Τυπικόν της 3ης Mαρτίου 2012

Σάββατον: Α΄ ἑβδομάδος Νηστειῶν.  Μνήμη τοῦ διά τῶν κολ­λύβων θαύματος  τοῦ Ἁγίου καί ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου  τοῦ Τήρωνος.   Τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Εὐτροπίου, Κλεονίκου καί Βασιλίσκου.

Τῷ Σάββατῳ πρωΐ: ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ Τό Μεσονυκτικόν τοῦ Σαββάτου, ὡς εἴθισται.  Ἀπολυτίκιον, τοῦ Ἁγίου· «Μεγάλα τά τῆς πίστεως...».  ΟΡΘΡΟΣ Ἑξάψαλμος. Εἰς τό· «Θεός Κύριος...». Ἀπολυτίκια:  1.– Τοῦ Ἁγίου· «Μεγάλα τά τῆς πίστεως κατορθώματα...».  2.– Δόξα, τό αὐτό καί  3.– Καί νῦν · «Πάντα ὑπέρ ἔννοιαν...». Καθίσματα:  1.– Τά Μαρτυρικά τῆς α΄ Στιχολογίας τοῦ δ΄ ἤχου·  «Οἱ Μάρτυρές σου, Κύριε...  – Τῶν ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ...  –Σταυρόν ὁπλισάμενοι...».  Δόξα, Καί νῦν, τό Θεοτοκίον· «Τό ἀπ’ αἰῶνος ἀπόκρυφον...»,  ζήτει ταῦτα εἰς τέλος τοῦ Τριῳδίου καί  2.– Τῆς β΄ Στιχολογίας τοῦ Ἁ­γίου· «Ζέων πίστεως...»,  Δόξα· «Θεῖον δῶρον...», Καί νῦν, τό Θεοτοκίον  αὐτῶν· «Ἡ τόν ἀχώρητον Θεόν...». Ὁ Ν΄ Ψαλμός:  (Χῦμα). Κανόνες:  Οἱ δύο τοῦ Ἁγίου· «Ὁ πάντων ἐπέκεινα...», μετά τῶν Εἱρμῶν  αὐτοῦ καί·«Ὁ θαυμαστός ἐν ἁγίοις ὄντως Θεός...». Ἀπό γ΄ ᾨδῆς· Μεσῴδια Καθίσματα:  1.– Τοῦ Ἁγίου· «Θεϊκήν παντευχίαν...».  2.– Δόξα·«Μαξιμίνου θωπείαις μή ἐκλυθείς...» καί  3.– Καί νῦν, τό Θεοτοκίον αὐτῶν·«Ὡς πανάμωμος Νύμφη τοῦ ποιητοῦ...». Ἀφ’ ς΄ ᾨδῆς· Κοντάκιον – Οἶκος:  Τοῦ Ἁγίου. Συναξάριον:  Τῆς ἡμέρας καί τό Ὑπόμνημα τοῦ Τριῳδίου. Καταβασίαι:  «Ἀνοίξω τό στόμα μου...». Ἡ Τιμιωτέρα. Εἱρμός θ΄ ᾨδῆς:  «Ἅπας γηγενής...». Ἐξαποστειλάρια:  1.– Τοῦ Ἁγίου· «Στεφανηφόρος, Ἅγιε...» καί  2.– Τό Θεοτοκίον αὐτοῦ · «Ἐν τῇ γαστρί σου Κύριος...». Αἶνοι:  Τά 4 Στιχηρά Προσόμοια τοῦ Ἁγίου·  «Τόν ἀριστέα τῆς ἄνω... – Τῷ φερωνύμῳ τῇ κλήσει...  – Τῆς εὐσεβείας τόν πλοῦτον...  – Τῇ παμφαεῖ πανηγύρει...». Δόξα:  Τό Ἰδιόμελον αὐτῶν· «Ἁγιωσύνης δωρεά...». Καί νῦν:  Τό ὁμόηχον Θεοτοκίον αὐτοῦ· «Θεοτόκε, σύ εἶ ἡ ἄμπελος...». Δοξολογία:  Μεγάλη. «Μεγάλα τά τῆς πίστεως...». ΕΙΣ ΤΗΝ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ «Μεγάλα τά τῆς πίστεως...». Εἴσοδος. Εἰσοδικόν:  «Δεῦτε προσκυνήσωμεν... ὁ ἐν ἁγίοις θαυμαστός...». Μετά τήν Εἴσοδον. Ἀπολυτίκια:  1.– Τοῦ Ἁγίου· «Μεγάλα τά τῆς πίστεως...» καί  2.– Τοῦ Ναοῦ. Κοντάκιον:  «Προστασία...». Τρισάγιον. Ἀπόστολος:  Τοῦ Ἁγίου· «Ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ χάριτι...»  (Β΄ Τιμ. β΄ 1-10), ζήτει τοῦτον τῇ 26ῃ Ὀκτωβρίου. Εὐαγγέλιον:  Τῆς ἡμέρας· Σαββάτου α΄ ἑβδομάδος Νηστειῶν· «Ἐπορεύετο ὁ Ἰησοῦς ἐν τοῖς Σάββασιν...» (Μᾶρκ. β΄ 23-28, γ΄ 1-2). Καθεξῆς ἡ Θ. Λειτουργία Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Εἰς τό Ἐξαιρέτως:  «Ἄξιόν ἐστιν...». Κοινωνικόν:  «Εἰς μνημόσυνον...». «Εἴδομεν τό φῶς...». Μετά τό· «Εἴη τό ὄνομα Κυρίου...» γίνεται ἡ εὐλόγησις  τῶν εἰς ἀνάμνησιν τοῦ θαύματος τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου  προτιθεμένων  κολλύβων μετά τῆς εὐχῆς· «Ὁ πάντα τελεσφορήσας...»  (ἴδε Ἱερατικόν) καί· Ἀπόλυσις.

Κήρυγμα ειςτους Α Χαιρετισμούς - π. Αγγέλου Σπυροπούλου, εφημερίου Ι.Ν Αγίου Ανδρέου Αιγιου π. Αγγέλου Σπυροπούλου, εφημερίου Ι.Ν Αγίου Ανδρέου Αιγιου

Ο Ακάθιστος ύμνος είναι ένα μικρό αριστούργημα της πρώιμης Βυζαντινής υμνογραφίας και το μόνο κοντάκιο που για δεκαπέντε αιώνες τώρα ψάλλεται κάτω από τους θόλους των εκκλησιών γεμίζοντας τις ψυχές των πιστών ευφροσύνη και κατάνυξη.
Έχει διττό χαρακτήρα ό ένας είναι Χριστολογικός και ο άλλος είναι Μαριολογικός. Είναι το ποίημα που για πρώτη φορά ακούστηκε στον ιστορικό Ναό των Βλαχερνών στη Πόλη των πόλεων, στην Κωνσταντινούπολη και μάλιστα όταν η Πόλις κινδύνευε από την επιδρομή των Αβάρων και των Περσών κατά το 626 μ.Χ.
Όπως λέγει η ιστορία, οι βάρβαροι αυτοί πολιορκούσαν τους Χριστιανούς της πόλεως από ξηρά και θάλασσα και ο κίνδυνος ήταν μεγάλος. Οι βάρβαροι, διεμήνυαν στους Βυζαντινούς, πώς μόνο αν γίνουν ψάρια και κολυμπήσουν ή πουλιά και πετάξουν θα σωθούν.
Όμως η Υπεραγία Θεοτόκος είχε άλλοι άποψη και έσωσε την Πόλη με τρόπο θαυμαστό. Κάποιοι μάλιστα ομολόγησαν ότι είδαν την Παναγία στα τοίχοι της πόλεως να προστατεύει την πόλη και τον λαό της.
Μετά την απώθηση και την θριαμβευτική νίκη των Χριστιανών, σύσσωμοι και «εν μια καρδία» συναθροίσθηκαν στο Ναό και με ευγνωμοσύνη στην προστάτιδα τους ύμνησαν την θαυματουργική παρουσία της, στεκόμενοι όρθιοι όλη τη νύχτα, γι’ αυτό ονομάζεται και Ακάθιστος ύμνος.
Όμως αυτό είναι το ιστορικό μέρος του Ακαθίστου ύμνου. Ο υμνωδός θέτει ποιο βαθιές έννοιες.
Εμείς σήμερα θα ασχοληθούμε με μία από αυτές τις έννοιες: που είναι η εξύμνηση και η εξύψωση της Παναγίας όπου συντέλεσε στην επανόρθωση του ανθρωπίνους γένους και αποκατάστησε το πρότυπο της μητέρας όπου κλονίστηκε και αλλοιώθηκε από το πρόσωπο της Εύας κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό.
Εάν λοιπόν η πρώτη Εύα υποκινούμενη από την υπερηφάνεια, υπέπεσε στην παρακοή και στην παράβαση, η δεύτερη Εύα, η Παρθένος Μαρία υπακούοντας στη θεία βουλή «τον απαντήσαντα όφιν ηπάτησε και στον κόσμο την αφθαρσίαν εισήγαγεν».
Πρίν λίγο ακούσαμε τον ιερό υμνωδό να μας λέγει «χαίρε, δι ης η χαρά εκλάμψει»˙ δηλαδή μέσα από την Θεοτόκο, θα λάμψει η χαρά στον κόσμο και συνεχίζει «χαίρε δι ης η αρά ακλείψει» δηλαδή μέσα από την Θεοτόκο θα εκλείψει η κατάρα.
Ας πάρουμε όμως το πρώτο μέρος του στοίχου που λέγει ότι μέσα από την Παναγία θα έρθει η χαρά. Ποια είναι η χαρά; Το ακούμε συχνά, όμως, έχουμε αναρωτηθεί ποια είναι η πραγματική χαρά; Η χαρά αγαπητοί μου αδελφοί, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο Θεάνθρωπος Χριστός αυτός είναι για τον Χριστιανό η αληθινή χαρά που με την εσάρκωσή του πραγματοποιήθηκε η διόρθωση της εκπτώσεως των πρωτοπλάστων όπως λέγει ο Ιωσήφ ο υμνογράφος, αλλά και η λύση της κατάρας της Εύας, ποια είναι η κατάρα της Εύας: είναι ότι γίναμε γήινοι, είναι ότι φορέσαμε τους δερμάτινους χιτώνες της παρακοής και της υπερηφάνειας ώστε να μας κλείσει η πόρτα του παραδείσου.
Έρχεται όμως η Παναγία μας, και τι κάνει; Ανταποδίδει το χρέος, και βοηθά με το να κάνει υπακοή στο θέλημα του Θεού και Πατρός να γεννήσει δηλαδή τον δεύτερο Αδάμ, το Χριστό, Αυτός μας ελευθέρωσε, με τον ερχομό του, από τη δουλεία του θανάτου και μας ανακαίνισε.
Δεν ανακαίνισε μόνο την ανθρώπινη φύση αλλά και την καθόλο φύση όλη δηλαδή την δημιουργία, κα αυτό γιατί όταν έπεσε το ανθρώπινο γένος παρέσυρε όλη την κτίση όλη την δημιουργία.
Η Παναγία μας, αγαπητοί μου αδελφοί χαρακτηρίζεται από τον Θεοφάνη Νικαίας ως εξαίσιο και θεοειδέστατο άγαλμα ωραιότητας και ευπρέπειας του αγαθού και διαυγέστατο κάτοπτρο της παρθενίας, στο οποίο απεικονίζεται η εικόνα του αοράτου Θεού.
Ακόμη ο υμνωδός λέγει: «Χαῖρε, τοῦ πεσόντος Ἀδὰμ ἡ ἀνάκλησις· χαῖρε, τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις» δηλαδή «Χαῖρε ἐσὺ ποὺ ἔκανες νὰ σηκωθεῖ ὁ πεσμένος Ἀδάμ· ποιος είναι ο Αδάμ; Ο Αδάμ έχει μεταφορική έννοια και είναι όλο το ανθρώπινο γένος, που συμπαρασύρεται από την πτώση του πρωτόπλαστου Αδάμ.
Και συνεχίζοντας λέγει, χαῖρε ἐσὺ ποὺ ἔγινες ἡ λύτρωση τῶν δακρύων τῆς Εὔας», θέλει να πει ο υμνωδός ότι: η Εύα σηματοδοτεί την αρχή μιας εποχής που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αχρεία, επάρατος και δουλική στην αμαρτία, ενώ η Θεοτόκος κάνει μια νέα αρχή, επαναφέρει την ευλογία, τη χαρά, την ελευθερία και όλες εκείνες τις ποιότητες που παρέμειναν σε αιχμαλωσία λόγω της παρακοής και της πτώσεως των πρωτοπλάστων.
Η υπακοή της Παναγία μας αντίθετα είναι σε θέση να επαναφέρει στον Θεό τη φύση που παρήκουσε και την ευθύνη που λησμονήθηκε εξαιτίας της παρακοής.
Η Παναγία αποκατέστησε την ταραγμένη σχέση της κτιστής φύσεως με τον Θεό Δημιουργό, αφού την απελευθέρωσε από τα δεσμά που της επέβαλε η αδαμική πτώση.
Η Παναγία ως μητέρα του Θεανθρώπου και σύνδεσμος ανθρώπου και Θεού συγκεντρώνει όλα εκείνα τα χαρίσματα που είναι αναγκαία για την προετοιμασία του γήινου στην υποδοχή του υπερβατού. Μόνο ένα πρόσωπο με τις αρετές της Παναγίας και το πλήρωμα της χάριτος του Θεού θα μπορούσε να γίνει ο φορέας της χαράς, η αγγελία της ευφροσύνης και η καταλλαγή του ανθρώπου με τον Θεό δηλαδή με λίγα λόγια η Παναγία έγινε η κλίμακα, η σκάλα που κατέβηκε ο Θεός στην γη, αλλά και η γέφυρα όπου μεταφέρονται οι άνθρωποι από την γη προς στον ουρανό.
Ο δρόμος για την καταλλαγή των ανθρώπων με τον Θεό είναι πλέον ανοικτός και η Παναγία μάς καλεί να ακολουθήσουμε αυτό τον δρόμο ας είναι αγαπητοί μου αδελφοί η περίοδος αυτή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής περίοδος αγώνων για την σωτηρία των ψυχών μας να είναι ο αγώνας μας νικηφόρος όπως αυτόν που έδωσαν οι Χριστιανοί της πόλεως κατά των Αβάρων και των Περσών ώστε να ακούσουμε και εμείς «είσελθε εις την χαρά του Κυρίου σου». Αμήν.

Η αξία και η δύναμις των Χαιρετισμών ως παρακλητική προσευχή

«Στώμεν ευλαβώς εν οίκω Θεού ημών»! 
Ποιος είναι άραγε αυτός ο οίκος χριστιανοί μου, μπροστά στον οποίον μας καλεί σήμερα ο υμνωδός, να σταθούμε με ευλάβεια πολύ; Ποιος άλλος από την Υπεραγία Θεοτόκο, την Παναγία μας. 
Ο σεβασμός και η ευλάβεια είναι προπαντός βίωμα της ψυχής μας, που πηγάζει 
- από τη σωστή ορθόδοξη πίστη μας και τη σωστή στάση μέσα στη ζωή. Δηλαδή, από την ορθόδοξη πίστη στο Τριαδολογικό δόγμα, ότι ο Θεός που πιστεύουμε είναι ένας μεν, αλλά Τριαδικός: ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα. 
-Δεύτερον, από την πίστη μας στο έργο της ενσάρκου οικονομίας, που λέγεται χριστοδολογικόν δόγμα. Αυτό σημαίνει ότι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Υιός και Λόγος του Θεού και Θεός, έγινε άνθρωπος στο πρόσωπον του Ιησού Χριστού εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου, χωρίς να πάψει να είναι και τέλειος Θεός, ο Θεάνθρωπος Κύριος. 
- Τρίτον, επειδή η παρθένος Μαριάμ, η δεκαπεντάχρονη κόρη της Ναζαρέτ, δεν γέννησε μόνον άνθρωπον, αλλά τον Θεάνθρωπον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν, τον Σωτήρα του κόσμου, γι’ αυτό και δε λέγεται Χριστοτόκος, αλλά Θεοτόκος και Θεομήτωρ. Χριστοτόκον και απλή γυναίκα του λαού, την αποκαλούν βλάσφημα οι χιλιαστές και όλοι οι αιρετικοί, οι θεομάχοι και οι άπιστοι. 
- Τέταρτον, πιστεύουμε ότι η Παναγία μας υπήρξε Παρθένος προ του τόκου, Παρθένος κατά τον τόκον και Παρθένος μετά τον τόκον. Η τριπλή αυτή παρθενία της Υπεραγίας Θεοτόκου συμβολίζεται με τα τρία αστέρια, τα οποία βλέπουμε αγιογραφημένα στην αγία της εικόνα: ένα στο μέτωπο και από ένα στους ώμους της δεξιά και αριστερά. Γι’ αυτό και ονομάζεται και θα είναι και θα είναι εις τους αιώνας των αιώνων «αειπάρθενος», εξ’ ου και «Νύμφη ανύμφευτος». Γι’ αυτό και διατρανούμε θριαμβευτικά «Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε».

Η Παναγία μας είναι αυτή που ανοίγει με τις πρεσβείες της την κεκλεισμένην πύλην των απορρήτων μυστηρίων της Βασιλείας του Θεού, της Βασιλείας των Ουρανών. Και τις ανοίγει για τις ψυχές εκείνες, που είναι καθαρές και αγνές. Που είναι συντετριμμένες από την μετάνοια, τεταπεινωμένες μέσα στο βάθος της καρδιάς, πιστές στην εφαρμογή των ευαγγελικών εντολών και πεπληρωμένες από τη Θεία Χάρη.

Αν όμως ρωτήσουμε τους σημερινούς νεοέλληνες, Ορθοδόξους χριστιανούς, άντρες, γυναίκες και παιδιά, και προπαντός τους νέους και τις νέες, για ποιο σκοπό τη Μεγάλη Σαρακοστή κάνουμε την ακολουθία των Χαιρετισμών; Οι εννιακόσια ενενήντα εννιά στους χίλιους θα μας πουν ότι δεν γνωρίζουν. Και γιατί τους διαβάζουμε μαζί με το μικρό απόδειπνο κάθε βράδυ; Και πάλι θα απαντήσουν και θα απαντήσουμε ότι «δεν γνωρίζουμε».

Οι Χαιρετισμοί, χριστιανοί μου, άρχισαν να ψάλλονται στις εκκλησίες και να διαβάζονται από τους πιστούς Χριστιανούς, στα σπίτια τους βέβαια μετά το 626 μ.Χ. όταν η Παναγία με τις πρεσβείες της διατήρησε αλώβητη και απόρθητη την Κωνσταντινούπολη. 
Είναι λοιπόν, κατά πρώτον λόγον ευχαριστήριος ύμνος προς Εκείνην που με τις πρεσβείες της για πολλά χρόνια, για χίλια χρόνια, έσωζε πάντοτε την Πόλιν από τις ορμές των βαρβάρων. 
Δεύτερον, είναι ευχαριστήριος κατ’εξοχήν ύμνος προς Εκείνην που έκανε απόλυτη υπακοή στο θέλημα του Θεού, λέγοντας προς τον Αρχάγγελον Γαβριήλ «Ιδού η δούλη Κυρίου, γέννοιτό μοι κατά το ρήμα σου». 
Είναι τρίτον, ύμνος θεολογικός και δογματικός διότι καλύπτει ολόκληρον το έργον της ενσάρκου οικονομίας. Είναι τέταρτον, ύμνος θριαμβευτικός, δια μέσου του οποίου υμνείται η δύναμις και η παρρησία των πρεσβειών της. Γι’ αυτό και μείς την επικαλούμεθα όπως μέσω των πρεσβειών της αξιωθούμε, αν και είμαστε όλοι μας ανάξιοι και αμαρτωλοί, και πρώτος εγώ, τη σωτηρία μας αλλά και τη λύση πολλών πολλών προβλημάτων, ασθενειών και θλίψεων της ζωής. 
Είναι η Παναγία μητέρα μας. Είναι η πλατυτέρα των Ουρανών. Είναι η τιμιωτέρα των Χερουβείμ. Είναι η ενδοξοτέρα των Σεραφείμ, η «της Τριάδος τα δευτερία κατέχουσα», κατά την έκφραση του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού. Η Παναγία μας είναι ακόμη, όπως ακούσαμε πριν από λίγο, αν βέβαια τα προσέξαμε, η άσπιλος κόρη, η αγνή Παρθένος, η αμόλυντη, άφθορη, η Δέσποινα, η Θεόνυμφος, η άχραντη, η πανύμνητη, η απειρόγαμη, η πανάχραντη, ο πύρινος θρόνος, της γης το θεμέλιον, η έμψυχη τράπεζα, η γέφυρα, η πύλη, η είσοδος, το παράθυρο, η ακένωτος πηγή, η άφλεκτος βάτος, η ράβδος η μυστική, το άνθος το αμάραντον, των αγγέλων χαρμονή. Ο όρθρος ο φαεινός, νυμφών ολόφωτος, το άστρον το άδυτον, η χαράς αιτία, το φως το κατοικητήριο σε πολλά άλλα πολλά, πολλά, πολλά, πολλά και από τα λίγα αυτά που αναφέραμε, αλλά και από τα πολλά όμως που παραλείψαμε, διότι θα πρέπει να αναφέρουμε όλον τον κανόνα και όλους του χαιρετισμούς, τα πάντα ανήκουν, ως η πλέον μεγίστη τιμή σε Εκείνην που αξιώθηκε να γίνει Μητροπάρθενος. Μητροπάρθενος: παρθένος και μητέρα. Και επαναλαμβάνω, είναι και λέγεται Θεοτόκος. Όχι μόνο διότι Εκείνον τον οποίον συνέλαβε στη μήτρα της εκ Πνεύματος Αγίου και γέννησε σε ένα στάβλο στη Βηθλεέμ είναι ο σεσαρκωμένος Θεός, αλλά και διότι μετά τη σύλληψιν κατά την ημέρα του Ευαγγελισμού έγινε και η δική της θέωση όπως μας βεβαιώνουν όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας μας με πρώτον τον Άγιο Ιωάννη το Δαμασκηνό.

Με τους Χαιρετισμούς λοιπόν, τη δοξάζουμε την Παναγία, δοξάζοντας συγχρόνως και τον Θεόν που τη διάλεξε!Που τη διάλεξε, ανάμεσα σε δισεκατομμύρια γυναικών για να την κάμει μητέρα Του, κατ’ άνθρωπον. Θεοτόκο και Θεομήτωρα. 
Με τους χαιρετισμούς την ευχαριστούμε γιατί κατέστη η νέα Εύα, η Εύας της υπακοής εξ’ ης εγεννήθη ο Χριστός εκ Πνεύματος Αγίου, ο Σωτήρας του κόσμου. Τα δε υψηλά θεολογικά και δογματικά νοήματα των Χαιρετισμών, εμείς οι αμαρτωλοί χριστιανοί, τα κάνουμε και προσευχή. Προσευχή, όχι μόνο μια φορά την ημέρα αλλά και δυο και τρεις και πέντε και δέκα. Υπάρχουν ψυχές που τους Χαιρετισμούς τους ψελλίζουν όλη μέρα, ακόμα και στον ύπνο τους. Όπως άλλοι ψελλίζουν κατά τη διάρκεια της νυχτός, κεκοιμισμένοι, το σωτήριον όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, αυτοί και καθ’ ύπνον, ασυνείδητα και ενσυνείδητα, επαναλαμβάνουν τους Χαιρετισμούς. Αυτό βέβαια μπορεί να αποτελεί εξαίρεση. Τι δηλώνει όμως; Φανερώνει και αποδεικνύει τη μεγάλη αξία και την δύναμη των Χαιρετισμών, για την αξία και τη δύναμη της οποίας έχουμε ομιλήσει κι άλλη φορά.
Στα χρόνια τα δικά μου τα παιδικά, μεταξύ του 1930 μέχρι και το ’45, ενθυμούμαι ότι διάβαζαν τους Χαιρετισμούς, προσέξτε το αυτό, διάβαζαν τους Χαιρετισμούς πάνω από τους ετοιμοθανάτους! Όταν αυτοί είχαν ρόγχο, όταν είχαν πέσει σε κώμα, όταν δεν μπορούσαν να απελευθερωθούν από το σώμα. Για ποιο λόγο; Για να διώξει η Παναγία τα δαιμόνια και να βοηθήσει την έξοδο της ψυχής από το σώμα. Αυτό άλλωστε το ζητάμε κάθε φορά που λέμε το μικρό απόδειπνο και θα το ακούσουμε σε λίγο από τους ιεροψάλτες μας. «Και εν τω καιρώ της εξόδου μου, την αθλία μου ψυχή περιέπουσα»…τι θα πει «περιέπουσα»; Να περιβάλλει, να σκεπάσει, να προστατεύσει η Παναγία την ψυχή μας. «Και τας σκοτεινάς όψεις των πονηρών δαιμόνων πόρρω αυτής απελαύνουσα». Να διώξει δηλαδή, τις όψεις, τα πρόσωπα και την παρουσία των δαιμόνων, των σατανάδων και των διαβόλων από τον ετοιμοθάνατο δικό μας άνθρωπο και συγγενή. Επίσης, διάβαζαν τους χαιρετισμούς σε άρρωστα παιδιά και στους δαιμονισμένους, όπως και το Τετραβάγγελο. 
Αυτό σημαίνει ότι η Παναγία μας, δια μέσου των Χαιρετισμών που διαβάζουμε κάθε μέρα αναλαμβάνει για λογαριασμό μας και χτυπά αλύπητα τον διάβολο, δημιουργώντας του πληγές και θανάσιμα τραύματα. Το ψάλλαμε προηγουμένως, το προσέξατε; Το τόνισα και το τόνισα θριαμβευτικά όταν είπα «Χαίρε, το των δαιμόνων πολυθρήνητον τραύμα». 
Με τους Χαιρετισμούς λοιπόν και την αληθινή μας μετάνοια, με τη ζωντανή μας πίστη, με την αποχή μας από την αμαρτία, ακόμα και των λογισμών και των σκέψεων…και σεις μικροί και σεις μεγάλοι και μείς οι κληρικοί και πρώτος εγώ …και την ενεργουμένη αγάπη, η Υπεραγία Θεοτόκος με τις πρεσβείες της τότε, μας ανεβάζει στον Παράδεισο. Ενώ συγχρόνως, καταποντίζει στα τάρταρα όλα τα δαιμόνια που μας πειράζουν και που θέλουν την αιώνια καταστροφή της ψυχής μας, που ζητούν την κόλασή μας. Και αυτό το διακηρύσσουμε, θα το πούμε την ερχομένη Παρασκευή, στη δευτέρα στάση των Χαιρετισμών όταν θα ομολογήσουμε και θα πούμε «Χαίρε, η κατάπτωσις των δαιμόνων».

Απ’όλα αυτά χριστιανοί μου, βγαίνει το συμπέρασμα ότι οι Χαιρετισμοί είναι και καθημερινή δική μας προσευχή, αλλά παρακλητική προσευχή, με πολλή δύναμη και παρρησία προς την Παναγία μας, που μπορεί αποτελεσματικά και θαυματουργικά να επέμβει σε όλα τα προβλήματα της ζωής μας, ακόμα δε και αυτής της σωτηρίας μας. 
Και κλείσαμε προηγουμένως λέγοντας «Χαίρε, θνητών προς Θεόν παρρησία». Γι’ αυτό λοιπόν, από σήμερα, από τούτη τη στιγμή, ας εκμεταλλευτούμε τη μητρική Της αγάπη και ας αρπάξουμε την ευκαιρία που μας δίνει Εκείνη δια των πρεσβειών Της και είθε να αλλάξουμε ζωή, να μετανοήσουμε, αληθινά, έμπρακτα, από τώρα και δια των πρεσβειών της να τύχουμε της καλής παρρησίας μπροστά στο φοβερό βήμα του Υιού Της. 
Αυτό το εύχομαι σ’ όλους σας αλλά και σεις να το εύχεσθε σε μένα. Ο θάνατος έρχεται ξαφνικά, με πήραν τηλέφωνο το μεσημέρι, ….ιερεύς με οκτώ παιδιά 42 ετών..να!…πέθανε ξαφνικά. Το βράδυ μπορεί να είναι η σειρά μου, μπορεί να είναι και αύριο, αλλά μπορεί να είναι και η σειρά και κάποιων από σας. Είμαστε έτοιμη να αντιμετωπίσουμε και να αντιμετωπίσω το φοβερό κριτήριο του Θεού; Είμαι έτοιμος να δώσω καλή και χρηστήν την απολογία μπροστά στο φοβερό Του βήμα; 
Είμαι αμαρτωλός, ελπίζω στο έλεος του Θεού και στις πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου

Κύρηγμα για τους Α Χαιρετισμούς της Υπεραγίας Θεοτόκου του π Σπυρίδωνα Ιωάννου, Εφημερίου Γραμματικούς Αιτωλ/νίας

Γράφει ο π Σπυρίδων Ιωάννου

Εφημέριος Ιερού Ναού Αποστόλου Φιλίππου
Γραμματικούς

   

       Την Υπερένδοξη Μητέρα του Θεού, την Πάναγνο Θεοτόκο, την γυναίκα που

 έγινε το μέσο της Ενανθρωπήσεως του Θεού, την Μητέρα της Ζωής τιμά σήμερα και 

εορτάζει ο πιστός λαός μας. Και γίνεται η ημέρα της γεννήσεώς Της, ημέρα 

χαράς και πανηγύρεως, διότι εἶναι «τοῦ Ἀδάμ ἡ ἀνάπλασις καί τῆς Εὔας ἡ

 ἀνάκλησις· τῆς ἀφθαρσίας ἡ πηγή καί τῆς φθορᾶς ἀπαλλαγή, δι᾽ ἧς ἡμεῖς 

ἐθεώθηεν καί τοῦ θανάτου ἐλυτρώθημεν…»

       Αλλά και σήμερα ποιος είναι αυτός ο οποίος θα αμφισβητήσει τη δύναμη και την

 αγάπη που έχει η Παναγία προς όλο το ανθρώπινο γένος, αφού η ίδια είναι 

η μεσίτρια προς τον φιλάνθρωπον Θεόν. Είναι η μόνη ευλογημένη απο όλες 

τις γυναίες, η ιερώτερη ανθρώπινη ύπαρξη που χρησιμοποίησε ο Θεός

 για την ανάπλαση του ανθρωπίνου γένους. Κατά τον Αγιο Ιωάννη το Δαμασκηνό, 

είναι η αποκορύφωση και ο καρπός όλης παλαιοδιαθηκικής παιδαγωγικής 

προετοιμασίας της ανθρωπότητος για την αποδοχή του σαρκωθέντος Θεού.

 Η θέση της είναι κεντρική μέσα στην Εκκλησία αφού μόλις πρωτομπάινουμε 

αυτή ατενίζουμε στην κόγχη του ιερού. Είναι η κλίμακα η μετάγουσα τους εκ γης 

προς Ουρανόν. Ειναι η σκάλα δηλαδή δια της οποίας κατέβηκε ο Χριστός

 στον κόσμο, αλλά και ο κόσμος δι Αυτής μεταβαίνει προς τον Ουρανό.

 Εκατοντάδες η μάλλον καλύτερα θα μπορουσαμε να πούμε χιλιάδες τα 

θαύματά της προς το ανθρώπινο γένος. Ποιος θα αρνηθεί τις εμφανίσεις

 της σε ανθρώπους που βρίσκονται στο κρεβάτι του πόνου, σε θλιβομένους, σε 

αρρώστους ? Ποίος είναι αυτός ο οποίος θα αρνηθεί την δύναμή της και τα

 θαύματά της. Σε κείνη καταφεύγουμε μέρα και νυχτα για κάθες μας 

πρόβλημα. Πόσα υπέροχα τροπάρια έχουν γραφτει ανα τους αιώνες για 

το πρόσωπό της και ποιος ή ποια μπορεί να φτάσει την αγιότητα και την

 καθαρότητά της ; Η απάντηση βρίσκεται στο διάβα των αιώνων. 

Πόσες αυτοκράτειρες περάσαν απο αυτή τη γή, πόσες βασίλισσες

 τιμήθηκαν και προσκυνήθηκαν πολλα χρόνια πίσω, πόσες 

πολιτικές γυναίκες έρχονται και παρέρχονται σήμερα και μετά από

 κάποιο διάστημα ξεχνιούνται και σβήνουν. Η Υπεραγία όμως Θεοτόκος,

 δυο χιλίαδες τώρα χρόνια ζει και θα ζει ανα τους αιώνες. Αυτή κατέχει 

τα δευτερεία της Τριάδος κατά τον Αγ Γρηγόριο τον Παλαμά διότι είναι η

 Αγιοτέρα όλων των Αγιών και ενδοξοτέρα πασών των επουρανίων δυνάμεων.

 Σε κείνη ελπίζουμε και προστρέχουμε για κάθε μας πρόβλημα διότι την 

αισθανόμαστε δική μας Μητέρα και Μητέρα όλου του κόσμου. Ακούραστη 

και ακοίμητη στο σωτήριο και μητρικο πρεσβευτικό της έργο, δέχεται τα 

δάκρυα και τα αιτήματα των ανθρώπων. Δεν παυει να ανταποκρίνεται 

στις ικεσίες των απλών και ταπεινών ανθρώπων και να εμφανίζει της δόξα 

της στις καρδιές.

        Η Παναγία Θεοτόκος κατά τους Ορθόδοξους Πατέρες μας κατέχει 

κεντρικωτάτη θέσιν είς το μυστήριον της σαρκώσεως του Θεού Η απόλυτη 

αγνότητα και αγιότητα της Θεοτόκου, την τοποθετεί εσχατολογικά αμέσως 

μετά την Αγία Τριάδα. Είναι δύσκολο να περιγράψει η ανθρώπινη γλώσσα 

το μεγαλείο της Παρθένου.Ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς μη μπορόντας να κατατάξη 

την Θεοτόκο είτε στην άκτιστη είτε στην κτιστή δημιουργία την αποκαλεί “σύνορο

 μεθόριον ακτίστου και κτιστού”. Και ο Αγιος ο Δαμασκηνός, από τους

 βασικούς Πατέρες της θεομητορικής θεολογίας την χαρακτηρίζει “ όντως αγνή

 μετά τον Θεό και πάνω από όλουςτους Αγίους. Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός 

αναφέρει για το πρόσωπο της Παναγίας : Να έχετε ευλάβειαν εις όλους 

τους Αγίους της Εκκλησίας μας, ναι, μα περισσότερον να έχετε χίλιες φορές

 εις την Δέσποινά μας την Θεοτόκον Μαρίαν, διότι όλοι οι Άγιοι είναι 

δούλοι του Χριστού, αλλά η Δέσποινά μας, η Θεοτόκος είναι κυρά και 

βασίλισσα του ουρανού και της γής και πάσης νοητής και αισθητής 

κτίσεως, ποτε δεν παύει να παρακαλή δια τας αμαρτίας μας. 

Επήρεν (ο Θεός) την Θεοτόκον και την έκαμε βασίλισσαν και ετίμησε 

το γένος μας. Δια τούτο πρέπει και ημείς, αδελφοί μου, να τιμώμεν την 

Δέσποινά μας την Θεοτόκον με νηστείες, προσευχές, ελεημοσύνες και με

 καλά έργα.

       Οι θεοφόροι Πατέρες αλλα και οι ύμνοι της Εκκλησίας μένουν 

εκστατικοί μπροστά στο μεγαλείο του προσώπου της. Με ποια εγκώμια 

να στεφανώσουμε το ιερό και δεδοξασμένο Προσωπό της? Δεν 

υπάρχουν αγαπητοί αδελφοί μου ανθρώπινη γλώσσα μήτε υπερκόσμιος

 αγγελικός νους για να μπορέσει άξια να υμνήσει την Θεοτόκο και Μητέρα

 του φωτός. Η ευνωμοσύνη, η εμπιστοσύνη και η αγάπη του πιστού

 λαού στην Παναγία όμως αποτυπώνονται και στην υμνογραφία, και στη

 λαογραφεία, στην τέχνη και τη λατρεία. Χιλιάδες εκκλησίες στον Ελλαδικό 

χώρο και μοναστήρια είναι αφιερωμένα στην Θεοτόκο. Προς τιμήν της

 φιλοτεχνήθηκαν πλήθος ιερών εικόνων, αλλά και θεσπέσιοι ύμνοι, ακολουθίες

 και εορτές έχουν την αναφορά τους στη Θεομήτωρα. Στην Θεοτόκο δόθηκαν

 πάρα πολλές ονομασίες-περίπου 540 είναι τα επίθετα τα οποία έχει δόσει ο
 πιστός λαός μας προς το Πρόσωπό της, ως αντάλλαγμα για τα θαύματά της, 

τις θαυμάσιες ενέργειές της, την παρουσία της ή τις θαυμαστές εμφανίσεις της 

όπου έρχεται σε άμεση επαφή με τους ανθρώπους και τα προβλήματά τους. 

Συχνά εμφανίζεται στον ύπνο, αλλοτε πάλι γίνεται αισθητή μόνο με τη φωνή 

της ή με κάποια ευωδία. Επεμβαίνει θαυματουργικά και θεραπεύει αρρώστιες, 

ικανοποιεί ανάγκες, σώζει από κινδύνους, δίνει λύσεις σε αδιέξοδα, διότι είναι η

 των απηλπισμένων μόνη η ελπίς και των πολεμουμένων η βοήθεια.. Άλλοτε 

πάλι καθοδηγεί για την εύρεση των ιερών εικόνων της και άλλοτε ευαγγελίζεται

 ευεργεσίες ή αντίθετα προμυνεί συμφορές ή πολέμους. Η ζωντανή όμως αυτή 

παρουσία της Θεοτόκου στην ατομική όσο και στην κοινή ζωή των χριστιανών για

 να γίνει αντιληπτή και αποδεκτή, προυποθέτει και εξίσου ζωντανή πίστη.

        Η κοινωνία μέρα με τη μέρα οδηγείτε από το κακό στο χειρότερο. 

Ακούμε να βλασφημείτε το όνομα του Θεού και της Παναγίας και κανένας μας

 δεν αντιδράει. Όλο και περισσότερο σήμερα αποφεύγεται η αρετή και 

αυξάνεται η επιδίωξη της αμαρτίας. Τιμώνται σήμερα και διαφημίζονται 

στην τηλεόραση όσοι ζουν αισχρα, παρά όσοι αγωνίζονται για την αρετή

. Καυχώμστε οτι είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί αλλά πολλοί από μας περιφρονούμε

 να κάνουμε το σταυρό μας ή ντρεπόμαστε να τον κάνουμε μπροστά στους άλλους

 μήπως τάχα μας πουν οπισθοδρομικούς. Δεν περνάει μέρα και ώρα που να μην 

κατατρώγουμε τους αδελφούς μας με συκοφαντίες και κατακρίσεις.

 Γίναμε υπερήφανοι, αλαζόνες, αχάριστοι και απέιθαρχοι απένατι στον Θεό και 

στην Παναγία μας. Και όμως η Υπεραγία Θεοτόκος, το παλατιον του μόνου 

βασιλέως, ο πύρινος θρόνος του παντοκράτορος, το ιλαστήριον του κόσμου, 

η άφλεκτος βάτος και το ρόδοντο αμάραντον συνεχίζει και μεσιτεύει μεταξύ 

του σαρκωθέντος Χριστού και των ανθρώπων ώστε ο θλιβόμενος σ αυτήν
 να βρει καταφύγιο, ο πολεμούμενος πίσω από αυτή να οχυρωθεί και 

ο άρρωστος σε αυτήν να προσκοληθεί. Αξίζει αδελφοί μου να τιμήσουμε 

με καθαρότητα ψυχής και σώματος την Υψηλοτέρα των Ουρανών.

 Ας την υπηρετήσουμε με ελεημοσήνη στους φτωχούς και κατατρεγμένους 

αδελφούς μας. Ας κάνουμε την καρδιά μας, ταμείο και κατοικία των αρετών της

 Θεοτόκου. Η Παρθένος χαίρει στην νηστεία και στην εγκράτεια, ευφραίνεται 

στην παρθενία και στην σοφρωσύνη, αγαπά την ειρήνη και την πραότητα, 

εναγκαλίζεται την αγάπη και την ταπείνωση, Γι αυτό και μείς πρέπει να

 αγαπούμε αυτές τις αρετές, αν θέλουμε να είμαστε ακόλουθοι και μιμητές

 της Παρθένου. Και τότε βλέποντάς μας στολισμένους με τέτοιες αρετές, θα 

επιθυμήσει το κάλλος των ψυχών μας και θα έρθει νοερώς σε καθένα από 

εμάς, φέρνοντας μαζί της κάθε σειρά πνευματικών αγαθών και χαρίτων. 

Αλλά και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό, θα καταπείσει τον Υιόν της το 

Μονογενή να γίνει ένοικος στην ψυχή και στην καρδιά μας ώστε να την 

δοξάζουμε και στην παρούσα και στην μέλλουσα ζωή εις τους αιώνες 

των αιώνων. ΑΜΗΝ

Η πνευματική χαρά και τα στοιχεία της π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος

Χαίρε δι’ ης η χαρά εκλάμψει.
Η Κεχαριτωμένη Παρθένος Μαρία χριστιανοί μου, η πάναγνος κόρη της Ναζαρέτ, η Υπεραγία Θεοτόκος, είναι αυτή που γέννησε τον Θεάνθρωπον Κύριον, τον Ιησούν Χριστόν, τον Σωτήρα του κόσμου.
Και ο Χριστός που γεννήθηκε εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου, είναι αυτός που πρόσφερε και εξακολουθεί να προσφέρει στην ανθρωπότητα την αληθινή χαρά, την χαρά την πνευματική. Και είναι αυτή που μας λέγει ο ιερός υμνογράφος, που θα λάμψει σαν δυνατό φώς, φωτίζοντας τις σκοτεινές από την αμαρτία ψυχές, μέχρις ότου βρούνε το δρόμο της σωτηρίας τους. Γι’ αυτό και βάζουμε το ερώτημα : «Ποια είναι η αληθινή χαρά, η μόνιμη και διαρκής και ωφέλιμη;» Αυτή που προσφέρει ο κόσμος με τις τόσες και τόσες υλικές ηδονές και απολαύσεις, ή αυτή που προσφέρει ο Θεός μέσα από τα Πανάγια Μυστήρια, και το Ιερό Ευαγγέλιό Του, τον λόγον Του; Ασφαλώς η χαρά του Θεού και θα το αποδείξουμε. 
Πέρα όμως από τις αμαρτωλές, τις πονηρές και τις διεστραμμένες χαρές του κόσμου της αμαρτίας, υπάρχουν και κάποιες άλλες που είναι νόμιμες και ευλογημένες, αλλά που κρατάνε ή που διαρκούν πολύ λίγο, όπως είναι η χαρά όταν γεννηθεί το παιδί μας, η χαρά όταν το βαπτίζουμε, η χαρά όταν το αρραβωνιάζουμε ή όταν το παντρεύουμε, γι’ αυτό και λέγεται χαρά ο γάμος, η χαρά μιας αγνής γιορτής, η χαρά μιας αγαπημενης συντροφιάς, η χαρά όταν το παιδί μας παίρνει το πτυχίον, ή το πανεπιστημιακό του δίπλωμα, και η χαρά μιας ευλογημένης επιτυχίας και τόσα άλλα. 
Όλες όμως αυτές οι χαρές, όπως είπαμε, διαρκούν πολύ λίγο χρονικό διάστημα διότι ακολουθούν οι στεναχώριες και τα βάσανα της ζωής, τα οποία μας κάνουν γρήγορα να τις λησμονάμε, να τις ξεχνάμε. 
Η χαρά όμως του Θεού, όταν αυτή πλημμυρίσει και κατακτήσει την καρδιά του πιστού αγωνιζομένου χριστιανού, δεν αφαιρείται από καμιά δύναμη αυτού του κόσμου. Ούτε από την μαγεία, ούτε από τον φθόνο, ούτε από την κακία του διαβόλου και των ακαθάρτων πνευμάτων. 
Και μη σας φαίνεται παράξενο και εξωπραγματικό. Την εσωτερική χαρά του Χριστού, δεν μπορούν να την αφαιρέσουν ούτε οι θλίψεις, ούτε οι δυσκολίες της ζωής, ούτε οι αναπηρίες, ούτε και αυτός ακόμα ο θάνατος. Και κατά την Αγίαν Γραφήν ούτε και αυτοί οι έντονοι και μεγάλοι πειρασμοί. 
Ποια όμως είναι αυτή η χαρά που λάμπει σαν τον ήλιο, μέσα στις καρδιές των αληθινών χριστιανών; Και λέγω αληθινών, διότι οι πιο πολλοί από τους χριστιανούς είμαστε νερόβραστοι, χλιαροί, ολιγόπιστοι και αδιάφοροι. Άλλοι πάλι είμαστε καιροσκόποι, περιστασιακοί και κακομοίρηδες, και άλλοι πάλι ρηχοί, επιπόλαιοι και δεισιδαίμονες, προληπτικοί δηλαδή. Ασφαλώς είμαστε και μερικοί, που ερχόμαστε στην εκκλησία κάπως τακτικά, στις μεγάλες γιορτές των Χριστουγέννων, της Μεγάλης Εβδομάδος, του Πάσχα, στους Χαιρετισμούς, και στα διάφορα μυστήρια, σε γάμους, βαπτίσια, σε μνημόσυνα και λοιπά. Αλλά στην πρώτη αρρώστια και στις πρώτες αναποδιές της ζωής, αμέσως γογγύζουμε, γκρινιάζουμε και δυσανασχετούμε κατά του Θεού. Τόσο μηδαμινή και μικρούτσικη είναι η πίστις μας. 
Η χαρά όμως του Θεού είναι εκείνη για την οποίαν μίλησε ο ίδιος ο Κύριος λέγοντας: «Ταύτα λελάληκα υμίν, ίνα η χαρά η εμή, εν υμίν μείνει και η χαρά υμών πληρωθεί», δηλαδή όσα μέχρι τώρα σας έχω διδάξει, σας τα είπα για να μείνει μέσα στην καρδιά σας η δική μου χαρά, η θεϊκή, και να γίνει έτσι τελεία και ολοκληρωμένη η χαρά σας. 
Σε τι συνίσταται όμως αυτή η χαρά; Είναι δύσκολο να το καταλάβουμε, αλλά θα το πούμε. Συνιστάται στην αγάπη που συνδέει μεταξύ τους τα πρόσωπα «Θεός» της Αγίας Τριάδος. Πιστεύοντας λοιπόν στο Χριστό, και τηρούντες με ακρίβεια τις θεϊκές Του εντολές, και συμμετέχοντες στα σωστικά μυστήρια της Εκκλησίας μας, ερχόμαστε, εισερχόμαστε και μείς, μπαίνουμε τρόπον τινά, πνευματικά μπαίνουμε, σ’ αυτή τη θεϊκή αγάπη και γινόμαστε έτσι, καθιστάμεθα είναι η ακρίβεια της λέξεως, κοινωνοί της υπερφυσικής χαράς, που πηγάζει από την Τριαδική Θεότητα. Όπως υπάρχει αγάπη, και μόνον αγάπη, διότι ο Θεός αγάπη εστί, μεταξύ των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος, τον έναν Τριαδικό Θεό, σ’ αυτήν την αγάπη, γίνεται κοινωνός ο αληθινός πιστός χριστιανός. 
Η πνευματική αυτή χαρά, είναι η διαρκής εκείνη ψυχική αγαλλίαση και ευφροσύνη, που μοιάζει με την χαρά του Τιμίου Προδρόμου, «τον χαίροντα χαράν διά την φωνήν του Νυμφίου», όπως μας βεβαιώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στο τρίτο του κεφάλαιο.
Είναι δηλαδή στην ουσία και στην εκδήλωσή της, η χριστιανική χαρά, μια έκσταση πνευματική ευφροσύνης, ένα καμάρωμα του Χριστού, δικό μας καμάρωμα, της καρδιάς μας καμάρωμα γι’ Αυτόν. Καμαρώνουμε για τον Χριστόν μας. Καμαρώνουμε όμως γεμάτοι από αγάπη, ταπείνωση, αφοσίωση, και θυσία αληθινή. Όταν δε ο Κύριος είπε «ίνα η χαρά η εμή εν υμίν μείνει», στη συνέχεια τόνισε τα εξής βαρυσήμαντα λόγια. «Ταύτα λελάληκα υμίν, ίνα αγαπάτε αλλήλους». Αυτό σημαίνει ότι η Ευαγγελική χαρά, όπως την δίδαξε ο Χριστός, στηρίζεται και αναπτύσσεται στην κορυφαία εντολή, της αγάπης που έχει δύο διαστάσεις.
Η πρώτη στο «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου, εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της ισχύος σου». Και η δευτέρα «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Αυτή η διπλή αγάπη προς τον Θεόν και τον πλησίον, στην ολοκληρωμένη της μορφή και διάσταση, γεμίζει την καρδιά του αγαπόντος πιστού χριστιανού, από θεϊκή χαρά. 
Χαρά μας λοιπόν ο Χριστός, χαρά μας και η Παναγία, χαρά μας και οι άγγελοι, χαρά μας και όλοι οι άγιοι. Χαρά μας ο εκκλησιασμός, χαρά μας η Θεία Κοινωνία, χαρά μας όμως η μετάνοια και η εξομολόγησις, χαρά μας η συγγνώμην, χαρά μας όταν ζητούμε συγγνώμην. Χαρά μας ο πλησίον, ο κάθε πλησίον, ακόμα και ο εχθρός μας – αυτός μας βάζει στην Βασιλεία των Ουρανών. 
Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, προσφωνούσε τον κάθε άνθρωπο με τις λέξεις «Χαρά μου», και μάλιστα πρόσθετε «Χαρά μου Χριστός Ανέστη» ακόμα και την Μεγάλη Σαρακοστή.
Μπορεί να ακούγονται τούτα τα λόγια που είπαμε, για άλλους δύσκολα, για άλλους εύκολα. Αλλά στην πράξη είναι όντως δύσκολα και αυτό οφείλεται στην αμαρτωλή και αμετανόητη κατάστασή μας. Όταν όμως έχουμε μπροστά μας έναν Άγιο, όχι μόνον ιερέα, όχι μόνον καλόγερο και ασκητή αλλά και έναν απλό ταπεινό χριστιανό, αισθανόμαστε κοντά του ανάπαυση. Ειρηνεύουν οι σκέψεις μας, ειρηνεύουν οι λογισμοί μας, ειρηνεύουν οι αισθήσεις μας, καταλαγιάζουν οι ανησυχίες μας, και τέλος γεμίζουμε από χαρά, ειρήνη, η χαρά, η πραότητα, η αληθινή αγάπη, και ό,τι άλλο έχει μέσα στην καρδιά του ο άγιος αυτός άνθρωπος, και τα έχει πλούσια από την χάρη του Θεού, αυτά και μας μεταβιβάζει όταν τον πλησιάζουμε, ή όταν αυτός έρχεται κοντά μας. Όταν δε αυτός ο Άγιος, συντελεί με το παράδειγμά του, και με τη ζωή του και τους λόγους του, στο να μπεί ο πλησίον στον δρόμον του Θεού, και να γίνει μιμητής των αγίων, μιμητής Χριστού, τότε η χαρά του είναι απεριόριστη και ανέκφραστη. Και αυτό μας το βεβαιώνει και η Αγία Γραφή. 
Πρώτον, ο Απόστολος Παύλος απευθυνόμενος στα πνευματικά του παιδιά που βρίσκονταν στους Φιλίππους, τα αποκαλεί «χαρά και στέφανός μου». Που δηλώνει το αποκορύφωμα της χαράς του. 
Δεύτερον, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, στην Τρίτη του Καθολική Επιστολή, γράφει τα εξής: «Μειζοτέραν τούτων ουκ έχω χαράν, ίνα ακούω τα εμά τέκνα εν αληθεία περιπατούντα», δηλαδή, δεν έχω άλλη πιο μεγάλη χαρά, από το να ακούω, ότι τα πνευματικά μου παιδιά ζούν και πορεύονται στον δρόμο της αλήθειας, όπως την δίδαξε ο Χριστός. Αυτή είναι η αληθινή πνευματική χαρά που την βλέπουμε κυρίως στους βίους των αγίων, όταν αντιμετώπιζαν τους βαρείς πειρασμούς της ζωής, είτε πάνω στο σώμα τους, από βασανιστικές αρρώστιες και φρικτούς πόνους, είτε από τον κατατρεγμό και την συκοφαντία των κακών και φθονερών ανθρώπων, είτε από την κακία των δαιμόνων. 
Εφήρμοζαν δηλαδή ολόκαρδη διάθεση και ζωντανές πράξεις τον λόγον του Θεού, που προτρέπει και συνιστά τα εξής σπουδαία λόγια. «Πάσαν χαράν ηγήσασθε αδελφοί μου, όταν πειρασμοίς περιπέσητε ποικίλοις». Από την Πρώτη Καθολική Επιστολή του Ιακώβου, αυτό γράφεται στο Πρώτον Κεφάλαιον στίχος δύο. Το ξαναλέω. «Πάσαν χαράν ηγήσασθε αδελφοί μου, όταν πειρασμοίς περιπέσητε ποικίλοις». Να έχετε δηλαδή μεγάλη χαρά, να πλημμυρίζει η καρδιά σας από χαρά, όταν πέσετε στους διαφόρους πειρασμούς της ζωής. Δεν μας συνιστά εδώ ο λόγος του Θεού να δεχόμαστε τους πειρασμούς, και τα βάσανα της ζωής με γενναιότητα, ή να κάνουμε σε αυτούς μεγάλη και αγόγγυστη υπομονή, αλλά μας προτρέπει ξεπερνώντας κάθε όριο λύπης, να τους υποδεχόμαστε με χαρά, αφού κάθε πειρασμός, από όπου και αν προέρχεται είναι και μια ειδική ευλογία του Θεού. 
Εμείς ειδικά οι χριστιανοί, αδελφοί μου, περνάμε και έχουμε τους πιο πολλούς πειρασμούς, τις πιο πολλές θλίψεις, τις πιο πολλές στεναχώριες, και μάλιστα τώρα, τη Μεγάλη Σαρακοστή, που ο πνευματικός αγώνας οφείλει να είναι μεγαλύτερος και εντονότερος. Οι καλοί χριστιανοί, οι αγωνιζόμενοι πιστοί χριστιανοί, οι ευσεβείς και θεοφιλείς, δέχονται ακόμα και πάσης φύσεως πιέσεις και διωγμούς. Ο Θεός όμως τους προτρέπει όχι μόνον να μην απογοητεύονται, όχι μόνον να μην δυσανασχετούν, αλλά αντιθέτως μάλιστα πρέπει να χαίρονται. Να χαίρονται όπως τονίζεται με πάσαν χαράν. 
Με κάθε χαρά λοιπόν, πνευματική και ουράνια, χαίρεται ο αληθινός χριστιανός, είτε βρίσκεται στο κρεβάτι του πόνου, είτε διώκεται και φυλακίζεται για την πίστη του, είτε συκοφαντείται αδίκως, και είτε τέλος πειράζεται από τους δαίμονες.
Ο Απόστολος Παύλος πολλές φορές μιλάει γι’ αυτήν την χαρά, μέσα στις επιστολές του. Μια χαρά που είναι μία εσωτερική πνευματική αγαλλίαση, ένα ειδικό χάρισμα του Θεού, καρπός του Αγίου Πνεύματος. «Ο δε καρπός του Πνεύματος, εστίν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χριστότης και λοιπά, όπως το επιβεβαιώνει ο ίδιος στην Προς Γαλάτας Επιστολή του. 
Χριστιανοί μου, το θέμα της πνευματικής χαράς, που έχει για πηγή της τον ίδιο τον Χριστό, είναι ανεξάντλητο. Και μείς σήμερα είπαμε πολύ λίγα, γι’ αυτό, και θα το συνεχίσουμε και την άλλη Παρασκευή στους δεύτερους Χαιρετισμούς.
Είθε η ευλογία της Παναγίας μας, να είναι πάντοτε μαζί σας, και να σας κάνει δώρο, για τούτη τη Σαρακοστή, το 2001, ένα και μοναδικό δώρο, να σας κάνει και να μου κάνει και να κάνει σε όλους μας, 
τη χαρά Της!

Κήρυγμα εις τους Α Χαιρετισμούς-Ιερά Μητρόπολις Δημητριάδος και Αλμυρού

"Χαῖρε ὓψος δυσαμάβατομ ἀμθρωπίμοις λογισμοῖς, χαῖρε βάθος
δυσθεώρητομ καί Ἀγγέλωμ ὀφθαλμοῖς"
"Ἰσχμόφωμος γάρ καί βραδύγλωσσος καί οὐκ εὒλαλος ὑπάρχω, ἲμ'
οὖτως εἲπω, περί τῆς μεγαλωμύμου καί ὁσίας καί ἀπειρογάμου καί
ἀειπαρθέμου Μαρίας, Μητρός τοῦ Κυρίου… "
1
Μέ αὐςά ςά λόγια, ἀδελτξί μξσ, ὁ Ἃγιξπ Ἐπιτάμιξπ, Ἐπίρκξπξπ
Κχμρςαμςίαπ ςῆπ Κύποξσ, νεκιμᾶ ςό λόγξ ςξσ γιά ςό παμάγιξ ποόρχπξ
ςῆπ Ὑπεοαγίαπ Θεξςόκξσ. Καί ἂμ μέ αὐςά ςά αἰρθήμαςα καί ςίπ
ἀμαρςξλέπ ξἱ Ἃγιξι ςῆπ Ἐκκληρίαπ μαπ ρςέκξμςαι μποξρςά ρςήμ
Παμαγία μαπ, πόρξ μᾶλλξμ ἐμεῗπ ξἱ ἐλάυιρςξι ἂμθοχπξι αὐςῆπ ςῆπ ζχῆπ,
πξύ ζξῦμε ςόμ ἀγῶμα καί ςήμ ἀγχμία αὐςξῦ ςξῦ κόρμξσ, μέ ςί ποόρχπξ
καί πξιά λόγια μπξοξῦμε μ' ἀπεσθσμθξῦμε ρςή Μηςέοα ςξῦ Θεξῦ καί ςῶμ
ἀμθοώπχμ!
Ἡ Ἐκκληρία μαπ, ὃμχπ, ςό ἐπιςοέπει καί βάζει ρςό ρςόμα ὃλχμ
μαπ λόγια ἀγγελικά, λόγια πξύ βγῆκαμ ἀπό ςά ἂσλα υείλη ςξῦ
Ἀουαγγέλξσ Γαβοιήλ καί ὓμμηραμ ςό ὑπέολξγξ θαῦμα πξύ
ποξρχπξπξιεῖςαι ρςό ποόρχπξ ςῆπ Παμαγίαπ. Εἶμαι λόγια εὐτξοίαπ καί
υαομόρσμχμ αἰρθημάςχμ, πξύ ἡ Ἐκκληρία μαπ ςξπξθέςηρε ρςή διάοκεια
ςῆπ Μεγάληπ Τερραοακξρςῆπ, καςά ςίπ Ἀκξλξσθίεπ ςῶμ Χαιοεςιρμώμ,
γιά μά ςξμῶρει ςό ἠθικό καί μ' αὐνήρει ςίπ πμεσμαςικέπ δσμάμειπ ςῶμ
ἀγχμιζόμεμχμ, ρςό Σςάδιξ ςῶμ Ἀοεςῶμ, Χοιρςιαμῶμ.
Καί εἶμαι,  ὂμςχπ, ἰρυμότχμξπ καί βοαδύγλχρρξπ ὁ λόγξπ ἡμῶμ
ςῶμ ἀμθοώπχμ, ὃςαμ ἀπξταρίζξσμε μά μιλήρξσμε γιά ςήμ Παμαγία.
Ἀλήθεια, πῶπ μά ἐκτοαρςξῦμε γιά ςόμ ἂμθοχπξ πξύ καςέρςηρε ςόμ
ἑασςό ςξσ θοόμξ ςξῦ Θεξῦ, γιά ἐκείμη πξύ ἒγιμε κλίμακα, μέρῳ ςῆπ
ὁπξίαπ καςέβηκε ὁ Θεόπ ρςή γῆ καί ἀμέβηκε ὁ ἂμθοχπξπ ρςόμ ξὐοαμό! Τί
μά πξῦμε γιά ἐκείμη πξύ, ρσμςοίβξμςαπ ςά ρςεγαμά ςῆπ λξγικῆπ, ἂμ καί
ἀπειοόγαμξπ, ἒτεοε ρςόμ κόρμξ ςόμ Υἱό ςξῦ Θεξῦ! Γιἀ ἐκείμη πξύ ἒγιμε
ὑπόδειγμα ςαπείμχρηπ καί ὑπακξῆπ λέγξμςαπ "μαί" ρςήμ  πιό ἀπόκξρμη
ποξρςαγή πξύ ἀκξύρςηκε πξςέ ρςή γῆ! Πῶπ μά πεοιγοάφξσμε ςή γσμαίκα
πξύ ναμαέτεοε ςή υαοά καί ςήμ ἐλπίδα ρςόμ κόρμξ, ἐκείμη πξύ ὑμμήθηκε
ὃρξ καμείπ ἂλλξπ ἀπό ςξύπ Ἀγγέλξσπ, πξύ γέμμηρε ςό τῶπ καί ἐνεσςέλιρε
ςή γμώρη ςῶμ ρξτῶμ!
Ἡ  ἀμθοχπόςηα ρςήμ ἐπξυή μαπ ἒυει τςάρει ρέ ἀπίρςεσςα ὓφη
ἐπιρςημξμικῆπ γμώρηπ καί ςευμξλξγικῆπ καςάοςιρηπ. Οἱ καςακςήρειπ ρςό
υῶοξ ςῆπ ἐπιρςήμηπ ποξκαλξῦμ θασμαρμό. Τό ἀμθοώπιμξ μσαλό
κσοιαουεῖ καί βαριλεύει, ποξκαλώμςαπ ἒπαορη, ἱκαμξπξίηρη, αὐςάοκεια.
Ὑπάουξσμ, ὃμχπ, ἀκόμα μεγέθη καί ποαγμαςικόςηςεπ πξύ ἡ ἀμθοώπιμη
λξγική δέ μπξοεῖ μά ἑομημεύρει. Ὃςαμ ςό ἐπιυειοεῖ, ὁδηγεῖςαι ρέ
ἀδιένξδξ, ρηκώμει ςά υέοια φηλά, ἀδύμαμη μά δώρει λύρη καί
ἱκαμξπξιηςική ἀπάμςηρη.
                                             
1
Ἁγίου Ἐπιφανίου ἐγκώμιον εἰς τήν Ἁγίαν Θεοτόκον, PG 43, 488BἩ πίρςη ςῆπ Ἐκκληρίαπ μαπ ρςό ποόρχπξ ςῆπ Παμαγίαπ καί ρςό
οόλξ πξύ αὐςή διαδοαμάςιρε ρςή ζχή ςηπ, ὂμςχπ ποξκαλεῖ ρύγυσρη ρςόμ
πάμρξτξ ἂμθοχπξ ςξῦ 20ξῦ αἰώμα. Μέ καμία δύμαμη δέμ μπξοεῖ μά
ἑομημεύρει ςίπ ἀλήθειεπ πξύ κξρμξῦμ ςό ὑπέολξγξ ποόρχπό ςηπ. Πῶπ μά
ἑομημεσθεῖ ἡ ἂρπξοξπ ρύλληφη; Πῶπ μά ἑομημεσθεῖ ἡ παοθεμική
γέμμηρη; Πῶπ μά γίμει ἀπξδεκςό πώπ ὁ Θεόπ, διά ςῆπ Παμαγίαπ, ἒγιμε
ἓμαπ ἀπό ἐμᾶπ ςξύπ ἀμθοῶπξσπ; Πῶπ μά ἑομημεσθεῖ ἡ μεςάρςαρή ςηπ
ρςξύπ ξὐοαμξύπ; Ὃπξιξπ ἐπιυειοήρει μά δεῖ μέ ςά μάςια ςῆπ λξγικῆπ
αὐςέπ ςίπ ἀλήθειεπ ἢ θά ὁδηγηθεῖ ρςήμ ςοέλα ἢ ρςήμ πλάμη.
Τό ὓφξπ, ὃμχπ, αὐςό πξύ ρσμδέεςαι μέ ςό ποόρχπξ ςῆπ Παμαγίαπ
δέμ εἶμαι μόμξ δσραμάβαςξ γιά ςξύπ ἀμθοώπιμξσπ λξγιρμξύπ· εἶμαι καί
δσρθεώοηςξ γιά ςξύπ ὀτθαλμξύπ ςῶμ Ἀγγέλχμ. Αὐςξί ξἱ Ἂγγελξι πξύ
δξοστξοξῦμ αἰώμια ςό θοόμξ ςξῦ Θεξῦ καί δξνξλξγξῦμ ςή μεγαλχρύμη
Τξσ, αὐςξί ξἱ Ἂγγελξι πξύ εὐαγγελίρςηκαμ ςό μήμσμα ςῆπ ρχςηοίαπ καί
ςῆπ λύςοχρηπ ρςόμ κόρμξ καί αὐςξί ἀκόμη δέμ εἶμαι ρέ θέρη μά
καςαμξήρξσμ ςό μεγαλεῖξ καί ςή δόνα ςῆπ Θεξςόκξσ. Ἀδσμαςξῦμ καί ξἱ
ἲδιξι μά πληριάρξσμ ςήμ ποαγμαςικόςηςα, ἐκείμη πξύ ρσμδέεςαι μέ ςό
ποόρχπξ πξύ ἒπαινε  ςόρξ καθξοιρςικό οόλξ ρςήμ πξοεία ςῆπ
ἀμθοώπιμηπ ἱρςξοίαπ.
Παο’ ὁλεπ, ὃμχπ, ςίπ παοαπάμχ ἀλήθειεπ πξύ ρσμδέξμςαι μέ ςό
ποόρχπό ςηπ, παοά ςό γεγξμόπ ὃςι ὑπεοέβη κάθε ἀμθοώπιμη μξμξςέλεια
ρςήμ ἐπί γῆπ ζχή ςηπ, ἡ Παμαγία δέμ εἶμαι ἀποόριςη, δέμ εἶμαι μακοσά
μαπ, δέμ εἶμαι ποόρχπξ ἀπξμσθξπξιημέμξ. Ἡ Παμαγία εἶμαι ρσμευῶπ
ἀμάμερά μαπ, ἑςξιμη, ράμ καλή μάμα, μ' ἀτξσγκοαρςεῖ ςόμ πόμξ ςῶμ
παιδιῶμ ςηπ, ὃπχπ, ἂλλξςε ἀτξσγκοάρςηκε ςόμ πόμξ ςξῦ Θεαμθοώπξσ.
Μᾶπ καλεῖ ρσμευῶπ μά ςήμ πληριάρξσμε, μά  ςήμ ἐμπιρςεσθξῦμε, μά ςῆπ
ἀμξίνξσμε ςήμ καοδιά μαπ, μά καςαθέρξσμε ρςά πόδια ςηπ ςά ὂμειοα, ςά
ποξβλήμαςα, ςξύπ καϋμξύπ καί ςίπ δσρκξλίεπ ςῆπ ζχῆπ μαπ.
Αὐςό, λξιπόμ, ἂπ κάμξσμε καί ςώοα, αδελτξί μξσ, ςώοα πξύ θά
ναμαποξρκσμήρξσμε ςήμ εἰκόμα ςηπ καί θ' ἀςεμίρξσμε ςό ποόρχπό ςηπ.
Νά ςῆπ μιλήρξσμε ράμ ςα παιδιά ρςή μηςέοα ςξσπ καί μά εἲμαρςε
ρίγξσοξι πώπ ἐκείμη θά ἒοθει ἀοχγόπ ρςόμ ἀγώμα ςῆπ ζχῆπ. Ἂπ ςῆπ
ἀπεσθύμξσμε λόγξ παοακληςικό, λόγξ ἱκεςεσςικό: Μῆτερ τοῦ Θεοῦ τοῦ
Ὑψίστου, ὃθεμ σοί προσπίπτομεμ ρῦσαι πάσης περιστάσεως τούς
δούλους σου. ΑΜΗΝ!

Ο Φαεινός Αστέρας της Θεοτόκου καί τό εργο των ποιμένων της Εκκλησίας -π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος

Χαίρε αστήρ εμφαίνων τον ήλιον.
Το άστρο χριστιανοί μου που μας προαναγγέλλει την εμφάνιση του ηλίου της ημέρας και μας δίδει αυτό το φως λέγεται Αυγερινός.
Χαίρε λοιπόν συ Θεοτόκε, ο πρωινός αστέρας, ο Αυγερινός, που προμηνύεις την εμφάνιση του ηλίου Χριστού.
Έτσι ερμηνεύεται αυτός ο χαιρετισμός, της πρώτης στάσεως των Χαιρετισμών που μόλις πριν από λίγο απαγγείλαμε.
Γι’ αυτό όσοι ζουν στα χωριά και στην ύπαιθρο και μάλιστα οι γεωργοί και οι ποιμένες, μας λένε ότι μόλις προβάλλει ο Αυγερινός, στον ξάστερο βέβαια ουρανό, σε λίγο θα ξημερώσει.
Και πράγματι με το ξημέρωμα έρχεται και η ανατολή του ηλίου.
Προπορεύεται λοιπόν ο Αυγερινός της ανατολής του ηλίου.
Έτσι και εδώ ο μελωδός των Χαιρετισμών, παρουσιάζει την Παναγία μας σαν αστέρι, που προαναγγέλλει αλλά και συγχρόνως εμφανίζει και γεννά, τον ήλιο της δικαιοσύνης, τον Χριστό, τον Σωτήρα του κόσμου.
Το ίδιο συνέβη και με το άστρο της Βηθλεέμ που είναι ο βεβαιωτικός προάγγελος της γεννήσεως, του Σωτήρος Χριστού, - μας το λέει και το Ευαγγέλιον τα Χριστούγεννα.
Και ο αστήρ έστι επάνω, ου ην το παιδίον, μετά Μαρίας της μητρός Αυτού της Παρθένου.
Και δω βέβαια είναι το θαύμα των θαυμάτων.
Η Παναγία μας η Παρθένος Μαριάμ, ως αστέρας γεννά τον ήλιον.
Θαύμα θαυμάτων.
Η παρθένος να γίνεται μητέρα χωρίς άνδρα, και νύμφη ανύμφευτος, γι’ αυτό και λέμε «χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε».
Είναι τόκος άσπορος και αδιάφθορος, και μητέρα αειπάρθενος.
Χαίρε λοιπόν αστήρ Θεοτόκε, που εμφαίνεις τον ήλιον Χριστόν.
Τώρα θα πάμε στον εκατοστόν ένατον (109ο) ψαλμόν, και τον τρίτο στίχο, που μας λέγει ότι «προ Εωσφόρου εκ γαστρός εγέννησά Σε».
Αυτόν τον στίχο τον ψάλουμε τα Χριστούγεννα.
Τον ψάλουμε και μείς οι ιερείς, στη μικρά είσοδο της Θείας Λειτουργίας, και όλων των ημερών των Χριστουγέννων.
Τι θέλει να μας πει τώρα ο προφήτης με αυτόν τον στίχον;
Την απάντηση βέβαια δεν την δίνουμε εμείς, την δίνουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας.
Κατά πρώτον λόγον ο Μέγας Αθανάσιος, μας λέγει ότι ο στίχος αυτός προφητεύει την κατά σάρκα γέννηση του Χριστού, από την Παναγία, την αμόλυντη αυτή κόρη της Ναζαρέτ.
Άρα «πρό Εωσφόρου» σημαίνει «πριν από την ανατολή του ηλίου».
Πρίν βγεί ο ήλιος. Και το «εκ γαστρός εγέννησά Σε» σημαίνει «εγώ σε εγέννησα από τα σπλάχνα μου, σ’ ένα σταύλο μια νύκτα στην πόλη της Βηθλεέμ.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας κάνει πιο πολλές ερμηνείες, και λέγει ότι το «εκ γαστρός» φανερώνει τη διπλή φύση του Ιησού Χριστού, ότι δηλαδή ο Χριστός είναι τέλειος άνθρωπος, και τέλειος Θεός, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, ο Σωτήρας του κόσμου.
Αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών, αυτών, μας βεβαιώνει πάλι το Ευαγγέλιο με το στλομα του Αρχαγγέλλου Γαβριήλ, προς τον μνήστορα Ιωσήφ.
Ενώ της φράσης «προ Εωσφόρου εγέννησά σε, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας δίνει δύο ερμηνείες.
Μια που είναι πολύ αναγωγική και πολύ θεολογική μας λέγει ότι εδώ μιλάει ο Θεός Πατέρας, που αναφέρεται στην άχρονη, αιώνια και αείδιο γέννηση του Υιού και Λόγου του Θεού προ πάντων των αιώνων.
Αυτές τις ερμηνείες όμως και αυτά τα κηρύγματα ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, δεν τα έκανε στους μορφωμένους. Τά ’κανε στον απλόν λαόν του Θεού, όταν γύριζαν ειδικότερα από τους αγρούς, και οπωσδήποτε έκλειναν τα καταστήματά τους, για να πάν να ακούσουν μετά την δύση του ηλίου τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο να κηρύττει τότε στους μητροπολιτικούς ναούς, είτε της Αντιόχειας, είτε της Κωνσταντινουπόλεως.
Μια άλλη ερμηνεία που μας δίνει, και που την έδωσε στους χριστιανούς, τη λέμε και μείς, την συνδέει με την Αποκάλυψη.
Τι μας λέγει η Αποκάλυψη.
Εγώ είμαι η ρίζα, το γένος Δαβίδ, ο αστήρ ο λαμπρός, ο πρωινός. Όποιος διαβάζει λίγο Αποκάλυψη, δεν χρειάζεται πολύ, θα το βρεί και αυτό μέσα στο εικοστό δεύτερο (22ο) κεφάλαιο. Δηλαδή εγώ είμαι το λαμπρό αστέρι της αυγής, ο Αυγερινός, που ως Θεοτόκος προαναγγέλλω τον ερχομό της ανεσπέρου ημέρας της αιωνίου ζωής.
Αυτή είναι η ερμηνεία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.
Μια τέτοια όμως ανέσπερη ημέρα, μόνον ο αιώνιος Ήλιος της Δικαιοσύνης, δηλαδή ο Χριστός, ο Σωτήρας μας, μπορεί να προκαλέσει.
Η Παναγία μας λοιπόν είναι το λαμπρό αστέρι που εμφαίνει τον Ήλιον Χριστόν.
Αλλά ο Ήλιος Χριστός φαίνει πάσι, έτσι δεν διακηρύττουμε σε κάθε Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία; Μας φωτίζει όλους.
Όλους, μηδενός εξαιρουμένου.
Από τη στιγμή που θα βαπτιστεί μέχρι τη στιγμή που θα κοιμηθεί ο άνθρωπος, διαρκώς φωτίζεται, από το φώς το ανέσπερον του Ιησού Χριστού, τον Ήλιον της Δικαιοσύνης.
Αλλά ιδιαιτέρως όμως φωτίζει τους συνετούς ποιμένες των λογικών προβάτων της δικής του ποίμνης, δηλαδή τους ιερείς.
Φωτίζει λοιπόν ο Χριστός, όλους εκείνους τους ιερείς και τους επισκόπους που καταβάλλουν μια φιλότιμη προσπάθεια, για την αναγέννηση και την μεταμόρφωση του χριστιανού που κρέμονται στο πετραχήλι τους.
Μπορεί και οι κληρικοί να είναι άνθρωποι με κάποιες αδυναμίες και ελαττώματα, αυτό δεν το αρνούμεθα, αλλά ο Χριστός που θέλει πάντας σωθήναι, τους χαριτώνει, τους ευλογεί, γιατί βλέπει την αγωνία τους για τη σωτηρία των χριστιανών, υπέρ των οποίων Χριστός απέθανε.
Φωτίζει λοιπόν ο Χριστός όταν βλέπει τους ταπεινούς και ευλαβείς πνευματικούς πατέρες και γέροντες, να πονούν και να υποφέρουν, στην προσπάθειά τους να σηκώσουν τους πεσμένους, να θεραπεύσουν τις πληγές που προκαλούν πάθη, να διορθώσουν τις πονηρές αταξίες, να αναζωοπυρώσουν την πίστη προς Αυτόν και την Εκκλησία, να επιστρέψουν στο σωστό δρόμο της Ορθοδόξου Εκκλησίας όσοι επλανήθηκαν και παρασύρθηκαν από τις αιρέσεις που με τόση ευκολία δρουν στην δύστυχη πατρίδα μας.
Να αναπτερώσουν τις χαμένες τους ελπίδες και να επανευαγγελίσουν βέβαια τον λαόν του Θεού, τονΕλληνικόν λαόν, εμάς δηλαδή, που αυτός ο λαός έχει πεθάνει μέσα στη βρωμιά όχι μόνο της αμαρτίας αλλά και της άγνοιας και της αδιαφορίας και της πολεμικής.
Είναι όλοι αυτοί που εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια, διακόνησαν και διακονούν επάξια το επίγειο Θυσιαστήριο, την Ιερά Εξομολόγηση, τον άμβωνα, την ποιμαντική διακονία των ψυχών, την ιεραποστολή, εξωτερική και εσωτερική και όλα τα μυστήρια.
Είναι όλοι αυτοί που υπηρέτησαν και υπηρετούν την εδώ στρατευομένη Εκκλησία, μέχρι θυσίας και μαρτυρίου, όχι βέβαια όπως εγώ ο ταλαίπωρος, και το έργο τους αυτό δεν είναι μικρό, είναι πολύ μεγάλο και πολύ κοπιαστικό, γιατί δεν είναι έργο δικό τους, είναι έργον της Εκκλησίας του Χριστού, είναι έργο Αποστολικό, είναι έργο Ευαγγελικό. Αυτό το έργο έδωσε και εξακολουθεί να δίδει τους οσίους και τους ασκητάς, τους ομολογητάς και τους μάρτυρας, τους μεγάλους Αγίους και τους Θεοφόρους Πατέρας, αυτούς που καθημερινά πεθαίνουν για να σωθούν μερικές ψυχές.
Αυτό το έργο είναι που γεμίζει τον Παράδεισο, από ποιούς γεμίζει τον Παράδεισο; Από τους αγωνιζομένους εν τω κόσμω πιστούς χριστιανούς.
Αλλά αυτό το έργο απαιτεί αιματηρούς αγώνες, απαιτεί κόπους, μόχθους και οδύνες πνευματικές, από όλους εκείνους τους επισκόπους και ιερείς που θυσιάζονται για την αγάπη του Χριστού και της Εκκλησίας Του, δηλαδή για την σωτηρία των χριστιανών.
Για να αγωνίζονται, για να ανοιχτούν τα τυφλά μας μάτια, για να φωτιστεί ο σκοτισμένος μας νους, για να καθαρισθεί η μαυρίλα της ψυχής μας, για να ξαναβρούμε τη χαμένη μας ειρήνη και τη χαμένη μας ελπίδα, για να καλλιεργηθεί μέσα μας η μετάνοια, η ταπείνωσις, η πίστις, η αγάπη, η υπομονή -που δεν την έχουμε-, και η χαρά της σωτηρίας.
Ας μην περιφρονούμε λοιπόν τις αγωνιώδεις προσπάθειες που καταβάλλουν οι πνευματικοί μας πατέρες, ιερείς και γέροντες, για τον πνευματικό μας καταρτισμό.
Είναι προσπάθειες για το αιώνιον συμφέρον της ψυχής μας, για τη σωτηρία μας, είναι ο πόνος της μητέρας Εκκλησίας, είναι η Θυσία του Εσταυρωμένου Θεανθρώπου, η Θυσία του Χριστού.
Αλήθεια χριστιανοί μου, ποιος συνδράμει στο σωτήριο αυτό έργο των ποιμένων της Εκκλησίας; Ασφαλώς συνδράμει η Θεία Χάρις.
Αλλά πίσω απ’ αυτήν, κρύβεται και η πρεσβεία της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Πόσοι και πόσοι ευλαβείς ποιμένες δεν καταφεύγουν στις πρεσβείες της, στις μεσιτείες της, για να βοηθηθούν και να φωτιστούν στο δυσκολότατο αυτό έργον της ποιμαντικής διακονίας; Πόσοι και πόσοι;
Η ευλάβεια προς την Παναγία, όχι μόνον των ποιμένων της Εκκλησίας, αλλά και όλων των πιστών χριστιανών, αυτή η ευλάβεια, αυτή η πνευματική αγάπη, αυτή και οδηγεί και φωτίζει τον δρόμον της σωτηρίας.
Άρα οι πρεσβείες Της είναι Φώς, αφού Φώς Χριστού φαίνει πάσι.

Χαίρε αστήρ ενφαίνων τον Ήλιον.
Αλλά αστέρας που γεννά τον Χριστόν, είναι και αυτός φώς.
Φώς ο Χριστός, αλλά και φώς η Υπεραγία Θεοτόκος, η Παναγία Μητέρα Του, ως αστέρας όμως φαεινός.
Φώς ο Χριστός, ο φωτίζων πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον, Φώς εκ Φωτός, Θεός Αληθινός εκ Θεού Αληθινού, ομολογούμε και στο Σύμβολον της Πίστεως.
Αυτός όμως ο φαεινός αστέρας, η Θεοτόκος, με το δικό της φώς, δηλαδή με τις πρεσβείες Της, άλλοτε προηγείται του αληθινού φωτός και άλλοτε έπεται, ακολουθεί, σύμφωνα και πάντοτε με τις δικές μας παρακλήσεις και σύμφωνα με τη δική μας πορεία και σύμφωνα προς το δικό μας συμφέρον.
Άλλοτε μας βοηθάει στο να φωτίζεται ο δρόμος μας, για να ακολουθήσουμε το φως του Χριστού, και άλλοτε έπεται για να μας ξυπνήσει αυτό το φώς, από τη νάρκη και το σκότος στο οποίον ευρισκόμεθα.
Το τέμπλον του κάθε ιερού ναού, το αποδεικνύει αυτό ότι ίσταται πάντοτε, εκ δεξιών του Θεού και Υιού της.
Φως ο Χριστός λοιπόν, το αληθινόν Φως, ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, αλλά και φως η Θεοτόκος, η Παναγία Μητέρα του, ως φαεινός αστέρας, εκ της γαστρός της οποίας γεννήθηκε ως άνθρωπος ο Χριστός, ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Σωτήρας του Κόσμου, αλλά και δικός μας Σωτήρας, και δικός σου, και δικός σου, και δικός μου, ο Σωτήρας για τον καθέναν από εμάς χωριστά.
Φώς λοιπόν αληθινόν ο Χριστός, φώς και η Παναγία μας ως αστέρας φαεινός, φως οι άγγελοι, φως οι Απόστολοι, φως οι Άγιοι, φως οι μάρτυρες, φως και όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί.
Άρα φωτοφόρα τέκνα της Εκκλησίας του Χριστού και εμείς όλοι, που βρισκόμαστε αυτή την στιγμή, μέσα σ’ αυτόν τον ναό, σεις όλοι, εγώ, οι άλλοι, εμείς, εμείς όλοι, όλοι μας δηλαδή.
Και αυτό το φως πρέπει να το μεταδίδουμε και στους άλλους.
Δεν μπορούμε να το κρατούμε μόνον για μας.
Θα γίνει φως στη συνείδησή μας, και ύστερα θα γίνει φως όχι για μας προσωπικά, αλλά εμείς να γίνουμε κατόπιν εφόσον φωτιστήκαμε, φως για τη γυναίκα μας, φως για τον άνδρα μας, φως για τα παιδιά μας, φως για την κοινωνία, φως για όλους, για όλους όσους μας περιβάλλουν, εχθρούς και φίλους,
αυτή είναι η Παναγία,
και αυτό είναι το καθήκον μας,