Παράκλητε αγαθέ· το Πνεύμα το άγιο· το Πνεύμα της αλήθειας που εκπορεύεται από τον Πατέρα με τρόπο ανέκφραστο και ακατανόητο· που συμπληρώνει την αγία και ζωαρχική Τριάδα, τον ένα Θεό μας· που προσκυνείται και δοξάζεται ισότιμα με τον Πατέρα και τον Υιό· που πραγματικά είσαι ο αληθινός Θεός και θεοποιός- που αγιάζεις και φωτίζεις και μεταπλάθεις σε ναούς τους αξίους να Σε υποδεχθούν και να χαρούν τη χάρη Σου. Συ που είσαι, μαζί με τον πρώτο Νου και Λόγο, συνδημιουργός της πνευματικής και υλικής δημιουργίας. Συγκατατέθηκες για τη σάρκωση και την επίσκεψή Του σ’ εμάς του συνάναρχου Λόγου Σου και μαζί Του αγίασες τη φύση μας· κι ύστερα απ’ τη δοξασμένη Του Ανάληψη στους ουρανούς, κατήλθες ουσιωδώς στη γη Συ που είσαι παντού παρών και γεμίζεις με την παρουσία Σου τα πάντα· κι αφού παρουσιάσθηκες στους αγίους Αποστόλους, τους γέμισες με την ανέκφραστη χάρη και δύναμη κι οδήγησες μ’ αυτούς όλη την οικουμένη στο να γνωρίσει σε βάθος την αλήθεια.
Συ, ουράνιε Βασιλιά, φιλάνθρωπε, φιλόδωρε και μεγαλόδωρε, που εύκολα συμπαθείς και πλούσια ελεείς· ο θησαυρός και η πηγή κάθε αγαθού και δωρητής της ζωής· από τα ιερά υψώματα της δόξας Σου, ρίξε βλέμμα συμπαθές στη δική μου ταπεινότητα και κακοπάθεια σήμερα και την ώρα τούτη, και σε κάθε στιγμή και τόπο, που εγώ ο ανάξιος επικαλούμαι το πανάγιο και προσκυνητό Σου όνομα· μη με συχαθείς, φιλάγαθε, για τις άτοπες κι παράλογες αμαρτίες μου που διέπραξα από τη παιδική μου ηλικία μέχρι τώρα. Αλλ’ όπως στα παλιά χρόνια συνέδραμες το Μανασσή και το Δαβίδ για να μετανοήσουν, τον ευγνώμονα ληστή πάνω στο σταυρό, την πόρνη για την αγαθή επιστροφή· όπως ενέπνευσες τους αγίους Προφήτες και Θεολόγους, και δίδαξες με τα στόματά τους· όπως και τώρα και μέχρι τη συντέλεια των αιώνων με θείο φόβο ενισχύεις αυτούς που επιδιώκουν την αρετή· βοήθησε κι εμένα τον αμαρτωλό, που προστρέχω στην αγάπη Σου, ζητιάνος της δικής Σου χαράς και χάρης.
Βγάλε με από τα βάθη της αβύσσου και της ματαιότητας, της άγνοιας και της πώρωσης, Συ ο ελευθερωτής του κόσμου από την πλάνη του εχθρού. Αγίασέ με, με τη ζωοποιό Σου δύναμη, Συ η αγιαστική ύπαρξη, το προαιώνιο φως, από το οποίο πηγάζει η χορηγία των αγαθών για όλα τα δημιουργήματα. Κατάφλεξε τον αμέτρητό όγκο των παραπτωμάτων μου, Συ που κατέκαψες τις μηχανουργίες του αποστάτη δράκοντα με τη φωτιά της άυλής Σου θεότητας. Σύντριψε την κεφαλή του κάτω απ’ τα πόδια μου ενώ προχωρώ ειρηνικός στο δρόμο Σου. Κύκλωσέ με, με όπλα φωτός· περιφρούρησέ με, με της πίστης την ασπίδα· περιτείχισέ με, με της δικαιοσύνης το θώρακα· καθαγίασε το στόμα μου με του Θεού τα λόγια· Πνεύμα ευθύτητας κι ειλικρίνειας θρόνιασε μέσα στη καρδιά μου και με ηγεμονικό Πνεύμα στήριξε τη διάνοιά μου που ξεγλιστρά απ’ την πορεία που μου χάραξες.
Στεφάνωσέ με νοερά με δικό Σου στεφάνι δόξας και τιμής· λαμπροστόλισέ με, με το πλήθος των ιερών αρετών, Συ που συγκρατείς των ουρανών τη δύναμη· δόξασέ με, αγαθέ Παράκλητε, με τα ποικίλα Σου χαρίσματα· δώρισέ μου Πνεύμα σοφίας, σύνεσης, θέλησης, δύναμης, γνώσης, ευσέβειας, φόβου Θεού· εξασφάλισε τη ζωή μου με τις αρετές της εγκράτειας και της απάθειας· με πρόσχαρη πραότητα· καλοσυνάτη κάνε την καρδιά μου· με της πίστης τη σταθερότητα οικοδόμησε τη ψυχή μου· συντήρησε τους λογισμούς μου με της αγαθοσύνης τη γαλήνη· μαλάκωσε την αγνώμονά μου διάθεση μ’ αισθήματα συμπάθειας· διόρθωσε τη νωθρότητά μου με την ανοχή και την επιμέλεια των καθηκόντων μου· δώρισε στις δυνάμεις της ψυχής μου γλυκιά ειρήνη· αφάνισε με την τέλεια χαρά τη λύπη που μου προξενεί η αμαρτία· και με την καθαρή αγάπη προς τον πλησίον, ανάδειξέ με τέλειο στην αγάπη μου προς Εσένα.
Συ, Παράκλητε αγαθέ, με τη λαμπρότητα της δίκης Σου σωτηριώδους δύναμης, φώτισε το νου μου που σκοτίσθηκε απ’ των παθών τα μαύρα σύννεφα· το λογικό, που υποτάχθηκε στην παραλογία. Σωφρόνισέ με, αξίωσέ με να είμαι εγκρατής στις παράλογες ορέξεις· οδήγησέ με στον ευθύ δρόμο του αγίου Σου θελήματος. Θέρμανε το πνεύμα μου, που πάει ν’ αφανισθεί απ’ την παγωνιά της νωθρότητας και να νεκρωθεί από την κατάψυξη της αμαρτίας. Στρέψε το θυμό μου μόνο κατά της αμαρτίας και του καταστροφικού φιδιού· την επιθυμία της καρδιάς μου κατεύθυνε προς Εσένα, το ακρότατο εφετό· το λογικό μου διευθέτησε να εξοικονομεί τα πάντα και να τα χειρίζεται σύμφωνα με το άγιό Σου θέλημα. Αξίωσέ με, με τη δική Σου δύναμη, πνευματικά και αληθινά να προσκυνώ Σε τον Παράκλητο Θεό, να λατρεύω, να δοξολογώ, να υμνώ, πάντοτε και για όλα να ευχαριστώ Σε που δοξολογείσαι στους αιώνες από τις άγιες ουράνιες δυνάμεις.
Συ, Παράκλητε αγαθέ, Θεέ υπεράγαθε, είσαι ο τελεσιουργός των αγίων μυστηρίων, είσαι το μέσο της αναγέννησης, της ανάπλασης, της αναμόρφωσής μου και της οικείωσής μου με το Θεό. Με δική Σου ενέργεια σημειώθηκα και σφραγίσθηκα με βασιλικό χρίσμα, κατατάχθηκα στου Θεού τη μερίδα κι έλαβα δωρεά τη δική Σου χάρη. Με δική Σου ενέργεια αξιώθηκα να μετέχω στο αθάνατο τραπέζι των ζωοποιών μυστηρίων και σύμμορφος γίνομαι του Χριστού «και Θεός κατά χάριν». Συ είσαι ο αυτουργός της ιερωσύνης, ο χειραγωγός των σκλάβων στην ελευθερία της σωφροσύνης, ο χορηγός της αγνότητας στις παρθένες, ο οδηγός προς μετάνοια αυτών που πεθαίνουν. Βοήθησέ με στους κινδύνους, γίνε σύμμαχός μου, Παντοδύναμε, με την ανέκφραστη δύναμή Σου. Ανάλαβέ με προστατευτικά, όταν ασθενώ, λυπήσου με, όταν η αμέλεια και η νωθρότητα με παραλύουν. Μη μ’ αφήσεις να καταντήσω παίγνιο στη διάθεση των ψυχοφθόρων δαιμόνων. Μη με εγκαταλείπεις, όταν αιχμαλωτίζομαι στα αίσχιστα πάθη.
Αλλά δος, Πανάγαθε, μέχρι την τελευταία μου αναπνοή, να διανύσω το τέλος της παρούσας ζωής με αγνότητα και προσοχή και θείο φόβο κι απ’ εδώ καθαρά ν’ αντιληφθώ και να γευθώ τις απαρχές της μέλλουσας αιώνιας ζωής και τρυφής των ουράνιων αγαθών. Δος μου τη δύναμη, τέλος, μέχρι τότε, να δοξάζω, να ευχαριστώ και να προσκυνώ Σε τον δοξασμένο Παράκλητο Θεό μαζί με τον Πατέρα και τον Υιό στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
(Αγ. Νικοδήμου του Αγιορείτου, «Απάνθισμα λίαν κατανυκτικών ευχών», σ. 41-43 – σε νεοελληνική απόδοση.)
