Ανάσταση του γιου της χήρας από τη Ναΐν

πηγή

Anthony (Bloom), Metropolitan of Sourozh

„Πρέπει να βυθιστούμε στη θλίψη της απώλειας και να σταθούμε τότε μπροστά στο Θεό, πρόθυμοι να ακούσουμε τον λόγο Του. Να μην κλαίεις για το χαμένο! Να αναμένεις ένα θαύμα! Και όταν πραγματικά τα χάσουμε όλα εκτός από την πίστη μας στο Θεό, αν είμαστε πρόθυμοι να Του προσφέρουμε τα πάντα: και τον εαυτό μας, και τον πόνο μας, τότε θα μας αναστήσει στη ζωή.“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλουμ) για την ανάσταση του γιου της χήρας από τη Ναΐν

Τί θέλει να μας διδάξει το γεγονός που μας λέει το σημερινό Ευαγγέλιο – η ανάσταση του γιου μιας χήρας? Πρώτο και κύριο μάλιστα να θαυμάσουμε τη δύναμη και την εξουσία του Κυρίου, ο οποίος μπορεί να ανασταίνει νεκρούς, επειδή  είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου.

Η ανάσταση, όμως, δεν έχει συμβεί έτσι απλά. Η χήρα είχε ήδη χάσει όλα όσα αγαπούσε στη γη εκτός από το μαναδικό της γιό. Και τώρα είχε πεθάνει και εκείνος και τώρα βάδιζε μέσα στην πομπή της κηδείας για να θάψει την τελευταία της χαρά, αφού έχασε την τελευταία της ελπίδα.

Και ο Κύριος την πλησίασε και την συμπόνεσε. Εκείνη η συμπόνια ήταν και η αιτία της ενσάρκωσης του Υιού του Θεού. Εκείνη έκανε από τον Υιό του Θεού τον Υιό του Ανθρώπου για να σώσει τους ανθρώπους από όλα τα κακά. Δεν ανάστησε, όμως,  έτσι απλά, τον νεκρό. Πρώτα στράφηκε πρός τη μητέρα του λέγοντας: Να μην κλαίεις! Σαν να απαίτησε από εκείνη να Τον εμπιστευθεί εντελώς, να σταματήσει να κλαίει στο πρόσωπο του θανάτου του γιου της για να τον αφήσει στο θέλημα του Θεού. Και μόνο τότε ο Χριστός ανάστησε τον γιο της.

Εδώ υπάρχει για μας ένα βαθύ μάθημα. Πρέπει να περάσουμε μέσα από το να χάνουμε όλα όσα αγαπάμε, όσα μας δένουν με τη γη, όσα μας κάνουν δούλους της γης, όταν νομίζουμε ότι την εξουσιάζουμε εμείς. Πρέπει να βυθιστούμε στη θλίψη της απώλειας και να σταθούμε τότε μπροστά στο Θεό, πρόθυμοι να ακούσουμε τον λόγο Του. Να μην κλαίεις για το χαμένο! Να αναμένεις ενα θαύμα! Και όταν πραγματικά τα χάσουμε όλα εκτός από την πίστη μας στο Θεό, αν είμαστε πρόθυμοι να Του προσφέρουμε τα πάντα: και τον εαυτό μας, και τον πόνο μας, τότε θα μας αναστήσει στη ζωή.

Ας σκεφτούμε με ευσέβεια την αγάπη και τη συμπόνια που έκαναν το Θεό Άνθρωπο για να ζεί στις συνθήκες του πεσμένου κόσμου και να πεθάνει τον θάνατό μας. Τον αποδέχτηκε, αλλά στην ουσία παρέμεινε ξένος προς αυτόν και έτσι αναστήθηκε και μας άνοιξε την πόρτα προς την αιώνια ζωή.

Αμήν   
πηγή

Κυριακή Γ΄ Λουκά Περί θανάτου. < Νεανίσκε σοι λέγω εγέρθητι>>Πρωτοπρεσβυτερος Μιχαήλ Μεγαγιαννης.

<< Νεανίσκε σοι λέγω εγέρθητι>>.

Αγαπητοί Αδελφοί ενώ ο κύριος μας Ιησούς Χριστός πήγαινε προς την πόλη της Ναιν ,

 όπου ευρίσκετο κοντά στο όρος Θαβώρ, τον ακολουθούσαν οι μαθητές αυτού και 

πλήθος κόσμου.

Όταν πλησίασαν εις την πύλη της πόλεως 

της Ναιν την ώρα αυτήν εξερχόταν μια 

νεκρική πομπή πηγαίνοντας προς τον

 Κοιμητήριον της πόλεως , την πομπή την

 συνόδευε πλήθος κόσμου.

Ο Ιησούς Χριστός προχωρεί προς την συνοδεία ,

και ο αρχηγός της ζωής ευρίσκετο μπροστά

 στον νεκρό όπου ο θάνατος τον πήρε εις το

 άνθος της ηλικίας του.

Η χήρα μάνα θρηνούσε τον δυστυχή υιον

 της όπου τόσο πρόωρα του στέρησε κάθε 

χαρά, αλλά και την μόνη παρηγοριά της.

Ο καλός θεός ο κύριος ημων Ιησούς Χριστός 

ως πολυέσπλαγχνοςλυπήθηκε την μάνα

 αυτή , διότι μόνο ο κύριος μας ήξερε ως 

καρδιογνώστης τι στοίχιζε για την μάνα 

αυτή ο χαμός του μοναχογιού της διότι 

και αυτός μονογενές υιός ήταν και

 λάτρευε την μητέρα του.

Η τρυφερή καρδιά του κυρίου μας γέμισε

 από πόνο και φλεγόμενος με επιθυμία 

θέλησε όσο πιο γρήγορα να παύση ο

 πόνος της μητέρας του παιδιου αυτου.

Πλησιάζει το νεκρό και λέει προς τον κόσμο

 και την μητέρα αυτου<<μη κλαίε>>,

 και σταματά την πομπή αυτήν , 

Πλησιάζει το φέρετρο και όλοι μένουν 

έκπληκτοι περιμένοντας να δουν 

τι θα συμβεί.

Και ο κύριος απευθύνεται στον νεκρό 

σαν να μιλούσε σε ζωντανό λέγοντας
<< Νεανίσκε , σοι λέγω εγέρθητι>>.

Και Ω!!! του θαύματος  την παντοδύναμη

 φωνή του κυρίου άκουσε ο νεκρός νέος

 και αμέσως επέστρεψε στο άψυχο σώμα

 η ψυχή αυτου.

Και ο νεκρός νέος τώρα μόνο με την

 προσταγή του κυρίου μας είναι ζωντανός 

σηκώνετε και κάθετε στο φέρετρο και ζητά 

την μητέρα του.

Ο κύριος μας βοηθά τον αναστημένο

 νέο να σηκωθεί από του φέρετρου και

 η χαρά τόσο της μητέρας αλλά και του 

κόσμου δεν περιγράφεται με λόγια.

Αγαπητοί αδελφοί ο φαινομενικός

 θανατος του ανθρώπου είναι ο χωρισμός

 της ψυχής από του σώματος , η με

 ψυχή οδεύει προς τον θεον και

 δημιουργό του παντός το σώμα 

επιστρέφει στην γη από όπου 

πλάστηκε ο άνθρωπος.

Το μόνο σίγουρο στον άνθρωπο 

Αγαπητοί μου αδελφοί είναι ότι

 από την στιγμή που γεννιέται βαδίζει

 τελικά προς τον θάνατον, χωρίς να 

γνωρίζει το ποτε και με ποιο τρόπο θα 

μεταβεί εις τον θεον μας.

Ο θεός έπλασε τον άνθρωπο αδελφοί 

να είναι αθάνατος αλλά λόγω της 

παρακοής επέστρεψε τον θάνατο

 στον άνθρωπο με την μόνη διαφορά

 ότι η ψυχή θα ζει αιώνια .

Ο άνθρωπος Αγαπητοί μου αδελφοί

 έχει προσηλωθεί εις την ύλη και 

κάθε ημέρα σκέπτεται το πώς θα αποκτήσει

 περισσότερα η πλούτη η δόξα, η τίτλους, 

και έχει ξεχάσει την μετάνοια του όπου

 δι’ αυτήν ήρθε στον κόσμο τούτο.

Πολλές φορές μάλιστα δεν τον αρκούν

 τα όσα του έχει δώσει ο καλός θεός και

 θέλουν ακόμα περισσότερα μεγαλύτερες 

δόξες η τίτλους η πλούτη όμως ο θανατος

 Αγαπητοί μου έρχεται σαν τον κλέπτη 

αν δεν έχει ετοιμασθεί ο άνθρωπος 

ποιο το όφελος .

τελικά τι τον συνοδεύει τον άνθρωπο 

μόνος γεννιέται και μόνος φεύγει.

Γυμνός γεννιέται και Γυμνός φεύγει.

Παίρνει τίποτα μαζί του ο άνθρωπος;

τίτλους μήπως;

Δοξα μήπως;

πλούτη μήπως;

μήπως Παίρνει σπίτια οικόπεδα εργοστάσια ;

τίποτα δεν Παίρνει μαζί του το μόνο που

 τον ακολουθεί εις την αιωνιον ζωην είναι

 τα έργα και οι πραξεις του.

Αυτά τον ακολουθούν , αυτά Παίρνει μαζί

 του τα έργα της ζωής του και οι πραξεις που

 έχει κάνει, αν έχει έργα και πραξεις καλές

 και ευλογημένες  τότε χαίρονται τα ουράνια,

 αν όμως έχει έργα και πραξεις άσχημες 

τότε χαίρεται ο διάβολος γιατί έναν ακόμα 

άνθρωπο θα τον βάλει στην δική του ζυγαριά.

Κάποτε Αγαπητοί μου αδελφοί ήταν ένας 

άνθρωπος ο οποίος είχε το άσχημο να αρπάζει

 συνεχώς μέρος της περιουσίας των 

συνανθρώπων του και κάθε ημέρα πρόσθετε

 και κάτι για να μεγαλώσει την περιούσια του 

και τα οικόπεδα του.

Παράλληλα ήταν πρώτος για να τόν βλέπουν

 οι άλλοι στην εκκλησία μεγάλες μετάνοιες 

μεγάλους σταυρούς, πρώτος στην θεια κοινωνία 

πρώτος στην κατήχηση.

Όσοι τον έβλεπαν γελούσαν μαζί του και 

μάλιστα κουνούσαν το κεφάλι τους αφού

 από όλους τους εκκλησιαζόμενους κάτι 

είχε αρπάξει.

Και ενώ μεγάλωνε η περιούσια του αύξανε

 τα πλούτη του είχε μεγάλη χαρά και έλεγε

 προς τον θεόν σε ευχαριστώ κύριε που με

 βοήθησες να αποκτήσω και άλλα σήμερα 

αύριο δώσε μου περισσότερα.

Όμως Αγαπητοί αδελφοί τίποτε από όλα 

αυτά δεν ήταν δικά του όλα δια της κλεψιάς

 τα είχε απόκτηση.

Κάποια ημέρα αρρώστησε από ένα κρυολόγημα 

και κάθε ημέρα γινόταν χειρότερη η 

κατάσταση του, όλοι Όσοι τους είχε

 καταχραστεί δεν μπορούσαν να τον βλέπουν

 σε αυτήν την κατάσταση και ας τους είχε

 κάνει τόσα πολλά και ένας ένας κάθε ημέρα

 πήγαινε και τόν περιποιούταν τον βοηθούσε

 και τον περιέβαλε με αγάπη, μέχρι που

 έγινε καλά.

Την επόμενη ημέρα ήταν Κυριακή και 

ντύθηκε να πάει στην εκκλησία και ενώ 

πλησίαζε προς τον ναόν είδε ένα φως να 

τον στραβώνει και μια δυνατή φωνή να του

 λέει αχρείε την ώρα αυτήν την ψυχή σου

 θέλω, έντρομος ο άνθρωπος αυτός παρακαλεί

 τον θεον να του δώσει μόλις 5 λεπτά να πει

 κάτι σε όλους τους ανθρώπους που είχε 

αδικήσει, και έτσι και έγινε, πλησιάζοντας 

προς τον ναό βλέπει όλους όσους τους είχε 

εκμεταλλευθεί και αδικήσει και φωνάζει

 προς αυτούς: αδέλφια μου συχωρέστε με

 σας αδίκησα σας έκλεψα σας στέρησα την

 γη σας καρπίστηκα τους μόχθους σας τώρα

 πριν φύγω δια τον θεον σας ζήτω Πρώτα

 να με συγχωρέσετε και σας επιστρέφω τα

 πάντα πίσω ζητήστε και από τον θεον να 

με συχώρεση δια την απληστία μου.

Και αμέσως εξέπνευσε.

Έστω και αυτή την στιγμή αυτός ο άνθρωπος

 Αγαπητοί μου αδελφοί ζήτησε συγνώμη 

πρωτα από τον θεον δια τα σφάλματα του

 και από τους ανθρώπους που είχε αδικήσει.

Έστω και αυτή η στιγμή ήταν δια τον 

άνθρωπο αυτόν σωτηρία της ψυχής του.

Ας προσευχόμαστε στον κυριον  και θεον

 μας την φοβερά ώρα της κρίσεως να μην 

μείνουμε έξω της βασιλείας του και ας

γίνουμε όλοι μας μιμηταί του 

Σωτήρος Χριστού .

Τέλος εύχομαι όλοι και όλες να συναντηθούμε
 εκει ψηλά στον ουρανώ ως άνθρωποι όπου επι

 της γης πράξαμε το χρέος μας και τιμήσαμε 

το σώμα που μας δάνεισε ο κύριος μας .

Να είσθε όλοι καλά.

Πρωτοπρεσβυτερος Μιχαήλ Μεγαγιαννης

πηγή

Το κήρυγμα της Κυριακής Γ´ Λουκά.

Τό σημερινό ἱερόν Εὐαγγέλιον, ἀδελφοί μου, θίγει ἕνα ζήτημα, θά ἔλεγε κανείς, δραματικό. Γιατί κάθε ἄνθρωπος, ὅταν βρεθῇ μπροστά στό θάνατο προσφιλοῦς του προσώπου σπαράσσεται ἡ καρδιά του, κλαίει, ὀδύρεται, καί μερικές φορές, ὄχι σπάνιες, πεθαίνουν ἄνθρωποιμπροστά στό φέρετρο τοῦ δικοῦ τους ἀνθρώπου, ἀπό λύπη.

Ἡ σημερινή περίπτωση εἶναι ἀπό τίς πιό τραγικές. Μιά χήρα μάνα ὁδηγεῖ τό νεκρό παιδί της, τό μοναδικό παιδί της, στόν τάφο. Ἡ σπαρασσόμενη μάνα συναντᾶ στήν ἐκφορά τοῦ παιδιοῦ της τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν καί Αὐτός τῆς λέγει:«Μή κλαῖε». Δηλαδή, σταμάτα νά κλαῖς. Μήν ἀμφιβάλλετε, ὅτι ὅλοι ὅσοι ἦσαν παρόντες θά θεώρησαν τόν λόγον παράλογον. Ἀλλ’ ὅμως ὄχι. Ὁ λόγος αὐτός ἐπαναλαμβάνεται καί σήμερα. Ὁ Χριστός καί σήμερα μᾶς λέγει: «Μή κλαῖε». Δηλαδή, μπροστά στό φέρετρο προσφιλῶν μας προσώπων δέν πρέπει νά εἴμεθα ἀπαρηγόρητοι, ἀπελπισμένοι. Γιατί;

Α΄ Γιατί ὁ θάνατος, κατά τόν χριστιανισμόν, εἶναι ὕπνος, γι αὐτό καί οἱ τόποι, πού τοποθετοῦν οἱ χριστιανοί τούς νεκρούς λέγονται Κοιμητήρια καί ὁ θάνατος κοίμηση. Κοιμᾶται τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, ἐνῶ ἡ ψυχή του, τό καί σπουδαιότερο, ζῇ στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου βεβαίως διαλύεται, ἀλλ’ ὅμως μία τῶν ἡμερῶν θά ἀναστηθῇ, θά ἐπανέλθῃ στή ζωή. Γι αὐτό καί λέμε, ὅτι τό σῶμα κοιμᾶται, ἀφοῦ μιά μέρα αὐτό τό σῶμα θά ἀναστηθῆ. Τό λέμε ἄλλωστε καί στό Σύμβολο τῆς πίστεως: «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν». Τό εἶπε καί ὁ Κύριός μας στό Εὐαγγέλιο τῆς Κρίσεως: «Ὅταν θά ἔλθῃ μέ ὅλη Του τήν δόξα θά συναχθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, πού ἔζησαν ὅλες τίς ἐποχές, καί θά κριθοῦν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Λοιπόν; Καί ἐσεῖς κι ἐγώ καί τά συγγενικά μας πρόσωπα μιά μέρα θά φύγουμε ἀπό τήν ζωήν αὐτήν. Θά κοιμηθοῦμε ἕναν ὕπνο, πού θά διαρκέσῃ ὄχι μερικές ὧρες, ἀλλά χρόνια πολλά, ἴσως καί αἰῶνες. Μιά μέρα ὅμως θά ξυπνήσωμε, θά ἐπανέλθωμε στή ζωή. Νά, λοιπόν, γιατί ὁ Χριστός μας λέγει, ὅτι πρέπει νά μήν ἀπελπιζώμαστε, νά μήν κλαῖμε. Καί

Β΄ Ὁ θάνατος εἶναι προσωρινός χωρισμός. Ποῦ εἶναι προσφιλῆ πρόσωπα, πού ἀγαπήσαμε; Ἔφυγαν ἀπό τήν ζωήν αὐτήν καί μᾶς ἄφησαν τήν ἀγαθή ἀνάμνησή τους. Αὔριο θά φύγομε καί ἐμεῖς. Ποῦ πηγαίνομε; Πηγαίνομε νά συναντήσομε τούς συγγενεῖς, τούς φίλους μας, τούς γονεῖς καί τούς ἀδελφούς μας. Ὅλοι αὐτοί καί ἐμεῖς θά συναντηθοῦμε, ἄν καί κατά τήν ἐδῶ παραμονή μας ζήσαμε κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καί ἐφ’ ὅσον ζήσαμε κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅλοι μαζί ἐμεῖς καί ἡ οἰκογένειά μας θά ζήσωμε πλησίον τοῦ Θεοῦ εὐτυχεῖς. Νά θυμηθοῦμε τήν παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ Λαζάρου. Ἐκεῖ φαίνεται, ὅτι ὁ πλούσιος γνώρισε στήν ἄλλη ζωή τόν Λάζαρο, γνώρισε μάλιστα καί τόν Ἀβραάμ, πού δέν εἶχε δεῖ ποτέ. Μάλιστα ὁ πλούσιος καί ὁ Ἀβραάμ συνεζήτησαν. Νά θυμηθοῦμε τήν Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου, ὅπου ὁ Κύριος συζητεῖ μέ τόν Μωϋσῆ καί τόν Ἠλίαν. Λοιπόν; Λοιπόν ὁ πιστός πιστεύει, ὅτι ὁ θάνατος εἶναι ἕνας προσωρινός χωρισμός. Τί εἶναι οἱ λίγες δεκαετίες τῆς ζωῆς μας; Δέν εἶναι οὔτε ἕνα σπυρί ἄμμου μπροστά στήν αἰωνιότητα. Νά, λοιπόν, γιατί δέν πρέπει νά κλαῖμε.

Ἀδελφοί μου, ὁ ἄνθρωπος πού χάνει τόν συνάνθρωπό του δέν εἶναι ἀναίσθητος δέν εἶναι σκληρός μπροστά στή θλῖψη. Δέν διδάσκει αὐτό ὁ χριστιανισμός. Ὁ θάνατος εἶναι ἕνα πολύ, μά πολύ, θλιβερό γεγονός. Ναί εἶναι. Ἐδῶ ὅμως εἶναι τό θαῦμα. Ὁ χριστιανός τό ξεπερνᾶ μέ τήν πίστη καί ἐνῶ μέ μιά γαλήνια θλῖψη ἀποχαιρετᾶ τό προσφιλές του πρόσωπον ἐπαναλαμβάνει: «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν». Γι αὐτό δέν κλαίει. Γένοιτο!

Η δύναμη του σπόρου

πηγή

Πρωινός ο μπαρμπά-Βαγγέλης, δεν πρόλαβε να πει καλημέρα κι άρχισε να λέει με ένταση «82 χρονών είμαι τέτοιο πράγμα δεν ξανάδα!».

«Κάτσε πρώτα να πιεις την ρακή και μας τα λες» του είπα.

Κάθισα ήπιε την πρώτη ρουφηξιά κι άρχισε να μας εξηγεί...

«Έχω μια κολοκυθιά, σε μία γλάστρα από έναν σπόρο που μου έδωσε κάποιος εδώ από το χωριό. Ε τέτοιο πράγμα δεν ξανάδα! Προχωράει και βγάζει μαζικά ανθούς και κολοκύθια! Δεν προλαβαίνω να κόβω! Σε όποιον το λέω, δεν τον πιστεύει! Θέλω να 'ρθεις να την βγάλεις μια φωτογραφία. Τέτοιο πράγμα δεν ξαναείδα στην ζωή μου!» είπε ο μπαρμπά-Βαγγέλης.

Το απόγευμα ήμουν στο κτήμα του για να φωτογραφίσω την ιδιαίτερη κολοκυθιά του. Ο μπαρμπά-Βαγγέλης εκεί με περίμενε, μαζί με κότες, περιστέρια, κουνέλια, τα βαρέλια του κρασιού και τα άλλα με το σιτάρι, τον λαχανόκηπό του και το αμπελάκι του, σαν να ήταν στον παράδεισο χαμογελώντας.

Πήγα είδα την κολοκυθιά και την φωτογράφισα.

Πραγματικά είναι κάτι μοναδικό που δεν μπορεί να αποδώσει ούτε καν η φωτογραφία!

Το φοβερό είναι ότι το φυτό είναι σε μια ...γλάστρα!...

Εκεί συλλαμβάνεις την δύναμη του σπόρου ο οποίος με την βοήθεια του ζωογόνου νερού κάνει θαύματα!

Κάπως έτσι ονειρεύομαι και την ανάσταση του Έθνους μας. Από λίγους ανθρώπους στους οποίους διατηρήθηκε ο σπόρος της ρωμαίικης παράδοσής μας και οι οποίοι θα συμπαρασύρουν και τους υπόλοιπους. Ίσως γι' αυτό κι ο γέροντας Παΐσιος ήταν βέβαιος για την θετική πορεία των υποθέσεων τουΈθνους όταν έλεγε«Υπάρχει η μαγιά και αυτή η μαγιά κρατάει την Εκκλησία και την Ελλάδα . Γι αυτή τη μαγιά ο Κύριος θα κάμει ότι θα κάμει».

Κάπως έτσι και οι μόλις δώδεκα μαθητές του Χριστού διέδωσαν το Ευαγγέλιο, κάπως έτσι γίνεται πάντα αρκεί να υπάρχει σπόρος ή αν θέλετε μαγιά.

Ο μελλοντικός σπόρος 

Συναγερμός - ¨Η Frau Merkel την Τρίτη θα επισκεφτεί το άτυπο ¨Γερμανικό Κρατίδιο¨ της Ελλάδας ( "BUNDESLAND GRIECHENLAND" ) του Αλέξανδρου Κουτσομητόπουλου*

Το επιδίωκε , ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΑΠΟΤΟΛΜΟΥΣΕ εδώ και καιρό....το κατάφερε όμως ο δισέγγονος της ¨Πηνελόπης Δέλτα¨ !

«Αναμένεται»  ( «Εικάζεται») ότι  ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ «ΝΟΜΟ ΤΟΥ ΑΠΙΘΑΝΟΥ»  

Α) Ο ΣΥΡΙΖΑ, σαν ¨Αξιωματική Αντιμνημονιακή Δύναμη¨ να καλέσει σε ¨μαχητικές διαδηλώσεις¨ σε όλη την Ελλάδα … σαν απάντηση στα ¨Μνημόνια¨ που υπαγορεύει και επιβάλει η ¨Μαντάμ Μέρκελ¨ ( όρος Αλ. Τσίπρα ) στην Ελλάδα και σε όλο τον Ευρωπαϊκό Νότο.

«Αυθαίρετοι συνειρμοί» σχετικά με την «φιλική –ευρωπαϊκή» επίσκεψη της Μέρκελ την Τρίτη στην Αθήνα.

    

The Leibstandarte SS Adolf Hitler under the command of SS Oberstgruppenführer Sepp Dietrich, does a victory parade in Athens, Greece. May 5 1941 

Β) Η Αλέκα Παπαρήγα μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα να κηρύξουν ¨απεργία πείνας¨ έξω από την Γερμανική Πρεσβεία¨ με ένα πανό που απευθύνεται προς τα διεθνή Μ.Μ.Ε :

 ¨ΕΩΣ ΕΔΩ - 70 ΧΡΟΝΙΑ ΕΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ - ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ – ΜΑΣ ΧΡΩΣΤΑ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ – ΑΜΕΣΩΣ ΣΥΜΨΗΦΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ 

Γ) Το ¨ταξικό κίνημα¨ με πρωτοπόρους Μεταλλωρύχους , Χαλυβδό-εργάτες και Ναυτεργάτες του ¨ΠΑΜΕ¨ και των ¨συνδικαλιστικών συσπειρώσεων του Σύριζα¨ θα καταλάβει την ημέρα της επίσκεψης Μέρκελ την  ¨Πλατεία Συτάγματος¨ με πανό που θα αναγράφουν :

¨ Δεν επιτρέψουμε να δουλέψει κανείς Έλληνας εργαζόμενος στα Σύγχρονα Στρατόπεδα Εργασίας , τις λεγόμενες  ¨ΕΟΖ¨ υπό Γερμανική και ¨Ευρωπαϊκή¨ Διοίκηση και Νομοθεσία¨ -  ¨

¨Θα σταματήσουμε το Δουλεμπόριο με αλλοδαπούς εργαζόμενους και πρόσφυγες – Άμεση αποχώρηση της Ελλάδας  – καταγγελία της μαυραγορίτης ¨Συνθήκης Δουβλίνο ΙΙ ¨ .

Γ) Οι ¨Αριστεροί¨ και ¨Κομμουνιστές¨ βουλευτές θα απέχουν από μια ενδεχόμενη πανηγυρική υποδοχή η ομιλία της Μαντάμ Μέρκελ στην ¨Βουλή¨ , όπως επίσης δεν θα παραστούν σε καμία συνηθισμένη ¨δεξίωση¨ προς τιμή της , ούτε θα δεχτούν ¨διμερής συνομιλίες-συναντήσεις ¨ . 

Δ) Ο Μανώλης Γλέζος μαζί με άλλους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης , οι οποίοι θα πλαισιώνονται από αντιπροσώπους του ¨Δικτύου των 90 Μαρτυρικών Δήμων¨ της Ελλάδας που υπέστησαν το Γερμανικό- ναζιστικό Ολοκαύτωμα , οι οποίοι θα κρατούν αφίσες με τα ονόματα των Δήμων τους , θα σταθούν  ¨τιμητική φρουρά¨ σε σιωπηρή διαμαρτυρία μπροστά από το μνημείο του ¨Άγνωστου Στρατιώτη¨ , κρατώντας ελληνικές σημαίες και πανό που θα αναγράφουν 

¨ ΚΗΡΥΣΣΟΥΜΕ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΗ ΤΗΝ ΜΕΡΚΕΛ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ¨

 ¨ΑΜΕΣΗ ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΟ ¨Δ.Δ. της ΧΑΓΗΣ¨ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ – ΜΕ ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ Η ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΤΗΣ ΝΑ ΚΑΤΑΒΑΛΕΙ ΤΙΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΕΙΣ /ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ¨ -

¨ΤΕΡΜΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ – 70 ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ – ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ…¨

Ε ) Η Εκκλησία της Ελλάδας , η οποία έχει καταγράψει , χωρίς να αποζημιωθεί , εκατοντάδες πυρπολήσεις εκκλησιών, μοναστηριών και συλήσεις , την εκτέλεση και την κατακρήμνιση δεκάδων ιερωμένων από τις δυνάμεις κατοχής θα δώσει εντολήνα ηχήσουν οι καμπάνες σε όλους τους Μαρτυρικούς Δήμους της Ελλάδας , στους μαρτυρικούς τόπους λατρείας ( αρχής γενομένης από την Μονή Αγίας Λαύρας και τα Μετέωρα ) και στις Ενορίες της Αττικής .

ΣΤ) Γνωστοί διανοούμενοι και καλλιτέχνες , όπως ο Μίκης Θεοδωράκης θα εκδώσουν κοινά ψηφίσματα με τα οποία θα καταδικάζουν την διαρκή ανάμειξη της Γερμανίας στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδας , με στόχο την προώθηση αποικιοκρατικών οικονομικών συμφερόντων και την παραβίαση των αρχών της λαϊκής κυριαρχίας και της ¨αυτοδιάθεσης των λαών¨ , παράλληλα θα ζητούν να καταβληθούν άμεσα οι Γερμανικές Επανορθώσεις , ένα απαράγραπτο αίτημα που έχει υπογραφτεί με το αίμα 500 χιλιάδων αδίκως δολοφονηθέντων Ελλήνων.

Η) Και τέλος ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ θα κηρύξουν στην Αθήνα και Αττική πεντάωρη στάση εργασίας/απεργία διαμαρτυρόμενοι για τις Νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές της Γερμανίας

ΕΑΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΓΙΝΟΥΝ – ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ – ΟΥΤΕ ΣΤΟ 1/100  , εκτός από κάτι χλιαρές και δευτερεύουσας σημασίας ¨κριτικές αρθρογραφίες¨ για την ¨τιμή των όπλων¨ και την ¨αντιμνημονιακή¨ παραπλάνηση του ¨εκλογικού σώματος¨  , δεν θα ξαφνιαστώ επίσης εάν αντιδράσει μόνο η ¨Χ.Α.¨ ενάντια στην ... ¨Εβραιοκρατούμενη Γερμανία¨ που ¨δεν¨ είναι ¨γνήσια¨ όπως η παλιά...,

ΤΟΤΕ ΘΑ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ Η ¨ΚΑΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ¨ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ  – ΑΛΛΑ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΑ  ¨ΚΑΤΟΧΗ ΚΑΙ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ ΕΓΚΕΦΑΛΩΝ ΚΑΙ ΨΥΧΩΝ ¨ , εδώ και πολλά χρόνια . Σήμερα απλά ζούμε την ολοκλήρωση της με τις ¨τελικές λύσεις¨

Υ.Γ. Μόλις τώρα , στο τελείωμα συγγραφής της παρέμβασης μου , διαβάζω πως ¨ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ ¨ καλεί για την Τρίτη σε τρίωρη στάση εργασίας και διαδηλώσεις ενάντια στην επίσκεψη Μέρκελ.

( http://www.skai.gr/news/politics/article/214142/oi-adidraseis-stin-episkepsi-tis-kagelariou-merkel-/ )

Από πρώτης άποψης θα πούμε μπράβο . Να δούμε το πώς θα διαμορφώσουν – ερμηνεύσουν την καθολική αντίθεση του ελληνικού λαού στην νέο-γερμανική κατοχή

Όμως καλεί και το ¨Κ.Κ.Ε.¨ , ξεχωριστά όπως πάντα . Εάν κρίνω από το κεντρικό σύνθημα του Κ.Κ.Ε.  για τις συγκεντρώσεις "Μπλόκο στα μέτρα" και την παράλληλη δήλωση της κας Παπαρήγα ¨ η επίσκεψη της Γερμανίδας καγκελαρίου αποτελεί στήριγμα στην κυβέρνηση για να εκφοβίσει και να φιμώσει τον λαό…¨ (  http://www.newsit.gr/default..php?pname=Article&art_id=166740&catid=9 ). Καταλαβαίνουμε πως το Κ.Κ.Ε. δεν καλεί σε διαδήλωση ενάντια στην μετατροπή της Ελλάδας σε Προτεκτοράτο της Γερμανίας και των άλλων καπιταλιστικών μητροπολιτικών  κέντρων.

Προφανώς για την κα Παπαρήγα , όπως για τον κ. Τσίπρα δεν υπάρχει ¨αντίθεση μεταξύ των χωρών του Βορρά και του Νότου ¨! Τους εργαζόμενους της Γερμανίας τους εκμεταλλεύεται το ελληνικό κεφάλαιο , όπως το γερμανικό τους έλληνες . Για αυτό και τα συμφέροντα των γερμανών εργαζομένων είναι τα ίδια με των ελλήνων και οι ¨αγώνες¨ κοινοί , ενάντια στα ¨αφεντικά¨ .

Και δεν θέτει επίσης ( με την επιφύλαξη της είδησης όπως την μετέφερε το ¨αστικό μ.μ.ε.. ) σαν κεντρικό αίτημα τον συμψηφισμό των οφειλών της Ελλάδας με αυτά που μας χρωστά η Γερμανία , δεν ζητά δηλαδή τις Γερμανικές Επανορθώσεις , διότι δεν θεωρεί πως η Ελλάδα δέχεται καπιταλιστική οικονομική επίθεση  νέο-ιμπεριαλιστικής μορφής .

Για παράδειγμα στην συζήτηση το 2008 στο Κοινοβούλιο  για το ξεπούλημα του ΟΤΕ στην αντίστοιχη εταιρεία του Γερμανικού δημοσίου ( Deutsche Telecom ) η κ. Παπαρήγα είχε δηλώσει πως :  ¨δεν μας ενδιαφέρει εάν ΟΤΕ ανήκει σε Έλληνες η Γερμανούς η ακόμα εάν είναι δημόσια η ιδιωτική επιχείρηση ( ! )  , αλλά το εάν υπάρχει καπιταλιστική εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης , η οποία θα απελευθερωθεί μόνο με την ¨Λαϊκή Εξουσία¨ ( όπως την φαντάζεται το Κ.Κ.Ε. μέσα από τις δικές του αναλύσεις … ) ! Οπότε μπορούμε να καταλάβουμε πως η Γερμανική κατοχή της χώρας θα είναι μακριάς πνοής εάν ο αγώνας του ελληνικού λαού κρινόταν από τέτοιου είδους αγώνες …. 

Αλέξανδρος Κουτσομητόπουλος.  

* Ο Αλέξανδρος Κουτσομητόπουλος  είναι δημοσιογράφος – πολιτικός επιστήμονας.  Από το 1987 ερευνητής της ιστορίας των συνεπειών της Γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα και υπερασπιστής με σειρά ¨δεκάδων τεκμηριωμένων αναλύσεων, δημοσιεύσεων και εμφανίσεων στα Μ.Μ.Ε. (¨Πρώτη¨ , ¨Δημοκρατικό Λόγο¨ , ¨Αυριανή¨ , ¨Ελευθεροτυπία ¨, περιοδ. ¨Σχολιαστής¨ ¨Παρόν¨ και σε πολλές ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές , συζητήσεις και αφιερώματα)  της Διεκδίκησης των Γερμανικών Επανορθώσεων (προς το Δημόσιο ) και Αποζημιώσεων (προς τους Πολίτες),  της επιστροφής των ¨Εξαναγκαστικών Δανείων της Τράπεζας της Ελλάδος προς το Γ΄Ράιχ , όπως και για τον συμψηφισμό του τεράστιου Γερμανικού παθητικού – ελλείμματος στο ¨Ελληνογερμανικό Εμπορικό Κλήρινγκ 1936-1945¨.  Οι συστηματικές παρεμβάσεις του αποτέλεσαν το ¨έναυσμα¨ για την ανάδειξη του ζητήματος σε Πανεθνικό Αίτημα με Ερωτήσεις-Επερωτήσεις στην Ελληνική Βουλή που μνημόνευαν τα ερωτήματα και τα στοιχεία της αρθρογραφίας του και αργότερα στην συγκρότηση ¨Επιτροπών Διεκδίκησης¨ από πολίτες και αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης , όπως και στην ανάληψη νομικών ενεργειών στην Ελληνική και Διεθνή Δικαιοσύνη από τον αείμνηστο Γιάννη Σταμούλη με τον οποίο συνεργαζόταν.

μεταφορά απο..
Πηγή 

&  http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/10/frau-merkel-bundesland-griechenland.html#.UHBCOK4Y1vk

Η ηρωική δράση και η θυσία του Παύλου Μελά για την ελευθερία

πηγή

Η ηρωική δράση και η θυσία του Π. Μελά για την ελευθερία

Ο μακεδονομάχος που έγραψε ιστορία

Ο Παύλος Μελάς αποτελεί αναμφίβολα την πιο εμβληματική μορφή του μακρόχρονου Μακεδονικού Αγώνα, για τον οποίο και θυσιάστηκε, αφυπνίζοντας ουσιαστικά με αυτή του τη θυσία το κράτος των Αθηνών, που έως τότε παρακολουθούσε μουδιασμένο τους αγώνες των Μακεδόνων για ελευθερία.

 Καταγόμενος από την ιστορική ηπειρώτικη οικογένεια των Μελάδων, οι ρίζες της οποίας φτάνουν ως την Κωνσταντινούπολη, με εξαιρετικό στρατιωτικό και πολιτικό παρελθόν πριν από την Αλωση της Πόλης, γεννήθηκε στις 29 Μαρτίου του 1870 στη Μασσαλία της Γαλλίας. Εκεί ο πατέρας του, Μιχαήλ, ασχολήθηκε με το εμπόριο, δημιουργώντας μια αξιοσημείωτη περιουσία, μεγάλα τμήματα της οποίας διέθεσε σε εθνευεργετικούς σκοπούς, διατελέσας αργότερα και δήμαρχος Αθηναίων (1891-1894).

Η μητέρα του Ελένη, το γένος Βουτσινά, ήταν επίσης γόνος γνωστής κεφαλλονίτικης οικογένειας εμπόρων. Το 1874, όταν ο Παύλος ήταν τεσσάρων ετών, η οικογένειά του μετακομίζει μόνιμα και εγκαθίσταται στην Αθήνα και συγκεκριμένα σε κτίριο της οδού Πανεπιστημίου, τη μετέπειτα Αθηναϊκή Λέσχη. Εκεί μεγαλώνει μαζί με τα έξι αδέλφια του μέσα σε ένα ιδανικό οικογενειακό περιβάλλον. Ως έφηβος, ζει πολύ έντονα τους αγώνες του αλύτρωτου Ελληνισμού για ενσωμάτωση στον εθνικό κορμό, ενώ το 1885 τα πατριωτικά αισθήματά του πληγώνονται από την προσάρτηση της Ανατολικής Ρωμυλίας στη Βουλγαρία και τα θλιβερά επακόλουθα αυτής.

 Εχοντας ήδη αναπτύξει ένα εξαιρετικά ανήσυχο πατριωτικό πνεύμα, το 1886 κατατάσσεται στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων (ΣΣΕ), από την οποία αποφοιτά το 1891 με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού Πυροβολικού. Τον επόμενο χρόνο παντρεύεται τη Ναταλία Δραγούμη, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά. Λαμβάνει μέρος στον καταστροφικό για τον Ελληνισμό πόλεμο του 1897, για την έκβαση του οποίου φέρει βαρύτατες τύψεις, παρά τη σχετικά χαμηλή επιτελική θέση του. Στις αρχές του 20ού αιώνα γίνεται ένα από τα πρώτα μέλη του Μακεδονικού Κομιτάτου και εισχωρεί για πρώτη φορά μυστικά στη Μακεδονία με τους συντρόφους του Κοντούλη, Παπούλα και Κολοκοτρώνη υπό το όνομα Μίκης Ζέζας, για να επιβλέψει την κατάσταση. Ακολουθεί μια δεύτερη 20ήμερη αποστολή τον Ιούλιο του ίδιου έτους, κατά την οποία δρα με το όνομα Πέτρος Δέδες.

 Η τρίτη φορά, ωστόσο, που ο Παύλος Μελάς πατάει τη μακεδονική γη έμελλε να είναι και η τελευταία. Εχοντας πλέον δικτυωθεί και οριστεί ως αρχηγός του αγώνα, περνάει τα σύνορα στις 27 Αυγούστου του 1904, επικεφαλής σώματος 35 ανδρών αποτελούμενου από Μακεδόνες, Κρήτες και Μανιάτες. Ταυτόχρονα αναλαμβάνει την αρχηγία των Σωμάτων Μοναστηρίου και Καστοριάς και δρα υπό το ψευδώνυμο καπετάν Μίκης Ζέζας, που αποτελεί σύνθεση των ονομάτων των παιδιών του. Οι Τούρκοι, πληροφορούμενοι την είσοδό του στη Μακεδονία, θέτουν προς καταδίωξή του πολυάριθμο απόσπασμα. Ο ίδιος, παρά το μένος Οθωμανών και Βουλγάρων, συνεχίζει να αποδεκατίζει τις βουλγαρικές ομάδες των κομιτατζήδων, ορμώμενος κυρίως από τα χωριά Λιγκοβάνη και Λίχυβο. Στις 13 Οκτωβρίου του ίδιου έτους όμως και ενώ βρισκόταν στο χωριό Στάτιστα (σημερινός Μελάς), έπειτα από προδοσία της βουλγαρικής συμμορίας του Μήτρου Βλάχου, περικυκλώνεται από τουρκικό απόσπασμα 150 ανδρών. Ακολούθησε σφοδρή και άνιση μάχη, κατά τη διάρκεια της οποίας διατάζει έφοδο. Στην επιχείρηση αυτή τραυματίζεται θανάσιμα στην οσφυική χώρα, με αποτέλεσμα να ξεψυχήσει μισή ώρα αργότερα στα χέρια των παλικαριών του. Οι τελευταίες του κουβέντες ήταν «Βούλγαρος να μη μείνει»...

 Αγγελος Σκορδάς -Δημοκρατία,06/10/2012

Μιχαήλ Χούλης, Η ανάσταση του γιου της χήρας στη Ναΐν (Λουκά, κεφ. 7, 11-16)

Η ανάσταση του γιου της χήρας στη Ναΐν (Λουκά, κεφ.  7, 11-16)

Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου

Ο πρώτος μέγιστος ιεραπόστολος των αιώνων υπήρξε ο Χριστός, ο οποίος βάδιζε καθημερινά με τους μαθητές του πολλά χιλιόμετρα, κήρυττε το λόγο του Θεού στο λαό και παράλληλα θεράπευε τα πάθη, τις ασθένειες και τις αδυναμίες τους, εγκαινιάζοντας το νέο κόσμο της χάριτος του Θεού. Κάποτε έφτασε σε μια κωμόπολη της Γαλιλαίας που λεγόταν Ναΐν. Μαζί του ως συνήθως βάδιζαν οι απόστολοι, ένας κύκλος αρκετών μαθητών και πλήθος κόσμου. Την ώρα που πλησίαζαν στην πύλη της πόλης, συνάντησαν μια νεκρική πομπή. Έβγαζαν ένα νεκρό παιδί, το μονάκριβο μάλιστα γιο μιας μάνας, που ήταν και χήρα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Κύριος είναι η μοναδικά αληθινή πύλη προς τον Ουρανό και ο μονογενής Υιός του Θεού, που με τα θαύματά του, την αγία ζωή του, την απαράμιλλη διδασκαλία του, το σταυρό και την ανάστασή του, μάς άνοιξε το δρόμο προς τον παράδεισο. Κόσμος πολύς συνόδευε την νεκρική πομπή που έκλαιγε πολύ, όπως παρατηρείται πάντα όταν αναχωρεί μια νεανική ψυχή από την εδώ ζωή.

Όταν είδε τη χήρα ο Κύριος και ένοιωσε τον μεγάλο πόνο της, τη σπλαχνίστηκε, συγκινήθηκε βαθειά, και της είπε: «Μην κλαις». Το κλάμα της μάνας, ήταν από μόνο του μια δυνατή κραυγή προς τον Θεάνθρωπο για βοήθεια. Ο Θεός έγινε άνθρωπος στο πρόσωπο του Χριστού γιατί λυπήθηκε το πλάσμα του, που στέναζε κάτω από το βάρος της σύγχυσης και της αμαρτίας. Και δεν στενοχωρήθηκε που από Θεός έγινε άνθρωπος, ούτε αρνήθηκε να πεθάνει με το χειρότερο τρόπο για να λυτρώσει την ανθρωπότητα που χαροπάλευε. Γι’ αυτό και το πένθος στους πιστούς, πρέπει να συνοδεύεται από την ακλόνητη πεποίθηση ότι η ελπίδα δεν χάνεται, αφού υπάρχει ανάσταση νεκρών και θα συναντήσουμε και πάλι τα προσφιλή μας, κοιμηθέντα προς το παρόν, πρόσωπα. 

Έπειτα προχώρησε ο Ιησούς, άγγιξε τη σορό, οι συνοδοί σταμάτησαν και εκείνος, με τον παντοδύναμο λόγο του, έδωσε εντολή στο νεκρό: «Νεαρέ, σε σένα το λέω, σήκω». Ο Κύριος, που είναι η ίδια η Ζωή, απευθύνθηκε στον νεκρό και τον ανέστησε. Το πρώτο προμήνυμα πως πλησιάζει το τέλος της εξουσίας του θανάτου πάνω στον άνθρωπο. Άλλωστε ο θάνατος δεν ήταν μέσα στα σχέδια του Θεού, αλλά ήταν το επακόλουθο μιας ζωής αποξενωμένης από τη μετοχή στο Θεό, φίλαυτης και αποπροσανατολισμένης. Ο Χριστός αποδεικνύει ότι είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου. Και η Εκκλησία διδάσκει πως την αιώνια και ποιοτική ζωή εγγυώνται η μετοχή στην εκκλησιαστική ζωή και ιδιαίτερα στη Θεία Ευχαριστία.

Και ενώ πολλοί και συχνά μάς παρηγορούν μόνο στα λόγια, ο Ιησούς είναι εκείνος που κάνει αμέσως πράξη το λόγο του. Ο νεκρός ανακάθισε και άρχισε να μιλάει. Απόδειξη πως επέστρεψε στη ζωή. Ο λόγος και οι νοητικές λειτουργίες ισχύουν στον άνθρωπο γιατί και μόνο ο Θεός το θέλει. Είναι αποτέλεσμα των ακτίστων ενεργειών του Θεού. Αλλά και χωρίς τη σχέση με το Θεό, ο άνθρωπος, ακόμη κι αν μιλάει, ίσως δεν έχει να πει τίποτε το σπουδαίο, παρά μόνο, στις περισσότερες περιπτώσεις, ακατάσχετες φλυαρίες. Ο Ιησούς τότε, πιάνοντας το παιδί από το χέρι, το οδήγησε στη μητέρα του. Πράγματι, ο Χριστός είναι ο μόνος αληθινός και έμπιστος οδηγός των ανθρώπων προς το λιμάνι της σωτηρίας. Αλλά και ο μόνος, μέσω του οποίου αποκαθίστανται ουσιαστικά οι ανθρώπινες σχέσεις και τερματίζονται οι διαφορές. Δύσκολα να περιγράψει κανείς την χαρά και τις ευχαριστίες της ταλαίπωρης μάνας μετά την ευεργεσία που της έγινε. Ούτε ο ευαγγελιστής Λουκάς περιγράφει τι επακολούθησε. Είναι κι αυτό μια απόδειξη ότι τα Ευαγγέλια μάς λένε την αλήθεια. Διότι δεν μετατρέπουν την ουσία των θαυμάτων και των λόγων του Κυρίου σε δακρύβρεκτες διηγήσεις, αλλά εμμένουν στο μήνυμα της σωτηρίας και αυτό μόνο μεταδίδουν, χωρίς να ξεπέφτουν σε λογοτεχνικές και συγκινητικές αναλύσεις για να αναγκάσουν τους αναγνώστες να πιστέψουν.    

Όλους τότε τούς κυρίεψε δέος, θείος φόβος και θαυμασμός. Και δόξαζαν το Θεό και έλεγαν: «Μεγάλος προφήτης εμφανίστηκε ανάμεσά μας» και ότι «Ο Θεός επισκέφθηκε το λαό του» για να τον σώσει. Ο κατεξοχήν προφήτης και χαρισματούχος και άγιος και αποκαλύπτων το θέλημα του Θεού στους ανθρώπους υπήρξε δηλαδή ο Ιησούς Χριστός, Υιός και Λόγος του Θεού, ο Μεσσίας των επαγγελιών του Ισραήλ. Έτσι, η φήμη για το Χριστό και τα μοναδικά του θαύματα και για την ανάσταση του νεκρού παιδιού που πραγματοποίησε, διαδόθηκε σ’ όλη την Ιουδαία και στα περίχωρα, δηλαδή και στα μέρη των εθνικών, διότι όλοι οι άνθρωποι στενάζουν κάτω από τη μπότα του θανάτου, από τον οποίον μόνο ο Χριστός ελευθερώνει, μέσω της δικής του ανάστασης. Και ο κόσμος άρχισε για τα καλά να σιγουρεύεται ότι απλός άνθρωπος δεν μπορεί να είναι, αφού κάνει τέτοια μοναδικά θαύματα. Παρά μόνο Θεός μπορεί να είναι, έλεγαν, που επισκέφθηκε το λαό του και έγινε άνθρωπος για να μας λυτρώσει.  

Είναι ανάγκη να τονίσουμε ότι το παράδειγμα του Κυρίου, που συνέτρεξε και θεράπευσε και παρηγόρησε και συμπαραστάθηκε στις δυστυχίες πολλών, είναι απαραίτητο να συνεχίζεται και από εμάς τους μαθητές του, οι οποίοι δεν λεγόμαστε χωρίς λόγο χριστιανοί. Υπάρχει εξάλλου και πνευματικός θάνατος, ο χωρισμός δηλαδή του ανθρώπου από το θείο θέλημα, και οφείλουμε να υποδείξουμε και στους άλλους, ότι ο μόνος ιατρός που θεραπεύει τελεσίδικα την φθορά, την αλλοτρίωση και την απομόνωση είναι ο Θεάνθρωπος Ιησούς. Η παρηγοριά λοιπόν, η έμπρακτη αγάπη και η αλληλοβοήθεια ανήκει στα δικά μας καθήκοντα. Μέχρις ότου ο κόσμος μετατραπεί, με τη χάρη του Θεού, σε δοξολογικό, ευχαριστιακό και χαρισματικό χώρο της παρουσίας Του.  

πηγή

Για τον Θεό δεν μετράει τόσο η ποσότητα της προσευχής όσο η ποιότητα

Όλη η βάση είναι η ποιότητα της προσευχής. Η προσευχή πρέπει να είναι

 καρδιακή, να γίνεται από πόνο. Για τον Θεό δεν μετράει τόσο η ποσότητα 

της προσευχής όσο η ποιότητα. Η προσευχή που γίνεται στα μοναστήρια έχει

 ποσότητα, αλλά δεν φθάνει αυτό. Τόσες ώρες προσευχή που γίνεται από 

τόσα άτομα, αν ήταν καρδιακή, θα είχε αλλάξει ο κόσμος. 

Για αυτό σκοπός είναι οι Ακολουθίες να γίνωνται από την καρδιά.

Η καρδιακή προσευχή βοηθάει όχι μόνον τους άλλους αλλά και τον

 ίδιο τον εαυτό μας, γιατί βοηθάει να έρθει η εσωτερική καλωσύνη.

 Όταν ερχώμαστε στην θέση του άλλου, έρχεται φυσιολογικά η αγάπη,

 ο πόνος, η ταπείνωση, η ευγνωμοσύνη μας στον θεό με τη συνεχή

 δοξολογία ,και τότε η προσευχή για τον συνάνθρωπό μας γίνεται 

ευπρόσδεκτη από τον Θεό και τον βοηθάει.

 ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ/πηγή

μεταφορά από...

Δείτε απευθείας την εκδήλωση «Νέα Ταυτότητα, Εισιτήριο χωρίς επιστροφή»

Δείτε απευθείας από τη διαδικτυακή τηλεόραση της Μητροπόλεως Πειραιώς την εκδήλωση «Νέα Ταυτότητα, Εισιτήριο χωρίς επιστροφή»

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ pewebt

Ο Γέροντας Παΐσιος και η κολασμένη ψυχή της γριάς.

Διηγήθηκε ὁ Γέροντας:
«Μιά γνωστή µου γριά ἦταν πολύ τσιγγούνα. Ἡ κόρη της ἦταν πολύ καλή καί ὅ,τι ἤθελε νά δώση ἐλεηµοσύνη τό ἔρριχνε ἀπό τό παράθυρο ἔξω, ἔβγαινε µέ ἄδεια χέρια, γιατί τήν ἔλεγχε µήπως πῆρε τίποτε, καί ὕστερα τό ἔπαιρνε καί τό ἔδινε.  Ὅµως ἄν τῆς ἔλεγε ὅτι ὁ καλόγηρος (ἐγώ δηλαδή), εἶπε νά µοῦ δώσης αὐτό τό πρᾶγµα, τό ἔδινε.
Μετά τόν θάνατό της βλέπω ἕναν νέο (θἄτανε ὁ φύλακάς της  Ἄγγελος) καί µοῦ λέει: «Ἔλα καί σέ θέλει ἡ...».
Δέν µπόρεσα νά καταλάβω τί µοῦ συνέβη καί βρεθήκαµε στήν Κόνιτσα, µπροστά σ᾿ ἕνα τάφο. Κάνει τό χέρι του ἔτσι καί ἀνοίγει ὁ τάφος. Βλέπω µέσα ἕνα πολτό ἀπό γλῖτσες καί τήν γνωστή µου γριά, πού εἶχε ἀρχίσει νά λυώνη καί νά φωνάζη: «Καλόγερε, σῶσε µε».
Τήν πόνεσα, τήν λυπήθηκα. Χωρίς νά τήν σιχαθῶ, κατέβηκα µέσα, τήν ἀγκάλιασα καί τήν ρωτοῦσα: «Τί ἔχεις;». Μοῦ λέει: «Πές µου, ὅ,τι µοῦ ζήτησες ἐγώ πρόθυµα δέν σοῦ τὄδωσα;» «Ναί, ἔτσι εἶναι», εἶπα. «Ἐντάξει», τήν καθησύχασε ὁ νέος (φύλακας Ἄγγελός της).
Ἔκανε πάλι τό χέρι του ἔτσι καί ξανατράβηξε τόν τάφο σάν κουρτίνα καί  βρέθηκα πάλι στό Καλύβι.
Οἱ ἀδελφές ἀπό τήν Σουρωτή µέ ρώτησαν: «Τί σοῦ συνέβη τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα;». Ἀπαντῶ: «Νά κάνετε προσευχή γι᾿ αὐτή τήν ψυχή».
Σέ δυό µῆνες τήν βλέπω πάλι. Ὑπῆρχε ἕνα χάος καί ψηλά σ᾿ ἕνα ἴσιωµα ἦταν παλάτια, σπίτια πολλά, ἄνθρωποι πολλοί. Ἐκεῖ πάνω ἦταν ἡ γριά πολύ χαρούµενη. Τό πρόσωπό της ἦταν σάν µικροῦ παιδιοῦ˙ µόνο ἕνα σηµαδάκι εἶχε καί ἕνα Ἀγγελάκι τό ἔτριβε γιά νά καθαρίση καί αὐτό.
Βαθειά στό χάος εἶδα κάποιους νά χτυπιοῦνται, νά ταλαιπωροῦνται καί νά προσπαθοῦν νά ἀνέβουν πάνω.
Τήν ἀγκάλιασα ἀπό χαρά. Τήν πῆρα πιό πέρα, γιά νά µήν µᾶς βλέπουν καί πληγώνωνται. Μοῦ εἶπε: «Ἔλα νά σοῦ δείξω πού µέ ἔβαλε ὁ Κύριος».
πηγή
Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, Ιερομ. Ισαάκ, σελ 232.