Ἡ θεοπειθὴς προσευχή -τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ἡ θεοπειθὴς προσευχή

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ χριστιανοί δέν αἰσθάνονται τήν ἀνάγκη νά προσευχηθοῦν. Τούς ἀπορροφοῦν οἱ βιοτικές μέριμνες καί ὁἐλεύθερος χρόνος, ὅταν ὑπάρχει, δέν ἀφιερώνεται στό Θεό. Τά πράγματα ἀλλάζουν, ὅταν ἀντιμετωπίζουν προβλήματα, τά ὁποῖα δέν μποροῦν νά λύσουν μόνοι τους. Τότε θυμοῦνται τόΘεό καί προσπαθοῦν νά πετύχουν τή λύση τους μέσῳ τῆς προσευχῆς. Μέ φόβο καί ἀγωνία καταφεύγουν στό Θεό, χωρίς ὡστόσο νά εἶναι προετοιμασμένοι πνευματικά.

Ἡ ἀποτελεσματικότητα τῆς προσευχῆς δέν εἶναι πάντα δεδομένη. Τίς περισσότερες φορές οἱ ἄνθρωποι προσεύχονται πιεζόμενοι καί κυριευμένοι ἀπό ἄγχος. Πίεση ἀπό τά δύσκολα προβλήματα καί ἄγχος ἀπό τήν ἔκβασή τους. Ἐπίσης δέν ἔχουν καί τίς ἀναγκαῖες προϋποθέσεις, γιά νά εὐοδωθεῖ ἡ προσευχή τους, τήν ὁποία βλέπουν ὡς μαγικό τρόπο, γιά νά πετύχουν ἐκεῖνο πού μέ ἀνθρωπίνους τρόπους δέν μπόρεσαν νά πετύχουν. Ὅλα αὐτά δείχνουν ὅτι ἀγνοοῦν τί χρειάζεται, γιά νά εἶναι ἡπροσευχή τους εὐπρόσδεκτη ἀπό τό Θεό.

Ὁ Χριστός ἀπευθυνόμενος στούς μαθητές του εἶπε: «Ὅταν στέκεστε νά προσευχηθεῖτε, νάσυγχωρεῖτε ἐάν ἔχετε κάτι ἐναντίον ὁποιουδήποτε, ὥστε καί ὁ οὐράνιος Πατέρας σας νά συγχωρήσει τά παραπτώματά σας» (Μαρκ. ια΄ 25). Προϋπόθεση, λοιπόν, ἡ συγχώρηση τῶν ἀδελφῶν. Ἡπροσευχόμενη ψυχή πρέπει νά εἶναι ἐλεύθερη καί νά μή ἔχει τίποτα ἐναντίον κάποιου. Ἡ προσευχή γίνεται μάταιη, ὅταν ἡ ψυχή εἶναι αἰχμαλωτισμένη ἀπό τό πάθος τοῦ μίσους καί τῆς μνησικακίας.

Ἡ προσευχή συμβαδίζει μέ τήν πίστη. Ἡ δεύτερη κάνει τήν πρώτη ἐντυπωσιακά ἀποτελεσματική. Τή διαβεβαίωση αὐτή εἶχε δώσει ὁ Χριστός στούς μαθητές του, ὅταν μία φορά πηγαίνοντας στάἹεροσόλυμα εἶδε στό δρόμο μία συκιά καί τήν πλησίασε νά φάει ἀπό τούς καρπούς της, ἀλλά βρῆκε μόνο φύλλα, γι᾿ αὐτό καί τῆς εἶπε: «Ποτέ πιά νά μή ξαναβγάλεις καρπό!» Καί ἀμέσως ἡ συκιά ξεράθηκε. Οἱ μαθητές ἀπόρησαν καί ρώτησαν πῶς ξεράθηκε ἡ συκιά. Καί ὁ Χριστός τούς ἀπάντησε: «Σᾶς διαβεβαιώνω, ἄν ἔχετε πίστη χωρίς ἀμφιβολία, ὄχι μόνο θά κάνετε τό θαῦμα μέ τή συκιά, ἀλλά κι ἄν πεῖτε σ᾿ αὐτό τό βουνό, “σήκω καί πέσε στή θάλασσα”, θά γίνει. Κι ὅλα ὅσα ζητήσετε στήν προσευχή μέ πίστη, θά τά λάβετε» (Ματθ. κα΄ 19-22).

Ἰδιαίτερη προσοχή χρειάζεται στά αἰτήματα τῆς προσευχῆς. Πρέπει νά ζητᾶμε ἀπό τό Θεό αὐτά πού θά μᾶς ὠφελήσουν πνευματικά καί ὄχι αὐτά πού θά μᾶς ὁδηγήσουν στήν κοσμική καί ἁμαρτωλή ζωή. Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος διευκρινίζει ὅτι τά δεύτερα δέν ἱκανοποιοῦνται, γιατί δέν ἔχουν καλό σκοπό. «Ζητᾶτε κάτι καί δέν τό παίρνετε, γιατί τό ζητᾶτε μέ κακό σκοπό, γιά νά τό κατασπαταλήσετε, δηλαδή, στήνἱκανοποίηση τῶν παθῶν σας» (Ἰακ. δ΄ 3).

Ἀλλά καί κάτι ἀκόμα πολύ σημαντικό, τό ὁποῖο ἀγνοοῦν οἱ περισσότεροι χριστιανοί ἤ δέν τό προσέχουν ὅσο πρέπει. Τό ἀναφέρει ὁ ἀπόστολος Ἰωάννης: «Ὅταν ἡ καρδιά παύει νά μᾶς κατηγορεῖ, ἀποχτοῦμε θάρρος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, καί μᾶς δίνει ὅ,τι τοῦ ζητᾶμε, γιατί ἐκτελοῦμε τίς ἐντολές του καί κάνουμε ὅ,τι τοῦ εἶναι ἀρεστό» (Α΄, Ἰωάν. γ΄ 21-22).

Μέ τήν προσευχή ὁ ἄνθρωπος διατηρεῖ τό σύνδεσμό του μέ τό Θεό καί τροφοδοτεῖ τήν πνευματικότητά του. Χωρίς τήν προσευχή κινδυνεύει, ὅπως κινδυνεύει τό ψάρι ἔξω ἀπό τό νερό. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέει ὅτι ἡ προσευχή γιά τόν ἄνθρωπο εἶναι ὅτι τό νερό γιά τό ψάρι. Αὐτή τόν διατηρεῖ στήν πνευματική ζωή. Ἐπίσης μέ αὐτή ἀνοίγει ὅλες τίς πόρτες τοῦ Θεοῦ καί κλείνει ὅλες τίς πόρτες τοῦ σατανᾶ. Μακάριοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού προσεύχονται μέ ταπείνωση καί μέ μεγάλη ἐμπιστοσύνη στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Αὐτοί θά εἰσέλθουν στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Ορθόδοξος Τύπος, 5/9/2014 και dtatsis.blogspot.gr

πηγή

Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού H δύναμη του Σταυρού του Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μας υπενθυμίζει ένα καταπληκτικό γεγονός που συνέβη 1500 χρόνια πριν από τη Σταύρωση του Χριστού. Συγκεκριμένα στο βιβλίο της Αγίας Γραφής «Αριθμοί» στο 21ο κεφάλαιο, αναφέρεται ότι οι Ισραηλίτες, αφού απελευθερώθησαν από τους Αιγυπτίους και ενώ επέστρεφαν στην πατρίδα τους, στην έρημο όπου ευρίσκοντο, άρχισαν να παραπονούνται σφοδρά κατά του Μωϋσέως, παρ’ όλο ότι ο Θεός με θαυματουργικό τρόπο τους έτρεφε με το «μάννα». Η αγνωμοσύνη τους και η απιστία τους, όμως, τιμωρούνται αμέσως. Δηλητηριώδη φίδια εσκόρπιζαν παντού το θάνατο. Η έρημος που εβρίσκοντο οι αγνώμονες, οι αχάριστοι και άπιστοι Ισραηλίτες μετατράπηκε σε τόπο πόνου, αγωνίας και θανάτου. Τότε οι Εβραίοι τρέχουν με μετάνοια προς τον Μωϋσή και ζητούν βοήθεια. Τον παρακαλούν και τον καθικετεύουν να μεσιτεύσει να τους λυπηθεί ο Θεός. Τότε ο Θεός, όπως μας λέει η Αγία Γραφή, διέταξε τον Μωϋσή να κατασκευάσει ένα χάλκινο φίδι και να το υψώσει πάνω σ’ ένα ψηλό ξύλο στο μέσον του λαού. Στη συνέχεια οι Ισραηλίτες έλαβαν εντολή, όταν κάποιο δηλητηριώδες φίδι τους δαγκώνει, να στρέφουν το βλέμμα τους προς το χάλκινο φίδι και θα σώζονται. 

΄Ετσι και έγινε. Το βλέμμα των Ισραηλιτών προς το χάλκινο φίδι εξουδετέρωνε τη δύναμη των δηλητηριωδών φιδιών. Οι Ισραηλίτες εσώθηκαν.

Αυτή την ιστορία μας υπενθυμίζει ο Χριστός παραλληλίζοντάς την με τη δική του άνοδο επί του Σταυρού, ώστε όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν να σώζεται. 

Μετά από το γεγονός αυτό της Παλαιάς Διαθήκης, διαγράφεται και τονίζεται η πορεία του απολυτρωτικού έργου που πρόσφερε η αγάπη του Θεού στον άνθρωπο με τον μονογενή του Υιόν, τον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν. ΄Αλλωστε αυτός είναι και ο λόγος που αναφέρεται το γεγονός αυτό από τον Χριστό και μάλιστα την Κυριακή πριν από την ύψωση του Τιμίου Σταυρού, που η Εκκλησία μας θα εορτάσει στις 14 του μηνός, το ερχόμενο δηλαδή Σάββατο.

Μέσα από το περιστατικό αυτό, διακρίνονται κυρίως οι Εβραίοι που αντιπροσωπεύουν τον άνθρωπο, τα φίδια ταυτίζονται με την αμαρτία  και το χάλκινο φίδι που προεικονίζει το Σταυρό του Χριστού.

Είναι γνωστό από το πρώτο βιβλίο της Π.Διαθήκης, το βιβλίο της Γενέσεως, ότι ο Θεός είχε καταστήσει τον άνθρωπο βασιλέα και κυρίαρχο ολόκληρης της Δημιουργίας. Τον εκόσμησε με χαρίσματα ωραία και υψηλά. Του χάρισε τον λογικόν νουν για να σκέπτεται, να ομιλεί και να προοδεύει. Αντί, λοιπόν, ο άνθρωπος να εκδηλώσει την απέραντη ευγνωμοσύνη του προς τον σοφόν Δημιουργό του, αποστάτησε. Παραβίασε την εντολή του Θεού με άμεση συνέπεια ν’ αρχίσει να γεύεται τους πικρούς καρπούς της πτώσης του. Το προπατορικόν αμάρτημα των πρωτοπλάστων λόγω της ενότητος της ανθρώπινης φύσεως είχε καταλυτικές συνέπειες σ’ όλο το ανθρώπινο γένος με την έννοια, ότι πλέον ο κάθε απόγονος του Αδάμ και της Εύας γεννιόταν με τη ροπή και την τάση να ελκύεται από το κακό, να αρέσκεται στο κακό και να ζει στην αμαρτία.

Εμπρός από τον εξόριστον Παράδεισον απλώνεται μια απέραντη και τρικυμιώδης θάλασσα, που δημιουργεί αβεβαιότητα, αγωνία, αγώνες, ασθένειες, δυστυχίες, κόπους, ιδρώτες, πόνους και συμφορές, χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα της λυτρώσεως, παντού ο πόνος και ο θάνατος. Από την ζωή των ανθρώπων έλειπε ο προσανατολισμός που θα τους οδηγούσε στο λιμάνι της σωτηρίας.

Βεβαίως, δεν έλειπαν οι ελάχιστοι φωτισμένοι από το περιούσιον λαόν του Θεού που αποτελούσαν το μέσον κοινωνίας Θεού και ανθρώπου. Αλλά και αυτοί δεν εισακούοντο από τα πλήθη, γιατί τα κάθε λογής φίδια, οι διάφορες αμαρτίες είχαν γίνει το περιεχόμενο της ζωής τους.

΄Οπως το δηλητήριο των φιδιών στην έρημο επέφερε το θάνατο στους Εβραίους έτσι και η αμαρτία επέφερε το θάνατο στην ανθρώπινη ψυχή, εσκότιζε και διέστρεφε το νου του ανθρώπου, αδυνάτιζε τη θέληση, διέλυε τον θεσμό της οικογένειας, πότιζε τους ανθρώπους με ποτήρια γεμάτα οδύνες και πίκρες, διέλυε κάθε ελπίδα του ανθρώπου, καθιστώντας τον αιχμάλωτο κάποιου πάθους. Σ’ αυτήν την οικτράν κατάσταση βρισκόταν αγαπητοί μου η ανθρωπότητα πριν από την έλευση του Χριστού στο κόσμο. Αλλά σ’ αυτή την προ Χριστού κατάσταση συνεχίζουν να βρίσκονται όσοι εξακολουθούν να ζουν μακρυά από το Χριστό.

΄Ολοι εκείνοι που εξακολουθούν νά είναι σκλάβοι και δέσμιοι των παθών τους, αυτοί που χωρίς πρόθεση για μετάνοια επιμένουν να ζουν μέσα στην κατάσταση της αμαρτίας. Η απέραντη αγάπη του Θεού ανέσυρε τον άνθρωπο από τη πτώση του θανάτου από το άγχος της 

ζωής, από την αμαρτία, το πόνο και τη δυστυχία. Ο Θεός πρόσφερε την απολύτρωση σ’ όλους τους ανθρώπους: «Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, «ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον». 

΄Οπως μας λέει λοιπόν το σημερινό Ευαγγέλιον ο Χριστός ήρθε στη γη και σταυρώθηκε, «ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον.» Το γεγονός αυτό, όπως είδαμε, προτυπώθηκε στην Παλαιά Διαθήκη όταν ο Μωϋσής ύψωσε το χάλκινο φίδι και σώθηκαν οι Εβραίοι από τα δηλητηριώδη φίδια, όταν το κοίταζαν με πίστη. Έτσι, και όποιος πιστεύει και ενώνεται με το Χριστό, που υψώθηκε στο Σταυρό, σώζεται από το θάνατο. ΄Εχει ζωή αιώνιον. Ο Χριστός νίκησε τον θάνατο.

Η σύγχρονη κοινωνία αποφεύγει να μιλά για τον θάνατο. Φοβάται μήπως και δημιουργήσει συναισθήματα φοβίας και κατάθλιψης στον άνθρωπο. Η στάση αυτή όμως αποτελεί σφάλμα γιατί σε καμιά περίπτωση η φυγή δεν αποτελεί αληθινή λύση. Αντίθετα η χριστιανική αγωγή παίρνει θέση απέναντι στο θάνατο. Μιλά γι’ αυτόν και οδηγεί στη νίκη εναντίον του. Συνδέει τον άνθρωπο με τον Χριστό και τον κάνει κατά χάριν Θεού, Αθάνατο.

Τελικά το δράμα του θανάτου είναι καθαρά δράμα ανθρώπινο, που λύνεται μόνο όταν ο άνθρωπος ενωθεί με τον Θεάνθρωπο Χριστό. Τότε δεν υπάρχει θάνατος γιατί ο σωματικός θάνατος για τον εν Χριστώ άνθρωπον αποτελεί διάβαση που τον οδηγεί στην αθανασία. «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασιν ζωήν χαρισάμενος».

Ο θάνατος του Χριστού μας χάρισε την αιώνιο ζωή. Η σωτηρία του κόσμου πραγματοποιήθηκε πάνω στο Σταυρό του Γολγοθά. Η Θυσία του Χριστού ελύτρωσε την ανθρωπότητα. Μας πρόσφερε στην αυθεντική τους κατάσταση όλες τις αξίες που εξυψώνουν τον άνθρωπο στη σφαίρα της βασιλείας του Θεού, την αλήθεια, την αγάπη, την ελευθερία, την ειρήνη και επιπλέον έδωσε στο κάθε άνθρωπο τη δυνατότητα να φτάσει στη θέωση, να γίνει ισόθεος κατά χάριν.

Δύο χιλιάδες χρόνια πέρασαν, αγαπητοί μου, από τότε που υψώθηκε ο Σταυρός επάνω στο Γολγοθά. ΄Ομως ο άνθρωπος δεν αξιοποίησε τις δυνατότητες που του πρόσφερε ο Θεός. Περιφρόνησε τη θεϊκή αγάπη. Αρνήθηκε να εφαρμόσει την αλήθεια που έφερε στον κόσμο ο Χριστός. Οδηγήθηκε σε μια καινούργια αποστασία. Αντί να φτάσει στη θέωση, βαδίζοντας το δρόμο της χάριτος, έφτασε στη θεοποίηση των υλικών πραγμάτων ακολουθώντας το δρόμο της απολυτοποίησης του εαυτού του.

Ο άνθρωπος της εποχής μας έστησε είδωλο τον εαυτό του και υποδουλώθηκε στα πάθη του. Στο βωμό της υλικής προόδου και της οικονομικής ευημερίας έχει τη τάση να θυσιάζει τα πάντα. Κι αυτήν ακόμα τη ψυχή του. ΄Ετσι ο σημερινός άνθρωπος, παρά τα τεχνικά επιτεύγματά του και τις υλικές κατακτήσεις του, νοιώθει ανήσυχος και κουρασμένος. ΄Εχει γεμάτο το στομάχι του και άδεια την ψυχή του. Βλέπει πως έρχεται η καταστροφή και δεν κάνει καμιά προσπάθεια για να τη σταματήσει. Απογοητευμένος από όλους κι από όλα, άφησε να παραλύσει μέσα του κάθε δύναμη αντιστάσεως και πίστεψε πως τα πάντα έχουν πια γι’ αυτόν χαθεί. Τούτο είναι το τραγικότερο λάθος του σημερινού ανθρώπου: η απελπισία του και η αδιαφορία του.

Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε ότι ο Χριστός, όπως τότε που ζούσε ως άνθρωπος στη γη, έτσι και τώρα, βρίσκεται κοντά μας, για να μας οδηγήσει νικηφόρα στη δόξα της Αναστάσεως, στη βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Ο Θεός μας έδωσε τα πάντα. Τα έδωσε και τα δίνει όλα άφθονα σε καλούς και κακούς. Στέλνει τ’ αγαθά Του σε δίκαιους και άδικους. Ανατέλλει τον ήλιο Του σε πονηρούς και αγαθούς. Αγαπάει φίλους και εχθρούς. Κατά τον ίδιο τρόπο ο Θεός θέλει να δίνουμε και μεις. Θέλει να δίνουμε στους συνανθρώπους μας την καλωσύνη, την αγάπη, την δικαιοσύνη, την ταπείνωση. Θέλει να δίνουμε στους άλλους την παρηγοριά, την ελπίδα και τη χαρά. Θέλει να δίνουμε το καλό παράδειγμα της χριστιανικής ζωής. Να δίνουμε τόπο στην οργή, φως στο σκοτάδι, αλήθεια στο ψέμα, ελευθερία στη τυραννία. Θέλει να δίνουμε, όπως Αυτός, χωρίς υπολογισμούς, χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς βία. Κάθε τέτοια δόση είναι και μία ανάβαση, μία μεταμόρφωση, ένας προσανατολισμός, που οδηγεί στη χριστοποίηση του ανθρώπου.

Γι’ αυτό η εντολή της αγάπης μας προς τον κάθε άνθρωπο τοποθετείται μετά ακριβώς από την εντολή της αγάπης μας προς το Θεό. Παραλείποντας να δείξουμε την αγάπη μας προς τον πλησίον μας, παραλείπουμε να εκδηλώσουμε την αγάπη μας στο Χριστό.

Σε καμία περίπτωση όμως δεν πρέπει να συγχύζουμε το περιεχόμενο της αγάπης μας με την αποδοχή και τη στήριξη λανθασμένων και καταστροφικών απόψεων, αλλά αντίθετα με την αντίθεσή μας σ’ αυτές.

Το μαστίγιο που χρησιμοποίησε ο Χριστός στο ναό για να διώξει αυτούς που δεν εσέβοντο το Θεό ήταν πράξη αγάπης. 

Η ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΙΚΗΣ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΣ Ευαγγελικό Ανάγνωσμα Κυριακής προ της Υψώσεως (Ιωάννου Γ' 13-17)

Η ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΙΚΗΣ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΣ

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα

Κυριακής προ της Υψώσεως

(Ιωάννου Γ' 13-17)

Ομολογουμένως, το σύμβολο του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, αποτελεί την συμπύκνωση της Ορθοδόξου πίστεώς μας και κατά τρόπο μοναδικό και αποκαλυπτικό μας αποδεικνύει την αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο. Αυτή την αγάπη για την οποία ο Ευαγγελιστής Ιωάννης δεν αναφέρει λόγια ανθρώπινα, αλλά καταγράφει τα λόγια του ίδιου του Χριστού.

Επειδή δε το θέμα αυτό της αγάπης του Θεού είναι τόσο μεγάλης σημασίας για τον άνθρωπο, γι' αυτό και στην λειτουργική μας σύναξη, την Κυριακή προ της Υψώσεως, θα ακούσουμε το ανάλογο ευαγγελικό ανάγνωσμα.

Οι λόγοι του Κυρίου είναι σαφέστατοι και δεν χωρά αλλοίωσις και παρερμηνεία. Τονίζουν το τι προσφέρει ο ίδιος ο Θεός για την σωτηρία μας. Δηλ. το μέγιστο. Ό,τι ανώτερο και πολυτιμώτερο, που ουδέποτε θα μπορούσε ο άνθρωπος από μόνος του να διανοηθεί και να συλλάβει. Τον Υιόν Του τον Μονογενή! Το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος που γίνεται άνθρωπος ώστε να καταστεί ο άνθρωπος κατά χάριν Θεός.

Προσφέρει ο Θεός Πατήρ το “απαύγασμα της δόξης” Του (Εβρ. Α' 3), και όπως αναφέρεται στη Θεία Λειτουργία τού Ουρανοφάντορος Μ. Βασιλείου, προσφέρεται για την σωτηρία του ανθρώπου Εκείνος που είναι “σφραγίς ισότυπος” προς τον Πατέρα.

Το Ευαγγελικό ανάγνωσμα που έχει θέσει η Αγία μας Εκκλησία κατά την ημέρα αυτή, είναι ένα απόσπασμα από τον διάλογο του Κυρίου με τον Νικόδημο. Τον άνθρωπο από την τάξη μεν των Φαρισαίων, που αποτελούσε μέλος του Συνεδρίου, που όμως διέθετε αγνή προαίρεση και τελικώς αποδέχθηκε αυτήν την αγάπη του Θεού. Συνειδητοποίησε δε και πίστευσε στο θεανδρικό πρόσωπο του Χριστού, σε τέτοιον βαθμό ώστε τελικώς αξιώνεται μαζί με τον Ιωσήφ τον από Αριμαθαίας να γίνει Μυροφόρος και να ενταφιάσει το άχραντο σώμα του Κυρίου Ιησού.

Μέσα σε αυτόν τον διάλογο που καταγράφει ο θεόπνευστος μαθητής, διαφαίνεται ιστορικώς η πραγματικότητα της θεϊκής αγάπης και μάλιστα παριστάνεται πολύ χαρακτηριστικά στο σύμβολο του Σταυρού. Ο όφις που υψώνει ο Μωυσής “εν τη ερήμω” δεν είναι παρά η προτύπωσις εκείνου που θα ακολουθήσει ως πραγματικό και ουσιαστικό γεγονός, αιώνες μετά, από τον ίδιο τον ενανθρωπίσαντα Θεό.

Η Ευαγγελική φράσις “ούτως υψωθήναι δει τον υιόν του ανθρώπου, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ' έχει ζωήν αιώνιον” (Ιωάνν. Γ' 14-15), ότι δηλ. σύμφωνα με το μυστηριώδες σχέδιο του Θεού, έπρεπε να κρεμαστεί ψηλά επάνω στον Σταυρό ο Υιός του ανθρώπου και να προσλάβει έτσι το ομοίωμα της αμαρτίας (χωρίς όμως να έχει ουδεμία πραγματική σχέση με αυτή), για να μη χαθεί στον αιώνιο θάνατο κανένας απ' όσους πιστεύουν σ' αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια, η φράση λοιπόν αυτή, δηλώνει την διάσταση αυτού του Θεϊκού σχεδίου. Του σχεδίου που προεικονίζεται και προτυπώνεται στην Παλαιά Διαθήκη, πραγματοποιείται στην Καινή και ενεργοποιείται από την θέληση του ίδιου του ανθρώπου μέσα στον ευλογημένο χώρο της χάριτος που είναι η Ορθόδοξος Εκκλησία. Η κιβωτός της σωτηρίας, η οποία δια των ιερών μυστηρίων και της δυνάμεως του “τριμερούς σταυρού του Χριστού” σώζει τον άνθρωπο από τον οδυνηρό θάνατο που επιφέρουν τα δήγματα του όφεως.

Αλλά, δόξα τω Θεώ. Για του πιστεύοντας, αγωνιζομένους και οπλιζομένους τη δυνάμει του Σταυρού, ο Σατανάς απλώς έχει την εξουσία να πειράζει και όχι πλέον να θανατώνει.

Μέσα σε τόνο καθαρά θριαμβευτικό και αποκαλυπτικό, ο επιστήθιος μαθητής εξόριστος στην Πάτμο καταγράφει τούτη την αλήθεια που αναπτερώνει την αγάπη μας προς τον Θεό και τον ζήλο για Σταυροαναστάσιμη πορεία. “Και εβλήθη ο δράκων, ο όφις ο μέγας ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος και ο Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην, εβλήθη εις την γην, και οι άγγελοι αυτού μετ' αυτού εβλήθησαν” (Αποκαλ. ΙΒ' 9). Δηλ. ρίχθηκε ο δράκοντας ο μεγάλος, ο παλαιός όφις που παρέσυρε στην παράβασή του τους πρωτοπλάστους, αυτός που ονομάζεται διάβολος και σατανάς, και πλανά όλη την οικουμένη, ρίχθηκε κάτω στη γη, και μαζί μ' αυτόν ρίχθηκαν και οι σκοτεινοί άγγελοί του.

Αλλά ο Θεολόγος μαθητής δεν σταματά σε αυτήν μόνο την διαπίστωση. Θέλει μέσα στο ευαγγελικό κείμενο να αποτυπώσει την ανέκφραστη και ανερμήνευτη αγάπη που δια του οργάνου του Σταυρού, περιβάλλει ο Θεός την εικόνα του, τον άνθρωπο. Γι' αυτό και προσθέτει: “ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν του τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν, μη απόληται, αλλ' έχη ζωήν αιώνιον” (Ιωάν Γ' 16). Ο στίχος αυτός αποτελεί συνέχεια του διαλόγου μεταξύ του Κυρίου και του Νικοδήμου. Είναι δε τόσο σπουδαίας σημασίας ώστε έχει χαρακτηρισθεί ως “η Βίβλος εν μικρογραφία”. Πράγματι συμπυκνώνει όλο το σχέδιο του Τριαδικού Θεού για την σωτηρία του ανθρώπου και συμπεριλαμβάνει ολόκληρη την θεία οικονομία και την πραγματοποίησή της. Η αλήθεια αυτή όταν συνειδητοποιείται χαρίζει μεγάλη ελπίδα και παρηγοριά προς τον πιστό που κάποιες φορές αισθάνεται να κουράζεται ή και να λιποψυχεί μέσα στο στάδιο του αγώνα.

Όντως, ο ίδιος ο Χριστός τονίζει μέσω του Νικοδήμου προς την κάθε καλοδιάθετη ύπαρξη. Μη σου φαίνεται παράδοξο ότι ο Υιός του ανθρώπου πρόκειται να υψωθεί επάνω στο ξύλο του σταυρού για τη σωτηρία σου. Διότι τόσο πολύ, τόσο υπερβολικώς αγάπησε ο Θεός τον κόσμο των ανθρώπων που ζούσε στην αμαρτία, ώστε παρέδωσε σε θάνατο τον μονάκριβο Υιό Του, για να μη χαθεί σε θάνατο αιώνιο αλλά να έχει ζωή αιώνια.

Επομένως, αυτή η αλήθεια εξοστρακίζει κάθε φόβο και κάθε εμπόδιο που είναι δυνατόν να πλησιάσει τον άνθρωπο για να τον φοβίσει και να τον αποτρέψει στο πλησίασμα, στην επικοινωνία, στην μετοχή, στην ταύτιση της θελήσεώς του με τον Θεό, δηλ. στον εξαγιασμό του. Και για να γίνει περισσότερο κατανοητή αυτή η πραγματικότητα, ο τελευταίος στίχος ξεκαθαρίζει: “ου γαρ απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν Αυτού εις τον κόσμον ίνα κρίνη τον κόσμον, αλλ' ίνα σωθή ο κόσμος δι' αυτού” (Ιωάν. Γ' 17). Ναι, δεν απέστειλε ο Θεός τον Υιό του στον κόσμο για να καταδικάσει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος δια μέσω αυτού.

Ο άνθρωπος, μέσα στο δράμα τής αποστασίας του δεν μπορούσε να κατορθώσει τίποτε. Η πρωτοβουλία ανήκε στον Θεό, αφού σ' αυτόν υπάρχει η δυνατότητα της πραγματοποιήσεως της σωτηρίας. Έτσι λοιπόν θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι σε αυτή την πρώτη του παρουσία ο Χριστός, δεν ήλθε για να κρίνει τους ανθρώπους. Η ταπείνωσις του Χριστού, δέχεται όλες τις ταπεινώσεις εκ μέρους των ανθρώπων. Φυσικά υπάρχει και η δευτέρα παρουσία που εκεί τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Όμως για τους συνειδητούς πιστούς που αποδέχονται τώρα τον Χριστό ως λυτρωτή, δεν υπάρχει ο κίνδυνος να τον αντιμετωπίσουν στο μέλλον ως κριτή.

Αλλά όταν κανείς δέχεται στην όλη του ύπαρξη τέτοιου είδους αγάπη, είναι δυνατόν να περιφρονήσει την πρόσκληση και να αρνηθεί την προσωπική του αποδοχή, δηλ. το ναι στον ίδιο τον Ιησού; Στην αντίθετη περίπτωση, με τι αλήθεια χαρακτηρισμό να αποδώσει κανείς την παραφροσύνη της αρνήσεως;

Ας κλείσουμε όμως με μια μεγάλη μορφή της Εκκλησίας μας που αγάπησε τον Ιησού όσο ελάχιστοι και απέδειξε ότι αυτή τη φλόγα της αγάπης, τίποτε στον κόσμο δεν μπορεί να την σβήσει.

Πρόκειται για τον άγιο Ιγνάτιο τον θεοφόρο. Αποστέλλει μια επιστολή που μιλά από μόνη της. “...καλόν μοι αποθανείν εις Χριστόν Ιησούν, ή βασιλεύειν των περάτων της γης... τον του Θεού θέλοντα είναι κόσμω μη χαρίσησθε... άφετέ με καθαρόν φώς λαβείν· εκεί παραγενόμενος άνθρωπος έσομαι. Επιτρέψατέ μοι μιμητήν είναι του πάθους του Θεού μου, ει τις αυτόν εν εαυτώ έχει νοησάτω ό θέλω, και συμπαθείτω μοι, ειδώς τα συνέχοντά με”. Δηλ. Είναι ωραίο για μένα να πεθάνω χάριν του Ιησού Χριστού, παρά να βασιλεύω της οικουμένης. Αυτόν που θέλει να ανήκει στον Θεό, μη τον χαρίσετε στον κόσμο. Αφήστε με να απολαύσω φως καθαρό. Όταν φθάσω εκεί (κοντά στο καθαρό φως του Θεού), τότε θα είμαι άνθρωπος. Δώστε μου την άδεια να μιμηθώ το (σταυρικό) πάθος του Θεού μου. Όποιος τον έχει μέσα του, ας καταλάβει εκείνο που θέλω, και ας με συμπαθήσει, αφού έχει πείρα εκείνων που με συνέχουν.

Το λοιπόν αδελφοί, δεν έχουμε παρά να αποδείξουμε ότι αποδεχόμαστε την πρόσκληση της σταυρικής Του αγάπης.

Αμήν.

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

ΚΥΡΙΑΚΗ . ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ --- «Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον…»

Νέες υπάρξεις

                                                                                  
Η σύνδεση της παρουσίας του Θεού στη ζωή του κόσμου με την πληρότητα της αγάπης, αναδεικνύει και την αυθεντικότητα της σχέσης που σφυρηλατείται στο χώρο της Εκκλησίας. Στους ορίζοντες αυτούς, το ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής πριν από την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, αποκαλύπτει το απύθμενο βάθος αλλά και το δυσθεώρητο ύψος της θεϊκής αγάπης: «εν τούτω εφανερώθη η αγάπη του Θεού εν υμίν, ότι τον Υιόν αυτού τον Μονογενή απέσταλκεν ο Θεός εις τον κόσμον, ίνα ζήσωμεν δι’ Αυτού» (Α΄Ιω. δ΄9).

Η συγκεκριμένη ευαγγελική περικοπή συνιστά το απόσταγμα της συνομιλίας του Χριστού με το Νικόδημο. Ο Νικόδημος παρόλο που είχε εξέχουσα θέση στην κοινωνία, αφού ήταν μέλος του Μεγάλου Συνεδρίου και ανήκε ακόμα στην τάξη των φαρισαίων, ωστόσο αποκαλύπτεται ως άνθρωπος με καλή και αγαθή ψυχή. Με τέτοιες λοιπόν αγαθές διαθέσεις όχι μόνο γνώρισε αλλά και συνομιλούσε με τον Χριστό για μεγάλες και αιώνιες αλήθειες. Έτσι, ενώ οι φαρισαίοι συνέδεαν τη σωτηρία με την τυπολατρία, ενδεδυμένη με την υποκριτική τήρηση κάποιων διατάξεων του Νόμου, ο Χριστός έρχεται να αποκαλύψει ότι για να σωθεί ο άνθρωπος πρέπει να αναγεννηθεί πνευματικά, να καταστεί καινούργια ύπαρξη, όχι πλέον με νομικές διατάξεις, αλλά με τη χάρη και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος (Ρωμ. ε΄5).

Η καινούργια ζωή

Η πνευματική αναγέννηση του ανθρώπου δεν έχει να κάνει με οποιεσδήποτε πιέσεις και συμπιέσεις, με φάσεις και αντιφάσεις του κόσμου τούτου, αλλά με το άνοιγμα σε μια νέα ζωή που κινείται πάντοτε στην τροχιά της αιωνιότητας. Τη ζωή εκείνη που υπερβαίνει τη φθορά και τους περιορισμούς του χώρου και του χρόνου. Στην υπέρβαση αυτή, η όποια απόγνωση μεταβάλλεται σε αναστάσιμη ελπίδα και η όποια λύπη και στεναχώρια σε χαρά και αγαλλίαση. Η ζωή αυτή δεν συνδέεται σε καμιά περίπτωση με αφηρημένα σχήματα και θεωρίες, αλλά αποκαλύπτεται ως η πιο ισχυρή πραγματικότητα με τη μετοχή στη ζωή του Χριστού. Τότε ακριβώς ολόκληρος ο χρόνος γίνεται καιρός μετοχής στις θείες δωρεές. Μόνο σ’ αυτή τη διάσταση ο άνθρωπος απελευθερώνεται  από το φόβο της φθοράς και του θανάτου και μπορεί να ατενίζει πλέον δημιουργικά τη ζωή του μέσα στον χρόνο. Και όπως ο φυσικός θάνατος μέσα από την φωτοχυσία της ανάστασης μετατρέπεται σε γέφυρα προς τη ζωή, έτσι και ο χρόνος μέσα στη ζωή της Εκκλησίας, μεταβάλλεται σε παράγοντα πνευματικής προκοπής και τελείωσης.
Μόνο μέσα στις αγκάλες της θεϊκής αγάπης μπορεί ο άνθρωπος να εισέλθει σε τροχιές πνευματικής αναγέννησης. Η αγάπη αυτή σαρκώνεται στις σχέσεις του ανθρώπου με το Θεό, το συνάνθρωπο αλλά και με την κτίση ολόκληρη. Είναι εναρμονισμένη με τον τρόπο ύπαρξης του Τριαδικού Θεού, όπως αποκαλύπτεται στο πρόσωπο του Χριστού. Ο Χριστός όχι μόνο στο Νικόδημο αλλά στον κάθε άνθρωπο που ανοίγει καλοδιάθετα την καρδιά του, φανερώνει το μυστήριο της Αγίας Τριάδας. Μέσα απ’ αυτό αποκρυπτογραφείται η κοινωνία της αγάπης που προσφέρεται αδιάκοπα στον άνθρωπο, ως «εικόνα του Θεού». Και η σκάλα βέβαια που ο Χριστός ανέβασε τον άνθρωπο στον ουρανό είναι η φανέρωση της άπειρης αγάπης του μέσα από τον Σταυρό.

Αγαπητοί αδελφοί, μέσα από το μυστήριο του Σταυρού αναδύεται η θεϊκή αγάπη στην πιο αυθεντική της μορφή. Έτσι, ο Σταυρός γίνεται κρίση για τον κόσμο. Ο Κύριος έχει μόνιμα ανοικτές τις αγκάλες του και μας προσκαλεί να δεχθούμε την κοινωνία της αγάπης του. Αν ο άνθρωπος ελεύθερα ανταποκριθεί, τότε μεταβαίνει «εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιω. ε΄24). Αν όμως αρνηθεί,  εγκλωβισμένος στον εγωισμό και την φιλαυτία του, αφήνει τον εαυτό του να οδηγηθεί σε αυτοκατάκριση και αυτοτιμωρία. Η αγάπη που ξεπηδάει από το ξύλο του Σταυρού είναι η πιο αυθεντική και η πιο αληθινή. Γιατί νικά ακόμα και το θάνατο. Αυτή την εμπειρία μάς προσκαλεί η Εκκλησία να γευθούμε. «Γεύσασθε και οίδατε».

Εκ της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου

Η Θεολογία του γέροντα Σωφρονίου

 

 

Της Αλίκης Δούκα 
Η θεολογία που αναπτύσσει και αποδέχεται ο γέροντας Σωφρόνιος δεν περιορίζεται μέσα σε αυτό τον κόσμο με αυτόματες
λογικές διεργασίες. Πως όμως μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος στη γνώση του Θεού; Η αρχή της θεολογίας για τον γέροντα Σωφρόνιο είναι η άνωθεν αποκάλυψη, όπου η διάνοια μπορεί να θεολογήσει μόνο επί των θεμελίων της αποκάλυψης που δίνεται από το Θεό.

Μέσα στην εκκλησιαστική παράδοση, το δεδομένο της αποκάλυψης αποκρυσταλλώνεται στο δόγμα, όπου το ανθρώπινο πνεύμα
μέσα από την οδό του δόγματος θα αφομοιώσει τα δεδομένα της θείας αποκάλυψης, οικειωποιόντας το περιεχόμενο της. Η μεγάλη σημασία που έχει η αποκάλυψη για τη Θεολογία, διαμορφώνει και το βασικό περιεχόμενο της αποστολής της που δεν είναι ο περιορισμός σε ένα εικοτολογικό θεολογικό σύστημα, μέσα στα πλαίσια της «αντικειμενικής» λογικής, αλλά έργο της θεολογίας είναι να εκθέσει τις άνωθεν αλήθειες, εντάσσοντας και παρουσιάζοντας τη θεία αποκάλυψη στις κατηγορίες της ανθρώπινης έκφρασης και εμπειρίας. Η συστηματοποίηση δεν αποτελεί όμως αυτοσκοπό και δεν περιορίζει την θεολογική ανάλυση σε μια σχολαστική ανούσια ερμηνεία που είναι ξένη προς τις θεολογικές αρχές της Ορθόδοξης Ανατολικής Παράδοσης.
Ο γέροντας αναφέρει πως η δογματική και ασκητική διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν αποτελείται από ένα άθροισμα ανθρώπινων επινοήσεων, γιατί μπροστά σε ένα κοινό στο οποίο κατατίθενται ζωντανά βιώματα δεν χωρά συστηματοποίηση. Η διδασκαλία της Εκκλησίας περιέχει και την αφήγηση των εμπειριών που βίωσαν οι Απόστολοι, οι Πατέρες και οι ασκητές. Συμπληρώνει πως στην προσωπική κοινωνία μεταξύ του Θεού και του ελεύθερου ανθρώπου, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την περιγραφή ζωντανών ποταμών που αποτελούν μέρος του άπειρου ωκεανού της θείας Ζωής και αυτό το κάνουμε μέσα από τα φτωχά πλαίσια που μας παρέχει η ανθρώπινη γλώσσα. 
πηγή    το είδαμε εδώ

Προβλήματα ἀπό τίς προγαμιαῖες σχέσεις.

π. Γεώργιος Καλπούζος

Δεν είναι όμορφη και ευτυχισμένη πάντοτε η ζωή των εφήβων με τη γνωριμία και το σεξ, όπως δυστυχώς τη φαντάζονται. Έρχεται κάποτε η στιγμή να δεχθούν τον πόνο των ποικίλων προβλημάτων. Όπως:
1)  Ερωτικές απογοητεύσεις με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν τραυματικές ψυχολογικές καταστάσεις στους νέους και νέες.
2)    Δημιουργούνται πολλές φορές έντονες διαμάχες, όταν η σχέση μεταξύ τους δεν πηγαίνει καλά με επώδυνη τέλος κατάληξη τον χωρισμό.
3)    Ψεύδη, θυμοί, νευρικότητες, ζηλοτυπίες, έριδες, πείσματα, ασυνέπειες, εκδικήσεις με καταφυγή στη μαγεία, ακόμα και εγκλήματα, δηλητηριάζουν συχνά τις σχέσεις των εφήβων.
4)    Δημιουργείται τρομερό άγχος, συνέπεια ανεπιθύμητων εγκυμοσυνών.
5)    Έρχονται αντιμέτωποι σε δίλημμα ή και εξαναγκασμό για πρόωρο γάμο.
6)    Παίρνουν απόφαση για έκτρωση και ξεκινούν τη ζωή με φόνο και ξερίζωμα του καρπού της «αγάπης» των, με όλες τις σωματικές και ψυχικές συνέπειες ιδιαίτερα για τις κοπέλες.
7)    Αν δεν γίνει γάμος μετά την εγκυμοσύνη και η κοπέλα δεν θελήσει να κάνει φόνο και γεννήσει το παιδί, τότε θα έχει να σηκώσει το βάρος μόνη της, χωρίς την ύπαρξη του πατέρα.
8)    Υπάρχει η εκδοχή να προσβληθούν από αφροδίσια νοσήματα ή AIDS. Από στατιστικές έρευνες που έγιναν, απεδείχθη ότι το 80% των ανθρώπων που πάσχουν από AIDS είναι αυτοί που είχαν προγαμιαίες ευκαιριακές ερωτικές σχέσεις.
9)    Καθώς η ηδονή φέρνει κάποτε κορεσμό, στρέφονται στη διαστροφή και αργότερα, όταν βαρεθούν κι αυτή, στην εξόντωση του συντρόφου.
10)    Οι διαδοχικές εναλλαγές συντρόφων πριν το γάμο δημιουργούν αργότερα προβλήματα μέσα στο γάμο με αποτέλεσμα τον χωρισμό που έχει αυξηθεί τρομακτικά στις ημέρες μας. Σύμφωνα με μια στατιστική ένας πολύ μεγάλος αριθμός ανθρώπων που οι γάμοι τους διαλύθηκαν, είχαν προγαμιαίες σχέσεις.
11)    Βασανίζονται οι νέοι μας από ενοχές και δημιουργείται μέσα τους ένα ψυχικό κενό που δεν αναπληρώνεται εύκολα.
12)    Πολλοί νέοι παρά τις προγαμιαίες σχέσεις που έχουν, αισθάνονται πλήξη, μοναξιά που φθάνει μέχρι την απογοήτευση, την ψυχολογική διαταραχή και γιατί όχι και την αυτοκτονία. Δυστυχώς τόσοι και τόσοι ερωτικοί σύντροφοι  δεν κατορθώνουν να διώξουν την ερημιά της ψυχής των.
13)    Η πτώση στη σαρκική αμαρτία παίζει ενίοτε αρνητικό ρόλο και στην πίστη των εφήβων. Η πίστη τους υφίσταται σοβαρό κλονισμό. Για να σταματήσουν τον έλεγχο της συνειδήσεως, διαγράφουν τον ίδιο τον Θεό. Απομακρύνονται από την Εκκλησία. Δεν εξομολογούνται. Δεν προσεύχονται. Δεν κοινωνούν. Σιγά-σιγά οι ηθικές αντιστάσεις των εξασθενούν.
14)    Αλλοιώνεται ο χαρακτήρας τους και η συμπεριφορά τους γίνεται αλλοπρόσαλλη. Ακόμα το μυαλό δεν συγκεντρώνεται στη μάθηση και τις σπουδές.
15)    Με τις ελεύθερες σαρκικές σχέσεις πλήττεται θανάσιμα το αίσθημα της ντροπής. Οι νέοι σιγά-σιγά δεν ντρέπονται και μπορεί μπροστά σε άλλους μέσα σε οχήματα ή στο δρόμο να συμπεριφέρονται απρεπώς. Κι αν τυχόν τους παρατηρήσεις σε βρίζουν με αναίδεια και αναισχυντία.
Το βλέπουμε το φαινόμενο αυτό στις ημέρες μας. Και το χειρότερο είναι ότι η αμαρτία διαπράττεται με καύχηση. Καυχώνται γι’ αυτό που κάνουν.
Μπροστά σ’ αυτά τα προβλήματα είναι επιτακτική η ανάγκη της υπεύθυνης ενημέρωσης, της σωστής πληροφόρησης και τέλος της ορθής αγωγής των νέων πάνω στις προγαμιαίες σχέσεις.
Τι γνώσεις, τι αρετές και ποια προπαιδεία να έχουν οι έφηβοι, ώστε οι σχέσεις που δημιουργούν να στηρίζονται σε στέρεες βάσεις και να μη συντρίβονται σαν χάρτινοι πύργοι όλα τα όνειρα και οι ελπίδες τους;
Να βοηθήσουμε να καταλάβουν οι νέοι μας, ότι πάντοτε υπάρχει καλύτερη αντιμετώπιση του προβλήματος που απασχολεί κάθε φυσιολογικό άνθρωπο: γενετήσιο ένστικτο- έτερο φύλο- σύντροφο της ζωής. Πάντοτε η γνώση της αλήθειας είναι εγγύηση για την επιτυχέστερη αντιμετώπισή του.
Να μάθουν πως η καλύτερη προφύλαξη είναι η εγκράτεια ως το γάμο, η αγνότητα, ο προσωπικός αγώνας. Να τονίσουμε τη συζυγική πίστη και αφοσίωση. Να καταπολεμήσουμε το διαδεδομένο ισχυρισμό, ότι η εγκράτεια οδηγεί σε νευροψυχικές διαταραχές και να επισημάνουμε ότι οι διαταραχές αυτές είναι αποτέλεσμα όχι της εγκράτειας, αλλά της έλλειψης εσωτερικής και ολοκληρωμένης αγνείας και σωφροσύνης.
Να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι την πραγματική ευτυχία και χαρά δεν τη δίδουν οι προγαμιαίες σχέσεις, αλλά τις χαρίζει ο Χριστός με τον ευλογημένο γάμο.
Είναι νόμος, ότι μόνο αυτοί που αγωνίζονται νόμιμα στη ζωή τους τον καλό αγώνα της πίστης και της ηθικής, θα λάβουν τελικά το ευλογημένο στεφάνι της νίκης.
Μόνο αυτοί θα απολαύσουν την ευτυχία και τη χαρά μέσα στον ευλογημένο γάμο τους.

 Απόσπασμα από το βιβλίο του π. Γεωργίου Καλπούζου

«Έφηβοι και προγαμιαίες σχέσεις»

σελ. 28-31

πηγή

Ἡ Προσευχή στὴν Ἐκκλησία

Τίς Κυριακές καί τίς ἑορτές νά πηγαίνεις στήν ἐκκλησία. Εἶναι ἡμέρες ἀφιερωμένες στόν Θεό. Καί ἔχομε χρέος νά κάνουμε κάτι περισσότερο πρός δόξα Του, ἀπό ὅ,τι τίς ἄλλες ἡμέρες.

Κάνε το στόχο σου, προθυμία σου, καί θά αἰσθανθῆς μιά βαθειά χαρά πνευματική μέσα σου. Τήν χαρά πού αἰσθανόταν καί ἕνας ἅγιος, πού λέγει: Τότε πού γνώρισα τόν Χριστό, κάθε φορά πού πήγαινα στήν Ἐκκλησία, αἰσθανόμουνα μέσα μου τόση χαρά, πού ἔκλαιγα ἀπό χαρά!

Καί τό λέγω ξεκάθαρα. Οἱ ἱερές ἀκολουθίες στήν Ἐκκλησία δίνουν πάντοτε πολύ μεγαλύτερη χαρά ἀπό ὅτι οἱ καλύτερες δικές μας προσευχές στό σπίτι!

Ἔτσι τό θέλησε ὁ Κύριος. Αὐτός ὅρισε, ὅτι ἡ προσευχή στήν ἐκκλησία πρέπει νά εἶναι γιά μᾶς ἡ πρώτη μας προτεραιότητα.

Πάντοτε λοιπόν νά προτιμᾶς, νά πηγαίνεις ἐκεῖ, πού βρίσκεις μεγαλύτερη πνευματική ὠφέλεια καί οἰκοδομή. Ἄν τό κάνεις θά πάρεις πολύ μεγάλη ὠφέλεια.

Μή ξεχνᾶς ποτέ, ὅτι γιά μᾶς εἶναι πολύ μεγάλη ὠφέλεια νά βρισκόμαστε πολλοί μαζί, καί νά κάνουμε ὅτι μποροῦμε μαζί γιά θέματα πνευματικά. Γι᾿ αὐτό, ἀκόμη καί ἄν σοῦ δίνεται ἡ εὐκαιρία νά κάνεις πολλά καλά μόνος σου, χωρίς νά τό ξέρει κανείς ποτέ νά μήν ἀδιαφορήσεις, γιά ὅ,τι μπορεῖ νά γίνει ἀπό τήν ἐκκλησία καί στήν ἐκκλησία!

Ἡ κοινή μας προσπάθεια κάνει τό κάθε ἔργο διπλᾶ εὐάρεστο στό Θεό καί πολλαπλᾶ ὠφέλιμο στόν κόσμο.

Αὐτό ἰσχύει, ὄχι μόνο γιά τά καλά ἔργα· ἀγάπης καί βοήθειας σ᾿ ἐκείνους πού ἔχουν ἀνάγκη, ἀλλά καί γιά τίς προσευχές.

Οἱ κοινές προσευχές στήν ἐκκλησία, εἶναι ἀπό χίλιες πλευρές, καί γιά χίλιους λόγους, πιό ὠφέλιμες, πιό εὐάρεστες καί πιό καρποφόρες καί ἀποδοτικές! Τίς εἰσακούει ὁ Κύριος μέ χάρη καί ἔλεος.

Ἄς ἔχωμε λοιπόν πάντοτε πρώτη μας προτεραιότητα τήν προσευχή στήν ἐκκλησία.

Καί ἄς θυμόμαστε τά λόγια:

Ἐν ἐκκλησίαις εὐλογεῖτε τόν Θεόν.
πηγή

Η Βλαστήμια και το Κομποσχοίνι...

Γράφει ο σοφός και ενάρετος κληρικός π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, πως του έλεγε κάποιος: «Πάτερ, ένα περίεργο πράγμα. Πάω να βιδώσω μια βίδα, δεν βιδώνει. Προσπαθώ, προσπαθώ, προσπαθώ, δεν βιδώνει. Άμα πω μια βλαστήμια, βιδώνει αμέσως»! «Είναι πολύ απλό και ευεξήγητο αυτό που συμβαίνει», διευκρινίζει ο π. Επιφάνιος. «Δεν εμποδίζει τη βίδα κάποιο φυσικό αίτιο, αλλά κάτι άλλο, παραπέρα: η δαιμονική ενέργεια. Για να κάνει τον άνθρωπο να βλαστημήσει. Απ’ τη στιγμή που θα γίνει αυτό, η δαιμονική ενέργεια φεύγει απ’ τη βίδα και υποδουλώνει τον άνθρωπο. Τί να την κάνει τη βίδα πια; Γι’ αυτό και αυτή βιδώνει τότε μια χαρά. Αντί να βλασφημήσεις», καταλήγει ο π. Επιφάνιος, «δεν λες εκείνη την ώρα, κάνοντας το σημείο του σταυρού, «πίσω μου σ’ έχω, σατανά» ή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» Να δεις, δεν θα βιδώσει η βίδα»;

Πόσο εύκολα καταφεύγουμε στην κάκιστη συνήθεια της βλαστήμιας, όταν κάτι δεν μας πάει καλά! Μήπως έτσι λύνουμε το πρόβλημα; Όχι βέβαια, απλώς το περιπλέκουμε περισσότερο. Γιατί στην τρέχουσα δυσκολία μας προσθέτουμε και την παρέμβαση του διαβόλου. Και με τη δική του επιρροή και ενέργεια τί καλό μπορούμε να περιμένουμε; Όμως μπορούμε σε κάθε στιγμή, και ιδιαίτερα όταν βρισκόμαστε σε ψυχική αναστάτωση (από στενοχώρια, θυμό, αγωνία, φοβία, άγχος και άλλα πολλά), να επαναλαμβάνουμε αδιάκοπα μέσα μας τις σύντομες προσευχές προς το Χριστό και την Παναγία: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν» - «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς». Ο άγιος Ιωάννης, συγγραφέας της Κλίμακος, συμβουλεύει: «Ονόματι Ιησού μάστιζε πολεμίους». Με το όνομα του Ιησού να μαστιγώνεις τους εχθρούς σου (=τους δαίμονες).

Έτσι εφαρμόζουμε εμπράκτως την προτροπή του Ευαγγελίου: «Αδιαλείπτως προσεύχεσθε». Αν έχουμε μάλιστα και κομποσχοίνι (πράγμα που έγινε και πολύ της μόδας τελευταία), μπορούμε να το χρησιμοποιούμε ανάλογα. Δεν είναι κάτι μαγικό το κομποσχοίνι για να μας ωφελεί και να μας προστατεύει από μόνο του. Αξία έχει μόνο, όταν γίνεται μέσο προσευχής. Η χρήση του είναι απλούστατη: το κρατάμε στο χέρι περνώντας με τα δάχτυλά μας έναν-έναν τους κόμπους του, λέγοντας στον καθένα μια φορά την προσευχή, που αναφέραμε, προς το Χριστό ή την Παναγία. Το χρησιμοποιούμε, γιατί την ώρα της προσευχής ο διάβολος συγκεντρώνει πάνω μας όλη τη δύναμη πυρός που διαθέτει, για να δημιουργεί στο νου μας αντιπερισπασμό. Γι’ αυτό, όπως λέει και ο αββάς Αγάθων στο Γεροντικό, «το να προσεύχεσαι, χρειάζεται αγώνα μέχρι την τελευταία σου πνοή».

Στην περιστολή των περισπασμών του νου εν ώρα προσευχής βοηθάει σημαντικά και το κομποσχοίνι. Και πρέπει να το αξιοποιούμε δεόντως, αντί να το έχουμε περασμένο απλώς γιο στολίδι στο χέρι μας.

Το κομποσχοίνι λοιπόν για την προσευχή! Και η προσευχή για τη λύση των δυσκολιών, μικρών και μεγάλων. Μακριά από την εύκολη «λύση» της βλαστήμιας.

Πρωτ. Δ. Μ.«Λυχνία» Νικοπόλεως

πηγή

Άγιος ιερομάρτυς Αβδαίος(+5 Σεπτεμβρίου)

Μινιατούρα(985) από την Κων/Πολη με το μαρτύριο του Αγίου επισκόπου Αβδαίου(σήμερα βρίσκεται στην βιβλιοθηκη του Βατικανού)

Ἀτρόμητος κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ ἔζησε τὸν πέμπτο αἰῶνα μετὰ Χριστόν.
Κήρυττε ἄφοβα τὸν Χριστὸ καὶ καταγγέλθηκε μπροστὰ στὸν Πέρση βασιλιὰ Ἰσδιγέργη, ὁ ὁποῖος τὸν παρέπεμψε στὸν ἀρχιμάγο τοῦ παλατιοῦ. Μετὰ ἀπὸ πολύωρη συζήτηση μὲ αὐτόν, ὁ Ἀβδαῖος στήριξε τὴν ἀλήθεια τῆς θεότητας τοῦ Χριστοῦ καὶ δήλωσε ὅτι κανένα μαρτύριο δὲν εἶναι ἱκανὸ νὰ τὸν ἀποσπάσει ἀπὸ τὴν ὁμολογία αὐτή. Τότε ὁ ἀρχιμάγος διέταξε καὶ τὸν κτύπησαν μὲ βέργες τριανταφυλλιάς, ποὺ ἦταν γεμάτες ἀγκάθια.
Ἔτσι ὁ Ἀβδαῖος, γεμάτος αἵματα καὶ πληγὲς μεταφέρθηκε μισοπεθαμένος στὸ σπίτι του, ὅπου καὶ παρέδωσε στὸν Θεὸ τὴν τίμια ψυχή του.
πηγή

Συναξαριστής της 5ης Σεπτεμβρίου

Ὁ Προφήτης Ζαχαρίας καὶ ἡ σύζυγός του Ἐλισάβετ

 

Ὁ Ζαχαρίας, πατέρας τοῦ Ἰωάννη τοῦ Βαπτιστῆ, ἔζησε στὰ χρόνια του Ἡρῴδη, βασιλιᾶ τῆς Ἰουδαίας. Κατὰ τὴν γνώμη τοῦ Χρυσοστόμου, καθὼς καὶ ἄλλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ζαχαρίας δὲν ἦταν ἁπλὸς Ἱερέας, ἀλλὰ ἀρχιερέας ποὺ ἔμπαινε στὰ ἅγια τῶν ἁγίων.

Σύζυγο εἶχε τὴν Ἐλισάβετ καὶ δὲν εἶχαν παιδί. Κάποια μέρα λοιπόν, τὴν ὥρα τοῦ θυμιάματος μέσα στὸ θυσιαστήριο, εἶδε ἄγγελο Κυρίου ποὺ τοῦ ἀνήγγειλε ὅτι θὰ ἀποκτοῦσε γιὸ καὶ θὰ ὀνομαζόταν Ἰωάννης. Ὁ Ζαχαρίας σκίρτησε ἀπὸ χαρά, ἀλλὰ δυσπίστησε.

Ἡ γυναῖκα του ἦταν στεῖρα καὶ γριά, πῶς θὰ γινόταν αὐτὸ ποὺ ἄκουγε; Τότε ὁ ἄγγελος τοῦ εἶπε ὅτι θὰ μείνει κωφάλαλος μέχρι νὰ πραγματοποιηθεῖ ἡ βουλὴ τοῦ Θεοῦ. Πράγματι, ἡ Ἐλισάβετ συνέλαβε καὶ ἔκανε γιό.

Ὅταν θέλησαν νὰ δώσουν ὄνομα στὸ παιδί, ὁ Ζαχαρίας ἔγραψε πάνω σὲ πινακίδιο τὸ ὄνομα Ἰωάννης. Ἀμέσως δὲ λύθηκε ἡ γλῶσσα του καὶ ὅλοι μαζὶ δόξασαν τὸ Θεό.

Βέβαια, ἡ χάρη αὐτὴ ἔγινε ἀπὸ τὸ Θεὸ στὸ Ζαχαρία, διότι αὐτὸς ἦταν «δίκαιος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, πορευόμενος ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς καὶ δικαιώμασι τοῦ Κυρίου ἄμεμπτος».
Ἦταν, δηλαδή, δίκαιος μπροστὰ στὸ Θεὸ καὶ ζοῦσε σύμφωνα μὲ ὅλες τὶς ἐντολὲς καὶ τὰ παραγγέλματα τοῦ Κυρίου, ἄμεμπτος ἀπὸ κάθε σοβαρὴ ἐνοχή.

 

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Κατεπλάγη Ἰωσήφ.
Ἱερωσύνης στολισμόν, περιβαλλόμενος σοφέ, κατὰ τὸν νόμον τοῦ Θεοῦ, ὁλοκαυτώματα δεκτά, ἱεροπρεπῶς προσενήνοχας Ζαχαρία· καὶ γεγονὸς φωστήρ, καὶ θεατὴς μυστικῶν, τὰ σύμβολα ἐν σοί, τὰ τῆς χάριτος, φέρων ἐκδήλως πάνσοφε, καὶ ξίφει ἀναιρεθεὶς ἐν τῷ ναῷ τοῦ Θεοῦ· Χριστοῦ Προφῆτα, σὺν τῷ Προδρόμῳ, πρέσβευε σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείου Πνεύματος, τῇ ἐπιπνοίᾳ, ἱεράτευσας, Θεῷ ἀμέμπτως, ἱερωσύνην νομικήν ἐνδυσάμενος· καὶ τὸν Σωτῆρα ἀσπόρως σαρκούμενον, Ἀνατολὴν τὴν ἐξ ὕψους ἐκήρυξας. Ἀλλὰ πρέσβευε, Ζαχαρία Προφῆτα ἔνδοξε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ὁ Προφήτης σήμερον, καὶ ἱερεὺς τοῦ Ὑψίστου, Ζαχαρίας προὔθηκεν, ὁ τοῦ Προδρόμου γενέτης, τράπεζαν, τῆς αὐτοῦ μνήμης πιστοὺς ἐκτρέφων, πόμα τε, δικαιοσύνης τούτοις κεράσας. Διὸ τοῦτον εὐφημοῦμεν, ὡς θεῖον μύστην, Θεοῦ τῆς χάριτος.

Μεγαλυνάριον
Χρῖσμα κατὰ νόμον περιβληθείς, Θεῷ τὰς λατρείας, ἀναφέρεις τὰς τυπικάς, καὶ τὴν τῶν συμβόλων, φανέρωσιν κηρύξας, Προφῆτα Ζαχαρία, ξίφει ἐκτέτμησαι.

---

 

Ὁ Ἅγιος Ἀβδαῖος Ἐπίσκοπος

Ἀτρόμητος κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ ἔζησε τὸν πέμπτο αἰῶνα μετὰ Χριστόν. Κήρυττε ἄφοβα τὸν Χριστὸ καὶ καταγγέλθηκε μπροστὰ στὸν Πέρση βασιλιὰ Ἰσδιγέργη, ὁ ὁποῖος τὸν παρέπεμψε στὸν ἀρχιμάγο τοῦ παλατιοῦ. Μετὰ ἀπὸ πολύωρη συζήτηση μ᾿ αὐτόν, ὁ Ἀβδαῖος στήριξε τὴν ἀλήθεια τῆς θεότητας τοῦ Χριστοῦ καὶ δήλωσε ὅτι κανένα μαρτύριο δὲν εἶναι ἱκανὸ νὰ τὸν ἀποσπάσει ἀπὸ τὴν ὁμολογία αὐτή.

Τότε ὁ ἀρχιμάγος διέταξε καὶ τὸν κτύπησαν μὲ βέργες τριανταφυλλιᾶς, ποὺ ἦταν γεμάτες ἀγκάθια. Ἔτσι ὁ Ἀβδαῖος, γεμάτος αἵματα καὶ πληγὲς μεταφέρθηκε μισοπεθαμένος στὸ σπίτι του, ὅπου καὶ παρέδωσε στὸ Θεὸ τὴν τίμια ψυχή του.

(Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀβδαίου, ἑορτάζεται -σὰν Αὐδᾶς- καὶ τὴν 31η Μαρτίου).

---

Οἱ Ἅγιοι Μέδιμνος, Οὐρβανός, Θεόδωρος καὶ 80 Ἱερεῖς καὶ Διάκονοι

Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ διώχθηκαν ἀπὸ τὸν ἀρειανόφιλο βασιλιὰ Οὐάλεντα (364) καὶ ἀφοῦ ὑπέφεραν πολλὰ βάσανα καὶ ταλαιπωρίες, τελικὰ τοὺς ἔβαλαν μέσα σὲ πλοῖο καὶ τοὺς ἄφησαν στ᾿ ἀνοιχτὰ τῆς θάλασσας. Ὅταν ἔφτασαν στὸν Ἀστακινὸ κόλπο, οἱ Ἀρειανοὶ ἔστειλαν δικούς τους ἀνθρώπους μὲ μία βάρκα καὶ ἔβαλαν φωτιὰ στὸ πλοῖο.

Ἔτσι ὅλοι αὐτοὶ οἱ Ἅγιοι παραδόθηκαν ἀνήμποροι στὶς φλόγες τῆς φωτιᾶς καὶ στὸ βυθὸ τῆς θάλασσας (35ος τόμος Migne).

---

 

Ὁ Ἅγιος Πέτρος ὁ Ἀπόστολος «ὁ ἐν τῷ Ἀθηρᾷ»

Μᾶλλον πρόκειται περὶ ἐγκαινίων ναοῦ τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου στὸ συγκεκριμένο τόπο.

---

 

Ἡ Ἁγία Ραΐς (ἢ Ἠραΐς)

Βλέπε βιογραφία της τὴν 23η Σεπτεμβρίου.

---

 

Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος

 

Ἡγούμενος Μονῆς Μπρέστ, Ρῶσος (+ 1648).

---

 

Ὁ Ἅγιος Alto (Σκωτσέζος)

Λεπτομέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Ὅι Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, ἐπισκόπου Τελμησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.