Χατζηγιώργης μοναχός, ο περιβόητος ασκητής του Άθω (†1886)

 

Χατζηγιώργης μοναχός, ο περιβόητος ασκητής του Άθω (†1886) πηγή φωτογραφίας

 

…Ο ρηθείς Χατζή Γιώργης ην Μικρασιάτης την πατρίδα, απλούς το ήθος και ασκητικώτατος, διαμένων εν Κερασιά της Λαύρας και εν τω κελλίω του Αγίου Δημητρίου. Είτα δε αποβληθείς ένεκα του Ρώσσου Παρθενίου υποτακτικού αυτού, όστις ην ο κύριος μοχλός των πράξεων και ψευδών θαυματουργικών αγγελμάτων εις Ρωσσίαν, ηγόρασε το παρά τον υδροπρίονα της Μονής Γρηγορίου κελλίον «ο Άγιος Θεολόγος», έχων μεθ’ εαυτού μεγάλην ακολουθίαν εκ Ρώσσων και Ελλήνων Μοναχών. Αποβληθέντα όμως και εντεύθεν υπό των φιλοπατρίδων Γρηγοριατών ένεκα των ρωσσικών σχεδίων του Παρθενίου, ενεκολπώθησαν αυτόν στενώτερον οι του Ρωσσικού, εγκαθιδρύσαντες εν τω μνησθέντι κελλίω του Πρωτομάρτυρος Αγίου Στεφάνου, απέχοντι μίαν ώραν εκ Καρυών. 

 

Μεγαλόσχημος μοναχός Γεώργιος Χατζής 1828 πηγή φωτογραφίας

 

Επειδή όμως η αρετή του Χατζη Γιώργη διεφημίσθη ανά την Ρωσσίαν, ένθα εθεωρείτο άγιος, η ρωσσική Μονή φοβουμένη την υπεροχήν αυτού και των μετ’ αυτού Ρώσσων και Ελλήνων απεφάσισε την εξόντωσιν αυτού καταστιγματίσασα όλως ασπλάχνως. Όθεν δια των πανισχύρων μέσων της Μονής του Ρωσσικού παρά τη Ιερά Κοινότητι εξορισθείς μετέβη εις Κωνσταντινούπολιν, ένθα και ετελεύτησε τω 1886, αφειδώς ελεών τους πένητας εκ των αποστελλομένων αυτώ εκ Ρωσσίας βοηθημάτων…

 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Γερασίμου Σμυρνάκη ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ (1903), σελ. 235

πηγή  /  αντιγραφή

Πρὸς ἀφαίρεσιν τῶν ἀντιεβραϊκῶν ἐδαφίων ἐκ τῆς Καινῆς Διαθήκης

Ὁ δημοσιογράφος κ. Τάκης Χατζῆς, ὁ ὁποῖος διετέλεσε διευθυντικὸν στέλεχος τῆς Κρατικῆς τηλεοράσεως ἐπὶ διακυβερνήσεως τῆς Χώρας ὑπὸ τοῦ κ. Κων. Καραμανλῆ, ἔφερεν εἰς τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος εἰς τὸ ἀποκαλυπτικὸν δελτίον εἰδήσεων τοῦ κ. Νικ. Εὐαγγελάτου (εἰς τὴν τηλεόρασιν τοῦ «Σκάϊ») ὅτι μεθοδεύεται ὑπὸ ξένων κέντρων ἀποφάσεων, ἡ ἀφαίρεσις ἐδαφίων ἐκ τῆς Καινῆς Διαθήκης, τὰ ὁποῖα περιγράφουν τοὺς ἐξευτελισμοὺς καὶ τὰ μαρτύρια τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους.

Ὁ κ. Χατζῆς προέβη εἰς τὴν ἀνωτέρω ἀποκάλυψιν μίαν ἡμέραν μετὰ τὴν μεγάλην ἐπίθεσιν, τὴν ὁποίαν ἔκαμνεν ἀπὸ τὴν ἰδίαν ἐκπομπὴν ἐναντίον τῆς κ. Ρεπούση (Βουλευτοῦ τῆς ΔΗΜΑΡ) διὰ τὰς ἐξωπραγματικὰς θεωρίας της ἐναντίον τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας.
Ὀφείλομεν νὰ ὑπογραμμίσωμεν ὅτι ἀπὸ τὰ ἐγκώμια τοῦ ἐπιταφίου ἔχουν ἀφαιρεθῆ καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν ψάλλονται τὰ ἐδάφια ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα εἶναι ἐνοχλητικὰ διὰ τοὺς Ἑβραίους.

Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1978  7 Ἰουνίου 2013

Πηγή  / Αντιγραφή

Η Τέχνη του Τσακωμού και της Διόρθωσης του Συντρόφου

Ποιος πρέπει να κάνει το πρώτο βήμα για την επίλυση 

ενός προβλήματος στο γάμο και την οικογένεια;

Πως πρέπει να τσακωνόμαστε με τον/την σύντροφό μας;

Πως μπορούμε να διορθώσουμε τα ελαττώματα του 

συντρόφου μας στο γάμο;

Ο Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος προτείνει πρακτικές 
λύσεις από τη σοφία της ορθόδοξης πνευματικότητας
 και ασκητικής παράδοσης.

π. Αθανάσιος +Λεμεσού - Επίλυση προβλημάτων στο γάμο (α' μέρος)

 

 

π. Αθανάσιος +Λεμεσού - Επίλυση προβλημάτων στο γάμο (β' μέρος)

πηγή  / αντιγραφή

Ο ΙΚΑΝΟΣ ΙΕΡΩΜΕΝΟΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΕΙΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΟΥ π.ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ

Νομο/Κανονική

  Γνωμάτευση.

Ο ΙΚΑΝΟΣ ΙΕΡΩΜΕΝΟΣ

ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΕΙΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΟΥ

          Ο Ιερωμένος της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού οφείλει, να ασκεί τα ποιμαντικά του καθήκοντα εφ’ όρους ζωής κατά τον Ψαλμωδό: « ψαλώ το Θεώ μου έως υπάρχω ». Όμως τούτο, πολλές φορές, είναι ανέφικτο, γιατί ναι μεν το « πνεύμα είναι πρόθυμον », όμως, «η σαρξ ασθενεί », κατά τον Ορθόδοξο Υμνογράφο της Εκκλησίας μας.

          Συνεπώς, ο Ιερωμένος εκείνος που έχει Κανονικούς λόγους συνταξιοδότησης [ σωματική, ή πνευματική αναπηρία ], αποχωρεί της υπηρεσίας του υποχρεωτικά, αλλά ο Ιερωμένος εκείνος ο οποίος αποδεδειγμένα είναι υγιής, και δύναται να ασκήσει τα ποιμαντικά του καθήκοντα, παραμένει υποχρεωτικά στην υπηρεσία του, και δεν μπορεί κανένας , [ ούτε νόμος ούτε οποιοσδήποτε Κανονισμός ], να τονυποχρεώσει σε παραίτηση, [ πρβλ. Διατάξεις 16^ου Καν. Πρωτο/Δευτέρας Συν.]. Μόνον, εφ’ όσον έχει συμπληρώσει το υπό του νόμου όριον ηλικίας [70^ο έτος ν. 590/’77 άρθρ. 37 παρ. 5 «Κατ/τικός Χάρτης της Εκκλησίας της Ελλάδος»], δύναται να αποχωρήσει τις υπηρεσίας του, αλλά και τότε μόνον εφ’ όσον το θέλει ο ίδιος, με σχετική αίτησή του προς τη προϊσταμένη του Αρχή.

Επομένως, ύπουλες μεθοδεύσεις και υπόγειες διαδρομές με απώτερο σκοπό τον εξαναγκασμό σε συνταξιοδότηση υγιούς Ιερωμένου,οποθενδήποτε και αν προέρχονται, είναι αβάσιμες, απαράδεκτες, ανεφάρμοστες καιΝομο/Κανονικά απόβλητες. Πάσχουν από αθεράπευτην ΑΚΥΡΟΤΗΤΑ, πέραν του ότι εμφανίζουν άτομα αναξιοπρεπή, εμπαθή, και«ΟΞΥΧΟΛΑ». Προσέτι δε Λόγω της μη πλήρους Νομο/Κανονικής αιτιολογίας των πράξεών τους κρύβουν Σκοπιμότητα, συν το γεγονός ότι προσπάθεια εσκεμμένης παραπλάνησης, με ψευδείς και μη ισχύουσες εισέτι Νομο/Κανονικές διατάξεις, [ πρβλ. άρθρ. 74, του ν. 590/77, ενθ’ αν. ], διώκεται από τα αρμόδια Ποινικά Δικαστήρια της καθημένης Δικαιοσύνης, με ανάλογες,

ίσως « Κεφαλικές (;) », Κανονικές επιτιμίες από την Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη.

Πρεσβύτερος ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ

Ορθόδοξος Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Συνήγορος.

Επίτιμος Πρόεδρος Κληρικών Ελλάδος.

πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΡΜΠΑΡΑΚΗΣ

῾Ποῦ ἐστιν ᾽Εκεῖνος;᾽ (᾽Ιωάν. 9, 12)

Μπροστά στό μεγάλο θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ ἀπό τόν ᾽Ιησοῦ οἱ ᾽Ιουδαῖοι τά χάνουν καί ἀναζητοῦν τόν αἴτιο: ῾Ποῦ ἐστιν ᾽Εκεῖνος;᾽ Κι ὁ πρώην τυφλός πού δέχεται τήν ἐρώτηση, δέν μπορεῖ νά δώσει ἀπάντηση, πέρα ἀπό τό ὄνομα τοῦ ᾽Ιησοῦ καί τό γεγονός τῆς θεραπείας του. Διότι ὁ Κύριος, τόν ῾Οποῖο ὁ τυφλός ἀγνοεῖ, τόν ἔστειλε πρός νίψη στήν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ, ὁπότε ἐκεῖνος πιστεύοντας στόν λόγο καί ἀνταποκρινόμενος ὄντως θεραπεύεται. ᾽Αναζητοῦν λοιπόν οἱ ᾽Ιουδαῖοι τόν Χριστό.

᾽Αλλ᾽ ἡ ἀναζήτηση τοῦ ᾽Ιησοῦ εἶναι φαινόμενο πού ἐπισημαίνουμε σέ πολλά ἐπίπεδα μέσα στό Εὐαγγέλιο:

- ἀναζητεῖ τόν ᾽Ιησοῦ ὡς νήπιο ὁ ῾Ηρώδης, γιατί Τόν βλέπει ὡς ἀπειλή, ἀφοῦ εἶναι κατά τούς μάγους ῾ὁ τεχθείς βασιλεύς τῶν ᾽Ιουδαίων᾽,

 - ἀναζητοῦν τόν ᾽Ιησοῦ πολλές φορές οἱ Φαρισαῖοι καί οἱ θρησκευτικοί ἄρχοντες τοῦ ᾽Ισραήλ, γιατί εἶναι ῾ἐπικίνδυνος᾽, ἀφοῦ καταλύει τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου καί καταργεῖ τίς παραδόσεις τους,

- ἀναζητεῖ ὁ ἁπλός λαός τόν ᾽Ιησοῦ, γιατί τούς ἔδωσε νά φάει,

 - ἀναζητεῖ τόν ᾽Ιησοῦ ὁ ῾Ηρώδης ᾽Αντίπας, γιατί θέλει νά ῾διασκεδάσει᾽, ἀφοῦ ἔχει ἀκούσει γιά τήν ἱκανότητά Του νά κάνει θαύματα.

 ᾽Αλλά καί: - ἀναζητοῦν οἱ μαθητές τοῦ ᾽Ιωάννη Προδρόμου τόν ᾽Ιησοῦ, γιατί Αὐτόν ὑποδείκνυε ὡς Μεσσία ὁ δάσκαλός τους,

- ἔρχεται πρός ἀναζήτησή Του ὁ Ναθαναήλ πού ἄκουσε θαυμαστά γι᾽ Αὐτόν ἀπό τόν φίλο του Φίλιππο,

- ἔρχονται πρός ἀναζήτησή Του οἱ Σαμαρεῖτες, γιατί προκλήθηκαν ἀπό τή μαρτυρία τῆς συμπατριώτισσάς τους, πού εἶπε ὅτι ὁ ᾽Ιησοῦς τῆς ἀπεκάλυψε ὅλη της τή ζωή.

 Κι ὄχι μόνο τότε στά χρόνια τοῦ ᾽Ιησοῦ. Σέ κάθε ἐποχή, κι ὅσο θά ὑπάρχει κόσμος, θά ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού ἀναζητοῦν τόν ᾽Ιησοῦ. Δέν θά Τόν ἀναζητοῦν ὅμως ὅλοι γιά τούς ἴδιους λόγους καί γιά τόν ἴδιο σκοπό. ῞Οπως τότε, ἔτσι καί πάντα: ἄλλος ἀναζητεῖ τόν Χριστό κινούμενος ἀπό μίσος καί ἔχθρα πρός Αὐτόν, ἄλλος ἀπό περιέργεια, ἄλλος ἀπό γνήσια ἀναζήτηση τῆς καρδιᾶς του, ψάχνοντας ῾τό ὕδωρ τό ζῶν᾽ κι ἄλλος ἀπό ἀγάπη πρός Αὐτόν, βλέποντας ὅτι ἡ φλόγα πού ἔχει ἀναφθεῖ μέσα του γιά τόν Χριστό διαρκῶς καί φουντώνει.

 ῎Ετσι τό ῾ποῦ ἐστιν ᾽Εκεῖνος;᾽ ἀποτελεῖ αἴτημα καί τῶν ἐγγύς καί τῶν μακράν τοῦ Χριστοῦ, πού ἐπιβεβαιώνει τήν εὐαγγελική καί διαχρονική ἀλήθεια ὅτι κανείς δέν μπορεῖ νά σταθεῖ ἀδιάφορος μπροστά Του. Πάντοτε δηλαδή μπροστά στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὑποχρεωμένος κάποιος νά πάρει μιά ἀπόφαση εἴτε θετική εἴτε ἀρνητική. ῞Οπως ὁ ῎Ιδιος ὁ Κύριος τό ἔχει ἀποκαλύψει: ῾ὁ μή ὤν μετ᾽ ἐμοῦ κατ᾽ ἐμοῦ ἐστι καί ὁ μή συνάγων μετ᾽ ἐμοῦ σκορπίζει᾽. Κι ἄν ἤθελε κανείς νά κρίνει τήν ποικιλία τῶν ἀρνητῶν τοῦ Χριστοῦ, εἴτε δηλαδή τῶν καθαρά ἐχθρῶν καί πολεμίων Του εἴτε τῶν ἀδιάφορων ἀπέναντί Του, θά ἔλεγε ὅτι οἱ ἀδιάφοροι εἶναι καί οἱ χειρότεροι ἐχθροί Του, γιατί σ᾽ αὐτούς πού φανερά Τόν ἐχθρεύονται καί Τόν πολεμοῦν ὑπάρχει ἐλπίδα ἀκόμη καί σύντομης μεταστροφῆς τους - ἀσχολοῦνται μέ ᾽Εκεῖνον ἔστω καί ἀρνητικά - ἐνῶ στούς ἀδιάφορους πού μπορεῖ νά μήν ἀρνοῦνται κἄν τόν Χριστό, δέν ὑπάρχει προβληματισμός καί ἐνδιαφέρον. ῾῎Οφειλες νά εἶσαι ἤ ψυχρός ἤ θερμός. ᾽Επειδή ὅμως εἶσαι χλιαρός (καί στούς χλιαρούς βεβαίως ἀνήκουν καί οἱ ἀδιάφοροι μέ τήν πίστη) θά σέ ἐμέσω ἀπό τό στόμα μου᾽ (᾽Αποκ. ᾽Ιωάννη).

 ῾Ποῦ ἐστιν ᾽Εκεῖνος;᾽ Στήν ἀναζήτηση τοῦ Χριστοῦ καί μάλιστα ὡς Σωτήρα τῆς ζωῆς μας δέν ὑπάρχει ἕνας δρόμος. Κι ἀπό τήν ἄλλη κανείς δέν μπορεῖ νά ἐξασφαλίσει τή συγκεκριμένη ἀπάντησή Του. ᾽Εμεῖς (πρέπει νά) Τόν ἀναζητοῦμε κι ᾽Εκεῖνος θά κρίνει τό ποῦ καί τό πῶς τῆς ἐμφάνισής Του. Αὐτό πού γνωρίζουμε εἶναι ὅτι ἡ ἐμφάνισή Του αὐτή ἔχει πάντα τό στοιχεῖο τῆς ἔκπληξης:

῎Ερχεται ἐκεῖ πού δέν τό περιμένεις καί πού ῾φαίνεται᾽ ὅτι δέν συντρέχουν οἱ συνθῆκες τῆς παρουσίας Του.

῎Ερχεται ῾κεκλεισμένων τῶν θυρῶν᾽ ἤ ἐκεῖ πού παλεύεις μέ τά κύματα τῆς ζωῆς, ἕτοιμος νά καταποντιστεῖς – κι ᾽Εκεῖνος εἶναι πάνω στά κύματα δίπλα σου.

Πλησιάζεις κάποιον πού πιστεύεις ὅτι μπορεῖ νά σέ βοηθήσει γιά νά Τόν βρεῖς καί ἀκοῦς ᾽Εκεῖνον νά σέ προσφωνεῖ μέ τ᾽ ὄνομά σου.

Συνοδοιπορεῖς μέ ἄγνωστο καί σοῦ ῾βγαίνει᾽ ὁ ῎Ιδιος ῾ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ᾽.

῎Ερχεται κυρίως στήν ῾κλᾶσιν τοῦ ἄρτου᾽, στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, καί μόλις Τόν αἰσθανθεῖς καί πᾶς νά Τόν ῾πιάσεις᾽, ῾ἄφαντος γίνεται ἀπό Σοῦ᾽.

Μά ἐκεῖ πού μᾶς εἶπε ὅτι θά Τόν βρίσκουμε πάντα στήν ὅποια ἀναζήτησή μας εἶναι στό πρόσωπο τοῦ κάθε ἀδελφοῦ, καί μάλιστα τοῦ ἐλαχίστου. ῾᾽Εφ᾽ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε᾽!

π. Γεώργιος Δορμπαράκης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ (ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ) π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΡΜΠΑΡΑΚΗΣ

῾μαντευομένη᾽ (Πρ. ᾽Απ. 16,17)

α. ῾Η θεραπεία ἀπό τόν ἀπόστολο Παῦλο μίας δαιμονισμένης κοπέλας μέ μαντικό πνεῦμα, τήν ὁποία ἐκμεταλλεύονταν ὁρισμένοι ἐπιτήδειοι, ὅπως καί ἡ μεταστροφή στήν χριστιανική πίστη ἑνός δεσμοφύλακα καί ἔπειτα καί τῆς οἰκογενείας του, ὅταν οἱ ἀπόστολοι Παῦλος καί Σίλας εἶχαν ριχτῆ στήν φυλακή ὑπέρ τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ στούς Φιλίππους τῆς Μακεδονίας, εἶναι τό περιεχόμενο τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος τῆς Κυριακῆς τοῦ Τυφλοῦ. ῾Η περίπτωση μάλιστα τῆς κοπέλας, ἐπειδή παρουσιάζει πολλά ἐπικαιρικά στοιχεῖα – καί σήμερα δυστυχῶς παρουσιάζονται τέτοια φαινόμενα - εἶναι ἐκείνη πού μᾶς προκαλεῖ περισσότερο, γι᾽ αὐτό καί σ᾽ αὐτήν περισσότερο θά ἐπικεντρώσουμε τήν προσοχή μας.

β. 1. ῾Η κοπέλα τῶν Φιλίππων λοιπόν εἶχε ῾πνεῦμα πύθωνος᾽, μαντικό πνεῦμα, κατά τίς Πράξεις, πού μέ τίς μαντεῖες της ἀπέφερε πολλά κέρδη στούς κυρίους της. Κι εἶναι εὐνόητο ὅτι μιλώντας γιά μαντεία τήν ἐποχή ἐκείνη μιλᾶμε γιά τό ἴδιο φαινόμενο πού παρατηρεῖται καί στίς μετέπειτα ἐποχές μέχρι σήμερα: μία ἀπόπειρα πρόγνωσης τοῦ μέλλοντος ἀφενός καί ἀποκαλύψεως κεκρυμμένων πραγματικοτήτων τοῦ κόσμου τούτου ἀφετέρου. Προϋποτίθεται λοιπόν στό φαινόμενο τῆς μαντείας ἡ βαθειά ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου νά γνωρίσει ὅ,τι οἱ πεπερασμένες δυνάμεις του τόν κρατοῦν σέ ἄγνοια: τά μυστηριώδη τῆς ζωῆς καί τῶν ἀνθρώπων· τό ἄδηλο μέλλον. Τό φαινόμενο τῆς μαντείας δηλαδή εἶναι ἀποδεικτικό τῆς διπλῆς κατάστασης στόν ἄνθρωπο: τῆς μικρότητας τῶν δυνάμεών του πρῶτον, τῆς ἀπειρίας τῶν ἐπιθυμιῶν του δεύτερον. ῾Ο ἄνθρωπος θέλει καί ἐπιθυμεῖ, ἀλλά δέν μπορεῖ. Διέξοδος λοιπόν σ᾽ αὐτήν τήν διπλότητα φάνηκε ἀπό παλιά ἡ μαντεία: ἕνας δρόμος πού δέν σχετιζόταν μέ τήν λογική ἐπεξεργασία τῶν δεδομένων τῆς ἐμπειρίας, ἀλλά μέ τήν ἀναγωγή σέ ὑπέρ τά συνήθη δυνάμεις,  θρησκευτικῆς ὡς ἐπί τό πλεῖστον φύσεως, εἴτε ἄμεσα, ὅπως τά διάφορα μαντεῖα τῶν ἀρχαίων λαῶν, εἴτε ἔμμεσα, τύπου ἀστρομαντείας, χειρομαντείας, καφεμαντείας.

2. Δέν θά ἐπιμείνουμε σέ ἑρμηνεῖες τοῦ φαινομένου, ψυχολογικῆς ἤ κοινωνιολογικῆς τάξεως. Θά μείνουμε στήν πνευματική ἑρμηνεία πού μᾶς δίνει ὁ ἴδιος ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ στήν προκειμένη περίπτωση τῆς νεαρῆς κοπέλας: διακατεχόταν αὐτή ἀπό ῾πνεῦμα πύθωνος᾽, δηλαδή ἀπό δαιμονικό πνεῦμα. ῞Ο,τι μαντεία πρόσφερε ἡ κοπέλα ὡς ἀποκάλυψη ἀγνώστων πραγμάτων ἤ μελλοντικῶν γεγονότων ὀφείλετο στήν παρουσία δαιμονικῶν δυνάμεων πού τήν διακατεῖχαν. Οἱ δαίμονες – τά ἐκπεσμένα αὐτά πλάσματα τοῦ Θεοῦ πού διακρατοῦνται ἀπό τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, γι᾽ αὐτό καί ὑφίστανται - ἦταν τό ποιητικό αἴτιο τῶν μαντευμάτων της καί ὄχι βεβαίως κάποια ἰδιαίτερη δική της περίεργη δύναμη. Κι εἶναι φυσικό: οἱ δαίμονες ὡς πνεύματα ἔχουν τήν δυνατότητα νά γνωρίζουν πολύ περισσότερα καί κρυμμένα πράγματα ἀπό ὅ,τι συνήθως οἱ ἄνθρωποι, ἔχουν δέ μεγαλύτερες δυνάμεις ἀπό αὐτούς. ῎Ετσι γιά τήν ᾽Εκκλησία μας ἡ μαντεία συνιστᾶ δαιμονικό γεγονός, τό ὁποῖο ἀφενός ὁδηγεῖ σέ καταβαράθρωση τόν ἄνθρωπο πού τήν ὑπηρετεῖ ὡς ἐνεργούμενο τῶν δαιμόνων, ἀφετέρου καθιστᾶ τούς δεχομένους τήν μαντική ἐνέργεια ἄμεσα ἤ σταδιακά δούλους τῶν πονηρῶν αὐτῶν δυνάμεων.

3. Κύριο γνώρισμα βεβαίως τῆς μαντείας ὡς δαιμονικοῦ γεγονότος εἶναι ἡ πονηρία καί τό ψεῦδος. Αὐτά εἶναι τά στοιχεῖα ἄλλωστε μέ τά ὁποῖα κινεῖται πάντοτε ὁ διάβολος καί τά ὄργανά του γιά νά πλανήσει τούς ἀνθρώπους. Θέλουμε νά ποῦμε ὅτι οἱ μαντεῖες ἐνῶ τίς περισσότερες φορές δέν ἐκφράζουν τήν ἀλήθεια, ὅμως ὑπάρχουν φορές πού τήν ὑπηρετοῦν, ἤ τήν ὑπηρετοῦν μέ θολό τρόπο: ἀναμειγμένη μέ ψεῦδος. Καί νά τό παράδειγμα ἀπό τό περιστατικό τῶν Φιλίππων: ἡ ῾μαντευομένη᾽ κοπέλα βρίσκεται καταρχάς κοντά σέ τόπο προσευχῆς, γιατί κάπου ἐκεῖ τήν συνάντησαν οἱ ἀπόστολοι. Πού σημαίνει: ἐκεῖ πού οἱ ἄνθρωποι ἀναζητοῦν τόν Θεό, ἐκεῖ πάντοτε θά ὑπάρχει καί ἡ ῾παγίδα᾽ πού θά στήνει καί ὁ διάβολος. ῾Η μεγαλύτερη πονηρία ὅμως ἔγκειται στήν ῾θεολογία᾽ τῶν δαιμόνων. Οἱ δαίμονες προκειμένου νά κερδίσουν τήν ἐμπιστοσύνη τῶν ἀνθρώπων, ὥστε ἔτσι νά τούς παρασύρουν σ᾽ αὐτούς,  γίνονται ἀκόμη καί ἀληθινοί κήρυκες τῆς ἀλήθειας τοῦ Θεοῦ!

Τό κείμενο εἶναι συγκλονιστικό: ῾αὕτη (ἡ μαντευομένη) κατακολουθήσασα τῷ Παύλῳ καί τῷ Σίλᾳ ἔκραζε λέγουσα: οὗτοι οἱ ἄνθρωποι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου εἰσίν, οἵτινες καταγγέλλουσιν ἡμῖν ὁδόν σωτηρίας᾽ (Αὐτή ἀκολούθησε ἀπό πίσω τόν Παῦλο καί τόν Σίλα καί φώναζε λέγοντας: Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι εἶναι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου, καί μᾶς γνωστοποιοῦν τόν δρόμο τῆς σωτηρίας καί τόν ἀσφαλή τρόπο μέ τόν ὁποῖο θά σωθεῖτε). ῾Ο πονηρός λοιπόν διάβολος δέν λέει πάντοτε ψέματα. Συχνά λέει τήν ἀλήθεια, ἀλλά μέ σκοπό, ὅπως εἴπαμε, πονηρό: νά δημιουργήσει κλίμα ἐμπιστοσύνης ὑπέρ αὐτοῦ, ὥστε νά παρασύρει ἔπειτα τούς ἀνθρώπους. Εἶναι αὐτό πού λέει σέ ἄλλο σημεῖο ὁ ἀπόστολος, ὅτι ῾οὐκ ἀγνοοῦμεν τά νοήματα αὐτοῦ᾽, ἤ αὐτό πού ἀποκαλύπτουν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας, γιά τά ἀριστερά ἀλλά καί τά δεξιά (τά καλά δηλαδή) ὅπλα πού χρησιμοποιεῖ ὁ διάβολος. Καί τήν πονηρία αὐτήν τῶν δαιμόνων βλέπουμε νά συναγωνίζονται σέ ἕναν βαθμό καί οἱ ἄνθρωποι: τήν κοπέλα ἐκμεταλλεύονταν ἐπιτήδειοι, οἱ ὁποῖοι μάλιστα ὅταν θεραπεύτηκε ἀντέδρασαν μέ τρόπο ἐξίσου πονηρό: ἔκαναν ψευδεῖς καταγγελίες, μέ διάθεση φονική ἀπέναντι στούς ἀποστόλους.

4. ῾Η στάση τῶν ἀποστόλων στό φαινόμενο τῆς μαντείας λειτουργεῖ ὡς κατευθυντήρια γραμμή: ὀργή καί ἀγανάκτηση κατά τοῦ δαιμονικοῦ πνεύματος· ἄρνηση τῆς ῾ἀλήθειας᾽ τῶν δαιμόνων· ἐξορκισμός αὐτῶν.

- ῾Η ὀργή καί ἡ ἀγανάκτηση δέν εἶναι πάντα ἀρνητικά στοιχεῖα. Τό ἀντίθετο: ὅταν ὑπηρετοῦν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ γίνονται οἱ κατεξοχήν δυνάμεις γιά νά πολημηθεῖ ὁ διάβολος. ῾Η ὀργή εἶναι πάθος καταστροφικό ὅταν στρέφεται κατά τοῦ ἀληθινοῦ ἑαυτοῦ μας καί κατά τῶν συνανθρώπων μας. ῞Οταν στρέφεται κατά τῶν παθῶν μας καί τοῦ διαβόλου εἶναι ἡ πιό εὐλογημένη δύναμη.

- ῾Οτιδήποτε ἐκπορεύεται ἀπό τόν πονηρό διάβολο, ἔστω καί ἀληθινό, πρέπει νά ἀποβάλλεται. Εἴπαμε ὅτι ἡ πονηρία εἶναι τό γνώρισμα τῆς τακτικῆς του. Τούς προπάτορες ὁ ἀρχαῖος ὄφις  τούς ἐξαπάτησε μέ τήν ἀλήθεια ὅτι εἶναι δημιουργημένοι καθ᾽ ὁμοίωσιν Θεοῦ. Τούς ὑπέδειξε ὅμως ἄλλον δρόμο πέραν τῆς ὑπακοῆς στόν Θεό  πραγμάτωσης τοῦ σκοποῦ τους. Κι αὐτό ὑπῆρξε ἡ ἀπαρχή τῆς πτώσης τους. Ποτέ λοιπόν δέν ῾πιάνουμε κουβέντα᾽ μέ τόν Πονηρό εἴτε ὡς πρόταση ὀργάνου του ἀνθρώπου εἴτε ὡς πρόταση λογισμοῦ.

- Καί τούς ἐξορκίζουμε. Μήν θεωρηθεῖ τοῦτο βεβαίως ὡς διάβασμα εὐχῶν ἐξορκισμοῦ. Τοῦτο δέν θεωρεῖται οὔτε ἐποικοδομητικό οὔτε ἀσφαλές γιά τόν πιστό, ἀκόμη καί τόν ἱερέα. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἡ ῾Ιερά Σύνοδος τῆς ᾽Εκκλησίας μας, ἤδη πρό μερικῶν χρόνων, συνέστησε τήν προσοχή τῶν ἱερέων γιά τούς ἐξορκισμούς, προτρέποντάς τους νά μήν τούς διαβάζουν. Διότι, ὅπως ἔλεγαν καί οἱ ἅγιοι Γέροντες Πορφύριος καί Παΐσιος, μέ αὐτούς γίνεται περισσότερη ἀναταραχή τῶν δαιμονίων. Μόνον σέ ἐξαιρετικές περιπτώσεις μπορεῖ νά συμβεῖ αὐτό, καί μάλιστα μετά ἀπό συνεννόηση μέ ἔμπειρους πνευματικούς. ᾽Εξορκισμούς ἔτσι κι ἀλλιῶς διαβάζουμε ὅταν ὁ ἀβάπτιστος ἄνθρωπος πρόκειται νά βαπτισθεῖ. Τότε στό ὄνομα τοῦ ἐσταυρωμένου Χριστοῦ ἐξορκίζουμε τά δαιμόνια. Σέ ὅλες τίς ἄλλες περιπτώσεις χρειάζεται ἐξαιρετική προσοχή καί ἔμπονη προσευχή, κατεξοχήν δέ διάκριση ἄν πρόκειται ὄντως περί δαιμονίου ἤ κάποιας ψυχικῆς νόσου.  Λοιπόν, μιλώντας γιά ἐξορκισμό ὡς τρόπο ἀντίδρασης γιά τήν μαντεία ἐννοοῦμε πρωτίστως τήν ἐπίκληση τοῦ Κυρίου καί τήν προσκόλλησή μας σ᾽ Αὐτόν καί τό θέλημά Του, πού θά πεῖ ὁδό μετανοίας μέ τήν ἐπαναβίωση τοῦ ἁγίου βαπτίσματός μας. ῞Οσο ὁ ἄνθρωπος θυμᾶται τό ἅγιο βάπτισμά του, τήν ἀπόταξη τοῦ διαβόλου καί τήν σύνταξη μέ τόν Κύριο, τήν ἔνδυσή του μέ Αὐτόν, τόσο καί συνειδητοποιεῖ ὅτι ὅποιο πνεῦμα ἀντίθετο τοῦ Κυρίου καί νά ὑπάρχει, ἐξορίζεται καί χάνεται.

γ. Σέ μία ἐποχή πνευματικής κρίσης σάν τήν σημερινή, ὅπου ἡ θόλωση συνιστᾶ τό κύριο γνώρισμά της μέ ἀποτέλεσμα νά ῾κάνουν θραύση᾽ καθώς λέμε οἱ διάφορες μαντεῖες, ἡ περίπτωση τῶν ἀποστόλων μέ τήν ῾μαντευομένην᾽ κοπέλα λειτουργεῖ ὡς πυξίδα προσανατολισμοῦ. ῾Η λύση βρίσκεται στήν σχέση μέ τόν Χριστό. Σχέση ὅμως ζωντανή καί πραγματική. Σχέση μέσα στό ζωντανό σῶμα Του, τήν ᾽Εκκλησία.

π. Γεώργιος  Δορμπαράκης

Μήνυμα τῶν ὀρθοδόξων πολιτῶν Θεσσαλονίκης γιὰ τὴν παρέλαση τῶν ὁμοφυλοφίλων

Σεβαστοί συμπολίτες μας,

Ὁ Δήμαρχος Θεσσαλονίκης κ. Ἰ. Μπουτάρης, ἐπιμένει μέχρι καί σήμερα στήν πραγματοποίηση τοῦ gay pride festival. 

Ἀγνοεῖ τόν Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης καί τό σεπτό ἱερατεῖο. Ἀγνοεῖ τούς 20.000 ὀρθόδοξους ἀκομμάτιστους Θεσσαλονικεῖς καί τόν εὐσεβή λαό οἱ ὁποῖοι, σεβόμενοι τόν Πανάγιο Θεό καί τό θέλημά Του, ἀντιτάχθηκαν ἐνυπόγραφα στήν ἀπόφασή του αὐτή. 

Ἀγνοεῖ καί προχωρεῖ στήν διοργάνωση τῆς ὁμοφυλοφιλικῆς  "ἑορτῆς"- καρναβαλιοῦ μέ ἀποκορύφωμα τήν παρέλαση "Ὑπερηφάνειας"  καί μέ παρελαύνοντες, κατά κύριο λόγο, πολίτες ἄλλων χωρῶν καί ἄλλων πόλεων.

Ἡ προκλητική καταφρόνηση ὅλων τῶν ἀνωτέρω καθώς καί τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τῶν ὀρθοδόξων Θεσσαλονικέων πού ἀντιτίθενται στό φεστιβάλ καί στή διαφημιστική (διά παρελάσεως) προώθηση τῆς διαφθορᾶς, εἶναι μιά πράξη κατ’ ἀρχήν ἀντίθετη στό θέλημα τοῦ Παναγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ· τοῦ Θεοῦ στόν Ὁποῖο ὁ κ. Δήμαρχος διατείνεται ὅτι «πιστεύει βαθειά».

Ἡ πράξη του αὐτή ἐπίσης δέν συνάδει μέ τό δημοκρατικό ἦθος, τόν σεβασμό τῆς γνώμης τῶν πολιτῶν, τήν «ἀνοιχτότητα», τήν προοδευτικότητα, τόν ἀληθινό ἐκσυγχρονισμό, καί τόν ἀντιρατσισμό πού....

 ἰσχυρίζεται ὅτι τόν διακατέχει.

Στά ἀτυχῆ ἐπιχειρήματα τοῦ Δημάρχου κ. Μπουτάρη, ἀλλά καί ἄλλων φορέων πού διαδίδονται μέσῳ τῶν ὑποταγμένων στούς παγκοσμιοποιητές ΜΜΕ, ἔχουμε νά ἀπαντήσουμε ὅτι:

1)    Ἡ περιφρόνηση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ ὁδηγεῖ τίς πόλεις καί τά ἔθνη στήν καταστροφή καί τήν αἰώνια ἀπώλεια. Ὁ πολιτισμός τῆς Δύσης, πού ὑποτάχθηκε στόν Διαφωτισμο (βλέπε διασκοτισμό) δύει νομιμοποιώντας τούς γάμους ὁμοφυλοφίλων, καί τήν ὅποια διαβολική διαστροφή. Δέν ἐπιτρέπεται νά μένουμε ἀδιάφοροι ὅταν ἡ ἁμαρτία προβάλλεται ὡς διαφορετικότητα καί φυσιολογικότητα. Δέν μποροῦμε νά μήν ἀντιταχθοῦμε ὅταν ἡ διαστροφική ζωή προβάλλεται μέσα ἀπό κοινωνικοῦ - πολιτισμικοῦ (;) χαρακτήρα ἐκδηλώσεις-ἑορτές ὡς μοντέλο πρός μίμηση. Εἶναι σέ ὅλους γνωστό, μέ τόν ἕναν ἤ μέ τόν ἄλλον τρόπο, ὅτι δέν κινούμεθα ὡς αὐτόνομα σωματίδια σέ ἕναν χῶρο πού λέγεται κοινωνία. Εἴτε τό θέλουμε, εἴτε ὄχι εἴμαστε στενά συνδεδεμένοι μεταξύ μας καί ἀποτελοῦμε ἔτσι ἕνα σῶμα πού, στήν ὀρθόδοξη πατρίδα μας, λέγεται Ἐκκλησία. Ἡ ἐπιλογή τοῦ ἑνός ἀφορᾶ σαφῶς σέ ὅλους καί τό λάθος τοῦ καθενός ἔχει ἐπίπτωση στόν καθένα... Πρός τί λοιπόν τό "ἄν δέν θέλεις μήν πᾶς" ;

2) Ἡ πόλη δέν εἶναι "ἀνοιχτή" ὅταν δέχεται τόν κιναιδισμό, οὔτε "φωτεινή" ὅταν βυθίζεται στό σκοτάδι τῆς πλάνης, διότι ἡ ὁμοφυλοφιλία δέν εἶναι φυσιολογικότητα ἀλλά πλάνη καί διαστροφή διαβολική!

3) Οἱ δῆθεν «διαφωτιστικές» ἰδέες τῆς μετονομασίας τῆς διαστροφῆς σέ «διαφορετικότητα» καί τῆς διαφημιστικῆς προβολῆς της σέ «ἐκπλήρωσι χρέους πρός τούς συμπολίτες μας», βρίσκουν ἐντελῶς ἀντίθετο τόν Πανάγιο Τριαδικό Θεό μας ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ μόνη Ἀλήθεια καί τό μόνο ἀληθινό Φῶς. Βρίσκουν ἀντίθετους καί ἐμᾶς, γιαυτό καί διαμαρτυρόμαστε ἔντονα ἔχοντας συνείδηση ὅτι ἡ ἀδιαφορία μας εἶναι ἁμαρτία καί συνενοχή στήν διαφθορά, πού ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων προωθεῖ σκοπίμως ἀνά τόν κόσμο.

Ὡς Ὀρθόδοξοι πολίτες, μή ἔχοντες καμμία σχέση μέ ὁποιαδήποτε πολιτική παράταξη, βασιζόμενοι στήν Ὁμολογία τῆς Πίστεώς μας καί στούς φιλάνθρωπους νόμους τοῦ Δημιουργοῦ μας καί Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι σαφεῖς πάνω στό θέμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας, καί ἔχοντας ὑπ΄ ὄψη μας τήν αἰώνια κόλαση πού ἀναμένει τούς ἀμετανόητους κίναιδους, πόρνους, μοιχούς, καί καθ’ οἱονδήποτε τρόπο ἠθικά παρεκτρεπομένους ἀδελφούς μας,  ἐξαντλήσαμε κάθε θεμιτό μέσον, ὥστε ΝΑ ΑΠΟΤΡΑΠΕΙ  ἡ ἐπαίσχυντη αὐτή παρέλαση-διαφήμιση τῆς διαστροφῆς.

Οἱ ὅποιες ἐνέργειές μας, μέ τήν εὐλογία τοῦ Παναγιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Ἀνθίμου διακρίθηκαν πάντα ἀπό ἀγάπη ἀπέναντι στά πρόσωπα μέ τήν ὅποια παρεκκλίνουσα συμπεριφορά. Διακηρύττουμε συνεχῶς, σύμφωνα μέ τήν πάγια ὀρθόδοξη Παράδοσή μας, ὅτι δέν μισοῦμε κανένα πρόσωπο, ἀλλά μόνο τήν ἁμαρτία.

Ἀγαποῦμε τούς πάντες, μάλιστα δέ τά ἀξιολύπητα πρόσωπα-θύματα τῆς  ὁμοφυλοφιλίας, ἀλλά ἀντιτιθέμεθα σθεναρά στήν σκανδαλώδη προβολή καί διαφήμιση τῆς συγκεκριμένης διαστροφῆς. Ἡ ἐκζήτηση ἀναγνώρισης καί χειροκροτημάτων γι’ αὐτήν τους τήν ἁμαρτία, πού βδελύσσεται ὁ Θεός καί ἐξ αἰτίας της κατεστράφησαν πέντε πόλεις στήν περιοχή τῶν Σοδόμων, εἶναι ἀπαράδεκτη ἀπό τήν συντριπτική πλειοψηφία τοῦ ὀρθόδοξου λαοῦ μας.

Ὡστόσο, τό χριστιανικό μας ἦθος, μᾶς βρίσκει ἐκ διαμέτρου ἀντίθετους σέ κάθε μορφή βίαιης ἀντιπαράθεσης  καί ἡ ὅποια ἀντίστασή μας εἶναι πάντα ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ.

Παρακαλοῦμε τόν Κύριο τῆς Δόξης Ἰησοῦ Χριστό διά πρεσβειῶν τῆς Παναχράντου Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, τῶν Ἁγίων μας Δημητρίου καί Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, πάντων τῶν Ἁγίων καί μέ τίς εὐχές τοῦ Παναγιωτάτου καί πάντων τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν νά ματαιώσει τίς ἄνομες βουλές τῶν ἀρχόντων μας καί νά μήν μᾶς συναπωλέσει μέ τίς ἁμαρτίες μας.

Παρακαλοῦμε ἐπίσης ὅλους τούς ὀρθοδόξους τῆς Θεσσαλονίκης καί ὅλου τοῦ κόσμου, νά συμπαραταχθοῦν καί νά μᾶς συμπαρασταθοῦν μέ τίς θεοφιλεῖς καί θεοπειθεῖς προσευχές τους γιά τήν ματαίωση αὐτοῦ τοῦ ἐπαίσχυντου διαστροφικοῦ φεστιβάλ.

Ορθόδοξη Κίνηση Πολιτών Θεσσαλονίκης

ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ Gay Pride ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Η είδηση…

H Έλενα Παπαρίζου ανταλλάσει… λεσβιακά φιλιά

Στηρίζει το Gay Pride και αποφάσισε να μην το κάνει μόνο στα λόγια, αλλά και στην πράξη. Για το λόγο αυτό, η Έλενα Παπαρίζου φιλήθηκε στο στόμα με συναδελφό της, την τραγουδίστρια Courtney Parker.
 Οι δύο γυναίκες πιασμένες αγκαλιά έρχονται πολύ κοντά και ανταλλάσουν ένα φιλί στο στόμα και όλα αυτά μπροστά στο φωτογραφικό φακό.

Η εν λόγω φωτογράφηση έγινε για λογαριασμό της εφημερίδας Lifo, με αφορμή το Athens Pride που θα γίνει το Σάββατο 8 Ιουνίου. Έτσι, το περιοδικό ζήτησε από 25 Αθηναίους να φιληθούν στο στόμα με άτομα του ίδιου φύλου και να στείλουν ένα μήνυμα ενάντια στην ομοφοβία. Η εφημερίδα θέλησε να στείλει το δικό της μήνυμα, μετά και τον σάλο που προκλήθηκε από την απαγόρευση μετάδοσης του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης στην Ελλάδα της μετάδοσης διαφημιστικού σποτ που έδειχνε δύο γυναίκες να φιλιούνται.

Και για εκείνους που θα βιαστούν να… σοκαριστούν με το θέαμα, να θυμίσουμε ότι η πρώτη διδάξασα είναι η Madonna, που έχει επανειλλημένως φιλήσει στο στόμα γυναίκες, όπως η Britney Spears και η Christina Aguilera, ενώ στον ίδιο δρόμο έχουν κινηθεί και η Sandra Bullock που έχει… γραπώσει τη Scarlett Johansson και Meryl Streep, στα βραβεία Oscar του 2010, ενώ παρόμοια σέξι «περιστατικα» έχουν παρατηρηθεί ακόμα και σε πιο… «κουλτουριάρικα» events, όπως στο Φεστιβάλ Βενετίας που η Josephine De La Baum και η Roxanne Mesquida φιλήθηκαν όχι μόνο στην ταινία τους  “Kiss of the damned”, αλλά και πάνω στο κόκκινο χαλί!

Το σχόλιο…

@Φιλόσοφος του Μέλλοντος 

Πάλι το εύκολο πράττουν οι άνθρωποι και νομίζουν ότι κάτι κάνουν. Αντί να ασχοληθούμε ως κοινωνία με τα μεγάλα προβλήματα (ανεργία, εγκληματικότητα, παιδεία, υγεία, αναβάθμιση φυσικού περιβάλλοντος, τεχνολογία, καλύτερες ανθρώπινες σχέσεις και εθελοντισμός), ασχολούμαστε (με αιχμή του δόρατος το lifo) με τους ομοφυλόφιλους-ες. Όχι ότι είναι κάποιο έγκλημα η ομοφυλοφιλία, κατά τη γνώμη μου, παρά την αμείλικτη καταδίκη των θρησκειών επί του θέματος, ωστόσο, πάλι δίνεται μάχη χαρακωμάτων σε χαμερπέστατο επίπεδο, πάλι δηλαδή γίνεται προσπάθεια αποπροσανατολισμού και προσπάθειας αποδόμησης αξιών. Πάντως, ένας συνειδητοποιημένος-μορφωμένος πολίτης εξοργίζεται με όλα αυτά. Αυτοί οι ομοφυλόφιλοι θα μας πουν επίσης πού βρίσκουν όλα τα λεφτά σε εποχή έσχατης ένδειας, ώστε να ταξιδεύουν και συμμετέχουν σε αυτές τις παρελάσεις υπερηφάνειας; Κατά τα άλλα, γιατί δεν κάνουν τέτοιες παρελάσεις υπερηφάνειας και οι επαγγελματίες πόρνοι-ες, οι έχοντες σωρεία εξώγαμων σχέσεων, οι συμμετέχοντες συστηματικά σε όργια κλπ., ώστε να αποκατασταθεί και η δική τους καλή φήμη στην κοινωνία; Κάποτε όλα αυτά χαρακτηρίζονταν ”σόδομα και γόμορα”, ή σε κάθε περίπτωση αποτελούσαν ευτελέστατα θέματα ιδιωτικής σφαίρας, τώρα έχουν αναχθεί σε ζητήματα ευρύτερου ενδιαφέροντος. Μήπως αυτό λέει κάτι για το μηδενικό επίπεδο των ηθικών αξιών της εποχής μας; Το lifo, με όλους τους ελαφρόμυαλους, που το απαρτίζουν, πότε θα αρχίσει να ασχολείται με την οικοδόμηση αξιών και όχι την αποδόμηση; Τέλος, πλάκα έχει η Έλενα, που κάποτε είχε διαψεύσει φήμες, που την ήθελαν να έλκεται και από το γυναικείο φύλο.

πηγή  /  αντιγραφή

ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

Τῇ Κυριακῇ τοῦ Τυφλοῦ

 Τυπικαὶ διατάξεις τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

πηγή

ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΟ ΤΟΥ ΠΥΘΩΝΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΙΣΧΡΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΩΜΕΝΩΝ Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής του Τυφλού ΣΤ' από του Πάσχα (Πράξ. Αποστ. ΙΣΤ΄ 16-34) Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος

ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΟ ΤΟΥ ΠΥΘΩΝΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΙΣΧΡΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΩΜΕΝΩΝ

Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής του Τυφλού

ΣΤ' από του Πάσχα

(Πράξ. Αποστ. ΙΣΤ΄ 16-34)

Ολόκληρο το θεόπνευστο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων είναι, εκτός των άλλων και συναρπαστικό. Αλλά το σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα το παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα, ώστε να δούμε την έκβαση των γεγονότων.

Ο Απόστολος Παύλος με τους συνεργάτες του Σίλα, Τιμόθεο και Λουκά, βρίσκονται στους Φιλίππους. Ήδη οι πιστοί, με πρώτους απ' όλους τη Λυδία, αποτελούν τα πιστά μέλητης πρώτης Εκκλησίας στην Ευρώπη.

Αλλά ενώ φαινόταν πως όλα βάδιζαν τη σωστή τους πορεία, ένα γεγονός που άλλοι θα το θεωρούσαν θετικό για το έργο τους, ήλθε να ταράξει τα ύδατα και ν' αποδείξει ότι στα θέματα της πίστεως, δεν πρέπει να υπάρχει εφησυχασμός. Χρειάζεται πολλή προσοχή και χάρισμα διακρίσεως, διότι ο εχθρός διάβολος μπορεί να μετασχηματισθεί ακόμα και σε «άγγελο φωτός» (Β' Κορινθ. ΙΑ' 14). Αυτό ακριβώς συνέβη τώρα και στους Φιλίππους.

Μια δαιμονισμένη δούλη, με «πνεύμα πύθωνος», με μαντικό δηλαδή πνεύμα, από τις μαντείες της οποίας οι κύριοί της κέρδιζαν χρήματα πολλά, όταν είδε τους Αποστόλους, άρχισε να φωνάζει και να λέει : «αυτοί οι άνθρωποι είναι δούλοι του Θεού του υψίστου και μας δείχνουν τον δρόμο της σωτηρίας». Αυτό βεβαίως δεν έγινε μία μόνο φορά. Συνεχίστηκε και τις επόμενες ημέρες, πράγμα που προκάλεσε την αντίδραση του Αποστόλου των εθνών. Το αποτέλεσμα ήταν, ο Απ. Παύλος να διατάξει το πονηρό πνεύμα να φύγει από την ύπαρξη της δούλης και έτσι να ελευθερωθεί το ταλαίπωρο εκείνο πλάσμα.

Από του σημείου αυτού και κάτω αρχίζει η περιπέτεια του Παύλου και του Σίλα.

Τι συνέβη; Οι κύριοι της δούλης αυτής, βλέποντας τώρα ότι με την εκδίωξη του φοβερού εκείνου δαιμονίου, δεν θα μπορούσαν να έχουν τα κέρδη τους από τις μαντείες, κατηγόρησαν στις αρχές της πόλεως τους Αποστόλους, ότι δήθεν αναστατώνουν την κοινωνία με τις εβραϊκές συνήθειες που θέλουν να εισάγουν στην περιοχή.

Αποτέλεσμα ήταν να ξεσηκωθεί ο όχλος και οι στρατηγοί, δίχως να εξετάσουν ακριβώς την υπόθεση, όπως όφειλαν να κάνουν, ούτε καν τους πέρασε από το νου ότι ίσως οι κατηγορούμενοι να ήταν και Ρωμαίοι πολίτες, τους έσχισαν τα ενδύματα, τους μαστίγωσαν (τους Αποστόλους) και κατόπιν διέταξαν τη φυλάκισή τους.

Εδώ όμως, αδελφοί μου, είναι που μιλά ο ουρανός και με σημείο αποδεικνύεται το δίκαιο των Αποστόλων.

Τα μεσάνυχτα, οι δύο Απόστολοι, παρά την φρικτή τους ταλαιπωρία, όχι μόνο δεν ησύχασαν, αλλά ξέσπασαν σε καρδιακούς ύμνους και σε ενθουσιώδεις δοξολογίες προς τον Θεό.

Ξαφνικά, η φυλακή συνταράσσεται από μεγάλο σεισμό, οι πόρτες ανοίγουν και οι βαριές αλυσίδες πέφτουν. Μπροστά στο γεγονός αυτό ο δεσμοφύλακας τρομοκρατημένος ετοιμάζεαι ν' αυτοκτονήσει, στη σκέψη ότι οι φυλακισμένοι δραπέτευσαν. Και τούτο διότι γνώριζε τις συνέπειες τέτοιου στρατιωτικού ατοπήματος. Όμως, η φωνή του Παύλου τον συγκρατεί: «Είμαστε όλοι εδώ. Μην κάνεις κανένα κακό στον εαυτόν σου», του φωνάζει από τα βάθη των φυλακών.

Ο δεσμοφύλακας συγκλονίζεται. Κατανοεί πλέον ότι δεν έχει να κάνει με απλοϊκούς και κοινούς ανθρώπους και αφού τους ρωτά τι πρέπει να κάνει για να σωθεί, τελικώς δέχεται την πίστη του Χριστού και βαπτίζεται και ο ίδιος αλλά και ολόκληρη η οικογένειά του.

Πράγματι, στο σημερινό ανάγνωσμα, βλέπει κανείς σε κάθε φράση και το συμπέρασμα και σε κάθε πρόταση τα δυναμικά μηνύματα που δονούν την Εκκλησιαστική σύναξη.

Εμείς δεν θα σταθούμε σήμερα στο θέμα της δαιμονικής μαντείας, δια της οποίας ο δολομώτης εχθρός εξευτελίζει, εξουσιάζει και τελικώς κολάζει τον άνθρωπο που μπλέκει στα δίχτυα του. Άλλωστε αποτελεί θέμα που όλοι οι πιστοί το έχουν, οφείλουν να το έχουν υπ' όψιν τους και η επισήμανσή του είναι εκ των ουκ άνευ για την πνευματική μας οικοδομή. Το ξεκαθάρισμα δηλαδή της όλης καταστάσεως, ότι ο πιστός χριστιανός ουδεμία σχέση μπορεί να έχει με όλα αυτά τα συστήματα που δήθεν προβλέπουν και γνωρίζουν το μέλλον.

Εάν δε παρ' ελπίδα κάποιος ισχυρίζεται ότι διαθέτει και πίστη στον Θεό, αλλά ταυτοχρόνως διατηρεί και την επικοινωνία με τέτοιου είδους πρόσωπα, που κατά το πλείστον είναι αγύρτες και απατεώνες, τότε αυτός φρεναπατά τον εαυτό του, και απλά, δεν είναι Χριστιανός.

Επιβάλλεται όμως, φίλοι μου, λαμβάνοντας αφορμή από την ταλαίπωρη εκείνη ύπαρξη της δούλης «ήτις εργασίαν πολλήν παρείχε τοις κυρίοις αυτής μαντευομένη» (Πράξ Απ. ΙΣΤ΄16), να επικεντρώσουμε για λίγο την προσοχή μας στο θέμα της εργασίας από χριστιανικής απόψεως.

Φυσικά δεν είναι δυνατόν στην ολίγη έκταση του γραπτού και πτωχού μας λόγου, να αναπτύξουμε το τεράστιο αυτό θέμα με τις όλες παραμέτρους τις οποίες διαθέτει. Θα χρειαζόταν για τον σκοπό αυτό να αφιερώσουμε τόμους ολόκληρους.

Θα αγγίξουμε όμως μια πυορροούσα πληγή που έχει να κάνει με το πώς έχει επιδράσει ο Χριστιανισμός στο κοινωνικό και πονεμένο αυτό κεφάλαιο.

Δυστυχώς, θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι στο σημείο τούτο υπάρχει παθητικό. Εννοούμε δηλ. την επίδραση στην εργασία και συγκεκριμένα στην παράγραφο της εργοδοσίας και των παροχών των εργαζομένων.

Πριν προχωρήσουμε και για να προλάβουμε τους μύδρους και τους αναθεματισμούς, να τονίσουμε ότι με τον όρο «Χριστιανισμό», δεν εννοούμε την αποκαλυπτική Ευαγγελική διδασκαλία και όπως αυτή ορθώς ερμηνεύεται και βιώνεται από τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, αλλά την εφαρμογή αυτής της διδασκαλίας, που εξαρτάται καθαρά από την θέληση του ανθρώπου.

Η αντικειμενική λοιπόν θεώρηση της παραγράφου αυτής μέσα στην ιστορική πορεία, παρουσιάζει, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, σειρά από ουσιώδη μειονεκτήματα.

Και πρώτ' απ' όλα, οι Χριστιανοί (αυτοί δηλαδή που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί εργοδότες), ανέκαθεν εγκλωβισμένοι μέσα στην παραζάλη του χρηματοοικονομικού συστήματος-ανεξαρτήτως «πολιτικών» τοποθετήσεων (το χρήμα βλέπετε, όλα τα ενώνει και τα ισοπεδώνει και αποδεικνύεται υπεράνω κομμάτων και ιδεολογιών) - αδυνατούν να απεγκλωβιστούν από τα «νόμιμα» όρια της μισθοδοσίας και των παροχών και εμποδίζονται από το να δουν τους εργαζομένους στις επιχειρήσεις τους, όχι απλώς ως εργάτες και υφισταμένους, αλλ' ως αδελφούς. Ως εν Χριστώ αδελφούς, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στις αποδοχές των ταλαίπωρων εργαζομένων, στους χώρους υγιεινής εργασίας και στις συνθήκες ασφαλείας. Επίσης στα θέματα αναψυχής και κοινωνικής προσφοράς και γενικώς σε ό,τι κάνει τους πιστούς να φαίνονται μα κυρίως να είναι αδελφοί.

Βεβαίως, θα ισχυριστεί τώρα κάποιος ότι δεν μπορεί, παρά να δίνει κανείς τις «νόμιμες αποδοχές», και όχι παρακάτω ή παραπάνω απ' όσα προβλέπει ο νόμος.

Ναι, «ευτυχώς που υφίσταται και ο νόμος και προβλέπει και διασφαλίζει και έτσι δεν μπορεί κανείς να προσφέρει αγάπη»... Ευτυχώς... Και φυσικά ένας εργοδότης δεν μπορεί παρά να είναι απολύτως νόμιμος...

Το θέμα όμως είναι εάν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δεν αγωνίζονταν ποικιλοτρόπως, θα ελάμβαναν και αυτά που «ορίζει ο νόμος» ή τα μεγάλα αφεντικά θα ήταν ικανοποιημένα στην παροχή ενός «πινακίου φακής»;

Ένα άλλο αρνητικό σημείο στην πρακτική λεγομένη χριστιανική εφαρμογή εργασίας, εργοδοσίας, παροχών κ.λ.π. είναι ότι δυστυχώς οι «Χριστιανικές κοινωνίες» (εάν ποτέ βεβαίως υπήρξαν), στα θέματα των λεγομένων κοινωνικών αναγκών, όχι μόνο δεν φαίνεται να διαθέτουν λόγο δυναμικό και να τέμνουν οδούς (πολλά ζητάμε;), αλλά αναγκάζονται τελικώς να συρθούν ως ουραγοί πίσω από τις δραματικώς κοινωνικές εξελίξεις.

Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε σε παραδείγματα. Η Ιστορία δυστυχώς είναι μεστή περιπτώσεων τέτοιων όπου «το τραίνο έχει ήδη ξεκινήσει» και οι πιστοί τρέχουν ασθμαίνοντας να το προλάβουν. Αποτελεί δε ντροπή για τον Χριστιανικό κόσμο ότι προς τα έξω φαίνεται πως τα αθεϊστικά καθεστώτα εφαρμόζουν κάποια αναγκαία πράγματα, στα θέματα εργασίας, τα οποία είναι θεμελιώδη για την Χριστιανική ζωή και που αποτελούν βασικούς λόγους της διδασκαλίας του Κυρίου Ιησού.

Τονίζουμε, έτι άπαξ ότι δεν κάνουμε λόγο για μεμονωμένες περιπτώσεις Χριστιανών που έχουν το θάρρος να παρουσιάσουν σωστά και στην πράξη τις πεποιθήσεις τους, επάνω στο θέμα που με την άκρη του δακτύλου αγγίζουμε, αλλά μιλούμε για τους Χριστιανούς και ειδικώς την Εκκλησιαστική λεγομένη εξουσία, που παρά τα ιδρύματα αγάπης και τα όντως αξιόλογα έργα ευποιΐας, φαίνεται, θεωρητικώς τουλάχιστον να συμπορεύεται και ίσως-ίσως κάποιες φορές να επευλογεί τα κακώς κείμενα επί των θεμάτων εργασίας και εργοδοσίας. Γενικώς δε παρουσιάζει την εικόνα του φοβισμένου και του αποσυρμένου από τα κοινωνικά δρώμενα και φαντάζει ως εξωπραγματικό η άρθρωση του Προφητικού λόγου και η όρθωση του ηγετικού αναστήματος, που επιβάλλεται εκ των πραγμάτων και λόγω θέσεως να υπάρχει.

Από την άλλη δε, κάποιοι πέφτουν από τα σύννεφα (για ν' αποδείξουν ότι όντως ζουν μέσα σε μια γυάλα και βρίσκονται εκτός πραγματικότητας), όταν ακούγονται τα δίκαια παράπονα και δέχονται το «κατηγορώ» από τον εργατικό κόσμο, ότι δηλ. η Εκκλησία απουσιάζει από τους κοινωνικούς αγώνες και εν πολλοίς ταυτίζεται ή ταυτιζόταν με το κεφάλαιο.

Έτσι λοιπόν, το αποτέλεσμα είναι οι «έχοντες και κατέχοντες» να εφησυχάζουν, ρίχνοντας και κάποιες φορές «ένα κόκκαλο» στα έργα αγάπης (ουσιαστικά για να εξευτελίζουν το φιλανθρωπικό έργο), από την άλλη δε οι «μη έχοντες», εγκλωβισμένοι σε ποικίλες καταστάσεις για τον «άρτον τον επιούσιον», και λόγω της ανακολουθίας των ποιμένων, να δυσκολεύονται ν' ακολουθήσουν τον Πτωχό Ιησού και να ενταχθούν οργανικά στο Σώμα Του.

Λησμονούμε, φίλοι μου, ότι είναι τόσο προκλητική και αδίστακτη η μανία του χρήματος, ώστε όσοι έχουν βάλει σκοπό να πλουτίσουν και μόνο να πλουτίσουν, δεν διστάζουν να πάνε ακόμα και με τον ίδιο τον διάβολο.

Υπερβολικός ο λόγος μας; Καθόλου, εάν όντως μελετούμε την Γραφή. Αυτό ακριβώς δεν βλέπουμε στο σημερινό μας ανάγνωσμα; Οι κύριοι της δούλης, είχαν συνάψει αγαστή συνεργασία με το δαιμόνιο του πύθωνος, ακριβώς για να γεμίζουν τον κορβανά τους, δίχως το παράπαν να ενδιαφέρονται για την ταλαίπωρη δαιμονισμένη ύπαρξη που είχαν δήθεν υπό την προστασία τους.

Τώρα αν θέσετε το ερώτημα. Ποιος κυριευόταν από μεγαλύτερο δαιμόνιο, η δούλη ή οι κύριοί της; Αναμφιβόλως η απάντηση είναι ότι ισχυρότερο δαιμόνιο φιλοξενούσαν μέσα στην ύπαρξή τους οι κύριοί της, αφού όπως βλέπουμε, το μεν ταλαίπωρο πλάσμα τελικώς ελευθερώθηκε, οι δε κύριοί της ακόμα περισσότερο δαιμονίστηκαν, με αποτέλεσμα να υποστούν οι άγιοι Απόστολοι την όλη ταλαιπωρία που υπέστησαν.

Να ισχυριστούμε τώρα ότι τέτοιοι τύποι σαν τους κυρίους της περικοπής υπάρχουν σε κάθε εποχή άρα και στην δική μας; Όχι μόνο αυτό, αλλά όπως βλέπουμε, έχουν αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που φαίνεται ότι το ρόλο των κυρίων της δούλης τον παίζουν τώρα και όσοι κερδίζουν χρήματα από τα έργα της ανομίας και της αμαρτίας, εκμεταλλευόμενοι άθλιες υπάρξεις τόσο του εσωτερικού της χώρας, όσο και αυτούς τους ταλαίπωρους αλλοδαπούς. Εν πολλοίς όμως, τον άθλιο τούτο ρόλο παίζει η ίδια η εξουσία, ροφώντας τον ιδρώτα αλλά και το αίμα των πολιτών, ως δηλητηριώδης βδέλλα της κοινωνίας.

Και ναι μεν σήμερα μπορεί να μην υποφέρουν οι ταλαίπωροι εργαζόμενοι από το πνεύμα του πύθωνος. Είναι όμως γεμάτοι από τα «δαιμόνια» της ανασφάλειας, του άγχους, του φόβου της ανεργίας (αυτό κι αν είναι), και από τόσες άλλες ασθένειες, ψυχικές και σωματικές που καταλήγουν να κάνουν τον βίο του πτωχού ανθρώπου, στην κυριολεξία αβίωτο. Κυρίως δε οι νέοι άνθρωποι συνθλίβονται από τον βόα του αισχρού κέρδους που διπλώνεται στην όλη ύπαρξή τους και που «προσωποποιεί» το αναίσθητο κεφάλαιο.

Βεβαίως, όπως μελετούμε, η παιδίσκη των Φιλίππων είχε την ευλογία να βρεθεί μπροστά στον Απόστολο των εθνών και ν' απελευθερωθεί. Ο δε Απόστολος απέδειξε στο πλήρωμα των πιστών ανά τους αιώνας, ότι ο αυθεντικός ποιμένας δεν είναι δυνατόν να φοβάται ποτέ τον διάβολο, ούτε τα απαίσια όργανά του. Τόσο τα δύστυχα και φανερά, όσο κυρίως αυτά τα ύπουλα και υπεράνω υποψίας, τα οποία αρκετές φορές, όχι κατευθύνονται, αλλά κατευθύνουν τον ίδιο τον διάβολο προς ίδιον όφελος και δη χρηματιστηριακό.

Το ζήτημα όμως είναι το εξής. Σήμερα, οι διάδοχοι των Αγίων Αποστόλων, έχουν την δύναμη (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) να τα βάλουν με τους «κυρίους»;

Η ποιμαίνουσα Εκκλησία, διαθέτει την ικανότητα να υψώσει στεντορεία τη φωνή και να κηρύξει στο κεφάλαιο «ουκ έξεστί σοι»; Ή φοβουμένη και αυτή (πλην ενίων), ζητιανεύει ψιχία από τα «μανδρόσκυλα του κεφαλαίου»;

Σε καμμία των περιπτώσεων δεν κηρύσσουμε την Λατινοαμερικανική «θεολογία της απελευθερώσεως» η οποία ουσιαστικά εγκλωβίζει περισσότερο τους εξαθλιωμένους λαούς, αφού απουσιάζει η ουσία της ορθής βάσεως, της αυθεντικής δηλ. πίστεως και είναι άγνωστη η εμπειρική-πατερική ερμηνεία του λόγου του Θεού.

Απλώς, μελετούμε τα βιβλικά κείμενα στις αντικειμενικές και σύγχρονες διαστάσεις, βάσει της ατρόμητης Προφητικής και δυναμικής Πατερικής θεολογίας.

Σίγουρα, αυτό κάποιους τους ενοχλεί. Τι να κάνουμε όμως φίλοι μου; «έχει τι πικρόν ο της αληθείας λόγος», όπως πολύ σοφά κήρυσσαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι, που λαχταρούσαν ουσιαστικά την κάθαρση και τη θέωση δια Ιησού Χριστού.

Είθε κάποτε ν' αφυπνιστούμε και να δούμε ότι «ου γαρ έδωκεν ημίν ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού» (Β' Τιμ. Α΄7).

Αν γίνει αυτό, τότε υπάρχει βεβαία ελπίδα ότι θα τακτοποιηθούν και τα εργασιακά με όλες τους τις παραμέτρους.

Κι ας μη λησμονούν ποτέ, τόσο οι έχοντες και κατέχοντες, όσο και οι μη έχοντες που δυστυχώς, χωρίς να γνωρίζουν την πραγματικότητα «μακαρίζουν» όσους διαθέτουν πλουτισμό, τον σοφό λόγο του «αγίου των Ελληνικών γραμμάτων», του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη:

«Η πλουτοκρατία ήτο, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου και ο διαρκής Αντίχριστος. Αύτη γεννά την αδικίαν, αύτη τρέφει την κακουργίαν, αύτη φθείρει σώματα και ψυχάς».

Αμήν.

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Κόνιτσα.