ΦΤΑΙΝΕ ΜΟΝΟ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ;

Είναι γεγονός ότι η Πατρίδα μας βρίσκεται σε μια από τις πλέον κρίσιμες καμπές της πορείας της, έως σήμερα. Όπως είναι επίσης πραγματικότητα ότι οι «άσπονδοι φίλοι μας» κάνουν τα πάντα για να μας «βοηθήσουν»...

Μετά βεβαιότητος, φίλοι μου,  κανένα άλλο Έθνος δεν έχει προσφέρει τόσα πολλά στην ανθρωπότητα, και δυστυχώς, κανένας άλλος λαός δεν μισείται, τόσο από τους εχθρούς, όσο και από τους «συμμάχους» της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (και όχι μόνο), όσο ο Ελληνικός.

Φυσικά, όλες αυτές οι διαπιστώσεις αποτελούν πλέον «κοινόν τόπον».

Όλοι, ανεξαρτήτως πολιτικών ή κομματικών τοποθετήσεων, συμφωνούν στα παραπάνω, και θα πρέπει κανείς ή να έχει χάσει την ψυχική του ισορροπία ή να «ρίχνει νερό» στους μύλους των ανθελληνικών κέντρων για να υποστηρίξει τα αντίθετα.

Καλόν όμως, είναι, να ρίξουμε κάποιες ματιές στα ενδότερα της Εθνικής και κοινωνικής μας ζωής, ώστε να δούμε και το δικό μας ηθικό, πρώτα, κατάντημα. Την πνευματική δηλ. πτώση που μας έφερε σε αυτά τα αποτελέσματα και σε αυτό το τραγικό όντως κατάντημα.

Γιατί, ναι μεν, αρχίσαμε να ψάχνουμε το ψωμί στους κάδους των απορριμμάτων. Για να θυμηθούμε όμως, τί γινόταν μόλις μέχρι προ ολίγου καιρού, με την περίπτωση αυτή του φαγητού; Πόσα τρόφιμα και πόσα καρβέλια άρτου, και ό,τι άλλο σχετικό, αδιάντροπα, ως κοινωνία το πετούσαμε στους ίδιους κάδους που τώρα ψάχνουμε ψωμάκι;

Ποιος δεν έβλεπε (αν διέθετε βεβαίως νουν), με σπαραγμό ψυχής, τα αδέσποτα σκυλιά να σχίζουν τις σακούλες των σκουπιδιών και ως αηδιαστικά απορρίμματα, εκλεκτά φαγητά, να ρυπαίνουν τους δρόμους;

Και ποιος λησμονεί την τραγική αλήθεια (την οποία επιμελώς έκρυβαν οι ειδικοί, ενώ ήταν ήδη αυτή γνωστή), ότι με αυτά τα δήθεν «αποφάγια» των κάδων, δηλ. θα λέγαμε καλύτερα, τις κανονικές μερίδες των σκουπιδιών, μιας μόνο ημέρας, των πολιτισμένων δήθεν λαών, θα μπορούσαν να ζήσουν για πολλές ημέρες οι ταλαίπωροι άνθρωποι της Αφρικής και οπουδήποτε αλλού, που μαστίζονται από την φοβερή μάστιγα της πείνας;

Μας κακοφαίνεται τώρα, όταν μικρά παιδιά, αλλά και γέροντες λιποθυμούν, διότι δεν σιτίζονται κανονικά, λόγω ελλείψεως χρημάτων και αγαθών. Δικαίως θλιβόμαστε και μας κακοφαίνονται όλα αυτά. Όμως, για να γυρίσουμε λίγο πίσω το ρολόϊ του χρόνου και να δούμε; Αλλά τί να δούμε; Να οικτιρήσουμε εαυτούς και αλλήλους, διότι το φαγητό που τρώγαμε το μεσημέρι, ήταν εν πολλοίς αδύνατον να το γευθούμε και το βράδυ. Θα έπρεπε πρώτα να πεταχθεί το μεσημεριανό και κατόπιν παρασκευάζαμε το βραδινό και μάλιστα όχι μόνο ένα δείπνο, αλλά ποικιλία. Και γιατί αυτό; Διότι οι κανακάρηδες και οι «ευαίσθητες» κόρες του σπιτιού, με τις ιδιοτροπίες και τις παραξενιές που μεγάλωναν (διότι έτσι τα μάθαμε τα παιδιά), δεν μπορούσαν να χωνέψουν τα παραδοσιακά φαγητά της Ελληνικής κουζίνας.

Αρκετές φορές μάλιστα, τα καλομαθημένα μας (μάλλον κακομαθημένα μας), δεν είχαν καν διάθεση για το σπιτικό φαγητό και θα έπρεπε ο «έξυπνος» πατέρας και η «σύγχρονη» μητέρα, να «σκάσουν το γενναίο» χαρτζιλίκι, ώστε και οι ίδιοι να αποφύγουν τις «γκρίνιες» αλλά και τα «κακομαθημένα» να χορτάσουν από τις γνωστές και μη εξαιρετέες αλυσίδες εστιατορίων...

Πόσο, αλήθεια, μας στενοχωρεί τώρα, που δεν μπορούμε να κινήσουμε καν το αυτοκίνητο; Πόσο, πράγματι, μας θλίβει που δεν υπάρχουν τα χρήματα για τις ασφάλειες, για τα καύσιμα, για τα ανταλλακτικά, και γενικώς τώρα που δεν έχουμε για τα ποικίλα έξοδα του οχήματος;

Αλλά ας ρίξουμε και πάλι μια σύντομη ματιά πίσω μας.

Τί βλέπουμε πάλι; Βλέπουμε ότι στις «παλιές καλές ημέρες» δεν μας έφθανε το ένα αυτοκίνητο. Σε αρκετές μάλιστα των περιπτώσεων, δεν έφθανε ούτε και το δεύτερο όχημα. Χρειάζονταν τόσα οχήματα, όσα και τα μέλη της οικογένειας, για να μην ομολογήσουμε ότι χρειαζόταν συν τοις άλλοις και το τζιπ τέσσερα επί τέσσερα για το κυνήγι (δηλ. για να δείξουμε τα συμπλέγματα είτε σαδισμού, είτε κατωτερότητας), αλλά και για...

Τώρα βεβαίως μας βολεύει παραπάνω από άνετα η δημόσια συγκοινωνία και σε λίγο θα είμαστε ευχαριστημένοι εάν θα μπορούμε να καταβάλουμε και αυτά τα απλά εισιτήρια στην αστική συγκοινωνία.

Να επισημάνουμε άλλη πτυχή που δικαιολογεί το οικονομικό μας κατρακύλισμα;

Ας αγγίξουμε και αυτή την πληγή, διότι εδώ φέρει και η Εκκλησία μερίδιον ευθύνης. Πόσοι και πόσες πήγαιναν σε μυστήρια (Γάμων-Βαπτίσεων) και θα έπρεπε να αγοράσουν ή να φτιάξουν καινούργια και πανάκριβη ενδυμασία (Ενδυμασία που αναδείκνυε όχι την προσωπικότητα αλλά που καταντούσε τον ναό «πασαρέλα»). Βλέπετε, «δεν έπρεπε» να εμφανιστούν οι κύριοι και οι κυρίες με ενδυμασία που είχε ήδη φορεθεί. Και το πλέον τραγικό είναι ότι εάν χρειαζόταν μετά από λίγο να παραστούν σε άλλο μυστήριο (κοινωνικόν γεγονός γαρ), θα έπρεπε εξ αρχής να κάνουν την εμφάνισή τους στην «πασαρέλα» με καινούργιο σύνολο (μάλλον ξεγύμνωμα) που τους καταντούσε ως τα παλαιά κινητά κρεοπωλεία, για να μην πούμε ότι έφτανε κανείς να αηδιάσει την ανθρώπινη ύπαρξη.

Να επεκταθούμε τώρα φίλοι μου και στο πρόβλημα του λεγομένου δανεισμού, που τεχνηέντως βεβαίως επέβαλλαν οι τράπεζες και οι ποικίλοι γνωστοί –άγνωστοι «μεγαλοκαρχαρίες»;

Όλοι λίγο έως πολύ, εάν δεν έχουμε πέσει σ’αυτή την παγίδα, γνωρίζουμε από φιλικά και συγγενικά πρόσωπα το δράμα των τραπεζικών κατασχέσεων.

Τί να σημειώσουμε τώρα επάνω σ’αυτό; Καλύτερα ας μη σχολιάσουμε τίποτε. Μάλλον να θρηνήσουμε χρειάζεται. Αλλά «πόθεν άρξομαι θρηνείν»;

Βεβαίως, ίσως κάποιος να ισχυριστεί ότι δεν συνέβαιναν όλα αυτά (δηλ. οι καταχρήσεις και η ασέβεια) που αναφέραμε πιο πάνω, σε όλους. Ναι. Δεν συνέβαιναν στον ίδιο βαθμό σε όλους, αλλά δυστυχώς στο μέτρο του δυνατού και κατ΄αναλογίαν  βέβαια, συνέβαιναν σε όλους. Οι ορισμένες εξαιρέσεις, δεν έχουν παρά να επιβεβαιώσουν τον κανόνα. Τον κανόνα ότι « Πάντες εξέκλιναν, άμα ηχρειώθησαν»  Και είναι ανάγκη, θα μας κάνει καλό, να ομολογήσουμε ξεκάθαρα ότι ο τρόπος ζωής των τελευταίων ετών μας είχε οδηγήσει στο μη περαιτέρω.

Ισχύει πλέον τώρα ο λόγος του Πυθαγόρα «Δει εισιέναι εις τας πόλεις, πρώτον μεν τρυφήν.    Είτα κόρον. Έπειτα δε ύβριν. Μετά δε ταύτα όλεθρον.»

Επόμενο δε είναι φίλοι μου, μετά απ΄ αυτά και άλλα πολλά, για τα οποία « ίσασιν οι μεμυημένοι» δηλ. όλοι οι Έλληνες, να λειτουργούν όχι μόνο οι οικονομικοί αποκλεισμοί μαζί με το Δ.Ν.Τ., αλλά και τα « κουρέματα» και οσονούπω έρχονται και τα « ξυρίσματα» αλλά και ο « γδαρμός» εκ της τυραννείας...

Αλλ’ αυτό που εν προκειμένω μας ενδιαφέρει, είναι ότι εκτός των «αντικειμενικών» κριτηρίων και των Ευρωπαϊκών περιορισμών που λειτουργούν, τα οποία αισθανόμαστε «καλά» και άνευ αμφιβολίας θα τα αισθανθούμε έτι πλέον « καλύτερα» στην «καμπούρα» μας, αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ότι και στην περίπτωση αυτή, λειτουργούν οι λεγόμενοι Πνευματικοί Νόμοι.

Οι νόμοι αυτοί τους οποίους λησμονούμε στη ζωή μας, αλλά που αν τους αποδεχθούμε όπως πρέπει και ελεύθερα, δηλ. εν μετανοία, τελικώς λειτουργούν ανασταλτικά ως προς το κακό και την αμαρτία και μας βοηθούν ώστε να ξαναμπούμε στους σωστούς ρυθμούς στη ζωή μας. Πιο απλά, μας κάνουν ουδέποτε να χάνουμε από την συνείδησή μας ότι ο Θεός δεν παραιτείται  των δικαιωμάτων Του.

Μας βοηθούν, τώρα στην τραγική κατάσταση που βρισκόμαστε ως κοινωνία και Έθνος να ξαναβρούμε τον λησμονημένο λόγο του Αγίου Πνεύματος...

Μας υπογραμμίζουν ότι ο κάθε πιστός χριστιανός θα πρέπει να έχει στο νου του και κυρίως να βιώνει το «τη ταπεινώσει τα υψηλά τη πτωχεία τα πλούσια».

Τέλος πάντων, φίλοι μου, και για την περίπτωση αυτή της οικονομικής αφαίμαξης και της επιχείρησης του Εθνικού στραγγαλισμού που μας επιβάλλουν οι «φίλοι και σύμμαχοι», (φανταστείτε να ήταν και ξεκάθαροι εχθροί μας), ισχύει η γνωστή ρήση «ουδέν κακόν αμιγές καλού».

Είθε, όλοι μας να λάβουμε το μάθημά μας και εν ταπεινώσει, αφού και πάλι ανακαλύψουμε τις ρίζες της πονεμένης ρωμηοσύνης, με λεβεντιά, να ζήσουμε τα Ελληνοχριστιανικά μας Ιδανικά!

Υ.Γ.: Το πόσο πλούσιος είσαι και το πόσο αξίζουν τα πλούτη σου, μετριέται με το πόσο αξίζεις, όταν χαθεί όλη η περιουσία σου.

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Κόνιτσα

e-mail p.ioil@freemail.gr