ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 15 Δεκεμβρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Ιερομάρτυρος Ελευθερίου.

Ο Άγιος Ελευθέριος γεννήθηκε στην Ελλάδα και έζησε τον 2o αιώνα μ. Χ., επί αυτοκρατορίας Κόμμοδου και Σεπτίνου Σεβήρου. Ορφανός από πατέρα, ανατράφηκε σύμφωνα με τα διδάγματα του Ευαγγελίου από την ευσεβέστατη και φιλάνθρωπη μητέρα του, ονόματι Ανθία.

Μεγάλη επιθυμία της Ανθίας ήταν να επισκεφτεί τη Ρώμη, που τα χώματά της είχαν βαφτεί με το αίμα των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Κάποτε, λοιπόν, αποφάσισε και πήγε. Μαζί πήρε και το νεαρό γιό της Άγιο Ελευθέριο. 

Ο επίσκοπος Ρώμης, όταν είδε τον Άγιο Ελευθέριο εκτιμώντας την πολλή νοημοσύνη του, τη θερμή πίστη και το αγνό ήθος του, τον έλαβε υπό την προστασία του.
Μετά από λίγα χρόνια τον χειροτόνησε διάκονο και έπειτα ιερέα. Από τη θέση αυτή ο Άγιος αγωνίστηκε με ζήλο για τη διδαχή του ποιμνίου του, και σε έργα φιλανθρωπίας.

Γι’ αυτό και το έτος 182 μ. Χ., με κοινή ψήφο κλήρου και λαού, ανήλθε στον επισκοπικό θρόνο της Ρώμης.Η φήμη της αρετής του έφτασε μέχρι τη Βρετανία.

Έτσι, ο βασιλιάς της Βρετανίας, Λούκιος, έγραψε επιστολή στον Άγιο Ελευθέριο και του δήλωνε ότι αυτός και ο λαός του επιθυμούσαν να γίνουν χριστιανοί. Ο Άγιος, αμέσως ανταποκρίθηκε, στέλνοντας δύο εκπαιδευμένους στην πίστη άνδρες, που κατήχησαν και βάπτισαν χριστιανούς τον Λούκιο με το λαό του.

Όταν ο Σεπτίμιος Σεβήρος εξήγειρε διωγμό κατά των χριστιανών, ο Άγιος Ελευθέριος τον έλεγξε θαρραλέα. Τότε διατάχθηκε ο μαρτυρικός θάνατός του, μαζί με τη μητέρα του Ανθία.

Έτσι ο Άγιος Ελευθέριος πέρασε «εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού» (Προς Ρωμαίους, η' 21). Δηλαδή στην ελευθερία της ένδοξης κατάστασης των παιδιών του Θεού.

Η Σύναξή του τελείται στο μαρτύριο αυτού, πλησίον του Ξηρολόφου.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Ιερέων ποδήρει κατακοσμούμενος, και αιμάτων τοις ρείθροις επισταζόμενος, τω Δεσπότη σου Χριστώ μάκαρ ανέδραμες, Ελευθέριε σοφέ, καθαιρέτα του Σατάν. Διό μη παύση πρεσβεύων, υπέρ των πίστει τιμώντων, την μακαρίαν σου άθλησιν.

Η τάξις των δακρύων

Σε προηγούμενο γραπτό μας, εξετάζοντας την αξία που έχει η θλίψη στην ανθρώπινη ζωή, αναφερθήκαμε και στους ποικίλους πειρασμούς που την προκαλούν, και στα δάκρυα που συχνά την συνοδεύουν. Έτσι είχαμε την ευκαιρία να δούμε, στα σύντομα, και την θετική -την ευεργετική θάπρεπε να πούμε- όψη κάποιων δεδομένων του παρόντος κόσμου, που κατά την τρέχουσα λογική θεωρούνται, εκ πρώτης όψεως, αρνητικά και απευκταία.
Ενώ όμως είπαμε τα απαραίτητα για θλίψη και πειρασμούς, είχαμε επιφυλαχθεί να μιλήσουμε εδώ διεξοδικά, σε ιδιαίτερο άρθρο, για τα δάκρυα. Κι' αυτό, όχι μόνο γιατί υπάρχει μια τεράστια ποικιλία δακρύων, όπως θα δούμε πιο κάτω, αλλά προ πάντων γιατί τα δάκρυα τοποθετούνται από τους «νηπτικούς Πατέρας» της ερήμου στην κορυφή των «αγαθών» του παρόντος κόσμου. Δεν είναι τυχαίο ότι, στην κατανυκτικότερη στιγμή της προσευχής των, δεν ζήτησαν ποτέ από τον Θεό μήτε σοφία, μήτε καρτερία και θάρρος, μήτε ακόμη και αγιότητα. Κορυφαίο αίτημά τους ήταν πάντα, στερεοτύπως, το «δάκρυά μοι δος ο Θεός, δάκρυα μετανοίας». Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να μας βάλει σε σκέψεις βαθύτερες, και να μας οδηγήσει να μελετήσουμε δύο κυρίως ερωτήματα σχετικά με τα δάκρυα. Πρώτον, την φύση και προέλευση των δακρύων, την αξία τους για την πνευματική ζωή.
Είναι προφανές ότι τα δύο αυτά ερωτήματα συνδέονται βαθιά, όχι μόνο από το γεγονός ότι και τα δύο αναφέρονται στα δάκρυα. Η σχέση τους είναι πολύ πιο ουσιαστική. Τό δεύτερο εξαρτάται τελείως από το πρώτο. Αυτό σημαίνει ότι η αξία των δακρύων εξαρτάται από το τι είδους είναι. Έτσι πρέπει να βάλουμε και τα δάκρυα σε μια σειρά, Να τα διακρίνουμε σε κατηγορίες και να τα ιεραρχήσουμε ανάλογα. Μιλούμε για «τάξη δακρύων», όπως θα λέγαμε σύστημα δακρύων. Έτσι άλλωστε δεν μιλούμε για συστήματα και τάξεις αγγέλων, ανθρώπων, υδάτων κ.ά.;
Το κυριότερο στοιχείο των δακρύων δεν είναι οπωσδήποτε το υγρό που αναβλύζει κάποια στιγμή από τα μάτια. Αυτό σ' όλες τις περιπτώσεις ασφαλώς έχει την ίδια χημική σύνθεση. Όμως, ανάλογα με την αιτία που το προκάλεσε σε κάθε περίπτωση, έχουμε και άλλη ποιότητα και κατηγορία δακρύων. Κυριότερες είναι ίσως οι ακόλουθες:
Δάκρυα μετανοίας / Δάκρυα φόβου Θεού / Δάκρυα κατανύξεως

***
Δάκρυα συγκινήσεως / Δάκρυα χαράς / Δάκρυα πόνου και τρόμου / Δάκρυα αγανακτήσεως


***
Δάκρυα υποκρισίας

Όταν οι Πατέρες και μεγάλοι ασκητές μιλούν για δάκρυα, εννοούν πάντα τα δάκρυα της πρώτης τριάδας. Η μετάνοια είναι το πιο συγκλονιστικό θαύμα και βίωμα στη ζωή του ανθρώπου. Η πιο ολοκληρωτική και βίαιη πράξη του. Ριζικό ξήλωμα όλων των στοιχείων της προηγούμενης ζωής.

Έτσι, που τίποτα να μη μένει όρθιον κατά κόσμον. Κυριολεκτικά «τα πάνω κάτω». Να τα νιώσεις όλα να γυρνάνε πίσω. Όλα να αμφισβητούνται. Να ανατρέπονται. Να ματαιώνονται. Να μηδενίζονται διά παντός. Αυτό θα πει «μετάνοια». Είναι δυνατόν μια τέτοια ανασκολόπιση ψυχής και πνεύματος να μη φέρει δάκρυα, να μη προξενήσει πόνο;

Ρίζα λοιπόν των δακρύων, πρωταρχική και ακένωτη πηγή των, η μετάνοια. Απ' αυτήν γεννιέται πρώτος και κύριος καρπός ο «φόβος» του Θεού. Ένας φόβος που από τη Γραφή χαρακτηρίζεται ως «αρχή σοφίας» (Ψαλμ. 110, 10. Όσο ο άνθρωπος «σοφίζεται» εν φόβω Θεού, τόσο βαθύτερα βλέπει και νιώθει τα θαύματα μέσα και γύρω του. Τό θαύμα δεν είναι θαύμα, αν κάποιος δεν το θαύμασε σ' όλο του το βάθος. Θαύμασμα λοιπόν είναι το θαύμα.

Γι' αυτό και μόνο έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο. Για να θαυμάζει και να ανακαλύπτει συνεχώς, διά βίου, όλο και βαθύτερες πτυχές της αλήθειας, δηλαδή της αγάπης του Θεού. Να λοιπόν ακόμη μια καινούργια έννοια του βιβλικού λόγου «ο προστιθείς γνώσιν προσθήσει άλγημα» (Εκκλησιαστής 1, 18), που είναι η πιο μυστική εξίσωση στην ανθρώπινη ζωή.

Είναι φυσικό, ύστερα από μια τέτοια βαθειά κατάδυση στα μυστήρια της ζωής και του θανάτου, να αισθάνεται ο πιστός όλο και περισσότερο προνομιούχος μεταξύ των άλλων κτισμάτων. Είναι προνόμιο ανυπέρβλητο το να μετέχεις στο βαθύτερο ρυθμό του κόσμου, ανακαλύπτοντας από πρώτο χέρι την άμετρη του Θεού φιλανθρωπία. Μόνη απάντηση του ανθρώπου σ' αυτή τη «μύηση», που κορυφώνεται στην «μέθεξη», για να καταλήξει στη «θέωση», αν ο Θεός «ευδοκήσει»,είναι τα δάκρυα. Δάκρυα κατανύξεως, συντριβής και ευγνωμοσύνης, που γι' αυτό ακριβώς γίνονται «δάκρυα παρακλητικά», καθώς λυτρώνουν απ' όλες τις κατά κόσμον αβεβαιότητες και «αμφι-βολίες».

Σ' ένα τέτοιο ακριβώς συσχετισμό φόβου Θεού και δακρύων μετανοίας, ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος γράφει: «δεν έχω καρδίαν θλιβομένην προς αναζήτησίν σου, δεν έχω μετάνοιαν, δεν έχω κατάνυξιν, ουδέ δάκρυα, τα οποία επαναφέρουσι τα τέκνα εις την ιδίαν αυτών πατρίδα. Δεν έχω, δέσποτα, δάκρυον παρακλητικόν· εσκοτίσθη ο νους μου από την ματαιότητα του κόσμου, και δεν δύναται ν' ατενίση προς σε μετά πόνου· εψυχράνθη η καρδία μου από το πλήθος των πειρασμών, και δεν δύναται να θερμανθή διά των δακρύων της προς σε αγάπης. Αλλά συ, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός μου, ο θησαυρός των αγαθών, δώρησαί μοι τελείαν μετάνοιαν και καρδίαν επίπονον, ίνα ολοψύχως εξέλθω εις αναζήτησίν σου· διότι άνευ σου θέλω αποξενωθή από παντός αγαθού» (Λόγος β', Περί απαρνήσεως κόσμου κλπ.)

Και μόνο μια φράση αν απομονώσουμε και υπογραμμίσουμε από το κατανυκτικότατο αυτό χωρίο, έχουμε πλήρη την αξία που ο Άγιος αναγνωρίζει στα δάκρυα, όταν παρατηρεί ότι αυτά και μόνον είναι «τα οποία επαναφέρουσι τα τέκνα εις την ιδίαν αυτών πατρίδα».

Όλα τα πιο πάνω αναφέρονται λοιπόν, όπως είναι φανερό, μόνο στα κατά Θεόν δάκρυα. Αυτά είναι που οι Πατέρες ονόμασαν ύψιστο «αγαθό» του παρόντος κόσμου. Γιατί είναι φυσικό, αφού αναβλύζουν από το φόβο του Θεού και την μετάνοια, να οδηγούν κατ' ευθείαν μόνο στον ίδιο το Θεό, κατά τη χάρη Του. Έτσι συμπίπτει απολύτως ο χαρακτήρας με την αξία των δακρύων.

Η δεύτερη ομάδα των δακρύων είναι και αξιολογικά δεύτερη. Γιατί περιορίζεται, κατ αρχήν, στις αξίες του παρόντος κόσμου, που τις θρηνεί ή τις πανηγυρίζει αναλόγως. Πρόκειται για την τετράδα που ακολουθεί την προηγηθείσα τριάδα. Είναι δάκρυα πόνου και τρόμου ή χαράς αφ' ενός, αγανακτήσεως η συγκινήσεως αφ' ετέρου. Κι' αυτά τα δάκρυα δεν παύουν νάχουν κάποια αξία, εφ' όσον είναι δάκρυα ειλικρινείας, δηλαδή αυθόρμητα. Μπορούν μάλιστα, καλλιεργώντας και εξευγενίζοντας τον άνθρωπο, να τον οδηγήσουν κάποια στιγμή στην μετάνοια, δηλαδή στον Θεό. Οπότε εισερχόμαστε «διά της πλαγίας» στην μυστική διαδικασία των κατά Θεόν δακρύων, όπως ήδη την περιγράψαμε. Γι'αυτό μπορούσε ακόμη κι ένας άνθρωπος του κόσμου, όπως ήταν ο Βίκτωρ Ουγκώ, να δηλώνει πως «δεν μπορεί κανείς να δει τον Θεό, παρά μόνο με μάτια δακρυσμένα».

Κατακλείοντας αυτή τη σύντομη αναφορά στην τάξη των δακρύων, πρέπει να πούμε, ότι αν υπάρχουν κάποια δάκρυα που είναι τελείως μάταια και δεν μπορούν νάχουν καμμιά σχέση με την καλλιέργεια και την μοίρα της ψυχής, είναι τα δάκρυα της υποκρισίας. Αυτά, ως δάκρυα σκοπιμότητος, μπορεί να είναι χρήσιμα μονάχα στους ηθοποιούς, επαγγελματικά. Κι ακόμη πιο πολύ στους κροκόδειλους, που γίνονται μέσον να εξασφαλίσουν την τροφή τους. 

 

  Στυλιανού, Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας

 Εκδόσεις Αρμός, Μαυροκορδάτου 7, 106 78 Αθήνα

πηγή

Μείζον θέμα για τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο

Ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφεὶμ καὶ ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος Ἱερεμίας, ἀντάλλαξαν Ἐπιστολὲςμὲ τὸν Παπικὸ Ἀρχιεπίσκοπο Νάξου κ. Νικόλαο. Οἱ ἐπιστολὲς εἶχαν ἀφετηρία καὶ ἀφορμὴ τὴν Ἡμερίδα γιὰ τὴν Β΄ Βατικάνεια Σύνοδο (9/11/2013), διὰ τῆς ὁποίας οἱ Παπικοὶ ἔκαναν ἕνα ἀκόμα βῆμα ἐμπεδώσεως τῆς κακοδοξίας τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν» καὶ προώθησης τοῦ παπικοῦ Οἰκουμενισμοῦ («ἑνότητα ἐν τῆ ποικιλίᾳ»), τὴν ὁποία ἔχουν ἐνστερνισθεῖ καὶ προάγουν καὶ ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι.

Ἡ ἀνταλλαγὴ Ἐπιστολῶν ἐσυνεχίζοντο μέχρι τὶς 5 Δεκεμβρίου, ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ξεκίνησε τὴν ἐπίσκεψή του ὁ Ἀρχιεπίσκοπος στὴν Σύρο καὶ Τῆνο.

Ἐνῶ λοιπόν, μὲ τὶς Ἐπιστολές τους αὐτὲς οἱ δύο Ἐπίσκοποι προσπαθοῦσαν νὰ ἀκυρώσουν, ὅσα ὀφέλη προσδοκοῦσαν νὰ ἔχουν οἱ Παπικοὶ ἀπὸ τὴν μνημονευθεῖσα Ἡμερίδα (καθόσον μάλιστα σύμμαχό τους στὴν Ἡμερίδα εἶχαν τὸν «ὀρθόδοξο» Μητροπολίτη Δημητριάδος Ἰγνάτιο), ὁ κ. Ἱερώνυμος πῆγε στὴν Σύρο καὶ Τῆνο καὶ ἔκανε τὸ ἀναμενόμενο γιὰ ἕνα Οὐνιτίζοντα Ἀρχιεπίσκοπο:

Συνεόρτασε καὶ συμπροσευχήθηκε μὲ τὸν Παπικὸ Ἀρχιεπίσκοπο Νικόλαο, τοῦ ὁποίου τὴν ἐπέμβαση στὰ ἐκκλησιαστικά μας πράγματα καὶ τὸν ἐπηρεασμὸ τῶν ὀρθοδόξων συνειδήσεων, ἀγωνίζονταν νὰ ἀποτρέψουν οἱ δύο ἀναφερθέντες Μητροπολίτες!

Ὁποία συναδελφικὴ ὑποστήριξη! Ὁποία λεπτότητα, εὐγένεια καὶ ὀρθόδοξο ἦθος ἀπέδειξε πὼς διαθέτει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος Λιάπης! Κατ’ αὐτὸν τὸν «φιλάδελφο» τρόπο «ἄδειασε» τοὺς δύο Ὀρθόδοξους Μητροπολίτες!

Καὶ ὁ Παπικὸς Ἀρχιεπίσκοπος ἀπάντησε στὸν κ. Ἱερεμία, χρησιμοποιώντας ὡς δεκανίκι τὶς πράξεις καὶ τὰ λόγια τοῦ Ἕλληνα Ἀρχιεπισκόπου!!!

Τοῦ ἔγραψε:

«Στις 7/12/2013 ο Μακαριώτατος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος κατά την επίσκεψή του στο Ναό της Μεγαλόχαρης στην Τήνο, με την παρουσία Αρχιερέων, όλου του Κλήρου της Ορθοδόξου Εκκλησία της Τήνου, την παρουσία μου και αντιπροσωπείας ιερέων μου, και πλήθος κόσμου με προσφώνησε ως εξής: "Αγαπητέ Αδελφέ κ. Νικόλαε Μητροπολίτα των Καθολικών της Τήνου…..".

Δεν αντιλαμβάνεστε ότι (ἐσεῖς οἱ ἀντιδρῶντες στὰ Οἰκουμενιστικὰ σχέδια!)είστε μία μειονότητα Αρχιερέων, ιερέων και λαϊκών μελών της Ορθοδόξου Εκκλησίας με αυτές τις απαρχαιωμένες αντιλήψεις;

+Νικόλαος, Καθολικός Αρχιεπίσκοπος Νάξου...».

         

Αὐτὰ εἶναι τὰ «ὀρθόδοξα» κατορθώματα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου.

Ἀλλὰ στὸ ἴδιο μῆκος οὐνιτικοῦ κύματος βρίσκεται καὶ ὁ Δημητριάδος Ἰγνάτιος· ὅπως πρὶν λίγες ἡμέρες δημοσιεύσαμε, κι αὐτὸς «ἄδειασε», ὅσους παραδοσιακοὺς κι ἀντιπαπικοὺς Ἱεράρχες ἔχουν ἀπομείνει ἀνεπηρέαστοι ἀπὸ τὴν λαίλαπα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, λέγοντας ὅτι ἔχουν «ψυχολογικὰ προβλήματα» κι ὅτι ἀποτελοῦν «μειοψηφία μέσα στὴν Ἱεραρχία»!
Βλέπετε. Πλήρης ταυτισμὸς «ὀρθοδόξου» καὶ Παπικοῦ «Ἐπισκόπου»!

• • •

Μήπως, τελικά, ἡ Ἱεραρχία κατήντησε σὰν τὴν Βουλή; Μήπως, δηλαδή, ὁ κάθε Ἱεράρχης ἐκφράζει τὴ δική του ἰδεολογία (ἀνάλογα μὲ τὸ «κόμμα» ποὺ ἀνήκει) κι ὄχι τήν διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας; Δὲν εἶναι πασιφανὲς ὅτι, ἀντὶ νὰ ἔχουν τὸ «αὐτὸ φρόνημα» καὶ νὰ ὁμονοοῦν στὸ θέμα τῆς ὁμολογίας τῆς πίστεως καὶ στὸν ἔλεγχο τῶν αἱρετικῶν, ὁ καθένας κάνει ὅ,τι αὐτὸς θεωρεῖ σωστό, προοδευτικό,  νεωτεριστικὸ καί σύμφωνο μὲ τὸ ρεῦμα τῆς Ν. Ἐποχῆς;

Κι ὁ λαός τί ρόλο παίζει σ’ αὐτὸ τὸ σκηνικό; Παρακολουθεῖ ἀμέτοχος τὴν παράσταση, παθητικὰ καὶ μὲ ἀνοικτὸ τὸ στόμα, γιατὶ δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβει τί γίνεται. Γιατὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀποφασίσει ποιούς θὰ ἀκολουθήσει, ἀφοῦ οἱ Ποιμένες τοῦ ἔχουν προκαλέσει τέτοια σύγχυση, ποὺ προτιμᾶ νὰ τοὺς γυρίσει τὴν πλάτη καὶ νὰ ἀναφωνήσει:

Αὐτοὶ τελικὰ οἱ ἐπίσκοποι εἶναι θεατρίνοι, αὐτὴ τὴν πίστη κήρυξε ὁ Χριστός; Γι’ αὐτὴν τὴν πίστη θυσίασαν τὴν ζωή τους τόσοι μάρτυρες; Ὁ ἕνας ὑποστηρίζει τὸ Α καὶ ὁ ἄλλος τὸ Ω, ἐμεῖς τί πρέπει νὰ κάνουμε;

Τέτοιους Ποιμένες, εἶναι καιρὸς νὰ τοὺς ἀγνοήσουμε· νὰ ἀκολουθήσουμε «ἐν ὑπακοῇ», ὄχι τέτοιους ποιμένες, ὅπως ἄκομψα καὶ ἀδιάκριτα συμβουλεύουν ἔμφοβοι κάποιοι ἀδελφοί, ἀλλὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, τῶν ὁποίων τὴν Παρακαταθήκη («δόξα τῷ Θεῷ») γνωρίζουμε.

Χ.Ν. 

πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ (ΤΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ) «Οὐ­δεὶς τῶν ἀν­δρῶν ἐ­κεί­νων τῶν κε­κλη­μέ­νων γεύ­σε­ταί μου τοῦ δεί­πνου». (Λουκ. ι­δ΄, 24) EK THΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΣΤΑΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΕΩΡΩΝ

«Οὐ­δεὶς τῶν ἀν­δρῶν ἐ­κεί­νων τῶν κε­κλη­μέ­νων γεύ­σε­ταί μου τοῦ δεί­πνου». (Λουκ. ι­δ΄, 24)

Πολ­λές φο­ρές, ἀ­γα­πη­τοί μου Ἀ­δελ­φοί, ἔ­τυ­χε στόν κα­θέ­να μας νά εἴ­μα­στε κα­λε­σμέ­νοι σέ κά­ποι­ο δεῖ­πνο, κά­ποι­ο ἐ­πί­ση­μο τρα­πέ­ζι, ὅ­που, ἀφ᾿ ἑ­νός γί­νε­ται πρός τι­μήν μας, ἀφ᾿ ἑ­τέ­ρου φαί­νε­ται ἡ κα­λο­προ­αί­ρε­τη στά­ση καί ἀ­γά­πη τοῦ κα­λοῦν­τος πρός τό πρό­σω­πό μας.

Κά­τι ἀ­νά­λο­γο φαί­νε­ται καί στό ση­με­ρι­νό Εὐ­αγ­γε­λι­κό Ἀ­νά­γνω­σμα. Μό­νο πού ὁ ἄρ­χον­τας πού μᾶς κα­λεῖ εἶ­ναι ὁ Ἴ­δι­ος ὁ Θε­ός. Ἄν καί εἶ­ναι ἀ­φι­ε­ρω­μέ­νη αὐ­τή ἡ Κυ­ρι­α­κή στούς κα­τά σάρ­κα Προ­πά­το­ρες τοῦ Κυ­ρί­ου μας Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ἐν τού­τοις ὁ Ἴ­δι­ος ὁ Κύ­ρι­ός μας ἀ­να­φέρ­θη­κε στό μέ­γα δεῖ­πνο πού ἑ­τοί­μα­σε ὁ Θε­ός γι­ά τόν πε­ρι­ού­σι­ο λα­ό Του, πού ἦ­ταν προ­σκε­κλη­μέ­νος ἀρ­χι­κῶς, ἀλ­λά ἡ ἀν­τα­πό­κρι­ση ἦ­ταν μη­δε­νι­κή· ἀ­πέ­φυ­γαν τήν πρό­σκλη­ση μέ δι­ά­φο­ρες προ­φά­σεις.

Ἑρ­μη­νεύ­ον­τας αὐ­τή τήν πα­ρα­βο­λή ὁ Ἱ­ε­ρός Χρυ­σό­στο­μος, μᾶς λέ­γει: «Προ­α­να­φω­νεῖ καὶ τὴν ἔκ­πτω­σιν τῶν Ἰ­ου­δαί­ων καὶ τὴν κλῆ­σιν τῶν Ἐ­θνῶν», δηλ. οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι, ὡς πρῶ­τοι προ­σκε­κλη­μέ­νοι στήν Βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ, δέν ἐ­ξε­τί­μη­σαν αὐ­τή τήν με­γά­λη πρό­σκλη­ση καί γι᾿ αὐ­τό ἐ­ξέ­πε­σαν, ἀ­κυ­ρώ­θη­κε ἡ πρό­σκλη­σή τους καί τήν θέ­ση τους τήν πῆ­ραν τά Ἔ­θνη.

Τί μᾶς λέ­γει ὁ Κύ­ρι­ος; Λέ­γει πώς κά­ποι­ος ἄν­θρω­πος ἑ­τοί­μα­σε με­γά­λο δεῖ­πνο καί κά­λε­σε πολ­λούς. Ὅ­ταν ἦλ­θε, ὅ­μως, ἡ ὥ­ρα τοῦ τρα­πε­ζι­οῦ, ἔ­στει­λε τόν δοῦ­λο Του νά πῆ στούς κα­λε­σμέ­νους: «Ἐ­λᾶ­τε! Ὅ­λα εἶ­ναι ἕ­τοι­μα».

Αὐ­τός ὁ ἄν­θρω­πος εἶ­ναι ὁ Θε­ός, ὅ­πως εἴ­πα­με, καί τό με­γά­λο φα­γο­πό­τι εἶ­ναι ἡ πνευ­μα­τι­κή εὐ­φρο­σύ­νη καί σω­τη­ρί­α. Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α εἶ­ναι ἡ Τρά­πε­ζα τῆς Εὐ­χα­ρι­στί­ας, ἡ Θεί­α Κοι­νω­νί­α ἡ ἕ­νω­ση τῶν πι­στῶν μέ τόν Χρι­στό καί με­­τα­ξύ τους, πού ὅ­ταν με­τα­λα­βαί­νουν γί­νον­ται «σύσ­σω­μοι καὶ σύ­ναι­μοι Χρι­στοῦ». Παίρ­νουν μέ­σα τους τό Θεῖ­ο Σῶ­μα καί Αἷ­μα καί γί­νον­ται ἕ­να μέ τόν Χρι­στό. Μᾶς τό λέ­γει καί ὁ Ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος: «Ἡ Βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ δέν εἶ­ναι βρῶ­σις καὶ πό­σις, φα­γη­τό, δη­λα­δή καί πο­τό, ἀλ­λά δι­και­ο­σύ­νη καί χα­ρά καί εἰ­ρή­νη μέ­σα στήν χά­ρη τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος».

Ἄς δοῦ­με, ὅ­μως, πῶς ἀν­τα­πο­κρί­θη­καν στό κά­λε­σμα οἱ ἐ­πί­ση­μοι προ­σκε­κλη­μέ­νοι.

Ὁ πρῶ­τος εἶ­χε ἀ­γο­ρά­σει ἕ­να χω­ρά­φι καί ἤ­θε­λε νά τό δῆ. Πα­ρα­κά­λε­σε νά τόν βγά­λουν ἀ­πό τήν ὑ­πο­χρέ­ω­ση. Τό ἴ­δι­ο ἔ­κα­νε καί ὁ δεύ­τε­ρος καί ὁ τρί­τος προ­φα­σι­ζό­με­νοι, ὁ μέν δι­ό­τι εἶ­χε ἀ­γο­ρά­σει πέν­τε ζευ­γά­ρι­α βό­δι­α καί ἤ­θε­λε νά τά δο­κι­μά­ση, ὁ δέ μό­λις εἶ­χε παν­τρευ­τεῖ. Φαί­νε­ται, ὅ­μως, κα­θα­ρά, πώς ὁ προ­ο­ρι­σμός τοῦ Θε­οῦ δέν δε­σμεύ­ει τήν ἐ­λευ­θε­ρί­α τοῦ ἀν­θρώ­που. Ὁ Θε­ός μέ­σα στήν πρό­θε­σή Του κά­λε­σε καί προ­ώ­ρι­σε ὅ­λους τούς ἀν­θρώ­πους γι­ά νά σω­θοῦν, μά ὁ κα­θέ­νας εἶ­ναι ἐ­λεύ­θε­ρος νά πά­ρη τήν θέ­ση του καί μά­λι­στα ὁ κα­θέ­νας προ­βάλ­λει πολ­λές φο­ρές ψεύ­τι­κες δι­και­ο­λο­γί­ες, οἱ ὁ­ποῖ­ες ἀν­τι­βαί­νουν στόν νό­μο τῆς ἀ­λη­θεί­ας καί ἐκ­πί­πτουν στήν ἁ­μαρ­τί­α τοῦ ψέ­μα­τος.

Ἀλ­λά, ὅ­πως ἀ­να­φέρ­θη­κε, τό θέ­μα τῆς πα­ρα­βο­λῆς εἶ­ναι ἡ ἔκ­πτω­ση τῶν Ἰ­ου­δαί­ων καί ἡ κλή­ση τῶν Ἐ­θνῶν. Καί μά­λι­στα, ὁ Ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος, στήν πρός Ρω­μαί­ους ἐ­πι­στο­λή του, λέ­γει πώς οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι δέν κα­τά­λα­βαν τήν ἀ­πο­στο­λή τοῦ Ἰ­η­σοῦ καί πώς οἱ Ἀ­πό­στο­λοι στρά­φη­καν πρός τά Ἔ­θνη: «Σέ σᾶς ἦ­ταν νά λα­λη­θῆ πρῶ­τα ὁ λό­γος τοῦ Θε­οῦ· ὅ­μως μι­ά κι σεῖς ἀ­πό μό­νοι σας φα­νή­κα­τε ἀ­νά­ξι­οι, ἐ­μεῖς λοι­πόν κά­νου­με στρο­φή πρός τά Ἔ­θνη».

Δέν εἶ­ναι αἴ­τι­ος ὁ Θε­ός γι­ά τήν στά­ση τοῦ κά­θε ἀν­θρώ­που στό κά­λε­σμά Του. Καί γι᾿ αὐ­τό τόν λό­γο ἀ­φή­νει στόν κα­θέ­να νά πρά­ξη σύμ­φω­να μέ τήν θέ­λη­σή του.

Ἀλ­λά ὁ τε­λευ­ταῖ­ος στί­χος πού ἀ­να­φέ­ρει πώς «κα­νέ­νας ἀ­πό τούς κα­λε­σμέ­νους ἐ­κεί­νους ἀν­θρώ­πους δέν θά γευ­θῆ στό τρα­πέ­ζι μου τήν τρο­φή πού προ­σφέ­ρω» εἶ­ναι καί τό ἀ­κρο­τε­λεύ­τι­ο μέ­ρος τῆς πα­ρα­βο­λῆς. Καί σύμ­φω­να μέ τόν Ἅ­γι­ο Ἰ­ω­άν­νη τόν Χρυ­σό­στο­μο «τὸ κλη­θῆ­ναι οὐκ ἀ­πὸ τῆς ἀ­ξί­ας γέ­γο­νεν, ἀλλ᾿ ἀ­πὸ τῆς χά­ρι­τος· ἔ­δει τοί­νυν ἀ­μεί­ψα­σθαι τὴν χά­ριν τῷ ὑ­πα­κοῦ­σαι». Δη­λα­δή, ὅ­σοι ἐ­κλή­θη­σαν, στήν ἀρ­χή δέν ἦ­ταν ἀ­πό τήν ἀ­ξί­α τήν δι­κή τους, ἀλ­λά ἀ­πό τήν κα­λω­σύ­νη Ἐ­κεί­νου πού τούς κά­λε­σε. Ἔ­πρε­πε νά ἀν­τα­πο­κρι­θοῦν μέ τήν ὑ­πα­κο­ή.

Ἄς γί­νη αὐ­τή ἡ πα­ρα­βο­λή, ἀ­γα­πη­τοί μου, ἡ αἰ­τί­α, ἐφ᾿ ὅ­σον εἴ­μα­στε ἐ­κλε­κτοί κα­λε­σμέ­νοι τοῦ Θε­οῦ, ἀ­φοῦ λά­βα­με, μέ τό ἱ­ε­ρό Βά­πτι­σμα καί Χρῖ­σμα τήν ἰ­δι­ό­τη­τα τοῦ Χρι­στι­α­νοῦ, νά γί­νου­με καί γνή­σι­οι θα­μῶ­νες, μέ τήν ὑ­πα­κο­ή, τῆς οὐ­ρα­νί­ου Βα­σι­λεί­ας καί ἄς πε­ρι­πα­τοῦ­με «ἀ­ξί­ως τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου καὶ τῆς κλή­σε­ως ἡ­μῶν». ΑΜΗΝ.

ΕΚΤΑΚΤΟ: "ΔΕΗΣΕΙΣ ΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΝΑΟΥΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ"

"ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ  ΕΝΟΡΑΤΙΚΟΥΣ"

ΑΠΟ ΤΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΣΙΝΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΝΑΟΥΣ ΑΝΑ ΤΗ ΓΗ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΕΗΣΕΙΣ - ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΓΙΑ ΠΡΟΦΑΝΕΙΣ ΠΡΟΣ ΕΜΑΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ...

ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ Η ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ, ΥΠΟΠΤΕΥΟΜΑΙ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΙΣ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΜΕΤΩΠΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟ ΑΝΑΦΛΕΞΗ, Η ΗΔΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΕΡΓΑ !!! 

πηγή

Ποιοι προσεύχονται για μας απόψε;

Απόψε στο Άγιο Όρος και σε άλλα μοναστικά-πνευματικά κέντρα της Ορθοδοξίας σε όλο τον κόσμο, κάποιοι ταπεινοί άνθρωποι αγρυπνούν κάνοντας προσευχή για όλο τον κόσμο.

Κάποιοι ερημίτες σε δάση και σπηλιές, κάποιοι μοναχοί σε μικρά κελλιά, άγνωστοι σε μας αλλά γνωστοί στο Θεό, πιθανόν όμως και ολόκληρες μοναστικές αδελφότητες, διανυκτερεύουν προσευχόμενοι για σένα, αδελφέ μου, αδελφή μου, για μένα, για τους δικούς μας, για όλη την ανθρωπότητα.

Δεν προσεύχονται μόνο για να σώσουν την ταπεινή ψυχούλα τους, αλλά για τη βοήθεια, την ευλογία και τη σωτηρία όλου του κόσμου. Αυτό είναι το έργο των μοναχών στην Ορθοδοξία –και δευτερευόντως κάνουν και πολλά άλλα πνευματικά και κοινωνικά έργα.

Αλλά και ιερείς μέσα στον κόσμο, καθώς και λαϊκοί, δηλ. όχι ιερείς και μοναχοί, υπάρχουν, που προσεύχονται με φλόγα αγάπης για όλο τον κόσμο και κάποιοι απ’ αυτούς ξενυχτούν απόψε για σένα, χωρίς να σε γνωρίζουν. Ξενυχτούν για τον πονεμένο, το δυστυχισμένο, τον αδικημένο, για κάθε ψυχή.

Και ο Θεός ακούει. Η Παναγία ακούει. Οι άγιοι ακούνε. Μπορεί να φαίνεται πως δεν ακούνε, αλλά όταν φανεί ότι ακούνε, θα φανεί για τα καλά.

Ο γέροντας Πορφύριος έβλεπε τις νυχτερινές προσευχές των Αγιορειτών ν’ ανεβαίνουν στον ουρανό σαν καπνοί λιβανιού. Ο γέροντας Σωφρόνιος, κατά την προσευχή του υπέρ όλου του κόσμου, ένιωθε την κακία των ανθρώπων να βαραίνει σα σκοτεινό σύννεφο την καρδιά του. Πρόσθετε όμως ότι, αν δεν υπήρχαν άνθρωποι που προσεύχονται με ένταση υπέρ του κόσμου, η «εξουσία του σκότους» θα ισχυροποιούσε την κυριαρχία της σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι σήμερα (Περί προσευχής, 1994, σελ. 93-94).

Ο άγιος Βαρσανούφιος είχε πει πως οι προσευχές τριών αγίων της εποχής του εμπόδιζαν την καταστροφή του κόσμου: κάποιου από τους Αγίους Τόπους, ενός Ηλία από την Κόρινθο και ενός Ιωάννη από τη Ρώμη.

Αυτοί λοιπόν είναι οι ξενύχτηδες του Θεού. Οι ξενύχτηδες που φροντίζουν όχι να λυθούν ως διά μαγείας αυτόματα τα προβλήματά μας, αλλά να μένει κάποιο Φως ανοιχτό, για να βρίσκουμε το δρόμο μέσα στη Νύχτα και να τον δείχνουμε και σε άλλους με την αγάπη και την ιεραποστολή μας. Οι ξενύχτηδες κάθε νύχτας…

Μη σταματάς, αδελφέ μου, αδελφή μου, ένωσε την προσευχή σου μαζί τους. Ένωσε την αγάπη σου με τη δική τους, ένωση την καρδιά σου με τη δική τους. Η Νύχτα προχωράει και χρειάζομαι το Φως σου κι εσύ το δικό μου και όλοι μαζί το Φως των προσευχών εκείνων των αφανών ορθόδοξων πνευματικών εργατών και –πάνω απ’ όλα– το Φως στο οποίο οδηγούν όλα αυτά τα μικρά Φώτα των προσευχών μας: το Φως του Χριστού, το Φως Που Δεν Είναι Φως Και Γνωρίζει Το Όνομά Μας.

Αναρωτιέμαι αν στις διάφορες αιρέσεις που έχουν γίνει μόδα και χιονοστιβάδα στην εποχή μας υπάρχουν πολλοί, ή έστω και ένας, που ξενυχτάει απόψε προσευχόμενος αθόρυβα και ταπεινά για όλο τον κόσμο… Αν υπάρχει, ο Θεός ας τον ελεήσει κι ας λάμψει μέσα του το Φως της Αλήθειας και της Αγάπης.

Πηγή

Ο σκοπός της έλευσης του Κυρίου μας και της καθόδου Του στους ανθρώπους του μητροπολίτη Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού Δανιήλ

από το σαββατιάτικο ένθετο στην εφημερίδα "Δημοκρατία" για την Ορθοδοξία

Προσεγγίζοντας τη μητρόπολη των εορτών της Εκκλησίας μας, τα Χριστούγεννα, για να εορτάσουμε τη Γέννηση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, θα σκύψουμε στα ιερά κείμενα των Αγίων Γραφών για να μας αποκαλύψουν και να μας πληροφορήσουν τον σκοπό της ελεύσεώς Του και της καθόδου Του στη Γη

1. Ο ίδιος ο Κύριος μας είπε:

α) Οτι ήλθε απεσταλμένος του Θεού Πατέρα.

 «Εγώ ήρθα εξουσιοδοτημένος από τον Πατέρα μου» (Ιωάννου ε43).

 «Δεν ήρθα από μόνος μου, αλλά με έστειλε εκείνος» (Ιωάννου η42).

  β) Οτι ήλθε για να φωτίσει τους ανθρώπους

 «Εγώ ήρθα στον κόσμο σαν φως, έτσι ώστε όποιος πιστεύει σ’ εμένα να μη μείνει στο σκοτάδι» (Ιωάννου ιβ46).

  γ) Οτι ήλθε για να σώσει τον κόσμο.

 «Γιατί δεν ήρθα για να καταδικάσω τον κόσμο, αλλά για να τον σώσω» (Ιωάννου ιβ47).

  δ) Για να φανερώσει την πραγματική αλήθεια.

 «Γι’ αυτό ήρθα στον κόσμο, για να φανερώσω την αλήθεια» (Ιωάννου ιη37).

  ε) Για να καλέσει τους αμαρτωλούς σε μετάνοια.

 «Γιατί δεν ήρθα να καλέσω σε μετάνοια τους δικαίους, αλλά τους αμαρτωλούς» (Ματθαίου θ13).

στ) Γιά να υπηρετήσει τους ανθρώπους

με τη θυσία της ζωής Του.

«Ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή Του λύτρα για όλους» (Ματθαίου κ28).

στ) Γιά να αναζητήσει όσους χάνονται και περιπλανώνται στους δρόμους της αμαρτίας.

«Ο Υιός του Ανθρώπου ήρθε για να αναζητήσει και να σώσει αυτούς που έχουν χάσει τον δρόμο τους» (Λουκά ιθ10).

ζ) Για να δώσει ζωή στις νεκρωμένες από την αμαρτία ψυχές μας.

 «Εγώ όμως ήρθα για να έχουν όσοι με ακολουθούν ζωή, και μάλιστα ζωή περίσσια» (Ιωάννου ι10).

•••

2. Τον σκοπό του μυστηρίου της σαρκώσεως

εξηγούν οι άγιοι Απόστολοι ως εξής:

α) Για να αποκτήσουμε την υιοθεσία από τον επουράνιο Θεό και Πατέρα.

 «Οταν όμως έφτασε η ώρα που είχε καθορίσει ο Θεός, απέστειλε τον Υιό του. Γεννήθηκε από μία γυναίκα και υποτάχτηκε στον νόμο για να εξαγοράσει αυτούς που ήταν υπόδουλοι στον νόμο, για να γίνουμε παιδιά του Θεού» (Προς Γαλάτες δ4-5).

 β) Για να μας ελευθερώσει από την τυραννία του θανάτου.

«Επειδή λοιπόν “τα παιδιά” αυτά ήταν άνθρωποι, έγινε κι ο Ιησούς άνθρωπος, για να καταργήσει με τον θάνατό του αυτόν που εξουσίαζε τον θάνατο, δηλαδή τον διάβολο, και μ’ αυτόν τον τρόπο να απελευθερώσει όσους ο φόβος του θανάτου τους είχε καταδικάσει να είναι δούλοι σ’ όλη τους τη ζωή» (Προς Εβραίους β14-15).

γ) Για να φέρει την ειρήνη ανάμεσα στον Θεό και στους ανθρώπους, και στους ανθρώπους μεταξύ τους και στην ψυχή του ιδίου του ανθρώπου.

 «Αυτός πραγματικά είναι για μας η ειρήνη» (Προς Εφεσίους β14).

δ) Για να δώσει την πλούσια τη χάρη του Θεού σ’ όσους στερούνται τη δόξα του Θεού και να ενωθούν με τη θεότητά Του.

 «Γνωρίζετε βέβαια τη χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού· ήταν πλούσιος κι έγινε για χάρη σας φτωχός, για να μπορέσετε εσείς με τη φτώχεια τη δική του να πλουτίσετε» (Προς Κορινθίους η9).

ε) Για να ζήσουν οι άνθρωποι  με σωφροσύνη, δικαιοσύνη και ευσέβεια

 «Γιατί ο Θεός φανέρωσε τη χάρη Του για να σώσει όλους τους ανθρώπους. Αυτή μας καθοδηγεί ν’ αρνηθούμε την ασέβεια και τις αμαρτωλές επιθυμίες και να ζήσουμε με σωφροσύνη, με δικαιοσύνη και με ευσέβεια στον παρόντα αιώνα» (Προς Τίτον β11-12).

Ἡ θρησκευτικότητα τοῦ γέλιου

Γράφει ὁ π. Ἀνδρέας Κονάνος

Ἄκου τί διάβασα κι ἀπογειώθηκα. Καὶ λυπήθηκα  γιὰ τὴν τόση σοβαρότητά μου, ποὺ - παραδόξως- διώχνει τὸ Θεὸ  ἀπὸ κοντά μου! Ἔλεγε τὸ κείμενο ποὺ βρῆκα: "Γι' αὐτὸ ἀγαπάω τὰ ἀστεία.  

Εἶναι πολὺ θρησκευτικά,  πολὺ πνευματικά!  Ὅλα τὰ ἀστεία εἶναι πνευματικά, γιατί ξαφνικὰ πυροδοτοῦν μία ἀντίδραση μέσα σου  καὶ ξεχνᾶς ὅλη σου τὴ σοβαρότητα. Γιὰ μία στιγμὴ εἶσαι ξανὰ ἕνα ἀθῶο παιδί, γεμάτο θαυμασμὸ καὶ δέος.  Καὶ τὸ γέλιο σὲ κατακλύζει, ἐξαφανίζεσαι μέσα σ' αὐτό. Τὸ ἐγὼ δὲν ὑπάρχει ὅταν γελᾶς βαθιά.  Καὶ ὅποτε τὸ ἐγὼ ἐξαφανίζεται, ἐμφανίζεται ὁ Θεός. Νὰ τὸ θυμᾶσαι  ὡς ἕναν θεμελιώδη νόμο:  Ὅταν τὸ ἐγὼ λείπει, ὁ Θεὸς εἶναι παρών."

Θυμᾶμαι στὸ ἅγιο Ὅρος ἔχω γελάσει ἀπίστευτα μέχρι δακρύων, ἀπὸ ἱστορίες τοῦ ἀγαπητοῦ μου π. Σ. - ἑνὸς πολὺ μεγάλου ἀσκητῆ - εἰπωμένες ἀκόμα καὶ μπροστὰ στὸ κοιμητήριο ἐνώπιον τῶν τάφων τῶν πατέρων τῆς μονῆς, χωρὶς νὰ νιώθουμε καθόλου ὅτι ἀσεβοῦμε. Μάλιστα, τὸ ἄλλο πρωὶ κοινωνήσαμε κι ὄλας. Αὐτόν, ποὺ εἶναι ἡ χαρὰ καὶ ὁ μακάριος Γέλως! Ἐγώ, κάνοντας τὸν πνευματικὸ καὶ κατανυκτικό, εἶπα μία μέρα στὸν....

πάπα Σ.,  μπροστὰ στοὺς τάφους:

-Πάτερ μου, σκέφτεστε τὸ τέλος σας; ἑτοιμάζεστε;

Καὶ μοῦ ἀπάντησε:

- Ἂν βιάζεσαι, ὁ δρόμος εἶναι ἀνοιχτός, ὁρίστε, περάστε!

(Καὶ μοῦ ' δειξε ἕναν ἄδειο τάφο!)

Καὶ συνέχισε:

- Ἐγὼ θέλω νὰ ζήσω καὶ περνάω μία χαρά!

 Ἄκου ἐκεῖ ἂν ἑτοιμάζομαι!

 Ἀπὸ τώρα, ρὲ κύριος; Νέος εἶμαι ἀκόμα!

Ὡραῖοι ἄνθρωποι.

  Γελαστοί.

  Γνήσιοι.

 Αὐτοὺς ἀγαπῶ καὶ ζηλεύω.

πηγή

Το μυστικό του Αγίου Πορφυρίου

Πρωί της εικοστής εβδόμης Νοεμβρίου και κατά τις 11:00 δέχομαι το πιο ευχάριστο τηλεφώνημα από τον πιο ευχάριστο Επίσκοπο, αδελφό και φίλο, τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Μόρφου κ Νεόφυτο: «Ταις αυτού Αγίαις  Πρεσβείαις ελέησον και σώσον ημάς, είπε και συμπλήρωσε: Αδελφέ, σήμερα έγινε η αγιοκατάταξη του Αγίου πια Πατρός ημών Πορφυρίου του Διορατικού»!

 Χτες πρωί με ξαναπήρε ο Πανιερώτατος και μου είπε: «Σε εντέλλομαι ως Επίσκοπος της Εκκλησίας, όπως ήδη είπα και σε άλλους, να γράψεις κάτι για τον άγιο Πορφύριο».

 Να πω σήμερα, ότι δεν συστέλλομαι; Να πω ότι δεν ντρέπομαι, εγώ να μιλήσω γι’ αυτόν που ζήσαμε από το 1980, που γευτήκαμε, ως οικείο του Τριαδικού Θεού, που όλος ο κόσμος υποκλινόταν στην άφθαστη ταπείνωση, απλότητα, εκούσια ηπιότητα, καταστάσεις που κρύβονταν μέσα στο εκπληκτικό χάρισμα της Διορατικότητας που είχε;

 Σε παρακαλώ Άγιε Πορφύριε, φώτισε με να γράψω για σένα αυτά που έχω μέσα στην καρδιά μου!

 Το διορατικό χάρισμα του , για το οποίο έχουν γραφτεί πολλά, ήταν αυτό που άμεσα αντιλαμβανόσουν όσες φορές και να τον έβλεπες.

 Πιστέψετε με όμως, όσο και να φαίνεται ανόητο, δεν γοητεύτηκα ποτέ από αυτό το θεϊκό χάρισμα, γιατί η καρδιά μου δεν είχε αυτό πρώτιστα ανάγκη, αλλά να καταλάβει πως λειτουργούσε η καρδιά του, ποια ήταν η βαθύτερη σχέση του με τον Θεό.

 Ποιο ήταν το Μυστικό του Αγίου Πορφυρίου;

 Δεν μου έδωσε ποτέ την εντύπωση του Γέροντα που απαιτούσε με τρόπο , υπακοή σε αυτά που σου έλεγε, αλλά , ενώ μιλούσε αυθεντικά κατ ευθείαν στη συνείδηση σου, σου άφηνε μια τέτοια ελευθερία, που προκαλούσε το φιλότιμο.

 Ενώ σου έλεγε απίστευτα πράγματα και σου απεκάλυπτε όλα τα κεκρυμμένα για να σε βοηθήσει, αυτό που κυριαρχούσε στην αποκαλυπτική αυτή επικοινωνία ήταν η εν Χριστώ ταπείνωση και αγάπη, χωρίς κανένα συναισθηματισμό.

 Ποιο όμως ήταν το Μυστικό του;

 Η διόραση , η απλότητα, η ταπείνωση, η διαρκής επικοινωνία του με τον Τριαδικό Θεό, ήταν καταστάσεις εμφανέστατες. Είχε γίνει το φώς της γης, το άλας, η πόλις επί όρους κειμένη!

 Ο μέγας αυτός άγιος, που ήταν ανάμεσά μας, όπως και άλλοι άγιοι που ζήσαμε, ο Γέροντας Παίσιος ,ο  Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης, ο Γέροντας  Ευμένιος του Λοιμωδών νόσων, oΓέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ, ο  Γέροντας  Αμβρόσιος της μονής Δαδίου, και άλλοι που γνωρίζουμε, είχαν ένα κοινό μυστικό που επιμελούνταν καθημερινά και διαρκώς στην καρδιά τους:

 Τη διαρκή Μετάνοια!

 Μας αποκάλυψε ο άγιος Πορφύριος το μυστικό του αυτό στην τελευταία επιστολή του προς τα Πνευματικά του παιδιά.

 Παρόμοια επιστολή άφησε και ο Γέρων Παίσιος.

 Ο Γέρων Ιάκωβος, τι άλλο απεκάλυπτε, όταν σε κάθε φράση του προς οποιονδήποτε, έλεγε : «Με συγχωρείτε»!

 Ο Γέρων Σωφρόνιος του Έσσεξ, επανευαγγελίζει την Θεολογία λέγοντας ότι έβλεπε το άκτιστο Φώς, μετά από οδυρμό Μετανοίας.

 Ομολογούν οι Άγιοι αυτοί την αμαρτωλότητά τους ενώπιον όλης της Εκκλησίας, με τόση συντριβή και ζητούν τη συγχώρεση όλων.

 Αυτά τα λόγια που είναι στην επιστολή του αγίου Πορφυρίου, δεν είναι ταπεινολογίες, είναι παγκόσμια εξομολόγηση, που μας αποκαλύπτει ποιο ήταν το μυστικό του: «Η αδιάλειπτη Μετάνοια».

 Έγινε ο ταπεινός Πορφύριος ακόλουθος του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου που γράφει: «Αν είπωμεν ότι αμαρτίαν ουκ έχωμεν, εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια ούκ έστι μεθ ημών».

 Μας καθορίζει ο Ευαγγελιστής  Ιωάννης εδώτι είναι πλάνη: «Η έλλειψη συνείδησης αμαρτωλότητας».

 Έγινε ο ταπεινός Πορφύριος ακόλουθος του Αγίου Ιωάννη της Κλίμακας, που γράφει στην κλίμακα στο κεφάλαιο για την υπερηφάνεια προς το τέλος, ότι του ομολογεί ο πονηρός, ότι δεν τον νικά τίποτα άλλο παρά η διαρκής Μετάνοια ενώπιον του Κυρίου

 Γνώριζε ο ταπεινός Πορφύριος τον άγιο Συμεών τον Θεολόγο που αποκαλύπτει στο γραπτά του ότι του εμφανιζόταν ο Χριστός και του έλεγε: «Μη αποστείς της Μετανοίας επιμελούμενος, η γαρ τοιαύτη, μετά της εμής ευσπλαχνίας ενουμένη, εξαλείφει πάντα τα ανομήματα»

 Περισσότερο όμως είχε ο άγιος Πορφύριος διαρκώς συναίσθηση ,τον λόγο του Χριστού μας και του Τιμίου Προδρόμου: «Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών».

 Γνώριζε ο ταπεινός Πορφύριος ότι η Μετάνοια ως μυστήριο της Εκκλησίας θεμελιώνεται στις εντολές του Ευαγγελίου.

 Γνώριζε ότι δεν μπορεί να αγαπήσει τον Χριστό αν δεν τηρεί τις εντολές Του, αν δεν τις φυλάσσει εντός της καρδίας του ως τον Θησαυρό των αγαθών και ότι αυτή η φύλαξη μαζί με την εγρήγορση , την αγρυπνία του νου και τη διάθεση να ακολουθήσει τον Χριστό γεννούσαν την Μετάνοια και προσευχόταν από βάθους καρδίας και διαρκώς: «Άφες ημίν τα οφειλήματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών!».

 Γνώριζε ότι η Μετάνοια είναι το επίκεντρο της προσευχής του γιατί : «Πας ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται και ότι ο καταβάς, ούτος εστίν ο αναβάς»

 Γνώριζε , ότι η Μετάνοια, ως Μυστήριο της Εκκλησίας, ενεργοποιεί όλα τα Μυστήρια με πρώτο το Βάπτισμα, την εξομολόγηση , τη Θεία Κοινωνία.

 Γνώριζε ο άγιος του Θεού παιδιόθεν, ότι κάθε φορά που κοινωνούσε, έπαιρνε την άφεση τον αμαρτιών και την αιώνιο ζωή.

 «Εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν την αιώνιον!», λέγει ο λειτουργός και κοινωνών τον λαό Ιερέας.

 Γνώριζε ότι με την άφεση των αμαρτιών που ελάμβανε όταν κοινωνούσε, άνοιγε η πύλη της Αιωνίου Ζωής, που είναι η γνώση του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος και ότι γνώση στην Εκκλησιαστική γλώσσα σημαίνει κοινωνία ζωής.

 Το Μυστικό , του αγίου Πορφυρίου, ήταν η διαρκής επιμελημένη Μετάνοια και εκζήτηση αφέσεως των αμαρτιών.

 Το Μυστικό αυτό ,που έκρυβε μια ζωή, άφησε να ξεχειλίσει στην τελευταία επιστολή του: «Από μικρό παιδί είχα κάνει πολλές αμαρτίες οι οποίες μέχρι σήμερα έγιναν πάρα πολλές. Ο κόσμος, όμως με πήρα από καλό και όλοι φωνάζουνε, ότι είμαι άγιος, Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου. Όσα ενθυμόμουνα βέβαια τα εξομολογήθηκα, με συγχώρεσε ο Θεός. Αλλά όμως τώρα έχω ένα συναίσθημα ότι και τα πνευματικά μου αμαρτήματα είναι πάρα πολλά και παρακαλώ όσοι με έχετε γνωρίσει να κάνετε προσευχή για μένα, γιατί και εγώ όσο ζούσα, πολύ ταπεινά έκανα προσευχή για σας».

 Ποιο είναι το Μυστικό του Αγίου;

 Η Μετάνοια που περικλείεται μέσα στα λόγια του Πάτερ Ημών: «Άφες ημίν τα οφειλήματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών»!

 Ποιο είναι το βαθύτερο Μυστικό του Αγίου Πορφυρίου;

 Λέει, ότι ο κόσμος με πήρε για καλό και  όλοι με φωνάζουμε Άγιο. Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου.

 Τι αποκαλύπτουν αυτά τα λόγια;

 Ότι ο άγιος είχε επίγνωση ότι ζούσε μέσα του ο Θεός, και ο Θεός  τον συγχωρούσε αλλά του απεκάλυπτε βαθύτερα και βαθύτερα την αμαρτία του, που ονομάζει πνευματική, δηλαδή καρδιακή.

 Αμαρτία στα παιδικά χρόνια, αμαρτία και στα γεράματα. Μας αποκαλύπτει ο άγιος λίγο πριν τον θάνατο και όντας σε μεγάλο βαθμό τελειότητας, το διάγραμμα της αμαρτίας που γίνεται στην αρχή αντιληπτή σαν πράξη, αργότερα σαν λογισμός και στο τέλος σαν επιθυμία, σαν πνευματική , καρδιακή αμαρτία.

 Μας αποκαλύπτει ο άγιος Πορφύριος με αυτά τα λόγια ότι όσο γινόταν μέτοχος της Θείας Ζωής, τόσο εμβάθυνε μέσα του η όραση της αμαρτίας, ενώ εξωτερικά φαινόταν μόνο το Φώς γι αυτό και τον φωνάζανε οι άλλοι άγιο.

 Μας αποκαλύπτει ο άγιος και το διάγραμμα της Πνευματικής του ζωής , ότι όλο τον χρόνο της ζωής του από μικρό παιδί μέχρι και τη στιγμή που γράφει την πνευματική αυτή διαθήκη του, είχε διαρκή και επιμελημένη αντίληψη της αμαρτίας αλλά και της άφεσης των αμαρτιών του.

 Η διαρκής επιμελημένη Μετάνοια που προκαλεί  την άφεση αμαρτιών και την είσοδο και μετοχή στην Αιώνιο Ζωή, είναι το Μυστικό του Αγίου Πορφυρίου.

 Ταις του Αγίου Πορφυρίου   πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον και σώσον ημάς! Αμήν!

πηγή

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΑΚΩΒΟΣ – ΣΥΖΗΤΑΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΣΙΟΥΣ ΔΑΒΙΔ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΗ ΡΩΣΟ

Το 1977 ο π. Ιωάννης Βερνέζος, στο Προκόπι Εύβοιας, του ζήτησε να προσευχηθεί, γιατί παρ’ όλες τις προσπάθειες δεν μπορούσε να βρεί νερό και όλα είχανε ξεραθεί.

Την εποχή μάλιστα της οργανωμένης
εξέγερσης για τα δάση του Μπέκερ, όταν πολλοί στραφήκανε και κατά του π. Ιωάννη.

Τότε ο π. Ιάκωβος υποσχέθηκε ως εξής: 
-Θα πάω αμέσως να κάνω την προσευχή μου στον άγιο Δαβίδ, να βρείς νερό. Θα πω στον Όσιο να έρθει εκεί, να πάρει και το θείο Ιωάννη (το Ρώσο) και όπως με το ραβδί του χτύπησε κι έβγαλε νερό στο μοναστήρι του, έτσι να χτυπήσει και να βγάλει νερό στον καλό μας ιερέα.

Βρέθηκε γρήγορα νερό και, όταν ο π. Ιωάννης πήρε τηλέφωνο να ευχαριστήσει, πριν ειπεί οτιδήποτε, ο γέροντας ενημέρωσε:
-Πάτερ μου, αφού παρακάλεσα θερμά, μου είπε ο όσιος Δαβίδ έσκυψε το κεφάλι του, χαμήλωσε το βλέμμα και μου έκανε νόημα ότι θα βρείς νερό, προχώρει!

Είναι περίεργο ότι ένιωθε αλλιώς για τους άλλους Αγίους και αλλιώς για τον όσιο Ιωάννη το Ρώσο, τον όποιο μάλιστα καλούσε για βοήθεια μαζί με τον όσιο Δαβίδ. Όταν καλούσε και τους δύο, έδινε την εντύπωση ότι ο όσιος Ιωάννης ήτανε αναγκαίος ως νεώτερος, να τρέξει γρηγορότερα, επειδή ο όσιος Δαβίδ ήτανε γηραιός. Με τον όσιο Ιωάννη όμως δεν γινόταν επιτακτικός, όπως με τον όσιο Δαβίδ.

Ντρεπόταν ακόμη και να λειτουργήσει στο Προσκύνημα του όσιου Ιωάννη, στο Προκόπι. Τού ζητούσαν:
-Ελάτε, π. Ιάκωβε, να λειτουργήσετε στον όσιο Ιωάννη.
Καί κείνος απαντούσε:
-Είμαι άξιος εγώ ο χοικός να βρεθώ μπροστά στο θείο Ιωάννη!
Καί πάντα, όταν πρόφερε το όνομα του όσιου Ιωάννη, τον οποίο συχνότερα έλεγε «θείο Ιωάννη» και «Ομολογητή», η φωνή του στις λέξεις «θείος» και «Ομολογητής» έπαιρνε μια μεγαλόπρεπη επισημότητα, λες κι έβλεπε τον άγιο μπροστά του και τον προσφωνούσε ως βασιλέα.

Τον όσιο Ιωάννη όχι μόνο τον παρακαλούσε να συντρέχει στις ανάγκες των πιστών, μα τον έβλεπε ζωντανό, έξω από τη λάρνακά του, να σπεύδει σε βοήθεια. Το 1986, ο π. Ιάκωβος διηγόταν πως ο άγιος Ιωάννης εργάζεται ζωντανός έξω από τη λάρνακα. Τον ρώτησα χαμηλόφωνα, καθώς καθόμουν δίπλα του:
-Τον είδατε σείς έξω;

Ο γέροντας συνέχισε, γιατί στη συζήτηση βρισκόσανε κι άλλοι. Το ίδιο ερώτημα, του το έκανα δυό φορές ακόμα, χαμηλόφωνα, να μην ακούσουνε οι άλλοι. Τότε αφοπλιστικά, χωρίς ν’ αλλάξει ρυθμό, απάντησε:
-Αφού τον βλέπεις το πρωί, που μαζεύεται ο Άγιος και μπαίνει στη λάρνακά του! Είναι ώρες που δε βρίσκεται στη λάρνακα!
Το θαύμα τούτο, ότι κάποτε ο Άγιος Ιωάννης δε βρίσκεται στη λάρνακά του, το έχουνε διαπιστώσει και άλλοι, όπως ο ιερέας-προιστάμενος του Προσκυνήματος. Ο όσιος Ιωάννης αξίωνε το μακαριστό γέροντα με διαλογική συζήτηση εναργή και αφοπλιστική. Ακόμα περισσότερο, ο γέροντας έβλεπε ολόσωμο και ζωντανό τον Όσιο, με τον όποιο συζητούσε. Επιστρέφοντας από ιατρικές εξετάσεις, πέρασε, όπως πάντα, να προσκυνήσει τον όσιο Ιωάννη. Γονάτισε στη λάρνακα του οσίου και σε λίγο είδε τον Όσιο να του λέει. καθώς τα διηγήθηκε ο ίδιος ο γέροντας:
-Έχω μια δουλειά τώρα και πρέπει να φύγω. Εσύ να μη δεχτείς να κάνεις Εσπερινό μέχρι να επιστρέψω.

Όταν γύρισε ο Άγιος, του είπε:
-Νομίζεις ότι ευλογώ όλους όσους έρχονται εδώ; Να, αυτή τη γυναίκα, που προσκύνησε τώρα με τα παιδιά της, δεν την ευλόγησα.
«Γιατί»; ρώτησε ο π. Ιάκωβος.
-Γιατί βλαστημάει τα παιδιά της!

*Από το βιβλίο «Ο Μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης», Ηλιαχτίδα
πηγή