Κήρυγμα Δ΄ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΜΙΧΑΗΛ ΜΕΓΑΓΙΑΝΝΗ << τείχος ει των παρθένων Θεοτόκο και πάντων εις σε προστρεχόντων >>

Κήρυγμα Δ΄ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ  ΜΙΧΑΗΛ ΜΕΓΑΓΙΑΝΝΗ

<< τείχος ει των παρθένων Θεοτόκο και πάντων εις σε προστρεχόντων >>

Αγαπητοί μου αδελφοί αγαπητά μου πνευματικά παιδιά ένα φρούριο το οποίο είναι περιτοιχισμένο με μεγάλο τοίχος και αυτό είναι δυνατά χτισμένο τότε αυτό το φρούριο είναι τόπος για να προφυλαχτούν σε αυτό οι άνθρωποι και να σωθούν από τους εχθρούς.

Δηλαδή το φρούριο γίνεται απόρθητο και αυτό οφείλεται στην σωστή και άριστη κατασκευή του φρουρίου , έτσι είναι Αγαπητοί μου αδελφοί και ο άνθρωπος όπου καταφεύγει στην Υπεραγίαν Θεοτόκο μας , αν γίνει ένα με την Θεοτόκο μας και μέσα στο απόρθητο φρούριο της αγάπης της καλής Παρθένου τότε ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί από τον διάβολο και τα βέλη του αλλά και τα έργα του σκότους.

Ο μεγάλος υμνογράφος των χαιρετισμών στον 20^ον οίκον δια ωραιότατων λέξεων ποιητικών , μας λέει για την έννοια του θεού μας ότι είναι φτωχή η περιγραφή του διότι, αυτά που όντως μας δίνει ο θεός μας είναι πολύ πιο πλούσια και ευλογημένα , ενώ εμείς αυτά που δίνουμε στον κυριον και θεόν μας είναι πολύ πιο λίγα και ούτε με μύρια εκατομμύρια δεν φτάνουν τον θεόν, και φυσικά τα προσφερόμενα είναι πενιχρά.

Μεγάλα παραδείγματα Αγαπητοί μου αδελφοί είναι οι τέσσερις πολιορκίες που έγιναν κατά της Κωνσταντινουπόλεως .

Την πρώτη φορά το έτος 626 μχ όπου κατατροπώθηκαν οι Πέρσες δια του μεγάλου θαύματος της Θεοτόκου , όπου σας το είπα στους πρώτους χαιρετισμούς .

Την δεύτερη φορά Αγαπητοί μου αδελφοί μετά από 47 χρόνια το έτος 673 μχ η πόλη πολιορκείτε από τους Αγαρηνούς  από ξηρά και θάλασσα Αυτοκράτορας της πόλεως ήταν ο Κωνσταντίνος Πωγωνάτος ένας Έλληνας μηχανικός ο λεγόμενος Καλλινίκιοςείδε στον ύπνο του νερό να πέφτει στους εχθρούς και η Θεοτόκος να του βάζει φωτιά τότε σηκώθηκε και ως δυνατό μυαλό   που ήταν κατασκεύασε το υγρό πυρ από λάδι και πίσσα , και όταν οι Αγαρηνοί έκαναν γενική επίθεση έβαλε φωτιά στο υγρό πυρ και το έριξε κατά των εχθρών , και η πόλης σώθηκε δια μια ακόμη φορά από το όραμα της Θεοτόκου προς τον Καλλινiκιον.

Την τρίτη φορά που πολιορκείτε η πόλη της Κωνσταντινουπόλεως είναι το έτος 718 μχ από τους Άραβες επί Αυτοκράτορας Λέοντος Ισαύρου , οι Άραβες με 1800 πολεμικά πλοία κάνουν γενική επίθεση από την θάλασσα αλλά ω του θαύματος καμία βολή δεν φτάνει στα τείχη της πόλεως και εκεί που ο Σουλεϊμάν ο Γ΄ διατάζει να πλησιάσουν τα πλοία πιο κοντά εμφανίζεται η Θεοτόκος στον ουρανό κάνει το σημείο του σταυρού και ένας πύρινος σταυρός πέφτει στην θάλασσα όλα τα πλοία των αράβων έγιναν συντρίμμια , και έτσι δια αυτού του θαύματος σώθηκε η Κωνσταντινούπολη, για τρίτη φορά.

Αλλά και τέταρτη φορά έδειξε η Θεοτόκος μας την μεγάλη της αγάπη δια την πόλη και τον λαόν αυτής το έτος 860 μχ επί Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως  του Φωτίου και Αυτοκράτορας Μιχαήλ του Γ΄ οι Ρώσοι θέλουν να κυριέψουν την πόλη από ξηρά και από θάλασσα με 15000 στρατό ξηράς και 2000 πλοία, με την πιο άριστη στρατιωτική μηχανή, όταν είδε όλο αυτό τον στρατό ο Αυτοκράτορας Μιχαήλ ο Γ΄ γονατίζει και αρχίζει να κλαίει, την ώρα αυτή πέρασε από μπροστά του ο ΠατριάρχηςΦώτιος και μόλις τον είδε τον πλησίασε και του είπε : γιατί κλαις Μιχαήλ δεν ξέρεις ότι η Θεοτόκος μας είναι μαζί μας και τότε και τώρα και εις τον αιώνα.

Ακούγοντας αυτά τα λόγια ο Αυτοκράτωρ σηκώθηκε και χωρίς να μιλήσει καθόλου έδειξε στον Πατριάρχη τα πλοία και τον στρατό που πλησίαζε .

Ο Πατριάρχης Φώτιος βλέποντας τον στρατό και τον στόλο κοίταξε τον αυτοκράτορα χαμογέλασε και με όλη την αρχιερατική του στολή ντυμένος κατέβηκε μεταξύ της θάλασσας και της ξηράς έξω από τα τείχη της πόλεως.

Μαζί  με τον Πατριάρχη  Φώτιο και ο Ιερός κλήρος , ενώ ο Αυτοκράτορας κοίταγε από ψηλά.

Η ώρα ήταν 3 το μεσημέρι οι Ρώσοι διατάσουν γενική επίθεση από ξηρά και θάλασσα ο Πατριάρχης υψώνει τα χέρια του και φωνάζειΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΩΝ ΥΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΣΟΥ και ω του θαύματος παρουσιάζεται η Θεοτόκος εις τον ουρανό μέσα σε Νεφέλη, και φωνή δυνατή ακούσθηκε λέγοντας :

ΦΩΤΙΕ ΒΥΘΙΣΕ ΤΟ ΩΜΟΦΟΡΙΩΝ ΣΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑΝ και έτσι έκανε αμέσως ο Πατριάρχης κάνει μια βύθιση του ωμοφορίου αλλά τίποτα δεύτερη βύθιση του ωμοφορίου και πάλι τίποτα και εις την τρίτη βύθιση του ωμοφορίου γίνετε το μεγάλο θαύμα  μεγάλη θαλασσοταραχή ξεσπά και όλα τα πλοία των Ρώσων 2000 πολεμικά πλοία βυθίστηκαν .

Βλέποντας όλα αυτά τα γεγονότα οι στρατιώτες Ρώσοι της ξηράς αφήνουν τα όπλα κάτω γονατίζουν και γίνονται χριστιανοί , φωνάζοντας αληθώς η πίστη αύτη των χριστιανών είναι η ορθή πίστη.

Ετσι Αγαπητοί μου αδελφοί για τέταρτη φορά η Θεοτόκος μας έσωσε την Αγια πόλη της Κωνσταντινούπολης .

Τότε Αγαπητοί μου αδελφοί η πίστης των πολιορκημένων χριστιανών αλλά και γενικά των χριστιανών ήταν τεραστία χωρίς υποκρισία, χωρίς φθόνο, χωρίς ψευτοδειλήματα, χωρίς ψέμα η κακία αλλά η πίστης όλων ήταν αληθινή ήταν πραγματική προς τον Σωτήρα Ιησού Χριστό και την Υπεραγία Θεοτόκο μας.

Ενώ αντίθετα όταν άρχισε η ζήλια όταν άρχισε η γκρίνια στους κόλπους της εκκλησίας μας όταν άρχισαν οι οραματισμοί για υψηλές θέσεις το έτος 1453 στην πόλη της Κωνσταντινούπολις ο μόνος που αντιστεκόταν σε όλα αυτά ήταν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος , έκανε αγώνα για να σωθεί τόσο η εκκλησία αλλά και η πόλη .

Τι είχε γίνει τότε αγαπητοί μου αδελφοί ο Πατριάρχης Βέκος και ο βασιλέας Μιχαήλ ο 80ς έκαναν ξεχωριστούς οπαδούς και ο ένας στρεφόταν κατά του άλλου , αυτό έκανε να εξοργίσει την Θεοτόκο μας και να αφήσει την πόλη στο έλεος των φιλοδοξιών μερικών και δεν βοήθησε όπως έκανε όλες τις άλλες φορές , και έτσι χάθηκε η Κωνσταντινούπολη από τους άπιστους τους τούρκους.

Μεγάλη είναι η ανάγκη αγαπητοί μου αδελφοί να ενθυμούμαστε όλα όσα έχουν γίνει τόσο στην Ιστορία αλλά και στην εκκλησία μας, Μεγάλη είναι η ανάγκη να λέμε στους νέους μας όλα όσα έχουμε περάσει τόσο σαν έθνος αλλά και σαν εκκλησία δεν πρέπει να ξεχνούμε ποτέ την βαθιά μας κληρονομιά που έχουμε.

Η πίστης μας αγαπητοί μου αδελφοί δεν θέλει ούτε τίτλους ούτε αξιώματα , η πίστης μας αγαπητοί μου συγχωριανοί και πνευματικά μου παιδιά πρέπει να έχει βαθιά τις ρίζες της στην αγάπη χωρίς αγάπη δεν έχουμε πίστη , και χωρίς πίστη είμαστε σαν τα πρόβατα τα αθώα που τα πλησιάζει ο λύκος να τα κατασπαράξει .

Και το μαντρί στην σωτηρία μας είναι η εκκλησία σε αυτή πιστεύουμε αυτή είναι η αλήθεια αυτή διδαχτήκαμε και αυτή πρέπει όλοι μας να συνεχίσουμε με πάση θυσία ειλικρίνεια ταπεινότητα και αγάπη .

Εμπρός λοιπόν η αγάπη του θεού και κυρίου ημών Ιησού Χριστού να μας σκεπάζει όλους μας και να μας δυναμώνει να είσθε καλά.

Πρωτοπρεσβύτερος Μιχαήλ Μεγαγιάννης

Κήρυγμα εις την Κυριακή Β” Νηστειών.Ή αμαρτία ρίζα όλων των κακών «Τέκνο, άφέωνταί σοι οι άμαρτίαι σου» π. Μιχαήλ Μεγαγιάννης

Το υλικό και πνευματικό σύμπαν είναι, αγαπητοί μου, υπό τάς διαταγές του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ό Κύριος κάνει πολλά και αναρίθμητα θαύματα. Μετράς τα άστρα του ουρανού; Αδύνατον, είναι αμέτρητα. Έτσι και τα θαύματα, πού έκανε, κάνει και θα κάνει μέχρι της συντέλειας των αιώνων ό Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, είναι αναρίθμητα. Ένα από τα πολλά θαύματα του είναι κι αυτό πού ακούσαμε προ ολίγου. Μας μιλάει για κάποιον άνθρωπο πού ζούσε στην εποχή του Χριστού. Γεννήθηκε υγιής, άλλα ξαφνικά αρρώστησε. Τα χέρια του άρχισαν να ναρκώνονται, αυτή ή νάρκωση απλώθηκε σε όλο το σώμα, και ό άνθρωπος έγινε πλέον παράλυτος. Ήταν διαρκώς πάνω στο κρεβάτι. Έτσι περνούσε τις μέρες του. Αλλά ξαφνικά μια μεγάλη ελπίδα έλαμψε μέσα στην καρδιά του. Άκουσε το γλυκύτερο όνομα. Δεν υπάρχει υπό τον ουρανόν άλλο όνομα γλυκύτερο από το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Άκουσε, ότι ό Χριστός θεραπεύει τους αρρώστους, και αμέσως του γεννήθηκε ή επιθυμία να τον συνάντηση. Άλλα πώς να πάει κοντά του, με τι πόδια; Το είπε σε κάτι σπλαχνικούς ανθρώπους, κ” εκείνοι τον σήκωσαν με το κρεβάτι, σα να ήταν νεκρός, νεκρός άταφος, και ξεκίνησαν. Άλλ” όταν έφτασαν εκεί πού ήταν ό Χριστός, συνάντησαν πάρα πολύ κόσμο• μήλο να έριχνες, δεν θα “πεφτε κάτω στη γη. Άλλα οι τέσσερις εκείνοι άνθρωποι δεν απογοητεύθηκαν. Όταν είδαν ότι κανείς δεν τους ανοίγει δρόμο να περάσουν, έκαναν κάτι πού δείχνει τη βαθιά τους πίστη. Ανέβηκαν με το κρεβάτι πάνω στη στέγη, αφαίρεσαν τα κεραμίδια, άνοιξαν μια μεγάλη τρύπα, και από “κει, με σχοινιά, κατέβασαν τον παράλυτο μπροστά στο Χριστό. Ό Χριστός όμως δεν τον έκανε αμέσως καλά. Του είπε προηγουμένως• «Τέκνον, άφέωνταί σοι αϊ αμαρτίαι σου». Γιατί το είπε αυτό ό Χριστός; Διότι θέλει, αγαπητοί μου, να μας διδάξει, ότι όλα τα κακά πού υπάρχουν στον κόσμο προέρχονται από την αμαρτία. Προτού ν” αμαρτήσει ό άνθρωπος ήταν ευτυχισμένος. Μετά την αμαρτία μπήκε στη ζωή του ή ασθένεια και ό θάνατος. Κι όσο προχωρούν οι αιώνες και αυξάνει ή αμαρτία, ενώ ή επιστήμη προοδεύει, τόσο περισσότερο αυξάνουν οι αρρώστιες, οι γιατροί και τα φάρμακα. Στην εποχή μας λόγου χάριν φοβερά ασθένεια είναι ό καρκίνος, πού δέ” μπόρεσε ακόμη κανένας γιατρός να τη θεραπεύσει. Άλλη ασθένεια το έιτζ, θερίζει τον κόσμο εξ αιτίας της διαφθοράς και ακολασίας. Για αυτό ψάλλει ή Εκκλησία μας• «Από των πολλών μου αμαρτιών ασθενεί το σώμα ασθενεί μου και ή ψυχή». Και ό παράλυτος λοιπόν αυτός ήταν ασθενής στην ψυχή πρώτα, είχε άρρωστη ψυχή, διότι είχε διαπράξει αμαρτήματα, και ως τιμωρία των αμαρτιών ήρθε ή παράλυση. Γ ι` αυτό ό Κύριος πρώτα του συγχώρησε τις αμαρτίες. Τ άκουσαν οι γραμματείς και οι φαρισαίοι και σκανδαλίστηκαν. Ποιος είναι αυτός, είπαν, πού έχει εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες; Όλοι, αγαπητοί μου, αμαρτάνουμε. Αμαρτάνουν τα παιδιά, αμαρτάνουν και οι ασπρομάλληδες γέροντες• αμαρτάνουν άντρες και γυναίκες, αμαρτάνουν επιστήμονες και αγράμματοι, αμαρτάνουν πλούσιοι και φτωχοί, άρχοντες και αρχόμενοι• αμαρτάνει ό λαός μας, άλλα αμαρτάνουμε κ” εμείς οι ποιμένες. Δεν είναι μόνο ό παράλυτος αυτός πού ασθένησε εξ αιτίας των αμαρτιών του” όλοι μας, μικροί και μεγάλοι, αμαρτάνουμε. Για αυτό μια ευχή της Εκκλησίας μας λέει, ότι κανείς δεν είναι καθαρός και άξιος να πλησίαση τα ιερά μυστήρια. Κ” εμείς εδώ θα περιοριστούμε σε ένα μόνο δίδαγμα. Γνωρίζω τον εαυτό μου, Για αυτό πάντοτε ζητώ συγγνώμη από το λαό μου• αλλά και ό λαός πρέπει να ζήτα συγγνώμη από το Θεό δια των ποιμένων του για τις εκτροπές του από τις θειες εντολές. Έχουμε λοιπόν ανάγκη συγχωρήσεως από το Χριστό. Θα πείτε• Αν ό Χριστός ήταν στη γη, θα πηγαίναμε κοντά του και θα πέφταμε στα πόδια του και θα ζητούσαμε τη συγχώρηση του. Ναι, ό Χριστός είναι στους ουρανούς• αλλά είναι κ” εδώ στη γη. Που; Στην Εκκλησία του. Όταν μπαίνεις με προσοχή στο ναό κι ακούς τα ωραία τροπάρια πού ψάλλουν οι ψάλτες, το κήρυγμα του ευαγγελίου, κ” εξομολογείσαι και κοινωνείς, τότε εκεί είναι ό Χριστός. Διότι ό Χριστός άφησε συνεχιστές του έργου του στη γη, κι αυτοί είναι οι κληρικοί της Εκκλησίας. Σ” αυτούς έδωσε εξουσία να συγχωρούν αμαρτίες. Το είπε ό ίδιος• «Λάβετε Πνεύμα άγιον αν τίνων άφήτε τάς αμαρτίας, άφίενται αυτοίς, αν τίνων κρατήτε, κεκράτηνται». Ό Ιερεύς  ας είναι ό πιο φτωχός του κόσμου, μόλις φορέσει το πετραχήλι γίνεται ανώτερος κι άπ” τους αγγέλους. είναι πλέον όχι απλώς άνθρωπος, αλλά στη θέση του ίδιου του Χριστού. Λέει ό άγιος Κοσμάς ό Αιτωλός• —Συναντάς στο δρόμο δύο πρόσωπα, έναν άγγελο και έναν ιερέα• ποιόν θα προσκύνησης πρώτα; Του απαντούν —Τον άγγελο. — Όχι, λέει ό άγιος• θα προσκύνησης πρώτα τον Ιερέα , διότι έχει εξουσία πού δεν έχουν όχι βασιλείς και άρχοντες, άλλ” ούτε και οι άγγελοι ακόμα. Σε κανέναν άγγελο δεν είπε ό Χριστός να συγχωρεί αμαρτίες. Μόνο ό ιερεύς συγχωρεί. Όπως λοιπόν θα τρέχαμε στο Χριστό για να λάθουμε συγχώρηση των αμαρτιών μας, έτσι ας τρέξουμε στην Εκκλησία. Είναι λοιπόν μεγάλο το μυστήριο της Ιεράς εξομολογήσεως. Κ” εμείς, πού είμαστε αμαρτωλοί σαν τον παράλυτο, μπορούμε να ακούσουμε το «Τέκνον, άφέωνταί σοι αϊ άμαρτίαι σου». Θα μας δικάσει ό Θεός όχι γιατί αμαρτάνουμε, αλλά γιατί δεν μετανοούμε. Το να αμαρτάνουμε είναι ανθρώπινο, αλλά το να μένουμε στην αμαρτία αμετανόητοι είναι σατανικό. Διότι ό σατανάς μόνο μένει αμετανόητος. Προς την μετάνοια λοιπόν ας στρέψουμε την προσοχή μας, τώρα μάλιστα πού είναι περίοδος Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Να συγχωρηθούμε κλήρος και λαός, και όλοι μαζί να άγωνιζώμεθα να μη προσκρούσουμε στο θέλημα του Θεού. Δυστυχώς όμως οί πολλοί δεν ακούνε. Οι πνευματικοί περιμένουν να δεχθούν τις ψυχές στην εξομολόγηση, αλλά λίγοι προσέρχονται. Γι” αυτό σήμερα σας κηρύττω μετάνοια. Και σας προειδοποιώ παρακαλώντας σας • δεν μπορεί κανείς να κοινωνήσει, αν δεν έχει εξομολογηθεί. Ή εξομολόγηση, λέει ή Εκκλησία μας, είναι δεύτερο βάπτισμα. Εάν δεν αμαρτάναμε, θα έφτανε το πρώτο βάπτισμα. Άλλ” αφού αμαρτάνουμε, έχουμε ανάγκη συγχωρήσεως, ή οποία δίδεται από το Χριστό μέσω του πνευματικού πατρός. Λέει ένας αμαρτωλός, πού εξομολογήθηκε με ειλικρίνεια- «Όταν εξομολογήθηκα, παράδεισος φύτρωσε στην καρδιά μου». Αν σήμερα οί άνθρωποι είναι λυπημένοι, μελαγχολικοί, έχουν άγχος και αυτοκτονούν, αυτά οφείλονται στο ότι δεν εξομολογούνται, για να συγχωρηθούν τ” αμαρτήματα τους, πού είναι σοβαρά και μεγάλα, και μέσα τους ακούνε τη φοβερή φωνή της συνειδήσεως να τους ελέγχει. Συγχώρηση, λοιπόν, μας φωνάζει το σημερινό ευαγγέλιο. Πόσο λυπάμαι όταν δεν βλέπω πνεύμα συνδιαλλαγής! Δεν είναι πολύς καιρός πού ήρθε και με βρήκε μια νύφη με την πεθερά της λέει ο γέροντας Παϊσιος . Είχαν διαφορές. Σπάνιο πράγμα να βρεις πεθερά και νύφη αγαπημένες. Προσπάθησα πολύ. Ή πεθερά αλύγιστη. Ή νύφη ταπεινή• γονάτισε στα πόδια της, της φίλησε το χέρι και είπε• —Συχώρεσέ με, μάνα. Εκείνη τίποτα. Αναγκάστηκα να της μιλήσω αυστηρά ειπε ο γέροντας . • χωρίς συγχώρηση κανείς δέ” μπαίνει στον παράδεισο. «Αν αφαιρέσουμε τη συγχώρηση, το μυστήριο της ιεράς εξομολογήσεως, κανείς δεν μπορεί να δη τον ουρανό άργησε αλλά τελικά κατάλαβε το λάθος της η πεθερά και αγκάλιασε την νύφη της και συγχωρέθηκαν . Το ίδιο λέω και εγώ  εδώ σε όλους μας χωρίς συγχώρεση ο άνθρωπος θα χαθεί . Χριστιανός πού δεν εξομολογείται είναι όπως ό άβάπτιστος. Το ξανάλεω• Παρακαλώ την αγάπη σας όλοι μας να βρούμε τον δρόμο της συγχωρήσεως και της αγάπης ο Χριστός εν τω μέσω ημων. Να είσθε όλοι καλά 

Ομιλία στη μνήμη της αγίας ενδόξου μεγαλομάρτυρος Παρασκευής του Πρωτοπρεσβυτέρου Μιχαήλ Μεγαγιάννη.

Πανέορτη πανήγυρη και ημέρα πνευματικής αγαλλίασης ἡ σημερινή, ἀγαπητοὶ μου αδελφοί και πνευματικά μου παιδιά , την οποία μας συγκάλεσε και κάθε χρόνο τέτοια ημέρα προσκαλεί  ἡ πανένδοξος ὁσιοπαρθενομάρτυς Παρασκευή ἡ θαυματουργός. Ἡ αξιοθαύμαστη αυτή μάρτυς του Χριστού, στον νέο Ιερό Ναό της οποίας μαζευτήκαμε για δεύτερη χρονιά μιας και πέρσι ήταν η πρώτη μας πανηγυρική θεια λειτουργία ,για να την τιμήσουμε με ύμνους και ωδὲς πνευματικὲς και να δοξάσουμε τον καλόν Θεό, ποὺ τόσο δοξάζει τοὺς Αγίους του. Η Αγία Παρασκευή  γεννήθηκε σ᾽ ένα χωριό κοντά στη Ρώμη κατά τοὺς χρόνους του ειδωλολάτρη και διώκτη των χριστιανών αυτοκράτορα Αδριανό. Οι γονείς της ήταν ενάρετοι χριστιανοί, ονομαζόταν Αγάθωνας και Πολιτεία, και για πολύ καιρό, επειδή δεν μπορούσαν να αποκτήσουν παιδί, παρακαλούσαν θερμά τον Κύριον μας . Και  ὁ καλός Θεός, ποὺ εκπληρώνει το θέλημα αυτών, ποὺ τον αγαπούν και τον παρακαλούν με πίστη, τοὺς χάρισε, ως καρπό της  προσευχής τους , μία θυγατέρα, και επειδή γεννήθηκε την ημέρα Παρασκευή, αλλά και από ευλάβεια προς το πάθος του Χριστού μας την ονόμασαν Παρασκευή. Ἡ Αγία Παρασκευή υπήρξε δοχείο χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος από την παιδική της ηλικία, δεν αγάπησε τα παιγνίδια και τις παιδικές χαρές ἡ αγία. Η μόνη της μεγάλη  χαρά ήταν να μελετά τον λόγο του Θεού μας  στο σπίτι της, και να μετέχει στις Ιερές Ακολουθίες και στα Μυστήρια στην Εκκλησία.  Εδώ αγαπητοί μου αδελφοί και πνευματικά μου παιδιά να τονίσουμε αυτό, ποὺ λένε οι μεγάλοι Γέροντες και πατέρες της εκκλησίας μας και αυτό φαίνεται στους βίους πολλών αγίων, το πόσο σπουδαίο ρόλο διαδραματίζει ἡ αγία ζωή των γονέων και ἡ προσευχή τους, για τα παιδιά τους και αυτό να το έχουμε και εμείς ως εφόδιο στην ζωή μας και να γίνουμε μιμητέ των ενάρετων γονέων όπως των αγίων της πίστεως μας. Όταν η Αγία μας Παρασκευή ήταν είκοσι ετών πέθαναν οι γονείς της.  Τότε αὐτὴ μοίρασε τα υπάρχοντα της στους πτωχούς και αποσύρθηκε σε γυναικείο μοναστήρι, για να λατρεύει εκεί τον αγαπημένο της Νυμφίο Χριστό. Μετά από κάποιο διάστημα άσκησης και ενάρετης μοναχικής ζωής, φλεγόμενη από την αγάπη του Κυρίου, αλλά βλέποντας και των σκοτισμένων από την ειδωλολατρία ανθρώπων της εποχής,  διψώντας δηλαδή να κηρύξει και  σ᾽ αυτούς το Ευαγγέλιο για να σωθούν, ζήτησε ευλογία από την ηγουμένη της και άρχισε να περιοδεύει πόλεις και χωριά σαν άλλος απόστολος, επιστρέφοντας σε θεογνωσία πλήθος ειδωλολατρών. Βλέποντας τούτο οι Εβραίοι σ᾽ εκείνα τα μέρη, φθόνησαν, και την κατάγγειλαν στον νέο αυτοκράτορα Αντωνίνο τον Ευσεβή Ὁ αυτοκράτορας πρόσταξε και τη συνέλαβαν και την οδήγησαν μπροστά του. Βλέποντας το θαυμαστό της κάλλος, ένα κάλλος ποὺ αύξανε ἡ πνευματική ωραιότητα της αγίας τής ψυχής και ακτινοβολούσε στο πρόσωπό της, έμεινε έκθαμβος, και προσπάθησε με κολακείες στην αρχή να τη μεταστρέψει στη γνώμη και την πίστη του, αφού δεν κατάφερε τίποτα  , ύστερα, την απείλησε να της δώσει φρικτά βασανιστήρια. Αλλά ἡ Παρασκευή, δυναμωμένη από τη Χάρη του Θεού, καθόλου δεν δείλιασε, αλλά με ανδρεία έλεγξε τον τύραννο και αρνήθηκε τις βδελυρές του προτάσεις. Γεμάτος θυμό αυτός, άρχισε τα βασανιστήρια: Πρώτα, πρόσταξε και της φόρεσαν πυρακτωμένη περικεφαλαία.  Ύστερα, της ξερίζωσαν τα στήθη και την έριξαν πληγωμένη στη φυλακή, με μια ασήκωτη πέτρα πάνω στο στήθος της. Άγγελος όμως Κυρίου εμφανίστηκε, σήκωσε τον βαρὺ λίθο ἀπὸ επάνω της και θεράπευσε εντελώς τις πληγές της. Τα βασανιστήρια της αγίας συνεχίσθηκαν την επομένη: Την έριξαν σ᾽ ένα καζάνι, όπου έκαιαν μέσα λάδι και πίσσα. Αλλά ἡ δρόσος του Αγίου Πνεύματος τη διαφύλαξε και πάλιν αβλαβή, σε σημείο ποὺ απόρησε ὁ Ἀντωνίνος και νόμισε πώς δεν έκαιαν τα φλογισμένα εκείνα υλικά μέσα το καζάνι.  Γι αυτό, πλησίασε και είπε στην αγία να τον ραντίσει με αυτά στο πρόσωπο. Και όταν το έπραξε ἡ αγία, αμέσως τυφλώθηκε! Άρχισε τότε μέσα σε φρικτούς πόνους να φωνάζει και να ικετεύει την αγία να τον θεραπεύσει και να πιστεύσει στον Θεό, ποὺ κήρυττε. Γεμάτη ανεξικακία ἡ Παρασκευή και μιμούμενη τον εσταυρωμένο Ιησού, ποὺ προσευχόταν για τοὺς σταυρωτές του, ευχήθηκε για τον ασεβή τύραννο, ποὺ αμέσως θεραπεύθηκε και πίστεψε στον Χριστό και βαπτίστηκε μαζί με όλη τη φρουρά του. Ελεύθερη πια ἡ αγία, αφέθηκε να κηρύττει τον Χριστό και σ᾽ άλλες περιοχές, μέχρι ποὺ ξανασυνελήφθη ἀπὸ τον διοικητή μιας πόλης, ονόματι Ασκληπιό. Παραδόθηκε ξανά και σε άλλα φρικτά μαρτύρια, από τα οποία διαφυλάχθηκε και πάλιν αβλαβής με τη Χάρη του Θεού και τέλος υπέστη μαρτυρικό διά ξίφους θάνατο, λαμβάνοντας από τον στεφοδότη Χριστό τα αμάραντα στεφάνια της παρθενίας, της ομολογίας και του μαρτυρίου. Εξαιρέτως έλαβε την ιδιαίτερη χάρη να θεραπεύει οφθαλμικές παθήσεις. «Τιμή Μάρτυρος, μίμησης Μάρτυρος», λέει ὁ ιερός Χρυσόστομος.  Κι  εμείς, ἀγαπητοὶ αδελφοί, πρέπει να αναλογισθούμε τις αρετές της αγίας Παρασκευής και, όσο μπορεί ὁ καθένας μας, να αγωνισθούμε να τις μιμηθούμε. Να ξεχωρίσουμε τρεις:  Την αγνότητα και σωφροσύνη της, τη θαυμαστή αγάπη της στον Θεό και τοὺς ανθρώπους, ποὺ την οδήγησαν στην τρίτη, την ανδρεία ομολογία της Πίστης της.  Ζούμε σε μια εποχή εσχάτων χρόνων, ποὺ και οι τρεις αυτές αρετές τείνουν να εκλείψουν: Ψυχράνθηκε ἡ αγάπη των πολλών ανθρώπων στον Θεό και στον πλησίον μας.  Κυριαρχεί η ιδιοτέλεια, η αδιαφορία, η ασπλαχνία, η απιστία, η ανυποταξία στο θέλημα του Θεού. Απόρροια αυτών, το βύθισμα των ανθρώπων στην προσπάθεια να «χαρούν» τα αγαθά του κόσμου τούτου, τις σαρκικὲς ηδονές, νομίζοντας πώς έτσι θα γεμίσουν το κενό της ψυχής τους. Μα, οι σαρκικὲς ηδονές μόνο οδύνες φέρνουν, ψυχικές και σωματικές, και θάνατο ψυχικό, και πολλὲς φορές, κρίμασι Θεού, και σωματικό. Και τέλος, στις μέρες μας κυριαρχεί η έλλειψη διάθεσης να ομολογούμε με θάρρος την Πίστη μας στην καθημερινή ζωή, σαν να ντρεπόμαστε ποὺ είμαστε χριστιανοί. Αδελφοί μου  , ἡ μεγαλομάρτυς Παρασκευή μας καλεί, ιδιαίτερα σήμερα, στη μνήμη της, να μιμηθούμε τον βίο, τα έργα της. Να αγαπήσουμε ολόψυχα τον Θεό και τοὺς αδελφούς μας, να γίνουμε κήρυκες της Πίστης μας σ᾽ αυτούς, να ζήσουμε με σωφροσύνη και εγκράτεια. Έτσι, θα λάβουμε πλούσια τη Χάρη του Θεού και τη βοήθεια των αγίων μας, και θα αξιωθούμε να απολαύουμε την αιώνια ζωή, εν Χριστώ Ιησού, τω Κυρίῳ ημών, στον οποίο ανήκει, με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, τιμή και προσκύνηση στους αιώνες των αιώνων.  Αμήν! Χρόνια πολλά καλά και ευλογημένα η Αγία Παρασκευή κοντά μας να είσθε καλά. Πρωτοπρεσβυτέρου Μιχαήλ Μεγαγιάννη.

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ Κυριακὴ Δ΄ Ματθαίου π.Μιχαήλ Μεγαγιάννης

Ἡ συναίσθηση τῆς ἀναξιότητας τοῦ ἑκατόνταρχου, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καὶ κατ’ ἐπέκταση ἡ ταπείνωσή του, εἶναι στοιχεῖο ἀπὸ τὸ ὁποῖο θὰ μπορούσαμε νὰ ἀντλήσουμε ἕνα ἰσχυρὸ μήνυμα γιὰ τὴν πορεία τὴν ὁποία ἀκολουθοῦμε στὴ ζωή μας. «Κύριε, δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ σὲ δεχθῶ στὸ σπίτι μου, πὲς ὅμως μόνο ἕνα λόγο σου, καὶ θὰ γιατρευθεῖ ὁ δοῦλος μου». Συγκλονίζουν, πράγματι, τὰ λόγια αὐτὰ γιατί σηματοδοτοῦν μία στάση, τὴν ὁποία δύσκολα ὁ ἄνθρωπος καὶ ἰδιαίτερα ὁ σημερινός, υἱοθετεῖ. Εἶναι ἡ περίπτωση ποὺ ἀποτολμᾶ μὲ ἕνα ἱερὸ «θράσος», νὰ γκρεμίσει τὰ ὀχυρὰ ποὺ συνήθως ἀνεγείρει, τὰ ὁποία ἀφήνουν τὸν ἑαυτό του σὲ μία παγερὴ ἀπόσταση ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ τὸ συνάνθρωπο. Εἶναι ἡ περίπτωση ποὺ ἀποκτᾶ συναίσθηση τῆς δικῆς του ἀδυναμίας καὶ κάνει τὴ μεγάλη κίνηση: νὰ ζητήσει τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τὸν ὁποῖο πλησιάζει μὲ πίστη καὶ ἐλπίδα.

Ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος βιώνει μἰα τραγικότητα. Πολλὲς φορὲς ἀκολουθεῖ τὸ δικό του ἐγωιστικὸ δρόμο, ἐκεῖνο τῆς αὐτοθεοποίησης, καὶ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ τρέφοντας τὴν ψευδαίσθηση ὅτι μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο εἶναι δυνατὸ νὰ ἐπιτύχει στὴ ζωή του. Ἐπιχειρεῖ μὲ τὶς δικές του καὶ μόνο δυνάμεις νὰ κάνει ἀκόμα καὶ «θαύματα», ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ συνεχῶς δοκιμάζει εἶναι ἀπογοήτευση καὶ ἀγωνία. Αὐτὸ συμβαίνει διότι ἀρνεῖται τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου στὴ ζωή του, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ μόνος ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς προσφέρει θεραπεία σὲ κάθε μας ἀσθένεια καὶ βοήθεια, σὲ κάθε μας περίσταση.

Ὅταν ὁ Χριστὸς μπῆκε στὴν Καπερναούμ, ὁ ἑκατόνταρχος τὸν πλησίασε καὶ τὸν παρακάλεσε γιὰ ἕνα δοῦλο του. Τὸν παρακάλεσε συγκεκριμένα νὰ θεραπεύσει τὸν παράλυτο δοῦλο του. Ἡ καρδιὰ τοῦ Ρωμαίου στρατιωτικοῦ δὲν ἀντέχει νὰ τὸν βλέπει νὰ ὑποφέρει στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου.

Σὲ μία ἐποχὴ κατά τὴν ὁποία οἱ Ρωμαῖοι, θεωροῦσαν τοὺς δούλους, περίπου σὰν ἀντικείμενα, ὁ ἑκατόνταρχος παρὰ τὴ θέση καὶ τὸ ἀξίωμά του, θεωρεῖ τὸν δοῦλο τοῦ σπιτιοῦ του σὰν δικό του παιδί. Ταπεινώνεται μπροστὰ στὸ Χριστὸ καὶ ζητᾶ τὸ ἔλεός του. Παρακαλεῖ νὰ τὸν θεραπεύσει καὶ ὁ Κύριος ἀνταποκρίνεται ἀμέσως.

Ὁ ἑκατόνταρχος μπροστὰ στὴν προθυμία τοῦ Χριστοῦ νὰ ἔλθει στὸ σπίτι του γιὰ νὰ θεραπεύσει τὸν ἄρρωστο δοῦλο του, αἰσθάνεται τὴ δική του ἀναξιότητα καὶ ὁμολογεῖ: «Κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανός, ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθης». 

Συνεχίζοντας, ἐκφράζει δημόσια τὴν πίστη του στὴν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ, λέγοντας: «Μόνον εἰπὲ λόγον καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου». Ὡς Θεὸς ποὺ εἶσαι πὲς ἕναν λόγο. Αὐτὸς καὶ μόνον ἀρκεῖ γιὰ νὰ θεραπευθεῖ ὁ δοῦλος μου.

Εἶναι πράγματι ἀξιοθαύμαστη ἡ ταπείνωση τοῦ ἑκατόνταρχου, ἀλλὰ καὶ ἡ μεγάλη πίστη ποὺ ἐπέδειξε. Ἕνας πολὺ ἁρμονικὸς συνδυασμὸς ἀρετῶν ποὺ ἀνεβάζει τὸν ἄνθρωπο πολὺ ψηλὰ καὶ τὸν καταξιώνει ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ στὴν πιὸ αὐθεντική της μορφή.

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ἰδιαίτερα στὴν ἐποχή μας, σήμερα ποὺ μαστίζεται ἀπὸ τόσα πάθη, καὶ ὁ ἐγωϊσμὸς καὶ ἡ ὑπερηφάνεια, ἀλλὰ πολλὲς φορὲς καὶ ἡ ἀπιστία ἐμφωλεύουν στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων, ὁ ἑκατόνταρχος τῆς εὐαγγελικῆς διήγησής μας ἔρχεται νὰ φωτίσει ἕναν ἄλλον δρόμο ζωῆς. Ἐκεῖνον ποὺ περνᾶ μέσα ἀπὸ τὴ συναίσθηση τῆς ἀναξιότητάς μας καὶ ὁδηγεῖ στὴν ταπείνωση, γιὰ νὰ ἐπιζητοῦμε τὸ ἔλεος καὶ τὴν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἕνας δρόμος μέσα ἀπὸ τὸν ὁποῖο προβάλλεται ἡ πίστη, ἡ ὁποία ἐκφράζεται ὡς ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸ Θεό, ποὺ εἶναι ἡ μόνη ἐλπίδα καὶ σωτηρία μας. Ἀμήν.

π. Μιχαήλ Μεγαγιάννης

25ΗΝ ΜΑΡΤΙΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ << Χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου >>.π. Μιχαήλ Μεγαγιάννης

Aγαπητοί μου συγχωριανοί 

Ο φιλάνθρωπος και ελεήμων θεός ,ο φροντίζων πάντοτε δια το γένος των ανθρώπων ,ως μόνος φιλόστοργος πατέρας βλέπων το πλάσμα του ο άνθρωπος να τυρανείτε από τον διάβολο ,και να σύρεται στα πάθη της ειδωλολατρίας με αποτέλεσμα να χαθεί ότι πιο πολύτιμο υπήρχε που ήταν ο ίδιος ο  άνθρωπος , όταν ήλθεν το πλήρωμα του χρόνου θέλησε να στείλει τον υιόν του τον κύριον ημών Ιησού Χριστόν για να σώσει και λυτρώσει τον άνθρωπο.

Θα ερωτάστε  πότε ήλθε το πλήρωμα του νόμου και του χρόνου, ήλθεν όταν γεννήθηκε ευδοκία Θεού η μόνη γυναίκα αμόλυντος η μόνη παρθένος , η μόνη αξία  για να γίνει μητέρα του θεού μας και λόγου του δευτέρου προσώπου της Αγίας τριάδος.

Το θέλημα του θεού ήταν καλά κρυμμένο μυστικό από αιώνες , για να είναι άγνωστο στον διάβολο , γιατί ο διάβολος γνώριζε από τον προφήτη Ησαΐα τα λόγια που είχε πει περί της παρθένου

<< Ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ.>>.

Γνωρίζοντας αυτά τα λόγια ο διάβολος φρόντιζε να μολύνει όλες τις γυναίκες που ήταν παρθένες έτσι ώστε να μην καταφέρει καμία να γίνει μητέρα του θεού μας.

θέλησε ο Κύριος μας να έρθει στον κόσμο όχι σαν θεός αλλά σαναπλός άνθρωπος γιατί η λαμπρότητα δεν θα την άντεχε ο άνθρωπος, αντίθετα με την ταπεινότητα θα κατάφερνε να νικήσει τον άσαρκο δαίμονα και διάβολον. Έτσι με αυτό τον τρόπο φάνηκε η δύναμη η δικαιοσύνη και η πανσοφία του θεού μας.

Εδώ η Υπεραγία Θεοτόκος μαζί με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ υπηρετούν το μέγα αυτό μυστήριο δια την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.

Η παράβασης έγινε στην ΕΔΕΜ και η σωτηρία γίνεται σήμερα στην πόλη της ΝΑΖΑΡΕΤ , η Εύα άκουσε το :<< εν λύπαις τέξη τέκνα>> και η Θεοτόκος μας άκουσε το :<< Χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου >>.

Όλα αυτά έγιναν για να δείξει ο Κύριος μας την μεγάλη του πανσοφία διότι η γυναίκα ήταν η αιτία και η αφορμή της απωλείας του ανθρώπου από τον παράδεισο και μιλάμε για τηνΕύα , ενώ αντίθετα τώρα η γυναίκα  Θεοτόκος παρθένος μας έγινε και εκλέχθηκε ως κατηκητήριο του θεού μας δια να σωθεί όλο το ανθρώπινο γένος .

Όταν έστειλε ο θεός μας τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στην Θεοτόκο μας η Θεοτόκο μας ήταν 15 ετών.  Πριν όμως έλθει ο άγγελος κυρίου Γαβριήλ προς την Θεοτόκο μας ο προφήτης Ζαχαρίαςμέσω της θειας φωτίσεως του δημιουργού μας αρραβώνιασε την Παρθένο με τον δίκαιον Ιωσήφ, έτσι να έχει ως φύλακα και προστάτη της η Παρθένο έναν άνδρα αλλά κυρίως για να υπηρετήσουν και οι δυο από κοινού το μεγάλο μυστήριο της ενανθρωπήσεως του κυρίου και θεού μας.

Έτσι με τον τρόπο αυτό ο διάβολος επλανήθηκε από τον θεον μας και η παρθένος έμεινε αδιάφορος από τον διάβολο .

Η παρθένος ευηγγελίσθη υπό του Αρχαγγέλου διότι μόνο ο Ιησούς Χριστός ως άνθρωπος γεννήθηκε εκ πνεύματος αγίου και όχι από σπορά ανδρός. Έτσι ο Αρχάγγελος Γαβριήλ παρουσιάζεται μπροστά στην Θεοτόκο και της λέει          << Χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου>>

Ακούγοντας όλα αυτά τα λόγια η Θεοτόκος μας εταράχθη και λέγει στον άγγελο κυρίου

Πως θέλει να γεννήσω υιόν αφού άνδρα δεν γνωρίζω.

Και ο Αγγελος κυρίου της απαντά << πνεύμα άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι δ’ αυτό και το γεννόμενον εκ σου Άγιον Κληθήσεται>>.

Ακούγοντας όλα αυτά η Θεοτόκος λέει προς τον άγγελο κυρίου :<< Ιδού η δούλη κυρίου γένοιτο μοί κατά το θέλημα σου >>.Έτσι με την συγκατάθεση και της θεοτόκου το πνεύμα το άγιον εισήλθε εις αυτήν και συνελήφθη εν γαστρί το θείον βρέφος .

Αγαπητοί μου αδελφοί σήμερα σε όλους τους ορθοδόξους Ελληνικούς Ναούς και εξαιρετικά σε εμάς τους Έλληνας έχουμε διπλή εορτή την θρησκευτική με τον Ευαγγελισμό της θεοτόκου και την Εθνική για την εξέγερση όλων των Ελλήνων κατά του βαρβάρου κατακτητού που ήταν ο τούρκος και για400 ολόκληρα χρόνια είχε υπόδουλο το έθνος μας.

Οι έλληνες πολύ σοφά διάλεξαν αυτήν την ημέρα διότι όπως σήμερα μέσω της συλλήψεως της θεοτόκου έγινε η αρχή δια την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους έτσι και οι Έλληνες σήμερα κάνουν το μεγάλο ξεκίνημα και την μεγάλη αρχή για τηνελευθερία την απελευθέρωση του γένους μας. Πολύ σωστά οΠαλαιών Πατρών Γερμανός ύψωσε το λάβαρο της εξεγέρσεως όλων των Ελλήνων αυτή την αγία ημέρα , γιατί έτσι με αυτό τον τρόπο ο αγώνας μας είχε και την ευλογία της ιδίας της θεοτόκου μας . Τι προσέφερε ό κλήρος στον αγώνα του 1821;Συνήθως θεωρούμε, ότι έγινε μία επανάσταση. Άλλ' αν ανοίξουμε την ιστορία θα δούμε, ότι πριν το 1821 έγιναν μετρήστε ένδεκα επαναστάσεις. Όλες πνίγηκαν στο αίμα. Οι Χριστιανοί ήταν πολύ διστακτικοί, δεν τολμούσαν πλέον να κάνουν κάτι. Ποιος κατόρθωσε να τους αναπτέρωση, να άρη τις αμφιβολίες; Ποιος τους κέντησε σαν βούκεντρο; Ποιος άναψε τη θρυαλλίδα της επαναστάσεως; Άπαντά ή Ιστορία ένας Κληρικός! Ήταν ό Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Δίκαιος ή Παπαφλέσσας.Πρώτος αυτός κήρυξε την επανάσταση. Μετά άπ' αυτόν ακολουθεί ατελείωτη σειρά κληρικών. Άλλοι από αυτούς αγωνίστηκαν ως μαχητές και έπεσαν ενδόξως στα πεδία των μαχών, όπως ή αγνή εκείνη μορφή, σαν το χιόνι καθαρός, ό Αθανάσιος Διάκος, πού ή μούσα στα δημοτικά τραγούδια τον απαθανάτισε με το πασίγνωστο «Για ιδές καιρό πού διάλεξε ό χάρος να με πάρει...».  Άλλοι υπήρξαν πνευματικοί ηγέτες και επίσκοποι. Στην πρώτη σειρά των ηρώων είναι ό Παλαιών Πατρών Γερμανός. Δεύτερος ό Αρτης Πορφύριος. Τρίτος ό Σαλώνων Ησαΐας. Τέταρτος ό Βρεσθένης Θεοδώρητος. Πέμπτοςό Καρύστου Νεόφυτος. Έκτος το αηδόνι του αγώνος, ό Έλους Άνθιμος. Έκτος αυτών υπάρχει ή σειρά των μαρτύρων ιεραρχών διότι εναντίον αυτών ξέσπασε ή λύσσα των κατακτητών. Στη Θεσσαλονίκη, ένα μήνα μετά την κήρυξη της επαναστάσεως, οί γενίτσαροι αρπάζουν νύχτα το μητροπολίτη Θεσσαλονίκης και τέσσερις άλλους μητροπολίτες, τους οδηγούν έξω στοΕπταπύργιο, και στήνουν αγχόνες. Στο δρόμο οί ίδιοι έψαλαν τα της κηδείας τους και το «Μακαριά ή οδός, ή πορεύει σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως» Πλησίασαν, πήραν τις θηλιές, τις ευλόγησαν και είπαν Χριστέ, σ' ευχαριστούμε, έφτασε ή ώρα μας. Ασπάστηκαν ό ένας τον άλλο λέγοντας• Αδέρφια, καλή αντάμωση στους ουρανούς. Μετά από λίγο δεν υπήρχαν στον κόσμο τούτο. Στη Χίο, άλλο αστέρι αυτό, όμητροπολίτης Πλάτων, τον όποιο κρέμασαν οί Τούρκοι έξω άπ' τη μητροπολίτου. Άλλ' εκεί ή σφαγή ήταν γενική και φοβερά. Κοκκίνισε ή θάλασσα από το αίμα! Από τους 90.000 μόνο5.000 έμειναν ζωντανοί. Στην αμμουδιά της Χίου έβαλαν χάμω το σταυρό του κυρίου οι τούρκοι και είπαν Όποιος τον πατήσει θα ζήση, όποιος δεν τον πατήσει θα πεθάνει. Κανένας δεν τον πάτησε! Ζήτω ό σταυρός, ό Χριστός, ή Παναγία! φώναζαν και μαρτύρησαν όλοι. 85.000 μάρτυρες μαζί με το μητροπολίτη τους. Κανείς προδότης! Και τα ευρωπαϊκά καράβια, εγγλέζικα γαλλικά και ιταλικά, ήταν έξω άπ' τη Χίο καί βλέπανε... Άλλα αστέρια έπειτα στην Κρήτη. Εκεί πέντε επισκόπους είχε ή Κρήτη, και οι πέντε εσφάγησαν! Στις σπηλιές, στα φαράγγια, στα ψηλά τα βουνά ακουγόταν πάντα το άσμα της λευτεριάς. Από τις 270.000 λαού πού είχε ή Κρήτη στο τέλος του αγώνος μείνανε μόνο 100.000.  Άλλο αστέρι κάτω στην Κύπρο. Εκεί μαρτύρησαν ό αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός απαγχονιστείς και εκατοντάδες κληρικοί της νήσου. Άλλ' εκεί πού το μαρτύριο αποκορυφώθηκε ήταν ή Κωνσταντινούπολις. Ή αγνότερα μορφή του αγώνος, πού ή θυσία του συνεκλόνισε το Πανελλήνιο, ήτο όπατριάρχης Γρηγόριος ό Ε'. εδώ από την Δημητσάνα μας Τρεις φορές τον εξόρισαν στο Άγιον Όρος. Άγιος άνθρωπος, ασκητής καλόγερος, πού αγαπούσε το Θεό. Όταν ήρθε το τέλος ένα καΐκι ήταν έτοιμο να τον πάρει από την Πόλη. Όχι, θα μείνω εδώ, είπε. Λειτούργησε των Βαΐων, και στο τραπέζι είπε προφητικός• «Σήμερα των Βαΐων θα φάμε ψάρια• μετ' ολίγας ημέρας θα μας φάνε τα ψάρια του Βοσπόρου». Λειτούργησε τελευταία φορά τη νύχτα της Αναστάσεως και έψαλε με δάκρυα το «Χριστός ανέστη». Μετά τη λειτουργία τον περίμεναν. Τον άρπαξαν και τον κρέμασαν έξω από την πύλη του Πατριαρχείου. Μαζί του την ίδια μέρα κρέμασαν άλλους τρεις• τον Εφέσου Διονύσιο, τον Νικομήδειας Αθανάσιο, και τον Αγχιάλου Ευγένιο. 'Αλλά κ' ένας άλλος πατριάρχης κρεμάστηκε, ό Κύριλλος Ε', πού έμενε στην Αδριανούπολη' τον κρέμασαν οι Τούρκοι έξω άπ' τη μητρόπολη της Αδριανουπόλεως. Ό δεπατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος δεν έμεινε να τον πιάσουν. Μόλις κηρύχτηκε ή επανάσταση άφησε την Αλεξάνδρεια και βγήκε στη θάλασσα και ευλογούσε το στόλο πηγαίνοντας από καράβι σε καράβι. Γιατί τότε κάθε ελληνικό καράβι είχε μέσα παπά• κάθε βράδυ έκαναν παράκληση στην Παναγία Ό Κανάρης κι ό Μιαούλης δεν επέτρεπαν μέσ' στα καράβια βλαστήμια. «Τα καράβια είναι καράβια της Παναγιάς», έλεγαν. Παρά λίγο όμως να λησμονήσω το Μεσολόγγι, πού θα 'ναι πάντα φωτεινό μετέωρο του αγώνος. Μέσα στο «φράχτη» αυτόν έμειναν10.000 γυναικόπαιδα. Ποιος ήταν και εκεί ή ψυχή του αγώνος; Πάλι ρασοφόρος, ό επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ. Όταν οι οπλαρχηγοί αποφάσισαν να σφάξουν τα γυναικόπαιδα, εκείνος τους απέτρεψε. Στάθηκε εκεί τους λέει τους λειτούργησε, και κοινώνησαν για τελευταία φορά οι «ελεύθεροι πολιορκημένοι».Αν περάσετε καμιά φορά άπ' το Μεσολόγγι, να πάτε στο δημαρχείο της πόλεως να δείτε τον πίνακα ενός ξένου ζωγράφου πού παριστάνει την τελευταία κοινωνία την Μεσολογγιτών. Δείχνει τον Ιωσήφ 'Ρωγών να κρατάει το δισκοπότηρο κ' έρχονται να μεταλάβουν οι μελλοθάνατοι, αυτοί πού μετά από λίγο δεν θα υπάρχουν στη ζωή. Ποτέ άνθρωποι δεν κοινώνησαν τόσο αξίως όσο αυτοί. Ό καθένας τους έλεγε«Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου».  Ασπάζονταν εχθροί και φίλοι. Ακουγόταν ένας κλαυθμός μέσα στο μυστήριο. Το δισκοπότηρο με το αίμα του Κυρίου γέμισε από δάκρυα. Κοινώνησαν όλοι το Χριστό. Και δεν ήταν πλέον άνθρωποι, άλλα «λέοντες πυρ πνέοντες». Και έμεινε ό 'Ρωγών εκεί. Του λένε οι οπλαρχηγοί• Θα σε πάρουμε μαζί, θα σε σηκώσουμε στους ώμους, θα σε βγάλουμε πέρα. Όχι, λέει θα μείνω εδώ μαζί με τα παιδιά. Κ' έμεινε. Κι ανατινάχθηκε στον αέρα. Και το ράσο του δεσπότη έγινε το σάβανο της πόλεως. Πόσοι είναι αυτοί οι κληρικοί; Ένας ξένος, Γάλλος φιλέλλην, πήγε από χωριό σε χωριό και τους μέτρησε. Πόσοι, νομίζετε, είναι; είναι, αγαπητοί μου, εννέα χιλιάδες (9.000). Εννέα χιλιάδες κληρικοί θυσίασαν τη ζωή τους για τη δόξα της Ελλάδος, για την ελευθερία της πατρίδος. Αυτοί με το αίμα τους πότισαν το δέντρο της ελευθερίας, κάτω από το οποίο εμείς αναπνέουμε σήμερα.
Αιωνία τους ή μνήμη.                                      Συγκινούμε όπου πατώ το χώμα που πέρασαν από εδώ ήρωες άξιοι όπως ο Παπαφλέσσας, ο Κολοκοτρώνης , ο Νικηταράς , Συγκινούμε όπου εδώ που πατώ και εδώ που σας διδάσκω τον λόγω του θεού μας εκκλησιάσθηκαν οι ήρωες της περιοχής μας οι ήρωες της Άνω Καμάρας οι ήρωες του χωριού μας όπου έχουν τα δικά σας επίθετα και την δική σας συνέχεια, Συγκινούμε και δακρύζω όπου οι Καμαραίοι έδωσαν το αίμα τους για να είμαστε εμείς ελεύθεροι σαν έθνος

Αγαπητοί μου συγχωριανοί η πατρίδα μας χρωστά πολλά σε όλους αυτούς που έδωσαν την ζωή τους για να αναπνέουμε να μιλάμε, να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι σαν ΕΛΛΗΝΕΣ .

Αλλά και πάλι αν χρειαστεί ποτέ η πατρίδα μας νέους αγώνες τότε είμαι σίγουρος ότι οι έλληνες θα γίνουν ένα μια γροφιά για να ακούγεται παντού το ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ  των ΕΛΛΗΝΩΝ.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.

π. Μιχαήλ Μεγαγιάννης

Κυριακή της Ορθοδοξίας

Κυριακή της Ορθοδοξίας           

«Την άχραντων εικόνα σου προσκυνούμεν, αγαθέ, αιτούμενοι 

συγχώρησιν των πταισμάτων ημών, Χριστέ ό Θεός...» .                                         

                    Υπήρξαν , αγαπητοί μου, υπάρχουν και θα υπάρχουν 

μέχρι συντέλειας των αιώνων εχθροί της Εκκλησίας του Χριστού, 

εχθροί της πίστεως.

 Ό σατανάς θα πολεμεί πάντοτε το Χριστό, και τα παιδιά του

 σατανά θα πολεμούν πάντοτε τα παιδιά του Χριστού,

 τα παιδιά της Εκκλησίας.

 Άλλ' από τον σφοδρό αυτόν αγώνα τελικώς θα εξέλθει νικήτρια ή

 αλήθεια, ή εσταυρωμένη Αλήθεια, ή Ορθοδοξία, ή αγία μας Εκκλησία. 

Αυτό βεβαιώνει ό ίδιος ό Κύριος, πού είπε

•«Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε αλλά Θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» 

 και σε άλλο μέρος είπε προφητικός, ότι θα βγουν από τον Άδη σκοτεινές

 δυνάμεις πού θα πολεμήσουν την Εκκλησία, αλλά καμία δέ θα μπορέσει να την κλονίσει. 

Το ίδιο βεβαιώνει και ή ιστορία είκοσι αιώνων ή Εκκλησία βγήκε 

πάντα νικήτρια και έστησε αθάνατα τρόπαια του πνεύματος.

 Μία από τις πολλές νίκες της Εκκλησίας μας εορτάζουμε σήμερα. 

Είναι ή νίκη των ιερών εικόνων. 

Θα προσπαθήσω να μιλήσω άπλα, ώστε να με καταλάβετε. 

Πάνε τώρα 1.200 και πλέον χρόνια από τότε πού παρουσιάστηκαν

 κάποιοι αιρετικοί στην Κωνσταντινούπολη με το σύνθημα

• Έξω από τις εκκλησίες οι εικόνες! 

Βάρβαροι, βάναυσοι και ανιστόρητοι, έμπαιναν στους ναούς,

 γκρέμιζαν από τα τέμπλα τις Ιερές εικόνες, τις πετούσαν χάμω,

 τις πατούσαν, τις έσχιζαν, τις έκαιγαν.

 Έκαναν έρευνα και στα σπίτια, και αλίμονο σ' όποιον εύρισκαν εικόνες. 

Τον συνελάμβαναν, τον οδηγούσαν στις φυλακές, τον καταδίκαζαν,

 του έκοβαν τη μύτη, τα χέρια την γλώσσα , τον εξόριζαν 

στα άκρα της αυτοκρατορίας. 

150 περίπου χρόνια κράτησε αυτός ό διωγμός.                                                                  

   Αν ρωτούσε κανείς τους σκληρούς εικονομάχους,  

Γιατί καταστρέφετε τις εικόνες; αυτοί με μένος απαντούσαν 

Διότι ή προσκύνηση τους είναι ειδωλολατρία• και σύμφωνα

 με την εντολή του Θεού στο Δεκάλογο 

«Ου ποιήσεις σ’εαυτώ ειδωλων...», 

«ου προσκυνήσεις αυτοίς» εμείς είδωλα δεν προσκυνούμε. 

Νόμιζαν, ότι οι εικόνες είναι είδωλα.

 Άλλα για να δούμε για να το εξετάσουμε είναι είδωλο 

ή εικόνα; Όχι, δεν είναι. Άλλο είδωλο, άλλο εικόνα. 

Τι είναι το είδωλο; είδωλο είναι, να πάρεις μάρμαρο

 ή ξύλο, να το πελεκήσεις, να του δώσεις μια μορφή ζώου 

ή ανθρώπου, κ' έπειτα να πέφτεις να το προσκυνάς

 με την πίστη ότι αυτό είναι Θεός. 

Τέτοιο πράγμα εμείς δέ λέμε.

 Δέν λέμε ότι ή εικόνα του Χριστού είναι ό ίδιος ό Χριστός,

 δέν λέμε ότι ή εικόνα της Παναγίας είναι ή ίδια ή Παναγία,

 δέν λέμε ότι ή εικόνα του αγίου Γεωργίου  είναι ό ίδιος

 ό άγιος Γεώργιος .

 Άλλα Τι λέμε; 

Ότι ή εικόνα παριστάνει το πρόσωπο ή εικόνα του Χριστού

 παριστάνει το Χριστό, ή εικόνα της Παναγίας παριστάνει την Παναγία,

 ή εικόνα του Αγίου Γεωργίου  παριστάνει τον Άγιο Γεώργιο . 

Κι όπως δεν υπάρχει σπίτι και πορτοφόλι χωρίς φωτογραφίες

 των προσφιλών προσώπων (του πατέρα, του συζύγου, των παιδιών), 

έτσι και στην εκκλησία έχουμε τις εικόνες του Χριστού, της Παναγίας

 και των αγίων και βλέποντας αυτές ενθυμούμεθα τα Ιερά πρόσωπα,

 και τιμώντας αυτές τιμούμε τα εικονιζόμενα πρόσωπα.

 «Ή τιμή της εικόνος επί το πρωτότυπον διαβαίνει», 

λένε οϊ πατέρες. 

Στην εικόνα ανήκει τιμητική προσκύνησις, όχι λατρεία. 

Αυτά διδάσκει ή Εκκλησία.                                                             

      Ό Θεός, αγαπητοί μου, δεν είναι ύλη, είναι πνεύμα. 

Ως άυλος λοιπόν και βασιλεύς των αύλων αγγέλων και αρχαγγέλων,

 είναι αόρατος• κανείς δεν τον είδε. 

Για αυτό μέσα στην εκκλησία δεν ζωγραφίζουμε το Θεό.

 Ως αόρατος όμως είναι και απερίγραπτος κανένα χέρι

 ζωγράφου δεν μπορεί να τον περιγράψει, να μας δώσει

 την εικόνα του Θεού.

 Άλλα το μέγα και ανέκφραστο μυστήριο είναι, ότι ό Υιός του

 Θεού και Θεός έλαβε σάρκα ανθρώπινη, και τότε ό αόρατος

 έγινε ορατός εμφανίσθηκε ως άνθρωπος επί της γης, ως Υιός της Παρθένου.

 Άφ' ότου λοιπόν ό αόρατος Θεός έγινε ορατός στο πρόσωπο του

 Χριστού και περπάτησε ανάμεσα μας και σταυρώθηκε και

 αναστήθηκε, από τότε έγινε περιγραπτός και μπορούμε πλέον 

να τον ζωγραφίζουμε. 

Ένας από τους μεγαλύτερους πατέρας της Εκκλησίας, ό Ιωάννης ό Δαμασκηνός, 

στηρίζοντας το δόγμα της προσκυνήσεως των αγίων εικόνων, έλεγε:

Σάς ερωτώ, εικονομάχοι, ήρθε ή δεν ήρθε ό Χριστός ως άνθρωπος στη γη;

 Εάν δεν ήρθε, τότε έχετε δίκιο δεν έχουμε το δικαίωμα να ζωγραφίζουμε τον αόρατο.

 Άλλ' εάν ό Χριστός ήρθε και είναι γεγονός ότι ήρθε, και ως βρέφος και ως τέλειος άνδρας 

εμφανίσθηκε στον κόσμο, τότε ελάτε ζωγράφοι, μπορείτε πλέον να τον ζωγραφίζετε.

 Χίλια μάτια τον είδαν, χίλια αυτιά τον άκουσαν, χίλια χέρια τον άγγιξαν. 

Συνεπώς ό Χριστός ως Θεός είναι απερίγραπτος,

 ως άνθρωπος όμως είναι ορατός και περιγραπτός εικονίζεται.
Πρώτη εικόνα του Χριστού ποια είναι; 

Αμέτρητες εικόνες υπάρχουν σήμερα στα σπίτια των ορθοδόξων. 

Ή πρώτη όμως εικόνα, πού ζωγραφίζεται και στις εκκλησίες μας, 

είναι το άγιο Μανδήλιο.

 Όταν ό Χριστός τη Μεγάλη Παρασκευή ανέβαινε στο Γολγοθά 

βαστάζοντας στον ώμο το σταυρό, 

Ίδρωσε και ό ίδρωτας έτρεχε από το πρόσωπο του. 

Μία ευσεβής γυναίκα, πού βρέθηκε κοντά, έβγαλε το μαντήλι της

, το έδωσε στο Χριστό, εκείνος σκουπίστηκε, και της το έδωσε πάλι. 

Τότε ή γυναίκα είδε, ότι πάνω στο μαντήλι είχε αποτυπωθεί

 ή μορφή του Χριστού.

 Ήταν ή πρώτη εικόνα του Κυρίου και ή παράδοσης αυτή 

έχει σημασία δείχνει, ότι ό Χριστός μπορεί να ζωγραφιστεί. 

Έτσι τώρα υπάρχουν μυριάδες εικόνες.  

Αγαπητοί μου αδελφοί οι εικονομάχοι υπάρχουν σε μεγάλη κλίμακα

 και σήμερα και αυτοί δυστυχώς είναι δικά μας παιδιά που πλανήθηκαν 

από τον διάβολο γι΄αυτό το λόγο η Εκκλησίαν μας προσεύχεται 

δια αυτούς και παρακαλά τον θεον μας να μετανοήσουν και να

 επιστρέψουν πίσω στην εκκλησία του Χριστού Παρακαλώ την

 αγάπη σας όλοι μας στην προσευχή μας να αφιερώνουμε ένα 

λεπτό δια όλους αυτούς τους πλανεμένους και να δεόμεθα προς

 κυριον όπως επιστρέψουν εις την εκκλησία όλοι αυτοί που

 εσφαλμένα ακολουθούν τις διάφορες αιρέσεις.

Να είσθε όλοι καλά αμήν.

+ Πρωτοπρεσβύτερος Μιχαήλ Μεγαγιάννης 

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ<< Σταυρός φύλαξ πάσης της οικουμένης >>.ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ Μιχαήλ Μεγαγιάννη

14^ΗΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2013

ΓΡΑΠΤΟΣ ΛΟΓΟΣ

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ Μιχαήλ Μεγαγιάννη

<< Σταυρός φύλαξ πάσης της οικουμένης >>.

Αγαπητά μου πνευματικά παιδιά και Αγαπητοί συγχωριανοί

Σήμερα η ορθόδοξος του Χριστού εκκλησία εορτάζει την παγκόσμιον ύψωση και προσκύνηση του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού.

Κατά την ημέρα την σημερινή την 14^ην Σεπτεμβρίου, πολλά θαύματα έγιναν και μεγάλα γεγονότα όπου θα σας τα απαριθμήσω:

Πρώτον ύψωσε ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων, Μακάριος έπι υψηλή εξέδρα τον Τίμιον Σταυρόν όπου είχε βρει η Αγια Ελένη.

Δεύτερον ύψωσε τον Τίμιον Σταυρόν ο Αυτοκράτορας Ηράκλειος όταν επήρε τον τίμιον Σταυρόν από τους πέρσες οι οποίοι όταν κατέλαβαν τα Ιεροσόλυμα μεταξύ των πολλών λαφύρων πήραν και τον Τίμιο Σταυρό.

Ο τίμιος Σταυρός αποτελείτε από τριπλό δένδρο , Πεύκο , Κυπάρισσον, και Κέδρον.

Όταν Αγαπητοί μου συγχωριανοί ο Αβραάμ φιλοξένησε εις την δρυ της Μαμβρή τον τριαδικόν θεον με την μορφή των αγγέλων, κάθε Άγγελος  εδώρησε στον Αβραάμ και μια ράβδο και του είπαν να τις φυλάξει διότι θα  τις χρειαστούν αργότερα.

Και έτσι και έγινε πράγματι μετά το αμάρτημα του ανιψιού του Λώτ με την προσταγή του θεού ο Αβραάμ δώσει στον Λώτ τις τρεις ράβδους να τις φυτέψει ενωμένες να τις ποτίζει κάθε ημέρα από τον Ιορδάνη ποταμό σε απόσταση ενός μιλίου και όταν θα βλαστήσουν τότε θα συγχώρεση ο θεός τις αμαρτίες του Λώτ.

Ακόμα όποίος θα του ζητούσε νερό στον δρόμο να του προσφέρει και το υπόλοιπο να το πετά και φυσικά να μείνει αμίλητος από την στιγμή που θα παίρνει το νερό μέχρι να ποτίσει τις τρεις ράβδους.

Για 33 ολόκληρα χρόνια ο Λώτ προσπαθούσε να φτάσει στις ράβδους αυτές και πάντα ο εωσφόρος έβαζε την ουρά του και έτσι δεν το κατάφερνε μια όμως φορά μετά από 33 χρόνια ο Λώτ κατάφερε και πότισε τις τρεις αυτές ράβδους και αμέσως αυτές έγιναν ένα και έγινε δένδρο ψηλό με καλούς καρπούς.

Όταν ο βασιλέας Σολομών έκτιζε τον Ναόν του θεού για την σκεπή του ναού χρειάσθηκε ένα ίσιο δοκάρι και ορισμένου πάχους για να μπει στην σκεπή.

Το μόνο κατάλληλο δένδρο ήταν αυτό που είχε φυτέψει ο Λώτ, τότε διέταξαν και έκοψαν το δένδρο αυτό και προσπάθησαν να το τοποθετήσουν στην σκεπή του ναού του Σολομώντα αλλά όποτε πήγαιναν να το τοποθετήσουν το ξύλο αυτό μίκραινε, και έπεφτε κάτω.

Μετά από πολλές προσπάθειες αποφάσισαν ότι το ξύλο αυτό είναι κατηραμένο και το πέταξαν στις αποθήκες του ναού .

Τούτο το ξύλο που το θεωρούσαν κατηραμένο το πήραν και το έκαναν Σταυρό κατά την ημέρα της σταυρώσεως του κυρίου και έκει σταύρωσαν το κυριον μας Ιησούν Χριστόν με μοναδικό σκοπό αφού θα μικραίνει και θα μεγαλώνει το ξύλο αυτό το μαρτύριο του Ιησού Χριστού θα είναι μεγαλύτερο .

Μετά την ανάσταση του κυρίου μας οι γραμματείς και φαρισαίοι πήραν και έθαψαν τον Σταυρό και πάνω σε αυτό έριχναν τα σκουπίδια και τα μπάζα ώστε να μην τον βρουν ποτέ οι χριστιανοί.

Και στον Γολγοθά που ήταν παραπλεύρως  επάνω έχτισαν ειδωλικό ναό της Αφροδίτης.

Για τον λόγο αυτό χωρίστηκε η Ιερουσαλήμ σε δυο κοινότητες την εβραϊκή και την χριστιανική.

οποίος τολμούσε να πάει από την μια συνοικία στην άλλη και ιδίως νύκτα το σκότωναν αμέσως.

Όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος είδε στον ουρανό τον Τίμιο Σταυρό με την επιγραφή Κωνσταντίνε

<<Εν Τούτω Νίκα>>. Και νίκησε τον Μαξέντιον, ανακήρυξε ως επίσημη θρησκεία την χριστιανική με το διάταγμα των Μεδιολάνων.

Και με θαυμαστό τρόπο το έτος 316 μχ χτίζετε η Κωνσταντινούπολη με τα όρια που έδειξε Άγγελος κυρίου και τήρησε πιστά ο Μέγας Κωνσταντίνος .

Μετά την πρώτη Οικουμενική Σύνοδο και τα εγκαίνια της πόλεως όπου δόθηκε το όνομα Κωνσταντινούπολης προς τιμή του Μέγα Κωνσταντίνου, τότε δια οράματος του θεού ο Μέγας Κωνσταντίνος στέλνει την μητέρα του Αγία Ελένη στα Ιεροσόλυμα με πολύ στρατό και μεγάλη συνοδεία για να βρουν τον Τίμιον Σταυρόν.

Στα Ιεροσόλυμα υποδέχεται την Αγια Ελένη ο Πατριάρχης Μακάριος και πλήθος κλήρου και λαού.

Όμως οι ραβίνοι με πολύ μυστικότητα κρύβουν το σημείο που ήταν θαμμένος ο Σταυρός.

Το θαυμαστό είναι ότι κάθε ημέρα ο τίμιος Σταυρός έκανε θαύματα για να δείξει την παρουσία του αλλά οι ραβίνοι τα εξαφάνιζαν.

Πρώτον εις το σημείο που ήταν θαμμένος ο τίμιος Σταυρός πλησίον του Γολγοθά κάθε πέμπτη βράδυ   έβγαινε έναςβασιλικός όπου είχε έντονη ευωδία αλλά ο ραβίνος τα μεσάνυκτα τον ξερίζωνε για να μην φανεί η μεγάλη χάρη του τιμίου Σταυρού.

Δεύτερον εις τον Πανάγιον Τάφο του κυρίου μας, την νύκτα φαινόταν σαν μεγάλος προβολέας το Τίμιο και Άγιον Φώς με ένα λευκό περιστέρι ακριβώς στο μέσο αυτού.

Τρίτον εις το Άγιο Σπήλαιο της Γεννήσεως του Σωτήρος Χριστού κάθε βράδυ ένα ξεχωριστό πουλάκι κελαηδούσε με μια ξεχωριστή φωνή  όπου διαπερνούσε τα αυτιά των Εβραίων.

Τέταρτον στον Τάφο της Υπεραγίας Θεοτόκου κάθε Σαββάτο βράδυ έβγαινε ένας κατάλευκος κρίνος όπου και αυτόν το ξερίζωνε ο εκάστοτε ραβίνος τα μεσάνυκτα.

Όλα αυτά τα μεγάλα γεγονότα τα ήξεραν μόνο οι ραβίνοι και τα κρατούσαν σαν επτασφράγιστο μυστικό και για όποιον είχαν την παραμικρή υποψία τον φόνευαν αμέσως.

Όταν η Αγία Ελένη πήγαινε στους γραμματείς και τους φαρισαίους , στους άρχοντας της Ιερουσαλήμ και ζητούσε να της υποδείξουν που είναι οι άγιοι τόποι αυτοί παμπόνηρα την έστελναν σε άλλο μέρος εντελώς αντίθετα από αυτούς.

Για 3 ολόκληρα χρόνια οι γραμματείς και οι φαρισαίοι και οι άρχοντες κορόιδευαν την Αγία Ελένη.

Στην ακολουθία της Αγίας Ελένης υπήρχε ένας αξιωματικός όπου τον ερωτεύθηκε μια κόρη ενός ραβίνου Ιερέα η κόρη αυτή ήξερε το μεγάλο μυστικό πάει στην Αγία Ελένη της ζητάει να την βαπτίσουν χριστιανή και να της δώσει για άνδρα της τον αξιωματικό και φυσικά να την πάρουν μαζί τους και αυτή σαν αντάλλαγμα θα πει που είναι οι άγιοι τόποι.

Έτσι και έγινε, η Αγία Ελένη βάζει παντού φρουρούς και αρχίζει τις ανασκαφές σε βάθος 20 οργιές βρίσκουν τρεις Σταυρούς και τακαρφιά όπου είχαν σταυρώσει τον Κύριον μας.

Φυσικά δεν ήξεραν ποίος ήταν ο Σταυρός του Κυρίου μας αλλά η πρόνοια του θεού όλα τα τακτοποιεί λίγο πιο πέρα περνούσε μια νεκρική πομπή μιας γυναίκας την σταματά η Αγία Ελένη και αρχίζει να βάζει έναν έναν τον Σταυρόν πάνω στην νεκρή, στους δυο πρώτους δεν έγινε τίποτα στον τρίτο Σταυρό μόλις η Αγία Ελένη τον ακούμπησε στην νεκρή αυτή γυναίκα αμέσως αναστήθηκε, και έτσι βεβαιώθηκαν ποίος ήταν ο Σταυρός του κυρίου μας.

Αυτός ο τίμιος Σταυρός της Σταυρώσεως του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού υψώθηκε από τον πατριάρχη Μακάριο σαν Σήμερα στην Αγια Πόλη των Ιεροσολύμων.

Αγαπητά μου πνευματικά παιδιά ,Αγαπητοί μου συγχωριανοί Αυτός ο τίμιος Σταυρός όπου δια 2013 έτη μοιράζεται σε όλο τον κόσμο δια θεραπεία και σωτήρια των ψυχών ο ίδιος Σταυρός όταν ο κύριος μας έλθει να κρίνει ζώντας και νεκρούς θα ενωθεί ξανά με θαυμαστό τρόπο και θα προηγηθεί της Δευτέρας παρουσίας του κυρίου μας , από τον Ορθόδοξο Πατριάρχη των Ιεροσολύμων όπου άγγελοι θα τον παραλάβουν και θα τον μεταφέρουν στον ουρανόν.

Ο τίμιος σταυρός είναι το όπλο του κάθε ορθοδόξου χριστιανού επί της γης όταν κάνουμε σωστά τον τίμιο σταυρό τότε παράλληλα κάνουμε ομολογία της πίστεως μας προς τον τριαδικό θεον μας.

Ο κόσμος μας όλος είναι αδελφοί μου σε μια διαρκεί μάχη μεταξύ του και η μάχη αυτή έχει σαν  αποτέλεσμα ο άνθρωπος να χάσει  την επαφή του με τον Σωτήρα του κόσμου τον Ιησού Χριστό , έχασε ο άνθρωπος την μετάνοια του έχασε την ταπείνωση του όλο αυτό αδέλφια μου οδηγεί τον άνθρωπο προς την απώλεια του .

Γέμισε ο κόσμος από ανθρώπους όπου έχουν σαν πρώτο μέλημα τους την υλη και τίποτα άλλο και έχασε την ουσία που είναι η πιστή του στον θεον μας και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα όλα αυτά που βλέπουμε δίπλα μας γύρω μας .

Γέμισε ο κόσμος από αιρέσεις από πλάνους όπου δήθεν μόνο αυτοί έχουν την αλήθεια στα χέρια τους με αποτέλεσμα να  προσπαθούν να παγιδεύσουν τον άνθρωπο και να τον κάνουν θύμα τους και όποιος τολμήσει να φύγει από εκεί απειλείται η ζωή του .

Γέμισε ο κόσμος αδελφοί μου από άθεους

ψευδόκουλτουριάρηδες όπου προσπαθούν να μας πουν τα μεγάλα τα αναληθή τα ψεύτικα λόγια για να γοητεύουν και να αποκτήσουν οπαδούς με σκοπό να τους εκμεταλλευτούν όταν θα χρειαστεί.

Γέμισε ο κόσμος αδελφοί μου από οπαδούς του σατανά και έξυπνους σατανολατρες με σκοπό να οδηγήσουν τον άνθρωπο στα δίκτυα τους .

Γέμισε ο κόσμος αδελφοί μου από προδότες της πίστεως μας όπου κάνουν το παν δια μια φωτογραφία και δια ένα ασπασμό με τους αιρετικούς ψευδοποιμένες .

Γέμισε ο κόσμος αδελφοί μου από ψεύτες και πολέμιους της αληθείας που δεν είναι άλλη από την ορθή πίστη μας .

Δέστε τι γίνετε δίπλα μας άλλα πρώτα σε εμάς η πείνα θερίζει τον λαό μας η φτώχεια η ανέχεια η μιζέρια κυριαρχεί παντού χάθηκε το χαμόγελο και η αισιοδοξία από τον λαό μας χάθηκε η ελπίδα για τα παιδιά μας χάθηκε η λεβεντιά του Έλληνα , παντού βλέπουμε πρόσωπα σκυθρωπά παντού σκυμμένα κεφάλια παντού δάκρυα και πόνος , θρησκευτικοί και πολιτικοί ηγέτες έχουν πέσει του ρόλου τους, τρίζουν τα κόκκαλα των προγόνων μας είναι σαν να βλέπω τον Κολοκοτρώνη τον Παπαφλέσσα τον Νικηταρά και να κλαίνε δια τις θυσίες τους για να είμαστε εμείς ελεύθεροι ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ Έλληνες .

Είναι σαν να τους ακούω και λένε προς όλους αυτούς τους ανθέλληνες έξω ορέ από την Ελλάδα μας .

Και σαν μην έφτανε όλο αυτό έχουμε και την επέκταση του Ισλαμικού τόξου παντού γυρίσαμε στην εποχή των διωγμών κατά των χριστιανών με την ποιο ακραία μορφή αποκεφαλισμοί σφαγές δολοφονίες  και θάνατος παντού όποιος ομολογεί την πίστη του τον περιμένει μαρτύριο και θάνατο και οι μεγάλοι της γης σφυρίζουν αδιάφορα , ετοιμάζοντας ακόμα περισσότερα όπλα κατά των συνανθρώπων μας . Αίσχος και Ντροπή τους .

Αδέλφια μου πνευματικά μου παιδιά αδελφοί συγχωριανοί πονά η ψυχή μου ως Ιερέα του υψίστου δεν με νοιάζει αν με πουν γραφικό ας με πουν ότι τους κατέβει στον ξερό τους το κεφάλι εξ άλλου όλοι αυτοί οι ανθέλληνες και οι άθεοι έχουν απώλεια μνήμης,   είμαι υποχρεωμένος να μην σιωπήσω αντιθέτως  θα φωνάζω προς κάθε κατεύθυνση ότι είμεθα σε καιρό κρίσεως τα σημεία των καιρών είναι εδώ μπροστά μας πρέπει όλοι μας να ενωθούμε με οδηγό τον Τίμιο Σταυρό και να δημιουργήσουμε αναχώματα , να δημιουργήσουμε κάστρα απόρθητα δια την πατρίδα μας τα παιδιά μας την οικογένεια και την ορθοδοξία μας .

Ο αγώνας όλων μας είναι δύσβατος και ανηφορικός άλλα έχουμε ελπίδα και οδηγό την ομολογία της πίστεως μας τον τίμιο σταυρό και τον σωτήρα Χριστό .

Ψηλά το κεφάλι όλοι μας σηκώστε τον σταυρό όλοι και να ξέρεται ότι ο κύριος μας και θεός μας θα είναι δίπλα μας.

Χαίρε Σταυρέ Τίμιε

Εύχομαι εις όλους να είμεθα όλοι εκεί δια να υποδεχθούμε τον Τίμιο Σταυρό κατά την φοβερά ημέρα της κρίσεως να είσθε όλοι καλά χρόνια πολλά σε όλους.

Πρωτοπρεσβύτερος Μιχαήλ Μεγαγιάννης
πηγή