Ευχή του Μεγάλου Αγιασμού

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ μονογενὴς Υἱός, ὁ ὢν εἰς τὸν κόλπον τοῦ Πατρός, ὁ ἀληθινὸς Θεός, ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀθανασίας, τὸ φῶς τὸ ἐκ φωτός, ὁ ἐλθὼν εἰς τὸν κόσμον τοῦ φωτίσαι αὐτόν, καταύγασον ἡμῶν τὴν διάνοιαν τῷ Ἁγίῳ σου Πνεύματι, καὶ πρόσδεξαι ἡμᾶς μεγαλωσύνην καὶ εὐχαριστίαν σοι προσάγοντας, ἐπὶ τοῖς ἀπ᾽ αἰῶνος θαυμαστοῖς σου μεγαλουργήμασι, καὶ τῇ ἐπ᾽ ἐσχάτων τῶν αἰώνων σωτηρίῳ σου οἰκονομίᾳ. Ἐν ᾗ τὸ ἀσθενὲς ἡμῶν καὶ πτωχὸν περιβαλόμενος φύραμα, καὶ τοῖς τῆς δουλείας μέτροις συγκατιών, ὁ τῶν ἁπάντων Βασιλεύς, ἔτι καὶ δουλικῇ χειρὶ ἐν τῷ Ἰορδάνῃ βαπτισθῆναι κατεδέξω, ἵνα τὴν τῶν ὑδάτων φύσιν ἁγιάσας ὁ ἀναμάρτητος, ὀδοποιήσῃς ἡμῖν τὴν δι᾽ ὕδατος καὶ Πνεύματος ἀναγέννησιν, καὶ πρὸς τὴν πρώτην ἡμᾶς ἀποκαταστήσῃς ἐλευθερίαν. Οὗ τινος θείου Μυστηρίου τὴν ἀνάμνησιν ἐορτάζοντες, δεόμεθά σου φιλάνθρωπε Δέσποτα. Ῥᾶνον ἐφ᾽ ἡμᾶς τοὺς ἀναξίους δούλους σου, κατὰ τὴν θείαν σου ἐπαγγελίαν, ὕδωρ καθάρσιον, τῆς σῆς εὐσπλαγχνίας τὴν δωρεάν, εἰς τὸ ἐπὶ τῷ ὕδατι τούτῳ τὴν αἴτησιν ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν εὐπρόσδεκτον γενέσθαι τῇ σῇ ἀγαθότητι, καὶ τὴν εὐλογίαν σου δι᾽ αὐτοῦ ἡμῖν τε καὶ παντὶ τῷ πιστῷ σου χαρισθῆναι λαῷ, εἰς δόξαν τοῦ ἁγίου προσκυνητοῦ σου Ὀνόματος. Σοὶ γὰρ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμή, καὶ προσκύνησις, σὺν τῷ ἀνάρχῳ σου Πατρί, καὶ τῷ παναγίῳ, καὶ ἀγαθῷ, καὶ ζωοποιῷ σοῦ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Το Μυστήριο της Βαπτίσεως του Κυρίου, μέσα από τον υμνολογικό πλούτο της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας (Καταβασίες)

Όλες οι γιορτές της ορθόδοξης χριστιανικής λατρείας έχουν το δικό τους συμβολισμό, ιδιαίτερα οι Δεσποτικές αποκαλούμενες. Μια από αυτές είναι και η γιορτή των Θεοφανείων που αναφέρεται στη βάπτιση του Ιησού Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό. Η γιορτή αυτή, όμως, ονομάζεται και "τα Άγια Φώτα" και των "Επιφανείων", γιατί την ημέρα εκείνη, σύμφωνα και με τη μαρτυρία των Ευαγγελιστών έκανε την εμφάνισή του ολόκληρη η Αγία Τριάδα.

"Τότε παραγίνεται ο Ιησούς από της Γαλιλαίας επί του Ιορδάνην προς τον Ιωάννην του βαπτισθήναι υπ' αυτού" (Ματθ. γ' 13). Όπως συνεχίζει ο Ευαγγελιστής, την ώρα που τελείται η βάπτιση "Ιδού φωνή εκ των ουρανών λέγουσα ούτος εστίν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα" (1) (Ματ. γ' 17). Έχουμε δηλ. την παρουσία, εκτός του Χριστού και του Θεού ο οποίος δηλώνει τη συμμετοχή του στο μυστήριο, ως δεύτερο πρόσωπο της Αγ. Τριάδος, και το πνεύμα "του Θεού καταβαίνων ωσί περιστεράν και ερχόμενον επ' αυτού". Το γεγονός της βάπτισης του Χριστού αναφέρουν όλοι οι ευαγγελιστές στα κείμενά τους.

Την ημέρα εκείνη η εκκλησία μας καθόρισε να ψάλλονται το πρωί στον όρθρο δύο κανόνες. Ο μεν πρώτος, πεζός, έργο του επισκόπου Κοσμά του Μαϊουμα σε δεύτερο ήχο και ένας Ιαμβικός, του ίδιου ήχου (δεύτερου) έργο του μεγάλου μελωδού της ορθόδοξης εκκλησίας Ιωάννη του Δαμασκηνού.Τα πρώτα τροπάρια (ειρμοί) των εννέα ωδών, (μικρών ομάδων από 4-6 τροπάρια) ψάλλονται με πανηγυρικό τρόπο λίγο πριν από το εωθινό ευαγγέλιο. Τα πρώτα αυτά τροπάρια ονομάζονται στη λειτουργική γλώσσα, "καταβασίες" γιατί τα παλιά χρόνια, οι ψάλτες κατέβαιναν από τα στασίδια τους και τα έψαλλαν στο μέσο του Ναού.

Το περιεχόμενό τους έχει σχέση με το θρησκευτικό γεγονός που γιορτάζεται την ημέρα εκείνη. Και οι δύο ποιητές της εκκλησίας έζησαν τον 7ομ.Χ. αιώνα. Είναι η εποχή της μεγάλης θρησκευτικής παραγωγής, 7ος-9ος αιώνας, που διαμορφώνεται και οριστικοποιείται ο λατρευτικός τύπος που θα ακολουθήσουν όλες οι εκκλησίες. Ο εμπλουτισμός της με τα ιερά αναγνώσματα από τα κείμενα της Αγίας Γραφής (Π. και Κ. Δ.) τους ύμνους και τις προσευχές, στους ιερούς χώρους των ναών θα καλλιεργούν το θρησκευτικό συναίσθημα και θα ενισχύσουν την πίστη των χριστιανών.

"Η ορθόδοξη λατρεία είναι αγιοστάλαχτη τη διαμόρφωσαν οι άγιοι και σοφοί πατέρες της εκκλησίας, οι κατ' εξοχήν άνθρωποι του Θεού, που είχαν βιωματική σχέση με το Θεό" γράφει πανεπιστημιακός δάσκαλος και συνεχίζει. "Οι άγιοι, πάλι, είναι οι ποιητές και υμνογράφοι και μελωδοί και ψάλτες… της ορθόδοξης εκκλησίας" (2)

Ωδή α' ήχος β' πεζή

"Βυθού ανεκάλυψε πυθμένα,

Και δια ξηράς οικείους έλκει,

Εν αυτώ κατακαλύψας αντιπάλους

Ο κραταιός εν πολέμοις Κύριος

Ότι δεδόξασται".

Το πρώτο τροπάραιο του κανόνα αναφέρεται στο θαυματουργικό τρόπο που πέρασαν οι Ισραηλίτες την Ερυθρά Θάλασσα με αρχηγό τους το Μωυσή, γύρω στα 1225π.Χ. Στέκει με θαυμασμό ο Ιερός υμνογράφος μπροστά στο συντελούμενο θαύμα. Ο πανίσχυρος Κύριος έκανε να φανεί ο πυθμένας της θαλάσσης και στον σχηματιζόμενο διάδρομο πέρασαν οι Ισραηλίτες στην απέναντι ακτή. Γρήγορα, όμως, τα νερά επανήλθαν όταν απομακρύνθηκαν όλοι μαζί με τον Μωυσή και ταυτόχρονα εισήλθαν οι Αιγύπτιοι. Ο ιερός υμνογράφος από τη μια προβάλλει την παντοδυναμία του Θεού, στις εντολές του οποίου υπακούνε και τα στοιχεία της φύσεως. Ο υμνογράφος μάλιστα χρησιμοποιεί το ρήμα "έλκει, για να τονίσει το ενδιαφέρον του Θεού για "τους υιούς Ισραήλ" αφού ο ίδιος ηγείται δια του Μωυσέως, της σωτηρίας Φάλαγγας.Από την άλλη πλευρά τονίζεται η αγάπη του Θεού προς τον περιούσιο λαό στον οποίο υποσχέθηκε να οδηγήσει στη γη Χαναάν, τη γη της επαγγελίας.

Ωδή γ'

"Ισχύν, ο διδούς, τοις βασιλεύσιν ημών Κύριος

 Και κέρας χριστών αυτού υψών παρθένου αποτίκτεται.

Μολεί δε προς το βάπτισμα, διο πιστοί βοήσωμεν

Ουκ εκ έστιν άγιος ως ο Θεός ημών

Και ουκ έστι δικαίος πλην σου, Κύριε"

Ο ποιητής εδώ παίρνει αφορμή από την τρίτη βιβλική ωδή που είναι αφιερωμένη στην προφήτιδα Άννα για να μας θυμίσει ότι είναι εκείνος που δίνει τη δύναμη και την ενίσχυση στους βασιλείς. Τώρα Χριστός έρχεται για να βαπτιστεί στον Ιορδάνη ποταμό. Η χρίση με λάδι ήταν πράξη καθιέρωσης εκ μέρους του Θεού για ανθρώπους που επρόκειτο να κυβερνήσουν ως βασιλείς είτε επρόκειτο για ιερείς για να ασκήσουν τα καθήκοντά τους. Αυτός, λοιπόν, που είναι πιο πάνω και από τους βασιλείς, καταδέχεται να γεννηθεί από την Μαρία και ενώ είναι αναμάρτητος, θέλει να βαπτιστεί όπως όλοι οι άνθρωποι. Να θυμίσουμε εδώ ότι πολλοί κάτοικοι που πήγαιναν, στον Ιωάννη, τον Πρόδρομο, ζητούσαν να εξομολογηθούν. Γι' αυτό και το βάπτισμα που εδέχοντο από τον Ιωάννη, ελέγετο βάπτισμα μετάνοιας. Από το βάπτισμα του Χριστού και μετά ονομάστηκε βάπτισμα σωτηρίας.

Ωδή δ'

Ακήκοα, Κύριε, φωνής σου ον είπας,

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω,

Ότι εβρόντισαν πολλών επί υδάτων.

Τω σω μαρτυρούμενος Υιώ όλος γεγονός του παρόντος

Πνεύματος δε εβόησε: Συ ει Χριστός, Θεού σοφία και δύναμις".

Με τη βιβλική ρήση "Φωνή βοώντος εν τη ερήμω" (Ησ. 40.3) αρχίζει ο εκκλησιαστικός ποιητής τον ειρμό της δ' ωδής. Γνωρίζει το σπουδαίο ρόλο που έπαιξε στο τελετουργικό του βαπτίσματος του Χριστού. Πιο πολύ, όμως, ήταν ο άνθρωπος (ο Ιωάννης) που με τα ηθικά του κηρύγματα του έλεγχε τους άρχοντες της εποχής του για τα παραπτώματά τους για να σώσει το λαό του από την κατάπτωση και την παρακμή. Ο ιερός βαπτιστής "άκουσε τη φωνή του Θεού πατέρα", πολύ δυνατή την ώρα που τελείται η βάπτιση του Χριστού, και ακούστηκε σ' όλη την περιοχή του Ιορδάνη. Αλλά ο Ιωάννης γέμισε μέσα του από την χάρη του αγίου πνεύματος που τη στιγμή εκείνη ήταν παρόν με την μορφή ενός περιστεριού. Γι' αυτό ακριβώς είχε τη φώτιση ώστε σε λίγο να αναφωνήσει: "Συ ει ο Χριστός, Θεού Σοφία και δύναμις". Λίγα χρόνια αργότερα ο Απόστολος των εθνών Παύλος θα διατυπώσει και θα επιβεβαιώσει την αλήθεια ότι ο Χριστός είναι και "σοφία και δύναμις Θεού" (Α' Κορ. 1,24)

Ωδή ε'

Ιησούς ο ζωής αρχηγός λύσαι το κατάκριμα ήκει

Αδάμ του πρωτοπλάστου, καθαρσίων δε ως Θεός μη δεόμενος

Τω παισόντι καθαίρεται εν τω Ιορδάνη, εν ω την έχθραν κτείνας,

Υπερέχουσαν πάντα νουν ειρήνην χαρίζεται".

Στην ωδή αυτή ο ιερός υμνογράφος τονίζει με έμφαση τον ερχομό του Χριστού στον κόσμο και τον σκοπό του να σώσει το ανθρώπινο γένος. Έρχεται στον κόσμο για να απαλλάξει τον πρωτόπλαστο Αδάμ από την καταδίκη του προπατορικού αμαρτήματος. Ενώ είναι Θεός και δεν έχει ανάγκη από καθαρισμό, βαπτίζεται στον Ιορδάνη ποταμό για χάρη του Αδάμ. Εκεί (στον ποταμό) αφού θανάτωσε την έχθρα που χώριζε τον άνθρωπο με το Θεό, χαρίζει την ειρήνη του σ' όλο τον κόσμο, κάτι που δεν μπορεί να συλλάβει το ανθρώπινο μυαλό. Γενικά όλη η παρουσία του Χριστού στον κόσμο με το κήρυγμα και τα θαύματα που επιτέλεσε ήταν "η καταλλαγή" και συμφιλίωση του ανθρώπου με το Θεό. Την επαναφορά του από την κατάσταση που βρέθηκε μετά από την πτώση του, στην προηγούμενη ζωή του παραδείσου.

Η ωδή στ' είναι αφιερωμένη στην κηρυκτική δράση του Προδρόμου που καλούσε από την έρημο τους λαούς να μετανοήσουν. "Μετανοείτε και καθαριστείτε" τους έλεγε, για να υποδεχτούν τον ερχομό του σωτήρος Χριστού.Η ωδή ζ' κάνει λόγο για τη θαυματουργική διάσωση των τριών νέων που ρίχτηκαν στο καμίνι επειδή δεν αρνήθηκαν την πίστη τους στον αληθινό Θεό. Ο ποιητής εμπνέεται από τα γραφόμενα του προφήτη Δανιήλ, που ζει στην εξορία, στην Βαβυλώνα, μαζί με τους συμπατριώτες του. Την ώρα της φωτιάς ένας άγγελος τους προστατεύει θαυματουργικώς.Και η ωδή η' αναφέρεται στο πυρακτωμένο καμίνι. Κάνει ένα παραλληλισμό. Όπως, εκεί στη Βαβυλώνα, ο άγγελος σώζει τους τρεις νέους, έτσι και στον Ιορδάνη ποταμό, έρχεται ο ίδιος ο Χριστός να σώσει όλους τους ανθρώπους.

Ωδή θ'

"Απορεί πάσα γλώσσα ευφημείν προς αξίαν, ιλιγγιά δε νους

Και υπερκόσμιος υμνείν σε, Θεοτόκε, όμως αγαθή υπάρχουσα

Την πίστιν δέχου, και γαρ τον πόθον οίδας τον ένθεον ημών.

Συ γαρ χριστιανών ει προστάτις, σε μεγαλύνομεν".

Πάντοτε οι ποιητές και υμνογράφοι της εκκλησίας μας, την 9η ωδή την αφιερώνουν στην Παναγία. Εδώ ο Ιερός Κοσμάς, μένει έκθαμβος από το μεγαλείο της Θεοτόκου. Πιστεύει ότι είναι πολύ δύσκολο η ανθρώπινη γλώσσα να βρει τα λόγια που αρμόζουν για τον έπαινο της. Επειδή, όμως, πιστεύει ότι εκείνη είναι αγαθή, και γνωρίζει τον πόθο και την αγάπη μας στο πρόσωπό της, την παρακαλεί να δεχτεί την ειλικρινή πίστη τους. Σε υμνούμε και σε δοξολογύμε, γιατί είναι η προστάτιδα όλων μας. (3)

Ας δεχθεί ο καθένας την ημέρα εκείνη μαζί με το αγιασμένο νερό και τα νάματα του Ιορδάνη, που χαρίζουν υγεία, ειρήνη και ευλογία.

Βιβλιογραφία

1.Ματθ. γ' 13-17 Μαρκ. α΄ 9-11, Λου. γ' 21-22, Ιωάνν. α' 31-34

2.Ομοσπ. Συλλόγων Ιεροψαλτών Ελλ. Πρακτ. Συνεδρίου 1995

3.Οι κατεβασίες (κειμ. Μετ. σχόλια) Αρχ. Σ. Κούτσα 1994 (εκδ. ΤΕΡΙΟΣ).

πηγή

Μητροπολίτες κατά Διαμαντόπουλου επειδή ντύθηκε "Παπα - Σούρας" - ΒΙΝΤΕΟ

- Σάλος με τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Β. Διαμαντόπουλο που ντύθηκε σε πρωτοχρονιάτικο καρναβάλι "Παπα-Σούρας"
- Ο Μητροπολίτης Άνθιμος ζήτησε από τον Αλέξη Τσίπρα να τον διαγράψει
- Ο Μητροπολίτης Παύλος τον χαρακτήρισε "ανόητο κι επικίνδυνο"
- Τι απαντά ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος

Σάλος έχει προκληθεί από την εμφάνιση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ μεταμφιεσμένο σε ιερεά στο Πρωτοχρονιάτικο καρναβάλι στο Άργος Ορεστικό. Για την ακρίβεια ο βουλευτής Βαγγέλης Διαμαντόπουλος ντύθηκε "Παπα - Σούρας" για να "κηδέψει" την κρίση και να "θάψει" το μνημόνιο.

Δείτε το σχετικό βίντεο



Αν και έκλεψε την παράσταση, προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση και αντιδράσεις στο χώρο της Εκκλησίας.

Άνθιμος: Αν ήμουν αρχηγός κόμματοις θα τον είχα διώξει την ίδια μέρα

Ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, Άνθιμος, έφτασε μάλιστα στο σημείο να ζητήσει από τον Αλέξη Τσίπρα τη διαγραφή του βουλευτή καθώς όπως λέει ο ίδιος "λύτρωση" δε βλέπει με κανέναν άλλο τρόπο. Όπως χαρακτηριστικά σημείωσε ο Άνθιμος "Ντύθηκε ανέμελος παπάς και πήρε ένα βάζο για να κοινωνήσει τον κόσμο. Δεν μπορεί να εμπαίζει το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Αν ήμουν αρχηγός του κόμματός του θα τον είχα διώξει την ίδια μέρα. Μπορεί ένας βουλευτής να προσβάλει την ορθόδοξη πίστη; Πρέπει να παραιτηθεί ή η ηγεσία του κόμματός του να του επιβάλλει να ζητήσει δημόσια συγνώμη. Αν δεν μετανοήσει λύτρωση δεν βλέπει".

Εκτός όμως από τον Άνθιμο, μεγάλη κόντρα ξέσπασε και μεταξύ του Μητροπολίτη Σιατίστης και Σισανίου Παύλου και του βουλευτή Καστοριάς του ΣΥΡΙΖΑ.

Μητροπολίτης Παύλος: Ανόητος κι επικίνδυνος ο Διαμαντόπουλος

Ο Μητροπολίτης χαρακτήρισε τον Βαγγέλη Διαμαντόπουλο "ανόητο κι επικίνδυνο" και τον κατηγόρησε για "διακωμώδηση κι ευτελισμό" του Μυστηρίου της Θείας Κοινωνίας.

Όπως ανακοίνωσε ο Μητροπολίτης Παύλος, «Ανοίγοντας το διαδίκτυο πληροφορήθηκα την ενέργεια του Βουλευτή Καστοριάς του ΣΥΡΙΖΑ με την οποία, στην καρδιά των μεγάλων εορτών της Εκκλησίας μας ευρισκόμενοι επεχείρησε να ευτελίσει το ιερώτερο Μυστήριο της Ορθοδόξου Εκκλησίας που είναι το Μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας.

Υποτίθεται ότι συμμετείχε σε καρναβαλικό άρμα που είχε σαν θέμα την «κηδεία της κρίσης», αλλά και ο πλέον άσχετος γνωρίζει ότι στις κηδείες δεν κοινωνούμε τους πιστούς. Άρα θεωρώ συνειδητό τον στόχο του διά την διακωμώδηση και τον ευτελισμό της Θείας Κοινωνίας, του ιερώτερου Μυστηρίου των χριστιανών. Το μόνο που απέδειξε είναι το πόσο ευτελής είναι ο ίδιος.

Έγινε λόγος εις το ότι το καρναβάλι αυτό χαρακτηρίζεται διά την «ελευθεριότητα του». Αλλά η ελευθεριότητα είναι δίκοπο μαχαίρι διότι αποκαλύπτει τα μύχια και τα κρύφια της καρδίας των ανθρώπων. Τα όρια της ελευθεριότητας τα ορίζουν ο προσωπικός πολιτισμός του καθενός, η αίσθηση του σεβασμού σε ο,τι είναι ιερό και όσιο σε μία κοινωνία, ακόμη και η διάκριση των ημερών και των στιγμών μέσα στο χρόνο. Σε αυτά τα σημαντικά πράγματα ο κ. Βουλευτής περνάει την δική του «κρίση».

Εάν αυτά δεν τα καταλαβαίνει είναι ανόητος και γι’αυτό επικίνδυνος. Εάν τα καταλαβαίνει είναι μοχθηρός απέναντι στην πίστη και την καρδία των χριστιανών την οποία συνειδητά επεχείρησε να πλήξει κρυπτόμενος πίσω από μία καρναβαλική εκδήλωση.

Τον συλλυπούμαι βαθύτατα διά τον πολιτισμό του!!! Δεν ξέρω αν μέχρι τη στιγμή αυτή αν υπάρχει αντίδραση από τον αρχηγό του κόμματος εις το οποίον ανήκει. Αν όχι, διερωτώμαι απλώς: Με τέτοια πρόσωπα θα επιχειρήσει να κυβερνήσει τον τόπο;».

Η απάντηση του βουλευτή Διαμαντόπουλου στον Μητροπολίτη Παύλο

Μετά από αυτήν την αιχμηρή ανακοίνωση, ο βουλευτής Καστοριάς του ΣΥΡΙΖΑ, Βαγγέλης Διαμαντόπουλος απάντησε με την εξής ανακοίνωση:

"Μετά και την χθεσινή ανταπάντηση του Μητροπολίτη Σιατίστης και Σισανίου αναφορικά με το θέμα του Πρωτοχρονιάτικου καρναβαλιού, οφείλω να επισημάνω τα ακόλουθα:

Προσωπικά, στο παρελθόν ,όπως θα έκανε και κάθε δημοκρατικός πολίτης της χώρας, χαιρέτισα τον αντιφασιστικό λόγο του, θεωρώντας πως ως ιεράρχης ήρθει στο ύψος των περιστάσεων, στο συγκεκριμένο ζήτημα. Από την άλλη αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε άποψη που εκφράζει ο Μητροπολίτης είναι υπεράνω κριτικής. Κάθε ένας από εμάς που εκφράζει δημόσιο λόγο υπόκειται στην κρίση των υπολοίπων.

Είναι προφανές ότι η αναφορά μου στο Μεσαίωνα αφορούσε τη νοοτροπία που εκφράζει η ιστορική περίοδος αυτή η οποία ,όπως είναι γνωστό σε όλους, αφορά την Καθολική και όχι την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Αναφορικά με το ιερό Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας το οποίο αναπαραστάθηκε στο καρναβάλι, δεν έχω παρά να επισημάνω ότι το επίσης ιερό μυστήριο του γάμου σε πλείστες περιπτώσεις , ανά την επικράτεια, αναπαρίσταται σε καρναβαλικές και άλλες λαϊκές εκδηλώσεις, όπως και το μυστήριο της εξομολόγησης . Προφανώς σε καμία από τις παραπάνω περιστάσεις δεν υπάρχει διάθεση προσβολής του θρησκευτικού συναισθήματος και της χριστιανικής πίστης του λαού εκ μέρους των συμμετεχόντων, όπως δεν υπήρχε και από εμένα και από τους άλλους συμπολίτες μας που συμμετείχαν στο επίμαχο καρναβαλικό δρώμενο.

Όσον αφορά στο σχόλιο του Μητροπολίτη για τον "πολιτισμό μου" και στο κατά πόσον αυτός συνάδει με ένα κόμμα με προοπτική κυβερνητικής εξουσίας δεν έχω παρά να εκφράσω και πάλι την έντονη δυσαρέσκεια μου για την παρέμβαση αυτή στο πολιτικό γίγνεσθαι. Σαφώς και οι ιεράρχες και ιερωμένοι , είναι ισότιμοι πολίτες αυτής της χώρας και απόλυτα θεμιτές είναι οι ενδεχομένως διαφορετικές προσεγγίσεις τους σε ορισμένα ζητήματα, ωστόσο όταν κανείς εμμένει να ερωτά την ηγεσία του κόμματος μου αν αποδέχεται τον πολιτισμό μου, προδήλως έχει υπερβεί τα εσκαμμένα.

Ο σεβασμός στη διαφορετικότητα ενυπάρχει στον πυρήνα τόσο της χριστιανικής πίστης, όσο και των αξιών της αριστεράς. Με αυτή την πεποίθηση και την επίκληση θα ήθελα να κλείσει το θέμα αυτό, που έλαβε δυστυχώς διαστάσεις καταρχήν διαφορετικές και κατά δεύτερον μεγαλύτερες, από εκείνες που του αναλογούσαν. Προσωπικά δεν είμαι διατεθειμένος να επανέλθω στο ζήτημα του καρναβαλιού τη στιγμή που ένα μεγάλο τμήμα του λαού μας αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης οξύ και παρατεταμένο όσο το "μνημονιακό άρμα" της κυβέρνησης Σαμαρά συνεχίζει να επελαύνει πάνω σε μισθούς, συντάξεις, εργασιακά δικαιώματα και κοινωνικά αγαθά".
πηγή

Σήμερον ὁ Προφήτης καὶ Πρόδρομος τῷ Δεσπότῃ προσέρχεται, ἀλλὰ τρόμῳ παρίσταται, ὁρῶν Θεοῦ πρὸς ἡμᾶς συγκατάβασιν.Σήμερον ὁ Δεσπότης πρὸς τὸ βάπτισμα ἐπείγεται, ἵνα ἀναβιβάσῃ πρὸς ὕψος τὸ ἀνθρώπινον

 Σήμερον γὰρ ὁ τῆς Ἑορτῆς ἡμῖν ἐπέστη καιρός, καὶ χορὸς ἁγίων ἐκκλησιάζει ἡμῖν, καὶ Ἄγγελοι μετὰ ἀνθρώπων συνεορτάζουσι. Σήμερον ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐν εἴδει περιστερᾶς, τοῖς ὕδασιν ἐπεφοίτησε. Σήμερον ὁ ἄδυτος Ἥλιος ἀνέτειλε, καὶ ὁ κόσμος τῷ φωτὶ Κυρίου καταυγάζεται. Σήμερον ἡ Σελήνη λαμπραῖς ταῖς ἀκτῖσι τῷ κόσμῳ συνεκλαμπρύνεται. Σήμερον οἱ φωτοειδεῖς ἀστέρες τῇ φαιδρότητι τῆς λάμψεως τὴν οἰκουμένην καλλωπίζουσι. Σήμερον αἱ νεφέλαι ὑετὸν δικαιοσύνης τῇ ἀνθρωπότητι οὐρανόθεν δροσίζουσι. Σήμερον ὁ Ἄκτιστος ὑπὸ τοῦ ἰδίου πλάσματος βουλῇ χειροθετεῖται. Σήμερον ὁ Προφήτης καὶ Πρόδρομος τῷ Δεσπότῃ προσέρχεται, ἀλλὰ τρόμῳ παρίσταται, ὁρῶν Θεοῦ πρὸς ἡμᾶς συγκατάβασιν. Σήμερον τὰ τοῦ Ἰορδάνου νάματα εἰς ἰάματα μεταποιεῖται τῇ τοῦ Κυρίου παρουσίᾳ. Σήμερον ῥείθροις μυστικοῖς πᾶσα ἡ κτίσις ἀρδεύεται. Σήμερον τὰ τῶν ἀνθρώπων πταίσματα τοῖς ὕδασι τοῦ Ἰορδάνου ἀπαλείφονται. Σήμερον ὁ Παράδεισος ἠνέωκται τοῖς ἀνθρώποις, καὶ ὁ τῆς Δικαιοσύνης Ἥλιος καταυγάζει ἡμῖν. Σήμερον τὸ πικρὸν ὕδωρ, τὸ ἐπὶ Μωϋσέως τῷ λαῷ, εἰς γλυκύτητα μεταποιεῖται τῇ τοῦ Κυρίου παρουσίᾳ. Σήμερον τοῦ παλαιοῦ θρήνου ἀπηλλάγημεν καὶ ὡς νέος Ἰσραὴλ διεσώθημεν. Σήμερον τοῦ σκότους ἐλυτρώθημεν, καὶ τῷ φωτὶ τῆς θεογνωσίας καταυγαζόμεθα. Σήμερον ἡ ἀχλὺς τοῦ κόσμου καθαίρεται τῇ ἐπιφανείᾳ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Σήμερον λαμπαδοφεγγεῖ πᾶσα ἡ κτίσις ἄνωθεν. Σήμερον ἡ πλάνη κατήργηται, καὶ ὁδὸν ἡμῖν σωτηρίας ἐργάζεται ἡ τοῦ Δεσπότου ἐπέλευσις. Σήμερον τὰ ἄνω τοῖς κάτω συνεορτάζει, καὶ τὰ κάτω τοῖς ἄνω συνομιλεῖ. Σήμερον ἡ ἱερὰ καὶ μεγαλόφωνος τῶν Ὀρθοδόξων πανήγυρις ἀγάλλεται. Σήμερον ὁ Δεσπότης πρὸς τὸ βάπτισμα ἐπείγεται, ἵνα ἀναβιβάσῃ πρὸς ὕψος τὸ ἀνθρώπινον. Σήμερον ὁ ἀκλινὴς τῷ ἰδίῳ οἰκέτῃ ὑποκλίνεται, ἵνα ἡμᾶς ἐκ τῆς δουλείας ἐλευθερώσῃ. Σήμερον Βασιλείαν οὐρανῶν ὠνησάμεθα· τῆς γὰρ Βασιλείας τοῦ Κυρίου οὐκ ἔσται τέλος.

πηγή

Ὁ Ἅγιος Γέροντας Πὸρφύριος σὲ oἶκο ἀνοχῆς τῶν Ἀθηνῶν παραμονὴ τῶν Θεοφανείων!

«Πρὶν μερικὰ χρόνια, παραμονὴ τῶν Θεοφανείων, ὁ Γέροντας Πορφύριος πῆγε, κατὰ τὸ ἔθιμο, ν’ ἁγιάσει τὰ σπίτια. Ὅπως ἔμπαινε στὰ σπίτια ἕνα ἕνα, μπῆκε καὶ σ’ ἕνα σπίτι, τὸ ὁποῖο, χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζει ὁ ἴδιος, ἦταν οἶκος ἀνοχῆς. Τὴν ὥρα πού ἄρχισε νὰ ψάλλει «Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν Σου …» καὶ ν’ ἁγιάζει, τοῦ λέει ἡ ἰδιοκτήτρια: «Μή, μή, δὲν κάνει αὐτὲς νὰ φιλήσουν τὸ σταυρό». Κι ὁ Γέροντας Πορφύριος τῆς εἶπε: «Δὲν ξέρω ἂν αὐτὲς ἢ ἐσὺ δὲν κάνει νὰ φιλήσουν τὸ Σταυρό». Ἀσπάσθηκαν τὸ σταυρὸ οἱ γυναῖκες ἐκεῖνες καὶ ὁ Γέροντας Πορφύριος τοὺς μίλησε μὲ τρυφερότητα. Τοὺς μίλησε γιὰ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸ Θεό.
Βλέποντας τὴν μορφὴ τοῦ Γέροντος Πορφυρίου, οἱ γυναῖκες ἐκεῖνες ὑπέστησαν μία ἐσωτερικὴ ἀλλοίωση ἰδιαίτερα, ὅταν εἶπε: «Ν’ ἀγαπήσετε τὸ Χριστό, ποὺ σᾶς ἀγαπᾶ, καὶ θὰ δεῖτε τότε πόσο εὐτυχισμένες θὰ εἶστε. Ἂν ξέρατε πόσο....

σάς ἀγαπᾶ ὁ Χριστός!  Προσπαθῆστε κι ἐσεῖς νὰ τὸν ἀγαπήσετε». Γνώριζε ὁ Γέροντας Πορφύριος ὅτι ἂν ἐκεῖνες οἱ γυναῖκες γνώριζαν τὸ Χριστὸ καὶ τὸν ἀγαποῦσαν θὰ ἐγκατέλειπαν τὸ  ἐπάγγελμα ποὺ ἔκαναν».

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν» 
πηγή

Διαβάστε μικρό αφιέρωμα  και εδώ 

Πηγή

Περί του Μεγάλου Αγιασμού και της χρήσεως αυτού του Μακαριστού Μητροπολίτη Πατρών κυρού Νικοδήμου

Υπείκοντες εις ανατεθείσαν ημίν εντολήν της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου (υπ' αριθμ. 543/938/14.7.1998), προκληθείσαν εξ εισηγήσεως της Μονίμου Συνοδικής Επιτροπής Θείας Λατρείας και Ποιμαντικού Έργου (από 12.6.1998), όπως προβώμεν εις «την εκπόνησιν ειδικής γνωμοδοτήσεως περί του θέματος του Μεγάλου Αγιασμού, ήτοι πώς λαμβάνεται ούτος παρά των χριστιανών, εάν φυλάσσεται και εάν εξ αυτού μεταλαμβάνουσιν» οι πιστοί, «της γνωμοδοτήσεως ταύτης δημοσιευθησομένης εις τα ΔΙΠΤΥΧΑ του επιόντος έτους 1999, προς ενημέρωσιν των ευλαβέστατων εφημερίων και πληροφόρησιν των πιστών», παρατηρούμεν τα εξής'
1.  Δέον να είναι σαφές ότι ουδεμία διαφορά υπάρχει εις τον τελούμενον Μέγαν  Αγιασμόν της παραμονής των  Θεοφανείων και εκείνον της κυρίας ημέρας της Εορτής. Ουχί ορθώς νομίζε­ται ότι δήθεν τελείται την παραμονήν «μικρός Αγιασμός» και την επομένην ο «Μέγας». Πρόκειται περί στοιχειώδους αγνοίας και πλάνης. Και εις τας δύο περιπτώσεις πρόκειται περί του Μεγάλου Αγιασμού.
Μικρός Αγιασμός είναι ο συνήθως κατά μήνα τελούμενος (εις τους Ί. Ναούς και εις οικίας των χριστιανών), ως και εις διαφόρους τελετάς (εγκαινίων οικιών, καταστημάτων και ιδρυμάτων, εις θεμελιώσεις κτισμάτων ή επί τη ενάρξει της χρήσεως και λειτουργίας των κ.λπ.). Ο δε Μέγας Αγιασμός τελείται μόνον δις του έτους (τη 5η και τη 6η Ιανουαρίου) εν τω Ναώ.
2.  Ο Μέγας Αγιασμός φυλάσσεται καθ' όλον το έτος εν τω Ναώ. Φυλάσσεται δε πάντως ουχί άνευ λόγου. Και ο λόγος δεν είναι άλλος, ει μη δια να «μεταλαμβάνεται» υπό των πιστών, υπό ωρισμένας συνθήκας και προϋποθέσεις. Συνηθισμένη είναι η περίπτωσις πού  αφορά εις τους διατελούντος υπό  επιτίμιον του πνευματικού, κωλύον την συμμετοχήν αυτών εις την Θείαν Κοινωνίαν, προς καιρόν, και είθισται να δίδεται εις αυτούς, προς ευλογίαν και παρηγορίαν των, Μέγας Αγιασμός. Ουδέν κώλυμα υφίσταται προς τούτο, εφ' όσον μάλιστα ευρίσκονται εν μετάνοια και εξομολογήσει. Απαραιτήτως όμως πρέπει να συνειδητοποιούν ότι ο Μέγας Αγιασμός δεν υποκαθιστά ούτε αντικαθιστά την Θείαν Κοινωνίαν του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, προς την οποίαν οφείλουν να προετοιμάζωνται, δια της μετανοίας και απαλλαγής εκ των υπό της αμαρτίας κωλυμάτων, δια να αξιωθούν να κοινωνήσουν το ταχύτερον.
3.  Ερωτάται, εάν ο Μέγας Αγιασμός δύναται να φυλάσσε­ται και κατ' οίκον και να πίνωσιν εξ αυτού εν ώραις ασθενειών και κινδύνων και προς αποτροπήν  βασκανίας ή  άλλων απευ­κταίων καταστάσεων.
Η απάντησις είναι θετική. Παρέχεται εξ αυτού τούτου του ιερού κειμένου της Ακολουθίας του Μεγάλου Αγιασμού, υπό των οποίων προβλέπεται «ίνα πάντες οι αρυόμενοι και μεταλαμβάνοντες έχοιεν αυτό (το ηγιασμένον ύδωρ...) προς ιατρείαν παθών, προς αγιασμόν οίκων, προς πάσαν ωφέλειαν επιτήδειον», και δη και «δαίμοσιν ολέθριον, ταις εναντίαις δυνάμεσιν απρόσιτον». (Πρβλ. και συναφή ευχήν εις βασκανίαν «φυγάδευσαν και απέλασαν πάσαν διαβολικήν ενέργειαν, πάσαν σατανικήν έφοδον και πάσαν επιβουλήν... και οφθαλμών βασκανίαν των κακοποιών ανθρώπων»).
Αναντιρρήτως χειραγωγείται ούτως ο πιστός να αποφεύγη αλλάς διεξόδους («ξόρκια», μαγείας και τα πλέον απίθανα παρα­σκευάσματα των αφελών και μεθοδείας του πονηρού), και να καταφεύγη εις τα έγκυρα της Εκκλησίας «αγιάσματα», ως ο Μέγας Αγιασμός, (αλλά και ο «μικρός» λεγόμενος αγιασμός), ως συνειδητόν μέλος της Εκκλησίας και μέτοχος των αγιαστικών αυτής μέσων, ως ταμειούχου της θείας χάριτος.
Προϋποτίθεται βεβαίως ότι εις τας οικίας, οπού φυλάσσεται ο Μέγας Αγιασμός, και η κανδήλα θα ανάπτεται και θα καίει επιμελώς, και η ευλάβεια θα υπάρχη εις τα μέλη της οικογενείας, τους συζύγους και τα παιδιά, θα αποφεύγεται δε πάσα αιτία φυγαδεύουσα την Θείαν χάριν (βλασφημίαι ή άλλαι ασχημοσύναι).
4.  Προκειμένου, τέλος, περί της σχέσεως της νηστείας προς την λήψιν του Μεγάλου Αγιασμού και περί των εν γένει προϋποθέσεων της φυλάξεως αυτού κατ' οίκον παρατηρούμεν τα ακό­λουθα.
Η ιστορική αρχή του Μεγάλου Αγιασμού έχει ως εξής. Την παραμονήν των Θεοφανείων εγίνετο —όπως και το Πάσχα και την Πεντηκοστήν— η βάπτισις των Κατηχουμένων. Τα μεσάνυκτα ετελείτο ο αγιασμός του ύδατος δια την βάπτισιν αυτών. Εισήχθη δε συνήθεια να λαμβάνουν οι χριστιανοί εκ του ύδατος τούτου και να το φέρουν εις τους οίκους των εις ευλογίαν, ως μαρτυρεί ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (Λόγος εις το άγιον βάπτισμα του Σωτήρος Ρ.Ο. 49,366)• και μάλιστα το διετήρουν επί ολόκληρον έτος. «Δια τούτο και εν μεσονύκτιο κατά την εορτήν ταύτην άπαντες υδρευσάμενοι, οίκαδε τα νάματα αποτίθενται, και εις ενιαυτόν ολόκληρον φυλάττουσιν». Η ακολουθία του αγιασμού αργότερα απεμονώθη από το βάπτισμα —μολονότι διετήρησε πολλά στοιχεία αυτού. Παρέμεινε δε η συνήθεια να λαμβάνουν οι πιστοί εκ του ηγιασμένου ύδατος εις τον οίκον των, «προς αγιασμόν οίκων», κατά την καθαγιαστικήν ευχήν.
Ενωρίς, εξ άλλου, καθιερώθη η παραμονή των Θεοφανείων ως ήμερα νηστείας, τοσούτο μάλλον καθόσον ήτο διετεταγμένον: «προνηστευσάτω ο βαπτιζόμενος και ο βαπτίζων»" και όχι μόνον αυτοί, αλλά και οι οικείοι των, και όσοι άλλοι εθελοντικώς ετέλουν νηστείαν «υπέρ των βαπτιζομένων» (παλαιοχριστιανικόν έθος ευάρεστον τω θεώ, και θα ελέγομεν αξιοσύστατον). Υπήρχον ήδη εν τοιαύτη περιπτώσει δύο λόγοι νηστείας την παραμονήν των Θεοφανείων αφ' ενός δια την εορτήν, ως και εις αλλάς Δεσποτικός και Θεομητοριικάς εορτάς, εν προκειμένω μιας μόνον ημέρας, δια το εόρτιον κλίμα του Δωδεκαημέρου των Χριστουγέννων και αφ' έτερου «υπέρ των βαπτιζομένων», ως προεγράφη. Δεν ήτο δύσκολον να εκληφθή και η συγκυρία του Μεγά­λου Αγιασμού ως πρόσθετος λόγος νηστείας, χωρίς αύτη να έχη αιτιώδη σχέσιν με αυτόν.
Μεταφέροντες δε το ζήτημα εις την σημερινήν «πράξιν», θα είπωμεν, εν όψει των ανωτέρω, ότι οι μεν τακτικώς μεταλαμβάνοντες των αχράντων μυστηρίων και τηρούντες ευλαβώς τας υπό της Εκκλησίας νενομισμένας νηστείας —μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και η της παραμονής των Θεοφανείων, είναι ήδη έτοιμοι να πίωσι τον Μέγαν Αγιασμόν κατά το διήμερον της Εορτής ταύτης. Δια δε τους λαμβάνοντας αυτόν περιστασιακώς, ως ορίζει εις αυτούς ο πνευματικός των, ενδείκνυται να τελούν την σχετικήν νηστείαν.
Και οι εκτάκτως μεταλαμβάνοντες κατ' οίκον του Μεγάλου Αγιασμού, εν ώραις ασθενειών, κινδύνων κ.λπ., μετά ή άνευ νηστείας, πάντως ας φροντίζουν να μη υστερούν εις πνευματικήν νηστείαν, απέχοντες «από παντός μολισμού σαρκός και πνεύματος, επιτελούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού» (Β' Κορ. 7,1)

ΑΝΤΛΗΣΩΜΕΝ ΥΔΩΡ ΜΕΤ’ ΕΥΦΡΟΣΥΝΗΣ. ΟΥ ΓΑΡ ΕΣΤΙ ΤΟ ΚΑΚΟΝ ΑΘΑΝΑΤΟΝ

Ο αγιασμός του κόσμου και των ανθρωπίνων υπάρξεων που έγινε στον Ιορδάνη ποταμό την στιγμή που βαπτίστηκε ο Χριστός, αποτελεί για μας μία ακόμη πνευματική ευκαιρία να θυμηθούμε το νόημα και τον σκοπό της ζωής μας. Άλλωστε, όλες οι εορτές της πίστης μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά η υπενθύμιση και η προτροπή για βίωση του κόσμου του Τριαδικού Θεού, όπως αυτός φανερώθηκε χάρις στο Χριστό. Και αυτός ο κόσμος δεν μένει μόνο στο παρελθόν. Γίνεται παρόν και μέλλον την ίδια στιγμή στη λειτουργική παράδοση της πίστης μας. Κάθε φορά που τελούμε την θεία λειτουργία, με την ευκαιρία της οποιασδήποτε εορτής, κάθε φορά που τελούμε τις ιερές ακολουθίες, βλέπουμε και βιώνουμε αυτή την ταυτόχρονη χρονικά παρουσία του Χριστού: εκείνον που είναι «ο ων, ο ην και ο ερχόμενος».

Η Εκκλησία μας καλεί να ευχαριστήσουμε και να δοξολογήσουμε «το μέγεθος της περί ημάς οικονομίας του Θεού» (Ιδιόμελο εις την προσκύνησιν του Μεγάλου Αγιασμού της εορτής των Θεοφανείων). Σε όλη μας τη ζωή καλούμαστε να παλέψουμε με το κακό. Η ελευθερία μας μάς οδηγεί στη δυνατότητα της ζωής με το Θεό και της ζωής μακριά από το Θεό. Το κακό φαντάζει πανίσχυρο, διότι χτυπά με τη δύναμη της επιθυμίας για εξουσία, για ηδονή, για αυτορρύθμιση της ζωής. Φαντάζει πανίσχυρο διότι έχει την δυνατότητα να πείθει τον άνθρωπο ότι δεν υπάρχει προσωποποιημένο, αλλά έχει επιβληθεί από το θέλημα ενός αόρατου και ανύπαρκτου Θεού, ότι είναι κατασκευασμένο από τις θρησκείες, οι οποίες δεν στηρίζονται στην λογική, την επιστήμη, τις αισθήσεις, αλλά στο ανορθολογικό της μεταφυσικής, που δεν μπορεί να αποδειχθεί με τη γνώση και τα βήματα της ανθρώπινης λογικής. Φαντάζει πανίσχυρο διότι έχει απο-ενοχοποιηθεί μέσα στις συνθήκες θρησκευτικού αποχρωματισμού της κοινωνίας και του κόσμου, ενώ η πάλη εναντίον του έχει πάψει να θεωρείται προτεραιότητα στη ζωή μας, διότι κοινωνικά ορίζεται από τους νόμους (ασχέτως αν αυτοί δεν τηρούνται), ενώ ψυχολογικά η έννοια της αμαρτίας, που συνοδεύει το κακό, δεν υφίσταται, αλλά έχει υποκατασταθεί από το δικαίωμα του ανθρώπου να χαρεί τη ζωή του.
Ποια είναι λοιπόν η επικαιρότητα του μυστηρίου της Θείας Οικονομίας τόσο για τους εαυτούς μας όσο και για τον κόσμο μας;
Όσο και να θέλουμε να υπερβούμε το ερώτημα του κακού, αυτό δεν παύει να μας τυραννά. Είτε με την μορφή του θανάτου, είτε με την μορφή της αδικίας, είτε με την μορφή της θλίψης και της δοκιμασίας, είτε με την ύπαρξη κοινωνικών και άλλων προβλημάτων, το κακό φανερώνει την δύναμή του και επηρεάζει τις ζωές μας. Μπορεί ο κόσμος να πιστεύει ότι δεν εξαρτάται από τον καθένα μας η αντιμετώπισή του, διότι είμαστε μικροί ως προς τη δύναμη, ωστόσο τις συνέπειές του τις ζούμε. Εξάλλου, παρά το συλλογικό όραμα ότι οι κοινωνίες, εάν πορευθούν με ορθολογική συνέπεια και με βάση το μακροπρόθεσμο συμφέρον τους και στηριχθούν στους νόμους, τότε θα μπορέσουν να ανακουφιστούν από τις επιδράσεις του, το πρόβλημα έχει διαστάσεις που δεν αντιμετωπίζονται με απλουστεύσεις. Παράλληλα, μπορεί η επιστήμη να βοήθησε και να βοηθά ώστε ο χρόνος και η ποιότητα της ζωής μας να μην δυναστεύονται ολοκληρωτικά από τις δοκιμασίες, ωστόσο όλα λειτουργούν ανασταλτικά, χωρίς να διαγράφουν το κακό από τη ζωή μας.
«Ίνα μη το κακόν αθάνατον γένηται». Η πατερική θέση για το θάνατο αποτελεί μία, ίσως, την μοναδική, ρεαλιστική πρόταση που δεν ερμηνεύει απλώς, αλλά ανακουφίζει από τις συνέπειες του κακού. Η αθανασία του, μαζί με τον άνθρωπο, δεν θα επέτρεπε ουσιαστικά την πρόοδό μας, ούτε την υλική ούτε την πνευματική, καθότι ο άνθρωπος θα ήταν συνεχώς δέσμιος των επιλογών που το κακό θα τον οδηγούσε και θα συγκρούονταν και με τους άλλους που θα ήταν εξίσου δέσμιοι τέτοιων επιλογών. Όμως το μυστήριο της θείας οικονομίας δίνει και την ανατροπή, τον τρόπο της νίκης κατά του κακού. Ο Χριστός «γενόμενος άνθρωπος την ημών κάθαρσιν καθαίρεται εν Ιορδάνη, ο μόνος καθαρός και ακήρατος, αγιάζων εμέ και τα ύδατα, και τας κεφαλάς των δρακόντων, συντρίβων επί του ύδατος». Είναι καθαρός και ακήρατος ο Χριστός. Γι’ αυτό και μπορεί να μας αγιάσει, να μας δώσει δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να συντρίψουμε μαζί του τις κεφαλές των δρακόντων, των αμαρτιών, του προσωποποιημένου στον διάβολο και τους δαίμονες κακού, αλλά και σ’ αυτό που τυραννά τις υπάρξεις μας.
Ο αγιασμός έρχεται με το βάπτισμά μας, δηλαδή με την μετοχή μας στο σταυρό, την ταφή και την ανάσταση του Χριστού, όταν δηλαδή εισερχόμεθα στην Εκκλησία, συνειδητοποιώντας ότι έχουμε συνεχώς έναν παλαιό άνθρωπο τον οποίο καλούμαστε να απεκδυθούμε και να ενδυθούμε ταυτόχρονα τον νέο, τόσο οντολογικά, όσο και ηθικά. Με την πίστη στο Χριστό, την εμπιστοσύνη στη σχέση μαζί Του, την αγάπη προς Αυτόν που νοηματοδοτεί την ύπαρξή μας, αλλά και την προσπάθεια για βίωση του ήθους της πίστης και της αιωνιότητας, την σταύρωση των παθών μας, δηλαδή την συναίσθηση ότι δεν είναι αυτά που έχουν αξία και προτεραιότητα στη ζωή μας, ότι δε μας δίνουν αληθινή ευτυχία, παρά μόνο μας κάνουν να δικαιολογούμαστε για την άρνησή μας να δούμε το κακό, την επίδρασή του επάνω μας και την αδυναμία μας να παλέψουμε εναντίον του. Ο πνευματικός αγώνας αποτελεί μία συνεχή πάλη εναντίον της πτώσης, μία ανανέωση της απόφασής μας να σταυρώσουμε τον παλαιό άνθρωπο, να καθαριστούμε και να αναστηθούμε, «συνταφέντες δια του βαπτίσματος». Και αυτή η απόφαση βρίσκει αρωγό το Χριστό και τους αδελφούς μας στη ζωή και στα μυστήρια της Εκκλησίας, όπου συνεχώς αναβαπτιζόμαστε και βιώνουμε τον Χριστό ως Αυτόν που είναι «ο ων, ο ην και ο ερχόμενος».
Καθαριζόμαστε, γιατί το κακό είναι ανίσχυρο μπροστά στον Θεάνθρωπο, αλλά και σε όσους επιζητούν την κοινωνία μαζί Του. Και είναι το νερό του Ιορδάνη, της κολυμβήθρας, αλλά και του αγιασμού το απτό εκείνο σημείο που μας δείχνει τη δύναμη της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, η οποία μας επιδίδεται αοράτως, μας γεμίζει χαρά, φως, ζωή και μας κάνει να αισθανόμαστε ότι το κακό, με όποια μορφή και αν παρακάθεται στον κόσμο και στη δική μας πραγματικότητα δεν μπορεί να μας νικήσει.
Είμαστε μικροί και αδύναμοι, για τον κόσμο αριθμοί και όχι πρόσωπα. Άλλοι κυβερνούν τις ζωές μας και μας υπαγορεύουν πώς θα πορευθούμε, προσθέτουν και αφαιρούν από χρήματα έως αξιοπρέπεια και παράλληλα διδάσκουν και με τα λόγια και με τα έργα τους ότι το νόημα της ζωής είναι στο εδώ. Γι’ αυτούς δεν υπάρχει αμαρτία, αλλά παρανομία, κρίση, πρόσκαιρο. Μόνο αυτοί και όσοι τους υπηρετούν ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν πώς μπορούμε να ζήσουμε. Και έχουν στα χέρια τους έναν τεράστιο σε μέγεθος μηχανισμό με τον οποίο μας υποβάλουν σε μία καθημερινή πλύση εγκεφάλου ότι υπηρετούν την αλήθεια. Η εορτή των Θεοφανείων όμως πρέπει να μας κάνει χαρούμενους που έχουμε τον τρόπο να μην υποταχτούμε στο εφήμερο και στο κακό που απειλεί να μας συντρίψει όχι μόνο νυν αλλά και αεί. Είναι ο δρόμος του αγιασμού μέσα από τη σχέση με το Χριστό, δια της οποίας φανερώνεται ο Τριαδικός Θεός. Είναι η ζωή της Εκκλησίας που μας κάνει ανοιχτούς τόσο στην προσωπική μας κάθαρση, αλλά και στη συνάντηση με τους άλλους που δεν μπορούμε παρά να αγαπούμε και να επιθυμούμε τον συν-αγιασμό τους. Είναι η βεβαιότητα ότι δεν είμαστε μόνοι μας. Το κακό συνετρίβη. Απομένει στον καθέναν μας να οικειοποιηθεί Αυτόν που το συνέτριψε.
Τη στιγμή λοιπόν που θα αντλήσουμε το ύδωρ του αγιασμού, ας το κάνουμε μετ’ ευφροσύνης, γνωρίζοντας ότι κάνουμε την ίδια κίνηση χαράς, εμπιστοσύνης, αποδοχής, κάθαρσης που έκαναν πριν από εμάς οι άγιοι της Εκκλησίας, αλλά και αυτή που θα κάνουν όσοι έρθουν μετά από εμάς. Και ο μόνος καθαρός και ακήρατος είναι δίπλα μας. Δεν θα μας αφήσει έρμαια του κακού, αρκεί εμείς να μην το φοβόμαστε. Δεν είναι άλλωστε αθάνατο. Εμείς είμαστε κοντά στο Χριστό.

Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής καί πρόδρομος τοῦ Κυρίου Γεωργίου Π. Πατρώνου,

1. Σκιαγράφηση τῆς προσωπικότητας τοῦ Βαπτιστῆ
Οἱ Εὐαγγελιστὲς Μᾶρκος καὶ Ἰωάννης, ἐκφραστὲς δύο διαφορετικῶν παραδόσεων, τῆς συνοπτικῆς καὶ τῆς ἰωάννειας, προτάσσουν στά Εὐαγγέλια καὶ τὶς διηγήσεις τους γιά τὴν ἱστορία τῆς ζωῆς καὶ τῆς δημόσιας δράσης τοῦ Ἰησοῦ, τή συνάντησή του μὲ τὸν Ἰωάννη τὸν Βαπτιστή (Μάρκ. 1,2-6· Ἰωάν. 1,19-23). Ἀλλὰ καὶ οἱ ἄλλοι δύο Εὐαγγελιστές, Ματθαῖος καὶ Λουκᾶς, ἀναφέρονται μὲ ἔμφαση στό πρόσωπο τοῦ Ἰωάννη τοῦ Βαπτιστῆ καὶ τὸν τοποθετοῦν ὡς γέφυρα γιά τή μετάβαση ἀπὸ τὴν παιδικὴ ἡλικία τοῦ Ἰησοῦ στή δημόσια δράση του, ὕστερα ἀπὸ τή γνωστή συνάντηση τῶν δύο ἀνδρῶν καὶ τὴν πραγματοποίηση τῆς βάπτισης στά νερὰ τοῦ Ἰορδάνη (Ματθ. 3,1-6· Λουκ. 3,1-6).

Εἶναι ἐνδεικτικό, ἐπίσης, ὅτι γιά τὴν κατανόηση τοῦ προσώπου τοῦ Ἰωάννη καὶ τή σημασία τοῦ ῥόλου του στήν ὅλη ὑπόθεση τῆς προπαρασκευῆς γιά τὴν ἔλευση τοῦ Μεσσία Χριστοῦ, οἱ τέσσερις Εὐαγγελιστὲς ἀναφέρουν πολλὰ στοιχεῖα ὄχι μόνο γιά τή συνάντηση Ἰησοῦ καὶ Ἰωάννη, ἀλλὰ καὶ γιά τή θαυμαστή γέννηση τοῦ δευτέρου, τὸν ἀσκητικὸ τρόπο ζωῆς του, τὸ μεσσιανικὸ κήρυγμά του, τὸ μαρτυρικὸ θάνατο καὶ τὴν ἐν γένει προσωπικότητά του. Ὁ Ἰωάννης ἦταν, πράγματι, μία ἡγετικὴ φυσιογνωμία μὲ τεράστια πνευματικὴ ἀπήχηση στούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς του.
Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς μᾶς ὁμιλεῖ, ἀκόμη, γιά τὴν «προκαθορισμένη» μορφὴ τῆς ἀποστολῆς τοῦ Ἰωάννη «ἐκ κοιλίας μητρὸς» καὶ γιά τὰ χρόνια τῆς προετοιμασίας καὶ προπαρασκευῆς του πρὸς ἐπίτευξη αὐτοῦ τοῦ σκοποῦ, ὅπως ἀναδειχθεῖ ἕνας ἀληθινὸς «πρόδρομος» τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτὸν εἶχε προαναγγείλει ὁ Ἄγγελος πρὶν τή γεννήσή του, ὅτι «ἔσται μέγας ἐνώπιον τοῦ Κυρίου» (Λουκ. 1,15). Ὁ ἴδιος δέ, ὅπως ὑπονοεῖται στά κείμενα, ἀπὸ μικρὸ παιδὶ εἶχε ὁδηγηθεῖ «ἐν ταῖς ἐρήμοις» καὶ ἐκεῖ μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου «ηὔξανε καὶ ἐκραταιοῦτο πνεύματι» (Λουκ. 1,80). Στήν ἔρημο ὁ Ἰωάννης ἔμεινε «ἕως ἡμέρας ἀναδείξεως αὐτοῦ πρὸς τὸν Ἰσραὴλ» (Λουκ. 1,80) καὶ μετὰ ἐξῆλθε ὡς «προφήτης Ὑψίστου» στήν περιοχὴ τοῦ Ἰορδάνη, μὲ σκοπὸ νά κηρύξει μετάνοια καὶ «ἑτοιμᾶσαι ὁδοὺς Κυρίου» (Λουκ. 1,76). Θαυμάσια, ἑπομένως, γεγονότα συνόδευσαν τὸν Ἰωάννη ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τῆς σύλληψης καὶ γεννήσής του ὡς τὴν τελευταία τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου του, ὅπως θὰ δοῦμε καὶ πιὸ κάτω.
Ἡ μητέρα τοῦ Ἰωάννη, ἡ Ἐλισάβετ, ποὺ ἦταν καὶ συγγενὴς τῆς Παρθένου Μαρίας, ὅπως εἴδαμε στό πέμπτο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου αὐτοῦ, «συνείληφεν υἱὸν ἐν γήρει αὐτῆς» κατὰ θαυμαστὸ τρόπο (Λουκ. 1,36). Κατὰ τή συνάντηση δὲ ἐκείνῃ τῶν δύο ἐγκύων γυναικῶν, ὅπως γράφει τὸ κείμενο, «ἐσκίρτησεν ἐν ἀγαλλιάσει τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς» καὶ ἡ Ἐλισάβετ «ἐπλήσθη Πνεύματος ἁγίου» καὶ ἀπεκάλυψε μετὰ τὸν ἀσπασμό, ὅτι ἡ Μαρία θὰ γίνει μὲ τὴν κύηση καὶ τή γέννηση «ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου» (Λουκ. 1,4344). Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ ὁ πατέρας τοῦ Ἰωάννη, ὁ Ζαχαρίας, ἱερέας τοῦ Ναοῦ τὴν περίοδο ἐκείνη, βεβαιώνεται ὕστερα ἀπὸ ὁραματικὴ ἐμπειρία, ὅτι ἡ γέννηση τοῦ υἱοῦ του θὰ πραγματοποιηθεῖ κάτω ἀπὸ θαυμαστὲς συνθῆκες καὶ «χεὶρ Κυρίου» θὰ τὸν συνοδεύει συνεχῶς γιά νά φέρει σὲ πέρας τὴν ὑψηλὴ ἀποστολὴ του. Τὸ ὄνομα δὲ Ἰωάννης πού θὰ πάρει, καὶ ἡ ὅλη μετέπειτα ζωὴ του θὰ εἶναι μία ἀληθινὴ μαρτυρία αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς θαυμαστῆς κλήσης του (Λουκ. 1, 60 ἐξ.).
Αὐτός, λοιπόν, ὁ Ἰωάννης, ἡ μετέπειτα «φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ», σύντομα θὰ ἀναδειχθεῖ ἕνα εἶδος «ἐνσάρκου Ἀγγέλου» καὶ προδρόμου γιά νά ἑτοιμάσει «τὴν ὁδὸν Κυρίου» (πρβλ. Ἡσ. 40, 3) καὶ «ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτὸς» (Ἰωάν. 1,7). Χαρακτηριστικὸ τῆς «προδρομικότητάς» του αὐτῆς θὰ εἶναι τὸ κήρυγμα μετανοίας καὶ τὸ βάπτισμα ὕδατος «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν», σύμφωνα καὶ μὲ πρόρρηση τοῦ Ἠσαΐα, ποὺ λέει «φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τάς τρίβους αὐτοῦ» (Λουκ. 3, 3-4• Ἡσ. 40, 3-5). Μὲ ἀποκορύφωση στό τέλος τὴν ἴδια τή βάπτιση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἡ ἐμφάνιση τοῦ Βαπτιστῆ ἦταν ἀσκητικὴ καὶ ἡ ζωὴ του ἐντελῶς λιτή, ἀφοῦ, «τὸ ἔνδυμα αὐτοῦ ἀπὸ τριχῶν καμήλου καὶ ζώνην δερματίνην περὶ τὴν ὀσφὺν αὐτοῦ• ἡ δὲ τροφὴ αὐτοῦ ἦν ἀκρίδες καὶ μέλι ἄγριον» (Μαθτθ. 3,4). Ἐπὶ πλέον διέθετε τεράστια πνευματικὴ αἴγλη καὶ ἐπιρροή, καθ’ ὅσον «ἐξεπορεύετο πρὸς αὐτὸν πᾶσα ἡ Ἰουδαία χώρα καὶ οἱ Ἱεροσολυμῖται πάντες ἐβαπτίζοντο ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ποταμῷ ὑπ’ αὐτοῦ ἐξομολογούμενοι τάς ἁμαρτίας αὐτῶν» (Μάρκ. 1, 5). Ὅλα αὐτά, καθὼς καὶ ἡ γενικότερη χαρισματικὴ του φύση, κατέστησαν τὸν Ἰωάννη τή μεγαλύτερη θρησκευτική καὶ πνευματικὴ προσωπικότητα τῆς ἐποχῆς του. Αὐτὸν τὸν εἰδικὰ ἀπεσταλμένο ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ σεβάστηκαν βαθύτατα οἱ δίκαιοι καὶ οἱ ταπεινοὶ τοῦ Ἰσραήλ, ταυτόχρονα ὅμως ἡ παρουσία του προκαλοῦσε φόβο καὶ τρόμο στούς ἀδίκους καὶ μοιχούς.
Βέβαια, ὁ ἀσκητικὸς καὶ «μοναχικὸς» τρόπος ζωῆς τοῦ Προδρόμου, ποὺ γιά τὸν Ἰουδαϊσμὸ δέν ἦταν ποτὲ κάτι τὸ συνηθισμένο καὶ ἀποδεκτό, ἰδιαίτερα μάλιστα στήν ἐποχὴ τοῦ Ἰησοῦ πού κυριαρχοῦσε ὁ φαρισαϊσμὸς καὶ ἡ θρησκευτικὴ ὑποκρισία, ἦταν φυσικὸ νά δημιουργήσει σὲ πολλοὺς διάφορα προβλήματα καὶ ἀντιδράσεις. Ἀκόμη καὶ σήμερα, αὐτὸ τὸ γεγονὸς τῆς ἀσκητικότητας τοῦ Ἰωάννη, ἔγινε αἰτία νά διατυπωθεῖ ἀπὸ πολλοὺς μελετητὲς τῆς Καινῆς Διαθήκης ἡ ἄποψη, πὼς πιθανῶς ὁ Βαπτιστὴς νά εἶχε κάποια ἀμέση σχέση καὶ κοινωνία μὲ τίς ἐσχατολογικὲς κοινότητες τῶν Ἐσσαίων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἀφοῦ καὶ ἐκεῖνοι ζοῦσαν στήν ἔρημο, ὅπως γνωρίζουμε, ἄγαμοι καὶ ἀσκητικοί, κατὰ τρόπο μοναστικὸ καὶ κοινοβιακό. Ἀνεξάρτητα, ὅμως, ἀπὸ τὸ ἂν κάποτε εἶχε καὶ πόση σχέση μπορεῖ νά εἶχε μὲ τὶς ἐσσαϊκὲς κοινότητες τοῦ Κουμράν, φαίνεται ὅτι ὁ Ἰωάννης τὴν ἐποχὴ τῆς συνάντησής του μὲ τὸν Ἰησοῦ ἦταν ἐντελῶς ἐλεύθερος ἀπὸ τέτοιους συσχετισμοὺς καὶ ἀνεξάρτητος, μὲ δικοὺς του μαθητὲς καὶ ὀπαδούς.
Ὁ ἀπόλυτα προσωπικὸς τρόπος ζωῆς του καὶ ἡ μορφὴ προετοιμασίας καὶ δράσης του, θυμίζουν τοὺς μεγάλους προφῆτες τοῦ παρελθόντος.
2. Ἡ ἀποστολὴ τοῦ Βαπτιστὴ
Ὁ Ἰωάννης μέσα ἀπὸ τὰ κείμενα τῶν Εὐαγγελίων παρουσιάζεται ὡς ὁ μοναδικὸς «προφήτης» καὶ «πρόδρομος» πού στέλνεται ἀπὸ τὸν Θεό, γιά νά ἑτοιμάσει πνευματικὰ τὸ λαὸ ἐν ὄψει τῆς ἐπικειμένης ἔλευσης τοῦ Μεσσία. Στό Δ΄ Εὐαγγέλιο τονίζεται μὲ ἔμφαση αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ προδρομικὴ ἰδιότητα καὶ ἀποδοχὴ τοῦ Ἰωάννη: «Ἐγένετο ἄνθρωπος, ἀπεσταλμένος παρὰ Θεοῦ, ὄνομα αὐτῷ Ἰωάννης• οὗτος ἦλθεν εἰς μαρτυρίαν, ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός, ἵνα πάντες πιστεύσωσιν δι’ αὐτοῦ. Οὐκ ἦν ἐκεῖνος τὸ φῶς, ἀλλ’ ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτὸς» (Ἰωάν. 1,6-8). Ὁ ἴδιος, ἐξάλλου, ὁ Βαπτιστὴς θὰ πεῖ ἀργότερα γιά τὸν ἑαυτὸ του, ὅταν κάποτε ῥωτήθηκε σχετικά, ὅτι «ἐγὼ οὔκ εἰμι ὁ Χριστός», ἀλλ’ οὔτε καὶ ὁ Ἠλίας, ἢ «ὁ Προφήτης», ποὺ περίμεναν οἱ Ἰουδαῖοι νά ἔρθει εἰδικὰ γι’ αὐτὸ τὸ σκοπὸ στόν κόσμο (βλ. Δευτερ. 18,15). Ὁ ἴδιος εἶχε τὴν αἴσθηση πώς ἦταν ἁπλῶς ἡ «φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ», ὑπενθυμίζοντας μὲ τοὺς λόγους του καὶ τὰ κηρύγματά του αὐτά πού οἱ μεγάλοι προφῆτες καὶ ἰδιαίτερα ὁ Ἠσαΐας προανήγγειλαν γι’ αὐτὸν καὶ τὴν ἀποστολὴ του (βλ. Ἡσ. 40, 3).
Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἰησοῦς κάποτε εἶχε πεῖ κάτι παρόμοιο, δημόσια μάλιστα πρὸς τὸ λαό, γιά τὸν Βαπτιστὴ καὶ τὴν ἀποστολὴ του: «τὶ ἐξήλθατε εἰς τὴν ἔρημον θεάσασθαι; κάλαμον ὑπὸ ἀνέμου σαλευόμενον; ἀλλὰ τὶ ἐξήλθατε ἰδεῖν; ἄνθρωπον ἐν μαλακοῖς ἱματίοις ἠμφιεσμένον; ἰδοὺ οἱ τὰ μαλακὰ φοροῦντες ἐν τοῖς οἴκοις τῶν βασιλέων εἰσίν. Ἀλλὰ τὶ ἐξήλθατε ἰδεῖν προφήτην; ναὶ λέγω ὑμῖν, καὶ περισσότερον προφήτου, οὗτος γάρ ἐστι περὶ οὗ γέγραπται• ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τὸν ἄγγελόν μου πρὸ προσώπου σου, ὃς κατασκευάσει τὴν ὁδόν σου ἔμπροσθέν σου. Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζων Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ» (Ματθ. 11, 7-11).
Ὁ ὅρος «μείζων» δέν ἀναφέρεται ἐδῶ, πιστεύουμε, στήν προσωπικὴ ἁγιότητα ἢ ἀκεραιότητα τοῦ χαρακτῆρα τοῦ Ἰωάννη καὶ οὔτε θέλει νά φανερώσει κάποια ἠθικῆς φύσεως ἰδιότητα, ἀλλὰ σχετίζεται ἄμεσα μὲ τὴν ὑψηλὴ ἀποστολὴ καὶ κλήση του νά ὑπηρετήσει στό αἰώνιο σωτηριολογικὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ κάποια ἄλλη ἄποψη, ἂν μποροῦσε νά δεῖ τὰ πράγματα κανείς, θὰ ἔλεγε ὅτι καὶ «ὁ μικρότερος ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν μείζων αὐτοῦ ἐστιν» (Ματθ. 11,11). Αὐτὸ τὸ μοναδικὸ προνόμιο, νά δεῖ μὲ τὰ σωματικὰ του μάτια τὸ Μεσσία καὶ νά γίνει Πρόδρομος καὶ Βαπτιστὴς του, τὸ εἶχε μόνο ὁ Ἰωάννης ἀπὸ ὅλους τοὺς μεγάλους προφῆτες τοῦ παρελθόντος. Καὶ ἀπὸ αὐτῆς τῆς ἀπόψεως, πράγματι, ὁ Ἰωάννης ἦταν ὁ «μέγιστος τῶν προφητῶν», ἔστω καὶ ἂν ὁ «ἐλάχιστος» τῆς βασιλείας θὰ εἶναι «μείζων αὐτοῦ».
Ὑπ’ αὐτὴ τὴν προοπτική, ὁ Ἰωάννης κατανοεῖται ὡς προφήτης μοναδικὸς ἀλλὰ καὶ «ὁριακὸς» ταυτόχρονα, γιατὶ μὲ τὴν παρουσία του καὶ τὴν ἀποστολὴ του διακρίνει ἀλλὰ καὶ συνδέει τὸν κόσμο τῆς Παλαιᾶς μὲ τὸν κόσμο τῆς Καινῆς Διαθήκης. Συνδέει δηλαδὴ, τὴν προφητικὴ «γνώση» μὲ τὴν ἱστορικὴ ἐμπειρία, τὴν προσδοκία τοῦ παρελθόντος μὲ τὴν ἐκπλήρωση τοῦ παρόντος. Στόν Ἰωάννη καὶ μὲ τὸν Ἰωάννη γίνεται ἡ μεγάλη μεταβάση ἀπὸ τὸ παλαιὸ στό νέο καὶ ἀπὸ τὸ πρὶν στό τώρα. Ὁ Ἰωάννης εἶναι ὁ «μέγιστος» τοῦ παλαιοῦ κόσμου ἀλλὰ καὶ ὁ «ἐλάχιστος» τοῦ νέου (βλ. Ματθ. 11, 11).
Εἶναι ἡ πιὸ μεγάλη ἀλλὰ ταυτόχρονα καὶ ἡ πιὸ «τραγικὴ» φυσιογνωμία τῆς ἱστορίας τῆς Καινῆς Διαθήκης. Στή δικὴ του προσωπικὴ ἱστορία παρουσιάσθηκε γιά πρώτη φορὰ καὶ τόσο ἔντονα τὸ ἐσωτερικὸ δρᾶμα τοῦ πνευματικοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Ἰωάννης ἔδωσε μία «εἰκόνα» καὶ τὸν «τύπο» αὐτοῦ τοῦ δράματος. Στή ζωὴ του φάνηκε κατὰ δραματικὸ τρόπο ἡ ἀνάγκη μιᾶς ἀποφασιστικῆς «διάβασης» ἀπὸ τὴν ἁπλή ἀνθρώπινη καὶ ἱστορικὴ γνώση «περὶ τοῦ Ἰησοῦ» στήν ἀναγνωρίσή του ὡς «Χριστοῦ καὶ Κυρίου». Αὐτὸ σήμαινε γιά τὸν Ἰωάννη ἀποδοχὴ καὶ ἀναγνώριση, ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τή Ναζαρὲτ τῆς Γαλιλαίας ἦταν «υἱὸς τῆς Μαρίας» ἀλλὰ ταυτόχρονα καὶ «Υἱὸς τοῦ Θεοῦ».

Ἀπό τό βιβλίο: 

«Ἡ ἱστορικὴ πορεία τοῦ Ἰησοῦ», ἐκδ. Δόμος, σ. 211-215

ΕΠΕΦΑΝΗ Η ΧΑΡΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Η ΣΩΤΗΡΙΟΣ (Αναφορά στη μεγάλη εορτή των Θεοφανείων)

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου- Καθηγητού

Τα ’για Θεοφάνεια είναι μια από τις μεγαλύτερες εορτές της Χριστιανοσύνης. Κατ' αυτήν εορτάζεται το μεγάλο γεγονός της Βαπτίσεως του Κυρίου στα ιορδάνεια νάματα και η θαυμαστή και σπάνια φανέρωση της Τριαδικής Θεότητος στον κόσμο.

Η σπουδαιότητα της μεγάλης εορτής φαίνεται από το γεγονός ότι αυτή, μετά το Πάσχα, είναι η αρχαιότερη χριστιανική εορτή. Ιστορικές μαρτυρίες αναφέρουν ότι καθιερώθηκε νωρίτερα από το 140 μ.Χ. από την ομάδα του αιρετικού Γνωστικού Βασιλείδη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Οι Γνωστικοί εόρταζαν τη Βάπτιση του Χριστού και ταυτόχρονα την Γέννησή του στις 6 Ιανουαρίου, διότι πίστευαν πως κατά τη βάπτιση ενώθηκε ο «αιώνας» Χριστός με τον άνθρωπο Ιησού, κακοδοξία, την οποία υιοθέτησαν αργότερα και οι αιρετικοί Νεστοριανοί. Η καθιέρωσή της δεν είναι επίσης άμοιρη με την οργιαστική ειδωλολατρική εορτή του χειμερινού ηλιοστασίου των Αιγυπτίων και των Αράβων, η οποία συνέπιπτε την ίδια ημερομηνία.

Φαίνεται πως η εορτή αυτή έτυχε μεγάλης αποδοχής τόσο από τους αιρετικούς Γνωστικούς, όσο και από πολλούς χριστιανούς, καθ' ότι η Εκκλησία δεν είχε ως τότε καθιερώσει τέτοια εορτή. Ίσος το γεγονός αυτό οδήγησε την Εκκλησία να υιοθετήσει την εορτή αυτή και να αποτρέψει τους πιστούς να συνεορτάζουν με τους αιρετικούς Γνωστικούς. Οι πηγές μας βεβαιώνουν πως η εορτή των Θεοφανίων, κατά την οποία εορτάζονταν μαζί η Γέννηση και η Βάπτιση του Κυρίου στα τέλη του 2^ου αιώνα ήταν γεγονός. Ως τα τέλη του 4^ου αιώνα στη Δύση εορτάζονταν μαζί η Γέννηση και η Βάπτιση, οπότε και μεταφέρθηκε η εορτή της Γεννήσεως στις 25 Δεκεμβρίου, αντικαθιστώντας την ειδωλολατρική εορτή του «Αήττητου Ηλίου». Στην Ανατολή χωρίστηκε επί ιερού Χρυσοστόμου στις αρχές του 5^ου αιώνα. Στις λεγόμενες προχαλκηδόνιες εκκλησίες (Κοπτική, Αρμενική, Νεστοριανική, κλπ), κράτησαν την αρχαία παράδοση εορτάζοντας την 6^ηΙανουαρίου τη Γέννηση και τη Βάπτιση μαζί.

Το γεγονός της Βαπτίσεως του Κυρίου ενέχει τεράστια θεολογική σημασία. Σύμφωνα με την βιβλική διήγηση όταν ο Χριστός έγινε τριάντα ετών και προκειμένου να βγει στο δημόσιο βίο Του πήγε στην έρημο του Ιορδάνη προκειμένου να λάβει το τυπικό βάπτισμα της μετανοίας από τον τίμιο Πρόδρομο. Στα μέρη εκείνα ο μέγας προφήτης Ιωάννης κήρυττε με αφάνταστη τόλμη και παρρησία τη μετάνοια, ώστε να υποδεχτούν οι άνθρωποι καθαρμένοι τον ερχόμενο Σωτήρα. Συνέρεαν κοντά του μεγάλα πλήθη για να ακούσουν τον διαπρύσιο και ελπιδοφόρο κήρυκα. Αυτός τους έβαζε στα νερά του Ιορδάνη, όπου εξομολογούνταν τις αμαρτίες τους. Ήταν μια καθαρά συμβολική πράξη. Όπως έτρεχε το γάργαρο νερό και καθάριζε τους σωματικούς ρύπους κατά τον ίδιο τρόπο η εξομολόγηση και μετάνοια καθάριζε την ψυχή του βαπτιζομένου.

Ο Κύριος προκειμένου να δείξει ως άνθρωπος σεβασμό στην ανθρώπινη παράδοση δέχτηκε να λάβει το τυπικό βάπτισμα του Ιωάννη, χωρίς ουσιαστικά να το έχει ανάγκη, διότι ήταν απόλυτα αναμάρτητος, «ο πάσης επέκεινα καθαρότητος». Αυτό θα τον διευκόλυνε στο μεγάλο δημόσιο απολυτρωτικό έργο που θα άρχιζε κατόπιν. Ο Ιωάννης θεωρούνταν μεγάλος προφήτης από το λαό. Η υπόδειξη του Ιησού από αυτόν ως «Αμνού του Θεού, του αίροντος την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάν.1:29) ήταν απαραίτητη. Η μαρτυρία του Ιωάννη για τον Χριστό στάθηκε καθοριστική, τα πλήθη πείσθηκαν και αναγνώρισαν στο πρόσωπο του Ιησού τον αναμενόμενο Μεσσία. Χάρη σε αυτή τη μεγάλη μαρτυρία σχηματίσθηκε ο πρώτος πυρήνας των συνεργατών του Κυρίου.

Εκτός από την μαρτυρία του Ιωάννη υπήρξε και ένα άλλο συγκλονιστικό και μοναδικό γεγονός. Τη στιγμή που ο Κύριος μπήκε στα νερά του Ιορδάνη άνοιξαν οι ουρανοί και παρουσιάστηκε αυτοπροσώπως ο Τριαδικός Θεός στα παραβρισκόμενα πλήθη. Ο Ενανθρωπήσας Λόγος βρίσκονταν στα ιορδάνεια νάματα, το ’γιο Πνεύμα κατέβαινε «ωσεί περιστερά» (Ματθ.3:16) και από τον ανοιγμένο ουρανό ακούστηκε η φωνή του Πατέρα «ούτος εστιν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα» (Ματθ.3:16,17). Αυτό το συγκλονιστικό γεγονός της θεοφάνειας σημαίνει ότι το έργο της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους είναι συλλογική απόφαση του Τριαδικού Θεού. Η φανέρωσή Του κατά την στιγμή της Βαπτίσεως του Χριστού φανερώνει την επιβεβαίωση για την ξεχωριστή επιμέλεια του Θεού για τη λύτρωση του κόσμου και την επίσημη χρίση του Χριστού ως Μεσσία και Λυτρωτή της ανθρωπότητας και ολοκλήρου της κτίσεως. Αποτέλεσμα αυτής της επιβεβαίωσης είναι η κατοπινή δυναμική πορεία του Κυρίου στον κόσμο της πτώσεως και της φθοράς και η πανηγυρική νίκη Του κατά των δυνάμεων του σκότους, η οποία θα ολοκληρωθεί με την λαμπροφόρο Ανάστασή Του! Στην ευφρόσυνη εορτή ψάλλουμε σχετικά: «Βαπτίζεται Χριστός μεθ' ημών ο πάσης επέκεινα καθαρότητος, ενίησι τον αγιασμόν τω ύδατι και ψυχών τούτο καθάρσιον γίνεται΄ επίγειον το φαινόμενον, και υπέρ τους ουρανούς το νοούμενον...» (4^ο τροπ. των Αίνων των Φώτων).

Το γεγονός της Βαπτίσεως του Κυρίου αποτελεί φωτεινό ορόσημο στην επί γης πορεία και δράση του Σωτήρα μας, διότι «ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα και τοις καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου φως ανέτειλεν αυτοίς» (Ματθ.4:16). Η είσοδος του Χριστού στον κόσμο διέλυσε τα πνευματικά σκοτάδια του πτωτικού παρελθόντος, διότι είναι ο Ίδιος το «φως το αληθινόν, ο φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον» (Ιωάν.1:9). Κατά τα Θεοφάνια «εθεασάμεθα την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας» (Ιωάν.1:14). Γι' αυτό οι πιστοί ονόμασαν τη μεγάλη αυτή εορτή τα Φώτα και μάλιστα η αρχαία Εκκλησία πραγματοποιούσε την ημέρα αυτή τις βαπτίσεις των κατηχουμένων, τις οποίες ονόμαζε φωτισμούς! Ο ιερός υμνογράφος της μεγάλης εορτής μας προτρέπει: «Δεύτε λάβετε πάντες Πνεύμα σοφίας, Πνεύμα συνέσεως, Πνεύμα φόβου Θεού, του επιφανέντος Χριστού» (τροπ. Μ. Αγιασμού).

Μια άλλη σημαντική παράμετρος της εορτής των Θεοφανίων είναι ο καθαγιασμός της φύσεως. Η κάθοδος του Χριστού στα ιορδάνεια ρείθρα σημαίνει τον καθαγιασμό του υγρού στοιχείου, που είναι η βάση της ζωής σε ολόκληρη τη δημιουργία και κατ' επέκταση ο καθαγιασμός ολόκληρης της κτίσεως, η οποία εξαιτίας της ανθρώπινης αμαρτίας «συστενάζει και συνωδύνει άχρι του νυν» (Ρωμ.8:22). Οι καταπληκτική ασματική ακολουθία της εορτής είναι γεμάτη από ύμνους, αναγνώσματα και ευχές, που αναφέρονται στον εξαγιασμό της φύσεως με προεξάρχουσες τις υπέροχες ευχές του Μεγάλου Αγιασμού. Ο ίδιος ο Μεγάλος Αγιασμός, που μεταλαμβάνουμε την ημέρα αυτή, είναι η απελευθέρωση της υλικής δημιουργίας από τη φθορά της πτώσεως και η μετουσίωσή της στην προπτωτική κατάστασή της. Ο προφήτης Ησαϊας προείδε αυτή την θαυμαστή εσχατολογική μεταμόρφωση του υλικού κόσμου ως εξής: «Τα γαρ όροι και οι βουνοί εξαλούνται, προσδεχόμενοι υμάς εν χαρά, και πάντα τα ξύλα του αγρού επικροτήσει τοις κλάδοις. Και αντί της στοιβής αναβήσεται κυπάρισσος, και αντί της κονύζης αναβήσεται μυρσίνη. Και έσται Κυρίω εις όνομα, και εις σημείον αιώνιον, και ουκ εκλείψει»(Ησ.55:12). Οι λαμπρές τελετές του καθαγιασμού των υδάτων, με τη ρίψη του Τιμίου Σταυρού σε αυτά, την αγία αυτή ημέρα, σημαίνουν τον αέναο εξαγιασμό της δημιουργίας, χάρη στην καθαρτική δύναμη του Χριστού, η οποία πηγάζει από τα ιορδάνεια ρείθρα. Η Ορθόδοξη ναυτική χώρα μας, η οποία ζει και μεγαλουργεί χάρη στο απλόχερο υγρό στοιχείο που την περιβάλλει, εορτάζει με ιδιαίτερη λαμπρότητα αυτή την εορτή και συμμετέχουν οι πιστοί πάνδημα στις λαμπρές τελετές του καθαγισμού των υδάτων.

Η μεγάλη εορτή των Θεοφανίων αποτελεί την απαρχή του επί γης απολυτρωτικού έργου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. «Αδάμ τον φθαρέντα αναπλάττει ρείθροις Ιορδάνου και δρακόντων κεφαλάς εμφωλευόντων διαθλάττει ο Βασιλεύς των αιώνων Κύριος» (2^ο τροπ. Α΄ ωδής, του κανόνα των Φώτων). Αυτό μας κάνει να σκιρτούμε από χαρά και να γεμίζουμε τις πληγωμένες καρδιές μας από ανείπωτη ελπίδα για τη λύτρωσή μας από τα πικρά δεσμά της αμαρτίας και του θανάτου. Το τυπικό βάπτισμα του Κυρίου στον Ιορδάνη αποτελεί για μας παράδειγμα για το ουσιαστικό μας βάπτισμα, το οποίο είναι «λουτρόν παλλιγγενεσίας» και θάνατος του παλαιού πτωτικού εαυτού μας και αναγέννηση της νέας εν Χριστώ υπάρξεώς μας. Δια του αγίου Βαπτίσματος «ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη, ίνα καταργηθή το σώμα της αμαρτίας, του μηκέτι δουλεύειν ημάς τη αμαρτία» (Ρωμ.6:5). Στην καταπληκτική ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού διαβάζουμε: «Σήμερον τα των ανθρώπων πταίσματα τοις ύδασι του Ιορδάνου απαλείφονται. Σήμερον ο παράδεισος ανέωκται τοις ανθρώποις και ο ήλιος της δικαιοσύνης καταυγάζει ημίν... Σήμερον του παλαιού θρνήνου απηλλάγημεν και ως νέος Ισραήλ διασώθημεν. Σήμερον του σκότους εκλυτρούμεθα και τω φωτί της θεογνωσίας καταυγαζόμεθα. Σήμερον η αχλύς του κόσμου καθαίρεται, τη επιφανεία του Θεού ημών... Σήμερον ο Δεσπότης προς το βάπτισμα επείγεται, ίνα αναβιβάση προς ύψος το ανθρώπινον» (Ευχή Μ. Αγιασμού).

Ο Θεός της πίστεώς μας δεν είναι ένα αφηρημένο λογικό και θεωρητικό σχήμα, γέννημα ανθρώπινης φαντασίας, αλλά ο ζωντανός Τριαδικός Θεός, ο Οποίος καταδέχτηκε να εισέλθει στον κόσμο και την ανθρώπινη ιστορία, για χάρη της δική μας απολυτρώσεως. Ως σημείο δε της αέναης παρουσίας Του και της φανέρωσής Του στον κόσμο, είναι το ανεπανάληπτο γεγονός των Θεοφανείων, το οποίο εορτάζουμε με κάθε λαμπρότητα αυτή τη μεγάλη μέρα.

ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΘΕΟΦΑΝΙΑ

Των Αντωνιάδου Αναστασίας, Τοπούζη Δέσποινας,
Τσιτλακίδου Αλεξάνδρας

Tα Θεοφάνια, κοινώς γιορτή των Φώτων, είναι και κατά την αντίληψη του λαού «μεγάλη γιορτή, θεότρομη», διότι τότε αγιάζονται τα νερά και φεύγουν τα παγανά.

Ο αγιασμός των υδάτων γίνεται κατά πρώτο την παραμονή των Θεοφανίων στην εκκλησία και λέγεται «πρωτάγιαση ή φώτιση». Ο παπάς κατόπιν με Σταυρό και την πρωτάγιαση γυρίζει όλα τα σπίτια και αγιάζει ή φωτίζει, δηλαδή ραντίζει μ’ ένα κλωνί βασιλικού όλους τους χώρους του σπιτιού. 

Την πρωτάγιαση τη ρίχνουν και στα κτήματά τους και στις βρύσες. είναι το ασφαλές μέσον, με το οποίο διώκονται οι Καλικάντζαροι.

Σε πολλά μέρη η νοικοκυρά χύνει το βράδυ της παραμονής το νερό από λαγήνια, για να πάρει το πρωί καινούριο, αγιασμένο νερό. Με την κατάδυση του Σταυρού η καθαρτική δύναμη, που έχει κατά τη λαϊκή πίστη το νερό της θάλασσας, ενισχύεται ακόμη περισσότερο. Γι’ αυτό οι κάτοικοι παραθαλάσσιων περιοχών της Ελλάδας την ημέρα των Φώτων κατεβάζουν τα γεωργικά τους εργαλεία και αυτές τι άγιες εικόνες του εικονοστασίου τους στη θάλασσα και τα πλένουν εκεί με θαλασσινό νερό.

Αλλά οι σημερινές γυναίκες, ενώ πλένουν τις εικόνες στα αγιασμένα νερά της θάλασσας, όπως συνηθίζονταν και στα βυζαντινά χρόνια, δεν παραλείπουν και πράξεις στις οποίες είναι συνηθισμένες από παλιά . Έτσι στην Πλάκα της Λήμνου «Τ’ Αλόφωτα οι γυναίκες παίρνουν τις εικόνες από το σπίτι και πάνε στην εκκλησία και μετά στη θάλασσα. Και όταν ρίξει ο παπάς το Σταυρό, κολυμπούν οι άνθρωποι να τον πιάσουν. και αναμεταξύ οι γυναίκες, όσο να πιάσουν το Σταυρό από τη θάλασσα, παίρνουν με μια κρατούνα (νεροκολόκυθο) νερό από 40 κύματα και έπειτα βουτούν βαμπάκι μέσα στο νερό και πλένουν τις εικόνες. Δε λαλάνε (άναλο νερό). Ύστερα το νερό εκείνο το πηγαίνουν στην εκκλησία και το χύνουν σε μέρος που δεν πατιέται». Στην Μεσημβρία «οι γυναίκες κατέβαζαν των Φώτων τα εικονίσματα. Κατέβαζαν και υνί και τσάπα, όποιος τι επάγγελμα είχε, και τα πλέναν στο γιαλό, τ’ αρμυρό νερό. Αγιασμός γέν’ταν η θάλασσα. Έπαιρναν και νερό, για να ρίξ’νε μες στο σπίτ’. Φωτίσκαν τα νερά, έλεγαμ’, δεν εχ’ ζούδια ‘ποτώρα!»

Άγιασμα από το Μέγα Αγιασμό φέρνουν και στα σπίτια τους και πίνουν από αυτό όλοι οι ένοικοι. Ακόμα ραντίζουν, σε πολλά μέρη, μ’ ένα κλαδί ελιάς όλους τους χώρους του σπιτιού, ως και τα δέντρα του κήπου, για να καρπίζουν και να μην πιάνουν σκουλήκι, καθώς και τα χωράφια και τα αμπέλια τους, για να τα προφυλάξουν από τις ασθένειες. Ραντίζουν ακόμη το στάβλο και τα ζώα, ως και αυτά τα βαρέλια του κατωγείου τους. Υπάρχει μάλιστα σε πολλά μέρη και η συνήθεια, τότε να γίνεται το άνοιγμα των κρασιών και ν’ ασημώνουν στην οικογενειακή συγκέντρωση το βαρέλι για το καλό.

Να οι συνήθειες μερικών τόπων: 

Στην Κάρπαθο οι ζευγάδες αγιάζουν τα βόδια με τον αγιασμό και λένε: «Αγιασμός, φωτισμός, / Φώτα τσαι καλός τσαιρός». Επίσης ρίχνουν λίγο από το μεγάλο αγιασμό στα απανωπίθια (πιθάρια) του κρασιού στο αμπελόσπιτο και λένε τα ίδια. Στη Φθιώτιδα παίρνουν αγίασμα από το μεγάλο αγιασμό, ρίχνουν μέσα στάχτη από τη βραδιά των Χριστουγέννων, που είναι ακατούρηγη από τα Καλικατζούρια και ραντίζουν τα’ αμπέλια τους και λένε: «Φεύγα, κάλαβρε απ’ τ’ αμπέλια. Έχω παγανήσια στάχτη και μεγάλο αγιασμό». Στην Κορώνη «το άνοιγμα των κρασιών γίνεται τω Φωτώνε που αγιάζονται. πάνε στα βαρέλια, τους ρίχνουνε αγιασμό και ύστερα τ’ ανοίγουνε. Μαζεύονται όλοι οι συγγενείς, γαμπροί, ξαδέλφια και ασημώνανε το βαρέλι που θ’ ανοίξουν. Πρώτος το ασημώνει ο νοικοκύρης, παίρνρι ένα δεκάρικο ή εικοσάρι και με μαστίχι το κολλάει απάνω στο βαρέλι. Ύστερα το ασημώνουνε όλοι οι δικοί του. Ο νουκοκύρης θα τους βγάλει ένα μεζέ, και πίνουνε και γλεντάνε».

Αναφέρουμε ένα παράδειγμα από τα τελούμενα κατά τα Θεοφάνια στο χωριό της Βόρειας Θράκης, το Σιναπλί. Εκεί «άμα τελείωνεν ο αγιασμός, κάθε χριστιανός της συνοικίας πήγαινε στου παπά του το σπίτι και έβαναν τον παπά παν’ στ’ αμάξ’ και τον πήγαιναν σε βρυσ’ όξω απ’ το χωριό να τον λούσουν. Ήταν για ντη γεια και το μπερεκέτ’. Σημείον που βαφτίστηκεν ο Χριστός και έλουγαν τον παπά. Ένας απ’ αυτούς φορειέταν ένα ράσο του παπά παλιό, γένονταν ψευτοπαπάς και οι άλλοι τραβούσαν τα’ αμάξι μοναχοί τους, και τον πήγαιναν σε μακρινή βρύση, από χιλιόμετρο περισσότερο, και τον έβρεχαν, τον έλουγαν. Του έριχναν ένα δυο κακάβια νερό στο κεφάλ’ και όταν τον γύριζαν, τους έκανε τραπέζ’ ο παπάς και τους μεθούσε και χόρευαν».                    
πηγή