Η Εκκλησία είναι Εκκλησία του Χριστού - Γέρων Παΐσιος

Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας δεν έχει καμία έλλειψη. Η μόνη έλλειψη που παρουσιάζεται, είναι από μας τους ίδιους, όταν δεν αντιπροσωπεύουμε σωστά την Εκκλησία, από τον πιο μεγάλο στην ιεραρχία μέχρι τον απλό πιστό. Μπορεί να είναι λίγοι οι εκλεκτοί, όμως αυτό δεν είναι ανησυχητικό. Η Εκκλησία είναι Εκκλησία του Χριστού και Αυτός την κυβερνάει. Δεν είναι Ναός που κτίζεται με πέτρες, άμμο και ασβέστη από ευσεβείς και καταστρέφεται με φωτιά βαρβάρων, αλλά είναι ο ίδιος ο Χριστός· «και ο πεσών επί τον λίθον τούτον συνθλασθήσεται· εφ’ ον δ’ αν πέση, λικμήσει αυτόν».

Γέρων Παΐσιος

Το αλίευσα ΕΔΩ

Πάμε κατά διαβόλου;

Στεργίου Σάκκου, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου

Μέσα στό γενικό κλῖμα τῆς ἀπαξίωσης πού μᾶς κατακλύζει καί στό ἄγχος τῆς διάσωσης ἀπό τό χρέος πού μᾶς πνίγει, συνηθίσαμε τόσο πολύ νά ἀκοῦμε καί νά βλέπουμε ἔκτροπα, ὥστε φοβοῦμαι πώς ἔχουμε πέσει σέ ἕνα εἶδος πνευματικοῦ μιθριδατισμοῦ.
Πάθαμε σάν ἐκεῖνον τόν παροιμιώδη Μιθριδάτη, πού λίγο-λίγο εἶχε συνηθίσει στήν χρήση δηλητηρίου καί τελικά δέν ἔνιωθε τό φαρμάκι. Ἔτσι ἴσως ἐξηγεῖται πῶς ἕνα πρόσωπο καί μάλιστα ἐπίσημο, συγκεκριμένα ἡ κ. ὑπουργός «παιδείας, διά βίου μάθησης καί θρησκευμάτων» εἶχε τό θράσος νά δηλώσει σέ ἐκπομπή τῆς ΝΕΤ ἐπί λέξει: «Γιά νά σωθεῖ ἡ χώρα, ἐγώ θά συνεργασθῶ καί μέ τόν διάβολο».

Μποροῦμε, λοιπόν, νά κοιμόμαστε ἥσυχοι. Ἡ κ. ὑπουργός μέ τόν πολυμήχανο συνεργάτη της σίγουρα θά μᾶς... σώσει! Ἀλλά τέτοιου εἴδους σωτηρία στήν πραγματικότητα εἶναι ὀλέθρια καταστροφή καί ἐνταφιασμός τῆς χώρας.

Δέν γνωρίζει, ἄραγε, ἡ πολυπράγμων ὑπουργός –λόγῳ καί Λέσχης Μπίλντεμπεργκ- πόσο ἀσεβής καί βδελυρή εἶναι ἡ συνεργασία μέ τόν μισόκαλο διάβολο σέ κάθε ἐπίπεδο, ἀφοῦ ἔργο τοῦ διαβόλου εἶναι ἡ διαφθορά καί φθορά, ἡ ὁλοκληρωτική καταστροφή τοῦ ἀνθρωπίνου γένους; Δέν ἔτυχε ποτέ νά μελετήση πῶς ἀπό μιά τέτοια συνεργασία τῆς πρώτης γυναίκας, τῆς Εὔας, μέ τόν πονηρό ὄφι (=σατανά) ξεκίνησε ἡ ὅλη κακοδαιμονία μας;

Καί τό τραγικό εἶναι ὅτι ὅπως ἡ Εὔα παρέσυρε τόν Ἀδάμ στήν συνεργασία καί στόν ὄλεθρο πού ἀκολούθησε, ἔτσι καί ἡ κ. ὑπουργός, μέ τήν πρόφαση ὅτι θά σώσει τήν Ἑλλάδα παρασύρει καί παραπλανᾶ ὅλους ἐκείνους πού τήν στηρίζουν.
Κανείς δέν ἀντιλαμβάνεται ὅτι μέ τήν ἐπιδιωκόμενη καί προγραμματιζόμενη συνεργασία ἡ ἐν λόγῳ ὑπουργός δέν πρόκεται νά γίνει ὁ σωτήρας τῆς Ἑλλάδος, ὅπως φαντάζεται, ἀλλά καί ἡ ἴδια «θά φάει τά μοῦτρα της» καί ἡ χώρα θά ὁδηγηθεῖ στόν ἐξολοθρεμό;

Ἀκόμη καί ἄν ἡ διαβόητη δήλωση τῆς ὑπουργοῦ ἦρθε στά χείλη της σάν σχῆμα λόγου, δέν θά ἔπρεπε νά τήν ξεστομίσει. Μιά χριστιανή ὀρθόδοξη -νομίζω ὅτι διατηρεῖ αὐτή τήν ἰδιότητά της, ἤ ὄχι;- πού μέ τό βάπτισμά της δήλωσε ὅτι «ἀποτάσσομαι τῷ σατανᾷ καί συντάσσομαι τῷ Χριστῷ», δέν μπορεῖ νά ἔχει, προγραμματισμένα μάλιστα, καμία συνεργασία μέ τόν σατανᾶ.
Διότι αὐτή ἡ συνεργασία τήν ξεβαφτίζει, τήν παραδίδει στήν ἐνέργεια τοῦ σατανᾶ. Γιά νά τό πῶ πιό παραστατικά, εἶναι σάν νά κάνει μέ τόν πονηρό τόν ἑξῆς διάλογο:
-Ἀποτάσσει τῷ Χριστῷ;
-Ἀπεταξάμην.
-Συντάσσει τῷ σατανᾶ;
-Συνεταξάμην!
Ἐκεῖνος πού ἀδιάντροπα καί ἰταμώτατα διατυπώνει τήν πρόθεσή του νά συνεργασθεῖ μέ τόν διάβολο, στήν πραγματικότητα ἔχει ἤδη ἐνδώσει σ' αὐτή τήν ἀνόσια συνεργασία.
Μήπως αὐτό συμβαίνει καί στήν προκειμένη περίπτωση καί γι' αὐτό βλέπουμε τήν χώρα μας νά πηγαίνει κατά διαβόλου; Τί ἄλλο νά σκεφθεῖ κανείς, ὅταν ἀρχίζουμε τήν σχολική χρονιά μέ τέτοιο κομφούζιο στό χῶρο τοῦ σχολείου, μέ ἀλόγιστο περίσσευμα ἤ ἔλλειμμα διδακτικοῦ προσωπικοῦ, χωρίς βιβλία -καί φθάνουμε ἤδη στόν Νοέμβριο! Ἀλλά καί γενικώτερα, ὁ σχεδόν ἀπροκάλυπτος πλέον ἀποχρωματισμός τῆς παιδείας ἀπό κάθε τι τό ἐθνικό καί θρησκευτικό, τί ἄλλο παρά δάκτυλος τοῦ διαβόλου μπορεῖ νά εἶναι;

Νά ἀναφέρω ἀκόμη ἐπιγραμματικά, τήν συρρίκνωση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, τήν ὑποβάθμιση τῆς πρωϊνῆς προσευχῆς καί τοῦ σχολικοῦ ἐκκλη σιασμοῦ, τήν ἀδιαφορία γιά τήν ἔπαρση τῆς σημαίας, τήν ἀνεπίτρεπτη χαλάρωση τῆς σχολικῆς πειθαρχίας μήν τύχει καί τραυματίσουμε ψυχολογικά τά παιδιά μας, γιά νά τά «χαιρόμαστε» ἔπειτα δράστες στίςκαταλήψεις νά καταστρέφουν μανιακά τήν δημόσια περιουσία καί ἔντρομοι νά παρακολουθοῦμε τήν ἐξάπλωση τῆς βίας, τοῦ ἔητζ καί τῶν ναρκωτικῶν, τῆς αὐτοκτονίας, τῶν δολοφονικῶν ἐπιθέσεων, ἀκόμη καί τοῦ σατανισμοῦ.

Θυμᾶμαι μία βιντεοκασσέττα πού εἶχα δεῖ πρίν χρόνια, φιλοξενούμενος σέ κάποια οἰκογένεια ὁμογενῶν στήν Αὐστραλία. Ἐκεῖ, νέοι ἔξαλλοι καί ἀλλόφρονες, σέ οἰκτρή κατάσταση ξεφώνιζαν, κυριολεκτικά οὔρλιαζαν, συνθήματα ἀνατριχιαστικά, ὅπως: «μισοῦμε τόν παράδεισο», «ἡ κόλαση μᾶς ἀρέσει», «φύγε, Χριστέ, ἀπ' τήν ζωή μας, σέ μισοῦμε», «ἐσένα θέλουμε, σατανᾶ, εἶσαι ὁ ἀρχηγός μας», «ζήτω ὁ σατανᾶς»!
Καί σκέφτομαι, σέ τόσους ἐκπαιδευτικούς καί νέους, μαθητές καί φοιτητές, πῶς θά λειτουργεῖ τό παράδειγμα τῆς ἐπικεφαλῆς τους συνεργάτιδας τοῦ διαβόλου;

Ὁ Θεός νά βάλει τό χέρι του! Ὅταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος συνάντησε στήν Πάφο τόν Ἐλύμα τόν μάγο, δηλωμένο συνεργάτη τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος ἤθελε νά «διαστρέψει ἀπό τῆς πίστεως» καί νά κρατήσει στό σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρίας τόν ἀνθύπατο Σέργιο, τόν ἀποκάλεσε «Υἱό διαβόλου καί ἐχθρό πάσης δικαιοσύνης» κι ἀμέσως μετά ὁ Ἐλύμας τυφλώθηκε (βλ. Πρξ 13,6-12). Εὔχομαι νά μή συμβεῖ τό ἴδιο στήν σύγχρονή μας ἐπίδοξη συνεργάτιδα τοῦ διαβόλου, στήν ἁρμοδιότητα τῆς ὁποίας, σημειωτέον, ὑπάγεται καί ἡ Ἐκκλησία, σύμφωνα μέ τόν θεσμό τῆς «νόμῳ κρατούσης πολιτείας».

Δηλαδή, ἄν ἡ κορυφή τοῦ ὑπουργείου συνεργάζεται μέ τόν διάβολο, ἡ σεπτή Ἱεραρχία, ὁ κλῆρος καί ὁ πιστός λαός θά ὑφίστανται τίς κρατικές ἁρμοδιότητες πού ἐκεῖνος ὑποβάλλει; Μή γένοιτο! Ὁ μεγάλος ὑπουργός καί χορηγός τῆς αἰώνιας σωτηρίας, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὅταν τοῦ πρότεινε συνεργασία ὁ σατανᾶς μέ τήν ὑπόσχεση ὅτι θά τοῦ δώσει ὅλα τοῦ κόσμου τά βασίλεια ἀπήντησε «ὕπαγε ὀπίσω μου σατανᾶ».

Σ' ἐκεῖνον ἀποθέτουμε τήν ἐλπίδα μας. Ἄς μή μᾶς συνερίζεται γιά τήν τόση ἀναίδεια καί ἀφροσύνη κι ἄς μακροθυμήσει γιά μᾶς. Νά δώσει μετάνοια στήν ὑπουργό καί σέ ὅλους μας καί νά μᾶς ἐλεήσει.
Νά ἐμποδίσει καί νά ἐξουδετερώσει κάθε ἐπήρεια τοῦ σατανᾶ καί κάθε δική μας συνεργασία μαζί του, γιά νά παύσουμε νά πηγαίνουμε κατά διαβόλου.

http://www.youtube.com/watch?v=T3SrMK3wosk&feature=player_embedded

http://www.youtube.com/watch?v=c4MldTUnn3A


by Siglitiki Νοέμβριος 2011

Η Αργή δοξολογία σε Πρώτο ήχο του Ιακώβου Πρωτοψάλτου , ερμηνευμένη με το κατανυκτικό Πατριαρχικό ύφος. - ψάλλει ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΟΥΣΙΚΟΦΙΛΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Περί των λεγόντων: "Είμαστε Έλληνες και όχι Ιουδαίοι"

" Μα εμείς είμαστε περήφανοι Έλληνες και όχι ρυπαροί θεοκτόνοι Εβραίοι. Οι πρόγονοι μας είναι ο Αχιλλέας, ο Απόλλων και ο Πλάτωνας και όχι ο Αβραάμ και ο Μωυσής".

Αυτό ακούμε συχνα σαν ποιμένες αλλά και σαν χριστιανοί ορθόδοξοι, όταν επανέρχεται κάθε χρόνο η εορτή και η μνήμη των αγίων προφητών και προπατόρων, αλλά και ευκαίρως ακαίρως, όσον αφορά την περί Παλαιάς Διαθήκης διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Και όταν αυτό ακούγεται από τους προσφάτως "ανανήψαντες" ελληνοφρενείς προγονολάτρες νεοπαγανιστές και τους συνοδοιπόρους τους στην παρωπιδική αγνωσία σκεπτικιστές, αυτό δεν ακούγεται ούτε καινοφανές , ούτε περίεργο. Η αμερικανόφερτη μασονική μόδα του νεοπαγανισμού και ο εγκλωβιστικός προγονολατρισμός πού βασανίζουν τινές ανασφαλείς και ανισόρροπους ψυχικά ομοεθνείς μας, το χριστιανομάχο πνεύμα τους και ο αντισημιτισμός τους, τους καθιστά αξιολύπητους και υποκριτές. Δεν είναι ελληνικό το πνεύμα της αντίθεσης σε κάτι τόσο εκλεκτό και τόσο προβαλλόμενο εν ελληνική αρμονία και σοφία όσο ο χριστιανικός πολιτισμός, αλλά μάλλον μοιάζει σε αυτό πού κατηγορούν οι ίδιοι: σε κάποιον στενόμυαλο φαρισαϊκό ραββινισμό. Και χωρίς να ισχυριζόμαστε το άτοπο και αντιχριστιανικό οτι το Ευαγγέλιο είναι καθαρά ελληνικό, αφού στην ουσία είναι οικουμενική και θεανθρώπινη παράδοση, καυχόμαστε ως γηγενείς Έλληνες πώς εγγράφη και διαδόθηκε και εξαπλώθηκε στο ελληνορωμαΐκό περιβάλλον και από ανθρώπους ανδρωμένους στην ελληνική κουλτούρα.

Ωστόσο , όμως όταν ακούγεται από χριστιανικά χείλη πώς οι προπάτορες του Χριστού είναι ξένοι της χριστιανικής παραδόσεως ή το άλλο , το άτοπο το εξωφρενικό αθεολόγητο, το από θεολογικά χείλη εκπεφρασμένο, πώς οι Ιουδαίοι συλλογικά και όχι τινές των εκλεκτών του Θεού Ιουδαίοι ,είναι οι προπάτορες των Χριστιανών, αυτό είναι και λυπηρό και εξωφρενικό και λάθος. Ο Θεός κάλεσε τους εκλεκτούς του απ'ολα τα έθνη για να αποτελέσουν τον νέο Ισραήλ και κοντά σ'αυτούςκαι όσους Ιουδαίους είχαν την αγνή πρόθεση: την Θεοτόκο, τον Πρόδρομο, τους Αποστόλους και πριν απ'αυτούς τον Ηλία, τον Μωυσή και τον Ααρών.Επίσης, δεν είναι ο κάθε ραββίνος της εποχής του Χριστού ή ο κάθε σύγχρονος του Μωυσή Εβραίος, ή ακόμα περισσότερο ο Άννας και ο Καϊάφας προπάτορες, ή περιούσιος λαός πριν την περιούσια Εκκλησία.Στην Παλαιά Διαθήκη περιγράφεται πολλές φορές η αγνωμοσύνη ενός λαού, πού επιλέκτηκε για να κυιοφορήσει τον Μεσσία των εθνών, ο οποίος λαός ενώ καλείται να αποτελέσει τον πραγματικό περιουσιασμό του Θεού, αυτός ειδωλολατρεύει και απομακρύνεται από τον Θεό της ερήμου, βαυκαλιζόμενος μάλιστα ότι αποτελεί τον περιούσιο λαό Ισραήλ, φυλετικά και a priori. Εξαιρούνται οι προφήτες και οι άγιοι του Θεού, οι οποίοι πάντα μα πάντα αντιμετωπίζουν την δίωξη και την περιφρόνηση του λαού και του ιερατείου του Ναού.Τέλος, από δω.



εικόνα πού βρήκαμε στο Google και παριστάνει την Ρίζα του Ιεσσαί, σχηματικά τους προπάτορες

Κάθε νοήμων και φυσιολογικός άνθρωπος μπορεί να καταλάβει την διαφορά μεταξύ σαρκικού και πνευματικού προγόνου. Αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο είναι να αποδεχτεί κανείς πώς ναι μεν σαρκικά και εθνικά πρόγονοι των Ελλήνων είναι και ο Αχιλεύς και ο Πλάτων και ο Σωκράτης, αλλά και πολιτιστικοί τους προπάτορες. Και όσον αφορά το πολιτιστικό παρελθόν και την προπατορία, πνευματικοί και εθνικοί μας πρόγονοι είναι και οι "βυζαντινοί" λχ Ιουστινιανός, Μιχαήλ Ψελλός, Μέγας Βασίλειος, Άννα Κομνηνή. Όμως, όσον αφορά τους Προπάτορες του Χριστού, τον προπάππου του Αβραάμ, τους προφήτες και τους Δικαίους της ΠΔ, δεν μιλάμε φυσικά για δικούς μας σαρκικούς προγόνους(του μεν Χριστού ως Ιουδαίου είναι ΚΑΙ σαρκικοί) αλλά για την προιστορία της Εκκλησίας, τους πνευματικούς προγόνους της χριστιανικής Εκκλησίας εν γένει και εν τη ενότητι και αδελφότητι του Πρωτοτόκου και Αδελφού Χριστού και δικών μας προπατόρων. Σε αυτούς μπορούμε να προσθέσουμε, κατά την θεωρία του σπερματικού λόγου και αλλογενείς και βαρβάρους και έλληνες πνευματικούς προπάτορες της Εκκλησίας, όπως οι σοφοί των Ελλήνων και από των βαρβάρων τους μύστες. Αυτό βέβαια αποτελεί πρόβλημα για τους προγονολάτρες πού ταυτίζουν εθνισμό και θρησκεία. Όμως τους προειδοποιούμε πώς το ίδιο ακριβώς κάνουν και οι ρυπαροί κατ'αυτούς Ιουδαίοι.

Συνεπώς, όταν η Εκκλησία εορτάζει τους Προπάτορες, δεν εθνικοφρονεί, αλλά πνευματολογεί. Η Εκκλησία είναι υπερεθνική και οικουμενική και οι Προπάτορες πνευματικά πρόσωπα στον χώρο της. Δεν λεπτολογεί ο ουρανός και το εορτολόγιο περί εθνικών, φυλετικών και κοινωνικών διακρίσεων,διότι όλοι εν εσμέν εν Χριστώ Ιησού.

Τέλος, ας θυμήσουμε το υπερεθνικό ευαγγέλιο και την οικουμενική γενεαλογία του ευαγγελιστού Λουκά: Οι πανανθρώπινοι , οικουμενικοί προπάτορες Αδάμ, Ενώχ, Νώε και όσοι μέχρι του μεσοποτάμιου και όχι Εβραίου Αβραάμ και οι εθνικοί Ιώβ, Ραχάβ, Ρουθ και Σουναμίτις του Συναξαρίου της επομένης Κυριακής, δηλώνουν ακριβώς πώς οι προπάτορες ανήκουν σε ποικίλλα έθνη και πώς ο προσδωκώμενος Χριστός δεν είναι απλώς η σωτηρία, αλλά και το βλαστάρι όλων των Εθνών

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2011/12/blog-post_9967.html#ixzz1g97WyPgt

Γέροντας Κλεόπας: Ὁ καρκίνος ὀφείλεται στὴ λαθεμένη εἰκόνα μας γιὰ τὸν Θεὸ

Πάτερ Κλεόπα, ἐδῶ καθημερινὰ καταφθάνουν ἄνθρωποι ἂπ΄ὅλο τὸν κόσμο γιὰ νὰ σᾶς δοῦν. Ποιὲς εἶναι οἱ ἐμπειρίες κι οἱ ἐντυπώσεις σας

-To ὅτι ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ ἔχουμε μέσα μᾶς μπερδέψει τὰ πράγματα. Ἂν κι εἴμαστε βαφτισμένοι, ὡστόσο συχνὰ δὲν ξέρουμε τί πιστεύουμε.Μὲ πόνο καὶ θλίψη βλέπω καθημερινὰ ὅτι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε φτιάξει γιὰ τὸν Θεὸ μία εἰκόνα περίεργη κι ἀπαράδεκτη. Μία εἰκόνα ποὺ δὲν συμβιβάζεται μὲ τὰ Εὐαγγέλια καὶ τὰ βιβλία τὰ ἱερὰ ποὺ τὸν Θεὸ τὸν προσδιορίζουν ὡς ἄβυσσο εὐσπλαχνίας καὶ ἀγάπης.Σχεδὸν τὸ 99% ὅσων ἔρχονται ἐδῶ φαντάζονται τὸν Θεὸ σὰν ἕνα ἀνώτερο ὂν ποὺ ἐπιφυλάσσει στὸν ἄνθρωπο μόνο θυμούς, ὀργές, ποινὲς ἀλλὰ σπάνια καλωσύνες. Ἐγὼ δὲν εἶμαι γιατρὸς ἀλλὰ τσοπάνος, πιστεύω ὅμως πὼς ἡ αἰτία τοῦ καρκίνου ἐκεῖ βρίσκεται: στὴ λαθεμένη εἰκόνα ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἐφτίαξε μέσα του γιὰ τὸν Θεό.

-Δηλαδὴ ἂν ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι μετασχηματίσουμε τὴν ἀντίληψη ποὺ ἔχουμε σήμερα γιὰ τὸν θεό, ἂν ἀλλάξουμε τὴν εἰκόνα ποὺ φτιάξαμε μέσα μας γιὰ τὸν Δημιουργό, τότε βρέθηκε τὸ φάρμακο καὶ θεραπεύτηκε ὁ καρκίνος

- Ναὶ .Τὸν καρκίνο τὸν δημιουργοῦν οἱ τύψεις, τὰ ἄγχη καὶ οἱ φοβίες, οἱ ἀνησυχίες καὶ οἱ ἀποστασίες , οἱ ἀμφιβολίες, οἱ θλίψεις κι οἱ στενοχώριες. Ὁ καρκίνος μπῆκε στὸν ἄνθρωπο γιατί ὁ ἄνθρωπος δὲν ἄφησε μέσα τοῦ χῶρο γιὰ νὰ μπεῖ ὁ Θεός. Ἂν νοιώσεις μέσα στὶς...

φλέβες σου τὸν Θεό, τότε ἠρέμησες. Αὐτὸ εἶναι τὸ φάρμακο τοῦ καρκίνου.

Ἄρκει νὰ πιστέψει πὼς εἶναι πλασμένος ἂπ τὸν Θεὸ μὲ ἀγάπη κι ὅτι ὁ Θεὸς ἔχει γιὰ τὸν καθένα μᾶς ἕνα σχέδιο.Ἄαραγε ποιὸς ξέρει τί σχέση νὰ ἔχουν οἱ ἀνθρώπινες πτώσεις μ΄αὐτὸ τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ...Ἄλλωστε μὴ ξεχνᾶμε , ὅλοι μας εἴμαστε παραβάτες κι ἐγκληματίες , ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ νὰ τηρεῖ στ΄ἀλήθεια τοὺς ὅρους τοῦ Νόμου.Ἂν ὁ πόρνος, ὁ μοιχός, ὁ ἐγκληματίας πιστέψει καὶ πεῖ στὸν Θεὸ «Θεέ μου, Σὺ ποὺ μ΄ἐφτίαξες μ΄ἕνα τόσο φτηνὸ ὑλικό.Κᾶνε μὲ τοῦτο νὰ τὸ χωνέψω», τὸ πρόβλημα λύθηκε.

Ὁ ἄνθρωπος ὁ ἁμαρτωλὸς θὰ συνειδητοποιήσει ὅτι εἶναι πάροικος πάνω στὴ γῆ κι ὅτι γὶ ἀλλοῦ εἶναι ὁ προορισμός του.

Τὸ ἄσχημο εἶναι ὅτι δὲν μάθαμε νὰ δεχόμαστε τὸν ἑαυτό μας ἔτσι ὅπως ἀκριβῶς εἶναι, καὶ τὸ χειρότερο ὅτι δὲν συνηθίσαμε αὐτὸ τὸν ἁμαρτωλὸ ἐατὸ νὰ τὸν διατηροῦμε σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸν Οὐρανό.

Γὶ αὐτὸ καὶ ὁ καρκίνος θερίζει!

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Τάσου Μιχαλᾶ «Ἡ Ὀρθοδοξία στὴ χώρα τοῦ Τσαουσέσκου» ἔκδ.Ἑπτάλοφος , Ἀθήνα 1982

http://misha.pblogs.gr/

«το ανθρώπινο είδος ζει σε ένα καθεστώς εσωτερικής δηλητηρίασης»......

o άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ονόμαζε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό ο οποίος για να μη ξεχνιόμαστε έφτιαξε, εν μέσω 20ώ αιώνι,τους δύο αιματηρότερους πολέμους στη γνωστή ιστορία του κόσμου- «ΛΕΥΚΗ ΔΑΙΜΟΝΙΑ»:

«Όταν είχαν επινοήσει οί άνθρωποι μηχανές για το ταξίδι στις θάλασσες, για το πέταγμα στον αέρα, για τη συνομιλία από μεγάλες αποστάσεις, τότε φάνηκε ό Χριστός στην Ευρώπη ότι είναι τόσο άχρηστος και καθυστερημένος, όσο και οί αιγυπτιακές μούμιες.

Όλες όμως τίς εφευρέσεις τις στο διάστημα των τελευταίων διακοσίων ετών, ή Ευρώπη τίς έχει χρησιμοποιήσει για την αυτοκτονία της στους παγκοσμίους πολέμους, για το έγκλημα, για το μίσος, για το γκρέμισμα, για την απάτη, για τον εκβιασμό, για την βεβήλωση των ιερών και οσίων των λαών, για το ψέμα, τίς ατιμίες, τίς ακολασίες και την αθεΐα σ' ολόκληρο τον κόσμο. Αλλά

στην πραγματικότητα, ή Ευρώπη κανένα άλλο δεν εξαπάτησε, εκτός από τον εαυτό της. Οί μη χριστιανικοί λαοί έχουν καταλάβει τι εστίν Ευρώπη, τι προσφέρει και τι θέλει, για τούτο και την ονόμασαν «Λευκή Δαιμονία.»

κι έρχεται ο γνωστός κοινωνιολόγος Λεβί Στρος,o oποίος σήμερα γίνεται 100 ετών,να τον επιβεβαιώσει.αντιγράφω από τα σημερινά «Νέα»:

«Παρατηρώ την τρομακτική εξαφάνιση ειδών της πανίδας και της χλωρίδας.

Το ανθρώπινο είδος ζει σε ένα καθεστώς εσωτερικής δηλητηρίασης.

Σκέφτομαι τον κόσμο στον οποίο τελειώνω τις ημέρες μου. Και δεν αγαπώ αυτόν τον κόσμο», εξομολογήθηκε σε συνέντευξή του στη «Μonde» το 2005. Αλλά πολύ πριν από αυτή τη συνέντευξη, ο Λεβί- Στρος είχε επικρίνει εκείνους τους θεωρητικούς του ουμανισμού που θεμελίωναν τα δικαιώματα του ανθρώπου στα προνόμια ενός κυρίαρχου είδους- του ανθρώπινου.

Με τον ίδιο τρόπο ανέτρεψε την ιδέα ότι ο δυτικός είναι ένας ανώτερος πολιτισμός.

«Αυτές οι κοινωνίες δεν αντιπροσωπεύουν ένα παιδικό ή κατώτερο στάδιο της ανθρωπότητας, αλλά σύνθετους οργανισμούς που δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από τον δικό μας σε επίπεδο ανάπτυξης σκέψης και κουλτούρας», έγραφε.

Ο Ντιντιέ Εριμπόν, συγγραφέας του βιβλίου «De pres e de loin, entretiens avec Claude Levi-Strauss», συμπυκνώνει την κληρονομιά του Λεβί- Στρος στην αναγνώριση και τον σεβασμό του Άλλου.

Σε αυτή την υποδοχή που επιφύλαξαν οι Αζτέκοι στους Ισπανούς κονκισταδόρες, για να γνωρίσουν από τον «Άλλον» τον αφανισμό.



http://misha.pblogs.gr/

Ο δίκαιος Αβραάμ, ο Προπάτορας του Χριστού.(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)

«Εγώ δε ειμί γη και σποδός»,(Γεν. 18. 27)

Αυτά είναι τα λόγια που είπε για τον εαυτό του ο δίκαιος Αβραάμ. Αδελφοί μου, πόσο γελοίοι είναι οι άνθρωποι που καυχώνται για τις γνωριμίες τους με κοσμικούς άρχοντες και άλλους επιφανείς του κόσμου τούτου και έχουν, γι’ αυτό τον λόγο, μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους!
Ο Αβραάμ αξιώθηκε να συνομιλεί με τον Παντοδύναμο και Αιώνιο Βασιλέα, με τον ίδιο τον Θεό. Εντούτοις, παρέμεινε απαράτρεπτος και αταλάντευτος στην ταπείνωσή του, αποκαλώντας τον εαυτό του γη και σποδό. Ποιός ήταν αυτός ο Αβραάμ, ο οποίος αξιώθηκε εν ζωή μιας τόσο μεγάλης ευλογίας από το Θεό και μιας τέτοιας εξυμνήσεως, μετά το θάνατό του, από τον Παύλο (Γαλ. 3, Εβρ, 11), αλλά και από τον ίδιο τον Δεσπότη Χριστό (Λουκ. 16, 22, Ιωάν. 8, 39);
Ήταν ένας χωρικός που είχε όλες τις αρετές και ζούσε σύμφωνα με το νόμο του Θεού, ένας άνθρωπος με ακράδαντη πίστη στο Θεό, ένας εραστής του δικαίου, ένας εξαιρετικά φιλόξενος και συμπονετικός άνθρωπος, γενναίος, ευπειθής, γνήσιος και ταπεινός.
Μολαταύτα, ο Αβραάμ δοξάζεται κυρίως για την πίστη του, μια πολύ δυνατή πίστη! Ο Αβραάμ ήταν ήδη εκατό ετών, όταν ο Θεός του είπε πως η γυναίκα του, στείρα έως τότε, θα γεννούσε έναν γιό. Εκείνος πίστεψε το Θεό. Ακόμη και προτού γεννήσει η Σάρα τον Ισαάκ, ο Θεός είπε στον Αβραάμ: και ποιήσω το σπέρμα σου ως την άμμον της γης (Γεν. 13, 16). Ο Αβραάμ πίστεψε και διόλου δεν αμφέβαλε. Όταν γεννήθηκε ο μοναδικός υιός του Αβραάμ, ο Θεός τον πρόσταξε, ως δοκιμασία, να προσφέρει το μοναχοπαίδι του θυσία. Ο Αβραάμ ετοιμάστηκε για να το κάνει, αλλά ο Θεός την τελευταία στιγμή τον απέτρεψε απ’ αυτή την πράξη. Πόσο πλήρης ήταν η πίστη και τελεία η υπακοή του θαυμάσιου αυτού ανθρώπου στο Θεό! Ως αποτέλεσμα, ο Θεός τον ευλόγησε δαψιλώς και τον έκανε ένδοξο τόσο στη γη όσο και στον ουρανό.
Αδελφοί μου, είναι μακάριοι αυτοί που, χωρίς ενδοιασμούς, πιστεύουν στο Θεό και εκπληρώνουν τις άγιες εντολές Του. Η ευλογία του Θεού τους συνοδεύει και στους δύο κόσμους!
Ω παντευλόγητε Δημιουργέ μας, ευλόγησε κι εμάς τους αμαρτωλούς και συναρίθμησέ μας ανάμεσα στους εκλεκτούς Σου, οι οποίοι έχουν μερίδιο μαζί με τον Αβραάμ στο Βασίλειό Σου.

(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδος» – Δεκέμβριος, εκδ. Άθως

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ

Τα Χριστούγεννα είναι πάντοτε η γιορτή της ελπίδας. Δύση και Ανατολή βλέπουν στο σπήλαιο της Βηθλεέμ την ευκαιρία για όλο τον κόσμο να ξαναγυρίσει στα χρόνια της παιδικότητας, να αφήσει κατά μέρος το άγχος, τις έγνοιες της ζωής και να μοιραστεί καλοσύνη, χαρά, δώρα, να θυμηθεί τα έθιμα και τις παραδόσεις, να νιώσει ότι η γιορτή είναι στάση στο ταξίδι της ζωής.
Όσο όμως κι αν θέλει ο άνθρωπος να ξεχάσει τον αληθινό του χρόνο και να γυρίσει στο παρελθόν του, να κάνει την ανάμνηση ζωή του, δεν μπορεί. Είναι η κρίση της εποχής και του κόσμου, που τον αναγκάζει να έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του την αγωνία: ο χρόνος του μέλλοντός μου πώς θα είναι; Μπορεί να ανταλλάξει δώρα, να τραγουδήσει κάλαντα, να βγει βόλτα, να μοιραστεί στιγμές με πρόσωπα που αγαπά, αλλά στην καρδιά και στο νου του θα θριαμβεύει ο λογισμός: «τι μέλλει γενέσθαι;».



Πώς θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από τις δαγκάνες ενός συστήματος το οποίο μας έμαθε ότι ζωή είναι η κατανάλωση, ζωή είναι να μπορείς να αλλάξεις αυτό που χάλασε ή είναι περιττό, ζωή είναι να ταξιδέψεις με εορτοδάνειο, ζωή είναι να κάνεις και καμιά φιλανθρωπία, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, ζωή είναι να κάνεις καινούριες γνωριμίες για να περάσεις καλά. Και τώρα, που αυτά δεν υποστηρίζονται από το σύστημα, αλλά θα πρέπει να συμβιβαστούμε με λιγότερα υλικά αγαθά, με ανεργία, με κατάθλιψη, με κλείσιμο στον εαυτό μας, πώς θα κάνουμε Χριστούγεννα;
Διαβάζαμε στα διηγήματα του Παπαδιαμάντη για πρόσωπα που ζούσαν σε συνθήκες έσχατης φτώχειας, σταχομαζώχτρες που δεν είχαν να πάρουν στα παιδιά τους ούτε ένα ζευγάρι παπούτσια, και νομίζαμε ότι αυτές οι διηγήσεις ήταν πολύ μακριά από μας. Και να που η αλαζονεία της εποχής μας, η αίσθηση ότι μπορούμε να τα έχουμε όλα, καταρρέει και οι συνθήκες ζωής που περιγράφει ο μεγάλος μας λογοτέχνης θα φαντάζουν καθημερινότητα και πάλι.
Υπάρχει άραγε ελπίδα;
Ελπίδα να ξαναγυρίσουμε στον ψεύτικο χρόνο και τρόπο στον οποίο ζούσαμε φαίνεται δύσκολο να υπάρξει. Ελπίδα όμως να ξαναβρούμε το αληθινό νόημα της ζωής υπάρχει και γεννιέται μέσα από την ίδια τη γιορτή.
Η ελπίδα είναι ο Χριστός μας. Είναι η συνάντηση μας με το Θεό που έγινε άνθρωπος για να ανεβάσει τον άνθρωπο στο Θεό. Να δείξει στον καθένα μας ότι ο Θεός δεν βρίσκεται ψηλά, αγνοώντας τα πάθια και τους καημούς του κόσμου, αλλά γίνεται ο ίδιος άνθρωπος για να ζήσει στη σάρκα και την ψυχή του το πάθος του σταυρού και του θανάτου, της εγκατάλειψης και της μοναξιάς, της πορείας ως σημείου αντιλεγόμενου. Ο Θεός γίνεται πρόσφυγας στον κόσμο, γιατί οι άνθρωποι δεν τον δέχονται. Τον πολεμούν οι βασιλιάδες, οι αυτοκράτορες, οι γραμματείς και φαρισαίοι του κόσμου, αλλά κι εκείνοι οι άνθρωποι που δεν είχαν χώρο στο πανδοχείο τους για να δείξουν ανθρωπιά. Ο Θεός μοιράζεται με την φύση που ο Ίδιος δημιούργησε τη ζεστασιά του άχυρου, την ανάσα των ζώων, την συντροφιά των αστεριών, αλλά και το τραγούδι των Αγγέλων και των ανθρώπων. Ο Θεός δεν ξεχνά τον άνθρωπο, κι ας τον ξεχνά εκείνος.
Η ελπίδα μας στον κόσμο της κρίσης είναι ο Χριστός. Δεν είναι τα αγαθά που δίνουν νόημα στη ζωή, αλλά η αγάπη για το Θεό και τον άνθρωπο, που σε κάνει να μοιράζεσαι τα πολλά ή λίγα που έχεις. Η αγάπη που σε κάνει να θέλεις να συναντηθείς με το Θεό στη λατρεία της Εκκλησίας, στη λειτουργία των Χριστουγέννων, αλλά και στην προσευχή, στην ανθρωπιά, στην έγνοια ότι δεν μπορείς να ευτυχείς μόνος σου, αλλά μπορείς να δώσεις και υλικά και πνευματικά για να γίνει κι ο άλλος λιγότερο δυστυχής. Να θυμηθείς ότι ο Χριστός δεν ήρθε μόνο για όσους ανήκουν στην ίδια κοινότητα με σένα, αλλά για όλους που είναι εικόνες Θεού. Για να μπορείς να μοιραστείς τη λύπη τους και να την κάνεις μισή και να τους συναντήσει στη χαρά τους για να γίνει διπλή.
Η ελπίδα στην κρίση είναι ο Χριστός. Είναι η Εκκλησία στην οποία ο Χριστός γεννιέται. Η ζωή της Ενορίας, το ήθος της κοινότητας, η συνάντηση της κατήχησης, η συζήτηση με τους ιερείς-πατέρες, ο ύμνος των Αγγέλων που γίνεται φωνή και των ανθρώπων. Και μέσα στην Εκκλησία γινόμαστε ένα με τους Μάγους και τους ποιμένες, ένα με τον ουρανό και τη γη, ένα με την Παναγία μας που προσέφερε την ύπαρξή της για να λάβει υπόσταση ο Θεός, ένα με την αιωνιότητα που γίνεται παρόν.
Η ελπίδα στην κρίση είναι ο Χριστός. Δεν χρειάζεται να γίνεις παιδί για μια μέρα, ξυπνώντας τις αναμνήσεις σου και γυρνώντας στο παρελθόν σου. Γίνεσαι παιδί στην κακία και αυτό γίνεται ένα διαρκές παρόν, που σε μεταμορφώνει. Αρκεί να εμπιστευθείς το Χριστό και τους Αγίους. Αρκεί να ξαναβρείς τις αξίες που ο κόσμος μισεί και θέλει να γκρεμίσει. Αρκεί να επιλέξεις την «κένωση», το άδειασμα από τα μικρότερα ή μεγαλύτερα πάθη σου και την πληρότητα που δίνει η σχέση με Εκείνον που σε σώζει προσωπικά.
Αν αλλάξουμε μέσα μας, τότε καμία κρίση δεν θα μπορέσει να μας στερήσει το νόημα της ζωής που είναι ο Χριστός. Αυτός που γεννιέται και πάλι. Ας γεννηθεί μαζί Του και η ελπίδα, όχι ως ευχή, αλλά ως ξεκίνημα μετάνοιας, ελευθερίας και αγάπης στη ζωή μας και στη ζωή του κόσμου!

π. Θεμιστοκλής

ΠΑΤΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ (Γέροντος Εφραίμ του Αριζονίτη)

Όσον πιο γρήγορα κατακτάς μίαν αρετήν, τόσον και πιο εύκολα χάνεται, όσον πιο αργά, με περισσότερον κόπον, τόσον πιο σταθερή μένει. Όπως π.χ. με την κολοκυθιά, που ανέβηκε υψηλά και λέγει εις το κυπαρίσσι: «Ιδέ σε πόσες ημέρες εγώ ανέβηκα! Εσύ τόσα χρόνια έχεις», «καλά, λέγει το κυπαρίσσι, ακόμη δεν είδες ούτε ανέμους, ούτε ζέστες, ούτε κρύα!» Και μετά λίγο καιρό ξεράθηκε η κολοκυθιά, ενώ το κυπαρίσσι έμενε πάλιν εις την θέσιν του! Ούτω και ο άνθρωπος. Και εις την τρικυμίαν και εις την ειρήνην το ίδιο, διατί; Διότι ο πολύς χρόνος εδημιούργησε σταθερότητα. Εις την αρχήν της αποταγής του η ψυχική του κατάστασις είναι ασταθής, αλλά συν τω χρόνω η χάρις του Θεού σιγά-σιγά κατεργάζεται την σωτηρίαν και την ελευθερίαν των παθών. Βίαν σήμερον ολίγον περισσοτέραν, αύριον θα αρχίση η χάρις του Θεού να ενεργή μόνη της και δεν θα χρειάζεται να βιάζετε εσείς τον εαυτόν σας, να σκέπτεσθε τας διαφόρους μνήμας. Η χάρις που μένει, εκείνη θα τας φέρη εις τον νουν, χωρίς να το θέλετε. Και τότε θα ίδητε μυστήρια μυστηρίων! Θα έρχεσθε εις αίσθησιν, ας πούμε, είτε μνήμης θανάτου, είτε του ενός είτε του άλλου. Ενώ θα ανοίγης τα μάτια σου από τον ύπνον και αντί να είσαι νυσταγμένος, εσύ θα έχης προχωρήσει. Ήδη θα έχης διέλθει ολόκληρον το μυστήριον της θεωρίας και θα λέγης: Μα πως γίνεται αυτό το πράγμα, αφού κανείς είναι από τον ύπνο; Πως γίνεται; Και όμως ενεργεί μόνη της η χάρις του Θεού, είναι αποτέλεσμα μακράς συνηθείας. Καθώς συμβαίνει και εις την αμαρτίαν. Ο άνθρωπος και την ημέραν και εις τον ύπνον του ακόμη όλο την αμαρτίαν σκέπτεται, όλο το κακόν. Έτσι και εις το καλόν, πάλιν η συνήθεια η καλή βοηθουμένη από την χάριν του Θεού γίνεται μία έξις εις τον άνθρωπον. Όπως και εις την αμαρτίαν, βοηθουμένη υπό της κακής συνηθείας και υπό του διαβόλου γίνεται συνεχές κακόν.

1000 Πατρινούς ταΐζει η Εκκλησία

Τα φιλόπτωχα ταμεία των ενοριών έχουν επιδοθεί σε αγώνα συγκέντρωσης αγαθών για να προσφέρουν στις οικονομικά αδύναμες οικογένειες                                       
Πηγή: Εφημερίδα ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ, της Γωγώς Κάραλη

Με στόχο να προσφέρουν ό,τι δυνατόν καλύτερο στους εμπερίστατους συνανθρώπους μας εργάζονται τις ημέρες αυτές οι ιερείς που είναι υπεύθυνοι για τα φιλόπτωχα ταμεία των ενοριών. Ο Μητροπολίτης κ. Χρυσόστομος έχει δώσει σαφείς οδηγίες στους ιερείς των ενοριακών φιλόπτωχων και τους π. Παναγιώτη Ταρσινό και π. Κωνσταντίνο Αθανασόπουλο του Γενικού Φιλοπτώχου Ταμείου της Μητροπόλεως, ώστε να ετοιμαστούν τα δέματα με τα τρόφιμα, τα γλυκίσματα, τα παιχνίδια και τα άλλα αγαθά που θα προσφέρουν στους αναξιοπαθούντες οικογένειες, ζευγάρια και μοναχικά άτομα για να μπορέσουν να γιορτάσουν και αυτοί τα Χριστούγεννα.

Εκκλήσεις συμπολιτών για οικονομική ενίσχυση, προκειμένου να πληρώσουν το νοίκι και τους λογαριασμούς

0 Μητροπολίτης Πατρών κ Χρυσόστομος δέχεται εκκλήσεις συμπολιτών για να τους ενισχύσει οικονομικά η Εκκλησία

«Οι ανάγκες έχουν πολλαπλασιαστεί. Ήδη έχουν φθάσει τα 1.000, τα άτομα που καθημερινά σιτίζονται από τις τράπεζες αγάπης των ενοριών μας και διαπιστώνουμε πως συνεχώς οι ανάγκες πολλαπλασιάζονται. Μας ζητούν χρήματα για να μπορέσουν να αγοράσουν φάρμακα, να πληρώσουν το ενοίκιο του σπιτιού τους ή κάποιους από τους λογαριασμούς τους» τόνισε στην «Π» ο Μητροπολίτης κ. Χρυσόστομος.

«Εκτός από τις ενορίες μας συνεργαζόμαστε και με τον Δήμο Πατρέων στην τράπεζα τροφίμων, στην προετοιμασία των χριστουγεννιάτικων δεμάτων που θα διανεμηθούν τις παραμονές της γιορτής στις οικογένειες και τους μοναχικούς ανθρώπους. Η φροντίδα και η αγάπη για τους εμπερίστατους δεν είναι μια διαδικασία που γίνεται κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα, είναι μια συνεχής διαδικασία, αφού τα προβλήματα των συνανθρώπων μας είναι διαρκή» παρατήρησε ο Μητροπολίτης κ. Χρυσόστομος. Πρόσθεσε δε, πως φέτος υπήρξε και μια άλλη ευλογία, αφού ένα γερμανικός οργανισμός απέστειλε στη Μητρόπολη Πατρών κάποια αναπηρικά καροτσάκια και μπαστούνια για αναπήρους, προκειμένου να τα διανείμει σε Ιδρύματα της πόλης και της περιοχής. «Ήταν μια προσπάθεια που έκανε ο αρχιμανδρίτης π. Φιλόθεος, μοναχός της Μονής Γηροκομείου, που λόγω των μεταπτυχιακών σπουδών του διακονεί στο Φράιμπουργκ της Γερμανίας και ο οποίος μίλησε στα μέλη του Οργανισμού αυτού, τους ευαισθητοποίησε και αυτοί μας έστειλαν τα καροτσάκια» τόνισε ο κ. Χρυσόστομος.