Ο ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΝΥΣΣΗΣ (10 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ)

«Ο άγιος Γρηγόριος ήταν αδελφός του Μεγάλου Βασιλείου, λαμπρός στους λόγους και ζηλωτής της ορθόδοξης πίστης. Γι’ αυτόν τον λόγο κι έγινε προεστώς της Εκκλησίας του Χριστού. Κι όταν ήλθε μαζί με αυτούς που συγκρότησαν την Δευτέρα στην Κωνσταντινούπολη Οικουμενική Σύνοδο (381 μ.Χ.), οι οποίοι εναντιώνονταν κατά των δυσσεβών αιρέσεων, βρέθηκε υπέρμαχος των Πατέρων, κατατροπώνοντας τους αιρετικούς με τη δύναμη των λόγων του και με τις αποδείξεις που έφερνε από τις Άγιες Γραφές. Διότι νίκησε, μετερχόμενος κάθε επιχείρημα λόγων και ευδοκιμώντας στην αρετή. Έφτασε σε προχωρημένο γήρας και εκδήμησε προς τον Κύριο. Ήταν δε κατά τον τύπο του σώματος, όμοιος σχεδόν με τον αδελφό του Βασίλειο».

Ο άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης ανήκει στη μεγάλη χορεία των Πατέρων και Διδασκάλων της Εκκλησίας μας, μαζί με τον αδελφό του Βασίλειο τον μέγα, τον Γρηγόριο τον Θεολόγο, τον Ιωάννη Χρυσόστομο. Η μεγαλωσύνη του αναδείχτηκε ιδίως κατά τη Β΄ Οικουμενική Σύνοδο, «στην οποία έγινε ο κατεξοχήν εκφραστής της τριαδολογίας και πνευματολογίας των καππαδοκών και αναγνωρίστηκε ως μεγάλη θεολογική μορφή» (Σ. Παπαδόπουλος). Δεν είναι τυχαίο ότι η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος (787 μ.Χ.) τον χαρακτήρισε «Πατέρα Πατέρων». Ο εκκλησιαστικός υμνογράφος του Ιωάννης μοναχός, έχοντας υπόψη την όλη προσφορά του και την αξιολόγηση της ίδιας της Εκκλησίας διά του στόματός της, των Οικουμενικών Συνόδων, αφενός τον χαρακτηρίζει εξίσου «διδασκάλων το λαμπρόν εγκαλλώπισμα», αφετέρου τον τιμά με παρόμοιο τρόπο με τον αδελφό του άγιο και μέγα Βασίλειο: «Ω της θαυμαστής αδελφικής δυάδος, σαρκί τε ομαίμονος, τα θεία σύμφρονος! Ταύτην τιμώντες, Βασίλειον ενδίκως, άμα Γρηγορίω, τιμώμεν εις αιώνας» (Ω η θαυμαστή αδελφική δυάδα, ίδιου αίματος σαρκικά, ίδιου φρονήματος ως προς τα θεία! Αυτήν τη δυάδα τιμώντας, τον Βασίλειο κατά λόγο δικαιοσύνης, μαζί με τον Γρηγόριο, τιμάμε στους αιώνες).

Ο άγιος υμνογράφος επικεντρώνει την προσοχή μας με τον κανόνα του στον άγιο, στο μεγαλύτερο τουλάχιστον ποσοστό, στη θεολογική προσφορά του Γρηγορίου, δηλαδή στην υπεράσπιση των ορθοδόξων δογμάτων, τα οποία αποτελούν το στήριγμα του κόσμου. Κι η υπεράσπιση αυτή βεβαίως δεν ήταν πρωτίστως καρπός της μεγάλης όντως παιδείας του και της μεγαλοφυούς διανοίας του.  Ήταν καρπός του φωτισμού του από τον Θεό λόγω της ασκητικής του διαγωγής και του άυλου βίου του. «Θείαν έλλαμψιν κεκληρωμένος, βίον άυλον εξησκημένος, ομωνύμω ιερατεία διέπρεψας∙ υπερφυώς γαρ τρανώσας τα δόγματα, ορθοδοξία τον κόσμον εστήριξας» (Έχοντας την έλλαμψη από τον Θεό και έχοντας εξασκηθεί στον αγγελικό βίο, διέπρεψες στη γεμάτη εγρήγορση ιερατική σου διακονία. Διότι αφού διατράνωσες με τη χάρη του Θεού τα δόγματα, στήριξες τον κόσμο στην ορθοδοξία). Ο εκ Θεού φωτισμός του ήταν εκείνος που του έδινε τη δυνατότητα, όπως συνέβη άλλωστε και με τους άλλους μεγάλους Πατέρες και Διδασκάλους, να μη μένει στην επιφάνεια των λόγων της Αγίας Γραφής, στο «νομικόν ένδυμα», αλλά να διεισδύει στο κρυμμένο κάλλος των εννοιών, στο «απόθετον κάλλος» κατά την αντίστοιχη φράση του άλλου μεγάλου Γρηγορίου, του Θεολόγου. «Την χάριν δεδεγμένος του Πνεύματος, το ευτελές του νομικού διείλες ένδυμα γράμματος, και το κρυπτόμενον κάλλος ημίν των εννοιών απεκάλυψας» (Έχοντας δεχθεί τη χάρη του αγίου Πνεύματος, άνοιξες το ευτελές ένδυμα του νομικού γράμματος και μας αποκάλυψες το κρυμμένο κάλλος των εννοιών).

Ο πλουτισμός του αγίου Γρηγορίου από το Πνεύμα του Θεού, η μεγαλοφυία του από πλευράς φυσικών καταβολών, η μεγάλη παιδεία του (κυρίως από τον αδελφό του Μεγάλο Βασίλειο και τις προσωπικές μελέτες του), θύραθεν και εκκλησιαστική, τον ανέδειξαν αφενός «στύλον ολόφωτον βίω τε λόγω τε θερμώ ορθοδοξίας» (ολόφωτο στύλο ορθοδοξίας με τον βίο του και με τον θερμό του λόγο), αφετέρου μέγα αντιαιρετικό, που κατατρόπωσε, κατά το συναξάρι, τους διαφόρους αιρετικούς, ήτοι τον Ευνόμιο, τον Μακεδόνιο, τις παραφυάδες του Αρείου, τον Σαβέλλιο, εκείνους δηλαδή που αμφισβήτησαν στην εποχή του την αποκαλυμμένη από τον Κύριο αγία Τριάδα, την εν Τριάδι Μονάδα και την εν Μονάδι Τριάδα. Είναι κατά τον υμνογράφο «Ο πέλεκυς ο κόπτων αιρετικών τας ορμάς∙ η δίστομος ρομφαία του Παρακλήτου∙ μάχαιρα τέμνουσα τας νόθους σποράς∙ πυρ τας φρυγανώδεις αιρέσεις καταφλέγον» (ο πέλεκυς που κόβει τις ορμές των αιρετικών, το δίκοπο ξίφος του Παρακλήτου, το μαχαίρι που κόβει τις νόθες σπορές, η φωτιά που καταφλέγει τις σαν φρύγανα αιρέσεις). Κι ας σημειώσουμε ότι ο αντιαιρετικός του αγώνας είχε κατεξοχήν θετικό χαρακτήρα. Πίστευε δηλαδή ότι τότε εξαλείφεται η οποιαδήποτε αίρεση, όταν προβάλλεται με σαφήνεια  η αλήθεια του λόγου του Θεού.

Ο υμνογράφος του βεβαίως δράττεται της ευκαιρίας να προβάλει τη νηπτική και εσωτερική της καρδιάς  διάθεση και θεολογία του αγίου Γρηγορίου αναφερόμενος στο ίδιο του το όνομα: Γρηγόριος.  Ο άγιος Γρηγόριος ήταν «ο γρήγορος νους», «ο το όμμα της ψυχής γρηγορών ως γρήγορος ποιμήν» (αυτός που ήταν σε εγρήγορση ως προς το όμμα της ψυχής και σε εγρήγορση ποιμένας), ο οποίος «σαρκός μεν τω ηγεμόνι νω τα σκιρτήματα τω Παμβασιλεί δε τον νουν υπέταξε» (υπέταξε στον μεν ηγεμόνα νου τα αμαρτωλά σκιρτήματα της σάρκας, τον δε νου στον Παμβασιλέα Χριστό), γι’ αυτό και χωρίς εμπόδια διήνυσε την οδόν των εντολών του Χριστού και έγινε εύκολα κατοικητήριο της αγίας Τριάδος («όθεν απροσκόπτως την οδόν των εντολών ανύσας, συ της Τριάδος ενδιαίτημα γέγονας εικότως, Γρηγόριε»). Η πρακτική αυτή εξάσκηση των αρετών διά των εντολών του Κυρίου, η οποία τον οδήγησε  και στη θεωρία του Θεού («τη πράξει την θεωρίαν, Πάτερ, προσέθηκας»), ήταν η προϋπόθεση για τον ιδιαίτερο φωτισμό του από τον Θεό, προκειμένου να διακρίνει την αλήθεια της πίστης από την πλάνη των αιρέσεων. Κι είναι τούτο βασικότατη αλήθεια της χριστιανικής πίστης: μόνον όποιος καθαρίζει την καρδιά του από τις πονηρίες των παθών, μπορεί και να δεχτεί τον φωτισμό του αγίου Πνεύματος, συνεπώς να γίνει και αληθής θεολόγος.

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε και εμείς είναι να συντονιστούμε με τον υμνογράφο της Εκκλησίας μας: να παρακαλέσουμε τον άγιο, με την παρρησία που έχει ενώπιον του Τριαδικού Θεού, «ως γρήγορος ποιμήν», να διεγείρει και εμάς από τον πνευματικό μας ύπνο και να «κοιμίσει» τα πάθη που μας τυραννούν, λόγω της αμελείας μας. «Εξ αμελείας ο δείλαιος αναπέπτωκα και προς θάνατον ύπνωσα∙ αλλ’  ως ποιμήν γρηγορώτατος έγειρόν με, Πάτερ, και τα πάθη μου κοίμισον, τα κακώς τυραννούντα με» (Από αμέλεια ο δειλός ξανάπεσα στην αμαρτία και μέχρι θανάτου κοιμήθηκα. Αλλά σαν ποιμένας ευρισκόμενος σε μεγάλη εγρήγορση, ξύπνησέ με, Πάτερ, και κοίμισε τα πάθη μου, που με τυραννούν με κακό τρόπο).  

π. Γεώργιος Δορμπαράκης

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ ΤΟΥ κ. Π. ΑΝΔΡΙΟΠΟΥΛΟΥ

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ ΤΟΥ κ. Π. ΑΝΔΡΙΟΠΟΥΛΟΥ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

===========

Ο Μουσικολογιότατος Da Capo, Grande Britagne, Μεγάρου και παντός Κολωνακίου κ. Ανδριόπουλος ανάρτησε το ακολουθο άρθρο:

“Θα ήταν πολύ χρήσιμο για κάποιους ...θορυβοποιούς - κύμβαλα αλαλάζοντα - να διαβάσουν προσεκτικά τις βασικές αρχές αντιμετώπισης των ετερoδόξων από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, εδώ.

Σταχυολογούμε ενδεικτικώς και ο νοών νοείτω: 

- Απορρίπτοντας τις εσφαλμένες σύμφωνα με την ορθόδοξη διδασκαλία απόψεις, οι Ορθόδοξοι καλούνται να αντιμετωπίζουν με χριστιανική αγάπη τους ανθρώπους, τους οποίους αυτές εκφράζουν. Επικοινωνώντας με τους ετεροδόξους οι Ορθόδοξοι μαρτυρούν την αγιότητα της Ορθοδοξίας, την ενότητα της Εκκλησίας. Μαρτυρώντας την Αλήθεια οι Ορθόδοξοι πρέπει να αποδεικνύονται αντάξιοι της μαρτυρίας. Κάθε προσβολή των ετεροδόξων κρίνεται απαράδεκτη. 

- Είναι απαραίτητη η αξιόπιστη και αρμόδια ενημέρωση της εκκλησιαστικής κοινής γνώμης για την πορεία, τους στόχους και τις προοπτικές των επαφών και του διαλόγου της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας με τους ετεροδόξους. 

• Η Εκκλησία καταδικάζει εκείνους, οι οποίοι χρησιμοποιούν την παραπληροφόρηση για την προμελετημένη διαστρέβλωση των στόχων της μαρτυρίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας ενώπιον του ετερόδοξου κόσμου και συκοφαντούν συνειδητά τις εκκλησιαστικές αρχές, κατηγορώντας αυτές για «προδοσία της Ορθοδοξίας». Σε αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι σπέρνουν τους σπόρους του σκανδάλου ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους, πρέπει να επιβληθούν οι κανονικές κυρώσεις. Σε σχέση με τα παραπάνω πρέπει να έχουμε ως γνώμονα τις αποφάσεις της Διορθόδοξης Συνάντησης στη Θεσσαλονίκη (1998): «Οι εκπρόσωποι ομοφώνως κατέκριναν τας σχισματικάς εκείνας ομάδας, ως επίσης και ωρισμένας ακραίας ομάδας, εντός των κόλπων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, αι οποίαι υπό το πρόσχημα του θέματος του Οικουμενισμού ασκούν κριτικήν κατά της εκκλησιαστικής ηγεσίας και υπονομεύουν την αυθεντίαν αυτής, επιχειρούσαι τοιουτοτρόπως την δημιουργίαν διαιρέσεων και σχισμάτων εντός της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αι ομάδες αύται μεταχειρίζονται ανεξέλεγκτον υλικόν και προβαίνουν εις παραπληροφόρησιν προς τεκμηρίωσιν της αδίκου αυτών κριτικής…Οι εκπρόσωποι επεσήμαναν ωσαύτως ότι η συμμετοχή της Ορθοδοξίας εις την Οικουμενικήν Κίνησιν εστηρίχθη πάντοτε επί της Ορθοδόξου Παραδόσεως, των αποφάσεων των Ιερών Συνόδων των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, των Πανορθοδόξων Διακέψεων… Οι σύνεδροι ομοφώνως κρίνουν ως απαραίτητον την συνέχισιν της συμμετοχής της Ορθοδόξου Εκκλησίας εις τα διαφόρους μορφάς της διαχριστιανικής συνεργασίας. 
• Δεν έχομε δικαίωμα να αρνηθούμε την ανατεθείσα
  
  εις ημάς υπό του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ιεραποστολήν της μαρτυρίας της Αληθείας ενώπιον του μη ορθοδόξου κόσμου. Δεν πρέπει να διακόπτουμε τας σχέσεις μετά των λοιπών χριστιανικών ομολογιών, αι οποίαι είναι έτοιμαι να συνεργασθούν μεθ’ ημών… Εις τα πλαίσια της επί πολλών δεκαετιών ορθοδόξου συμμετοχής εις την οικουμενικήν κίνησιν ουδείς εκ των (επισήμων) εκπροσώπων της μιας ή της άλλης τοπικής Ορθοδόξου Εκκλησίας επρόδωσε την Ορθοδοξίαν.Τουναντίον, οι εν λόγω εκπρόσωποι διατηρούσαν πάντα την πλήρη πίστη αυτών και την υπακοήν των εις τας εκκλησιαστικάς αρχάς, ενεργούσαν εν πλήρη συμφωνία προς τους κανόνας, την διδασκαλίαν των Οικουμενικών Συνόδων και την Αγίαν Παράδοσιν της Ορθοδόξου Εκκλησίας».

Τι λέτε κ. Ανδριόπουλέ μας;

Και τι νομίσατε;

Οτι εμείς τρέφαμε ψευδαισθήσεις περί του αντιθέτου;

Μήπως έλειψαν οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας της Ρωσίας από καμιά συμπροσευχή;

Μήπως έλειψαν από καμιά συνεδρία του ΠΣΕ;

Μήπως αρνήθηκαν να υπογράψουν τα κοινά κείμενα του ΠΣΕ;

Μήπως δεν υπέγραψαν τις προδοτικές για την Ορθοδοξία συμφωνίες του Μπαλαμάντ και του Σαμπεζύ;

Μήπως δεν μας είπαν ξεκάθαρα ότι δεν εννοούν να φύγουν από το ΠΣΕ;

Μήπως δεν κάνουν κοινές ποιμαντικές παραστάσεις όχι μόνον με Παπικούς αλλά και με Λουθηρανούς;

Μήπως δεν παρέστησαν στην ενθρόνιση του αιρεσιάρχη της Ρώμης;

Μήπως δεν πηγαινοέρχονται στο Βατικανό;

Μήπως δεν ομολόγησαν ότι υιοθετούν όχι μόνον την "βαπτισματική θεολογία", αλλά ότι αποδέχονται ως έγκυρη την ιερωσύνη των Παπικών; 

Αλλά όλα τα πιο πάνω τι σημαίνουν;

Οτι το κοινό κείμενο Παπικών και Ορθοδόξων στη Ραβέννα είναι ορθόδοξο;

Για συνέχισε τις ποιμαντικές παραστάσεις σου στο Κολωνάκι και στο Μέγαρο, απολάμβανε το καπουτσίνο σου στο Da Capo και τις αστακομακαρονάδες σου στο Τουρκολίμανο και στο Μουσείο Μπενάκη και μη στεναχωριέσαι! 

Εχουν γνώση οι φύλακες!

Και πρόσεξε καυμενούλη μου! 

Την επόμενη φορά που θα μας μπεις οικουμενιστικά θα σε εγκαταλείψουμε ομαδικά για να προσχωρήσουμε στο στρατόπεδο του μπονβιβερισμού του Θεοφιλέστατου κ.“Νεωκόρου” ιδιαίτερα αν ο Αγιος Διαυλείας σταματήσει τα σύρτα-φέρτα στο ΠΣΕ και στις ενθρονίσεις των Αγγλικανών πριμάτων.

πηγή

Οι Φαναριώτες, ο ενας μετά τον άλλον, ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ, στην Αιρετικοτητά τους.

Μια πρωτη Απαντησι ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΠΕΡΙ ΠΡΩΤΕΙΟΥ του Ελπιδοφορου Λαμπρινιαδη

Το ζήτημα στο κείμενο του Προύσης Ελπιδοφόρου για το Πρωτείο δεν αφορά στη διαμάχη Μόσχας-Κωνσταντινουπόλεως. 

Αυτό είναι η επιφάνεια. 

Το ζήτημα βρίσκεται αλλού: Είναι η εισαγωγή μιας αιρετικής εκκλησιολογίας, αφού στο μεταξύ έχει νοθευτεί η Τριαδολογία, από την ζηζιούλειας έμπνευσης έξαρση του Προσώπου του Πατρός εν τη Αγία Τριάδι. 

Ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος, παλαιός συνεργάτης του Ζηζιούλα, έχει μιλήσει για "νεοαρειανισμό" σε κάποια προφορική του ομιλία που βρίσκεται και στο διαδίκτυο. 

Προσέξτε εδώ την αριστοτελική συλλογιστική: Στις ενδοτριαδικές σχέσεις έχουμε σχέση αιτίας και αιτιατού˙ ο Πατήρ είναι αιτία, άρα ο Υιός το αιτιατόν, άρα ο Πατήρ είναι μείζων. 

Γι’ αυτό και η θεία Ευχαριστία αναφέρεται σε Αυτόν μόνο (εδώ υπάρχει σύγκρουση με τις αποφάσεις της εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου του 1166, που ενσωματώθηκαν στο Συνοδικό της Ορθοδοξίας). 

Στη συνέχεια, η αλλοιωμένη αυτή νεοαρειανική τριαδολογία μεταφέρεται στην εκκλησιολογία: Όπως ο Πατήρ είναι Πρώτος, με την απόλυτη έννοια, έτσι υπάρχει και ένας επίσκοπος μεγαλύτερος από τους άλλους, Πρώτος με την απόλυτη έννοια, πρώτος άνευ ίσων. 

Είναι ένας υπερ-επίσκοπος ουσιαστικά, έστω και αν δεν λέγεται έτσι. 

Πρώτα ήταν ο Ρώμης, τώρα ο Κωνσταντινουπόλεως, άχρι καιρού, δηλ. μέχρι να επανέλθει ο Ρώμης στην εκκλησιαστική κοινωνία.... 

Το καιρικό και εφήμερο (δηλαδή η τιμή στον επίσκοπο της πρώτης πόλης μιας αυτοκρατορίας που δεν υφίσταται πλέον) γίνεται αιώνιο και δογματικό. 

Με άλλα λόγια, η τιμή στον επίσκοπο της πάλαι ποτέ πρώτης πόλης της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας είναι αποκεκαλυμμένη αλήθεια, δόγμα, όρος πίστεως και σωτηρίας. 

Τούτο αποτελεί μία νέου τύπου εκκλησιολογία, έναν νεοπαπισμό. 

Αυτή είναι η αλήθεια πίσω από τους περίτεχνους συλλογισμούς του Προύσης Ελπιδοφόρου.

Εδώ καταλαβαίνουμε ότι ο νεοφαναριωτισμός δεν είναι ένα απλό παιχνίδι στα χέρια της Αμερικής για να ελέγχεται η Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις, διαστάσεις εκκλησιολογικής αίρεσης. 

Η ιδεολογία του νεοφαναριωτισμού αλλοιώνει την αρχέγονη εκκλησιολογία. 

Ποτέ οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν εφάρμοσαν αναλογία μεταξύ του Τριαδικού δόγματος και της Εκκλησιολογίας και ειδικά σε ό,τι αφορά τις σχέσεις των Προσώπων της Παναγίας Τριάδος με τις σχέσεις των επισκόπων μεταξύ τους. 

Αυτό είναι μία δογματική-εκκλησιολογική καινοτομία που δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη από Ορθόδοξους θεολόγους και ιεράρχες. 

Και οπωσδήποτε οι άλλες αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, και ειδικά η Αντιόχεια, η Ρουμανία, η Σερβία και η Βουλγαρία, θα πρέπει να απαντήσουν αρμοδίως και συνοδικώς. 

Ελπίζω, επίσης, ότι και σοβαροί θεολόγοι και ιεράρχες από την αμερικανική ήπειρο θα απαντήσουν στο κείμενο του Προύσης Ελπιδοφόρου. ΑΑΜ

πηγή  -  αντιγραφή

«Έγινα μοναχός για να αγγίξω έστω για λίγο Ουρανό»

Τα αρνούνται όλα…κάθε επίγειο δεσμό, κάθε ηδονική φυλακή, κάθε κοσμική προσμονή…και βλέπεις το πρόσωπό τους να λάμπει από χαρά, και βλέπεις στο πρόσωπό τους την αρχέγονη ελευθερία, την απλότητα και την ειρήνη…τα μάτια τους χάνονται μέσα στην αλμύρα των δακρύων, τα μαλλιά τους να μπερδεύονται μέσα στην πνοή του Πνεύματος και όλη τους η ύπαρξη γίνεται μία ευχή υπέρ της του κόσμου σωτηρίας…

Αυτοί είναι οι μοναχοί…είναι εκείνες οι ένσαρκες λαμπάδες της αυτοθυσίας.

Αυτοί είναι οι μοναχοί… άνθρωποι που ζουν εκτός του κόσμου για τον κόσμο…έχουν πεθάνει εκούσια για χάριν των πολλών, για χάρη της Αγάπης Του, για χάρη του Πατέρα τους…πεθαίνουν και αναπνέουν πλέον αφθαρσία, φυλακίζονται εκούσια και ζουν πλέον ελεύθεροι…

Όταν ένας άνθρωπος προσέρχεται για να λάβει το μοναχικό σχήμα ένα πράγμα χρειάζεται, ένα γεγονός έχει αποδεκτεί… «Ο θάνατός μου είναι κάτι το πεπερασμένο και όχι κάτι το μελλοντικό…έχω πεθάνει γιατί θέλω να ζήσω, θέλω να χαθώ γιατί θέλω να συν-υπάρχω με Εκείνον» και γι’ αυτό κινείται ελεύθερος, γι’ αυτό κινείται μέσα στις σκιές της ανυπαρξίας και της συντριβής, γι’ αυτό όμως και λάμπει σαν φάρος των υπολοίπων…

- «Γιατί γίνατε μοναχός;»

- «Έγινα μοναχός για να αγγίξω έστω για λίγο Ουρανό», είπε κάποιος, «έγινα μοναχός και έφυγα απ’ τον κόσμο γιατί αγαπώ τον κόσμο, έγινα μοναχός για να πεθάνω ζώντας με τον Χριστό…έγινα μοναχός γιατί δεν έχω τίποτα άλλο να δώσω στον Θεό μου, σαν αντίδωρο της Ζωής, παρά την ίδια μου την ζωή».

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

πηγή

Συμβουλές για ενάρετη ζωή

Αν παρακολουθείς τον εαυτό σου και τον δοκιμάζεις, θα δεις ότι οι άρχοντες και τα αφεντικά έχουν εξουσία μόνο του σώματος, όχι και της ψυχής. Και να το θυμάσαι αυτό πάντοτε. Γι’ αυτό, αν διατάζουν φόνους ή τίποτε άτοπα ή άδικα και ψυχοβλαβή, δεν πρέπει να υπακούμε σ’ αυτούς και αν μας βασανίζουν ακόμα. Γιατί ο Θεός δημιούργησε την ψυχή ελεύθερη και αυτεξούσια σε όλα όσα κάνει, καλά η κακά.

Η λογική ψυχή φροντίζει με κάθε τρόπο να ξεφύγει από όσα δεν οδηγούν πουθενά, την οίηση, την υπερηφάνεια, την απάτη, το φθόνο, την αρπαγή και τα παρόμοια, όσα δηλαδή είναι έργα δαιμονικά και κακής προαιρέσεως. Όλα κατορθώνονται με επιμέλεια και επίμονη προσοχή και μελέτη από εκείνον τον άνθρωπο, του οποίου η επιθυμία δεν τρέχει στις κακές ηδονές.

Εκείνοι πού ζουν μετρημένη και περιορισμένη ζωή, και από κινδύνους γλιτώνουν, και δεν έχουν ανάγκη από φύλακες. Με το να νικούν την επιθυμία σε όλες τις περιπτώσεις, βρίσκουν το δρόμο προς το Θεό εύκολα. Οι άνθρωποι πού τούς οδηγεί το λογικό, δεν χρειάζεται να μοιράζουν την προσοχή τους σε πολλές συντροφιές, αλλά μόνο στις ωφέλιμες και μάλιστα σ’ εκείνες όπου πρυτανεύει το θέλημα του Θεού. Με τον τρόπο αυτό οι άνθρωποι προχωρούν πάλι στην κατά Θεό ζωή και το αιώνιο φως. Πρέπει εκείνοι πού επιδιώκουν την ενάρετη και θεοφιλή ζωή, να είναι απαλλαγμένοι από οίηση και κάθε κούφια ματαιοδοξία και να φροντίζουν με όλη τη δύναμη τους να διορθώνουν τη ζωή τους και την εσωτερική τους διάθεση προς το καλύτερο. Επειδή νους πού αγαπά το Θεό και δεν μεταβάλλεται από την καλή κατάστασή του, είναι ανύψωση και δρόμος προς το Θεό.

Άγιος Αντώνιος

Ποιό είναι το ζητούμενο

Μην προσεύχεσαι να γίνουν τα θελήματά σου, γιατί οπωσδήποτε δεν συμφωνούν με το θέλημα του Θεού· αλλά μάλλον καθώς διδάχθηκες λέγε στην προσευχή σου: «Γενηθήτω το θέλημά Σου εν εμοί». Και σε κάθε πράγμα έτσι να ζητάς από Αυτόν, να γίνει το θέλημά Σου, γιατί ο Θεός θέλει το αγαθό και συμφέρον της ψυχής σου. Ενώ εσύ οπωσδήποτε δεν ζητείς πάντοτε το συμφέρον σου.

. Πολλές φορές ζήτησα με την προσευχή από το Θεό, να μου γίνει κάτι πού το νόμιζα καλό, και επέμενα παράλογα να το ζητώ βιάζοντας το θέλημα του Θεού, και δεν Σον άφηνα να οικονομήσει Εκείνος ότι γνωρίζει ως συμφέρον δικό μου. Και λοιπόν αφού έλαβα ότι ζήτησα, στενοχωρήθηκα ύστερα πολύ πού δεν είχα ζητήσει μάλλον να γίνει το θέλημα του Θεού. Γιατί δεν μου ήρθε το πράγμα έτσι όπως το νόμιζα.

Άγιος Νείλος ο Ασκητής

Η φροντίδα του νου

Με μεγάλο αγώνα και κόπο του νου, με σεμνές έννοιες και με συνεχή φροντίδα όλων των καλών κατορθώνεται η αγάπη προς το Θεό, όπως προείπαμε. Και αυτό γιατί ο εχθρός εμποδίζει το νου και δεν τον αφήνει να προσηλώνεται στον θειο έρωτα με τη μνήμη των καλών, αλλά του ερεθίζει την αίσθηση προς τις γήινες επιθυμίες. Γιατί ο θάνατος του εχθρού και η αγχόνη του, μπορούμε να πούμε, είναι όταν ο νους χωρίς περισπασμό ενδιατρίβει στην αγάπη και στη μνήμη του Θεού. Από αυτό μπορεί να γεννηθεί και η ειλικρινής αγάπη του πλησίον· επίσης και η αληθινή απλότητα, η πραότητα, η ταπείνωση, η ακεραιότητα, η αγαθότητα και η προσευχή, και γενικά όλο το πανέμορφο στεφάνι των αρετών, από τη μία και μόνη και πρώτη εντολή, την αγάπη προς το Θεό, αντλεί την τελειότητα. Έχουμε λοιπόν ανάγκη από μεγάλο αγώνα και πόνο κρυφό και εσωτερικό, από έρευνα των λογισμών και γύμναση των εξασθενημένων αισθητηρίων της ψυχής για να διακρίνουν το καλό και το κακό, και από ενδυνάμωση και αναζωπύρωση των καταπονημένων μελών της ψυχής με την επιμελή ύψωση του νου προς το Θεό. Γιατί όταν ο νους μας συνεχώς προσκολλάται με τέτοιο τρόπο στο Θεό, θα γίνει ένα πνεύμα με τον Κύριο, σύμφωνα με το ρητό του Παύλου.

πηγη

Λίγα λόγια και πολλή προσευχή ( Αγιος Πορφύριος )

Στους γονείς ενός νέου, που έκανε απόπειρα αυτοκτονίας, για αγνώστους σ’ αυτούς λόγους, ο Γέροντας είπε, όταν τον επισκέφθηκαν αναστατωμένοι: «Το παιδί σας είναι ευαίσθητο ∙ από μικρό έλιωνε από τη ζήλια κι άρχισε σιγά σιγά να αποξενώνεται από σας. Έφθασε μέχρι την απόπειρα αυτοκτονίας μετά από ερωτική απογοήτευση. Θέλει προσοχή ∙ ίσως του ξαναέρθει η στενοχώρια. Για να θεραπευθεί το παιδί από το τραύμα του, χρειάζονται λίγα λόγια και πολλή προσευχή. Όχι συμβουλές, κατακρίσεις και τέτοια. Λίγα προσεγμένα λόγια, που να του τονώσουν την ελπίδα κι αμέσως μετά προσευχή. Πολιορκήστε τον με τις προσευχές σας». Τα γεγονότα δικαίωσαν τα λόγια του Γέροντα.

Αγιος Πορφύριος
πηγή

Εάν θέλεις να αποκτήσεις δόξα…

Εάν θέλεις να αποκτήσεις δόξα, να αποφεύγεις την δόξα· Εάν όμως επιδιώκεις την δόξα, θα την χάσεις.

Πες μου, ποιους θαυμάζουμε; όχι αυτούς που την περιφρονούν;

Λοιπόν, αυτοί είναι που δοξάζονται. Διότι, όπως πλούσιος είναι εκείνος που δεν έχει ανάγκη από πολλά αλλά από τίποτε, έτσι ένδοξος είναι όχι όποιος αγαπά την δόξα αλλά αυτός που την περιφρονεί.

Διότι ίσκιος δόξης είναι αυτή η δόξα.

Aγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου

Εις την Β’ προς Κορινθίους, Λόγος ΚΘ, §6, PG 61,603)

πηγη

Η Ι.Μ.ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ ΕΠΙ ΤΗ ΘΡΟΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ

ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 26ῃ Δεκεμβρίου 2013

Η προσφώνηση του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου προς την αντιπροσωπεία των Παπικών επί τη Θρονική Εορτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου (30 Νοεμβρίου 2013).

      Με αισθήματα πικρίας αναγνώσαμε και την φετινή προσφώνηση της Σεπτής κορυφής της υπ’ ουρανόν Ορθοδοξίας, του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου προς τον  επικεφαλής της παπικής αντιπροσωπίας καρδινάλιο Kurt Koch, κατά τη «θρονική εορτή» του Φαναρίου (30 Νοεμβρίου ε.ε.). Για πολλοστή ήδη φορά και στη  προσφώνησή του αυτή ο Παναγιώτατος χρησιμοποιεί οικουμενιστική ιδεολογία και γλώσσα, όπως άλλως τε συνηθίζει να το πράττει κάθε φορά, που απευθύνεται προς ετεροδόξους αιρετικούς Παπικούς, Προτεστάντες, ή Μονοφυσίτες, προφανώς για να επιβεβαιώσει για μία ακόμη φορά στον κλήρο και στον πιστό λαό του Θεού την αμετακίνητη προσήλωση του και την αταλάντευτη πεποίθησή του στις θέσεις και θεωρίες του. Κατόπιν αυτών η παλαιότερη διακήρυξή του προς τον Πατριάρχη Βουλγαρίας κ. Νεόφυτο κατά την επίσκεψη του τελευταίου στο Φανάρι τον περασμένο Σεπτέμβριο ε.ε. ότι δήθεν «…δεν προδίδομεν την Ορθοδοξίαν, ως κατηγορούμεθα, ούτε υποστηρίζομεν οικουμενιστικάς αντιλήψεις, αλλά κηρύσσομεν πρός τούς ετεροδόξους και προς πάντας την Ορθόδοξον αλήθειαν», ήταν λόγος προσχηματικός. Στην παρούσα προσφώνησή του ο Παναγιώτατος φανερώνει τις πραγματικές του διαθέσεις για τον αιρετικό παπισμό και τα πραγματικά του σχέδια για το μέλλον των σχέσεων Ορθοδοξίας και  Παπισμού.

Προβληματιζόμαστε δε αν θα άξιζε τον κόπο να καταπιαστούμε και πάλι με ένα κείμενο, τις αιρετικές θέσεις, του οποίου ήδη, έχουμε ανατρέψει σε παλαιότερα άρθρα μας. Είναι υπερβέβαιο πλέον, ότι όσα άρθρα και αν γράψουμε και όσες παρακλήσεις και αν διατυπώσουμε προς τον Παναγιώτατο για αλλαγή πορείας πλεύσεως δεν πρόκειται να έχουν την παραμικρή απήχηση, ούτε πρόκειται να αγγίξουν τον νουν και την καρδιά του, ούτε βέβαια πρόκειται να λάβουμε κάποια απάντηση. Δεν υπάρχει δυστυχώς καμία διάθεση για διάλογο, όσο και αν προσπαθεί ο Παναγιώτατος να πείσει περί του αντιθέτου και στην παρούσα προσφώνησή του ότι δήθεν «το Οικουμενικόν Πατριαρχείον επιθυμεί και επιδιώκει τον διάλογον μετά πάντων, ομοδόξων και ετεροδόξων χριστιανών, ομοπίστων και αλλοπίστων συνανθρώπων…». Κατόπιν αυτών ο παρά κάτω σύντομος σχολιασμός μας δεν απευθύνεται προς Οικουμενιστάς, αμετανοήτως εμμένοντας στην αίρεση και την πλάνη των, αλλά προς τον πιστό λαό του Θεού, με σκοπό την ενημέρωσή του, τον επιστηριγμό του στην αλήθεια της Ορθοδοξίας και την προφύλαξή του από την αίρεση και από αυτούς που την εκφράζουν και την προωθούν.

     Αποκαλεί ο Παναγιώτατος τους Παπικούς «τίμια Αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ρώμης» και «τιμιώτατους εκπροσώπους της Αυτού Αγιότητος του αδελφού Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου».  Τον πάπα «πεφιλημένο αδελφό» και το Βατικανό «σεβασμία και προσφιλή Εκκλησία της Πρεσβυτέρας Ρώμης».Τους προσφωνεί, δηλαδή όπως θα προσφωνούσε την αντιπροσωπεία κάποιου Ορθοδόξου Πατριαρχείου, ωσάν ο Παπισμός να μην αποτελεί αίρεση, ωσὰν να ήσαν μέλη της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ουδόλως επισημαίνεται το γεγονός, ότι ευρίσκονται εν αιρέσει και πλάνη. Ουδεμία νύξις γίνεται πάνω στις χαώδεις δογματικὲς διαφορὲς πίστεως, οι οποίες μας χωρίζουν απὸ την  Παπικὴ παρασυναγωγή, η οποία επιμένει να ονομάζει εαυτὴν ως «Καθολικὴ Εκκλησία» και μάλιστα ως «αυθεντική», ενώ την Ορθόδοξη θεωρεί ως «ελλειμματική»! Και ουδεμία προσπάθεια να τους πείσει, να εγκαταλείψουν την πλάνη του Παπισμού και να προσέλθουν στους κόλπους της Ορθοδοξίας. Το γεγονός δε ότι παρά κάτω κάνει λόγο «διά την από κοινού πορείαν των δύο Εκκλησιών» και ότι «η χάρις του πανοικτίρμονος Θεού», «κατέστησεν ημάς» «των Αγίων Αποστόλων διαδόχους», (αναγνωρίζει δηλαδή αποστολική διαδοχή στους Παπικούς), δεν αφήνει πλέον καμία αμφιβολία, ότι ο Παναγιώτατος δεν θεωρεί τον Παπισμό ως αίρεση αλλά ως πλήρη Ορθοδοξούσα Εκκλησία.

    Με δεδομένη την πεπλανημένη αυτή εκκλησιολογική αφετηρία προχωρεί στη συνέχεια και εκφράζει την χαρά και τον ενθουσιασμό του: «Εν τοιαύτῃ ατμοσφαίρα χαράς και ευγνωμοσύνης ευρισκόμενοι, αισθανόμεθα εντόνως την αδελφικήν αγάπην του αποστολέως Υμών, Σεβασμιώτατε, Αγιωτάτου πεφιλημένου αδελφού Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου, και ευχαριστούμεν υμίν όλως ιδιαιτέρως, διότι προσήλθετε ίνα συνεορτάσητε και συγχαρήτε μετά πάντων ημών». Τι άλλο όμως θα μπορούσε να χαροποιήσει έναν Ορθόδοξο επίσκοπο, παρά μόνον η ειλικρινής μετάνοια των αιρετικών, σύμφωνα με το λόγο του Κυρίου «χαρά έσται εν τω ουρανώ επί ενίαμαρτωλώμετανοούντι»; (Λουκ.15,8). Μετάνοια όμως δεν υπάρχει. Εφ’ όσον λοιπόν δεν υπάρχει μετάνοια επ’ ουδενί λόγω δικαιολογείται η χαρά, παρά μόνον η οδύνη και η λύπη. Και για να είμαστε ακόμη πιο σαφείς και συνεπείς με την ζοφερή πραγματικότητα, οι παπικοί ήρθαν στο Φανάρι όχι με διάθεση μετανοίας, αλλά με «τον αέρα» της «αληθινής Εκκλησίας», την οποία συγκροτεί ο «πρώτος» και «αλάθητος» Πάπας. Ήρθαν στη«θρονική εορτή» μιας «ελλειμματικής εκκλησίας», όπως θεωρούν την Ορθόδοξη Εκκλησία, επειδή δεν δέχεται να υποταχτεί στον «διάδοχο του πρίγκιπα του κολλεγίου των Αποστόλων Πέτρο». Δεν ήρθαν να «λαμπρύνουν» με την παρουσία τους την «θρονική εορτή» του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αλλά να υπενθυμίσουν, ότι περιμένουν«τη μετάνοιά μας» και την ένταξή μας στον Παπισμό!

Στη συνέχεια του λόγου του ο Παναγιώτατος ξεδιπλώνει και αποκαλύπτει σαφέστερα τις οικουμενιστικές του προθέσεις. Ομιλεί «δια την από κοινού πορείαν των δύο Εκκλησιών προς τον κόσμον, ίνα αναλάβωμεν κοινωνικάς και ηθικάς πρωτοβουλίας, εις την ανακούφισιν του πάσχοντος υπό παντοειδών κρίσεων επί της παγκοσμίου σκηνής ανθρώπου». «Από κοινού πορεία» όμως μεταξύ Εκκλησίας και αιρέσεως ουδέποτε υπήρξε στην ιστορία και στην Παράδοση της Εκκλησίας μας, διότι άνευ της κοινής πίστεως δεν μπορεί να υπάρξει κοινή συμπόρευση και συνεργασία. «Μη γίνεσθε ετεροζυγούντες απίστοις. Τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; Τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος;» (Β΄Κορ. 6,14)  φωνάζει ο απόστολος. Ποιά «κοινωνία»και συνεπώς ποιά μορφή συνεργασίας, είτε στον κοινωνικό, είτε στον φιλανθρωπικό είτε σε οποιοδήποτε άλλο τομέα, μπορεί να υπάρξει μεταξύ του «φωτός» της Εκκλησίας και του«σκότους» του Παπισμού; Καμία! Ένα τέτοιο ενδεχόμενο το αποκλείει όχι μόνον ο απόστολος, αλλά και ολόκληρη η πατερική και κανονική μας παράδοση. Οι άγιοι Πατέρες, αφ’ ής στιγμής αναθεμάτιζαν και απέκοπταν συνοδικώς τους αιρετικούς από την Εκκλησία, ουδέποτε διενοήθησαν οποιαδήποτε μορφή συνεργασίας με αυτούς. Αντίθετα συνιστούσαν στο λαό τελεία αποχή και απομάκρυνση από αυτούς, όπως φεύγει κανείς από όφεως. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ερμηνεύοντας τον λόγον του αποστόλου: «Πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε…» (Εβρ.13,17), αναφέρει: «Πως ουν Παύλος φησί‘πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε; Ανωτέρω ειπών ‘ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής μιμείσθε την πίστιν’, τότε είπε ‘πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε’. Τι ούνφησίν όταν πονηρός ή και μη πεισόμεθα; Πονηρός, πώς λέγεις; Ει μεν περί πίστεως ένεκεν, φεύγε αυτόν και παραίτησαι, μη μόνον αν άνθρωπος ή, αλλά καν άγγελος εξ’ ουρανού κατιών…»[1]. Ο Μέγας Αθανάσιος σε επιστολή του προς μοναχούς μεταξύ των άλλων λέγει: «…ών το φρόνημα αποστρεφόμεθα, τούτους από της κοινωνίας προσήκει φεύγειν».[2]

  Στη συνέχεια εκφράζει την θλίψη του, διότι «δεν έχομεν κατορθώσει ακόμη να εσθίωμεν εκ του ενός Άρτου και να πίνωμεν εκ του ενός Αγίου Ποτηρίου» και συνεχίζει: «Ειλικρινώς βιούμεν οντολογικώς και υπαρξιακώς εντόνως την λύπην του πνευματικού τούτου χωρισμού, ως του πλέον επωδύνου παντός άλλου χωρισμού». Εφ’ όσον ο Παναγιώτατος πιστεύει ότι ὁ Παπισμὸς δεν είναι αίρεση αλλά αληθής Εκκλησία, με έγκυρα μυστήρια και αποστολικὴ διαδοχή, όπως τουλάχιστον απέδειξε με όσα διετύπωσε παρά πάνω, δεν υπάρχει λόγος να θλίβεται και να βιώνει «οντολογικώς και υπαρξιακώς εντόνως την λύπην του πνευματικού τούτου χωρισμού», διότι τίποτε δεν τον εμποδίζει να προχωρήσει κατά τρόπον επίσημον στο «κοινό Ποτήριο», στηνintercommunio. Και τούτο επειδή είναι ανακόλουθο και αντιφατικὸ η κοινὴ πίστις να μην συνοδεύεται από το συλλείτουργο στο «κοινὸ Ποτήριο». Ας προχωρήσει λοιπόν «μια ώρα γρηγορότερα» στο «κοινὸ Ποτήριο», για να καθορίσει και ο Ορθόδοξος κλήρος και ο πιστός λαός του Θεού την στάση του απέναντί του.

   Στη  συνέχεια προχωρεί στο θέμα των διαλόγων: Για την υπέρβαση «των εν προκειμένω δυσχερειών και επίτευξιν της ποθητής ενότητος των πάντων εν Χριστώ, αφ’ ενός μεν προσευχόμεθα εκ βαθέων προς τον Θεόν, αφ’ ετέρου δε διεξάγομεν εν αμοιβαία ειλικρινεία διάλογον αγάπης και αληθείας». Και παρά κάτω προσπαθεί με διάφορα επιχειρήματα να πείσει για την αναγκαιότητα των διαλόγων: «…ο διάλογος και αι επικοινωνίαι είναι απαραίτητοι διά την ανεύρεσιν και καθιέρωσιν των αποτελεσματικωτέρων κανόνων της υγιούς και ωφελίμου δι᾿ όλους ζωής». «…διά την βελτίωσιν των σχέσεων των χριστιανών μεταξύ των, ανάγκη είναι να διεξάγωνται διάλογοι». «Έχομεν επομένως καθήκον να συνεχίσωμεν τον διάλογον και την εις βάθος έρευναν, μέχρις ότου διαπιστώσωμεν και συμπέσωμεν επί της διδασκαλίας του Κυρίου και των Αποστόλων…».

   Όσο και αν ο Παναγιώτατος προσεύχεται για «την ποθητή ενότητα» ο Θεός δεν πρόκειται να εισακούσει τις προσευχές του, διότι ο Θεός δεν πρόκειται να γίνει συνεργός σε μια ουνιτικού τύπου ενότητα, που δεν θα είναι πραγματική ενότητα εν τη αληθεία της Ορθοδόξου πίστεως, αλλά μια συγκρητιστικού τύπου συγκόλληση και εναρμόνιση αληθείας και πλάνης, φωτός και σκότους.Εφ’ όσον δε εδώ θίγει το θέμα των διαλόγων, θα μπορούσε επ’ ευκαιρία της φετινής «θρονικής εορτής» να κάνει μια γενική ανασκόπηση και αξιολόγηση των αποτελεσμάτων των μέχρι τώρα διεξαχθέντων διαλόγων.Με τον τρόπο αυτό θα έδιδε παράλληλα και στον πιστό λαό του Θεού μια τουλάχιστον στοιχειώδη ενημέρωση σχετικά με το πώς σχεδιάστηκε, πώς ξεκίνησε, πώς προχώρησε και σε πιό αδιέξοδο έφθασε σήμερα ο διάλογος. Θα μπορούσε λοιπόν να αναφέρει με πάσαν ειλικρίνειαν όλη την αλήθεια. Να αναφέρει ότι μετά 33 χρόνια διαλόγου ουδόλως συνεζητήθησαν οι πολλές και μεγάλες δογματικές μας διαφορές με τους Παπικούς, αλλ’  ότι αυτές απλούστατα παρεκάμφθησαν μέσω του προδοτικού κειμένου του Balamand, διά του οποίου ο Παπισμός αναγνωρίζεται ως πλήρης Ορθοδοξούσα Εκκλησία, με αποστολική διαδοχή και έγκυρα μυστήρια. Να αναφέρει, ότι ο διάλογος ξεκίνησε από τα «ενούντα» και κατέληξε στο θέμα του πρωτείου ωσάν αυτό να ήταν η μοναδική δογματική μας διαφορά με τους Παπικούς. Να αναφέρει ότι τα κοινά κείμενα τα οποία υπέγραψαν οι ημέτεροι αντιπρόσωποι της Μικτής Θεολογικής Επιτροπής επί του Διαλόγου, ουδόλως συνεζητήθησαν συνοδικώς από τις κατά τόπους Ιεραρχίες των Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, ούτε αξιολογήθηκαν εάν και κατά πόσον τα κείμενα αυτά εκφράζουν γνησίως την Ορθόδοξο θεολογία και Παράδοση, ή πάσχουν και χρήζουν διορθώσεων. Να αναφέρει, ότι ο διάλογος έφθασε σε αδιέξοδο το 2000 εξ αιτίας της αδιαλλαξίας των Παπικών στη συζήτηση του θέματος της Ουνίας. Να αναφέρει ότι ο διάλογος, παρά το αδιέξοδο στο θέμα της Ουνίας, συνεχίστηκε κατά παράβασιν της ρητής διακήρυξης της Γ΄ Πανορθοδόξου Διασκέψεως ότι «Ουνία και Διάλογος είναι ασυμβίβαστα ταυτοχρόνως».[3] Να αναφέρει ότι παρά την θεόπνευστη παραγγελία του αποστόλου«Αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» (Τιτ.3,10), εμείς εξακολουθούμε πάση θυσία τον διάλογο. Στην προσπάθειά του να δικαιώσει τους διαλόγους ο Παναγιώτατος επικαλείται ως συνήγορο για μια ακόμη φορά τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος: «Εν τοις μεν κακοθελώς ημὶν μαχομένοις απίστοις, ή κακοπίστοις, μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παυσώμεθα. Εν δε τοις την αλήθειαν μαθείν βουλομένοις, το καλὸν ποιούντες, έως αιώνος μη εκκακώμεν. Πλήν και προς στηριγμὸν ημών της καρδίας εν αμφοτέροις χρησώμεθα» (Κλίμαξ, Λόγος ΚΣΤ΄, Περὶ διακρίσεως, 2,11). Εδώ ο άγιος ουδόλως δογματίζει ατέρμονες διαλόγους με τους αιρετικούς. Απεναντίας, σαφέστατα διευκρινίζει τους όρους και τις προϋποθέσεις του διαλόγου, ερχόμενος σε πλήρη συμφωνία με την παραγγελία του Αποστόλου Παύλου στην προς Τίτον επιστολὴ του (Τίτ.3,10). Όταν ευρισκόμεθα προ αιρετικών και αθέων («απίστοις ή κακοπίστοις»), οι οποίοι δεν έχουν την καλή διάθεση και θέληση («κακοθελώς»), να γνωρίσουν την αλήθεια της Ορθοδοξίας, αλλά αντίθετα μάλιστα εναντιώνονται με πείσμα(«μαχομένοις ημὶν») και επιμένουν στην πλάνη τους, τότε οφείλομε μετὰ απὸ μία πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν, νὰ σταματήσουμε τον διάλογο («μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παυσώμεθα»). Μόνον όταν διαπιστώνουμε διάθεση μαθητείας («τοίς τὴν ἀλήθειαν μαθείν βουλομένοις»), ας είμαστε ακούραστοι στο να κάνουμε το καλό ακατάπαυστα («το καλὸν ποιούντες, έως αιώνος μὴ εκκακώμεν»). Μήπως λοιπόν οι Παπικοί έδειξαν μέχρι τώρα κάποια διάθεση μαθητείας και αποδοχής της αλήθειας της Ορθοδόξου πίστεως στους μέχρι τώρα γενομένους διαλόγους; Καμία απολύτως!  Όχι μόνο σημάδια επιστροφής και προσεγγίσεως προς την Ορθοδοξία δεν διαπιστώθηκαν, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Με κάθε τρόπο και μέσον, θεμιτό ή αθέμιτο, με την διπλωματία, με τον προσηλυτισμό και την Ουνία, με το πρόσχημα της αγάπης (διάλογος της αγάπης), με την βία (σταυροφορίες, φραγκοκρατία, γενοκτονία των Σέρβων το 1941, βομβαρδισμοί στη Σερβία το 1999 κ.λ.π.), και με τους επὶ αιώνες μέχρι τώρα γενομένους θεολογικοὺς  διαλόγους, προσπάθησαν  να προσελκύσουν στις πλάνες τους τοὺς Ορθοδόξους με σκοπὸ να εξαφανίσουν, ή δυνατόν, την Ορθοδοξία. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι, ότι ο μέχρι τώρα διεξαχθείς διάλογος κάθε άλλο παρά διάλογος «αγάπης και αληθείας» υπήρξε. Άλλωστε ο νυν κατέχων αντικανονικώς τον θρόνον του πάλαι ποτέ Ορθοδόξου Πατριαρχείου της Δύσεως έχει κλείσει κάθε περιθώριο διαλόγου διακηρύσσων: «Ο δρόμος του Χριστού είναι η ενότητα στην διαφορετικότητά μας»!

  Ακολούθως ο Παναγιώτατος επαναλαμβάνει την θέση, ότι και οι Ορθόδοξοι, πέσαμε θύματα του διαβόλου και διασπαστήκαμε με τους κακοδόξους παπικούς: «κατά την διάρκειαν των προηγηθέντων αιώνων, φθόνῳ του διαβόλου οι χριστιανοί διεσπάσθημεν, και τινες εξ αυτών συνέπηξαν ομάδας τας οποίας απεκάλεσαν Εκκλησίας,  ανατρέποντες ούτω την διακεκηρυγμένην δια του Συμβόλου της Πίστεως Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως πίστιν ημών εις την μίαν αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν του Χριστού»! Επαναλαμβάνει δηλαδή εδώ την γνωστή αιρετική θεωρία του Οικουμενισμού περί διηρημένων Εκκλησιών. Όπως ήδη έχουμε επισημάνει σε προηγούμενα άρθρα μας, η Εκκλησία είναι αδύνατον να είναι μία και ταυτόχρονα διηρημένη, διότι οι δύο αυτοί όροι «μία» και «διηρημένη», έρχονται σε τελεία αντίθεση μεταξύ τους, επειδή ο ένας αναιρεί τον άλλον. Επί πλέον εάν τόσον ο Παπισμός όσον και η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι Εκκλησίες με πλήρη εκκλησιολογική έννοια,τότε η Εκκλησία περιέχει στους κόλπους της αληθή και ψευδή δόγματα, αφού όπως γνωρίζουμε υπάρχουν ουσιώδεις δογματικές διαφορές μεταξύ αυτών. Τούτο όμως είναι αδύνατον, διότι όπως λέγει ο απόστολος η Εκκλησία είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» (Α΄Τιμ.3,15). Τις παρά πάνω κακόδοξες θέσεις περί διηρημένων Εκκλησιών συντρίβει κυριολεκτικά και κονιορτοποιεί ο μεγάλος σύγχρονος άγιος της Εκκλησίας μας όσιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς στο μνημειώδες έργο του «Η Ορθόδοξος Εκκλησία και ο Οικουμενισμός»: «Η ενότης της Εκκλησίας απορρέει αναγκαίως εκ της ενότητος του προσώπου του Θεανθρώπου Χριστού. Η Εκκλησία ούσα καθολικώς είς και μοναδικός θεανθρώπινος οργανισμός εις όλους τους κόσμους, δεν είναι δυνατόν να διαιρεθή. Κάθε διαίρεσις θα εσήμαινε τον θάνατόν της… Κατά την ενιαίαν στάσιν των Πατέρων και των Συνόδων η Εκκλησία είναι όχι μόνον μία, αλλά και μοναδική, διότι ο είς και μοναδικός Θεάνθρωπος, η κεφαλή της δεν δύναται να έχει πολλά σώματα. Η Εκκλησία είναι μία και μοναδική, διότι είναι το σώμα του ενός και μοναδικού Χριστού. Είναι οντολογικώς αδύνατος ο χωρισμός της Εκκλησίας, διά τούτο ποτέ δεν υπήρχε διαίρεσις της Εκκλησίας αλλά μόνον χωρισμός από την Εκκλησία». Επομένως δεν είναι αληθές ότι οι Ορθόδοξοι«διεσπάσθημεν» από τους Παπικούς, αλλ’ ότι εκείνοι διεσπάσθησαν από την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Ορθόδοξη Εκκλησία «ανατρέποντες ούτω την διακεκηρυγμένην διά του Συμβόλου της Πίστεως Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως»δια της προσθέσεως εις αυτό της κακοδόξου διδασκαλίας του   φιλιόκβε.

Περαίνοντες, τονίζουμε ότι θα  πρέπει ο Ορθόδοξος κλήρος και ο πιστός λαός του Θεού να βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση!  

Εκ του Γραφείου Αιρέσεων και Παραθρησκειών.

Ο υπεύθυνος

Αρχ. Παύλος Δημητρακόπουλος.

Ο Γραμματέας

κ. Λάμπρος Σκόντζος, Θεολόγος.

[1] ΕΠΕ 25,370, PG. 63,231

[2] ΒΕΠΕΣ 33,182, ΕΠΕ 10,312

[3]Βλ. Ιω. Καρμίρη, Ορθοδοξία και Ρωμαιοκαθολικισμός, τομ. ΙΙ, Αθήναι 1965, σ 38.

 πηγλη

Ποιὸ χαρακτηρίζεται ὡς τὸ πιὸ μεγάλο ραντεβού;

Ἀλέξανδρος (Πρεσβύτερος (+1990) )

 

Ποῦ κατάντησε ἡ σύχρονη ζωή!

Ζοῦμε σέ ἕνα κόσμο γεμᾶτο «παλαβομάρες». Ὁ θόρυβος καί τό τρέξιμο ἔγιναν πλέον τρόπος ζωῆς.

Οἱ γιατροί μᾶς φωνάζουν:

Ἡ ἠχορύπανση βλάπτει τήν ὑγεία. Ἐσύ ὅμως, πού πιστεύεις στόν Θεό, τήν προσοχή σου πρέπει νά τήν στρέψεις σέ κάτι ἄλλο, πιό σοβαρό: στήν διάλυση τοῦ ἐσωτερικοῦ σου κόσμου. Καί ἄν δέν τό ἔχεις συνειδητοποιήσει, δέν ἔχεις καταλάβει τίποτα ἀπό τήν μεγάλη ἀξία τῆς ἀρετῆς πού λέγεται ἡσυχία. Καί ἀσφαλῶς, θά ἔχει πέσει στήν ἀντίληψή σου, ὅτι πολλοί ἄνθρωποι αἰσθάνονται ἄβολα, ὅταν κάποια στιγμή χρειασθῆ νά τηρήσουν σιωπή.

Γιατί ἄραγε;
 

* * *
 

Τό κεφάλι μας ἔχει καταντήσει σφηκοφωλιά· γιά πράγματα μάταια καί ἀνώφελα. Γι’ αὐτό καί δέν μποροῦμε νά εἴμαστε οὔτε λεπτό ἤρεμοι καί εἰρηνικοί. Οὔτε μέ τόν ἑαυτό μας. Οὔτε μέ τούς ἄλλους. Πόσα περιττά λόγια ξεστομίζουμε, ὅταν ἀνοίγουμε ἀπερίσκεπτα τό στόμα μας!.. Οἱ παλαιοί ἤξεραν, τί ἐννοῦσαν, ὅταν ἔλεγαν: Τά λόγια εἶναι ἄργυρος· καί ἡ σιωπή χρυσάφι.

Ἡ κατάσταση αὐτή, ἡ σύγχυση, ἡ φασαρία, ὁ θόρυβος, εἶναι φοβερή· εἶναι μιά στροφή πρός τά ἔξω, καί κάνει τόν ἄνθρωπο νά μή μπορεῖ νά ἰδεῖ, ἔστω γιά λίγο, τόν ἑαυτό του. Νά γνωρίσει τόν ἑαυτό του. Γιατί ὁ ἄνθρωπος μόνο τότε ἀρχίζει νά κατανοεῖ οὐσιαστικά τόν ἑαυτό: ὅταν κλείσει τά αὐτά τῆς καρδιᾶς του στήν «ἠχορύπανση» καί τά ἀνοίξει στόν «ἦχο» τῆς συνείδησης.

Καί ἄς μήν ἔχωμε ψευδαισθήσεις. Ὁ ἐξωτερικός θόρυβος θά μᾶς συνοδεύει μέχρι καί τήν τελευταία μας ἀναπνοή.
 

* * *
 

Λοιπόν. Τότε πού ἡ ἀρρώστια σέ «δένει» στό κρεβάτι καί σέ ξεκόβει ἀπό τό καθημερινό «τρέξιμο»· τότε πού εἶσαι μόνος σου μέ τόν ἑαυτό σου, ἐκμεταλλεύσου τήν εὐκαιρία. Κάνε μιά ἐνδοσκόπηση. Ἰδέ τόν ἑαυτό σου. Καί εἰπέ στόν ἑαυτό σου:

• Ποῦ τρέχεις, ψυχή μου;

• Ποῦ βαδίζεις;

• Πῶς βαδίζεις;

• Τί σκέπτεσαι;

• Τί σέ βασανίζει;

Ὁ Θεός βρίσκεται στήν ἡσυχία· στήν ἠρεμία· στήν σιωπή!

Γιά νά ἀκούσεις τήν φωνή Του, ὀφείλεις νά «κλέβεις» λίγα λεπτά τήν ἡμέρα· γιά νά ἔχεις μιά συνάντηση, ἕνα ραντεβού, μέ τόν ἑαυτό σου. Ἄφησε τούς ἄλλους καί τά ἄλλα. Ἀλήθεια! Ὑπάρχει στόν κόσμο πρᾶγμα πιό πολύτιμο ἀπό τόν ἑαυτό σου; Ἀπό τήν ψυχή σου;

Λοιπόν. Θέλεις νά γνωρίσεις τόν ἑαυτό σου; Θέλεις νά συναντήσεις τόν Θεό; Ψάξε νά Τόν βρεῖς στήν ἡσυχία· στήν ἠρεμία· στήν σιωπή. Ὅταν σκέψεις καί συναισθήματα ἐναρμονισθοῦν καί γίνουν ἕνα, τότε θά ἀκούσεις στά βάθη τῆς καρδιᾶς σου μιά φωνή, νά σέ καλεῖ: Δεῦρο, (=ἔλα) πρός τόν Πατέρα!

Ἄν ἀφήσεις τήν ζωή σου νά κυλάει ἀνάμεσα στόν «θόρυβο» καί στόν διασκορπισμό τοῦ σύγχρονου τρόπου ζωῆς, ἡ ζωή σου θά μείνει χωρίς νοήμα.

• Δέν εἶναι κρῖμα νά ἀσχολούμαστε μέ ὅλους τούς ἄλλους ἐκτός ἀπό τόν ἑαυτό μας;

• Δέν εἶναι κρῖμα νά ἀσχολούμαστε μέ ὅλα τά ἄλλα, ἐκτός ἀπό τήν ψυχή μας;
 

* * *

Ἄς κάνομε σύνθημά μας τήν προτροπή τῆς Ἐκκλησίας μας: «Εἰς ἑαυτόν ἐπανάγου, ἄνθρωπε». Κάμε στροφή, ἄνθρωπε! ξαναγύρισε στόν ἑαυτό σου!

Καλό χρόνο λοιπόν! Μέ κάποια αὐτοσυγκέντρωση, μέ κάποια στροφή στά ἔσω, ἤ μέ μιά ὅλο καί πιό ξέφρενη διάσπαση;