Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Κυριακή, Νοεμβρίου 04, 2012

Η ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΦΡΑΓΚΟCΥΝΗ←«ΜΝΗΜΟΝΙΟ»→ΡΩΜΗΟCΥΝΗ


Ρωμανού  Ξενοφάνουc  Ανδρούτσου

      Πόσο μακράν απέχει η θεωρία της τευτονοφραγκικής, μεγαλοαστικής ευγονικής και του ταξισμού από την προτροπή του Θεανθρώπου προς τον πλούσιον νεανίσκον (Ματθ., ιθ΄ 16); Αλλά και από την επιλογή των «μωρών, των ασθενών, των εξουθενωμένων και των αγενών» ως κήρυκες του κοσμοσωτήριου έργου Του; «Βλέπετε γάρ την κλήσιν υμών, αδελφοί, ότι ου πολλοί σοφοί κατά σάρκα, ου πολλοί δυνατοί, ου πολλοί ευγενείς, αλλά τα μωρά τού κόσμου εξελέξατο ο Θεός, ίνα τους σοφούς καταισχύνη, και τα ασθενή τού κόσμου εξελέξατο ο Θεός, ίνα καταισχύνη τα ισχυρά, και τα αγενή τού κόσμου και τα εξουθενημένα εξελέξατο ο Θεός, και τα μη όντα, ίνα τα όντα καταργήση, όπως μη καυχήσηται πάσα σάρξ ενώπιον τού Θεού» (Α΄ Κορ., α΄ 26-29).
Και πόσο παραστατικά θα διετράνωνε αργότερα την ανθρώπινη φυλετική ισότητα και ο Άγιος Νήφων, επίσκοπος Κωνσταντιανής, ο οποίος, τον 4ο αι. μ.Χ. κήρυξε ότι: «(…) όπως η Γη παράγει και άσπρα και μαύρα σταφύλια, έτσι διαμορφώνει και άσπρους και μαύρους ανθρώπους, όμως όλοι είναι παιδιά του Θεού και προορίζονται για τον παράδεισο (…)».
Πόσο διαφέρει λοιπόν η σταυρική και οδυνόμενη Ορθόδοξη βιοηθική της θυσίας, της ανυστεροβουλίας και της φυλετικής και κοινωνικής ισότητας, απ’ αυτής του Δυτικού Κόσμου όπως την σκαρφίστηκε ο εξευρωπαϊσμένος «νόμος του κάρμα» μέσω της παπικής ταξικής «θεολογίας» των «προεπιλεγμένων και προσεσωσμένων» του Άνσελμου; Αλλά και ο «ημίθεος» της Μασονίας και του «Διαφωτισμού», ο «θεμελιωτής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και… μέγας δουλέμπορος Βολταίρος μαζί με τους λοιπούς εμπνευστές και υπερασπιστές της «υπεροχής της Αρίας Φυλής», τους εμπνευστές της Κu Klux Klan, των γκούλαγκς και των Άουσβιτς, αλλά και τους συγχρόνους νατοϊκούς «εξαγνιστές»;
«“Τα στρογγυλά μάτια τους, η πλακουτσωτή μύτη τους, τα χείλια τους που είναι πάντα παχιά, τα διαφορετικά διαμορφωμένα αυτιά τους, το μαλλί στο κεφάλι τους, το μέτρο της ίδιας της νοημοσύνης τους, όλ’ αυτά  ορθώνουν  ανάμεσα σ’ αυτούς και τα άλλα  είδη  τεράστιες διαφορές”.
“Και δεν είναι άνθρωποι παρά το παράστημα του σώματος, μιας κι η ικανότητα στο να διατυπώνουν την σκέψη τους απέχει υπερβολικά πολύ από την δική μας. Τέτοιοι είναι εκείνοι που έχω δει και έχω εξετάσει. Εάν η αντιληπτικότητά τους δεν είναι τελείως διαφορετικής φύσης από την δική μας, είναι σε κάθε περίπτωση πολύ κατώτερη. Δεν είναι ικανοί στο να δείξουν οποιασδήποτε μεγάλη συγκέντρωση. Έχουν πολύ μικρή συνδυαστική ικανότητα και δεν δείχνουν ικανότητα να κατακτήσουν ούτε τα πλεονεκτήματα ούτε για τις καταχρήσεις της φιλοσοφίας μας”.

“Ένα σπουδαίο ζήτημα είναι επίσης το αν προέρχονται (οι Αφρικανοί)  από τους πιθήκους ή εάν οι πίθηκοι προέρχονται από αυτούς. Οι σοφοί μας μας έχουν πει ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε κατ’ εικόνα Θεού. Να λοιπόν μια ωραία εικόνα του θείου κατασκευαστή: Μια πλακουτσωτή μαύρη μύτη με ελάχιστη ή και ανύπαρκτη νοημοσύνη. Σίγουρα θα έρθει καιρός που θα μάθουν ακόμη και αυτά τα ζώα πώς να καλλιεργούν καλά το έδαφος, να καλλωπίζουν τα σπίτια και τους κήπους τους και να γνωρίσουν τις πορείες των αστεριών: Ο οποιοσδήποτε χρειάζεται τον χρόνο του για όλα”».

                   
        
                                         Βολταίρος                  Μοντεσκιέ                   Γίββων

Oι μασόνοι συκοφάντες της Ρωμηοσύνης, γνήσια τέκνα του ανθρωποπαθούς και ρατσιστικού «Διαφωτισμού».
Αριστερά: Ο φιλόσοφος και… δουλέμπορος, Βολταίρος. Μυήθηκε στην ονομαστή μασονική στοά “Des Neuf Soeurs”, Paris, France, στις 7-4-1778 σε ηλικία 84 ετών.  Στην ίδια στοά ενετάχθη το 1777 στην οποία διαδραμάτισε ηγετικό ρόλο κι ο Αμερικανός Βενιαμίν Φραγκλίνος προκειμένου να συγκεντρώσει χρήματα για τον πόλεμο της ανεξαρτησίας της Αμερικής από τους Άγγλους.
Κέντρο: O βαρώνος Moντεσκιέ. O θιασώτης του αριστοκρατικού πολιτεύματος, πολιτικός φιλόσοφος και εμπνευστής του Νεοφιλελευθερισμού, μυήθηκε στην στοά “The Horn Tavern”, London, England, την 12-5-1730.
Δεξιά: ο στρατευμένος ιστορικός παραχαράκτης και εχθρός της Ρωμηοσύνης, Γίββων. Μυήθηκε στην μασονική στοά “Friendship no. 3”, London, England, στις 19-12-1774.
Τουλάχιστον σήμερα, οι νεοάριοι απόγονοι του Βολταίρου και του Χίτλερ, δείχνουν διατεθειμένοι να ανεχθούν την «πλακουτσωτή μύτη» αλλ’ επουδενί την «ελάχιστη ή και ανύπαρκτη νοημοσύνη» των εξουθενωμένων μεταναστών…: «“Να υποβάλλονται σε τεστ ευφυΐας όσοι επιθυμούν να μεταναστεύσουν στη Γερμανία πρότειναν μέλη του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος (CDU) της Γερμανίδας καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ (…)”. “(…) Εκτός από μία σωστή διάπλαση και επαγγελματικά προσόντα, η ευφυΐα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη. Είμαι υπέρ των τεστ ευφυΐας” δήλωσε ο Πέτερ Τραπ, μέλος του CDU, στην εφημερίδα Bild (…)».
Eυτυχώς όμως, που προς το παρόν, τέτοιες ακραίες φωνές δεν εισακούγονται, αλλά μάλλον δεν θα πρέπει να αισιοδοξούμε ιδιαίτερα, λόγω του πρότερου βαρέως «ποινικού μητρώου» των «πεφωτισμένων εθνών της Ευρώπης».
Και τολμούν μετά οι αμνήμονες εταίροι μας και το «Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι», να κάμουν σ’ εμάς, τους Έλληνες Ορθοδόξους, κήρυγμα περί ρατσισμού, ισότητας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και σεβασμού στην ετερότητα και την διαφορετικότητα. Ή μήπως αποτελεί ιστορική ανακρίβεια, το γεγονός, ότι η Ρωμηοσύνη αγκάλιαζε και εξαγίαζε όλες τις φυλές της γης; Ότι μεριμνούσε πρωτίστως για τους αναγκεμένους, τους χωλούς, τους λεπρούς, τα «μωρά», τα «ασθενή» και τους «μακαρίους τους πτωχούς τω πνεύματι»; Γι’ «αυτά τα ζώα με την πλακουτσωτή μύτη και την ελάχιστη νοημοσύνη» και για όλους τους αδικημένους, σε αντίθεση με τον ανηλεή και απάνθρωπο φραγκοσαξωνικό υποπολιτισμό που ανέκαθεν διαπόμπευε και εξεδίωκε κάθε σωματική και διανοητική αναπηρία και κάθε θρησκευτική, φυλετική και κοινωνική διαφορετικότητα.
Οι Φραγκοσάξωνες δεν κατέδιδαν τα σχέδια της Επανάστασης του ’21 στον Σουλτάνο; Οι ίδιοι δεν συκοφάντησαν το «Βυζάντιο» και την Ορθοδοξία, κλείνοντας και τα εκατοντάδες μοναστήρια μας κατά την βαυαροκρατία;* Αυτά τα εργαστήρια παραγωγής αγίων και «αντιστασιακών» μαρτύρων που τόνωναν το φρόνημα και ξεσήκωναν τον σκλαβωμένο λαό μας;
Γιατί αποκρύβουμε επιμελώς από την μαθητιώσα και σπουδάζουσα νεολαία μας, την αξεπέραστη κοινωνική πρόνοια των λησμονημένων μας «βυζαντινών» προγόνων; Τα λεπροκομεία, τα πτωχοκομεία, τα νοσοκομεία, τα οικοτροφεία, τα γηροκομεία την φιλάνθρωπη πολιτική της Εκκλησίας μας και την σοσιαλιστική πολιτική τόσων Ρωμηών αυτοκρατόρων μας, όπως του Ρωμανού Α΄ Λεκαπηνού, του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου, του Νικηφόρου Φωκά, του τόσο παρεξηγημένου Βασίλειου Β΄ του Βουλγαροκτόνου, του Ιωάννη Κομνηνού, του Αγίου Ιωάννη Βατάτζη κ.α., των οποίων οι «Νεαρές», ερχόντουσαν σε ευθεία ρήξη με τα συμφέροντα των πλουσίων και δυνατών!
_______________

* «(…) Λοιπόν, αν κάποιος μετά από αυτά θελήση να μάθη γιατί κατήντησε η Ορθοδοξία σ’ αυτά τα χάλια, ας διαβάση Αδαμάντιο Κοραή! Αυτός μετά την Επανάστασι του 1821 εγκαινίασε αυτή την γραμμή στην Ελλάδα. Αυτός είναι εκείνος, ο οποίος εγκαινίασε τον διωγμό εναντίον του Ησυχασμού, εναντίον του παραδοσιακού Μοναχισμού, εναντίον της Ορθοδόξου και μόνης σωστής θεραπείας της ψυχής του ανθρώπου (…)

(… ) Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι καθ’ όλην την περίοδο, που κατείχαν και κυβερνούσαν εδάφη της Ρωμηοσύνης οι Φράγκοι, ξέρανε πάρα πολύ καλά την δύναμη της Ορθοδοξίας, που ήταν και είναι η Ησυχαστική παράδοσις. Διότι η Ησυχαστική ευσέβεια ήταν εκείνη που έδινε την δύναμη στους Ορθοδόξους να αντέχουν την σκλαβιά. Γιατί; Διότι εκείνος που έχει νοερά προσευχή δεν φοβάται τίποτε, αφού μέσα στην καρδιά του έχει την μαρτυρία του Αγίου Πνεύματος, που τον πληροφορεί ότι κατέχει την αληθινή πίστι περί Θεού, καθώς και τα ορθά φρονήματα περί Θεού και είναι ο άνθρωπος αυτός σε θέσι να υπομείνη οποιαδήποτε βασανιστήρια για την Βασιλεία των Ουρανών. Αυτό το ήξεραν όχι μόνο οι Φράγκοι, αλλά και οι Τούρκοι. Οπότε ήταν γνωστό επί αιώνες ότι η δύναμις της Ορθοδοξίας είναι ο Ησυχασμός (…).
(…) Αφού λοιπόν ανιχνεύσανε οι Φράγκοι την δύναμη αυτή της Ορθοδοξίας, τι έκαναν για να την εξαφανίσουν; Έθεσαν ως στόχο τους την διάλυση του Ησυχασμού μετά την ίδρυση της Νέας Ελλάδας, δηλαδή μετά την Επανάσταση του 1821.
            Και το έργο αυτό ανέλαβε ο Αδαμάντιος Κοραής. Αυτός κήρυξε πόλεμο κατά του Ησυχασμού τότε, που στόχος και των Ρώσσων και των Ευρωπαίων  μετά την Επανάσταση του ’21 ήταν η εκρίζωσις, η εκθεμελίωσις, του Ησυχασμού από την Χριστιανική Παράδοση. Έτσι φθάσαμε σήμερα στο σημείο να  θεωρούμε αυτήν την παράδοση ότι είναι μία παρονυχίδα, μία λεπτομέρεια, ένα παρελθόν φαινόμενο της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Μάλιστα στα σχολικά βιβλία, που χρησιμοποιούνται στο Γυμνάσιο, μάθαμε ότι είναι μία αίρεσις αυτός ο Ησυχασμός, μία μηδαμινή, μία τιποτένια παράδοσις (…)».
Δυστυχώς όμως, μετά την απελευθέρωση από τους Οθωμανούς, την ιστορία της ένδοξης Ελληνορωμαϊκής Χριστιανικής μας Αυτοκρατορίας μαζί με όλην την πολιτικοδιπλωματική της προίκα, την απεμπολήσαμε, επειδή οι μασονοπροτεστάντες Όθωνες, Άρμανσμπεργκ και Μάουρερ, συνεργία των ντόπιων πολιτικάντηδων, εξαπάτησαν και εδίωξαν τους Ρωμηούς επαναστάτες και πατέρες μας για να καταντήσουν όλους εμάς, σε βάθος χρόνου, απαίδευτους  φραγκεμένους ελλαδογραικούς.
Τι δεν έκαναν οι τότε νεοκαρλομάγνοι, προκειμένου να μας αποκόψουν τον «ομφάλιο λώρο» με το ρωμέηκο Πατριαρχείο, με την ανακήρυξη του Αυτοκεφάλου της ελλαδίτικης Εκκλησίας το 1833 και την ταύτισή της με το επαρχιακό εξαρτημένο κρατίδιο.
Οι Φραγκολατίνοι κι οι Φραγκοβαυαροί δεν αλλοίωσαν την Παιδεία, τον κλήρο και το εκκλησιαστικό μας φρόνημα και δημιούργησαν τις στρατιές των πνευματικών και πολιτικών γενιτσάρων μέσα από την Ουνία κι από τις αθρόες υποτροφίες που προσέφεραν στην τότε πάμφτωχη νεολαία μας, προκειμένου να την πείσουν να φοιτήσει στα, κατά Παϊσιον, ανθελληνικά «Πανεπιζήμια» των «πεφωτισμένων εθνών της Ευρώπης»; Αυτά που παρήγαγαν τους μυριάδες των ανυποψίαστων, «διαφωτισμένων» αρχοντοχωριατών, λογίων και πολιτικών εντολοδόχων των ευρωπαϊκών ανακτόρων και στοών, που μας κυβερνάνε έως τα σήμερα;
Σε πόσες ληστείες αρχαιοτήτων και χειρογράφων δεν προέβησαν πολλοί δούκες, μαρκήσιοι και κόμητες, αυτοί οι αδυσώπητοι δήθεν «φιλέλληνες» αρχαιοκάπηλοι, οι Κοκερέλ, οι Φόστερ, οι Λινκ, οι Έλγιν, οι Χάλλερ και οι Φαβέλ, οι νέοι Bέρροι, Σύλλες, Τίτοι και Καλιγούλες, κατά τη διάρκεια της οθωμανικής μας σκλαβιάς…

 
        

Ο μασόνος Λόρδος Έλγιν
Σύμφωνα με τον, επί 50 έτη, «Μέγα Διδάσκαλο της Μεγάλης Στοάς της Σκωτίας»,                                                   τον 11ο «Κόμη Έλγιν» και σημερινό μεγαλοφεουδάρχη, AlexanderThomas Bruce, ο πρόγονός  του και  «διασώστης των «Μαρμάρων του Παρθενώνα», Λόρδος Έλγιν o 7ος , ήταν μέλος της μασονικής στοάς “StDavid” no 36, Edinburgh, από το 1819, μέλος της στοάς “Naval and Military” no. 40 και της «Σκωτικής Βασιλικής Αψίδας» από το 1827 έως το 1835!
     Αλλά και στην ρατσιστική καλβινιστική Αμερική, τους “greasy Greeks” – «λαδιάρηδες Γραικούς» – δηλαδή τους μετανάστες παππούδες μας, δεν τους τοποθετούσαν στα πίσω καθισματα των λεωφορείων μαζί με τους «νέγρους», μέχρι που πείστηκαν πως ανήκουν στην «Λευκή Φυλή» μετά την συμμετοχή τους στον πόλεμο της Κορέας (1950 – 1955), οπότε και τους επέτρεψαν να κάθονται στις μπροστινές θέσεις μαζί με την “White Supremacy”;
      Aνέκαθεν, λοιπόν, ο εμπαιγμός και η αχαριστία τους ήσαν αμείωτες… Απόδειξη, οι ναύτες «σύμμαχοι» που έκοβαν τα χέρια όσων Ρωμηών προσπαθούσαν να ανέβουν στα «συμμαχικά» πλοία για να σωθούν κατά την πυρπόληση της Σμύρνης, η ένοχη ανοχή τους στο ανθελληνικό πογκρόμ των Κεμαλιστών στην Κωνσταντινούπολη και στο Οικουμενικό Πατριαρχείο στα «Σεπτεμβριανά» του 1955 και στους διωγμούς, στην πυρπόληση και στην λεηλασία των περιουσιών των εναπομεινόντων Ρωμηών της Πόλης και όχι μόνον.

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΑΓ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΡΣΛΙΔΟΥ

Άγιοι Γαλακτίων και Επιστήμη


\
Άγιοι Γαλακτίων και ΕπιστήμηΑγία Επιστήμη



Ἀσυνδυάστους συζύγους κτείνει ξίφος,
Τὴν ψυχικὴν σύζευξιν ἠγαπηκότας.
Τμήθη Ἐπιστήμη Γαλακτίων τ' ἑνὶ πέμπτῃ.
Βιογραφία
Οι Άγιοι Γαλακτίων και Επιστήμη έζησαν τον 3ο αιώνα μ.Χ., όταν αυτοκράτορας ήταν ο Δέκιος.

Οι Έλληνες γονείς του Γαλακτίωνα, Κλειτοφών και Λευκίππη, ήταν πρώτα ειδωλολάτρες. Κάποιος, όμως, ιερομόναχος, που ονομαζόταν Ουνούφριος, τους προσείλκυσε στη χριστιανική πίστη. Από τότε διέθεταν τα πλούτη τους σε κάθε αγαθοεργία. Το δε γιο τους Γαλακτίωνα ανέθρεψαν «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου». Δηλαδή, με παιδαγωγία και νουθεσία, σύμφωνη με το θέλημα του Κυρίου. Και η παιδαγωγία αυτή δεν άργησε να φέρει τους θαυμαστούς καρπούς της. Ο Γαλακτίων όταν μεγάλωσε, νυμφεύθηκε μία ωραία κόρη, την Επιστήμη, την οποία ο ίδιος είλκυσε στο Χριστό.

Η ζωή τους κυλούσε αφιερωμένη στην υπηρεσία του λόγου του Θεού και στη διακονία του πλησίον, ώσπου ξέσπασε ο διωγμός του Δεκίου. Τότε, ο μεν Γαλακτίων πήγε σε μοναστήρι του όρους Σινά, η δε Επιστήμη σε γυναικείο κοινόβιο.

Αλλά η λαίλαπα του διωγμού έφθασε και στα μέρη εκείνα, με αποτέλεσμα να συλληφθεί ο Γαλακτίων από τον άρχοντα Ούρσο. Όταν το πληροφορήθηκε αυτό η Επιστήμη, έτρεξε και παρακάλεσε τους διώκτες να συλλάβουν και αυτή προς ενίσχυση του συζύγου της. Ο άρχοντας Ούρσος, μη μπορώντας να τους πείσει να αλλαξοπιστήσουν, αφού τους βασάνισε σκληρά στο τέλος τους αποκεφάλισε (περί το 250 μ.Χ.).

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Tὴν λαμπρὰν ξυνωρίδα τῶν μαρτύρων τιμήσωμεν ὥσπερ συζυγίαν ἀρίστην καὶ κλειτὴν καὶ θεόφρονα· τὸν θεῖον Γαλακτίωνα πιστοί, ὁμοῦ σὺν Ἐπιστήμῃ τῇ σεμνῇ. Δι' ἀσκήσεως γὰρ πόνων ἀθλητικὴν ἐξήνθησαν φαιδρότητα. Δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι δι' ὑμῶν πᾶσιν ἰάματα.

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Μαρτύρων Χριστοῦ, τοῖς δήμοις ἠριθμήθητε, ἀγῶσι στεῤῥοῖς, φαιδρῶς ἀγωνισάμενοι, Γαλακτίων ἔνδοξε, σῦν συζύγῳ σεπτῇ καὶ συνάθλῳ σου, Ἐπιστήμη, τῷ μόνῳ Θεῷ, πρεσβεύοντες ἄμφω ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Κάθισμα
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ἀσκήσει λαμπρύνας σου, τὸ ὀπτικὸν τῆς ψυχῆς, ἀκτῖσιν ἀθλήσεως, φωταγωγεῖς τοὺς πιστούς, Γαλακτίων μακάριε· ὅθεν σου τὴν ἁγίαν, καὶ φωσφόρον ἡμέραν, πίστει ἐπιτελοῦμεν, εὐσεβῶς σοι βοῶντες· Ὡς ἔχων παρρησίαν πρὸς Χριστόν, πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.

Ὁ Οἶκος
Τὸν γενναῖον ἐν Μάρτυσι Γαλακτίωνα, ἐν ᾀσμάτων ᾠδαῖς εὐφημήσωμεν, σὺν τῇ πανευκλεεῖ συζύγῳ, τῇ φερωνύμῳ Ἐπιστήμῃ· οὗτοι γὰρ καθεῖλον τοῦ ἐχθροῦ τὸ φρύαγμα, καὶ εἰδώλων τὸ ἄθεον ἤλεγξαν, τὴν δὲ πίστιν Χριστοῦ ἀνεκήρυξαν. Διὸ περιφανῶς λαβόντες παρ' αὐτοῦ, τοὺς στεφάνους τῆς ἀφθαρσίας, ἀπαύστως πρεσβεύουσιν ὑπέρ πάντων ἡμῶν.

Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΔΥΤΙΚΗ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΕΜΠΑΘΕΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ – ΦΡΑΓΚΟCΥΝΗ←«ΜΝΗΜΟΝΙΟ»→ΡΩΜΗΟCΥΝΗ


Ρωμανού  Ξενοφάνουc  Ανδρούτσου


«Α. Μέρκελ: «Το μέλλον της Ευρώπης διακυβεύεται στην Ελλάδα»! –
Πρώτο θέμα οι δηλώσεις στα ξένα ΜΜΕ.
“Με ασυνήθιστα δραματικό ύφος η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και με την φράση “το μέλλον της Ευρώπης διακυβεύεται”, κάλεσε το Κοινοβούλιο να στηρίξει το πακέτο έκτακτης ανάγκης προς την Ελλάδα. “Πολύ απλά το μέλλον της Ευρώπης διακυβεύεται. Η Ευρώπη βρίσκεται σε σταυροδρόμι”, ανέφερε η Γερμανίδα καγκελάριος ενώπιον των βουλευτών, οι οποίοι θα κληθούν να εγκρίνουν (ή όχι) το δάνειο στήριξης προς την Ελλάδα.
Σύμφωνα με τη Γερμανίδα καγκελάριο, το μέλλον της Ευρώπης εξαρτάται από την Ελλάδα, δηλαδή τη μείωση των μισθών στον δημόσιο τομέα και στις συντάξεις και την ενίσχυση των φορολογικών εσόδων!”» (…).

«Ντόμινο φοβούνται από την ελληνική κρίση –
Ή σώζεται η Ελλάδα, ή βουλιάζουν όλοι μαζί!
“To φαινόμενο του ντόμινο αρχίζει να λαμβάνει η οικονομική κρίση στην χώρα μας, στις διεθνείς αγορές, καθώς πιθανή αδυναμία της Ελλάδας να αποπληρώσει το χρέος της θα συμπαρασύρει στην δίνη μεγάλων προβλημάτων και τους δανειστές της. Υπό τον φόβο αυτό η ευρωζώνη ενέκρινε χθες την άμεση ενεργοποίηση από την ερχόμενη Δευτέρα του πακέτου των 110 δισ. Ευρώ (…).
(…) Η ζώνη του ευρώ βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και πρέπει να ληφθούν αποφάσεις για την υπεράσπισή της, δήλωσε ο Ιταλός πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
Είμαστε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, πρέπει να λάβουμε αποφάσεις”, δήλωσε ο Μπερλουσκόνι, κατά τη σύνοδο κορυφής των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων της ευρωζώνης (…)”».
Μάλιστα…! Εξ αιτίας του ανάπηρου ελλαδικού κράτους που οι ίδιοι δημιούργησαν μετά την απελευθέρωσή του από τον Οθωμανικό δυνάστη, σήμερα, οι διάδοχοι της «Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους», υποστηρίζουν, ότι η Ε.Ε. κινδυνεύει με κατάρρευση!
Oι αποστάτες Δυτικοί, που φαλκίδευσαν το μέλλον της εκπολιτιστικής και εξαγιαστικής Οικουμενικής Ρωμηοσύνης, οι οποίοι επανειλημμένως κρήμνισαν την Ευρώπη, με αποκορύφωμα τους Α΄ και Β΄  Παγκοσμίους Πολέμους.
Η αμετανόητη Φραγκοσύνη, που επιμελώς αποκρύβει την αληθινή της καταγωγή και ιστορία, της αμορφωσιάς, των σφαγών και της ταξικής και κοινωνικής αδικίας.

Όλοι οι εισβολείς που πέτυχαν να σφετεριστούν την σοφία και τον πολιτισμό των φιλόθεων αρχαίων μας προγόνων. Οι αιρετικοί Γότθοι, Βάνδαλοι, Φρισλανδοί, Ιταλοφράγκοι, Νορμανδοί, Λογγοβάρδοι, Λουζινιάνοι, Kαταλανοί, Φλαμανδοβαυαροί και όλοι οι απόγονοί τους, οι σύγχρονοι «πλανητάρχες» και τα «πολυεθνικά τζάκια» των «ευγενών» της κατά Ρωμανίδη φραγκοπαπικής «στρατιωτικής παλιοπαρέας», που αναισχύντως παρουσιάζουν εαυτούς ως δήθεν τέκνα της «μητέρας» αρχαίας Ελλάδας και όχι των ορδών που κατήλθαν από τον παγωμένο Βορρά και ρήμαξαν τον παγκόσμιο, Ρωμέικο, υπερεθνικό και υπερφυλετικό Πολιτισμό, τους Μαύρους της Αφρικής, τους Ινδούς, τους Αβορίγινους της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας και τους Ινδιάνους της Βορείου και Νοτίου Αμερικής.
Οι απόγονοι των Αλαρίχων, Πιπίνων, Καρλομάγνων, Βοημούνδων και Μπαρμπαρόσσα, των Aλκουίνων, των Λανφράνκ και των Ιννοκεντίων, που φυλάκισαν τους επί τριακόσια χρόνια σθεναρά ανθιστάμενους δυτικοευρωπαίους ορθοδόξους και τους λοιπούς λατινόφωνους και ελληνόφωνους Ρωμηούς προγόνους μας στα κάστρα της Δυτικής Χριστιανικής μας Αυτοκρατορίας, μετατρέποντάς τους σε βιλάνους και δουλοπάροικους.
Αυτός ο συνασπισμός των βαρβαρικών λαών, οι οποίοι υπό την καθοδήγηση των Φράγκων* και αφ’ ότου απεκήρυξαν την αγιοποιό Ορθοδοξία του «Συμβόλου της Πίστεως», μάς έπεισε, πως δεν είμαστε εμείς οι αληθείς Ρωμαιο-καθολικοί, αλλά κάποιοι αιρετικοί, Γραικοί-Greeks («απατεώνες») και «Βυζαντινοί» και όχι οι Πανανθρωπιστές Οικουμενικοί Ρωμαίοι, οι αυθεντικοί κληρονόμοι και συνεχιστές του αρχαιοελληνικού θαύματος της αυθεντικής Λαϊκής Δημοκρατίας της Εκκλησίας του Δήμου και οι νόμιμοι διάδοχοι της Ελληνορωμαϊκής Αυτοκρατορίας, της μετέπειτα επονομαζομένης Χριστιανικής Ρωμανίας.
Oι πρόγονοι των Eυρωπαίων και Aμερικανών «εταίρων και συμμάχων» μας που παραχάραξαν και σφετερίστηκαν τον Υπερπολιτισμό μας, τους σοφούς και τους ήρωές μας.

_______________
* «Οι Φράγκοι είναι δυτικό Γερμανικό φύλο, προερχόμενο από την περιοχή της Βαλτικής, το οποίο μεταξύ 2ου και 6ου αιώνα μ.Χ. προωθήθηκε προς την Κεντρική και Δυτική Ευρώπη».
«Φράγκοι (ονομασία). Ένα από τα ονόματα με τα οποία αποκαλούσαν τον Μεσαίωνα τους κατοίκους της δυτικής Ευρώπης οι Βυζαντινοί και οι Μουσουλμάνοι, ιδιαίτερα μετά την επέκταση του Φραγκικού βασιλείου υπό τον Καρλομάγνο.
Μετά την Δ’ Σταυροφορία και την κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, οι Σταυροφόροι ίδρυσαν στην Ελλάδα κρατίδια, σε μια περίοδο από τον 12ο μέχρι τον 14ο αιώνα που ονομάστηκεΦραγκοκρατία».
Μόνο Ρωμαίους ονόμαζαν τους εαυτούς τους, η αυτοκρατορία τους ήταν “Ρωμαϊκή” και η πρωτεύουσά τους η Νέα Ρώμη (…)». (Ιωάννης Καραγιαννόπουλος, «ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΚΡΑΤΟΣ», Τέταρτη έκδοση – ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΑΝΙΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, σελ 51).





Η πολιτιστική τους ένδεια, τους έφτασε στο σημείο να διαστρέψουν και να σφετεριστούν μέχρι και τους Κελτοσάξωνες ρωμηούς αντάρτες του 11ου μ.Χ. αιώνα που δεν κατέφυγαν στην Μητέρα Κωνσταντινούπολη για να ενταχθούν στο αυτοκρατορικό τάγμα των Βαράγγων και αντ’ αυτού, προτίμησαν να παραμείνουν στα αγιοτόκα εδάφη τους για να αντισταθούν στον φραγκονορμανδό εισβολέα… Τον ασυμβίβαστο Σάξωνα αντάρτη, «Ρομπέν με την Κουκούλα» (“Robinhood”), αυτόν τον δολίως φονευθέντα υπό μιας νεοπαπικής Νορμανδής μοναχής καθώς και τον πιστό του σύντροφο, τον «Μικρό Ιωάννη», «οι οποίοι ουδέποτε πολέμησαν υπέρ κανενός Ριχάρδου», παρά ήσαν οι υπερασπιστές των πτωχών και των κατατρεγμένων κελτοσαξώνων Ορθοδόξων, που προέταξαν τα στήθη τους στην Μάχη του Hastings (14-10-1066) έναντι των φραγκονορμανδικών ορδών του Γουίλλιαμ ΙΙ, του Πάπα Λέοντα ΙΧ και του γαλλόφραγκου πραξικοπηματία επισκόπου Λανφράνκ, στις μέχρι τότε Ορθόδοξες Βρεττανικές Νήσους.
Οι αιρετικοί «πνευματικοί» τους πατέρες δεν εξεδίωξαν τους Ρωμηούς Προφήτες και Αγίους μας για να τους αντικαταστήσουν με τον αιρετικό, «αλάθητο» και «ισόθεο» Ποντίφηκα;
Οι ψευτοθεολόγοι τους δεν «έκοψαν και έραψαν» στα μέτρα των πολιτικοστρατιωτικών φιλοδοξιών της καρλομάγνειας αυλής, τους αρχαίους μας συγγραφείς και φιλοσόφους και κυρίως,  τους Ορθοδόξους Λατίνους Αγίους Πατέρες των πρώτων χριστιανικών αιώνων;
Οι ίδιοι δεν κατέλυσαν τις ενδοτριαδικές σχέσεις και το «της μοναρχίας πολυύμνητον κράτος» με την εισαγωγή της πολυθεΐας μέσω του Filioque και των «πλωτίνειων αρχετύπων»; Εισάγοντας στην ανθρωπότητα την «θεόσδοτη» κοινωνική και φυλετική ανισότητα αλλά και τον «Πόλεμο των Θρησκειών» που ακόμα ταλανίζουν τον πολύπαθο πλανήτη;
Ποιοι επί αιώνες εδίωξαν την επιστήμη; Τους Κοπέρνικους, τους Γαλιλαίους και έκαψαν και τον Τζορντάνο Μπρούνο επειδή αντιστάθηκαν στις αστείες κοσμολογικές τους αντιλήψεις;
Κι όλα αυτά, εξαιτίας της «ιούδειας» προδοσίας και αμετανοησίας τους, που προσκάλεσε το «Ιερό Φάντασμα» – «Holy Ghost» από τα έγκατα της Κολάσεως, για να τους μεταμορφώσει σε σφαγείς Σταυροφόρους και ιεροεξεταστές, σε αποικιοκράτες και «ιεραπόστολους» που επεβλήθησαν με τον αντεστραμμένο σταυρό της φονικής τους σπάθας σε όλους τους πανάρχαιους Πολιτισμούς για να τους «εκπολιτίσουν».
Ο Δυτικός «πολιτισμός», ήταν αυτός που εξαθλίωσε και την θαρραλέα και θυσιαστική γυναικεία ύπαρξη, που με τόση ανδρεία παραστάθηκε στην σταυρική θυσία του Θεανθρώπου, την στιγμή που οι ίδιοι, οι αφώτιστοι ακόμα, μαθητές Του κρύβονταν «διά τον φόβο των Ιουδαίων».
Οι απόγονοι των Ρωμαίων σταυρωτών και διωκτών του σαρκωμένου Δημιουργού του Σύμπαντος Κόσμου και των πρώτων χριστιανών, ήταν αυτοί που μετά το σχίσμα, κατήντησαν τις γυναίκες, από ευλογημένες θυγατέρες της άσπιλης και αμόλυντης Θεοτόκου Μαρίας, άβουλα σκεύη εκτόνωσης του γενετησίου τους ενστίκτου, βιομηχανιστικές μονάδες αναπαραγωγής των σταυροφορικών και αποικιοκρατικών τους ορδών, τις οποίες, όποτε δεν τους ικανοποιούσαν τα ανομολόγητα πάθη τους, τις παρέδιδαν στις πυρές και στα παλούκια προς τέρψιν του «Ιερού Φαντάσματος» που λάτρευαν και ακόμα λατρεύουν για θεό τους.
Την στιγμή που οι Ρωμηοί πρόγονοί μας, είχαν τις γυναίκες, αυτοκράτειρες, στρατηγίνες, γιατρίνες στα νοσοκομεία της Αυτοκρατορίας, διδασκάλισσες, μελουργούς, θεολόγους, φιλοσόφους αλλά και εφοπλιστίνες, βιοτέχνες, εμπόρους και κτηματίες και πάνω απ’ όλα, τις ανέδειξαν ηρωίδες και αγίες, Εμμέλειες, Μακρίνες, Μόνικες, Ανθούσες, Παλαιολογίνες και Μπουμπουλίνες, ελεύθερες Ζαλογγίτισσες και Σουλιώτισσες, περήφανα αφεντικά στ’ αρχοντικά τους και σοφές παιδοτρίβες των παιδιών τους.
Οι σημερινές ανθελληνικές ευρωπαϊκές «προστάτιδες δυνάμεις» της Eλλαδίτσας μας, είναι οι απόγονοι και των τυμβωρύχων πλιατσικοδίαιτων Ναϊτών, των ροδοσταύρων και των μετέπειτα συνομωτών Μασόνων, αυτών των λάτρεων του “Rex Mundis” – «Bασιλέα του Κόσμου» και δήθεν «Μεγάλου Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος», του εκπεσόντως αρχαγγέλου Μπαφομέθ και των λοιπών δαιμόνων, του Όσιρι, του Βαάλ, της Ασταρώθ, της Εκάτης, της Ανδράστης, του Σερνούνους, του Μπράχμα, της Κάλι, κ.ά.
Οι δύο αυτές κυρίαρχες πολιτικοθρησκευτικές φατρίες, είναι οι αναβιωτές των αρχαίων πολυθεϊστικών θρησκειών, της αιγυπτιακής, βαβυλωνιακής, καμπαλιστικής και νεοπλατωνικής «θεουργικής» μαγείας, οι οποίοι σύλησαν την ελληνιστική Ανατολή, την πανίερη Ιερουσαλήμ, την Κρήτη, μαζί και τους Κυπρίους αδελφούς μας, από τον 12ο έως και τον 17ο μ.Χ. αιώνα.
Οι σημερινοί Eυρωαμερικανοί κυβερνήτες και δυνάστες της οικουμένης, είναι οι απόγονοι όλων αυτών που μόλυναν την άλλοτε αγιασμένη Ορθόδοξη Ευρωπαïκή γή, την ποτισμένη με το αίμα των αναρίθμητων Ευρωπαίων ορθοδόξων Αγίων και Μαρτύρων, όπως των χιλίων σφαγιασθέντων πρωτοχριστιανών που μαρτύρησαν στο Lichfield της Αγγλίας επί Διοκλητιανού (†304 μ.Χ.), των λατίνων Πατέρων των πρώτων χριστιανικών αιώνων, Ειρηναίου του Λουγδούνου (Λυών), Αμβροσίου, Αυγουστίνου και Ιερωνύμου, του Αποστόλου των Κελτογάλλων Aγίου Ιουλιανού, Επισκόπου Lemans (†2ος αι.), του Αγίου Πρωτομάρτυρος Αλβανού της Αγγλίας (†304), του Ούγγρου ακατάπαυστου εργάτη της νοεράς προσευχής, Αγίου Μαρτίνου (†397) επισκόπου Τουρώνης της Γαλλίας που ανέσταινε νεκρούς! Του Aγίου Σεβερίνου, Αποστόλου της Αυστρίας (†482), του Αγίου Μπήτους, Αποστόλου της Ελβετίας (†112), της Αγίας ηγουμένης Χίλντας του Whitby (†680), του πρώτου Αρχιεπισκόπου της Γερμανίας, Αγίου Βονιφατίου (†754), ο οποίος μαζί με 40 μαθητές του κατεσφάγησαν από τους Φρίζιους (Nότιοολλανδούς) παγανιστές, του λαϊκού,  Αγίου Ντόναλντ του Ogilvy (8ος αι. μ.Χ) που μαρτύρησε μαζί με τις εννέας θυγατέρες του, του Αγίου μάρτυρος Εδμούνδου, Βασιλέα της East Anglia (†869) που παρέδωσε εαυτόν στους Βίκινγκς για να σωθεί ο λαός του, της Αγίας αυτοκράτειρας Αδελαϊδας της Γαλλικής Βουργουνδίας (931-999 μ.Χ.) και τόσων άλλων, εν Χριστώ Ιησού, Ευρωπαίων θεουμένων, τα αγιασμένα σκηνώματα, των οποίων, κείτονται στα σπλάγχνα της άλλοτε ένδοξης Ορθόδοξης Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Κάποιοι εκ των προ του σχίσματος Ορθοδόξων Αγίων της Δυτικής Ρωμανίας
Ο Άγιος Σεβερίνος Απόστολος Αυστρίας,
η Αγία Αδελαΐδα, αυτοκράτειρα της Γαλλικής Βουργουνδίας,  
                            ο μαρτυρικός Άγιος Βονιφάτιος, Απόστολος των Γερμανών
κι ο Σκώτος  Άγιος Ντόναλντ ο λαϊκός ομολογητής.
Οι αιρετικοί Aλάριχοι και οι Σταυροφόροι του 1204*, δεν ήταν αυτοί που εισήγαγαν τον «χριστιανικό» μιλιταρισμό; Αυτοί που ρήμαξαν και κατέκλεψαν την Ελλάδα, την Κωνσταντινούπολη, τα πάμπολλα αρχαία μας κτερίσματα και χειρόγραφα, τον λαό, τους ιερείς και τα μοναστήρια μας; Ασύλληπτες λεηλασίες και καταστροφές, τις οποίες, οι  πρακτορίσκοι ιστορικοί τους, τις χρέωσαν στους πρωτοχριστιανούς προγόνους μας, ενώ αργότερα, τις ταύτισαν με την διασώστρια των αρχαίων μας χειρογράφων, την Αγία Ορθοδοξία!
Αυτές οι συνασπισμένες ληστρικές ορδές κατέκλεψαν τον αμύθητο υλικό πλούτο** και σφετερίστηκαν τον πολιτισμό της Ρωμανίας μας, ώστε, μετά, με τα «ξένα κόλλυβα» να αυτοανακηρυχθούν στους βαθύπλουτους «γαλαζοαίματους» βασιλείς, μεγαλοφεουδάρχες δούκες, κόμητες, μαρκησίους, βαρόνους και λόρδους. Και σήμερα, στους μεγιστάνες της κάθε… Siemens, της κάθε πετρελαικής πολυεθνικής και των Goldman Sachs.
_______________

* «(…) Τον Μάιο του 1203 ο στόλος των σταυροφόρων έφυγε από την Κέρκυρα και έφθασε στην Βασιλεύουσα τον Ιούνιο. O ιππότης Γοδεφρείδος Bιλλεαρδουΐνος, που μετείχε ο ίδιος στη Σταυροφορία, έκπληκτος και αυτός, έγραψε χρονογραφία («Χρονικό της Κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης») που δίνει σαφή εικόνα των εντυπώσεων, σχετικά με το μέγεθος του ρωμαϊκού πολιτισμού, που αντίκρισαν οι στρατιώτες:
“Παράγραφος 128: Τώρα μπορείτε να μάθετε πώς κοίταζαν επίμονα την Κωνσταντινούπολη εκείνοι που δεν την είχαν δει ποτέ (σ.σ.: αναφέρεται στην στιγμή όπου τα δυτικά στρατεύματα πρωτοαντίκρισαν την Πόλη, 24 Ιουνίου 1203). Γιατί δεν μπορούσαν καθόλου να σκεφτούν πως μπορεί να υπάρχει σε όλο τον κόσμο μια τόσο ΠΛΟΥΣΙΑ πόλη, όταν είδαν αυτά τα ψηλά της τείχη και τους ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ πύργους κι αυτά τα ΠΛΟΥΣΙΑ παλάτια με τις ψηλές εκκλησίες, που ήταν τόσες πολλές που κανείς δεν θα το πίστευε αν δε το έβλεπε με τα μάτια του, και ακόμα το μήκος της πόλης που κυβερνούσε τις υπόλοιπες. Και μάθετε πως δεν υπήρξε άνθρωπος, άνθρωπος τόσο ασυγκίνητος, που να μην ανατριχιάσει. Κι αυτό δεν ήταν καθόλου περίεργο, γιατί ποτέ δεν ανέλαβαν άνθρωποι μια τόσο μεγάλη επιχείρηση από τότε που χτίστηκε ο κόσμος (…)”».
**«(…) Οι επιπτώσεις της Τέταρτης Σταυροφορίας επί του ευρωπαϊκού πολιτισμού υπήρξαν εξ ολοκλήρου καταστρεπτικές. Η λάμψη του ελληνικού πολιτισμού, την οποία το Βυζάντιο (σ.σ: διάβαζε Ρωμανία) συντηρούσε επί εν­νέα αιώνες μετά από την επιλογή της Κωνσταντινούπολης ως πρωτεύου­σας, έσβησε ξαφνικά (…). Το έγκλημα της Τέταρτης Σταυροφορίας παρέδω­σε την Κωνσταντινούπολη και τη Βαλκανική Χερσόνησο σε έξι αιώνες βαρβαρότητας… Προκειμένου να αντιληφθούμε την πλήρη σημασία της λατινικής κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης, πρέπει να προσπαθήσουμε να συνειδητοποιήσουμε ποιος θα ήταν σήμερα ο πολιτισμός της Δυτικής Ευρώπης, αν η προ έξι αιώνων Ρωμανία δεν είχε καταστραφεί. Μπορεί κανείς να φανταστεί όχι μόνο τη Μαύρη Θάλασσα, τον Βόσπορο και τον Μαρμαρά να περιβάλλονται από προοδευτικά και πολιτισμένα έθνη, αλλά ακόμα και τα ανατολικά και νότια παράλια της Μεσογείου να έχουν επι­στρέψει υπό μια καλή διακυβέρνηση και υπό μια θρησκεία η οποία δεν αποτελεί φραγμό στον πολιτισμό». (σερ Έντουιν Πήαρς, «Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204»).
 Η λεηλασία και απογύμνωση της Κωνσταντινουπόλεως από όλα της τα πλούτη, δεν είχε όμοιό της. Όσοι τολμούσαν να αντισταθούν σφάζονταν επί τόπου. Δεν έμεινε παλάτι, αρχοντικό εκκλησία μεγάλη ή μικρή, μοναστήρι, χαμοκέλα, που να μην υποστεί φρικώδη λεηλασία. Ιδίως τους προσέλκυσε ο μυθικός πλούτος της Αγίας Σοφίας. Μπήκαν μέσα στον Ιερό Ναό με άλογα και μουλάρια που λέρωναν με τις κοπριές τους το μαρμάρινο δάπεδο. Και άρχισαν με φρενιτιώδη ταχύτητα να ξηλώνουν και να παίρνουν τα πάντα: από άγια δισκοπότηρα, ευαγγέλια, ιερά άμφια, άγιες εικόνες, την Αγία Τράπεζα, και το ασημένιο εικονοστάσιο του Τέμπλου, αφού προηγουμένος το έκαναν κομμάτια, μανουάλια, πολυκάνδηλα, μέχρι και κουρτίνες. Μάλιστα κατά τη διάρκεια της λεηλασίας  μια Γαλλίδα πόρνη ανεβασμένη στον πατριαρχικό θρόνο χόρευε ασεμνα μισόγυμνη και τραγουδούσε. Ούτε οι τάφοι των Αυτοκρατόρων γλύτωσαν: συλήθηκαν όλοι, ενώ τα λείψανα πετάχτηκαν εδώ κι εκεί. π.χ. το πτώμα του Βασίλειου Β’ Μακεδόνα πετάχτηκε έξω και στα χέρια του τοποθέτησαν οι Φράγκοι μια φλογέρα –ειρωνικά -. Με αφορμή αυτό το γεγονός ο Παλαμάς έγραψε το ποίημα «η φλογέρα του βασιλιά».
Κυρίως όμως καταστράφηκαν αναρίθμητα έργα τέχνης. Τόσο της κλασσικής αρχαιότητας (π.χ. αγάλματα του Δια, του Απόλλωνα, των Διοσκούρων, το χάλκινο άγαλμα του Ηρακλή από τον Λύσσιπο τον Σικυώνιο, της Άρτεμης, της Ήρας, της Ελένης του Μενελάου κ.ά. που κοσμούσαν δρόμους, πλατείες και παλάτια της Βασιλεύουσας) όσο και της Ρωμαϊκής περιόδου, τα οποία κομμάτιαζαν για να αφαιρέσουν το χρυσό, το ασήμι και τους πολύτιμους λίθους, ενώ τα κατασκευασμένα από χαλκό τα έλιωναν στα καμίνια για να κόψουν νομίσματα. Τα αρχαία ελληνικά χειρόγραφα καίγονταν από τους σταυροφόρους, για να ψήσουν τα κρεατικά τους! (…). Ήταν τέτοια η έκταση της καταστροφής που στο τέλος το άλλοτε περικαλλές άστυ, η Βασιλίδα των πόλεων της οικουμένης, που επί 9 αιώνες είχε συσσωρεύσει αμύθητα πλούτη, κατάντησε σκέτο κουφάρι!
Μεθυσμένοι από τη νίκη τους οι Φραγκοδυτικοί περιγελούσαν τους νικημένους, φορούσαν με γελοίο τρόπο τα ρούχα που τούς είχαν αρπάξει, τοποθετούσαν στα κεφάλια των αλόγων τους τις καλύπτρες και τα κοσμήματα των Ρωμηών. Άλλοι κρατούσαν αντί για σπαθί χαρτιά, μελανοδοχεία, και βιβλία, και περιφέρονταν στους δρόμους της Πόλης, παριστάνοντας τους λογίους. Το πιο τραγικό από όλα ήταν όμως ότι ολόκληρος ο γυναικείος πληθυσμός της Κωνσταντινουπόλεως, αδιακρίτως  ηλικίας ή ιδιότητας (μοναχές) υποβλήθηκε στην τρομερή διαδικασία του βιασμού. Τότε ακριβώς εσφάγησαν οι περισσότεροι από τους άρρενες κατοίκους: διότι στην προσπάθειά τους οι πατεράδες και οι σύζυγοι να διαφυλάξουν την τιμή των θυγατέρων και των συζύγων έπεσαν θύματα των αποχαλινωμένων Δυτικών. Βόγκηξε η Κωνσταντινούπολη από τον ατελείωτο βιασμό. Δεν περιγράφονται τα μαρτύρια που υπέστησαν οι κάτοικοι επί τρεις συνεχείς ημέρες, διότι τους βασάνιζαν απάνθρωπα για να τους αποκαλύψουν τα μέρη όπου είχαν κρύψει χρυσά και αργυρά νομίσματα και κυρίως τιμαλφή. Μόνο όταν κορέστηκε η δίψα τους για αρπαγή, αίμα και γενετήσιες  απολαύσεις, ησύχασαν, αφού πρώτα τους τρόμαξε μια έκλειψη σελήνης. Κατόπιν συγκέντρωσαν όλη τη λεία και την έθεσαν υπό την φύλαξη των ευγενών(…)».
Οι σημερινοί τοκογλύφοι – δανειστές μας, φέρουν το φρόνημα των Σταυροφόρων του 1204 και των παπικών εκβιαστών του 1438-1453 που συνέτειναν τα μέγιστα στην πτώση μας στα γαμψά νύχια των Οθωμανών. Είναι οι ηθικοί αυτουργοί της εξαλείψεως της Ρωμαιοσύνης από τον παγκόσμιο πολιτικό χάρτη. Αυτού  του ευώδους άνθους του Παγκόσμιου Πολιτισμού, αλλά και του μετέπειτα εγκλωβισμού της πατρίδος στα ασφυκτικά σύνορα της επαρχιακής «κοραΐστικης» Ελλαδίτσας.
Σύμφωνα με την θαραλλέα ιστοσελίδα της ελληνικής πρεσβείας στην Μόσχα, Άγγλοι πράκτορες, συνεργεία κάποιων εγχώριων, μασόνων και μη, «Εφιαλτών», ήταν οι στυγνοί δολοφόνοι του ευσεβέστατου μοναχού, πολιτικού και μάρτυρα, Ιωάννη Καποδίστρια, αυτού του ορθόδοξου ομολογητή και υπερμάχου της «Αυτοκρατορικής Ιδέας», που μέσα από τις εγκυκλίους 2953 (8-6-1828) και 4286 (26-8-1831) προέτρεπε τον, ήδη, προδομένο Ρωμηό, να καταγγέλει όποιον αντιληφθεί πως είναι μέλος κάποιας «Μυστικής Εταιρείας»!, ο οποίος, λυπόταν για τους εγχώριους, φραγκεμένους, πολιτικούς του αντιπάλους «(…) που εβγήκαν από τις “Μυστικές Εταιρείες” της Γαλλίας και της Γερμανίας (…)»! 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ
Σημ.: Η ΄Ενωμένη Ρωμηοσύνη΄ ξεκινά από σήμερα τη δημοσίευση μιας σειράς αποκαλυπτικών άρθρων για την προέλευση και τους σκοπούς αυτών που προσπαθούν να μας επιβάλουν τα ΄Μνημόνια΄ και τη νέα ΄Κατοχή΄.
Οι πηγές που χρησιμοποίηθηκαν προκειμένου να συγκεντρωθεί όλο αυτό το υλικό είναι στη διάθεση του καθενός.

Συνεχίζεται…

Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπεδινός-Σκοπός της ζωής μας, ο αγιασμός



Ο Ιωάννης Βατάτζης δεν ήταν αφελής



Ο Ιωάννης Βατάτζης δεν ήταν αφελής. Ήξερε ότι ο Πάπας (είτε ο Γρηγόριος Θ’ είτε ο Ιννοκέντιος Δ’) δεν υπήρχε περίπτωση να δεχθεί τις θέσεις των ορθοδόξων για την ένωση των εκκλησιών. Ο Διονύσιος Ζακυθηνός αναφέρει το λόγο που ο αυτοκράτορας της Νίκαιας εμπλέκονταν στο θέμα της ενώσεως των εκκλησιών: «Διά να εξουδετερώνη τας επεμβάσεις της Αγίας έδρας, η αυτοκρατορική







διπλωματία προέβαλλεν εκάστοτε μετά πολλής δεξιότητος το προσφιλές εις τους ποντίφηκας θέμα της ενώσεως των εκκλησιών, βραδύτερον δε επεδίωξε την ισορροπίαν των δυνάμεων διά της παρεμβάσεως εις καθολικωτέρας συγκρούσεις. Ανανεώνουσα πάλαιαν βυζαντινήν παράδοσιν, ηκολούθησε την γερμανικήν συμμαχίαν, την οποίαν ανήγαγε εις θεμελιώδη προσανατολισμόν της εξωτερικής πολιτικής. Η φιλία μετά του Φρειδερίκου του Β’ του Χοενστάουφεν, αντιπάλου της Αγίας έδρας, επέτρεψεν ιδιαιτέρως εις τον Ιωάννην τον Βατάτζην επωφελείς συνδυασμούς».

Αντίθετα με τον Ιωάννη Βατάτζη και την Νίκαια, η δυτική Ελλάδα με τους Αγγέλους-Κομνηνούς είχε μία πιο υποχωρητική στάση όσον αφορά τις σχέσεις της με τον Πάπα αλλά και με τους Φράγκους. Τρανό παράδειγμα είναι η στάση του Μανουήλ, αδελφού του Θεόδωρου Αγγέλου, που είχε πιαστεί αιχμάλωτος από τον Ασάν. Ο Μανουήλ απόντος του Θεόδωρου αυτοτιτλοφορήθηκε βασιλιάς της Θεσσαλονίκης και εγκαθίδρυσε δικούς του αξιωματούχους. Για να είναι εξασφαλισμένος από τυχόν επίθεση των Φράγκων συμμάχησε με τον διοικητή της Πελοποννήσου Γοδοφρείδο Βιλαρδουΐνο και αναγνώρισε την εξουσία του Πάπα πάνω στις εκκλησίες του κράτους του. Η αναγνώριση όμως αυτή προκάλεσε την εξέγερση των ορθοδόξων κληρικών και λαϊκών. Έτσι αναγκάστηκε να αλλάξει πολιτική και να έρθει σε επαφή με τον Βατάτζη. Για να κατευνάσει τα οξυμμένα πνεύματα του λαού του, απευθύνθηκε στον Πατριάρχη Γερμανό με δυό αιτήματα, πρώτο να γίνει σύνοδος με θέμα την ένωση των δυο εκκλησιών, δυτικής και ανατολικής, και δεύ-ρερο του ζήτησε να μεσολαβήσει στο Βατάτζη για να ειρηνεύσουν τα δυο Ελληνικά βασίλεια και να συνεργασθούν. Οι θέσεις αυτές του Μανουήλ δεν ήταν ειλικρινείς, διότι προέβη σε αυτές τις ενέργειες για να κερδίσει χρόνο και να ξεγελά το λαό του, που δεν ήθελε καμιά επαφή με τον Πάπα. Και ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα που αντιμετώπιζε είναι ότι ο Βατάτζης με την σωστή πολιτική του εκτός και εντός συνόρων, και με τις στρατιωτικές επιτυχίες του, είχε δημιουργήσει μέσα στο κράτος του Μανουήλ πολλές συμπάθειες τόσο στο λαό αλλά και στους άρχοντες. Στο πρόσωπό του έβλεπαν τον υπερασπιστή του Βυζαντίου.

Ο Βασιλεύς Ιωάννης υπήρξε ο προστάτης και συμπαραστάτης της αγροτικής και αστικής τάξης, και επεδίωκε διαρκώς την άνοδο του βιοτικού επιπέδου κυρίως των γεωργών και των κτηνοτρόφων. Για να το καταφέρει αυτό, αναγκάστηκε να συγκρουστεί με τους άρχοντες που κατείχαν μεγάλες αγροτικές εκτάσεις προκαλώντας την οργή τους. Ο Ιωάννης όμως, αποφασισμένος να δημιουργήσει ένα ισχυρό κράτος, που θα ενώσει ξανά και θα ελευθερώσει τον Ελληνισμό από κάθε βάρβαρο λαό που εκμεταλλεύτηκε την έως τότε παρακμή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, δεν επανέλαβε τα λάθη των προηγουμένων αυτοκρατόρων, που καταπίεζαν τον λαό και ευεργετούσαν τους αριστοκράτες. Συνειδητοποίησε εξ αρχής ότι έπρεπε να στηριχθεί στον λαό δίδοντάς του γη για να καλλιεργεί και να ζει αξιοπρεπώς. Για να τους βοηθήσει έκανε μεγάλη απογραφή (κάτι σαν εθνικό κτηματολόγιο) και επίταξε κατόπιν τεμάχια γης από τους μεγαλοκτήμονες και τους αριστοκράτες και τα διένειμε σε όλους τους φτωχούς υπηκόους του, ώστε να ζουν άνετα και ανθρώπινα. Έτσι καλυτέρευσε τα οικονομικά του κράτους μέσω της γεωργικής οικονομίας, η οποία σαν βάση είχε την καλυτέρευση της αμπελουργίας καθώς και άλλων καλλιεργειών.

Ο Γ. Οστρογκόρσκι στο έργο του «Η Ιστορία του Βυζαντινού Κράτους», καταγράφει τις ενέργειες του Βατάτζη σχετικά με την γεωργία την οποία συνδύασε με την άμυνα του κράτους του, αναφέροντας τα εξής: «Ανήγειρε οχυρά στις ακριτικές περιοχές για να αντιμετωπίσει τις στρατιωτικές ανάγκες. Ακολουθώντας τις καλύτερες παραδόσεις του βυζαντινού κράτους ο Ιωάννης Βατάτζης δημιούργησε στρατιωτικά αγροκτήματα και ενίσχυσε τις στρατιωτικές δυνάμεις με τη μόνιμη εγκατάσταση των Κουμάνων ως στρατιωτών στις ακριτικές περιοχές, με τον όρο της προσφοράς στρατιωτικής υπηρεσίας. Με τον τρόπο αυτό αποκαταστάθηκε ιδιαίτερα στην Ανατολή το σύστημα της άμυνας των συνόρων και το γεγονός αυτό θεωρεί ορθά ο βυζαντινός ιστορικός Γεώργιος Παχυμέρης ως το πιο σημαντικό επίτευγμα του κράτους της Νίκαιας. Παράλληλα όμως παραχωρήθηκαν στην αυτοκρατορία της Νίκαιας προνοιακά κτήματα σε μεγάλη έκταση˙ φαίνεται μάλιστα ότι ο Ιωάννης Βατάτζης ευνόησε ιδιαίτερα την εκχώρηση προνοιακών κτημάτων περιορισμένης εκτάσεως στη μεσαία στρατιωτική αριστοκρατία».

Εκτός από την ανάπτυξη της γεωργίας έδωσε προσοχή στην κτηνοτροφία και στην πτηνοτροφία. Ιστορείται ακόμα ότι από το βασιλικό πτηνοτροφείο πουλήθηκαν χιλιάδες αβγά… Με βάση την οικονομική άνοδο που είχε, εκμεταλλεύτηκε το λιμό που έπεσε στο σουλτανάτο του Ικονίου, πουλώντας στους Τούρκους σιτάρι σε πολύ υψηλή τιμή. Χαρακτηριστικά για το θέμα αυτό ο Νικηφόρος Γρηγοράς αναφέρει: «Την εποχή εκείνη έπεσε στους Τούρκους βαρύς λιμός με αποτέλεσμα να σημειωθεί μεγάλη έλλειψη τροφίμων. Αυτό το γεγονός λειτούργησε προς όφελος των Ρωμαίων. Όλοι οι δρόμοι γέμισαν από διερχόμενους Τούρκους οι οποίοι πήγαιναν στη χώρα των Ρωμαίων. Τα πλούτη των Τούρκων κατέληγαν στα χέρια των Ρωμαίων με αφθονία: ασήμι, χρυσάφι, υφάσματα και πολύτιμα αντικείμενα, πράγματα που προσφέρουν πολυτέλεια και άνεση. Και έβλεπες να προσφέρονται πολλά χρήματα για να αγοραστεί λίγο σιτάρι, ενώ τα πουλερικά, τα βόδια και τα κατσίκια είχαν πολύ ανεβασμένες τιμές. Μ’ αυτό τον τρόπο τα Ρωμαϊκά σπίτια γέμισαν πολύ γρήγορα με βαρβαρικό πλούτο, και τα βασιλικά ταμεία ξεχείλισαν από το χρήμα που έφτανε».

Επίσης κατόρθωσε την κατάργηση του σφετερισμού κτημάτων που προέβαιναν οι εκάστοτε τοπάρχες σε βάρος των αδύναμων τάξεων. Απένειμε δικαιοσύνη σε όλους, είτε ήταν φτωχοί είτε πλούσιοι, και ήταν απόλυτα αμερόληπτος. Εκτός από την γεωργοκτηνοτροφία αναδιοργάνωσε και την βιοτεχνία και ειδικότερα την υφαντουργία, που όπως προαναφέραμε στη Νίκαια κατά το παρελθόν είχε μεγάλη άνθηση. Λόγω του ότι είχε αναπτυχθεί το εμπόριο πολλών προϊόντων αλλά και υφασμάτων από ανατολή και δύση, και ειδικότερα από την Ιταλία, η ανώτερη τάξη της Νίκαιας αγόραζε πολλά υφάσματα, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ζήτηση για τα υφάσματα της Νίκαιας. Για να βοηθήσει το νέο ξεκίνημα της υφαντουργίας, απαγόρευσε με αυστηρότατες ποινές την εισαγωγή υφασμάτων αλλά και τροφών από άλλα κράτη, επισημαίνοντας στους πολίτες του ότι πρέπει να είναι ευχαριστημένοι με τα εγχώρια προϊόντα. Κατάλαβε αμέσως πως το εμπορικό ισοζύγιο ανατρεπόταν, αφού οι εισαγωγές ήταν πολύ περισσότερες από τις εξαγωγές, ζημιώνοντας έτσι την εγχώρια παραγωγή. Αποτέλεσμα αυτών των διατάξεων ήταν να βλάψει το εμπόριο της Βενετίας και της Γένοβας, και να ενισχυθεί η οικονομία του κράτους του. Γενικά ο Ιωάννης δεν ήθελε να έχει καμία εμπορική σχέση με τους Ιταλούς. Χαρακτηριστικά ο Ντόναλτ Μ. Νίκολ στο βιβλίο του «Βυζάντιο και Βενετία» αναφέρει ότι: «Ο σπουδαιότερος αυτοκράτορας της Νίκαιας, ο Ιωάννης Γ’ Βατάτζης, ο οποίος διαδέχθηκε το Λάσκαρη το 1222, σκόπευε να κάνει την αυτοκρατορία του αυτάρκη, ώστε η οικονομική της επιβίωση να μην εξαρτάται από το εμπόριο με τους Ιταλούς. Δεν ήθελε να έχει εμπορικές σχέσεις μαζί τους ούτε καν στην Κωνσταντινούπολη. Όταν και αν ποτέ τα πλοία του εισέπλεαν στον Κεράτιο, θα ήταν για να πάρουν την πόλη από τους Ιταλούς, να ανατρέψουν το λατινικό καθεστώς και να παλινορθώσουν τη Βυζαντινή αυτοκρατορία».

Στην εσωτερική διοίκηση έβαλε σε επίκαιρες κρατικές θέσεις ανθρώπους που δεν ήταν αριστοκράτες, αλλά που μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στα καθήκοντά τους, προτάσσοντας έτσι την αξιοκρατία ανάμεσα στους πολίτες. Με την πολιτική αυτή ο Βατάτζης παραμέρισε τους άρχοντες, οι οποίοι βέβαια προσπάθησαν να αντιδράσουν καθώς έβλεπαν ότι χάνουν αξιώματα και περιουσία. Κάθε αντίδραση όμως από μέρους τους στάθηκε μάταια, καθώς ο Βατάτζης γνώριζε πως για να δράσει ενάντια στους εξωτερικούς εχθρούς του κράτους του, θα έπρεπε πρώτα να εξουδετερώσει τους εσωτερικούς του αντιπάλους, πράγμα που κατάφερε. Αντιμετώπισε όχι μόνο τους μεγάλους φεουδάρχες που δεν τον ήθελαν, αλλά και ανθρώπους από το άμεσο περιβάλλον του Θεόδωρου Λάσκαρη που εποφθαλμιούσαν το θρόνο της Νίκαιας. Στάθηκε αληθινός πατέρας των Ελλήνων πατάσσοντας με κάθε τρόπο την εκμετάλλευση του λαού. Επιθυμούσε να εκλείψει εντελώς από το κράτος του η αδικία και έλαβε μέτρα κατά της εκμετάλλευσης των πτωχών και απλών ανθρώπων. Μείωσε τους φόρους ανακουφίζοντας έτσι τις μεσαίες τάξεις και ανέβασε το βιοτικό επίπεδο των πολιτών του. Έτσι ένιωθε κάθε λεπτό όχι σαν ένας βασιλιάς που προσδοκά πλούτη και δόξα, αλλά σαν ένας άνθρωπος που τον εμπιστεύθηκε ο Θεός να κυβερνήσει προς όφελος του λαού δείχνοντας στις επερχόμενες γενεές πως πρέπει να είναι ένας Ελληνορθόδοξος ηγέτης. Έλαβε ακόμη και μέτρα οικονομίας τέτοια, που απαγόρευαν τη σπατάλη του ιδιωτικού πλούτου. Σε μία Νεαρά που εξέδωσε γράφει χαρακτηριστικά: «Ο άρχων δεν δύναται μέν να διατάξει αλλαγήν των αναγκαίων και χρησίμων περί τον βίον εις τους πολίτας, δύναται όμως να απαγορεύση τα περιττά».

Με κεφάλαια από την αυτοκρατορική περιουσία, ίδρυσε φιλανθρωπικούς και ευκτήριους οίκους, πτωχοκομεία, νοσοκομεία, γηροκομεία, εφάρμοζε πολιτική κοινωνικής πρόνοιας. Με αυτές του τις ενέργειες κληρονόμησε την φήμη των μεγάλων φιλάνθρωπων αυτοκρατόρων. Όσον αφορά την Ιατρική και τη φαρμακευτική, υπήρξε αντιγραφικό και συλλεκτικό έργο. Συγκεκριμένα ο ακτουάριος του Ιωάννη Βατάτζη, Νικόλαος Μυρεψός, ολοκλήρωσε την «φαρμακοποιΐα» του με 2600 λήμματα. Σχετικά με το έργο του Νικόλαου Μυρεψού, ιδιαίτερη μνεία κάνει ο Χέρμπερτ Χάνγκερ στο κεφάλαιο «Ιατρική» του συγγράμματός του «Βυζαντινή Λογοτεχνία», αναφέροντας τα παρακάτω: «Αδημοσίευτο παραμένει ακόμη το “Δυναμερόν”, ένα αντιδοτάριο (συλλογή συνταγών) του Νικολάου Μυρεψού) (= Παρασκευή αλοιφών), το οποίο σε 48 κεφάλαια περιείχε πάνω από 2.600 φαρμακευτικές οδηγίες». Ο καταγόμενος από την Αλεξάνδρεια Νικόλαος Μυρεψός έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Ιωάννη Γ’ Δούκα Βατάτζη ως ακτουάριος, δηλ. αυλικός γιατρός, στη Νίκαια, αλλά έγραψε το έργο του μόλις ανάμεσα στο 1270 και το 1290. Το αξίωμα του ακτουάριου συνδέεται με το μεγάλο νοσοκομείο του παλατιού των Μαγγάνων στη βασιλεύουσα, και ήταν φορτισμένο με την επίβλεψη της διδασκαλίας της ιατρικής. Αυτό το αξίωμα επανεμφανίστηκε στη Νίκαια με παρόμοιες νοσοκομειακές ευθύνες όπως προ του 1204. Οι ξενώνες κατείχαν επίσης εξέχουσα θέση στην πνευματική αναβίωση, που στήριξε ο Ιωάννης Βατάτζης. Οι ξενώνες παραδοσιακώς εκπαίδευαν τους ιατρούς της Κωνσταντινούπολης και στέγαζαν εξειδικευμένες ιατρικές βιβλιοθήκες. Αυτό συνεχίστηκε και στη Νίκαια αποτελώντας μέρος του φιλανθρωπικού προγράμματος αλλά και συμβάλλοντας στην πνευματική αναβίωση της αυτοκρατορίας. Ο Τίμοθι Μίλλερ στο έργο του, «Η Γέννησις του Νοσοκομείου στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία», αναφέρει ότι «η κληρονομιά της Ελληνικής ιατρικής σοφίας θα ήταν πενιχρή, εάν οι χριστιανικοί ξενώνες δεν είχαν αφιερώσει μέρος των πόρων και της εργασίας τους στη διατήρηση των βιβλιοθηκών τους».


Κάθε χρόνο αποθήκευε σιτηρά και έτσι σε καιρούς πολέμου η αφορίας, μοίραζε τα αποθέματα στα λαϊκά στρώματα. Διαθέτοντας μεγάλα κονδύλια έχτισε σε όλη τη χώρα κάστρα και διάφορα άλλα ιδρύματα, απασχολώντας έτσι πολύ πληθυσμό, δίνοντάς τους εργασία και εξασφαλίζοντας την άμυνα του κράτους. Από τα παιδικά του χρόνια θαύμαζε το κάστρο της ιδιαίτερης πατρίδας του, τον καλέ του Διδυμοτείχου, του οποίου η οχύρωση υπήρξε μέρος των εκτεταμένων μέτρων ασφαλείας ενός άλλου μεγάλου αυτοκράτορα, του Ιουστινιανού. Για τον καλέ αυτό ο πρωτοδιορισθείς στο γυμνάσιο της πόλης, και μετέπειτα μεγάλος αρχαιολόγος Μανώλης Ανδρόνικος, έλεγε ότι ο ιερός αυτός βράχος είναι η δεύτερη ακρόπολη της Ελλάδος. Η παιδική μνήμη του Ιωάννη, τον ενέπνευσε να ανοικοδομήσει τον ομώνυμο καντιφέ της Μικρασιατικής Σμύρνης, τον ξακουστό Σμυρναϊκό καλέ. Έχτισε Ναούς και βοήθησε αποφασιστικά τα Μοναστήρια όχι μόνο της Μικράς Ασίας, αλλά και τα Μοναστήρια του Σινά, της Αντιόχειας, Αλεξάνδρειας και της Κύπρου. Δεν μπορούσε βέβαια να αγνοήσει το περιβόλι της Παναγίας. Στην Ιερά Μονή Χελανδαρίου έκανε δωρεά δυο σταυρούς με Τίμιο Ξύλο. Στη περιοχή της Μικράς Ασίας, στη Μαγνησία, ο Ιωάννης Βατάτζης κατασκεύασε ναό και τον ονόμασε Σώσανδρα, αφιερωμένο στην Παναγία. Επίσης στη Νίκαια ανήγειρε ναό στη μνήμη του Μεγάλου Αντωνίου. Η δε βασίλισσα Ειρήνη κατασκεύασε τον κεντρικό ναό της μητρόπολης των Προυσαίων κοντά στο όρος Όλυμπος και τον αφιέρωσε στον Τίμιο Πρόδρομο.

Δείγμα της ευλάβειας του Ιωάννη είναι ο τρόπος που υποδέχθηκε το 1231 τον αρχιεπίσκοπο Σερβίας Σάββα, ο οποίος τον επισκέφθηκε στη Νίκαια. Ο Ιωάννης και η βασίλισσα Ειρήνη τον υποδέχθηκαν με πολλές τιμές, και με κατάνυξη ασπάσθηκαν τα ιερά λείψανα που είχε μαζί του. Κατά την αναχώρηση του αρχιεπισκόπου με προορισμό τον Άθωνα, πρόσφεραν πολλά δώρα, όπως ιερά άμφια, σκεύη εκκλησιαστικά, τεμάχιο τιμίου ξύλου περιβεβλημένο με πολύτιμους λίθους, λείψανα αγίων και χρήματα για να διανείμει στους μοναχούς. Μαζί με όλα αυτά ο Ιωάννης μερίμνησε για τη μεταφορά του αρχιεπισκόπου στον Άθωνα με ένα καλώς εξοπλισμένο πλοίο.

Ενδεικτικό της ταπεινότητας και της ενσυνείδητης σεμνότητας του, είναι το ακόλουθο περιστατικό. Κάποτε συνάντησε στο κυνήγι το γιό του να φορά πολυτελή ρούχα με συνέπεια να αρνηθεί να τον χαιρετήσει και, όταν το παιδί του τον ρώτησε σε τι είχε σφάλει, ο Ιωάννης απάντησε ότι εκείνα τα μεταξωτά και χρυσοΰφαντα που φορούσε ήταν από το αίμα του λαού του και πως θα έπρεπε να ξέρει ότι κάθε έξοδο, πρέπει να γίνεται για τον λαό, διότι ο πλούτος των βασιλέων στο λαό ανήκει!!. Κάποια άλλη φορά είχε πει στο γιό του, ότι ο Θεός μας έδωσε τους ανθρώπους για να τους προστατεύουμε και όχι για να τους χρησιμοποιούμε και να τους εκμεταλλευόμαστε. Όλες αυτές τις απόψεις του ο Ιωάννης τις μετουσίωνε και σε έργα, καθώς δεν ανεχόταν την εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο, και κοιτούσε να παρέχει στους υπηκόους του ίσα δικαιώματα και ίσες ευκαιρίες. Ο ίδιος ήταν το καλύτερο παράδειγμα, καθώς δεν έπαιρνε λεφτά από το κράτος ούτε για έξοδα παραστάσεως ούτε για μισθό, ούτε για τίποτε άλλο. Εισοδήματα είχε από την καλλιέργεια των κτημάτων του, που πολλές φορές μάλιστα τα δούλευε μόνος του, τα έσπερνε, τα θέριζε, και τα αλώνιζε. Πώς λοιπόν να μην τον αγαπά ο λαός του, αφού έβλεπε τον κυβερνήτη του να μοχθεί μαζί του; Έτσι και με αυτό τον τρόπο ζήταγε από τον λαό να αποφεύγει τα περιττά πράγματα και να κάνει οικονομία, επιβάλλοντας και με νόμους να μην αγοράζουν από το εξωτερικό είδη πολυτελείας, λέγοντας στο λαό πως τα δώρα του Θεού πρέπει να χρησιμοποιούνται με φειδώ.

Ο Νικηφόρος Γρηγοράς, στο έργο του «Ρωμαϊκή Ιστορία» αναφέρει σχετικά: «Ο ίδιος ο αυτοκράτορας ξεχώρισε ένα κομμάτι γής, αρώσιμο και κατάλληλο για αμπελουργία, τόσο μεγάλο, ώστε να μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του αυτοκρατορικού τραπεζίου και εκείνες που απασχολούσαν τον φιλάνθρωπο και κοινωνικά ευαίσθητο αυτοκράτορα, δηλ. τα γηροτροφεία, πτωχοκομεία και νοσοκομεία που φρόντιζαν τους αρρώστους. Τη φροντίδα τους ανέθεσε σε ανθρώπους που είχαν καλή γνώση της γεωργίας και της αμπελουργίας και έτσι κάθε χρόνο είχε μεγάλη και άφθονη σοδειά καρπών. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό, απέκτησε επίσης κοπάδια αλόγων, βοδιών, προβάτων και χοίρων και πολλά είδη εξημερωμένων πουλιών. Από αυτά εξασφάλιζε πλούσιο εισόδημα κάθε χρόνο. Το ίδιο συνιστούσε να κάνουν όχι μόνο οι συγγενείς του, αλλά και οι άλλοι ευγενείς. Επιθυμούσε να καλύπτει ο καθένας τις ανάγκες του από δικές του πηγές, έτσι ώστε να μη βάζει αρπακτικό χέρι στην περιουσία των φτωχών και ασθενέστερων τάξεων και έτσι η Ρωμαϊκή Πολιτεία να απαλλαγεί τελείως από την κοινωνική αδικία. Σύντομα οι αποθήκες είχαν γεμίσει καρπούς, ενώ οι δρόμοι και τα σοκάκια, οι μάντρες και οι σταύλοι μόλις μπορούσαν να χωρέσουν τα ζώα και τα σμήνη των πουλιών».

Η μεγάλη ιδέα της ανακτήσεως της βασιλεύουσας δεν βγήκε ποτέ από το μυαλό του τίμιου βασιλιά. Δεν επαναπαύτηκε στα πολλά άλλα κατορθώματά του. Γι’ αυτό εργάστηκε με ζήλο και πίστη προς την κατεύθυνση αυτή με όλη τη δύναμη της ψυχής του. Σώφρων, συνετός και προνοητικός στη πολιτική του, είχε εκλέξει ικανότατους στρατηγούς. Γνώριζε να μην αναλαμβάνει τίποτε πριν το προπαρασκευάσει κατάλληλα, ενώ είχε βαθιά ευσέβεια και έδειχνε σεβασμό και στον ποιο απλοϊκό μοναχό. Ο λαός τον αγαπούσε και όλο το εκκλησίασμα προσευχόταν με χαρά γι’ αυτόν, ενδυναμώνοντάς τον για την επίτευξη του ιερού του σκοπού.

Ο λόγος που έμεινε στη ιστορία, σαν ο άνθρωπος που ένωσε τον μεσαιωνικό ελληνισμό, είναι γιατί κατόρθωσε να βάλει σε λειτουργία, άλλοτε λίγο και άλλοτε πολύ, όλες τις μεγάλες και σοφές ιδέες των προγόνων μας, όπως την ισονομία του Λυκούργου, την αξιοκρατία της Πλατωνικής πολιτείας, την φιλοπατρία και μαχητικότητα του Μεγαλέξανδρου, αλλά και του Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου, την κοινοκτημοσύνη και το κοινωνικό έργο του Μ. Βασιλείου και του Ιωάννη του Χρυσοστόμου, οι οποίοι έθεσαν τη βάση της οργάνωσης της κοινωνίας της ισότητας και του απόλυτου σεβασμού του ανθρωπίνου προσώπου, αλλά και όλων των πατέρων της Ορθοδοξίας. Αξίζει να σημειωθεί η άποψη του Γιάννη Κορδάτου σχετικά με το καθεστώς διακυβέρνησης του βασιλείου της Νίκαιας επί των ημερών του Ιωάννη Βατάτζη: «Επέβαλε ένα καθεστώς που δεν ήταν απόλυτη μοναρχία, αλλά συγκεντρωτική δημοκρατία. Μέσα στα ιστορικά πλαίσια του καιρού του με τα μέτρα που πήρε σταμάτησε τις αρπαγές και καταπιέσεις που γίνονταν άλλοτε από τους φεουδάρχες. Βέβαια από τα στοιχεία που έχουμε, δεν μπορούμε να υποθέσουμε πως δεν υπήρχαν μεγαλοκτηματίες και αριστοκράτες. Τέτοιοι υπήρχαν. Δεν είχαν όμως τη δύναμη να εκμεταλλεύονται, όπως παλαιότερα, τη φτωχολογιά και να αρπάζουν τα χωράφια και τ’ αμπέλια της».

Ο φιλόχριστος βασιλεύς υπήρξε μεγάλη και ξεχωριστή προσωπικότητα για τον μεσαιωνικό Ελληνισμό. Κύριος σκοπός του ήταν να βοηθάει τον λαό του, αλλά και να επιτύχει την επίτευξη της μεγάλης ιδέας, την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης.

Πηγή: Ιωάννου Α. Σαρσάκη, Ιωάννης Γ΄ Βατάτζης – Ο άγιος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου, Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», 2η Έκδοση, Συκιές Θεσσαλονίκη, Ιούνιος 2010

πηγή

Ἡ Παναγία Μητέρα μας - Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής


                           
                           

                                               
[Ἀπόσπασμα ἐπιστολῆς τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος ᾿Ιωσὴφ τοῦ ῾
Ησυχαστοῦ, γραμμένης ἀπὸ τὰ σπήλαια τῆς Μικρᾶς ῾Αγίας ῎Αννης
 τοῦ Ἁγίου Ὄρους τὸ ἔτος 1947 πρὸς Μοναχική Αδελφότητα στὸ 
ὁποῖο μὲ εκπληκτική χάρη καὶ τόλμη εἰσδύει στὰ βάθη καὶ πετᾶ στὰ
 ὕψη τῆς γνωστῆς εἰς αὐτὸν πνευματικῆς πραγματικότητος, γιὰ νὰ
 μᾶς μυήση στὰ «μυστήρια τοῦ Θεοῦ» καὶ μάλιστα στὸν τρόπο 
«συγγενείας» μας μὲ τὴν Παναγία Μητέρα μας.]
«... Ἀκούσατέ μου, λοιπόν, ἐνωτίσασθέ μου τούς λόγους, ὅτι 
μέλλω εἰπεῖν εἰς ὑμᾶς ὄντως φοβερόν καὶ ἀπόκρυφον καί τῆς 
Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ τό μέγα Μυστήριον. Οὐ φθονῶ τήν ὠφέλειαν, 
οὐ κρύπτω ὅ οἶδα ὡς ὁ κρύψας τό τάλαντον, οὐ δειλιῶ τάς ἀπειλὰς 
τῶν δαιμόνων ὅπου ὠρύονται κατ' ἐμοῦ ἐμφανίζοντος τοιαῦτα 
μυστήρια, ἀλλ' ἐλπίζω εἰς τάς εὐχάς σας.

Ἐλᾶτε λοιπόν πᾶσαι ὅμου κατά τάξιν καθάρατε στόματα δι’ ἀληθείας, 
ἁγνίσατε σώματα διά νηστείας καί ἁγιάσατε πνεύματα
 διά προσευχῆς- γίνετε νήπια σώματα καὶ ἡγεμονικά πνεύματα
- πτεροφυήσατε καὶ ἀπό σκώληκες γίνετε πεταλοῦδες- μηδέν γήινον 
ἀφήσετε εἰς τόν νοῦν σας- πετάσθητε πλησίον μου, κἀγὼ ὑμῶν
 προπορεύομαι- μέλλει γάρ νά διέλθωμεν τόν αἰθέρα! Μή φοβῆσθε 
ποσῶς, κἀγὼ πολλάκις ἀνῆλθον καὶ γινώσκω τόν δρόμον.
 Ἀκολουθῆτε λοιπόν δορκάδες τοῦ Ἰησοῦ μοῦ κατόπιν ἡ μία τήν
 ἄλλην- ἀφήσατε τόν νοῦν σας ἐλεύθερον νά φαντασθῆ τά οὐράνια
 καί ἰδού μᾶς ἀνοίγεται ἡ θύρα τοῦ Παραδείσου!...

Ἔνθεν κἀκεῖθεν οἱ Ἄγγελοι παραστέκονται, Χερουβὶμ καὶ Σεραφίμ
- Ἑξαπτέρυγα περιΐπτανται δεξιά καὶ ἀριστερά- ἀδαμάντινα τείχη- 
μυρίπνοα ἄνθη χρυσοφαῆ εὐωδιάζουν τά πέριξ, ἔνθα στρουθία 
διάφορα μυριόχρωμα μελιρίζουν διάφορα τερερίσματα καί τόν νοῦν 
μας ἀπό θεωρίας εἰς θεωρίαν ἀνάγουν-τό ἔδαφος ὡσεὶ χιὼν λευκόν
 καί μέσον αὐτοῦ τῆς Ἀνάσσης ἡμῶν καί Πανάχραντου Μητρός 
τό μέγα Παλάτιον....

Τρεχάτε, λοιπόν, διότι ἐμᾶς περιμένει ἡ γλυκειά μας Μανούλα!
 Μή προσέχετε εἰς τούς Ἀγγέλους, διότι γέγραπται μήτε οἱ Ἄγγελοι 
νά μᾶς χωρίσουν ἐκ τῆς ἀγάπης τοῦ Ἰησοῦ...

Καὶ ἰδού, ὁ καλός θυρωρός μᾶς ἀνοίγει, ὁ πυρίμορφος Ἄγγελος
 καὶ ἡ γλυκειά μας Μανούλα, ὡσεὶ χιὼν λευκή, ἐγείρεται 
καὶ μᾶς κάμνει ὑποδοχήν!...

Ὦ γλυκειά μας Μανούλα, ὦ φῶς τῆς ψυχῆς μας, ὦ ἀγάπη ἀνόθευτος
, ὦ ζωή τῆς ψυχῆς μας! Μέ τό ὄνομά Σου στό στόμα νά ξεψυχίσωμε,
 μέ ἕνα γλυκύτατον φίλημα νά μᾶς παραλάβης καί εἰς τούς κόλπους
 Σου νά ὑποδεχθῆς! Ὦ μάννα, μέλι καὶ νέκταρ γλυκύτατον, 
ὦ εὐωδία καὶ μυρίπνοον ἄρωμα!...

Πέσατε, λοιπόν, χάμω καί ἀσπασθῆτε τήν γλυκειά μας Μανούλα 
-πόδας, χείρα καὶ στόμα- καὶ λάβετε εὐωδίαν ἄρρητον 
ἀπό Ἁγίαν Παρθένον! Μή διστάζετε, ὅτι Αὐτὴ μόνη τόν τρόπον μοί 
ἐδίδαξε καὶ τήν παρρησίαν καὶ ἄγαπην μοὶ ἔδειξε καὶ μοῦ ἔδωσε!...

Φράσον εἰς ἡμᾶς, γλυκειά μας Μανούλα, τό μυστήριον τῆς ἀπορρήτου
 οἰκονομίας Σου καί τῆς μετά Σοῦ καὶ ἡμῶν συγγενείας. Ἐσύ, Μανούλα 
γλυκυτάτη, ὅπου βαστάζεις διά παντός τό γλυκύτατον Βρέφος στήν 
ἀγκαλιά Σου -Ἐκεῖνο ὅπου βαστάζει τά πάντα διά τοῦ νεύματος, τό 
Μικρουλάκι δι’ ἡμᾶς ἐν χρόνῳ καὶ Ἄχρονον καὶ Παλαιόν Ἡμερῶν
- εἶπε εἰς ἡμᾶς μέ τό μυρίπνοον στοματάκι Σου αὐτά, ὅπου οὐ δύνανται
 Ἄγγελοι παρακύψαι, τά ὁποῖα ἡμεῖς ἠξιώθημεν!...

Καὶ ἀκούσατε, ἀδελφές μου ἠγαπημένες, καὶ πάλιν: ὁπόταν τελῆται ἡ 
Θεία Μυσταγωγία, δίδει ἡ γλυκειά μας Μανούλα τό Βρέφος, καί θύεται 
δι’ ἡμᾶς καὶ ὁπόταν ἡμεῖς κοινωνοῦμεν ἀξίως διά προηγησαμένης
 νηστείας, διά προαιρετικῆς ἀγρυπνίας, διά κατανυκτικῆς προσευχῆς,
 ἐσθίομεν τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ καί τό Αἷμα αὐτό ποὺ ἔλαβεν ἀπό τό 
Πανάχραντον Αἷμα τῆς Παναγίας. Ἐπίσης, τό Σῶμα τοῦ Κυρίου ἐσθίοντες, 
θηλάζομεν συνεχῶς τό γάλα τῆς Παναγίας, ὁπότε τί γίνεται εἰς ἡμᾶς; 
Γινόμεθα γνήσια τέκνα τῆς Παναγίας καί ἀδελφοί τοῦ Χριστοῦ καί κατά 
χάριν υἱοὶ καί τέκνα Θεοῦ. Καί ὁπόταν ἡμεῖς τόν Χριστόν περιέχομεν
 ἀπορρήτως εἰς τήν ψυχήν καὶ εἰς τό σῶμα, ἀνουσίως 
(ὄχι κατ' οὐσίαν, ἀλλὰ κατά χάριν) - ἐπειδή εἶναι σύν Πατρὶ ἀδιαίρετος 
- καί τόν Πατέρα συνέχομεν ὁμοῦ καί τό Ἅγιον Πνεῦμα!

Αὐτὴ εἶναι ἡ ὑπερφυεστάτη συγγένεια ὅπου ἀπό τήν Παναγία 
καί γλυκειά μας Μανούλα ἐλάβομεν!

Βλέπετε ὁποίας δωρεὰς μᾶς ἠξίωσε ἡ γλυκειά μας Μανούλα; 
Βλέπετε πόσον χρεωστοῦμεν νά ἀγαπῶμεν Αὐτήν;
 Δι’ αὐτό πρέπει ἀδιαλείπτως ὡς βρέφη νά προσεγγίξωμεν καί
 συχνά τόν θεῖον μαστόν Της νά λαμβάνωμεν νά θηλάζωμεν ὡς
 ἄκακα τέκνα της. Εἰς κάθε φορὰν ὅπου μέλλει νά κοινωνήσωμεν, 
νοερῶς νά λαμβάνωμεν τόν μαστόν νά θηλάζωμεν καί ὁ γλυκύς
 Ἰησοῦς ὁ μικρούλης εἰς τήν ἀγκάλήν Της, ὑποχωρεῖ καί μᾶς 
δίδει τήν ἄδειαν- δέν ζηλοτυπεῖ εἰς τήν ἄφθονον διανομήν τῆς 
Μανούλας Του, ἀλλὰ χαίρεται καὶ μᾶς προσκαλεῖ: 
Τυλιχθῆτε ὡς βρέφη εἰς τό φόρεμα τῆς Μανούλας μας καί πληρωθῆτε
 ἁγνείας ἀπό θεῖον σῶμα παρθενικόν- εὐωδιάσατε ἀπ' Αὐτήν!
 Δέν εἶδα ἐγὼ ἄλλον τι ὅπου τόσον νά ἀρέση ἡ Παναγία ὡς τήν 
ἁγνείαν, καὶ ὅποιος θέλει νά ἀπόκτηση τήν πολλήν Της ἀγάπην,
 ἄς φροντίζη νά καθαρεύη καί διαρκῶς θά τόν περιθάλπη στούς
 κόλπους Της καί κάθε οὐράνιον θά τοῦ δίδη...».

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...