Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Παρασκευή, Ιανουαρίου 04, 2013

Για τον Μεγάλο Αγιασμό και τη χρήση του

baptish.jpg
Για τον Μεγάλο Αγιασμό και τη χρήση του
 Ο Μεγαλος Αγιασμος τελεῖται κάθε χρόνο τήν 5η καί 6η Ἰανου­α­ρίου. Πολλοί εἶναι αὐτοί οἱ ὁποῖοι ρωτοῦν ἄν ὁ Ἁγιασμός αὐτός πίνεται, χρησιμοποιεῖται γιά ραντισμό, φυλάσσεται στά σπίτια καί ἄν ἀντι­καθιστᾶ τή θεία Κοινωνία.
Τό κείμενο πού ἀκολουθεῖ, μεταγλωττισμένο στή νεοελληνική, ἀποτελεῖ «εἰδική γνωμοδότηση περί τοῦ θέματος τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ, δηλ. πῶς λαμβάνεται αὐτός παρά τῶν χριστιανῶν, ἐάν φυλάσσεται καί ἐάν ἀπ' αὐτόν μεταλαμβάνουν» οἱ πιστοί, συν­τα­χθέν ὑπό τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Πατρῶν κυροῦ Νικο­δή­μου. Ἀρχικῶς αὐτή δημοσιεύθηκε στά ΔΙΠΤΥΧΑ τοῦ ἔτους 1999 (σσ. οη΄-π΄), πρός ἐνημέρωση τῶν εὐλαβέστατων Ἐφημερίων καί πληρο­φόρη­ση τῶν πιστῶν.


 1. Ὑπάρχει διαφορά ἀνάμεσα στό Μεγάλο Ἁγιασμό πού τελεῖται τήν παραμονή τῶν Θεοφανείων καί ἐκεῖνον τῆς κύριας ἡμέρας τῆς ἑορτῆς;
Ὁ Μεγάλος Ἁγιασμός πού τελεῖται τήν παραμονή τῶν Θεο­φανείων καί ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς εἶναι ἀκριβῶς ὁ ἴδιος. Ἐσφαλ­μένα κάποιοι θεωροῦν ὅτι δῆθεν τελεῖται τήν παραμονή ὁ «μικρός Ἁγιασμός» καί τήν ἑπόμενη ὁ «Μέγας». Καί στίς δύο περιπτώσεις τελεῖται ὁ Μεγάλος Ἁγιασμός.
Μικρός Ἁγιασμός τελεῖται τήν πρώτη μέρα κάθε μήνα, κα­θώς καί ἐκτάκτως ὅταν τό ζητοῦν οἱ χριστιανοί σέ διάφορες περι­στά­σεις (ἐγκαίνια οἰκιῶν, καταστημάτων καί ἱδρυμάτων, σέ θεμελίωση κτισμάτων κ.λπ.). Ὁ Μεγάλος Ἁγιασμός τελεῖται μόνο δύο φορές τό χρόνο (τήν 5η καί 6η Ἰανου­α­ρίου) στό Ναό.
2. Ποῦ φυλάσσεται ὁ Μέγας Ἁγιασμός καί γιά ποιό λόγο;
Ὁ Μεγάλος Ἁγιασμός φυλάσσεται ὅλο τό χρόνο στό Ναό. Φυλάσσεται ὄχι ἄνευ λόγου. Καί ὁ λόγος δέν εἶναι ἄλλος, παρά γιά νά «μεταλαμβάνεται» ἀπό τούς πιστούς ὑπό ὁρισμένες συνθῆ­κες καί προϋποθέσεις. Συνηθισμένη εἶναι η περίπτωση πού ἀφορᾶ στούς διατελοῦντες ὑπό ἐπιτίμιο τοῦ Πνευματικοῦ, πού ἐμποδίζει τή συμμετοχή τους στη θεία Κοινωνία, γιά ὁρισμένο καιρό, καί εἴ­θισται νά δίδεται σέ αὐτούς, γιά εὐλογία καί παρηγοριά τους, Μέγας Ἁγιασμός. Κανένα κώλυμα δέν ὑφίσταται πρός τοῦτο, ἐφ' ὅσον μάλιστα βρίσκονται «ἐν μετανοίᾳ καί ἐξομολογήσει».
Ἀπαραίτητα ὅμως πρέπει νά συνειδητοποιοῦν ὅτι ὁ Μέγας Ἁγιασμός δέν ὑποκαθιστᾶ οὔτε ἀντικαθιστᾶ τή θεία Κοινωνία τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, γιά τήν ὁποία ὀφείλουν μέ τή μετάνοια νά προετοιμάζονται, γιά νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τά κωλύματα τῆς ἁμαρτίας, ὥστε νά ἀξιωθοῦν νά κοινωνήσουν τό ταχύτερο.
3. Μπορεῖ ὁ Μέγας Ἁγιασμός νά φυλάσσεται στό σπίτι καί νά πίνουν ἀπ' αὐτόν σέ καιρό ἀσθένειας ἤ γιά ἀποτροπή βασκανίας καί κάθε σατανικῆς ἐνέργειας;
Ἡ ἀπάντηση εἶναι θετική. Παρέχεται ἀπ' αὐτό τοῦτο τό ἱερό κείμενο τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ, πού προβλέπει «ἵνα πάντες οἱ ἀρυόμενοι καί μεταλαμβάνοντες ἔχοιεν αὐτό (τό ἡγιασμένον ὕδωρ...) πρός ἰατρείαν παθῶν, πρός ἁγιασμόν οἴκων, πρός πᾶσαν ὠφέλειαν ἐπιτήδειον», καί δή καί «δαίμοσιν ὀλέθριον, ταῖς ἐναντίαις δυνάμεσιν ἀπρόσιτον» (πρβλ. καί τή συναφή εὐχή σέ βασκανία· «φυγάδευσαν καί ἀπέλασαν πᾶσαν διαβολικήν ἐνέρ­γειαν, πᾶσαν σατανικήν ἔφοδον καί πᾶσαν ἐπιβουλήν... καί ὀφθαλ­μῶν βασκανίαν τῶν κακοποιῶν ἀνθρώπων»).
Ἀναντίρρητα χειραγωγεῖται μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ πιστός νά ἀποφεύγει ἄλλες διεξόδους («ξόρκια», μαγεῖες καί ἄλλες μεθοδεῖες τοῦ πονηροῦ), καί νά καταφεύγει στά ἔγκυρα «ἁγιάσματα» τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως εἶναι ὁ Μέγας Ἁγιασμός, ἀλλά καί ὁ «μικρός» λεγόμενος Ἁγιασμός, ὡς συνειδητό μέλος τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ταμειούχου τῆς θείας χάριτος, καί μέτοχος τῶν ἁγιαστικῶν της μέσων.
Προϋποτίθεται βέβαια ὅτι στίς οἰκίες ὅπου φυλάσσεται ὁ Μέγας Ἁγιασμός, καί τό καντήλι θά ἀνάβει καί θά καίει ἐπιμελῶς, καί ἡ εὐλάβεια θά ὑπάρχει στά μέλη τῆς οἰκογενείας, τούς συζύγους καί τά παιδιά, καί θά ἀποφεύγεται κάθε αἰτία πού ἀπο­διώχνει τή θεία χάρη (ὅπως βλασφημίες ἤ ἄλλες ἀσχημοσύνες).
4. Ποιά ἡ σχέση νηστείας καί Μεγάλου Ἁγιασμοῦ;
Ἡ ἱστορική ἀρχή τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ εἶναι ἡ ἑξῆς: Στήν ἀρχαία Ἐκκλησία τήν παραμονή τῶν Θεοφανείων -ὅπως τήν παρα­μονή τοῦ Πάσχα καί τῆς Πεντηκοστῆς- γινόταν ἡ βάπτιση τῶν Κατηχουμένων, δηλ. τῶν νέων χριστιανῶν. Τά μεσάνυχτα τελοῦ­νταν ὁ ἁγιασμός τοῦ ὕδατος γιά τήν τελετή τοῦ Βαπτίσματος· τότε εἰσήχθη ἡ συνήθεια -ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος- οἱ χριστιανοί νά παίρνουν ἀπό τό ἁγιασμένο νε­ρό καί νά πίνουν ἤ νά τό μεταφέρουν στά σπίτια τους γιά εὐ­λογία καί νά τό διατηροῦν ὁλόκληρο τό χρόνο· «Διά τοῦτο καί ἐν μεσο­νυκτίῳ κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἅπαντες ὑδρευσάμενοι, οἴκα­δε τά νάματα ἀποτίθενται, καί εἰς ἐνιαυτόν ὁλόκληρον φυλάττουσιν» (Λόγος εἰς τό ἅγιον βάπτισμα τοῦ Σωτῆρος· ΡG 49, 366).
Ἀργότερα ὅμως, σέ καιρούς λειτουργικῆς παρακμῆς, ἡ ἀκο­λουθία τοῦ Ἁγιασμοῦ ἀπομονώθηκε ἀπό αὐτή τοῦ Βαπτίσματος, παρόλο πού διατήρησε πολλά στοιχεῖα του. Παρέμεινε ἡ συνή­θεια ὥστε οἱ πιστοί νά παίρνουν ἀπό τό ἁγιασμένο νερό «πρός ἁγιασμόν οἴκων», ὅπως ἀναφέρει ἡ καθαγιαστική εὐχή τοῦ Με­γάλου Ἁγιασμοῦ.
Νωρίς ἐπίσης ἐπικράτησε ἡ συνήθεια τῆς νηστείας πρίν ἀπό τήν ἑορτή τῶν Θεοφανείων, γιά δύο λόγους: Πρῶτο, οἱ δύο μεγά­λες ἑορτές τῶν Χριστουγέννων καί τῶν Θεοφανείων στήν ἀρχαία Ἐκκλησία ἦταν ἑνωμένες σέ μία, αὐτή τῶν Θεοφανείων ἤ Ἐπι­φα­νείων, πού τελοῦταν τήν 6η Ἰανουαρίου (συνήθεια πού διατη­ρεῖ­ται στήν Ἀρμενική Ἐκκλησία μέχρι σήμερα)· ὅμως ὁ ἅγιος Ἰωάν­νης ὁ Χρυσόστομος (4ος αἰ.) χώρισε τίς δύο γιορτές καί ὅρισε ἡ μέν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ νά γιορτάζεται τήν 25η Δεκεμβρίου, ἡ δέ
Βάπτιση καί φανέρωση τῆς ἁγίας Τριάδας τήν 6η Ἰανουαρίου. Πρίν ἀπό κάθε Δεσποτική ἑορτή προηγοῦνταν νηστεία γιά τήν ψυχική καί σωματική κάθαρση τῶν πιστῶν. Ἄς θυμηθοῦμε πώς ἡ νηστεία ἔχει μέσα της τό στοιχεῖο τοῦ πένθους γιά τίς ἁμαρτίες. Ἔτσι ὅταν χώρισαν οἱ δύο ἑορτές, ἡ νηστεία πού προηγοῦνταν ἀκο­λούθησε τήν ἑορτή τῶν Χριστουγέννων· γι' αὐτό ἡ Ἐκκλησία ὅρισε νά νηστεύουμε μόνο τήν παραμονή τῶν Θεοφανείων σάν προετοι­μασία γιά τήν ἑορτή, καί ὄχι περισσότερες ἡμέρες, γιατί βρι­σκόμαστε σέ ἑορταστική περίοδο, τό ἅγιο Δωδεκαήμερο.
Καί δεύτερο· ἀρχαία συνήθεια ἦταν ἐπίσης αὐτοί πού θά βα­πτίζονταν νά νηστεύουν καί μαζί μέ αὐτούς οἱ Ἀνάδοχοι, οἱ συγ­γενεῖς, ἀλλά καί ἄλλοι χριστιανοί οἱ ὁποῖοι τηροῦσαν ἐθελοντικά νηστεία «ὑπέρ τῶν βαπτιζομένων». Δέν ἦταν λοιπόν δύσκολο στή συνείδηση τῶν χριστιανῶν νά συνδεθοῦν ἡ πόση τοῦ ἁγιασμοῦ καί ἡ νηστεία, χωρίς νά ὑπάρχει αἰτιώδης σχέση μεταξύ αὐτῶν.
Ἔτσι λοιπόν, μεταφέροντας τό ζήτημα στή σημερινή ἐποχή μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι οἱ τακτικῶς μεταλαμβάνοντες τῶν ἁγίων Μυστηρίων καί τηροῦντες τίς νηστεῖες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως καί τῆς 5ης Ἰανουαρίου, εἶναι ἤδη ἕτοιμοι ὥστε νά πιοῦν ἀπό τό Μεγάλο Ἁγιασμό τῆς 5ης καί 6ηςἸανουαρίου. Σέ ἄλλη περίπτωση, ἐνδείκνυται νά τελοῦν σχετική νηστεία, ὅπως ὁρίζει σ' αὐτούς ὁ Πνευματικός τους.
Τέλος ὅσοι ἐκτάκτως πίνουν ἀπό τό Μεγάλο Ἁγιασμό πού φυλάσσουν στό σπίτι τους, σέ ὧρες ἀσθενειῶν καί κινδύνων κ.λπ., μετά ἤ ἄνευ νηστείας, ἄς μήν ὑστεροῦν στήν πνευματική νηστεία ἀπέχοντες «ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός τε καί πνεύματος, ἐπι­τελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ» (Β΄ Κορ. 7,1).
 ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ

Η εορτή των Θεοφανείων


Η Βάπτιση του Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο λέγεται και Επιφάνεια. Η λέξη Θεοφάνεια προέρχεται από το αποστολικό χωρίο «Θεός εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν Πνεύματι, ώφθη αγγέλοις, εκηρύχθη εν έθνεσιν, επιστεύθη εν κόσμω, ανελήφθη εν δόξη», και σχετίζεται περισσότερο με την Γέννηση του Χριστού. Η λέξη Επιφάνεια προέρχεται από το αποστολικό χωρίο «επεφάνη η Χάρις του Θεού η σωτήριος πάσιν ανθρώποις» και αναφέρεται περισσότερο στη Βάπτιση του Χριστού, γιατί τότε οι άνθρωποι γνώρισαν την χάρη της Θεότητας. Με την εμφάνιση της Αγίας Τριάδος και την ομολογία του Τιμίου Προδρόμου έχουμε την επίσημη ομολογία ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού είναι ο «είς της Τριάδος», ο οποίος ενανθρώπησε για την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους από την αμαρτία τον διάβολο και τον θάνατο.
Είναι γνωστό ότι στην πρώτη Εκκλησία την ίδια μέρα, 6 Ιανουαρίου, γιόρταζαν μαζί την εορτή των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων. Οι γιορτές αυτές χωρίστηκαν κατά τον 4ο αιώνα, οπότε τα Χριστούγεννα μεταφέρθηκαν στις 25 Δεκεμβρίου, την ημέρα που οι Εθνικοί γιόρταζαν τον Θεό Ήλιο και οι χριστιανοί τον νοητό Ήλιο της δικαιοσύνης. Η ημέρα των Θεοφανείων λέγεται όμως και ημέρα των φώτων λόγω του βαπτίσματος, του φωτισμού των κατηχουμένων, και λόγω της φωταψίας.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ερμηνεύοντας την φράση «εν ω ευδόκησα» γράφει πώς το θέλημα του Θεού είναι ένα, αλλά άλλοτε ενεργεί κατ’ ευδοκία, αφού το θέλει ο Θεός και άλλοτε κατά παραχώρηση. Ο Θεός είδε ότι θα γινόταν η πτώση του ανθρώπου, δεν τον έπλασε γι’ αυτήν αλλά τελικά την παραχώρησε, γιατί το θέλησε ο ίδιος ο άνθρωπος. Ο Θεός δεν καταργεί την ελευθερία του ανθρώπου. Έτσι άλλο το κατ’ ευδοκίαν θέλημα του Θεού και άλλο το κατά παραχώρηση. Μ’ αυτό το σκεπτικό η επιβεβαίωση του Πατρός «ούτός εστίν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα» έδειχνε ότι η ενανθρώπηση ήταν το κατ’ ευδοκία θέλημα του Θεού.
Η μαρτυρία του Θεού Πατέρα για τον Υιό του φανερώνει ότι ο Υιός είναι «απαύγασμα της δόξης του Πατρός», αφού κοινή είναι η ουσία και η ενέργεια του Τριαδικού Θεού.
Η εμφάνιση τώρα του Αγίου Πνεύματος «σαν περιστέρι» μας δείχνει ότι το Άγιο Πνεύμα δεν ήταν περιστέρι, αλλά φάνηκε σαν περιστέρι και αυτό λέγεται διότι το Άγιο Πνεύμα δεν είναι κτιστό αλλά άκτιστο όπως και τα άλλα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Το ότι το Άγιο Πνεύμα μαζί με την φωνή του Πατρός κάθισε πάνω στον Χριστό δείχνει το ομοούσιο των προσώπων της Αγίας Τριάδος, καθώς επίσης φανερώνει ότι ο Μεσσίας δεν ήταν ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, αλλά ο Χριστός.
Είναι γνωστό πως ο Χριστός δεν είχε ανάγκη βαπτίσματος, αφού το βάπτισμα του Ιωάννου οδηγούσε τους ανθρώπους στην συναίσθηση των αμαρτιών τους. Ο Χριστός, γράφει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, δεν βαπτίστηκε επειδή είχε ανάγκη κάθαρσης, «αλλά την εμήν οικειούμενος κάθαρσιν». Ο Χριστός βαπτίστηκε για να συντρίψει τις κεφαλές των δρακόντων στο νερό, επειδή υπήρχε η αντίληψη ότι οι δαίμονες κατοικούν μέσα στο νερό. Γι’ αυτό και παρατηρούμε στην εικόνα της βάπτισης τέρατα μέσα στο νερό που έχουν στραμμένα τα νώτα τους στον Χριστό λόγω του πυρός της θεότητας. Ο Χριστός βαπτίστηκε για να πλύνει την αμαρτία και να θάψει ολόκληρο τον παλαιό Αδάμ μέσα στο νερό.
Πολλές εικόνες της βαπτίσεως σε συνδυασμό και με την υμνογραφία της εορτής παρουσιάζουν τον Χριστό τελείως γυμνό, υποδηλώνοντας έτσι πόσο ο Χριστός ταπείνωσε τον εαυτό του για χάρη των ανθρώπων. Γυμνώθηκε εκείνος για να ντύσει τον άνθρωπο με ένδυμα αφθαρσίας.
Ένα άλλο κύριο πρόσωπο που έλαβε μέρος στην βάπτιση είναι ο βαπτιστής Ιωάννης. Αξιώθηκε από τον θεό να ακούσει την φωνή του Πατρός, να δει τον Λόγο του Θεού και το Πνεύμα του Θεού. Το «καί ιδού ανεώχθησαν αυτώ οι ουρανοί» του ευαγγελιστή Ματθαίου και το «είδε σχιζομένους τους ουρανούς» του ευαγγελιστή Μάρκου δηλώνουν την υπεροχή του άκτιστου έναντι του κτιστού, αλλά και την αποκατάσταση «άνοιγμα» της σχέσης Θεού και ανθρώπων μετά το “κλείσιμο” από την αμαρτία.
Η γιορτή αυτή των Θεοφανείων είναι από τις αρχαιότερες  της Εκκλησίας μας και άρχισε το 2ο  μετά Χριστόν αιώνα. Αναφέρεται στη φανέρωση της Αγίας Τριάδας κατά τη βάπτιση του  Κυρίου μας Ιησού Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό. Το γεγονός της βάπτισης αυτής είναι γνωστή, ιδιαίτερα από το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, στο γ” κεφάλαιο, στους στίχους 13-17. Ο Πρόδρομος Ιωάννης, μετά από θεία διαταγή, άφησε την ερημική ζωή και ήλθε στον Ιορδάνη ποταμό. Εκεί κήρυττε, εξομολογούσε και βάπτιζε. Ενώ έκανε ο Ιωάννης το έργο αυτό, μια μέρα ήλθε σ” αυτόν ο Ιησούς. Το Πνεύμα το Άγιο πληροφόρησε το γιο της Ελισάβετ ποιος ήταν. Ο Ιησούς ζητάει να βαπτισθεί. Έκπληκτοι οι παρευρισκόμενοι βλέπουν τον αυστηροπρόσωπο και επιβλητικό ασκητή και διδάσκαλο να υποχωρεί με ανέκφραστη ευλάβεια και ταπείνωση μπροστά στον Άγνωστο. Στην αρχή αρνείται να Τον βαπτίσει και Του λέει ότι αυτός (ο Ιωάννης) έχει ανάγκη να βαπτισθεί από Εκείνον. Ο Ιησούς τον πείθει να Τον βαπτίσει, διότι έτσι έπρεπε. Και τότε, στα νερά του Ιορδάνη διαδραματίζεται σκηνή μεγαλειώδης και μοναδική. Με μορφή περιστεριού το Πνεύμα το Άγιο έρχεται και κάθεται πάνω στον βαπτιζόμενο Ιησού. Και συγχρόνως, φωνή από τον ουρανό, του Πατέρα Θεού, ακούγεται να λέει: «Ούτος εστίν ο Υιός μου ό αγαπητός, εν ώ ευδόκησα». Έτσι, μ” αυτόν τον τρόπο στη Βάπτιση του Ιησού φανερώθηκε ο Θεός ο τρισυπόστατος, η Τριάδα η Αγία, και γι” αυτό η Εκκλησία μας ονόμασε τη γιορτή αυτή Θεοφάνεια.

Μην τολμήσετε να καταργήσετε την αργία της Κυριακής!


Γιατί είναι ανόητη και λανθασμένη η υπουργική απόφαση που επιβάλλει την Κυριακάτικη εργασία...




Ενεπύρισαν εν πυρί το αγιαστηριόν σου, εις την γην εβεβήλωσαν το σκήνωμα του ονόματός σου. Είπον εν τη καρδία αυτών αι συγγένειαι αυτών επί το αυτό Δεῦτε και καταπαύσωμεν πάσας τας εορτάς του Θεού από της γης... (ψαλμ 73)!
Ουκ επ’ άρτω ζήσεται μόνω ο άνθρωπος, δηλαδή δεν ζει μόνο με υλικά αγαθά ο άνθρωπος, αλλά έχει ανάγκη πνευματικής τροφής και προπαντός αληθείας! Η συγκλονιστική τούτη απάντηση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον διάβολο που τον πείραζε στην έρημο, όπως αποδεικνύεται σήμερα δεν συγκινεί τους σύγχρονους κοσμικούς στο φρόνημα άρχοντες... Απεναντίας θα λέγαμε ούτε καν τους προβληματίζει, αφού στην κυριολεξία η ζωή τους περιστρέφεται γύρω από αριθμούς!!! Νοιάζονται και ασχολούνται με το πως θα πετύχουν να ευημερούν οι αριθμοί και δεν προβληματίζονται αν την ίδια στιγμή ο λαός τους λιμοκτονεί...
Χρηματιστήρια, τράπεζες, δάνεια, επιτόκια, καταθέσεις, χρυσός αποτελούν τη μοναδική μέριμνά τους!!! Εγκλωβισμένοι λοιπόν στην καλοστημένη παγίδα του πονηρού εκλαμβάνουν τον πλούτο και την ευημερία ως μοναδικό δρόμο ευτυχίας λαών και εθνών. Αν όμως καλοί μου άνθρωποι η απόκτηση υλικών αγαθών αποτελούσε ευτυχία τότε οι πλούσιοι και οι οικογένειές τους δεν θα είχαν καθόλου προβλήματα και θα ζούσαν μέσα στην τρελή χαρά, που λέγει ο λαός. Όμως κάτι τέτοιο, όπως όλοι γνωρίζουμε δεν ισχύει.
Αρκεί μόνο μία επίσκεψη σε οίκο πλουσίου για να διαπιστώσει κάποιος πόσο δυστυχισμένοι είναι αυτοί που κυνηγούν τέτοιου είδους ευημερία! Αρκεί μία μόνο επίσκεψη για να κατανοήσει κάποιος ότι με τον πλούτο όχι μόνο δεν εξασφαλίζεις ασφάλεια αλλά επενδύεις μόνιμα στο άγχος, στη στεναχώρια (νοούμενη ως στενός χώρος, ως φυλακή), στην ιδιοτέλεια... Αρκεί μία μικρή συναναστροφή με πλουσίους για να γνωρίσει κάποιος από κοντά τα αδιέξοδα που προκαλεί πάντα ο πλούτος και να νιώσει σε όλο το μεγαλείο τους την γκρίνια, την υποκρισία, την ασέβεια την κάθε μορφής άρνηση της ζωής. Μίας ζωής στην κυριολεξία κενής από αγάπη, ειρήνη, πίστη, ευτυχία.
Η προσκόλληση στα υλικά αγαθά είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι στερεί στην ανθρώπινη ψυχή τη δυνατότητα να ευτυχήσει. Ο προφήτης και βασιλιάς Δαυίδ αναφέρει «Κρείσσον ολίγον τω δικαίω, υπέρ πλούτον αμαρτωλών πολύν»! Γι’ αυτό και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είπε πως είναι πιο εύκολο να περάσει ένα χονδρό σχοινί από την τρύπα μίας βελόνας από το να εισέλθει ένας πλούσιος στον παράδεισο, να κερδίσει δηλαδή την πραγματική παραδεισένια ζωή. Άλλωστε είναι παντελώς ανόητος και δυστυχισμένος όποιος σήμερα δεν συνειδητοποιεί ότι ο άνθρωπος δεν δύναται να είναι ιδιοκτήτης υλικών αγαθών αλλά έχει οριστεί απλός διαχειριστής αυτών. Και εκ της διαχειρίσεως θα κριθεί από τον Δημιουργό τριαδικό Θεό.
Το δυστύχημα είναι όμως, ότι στην καλοστημένη αυτή παγίδα του πονηρού λίγο πολύ, καλοί μου άνθρωποι, έχουμε αιχμαλωτιστεί όλοι μας! Και αυτό το εκμεταλλεύεται ποικιλοτρόπως ο διάβολος προκειμένου να υλοποιήσει ένα επιπλέον βήμα απομάκρυνσης του ανθρώπου από τον τριαδικό και μόνο αληθινό Θεό! Έβαλε λοιπόν τους ελεγχόμενους από τούτον «χριστιανούς» στους τύπους άρχοντες του κόσμου τούτου να διαγράψουν από τη ζωή των πολιτών τους την ημέρα της Κυριακής. Η δικαιολογία κατάργησης της ημέρας που οι Χριστιανοί αφιέρωσαν στον Κύριό μας και γι’ αυτό μετονομάστηκε από Πρώτη ημέρα, σε Κυριακή, έχει να κάνει αποκλειστικά με την λεγομένη ανάπτυξη η ευημερία των αριθμών η απόκτηση επιπλέον υλικών αγαθών!!! Στην ουσία όμως οι εκφραστές του μυστηρίου της ανομίας επιδιώκουν εμμέσως να μεταβάλλουν το λειτουργικό πλαίσιο και κανόνα που όρισε ο Θεός για τον κατ’ εικόνα Αυτού άνθρωπο. Κανόνα που θέλει την εβδόμη ημέρα, ως ημέρα ανάπαυσης.
Και ανάπαυση, καλοί μου χριστιανοί δεν σημαίνει, όπως πολλοί νομίζουν, ξεκούραση και αραλίκι, όπως είθισται να λένε κυρίως τα νέα παιδιά, που εκλαμβάνουν την Κυριακή, ως ευκαιρία να κοιμηθούν λίγο παραπάνω. Η ανάπαυση έχει να κάνει με την ευχαριστία στο Θεό με τη δοξολογία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτό άλλωστε κάθε Κυριακή για τον Χριστιανό αποτελεί ημέρα Ανάστασης, ημέρα χαράς και αγαλλίασης. Και ο αναστάσιμος αυτός χαρακτήρας της Κυριακής ολοκληρώνεται με την ευχαριστηριακή σύναξη των χριστιανών γύρω από τον τόπο της σταυρικής θυσίας του Υιού του Θεού. Ολοκληρώνεται με τη συμμετοχή γης και ουρανού στο αναστάσιμο Κυριακάτικο χαρμόσυνο πνευματικό τραπέζι της θείας Κοινωνίας του ορατού και αοράτου κόσμου...
Ως εκ τούτου καλέ μου πρωθυπουργέ, φτωχέ στο νου υπουργέ μίας τιποτένιας ανάπτυξης και λοιοποί υποστηρικτές της απόφασης πρέπει να κατανοήσετε ότι δεν έχετε κανένα, μα κανένα δικαίωμα να καταργήσετε αυτό που θεσπίστηκε από τον ίδιο τον τριαδικό Θεό! Άραγε ποιοί είστε εσείς, που πιστεύετε ότι μπορείτε να τα βάλετε με τον ιδιοκτήτη του Αμπελώνα τούτου, που ονομάζετε πλανήτης γη; Ποιοί είστε εσείς που πιστεύετε πως θα επιβάλετε στους χριστιανούς αποφάσεις και νόμους που αντιτίθενται στην πίστη τους; Και ποιός σας δίδει το δικαίωμα να επιχειρείτε να αλλάξετε στο όνομα μίας ψεύτικης ανάπτυξης τον λειτουργικό κανόνα του Κυρίου μας; Και μάλιστα να πράττετε τούτο ενώ ταυτόχρονα να καυχιέστε πως είστε χριστιανοί; Στην πραγματικότητα όμως ταυτίζεστε με τις επιδιώξεις του διαβόλου, τουτέστιν των επί γης αναχρονιστικών και ανόητων, μέχρι βλακείας εκφραστών του μυστηρίου της ανομίας, «ιδιοκτητών» πολυεθνικών εταιριών, βιομηχανιών και εν γένει των πλουσίων.
Καλοί μου άρχοντες χριστιανοί λογικευτείτε και μην παίζετε με τη φωτιά γιατί γρήγορα θα καείτε... Αφουγκραστείτε τη φωνή του προφητάνακτος Δαυίδ που εδώ και αιώνες μας ανακοινώνει πως πυρ προπορεύεται του Θεού. Γίνετε ως οι Παίδες οι εν καμίνω ρυσσάμενοι και μη φλεγόμενοι για να συναντήσετε τη δροσιά του πυρός, νοούμενη ως συνεχή ευχαριστία και δοξολογία του Θεού! Συνετισθείτε από τη διαχρονική συμβουλή του στυλοβάτη του Έθνους μας, Ισαπόστολου Κοσμά του Αιτωλού που επισημαίνει πως τα χρήματα (υλικά αγαθά) που αποκτά ο χριστιανός από την εργασία της Κυριακής είναι καταραμένα και δεν έχουν την ευλογία του Θεού. Θυμηθείτε το λόγο του Κυρίου μας, εκ των πράξεών σου θα σε κρίνω δούλε πονηρέ και μην γίνεσθε σύγχρονοι εκφραστές της χαζομάρας γιατί οι επιπτώσεις μίας τέτοιας βλακωδέστατης εκ μέρους σας απόφασης θα έχει συνέπειες τραγικές όχι μόνο στην κυβέρνησή σας και στις οικογένειας σας αλλά και σε ολόκληρο τον ελληνικό λαό.
Η επιμονή σας σε μία τέτοια απόφαση κατάργησης της Κυριακάτικης αργίας μοιάζει με την ανόητη πράξη εκείνου που ανοίγει, την πόρτα και τα παράθυρα του σπιτιού του διάπλατα τη στιγμή που έξω επικρατούν πολικές θερμοκρασίες... Και το αποτέλεσμα της πράξης του είναι να παγώσουν στην κυριολεξία όχι μόνο ο ίδιος αλλά και η οικογένειά του που ζει μέσα στο σπίτι του...
Για να λογικευτείτε θα σας διηγηθώ μία αληθινή ιστορία που αφορά δύο καταστηματάρχες που διατηρούσαν καταστήματα με ενδύματα στα Λουτρά της Αιδηψού στην Εύβοια! Πρόκειται για πεθερό και γαμπρό! Ο πεθερός κατηγορούσε τον γαμπρό του ως τεμπέλη!!! Κι αυτό γιατί συνήθιζε την Κυριακή, αν και είχε όπως υποστήριζε περισσότερους επισκέπτες (βλ. πιθανούς πελάτες) να κρατά κλειστό το κατάστημά του, σ’ αντίθεση με τον πεθερό του που πάντα το άνοιγε. Προτιμούσε ο γαμπρός του και η γυναίκα του ως χριστιανοί να εκκλησιάζονται σε διάφορους ναούς και να φροντίζουν με διάφορες αγαθοεργίες, επισκέψεις σε ασθενείς, στήριξη των φτωχών να αφιερώνουν τις Κυριακές στη δοξολογία και ευχαριστία του τριαδικού Θεού. Δεν έπαυε όμως ο καλός αυτός χριστιανός να ενοχλείται και να πιέζεται από τον πεθερό του να ανοίξει το κατάστημα του την Κυριακή. Η κατάσταση είχε γίνει αφόρητη, παρά τις συνεχείς πυροσβεστικές παρεμβάσεις της κόρης του...
Μία ημέρα λοιπόν ο γαμπρός λέγει στον πεθερό του το εξής:
-Μπορεί να υποστηρίζεις ότι χάνω κέρδη από το να κρατώ κλειστό το μαγαζί μου τις Κυριακές αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Στην πραγματικότητα ο Θεός φροντίζει να έχω περισσότερη δουλειά τις καθημερινές εργάσιμες ημέρες και να σε ξεπερνώ σε τζίρους αν και το δικό σου κατάστημα είναι πιο κεντρικό από το δικό μου.
Ο πεθερός αμφισβήτησε τα όσα υποστήριζε ο γαμπρός του και πιστεύοντας πως θα τον αποστομώσει του πρότεινε να εξετάσουν τους τζίρους τους! Αφού λοιπόν εξασφάλισαν τον έλεγχο ένθεν και ένθεν εργάστηκαν ως συνήθιζαν. Δηλαδή ο γαμπρός κρατούσε κλειστό το κατάστημα του τις Κυριακές ενώ ο πεθερός του το άνοιγε... Στο τέλος του μήνα οι δύο άνδρες παρουσίασαν τους τζίρους τους. Φανταστείτε την έκπληξη του πεθερού, όταν διαπίστωσε ότι ο τζίρος του καταστήματος του γαμπρού ήταν σχεδόν διπλάσιος από το δικό του! Από τότε όχι μόνο δεν επέμεινε να πιέζει το γαμπρό και την κόρη του να ανοίξουν το κατάστημα τους τις Κυριακές αλλά και ο ίδιος επέλεξε να το κλείνει και να προτιμά να εκκλησιάζεται. Τότε φυσικά άρχισε και προσωπικά να συνειδητοποιεί τι σημαίνει ευλογία του Θεού, στη ζωή του!
Καλέ μου πρωθυπουργέ, καλοί μου υπουργοί και λοιποί άρχοντες φροντίστε να μην επιμείνετε στην παντελώς λανθασμένη απόφασή σας. Ωστόσο αν πιεζόμενοι από τους οίκους της ανομίας και τις στοές του σκότους που ως φαίνεται υπηρετείτε συνεχίσετε να επιμένετε, τότε να γνωρίζετε ότι όχι μόνο θα χάσετε κάθε ευλογία του Θεού αλλά επιπλέον θα εισπράξετε πολύ σύντομα τις τραγικές συνέπειες της πράξης σας τούτης...


Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012

Άγιον Όρος και Κόσμος - Συνέντευξη του Μοναχού Παταπίου Καυσοκαλυβίτου στην TV100

Πέμπτη, Ιανουαρίου 03, 2013

H αληθής μετάνοια Κλήρου και λαού δύναται να θεραπεύση το κακό.



Η σημερινή κρίσις, η οποία απειλεί με καταστροφή τον ελληνισμό 
σημαίνει θερισμόν των καρπών του υλιστικού τρόπου ζην και
 σκέπτεσθαι των Νεοελλήνων, μακράν των ζωογόνων υδάτων
 της Ορθοδοξίας, η οποία θα έδει να διαποτίζη την καθημερινήν
 ζωή μας. 
Ο ατομισμός, το συμφέρον και ο εγωκεντρισμός, ο καταναλωτισμός
 και ο ευδαιμονισμός, η παρακμή των πνευματικών και ηθικών 
αξιών είναι τα γνωρίσματα της κακοδαιμονίας και μόνον η αληθής 
μετάνοια Κλήρου και λαού δύναται να θεραπεύση το κακό 
και ο Ελληνισμός να επανεύρη τον δρόμον του.

Μέγας Αγιασμός -Πρωτ. π. Βασιλείου Βολουδάκη


Στίς 5 Ἰανουαρίου, τελεῖται στούς Ὀρθοδόξους Ἱερούς Ναούς ἡ Ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ καί ἐν συνεχεία οἱ ἱερεῖς θά ἁγιάσουν τά σπίτια ὅσων χριστιανῶν τό ἐπιθυμοῦν καί τό ζητήσουν.
Ἡ ἴδια Ἀκολουθία θά τελεσθεῖ καί αὔριο, ἑορτή τῶν Θεοφανείων, κατά τήν ὁποία ἑορτή πανηγυρίζουμε μέ τό γεγονός τῆς Φανερώσεως ἐπί τῆς γῆς τοῦ Χριστοῦ ὡς Μονογενούς Υἱοῦ καί λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρός.Ταυτοχρόνως ἑορτάζουμε καί τή φανέρωση τῆς Ἁγίας Τριάδας, καθ” ὅτι, ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας «Τριάδος ἡ φανέρωσις ἐν Ἰορδάνη γέγονεν».
Ὁ ἁγιασμός καί τῶν δύο ἡμερῶν, 5ης καί 6ης Ἰανουαρίου, εἶναι ἵδιος. Δηλαδή ἔχει τήν ἵδια ἁγιαστική δύναμη.
Μερικοί, ὅμως, παρασυρόμενοι ἀπό τό γεγονός ὅτι τήν παραμονή τῶν Θεοφανείων παραλείπεται ἡ ἀνάγνωση τῆς πρώτης μεγάλης Εὐχῆς ἰσχυρίζονται ὅτι, ἔνεκα αὐτῆς τῆς ἐλλείψεως, ὁ ἁγιασμός της 6ης Ἰανουαρίου εἶναι μεγαλυτέρας ἁγιαστικῆς χάριτος. Οἱ ὑποστηρικτές αὐτῆς τῆς ἀπόψεως δέν ἔχουν δίκιο, διότι ἡ παραλειπομένη εὐχή δέν εἶναι ἁγιαστική ἀλλά κηρυκτική. Ἀναλύει θεολογικά τό νόημα τῆς ἑορτῆς χωρίς, ὅμως, νά περιέχει ἐπίκληση τῆς ἁγιαστικής Θ. Χάριτος.
Ὁ Μέγας Αγιασμός εἶναι τό σπουδαιότερο φάρμακο τῆς Ἐκκλησίας μας μετά τή Θ. Κοινωνία καί γι” αὐτό μεταλαμβάνουμε τοῦ ἁγιασμοῦ πρίν νά λάβουμε τό ἀντίδωρο, ἐνῶ, ἀντιθέτως, ὁ μικρός Ἁγιασμός, ὡς τέταρτος κατά σειράν δυνάμεως, λαμβάνεται μετά τό ἀντίδωρο. Μέγα Ἁγιασμό λαμβάνουν καί ὅσοι δέν ἔχουν τίς προϋποθέσεις καί τήν ἀνάλογη προετοιμασία γιά τή Θ. Μετάληψη.
Ὁ Μέγας Αγιασμός συνδέεται ἄμεσα μέ τό μυστήριο της Μετανοίας καί τήν Ἐξομολόγηση, καθ” ὅτι ἡ ἀρχή του ἀνάγεται στό βάπτισμα μετανοίας τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, τό ὁποῖο ἐνεργοποιήθηκε καί ὁλοκληρώθηκε μέ τήν Παρουσία καί τήν Βάπτιση τοῦ Κυρίου μας στόν Ἰορδάνη ποταμό.
Ἡ σύνδεση τοῦ Μ. Ἀγιασμοῦ μέ τό μυστήριο τῆς Μετανοίας ἐπιτάσσει νά προηγείται τῆς μεταλήψεως τοῦ Μέγ. Ἁγιασμοῦ νηστεία ἄνευ ἐλαίου, δεδομένου ὅτι ἡ νηστεία εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μέ τή μετάνοια… Ἐξαίρεση στήν ἀνέλαιο νηστεία γίνεται ἄν συμπέσει ἡ παραμονή τῶν Θεοφανείων, ἡμέρα Σάββατο ἤ Κυριακή, ὁπότε γίνεται κατάλυση ἐλαίου, διότι ποτέ δεν νηστεύουμε τό λάδι, τά Σάββατα καί τίς Κυριακές παρεκτός μόνο τό Μέγα Σάββατο.
Οἱ ἁγιαστικές Εὐχές καθιστοῦν τό νερό τοῦ Μ. Ἁγιασμοῦ ἰσοδύναμο μέ τό νερό τῆς βαπτίσεως καί γι” αὐτό ὁ Μ. Ἁγιασμός χρησιμοποιεῖται γιά τήν βάπτιση βρεφῶν, πού εἶναι ἐτοιμοθάνατα, ἤ βαρειά ἄρρωστα πρός συντόμευση τῆς Ἀκολουθίας τῆς Βαπτίσεως. Ἐπίσης, ἐάν τελεσθεῖ βάπτιση τήν ἡμέρα τῶν Θεοφανείων χρησιμοποιεῖται στἠν κολυμβήθρα Μέγας Ἁγιασμός, χωρίς νά ἀναγνωσθεῖ ἡ Εὐχή τοῦ Ἁγιασμοῦ τοῦ ὕδατος ἀλλά μόνο τά λόγια, πού ἀφοροῦν στόν βαπτιζόμενο. Ἡ Ἀκολουθία τοῦ Μικροῦ Ἁγιασμοῦ (πού τελεῖται κάθε μῆνα) δέν περιέχει ἁγιαστική Εὐχή, δηλαδή ἐπίκληση τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀλλά ὁ ἁγιασμός τοῦ ὕδατος γίνεται μόνο μέ τήν κατάδυση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἐπίσης, ὁ Μικρός Ἁγιασμός ρίπτεται καί ραντίζεται στό ἔδαφος καθ” ὅλο τό ἔτος ἐν ἀντιθέσει μέ τόν Μεγάλο Ἁγιασμό, ὁ ὁποῖος, ὅπως μαρτυρεῖται στούς χειρογράφους κώδικες «οὐ ρίπτεται τό σύνολον» (κωδ. 979 τοῦ Σινᾶ) κατά τίς λοιπές ἡμέρες, πλήν τῶν ἡμερῶν τῆς παραμονῆς καί τῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων.
Ὁ Μέγας Ἁγιασμός φυλάσσεται καθ” ὅλο τό ἔτος στό Ἱερό Βῆμα τοῦ Ναοῦ καί χρησιμοποιεῖται ἀπό τούς Ἱερεῖς στίς περιπτώσεις, πού προαναφέραμε ἀλλά καί σέ ἄλλες περιστάσεις. Συνεπῶς δέν συντρέχει λόγος νά φυλάσσεται καί στά σπίτια τῶν χριστιανῶν. Ἐξ ἄλλου ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι τό «ταμεῖον τῆς Θ. Χάριτος» καί φυσικά δέν θά ἀρνηθεῖ ποτέ νά μᾶς χορηγήσει τόν Μεγάλο Ἁγιασμό, ὅταν ἡ περίσταση τό καλέσει καί ὁ Πνευματικός κρίνει ὅτι θά ἀποβεῖ «πρός ὡφέλειαν ἐπιτήδειος».

Κήρυγμα γιά τήν ἑορτή τῶν Θεοφανείων (Ἁγίου Ἰωάννη Μαξίμοβιτς)



Σήμερα ἡ φύση τῶν ὑδάτων καθαγιάζεται. Σήμερα ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ βαπτίζεται στά ὕδατα τοῦ Ἰορδάνη, χωρίς νά ἔχει ἀνάγκη ὁ Ἴδιος νά ἐξαγνιστεῖ, ἀλλά προκειμένου νά ἐξαγνιστεῖ τό ἁμαρτωλο ἀνθρώπινο γένος ἀπό τόν ρύπο.
Σήμερα οἱ οὐρανοί ἀνοίγουν καί ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ Πατέρα ἀκούγεται:
«οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός». Τό Ἅγιο Πνεῦμα κατέρχεται πάνω στόν Σωτήρα τοῦ κόσμου, ὁ Ὁποῖος στέκεται στόν Ἰορδάνη γιά νά ἐπιβεβαιώσει ὅτι πράγματι Αὐτός εἶναι ὁ ἐνσαρκωμένος Υἱός τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἁγία Τριάδα εὐκρινῶς φανερώνεται καί ἀποκαλύπτεται στόν κόσμο.
Τά ὕδατα τοῦ Ἰορδάνη καθοσιώνονται καί ταυτόχρονα ὅλα τά ὕδατα τῆς δημιουργίας, ἡ ἴδια ἡ φύση τοῦ ὕδατος. Τό ὕδωρ παρέχει τή δύναμη γιά νά ἐξαγνιστεῖ ὄχι μόνο τό σῶμα, ἀλλά καί ὁλόκληρη ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου· νά ἀναγεννηθεῖ ὁ ὅλος ἄνθρωπος σέ μιά καινή ζωή μέσω τοῦ Βαπτίσματος.
Μέσω τοῦ ὕδατος ὁλόκληρη ἡ φύση ἐξαγνίζεται· ἀπό τό ὕδωρ ἐξῆλθε ὁ κόσμος· τό ὕδωρ διεισδύει παντοῦ, διαποτίζει τά πετρώματα σέ κάθε μέρος τῆς γῆς ζωοποιώντας τά πάντα στή φύση. Χωρίς αὐτό οὔτε ζῶα οὔτε φυτά μποροῦν νά ὑπάρξουν.
Τά ὕδατα καθαγιάζονται καί μέσω αὐτῶν ὁλόκληρος ὁ κόσμος, σέ προετοιμασία τῆς ἀναγέννησης τῆς μέλλουσας αἰώνιας Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Κάθε χρόνο αὐτή τήν ἡμέρα ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτεται, ἐπαναλαμβάνοντας καί ἐπιβεβαιώνοντας ὅ,τι ἐπιτελέστηκε κατά τό Βάπτισμα τοῦ Χριστοῦ. Ξανά οἱ οὐρανοί ἀνοίγουν, ξανά τό Ἅγιο Πνεῦμα κατέρχεται. Δέν τό βλέπουμε μέ τά σωματικά μας μάτια, ἀλλά αἰσθανόμαστε τήν ἐνέργειά Του. Κατά τήν τελετή τοῦ Ἁγιασμοῦ, τά ὕδατα, τά ὁποῖα καθαγιάζονται ἀπό τό γεγονός τῆς καθόδου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μεταμορφώνονται· γίνονται ἄφθαρτα καί διατηροῦν τήν ἐνέργειά τους γιά πολλά χρόνια. Ὁ καθένας μπορεῖ νά τό ἀντιληφθεῖ αὐτό – πιστοί καί ἄπιστοι, σοφοί καί ἀγράμματοι.
Ἀπό ποῦ, ὅμως, τά ὕδατα ἀποκτοῦν αὐτή τήν ἰδιότητα;
Εἶναι ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Ἐκεῖνοι πού μέ πίστη πίνουν αὐτά τά ὕδατα καί χρίονται μ’ αὐτά λαμβάνουν ἀνακούφιση καί θεραπεία ἀπό πνευματικές καί σωματικές ἀρρώστιες. Οἱ κατοικίες καθαγιάζονται μέσω αὐτῶν τῶν ὑδάτων, ἡ δύναμη τῶν δαιμόνων καταστέλλεται, ἡ θεία Χάρη κατέρχεται σέ ὁ,τιδήποτε ραντίζεται μέ τά ὕδατα αὐτά. Μέσω τῆς καθοσίωσης τῶν ὑδάτων ἡ θεία Χάρη ξανά παρέχεται σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο, καθαίροντάς τον ἀπό τίς ἁμαρτίες πού ἔχουμε διαπράξει καί προφυλάσσοντάς τον ἀπό τίς μηχανορραφίες τοῦ διαβόλου.

Σήμερα, τό Ἅγιο Πνεῦμα, μέ τήν κάθοδό Του στά ὕδατα ὅπου βυθίζεται ὁ σταυρός τοῦ Κυρίου, κατέρχεται σέ ὁλόκληρη τή φύση, ἐκτός ἀπό
τόν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος δέν τό ἐπιθυμεῖ.
Ἄς ἀνοίξουμε τίς καρδιές μας καί τίς ψυχές μας γιά νά λάβουμε Ἐκεῖνον καί μέ πίστη ἄς ἀναφωνήσουμε ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μας:
«Μέγας εἶ Κύριε, καί θαυμαστά τά ἔργα σου, καί οὐδείς λόγος ἐξαρκέσει πρός ὕμνον τῶν θαυμασίων σου».
(Ἀπό το βιβλίο: Ὁ Ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς, ἐκδ. Μυριόβιβλος, σσ. 285-287)
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Ρόδου ”ΟΔΟΣ”.

π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΒΟΛΟΥΔΑΚΗΣ: «Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΡΓΑΣΙΑΣ»!



Ο “ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΣ” ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΧΡΟΝΙΑΣ
ΚΑΙ Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
 «Kαί νέον Ἔτος ἀριθμεῖ...», τραγουδάει ἡ λαϊκή εὐσέβεια, πού ἀγκάλιαζε –μέχρι πρίν λίγα χρόνια– ὅλες τίς πτυχές τῆς ζωῆς τοῦ λαοῦ μας. Ἄρχισε τό νέο ἔτος μέ πανηγυρικό Ἐκκλησιασμό του καί μᾶς συνεκκλησίασε, γιά νά μᾶς κρατήση ὁλόκληρο τόν χρόνο ἐκκλησιασμένους, λειτουργημένους, δηλαδή ἀνθρώπους πού πατοῦν καί ἐρ­γά­ζονται στή γῆ ἀλλά, ταὐτόχρονα, ἑτοιμάζονται γιά τά αἰώνια οὐράνια χρόνια, πού θά ἐπακολουθήσουν γιά τόν καθένα μας, ὅταν συμπληρωθῆ ὁ ἀριθμός τῶν ἐτῶν πού μᾶς ἀναλογεῖ.

Ὁ ἐκκλησιασμός, ἡ εἴσοδος τοῦ Νέου Ἔτους, ἔγινε μέσα στήν κατανυκτική Ἀγρυπνία τῆς Ἐνορίας μας, στίς 12 τά μεσάνυχτα τῆς 31ης Δεκεμβρίου καί μᾶς ἀφύπνισε πνευματικά, ἐπισημαίνοντάς μας πόσο συνυφασμένη πρέπει νά εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία, μέ τήν καθημερινή μας ζωή, ἰδιαιτέρως δέ κάθε Κυριακή!

Ὅσοι εἴμαστε τό βράδυ στήν Ἀγρυπνία καί ὅσοι ἦλθαν στήν πρωϊνή Λειτουργία τῆς Πρωτοχρονιᾶς νοιώσαμε καί πάλι τό γιατί ἡ Ἐκ­κλησία μας δίνει τόσο μεγάλη σημασία στόν Ἐκκλησιασμό, καί ἰδιαίτερη στόν Ἐκκλησιασμό τῆς Κυριακῆς. Μᾶς τονίζουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῶν Ἀποστολικῶν καί τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ὅτι ὅποιος λείπει ἀπό τή Θεία Λειτουργία ἐπί τρεῖς συνεχόμενες Κυριακές, χωρίς νά ἔχει πνευμα­τικά εὔλογη δικαιολογία, αὐτός ὁ ἄνθρωπος εἶναι σάν νά χάνη τό Ἅγιο Βάπτισμα, ἀφοῦ ἀφωρίζεται ἀπό τήν Ἐκκλησία!

Ἔτσι ἐξηγεῖται τό σημερινό πνευματικό κατάντημα τῆς Πατρίδος μας, μιᾶς Πατρίδος, πού ἡ συντριπτική της πλειοψηφία κοιμᾶται βαρειά κάθε Κυριακή πρωΐ, ἤ κάνει τζόκινγκ στούς δρόμους ἀπό τά ἄγρι­α χαράματα, καί ἄλλες τέτοιες ἀνόητες ἀσχολίες, μέ ἀποτέλεσμα νά γίνουμε λαός θηριώδης, μανιασμένος, διχασμένος, λαός προδοτῶν καί προδομένων!

Μέσα στή ζάλη καί στήν ταραχή, πού κυριαρχοῦν, ἔχουμε ἀνακατέψει καί τά μαθήματα τῆς Πνευματικῆς Ζωῆς. Χάσαμε τίς προτεραι­­ότητες, τό τί μᾶς εἶναι ἀπαραίτητο, τό τί εἶναι ζωτικό καί ἀναγ­καῖο.

Δώσαμε προτεραιότητα στά λόγια καί ὄχι στήν Πράξη, γι’ αὐτό ἀτόνισε τό ἐνδιαφέρον μας γιά τή Θεία Λειτουργία καί ἰδιαίτερα τῆς Κυριακῆς. Παραγεμίσαμε τό μυαλό μας μέ θρησκευτική φλυαρία, ἀποστηθίζουμε καί ἀναμασοῦμε τίς προδιαγραφές τῆς “ἁγιότητος” πού διαμορφώνει ἡ φαντασία μας, καί κάναμε καθημερινό μας ἐν­τρύ­­φημα ἀρρωστημένα κείμενα πού δέν διαφέρουν ἀπό τόν... «Κα­ζα­μία»!

Ἀπουσιάζει ἡ πράξη ἀπό τή ζωή μας γιατί ἀπουσιάζει ἡ Θεία Λειτουργία, πού εἶναι Πράξη, ἔργο τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ, πού μεταβάλλεται μέ τή Θεία Χάρη σέ Θεῖο Ἔργο!

Ἡ Θεία Λειτουργία τῆς Κυριακῆς εἶναι προορισμένη γιά ἐκεί­νους τούς ἀνθρώπους πού ἀνταποκρίνονται στήν κλήση τους ἀπό τόν Θεό ὅτι εἶναι «θεοί κεκελευσμένοι». Εἶναι γι’ αὐτούς πού, μι­μού­­με­­νοι τόν Δημιουργό Θεόν Λόγον, ἕξι ἡμέρες ἐργάζονται καί τήν ἑβδόμη ἀναπαύονται μέ τήν Θεία Λειτουργία καί ἀναπαύουν ὅσους τούς πλησιάζουν. Ὅσοι συ­στη­ματικά δέν συμμετέχουν στήν Ἱερή αὐτή ἐργασία, πού εἶναι ταὐτόχρονα ἀπόλαυση καί τιμή, ἀπό προορισμένοι γίνονται ἀφωρισμένοι, ἀφοῦ ἐπιλέγουν ἑκούσια νά μή συμμετέχουν στήν Κυριακάτικη κάθοδο τοῦ Παραδείσου στή γῆ μας.

 Ὅσοι χωρίς πνευματική δικαιολογία δέν ἐκκλησιάζονται τήν Κυριακή πρέπει νά διδαχθοῦν ἀπό αὐτά πού συνέβησαν καί σημάδεψαν τήν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

Ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς ἔλλειψε τήν Κυριακή πού ἐμφανίστηκε ὁ Χριστός στούς ἄλλους ἐκκλησιαζομένους Μαθητάς Του, ἔχασε τήν Παρουσία τοῦ Χριστοῦ καί κινδύνεψε νά χάση τήν πίστη του, πού τήν ξαναβρῆκε, διορθώνοντας τό λάθος του αὐτό «μεθ’ ἡμέρας ὀκτώ», τήν ἑπόμενη Κυριακή.

Ἡ Πεντηκοστή, ἡ Κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού μᾶς χάρισε τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἔγινε ἡ­μέ­ρα Κυριακή. Ἡ «Ἀποκάλυψις» τῶν Μελλόντων στόν Ἅγιο Ἀπό­στο­­λον καί Εὐαγγελιστήν Ἰωάννην τόν Θεολόγον ἔγινε ἡμέρα Κυρια­κή. Ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ μας δέν γνωρίζωμε σέ ποιά ἡμερομηνία καί σέ ποιά ὥρα θά γίνη, ἔχω, ὅμως, μιά βεβαιότητα ὅτι θά γίνη ἡμέρα Κυριακή, γιατί ἡ Κυριακή εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχήν ἡμέρα τοῦ Κυρίου μας.

Αὐτό μᾶς τό ἔδειξε ἐξ ἀρχῆς ὁ Ἴδιος μέ τό νά θαυματουργῆ σχεδόν πάν­το­τε ἡμέρα Σάββατο, πού στήν Παλαιά Διαθήκη ἦταν προτύ­πω­ση τῆς Κυριακῆς.

Ξεχάσαμε τήν Κυριακή, ἀδιαφορήσαμε γιά τήν Κυριακή ὅλοι μας. Κληρικοί καί λαϊκοί. Ξεχάσαμε ὅτι Θεία Λειτουργία γίνεται κάθε μέρα ὥστε νά ἔχουν τή δυνατότητα ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά βροῦν τή μέρα πού ἡ ἐργασία τους τό ἐπιτρέπει καί νά ἐκκλησιάζονται.

Ἡ Κυριακή ὅμως, εἶναι Πανορθόδοξο προσκλητήριο γιά τήν συνάθροιση ὅλων τῶν –ὅπου γῆς– Πιστῶν, ὥστε ἑνωμένοι ὅλοι μας μέ τή Θεία Λει­τουργία –ἀσχέτως τοῦ Ναοῦ πού ἐκκλησιάζεται ὁ κα­θέ­νας μας– νά ὑ­πο­δεχθοῦμε τόν Χριστό μας, πού κατέρχεται μέ ἰδι­αίτερο τρόπο τήν ἡμέρα πού ἔχει τό Ὄνομά Του, σάν μιά ἀέναη, ἀόρατη ἀλλά πραγ­μα­τι­κή προ­αναγ­γελία τῆς Δευτέρας καί Ἐνδόξου Παρουσίας Του! Ἔτσι ἐξηγεῖται καί τό γιατί ἡ Ἐκκλησία μας δέν ἀποκόπτει ἀπό τό Σῶμα Της ὅσους ἀπουσιάζουν ἀπό τήν καθημερινή Θεία λειτουργία, ἀκόμη καί τῶν μεγάλων ἑορτῶν, ἀλλά ἀφορίζει μόνο ἐκείνους πού ἀπουσιάζουν ἀναίτια τήν Κυριακή.

Ἀναίτιες ἀπουσίες εἶναι πολλές, ὅπως ἡ ἀπουσία τῶν μαθη­τῶν λόγω συμμετοχῆς τους σέ φροντιστηριακά μαθήματα ἤ φροντιστηριακές ἐξετάσεις, πού, ὅσο περνοῦν οἱ μέρες, γενικεύονται σέ ὅλη τήν Πατρίδα μας χωρίς νά διαμαρτύρονται Ἱεράρχες, Πνευματικοί, γονεῖς, καθηγητές καί μαθητές! 

Ἔχουμε ὑποταχθεῖ στή μοῖρα μας! Τριακόσιοι Βουλευτές ἀποφάσισαν νά συμμαχήσουν μέ τήν ἀθεϊστική Δύση καί νά “βγάλουν τόν Χριστό” ἀπό τίς ψυχές τῶν Ἑλλήνων καί τούς ἀφήνουμε ἀνενόχλητους μέ τό “ὠχαδελφικό” δικαιολογητικό “πώς ἄλλαξαν οἱ καιροί καί δέν μποροῦμε νά τούς φέρουμε πίσω”! Οἱ καιροί δέν ἄλλαξαν, ἐμεῖς –οἱ λεγόμενοι χριστιανοί– ἀλλάξαμε καί “βολευτή­κα­με” μέ τίς ἀλλαγές τῶν καιρῶν πού ἐπέβαλαν οἱ “προ­σκυ­νη­μένοι” πολιτικοί πράκτορες τῆς Ἑλληνικῆς Βουλῆς!

Γι’ αὐτό οἱ “προσκυνημένοι” προχωροῦν ἀκάθεκτοι! Πρόσφατα νομοθέτησαν –οἱ παράνομοι– κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς(!), πού ἐθέσπισε ὁ Μέγας Ἅγιος Κωνσταντῖνος καί τήν σεβάσθηκαν οἱ Ἀγαρηνοί καί ὅλοι οἱ κατακτητές τῆς Πατρίδος μας μέσα στούς δεκαεπτά αἰῶνες!

Πότε θά ξεσηκωθοῦμε; Ποιός θά μᾶς ξεσηκώση; Ἕως πότε θά ἀνεχόμαστε νά καταντᾶ μέρα μέ τήν ἡμέρα «γενεά ἄπιστος καί διεστραμ­μένη» τό κάποτε εὐσεβές Γένος μας; Θά ἀρκεσθοῦμε στήν μοιρολατρεία ἤ θά ἀδράξουμε τό κοντάρι τοῦ Φινεές νά πατάξουμε ὅλους αὐτούς πού ἀσελγοῦν στό Σῶμα τῶν Πιστῶν, πού εἶναι Ἐκκλησία;

Φαίνεται πώς σήμερα πιά πρέπει νά διδαχθοῦμε εὐσέβεια καί ἀπό τήν ἄλογη Κτίση, ἀφοῦ γίναμε ἀλογότεροι τῶν ἀλόγων καί, ὄχι μόνο δέν ἐκκλησιαζόμεθα τίς Κυριακές ἀλλά οὔτε τόν Σταυρό μας δέν κάνουμε ὅταν καθήσουμε στό τραπέζι γιά νά φᾶμε! Πρέπει νά διδαχθοῦμε εὐσέβεια ἀπό τήν ἄλογη Κτίση πού ὑπακούει στόν Κτίστη μέ φυσικό καί ἀδιαπραγμάτευτο τρόπο, χωρίς νά ἐπηρεάζεται ἀπό τήν δική μας ἀπείθεια καί ἀσέβεια.

Χαρακτηριστικό ἀλλά καί ἐκπληκτικό εἶναι τό παράδειγμα τῆς συμπεριφορᾶς τῶν πουλιῶν Horneros, πού ἐργάζονται κάθε ἡμέ­ρα ὀκτώ ὧρες γιά τό κτίσιμο τῆς φωλιᾶς τουςκαί τήν Κυριακή δέν ἐργά­ζονται ἀλλά ἔχουν ἀργία!

 fwlia poylioy web 

 Ἄς προσέξουμε τήν περιγραφή τοῦ ἐρευνητοῦ Daniel Carajalπού παρατήρησε τή ζωή αὐτῶν τῶν πουλιῶν:

«Στήν Οὐρουγουάη εἶδα φωλιές Horneros παντοῦ. Τό ἐκπληκτικό γιά µένα ἦταν ὅτι χτίστηκε µιά τέτοια φωλιά στό παράθυρο τοῦ κτιρίου ὅπου ζῶ. Ἔχοντας τή φωλιά “ἐκεῖ” τράβηξα πάνω ἀπό 600 φωτογραφίες.

Ὅλα ξεκίνησαν ἀπό περιέργεια καί εἶχα τήν τύχη νά τό παρακολουθῶ κάθε µέρα. Ὅταν εἶδαν τίς φωτογραφίες ἡ οἰκογένεια καί οἱ φίλοι µου ἐξε­πλά­γησαν.

Σκέφτηκα ὅτι θά ἦταν καλό νά ἀνεβοῦν οἱ φωτογραφίες στό διαδίκτυο, γιά νά τίς µοιραστῶ µαζί σας, κυρίως ὅσοι ἀπό ἐσᾶς ἐνδιαφέρονται γιά τό περιβάλλον, ὁπότε, ἐλπίζω νά σᾶς ἀρέσει.

Δέν εἶµαι φωτογράφος. Ἡ φωλιά χτίστηκε µεταξύ τέλους Σεπτεµβρίου καί 30 Νοεµβρίου 2010. Ἐργάζονταν 8 µέ 10 ὧρες τήν ἡµέρα, ἀλλά ποτέ τίς Κυριακές!».

Τελικά, ἐάν ἐμεῖς σιωπήσουμε ἀπό δειλία, ἀσέβεια καί καλοπέραση, «οἱ λίθοι κεκράξονται»! Θά μᾶς “κράξουν” ἀκόμη καί τά πουλιά, πού ἔχουν κρατήσει μέσα τους τή Θεϊκή δύναμη καί δέν ἔχουν ἀφεθεῖ στούς ἐλεεινούς σημερινούς “καιρούς” νά τούς ρυθμίζουν τή ζωή!

Ἄς εὐχηθοῦμε, τή νέα χρονιά νά μοιάσουμε σ’ αὐτά τά πουλιά περισσότερο!...

                                                   π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης - «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» ἀρ. Τεύχους 125, Ἰανουάριος 2013

Γνωριμία μ' ένα περαστικό - π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος


Ζούμε σε ημέρες γιορτινές, όμορφες και ζεστές, μέσα στην θαλπωρή της οικογένειας, στη χαρούμενη συναναστροφή με τους φίλους, στην ευχάριστη εμπειρία της γνωριμίας με νέους και ξεχωριστούς για εμάς ανθρώπους. Όλοι ανταλλάσσουμε δώρα, δίνουμε και παίρνουμε ευχές για χρόνια πολλά, για μια καλή και γιατί όχι καλύτερη από την προηγούμενη χρονιά, χαιρόμαστε με το εορταστικό κλίμα των ημερών. Ίσως για λίγες ημέρες άλλαξε το σκηνικό της ζωής μας, ομόρφυνε η εξωτερική μάλλον διακόσμηση του πολιτισμού μας. Κάπως έτσι λοιπόν κυλούν οι γιορτές, με συναντήσεις και εκδρομές με αγαπημένους φίλους. Μα κάποιες συναντήσεις μένουν ξεχωριστές, είναι διαφορετικές και γιατί όχι ωφέλιμες. 



   Απόγευμα Πρωτοχρονιάς και μια βόλτα στα όμορφα δασάκια της Πάτρας είναι μια ώρα για ξεκούραση, περισυλλογή και μια ευκαιρία για ξαφνικές και όμορφες εκπλήξεις. Όλα όμορφα, κόσμος χαρούμενος, μα μια παλιά φυσιογνωμία, μια σκιά ενός ανθρώπου που με πλησιάζει μου κλέβει την προσοχή, μου ληστεύει την σκέψη. Δεν καταλαβαίνει ποιος είμαι, δεν με ξέρει καν, από χρόνια έχει χάσει μεγάλο μέρος της όρασής του, μα αρχίζει να μου μιλά, να γυρνά στο παρελθόν, να θυμάται, να συγκινείται, να ξετυλίγει σκηνές του παρελθόντος, να αναπολεί εμπειρίες ζωής που τώρα πια δεν μπορεί να ζήσει. «…Ξέρετε όλα στην ζωή μου πήγαν άσχημα. Από λάθος των γιατρών έχασα την όρασή μου, οι δικοί μου με έβαλαν στην άκρη, οι φίλοι με ξέχασαν, συντροφιά μου οι πεζοπορίες μου στη φύση, τροφή μου ο σταθμός της Εκκλησίας και η Αγ. Γραφή που κάποτε την διάβαζα, μα τώρα μόνο την ακούω…»



  Του λέω ποιος είμαι και σκύβει να μου φιλήσει το χέρι. Συγκινείται και χαίρεται. « Πάτερ μια χάρη σας ζητώ… Όταν με βλέπετε στο δρόμο, να μου μιλάτε, να μου δίνετε σημασία…». Η καρδιά λύγισε, ένα κομμάτι της ξεκόλλησε και ενώθηκε με αυτήν την ωραία και γλυκιά ψυχή. Του το υποσχέθηκα. Και θα το κάνω. Άλλωστε δεν θα μπορώ να ξεχάσω τα μάτια του τα βουρκωμένα, που μπορεί να μην έβλεπαν καθαρά, έλαμπαν όμως από την αγνότητα της ψυχής, από την καθαρότητα της καρδιάς.  Η συνάντηση τελείωσε. Οι δρόμοι μας χώρισαν. Ο προορισμός διαφορετικός. Μα της καρδιάς η χορδή  θα πάλλεται για εκείνη την ξεχασμένη ψυχή, που τόσο πόνεσε στην ζωή της.

    Μετά από όλα αυτά, αβίαστα ήρθαν στη θύμηση του νου, τα λόγια του ποιητή:

  "Aν με δεις σε μια γωνιά πάλι μόνο μου
πες δυό λόγια αληθινά,
πες μου πως υπάρχει ελπίδα
στον πόνο μου
και στην άδεια μου καρδιά..."



Τι λέτε; Δεν τα έχουμε ανάγκη….;

π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ



Τοῦ Δη­μη­τρί­ου Π. Λυ­κού­δη
Θε­ο­λό­γου – Φι­λο­λό­γου
MA., MA. Θε­ο­λο­γί­ας
Ὑπ. Δρος Παν. Ἀ­θη­νῶν
Ὁ­λό­κλη­ρο τὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο συ­νο­ψί­ζε­ται σὲ μί­α πα­ραγ­γε­λί­α τοῦ Θε­οῦ πρὸς ὅ­λους μας: «Ἅ­γιοι γί­νε­σθε, ὅ­τι ἐ­γὼ ἅ­γιός εἰμι»[1]. Μὲ τὴν ἀ­νέκ­φρα­στη σὲ με­γα­λεῖ­ο συγ­κα­τά­βα­σή Του, ὁ Θε­ὸς τῆς ἀ­γά­πης ἐ­ξι­σώ­νει τοὺς ἀν­θρώ­πους μὲ τὸν Ἑ­αυ­τό Του: «Καὶ διὰ τὸν Θε­ὸν καὶ διὰ τοὺς ἀν­θρώ­πους ἰ­σχύ­ει τὸ ἴ­διον Εὐ­αγ­γέ­λιον, ἡ ἴ­δια χά­ρις, ἡ ἴ­δια ἀ­λή­θεια, ἡ ἴ­δια δι­και­ο­σύ­νη, ἡ ἴ­δια ζω­ή, ἡ ἴ­δια ἀ­γα­θό­της»[2]. «Ὅτε γὰρ ἁ­γιά­ζων καὶ οἱ ἁ­γι­α­ζό­με­νοι ἐξ ἑ­νὸς πάν­τες»[3]. Μὲ ἄλ­λα λό­για σκο­πὸς τῆς πνευ­μα­τι­κῆς ζω­ῆς κά­θε πι­στοῦ χρι­στια­νοῦ εἶ­ναι «ἡ ἐ­πι­στρο­φὴ εἰς τὴν ἀρ­χι­κὴν κα­τά­στα­σιν διὰ τῆς κα­τὰ φύ­σιν κι­νή­σε­ως τῆς ψυ­χῆς, ἥτις πραγ­μα­το­ποι­εῖ­ται διὰ τῆς πρά­ξε­ως τῶν ἐν­το­λῶν καὶ τῆς ἐρ­γα­σί­ας τῶν ἀ­ρε­τῶν»[4]. Κο­ρυ­φαί­α καὶ ἐ­ξέ­χου­σα θέ­ση ἀ­νά­με­σα στὶς ἀ­ρε­τὲς κα­τέ­χει ἡ ἀ­έν­να­ος προ­σευ­χή, ἡ προ­σευ­χὴ ποὺ γε­μί­ζει τὴν ψυ­χὴ καὶ κα­θι­στᾶ τὴν ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση «ἐ­πι­τη­δεί­αν κα­τό­πιν τῆς κα­θα­ρό­τη­τος αὐ­τῆς εἰς τὸ νὰ δε­χθεῖ καὶ τὴν ὑ­περ­φυ­σι­κὴν χά­ριν καὶ ἐ­νέρ­γειαν τοῦ Θε­οῦ»[5].
Πιὸ συγ­κε­κρι­μέ­να, «ἡ προ­σευ­χὴ ὡς πρὸς τὴν ποι­ό­τη­τά της εἶ­ναι συ­νου­σί­α καὶ ἕ­νω­σις τοῦ ἀν­θρώ­που μὲ τὸν Θε­ὸν καὶ ὡς πρὸς τὴν ἐ­νέρ­γειά της, σύ­στα­σις καὶ δι­α­τή­ρη­σις τοῦ κό­σμου, συν­φι­λί­ω­σις μὲ τὸν Θε­όν, μη­τέ­ρα τῶν δα­κρύ­ων, κα­θὼς ἐ­πί­σης καὶ θυ­γα­τέ­ρα, συγ­χώ­ρη­σις τῶν ἁ­μαρ­τη­μά­των, γέ­φυ­ρα ποὺ σώ­ζει ἀ­πὸ τοὺς πει­ρα­σμούς, τοῖ­χος ποὺ μᾶς προ­στα­τεύ­ει ἀ­πὸ τὶς θλί­ψεις, συν­τρι­βὴ τῶν πο­λέ­μων, ἔρ­γο τῶν Ἀγ­γέ­λων, τρο­φὴ ὅ­λων τῶν ἀ­σω­μά­των, ἡ μελ­λον­τι­κὴ εὐ­φρο­σύ­νη, ἐρ­γα­σί­α ποὺ δὲν τε­λει­ώ­νει, πη­γὴ τῶν ἀ­ρε­τῶν, πρό­ξε­νος τῶν χα­ρι­σμά­των, ἀ­φα­νὴς πρό­ο­δος, τρο­φὴ τῆς ψυ­χῆς, φω­τι­σμὸς τοῦ νοῦ, πέ­λε­κυς ποὺ κτυ­πᾶ τὴν ἀ­πό­γνω­σι, ἀ­πό­δει­ξις τῆς ἐλ­πί­δος, δι­ά­λυ­σις τῆς λύ­πης, πλοῦ­τος τῶν μο­να­χῶν, θη­σαυ­ρὸς τῶν ἡ­συ­χα­στῶν, μεί­ω­σις τοῦ θυ­μοῦ, κα­θρέ­πτης τῆς πνευ­μα­τι­κῆς προ­ό­δου, δή­λω­σις τῆς πνευ­μα­τι­κῆς κα­τα­στά­σε­ως, ἀ­πο­κά­λυ­ψις τῶν μελ­λον­τι­κῶν πραγ­μά­των, ση­μά­δι τῆς πνευ­μα­τι­κῆς δό­ξης ποὺ ἔ­χει κα­νείς. Ἡ προ­σευ­χὴ εἶ­ναι γι᾿ αὐ­τὸν ποὺ προ­σεύ­χε­ται πραγ­μα­τι­κὰ δι­κα­στή­ριο καὶ κρι­τή­ριο καὶ βῆ­μα τοῦ Κυ­ρί­ου, πρὶν ἀ­πὸ τὸ μελ­λον­τι­κὸ βῆ­μα»[6].
Τὸ ἐ­ρώ­τη­μα ὅ­μως πού τί­θε­ται σή­με­ρα ἀ­πὸ πολ­λοὺς πι­στοὺς εἶ­ναι «πῶς θὰ ξε­κι­νή­σου­με; Πῶς θὰ μά­θου­με νὰ σι­ω­ποῦ­με γιὰ ν᾿ ἀρ­χί­σου­με ν᾿ ἀ­κοῦ­με; Ἀν­τὶ ἁ­πλὰ νὰ μι­λᾶ­με στὸ Θε­ό, πῶς μπο­ροῦ­με νὰ πε­τύ­χου­με μί­α προ­σευ­χὴ στὴν ὁ­ποί­α ὁ Θε­ὸς μι­λά­ει σέ μᾶς; Πῶς μπο­ροῦ­με νὰ πε­ρά­σου­με ἀ­πὸ τὴν προ­σευ­χὴ τῶν λό­γων, στὴν προ­σευ­χὴ τῆς σι­ω­πῆς, ἀ­πὸ τὴν ἐν­τα­τι­κὴ στὴν αὐ­το­ε­νερ­γού­με­νη προ­σευ­χή, ἀ­πὸ τὴ δι­κή μου προ­σευ­χὴ στὴν προ­σευ­χὴ τοῦ Χρι­στοῦ ἐν­τός μου;»[7]. Ἕ­νας τρό­πος ν᾿ ἀρ­χί­σου­με εἶ­ναι ἡ ἐ­πί­κλη­ση τοῦ Ὀ­νό­μα­τος τοῦ Ἰ­η­σοῦ.
Ὁ ἐ­ξω­τε­ρι­κὸς τύ­πος τῆς προ­σευ­χῆς ἀ­πο­τε­λεῖ­ται ἀ­πὸ τὶς λέ­ξεις «Κύ­ρι­ε Ἰ­η­σοῦ Χρι­στέ, Υἱ­ὲ Θε­οῦ, ἐ­λέ­η­σόν με». Ἂς σπεύ­σου­με ὅ­μως νὰ το­νί­σου­με ὅ­τι δὲν ὑ­πάρ­χει ἀ­πο­κλει­στι­κὸς τύ­πος. Ἡ φρά­ση μπο­ρεῖ νὰ συν­το­μευ­θεῖ ὅ­πως «Κύ­ρι­ε Ἰ­η­σοῦ Χρι­στέ, ἐ­λέ­η­σόν με» ἢ «Κύ­ρι­ε Ἰ­η­σοῦ» ἢ νὰ ἐ­πε­κτα­θεῖ μὲ τὴν προ­σθή­κη «τὸν ἁ­μαρ­τω­λὸ» στὸ τέ­λος, ὑ­πο­γραμ­μί­ζον­τας τὴν πλευ­ρὰ τῆς με­τα­νοί­ας. Ἔ­τσι κά­θε ἀ­γω­νι­ζό­με­νος πι­στὸς εἴ­τε μὲ τὴν χρή­ση κομ­πο­σκοι­νιοῦ εἴ­τε χω­ρίς, (αὐ­τὸ χρη­σι­μο­ποι­εῖ­ται ὄ­χι τό­σο γιὰ νὰ με­τρᾶ­με τὶς φο­ρὲς ποὺ ἡ προ­σευ­χὴ – εὐ­χὴ ἐ­πα­να­λαμ­βά­νε­ται, ἀλ­λὰ πε­ρισ­σό­τε­ρο σὰν βο­ή­θεια γιὰ νὰ συγ­κεν­τρω­θοῦ­με καὶ νὰ πε­τύ­χου­με ἕ­ναν ὁ­ρι­σμέ­νο ρυθ­μό), ἔ­χει τὴ δυ­να­τό­τη­τα νὰ προ­σεύ­χε­ται κα­θ᾿ ὅ­λη τὴ διά­ρκεια τῆς ἡ­μέ­ρας καὶ τῆς νύ­χτας, ἐν­τὸς καὶ ἐ­κτός τοῦ να­οῦ, στὸ σπί­τι, στὸ δρό­μο, στὸ γρα­φεῖ­ο κ.τ.λ.
Ἡ συ­χνὴ ἐ­πί­κλη­ση τοῦ ὀ­νό­μα­τος τοῦ Ἰ­η­σοῦ εἰ­σά­γει τὸν ἄν­θρω­πο στὴν πα­ρου­σί­α τοῦ Θε­οῦ, εἶ­ναι λει­τουρ­γί­α ἐ­σω­τε­ρι­κευ­μέ­νη. «Ἀ­παρ­νεῖ­ται τὰ δι­α­λο­γι­στι­κὰ στοι­χεῖ­α, τοὺς λο­γι­σμοὺς καὶ γί­νε­ται μί­α μο­νά­χα λέ­ξη – μο­νο­λο­γί­α – τὸ ὄ­νο­μα τοῦ Ἰ­η­σοῦ»[8]. Ἔ­τσι ὁ ἄν­θρω­πος μυ­εῖ­ται μὲ τὸν ἀ­με­σό­τε­ρο τρό­πο στὴν ἐμ­πει­ρί­α τοῦ ἀ­πο­στό­λου Παύ­λου: «Ζῶ δὲ οὐ­κέ­τι ἐ­γώ, ζῆ δὲ ἐν ἐ­μοὶ Χρι­στός»[9].
Ἐ­πι­πρό­σθε­τα, οἱ Πα­τέ­ρες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ἀ­να­φε­ρό­με­νοι στὴ σπου­δαι­ό­τη­τα τῆς ἀ­δι­α­λεί­πτου προ­σευ­χῆς, το­νί­ζουν καὶ τὶς προ­ϋ­πο­θέ­σεις ποὺ τὴν συ­νο­δεύ­ουν. Ἡ προ­σο­χὴ κυ­ρί­ως κα­τὰ τὴ διά­ρκεια, ἀλ­λὰ καὶ με­τὰ τὴν προ­σευ­χή, ἡ τα­πεί­νω­ση, ἡ νη­στεί­α, ἡ εἰ­λι­κρι­νὴς συν­τρι­βὴ καὶ με­τά­νοι­α, ἡ ἐ­πι­μο­νὴ[10], ἡ ἐ­γρή­γορ­ση καὶ ἐ­πα­γρύ­πνη­ση, ἡ ἡ­συ­χί­α (κυ­ρί­ως ὡς τρό­πος καὶ κα­τά­στα­ση καὶ ὄ­χι ὡς τό­πος) ἀ­πο­τε­λοῦν ἀ­πα­ραί­τη­τα ἐ­φό­δια, προ­ϋ­πο­θέ­σεις ἐ­ξέ­χου­σας ση­μα­σί­ας γιὰ νὰ δυ­νη­θεῖ ὁ πι­στὸς ἀρ­χι­κὰ νὰ ἀ­φουγ­κρα­στεῖ καὶ στα­δια­κὰ νὰ βι­ώ­σει ὅ­τι «ἡ κλῆ­σις τοῦ ὑ­περ­κο­σμί­ου Πα­τρὸς ἑλ­κύ­ει ἡ­μᾶς. Αἰ­σθα­νό­με­θα ὅ­τι ἡ πλευ­ρὰ ἐ­κεί­νη τῆς φύ­σε­ως ἡμῶν, ἥτις φέ­ρε­ται πρὸς Αὐ­τόν, κα­θί­στα­ται ὑ­περ­κό­σμια. Ἡμεῖς οἱ ἴ­διοι εἴ­με­θα κτί­σμα­τα, ἀλ­λὰ ὁ Κύ­ριος Ἰ­η­σοῦς διὰ τῆς ἐ­πὶ γῆς ἐμ­φα­νί­σε­ως Αὐ­τοῦ, τῆς δι­δα­χῆς καὶ τοῦ ὑ­πο­δείγ­μα­τος Αὐ­τοῦ, ἀ­περ­γά­ζε­ται ἡμᾶς ὁ­μοί­ους πρὸς Αὐ­τόν. Συν­τε­λεῖ­ται ἐν ἡμῖν ἡ ὁ­μοί­ω­σις πρὸς τὸν Μο­νο­γε­νῆ Υἱ­ὸν διὰ τῆς ἐν ἡ­μῖν ἐ­νοι­κή­σε­ως τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Κα­τὰ τὸν τρό­πον αὐ­τὸν γι­νό­με­θα καὶ ἡ­μεῖς υἱ­οὶ τοῦ Ὑ­ψί­στου»[11].
Ἡ νο­ε­ρὰ προ­σευ­χὴ κά­νει τὴ λαμ­πρό­τη­τα τῆς Με­τα­μόρ­φω­σης νὰ δι­εισ­δύ­ει μέ­σα σὲ κά­θε γω­νιὰ τῆς ζω­ῆς μας. Ἀρ­χι­κὰ με­τα­μορ­φώ­νει τὴ σχέ­ση τοῦ προ­σευ­χό­με­νου μὲ τὸν ὑ­λι­κὸ κό­σμο ποὺ τὸν πε­ρι­βάλ­λει καὶ ἀ­κο­λού­θως μὲ τοὺς συ­ναν­θρώ­πους του. Δὲν εἶ­ναι τυ­χαῖ­ο ἄλ­λω­στε ὅ­τι ἡ εὐ­χὴ πε­ρι­λαμ­βά­νει τὶς δύ­ο κύ­ρι­ες «στιγ­μὲς» τῆς Χρι­στι­α­νι­κῆς Λα­τρευ­τι­κῆς πρά­ξης: «Τὴ στιγ­μὴ τῆς προ­σκύ­νη­σης, τῆς ἐ­να­τέ­νι­σης τῆς δό­ξας τοῦ Θε­οῦ καὶ τῆς ἀ­να­ζή­τη­σής Του μὲ τὴν ἀ­γά­πη. Τὴ στιγ­μὴ τῆς με­τά­νοι­ας, τῆς αἴ­σθη­σης τῆς ἀ­να­ξι­ό­τη­τας καὶ τῆς ἁ­μαρ­τί­ας. Ὑ­πάρ­χει μί­α κυ­κλι­κὴ κί­νη­ση μέ­σα στὴν προ­σευ­χή, μί­α ἀ­κο­λου­θί­α ἀ­νά­βα­σης καὶ ἐ­πι­στρο­φῆς. Στὸ πρῶ­το μι­σό τῆς προ­σευ­χῆς ἀ­νερ­χό­μα­στε πρὸς τὸ Θε­ὸ «Κύ­ρι­ε Ἰ­η­σοῦ Χρι­στέ, Υἱ­ὲ τοῦ Θε­οῦ…» καὶ κα­τό­πιν στὸ δεύ­τε­ρο μι­σὸ γυ­ρί­ζου­με στὸν ἑ­αυ­τό μας μὲ συν­τρι­βὴ «… ἐ­λέ­η­σόν με τὸν ἁ­μαρ­τω­λόν». Ἐ­κεῖ­νοι ποὺ ἔ­χουν γευ­θεῖ τὸ δῶ­ρο τοῦ πνεύ­μα­τος ἔ­χουν ταυ­τό­χρο­να συ­νεί­δη­ση δύ­ο πραγ­μά­των· ἀ­πὸ τὴ μί­α με­ριὰ τῆς χα­ρᾶς καὶ τῆς πα­ρη­γο­ριᾶς καὶ ἀ­π᾿ τὴν ἄλ­λη με­ριά, τῆς τα­ρα­χῆς, τοῦ φό­βου καὶ τοῦ θρή­νου. Τέ­τοι­α εἶ­ναι ἡ ἐ­σω­τε­ρι­κὴ δι­α­λε­κτι­κή τῆς νο­ε­ρᾶς προ­σευ­χῆς»[12].
Ὁ Ἱ­ε­ρὸς Χρυ­σό­στο­μος πα­ρο­μοιά­ζει τὴν ἀ­ναγ­και­ό­τη­τα τῆς προ­σευ­χῆς γιὰ τὸν πι­στὸ μὲ τὴν σπου­δαι­ό­τη­τα τῆς θά­λασ­σας γιὰ τὰ ἔμ­βια ὄν­τα: Ἀλ­λ᾿ ἀ­νί­σως καὶ ἀ­πο­στε­ρή­σης τὸν ἑ­αυ­τόν σου ἀ­πὸ τὴν προ­σευ­χήν, ἔ­κα­μες ὡς νὰ ἤ­θε­λες εὐ­γά­λεις (sic) τὸ ψά­ρι ἀ­πὸ τὴν θά­λασ­σαν· δια­τὶ κα­θ᾿  ὅν τρό­πον ζῆ τὸ ψά­ρι μὲ τὸ νε­ρόν, τοι­ου­το­τρό­πως ζεῖς καὶ σὺ μὲ τὴν προ­σευ­χήν· καὶ κα­θὼς ἐ­κεῖ­νο πλέ­ει ἐ­πά­νω εἰς τὸ νε­ρὸν εὔ­κο­λα καὶ ὑ­πά­γει ὅ­που θέ­λει, οὕ­τω καὶ σὺ μὲ τὴν προ­σευ­χὴν θέ­λεις πε­ρά­σει τοὺς Οὐ­ρα­νοὺς καὶ νὰ σι­μώ­σεις εἰς τὸν Θε­ὸν»[13].
Ἕ­νας ἀ­πὸ τοὺς πιὸ φη­μι­σμέ­νους Πα­τέ­ρες τῆς ἐ­ρή­μου στὴν Αἴ­γυ­πτο τοῦ 4ου αἰ­ῶ­να, ὁ Ἅγ. Σε­ρα­πί­ων ὁ Σιν­δω­νί­της, τα­ξί­δευ­ε μί­α φο­ρὰ γιὰ προ­σκύ­νη­μα στὴ Ρώ­μη. Ἐ­κεῖ τοῦ εἶ­παν γιὰ μί­α πε­ρί­φη­μη ἔγ­κλει­στη, μί­α γυ­ναί­κα ποὺ ζοῦ­σε πάν­τα σ᾿ ἕ­να μι­κρὸ δω­μά­τιο, χω­ρὶς πο­τὲ νὰ βγαί­νει ἔ­ξω. Δυ­σπι­στών­τας γιὰ τὸν τρό­πο τῆς ζω­ῆς της, (για­τί ὁ ἴ­διος ἦ­ταν ἕ­νας με­γά­λος πε­ρι­πλα­νώ­με­νος), ὁ Σε­ρα­πί­ων τὴν ἐ­πι­σκέ­φθη­κε καὶ τὴ ρώ­τη­σε: «Για­τί κά­θε­σαι ἐ­δῶ;» κι ἐ­κεί­νη τοῦ ἀ­πάν­τη­σε : «Δὲν κά­θο­μαι, τα­ξι­δεύ­ω»[14].


ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Πέ­τρ, 1,16.
2. Πό­πο­βιτς Ἰ­ου­στί­νου, Ἀρ­χι­μαν­δρί­του, Ἄν­θρω­πος καὶ Θε­άν­θρω­πος, ἐκδ. Πα­πα­δη­μη­τρί­ου, Ἀ­θῆ­ναι 1970, σελ. 66.
3. Ἑ­βρ. 2,11.
4. Σω­τη­ρό­που­λου Χα­ράλ., Νη­πτι­κοὶ καὶ Πα­τέ­ρες τῶν μέ­σων χρό­νων, Ἀ­θῆ­ναι 2000, σελ. 20. Πιὸ ἐ­κτε­τα­μέ­νη ἀ­να­φο­ρὰ γί­νε­ται στὸ λό­γο πε­ρὶ ἀ­σκη­τι­κῆς τοῦ Ἁ­γί­ου Μα­ξί­μου τοῦ Ὁ­μο­λο­γη­τοῦ (P G 90, 324).
5. Ἁ­γί­ου Νι­κο­δή­μου Ἁ­γι­ο­ρεί­του, Συμ­βου­λευ­τι­κὸν Ἐγ­χει­ρί­διον ἐκδ. Νεκ. Πα­να­γό­που­λος, Ἀ­θῆ­ναι 2001, σελ. 181.
6. Ἁ­γί­ου Ἰ­ω­άν­νου Σι­να­ΐ­του, Κλί­μαξ, ἔκδ. Ἱ­ε­ρὰ Μο­νὴ Πα­ρα­κλή­του, Ὠ­ρω­πὸς Ἀτ­τι­κῆς, 1998, σελ. 387-388.
7. Ware Καλ­λί­στου, Ἐ­πι­σκό­που Δι­ο­κλεί­ας, Ἡ δύ­να­μη τοῦ ὀ­νό­μα­τος, ἡ προ­σευ­χὴ τοῦ Ἰ­η­σοῦ στὴν Ὀρ­θό­δο­ξη Πνευ­μα­τι­κό­τη­τα, ἐκδ. Ἀ­κρί­τας, Ἀ­θή­να 1983, σελ. 15.
8. Εὐ­δο­κί­μοφ Παύ­λου, Ἡ Ὀρ­θο­δο­ξί­α ἐκδ. Βασ. Ρη­γό­που­λου, Ἀ­θή­να 1972, σελ. 155.
9. Γαλ. Β’ 20.
10. Σω­τη­ρό­που­λου Χα­ράλ., Συ­με­ὼν ὁ Νέ­ος Θε­ο­λό­γος, Βί­ος – Ἔρ­γα – Δι­δα­σκα­λί­α, Ἀ­θῆ­ναι 2002, σελ. 124-135.
11. Σα­χά­ρωφ Σω­φρο­νί­ου, Ἀρ­χι­μαν­δρί­του, Ὀ­ψό­με­θα τὸν Θε­ὸν κα­θώς ἐ­στι, ἔκδ. Ἱ­ε­ρὰ Μο­νὴ Τι­μί­ου Προ­δρό­μου, Ἔσ­σεξ Ἀγ­γλί­ας, 1992, σελ. 159.
12. Ware Καλ­λί­στου, Ἡ δύ­να­μη τοῦ ὀ­νό­μα­τος, σελ. 31-32.
13. Ἁ­γί­ου Ἰ­ω­άν­νου Χρυ­σο­στό­μου, Μαρ­γα­ρί­ται, ἐκδ. Βασ. Ρη­γό­που­λου, Θεσ/νί­κη 1972, σελ. 111.
14. Ware Καλ­λί­στου, Ὁ Ὀρ­θό­δο­ξος δρό­μος, ἐκδ. Ἑ­πτά­λο­φος, Ἀ­θῆ­ναι 1984, σελ. 9.

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...