ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (Δ') «Ο τραγικότερος τυφλός είναι εκείνος που ο ίδιος δεν θέλει να δει...».

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (Δ')

      «Ο  τραγικότερος  τυφλός  είναι  εκείνος  που  ο  ίδιος  δεν  θέλει   να  δει...».                             

Όπως γνωρίζουν όσοι βαδίζουν το μονοπάτι της «θεοδρομίας», έρχονται και οι στιγμές που παρά το άνοιγμα των ματιών, ο ορίζοντας φαίνεται να είναι σκοτεινός και η καρδιά να μη συλλαμβάνει τα απαλά και διακριτικά μηνύματα... Εάν μάλιστα έχουν προηγηθεί αρνητικές καταστάσεις για τις οποίες ευθύνεται κανείς αποκλειστικά ο ίδιος, τότε ο οδοιπόρος της ζωής καταντά τραγικός Οιδίποδας. Αυτοτυφλώνεται μέσα στο σκοτάδι του! Και είναι αλήθεια αυτό που έχουν πει, ότι ο χειρότερος τυφλός είναι εκείνος που δεν θέλει να δει.

Στις περιπτώσεις αυτές, όσο κι αν «οι οφθαλμοί του Θεού επιβλέπουν επί την κάκωσιν» [1], το φάσμα των παθών εμποδίζει τις φωτεινές ακτίδες να αυγάζουν τους καρδιακούς οφθαλμούς. Καταστάσεις δηλ. για τις οποίες, όντως, εάν μπορεί κανείς, πρέπει να προσφέρει τον «σταλαγμόν των δακρύων του».

Αλλά τονίσαμε, ότι αυτά ισχύουν για τον κάθε τραγικό Οιδίποδα, που από μόνος του θέλει και επιμένει να είναι και να παραμένει «τυφλός», «τα τ' ώτα, τον τε νουν, τα τ' όμματα»!

Και φυσικά, όπως γίνεται κατανοητό, στις ζοφερές αυτές και αποπνικτικές καταστάσεις, «τυφλός, τυφλόν εάν οδηγεί αμφότεροι εις βόθυνον πεσούνται»[2].

Αντιθέτως, όταν η ψυχή, παρά τις ακούσιες αστοχίες της και τις παρεκτροπές της, διατηρεί ασάλευτη την πίστη στην αγάπη του Θεού και την ελπίδα της αναλάμψεως, απευθύνει την ικετευτική δέηση μέσα σε βαθύτατη προσευχητική ατμόσφαιρα: «εκοπίασα εν τω στεναγμώ μου, λούσω καθ' εκάστην νύκτα την κλίνην μου, εν δάκρυσί μου την στρωμνήν μου βρέξω»[3].

Απόκαμα από τους στεναγμούς μου και εξαντλήθηκα. Έλουσα και λούω κάθε νύκτα το κρεβάτι μου και βρέχω το στρώμα μου με άφθονα τα δάκρυά μου.

Αλλ' ενώ για τους εκλεκτούς που συνεχίζουν την παραδείσια επικοινωνία και που ζουν μέσα σ' ένα σκληροτράχηλο και εν πολλοίς αποστάτη λαό, τα πράγματα κινούνται μέσα στο φως της θεϊκής  βεβαιότητας, για τους άλλους, τα πράγματα είναι όχι μόνο δύσκολα, αλλά με το χρόνο μετατρέπονται σε βασανιστικά, «καίτοι γε ουκ αμάρτυρον εαυτόν αφήκεν αγαθοποιόν, ουρανόθεν υετούς διδούς και καιρούς καρποφόρους, εμπιπλών τροφής και ευφροσύνης τας καρδίας»[4].

Αν και ο Θεός δεν άφησε αφανέρωτο τον εαυτό του, γιατί και τότε (αλλά και τώρα και πάντοτε) εκδηλωνόταν ευεργετώντας, στέλνοντας από τον ουρανό βροχές και εποχές καρποφορίας, γεμίζοντας με τροφή και χαρά τις καρδιές.

Να γίνει σύγκριση μεταξύ των δύο καταστάσεων; Αυτών δηλ. που δέχονταν στα όμματα της καρδιάς την άμεση αποκάλυψη, και που προετοιμάζονταν για τη λύτρωση, με αυτούς που παρά το διανοητικό τους μεγαλείο, προσπαθούσαν ν' ανακαλύψουν το φως του Θεού; Μα, δεν υπάρχει σύγκριση και είναι αδύνατον να εξομοιωθούν οι δύο καταστάσεις. Και, εννοείται πως η δεύτεροι δε φέρουν ευθύνη της μη εκλογής, και οι πρώτοι δέχτηκαν την εκλογή και αποκάλυψη, όχι κατ' αξίαν, αλλά διότι έτσι θέλησε ο «φως οικών απρόσιτον»[5], και ο οποίος δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν και ουδεμία λογική μπορεί να τον ερμηνεύσει.

Θα το τονίσει τούτο ξεκάθαρα, άλλωστε και ο μεγαλοφωνότατος Ησαΐας, ο οποίος βλέπει «δια πνεύματος» και αποτυπώνει τόσο εναργώς το μέλλον, ώστε να ονομαστεί και «πέμπτος ευαγγελιστής»: «τις έγνω νουν Κυρίου, και τις αυτού σύμβουλος εγένετο, ος συμβιβά αυτόν;»[6]. Ποιος γνώρισε τα κρυπτόμενα στο νου του Κυρίου σχέδια και ποιος έγινε σύμβουλός του, ο οποίος θα διδάξει Αυτόν;

Νοήματα και φράσεις που αποκαλύπτουν το ελεύθερον και κυριαρχικόν του Θεού, και που όμως διασαλπίζουν την Πατρική του αγάπη η οποία ξετυλίγει την παγκόσμια ιστορία με σχέδιο σοφό και άγιο, ασύλληπτο στην πεπερασμένη διάνοια και αδιόρατο στην ματιά των χοϊκών οφθαλμών του ανθρώπου.

Δεν μπορεί όμως, παρά να θαυμάζει κανείς όταν βλέπει τον τιτάνιο, πράγματι, αγώνα του ανθρωπίνου πνεύματος για να συλλάβει και να «φωτογραφίσει» στην ποίηση και στην τέχνη την «θείαν όψιν». Και τούτο, διότι γνωρίζουν ότι η «πάλη με τον Θεόν»[7], δεν είναι αγώνας λόγων, αλλά τρόπος ζωής και βίωμα ισόβιο, για να μπορέσει επιτέλους ο άνθρωπος να αισθάνεται αυτό που πραγματικά ποθεί και για το οποίο έχει πλαστεί. Γι' αυτό δε «ου γαρ λόγοισι τον βίον σπουδάζομεν λαμπρόν ποιείσθαι μάλλον ή  τοις δρωμένοις»[8]. Γιατί δεν προσπαθούμε δηλ. εμείς να κάνουμε τη ζωή μας περισσότερο φανταχτερή με λόγια, παρά με έργα!

Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, τα δάκρυα των οφθαλμών, ανοίγουν δρόμους και παρασύρουν εμπόδια. Αλλά και κάποιες φορές, έρχονται ως αναγκαίο αποτέλεσμα στα λάθη μα και στην αποστασία μας. Ο ίδιος μάλιστα ο Θεός δίνει εντολή στον θρηνώδη μεγάλο του προφήτη, τον Ιερεμία, να κλαύσει ο λαός και να θρηνήσει για τον Ιούδα και την Ιερουσαλήμ: «τάδε λέγει Κύριος. Καλέσατε τας θρηνούσας και ελθέτωσαν, και προς τας σοφάς αποστείλατε και φθεγξάσθωσαν και λαβέτωσαν εφ΄υμάς θρήνον, και καταγαγέτωσαν οι οφθαλμοί υμών δάκρυα, και τα βλέφαρα υμών ρείτω ύδωρ»[9]. Αυτά λέγει ο Κύριος: «Προσκαλέστε τις μοιρολογίστρες, τις γυναίκες που τραγουδούν θρηνητικά άσματα, και αυτές ας προσέλθουν δια να θρηνήσουν την μεγάλη συμφορά. Στείλτε ειδικούς απεσταλμένους προς τις πλέον ικανές θρηνήτριες, για να συνθέσουν και θρηνολογήσουν τα μοιρολόγια του τους. Αυτές ας αναλάβουν χωρίς καθυστέρηση θρηνιτικά άσματα για εσάς. Και από τα μάτια σας ας τρέξουν άφθονα τα δάκρυα και από τα βλέφαρά σας, ας χυθεί άφθονο νερό!

Και επόμενο είναι. Όταν τα μάτια δεν χαίρονται στην δόξα του Θεού, και δεν θέλουν να βλέπουν τον πόνο των αδελφών, αργά ή γρήγορα θα γεμίσουν από τα δάκρυα του πόνου και του θρήνου...

Γι' αυτό χρειάζεται προσοχή και πάλι προσοχή «μήποτε υπνώσουμε εις θάνατον»[10]. Απαιτείται πάντοτε νηφαλιότητα και αφύπνιση. Πόσο παραστατικά και πάλι η θεόπνευστη Γραφή, επισημαίνει τον μεγάλο κίνδυνο που εγκυμονεί, όταν η ψυχή παραμένει απρόσεκτη «μη δος ύπνον σοις όμμασι, μηδέ επινυστάξης σοις βλεφάροις»[11]. Μην αφήσεις να σε πάρει ο ύπνος (της αμαρτίας) και τα βλέφαρά σου, μην τα βαρύνει ο νυσταγμός (της ανομίας).

Μα και πόσο αφελείς αποδεικνύεται αυτός που νομίζει ότι θα ξεφύγει από το θείο θέλημα, για να ενεργήσει το δικό του, το ξεπεσμένο του θέλημα. Δεν γνωρίζει ότι «οι οφθαλμοί αυτού, επί τα έθνη επιβλέπουσιν»;[12].

Και πρέπει πράγματι να διαθέτει κανείς μεγάλη δόση αφελότητας, εάν ποτέ πιστέψει ότι μπορεί να υπάρχει κάποιο μέρος που δεν το βλέπει ο Θεός και που μπορεί δήθεν να κρυφτεί. Αποτελεί μεγάλη ευλογία το να δεχθεί επιτέλους ο άνθρωπος, ότι αυτό το βλέμμα του Παντεπόπτου, δηλώνει αυτή την Αγία Του πανταχού παρουσία!

Πόσο λυρικά τραγουδά αυτή την αλήθεια ο Δαυίδ χίλια ολόκληρα έτη πριν από την ενανθρώπηση: «πού πορευθώ από του πνεύματός σου και από του προσώπου σου πού φύγω; Εάν αναβώ εις τον ουρανόν, συ εκεί εί, εάν καταβώ εις τον Άδην, πάρει, εάν αναλάβοιμι  τας πτέρυγάς μου κατ' όρθρον και κατασκηνώσω εις τα έσχατα της θαλάσσης, και γαρ εκεί η χειρ σου οδηγήσει με, και καθέξει με η δεξιά σου»[13].  Δηλ. Πού να πάω μακριά από το Πνεύμα Σου; Και μακριά από την παρουσία σου πού να φύγω; Αν ανεβώ στους Ουρανούς, εσύ είσαι εκεί, αν στρώσω το κρεβάτι μου στον Άδη, εκεί είσαι πάλι. Αν τα φτερά μου απλώσω και πετάξω  εκεί που ο ήλιος ξεμυτά ή εκεί που χάνεται στης θάλασσας την άκρη, κι εκεί το χέρι σου θα με καθοδηγεί κι η ευνοϊκή σου δύναμη θα με κρατάει.

Και θα πρέπει να επισημανθεί, ότι το βλέμμα του Θεού - η παρουσία Του, δεν έρχεται στη ζωή μας «κατασκοπεύτικά», αλλά για να μας καθοδηγεί και να μας στηρίζει, όπως ψάλλει ο κάθε πιστός με τον δέκατο στίχο του ψαλμού αυτού.

Και αυτά μεν όσον αφορά το θεϊκό βλέμμα, που διαπερνά και το τελευταίο μόριο της ύλης αφού, «Ουκ έστι κτίσις αφανής ενώπιον αυτού, πάντα δε γυμνά και τετραχηλισμένα τοις οφθαλμοίς αυτού».[14] Δηλ. Δεν υπάρχει κτίσμα αόρατο σ' αυτόν, αλλά όλα είναι γυμνά και φανερά στους οφθαλμούς του (από τον απρόσωπο λόγο του Θεού, ο Απόστολος ανάγεται στον προσωπικό Λόγο του Θεού). Η διεισδυτικότητά του λοιπόν, μέσα στην κτιστή δημιουργία είναι προφανής.

Να περάσουμε τώρα να δούμε αυτό το βλέμμα στην διάσταση του χρόνου, που οι πρόγονοί μας τον είχαν ονομάσει «πανδαμάτωρα»; Να ατενίσουμε μέσα από τον κτιστό χρόνο και τους αιώνες την θεία αιωνιότητα; Μα κι εδώ, ούτε ίχνος δυσκολίας ή προβληματισμού υφίσταται, αφού «χίλια έτη εν οφθαλμοίς σου, ως η ημέρα η εχθές ήτις διήλθε και φυλακί εν νυκτί»[15].

Ω Κύριε! Προσεύχονται οι εκλεκτές ψυχές. Χάρισέ μας λίγες σταγόνες χρόνου για να ζήσουμε, να μετανοήσουμε και να προσαρμόσουμε τη ζωή μας, στο δικό σου Πανάγιο και σωστικό θέλημα. Διότι, χίλια έτη για Εσένα, είναι σαν χθεσινή ημέρα η οποία πέρασε. Μάλλον δε είναι σαν το τρίωρο μιας νυχτερινής φρουράς. Και οπωσδήποτε, φίλοι μου, αυτή η πραγματικότητα των ιδιοτήτων του Θεού, δεν μπορεί, παρά να φέρνει την ποθητή γαλήνη στην ταραγμένη μας καρδιά. Να ειρηνεύει την όλη ύπαρξή μας, όταν κάποιες φορές, δίχως να το θέλουμε, οι απρόσμενες καταστάσεις αλλά και η αδιακρισία των ανθρώπων, μας κάνουν να επαναλαμβάνουμε την Βιβλική φράση: «εταράχθη από θυμού ο οφθαλμός μου, επαλαιώθην εν πάσι τοις εχθροίς μου» [16].

Αλλά και πάλι, μέσα σ' αυτόν τον κυκεώνα των σκέψεων και της ταραχής, επέρχονται οι ριπές της θείας συμπαραστάσεως. Και πώς μπορεί να συμβαίνει διαφορετικά, αφού «ο πλάσας τον οφθαλμόν, ουχί κατανοεί;»[17]

Για να γίνεται όμως αυτό, για να αισθάνεται η ψυχή την θεία αντίληψη και συμπαράσταση, είναι ανάγκη, έστω και με κόπους πολλούς και θυσίες μεγάλες, να έχει ο άνθρωπος δια παντός τη συνείδησή του τον δυναμικό λόγο: «ου προεθέμην προ οφθαλμών μου πράγμα παράνομον»[18]. Δηλ. Δεν έθετα ποτέ ενώπιον των οφθαλμών μου και της διανοίας μου παράνομες πράξεις, αλλά βδελυσσόμουν το κακό και ως απλή σκέψη και ενθύμηση.

Μα δεν αρκεί μόνο αυτή η απολύτως αναγκαία και αγία προφύλαξη, επιβάλλεται να έχουμε υπ' όψιν και το υπόλοιπο του στίχου: «ποιούντας παραβάσεις εμίσησα». Αποστράφηκα δηλ. όσους αρέσκονται στην ανομία και συστηματικώς παραβαίνουν τον νόμο του Κυρίου. Και όσο κι αν προσπάθησαν με τις κολακείες και τα καμώματά τους να αρέσουν σε μένα και να με σαγηνεύσουν,  εγώ τους αποστράφηκα και μίσησα τη συμπεριφορά τους.

Αλλά, για να βρίσκεται ο άνθρωπος σε αυτά τα υψηλά πνευματικά επίπεδα, είναι ανάγκη να γνωρίζει τον Νόμο του Θεού. Και η γνώσις αυτή έρχεται πρωτίστως με τη μελέτη, αφού εννοείται προϋπάρχει η πίστη. Μελέτη δηλ. των θείων εντολών και όχι επιφανειακή ανάγνωση. Εμβάθυνση έως σημείου που θα λέγει η θεοφιλής ψυχή: «εξέλιπον οι οφθαλμοί μου εις το λόγιόν σου»[19]. Δηλ. Κινδυνεύουν να χάσουν το φως τους οι οφθαλμοί μου από την προσήλωσή τους στις επαγγελίες του αλάνθαστου λόγου σου. Και όντως, μέσα από αυτή την πραγματικότητα του ζωντανού λόγου του Θεού, που αποκαλύπτει αυτές τις αλήθειες που διψά ο άνθρωπος, η ψυχή ξεδιπλώνει ενώπιον της θείας παρουσίας του Κυρίου την εξομολόγησή της, μαζί με τον ιερό ενθουσιασμό της, για όλες τις πτυχές και για όλες τις ελάχιστες των λεπτομερειών της πολυκύμαντης ζωής. Γνωρίζει πως ακόμα και αυτά που δεν διανοείται καν ο άνθρωπος, βρίσκονται στο νού του Θεού, πριν ο άνθρωπος έρθει ακόμα στην ζωή. «Το ακατέργαστόν μου είδον οι οφθαλμοί σου, και επί το βιβλίον σου πάντες γραφήσονται, ημέρας πλασθήσονται και ουδείς εν αυτοίς». [20] Δηλ. Το αδιαμόρφωτο και άπλαστο στα σπλάχνα της μητέρας μου, έμβρυο, είδαν οι οφθαλμοί σου και στο βιβλίο σου είναι όλοι γραμμένοι προτού να γεννηθούν. Μέρα με τη μέρα θα διαπλαστούν ως έμβρυα, θα μεγαλώσουν και θα δουν το φως. Ουδείς θα αγνοηθεί από εσένα, Κύριε.

Έτσι λοιπόν, φθάνει ο άνθρωπος που γνωρίζει όσο το δυνατόν το πανάγιο θέλημα και συνδέεται με τον Δημιουργό του, φθάνει να αφήνει γεμάτος εμπιστοσύνη την όλη ύπαρξή του στα χέρια του Πλαστουργού του. Να ειρηνεύει παρά τις αντίξοες συνθήκες μέσα στις οποίες ζει και διανύει τις ημέρες και τους ενιαυτούς της Χριστότητος Κυρίου, και ως τέκνο αγαπημένο να ψελλίζει γεμάτος χάρη: «Ότι προς σε, Κύριε, Κύριε, οι οφθαλμοί μου, επί σοι ήλπισα, μη αντανέλεις την ψυχήν μου».[21] Ω Κύριε, Κύριε! Προς σε είναι στραμμένοι οι οφθαλμοί μου, αναμένοντας την παρηγοριά και την βοήθειά σου. Σε εσένα στήριξα ολόκληρη την ελπίδα μου. Μη αφαιρέσεις και μη απωλέσεις την ταλαίπωρη ζωή μου.

Αλλά, κι αν κάποιες φορές, (επόμενο άλλωστε είναι), νιώθει ο πιστός ότι οι δυσκολίες έφθασαν στο απροχώρητο, κι αν φαίνεται ότι «ο ουρανός έπεσε στη γη και ότι άνοιξαν τα καταχθόνια», και πάλι τότε «εν τω συνδέσμω της αγάπης»[22] όλοι οι διαθέτοντες την πίστη και την ακράδαντη ελπίδα, ικετευτικά μα και θριαμβευτικά στιχούν και μελλωδούν: «οι οφθαλμοί παντων εις σε ελπίζουσι, και συ δίδως την τροφήν αυτών εν ευκαιρία[23]. Ναι, Κύριε. Οι οφθαλμοί όλων μας είναι στραμμένοι προς εσένα με γλυκειά ελπίδα και απόλυτη εμπιστοσύνη. Και εσύ προσφέρεις την κατάλληλη ώρα την τροφήν προς συντήρηση της ζωής.

(Συνεχίζεται).

                                              Αρχιμ. Ιωήλ.  Κωνστάνταρος

---

[1]    Εξόδου Γ' 7

[2]    Ματθ. ΙΕ' 14

[3]    Ψαλμός ΣΤ΄ 6

[4]    Πράξ. Απ. ΙΔ' 17

[5]    Α' Τιμ. ΣΤ' 16

[6]    Ησαΐας Μ' 13

[7]    Γένεσις ΛΒ' 23-34

[8]    Σοφοκλ. Οιδίπους επί Κολωνώ 1143-1144

[9]    Ιερεμ. Θ' 17-18

[10]  Ψαλμός ΙΒ' 4

[11]  Παρ. ΣΤ' 4

[12]  Ψαλμ. ΞΕ΄ 7

[13]      Ψαλμ. Ρλη' 7-10

[14]   Έβρ. Δ' 13

[15]   Ψάλμ. 89, 4

[16]   Ψάλμ. ΣΤ' 8

[17]   Ψάλμ 93, 9

[18]   Ψάλμ. Ρ' 3

[19]   Ψαλμ. Ριη' 82

[20]   Ψαλμ. Ρλη' 6

[21]   Ψαλμ. Ρμ' 8

[22]   Κολ. Γ' 14

[23]   Ψαλμ. Ρμδ' 15

To Eθνος πνεει τα λοισθια....

Σαράντος Καργάκος: 

 

Αξιότιμε Κύριε Πρωθυπουργέ…!

Γνωρίζω ότι οι ασχολίες σας είναι πολλές και ασφαλώς θα σας είναι δυσχερές να εγκύψετε στα ληρήματα της ταπεινής μου γραφίδας. Αλλ’ επειδή όλα τα Συντάγματα από καταβολής Ελληνικού Κράτους (1-1-1822), μου αναγνωρίζουν το δικαίωμα του «ἀναφέρεσθαι εἰς τάς ἀρχάς», τολμώ –παρότι γνωρίζω ότι το σχετικό άρθρο του Συντάγματος εμπίπτει στις περιπτώσεις φαιδρότητας– να σας απευθύνω την ύστατη τούτη έκκληση:

Κύριε Πρωθυπουργέ, αφού δεν μπορείτε να μας αφήσετε να ζήσουμε ήσυχα, αφήστε τουλάχιστον να πεθάνουμε ήσυχα! Είναι απαράδεκτο άνθρωποι της δικής μου ηλικίας να ασχολούνται από νυκτός μέχρι πρωίας με το τι πρέπει σήμερα να μαζέψουν για την εφορία ή τι ποσό οφείλουν εντός των προσεχών ημερών να πληρώσουν στην εφορία. Οι σοφοί σας σύμβουλοι κάθε ημέρα ανακαλύπτουν και νέους τρόπους να μας αιματορρουφήξουν.

Οι μέθοδοι εισπράξεως χρημάτων, που εφευρέθηκαν εσχάτως, Κύριε Πρωθυπουργέ, παραπέμπουν στις μεθόδους του Αλή Πασά, που αντί να βάζει τον «τζελάτη» (δήμιο) με μια σπαθιά να κόβει το κεφάλι του ραγιά, τον έβαζε να τον κόβει φέτες, ξεκινώντας από τα δάκτυλα και προχωρώντας στα πόδια και στα χέρια, μέχρι να φθάσει στην αποκοπή του κεφαλιού. Ήθελε κι αυτός και τα «ρετζάλια» του (δεν γράφω ρετάλια· ρετζάλια ήσαν οι αξιωματικοί του) και οι «τζοχανταραίοι» του να απολαμβάνουν το θέαμα του μαρτυρίου.

Στο έσχατο αυτό σημείο του παρατεταμένου μαρτυρίου έχουμε φθάσει όλοι όσοι δεν πήραμε τη ζωή μας σαν «μαγκιά» (ενθυμείσθε ασφαλώς το Λαλιωτικό σύνθημα «η ζωή είναι μαγκιά»!) και μοχθήσαμε να στήσουμε νοικοκυριά, για τα παιδιά μας και για τα γεράματά μας. Τώρα που φθάσαμε στο όριο των «υπερήφανων γηρατειών», θαρρείτε, Κύριε Πρωθυπουργέ, ότι είναι δυνατόν με ισχυαλγίες, οσφυαλγίες, αρτηριακές πιέσεις, καρδιοπάθειες, άσθματα και άλλα τινά να στεκόμαστε ώρες στην ουρά για να πληρώσουμε τα διαρκώς επινοούμενα χαράτσια; Κι αν κάποτε αξιωθούμε να φθάσουμε προ του εφοριακού, νομίζετε ότι αρμόζει στην αξιοπρέπειά μας να παζαρεύουμε σαν Αιγύπτιοι… καμηλιέρηδες;

Κύριε Πρωθυπουργέ, ένας προκάτοχός σας στα χρόνια της νεότητάς σας, είχε πει, απευθυνόμενος στον υπουργό του επί των οικονομικών, το πολυθρύλητο: «Δωσ’ τα όλα»! Σεις, γιατί δεν κάνετε το αντίθετο; Να πείτε στον αρμόδιο για τις φοροεισπράξεις «μινίστρο» σας κάτι απλό: «Παρ’ τα όλα». Να ξεμπλέξουμε! Και να μην έχουμε αγωνιά μη μας κλέψουνε. Αλλά τι να πάρουν οι «χαρατσήδες» σας, 

Κύριε Πρωθυπουργέ; Η κυβέρνησή σας έχει στραγγίξει μέχρι τρυγός ( τρύξ –γός είναι το κατακάθι του οίνου) τα όποια αποθέματά μας· έχει στραγγίξει ως τη στερνή ρανίδα το μαστό της αγελάδας. Φοβάμαι ότι στο εξής, αντί να βγάζει γάλα, ο μαστός της Ελλάδος-αγελάδος, θα κατεβάζει αίμα. Με πάσαν έννοιαν. Θαρρώ, εννοείτε τι εννοώ.

Σήμερα, Κύριε Πρωθυπουργέ, εμείς τα «περήφανα γηρατειά» μοιάζουμε με τη χελώνα που δέχεται επίθεση και μένει στο καβούκι της και μόνο κάπου-κάπου βγάζει το κεφάλι της προς τα έξω και κοιτάζει γύρω. Μα τι να δει; Και το ξαναμαζεύει πάλι μετά από λίγο. Όπου να στρέψουμε το βλέμμα μας, βλέπουμε ανθρώπινα ερείπια. Φαντάζεστε, Κύριε Πρωθυπουργέ, πόσο οδυνηρό είναι για μένα να με πλησιάζει ένας νεαρός και να μου ζητάει ένα ευρώ για να φάει, όταν εγώ τον περνάω 60 χρόνια ζωής; Ξέρετε, Κύριε Πρωθυπουργέ, ότι υπάρχουν άνθρωποι της ηλικίας μου που παρακαλούν τον Θεό να τους χαρίσει χρόνια για να γηροκομήσουν τα παιδιά τους;

Έχω διαβάσει, Κύριε Πρωθυπουργέ, ότι η κατάθλιψη είναι θυμός που έχει στραφεί προς τα μέσα. Αλλά πόσο μέσα θα πάει; Κάποτε θα ξεσπάσει. Και τι θα γίνει, αν ο θυμός αυτός βγει προς έξω; Όταν ο θυμός γίνεται σεισμός, τότε οι κοινωνικές εκρήξεις ξεπερνούν και αυτές της Αίτνας και του Κρακατάου.

Προσωπικά, και μετά από φοροδοσία/αιματοδοσία 52 ετών, δικαιούμαι να έχω αξίωση μιας περισσότερο αξιοπρεπούς μεταχειρίσεως από τις αρμόδιες υπηρεσίες και όχι η δύσμοιρη σύζυγός μου –αντί να μου «παίρνει βεντούζες»– να ξαγρυπνά ψάχνοντας χαρτιά για το σπίτι που κατοικούμε, σπίτι του 1952, το οποίο έχουμε δηλώσει μέχρις εσχάτης γωνιάς πάνω από 60 φορές! Μήπως πρέπει να δηλώσουμε και την ελιά που φύτεψα φέτος; Δεν είναι ευχάριστη η επίσκεψη σε μια δημόσια υπηρεσία. Μου προκαλεί λόγω στενοχωρίας (στενότητας χώρου) στενοχώρια και δυσφορία. Και όσα ακούγονται εκεί, δεν γράφονται στο χαρτί. Κάποτε ένιωσα σαν ιεροκήρυκας σε έκθεση πορνογραφίας.

Με την παρούσα δεν ζητώ τον οίκτο σας. Που ποτέ δεν ζήτησα. Απλώς θέλω για ύστατη φορά να θυμίσω (κι όχι μόνο σε σας), ποιος είναι ο ρόλος του πρωθυπουργού. Που δεν είναι –επαναλαμβάνω– ρόλος να εγκρίνει φορολογικά μέτρα. Ο ρόλος του είναι άλλος. Μια κυβέρνηση είναι σαν το παλιό καλό ρολόι με κουρδιστήρι. Και ρόλος του πρωθυπουργού είναι να κρατάει το ρολόι αυτό καλά κουρδισμένο. Δυστυχώς, η κυβέρνηση και ο κρατικός μηχανισμός μοιάζουν με ξεκούρδιστο ρολόι. Τι χρειαζόταν η μισή κυβέρνηση να κουβαληθεί στην Κεφαλονιά; Και η αντιπολίτευση μαζί! Δεν υπήρχαν αρμόδια όργανα για να συντονίσουν αυτό που πρέπει να γίνει; Οι υπουργοί πρέπει να τα συντονίζουν όλα; Τότε τι χρειάζονται τα λοιπά όργανα;

Αυτά που γίνονται, Κύριε Πρωθυπουργέ, από την κυβέρνησή σας είναι –αν όχι ανόητα– πάντως ακατανόητα. Μας πνίξατε στα ακρωνύμια. Είναι ευκολώτερο να μάθεις Σανσκριτικά παρά να μάθεις τι σημαίνουν τα αρκτικόλεξα αυτά. Τότε ένας τόπος κυβερνάται καλά, όταν η κυβέρνηση κινείται σ’ ένα όριο που μπορεί να το νιώσει κανείς, ακόμη και να το κατανοήσει. Δεν ανήκω στη χορεία των σοφών που περιστοιχίζουν κάθε υπουργό. Ωστόσο, όταν ταξιδεύω με τον ηλεκτρικό, άνθρωποι απλοί με ρωτούν: «Τι γίνεται στον τόπο αυτό;». Και δεν ξέρω τι να αποκριθώ. Συχνά μου έρχεται στη μνήμη μια φράση: «Η κατάσταση δεν είναι τόσο άσχημη όσο φαίνεται· είναι ακόμη χειρότερη». Να απαντήσω έτσι; Σας ερωτώ…

Η αισιοδοξία δεν είναι θέμα «γραμμής».

πηγή

Ομιλία στην Β' Στάση των Χαιρετισμών † Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

«Χαίρε, αυλή λογικών προβάτων» Απόψε, αγαπητοί μου αδελφοί, λέγεται ό Ακάθιστος ύμνος, οι Χαιρετισμοί. Τι είναι οι Χαιρετισμοί; Ένα τραγούδι. Υπάρχουν τραγούδια του σατανά,  που εγκωμιάζουν το διάβολο και τους αισχρούς έρωτες και ακούγονται σε διάφορα κέντρα ή μεταδίδονται από ραδιόφωνα και τηλεοράσεις. Υπάρχουν όμως και τα τραγούδια του Θεού και της Εκκλησίας,  που ψάλλονται στους ναούς από τους ψάλτες και τους Ιερείς μας. Ένα από τα ωραιότερα τραγούδια της Εκκλησίας μας είναι οι Χαιρετισμοί  της Υπεραγίας Θεοτόκου ή όπως αλλιώς λέγεται ο Ακάθιστος Ύμνος.  Αυτός ο ύμνος ψάλλετε παντού σε όλη τη γη όπου υπάρχουν ορθόδοξοι,  από την Αυστραλία ως την Αμερική. Παντού Ψάλλονται οι Χαιρετισμοί  και δάκρυα τρέχουν από τα μάτια. Ποιο είναι όμως το ιστορικό του Ακάθιστου ύμνου;  Εψάλη για πρώτη φορά πριν 14 αιώνες, το 626 μ.Χ., εκεί στην πόλη των ονείρων μας,  στην Κωνσταντινούπολη.Βάρβαροι πολιόρκησαν τότε στενά την πόλη από  ξηρά και από θάλασσα. Βέβαιοι ότι θα νικήσουν, απειλούσαν τους κατοίκους της Πόλεως, ότι μόνο αν γίνουν πουλιά για να πετάξουν στον αέρα ή ψάρια για να κολυμπήσουν στη θάλασσα θα σωθούν. Υπερήφανα λόγια.  Άλλα οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν έχασαν το θάρρος τους.  Ενώ οι λίγοι άντρες μάχονταν στα τείχη, τα γυναικόπαιδα ήταν στην  εκκλησία και παρακαλούσαν την Υπεραγία Θεοτόκο.  Και ή Παναγία έκανε το θαύμα της. Δεν το λέμε εμείς, το λέει ή ιστορία.  Τη νύχτα στη θάλασσα του Βοσπόρου φύσηξε-άνεμος δυνατός,  σήκωσε κύματα, και όλα τα καράβια των έχθρων πνίγηκαν.  Οι βάρβαροι τόσο πολύ φοβήθηκαν, ώστε έλυσαν την πολιορκία και έφυγαν. Όταν οι χριστιανοί είδαν με τα μάτια τους το θαύμα αυτό μαζεύτηκαν  όλοι στο ναό των Βλαχερνών, έκαναν δοξολογία, και για πρώτη φορά έψαλαν το «Τη ύπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια...» και όλο τον ύμνο όρθιοι, εξ ου και Ακάθιστος.  Ό Ακάθιστος ύμνος έχει 144 «Χαίρε». Τα «Χαίρε». αυτά είναι μαργαριτάρια, διαμάντια, ανεκτίμητα πετράδια  της αγίας μας Εκκλησίας αξίζουν παραπάνω από χρυσό και άργυρο. Να τα ερμηνεύσουμε όλα; Χρειάζεται ώρα πολλή. Για αυτό, άπ' όλα τα «Χαίρε», θα ερμηνεύσουμε συντόμως ένα, αυτό πού ακούσαμε στην αρχή. Στρέφεται ό ποιητής προς την υπεραγία Θεοτόκο και λέει «Χαίρε, αυλή λογικών προβάτων».  Θα προσπαθήσω να μιλήσω άπλα, ώστε να με καταλάβει  και ό πλέον ολιγογράμματος.  «Χαίρε», λέει, «αυλή λογικών προβάτων».  Τι σημαίνουν τα λόγια αυτά;  Ό ποιητής πού έγραψε τον Ακάθιστο ύμνο μιλάει εδώ για «πρόβατα»,  πού ασφαλώς έχουν τσοπάνο, μιλάει και για «αυλή», μαντρί.  Ας τα δούμε αυτά. Πρώτα τα πρόβατα. Τα πρόβατα είναι δύο ειδών.  είναι κατ' αρχήν πρόβατα φυσικά, αυτά πού ξέρουμε όλοι.  Τα πρόβατα διακρίνονται από τα άλλα ζώα με τρία γνωρίσματα πού έχουν . Το πρώτο γνώρισμα τους είναι ήμερα. Δεν αγριεύουν σε κανένα, δεν επιτίθονται. Δεν έχουν δόντια σαν του λύκου να δαγκώνουν. Δεν έχουν κέρατα σαν των βοδιών να τρυπούν και να ξεσχίζουν.  Δεν έχουν νύχια σαν της γάτας να πληγώνουν. Είναι άκακα και ήσυχα.  Ιδίως τα μικρά αρνάκια είναι χαριτωμένα. Τα παιδιά τ' αγαπούν κι όταν  έρχεται ή ώρα να σφάξουν το αρνάκι, παρακαλούν τον πατέρα να μην το  σφάξει. είναι ζώα αγαπητά, πολύ προσφιλή. Ακόμα, το πρόβατο είναι ωφέλιμο ,  το ωφελιμότερο ίσως ζώο. Δίνει το γάλα του, που γίνεται τυρί και βούτυρο  δίνει το κρέας του, πού γίνεται εκλεκτό φαγητό δίνει το δέρμα του, πού  γίνεται υποδήματα, παπούτσια δίνει τα κόκαλα του, πού γίνονται κουμπιά  δίνει ακόμα και τα έντερα του, πού —δεν θα το ξέρετε αυτό— γίνονται χορδές πού παίζει κιθάρα ό οργανοπαίκτης. Το πρόβατο είναι όλο χρήσιμο. Ακόμα, το πρόβατο είναι υπάκουο.  Ακολουθεί τον τσοπάνο όπου πάει εκείνος πάει κι αυτό. Όταν το φωνάζει, τρέχει και πάει κοντά του, και δεν φεύγει από τον τσοπάνο.  Γι’ αυτό ο τσοπάνος γνωρίζει ένα προς ένα τα πρόβατα του.  Αλλά έκτος από τα φυσικά υπάρχουν και τα λογικά πρόβατα, οι Χριστιανοί,  πού πρέπει κι αυτοί να έχουν ανάλογα γνωρίσματα. Πρώτον όπως το πρόβατο είναι ήμερο,  έτσι κι ό Χριστιανός να είναι ήσυχος, ειρηνικός να αποφεύγει όσο το δυνατόν φιλονικίες,  καυγάδες, πολέμους και μάχες να ειρηνεύουν οι Χριστιανοί μεταξύ τους. Ιδίως οι Χριστιανές γυναίκες πρέπει μέσα στο σπίτι να διατηρούν τη γαλήνη  και ηρεμία, πού αναπαύει τους συζύγους και τα παιδιά τους και το εκτιμούν ιδιαιτέρως. Δεύτερον όπως τα πρόβατα είναι ωφέλιμα, έτσι οι Χριστιανοί πρέπει να 'ναι αγαθοεργοί, να προσφέρουν πάντα το καλό στην κοινωνία. Χριστιανός πού δεν  έχει καλά έργα είναι σαν το στέρφο πρόβατο. Και τρίτον όπως το πρόβατο υπακούει στον τσοπάνο του, έτσι κι ό Χριστιανός πρέπει να υπάκουη. Ό μαθητής στο δάσκαλο, το παιδί στον πατέρα, ή γυναίκα στο σύζυγο,  ό πολίτης στους νόμους και τις αρχές, και ό Χριστιανός να υπάκουη στους ποιμένας της Εκκλησίας του. Είπαμε για τα πρόβατα, ας πούμε τώρα  για τον τσοπάνο.  Ό τσοπάνος, πού βόσκει τα πρόβατα, τα αγαπάει. Προς χάριν τους σηκώνεται νύχτα' τα οδηγεί σε χλοερά λιβάδια  να βρουν τροφή και σε δροσερά νερά για να πιουν.  Όταν χαθεί κανένα πρόβατο, το αναζητεί. Κι όταν αρρωστήσει, το φροντίζει ιδιαιτέρως.  Ό καλός ποιμένας περιποιείται τα πρόβατα του και τα προστατεύει από κάθε κίνδυνο.  Όπως λοιπόν υπάρχει τσοπάνος στα πρόβατα, έτσι και στην Εκκλησία υπάρχει  καλός ποιμένας.  Eίναι ό Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Ό Χριστός αγαπάει τα πρόβατα του σαν το βοσκό κι ακόμη παραπάνω. Γιατί κανένας βοσκός δεν θυσιάζεται για τα πρόβατα του, αλλά τουναντίον  τα εκμεταλλεύονται και τα σφάζουν τα πρόβατα για να βγάλουν το ψωμί τους. Ενώ ό Χριστός θυσίασε και αυτή τη ζωή του και έδωσε το τίμιο του αίμα πάνω  στο σταυρό, για να δώσει ζωή στα πρόβατα του ζωή ανωτέρα και αιωνία,  και να σώσει από την αμαρτία τα λογικά του πρόβατα. Σάς μίλησα για τα πρόβατα, σας μίλησα για τους Χριστιανούς πού πρέπει να’ ναι σαν τα πρόβατα, σας μίλησα για τον τσοπάνο και για τον καλόν Ποιμένα. Τώρα θα σας πω και για το μαντρί, την «αυλή» των προβάτων. Τα πρόβατα τη νύχτα μαζεύονται στο μαντρί. Εκεί είναι ασφαλισμένα.  Έρχεται ό λύκος, αλλά δεν τολμά να πλησίαση, γιατί υπάρχουν τσοπανόσκυλα  πού γαβγίζουν όλη νύχτα μέσα στο μαντρί υπάρχει προστασία και ασφάλεια.  Όπως λοιπόν τα πρόβατα έχουνε μαντρί, έτσι και εμείς οι Χριστιανοί, τα πρόβατα του Χριστού, έχουμε μαντρί.  Ποιο είναι το μαντρί μας; Ή Εκκλησία του Χριστού μας. Όσοι είναι μέσα στην Εκκλησία, έχουν προστασία, ασφάλεια, ανάπαυση, ειρήνη, κάθε καλό. Το πρόβατο έξω από τη μάντρα το τρώει  ό λύκος και όταν κάποιος ξεμακραίνει από την Εκκλησία, μένη μακριά από τη  λειτουργία και τη διδαχή, μακριά από την προσευχή και τα μυστήρια, μακριά  από την ιερά εξομολόγηση και τη θεία κοινωνία, μακριά από το αντίδωρο και τις άλλες ευλογίες της Εκκλησίας, τον Χριστιανό αυτόν θα τον φάει ό μεγάλος λύκος,  δηλαδή ό σατανάς, και οι άλλοι λύκοι, δηλαδή οι άπιστοι και άθεοι καί προ παντός οι πλανεμένοι αιρετικοί (λ.χ. οι ψευδομάρτυρες του Ίεχωβά και άλλες αιρέσεις). Αυτά, αγαπητοί μου, είχα να σας πω εξηγώντας τον χαιρετισμό προς την Παναγία  «Χαίρε, αυλή λογικών προβάτων». Διότι «αυλή», είπαμε, είναι ή Εκκλησία καί ή Παναγία, ή μητέρα του καλού ΠΟΙΜΕΝΟΣ, βρίσκεται στο κέντρο της Εκκλησία  ή αγκάλη της, πού κρατεί το Χριστό, δέχεται καί κάθε πιστό έτσι ταυτίζεται με τη μάνδρα της Εκκλησίας. Ένας ύμνος της Παρακλητικής λέει «Πρόβατο ειμί της λογικής σου ποίμνης και προς σε καταφεύγω,  τον Ποιμένα τον καλόν ζήτησόν με τον πλανηθέντα, ό Θεός, και ελέησαν με».  Μακάρι να είμαστε πρόβατα, και να μην μοιάζουμε με κατσίκια,  «ερίφια» που λέει ό Χριστός. Γιατί μερικοί είναι σαν τα κατσίκια, πού τρέχουν δεξιά κι αριστερά, ανεβαίνουν  σε βράχους, είναι άτακτοι και ανήμεροι. Όχι λοιπόν κατσίκια, άλλα πρόβατα πράοι, ταπεινοί, ήσυχοι, ευεργετικοί, για να έχουμε την ευλογία του καλού Ποιμένος της Υπεραγίας Θεοτόκου καί πάντων των αγίων Αμήν. † Μητροπολίτου  Φλωρίνης  Αυγουστίνου

ΕΚΑΝΕ ΠΑΛΙΝ ΤΟ ΘΑΥΜΑΤΑΚΙ ΤΟΥ Ο ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ

ΤΗΝ ΑΦΡΟΚΡΕΜΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΠΗΡΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ.

Ο ΜΟΝΟΣ ΠΟΥ ΕΛΕΙΠΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΗΓΥΡΙ ΗΤΑΝ Ο ΣΕΒ. ΙΛΙΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΑΦΗΣΕ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΚΦΩΝΗΣΕΙ ΤΟΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.

ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΗΚΕ Ο ΣΕΒ. ΙΛΙΟΥ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΤΙΜΗ;

ΕΚΦΩΝΗΣΕ ΤΟΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΔΙΑΝΘΙΣΜΕΝΟ ΜΕ ΕΛΥΤΗ!

πηγή

ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΣ-ΚΕΦ η'-Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ.

ΣΧΟΛΙΟ:Ολόκληρο το 8ο κεφάλαιο του Αγαθάγγελου για τον πόλεμο στην Χερσόνησο Κριμαία[χερσονήσω]που θα συμβεί περίπου [προς...]740 έτη μετά την γραφή του Αγαθάγγελου[1216 ή 1219=2016 ή 2019]όπου αγαρηνών οι Τούρκοι και όπου Έλω η Ελλάδα,Λεχία η Πολωνία.Η ανάμιξη Γαλλίας και Γερμανίας.όπου Αουστρία η πρώην Γιουγκοσλαβία[Σλοβενία-Κροατία,Κόσοβο-Σερβία-Σκόπια κλπ.]

Η Θάλασσα Αζόφ ή Αζοφική είναι η «Μαιώτιδα λίμνη» των αρχαίων Ελλήνων, η «Τερεμίνθα» των Σκυθών, η «Palus Maeotis» των Λατίνων, η «Μπαχρ Αζάκ» των Τούρκων, η «Ντελήκ Νταντζίκ» των Τατάρων, η «Σουράζησε Μόρε» των Ρώσων. Το όνομά της οφείλεται στην άλλοτε κραταιά πόλη Αζόφ. 

Λεχία=παλιά ονομασία της Πολωνίας.Με το όνομα Σκύθες αναφέρονται από τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς ένα σύνολο νομαδικών φυλών που έρχονταν σε επαφή μαζί τους και ζούσαν στην Κεντρική Ασία και στα βόρεια παράλια της Μαύρης Θάλασσας.Οι Σαρμάτες όπως και οι Σκύθες, με τους οποίους συγγένευαν, ήταν άριστοι ιππείς και πολεμιστές. Κατά τον 4ο αιώνα π.Χ. υπέταξαν τους Σκύθες καταλαμβάνοντας όλη την περιοχή τους. Επί βασιλείας του Νέρωνα οι Σαρμάτες εισέβαλαν στη περιοχή της Μοισίας και συμμαχώντας με διάφορα γερμανικά φύλλα αποτέλεσαν μέχρι τον 1ο αιώνα μ.Χ. σημαντική απειλή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Κατά τον 2ο αιώνα είχαν ήδη εγκατασταθεί στη Δακία και στη περιοχή του Κάτω Δούναβη αποτελώντας την Σαρματία, μέχρι που τον επόμενο αιώνα συνετρίβησαν από τους Γότθους.
Τελικά η Σαρματία, που εκτεινόταν από τα ΒΑ. Βαλκάνια, δυτικά, μέχρι και την Γεωργία ανατολικά, έπεψε να υφίσταται μετά την εισβολή των Ούννων το 370 μ.Χ. Όσοι Σαρμάτες επέζησαν του αφανισμού άλλοι κατέφυγαν στη Δύση, άλλοι αναγκαστικά ενώθηκαν με τους Ούννους για να πολεμήσουν τους τελευταίους Γότθους^[15] και κάποιοι άλλοι κατέφυγαν στα παράλια της Βαλτικής^[16]. Κατά τον 6ο αιώνα οι Σαρμάτες και οι απόγονοι αυτών είχαν πλέον εκλείψει.Στην αγγλική γλώσσα, Ρουθηνίας είναι μια γεωγραφική έκταση σε μια διασυνοριακή περιοχή της Ανατολικής Ευρώπης. Μπορεί να αναφέρεται  πολύ διαφορετικά και να είναι αμοιβαία αποκλειστικές ζώνες, ανάλογα με την ιστορική περίοδο και το θέμα. 
Η λέξη "Ρουθηνία" ξεκίνησε ως μια λατινική απόδοση της περιοχής και των ανθρώπων που είναι γνωστοί αρχικά ως «Ρως» - η ίδια ρίζα με τη Ρωσία. Στα ευρωπαϊκές χειρόγραφα που χρονολογούνται από τον 13ο αιώνα CE,η "Ρουθηνία" χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει τους Ρως: η ευρύτερη περιοχή που καταλαμβάνεται από την Αρχαία Ρως (που συνήθως αναφέρονται ως Ρως του Κιέβου »). Αυτή η ιστορική περιοχή αντιστοιχεί στη σύγχρονη Ουκρανία και τη Λευκορωσία, καθώς και δυτική Ρωσία, την ανατολική Σλοβακία και Νότια Πολωνία. Ωστόσο, οι επιπτώσεις στο γεωγραφικό χώρο της «Ρουθηνία» και «Ρωσία» άρχισαν να αποκλίνουν στο νόημα ήδη από το 14ο αιώνα 

Red Ruthenia Ruś Czerwona  (Polish) Червона Русь (Ukrainian)
Historic Region
Areas of Western Ukraine, Eastern Poland
Region	Central Europe, Poland/Ukraine

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ, ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

Γιορτάζουμε σήμερα 11 Μαρτίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Σωφρονίου, του Πατριάρχου Ιεροσολύμων.

Ο Άγιος Σωφρόνιος γεννήθηκε στην Δαμασκό της Συρίας περί το έτος 580 μ.Χ. και ήταν υιός ευσεβών και ενάρετων γονέων, του Πλινθά και της Μυρούς. Λόγω της καταγωγής του αποκαλείται και Δαμασκηνός.

Κατά την νεαρή του ηλικία επισκέφθηκε τους Αγίους Τόπους και εκάρη μοναχός στη μονή του αββά Θεοδοσίου, όπου συνδέθηκε πνευματικά με τον εκεί ασκούμενο Ιωάννη τον Μόσχο, από τον οποίο διδάχθηκε πολλά. Με την συνοδεία αυτού επισκέφθηκε την Αίγυπτο, όπου συνδέθηκε με τον κύκλο του Αγίου Ιωάννη του Ελεήμονος και τη Ρώμη. Τότε πέθανε και ο Ιωάννης ο Μόσχος (620 μ.Χ.).

Ο Σωφρόνιος μετακόμισε το λείψανο αυτού στα Ιεροσόλυμα και, αφού τα ενταφίασε στη μονή του Οσίου Θεοδοσίου, επανέκαμψε στην Αλεξάνδρεια. Εκεί προσβλήθηκε τότε από ανίατη ασθένεια των οφθαλμών. Επισκέφθηκε τότε το ναό των Αγίων Αναργύρων Κύρου και Ιωάννου στο Αμπουκίρ και θεραπεύθηκε. Το θαύμα αυτό περιέλαβε σε εγκώμιό του προς τους Αγίους αυτούς.

Στην συνέχεια επισκέφθηκε την Κωνσταντινούπολη με την ελπίδα να προσεταιρισθεί τον Πατριάρχη Σέργιο Α' (610 - 638 μ.Χ.) στις θέσεις του κατά των Μονοφυσιτών και να εκφράσει τις διαφωνίες του κατά του ενωτικού σχεδίου, το οποίο ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Κύρος ο από Φάσιδος (630 - 643 μ.Χ.) ετοίμαζε για να σιγάσει την διαμάχη μεταξύ Ορθοδόξων και Μονοφυσιτών. Αλλά απέτυχε και απογοητευμένος επανήλθε στα Ιεροσόλυμα.

Όταν πέθανε ο Άγιος Μόδεστος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων, ο Άγιος Σωφρόνιος, για την υπερβάλλουσα αρετή του, ανήλθε το έτος 634 μ.Χ. στον πατριαρχικό θρόνο της Σιωνίτιδος Εκκλησίας. Η κατάσταση ήταν θλιβερή. Εσωτερικά η Ορθοδοξία υπέφερε από την αίρεση του μονοφυσιτισμού.

Εξωτερικά οι Άραβες περιέσφιγγαν την πόλη των Ιεροσολύμων. Ήδη κατείχαν τη Βηθλεέμ και ο Άγιος Σωφρόνιος μη δυνάμενος, κατά τον Δεκέμβριο του έτους 634 μ.Χ., να μεταβεί εκεί για να γιορτάσει την γέννηση του Θεανθρώπου, θρηνεί. Για την αποκατάσταση κάποιας ηρεμίας στο ποίμνιό του, συγκαλεί Σύνοδο και καταδικάζει τον Μονοφυσιτισμό.

Για την απόκρουση των Αράβων οργανώνει την άμυνα της πόλεως. Το έτος 637 μ.Χ. όμως αναγκάζεται να παραδώσει την πόλη των Ιεροσολύμων στον χαλίφη Ομάρ.

Ο Άγιος Σωφρόνιος κοιμήθηκε με ειρήνη το επόμενο έτος, 638 μ.Χ.

Το συγγραφικό του έργο είναι σαφώς και καθαρά ποιητικό. Διακρίθηκε κυρίως στην συγγραφή ιδιομέλων και του βίου των Αγίων Αναργύρων, Ιωάννου του Ελεήμονος και Μαρίας της Αιγυπτίας.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Σωφρόνως τον βίον σου, διαγαγών εκ παιδός, την χάριν του Πνεύματος, εισεποήσω σαφώς, Σωφρόνιε πάνσοφε· όθεν ιεραρχίας, ταίς ακτίσιν εκλάμψας, ώφθης της ευσεβείας, ευκλεής υποφήτης. Καί νυν δυσώπει Όσιε, υπερ των τιμώντων σε.

ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

Τῌ ΙΑ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΜΑΡΤΙΟΥ

Μνήμη
 τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Σωφρονίου, Πατριάρχου Ἱεροσολύμων.

Τῇ ΙΑ' τοῦ αὐτοῦ μηνός,
 μνήμη 
τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Σωφρονίου, Ἀρχιεπισκόπου Ἱεροσολύμων.

Ἔσπευδε τηρεῖν καὶ κεραίαν τοῦ νόμου,
Ὁ Σωφρόνιος, οὗ παρ᾽ οὐρανοῖς κέρας.
Ἑνδεκάτῃ σαόφρων ἔδυ Σωφρόνιος παρὰ τύμβον.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,
 Μνήμη 
τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Πιονίου, Πρεσβυτέρου τῆς ἐν Σμύρνῃ Ἁγίας Ἐκκλησίας.

Ὡς ἐγκρυφίας ἄρτος ἐξωπτημένος,
Καυθεὶς προσήχθη Πιόνιος Κυρίῳ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,
 Μνήμη 
τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Γεωργίου Θεοφόρου καὶ θαυματουργοῦ, τοῦ ἐν τῷ Διϊππείῳ λεγομένῳ, τοῦ Νεοφανοῦς.

Ἐκ γειτόνων εἶ, Γεώργιε, κἀνθάδε,
Κἀκεῖθεν, οἶμαι, Χριστομύστη, Παρθένῳ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, 
Μνήμη 
τῶν Ἁγίων Μαρτύρων, Τροφίμου καὶ Θαλλοῦ, 
τῶν ἐν Λαοδικείᾳ μαρτυρησάντων.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, 
Ἡ εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν ἀνακομιδὴ τῶν Λειψάνων
 τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἐπιμάχου.

Κομίζεταί σοι ὄλβος, ὀλβία Πόλις,
Ἐπιμάχου τὸ σῶμα τοῦ τρισολβίου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,
 Μνήμη 
τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Γεωργίου τοῦ Σιναΐτου.

Πῶς ἂν διῆλθες πλέθρα γῆς τάχος τόσα;
Εἰ μὴ ἄσαρκος, ὥς τις ἦς, πάτερ, βίῳ;

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, 
ὁ Θεός, 
ἐλέησον ἡμᾶς.

Πῶς μποροῦμε νὰ κρίνουμε μία πίστη;

Γέρων Παΐσιος

Τὴν ἀπάντηση τὴν δίνει ὁ Ἰησοῦς Χριστός: «Προσέχετε ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δὲ εἰσὶ λύκοι ἅρπαγες. ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς…» (Ματθ. ζ΄15-16)

Ἀπὸ τοὺς καρποὺς ποὺ ἔχει ἡ κάθε μία πίστη, ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς «καρποὺς» μπορεῖ κανεὶς νὰ βγάλει συμπεράσματα.


* Ἔτσι λοιπὸν οἱ Μωαμεθανοί, ἀκολουθώντας τὴν πίστη τους, ἔχουν καταδικάσει σὲ ἐξευτελισμὸ καὶ δυστυχία τοὺς μισοὺς ἀπὸ τοὺς ὀπαδούς τους, τὶς γυναῖκες!!! Δὲν τὶς δέχονται οὔτε στὰ τζαμιά… εἶναι μέσα στὸ κοινωνικὸ σύστημα τοῦ Ἰσλάμ, πολίτες… ἀνύπαρκτοι, ἔσχατης κατηγορίας. «Καρπὸς» λοιπὸν τοῦ Ἰσλάμ, ἡ δυστυχία τῶν γυναικῶν, ἡ πολυγαμία, καὶ ἡ ὁμοφυλοφιλία. Ἄλλος καρπὸς τοῦ Ἰσλὰμ ὁ «ἱερὸς πόλεμος». Γιὰ νὰ σὲ πείσουν νὰ λατρεύσεις τὸν Ἀλλὰχ καὶ τὸν «προφήτη» τους Μωάμεθ, θὰ σὲ ἐκβιάσουν καὶ θὰ σὲ σκοτώσουν ἂν ἀρνηθεῖς. Ὄχι ἀπὸ διαστρέβλωση τοῦ «θείου νόμου», ἀλλὰ γιατί ἔτσι διδάσκει τὸ κοράνι!!!


* Καρπὸς τοῦ Ἰνδουισμοῦ ἡ σημερινὴ κατάντια τῆς Ἰνδίας. Κοινωνικὴ στασιμότητα, στραγγαλισμὸς τῶν λαϊκῶν δυνάμεων μέσω τοῦ ρατσιστικοῦ συστήματος τῶν καστῶν, ποὺ ἐπιβλήθηκε ἀπὸ τὶς «θεόπνευστες» Βέδες καὶ τοὺς «θεόπνευστους» Βραχμάνους. Δουλοποίησαν ὁλόκληρη τὴν κοινωνία καὶ αὐτὴ ἀντέδρασε μὲ τὴν ἀδιαφορία καὶ τὴν ἀπάθεια. Τώρα πληρώνουν μὲ τὴν ἀπέραντη φτώχεια καὶ δυστυχία τοὺς «καρποὺς» τῆς πλάνης τους. Εἶναι γνωστὴ ἡ ἀνατολίτικη «ἀπάθεια» καὶ «ἀδιαφορία» ποὺ ὀφείλεται στὸ συνεχῆ στραγγαλισμὸ τῶν δημιουργικῶν δυνάμεων τῶν ἀτόμων ἀπὸ τὸ σύστημα τῶν καστῶν, ποὺ ὁδηγεῖ τὰ πρόσωπα στὴν ἀπογοήτευση, τὴν ἀδιαφορία, τὴν ἀδράνεια, τὸ μαρασμό, τὰ ναρκωτικά, τὴ μοιρολατρεία…


* Ἂς δοῦμε τοὺς «καρποὺς» τῆς παπικῆς πλάνης: 

1) Πουλοῦσαν «συγχωροχάρτια». Δηλαδή, ἔναντι χρηματικῆς ἀμοιβῆς στὸν Πάπα τῆς Ρώμης, ἔπαιρνες ἄφεση ἁμαρτιῶν καὶ ἀγόραζες ἔτσι θέση στὸν Παράδεισο. 

2) Ἡ Ἱερὰ ἐξέταση: Καίγανε στὴν φωτιὰ ὅποιον τολμοῦσε νὰ κάνει κριτικὴ στὶς πράξεις τοῦ Πάπα καὶ τὶς διεστραμμένες αἱρετικὲς διδασκαλίες του. 

3) Σταυροφορίες: Δηλαδὴ μὲ τὸ πρόσχημα τῆς θρησκείας σκότωναν, λεηλατοῦσαν, διψασμένοι γιὰ ἐξουσία καὶ πλοῦτο.

4) Οὐνία: Μεταμφίεση, ὑποκρισία, προσπάθεια ἐξαπάτησης τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων καὶ βίαιος προσηλυτισμὸς κατὰ περίπτωση. 

5) Τὸ παπικὸ ἀλάθητο: εἶναι ἡ χειρότερη αἵρεση ποὺ ἐμφανίστηκε στὴν Ἱστορία… μιὰ ἀνταρσία χωρὶς προηγούμενο κατὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ…. Ὁ πάπας «ἐξόρισε» τὸ Χριστὸ στὸν οὐρανὸ καὶ ἔγινε ὁ ἴδιος ἐπίγειος, ἀλάθητος Θεός…


* …Οἱ φανατικοὶ Ἰουδαῖοι – Ἑβραῖοι (Σιωνιστὲς) προβάλλουν τὴν ἄποψή τους, ὅτι αὐτοὶ εἶναι «ὁ ἐκλεκτὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ» ποὺ εἶναι προορισμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ κυριαρχήσει πάνω στὴ γῆ. Ἔτσι δικαιολογοῦν τὰ σχέδια καὶ τὶς προσπάθειές τους γιὰ παγκόσμια κυριαρχία σήμερα. Μάλιστα λένε ὅτι τὶς δέκα ἐντολὲς ποὺ δόθηκαν στὸν προφήτη Μωυσῆ στὸ ὅρος Σινά, ἀφοροῦν τὶς σχέσεις μόνο μεταξὺ τῶν Ἑβραίων καὶ ὄχι μεταξὺ Ἑβραίων καὶ ἄλλων λαῶν. Ἔτσι, γιὰ παράδειγμα τὸ «οὐ κλέψεις», τὸ «οὐ φονεύσεις», τὸ «οὐ μοιχεύσεις» εἶναι ἁμαρτία ὅταν παραβιασθεῖ ἀπὸ Ἑβραῖο σὲ Ἑβραῖο. Ὅταν ὅμως κάποιος Ἑβραῖος κλέψει, φονεύσει κάποιον μὴ Ἑβραῖο, τότε ἠθικὰ καὶ νομικὰ εἶναι ἀδιάφορο, γιατί πᾶς μὴ Ἑβραῖος εἶναι «γκοΐμι», δηλαδὴ ἀνθρωπόμορφο κτῆνος γεννημένο γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τῶν Ἑβραίων. Αὐτὰ πρεσβεύουν οἱ σύγχρονοι Σιωνιστές.

* … Τέτοιου εἴδους φαινόμενα δὲν παρουσιάσθηκαν ποτὲ στὸ χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας σὲ ὅλη τὴν μακρόχρονη ἱστορία τῶν 2.000 χρόνων της… Ποτὲ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὡς διδασκαλία, ὡς σύνολο δὲν γνώρισε, παρήγαγε ἢ στήριξε τέτοιες φρικιαστικὲς καταστάσεις. 

Ἀντίθετα, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καὶ στὴ σημερινὴ δύσκολη ἐποχή, συνεχίζει νὰ «παράγει» Ἁγίους, παρόλες τὶς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες. Πράγμα μοναδικὸ σ’ ὁλόκληρο τὸν πλανήτη.

Πηγή