ΦΤΑΙΝΕ ΜΟΝΟ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ;

Είναι γεγονός ότι η Πατρίδα μας βρίσκεται σε μια από τις πλέον κρίσιμες καμπές της πορείας της, έως σήμερα. Όπως είναι επίσης πραγματικότητα ότι οι «άσπονδοι φίλοι μας» κάνουν τα πάντα για να μας «βοηθήσουν»...

Μετά βεβαιότητος, φίλοι μου,  κανένα άλλο Έθνος δεν έχει προσφέρει τόσα πολλά στην ανθρωπότητα, και δυστυχώς, κανένας άλλος λαός δεν μισείται, τόσο από τους εχθρούς, όσο και από τους «συμμάχους» της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (και όχι μόνο), όσο ο Ελληνικός.

Φυσικά, όλες αυτές οι διαπιστώσεις αποτελούν πλέον «κοινόν τόπον».

Όλοι, ανεξαρτήτως πολιτικών ή κομματικών τοποθετήσεων, συμφωνούν στα παραπάνω, και θα πρέπει κανείς ή να έχει χάσει την ψυχική του ισορροπία ή να «ρίχνει νερό» στους μύλους των ανθελληνικών κέντρων για να υποστηρίξει τα αντίθετα.

Καλόν όμως, είναι, να ρίξουμε κάποιες ματιές στα ενδότερα της Εθνικής και κοινωνικής μας ζωής, ώστε να δούμε και το δικό μας ηθικό, πρώτα, κατάντημα. Την πνευματική δηλ. πτώση που μας έφερε σε αυτά τα αποτελέσματα και σε αυτό το τραγικό όντως κατάντημα.

Γιατί, ναι μεν, αρχίσαμε να ψάχνουμε το ψωμί στους κάδους των απορριμμάτων. Για να θυμηθούμε όμως, τί γινόταν μόλις μέχρι προ ολίγου καιρού, με την περίπτωση αυτή του φαγητού; Πόσα τρόφιμα και πόσα καρβέλια άρτου, και ό,τι άλλο σχετικό, αδιάντροπα, ως κοινωνία το πετούσαμε στους ίδιους κάδους που τώρα ψάχνουμε ψωμάκι;

Ποιος δεν έβλεπε (αν διέθετε βεβαίως νουν), με σπαραγμό ψυχής, τα αδέσποτα σκυλιά να σχίζουν τις σακούλες των σκουπιδιών και ως αηδιαστικά απορρίμματα, εκλεκτά φαγητά, να ρυπαίνουν τους δρόμους;

Και ποιος λησμονεί την τραγική αλήθεια (την οποία επιμελώς έκρυβαν οι ειδικοί, ενώ ήταν ήδη αυτή γνωστή), ότι με αυτά τα δήθεν «αποφάγια» των κάδων, δηλ. θα λέγαμε καλύτερα, τις κανονικές μερίδες των σκουπιδιών, μιας μόνο ημέρας, των πολιτισμένων δήθεν λαών, θα μπορούσαν να ζήσουν για πολλές ημέρες οι ταλαίπωροι άνθρωποι της Αφρικής και οπουδήποτε αλλού, που μαστίζονται από την φοβερή μάστιγα της πείνας;

Μας κακοφαίνεται τώρα, όταν μικρά παιδιά, αλλά και γέροντες λιποθυμούν, διότι δεν σιτίζονται κανονικά, λόγω ελλείψεως χρημάτων και αγαθών. Δικαίως θλιβόμαστε και μας κακοφαίνονται όλα αυτά. Όμως, για να γυρίσουμε λίγο πίσω το ρολόϊ του χρόνου και να δούμε; Αλλά τί να δούμε; Να οικτιρήσουμε εαυτούς και αλλήλους, διότι το φαγητό που τρώγαμε το μεσημέρι, ήταν εν πολλοίς αδύνατον να το γευθούμε και το βράδυ. Θα έπρεπε πρώτα να πεταχθεί το μεσημεριανό και κατόπιν παρασκευάζαμε το βραδινό και μάλιστα όχι μόνο ένα δείπνο, αλλά ποικιλία. Και γιατί αυτό; Διότι οι κανακάρηδες και οι «ευαίσθητες» κόρες του σπιτιού, με τις ιδιοτροπίες και τις παραξενιές που μεγάλωναν (διότι έτσι τα μάθαμε τα παιδιά), δεν μπορούσαν να χωνέψουν τα παραδοσιακά φαγητά της Ελληνικής κουζίνας.

Αρκετές φορές μάλιστα, τα καλομαθημένα μας (μάλλον κακομαθημένα μας), δεν είχαν καν διάθεση για το σπιτικό φαγητό και θα έπρεπε ο «έξυπνος» πατέρας και η «σύγχρονη» μητέρα, να «σκάσουν το γενναίο» χαρτζιλίκι, ώστε και οι ίδιοι να αποφύγουν τις «γκρίνιες» αλλά και τα «κακομαθημένα» να χορτάσουν από τις γνωστές και μη εξαιρετέες αλυσίδες εστιατορίων...

Πόσο, αλήθεια, μας στενοχωρεί τώρα, που δεν μπορούμε να κινήσουμε καν το αυτοκίνητο; Πόσο, πράγματι, μας θλίβει που δεν υπάρχουν τα χρήματα για τις ασφάλειες, για τα καύσιμα, για τα ανταλλακτικά, και γενικώς τώρα που δεν έχουμε για τα ποικίλα έξοδα του οχήματος;

Αλλά ας ρίξουμε και πάλι μια σύντομη ματιά πίσω μας.

Τί βλέπουμε πάλι; Βλέπουμε ότι στις «παλιές καλές ημέρες» δεν μας έφθανε το ένα αυτοκίνητο. Σε αρκετές μάλιστα των περιπτώσεων, δεν έφθανε ούτε και το δεύτερο όχημα. Χρειάζονταν τόσα οχήματα, όσα και τα μέλη της οικογένειας, για να μην ομολογήσουμε ότι χρειαζόταν συν τοις άλλοις και το τζιπ τέσσερα επί τέσσερα για το κυνήγι (δηλ. για να δείξουμε τα συμπλέγματα είτε σαδισμού, είτε κατωτερότητας), αλλά και για...

Τώρα βεβαίως μας βολεύει παραπάνω από άνετα η δημόσια συγκοινωνία και σε λίγο θα είμαστε ευχαριστημένοι εάν θα μπορούμε να καταβάλουμε και αυτά τα απλά εισιτήρια στην αστική συγκοινωνία.

Να επισημάνουμε άλλη πτυχή που δικαιολογεί το οικονομικό μας κατρακύλισμα;

Ας αγγίξουμε και αυτή την πληγή, διότι εδώ φέρει και η Εκκλησία μερίδιον ευθύνης. Πόσοι και πόσες πήγαιναν σε μυστήρια (Γάμων-Βαπτίσεων) και θα έπρεπε να αγοράσουν ή να φτιάξουν καινούργια και πανάκριβη ενδυμασία (Ενδυμασία που αναδείκνυε όχι την προσωπικότητα αλλά που καταντούσε τον ναό «πασαρέλα»). Βλέπετε, «δεν έπρεπε» να εμφανιστούν οι κύριοι και οι κυρίες με ενδυμασία που είχε ήδη φορεθεί. Και το πλέον τραγικό είναι ότι εάν χρειαζόταν μετά από λίγο να παραστούν σε άλλο μυστήριο (κοινωνικόν γεγονός γαρ), θα έπρεπε εξ αρχής να κάνουν την εμφάνισή τους στην «πασαρέλα» με καινούργιο σύνολο (μάλλον ξεγύμνωμα) που τους καταντούσε ως τα παλαιά κινητά κρεοπωλεία, για να μην πούμε ότι έφτανε κανείς να αηδιάσει την ανθρώπινη ύπαρξη.

Να επεκταθούμε τώρα φίλοι μου και στο πρόβλημα του λεγομένου δανεισμού, που τεχνηέντως βεβαίως επέβαλλαν οι τράπεζες και οι ποικίλοι γνωστοί –άγνωστοι «μεγαλοκαρχαρίες»;

Όλοι λίγο έως πολύ, εάν δεν έχουμε πέσει σ’αυτή την παγίδα, γνωρίζουμε από φιλικά και συγγενικά πρόσωπα το δράμα των τραπεζικών κατασχέσεων.

Τί να σημειώσουμε τώρα επάνω σ’αυτό; Καλύτερα ας μη σχολιάσουμε τίποτε. Μάλλον να θρηνήσουμε χρειάζεται. Αλλά «πόθεν άρξομαι θρηνείν»;

Βεβαίως, ίσως κάποιος να ισχυριστεί ότι δεν συνέβαιναν όλα αυτά (δηλ. οι καταχρήσεις και η ασέβεια) που αναφέραμε πιο πάνω, σε όλους. Ναι. Δεν συνέβαιναν στον ίδιο βαθμό σε όλους, αλλά δυστυχώς στο μέτρο του δυνατού και κατ΄αναλογίαν  βέβαια, συνέβαιναν σε όλους. Οι ορισμένες εξαιρέσεις, δεν έχουν παρά να επιβεβαιώσουν τον κανόνα. Τον κανόνα ότι « Πάντες εξέκλιναν, άμα ηχρειώθησαν»  Και είναι ανάγκη, θα μας κάνει καλό, να ομολογήσουμε ξεκάθαρα ότι ο τρόπος ζωής των τελευταίων ετών μας είχε οδηγήσει στο μη περαιτέρω.

Ισχύει πλέον τώρα ο λόγος του Πυθαγόρα «Δει εισιέναι εις τας πόλεις, πρώτον μεν τρυφήν.    Είτα κόρον. Έπειτα δε ύβριν. Μετά δε ταύτα όλεθρον.»

Επόμενο δε είναι φίλοι μου, μετά απ΄ αυτά και άλλα πολλά, για τα οποία « ίσασιν οι μεμυημένοι» δηλ. όλοι οι Έλληνες, να λειτουργούν όχι μόνο οι οικονομικοί αποκλεισμοί μαζί με το Δ.Ν.Τ., αλλά και τα « κουρέματα» και οσονούπω έρχονται και τα « ξυρίσματα» αλλά και ο « γδαρμός» εκ της τυραννείας...

Αλλ’ αυτό που εν προκειμένω μας ενδιαφέρει, είναι ότι εκτός των «αντικειμενικών» κριτηρίων και των Ευρωπαϊκών περιορισμών που λειτουργούν, τα οποία αισθανόμαστε «καλά» και άνευ αμφιβολίας θα τα αισθανθούμε έτι πλέον « καλύτερα» στην «καμπούρα» μας, αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ότι και στην περίπτωση αυτή, λειτουργούν οι λεγόμενοι Πνευματικοί Νόμοι.

Οι νόμοι αυτοί τους οποίους λησμονούμε στη ζωή μας, αλλά που αν τους αποδεχθούμε όπως πρέπει και ελεύθερα, δηλ. εν μετανοία, τελικώς λειτουργούν ανασταλτικά ως προς το κακό και την αμαρτία και μας βοηθούν ώστε να ξαναμπούμε στους σωστούς ρυθμούς στη ζωή μας. Πιο απλά, μας κάνουν ουδέποτε να χάνουμε από την συνείδησή μας ότι ο Θεός δεν παραιτείται  των δικαιωμάτων Του.

Μας βοηθούν, τώρα στην τραγική κατάσταση που βρισκόμαστε ως κοινωνία και Έθνος να ξαναβρούμε τον λησμονημένο λόγο του Αγίου Πνεύματος...

Μας υπογραμμίζουν ότι ο κάθε πιστός χριστιανός θα πρέπει να έχει στο νου του και κυρίως να βιώνει το «τη ταπεινώσει τα υψηλά τη πτωχεία τα πλούσια».

Τέλος πάντων, φίλοι μου, και για την περίπτωση αυτή της οικονομικής αφαίμαξης και της επιχείρησης του Εθνικού στραγγαλισμού που μας επιβάλλουν οι «φίλοι και σύμμαχοι», (φανταστείτε να ήταν και ξεκάθαροι εχθροί μας), ισχύει η γνωστή ρήση «ουδέν κακόν αμιγές καλού».

Είθε, όλοι μας να λάβουμε το μάθημά μας και εν ταπεινώσει, αφού και πάλι ανακαλύψουμε τις ρίζες της πονεμένης ρωμηοσύνης, με λεβεντιά, να ζήσουμε τα Ελληνοχριστιανικά μας Ιδανικά!

Υ.Γ.: Το πόσο πλούσιος είσαι και το πόσο αξίζουν τα πλούτη σου, μετριέται με το πόσο αξίζεις, όταν χαθεί όλη η περιουσία σου.

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Κόνιτσα

e-mail p.ioil@freemail.gr

Βγάλτε το παιδί που κρύβετε μέσα σας...

Ο καθένας μας κρύβει ένα παιδί μέσα του. Κάθε παιδί έχει μια ζεστή καρδιά. Κι είναι ζεστή, επειδή αγαπάει όλο τον κόσμο.

Κάθε μάλωμα, κάθε χτύπημα, κάθε απόρριψη το κάνει να μαζεύεται. Να συρρικνώνεται. Να συστέλλει τα συναισθήματά του. Να απομονώνεται, να αμύνεται, να επιτίθεται. Να μουτρώνει. Να χάνει την παιδικότητά του.

Δώστε αγάπη στο παιδί σας, για να ζήσει αυτό που νιώθει, αγάπη για όλο τον κόσμο.

Και ξέρετε κάτι; Ξέρετε ένα μυστικό; Το παιδί την νιώθει την ζεστή καρδιά του. Την νιώθει καλά και το δείχνει. Το δείχνει όταν ανοίγει τα χεράκια του να σας αγκαλιάσει. Το δείχνει όταν σας δίνει ένα φιλάκι. Το δείχνει όταν σας χαμογελά. Το δείχνει όταν χαμογελά στον ύπνο του…

Αυτό είναι το ευτυχισμένο παιδάκι…

Αυτό είναι το παιδί που έχει Χαρά.

Αυτό είναι το παιδί που αγαπάει όλο τον κόσμο.

Κι εσείς όμως, εσείς που καταχωνιάσατε αυτό το παιδί μέσα σας, με τις έγνοιες, τις ανάγκες, τις δυσκολίες, τα ζόρια, βγάλτε το παιδί που κρύβετε μέσα σας.
Ανοίξτε την καρδιά σας… Χαρείτε!

Γίνετε πιο εκδηλωτικοί στα πρόσωπα που αγαπάτε και εκμεταλλευτείτε τις ευκαιρίες για να περάσετε όμορφες στιγμές. Κάντε ό,τι μπορείτε για να τους το δείξετε (όχι αύριο, τώρα που ακόμα τους έχετε και σας έχουν…)

Κάντε παιδικά δωράκια στους φίλους σας ή και στον εαυτό σας και διασκεδάστε με τους αγαπημένους σας.

Παίξτε σαν παιδί! Κάντε σχοινάκι να ξεδώσετε. Γυμναστείτε, διασκεδάζοντας σαν παιδί.

Επιδοθείτε σε επιτραπέζια παιχνίδια, μεταξύ σας, με τους γονείς σας ή με τα παιδιά σας.

Κάντε αυτό που σας περνάει από το μυαλό, αλλά σας φαίνεται πως δεν είναι «καθώς πρέπει» για σας…Η ζωή είναι τόσο μικρή, για να την παίρνουμε διαρκώς στα σοβαρά…

Αναπνεύστε βαθιά, ηρεμήστε, αγαπήστε το παιδί που κρύβεται μέσα σας, πιάστε το από το χέρι και βγάλτε το στον κόσμο που του ανήκει, δώστε στον εαυτό σας το δικαίωμα να αντιδρά, ακολουθήστε τα συναισθήματα σας.
Πείτε αυτό που θέλετε κι όχι αυτό που πρέπει…

Γίνετε ξανά παιδί! Μόνο έτσι άλλωστε θ’ανοίξει ο δρόμος για τον Ουρανό…

(Αν δυσκολεύεστε, πείτε το στην Παναγιά…Θα σας βοηθήσει, θα το δείτε!

Της αρέσει πολύ να βλέπει χαρούμενα παιδάκια…)

Κύριε Ιησού, ελέησόν με: Είναι διαλογισμός;

                                              Κύριε Ιησού, ελέησόν με

Είναι διαλογισμός;

Αθανασίου Νεοφώτιστου, ομότιμου προέδρου της ΠΕΓ

Η «μονολόγιστη» αυτή προσευχή, η «ευχή του Ιησού», αποτελεί την ακατάπαυστη κραυγή του πιστού Ορθόδοξου Χριστιανού προς το Θεό για τη σωτηρία του. Μ' αυτή την προσευχή μπορούμε να προσευχόμαστε παντού και πάντοτε σε κάθε δουλειά και σε κάθε περίσταση. Μπορεί να τη λέγει κανείς νοερά και την ώρα των εκκλησιαστικών ακολουθιών, αλλά κυρίως όταν εργασία ή αρρώστια, σε κρατούν, μακριά από την Εκκλησία. Μ' αυτή την «νοερά» προσευχή, η φλεγόμενη από την αγάπη του Κυρίου ψυχή, αναζητά επίμονα Αυτόν που μπορεί να την σώσει. Είναι η «ευχή» «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» η ζωντανή παράδοση της Εκκλησίας μας, που ρέει από γενιά σε γενιά μέσα στους αιώνες και συνοψίζει ολόκληρη τη δογματική της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας.

Στην σύγχρονη όμως εποχή, εποχή της ασύστολης προπαγάνδας και της απάνθρωπης «επιχείρησης» «διανοητικού χειρισμού» των ατόμων από μέρους οργανώσεων και ομάδων, που σαν επιδημία αναπτύσσονται και δραστηριοποιούνται στην χώρα μας, παρατηρείται και το φαινόμενο της παραπλάνησης των χριστιανών και της βλασφημίας ότι δηλ. η «ευχή» του Ιησού είναι ένα είδος διαλογισμού, είναι το «μάντρα» των χριστιανών κατά την ώρα της «προσευχής- διαλογισμού». Το φαινόμενο αυτό, τελευταία, έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις κι έχει παρασύρει στην πλάνη ακόμη και ποιμένες κυρίως χριστιανικών ομολογιών της Δύσεως. Οι φίλοι αναγνώστες που θα μου κάνουν την τιμή να διαβάσουν το άρθρο μου αυτό, τους παρακαλώ να διαβάσουν και τα σχόλια του «Διαλόγου 13»: «ένα βιβλίο» και «Τσάκρα ή ζωτικά κέντρα» στις σελ. 24 και 26 του περιοδικού.

Θεωρούμε σκόπιμο, για να αποδείξουμε την ανέντιμη παραπλάνηση από μέρους κυρίως της παραθρησκείας να «στηρίξει» τη βλάσφημη αυτή ταύτιση ν' αναφέρουμε όσα υποστηρίζει στο περιοδικό «Αρμονική ζωή» (τεύχος 1) ο Ρόμπερτ Νάτζεμυ ιδρυτής του ομώνυμου «φιλοσοφικού» του Κέντρου. Γράφει στο άρθρο του ο Νάτζεμυ: «παρ' όλο που πίστευα, πως η Χριστιανική θρησκεία θα πρέπει να έχει μια αντίστοιχη μέθοδο με το διαλογισμό με «μάντρα» όταν ήρθα στην Ελλάδα συνειδητοποίησα τι ακριβώς ήταν αυτό. Η προσευχή του Ιησού είναι η τελεία τεχνική διαλογισμού για τους Χριστιανούς και για τους μη Χριστιανούς που θα ενδιαφέρονταν».
Ο Νάτζεμυ με αυτά που διδάσκει προσπαθεί να επιφέρει αμηχανία, αναστάτωση και σύγχυση σε αστήρικτους κυρίως ανθρώπους που έχουν υπαρξιακά κενά και επιδιώκουν νέες αναζητήσεις και ανθρώπινες επιβεβαιώσεις. Προσέξτε, αγαπητοί αναγνώστες τι «υποστηρίζει» σε άλλο σημείο του άρθρου του: «Δεν έχει σημασία (!) ποιόν ακούτε, τον Χριστό, τον Κρίσνα, τον Μωάμεθ, το Σάι Μπόμπα, το Σρί Ραμακρίσνα όλοι αυτό επιβεβαιώνουν την ίδια αλήθεια (!)». «Όποιο μονοπάτι κι αν διαλέξετε, προχωρήστε. .» προτρέπει στο τέλος του άρθρου του.

Θα έπαιρνε πολύ χρόνο και θα ήθελε πολλές σελίδες για να αναπτύξουμε σε μάκρος το μέγα χάσμα το αδιαπέραστο μεταξύ της «ευχής» του Ιησού και του διαλογισμού, μεταξύ Αγίου Όρους και Ιμαλαΐων. Θα υπογραμμίσουμε πάντως με μεγάλη συντομία τρεις βασικές οντολογικές διαφορές μεταξύ των δύο ασυμβιβάστων αυτών πραγματικοτήτων.

Η πρώτη, ουσιαστική διαφορά είναι ότι στην «ευχή» του Ιησού εκφράζεται έντονα η πίστη στον προσωπικό Θεό, ο οποίος δημιούργησε τον κόσμο, τον κυβερνά και τον αγαπά. Πατέρας στοργικός, ενδιαφέρεται να σώσει τον άνθρωπο, το πλάσμα Του το αγαπημένο. Η «ευχή μας φέρνει σε κοινωνία αγάπης με το Θεό και αποκτούμε την συναίσθηση της υψίστης τιμής που μας δίδεται με την επίκληση του ονόματός του «Κύριε Ιησού Χριστέ» και τον παρακαλούμε να μας ελεήσει: «ελέησόν με». Και ο Κύριος απαντά με το πλούσιο έλεός Του. Γνωρίζει ο αληθινά προσευχόμενος ότι η σωτηρία επιτυγχάνεται «εν τω Θεώ» γι' αυτό τον παρακαλεί συνεχώς και ακατάπαυστα να τον ελεήσει. Η οντολογική διαφορά μεταξύ «ευχής» και διαλογισμού της παραθρησκείας είναι το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Για τον ορθόδοξο Χριστιανό δεν υπάρχει τίποτε το ανώτερο από τη διαπροσωπική κοινωνία με το Χριστό. Με την προσευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» εκζητούμε το έλεος και την αγάπη του Θεού Πατέρα μέσω του Υιού. Ο Χριστός είναι η μοναδική οδός, η αλήθεια και η ζωή και μέσω Αυτού οδηγούμεθα προς τον Πατέρα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. «Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ει μη δι' Εμού (Ιωάν. Ιδ' 6). Αυτή η πραγματικότητα είναι για την εισαγόμενη Ανατολική διδασκαλίες περί διαλογισμού σημείο και «μέτρο» οντολογικής διαφοράς. Η παραθρησκεία διακηρύττει την αποθέωση του Εαυτού, την αυτολύτρωση, την αυτοθέωση «δι' εαυτού και εξ εαυτού» δηλ. την αυτοσωτηρία. Αυτό δηλ. που επιχείρησε ο Αδάμ και δοκίμασε την οδυνηρή πτώση και το θάνατο. Από τα γραπτά του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη που μας διέσωσε ο μακαριστός γέροντας π. Σωφρόνιος το κεφάλαιο «ο Θρήνος του Αδάμ» είναι ένα από τα συνταρακτικότερα κείμενα. Γράφει σε μία παράγραφο ο Άγιος: «Οδυρόταν ο Αδάμ κι έτρεχαν ποτάμι τα δάκρυα από το πρόσωπό του κι έπεφταν στο στήθος του και στη γη. Με δέος άκουγε όλη η έρημος τους στεναγμούς του. Ζώα και πουλιά σιωπούσαν από θλίψη. Κι ο Αδάμ οδυρόταν, γιατί με το αμάρτημά του στερήθηκαν όλοι την ειρήνη και την αγάπη». Είχε γνωρίσει ο Αδάμ τον προσωπικό Θεό και την αγάπη Του, γι' αυτό μετά την έξωση θλιβόταν πικρά και οδυρόταν με βαθείς στεναγμούς.

Είναι λοιπόν εντελώς ξένες προς την Ορθόδοξη πνευματικότητα κάθε «προσπάθεια για συνάντηση ενός απρόσωπου «είναι» και η επιδίωξη «ανύψωσης» στο «απόλυτο μηδέν».
Μια άλλη οντολογικού περιεχομένου διαφορά μεταξύ της ευχής και του διαλογισμού είναι η «στάση» του ασκητού της «ευχής» και του διαλογιζομένου, όταν ο ένας προσεύχεται και ο άλλος διαλογίζεται. Ο ασκητής της νοεράς προσευχής έχει ταπείνωση, αρετή που αποτελεί την αφετηρία και το τέρμα της Ορθόδοξης πνευματικής πορείας. «Δια οποίον μπήκε στην πορεία της πνευματικής ζωής» γράφει ο γέροντας Σωφρόνιος «γνωρίζει ότι η υπερηφάνεια και η κενοδοξία επισύρουν κάθε φθορά και κάθε πτώση. Θεωρεί την υπερηφάνεια τη ρίζα όλων των αμαρτιών και το σπόρο του θανάτου. Γι' αυτό καταλαβαίνει αληθινά ότι η όλη άσκησή του πρέπει να οδηγεί στην απόκτηση της ταπείνωσης. Βλέπει με τα πνευματικά του μάτια πως η υπερηφάνεια είναι η καταστρεπτική δύναμη που απομακρύνει τους ανθρώπους από το Θεό και εισάγει στον κόσμο αναρίθμητες δυστυχίες και θλίψεως. Είναι η μάστιγα της ανθρωπότητας, το διαβολικό σπέρμα του θανάτου, που βυθίζει όλη τη γη στο σκότος της απόγνωσης».

Και ο Άγιος Σιλουανός στα γραπτά του μιλάει συνεχώς για το Πνεύμα της ταπείνωσης. Λέγει στο κείμενό του με τίτλο «Δίψα Θεού»: «Ο Κύριος, αποκαλύπτει τα μυστήρια Του στην ταπεινή ψυχή. Σ' όλη τη ζωή τους οι Άγιοι εταπείνωναν τον εαυτό τους κι επάλευαν εναντίον της υπερηφάνειας». Και προσεύχεται ο Άγιος Σιλουανός: «Κύριε δώσε μου τη δύναμη να ταπεινωθώ μπροστά στο μεγαλείο Σου. Κύριε αξίωσέ μας της δωρεάς της Αγίας σου ταπεινώσεως». Κάθε υπερηφάνεια, λοιπόν, είναι ξένα προς τον αθλητή της «ευχής» του Ιησού. Αντίθετα ο διαλογιζόμενος «φουσκώνει» σαν παγώνι. Δεν λέγει «Συ Κύριε ελέησόν με», αλλά «Εγώ είμαι Αυτός», δηλαδή Εγώ είμαι ο Κύριος, «η θεότητα στην ανεκδήλωτη μορφή». Ρώτησαν τον Σάι Μπόμπα γιατί λέγει ότι είναι ο ίδιος Θεός. «Και σεις, θεοί είστε» απάντησε. «Μόνο που Εγώ το ξέρω (!) ενώ Εσείς δεν το ξέρετε!. . . » Η αλαζονεία στο έπακρον. . . Ο διαλογιζόμενος αντιστρέφει την εντολή του Θεού και την εφαρμόζει στον εαυτό του: «Εγώ ειμί Κύριος ο Θεός ο εαυτός μου. . . »

Υπάρχει και μια τρίτη ουσιαστική διαφορά μεταξύ της «ευχής» του Ιησού και του διαλογισμού που είναι και αυτή οντολογική. Είπαμε παραπάνω ότι ο ορθόδοξος ασκητής της «ευχής» του Ιησού προσεύχεται και παρακαλεί τον Κύριο Του, τον προσωπικό Θεό Του, και αισθάνεται ότι βρίσκεται σε κοινωνία αγάπης με τον Δημιουργό Του, ενώ στο διαλογιζόμενο αποδέκτης της «προσευχής» είναι ο «Εαυτός» δηλ. η αυτού μεγαλειότης ο εαυτούλης του. Η κατεύθυνση όμως της προσευχής και του διαλογισμού των δύο δηλ. αυτών πραγματικοτήτων δεν εστιάζεται μόνο σ' αυτό το βασικότατο σημείο. Στον άνθρωπο της «ευχής», στον Ορθόδοξο Χριστιανό δεν υπάρχει αδιαφορία για το γύρω κόσμο. Οι Χριστιανοί προσεύχονται διαρκώς για όλους. Ο όσιος ασκητής Παρθένιος του Κιέβου επιθυμούσε να διεισδύσει στο μυστήριο του μοναχικού σχήματος. Και η Θεοτόκος του είπε: «Μοναχός είναι αυτός που ικετεύει για όλο τον κόσμο». Ο Άγιος Σιλουανός αναφωνεί σ' ένα γραπτό του. «Καλότυχη η ψυχή που αγαπά τον αδελφό της, γιατί ο αδελφός μας είναι η ζωή μας. Καλότυχη η ψυχή που αγαπά τον αδελφό. Μέσα της ζει αισθητά το Πνεύμα του Κυρίου και την γεμίζει ειρήνη και χαρά και αυτή θρηνεί για όλο τον κόσμο. Αν όμως δεν αγαπάμε τον αδελφό, τότε δεν έρχεται η αγάπη του Θεού στην ψυχή». Και σε άλλο σημείο των γραπτών του θα πει: «Να προσεύχεσαι για τους ανθρώπους, σημαίνει να χύνεις αίμα».

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΕΥΧΟΣ 17

Από την απάτη των Christmas στη γιορτή των Χριστουγέννων

 

Παναγιώτης Ασημακόπουλος

Πηγή: Πέρα από το Άτομο

Το τοπίο θυμίζει έντονα αυτό της Αμερικής μετά το μεγάλο οικονομικό κραχ του 1929. Η μουδιασμένη τότε και απελπισμένη κοινωνία δεχόταν ασμένως την προ τριών ετών (1926) ανακάλυψη της Coca Cola ως παυσίπονο στα δεινά της. Αναφέρομαι στον Santa Claus (τον ψευδεπίγραφο Άη Βασίλη), ο οποίος προβλήθηκε – κυρίως στα παιδιά, το καλύτερο αγοραστικό κοινό – ως η ελπίδα μέσα στις δυσκολίες, ως το αμυδρό φως μέσα στο σκοτάδι της οικονομικής κατάρρευσης με τα υλικά δωράκια που έφερνε μέσα από τις καμινάδες. Εμπόριο με ισχυρές δόσεις καπήλευσης της θρησκείας: το καλύτερο όπιο για το λαό. Πόσο δίκιο είχες, Κάρολε!!

Περνώντας τα χρόνια, η χαζοχαρούμενη φυσιογνωμία του Santa επιβλήθηκε ως σήμα κατατεθέν της εορταστικής περιόδου ακόμη και σε αυτούς που είναι αντίθετοι με τον καπιταλισμό, ακόμη και σε αυτούς που αντιτίθενται στον οδοστρωτήρα των πολυεθνικών. Βάλαμε κι άλλα εμπορικά και διανοητικά κατασκευάσματα για να «εμπλουτίσουμε» τις άγιες ημέρες. Έτσι φτάσαμε σήμερα σε μια γλυκανάλατη γιορτή, με κούφιες και μηχανικές ευχές για αγάπη, ειρήνη και υγεία. Φτάσαμε στον ωραίο μύθο περί Χριστού και στη μαγική νύχτα των Χριστουγέννων. Έτσι, η θρησκεία που φοράει «τα γιορτινά της» είναι μόνο μια ωραία ιστορία δίπλα στο τζάκι, ο Χριστούλης είναι απλά ένα ροδοκόκκινο πλαστικό μωράκι, η καρδιά μας γίνεται πρόσκαιρα γλυκιά και απλόχερη (προς φίλους και συγγενείς βέβαια…). Ως συνέπεια, το συμπέρασμα ότι οι γιορτές είναι για τα παιδιά με τη βασική έννοια ότι σε αυτά αρέσουν τα παραμυθάκια, είναι αναπόφευκτο.

Ο οίκτος μας για τα παιδάκια που πεινάνε, εύκολα παραμερίζεται μετά από δυό μπουκιές ροδοψημένη γαλοπούλα. Μπορεί να αγοράσαμε και ευχετήριες κάρτες από φιλανθρωπικούς συλλόγους ή να δώσαμε κατιτίς στον ταλαίπωρο που μας καθάρισε το τζάμι του αυτοκινήτου στο φανάρι, χωρίς βέβαια να καταφέρουμε να απωθήσουμε αρκετά βαθιά την αμφιβολία μήπως δεν έχει πραγματική ανάγκη. Ε, αυτές τις μέρες η φιλανθρωπική μας διάθεση φουντώνει, άσχετα αν λίγο πριν αναστενάξαμε όταν πληροφορηθήκαμε πόσο κοστίζει το καλάθι της νοικοκυράς. Χαρήκαμε που θα γίνουν από τους δήμους εορταστικά συσσίτια για τους απόρους και άστεγους, λες και τις άλλες ημέρες του χρόνου έχουν πού να φάνε και να μείνουν. (Ας είναι καλά κάποιες ενορίες)…

Όλα αυτά τα συναισθήματα λίγες ημέρες μετά την Πρωτοχρονιά θα τα κλείσουμε στο κουτί με τα Χριστουγεννιάτικα για να τα βάλουμε στο πατάρι ή θα τα αποθέσουμε στον κάδο απορριμμάτων μαζί με το πλαστικό δεντράκι και τις στιμμένες λεμονόκουπες για το ψητό, εφόσον του χρόνου θα αγοράσουμε καινούρια.

Δυστυχώς, αυτή τη γιορτή στην «ορθόδοξη» Ελλάδα την έχουμε καταντήσει αγνώριστη. Μια ματιά να ρίξει κανείς γύρω του, ελάχιστα θυμίζουν την παράδοσή μας και την ορθόδοξη θεολογία περί της γέννησης του Χριστού. Ακόμη και τα λόγια από τα κάλαντα αντί να γίνονται αντικείμενο προσοχής συχνά χάνονται στον αέρα, καθώς έχουμε άλλα πιο σημαντικά να κάνουμε. Αλήθεια, ποιος επιλέγει να διαβάσει τις χριστουγεννιάτικες ιστορίες του Παπαδιαμάντη από το να δει τα «Μαγικά Χριστούγεννα» της Disney;

Προσωπικά, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα με το κοσμικό – εορταστικό περιτύλιγμα των Χριστουγέννων (που δεν είναι απαραίτητα κακό), εάν ήταν έντονη και η εκκλησιαστική και ορθόδοξη διάσταση της γιορτής. Μήπως όμως και εμείς οι «εκκλησιαστικοί» (κληρικοί, θεολόγοι, πιστός λαός) χάσκουμε αποβλακωμένοι ενώπιον των ψεύτικων λαμπιονιών που αναβοσβήνουν;

Είναι ο Χριστός ο αληθινός Θεός μας που γίνεται άνθρωπος για να διώξει το σκοτάδι της αμαρτίας και να μας οδηγήσει πάλι στη ζωή του Παραδείσου; Λέει κάτι στην προσωπική μας ζωή η γέννησή Του; Στη γέννησή Του συγκλονίζεται κανένας ή οι προετοιμασίες μας περιορίζονται στην ετοιμασία των μελομακάρονων, στην προμήθεια του άφθονου κρέατος και στην αγορά των ρούχων που θα κάνουν εντύπωση; Λίγο να προσεγγίζαμε το μυστήριο της γέννησης του Θεανθρώπου μέσα από την υμνολογία της Εκκλησίας θα κατανοούσαμε πόσο κενό είναι το περίφημο «πνεύμα των Χριστουγέννων» μπροστά στην αληθινά χριστουγεννιάτικη φράση ότι «ο Θεός έγινε άνθρωπος για να κάνει τον άνθρωπο Θεό».

Τι έχουμε κάνει και ως διοικούσα Εκκλησία και ως χριστιανικό πλήρωμα, ώστε να προβάλουμε την προσωπικότητα, το έργο και τη διδασκαλία του ασκητή επισκόπου Μεγάλου Βασιλείου απέναντι στο χαζοχαρούμενο κατασκεύασμα των πολυεθνικών κερδοσκοπικών εταιριών; Ενοχλείται κανείς από την πλαστογράφηση του ονόματος του σπουδαίου αυτού Πατέρα της Εκκλησίας, του μεγάλου θεολόγου και σπουδαίου κοινωνικού αγωνιστή, στον οποίο αποδίδονται ιδιότητες προσβλητικές και αντιχριστιανικές;

Ο Μέγας Βασίλειος, ο προστάτης των φτωχών (μία από τις εξαιρετικές εικόνες που δημοσιεύονται εδώ)

Ρώτησαν κάποιον τι σημαίνουν γι’ αυτόν τα Χριστούγεννα. Και είπε: «Στα παιδικά μου χρόνια ένα ωραίο παραμύθι για να κοιμάμαι γλυκά, αργότερα άγχος και τρέξιμο για να προλάβω να αγοράσω, να στολίσω, να φάω και να διασκεδάσω και τώρα… τίποτα». Τελικά, μήπως να ξανακοιταχτούμε στον καθρέπτη της πίστης και να αναρωτηθούμε αν βλέπουμε πουθενά το Χριστό; Φανταστείτε στο σπίτι μας να πηγαίναμε στο παιδικό δωμάτιο, να κοιτάζαμε την κούνια και… το μωρό μας να έλειπε. Να μην βρίσκαμε τίποτα. Άραγε, τι θα κάναμε; Έχει το Χριστό μέσα η φάτνη της καρδιάς μας ή είναι άδεια; Σε λίγο η περιλάλητη «μαγεία των ημερών» θα φύγει. Ο Χριστός θα μείνει; Θα Τον ακολουθήσει κανείς μας μετά τη φάτνη ξέροντας ότι τον περιμένει σταυρός; Έχουμε κατανοήσει ότι η χριστιανική ζωή για όσους την επιλέγουν δεν είναι μια μαγική θρησκευτική υπόθεση, αλλά συνοδοιπόρευση με το Χριστό, μια σταυροαναστάσιμη πορεία; Θα φορτώσουμε πάλι στην πλάτη του Χριστού τα λάθη των Χριστιανών ώστε να έχουμε ένα ωραίο πρόσχημα για να Του κλείσουμε την πόρτα; Θα κάνουμε και τα Χριστούγεννα του 2010 άλλο ένα αποπροσανατολιστικό ψυχοναρκωτικό ή θα γίνουμε πραγματικοί μαθητές Αυτού που είπε ότι η Βασιλεία του Θεού είναι μέσα μας;

Καλά Χριστούγεννα μαζί με το Χριστό. Ας μην είναι τα Χρόνια μας Πολλά, αρκεί να είμαστε μαζί Του…

Πάπας της γης,των άστρων,και της κολάσεως

 

Κοσμικά σάιτ παρουσιάζουν ανάμεσα σε άλλα παράξενα του Βατικανού και το ότι αναγνωρίζει την πιθανότητα ύπαρξης ζωής σε άλλους πλανήτες.

Βέβαια για όσους έχουν περισσότερες γνώσεις σχετικά με την ιστορία του παπισμού, αυτό δεν αποτελεί ούτε είδηση ούτε απροσδόκητο.

Είναι γνωστό ότι το εγκοσμιοκρατικό σχέδιο του παπισμού ανέκαθεν είχε σαν αντικειμενικό σκοπό την κατάκτηση όλου του κόσμου της υδρογείου, όχι μόνο «πνευματικά» αλλά και γεωγραφικά.

Το κράτος του πάπα της παπικής Ευρώπης ποίκιλλε ως προς την διεύρυνση των ορίων του από εποχή σε εποχή.

Κοσμικοί αυτοκράτορες της Ευρώπης ο ένας μετά τον άλλο δήλωναν υποτέλεια στην πανίσχυρη εξουσία του.

Κάποιοι απ’ αυτούς στο μεσαίωνα, που θέλησαν ν’ αποκηρύξουν την παπική εξουσία, τελικά βρέθηκαν σε έσχατη ταπείνωση μπροστά στον πάπα.

Η σχιζοφρενική αυτή παπική αντίληψη τελικά οδήγησε στο αντίθετο, στη συρρίκνωση του παπικού κράτους, το οποίο περιορίστηκε στο σημερινό κρατίδιο, που εκτείνεται σε μισό περίπου τετραγωνικό χιλιόμετρο στα δυτικά της Ρώμης.

Και ναι μεν το Βατικανό βρίσκεται στην έσχατη γεωγραφική σμίκρυνση, αλλά τα κυριαρχικά και μεγαλοϊδεάτικα όνειρα του παπισμού παραμένουν αλώβητα και αναμένουν την κατάλληλη ευκαιρία για την πραγματοποίησή τους.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο της επεκτατικότητας και του μεγαλοϊδεατισμού μπορεί να ερμηνεύσει κανείς και την είδηση ότι το Βατικανό αναγνωρίζει την πιθανότητα ύπαρξης ζωής σε άλλους πλανήτες.

Αν σε αλλους πλανήτες, όπως ανοήτως πιστεύει το Βατικανό, υπάρχει ζωή από λογικά όντα, αυτοί βέβαια οι κόσμοι δεν μπορούν να νοηθούν θρησκευτικώς έξω από τα κυριαρχικά και επεκτακτικά σχέδια του ονειροπαρμένου παπισμού.

Αλλά και μια πιο πρόσφατη είδηση έρχεται να επιβεβαιώσει τις εγκοσμιοκρατικές επιδιώξεις του παπισμού.

Δημοσιεύτηκε πολυσέλιδη έκθεση του Βενέδικτου για το τι ανατριχιαστικά (ο χαρακτηρισμός όχι δικός μας αλλά των κοσμικών δημοσιογάφων) λέει το Βατικανό ως προς την οικονομική κρίση, που ξέσπασε τελευταία, τις αιτίες και την αντιμετώπισή της.

Λέει λοιπόν ο Βενέδικτος ότι χρειαζόμαστε μια παγκόσμια υπερεθνική κυβέρνηση, στην οποία θα υπάρχει μία αρχή και μία τάξη, που θα καλύψει τις ανάγκες όλου του κόσμου, και, σημειώνεται στην ίδια παπική έκθεση, ότι μπορεί αυτό να φαίνεται εκ πρώτης όψεως σαν κάτι το αρνητικό, στην πραγματικότητα όμως ενώνει τους ανθρώπους και προφανώς αποτελεί... θέλημα Θεού.

Να λοιπόν ότι για τον παπισμό η ιστορία είναι ρόδα που γυρίζει και ξαναφέρνει τις ευκαιρίες.

Ωραίο όνειρο σε μια παγκοσμιοποιημένη ανθρωπότητα να υπάρχει, πέρα από την ενιαία κυβερνητική και νομισματική αρχή και εξουσία, και ένας θρησκευτικός ηγέτης, ο πάπας!

Μπορείτε να το φανταστείτε;

Και πως θα μπορούσε βέβαια η παπική αλαζονεία να μην έχει βλέψεις και σε ανεξακρίβωτες ανθρώπινες κοινωνίες άλλων αστρικών συγκροτημάτων;

Τι πιο θελκτικό ο μεταφερόμενος σαν είδωλο μέσα στο «ναό» του πάπας με τροχήλατο ξύλινο όχημα, να πραγματοποιεί μια ποιμαντορική επίσκεψη στους κατοίκους του Άρη λ.χ. με αστροναυτικό όχημα, που θα τρέχει λίγο λιγότερο από την ταχύτητα του φωτός;

Φαντασμαγορικό!

Μπορεί βέβαια να λεχθεί ότι δεν είναι σίγουρο ότι ο παπισμός θα επεκτείνει τη θρησκευτική και όποια άλλη εξουσία του στο κόσμο της γης και των άστρων.

Εκείνο όμως που είναι σίγουρο είναι ότι ο παπισμός ήδη έχει κατακτήσει τη χώρα των δαιμόνων, και πιο απλά την γέεννα του πυρός ή κόλαση.

Σ’ αυτήν πράγματι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχει την πρώτη θέση και τη δεύτερη εξουσία μετά το σατανά.

O ΜΟΝΑΧΟΣ ΖΩΣΙΜΑΣ ΚΑΙ Ο ΤΑΞΙΤΖΗΣ.

Πολλές φορές, όταν πήγαινα στον Γέροντα και έπαιρνα κάποιο ταξί, γίνονταν πολλά θαύματα. Όταν ήταν να πληρώσω, με ρωτούσε ό ταξιτζής:

- "Τι είσαι Μοναχός ή Ιερέας;

- Μοναχός έλεγα.

- Εσείς οι Μοναχοί έχετε μισθό;

- Όχι, του έλεγα.

- Αφού δεν έχετε μισθό, πώς εγώ θα πάρω λεφτά από εσένα;

Άλλοι πάλι σταματούσαν μόνοι τους και με ρωτούσαν πού πηγαίνω και με πήγαιναν στον προορισμό μου χωρίς να μου παίρνουν χρήματα.

Μια ήμερα ήθελα να κατέβω στην Αθήνα για να κάνω κάποιες δουλειές πού έπρεπε να κάνω και από εκεί να πάω στην Κηφισιά. Δεν είχα πολλά λεφτά, δύο χιλιάδες είχα όλα και όλα. Περνάει ένα ταξί, το σταματάω και ήταν ό κύριος Δημήτρης από τη Νέα Σμύρνη πού ερχόταν στο Μοναστήρι μας οικογενειακώς. Τον παρεκάλεσα να με εξυπηρετήσει για να τελειώσω αυτή την δουλειά πού είχα και του είπα ότι θα τον πληρώσω όσο γράψει το ρολόι. Αμέσως ό κ. Δημήτρης με εξυπηρέτησε. Το ρολόι είχε γράψει χίλιες οχτακόσιες δραχμές. Όταν ήρθε ή ώρα να πληρώσω, του λέω «Πάρε τα λεφτά σου».

Αυτός με κοιτάζει και μου λέει:

Πάτερ Ζωσιμά, εγώ πληρώθηκα από σένα κι άλλα λεφτά θα σου πάρω; Εάν το κάνω αυτό, θα με τιμωρήσει ό Θεός. Γι` αυτό δεν οφείλεις τίποτα.

Εγώ τα έχασα και του αποκρίθηκα:

- Καλά κ. Δημήτρη πώς μου λες ότι πληρώθηκες, αφού εγώ δεν σε πλήρωσα. Τι είναι αυτά που μου λες; Πάρε τα λεφτά που σου δίνω, διότι και σι δουλεύεις με το ταξί μέρα, νύχτα κα! ή δουλειά σου είναι επικίνδυνη και κουραστική για να βγάλεις το μεροκάματο γι'αύτό και εγώ δεν αναπαύομαι, πρέπει να πάρεις τα χρήματα.

Ό κ. Δημήτρης μου εξήγησε πώς πληρώθηκε.

-Λοιπόν, άκουσε, πάτερ Ζωσιμά. Χθες το απόγευμα, όπως πήγαινα με το ταξί, σταμάτησα σ' ένα περίπτερο να πάρω τσιγάρα. Δίπλα στο πεζοδρόμιο βλέπω κάτι χαρτιά κολλημένα και τσαλακωμένα. Σκύβω κάτω τα πιάνω με το χέρι μου, τα ανοίγω και ήταν χίλιες πεντακόσιες δραχμές. Γι` αυτό σου είπα ότι με πλήρωσες. Μου τα είχε δώσει ό Θεός πιο μπροστά και ξέρω καλά πώς οι Μοναχοί δεν παίρνουν μισθό.

Πόσο με συγκίνησε ή δικαιοσύνη του κ. Δημήτρη! Σκέφτηκα μέσα μου πόσα πρέπει να προσέχω να μη κατηγορώ κανένα. Είναι ταξιτζής και έχει την μεγαλύτερη αρετή. Σπάνια σήμερα σκέπτεται ό άλλος κατ' αυτό τον τρόπο. Αλλά πάνω απ' όλα κατάλαβα ότι ήταν οι προσευχές του Γέροντα μου, γιατί προσευχόταν μέρα και νύχτα για μένα πού δοκιμαζόμουν και οι ευχές του πάντα με προστάτευαν και με εξασφάλιζαν.

Μια μέρα ήμουν στο δωμάτιο του Γέροντα, εκεί πού έμενε στον ανιψιό του. Καθόμουν δίπλα του και ήμουν πολύ στεναχωρημένος πού δεν είχα χρήματα, γιατί ήθελα να παίρνω και κάτι του Γέροντα να τρώει. Όπως καθόμουν λυπημένος, αποκοιμήθηκα και βλέπω ένα όνειρο.

Βλέπω πώς πήγαινα από το Κεφαλάρι της Κηφισιάς με τα πόδια στο Μοναστήρι. Όταν έφτασα στις κατασκηνώσεις πιο πάνω από την εκκλησία πού είναι ό Άγιος Ραφαήλ, έβλεπα το Μοναστήρι επάνω να είναι πολύ σκοτεινό. Καταλάβαινα πώς δεν υπήρχε καμιά ακτίνα φωτός, καμιά σωτηρία. Όπως πήγαινα σιγά-σιγά με τα πόδια στεναχωρημένος, βλέπω την κυρία Κατίνα, μια καλή κυρία πού ήταν όλο αγάπη, να βγαίνει μέσα από τα πεύκα χαρούμενη και χαμογελαστή. Με πιάνει από τη μέση μου παρ' όλο πού ήταν πολύ κοντή, με σηκώνει με δύναμη ψηλά στον αέρα και με πηγαίνει στο δάσος. Με ανεβάζει σε μια εξέδρα ψηλά, πού ήταν όλο φως και με άφησε επάνω.

Ό Γέροντας εκείνη την στιγμή ήταν ξαπλωμένος και φαινόταν ότι κοιμάται. Αλλά, όπως μετά αποδείχθηκε δεν κοιμόταν, παρακολουθούσε το όνειρο πού έβλεπα. Γιατί μόλις ξύπνησα, χτύπησε το τηλέφωνο. Πριν ακούσω το τηλέφωνο, μου μίλησε ό Γέροντας και μου είπε:

- Ότι σου πουν στο τηλέφωνο να δεχθείς, να πάς αμέσως να πάρεις ότι σου δώσουν και να τις ευχαριστήσεις όλες. Τα λεφτά αυτά πού θα σου δώσουν τα στέλνει ό Θεός, είναι για τις ανάγκες σου.

Σηκώνω το τηλέφωνο και ήταν ή κυρία Κατίνα, πού έβλεπα στον ύπνο μου, και μου λέει:

- Τι κάνεις π.Ζωσιμά; Πώς τα περνάς; Εσύ σύνταξη δεν έχεις πώς κινείσαι εδώ στην Αθήνα;

- Έχει ό Θεός αποκρίθηκα.

Ό Γέροντας αμέσως κάτι ψιθύρισε. Κατάλαβα ότι έπρεπε να πω την αλήθεια, να κάνω υπακοή σε ότι θα μου πει. Ή κυρία Κατίνα μου είπε πάλι:

- Άκουσε, πάτερ Ζωσιμά, εμείς έδώ είμαστε τέσσερεις φιλενάδες και κάθε πρώτη του μηνός παίρνουμε σύνταξη.

Έχουμε κανονίσει να σου δίνουμε χρήματα από το μισθό μας. ΓΓ αυτό σε παρακαλώ, μόλις πληρωθήκαμε αυτή την στιγμή, να έλθεις να σου δώσουμε χρήματα, γιατί ξέρουμε, ότι δεν έχεις.

Είπα στον Γέροντα, αυτό κι αυτό μου είπε στο τηλέφωνο ή κυρία Κατίνα, να πάω να μου δώσει χρήματα.

- Το ξέρω παιδί μου. Να πάς τώρα αμέσως και να τα πάρεις και όσα θα σου δίνουν κάθε μήνα, θα τα παίρνεις. Θα τις ευχαριστείς και θα προσεύχεσαι γι' αυτές. Διότι τώρα δεν είσαι στο Μοναστήρι, είσαι στον κόσμο και έχεις έξοδα. Αυτά σου τα στέλνει ό Θεός.

Τα λεφτά που μου έδιναν ήταν αρκετά και περνούσα όλο το μήνα.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΘΥΡΣΟΣ, ΛΕΥΚΙΟΣ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

 

«Οι άγιοι αυτοί έζησαν επί της βασιλείας του Δεκίου, όταν ηγεμόνας ήταν ο Κουμβρίκιος, ο οποίος κίνησε διωγμό κατά των Χριστιανών στα μέρη της Νικομηδείας και της Νίκαιας και της Καισαρείας της Βιθυνίας. Ο άγιος Λεύκιος από μόνος του προσήλθε στον ηγεμόνα, ομολογώντας την πίστη του στον Χριστό και διακωμωδώντας τη ματαιότητα των ειδώλων. Κρεμάστηκε λοιπόν με την προσταγή του ηγεμόνα, καταξέστηκαν οι σάρκες του με φοβερό τρόπο, κι επειδή επέμενε με σταθερότητα στην ευσεβή πίστη των Χριστιανών, του κόψανε το κεφάλι. Έπειτα, καθώς πορεύτηκε ο ηγεμόνας στον Ελλήσποντο, ο μέγας αθλητής Θύρσος τον συνάντησε, ανακηρύσσοντας με παρρησία ότι ο Χριστός είναι Θεός και ελέγχοντας τον τύραννο ότι απονέμει σεβασμό κατά παράλογο τρόπο σ’ αυτούς που δεν είναι θεοί. Γι’ αυτό γρονθοκοπείται, του σπάνε τα πλευρά, του δένουν και του συντρίβουν τα χέρια και τα πόδια, του τρυπάνε τα βλέφαρα των οφθαλμών και τους ίδιους του οφθαλμούς, του σπάνε με χάλκινους στρόβιλους τα πόδια και του χύνουν καυτό μολύβι στην πλάτη. Το μολύβι που χύθηκε μάλλον έβλαψε τους υπηρέτες παρά τον άγιο. Επειδή με τη χάρη του Χριστού διαφυλάχτηκε αβλαβής από όλα τα φοβερά που του έκαναν, τον έδεσαν με σιδερένια δεσμά. Καταστρέφει όμως με την προσευχή του όλα τα σεβάσματα των ειδώλων. Έπειτα τον έβαλαν με το κεφάλι κάτω μέσα σε κάποιο αγγείο γεμάτο νερό, το οποίο όμως έσπασε αμέσως. Τον έριξαν στη συνέχεια από ένα ψηλό τοίχο, ενώ είχαν βάλει στο μέρος που θα έπεφτε, μυτερά καρφιά και σίδερα, αλλά και από αυτά με τη δύναμη του Χριστού διαφυλάχτηκε πάλι αβλαβής.

Αργότερα, αφού έφυγαν από τη ζωή αυτή με άσχημο τρόπο ο Κουμβρίκιος και ο Σιλβανός, ήλθε στην ηγεμονία ο Βάβδος. Αυτός βλέποντας τον άγιο να μένει σταθερός ακόμη στην πίστη του Χριστού, τον έβαλε μέσα σε σάκο και τον έριξε στη θάλασσα. Έσπασε όμως ο σάκος με τη δύναμη αγγέλου και οδηγήθηκε ο άγιος στην ξηρά. Έπειτα τον κτύπησαν με σφοδρότητα, αλλά αυτός και πάλι με την προσευχή του έριξε κάτω τα ξόανα, ενώ όταν τον έβαλαν για να φαγωθεί από άγρια θηρία, αυτά δεν του έκαναν τίποτε. Και πάλι τον κτύπησαν τόσο πολύ, ώστε να κομματιαστούν οι σάρκες του και να πέφτουν στη γη. Τότε τράβηξε στην πίστη του Χριστού και τον άγιο Καλλίνικο, που ήταν ιερέας των ειδώλων, γιατί σκέφτηκε αυτός ότι μεγαλύτερος από όλους είναι εκείνος ο Θεός, που με την επίκλησή Του πέφτουν τα είδωλα. Φτάνοντας ο άγιος Θύρσος στην Απολλωνία, τράνταξε τους ναούς των ματαίων θεών με την προσευχή και τα έριξε στη γη. Το ίδιο θαυματούργησε και ο άγιος Καλλίνικος, ο οποίος αφού έριξε το είδωλο, δέχτηκε το τέλος του με ξίφος. Ο δε άγιος Θύρσος, αφού τον έβαλαν μέσα σε κιβώτιο, ώστε να τον κομματιάσουν με πριόνι, κι επειδή οι υπηρέτες δεν μπόρεσαν να μετακινήσουν το πριόνι, ο άγιος παρέμεινε και πάλι αβλαβής. Εκεί παρέδωσε την ψυχή του στον Θεό, ενώ ακούστηκε από τον ουρανό εκείνη την ώρα φωνή σ’ αυτόν, που του φανέρωνε τα αγαθά που του έχουν ετοιμαστεί. Τελείται δε η σύναξη των αγίων στο Μαρτυρείο τους, που είναι κοντά στους Ελενιανούς».

Η αγία Εκκλησία μας σήμερα, επί τη μνήμη των αγίων αυτών μαρτύρων, μας προσφέρει ένα μπουκέτο από λουλούδια ευωδιαστά, που ευωδιάζουν τη χάρη του αγίου Πνεύματος. Πρόκειται για την ευωδία που λέει ο απόστολος Παύλος, ότι δηλαδή οι πιστοί στον Χριστό αποτελούν οσμή ζωής, την οποία όμως μπορούν να οσφρανθούν μόνον οι επίσης πιστοί, ενώ η ίδια αυτή ευωδία λειτουργεί ως οσμή θανάτου για εκείνους που έχουν αποστρέψει το πρόσωπό τους από τον Θεό, λόγω της μεταποίησης που προκαλεί στις πνευματικές αισθήσεις τους η «χαλασμένη» διάνοιά τους. Με απλά λόγια, η αγιότητα άλλους, τους πιστούς, τους ωθεί σε δοξολογία του Θεού, ενώ άλλους, τους απίστους και μη καλοπροαιρέτους ανθρώπους, τους ωθεί σε βλασφημία και δυσανασχέτηση. Την αλήθεια αυτή προβάλλει απαρχής σχεδόν η ακολουθία των σημερινών αγίων μας. «Άνθη ωραιότατα εν τω λειμώνι εξήνθησαν των Μαρτύρων οι ένδοξοι, του Πνεύματος πέμποντες θείαν ευωδίαν, και τας διανοίας ευωδιάζοντες πιστώς, των ετησίαις μνήμαις τιμώντων αυτών». (Οι ένδοξοι άγιοι άνθησαν σαν ωραιότατα άνθη μέσα στον κήπο των μαρτύρων, στέλνοντας τη θεϊκή ευωδία του αγίου Πνεύματος, και ευωδιάζοντας τις διάνοιες αυτών που τους τιμούν κάθε χρόνο με πίστη).

Ποια είναι η ωραιότερη ευωδία που μας έρχεται από την αγία ζωή των μαρτύρων; Ασφαλώς εκείνη που φανερώνει και το «μυστικό» τους, να μπορούν δηλαδή να αντέχουν τα βάσανα και όλες τις θλίψεις τους με τρόπο που κυριολεκτικά μας καταπλήσσει: ο πόθος της θεϊκής ομορφιάς, τέτοιος που όλα τα τερπνά και ωραία του βίου αυτού τα θεώρησαν ως ένα τίποτε. «Κάλλος το θείον ποθούντες, βίου τερπνά εις ουδέν ηγήσασθε, Αθλοφόροι του Χριστού». (Ποθώντας το θεϊκό κάλλος, όλα τα τερπνά της ζωής αυτής τα θεωρήσατε σαν ένα μηδενικό, αθλοφόροι του Χριστού). Κι είναι εύλογο: ποιος λογικός άνθρωπος, έχων σώας τας φρένας του, καθώς λέμε, μπορεί να θέσει σε ίση μοίρα αυτά που προσφέρει ο κόσμος αυτός με αυτά που προσφέρει ο ίδιος ο Δημιουργός; Όταν μάλιστα γνωρίζει ότι οι ομορφιές του κόσμου υφίστανται ως δωρεές του Θεού, προκειμένου μέσω αυτών να αναχθούμε σ’ Εκείνον; Αν υπάρχει τόση ωραιότητα στον κόσμο, ας φανταστούμε την απείρως μεγαλύτερη ωραιότητα Εκείνου που την δημιούργησε. Κι ακόμη: όλα τα τερπνά του βίου αυτού είναι φθαρτά και παρερχόμενα, οι προσφορές όμως του Κυρίου είναι αιώνιες και αθάνατες. Αν λοιπόν αυτονομηθούν τα τερπνά του βίου, χωρίς αναφορά στον Δημιουργό, ποιο το νόημά τους; Και βεβαίως ο πόθος αυτός των σημερινών αγίων για τον Χριστό, που αποτελεί κοινό τόπο σε όλους τους αγίους της Εκκλησίας μας, στοιχεί στο επίπεδο ζωής του αποστόλου Παύλου, ο οποίος πρώτος εξ όλων διακήρυσσε: «Ηγούμαι πάντα σκύβαλα είναι, ίνα Χριστόν κερδήσω». Όλα τα θεωρώ σκουπίδια, προκειμένου να κερδίσω τον Χριστό.

Ο άγιος υμνογράφος, ο Θεοφάνης, επισημαίνει όμως και κάτι ακόμη, που πράγματι και αυτό έρχεται ως ευωδία αγιασμού. «Το σώμα, λέει, ξέοντες δεινώς οι του σκότους προστάται, λογισμού σου τον τόκον ουκ εχαύνωσαν, στοργή τη θεϊκή δυνατώς εν αγάπη, Θύρσε, κρατυνόμενον». (Ξύνοντας το σώμα σου με φοβερό τρόπο οι προστάτες του σκοταδιού, Θύρσε, δεν μάραναν τον τοκετό του λογισμού σου, ο οποίος ενισχυόταν δυνατά με αγάπη, από τη θεϊκή στοργή). Η αλήθεια που προβάλλει εν προκειμένω ο άγιος Θεοφάνης είναι πράγματι εξόχως σημαντική: ο πιστός χριστιανός πρέπει να βρίσκεται πάντοτε σε μία κατάσταση τοκετού των λογισμών του, δηλαδή να γεννά, να προεκτείνει την αγάπη του Θεού που (πρέπει να) διακατέχει την ύπαρξή του. Με άλλα λόγια, ο λογισμός μας, αν είμαστε, χριστιανοί, πρέπει να βρίσκεται πάντοτε στην αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Οι λογισμοί μας πρέπει να είναι αδιάκοπα σε κατάσταση «εγκυμοσύνης» του καρπού του αγίου Πνεύματος. Να μη γινόμαστε στείροι και άκαρποι. Πρόκειται για διαφορετική διατύπωση της εικόνας που απεκάλυψε ο ίδιος ο Κύριος, ότι Εκείνος είναι το αμπέλι και ο Θεός Πατέρας ο γεωργός. «Και παν κλήμα εν εμοί μη φέρον καρπόν αίρει αυτό, και παν το καρπόν φέρον καθαίρει αυτό, ίνα πλείονα καρπόν φέρη». Κάθε κλήμα, κάθε χριστιανός δηλαδή, που δεν μένει ενωμένο με το αμπέλι που είναι ο Χριστός, ο Θεός Πατέρας το κόβει και το πετά. Ενώ κάθε κλήμα που μένει ενωμένο με το αμπέλι, το καθαρίζει, ώστε να φέρει περισσότερο καρπό. Είναι μία εικόνα, που τον Χριστιανό δεν τον αφήνει σε ησυχία. Καλούμαστε να βρισκόμαστε πάντοτε σε αέναη πορεία αυξήσεως και καρποφορίας. Δεν το κάνουνε; Δεν γεννάμε αυτό που μας προσφέρει ο Χριστός; Δυστυχώς, αυτό που μας περιμένει είναι το σάπισμα και το πέταμα.

Μεροκάματο ή ανεξάντλητα αγαθά;

 

«Ο Σύρος Μαϋσιμάς ήταν ένας πτωχός χωρικός. Είχε ένα μόνο ρούχο, το οποίο συνήθως διόρθωνε, ράβοντας μπαλώματα επάνω στα παπλώματα. Είχε όμως μεγάλη αγάπη στους ξένους και τους φτωχούς, για τους οποίους κρατούσε πάντα ανοιχτές τις πόρτες της καλύβας του. Είχε δυο πιθάρια, το ένα γεμάτο σιτάρι και το άλλο γεμάτο λάδι και από αυτό έδινε σε όσους τον επισκέπτονταν. Συνέβαινε δε τούτο το θαυμαστό. Το σιτάρι και το λάδι δεν τελείωναν ποτέ και ότι τα πιθάρια ήσαν πάντα γεμάτα, όπως άλλοτε επί Ηλιού του προφήτη είχε συμβεί με την υδρία του αλεύρου και τον καμψάκη του ελαίου της Χήρας εις τα Σαρεπτά της Σιδωνίας» ( Γ΄ Βασ. ιζ΄9-16, Συναξάρι, 23 Ιανουαρίου ) .

Ό,τι κέρδισε ο Αδάμ, προτιμώντας τη γη και τα γήινα και εγκαταλείποντας τον Θεό, ήταν ένα κομμάτι ψωμί κι αυτό «εν ιδρώτι του προσώπου του» ( Γεν. γ΄ 19 ) . Ο άγιος Μαϋσιμάς , αφοσιωμένος στην αγάπη του Θεού και των συνανθρώπων του, διατηρούσε γεμάτα τα πιθάρια του με σιτάρι και λάδι. Στον Αδάμ, η γη δεν μπορούσε να δώσει τίποτε περισσότερο από ένα κομμάτι ψωμί. Στον Μαϋσιμά, ο Θεός κρατούσε γεμάτα τα πιθάρια του.

Εξαρτάται λοιπόν από πού ο άνθρωπος περιμένει τη ζωή και την ευτυχία του. Εάν στρέφεται στη γη και τα αισθητά αγαθά της, από εκεί δεν έχει να εξασφαλίσει παρά ένα φτωχό μεροκάματο. Εάν ο άνθρωπος κτυπά την πόρτα του Θεού, τότε γεμίζει τις αποθήκες του με ανεξάντλητα αγαθά.

Ο Άσωτος υιός, ζώντας μακριά από το σπίτι του πατέρα του, όχι μόνο εξόδευσε και την τελευταία πεντάρα της «ουσίας» του, αλλά και κατάντησε να τρέφεται με λίγα «ξυλοκέρατα» και αυτά κλεμμένα. Ο Χριστός , ευλογώντας τους «πέντε άρτους και τους δύο ιχθύας» , τους πολλαπλασιάζει, ώστε να φάνε και κα χορτάσουν «πεντακισχίλιοι άνδρες, χωρίς γυναικών και παιδίων» ( Ματθ. ιδ΄21 ). Στον οίκο του Θεού Πατέρα, «οι άρτοι περισσεύουν» ( Λουκ. ιε΄17 ), στην εξορία της αποστασίας, τα αγαθά στερεύουν και ο άνθρωπος λιμοκτονεί. Αυτήν ακριβώς την εμπειρία εκφράζει η Εκκλησία, κατά την Ακολουθία της Αρτοκλασίας και της Ευλογίας των Άρτων , με τη γνωστή δήλωση: «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού».

Από το βιβλίο: «+ Μητροπολίτου Αχελώου
ΕΥΘΥΜΙΟΥ (Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ)
ΟΙ ΑΕΤΟΙ
Ορθόδοξο Θεολογικό Αγιολόγιο»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/12/blog-post_283.html#ixzz1gSbdJ5VJ

Τα Χριστούγεννα δεν είναι παραμύθι....

Τα Χριστούγεννα δεν είναι παραμύθι....

Πες μας μπαμπά για τα Χριστούγεννα …για την Φάτνη τον Ιωσήφ την Παναγίτσα και το Χριστούλη ,τους Μάγους και τ ΄Αστέρι …

Πάντα αυτές τις μέρες οι ψυχές μας γλυκαίνουν , ζεσταίνονται , μετράνε αντίστροφα ως το ξημέρωμα των Χριστουγέννων . Θυμόμαστε τα χρόνια που σαν παιδιά καρτερούσαμε τον ερχομό του μικρού Χριστού…που πάντα γεννάται …δεν γεννήθηκε ούτε θα γεννηθεί …Γεννάται . Ο ενεστώς …διαρκείας . Και εμείς ελπίζουμε πως αυτή η διάρκεια πάντα θα μας σκεπάζει , όπως οι γονείς μας όταν μετά το βραδινό παραμύθι σκέπαζαν τα ονείρατά μας και μας σταύρωναν για καληνύχτα .

Τα χρόνια κύλησαν και πήραμε και εμείς την θέση τους , εκεί δίπλα σε ένα μικρό κρεβάτι με ένα βιβλίο παραμυθάδων στο χέρι , με μια φωνή ψιθυριστή στο σκοτάδι να διηγείται ό,τι μπορεί να ταξιδέψει στο όμορφο , να γαληνέψει μια παιδική ψυχή στην αγκαλιά του φύλακα Αγγέλου της . Τούτες τις νύχτες τις καρτερικές τα βιβλία των παραμυθάδων ας πάνε στην άκρη . Και οι φωνές μας οι ψιθυριστές ας γίνουν πιστευτές και ας πιάσουν να διηγούνται αυτά που γίνηκαν τότε ….Μα αν δεν τα πιστεύουμε εμείς στ ΄ αλήθεια πως θα νοιώσουν τις ιερές αλήθειες οι εύφορες παιδικές ψυχές ; Αν εμείς δεν ξέρουμε όλες τις ιερές λεπτομέρειες εκείνης της συγκλονιστικής για τον άνθρωπο νύχτας , τι θα διηγηθούμε στα μικρά μας ; Πόσοι γνωρίζουμε πως ο Χριστός γεννήθηκε Ξημέρωμα Κυριακής …Πόσοι γνωρίζουμε για το ταξίδι των μάγων μαζί με το αστέρι , τον συμβολισμό των δώρων …την Θεϊκή εμφάνιση στους αγραυλούντες ποιμένες …Ή καλύτερα πόσοι από εμάς πιστεύουμε, ότι όλα αυτά συνέβησαν πρσγματικά και ότι δεν αποτελούν απλά το σενάριο σε μια καλοσκηνοθετημένη σχολική γιορτούλα με τα παιδιά μας να υποδύονται ρόλους μπροστά από τις κάμερες και τις φωτογραφικές μας μηχανές ;

Απόψε το βράδυ θα διηγηθώ την ιστορία με τον εκ δεξιών ληστή , αυτόν που …λήστεψε τον Παράδεισο με το Μνησθητί μου Κύριε . Είχε συναντήσει την Ιερή Οικογένεια κατά την φυγή της στην Αίγυπτο …μα μόλις αντίκρυσε τον Σωτήρα στην αγκαλιά της Παναγιάς έκανε πίσω και δεν προχώρησε στα σκληρά του σχέδια , λέγοντας πως αν ποτέ ο Θεός κατέβαινε στη γη , θα έπαιρνε την μορφή αυτού του μωρού …Την διάβασα σε έναν λόγο του Αγίου Νικολάου του Βελιμίροβιτς . Αυτήν και πολλές άλλες θαυμαστές αλήθειες εκείνης της λυτρωτικής για το ανθρώπινο γένος Θεϊκής απόφασης …Να κατέβει ο Θεός επί γης και να ανέβει ο άνθρωπος στον ουρανό…

Όλα τα βράδια που απομένουν μέχρι το ξημέρωμα της του Χριστού Γεννήσεως ,θα θυμάμαι μια τέτοια αληθινή Ιστορία να την λέω ψιθυριστά εκεί δίπλα στις αγγελικές ψυχούλες …Να μην ξεχάσω όμως , κάθε τέτοια αληθινή διήγηση να την ξεκινάω όχι με το Μια φορά και έναν καιρό , μα με την φράση Τω καιρώ εκείνω …

Τα Χριστούγεννα δεν είναι παραμύθι …μα η πιο γλυκιά παραμυθία της ανθρώπινης ψυχής ...

http://opougis.blogspot.com/2011/12/blog-post_3541.html#more

Οι αντιεξουσιαστές , τελικά , έχουν δίκιο !

 

Η εξουσία το να κυβερνάει ένας άνθρωπος τους άλλους δεν είναι εγκόσμια επινόηση. Γιατί απαγορεύεται χωρίς να έχεις μια ειδική διακονία, να κυβερνάς κάποιον άλλον.Εάν η εξουσία, η κυβέρνηση δηλαδή των άλλων ανθρώπων δεν πηγάζει εκτός της ανθρωπίνης φύσεως, τότε δεν έχει κανείς δικαίωμα να διαφεντεύει τον άλλον.Η εξουσία,άνωθεν εστί καταβαίνουσα, συνεπώς δεν υπάρχει λογική και θεολογική βάση για να γίνεις υπουργός, πρωθυπουργός, βουλευτής ή πρόεδρος όταν είσαι άθεος.
(Απόσπασμα από ομιλία του π. Βασιλείου Βολουδάκη , στην αίθουσα της πνευματικής εστίας "ΥΠΑΚΟΗ", την Κυριακή 19~6~2011)