το “μεγάλο φως”… π. Ηλίας Υφαντής

Ο προφήτης Ησαΐας, οχτακόσια χρόνια προ Χριστού, μίλησε για το «μεγάλο φως».

Λέγοντας πως «ο λαός, που καθόταν στο σκοτάδι και τη σκιά του θανάτου είδε μεγάλο φως».
Και βέβαια, λέγοντας «μεγάλο φως», εννοεί, τον αναμενόμενο Μεσσία, το Χριστό.

Και μπαίνει το ερώτημα:

Κατά ποιον τρόπο ο Χριστός υπήρξε «μεγάλο φως»; Και, κατά συνέπεια, ποιο ήταν το σκοτάδι, μέσα στο οποίο καθόταν ο λαός; Και με το οποίο θα αντιπάλευε ο Χριστός…
Ήταν, επιγραμματικά και συνοπτικά, το σκοτάδι του νόμου, της εξουσίας και του θανάτου.

Ο νόμος, βέβαια, θεωρείται-και ασφαλώς είναι-ευεργέτης των ανθρώπων.

Γιατί απάλλαξε τους ανθρώπους απ’ την ασυδοσία της αυτοδικίας. Στην οποία ίσχυε, φυσικά, ο νόμος της ζούγκλας. Όπου το «δίκαιο» βρίσκεται στα δόντια και στα νύχια του ισχυρότερου.

Αλλά και οι νόμοι, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, έγιναν τα δόντια και τα νύχια των ισχυρότερων. Που, συνήθως, είναι και οι χειρότεροι…

Δεδομένου ότι θέσπιζαν τους νόμους, κατά κανόνα, οι εκάστοτε βασιλιάδες, τσιφλικάδες, βουλευτάδες, κλπ. Που βασικά κριτήρια τους είχαν την καταπίεση και καταλήστευση των λαών.

Ασφαλώς και ο Χριστός δεν συνέστησε την κατάργηση των νόμων.

«Δεν ήρθα να καταργήσω τους νόμους, είπε, αλλά να τους συμπληρώσω». Και έθεσε το βασικό και ασφαλές κριτήριο, για το διαχωρισμό, μεταξύ των καλών και των κακών νόμων. Που είναι η «συμπεριφορά» τους απέναντι στον άνθρωπο.

Που σημαίνει, απλά, ότι καλοί είναι οι νόμοι, που έγιναν, για να υπηρετούν και εξυπηρετούν το λαό.

Σε αντίθεση με τους κακούς, που έγιναν, για να εξυπηρετούν τις φιλοδοξίες και τα συμφέροντα των ισχυρών…
Κι ακόμη πιο πέρα σημαίνει ότι οι κακοί νόμοι είναι οι βραχίονες των δυο μεγαλύτερων πληγών της κοινωνίας: της εξουσίας, δηλαδή, και του χρήματος. Εναντίον των οποίων έστρεψε και την πολεμική του ο Χριστός.

Αφού σχετικά με την εξουσία είπε στους μαθητές του:

Εσείς δεν θα καταπιέζετε το λαό και δεν θα παίρνετε απ’ το λαό. Αλλά θα προσφέρετε στο λαό και θα τον υπηρετείτε.
Κι αν κάποιοι από σας έχουν φιλοδοξίες και θέλουν να είναι πρώτοι, θα το κατορθώσουν, αν αγωνίζονται να είναι πρώτοι στην προσφορά και όχι στην αρπαγή.
Γιατί κι εγώ δεν ήρθα στον κόσμο να εξουσιάσω και να πάρω. Αλλά να υπηρετήσω και να προσφέρω στο λαό. Και να θυσιάσω ακόμη και τη ζωή μου για τη σωτηρία του.

Σχετικά εξάλλου με τον έτερο βραχίονα της κακής νομιμότητας, το χρήμα, διευκρίνισε με αδιαμφισβήτητη καθαρότητα ότι:

Ανάμεσα στο Θεό και το χρήμα υπάρχει διαμετρική αντίθεση τόση, όση ανάμεσα στο Θεό και το σατανά.

Γι’ αυτό κανείς, είπε, δεν μπορεί να τα έχει καλά και με το Θεό και με το χρήμα. Όπως ακριβώς κανείς δεν μπορεί να υπηρετεί ταυτόχρονα δύο αφεντικά. Γιατί, αν θελήσει να είναι πιστός στο ένα, σίγουρα θα παραμελήσει και δυσαρεστήσει το άλλο.

Ο Χριστός απέναντι στο σκοτάδι του θανάτου, αντέταξε το φως της Ανάστασης.

Που είναι-δυνάμει-και το φως όλων των ανθρώπων. Για να ακολουθήσει το φως της Πεντηκοστής. Που έκαμε σοφούς και θαρραλέους τους, κατά κανόνα, αγράμματους και δειλούς μαθητές.
Κάτι, που, επίσης, ισχύει, δυνάμει, και για όλους τους ανθρώπους.
Αρκεί ν’ ακολουθήσουν το δρόμο και το όραμα, που προσφέρει, επίσης, η ευαγγελική περικοπή της «Μετά τα Φώτα» Κυριακής:

Το δρόμο, δηλαδή, της μετάνοιας και το όραμα της βασιλείας των ουρανών.

Όπου μετάνοια, βέβαια, δεν είναι η μεταμέλεια, μόνο για τα όσα άσχημα πράξαμε, αλλά και για όσα καλά παραλείψαμε. Και δεν είναι, απλά και μόνο μεταμέλεια, αλλά και υπόσχεση και απόφαση αγώνα. Πάντα για το καλό και ενάντια στο πολύμορφο κακό. Με κάθε θυσία….

Και ασφαλώς, όχι μόνο στο προσωπικό αλλά και το κοινωνικό επίπεδο.

Στο οποίο διεξάγεται ο αγώνας, προκειμένου να έλθει η βασιλεία του Θεού «ως εν ουρανώ και επί της γης». Δεδομένου ότι αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση, προκειμένου να γίνουμε συνδαιτυμόνες και συμμέτοχοι και στο τραπέζι της βασιλείας των ουρανών….

Το «μεγάλο φως», λοιπόν, που προέβλεψε ο Ησαΐας, πριν από εικοσιοχτώ αιώνες, ήρθε στον κόσμο πριν από δύο, περίπου, χιλιάδες χρόνια.

Αλλά, όπως μας λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, οι άνθρωποι προτίμησαν να παραμείνουν στο σκοτάδι. Γιατί αγάπησαν τα πονηρά έργα και όχι τα έργα τα καθαρά της ανθρωπιάς…
Και η εμμονή τους αυτή συνεχίστηκε δια μέσου των αιώνων, άλλοτε σε μικρότερο και άλλοτε σε μεγαλύτερο βαθμό. Για να φτάσει στις μέρες μας στη μεγαλύτερη έξαρσή της.

Καθώς μας έχoυν εγκλωβίσει στο αδιέξοδο σκοτάδι του καπιταλιστικού και τοκογλυφικού μεσαίωνα.

Στην πυρά, της ιερής εξέτασης του οποίου καίγονται ολάκεροι λαοί. Μεταξύ των οποίων και ο δικός μας.

Θυσία απεχθής και αποκρουστική στο βωμό του Μολώχ του Μαμωνά των σιωνιστών και της κακουργίας των ναζιστών.
Να ’ναι καλά οι αρχιτέκτονες του σκότους: Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου. Βενιζέλος, Παπαδήμος, Σαμαράς, Στουρνάρας. Και όλα τ’ άλλα ευπειθέστατα τροϊκανά στουρνάρια…

Συνεπώς για ποιο «μεγάλο φως» και ποια μετάνοια και βασιλεία των ουρανών να μιλάμε τώρα!…

παπα-Ηλίας

http://papailiasyfantis.wordpress.com

Κυριακή μετά τα Φώτα«Ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα» π.Μιχαήλ Μεγαγιάννης

«Ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα»

                    Αγαπητά μου πνευματικά παιδιά και αγαπητοί συγχωριανοί , πριν  έλθει  ο Ιησούς Χριστός στο δικό του Μαρτυρικό Πάσχα  των παθών της σταυρώσεως και της σωτηρίου Αναστάσεως και πριν από το Πάσχα του λαού του εισέρχεται στην έρημο δια να δαμάσει τον διάβολον από τα πάθη της σάρκας του μυαλού και της εξουσίας . Και όπως ο παλαιός Ισραήλ με τον Μωυσή έμεινε σαράντα ολόκληρα χρόνια,  έτσι και ο Ιησούς Χριστός μένει σαράντα ημέρες μέσα στη μεγάλη  δοκιμασία της ερήμου, όπου αντιμετωπίζει από τον διάβολο τρεις μεγάλους πειρασμούς.

Α) Ο πρώτος πειρασμός του διαβόλου προς τον σωτήρα του κόσμου Ιησού Χριστό ήταν , ο πειρασμός της πείνας και της δίψας . Ο πονηρός σατανάς , μετά σαράντα ημέρες νηστείας και άσκησης του Χριστού μας , του λέγει: «Εάν είσαι ο υιός του Θεού, κάνε τότε τις πέτρες ψωμί για να χορτάσεις την πείνα σου και την πείνα του κόσμου. Ξεκινάς για το έργο Σου και ξεχνάς ότι ο κόσμος πεινά. Ικανοποίησε πρώτα τις υλικές σου ανάγκες και μετά προσπάθησε να τους οδηγήσεις στην πνευματική ζωή που έχεις κατά νου ».

Ο Ιησούς Χριστός στην πρόκληση του πονηρού διαβόλου αρνείται να κάνει το θέλημα του πράξη και να μετατρέψει τις πέτρες σε ψωμί. Και η απάντηση του προς τον διάβολο είναι αποστομωτική «Ο άνθρωπος είπε ο Ιησούς Χριστός δε ζει μόνο με το ψωμί και τα υλικά αγαθά, αλλά με τον λόγο του Θεού που δίδει περιεχόμενο στη ζωή του».  Έτσι αγαπητά μου παιδιά και αγαπητοί μου συγχωριανοί ο κύριος μας ποδοπατά την πονηρή επιθυμία του διαβόλου ώστε να υποκύψει ο κύριος ας στην βιολογική του ανάγκη για φαγητό και νερό.

Β) Ο δεύτερος πειρασμός του Ιησού Χριστού στην έρημο ήταν ο πειρασμός «αυτοσυνειδησίας». Ο πονηρός διάβολος παραλαμβάνει τον Ιησού Χριστό , και τον οδηγεί μέσα στον Ναό, όπου μέσα σε ιερό μάλιστα χώρο εκτελεί τον σατανικό του πειρασμό λέγοντας : «Εάν είσαι υιός του Θεού, πέσε κάτω από τη στέγη του Ναού, γιατί είναι γραμμένο ότι δε θα πάθεις τίποτε, αφού ο Θεός θα δώσει εντολή για Σένα στους αγγέλους Του και θα σε σηκώσουν στα χέρια τους» .

Ο διάβολος εδώ αγαπητά μου παιδιά και αδελφοί μου προκαλεί τον Ιησού Χριστό να κάνει κάποιο θαύμα, για να αποδείξει που στον σατανά τη θεία Του προέλευση. Αντιλαμβάνεσθε αδελφοί μου τί θα σήμαινε, εάν έστω και για δευτερόλεπτα, αμφέβαλε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός για τη φύση του προσώπου του και της αποστολής του· εάν ήθελε, σύμφωνα με τον πειρασμό, να δοκιμάσει, τη σχέση Του με τον Θεό Πατέρα και να βεβαιωθεί για τον εαυτό Του και τις δυνατότητές Του. Αν τώρα σήμερα που είμαστε όλοι εδώ ο πειρασμός του διαβόλου μεταφερθεί στον χώρο του ανθρώπου και της ανθρώπινης πληγωμένης κοινωνίας, τότε μπορούμε να καταλάβουμε όλοι μας  γιατί ο κόσμος και ο άνθρωπος σήμερα βρίσκονται σε κατάσταση ελλείψεως αυτογνωσίας και αυτοσυνειδησίας. Πόσες φορές ο άνθρωπος αδελφοί μου αλλά και ο κόσμος δεν αναζητά από την πίστη θαύματα για να πιστέψει; Ο Κύριος μας όμως  , δεν κάνει χάρη στον διάβολο και στον μεγάλο αυτό πειρασμό^- γιατί θέλει η πίστη του ανθρώπου να μη στηρίζεται σε θαυματουργικές πράξεις ή εξωτερικά τεκμήρια. Η πίστη στον Θεό μας αδελφοί μου , που είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος, είναι ουσιαστικά μια ελεύθερη αποδοχή που δικαιώνεται μόνο από τους καρπούς της.

Γ) Ο τρίτος πειρασμός αγαπητά μου παιδιά και αδελφοί μου της ερήμου είναι ο πειρασμός της εξουσίας και της δυνάμεως. Εδώ ο διάβολος δείχνει το πρόσωπο του λέγοντας προς τον κυριον μας  «Εάν πέσεις και με προσκυνήσεις, θα σου δώσω όλα τα βασίλεια του κόσμου» . εδώ βλέπουμε την πονηριά του διαβόλου και είναι πολύ χαρακτηριστικό πως στην έρημο ο διάβολος δεν έρχεται ν’ αποτρέψει τον Ιησού από τη σωτήρια  αποστολή του και να τον απομακρύνει από την άσκηση μιας κάποιας εξουσίας αλλά  Ο Ιησούς Χριστός καλείται από τον σατανά να γίνει Μεσσίας του διαβόλου και να ασκήσει την εξουσία αυτή επάνω σ’ όλους τους λαούς της γης στο όνομα του σατανά . αλλά λαμβάνει την φοβερή απάντηση του από τον κυριον μας και θεον μας << ύπαγε οπίσω μου σατανά>>

Ο τρίτος αυτός πειρασμός αδελφοί μου κατά τρόπο ωμό μας δείχνει την τραγική ιστορία του ανθρώπου διά μέσου των αιώνων, μια Ιστορία μαχών πολέμων και βιαιοτήτων, μια ιστορία αρπαγών και διεκδικήσεων. Μια ιστορία ασκήσεως εξουσίας όχι εν ονόματι της αλήθειας και του Θεού, αλλά εν ονόματι του ψεύδους και του διαβόλου. Μια ιστορία που δεν οδήγησε ποτέ τον άνθρωπο σε ελευθερία αλλά σε χίλιες δυό μορφές δουλείας.

Ο Χριστός, μέσα στο Ευαγγέλιο, δίδει το μέτρο και το νόημα της ηγεσίας. Η εξουσία συνδέεται όχι με την καταδυνάστευση αλλά με τη διακονία και την προσφορά. «Ξέρετε ότι οι άρχοντες καταδυναστεύουν τα έθνη και οι μεγάλοι τα καταπιέζουν. Αυτό δε θα γίνεται σ’ εσάς, αλλά εκείνος που θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας θα είναι διάκονός σας, και εκείνος που θέλει να είναι πρώτος, αυτός θα είναι δούλος σας, όπως ακριβώς ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήλθε να υπηρετηθεί, αλλά να διακονήσει και να δώσει τη ζωή του λύτρο αντί πολλών».

Μ’ αυτές τις τρεις αρχές ο Χριστός ξεκινά το τρίχρονο θείο έργο Του και συντελείται πραγματικά κάτι θαυμαστό: Ο λαός που βρισκόταν στο σκοτάδι και την απειλή του θανάτου είδε να ανατέλλει μέγα και λαμπρό Φως. Το Φως αυτό είναι η Χάρη του Θεού, το Φως της Θεότητας. Ο Κύριος καλεί σε μετάνοια και αλλαγή τον άνθρωπο, γιατί η Βασιλεία του Θεού δεν είναι πια ένα μακρινό όραμα, αλλά μια πραγματικότητα που είναι απτή στο πρόσωπο του Μεσσία Χριστού και βιώνεται μέσα στη Θεία Ευχαριστία και την Εκκλησία. Ας παρακαλάμε, λοιπόν, τον άγιο Θεό να φωτίζει το σκότος του νου μας, γιατί, όταν φωτιστεί το σκοτάδι του νου μας, τότε γινόμαστε ολοκληρωμένοι άνθρωποι. Άνθρωποι της μετανοίας άνθρωποι της αγάπης άνθρωποι αληθείαςάνθρωποι ευλογημένοι από τον Ιησού χριστό τον σωτήρα και λυτρωτή του κόσμου.

Εκτός της εκκλησίας και της πίστεως μας αδελφοί μου υπάρχει ένα χάος και ο διάβολος των σκέψεων και των πράξεων οδηγεί τον άνθρωπο προς τον αφανισμό του .

Έχει ο διάβολος ως σκοπό του να κάνει τον άνθρωπο να συρθεί στα πόδια του και να τον προσκυνήσει ας τουχαλάσουμε όλοι μας τα σχέδια του απαντώντας προς τον διάβολο ως την φωνή του κυρίου μας << ύπαγε οπίσω μου σατανά >> ας αναφωνήσουμε , και παράλληλα να ζητωκραυγάσουμε εν παντί καιρό το Κύριε Ιησού χριστέ ελέησον με  .

Να είσθε όλοι καλά

Πρωτοπρεσβύτερος Μιχαήλ Μεγαγιάννης

πηγή

Κυριακή Μετά τα Φώτα Ἡ συμπεριφορὰ τοῦ Χριστοῦ (Ματθ. 4, 12-17) Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας Ἰωὴλ

«Ἀκούσας δὲ ὅτι Ἰωάννης παρεδόθη, ἀνεχώρησεν εἰς τὴν Γαλιλαίαν»

Ἡ συμπεριφορὰ τοῦ Χριστοῦ ἀπέναντι στοὺς ἀνθρώπους δὲν ἦταν μονολιθική. Εἶχε μιὰ ποικιλία ἐκδηλώσεων. Ἄλλωστε ὁ Χριστὸς ἐνσαρκώθηκε καὶ φανερώθηκε στοὺς ἀνθρώπους καὶ ἔτσι ἀποκαλύφθηκε ἡ σοφία του, μὲ σκοπὸ «προτεθῆναι τὴν αὐτοῦ πολιτείαν εἰς μίμησιν», δηλαδὴ γιὰ νὰ γίνει ἡ ζωή του σὲ μᾶς πρότυπο γιὰ μίμηση, παρατηρεῖ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Ἀνάλογα μὲ τὴν κάθε περίπτωση ποὺ τοῦ παρουσιαζόταν, ἐνεργοῦσε. Ὄχι διπλωματικὰ καὶ μὲ ἰδιοτέλεια, ἀλλὰ πάντοτε ἔχοντας ὡς γνώμονα τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ἄλλοτε μιλοῦσε ταπεινὰ γιὰ τὸ πρόσωπό του κι ἄλλοτε ἀπεκάλυπτε τὴ θεότητά του. Ἄλλοτε ἐρχόταν στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ μιλοῦσε μπροστὰ σ’ ὅλο τὸν κόσμο γιὰ θέματα σοβαρότατα κι ἄλλοτε ἔφευγε καὶ κρυβόταν στὴ Γαλιλαία γιὰ νὰ ἀποφύγει τὸ φθόνο τῶν ἐχθρῶν του καὶ τὴν ἄκαιρη σύλληψή του. Μιὰ τέτοια περίπτωση εἶναι κι αὐτὴ ποὺ περιγράφει τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο.



Γιατί ἀναχώρησε ὁ Κύριος στὴ Γαλιλαία;

Ἡ ἀναχώρησή του ἔγινε μετὰ τὴ σύλληψη τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου (Ματθ. 4,12). Ἕνας λόγος εἶναι ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἀπεύφευγε τὴ δημοσιότητα καὶ ἀπέβλεπε στὴν προετοιμασία τῶν μαθητῶν του γιὰ τὸ ἐπικείμενο πάθος του. Ἄλλος λόγος εἶναι ὅτι ἀκόμα δὲν εἶχε ἔλθει ἡ ὥρα του νὰ στευρωθεῖ «οὐ τὸ παθεῖν φεύγων, διὰ τοῦτο γὰρ ἐλήλυθεν, ἀλλὰ καιρὸν ἀναμένων ἐπιτήδειον εἰς τοῦτο», δηλαδὴ ὁ Κύριος δὲν ἦταν ἕνας δειλὸς ποὺ ἀπέφευγε τοὺς κινδύνους τοῦ ἔργου του, ἀλλὰ ἦταν συνετὸς καὶ ἐπεδίωκε τὸν κατάλληλο καιρὸ γιὰ νὰ σταυρωθεῖ «ἀλλὰ διὰ τοῦτο ἦλθον εἰς τὴν ὥραν ταύτην» (Ἰωάν. 12,27). Ἐὰν σταυρωνόταν γρήγορα, θὰ καταστρεφόταν μεγάλο μέρος τοῦ ἔργου του. Ἡ φυγή του δὲν ἦταν δειλία ἀλλὰ σωφροσύνη. Δὲν ἔβαζε σὲ ἄσκοπους κινδύνους τὸν ἑαυτό του.



Ἐπιτρέπονται οἱ ὑπερβολὲς στοὺς χριστιανούς;

Τὸ παράδειγμα τοῦ Κυρίου μας, ποὺ ἀπέφευγε νὰ ἐκτεθεῖ ἄσκοπα ἔχει πολλὰ νὰ μᾶς πεῖ. Τίποτε δὲν πρέπει νὰ κάνουμε μὲ διάθεση ὑπρβολῆς. Οὔτε συντηρητικοὶ νὰ εἴμαστε ἀλλὰ οὔτε καὶ φιλελεύθεροι νὰ εἴμαστε στὰ πνευματικὰ θέματα. Ἀκόμη καὶ στὶς κοσμικὲς ὑποθέσεις μας νὰ ἐνεργοῦμε συνετά. Πάντοτε νὰ ἀκολουθοῦμε τὴ μέση ὁδὸ ποὺ διατηρεῖ ἡ Ἐκκλησία μας. Νὰ ἀναφέρουμε μερικὰ παραδείγματα:

Ἂς δοῦμε τὸ παράδειγμα τῆς νηστείας. Ἄλλοι πολὺ ἄκριτα, κι ἄλλοι, ἴσως εἶναι οἱ πιὸ πολλοί, καθόλου. Ὁ ἅγιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης λέγει πὼς ὁ ἄνθρωπος ὀφείλει νὰ εἶναι
«δόκιμος ζυγοστάτης», δηλαδὴ καλὴ ζυγαριά. Οὔτε τὴν ἀσιτεία νὰ ἐπικροτήσει γιατί θὰ τὸν ὁδηγήσει στὴν ἀτονία καὶ στὴν κατάρρευση, ἀλλ’οὔτε καὶ τὴν πολυφαγία γιατί θὰ τὸν ὁδηγήσει στὴν ἀσωτία. Οἱ διάφορες πνευματικὲς ἀσκήσεις τῆς ἀρετῆς νὰ εἶναι σύμμετρες μὲ τὶς δυνάμεις μας γιὰ νὰ ἔχουμε κανονικὴ πνευματικὴ πρόοδο. Πολλὲς φορὲς ἄνθρωποι ποὺ πρωτογνώρισαν τὸν Χριστό, ἔπεσαν μὲ τὰ μοῦτρα στὴν πνευματικὴ ζωὴ κι ὅταν ἔφυγε ὁ ζῆλος ξαναγύρισαν στὶς προηγούμενες συνήθειές τους κι ἔγιναν χειρότεροι «καὶ γίνεται τὰ ἔσχατα τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου χείρονα τῶν πρώτων» (Ματθ. 12,45).

Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ ἄλλα ζητήματα. Δὲν πρέπει νὰ βλέπουμε παντοῦ ἐχθρούς τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλ’ οὔτε καὶ νὰ ἀμνηστεύουμε αὐτοὺς ποὺ τὴν διαβάλλουν καὶ τὴν συκοφαντοῦν. Στὴν πνευματικὴ ζωὴ νὰ ὑπάρχει ἕνα μέτρο. Στὴ συναναστροφή μας μὲ τοὺς ἄλλους νὰ ἔχουμε διάκριση, ὥστε νὰ ἀντιληφθοῦμε ποιὸς εἶναι ὁ κατάλληλος καιρὸς γιὰ νὰ μιλήσουμε στὸν ἄλλο γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ γιὰ θέματα πνευματικά. Ἐνδέχεται ἀντὶ γιὰ νὰ κάνουμε καλὸ νὰ κάνουμε κακό.

Ἀδελφοί μου, ἂς παραδειγματισθοῦμε ἀπὸ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ εἴμαστε ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ συνετοὶ καὶ σώφρονες. Ἀμήν. 

Κυριακὴ μετὰ τὰ Φῶτα (Ματθ. δ΄ 12-17) +Μητροπολίτης Σερβίων καί Κοζάνης Διονύσιος

9 Ἰανουαρίου 1966

Ἀγαπητοὶ Χριστιανοί,

Πάλι καὶ σήμερα γιὰ τὴ μετάνοια θὰ ποῦμε. Καὶ μακάρι πάντα γιὰ τὴ μετάνοια νὰ λέγαμε, γιατί ὅλο τὸ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας του σ' ἕνα πράγμα καὶ σὲ μία λέξη περιλαμβάνεται καὶ συγκεφαλαιώνεται· στὴ μετάνοια. Μὲ τὴ μετάνοια ὁ Χριστὸς ἄρχισε τὸ κήρυγμά του καὶ μὲ τὴ μετάνοια τὸ τελείωσε. Γιὰ τὸ πῶς τελείωσε μᾶς λέγει τὸ Εὐαγγέλιο, πὼς μετὰ τὴν Ἀνάσταση παράγγειλε στοὺς Ἀποστόλους νὰ κηρύξουνε μετάνοια στ' ὄνομά του σ' ὅλα τὰ ἔθνη. Γιὰ τὸ πῶς ἄρχισε μᾶς τὸ εἶπε τὸ Εὐαγγέλιο σήμερα, μὰ ἂς τὸ ξανακούσουμε στὴ δική μας ἁπλὴ γλώσσα.

Ἐκεῖνο τὸν καιρό, ὅταν ἀκουσεν ὁ Ἰησοῦς πὼς ὁ Ἰωάννης παραδόθηκε, ἔφυγε καὶ πῆγε στὴ Γαλιλαία. Καὶ ἀφίνοντας τὴ Ναζαρέτ, ἦλθε καὶ κατοίκησε στὴν Καπερναοὺμ ποὺ ἦταν κοντὰ στὴ θάλασσα, στὰ σύνορα ποὺ κατοικοῦσαν οἱ φυλὲς Ζαβουλὼν καὶ Νεφθαλείμ, γιὰ ν' ἀληθέψη κεῖνο ποὺ εἶπε ὁ Θεὸς μὲ τὸ στόμα τοῦ προφήτη Ἠσαΐα. Ἡ γῆ τοῦ Ζαβουλῶν καὶ ἡ γῆ τοῦ Νεφθαλείμ, στὸ δρόμο κατὰ τὴ θάλασσα πέρ' ἀπὸ τὸν Ἰορδάνη, ἡ Γαλιλαία ποὺ τὴν κατοικοῦνε τὰ ἔθνη· ὁ λαὸς ποὺ κάθεται στὸ σκότος εἶδε μεγάλο φῶς καὶ σὲ κείνους ποὺ κάθονται στὴ χώρα καὶ στὴ σκιὰ τοῦ θανάτου φῶς φανερώθηκε γι' αὐτούς. Ἀπὸ τότε ἄρχισε ὁ Ἰησοῦς νὰ κηρύττη καὶ νὰ λέγη· Μετανοεῖτε· γιατί πλησιάζει ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅταν παραδόθηκε ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής, παρουσιάσθηκε φανερὰ κι ἄρχισε τὸ κήρυγμά του στὸ λαό. Μὲ τὰ ἴδια λόγια τοῦ Ἰωάννη· «Μετανοεῖτε...» ἐκήρυττε ὁ Ἰωάννης, «Μετανοεῖτε...» ἐκήρυττε κι ὁ Χριστός. Αὐτὸ φανερώνει πρῶτα πὼς τὸ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο εἶναι συνέχεια στὸ κήρυγμα τῶν Προφητῶν. Γιατί ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν ἦρθε ἐπαναστατικὰ νὰ κατάργηση τὸ νόμο τοῦ Μωϋσῆ καὶ τὸ κήρυγμα τῶν προφητῶν· δὲν ἦρθα, εἶπε ὁ ἴδιος, νὰ καταργήσω, μὰ νὰ συμπληρώσω. Αὐτὸ νὰ τὸ ἀκοῦνε κάμποσοι ἀπό μᾶς, ποὺ θέλουνε νὰ καταργήσουνε τὰ παληὰ καὶ νὰ διδάξουνε καινούργια· ποὺ πᾶνε νὰ γκρεμίσουνε τὸν κόσμο, γιὰ νὰ τὸν ξαναφτιάσουνε τάχατες ἀπὸ τὴν ἀρχή. Νὰ γκρεμίζης εἶναι πολὺ εὔκολο, μόνο νὰ δοῦμε πῶς ξαναχτίζεις. Καὶ νὰ λὲς πὼς ὅλα τὰ παληὰ εἶναι γιὰ πέταμα, εἶναι κι αὐτὸ ἕνας λόγος, μόνο νὰ δοῦμε, ὅταν τὰ πετάξης, τί θὰ βάλης στὴ θέση τους.

Μὰ ἂς τὸ ἀφήσουμε τώρα ἐτοῦτο τὸ ζήτημα γιὰ ἄλλη φορὰ κι ἂς ξαναγυρίσουμε στὸ «Μετανοεῖτε...». Εἴπαμε λοιπὸν πὼς κι ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστὴς κι ὁ Χριστὸς ἀρχίζουνε τὸ κήρυγμά τους μὲ τὴν ἴδια λέξη· κι αὐτὸ φανερώνει πρῶτα πὼς τὸ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι συνέχεια στὸ κήρυγμα τῶν Προφητῶν. Τὸ «Μετανοεῖτε...» ὅμως αὐτὸ φανερώνει ἀκόμη καὶ κάτι ἄλλο κι αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ προσέξουμε πολύ. Γιατί ἂν δὲν προσέξουμε κι ἂν δὲν καταλάβουμε γιατί ὁ Πρόδρομος κι ὁ Χριστὸς ἀρχίζουν μὲ τὸ «Μετανοεῖτε...», τότε δὲν θὰ καταλάβουμε τίποτα κι ἀπ' ὅλο τὸ Εὐαγγέλιο. Εἴπαμε δὰ πὼς ὅλο τὸ κήρυγμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας του, δηλαδὴ ὅλο τὸ Εὐαγγέλιο συμπεριλαμβάνεται καὶ συγκεφαλαιώνεται στὴ μετάνοια.

Τὸ πιὸ μεγάλο κακό, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τὸ πιὸ μεγάλο κακὸ εἶναι ἡ ἀμετανοησία. Ὅλα τὰ κακὰ κι ὅλες oι ἁμαρτίες δὲν εἶναι τόσο μεγάλες ποὺ νὰ μὴν τὶς συχωρνάη ὁ Θεός. Μὰ εἶναι μία ἁμαρτία ποὺ μένει ἀσυχώρετη. Ὁ Χριστὸς εἶπε πὼς ἡ ἁμαρτία αὐτὴ εἶναι ἡ βλασφημία «κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἐξηγοῦνε πὼς ἡ βλασφημία «κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» εἶναι ἡ ἀμετανοησία. Ἡ μετάνοια εἶναι ζωὴ καὶ σωτηρία, ἡ ἀμετανοησία εἶναι θάνατος καὶ ἀπώλεια. Ὅποιος δὲν μετανοεῖ, δὲν καταλαβαίνει τὸ φταίξιμό του καὶ τὴν ἁμαρτία του, δὲ ζητάει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, δὲν ἔχει συχώρεση ἀπὸ τὸ Θεό. Γιατί ὁ Θεὸς ἐλεᾶ καὶ συχωρνάει ἐκείνους ποὺ νιώθουνε τὰ φταιξίματά τους, ποὺ κλαῖνε γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους, ποὺ ζητοῦνε τὸ θεῖο ἔλεος· μ' ἕνα λόγο ἐκείνους ποὺ μετανοοῦνε. Γιατί ἐτοῦτο εἶναι ἡ μετάνοια· νὰ λυπηθῆς, νὰ κλάψης, νὰ ζήτησης ἔλεος καὶ συχώρεση γιὰ τὸ φταίξιμό σου, νὰ δώσης λόγο πὼς δὲν θὰ ξανακάμης τὸ ἴδιο καὶ νὰ βάλης τὰ δυνατά σου νὰ μὴν τὸ ξανακάμης. Ὅλα ἐτοῦτα, χριστιανέ μου, εἶναι ποὺ σὲ κάνουνε καινούργιο ἄνθρωπο, ὅλα ἐτοῦτα εἶναι ποὺ σὲ ἀνεβάζουν, ὅλα ἐτοῦτα εἶναι ἡ μετάνοια κι ἡ μετάνοια εἶναι ἡ πρόοδός σου κι ἡ προκοπή σου, ἡ ζωή σου κι ἡ σωτηρία σου. Ἡ ἀμετανοησία σὲ ρίχνει καὶ σὲ κατεβάζει, σοῦ θολώνει τὸ μυαλὸ καὶ σὲ τυφλώνει κι ὕστερα τὰ βλέπεις ὅλα θολὰ καὶ τὰ καταλαβαίνεις ὅλα ἀνάποδα. Πολλοὶ θαρροῦνε πὼς ἡ μετάνοια εἶναι ἀδυναμία καὶ πὼς ἡ ἀμετανοησία εἶναι θέληση. Μακάρι νὰ 'χουμε ὅλοι μας μιὰ τέτοια ἀδυναμία, ποὺ μᾶς ἀνεβάζει καὶ νὰ μᾶς λείπη τέτοια θέληση, ποὺ μᾶς καταστρέφει. Ἡ ἀμετανοησία, χριστιανοί μου, εἶναι ξεροκεφαλιά, ἡ μετάνοια εἶναι ἐξυπνάδα.


Ἀγαπητοὶ χριστιανοί,

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἦρθε νὰ μᾶς κάμη καινούργιους ἀνθρώπους. Μὰ καινούργιο στὸν κόσμο δὲν ὑπάρχει, παρεκτὸς ἀπ' ὅ,τι εἶναι ἀληθινὸ κι ἀληθινὸ πάλι δὲν εἶναι παρ' ἐκτὸς ἀπ' ὅ,τι εἶναι φυσικό, σύμφωνο δηλαδὴ μὲ τοὺς νόμους ποὺ ἔβαλε ὁ Θεὸς στὴ δημιουργία του. Ὅ,τι εἶναι φυσικό, εἶναι ἀληθινό· ὅ,τι εἶναι ἀληθινό, εἶναι τοῦ Θεοῦ· κι ὅ,τι εἶναι τοῦ Θεοῦ, εἶναι πάντα καινούργιο, εἶναι ζωὴ αἰώνιος. Ἡ μετάνοια εἶναι κι αὐτὴ νόμος τοῦ Θεοῦ, ὅρος τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ Χριστὸς λοιπὸν μᾶς καλεῖ γιὰ νὰ μᾶς κάμη καινούργιους καὶ μᾶς βάζει ὅρο καὶ νόμο τὴ μετάνοια. Ἂς μετανοοῦμε, χριστιανοί μου, γιὰ νὰ προκόβουμε στὸ καλύτερο· γιὰ νὰ 'χουμε ζωή, ζωὴ αἰώνιο. Ἀμήν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ Ματθ. δ´ 12-17 ΝΕΟ ΕΤΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 Τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

ἀρ. τ. 2058, 01.01.2013

1. Οἱ προφητεῖες ἐκπληρώνονται

.          Κυριακὴ μετὰ τὰ φῶτα σήμερα, καὶ τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα μᾶς μεταφέρει στὴν ἀρχὴ τῆς δημοσίας δράσεως τοῦ Κυρίου.
.      Εἶναι ἡ ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία ὁ Κύριος ἀφήνει τὴν Ναζαρὲτ καὶ ἐγκαθίσταται στὴν παραθαλάσσια πόλη Καπερναούμ, ποὺ βρίσκεται στὰ ὅρια τῶν φυλῶν Ζαβουλὼν καὶ Νεφθαλείμ. Ἔτσι ἐπαληθεύθηκε καὶ πραγματοποιήθηκε ἡ προφητεία τοῦ Ἠσαΐα ποὺ καθόριζε ἐπακριβῶς τὴν περιοχὴ ὅπου γιὰ πρώτη φορὰ ἐπρόκειτο νὰ λάμψει τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ: «Γῆ Ζαβουλὼν καὶ γῆ Νεφθαλείμ, ὁδὸν θαλάσσης, πέραν τοῦ Ἰορδάνου, Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα».
.      Εἶναι πράγματι ἐντυπωσιακὸ καὶ ἀξιοθαύμαστο τὸ γεγονὸς ὅτι στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἐκπληρώθηκαν ὅλες οἱ προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, οἱ ὁποῖες περιέγραφαν μὲ ἐκπληκτικὲς λεπτομέρειες τὸν ἐρχομό Του στὴν γῆ. Ἑκατοντάδες χρόνια πρίν, οἱ προφῆτες φωτισμένοι ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα εἶχαν προείπει ὅτι ὁ Μεσσίας θὰ γεννηθεῖ μὲ ὑπερφυσικὸ τρόπο ἐκ Παρθένου (Ἡσαΐας), καὶ μάλιστα ἀνέφεραν συγκεκριμένα τὴν Βηθλεὲμ ὡς τόπο τῆς Γεννήσεώς Του (Μιχαίας), καθὼς καὶ τὸν ἀκριβῆ χρόνο τῆς ἐπὶ γῆς παρουσίας Του (ἡ περίφημη προφητεία τοῦ προφήτη Δανιὴλ γιὰ τὶς ἑβδομήκοντα ἑβδομάδες)· ἐπίσης εἶχαν προφητεύσει τὴν φυγὴ στὴν Αἴγυπτο καὶ τὴν σφαγὴ τῶν νηπίων, τὸ κήρυγμά Του, τὸν ἐγκαινιασμὸ μίας νέας ἐποχῆς ἀπὸ Αὐτόν, τὸ Πάθος (μάλιστα ὁ προφήτης Ἡσαΐας λεπτομερέστατα), τὴν Ταφή, τὴν Ἀνάσταση, τὴν Πεντηκοστὴ … ἡ ἐπαλήθευση ὅλων αὐτῶν τῶν προφητειῶν ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς εἶναι πράγματι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας. Αὐτὸ ἀκριβῶς θέλει νὰ δηλώσει ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος καὶ γι᾽ αὐτὸ διαρκῶς ὑπενθυμίζει στοὺς ἀναγνῶστες τοῦ Εὐαγγελίου του τὶς προφητεῖες περὶ τοῦ Μεσσία ποὺ ἐκπληρώθηκαν στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ἂς τὸ ὑπογραμμίσουμε λοιπὸν κι ἐμεῖς γιὰ νὰ μὴν παρασυρόμαστε ἀπὸ βλάσφημες θεωρίες καὶ φανταστικὲς ὑποθέσεις γύρω ἀπὸ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ: Ὁ Κύριος Ἰησοῦς δὲν εἶναι κάποιος συνηθισμένος ἄνθρωπος, ὅπως ἐμεῖς. Οὔτε εἶναι, ὅπως νομίζουν μερικοί, ἁπλῶς κάποιος μεγάλος προφήτης ἢ χαρισματοῦχος διδάσκαλος. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἦλθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ σώσει τὸν κάθε ἄνθρωπο. Ἀπομένει σ᾽ ἐμᾶς νὰ Τὸν πιστεύσουμε ὡς τὸν προσωπικὸ Σωτήρα καὶ Λυτρωτή μας καὶ νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε ἐφαρμόζοντας τὶς ἅγιες ἐντολές Του καὶ ζώντας ὡς μέλη τοῦ Σώματός Του, τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας Του.

 2. Ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης

.      «Ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα»· ὁ λαὸς ὁ καθηλωμένος στὸ σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρικῆς πλάνης καὶ τῆς ἀσεβείας εἶδε φῶς μεγάλο!
.      Ὅπως ὁ ἥλιος, ὅταν ἀνατέλλει, σκορπίζει τὸ φῶς παντοῦ γύρω Του καὶ διαλύει τὸ σκοτάδι τῆς νύχτας, ἔτσι κι ὁ νοητὸς Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ἀνέτειλε καὶ ὁ κόσμος πλημμύρισε ἀπὸ φῶς, ἐλπίδα, ζωή! «φῶς ἐκ φωτὸς ἔλαμψε τῷ κόσμῳ, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν», ψάλλουμε τὶς ἡμέρες αὐτὲς ποὺ ἑορτάζουμε τὰ ἅγια Θεοφάνια.
.      Ἀλήθεια, σὲ τί κατάσταση βρισκόταν ὁ κόσμος πρὶν ἔλθει ὁ Χριστός! Βυθισμένοι οἱ λαοὶ τῆς γῆς μέσα στὸ σκοτάδι τῆς πλάνης καὶ τῆς εἰδωλολατρίας, τελματωμένοι μέσα στὸν βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς ἀνηθικότητος, προσδοκοῦσαν τὸν Λυτρωτή. Καὶ πράγματι, ἦλθε ὁ Χριστὸς κι ἔφερε στοὺς ἀνθρώπους τὴν εἰρήνη καὶ τὴν ἀγάπη· τοὺς ἀποκάλυψε ποιὰ εἶναι ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωὴ … !
.      Τί τραγικὸ ὅμως! Ἐνῶ ἔλαμψε τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο, οἱ ἄνθρωποι «ἠγάπησαν μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς» (Ἰω. γ´ 19)· προτίμησαν τὸ σκοτάδι καὶ ὄχι τὸ φῶς!
.      Αὐτὸ τὸ σκοτάδι βλέπουμε νὰ κυριαρχεῖ καὶ σήμερα στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων ποὺ δὲν ἄφησαν τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ νὰ εἰσέλθει στὴν ζωή τους. Κι εἶναι φυσικὸ οἱ ἄνθρωποι ποὺ ζοῦν μέσα σὲ τέτοιο βαθὺ σκοτάδι νὰ φοβοῦνται, νὰ ἀγωνιοῦν, νὰ ἀπελπίζονται. Ἀντίθετα, ὅσοι πιστεύουν στὸν Χριστὸ καὶ ζοῦν ἑνωμένοι μαζί Του μέσα στὴν ἁγία Του Ἐκκλησία, ἀπολαμβάνουν τὸ φῶς τῆς θεϊκῆς Του διδασκαλίας καὶ τῆς ἁγιαστικῆς Χάριτος καὶ αὐτὸ τοὺς μεταδίδει πίστη, δύναμη κι ἐλπίδα!
.      Ἂς καθαρίσουμε κι ἐμεῖς τὶς καρδιές μας μὲ τὴν μετάνοια καὶ τὴν προσευχή, ὥστε τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ νὰ πλημμυρίσει τὴν ζωή μας. Τότε τὸ νέο ἔτος θὰ εἶναι πραγματικὰ φωτεινὸ καὶ ἐλπιδοφόρο!

Κυριακή Μετά τα Φώτα Τὸ ὅραμα τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν Ἀρχιμανδρίτης Νικάνωρ Καραγιάννης

«Ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς κηρύσσειν... ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἔστω καὶ ἂν εἶναι ἡ θεμελιώδης πολυσήμαντη ἔννοια τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας καὶ πίστεως, παραμένει θολὴ καὶ συγκεχυμένη στὴ σκέψη πολλῶν. Καὶ αὐτὸ ἐξαιτίας τῆς πληθώρας τῶν συμβολικῶν εἰκόνων μὲ τὶς ὁποῖες παρουσιάζεται στὴν Ἁγία Γραφή, ἀλλὰ καὶ τῶν ἀνάλογων ποικίλων ἑρμηνειῶν πάνω σ' αὐτές. Ἕνας σύγχρονος ἐπίσκοπος ἀναρωτιέται: «Τί εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ; Εἶναι κάτι τωρινὸ ἤ μελλοντικό; Κάτι γήινο ἤ οὐράνιο; Κάτι ἁπτὸ καὶ συγκεκριμένο ἡ μακρινὸ καὶ ἀκαθόριστο»;



Ἡ Ἐκκλησία ὡς μυστήριο τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ

Ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ τὴν προτύπωση καὶ τὸν «προθάλαμο» τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἱερέας, ὅταν ὑψώνει τὸ Εὐαγγέλιο, διακηρύσσει πανηγυρικὰ τὴ δοξολογικὴ φανέρωση αὐτῆς τῆς βασιλείας, λέγοντας «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Ὅμως τί σημαίνει βασιλεία τοῦ Θεοῦ; Ποιὰ εἶναι ἡ ἔννοιά της; Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ ἀλλὰ καὶ τὴν πατερικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀγάπη γι' Αὐτόν, ἡ ζωὴ ἐν Αὐτῷ, ἡ «καινὴ κτίσις». Εἶναι ἡ καινούργια πραγματικότητα τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς προσπάθειας τοῦ ἀνθρώπου ἐντὸς αὐτῆς.

Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸ περιεχόμενο τῆς αἰώνιας ζωῆς: «αὕτη ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκουσί σε» (Ἰω. 17,3). Γι' αὐτὴ τὴν ἀληθινή, τὴν ὄντως ζωὴ δημιουργήθηκε ὁ ἄνθρωπος. Ἀπὸ αὐτὴ ξέπεσε μὲ τὴν ἁμαρτία καὶ ἔτσι ἐπικράτησε στὸν κόσμο τὸ πολύμορφο κακὸ καὶ ἡ φθορά. Ὁ κόσμος ἀρνήθηκε τὸν Θεό, ἀλλὰ ὁ Θεὸς δὲν γύρισε τὴν πλάτη Του στὸν κόσμο, «καὶ οὐκ ἀπέστη πάντα ποιῶν ἕως ἠμᾶς εἰς τὸν οὐρανον ἀνήγαγε καὶ τὴν βασιλείαν Του ἐχαρίσω τὴν μέλλουσαν», ὅπως χαρακτηριστικὰ τονίζει ἡ εὐχὴ τῆς Ἀναφορᾶς στὴ θεία Λειτουργία. Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν εἶναι ἤδη παροῦσα, ὅμως τόσο συχνὰ σκιάζεται ποὺ μοιάζει νὰ βυθίζεται στὴ γῆ ἀπὸ πάθη, λάθη καὶ ἀδυναμίες πολλές, ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες ὅλων μας.

Ὡστόσο, ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἔχει ἕναν ἐκρηκτικὸ δυναμισμό. Ἔστω καὶ ἂν δὲν φαίνεται ἐξωτερικά, μεταμορφώνει καὶ ἀλλάζει ἐσωτερικὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ τὴν ἀποδέχεται καὶ ἀγωνίζεται γι' αὐτή. Προσφέρεται στὸν κόσμο γιατί ὁ Χριστὸς ἔχει ἤδη ἔρθει, ἀλλὰ ἐπειδὴ θὰ ξαναέρθει, ἡ βασιλεία Του θὰ ὁλοκληρωθεῖ στὸ μέλλον. Αὐτὸ τὸ μυστήριο ἄρχισε μὲ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο, ὅπως ὁ ἴδιος εἶπε, «εἰ ἐγὼ ἐν δακτύλῳ τοῦ Θεοῦ ἐκβάλλω τὰ δαιμόνια, ἄρα ἔφθασε ἐφ' ὑμᾶς ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Λκ. 11,20). Συνεχίζεται μυστικὰ καὶ ἀθέατα ἀνάμεσά μας. Παρ' ὅλα αὐτὰ περιμένουμε νὰ ὁλοκληρωθεῖ μὲ ὅλη τὴ δόξα καὶ τὴ λαμπρότητα στὴ δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου. Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ποὺ ἀποτελεῖ ὅραμα τῶν προφητῶν, κήρυγμα τῶν ἀποστόλων καὶ προσμονὴ τῶν πιστῶν, εἶναι προετοιμασμένη γιὰ χάρη μας «πρὸ καταβολῆς κόσμου». Δόθηκε ἀπὸ τὸν Χριστό, ὁ ὁποῖος πρόσφερε τὸν ἑαυτὸ του θυσία καὶ ἀναστήθηκε ἀπὸ τοὺς νεκρούς. Αὐτὸ τὸ μυστήριο τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, σὲ κάθε θεία Λειτουργία προσφέρεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία στὸν κόσμο.



Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν μέσα στὸ χρόνο

Ὁ ὁρατὸς καὶ ἀόρατος κόσμος συντονίζονται στὸν ἴδιο ἀγώνα καὶ στὴν ἴδια ἀγωνία, ὄχι γιὰ δύο διαφορετικὲς ζωές, ἀλλὰ γιὰ μία ζωὴ μὲ δύο ὄψεις καὶ μορφές. Ἀνάμεσα στὴν παραμορφωμένη ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ὄψη καὶ τὴν ἀνακαινισμένη ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ κατάσταση τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Τὸ Εὐαγγέλιο τονίζει ὅτι ὁ κόσμος «τοῦ παρόντος αἰῶνος» καὶ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν συνυπάρχουν σὲ μία διαρκῆ ἔνταση καὶ ἀντιπαράθεση. Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἤδη βρίσκεται «ἐν μυστηρίῳ» στὴν Ἐκκλησία, ὅμως καλύπτεται καὶ κρύβεται.

Ὁ κόσμος τὴν ἀγνοεῖ ἤ τὴν ἀντιμάχεται, ἐνῶ ἐμεῖς συνήθως τὴν «ἐξορίζουμε» στὸ τέλος τοῦ κόσμου, ὅταν κλείσει ἡ πόρτα τῆς πανανθρώπινης ἱστορίας καὶ τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς. Ἔτσι βέβαια δὲν τὴν αἰσθανόμαστε σὰν ὁλοκλήρωση τῆς οὐσίας τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀποστολῆς μας. Σὰν κάτι ποὺ ὄχι ἁπλὰ πιστεύουμε ἀλλὰ καὶ πρέπει νὰ περιμένουμε καθημερινά. Ἐπειδὴ λοιπὸν ἀτόνησε ἡ προσδοκία μας, δὲν νιώθουμε ὅπως οἱ πρῶτοι χριστιανοί, ὅταν ἔλεγαν «ἔλθετω ἡ βασιλεία Σου».

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, μόνο ἂν ἀνανεώσουμε τὴν προσδοκία μας γιὰ τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ μποροῦμε νὰ ἀγωνιζόμαστε καὶ νὰ περιμένουμε γιὰ νὰ καταρρεύσουν στὸ οὐράνιο μέλλοντα φαντάσματα τοῦ διαβόλου καὶ νὰ ἀκουσθοῦν στὴν αἰωνιότητα οἱ ἐκρήξεις τοῦ μηδενός του. Ἀμήν

Κυριακή μετά τα Φώτα Μέσα στη χάρη του Θεού

Κυριακή μετά τα Θεοφάνεια και όλη η κτίση είναι λουσμένη στο φως και τη χάρη του Θεού. Η Χάρη του Θεού καταυγάζει όλους τους πιστούς. Το αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας αναφέρεται σ’ αυτή τη δωρεά της Χάριτος του Θεού. Λέει λοιπόν ο απόστολος Παύλος ότι στον καθένα μας ξεχωριστά ο Θεός έδωσε τη χάρη του. Δεν την έδωσε όμως σε όλους το ίδιο. Αλλά στον καθένα μας σύμφωνα με το μέτρο της σοφίας και της δικαιοσύνης του. Γι’ αυτό κάποιος ψαλμός λέει προφητικά: Όταν ο Χριστός με την Ανάληψή του ανέβηκε στον ουρανό, έδεσε αιχμαλώτους τους εχθρούς του, δηλαδή τον σατανά και το θάνατο, κι έδωσε χαρίσματα στους ανθρώπους. Το ότι όμως ο Χριστός ανέβηκε στους ουρανούς, υποδηλώνει ότι πιο πριν κατέβηκε στη γη μας και έγινε άνθρωπος και θυσιάστηκε για μας. Ο ίδιος ο Χριστός που κατέβηκε στη γη, ο ίδιος ανέβηκε πάνω απ’ τους ουρανούς για να γεμίσει με την παρουσία του και τις δωρεές του τα πάντα.

Διότι ο Κύριός μας από τον ένδοξο θεϊκό του θρόνο είναι ο δωρεοδότης βασιλεύς και χορηγός κάθε αγαθού. Εδώ όμως γεννιέται ένα ερώτημα: Πριν από την Ανάληψή του ο Θεός δεν χορηγούσε τα αγαθά του στους ανθρώπους; Ο Θεός πάντοτε δώριζε στους ανθρώπους από τον ανεξάντλητο πλούτο των αγαθών του. Όμως πριν από τη Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψη του Κυρίου, ο άνθρωπος δεν ήταν δεκτικός των θείων δωρεών. Δεν μπορούσε ούτε και άντεχε ο άνθρωπος να πλουτίσει με τα θεία δώρα. Διότι ήταν υπόδουλος στην αμαρτία και τον διάβολο. Μετά την Πεντηκοστή όμως κάθε πιστός μπορεί να δεχθεί ασυγκρίτως μεγαλύτερες δωρεές. Τώρα πλέον ο Θεός δεν χαρίζει μόνο κάποια από τα αγαθά του, αλλά γεμίζει τον άνθρωπο με κάθε θεϊκό αγαθό. Μέσα στην άπειρη αγάπη του δεν κρατά για τον εαυτό του τα άπειρα πλούτη του, αλλά μας τα δωρίζει. Μας χαρίζει ό,τι υψηλό μπορούμε να ποθήσουμε ή να σκεφτούμε. Αναζητούμε τη χαρά, την ευτυχία; Ο Χριστός είναι η χαρά μας και την προσφέρει μέσα μας ολοκληρωμένη. Απουσιάζει η ειρήνη στην καρδιά μας; Ο Χριστός είναι η ειρήνη μας, η οποία ξεπερνά κάθε ανθρώπινη κατανόηση. Μας λείπει η αγάπη; Ο Χριστός είναι  η αγάπη. Μεγαλύτερη αγάπη από τη δική του κανείς δεν μπορεί να έχει. Και μας την προσφέρει. Διψούμε για γνώση; Στον Χριστό υπάρχουν όλοι οι θησαυροί της σοφίας και μ’ αυτούς μας πλουτίζει. Τρέμουμε τον θάνατο; Διψούμε για ζωή; Ο Χριστός είναι η Ζωή μας· ζώντας με τον Χριστό έχουμε ζωή, και ξεχείλισμα ζωής. Η αμαρτία και ο θάνατος δεν έχουν πλέον τη δύναμη που είχαν. Κι εμείς ζούμε πλέον με την προσδοκία της αιωνιότητας. Ακόμη κι αν έλθουν στη ζωή μας στενοχώριες και πίκρες, αρρώστιες και θάνατοι, δεν χάνουμε την ειρήνη μας, την ελπίδα μας, τη χαρά μας. Διότι έχουμε μέσα μας τον ίδιο τον Χριστό. Αυτός μας πλουτίζει με όλες τις δωρεές και τις χάριτές του.

Πνευματικά τέλειοι

Στη συνέχεια του αποστολικού αναγνώσματος ο απόστολος Παύλος τονίζει ότι ο Θεάνθρωπος Κύριος έδωσε διαφορετική αποστολή και χαρίσματα σε κάθε διάκονο της Εκκλησίας του. Άλλους τους έθεσε Αποστόλους, άλλους Προφήτες, άλλους Ευαγγελιστές, άλλους Ποιμένες και Διδασκάλους. Κι όλες αυτές τις διαφορετικές κλήσεις τις έδωσε μ’ ένα μεγάλο και άγιο σκοπό: για να καταρτιζόμαστε οι πιστοί και να οικοδομούμαστε, έτσι ώστε να φθάσουμε κάποτε να έχουμε όλοι την ίδια αληθινή πίστη και την τέλεια γνώση του Υιού του Θεού· να έχουμε τέτοια πρόοδο και ωριμότητα, ώστε να γίνουμε πνευματικά τέλειοι έχοντας τις δωρεές και την πνευματική τελειότητα του Χριστού.

Στο δεύτερο αυτό μέρος του αποστολικού αναγνώσματος ο απόστολος Παύλος μας λέγει μεγάλες και υψηλές αλήθειες. Μας περιγράφει πού μπορεί να φθάσει ο άνθρωπος όταν ζει μέσα στη χάρη και την ευλογία του Θεού. Και αναφέρει τρία επίπεδα πνευματικής προόδου: πρώτο επίπεδο η τέλεια πίστη, δεύτερο η τέλεια γνώση, και τρίτο η τέλεια μετοχή στις δωρεές και την αγιότητα του Χριστού. Καθώς όμως εμείς τα ακούμε όλα αυτά, γεμίζουμε με δέος και απορία: Ποιος από εμάς μπορεί να φθάσει σ’ αυτά τα μεγάλα και δυσθεώρητα ύψη των αγίων; Κανείς με τις δικές του δυνάμεις. Όλα αυτά τα μεγάλα και υψηλά τα χαρίζει ο Θεός με τη χάρη του. Και τότε τι ζητά από μας; Ζητά να γινόμαστε δεκτικά δοχεία της Χάριτός του· να ζούμε μέσα στην Εκκλησία του με πίστη και υπακοή· να δεχόμαστε καθημερινά την πνευματική καλλιέργεια των ποιμένων και διδασκάλων της Εκκλησίας του· ακολουθώντας τα ίχνη του Χριστού. Αυτόν να πιστεύουμε, Αυτόν να αγαπούμε, Αυτόν να λατρεύουμε, Αυτόν να ζούμε. Να αφήνουμε τη χάρη του να γεμίζει την ψυχή μας, να μεταμορφώνει τη ζωή μας. Κι όσο περισσότερο θα επιθυμούμε την παρουσία του Χριστού, τόσο περισσότερο στην ψυχή μας θα εισέρχεται η ζωή του Θεού. Κι όλα μέσα μας θα γίνονται φως, αγιασμός, ουρανός. Αυτός είναι ο προορισμός μας, αυτός είναι και ο καθημερινός μας αγώνας.

πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ (Ματθ. δ΄ 12-17) εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβιών και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΜΕΤΑ  ΤΑ  ΦΩΤΑ

(Ματθ. δ΄ 12-17)

Ἡμέρα καί νύχτα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, φῶς καί σκοτάδι εἶναι δύο στοιχεῖα πού ἐναλλάσονται γύρω μας συνέχεια. Δίνουν νόημα στό χρόνο πού κυλᾶ καί διαμορφώνουν τόν καθημερινό μας βίο. Ἐπιθυμητό τό φῶς. Ἡ ἡμέρα πού λάμπει. Ὁ ἥλιος πού φωτίζει τά πάντα καί δίνει ζωή στήν κτίση. Ἀποκρουστικό ἀντίθετα τό σκοτάδι. Ἡ νύχτα πού μᾶς τυλίγει καί δημιουργεῖ φόβο στήν ψυχή. Κι ὅμως! Πόσες φορές, ἐνῶ ἀναγνωρίζουμε τό μεγαλεῖο καί τήν ὀμορφιά τοῦ φωτός, δέν τό περιφρονοῦμε. Δέν τό ἐγκαταλείπουμε καί κινούμαστε στό σκοτάδι! Καί τότε, ὅταν ἡ ἀπογοήτευση ἔχει ποτίσει τήν καρδιά καί τά χείλη, τρέχουμε νά φωνάξουμε: Φῶς!

Γιά τήν ἀνατολή ἑνός φωτός μᾶς μιλάει καί ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Γιά ἕνα φῶς πού ἦρθε, πού ἔλαμψε, πού ἀνέτειλε στόν κόσμο. Καί τό φῶς αὐτό, φῶς ὄχι αἰσθητό ἀλλά πνευματικό εἶναι ὁ Χριστός.

Ὁ Κύριος ἔχει βαπτισθεῖ. Στόν Ἱορδάνη ποταμό ἀπό τόν Πρόδρομο Ἰωάννη. Τόν φλογερό κήρυκα τῆς μετανοίας. Αὐτόν πού εἶχε τήν τόλμη νά ἐλέγξει καί αὐτόν ἀκόμη τόν βασιλιά Ἡρώδη. Γι’ αὐτό τόν συνέλαβαν καί τόν ἔριξαν στή φυλακή. Ἡ εἴδηση διαδίδεται γρήγορα. Τήν πληροφορεῖται στή Ναζαρέτ καί ὁ Κύριος. Καί τότε ἀποφασίζει νά ἀρχίσει τή δημόσια δράση Του. Ἐγκαθίσταται στήν Καπερναούμ, πόλη μεγάλη μέ πολύ κόσμο, χτισμένη στίς ὄχθες τῆς λίμνης Γεννησαρέτ! Καί ἐκπληρώνεται ἡ προφητεία τοῦ προφήτου Ἡσαΐα: «Ἡ Γαλιλαία καί οἱ λαοί πού τήν κατοικοῦσαν καί βρίσκονταν στά σκοτάδια τῆς εἰδωλολατρείας εἶδαν φῶς μέγα. Οἱ ἄνθρωποι πού κάθονταν στή χῶρα πού σκίαζε τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας, πού ἔτρεμαν κάτω ἀπό τήν κυριαρχία τοῦ θανάτου, σ’ αὐτούς ἀνέτειλε τό φῶς». Καί τό κήρυγμα τοῦ θείου διδασκάλου ἀρχίζει: «Μετανοεῖτε, διότι πλησίασε ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν».

Φῶς, λοιπόν, φῶς πού ἀνέτειλε στόν κόσμο, εἶναι ὁ Χριστός. «Φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν», ὅπως τό προφήτευσε ὁ πρεσβύτης Συμεῶν. «Φῶς ἀληθινόν, ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον», ὅπως τό ἔγραψε ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης. «Φῶς τοῦ κόσμου», ὅπως χαρακτήρισε τόν ἑαυτό του ὁ Κύριος.

Εἶναι τό ἄκτιστο καί ἄδυτο φῶς. Ὁ ἥλιος τῆς διακαιοσύνης. Τό «ἀπαύγασμα τῆς δόξης» τοῦ Πατρός. Εἶναι φῶς ὑπέρλαμπρο, πού καμιά σκιά δέν μπορεῖ νά ἐπισκιάσει καί τίποτε νά ἀμαυρώσει. Εἶναι ὅπως ὀμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας «Φῶς ἐκ φωτός».

Ὡς φῶς ὁ Κύριος φωτίζει τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων καί δίνει νόημα στή ζωή μας. Γιατί χωρίς τόν Χριστό παντοῦ βασιλεύει τό σκοτάδι˙ σκοτάδι πηχτό καί ἀνυπόφορο. Χωρίς τόν Χριστό ἡ γῆ μας μεταβάλλεται σέ κόλαση. Χωρίς τόν Χριστό ἡ ζωή μας γίνεται συμφορά.

Καί εἶναι φῶς ὁ Χριστός, γιατί δίνει ἀπάντηση στό μεγάλο ἐρώτημα πού βασανίζει κάθε ἀνθρώπινη ὕπαρξη: «Ἀπό ποῦ ἔρχομαι;» Ἡ ἀπάντησή Του ὅτι προερχόμαστε ἀπό τόν Θεό. Εἴμαστε πλάσματά Του. Στόν κόσμο αὐτό δέν βρεθήκαμε τυχαῖα. Ὅλος ὁ κόσμος καί ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἔργο τῆς ἀγάπης Του. Ἐκεῖνος τόν ἔπλασε, τόν κυβερνᾶ, προνοεῖ καί φροντίζει γιά τά πάντα.

Εἶναι φῶς, γιατί μᾶς δείχνει πώς πρέπει νά πορευόμαστε στόν κόσμο αὐτό. Ἔγινε ἄνθρωπος ἀπό ἀγάπη γιά νά μᾶς λυτρώσει. Μᾶς παρέδωσε ἀλάθητο καί αἰώνιο κώδικα ἀληθινῆς ζωῆς τό Εὐαγγέλιό Του. Μᾶς κάλεσε κοντά Του, γιά νά ζήσουμε τή δική Του ζωή. Μιά ζωή καινούργια, φωτεινή, γεμάτη ἀπό ἀγάπη καί δικαιοσύνη. Θυσιάστηκε γιά νά ὁπλισθοῦμε μέ τή χάρη τῆς σταυρικῆς Του θυσίας καί νά ζήσουμε ὡς ἀγαπημένα παιδιά τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι φῶς, γιατί εἶναι Ἐκεῖνος πού δίνει ἀπάντηση στή μεγάλη ἀγωνία πού κατέχει τό ἀνθρώπινο γένος διά μέσου τῶν αἰώνων: «Πού πηγαίνω; Τί ὑπάρχει πέρα ἀπό τό φοβερό μυστήριο τοῦ θανάτου;». Ὁ Χριστός μᾶς λέει ὅτι δέν εἴμαστε πολίτες, ἀλλά ταξιδιῶτες στόν κόσμο αὐτό˙ «οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἐβρ. 13,14). Εἴμαστε προσωρινοί ἐδῶ, γι’ ἀλλοῦ προοριζόμαστε καί δέν καταλήγουμε στό μηδέν. Δέν σταματοῦν τά πάντα στήν ταφόπετρα τοῦ κοιμητηρίου. Ἡ ζωή συνεχίζεται, γιατί ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε μέ ἀθάνατη ψυχή. Κατευθυνόμαστε γιά τό μεγάλο καί γαλήνιο λιμάνι τῆς οὐράνιας Βασιλείας.

Καί οἱ ἄνθρωποι; Εἶναι τραγική ἡ διαπίστωση πού κάνει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης. «Τό φῶς», παρατηρεῖ, «ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον καί ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τό σκότος ἤ τό φῶς˙ ἦν γάρ πονηρά αὐτῶν τά ἔργα» (3,19). Τό φῶς ἔχει τήν ἰδιότητα νά φωτίζει καί νά ἀποκαλύπτει. Ἐκεῖνος πού τά ἔργα του, ἡ ζωή του εἶναι σκοτεινή, μισεῖ τό φῶς. Τό φοβᾶται, τό ἀποφεύγει. Ἡ ἁμαρτωλή ζωή τοῦ ἀνθρώπου τόν ὁδηγεῖ νά ἀρνηθεῖ τόν Χριστό, νά τόν περιφρονήσει, νά τόν διώξει. Τά πάθη πού φωλιάζουν μέσα Του, ἐμποδίζουν τόν ἄνθρωπο νά πλησιάσει τό Θεό καί νά ζήσει κοντά Του.

Τί χρειάζεται λοιπόν, ἀδελφοί μου; Πρῶτον, νά πιστέψουμε στό Φῶς. Νά πιστέψουμε ἀκλόνητα στό Χριστό, ἄν θέλουμε  νά γίνουμε παιδιά τοῦ φωτός. Παιδιά τοῦ Θεοῦ. Καί δεύτερον, ν’ ἀκολουθήσουμε τό φῶς. Τό φῶς τοῦ Χριστοῦ νά φωτίζει τά βήματά μας, τή ζωή μας. Ὁ Χριστός ἦρθε, τό ἀληθινό φῶς ἔλαμψε, ἡ ἀλήθεια φανερώθηκε. Δέν ἔχουμε παρά ἤ νά τό δεχτοῦμε, ἤ νά τό ἀπορρίψουμε. Ἄν τό δεχθοῦμε, θά ζήσουμε. Ἄν τό ἀρνηθοῦμε, θά παραμείνουμε ἀλύτρωτοι. Σ’ ἐμᾶς, ἀπομένει ἡ μεγάλη ἐκλογή!  Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυρακής μετά τα Φώτα (Εφεσ. Δ΄ 7-13) Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Ένα από τα μεγαλύτερα θέματα που πρέπει να απασχολούν και να μελετά ο συνειδητός πιστός Χριστιανός, είναι το θέμα της ενότητας της Πίστεως.

Και ότι είναι σοβαρό το θέμα αυτό, φαίνεται και από το ότι αμέσως μετά την έξοδο της Εκκλησίας από τις κατακόμβες, εμφανίζεται η ανάγκη, λόγω των αιρέσεων, να καταρτιστεί το σύμβολο της Πίστεως. Το σύμβολο αυτό το οποίο απαγγέλλουμε όλοι οι Χριστιανοί και που συνοπτικώς περιέχει τα σωτήρια δόγματα της Εκκλησίας. Πράγμα που σημαίνει ότι όλοι, όσοι δηλαδή είμαστε μέλη του σώματος του Χριστού, δηλ. της Αγίας μας Ορθοδόξου Εκκλησίας, έχουμε, πρέπει να έχουμε την μίαν και την αυτήν Πίστην, απαράλλακτη και αναλλοίωτη και να ομολογούμε αυτά ακριβώς που παραλάβαμε από τους Αγίους Αποστόλους. Αυτό αποτελεί το θεμέλιο της κατά Θεόν ζωής που οδηγεί τελικώς στην σωτηρία και σε τούτο μας καλεί όλους ο Απόστολος με το σημερινό ανάγνωσμα.

Τονίζει ο Θεόπνευστος Παύλος, μεταξύ των άλλων, ότι πρέπει να «καταντήσωμεν οι πάντες εις την ενότητα της Πίστεως» για να τελειωθούμε με τον αγώνα και τα μυστήρια της Εκκλησίας μας. Έτσι λοιπόν να φθάσουμε στην πνευματική ωριμότητα «εις άνδραν τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού»!

Αυτό τελικώς είναι το ζητούμενο, αυτό πρέπει να ευχόμαστε και αυτό μέρα με την ημέρα να πραγματοποιούμε.

Ναι, αυτό. Αλλά, το θέμα τώρα είναι πώς κατορθώνεται αυτή η ενότητα της Πίστεως και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος;

Πρώτα απ΄όλα κατορθώνεται με την επίγνωση της Πίστεώς μας. Δεν αρκεί, φίλοι μου, να λέει ο άνθρωπος ότι πιστεύει και ότι απλά στις μεγάλες εορτές πηγαίνει στον ναό. Χρειάζεται, να γνωρίζουμε σωστά τις αρχές αυτής της Πίστεως, δηλ. τα δόγματα και τις αποκαλυπτικές αλήθειες που κατέχει και κηρύττει η Εκκλησία μας.

Εάν άραγε γινόταν μία δημοσκόπηση επάνω στο θέμα αυτό, πόσοι εκ των Χριστιανών θα γνώριζαν το σύμβολο της Πίστεως; Και στην συνέχεια, εάν διεξαγόταν μια έρευνα απ΄όσους το γνωριζουν, να το απαγγέλλουν, πόσοι άραγε γνωρίζουν και να το ερμηνεύουν; Εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι η πραγματικότητα θα ήταν τραγική. Και εννοείται,   όλ΄αυτά, όχι στον χώρο των απίστων, αλλά των πιστών. Αλλά πώς να γνωρίζει το ποίμνιο τα δόγματα όταν δεν αναπτύσσονται δογματικά κηρύγματα; Πώς να γνωρίζει ο κόσμος τις αποφάσεις των οικουμενικών συνόδων όταν σε αρκετές των περιπτώσεων από τους άμβωνες, όταν δεν σιγούν, ακούγονται κηρύγματα περί οικολογίας και τόσα άλλα, που θα μπορούσανε άνετα να ακουστούν και σε  άλλες θρησκείες; Πώς να γνωρίζει, να συγκινείται, να ηλεκτρίζεται και να αγωνίζεται ο απλός πιστός όταν οι ομιλίες είναι πλέον άνευρες και έχει περάσει  γραμμή (από ποια κέντρα άραγε;) να κηρύττεται ο λεγόμενος «δογματικός μινιμαλισμός»; Βεβαίως, όποιος θέλει μπορεί μόνος του να μελετήσει και να μορφωθεί. Καμμία αντίρρηση επ΄αυτού. Αλλά, φθάσαμε στο «ο σώζων εαυτόν σωθείτω»; Και μετά απορούμε γιατί κάποιες ψυχές ξεφεύγουν είτε σε πλάνες και αιρέσεις, είτε σε οργανώσεις, όπως η επάρατη μασσωνία με τα σατανικά της πλοκάμια και τόσες άλλες οργανώσεις. Οργανώσεις και σύλλογοι και όμιλοι που δεν είναι παρά παραρτήματα του Άδου και καμουφλαρισμένες παγίδες δήθεν ανθρωπισμού κ.τ.λ. που στήνουν οι εχθροί της Ορθοδοξίας μας και κατ΄επέκταση του Ελληνισμού.

Πόσοι αλοίμονο «ποιμένες» και άνθρωποι των γραμμάτων (;) παντελώς άγευστοι του Ορθοδόξου φρονήματος, του αγώνος και της ασκήσεως, αγνοώντας τις ερμηνευτικές διδασκαλίες των μεγάλων Πατέρων επί των δογμάτων και του ήθους της Εκκλησίας μας, συλλαμβάνονται στα δίχτυα του μολυσμένου οικουμενισμού, με αποτέλεσμα ούτε τους εκτός της Εκκλησίας να μπορούν να βοηθήσουν, αλλά και τους απλοϊκούς αδελφούς να κατασκανδαλίζουν; Να κατασκανδαλίζουν με τις ανάρμοστες συμπεριφορές – συμπροσευχές  κ.τ.λ. Και τις διάτρητες και αθεολόγητες δηλώσεις τους.

(Φυσικά στο σημείο αυτό δεν γίνεται λόγος για τους συνειδητούς πράκτορες, οι οποίοι με το κάλυμμα της ευσεβείας κ.τ.λ. προσπαθούν να δράσουν εντός του Σώματος της Εκκλησίας, επαναλαμβάνοντας την φρικτή προδοσία του Ιούδα – αλλά ας βλέπουν και το τέλος του. Ο λόγος εδώ αναφέρεται στους αφελείς οι οποίοι αγνοούν το τί εστί Ευαγγέλιο, τί Αποστολική Παράδοση, τί γενικώς ειπείν Ορθοδοξία και τελικώς γίνονται εκτός από σκανδαλοποιοί και καταγέλαστοι...).

Πώς όμως είναι δυνατόν να γίνει διαφορετικά; Εάν δεν γνωρίσει κανείς κατά βάθος ένα πρόσωπο και ένα πράγμα, δεν το εκτιμά. Και όχι μόνο δεν το εκτιμά αλλά και δεν το αγαπά και δεν μπορεί να αφοσιωθεί σ΄αυτό με όλη του την ψυχή και όλο του το είναι. Αλλά, υπάρχει τίποτε υψηλότερο από την Πίστη μας, την Ορθόδοξη Χριστιανική μας Πίστη; Υπάρχει κάποιο άλλο πρόσωπο το οποίο μπορούμε να αγαπήσουμε, να ομολογήσουμε και να δώσουμε και αυτή την ζωή μας από το λατρευτό πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού; Διότι, όταν λέμε Ορθόδοξη Εκκλησία, αυτό ακριβώς το Σώμα του Χριστού εννοούμε. Και δεν μπορεί να έχει κανείς τον Θεό Πατέρα, εάν δεν έχει Μητέρα του την Εκκλησία. Εάν δηλ. δεν ζει αυτήν την ενότητα της Πίστεως για την οποία κάνει λόγο ο Απόστολος.

Αλλά και πάλι προβάλλει το ερώτημα μπροστά μας. Πώς είναι δυνατόν  να αγαπήσουμε και πώς θα κρατήσουμε πλήρως και τελείως την ενότητα της Πίστεώς μας, αν δεν γνωρίσουμε και δεν μελετήσουμε σε βάθος και πλάτος την αλήθεια; Και στην συνέχεια, πώς αυτήν την Πίστη θα την ενσαρκώσουμε; Διότι, σε θεωρητικό επίπεδο, την Πίστη, ας μην ξεχνούμε ότι την γνωρίζει και ο διάβολος, τέλεια. Το θέμα λοιπόν είναι πώς αυτά που θα μελετήσουμε και σε θεωρητικό επίπεδο γνωρίσουμε, πώς θα τα εφαρμόσουμε και στην πράξη; Άλλο τεράστιο κεφάλαιο τούτο της Πνευματικής μας ζωής το οποίο θα πρέπει να μη μας αφήνει να κλείνουμε μάτι...

Το μήνυμα επομένως αδελφοί μου είναι, να γνωρίζουμε αλλά και να ζούμε την Πίστη μας. Όχι όπως θέλουν κάποιοι «νεορθόδοξοι» πλανεμένοι να την παρουσιάσουν (καλά με τον κόσμο και καλά με τον Χριστό), αλλά βιωματικώς,  όπως την έζησαν και μας την παρέδωσαν οι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Οι φωτεινοί αυτοί οδοδείκτες μας προς την Βασιλεία των Ουρανών.

Αυτή ακριβώς η Πίστη, η ζωντανή Πίστη να είναι η πνοή και η αναπνοή μας.

Αυτή η δύναμις, το είναι και η ζωή μας. Επιτέλους, όσο και να ζήσουμε, κάποια ημέρα θα φύγουμε από τον μάταιο τούτο κόσμο για την άλλη ζωή.

Ξεκάθαρα πράγματα, και ας μην παίζουμε το κρυφτούλι με τον εαυτό μας και τον Θεό. Θέλοντας και μη κάποια ημέρα θα βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο απέναντί Του. Τότε ούτε τα χρήματα και οι περιουσίες, ούτε οι «οργανώσεις και τα συμβούλια των εκκλησιών», ούτε οι λυκοφιλίες με τους αιρετικούς και τους αντιχρίστους θα μας σώσουν. Οι άνθρωποι και οι «ευγενείς», το πολύ πολύ να μας συνοδεύσουν έως του τάφου. Οι δε γνωριμίες με τα δήθεν υψηλά πρόσωπα, όχι μόνο δεν μπορούν να μας βοηθήσουν, αλλά μάλλον επιβαρύνουν και καταδικάζουν όσους παίζουν με τα της Πίστεως. Το μόνο που μας σώζει τότε είναι η Αγία μας Ορθόδοξη Πίστη με την οποία πρέπει  να ζήσουμε και για την ενότητα της οποίας είναι ανάγκη να αγρυπνούμε. Να αγρυπνούμε και να αφυπνίζουμε τους αδελφούς εναντίον των πλανεμένων και αιρετικών, έσωθεν και έξωθεν της παρεμβολής.

Το λοιπόν αδελφοί, ας συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή κυλά και φεύγει γρηγορότερα και από το νερό κατά το κοινώς λεγόμενο, και ας ξεκινήσουμε τον αγώνα της γνώσεως και την εφαρμογή της ενότητος της Πίστεως.

«Θεός ου μυκτηρίζεται»

Αμήν.

 Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Κόνιτσα

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης: Ἀπαλλαγή κανένας Ἅγιος δέν ἐζήτησε ἀπό τόν Θεό, αλλά υπομονή!

 

Εγώ σας έχω πει ότι κάποτε με πλησίασε μια Γερόντισσα εκεί και λέει:
-Θέλω να εξομολογηθώ.
-Μα εγώ δεν εξομολογώ τους καλογήρους, θα εξομολογήσω καλογριές;

-Όχι, θέλω να πω τον λογισμό μου, λέει.

-Ε, πες τον λογισμό σου.

Αφού είπε κι εκείνη τα βάσανά της -γιατί πάντα βάσανα θα σου πει, δεν θα

 σου πει χαρές- λέει: «Είδα σαν ένα όραμα, ότι πάνω σ’ ένα βουναλάκι

 καθόντουσαν οι Πατριάρχαι Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ. Και λέω:

-Οι Πατριάρχαι είσαστε;

-Ναι, λένε, Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ.

-Νά ‘ρθω κι εγώ εκεί;

-Έλα.

-Από πού νά ‘ρθω;

-Να, από ΄κει, απ’ τον δρόμο.

-Δεν βλέπω κανέναν δρόμο.

-Εκεί είναι, ψάξε να τον βρεις.

-Μα, δεν βλέπω δρόμο.

-Ψαξε, βρε ευλογημένη, ψάξε και θα τον βρεις.

-Μα, αυτός ο δρόμος είναι δεκαπέντε πόντους, πώς θα περάσω; 

Όλο αγριοπούρναρα και αγκάθια. Θα σχίσω τα φορέματά μου, 

θα ματώσω τα ποδάρια μου.

-Α, κι εμείς από ‘κει περάσαμε και ήρθαμε εδώ πάνω.»

Το πράγμα θέλει να πει ότι διά μέσου των θλίψεων, δια μέσου των στενοχωριών, 

διά μέσου του αίματος, ο άνθρωπος θ’ ανέβει στον ουρανό. Με αμεριμνία 

και με άνεση, με αυτοκίνητο δεν πάμε, πάτερ, στον Παράδεισο. Θα δώσεις 

αίμα, να πάρεις πνεύμα.

Έξω αυτή η Γερόντισσα, να πούμε, δεν αναφέρω τ’ όνομά της. Καρκίνο,

 εγχειρήσεις, τούτο, εκείνο, αυτό κι όμως προσευχομένη είδε την Παναγία 

στο θρόνο της. «Περάστε οι όσιοι», λέει. Όλοι οι όσιοι πέρασαν μπροστά

 σαν παρέλαση, στην Παναγία. «Περάστε οι μεγαλομάρτυρες».

Αυτή καθότανε εκεί, Γερόντισσα ήταν, Ηγουμένη. Και στο τέλος πήγε,

 έβαλε μετάνοια φίλησε το χέρι της Παναγίας, ήταν ένα βελούδο! Και η

 Παναγία της είπε: «Υπομονή, υπομονή, υπομονή», και ξύπνησε, να πούμε. 

Δηλαδή αν θέλεις να είσαι μαθήτρια και μαθητής του Χριστού, θ’ ανέβεις 

κι εσύ απάνω στο Σταυρό.

Απαλλαγή κανένας Άγιος δεν εζήτησε από τον Θεό. Υπομονή να χαρίσει. 

Αν κάνεις υπομονή θά ‘χεις και λιγάκι μισθό, αν θά ‘χεις απαλλαγή, δεν 

έχεις τίποτες, μισθό δεν έχεις…!

 πηγή