ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΜΕ ΜΑΡΤΥΡΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Του  Γεωργίου   Διαμαντίδη

Από το βιβλίο των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Μπορείτε να ζείτε»

Η παρούσα μελέτη, «Διάλογος Ορθοδόξου με Μάρτυρα του Ιεχωβά», είναι ένας ζωντανός διάλογος, ο οποίος έγινε,  όχι μια φορά, αλλά δεκάδες φορές από έναν αγαπητό  Ορθόδοξο Χριστιανό με επιφανή στελέχη των «Μαρτύρων Ιεχωβά». Έχουμε πάρει άδεια από τον αγαπητό αδελφό  για να δημοσιεύσουμε ένα μεγάλο μέρος από  τον διάλογο που έκανε με «Μάρτυρα του Ιεχωβά» για την Ανάσταση Tου Χριστού.

Την εποχή που γίνονταν ο εν λόγω διάλογος, οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» όταν ήθελαν να τεκμηριώσουν τα λεγόμενά τους στη Βίβλο, χρησιμοποιούσαν την Αγία Γραφή του Αρχιμανδρίτου  Νεόφυτου Βάμβα και όχι αυτή που χρησιμοποιούν σήμερα και την ονομάζουν «Μετάφραση Νέου Κόσμου». Ως εκ τούτου, βγαίνει το συμπέρασμα, πως ο διάλογος αυτός έχει λάβει χώρα τα παλιότερα χρόνια. Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι αυτά που υποστηρίζει ο Μάρτυρας του Ιεχωβά για την Ανάσταση Tου Χριστού δεν τα πιστεύουν και σήμερα οι  «Μάρτυρες του Ιεχωβά».

Να σημειώσουμε επίσης και αυτό. Τα μεγάλη στελέχη της Οργάνωσης, απαγόρευσαν στους «Μάρτυρες του Ιεχωβά»  να κάνουν διάλογο, μέχρι και σήμερα,  με τον αγαπητό εν Χριστώ αδελφό  που κατάγεται από την Κεντρική Μακεδονία! Για λόγους ευνόητους  δεν δημοσιεύουμε το όνομά του. Αυτά που θα δούμε λοιπόν στο  διάλογο είναι αυτούσια, όπως ελέχθησαν και από τις δύο πλευρές.

Πιστεύομε  πως η μελέτη αυτή θα γίνει αφορμή να  γνωρίσουμε ακόμα καλύτερα τις αλήθειες της πίστεώς μας.

Ακολουθεί ο διάλογος:

Ο  Ορθόδοξος Χριστιανός  ρωτάει τον Μάρτυρα του Ιεχωβά:

«Πως Ανέστη ο Ιησούς Χριστός; Σωματικώς ή με κάποιο άλλο τρόπο;»

ΜτΙ: Ανέστη ως πνεύμα (1 Πέτρ. 13:18).

Ο. Χ.: Βλέπω ότι το χωρίο το διαστρεβλώνεται! «…ζωοποιηθείς δε πνεύματι» δεν σημαίνει ότι αναστήθηκε «ως πνεύμα», αλλά διατηρήθηκε ζωντανός κατά το πνεύμα! Διότι την δοτική, «πνεύματι» (= κατά το πνεύμα) την εξηγείτε «ως πνεύμα»!

ΜτΙ: Θέλετε δηλαδή να μας πείτε ότι ο Χριστός  Αναστήθηκε με το Σώμα Του; Μπορείτε αυτό να μας το δείξετε από την Αγία Γραφή;

Ο. Χ.: Ασφαλώς. Προφητεύεται από τον Δαβίδ,  (Ψαλμ. 15 [16] : 10),

και γράφεται στις Πράξ. 2:31 «…ουδέ η σάρξ αυτού είδε διαφθοράν».

Επίσης και ο Ιησούς Χριστός είπε: «Λύσατε τον ναόν τούτον, και εν τρισίν ημέραις εγερώ αυτόν. Είπον  ουν οι Ιουδαίοι: Τεσσαράκοντα και εξ έτεσιν ωκοδομήθη ο ναός ούτος, και συ εν τρισίν ημέραις εγερείς αυτόν;

Εκείνος δε έλεγε περί του ναού του σώματος αυτού. Ότε ουν ηγέρθη εκ νεκρών, εμνήσθησαν οι μαθηταί αυτού ότι τούτο έλεγε…» (Ιωάν.  2:19-21). Και αλλού: «…εγώ τίθημι την ψυχήν μου, ίνα πάλιν λάβω αυτήν... Εξουσίαν  έχω θείναι αυτήν, και εξουσίαν έχω πάλιν λαβείν αυτήν» (Ιωάν. 10:17-18). Με αυτά τα χωρία που παρουσιάσαμε,  φαίνεται  ξεκάθαρα ότι το Σώμα Του Χριστού δεν γνώρισε φθορά και ως Θεός Ανέστησε ο ίδιος Τον Εαυτόν Του!

ΜτΙ:  Ο λόγος του Θεού δεν αντιφάσκει! Στο θέμα αυτό απαντά η Γραφή, ότι ο Πατήρ Ανέστησε  Αυτόν: «Τον δε αρχηγόν της ζωής εθανατώσατε, τον οποίον ο Θεός ανέστησεν εκ νεκρών…» (Πράξ. 3:15, βλ. και 13:30).

Ο. Χ: Μου φαίνεται πως τα χωρία που σας  παρουσίασα δεν τα καταλάβατε! Να το ξεκαθαρίσουμε το θέμα: Ο Πατήρ τον Ανέστησε το Χριστό ως άνθρωπο, αλλά ως Θεός ο Χριστός Ανέστησε ο ίδιος Τον Εαυτόν Του! Όχι μόνο ο Πατήρ Ανέστησε το Χριστό ως άνθρωπο, αλλά και το Άγιο Πνεύμα! Το οποίο δεν μας είπατε!  Να το δούμε: «Ει δε το Πνεύμα του εγείραντος Ιησούν εκ νεκρών…» (Ρωμ. 8:11).       

ΜτΙ: Ναι, αλλά ο Απόστολος Παύλος στο  1 Κορ. 15:50  μας βεβαιώνει ότι «σάρξ και αίμα  βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν…». Πως εσείς ισχυρίζεστε ότι ο Χριστός με δικό Του σάρκινο σώμα  Ανέστη;  Δεν έρχεται αυτό  σε αντίθεση με τον λόγο του Απόστολου Παύλου;

Ο. Χ: Καλά θα κάνετε να προσέξετε το θέμα  που διαπραγματεύεται ο Απόστολος Παύλος, σ’ αυτήν την περικοπή. Δεν κάνει λόγο αν ο Χριστός  Ανέστη  σωματικώς ή όχι, αλλά δίνει εξηγήσεις στις αμφιβολίες των Κορινθίων για την ανάσταση των νεκρών!  Τώρα, η έκφραση «σάρξ και αίμα» έχει διάφορες έννοιες, άλλοτε σημαίνει τον άνθρωπο (Ματθ. 16: 17), την σεξουαλικότητα του ανθρώπου (Ιωάν. 1:13) και την φθορά γενικώς. Μας το λέει στη συνέχεια το χωρίο, «ουδέ η φθορά την αφθαρσίαν κληρονομεί» (1 Κορ. 15: 50).

Θα μας πείτε τώρα τι έγινε το ανθρώπινο Σώμα Του Χριστού;

ΜτΙ: Ο Ιεχωβά Θεός δεχόμενος την τελεία ανθρώπινη θυσία του Αρχιερέως του, δεν μπορούσε ν’ αναστήσει τον Υιόν Του σε ζωή ως άνθρωπο, με το ίδιο ακρωτηριασμένο σαρκικό σώμα του.  Δεν γνωρίζουμε  τι απέγινε το σώμα του, ότι δεν διεφθάρη, πότερον διελύθη εις αέρια ή διατηρείται εισέτι που ως το μέγα μνημόνευμα της αγάπης του Θεού, της υπακοής του Χριστού και της ημετέρας απολυτρώσεως, ουδείς γνωρίζει. Δεν γνωρίζουμε ακριβώς τι απέγινε το Σώμα Του.

Ο. Χ: Όλα αυτά που μας είπατε είναι υποθέσεις της Οργανώσεώς σας  και τίποτε γραφικό! Το ερώτημά μου  παραμένει αναπάντητο!

Σας παρακαλώ,  δείξτε μου μέσα από την Αγία Γραφή τι έγινε το Σώμα Του Χριστού;

ΜτΙ: Τι έγινε το σώμα του Μωϋσή;

Ο. Χ: Το θέμα μας δεν είναι για το σώμα του Μωϋσή, αλλά για το Σώμα Του Χριστού!

ΜτΙ: Όπως  ο Θεός εξαφάνισε το σώμα του Μωϋσή, έτσι εξαφάνισε και  το ΣώμαTου Χριστού. 

Ο. Χ: Στο Δευτερονόμιον διαβάζουμε για τον Μωϋσή: «Ο Μωϋσής, δούλος του Κυρίου, απέθανεν εις την χωράν Μωάβ, σύμφωνα με τον λόγον του Κυρίου. Έθαψαν αυτόν εις την Γαΐ, πλησίον του ναού του Φογώρ. Κανείς δεν είδε τον τάφον του μέχρις αυτής της ημέρας (Δευτερ. 34: 5-6). Τι  σχέση έχει το ερώτημά μου με την ταφήν του Μωϋσή;

Εμείς μιλάμε για την Ανάσταση  του Σώματος Του Χριστού και όχι την ταφήν του Μωϋσή!  Σας ξαναρωτώ, τι έγινε το Σώμα Του Χριστού;

ΜτΙ: Το σάρκινο σώμα του Ιησού Χριστού κατηναλώθη επάνω στη γη από τον Παντοδύναμο Θεό και δεν ελήφθη στον ουρανό από τον Ιησούν.

Ο. Χ: Μάλλον αντιφάσκετε με αυτά που λέτε! Προηγουμένως μας είπατε ότι: «Δεν γνωρίζουμε  τι απέγινε το σώμα του, ότι δεν διεφθάρη, πότερον διελύθη εις αέρια ή διατηρείται....  Και τώρα μας λέτε ότι το Σώμα Του Χριστού κατηναλώθη επάνω στη γη;  Εμείς δεν θέλουμε να ακούσουμε  τι σας λέει η Οργάνωσή  σας, αλλά η Αγία Γραφή!

ΜτΙ: Η Ανάσταση του Χριστού δεν ήταν του ιδίου σώματος ανάσταση, απλώς ούτος υλοποιείτο σε σάρκα και αίμα για να γίνει ορατός και πιστευτός. Όπως η Γραφή μας αναφέρει ότι οι άγγελοι υλοποιούνται έτσι και ο Χριστός υλοποιείτο παίρνοντας διάφορα σώματα.

Ο. Χ: Ο λόγος του Θεού μας πληροφορεί ότι οι άγγελοι είναι πνεύματα δεν έχουν σώματα, «…ο ποιών τους αγγέλους πνεύματα, και τους λειτουργούς αυτού πυρός φλόγα» (Εβρ. 1:7).  Επομένως για να φέρουν μια αποστολή εις πέρας,  έπαιρναν μια μορφή,  (Ιωάν. 20:12) και αργότερα η μορφή χάνονταν. Είναι λοιπόν οι άγγελοι πνεύματα που υπηρετούν και αποστέλλονται δια υπηρεσίαν  χάριν εκείνων που μέλλουν να κληρονομήσουν σωτηρίαν  (Εβρ. 1:14).

Ο Ιησούς Χριστός όμως είχε ΣΩΜΑ ανθρώπινο, για ποιο λόγο να υλοποιείτε παίρνοντας διάφορα σώματα όπως λέτε;

ΜτΙ: Εάν όπως λέτε Ανέστη με το ίδιο του το Σώμα, γιατί ο Μάρκος στο 16:12,γράφει: «Μετά δε ταύτα εφανερώθη εν άλλη μορφή εις δύο εξ αυτών, ενώ περιεπάτουν και επορεύοντο εις τον αγρόν»;

Εδώ φαίνεται ο Ιησούς  έπαιρνε διάφορα σώματα.

Ο. Χ: Μήπως εδώ διαστρεβλώνετε το χωρίο; Το εδάφιο που αναφέρατε δεν λέει ότι ο Χριστός πήρε εν ετέρω σώματι, αλλά εν ετέρα μορφή!  Άλλο «μορφή» και άλλο «σώμα»! Στο Λουκά 9:29, διαβάζουμε: «…το είδος του προσώπου αυτού έτερον…». Δηλαδή, κατά την μεταμόρφωση του Χριστού η μορφή  αυτού έγινε διαφορετική.

Τι θα πούμε σ’ αυτό το χωρίο, ότι ο Χριστός άλλαξε σώμα; Ή η εξωτερική μορφή του προσώπου του  έγινε διαφορετική;

Μάλλον το τελευταίο έγινε! Ο Ευαγγελιστής Μάρκος  είναι πολύ περιληπτικός εις τας διηγήσεις του. Και ο Λουκάς (24:13), αναφέρει  το ίδιο γεγονός, όπως και ο Μάρκος, για τους δύο μαθητές  που πήγαιναν προς Εμμαούς.

ΜτΙ: Ναι, αλλά  εδώ  ο Λουκάς μας εξιστορεί ότι δεν Τον αναγνώρισαν οι δύο που πήγαιναν προς Εμμαούς, παρά μόνο στο  τέλος. Τι φανερώνει αυτό;  Ότι ο Ιησούς έπαιρνε διάφορα  σώματα. Εάν είχε το δικό Του Σώμα δεν θα έπρεπε οπωσδήποτε να Τον γνωρίζουν από την αρχή; 

Ο. Χ: Να προσέξουμε καλά την περικοπή του Ευαγγελιστή Λουκά. Ο Λουκάς, σημειώνει την αιτία γιατί δεν Τον γνώρισαν: «Οι δε οφθαλμοί αυτών εκρατούντο του μη επιγνώναι αυτών» (Λουκ. 24:16).

Είχε ο Κύριος τους λόγους Του γιατί δεν επέτρεψε στην αρχή να Τον γνωρίσουν. Διότι οι οφθαλμοί τους κρατούταν για να μην Τον αναγνωρίσουν στο πρόσωπο για να τους διηγηθεί τας Γραφάς. Όμως, με τον τεμαχισμόν  του άρτου, τους άνοιξε τα μάτια και Τον αναγνώρισαν (Λουκ. 24: 30-31).

Αν ο Κύριος Ιησούς Χριστός είχε άλλο σώμα, όπως λέτε, δεν χρειαζόταν να κρατήσει τους οφθαλμούς τους, γιατί οπωσδήποτε  δεν θα Τον αναγνώριζαν.  Αλλά επειδή είχε το δικό Του ΣΩΜΑ,  και θα Τον αναγνώριζαν γι’ αυτό «εκρατούντο οι οφθαλμοί αυτών»!  

Και κάτι ακόμα, ο Ευαγγελιστής Λουκάς παρακάτω στο ίδιο κεφ. 24:39,  μας διηγείται με σαφή μαρτυρία ότι ο Κύριος Αναστήθηκε με το Σώμα Του και όχι σαν πνεύμα: «Ίδετε τας χείρας μου και τους πόδας μου, ότι αυτός εγώ είμι· ψηλαφήσατέ με και ίδετε, ότι πνεύμα σάρκα και οστέα ουκ έχει καθώς εμέ θεωρείτε έχοντα».

 Ο Κύριος Ιησούς Χριστός εδώ αρνείται κατηγορηματικά ότι είναι πνεύμα!  Και επειδή ακόμη οι Απόστολοι δεν πίστευαν σε τόσο μεγάλης χαράς γεγονός και εκπλήσσονταν, τους είπε ο Χριστός: «Έχετέ τι βρώσιμον ενθάνδε; Οι δε επέδωκαν αυτώ  ιχθύος οπτού μέρος και από μελισσίου κηρίου, και λαβών ενώπιων αυτών  έφαγε» (Λουκ. 24:41,42-43). Ολοκάθαρα ο  Ευαγγελιστής Λουκάς μας παρουσιάζει το Αναστημένο Σώμα Του Χριστού και μάλιστα να τρώει. Βεβαίως μετά την Ανάσταση, ο Κύριος δεν έχει υλικές ανάγκες, είναι  σε  άλλη διάσταση. Το κάνει  αυτό και μόνο για να μην τους μείνει  και ελάχιστη αμφιβολία ότι δεν είναι Αυτός που Εσταυρώθη, Ετάφη  και Ανέστη κατά τας Γραφάς. 

ΜτΙ: Και η τροφή πού έφαγε τι έγινε;

Ο. Χ: Σε ένα καμίνι  που καίει με υψηλή θερμοκρασία μπορείς να πλησιάσεις για να ρίξεις μέσα μια τρίχα της κεφαλής σου; Ασφαλώς όχι, διότι θα εξατμισθεί από μακριά. Έτσι και  η τροφή μέσα στο Αναστημένο και Δοξασμένο Σώμα Tου Χριστού, εξατμίσθηκε πρώτου να κατέβη καν στο στομάχι. 

ΜτΙ: Μου φαίνεται πως ερμηνεύετε την Γραφή  σύμφωνα με το δόγμα σας!

Ο Ιωάννης μας περιγράφει στο 20:19. «…της πρώτης εβδομάδος, ενώ αι θύραι ήσαν κεκλεισμέναι, όπου οι μαθηταί ήσαν συνηγμένοι δια το φόβον των Ιουδαίων, ήλθεν ο Ιησούς, και εστάθη εις το μέσον…».

Εάν είχε το δικό Του Σώμα όπως μας λέτε, τότε πως μπήκε μέσα, αφού οι πόρτες ήταν κλειστές; Από την κλειδαρότρυπα; Ασφαλώς όχι. Ο Ιησούς Χριστός μπήκε σαν πνεύμα και αμέσως δημιούργησε σώμα  με ρούχα.

Ο. Χ: Απαντώ: Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, περπάτησε επάνω στα κύματα; (Ματθ. 14:25 ).

ΜτΙ: Ναι περπάτησε.

Ο. Χ: Πως περπάτησε, με τι σώμα και με  ποιο τρόπο;

ΜτΙ: Έκανε θαύμα.

Ο. Χ: Εδώ δεν θα μπορούσε να κάνει θαύμα; Ασφαλώς ναι!

 Όμως  στην  συγκεκριμένη περίπτωση δεν πρόκειται περί θαύματος. Διότι ο Χριστός είναι τώρα σε άλλη διάσταση. Εσφραγισμένου του τάφου Ανέστη, και των θυρών κεκλεισμένων επέστη προς τους μαθητάς. Δεν εμποδίζεται από τους φυσικούς νόμους. Διότι όπως είπαμε, το Αναστημένο Σώμα Του Χριστού βρίσκετε  σε άλλη διάσταση, φοράει το ένδυμα της αφθαρσίας και δεν έχει ανάγκη τροφής, νερού και άλλων υλικών πραγμάτων. Μήπως ο Ιησούς Χριστός, ως  πανταχού παρών που είναι κατά των λόγων  Του, (Ματθ. 18:20. 28:20. Ιωάν. 3:13. 14:23. Αποκ. 3:20), θα  εμποδιστεί από  καμία ύλη; Φυσικά όχι!  Θα πραγματοποιήσει αυτό που θέλει να κάνει! Εδώ δεν εμποδίστηκε από τους συμπατριώτες Του που ήθελαν να Τον ρίξουν στο γκρεμό! Τι λέει σε αυτό η Γραφή: «Αυτός δε διελθών δια μέσου αυτών επορεύετο» (Λουκ. 4:29-30). Πώς πέρασε λοιπόν  ανάμεσά τους; Εφόσον  προσπάθησαν να Τον ρίξουν στο γκρεμό; Δεν πέρασε κατά τρόπον θαυμαστόν; Και αυτό έγινε πριν την Ανάσταση Του Κυρίου!      

ΜτΙ: Αρχίσατε πάλι να ερμηνεύετε την Αγία Γραφή σύμφωνα με το δόγμα σας;  

Ο. Χ: Εγώ όπως βλέπεις σας ομιλώ μέσα από την Αγία Γραφή. 

Πέστε μου και εσείς μέσα από την  Γραφή τι έγινε το Σώμα Tου Χριστού; 

Ξέρουμε ότι δεν εκλάπη (Ματθ. 28:12-13), ούτε είδε φθορά (Πράξ. 2:31), ούτε λιώνει σε τρείς μέρες, τότε που Βρίσκεται;                                                              ΜτΙ: Το δικό Του Σώμα ο Ιησούς  το κατέθεσε διαπαντός, ως θυσία και προσφορά στο Θεό. Πως ήταν δυνατόν να το ξαναπάρει  πίσω;

Δυνάμεθα μόνον να εικάσωμεν ότι ο Ιησούς ενδεχομένως να διατήρησε αυτό, όπως επιδείξει αυτό εις τους ανθρώπους κατά τον χιλιετή αιώνα.

Ο. Χ: Πάλι μας λέτε τα λόγια της Οργανώσεώς σας!  Αυτές είναι υποθέσεις  της φαντασίας σας! Και τίποτα Γραφικό!

Για να δούμε τώρα την περίπτωση του Απ. Θωμά: «Και μεθ’ ημέρας οκτώ πάλιν ήσαν έσω οι μαθηταί αυτού και Θωμάς μετ’ αυτών. Έρχεται ο Ιησούς των θυρών κεκλεισμένων, και έστη εις τον μέσον και είπεν ειρήνη υμίν. Είτα λέγει τω Θωμά φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε και ίδε τας χείρας μου, και φέρε την χείρα σου και βάλε εις την πλευρά μου, και μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός» (Ιωάν.20:26-27).

Βλέπουμε εδώ, ότι ο Αναστάς Ιησούς κάνει γνωστό τον Εαυτό Του, για να πιστέψει ο Θωμάς ότι είναι Αυτός  με τα τρυπημένα χέρια Του, πόδια Του  και με την πληγωμένη πλευρά Του που εκτυπήθη  από την λόγχην. Με τι σώμα λοιπόν εμφανίστηκε ο Κύριος εδώ; Δεν εμφανίστηκε με το δικό Του; Με αυτό δεν παρουσιάστηκε στο Θωμά και στους λοιπούς Αποστόλους; (Ιωάν. 20:20). Ο Κύριος είχε Σώμα, δεν χρειάζονταν να πάρει άλλο Σώμα, διότι ο λόγος «σάρξ εγένετο» (Ιωάν. 1:14). Με  αυτό το Σώμα  Εσταυρώθη,  με αυτό Ανέστη, και με αυτό παρουσιάστηκε  κατά τα Γραφάς.  Όπως σας έχω πει, το Αναστημένο Σώμα Του Κυρίου βρίσκεται  σε άλλη διάσταση, είναι άφθαρτο, δεν εξηγείται με την λογική.           

ΜτΙ: Στην περίπτωση του Θωμά  που είναι μοναδική,  επειδή ήτο δύσκολο να  πείσει τον Θωμά ο οποίος είχε δηλώσει ότι έπρεπε να έχει περισσοτέραν  τινά  απόδειξη. Συνεπώς ο Ιησούς εδημιούργησε  σώμα έχων επ’ αυτού τύπους των ήλων όπως πεισθεί ο Θωμάς. Είχε την δύναμη να δημιουργήσει σώμα εκ σαρκός.

Ο. Χ: Μπορείτε αυτά που λέτε  να μας τα αποδείξετε από τη Γραφή;

Στην Π. Διαθήκη στην (Γεν. 1:1), διαβάζουμε: «Εν αρχή εποίησεν  ο Θεός τον ουρανόν…», και ο  Ευαγγελιστής Ιωάννης γράφει: «… και εποίησε  πηλόν…» (Ιωάν. 9:6). Που θέλω να καταλήξω. ΕΠΟΙΗΣΕ = ΕΦΤΙΑΞΕ, έτσι δεν είναι; Που αναφέρετε στην Αγία Γραφή ότι ο Ιησούς «ΕΠΟΙΗΣΕ ΕΤΕΡΟΝ ΣΩΜΑ»; Και με αυτό παρουσιάστηκε στο Θωμά; 

ΜτΙ: Δεν μπορεί η Γραφή να αντιφάσκει!

Ο Ιωάννης στο κεφ. 20:14-16, μας διηγείται ότι η Μαρία Μαγδαληνή δεν αναγνώρισε Τον Ιησού: «Και αφού είπε ταύτα, εστράφη εις τα οπίσω, και θεωρεί τον Ιησούν ιστάμενον, και δεν ήξευρεν ότι είναι ο Ιησούς. Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς, Γύναι, τι κλαίεις, τίνα ζητείς;

Εκείνη νομίζουσα ότι είναι κηπουρός, λέγει προς αυτόν, Κύριε, εάν συ εσήκωσας αυτόν, ειπέ μοι που έθεσας αυτόν, και εγώ θέλω σηκώσει αυτόν. Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς, Μαρία. Εκείνη στραφείσα, λέγει προς αυτόν Ραββουνί! (το οποίον λέγεται, Διδάσκαλε).         

Αν είχε το δικό Του Σώμα,  τότε γιατί η Μαρία δεν Τον αναγνωρίζει; 

Ο. Χ: Εδώ η  Μαρία η Μαγδαληνή, στον στίχο (14), αν και Τον είδε  Τον Ιησού,  δεν κατάλαβε όμως ότι  ήταν Αυτός. Γιατί  όμως;

Όπως είπαμε προηγουμένως,  ο Κύριος βρίσκετε σε άλλη πνευματική διάσταση. Θα  λέγαμε ότι εμφανίστηκε και σ’ αυτήν «εν ετέρα μορφή», «με άλλη μορφή»,  όπως εμφανίστηκε με τον ίδιο τρόπο και  στους δύο μαθητές, που πήγαιναν προς Εμμαούς (Μάρκ. 16:12) και γι’ αυτό δεν Τον αναγνώρισε η Μαρία. Και πάλι τίθεται το ερώτημα στο στίχο (15),  γιατί  η Μαρία δεν αναγνώρισε αρχικώς Τον Ιησού, αλλά νόμιζε ότι ήταν κηπουρός; Ό  λόγος είναι  που δεν αναγνώρισε η Μαρία Τον  Ιησού, είναι ο λόγος, για το οποίο και οι δύο μαθητές, που πήγαιναν προς Εμμαούς,  αρχικώς δεν Τον αναγνώρισαν, διότι «οι οφθαλμοί αυτών εκρατούντο του μη επιγνώναι αυτόν» (Λουκ. 24:16),  

και αυτής «οι οφθαλμοί εκρατούντο», ώστε να μη Τον αναγνωρίσει,

παρά μόνο Τον αναγνώρισε από τη γνωστή  φωνή Του, στίχος (16), και τότε η Μαρία κατάλαβε,  ότι δεν συνομιλεί με τον κηπουρό, αλλά με Τον Ιησού Χριστό! Ας μη μας διαφεύγει η μεγάλη αλήθεια.

Κανείς, από τους μαθητές και καμία μαθήτρια, ούτε κατά διάνοια σκέφτηκαν την Ανάσταση Tου Χριστού, γι’ αυτό η Μαρία κλαίει και νομίζει ότι έκλεψαν το Σώμα Του (Ιωάν. 20:13).

Δυνάμεθα να πούμε, για να δεις το Αναστημένο Σώμα Του Χριστού χρειάζεται να έχεις χάρη και φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Σε αυτό απαντά η Γραφή: «Υπάρχων δε πλήρης Πνεύματος Αγίου, ατενίσας εις τον ουρανόν είδε δόξαν Θεού και Ιησούν εστώτα εκ δεξιών του Θεού » (Πράξ. 7:55). Το χωρίο αυτό φανερώνει ότι ο Στέφανος πλήρης Πνεύματος Αγίου είδε τον Αναστημένο Χριστό να είναι  στα δεξιά του Θεού!  Με μια ματιά λοιπόν ο Στέφανος στον ουρανό Τον αναγνώρισε αμέσως! Διότι είχε το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Ενώ οι μαθητές Τον Ιησού όπως θα δούμε Τον αναγνώρισαν από τα σημεία: Στην πορεία προς Εμμαούς, γνωρίζεται με την κλάση του άρτου (Λουκ. 24: 30-31), στην Μαρία Μαγδαληνή με την γνωστή φωνή (Ιωάν.20:16), όποιοι  αμφισβητούσαν την Ανάσταση Του Χριστού με την ψηλάφηση (Λουκ. 24:39. Ιωάν. 20:27), και στην λίμνη της Τιβεριάδος με την θαυμαστή αλιεία (Ιωάν.21:6-7).

ΜτΙ: Είναι αδύνατον να πιστέψω τέτοιες ερμηνείες που δίνετε! 

Ο. Χ: Δικαίωμά σας  είναι να μην πιστέψετε!

ΜτΙ: Τόση ώρα μιλάμε μαζί και άκρη δεν βρίσκουμε, πρέπει σιγά- σιγά να κλείσουμε την συζήτηση!

Να σας κάνω ένα τελευταίο ερώτημα: Πιστεύετε εσείς, ότι ο Χριστός  είναι τώρα με το Σώμα Του στον ουρανό; Θα μπορούσατε να μας δείξετε ένα Αγιογραφικό χωρίο που να υποστηρίζει αυτήν την άποψή  σας;  

Ο. Χ: Ευχαρίστως να σας απαντήσω. Αλλά προτού να σας απαντήσω θα ήθελα να σας πω το εξής: Το δε βρίσκουμε άκρη, εσείς δεν το θέλετε!

Πάντως το ερώτημά μου παραμένει αναπάντητο. Σας το έχω πει πολλές φορές, τι έγινε το Σώμα Του Χριστού;  Μπορείτε να μου το αποδείξετε μέσα  από την Αγία Γραφή; Δυστυχώς δεν μου απαντήσατε! Αλλά με υποθέσεις μόνο! Ερχόμαστε τώρα στα τοιαύτα.

Στις Πράξεις, 7:56, διαβάζουμε: «Ιδού θεωρώ τους ουρανούς ανεωγμένους  και τον Υιόν του ανθρώπου εκ δεξιών του Θεού εστώτα».

Βλέπουμε ο Στέφανος εδώ, δεν βλέπει τον Ιησού «ως πνεύμα», αλλά Τον βλέπει ως «Υιόν του ανθρώπου» δηλαδή άνθρωπο. Και ο Χριστός  όταν ήταν στη γη είπε: «Ίνα δε ειδήτε ότι εξουσίαν έχει ο Υιός του ανθρώπου  επί της γης αφιέναι αμαρτίας…» (Ματθ. 9:6). Και εδώ το ίδιο, «ο Υιός του ανθρώπου» = άνθρωπος! Ο  Απ. Παύλος στον λόγον του αναφέρει: «Διότι έστησεν ημέραν εν η μέλλει κρίνειν την οικουμένην εν δικαιοσύνη, εν ανδρί ω ώρισε…» ( Πραξ. 17:31). Δεν είπε ο Απ. Παύλος «εν πνεύμα», Αλλά «εν ανδρί»! Και αυτός  είναι ο Χριστός που όρισε ο Θεός να κρίνει  την οικουμένη με δικαιοσύνη!   «Εν ανδρί»  λοιπόν = άνθρωπος! Δεν μπορείς να πεις ένα άνδρα ότι είναι πνεύμα!  Αλλά άνθρωπος! (Πράξ. 13:7,22). 

Και να τελειώνουμε την συζήτησή  μας  σας παραπέμπω  στην δευτέρα επιστολή του Ιωάννου (7) στίχο: «Ότι πολλοί πλάνοι εισήλθον εις τον κόσμον, οι μη ομολογούντες Ιησούν Χριστόν ερχόμενον εν σαρκί.       

Ούτος πλάνος και ο Αντίχριστος».

Πολύ καθαρά ο Ιωάννης τα γράφει, διότι πολλοί πλάνοι εμφανίσθηκαν στον κόσμο, που δεν παραδέχονται τον ερχομό του Ιησού Χριστού με σάρκα. Δεν φοβάστε  αυτό το αγιογραφικό χωρίο;

ΜτΙ: Η Γραφή μου λέγει ήλθεν εν σαρκί.

Ο. Χ»: Η Γραφή σου είναι παράφραση και όχι το κείμενο. Έχει μεταφραστικό λάθος. Και να σε βοηθήσω να το καταλάβεις το λάθος σε παραπέμπω στην πρώτη επιστολή του Ιωάννου 4:2-3. «Παν πνεύμα, ο ομολογεί Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα, εκ του Θεού  έστι.    

Και πάν πνεύμα, ο μη ομολογεί τον Ιησούν Χριστόν σαρκί εληλυθότα, εκ του Θεού ουκ έστι».       

Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε το ίδιο ρήμα σε διαφορετικούς χρόνους. Το «εληλυθότα» είναι μετοχή παρακειμένου του ρήματος έρχομαι που σημαίνει «ήλθεν». Όμως στην δευτέρα επιστολή του Ιωάννου  ερχόμενον εν σαρκί,  είναι μετοχή ενεστώτος του ιδίου ρήματος  που σημαίνει αυτός που έρχεται. Πιο απλά ο Ιωάννης γράφει στο 4:2-3, ότι ο Κύριος ήλθε στην πρώτη  Παρουσία Του ως άνθρωπος.

Και στην δευτέρα επιστολή του στο 7, θα ξανάρθει κατά την Δευτέρα Παρουσία Του πάλι  ως  ΑΝΘΡΩΠΟΣ! Και όποιος αρνείται αυτήν την αλήθεια  ΕΙΝΑΙ ΠΛΑΝΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ!                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  πηγή

ΕΚΤΑΚΤΟ: Σε "κόκκινο συναγερμό" οι δυνάμεις ταχείας αντίδρασης της Αττικής - Το πάνε για "θερμό επεισόδιο" οι Τούρκοι;

Σε «κόκκινο» συναγερμό τέθηκαν πριν από λίγη ώρα οι δυνάμεις ταχείας αντίδρασης της Αττικής στο πλαίσιο της άσκησης «ΠΥΡΠΟΛΗΤΗΣ 3/14» που διέταξε ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ στρατηγός Μιχάλης Κωσταράκος.

Είναι προφανές πώς η ενεργοποίηση των ειδικών δυνάμεων της Αττικής συνδέεται με τις τουρκικές προκλήσεις που έγιναν χθες, όπου ολόκληρος στόλος της Άγκυρας έφτασε να απειλεί την Ελλάδα δυτικά του 25ου Μεσημβρινού και μέχρι τις ακτές της Αττικής.
Ε
Και το ερώτημα είναι, έγιναν μόνο αυτά που ανακοινώθηκαν ή πρόκειται και για άλλες κινήσεις των Τούρκων που βάζουν σε κίνδυνο της ασφάλειας της χώρας; Αυτό μένει να αποδειχθεί.

Πριν από λίγο πάντως και ενώ τουρκικά πλοία και σήμερα βρίσκονται στο Αιγαίο και συγκεκριμένα ανατολικά της Άνδρου και της Νάξου και νότια της Σάμου, εντός δεσμευμένων περιοχών (τουλάχιστον παρόν τον παρόν) για την άσκηση «Beyaz Firtina 2014», δόθηκε εντολή για διεξαγωγή «Πυροπολητή».

Ειδικές δυνάμεις από τις μονάδες της Αττικής διατάχθηκαν να επιβιβαστούν σε ελικόπτερα Chinook, και σε Πλοία Ταχείας Μεταφορά «Zubr». Άγνωστο είναι ακόμη αν και σε ποια περιοχή θα επιχειρήσουν.

Αυτό πάντως αν γίνει θα γίνει με την υποστήριξη μαχητικών αεροσκαφών F-16 και Mirage, και με ελικόπτερα Apache, όπως επίσης και από πολεμικά πλοία που βρίσκονται στο Αιγαίο με αποστολή την παρακολούθηση του τουρκικού Στόλου.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
ΠΗΓΗ

Ι.Μ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ, Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ FILIOQUE (ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ''ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ'')

Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ FILIOQUE ΕΙΝΑΙ ΛΕΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΝΟΗΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΝΟΗΣΗ Ή ΚΑΚΟΔΟΞΗ ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 26η  Μαΐου 2014.

   

Στην εφημερίδα των Αθηνών «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» (φύλλο 3-5-2014) δημοσιεύτηκε άρθρο του κ.Π. Μπούμη, Ομότιμου Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, με θέμα: «Το πρόβλημα του Filioque και οι λύσεις του. Το μέγα θέμα που διχάζει Ανατολή και Δύση σχετικά με το Άγιο Πνεύμα». Στο άρθρο αυτό ο κ. Μπούμης, επισημαίνει την κυριότερη δογματική πλάνη των Παπικών, την κακόδοξη προσθήκη στο Σύμβολο της Πίστεως του Filioque, η οποία άνοιξε ένα αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ της Ορθοδόξου Ανατολής και της Παπικής Δύσεως, που εξακολουθεί να παραμένει δυστυχώς μέχρι σήμερα επί χίλια περίπου χρόνια.
Χαρακτηρίζει ο αρθρογράφος την κακοδοξία αυτή ως ένα από τα «λεπτά ζητήματα, τα οποία στη συνέχεια μεγαλοποιούνται και ακολούθως καταλήγουν ακόμη και σε προβλήματα σχέσεων δύο ή και περισσοτέρων πλευρών». Στη συνέχεια τονίζει πως «ορθώς αντιτίθενται οι ορθόδοξοι στην προσθήκη αυτή του Filioque (= και εκ του Υιού), όταν μάλιστα πρόκειται για το ελληνικό κείμενο του Συμβόλου. Και τούτο γιατί στο Ιω.15,26 το “εκπορεύεται” σημαίνει “πηγάζει”, ότι δηλαδή το Άγιο Πνεύμα έχει την αρχή του, την αφετηρία του, στον Πατέρα ή αλλιώς ότι “γεννάται” από τον Πατέρα. Όπως ο Υιός γεννάται από τον Πατέρα, έτσι και το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα». Σε άλλο σημείο γράφει πως «εάν δεχόμασταν ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και από τον Πατέρα και από τον Υιό, θα κινδυνεύαμε να κατηγορηθούμε ότι δεχόμαστε το εξής παράδοξο: Ότι το Άγιο Πνεύμα έχει δύο αρχές ή δύο γεννήτορες! Δύο “Πατέρες”!».  Στη συνέχεια όμως γράφει τα εξής, τα οποία κατά τη γνώμη μας, δεν ευσταθούν: «Αυτή όμως η αντίθεση των ελληνορθοδόξων δεν είναι απολύτως δικαιολογημένη, όταν πρόκειται για το λατινικό κείμενο, το οποίο αντί για το “εκπορευόμενον” πηγάζον λέει “quiprocedit”. Δηλαδή χρησιμοποιεί το ρήμα procedere. Και δεν είναι απολύτως δικαιολογημένη, γιατί το ρήμα αυτό, εκτός από την έννοια του πηγάζειν, έχει προεχόντως  και την έννοια του προϊέναι, του προέρχεσθαι και με την κατεύθυνση μάλιστα προς εμάς. Το ρήμα δηλαδή procedere είναι γενικότερο του ρήματος εκπορεύεσθαι – πηγάζειν».

Ο κ. καθηγητής, τον οποίο σεβόμεθα, μεμφόμενος το γεγονός ότι το «λεπτό ζήτημα» του Filioque κακώς «μεγαλοποιήθηκε», προσπαθεί να το σμικρύνει και να το αξιολογήσει στις ορθές, κατά την άποψή του, διαστάσεις. Προσπαθεί να το παρουσιάσει ούτε λίγο ούτε πολύ ως πρόβλημα λεκτικής παρανοήσεως, ως πρόβλημα κακής αποδόσεως στην λατινική μετάφραση του ελληνικού κειμένου με λατινικές λέξεις, που δεν αποδίδουν επακριβώς το  ελληνικό κείμενο. Με τον τρόπο όμως αυτό, χωρίς ίσως να το αντιλαμβάνεται και ο ίδιος,ακολουθών την οικουμενιστική θεωρία του Δογματικού Μινιμαλισμού, ελαχιστοποιεί και υποβιβάζει μια κακόδοξη και αιρετική θεωρία, που συντάραξε Ανατολή και Δύση επί χίλια και πλέον έτη, στο επίπεδο μη ορθής αποδόσεως λατινικών όρων και λέξεων. Το ζήτημα όμως της κακοδοξίας αυτής δεν είναι δυνατόν να το αξιολογήσει κανείς ορθά, αν το θεωρήσει  απλώς ως πρόβλημα όρων και λέξεων, αλλά μόνον όταν το θεωρήσει  στις ιστορικοδογματικές του διαστάσεις, που είναι και οι  πραγματικές του διαστάσεις, όπως θα φανεί στη συνέχεια. Ας κάνουμε όμως πρώτα μια σύντομη ιστορική αναδρομή.

Κατ’ αρχήν τα πρώτα σπέρματα της αιρέσεως του Filioque πρέπει να τα αναζητήσουμε στοννεοπλατωνισμό και στο θρησκειοφιλοσοφικό σύστημα του ιερού Αυγουστίνου, ο οποίος ενώ ήταν γνώστης του νεοπλατωνισμού (είχε μάλιστα θητεύσει σε και σε αιρετικές ομάδες, όπως οι Μανιχαίοι), αγνοούσε δυστυχώς την θεολογία των ελλήνων Πατέρων. Όπως παρατηρεί ο καθηγητής κ. Παν. Τρεμπέλας: «το Filioque εμφανίζεται διά πρώτην φοράν παρά τω Αυγουστίνω». Λέγει ο ιερός Αυγουστίνος στο περί Τριάδος (DeTrinitate) έργο του ρητώς, ότι «δεν δυνάμεθα να είπωμεν, ότι το Άγιον Πνεύμα δεν εκπορεύεται και εκ του Υιού, επειδή ουχί μάτην το αυτό Πνεύμα και του Πατρός και του Υιού Πνεύμα λέγεται», (Necpossumusdicere, quod Spiritus Sanctus et a Filionon procedat…).^[1] Bλέπουμε δηλαδή εδώ ότι ο Αυγουστίνος ομιλεί σαφέστατα για την κακοδοξία του Filioque, και μάλιστα κατά τρόπον, που δεν επιδέχεται καμία λεκτική παρανόηση. Η κακοδοξία αυτή στη συνέχεια διά του Αυγουστίνου μεταδόθηκε, όπως ήταν επόμενο, και εξαπλώθηκε στη Δύση. Πρώτοι οι Ισπανοί περί τα τέλη του 6ου αιώνος άρχισαν να διακηρύττουν δια της τρίτης εν Τολέδω της Ισπανίας (το 589) Συνόδου την καινοτομία της εκπορεύσεως του αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού «παρά την κατ’ αυτής αντίδρασιν του Αλκουΐνου και του αρχιεπισκόπου Ακυϊλίας Παυλίνου, κατακρίναντος ταύτην και δι’ επαρχιακής Συνόδου, συγκληθείσης εν έτει 791».^[2] Στη συνέχεια, ήδη από τις αρχές του 9ου αιώνος, η κακοδοξία αυτή βρήκε ένθερμους υποστηρικτές τους Φράγκους αυτοκράτορες και κυρίως τον Κάρολο τον Μέγα, ο οποίος ασκούσε «πίεσιν επί του πάντοτε αρνουμένου Πάπα, όπως αποδεχθή το Filioque, όπερ ο αυτοκράτωρ κυρίως εχρησιμοποίει ως παιγνιόχαρτον κατά του ανατολικού κράτους, επιδιώκων ιδίους πολιτικούς σκοπούς».^[3] Ο αοίδιμος καθηγητής, πρωτοπρεσβύτερος Ι. Ρωμανίδης, αναφερόμενος στο Filioque, παρατηρεί ότι «διά της καταδίκης της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου και διά της δογματοποιήσεως του Filioque, παρά τας διαμαρτυρίας του Πάπα Ρώμης και του Πατριάρχου Ιεροσολύμων, ο Φράγκος ηγεμών Κάρολος … εκήρυξε την δογματικήν υπεροχήν των Φράγκων έναντι των λατίνων και ελλήνων και τον δογματικόν πόλεμον, ίνα χρησιμεύση η φραγκική ορθοδοξία διά την εκτόπισιν της δήθεν πλάνης, ή οπισθοδρομικής θεολογίας των ελληνολατίνων και δια την εδραίωσιν και μονιμοποίησιν της φραγκικής επεκτεινομένης κυριαρχίας…».^[4] Προς τον σκοπόν αυτόν συγκάλεσε Σύνοδο το 809 εν Ακυϊσγράνω (Άαχεν), στην οποία το Filioque κηρύχθη ως επίσημο δόγμα πίστεως. Συνάντησε όμως την σθεναρά αντίσταση του τότε Ορθοδόξου Πάπα Λέοντος του Γ΄, o οποίος όχι μόνον αποκήρυξε συνοδικώς την γενομένη κακόδοξη προσθήκη, αλλά επί πλέον διέταξε να χαραχτεί το Σύμβολο της πίστεως ελληνιστί και λατινιστί πάνω σε δύο αργυρές πλάκες χωρίς το Filioque σε κεντρική θέση του ναού του αγίου Πέτρου. Είναι αστείο να υποθέσουμε, ότι μετά από μια τόσο μεγάλη θεολογική διαμάχη περί το Filioque μεταξύ Φράγκων και Λατίνων, ο Πάπας Λέων ο Γ΄ δεν απέδωσε με πιστότητα και ακρίβεια την μετάφραση του ελληνικού κειμένου στα λατινικά, έτσι ώστε να γίνει κατανοητή από όλους η δογματική πλάνη των Φράγκων. Και αν ακόμη χρησιμοποίησε το ρήμα procedere στη μετάφραση, οπωσδήποτε θα κατέστησε σαφές, ότι το ρήμα αυτό δεν έχει την σημασία του προϊέναι, αλλά του εκπορεύεσθαι – πηγάζειν. Την ορθή μετάφραση στα λατινικά του ελληνικού κειμένου του Λέοντος Γ΄ επιδοκιμάζων και ο Μέγας Φώτιος, (ο οποίος, ας σημειωθεί, γνώριζε άριστα τα λατινικά, ως καθηγητής του Πανεπιστημίου της Κων/πόλεως), εγκωμιάζει τον Λέοντα τον Γ΄ σε επιστολή του προς τον αρχιεπίσκοπο Ακυηλίας: «Ο μεταγενέστερος Λέων, ο την πίστιν ώσπερ την κλήσιν εφάμιλλος, ούτος δή, ούτος ο της ευσεβείας θερμός ζηλωτής, ως κατά μηδένα τρόπον μηδαμώς παραχαράττοιτο βαρβάρω γλώσση το άχραντον ημών της ευσεβείας μάθημα, ελληνίδι φωνή, ώσπερ δη και κατ’ αρχάς είρηται, τοις εν τη Δύσει δι’ αυτού δοξολογείν και θεολογείν την Αγίαν Τριάδα παραδέδωκε…».^[5]

Πέραν αυτών είναι αστείο να υποθέσουμε ότι οι Λατίνοι Πατέρες, που έλαβαν μέρος στηνΒ΄ Οικουμενική Σύνοδο (381), και δογμάτισαν ομού μετά των Ελλήνων Πατέρων το 9ο  άρθρο του Συμβόλου της πίστεως, το αναφερόμενο στο Άγιο Πνεύμα, (φυσικά χωρίς το Filioque), δεν κατενόησαν πλήρως και κατά συνέπεια δεν απέδωσαν επακριβώς στη λατινική μετάφραση τη φράση «το εκ του Πατρός εκπορευόμενον», χρησιμοποιήσαντες κάποιο ρήμα, που επιδέχεται διπλή ερμηνεία, δηλαδή και την ερμηνεία του «προϊέναι» και την ερμηνεία του «εκπορεύεσθαι», έτσι ώστε να δημιουργήσουν σύγχυση και ασάφεια. Αργότερα κατά την επί μεγάλου Φωτίου εν Κωνσταντινουπόλει γενομένη Σύνοδο το 879-880 (η φερομένη και ως Η΄ Οικουμενική Σύνοδος), παρόντων και των Λατίνων Πατέρων, (οι οποίοι υπέγραψαν τα πρακτικά ως εκπρόσωποι του Πάπα Ιωάννη του Η΄), το θέμα της εκπορεύσεως του αγίου Πνεύματος ξεκαθαρίζεται για μια ακόμη φορά, ώστε όχι μόνον να καταδικαστεί η από τους Φράγκους γενομένη κακοδοξία του Filioque, αλλά επί πλέον να αποκλειστεί κάθε ενδεχόμενη παρερμηνεία, ή λεκτική παρανόηση.

 Με το Filioque έχουμε διαστροφή της Θεολογίας^[6]. Καταργείται η ισότητα και εισάγεται η ανισότητα στην Αγία Τριάδα^[7]. Εξορίζεται το Πνεύμα από την κυριότητα και την ισοδύναμη εξουσία, με αποτέλεσμα την κολόβωση και διαβολή του. Αποδίδεται ετεροβαρής εύνοια («ετεροκοινής φιλοτιμία») στον Υιό, με ταυτόχρονη υποβάθμιση του Πνεύματος («αποστέρησις των ίσων»)^[8]. Προσβάλλεται η αδιαίρετος κοινωνία των προσώπων^[9]. Η Τριάδα εικονίζει το άτρεπτο και αδιάχυτο και ό, τι άλλο υποστηρίζει την αδιαίρετη και αδιάχυτη φύση. Γι’ αυτό το Θείον αξιώνει να αναγνωρίζεται με την Τριάδα. Η δυάδα φέρει μαζί της τα ίχνη του μη όντως. Είναι η πηγή της διάλυσης, της τομής, της διάχυσης. Στην ουσία προκύπτουν δύο Πνεύματα, ένα εκπορευόμενο εκ του Πατρός και ένα εκ του Υιού^[10].  

Για μία ακόμη φορά ανακύπτει το ζήτημα του Filioque το 1054 στην τότε γενομένη σφοδρή αντιπαράθεση μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού, που αποτέλεσε την κυριότερη αιτία του τελευταίου και μεγάλου σχίσματος, που έκτοτε παραμένει μέχρι σήμερα. Όπως παρατηρεί ο μακαριστός αρχ. π. Σ. Μπιλάλης  «αντί να αποκηρύξη ο (τότε) Πάπας Λέων ο Θ΄ το ‘βλάσφημον δόγμα’ του Filioque, το εχρησιμοποίησεν ως σημαίαν, δια να καταπολεμήση και αφορίση, διά των απεσταλμένων του ως αιρετικήν την Ανατολικήν Εκκλησίαν, την μη δεχομένη το Filioque…Το 1014 το Filioque προστίθεται εις το Σύμβολον Νικαίας- Κωνσταντινουπόλεως εν τη Ρώμη, τη πιέσει του αυτοκράτορος Γερμανίας Ερίκου, και, μετά τεσσαράκοντα μόλις έτη, τω 1054, οι παραχαράκται του Συμβόλου, του επικυρωθέντος υπό πασών των Οικουμενικών Συνόδων, κατηγορούν ως αιρετικούς τους Ορθοδόξους, διότι απέκοψαν δήθεν εκ του ιερού Σύμβολου το αιρετικόν νεόπλασμα του Filioque».^[11] Οι παρά πάνω επισημάνσεις μαρτυρούν πλέον ξεκάθαρα, ότι οι Παπικοί, προκειμένου να κρατήσουν πάση θυσία την βλάσφημη αυτή κακοδοξία, δεν δίστασαν να προχωρήσουν ακόμη και στη διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων.

Μετά το σχίσμα του 1054, όλες οι μεταγενέστερες ενωτικές προσπάθειες μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών και οι κατ’ αυτούς γενόμενοι διάλογοι περί το ζήτημα του Filioque, δεν έφεραν δυστυχώς κανένα αποτέλεσμα. Οπωσδήποτε βέβαια στους διαλόγους αυτούς από την πλευρά των Ορθοδόξων, κατ’ επανάληψη, τονίστηκε η διαφορά της εκπορεύσεως από την εν χρόνω πέμψη και ότι ο όρος εκπόρευση αποδίδεται μόνο στον Πατέρα ενώ ο όρος πέμψη στον Υιό. Όπως επίσης διασαφήθηκε πλήρως η διαφορά των προθέσεων «εκ» και «διά» στην φράση «εκ του Πατρός δι’ Υιού», ώστε να μην χωράει πλέον κανένα περιθώριο λεκτικής παρανοήσεως, ή μη χρησιμοποιήσεως των ορθών λατινικών όρων. Παρά τις διασαφήσεις λοιπόν αυτές οι Παπικοί εξακολουθούσαν πεισματικά να επιμένουν αμετακίνητοι στην πλάνη τους και να επαναλαμβάνουν την κακοδοξία αυτή σ’ όλες τις μεταγενέστερες παπικές Συνόδους μέχρι σήμερα.

  Κατόπιν αυτών λυπούμεθα για την άστοχη, κατά την γνώμη μας, θεώρηση του εν λόγω θέματος, από τον κ. καθηγητή, η οποία πιστεύουμε ότι οφείλεται στην παραθεώρηση όλων των ανωτέρω ιστορικών στοιχείων. Η ίδια η ιστορία μας ομιλεί με την ιδική της γλώσσα και μας βεβαιώνει, ότι δεν πρόκειται για λεκτική, ή νοηματική παρανόηση, αλλά για σκόπιμη προσθήκη, προκειμένου να εξυπηρετηθούν πολιτικές, ή άλλες σκοπιμότητες του παπισμού. Οι πλαστογραφήσεις πρακτικών συνόδων από τους δυτικούς, η εμμονή τους στην προσθήκη και η ανεξήγητη αδιαλλαξία τους για το μέγιστο αυτό θεολογικό πρόβλημα, φανερώνει ενσυνείδητη επιλογή.

    Για μας τους Ορθοδόξους οι αργυρές πλάκες του δίγλωσσου Συμβόλου της Πίστεως, που ανήρτησε ο Πάπας Λέων Γ΄ το 809, και που παρέμειναν στο ναό του Αγίου Πέτρου για διακόσια χρόνια, φανερώνουν περίτρανα, ότι η προσθήκη του Filioque δεν έχει καμία σχέση με την αρχαία εκκλησιαστική Παράδοση και είναι εμβόλιμη κακοδοξία, φρικτή αίρεση, μια από τις δεκάδες της παπικής «εκκλησίας». Οι μυριάδες αναγνώστες των αργυρών πλακών, στα διακόσια χρόνια, δεν είχαν καμιά παρανόηση, οι σημερινοί παπικοί γιατί έχουν;

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Ο υπεύθυνος

Αρχιμ. Παύλος Δημητρακόπουλος

Ο Γραμματέας

Λάμπρος Σκόντζος Θεολόγος

---

[1] Παν.Τρεμπέλα, Δογματική, Αθήναι 1978, τόμ. Α΄, σελ. 286.

[2]Παν. Τρεμπέλα, Δογματική…ο.π. σελ. 280.

[3] Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, Το  πρωτείον του επισκόπου Ρώμης, Εκδ. Β΄, Αθήναι 1964, σελ. 205-206, υποσημ. 1.

[4] «Γρηγόριος ο Παλαμάς», τεύχος 624, Ιούλιος- Αύγουστος 1971, σελ. 274.

[5] Φωτίου Κωνσταντινουπόλεως, Επιστολή Ι, 24,5, Αρχιεπισκόπω Ακυηλίας, PG. 102,800 ΑΒ.

[6] Μ. Φωτίου, Περί της του Αγίου Πνεύματος Μυσταγωγίας 1,24 ΕΠΕ13,258

[7] Μ. Φωτίου, όπου ανωτ.26 ΕΠΕ4,360

[8] Μ. Φωτίου, όπου ανωτ.31, 38 ΕΠΕ 4,370

[9] Μ. Φωτίου, όπου ανωτ.46 ΕΠΕ 4,374

[10] Μ. Φωτίου, όπου αντωτ. ΕΠΕ 13,252

[11]Αρχ.  Σ. Μπιλάλη, Η αίρεσις του Filioque, Εκδ. «Ορθ. Τύπου» τομ. Α΄, Αθήναι 1972, σελ.82

Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό - Ὑπέροχες συμβουλές (ἀββᾶ Ἰσαάκ)

Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Βασισμένο στούς Ἀσκητικούς Λόγους τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου
Ἡ ψυχή πού ἀγαπάει τόν Θεό βρίσκει ἀνάπαυση μόνο κοντά Του. Μόλις ἐλευθερωθεῖς ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας, ἡ καρδιά σου θά συνδεθεῖ μέ τόν Θεό. Ὅπως τά βρέφη τρέφονται πρῶτα μέ τό γάλα καί μετά μέ τό ψωμί, ἔτσι καί οἱ ἀρχάριοι  στή χριστιανική ζωή πρῶτα πρέπει νά κόψουν αὐτά πού τούς συνδέουν μέ τόν κόσμο καί μετά νά ἑνωθοῦν μέ τόν Θεό. Ἡ σωματική ἐργασία προηγεῖται ἀπό τήν ψυχική.

Ὅπως ὁ Θεός στή δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου πρῶτα ἔφτιαξε τό χωμάτινο σῶμα καί μετά φύσηξε καί τοῦ ἔδωσε «πνοήν ζωῆς», ἔτσι καί στά πνευματικά, πρῶτα θ’ ἀρχίσουμε μέ τούς σωματικούς κόπους καί κατόπιν θά προχωρήσουμε στή συστηματική καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν. Πρῶτα βάζει στό σπίτι κανείς  θεμέλια καί μετά τό χτίζει. Ἀλλιώτικα δέν γίνεται. Ἡ ψυχική ἐργασία γεννιέται ἀπό τή σωματική, ὅπως τό στάχυ βγαίνει ἀπό τόν γυμνό κόκκο τοῦ σταριοῦ.
Οἱ κόποι πού κάνουμε γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δέν συγκρίνονται μέ τήν ἀπόλαυση τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν. Τόν κόπο τοῦ γεωργοῦ ὅταν σπέρνει, ἀκολουθεῖ ἡ χαρά ὅταν θερίζει. Τό ψωμί πού τρώει τοῦ φαίνεται γλυκό, γιατί εἶναι ὁ καρπός τοῦ ἱδρώτα του.
Ἡ ἐργασία τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ἀπαιτεῖ κόπο πνευματικό καί πολλή προσπάθεια, ἀλλά μετά ἀκολουθεῖ ἡ ἀγαλλίαση. Γι’ αὐτό περιφρόνησε τά πάντα καί θά ἔχεις βοηθό τόν Θεό.
Αὐτός πού ἀποφεύγει τή μάταιη δόξα τοῦ κόσμου, αἰσθάνεται στήν ψυχή του τή δόξα τῶν μελλόντων ἀγαθῶν. Ἐνῶ ἐκεῖνος πού προσπαθεῖ νά ξεκουράσει τόν ἑαυτό του μέ τίς πρόσκαιρες ἀπολαύσεις τοῦ κόσμου, αὐτός εἶναι τυφλός στήν ψυχή, γιατί δέν παραδόθηκε ὁλοκληρωτικά στόν Θεό.
Μή δένεσαι μέ χρυσάφι, ἤ ἀσήμι, ἤ μέ ὁποιοδήποτε ἄλλο θησαυρό τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Συνήθιζε τόν ἑαυτό σου νά μήν ἔχει δικαιώματα στή ζωή αὐτή, γιά νά μή φτάσεις στό σημεῖο, μέ τό ἕνα χέρι νά μαζεύεις καί μέ τό ἄλλο νά σκορπᾶς.
Νά κάνεις ἐλεημοσύνη ἀπό τόν κόπο σου καί τόν ἱδρώτα σου καί ὄχι ἀπό τίς ἀδικίες. Νά ἐλεεῖς τούς φτωχούς ἔστω κι’ ἄν σ’ ἀδικοῦν καί σέ βρίζουν. Ἡ ἐλεημοσύνη ὅμως δέν μπορεῖ νά σταθεῖ μόνη της σάν ἀρετή, ἄν δέν ὑπάρχει πρῶτα ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό. Αὐτή θά μᾶς στηρίξει, ὥστε ὄχι μόνο νά ὑπομένουμε τήν ἀδικία, ἀλλά νά περιμένουμε μέ χαρά τήν ἀγνωμοσύνη, πού εἶναι ἐνδεχόμενο νά μᾶς δείξουν. Νά λυπᾶσαι νά ὑποφέρεις καί νά καίγεσαι ὅταν ὁ ἀδελφός σου ἔχει ἀνάγκη, γιατί αὐτό ἔκανε καί ὁ Χριστός. Καί ἄν κανείς σέ χτυπήσει στό πρόσωπο νά μή λυπηθεῖς, ἀλλά νά χαρεῖς, γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, καί νά μήν τοῦ πεῖς κανένα ψυχρό λόγο.
Ν’ ἀγαπήσεις τήν προσευχή, γιατί θά σέ παρηγορήσει πολύ στή ζωή σου. Διάβαζε τίς θεῖες Γραφές καί ἀγάπα τή φτώχεια, γιατί αὐτή θά σ’ ὁδηγήσει στόν Θεό. Μίσησε τήν ξεκούραση τοῦ σώματος καί τίς ἀνέσεις, γιατί αὐτά εἶναι θάνατος τῆς ψυχῆς. Περιόρισε τίς συναναστροφές σου μέ τούς ἀνθρώπους καί φρόντισε περισσότερο γιά τήν ψυχή σου, ὥστε ν’ ἀποκτήσεις ἐσωτερική εἰρήνη καί γαλήνη. Ἀγάπησε τή σωφροσύνη καί φρόντισε, μέ τήν προσευχή καί τόν ἀγώνα σου, ἡ ψυχή σου νά μένει καθαρή ἀπό ρυπαρούς λογισμούς.
Μήν ἀποκάμνεις δουλεύοντας στίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ γιά νά μή ντροπιασθεῖς μία μέρα, ὅταν βρεθεῖς μπροστά Του, γιά νά δώσεις λογαριασμό γιά τά ἔργα σου. Προφυλάξου ἀπό τά μικρά σφάλματα γιά νά μή πέσεις στά μεγάλα. Δούλευε στήν ἀρετή καί μή δεσμεύεσαι ἀπό τήν ἀπόλαυση καί τήν ἀνάπαυση πού προσφέρουν τά πάθη. Ἀγάπησε τά φτωχά ροῦχα καί ὄχι αὐτά πού φαντάζουν καί φαίνονται ὡραῖα. Περισσότερο νά σ’ ἐνδιαφέρει ἡ ὀμορφιά τῆς ψυχῆς καί ὄχι τοῦ σώματος.
Αὐτός πού εἶναι φλύαρος, μπορεῖ ποτέ ν’ ἀποκτήσει καθαρό νοῦ; Μπορεῖ ποτέ νά ἔχει κανείς ταπεινούς λογισμούς, ὅταν ἐπιθυμεῖ ν’ ἀπολαύσει τήν ἀνθρώπινη δόξα; Ὅταν ὑποταχθεῖ κανείς στίς σωματικές αἰσθήσεις, εἶναι σάν νά τρώει τήν τροφή τῶν θηρίων, ἐνῶ ὅταν τίς νικήσει, εἶναι σάν νά τρώει τήν τροφή τῶν ἀγγέλων.
Μέ τήν ταπεινοφροσύνη ἀτονοῦν τά σαρκικά πάθη, ἐνῶ μέ τήν ὑπερηφάνεια παραχωρεῖ ὁ Θεός καί πέφτει κανείς στήν πορνεία. Ἡ ταπεινοφροσύνη στολίζει τήν ψυχή μέ τήν ἁγνότητα. Ὁ ἐγωϊσμός δημιουργεῖ ἀκαταστασία καί ταραχή στήν ψυχή καί μολύνεται ὁ νοῦς μέ τούς ἀκάθαρτους λογισμούς. Ἡ ταπεινοφροσύνη ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στόν Θεό.
Νά κάνεις ἐλεημοσύνη καί νά φροντίζεις γιά τούς ἄλλους ἀνθρώπους,πού εἶναι εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, ἀλλά μήν παραμελεῖς ποτέ τή σωτηρία τῆς ψυχῆς σου. Πρῶτα θά φωτίσεις τόν ἑαυτό σου καί μετά τούς ἄλλους.
Μή νομίζεις ὅτι μέ τήν ἐλεημοσύνη τελείωσες τίς ὑποχρεώσεις σου στόν Θεό. Χρειάζεται μεγάλος ἀγώνας γιά νά καθαρίσεις τόν ἑαυτό σου ἀπό τά πάθη, κι’ ἔτσι θά γίνει εὐπρόσδεκτη στόν Θεό ἡ προσφορά πού κάνεις στούς συνανθρώπους σου. Γιατί καί θαύματα νά κάνεις, ἀκόμη καί νεκρούς ν’ ἀναστήσεις, ἄν δέν φροντίζεις συγχρόνως γιά τήν ψυχή σου, δέν ἔκαμες τίποτα.
Πῶς θά ὁδηγήσεις ἄλλους στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἄν ἐσύ προηγουμένως δέν ἔχεις γνωρίσει τόν Θεό; Ἐνῶ εἶσαι ἄρρωστος, προσπαθεῖς νά κάνεις τούς ἄλλους καλά; Πρέπει νά γνωρίζεις ὅτι πρῶτα θά καθαρισθεῖς ἐσύ καί μετά θά καθαρίσεις τούς ἄλλους. Γιά νά φτάσει κανείς στόν Θεό, χρειάζεται νά θυσιάσει καί φαγητά καί ποτά καί ροῦχα πολυτελῆ καί ἐπαίνους καί ὅ,τι ἄλλο τραβάει τόν ἄνθρωπο στόν κόσμο. Νά γίνεις φτωχός μέ τήν ταπείνωσή σου καί ὄχι πλούσιος μέ τήν ἀναισχυντία σου.
Νά συμφιλιώνεις τούς  συνανθρώπους σου μέ τήν ἀρετή σου καί ὄχι μέ τά λόγια σου. Μέ τήν πραότητά σου καί τήν γλυκύτητα θά σβήνεις τήν πυρκαϊά τοῦ θυμοῦ καί τῆς φιλονεικίας. Νά ἐλέγχεις τούς ἀκόλαστους μέ τήν ἐνάρετη συμπεριφορά σου.
Ὅπου κι ἄν πᾶς νά θεωρεῖς τόν ἑαυτό σου ξένο. Ἔτσι θά προσέξεις καί δέν θά βλάψεις τούς ἄλλους. Σέ κάθε περίπτωση νά κάνεις πώς δέν γνωρίζεις τίποτε, γιά νά μή σέ κυριέψει ὁ ἐγωϊσμός. Κι ἄν ἀκόμη σέ κατηγορήσουν, ἐσύ νά τούς συγχωρεῖς καί νά μήν κρατᾶς κακία μέσα σου. Νά πιστέψεις ὅτι γιά κάθε πράγμα ἔχεις ἀνάγκη νά σέ διδάξουν, καί ὄχι νά διδάξεις ἐσύ τούς ἄλλους. Ποτέ νά μήν ὑποδείξεις κάτι στόν ἄλλο, ἄν δέν τό ἔζησες προηγουμένως ἐσύ στήν ἴδια σου τή ζωή. Νά μιλᾶς καί νά συμπεριφέρεσαι σάν μαθητής καί ὄχι σάν  δάσκαλος. Νά κατακρίνεις τόν ἑαυτό σου καί νά παίρνεις τήν τελευταία θέση. Νά εἶσαι τίμιος καί νά ἐμπνέεις σεβασμό στούς ἄλλους. Κι’ ἄν εἶναι ἀναγκαῖο νά διδάξεις, αὐτό νά τό κάνεις μέ ταπείνωση, γιά νά ὠφελήσεις τούς ἀκροατές σου.
Ν’ ἀγωνίζεσαι μέ τήν προσευχή, τά δάκρυα καί τίς νηστεῖες καί ν’ ἀποφεύγεις νά διαβάζεις τίς διδασκαλίες τῶν αἱρετικῶν. Γιά νά ἑνωθεῖς μέ τόν Θεό χρειάζεται πολλή νηστεία. Τά πολλά καί ὡραῖα φαγητά δέν ἀφήνουν τόν νοῦ νά πλησιάσει τόν Θεό. Τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ γνωρίζονται μέ προσευχή καί νηστεία. Νά διαβάζεις τά ἱερά Εὐαγγέλια γιά νά παραδειγματίζεσαι ἀπό τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ. Ὅσο διαβάζεις τά ἱερά κείμενα, τόσο προχωρᾶς στή γνώση τῶν θαυμασίων τοῦ Θεοῦ.
Ὅταν μελετᾶς τήν Ἁγία Γραφή νά εἶσαι ἐλεύθερος ἀπό φροντίδες καίἀπό μέριμνες βιοτικές, ὥστε νά ποτίζεται ἡ ψυχή σου ἀπό τή θεία ἀνάγνωση. Αὐτά πού διαβάζεις νά προσπαθεῖς νά ἐφαρμόζεις, γιά νά μή μένει ἡ ψυχή σου στό σκοτάδι. Στόν καιρό τοῦ πνευματικοῦ πολέμου βοηθάει πολύ ἡ ἀνάγνωση τῶν θείων Γραφῶν πού ἔχουμε κάμει, γιατί ὑπάρχει στήν ψυχή μας ἀπόθεμα πνευματικό.
Τό μέλι εἶναι πολύ ὡραῖο. Ὅταν ὅμως φάει κανείς πάρα πολύ, μπορεῖ νά τοῦ δημιουργήσει ἐμετό. Ἔτσι καί στά πνευματικά, δέν πρέπει νά βγαίνεις ἀδιάκριτα ἀπό τά ὅρια τῶν δυνατοτήτων σου. Νά κάνεις μόνο ἐκεῖνο πού μπορεῖς. Αὐτό θέλει ὁ Θεός. Τ’ ἄλλα θά τ’ ἀναπληρώσει ὁ Ἴδιος μέ τή χάρη Του. Γιατί ὑπάρχει καί ὁ φόβος ν’ ἀπελπισθεῖς, διαβάζοντας τίς ὑψηλές καταστάσεις πού ἔφτασαν οἱ ἅγιοι. Προχώρα στήν πνευματική ζωή μέ ταπεινό φρόνημα καί ὁ Θεός δέν θά σ’ ἐγκαταλείψει. Μήν προσπαθεῖς νά φτάσεις πνευματικές καταστάσεις πού ὑπερβαίνουν τίς δυνάμεις σου, γιατί θά πέσεις ὁπωσδήποτε, καί τήν πτώση σου αὐτή θά τήν ἐκμεταλλευθεῖ ὁ διάβολος.
Οἱ ὑψηλές πνευματικές κορυφές εἶναι πολύ δύσκολο νά κατακτηθοῦν.Ἀπαιτοῦν ταπείνωση καί πολύ κόπο καί μακροχρόνιους ἀγῶνες. Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ δέν ἐπισκιάζει εὔκολα τόν ἄνθρωπο, γιατί πρέπει προηγουμένως νά καθαρισθεῖ ἀπό κάθε μολυσμό. Τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ τά γνωρίζουν αὐτοί πού μέ τήν ἄσκηση καί τήν ταπείνωση ἀγωνίστηκαν στή ζωή τους γιά πολλά χρόνια. Μόνο στούς ταπεινούς ὁ Θεός φανερώνει τά μυστήριά Του.
Ἄν θέλεις νά ἐπιδοθεῖς στήν προσευχή καί στήν ἀγρυπνία, πρέπει νά κόψεις κάθε ἐπαφή σου μέ τόν κόσμο καί τήν ἁμαρτία. Χρειάζεται ἀκόμη ὑπομονή καί ἡσυχία. Μή φοβᾶσαι ἀπό τήν ταραχή πού δημιουργεῖ ὁ διάβολος κατά τήν ὥρα τῆς προσευχῆς. Αὐτό τό κάνει, γιατί γνωρίζει τήν ὠφέλεια πού θά ἔχουμε μετά ἀπό τήν προσευχή. Γι’ αὐτό ἀγωνίζεται μέ κάθε τρόπο νά σβήσει τή λαμπάδα τῆς προσευχῆς. Ἡ προσευχή σου ὅμως πρέπει νά συνοδεύεται καί ἀπό τήν ἐλεημοσύνη, ὥστε νά γεμίσει ἡ ψυχή σου ἀπό τό θεῖο φῶς. Τέλος, ὅσο εἰρηνικός εἶσαι ἐσωτερικά, τόσο περισσότερο ὁ νοῦς σου θά ἐννοεῖ τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Μέ τήν προσευχή καί τή μελέτη τῶν ἁγίων Γραφῶν καί μ’ ὅλο τόν πνευματικό σου ἀγώνα, γρήγορα θά φτάσεις στήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς.
Εἰναί αἰσχρό οἱ φιλοσαρκοι καί γαστρίμαργοι νά ἐξέταζουν τά πνευματικά πράγματα, ὅπως ἡ πόρνη νά μιλάει γιά σωφροσύνη. Καί ὅπως, ὅταν τό σῶμα πάσχει ἀπό μεγάλη ἀρρώστια, ἀποφεύγει τά παχειά φαγητά, ἔτσι κι’ ὁ νοῦς δέν μπορεῖ νά φτάσει στά θεῖα πράγματα ὅταν καταγίνεται μέ τά κοσμικά. Ὅπως ἡ φωτιά δέν μπορεῖ ν’ ἀνάψει τά βρεγμένα ξύλα, ἔτσι καί ἡ θεία φωτιά δέν μπορεῖ νά θερμάνει τήν καρδιά πού ἀγαπάει τήν ἀνάπαυση. Ὄπως ἡ πόρνη δέν περιορίζεται σ’ ἕνα μόνο ἐραστή, ἔτσι καί ἡ ψυχή πού καταγίνεται μέ πολλά πράγματα δέν μπορεῖ να κατανοήσει τά σπουδαιότερα, πού εἶναι τά θεῖα.
Ὅπως ἐκεῖνος πού δέν εἶδε μέ τά μάτια του τόν ἥλιο δέν μπορεῖ νά διηγηθεῖ στούς ἄλλους πῶς εἶναι τό φῶς του, ἔτσι κι αὐτός πού δέν γεύτηκε τή γλυκύτητα τῆς πνευματικῆς ζωῆς δέν μπορεῖ νά μιλήσει γιά πνευματικά πράγματα. Ἄν κάτι δέν τό ἔχεις ἀνάγκη καί σοῦ περισσεύει, δῶστο στόν ἀδελφό σου, γιατί ἔτσι θά πλησιάσει περισσότερο ἡ καρδιά σου τόν Θεό. Ὅταν κάνεις ἐλεημοσύνη νά δίνεις πλουσιοπάροχα, κάνοντάς την μέ χαρά, «ἱλαρόν γάρ δότην ἀγαπᾶ ὁ Θεός». Γιά τό ψωμί πού δίνεις στόν φτωχό θά πάρεις μισθό στήν ἄλλη ζωή. Μήν ἐξετάζεις ἄν σ’ αὐτόν πού κάνεις ἐλεημοσύνη ὑπάρχει πραγματική ἀνάγκη ἤ ὄχι. Ἐσύ κάνε τό καθῆκον σου καί ὁ Θεός θά κρίνει σωστά. Γιατί κάνοντας ἀδιάκριτα ἐλεημοσύνη, θά προσελκύσεις καί τούς σκληρόκαρδους στό καλό.
Σ’αὐτό μᾶς διδάσκει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, πού ἔτρωγε μαζί μέ τούς τελῶνες καί τούς ἁμαρτωλούς. Δέν προτιμοῦσε τούς καλούς καί τούς ἄξιους, ἀλλά τούς ἀνάξιους, γιά νά τούς προσελκύσει καί νά τούς δημιουργήσει τόν φόβο τοῦ Θεοῦ.
Ἔτσι κι’ ἐσύ νά κάνεις τό καλό σέ ὅλους, εἴτε εἶναι φίλοι σου εἴτε ἐχθροί σου.
Κι’ ὅταν κάνεις τό καλό, μήν περιμένεις ἀμοιβή ἀπό τούς ἀνθρώπους, γιατί θά σέ ἀνταμείψει ὁ Θεός. Πρόσεξε μήπως πέσεις στήν παγίδα καί μαζεύεις πράγματα, γιά νά κάνεις δῆθεν ἐλεημοσύνη. Ἡ ἐλεημοσύνη ἔχει ἀξία μπροστά στά μάτια τοῦ Θεοῦ ὅταν γίνεται ἀπό τό ὑστέρημά σου. Ὅσο λιγότερα ἔχεις, τόσο πιό εὐτυχισμένος εἶσαι καί πολύ εὔκολα θά πλησιάσεις τόν Θεό. Τά πολλά ὑλικά πράγματα δένουν τόν ἄνθρωπο στήν γῆ  αὐτή, καί δέν τόν ἀφήνουν νά δεῖ τήν Αἰώνια Βασιλεία. Ἡ ἀφθονία τῶν πραγμάτων εἶναι ἐχθρός τῆς ἐγκράτειας.
Εἰναι εὐτυχισμένος ἐκεῖνος πού προσπαθεῖ νά  βρεῖ ἡσυχία γιά νά ἔλθει σ’ ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό, καί δέν ἐπηρεάζεται ἀπό τίς πολλές ἐργασίες. Γιατί ὅσο ζεῖ ὁ ἄνθρωπος θά ἔχει δουλειές καί δέν θά σταματήσουν ποτέ. Βέβαια, καί ἡ ἐργασία εἶναι ἀπαραίτητη γιά τήν προκοπή τῆς ψυχῆς. Οἱ Πατέρες μάλιστα ὁρίζουν ὅτι οἱ ἀρχάριοι στήν πνευματική ζωή πρέπει νά καταγίνονται πολύ μέ τή σωμάτικη ἐργασία, γιά νά μή τούς πειράζει ὁ σατανᾶς, χωρίς φυσικά νά παραλείπουν καί τήν προσευχή.
 Καί προσευχή καί ἐργασία.
Νά μήν ἀμελεῖς τίς μετάνοιές σου, γιατί αὐτό φοβίζει τόν σατανᾶ. Νά γνωρίζεις ὅτι θά σέ πολεμήσουν πολύ οἱ δαίμονες, ὅταν ἀρχίζεις νά προσκυνᾶς τόν Θεό σου. Κανένα πρᾶγμα στόν πνευματικό ἀγώνα δέν εἶναι ἀνώτερο ὅσο ἡ ἀσκητική προσπάθεια, πού τόσο φθονοῦν οἱ δαίμονες, γιατί καίγονται ὅταν βλέπουν τούς χριστιανούς νά πέφτουν γονατιστοί μπροστά στόν Ἐσταυρωμένο.
Νά ζητᾶς τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί Αὐτός θά φωτίσει τό σκοτάδι τῆς καρδιᾶς σου καί θά κάνει ν’ ἀνθίσει μέσα σου ἕνας πνευματικός παράδεισος. Πρῶτα ὅμως πρέπει νά κόψεις κάθε ἁμαρτωλό πρᾶγμα πού σέ συνδέει μέ τόν κόσμο καί μετά νά στραφεῖς στόν ἐσωτερικό σου κόσμο, γιά νά ξεριζώσεις ὅ,τι σάπιο ὑπάρχει.
Αὐτά ὅπως σοῦ εἶπα καί πιό πάνω, δέν εἶναι εὔκολα πράγματα. Τό νά καθαρίσει κανείς τόν ἑαυτό του ἀπό τούς σαρκικούς μολυσμούς ἀπαιτεῖ ἀγώνα μεγάλο πού θά διαρκέσει πολύ καιρό. Καί αὐτά στά λέω ὄχι γιά νά σέ ἀπελπίσω γιά τή σωτηρία σου, ἀλλά γιά νά σέ βοηθήσω νά προχωρᾶς συνεχῶς, μέχρις ὅτου γευθεῖς τή γλυκύτητα πού προσφέρει ὁ Θεός. Γιατί ἡ γλυκύτητα τῆς ἁμαρτίας εἶναι ψευτική καί πρόσκαιρη. Μόνο κοντά στό Θεό θά βρεῖς πραγματική παρηγοριά καί καταφύγιο.
Νά μισήσεις  τά ἁμαρτωλά ἔργα καί τότε θά σέ πλησιάσει ὁ Θεός καί θά σοῦ στείλει τή χάρη Του.
Κοντά στόν Θεό θά βρεῖς εἰρήνη καί χαρά, ἀρκεῖ νά Τόν ἀγαπήσεις μ’ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς σου.
Κοντά στόν Θεό θ’ ἀπολαύσεις τήν αἰώνια μακαριότητα στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
Ἀγάπησε ἀληθινά τόν Θεό καί τότε θά γίνεις εὐτυχισμένος.
Τέλος καί τῷ Θεῷ δόξα!
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ

πηγή

Τουρκοκρατία

Όταν ανεβεί στο θρόνο του Μεγάλου Κωνσταντίνου ένας άλλος Κωνσταντίνος,

γιος μια άλλης Ελένης,

η βασιλεία των Ρωμαίων θα τελειώσει...

  Το επικό επεισόδιο, που θα σας κάνει να ανατριχιάσετε πολλές φορές.Η περιγραφή για τις μέρες του τελευταίου Αυτοκράτορα θα σας προκαλέσει ρίγος.
Θα  θαυμάσετε την διαχρονική κακία του παπισμού ενάντια στην Ορθοδοξία!  

ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ Τουρκοκρατία

Πηγές

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2014/04/blog-post_8149.html

http://santo-rinios.blogspot.gr/2014/05/blog-post_26.html

Μεσ'της 'ερημιάς τα κάλλη (Μοναστηριακό άσμα)

Μοναστηριακό άσμα Ιερομονάχου π. Δωροθέου.

Μες της ερημιάς τα κάλλη
στις σπηλιές και στα βουνά
κει που λούλουδα ανθούνε
και λαλούνε τα πουλιά.

Κατοικούν αγνές υπάρξεις
σαν τα κρίνα του αγρού
κι απ τα ρόδα πιο ωραίοι
είναι οι μοναχοί Χριστού.

Εγκατέλειψαν τον κόσμο
φίλους τους και συγγενείς
τον Θεό και τους Αγίους
έχουν τώρα για γονείς.

Μέρα νύχτα γλυκά ψάλλουν
στον Νυμφίο τους Χριστό
που τους στόλισε με Χάρι
σαν περιστεράκι αγνό.

Πριν ο ήλιος ανατείλει
και ροδίσει η χαραυγή
πριν η πούλια βασιλεύσει
κάνουν Θεία προσευχή.

Και οι Άγγελοι διαβαίνουν
δίπλα τους σαν τα πουλιά,
παίρνουνε την προσευχή τους
και την πάνε κει ψηλά.

Τα σκελετωμένα χέρια
που κρατούν στην προσευχή,
το ιερό το κομποσχοίνι
και τον Συναξαριστή.

Πάντα είναι υψωμένα
εις τα ύψη του ουρανού,
σαν τα δέντρα δίχως φύλλα
και έχουν χρώμα του νεκρού.

Σαν σημάνει η καμπάνα
και το σήμαντρο μαζί,
και ο ήχος του ταλάντου
τότε αλλάζει η ζωή.

Μας φορεσάνε το ράσο
την αγία φορεσιά,
μας εδώσανε το σχήμα
πάμε για τον Γολγοθά.

Η ωραία τράπεζα τους
τ΄ αγιασμένα φαγητά,
όσο φτωχικά κι αν είναι
τους ευφραίνουν την καρδιά.

Δια τούτο και το στέμμα
άφησαν οι βασιλείς
και κλειστήκαν στα κελλιά τους
δίχως πρόσωπο τιμής.

Είναι ω θελούν αδέλφια
φίλοι μου και συγγενείς
που την ώρα του θανάτου
δεν με βοηθεί κανείς.

Τι τα ράσα κι αν φορούμε
πάλι τούτο δεν αρκεί,
πρέπει να περιφρονούμε
και την κοσμικήν ζωήν.

Έχετε καλήν υγείαν
φίλοι μου και συγγενείς
εγώ δεν αντέχω πλέον
εις την κοσμικήν ζωήν.

                                   

Ποιὰ ἡ εἰκόνα αὐτοῦ ποὺ πιστεύει στὸν Χριστὸ; Ἅγιος Νεκτάριος

Πόσο ὡραία εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ πιστοῦ! Πόσο θαυμαστὴ ἡ χάρη της! Τὸ κάλλος της σὲ γοητεύει, τὸ δὲ ὕφος της ἐκφράζει τὴν ἐμπιστοσύνη τοῦ πιστοῦ πρὸς τὸν Θεό. Ἡ γαλήνη ποὺ εἶναι ἁπλωμένη στὴ μορφὴ της ἐκφράζει τὴν εἰρήνη τῆς ψυχῆς, ἡ δὲ ἠρεμία της τὴν ἀταραξία τῆς καρδιᾶς. 

Ἡ χαραγμένη στὸ πρόσωπο τοῦ πιστοῦ καλοσύνη, μαρτυρᾶ τὴν ἥσυχη συνείδησή του. Ὁ πιστὸς εἰκονίζεται σὰν ἄνθρωπος ποὺ ἔχει ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴν τυραννία τῶν ἀσταμάτητων μεριμνῶν τῆς ζωῆς, οἱ ὁποῖες καταπονοῦν συνεχῶς τὸ πνεῦμα καί, ἐπίσης, σὰν ἄνθρωπος τοῦ ὀποίου ἡ πεποίθησή του πρὸς τὸν Θεὸ ζωγραφίζεται μὲ ζωηρὰ χρώματα πάνω στὰ χαρακτηριστικά τοῦ προσώπου του. 

Ἀληθινά, ὁ πιστὸς εἰκονίζεται σὰν ἄνθρωπος μακάριος καὶ εἶναι μακάριος διότι κατέχει ἤδη τὴν πληροφορία γιὰ τὴ θεϊκὴ προέλευση τῆς πίστης του καὶ ἔχει πεισθεῖ γιὰ τὴν ἀλήθειά της. Ὁ Θεὸς μίλησε μυστικὰ στὴν καρδιά του. Ἡ θεία φωνὴ γέμισε τὴν καρδιά του καὶ ἡ θεία εὐφροσύνη τὴν πλημμύρισε. Ἡ καρδιά του καὶ ἡ διάνοιά του εἶναι ἀφοσιωμένες στὸν Θεό. 

Ἡ καρδιὰ του καίγεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ πνεῦμα του βιάζεται νὰ ἀνυψωθεῖ πρὸς τὸν Θεό.

Ὁ πιστός, ἔχοντας καταλύσει τὰ δεσμὰ τοῦ ἐγωισμοῦ, τὰ ὁποῖα περιορίζουν ἀσφυκτικὰ τὴν ἀγάπη του καὶ δὲν τοῦ ἐπιτρέπουν νὰ ἐνεργεῖ καὶ νὰ βλέπει πέρα ἀπὸ ἕναν μικρὸ ὁρίζοντα γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, τινάχτηκε μακριὰ καὶ λευτερώθηκε ἀπὸ τὸν τυραννικὸ ζυγὸ τῆς δουλείας καὶ τοῦ ἐγωισμοῦ, καταργώντας τὴν ἄθλια λατρεία τοῦ ἑαυτοῦ του.

Ἔτσι, ἐλεύθερος ἀπὸ τὰ δεσμά του, τρέχει παντοῦ στὴ γῆ σὲ ὅλα τὰ σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα, καὶ σπεύδει ὅπου τὸν καλεῖ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον. Κανεὶς πλέον δὲν ὑπάρχει ποὺ νὰ τὸν ἐμποδίζει, κανεὶς ποὺ νὰ τὸν ἐπηρεάζει. Οἱ ἡδονὲς τοῦ κόσμου –ποὺ σὰν ποτάμια κυλοῦν πάντοτε- καὶ οἱ ἀπολαύσεις τῶν ἐπίγειων ἀγαθῶν, δὲν τὸν δελεάζουν πιά.

Τὸ εἴδωλο τοῦ ἐγωισμοῦ του κατέπεσε καὶ συντρίφτηκε καὶ ὅσες θυσίες, προσφορὲς καὶ θυμίαμα πρόσφερε μέχρι τώρα σ' αὐτόν, στὸ ἑξῆς τὰ προσφέρει μόνο στὸν Θεὸ τῆς ἀγάπης, ποὺ πλέον ἀγαπᾶ καὶ λατρεύει μὲ ὅλη του τὴν ψυχή.

Εἶναι ἀφοσιωμένος ἐξολοκλήρου, μὲ τὴν ψυχὴ καὶ τὴν καρδιά, στὸν ἀληθινὸ καὶ ζῶντα Θεὸ· ἔτσι λησμονεῖ τὸν κόσμο καὶ ἀμελεῖ μάλιστα συχνὰ καὶ τὴ φροντίδα τοῦ ἴδιου τοῦ σώματός του.

Τὸ βλέμμα του ἀτενίζει πρὸς τὸν Θεό, ἡ δὲ καρδιά του Τὸν ἀναζητᾶ ἀσταμάτητα. Τὸ πνεῦμα του καταγίνεται μὲ τὴ μελέτη τῶν ἔργων Του, ἡ δὲ ψυχή του ἐπαναπαύεται στὴ θεία πρόνοια τοῦ Δημιουργοῦ.

Τὰ πάντα διεγείρουν στὴν καρδιὰ τοῦ πιστοῦ καινούργια συναισθήματα. Ὁλόκληρη ἡ δημιουργία μιλᾶ μὲ μυστικὴ γλώσσα στὴν ψυχή του γιὰ τὴ σοφία καὶ τὴν ἀγαθότητα τοῦ θείου Δημιουργοῦ της. Ἐντρύφημά του εἶναι ἠ μελέτη τῶν ἔργων τοῦ Θεοῦ· καὶ χαρὰ του αὐτὴ ποὺ προκαλεῖται ἀπὸ τὴν ἐνατένιση τοῦ κάλλους τῆς δημιουργίας. Μελέτημα τῆς καρδιᾶς του εἶναι ὅσα φανερώνουν τὶς θεῖες εἰκόνες τοῦ ἀγαθοῦ πάνω στὴ γῆ, δηλαδὴ τὸ ἀγαθό, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ δικαιοσύνη. 

Εὐτυχία του, ἀληθινὴ καὶ σίγουρη, εἶναι ἡ παντοτινὴ καὶ ἀδιάκοπη ἐπικοινωνία μὲ τὸν θεῖο Δημιουργό. Τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ εἶναι σὰν μέλι γλυκὸ στὸ στόμα του. Αὐτὰ μελετάει μέρα καὶ νύχτα. Ἡ καρδιά του καίγεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη του πρὸς τὸν Θεό. Τρέχει πρὸς Αὐτὸν καὶ Αὐτὸν ἀναζητᾶ μελετώντας τὰ δημιουργήματα. Ἀσταμάτητο ἔργο του ἡ κατὰ τὸ δυνατὸν τελειοποίησή του καὶ διακαὴς ἐπιθυμία του ἡ ὁμοίωσή του μὲ τὸν Θεό. Ἡ ἀγάπη καὶ ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ πλημμυρίζουν τὴν πληγωμένη ἀπὸ τὸν θεῖο πόθο καρδιά του.

Ὁ δὲ ὕμνος καὶ ἡ δοξολογία, ἡ εὐχαριστία καὶ ἡ εὐλογία ἀπευθύνονται μὲ θέρμη καὶ ἀκατάπαυστα ἀπὸ τὸ στόμα του πρὸς τὸν Θεό. Ἀπὸ τὰ χείλη του ἐξέρχεται σοφία, ἡ δὲ καρδιά του εἶναι γεμάτη σύνεση καὶ γνώση. Ἡ ζωὴ του εἶναι δημιουργικὴ καὶ γεμάτη ἁρμονία. Ζεῖ σπεύδοντας, μὲ σκοπὸ καὶ περίσκεψη, πρὸς τὴν τελείωση γιὰ τὴν ὁποία καὶ ἔχει πλασθεῖ, καὶ ἀπολαμβάνει ἄφθονη τὴν εὐδαιμονία ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ. 

Ζεῖ στὴ γῆ, ἀλλὰ ἡ πολιτεία του εἶναι οὐράνια. Δίχως νὰ ἐξαντλεῖται στὰ προβλήματα τῆς ζωῆς, ἕνα μέλημα ἔχει, μία μέριμνα: τὸ νὰ μὴν ἀσχολεῖται μὲ τὰ πολλά, ἀλλὰ γιὰ τὸ ἕνα καὶ μόνο ποὺ ἔχει πραγματικὰ ἀνάγκη. Ὅλη του ἡ φροντίδα στρέφεται στὸ πῶς νὰ ἐκπληρώσει τὸν θεῖο νόμο καὶ γιὰ τὸ πῶς θὰ πράττει τὸ ἀγαθό. Ἡ κοινωνία τῶν ἀνθρώπων, κάθε φυλῆς καὶ ἔθνους, εἶναι κοινωνία ἀδελφῶν ἐξ αἵματος καί, γι' αὐτό, ἐπιθυμεῖ σφοδρὰ νὰ ἐπεκτείνει τὶς εὐεργεσίες του πρὸς ὅλους.

Χαίρεται μὲ τὶς εὐτυχίες τους καὶ λυπᾶται γιὰ τὶς δυστυχίες τους. Ὅλη τὴν ἡμέρα ἐλεεῖ καὶ δανείζει, ἡ δὲ δικαιοσύνη του μένει αἰώνια. Ἡ καρδιά του ἐλπίζει πάντα στὸν Κύριο, ἡ δὲ ψυχὴ του εἶναι ἤδη ἕτοιμη νὰ παρουσιαστεῖ μπροστὰ στὸν Πλάστη της. Γεμάτος ἐλπίδα καὶ θάρρος ἀναφωνεῖ μαζὶ μὲ τὸν ψαλμωδό: «Κύριος ἐμοι βοηθὸς καὶ οὐ φοβηθήσομαι τί ποιήσει μοι ἄνθρωπος».