Κήρυγμα Κυριακής (Ευαγγέλιον Γ Λουκά)«Νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι. Καὶ ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν… » Αρχιμ. Σπυρίδων Πετεινάτος

Στην πόλιν Ναϊν γίνονται όσα μας λέει το σημερινό ιερό Ευαγγέλιο.

 Εκεί «εξεκομίζετο τεθνηκώς», μετεφέρετο ένας νεκρός.

 Η ταλαίπωρος η μάννα, άγαλμα οδύνης εμπρός στο νεκρό μοναχοπαίδι

 της. Δεν μπορούσε να κρατηθή στα πόδια της. 

Μα και οι άλλοι; Διασταυρώνουν τα βλέμματά τους,

 πάνω από το νεκρό παλληκάρι, το φίλο και γνωστό τους

 και νοιώθουν ένα ολοφάνερο μούδιασμα, ένα 

απερίγραπτο ανατρίχιασμα. Παρακολουθούν βουβοί,

 ακούνε το μεγάλο διδάσκαλο, τον θάνατο, που αγορεύει

 από την τραγική έδρα του. Και τί λέει; Ας λέμε ότι μία ημέρα

 θα πεθάνωμε. Ο θάνατος κάθε φορά που περνά από δίπλα

 μας, μάς συγκινεί βαθύτατα, μας αναστατώνει και φέρνει στη

 συνείδησί μας το ανέκφραστο ρίγος θεμελιακών ερωτημάτων. 

Καθώς έχομε εμπρός μας τον νεκρό και νομίζομε πως αντηχεί

 ακόμα γύρω μας το γέλιο του ή το ζωηρό περπάτημά του, 

διερωτώμεθα και λέμε: 

Τι είμαστε;

 Πού πάμε; 

Γιατί όλη αυτή η αγωνία της ζωής μας;

 Που ευρισκόμεθα προηγουμένως, τότε που ίσως δεν υπήρχε

 αυτός εδώ ο ναός που δονείται σήμερα από κλάματα, αυτό εδώ το σπίτι

 που έχει μια τραγική όψι σήμερα, αυτοί οι γονείς; 

Κι΄ ύστερα, πού πηγαίνουμε; 

Πού θα είμεθα στο απροσμέτρητον μέλλον;
Επάνω σ΄ αυτά τα συγκλονιστικά ερωτήματα, που θέτει ο μεγάλος

 διδάσκαλος της ζωής μας, ο θάνατος, μόνον ο Χριστός δίνει 

απαντήσεις ορθές και ειρηνοφόρες. Ο λόγος του, το Ευαγγέλιό του, 

καθώς το ανοίγομε μας απαντά. Που είμεθα πριν  λάβομεν ύπαρξιν στον

 κόσμον αυτόν; Στη σκέψι του Θεού;  Στο σχέδιο του Πάνσοφου

 Δημιουργού. Και πού θα ευρισκόμεθα  στο μέλλον; Αν το θέλωμε, 

και πάλι κοντά στον ουράνιο Πατέρα. Στο σημείο αυτό μπορούμε να 

θυμηθούμε τα λόγια του Αγίου Αυγουστίνου: «Μας εδημιούργησες 

για σένα, Κύριε, και η καρδιά μας δεν θα ησυχάση ποτέ, παρά μονάχα 

την ημέρα που θα βρεθούμε για πάντα κοντά Σου». Χωρίς αυτή την 

πίστι στην αιωνιότητα και στον Κύριο της ζωής και του θανάτου,

 όταν έρχεται ο θάνατος σαν ξυλοκόπος και με το τσεκούρι του κτυπά 

το δένδρο της ζωής μας και το ρίχνη κάτω, ακούς τη συνείδησί σου 

να σου λέη: «Άφρον … ά δε ητοίμασας τίνι έσται;» 

Εκτός όμως από τα ερωτήματα ο θάνατος μας προσγειώνει.
Όταν βρεθούμε ανάμεσα στα μνήματα, μέσα στο δάσος των ξύλινων

 ή μαρμάρινων σταυρών, καθώς προχωρούμε μαζί με τη νεκρώσιμη

 πομπή, ξαφνικά ανοίγουν τα μάτια της ψυχής μας.

 Τότε «ο έχων ώτα ακούειν» παίρνει σήματα ανυπολογίστου αξίας. 

Πράγματι ο διδάσκαλος, έρχεται τότε και μας λέει: Κοιτάξτε πόσο παιδιαρώδη

 είναι όλα εκείνα που ο κόσμος έχει συνηθίσει να τα θεωρή σπουδαία

 και μεγάλα! Η φήμη και το όνομα, οι εγκόσμιες φιλοδοξίες  και οι τίτλοι,

 οι θέσεις και τα πρωτεία, η άγρα των τιμών και η αυτοδιαφήμησι,

 η σπουδαιοφάνεια και ο τορνευτός λόγος …. Όλα αυτά άνθρωποι της γης,

 είναι «σκύβαλα». Πόσο ανόητοι είναι όσοι κυνηγούν τόσο εφήμερα 

λουλούδια. Ο σεισμός του θανάτου, το γκρέμισμα του ανθρωπίνου

 σώματος, η φωτιά της δοκιμασίας δείχνει πώς δεν αντέχουν όλοι αυτοί

 οι χάρτινοι πύργοι στο «πύρ» το μεγάλο και άτεγκτο.
Τότε η ψυχή μας μυστικά συμφωνεί με τον ιερό Δαμασκηνό και 

συνοδεύει τον ψάλτη που λέει: 

«Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα, όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον, 

ου παραμένει ο πλούτος, ου συνοδεύει η δόξα, επελθών γαρ

 ο θάνατος, ταύτα πάντα εξηφάνισται». Πάνε, γίνονται καπνός. 

«Πομφόλυγες που διερράγησαν», θα μας πή ο ιερός Χρυσόστομος,

 είναι όλα αυτά. Αυτή η προσγείωσις, αυτό το μάθημα της ματαιότητος,

 που δίνει ο θάνατος στους κατοίκους της γης σε όσους έχουν την 

σπίθα της πίστεως, γίνεται αφορμή να υψώνουν, μέσα από τα μνήματα, 

τον όρθρο μιας νέας και αληθινής ζωής. Όσοι όμως δυστυχώς δεν έχουν

 αυτό το φως, διώχνουν τα ιερά, τα συγκλονιστικά και οικοδομητικά αυτά 

μηνύματα, όσο μπορούν πιο γρήγορα. Τα διώχνουν, για να ξαναγυρίσουν

 πάλι στα καθημερινά. Δηλαδή στις εχθρότητες, στους φθόνους, στις διαβολές,

 στους εγωϊσμούς.
Όταν πεθαίνει κάποιος συνήθως εμείς οι άλλοι, «οι περιλειπόμενοι»

 καθόμαστε και κοιτάζουμε το έργο του και τη ζωή του γενικώτερα. 

Σε καιρούς όμως κρισίμους, όπως είναι οι σημερινοί, καλύτερα είναι να κοιτάζωμε,

 όχι εκείνους που φεύγουν. Σήμερα χρειάζεται να προσέχωμε πιο πολύ τους 

ζωντανούς. Και αυτή η παρατήρησί μας, να γίνεται με το φακό του θανάτου,

 με το πρίσμα της αιωνιότητος. Εμείς που μένομε, που ζούμε, μπορούμε να

 αιτιολογήσωμε τη σημερινή μας ζωή με μέτρο και καθρέπτη τον θάνατο;

 Δικαιολογούνται αυτά που λέμε και κάνομε με την πραγματικότητα ότι μια

 ημέρα θα πεθάνωμε; 

Ας θυμώμαστε το μεγάλο Διδάσκαλο, γιατί αν το ξεχνάμε αγριεύομε. 

Και η γη έχει αρκετά πια θηρία, δεν χρειάζεται άλλα.

*Αρχιμ. Σπυρίδων Πετεινάτος, Ιεροκήρυκας
Ιεράς Μητροπόλεως Κεφαλληνίας

Τα πρώτα και τα έσχατα (αγίου Γρηγορίου Νύσσης).

Τα πρώτα και τα έσχατα 

Στην συνέχεια και μετά από αυτά τα λόγια ερωτά ο ίδιος ο Σολομών τον εαυτό του και απαντά στον εαυτό του. Γιατί θέτει το ερώτημα: «Τι είναι αυτό που έγινε»; Και απαντά: «Αυτό που θα γίνει». Και πάλι ερωτά: «Τι είναι αυτό που έχει κατασκευαστεί»; Και απαντά: «Αυτό που θα κατασκευασθεί» (Εκκλ. 1:9). Τι νόημα έχει αυτό το ερώτημα;

Και το θέτουμε εμείς προς αυτόν ως συνέχεια αυτών που μάθαμε. Αλλά εμείς διαφωνούμε προς αυτόν και του λέμε· αν είναι τα πάντα ματαιότητα, είναι φανερό ότι το μάταιο είναι οπωσδήποτε ανύπαρκτο. Και το ανύπαρκτο δεν το υπολογίζει κανείς μεταξύ των υπαρκτών. Αν, λοιπόν, αυτά δεν υπάρχουν, πες μας, τι είναι αυτό που έχει δημιουργηθεί και θα διατηρηθεί στη ζωή; Αλλά γρήγορα δίδεται η απάντηση από εκείνον γι’ αυτό που ερωτήθηκε: Θέλεις να μάθεις, λέγει, τι είναι αυτό που έχει δημιουργηθεί; Σκέψου τι είναι αυτό που θα υπάρξει στο μέλλον, και θα καταλάβεις καλά αυτό που δημιουργήθηκε. Με το «σκέψου» θέλω να πω το εξής: Σκέψου, άνθρωπέ μου, ποιος ακριβώς θα γίνεις, όταν εξυψώσεις τον εαυτό σου δια της αρετής.Αν καλλωπίσεις καθ’ όλα την ψυχή σου με τα καλά χαρακτηριστικά, αν απαλλαγείς από τις κηλίδες της κακίας, αν ξεπλύνεις τον εαυτό σου από κάθε ρύπο των υλικών μολυσμών, σκέφτηκες τι θα γίνεις, αν καλλωπίζεσαι με τέτοια κάλλη; Ποια μορφή θα περιβληθείς; Αν κατανοήσεις αυτό με το νου σου, θα καταλάβεις τι ήταν αυτό που πραγματικά έγινε. Και αυτό βέβαια θα υπάρξει στο μέλλον, δηλαδή το «κατ’ εικόνα Θεού και ομοίωση» (Γέν. 1:26).

Αλλά ερωτώ εκείνον που διδάσκει αυτά: Που βρίσκεται τώρα εκείνο που κάποτε δημιουργήθηκε, και ελπίζουμε να γίνει και πάλι στο μέλλον, ενώ τώρα δεν υπάρχει;

Και ο διδάσκαλος που μας διδάσκει τα υψηλά, απαντά σταθερά, επαναλαμβάνοντας σε μας τον ίδιο λόγο· μα γι’ αυτό ακριβώς χαρακτηρίζουμε τα παρόντα ως μάταια επειδή δεν υπάρχει εκείνο στα παρόντα.

«Και τι είναι αυτό που έχει κατασκευαστεί (κείμενο: «το πεποιημένον»); Ερωτά. Και απαντά:«Αυτό που θα κατασκευασθεί (κείμενο: «το ποιηθησόμενον»). Αλλά κανείς από τους ακροατές ας μην εκλάβει ως φλυαρία και ως ανωφελή επανάληψη λέξεων τη διαφορά των φράσεων «του γεγονότος» και «του πεποιημένου». Γιατί με την κάθε μία από αυτές φανερώνει ο λόγος τη διαφορά της ψυχής από το σώμα. Η ψυχή «γέγονεν», το σώμα «πεποίηται». Το κείμενο χρησιμοποιεί αυτές τις διαφορετικές λέξεις, όχι γιατί διαφέρει η σημασία της μιας από της άλλης, αλλά για να σου δώσει τα ερεθίσματα να σκέπτεσαι τα ανάλογα για το καθένα από αυτά τα δύο, δηλαδή για την ψυχή και για το σώμα. Η ψυχή «γένονεν» στην αρχή αυτό, που θα φανεί και πάλι στο μέλλον, αφού καθαρισθεί. Και το σώμα «πεποίηται», όταν  πλάστηκε από τα χέρια του Δημιουργού έτσι, όπως ακριβώς θα το φανερώσει η ανάσταση στο μέλλον. Γιατί αυτό που θα δεις μετά την ανάσταση, θα είναι οπωσδήποτε όμοιο με εκείνο που κατασκευάστηκε αρχικά. Γιατίη ανάσταση δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αποκατάσταση και η επάνοδος στην αρχαία μακαριότητα.

Για αυτό και προσθέτει σ’ αυτά, λέγοντας και τούτο· ότι δηλαδή έξω από την αρχική δημιουργία δεν υπήρχε τίποτε. «Επειδή, λέγει, δεν υπάρχει τίποτα το νέο κάτω από τον ήλιο». Και με αυτό είναι σαν να λέγει· αν κάτι δεν δημιουργήθηκε στην αρχή, δεν υπάρχει καθόλου, αλλά μόνο φανταστικά υπάρχει. Γιατί, λέγει, δεν υπάρχει κάτι καινούριο κάτω από τον ήλιο, ώστε να μιλήσει κανείς και να δείξει κάτι από όσα έγιναν εκ των υστέρων, λέγοντας δηλαδή ότι αυτό είναι καινούριο και πραγματικά υπάρχει. Αυτό είναι το νόημα των λόγων που ερμηνεύσαμε, και κατά λέξη έχουν ως εξής: «Και δεν υπάρχει τίποτε καινούριο κάτω από τον ήλιο, ώστε να μιλήσει κάποιος και να πει· κοίταξε, αυτό είναι καινούριο».

Και αγωνίζεται, μετά από όσα είπε, προσθέτοντας και τα εξής: «Αν έγινε αληθινά κάτι, αυτό είναι εκείνο, που έγινε στους πριν από εμάς αιώνες» (Εκκλ. 1:10). Αυτό είναι το νόημα των λόγων της Γραφής που λέγουν: «Ήδη έγινε στους πριν από μας αιώνες». Αν όμως σκεπάσθηκαν από τη λήθη τα όσα έγιναν, μην εκπλήττεσαι καθόλου. Γιατί και αυτά, που τώρα υπάρχουν, θα καλυφθούν μαζί με τη λήθη. Γιατί από τη στιγμή που η φύση μας στράφηκε προς την κακία, ξεχάσαμε τα αγαθά. Και όταν γυρίσουμε πάλι στο αγαθό, πάλι θα λησμονηθεί το κακό. Αυτό το νόημα, νομίζω, πως έχουν όσα λέγει ο Εκκλησιαστής, όταν προσθέτει: «Δεν υπάρχει μνήμη για τα πρώτα, όπως δεν θα υπάρχει μνήμη γι’ αυτά και για όσα θα συμβούν στο μέλλον».

Και με αυτό που λέγει, είναι σαν να θέλει να πει: Όσα έγιναν αργότερα, μετά την αρχική μακαριότητα, και με τα οποία περιέπεσε ο άνθρωπος στα δεινά, θα λησμονηθούν και αυτά πάλι, από εκείνα που θα γίνουν εκ των υστέρων στο μέλλον. Γιατί δεν θα υπάρχει μνήμη γι’ αυτά «μετά από όσα θα γίνουν κατά τον έσχατο αιώνα». Αυτό σημαίνει ότι ητελική κατάσταση θα προκαλέσει για τον άνθρωπο την πλήρη εξάλειψη της ανάμνησης των κακών. Και αυτό θα γίνει εν Χριστώ Ιησού, που είναι ο Κύριός μας και στον οποίο ανήκει αιώνια η δόξα. Αμήν».

(Απόσπασμα από την πρώτη ομιλία του αγίου Γρηγορίου Νύσσης ‘’Εις τον Εκκλησιαστήν’’, μετάφραση αρχ. Π. Μπρούσαλη).

πηγή

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΑΠ. ΠΑΥΛΟΥ: ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΧΩΡΙΣ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ Του Μητροπολίτου Ζιμπάμπουε Σεραφείμ

“ Αν και μας πιέζουν από παντού, δεν μας καταβάλλουν. Βρισκόμαστε σε αδιέξοδο, όμως δεν απελπιζόμαστε» (Κορινθ. Β’ 4, 8).

Κανένας άλλος, αγαπητοί Χριστιανοί, δεν αγάπησε τον Θεό περισσότερο από τον Απ. Παύλο. Όλες του τις δυνάμεις και όλη του την ψυχή την έδωσε στο Χριστό.

Και όμως ολίγοι επόνεσαν ή δοκιμάσθηκαν ή διώχθηκαν όπως ο Απ. Παύλος. Ολόκληρη η ζωή αυτού του αετού της Εκκλησίας πέρασε μέσα σε δυσκολίες, πόνους και πίκρες.  
Εν τούτοις δεν έχασε ποτέ το θάρρος του.Δεν απελπίσθηκε αλλά τα αντιμετώπιζε όλα με υπομονή και ηρεμία. Ο ίδιος λοιπόν μας καλεί και εμάς σήμερα, να προχωρήσουμε στο δρόμο της ζωής μας με θάρρος και υπομονή.

1.  Συνεχείς θλίψεις.

Γνωρίζουμε και το έχουμε διαπιστώσει όλοι, ότι η ζωή έχει θλίψεις και πίκρες. Κάποιος σοφός είπε: «Η ζωή είναι όπως ένα κρεμμύδι που το καθαρίζουμε όλοι με δάκρυα στα μάτια».

Η θλίψη δέν μας αφήνει ήσυχους για πολύ χρόνο αλλά μας παρακολουθεί σαν σκιά. Αυτό μας το βεβαίωσε και ο Κύριος « Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε........»  (Ιωάν.16, 33).

Από τα πρώτα μας χρόνια μας συνοδεύουν οι θλίψεις και η πίκρα. Καθημερινά αντιμετωπίζουμε ζητήματα ατομικά, ζητήματα οικογενειακά, ζητήματα κοινωνικά, ασθένειες, πτωχεύσεις, συκοφαντίες, θανάτους, αποτυχημένους γάμους, οικογενειακά δράματα, εγκαταλείψεις, πολέμους, δολοφονίες, βιασμούς και τόσα άλλα που ποτίζουν τις καρδιές μας με θλίψη.


2. « Δεν μπορώ άλλο»

Μπροστά σ’ αυτά τα δράματα, ο άνθρωπος συχνά τα χάνει, αποκαρδιώνεται, λιποψυχεί. Λυγίζει η αντοχή του. Περιέρχεται σε κατάσταση μελαγχολίας και μαρασμού. Μερικοί καταλήγουν στο σημείο να θέσουν βίαιο τέρμα στη ζωή τους. Αλλά και αν δεν φύγουν έτσι πρόωρα, είναι αποτυχημένα πλάσματα, χωρίς χαρά, χωρίς ελπίδα, χωρίς δύναμη, σκλάβοι της απελπισίας.

3. « Αλλ’ ού στενοχωρούμενοι...»

Ο Απ. Παύλος, καθώς και οι άλλοι Απόστολοι, πέρασαν και αυτοί τις πίκρες και τις θλίψεις και τους διωγμούς. Όμως δεν απελπίσθηκαν ποτέ.

Αυτό είναι το μήνυμα του Απ. Παύλου προς όλους εμάς σήμερα. Να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες και τις στενοχώριες της ζωής χωρίς να μας πιάνει απελπισία. Αυτό θα πεί Χριστιανική αντιμετώπιση. Να μένουμε όρθιοι και δυνατοί και στις σκληρότερες καταιγίδες.

Το καταπληκτικό αντίδοτο που ηρεμεί και ισορροπεί τις ανθρώπινες πληγωμένες καρδιές είναι η υπομονή. Μόνο με αυτό το αντίδοτο βλέπουμε τα πράγματα πιό καθαρά και ακόμη μας βοηθά να δημιουργήσουμε μέσα μας τις προϋποθέσεις της αισιοδοξίας.

«Σύννεφο είναι, γρήγορα θα περάσει» έλεγε ο Μέγας Αθανάσιος στις ώρες των δοκιμασιών του.
Αλήθεια, όλα περνούν. Και τα πικρότερα ποτήρια λησμονούνται.

4.  « Θαρσείτε, μη φοβείσθε»

Είναι η παρήγορη φωνή του Κυρίου, που καθησύχασε τους μαθητάς Του, όταν το πλοίο τους πάλευε με τα κύματα και τον είδαν ξαφνικά να περπατά απάνω στη θάλασσα.

Μάλιστα Αδελφοί,

Προς αυτόν τον Αρχηγό και Σωτήρα, όλοι οι πονεμένοι, όλοι οι κατατρεγμένοι κατέφυγαν, διά μέσου των αιώνων. Εγονάτησαν όλοι μπροστά στον ματωμένο σταυρό Του. Ύψωσαν τα κουρασμένα χέρια τους, έστρεψαν τα δακρυσμένα μάτια τους και εφώναξαν δυνατά: “Κύριε, σώσε μας»  Κι’ Εκείνος εσκόρπισε στη ζωή τους το φώς και την γαλήνη. Οι πληγές του πόνου έκλεισαν. Τα δάκρυα σταμάτησαν και έλαμψε πάλι μέσα τους ο ήλιος της ελπίδας και της χαράς.

Πόσην αλήθεια κρύβουν τα λόγια εκείνα του Χριστού: «Δεύτε πρός με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, κα’γώ αναπαύσω υμάς»!...

Αν μπορούσαν να ξυπνήσουν από τον ύπνο του θανάτου όλοι εκείνοι, που βρήκαν στο Χριστό την ευτυχία και τη γαλήνη, πόσο μεγάλη θα ήταν η παράταξη αυτή και πόσο πειστική η μαρτυρία τους !


Αγαπητοί Αδελφοί,

Για να μήν λυγίσουν από τη θλίψη οι καρδιές μας δεν πρέπει να χάσουμε άλλο χρόνο. Πρέπει να ακούσουμε τη φωνή του Κυρίου «Δεύτε πρός με....»

Ειδικώτερα σε όσους υποφέρουν και πονούν και κλαίνε, ο Απ. Παύλος και οι άγιοι όλων των αιώνων μας συμβουλεύουν να μην απελπιζόμαστε.

Ψηλά τα μάτια!  Όχι αποθάρρυνση, ούτε αποκαρδίωση! Στη ζωή νικούν όσοι ελπίζουν και πιστεύουν στου Θεού την Προστασία!.... 

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΐΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΔΥΣΚΟΛΑ ΧΡΟΝΙΑ…

Ο Θεός επιτρέπει να γίνει τώρα ένα τράνταγμα γερό. Έρχονται δύσκολα χρόνια. Θα έχουμε δοκιμασίες μεγάλες…Να το πάρουμε στα σοβαρά, να ζήσουμε πνευματικά. Οι περιστάσεις μας αναγκάζουν και θα μας αναγκάσουν να δουλέψουμε πνευματικά. Καλό όμως είναι να το κάνουμε χαρούμενα και προαιρετικά και όχι από θλίψεις, αναγκαστικά.

Πολλοί Άγιοι θα παρακαλούσαν να ζήσουν στην εποχή μας, για να αγωνισθούν. Εγώ χαίρομαι που απειλούν μερικοί να με ξεκάνουν, επειδή μιλώ και τους χαλώ τα σχέδια.  

Όταν αργά το βράδυ ακούω στο Καλύβι να πηδούν το φράχτη, χτυπάει γλυκά η καρδιά μου. Αλλά όταν φωνάζουν: «Ήρθε τηλεγράφημα, να κάνεις προσευχή για τον τάδε άρρωστο» λέω: «Αυτό ήταν; Πάει και αυτή η ευκαιρία!». Όχι ότι βαρέθηκα τη ζωή μου, αλλά το χαίρομαι. Να χαιρόμαστε που μας δίνεται αυτή η ευκαιρία σήμερα. Είναι πολύ μεγάλος μισθός.

Παλιά, όταν γινόταν ένας πόλεμος, ήταν εν αμύνη κανείς και πήγαινε να αγωνισθή, να πολεμήση, για να υπερασπίση την Πατρίδα του, το έθνος του. Τώρα δεν πάμε να υπερασπίσουμε την Πατρίδα μας ή να αγωνισθούμε, για να μη μας κάψουν οι βάρβαροι τα σπίτια μας ή να μη μας πάρουν την αδελφή μας και μας ατιμάσουν, ούτε πάμε για ένα έθνος ή για μια ιδεολογία. Τώρα πάμε ή για το Χριστό ή για το διάβολο. Είναι καθαρό μέτωπο. Στην κατοχή γινόσουν ήρωας, γιατί δε χαιρετούσες ένα Γερμανό. Τώρα γίνεσαι ήρωας, γιατί δε χαιρετάς το διάβολο. Πάντως θα δούμε φοβερά γεγονότα. Θα δοθούν πνευματικές μάχες. Οι Άγιοι θα αγιασθούν περισσότερο και οι ρυπαροί θα γίνουν ρυπαρώτεροι.

Νιώθω μέσα μου μια παρηγοριά. Μια μπόρα είναι και ο αγώνας έχει αξία, γιατί τώρα δεν έχουμε εχθρό τον Αλή Πασά ή το Χίτλερ ή το Μουσολίνι, αλλά το διάβολο. Γι’αυτό και θα έχουμε ουράνιο μισθο.

Ο Θεός ας αξιοποιήση το κακό σε καλό σαν Καλός Θεός.
Αμήν.

Γέροντος Παϊσίου Λόγοι Α’ Με πόνο και αγάπη για το σύγχρονο άνθρωπο
Έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή Θεσσαλονίκης

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΩΜΑ, ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 6 Οκτωβρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Θωμά, του Αποστόλου.

Ο Άγιος Θωμάς ο Απόστολος ήταν μεταξύ των δώδεκα μαθητών του Κυρίου και ανήκε σε οικογένεια αλιέων.
Ο Θωμάς, λοιπόν, μετά την Ανάσταση του Χριστού και την πρώτη εμφάνισή Του στους μαθητές, δυσπιστούσε σ' αυτά που του έλεγαν αυτοί. Αλλά ο Κύριος επανεμφανίστηκε στους μαθητές μέσα στο υπερώον, όταν μεταξύ τους βρισκόταν και ο Θωμάς.

Τότε ο Κύριος προέτρεψε το Θωμά να ψηλαφήσει τις πληγές από τα καρφιά που Τον σταύρωσαν, και να μη γίνεται άπιστος, αλλά πιστός. Εκθαμβωμένος ο Θωμάς, προσκύνησε και ανεβόησε: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Η δε απάντηση του Κυρίου ήταν τέτοια, που θα διδάσκει όλους όσους θέλουν να δυσπιστούν στην αλήθεια του Ευαγγελίου.

Είπε, λοιπόν, ο Κύριος: «ότι εώρακάς με, πεπίστευκας, μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες». Δηλαδή, λέει ο Κύριος στο Θωμά, πίστεψες επειδή με είδες. Μακαριότεροι και περισσότερο καλότυχοι είναι εκείνοι, που αν και δεν με είδαν, πίστεψαν.

Η παράδοση αναφέρει ότι ο Θωμάς μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος πήγε και κήρυξε το Ευαγγέλιο στους Πέρσες, Μήδους και τους Ινδούς. Στην Ινδία, συνελήφθηκε από τον Βασιλία Mισδαίο, γιατί κατήχησε και βάπτισε τον γιό του Aζάνη, την γυναίκα του Tερτία και της κόρες του Mυγδονία και Nάρκα.

Αφού τον φυλάκισε τον παρέδοσε σε πέντε στρατιώτες, οι οποίοι αφού τον ανέβασαν σε κάποιο βουνό τον θανάτωσαν δια λογχισμού. Έτσι, τον αξίωσε ο Θεός όχι μόνο να κηρύξει το Ευαγγέλιό Του, αλλά και να δώσει τη ζωή του γι' Αυτόν.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως θείος Απόστολος, θεολογίας κρουνούς, ενθέως εξήντλησας, εκ λογχονύκτου πλευράς, Χριστού του Θεού ημών. Όθεν της ευσέβειας, κατασπείρας τον λόγον, έλαμψας εν Ινδία, ως ακτίς ουρανία, Θωμά των Αποστόλων, το θείον αγλάισμα.

ΑΓΙΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΘΩΜΑ

Τῌ ΣΤ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Θωμᾶ.

Τῇ ΣΤ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Θωμᾶ.
Ὁ χεῖρα πλευρᾷ σῇ βαλεῖν ζητῶν πάλαι,
Πλευρὰν ὑπὲρ σοῦ νύττεται Θωμᾶς Λόγε.
Δούρασιν οὐτάσθη Θωμᾶς μακροῖσιν ἐν ἕκτῃ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, Μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος Ἐρωτηΐδος.
Ἐρωτηΐδα πυρπολοῦσι παρθένον,
Ἔρωτι Χριστοῦ τὴν προπυρπολουμένην.

Ὁ ἅγιος νέος Ὁσιομάρτυς Μακάριος, ὁ ἐκ Κίου μὲν τῆς Βιθυνίας καταγόμενος, ἐν Προύσῃ δὲ μαρτυρήσας, λιθοβοληθεὶς πρότερον, ὕστερον ξίφει τελειοῦται κατὰ τὸ ἔτος 1590.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Λίγο πριν κοιμηθείς...

Λίγο πριν κοιμηθείς σκέψου… Σκέψου ποιος είσαι, τι κάνεις, πώς πορεύεσαι στη ζωή σου. Σκέψου το πώς κύλησε η μέρα και πώς εσύαντέδρασες σε κάθε γεγονός. Σκέψου πως ο Κύριος σε άφησε να ζήσεις και αυτή τη μέρα… Σου έδωσε άλλη μια ευκαιρία να Τονπλησιάσεις…

Μετά βγες απ’ τον εαυτό σου και σκέψου λίγο τους άλλους. Εσύ έχεις το σπίτι σου, το κρεβάτι σου… Όμως, κάποια παιδιά δεν έχουν ναφάνε. Σκέψου πόσοι άνθρωποι περιφέρονται απελπισμένοι στους δρόμους. Αυτή την στιγμή. Άστεγοι, φτωχοί, πεινασμένοι, παιδιάμπλεγμένα στα ναρκωτικά, στο περιθώριο… Τόσος κόσμος υποφέρει. Σκέψου πόσοι -αυτή τη στιγμή- πονάνε σ’ ένα νοσοκομείο, πόσοιθλίβονται επειδή έχασαν κάποιο πρόσωπο αγαπημένο, πόσοι είναι απελπισμένοι λόγω χρεών και δανείων, πόσοι άνθρωποι διψούν γιαλίγες στιγμές χαράς και δεν ξεδιψούν ποτέ… Πόνος, θλίψη, δυστυχία σε κάθε γωνιά του πλανήτη…

Σκέψου τα όλα αυτά όχι για να απελπιστείς! Αλλά για να πεις ένα Κύριε ελέησον. Για να μπορέσεις να μαλακώσεις λίγο την καρδιά σου. Νατην συντονίσεις στον παλμό της προσευχής. Ωραίο πράμα αυτό. Τώρα που θα πέσεις για ύπνο, να εύχεσαι για όλους! Αυτό σε ενώνει, σεκάνει μέτοχο χωρίς να σε γκρεμίζει ψυχολογικά. Και όταν Τον παρακαλέσεις, η καρδιά σου θα μαλακώσει. Θα γλυκαθεί. Θα έρθει ούπνος, θα σφαλίσει τα μάτια σου, κι εσύ θα κοιμηθείς μέσα στην προσευχή… Να τα θυμάσαι αυτά, λίγο πριν κοιμηθείς….

 πηγή

Γιατί δεν απαντάει πάντοτε η Παναγία μας, στις προσευχές μας;

Πολλοί χριστιανοί, και από αυτούς που συμμετέχουν πολύ συχνά στη Λατρευτική ζωή  της Εκκλησίας, θέτουν το εξής ερώτημα: Γιατί δεν απαντάει πάντοτε η Παναγία μας, στις θερμές και επίμονες παρακλήσεις που τις κάνουμε. Την απάντηση μας την δίνει ένας από τους στίχους της Παρακλήσεως .«Κάθε πιστός, λέει, λαμβάνει το δώρημα, δηλ. την απάντηση, ανάλογα με το συμφέρον της αιτήσεως».

Ζητούμε πολλά, πάρα πολλά από την Παναγία μας. Όμως όλα τα αιτήματά μας δεν είναι προς το συμφέρον μας. Εμείς, σαν άνθρωποι που είμαστε έχουμε μάτι περιορισμένο. Μάτι που βλέπει μόνο το παρόν. Γι΄ αυτό ζητούμε πράγματα που στην πρώτη όψη τους φαίνονται σωστά και δίκαια, στην ουσία τους είναι ψεύτικα και επιζήμια. Δεν συντελούν δηλ. στην σωτηρία μας. 
Για παράδειγμα θα αναφέρω ένα γεγονός μέσα από την Αγ. Γραφή. Οι Ισραηλίτες ζήτησαν από τον Θεό να τους γλιτώσει από την αιχμαλωσία των Αιγυπτίων και την φτώχεια. Ο Θεός τους άκουσε και τους δώρισε την ελευθερία και πολλά αγαθά.

Οι Ισραηλίτες όμως απ΄ όλα βλάφτηκαν. Αφού γεύθηκε όλα τα αγαθά του Θεού ο λαός του Ισραήλ, στην συνέχεια απέρριψε τον αληθινό Θεό και άρχισε να προσκυνάει τα είδωλα. Να λοιπόν γιατί δεν λαμβάνουμε πάντοτε την απάντηση που θέλουμε στις Παρακλήσεις μας.Γιατί δεν είναι πάντα προς το αιώνιο συμφέρον μας. Ο Ι. Χρυσόστομος λέει ότι όταν δεν μας απαντάει ο Θεός, τότε μας δίνει την ωραιότερη απάντηση. Γιατί τότε έχει να μας δώσει στον Ουρανό κάτι πολύ ανώτερο από αυτό που ζητούμε εδώ στη γη.

Γι΄ αυτό να δείξουμε εμπιστοσύνη στον Θεό, και στην Παναγία Μητέρα Του και να ζητούμε μόνον «Τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών…»

Αμήν.

Πηγή

“Γιατί σε μένα , Θεέ μου;”

…

Η ευλογία του πόνου 

Ευλογημένα γιατί! Τα καθαγίασε ο Ίδιος ο Χριστός στο σταυρό: «Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλιπες;». Θεέ μου, γιατί μου το έκανες αυτό; Τι σου έκανα; Δεν είμαι ο Υιός σου; Το ίδιο ακριβώς ερώτημα με το δικό μου∙ και έμεινε και αυτό αναπάντητο. Έμεινε αναπάντητο στα φαινόμενα. Τα γεγονότα όμως φανέρωσαν την απάντηση.
Τέτοια πολλά «γιατί» βγήκαν και από το στόμα του πολύαθλου Ιώβ ή τη γραφίδα του τραυματισμένου Δαυίδ, δύο ανθρώπων που οι τραγικοί θάνατοι των παιδιών τους σφράγισαν το πέρασμά τους από την ιστορία και που μας παρουσιάζονται συχνά ως τα μοναδικά πρότυπα πίστης, εγκαρτέρησης και υπομονής.
Το ερώτημα αυτό το απευθύνουμε στο Θεό, το λέμε στον εαυτό μας, το επαναλαμβάνουμε στους ανθρώπους που νιώθουμε ότι ιδιαίτερα μας αγαπούν. Το λέμε κυρίως για να εκφράσουμε το μέσα μας, το λέμε όμως και προσδοκώντας το χάδι μιας απάντησης. Ποιος όμως μπορεί να δώσει μια απάντηση; Ακόμη κι αν την ξέρει, ποιος μπορεί να μας την πει;
Λέγει ο Μέγας Βασίλειος προς πενθούντα πατέρα ότι ο πόνος κάνει τον άνθρωπο τόσο ευαίσθητο, ώστε μοιάζει με το μάτι που δεν ανέχεται ούτε το φτερό. Και η πιο τρυφερή κίνηση αυξάνει τον πόνο του πονεμένου. Και η πιο διακριτική αναλογία δεν αντέχεται. Ο λόγος που εκφέρεται ως λογικό επιχείρημα ενοχλεί αβάσταχτα. Μόνο το δάκρυ, η κοινωνία της απορίας, η σιωπή, η εσωτερική προσευχή θα μπορούσαν να ανακουφίσουν τον πόνο, να φωτίσουν το σκοτάδι ή να γεννήσουν μια μικρή ελπίδα.

Ο πόνος γεννά αλήθεια, συμπόνια, κοινωνία 

Ο πόνος δεν ξυπνάει μόνο εμάς, αλλά γεννάει και την αγάπη στους γύρω μας. Προσπαθούν να μπουν στη θέση μας. Αγωνίζονται στον καιρό της ασφάλειάς τους να μοιρασθούν τα πιο ανεπιθύμητα γι’ αυτούς δικά μας αισθήματα. Και το κάνουν. Ο πόνος γεννά την υπομονή μας, ταυτόχρονα όμως γεννά και τον εξ αγάπης σύνδεσμο με τους αδελφούς μας. Ο πόνος γεννά την αλήθεια. Η συμπόνια των άλλων τη φυτεύει στη δική μας καρδιά. Εκεί διακριτικά κρύβεται και η απάντηση.
Έτσι γεννιέται στην καρδιά η παρηγοριά, της οποίας η γλύκα και η ανακούφιση είναι πολύ εντονότερες ως εμπειρίες από το βάρος του πόνου.

Η απάντηση γεννιέται μέσα μας 

Δυο γονείς, μας λέγουν οι επιστήμονες, μπορούν να κάνουν άπειρα διαφορετικά παιδιά. Όσο διαφέρουν οι φυσιογνωμίες μας, άλλο τόσο και παραπάνω ποικίλουν οι εκφράσεις του εσωτερικού κόσμου μας. Το ίδιο και οι απαντήσεις στα μεγάλα αυτά ερωτήματα. Αν ένας τρίτος μας δώσει τη μία «σωστή» δήθεν απάντησή του, θα καταστρέψει την ποικιλία και την προσωπικότητα των δικών μας απαντήσεων- των ιερών απαντήσεων που για τον καθένα μας επιφυλάσσει ο Θεός. Η υποτιθέμενη σοφία του όποιου σοφού θα συντρίψει την αλήθεια και την ελευθερία του Θεού μέσα μας.
Το μεγάλο λάθος είναι να περιμένουμε την απάντηση απ’ έξω μας, από τους άλλους. Ποιος σοφός; Ποιος φιλόσοφος; Ποιος ασφαλισμένος στην ορθότητα των επιχειρημάτων του ιερέας γνωρίζει την απάντηση των τόσο προσωπικών μας «γιατί»; Η απάντηση μπορεί να ανιχνευθεί μόνο μέσα μας. Όχι στις ανάλογες δήθεν περιπτώσεις ,ούτε σε βαρύγδουπα βιβλία, ούτε σε συνταγές παρηγοριάς και σοφίας. Η απάντηση δεν υπάρχει κάπου, δεν την ξέρει κάποιος. Η απάντηση γεννιέται μέσα μας. Η δική μας απάντηση είναι το δώρο του θεού.

Ο πόνος μας βγάζει από τα ανθρώπινα μέτρα. 

Τελικά αυτά τα «γιατί» δεν έχουν τις απαντήσεις που η φτώχεια και η αδυναμία μας περιμένει. Στη λογική αυτή συνήθως παραμένουν αναπάντητα. Γι’ αυτό και ο Χριστός για το θάνατο δεν είπε παρά ελάχιστα. Απλά ο Ίδιος τον επέλεξε∙ και πόνεσε όσο κανένας άλλος. Και όταν αναστήθηκε ,το στόμα Του έβγαλε περισσότερη πνοή και λιγότερα λόγια. Δεν είπε τίποτε για τη ζωή και θάνατο- μόνο προφήτευσε το μαρτύριο του Πέτρου. Ο πόνος δεν απαντιέται με επιχειρήματα . Ούτε η αδικία και ο θάνατος αντιμετωπίζονται με τη λογική. Τα προβλήματα αυτά λύνονται με το εμφύσημα και την πνοή που μόνο ο Θεός δίνει. Λύνονται με το Άγιο Πνεύμα . Ξεπερνιούνται με την ταπεινή αποδοχή του θελήματος του Θεού, που είναι τόσο αληθινό αλλά συνήθως και τόσο ακατανόητο.
Στο διάβα της, η δοκιμασία συνοδεύεται από το σφυροκόπημα των αναπάντητων ερωτημάτων. Κι εμείς, γαντζωμένοι στα «μήπως», στα «γιατί», στα «αν», συντηρούμε τις ελπίδες και αντέχουμε την επιβίωση σε αυτό τον κόσμο , προσδοκώντας κάτι σίγουρο ή κάτι σταθερό.
Αυτό όμως συνήθως δεν εντοπίζεται στην προτεινόμενη από μας λύση, αλλά επικεντρώνεται στην απροσδόκητη, υπέρλογη θεϊκή παρηγοριά. Κάθε προσπάθεια αντικατάστασής της με ανθρώπινα υποκατάστατα αδικεί εμάς τους ίδιους. Κάθε περιορισμός στην ασφυκτική θηλιά των ορθολογιστικών απαντήσεων μας παγιδεύει βαθύτερα στο δράμα μας. Στο διάλογο με τον πόνο, την αδικία και το θάνατο είμαστε υποχρεωμένοι να βγούμε από τα ανθρώπινα μέτρα. Αυτή είναι όχι μόνο η έξοδος από τη δοκιμασία αλλά και η ευεργεσία της.

Η μοναδική ευκαιρία 

Τελικά, το μεν ερώτημα μπορούμε να το υποβάλλουμε, τη δε απάντηση πρέπει να την περιμένουμε. Ή ο Θεός δεν υπάρχει ή παραχωρεί μια δοκιμασία για να μας δώσει μια μοναδική ευκαιρία. Αν δεν γινόταν η Σταύρωση , δεν θα υπήρχε η Ανάσταση. Ο Χριστός θα ήταν ένας καλός δάσκαλος∙ όχι ο Θεός. Ο Θεός δίνει την ευκαιρία . Σε μας μένει να τη δούμε και να την αξιοποιήσουμε. Η δε χαρά και το περιεχόμενο αυτής της ευκαιρίας είναι πολύ μεγαλύτερα από την ένταση και τον πόνο της δοκιμασίας.
Ο θάνατος , ο πόνος, η αδικία αποτελούν μυστήριο που η όποια απάντηση το διασαλεύει. Στις περιπτώσεις αυτές η αλήθεια δεν εκφράζεται ως άποψη ή επιχείρημα ,αλλά προσφέρεται ως ταπείνωση και κοινός πόνος. Η πορεία στο μεθόριο της ζωής και του θανάτου, του σκανδαλισμού και της δοξολογίας, του θαύματος και της αδικίας παρουσιάζει στροφές και κρυμμένες γωνιές, όπου διασφαλίζεται η αλήθεια της ζωής. Αν ξεφύγει κανείς τον πειρασμό να λυγίσει, τότε αντικρίζει την αλήθεια με τέτοια όψη που ποτέ του δεν είχε καν φαντασθεί. Ο πόνος, αν κάποιος καταφέρει να τον αγκαλιάσει, γεννά πρωτόγνωρες ευαισθησίες και ξεδιπλώνει πραγματικότητες που με άλλο τρόπο δεν μπορούν να ιδωθούν. Η πρόκληση δεν είναι να συμβούν γεγονότα και αποκαλύψεις∙ αυτά υπάρχουν. Η πρόκληση είναι να ανοίξει κανείς μάτια του για να μπορεί να τα αντικρίσει.
Είναι αναντίλεκτη αλήθεια δυστυχώς: συνήθως μόνο χάνοντας τα πολύ επιθυμητά ,γνωρίζουμε και κερδίζουμε τα πολύ μεγάλα.
Σίγουρα ο πόνος και η αδικία δεν μπορούν να καταργήσουν την αγάπη του Θεού. Ο Θεός υπάρχει. Και είναι και αγάπη και ζωή. Η τέλεια αγάπη και το πλήρωμα της ζωής . Και το μεγαλύτερο θαύμα της ύπαρξής Του είναι η συνύπαρξη Του με τον πόνο, την αδικία και το θάνατο.
Ίσως και η μεγαλύτερη πρόκληση για τον καθένα μας να είναι η συνύπαρξη με το δικό του προσωπικό πόνο, το ελπιδοφόρο σφιχταγκάλιασμα με τα βαθύτερα αυτά «γιατί», η ταπεινή εσωτερική περιχώρηση στην προσδοκία του Θεού μέσα από τις «αδικίες» που νομίζουμε πως Αυτός μας κάνει.
Πριν από λίγες μέρες με πλησίασε κάποια νεαρή κοπέλα , που το καντηλάκι της ζωής της φαίνεται να τρεμοσβήνει. Μέσα στον αβάσταχτο πόνο της διέκρινα την ελπίδα. Μέσα από τα δακρυσμένα μάτια της αντίκρισα τη χαρά, τη δύναμη και τη σοφία.
- Θέλω να ζήσω, μου είπε. Αλλά δεν ήλθα για να μου το επιβεβαιώσετε. Ήλθα για να με βοηθήσετε να φύγω έτοιμη από αυτό τον κόσμο.
- Εγώ είμαι παπάς της ζωής και όχι του θανάτου, της απαντώ. Γι’ αυτό και θέλω να ζήσεις . Επίτρεψέ μου, όμως, να σε ρωτήσω κάτι: μέσα στη δοκιμασία σου, ρωτάς ποτέ «γιατί σε μένα ,Θεέ μου;»
- Δεν σας καταλαβαίνω, πάτερ, μου λέει. Εγώ ρωτώ «γιατί όχι σε μένα, Θεέ μου;». Και δεν περιμένω το θάνατό μου ,αλλά προσδοκώ το φωτισμό μου!

Από το βιβλίο: «ΝΙΚΟΛΑΟΥ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ
ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
Άνθρωπος μεθόριος
Από τα αναπάντητα διλήμματα
Στα περάσματα της «άλλης λογικής»
Εκδόσεις: «Εν πλω»

πηγή

Για να μας παραδώσει η ΠΑΝΑΓΙΑ την ΠΟΛΗ πρέπει το Πατριαρχείο να “φρουρεί” την Πόλη!!!

ΤΟΥ ΔΡ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΒΑΡΔΑΚΑ

Οι γεωπολιτικές ενδείξεις πλήθυναν τόσο πολύ για να ασχοληθούμε με μία πραγματική Αυγή και όχι  με χρυσές αυγές.  Αυτή η ΑΥΓΗ είναι κατεξοχήν πνευματική και είναι η ΡΩΜΑΙΙΚΗ ΑΥΓΗ του Ελληνισμού που ήδη φωτο-αχνίζει από την ΚΑΘ ΗΜΑΣ ΑΝΑΤΟΛΗ της καρδιάς μας.

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ Αν διαπιστώσετε ότι το παρακάτω κείμενο από την ανάγνωση και μόνο της επικεφαλίδας του  τυχόν “σας εξαγριώνει” λόγω φρονημάτων και πιστεύω και έχετε πίεση, σάκχαρο, καρδιά η οποιαδήποτε άλλη ανωμαλία η σύγχυση καλόν είναι να μην το αναγνώσετε .

Πρόσφατες δημοσιεύσεις μιλάνε για στρατηγική ανυπαρξία του Οικουμενικού Πατριαρχείου! Με   λογικοφανείς επισημάνσεις “Δεν φυλάει τίποτα το Πατριαρχείο στην Πόλη, παρά μόνο φαντάσματα… και ενισχύει την Τουρκική οικονομία από όλους αυτούς τους “ξέγνοιαστους” ελλαδίτες τουρίστες”.

Συνεχίζουν με  δήθεν  λύσεις και  προτάσεις  που είναι   γεωπολιτικά ρεαλιστικές όπως “άμεση αυτοεξορία του Πατριάρχη και του Πατριαρχείου εκτός Τουρκίας με πρώτη επιλογή το Άγιον Όρος, του οποίου εξάλλου τελεί Πνευματικός Ηγέτης” κ.α.

Και  τελειώνουν με λογικές νουθεσίες του τύπου “Είναι κρίμα να έχεις «τόξα στη φαρέτρα σου» και να μη τα χρησιμοποιείς. Ο Πατριάρχης έχει δυνάμεις εκ της θέσεως του και της Ιστορίας που σήμερα ούτε που τις φαντάζεται. Είναι ο Πνευματικός Ηγέτης εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Κανείς δεν του απαγορεύει να γίνει και Πολιτικός Ηγέτης μιας υπερεθνικής Κρατικής Αρχής. Και ας μην ξεχνούμε: Όποιος δεν ελίσσεται, τελικά δεν εξελίσσεται.”

Το έναυσμα για όλα αυτά τα δημοσιεύματα το έδωσε η αποτυχία που υπήρξε στο ανατολίτικο παζάρι  που γινόταν τόσα χρόνια για το άνοιγμα της Θεολογικής Σχολής  της ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ στην Χάλκη και φυσικά μετά από αυτό ήρθαν στο προσκήνιο όλα τα τρωτά σημεία της Φαναριώτικής Πολιτικής των τελευταίων δεκαετιών .

Δεν πρόκειται να σταθούμε πάνω σε αυτά τα οποία  μας θλίβουν βαθύτατα, αλλά θα επισημάνουμε  ένα ουσιαστικό  παραλληλισμό.  Αν ο φυσικός μας πατέρας  ήταν μέθυσος και πήγαινε με άλλες γυναίκες  θα βγαίναμε στην αγορά να τον ξεφωνίσουμε? Θα φεύγαμε από το πατρικό μας σπίτι με ευκολία αφήνοντας την δύσμοιρη μάνα μόνη, γνωρίζοντας μάλιστα  και πόσο δύσκολο είναι για τα παιδιά να “νουθετήσουν” αυτόν τον πατέρα?

Τι μας μένει λοιπόν? Η πνευματική διάσταση του νόμου “Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, ίνα ευ σοι γένηται και ινα μακροχρόνιος γένῃ επι της γης”.

ΝΑ ΓΙΑΤΙ Η ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ γιατί  ξέρει να τιμάει με τον αληθινό τρόπο της τον Οικουμενικό Θρόνο και την ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ και η ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ του Πατερικού Πνεύματος δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την real politic των γεωπολιτικών αναλυτών γιατί δεν συγχρωτίζεται με το πνεύμα του κόσμου τούτου.

Όλες οι γεωπολιτικές ισορροπίες σε συνδυασμό με  οικουμενιστικές αναφορές, όλα τα διπλωματικά παίγνια των κατά τόπων Πατριαρχείων με τους δυνατούς της Γης απλώς γεμίζουν σελίδες κειμένων,  χώρους συνάξεων και συνεδρίων και φυσικά φορτώνουν τις πλάτες κάποιων με  πνευματικά βάρη.

Ο παραλογισμός και η αίρεση από όπου και αν προέρχεται έχει φτάσει ήδη στο υψηλότερο άκρο του “γύρου του θανάτου”, αυτόν που παρακολουθούσαμε παιδιά στα τσίρκο και στα πανηγύρια. Τώρα ακολουθεί η Κάθοδος της Ανθρωπότητας εν τω Άδει  σύμφωνα με τα σχέδια κάποιων.

ΤΕΛΙΚΑ ΟΜΩΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ έλεγε ο Γέροντας Παίσιος. Και ο ίδιος  μαρτύρησε  σε πολλούς ότι  Η ΠΟΛΙΣ ΘΑ ΔΟΘΕΙ ΣΕ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ  και  μάλιστα θα το δούμε!!!

Τώρα λοιπόν που φτάσαμε στο τέλος του Πνευματικού μας Κανόνα (βλέπε Γέρων Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός κ.α) δηλ στην ουρά του γαιδάρου των δοκιμασιών μας, αν μάλιστα αναλογισθούμε τα 555 και χρόνια αυτού, έρχονται τινές και προτείνουν την “ηρωική έξοδο” του Οικουμενικού Πατριαρχείου από την ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ και την μετεξέλιξη του σε κρατίδιο τύπου Βατικανού, αν και εγώ ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι εξυπηρετούν με αυτά?

Ουσιαστικά οι θέσεις αυτών φαίνεται να ταυτίζονται εν μέρει με διατυπωθείσες απόψεις κάποιων ταγών μας στο παρελθόν για μεταβολή  και συρρίκνωση των συνόρων  η μείωση του ζωτικού μας χώρου. Η πολιτική των Οθωμανών είναι απαράλλακτα η ίδια τόσους αιώνες σε σχέση με το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως. Άραγε θα μπορούσαν να  προτείνουν τα ίδια στους  Γρηγόριο Ε( 10 Απριλίου 1821), Γεννάδιο Σχολάριο,  Ιωάσαφ Ι΄ (1465-1466) Ραφαήλ Ι΄ (1475-1476), Ραφαήλ Β΄ (1603-1607), Κύριλλο Ι΄ τον Λούκαρη, Κύριλλο Β΄ τον Κονταρή (1633-1639), Παρθένιο Β΄ (1644-1646, 1648-1651), Παρθένιο τον Γ΄ (1656-1657), Γαβριήλ Β΄ (23/4-5/5-1657), Μελέτιο Β΄ (1768-1769), Κύριλλο Στ΄ (1813-1818) Ευγένιος Β΄ (1821-1822) ??? Που μετά την Άλωση της Πόλης  αυτοί οι Οικουμενικοί Πατριάρχες που ανήλθαν στο θρόνο ήλθαν αντιμέτωποι με την βάρβαρη Οθωμανική Διοίκηση, της Υψηλής Πύλης με αποτέλεσμα ορισμένοι απαγχονίσθηκαν, άλλους τους έπνιξαν στη θάλασσα, άλλους τους εξανάγκασαν σε παραίτηση, άλλους τους έστειλαν σε εξορία, άλλοι άφησαν την τελευταία τους πνοή στις φυλακές. Και όλα αυτά μετά από αποφάσεις της στυγνής Οθωμανικής Διοίκησης.  

Γιατί δεν δραπέτευσαν και αυτοί σε ησύχια μέρη ? Τους εμπόδιζε κανένας? Περίμεναν τίποτε άλλο? Γνώριζαν όμως ότι με τις αιματοβαμμένες θυσίες τους πότιζαν το  Δένδρο του ΠΟΘΟΥΜΕΝΟΥ, όπως και οι δεκάδες Μητροπολίτες, οι εκατοντάδες Ιερείς και Μοναχοί και τα χιλιάδες θύματα της Τουρκικής Βαρβαρότητας. Η ΚΥΡΙΑ ΔΕΣΠΟΙΝΑ στα χρόνια αυτά “πολυδάκρυζε”  και “σιώπαινε”, γνώριζε όμως ότι Η ΔΙΚΙΑ ΤΗΣ (πόλις)θα γίνει κάποια στιγμή πάλι δικιά μας.

“ΣΩΠΑΣΕ ΚΥΡΑ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΙ ΜΗΝ ΠΟΛΥΔΑΚΡΥΖΕΙΣ, ΠΑΛΙ ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΠΑΛΙ ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΘΑ ‘ΝΑΙ”

Το μοιρολόγι που έγινε ευχή και προσευχή και σήμερα Θέλημα του ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ. Να γιατί σήμερα  μαίνεται τέτοιος λυσσαλέος ορατός και αόρατος πόλεμος. Να γιατί πολεμάν όλα τα υποχθόνια  σκοτάδια της  γης το μικρό Ελληνικό αλωνάκι και δεν λένε να σταματήσουν. Ακριβώς γιατί η ΣΤΙΓΜΗ της ΠΑΝΑΓΙΑΣ ήρθε να δώσει την ΔΙΚΙΑ ΤΗΣ  στους νόμιμους ιδιοκτήτες .

Και ποιοι είναι αυτοί οι νόμιμοι ιδιοκτήτες και οι φυσικοί κληρονόμοι? Είναι  οι καταφρονημένοι ραγιάδες της πρώην Τουρκοκρατίας και της νυν Κλεπτοκρατίας. Μήπως ο Άγιος Δημήτριος που πέρσι δεν άνοιγε η Λάρνακα του στην Θεσσαλονίκη ήδη βρίσκεται στο Πατριαρχείο στην Πόλη και περιμένει σύντομα  τον Άγιο Γεώργιο  που αφού καθαρίσει πρώτα τον νοητό δράκοντα που κατατρώγει τα σπλάχνα της Ελλάδος να συναντηθούν εκεί για να ανοίξουν την κλεισμένη Πύλη, να μπει επιτέλους καθαρός Ρωμαίικος -Ορθόδοξος αγέρας στην  Βασιλεύουσα των Πόλεων???

ΔΡ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ