Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού - Το χάλκινο φίδι

Ευαγγέλιο: Ιω. γ΄ 13-17 

Ιω. 3,13             καὶ οὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανὸν εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὢν ἐν τῷ οὐρανῷ.

Ιω. 3,13                     Κανείς δε δεν ανέβηκε στον ουρανόν, δια να μάθη εκεί και διδάξη εις σας αυτάς τας αληθείας, παρά μόνον αυτός που κατέβηκε από τον ουρανόν και έγινε δια της ενανθρωπήσεως υιός του ανθρώπου και ο όποιος εξακολουθεί, καθ' ον χρόνον ζη εις την γην, να είναι και στον ουρανόν ως Θεός.

Ιω. 3,14             καὶ καθὼς Μωϋσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου,

Ιω. 3,14                     Οπως δε ο Μωϋσής εκρέμεσε υψηλά το χάλκινι φίδι εις την έρημον, δια να το αντικρύζουν με πίστιν οι Ισραηλίται και να σώζωνται από το θανατηφόρον δηλητήριον των φιδιών της ερήμου, έτσι, σύμφωνα με το πάνσοφον σχέδιον του Θεού, πρέπει να κρεμασθή και ο υιός του ανθρώπου επάνω στον σταυρόν.

Ιω. 3,15             ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον.

Ιω. 3,15                     Και τούτο, δια να μη καταδικασθή εις την αιωνίαν απώλειαν κανένας από εκείνους, που θα πιστεύσουν εις αυτόν, αλλά να κερδήση και να έχη την αιώνιον ζωήν.

Ιω. 3,16             οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον.

Ιω. 3,16                     Διότι τόσον πολύ ηγάπησεν ο Θεός τον βυθισμένον εις τας αμαρτίας κόσμον, ώστε παρέδωκεν εις σταυρικόν θάνατον τον μονογενή του Υιόν· δια να μη καταδικασθή εις την αιωνίαν απώλειαν κάθε ένας που θα πιστεύη εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.

Ιω. 3,17             οὐ γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλ᾿ ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι᾿ αὐτοῦ.

Ιω. 3,17                     Διότι δεν έστειλεν ο Θεός τον Υιόν του στον κόσμον δια να κρίνη και καταδικάση τον κόσμον, αλλά δια να σωθή ο κόσμος με την θυσίαν αυτού.

Το χάλκινο φίδι

 Η Κυριακή πριν από την εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού μας προετοιμάζει πνευματικά για να συναισθανθούμε το μέγα μυστήριο της σταυρικής θυσίας του Κυρίου μας. Το ευαγγελικό ανάγνωσμα μας μεταφέρει σε μία ιερή συζήτηση μέσα στη νύχτα, όπου ο Κύριος απεκάλυψε στον κρυφό μαθητή του Νικόδημο το μέγα μυστήριο της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. Κανείς από τους ανθρώπους, είπε, δεν έχει ανεβεί στον ουρανό, παρά μόνο εγώ που κατέβηκα από τον ουρανό και έγινα άνθρωπος. Κι ενώ τώρα είμαι στη γη, εξακολουθώ να είμαι και στον ουρανό. Και όπως κάποτε ο Μωυσής κρέμασε ψηλά το χάλκινο φίδι για να σώζονται μ’ αυτό οι Ισραηλίτες από τα θανατηφόρα δαγκώματα των φιδιών της ερήμου, έτσι σύμφωνα με το μυστηριώδες σχέδιο του Θεού πρέπει να υψωθώ εγώ ψηλά πάνω στο σταυρό.

Ποια όμως είναι η βαθύτερη σχέση ανάμεσα στο γεγονός αυτό της Παλαιάς Διαθήκης με τη σταύρωση του Κυρίου μας; Εκεί στην έρημο συνέβαινε κάτι το συνταρακτικό. Είχαν παρουσιαστεί φίδια φαρμακερά και τρύπωναν στις σκηνές των Ισραηλιτών. Φίδια αμέτρητα δάγκωναν όσους έβρισκαν μπροστά τους. Κι αυτοί με πόνους δυνατούς και κραυγές απελπιστικές σε λίγη ώρα έπεφταν νεκροί! Οι Ισραηλίτες τρομοκρατημένοι άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι τιμωρούνται για τις πολλές τους αμαρτίες. Σκέφτηκαν ότι μόνον ο Θεός μπορούσε να τους σώσει. Έτρεξαν λοιπόν στον Μωυσή κι εκείνος με όλη του την ψυχή παρακαλούσε τον Θεό να τους σώσει. Και ο Θεός, σαν αγαθός πατέρας, επειδή είδε ότι μετανόησε ο λαός, άκουσε την προσευχή του Μωυσή και του λέει: Φτιάξε ένα φίδι χάλκινο και κρέμασέ το σε ένα ξύλο. Και πες στους Ισραηλίτες: «Καθένας που θα τον δαγκώσει φίδι, να κοιτάζει το χάλκινο αυτό φίδι και θα σώζεται από το θάνατο». Και το θανατικό σταμάτησε, οι Ισραηλίτες σώθηκαν.

Γιατί όμως ο Κύριος συσχετίζει το γεγονός αυτό με τη δική του σταύρωση; Το χάλκινο φίδι το ύψωσε ο Μωυσής καρφωμένο σε ξύλο. Στο τίμιο ξύλο του σταυρού υψώθηκε κρεμασμένος κι ο Χριστός μας. Τα φαρμακερά φίδια σκορπούσαν το θάνατο. Ο σατανάς, ο όφις ο αρχαίος, με τα φαρμακερά τσιμπήματά του νεκρώνει την ψυχή του ανθρώπου. Στην έρημο ο Μωυσής κρέμασε πάνω στο ξύλο ένα χάλκινο φίδι, που ήταν το ομοίωμα των φαρμακερών φιδιών. Στο σταυρό κρεμάστηκε ο ίδιος ο Κύριος, ο Οποίος θεωρήθηκε το ομοίωμα της αμαρτίας, καθώς σήκωσε επάνω του όλες τις αμαρτίες του κόσμου. Στην έρημο οι Ιουδαίοι ατενίζοντας το χάλκινο φίδι διέφυγαν τον πρόσκαιρο θάνατο, εμείς οι πιστοί ατενίζοντας τον Σταυρό του Χριστού λυτρωνόμαστε από τη σκλαβιά της αμαρτίας, από τον αιώνιο θάνατο, μπορούμε να εισέλθουμε όχι στη γη της επαγγελίας, αλλά στη Βασιλεία του Θεού.

Ο Κύριος στη συνέχεια εξηγεί στον Νικόδημο το νόημα της δικής του υψώσεως πάνω στο ξύλο του Σταυρού: Ο υιός του ανθρώπου, λέει, θα υψωθεί πάνω στο Σταυρό, για να μη χαθεί κανένας από όσους θα πιστεύουν σ’ Αυτόν στον αιώνιο θάνατο, αλλά να έχει ζωή αιώνια. Διότι τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε σε θάνατο τον μονάκριβο Υιό του, για να μη χαθεί στον αιώνιο θάνατο κανένας πιστός, άλλα να έχει ζωή αιώνια. Διότι δεν απέστειλε ο Θεός τον Υιό του στο αμαρτωλό γένος των ανθρώπων για να κατακρίνει και να καταδικάσει το γένος αυτό, αλλά για να σωθεί ολόκληρος ο κόσμος.

Εμείς κατανοούμε άραγε το ύψους αυτό της αγάπης του; Αντιλαμβανόμαστε την άπειρη αυτή και ύψιστη ευεργεσία του; Γι’ αυτό ας παρακαλούμε Αυτόν που τόσο πολύ μας αγάπησε, να μας φωτίζει να κατανοούμε όσο μπορούμε το ύψος της αγάπης του. Και να ζούμε πλέον μόνο για τον Θεό και με τον Θεό.

Μ.Φ.Ν.Θ
Πηγή

Προσέγγιση στο μυστήριο της άρσεως του σταυρού

Καθώς στά μέσα τού Σεπτεμβρίου η άγια μας Εκκλησία προβάλλει τον Τίμιο Σταυρό για προσκύνηση, ηχούν συνάμα μέσα μας ξεκάθαρα τα λόγια τού Κυρίου Ιησού: «Όστις θέλει όπίσω μου έλθείν... άράτω τον σταυρόν αυτού και άκολουθείτω μου (Μάρκ. η ' 34)·

Ή ύπόθεση τού Σταυρού τού Χριστού, καθώς και τού σταυρού τού κάδε χριστιανού, συνιστά βαθύ μυστήριο, απροσπέλαστο στον ύλόφρονα, αδόκιμο νου...

Σταυρός σημαίνει θάνατος. Σημαίνει και ό,τι άλλο έχει σχέση με το θάνατο: ασθένεια, πόνος, θλίψη, δυστυχία, στέρηση, εγκατάλειψη. Λέξεις, όροι, πού και μόνο ή ηχητική τους εκφορά και το εννοιολογικό τους περιεχόμενο δημιουργεί αποστροφή στον άνθρωπο. Γιατί λοιπόν ό Θεός όρισε αυτή να είναι ή μοίρα τού ανθρώπου στη γη;

Ή πραγματικότητα είναι πώς αυτό δεν το όρισε ό Θεός. Το προκάλεσε ό άνθρωπος. Ό Θεός θέλησε εξαρχής ό άνθρωπος να ζει μακάριος, ευτυχισμένος κοντά Του. Ό άνθρωπος όμως επέλεξε να ζήσει αυτονομημένος από τον Θεό, την πηγή της ζωής και της μακαριότητος, με αποτέλεσμα να συναντήσει μπροστά του και τελικά να παρα­μείνει στα αντίθετα: το θάνατο και τη δυστυχία.

    Δεδομένης τώρα της καινούργιας αυτής καταστάσεως πού δημιουργήθηκε με την ελεύθερη επιλογή τούανθρώπου, ό Θεός θέτει σε εφαρμογή ένα μεγαλειώδες σχέδιο: όχι να καταργήσει τα αποτελέσματα επιβολής τού πλάσματός Του (διότι έτσι θα καταργούσε την έλευθερία του). αλλά να τα μετασχημα­τίσει έτσι, ώστε αντί αυτά να ματαιώνουν τον προορισμό τού ανθρώπου, τη μακαριότητά του κοντά στο Θεό, να τον υποβοηθούν. Αφού δηλαδή αυτό πού απομάκρυνε τον άνθρωπο από τον Θεό και τον Παράδεισο είναι η υπερηφάνεια, ή διά­θεση για αυτονόμηση, είναι φανερό πώς αυτό πού έχει τη δύναμη να τον επαναφέρει είναι το ακριβώς αντίθετο: η ταπείνωση. Πώς όμως είναι δυνατόν να ταπεινωθεί ό άνθρωπος, καθώς η υπερηφάνεια διέφθειρε τη φύση του, έτσι ώστε το μόνο πού πνέον επιθυμεί να είναι ή εγωιστική απόλαυση των ηδονών;

    Το αντίδοτο της ηδονής είναι ή οδύνη. Ή ηδονή οδηγεί στην υπερηφάνεια και την αυτονόμηση- ή οδύνη στην ταπείνωση και εξάρτηση από τον Θεό. Γι’ αυτό ό Θεός επιτρέπει την οδύνη στη ζωή τού ανθρώπου: για να συ­νέλθει, να συναισθανθεί την αμαρτία του, τη φιλαυτία του, τη ματαιοδοξία και αλαζονεία του. Και να απαρνηθεί έτσι αυτά πού έχουν ζυμωθεί με το είναι του, έχουν γίνει ένα με το «εγώ» του, προστρέχοντας στο Θεό με την ταπείνωση, τη μετάνοια, την προσευχή, τα δάκρυα. Αλλιώς δεν μπορεί να μαλαχθεί ή άπεσκληρυμμένη από τον εγωισμό καρδιά. Πρέπει να συντρίβει από κά­ποιο βάρος, πρέπει να συνθλίβει από κάποια θλίψη.

    Αυτό είναι το νόημα του σταυρικού πολιτεύματος τού χριστιανού. ’Έτσι νοείται ή άρση του σταυρού του, είτε εκούσιος είναι αυτός, με τη σταύρωση των παθών και των σαρκικών φρονημάτων του, με την αποδοχή της πνευματικής ασκήσεως και της βίας επί του εαυτού του, είτε ακούσιος είναι, με την καρτερική, ύπομονητική και ευχαριστιακή αποδοχή των διαφόρων θλίψεων και δο­κιμασιών της ζωής.

    Επιπλέον, ή ιδία αυτή άρση του σταυρού εκ μέρους του χριστιανού στη ζωή του, όταν γίνεται με τούς όρους πού προδιαγράφηκαν, προσλαμβάνει και ένα κατεξοχήν θετικό περιεχόμενο.Δεδομένου ότι ή θλίψη δεν υπήρχε στον κόσμο πριν από τη διάπραξη της αμαρτίας με ηδονή, είναι φανερό ότι συνιστά αποκύημα της ηδονής. Αυτό σημαίνει ότι όσο περισσότερο ό άνθρωπος κυνηγά τη γήινη σαρκική ηδονή στη ζωή του, τόσο αυξάνει τη θλίψη, την οδύνη του. Αντιθέτως ή κατά Θεόν λύπη, ή εκούσια αποδοχή της οδύνης του σταυρού Οδηγεί στην αληθινή ηδονή.

    Πράγματι. Ό άνθρωπος εκείνος πού με υπομονή, πίστη, προσευχή, ελπίδα στο Θεό σηκώνει το σταυρό του, αξιώνεται να άπολαύσει κάτι πού δεν το γεύεται ό ύλόφρων άνθρωπος: τη μυστική παράκληση, παρηγοριά, ενίσχυση του Παρακλήτου Αγίου Πνεύματος. Το Πανά­γιον Πνεύμα χαρίζει τέτοια παρηγοριά, δύναμη, εσωτερική χαρά, ειρήνη στις κατά Θεών θλιβόμενες ψυχές, πού λόγος ανθρώπινος είναι αδύνατον να παραστήσει μόνον εμπειρικά μπορεί να το νιώ­σει κανείς. Είναι αυτό πού ό Ψαλμωδός υπογραμμίζει: «Κατά το πλήθος των οδυνών μου εν τη καρδία μου αι παρακλήσεις σου εύφραναν την ψυχήν μου» (Ψαλμ. [93] 19)· Στον χριστιανό πού καρτερικά και ευχαριστιακά αίρει τον σταυρό του είναι τόσο κοντά ό Θεός όσο πουθενά αλλού. «Μετ’ αυτού είμι εν θλίψει» (Ψαβμ. [90],15) Αν παρατηρήσουμε το πρόσωπο μιας κατά Θεών θλιβομένης ψυχής, θα διακρίνουμε το αύγασμα μιας διάχυτης ειρήνης, ένα ιλαρό φώς άλλης τάξεως, μια υπερκόσμια ωραιότητα, κάποια μυστική χαρά.

    Αυτές τις φιλόθεες ψυχές τις οργώνει το υνί της αγάπης του Θεού για να καρποφορήσουν τις άγιες αρετές. Τις σμιλεύει το καλέμι του θείου φίλτρου, για να τις καταστήσει αγάλματα θεϊκά. Τις χωνεύει το καμίνι του θείου πυρός, για να τις αναπλάσει λαμπρές, καθαρές, γνήσιες, χρυσάφι άπευθο.

    Τελικά ό πόνος σφυρηλατεί την αγάπη προς τον Χριστό, κι αυτή ή αγάπη είναι πλήρωμα ζωής. Ό άνθρωπος ευρύνεται, πλατύνεται, αποκτά διαστάσεις οικουμενικές. «Εν θλίψει έπλάτυνάς με» (Ψαβμ. δ' 2). Ζει στη γη και πολιτεύεται στον ουρανό. Προσεύχεται, και ή καρδιά του αγκαλιάζει όλο τον κόσμο. Μιλάει, και ό λόγος του πέφτει σα δροσιά στις καρδιές των άλλων. Είναι «ώς λυπούμενος, άεί δέ χαίρων» (Β' Κορ. ς'10). Ζει το γνήσιο βίωμα της χαρμολύπης, πού μόνο μέσα στο κλίμα της άγιας ’Ορθοδοξίας ευδοκιμεί.Διότι έδώ ό Σταυρός είναι άρρη­κτα συνυφασμένος με την Ανάσταση. 

 Περιοδικό"Η Δράση μας"

ΠΗΓΗ

Ποια ήταν η αμαρτία των Σοδόμων;

Φαντάζει ίσως εύτελές και άκαιρο τό έρώτημα πού διατυπώνεται στον τίτλο τού άρθρου τούτου. Όλοι γνω­ρίζουν ότι τό βδελυρό άνοσιούργημα τών κατοίκων τών Σοδόμων, της Γομόρρας και τών γύρω άπό αύτές πόλεων ήταν τό διαστροφικό πάθος της ομοφυλοφιλί­ας. Πάθος τόσο βδελυκτό στά μάτια τού Θεού, ώστε οί πόλεις αύτές νά παραμέ­νουν ύπόδειγμα αιώνιο της φρικτής άποδοκιμασίας τού Θεού μέ τή βαριά τιμωρία πού ύπέστησαν, άφανιζόμενες άπό προ­σώπου γης μέ θειάφι και φωτιά (βλ. Γεν. ιθ' 24-25).

Ωστόσο, μέσα στήν Αγία Γραφή έχου­με μία άναφορά στό άμάρτημα τών Σοδομιτών άπό τό στόμα τού ίδιου τοΰ Θεού, πού μας συγκλονίζει άκόμα περισσότε­ρο. Γύρω στό 600 π.Χ. ό Θεός μέσω τού προφήτη 'Ιεζεκιήλ προειδοποιεί τούς άμετανόητους 'Ιουδαίους γιά τήν τιμωρία πού πρόκειται νά έπέλθει κατά της Ιερου­σαλήμ λόγω τής τραγικής άποστασίας της άπό τό νόμο Του και τής γενικής δι­αφθοράς της. 'Ονομάζει ό παντοκράτωρ Κύριος τά Σόδομα άδελφή τής Ιερουσα­λήμ, έξαιτίας τής παρόμοιας διαφθοράς, και κατονομάζει τό άμάρτημα τής πόλε­ως τών Σοδόμων, έξηγώντας παράλληλα γιατί τήν κατέστρεψε ό Ίδιος και ταυ­τόχρονα άπειλώντας τήν Ιερουσαλήμ ότι τήν 'ίδια τύχη θά έχει κι αύτή.

Αύτό πού μάς έκπλήσσει στά λόγια τού Θεού είναι ότι τό άμάρτημα τών Σοδόμων δέν ονομάζεται άπό τόν καρδιογνώστη Κύριο όπως έμείς τό ξέρουμε, άλλά δια­φορετικά.

Διαβάζουμε: «Πλήν τούτο τό άνόμημα Σοδόμων τής άδελφής σου». πό ήταν τό άμάρτημα τών Σοδόμων, τής πόλε­ως αύτής πού άποδείχθηκε άδελφή σου. Ποιό;

«Ύπερηφανία» (Ιεζ. ις' 49)!

Ή ύπερηφάνεια, ή καύχηση, τό θράσος, ή άλαζονεία! Και έξηγεί ό άγιος Θεός: «Εμεγαλαύχουν και έποίησαν άνομήματα ένώπιον έμού» (στίχ. 50). Ήταν αλαζόνες, λέγει, και καυχώνταν, κόμπαζαν γι΄ αύτά πού έκαναν, και τις αμαρτίες τους δέν τις έκαναν κρυφά, άλλά φανερό, μπροστά μου, στό φώς της ήμέρας, μέ αύθάδεια και άναισχυντία, χωρίς συστολή και φόβο. «Τήν αμαρτίαν... ούχί λάθρα έπαισχυνόμενοι πεποιήκασιν, άλλ' οιονεί έπαγαλλόμενοι τί έργασία των πονηρών άνήγγειλαν πάσι και ένεφάνισαν», σχο­λιάζει σέ άνάλογο άγιογραφικό χωρίο (Ησ. γ' 9) και ό Μ. Βασίλειος. Τήν άμαρτία τή διέπρατταν όχι κρυφά και μέ ντρο­πή, άλλά τή διέδιδαν παντού και τή δια­φήμιζαν, σάν νά άγάλλονταν μέ τά βρώ­μικα έργα πού έκαναν.

Γι' αύτό κι 'Εγώ, συνεχίζει στό λόγο Του ό δικαιοκρίτης Κύριος, τούς άφάνισα άπό προσώπου γης, έτσι πού τούς είδα νά φέ­ρονται. «Και έξήρα αύτάς καθώς είδον» (στίχ. 50).

Συγκλονιστικός ό θεϊκός λόγος: «Τούτο τό άνόμημα Σοδόμων»: όχι αύτό πού θά περιμέναμε νά άκούσουμε, άλλά «ύπερηφανία».

Έχει βάθος ή θεϊκή έτυμηγορία. Παρου­σιάζει τή ρίζα και αίτία της έκφυλιστικής, διαστροφικής άμαρτίας τών Σοδομιτών, πού δέν ήταν άλλη άπό τήν άλαζονεία, τήν αύθάδεια, τόν κομπασμό, τήν ύβρι ένώπιον τού Θεού. Δέν ήταν μόνο ότι άμάρταναν, άλλά και καυχώνταν γιά τήν άμαρτία τους. Αύτό ήταν τό έξοργιστικό στά μάτια του Θεού. Και γι' αύτό τούς έξήλειψε.

Γιατί τά γράφουμε αύτά;...

Φρίκη! Φρίκη, καθώς παρατηρεί κανείς τήν ταυτότητα στις διαθέσεις τών Σοδο­μιτών μέ τούς νεοσοδομίτες. Λές κι έχουν γραφεί τά λόγια αύτά του 600 π.Χ. γιά όσα σήμερα λαμβάνουν χώρα σέ όλο τόν κόσμο, και στήν πατρίδα μας.

«Gay pride»! Παρέλαση ομοφυλοφίλων σέ πρωτεύουσα και συμπρωτεύουσα, μέ κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα και διαφήμισή τους: «Pride»! Καύχηση! 'Υπερη­φάνεια!

Είναι νά μή φρικιά κανείς διαπιστώνον­τας τήν ομοιότητα; «Και έξήρα αύτάς κα­θώς είδον». Γι΄ αύτό τούς κατέστρεψα, δηλώνει ό Θεός...

Όσοι σ' αύτόν έδώ τόν τόπο θέλουμε άκόμα νά στεκόμαστε έπάνω στό φόβο του Θεού- όσοι άγωνιούμε νά μήν καταντήσει ή πατρίδα μας «εις βάθος κακών», ώστε νά «καταφρονεί», νά μήν ύπολογίζει τί­ποτε (Παρ. ιη' 3)· όσοι δέν άντέχουμε νά βλέπουμε τήν πατρίδα μας νά μεταβάλ­λεται σέ Σόδομα και Γόμορρα..., άς έννοήσουμε τό βάθος τών θείων λόγων. 'Άς λεπτύνουμε τά πνευματικά μας αισθητή­ρια, γιά νά μπορέσουμε νά διαπιστώσου­με τό εύρος της «ύπερηφανίας», δηλαδή της προκλητικής και αύθάδους άναισχυντίας πού έχει κατακλύσει τόν κόσμο μας, τήν έποχή μας, τούς δρόμους τών πόλεών μας, τις άφίσες και γιγαντοοθόνες τού ύλόφρονος πολιτισμού μας, τό «στύλ» της ζωής μας, τις ίδιες τις καρδιές μας, γι' αύτό και τις αισθητικές έπιλογές και προ­τιμήσεις μας- όλο αύτό τό κλίμα, τήν άτμόσφαιρα μέσα στήν όποια κινούμαστε και ή όποια εύνοεί τήν έμφάνιση διαρκώς νέ­ων παρόμοιων έκτρωμάτων...

Άς καταλάβουμε τή σοβαρότητα τών περιστάσεων, τό χείλος τοϋ γκρεμού στό όποιο βρισκόμαστε, κι άς φορέσουμε έπά­νω μας «σάκκο και σποδό». Νά πέσου­με στά γόνατα, νά ύψώσουμε τά χέρια, νά κλαύσουμε ένώπιον του Θεού παρα­δεχόμενοι ότι «ήμάρτομεν, ήνομήσαμεν, ήδικήσαμεν» ένώπιον Του (πρβλ. Δαν. γ', Προσ. 5) κι ότι μετανοούμε- έπιστρέφουμε άπό τόν μάταιο όγκο, τήν κενοδο­ξία, τή ματαιοδοξία μας, τόν τύφο και τήν άλαζονεία μας, στόν άγνότατο φόβο Του. Αύτόν τόν φόβο, τόν φόβο του Θεού, τό δέος, τήν εύλάβεια, τή συναίσθηση της άπανταχού παρουσίας Του άς καλλιερ­γήσουμε στούς εαυτούς μας και στά παι­διά μας.

Άλλος δρόμος δέν ύπάρχει. Ή προει­δοποίηση τού νόμου του Θεού είναι σαφής: Τήν ύβρι τήν άκολουθεί ή συντριβή, και «Κύριος ύπερηφάνοις άντιτάσσεται» (Παρ. ις' 18, γ' 34).

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”
πηγή

Σε πολλούς χριστιανούς ή μη, υπάρχει μία σύγχυση για το τι είναι ένας Άγιος

Τα κριτήρια είναι λαθεμένα και η εικόνα που έχουν στο νου τους είναι κακέκτυπη. Γι’ αυτό χρειάζονται κάποιες διασαφηνίσεις.

Πρώτα απ’ όλα πολλοί νομίζουν πως άγιος είναι ένας μεγάλος άνθρωπος, που διέπρεψε σε κάποιον τομέα. Έτσι τον τοποθετούν δίπλα σε τόσους «μεγάλους» που διέπρεψαν κάπου, έκαναν έντονη την παρουσία τους, σφράγισαν την εποχή τους κι έγραψαν ιστορία. Όμως η εκκλησία έχει άλλα κριτήρια και γι” αυτό υπάρχει μία τεράστια διαφορά, ένα χάσμα μέγα. Άλλο άγιος, άλλο μεγάλος. Ο άγιος είναι πέρα για πέρα αληθινός άνθρωπος. Δεν φοβάται κανένα, γιατί όλους τους αγαπάει και «η αγάπη έξω βάλλει τον φόβον». Ο μεγάλος, ο φημισμένος, φοβάται τους πάντες, γιατί δεν αγαπάει. Ο άγιος, ακόμη, δεν φοβάται κανένα γιατί δεν έχει να κρύψει τίποτα, ενώ ο μεγάλος έχει να κρύψει πολλά. Ο άγιος όσο κοντύτερα κοιτάζεται, τόσο περισσότερο κερδίζει. Οι σπουδαίοι και οι τρανοί του κόσμου τούτου, δεν ανέχονται το πλησίασμα, το κοίταγμα από κοντά. Φανερώνουν πράγματα, που τους γκρεμίζουν απ” τα ψηλώματα, που έστησαν οι ίδιοι για τον εαυτό τους.

Οι άγιοι λοιπόν, δεν είναι μεγάλοι; Για τα κριτήρια του κόσμου, όχι. Για την εκκλησία, ναι. Για τον κόσμο μεγάλος σημαίνει τον ικανό που μπορεί να συνθλίψει, να πληγώσει, να κτυπήσει τον άλλο, να πατήσει επί πτωμάτων για να ανέβει. Μεγάλος για την εκκλησία είναι ο άγιος, δηλαδή, ο ελάχιστος, ο ευαίσθητος, ο ταπεινός, ο αγαπών, που δέχτηκε τη χάρη του Θεού και είναι ανίκανος να κάνει το κακό στον άλλον, ανίκανος να τον πληγώσει. Και ικανός να υποφέρει, να υπομένει, να σταυρώνεται, να πεθαίνει αυτός, για να ζουν, να προκόβουν, να χαίρονται και να σώζονται οι άλλοι. Είναι αυτοί που θυσιάζονται για όλους τους άλλους, για το σώμα του Χριστού, την Εκκλησία.

Ακόμη, πολλοί έχουν την εντύπωση ότι άγιος είναι ο αναμάρτητος, ο αλάθητος. Κι εδώ υπάρχει σύγχυση. Οι μεγάλοι και οι τρανοί του κόσμου τούτου, είναι, ή μάλλον κατάφεραν να φαίνονται αλάθητοι και αναμάρτητοι. Σε κάθε λάθος τους, σε κάθε αποτυχία τους, καταβάλουν προσπάθεια να πείσουν τους πάντες ότι αυτό είναι το σωστό. Φοβούνται την παραδοχή του λάθους για να μην γκρεμιστεί το είδωλό τους, για να μη χαλάσει το «ίματζ» που με τόσο επιμέλεια έφτιαξαν κι έτσι εκπέσουν στα μάτια των άλλων. Γι’ αυτό και συνεχώς απομακρύνονται και κρατούν «αποστάσεις ασφαλείας» από τους άλλους. Ο άγιος όμως δεν φοβάται κάτι τέτοιο. Γνωρίζει πολύ καλά ότι άγιος δεν σημαίνει αναμάρτητος, αλάθητος, αλλά μετανοών. Γι’ αυτό και οι άγιοι δεν ντρέπονταν να αποκαλύψουν τον αμαρτωλό εαυτό τους, δεν δίσταζαν να μιλήσουν για τις πτώσεις και τα λάθη τους. Αυτό έδινε κουράγιο στους αδελφούς τους και βοηθούσε στο πλησίασμα μεταξύ τους.

Με τα κοσμικά κριτήρια πολλοί θεωρούν πως άγιος είναι ο φτασμένος, ο πετυχημένος, ο δοξασμένος κατά κόσμον, όπως όλοι οι «μεγάλοι» και φημισμένοι. Όλοι θαυμάζουν τον «μεγάλο», δηλαδή αυτόν που έχει χρήμα, ανέσεις, διπλώματα, θέσεις, αξιώματα, κοινωνική επιφάνεια, δόξα. Όμως τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον άγιο; Για κάθε άγιο πλούτος του είναι η πτωχεία, άνεση η κακοπάθεια, θέση και αξίωμα η Ουσιαστική διακονία, δόξα του η ταπείνωση και η περιφρόνηση από τους μεγάλους. Με άλλα λόγια, κάθε άγιος ήταν ένας σταυρωμένος, διωγμένος, περιφρονημένος, δηλαδή αποτυχημένος κοινωνικά. Δεν έφερε πάνω του κοσμικά παράσημα, αλλά «τα στίγματα του Κυρίου Ιησού».

πηγή   το είδαμε εδώ

Κάτι δέν πάει καλά στήν Ἱερά Σύνοδο! Πῶς καλλιεργεῖται ὁ ἐφησυχασμός καί ποιός μηχανισμός καθιστᾶ Ἱεράρχες πού ἀντιδροῦν ὡς γραφικούς

Τέσσερις Μητροπολίτες τῆς Θράκης στό πλαίσιο τῆς ἀνεκτικότητας συμφωνοῦν, ὅπως δήλωσε ὁ ὑπουργός Παιδείας Ἀνδρέας Λοβέρδος μέ τήν ἀπαράδεκτη ἀπόφαση τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς περί ἱδρύσεως τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν!!!

 Τοῦ Διονύση Μακρῆ

 Τή στιγμή πού ὁλοένα καί περισσότερο διαπιστώνεται πώς ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ἡ διδασκαλία της ἀποτελεῖ πλέον τόν πρῶτο στόχο τῶν ἐκφραστῶν τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας λόγω τῆς δυναμικῆς της, ἡ Ἱερά Σύνοδος φαίνεται νά μήν ἀντιλαμβάνεται τό τί ἀκριβῶς συμβαίνει καί νά ἐμμένει νά πορεύεται μέ ... «αὐτόματο πιλότο». 

Τό νομοσχέδιο γιά τήν κατάργηση τῆς καμπάνας, ἡ κατάργηση τῆς ἀργίας τῶν Κυριακῶν, ἡ κατάργηση μέ τήν μέθοδο «τοῦ ἀργοῦ θανάτου» τῶν θρησκευτικῶν ἀπό τά σχολεῖα, ἡ ἀπαγόρευση μετάβασης ρασοφόρων στά σχολεῖα, ἡ ἵδρυση τμήματος ἰσλαμικῶν σπουδῶν στή Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης, ἡ προώθηση τοῦ νοσηροῦ οἰκουμενισμοῦ (μέ τή διεξαγωγή διαλόγου μέ δῆθεν χριστιανικές κοινότητες), οἱ ἔξωθεν πιέσεις γιά προσέγγιση μέ τό Βατικανό, ἡ ὑποβάθμιση τοῦ ἔργου τῆς κατηχήσεως εἶναι ὁρισμένα μόνο θέματα πού δυστυχῶς δέν ἐνεργοποιοῦν τήν Ἱερά Σύνοδο... Καί τό χειρότερο εἶναι πώς ὅταν κάποιοι -ἔστω καί ἐλάχιστοι- Ἀρχιερεῖς θίξουν ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τά ἀνωτέρω θέματα ἤ καί μείζονα ἄλλα κοινωνικά ζητήματα, ὅπως λ. χ. τίς αὐξανόμενες αὐτοκτονίες λόγω τῆς οἰκονομικῆς κρίσης ἤ τή σκληρή φορολογική πολιτική πού βύθισε στήν ἀπελπισία χιλιάδες ἑλληνικές οἰκογένειες κ.ο.κ. ἀντιμετωπίζονται μέ καχυποψία καί ἀπομονώνονται! Ἄν ἐπιμείνουν νά πιέζουν πρός τήν κατεύθυνση λήψης ἀποφάσεων τότε εἰδικός παρασκηνιακός μηχανισμός καλλιεργεῖ τήν εἰκόνα τῆς γραφικότητας.

Εἶναι μία μέθοδος ὑποτίμησης τῶν ἰδίων τῶν Ἱεραρχῶν ἀλλά καί τῶν λεγομένων τους πού μπορεῖ οὐσιαστικά νά πλήττει τήν ἀρχή τῆς Συνοδικότητας ἀλλά λειτουργεῖ προστατευτικά γιά τόν ἐπικρατοῦντα ἐφησυχασμό. Καί ὁ ἐφησυχασμός φυσικά αὐτός συμβάλει στή στήριξη ὅλων αὐτῶν τῶν ἐπιχωρίων ἀλλά καί ἀλλοδαπῶν κέντρων πού ἐπιδιώκουν νά δημιουργήσουν μία ἰδιότυπη σκλαβιά στήν εὐλογημένη πατρίδα μας. Καί γιά νά μιλήσουμε μέ ὀνόματα γιά νά γίνουν κατανοητά τά ὅσα ἀναφέρουμε γραφικός καί συντηρητικός λογίζεται λ.χ. ὁ Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ἄνθιμος ὅταν θίγει ἐθνικά ζητήματα ἤ στρέφεται ἐνάντια στήν ἀπαράδεκτη ἀπόφαση ἱδρύσεως τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στή Θεολογική Σχολή! Γραφικός, ἀντιδραστικός καί συντηρητικός λογίζεται λ. χ. ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ ὅταν ὡς ὑπεύθυνος Ἱεράρχης δέν διστάζει νά καυτηριάσει θέσεις καί ἀποφάσεις πού πλήττουν τήν Ὀρθοδοξία καί ἀπειλοῦν νά διαστρεβλώσουν τήν ἀλήθεια καί τήν πίστη. Γραφικοί καί ἀντιδραστικοί λογίζονται λ.χ. οἱ Μητροπολίτες Κονίτσης Ἀνδρέας, Κυθήρων Σεραφείμ, Γόρτυνος Ἱερεμίας, Πατρῶν Χρυσόστομος, Σισανίου Παῦλος, Μεσογαίας Νικόλαος κ.ἄ ὅταν εὐθαρσῶς καί δημοσίως διατυπώνουν τίς ἐνοχλητικές γιά τά κέντρα τῶν ἀνόμων ἀπόψεις καί θέσεις ἔναντι μειζόνων κοινωνικῶν καί πολιτικῶν ζητημάτων.

Ἀντιθέτως οἱ «ἐφησυχάζοντες» Ἀρχιερεῖς συμπεριλαμβανομένου καί τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου πού νοιάζονται μόνο γιά τόν οἶκο τους ἤ ἐκκλησιαστική ἐπαρχία τους καί γιά τήν ἀναρρίχησή τους σέ κοσμικά ἀξιώματα, ἀδιαφορώντας ἄν καίγεται τό σπίτι τοῦ γείτονα, ἐπαινοῦνται καί ἐνίοτε ποικιλοτρόπως ἐπιβραβεύονται ἀπό τό νοσηρό κοσμικό σύστημα ἐξουσίας καί τούς μηχανισμούς προπαγάνδας πού αὐτό διαθέτει... Ἔτσι φθάσαμε στό σημεῖο τέσσερις Μητροπολίτες τῆς Θράκης μαζί μέ τόν Δημητριάδος Ἰγνάτιο στό πλαίσιο τῆς ἀνεκτικότητας νά συμφωνοῦν μέ τήν ἀπαράδεκτη ἀπόφαση τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς περί ἱδρύσεως τμήματος ἰσλαμικῶν σπουδῶν!!! Δηλαδή στήν οὐσία  ἀποδέχονται νά συμπορεύονται μέ τίς εἰδωλολατρικές καί ἀρειανικές δοξασίες τοῦ Ἰσλάμ, νά ἐκλαμβάνουν τό ψεῦδος ἰσότιμο μέ τήν ἀλήθεια, τόν Ἀλλάχ ἤ Ἰλάχ (Θεός τῆς Σελήνης) μέ τόν Χριστό!!! Καί γιά νά μήν μείνουμε μόνο στούς τέσσερις Μητροπολίτες θά ἀναφερθοῦμε καί σ’ αὐτούς πού χαριεντίζονται καί ἐναγκαλίζονται μέ τόν Ἀντίδικο, ὅπως αὐτός ἐκφράζεται καί προσωποποιεῖται μέσα ἀπό τόν Παπισμό... μέ τό νά ἐκδίδουν κοινές ἐγκυκλίους μέ αἱρετικούς ἤ ἀσπάζονται τό χέρι τοῦ αἱρεσιάρχη Πάπα. Γιά νά φανταστεῖτε τί εἴδους ἀτόπημα διαπράττουν ἀρκεῖ νά ἀναλογισθεῖτε νά ἐξέδιδαν κοινό ἀνακοινωθέν ὁ Ἄρειος καί ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ἤ νά ἀσπαζόταν ὁ Μέγας Ἀθανάσιος τό χέρι τοῦ αἱρεσιάρχη Ἀρείου!

Ἡ Συνοδικότητα καλοί μου Ἱεράρχες ἀποτελεῖ βασική ἀρχή καί θεμέλιο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας! Κι ἀπ’ αὐτή τήν ἀρχή ἐκπορεύονται μεγάλες ἱεραποστολικές κυρίως εὐθύνες πού ἔχουν νά κάνουν μέ τό σωτηριολογικό ἔργο. Καί τό σωτηριολογικό ἔργο ἐμπεριέχει τήν στροφή πρός τήν ἁγιότητα, τή στροφή πρός τήν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη, τήν στροφή πρός τήν ταπείνωση. Προϋποθέτει μάλιστα καλή διάθεση καρδιᾶς, ἔτσι ὥστε μέσα ἀπ’ αὐτή νά ὁμιλεῖ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός.

Δυστυχῶς ἡ πλειονότητα τῆς Ἱεραρχίας μας δέν ἔχει κατανοήσει τή μοναδική καί ἀποκλειστική ἀποστολή της. Ἔχει συνειδητά ἤ ἀσυνείδητα ἐπιλέξει τόν φαρισαϊσμό καί τήν ἐκπορευόμενη ἀπ’ αὐτόν ἰδιοτέλεια καί ὑποκρισία. Γι’ αὐτό πέραν τῶν τυπικῶν ἀνούσιων φιλοφρονήσεων ἡ ἀπουσία τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης εἶναι ὁρατή ἀκόμη καί διά γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ. Καί ἡ ἀπουσία αὐτή στερεῖ στήν Ἱεραρχία μας τή δυνατότητα μίας κατηχητικῆς ἐκστρατείας πού θά ἔφερνε τά πάνω -κάτω στήν Ἑλλάδα καί θά διέλυε πνευματικές καί οἰκονομικές κρίσεις.

Ἄς προσευχηθοῦμε Χριστιανοί μου ὁ Θεός νά μιλήσει στίς καρδιές τῶν ποιμένων μας καί νά τίς ἐνεργοποιήσει ὥστε νά συνειδητοποιήσουν τήν ἀποστολή τους. Γένοιτο!     

Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ 

Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΙΟΥΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2014

Ἡ θεοπειθὴς προσευχή -τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ἡ θεοπειθὴς προσευχή

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ χριστιανοί δέν αἰσθάνονται τήν ἀνάγκη νά προσευχηθοῦν. Τούς ἀπορροφοῦν οἱ βιοτικές μέριμνες καί ὁἐλεύθερος χρόνος, ὅταν ὑπάρχει, δέν ἀφιερώνεται στό Θεό. Τά πράγματα ἀλλάζουν, ὅταν ἀντιμετωπίζουν προβλήματα, τά ὁποῖα δέν μποροῦν νά λύσουν μόνοι τους. Τότε θυμοῦνται τόΘεό καί προσπαθοῦν νά πετύχουν τή λύση τους μέσῳ τῆς προσευχῆς. Μέ φόβο καί ἀγωνία καταφεύγουν στό Θεό, χωρίς ὡστόσο νά εἶναι προετοιμασμένοι πνευματικά.

Ἡ ἀποτελεσματικότητα τῆς προσευχῆς δέν εἶναι πάντα δεδομένη. Τίς περισσότερες φορές οἱ ἄνθρωποι προσεύχονται πιεζόμενοι καί κυριευμένοι ἀπό ἄγχος. Πίεση ἀπό τά δύσκολα προβλήματα καί ἄγχος ἀπό τήν ἔκβασή τους. Ἐπίσης δέν ἔχουν καί τίς ἀναγκαῖες προϋποθέσεις, γιά νά εὐοδωθεῖ ἡ προσευχή τους, τήν ὁποία βλέπουν ὡς μαγικό τρόπο, γιά νά πετύχουν ἐκεῖνο πού μέ ἀνθρωπίνους τρόπους δέν μπόρεσαν νά πετύχουν. Ὅλα αὐτά δείχνουν ὅτι ἀγνοοῦν τί χρειάζεται, γιά νά εἶναι ἡπροσευχή τους εὐπρόσδεκτη ἀπό τό Θεό.

Ὁ Χριστός ἀπευθυνόμενος στούς μαθητές του εἶπε: «Ὅταν στέκεστε νά προσευχηθεῖτε, νάσυγχωρεῖτε ἐάν ἔχετε κάτι ἐναντίον ὁποιουδήποτε, ὥστε καί ὁ οὐράνιος Πατέρας σας νά συγχωρήσει τά παραπτώματά σας» (Μαρκ. ια΄ 25). Προϋπόθεση, λοιπόν, ἡ συγχώρηση τῶν ἀδελφῶν. Ἡπροσευχόμενη ψυχή πρέπει νά εἶναι ἐλεύθερη καί νά μή ἔχει τίποτα ἐναντίον κάποιου. Ἡ προσευχή γίνεται μάταιη, ὅταν ἡ ψυχή εἶναι αἰχμαλωτισμένη ἀπό τό πάθος τοῦ μίσους καί τῆς μνησικακίας.

Ἡ προσευχή συμβαδίζει μέ τήν πίστη. Ἡ δεύτερη κάνει τήν πρώτη ἐντυπωσιακά ἀποτελεσματική. Τή διαβεβαίωση αὐτή εἶχε δώσει ὁ Χριστός στούς μαθητές του, ὅταν μία φορά πηγαίνοντας στάἹεροσόλυμα εἶδε στό δρόμο μία συκιά καί τήν πλησίασε νά φάει ἀπό τούς καρπούς της, ἀλλά βρῆκε μόνο φύλλα, γι᾿ αὐτό καί τῆς εἶπε: «Ποτέ πιά νά μή ξαναβγάλεις καρπό!» Καί ἀμέσως ἡ συκιά ξεράθηκε. Οἱ μαθητές ἀπόρησαν καί ρώτησαν πῶς ξεράθηκε ἡ συκιά. Καί ὁ Χριστός τούς ἀπάντησε: «Σᾶς διαβεβαιώνω, ἄν ἔχετε πίστη χωρίς ἀμφιβολία, ὄχι μόνο θά κάνετε τό θαῦμα μέ τή συκιά, ἀλλά κι ἄν πεῖτε σ᾿ αὐτό τό βουνό, “σήκω καί πέσε στή θάλασσα”, θά γίνει. Κι ὅλα ὅσα ζητήσετε στήν προσευχή μέ πίστη, θά τά λάβετε» (Ματθ. κα΄ 19-22).

Ἰδιαίτερη προσοχή χρειάζεται στά αἰτήματα τῆς προσευχῆς. Πρέπει νά ζητᾶμε ἀπό τό Θεό αὐτά πού θά μᾶς ὠφελήσουν πνευματικά καί ὄχι αὐτά πού θά μᾶς ὁδηγήσουν στήν κοσμική καί ἁμαρτωλή ζωή. Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος διευκρινίζει ὅτι τά δεύτερα δέν ἱκανοποιοῦνται, γιατί δέν ἔχουν καλό σκοπό. «Ζητᾶτε κάτι καί δέν τό παίρνετε, γιατί τό ζητᾶτε μέ κακό σκοπό, γιά νά τό κατασπαταλήσετε, δηλαδή, στήνἱκανοποίηση τῶν παθῶν σας» (Ἰακ. δ΄ 3).

Ἀλλά καί κάτι ἀκόμα πολύ σημαντικό, τό ὁποῖο ἀγνοοῦν οἱ περισσότεροι χριστιανοί ἤ δέν τό προσέχουν ὅσο πρέπει. Τό ἀναφέρει ὁ ἀπόστολος Ἰωάννης: «Ὅταν ἡ καρδιά παύει νά μᾶς κατηγορεῖ, ἀποχτοῦμε θάρρος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, καί μᾶς δίνει ὅ,τι τοῦ ζητᾶμε, γιατί ἐκτελοῦμε τίς ἐντολές του καί κάνουμε ὅ,τι τοῦ εἶναι ἀρεστό» (Α΄, Ἰωάν. γ΄ 21-22).

Μέ τήν προσευχή ὁ ἄνθρωπος διατηρεῖ τό σύνδεσμό του μέ τό Θεό καί τροφοδοτεῖ τήν πνευματικότητά του. Χωρίς τήν προσευχή κινδυνεύει, ὅπως κινδυνεύει τό ψάρι ἔξω ἀπό τό νερό. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέει ὅτι ἡ προσευχή γιά τόν ἄνθρωπο εἶναι ὅτι τό νερό γιά τό ψάρι. Αὐτή τόν διατηρεῖ στήν πνευματική ζωή. Ἐπίσης μέ αὐτή ἀνοίγει ὅλες τίς πόρτες τοῦ Θεοῦ καί κλείνει ὅλες τίς πόρτες τοῦ σατανᾶ. Μακάριοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού προσεύχονται μέ ταπείνωση καί μέ μεγάλη ἐμπιστοσύνη στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Αὐτοί θά εἰσέλθουν στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Ορθόδοξος Τύπος, 5/9/2014 και dtatsis.blogspot.gr

πηγή

Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού H δύναμη του Σταυρού του Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μας υπενθυμίζει ένα καταπληκτικό γεγονός που συνέβη 1500 χρόνια πριν από τη Σταύρωση του Χριστού. Συγκεκριμένα στο βιβλίο της Αγίας Γραφής «Αριθμοί» στο 21ο κεφάλαιο, αναφέρεται ότι οι Ισραηλίτες, αφού απελευθερώθησαν από τους Αιγυπτίους και ενώ επέστρεφαν στην πατρίδα τους, στην έρημο όπου ευρίσκοντο, άρχισαν να παραπονούνται σφοδρά κατά του Μωϋσέως, παρ’ όλο ότι ο Θεός με θαυματουργικό τρόπο τους έτρεφε με το «μάννα». Η αγνωμοσύνη τους και η απιστία τους, όμως, τιμωρούνται αμέσως. Δηλητηριώδη φίδια εσκόρπιζαν παντού το θάνατο. Η έρημος που εβρίσκοντο οι αγνώμονες, οι αχάριστοι και άπιστοι Ισραηλίτες μετατράπηκε σε τόπο πόνου, αγωνίας και θανάτου. Τότε οι Εβραίοι τρέχουν με μετάνοια προς τον Μωϋσή και ζητούν βοήθεια. Τον παρακαλούν και τον καθικετεύουν να μεσιτεύσει να τους λυπηθεί ο Θεός. Τότε ο Θεός, όπως μας λέει η Αγία Γραφή, διέταξε τον Μωϋσή να κατασκευάσει ένα χάλκινο φίδι και να το υψώσει πάνω σ’ ένα ψηλό ξύλο στο μέσον του λαού. Στη συνέχεια οι Ισραηλίτες έλαβαν εντολή, όταν κάποιο δηλητηριώδες φίδι τους δαγκώνει, να στρέφουν το βλέμμα τους προς το χάλκινο φίδι και θα σώζονται. 

΄Ετσι και έγινε. Το βλέμμα των Ισραηλιτών προς το χάλκινο φίδι εξουδετέρωνε τη δύναμη των δηλητηριωδών φιδιών. Οι Ισραηλίτες εσώθηκαν.

Αυτή την ιστορία μας υπενθυμίζει ο Χριστός παραλληλίζοντάς την με τη δική του άνοδο επί του Σταυρού, ώστε όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν να σώζεται. 

Μετά από το γεγονός αυτό της Παλαιάς Διαθήκης, διαγράφεται και τονίζεται η πορεία του απολυτρωτικού έργου που πρόσφερε η αγάπη του Θεού στον άνθρωπο με τον μονογενή του Υιόν, τον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν. ΄Αλλωστε αυτός είναι και ο λόγος που αναφέρεται το γεγονός αυτό από τον Χριστό και μάλιστα την Κυριακή πριν από την ύψωση του Τιμίου Σταυρού, που η Εκκλησία μας θα εορτάσει στις 14 του μηνός, το ερχόμενο δηλαδή Σάββατο.

Μέσα από το περιστατικό αυτό, διακρίνονται κυρίως οι Εβραίοι που αντιπροσωπεύουν τον άνθρωπο, τα φίδια ταυτίζονται με την αμαρτία  και το χάλκινο φίδι που προεικονίζει το Σταυρό του Χριστού.

Είναι γνωστό από το πρώτο βιβλίο της Π.Διαθήκης, το βιβλίο της Γενέσεως, ότι ο Θεός είχε καταστήσει τον άνθρωπο βασιλέα και κυρίαρχο ολόκληρης της Δημιουργίας. Τον εκόσμησε με χαρίσματα ωραία και υψηλά. Του χάρισε τον λογικόν νουν για να σκέπτεται, να ομιλεί και να προοδεύει. Αντί, λοιπόν, ο άνθρωπος να εκδηλώσει την απέραντη ευγνωμοσύνη του προς τον σοφόν Δημιουργό του, αποστάτησε. Παραβίασε την εντολή του Θεού με άμεση συνέπεια ν’ αρχίσει να γεύεται τους πικρούς καρπούς της πτώσης του. Το προπατορικόν αμάρτημα των πρωτοπλάστων λόγω της ενότητος της ανθρώπινης φύσεως είχε καταλυτικές συνέπειες σ’ όλο το ανθρώπινο γένος με την έννοια, ότι πλέον ο κάθε απόγονος του Αδάμ και της Εύας γεννιόταν με τη ροπή και την τάση να ελκύεται από το κακό, να αρέσκεται στο κακό και να ζει στην αμαρτία.

Εμπρός από τον εξόριστον Παράδεισον απλώνεται μια απέραντη και τρικυμιώδης θάλασσα, που δημιουργεί αβεβαιότητα, αγωνία, αγώνες, ασθένειες, δυστυχίες, κόπους, ιδρώτες, πόνους και συμφορές, χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα της λυτρώσεως, παντού ο πόνος και ο θάνατος. Από την ζωή των ανθρώπων έλειπε ο προσανατολισμός που θα τους οδηγούσε στο λιμάνι της σωτηρίας.

Βεβαίως, δεν έλειπαν οι ελάχιστοι φωτισμένοι από το περιούσιον λαόν του Θεού που αποτελούσαν το μέσον κοινωνίας Θεού και ανθρώπου. Αλλά και αυτοί δεν εισακούοντο από τα πλήθη, γιατί τα κάθε λογής φίδια, οι διάφορες αμαρτίες είχαν γίνει το περιεχόμενο της ζωής τους.

΄Οπως το δηλητήριο των φιδιών στην έρημο επέφερε το θάνατο στους Εβραίους έτσι και η αμαρτία επέφερε το θάνατο στην ανθρώπινη ψυχή, εσκότιζε και διέστρεφε το νου του ανθρώπου, αδυνάτιζε τη θέληση, διέλυε τον θεσμό της οικογένειας, πότιζε τους ανθρώπους με ποτήρια γεμάτα οδύνες και πίκρες, διέλυε κάθε ελπίδα του ανθρώπου, καθιστώντας τον αιχμάλωτο κάποιου πάθους. Σ’ αυτήν την οικτράν κατάσταση βρισκόταν αγαπητοί μου η ανθρωπότητα πριν από την έλευση του Χριστού στο κόσμο. Αλλά σ’ αυτή την προ Χριστού κατάσταση συνεχίζουν να βρίσκονται όσοι εξακολουθούν να ζουν μακρυά από το Χριστό.

΄Ολοι εκείνοι που εξακολουθούν νά είναι σκλάβοι και δέσμιοι των παθών τους, αυτοί που χωρίς πρόθεση για μετάνοια επιμένουν να ζουν μέσα στην κατάσταση της αμαρτίας. Η απέραντη αγάπη του Θεού ανέσυρε τον άνθρωπο από τη πτώση του θανάτου από το άγχος της 

ζωής, από την αμαρτία, το πόνο και τη δυστυχία. Ο Θεός πρόσφερε την απολύτρωση σ’ όλους τους ανθρώπους: «Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, «ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον». 

΄Οπως μας λέει λοιπόν το σημερινό Ευαγγέλιον ο Χριστός ήρθε στη γη και σταυρώθηκε, «ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον.» Το γεγονός αυτό, όπως είδαμε, προτυπώθηκε στην Παλαιά Διαθήκη όταν ο Μωϋσής ύψωσε το χάλκινο φίδι και σώθηκαν οι Εβραίοι από τα δηλητηριώδη φίδια, όταν το κοίταζαν με πίστη. Έτσι, και όποιος πιστεύει και ενώνεται με το Χριστό, που υψώθηκε στο Σταυρό, σώζεται από το θάνατο. ΄Εχει ζωή αιώνιον. Ο Χριστός νίκησε τον θάνατο.

Η σύγχρονη κοινωνία αποφεύγει να μιλά για τον θάνατο. Φοβάται μήπως και δημιουργήσει συναισθήματα φοβίας και κατάθλιψης στον άνθρωπο. Η στάση αυτή όμως αποτελεί σφάλμα γιατί σε καμιά περίπτωση η φυγή δεν αποτελεί αληθινή λύση. Αντίθετα η χριστιανική αγωγή παίρνει θέση απέναντι στο θάνατο. Μιλά γι’ αυτόν και οδηγεί στη νίκη εναντίον του. Συνδέει τον άνθρωπο με τον Χριστό και τον κάνει κατά χάριν Θεού, Αθάνατο.

Τελικά το δράμα του θανάτου είναι καθαρά δράμα ανθρώπινο, που λύνεται μόνο όταν ο άνθρωπος ενωθεί με τον Θεάνθρωπο Χριστό. Τότε δεν υπάρχει θάνατος γιατί ο σωματικός θάνατος για τον εν Χριστώ άνθρωπον αποτελεί διάβαση που τον οδηγεί στην αθανασία. «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασιν ζωήν χαρισάμενος».

Ο θάνατος του Χριστού μας χάρισε την αιώνιο ζωή. Η σωτηρία του κόσμου πραγματοποιήθηκε πάνω στο Σταυρό του Γολγοθά. Η Θυσία του Χριστού ελύτρωσε την ανθρωπότητα. Μας πρόσφερε στην αυθεντική τους κατάσταση όλες τις αξίες που εξυψώνουν τον άνθρωπο στη σφαίρα της βασιλείας του Θεού, την αλήθεια, την αγάπη, την ελευθερία, την ειρήνη και επιπλέον έδωσε στο κάθε άνθρωπο τη δυνατότητα να φτάσει στη θέωση, να γίνει ισόθεος κατά χάριν.

Δύο χιλιάδες χρόνια πέρασαν, αγαπητοί μου, από τότε που υψώθηκε ο Σταυρός επάνω στο Γολγοθά. ΄Ομως ο άνθρωπος δεν αξιοποίησε τις δυνατότητες που του πρόσφερε ο Θεός. Περιφρόνησε τη θεϊκή αγάπη. Αρνήθηκε να εφαρμόσει την αλήθεια που έφερε στον κόσμο ο Χριστός. Οδηγήθηκε σε μια καινούργια αποστασία. Αντί να φτάσει στη θέωση, βαδίζοντας το δρόμο της χάριτος, έφτασε στη θεοποίηση των υλικών πραγμάτων ακολουθώντας το δρόμο της απολυτοποίησης του εαυτού του.

Ο άνθρωπος της εποχής μας έστησε είδωλο τον εαυτό του και υποδουλώθηκε στα πάθη του. Στο βωμό της υλικής προόδου και της οικονομικής ευημερίας έχει τη τάση να θυσιάζει τα πάντα. Κι αυτήν ακόμα τη ψυχή του. ΄Ετσι ο σημερινός άνθρωπος, παρά τα τεχνικά επιτεύγματά του και τις υλικές κατακτήσεις του, νοιώθει ανήσυχος και κουρασμένος. ΄Εχει γεμάτο το στομάχι του και άδεια την ψυχή του. Βλέπει πως έρχεται η καταστροφή και δεν κάνει καμιά προσπάθεια για να τη σταματήσει. Απογοητευμένος από όλους κι από όλα, άφησε να παραλύσει μέσα του κάθε δύναμη αντιστάσεως και πίστεψε πως τα πάντα έχουν πια γι’ αυτόν χαθεί. Τούτο είναι το τραγικότερο λάθος του σημερινού ανθρώπου: η απελπισία του και η αδιαφορία του.

Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε ότι ο Χριστός, όπως τότε που ζούσε ως άνθρωπος στη γη, έτσι και τώρα, βρίσκεται κοντά μας, για να μας οδηγήσει νικηφόρα στη δόξα της Αναστάσεως, στη βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Ο Θεός μας έδωσε τα πάντα. Τα έδωσε και τα δίνει όλα άφθονα σε καλούς και κακούς. Στέλνει τ’ αγαθά Του σε δίκαιους και άδικους. Ανατέλλει τον ήλιο Του σε πονηρούς και αγαθούς. Αγαπάει φίλους και εχθρούς. Κατά τον ίδιο τρόπο ο Θεός θέλει να δίνουμε και μεις. Θέλει να δίνουμε στους συνανθρώπους μας την καλωσύνη, την αγάπη, την δικαιοσύνη, την ταπείνωση. Θέλει να δίνουμε στους άλλους την παρηγοριά, την ελπίδα και τη χαρά. Θέλει να δίνουμε το καλό παράδειγμα της χριστιανικής ζωής. Να δίνουμε τόπο στην οργή, φως στο σκοτάδι, αλήθεια στο ψέμα, ελευθερία στη τυραννία. Θέλει να δίνουμε, όπως Αυτός, χωρίς υπολογισμούς, χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς βία. Κάθε τέτοια δόση είναι και μία ανάβαση, μία μεταμόρφωση, ένας προσανατολισμός, που οδηγεί στη χριστοποίηση του ανθρώπου.

Γι’ αυτό η εντολή της αγάπης μας προς τον κάθε άνθρωπο τοποθετείται μετά ακριβώς από την εντολή της αγάπης μας προς το Θεό. Παραλείποντας να δείξουμε την αγάπη μας προς τον πλησίον μας, παραλείπουμε να εκδηλώσουμε την αγάπη μας στο Χριστό.

Σε καμία περίπτωση όμως δεν πρέπει να συγχύζουμε το περιεχόμενο της αγάπης μας με την αποδοχή και τη στήριξη λανθασμένων και καταστροφικών απόψεων, αλλά αντίθετα με την αντίθεσή μας σ’ αυτές.

Το μαστίγιο που χρησιμοποίησε ο Χριστός στο ναό για να διώξει αυτούς που δεν εσέβοντο το Θεό ήταν πράξη αγάπης. 

Η ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΙΚΗΣ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΣ Ευαγγελικό Ανάγνωσμα Κυριακής προ της Υψώσεως (Ιωάννου Γ' 13-17)

Η ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΙΚΗΣ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΣ

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα

Κυριακής προ της Υψώσεως

(Ιωάννου Γ' 13-17)

Ομολογουμένως, το σύμβολο του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, αποτελεί την συμπύκνωση της Ορθοδόξου πίστεώς μας και κατά τρόπο μοναδικό και αποκαλυπτικό μας αποδεικνύει την αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο. Αυτή την αγάπη για την οποία ο Ευαγγελιστής Ιωάννης δεν αναφέρει λόγια ανθρώπινα, αλλά καταγράφει τα λόγια του ίδιου του Χριστού.

Επειδή δε το θέμα αυτό της αγάπης του Θεού είναι τόσο μεγάλης σημασίας για τον άνθρωπο, γι' αυτό και στην λειτουργική μας σύναξη, την Κυριακή προ της Υψώσεως, θα ακούσουμε το ανάλογο ευαγγελικό ανάγνωσμα.

Οι λόγοι του Κυρίου είναι σαφέστατοι και δεν χωρά αλλοίωσις και παρερμηνεία. Τονίζουν το τι προσφέρει ο ίδιος ο Θεός για την σωτηρία μας. Δηλ. το μέγιστο. Ό,τι ανώτερο και πολυτιμώτερο, που ουδέποτε θα μπορούσε ο άνθρωπος από μόνος του να διανοηθεί και να συλλάβει. Τον Υιόν Του τον Μονογενή! Το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος που γίνεται άνθρωπος ώστε να καταστεί ο άνθρωπος κατά χάριν Θεός.

Προσφέρει ο Θεός Πατήρ το “απαύγασμα της δόξης” Του (Εβρ. Α' 3), και όπως αναφέρεται στη Θεία Λειτουργία τού Ουρανοφάντορος Μ. Βασιλείου, προσφέρεται για την σωτηρία του ανθρώπου Εκείνος που είναι “σφραγίς ισότυπος” προς τον Πατέρα.

Το Ευαγγελικό ανάγνωσμα που έχει θέσει η Αγία μας Εκκλησία κατά την ημέρα αυτή, είναι ένα απόσπασμα από τον διάλογο του Κυρίου με τον Νικόδημο. Τον άνθρωπο από την τάξη μεν των Φαρισαίων, που αποτελούσε μέλος του Συνεδρίου, που όμως διέθετε αγνή προαίρεση και τελικώς αποδέχθηκε αυτήν την αγάπη του Θεού. Συνειδητοποίησε δε και πίστευσε στο θεανδρικό πρόσωπο του Χριστού, σε τέτοιον βαθμό ώστε τελικώς αξιώνεται μαζί με τον Ιωσήφ τον από Αριμαθαίας να γίνει Μυροφόρος και να ενταφιάσει το άχραντο σώμα του Κυρίου Ιησού.

Μέσα σε αυτόν τον διάλογο που καταγράφει ο θεόπνευστος μαθητής, διαφαίνεται ιστορικώς η πραγματικότητα της θεϊκής αγάπης και μάλιστα παριστάνεται πολύ χαρακτηριστικά στο σύμβολο του Σταυρού. Ο όφις που υψώνει ο Μωυσής “εν τη ερήμω” δεν είναι παρά η προτύπωσις εκείνου που θα ακολουθήσει ως πραγματικό και ουσιαστικό γεγονός, αιώνες μετά, από τον ίδιο τον ενανθρωπίσαντα Θεό.

Η Ευαγγελική φράσις “ούτως υψωθήναι δει τον υιόν του ανθρώπου, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ' έχει ζωήν αιώνιον” (Ιωάνν. Γ' 14-15), ότι δηλ. σύμφωνα με το μυστηριώδες σχέδιο του Θεού, έπρεπε να κρεμαστεί ψηλά επάνω στον Σταυρό ο Υιός του ανθρώπου και να προσλάβει έτσι το ομοίωμα της αμαρτίας (χωρίς όμως να έχει ουδεμία πραγματική σχέση με αυτή), για να μη χαθεί στον αιώνιο θάνατο κανένας απ' όσους πιστεύουν σ' αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια, η φράση λοιπόν αυτή, δηλώνει την διάσταση αυτού του Θεϊκού σχεδίου. Του σχεδίου που προεικονίζεται και προτυπώνεται στην Παλαιά Διαθήκη, πραγματοποιείται στην Καινή και ενεργοποιείται από την θέληση του ίδιου του ανθρώπου μέσα στον ευλογημένο χώρο της χάριτος που είναι η Ορθόδοξος Εκκλησία. Η κιβωτός της σωτηρίας, η οποία δια των ιερών μυστηρίων και της δυνάμεως του “τριμερούς σταυρού του Χριστού” σώζει τον άνθρωπο από τον οδυνηρό θάνατο που επιφέρουν τα δήγματα του όφεως.

Αλλά, δόξα τω Θεώ. Για του πιστεύοντας, αγωνιζομένους και οπλιζομένους τη δυνάμει του Σταυρού, ο Σατανάς απλώς έχει την εξουσία να πειράζει και όχι πλέον να θανατώνει.

Μέσα σε τόνο καθαρά θριαμβευτικό και αποκαλυπτικό, ο επιστήθιος μαθητής εξόριστος στην Πάτμο καταγράφει τούτη την αλήθεια που αναπτερώνει την αγάπη μας προς τον Θεό και τον ζήλο για Σταυροαναστάσιμη πορεία. “Και εβλήθη ο δράκων, ο όφις ο μέγας ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος και ο Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην, εβλήθη εις την γην, και οι άγγελοι αυτού μετ' αυτού εβλήθησαν” (Αποκαλ. ΙΒ' 9). Δηλ. ρίχθηκε ο δράκοντας ο μεγάλος, ο παλαιός όφις που παρέσυρε στην παράβασή του τους πρωτοπλάστους, αυτός που ονομάζεται διάβολος και σατανάς, και πλανά όλη την οικουμένη, ρίχθηκε κάτω στη γη, και μαζί μ' αυτόν ρίχθηκαν και οι σκοτεινοί άγγελοί του.

Αλλά ο Θεολόγος μαθητής δεν σταματά σε αυτήν μόνο την διαπίστωση. Θέλει μέσα στο ευαγγελικό κείμενο να αποτυπώσει την ανέκφραστη και ανερμήνευτη αγάπη που δια του οργάνου του Σταυρού, περιβάλλει ο Θεός την εικόνα του, τον άνθρωπο. Γι' αυτό και προσθέτει: “ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν του τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν, μη απόληται, αλλ' έχη ζωήν αιώνιον” (Ιωάν Γ' 16). Ο στίχος αυτός αποτελεί συνέχεια του διαλόγου μεταξύ του Κυρίου και του Νικοδήμου. Είναι δε τόσο σπουδαίας σημασίας ώστε έχει χαρακτηρισθεί ως “η Βίβλος εν μικρογραφία”. Πράγματι συμπυκνώνει όλο το σχέδιο του Τριαδικού Θεού για την σωτηρία του ανθρώπου και συμπεριλαμβάνει ολόκληρη την θεία οικονομία και την πραγματοποίησή της. Η αλήθεια αυτή όταν συνειδητοποιείται χαρίζει μεγάλη ελπίδα και παρηγοριά προς τον πιστό που κάποιες φορές αισθάνεται να κουράζεται ή και να λιποψυχεί μέσα στο στάδιο του αγώνα.

Όντως, ο ίδιος ο Χριστός τονίζει μέσω του Νικοδήμου προς την κάθε καλοδιάθετη ύπαρξη. Μη σου φαίνεται παράδοξο ότι ο Υιός του ανθρώπου πρόκειται να υψωθεί επάνω στο ξύλο του σταυρού για τη σωτηρία σου. Διότι τόσο πολύ, τόσο υπερβολικώς αγάπησε ο Θεός τον κόσμο των ανθρώπων που ζούσε στην αμαρτία, ώστε παρέδωσε σε θάνατο τον μονάκριβο Υιό Του, για να μη χαθεί σε θάνατο αιώνιο αλλά να έχει ζωή αιώνια.

Επομένως, αυτή η αλήθεια εξοστρακίζει κάθε φόβο και κάθε εμπόδιο που είναι δυνατόν να πλησιάσει τον άνθρωπο για να τον φοβίσει και να τον αποτρέψει στο πλησίασμα, στην επικοινωνία, στην μετοχή, στην ταύτιση της θελήσεώς του με τον Θεό, δηλ. στον εξαγιασμό του. Και για να γίνει περισσότερο κατανοητή αυτή η πραγματικότητα, ο τελευταίος στίχος ξεκαθαρίζει: “ου γαρ απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν Αυτού εις τον κόσμον ίνα κρίνη τον κόσμον, αλλ' ίνα σωθή ο κόσμος δι' αυτού” (Ιωάν. Γ' 17). Ναι, δεν απέστειλε ο Θεός τον Υιό του στον κόσμο για να καταδικάσει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος δια μέσω αυτού.

Ο άνθρωπος, μέσα στο δράμα τής αποστασίας του δεν μπορούσε να κατορθώσει τίποτε. Η πρωτοβουλία ανήκε στον Θεό, αφού σ' αυτόν υπάρχει η δυνατότητα της πραγματοποιήσεως της σωτηρίας. Έτσι λοιπόν θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι σε αυτή την πρώτη του παρουσία ο Χριστός, δεν ήλθε για να κρίνει τους ανθρώπους. Η ταπείνωσις του Χριστού, δέχεται όλες τις ταπεινώσεις εκ μέρους των ανθρώπων. Φυσικά υπάρχει και η δευτέρα παρουσία που εκεί τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Όμως για τους συνειδητούς πιστούς που αποδέχονται τώρα τον Χριστό ως λυτρωτή, δεν υπάρχει ο κίνδυνος να τον αντιμετωπίσουν στο μέλλον ως κριτή.

Αλλά όταν κανείς δέχεται στην όλη του ύπαρξη τέτοιου είδους αγάπη, είναι δυνατόν να περιφρονήσει την πρόσκληση και να αρνηθεί την προσωπική του αποδοχή, δηλ. το ναι στον ίδιο τον Ιησού; Στην αντίθετη περίπτωση, με τι αλήθεια χαρακτηρισμό να αποδώσει κανείς την παραφροσύνη της αρνήσεως;

Ας κλείσουμε όμως με μια μεγάλη μορφή της Εκκλησίας μας που αγάπησε τον Ιησού όσο ελάχιστοι και απέδειξε ότι αυτή τη φλόγα της αγάπης, τίποτε στον κόσμο δεν μπορεί να την σβήσει.

Πρόκειται για τον άγιο Ιγνάτιο τον θεοφόρο. Αποστέλλει μια επιστολή που μιλά από μόνη της. “...καλόν μοι αποθανείν εις Χριστόν Ιησούν, ή βασιλεύειν των περάτων της γης... τον του Θεού θέλοντα είναι κόσμω μη χαρίσησθε... άφετέ με καθαρόν φώς λαβείν· εκεί παραγενόμενος άνθρωπος έσομαι. Επιτρέψατέ μοι μιμητήν είναι του πάθους του Θεού μου, ει τις αυτόν εν εαυτώ έχει νοησάτω ό θέλω, και συμπαθείτω μοι, ειδώς τα συνέχοντά με”. Δηλ. Είναι ωραίο για μένα να πεθάνω χάριν του Ιησού Χριστού, παρά να βασιλεύω της οικουμένης. Αυτόν που θέλει να ανήκει στον Θεό, μη τον χαρίσετε στον κόσμο. Αφήστε με να απολαύσω φως καθαρό. Όταν φθάσω εκεί (κοντά στο καθαρό φως του Θεού), τότε θα είμαι άνθρωπος. Δώστε μου την άδεια να μιμηθώ το (σταυρικό) πάθος του Θεού μου. Όποιος τον έχει μέσα του, ας καταλάβει εκείνο που θέλω, και ας με συμπαθήσει, αφού έχει πείρα εκείνων που με συνέχουν.

Το λοιπόν αδελφοί, δεν έχουμε παρά να αποδείξουμε ότι αποδεχόμαστε την πρόσκληση της σταυρικής Του αγάπης.

Αμήν.

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

ΚΥΡΙΑΚΗ . ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ --- «Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον…»

Νέες υπάρξεις

                                                                                  
Η σύνδεση της παρουσίας του Θεού στη ζωή του κόσμου με την πληρότητα της αγάπης, αναδεικνύει και την αυθεντικότητα της σχέσης που σφυρηλατείται στο χώρο της Εκκλησίας. Στους ορίζοντες αυτούς, το ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής πριν από την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, αποκαλύπτει το απύθμενο βάθος αλλά και το δυσθεώρητο ύψος της θεϊκής αγάπης: «εν τούτω εφανερώθη η αγάπη του Θεού εν υμίν, ότι τον Υιόν αυτού τον Μονογενή απέσταλκεν ο Θεός εις τον κόσμον, ίνα ζήσωμεν δι’ Αυτού» (Α΄Ιω. δ΄9).

Η συγκεκριμένη ευαγγελική περικοπή συνιστά το απόσταγμα της συνομιλίας του Χριστού με το Νικόδημο. Ο Νικόδημος παρόλο που είχε εξέχουσα θέση στην κοινωνία, αφού ήταν μέλος του Μεγάλου Συνεδρίου και ανήκε ακόμα στην τάξη των φαρισαίων, ωστόσο αποκαλύπτεται ως άνθρωπος με καλή και αγαθή ψυχή. Με τέτοιες λοιπόν αγαθές διαθέσεις όχι μόνο γνώρισε αλλά και συνομιλούσε με τον Χριστό για μεγάλες και αιώνιες αλήθειες. Έτσι, ενώ οι φαρισαίοι συνέδεαν τη σωτηρία με την τυπολατρία, ενδεδυμένη με την υποκριτική τήρηση κάποιων διατάξεων του Νόμου, ο Χριστός έρχεται να αποκαλύψει ότι για να σωθεί ο άνθρωπος πρέπει να αναγεννηθεί πνευματικά, να καταστεί καινούργια ύπαρξη, όχι πλέον με νομικές διατάξεις, αλλά με τη χάρη και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος (Ρωμ. ε΄5).

Η καινούργια ζωή

Η πνευματική αναγέννηση του ανθρώπου δεν έχει να κάνει με οποιεσδήποτε πιέσεις και συμπιέσεις, με φάσεις και αντιφάσεις του κόσμου τούτου, αλλά με το άνοιγμα σε μια νέα ζωή που κινείται πάντοτε στην τροχιά της αιωνιότητας. Τη ζωή εκείνη που υπερβαίνει τη φθορά και τους περιορισμούς του χώρου και του χρόνου. Στην υπέρβαση αυτή, η όποια απόγνωση μεταβάλλεται σε αναστάσιμη ελπίδα και η όποια λύπη και στεναχώρια σε χαρά και αγαλλίαση. Η ζωή αυτή δεν συνδέεται σε καμιά περίπτωση με αφηρημένα σχήματα και θεωρίες, αλλά αποκαλύπτεται ως η πιο ισχυρή πραγματικότητα με τη μετοχή στη ζωή του Χριστού. Τότε ακριβώς ολόκληρος ο χρόνος γίνεται καιρός μετοχής στις θείες δωρεές. Μόνο σ’ αυτή τη διάσταση ο άνθρωπος απελευθερώνεται  από το φόβο της φθοράς και του θανάτου και μπορεί να ατενίζει πλέον δημιουργικά τη ζωή του μέσα στον χρόνο. Και όπως ο φυσικός θάνατος μέσα από την φωτοχυσία της ανάστασης μετατρέπεται σε γέφυρα προς τη ζωή, έτσι και ο χρόνος μέσα στη ζωή της Εκκλησίας, μεταβάλλεται σε παράγοντα πνευματικής προκοπής και τελείωσης.
Μόνο μέσα στις αγκάλες της θεϊκής αγάπης μπορεί ο άνθρωπος να εισέλθει σε τροχιές πνευματικής αναγέννησης. Η αγάπη αυτή σαρκώνεται στις σχέσεις του ανθρώπου με το Θεό, το συνάνθρωπο αλλά και με την κτίση ολόκληρη. Είναι εναρμονισμένη με τον τρόπο ύπαρξης του Τριαδικού Θεού, όπως αποκαλύπτεται στο πρόσωπο του Χριστού. Ο Χριστός όχι μόνο στο Νικόδημο αλλά στον κάθε άνθρωπο που ανοίγει καλοδιάθετα την καρδιά του, φανερώνει το μυστήριο της Αγίας Τριάδας. Μέσα απ’ αυτό αποκρυπτογραφείται η κοινωνία της αγάπης που προσφέρεται αδιάκοπα στον άνθρωπο, ως «εικόνα του Θεού». Και η σκάλα βέβαια που ο Χριστός ανέβασε τον άνθρωπο στον ουρανό είναι η φανέρωση της άπειρης αγάπης του μέσα από τον Σταυρό.

Αγαπητοί αδελφοί, μέσα από το μυστήριο του Σταυρού αναδύεται η θεϊκή αγάπη στην πιο αυθεντική της μορφή. Έτσι, ο Σταυρός γίνεται κρίση για τον κόσμο. Ο Κύριος έχει μόνιμα ανοικτές τις αγκάλες του και μας προσκαλεί να δεχθούμε την κοινωνία της αγάπης του. Αν ο άνθρωπος ελεύθερα ανταποκριθεί, τότε μεταβαίνει «εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιω. ε΄24). Αν όμως αρνηθεί,  εγκλωβισμένος στον εγωισμό και την φιλαυτία του, αφήνει τον εαυτό του να οδηγηθεί σε αυτοκατάκριση και αυτοτιμωρία. Η αγάπη που ξεπηδάει από το ξύλο του Σταυρού είναι η πιο αυθεντική και η πιο αληθινή. Γιατί νικά ακόμα και το θάνατο. Αυτή την εμπειρία μάς προσκαλεί η Εκκλησία να γευθούμε. «Γεύσασθε και οίδατε».

Εκ της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου

Η Θεολογία του γέροντα Σωφρονίου

 

 

Της Αλίκης Δούκα 
Η θεολογία που αναπτύσσει και αποδέχεται ο γέροντας Σωφρόνιος δεν περιορίζεται μέσα σε αυτό τον κόσμο με αυτόματες
λογικές διεργασίες. Πως όμως μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος στη γνώση του Θεού; Η αρχή της θεολογίας για τον γέροντα Σωφρόνιο είναι η άνωθεν αποκάλυψη, όπου η διάνοια μπορεί να θεολογήσει μόνο επί των θεμελίων της αποκάλυψης που δίνεται από το Θεό.

Μέσα στην εκκλησιαστική παράδοση, το δεδομένο της αποκάλυψης αποκρυσταλλώνεται στο δόγμα, όπου το ανθρώπινο πνεύμα
μέσα από την οδό του δόγματος θα αφομοιώσει τα δεδομένα της θείας αποκάλυψης, οικειωποιόντας το περιεχόμενο της. Η μεγάλη σημασία που έχει η αποκάλυψη για τη Θεολογία, διαμορφώνει και το βασικό περιεχόμενο της αποστολής της που δεν είναι ο περιορισμός σε ένα εικοτολογικό θεολογικό σύστημα, μέσα στα πλαίσια της «αντικειμενικής» λογικής, αλλά έργο της θεολογίας είναι να εκθέσει τις άνωθεν αλήθειες, εντάσσοντας και παρουσιάζοντας τη θεία αποκάλυψη στις κατηγορίες της ανθρώπινης έκφρασης και εμπειρίας. Η συστηματοποίηση δεν αποτελεί όμως αυτοσκοπό και δεν περιορίζει την θεολογική ανάλυση σε μια σχολαστική ανούσια ερμηνεία που είναι ξένη προς τις θεολογικές αρχές της Ορθόδοξης Ανατολικής Παράδοσης.
Ο γέροντας αναφέρει πως η δογματική και ασκητική διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν αποτελείται από ένα άθροισμα ανθρώπινων επινοήσεων, γιατί μπροστά σε ένα κοινό στο οποίο κατατίθενται ζωντανά βιώματα δεν χωρά συστηματοποίηση. Η διδασκαλία της Εκκλησίας περιέχει και την αφήγηση των εμπειριών που βίωσαν οι Απόστολοι, οι Πατέρες και οι ασκητές. Συμπληρώνει πως στην προσωπική κοινωνία μεταξύ του Θεού και του ελεύθερου ανθρώπου, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την περιγραφή ζωντανών ποταμών που αποτελούν μέρος του άπειρου ωκεανού της θείας Ζωής και αυτό το κάνουμε μέσα από τα φτωχά πλαίσια που μας παρέχει η ανθρώπινη γλώσσα. 
πηγή    το είδαμε εδώ