«Ρόδον το αμάραντον και μήλον το εύοσμον» (Από τον Κανόνα του Ακαθίστου Ύμνου)

«Ρόδον το αμάραντον, χαίρε, η μόνη βλαστήσασα· το μήλον το εύοσμον, χαίρε η τέξασα, το οσφάδιον του πάντων Βασιλέως»

Ο Χριστός το ρόδον

Ο ύμνος αυτός χρησιμοποιεί σαν εικόνες ένα λουλούδι και ένα δένδρο· το λουλούδι με το ωραιότερο άρωμα, και το δένδρο με το γλυκύτερο καρπό. Το λουλούδι είναι το ρόδο, η τριανταφυλλιά. Ο καρπός είναι το μήλο.

Με ρόδο και με μήλο ο ιερός υμνογράφος παρουσιάζει και τον Υιό και τη Μητέρα, και τον Ιησού Χριστό και την Παναγία Παρθένο. Η Μητέρα τιμάται, διότι υπάρχει ο Υιός. Αλλοίμονο, αν τιμάμε περισσότερο την Παναγία από όσο τιμάμε και λατρεύουμε τον Χριστό! Στην Ορθόδοξη Παράδοση η Παρθένος τιμάται, διότι είναι η Θεοτόκος, διότι γέννησε τον θεάνθρωπο Ιησού Χριστό.

Οι ύμνοι των Χαιρετισμών φαίνεται πως τιμούν την Παναγία. Κατ’ ουσίαν τιμάται ο Σωτήρας και Λυτρωτής και Κύριος μας, ο Ιησούς Χριστός. Γι’ αυτό το «ρόδον το αμάραντον» και «το μήλον το εύοσμον» είναι κατ’ αρχάς ο Χριστός. Τί λέγει άλλωστε ο ύμνος; «Χαίρε η βλαστήσασα ρόδον το αμάραντον» – «Χαίρε η τέξασα το μήλον το εύοσμον». Στη συνέχεια σε δεύτερο, πλάνο μπορούμε να πούμε, ότι και η Παναγία είναι «ρόδον το αμάραντον» και «μήλον το εύοσμον».

Υπάρχει τριαντάφυλλο χωρίς τριανταφυλλιά; Υπάρχει μήλο χωρίς μηλιά; Η Παναγία είναι η Τριανταφυλλιά, απ’ όπου βλάστησε το τριαντάφυλλο που λέγεται Χριστός. Είναι η μηλιά, απ’ όπου προήλθε το μήλο, η γλυκύτατη τροφή, που λέγεται Χριστός.

Η τραγωδία και η λύτρωση

Η τραγωδία του ανθρώπου, που λέγεται αμαρτία, έχει άμεση σχέση με το φυτικό βασίλειο, με τα δένδρα και τα λουλούδια του παραδείσου. Η εντολή του Θεού ήταν ρητή: «Από παντός ξύλου του εν τω παραδείσω βρώσει φαγή, από δε του ξύλου του γινώσκειν καλόν και πονηρόν, ου φάγεσθε απ’ αυτού» (Γεν. 2,15). Ο άνθρωπος δυστυχώς παρήκουσε, νικήθηκε από τη λαίμαργη περιέργεια, παρέβηκε την εντολή της νηστείας, και έφαγε από το απαγορευμένο δένδρο.

Ο καρπός της παρακοής υπήρξε στυφός και πικρός. Μέσα του έκρυβε το σκουλήκι του θανάτου. Η ζωή του ανθρώπου έγινε πικρή.

Μόνο πικρή; Έγινε και οδυνηρή. Ήσαν άγνωστα τ’ αγκάθια μέσα στον παράδεισο. Μόνο άνθη ευωδιαστά στόλιζαν τον κήπο της Εδέμ. Μία παράδοση λέει, ότι τη στιγμή που κυλούσε το πρώτο δάκρυ από τα μάτια των πρωτοπλάστων κάτω στη γη, φύτρωσε το πρώτο αγκάθι. Και γέμισε η γη από αγκάθια, πόνους που αγκυλώνουν την καρδιά του ανθρώπου και τη ματώνουν. Η ζωή πλέον είναι πικρή και οδυνηρή.

Και κάτι ακόμη: Η ζωή είναι άσχημη και βρώμικη από τη δυσοσμία της αμαρτίας.

Ποιός θα έσωζε τον άνθρωπο από τις τραγικές συνέπειες της βρώσεως του ξύλου του Αδάμ; Άνθρωπος; Αδύνατον.

Μόνο ο Θεός μπορούσε να τον σώσει. Και ο Θεός γίνεται άνθρωπος. Γίνεται Θεάνθρωπος, γιατί είναι φιλάνθρωπος. Κι έτσι σώζεται ο άνθρωπος.

Πώς; Διά ξύλου. Φυτό έβγαλε τον άνθρωπο από τον παράδεισο. Φυτό ξαναβάζει τον άνθρωπο στον παράδεισο. Ποιό το φυτό; Ο Σταυρός του Χριστού. «Διά ξύλου ο Αδάμ παραδεί­σου γέγονεν άποικος· διά ξύλου δε Σταυρού ο ληστής παράδεισον ώκησε».

Ποιό το φυτό; Ο ίδιος ο Χριστός. Ο Χριστός είναι το «μήλον το εύοσμον». Όποιος γεύεται το μήλο αυτό, όποιος απολαμβάνει τη γεύση του Χριστού, αυτός παίρνει το αντίδοτο του θανάτου, το φάρμακο της ζωής και της αθανασίας.

Ο Χριστός είναι «το ρόδον το αμάραντον». Όποιος πλησιάζει το Χριστό αισθάνεται μία ουράνια ευωδία. Το λέει ο απόστολος Παύλος: «Χριστού ευωδία εσμέν τω Θεώ εν τοις σωζομένοις» (Β’ Κορ. 2,15).

Έχεις αγκάθια στη ψυχή; Μόνο ο Χριστός μπορεί να στα βγάλει και να παύσεις να πονάς. Έχεις δυσοσμία απ’ τη βρωμιά της αμαρτίας; Ο Χριστός είναι το μοναδικό αποσμητικό, που μπορεί να κάνει τη ζωή σου να ευωδιάζει. Αυτά όχι σαν θεωρία, αλλά σαν πράξη. «Γεύσασθε και ίδετε…».

Εκ Παρθένου εβλάστησεν

Αλλ’ αν ο Χριστός είναι το ρόδον και το μήλον της ζωής, τιμή ανήκει στη γη, που βλάστησε τα δύο αυτά φυτά. Και η γη είναι η Παρθένος Μαρία. Κάποτε ήταν στείρα η γη. Κι ακούστηκε το μεγαλειώδες πρόσταγμα: «Βλαστησάτω η γη βοτάνην χόρτου σπείρον σπέρμα κατά γένος και καθ’ ομοιότητα» {Γεν. 1,11). Και το θαύμα έγινε. Άνθισε ο παρά­δεισος.

Ένα άλλο θαύμα, απείρως μεγαλύτερο, συνέβηκε με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Στείρα ήταν η ανθρωπότητα, από τη σωτηριώδη χάρη. Ανύπαρκτο το άνθος της σωτηρίας.

Και ξαφνικά ακούστηκε μεγαλειώδες το πρόσταγμα και ο χαιρετισμός του αγγέλου: «Χαίρε, Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου… Και ιδού σύλληψη εν γαστρί και τέξη υίόν και κα­λέσεις το όνομα αυτού Ιησούν».

Ιησούς! Το ρόδον της σωτηρίας. Βλάστησε στη στείρα γη. Το θαύμα είναι απείρως μεγαλύτερο από το θαύμα της πρώτης βλαστήσεως στον παράδεισο. Ο Χριστός είναι ρόδο, τριαντάφυλλο, εκ Παρθένου. Τί σημαίνει αυτό; Και τα ωραιότερα λουλούδια της γης είναι μολυσμένα από το μόλυσμα της αμαρτίας. Ένα λουλούδι είναι απόλυτα αμόλυντο: Ο Ιησούς Χριστός. Και αυτό γιατί γεννήθηκε από Παρθένο, χωρίς το κληρονομικό μόλυσμα του προπατορικού αμαρτήματος.

Η Παναγία το ρόδον

Άρα και η Παρθένος Μητέρα είναι «ρόδον το αμάραντον» και «το μήλον το εύοσμον». Δύο έννοιες, δύο αλήθειες για την Παρθένο κρύβουν οι δύο αυτές εικόνες.

Η μία: Το αμόλυντον και καθαρόν της Παρθένου. Φαντασθήτε έναν άνθρωπο με ευαίσθητη όσφρηση. Ψάχνει να βρει τρόπο που να μοσχοβολά. Μα παντού δυσοσμία συναντά. Σαν από ανοιγμένους βόθρους αναδύεται συνεχώς βρωμιά. Αποστρέφει το πρόσωπό του. Ξαφνικά κάπου σταματά. Η όσφρησή του ευφραίνεται. Ένα λουλούδι, ένα και μοναδικό σ’ όλο τον τόπο, βρίσκει. Κι αυτό φυτρωμένο πάνω σ’ ένα βράχο. Σταματά κι ευχαριστείται…

Την πιο ευαίσθητη όσφρηση την έχει ο Θεός. Έψαχνε να βρει ευωδία στον κόσμο, μα πουθενά. Παντού η δυσοσμία της αμαρτίας. Αποστρέφει το πρόσωπό του. Και ξαφνικά, να, βρίσκει ένα λουλούδι. Είναι μοναδικό. Μοσχοβολά. Ήταν η Μαρία η Παρθένος. Μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο χωρίς μολυσμό, καθαρή, πεντακάθαρη. Παναγία. Ρόδο, τριαντάφυλλο , φυτρωμένο στο βράχο, από τη στείρα Άννα.

Ως φυτό την είδε ο Μωυσής. Είναι η «άφλεκτος βά­τος». Ως φυτό, που βλάστησε θαυματουργικά, την είδε ο Ααρών. Ως λουλούδι, ως ρόδο, την είδε η Σοφία του Θεού: «Ως άνθος ρόδων εν ημέραις νέων, ως κρίνα επ’ εξόδω ύδατος, ως ελαία αναθάλλουσα καρπούς, και ως κυπάρισσος υψούμενη εν νεφέλαις» (Σοφ. Σειρ. 50, 8-10). Την είδε ο Θεός και οσφράνθηκε το άρωμα της αρετής της. Γι’ αυτό λέγεται«το οσφράδιον του πάντων Βασιλέως»·

Η άλλη: Το αμάραντον της Παρθένου. Όλα τα λουλούδια κάποτε μαραίνονται. Και μάλιστα γρήγορα, Και η ζωή του ανθρωπου ένα λουλούδι είναι που μαραίνεται. Και η επίγεια δόξα ένα άνθος είναι, που μαραίνεται (Ιακ. 1,10. Α’ Πέτρ. 1,24). Και το κάλλος τού σώματος και αυτό μαραίνεται. Και ψάλλουμε στη νεκρώσιμη ακολουθία: «Ως άνθος μαραίνεται και ως όναρ παρέρχεται και διαλύεται πας άνθρωπος». Ένα λουλούδι δύο χιλιάδες τώρα χρόνια παραμένει αμάραντο και θα παραμένει στους αιώνες: η αειπάρθενος Παναγία. Ούτε ο χρόνος μπορεί να την μαράνει. Ούτε οι βλασφημίες των άσεβων μπορούν να την μολύνουν.

Το ροδόμηλον της Εκκλησίας

Το ρόδο το αμάραντο και το μήλο το εύοσμο τιμούμε: τον Κύριο Ιησού Χριστό και την Παρθένο Μητέρα του. Αλλά με τη χάρη του Χριστού και τις πρεσβείες της Παναγίας μπορούμε ο καθένας μας να γίνει ρόδο και .μήλο. Η περίοδος της αγίας Σαρακοστής αποβλέπει στο να ευωδιάσουμε. Αρκετή δυσοσμία αποκτήσαμε με την αμαρτία. Καιρός να ευωδιάσουμε. Πώς; Με τη μετάνοια και τη νηστεία. Ο ιερός Χρυσόστομος ονομάζει μύρο τη νηστεία: «Στήθι εγγύς του νηστεύοντσς και μετέλαβες αυτού ευθέως της ευωδίας· μΰρον γαρ έστιν ο νηστεύων πνευμα­τικόν, και διά των οφθαλμών, και διά της γλώττης, και διά πάν­των εμφαίνων την της ψυχής ευταξίαν» (Ε.Π.Ε. 32, 270).

Ρόδο και μήλο μαζί μας κάνουν το ροδόμηλο. Και υπάρχει τέτοιο δένδρο. Η Εκκλησία είναι μία ροδομηλιά. Μας προσφέρει το μήλο για να τρεφόμαστε, το ρόδο για να ευφραινόμαστε. Ρόδο οι εντολές του Θεού, το Εύαγγέλιο. Όποιος διαβάζει Αγία Γραφή, ευφραίνεται με θεία ευφροσύνη. «Τρυφήσωμεν παγκαρπίαν των θείων εντολών». Μήλο, τροφή γλυκύτατη, μάννα ουράνιο, η θεία Κοινωνία. «Γεύσασθε…».

Ας απολαύσουμε τα ρόδα και τα μήλα της χάριτος της Παρθένου Παναγίας, του Θεανθρώπου γλυκύτατου Ιησού και της γλυκείας ζωής της Εκκλησίας. Για να φθάσουμε στο γλυκύ παράδεισο. Αμήν.

(Αρχιμ. Δανιήλ Γ. Αεράκη, «Στους Χαιρετισμούς», Αθήνα 1990)

Μοίρασε τα περιττά στους φτωχούς…(Αγ. Ι. Χρυσοστόμου)

Μήπως σας προτρέπω να μοιράσετε όλη σας την περιουσία; Απολάμβανε κάθε άνεση, και όταν ικανοποιήσεις την ανάγκη σου, εκείνα, που περισσεύουν και σου είναι άχρηστα, κάνε τα χρήσιμα και μοίραζέ τα σ’ εκείνους, που πιέζονται από την πείνα και παγώνουν από το κρύο· και με τα χέρια εκείνων τα στέλνεις στη δική σου πατρίδα, στην οποία θα πας ύστερα από λίγο. Αυτοί, βέβαια, θα σου φανούν ιδιαιτέρως χρήσιμοι, όταν μεταβείς εκεί· και όταν μεταβείς εκεί, θα τα βρεις όλα ευτρεπισμένα και θα απολαύσεις εκεί περισσότερο πλούτο, όταν δεις αυτά να έχουν πολλαπλασιασθεί από εκείνους, που τα μετέφεραν, ή, καλλίτερα, να έχουν πολλαπλασιασθεί από τη φιλανθρωπία του Θεού.

Μήπως το πράγμα αυτό έχει κάποιο κόπο; Μήπως κάποια φροντίδα και μέριμνα; Δεν σου χρειάζονται ζώα για τη μεταφορά, ούτε ο φύλακας, ούτε κάποιος άλλος παρόμοιος. Διότι το δρόμο εκείνο δεν τον βαδίζει ούτε ληστής, ούτε κλέπτης για ν’ αρπάξει εκείνα, που στέλνεις εσύ. Αλλά εκείνα, που θα βάλεις στα χέρια των φτωχών, αυτά θα τα τοποθετήσεις σε ασφαλές ταμείο, δηλαδή, στο χέρι του Θεού. Αυτό θα τα φυλάξει ακέραια· και, όταν επανέλθεις στην πατρίδα σου, μαζί με την απόδοση εκείνων και θα σε ανακηρύξει και θα σε στεφανώσει και θα σε εγκαταστήσει εκεί με κάθε ευρυχωρία και άνεση.

Ας σπείρουμε, όσο είναι καιρός

   

      Ας αδειάζουμε, σας παρακαλώ, αυτά που περισσεύουν στις κοιλιές των φτωχών, και ας σπείρουμε, όσο ακόμη είναι καιρός, για να θερίσουμε στον κατάλληλο καιρό και να μη μετανοήσουμε αργότερα ανώφελα, αφήνοντας αυτή την ευκαιρία. Μήπως ο φιλάνθρωπος Θεός, λοιπόν, γι’ αυτό σου χάρισε περισσότερα αγαθά, για να δαπανήσεις αυτά, που σου δόθηκαν, μόνο για τη δική σου ανάγκη και τα υπόλοιπα να τα κρύψεις μέσα στα θησαυροφυλάκια και τα κιβώτια; Όχι γι’ αυτό, αλλά για να γίνει, σύμφωνα με την προτροπή του αποστόλου, το δικό σου περίσσευμα, συμπλήρωμα του υστερήματος των άλλων (Β΄ Κορ. 8,13). Και σύ, ίσως, να απολαμβάνεις τα αγαθά σου παραπάνω από ό,τι πρέπει, και να χρησιμοποιείς πολλά χρήματα για τις απολαύσεις και τα ενδύματα και για την άλλη πολυτέλεια, και να ξοδεύεις ακόμη και για τους υπηρέτες και τα ζώα· ο φτωχός, όμως, δε σου ζητάει τίποτε από αυτά, παρά μόνο να καταπραΰνεις την πείνα του και να του προσφέρεις την αναγκαία βοήθεια και την καθημερινή τροφή, ώστε να ζήσει και να μην πεθάνει. Και ούτε αυτό μπορείς να το κάνεις· και ούτε σκέπτεσαι ότι, πολλές φορές (γίνεται αυτό), μπορεί ξαφνικά να αρπα­γείς στον ουρανό και όλα όσα συγκέντρωσες θα τα αφήσεις εδώ και θα έλθουν κάποτε στα χέρια των έχθρων σου και των αντιπάλων σου· εσύ ο ίδιος, όμως, θα φύγεις για εκεί παίρνοντας μαζί σου όλα τα αμαρτήματα εκείνων, από τους οποίους συγκέντρωσες τα πλούτη. Και τί θα πεις τη φοβερή εκείνη ήμερα; Και πώς θα απολογηθείς αφού έδειξες τόση αδιαφορία για την τακτοποίηση όσων αφορούν τη σωτηρία της ψυχής σου; Γι’ αυτό να πείθεσαι σε μένα, και, όσο ακόμη έχεις καιρό, να μοιράζεις τα χρήματα που σου περισσεύουν, για να εξασφαλίσεις από πριν για τον εαυτό σου την αιώνια σωτηρία, και για να βρεις την ανταπόδοση των αιωνίων αγαθών. Αυτήν εύχομαι να επιτύχουμε όλοι μας…

(Αγ. Ι. Χρυσοστόμου, Εις την Γένεσιν, Κ’ ΕΠΕ 2, 598-600)

πηγή

ΦΡΙΚΗ: «ΣΚΟΤΩΣΤΕ ΤΑ ΝΕΟΓΝΑ. ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ! ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΗΝ ΕΚΤΡΩΣΗ!»

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Ὁ δαιμονισμὸς τῆς ἐποχῆς μας σὲ ὅλη του τὴν μεγαλοπρέπεια. Κάθε φράση τοῦ κατωτέρω φρικτοῦ δημοσιεύματος προκαλεῖ μὲ τὴν “περιτυλιγμένη” ὠμότητα καὶ τὴν καλοσερβιρισμένη μέσα σὲ σελοφὰν διεστραμμένων “ἐπιστημονικῶν” ἐπινοήσεων ἀνθρωποκτονία. Ἐπιβεβαιώνεται ἄλλη μιὰ φορὰ ὅτι:  «Mία παγκόσμια μετάλλαξη εὑρίσκεται σὲ πλήρη ἀνάπτυξη. Ἕνας διαφορετικὸς κόσμος ἀναδύεται μέσα ἀπὸ τὴν πυρακτωμένη λάβα κατευθυνομένων “ἐπαναπροσδιορισμῶν”. Δυὸ μόνον ἐνδεικτικὰ παραδείγματα δείχνουν ἀνάγλυφα τὸ μέγεθος τοῦ χαλασμοῦ. […]2. Παλαιότερα, ἡ ἰατρικὴ ἠθικὴ ἦταν σαφῶς τοποθετημένη ὑπὲρ τῆς ζωῆς, ἐνῶ σήμερα ἡ ἰατρικὴ πρακτική, μὲ αὐξανόμενο ρυθμό, ἐμπλέκεται στὴν “νόμιμη” ἀφαίρεση τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Ἡ τάση γιὰ ἐπαναπροσδιορισμὸ τοῦ θανάτου εἶναι ἐπιταχυνομένη. (…) Ἡ γραμμὴ ποὺ χωρίζει τὴν ζωὴ ἀπὸ τὸν θάνατο ἔχει μετατεθεῖ», ὥστε νὰ διευκολυνθοῦν οἱ πωλήσεις ὀργάνων, ἡ εὐθανασία καὶ οἱ ἐκτρώσεις. Mὲ ἔμφαση διαμορφώνεται ἕνα νέο πολιτισμικὸ κλῖμα (…)  (Ἐμμ. Παναγόπουλος, ἐπ. καθ. Xειρουργικῆς, περ. «Ἡ Δρᾶσις μας»,  Ἀπρίλ. 2010).»
(ἀποκαλυπτικότατο ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸν τόμο «ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ» ποὺ ἐξέδωσε ὁ Ἱ. Ναὸς Ἁγ. Παρασκευῆς (βλ. σχετ.: http://christianvivliografia.wordpress.com/2010/12/09/ἐξεδόθησαν-τὰ-πρακτικὰ-τῆς-ἡμερίδο/ Εἰσήγηση ὑπὸ τὸν τίτλο «Ναὶ ἢ ὄχι στὴν “μετάφραση” τῶν λειτουργικῶν κειμένων».) 

«Δὲν πειράζει νὰ σκοτώσεις τὸ μωρό, ἀφοῦ γεννηθεῖ.
Εἶναι τὸ ἴδιο μὲ τὴν ἔκτρωση»,
λένε ‘εἰδικοὶ’ σὲ ἐπιστημονικὸ περιοδικὸ

.         Τὸ ἄρθρο, ποὺ δημοσιεύθηκε στὸ ‘Journal of Medical Ethics’, λέει ὅτι τὰ νεογέννητα μωρὰ δὲν εἶναι «πραγματικὰ πρόσωπα» καὶ δὲν ἔχουν «ἠθικὸ δικαίωμα στὴ ζωή». Οἱ εἰδικοὶ ὑποστηρίζουν ἐπίσης ὅτι οἱ γονεῖς πρέπει νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ σκοτώσουν τὸ μωρό τους (!!!) ἐὰν βγεῖ ἀνάπηρο, ὅταν γεννηθεῖ.
.          Ὁ συντάκτης τοῦ περιοδικοῦ, καθηγητὴς Julian Savulescu, διευθυντὴς τοῦ Κέντρου Uehiro τῆς Ὀξφόρδης γιὰ τὴν Πρακτικὴ Ἠθική, εἶπε ὅτι οἱ συγγραφεῖς τοῦ ἄρθρου εἶχαν δεχθεῖ ἀπειλὲς θανάτου ἀπὸ τὴ δημοσίευση τοῦ ἄρθρου. Εἶπε ὅτι ἐκεῖνοι ποὺ ἔκαναν προσβλητικὰ καὶ ἀπειλητικὰ μηνύματα γιὰ τὴ μελέτη ἦταν «φανατικοὶ ποὺ εἶναι ἀντίθετοι στὶς μεγάλες ἀξίες μίας φιλελεύθερης κοινωνίας».
.          Τὸ ἄρθρο, μὲ τίτλο «Ἡ Ἄμβλωση Μετὰ τὴν Γέννηση: Γιατί Θὰ Πρέπει Νὰ Ζήσει Τὸ Μωρό;», γράφτηκε ἀπὸ δύο πρώην συνεργάτες τοῦ καθηγητῆ Savulescu, τὸν Alberto Giubilini καὶ τὴν Francesca Minerva. Προέβαλαν τὸ ἐπιχείρημα: «Ἡ ἠθικὴ ὑπόσταση ἑνὸς βρέφους εἶναι ἰσοδύναμη μὲ ἐκείνη ἑνὸς ἐμβρύου, ὑπὸ τὴν ἔννοια ὅτι καὶ στὰ δύο λείπουν αὐτὲς οἱ ἰδιότητες ποὺδικαιολογοῦν τὴν ἀπόδοση τοῦ δικαιώματος στὴ ζωὴ σὲ ἕνα ἄτομο. Ἀντὶ γιὰ “πραγματικὰ πρόσωπα”, τὰ νεογέννητα εἶναι “ἐν δυνάμει πρόσωπα”. Ἐξήγησαν: «Τόσο τὸ ἔμβρυο ὅσο καὶ τὸ νεογέννητο μωρὸ σίγουρα εἶναι ἀνθρώπινα ὄντα καὶ ἐν δυνάμει πρόσωπα, ἀλλὰ δὲν ἀποτελοῦν “πρόσωπο” κατὰ τὴν ἔννοια τοῦ “ἀντικειμένου ἑνὸς ἠθικοῦ δικαιώματος στὴ ζωή”». «‘Πρόσωπο’ γιὰ ἐμᾶς σημαίνει ἕνα ἄτομο ποὺ εἶναι σὲ θέση νὰ ἔχει κάποια χαρακτηριστικά, γιὰ τὴν ἴδια του τὴν ὕπαρξη, κάποιες (τουλάχιστον) βασικὲς ἀξίες τέτοιες ὥστε, ἂν τὶς στερηθεῖ, αὐτὸ νὰ ἀποτελεῖ μία ἀπώλεια». Ὡς ἐκ τούτου, ἰσχυρίστηκαν ὅτι «δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ βλάψεις ἕνα νεογνὸ μὲ τὴν πρόληψη τῆς ἀνάπτυξης ἀπὸ τὴν δυνατότητα νὰ γίνει ἕνα πρόσωπο στὴν ἠθικὰ σχετικὴ ἔννοια». Οἱ συγγραφεῖς λοιπὸν κατέληξαν στὸ συμπέρασμα ὅτι «αὐτὸ ποὺ λέμε «ἔκτρωση μετὰ τὴν γέννηση» (δολοφονία ἑνὸς νεογέννητου) θὰ πρέπει νὰ ἐπιτρέπεται σὲ ὅλες τὶς περιπτώσεις ὅπου ἡ ἄμβλωση ἐπιτρέπεται, συμπεριλαμβανομένων τῶν περιπτώσεων ὅπου τὸ νεογέννητο δὲν εἶναι ἀνάπηρο». […]
.          Ἰσχυρίστηκαν ἐπίσης ὅτι οἱ γονεῖς πρέπει νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ σκοτώσουν τὸ μωρὸ ἐὰν ἀποδεικνυόταν ὅτι εἶναι ἀνάπηρο χωρὶς νὰ τὸ γνώριζαν πρὶν ἀπὸ τὴν γέννηση, γιὰ παράδειγμα, ἀναφέροντας ὅτι «μόνο τὸ 64 τοῖς ἑκατὸ τῶν περιπτώσεων συνδρόμου Down» στὴν Εὐρώπη ἔχουν διαγνωσθεῖ μὲ προγεννητικὸ ἔλεγχο. Μόλις αὐτὰ τὰ παιδιὰ γεννηθοῦν, δὲν ὑπάρχει «καμία ἐπιλογὴ γιὰ τοὺς γονεῖς, παρὰ μόνο νὰ κρατήσουν τὸ παιδί», ἔγραψαν. «Νὰ κρατήσουν τὰ παιδιὰ αὐτὰ μπορεῖ νὰ εἶναι ἕνα ἀβάσταχτο βάρος γιὰ τὴν οἰκογένεια καὶ τὴν κοινωνία στὸ σύνολό της, ὅταν τὸ κράτος δαπανᾶ γιὰ τὴ φροντίδα τους».

πηγή

Οι Χαιρετισμοί της Παναγίας

Ο Ακάθιστος Ύμνος (Χαιρετισμοί) είναι ένα μεγάλο και σπουδαίο ποίημα, γραμμένο τον 6ο αιώνα μ.Χ., που μιλάει στην Παναγία και της λέει επαίνους, ευχαριστίες και προσευχές. Μέσα υπάρχουν σε ποιητική μορφή, με πανέμορφα λόγια, όλες οι βασικές διδασκαλίες της Ορθοδοξίας για το Χριστό, την ενανθρώπισή του, το ρόλο της Παναγίας για τη σωτηρία του ανθρώπου, την αγνότητα και την αγιότητά Της κ.λ.π., αλλά και για τον αγώνα του ανθρώπου για ένωση με το Θεό και τη βοήθεια που ζητάει από το Χριστό και την Παναγία γι' αυτό τον αγώνα.
Ποιητής των Χαιρετισμών είναι μάλλον ο άγιος Ρωμανός ο Μελωδός, ένας από τους μεγαλύτερους ελληνόγλωσσους ποιητές όλων των εποχών. Το ποίημα είναι μελοποιημένο (έχει μουσική) και ανήκει στο είδος κλασικής μουσικής του Βυζαντίου που λέγεται "κοντάκιο". Έχει 24 στροφές ("οίκους"), που αρχίζουν, με τη σειρά, από τα 24 γράμματα της αλφαβήτου.

Πολύ όμορφοι Χαιρετισμοί έχουν γραφτεί και για πολλούς άλλους αγίους, αλλά οι Χαιρετισμοί της Παναγίας είναι η βασική έμπνευση για όλους τους άλλους που έχουν γραφτεί μετά.
Τον 7ο αιώνα, όταν ο λαός της Κωνσταντινούπολης σώθηκε από την επίθεση των Αβάρων μετά από παρέμβαση της Παναγίας, όλοι έψαλλαν στην Αγία Σοφία τον Ακάθιστο Ύμνο όρθιοι (από εκεί και το όνομά του) και τότε μάλλον γράφτηκε το πασίγνωστο αρχικό τροπάριο "Τη Υπερμάχω Στρατηγώ".
Η Ορθόδοξη Εκκλησία ψάλλει τους Χαιρετισμούς κάθε Παρασκευή βράδυ, τις πρώτες 5 εβδομάδες της Μεγάλης Σαρακοστής. Για την ακρίβεια, κόβουμε τουςΧαιρετισμούς σε 4 κομμάτια (λέγονται "4 στάσεις") και λέμε από ένα κάθε Παρασκευή, ενώ την 5η Παρασκευή λέγεται ολόκληρο το έργο.
Τους Χαιρετισμούς τους απαγγέλλει με τη μουσική τους ο ιερέας. Πριν απ' αυτό, οι ψάλτες έχουν ψάλει ένα άλλο περίφημο μουσικό και ποιητικό έργο, που λέγεται "κανόνας των Χαιρετισμών" (οι κανόνες είναι ένα άλλο είδος βυζαντινής κλασικής μουσικής) και δημιουργός του είναι ένας ακόμη κορυφαίος ποιητής και μουσικός του Βυζαντίου, ο άγιος Ιωσήφ ο Υμνογράφος.
Πολλοί ορθόδοξοι χριστιανοί μέσα στους αιώνες (και σήμερα) συνηθίζουν να διαβάζουν τους Χαιρετισμούς κάθε βράδυ, πριν κοιμηθούν, αντί για άλλη προσευχή. Από τις πολλές φορές, συχνά τους μαθαίνουν απ' έξω. Η συνήθεια αυτή είναι πολύ ωραία και σωστή, αφού οι ορθόδοξοι προτιμούμε να προσευχόμαστε με τις προσευχές της Εκκλησιας, παρά με προσευχές που δημιουργούμε εκείνη τη στιγμή (αν και λέμε στο Θεό και τέτοιες, αυτοσχέδιες, προσευχές). Ένας λόγος είναι ότι έτσι ο νους μας ξεκουράζεται και μπορεί να γίνει η προσευχή κυρίως με την καρδιά, δηλ. να στραφούμε ψυχικά προς το Θεό, χωρίς να απασχολούμαστε με το να φτιάξουμε εκείνη την ώρα τα λόγια που θα του πούμε. Και φυσικά, όταν διαβάζουμε μια προσευχή από βιβλίο (π.χ. τους Χαιρετισμούς ή ένα παρακλητικό κανόνα), ξέρουμε τι ακριβώς θέλουμε να πούμε στην Παναγία, στο Θεό ή σε έναν άγιο - κι εκείνος επίσης το ξέρει (ακόμα κι αν εμείς δεν ξέρουμε τι θέλουμε να του πούμε, εκείνος ξέρει τι υπάρχει στην καρδιά μας και, καθώς στρεφόμαστε προς αυτόν πνευματικά μέσω της προσευχής που διαβάζουμε, είναι σα να του το λέμε).

Το κείμενο των Χαιρετισμών

πηγή:synodoiporia

Εκκλησία: Φιλανθρωπία ή λατρεία ή το συναμφότερον; π. Δοσίθεος Κανέλλος

πηγή

- 

Ήδη από το 1822 καταβάλλεται συστηματική προσπάθεια περιθωριοποιήσεως της Εκκλησίας. Δίδει προνόμια στους επισκόπους για να μη μπορούν να ομιλούν και να μη διαμαρτύρονται για τις κοινωνικές αδικίες. Μάλιστα από του 1833 η Ελλαδική Εκκλησία ευρέθη σιδηροδεσμία ενός ανελεήτου κρατισμού και εσύρετο όπισθεν της Πολιτείας, ως εσύρετο Έκτωρ όπισθεν του άρματος του Αχιλλέως. 

 Η Εκκλησία εδικαιούτο να υπάρχη μόνο ως δεκανίκι της εξουσίας. Και οι ποιμένες κατέπινον το καταπότιον άνευ ύδατος. 

 Οπότε η φιλανθρωπία έμεινεν ως ελεημοσύνη και η ελεημοσύνη ως οίκτος.

 Οπότε ανεπτύχθησαν δύο θεωρίαι. Η θεωρία του κατεστημένου και η θεωρία των εντός της Εκκλησίας διαμερτυρομένων.

Κατά την πρώτην η Εκκλησία δεν είναι υπουργείον Κοινωνικής Προνοίας. Ο παπάς είναι για την εκκλησιά του και μόνον. Και με το ποιμαντικόν μέρος τί γίνεται; 

 Και ας πούμε ότι το κράτος καλύπτει (που δεν καλύπτει) όλες τις κοινωνικές ανάγκες. Με την απελπισία τί γίνεται; Με τα πνευματικά αδιέξοδα; Μπορεί η απρόσωπη πολιτεία να παρηγορήση, να ομιλήση για Βασιλεία ουρανών, για υπομονή; Και το ποτήριον ψυχρού ύδατος ποιός θα το δώση; Ο εναλλασσόμενος και εν πολλοίς άσχετος κρατικός υπάλληλος;

 Ενθυμείσθε οι παλαιότεροι τις νοσοκόμες των μεγάλων αθηναικών νοσοκομείων. Ανήκαν σε χριστιανικές οργανώσεις.  Δεν ήταν όνειδος.  Έδιδαν όλη τους την ύπαρξι  για τον ασθενή. Τώρα, όσες αποκλειστικές κι αν βάλης, αν βεβαίως έχει η τσέπη σου, η μοναξιά θα κοιμάται  δίπλα σου, στο μαξιλάρι σου.

Αλλά και αυτών των αδελφών νοσοκόμων ήλθε το τέλος. Η Ποιμαίνουσα Εκκλησία θα μπορούσε να διακτινισή σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και να θεραπεύση ανάγκες. Χρήματα υπάρχουν πολύ περισσότερα από όσα υποπτευόμεθα.  Θέλησις δεν υπάρχει.

 Αντί για εναποθέσεις και καταθέσεις εις ομόλογα υπάρχουν τρόποι δια πλουσίαν ευποιίαν. Την λύσι μας την δίδει Μιχαήλ Η' ο Παλαιολόγος. Γράφει στο Τυπικό της μονής που ανήγειρε:  «Βούλεται η Βασιλεία μου, ίνα παν, ο μετά συμπλήρωσιν ενός εκάστου έτους απολιμπάνεται τήδε τη ιερά μονή χρηματικόν, ακδίδωται εις αιχμαλώτων ανάρρυσιν, εις ορφανών αντίληψιν, εις παρθένων απορία συνεχομένων, εννόμου γάμου κοινωνίαν και σύζευξιν. Εαν τύτα ποιήσητε, ακατονταπλασίονα λήψεσθε και ζωήν αιώνιον κληρονομήσετε».

Τα περισσεύματα των ναών, μονών και επισκοπών χάνονται εις τον Καιάδα. Ο Άδης θα χορτάση κόκκαλα, αλλά τα θυλάκια πολλών εξ ημών δεν θα χορτάσουν παράδες.

 Η άλλη πλευρά:  Κοινωνικός χριστιανισμός. Όχι βαττολογίες, όχι ακολουθίες, μόνον λέντιον και έξοδος από τις εκκλησίες. Θελκτικόν το άκουσμα. Αλτρουισμός. Ο άλλος, όχι εγώ. Κακώς είπεν ο Κύριος «ως εαυτόν». Έπρεπε να διδάξη  «υπέρ εαυτόν».  Ή μήπως το άλλαξαν οι απόστολοι ή οι μετά από αυτούς;

Αλλά η Εκκλησία άνευ αδιαλείπτου προσευχής, άνευ μετοχής εις τα μυστήρια, άνευ ιερών ακολουθιών, πύει να είναι θεανθρώπινος οργανισμός. Γίνεται σύλλογος αγαθοεργιών, και μάλιστα ευκόλως διαλυόμενος. 

 Χάθηκε η μέση και βασιλική οδός; Χάθηκε το ίσιωμα της γκαμήλας;  Χάθηκε η σύντηξις των δύο αυτών απόψεων;

 Πολλοί βεβαίως των συγχρόνων μοναχών ομιλούν, ιδίως όταν πρόκειται δι'έργα ευποιίας, για νοερά προσευχή, για γνόφον αγνωσίας, για θέωσι και άλλα τέτοια ηχηρά. Δυστυχώς, είμεθα κάθετοι. Εμείς, δηλ. εγώ, και ο Θεός. Ο εμπεσών εις τους ληστάς είναι για τους κοσμικούς, που είναι υποδεέστεροι ημών. Η του Θεού θεραπεία είναι εύκολος, διότι ο Θεός είναι ανενδεής. Τί γίνεται όμως δια τον επιδεή και ενδεή; Αγνοούμε ότι η προς τον Θεόν οδός διέρχεται δια του πλησίον;

Πέρα λοιπόν των ποικίλων και πονηρεπιπονήρων παρανοήσεων, ας έλθουμε κάποτε και εις τον χώρον των κατανοήσεων. 

 Οι γύρω μας έχουν πληγάς. Το αντιπαρέρχεσθαι ουκ έστιν ίδιον χριστιανών και δη μελανειμονούνταν και απερικλυστοχείρων. Οι λησταίς περιπεσόντες αναμένουσιν επίχυσιν οίνου και ελαίου. Εάν αδιαφορήσουμε, η κρίσις έσται ανίλεως τοις μη ποιήσασιν έλεος. (Ιακ.β'13).

 Τρέμω δε μήπως αναγνώσω σε κάποιον τοίχο κάτι που θα έχει γραφή για μένα προσωπικώς! Μανήλ, θεκέλ, φάρες.(Δανιήλ ε'25)

π. Δοσίθεος Κανέλλος

         Από το βιβλίο ΘΕΡΑΠΕΙΑΝ ΠΡΟΣΑΓΟΝΤΕΣ

ΚΗΡΥΓΜΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΚΕΙΜ ΤΟΥ ΠΑΠΟΥΛΑΚΗ ΙΘΑΚΗΣ - ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΑΘΑΡΩΝ ΙΘΑΚΗΣ

Aρχιμανδρίτου Σεβαστιανού Μόσχου Ηγουμενεύοντος
Ιεράς Μονής Παναγίας Καθαρών Ιθάκης

Σεβασμιώτατε,

Αγαπητοί πατέρες ,αγαπητοί αδελφοί,

Η Αγία μας Εκκλησία μέσα σε αυτήν την Αναστάσιμη περίοδο εορτάζει  χαρμόσυνος τον Άγιο Ιωακείμ τον Ιθακήσιο, τις πρεσβείες   του οποίου προς τον Κύριο εκζητούμεθα όσοι συγκεντρωθήκαμε σε τούτον τον Ιερό Ναό ,Άγιο της Ορθοδόξου τοπικής μας εκκλησίας της Ιεράς Μητροπόλεως μας.

Άγιος με Θείον πόθο, Άγιος  με Θείον  έρωτα, Άγιος με μεγάλη Πίστη και Αγάπη στον Χριστό ,όπου είναι το Κέντρο, το Μυστικό η κινητήριος δύναμη της ζωής μας,

Αυτής της αγάπης της Αγίας  μας προ του Θεό ,θα εστιάσουμε σήμερα από τον βίο του ,που φανερώνει την Ιερά αυτή αγάπη.

1^ον Ο Άγιος Ιωακείμ ,αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί ,έδωσε τα πάντα στο    Θεό. Είχε αυταπάρνηση και θυσία .

Ο Άγιος Ιωακείμ άγνωστος εις τους πολλούς ,πασίγνωστος όμως εδώ στην Ιθάκη τον  τόπο όπου γεννήθηκε ,υπηρέτησε και αγάπησε πολύ εις το χωριό Καλύβια , από μικρός παρόλες τις οικογενειακές δυσκολίες του, αφιερώνει ώρες  στην εκκλησία και στην προσευχή.

2^ον  Ο Άγιος Ιωακείμ όλα στην ζωή του ήθελαν να του θυμίζουν τον ηγαπημένο της υπάρξεως του, τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό κάθε σκέψη,  κάθε  συναίσθημα ,κάθε ενέργεια  ήθελε να εναρμονίζετε με το θέλημα του Θεού ώστε αφοσιώνοντας όλη  του την ζωή σε Εκείνον να

ενταχθεί σε εκείνη την χορεία των μοναχών στην Ιερά και Σεβάσμια Μονή του Βατοπαιδίου, ώστε με τον ένθεο βίο του ,την υπακοή του ,,

το ασκητικό φρόνημα « ασκηθεί τριετή χρόνο ίνα δοθεί αυτώ χρηστότης παιδεία και σύνεσις» και να καρεί   μοναχός και μετονομαστεί από Ιωάννης σε Ιωακείμ που σημαίνει υπό του Θεού ανυψωθείς.

3^ον      Αξιοπρόσεκτο για αυτόν τον άνθρωπο που μας προκαλεί θαυμασμό, είναι η επιβολή του σε ολόκληρο τον λαό του νησιού , όχι μόνο τότε με την προσωπική πνευματική του παρουσία του, αλλά  και τώρα είναι τόσο βαθιά ριζωμένη η μνήμη του στην ψυχή του λαού της Ιθάκης, ώστε νομίζει κανείς όταν ακούει τους  Ιθακήσιους ,να διηγούνται για τον Παπουλάκη , ότι τώρα ο Όσιος βρίσκεται ζωντανός ,ότι είναι ανάμεσα μας.

Ναι λοιπόν ο Άγιος Ιωακείμ είναι κοντά μας – και αυτό δεν είναι τυχαίο πράγμα –αλλά είναι από ένα από τα δείγματα  της  παρρησίας του προς τον Θεό.

Με την αφοσίωση του στον Θεό,  αγάπησε ισότιμα τον πλησίον του ,ώστε να δαπανήσει το υπόλοιπο της ζωής του στον λαό και να γίνει

«τοις πάσι τα πάντα»  διότι πράγματι ήταν ο Σωτήρας των ψυχών και δάσκαλος όλου του νησιού  γι’αυτό και δίκαια μέχρι σήμερα το σέβονται και τον αγαπούν.

Ο Μοναχός Ιωακείμ ήταν το φως τοις κοσμικοίς  ,διότι για σαράντα χρόνια πήγαινε ακούραστος σε κάθε χωριό   και σε κάθε σπίτι δίδασκε με το υπόδειγμα του  και τον λόγο του για την Ορθόδοξη πίστη ,βοηθά τους απόρους και τους φτωχούς ,κτίζει εκκλησίες ,πραγματοποιεί θαύματα, δείχνοντας σημάδια Θεϊκής χάρης ιδιαίτερα της παντοειδούς αγάπης ,της προαιρετικότητας και ιαματικότητας.

Να λοιπόν μία εικόνα ενός αληθινού δασκάλου και παιδαγωγού , ενός  πνευματικού πατέρα ,ενός καθηγητού που αντιπροσώπευε και αντιπροσωπεύει τον πνευματικό εργάτη του Ευαγγελίου.

4^ον και τελευταίο γνώρισμα του Αγίου Ιωακείμ και της αγάπης του στον Θεό, είναι  η ευχαρίστηση και η αντιμετώπιση της υπέρβασης του θανάτου ,όταν ο ακάματος εργάτης του Ευαγγελίου περήφανος είναι έτοιμος να συναντήσει τον γλυκύτατο Ιησού.

Θυμούμενος  εκείνα τα λόγια του Απόστολου Παύλου, ότι ούτε θλίψις ούτε διωγμός, ούτε ζωή ούτε τα παρόντα, ούτε τα μέλλοντα , είναι δυνατόν να μας χωρίσει από την Αγάπη του Θεού ,αυτός που μας αγάπησε πρώτος μέχρι θανάτου.

Αγαπητοί αδελφοί,

Η ζωή του Αγίου Ιωακείμ και η αγάπη του προς τον Θεό,  μας θέτει κάποια ερωτήματα:

1^ον Πόσο θυσιάζουμε τον εαυτό μας για την αγάπη του Χριστού;

2^ον   Πόσο γεμίζουμε την Ζωή μας από την αγάπη του Χριστού ;

3^ον  Πόσο θέλουμε στην ζωή μας να υπάρχει ο Χριστός;

Σεβασμιώτατε ,

Αγαπητοί πατέρες ,αγαπητοί αδελφοί,

Ο Άγιος Ιωακείμ  , επικέντρωνε τον πνευματικό αγώνα εις την καλλιέργεια της αποφάσεως του , εκείνης της αρχικής φλόγας ,του πρώτου σπινθήρα ο οποίος άναψε από Θείο έρωτα και τον οδήγησε εις μία ζωή κατά Χριστόν.

Στην σημερινή πανήγυρη του Οσίου Ημών Πατρός Ιωακείμ του Ιθακήσιου , του οποίου εορτάζουμε την ανακομιδή των Ιερών του λειψάνων  όπου είναι ιδιαίτερη η τιμή μας να σας έχουμε και πάλι εφέτος κοντά μας Σεβασμιώτατε , προεστώτα εχθές,  του πανηγυρικού εσπερινού και σήμερα της ευχαριστιακής Αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας , ευχηθείτε, Σεβασμιώτατε πλησιάζοντας  τα Ιερά λείψανα του Αγίου Ιωακείμ, να του ζητήσουμε την βοήθεια του , να μας μεταδώσει λίγο από την φλογερή αγάπη του για τον Χριστό και να προχωρήσουμε και εμείς σύμφωνα με τα ίχνη του στον δρόμο για την αγάπη και του δικού μας Νυμφίου στην ζωή μας .

ΑΜΗΝ.-

πηγή

Ἅγιος Νικόλαος Πλανᾶς

Ἀλέξανδρος Μοστρᾶτος (Ἀρχιμανδρίτης)

Κορυφαία ἔκφραση τῆς ἀληθινῆς κατὰ Χριστὸν ζωῆς τοῦ κάθε συνειδητοῦ πιστοῦ καὶ πιὸ πολύ τοῦ πραγματικοῦ καὶ τελείου Ἱερέως, ἀποτελεῖ ἡ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τοῦ ἁγίου Ἱερέως Νικολάου τοῦ Πλανᾶ, ἁγίου τῶν ἡμερῶν μας.

Ἡ ὡραία, ἡ εὔανδρος καὶ ἁγιοτόκος Νάξος, εἶχε τὴν θεία εὔνοια καὶ εὐλογία νὰ εἶναι ἡ Γενέτειρά του. Γεννήθηκε τὸ ἔτος 1851. Οἱ γονεῖς του, Καπετὰν Γιάννης καὶ Αὐγουστίνα ἦταν ἄνθρωποι εὐσεβεῖς καὶ καλοκάγαθοι, ὅπως ὅλοι οἱ νησιῶτες, καὶ εὔποροι. Εἶχαν καὶ ἕνα ἐμπορικὸ καΐκι, ποὺ πήγαινε ἀπὸ τὴ Νάξο στὴν Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη, ἀκόμα καὶ στὴν Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου. Μέσα σὲ κάποιο ἀπὸ τὰ κτήματά τους εἶχαν καὶ ἕνα μικρὸ παρεκκλήσιο ἀφιερωμένο στὸν Ἅγιο Νικόλαο.

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Πλανᾶς ἀπὸ βρεφικῆς ἡλικίας ἦταν ἁγιασμένος. Τὶς περισσότερες φορὲς ὡς παιδὶ ἦταν στὸν Ἱερὸ αὐτὸ Ναὸ καὶ περνοῦσε πολλὲς ὧρες ἐκεῖ ψάλλοντας ὅσα ἤξερε καὶ φορώντας πολλὲς φορές, ἀντὶ ἱερατικοῦ φελωνίου, κάποιο σεντόνι, μιμούμενος τοὺς Ἱερεῖς. Μία μέρα ἔψαλλε τόσο κατανυκτικά, ὥστε προκάλεσε τὸν θαυμασμὸ τῶν περαστικῶν.

Ἡ ὅλη του ζωὴ ἀπὸ τὰ παιδικά του χρόνια ἀκόμα, προέλεγε τὴ μέλλουσα ζωὴ καὶ πολιτεία του. Τὶς θεῖες θαυματουργικὲς δυνάμεις ἔλαβε μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὰ παιδικά του χρόνια. Ἔτσι, ἐγνώριζε τὸν καταποντισμὸ τοῦ καϊκιοῦ τους ἔξω ἀπὸ τὴν Πόλη, καὶ τὸ εἶπε στοὺς γονεῖς του.

Τὰ πρῶτα γράμματα ἔμαθε ἀπὸ τὸν παππού του - πατέρα τῆς μητέρας του - ἱερέα Γεώργιο Μελισσουργό, κοντὰ στὸν ὁποῖο ἔμαθε νὰ διαβάζει τὸ Ἱερὸ Ψαλτήριο. Μαζί του ἐπίσης πήγαινε στὶς θεῖες Λειτουργίες καὶ τὸν διακονοῦσε στὸ Ἱερὸ Βῆμα, ἐνῶ παράλληλα δεχόταν τὰ νάματα τῆς Θείας Λατρείας.

Ὅταν ὁ Ἅγιος Νικόλαος ἦταν δεκατεσσάρων ἐτῶν, ὁ πατέρας του ἄφησε τὸν κόσμο αὐτό. Ἔτσι, ἡ μητέρα του μαζὶ μὲ τὴν ἀδελφή του ἦρθαν στὴν Ἀθήνα καὶ πῆγε καὶ ὁ ἴδιος μαζί τους. Ἔμεναν στὴν περιοχὴ ποὺ εἶναι μεταξύ τοῦ ἱ. Ναοῦ τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τῆς Πλάκας καὶ τοῦ Ναοῦ τοῦ ἁγίου Παντελεήμονος Ἰλισσοῦ, ὅπου ὑπῆρχαν πολλοὶ Ναξιῶτες.

Μοίρασαν μὲ τὴν ἀδελφή του τὴν πολὺ ἀξιόλογη πατρική τους περιουσία. Ἀλλὰ τὸ μερίδιό του τὸ ἔκανε ἐνέχυρο γιὰ κάποιο φτωχό, ποὺ δὲν τοῦ τὸ ἐπέστρεψε ποτέ.

Ἔτσι παρέμεινε γιὰ ὅλη του τὴν ζωὴ φτωχός. Σὲ ἡλικία δέκα ἑπτὰ ἐτῶν συνῆψε τίμιο γάμο κατόπιν πιέσεων τῆς μητέρας του, μὲ τὴν Ἑλένη Προβελεγγίου ἀπὸ τὰ Κύθηρα. Ἀπὸ τὸν γάμο αὐτὸ ἀπέκτησε ἕνα γιό, τὸν Ἰωάννη. Ὕστερα ἀπέθανε ἡ σύζυγός του. Στὶς 28 Ἰουλίου τοῦ ἔτους 1879 χειροτονήθηκε Διάκονος στὸν Ἱερὸ Ναὸ Μεταμορφώσεως Σωτῆρος Πλάκας. Στὶς 2 Μαρτίου τοῦ 1885 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος καὶ τοποθετήθηκε στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Παντελεήμονος Ἰλισσοῦ. Καὶ στὴν Ἐνορία αὐτὴ καὶ στὴν Ἐνορία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τῆς ὁδοῦ Βουλιαγμένης ὑπηρέτησε. Στὸν Ἅγιο Ἐλισσαῖο λειτουργοῦσε καθημερινά.

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὑπῆρξε ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὁ λειτουργὸς ὁ ἅγιος τοῦ Ὑψίστου, ὁ ἄοκνος ἱερουργὸς καὶ λάτρης τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἡ μεγάλη του εὐλάβεια, ἡ ἀπεριόριστη καλωσύνη του, ἡ ὑπερβολική του ἀφιλοχρηματία, ἡ ἁπλότητά του, τὸ ἀκτινοβόλο ἱερατικό του ἦθος, ἡ ἄφθαστη ἱεροπρέπειά του, ἡ ταπείνωσή του, ἡ ἀγάπη του γιὰ τὴν Θεία Λατρεία καὶ οἱ λοιπές του ἀρετές, τὸν καταξίωσαν στὴ συνείδηση τοῦ λαοῦ. Ὅλοι ἐσέβοντο τὸν ἅγιο Νικόλαο, ἐπίσημοι καὶ ἀφανεῖς.

Δὲν ἀγάπησε ποτὲ του τὰ πλούτη. Ὅσα τοῦ ἔδιναν ἀμέσως τὰ ἔδινε στοὺς φτωχούς. Εἶχε μισθοδοτήσει ἕνδεκα οἰκογένειες χηρῶν καὶ ὀρφανῶν. Χρόνια καὶ χρόνια τοὺς ἔδινε ἐπίδομα μέχρι ποὺ τὰ παιδιὰ τους ἔγιναν δεκατεσσάρων ἐτῶν. Βοηθοῦσε νεαροὺς Διακόνους στὶς σπουδές τους. Ἐνίσχυε ὑλικὰ καὶ πνευματικὰ ὅσους εἶχαν ἀνάγκη.

Ὑπῆρξε ὁ ἀκαταπόνητος. Γιὰ μισὸ καὶ πλέον αἰώνα λειτουργοῦσε καθημερινά. Λιτός, ἀπέριττος σὲ ὅλες του τὶς ἐκδηλώσεις! Πλοῦτος του καὶ θησαυρός του, κέντρο τῆς ζωῆς του ἡ λειτουργικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας! Ἄνθρωπος προσευχῆς, τοῦ ὁποίου ἡ ζωὴ ἦταν μία διακονία πίστεως καὶ ἀγάπης.

Ἦταν νηστευτής. Ἐνήστευε ὅλες τὶς Σαρακοστὲς καὶ τὸ λάδι. Καὶ τὴν νηστεία τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τὴν ἄρχιζε ἀπὸ τὴν 1η Σεπτεμβρίου, μέχρι τὴν 14η. Ἐπίσης καὶ τῶν Ταξιαρχῶν ἐνήστευσε ἀπὸ τὴ 1η μέχρι καὶ τὴν 8η Νοεμβρίου.

Ἁπλὸς καὶ πανέξυπνος, εὔστοχος στὶς ἀπαντήσεις του, συνεδίαζε τὴν ἁπλότητα καὶ τὴν ἱεροπρέπεια, τὴν ἀφέλεια μὲ τὴν ἁγιότητα.

Δὲν εἶχε σπουδάσει σὲ Πανεπιστήμια, οὔτε σὲ Ἐκκλησιαστικὲς Σχολές, οὔτε σὲ Λύκεια καὶ Γυμνάσια. Καὶ ἴσως νὰ μὴ φοίτησε καὶ σὲ καμμιὰ τάξη τοῦ τότε Ἑλληνικοῦ Σχολείου. Ὅμως ἄριστα κατεῖχε τὴν σοφία τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Θεὸς ἐδόξασε τὸν Ἅγιο Νικόλαο μὲ τὸ νὰ θαυματουργεῖ. Εἶναι ἀμέτρητα τὰ θαύματά του. Ἐθεράπευε ἀσθενεῖς, ἀπεμάκρυνε δαιμόνια, προέλεγε τὸ μέλλοντα, ἔλυνε δύσκολα θέματα, συμβούλευε πρεπόντως.

Ὅμως, ὕστερα ἀπὸ μία ζωὴ ἁγία, μία ζωὴ ποὺ ὑπῆρξε προσφορὰ στὸν Θεό, ἔπρεπε κι αὐτὸς ὡς ἄνθρωπος νὰ ἀφήσει τὸν κόσμο αὐτὸ καὶ νὰ ὁδηγηθεῖ στὴν αἰώνια καὶ ἀληθινὴ ζωή.

Ξημέρωσε ἡ Κυριακή του Ἀσώτου, 28η Φεβρουαρίου τοῦ ἔτους 1932. Αὐτὴ εἶναι ἡ μέρα ποὺ λειτούργησε γιὰ τελευταία φορὰ στὸ ἐπίγειο Ἱερὸ Θυσιαστήριο. Μετὰ τὴ Θεία Λειτουργία ἔχασε τὶς αἰσθήσεις του. Οἱ πιστοὶ καὶ οἱ οἰκεῖοι του τὸν φρόντισαν. Ἀλλὰ παρ' ὅλες τὶς φροντίδες τους, δὲν μπόρεσαν νὰ ἀναστρέψουν τὴν πορεία ποὺ εἶχε πάρει ἡ ὑγεία του.

Ἦταν δέκα ἡ ὥρα τὸ βράδυ τῆς 2ας Μαρτίου τοῦ 1932. Ἔκανε τὸ σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ψιθύριζε προσευχές. Εἶπε: «Τὸν δρόμον τετέλεκα!». «Δόξα σοι ὁ Θεός!». «Ἡ Θεία Χάρη νὰ σᾶς εὐλογεῖ»



...καὶ ἄλλα, καὶ ἄφησε τὸν κόσμο αὐτό.

Τὸ πρωὶ ἔφεραν τὸ ἱερό του λείψανο στὸν Ναὸ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Ὁδοῦ Βουλιαγμένης, ἐκεῖ ὅπου ἐφημέρευε. Γιὰ τρεῖς μέρες ἐτέθη σὲ λαϊκὸ προσκύνημα. Οἱ λαϊκὲς ἐκδηλώσεις ἦταν πρωτοφανεῖς καὶ τὸ πλῆθος τοῦ λαοῦ ἀναρίθμητο. Χιλιάδες λαοῦ κατέφθασαν ἀπὸ τὸ λεκανοπέδιο Ἀττικῆς γιὰ νὰ ἀποχαιρετήσουν τὸν σύγχρονο Ἅγιο!

Στὶς 29 Αὐγούστου τοῦ 1992, τὰ ἱερώτατα καὶ θαυματουργὰ Λείψανα τοῦ Ἁγίου Νικολάου τοῦ Πλανᾶ τοποθετήθηκαν σὲ ἀσημένια λάρνακα, ποὺ σήμερα βρίσκεται στὸ δεξιὸ κλίτος τοῦ Ἱεροῦ αὐτοῦ Ναοῦ.

Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἀνεκήρυξε καὶ ἐπισήμως ὡς ἅγιο τὸν Ἅγιο Νικόλαο τὸν Πλανᾶ κατὰ τὴν 135η Συνοδικὴ Περίοδο (1991-1992) τοῦ Πανσέπτου Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, μὲ εἰσήγηση τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Νικοδήμου, καὶ βεβαίως μὲ τὴν φροντίδα τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ.κ. Ἀμβροσίου.

Ἀναμφίβολα, εἶναι πολὺ ὠφέλιμο τὸ νὰ παρουσιόζονται στὶς μέρες μας ζωντανὰ πρότυπα, παραδείγματα ποὺ ἐνσαρκώνουν τὸν ἀληθινὸ τρόπο ζωῆς, δηλαδὴ τὸν τρόπο τῆς κατὰ Χριστὸν Ὀρθοδόξου ζωῆς.

Μεταξὺ αὐτῶν τῶν σπουδαίων ἁγίων παραδειγμάτων, εἶναι καὶ τὸ παράδειγμα τῆς ζωῆς τοῦ μεγάλου Ναξιώτη, τοῦ ἐπιλέκτου τέκνου τῆς Νάξου καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ ἁγίου συμπατριώτη μας Ἱερέως Νικολάου τοῦ Πλανᾶ. Τοῦ ἁγίου, ποὺ δὲν ἔζησε στὰ παλιὰ χρόνια, ἀλλὰ ἔζησε μόλις πρὶν ἑξήντα ἑπτὰ χρόνια, πράγμα ποὺ σημαίνει ὅτι ὑπάρχουν πολλοὶ ἡλικιωμένοι ποὺ ἴσως τὸν θυμοῦνται, ἄρα εἶναι σύγχρονός τους.

Ἔτσι, ὁ ὑπεράξιος, ὁ ἐκλεκτός, ὁ ἅγιος αὐτὸς ἱερέας τοῦ Ὑψίστου. μὲ τὴν πάμφωτη ζωή του, φωτίζει ἄπλετα καὶ τὸν δρόμο τῆς δικῆς μας ζωῆς.

Ἡ παρουσία του στὴν τοπική μας Ἐκκλησία, ἡ διακονία του στὸν εὐρύτερο χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ἡ μαρτυρία του μέσα στὴν Ὀρθοδοξία, εἶναι ἕνας ἀνεκτίμητος θησαυρός, ποὺ πρέπει νὰ ἀποτελέσει γιὰ ὅλους μας καὶ μάλιστα γιὰ τοὺς ἱερεῖς μας κανόνα, ὑπογραμμὸ καὶ πρότυπο πορείας.

Ἡ ζωὴ του ἂς μᾶς ἐμπνέει καὶ οἱ ἅγιες εὐχὲς του ἂς μᾶς στηρίζουν. Ἀμήν.


Ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ Πλανᾶς ἑορτάζει κατὰ τὴν καθιερωμένη Πανήγυρη τῆς 2ας Μαρτίου. Ἐὰν ἡ ἡμέρα τῆς Ἑορτῆς συμπίπτει κατὰ τὴν περίοδο τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς, τότε ἡ Μνήμη τοῦ ἑορτάζεται κατὰ τὴν ἑπομένη Κυριακή.

Ὠσαύτως, ἑορτάζει τὴν πρώτη Κυριακή τοῦ Σεπτεμβρίου, κατὰ τὴν καθιερωθεῖσα προσφάτως Σύναξη τῶν Πέντε Ἁγίων της Παροναξίας, ἡ ὁποία τελεῖται στὸν νεόδμητο Ι. Ναὸ τῶν Ναξίων Ἁγίων Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορειτου καὶ Νικολάου τοῦ Πλανᾶ‚ στὴν πόλη τῆς Νάξου.

Ἀκόμη, τὴν Τρίτη Κυριακή τοῦ Σεπτεμβρίου στὴν Πάρο, ὅπου ἐπίσης τελεῖται ἡ Σύναξη τῶν Ἁγίων.

Οἱ Ἀσματικὲς Ἀκολουθίες τοῦ Ἁγίου Νικολάου τοῦ Πλανᾶ, οἱ ὁποῖες εὑρίσκονται σὲ λειτουργικὴ χρήση, συντάχθηκαν ἀπὸ τὸν Σεβ. Μητροπολίτη Πατρῶν κ. Νικόδημο, καὶ ἀπὸ τὸν Ἀρχιμ. Νικόδημο Παυλόπουλο, Ἡγούμενο τῆς Ἱ. Μονῆς Λειμῶνος Λέσβου.