρισεν άνδρα»;;; - Κριτές 11: 39. Αφού προηγουμένως ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ αναφέρει η Γραφή ότι η θυγατέρα του Ιεφθάε ήταν Παρθένος γιατί επανέρχεται και τονίζει «και αυτή δεν εγνώρισεν άνδρα» ;;; Υπήρχε περίπτωση μία Παρθένος μετά την ανθρωποθυσία της (όπως μωρολογούν οι ταλαίπωροι χριστιανομάχοι) να γνωρίσει άνδρα;;; Ασφαλώς και όχι...

Βλέπουμε ότι ενώ ακόμα δεν έχουμε εξετάσει το Εβραϊκό Κείμενο και είμαστε ακόμα στη μελέτη της ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ, αρχίζει να φαίνεται ξεκάθαρα πως καταρρέουν τα φληναφήματα των αντιχρίστων περί «Καραμπινάτης» όπως λέγουν Ανθρωποθυσίας στην Αγία Γραφή.

Ο Ιεφθάε ορκίστηκε να αφιερώσει στο Θεό ότι έβγαινε πρώτο από την οικία του ή αν δεν ήταν κατάλληλο γι’αυτό, να το προσφέρει ως ολοκαύτωμα.

Τη θυγατέρα του ο Ιεφθάε, το ΜΟΝΑΔΙΚΟ παιδί του, το αφιέρωσε στον Θεό. Τί θυσία πράγματι οδυνηρή για τον Ιεφθάε ο οποίος δεν είχε άλλο παιδί για να αποκτήσει απογόνους και να συνεχιστεί η οικογένειά του! – Κριτές 11: 34 Η θυγατέρα του Ιεφθάε παρέμεινε παρθένα σε όλη τη ζωή της.

Γ) Ας δούμε τώρα ξανά την επίμαχη ευχή του Ιεφθάε και ενδελεχώς να εξετάσουμε το Εβραϊκό Κείμενο.

ΚΡΙΤΕΣ 11 : 30-31: «Και ευχήθη ο Ιεφθάε ευχήν προς τον Κύριον, και είπεν, Εάν τωόντι παραδώσης τους υιούς Αμμών εις την χείρα μου,
τότε ο, τι εξέλθη εκ των θυρών του οίκου μου εις συνάντησίν μου, όταν επιστρέφω εν ειρήνη από των υιών Αμμών, θέλει είσθαι του Κυρίου, και θέλω προσφέρει αυτό εις ολοκαύτωμα.»

ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποία λέξη του Εβραϊκού Κειμένου μεταφράζεται ως ΚΑΙ ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Το συνδετικό μόριο ΒΑΟΥ- μία λέξη που αποτελείται από ένα μόνο γράμμα - το έκτο της Εβραϊκής αλφαβήτου - το ΒΑΟΥ ו .

Το ΒΑΟΥ ΔΕΝ έχει μόνο συνδετική σημασία αλλά και ΔΙΑΖΕΥΚΤΙΚΗ καθώς και ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΔΙΑΖΕΥΚΤΙΚΗ. Στο εξεταζόμενο εδάφιο έχει ΔΙΑΖΕΥΚΤΙΚΗ σημασία, σημαίνει Ή.

Ας δούμε μερικά παραδείγματα :

Έξοδος 21:17 - Το ΒΑΟΥ ως διαζευκτικό: «Και όστις κακολογή τον πατέρα αυτού Ή την μητέρα αυτού, θέλει εξάπαντος θανατωθή».

Αριθμοί 22:26- Το ΒΑΟΥ ως διαζευκτικό: « όπου δεν ήτο οδός διά να εκκλίνη δεξιά Ή αριστερά·»

Παροιμίες 6:4 - Το ΒΑΟΥ ως αρνητικό διαζευκτικό: «Μη δώσης ύπνον εις τους οφθαλμούς σου, ΜΗΔΕ νυσταγμόν εις τα βλεφαρά σου».

Ας δούμε τώρα το εξεταζόμενο εδάφιο ΚΡΙΤΕΣ 11 : 31. Το ΒΑΟΥ ως διαζευκτικό

«θέλει είσθαι του Κυρίου, και (= Ή) θέλω προσφέρει αυτό εις ολοκαύτωμα.»

Ερχόμαστε τώρα σε ένα άλλο εδάφιο του 11 κεφαλαίου των ΚΡΙΤΩΝ που παρέχει δυσκολία στην κατανόηση λόγω της μετάφρασης.

ΚΡΙΤΕΣ 11 : 39-40: «Και έγεινεν έθος εις τον Ισραήλ, να υπάγωσιν αι θυγατέρες του Ισραήλ από χρόνου εις χρόνον, να θρηνώσι την θυγατέρα του Ιεφθάε του Γαλααδίτου, τέσσαρας ημέρας κατ' έτος».

Η λέξη ΘΡΗΝΩΣΙ δημιουργεί την εντύπωση ότι η θυγατέρα του Ιεφθάε πέθανε. Και πάλι θα ερευνήσουμε το Εβραϊκό Κείμενο.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Ποία λέξη του Εβραϊκού κειμένου μεταφράζεται ως ΘΡΗΝΩΣΙ από την μετάφραση που χρησημοποιούν οι χριστιανομάχοι ;;;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Είναι η λέξη ΤΑΝΑΧ. Η λέξη αυτή όμως χρησημοποιείται μόνο άλλη μία φορά στο Εβραϊκό Κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης και μάλιστα στο ίδιο βιβλίο των Κριτών! Πρόκειται για το εδάφιο ΚΡΙΤΕΣ 5: 11. Έχει ενδιαφέρον να δούμε ΠΩΣ μεταφράζει την λέξη ΤΑΝΑΧ η μετάφραση που μας τρίβουν στο πρόσωπο οι χριστιανομάχοι οι «μεγάλοι» μελετητές της Γραφής !

«Ελευθερωθέντες από του κρότου των τοξοτών, εν τοις τόποις όπου αντλούσιν ύδωρ, εκεί θέλουσι διηγείσθαι τας δικαιοσύνας του Κυρίου, τας δικαιοσύνας των ηγεμόνων αυτού μεταξύ του Ισραήλ. Κατέβη τότε εις τας πύλας ο λαός του Κυρίου». ΚΡΙΤΕΣ 5: 11

Βλέπουμε ότι η ίδια λέξη ΤΑΝΑΧ αποδίδεται διαφορετικά από την ίδια την μετάφραση που χρησιμοποιούν οι χριστιανομάχοι. Αποδίδεται ως ΔΙΗΓΕΙΣΘΑΙ και όχι ΘΡΗΝΗΣΑΙ! Και στα Ελληνικά κάποιες φορές μία λέξη έχει περισσότερες από μία σημασία. Στα Εβραϊκά αυτό είναι πιο συχνό φαινόμενο λόγω του ότι η Εβραϊκή γλώσσα είναι φτωχή σε σχέση με την Ελληνική. Αυτό όμως απαιτεί μεγάλη προσοχή στη μετάφραση !

ΚΡΙΤΕΣ 11:40: «Και έγεινεν έθος εις τον Ισραήλ, να υπάγωσιν αι θυγατέρες του Ισραήλ από χρόνου εις χρόνον, να θρηνώσι την θυγατέρα του Ιεφθάε του Γαλααδίτου, τέσσαρας ημέρας κατ' έτος»

ΚΡΙΤΕΣ 5: 11: « θέλουσι διηγείσθαι τας δικαιοσύνας του Κυρίου»

Οπότε μεταφράζουμε τα χωρία:

ΚΡΙΤΕΣ 11:30-31: «Και ευχήθη ο Ιεφθάε ευχήν προς τον Κύριον, και είπεν, Εάν τωόντι παραδώσης τους υιούς Αμμών εις την χείρα μου, τότε ο, τι εξέλθη εκ των θυρών του οίκου μου εις συνάντησίν μου, όταν επιστρέφω εν ειρήνη από των υιών Αμμών, θέλει είσθαι του Κυρίου, Ή θέλω προσφέρει αυτό εις ολοκαύτωμα.»

ΚΡΙΤΕΣ 11:40: «Και έγεινεν έθος εις τον Ισραήλ, να υπάγωσιν αι θυγατέρες του Ισραήλ από χρόνου εις χρόνον, να διηγούνται με την θυγατέρα του Ιεφθάε του Γαλααδίτου, τέσσαρας ημέρας κατ' έτος».

Οι φίλες της θυγατέρας του Ιεφθάε την επισκέπτονταν και συζητούσαν μαζί της επί τετραήμερο κάθε χρόνο.

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΣΟΚ : "Επίσκοπος Σισανίου & Σιατίστης λιγο πριν κοιμηθεί για την αιωνιότητα.....όταν αρχίσει το κακό από την Συρία τοτε να αρχίσετε να προσεύχεστε..."

Δεξιά ο μακαριστός Επίσκοπος Σισανίου & Σιατίστης και αριστερά ο επίσης μακαριστός Παπά-Γιάννης Καλαΐδης
Επέστρεψα πριν λίγο από τον πνευματικό μου, πνευματικό τέκνο του μακαριστού Αντώνιου Σισανίου & Σιατίστης, τον οποίο τιμούν οι περισσότεροι ως σύγχρονο Άγιο. Ο πάτερ είναι προσηλωμένος στην σωτηρία της ψυχής και μόνο, αποφεύγοντας τις αναφορές για το μέλλει γεννέσθαι αλλά συζητώντας για τον μακαριστό Επίσκοπο, απεκάλυψε μερικά πράγματα των οποίων ήταν μάρτυρας ο ίδιος και δείχνουν ότι ο μακαριστός πέραν όλων των χαρισμάτων που είχε, έγινε δέκτης μεγάλων αποκαλύψεων από τον Θεό.

«Μας έλεγε, συνέχεια και πολλές φορές με στενοχώρια, τον καιρό της ευδαιμονίας "μεγάλη πείνα θα πέσει στην Ελλάδα, παιδί μου, μεγάλη πείνα..." κι εμείς δυσκολευόμασταν να τον πιστέψουμε...


Τον καιρό δε που ήταν στο νοσοκομείο στα τελευταία του, μετά την τελευταία εγχείρηση που έκανε μόλις τον φέρανε στο δωμάτιο κοιτούσε απέναντι την εικόνα του Εσταυρωμένου Χριστού και έκλαιγε σαν μικρό παιδί λέγοντας με την γνωστή ταπεινότητά του "πώς με αξίωσες Χριστέ μου, εμένα και μου απεκάλυψες αυτά τα πράγματα!", προφανώς κάτι σοβαρό είχε δει πιο μπροστά...


Όταν τον ρωτήσαμε "τι είδες Δέσποτα;" με δυσκολία μας απάντησε γιατί είχε πρόβλημα με την φωνή του,"όταν αρχίσει το κακό από την Συρία να αρχίσετε να προσεύχεστε!" και το επανέλαβε πολλές φορές "εκεί, από την Συρία όταν ξεκινήσει..." εννοώντας ότι μετά θα πιάσει η μπόρα και εμάς... Τον ξαναρωτήσαμε "τι άλλο είδες Δέσποτα;" και μας είπε "θα σας πω μετά..." αλλά μετά εκοιμήθη...»


Αυτό ήταν προφανώς το θέλημα του Κυρίου...


Σημείωση : για την ενδεχόμενη μη πιστή μεταφορά των λεγομένων υπεύθυνος είναι ο υποφαινόμενος και μόνο πηγη

Το τελειωτικό κτύπημα

 

Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου

Το τελειωτικό κτύπημα

Αγαπητά μου παιδιά,

Σήμερα η γη μας ποτίζεται συνεχώς από πολύ αίμα, από τους πολέμους και τόσα άλλα που συμβαίνουν. Ποτίζεται όμως και με αθωότερο αίμα από το του Άβελ, και το αίμα αυτό είναι της βρεφοκτονίας. Είναι το αίμα των αθώων βρεφών, των απροστάτευτων υπάρξεων, το οποίον χύνεται από τις ίδιες τις μητέρες των.

Όλα τα ιατρεία κι όλα τα μαιευτήρια έχουν γίνει σφαγεία του Ηρώδου. Εκατομμύρια, εκατομμύρια βρέφη σ' όλον τον κόσμο έχουν πεταχθή στους ντενεκέδες των σκουπιδιών και στους υπονόμους. Μήτε τα γατάκια δεν πετούν έτσι. Όπως γνωρίζουμε αυτός ο φονιάς, ο γιατρός, ο μαιευτήρ με το νυστέρι του σκοτώνει το βρέφος μέσα στην μήτρα -όπως έχουμε δη σε ταινία- και μετά με το εργαλείο του σπάζει, θραύει το κεφαλάκι του παιδιού και το βγάζει. Και η μητέρα δεν βλέπει τίποτε και πολύ ήσυχη αναχωρεί για το σπίτι της....

...Βλέπετε πόσο τραγική είναι η έκτρωσις, πόσο μεγάλο έγκλημα είναι! Θα πρέπει λοιπόν να σταματήση. Οι αθώες αυτές υπάρξεις δεν πρέπει να σκοτώνωνται τόσο τραγικά και χωρίς έλεγχο συνειδήσεως, Έτσι με τον απλό λογισμό, ότι δεν μπορείς να θρέψης άλλο παιδί. Κανονίζουμε δηλαδή εμείς, πώς θα μας φερθή ο Θεός; Κανονίζουμε εμείς, αν θα μπορέσουμε ή όχι να φέρουμε εις πέρας όσα παιδιά μας δώση ο Θεός μέσα στην οικογένεια; Εμείς οι ίδιοι κανοναρχούμε τον Θεό πώς θα μας φερθή;

Το έγκλημα αυτό παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις, επικίνδυνες και πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουν οι γυναίκες πόσο φοβερό είναι και να κάνουν έναν αγώνα να το σταματήσουν ή να εμποδίσουν άλλες γυναίκες που πρόκειται κατά διαβολική ενέργεια να το διαπράξουν. Γιατί συνήθως φθάνουν στο έγκλημα αυτό είτε από άγνοια είτε από πίεσι είτε από πάλη εσωτερική. Κυρίως συμβάλλει η συνεργεία του διαβόλου με αιτίες και αστήρικτες δικαιολογίες και προφάσεις και αδυναμίες, όπως π.χ. δεν φθάνουν τα οικονομικά, με πιέζει ο άντρας μου, μου ήλθε η ασθένεια κλπ. Από την άλλη πλευρά είναι και η άγνοια και όλα αυτά τα εκμεταλλεύεται ο διάβολος και κατορθώνει να παρασύρη τις μητέρες σ' αυτό το τραγικό αμάρτημα.

Δεν ξέρω, αν γνωρίζετε ότι αυτά τα παιδάκια, αυτά τα έμβρυα, αυτές οι υπάρξεις δεν καταλήγουν στην ανυπαρξία με την έκτρωσι, αλλά το κάθε έμβρυο είναι κι ένας τέλειος άνθρωπος, και μάλιστα στην ψυχή. Αυτά τα παιδάκια ζουν στον άλλο κόσμο, κι όπως καταλαβαίνετε τόσα εκατομμύρια παιδιά έχουν αποτελέσει έναν ολόκληρο στρατό στον ουρανό. Όλα αυτά διαμαρτύρονται· το αθώο αίμα τους βοά προς τον Θεό ότι αδικοσκοτώθηκαν και ότι δεν έλαβαν το Άγιον Βάπτισμα, ότι δεν είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Και η ευθύνη σε ποιους πηγαίνει; Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται· δίπλα στο αίμα αυτό που χύνεται, στο «κομπιούτερ» του Θεού, γράφεται «έγκλημα». Και αυτό το αίμα πώς θα ξεπλυθή; Όταν λερώνεται κάποιος με τι καθαρίζεται; Με το ύδωρ, με το νεράκι το καθαρό. Κι εδώ χρειάζεται ύδωρ να βγαίνη συνεχώς από δύο βρύσες, που είναι τα δύο μάτια. Η μετάνοια η εσωτερική να εξωτερικεύεται με μία ακένωτη πηγή δακρύων εφ' όρου ζωής!

Βέβαια το αμάρτημα συγχωρείται, αφ' ης στιγμής κατατεθή στην Ιερά, στην παντοδύναμη Εξομολόγησι, όπου δεν μένει τίποτε ασυγχώρητο. Ο Θεός είναι αγάπη και «ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ» (Α' Ίωαν. 4, 17). Είναι όμως και δικαιοσύνη. Γι' αυτό οι γυναίκες που έχουν κάνει αυτό το αμάρτημα, ας μην επαναπαύωνται ότι εξομολογήθηκαν τις εκτρώσεις, που έχουν ήδη κάνει. Θα πρέπει σε όλη τους την ζωή να χύνουν δάκρυα μετανοίας. Πολλές απ' αυτές νοιώθουν ανικανοποίητες καίτοι εξομολογήθηκαν. Γιατί; Διότι ακόμη δεν μετενόησαν εσωτερικά, δεν έχυσαν το αναλογούν δάκρυον, το οποίον θα ξεπλύνη το αίμα της εκτρώσεως ή των εκτρώσεων. Η μετάνοια είναι πολύ μεγάλη, απέραντη. Απόδειξις της αγάπης και της ευσπλαχνίας του Θεού είναι αυτό το «ζην», το ότι ζει ο άνθρωπος και μετά το έγκλημα. Ζει και αυτό σημαίνει ότι τον περιμένει ο Θεός, κι αφού τον περιμένει δεν πρέπει να χάση την ευκαιρία, πρέπει να την εκμεταλλευθή.

Και ο κανόνας του πνευματικού συγκριτικά με το πολύ σοβαρό αυτό αμάρτημα και ειδικό έγκλημα, χρήζει ιδιαιτέρας προσοχής. Ο κανόνας βοηθάει στην θεραπεία της ψυχής, αλλά, όπως είπαμε, θα πρέπει να ανοίξουν και οι βρύσες των δακρύων, που θα ξεπλύνουν τα αίματα της εκτρώσεως, για να μπορέση κατόπιν ο άνθρωπος να αισθανθή κοινωνία με τον Θεό. Δεν φθάνει, λοιπόν, μόνον η εξομολόγησις. Αυτό που μετρά, αυτό που θα αλλάξη, που θα αλλοιώση την καρδιά του Θεού, την πικραμένη και φαρμακωμένη, που θα την επαναφέρη, όπως ήταν πριν αμαρτήση ο άνθρωπος, είναι οι δύο βρύσες των ματιών του, που θα ρέουν δάκρυα μετανοίας. Θα πρέπει, πριν φύγουμε απ' αυτήν την ζωή, να έχουμε αλλάξει την καρδιά του Θεού.
Θα σας αναφέρω ένα απλό παράδειγμα: Ας υποθέσουμε ότι ένα παιδί λύπησε την μητέρα του με μια παρακοή, μια ασέβεια. Όταν επιστρέψη αυτό το παιδί, και της πη: «Συγγνώμη, μητέρα, γι’ αυτό που έκανα· δεν θα το ξανακάνω», η μητέρα θα απαντήση: «Συγχωρεμένο να είσαι και μην το ξανακάνης». Την συγχώρεσι την πήρε. Αν όμως πέση στην αγκαλιά της κι αρχίση να κλαίη, να οδύρεται, να την παρακαλή και να την ικετεύη να του δώση από καρδιάς την συγγνώμη, τότε δεν θα μείνη η ελάχιστη λύπη και πικρία μέσα της για το σφάλμα του παιδιού. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τον άνθρωπο, που μετανοεί και επιστρέφει στον Θεό μετά από οποιοδήποτε αμάρτημα...

Όσον περισσότερον μετανοεί ο άνθρωπος, κι όσον περισσότερον χύνει δάκρυα μετανοίας, τόσον περισσότερον η καρδιά του Θεού αλλοιώνεται. Εις βάθος γίνεται η καταλλαγή του Θεού μετά του αμαρτωλού ανθρώπου, και ιδιαίτερα στην περίπτωσι αυτού του εγκλήματος της εκτρώσεως, όπου επιβάλλεται η ροή των δακρύων να μη σταματήση το δάκρυ μέχρι τελευταίας αναπνοής....

Γι' αυτό κι εμείς δεχόμεθα τους πάντες σ' αυτό το σωτήριο λουτρό, σ' αυτό το λιμάνι που λέγεται εξομολόγησις. Κι εκεί αράζει το κάθε τσακισμένο καράβι από τις φουρτούνες του ωκεανού. Είτε το έχουν δείρει άνεμοι ή φουρτούνες ή ληστές, ο,τιδήποτε κι αν είναι αυτό, έρχεται και γωνιάζει σιγά - σιγά. Του έχουν φύγει τα κατάρτια, τα πανιά και το μόνο που περισώζεται είναι το σκάφος, ο σκελετός. Και μπαίνει μέσα στα συνεργεία τα διορθωτικά, διορθώνονται όλα αυτά τα πράγματα και γίνεται πάλι καινούριο το καράβι αυτό.

Έτσι μία ήμερα ήλθε ένα τέτοιο καραβοτσακισμένο πλάσμα· ήλθε μία γυναίκα στο μυστήριο -εγώ βέβαια τη λυπήθηκα τρομερά- και μου παρουσιάζει η καημένη πενήντα εκτρώσεις! Βάλε τώρα το γεγονός αυτό να τίθεται στην κρίσι του πνευματικού· πενήντα φόνοι παιδιών! Φυσικά εφ' όσον ο Θεός την έχει στην ζωή ακόμη, είναι εγγύησις του Θεού ότι την ανέχεται και την περιμένει, οπότε ποιος πνευματικός είναι εκείνος, ο οποίος θα της φερθή κατ' άλλον τρόπον; Την πήρα βέβαια με πολλή στοργή, με πολλή αγάπη, προσπάθησα να την βολέψω και της έδωσα εκείνο το φάρμακο που της χρειαζότανε.

Σκεφθήτε πόσα χρόνια περάσανε· την βασάνιζε το αμάρτημα αυτό και δεν είχε την τόλμη να το πη! Και γύρισε πίσω με την ελπίδα της σωτηρίας. Πόσο τρομερή είναι η αγάπη του Θεού! Αλλά και η χαρά των Αγγέλων! «Επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι μεγάλη χαρά γίνεται εν τω ουρανώ» (Λουκ. 15, 7). Δεν είναι μόνον το ότι μετανοεί ο άνθρωπος και κλαίει και οδύρεται την κατάντια του και ο Θεός τον σώζει, αλλά και ότι παραχρήμα γίνεται και στον ουρανό χαρά. Ολόκληρος ο ουρανός πανηγυρίζει και οι Άγγελοι υμνούν και αινούν τον Θεό για την σωτηρία μιας αθανάτου ψυχής!

«Μακάριοι ων αφέθησαν αι ανομίαι και ων επεκαλύφθησαν αι αμαρτίαι» (Ψαλμ. 31, 32) · δηλαδή είναι ευτυχής ο άνθρωπος, ο οποίος αξιώθηκε να συγχωρηθούν οι αμαρτίες του. Τι ευχαριστία να αποδώση κανείς στον Θεό! Σκέψου· εγώ να έχω ζήσει χίλια χρόνια, να έχω κάνει όλα τα εγκλήματα του μεγαλύτερου εγκληματία και τελικά να με φωτίση το έλεος του Θεού, να επιστρέψω, για μια στιγμή να τα καταθέσω όλα και μέσα σε δύο λεπτά, σε λίγη ώρα να βρεθώ δίκαιος, να βρεθώ λουσμένος, να βρεθώ στους ουρανούς! Μα εκείνα τα χίλια χρόνια τι γίνονται; Πάνε εκείνα· μην τα λογαριάζεις, δεν υπάρχουν τώρα, έχουν σβήσει, δεν ζητούνται αυτά πλέον, βγήκαν από τα κατάστιχα των δαιμόνων αμέσως, πάραυτα! Είναι διαταγή του Θεού! Με το κάθε αμάρτημα που καταθέτεις, πατάει το κουμπάκι του «κομπιούτερ», τακ, άφεσις! Τακ, άφεσις! Άφεσις! Με άθροισμα από κάτω «μηδέν». Λευκό μητρώο! Ύστερα, είναι να μην προσκυνής αυτόν τον Θεό, να μην πέσης κάτω και να κλαις από αγάπη και έρωτα και πόθον Θεού;...

Εύχομαι η Χάρις του Αγίου Πνεύματος να μας επισκιάζη όλους και να μας διατηρή εν Χριστώ. Αμήν.

(Από το βιβλίο Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ, εκδ. Ιεράς Μ. Φιλόθεου, Άγιον Όρος).

Διηγήσεις από το Συναξάριο του Αγίου Αμβροσίου,Επισκόπου Μεδιολάνων.(7 Δεκ)

Ὁ Ἅγιος Ἀμβρόσιος ἐγεννήθη περὶ τὸ 340 μ.Χ. εἰς τὴν πόλιν Τρέβηρα τῆς Πρωσσίας. Ὁ πατήρ του ὠνομάζετο ἐπίσης Ἀμβρόσιος καὶ ἦτο χριστιανός. Ἀνῆκε δὲ εἰς εὐγενῆ οἰκογένειαν, πολλὰ μέλη τῆς ὁποίας κατέλαβον ὑψηλὰ ἐν τῇ πολιτείᾳ ἀξιώματα· ὁ ἴδιος δὲ ὑπῆρξε διοικητὴς τῆς Γαλλίας. Ἀποθανόντος τοῦ πατρὸς τοῦ ἁγίου, ὅτε ἀκόμη ἦτο οὗτος μικρὸν παιδίον, ἡ μήτηρ του ἐγκατεστάθη εἰς Ῥώμην, ἵνα ἐπιμεληθῇ τῆς μορφώσεώς του. Ὁ Ἀμβρόσιος ἀπὸ τῆς μικρᾶς του ἡλικίας ἀπέδειξεν διὰ τῶν πνευματικῶν του χαρισμάτων καὶ τῆς διαγωγῆς του, ὁποίαν ἐν τῇ κοινωνίᾳ ἔμελλε νὰ καταλάβῃ θέσιν. Διεκρίνετο μεταξὺ τῶν συμμαθητῶν τοῦ ὄχι μόνον διὰ τὴν μεγάλην του ἐπιμέλειαν καὶ ἐπίδοσιν εἰς τὴν ἐκμάθησιν τῆς ἑλληνικῆς καὶ λατινικῆς φιλολογίας, τῆς φιλοσοφίας, τῶν νομικῶν καὶ τῶν ἄλλων ἐγκυκλίων μαθημάτων, ἀλλὰ καὶ διὰ τὸ σεμνὸν καὶ σοβαρόν του ἦθος.
Μετὰ λαμπρὰς ἐν Ρώμῃ σπουδὰς μετέβη εἰς Μεδιόλανα, τὸ σημερινὸν Μιλάνον καὶ ἤσκησεν ἐκεῖ κατ᾿ ἀρχὰς τὸ ἐπάγγελμα τοῦ συνηγόρου, ἀγαπώμενος καὶ ἐκτιμώμενος ὑπὸ πάντων. Τοιαύτη δὲ ὑπῆρξεν ἡ εὐδοκίμησίς του ἐν τῇ κοινωνίᾳ, ὥστε ὁ αὐτοκράτωρ τῆς Δύσεως Οὐαλεντιανὸς διώρισεν αὐτὸν τῷ 373 διοικητὴν τῶν ἐπαρχιῶν Λιγυρίας καὶ Αἰμιλίας μὲ ἕδραν τὰ Μεδιόλανα. Ὁ Ἀμβρόσιος δὲν διέψευσε τὰς προσδοκίας τοῦ αὐτοκράτορος καὶ τοῦ λαοῦ, τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε πραγματικὸς πατὴρ φιλόστοργος. Ἦτο τὸ ἀντικείμενον τῆς κοινῆς ἀγάπης καὶ ἐμπιστοσύνης, ὡς ἀπεδείχθη ἐφεξῆς.
Ἀποθανόντος δηλ. τοῦ ἐπισκόπου Μεδιολάνων ἤριζον οἱ χριστιανοί, ὄντες διηρημένοι εἰς ὀρθοδόξους καὶ ἀρειανούς, διότι ἑκατέρα τῶν δύο μερίδων ἤθελεν ὁ μέλλων ἐπίσκοπος νὰ ἐκλεγῇ ἐκ τῆς τάξεώς της. Οἱ διὰ τὴν ἐκλογὴν συνελθόντες ἐπίσκοποι εὑρίσκοντο εἰς ἀμηχανίαν, ἠπειλοῦντο δὲ ταραχαὶ καὶ συγκρούσεις, πρὸς πρόληψιν τῶν ὁποίων ὁ Ἀμβρόσιος ὡς διοικητὴς ἦλθεν εἰς τὴν ἀγοράν. Εἰς τὴν δύσκολον αὐτὴν στιγμὴν ἓν παιδίον κατ᾿ ἔμπνευσιν θείαν ἐφώναξεν «ὁ Ἀμβρόσιος γενέσθω ἐπίσκοπος». Ἤρκεσαν αἱ λέξεις αὔται, ἵνα ἠλεκτρισθῇ ὁλόκληρον τὸ πλῆθος ὀρθοδόξων ἅμα καὶ ἀρειανῶν καὶ ἵνα τὰς ἐπαναλαμβάνῃ ὡς ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἀμβρόσιος εὑρέθη εἰς στενόχωρον θέσιν· μετέβη εἰς τὴν ἀγορὰν νὰ τηρήσῃ τὴν τάξιν καὶ ἐξελέγετο ἐπίσκοπος τοσούτῳ μᾶλλον, ὅσω οὔτε κἂν εἶχεν εἰσέτι βαπτισθῆ ἀνήκων εἰς τὰς τάξεις τῶν κατηχουμένων Ἀλλὰ «φωνὴ λαοῦ, φωνὴ Θεοῦ». Καὶ πρὸ τῆς προδήλου ταύτης φωνῆς τοῦ Θεοῦ, ἐκλεγόμενος διὰ τῆς κοινῆς βοῆς λαοῦ καὶ κλήρου, ἠναγκάσθη νὰ ὑποχωρήσῃ καὶ δεχθῇ τὸ προσφερόμενον εἰς αὐτὸν ὑψηλὸν ἀξίωμα τῆς ἀρχιερωσύνης. Ἐβαπτίσθη συντόμως καὶ ἐχειροτονήθη ἐντὸς ὀκτὼ ἡμερῶν εἰς διάκονον καὶ πρεσβύτερον καὶ τῇ 7ῃ Δεκεμβρίου 364 εἰς ἐπίσκοπον.
Ὁ Ἀμβρόσιος ἐπίσκοπος γενόμενος διένειμε τὴν μεγάλην του περιουσίαν εἰς τοὺς πτωχούς, κρατήσας μόνον τὰ ἀπαραιτήτως ἀναγκαῖα δι᾿ ἑαυτὸν καὶ τὰ βιβλία του. Ὡς ἐπίσκοπος διεκρίθη μεταξὺ ἄλλων ἰδιαίτατα διὰ τὴν πρὸς τοὺς πτωχοὺς καὶ τοὺς πάσχοντας ἀγάπην του. Πολλάκις ἐπώλει τὸν πολύτιμον διάκοσμον τῶν ναῶν, ἵνα ἐξαγοράζῃ χριστιανοὺς αἰχμαλώτους τῶν εἰδωλολατρῶν. Οἱ ἐχθροί του ἀρειανοὶ κατηγόρησάν ποτε αὐτὸν διὰ τοῦτο· ἀλλ᾿ ὁ ἐπίγνωσιν βαθεῖαν τῶν ὑποχρεώσεών του ἔχων Ἀμβρόσιος ἀπήντησεν, τί τὴν ψυχὴν τῶν χριστιανῶν αἰχμαλώτων, οἱ ὁποῖοι διέτρεχον τὸν κίνδυνον νὰ ἐκβιασθοῦν νὰ ἀρνηθοῦν τὸν χριστιανισμόν, ἐθεώρει πολυτιμοτέραν τοῦ χρυσοῦ καὶ ἀργυροῦ διακόσμου τῶν ναῶν.
Ὁ Ἀμβρόσιος τὸ ἀξίωμα τὸ ἐπισκοπικὸν δὲν ἐξέλαβεν ὡς εὐκαιρίαν ἀναπαύσεως, ἀλλ᾿ ὡς «ἔργον», κατὰ τὸν Ἀπ. Παῦλον. Ἐργαζόμενος νυχθημερόν, ἵνα ἐπαρκέσῃ εἰς τὰ ποιμαντορικά του καθήκοντα, ἐπεδόθη ἀμέσως ἀπὸ τῆς χειροτονίας του εἰς τὴν βαθεῖαν μελέτην τῆς Ἁγίας Γραφῆς πρὸς τέλειον καταρτισμόν του εἰς τὸ θεῖον κήρυγμα, τὸ ὁποῖον ἐθεράπευσε μετ᾿ ἰδιαιτέρας ἐπιμελείας μέχρι θανάτου, κηρύττων ἀνελλιπῶς καθ᾿ ἑκάστην Κυριακὴν καὶ πολλάκις τῆς ἑβδομάδος, ἐνίοτε δὲ καὶ δὶς τῆς ἡμέρας. Γνωρίζων δὲ καλῶς, τί τὸ κήρυγμα τῶν θείων ἀληθειῶν ἄνευ τῆς ὑπὸ τοῦ κηρύττοντος ἐφαρμογῆς αὐτῶν ἐν τῇ ἰδίᾳ ζωῇ οὐδὲν ἢ σχεδὸν οὐδὲν ὠφελεῖ, ἐὰν καὶ δὲν βλάπτῃ ἐνίοτε, ὁ Ἀμβρόσιος ὑπῆρξεν ἡ ζῶσα εἰκὼν τῶν ὑπ᾿ αὐτοῦ κηρυττομένων ἀληθειῶν. Καὶ τὰς ἀληθείας ταύτας ἐφήρμοζε πάντοτε οὐδέποτε ἀποβλέπων εἰς πρόσωπα, ὅσον δήποτε ὑψηλὰ καὶ ἂν εὑρίσκοντο. Οὐδεμίαν ἐδέχετο ὑποχώρησιν εἰς τὰς ἠθικάς του ἀρχάς, ἀπαράμιλλον δὲ ὑπῆρξε τὸ ἠθικόν του σθένος.
Οὕτως ὅτε ἡ χήρα αὐτοκράτειρα Ἰουλίνη, ἡ προσκείμενη εἰς τὸν ἀρειανισμόν, τὸν ὁποῖον μετὰ πολλῆς ἐπιτυχίας ἐπολέμησε καὶ περιώρισεν ἐν Μεδιολάνοις ὁ Ἀμβρόσιος, ἐζήτησε διὰ τοῦ υἱοῦ της, αὐτοκράτορος Οὐαλεντιανοῦ τοῦ Β´, νὰ παραχωρήσῃ εἰς τοὺς ἀρειανοὺς ναὸν ἔξω της πόλεως εὑρισκόμενον, ὁ ἐπίσκοπος θεωρῶν τὴν τοιαύτην παραχώρησιν καταπρόδοσιν τῶν καθηκόντων του καὶ τῆς ὀρθοδοξίας, ἠρνήθη διαῤῥήδην εἰπῶν «τὰ τοῦ καίσαρος τῷ καίσαρι καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ – Εἰς τὸν καίσαρα ἀνήκουν τὰ ἀνάκτορα καὶ εἰς τὸν Ἱερέα ὁ ναός». Ὁ αὐτοκράτωρ ἔστειλε στρατιώτας, ἵνα συλλάβουν τὸν ἀπειθῆ καὶ ἀτίθασον ἐπίσκοπον καὶ ἵνα καταλάβουν διὰ τῆς βίας τὸν ναόν. Ὁ Ἀμβρόσιος ἔμεινεν ἀπτόητος· καθ᾿ ὃν χρόνον οἱ στρατιώται περιεκύκλουν τὸν ναόν, αὐτὸς γαληνιαῖος ἐξηκολούθει τὸ κήρυγμά του, συστήσας εἰς τὸ ἐκκλησίασμα, τὸ ἕτοιμον νὰ προστατεύσῃ τὸν ἐπίσκοπόν του, νὰ μὴ προβάλῃ ἀντίστασιν πρὸς ἀποφυγὴν αἱματοχυσίας. Τοιαύτη ὅμως ἦτο ἡ γοητεία, τοιοῦτον τὸ ἠθικόν του κῦρος καὶ ἡ ἐπιβολή, ὥστε μέρος μὲν τῶν στρατιωτῶν, ὅτε ἀντίκρυσε τὸν ἐπίσκοπον, ἠρνήθη ἵνα συμμορφωθῇ πρὸς τὰς διαταγὰς τοῦ αὐτοκράτορος, οὗτος δὲ ὠριμώτερον καὶ ψυχραιμότερον σκεφθείς, προλαμβάνων δὲ καὶ τὴν ἀπειλουμένην στάσιν, ἀνεκάλεσε τὴν διαταγήν του, καὶ ὁ ἐπίσκοπος ἐξῆλθε νικητὴς μὲ τὴν ἐνισχύουσαν χάριν τοῦ Θεοῦ.
Ἀλλ᾿ ἡ βασιλομήτωρ δὲν ἡσύχασε· μετὰ ἓν ἔτος, τῷ 386, ἐξώθησε τὸν αὐτοκράτορα υἱόν της νὰ ἐπαναλάβῃ ἐντονώτερον τὴν ἀπαίτησίν του περὶ παραδόσεως τοῦ ναοῦ εἰς τοὺς ἀρειανούς. Ἀλλ᾿ ὁ Ἀμβρόσιος ἔμεινε καὶ πάλιν ἀπτόητος καὶ ἀκλόνητος· «ὅταν ὁ ἀσεβὴς βασιλεὺς Ἀχαάβ, ἀπήντησεν, ἐζήτησεν ἀπὸ τὸν Ναβουθὰν νὰ παραδώση εἰς αὐτὸν τὸν ἐκ πατρικῆς κληρονομιᾶς ἀμπελῶνα, ὁ Ναβουθὰν ἠρνήθη – ἀρνοῦμαι, προσέθηκε, νὰ παραδώσω καὶ ἐγὼ τὴν κληρονομίαν τοῦ Χριστοῦ, τὴν κληρονομίαν τῶν πατέρων μου». Ὁ αὐτοκράτωρ ὀργισθεὶς διέταξε τὴν σύλληψιν καὶ ἐξορίαν τοῦ Ἀμβροσίου· ἀλλ᾿ οὗτος φρουρούμενος ὑπὸ τῶν ἀφοσιωμένων εἰς αὐτὸν χριστιανῶν του ἔμεινε ἐπὶ ἡμέρας ἐντὸς τοῦ ναοῦ, μέχρις οὗ ὁ αὐτοκράτωρ κατιδὼν τοὺς κινδύνους, οὓς ἠπείλει ἡ ἐπιμονή του εἰς τὴν παράνομον ἀξίωσίν του, ἀνεκάλεσε ὁριστικῶς τὴν προηγουμένην διαταγήν του.
Ὅλως ὅμως ἰδιαιτέρως ἀνεδείχθη καὶ ἔλαμψε τὸ θάρρος καὶ τὸ ἠθικὸν κῦρος τοῦ Ἀμβροσίου εἰς τὰς σχέσεις του πρὸς τὸν αὐτοκράτορα τῆς Ἀνατολῆς Θεοδόσιον τὸν Μέγαν, τὸν ὁποῖον γεγονότα πολεμικὰ ἔφεραν εἰς Μεδιόλανα. Ὅτε δηλ. ἐπληροφορήθη ἐν Μεδιολάνοις ὁ Θεοδόσιος τῷ 388, τί οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ τῆς ἐν Μεσοποταμίᾳ πόλεως Καλλίνικον, παρενοχλούμενοι συνεχῶς ὑπὸ τῶν ἀρειανῶν καὶ τῶν ἰουδαίων, ἀπολέσαντες τὴν ὑπομονήν των καὶ ἐν στιγμαῖς παραφορᾶς ἐξ ἀγανακτήσεως ἔκαυσαν τὸν ναὸν τῶν ἀρειανῶν καὶ τὴν συνανωγὴν τῶν Ἰουδαίων, θέλων νὰ τιμωρήσῃ μὲν τὴν αὐτοδικίαν, νὰ ἀποδείξη δέ, τί οἱ ὑπήκοοί του ἀσχέτως θρησκευτικῶν πεποιθήσεων ἦσαν ἴσοι πρὸ αὐτοῦ, δικαιούμενοι τῆς αὐτοκρατορικῆς προστασίας, διέταξεν, ἵνα ὁ ἐπίσκοπος τῆς πόλεως ἀνεγείρῃ ἐξ ἰδίων τὰς πυρποληθείσας οἰκοδομάς. Καὶ ἡ μὲν ἀπόφασις τοῦ αὐτοκράτορος ἦτο δικαία, ἀλλ᾿ ὑπῆρχε κίνδυνος νὰ ἀποθρασυνθοῦν οἱ αἱρετικοὶ καὶ οἱ Ἰουδαῖοι καὶ νὰ ἐπαναλάβουν ζωηρότερον τὰς ὀχλήσεις των, νὰ ταπεινωθῇ δὲ καὶ ἡ Ἐκκλησία Καλλινίκου ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐπισκόπου της. Ὁ Ἀμβρόσιος ἐξέθηκε τὰ ἀνωτέρω εἰς τὸν ὠργισμένον αὐτοκράτορα καὶ ἔπεισεν αὐτὸν νὰ ἀνακαλέσῃ τὴν ταπεινωτικὴν διὰ τὴν Ἐκκλησίαν διαταγήν του.
Ἀλλ᾿ ἐπέπρωτο νὰ ἔλθῃ εἰς σύγκρουσιν σφοδρὰν μετ᾿ αὐτοῦ ἐκ τῆς ἑξῆς αἰτίας, σύγκρουσιν, ἡ ὁποία ἔγινεν ἀφορμὴ νὰ ἀναδειχθῇ τὸ ἠθικὸν μεγαλεῖον τοῦ τε ἐπισκόπου καὶ τοῦ αὐτοκράτορος. Ἐν στάσει τινι δηλ. ἐν Θεσσαλονίκῃ τῷ 390 ὁ ὄχλος ἐφόνευσε τὸν στρατηγὸν καὶ ἀνωτέρους ἀξιωματικούς. Ὁ Θεοδόσιος πληροφορηθεὶς τὰ γενόμενα ἐξεμάνη καὶ διέταξε τὴν σκληρὰν τιμωρίαν τῆς πόλεως. Οὔτω παρασυρθεὶς ὁ λαὸς εἰς τὸ Ἱπποδρόμων κατεσφάγη, 7.000 δὲ πολιτῶν ἐπλήρωσαν μὲ τὸ αἷμα των τὸν φόνον τοῦ στρατηγοῦ καὶ τῶν ἀξιωματικῶν Ὅταν ὁ Ἀμβρόσιος ἐπληροφορήθη τὰ τῆς ἀγρίας σφαγῆς τόσων πολιτῶν, ὧν τὸ πλεῖστον ἦσαν ἀθῷοι, κατεταράχθη, ἀποστέργων δὲ νὰ συναντήσῃ τὸν αὐτοκράτορα, τοῦ ὁποίου αἱ χεῖρες ἀπέσταζον ἀπὸ τὸ αἷμα, ἀπεμακρύνθη τῶν Μεδιολάνων καταφυγὼν εἰς ἐξοχὴν καὶ ἐκεῖθεν δι᾿ ἐπιστολῆς του ἤλεγξε τὸν αὐτοκράτορα. «Τὸ ἁμάρτημά σου δὲν ἐξαλείφεται παρὰ μὲ δάκρυα καὶ εἰλικρινῆ μετάνοιαν, ἔγραφεν οὔτε αὖτοι οἱ ἄγγελοι καὶ οἱ ἀρχάγγελοι δύνανται νὰ τὸ συγχωρήσουν μὲ ἄλλον τρόπον. Αὐτὸς ὁ Κύριος δὲν συγχωρεῖ παρὰ μόνον τοὺς μετανοοῦντας. Σὲ συμβουλεύω, σὲ προτρέπω, σὲ παραινῶ- δὲν τολμῶ νὰ τελέσω τὸ Μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἐὰν θελήσῃς νὰ παραστῇς κατ᾿ αὐτό». Ὁ Θεοδόσιος εὑρέθη εἰς δυσχερῆ θέσιν· ἡ γλῶσσα του ἐπισκόπου ἦτο πολὺ αὐστηρά· τῷ ἀπηγορεύετο ὁ ἐκκλησιασμός. Καὶ τὴν στέρησιν ταύτην ἠσθάνετο βαθέως, χωρὶς νὰ λάβωμεν ὑπ᾿ ὄψιν, τί ἐθίγετο καὶ τὸ αὐτοκρατορικόν του ἀξίωμα. Ἐθεώρει ἑαυτὸν καὶ ἀδικούμενον ὑπὸ τοῦ ἐπισκόπου καὶ ἄγαν αὐστηρῶς κρινόμενον, ἀφ᾿ οὗ ἐνεργήσας ὡς ἐνήργησεν ἐν Θεσσαλονίκῃ εἶχεν ὑπ᾿ ὄψει τὸ συμφέρον τοῦ Κράτους καὶ τὴν ἐμπέδωσιν τῆς τάξεως. Καὶ μὲ τὰς σκέψεις αὐτάς, ἀπεφάσισε νὰ μὴ λάβῃ ὑπ᾿ ὄψιν τὰς συστάσεις τοῦ ἐπισκόπου καὶ νὰ μεταβῇ εἰς τὸν ναόν. Ἀλλ᾿ ὁ Ἀμβρόσιος, πλήρης ζήλου ἱεροῦ καὶ ἄτεγκτος εἰς τὰς ἀποφάσεις του ἐξῆλθεν εἰς τὴν θύραν τοῦ ναοῦ καὶ ἀπηγόρευσε τὴν εἴσοδον εἰς τὸν αὐτοκράτορα· «δὲν ἐννοεῖς φαίνεται, ὦ βασιλεῦ, τῷ εἶπε, τὸ μέγεθος τῆς μιαιφονίας, τὴν ὁποίαν διέπραξας, οὔτε δὲ καὶ μετὰ τὴν πάροδον τοῦ θυμοῦ σου ἀνελογίσθης τὸ τολμηθέν, διότι ἴσως τὸ βασιλικόν σου ἀξίωμα σὲ ἐμποδίζει νὰ ἐννοήσῃς τὴν ἁμαρτίαν. Ἀνάγκη ὅμως νὰ λάβῃς ἐπίγνωσιν τῆς ἀνθρωπινῆς φύσεως, ἡ ὁποία εἶνε θνητὴ καὶ νὰ κατανόησες, τί ἀπὸ χῶμα προερχόμεθα καὶ εἰς χῶμα θὰ ἐπιστρέψωμεν καὶ νὰ μὴ ἀγνοῇς ἐξαπατώμενος ἀπὸ τὴν ἁλουργίδα τὴν βασιλικὴν τὴν ἀσθένειαν τοῦ ὑπ᾿ αὐτῆς καλυπτομένου σώματος. Ἄρχεις, ὦ βασιλεῦ, ἀνθρώπων τὴν αὐτὴν μὲ σὲ ἐχόντων φύσιν· ἄρχεις ὁμοδούλων διότι ἕνας εἶνε ὁ δεσπότης καὶ βασιλεὺς ἁπάντων, ὁ τῶν ἁπάντων δημιουργός. Μὲ ποίους λοιπὸν ὀφθαλμοὺς θὰ ἴδῃς τὸν ναὸν τοῦ κοινοῦ δεσπότου; Μὲ ποίους δὲ πόδας θὰ πάτησες τὸ ἅγιόν του δάπεδον; Πῶς δὲ θὰ ἐκτείνεις τὰς χεῖρας, ἀποσταζούσας ἀπὸ τὸ ἀδίκως χυθὲν αἷμα; Καὶ πῶς θὰ δεχθῇς ἐντὸς τοιούτων χειρῶν τὸ πανάγιον Σῶμα τοῦ Δεσπότου; Ἢ πῶς θὰ δεχθῇς τὸ τίμιον Αἷμα τοῦ Δεσπότου εἰς στόμα, ἀπὸ τὸ ὁποῖον ἐξῆλθεν ἡ παράνομος διαταγὴ νὰ χυθῇ τόσον αἷμα; Φύγε λοιπὸν καὶ μὴ ἐπιχειρῇς δευτέραν παρανομίαν νὰ προσθέσῃς εἰς τὴν πρώτην καὶ δέξου τὸ ἐπιτίμιον, τὸ ὁποῖον μετ᾿ ἐμοῦ σοὶ ἐπιβάλλει ἄνωθεν ὁ Θεός, ὁ τῶν λῶν δεσπότης τὸ ἐπιτίμιον τοῦτο θὰ σὲ θεραπεύσῃ καὶ θὰ σοὶ ἀποδώσῃ τὴν ὑγείαν της ψυχῆς».
Ὑπῆρξε δραματικὴ ἡ σκηνή· αὐτοκράτωρ πανίσχυρος ἠλέγχετο δημοσία παρὰ τοῦ ἐπισκόπου ἐπὶ μιαιφονίᾳ, τῷ ἀπεκλείετο ἡ εἰς τὸν ναὸν εἴσοδος καὶ τῷ ἐπεβάλλετο νὰ συγκαταριθμηθῇ εἰς τὴν τάξιν τῶν μετανοούντων, ἵνα τύχη συγγνώμης. Θεοδόσιος ὁ Μέγας ἐδείχθη τῷ ὄντι μέγας κατὰ τὴν στιγμὴν ταύτην δὲν ὠργίσθη κατὰ τοῦ τολμηροῦ ἐπισκόπου· ἐν συντριβῇ καρδίας ὑπέμνησεν ἁπλῶς, τι καὶ ὁ Δαυῒδ ἥμαρτε ποτὲ διπλοῦν ἁμάρτημα. Ὁ Ἀμβρόσιος ἐπωφελήθη ἀπὸ τοὺς λόγους τούτους καὶ τῷ εἶπε· «Καθὼς λοιπὸν ἐμιμήθης τὸν Δαυῒδ εἰς τὴν ἁμαρτίαν, οὕτω πρέπει νὰ τὸν μιμηθῇς καὶ εἰς τὴν μετάνοιαν». Καὶ ὁ αὐτοκράτωρ τὸν ἐμιμήθη· ὑπετάγη εἰς τὸ παράγγελμα τοῦ ἐπισκόπου· ἀνεχώρησε· καὶ μετὰ ὀκτὼ μῆνας μετανοίας καὶ δακρύων ἐγένετο δεκτὸς εἰς τὴν θείαν κοινωνίαν κατὰ τὴν ἑορτὴν τῶν Χριστουγέννων, ἀφ᾿ οὗ ἐξωμολογήθη δημοσίᾳ ἐν τῷ ναῷ τὸ ἁμάρτημά του καὶ ἐζήτησε πρηνὴς συγγνώμην παρὰ τοῦ ἐπισκόπου.
Ὁ ζηλωτὴς ἐπίσκοπος ἀπηγόρευσεν ἐπίσης εἰς τοὺς βασιλεῖς νὰ μένωσιν ἐντὸς τοῦ Ἱεροῦ Βήματος, ὡς συνήθιζον ἄχρι τότε, διότι «ἡ βασιλικὴ ἁλουργὶς κάμνει βασιλεῖς καὶ ὄχι ἱερεῖς» καὶ ὤρισε τόπον παραμονῆς των τὸν χῶρον ἔξω ἀμέσως πρὸ τοῦ Ἱεροῦ Βήματος.
Ὁ Ἀμβρόσιος διεκρίθη καὶ ὡς ρήτωρ ἐκκλησιαστικὸς καὶ ὡς ὑμνογράφος, πολλοὶ δὲ τῶν ὕμνων αὐτοῦ εἶνε ἐν χρήσει ἐν τῇ λατρείᾳ τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ Ἅγιος Ἀμβρόσιος συνέταξε καὶ τὸν τὸ πρῶτον κατὰ τὴν βάπτισιν τοῦ Ἱεροῦ Αὐγουστίνου ψαλέντα ὕμνον «Σὲ ὑμνοῦμεν, Σὲ εὐλογοῦμεν, Σοὶ εὐχαριστοῦμεν Κύριε καὶ δεόμεθά σου ὁ Θεὸς ἡμῶν», τὸ ὀλιγόλογον τοῦτο μεγαλούργημα «τὸ χωρὶς φιλολογικὰ στολίδια καὶ πτωχὸν εἰς λέξεις μεγαλοπρεπεῖς, ἀλλ᾿ ἐν τῇ ἀφελείᾳ του ὡς ἄλλη ἑπτάχρους ἴρις ἅπαντα περιλαμβάνον τὰ εἴδη τῶν προσευχῶν, -αἶνον, εὐλογίαν, εὐχαριστίαν, δέησιν- καὶ ἁπάσας ἐξεικονίζον τὰς στάσεις τῆς ψυχῆς ἐνώπιον τοῦ Ποιητοῦ αὐτῆς».
Ἀλλ᾿ οἱ κόποι, εἰς οὓς ὑπεβάλλετο, ἵνα ἐπαρκέσῃ εἰς τὴν τόσον πολυσχιδῆ του ἐργασίαν καὶ ἡ ἀσκητικὴ ζωή, ἣν διῆγε, κατέβαλον ταχέως τὸν Ἀμβρόσιον καὶ τὴ 4ην Ἀπριλίου τοῦ 397, ἡμέρα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, μετὰ ἀρχιερατείαν 23 πολυπόνων ἐτῶν καὶ εἰς ἡλικίαν 57 ἐτῶν παρέδωκε τὸ πνεῦμα καὶ τὴν Κυριακὴν τῆς Ἀναστάσεως ἐτάφη. Ὁ θάνατός του κατελύπησε τοὺς πάντας, ὀρθοδόξους, αἱρετικούς, ἰουδαίους καὶ εἰδωλολάτρας, διότι ὑπῆρξεν εὐεργετικὸς πρὸς πάντας. Εἰς τὴν κηδείαν του προσέτρεξαν οἱ πάντες, φόρον τιμῆς καὶ εὐγνωμοσύνης ἀποτίοντες πρὸς τὸν ἐπίσκοπον, ὁ ὁποῖος ἀνεδείχθη κοινὸς πάντων πατήρ. Ἡ Ἐκκλησία ἐθρήνησε τὴν ἀπώλειαν τοῦ καλοῦ ποιμένος, τοῦ σοφοῦ διδασκάλου, τοῦ σθεναροῦ προασπιστοῦ τῆς ὀρθοδοξίας, τοῦ θαρραλέου προστάτου τῶν πτωχῶν καὶ ἀδικούμενων, τοῦ ἐπισκόπου, ὅστις ἐν τῷ προσώπῳ του παρέσχε ζῶσαν εἰκόνα ἐπισκόπου, ὡς διαγράφει αὐτὴν ὁ Ἀπ. Παῦλος, γράφων πρὸς Τιμόθεον. Ἡ Ἐκκλησία κατέταξεν αὐτὸν μεταξὺ τῶν ἁγίων καὶ ὤρισεν ἡμέραν τῆς μνήμης αὐτοῦ τὴν 7ην Δεκεμβρίου, ἡμέραν τῆς εἰς ἐπίσκοπον προχειρίσεώς του.

Επιμένω πολύ στην Θεότητα του Χριστού, στην ένωση θείας και ανθρωπίνης φύσεως στο Χριστό, στην Υποστασή Του. Ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι η γέφυρα μεταξύ ακτίστου και κτιστού. Χωρίς Αυτόν είναι αδύνατη η απόκτηση της γνώσεως του Θεού. Αυτό πρέπη να λέτε συνέχεια στα κηρυγματά σας .Αυτό το σημείο είναι το πιο βασικό. Οι Βουδιστές ,οι Μωαμεθανοί πιστεύουν σε ένα υπερπροσωπικό Όν. Έτσι καταργήται η σωτηρία.
Γέροντας Σωφρόνιος του έσσεξ

ΠΕΡΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ (π. ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ)

 

"Δεν ευθύνεται μονάχα ο άνθρωπος για τα παραπτώματά του. Τα λάθη, οι αμαρτίες και τα πάθη δεν είναι μόνο προσωπικά βιώματα του εξομολογούμενου.

Ο κάθε άνθρωπος έχει πάρει μέσα του και τα βιώματα των γονέων του και ειδικά της μητέρας, δηλαδή το πώς ζούσε η μητέρα, όταν τον κυοφορούσε, αν στενοχωριόταν, τι έκανε, αν κουραζόταν το νευρικό της σύστημα, αν είχε χαρά, αν είχε θλίψη, αν είχε μελαγχολία.

Έ, όλο το νευρικό σύστημα το δικό της επηρέασε το νευρικό σύστημα του εμβρύου της. Οπότε, όταν γεννηθεί το παιδί και μεγαλώσει, παίρνει μέσα του και τα βιώματα της μητέρας του, δηλαδή άλλου ανθρώπου. Δημιουργείται μια κατάσταση στην ψυχή του ανθρώπου εξαιτίας των γονέων του, που την παίρνει μαζί του σ΄ όλη του τη ζωή, αφήνει ίχνη μέσα του και πολλά πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή του είναι απόρροια της καταστάσεως αυτής.

Τα φερσίματά του έχουν άμεση σχέση με την κατάσταση των γονέων του. Μεγαλώνει, μορφώνεται, αλλά δεν διορθώνεται. Εδώ βρίσκεται μεγάλο μέρος από την ευθύνη για την πνευματική κατάσταση του ανθρώπου. Υπάρχει, όμως, ένα μυστικό। Υπάρχει κάποιος τρόπος ν΄ απαλλαγεί ο άνθρωπος απ΄ αυτό το κακό. Ο τρόπος αυτός είναι η γενική εξομολόγηση, η οποία γίνεται με την χάρι του Θεού. Μπορεί, δηλαδή, να σου πει ο πνευματικός: - Πώς θα ήθελα να ήμασταν σ΄ ένα ήσυχο μέρος, να μην είχα ασχολίες και να μου έλεγες τη ζωή σου απ΄ την αρχή, από τότε που αισθάνθηκες τον εαυτό σου, όλα τα γεγονότα που θυμάσαι και ποια ήταν η αντιμετώπισή τους από σένα, όχι μόνο τα δυσάρεστα αλλά και τα ευχάριστα, όχι μόνο τις αμαρτίες αλλά και τα καλά. Και τις επιτυχίες και τις αποτυχίες. Όλα. Όλα όσα απαρτίζουν τη ζωή σου. Πολλές φορές έχω μεταχειριστεί αυτή την γενική εξομολόγηση και είδα θαύματα πάνω σ΄ αυτό. Την ώρα που τα λες στον εξομολόγο, έρχεται η θεία χάρις και σε απαλλάσσει απ΄ όλα τα άσχημα βιώματα και τις πληγές και τα ψυχικά τραύματα και τις ενοχές, διότι, την ώρα που τα λες, ο εξομολόγος εύχεται θερμά στον Κύριο για την απαλλαγή σου. Είχε έλθει σ΄ εμένα προ καιρού μια κυρία, που έκανε αυτού του είδους την εξομολόγηση και βρήκε μεγάλη ωφέλεια. Βελτιώθηκε η ψυχολογική της κατάσταση, διότι τήνε βασάνιζε κάτι. Έστειλε, λοιπόν, αυτή μια φίλη της και πήγαμε έξω στο βράχο, στα Καλλίσια. Καθίσαμε και άρχισε κι εκείνη να μου μιλάει. Της λέω: - Να μου πεις ό,τι αισθάνεσαι. Αν σε ρωτήσω εγώ για κάτι, να μου πεις. Αν δεν σε ρωτήσω, να συνεχίσεις να τα λέεις, όπως τα αισθάνεσαι. Όλ' αυτά που μου έλεγε, τα παρακολουθούσα όχι απλώς με προσοχή, αλλά "έβλεπα" μέσα στον ψυχικό της κόσμο την επίδραση της προσευχής.

Την παρακολουθούσα μέσα στην ψυχή της κι "έβλεπα" ότι πήγαινε χάρις μέσα της, όπως τήνε κοίταζα εγώ. Διότι στον πνευματικό υπάρχει χάρις και στον παπά υπάρχει χάρις. Το καταλαβαίνετε; Δηλαδή, ενώ εξομολογείται ο άνθρωπος, ο ιερέας προσεύχεται γι αυτόν. Συγχρόνως έρχεται η χάρις και τον ελευθερώνει απ΄ τα ψυχικά τραύματα, που για χρόνια τον βασανίζουν, χωρίς να γνωρίζει την αιτία τους. Ω, αυτά τα πιστεύω πολύ! Στον εξομολόγο μπορείς να μιλήσεις όπως αισθάνεσαι, αλλά δεν είναι αυτό τόσο σημαντικό, όσο είναι το ότι κοιτάζει μέσα στην ψυχή σου προσευχόμενος ο παπάς και βλέπει πώς είσαι και σου μεταδίδει την χάρι του Θεού. Έχει αποδειχθεί ότι αυτό το κοίταγμα είναι πνευματικές "ακτίνες" που σε ξαλαφρώνουν και σε θεραπεύουν, μη νομίσετε ότι είναι ακτίνες φυσικές.

Είναι αλήθεια αυτά τα πράγματα. Και με τον Χριστό τι έγινε; Έπιασε το χέρι της αιμορροούσης και είπε: "Εγώ γάρ έγνων δύναμιν εξελθούσαν απ΄εμού". Θα πεις: "Ναι, μα ήταν Θεός". Ο Χριστός βέβαια ήταν Θεός, αλλά μήπως και οι Απόστολοι δεν κάνανε το ίδιο; Όλοι οι πνευματικοί, οι εξομολόγοι, έχουν αυτήν την χάρι κι όταν εύχονται, την εκπέμπουν ως αγωγοί. Για παράδειγμα, θέλουμε ν΄ ανάψουμε εδώ πέρα μια θερμάστρα και βάζουμε ένα καλώδιο, αλλά δεν μπορεί να κάνει επαφή, διότι το καλώδιο δεν είναι στην πρίζα. Αν, όμως, το καλώδιο μπει στην πρίζα, μόλις κάνει την επαφή, έρχεται το ρεύμα μέσω αυτού του αγωγού.

Είναι πνευματικά πράγματα της θρησκείας μας αυτά. Μπορεί να λέμε για καλώδιο, αλλά στην πραγματικότητα αυτή είναι "η θεία ψυχανάλυση"