Αν ο Παπισμός ανήκει στην Εκκλησία του Χριστού, τότε... π. Αναστάσιος Κ. Γκοτσόπουλος Εφημέριος Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Πατρών

Υποστηρίζεται στο χώρο της Οικουμενικής Κινήσεως ότι ο Παπισμός ανήκει στην Εκκλησία του Χριστού, ότι είναι μία από τις Τοπικές Εκκλησίες που όλες μαζί συγκροτούν την Εκκλησία, τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού. Συνέπεια της αντιλήψεως αυτής είναι η πεποίθηση ότι ο Πάπας έχει πλήρη ιεροσύνη με αδιάκοπη Αποστολική Διαδοχή, είναι κανονικός Επίσκοπος, διάδοχος του Απ. Πέτρου και τελεί απολύτως έγκυρα μυστήρια που προσφέρουν την αυτή σώζουσα Θ. Χάρη που παρέχεται και δια των Μυστηρίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Καρπός της αντιλήψεως αυτής είναι η περί «αδελφών Εκκλησιών» συζήτηση και η απόφαση της Ζ΄ Συνελεύσεως της Ολομελείας της Διεθνούς Μικτής Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρ/Καθολικών στο Balamand την 17-24.6.1993, γνωστή ως ‘συμφωνία Balamand’: «Εκατέρωθεν αναγνωρίζεται ότι όσα ενεπιστεύθη ο Χριστός εις την Εκκλησίαν του – ομολογία της αποστολικής πίστεως, μετοχή εις τα αυτά μυστήρια, κυρίως εις την μίαν ιερωσύνην την τελούσαν την μίαν θυσίαν του Χριστού, αποστολική διαδοχή των επισκόπων – δεν δύνανται να θεωρηθούν ως αποκλειστική ιδιοκτησία μιας των ημετέρων Εκκλησιών. Είναι σαφές ότι εντός του πλαισίου τούτου αποκλείεται πας αναβαπτισμός». Τι σημαίνει όμως «εκκλησία»; Η λέξη είναι εξαιρετικά πολυσήμαντη. Αρχικά αναφερόταν στην απλή λαϊκή συνέλευση (πχ. «εκκλησία του δήμου»). Αργότερα περιορίστηκε και σήμερα χρησιμοποιείται αποκλειστικά σε θρησκευτικά πλαίσια προσδιορίζοντας κάποιες κοινότητες χριστιανικές (πχ. προτεσταντικές εκκλησίες) ή ακόμα και μη χριστιανικές (εκκλησία των Μορμόνων), ή τέλος και κοινότητες που χρησιμοποιούν τη θρησκευτικότητα ως προσωπείο (πχ. εκκλησία της Σαϋεντολογίας, εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά). Επίσης, υπό τον όρο «εκκλησία» πολλές φορές εννοείται ο κλήρος, ή το σύνολο των θεσμών που ανήκουν στην εκκλησιαστική ζωή, ή ακόμα και οι ίδιες οι ακολουθίες. Όμως στην αμιγώς θεολογική γλώσσα, στην Ορθόδοξη εκκλησιολογία, με τον όρο «Εκκλησία» προσδιορίζεται αποκλειστικά και μόνο το ίδιο το Σώμα του Σαρκωθέντος Θεού Λόγου, η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού. Ακριβώς την ίδια σημασία έχει η λέξη Εκκλησία όταν συνοδεύεται από το επίθετο ‘Τοπική’, για να προσδιορίσει την σε συγκεκριμένο τόπο φανέρωση της Μίας Εκκλησίας του Χριστού. Σε αυτή την περίπτωση έχουμε την πλήρη και ουσιαστική ταύτιση της Τοπικής με την Καθολική Εκκλησία και ό,τι ισχύει για το μέρος (την Τοπική Εκκλησία), ισχύει και για το καθ’ όλον («την κατά την οικουμένην Εκκλησίαν») και το αντίστροφο. Συνεπώς, όταν χρησιμοποιείται ο όρος «Εκκλησία» είναι απαραίτητο να διευκρινίζουμε με ποια έννοια. Σε μία συζήτηση όπου προσεγγίζουμε γεγονότα από ιστορικής, νομικής, κοινωνιολογικής κοκ πλευράς γίνεται ασφαλώς και η ανάλογη χρήση του όρου «εκκλησία», οπότε αναφερόμαστε σε απλή θρησκευτική κοινότητα ή θρησκευτική συνάθροιση, η οποία πόρρω απέχει από την αυστηρή θεολογική της έννοια. Υπό αυτή την έννοια έχουμε εκατοντάδες εκκλησίες, που καλύπτουν ένα μεγάλο τμήμα της θρησκευτικής έκφρασης και οργάνωσης σε παγκόσμιο επίπεδο. Σε αυτή την περίπτωση είναι προφανές ότι δεν υπάρχει κανένα κριτήριο για το χαρακτηρισμό μιας κοινότητος ως ‘εκκλησία’, αλλά προέχει ο αυτοπροσδιορισμός της: η κάθε κοινότητα, ή ομάδα είναι ‘εκκλησία’, επειδή έτσι θέλει και αυτοχαρακτηρίζεται. Τα πράγματα όμως είναι εντελώς διαφορετικά όταν αναφερόμαστε στον όρο «Εκκλησία» από θεολογικής πλευράς. Στην Ορθόδοξη Θεολογία ο όρος «Εκκλησία» είναι αυστηρά μονοσήμαντος. Προσδιορίζεται – όπως αναφέρθηκε – αποκλειστικά και μόνο το Σώμα του Χριστού, το οποίο έχει ως κεφαλή Του τον ίδιο το Χριστό. τίποτα λιγότερο, αλλά και τίποτα περισσότερο! Κάθε τι το οποίο ανήκει σε αυτό το Θεανθρώπινο Σώμα είναι Εκκλησία, ό,τι δεν ανήκει σε Αυτό, δεν είναι Εκκλησία! Από αυτή τη βασική και θεμελιώδη θεολογική αρχή, ότι η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού, δηλ. ο ίδιος ο Χριστός, προέρχονται και οι βασικές ιδιότητες της Εκκλησίας: Μία, διότι δε νοείται τεμαχισμός ή διχασμός στο άχραντο Σώμα του Χριστού, Αγία, διότι είναι η Πανάμωμος Νύμφη του Λυτρωτού, την οποία ο ίδιος ο Κύριος παρέστησε «εαυτώ ένδοξον… μη έχουσαν σπίλον ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων αλλ’ ίνα ή αγία και άμωμος» (Εφεσ. 5, 27). Μάλιστα η κάθαρση αυτή έγινε με το Άχραντο Δεσποτικό Του Αίμα. Καθολική, διότι, όντας «ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας», είναι ο αποκλειστικός εκφραστής της καθολικής Αλήθειας και η προοπτική της εκτείνεται σε ολόκληρη τη δημιουργία και Αποστολική, διότι είναι ο αποκλειστικός φορέας της Αποστολικής Διδαχής και της Αποστολικής Διαδοχής, τις οποίες και διασώζει και μεταδίδει μέσα στους αιώνες. Με βάση τα ανωτέρω: α) Είναι προφανές ότι από θεολογικής απόψεως η ύπαρξη πολλών Εκκλησιών είναι εντελώς αδιανόητη, εκτός εάν αναφερόμαστε στις Τοπικές Εκκλησίες, τις κατά τόπους φανερώσεις της Μίας Εκκλησίας του Χριστού. β) Δε νοείται στην Εκκλησία το οποιοδήποτε ψεγάδι ή λάθος. Αυτό σημαίνει ότι η Εκκλησία κατέχει και κηρύττει την πληρότητα της Θ. Αποκαλύψεως, την παραδεδομένη Αποστολική Διδαχή, δηλ. την Αλήθεια. Είναι εντελώς αδιανόητο το παραμικρό λάθος σε θέματα πίστεως. Τα μέλη της Εκκλησίας ασφαλώς και μπορεί να σφάλλουν. ποτέ όμως η Εκκλησία δε μπορεί να διατυπώσει ως δόγμα πίστεως υποχρεωτικό για τη σωτηρία, το οποίο αργότερα να… ανακαλέσει ως εσφαλμένο. Η ύπαρξη λανθασμένης διδασκαλίας, εσφαλμένου δόγματος, ακυρώνει τις βασικές ιδιότητές Της: §  παύει η Εκκλησία να είναι Αγία – ως «έχουσα σπίλον ή ρυτίδα» ψευδοδιδασκαλίας . §  παύει η Εκκλησία να είναι Καθολική – ως μη κατέχουσα το πλήρωμα της Αληθείας. §  παύει η Εκκλησία να είναι Αποστολική – διότι πλέον δεν κατέχει και δεν μεταδίδει την ανόθευτη Αποστολική Διδαχή, αλλά ψευδοδιδασκαλίες. γ) Η Αποστολική Διδαχή, δηλ. η πίστη και διδασκαλία της Εκκλησίας, δεν επιδέχεται εκ μέρους των πιστών αμφισβήτηση ή άρνηση. Όποιος, ανεξάρτητα με το βαθμό που έχει, συνειδητά και συστηματικά αρνείται το οποιοδήποτε δόγμα πίστεως της Εκκλησίας δεν μπορεί να παραμένει μέλος Της. H Εκκλησία εκφράζεται αλαθήτως στις Οικουμενικές Συνόδους. Η Σύνοδος που θα χαρακτηριστεί από την Εκκλησία του Χριστού ως «Οικουμενική» είναι ταυτόχρονα σε θέματα πίστεως αλάθητη. Είναι εντελώς αδιανόητη για ένα πιστό η άρνηση των δογματικών αποφάσεων μιας Οικουμενικής Συνόδου. Αν συμβεί αυτό, ο πιστός αυτός δεν μπορεί να παραμείνει μέλος της Εκκλησίας. δ) Η απόλυτη αναίρεση της Εκκλησίας είναι η αίρεση, δηλ. η συνειδητή άρνηση της καθολικότητας της Αλήθειας. Γι’ αυτό Εκκλησία και αίρεση είναι δύο έννοιες απολύτως ασυμβίβαστες: Η Εκκλησία εκφράζει την καθολικότητα. η αίρεση είναι η άρνησή της. Η Εκκλησία είναι το φως. η αίρεση το σκοτάδι. Η Εκκλησία είναι η σωτηρία. η αίρεση η απώλεια. Η Εκκλησία είναι η θεοσέβεια. η αίρεση είναι αθεΐα. Η Εκκλησία είναι η ευθεία οδός. η αίρεση η «στρεβλότης». Η Εκκλησία είναι ο ίδιος ο Χριστός.η αίρεση ο αντίχριστος. Η Εκκλησία είναι η Αλήθεια του Χριστού. η αίρεση η δαιμονική πλάνη. Οι αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων χρησιμοποιούν για την αίρεση πολύ σκληρές εκφράσεις για να καταδειχθεί το πόσο φρικτή και απαίσια κατάσταση είναι. Μεταξύ άλλων χαρακτηρίζεται ως «φαυλότης φέρουσα τον όλεθρον», «ελεεινή πλάνη» στην οποία «κατεδέθησαν» οι αιρετικοί, «μεμιασμένη κοινωνία», «ρίζα πικρίας», «μίασμα γέγονε τη καθολική Εκκλησία, η των χριστιανοκατηγόρων αίρεσις». Επίσης, η αίρεση «εγκαταλείπουσα» αμέσως ή εμμέσως «τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν τον Υιόν του Θεού» καταντά «κεκρυμμένη ειδωλολατρία» και αθεΐα και γι’ αυτό ο ακολουθών αυτή «του χριστιανικού καταλόγου, ως αλλότριος εξωθείσθω και εκπιπέπτω». Μετά τις πιο πάνω απλές και από όλους αποδεκτές γενικές εκκλησιολογικές αρχές, ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε το κεντρικό ερώτημα: «Μπορούμε ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί να χαρακτηρίζουμε την σημερινή υπό τον Πάπα Ρώμης χριστιανική κοινότητα ως Εκκλησία του Χριστού; [Ο όρος Εκκλησία δε χρησιμοποιείται συμβατικά, αλλά με την αμιγώς θεολογική του έννοια]. Αν η απάντηση είναι θετική, ότι πράγματι ανήκει στην Εκκλησία του Χριστού μαζί με την Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως την πρώτη χιλιετία προ του Σχίσματος, ποιες οι αναπόφευκτες εκκλησιολογικές συνέπειες αυτής της παραδοχής; Νομίζω ότι αν αποδεχθούμε τους Λατίνους ως Εκκλησία του Χριστού, τότε για να έχουμε στοιχειώδη εκκλησιολογική συνέπεια,είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε ότι: 1.    Το σύνολο των δογμάτων που πρεσβεύουν είναι αληθές. Κατά συνέπεια, δε νοείται η παραμικρή αμφισβήτηση της παπικής διδασκαλίας και πίστης, ούτε και των παπικών δογμάτων περί πρωτείου και αλαθήτου. Όποιος εμμένει στην άρνηση έστω και ενός δόγματος πίστεως αντιστρατεύεται την αποστολική διδαχή και καθίσταται παραχρήμα αιρετικός και άξιος αναθέματος. 2.    Οι υπό του Παπισμού καθορισθείσες μετά την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο, 14 «Οικουμενικές» Σύνοδοι έχουν ερμηνεύσει αλαθήτως την ευαγγελική αλήθεια, αλαθήτως έχουν εκφράσει την αποστολική διδαχή και οι δογματικοί τους όροι συνιστούν υποχρεωτικά για όλους τους Χριστιανούς δόγματα πίστεως άκρως απαραίτητα για τη σωτηρία. Συνεπώς, οι αποφάσεις των «Οικουμενικών» αυτών Συνόδων πρέπει να γίνουν και από μας τους Ορθοδόξους πλήρως αποδεκτές. Να υπενθυμίσουμε ότι στις 14 παπικές «Οικουμενικές» Συνόδους μεταξύ άλλων εντάσσονται: a.    Οι ενωτικές σύνοδοι της Λυών (1274) και της Φεράρας-Φλωρεντίας (1438/39). Πρακτικά για μας τους Ορθοδόξους σημαίνει ότι οφείλουμε να τιμούμε ως Άγιο τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη Βέκκο που συμμορφώθηκε και αγωνίστηκε να επιβάλλει τη δογματική απόφαση της Συνόδου της Λυώνος και όχι τους Αγιορείτες Οσιομάρτυρες που αντιστάθηκαν μέχρις αίματος και την πολέμησαν! Οφείλουμε να τιμούμε ως Αγίους τους Ισίδωρο Κιέβου και Βησσαρίωνα Νικαίας που αποσκίρτησαν στον παπισμό γινόμενοι Καρδινάλιοι, αποδέχθηκαν και συμμορφώθηκαν με τη δογματική απόφαση της «Οικουμενικής» Συνόδου της Φλωρεντίας και όχι τον Μάρκο τον Ευγενικό που αντιστάθηκε και την πολέμησε μέχρι τέλους! Είναι απόδειξη, τουλάχιστον, εκκλησιολογικής σχιζοφρένειας να θεωρούμε τον Παπισμό ως Εκκλησία και ταυτόχρονα να τιμούμε ως Άγιο τον Μάρκο τον Ευγενικό! b.    Η Α΄ Βατικανή Σύνοδος (1869/70), η οποία καθόρισε ως δόγματα πίστεως υποχρεωτικά για τη σωτηρία: α) το πρωτείο του Απ. Πέτρου επί των άλλων Αποστόλων, β) το πρωτείο εξουσίας του Πάπα Ρώμης εφ’ όλης της Εκκλησίας, και γ) το αλάθητο του Πάπα, όταν αυτός αποφαίνεται ex cathedra. Τυχόν αμφισβήτηση ή άρνηση των δογμάτων αυτών επισύρει τα τέσσερα “anathema sint” (= ανάθεμα έστω) της «Οικουμενικής» αυτής Συνόδου. Χρήση των αποφάσεων αυτών έγινε με την καταδίκη του σύγχρονου μεγάλου Ρ/Καθολικού ΘεολόγουHans Küng, o οποίος αρνήθηκε το παπικό αλάθητο! 3.    Αν ο Παπισμός είναι Εκκλησία του Χριστού τότε – ω! τότε… – όλοι οι μετά το σχίσμα Ορθόδοξοι εκκλησιαστικοί συγγραφείς, οι Άγιοι, οι Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι... βλάσφημοι! Διότι είναι φρικτή, φοβερά φρικτή βλασφημία, να χαρακτηρίζεται η Εκκλησία, δηλ. η άσπιλος Νύμφη του Χριστού μας, ως αίρεση, ως δαιμονική επινόηση! Να υπενθυμίσουμε ότι σε αυτή τη φρικτή βλασφημία έχουν περιπέσει όλοι – ανεξαιρέτως όλοι – οι Άγιοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας που έχουν ασχοληθεί με τις παπικές διδασκαλίες και όλοι ομοφώνως έχουν αποφανθεί ότι ο Παπισμός είναι αίρεση! Μεταξύ άλλων: Μ. Φώτιος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς, Αγ. Συμεών Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, Αγ. Μάρκος Ευγενικός, Αγ. Νικόδημος Αγιορείτης, Αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός, Αγ. Νεκτάριος κ.ά. Μάλιστα ο Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς λέει τα εξής φοβερά: «Εις την ιστορίαν του ανθρωπίνου γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις: του Αδάμ, του Ιούδα, του Πάπα… το δόγμα περί αλαθήτου του Πάπα είναι όχι μόνο αίρεσις αλλά παναίρεσις... είναι αίρεσις των αιρέσεων, μία άνευ προηγουμένου ανταρσία κατά του Θεανθρώπου Χριστού»! Είναι εντελώς αδιανόητο να αποδέχομαι τον Παπισμό ως Εκκλησία του Χριστού και ταυτόχρονα να τιμώ τους ανωτέρω ως Αγίους που τον χαρακτήρισαν ως αίρεση! 4.    Το ίδιο ισχύει και για τις μετά το σχίσμα Τοπικές Συνόδους της Ανατολής που καταδικάζουν τις αιρετικές διδασκαλίες του Παπισμού. Και αυτές πρέπει να καταδικαστούν ως… βλάσφημες! Μεταξύ άλλων: 1.         Σύνοδος 879, εν Κωνσταντινουπόλει (Η΄ Οικουμενική Σύνοδος): αιρετική πλάνη η προσθήκη του filioque στο Σύμβολο της Πίστεως. 2.         Σύνοδος 1170, εν Κωνσταντινουπόλει: «βουλήν κατεβάλοντο, ίνα τελείως αποκόψωσι τελείω χωρισμώ τον Πάπα και πάντας τους συν αυτώ... ούτε αυτούς τελείω αναθεματισμώ παρέδωσαν, καθώς και τας λοιπάς αιρέσεις... φήσαντες το Αποστολικόν “αιρετικόν άνθρωπον μετά πρώτην και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπτε ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκρητος”». 3.         Σύνοδος 1450, εν Κωνσταντινουπόλει (τελευταία Σύνοδος στον Ι. Ν. Αγ. Σοφίας): καταδίκη της ενωτικής Συνόδου Φεράρας-Φλωρεντίας και των αιρετικών διδασκαλιών των Λατίνων. 4.         Σύνοδος 1722, εν Κωνσταντινουπόλει: «να αποδιώχνετε το ψεύδος... να απέχετε μακριά από τις καινοτομίες και τους νεωτερισμούς των Λατίνων, οι οποίοι δεν άφησαν κανένα δόγμα και μυστήριο και παράδοση της Εκκλησίας που να μην το φθείρουν και το νοθεύσουν». 5.         Σύνοδος 1838 εν Κωνσταντινουπόλει: «να προφυλάξωμεν τα γνήσια τέκνα της Ανατολικής Εκκλησίας από τας βλασφημίας του Παπισμού... τα βάραθρα των αιρέσεων και τους ψυχοφθόρους κρημνούς της παπικής πλάνης των... ίνα γνωρίσητε όσον το διάφορον ημών των Ορθοδόξων από των Κατόλικων, ίνα μη απατάσθε από του λοιπού από τα σοφίσματα και καινοφωνίας των ψυχοφθόρων τούτων αιρετικών... της ματαιόφρονος και σατανικής τούτων αιρέσεως». 6.         Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων, 1848: «από αυτές τις αιρέσεις που διαδόθηκαν σε μεγάλο μέρος της οικουμένης, για τους λόγους που γνωρίζει ο Κύριος, ήταν κάποτε ο Αρειανισμός. Σήμερα είναι και ο Παπισμός... (το filioque) είναι αίρεση και αυτή που την πιστεύουν αιρετικοί... γι’ αυτό και η μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία ακολουθώντας τα ίχνη των αγίων Πατέρων, ανατολικών και δυτικών, κήρυξε και παλαιά επί των Πατέρων μας, και αποφαίνεται πάλι σήμερα συνοδικώς... ότι είναι αίρεση και οι οπαδοί του αιρετικοί... Επίσης οι συνάξεις που συγκροτούνται από αυτούς είναι αιρετικές και κάθε κοινωνία πνευματική των Ορθοδόξων τέκνων... με αυτούς είναι αντικανονική, όπως ορίζει ο ζ΄ κανόνας της Γ΄ Οικ. Συνόδου». 7.         Σύνοδος 1895, εν Κωνσταντινουπόλει: «υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές που αφορούν στα θεοπαράδοτα δόγματα της πίστεώς μας και στο θεοσύστατο κανονικό πολίτευμα της διοικήσεως των Εκκλησιών... Η Παπική Εκκλησία... όχι μόνο αρνείται να επανέλθει στους Κανόνες και τους όρους των Οικουμενικών Συνόδων, αλλά στο τέλος του 19ου αι. ευρύνοντας το υφιστάμενο χάσμα, επισήμως ανακήρυξε και αλάθητο... Η σημερινή Ρωμαϊκήείναι Εκκλησία των καινοτομιών, της νοθεύσεως των συγγραμμάτων των Πατέρων, της παρερμηνείας της Γραφής και των όρων των Οικουμενικών Συνόδων. Γι’ αυτό ευλόγως και δικαίως αποκηρύχθηκε και αποκηρύσσεται εφ’ όσον μένει στην πλάνη της». Από τις ανωτέρω απλές σκέψεις είναι προφανές ότι αν εμείς οι Ορθόδοξοι αποδεχόμαστε τη Ρ/Καθολική Κοινότητα ως Εκκλησία του Χριστού (εν τη θεολογική εννοία) οφείλουμε να είμαστε συνεπείς με αυτή την εκκλησιολογία και να τροποποιήσουμε αναλόγως τις πεποιθήσεις και τις ενέργειές μας! Ειδάλλως παίζουμε εν ου παικτοίς ή στην καλύτερη περίπτωση κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους, εντός, εκτός και επί τα αυτά! Ενστάσεις: α) Θα μπορούσε όμως κάποιος να αντιλέξει: ο παπισμός έχει πολλά στοιχεία εκκλησιαστικότητας (το μεγαλύτερο μέρος της δογματικής και ηθικής διδασκαλίας, της ιεραρχίας, της λατρείας κοκ). δεν επαρκούν αυτά για να τον θεωρήσουμε Εκκλησία;μήπως θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε ως σχετικώς Εκκλησία του Χριστού; Ασφαλώς όχι! διότι δεν αρκούν λίγα ή πολλά ή τα περισσότερα στοιχεία εκκλησιαστικότητας, γιατί η Εκκλησία ταυτίζεται με την πληρότητα και καθολικότητα. Η παραμικρή έλλειψη αλήθειας την ακυρώνει. η ελαχίστη ύπαρξη πλάνης τη νοθεύει. Άλλωστε, ο θεόπνευστος αποστολικός λόγος είναι κατηγορηματικός: «όστις όλον τον νόμον τηρήση, πταίση δε εν ενί γέγονε πάντων ένοχος» (Ιακ. 2, 10). β) Τι θα γίνουν τα εκατομμύρια των Καθολικών. θα καταδικασθούν από το Θεό στην κόλαση και θα σωθούν μόνο οι Ορθόδοξοι; Το έλεος του Θεού δεν φτάνει στους ανθρώπους αυτούς; Στο ερώτημα αυτό οφείλεται αναλυτικότερη απάντηση:  Η Ορθόδοξη Θεολογία δεν είναι ένα ιδεολογικό σύστημα που έχει απαντήσεις για οποιαδήποτε θεολογικο-φιλοσοφικο-υπαρξιακό ερώτημα. Μπορεί να αποφαίνεται μόνο για τα θέματα τα οποία έχει φανερώσει η Αποκάλυψη του Θεού και σε όποιο βαθμό Αυτή τα έχει αποκαλύψει! Για τα υπόλοιπα οφείλουμε να σιωπούμε, τιμώντας τα μυστήρια που ο Θεός θέλησε να κρατήσει για τον Εαυτό Του! Σε αντίθετη περίπτωση οδηγούμαστε σε σχολαστικισμό ή και σε βλασφημία θεωρώντας το όποιο ιδεολόγημά μας διδασκαλία και λόγο Θεού! Αυτό βέβαια δεν απαγορεύει τη δική μας συμβολή στην εμβάθυνση στην «άπαξ παραδοθείσα πίστιν τοις αγίοις» (Ιουδ. 4) ή τη δική μας αναζήτηση απαντήσεως στις προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου. Αντιθέτως μάλιστα αυτό συνιστά ιερή διακονία στο Σώμα του Χριστού, υπό μία προϋπόθεση: η διακονία αυτή να εδράζεται στην μέχρι τώρα εκκλησιαστική εμπειρία και παράδοση και να γίνεται αποδεκτή από τη σημερινή εκκλησιαστική συνείδηση. Από τον κίνδυνο της παρεκκλίσεως από την «άπαξ παραδοθείσα πίστιν» μας προφυλάσσει η Χάρις του Θεού, όταν εμείς ταπεινά την επιζητούμε και δεχόμαστε να διατυπώσουμε όχι τις δικές μας «εξυπνάδες», αλλά ό,τι ο Θεός διά των Αγίων Του θέλησε να μας αποκαλύψει… Έτσι στο ανωτέρω ερώτημα νομίζω ότι η απάντηση είναι μία: το πώς θα κρίνει ο Θεός τους Ορθοδόξους ή τους ετεροδόξους και τους αλλοθρήσκους είναι δική Του ευθύνη και δική Του... μέριμνα!Δεν μας έχει αποκαλύψει τίποτα και ως εκ τούτου δεν δικαιούμαστε όχι μόνο να μιλάμε, αλλά ούτε και να σκεφτόμαστε για λογαριασμό Του, αν δεν θέλουμε να καταντήσουμε βλάσφημοι! Εύστοχα έχει επισημανθεί ότι δεν γνωρίζουμε ποιοςάνθρωπος σώζεται, αλλά το πώς ο άνθρωπος σώζεται (π. Γ. Μεταλληνός). Εμείς οφείλουμε να εγκαταλείψουμε εαυτούς και αλλήλους – όλους τους ανθρώπους, ολόκληρο τον κόσμο – στην αγάπη και το άπειρο έλεός Του! Είναι τυχαίο άραγε ένα από τα μεγαλύτερα θεολογικά πνεύματα, ο μεγάλος Ωριγένης αναζητώντας και ασχολούμενος με παρόμοια θέματα για τα οποία η Θ. Αποκάλυψη σιωπά, έπεσε σε πλάνη; Ας προσέξουμε όμως κάτι ακόμα: Προτύπωση της Εκκλησίας του Χριστού ήταν ο αρχαίος Ισραήλ, που ήταν «ο Λαός του Θεού». Αυτό δε σήμαινε όμως ότι η αγάπη, το έλεος και η ευσπλαχνία του Θεού περιοριζόταν μόνο σε αυτόν και όχι στα άλλα έθνη. Το προφητικό κήρυγμα είναι σαφέστατο, με χαρακτηριστική περίπτωση τη σωτηρία της Νινευή. Το ότι η αγάπη του Θεού σκέπασε τη Νινευή δε σημαίνει ότι και οι Νινευίτες εντάχθηκαν στο λαό του Θεού, τον Ισραήλ. Παρόμοιο περιστατικό έχουμε και στις Πράξεις (κεφ. 10) με τον αλλοεθνή Κορνήλιο στον οποίο η Θ. Χάρις πλούσια χορηγήθηκε. αυτό όμως δεν αρκούσε. δεν τον κατέστησε και αυτομάτως μέλος της Εκκλησίας του Χριστού, του Νέου Ισραήλ, αλλά τον προετοίμασε για να βαπτισθεί και έτσι να γίνει μέλος της Εκκλησίας! Συνεπώς η Χάρις του Θεού και η Αγάπη Του και το Έλεός Του δεν περιορίζονται, αλλά εκτείνονται σε ολόκληρη τη δημιουργία, η οποία προσκαλείται να γίνει Εκκλησία του Χριστού, αποδεχόμενη την πληρότητα της αποκαλυφθείσης Αλήθειας, τον μοναδικό Σωτήρα και Λυτρωτή Ιησού. Πάτρα, 31 Μαρτίου 2012 μεταφορά από...

Ψευδείς συκοφαντίες κατά του Αβραάμ

Οι Νεοειδωλολάτρες κατηγορούν ψευδώς και αναίσχυντα, τον Αβραάμ ότι δήθεν είναι μαστρωπός της γυναίκας του της Σάρρας, με βάση τα χωρία: Γένεση, κεφάλαιο 12/ιβ΄ 11-20.

Απαντάμε, ότι αυτό υπάρχει μόνο στην αρρωστημένη φαντασία των ειδωλολατρών. Αναφέρεται εκεί να έγινε καμία μοιχεία;Φυσικά όχι! Δεν συνέβη τίποτα.

Εκεί ο Αβραάμ, (όχι για να πλουτίσει, όπως λένε οι ψεύτες ειδωλολάτρες, αλλά) για να μη τον σκοτώσουν για να του πάρουν τη γυναίκα, είπε ότι είναι αδελφή του, αποκρύπτοντας ότι είναι γυναίκα του. Είναι τόσο φοβερό αυτό; Πού είναι η «μαστρωπεία»; Προφανώς μόνο στα αρρωστημένα μυαλά των Νεοειδωλολατρών, που είναι συνηθισμένοι από τα αίσχη των δαιμονικών θεών τους.

Και μάλιστα ήταν η δεύτερη φορά που το έκανε αυτό ο Αβραάμ, και το έκανε αργότερα ο Ισαάκ με τη Ρεβέκκα. Δηλαδή τι έπρεπε; Να πάνε να τους σκοτώσουνε επειδή το ήθελαν οι ειδωλολάτρες; Πολύ καλά έκαναν και ο Αβραάμ, και ο Ισαάκ. Ήταν επικίνδυνες οι εποχές τότε. Σκοτώνανε τους άνδρες και τους παίρνανε τις γυναίκες. Έτσι όμως, κατάφεραν να επιβιώσουν.

Ίσως πει κάποιος από αυτούς: "Ναι, όμως αν συνέβαινε; Αν ο βασιλιάς τελικά κοιμόταν με τη γυναίκα τους; Δεν έπρεπε ο Αβραάμ και ο Ισαάκ να διαφυλάξουν την τιμή τής γυναίκας τους;"

Απαντάμε:

Κατ αρχήν, με τα «αν» δεν γίνεται «μαστρωπεία». Δεύτερον, δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί. Ο Αβραάμ και ο Ισαάκ, ήταν ΠΡΟΦΗΤΕΣ. Γνώριζαν το θέλημα τού Θεού, και το Άγιο Πνεύμα τους οδηγούσε. Ήξεραν από πριν ότι δεν θα γινόταν τίποτα. Και στην περίπτωση που παρά λίγο να γίνει, επενέβη ο Θεός και τους φύλαξε. Αυτό ο Αβραάμ και ο Ισαάκ το ήξεραν. Είχαν καθημερινή επαφή με τον Θεό. Ο Αβραάμ ήταν ΦΙΛΟΣ τού Θεού. Ο ίδιος ο Θεός τον λέει έτσι. Και τον καθοδηγούσε και τον φύλαγε στο κάθε τι. Όταν ο Αβραάμ πήγαινε εκεί, ήξερε ότι ο Θεός θα φυλάξει τη γυναίκα του.

Ίσως πει πάλι κάποιος: "Ναι, μα αν ο Θεός τον φύλαγε, γιατί έπρεπε να πει ο Αβραάμ (και μετά ο Ισαάκ) ότι η γυναίκα του ήταν αδελφή του; Δεν μπορούσε ο Θεός να τους φυλάξει και έτσι;"

Απαντάμε:

Ναι, μπορούσε. Όμως ο Αβραάμ και ο Ισαάκ ΟΦΕΙΛΑΝ να εξαντλήσουν τις προφυλάξεις που μπορούσαν να πάρουν από μόνοι τους, και μόνο σε ό,τι δεν μπορούσαν, θα βοηθούσε ο Θεός. Οι πρόγονοί μας, έλεγαν: "Συν Αθηνά και χείρα κίνει". Στην περίπτωσή μας, αυτό συνέβη. Πήραν τις προφυλάξεις τους, και σε ό,τι δεν μπορούσαν, φρόντισε ο ίδιος ο Θεός.

Ίσως πάλι να πει κάποιος: "Μα δεν ήταν ψέμα να πουν ότι η γυναίκα τους ήταν αδελφή τους;"

Απαντάμε:

Όχι! Δεν ήταν ψέματα. Η Σάρρα ήταν αλήθινά αδελφή τού Αβραάμ, και η Ρεβέκκα ήταν αλήθεια ξαδέλφη τού Ισαάκ. Κάνω μια στάση στη λέξη: "ξαδέλφη". Τότε, όπως ξέρουν όσοι έχουν μελετήσει τα έθιμα του τόπου και της εποχής, τους συγγενείς τους έλεγαν: "αδελφούς", ανεξαρτήτως βαθμού συγγενείας. Είπε ο Αβραάμ στον Λωτ, όταν χωρίζανε: "Άνδρες αδελφοί είμαστε". Όμως ήταν θείος του, όχι αδελφός του. Τον είπε όμως αδελφό του, επειδή ήταν κοντινοί συγγενείς. Το ίδιο και ο Ισαάκ, δεν έλεγε ψέματα, γιατί η Ρεβέκκα ήταν πραγματικά εξαδέλφη του. Και ο Αβραάμ, ακριβολογούσε. Η Σάρρα ήταν αδελφή του.

Τέλος, ίσως να πει κάποιος: "Μα δεν ήταν αιμομιξία να παντρευτεί ο Ισαάκ την εξαδέλφη του, και ο Αβραάμ την αδελφή του;"

Απαντάμε:

Όχι! Τότε δεν ήταν. ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ στους Μεσοποτάμιους λαούς, και μάλιστα ως κάτω στην Αίγυπτο. Τότε όχι μόνο δεν θεωρείτο κακό να παντρευτείς την αδελφή σου και την εξαδέλφη σου, αλλά ΘΕΩΡΕΙΤΟ ΑΣΕΒΕΙΑ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙΣ ΞΕΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ. Έπρεπε να παντρευτούν συγγενείς τους, γιατί έδιναν μεγάλη σημασία στην κοινή καταγωγή, και ήθελαν να αυξάνουν ως ενιαίος λαός, και να μη διασπαρούν ανάμεσα στους άλλους λαούς. Ας θυμηθούν όσοι γνωρίζουν, (όχι οι άσχετοι ειδωλολάτρες), την ιστορία πώς ο Αβραάμ έστειλε τον δούλο του να βρει νύφη ΑΠΟ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ! Πώς ο Ιακώβ πήγε να παντρευτεί την εξαδέλφη του τη Ραχήλ, και πώς η μητέρα του η Ρεβέκκα πικράθηκε όταν ο άλλος ο γιος της πήρε γυναίκα που δεν ήταν συγγενής τους!

Δεν μπορούμε να κρίνουμε λαούς τού 2000 π.Χ. με νόμους και έθιμα τού 2000 μ.Χ. Αυτό είναι όχι μόνο χαζό, αλλά και απαράδεκτο. Τότε, το να παντρεύεται κάποιος την αδελφή του και την εξαδέλφη του, δεν ήταν αιμομιξία, αλλά ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ. Τότε ανήθικο ήταν να πάρει κάποιος ξένη!

Την αιμομιξία την καθιέρωσε ως παράνομη αρχικά ως ένα βαθμό ο Ιουδαϊσμός, και τέλος ο Χριστιανισμός, πολλούς αιώνες πριν. Και είναι ανόητο να κατηγορείται κάποιος για κανόνες που δημιουργήθηκαν χιλιάδες χρόνια αργότερα. Και ακόμα πιο ανόητο να κατηγορείται ο ίδιος ο νομοθέτης, (π.χ. οι Χριστιανοί), για παραβίαση ανύπαρκτων κανόνων, και ειδικά για κανόνες που οι ίδιοι διέδωσαν.

Η δική μας συμβουλή προς τους Νεοειδωλολάτρες, είναι να πάψουν να πιάνουν στο στόμα τους, αγίους, προφήτες και δικαίους της Χριστιανικής πίστης, και να κοιτάξουν το χάλι των δαιμονικών "θεών" τους.

Γ. Κ.

πηγή

Ο ΓΕΡΟ – ΠΑΝΑΓΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΥΣΗ «ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟ` ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΕΝΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΣΤΑΡΕΤΣ» (ΚΙΡΙΕΕΦΣΚΙ- ΡΩΣΟΣ ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ)

Αυτή την ευλογία δέχτηκα από το Θεό, γνωρίζοντας πριν από δέκα περίπου χρόνια τον παππού-Παναή από τη Δύση.

Ένα γεροντάκι, με την παραδοσιακή εμφάνιση της βράκας, αδύνατο, χωρίς τίποτα να δείχνει το εσωτερικό του μεγαλείο. Ή ζωή του ολόκληρη πέρασε στην εκούσια αφάνεια, πού όμως γίνεται «πόλις επάνω όρους κειμένη», γιατί είναι ζωή αληθινής ταπείνωσης.

Ή αγιότητα, πού μας περιέγραφαν οι θεολόγοι μας και πού διαβάζαμε στους βίους των Αγίων άνηκε στο χώρο το θεωρητικό, μέχρι πού συνάντησα τον παππού. Τότε ανακάλυψα πώς το Ευαγγέλιο μπορεί να εμφανιστεί τέλεια και στη δική μας εποχή και στο δικό μας χώρο. Ανακάλυψα την ομορφιά της αγιότητας, την αλήθεια πώς «ό Χριστός χθες και σήμερον ό ούτος και εις τους αιώνας». Είδα «ιδίοις ομμασι» τί σημαίνει να είναι κανείς άνθρωπος ερωτευμένος με το Θεό και τη Βασιλεία Του, δηλαδή Άγιος.

Συνήθως ή αγιότητα περιοριζόταν στο χώρο των μοναχών, μέσα στην ησυχία, την περισυλλογή, την προσευχή και την άσκηση. Ή, αν ακούγαμε γι' αγιότητα στον κόσμο, τη θεωρούσαμε σαν έκφραση κοινωνικού έργου και κάθε «έργου» προς «οικοδομήν του σώματος της Εκκλησίας».

Ό παππούς μου έδωσε να καταλάβω με τη ζωή του αυτό πού ό Γρηγόριος ό Θεολόγος αναφέρει: «μεγίστη πράξις εστίν ή απραξία». Ήταν στον κόσμο και ζούσε ως ερημίτης- ταυτιζόταν με τα προβλήματα του καθενός και έμενε απαθής απ' όλα γευόταν τον ουρανό και ήταν πολύ ανθρώπινος.

Όποιος πήγαινε για πρώτη φορά και του έλεγε τον πόνο του, για πάντα τον είχε στην προσευχή του. Αισθανόσουν πώς σε γνώριζε χρόνια, πώς ήταν δικό σου πρόσωπο. Ένιωθες την αγάπη του πού αντανακλούσε την αγάπη του Θεού. Κοντά του ό καθένας πίστευε ότι είναι κάτι, ότι αξίζει, γιατί τον αγαπά ό Χριστός μέχρι θυσίας σταυρικής. Δεν σού άφηνε περιθώριο να νιώσεις μειονεκτικά απέναντι του. Γιατί ήταν αληθινός Άγιος. ' Αγαπούσε και γινόταν ένα μαζί σου, κατεβαίνοντας - όπως ό Χριστός - στο επίπεδο σου για να σ' ανεβάσει σιγά - σιγά στον τρόπο ζωής τού Θεού. Δεν ήξερε να κολακεύει τις αδυναμίες, αλλά να συγκαταβαίνει στις ανθρώπινες αδυναμίες «άχρις ου μορφωθη Χριστός εν υμίν» (Γαλ. δ' 19). Το φάρμακο για τη θεραπεία το έδινε καθαρό στην κατάλληλη στιγμή.

Ήταν ένας διδάσκαλος του λαού, χωρίς τυμπανοκρουσίες και διπλώματα. Ό λόγος του, έκφραση εμπειρίας κι όχι θεωρίας, ήταν «λόγος ζων», γι' αυτό και όσα έλεγε άγγιζαν την ουσία και την καρδιά των ακροατών.

Μιλούσε συχνά με παραβολές, παραδείγματα από την καθημερινή ζωή, πού έκαμναν και το πιο αγράμματο να καταλαβαίνει, αλλά και τον μορφωμένο του αιώνος τούτου να συνειδητοποιεί τη «μωρίαν του» και ν' αναζητά την «άνωθεν σοφίαν», πού 'ναι «αγνή, ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, μεστή ελέους και καρπών αγαθών, αδιάκριτος και ανυπόκριτος» (Ίακ. γ' 17). Μιλούσε στην κυπριακή διάλεκτο, απλά, στη γλώσσα του λαού, χωρίς ρητορείες και σοφίσματα. Ή «διδασκαλία» του δεν είχε το στοιχείο της προπαγάνδας, της νεύρωσης πού προσπαθεί να πείσει για να κατατροπώσει τον αντίπαλο και να νιώσει υπεροχή. Ήταν έκφραση αγάπης προς τον αδελφό πού διψά «του άκούσαι λόγον Κυρίου» (Άμώς η' 11) ή πού βρίσκεται στην άγνοια κι άρα στον πνευματικό θάνατο.

Πολύ εκτιμούσε το κηρυκτικό έργο των θεολόγων, χωρίς να ξεχωρίζει τις «σχολές» και τις «θεολογικές αποκλίσεις». Όταν κάποτε τον ρώτησα αν «βγαίνει τίποτα» από τα κηρύγματα, κι αν θα πρέπει να μιλήσουν τα έργα μας μάλλον παρά τα λόγια μας, μου είπε: «Τα` άλλα λόγια να τα λιοστέψουμεν. Πού τούτα ν' ακούμε ν οΰλλη μέρα, εν καλά 

Πρέπει ν' ακούσουν. Το κήρυγμα επιδρά παραπάνω. Εν τζ' ή Χάρις του Θεού πού ενεργεί. Έλειψαν τα ψάρκα πού τη θάλασσα, ώστε να σταματήσουμε να ρίχνουμεν τα δίκτυα; Πώς θα πιστέψουν αν δεν ακούσουν; Πώς θ' ακούσουν χωρίς κηρύσσοντος; Πώς θα κηρύξουν εάν δεν άποσταλώσιν»;

Τούς κληρικούς τούς σεβόταν ιδιαίτερα. Έλεγε χαρακτηριστικά: «Οι, εν ανέχομαι να δώ κληρικούς ή μοναχούς στην κόλαση. Εν πολλά ζόρι. Συνέχεια με τούς παππούδες είμαστε. Τόσα χρόνια... ν' αξιωθούμε τζιαί στην άλλη ζωή να ' μαστέ μαζί». Γι' αρκετά χρόνια ήταν νεωκόρος στην Παναγία της Λύσης. Αγρυπνίες, προσευχές, παρακλήσεις ήταν η ασχολία του. Καθημερινά σηκωνόταν νωρίς κι έκαμνεν κανονικά τις εκκλησιαστικές ακολουθίες. Ένα μήνα περίπου πριν την κοίμηση του έλεγε σε καμιά δεκαριά πού βρισκόμασταν κοντά του: «Πράγματι, ούλλα τούτα, εχόρτασά τα».

—        Το Θεό τον εχόρτασες; τον ρώτησα. Έμεινε λίγο σιωπηλός κι απάντησε:

—        Άραγε έγεύτηκά Τον;

Αυτή ή συναίσθηση ότι «ουδέν ειμί», κυριαρχούσε την όλη ζωή του.

Αλλά είχε χαρά κι ελπίδα. Ψηλαφούσε, θα λέγαμε, την αγάπη του Θεού. Όποτε μιλούσε για την ευσπλαχνία και το έλεος Του, γέμιζαν τα μάτια του δάκρυα ζούσε μέσα στο Θεό κι ό Θεός μέσα του. Μου έλεγε κάποτε: «Να θυμάσαι: ό Θεός έννεν άνθρωπος πού εν συγχωρά. Τούς δικούς Του τούς αγαπά. Ξεχνά τα σφάλματα μας εύκολα Ό κόσμος, τζιαί να μετανοήσει κάποιος, εν να τον κρίνει σύμφωνα με το παρελθόν του».

Από τις 3 Δεκεμβρίου, πού αρρώστησε βαριά και βρισκόταν στο κρεβάτι συνεχώς, κοινωνούσε καθημερινά. Ή Θεία Κοινωνία ήταν ή «όντως τροφή» του. Πάντα μεταλάβαινε συχνά κι αυτό του έδινε μεγάλη χαρά

Τέσσερις ώρες πριν την κοίμηση του διαβάσαμε κοντά του τούς Χαιρετισμούς της Παναγίας, πού αγαπούσε ιδιαίτερα, και τις «ευχές εις ψυχορραγούντας». Μόλις παρέδωσε το πνεύμα του στο Χριστό, πού αγάπησε έκ νεότητας του, και τον τακτοποίησαν, κάναμε το πρώτο τρισάγιο και αρχίσαμε την ανάγνωση του Ψαλτηρίου.

Ή «εξόδιος ακολουθία» έγινε στο ναό της Αγίας Θέκλης, στο συνοικισμό των Αγίων Αναργύρων στη Λάρνακα Ήμαστε 23 ιερείς και 2 διάκονοι. Μοναχές, «μαθήτριες» του παππού, και πολύς κόσμος. Προΐστατο της ακολουθίας ό ηγούμενος του Σταυροβουνιού Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος, πού ήταν ό πνευματικός του. Νιώθαμε όλοι πώς τα λόγια της κηδείας δεν «ταίριαζαν» στον παππού. Κηδεύαμε ένα Άγιο: Κοινή εμπειρία της σύναξης. Ένας - ένας πλησίαζε το σκήνωμα του και ασπαζόταν το χέρι του. Μικροί και μεγάλοι.

Ό παππούς έφυγε. Δεν μπορούμε να τον συμβουλευόμαστε πια κι ούτε ν' ακούμε τις διδαχές του. Ορφάνια και πόνος. Γιατί, όπως θα γραφτεί για το στάρετς Αμβρόσιο της Όπτινα στη Ρωσία, «ό θάνατος ενός στάρετς βυθίζει τις ψυχές σε βαρεία θλίψη. Είναι σαν να χάνουν τα πρόβατα το βοσκό και οι ναύτες τον κυβερνήτη. Πόση είναι ή αξία ενός στάρετς; Απροσμέτρητη. Γι' αυτό απροσμέτρητη είναι και ή θλίψη... Γιατί συναντώντας ένα στάρετς, πού έφθασε ήδη στη θέωση, συναντάς στο πρόσωπο του τον Ίδιο τον Θεό».

Αυτά μπορούν άνετα να γραφτούν και για τον παππού-Παναή από τη Λύση, τον κοσμικό ερημίτη, πού 'ταν για μένα σημείο της ζωντανής παρουσίας του Ζώντος Κυρίου.

Πρεσβύτερος

 ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΓΑΘΟΚΛΕΟΥΣ

Θεολόγος

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ. ΤΕΥΧΟΣ 100.

πηγή

Πώς ή γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;

…Επειδή οι γυναίκες της εποχής μας έχασαν την υψηλή αυτή συνείδηση, άρχισαν να γεννούν προπαντός κατά σάρκα. Τα παιδιά μας έγιναν ανίκανα για την πίστη. Συχνά αδυνατούν να πιστέψουν ότι είναι εικόνα του Αιωνίου Θεού.

Η μεγαλύτερη αμαρτία στις ήμερες μας έγκειται στο ότι οι άνθρωποι βυθίστηκαν στην απόγνωση και δεν πιστεύουν πια στην Ανάσταση. Ο θάνατος του ανθρώπου εκλαμβάνεται από αυτούς ως τελειωτικός θάνατος, ως εκμηδένιση, ενώ πρέπει να θεωρείται ως στιγμή αλλαγής της μορφής της υπάρξεώς μας ως ημέρα γεννήσεώς μας στην ανώτερη ζωή, σε ολόκληρο πλέον το πλήρωμα της ζωής που ανήκει στο Θεό. Αλήθεια, το Ευαγγέλιο λέει: «Ο πιστεύων εις τον Υιόν έχει ζωήν αιώνιον ο δε απειθών τω Υιώ ουκ όψεται ζωήν» (Ιωάν. 3,36). «Αμήν, αμήν λέγω υμίν ότι… ο πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιωάν. 5,24). «Αμήν, αμήν λέγω υμίν, εάν τις τον λόγον τον εμόν τηρήση, θάνατον ου μη θεωρήση εις τον αιώνα» (Ιωάν. 8,51). Παρόμοιες λοιπόν εκφράσεις μπορούμε να αναφέρουμε πολλές.
Συχνά ακούω από τους ανθρώπους: Πώς ή γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;

Γιατί η πλειονότητα των ανθρώπων έχασε την ικανότητα να πιστεύει; Δεν είναι άραγε η νέα απιστία συνέπεια της ευρύτερης μορφώσεως, όταν αυτό που λέει η Γραφή γίνεται μύθος, απραγματοποίητο όνειρο;
Η πίστη, η ικανότητα για την πίστη, δεν εξαρτάται πρωτίστως από τον βαθμό μορφώσεως του ανθρώπου. Πράγματι παρατηρούμε ότι στην εποχή μας, κατά την οποία διαδίδεται η μόρφωση, η πίστη ελαττώνεται, ενώ θα έπρεπε ουσιαστικά να συμβαίνει το αντίθετο όσο δηλαδή πλατύτερες γίνονται οι γνώσεις του ανθρώπου, τόσο περισσότερες αφορμές έχει για να αναγνωρίζει τη μεγάλη σοφία της δημιουργίας του κόσμου. Σε τί λοιπόν συνίσταται η ρίζα της απιστίας;
Πριν απ’ όλα οφείλουμε να πούμε ότι το θέμα αυτό είναι πρωτίστως έργο των γονέων, των πατέρων και των μητέρων. Αν οι γονείς φέρονται προς την πράξη της γεννήσεως του νέου άνθρωπου με σοβαρότητα, με τη συνείδηση ότι το γεννώμενο βρέφος μπορεί να είναι αληθινά «υιός άνθρωπου» κατ’ εικόνα του Υιού του Ανθρώπου, δηλαδή του Χριστού, τότε προετοιμάζονται για την πράξη αυτή όχι όπως συνήθως γίνεται αυτό. Να ένα υπέροχο παράδειγμα ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ προσεύχονταν για πολύ καιρό να τους χαρισθεί τέκνο… Και τί συνέβη λοιπόν; «Ώφθη δε αιτώ (τω Ζαχαρία) άγγελος Κυρίου εστώς εκ δεξιών του θυσιαστηρίου του θυμιάματος. Και εταράχθη Ζαχαρίας ιδών, και φόβος επέπεσεν επ’ αυτόν. Είπε δε προς αυτόν ο άγγελος μη φοβού, Ζαχαρία διότι εισηκούσθη η δέησίς σου, και η γυνή σου Ελισάβετ γεννήσει υιόν σοι, και καλέσεις το όνομα αυτού Ιωάννην και έσται χαρά σοι και αγγαλίασις, και πολλοί επί τη γεννήσει αυτού χαρήσονται. Έσται γαρ μέγας ενώπιον του Κυρίου… και Πνεύματος Αγίου πλησθήσεται έτι εκ κοιλίας μητρός αυτού, και πολλούς των υιών Ισραήλ επιστρέψει έπι Κύριον τον Θεόν αυτών» (Λουκ. 1,11-16).
Βλέπουμε μάλιστα στη συνέχεια ότι ο Ιωάννης, ευρισκόμενος ακόμη στην κοιλιά της μητέρας του, αναγνώρισε την επίσκεψη της μητέρας του Χριστού, σκίρτησε από χαρά και η χαρά του μεταδόθηκε στη μητέρα του. Τότε εκείνη γέμισε με προφητικό πνεύμα. Άλλο παράδειγμα είναι η προφήτιδα Άννα.

Έτσι και τώρα αν οι πατέρες και οι μητέρες θα γεννούν παιδιά συναισθανόμενοι την άκρα σπουδαιότητα του έργου αυτού, τότε τα παιδιά τους θα γεμίζουν από Πνεύμα Άγιο, ήδη από την κοιλιά της μητέρας και η πίστη στον Θεό, τον Δημιουργό των απάντων, ως προς τον Πατέρα τους, θα γίνει γι’ αυτά φυσική, και καμία επιστήμη δεν θα μπορέσει να κλονίσει την πίστη αυτή, γιατί «το γεννώμενον εκ Πνεύματος πνεύμα έστιν». Η ύπαρξη λοιπόν του Θεού και η εγγύτητά του σε μας είναι για μια τέτοια ψυχή οφθαλμοφανές γεγονός. Και η απιστία των πολυμαθών ή των αμαθών στα μάτια των τέκνων αυτών του Θεού θα είναι απλώς απόδειξη ότι οι άνθρωποι εκείνοι δεν γεννήθηκαν ακόμη Άνωθεν, και ακριβώς εξαιτίας του γεγονό¬τος αυτού δεν πιστεύουν στον Θεό, διότι είναι εξολοκλήρου σάρκα, γεννημένοι από σάρκα.

Εκείνο όμως που αποτελεί πραγματικό πρόβλημα για την Εκκλησία, τον προορισμό της, είναι το πώς να πείσει τους ανθρώπους ότι είναι αληθινά τέκνα και θυγατέρες του αιωνίου Πατρός πώς να δείξει στον κόσμο τη δυνατότητα μιας άλλης ζωής, όμοιας προς τη ζωή του ιδίου του Χριστού, ή τη ζωή των προφητών και των αγίων. Η Εκκλησία οφείλει να φέρει στον κόσμο όχι μόνο την πίστη στην ανάσταση, αλλά και τη βεβαιότητα γι’ αυτήν. Τότε περιττεύει η απαίτηση για οποιεσδήποτε άλλες ηθικιστικές διδασκαλίες.

αποσπάσματα από: Αρχιμ. Σωφρονίου,
Το Μυστήριο της χριστιανικής ζωής.
Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου,
Έσσεξ 2010

Πηγή  /  Αντιγραφή

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΑ ΕΠΙΒΟΛΗ ΦΥΛΑΚΙΣΗΣ ΣΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΑΧΡΙΔΩΝ ΙΩΑΝΝΗ Του Παναγιώτη Τελεβάντου

Με βαθύτατη θλίψη διαβάσαμε στον Πυλώνα Εκκλησιαστικών Ειδήσεων ΑΜΗΝ εμπεριστατωμένο και καλογραμμένο ρεπορτάζ του κ. Αντώνη Τριανταφύλλου αναφορικά με την επιβολή τριετούς φυλάκισης στον μαρτυρικό Αρχιεπίσκοπο Αχριδών κ. Ιωάννη με ψευδομαρτυρίες σε στημένη δίκη που διεξήχθη στα Σκόπια.

Το θέμα είναι σαφές.

Οι Σκοπιανοί δεν πρόκειται να αφήσουν τον μαρτυρικό Αρχιεπίσκοπο να βγεί από τη φυλακή. Θα προσκομίζουν ψευδομάρτυρες, θα χαλκεύουν τα στοιχεία, θα φιμώνουν τους δικαστές, θα επεμβαίνουν στο έργο της δικαιοσύνης με στόχο να μείνει για πάντα ο Αρχιεπίσκοπος Αχριδών στη φυλακή.

Τώρα ποιος είναι ο λόγος που η Δύση δέχεται την κατάφωρη αυτή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων;

Γιατί πιέζει την Ελλάδα να έρθει σε συμφωνία με τα Σκόπια που θα ανοίξει την όρεξη των Σκοπιανών να θέσουν υπό διαμφισβήτηση τον Ελληνικό εθνικό χαρακτήρα της Μακεδονίας;

Τι δουλειά έχουν στην Ευρώπη οι Σκοπιανοί που δεν σέβονται κανένα κανόνα του ευρωπαικού δικαίου;

Παραθέτουμε στη συνέχεια το ρεπορτάζ του κ. Τριανταφύλλλου που μας έδωσε την αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου.

"Σε φυλάκιση 3 ετών καταδίκαστηκε την Τρίτη από ποινικό δικαστήριο της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας ο Μητροπολίτης Αχρίδος Ιωάννης. Ο επίσκοπος και επικεφαλής της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος, η οποία ζητά επανένωση με το Πατριαρχείο της Σερβίας και τις υπόλοιπες Ορθόδοξες εκκλησίες, θεωρώντας σχισματική την διεθνώς αποκλεισμένη, αυτοαποκαλούμενη «Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία» βρίσκεται προφυλακισμένος εδώ και 19 μήνες και πλέον καλείται να εκτίσει μια σκληρή ποινή φυλάκισης.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος κρίθηκε ένοχος από το δικαστήριο για την κατηγορία της παράνομης αγοραπωλησίας ακινήτων, ωστόσο από την πλευρά τόσο του κ. Ιωάννη, όσο και των συγκατηγορουμένων του εκφράζονται ισχυρές επιφυλάξεις τόσο για την εγκυρότητα της διαδικασίας, ενώ γίνεται λόγος και για προηλειμμένη απόφαση, με εντολές άνωθεν…

Αξίζει να σημειωθεί πως ο κατά τα τελευταία δέκα χρόνια ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης βρέθηκε αρκετές φορές αντιμέτωπος με τη Δικαιοσύνη για τις κατηγορίες της υπεξαίρεσης χρημάτων, χωρίς ωστόσο στις προηγούμενες δικαστικές του περιπέτειες να αποδειχθεί έστω και στον παραμικρό βαθμό η ενοχή του.

Σύμφωνα με τον τηλεοπτικό σταθμό Kanal5  των Σκοπίων, ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος και άλλοι 18 συγκατηγορούμενοί του, συγγενείς, υποστηρικτές και φίλοι βαρύνονταν με κατηγορίες για ξέπλυμα χρήματος. Οι ποινές που επιβλήθηκαν στους υπόλοιπους ήταν φυλάκιση 18 μηνών με αναστολή.

«Δεν έχουμε παραβιάσει κανένα νόμο, δεν έχουμε προβεί σε καμία από τις πράξεις που μας καταλόγισαν και για αυτό θεωρούμε ότι πρόκειται για πολιτική απόφαση, η οποία ήταν προηλειμμένη και το δικαστήριο σήμερα απλά την δημοσιοποίησε», δήλωσε στο Kanal 5 των Σκοπίων ο κατηγορούμενος και βοηθός του Αρχιεπισκόπου Αρχίδος Ιωάννη, Επίσκοπος Δαυίδ Νίνοφ. 

Η τελευταία ημέρα της δίκης σημαδεύτηκε από ένταση, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του τηλεοπτικού σταθμού των Σκοπίων Kanal5. Αφορμή για την οργίλη αντίδραση των κατηγορουμένων ήταν πως η σημερινή ακροαματική διαδικασία δεν ξεκίνησε με την ανάγνωση της απόφασης, αλλά με την κλήτευση ενός ακόμα μάρτυρα από τον πρόεδρο της έδρας, ο οποίος ενημέρωσε τους κατηγορούμενους ότι η ακρόαση επιστρέφει στην αποδεικτική διαδικασία. Ο μάρτυρας που προσήλθε στο δικαστήριο, υποστήριξε ότι ο ίδιος προσωπικά είχε έρθει σε επαφή με τον Αρχιεπίσκοπο Αχρίδος και είχε συνάψει συμφωνίες για αγοραπωλησίες ακινήτων, για τις οποίες κατηγορίες βαρύνονταν ο κ. Ιωάννης, αλλά δεν μπόρεσε να αποδείξει ποιό έτος είχε συναντηθεί και συμφωνήσει μαζί του.

Ο επίσκοπος Αχρίδος και οι άλλοι κατηγορούμενοι αντέδρασαν στα λεγόμενα του μάρτυρα καταγγέλλοντας ψευδομαρτυρία. Μάλιστα, κατηγόρησαν το δικαστήριο ότι παρανόμως έγινε η κλήτευση του μάρτυρα, καθώς το δικαστήριο δεν είχε αρκετές αποδείξεις εναντίον τους, ενώ κατήγγειλαν ότι ο δικαστής είχε πάρει την απόφαση εκτός δικαστηρίου.

«Δεν φταίει ο δικαστής. Αυτός χορεύει έτσι όπως του παίζουν τη μουσική. Εγώ δεν φοβάμαι τίποτα. Εγώ θυσιάζομαι για την Εκκλησία και τον λαό» δήλωσε ο Επίσκοπος Αχρίδος Ιωάννης.

Σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την απόφαση της έδρας ο συνήγορος του Επισκόπου Αχρίδος απέσυρε την εξουσιοδότησή του για την υπεράσπιση καταγγέλλοντας στημένη διαδικασία.”

πηγή

Γέρων Νεκτάριος: Το μασονικό κράτος έχει ημερομηνία λήξης...

Ο Θεός θα αναδείξει παλικάρια...

σχόλιο  : Μεταξύ άλλων θα ακούσετε...
για τον πατέρα Ευμένιο Σαριδάκη,
μαρτυρία για Αόρατους ασκητές,
για την ετοιμασία μας όταν θα μας τραβάνε από το μανίκι να τους πούμε για το Χριστό!
για την λάμψη της Ορθοδοξίας,
για την δύναμη της προσευχής,
τι είχε πει ο π.Σεραφείμ Ρόουζ για την συντέλεια,
για τους μασόνους πολιτικούς,
για την γενιά που θα έρθει και άλλα πολλά συγκλονιστικά...
Προσβλέπουμε στην Νέα Ρωμιοσύνη!

Όπου λείπει η ηγεσία, θα βάλουμε το Χριστό!

Επιμέλεια Κωσταντίνος Κωστουράκης
Από το Πηγή

Η τηλεόραση ως ζηλωτική θεότητα.

Σωτήρης Γουνελάς 

Η τηλεόραση καθιερώθηκε να βομβαρδίζει ατέ­λειωτες ώρες και μερόνυχτα τον κοινωνικό μαζικό άνθρωπο με ό,τι χειρότερο συμβαίνει στον κόσμο· και μόνο παρενθετικά, σχεδόν κατ’ εξαίρεση, μπορεί να πα­ρουσιαστεί κάτι διαφορετικό ή ποιοτικό, συζήτηση, ταινία ή ντοκυμαντέρ. Το ποσοστό αυτών των τελευταίων σε σχέση με την καθημερινή σαβούρα είναι ελάχιστο. Η καθημερινή αυτή σαβούρα έχει και συνεργάτη σπουδαίο: τις διαφημίσεις.

Οι διαφημίσεις είναι το άλλοθι της σαβούρας. Γιατί από μέσα τους αναδύεται ένας γυαλιστερός, λουσάτος κόσμος: είτε πρόκειται για πιάτα, είτε για πλακάκια, είτε βεβαίως για αυτοκίνητα όλα αστράφτουν και επιπλέον έμμεσα ή άμεσα, σαν είδος σάλτσας ή επιδορπίου, προβάλλεται το γυναικείο σώμα ή κομμάτια του (μερικές φορές μάλιστα όχι απλώς έμμεσα ή άμεσα αλλά εξόχως προκλητικά και χυδαία). Το σώμα, όχι η γυναίκα ως ύπαρξη αλλά το σώμα της ως αυτονομημένο είδος προς ερεθισμό των αισθήσεων -και επιβολή του προϊόντος στους χαυνωμένους τηλεθεατές.

Έχουμε λοιπόν δύο επίπεδα: από τη μία την καθημερινή σαβούρα που αποδίδεται με τον όρο «πραγματικότητα», η οποία πρέπει τάχα να παρουσιαστεί σώνει και καλά για ενημέρωση του λαού και από την άλλη τον λουστρα­ρισμένο και αστραφτερό κόσμο της διαφήμισης που με τη σειρά του αποτελεί σαβούρα αλλά την κρύβει το ρούχο της, το κάλυμμα, το περιτύλιγμα, εν τέλει ο ψευδής ή μάλλον ψευδαισθητικός εικονισμός της: στη διαφήμιση όλα είναι ψεύτικα γιατί όλα είναι στημένα και σκηνοθετημένα.

Ένας τέτοιος κόσμος παγιώνει την κατάσταση του εξαρ­τημένου και μαζικού ανθρώπου. Γιατί ο μαζικός αυτός άνθρωπος παρακολουθώντας τα ΜΜΕ δεν βλέπει πουθενά εικόνες που να τον βγάζουν στο ξέφωτο μιας ποιοτικά ανώτερης ζωής. Είναι περικυκλωμένος διπλά. Από τη μια η ρου­τίνα της καθημερινότητας, όπου η πραγματικότητα κινείται μεταξύ εργασιομανίας, νεύρωσης και φυγής, ασφυκτικού ωραρίου και οικονομίας της αγοράς, πλαστών επιθυμιών και καταναλωτισμού-ολοκληρωτισμού. Από την άλλη, η πραγματικότητα των ΜΜΕ όπου τα πράγματα παρουσιά­ζονται διογκωμένα ή υπερτονισμένα, λόγω ανταγωνισμού και δημιουργίας εντυπώσεων, αλλά και επεξεργασμένα μέσα από ένα δημοσιογραφικό λόγο που κατέχεται από το πανίσχυρο σύνδρομο της λεγόμενης ενημέρωσης ανά λεπτό, ανά ώρα και ανά στιγμή για τα δήθεν τρομερά που συμβαίνουν στον κόσμο. Η ενημέρωση αυτή συνδυάζεται με την φυγοπάθεια της επικαιρότητας, η οποία, προπαντός από τότε που υπάρχει τηλεόραση στην Ελλάδα, δηλαδή επί Δικτατορίας, έχει καταστεί ο βραχνάς του κοινωνικού ανθρώπου: με αυτόν ξυπνάει και με αυτόν κοιμάται. Δεν τί­θεται ζήτημα κριτηρίων ή επιλογών. Αυτά είναι ψιλά γράμ­ματα αναγνώσιμα μόνο από δύο-τρεις χιλιάδες Έλληνες. Δεν τίθεται ζήτημα να επιλέξω αυτό ή εκείνο το σημείο της επικαιρότητας. Η επικαιρότητα υπάρχει ολόκληρη με απαι­τήσεις ζηλωτικής θεότητας. Θά την υποστούμε ολόκληρη: αυτή βασιλεύει, αυτή διεισδύει εις νεφρούς και καρδίας, αυτή ανασκάβει τα πάντα· ο φακός, ειδικά τελευταία, δεν αφήνει τίποτε στο σκοτάδι!

Έτσι άλλωστε φτάνουμε στην κατάργηση της προσω­πικής ζωής, με πρότυπο τον «Μεγάλο Αδελφό» (και ό,τι άλλο σχετικό τον διαδέχτη­κε και συνεχίζει ακάθεκτο) που οι εκπομπές του μόνο στην Ελλάδα είχαν οχτώ εκατομμύρια τηλεθεατές! Είναι τέτοια η επέλαση της επικαιρότητας στη ζωή των ανθρώπων που δεν έχουν σχεδόν καθόλου χρόνο για το μη επίκαιρο, δηλαδή για τα αληθινά και ουσιαστικά ζητήματα. Οι άνθρωποι νο­μίζουν στην πλειονότητά τους ότι η πραγματικότητα είναι οι οικονομικοί δείκτες, οι αποφάσεις των πολιτικών και των δημάρχων, τα τρομερά δημόσια έργα, τα μαγειρέματα των επιχειρηματιών, οι συγ­χωνεύσει εταιρειών. Αυτό που μένει από τους ίδιους είναι ένα ατομικοποιημένο εγώ προσκολλημένο σα στρείδι στα επίγεια, με ένα συναισθηματισμό νοσηρό, με μια διάθεση άμεσης ικανοποίησης επιθυμιών χωρίς ίχνος τις πιο πολλές φορές πνευματικής αίσθησης κι ας μιλούμε δύο χιλιάδες χρόνια τουλάχιστον για τον άνθρωπο ως πνευματική υπό­σταση και για τις διάφορες περιοχές του πνεύματος. Έχουν λησμονήσει ότι αποτελούν προσωπική ύπαρξη, ότι η ζωή τους όταν μείνει εγκλωβισμένη στα εγκόσμια παραδίνεται στην πλήξη και τη νεύρωση.

Από το βιβλίο «Ο αντιχριστιανισμός», εκδ. Αρμός, Αθήνα 2009,  (Αναδημοσίευση από το Αντίφωνο – Blog Άσμα Ασμάτων)

Υ.Γ της ΟΟΔΕ

Υπάρχει η άποψη από πολλούς, πως η τηλεόραση δείχνει αυτό που θέλει ο κόσμος. Υπάρχει όμως και η άλλη, που υποστηρίζει πως μέσω της συνεχούς προώθησης
προτύπων και συμπεριφορών, διαμορφώνεις τελικά τις μάζες κατά το δοκούν.

Η τελευταία άποψη, έχει και έρεισμα στις επιστημονικές μελέτες του Asch(υπάρχει σχετική αναφορά στο video), όπου καταδεικνύεται πως ο άνθρωπος ως κοινωνικό ον, μπορεί πολύ εύκολα να συνταχθεί με την άποψη πως “πετάει ο γάιδαρος” όταν γύρω του όλοι λένε πως πετάει.
Όταν λοιπόν βλέπουμε επίμονα και διαρκώς να κυριαρχεί και να προβάλλεται η ελαφρότητα, η σαχλαμάρα στην τηλεόραση, καλό είναι να αναρωτηθούμε: μήπως αυτό γίνεται επίτηδες; Δείτε το σχετικό video που ετοιμάσαμε.

πηγή

Γέροντας Παΐσιος: Μόλις σβήσει η οικογένεια θα σβήσει ο κόσμος

Ακόμα μία σοφή διδαχή του Γέροντα Παϊσίου, που ανταποκρίνεται στο σήμερα, που οι περισσότερες οικογένειες είναι υπό διάλυση.

Όταν κάποτε ρώτησε τον Γέροντα ένας καθηγητής αν πρέπει να νηστεύουμε τα παιδιά, του έδωσε την εξής απάντηση:

«Δεν πρέπει να νηστεύετε τα μικρά παιδιά. Όταν κάθεστε στο τραπέζι για φαγητό σε ήμερες νηστείας, θα τους λέτε: Βλέπετε, εμείς οι γονείς σας τρώμε νηστίσιμο, ενώ εσείς όχι. Δεν σας δίδαμε νηστίσιμα, γιατί έχετε ανάπτυξη». 

"Απάντηση πολύ έξυπνη και παιδαγωγικά ορθή. Κι αυτό, γιατί όταν το παιδί μεγαλώσει θα πει: Αφού δεν έχω πια ανάπτυξη, πρέπει να νηστεύω όπως οι γονείς μου."

Ο Γέροντας πίστευε πολύ στη δύναμη της οικογενειακής αγωγής. Έλεγε: «Μία είναι ή αξία της ζωής, η οικογένεια. Μόλις σβήσει η οικογένεια, θα σβήσει ο κόσμος. Δείχνε αγάπη και πέρα από την οικογένεια σου. Αν είσαι συνταξιούχος, αφιέρωνε λίγο χρόνο και λίγο χρήμα, για να βοηθήσεις τα απροστάτευτα παιδιά μιας διαλυμένης οικογένειας.

Όταν χαλάσει η οικογένεια, θα χαλάσει και ο κλήρος και ο μοναχισμός και όλα». Σε ερώτηση: Τι πρέπει να γίνει όταν οι γονείς δεν συμφωνούν στη χριστιανική ανατροφή των παιδιών τους, έδωσε την εξής απάντηση: «Το αυτοκίνητο έχει φρένα και ταχύτητες. Δεν δουλεύει μόνο με τα φρένα ή μόνο με τις ταχύτητες.

Αυτό μπορεί να συμβεί και με τους γονείς: O ένας να σπρώχνει και o άλλος να φρενάρει, οπότε δημιουργείται ισορροπία». Πράγματι, αν δεν υπάρχει ισορροπία των αντίρροπων δυνάμεων μέσα στην οικογένεια, όλα θα καταρρεύσουν.

Από το βιβλίο «Λόγοι Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου».

πηγή

ΖΙΜΠΑΜΠΟΥΕ ΣΕΡΑΦΕΙΜ: Η ΡΩΣΙΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΚΟΜΗ ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΧΑΡΤΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

του Σεβ. Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη

Οι  καλές σχέσεις συνεργασίας της Ρωσίας και της Κύπρου είναι πάντοτε σημαντικές για όλους μας. Παραδοσιακά και ιστορικά ο Ελληνισμός και κατά συνέπεια και η Κύπρος  ωφελήθηκε τα μέγιστα από τη Ρωσία και τον ευρύτερο χώρο της επιρροής της (η Φιλική Εταιρία για την απελευθέρωση του Έθνους οργανώθηκε στην Οδησσό, ο Αρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης ήταν ο Υπασπιστής του Τσάρου και ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος ο Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας).

Όταν οι Αγγλοαμερικάνοι μας επέβαλαν κάθε μορφής εμπάρκο μετά τη κουτσουρεμένη Ανεξαρτησία της Κύπρου με το δοτό διαιρετικό σύνταγμα (ο αγώνας μας ήταν να φύγουν οι Απικοιοκράτες και να γίνει η Ένωση), η μόνη σοβαρή Χώρα που μας βοηθούσε στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και αλλού ήταν η τότε Σοβιετική Ένωση. Αυτή η παράδοση δεν σταμάτησε ούτε λεπτό μέσω και της νέας Ρωσίας. 
Η τελευταία οικονομική κρίση που πέρασε η Κύπρος, οι Ρώσοι απέδειξαν ότι πάνω απ’ όλα βάζουν τα συμφέροντά τους, (τουλάχιστον οι τεχνοκράτες και μερικοί πολιτικοί, όχι ο Ρωσικός Λαός) επηρεαζόμενοι κι αυτοί από το πνεύμα που βρίσκουν στις συναντήσεις τους με τα μέλη του G8 και του G20. Είναι παιδιά της εποχής τους. Όλοι χρησιμοποιούν στις συναντήσεις τους ως επίσημη γλώσσα την αγγλική, αλλά εννοούν διαφορετικά πράγματα (προτεραιότητα στα εθνικά και οικονομικά και στρατιωτικά τους συμφέροντα και δευτερευόντως στο κοινό καλό να προστατευθεί απ’ όλους μας το σώμα της Ανθρωπότητας κι ο Πλανήτης μας κι η ενίσχυση της παγκόσμιας Ασφάλειας και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης).

Κανείς δεν περίμενε για παράδειγμα όταν επικεφαλής της Κύπρου είχαμε Πρόεδρο εκ της σαρκός τους να αφήσουν την Κύπρο εκτεθειμένη για να μη δυσαρεστήσουν ισχυρά πολιτικά κέτρα που ευθύνονται για το αμαρτωλό παρελθό τους με τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους και την υιοθέτηση του θεσμού της δουλείας μέσα από την αποικιοκρατία τους σε αδικημένους Λαούς στην Αφρική, Λατινική Αμερική και Ασία.

Τα αδιέξοδα του εμφύλιου Πολέμου στην Συρία αποτελούν σήμερα αφορμή για μια αφετηρία για να κτισθεί μια σοβαρή και μακροπρόθεσμη συνεργασία μεταξύ της Κύπρου και της Ρωσίας σε όλα τα επίπεδα. Δεν έχει σημασία αν αυτό θα ξεκινήσει μετά την απογοήτευση που μας άφησαν προηγουμένως ή ότι επικεφαλής της Κύπρου ο Πρόεδρος μας προέρχεται από τη Δεξιά.

Η μικρή Κύπρος  χρειάζεται τη Ρωσία και η  μεγάλη Ρωσία χρειάζεται την Κύπρο.

Η δύναμη της Κύπρου για τη δικαίωση της είναι τα ψηφίσματα των ΗΕ. Περιμένουμε περισσότερα από τους Εταίρους μας στην ΕΕ, αλλά δυστυχώς είναι και μερικοί απ’ αυτούς που μας μπλοκάρουν για να εξυπηρετούν τα μεγάλα τους εμπορικά συμφέροντα με τη μεγάλη αγορά της Τουρκίας (Γερμανία) ή τις Βάσεις τους (Μ.Βρεττανία). Η Ελλάδα πάντα είναι δίπλα μας και ευχαριστούμε το Θεό, είναι όμως πολύ αδύνατη, δικοί μας καρχαρίες της ήπιαν το αίμα κι αυτοί που ξεκίνησαν σοβαρές προσπάθειες  με επικεφαλής τον κ. Σαμαρά και τον κ. Βενιζέλο, τους πολεμούν άγρια στο εσωτερικό μέτωπο.

Η Ρωσία παραμένει ακόμη το κρυφό χαρτί μας σε όλους τους τομείς προστασίας και ευημερίας της Κύπρου.
1.      Στο εθνικό μας θέμα μέσα από το ΣΑ των ΗΕ.
2.    Στις εγγυήσεις που χρειαζόμαστε για την ασφάλεια μας να μη πραγματοποιηθούν οι  φόβοι του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Κύπρου Χρυσοστόμου Α’ ότι η Τουρκία αποβλέπει μακροπρόθεσμα στην πλήρη κατάληψη της Κύπρου(γιατί διατηρεί δεκαπλάσιον στρατό, δεκαπλάσια τανκς και πολεμικά αεροπλάνα κι άλλο στρατιωτικό εξοπλισμό που αν τον χρησιμοποιήσει μπορεί σε μερικές ώρες να καταλάβει ολόκληρη τη Κύπρο)
3.    Η Ρωσία είναι μιά από τις ισχυρότερες και μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου, όχι μόνο με το δικό της εκτόπισμα, αλλά και με τη πολιτική και εμπορική συμμαχία που άρχισε να αναπτύσει με την ομάδα του γνωστού BRICS (Βραζιλία,Ρωσία,Ινδία,Κίνα,Νότιος Αφρική). Μιλούμε για τα μισό πληθυσμό της γής.

Σε ένα αξιόλογο άρθρο του στην ηλεκρονική πρώτη σελίδα της Καθημερινής Κύπρου ο γνωστός δημοσιογράφος  Νίκος Στέργιας που ζει στην Κωνσταντινούπολη θέτει το ερώτημα αν «Μπορεί  η Κύπρος να λύσει κάποια από τα προβλήματα του Πούτιν;» Η απάντηση του είναι αρνητική. Στη συνέχεια μάλιστα τονίζει ότι  «Η κυπριακή οικονομική κρίση έχει αλλάξει τα δεδομένα στις ρωσοκυπριακές οικονομικές σχέσεις. Η στενή συνεργασία των δυο χωρών στο συγκεκριμένο πεδίο πλέον αποτελεί παρελθόν».

Η δική μου απάντηση μετά τα αδιέξοδα  που οδηγεί ο εμφύλιος στη Συρία, είναι διαφορετική. 

Τα αδιέξοδα που αναφέρει ο αγαπητός κ. Στέλγιας είναι ορατά. Στη πραγματικότητα όμως τώρα μπορεί να κτισθεί μια σοβαρή συνεργασία σε όλα τα επίπεδα μεταξύ της μεγάλης Ρωσίας και της μικρής Κύπρου. Μας συμφέρει όλους. Οικονομική ανάπτυξη, Ασφάλεια και Ειρήνη στην περιοχή ( για παράδειγμα ένα εκατομμύριο ρώσοι τουρίστες που έρχονται φέτος στην Κύπρο δίνουν εργασία και χρήματα σε όλους μας).

Η Ρωσία και η Κύπρος θα γίνουν ισχυρότερες με τη συνεργασία τους, ταυτόχρονα όμως θα γίνει ισχυρότερη και η προοπτική να επικρατήσει η ασφάλεια, η ευημερία και η ειρήνη στην ταραγμένη περιοχή της Μέσης Ανατολής που θα επηρεάσει σταδιακά και την ειρηνική λύση του «ΑΡΑΒΙΚΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ» (φράση του Προέδρου Αναστασιάδη) που έφερε η «Αραβική Άνοιξη» (για πρώτη φορά στην ιστορία της Ανθρωπότητας μαζεύθησαν στο Κάϊρον 33 εκατομμύρια σε διαδήλωση διαμαρτυρίας).Το πνεύμα της ειρήνης και της σύνεσης θα βοηθήσει να τελειώσουμε δίκαια και με το Παλαιστινιακό και το Κουρδικό με τη δημιουργία δύο νέων ανεξάρτητων Κρατών, του Παλαιστινιακού και του Κουρδικού, που η αποτυχία της Διεθνούς Κοινότητας στα δύο αυτά προβλήματα έχει δημιουργήσει και το φαινόμενο της τρομοκρατείας και της ανασφάλειας σε πολλές περιοχές του κόσμου που πληρώνουν αθώα θύματα για τις δικές μας αμαρτίες.

Οι Πρόεδροι της Ρωσίας και της Κύπρου, κ. Πούτιν και κ. Αναστασιάδης με τα Υπουργικά τους Συμβούλια και τους επιτελείς τους μπορούν να κτίσουν ένα γερόν μέλλον για όλους μας που η Ιστορία θα τους ευγνωμονεί.
Πηγή