Το ευνουχισμένο αγόρι, που έγινε άγιος και ανδρείος πατριάρχης!

Ο άγιος Γερμανός Κωνσταντινουπόλεως (8ος αι.), που τά 'βαλε με τον αυτοκράτορα

Ορθόδοξος Συναξαριστής (εικ. από εδώ)

 

Ὁ Ἅγιος Γερμανὸς γεννήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη περὶ τὸ 640 μ.Χ. καὶ ἦταν υἱὸς τοῦ πατρικίου Ἰουστινιανοῦ. Σὲ ἡλικία εἴκοσι ἐτῶν ἔμεινε ὀρφανός, ὅταν ὁ πατέρας του ἐκτελέσθηκε ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Κωνσταντίνο Δ’ τὸν Πωγωνάτο (668 – 685 μ.Χ.), ἐπειδὴ θεωρήθηκε ὅτι ἐνεχόταν στὴν δολοφονία τοῦ πατέρα του Κώνσταντος Β’. Τὸν Γερμανό, ἀφοῦ τὸν εὐνούχισε, τὸν κατέταξε στὸν κλῆρο τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. 

Ἐπιδόθηκε μὲ ζῆλο στὴ μελέτη τῶν ἱερῶν γραμμάτων, ἔγινε βαθὺς γνώστης αὐτῶν καὶ διακρίθηκε γιὰ τὴν ἁγιότητα τοῦ βίου καὶ τὴν ἀρετή του. Στὴν συνέχεια ἐπισκέφθηκε τὰ Ἱεροσόλυμα καί, ἀφοῦ προσκύνησε τοὺς Ἁγίους Τόπους, ἐπέστρεψε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου χειροτονήθηκε ἱερεύς. Τὸ 709 μ.Χ. ἐξελέγη ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Κύρο Ἐπίσκοπος Κυζίκου.

Ἀπὸ τὴν ὑψηλὴ αὐτὴ θέση ἀγωνίσθηκε σθεναρὰ κατὰ τῶν αἱρετικῶν Μονοθελητῶν. Ὅταν καθαιρέθηκε ὁ Πατριάρχης Κύρος καὶ πέθανε ὁ διάδοχος αὐτοῦ Ἰωάννης ΣΤ’, ἐξελέγη στὶς 9 Αὐγούστου τοῦ 715 μ.Χ., μὲ τὴν ἐπίνευση τοῦ βασιλέως Ἀναστασίου, Πατριάρχης Κων/πόλεως.

Ὅταν ὁ Ἅγιος ἔγινε Πατριάρχης, ἀφιέρωσε ὅλες τὶς πνευματικὲς καὶ ἠθικές του δυνάμεις στὴ διακονία τοῦ ποιμνίου του, διδάσκοντας καὶ νουθετώντας αὐτὸ μὲ τὰ ἐμπνευσμένα κηρύγματά του.

Ὅταν ἀνῆλθε στὸ θρόνο ὁ εἰκονομάχος αὐτοκράτορας Λέων Γ’ ὁ Ἴσαυρος (717 – 741 μ.Χ.), πιεζόμενος ὁ Πατριάρχης Γερμανὸς ἀπὸ αὐτόν, γιὰ νὰ τὸν βοηθήσει μὲ σκοπὸ τὴν ἐπικράτηση τῆς εἰκονομαχικῆς αἱρέσεως, ὄχι μόνο ἀρνήθηκε, ἀλλὰ τὸν μὲν Λέοντα ἔλεγξε γιὰ τὶς ἀνίερες πράξεις του, τὸν δὲ λαὸ παρότρυνε σὲ ἀντίσταση κατὰ τῶν εἰκονομάχων. 

Βλέποντας ὁ αὐτοκράτορας Λέων ὅτι τίποτα δὲν κατόρθωνε, διὰ πραξικοπήματος ἀνάγκασε τὸν Ἅγιο νὰ παραιτηθεῖ. Ἔτσι, στὶς 6 Ἰανουαρίου τοῦ 730 μ.Χ., ἀφοῦ κατέθεσε τὸ ὠμοφόριό του στὴν Ἁγία Τράπεζα τοῦ παλατιοῦ, ἀποσύρθηκε στὴν πατρική του οἰκία στὸ Πλατάνι, ὅπου ἔζησε ἀσκητεύοντας καὶ συνθέτοντας ἐκκλησιαστικοὺς ὕμνους.

Ὁ Ἅγιος Γερμανὸς κοιμήθηκε, μετὰ σύντομη ἀσθένεια, τὸ 740 μ.Χ. καὶ ἐνταφιάσθηκε στὴ μονὴ τῆς Χώρας.

Ἐνῷ ἀρχικὰ καθαιρέθηκε καὶ ἀναθεματίσθηκε ἀπὸ τὴ ψευδοσύνοδο τῆς Ἱερείας τὸ 754 μ.Χ., στὴν συνέχεια δικαιώθηκε καὶ ἐξυμνήθηκε ἀπὸ τὴν Ζ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τὸ 787 μ.Χ., ἡ ὁποία καταδίκασε τοὺς εἰκονομάχους καὶ ἀναστήλωσε τὶς ἱερὲς εἰκόνες. Ἐπὶ τῆς Πατριαρχίας τοῦ Ἁγίου, ὅταν τὸ 718 μ.Χ. διασώθηκε ἡ Κωνσταντινούπολη ἀπὸ βαρβαρικὴ ἐπιδρομή, συμπληρώθηκε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἀνδρέα Κρήτης ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος.

Ὁ Ἅγιος Γερμανὸς κατέλιπε ἀξιόλογο ὑμνογραφικὸ καὶ συγγραφικὸ ἔργο, δυστυχῶς ὅμως τὰ περισσότερα ἔργα του κατακάηκαν μὲ διαταγὴ τοῦ Λέοντος. Περισώθηκαν δὲ ἀπὸ μὲν τοὺς ὕμνους, 104 Στιχηρὰ καὶ 22 Κανόνες, ἀπὸ δὲ τὰ συγγράμματά του τὰ ἑξῆς: α) «Περὶ αἱρέσεων καὶ Συνόδων», β) «Τρεῖς δογματικαὶ ἐπιστολαὶ ἐπὶ τῶν εἰκονομάχων» (πρὸς Ἰωάννην, Ἐπίσκοπον Συνάδων, πρὸς Κωνσταντίνον, Ἐπίσκοπον Νακαλείας, καὶ πρὸς Θωμᾶν, Ἐπίσκοπον Κλαυδιουπόλεως), γ) «Ὀκτὼ λόγοι» (δύο στὴν προσκύνηση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Σταυροπροσκυνήσεως καὶ τὴν ἡμέρα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, δύο στὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου, τρεῖς στὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου καὶ ἕνας στὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου), δ) «Ὁμιλία» (στὰ ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ τῆς Θεοτόκου καὶ τὰ ἅγια σπάργανα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ). 

Ἡ Σύναξη (συγκέντρωση πρός τιμήν) τοῦ Ἁγίου Γερμανοῦ ἐτελεῖτο στὴ Μεγάλη Ἐκκλησία.

Ἀπολυτίκιον  Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Σοφίας τοῖς δόγμασιν, ἐκπαιδευθεὶς εὐκλεῶς, φωστὴρ ἐχρημάτισας, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, ἐν λόγοις καὶ πράξεσι· σύμμορφος γὰρ ὑπάρχων, τῆς εἰκόνος τοῦ Λόγου, λύεις Εἰκονομάχων, τὴν ἀντίθεον πλάνην· διό σε Ἱεράρχα Γερμανέ, Χριστὸς ἐδόξασε

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.Τοὺς διττοὺς ὑποφήτας τῆς ἀνάρχου Θεότητος, τῶν θεοτυπώτων δογμάτων, τοὺς πανσόφους ἐκφάντορας, σὺν τῷ Ἐπιφανίῳ τῷ κλεινῷ, ὑμνήσωμεν τὸν θεῖον Γερμανόν· ὡς λαμπροὶ γὰρ τῶν ἀρρήτων μυσταγωγοί, πυρσεύουσι τοὺς κράζοντας· δόξα τῷ στεφανώσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ μεγαλύναντι, δόξα τῷ βεβαιοῦντι δι’ ὑμῶν, πίστιν τὴν Ὀρθόδοξον.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Οἰκονόμος ἄριστος, τῶν δωρεῶν τοῦ Σωτῆρος, ὡς εἰκὼν θεόγραφος, τῶν ἀρετῶν πέλων Πάτερ, ἔλαμψας, ἐν Ἱεράρχαις ἀμέμπτῳ βίῳ· ἔδειξας, τὴν τῶν Εἰκόνων τιμὴν προσφόρως· διὰ τοῦτό σοι βοῶμεν· χαίροις τρισμάκαρ, Γερμανὲ ἔνδοξε.

Ἕτερον Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.Ἱεραρχῶν τὴν θαυμαστὴν ξυνωρίδα, ἀνευφημήσωμεν πιστοὶ κατὰ χρέος, σὺν Γερμανῷ τὸν θεῖον Ἐπιφάνιον· οὗτοι γὰρ κατέφλεξαν, τῶν ἀθέων τὰς γλώσσας, δόγματα δοφώτατα, διαθέμενοι πᾶσι, τοῖς ὀρθοδόξως μέλπουσιν ἀεί, τῆς εὐσεβείας τὸ μέγα μυστήριον.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις ὁ τῆς χάριτος ὑπουργός, καὶ τῆς Ἐκκλησίας, νυμφόστολος θεοειδής· χαίροις ὁ τρανώσας, τὴν τῶν Εἰκόνων δόξαν, ἐν Πνεύματι ἁγίῳ, Γερμανὲ ἔνδοξε.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον.Φῶς ὁ Ἐπιφάνιος νοητόν, λάμψας ἐν τοῖς λόγοις, καταυγάζει τοὺς εὐσεβεῖς· γέρας δ’ ἀληθείας, ὁ Γερμανὸς παρέχει, τῇ Ἐκκλησίᾳ πάσῃ· οὓς μεγαλύνομεν.

πηγή

Καραολής και Δημητρίου, οι δύο νέοι που κρέμασαν οι Άγγλοι

"Τα Ελληνόπουλα δεν ξέρουν μόνο πώς πρέπει να ζουν. Ξέρουν και πώς να πεθαίνουν". 

10 Μαΐου 1956. O απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ στην αγγλοκρατούμενη Κύπρο, με στόχο την ένωση με τη μητέρα Ελλάδα, ήταν σε εξέλιξη.

.

Η Κύπρος ασφυκτιούσε, κάτω από τα απάνθρωπα μέτρα των αγγλικών στρατευμάτων. Οι τηλεφωνικές επικοινωνίες είχαν κοπεί και είχε διακοπεί η κίνηση των οχημάτων στους δρόμους. Το κλίμα ήταν τεταμένο, εξαιτίας της προγραμματισμένης εκτέλεσης των δύο στελεχών της Ε.Ο.Κ.Α.

Οι αντιδράσεις των Κυπρίων και των Ελλήνων ήταν έντονες, αλλά ο σκληρός στρατάρχης Χάρντινγκ ήταν αμετακίνητος και ανελέητος.

Δεν ήταν διατεθειμένος να δώσει χάρη. Ο μελλοθάνατοι Μιχαλάκης Καραολής και  Ανδρέας Δημητρίου, είχαν κοινωνήσει το προηγούμενο απόγευμα από τον ιερέα Παπαντώνη Ερωτοκρίτου.

Παρά τις εκκλήσεις και τα διαβήματα του Έλληνα πρωθυπουργού, Κωνσταντίνου Καραμανλή, προς τη βρετανική κυβέρνηση και τους διεθνείς οργανισμούς, η εκτέλεση των δύο αγωνιστών δεν ματαιώθηκε.

Η εκτέλεση αυτών των Κυπρίων αγωνιστών προκάλεσε εντονότατο ρεύμα αγανάκτησης σ΄ολόκληρο τον κόσμο.

Την προηγούμενη ημέρα στην Αθήνα, ξέσπασαν αιματηρά επεισόδια μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας, κατά τη διάρκεια διαμαρτυρίας, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 4 διαδηλωτές.

 

Ήταν δύο από τους αμέτρητους νέους, που είδαν την ένταξή τους στην Ε.Ο.Κ.Α ως κάτι φυσικό. Για αυτούς ο αγώνας εναντίον των Άγγλων για την ανεξαρτησία της Κύπρου ήταν αυτονόητος.

Και δεν δίστασαν να πεθάνουν για την ελευθερία τους. Υπήρξαν οι πρώτοι αγωνιστές του Κυπριακού Αγώνα, που καταδικάσθηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν.

Οι συλλήψεις

Ο 23χρονος Μιχαλάκης Καραολής ανέλαβε μαζί με τον συναγωνιστή του Ανδρέα Παναγιώτου, τη δολοφονία του προδότη αστυνομικού Ηρόδοτου Πουλλή. Η απόπειρα πέτυχε.

Η σφαίρα που σκότωσε τον Ελληνοκύπριο αστυνομικό ήταν από το όπλο του Παναγιώτου, ο οποίος όμως διέφυγε.

Ο Καραολής συνελήφθη σε ενέδρα από τις αγγλικές δυνάμεις, ενώ ετοιμαζόταν να ενωθεί με την αντάρτικη ομάδα του Γρηγόρη Αυξεντίου.

 

Καταδικάστηκε σε θάνατο στις 28 Οκτωβρίου του 1955 και είχε αρνηθεί να ζητήσει χάρη από τον Άγγλο διοικητή.

Ο 21χρονος Ανδρέας Δημητρίου, που υπήρξε από τα πιο ενεργά μέλη της οργάνωσης, κατηγορήθηκε ότι πυροβόλησε και τραυμάτισε στην Αμμόχωστο τον πράκτορα της «Ιντέλιτζενς Σέρβις», Σίντνεϊ Τέιλορ. Καταδικάστηκε σχεδόν ένα μήνα μετά τον Καραολή.

Και οι δύο βασανίζονται άγρια από τους ειδικευμένους βασανιστές της πολιτισμένης Αγγλίας. Δεν μιλούν.

Το δικαστήριο τους καταδικάζει με συνοπτικές διαδικασίες σε θάνατο δι΄απαγχονισμού.

Ο Δημητρίου ακούει την ποινή του και σχολιάζει: «Λυπάμαι που δε θα δω την Κύπρο μας ελεύθερη. Όμως δε με φοβίζει ο θάνατος, γιατί η ζωή είναι περιττή μέσα στη σκλαβιά. Γεια σας».

Όλες οι αιτήσεις χάριτος απορρίφτηκαν από τον Βρετανό διοικητή του νησιού. Ούτε η βασίλισσα συγκινήθηκε. Οι δύο νέοι δεν γνωρίζουν ο ένας τον άλλον. Συναντιούνται πρώτη φορά στη φυλακή.

 

Η εκτέλεση

Την παραμονή της εκτέλεσής τους, όλοι οι κρατούμενοι τους κάνουν συντροφιά, τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο.

Το ξημέρωμα βαδίζουν στην κρεμάλα, τραγουδώντας το ίδιο άσμα. Μαζί.

Ο Καραολής λέει: «Εμένα δεν πρέπει να με λυπάστε, αφού εγώ δεν βρίσκω λόγο για να με κλαίω, ούτε οι συγγενείς μου πρέπει να με κλαίνε».

Λίγη ώρα μετά, τον ακολουθεί ο Δημητρίου.

Στους συγκρατούμενούς του λέει περήφανα: «Τα Ελληνόπουλα δεν ξέρουν μόνο πώς πρέπει να ζουν. Ξέρουν και πώς να πεθαίνουν».

Ο Βρετανός εκτελεστής τραβάει τον μοχλό και η καταπακτή υποχωρεί. Τα σώματα των νεαρών κρέμονται στον αέρα από μια θηλιά. Για την πατρίδα.

Οι αρχές δεν έδωσαν τα άψυχα κορμιά των παιδιών στις οικογένειές τους – τους έθαψαν σ’ έναν χώρο της φυλακής.

 

Τα Φυλακισμένα Μνήματα ήταν το επισφράγισμα της βάναυσης και απάνθρωπης συμπεριφοράς των αγγλικών στρατευμάτων. Μάταιος κόπος. Ο Καραολής και ο Δημητρίου βρίσκονται παντού. Σε δρόμους και πλατείες.

Μόνο που πια, ελάχιστοι γνωρίζουν το γιατί. Ο Μιχαλάκης ήταν 23 ετών και ο Αντρέας 22.

Κανάλια δεν υπήρχαν, για να κάνουν δηλώσεις οι γονείς τους. Οι γείτονές τους είπαν πως έπρεπε να είναι περήφανοι για τα παιδιά τους.

Η Κύπρος δεν τους ξέχασε ποτέ. Η Ελλάδα, για την οποία κρεμάστηκαν;

Άγιο Όρος, μια ακοίμητη κανδήλα

Κάθε βράδυ σε κάθε μοναστήρι του Αγίου Όρους τουλάχιστον ένας μοναχός μένει άγρυπνος όλη τη νύχτα προσευχόμενος για όσους δεν μπορούν να ξαγρυπνήσουν. Το Άγιον Όρος είναι ένας τόπος όπου επί 1000 και πλέον χρόνια τελούνται τουλάχιστον 100 Θείες Λειτουργίες κάθε 24ωρο. Εν τέλει το Άγιον Όρος, το περιβόλι της Παναγίας μας είναι μια ακοίμητη κανδήλα, μια διαρκής προσευχή προς τον Κύριο για όλο τον κόσμο. Απόψε το βράδυ όσοι από εμάς μπορούμε ας πούμε μια αυτοσχέδια προσευχή για όλους αυτούς τους ανθρώπους ειδικά τους ακοίμητους που προσεύχονται για όσους έχουν ανάγκη. Απ' την καρδιά μου λέω: Κύριε Ιησού Χριστέ, Αναστημένε και Παντοδύναμε Θεέ μας φρόντιζε, προστάτευε, ενίσχυε, φώτιζε και χαρίτωνε τους δούλους σου αυτούς τους Μοναχούς του Αγίου Όρους, του ευλογημένου αυτού τόπου που αφιέρωσες στην Παναγία Μητέρα σου και βοήθα όσους έχουν ανάγκη το βράδυ αυτό: τους αρρώστους στα νοσοκομεία και ειδικά στις εντατικές μονάδες, τους φυλακισμένους, τους μοναχικούς ανθρώπους, τους ανέργους, τα ορφανά, τις χήρες, τους αστέγους, τους φρουρούς της πατρίδας μας. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον τους δούλους σου. Καλό ξημέρωμα σε όλους τους αδελφούς και τις αδελφές μας.
πηγή

Η «ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ» ΚΑΙ Ο ΔΙΠΛΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ (ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ)

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ

Ἡ Ἐποχή μας σφραγίζεται καθοριστικὰ ἀπὸ μιὰ νέα ἱστορικὴ συγκυρία, τὴ Νέα Παγκόσμια Τάξη πραγμάτων καὶ τὴν ἀνάδυση στὸ παγκόσμιο προσκήνιο μίας νέας παγκόσμιας Μονοκρατορίας τῆς Pax Americana, πού μεταφέρει τὸν κόσμο, ἀναδρομικά, στὴν ἑνότητα τῆς Pax Romana καὶ σ᾽ ὅ,τι αὐτὴ μπορεῖ νὰ σημαίνει γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν κόσμο.

Ἡ ἀνθρωπότητα ἐντάχθηκε σ’ ἕνα παγκόσμιο σύστημα πολιτικῆς καὶ ἀξιῶν, πού ἐλέγχει καὶ διαμορφώνει καθολικά, μέσῳ τῆς ἑνιαιοποιημένης παιδείας καὶ τῶν κατευθυνόμενων Μ.Μ.Ε., τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν κοινωνία, ὡς πλανητικὸ ἄνθρωπο καὶ πλανητικὴ-ὁλιστική κοινωνία. Τὸ Internet-Διαδίκτυο ἰδιαίτερα, ἑνοποιεῖ τὸν κόσμο μας, τεκμηριώνοντας αὐτό, πού ἐμπεριέχει ὁ ὅρος παγκοσμιοποίηση (Globalization). Καὶ εἶναι θεμιτὸ νὰ ἐπικαλούμεθα τὸν ἐλπιδοφόρο λόγο τοῦ Χριστοῦ μας «γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμὴν » (Ἰω. 10,18), τὸ ἐρώτημα ὅμως εἶναι: ὑπὸ ποῖον ποιμένα;

 
Ἡ Νέα Τάξη συνδέεται ἀποκρυφιστικά, μὲ τὴ Νέα Ἐποχὴ (New Age), τὴν ὑδροχοϊκὴ περίοδο τῆς ἱστορίας, πού διαδέχθηκε, ὅπως λέγουν, τὴν ἐποχὴ τοῦ «Ἰχθύος», δηλαδὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ἱστορικῆς περιόδου, πού σφραγίζεται ἀπὸ τὴν μορφή Του. Καὶ ὀφείλω νὰ ζητήσω συγγνώμη, πού ἐπικαλοῦμαι καὶ τὴν ὀπτική τοῦ ἀποκρυφισμοῦ, δικαιώνομαι πάντως, ἀφοῦ οἱ περισσότεροι τῶν πολιτικῶν Ἡγετῶν καθοδηγοῦνται ἀπὸ ἀστρολόγους.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἐπιτρέπεται ἕνας ἱστορικὸς παραλληλισμός:


Στὶς 11.5.330 μ.Χ ἀναδύθηκε ἕνα νέο ἱστορικὸ μέγεθος, ἡ αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ρώμης, πού ὑποστασιωνόταν μὲ τὸ τρίπτυχο: ἐκχριστιανισμένος ρωμαϊκὸς κρατικὸς φορέας - ἑλληνικὸς πολιτισμὸς/παιδεία καὶ χριστιανικὴ ὀρθοδοξία, ἡ ψυχὴ καὶ ζωοποιός δύναμη τοῦ νέου αὐτοῦ παγκόσμιου μορφώματος.

Ἡ σημερινὴ Νέα Ἐποχή, ὡς παγκόσμια αὐτοκρατορία, ἀνατρέπει καὶ ὑποκαθιστᾶ τὸ παλαιὸ μὲ τὸ δικό της τρίπτυχο: παγκόσμια πολιτικὴ ἐξουσία τῶν Η.Π.Α., παγκόσμιος πολιτισμός, μέ τήν ἐπιβολή καί ἐπικράτηση τοῦ δυτικοῦ-φράγκικου πολιτισμοῦ, καὶ παγκόσμια θρησκεία, ὡς Πανθρησκεία, γιὰ τὴν διαμόρφωση ὁλιστικῆς συνειδήσεως πάνω στὴν πανθεϊστικὴ βάση: Ὅλοι ἕνα-ὅλοι Θεός! Μέσα στὴν πολυωνυμία τοῦ (ἀναμενόμενου;) Ὑδροχοϊκοῦ Μεσσία ἀθετεῖται ἡ μοναδικότητα καὶ ἀποκλειστικότητα τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου στὴ δυνατότητα σωτηρίας ὡς θεώσεως (πρβλ. Πράξ. 4,12: «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία»), διότι ὁ ΜΟΝΟΣ σωτήρας εἶναι ὁ Χριστός. Ἡ ἰδεολογία τῆς Νέας Ἐποχῆς συνιστᾶ ἔτσι, πρόκληση οὐσιαστικὴ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία.

Ὄχι θεολόγος, ἄλλα διεθνολόγος, ὁ καθηγητὴς Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης, περιέγραψε τὴ νέα αὐτὴ πραγματικότητα ὡς «κυριαρχία ἑνὸς ἀνάρχου διεθνοῦς συστήματος, μὲ κύρια χαρακτηριστικὰ τὴν ἀστάθεια, ρευστότητα, τὴν ἀνασφάλεια, τὸν πόλεμο ὅλων ἐναντίον ὅλων, ἀλλά καὶ τὴν ἀνικανότητα τοῦ διεθνοῦς Ὀργανισμοῦ νὰ ἀποτρέψει συγκρούσεις καὶ πολέμους, πολὺ δὲ περισσότερο νὰ ἐπιβάλει τὴν τάξη» (στὸν τόμο ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, Ἅγιον Ὄρος 1996, σ. 248). Κατὰ τὸν ἴδιο, «ἡ ἀνθρωπότητα ἤδη βιώνει τὴν τραγωδία τῆς μετάβασης σ’ ἕνα ἐξαιρετικὰ ἀβέβαιο μέλλον». Ἡ τραγωδία αὐτὴ ἀποκαλύφθηκε σήμερα μὲ τὴν ἐπιβαλλόμενη ἀπό τούς ἰσχυροὺς τῆς γῆς παγκόσμια οἰκονομική κατάρρευση.

Ἡ μετακαρλομάγνεια Εὐρώπη ἀπώλεσε πᾶσαν σχέσιν μέ τόν Χριστιανισμόν

2. Στὸ πλαίσιο διαμορφώσεως τῆς Νέας Ἐποχῆς ἐντάσσεται καὶ ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἑνοποίηση ἢ Ὁλοκλήρωση, ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση.Οἱ ἐπιφανειακὲς -καὶ κυρίως φαινομενικὲς- συγκρούσεις (π.χ. Η.Π.Α. καὶ Ε.Ε) δὲν σημαίνουν καὶ οὐσιαστικὲς διαφοροποιήσεις, ἀλλά ἐκφράζουν ἀντιθέσεις συμφερόντων καὶ ἱστορικοῦ ρόλου.

Πρέπει δὲ νὰ δηλωθεῖ, ὅτι ὡς Ὀρθόδοξος Ἕλληνας, ζυμωμένος μὲ τὴν οἰκουμενικὴ ὀρθόδοξη οἰκουμενικότητα, ἔβλεπα ὡς ὑπέροχο ἐπίτευγμα καὶ ἀδήριτη ἀνάγκη τὴν εὐρωπαϊκὴ ἑνότητα, ὡς Εὐρώπη ὅμως τῶν Λαῶν καὶ τῶν πολιτισμῶν τους. Κείμενα ὅμως καὶ πράξεις τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης ἀπεκάλυψαν ὅτι ἀπώτερος στόχος εἶναι ἡ ἑνιαία πολιτισμική, ἱστορικὴ καὶ κρατικὴ συνείδηση γιὰ τὴ δημιουργία, τελικά, τοῦ ἑνιαίου εὐρωπαίου ἀνθρώπου, μέσῳ τῆς παιδείας.

Εἶναι δὲ ἤδη ἐμφανής, καὶ λόγῳ τῆς ἀδρανοποίησης τῶν δικῶν μας ἐσωτερικῶν ἀντιστάσεων, ἡ μονοδρομικὴ «μετακένωση» ἀπὸ τὶς χῶρες, πού συνιστοῦν τὸ Εὐρωπαϊκὸ «Διευθυντήριο», μὲ ἐξ ἴσου ἐμφανῆ τὴν προϊοῦσα ἀπορρόφηση (=ὑποδούλωση) τῶν μικρότερων λαῶν ἀπὸ τὴ μετακαρλομάγνεια Εὐρώπη, πού ἔχασε τελικὰ κάθε σχέση ὄχι μόνο μὲ τὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλά καὶ μὲ τὸν Χριστιανισμό.

Ἡ πολιτικὴ δὲ σύγκλιση τῆς Γαλλίας μὲ τὴ Γερμανία καὶ οἱ ἐπιπτώσεις της στὶς πολιτιστικὲς καὶ οἰκονομικὲς σχέσεις τῶν εὐρωπαϊκῶν ἐθνοτήτων, δείχνουν τὴν ἐπιστροφὴ στὴν Καρλομάγνεια ἑνότητα τοῦ φραγκικοῦ μετώπου ἔναντι (καὶ ἐναντίον...) τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολῆς, πού, κατὰ τὴν ὁμολογία πολιτισμολόγων, ὅπως ὁ Τoynbee ἢ ὁ Huntington, ἐνσαρκώνει πολιτισμικὴ παράδοση ἐντελῶς ἀσύμπτωτη μὲ ἐκείνη τῆς μετακαρλομάγνειας Εὐρώπης.

Ὁ Huntington, ὡς γνωστόν, ὑποστήριξε στὸ πολύκροτο βιβλίο του «The clash of civilizations», ὡς ἀδήριτη τὴ σύγκρουση τῶν πολιτισμῶν, ἀντιπαρατάσσοντας τὸν φραγκοτευτονικὸ πολιτισμὸ (Τεύτονες=Deutsche) στὸ Ἰσλὰμ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία! Ὁ δικός μας ὀρθόδοξος πολιτισμὸς βρίσκεται στοὺς ἀντίποδες τῆς εὐρωπαϊκῆς πολιτισμικῆς παράδοσης. Ἡ ἔνταξή μας στὴν Ε.Ε. εἶναι κυρίως πρόβλημα πολιτισμικὸ καὶ πνευματικὸ καὶ μετὰ πολιτικὸ-οἰκονομικό.

Στὴν εὐρωπαϊκὴ μετανεωτερικότητα κρίνεται ἡ ἐθνικὴ συνέχειά μας, μὲ τὴν ἀναφόρτιση τῆς συλλογικῆς μας συνειδήσεως καὶ τὴν ἀλλοίωση τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητας, πού ἔχει διαμορφωθεῖ στὸ φῶς τῆς ὀρθόδοξης Πίστεώς μας. Ὁ δυτικὸς πολιτισμὸς παράγει, αἰῶνες τώρα, ἄλλο τύπο ἀνθρώπου καὶ κοινωνίας, ἐξορίζοντας τὸ ὑπερβατικὸ ἀπὸ τὴν ἐνδοκοσμικὴ πραγματικότητα καὶ δίνοντας προτεραιότητα στὸ ἄτομο-ἐξάρτημα τῆς πολιτειακῆς μηχανῆς.

Ὁ σέρβος ὅσιος π. Ἰουστῖνος (Πόποβιτς) εἶπε χαρακτηριστικά ὅτι τὸ ἐπίτευγμα τῆς Εὐρώπης εἶναι ὁ ἄνθρωπος «ρομπότ», διότι ἡ Εὐρώπη, χάνοντας τὸν Θεό, ἔχασε καὶ τὸν ἄνθρωπο! 

Ὁ ὀρθόδοξος πολιτισμὸς συνεχίζει -ἀκόμη καὶ σήμερα- τὴν ἁγιοπατερική θεοκεντρικότητα, ἐπιμένοντας στὸ πρόσωποφορέα τῆς ἐλευθερίας καὶ αὐτοθυσίας.

Ἡ παγκόσμιος Μονοκρατία

3. Μὲ τὴν ἔνταξή μας στὴν Ἑνωμένη Εὐρώπη καὶ συνακόλουθα μὲ τὴν συμπόρευσή μας μὲ τὴ Νέα Τάξη πραγμάτων -τὸ εὐρύτερο πλαίσιο τῆς συλλογικῆς μας ὑπάρξεως, ζοῦμε τὸν μεγαλύτερο καὶ σημαντικότερο ἀπ’ ὅλους τούς ἱστορικοὺς ἀναπροσανατολισμούς μας, ἀφοῦ δὲν πρόκειται γιὰ μία συμμαχία παλαιοῦ τύπου (ὁ Ὀρθόδοξος πάντα ἐπιλέγει αὐτὸς τὶς συμμαχίες του καὶ μένει πιστὸς σ’ αὐτές).Δὲν εἶναι, λοιπόν, κάτι ἐξωτερικὸ καὶ προσωρινό, ἀλλά κάτι ἐσωτερικὸ καὶ οὐσιαστικότατο, μετουσιώνεται ὁλόκληρη ἡ ζωή μας μεθιστάμεθα ζοῦμε μιὰν ἔκσταση, ἂν θέλετε-σὲ μιὰν ἄλλη ἱστορικὴ σάρκα-πραγματικότητα, μὲ προεκτάσεις τεράστιας σημασίας γιὰ τὴν ταυτότητά μας καὶ τὴν περαιτέρω θέση μας στὴν Ἱστορία.

Κατά τόν μακαρίτη Μάνο Χατζηδάκη «εἰσήλθαμε ἑκούσια σέ μία νέα τουρκοκρατία». Τὰ «ἔθνη» τῆς ἐποχῆς μας εἰσέρχονται σὲ μία παγκόσμια Μονοκρατορία, ἐντασσόμενα -ἀναγκαστικὰ- σ’ ἕνα κατασκευασμένο παγκόσμιο πολιτικὸ σχῆμα, μὲ τὴν ἐπιβολὴ σ᾽ ὅλα τὰ ἐπίπεδα καὶ ὅλους τοὺς χώρους τῆς Ὑπερδύναμης.

Ἡ κατασκευασμένη αὐτὴ «ἀλλαγὴ» ἐκφράζεται, πράγματι, ἀριστουργηματικά, καὶ προφητικὰ συγχρόνως, στὸ γνωστὸ βιβλίο τοῦ George Orwell, «1984» ἢ στὸ συγκλονιστικὸ ἄρθρο τοῦ Ben Gourion, στὸ περιοδικὸ «Look» τῶν Η.Π.Α. (16.1.1962), ὅπου ἀναπτύσσονται οἱ «προφητικὲς» προβλέψεις του γιὰ τὸν κόσμο τοῦ τέλους τοῦ 20οῦ αἰώνα:
«Ἡ εἰκόνα τοῦ κόσμου τὸ 1987, ὅπως τὴ φαντάζομαι. Ὁ ψυχρὸς πόλεμος θὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν. Ἡ ἐσωτερικὴ πίεση (...) θὰ ὁδηγήσει σὲ μιὰ σταδιακὴ δημοκρατικοποίηση στὴ Σοβιετικὴ Ἕνωση (...). Δυτικὴ καὶ Ἀνατολικὴ Εὐρώπη θὰ γίνουν Ὁμοσπονδία ἀπὸ αὐτόνομα κράτη μὲ σοσιαλιστικὸ σύστημα (...). Μὲ ἐξαίρεση τὴ Σ.Ε., μιὰ ὁμοσπονδιακὴ χώρα, ὅλες οἱ ἄλλες ἤπειροι θὰ ἑνωθοῦν σὲ μιὰ παγκόσμια συμμαχία, στὴ διάθεση τῆς ὁποίας θὰ βρίσκεται μιὰ διεθνὴς ἀστυνομικὴ δύναμη».

Ὅταν εἶδα τοὺς κυανόκρανους τοῦ Ο.Η.Ε., τότε κατάλαβα ποιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ ἀστυνομία! Δὲν ὑπάρχει στρατὸς πιά. Ὑπάρχει μιὰ διεθνὴς ἀστυνομία, γιὰ νὰ ἐπιβάλλει τὴν τάξη, ἐκεῖ πού ἀπειλεῖται ἢ γίνεται προσπάθεια νὰ ἀπειληθεῖ ἡ ἐπιβαλλόμενη νέα παγκόσμια Τάξη.

Ἡ «προφητεία» ὅμως ἔχει καὶ συνέχεια:

«Ὅλοι οἱ στρατοὶ θά καταργηθοῦν καὶ δὲν θὰ ξαναγίνουν πόλεμοι. Στὴν Ἱερουσαλὴμ τὰ ἑνωμένα Ἔθνη θὰ οἰκοδομήσουν τὸ βωμὸ τῶν Προφητῶν στὴν ὑπηρεσία ὅλων τῶν ὁμοσπονδοποιημένων ἑνωμένων ἠπείρων. Ἐκεῖ στὴν Ἱερουσαλὴμ θὰ εἶναι ἡ ἕδρα τῆς ἀνώτατης ἀρχῆς τῆς ἀνθρωπότητας καὶ θὰ λύει ὅλες τὶς διαφορὲς ἀνάμεσα στὶς ἑνωμένες ὁμοσπονδίες-ἠπείρους, ὅπως ἔχει προφητέψει ὁ Ἠσαΐας»...

Οἱ κινήσεις τῆς «Νέας Ἐποχῆς» εἰς τρία… ἐπίπεδα

4. Ἡ Νέα Ἐποχὴ κινεῖται σὲ τρία ἐπίπεδα: Τὸ πολιτικό, πού σημαίνει κατίσχυση μιᾶς Ὑπερδύναμης μὲ μονοκρατορικὸ παγκόσμιο ρόλο· τὸ πολιτιστικό, μὲ τὴν ἐπικράτηση ἑνὸς ραφιναρισμένου καὶ ἀνανεωμένου δυτικοῦ (φραγκογερμανικοῦ) πολιτισμοῦ. Τὸ τρίτο ἐπίπεδο εἶναι τὸ θρησκευτικό. Οἱ διαθρησκειακὲς συμπροσευχές, (δηλαδὴ ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ Πάπα - στὸν δυτικὸ Τύπο ἔχει χαρακτηρισθεῖ «πλανητάρχης Νο 2»- καὶ μὲ τὴ συμμετοχὴ τῶν Ὀρθοδόξων Ἡγετῶν) δείχνουν, ὅτι τέθηκε ἤδη σὲ λειτουργία ὁ σχετικὸς μηχανισμὸς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς παγκόσμιας θρησκείας μὲ νόημα σαφῶς πανθεϊστικό. Αὐτὸ δείχνει ἡ προβολὴ τῆς φύσεως ὡς «Οἰκολογία» στὶς διαχριστιανικὲς σχέσεις. Αὐτὰ ἀπαιτοῦν, φυσικά, ἀναίρεση τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ μάλιστα στὴν πατερικὴ αὐθεντικότητά του (Ὀρθοδοξία).

Στὸ πλαίσιο καὶ τὶς στοχοθεσίες τῆς Νέας Ἐποχῆς καί τῆς Παγκοσμιοποίησης ἔχουν ἐνταχθεῖ καὶ οἱ Διαχριστιανικοί καὶ Διαθρησκειακοί Διάλογοι. Διακονοῦν καὶ αὐτοὶ πολιτικὲς σκοπιμότητες, κατὰ τὰ συμφέροντα τῆς Νέας Ἐποχῆς, καὶ ὄχι τὴν ἐν Χριστῷ Ἀλήθεια, τὴν «ἐν ἀληθείᾳ» ἑνότητα. Ἡ πολυπροβαλλόμενη ἕνωση γίνεται μέσο, δὲν εἶναι ὁ σκοπός. Διότι, ἂν ἦταν ἐν Χριστῷ αὐτὸς ὁ στόχος μας, θὰ ἔπρεπε νὰ κινεῖται στὸ πλαίσιο τῆς ἀποστολικῆς καὶ ἁγιοπατερικῆς παραδόσεως.

Ὅμως μὲ τὴ λεγομένη «μεταπατερικὴ θεολογία», τὴ «βαπτισματικὴ θεολογία, τὴ θεωρία τῶν Κλάδων», ὅλα ἐφευρήματα τοῦ ἀποχριστιανοποιημένου Δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ γιὰ τὴν διευκόλυνση τῶν στόχων τῆς Παγκόσμιας Δύναμης, πού ἔχει αἰχμαλωτίσει τὰ πάντα, οἱ Διάλογοι σύρουν τὴν ἀποδυναμωμένη Ὀρθόδοξη Ἡγεσία σὲ μειοδοσίες ἔναντι τῆς ἀποστολικῆς καὶ ἁγιοπατερικῆς Ὀρθοδοξίας.

Στὴ θέση της ἔχει τεθεῖ ἡ δικὴ μας ἐλλειμματικὴ ψευδο-ὀρθοδοξία, πού θεραπεύει ἐφήμερες καὶ συμφεροντολογικὲς σκοπιμότητες, πού προδίδουν σὺν τοῖς ἄλλοις καὶ τὴν ἀφέλεια καὶ θεολογικὴ ἀνεπάρκειά μας. Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ἡ προσδοκία πολιτικοῦ καὶ ἐθνικοῦ ὀφέλους ἀπὸ τὴν στήριξη τῶν ἐλπίδων μας στὸν Πάπα. Λησμονοῦμε ὅμως, ὅτι ὁ Πάπας εἶναι βασιλεὺς καὶ ἀρχηγὸς κράτους, ταυτισμένος μὲ τὶς κρατικὲς ἐξουσίες τῆς Νέας Ἐποχῆς, σὲ μόνιμη συμμαχία καὶ συνεργασία μαζί τους, καὶ ὅτι πέρα ἀπὸ παραπλανητικὰ εὐχολόγια, γιὰ νὰ ρίγνει «στάχτη στὰ μάτια» καὶ νὰ μᾶς ἐξαπατᾶ, καὶ νὰ ἤθελε ἀκόμη, δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς προσφέρει τίποτε ἀπὸ ὅσα ζητοῦμε.

Ἄρα ἡ ἐπιμονὴ νὰ προσφεύγουμε στὸ Βατικανὸ καὶ στὸν Πάπα, ζητώντας συμπαράσταση καὶ βοήθεια, εἶναι μάταιη καὶ προδίδει τουλάχιστον τὴν ἀφελότητά μας, ἂν ὄχι ἴσως καὶ τὴ συστράτευση στὴν ἐξυπηρέτηση ἀλλοτρίων καὶ ἀντορθοδόξων συμφερόντων.

Ἡ Πανθρησκεία ἄλλη μορφή Πανθεϊσμοῦ

Ἡ «Πανθρησκεία» μὲ ἐνδιαφέρει ἐδῶ περισσότερο, ὡς Θεολόγο. Διότι πρόκειται γιὰ μία ἄλλη μορφὴ πανθεϊσμοῦ, πού στοχεύει στὴν ἰσοπέδωση ὅλων τῶν θρησκευμάτων, μαζὶ καί τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Αὐτὸ συντελεῖται, βέβαια, μὲ τὴν «τεκτονικὴ» μέθοδο τῆς σύγκρασης τῶν πάντων καὶ συγκρητιστικῆς ἀναχώνευσής τους καὶ οὐσιαστικὰ διάλυσης ὅλων. Ἡ ἔνταξη τῆς Χώρας μας στὴν Ε.Ε. συνδέθηκε ἀπ᾽ ἀρχῆς μὲ χιλιαστικά ὁράματα καθολικῆς εὐημερίας, πού ἀκόμη προπαγανδίζονται γιὰ τὴν ἀπρόσκοπτη διακίνηση τῶν συνθημάτων καὶ τὴ χειραγώγηση τῆς κοινῆς γνώμης κατὰ τὶς διαθέσεις τῆς (πραγματικῆς) Ἡγεσίας.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ πρέπει νὰ δηλωθεῖ, ὅτι ἡ ἔνταξη τῶν Ὀρθοδόξων Κρατῶν στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση συνδυάζεται ἀπ᾽ ἀρχῆς μέ την ἀποδοχὴ τῆς εὐρωπαϊκῆς νομοθεσίας, πού ἐπιβάλλει ἕνα νέο ἦθος, ἐπιφέροντας τὴν διάλυση τοῦ παραδοσιακοῦ ἱστοῦ τῆς κοινωνίας. Διότι ἡ ἀμοραλιστική παράλυση τῆς κοινωνίας δημιουργεῖ «ρομπότ», ὑπηκόους δουλοπρεπεῖς καὶ εὔχρηστους ἀπὸ τὴν παγκόσμια ἐξουσία. Ἔτσι μᾶς ἐπέβαλαν τὸ αὐτόματο διαζύγιο, τὴν ἐλευθερία καὶ νομιμοποίηση τῶν ἀμβλώσεων, τὴν νομιμοποίηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τῆς «παιδοφιλίας» κ.λπ., γιὰ νὰ ἀνήκουμε στὴν Ἑνωμένη Εὐρώπη.

Γίναμε νομαρχία ἑνός ἐκτενοῦς κράτους

Ἐπιτρέψτε μου δὲ νὰ καταθέσω μιὰ ἐμπειρία μου στὴν Γερμανία, ὅπου σπούδαζα (1969-1975). Λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν ἐπιστροφή μου στὴν Ἑλλάδα, ἐπισκέφθηκα τὸν ἀείμνηστο καθηγητή μου Wilhelm Schneemelcher, διακεκριμένο ἐπιστήμονα, μὲ σημαντικὴ ἀνάμειξη καὶ στὸν πολιτικὸ βίο τῆς χώρας του, στὴν παράταξη τοῦ Σοσιαλιστικοῦ Κόμματος (SPD). Τότε μοῦ εἶπε: Γιὰ νὰ μπεῖτε στὴν Εὐρώπη, πρέπει νὰ μεταρρυθμίσετε τὸ Δίκαιό σας, προσαρμόζοντάς το πρὸς τὸ κοινοτικὸ (εὐρωπαϊκό). Δὲν μποροῦσα νὰ τὸ πιστεύσω, σήμερα ὅμως ἐκτιμῶ τὴν εἰλικρίνειά του, πού ἄφρονες και δουλοπρεπεῖς πολιτικοί μᾶς ἐπέβαλαν καί τήν οἰκονομική δουλεία. Ἡ ἑνοποίησηκαὶ ἑνιαιοποίηση τοῦ εὐρωπαϊκοῦ χώρου εἶναι ὁ στόχος τοῦ εὐρωπαϊκοῦ ὀνείρου, κάτι πού μένει σταθερὸ καὶ ἀμετάθετο ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1950 ὥς σήμερα.

Οἱ ὁραματισμοὶ τῶν πρωτοπόρων Εὐρωπαίων τῆς ἐποχῆς μας ἀπέβλεπαν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ στὴν «Εὐρώπη χωρὶς σύνορα», ἀλλά καὶ στὴν Εὐρώπη «τῶν νέων ὁριζόντων», ὡς ἕνωση ὑπερεθνικὴ (ὑπερκράτος), πού ἀπαιτεῖ πολίτες μὲ κοινὴ συνείδηση καὶ ἑνιαῖο τύπο ἀνθρώπου, τοῦΕὐρωπαίου ἀνθρώπου. Καὶ αὐτὸ εἶναι δυνατὸ νὰ ἐπιτευχθεῖ μὲ τὴ δημιουργία τῶν ἀναγκαίων συνθηκῶν μέσῳ τῆς παιδείας, τῶν μέσων ἐνημέρωσης καὶ τῆς εἰδικῆς ὀργάνωσης τῆς κοινωνίας. Αὐτὸ ὅμως εἶναι ἀδύνατο χωρὶς τὴν ἰσοπέδωση τῶν ἰδιαιτεροτήτων τῶν ἐπὶ μέρους Ἐθνῶν, ὅταν μάλιστα διαφοροποιοῦνται ριζικὰ ἀπὸ αὐτό, πού ἐκφράζει ἀπὸ αἰῶνες γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους ὁ ὅρος «Εὐρώπη» ἢ «Δύση».

Συνεχῶς διακηρύσσεται, ἐξ ἄλλου, ὅτι ἡ ἕνωση καὶ ἑνιαιοποίηση τῆς Εὐρώπης πραγματοποιεῖται μὲ τὴν ἑνιαία νομοθεσία (Κοινοτικὸ Δίκαιο), πού ὑπέρκειται τῶν ἐθνικῶν νομοθεσιῶν. Ἡ ἰδιότητα τοῦ «Μέλους τῆς Ε.Ε.» σημαίνει αὐτόματα ἀπώλεια κάθε νοήματος γιὰ ἐθνικὴ κυριαρχία ἢ αὐτονομία. Στὸ Ὑπερκράτος Ε.Ε., ἤδη μὲ τὴ συνθήκη τῆς Ρώμης (1957), παραχωρεῖται κάθε ἐθνικὸ δικαίωμα. Ὁλόκληρος ὁ ἐθνικὸς μας βίος προσδιορίζεται ἀπὸ τὸ Εὐρωπαϊκὸ Κέντρο λὴψεων ἀποφάσεων.

Γίναμε ἐπαρχία (σήμερα Νομαρχία) ἑνὸς ἐκτενοῦς Κράτους. Ἡ προσαρμογὴ συνόλης τῆς ζωῆς μας στὶς κεντρικές ἀποφάσεις εἶναι αὐτονόητη (πρβλ. παιδεία, ἐξωτερικὴ πολιτική, οἰκονομία, διεθνεῖς σχέσεις, κ.λπ.). 

Πολλὲς ἀπὸ τὶς ἀλλαγὲς στὸν ἐθνικό μας βίο πείθουν ἀναντίρρητα ὅτι ὡς (Κράτος) Μέλος τῆς Ε.Ε. εἴμεθα «ὑποχρεωμένοι» νὰ δεχθοῦμε τὶς ἀποφάσεις τοῦ, ὅπως εὔστοχα ἐλέχθη, «Διευθυντηρίου», πόσον δὲ μᾶλλον, ὅταν ἡ Ἡγεσία μας (Κυβέρνηση καὶ Ἀντιπολίτευση στὸ μεγαλύτερό τους μέρος) εἶναι ἀπόλυτα ταυτισμένη μὲ τὴ «Δύση» («φιλενωτικὴ» παράταξη).Αὐτὸ ἀποδείχθηκε περίτρανα σήμερα μὲ τὴν οἰκονομικὴ κρίση, καρπὸ τῆς πλήρους ὑποδούλωσής μας στὴν παγκόσμια οἰκονομικὴ ὀλιγαρχία!

Πρόκλησις εἰς τήν ἀφυπνιζομένην Ὀρθόδοξον συνείδησιν

5. Ποιά, λοιπόν, μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ σχέση τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τὸν σύγχρονο κόσμο; Κατ᾽ ἀρχὰς εἶναι ἀνάγκη νὰ γίνει κατανοητό, ὅτι τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι ἡ εὐρωπαϊκὴ ἑνοποίηση ἢ ἡ προσχώρηση στὴ Νέα Τάξη καὶ τὴ Νέα Ἐποχή, ἀλλά ἡ δική μας παρουσία σ᾽ αὐτὰ τὰ νέα μεγέθη, πού συνδέεται μὲ τὸ πῶς νοηματοδοτοῦμε τὴν παράδοσή μας καὶ τὴν σχέση μας μαζί της, ἀλλά καὶ μὲ τὴ θέση τῆς ἁγιοπατερικῆς πολιτισμικῆς παράδοσης στὶς προτεραιότητες τοῦ ἐθνικοῦ μας βίου.

Γι’ αὐτό, ἀκριβῶς, ἡ Εὐρώπη λειτουργεῖ ὡς πρόκληση στὴν ἀφυπνιζόμενη ὀρθόδοξη συνείδηση. Πρόκληση ὅμως ὄχι μόνο ἀρνητική, ἀλλά καὶ θετική, βοηθώντας δηλαδή, ὅλους τοὺς Ὀρθόδοξους νὰ ἐπαναπροσδιορίσουν τὴν ταυτότητά τους ἐν ἀναφορᾷ πρὸς τὸν ὑπόλοιπο κόσμο.

Ἐπαναπροσδιορισμὸς τῆς ὀρθόδοξης ταυτότητάς μας, σημαίνει ἐπανεύρεση τῆς ταυτότητάς μας ὡς «καινῆς κτίσεως» μέσα στὴ συγκεκριμένη κοινωνία, στὴν ὁποία κινεῖται ἡ ὕπαρξή μας. Τὸ μέτρο στὴν περίπτωση αὐτὴ τὸ δίνει ἡ «Πρὸς Διόγνητον Ἐπιστολὴ» (β’ αἰ.), «ὁ ἀδάμας τῆς Ἀπολογητικῆς γραμματείας». Ὅπως λέγει τὸ κείμενο: «Οἱ Χριστιανοὶ παρουσιάζουν μιὰ παραδοξότητα στὸν τρόπο ζωῆς τους. Πατρίδας οἰκοῦσιν ἰδίας (ὁ καθένας ζεῖ στὴν πατρίδα του), «ἀλλ’ ὡς πάροικοι» (σὰν νὰ ᾽ναι προσωρινοί, μετανάστες)! «Μετέχουσι πάντες ὡς πολῖται καὶ πάνθ’ ὑπομένουσιν ὡς ξένοι» (εἶναι πολίτες μιᾶς χώρας, ἀλλ᾽ ἔχουν συνείδηση ὅτι εἶναι ξένοι, περαστικοί). «Πᾶσα ξένη πατρὶ ἐστιν αὐτῶν καὶ πᾶσα πατρὶς ξένη (...). Ἐν σαρκὶ τυγχάνουσιν, ἀλλ᾽ οὐ κατὰ σάρκα ζῶσιν».

Αὐτὴ εἶναι, λοιπόν, ἡ νέα πραγματικότητα, πού εἰσήγαγε ὁ Χριστιανισμός. Ἂν δὲν ὑπάρχει καὶ λειτουργεῖ ἔτσι ἡ Ἐκκλησία, δὲν μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπίσει τὶς δυνάμεις τοῦ κόσμου καὶ τὶς μεθοδεύσεις τους. Ἀλλ’ αὐτὸ ἀπαιτεῖ τὴν ἀναβάπτισή μας στὴν ὀρθόδοξη παράδοσή μας, ἀλλά καὶ τὴν ἑνότητα ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων, ὄχι ὑπὸ τὴν μορφὴ ἑνὸς «διορθοδόξου τόξου», πού σημαίνει «συσχηματισμὸ μὲ τὸν κόσμο» (Ρωμ. 12,1), ἀλλά μὲ τὴν μετοχὴ στὴν ἄκτιστη θεία Χάρη μὲ τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας.

6. Ὁ συνειδητὰ Ὀρθόδοξος ζεῖ καί κινεῖται στήν «Νέα Ἐποχή» και τήν Ε.Ε μέ συγκεκριμένες βεβαιότητες, ποὺ ἀποβαίνουν καθοριστικὲς γιὰ τὴν περαιτέρω παρουσία καὶ στάση του μέσα σ᾽ αὐτὴν καὶ γενικὰ στὴ νέα παγκόσμια πραγματικότητα. Ἔχει σαφῆ συνείδηση τῆς διαμετρικῆς διαφορᾶς ὀρθοδόξου καὶ δυτικοευρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ. Ὅλες οἱ ἐκφάνσεις τοῦ ὀρθοδόξου πολιτισμοῦ ἀποτυπώνουν τὸν ἀγώνα γιὰ τὴν ἀνάδειξη τοῦ ἀνθρώπου σὲ θεὸ «κατὰ χάριν». Ἀνθρωπολογικὸ πρότυπο τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν εἶναι ὁ «καλὸς κἀγαθός» ἄνθρωπος, ἀλλ᾽ ὁ Θεάνθρωπος. Οἱ ὀρθόδοξοι Λαοὶ στὴν πλατιὰ διαστρωμάτωσή μας εἴμαστε ζυμωμένοι μέσα σ’ αὐτὴ τὴν πολιτισμικὴ παράδοση, καὶ παρὰ τὶς ἀναμφισβήτητες ἀλλοιωτικὲς ἐπιρροές, πού ἔχουμε δεχθεῖ στὴν ἱστορική μας πορεία, διακρατοῦμε στὴν συνείδησή μας τὰ ζώπυρα αὐτῆς τῆς παραδόσεως.

Ἡ μετακαρλομάγνεια Δύση ἀποκομμένη ἀπὸ τὴν πατερικότητα, ἀνέπτυξε ἕνα πολιτισμό, πού ἔχασε κυριολεκτικὰ τὴν αὐθεντικὴ ἔννοια τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς κοινωνίας. Ἐνῶ δὲ παρήγαγε μιὰ ἐκθαμβωτικὴ ἐπιστημονικὴ πρόοδο, ἀποδεικνύεται ἐντελῶς ἀνίσχυρη νὰ διαπλάσει ἀνθρώπους, πού νὰ μποροῦν νὰ χρησιμοποιοῦν τὰ ἐπιτεύγματα τῆς ἐπιστήμης γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὄχι τὴν καταστροφικὴ ἐκμετάλλευσή του. Καὶ μόνο οἱ δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι, ὡς δημιουργήματα τῆς Εὐρώπης καὶ τοῦ «πολιτισμοῦ» της, δείχνουν ποῦ μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει ὁ «χωρὶς Θεό», ρομποτοποιημένος, εὐρωπαῖος (δυτικὸς) ἄνθρωπος.

7. Ὑπάρχει ὅμως καὶ μιὰ ἄλλη προοπτική. Ἡ Ε.Ε. καὶ ἡ δυτικὴ κοινωνία παρουσιάζονται γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ὡς ἀγρὸς ἱεραποστολικός, χῶρος μαρτυρίας τοῦ λόγου καὶ τοῦ τρόπου (στάσης ζωῆς), πού συνιστᾶ τὴν οὐσία τῆς ὀρθόδοξης παράδοσης. Αὐτὴ μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ δική μας προσφορὰ στὸν παραπαίοντα σημερινὸ κόσμο,ἀλλά αὐτό προϋποθέτει Ὀρθοδόξους…

Ἡ παρουσία τῆς Ὀρθοδοξίας στὸ σύγχρονο κόσμο ὀφείλει νὰ εἶναι πρωταρχικὰ πνευματικὴ καὶ λειτουργική. Ἡ Θεία Λειτουργία, μὲ ὅλη τὴ λατρεία μας, εἶναι ὁ σημαντικότερος θησαυρός μας, διότι περικλείει καὶ διασώζει δυναμικὰ τὸ φρόνημα καὶ τὴ ζωὴ τῶν Ἁγίων μας, τὴν πίστη καὶ τὸν θεονόμο τρόπο ὕπαρξής μας. Μιλώντας, βέβαια, γιὰ λειτουργικὴ θεολογία, ἀγγίζουμε τὴν πραγματικότητα τῆς Ἐνορίας, ὑπὸ τὴ διπλὴ μορφή της, τὴ μοναστικὴ καὶ τὴν κοσμική.

Ἡ διακράτηση τῆς ζωτικότητας τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος ἐξασφαλίζεται διαχρονικὰ στὸ Μοναστήρι καὶ τὴν τροφοδοτούμενη ἀπὸ αὐτὸ πνευματικὰ Ἐνορία. Χωρὶς τὴν ὑπαρκτικὴ σχέση πιστοῦ καὶ Ἐνορίας δὲν μπορεῖ νὰ γίνει σοβαρὸς λόγος γιὰ ὀρθόδοξη μαρτυρία.

Ἡ ζωὴ τῆς Ἐνορίας , ὡς ἐνεργοποίηση τῶν ἁγιοπνευματικῶν χαρισμάτων τῶν μελῶν της, ἀσκεῖ τὴν ἰσχυρότερη δυναμικὴ καὶ ἐνεργεῖ τὴν ἀποτελεσματικότερη ἱεραποστολή. Μέσῳ τῆς ἐνοριακῆς-κοινοτικῆς ζωῆς παρουσιάζεται ἡ Ὀρθοδοξία, ὅπως εἶναι: ὡς ζωὴ καὶ πνευματικὴ ὁδός, πού δίνει θεοκεντρικὸ νόημα στὴ ζωὴ καὶ ἀποκαλύπτει τὸν ἀληθινὸ προορισμό της.

Ἡ ἀνασυσπείρωση τῶν Ὀρθοδόξων στὴ ζωὴ τῆς κοινότητας-ἐνορίας εἶναι ἡ μονὴ ἐλπίδα γιά τὴν συνεχῆ καί ἱστορικὴ ἐπιβίωσή μας.

Αὐτός εἶναι ὁ λόγος, γιὰ τὸν ὁποῖο ἡ ὀρθόδοξη (ἐκκλησιαστική) Ἡγεσία δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ λάβει πολιτικό χαρακτήρα, ὡς ἕνα Βατικανὸ τῆς Ἀνατολῆς. Κέντρο τῆς ἑνότητας τῶν Ὀρθοδόξων μένει ἀμετακίνητα ὁ Χριστὸς καὶ ὄχι κάποιος -ἐκκλησιαστικὸς ἔστω- ἀξιωματοῦχος. Ἡ προσφυγὴ στοὺς πολιτικοὺς μηχανισμοὺς τοῦ κόσμου τούτου, κάτι πού γίνεται μὲ τὸν ἐγκλωβισμὸ στὸν Οἰκουμενισμό, εἶναι γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ὄχι ἐνδυνάμωση, ἀλλά ἀποδυνάμωση. Ἡ Ὀρθοδοξία λειτουργεῖ ἑνωτικὰ καὶ καταλλακτικὰ ὡς πνευματικὴ δύναμη, προσευχομένη καὶ ἀγωνιζομένη «ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας».

ΠΗΓΗ: Ὀρθόδοξος Τύπος, 8/11/2013

Πηγή  το είδαμε εδώ

Πρέπει νά μποϋμε στό πνεύμα των Γραφών.

Ρώτησα μιά μέρα του έτους 1987 τόν Γέροντα γιά τό μελλο­ντικό παγκόσμιο πόλεμο, εκείνον πού ονομάζεται «Άρμαγγεδών» καί πού τόν αναφέρουν οι Γραφές.

Μέ πατρικό ενδιαφέρον μου ανέφερε διάφορα σχετικά στοι­χεία. Θέλησε, μάλιστα, νά προχωρήσει περισσότερο, αποκαλύ­πτοντας ορισμένες ενδείξεις πού θά μας πιστοποιήσουν ότι πράγματι βρισκόμαστε στήν γενεά του Άρμαγεδώνος. Είπε, λοι­πόν:

«Όταν ακούσετε δτι τά νερά του Ευφράτη τά κόβουν από ψηλά οί Τούρκοι μέ φράγματα, καί τά χρησιμοποιούν γιά αρ­δευτικά εργα, τότε νά ξέρετε δτι ήδη έχουμε μπει στήν ετοιμα­σία του μεγάλου εκείνου πολέμου καί κατ' αυτόν τόν τρόπο ε­τοιμάζεται ή οδός γιά τίς δύο μυριάδες μυριάδων στρατού των από ανατολών ηλίου, πού αναφέρει ή Αποκάλυψη. Μέσα σ' ό­λη τήν ετοιμασία είναι καί τούτο: Πρέπει νά 'χει στερέψει ό πο-

ταμός Ευφράτης, γιά νά μπορέσει νά περάσει έτσι ό πολυάριθ­μος στρατός. "Αν καί - γελούσε ό Γέροντας σ' αυτό τό σημείο -διακόσια εκατομμύρια Κινέζοι, δταν φτάσουν εκεί, από ένα κύ­πελλο νερό νά πιουν, πάει, τόν άδειασαν τόν Ευφράτη!

Πληροφορήθηκα ότι ό στρατός της Κίνας αυτή τήν στιγμή είναι διακόσια εκατομμύρια, δηλαδή ό συγκεκριμένος αριθμός, πού γράφει ό "Αγιος Ιωάννης στήν Αποκάλυψη. Μάλιστα οί Κινέζοι κατασκευάζουν κι ένα δρόμο, τόν όποιο αποκαλούν «θαύμα της εποχής»* τό πλάτος του είναι τόσο ώστε νά προχω­ρούν άνετα χίλιοι στρατιώτες παρατεταγμένοι ό ένας δίπλα στόν άλλο. Κι αυτή τήν στιγμή τόν έχουν φτάσει ως τά σύνορα των Ινδιών.

Θέλει, όμως, πολλή προσοχή καί νου φωτισμένο καί καθα-
ρό, γιά νά μπορούμε νά διακρίνουμε τά σημεία των καιρών, ε-
πειδή κατά κάποιο τρόπο γίνονται όλα έτσι, ώστε νά μήν μπο-
ρούν νά τά διακρίνουν όσοι δέν φροντίζουν γιά τήν καθαρότητα
της καρδιάς τους, μέ αποτέλεσμα νά πλανώνται εύκολα. Άς υ-ποθέσουμε ότι κάποιος γνωρίζει πώς, γιά νά περάσει ό πολυά-
ριθμος στρατός, πρέπει νά στερέψει ό ποταμός Ευφράτης. Άν,
όμως, περιμένει νά γίνει αυτό μέ θαυμαστό τρόπο, δηλαδή, ν' α-
νοίξει, άς υποθέσουμε, ξαφνικά μιά σχισμή μεγάλη καί νά εξα-
φανιστεί όλο τό νερό, τότε ετούτος ό άνθρωπος θά πλανηθεί,
γιατί δέν έχει φροντίσει, διά της καθαρότητος της καρδιάς του,
νά «μπει στό πνεύμα» τών Γραφών. Κάτι ανάλογο συνέβη καί
μέ τό Τσερνομπίλ: Στήν Αποκάλυψη ό "Αγιος Ιωάννης ό Θεο-
λόγος αναφέρει ότι ειδε αστέρα, ό όποιος έπεσε από τόν ουρανό
καί έμόλυνε τά ύδατα καί έπικράνθησαν οί άνθρωποι. Όσοι, ό-
μως, περιμένουν νά πέσει άπό τόν ουρανό κάποιο αστέρι, έχουν
πλανηθεί καί δέν πρόκειται ποτέ νά καταλάβουν ότι αυτό έχει
ήδη πραγματοποιηθεί. Τσερνομπίλ στά Ρωσικά σημαίνει «Ά-
ψινθος» καί βλέπουμε ότι ή ζημιά, πού έχει κάνει εϊναι πολύ με-
γάλη καί θά είναι ακόμα μεγαλύτερη, όσο περνά ό και-
ρός       »ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ <<ΣΚΕΥΟΣ ΕΚΛΟΓΗΣ>>
πηγή

Γερόντισσα Γαβριηλία: Για την αλλαγή των άλλων.

Μ.: Αδελφή μου, όταν βλέπουμε κάτι στραβό στον άλλον, πως μπορούμε να τον κάνουμε ν’ αλλάξει σ’ αυτό το σημείο;

Γ.Γ.: Είναι μεγάλη πλάνη να νομίζεις ότι με την προσπάθειά σου μπορείς να αλλάξεις έναν άνθρωπο. Ποτέ. Με την ζωή σου, μπορεί. Με την προσπάθεια, την ομιλία, την αντίθεση και με όλα αυτά, ποτέ, η πάρα πολύ σπάνια. Η αλλαγή, θα γίνει όταν έρθει η Ώρα του Θεού. Εάν εσύ αλλάξεις τον εαυτόν σου και γίνεις το ζωντανό παράδειγμα αυτού που θέλεις ν’ αλλάξεις, το ιδεώδες του, και σε δει ευτυχισμένη, τότε θ’ άλλαξει.

Όταν προσεύχεται κανείς για έναν άνθρωπο, αυτό είναι εντάξει. Αλλά, όταν προσπαθεί να τον αλλάξει, όχι. Αυτό είναι μόνο στο Χέρι του Θεού. Ο Θεός έχει το Πρόγραμμά Του για την ζωή του καθενός μας. Για όλους. Εμείς είμεθα ελεύθεροι.

Δεν ξέρουμε όμως ότι Εκείνος ξέρει τι θα κάνουμε. Εκείνος τα ξέρει όλα. Ξέρει την πορεία μας μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής. Εμείς δεν την ξέρουμε. Κι αν Μ. μου, προσπαθήσουμε τον εαυτό μας, να ενώνουμε περισσότερο με τον Θεό, τότε δεν θα έχουμε ανάγκη να κάνουμε τίποτε. Γιατί αυτομάτως θα γινόμαστε παράδειγμα σ’ αυτούς που θα θέλαμε να δούμε στο Δρόμο Του. Όμως, είναι φυσικό, τόσο με τα νειάτα σου, όσο και με την αγάπη που έβαλε ο Θεός μέσα στην καρδιά σου, να μην μπορείς στην αρχή τουλάχιστον, να το καταλάβεις και να απογοητεύεσαι και να λες: «Τι κατάστασις είναι αυτή; Τόση προσπάθεια, κι ακόμα αυτός εκεί;» Ξέρεις όμως;

Το ίδιο λέει και ο Θεός μαζί μας: «Τόσες φορές συγχώρεσα. Τόσες φορές έκανα υπομονή. Ακόμα αυτός;» Και τότε, η συνέχεια θα είναι σε προσευχή. Όπως και η αρχή είναι στην προσευχή. Χωρίς να κρίνουμε τον άλλον. Μια φορά, όταν είχα καταλάβει πια ότι η προσευχή είναι το παν, είδα στον δρόμο δύο παιδάκια, στον θυμό τους πάνω, να σκοτώνονται στο ξύλο. Δεν πήγα να τα χωρίσω, όπως θα πήγαινα παλιά, αλλά έβαλα αμέσως σε πράξη αυτό που πίστευα.

Γύρισα από την άλλη μεριά το κεφάλι και είπα: Κύριε, βάλε Εσύ την Ειρήνη Σου ανάμεσα στα δύο τους. Κι ώσπου να γυρίσω να τα δω, αυτά γελούσαν και παίζαν πάλι… Ήταν μια απάντηση του Θεού. Να το ξέρεις Μ. μου. Η ειρήνη και η γαλήνη μας, και το πως ζούμε είναι που δείχνουν το πόσο πιστεύουμε. Γι’ αυτό, μπορεί ένας άνθρωπος να μας λέει τα καλύτερα διδάγματα. Όμως, αν τον δούμε ταραγμένο, ανήσυχο και να παραπαίει ο ίδιος, δεν μπορούμε να πιστέψουμε αυτά που θα μας πει.

Αν θέλουμε λοιπόν να βοηθήσουμε τους άλλους, σκοπός της ζωής μας πρέπει να είναι να πλησιάζουμε όσο μπορούμε στο Πρότυπο, δηλαδή στον Κύριο.
Από το βιβλίο «Η Ασκητική της Αγάπης»

Πηγή: imverias.blogspot.gr

 πηγή

ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ Γέροντος ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Συμφώνως πρὸς πληροφορία πολὺ σύντομα
 θὰ ἀκολουθήσει ἡ χαρμόσυνη ἀνακοίνωση
ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο
τῆς Συνοδικῆς Πράξεως μὲ τὴν ὁποία
 ὁ γέρων Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης συγκαταριθμεῖται
 στὶς δέλτους τοῦ Ὀρθοδόξου Ἁγιολογίου.



















π. Παΐσιος Ἁγιορείτης
πηγή