Στην Κύπρο μαζεύουν τρόφιμα για την Ελλάδα

 

Αυτές τις ημέρες πραγματοπιείται έρανος τροφίμων στην Κύπρο που θα κορυφωθεί το Σάββατο στην πλατεία Ηρώων της Λάρνακας, στόν περίφημο δρόμο των Φοινικούδων, όπου θα στηθεί μικρό φορτηγό για την συλλογή των τροφίμων και των υπολοίπων ειδών που θα σταλούν στην χώρα μας. Στο σχετικό φυλλάδιο που κυκλοφορεί αναφέρονται ως κύριοι λόγοι

• Η λιποθυμία των παιδιών στα σχολεία
• Η εξαθλίωση ανθρώπων που ψάχνουν στα σκουπίδια τροφή για να ζήσουν

Ελπίζουμε ότι ο κόσμος θα ανταποκριθεί και η προσέλευση θα είναι πέραν του αναμενομένου. Η αλήθεια λοιπόν πικρή βρίσκεται μπροστά στην νέα Ιστορία της Ελλάδας. Βγήκε χωρίς να το θέλει, η ανάγκη βλέπετε, ως επαίτης στα πεζοδρόμια του κόσμου.

Άκουγα το πρωί ότι βρέθηκε 40 χρονών γυναίκα νεκρή από ασιτία, στην Βόρεια Ελλάδα αυτοκτόνησε 37 χρονών πατέρας παιδιών γιατί δεν μπορούσε να ζήσει την οικογένειά του .......Το πρόβλημα είναι πολύ πιο σοβαρό ίσως από ότι φαίνεται, γιατί η αξιοπρέπεια του συνόλου των Ελλήνων δεν επιτρέπει ακόμα σκληρές παρεκτροπές.............

Αξίζουν συγχαρητήρια στους αδελφούς  Κυπρίους για την προσπάθειά τους. Είναι αν μη τι άλλο συγκινητικό.

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΔΑΝΙΗΛ Ο ΣΤΥΛΙΤΗΣ

«Ο όσιος Δανιήλ έζησε επί Λέοντος του μεγάλου βασιλιά, του Μακέλλη, ορμώμενος από τη Μεσοποταμία, από την περιοχή των Σαμοσάτων, από κώμη που ονομαζόταν Μαρουθά, και οι γονείς του ονομάζονταν Ηλίας και Μάρθα. Μετά τον πέμπτο χρόνο της ηλικίας του, οι γονείς του τον έβαλαν σε μοναστήρι, όπου διέπρεψε στην ασκητική ζωή. Όταν ήδη είχε προκόψει στην άσκηση, πήγε προς τον όσιο Συμεών τον στυλίτη και ευλογήθηκε από αυτόν. Κατά θεία αποκάλυψη, ήλθε στα μέρη της Θράκης, κοντά στο Βυζάντιο, στην περιοχή του Ανάπλου. Εκεί κλείστηκε σε κάποιο ειδωλολατρικό ναό και υπέστη πολλούς δαιμονικούς πειρασμούς. Έπειτα ανέβηκε σε κίονα, δείχνοντας πολλή άσκηση και υπομονή, σε ζέστη και σε κρύο, εκτεθειμένος στις προσβολές των ανέμων. Έκανε λοιπόν πολλά θαύματα, τόσο που η φήμη της αρετής του έφτασε και στον βασιλιά Λέοντα, όπως και στον μετά από αυτόν Ζήνωνα και τον τύραννο Βασιλίσκο. Αυτοί επισκέφτηκαν και προσκύνησαν τον άγιο, ο οποίος τους προανήγγειλε αυτά που επρόκειτο να συμβούν, και έτσι βοήθησε την αγία Εκκλησία, που πολεμείτο από τους αιρετικούς. Έζησε τη ζωή του με τρόπο όσιο και άμεμπτο και εξεδήμησε προς τον Κύριο. Τελείται η σύναξή του στην περιοχή του Ανάπλου».

Το Άγιον Όρος θεωρείται και είναι η αναφορά των ορθοδόξων ανά τα πέρατα της Οικουμένης. Μπορεί να ακούγεται ότι και εκεί υπάρχει πολύ γήινο στοιχείο, δεν παύει όμως να προσφέρει, σ’ εκείνους που θα θελήσουν, όλες τις προϋποθέσεις για υπέρβαση των παθών τους, για κάθαρση της καρδιάς τους, για έλλαμψη θείου φωτός στην ύπαρξή τους. Αν μη τι άλλο, θεωρείται το Όρος τόπος άσκησης και αγιασμού, που στο διάβα των αιώνων γέννησε και ανέδειξε μεγάλους οσίους, οι οποίοι αποτελούν καύχημα της Εκκλησίας. Το Άγιον Όρος έτσι λειτούργησε και λειτουργεί ως σημείο προσανατολισμού, ως εικόνα που παραπέμπει πάντοτε στις αγιασμένες μορφές του, κατανύσσοντας τις καρδιές όλων των καλοπροαιρέτων ανθρώπων. Ποιος για παράδειγμα, ακούγοντας γι’ αυτό – δεν μιλάμε για εκείνους που έχοντας «χαλασμένο» νου διαστρεβλώνουν τα πάντα, παίρνοντας αφορμή από πραγματικά ή φανταστικά σενάρια σκανδάλων – δεν φέρνει στο μυαλό του μορφές σαν του Γέροντα Παϊσίου, σαν του γέροντα Πορφυρίου, σαν του Γέροντα Εφραίμ του Κατουνακιώτη; Όρος Άγιον: «αρκεί το βλέπειν σε και το ακούειν περί σου» για να δώσεις όραμα και ώθηση αναγωγής στην ψυχή του κάθε πιστού!

Γιατί η αναφορά στο Άγιον Όρος σήμερα, που γιορτάζουμε τον όσιο Δανιήλ τον στυλίτη; Για τον απλούστατο λόγο ότι και οι ύμνοι της Εκκλησίας μας, προβάλλοντας τον όσιο, τον χαρακτηρίζουν ως «όρος Άγιον της Εκκλησίας του Χριστού». Που σημαίνει: όπως το επίγειο Άγιον Όρος ανεβάζει την ψυχή του ανθρώπου και μόνο με τη μνήμη του ή την όρασή του, το ίδιο και περισσότερο προκαλείται ο πιστός να ανέβει πνευματικά και μόνο με το άκουσμα του ονόματος του οσίου Δανιήλ. Γιατί; Διότι ο όσιος, κατά τον υμνογράφο του, είναι ο τύπος του ασκητή, του πνευματικού αθλητή, του προθυμότατου αγωνιστή, του εμπειρότατου ιατρού. «Τι σε Δανιήλ ονομάσωμεν; ασκητήν, ότι τα πάθη καθυπέταξας τω νω∙ αθλητήν, ότι προς πάσαν εκαρτέρησας ποινήν∙ προς ύψος από γης στύλον αιρόμενον, εν πέτρα αληθείας ερειδόμενον∙ αγωνιστήν προθυμότατον και ιατρόν εμπειρότατον». (Τι να σε ονομάσουμε Δανιήλ; Ασκητή, γιατί τα πάθη σου τα υπέταξας στον νου∙ αθλητή, γιατί έδειξες υπομονή σε κάθε σκληραγωγία∙ στύλο που υψώθηκε από τη γη προς τον ουρανό, στερεωμένο στην πέτρα της αλήθειας∙ αγωνιστή προθυμότατο και ιατρό εμπειρότατο).

Ο υμνογράφος, ο άγιος Ιωσήφ, διευκρινίζει ακόμη περισσότερο τον χαρακτηρισμό του ως «όρους αγίου»: ο όσιος, υπερβαίνοντας τα πάθη του διά της εγκρατείας που επέδειξε, έφθασε στο όρος της αληθινής απάθειας, συνεπώς, κατά την υπόσχεση του ίδιου του Κυρίου, έγινε κατοικητήριο Εκείνου, ο Οποίος ζει στην κεκαθαρμένη καρδιά του ανθρώπου. «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». «Ράβδω της εγκρατείας, την των παθών θάλασσαν, Πάτερ, διαρρήξας, διέβης ακαταπόντιστος, και όρος έφθασας της αληθούς απαθείας και Θεώ ωμίλησας νου καθαρότητι». (Αφού έσχισες στα δύο την θάλασσα των παθών, Πάτερ, με το ραβδί της εγκράτειας, την διάβηκες, χωρίς να καταποντιστείς σ’ αυτήν, και έφτασες στο όρος της αληθινής εγκράτειας και μίλησες με τον Θεό διά της καθαρότητας του νου σου). Ο παραλληλισμός είναι σαφέστατος: ο όσιος παρομοιάζεται με τον Μωυσή, ο οποίος κατ’ εντολή του Θεού κτύπησε με το ραβδί του την ερυθρά θάλασσα, ανοίχτηκε αυτή στη μέση, διάβηκε ο λαός του Ισραήλ, ανέβηκε έπειτα ο Μωυσής στο όρος Χωρήβ για τις δέκα εντολές.

Το ιδιαιτέρως αξιοπρόσεκτο στοιχείο του ύμνου, το οποίο έρχεται και επανέρχεται σε όλη σχεδόν την ακολουθία του οσίου, είναι το γεγονός ότι ο όσιος Δανιήλ υπερέβη τα πάθη του και ανέβηκε στον Θεό με το ραβδί της εγκρατείας. Την εγκράτεια του οσίου Δανιήλ προβάλλει και τονίζει διαρκώς ο άγιος Ιωσήφ, διότι δι’ αυτής πορεύτηκε σε όλη τη ζωή του ο όσιος, αποδεικνύοντας ότι τον νου και την καρδιά του τα είχε μεταθέσει στον Κύριο: μόνον ο «κολληθείς τω Κυρίω» μπορεί να εγκρατευτεί, με την έννοια ακριβώς να περιορίσει την εμπαθή προσκόλλησή του στον κόσμο τούτο. «Τας ορέξεις, Πάτερ, και παθών τας ορμάς εχαλίνωσας, εγκρατείας πόνοις». (Χαλίνωσες, Πάτερ, τις ορέξεις και τις ορμές των παθών, με τους κόπους της εγκράτειας).

Την αρετή της εγκρατείας, που συνιστά καρπό της παρουσίας του αγίου Πνεύματος («ο γαρ καρπός του Πνεύματός εστιν…εγκράτεια»), έχουμε ιδιαιτέρως ανάγκη και εμείς σήμερα, σε εποχή που ο κόσμος με τα θέλγητρά του έχει γίνει σχεδόν η αποκλειστική πηγή ζωής του ανθρώπου, δυστυχώς και του χριστιανού. Αλλά το πράγμα είναι πολύ καθαρό και το τονίζει και η ζωή του οσίου Δανιήλ: δεν μπορεί κανείς να πλησιάσει τον Θεό, δεν μπορεί να ανεβεί λίγο πνευματικά, δεν μπορεί δηλαδή να γευτεί τον Χριστό, χωρίς τη γενική αρετή της εγκρατείας. Στον βαθμό που αρχίζουμε να χαλιναγωγούμε τις ορέξεις μας: στις πράξεις, στα λόγια μας, στις επιθυμίες και τους λογισμούς μας, θα αρχίσουμε να γινόμαστε αληθινοί χριστιανοί. Ειδικά, ενόψει της εορτής των Χριστουγέννων, θα λέγαμε ότι τούτο αποτελεί μονόδρομο.

Τα συσσίτια επιστρέφουν στα σχολεία. Κουπόνια και µικρογεύµατα σε περιοχές µε µαθητές από χαµηλά οικονοµικά στρώµατα

Στην αρχή θεωρήθηκε λαϊκισµός. Στη συνέχεια δηµοσιογραφική υπερβολή. Τα στοιχεία ωστόσο είναι πλέον αµείλικτα. Το ένα περυσινό κρούσµα ασιτίας µαθητή σε σχολείο της πρωτεύουσας δεν έµεινε εκεί. Τέσσερα νέα κρούσµατα αποδεδειγµένης ασιτίας – ένα στο Ρέθυµνο της Κρήτης και τρία σε σχολεία της Αθήνας – καταγράφηκαν εφέτος, χωρίς φυσικά να µπορεί να υπολογιστεί ο «σκοτεινός» αριθµός εκείνων που αντιµετωπίζουν το πρόβληµα αλλά δεν το έχουν ακόµη εκδηλώσει. Μπροστά σε αυτή τη νέα πραγµατικότητα το υπουργείο Παιδείας αναλαµβάνει δράση. Τα «νέα συσσίτια» παίρνουν σύντοµα µορφή και φέρνουν στη µνήµη τη δεκαετία του ’60, όταν οι µαθητές έπιναν στα σχολεία τους γάλα σε σκόνη και έτρωγαν κίτρινο τυρί προκειµένου να τονωθεί η εύθραυστη υγεία τους.

Μια σύγχρονη µορφή συσσιτίων, µε τη µορφή µικρογευµάτων, θα προσφέρεται από τη νέα χρονιά στα σχολεία της χώρας, σε περιοχές όπου φοιτούν µεγάλα ποσοστά µαθητών από χαµηλότερα οικονοµικά στρώµατα, µετανάστες και Αθίγγανοι. Και βέβαια στις περιοχές του κέντρου της Αθήνας που στην πλειονότητά τους θα ενταχθούν στο σχετικό πρόγραµµα. Οι λεπτοµέρειες του προγράµµατος σχεδιάζονται αυτές τις ηµέρες.

Σύµφωνα µε τις πληροφορίες του «Βήµατος», το υπουργείο Παιδείας θα δίνει κουπόνια στους µαθητές περιοχών µε χαµηλούς οικονοµικούς και κοινωνικούς δείκτες και µε αυτά θα µπορούν να τρώνε στα κυλικεία των σχολείων. Τα κουπόνια θα είναι του επιπέδου των 2 ή 3 ευρώ, αλλά µε αυτά τα χρήµατα ένας µαθητής θα µπορεί να φάει ένα σάντουιτς και να πιει έναν χυµό ή γάλα στο σχολείο του.

Τα δεδοµένα των τελευταίων εβδοµάδων πάντως απέδειξαν ότι η επέµβαση του κράτους στο πρόβληµα είναι αναγκαία.

«Πριν από λίγες ηµέρες ένας µαθητής της Α΄ Γυµνασίου λιποθύµησε » εξοµολογείται στο «Βήµα» καθηγήτρια κεντρικού σχολείου στην περιοχή της Νίκαιας. «Δεν καταλάβαµε στην αρχή τι συµβαίνει. Νοµίζαµε ότι ήταν άρρωστος. Ωστόσο, όταν του δώσαµε µια πορτοκαλάδα, συνήλθε. Τελικά µας εξοµολογήθηκε ότι δεν είχε φάει τίποτε από το πρωί γιατί στο σπίτι δεν είχε γάλα. Ο πατέρας του µαθητή είναι από πέρυσι άνεργος αλλά δεν µπορέσαµε να τον ρωτήσουµε πολλά σεβόµενοι το πρόβληµά του και τη δυσκολία του να µας µιλήσει γι’ αυτό».

Οι περιοχές που ξεκινούν

Η σκηνή αυτή φαίνεται να επαναλαµβάνεται συχνά και µε τραγικό τρόπο στις σχολικές αυλές. Πολλοί εκπαιδευτικοί µιλούν πια για κρούσµατα ασιτίας στα σχολεία τους. Κάποιοι µάλιστα ήδη δραστηριοποιούνται σε επιτροπές και οµάδες που συγκροτούνται για να στηρίξουν τους µαθητές τους και να τους εξασφαλίσουν ρούχα ή τρόφιµα. Ωστόσο πρώτη φορά σχεδιάζεται έλεγχος του προβλήµατος σε κεντρικό επίπεδο.

Οι δράσεις του υπουργείου Παιδείας θα ενταχθούν στα προγράµµατα των Ζωνών Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας (ΖΕΠ) που αφορούν τη στήριξη περιοχών µε µαθητές που έχουν ανάγκη κοινωνικής και εκπαιδευτικής στήριξης. Ηδη έχουν επιλεγεί νηπιαγωγεία και δηµοτικά στις περιοχές του Ταύρου, της πλατείας Βάθης, των Εξαρχείων, των Κάτω Πατησίων, των Αχαρνών, αλλά και σχολεία σε Μοσχάτο, Νίκαια, Ασπρόπυργο, Ζεφύρι και Αυλώνα για να ενταχθούν στο πρόγραµµα.

«Στόχος µας είναι να διασφαλίσουµε την ισότιµη ένταξη των µαθητών στο εκπαιδευτικό σύστηµα στις περιοχές µε χαµηλούς εκπαιδευτικούς και κοινωνικοοικονοµικούς δείκτες»λέει στο «Βήµα» η αρµόδια για θέµατα Πρωτοβάθµιας και ∆ευτεροβάθµιας Εκπαίδευσης υφυπουργός Παιδείας κυρία Εύη Χριστοφιλοπούλου. «Στην προσπάθεια αυτή το σχολείο αναλαµβάνει ενεργό ρόλο εποικοδοµητικής συνεργασίας µε τις οικογένειες και τους φορείς εκπαίδευσης της τοπικής κοινότητας. Ο ρόλος αυτός είναι πολυσχιδής και εδώ εντάσσεται η πρωτοβουλία για τη διανοµή µικρογευµάτων στα σχολεία ΖΕΠ γι’ αυτές ακριβώς τις περιοχές που το έχουν περισσότερο ανάγκη» συνεχίζει.

Ανήσυχοι δάσκαλοι και εθελοντές

Και οι κοινωνικές υπηρεσίες του ∆ήµου Αθηναίων έχουν δεχθεί αιτήµατα. Οπως ανέφερε η πρόεδρος του Βρεφοκοµείου Αθηνών και υπεύθυνη των δηµοτικών σταθµών κυρία Μαρία Ηλιοπούλου , τα µηνύµατα που παίρνει τον τελευταίο καιρό είναι πραγµατικά ανησυχητικά. «Ερχονται κάθε ηµέρα στο Βρεφοκοµείο αιτήµατα από διευθυντές δηµοτικών σχολείων από όλη την Αθήνα για να τους στείλουµε µερίδες φαγητού, καθώς πολλά παιδιά δεν φέρνουν τρόφιµα από το σπίτι σε όσα σχολεία είναι ολοήµερα. Δίνουµε µερίδες φαγητού σε 70 σχολεία κάθε ηµέρα. Ενα ποσοστό σχολείων µπορούµε να καλύψουµε αλλά σίγουρα όχι πάρα πολλά».

Στο ερώτηµα τι προτείνει για την αντιµετώπιση παρόµοιων προβληµάτων η κυρία Ηλιοπούλου τονίζει ότι πρέπει να υπάρξει ένας συντονισµός φορέων: «Για παράδειγµα, πολλά εστιατόρια στα οποία περισσεύει φαγητό θα µπορούσαν να το προσφέρουν. Πρέπει όµως να είµαστε σεµνοί και ταπεινοί στον τρόπο που βοηθάµε τους γύρω µας γιατί οι άνθρωποι έχουν αξιοπρέπεια».

«Τα κρούσµατα µαθητών που έρχονται στο σχολείο το πρωί και φεύγουν το µεσηµέρι χωρίς να έχουν φάει τίποτα ή δεν έχουν τα κατάλληλα παπούτσια για τη γυµναστική είναι καθηµερινά πλέον» λέει ο δάσκαλος σε σχολείο των Αµπελοκήπων κ. Δ. Μαργιόλης.«Αυτά δεν είναι παρά ακραία γεγονότα που αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου σε µια κατάσταση που βιώνουµε καθηµερινά. Βλέπεις να σε κυκλώνει η εξαθλίωση ανθρώπων που ως χθες δεν διανοούνταν ότι δεν θα µπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τους τα απαραίτητα είδη. Είναι καθήκον µας να βοηθήσουµε όλοι» καταλήγει.

τρεις επώνυμοι θυμούνται

Γάλα, κίτρινο τυρί και βούτυρο...

Ο συγγραφέας Γιάννης Ξανθούλης ανασύρει από τη µνήµη του σκηνές «συσσιτίων» από την παιδική του ηλικία. «Θυµάµαι γύρω στο ’54-’57 στα συσσίτια που γίνονταν στοσχολείο µας µάς έδιναν γάλα, ένα κίτρινο τυρί σαν ένταµ και ένα πολύ νόστιµο αυστριακόβούτυρο. Μας έδιναν οι γονείς µας ένα σακουλάκι µε το όνοµά µας που περιείχε και ένακυπελλάκι και πηγαίναµε στο σχολείο µας. Το γάλα εκείνο ήταν πραγµατικά αηδιαστικό,εγώ δεν το έπινα, ούτε έτρωγα το τυρί, τα έδινα σε συµµαθητές µου, που µε τη σειρά τους τα έδιναν σε άλλους. Παίζαµε το σπασµένο τηλέφωνο µε το συσσίτιό µας...» σχολιάζει χαριτολογώντας.

Τα συσσίτια που πρόσφερε το κράτος ωστόσο σε περιόδους κρίσης είχαν σώσει και γενιές.«Εγώ επέζησα από τα συσσίτια στη διάρκεια της µεγάλης πείνας» εξοµολογείται ο επίτιµος πρόεδρος της Ν∆ κ. Κ. Μητσοτάκης. «Τα συσσίτια ήταν πολύ σηµαντική υπόθεση. Δεν πρέπει τα παιδιά να πεινούν και να υποσιτίζονται. Τώρα έχουν αρχίσει πάλι να λειτουργούν τα συσσίτια. Αρχισαν µάλιστα να λειτουργούν και στον στρατό. Συνέστησα ακόµη και στα ιδρύµατα να κάνουν το ίδιο. Και ιδρύµατα, όπως π.χ. το Ιδρυµα Νιάρχου, αλλάζουν πολιτική στην οικονοµική κρίση και δίνουν χρήµατα για στέγαση και σίτιση. Πρέπει να κινητοποιηθούν οι πάντες» αναφέρει ο κ. Μητσοτάκης.

«Στο δηµοτικό σχολείο της Καρυάς Λευκάδας µάς έστελνε τρόφιµα µια οργάνωση του ΟΗΕ. Γάλα σε σκόνη και ένα κίτρινο τυρί που πρώτη φορά φάγαµε και κολλούσε στα δόντια, το ολλανδικό» αναφέρει ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής κ. Απ. Κακλαµάνης. «Εµείςπροτιµούσαµε το άσπρο τυρί. Μας έδιναν και ψωµί µε σταφίδες. Το 1964 θυµάµαι, µε πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου και υφυπουργό Παιδείας τον Λουκή Ακρίτα,εγκαινιάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το πρωινό ρόφηµα του παιδιού και το µεσηµεριανό. Μας πήγαιναν όµως και κατασκήνωση και προσπαθούσαν µε τον καθαρό αέρα να τονώσουν την υγεία µας» θυµάται.

“Βήμα” Ρεπορτάζ ΜΑΡΝΥ ΠΑΠΑΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ερμηνεία στη θεία λειτουργία – Νικολάου Καβάσιλα- Μέρος A

Ερμηνεία εις την θείαν λειτουργίαν

Του σοφωτάτου Νικολάου Καβάσιλα του και ΧαμαετούΚεφάλαιο 16
Σημασία της θείας λειτουργίας σε συντομία1. Είναι αναγκαίο να ξαναδούμε από την αρχή τα λόγια των ψαλμωδιών.
2. Αφού πούμε πρώτα ότι το μυστήριο της οικονομίας του Χριστού φανερώνεται με την ίδια τη θυσία, φανερώνεται όμως και με όσα τελούνται και λέγονται πριν από την θυσία και μετά τη θυσία.
[(2.) Ἐκεῖνο δὲ πρότερον εἰπόντας ὅτι τὸ μυστήριον τῆς τοῦΧριστοῦ οἰκονομίας σημαίνεται μὲν διὰ τῆς θυσίας αὐτῆς,
σημαίνεται δὲ καὶ διὰ τῶν πρὸ τῆς θυσίας καὶ τῶν μετὰ τὴν
θυσίαν τελουμένων καὶ λεγομένων].
3. Διότι η θυσία διακηρύσσει τον θάνατο και την ανάσταση και την ανάληψη του Χριστού, όταν μεταβάλλει τα τίμια δώρα σ’ αυτό το ίδιο το σώμα του Κυρίου, αυτό που αναστήθηκε, αυτό που αναλήφθηκε στον ουρανό.
4. Εκείνα που τελούνται πριν από τη θυσία, διακηρύσσουν τα πριν από το θάνατο του Κυρίου, την έλευση Του, τη δημόσια ζωή Του, την τέλεια φανέρωση Του. Εκείνα πού τελούνται μετά τη θυσία διακηρύσσουν την «επαγγελία του Πατρός», όπως ο ίδιος είπε, την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στους Αποστόλους και την επιστροφή των εθνών την κοινωνία τους με τον Θεό μέσω του έργου εκείνων.
5. Και όλη η μυσταγωγία είναι σαν κάποιο ενιαίο σώμα διηγήσεως που διατηρεί από την αρχή μέχρι το τέλος την αρμονία και την ακεραιότητα του, ώστε το καθένα απ’ όσα τελούνται ή λέγονται να συνεισφέρει το δικό του συμπλήρωμα στην ολότητα. Έτσι, οι ψαλμωδίες που ψάλλονται στην αρχή της μυσταγωγίας σημαίνουν την πρώτη περίοδο της Οικονομίας του Χριστού, τα ερχόμενα, τα αναγνώσματα των Ιερών Γραφών και τα λοιπά, την επόμενη περίοδο.
6. Είναι αλήθεια ότι έχει ειπωθεί και άλλη αιτία της αναγνώσεως των Γραφών και των ψαλμωδιών. Ότι είναι ένας είδος προκάθαρσης και προπαρασκευής για το μυστήριο. Άλλα τίποτε δεν εμποδίζει να γίνεται και τούτο και εκείνο˙ δηλαδή τα ίδια και να αγιάζουν τους πιστούς και την Οικονομία να φανερώνουν. Όπως τα ενδύματα, χρησιμεύουν μεν για ένδυση και κάλυψη του σώματος, φανερώνουν δε, ανάλογα με τη μορφή τους, και το επάγγελμα, την κατάσταση ή το αξίωμα εκείνων πού τα φορούν˙ έτσι συμβαίνει κι εδώ. [Ὅτι μὲν γὰρ ὅλως θεῖαι Γραφαὶ καὶ θεόπνευστα ῥήματα τὰ ᾀδόμενα καὶ ἀναγινωσκόμενα τοὺς ἀναγινώσκοντας καὶ ᾄδοντας ἁγιάζει· (10)
ὅτι δὲ τοιαῦτα ἐξελέγησαν καὶ οὕτως ἐτάχθησαν, καὶ τὴν ἄλλην δύναμιν ἔχουσι καὶ ἀρκοῦσι πρὸς σημασίαν τῆς τοῦ Χριστοῦ παρουσίας καὶ πολιτείας. Ἐπεὶ οὐ μόνον τὰ ᾀδόμενα καὶ λεγόμενα ἀλλὰ καὶ τὰ τελούμενα τοῦτον ἔχει τὸν τρόπον, καὶ γίνεται μὲν ἕκαστον τῆς χρείας ἕνεκα τῆς ἐνισταμένης· (15) σημαίνει δὲ καί τι τῶν τοῦ Χριστοῦ ἔργων ἢ πράξεων ἢ παθῶν· οἷόν ἐστιν ἡ εἰς τὸ θυσιαστήριον εἰσαγωγή τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν τιμίων δώρων.] Διότι με το να είναι θείες Γραφές και θεόπνευστα λόγια όσα ψάλλονται και διαβάζονται, αγιάζουν εκείνους πού τα διαβάζουν και τα ψάλλουν˙ με το να επιλέγουν δε αυτά που επελέγησαν και να λάβουν τέτοια διάταξη που έλαβαν, έχουν και την άλλη ιδιότητα και μπορούν να συμβολίζουν την έλευση και τη ζωή του Χριστού. Άλλωστε όχι μόνο όσα ψάλλονται και λέγονται, αλλά και όσα τελούνται έχουν αυτό το ιδίωμα, και το καθένα γίνεται για κάποια ορισμένη ανάγκη, άλλα συγχρόνως συμβολίζει και κάτι από τα έργα ή τις πράξεις ή τα πάθη του Χριστού. Όπως για παράδειγμα ή είσοδος του Ευαγγελίου και των τιμίων δώρων.
7. Και όλα τα άλλα που είπαμε λεπτομερώς στην αρχή, τα οποία παραλείπουμε τώρα για να μη μακρύνουμε το λόγο λέγοντάς τα πάλι.
8. Εφόσον λοιπόν αυτά έτσι έχουν, ας εξετάσουμε τώρα όλη τη θεία λειτουργία στα επί μέρους στοιχεία της ως εικόνα της Οικονομίας του Σωτήρα…..
[(8.) Τούτων οὖν οὕτως ἐχόντων, θεωρῶμεν τὴν ἱερουργίαν ἅπασαν κατὰ μέρος, καθ᾿ ὅσον τῆς τοῦ Σωτῆρος οἰκονομίας εἰκόνα φέρει.]
Κεφάλαιο 22

Περί της αναγνώσεως, της τάξεως και της σημασίας των Γραφών
1. Μετά τον τρισάγιο ύμνο διαβάζεται το αποστολικό ανάγνωσμα, και έπειτα το ίδιο το Ευαγγέλιο, αφού προηγουμένως ψαλεί ύμνος στον Θεό από την Εκκλησία.
2. Γιατί όμως προ των αναγνώσεων των ιερών Γραφών υμνούμε τον Θεό; Διότι έτσι πρέπει να κάνουμε για όλα τα αγαθά που μας δωρίζει σε κάθε περίσταση, ιδιαίτερα δε για την επίτευξη ενός τόσο μεγάλου αγαθού, όπως είναι ή ακρόαση των θείων λόγων. Άλλα για μεν την ανάγνωση του Αποστόλου ο ύμνος συνοδεύεται με ικεσία, διότι προστίθεται το «ελέησον ημάς», όσον αφορά δε στο Ευαγγέλιο, η υμνωδία είναι χωρίς ικεσία, για να μάθουμε ότι με το Ευαγγέλιο σημαίνεται ο Χριστός, και εκείνοι που τον βρίσκουν έχουν στα χέρια τους ό,τι ζητούσαν. Διότι ο Νυμφίος είναι μέσα, και δεν είναι πλέον ανάγκη να ικετεύουν για τίποτε άλλο, αφού τα έχουν όλα. Όπως επίσης δεν είναι εύλογο να νηστεύουν οι υιοί του νυμφώνος όσο είναι μαζί τους ο Νυμφίος, αλλά μόνο να τον λατρεύουν και να τον υμνούν. Για τον ίδιο λόγο και ο ύμνος των Αγγέλων, όπως τον διδάσκουν οι Προφήτες είναι μόνο ύμνος, απαλλαγμένος από κάθε ικεσία.
3. Άλλα τί σημαίνει εδώ η ανάγνωση των Ιερών Γραφών;
4. Αν θέλεις να μάθεις την πρακτική αιτία, έχει λεχθεί ήδη• μας προετοιμάζουν και μας προκαθαίρουν πριν από τον μεγάλο αγιασμό των μυστηρίων. Αν δε ζητάς και τη σημασία, δηλώνουν τη φανέρωση του Κυρίου, όπως γινόταν βαθμιαίως μετά την ανάδειξη Του στον κόσμο. Διότι πρώτα το Ευαγγέλιο παρουσιάζεται κλειστό, και σημαίνει την φανέρωση του Κυρίου, κατά την οποία τον αναδείκνυε ο Πατήρ, ενώ ο ίδιος σιωπούσε• όταν Εκείνος, μη λέγοντας τίποτε, είχε ανάγκη από μια άλλη φωνή να τον κηρύξει. Εδώ όμως εκείνο που συμβολίζεται είναι η πληρέστερη φανέρωση Του, όταν μιλούσε σε όλους δημοσία και γνωστοποιούσε τον εαυτό του, όχι μόνο με όσα έλεγε ο ίδιος, αλλά και με όσα δίδασκε τους Αποστόλους να λέγουν, αποστέλλοντάς τους στα χαμένα πρόβατα του Ισραήλ. Γι’ αυτό διαβάζονται τόσο οι αποστολικές περικοπές, όσο και το ίδιο το Ευαγγέλιο.
5. Γιατί όμως δεν διαβάζεται πρώτα το Ευαγγέλιο; Διότι εκείνα που είπε ο ίδιος ο Κύριος αποτελούν σημείο τελειότερης φανερώσεως, παρά τα λεγόμενα των Αποστόλων. Επειδή δε ο Κύριος δεν φάνηκε στους ανθρώπους αμέσως με όλη Του τη δύναμη και με όλη Του την αγαθότητα -αυτό θα γίνει στη δευτέρα παρουσία Του- αλλά βαθμιαίως προχωρούσε από την αφάνεια προς τη φανέρωση, γι’ αυτό θέλοντας να δείξουμε ότι η φανέρωση Του έγινε βαθμιαίως, αρμόζει να διαβάζουμε τις αποστολικές περικοπές πριν από το Ευαγγέλιο. Γι’ αυτό κι εκείνα που σημαίνουν την τέλεια φανέρωση Του μένουν τελευταία, όπως θα δειχθεί στη συνέχεια.
Κεφάλαιο 23

Περί των αιτήσεων που γίνονται μετά το Ευαγγέλιο
1. Μετά την ανάγνωση του Ευαγγελίου, ο μεν διάκονος παραγγέλλει στο πλήθος να προσευχηθεί, ο δε ιερεύς εύχεται χαμηλόφωνα μέσα στο ιερό βήμα, παρακαλώντας τον Θεό να δεχθεί τις προσευχές των πιστών. Έπειτα, αφού δοξολογήσει τον Θεό με δυνατή φωνή, παίρνει και τους πιστούς συμμέτοχους στη δοξολογία.
2. Ποια είναι η προσευχή που γίνεται απ’ όλους και που ταιριάζει μετά το Ευαγγέλιο; Είναι η προσευχή για εκείνους που τηρούν το Ευαγγέλιο, που έγιναν μιμητές της φιλανθρωπίας του Χριστού, ο oποίος συμβολίζεται με το Ευαγγέλιο. Και ποιοι είναι αυτοί; Οι προϊστάμενοι της Εκκλησίας, οι ποιμένες των λαών, οι άρχοντες της πολιτείας. Διότι αυτοί, αν είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, τηρούν και διδάσκουν καλώς τα γραμμένα στο Ευαγγέλιο και αναπληρώνουν το υστέρημα του Χριστού κατά τον Απόστολο, καθώς ποιμαίνουν το ποίμνιο του Χριστού μετά από Εκείνον σύμφωνα με το πνεύμα Του. Είναι ακόμη κι εκείνοι που κτίζουν και επιμελούνται ιερούς οίκους, και οι διδάσκαλοι της αρετής, και όσοι γενικά με οποιοδήποτε τρόπο είναι ωφέλιμοι στο κοινό της Εκκλησίας και στους ναούς. Όλοι αυτοί έχουν μέρος στην παραπάνω χορεία και αξίζουν να είναι αντικείμενο των κοινών προσευχών.
3. Επειδή στη συνέχεια ο ιερεύς θα προχωρήσει πλέον στη θυσία, στην οποία δεν επιτρέπεται να παρίστανται οι αμύητοι, τους οποίους καλούμε ακόμη κατηχουμένους, διότι έχουν δεχθεί τον Χριστιανισμό μόνο με την ακοή και όσο επιτρέπει ή διδασκαλία, βγάζει τούτους έξω από τη χορεία των πιστών, αφού προηγουμένως αναγνώσει ευχή γι’ αυτούς. Η ευχή είναι για να τελειωθούν και αυτοί αφού αξιωθούν στον κατάλληλο καιρό το βάπτισμα• η δε αιτία της ευχής είναι η δόξα του Θεού: «ίνα και αυτοί, λέγει, συν ημίν δοξάζωσι το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομα Σου».
4. Την ευχή αυτή αφού την εκφωνήσει δυνατά ως δοξολογία και λάβει μετόχους της δοξολογίας όλους τους πιστούς, προφέρει άλλη προσευχή, με την οποία πρώτα ευχαριστεί τον Θεό, διότι καταρχήν αξιώθηκε να σταθεί ενώπιον Του και να υψώνει τα χέρια του προς Αυτόν δεόμενος για τον εαυτό του και για τους άλλους• έπειτα ικετεύει να αξιωθεί να ποιεί τούτο πάντοτε με καθαρή συνείδηση. Η δε αιτία και αυτής της ευχής είναι η δόξα του θεού: «ότι σοι πρέπει, λέγει, πάσα δόξα». Και αφού κατά τη συνήθεια ο ιερεύς δοξολογήσει μαζί με το πλήθος, προσεύχεται πάλι εκ μέρους του για τον εαυτό του και το πλήθος, ώστε αυτός μεν να παρασταθεί στην αγία τράπεζα ακατάκριτος, καθαρός «από μολυσμό σαρκός και πνεύματος», οι δε συμπροσευχόμενοι πιστοί να αξιωθούν «να μετάσχουν στα μυστήρια» χωρίς ενοχή και κατάκριση και επιπλέον να κληρονομήσουν τη βασιλεία των ουρανών. Και η αιτία της ευχής είναι πάλι η δόξα του θεού, για χάρη της οποίας ο Παύλος διέταξε να κάνουμε όλα τα έργα μας, λέγοντας: «Όλα να τα πράττετε για τη δόξα του Θεού». Αυτός, λέγει, να είναι ο σκοπός σας σε όλα, το να δοξάζεται ο Θεός. Οι γεωργοί βάζουν σαν σκοπό των κόπων τους τη συγκομιδή των καρπών, και γι’ αυτό κοπιάζουν, και οι έμποροι το κέρδος, και άλλος κάποιον άλλο σκοπό• σεις όμως, σε όλα όσα πράττετε, να ζητείτε τη δόξα του θεού διότι είμαστε δούλοι και χρωστούμε στον Κύριο αυτή την υπηρεσία, για την οποία μας έπλασε στην αρχή και ύστερα μας εξαγόρασε. Γι’ αυτό θα βρεις παντού την Εκκλησία να φροντίζει για τη δόξα του Θεού και αυτό να φωνάζει προς όλα τα μέρη, και αυτή τη δόξα του θεού να υμνεί με όλα τα μέσα και αυτή να θεωρεί το πάν και όλα γι’ αυτή να τα πράττει: ευχές, δεήσεις, μυήσεις, παραινέσεις και κάθε ιερή πράξη.
Αυτά λοιπόν έτσι είναι.
Συνεχίζεται…..

Οι υπομένοντες τους πειρασμούς μάρτυρες λογίζονται.

Στην Καλύβα «Αγία Τριάς» της ίδιας Σκήτης, ασκητικά ζούσανε πέντε αδέρφια κατά σάρκα, οι όποιοι γίνανε Μοναχοί, και πήρανε τα ονόματα: Αθανάσιος, Γρηγόριος, Αρτέμιος, Φιλάρετος και Μακάριος.
Στην αρχή ζούσανε ομόφωνα με ειρήνη και αγάπη, υπακοή και σεβασμό προς το σχήμα και την Καλογερική, σύμφωνα με τις υποσχέσεις του Μοναχισμού.
Με την πάροδο όμως του χρόνου, ξεθύμανε εκείνη ή πρώτη ευλάβεια και λίγο το αδελφικό θάρρος, λίγο το θέλημα πού με τέχνη και πολλή μαστοριά βάνει ό Διάβολος, άρχισαν να κάνει ό καθένας ότι ήθελε, χωρίς να ρωτάει τον άλλον.
Έτσι μπήκε ανάμεσα τους, χωρίς να το καταλάβουν, ή ψύχρα, ακολούθησε γκρίνια και φιλονικίες, οι όποιες καταλήγανε σε σοβαρά επεισόδια, μαλώματα, φωνές, χειροδικίες και έντονα κτυπήματα τόσο, πού ό ένας έσπαγε το κεφάλι, το χέρι, το πόδι ή ότι άλλο μπορούσε του άλλου αδελφού, ώσπου να, τον υποτάξει στη δική του θέληση. Δε σεβόταν ό μικρός το μεγάλο, ούτε ό μεγάλος υπολόγιζε το μικρό αδελφό.
Οι καυγάδες και τα άσχημα επεισόδια συνεχίζοντας σχεδόν κάθε μέρα, ήταν σπάνιο πράγμα να πέρναγε ήμερα και να μην ακούνε, οι γειτονικοί ασκητές, τους αδελφούς αυτούς να καυγαδίζουν και να κτυπιόνται, Όποιος από τους γείτονες ή τους άλλους Πατέρες τολμούσε να επέμβει για να τους χωρίσει ή να μεσολαβήσει να ειρηνεύσουν και να μη μαλώνουν, έφευγε ξυλοδαρμένος κι έτσι κανείς δε μπορούσε να βοηθήσει τα αδέρφια αυτά.
Πέρασαν σαράντα χρόνια μαρτυρικής ζωής, πού τα πέντε αυτά αδέρφια καθημερινά μάλωναν. Οι Πατέρες της Σκήτης είχαν συνηθίσει στις καθημερινές αυτές φωνές τους και λέγανε: «Οί ταραχοποιοί αδελφοί πάλι μαλώνουν και σκοτώνονται».
Μετά από το χρονικό αυτό διάστημα των 40 χρόνων, πέρασε μια μέρα, πέρασε δεύτερη και τρίτη μέρα και, από τ’ αδέρφια αυτά δεν ακούστηκαν οι συνηθισμένες φωνές τους, αλλά στη Καλύβα τους επικρατούσε άκρα σιγή.
Στους Πατέρες φάνηκε περίεργο πού δεν άκουγαν να μαλώνουν, άλλα κανείς δεν τολμούσε να πάει για να ιδεί τι συμβαίνει.
Την τρίτη προς την τέταρτη ημέρα, στον ύπνο του Δικαίου της Σκήτης παρουσιάζεται ή Αγία Άννα και του είπε: «Πηγαίνετε με τους Πατέρες να θάψετε, με δόξες και τιμές, τους πέντε Μάρτυρες του Χριστού, τα πέντε αδέρφια, πού για την αγάπη του Κυρίου γίνανε Καλόγεροι και από φθόνο του Διαβόλου μαλώνανε χωρίς αιτία και παρά τη θέληση τους, το βράδυ όμως κάθε ήμερα μετά το Απόδειπνο, συγχωρούσε από την καρδιά του ό ένας τον άλλον και δε βάστηξε ποτέ ή κακία μέσα τους ούτε μια ολόκληρη ήμερα, διότι εφάρμοζαν με ακρίβεια το ρητό πού λέγει: «Μη έπιδυέτω ό ήλιος επί τω παροργισμό υμών, οργίζεστε, και μη αμαρτάνετε» (Έφεσ. Δ’ 24).
Ό Δίκαιος – πρόεδρος της Σκήτης – άμα άκουσε αυτά από την Αγιάννα, αμέσως κάλεσε τους Πατέρες σε γεροντική Σύναξη και πήγαν όλοι στην Καλύβα, πού ζούσαν τα πέντε αδέρφια, βρήκαν την πόρτα ανοιχτή, μπήκαν μέσα και βρήκαν σε στάση πού βάνουμε μετάνοια μετά το Απόδειπνο μέσα στην εκκλησία και τους πέντε πεθαμένους να εκπέμπουν άρρητη ευωδιά και έπληρώθη σ’ αυτούς το ρητό της Αγίας Γραφής πού λέγει «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε. Εν ω γαρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε… και όπου εύρώ σε εκεί και κρίνω σε» (Ματθ. Ζ’ 1,2).
Τότε όλοι οί Πατέρες, αφού πήραν ένα μάθημα ανεξικακίας από τους Μοναχούς αυτούς, με τιμές και θυμιάματα συνόδευσαν τους Μάρτυρες του Χριστού και κήδευσαν τα σώματα τους στο Κοινό Κοιμητήρι με τους άλλους Πατέρες και δόξασαν το Θεό, πού με κάθε τρόπο οικονομεί τη σωτηρία των ανθρώπων.

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011 - Τυπικόν

12. Δευτέρα. † Σπυρίδωνος Τρι­μυ­θοῦντος τοῦ θαυμα­τουρ­γοῦ (†348). ᾿Ιωάννου ὁσίου, ἐπι­σκό­που Ζιχνῶν (†1333).

«Ἡ ἀκολουθία ψάλλεται ὡς ἔστι διατεταγμένη ἐν τῷ Μη­ναίῳ» (Τ.Μ.Ε. 12 Δεκ. §1). Τὰ διὰ τὴν λιτὴν στιχηρὰ εἰς τὸ με­σονυκτικόν. Τὸ ἀπολυτίκιον «Τῆς συνόδου τῆς πρώτης» εἰς μὲν τὸν ἑσπερινὸν καὶ μετὰ τὴν μεγάλην δοξολογίαν ἅπαξ, εἰς δὲ τὸ «Θεὸς Κύριος» δίς (μετὰ τοῦ Δόξα), καὶ θεοτοκίον «Τοῦ Γαβριήλ». Εὐαγγέλιον ὄρθρου: τοῦ ἱεράρχου, Νοεμ. 13, «᾿Αμήν, ἀμὴν λέγω ὑμῖν» (᾿Ιω. ι΄ 1-9). Κανόνες, ὁ τῆς Θεο­τό­κου (τῆς μικρᾶς Παρακλήσεως) μετὰ τῶν εἱρμῶν καὶ ὁ τοῦ ἱεράρχου ἄνευ εἱρμῶν. Καταβασίαι οἱ εἱρμοὶ «Χριστὸς γεν­νᾶ­ται». Εἰς τὴν λειτουργίαν, κοντάκιον «῾Η παρ­θένος σή­με­ρον τὸν προαιώνιον Λόγον». ᾿Απόστολος: τοῦ ἱεράρχου, Κυρ. κϛ΄ ἐπιστ., «῾Ως τέκνα φωτὸς περιπατεῖτε» (᾿Εφεσ. ε΄ 8-19)· Εὐαγγέλιον: ὁμοίως, Νοεμ. 13, «᾿Εγώ εἰμι ἡ θύρα» (᾿Ιω. ι΄ 9-16). Κοινωνικὸν «Εἰς μνημόσυνον».

Αγιος Σπυρίδωνας

O Άγιος Σπυρίδωνας είναι ένας από τους μεγαλύτερους αγίους που ανέδειξε η Κύπρος. Γεννήθηκε στο χωριό Άσσια της Μεσαορίας το 270 μ.Χ.Οι γονείς του ήταν αγρότες βοσκοί, αλλά επειδή είχαν κάποια οικονομική άνεση, φρόντισαν ο Σπυρίδωνας να μάθει μερικά γράμματα. Πάνω απ' όλα όμως, ο μικρός Σπυρίδωνας, φρόντισε να μάθει τι θέλει ο Θεός από τους ανθρώπους και τι πρέπει να κάνει ο άνθρωπος, για να σώσει την ψυχή του.Απο μικρός βοηθούσε τους γονείς του στη βοσκή των προβάτων, και κάθε Κυριακή πήγαινε εκκλησία. Όπου κι αν βρισκόταν, μιλούσε για τον Θεό και βοηθούσε όσους είχαν την ανάγκη του. Όταν μεγάλωσε, νυμφεύθικε μια ενάρετη κοπέλα. Απέκτησε παιδιά και ζούσε μια καλή οικογενειακή ζωή. Όμως η γυναίκα του, έφυγε από τον παρόντα κόσμο σε νεαρή ηλικία και πήγε κοντά στο Θεό.

Μετά τον θάνατο της, όλοι τον παρακαλούσαν να γίνει ιερέας και μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ τον πίεζαν. Τελικώς ο Σπυρίδωνας δέχτηκε και χειροτονήθηκε ιερέας.Ο Άγιος ήταν πραγματικός ιερέας του Θεού. Αφιλοχρήματος, σώφρων, νηφάλιος και φιλόξενος. Για αυτήν του την ταπείνωση, ο Θεός του έδωσε τη χάρη να θαυματουργεί και να θεραπεύει διάφορες αρρώστιες. Έδινε φως στους τυφλούς και έβγαζε τα πονηρά πνεύματα.

Όταν χήρεψε ο επισκοπικός θρόνος της Τριμυθούντας, ο λαός ζήτησε για επίσκοπο του, τον Σπυρίδωνα, γιατί ήξερε την αρετή του. Ο Σπυρίδωνας αποδέχτηκε το θρόνο με σύνεση και ευθύνη, αναλαμβάνοντας το βαρύ έργο της διακονίας και ποιμαντορίας του ποιμνίου του. Και πράγματι αναδείχθηκε πατέρας των ιερέων και του λαού του. Προστάτευε τους ασθενείς και παρηγορούσε τους πενθούντες.

Ένας χωρικός πήγε στον επίσκοπο του, τον Άγιο Σπυρίδωνα σαν μόνη ελπίδα για να τον βοηθείση χρηματικά γιατί δεν είχε ούτε χρήματα για να αγοράση σπόρο να φυτέψει αλλά ούτε και φαΐ να φάει.

Ο επίσκοπος ήταν το ίδιο φτωχός με τον χωρικό πιστό, αλλά για να τον βοηθείση βγήκε έξω στην αυλή του σπιτιού του και βλέποντας ένα φίδι προσευχήθηκε στον Θεό, και ο Θεός θαυματουργόντας για τον Άγιο του, μετέτρεψε το ζωντανό φίδι, σε χρυσάφι άψυχο. Ο χωρικός, πήρε το αγιασμένο δώρο με πολλή ευγνωμοσύνη και μπόρεσε να το δώση ενέχυρο για μερικούς σάκους σιτάρι. Με αυτό το σιτάρι μπόρεσε ο χωρικός να χορτάσει την οικογένεια του αλλά και να καλλιεργείση καινούρια σοδειά. Έτσι έδωσε πίσω καρπόν από την σοδειά του και πήρε πίσω το ενέχυρο από τον δανειστή του. Τότε λοιπόν ο χωρικός μετά από ένα χρόνο περίπου παίρνει πίσω το χρυσό φίδι στον επίσκοπο του γεμάτος από ευγνωμοσύνη. Τότε ο Άγιος το αφήνοντας πίσω το φίδι στο χώμα όπου το βρήκε, προσευχήθηκε για άλλη μια φορά και ξανά το θαύμα, το χρυσό φίδι ξαναγίνεται ζωντανό και σέρνεται γρήγορα να κρυφτεί στο φυσικό περιβάλλον του.

Άλλοτε πάλι, η Κύπρος περνούσε μια μεγάλη ανομβρία και η πείνα και οι αρρώστιες ήταν καθημερινό φαινόμενο. Οι κάτοικοι της Τρυμιθούντας παρεκάλεσαν τον επίσκοπο του να δεηθεί στον Κύριο για να στείλη βροχή, για να μπορέσουν να καρποφορήσουν τα χωράφια τους και να ξεδιψάσουν και οι ίδιοι από την δίψα αλλά και από την κάψα την ανομβρίας. Ο Άγιος εισάκουσε το ποίμνιο του, και με θέρμη, παρεκάλεσε τον Κύριο να στείλη βροχή στο νησί. Αμέσως ο ουρανός σκεπάστηκε από σύννεφα και άρχισε να βρέχει ασταμάτητα.

Η βροχή έπεφτε για τρία μερόνυκτα και δεν σταματούσε, και οι κάτοικοι της Τριμυθούντας φοβήθηκαν να μην πνιγούν από την ατελείωτη βροχή του Θεού. Τότε ξαναπαρακάλεσαν τον Άγιο επίσκοπο τους να δεηθεί στον Θεό να σταματήσει την βροχή γιατί θα πνίγονταν όλοι. Ξανά ο Άγιος με την προσευχή του, που ήταν ευπρόσδεκτη από τον ουράνιο Θεό, εισακούστηκε και η βροχή σταμάτησε. Τα χωράφια των χωρικών καρποφόρησαν, οι άνθρωποι ξεδίψασαν και τα δέντρα άνθισαν χαρίζοντας χαρά σε όλους.

Όταν ξέσπασε ο διωγμός του Μαξιμιανού εναντίον των χριστιανών, πολλοί φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν. Μαζί μ' αυτούς ήταν και ο Επίσκοπος Τριμιθούντος. Τον έστειλαν στα κάτεργα της Κιλικίας και εκεί δούλευε στα καταναγκαστικά έργα, μαζί με άλλους χριστιανούς.

Έμεινε εκεί οκτώ ολόκληρα χρόνια, μέχρι που αυτοκράτορας έγινε ο Μέγας Κωνσταντίνος και με διατάγματα του για ανεξιθρησκεία, επέστρεψε στην πατρίδα του ο Άγιος. Οι κάτοικοι τον υποδέχτηκαν με χαρά και αγαλλίαση, με ύμνους και ψαλμούς.
Στα χρόνια της αυτοκρατορίας του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ξέσπασε η φοβερή αίρεση του Αρείου, που κήρυττε ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός, αλλά κτίσμα και πλάσμα του Θεού. Για να καταπολεμήσουν αυτήν την αίρεση, 318 Θεοφόροι Πατέρες, συγκεντρώθηκαν στη Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ., με σκοπό να αντιμετωπίσουν την αίρεση του Αρείου. Σ' αυτή την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο, έλαβε μέρος και ο Άγιος Σπυρίδωνας, ο οποίος συνέβαλε τα μέγιστα και με θαυματουργικό τρόπο, αντιμετώπισε προσωπικά τον Άρειο.
Ο Άρειος μέσα στη Σύνοδο, φώναζε τις απόψεις του, υπερασπιζοντας τις απόψεις του χρησιμοποιώντας την μεγάλη φιλοσοφική μόρφωση και την ρητορική ικανότητα του.

Συμπαραστάτες της πλάνης του, ήσαν και άλλοι μεγάλοι ρήτορες που με τις ομιλίες τους χτυπούσαν απειλητικά την Εκκλησία του Ιησού Χριστού. Οι Πατέρες αντέκρουαν όλες τις ρητορείες τους και πολλές φορές γελοιοποιούσαν αυτήν τη σατανική πλάνη του Αρείου. Ένας από τους ρήτορες υποστηρικτής του Αρείου όμως, ήταν πολύ δυνατός και πολύ ικανός ρήτορας και με τα λόγια του και την εμπειρία του αποστόμωνε πολλούς. Τότε ο Άγιος Σπυρίδωνας, βλέποντας τον ρήτορα να μιλάει και να ψεύδεται υποστηρίζοντας την βλάσφημη αίρεση που υποστίριζε ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν κτίσμα του Θεού και όχι ο ίδιος ο Θεός, σηκώθηκε και είπε απλά και ξεκάθαρα μπροστά από όλη την Σύνοδο:
Ο Θεός αν και είναι τρία Πρόσωπα και τρεις υποστάσεις ( ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα) εντούτοις είναι Ένας- Και παίρνοντας στα χέρια του ένα κεραμίδι και αφού προσευχήθηκε, είπε- " Εις το όνομα του Πατρός", και αμέσως από το κεραμίδι ανέβηκε φωτιά προς τα πάνω, " Και του Υιού" και από το ξερό κεραμίδι έτρεξε νερό προς τα κάτω, " Και του Αγίου Πνεύματος", και στα χέρια του έμεινε χώμα.

Ο Άγιος με αυτό το θαύμα ανέτρεψε όλες τις ρητορείες και τα επιχειρήματα των αιρετικών. Τους εξήγησε ότι τα τρία υλικά, η φωτιά, το νερό και το χώμα που αποτελούσαν το κεραμίδι βρίσκονταν μαζί σε ένα σώμα. Το ίδιο συμβαίνει και με την Αγία Τριάδα. Ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, αποτελείτε από τρεις υποστάσεις αλλά είναι μία ουσία, αδιαίρετη. Μετά από αυτό το υπερφυές θαύμα που εξέπληξε τους πάντες, πολλοί αλλόθρησκοι πίστεψαν στον αληθινό Θεό.

Όταν ο Άγιος επέστρεψε στην Κύπρο, μετά την Ά Οικουμενική Σύνοδο, με πολλή θλίψη έμαθε πώς η κόρη του Ειρήνη είχε προ πολλού κοιμηθεί. Ο πιστός Επίσκοπος δέχθηκε και αυτή την δοκιμασία με παραδειγματική πραότητα. Μερικές μέρες αργότερα, μια γυναίκα ήρθε σ' αυτόν και με κλάματα του ζήτησε ένα κόσμημα που είχε δώσει στην κόρη του να το φυλάξει, γιατί αυτή ταξίδευε και φοβόταν μήπως της το κλέψουν.

Ο Άγιος σηκώθηκε και με προσοχή ερεύνησε όλο το σπίτι, για να βρει το ξένο πράγμα. Δυστυχώς όμως, πουθενά δεν το βρήκε. Τότε χωρίς καμιά αναβολή, τράβηξε για τον τάφο της κόρης του. Σαν έφτασε εκεί, ανάπεμψε μια θερμή προσευχή κι ύστερα, αφού έσκυψε πάνω από τον τάφο, κάλεσε τη νεκρή κόρη του να του πει πού είχε βάλει το κόσμημα που της έδωσαν να φυλάξει. Την ίδια στιγμή μια φωνή από τα βάθη του τάφου ακούστηκε να του λέει:
- Πατέρα μου, αυτό θα το βρεις πίσω από την εικόνα της Παναγίας που έχουμε στο σπίτι.
Τότε ο Άγιος της είπε: Κοιμήσου κόρη μου ήσυχα. Κοιμήσου μέχρι την ημέρα εκείνη που ο Κύριος μας, θα σε αναστήσει στην κοινή ανάσταση όλων μας. Όσοι είδαν αυτό το θαύμα τρόμαξαν και έφριξαν. Συλλογίζονταν τη δύναμη με την οποία ο Πανάγαθος Θεός χαρίτωσε τον απλοΐκό Επίσκοπο τους.

Ήλθε όμως ο καιρός που η ευλογημένη αυτή ζωή της πραότητας και ταπεινοφροσύνης, της αγάπης και καλοσύνης να εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο και να μεταβεί στο ουράνιο σκήνωμα του Θεού, για να συνεχίσει εκεί τις διακονίες του. Αυτό έγινε το 348 μ.Χ. με τον θάνατο του Αγίου στην γενέτειρα του Τριμυθούντα. Έφυγε ο καλός ποιμένα, όμως η αγάπη και το ενδιαφέρον του για τα λογικά του πρόβατα του Χριστού, που ζητάνε τις μεσιτείες και τις πρεσβείες του προς τον Κύριο, δεν σταμάτησαν.

Το 1984 το Άγιο σκήνωμα του Αγίου Σπυρίδωνα μεταφέρθηκε στην Κέρκυρα. Χιλιάδες πιστοί κάθε χρόνο επισκέπτονται τον ναό του Αγίου για να προσκυνήσουν το Άγιο λείψανο του, που παραμένει άφθαρτο και ακέραιο!

ΕΥΡΩ: Η ψεύτικη ζωή του νεοέλληνα!

Ένας από τους πολλούς μύθους που ακούμε αυτό τον καιρό όσων υπερθεματίζουν την παραμονή της χώρας στο ευρώ είναι πως με αυτό ζήσαμε καλύτερα. Με το ευρώ γίναμε ισχυροί και ανεβάσαμε αρκετά επίπεδα το βιοτικό μας επίπεδο.

Είναι όμως έτσι;

Πράγματι τα νοικοκυριά απέκτησαν δύο – τρεις τηλεοράσεις, dvd, laptop, desktop, netbook, i-pad, i-pod, smartphones, όλες τις απαραίτητες ηλεκτρικές συσκευές, ντουλάπες γεμάτες ρούχα, υποδήμματα, αξεσουάρ και περίπου 2-4 Ι.Χ.

Οι τόποι διασκέδασης γέμιζαν ασφυκτικά ενώ τα Σαββατοκύριακα οι δημοφιλείς προορισμοί βούλιαζαν. Λεφτά υπήρχαν…

Θυμάμαι π.χ. το 2003 ή το 2004 να βλέπω τα club γεμάτα, τους θαμώνες καλοντυμένους, με το αμάξι τους και με τα χρήματα να ξοδεύονται αφειδώς. Μου προξενούσε μεγάλη εντύπωση καθώς ούτε τότε υπήρχαν δουλειές, οι μισθοί ήταν της πλάκας και η Ελλάδα δεν ήταν μια οικονομικά ανθηρή χώρα. Κι απορούσα, πού τα έβρισκαν τα χρήματα όταν όλοι κλαίγονταν;

Πώς μπορεί να ανεβάσαμε βιοτικό επίπεδο με μισθούς € 600,00 για ένα νέο που μόλις εισήλθε στην αγορά εργασίας ή € 1.300,00 για έναν έγγαμο με παιδιά ενώ τα βασικά έξοδα είχαν πολλαπλασιαστεί με τη μετάβαση στο ενιαίο νόμισμα;

Η απάντηση είναι απλή, με ΔΑΝΕΙΚΑ.

Ήδη από τα τελευταία χρόνια της δραχμής όταν και είχε αρχίσει να διαφαίνεται η είσοδός μας στο ευρωπαϊκό νόμισμα, η κάνουλα των δανείων είχε αρχίσει να ανοίγει. Έπειτα με το ευρώ το χρήμα κατέστη ένα φθηνό προϊόν για τις τράπεζες. Το “αγόραζαν” χαμηλά και το “πουλούσαν” ακριβά, σε σχέση με το πόσο το έπαιρναν.

Όποιος ήθελε έπαιρνε δάνειο. Από τα συνηθισμένα στεγαστικά μέχρι τα καινούρια προϊόντα όπως εορτοδάνειο, διακοποδάνειο, καταναλωτικό κτλ. Όμως θυμάμαι ότι αν δεν είχαμε λεφτά δεν πηγαίναμε διακοπές, δεν αγοράζαμε δώρα και δεν ψωνίζαμε.

Νο money, no honey. Πολύ απλά.

Ποτέ δεν μπήκαμε στη λογική “Α πως θα πάω το καλοκαίρι στη Νάξο; Εύρηκα! Ας πάρω 1.000.000 δρχ (ήτοι € 3.000,00) δάνειο!”. Αν το έλεγες αυτό δημόσια πριν π.χ. 15 χρόνια, θα σε χλεύαζαν. Κι όμως πέρασε και αυτό στο DNA του Έλληνα.

Το ερώτημα που πρέπει να τεθεί είναι το πως τα στελέχη των τραπεζών ενέκριναν δάνεια αφειδώς; Π.χ. πώς ένας π.χ. οικογενειάρχης με μισθό € 1.200,00 και με ένα στεγαστικό δάνειο στην πλάτη μπορούσε και ελάμβανε καταναλωτικό δάνειο; Και πώς άνθρωποι οι οποίοι είχαν φεσώσει τράπεζες και εκτοξεύσει κάρτες ελάμβαναν διαρκώς νέες πιστώσεις; Προς τι ο διαβόητος ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ;

Επίσης, τι εξυπηρετούσαν ορισμένα ήδη δανείων; Αν εξαιρέσει κανείς τα στεγαστικά / επισκευαστικά δάνεια, τα υπόλοιπα τι λόγο ύπαρξης είχαν; Π.χ. καταναλωτικά δάνεια των € 10.000,00-15.000,00 ή διακοποεορτοδάνεια τι θα προσέφεραν; Ήταν δάνεια τα οποία δίδονταν στον αιτούντα για να τα ρίξει στη δουλειά του, να τα επενδύσει ή γενικώς με την προοπτική να γεννήσουν χρήμα και πλούτο; ΟΧΙ. Ήταν δάνεια για να ξοδευτούν σε αγαθά και απολαύσεις που ο αιτών ζητούσε και δυστυχώς ελάμβανε (κατά το “ζητείτε και δοθήσεται υμίν”) για να τα σκορπίσει ενώ δεν τα είχε. Και τώρα που οι τράπεζες θα πωληθούν έναντι πινακίου φακής σε ξένους, να δούμε πως θα τα αποπληρώσουν…

Ναι λοιπόν. Γεμίσαμε υλικά αγαθά, ζήσαμε καλύτερα από πλευράς απολαύσεων ΜΕ το ευρώ ΑΛΛΑ ΟΧΙ χάρη στο ευρώ. Χάρη στα δάνεια που αυτό εξασφάλιζε.

Κοινώς, ανεμομαζέματα, διαβολοσκορπίσματα. Ή αν το προτιμάτε στα αγγλικά, easy come easy go!
Το όνειρο τελείωσε. Ο εφιάλτης ξεκίνησε.

Μαζίδης Στρατής

O Άγιος Σπυρίδων επιμέλεια του πρεσβυτέρου Παναγιώτη Κιντή

 

Προσωπικότητα φωτεινή, μορφή οδηγητική, αληθινός κολοσσός αρετής και φυσιογνωμία παγκόσμια είναι της Τριμυθούντος ο επίσκοπος, ο άγιος Σπυρίδων. Άνθρωπος, όπως λέμε εμείς σήμερα του βουνού και του κάμπου. Άνθρωπος της υπαίθρου, Και τέτοιος πραγματικά ήταν ο άγιος μας. Τέτοιοι ήσαν και οι γονείς του. Άνθρωποι αγρότες αλλά πολύ ενάρετοι και πιστοί. Γι' αυτό και το παιδί τους το ανέθρεψαν με προσοχή και φόβο θεού.
Το ανέθρεψαν, όπως λέγει κι ο θείος Παύλος «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου».
Η εξηγιασμένη ζωή του πολλά μπορεί να δώσει και να διδάξει και σήμερα στον καθένα, που απροκατάληπτα θα θελήσει να σκύψει και να μελετήσει τη θαυμαστή ζωή του. Γράμματα ο άγιος δεν έμαθε πολλά. Ούτε φοίτησε σε ανώτερες Σχολές, όπως οι άλλοι μεγάλοι ιεράρχες της Εκκλησίας. Η Αγία Γραφή όμως, το βιβλίο του θεού, ήταν ο καθημερινός κι αχώριστος σύντροφος του. Όπου πήγαινε, μαζί του την έπαιρνε. Από τα πρώτα του βήματα φρόντιζε να σκορπίσει παντού της Ορθοδοξίας τα αρώματα. Κάθε μέρα που περνούσε, ο ζήλος του για τη σωτηρία των γύρω του, μα κι η αγάπη κι η ταπείνωση του τον ανέβαζε και σε ψηλότερες βαθμίδες αρετής και ηθικής τελειώσεως. Και γινόταν για τις δύσκολες ημέρες της εποχής του, εποχής σκληρών διωγμών και ειδωλολατρίας, πρότυπο θάρρους και χριστιανικής ομολογίας. Στόν διωγμό, που εξαπέλυσε ενάντια στους χριστιανούς ο Μαξιμίνος (308-313) συνελήφθη κι ο ιερός Σπυρίδων. Ο φλογερός κι υπέρμαχος της χριστιανικής αλήθειας του Θεού επίσκοπος δεν μπορούσε να αγνοηθεί. Τα βασανιστήρια πολλά. Τους παλμούς της καρδιάς του και την αγάπη του όμως στον Χριστό τίποτα δεν μπόρεσε να μειώσει.
Μια ευφροσύνη πλημμύριζε ολόκληρο το είναι του, σαν σκεφτόταν ότι έπασχε για την πίστη του στον Σωτήρα Χριστό Η αγιότητά του υπήρξε θαυμαστή. Γι' αυτό κι ο Πανάγαθος Θεός πλούσια τον αντάμειψε από τον καιρό που ήταν ακόμη στη ζωή. Άπειρα είναι τα θαύματα που έκαμε με τη βοήθεια του Χριστού. Θαύματα μεγάλα, αναμφισβήτητα, συγκινητικά. Δίκαια η Εκκλησία του έδωκε την προσωνυμία του θαυματουργού
Το μήνυμα που μας στέλνει ο Αγιος Σπυρίδων είναι, πως κι εμείς μπορούμε να γίνουμε άγιοι.
Αγιος με την σχετική έννοια δεν είναι ο αναμάρτητος. Διότι αναμάρτητος είναι ο Χριστός. Άγιος είναι αυτός που αγωνίζεται ή καλύτερα· αυτός που πέφτει και σηκώνεται. Αυτός που σκοντάφτει και λασπώνεται εκατό φορές και σηκώνεται εκατόν μία. Έπεσες; λέγει ο ιερός Χρυσόστομος. Σήκω. Ξαναέπεσες; Και πάλι σήκω. Καί το τρίτον έπεσες; Καί το τρίτον σήκω και προχώρει. Τι σημαίνουν αυτά τα λόγια του Αγίου Πατρός; Θάρρος όταν πέφτουμε, σκοντάφτουμε, αμαρτάνουμε, λυγίζουμε, λερώνουμε την σκέψη μας, τραυματίζουμε την καρδιά μας. Δεν απογοητευόμαστε. Το σφάλλειν καί το αμαρτάνειν είναι ανθρώπινο. Όλοι, αδελφοί μου, είμαστε αμαρτωλοί. Κανένας δεν είναι αναμάρτητος. Ο καθένας ξέρει τον εαυτό του. Αγωνιζόμαστε να γίνουμε καλύτεροι, νικώντας το κακό και την αμαρτία, συντασσόμενοι στο θέλημα του Θεού.


Αυτά μας διδάσκει ο Αγιος Σπυρίδων αλλά καί όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας. Αυτά καλούμεθα νά πράττουμε καί εμείς στη ζωή μας για νά επιτύχουμε τον αγιασμό της ψυχής μας , την τελείωση, την θέωση. Αυτός άλλωστε είναι και ο προορισμός του ανθρώπου εδώ κάτω στην γη.


Πηγές:
πηγή ζωής Θ. Θεοφυλάκτου

Μνήμη Αγίου Σπυρίδωνος (12 Δεκεμβρίου) του π.Χερουβείμ Βελέντζα

Εορτάζει και πανηγυρίζει σήμερα η Εκκλησία μας τη μνήμη του Αγίου Σπυρίδωνος, επισκόπου Τριμυθούντος του θαυματουργού. Ιδιαίτερα μάλιστα το νησί της Κέρκυρας, που έχει τη μεγίστη ευλογία να βρίσκεται αποθησαυρισμένο από το 1456 μέχρι τις μέρες μας το σεπτό σκήνωμα του Αγίου.

Η ζωή του μας είναι εν πολλοίς άγνωστη, ίσως ακριβώς επειδή ήταν απλή, προσηλωμένη ωστόσο στο έργο της εν Χριστώ ζωής και της διακονίας των ψυχών που η πρόνοια του Θεού του εμπιστεύτηκε. Εν τούτοις, αρκετά γεγονότα από το βίο του έχουν διασωθεί στο συναξάρι της ημέρας, και κάποια από αυτά έχουν ενσωματωθεί στο Απολυτίκιό του, θυμίζοντας σε όλους μας ότι ο Άγιος Σπυρίδων ήταν πρώτα απ' όλα άνθρωπος πίστεως. Μιας πίστης τόσο στερρής και ακλόνητης, ώστε δε δίστασε κατά τη διάρκεια της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου, παρόλο που παρευρίσκονταν άγιοι Πατέρες πιο μορφωμένοι από αυτόν και πολυγραφότατοι, να σηκωθεί ενώπιόν τους και να υπερασπιστεί την αλήθεια της ενότητας της Αγίας Τριάδος, κάνοντας το γνωστό θαύμα με το κεραμίδι.
Ο Άγιος Σπυρίδων ήταν επίσης άνθρωπος αγάπης. Μιας αγάπης προς τον Θεό και αναμφίβολα προς τον πλησίον, που εκδηλώθηκε ποικιλοτρόπως, αλλά κυρίως με πράξεις φιλανθρωπίας. Έτσι, όταν γύρισε από την Σύνοδο, προκειμένου να επιστρέψει σε έναν άνθρωπο τον θησαυρό που είχε εμπιστευτεί στην Ειρήνη, κόρη του Αγίου, η οποία στο μεταξύ είχε πεθάνει, πήγε όλος απλότητα στον τάφο της θυγατέρας του και της μίλησε: “Ειρήνη, παιδί μου, πού έκρυψες το θησαυρό;” και τότε εκείνη του απάντησε, αποκαλύπτοντάς του το σημείο. Άλλοτε πάλι, επειδή δεν είχε χρήματα να δανείσει σε ένα φτωχό, έπιασε ένα φίδι, το οποίο μετατράπηκε σε χρυσό, και το έδωσε στον άνθρωπο που είχε ανάγκη. Όταν πάλι του το επέστρεψε, ο Άγιος το ακούμπησε στο χώμα και εκείνο ζωντάνεψε πάλι και έφυγε στο δάσος.
Ήταν ακόμη ο Άγιος Σπυρίδων άνθρωπος υπομονής και καρτερικότητας μπροστά στις θλίψεις και τις στενοχώριες της ζωής. Έχασε τη σύζυγό του και το παιδί του, ουδέποτε όμως εγόγγυσε απέναντι στο Θεό, ουδέποτε παραπονέθηκε, ουδέποτε ολιγοπίστησε εξαιτίας των θλίψεων που συνάντησε στη ζωή του. Αλλά συνέχισε με τον ίδιο ζήλο, με την ίδια αγάπη, με την ίδια αυταπάρνηση το έργο που ο Θεός του εμπιστεύτηκε, να καθοδηγεί πνευματικά τους πιστούς χριστιανούς της πατρίδας του.
Και στον τομέα αυτό ανεδείχθη άριστος, ποιμένας και διδάσκαλος του λαού του Θεού, ο οποίος ακόμη και σήμερα με το παράδειγμά του φωτίζει και καθοδηγεί όχι μόνο το λαό της Κέρκυρας αλλά ολόκληρη την οικουμένη, από τα πέρατα της οποίας συρρέουν καθημερινά πλήθη προσκυνητών να προσευχήθούν στον Άγιο, να τον ευχαριστήσουν, να τον παρακαλέσουν να είναι και δικός τους προστάτης και αρωγός εν τω βίω.
Γι αυτό και ανεδείχθη θαυματουργός, όχι μόνο ενόσω ζούσε στη γη, αλλά και κατά τη διάρκεια όλων των αιώνων που ακολούθησαν μέχρι τις μέρες μας, και συνεχίζει να θαυματουργεί και σήμερα σε όλους όσους τον επικαλούνται με πίστη. Τέλος, με το άφθαρτό του λείψανο υπενθυμίζει διαρκώς σε όλους μας ότι πάνω και πέρα από τα υλικά και τα βιοτικά υπάρχουν τα αιώνια, τα επουράνια, τα άφθαρτα, τα αληθινά, και ότι αυτά οφείλουν να βρίσκονται στην ψηλότερη θέση των προτεραιοτήτων της ζωής μας, όσο κι αν μας απορροφά η καθημερινότητα και η βιοπάλη.

Οι μνήμες των Αγίων αποτελούν για κάθε χριστιανό μια ευκαιρία επαλήθευσης και αναζωπύρωσης της πίστεώς μας, μια ευκαιρία για να δοξάσουμε το Θεό και να ευχαριστήσουμε τους αγίους που μας βοηθούν καθημερινά, κυρίως στον πνευματικό μας αγώνα. Είναι μια ευκαιρία για να προσευχηθούμε πιο έντονα, διατηρώντας την ελπίδα μας στο Θεό, και στη μεσιτεία των φίλων του, των Αγίων. Είναι τέλος οι μνήμες των Αγίων μια ευκαιρία για να αναθερμάνουμε τον πνευματικό μας αγώνα, έχοντας ως παράδειγμα αυτούς που με τη ζωή τους, με την πίστη τους, με την αγάπη τους και με τα έργα τους ευαρέστησαν τον Θεό και έγιναν κληρονόμοι της αιωνίου ζωής. Ένας από τους λαμπρότερους αστέρες της πίστεώς μας είναι και ο Άγιος Σπυρίδων. Μαζί με τις προσευχές μας και τις ευχαριστίες μας, ας ακολουθήσουμε σταθερά το παράδειγμά του, και ας το κάνουμε πράξη, ο καθένας μας στην καθημερινή του ζωή. Ας τον μιμηθούμε στην πίστη, στην αγάπη, στη φιλανθρωπία, στην υπομονή. Κι ας του ζητήσουμε στις προσευχές μας, πέρα από κάθε άλλο αίτημα, να είναι βοηθός μας στον καλό μας αγώνα. Κι ας ψάλουμε με πίστη και ευγνωμοσύνη το Απολυτίκιό του:

“Της Συνόδου της πρώτης ανεδείχθης υπέρμαχος,

και θαυματουργώ λόγω μόνω, ποταμούς ανεχαίτισας,

Σπυρίδων μακάριε σοφέ.

Όθεν νεκρά συ εν τάφω προσφωνείς,

και όφιν εις χρυσούν μετέβαλες,

και εν τω μέλπειν τας αγίας σου ευχάς,

αγγέλους έσχες συλλειτουργούντάς σοι, Ιερώτατε.

Δόξα τω σέ δοξάσαντι Χριστώ,

δόξα τω σέ στεφανώσαντι,

δόξα τω ενεργούντι διά σού πάσιν ιάματα”.

Πρωτότυπο κείμενο από Απλά & Ορθόδοξα - π. Χερουβείμ Βελέτζας: http://xerouveim.blogspot.com/2009/12/blog-post_06.html#ixzz1g8dZ2mWK