ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΑΛΛΑ ΤΕΛΙΚΑ ΘΑ ΝΙΚΗΣΗ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

Ο περισσότερος κόσμος της εποχής μας είναι μορφωμένος κοσμικά και τρέχει με την κοσμική μεγάλη ταχύτητα. Επειδή όμως του λείπει ο φόβος του Θεού – “αρχή σοφίας φόβος Κυρίου” -, λείπει το φρένο, και με ταχύτητα, χωρίς φρένο, καταλήγει σε γκρεμό. Οι άνθρωποι είναι πολύ προβληματισμένοι και οι περισσότεροι πολύ ζαλισμένοι. Έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους. Σιγά-σιγά κατευθύνονται προς το να μην μπορούν να ελέγχουν τον εαυτό τους. Αν αυτοί που έρχονται στο Άγιον Όρος είναι τόσο πολύ συγχυσμένοι, τόσο μπερδεμένοι, με τόσο άγχος, σκεφθήτε οι άλλοι που είναι μακριά από τον Θεό, από την Εκκλησία, πως θα είναι!
Και βλέπεις σε όλα τα κράτη φουρτούνα, ζάλη μεγάλη! Ο καημένος ο κόσμος -ο Θεός να βάλει το χέρι Του!- βράζει σαν την χύτρα ταχύτητος. Και οι μεγάλοι πως τα φέρνουν! Μαγειρεύουν-μαγειρεύουν, τα ρίχνουν όλα στην χύτρα ταχύτητος και σφυρίζει τώρα η χύτρα! Θα πεταχθή σε λίγο η βαλβίδα! Είπα σε κάποιον που είχε μια μεγάλη θέση: “Γιατί μερικά πράγματα δεν τα προσέχετε; Τι θα γίνει;” “Πάτερ μου, μου λέει, λίγο χιόνι ήταν πρώτα το κακό, τώρα έχει γίνει ολόκληρη χιονοστιβάδα. Μόνο ένα θαύμα μπορεί να βοηθήση”. Αλλά και με τον τρόπο που πηγαίνουν μερικοί να βοηθήσουν την κατάσταση, κάνουν μεγαλύτερη την χιονοστιβάδα του κακού. Αντί να λάβουν ορισμένα μέτρα για την παιδεία κ.λπ., κάνουν χειρότερα. Δεν κοιτάζουν πως να διαλύσουν αυτήν την χιονοστιβάδα, αλλά την κάνουν μεγαλύτερη. Βλέπεις, το χιονάκι είναι λίγο στην αρχή. Αν κυλήση στον κατήφορο, γίνεται ένας σβώλος. Ο σβώλος, καθώς μαζεύει και άλλο χιόνι, ξύλα, πέτρες κ.λπ., γίνεται σιγά-σιγά μεγαλύτερος-μεγαλύτερος, και τελικά γίνεται ολόκληρη χιονοστιβάδα. Έτσι και το κακό λίγο-λίγο έχει γίνει πια χιονοστιβάδα και κυλάει, τώρα θέλει βόμβα για να σπάση.
– Αγωνιάτε, Γέροντα;
– Αχ, τι άσπρισαν τα γένια μου πρόωρα; Εγώ πονάω δυό φορές, μία, όταν προβλέπω μια κατάσταση και φωνάζω, για να προλάβουμε ένα κακό που πρόκειται να γίνη, και μια, όταν δεν δίνουν σημασία – ίσως όχι από περιφρόνηση -, και συμβαίνη μετά το κακό και μου ζητούν τότε την συμπαράστασή μου. Τώρα καταλαβαίνω τι τραβούσαν οι Προφήτες. Μεγαλύτεροι Μάρτυρες ήταν οι Προφήτες! Πιο μεγάλοι Μάρτυρες από όλους τους Μάρτυρες, παρ’ όλου που δεν πέθαναν όλοι με μαρτυρικό θάνατο. Γιατί οι Μάρτυρες για λίγο υπέφεραν, ενώ οι Προφήτες έβλεπαν μια κατάσταση και υπέφεραν συνέχεια. Φώναζαν-φώναζαν, και οι άλλοι τον χαβά τους. Και όταν έφθανε η ώρα και ερχόταν η οργή του Θεού εξ αιτίας τους, βασανίζονταν και εκείνοι μαζί τους. Τουλάχιστον όμως τότε τόσο έφθανε το μυαλό των ανθρώπων. Άφηναν τον Θεό και προσκυνούσαν τα είδωλα. Σήμερα που καταλαβαίνουν, είναι η μεγαλύτερη ειδωλολατρία.
Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ο διάβολος βάλθηκε να καταστρέψη τα πλάσματα του Θεού. Έχει κάνει παγοινιά , να καταστρέψη τον κόσμο. Λύσσαξε, γιατί άρχισε να μπαίνη στον κόσμο η καλή ανησυχία. Είναι πολύ αγριεμένος, γιατί γνωρίζει ότι είναι λίγη η δράση του. Τώρα κάνει όπως ένας εγκληματίας που, όταν τον κυκλώνουν, λέει: “Δεν έχω σωτηρία! Θα με πιάσουν!” και τα κάνει όλα γυαλιά-καρφιά. Ή όπως οι στρατιώτες, που εν καιρώ πολέμου, όταν τελειώσουν τα πυρομαχικά, βγάζουν την λόγχη ή το σπαθί και ρίχνονται και ό,τι γίνει. Σου λέει: “Έτσι κι αλλιώς χαμένοι είμαστε, ας σκοτώσουμε όσο πιο πολλούς μπορούμε”. Ο κόσμος καίγεται! Το καταλαβαίνετε; Έπεσε πολύς πειρασμός. Τέτοια πυρκαγιά έχει βάλει ο διάβολος, που ούτε όλοι οι πυροσβέστες αν μαζευθούν, δεν μπορούν να κάνουν τίποτε, αναγκάζονται οι άνθρωποι να στραφούν στον Θεό και να Τον παρακαλέσουν να ρίξη μια βροχή γερή, για να σβήση. Έτσι και για την πνευματική πυρκαγιά που άναψε ο διάβολος, μόνον προσευχή χρειάζεται, για να βοηθήση ο Θεός.
Όλος ο κόσμος πάει να γίνη μια περίπτωση. Γενικό ξεχαρβάλωμα! Δεν είναι να πης: “Σ’ ένα σπίτι χάλασε λίγο το παράθυρο ή κάτι άλλο, ας το διορθώσω”. Όλο το σπίτι είναι ξεχαρβαλωμένο. Έχει γίνει χαλασμένο χωριό. Δεν ελέγχεται πια η κατάσταση. Μόνον από πάνω, ό,τι κάνει ο Θεός. Τώρα είναι να δουλεύη ο Θεός με το κατσαβίδι, με χάδια, με σκαμπίλια, να το διορθώση. Μια πληγή έχει ο κόσμος που κιτρίνισε και θέλει σπάσιμο, αλλά ακόμη δεν ωρίμασε καλά. Πάει να ωριμάση το κακό, όπως τότε στην Ιεριχώ που ήταν για απολύμανση.
(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Α΄ – ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ)
πηγή

Χρυσὸ καὶ ἀσήμι κρύβεται στὰ θεμέλια τῆς Ἁγίας Σοφίας ...

Γράφει ὁ Νίκος Χειλαδάκης,

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Τὴν πραγματικὰ καταπληκτικὴ ἀποκάλυψη ὅτι στὰ θεμέλια τοῦ ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας Κωνσταντινούπολης βρίσκονται θαμμένες μεγάλες ποσότητες ἀπὸ χρυσὸ καὶ ἀσήμι ποὺ θάφτηκαν ἀπὸ τοὺς βυζαντινούς, ἐξέφρασε ὁ καθηγητὴς τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Κωνσταντινούπολης, Ferhat Aslan, σὲ δημοσίευμα τῆς ἐφημερίδας Sabah, (19/9/2014). Σύμφωνα μὲ τὶς ἴδιες ἀναφορές, οἱ στῆλες ποὺ ὑπάρχουν στὸ ἐσωτερικό τῆς Ἁγίας Σοφίας ἔχουν γίνει ἀπὸ σπάνιο ὑλικὸ ποὺ μεταφέρθηκε ἀπὸ ἕνα ὅρος μὲ τὴν τουρκικὴ ὀνομασία, Kafdagi, ἕνα μυθικὸ ὅρος γιὰ τοὺς Τούρκους ποὺ παρομοιάζεται μὲ τὸν...

Καύκασο καὶ ποὺ σύμφωνα μὲ τὶς τουρκικὲς παραδόσεις περιβάλλει τὴν οἰκουμένη. Ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀποκάλυψη ἀναφέρεται καὶ ὅτι κάτω ἀπὸ τὸν ἱστορικὸ ναὸ ὑπάρχει ἄλλος ἕνας ὑπόγειος ναός, ποὺ εἶχε ἐπίσης κτιστεῖ  τὴν ἐποχὴ τῆς βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας καὶ ποὺ μέχρι σήμερα δὲν ἔχει ἔρθει στὸ φῶς τῆς ἐπιφάνειας.

Πέραν ὅμως ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἀποκαλύψεις, ὁ ναὸς τῆς Ἁγίας Σοφίας προκαλεῖ δέος στοὺς Τούρκους καὶ γιὰ ὁρισμένα ἄλλα σύμφωνα μὲ τοὺς ἴδιους τούς Τούρκους πραγματικὰ καταπληκτικὰ στοιχεῖα. Τὸν  Ἰανουάριο τοῦ 2012, (20/1/2012), ἡ μεγάλης κυκλοφορίας τουρκικὴ ἐφημερίδα, Sabah, παρουσίασε ἕνα πραγματικὰ καταπληκτικὸ ἀφιέρωμα μὲ τὸν χαρακτηριστικὸ τίτλο, τὰ «Μυστήρια τῆς Ἁγίας Σοφία», (Ayasofya’ nin gizlemleri). Στὸ ἀφιέρωμα αὐτὸ ἀποτυπώνονταν γιὰ πρώτη φορὰ μὲ τόσο γλαφυρὸ τρόπο αὐτὸ τὸ κλίμα φοβίας ποὺ ἔχει καταβάλει τελευταία τούς Τούρκους γιὰ τὰ ὅσα ὑπάρχουν κρυμμένα μέσα στὸν ἱερὸ ναὸ καὶ τὰ ὅσα προμηνύονται νὰ συμβοῦν τὰ ἑπόμενα χρόνια. Τὸ πρῶτο σημαντικὸ στοιχεῖο ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἀφιέρωμα, εἶναι μία ἀδιόρατη φοβία ποὺ διακρίνετε στοὺς Τούρκους γιὰ τοὺς κρυμμένους σταυρούς, συμβολικοὺς καὶ μή, ποὺ ὑπάρχουν στὸ ἐσωτερικό τοῦ ναοῦ, ἀλλὰ καὶ στὴν κάτοψη ὅπως αὐτὴ μπορεῖ κάποιος νὰ τὴν διακρίνει ἀπὸ ψηλά. Ἔτσι μεγάλο δέος παρατηρεῖτε γιὰ τὸν λεγόμενο, (ὅπως τὸ ἀναφέρουν χαρακτηριστικὰ οἱ Τοῦρκοι), «Σταυρὸ τοῦ ἀποστόλου Ἁγίου Ἀνδρέα», ὁ ὁποῖος ὅπως εἶναι γνωστὸ εἶναι ὁ ἱδρυτὴς τῆς ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινούπολης. Σύμφωνα λοιπὸν μὲ τὴν Sabah, στὴν ὀροφὴ τοῦ ναοῦ ὑπάρχει ὁ Σταυρὸς τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα σὲ διαγώνιο μορφή, ἕνα σημαντικὸ σύμβολο ποὺ ὄχι μόνο δὲν χάθηκε στοὺς αἰῶνες τῆς ὀθωμανικῆς κατοχῆς ἀλλὰ δεσπόζει μὲ ὅλη τὴν συμβολική του σημασία γιὰ τὸν τελικὴ ἐπαναφορὰ τῆς Ὀρθοδοξίας στὸν ναό. Παράλληλα καὶ ὁ ἀναφερόμενος «Σταυρὸς τοῦ Ἰουστινιανοῦ» τρομάζει τοὺς Τούρκους. Οἱ θρύλοι ἀναφέρουν γιὰ ἕνα πανάρχαιο κειμήλιο, δηλαδὴ γιὰ τὸν «Σταυρὸ τοῦ Ἰουστινιανοῦ», ποὺ βρίσκεται μυστικὸ κάπου στὸ ἐσωτερικό τῆς Ἁγίας Σοφίας καὶ μάλιστα προέρχεται ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο καὶ ἔχει τρομακτικὴ δύναμη ἡ ὁποία  θὰ δραστηριοποιηθεῖ τὶς παραμονὲς τῆς διάλυσης τῆς Τουρκίας.

Ἕνας ἄλλος σημαντικὸς θρύλος ποὺ ἀναφέρουν οἱ μουσουλμάνοι εἶναι ὁ θρύλος τοῦ «Κρυμμένου Πατριάρχη», ποὺ μοιάζει μὲ τὸν ἑλληνικὸ θρύλο γιὰ τὸν κρυμμένο παπά. Ὅπως ἀναφέρει ἡ τουρκικὴ παράδοση, στὸ νότιο μέρος τοῦ ναοῦ ὑπάρχει ἕνας στενὸς διάδρομος ποὺ ὁδηγεῖ σὲ μία παμπάλαια ἀραχνιασμένη καὶ πολὺ μυστήρια πύλη γιὰ τὴν ὁποία ὁ θρύλος τὴν ἀναφέρει σὰν τὴν «Κλειστὴ Πύλη». Σύμφωνα μὲ τὶς τουρκικὲς ἀναφορὲς μόλις οἱ Ὀθωμανοὶ εἰσέβαλαν στὸν ναό, ὁ Πατριάρχης καὶ ὅλη ἡ συνοδεία του εἰσῆλθε μέσα στὴν πύλη αὐτὴ ἡ ὁποία ἔκλεισε καὶ ἀπὸ τότε χάθηκαν ἐνῶ ἡ πύλη ἔμεινε ἑρμητικὰ κλειστὴ καὶ κανένας δὲν τόλμησε ποτὲ  νὰ τὴν ἀνοίξει. Ἀλλὰ τὸ πιὸ ἐντυπωσιακὸ εἶναι πὼς κάθε χρόνο στὴν ἀνάσταση τῶν ὀρθόδοξων χριστιανῶν μπροστὰ ἀπὸ τὴν πύλη αὐτή, ὅπως ἀναφέρει χαρακτηριστικὰ ἡ Sabah, ἐμφανίζονται…. κόκκινα αὐγά!!! Ὁ θρύλος συμπληρώνετε ἀπὸ τὴν προφητεία ποὺ φοβίζει  τοὺς Τούρκους, ὅτι ὅταν ἡ πύλη αὐτὴ ἀνοίξει, στὸν ναὸ θὰ ἀκουστοῦν ξανὰ οἱ χριστιανικὲς ἑλληνορθόδοξες ψαλμωδίες γιὰ αὐτὸ καὶ τρομάζουν καὶ μόνο στὴν ἰδέα τοῦ ἀνοίγματος αὐτῆς τῆς μυστήριας πύλης

Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ προκαλεῖ στοὺς Τούρκους μεγάλο δέος καὶ φοβίες γιὰ τὴν κατάρρευση τῆς Τουρκίας, ὅπως ἀναφέρει καὶ ἡ Sabah, εἶναι τὰ διάφορα μωσαϊκὰ ποὺ ἔχουν ἀναδυθεῖ μὲ ὅλη τὴν μεγαλοπρέπειά τους τὶς τελευταῖες δεκαετίες μέσα στὸ ἱερὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Σοφίας τῆς Κωνσταντινούπολης, παρά τοῦ ὅτι ἡ μουσουλμανικὴ θρησκεία θεωρεῖ σὰν ἁμάρτημα τὴν ἀπεικόνιση πρόσωπων ποὺ σχετίζονται μὲ θρησκευτικὰ γεγονότα. Ἰδιαίτερο δέος τοὺς προκαλεῖ ὁ ἄγγελος στὸν τροῦλο ποὺ ἐμφανίστηκε μὲ καταπληκτικὸ τρόπο τὸ καλοκαίρι τοῦ 2008, ἀλλὰ καὶ τὸ γνωστὸ μωσαϊκὸ ποὺ ἀπεικονίζει τὸν Ἰησοῦ ἔχοντας τὴν Παναγία καὶ τὸν Ἰωάννη τὸν Βαπτιστὴ στὰ δεξιὰ καὶ ἀριστερά Του. Οἱ Τοῦρκοι αὐτὸ τὸ μωσαϊκὸ τὸ ἔχουν ὀνομάσει χαρακτηριστικὰ τὸ «Μωσαϊκό τῆς Ἀποκάλυψης» καὶ ὁ συμβολισμὸς αὐτὸς ἀνάγει στὴν ἐσχατολογικὴ σημασία του ποὺ εἶναι ἔντονη στοὺς μουσουλμάνους Τούρκους.  Ἐπίσης ξεχωριστὴ ἀναφορὰ γίνεται καὶ γιὰ τὰ μωσαϊκὰ ποὺ ἀναπαριστᾶνε γνωστοὺς βυζαντινοὺς αὐτοκράτορες, ὅπως τὸν Ἰωάννη τὸν Κομνηνὸ μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὸν αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο τὸν Μονομάχο μὲ τὴν αὐτοκράτειρα Ζωή. Ὅλες αὐτὲς οἱ ἀπεικονίσεις προκαλοῦν ἔντονο δέος, καθὼς ὅλη αὐτὴ ἡ ἑλληνορθόδοξη χριστιανικὴ μεγαλοπρέπεια καὶ ἡ ἐσωτερικὴ δύναμη ποὺ ἀναδύουν αὐτὰ τὰ ψηφιδωτά, ἔχουν γεννήσει διάφορους θρύλους γιὰ τοὺς ἐσχατολογικούς τους συμβολισμοὺς ποὺ σχετίζονται μὲ τὴν διάλυση τῆς Τουρκίας καὶ μὲ τὶς τουρκικὲς φοβίες γιὰ τὴν ἐπάνοδο στὴν ἐξουσία τῆς ἁγίας Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας μὲ τὴν εὐλογία τοῦ ἴδιου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

πηγή

«ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΛΗΝ ΑΓΑΠΗΝ ΤΟΥ ΑΘΩΟΥ ΣΥΓΧΩΡΩ ΤΟΝ ΕΝΟΧΟ» - Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΤΑΥΡΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΣΚΕΠΑΖΕΙ

Ασκητικοί αγώνες. 

Δύο νέοι Μοναχοί κατέβηκαν στην πόλη να πουλήσουν τα πανέρια τους. Χωρίστηκαν για λίγο και στο διάστημα αυτό ο ένας έπεσε σε μεγάλο σαρκικό αμάρτημα. Ύστερα, σκοτισμένος από την απόγνωση, δεν ήθελε με κανένα τρόπο να γυρίσει πίσω στην έρημο.

- Πήγαινε μόνος. Εγώ θα μείνω εδώ, είπε στον άλλον μόλις συναντήθηκαν.

- Γιατί, αδελφέ μου, τι σου συμβαίνει ; τον ερωτούσε με καλοσύνη εκείνος, χωρίς να υποπτεύεται την αιτία.

- Αί, να λοιπόν, αφού επιμένεις να μάθεις, όταν χωριστήκαμε, επήγα σε γυναίκα. Τώρα έχασα πια την ψυχή μου. Τί να κάμω στην έρημο ;

Ο αγνός νέος ταράχτηκε στο άκουσμα της αμαρτίας που είχε πέσει ο αδελφός του. Δεν το έδειξε όμως. Για να γλυτώσει μάλιστα από τ΄ αρπακτικά νύχια της απελπισίας, προσποιήθηκε πως είχε πάθει το ίδιο κι αυτός.

- Ας πάμε πίσω στην έρημο, Αδελφέ, του είπε με δάκρυα στα μάτια, και ας κοπιάσωμε κι΄ οι δύο μαζί. Ο Θεός σαν Φιλάνθρωπος Πατέρας θα ιδεί τη μετάνοιά μας και θα μας συγχωρήσει.

Μ΄ αυτά και άλλα λόγια παρηγορητικά τον έπεισε να τον ακολουθήσει. Όταν ανέβηκαν στη Σκήτη εξομολογήθηκαν μαζί  κι εκανονίστηκαν αυστηρά από του Πατέρες.

Ένα ολόκληρο χρόνο μετανοούσε κι αγωνιζόταν ο αθώος για χάρη του ενόχου, παίρνοντας επάνω του όλη την εντροπή μιας σοβαράς αμαρτίας, που δεν είχε ούτε καν διανοηθεί. Ο Θεός εδέχθη την προσφορά του και τον ικανοποίησε μ΄ αυτόν τον τρόπο :

Μια νύκτα, ενώ προσηύχετο ένας από τους μεγάλους Γέροντας εκεί στην Σκήτη, άκουσε φωνή να του λέγει^.  

- Δια την πολλήν αγάπην του αθώου συγχωρώ τον ένοχο.

Ύστερα απ΄ αυτή τη διαβεβαίωση οι Πατέρες έλυσαν και τους δύο από το επιτίμιο, χωρίς να μάθουν ποτέ ποιος ήτο ο πραγματικός φταίχτης.

ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ, ΣΤΑΛΑΓΜΑΤΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΟΦΙΑ, εκδ. «ΛΥΔΙΑ», Θεσσαλονίκη 1987, σ. 25 κ.ε.

πηγή

Πώς μπορεῖ ἕνας λαός νά βρεθεῖ "ξαφνικά' ξεπουλημένος Ὁ λαός ὁ ἕρμαιος, διότι ἡ βαρύτητά του δέν μετράει πλέον, ἐφόσον ἐξουδετερώθηκε ἀπό τήν ἐλαφρότητά του

Γράφει ὁ Νίκος Ζερβός

 

Στό πρῶτο βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τήν Γένεση, στά κεφάλαια μα' καί μζ', 13 ἕως 26, περιέχεται μία ἐκπληκτική ἱστορία. Γιά τό πῶς ἕνας χαρισματικός ἄνθρωπος, πού τόν λέγανε Ἰωσήφ καί πού ὁ Φαραώ τόν ὀνόμασε «Ζαφνάθ – πανεάχ» (μα’,45), μάζεψε γιά λογαριασμό τοῦ Βασιλιᾶ ὅλο τό χρῆμα τῶν Αἰγυπτίων, μέχρι καί τήν τελευταία δεκάρα. Μόνο ἡ τάξη τῶν ἱερέων ἔμεινε ἀνέγγιχτη. Καί μάζεψε ὄχι μόνο τό χρῆμα, ἀλλά οἱ πάντες, ἐξ αἰτίας τῆς ἀνάγκης ἐπιβίωσης, πούλησαν τά πάντα στόν Φαραώ, ζῶα καί κτήματα, μέσω τοῦ Ζαφνάθ- πανεάχ. Στό τέλος, γιά νά μήν πεθάνουν ἀπό τήν πείνα, προσφέρθηκαν οἱ ἴδιοι στόν Φαραώ νά τούς πάρει ὡς σκλάβους. Ἄς μιλήσουν γιά λίγο τά κείμενα:
"Καί συνήγαγεν ὁ Ἰωσήφ ἅπαν τό ἀργύριον, τό εὐρισκόμενον ἐν τῆ γῆ τῆς Αἰγύπτου, καί ἐν τῆ γῆ Χαναάν, διά τόν σίτον τόν ὁποῖον ἠγόραζον· καί ἔφερεν ὁ Ἰωσήφ τό ἀργύριον εἰς τόν οἶκον τοῦ Φαραώ." (μζ', 14).
"Καί ἔφεραν τά κτήνη αὐτῶν πρός τόν Ἰωσήφ, καί ἔδωκεν εἰς αὐτούς ὁ Ἰωσήφ ἄρτον ἀντί τῶν ἵππων, καί ἀντί τῶν προβάτων, καί ἀντί τῶν βοῶν, καί ἀντί τῶν ὄνων΄ καί ἔθρεψεν αὐτούς μέ ἄρτον ἐν τῷ ἐνιαυτῶ ἐκείνῳ ἀντί πάντων τῶν κτηνῶν αὐτῶν" (μζ', 17).
"Καί ἠγόρασεν ὁ Ἰωσήφ πάσαν τήν γῆν Αἰγύπτου διά τόν Φαραώ· διότι οἱ Αἰγύπτιοι ἐπώλησαν ἕκαστος τόν ἀγρόν αὐτοῦ, ἐπειδή ἡ πείνα ὑπερεβάρυνεν ἐπ' αὐτούς· οὕτως ἡ γῆ ἔγεινε τοῦ Φαραώ". (μζ' 20).
"Τότε εἶπεν ὁ Ἰωσήφ πρός τόν λαόν. Ἰδού, ἠγόρασα ἐσᾶς καί τήν γῆν σας σήμερον εἰς τόν Φαραώ· ἰδού, λάβετε σπόρον, καί σπείρατε τήν γῆν". (μζ' 23).
Στό σημεῖο αὐτό ἐκτιμῶ ὡς ἀναγκαία μία παρέκβαση γιά νά ἀναφερθῶ σέ μερικά πράγματα, ὥστε ἡ ἐπικοινωνία μου μαζί σας νά καταστεῖ εὐθεία καί ἐποικοδομητική.
 Ὁ Μωϋσῆς, ὁ ὁποῖος συνέταξε τό βιβλίο τῆς Γενέσεως καί ὄχι μόνο, ὡς ἕνα ἄτομο ἀνωτάτου μορφωτικοῦ ἐπιπέδου καί ἐν ταυτῶ μυσταγωγημένο, καθ' ὅσον "ἐπαιδεύθη πάση σοφία Αἰγυπτίων" (πράξεις Ἀποστόλων 7, 22), συνέγραψε τήν "Γένεση" κλπ, ἀπευθυνόμενος σέ τρία ἐπίπεδα κατανοήσεως καί ἀντιλήψεως, ὅπως ἀκριβῶς ἔπρατταν καί πάντοτε συνεχίζουν νά πράττουν οἱ πραγματικοί μύστες.

 

Πρῶτον: Αἰσθησιακή Κατάσταση (ἡ ψυχή ρέπει ἰσχυρά πρός τήν ὕλη).

 

 Ἀπευθύνεται πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους ἤ πρός τό ὑλικό ἐπίπεδο. Ἔτσι, ὁ πολύς κόσμος, πού διαβάζει ἤ ἀκούει κάτι, ἁπλά τό κατανοεῖ ὑπό τό πρίσμα τοῦ ἐπιπέδου τούτου καί μέσω τῆς ἀντίστοιχης κατάστασης αἰσθησιασμοῦ ὑπό τῆς ὁποίας καταδυναστεύεται ἡ ψυχή του. Ἕνας ἄνθρωπος, δηλαδή, πού διάγει τόν βίο του προσηλωμένος (καρφωμένος) στά ὑλικά πράγματα, πού εἶναι παραδομένος στήν ἱκανοποίηση τῆς γαστέρας καί τῶν ὑπογαστρίων, πού βαρύνεται μέ μνησικακία, φιλαργυρία, ἀσπλαχνία, ἀλαζονεία, ἐγωπάθεια καί τά παρόμοια, ἄν θά πιάσει ποτέ στά χέρια του ἕνα τέτοιο κείμενο, τό πιό πιθανό εἶναι νά τό εὐτελίσει. Ἀκριβῶς, διότι κατανοεῖ τά πράγματα μέ βάση τό στενό ὑλικό συμφέρον καί πέραν αὐτοῦ οὐδέν. Εἶναι οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι, μά τόσοι πολλοί ἀλήθεια, πού δέν γνωρίζουν ὅτι δέν γνωρίζουν.

 

 

Δεύτερον: Αἰσθηματική κατάσταση. (Ἡ ψυχή παλινδρομεῖ πότε πρός τά ὑλικά καί πότε πρός τά πνευματικά).

 

 Τό δεύτερο ἐπίπεδο, πού κρύβεται ἤ ἐνυπάρχει στό πρῶτο, ἀπευθύνεται πρός ἕνα κύκλο σημαντικά πιό λίγων ἀνθρώπων. Σ' αὐτούς, πού πρῶτα ἀπ' ὅλα γνωρίζουν ὅτι δέν γνωρίζουν κι' ἐπιθυμοῦν νά διδαχθοῦν καί νά μάθουν, πού πιστεύουν στήν ὕπαρξη τῆς ψυχῆς, πού παραδέχονται τά σφάλματά τους, πού ἀγωνίζονται ἐναντίον τῶν παθῶν καί τῶν ἐλαττωμάτων τους. Ἀκριβῶς δέ, ὁ μέσος βαθμός κάθαρσης τῆς ψυχῆς τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν τούς χορηγεῖ ὡς ἀντίδωρο ἀντίστοιχα τή μερική μόνο, (στήν αἰσθηματική ψυχή, ψυχή παλινδρομοῦσα), κατανόηση τῶν νοημάτων τῶν μυητικῶν κειμένων, ὅπως εἶναι ἡ "Γένεση" καί γενικότερα οἱ Γραφές.

 

 Τρίτο: Αἰσθητική κατάσταση – φωτισμός τοῦ νοῦ.

 

 Τό τρίτο καί τελευταῖο, πού κρύβεται στά δύο προηγούμενα, ἀπευθύνεται πλέον σέ πάρα πολύ λίγους ἀνθρώπους, μετρημένους. Πρός ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι γνωρίζουν, ὅτι γνωρίζουν. Εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι μένουν βράχοι ἀκλόνητοι στόν ἀγώνα τούς ἐναντίον τῶν παθῶν καί τῶν ἐλαττωμάτων τους μέχρι καί τῆς τελευταίας τους ἀναπνοῆς. Ἡ ψυχή τους, βιώνει τήν αἰσθητική κατάσταση (ἰσχυρότατη ροπή πρός τά πνευματικά, πρός τό Θεῖον), ἐνῶ ὁ νοῦς τελεῖ ὑπό κατάσταση φωτισμοῦ. Ἡ κατάσταση αὐτή εἶναι τῶν τελείων ἡ τελεία ἀτέλεστος τελειότης! Βλέπουν πίσω καί πέρα ἀπό τίς αἰσθήσεις. Οἱ παγίδες τῆς ἀπάτης τῆς μορφῆς δέν ἰσχύουν νά τούς ζωγρίζουν. Μέ ἄλλα λόγια εἶναι οἱ σοφοί. Εἶναι οἱ σταυρωμένοι. Εἶναι ὅσοι παραδέχονται Θεό καί πιστεύουν σ' Αὐτόν. Εἶναι ὅσοι ἐξ αἰτίας τῆς θερμῆς τους ἀγάπης πρός τόν Θεό συγκρούσθηκαν σκληρά καί ἀνυποχώρητα μέ τό κατεστημένο τῶν παθῶν καί τῶν ἐλαττωμάτων τους καί τό θανάτωσαν. Κάθε ἕνας ἀπό αὐτούς εἶναι ἕνας Ὀδυσσέας, ἕνας Ἡρακλῆς, ἕνας φίλος καί ἀδελφός τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἕνα Τέκνο τοῦ Φωτός. Εἶναι Γυιός τοῦ Οὐρανοῦ, φύτρα τῶν χρυσῶν πεδίων. Εἶναι ἕνας Ἐκλεκτός. Αὐτοί οἱ Ἄνθρωποι λειτουργοῦν, κατανοοῦν, γράφουν, λέγουν, μόνο κάτω ἀπό τήν φωτιστική ἐπίδραση τοῦ Πνεύματος. Τή λογική τους, ὅσο καθαρμένη καί διαμαντένια κι ἄν εἶναι ἡ ψυχή τους, ἐλάχιστα τήν ἐμπιστεύονται.
 Ὡστόσο, θά παρακαλοῦσα νά μοῦ ἐπιτρέψετε κι’ ἄλλη μία παρέκβαση ὑπό τύπον μίας πολύ ἀναγκαίας ἐπισήμανσης:  Οἱ ἀναλογίες πού καταγράφονται στή συνέχεια, σέ σχέση μέ τά σύγχρονα δρώμενα, ὅπως τά ἐκθέτω, ἀφοροῦν ἀποκλειστικά καί μόνο στά ἐξωτερικά στοιχεῖα τῶν ἀνωτέρω βιβλικῶν ἀποσπασμάτων. Διότι ἀσφαλῶς, τά κείμενα τῆς Γενέσεως πού παρέθεσα γιά τόν Φαραώ, τόν Ἰωσήφ καί τούς Αἰγυπτίους, ἐνέχουν κατά πολύ βαθύτερο ἐσωτερικό νόημα, δηλαδή βαθύτατες ἀλληγορικές ἔννοιες. Πνευματικές ἔννοιες, πού ἀλλάζουν τελείως τό νόημα τοῦ γράμματος τῶν κειμένων, ὅπως ἐδῶ τά προβάλλω ὑπό τό πρίσμα τοῦ καθαρῶς ὑλικοῦ ἐπιπέδου. Ἀλλά αὐτό εἶναι μία ἄλλη ἱστορία. Μέ τίς παρεκβάσεις τέλος. Ξαναπιάνω τό νῆμα γιά νά φτάσω τελικά ἐκεῖ πού ἔχω βάλει στόχο. Δηλαδή, νά καταδειχθεῖ ὅτι ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται μέ ἕναν ἄλλο τρόπο:
 Ὅπως τότε πρίν χιλιάδες χρόνια, τό ἴδιο καί σήμερα. Ἕνας λαός, λαοί, ὁδηγοῦνται, ὁδηγούμεθα, μέ μαεστρία, στήν ὑπερχρέωση καί ἑπομένως στήν ἐξάρτηση καί ὑποδούλωση στούς συγχρόνους "Φαραώ". Σήμερα δέ κατά πολύ χειρότερα. Διότι, ἄλλο ἡ πραγματική πείνα, ὁ λιμός, καί ἄλλο ἡ αὐταπάτη τῆς πείνας:
Τότε ὁ λαός πεινοῦσε. Ἔδωσε τά λεφτά του καί ἀγόρασε στάρι γιά νά φτιάξει ψωμί νά φάει.
Σήμερα ὁ κόσμος πεινάει πάλι. Πεινάει γιά λεφτά. Τόν ἔκαναν νά πιστεύει πώς ἔχει ἀνάγκη ν' ἀγοράζει καί τό κάθε γυαλιστερό καθρεφτάκι πού τοῦ κουνᾶνε κάτω ἀπό τή μύτη. Ἐκταμιεύει ἀπό τό ταμεῖο τῆς πίστης του. Ἀποδυναμώνει τό καθαρό αὐτό πατροπαράδοτο κεφάλαιό του γιά νά δυναμώσει τά τέρατα τῆς κατανάλωσης, τῆς καλοπέρασης, τῆς μαλθακότητας, τοῦ εὐδαιμονισμοῦ.
Τότε ὁ λαός πεινοῦσε πολύ. Ἔδωσε τά ὑπάρχοντά του νά τοῦ δώσουν στάρι νά φάει, νά ζήσει.
Σήμερα ὁ κόσμος πεινάει πάλι πολύ. Πεινάει γιά λεφτά. Ἐκχωρεῖ τά ὑπάρχοντά του, δηλαδή τίς ἀρετές του, γιά νά τοῦ δώσουν χρῆμα. Ἀνδρεία, σωφροσύνη, ἐγκράτεια, εὐσέβεια γίνονται καπνός. Γιά τό χρῆμα, γιά τή δόξα, γιά ἰσχύ.
Τότε ὁ λαός πεινοῦσε πάρα πολύ. Πρόσφερε τόν ἑαυτό του σκλάβο στό Φαραώ. Γιά νά πάρει στάρι, νά φάει ψωμί, νά ζήσει.
Σήμερα ὁ κόσμος πεινάει τό ἴδιο πάρα πολύ. Πεινάει καί διψάει γιά χρῆμα. Γιά νά τοῦ δώσουν (μέσα σέ μισό αἰώνα ἔχουν μαζέψει ἀλήθεια ἀμέτρητα, προνοώντας γιά τό χοντρό παιγνίδι) ζητοῦν ἀνταλλάγματα. Ὅπως πάντα. «Δίκαια» πράγματα. Καί ὁ λαός; Ὁ λαός ὁ ἕρμαιος, διότι ἡ βαρύτητά του δέν μετράει πλέον, ἐφόσον ἐξουδετερώθηκε ἀπό τήν ἐλαφρότητά του. Ὁ πεντάρφανος, διότι μέ τά ἴδια του τά χέρια ἔθαψε τούς γονεῖς του, δηλαδή τήν καλοσύνη καί τή δικαιοσύνη. Ὁ παντέρημος, διότι, ἐξ αἰτίας τῆς αὐτοπαγίδευσής του στήν αὐταπάτη τῆς μορφῆς, θεωρεῖ ὡς ἐχθρούς του συγγενεῖς καί φίλους (δηλαδή τίς ἀρετές) καί ὡς φίλους του ἐχθρούς (κακίες, πάθη, ἐλαττώματα). Ὁ πάμπτωχος, διότι, ἐξ αἰτίας τῆς παθητικότητάς του, ἀφέθηκε νά τοῦ διαρπάζονται οἱ πολύτιμοι θησαυροί τῆς ψυχῆς του. Ὁ λαός αὐτοπαγιδεύεται. Ὁ λαός ξεπουλάει τόν ἑαυτό του, δηλαδή τήν πνευματική του ἐλευθερία, μέ ἄλλα λόγια τήν χωρίς ἐμπόδια πνευματική του ἀνέλιξη καί κίνησή του πρός τό Θεῖον.

 

Ἀγαπητοί φίλοι, τά βλέπετε καί μόνοι σας. Ὅλα αὐτά πού γράφω εἶμαι βέβαιος ὅτι εἶναι καί δικές σας διαπιστώσεις. Ὡστόσο, ἐμεῖς τί κάνουμε; Μπορεῖ νά γίνει τίποτα; Μπορεῖ νά ἀνακοπεῖ ἡ κατά κρημνῶν ξέφρενη αὐτή πορεία τῆς κοινωνίας μας; Θά σᾶς πῶ μόνο τοῦτο τό τελευταῖο, διότι κάπου πρέπει νά βάλω τήν τελεία. Ἀπό ὅλες τίς ὑλικές, οὐσιαστικές καί ὑπερουσιαστικές Ἀρχές καί τίς μεταξύ τους καταστάσεις, ἀπό τίς ὁποῖες συγκροτεῖται ὡς ἑνιαῖο ὄν τό ἀνθρώπινο ἄτομο, ἕνα μόνο μπορεῖ νά ἐνταθεῖ μέχρι τό ἄπειρο: Ἡ Θέληση. Καί εἶναι ἡ Θέληση, διότι ἡ ἀρετή ἡ ὁποία τήν ἐμψυχώνει καί τήν κινεῖ εἶναι ἡ Ἀγάπη. Δεδομένου ὅμως ὅτι ἡ Ἀγάπη εἶναι μία ἀρετή μέ ἀπεριόριστη καί ἀπροσμέτρητη ἰσχύ, συνάγεται ὅτι καί ἡ θέληση (τήν ὁποία θά μποροῦσα, γιά ἔμφαση, νά τήν νοήσω ὡς ἀγάπη ἐν ἐκδηλώσει) ἐνέχει τήν ἴδια μέ τήν ἀγάπη ἀπεριόριστη ἰσχύ. Ἄρα; μποροῦμε νά φέρουμε τά πάνω κάτω; Φυσικά καί μποροῦμε. Ἐφόσον φυσικά τό θελήσουμε. Ἁπλά πράγματα. Θά σᾶς παρακαλοῦσα νά μοῦ γράφατε τήν γνώμη σας, λαμβάνοντας ὑπόψη ὡς δεδομένο ὅτι χαρακτηριστικό στοιχεῖο τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ θυσία.

 

 

Σημείωση: Τό παρόν κείμενο τό συνέταξα τόν Μάϊο 2005 καί τόν Ἰούνιο 2005 δημοσιεύθηκε σέ ὁλοσέλιδο τῆς τοπικῆς μηνιαίας ἐφημερίδας τῆς Σαλαμίνος «Η ΝΕΑ ΣΑΛΑΜΙΝΑ». Μέ αὐτά πού βλέπουμε σήμερα, θά μποροῦσε νά μοιάζει σάν προφητικό. Ἔχει ὁ Θεός!

 

(*)   Μέ τό ὄνομα αὐτό ἀναφέρεται ὁ Ἰωσήφ στήν ἔκδοση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης τοῦ ἔτους 1819 τῆς Ὀξφόρδης ἀπό τήν Βρετανική Βιβλική Ἐταιρία. Ἀπό τήν ἴδια ἔκδοση εἶναι παρμένα καί ὅσα χωρία μνημονεύονται στό παρόν κείμενο. Στήν μετάφραση τῶν Ο΄ ὁ Ἰωσήφ ἀναφέρεται στά αἰγυπτιακά ὡς Ψονθομφανήχ. Κατά τούς ἑρμηνευτές, τό ὄνομά του σημαίνει:
- «Αὐτός πού γνωρίζει καί φανερώνει τά μυστικά»,
- «Ἄνδρας ὁ ὁποῖος φεύγει ἀπό τόν μολυσμό τῆς μοιχείας»,

- «Τροφοδότης ἤ Σωτήρας τοῦ Κόσμου», καί

- «Θεμελιωτής τῆς ζωῆς».

www. orthodoxia.gr
ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΙΟΥΛΙΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2014

Συντάκτης: ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΙΟΥΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2014

Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωσιν: "Σταυροφόροι - Νικηφόροι" π. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Γράφει ὁ πατὴρ Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

 (Μαρκ. Ἡ' 34-Θ' 1)

Ὁ λόγος τοῦ σταυροῦ συνοψίζει ὁλόκληρο τὸ κεφάλαιο τῆς πίστεως, πιστοποιώντας τὴν ἀνάσταση καὶ ὁδηγώντας πρὸς τὴ σωτηρία.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ζεῖ μέσα στὴν ὅλη ἀτμόσφαιρα τῆς πτώσεως καὶ τῶν παθῶν, ὁ ξεκάθαρος λόγος τοῦ Κυρίου περὶ τῆς ἄρσεως τοῦ σταυροῦ, ἴσως φαίνεται σκληρὸς καὶ βαρύς. Ὅμως, οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας ποὺ βίωσαν αὐτὴ τὴν ζωή, στὴν ὁποία προηγεῖται ὁ πόνος τοῦ Σταυροῦ γιὰ νὰ ἐπέλθει ἡ βιωματικὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως, ἀποδεικνύουν ὅτι μόνο δι' αὐτῆς τῆς ὁδοῦ μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ ὁδηγηθεῖ καὶ νὰ...

φθάσει στὸν προορισμό του. Στὸν ὑψηλὸ προορισμὸ τῆς Χριστοποιήσεως καὶ τοῦ ἐξαγιασμοῦ.

Αὐτὴ εἶναι ἡ σώζουσα πραγματικότητα καὶ ἐὰν θέλουμε νὰ μὴ βρισκόμαστε μέσα σὲ φάσματα ἀληθείας ποὺ στὴν καλυτέρα τῶν περιπτώσεων ὁδηγοῦν τὸν πιστὸ σὲ ἕνα νόθο θρησκευτικὸ συναισθηματισμό, εἶναι ἀνάγκη νὰ συνειδητοποιήσουμε αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο τοῦ σταυροῦ. Χρειάζεται δηλ. νὰ εἴμαστε ἀποφασισμένοι νὰ τὰ θυσιάσουμε ὅλα. Ἀκόμα καὶ αὐτὸν τὸν θάνατο ἐὰν χρειαστεῖ νὰ τὸν συναντήσουμε μὲ θάρρος, χάριν τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς μας.

Ὅμως, οὐδέποτε θὰ φθάσει ὁ πιστὸς σὲ ἱκανοποιητικὰ ἐπίπεδα πίστεως, καθάρσεως καὶ φωτισμοῦ, ἐὰν πρῶτα δὲν συνειδητοποιήσει τὴν ἀξία τῆς ψυχῆς του. Τοῦτο πραγματοποιεῖται ὄχι μόνο ὅταν σκεφθοῦμε πὼς φεύγοντας ἡ ψυχή, τὸ σῶμα μένει ἀκίνητο καὶ νεκρό, ἀλλὰ κυρίως ἀπὸ τὴν ἐρώτηση ποὺ θέτει ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς καὶ ποὺ ἀκοῦμε στὸ Εὐαγγελικό μας ἀνάγνωσμα: “τί ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδίσει τὸν κόσμον ὅλον καὶ ζημιωθεῖ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;”. Ὁλόκληρος ὁ κόσμος μὲ ὅλα του τὰ ἀγαθὰ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀντισταθμίσει τὴν ἀξία τῆς ψυχῆς.

Οὐδένα ἀντάλλαγμα ἰσάξιον τῆς ψυχῆς θὰ ὑπάρξει ποτέ. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια ὅσο κι ἂν ὁρισμένοι κλείνουν τοὺς ὀφθαλμοὺς τους ἐνώπιόν της. Ἀλλὰ ἐὰν πολλοὶ κουράζονται, ὑποβάλλονται σὲ ποικίλες θυσίες καὶ πράττουν τὸ πᾶν, δίνοντας ἀκόμα καὶ αὐτὴν τὴ ζωή τους γιὰ ν' ἀποκτήσουν κάτι τὸ πρόσκαιρο, τὸ παροδικὸ καὶ ἐφήμερο ποὺ θέλοντας καὶ μὴ θὰ τὸ ἐγκαταλείψουν τὴν ὥρα τοῦ θανάτου τους, εἶναι δυνατὸν οἱ πιστοί, τὰ μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας νὰ ἀρνούμαστε τὶς θυσίες προκειμένου νὰ σωθεῖ ἡ ἀνεκτίμητη ψυχή μας;

Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ συγκλονίζει ὅταν ὁ ἄνθρωπος, ἔστω καὶ στὸν ἐλάχιστο βαθμὸ τὸ συνειδητοποιεῖ (διότι εἶναι ἀδύνατον νὰ γίνει κατανοητὸ ἐξ' ὁλοκλήρου), εἶναι ὅτι γιὰ νὰ ξεπλυθεῖ, δηλ. γιὰ νὰ σωθεῖ ἡ ψυχή μας, ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας, ἔδωσε τὸ αἷμα του ἐπάνω στὸ ξύλο τοῦ σταυροῦ.

Εἶναι τόσο πολύτιμη ἡ ψυχή μας, ὥστε δὲν ὑπῆρξε ἄλλο λύτρο ἱκανὸ γιὰ νὰ δοθεῖ ὥστε νὰ λυτρωθεῖ αὐτή. Νὰ ἐλευθερωθοῦμε καὶ ν' ἀποκτήσουμε καὶ πάλι τὴν υἱοθεσία ποὺ διὰ τῆς παρακοῆς εἴχαμε χάσει.

Γράφοντας στὴν Α' καθολική του ἐπιστολὴ ὁ Ἀπ. Πέτρος περὶ τῆς ἀνάγκης, δηλ. τῆς εὐλογίας του νὰ ζοῦμε μὲ ἁγιότητα, μὲ φόβο Θεοῦ καὶ ἀγάπη, τονίζει μεταξὺ τῶν ἄλλων: “εἰδότες ὅτι οὐ φθαρτοῖς, ἀργυρίω ἢ χρυσίω, ἐλυτρώθητε ἐκ τῆς ματαίας ὑμῶν ἀναστροφῆς πατροπαραδότου, ἀλλὰ τιμίω αἵματι ὡς ἀμνοῦ ἀμώμου καὶ ἀσπίλου Χριστοῦ” (Α' Πέτρ. α΄18-19). Δηλ. πρέπει νὰ ζεῖτε καὶ νὰ συμπεριφέρεσθε μὲ φόβο Θεοῦ, διότι γνωρίζετε καὶ δὲν πρέπει ποτὲ νὰ τὸ ξεχνᾶτε ὅτι ἐλευθερωθήκατε ἀπὸ τὴ μάταιη διαγωγὴ καὶ συμπεριφορὰ ποὺ εἴχατε, καὶ τὴν ὁποία κληρονομήσατε ἀπὸ τοὺς προπάτορές σας, καὶ ἐξαγορασθήκατε ὄχι μὲ λύτρα φθαρτά, δηλ. μὲ ἀσημένια καὶ χρυσὰ νομίσματα, ἀλλὰ μὲ τὸ πολύτιμο αἷμα τοῦ Χριστοῦ ποὺ προσφέρθηκε θυσία ὡς αἷμα μικροῦ ἀρνιοῦ τελείως ἀμόλυντου καὶ καθαροῦ ἀπὸ κάθε κηλίδα ἁμαρτίας.

Ἀλλὰ ἡ ἀνυπέρβλητη καὶ ἀδιανόητη γιὰ τὸν ἄνθρωπο αὐτὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ, μᾶς ὑπαγορεύει καὶ τὸν πόνο ποὺ χρειάζεται νὰ βαστάσουμε, ἐὰν θέλουμε νὰ περάσουμε στὴν πορεία τοῦ καθ' ὁμοίωσιν καὶ τελικῶς νὰ σώσουμε τὴν ψυχή μας. Ὥστε χρειάζεται καὶ κόπος στὴν πνευματικὴ ζωή; Ἴσως ἐρωτήσει κάποιος ποὺ βλέπει τὸ θέμα ἀπὸ τὴν θεωρητική του μόνο πλευρά. Μά, εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξει θυσία, ἔστω καὶ ἡ μικρότερη στὴ ζωή μας ποῦ νὰ εἶναι ἀποσυνδεδεμένη ἀπὸ τὸν ἀνεπιθύμητο πόνο; Ἐὰν ναί, τότε δὲν μπορεῖ νὰ γίνεται λόγος καν περὶ θυσίας. Ἀγωνιστικὴ διάθεσις καὶ Χριστιανικὴ ζωὴ ποὺ δὲν κοστίζει στὸν πιστὸ δὲν εἶναι παρὰ “εἰκονικὴ πραγματικότητα”.

Καὶ αὐτὴ τὴν πτυχὴ τῆς πραγματικότητας θὰ πρέπει νὰ τὴν βάλουμε γιὰ τὰ καλὰ στὴν καρδιά μας ἐὰν θέλουμε νὰ ἔχουμε “προκοπήν βίου καὶ πίστεως καὶ συνέσεως πνευματικῆς”.

Ἀλλὰ στὸ σημεῖο ποὺ μᾶς ὁδήγησε ὁ λόγος τοῦ Σταυροῦ θὰ πρέπει νὰ σταθοῦμε ὥστε νὰ δοῦμε λίγο βαθύτερα τὴν ἔννοια τοῦ πόνου καὶ τῆς θυσίας σὲ σχέση μὲ τὸν προσωπικό μας καταρτισμό. Τῆς θυσίας καὶ τοῦ πόνου μὲ τὴν διπλή τους πάντοτε μορφή. Τὸν ἀγώνα δηλ. καὶ τὴν προσπάθεια ἐναντίον τόσο τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου, ὅσο ἰδίως ἐναντίον τοῦ κακοῦ καὶ ἁμαρτωλοῦ μας ἑαυτοῦ.

Θὰ λέγαμε ὅτι ἡ θυσία ὡς ἀκατάπαυστος τρόπος ζωῆς, συνοψίζει καὶ συνέχει ὅλες τὶς εὐλογημένες παραμέτρους τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Ἀποτελεῖ οὐσία τῆς ὀρθοδόξου ζωῆς ἀφοῦ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς τὸ κηρύσσει ἄνευ περιστροφῶν: “Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἐαυτόν”. Αυτή τὴν ἄρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας συνακολουθεῖ ἡ ἄρσις τοῦ σταυροῦ μὲ ὅ,τι βεβαίως αὐτὸ συνεπάγεται καὶ ποὺ δρομολογεῖ ἀκολουθία καὶ συνοδοιπορία μὲ τὸν ἴδιο τὸν Ἰησοῦ.

Θὰ ἀποτελοῦσε κοινὸν τόπο ἐὰν θελήσουμε νὰ ἀναφερθοῦμε εἰδικῶς σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς κακὲς ἕξεις, τὶς ἀδυναμίες καὶ τὰ φανερὰ ἢ κρύφια πάθη ποὺ εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀντιμετωπίσουμε καὶ πολλὲς φορὲς νὰ ματώσουμε καὶ γιατί ὄχι νὰ πονέσουμε σὲ μεγάλο βαθμό. Ἄλλωστε ὅσοι βιώνουν τὴν χριστιανικὴ ζωὴ στὸ πρῶτο στάδιο τῆς καθάρσεως, ἀντιλαμβάνονται καὶ κατανοοῦν πολὺ περισσότερα ἀπὸ τὰ ὅσα καταγράφονται.

Τοῦτο μόνο λέμε στὸ σημεῖο αὐτό. Ἡ ἀρχὴ τῆς θυσίας γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ, ξεκινᾶ μὲ τὸν σταυρὸ τῆς αὐταπαρνήσεως. Ναί, αὐταπάρνησις. Δύσκολη μέν, ἀναγκαία δὲ γιὰ τὸν ἀγώνα μας, ἀφοῦ μετὰ τὴν πτώση τῶν πρωτοπλάστων ἡ ἁμαρτία ἔγινε ἕνα μὲ τὸ “εἶναι” μας. Λόγω δὲ τοῦ ὄτι “ἔγκειται ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἐπιμελῶς ἐπὶ τὰ πονηρὰ ἐκ νεότητος αὐτοῦ” (Γεν. Η' 21), ἡ αὐταπάρνησις μὲ τὸ πνεῦμα τῆς θυσίας χρειάζεται νὰ διαποτίσει τὴν συνείδηση ὥστε τελικῶς νὰ ἀπαλλαγεῖ ἡ ψυχή μας ἀπὸ τὸ κακὸ καὶ νὰ ξεφύγει ἡ ὕπαρξή μας, ὅσο τὸ δυνατὸν ἀπὸ τὴν ἁμαρτητικὴ ροπή.

Ἐννοεῖται δὲ ὅτι τὸν σκληρὸ αὐτὸ ἀγώνα τῆς αὐταπαρνήσεως συνακολουθεῖ ἀπὸ τὴν ἄλλη καὶ ὁ ἰσοστάσιος ἀγώνας ἐναντίον τοῦ “ἁμαρτωλοῦ κόσμου”. Ἡ θεόπνευστη φράση τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου: “Μὴ ἀγαπᾶτε τὸν κόσμον, μηδὲ τὰ ἐν τῷ κόσμω” (Α' Ἰωάν. Β' 15), δὲν πρέπει νὰ ἐπιτρέπουμε ποτὲ νὰ ξεθωριάζει ἀπὸ τὸ κεφάλαιο τῆς Χριστοήθειας, ὅπως ἀναπτύσσει στὸ θέμα αὐτὸ καὶ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης.

Ἀλλ' ὁ σταυρὸς ὡς αὐταπάρνησις καὶ θυσιαστικὴ ζωή, σταματᾶ ὄχι μόνο στὸ πρῶτο βάθρο τῆς καθάρσεως, ἀλλὰ διαπερνᾶ νικηφόρος ἕως καὶ αὐτὴ τὴν κατάσταση τῆς θεώσεως, ἐπευλογώντας καὶ ἐνδυναμώνοντας τὴν ὕπαρξη. Ἐδῶ πρόκειται περὶ καταστάσεων ποὺ εἶναι ἀδιανόητες καὶ ἀσύλληπτες γιὰ ὅσους δὲν ἔχουν ἀποφασίσει ἀκόμα νὰ ξεκινήσουν ἢ βρίσκονται ἤδη στὴν ἀρχὴ τῆς πνευματικῆς τους πορείας. Τοῦτο δὲ διότι ὄχι μόνο δὲν παύει ἡ θυσία ὅσο ἀναπνέει ὁ ἄνθρωπος ἀλλὰ προϊόντος τοῦ χρόνου καὶ ἀναλόγως τῆς πνευματικῆς ὡριμάνσεως, ὁ Σταυρὸς ὡς τρόπος ζωῆς, ὡς θυσία καὶ πόνος γίνεται ποθητὸς στὴν καρδιὰ ποὺ πυρπολεῖται ἀπὸ τὸ λατρευτὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ. Καὶ ἐὰν προσέξει κανεὶς τὴν ζωὴ τῶν ἐκλεκτῶν ψυχῶν ποὺ σταθερὰ βαδίζουν τὴν ὁδὸν τῆς ἁγιότητος, πολὺ εὔκολα θὰ διαπιστώσει ὅτι κάθε φορᾶ ὁ Θεὸς τοὺς ζητὰ καὶ νέα θυσία. Χαρίζει νέο σταυρὸ καὶ ἀναμένει νέα αὐταπάρνηση. Ἄλλωστε, ἡ ψυχὴ ποὺ ἀγωνίζεται δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ θέλει ἐκεῖνο ποὺ θέλει καὶ ὁ Νυμφίος της. Νὰ ὑποτάσσει τὴν θέλησή της στὴν δική του θέληση, γνωρίζοντας ὅτι ὁ δρόμος εἶναι μὲν κακοτράχαλος καὶ ἀνηφορικός, ἀλλὰ στὴν κορφὴ προσμένει ὁ πρωτομάρτυρας τῆς θυσίας. Ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

Ἑπομένως, τὸ νὰ λιτανεύει κανεὶς τὸν μετρημένο στὰ δικά του μέτρα σταυρό, τοῦτο ἀποτελεῖ τὴν μεγαλύτερη εὐλογία ποὺ θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ δεχθεῖ, γνωρίζοντας ὅτι αὐτὴ ἡ ἐσταυρωμένη ἀγάπη στοὺς σταυροφόρους πιστούς, χαρίζει “ἀντὶ τῶν φθαρτῶν τὰ ἄφθαρτα· ἀντὶ τῶν προσκαίρων τὰ αἰώνια· ἀντὶ τῶν ἐπιγείων τὰ ἐπουράνια”. Ἀμήν.

Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή μετά την Ύψωση

Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη
Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

«Ὃστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν…».
Είναι κάπως εύκολο να ακολουθεί ο άνθρωπος, είτε από εσωτερική παρόρμηση, είτε από συνήθεια, μερικές μόνο τυπικές διατάξεις και μερικές εντολές του χριστιανισμού.
Είναι επίσης κάπως εύκολο να ασκεί τα λατρευτικά του καθήκοντα, να πηγαίνει κάποιες φορές στην Εκκλησία, αν το κάνει κι αυτό – να εκτελεί μερικά άλλα θρησκευτικά καθήκοντα. Δεν είναι όμως αρκετό.
Ο Κύριος, στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, Κυριακή μετά την Ύψωση του τιμίου Σταυρού, μάς ζητάει αν θέλουμε να τον ακολουθήσουμε να σκοπεύουμε σε υψηλότερους στόχους. Απευθύνεται στον κάθε άνθρωπο, κάθε ηλικίας, κάθε μορφωτικού επιπέδου. Και από όλους αυτό που ζητάει είναι απάρνηση του εαυτού μας και άρση του σταυρού. Να αγωνισθούμε εναντίον κάθε τι κατωτέρου που φωλιάζει στην καρδιά μας, εναντίον των παθών μας και του αμαρτωλού εαυτού μας. Και στη θέση τους να καλλιεργήσουμε τις αρετές της ανεξικακίας, της αγάπης, της δικαιοσύνης. Να απαρνηθούμε τον εγωκεντρισμό μας και να ενδιαφερθούμε για τον πλησίον μας. Κι όλα αυτά με διάθεση θυσίας. Σηκώνοντας με υπομονή κάθε σταυρό που θα συναντήσουμε στη ζωή μας, κάθε δυσκολία που θα βρούμε στην επί γης πορεία μας. «Ὃστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι».
Αλλά για τον άνθρωπο της εποχής μας, που είναι τόσο επηρεασμένος από το εγωκεντρικό πνεύμα, που δεν θέλει να ακούσει κάτι για προσφορά και θυσία, το μήνυμα αυτό φαίνεται τόσο απόκοσμο, τόσο ξένο, τόσο δυσκολοκατόρθωτο. Δεν είναι εύκολο να απαρνηθείς τον παλαιό άνθρωπο, τον άνθρωπο της αμαρτίας και να σηκώνεις τον σταυρό της θυσίας και της προσφοράς. Δεν είναι εύκολο να υπερνικάς τον εγωκεντρισμό σου για την εξυπηρέτηση του πλησίον σου.
Και γι’ αυτό το παραβλέπει, το προσπερνά ο σύγχρονος άνθρωπος το σύνθημα αυτό. Αυτό που ζητάει να βολευθεί με ένα πιο βολικό χριστιανισμό, στα μέτρα του. Ο χριστιανισμός της αυταπάρνησης και της αυτοθυσίας του φαίνεται βαρύς, δυσβάστακτος. Ας αρκεστούμε, λένε πολλοί – κι αν δεν το λένε το εφαρμόζουν στη ζωή τους, σε μερικές άλλες πιο εύκολες εντολές, ας μείνουμε σε μερικά τυπικά καθήκοντα. Όποιος στην εποχή μας εφαρμόζει την αρετή της αυταπάρνησης, όποιος ζει το πνεύμα της θυσίας, θεωρείται από τους άλλους «καθυστερημένος», έξω από το πνεύμα της εποχής. Και αργά ή γρήγορα θα μείνει στο περιθώριο. Αν κοιτάζουμε τους άλλους και αδιαφορούμε για τον εαυτό μας, γινόμαστε τα θύματα. Οι άλλοι μας προσπερνούν, και ίσως πατήσουν επάνω μας για να ανεβούν. Γι’ αυτό να βολευτούμε όπως μπορούμε, να συμβιβαστούμε κάπως με το πνεύμα της εποχής,
Αυτό το πνεύμα του συμβιβασμού, η ζωή του εύκολου χριστιανισμού, δεν χαρίζει στην ψυχή ειρήνη. Συχνά ο άνθρωπος που ακολουθεί τούτο το μονοπάτι στη ζωή του νοιώθει ανησυχία. Και συγχρόνως, όχι μόνο δεν βοηθάει στην ηθική ανύψωση της κοινωνίας μας, αλλά και, είτε το καταλαβαίνει είτε όχι ο άνθρωπος, ενισχύει την κατάπτωση.
Να όμως που για άλλη μια φορά στο πέρασμα των αιώνων, η φωνή του Κυρίου μας επαναλαμβάνεται. Ο Κύριος, που είναι «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας», φωνάζει στον άνθρωπο του 21ου αιώνα: Όποιος…θέλει να με ακολουθήσει σαν γνήσιος μαθητής μου, όποιος θέλει να είναι αληθινός, σωστός μαθητής μου, όποιος δεν αγαπά τους συμβιβασμούς, ας ακολουθήσει το δύσκολο δρόμο της αυταπάρνησης και της άρσης τους σταυρού.
Πρώτος βέβαια ο ίδιος ο Κύριος βάδισε το δρόμο της υπέρτατης θυσίας και σήκωσε τον σταυρό του, γι’ αυτό θέλει τους μαθητές Του ανθρώπους της προσφοράς και της θυσίας. Τους θέλει σταυροφόρους και όχι ανθρώπους που αγαπούν τις κερκίδες. Ανθρώπους που επιζητούν το στίβο.
Ας ακούγαμε κι εμείς σήμερα τη φωνή αυτή του Κυρίου μας, και ας ακολουθούσαμε στα ίχνη Του. Τότε θα νιώθαμε περισσότερη ειρήνη στη ψυχή μας. Θα νιώθαμε γαλήνη από τη συνείδησή μας που θα μάς επαινούσε. Αλλά και πόση θα ήταν η προσφορά μας στην τόσο δύσκολη εποχή μας. Αμήν.

Ὁ Ἰησοῦς προλέγει τὸ πάθος Του (Μάρκ. 8,31-9,1)

Ὁ Ἰησοῦς προλέγει διὰ πρώτην φορὰν τὸ πάθος καὶ τὸν θάνατόν Του.

(Ματθ. 16,21 — 28. Μάρκ. 8,31-9,1. Λουκ. 9,22—27)

Μέχρι τῆς ἡμέρας ταύτης οὐδὲν εἶχεν εἴπει ὁ Κύριος περὶ τοῦ πάθους Του. «Ἀπὸ τότε» ὅτε δηλαδὴ ὁ Χριστὸς ὠμολογήθη ὑπὸ τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, ὅτι εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ «ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς δεικνύειν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ, ὅτι δεῖ αὐτὸν εἰς Ἱεροσόλυμα ἀπελθεῖν καὶ πολλὰ παθεῖν ἀπὸ τῶν Πρεσβυτέρων καὶ Ἀρχιερέων καὶ Γραμματέων καὶ ἀποκτανθῆναι καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθῆναι». Ὁ Κύριος δηλαδὴ ἀπεδείκνυε διὰ τῶν προφητῶν τὸν τόπον ὅπου ἔμελλε νὰ θυσιασθῇ, τὴν Ἱερουσαλήμ, ὅπου προσεφέροντο αἱ θυσίαι, τὸ ἀπαραίτητον τοῦ πάθους Του «δεῖ παθεῖν». Ὁ Χριστὸς ἔπρεπε ὁπωσδήποτε νὰ πάθῃ λόγῳ τῆς ἐχθρότητος τῶν ἀνθρώπων, τῆς μὴ ἀντιστάσεως του εἰς τὴν βίαν αὐτῶν καὶ τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ, κατὰ τὸ ὁποῖον ὁ θάνατός Του ἀπετέλει τὸ κεντρικὸν σημεῖον ἐν τῇ Ἀπολυτρώσει. Καὶ τέλος προέλεγε τὴν τριήμερον ἀνάστασίν Του. «Καὶ παρρησίᾳ τὸν λόγον ἐλάλει» καθαρὰ καὶ μετὰ θάρρους δηλαδὴ ἐνώπιον τῶν μαθητῶν ἔλεγε ταῦτα, ἐνῷ μέχρι τώρα ὑπαινιγμοὺς μόνον ἔκαμε περὶ τοῦ πάθους Του. Ἰωὰν 2,19. 3,14—16. Ματθ. 9,15. Πρεσβύτεροι, ἀρχιερεῖς καὶ Γραμματεῖς ἦσαν τρεῖς τάξεις τοῦ Μεγ. Ἰουδαϊκοῦ Συνεδρίου, οἱ ὁποῖοι θὰ τὸν παραδώσουν εἰς τὸ πάθος. Αὐτοί, οἱ ὁποῖοι ἔπρεπε νὰ Τὸν γνωρίσουν ὡς Μεσσίαν, Τὸν θανατώνουν ὡς κακοῦργον!

Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος σκανδαλισθείς, διότι ὁ τόσον ἔνδοξος Χριστὸς θὰ πάθῃ πολλὰ καὶ θὰ ἀποθάνῃ «προσλαβόμενος Αὐτὸν» λαβών δηλαδὴ τὸν Ἰησοῦν ἀπὸ τὸ χέρι ἤ ἀπὸ τὸ ἔνδυμά Του κατὰ μέρος ἐκ σεβασμοῦ ἰδιαιτέρως «ἤρξατο ἐπιτιμᾶν Αὐτῷ λέγων˙ ἵλεώς σοι Κύριε˙ οὐ μὴ ἔσται σοι τοῦτο». Ὁ Πέτρος δηλαδὴ ἐπιπλήττει τὸν Χριστόν, διότι εἶπεν, ὅτι θὰ πάθῃ καὶ πρέπει νὰ πάθῃ καὶ ταυτοχρόνως παρακαλεῖ τὸν Θεόν, ὅπως φανῇ ἵλεως, εὐμενὴς πρὸς τὸν Ἰησοῦν καὶ μὴ ὑποστῇ τὸ πάθος τοῦτο. Ὁ Πέτρος σκανδαλισθείς γίνεται σκάνδαλον εἰς τὸν Χριστόν, διότι κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον συνιστᾷ εἰς Αὐτὸν πράγματα ἀντίθετα ἀπὸ ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα ἔπρεπε νὰ γίνουν, νὰ μὴ πάθῃ δηλαδὴ ὁ Χριστός. Ἀποτέλεσμα τούτου θὰ ἦτο νὰ μὴ ἀπολυτρωθῇ τὸ ἀνθρώπινον γένος. Ἡ συμβουλὴ ἑπομένως αὕτη τοῦ Πέτρου ἦτο σατανική.

Ἐπειδὴ ὅμως οἱ ὀλίγον ὄπισθεν τοῦ Κυρίου ἄλλοι μαθηταὶ ἤκουσαν τὴν σύστασιν ταύτην τοῦ Πέτρου, ὁ Κύριος «στραφείς καὶ ἰδὼν τοὺς μαθητάς αὐτοῦ ἐπετίμησε τῷ Πέτρῳ καὶ λέγει˙ ὕπαγε ὀπίσω μου σατανᾶ, σκάνδαλόν μου εἶ, ὅτι οὐ φρονεῖς τὰ τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ τὰ τῶν ἀνθρώπων». Ὅπως ὁ Διάβολος πειράζων τὸν Ἰησοῦν ἐν ἐρήμῳ ὑπέδειξεν εὔκολον καὶ σύντομον ὁδὸν τῆς ζωῆς Του, τὴν ὁδὸν τῆς θαυματουργίας καὶ οὐχὶ τῆς ὑπομονῆς τῶν θλίψεων, ἵνα φανῇ, ὅτι εἶναι υἱὸς τοῦ Θεοῦ, κατὰ παρόμοιον τρόπον καὶ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ὁμολογῶν Αὐτὸν υἱὸν Θεοῦ δὲν ἐπιθυμεῖ τὸ πάθος Του, εἶναι Σατανᾶς. Διά τοῦτο λέγει ὁ Χριστὸς πρὸς αὐτόν. Φύγε ἀπ’ ἐδῶ Σατανᾶ, ἐμπόδιον μοῦ ἔγινες, διότι δὲν φρονεῖς τὴν διὰ τοῦ πάθους Μου ἀπολύτρωσιν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τὴν ὁποίαν ὁ Πατὴρ ἀπεφάσισεν, ἀλλὰ ἀνθρωπίνως σκεπτόμενος θεωρεῖς τὸ πάθος καὶ τὴν θλίψιν ὡς μειωτικὰ Ἐμοῦ ὡς Μεσσίου ἐξ ἀδυναμίας ἀνθρωπίνης δῆθεν προερχόμενα. Οὕτω ἡ πέτρα ὁμολογίας ὁ Πέτρος γίνεται πέτρα σκανδάλου εἰς τὸν οἰκοδόμον Χριστόν! Πόση ἡ ἀδυναμία τοῦ Πέτρου ὡς ἀνθρώπου!

Ὁ Κύριος, ἵνα δώσῃ περισσότερον τόνον εἰς τὸ πάθος Του «προσκαλεσάμενος» τὸν εἰς ἀπόστασιν τινα εὑρισκόμενον λαὸν «σὺν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ» λέγει: Ὄχι ἐγὼ μόνον πρέπει νὰ πάθω καὶ νὰ σταυρωθῷ, ἀλλὰ καὶ σεῖς. Καὶ συγκεκριμένως˙ «εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν ἀρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καθ’ ἡμέραν καὶ ἀκολουθήτω μοι». Ἂν θέλετε δηλαδὴ νὰ εἶσθε μαθηταί Μου, πρέπει νὰ σηκώσητε ἕκαστος ἐξ ὑμῶν τὸν ἰδιαίτερόν του σταυρόν, καθημερινῶς θέτων εἰς ἐφαρμογὴν τὴν διδασκαλίαν Μου. Ἄρνησις τοῦ ἑαυτοῦ μας εἶναι ἀπομάκρυνσις παντὸς τὸ ὁποῖον μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Θεόν. Σήκωμα τοῦ σταυροῦ μας εἶναι ὁ βαθμὸς τῆς ἀρνήσεως τοῦ ἑαυτοῦ μας ἡ ὑπομονὴ δηλ. τῶν βασάνων μας μέχρι θανάτου. Ἀκολούθησις τοῦ Χριστοῦ εἶναι νὰ ὑποφέρωμεν καὶ ὑπομένωμεν ὄχι δι’ ἄλλην τινὰ αἰτίαν ὡς κακοποιοί, ἀλλὰ ὡς ἐνάρετοι ὅπως ὑπέφερε καὶ ὁ Χριστὸς βαδίζοντες εἰς τὰ ἴχνη Αὐτοῦ.

Ἐπειδὴ ὅμως ἡ ἀπάρνησις τῶν ἁμαρτωλῶν μας ὀρέξεων πίπτει πολὺ βαρεῖα εἰς τὴν ἀνθρώπινην φιλαυτίαν, ὁ Κύριος προβάλλει πρὸς ὑπερνίκησιν ταύτης τὸ μέλλον Δικαστήριον, ἐνώπιον τοῦ ὁποίου θὰ κριθῶμεν. Φροντίζει μὲ τὸν φόβον ἐκείνου τοῦ Δικαστηρίου νὰ νικήσῃ τὸν ἐπίγειον φόβον καὶ λέγει: «ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν, ὃς δ’ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν Ἐμοῦ καὶ τοῦ Εὐαγγελίου σώσει αὐτήν». Ἐνταῦθα ἡ λέξις ψυχὴ ἔχει δύο ἐννοίας. Σημαίνει τὴν ἐδῶ ζωὴν καὶ τὴν ἐκεῖ αἰωνιότητα. Ἑπομένως ὅποιος θελήσει ὑπακούων εἰς τὴν φιλαυτίαν του νὰ μὴ θυσιάσῃ τὴν ζωὴν του χάριν τῆς ἀληθείας, οὗτος «ἀπολέσει τὴν ψυχὴν» θὰ κατακριθῇ ὑπὸ τοῦ Θείου Δικαστηρίου καὶ θὰ χάσῃ τὴν ἐκεῖ αἰωνίαν μακαριότητα. Ὅποιος ὅμως θυσιάσει τὴν ζωὴν του χάριν τῆς ἀληθείας τοῦ Εὐαγγελίου «οὗτος σώσει τὴν ψυχὴν αὐτοῦ» θὰ κερδίσῃ τὴν αἰωνίαν μακαριότητα.

Ὁ Κύριος συνεχίζων τὸν λόγον του, ὅτι πρέπει νὰ θυσιασθῶμεν ἐδῶ χάριν τῆς ἄλλης μακαριότητος, φέρει τὰς δύο ὑπάρξεις μας παροῦσαν καὶ μέλλουσαν καὶ λέγει: «τί γὰρ ὠφεληθήσεται ἄνθρωπος, ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδίσῃ τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ἀπολέσας ἤ ζημιωθείς;» Τί σημασίαν δηλαδὴ ἔχει ἐὰν κερδίσωμεν ὄχι μόνον τὴν ζωὴν μας ἀποφεύγοντες τὸν μαρτυρικὸν θάνατον χάριν τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρον τὸν παρόντα κόσμον μὲ ὅλα τὰ ἀγαθά του, κατακριθῶμεν ὅμως βάσει μικρᾶς ἤ μεγάλης ἁμαρτίας ὑπὸ τοῦ Θείου Δικαστηρίου; «ἤ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» Ἡ αἰωνία ψυχὴ μας εἶναι ἀνωτέρα ὅλου τοῦ κόσμου, ὥστε οὐδὲν ἀντάλλαγμα αὐτῆς ὑπάρχει!

Ὁ Κύριος παρουσιάζει ἐν συνεχείᾳ τὸν φόβον ἤ τὴν λαμπρότητα τοῦ Δικαστηρίου ἐκείνου, ὅπου θὰ δικασθῇ τὸ πολυτιμότερον, τὸ ὁποῖον ἔχομεν, ἡ ψυχή μας, ἵνα νικήσῃ τὸν φόβον τοῦ ἐπιγείου μαρτυρικοῦ θανάτου καὶ λέγει: «ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ μὲ καὶ τοὺς ἐμούς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτόν, ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ Πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων καὶ τότε ἀποδώσει ἐκάστῳ κατὰ τὴν πράξιν αὐτοῦ». Ὁ Κύριος ὀνομάζει τὴν γενεὰν ταύτην μοιχαλίδα, διότι ζῇ ἐν ἁμαρτίᾳ καὶ ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ εὑρισκομένη ἔχει πάρει διαζύγιον ἀπὸ τὸν Θεόν. Ὁ Χριστὸς θὰ ἐντραπῇ τότε ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι θὰ Τὸν ἐντραποῦν ἐδῶ. Ἐκεῖνοι ὅμως οἱ ὁποῖοι δὲν θὰ δειλιάσουν ἐδῶ, θὰ δοξασθοῦν ἐκεῖ. Ὅσος εἶναι ὁ τρόμος τῶν καταδικαζομένων, ἄλλη τόση θὰ εἶναι ἡ δόξα τῶν ἀμειβομένων ἐκεῖ, ὅπου ἕκαστος θὰ ἀμειφθῇ δικαίως.

Ὁ Κύριος περιγράφει ἐκτενέστερον τὸ Δικαστήριον ἐκεῖνο καὶ λέγει: «ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἐστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου, ἕως ἂν ἴδωσι τὸν Υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει». Περὶ τίνος πρόκειται ἐνταῦθα; Ἰδού! Ἡ μέλλουσα κρίσις θὰ γίνῃ κατὰ τὸ τέλος τοῦ κόσμου. Ἡ ἐποχὴ ἐκείνη ὡς λίαν ἀπομεμακρυσμένη δὲν θὰ ἴδῃ οὐδένα ἐκ τῶν ζώντων τότε Ἀποστόλων. Ἀλλὰ ἡ Μεσσιανικὴ ἐποχὴ καὶ ἑπομένως καὶ τὸ Μεσσιανικὸν θεῖον Δικαστήριον ἐκτείνεται ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ Κυρίου μέχρι τέλους κόσμου. Δύο μεγάλαι δίκαι καὶ καταδίκαι θὰ λάβωσι χώραν κατὰ τὴν Μεσσιανικὴν ταύτην περίοδον. Ἡ μία ἀφορᾷ τὴν δίκην καὶ καταδίκην τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ κεῖται εἰς τὴν ἀρχὴν τῆς Μεσσιανικῆς περιόδου ταύτης. Ἡ πρώτη εἶναι εἰκὼν τῆς δευτέρας. Ἡ πρώτη δίκη καὶ καταδίκη εἶναι ἡ καταστροφὴ τῆς Ἱερουσαλήμ, ἥτις ἔγινε τὸ 70 μ.Χ. Κατὰ τὴν καταστροφὴν ταύτην ἔζων τινὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ ἐκ τοῦ λαοῦ τοῦ παρευρισκομένου μετὰ τοῦ Ἰησοῦ. Κατὰ ταύτην ἦλθεν «ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐν δυνάμει», διότι ἐφάνη ἡ θαυματουργικὴ δύναμις τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ἐκκλησίας καθ’ ὅσον ἡ μὲν Ἱερουσαλὴμ κατεστράφη τιμωρηθεῖσα, ἡ δὲ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἐξηπλώθη εἰς ὁλόκληρον τὸν κόσμον. Μικρὰ εἶναι ἡ δύναμις αὕτη τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ; Κάθε ἄλλο!

Ἰδοὺ τὸ τρομερὸν δικαστήριον, ἡ ἅλωσις τῆς Ἱερουσαλήμ! Ἑπομένως, λέγει ὁ Κύριος, νικήσατε τὸν φόβον τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου χάριν ἐμοῦ, μὲ τὸν φόβον τοῦ μέλλοντος τρομεροῦ δικαστηρίου, τὸ ὁποῖον θὰ γίνῃ πέραν τοῦ κόσμου τούτου καὶ τοῦ ὁποίου εἰκὼν εἶναι ἡ καταστροφὴ τῆς Ἱερουσαλήμ, τῆς ὁποίας τινὲς ἐξ ὑμῶν τῶν Ἀποστόλων καὶ παρισταμένων θὰ γίνετε αὐτόπται μάρτυρες.



Θέμα: Ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου καὶ ἡμῶν

Ἐνταῦθα ὁ λόγος εἶναι περὶ τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡμῶν.

Καὶ Α. Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ. Τρία πρόσωπα εἶναι σπουδαῖα ἐνταῦθα. Ὁ Χριστός, ὁ Ἀπόστολος Πέτρος καὶ ὁ Διάβολος. Ὁ Χριστὸς καὶ ὁ Πέτρος εἶναι τὰ ἁγιώτερα πρόσωπα εἰς τὴν γῆν καὶ τὸν Οὐρανόν. Ὁ Διάβολος εἶναι τὸ βρωμερώτερον πρόσωπον ἐδῶ καὶ εἰς τὸν ἄλλον κόσμον. Ὁ Χριστὸς ὀνομάζει τὸν Ἀπόστολον Πέτρον Διάβολον! Πόσον τρομερὸν εἶναι τὸ πρᾶγμα, ἂν σκεφθῶμεν, ὅτι ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ὠνομάσθη διάβολος, διότι δὲν ἠθέλησε νὰ σταυρωθῇ ὁ Χριστὸς ἀπὸ ἀγάπην του πρὸς Αὐτόν. Ὀνομάζει δὲ ὁ Χριστὸς τὸν Ἀπόστολον Πέτρον διάβολον, διότι εἶχε μεγάλην ἐπιθυμίαν νὰ σταυρωθῇ, ἵνα ἐξιλεώσῃ ἡμᾶς ἔναντι τοῦ Πατρὸς του διὰ τὸ προπατορικὸν ἁμάρτημα τοῦ Ἀδάμ. Ἐρωτᾶται ὅμως. Διατὶ ἔχει τόσην ἐπιθυμίαν νὰ σταυρωθῇ ὁ Χριστός, ὥστε ὀνομάζει τὸν Ἀπόστολον Πέτρον διάβολον καὶ δὲν συγχωρεῖ τὸ ἁμάρτημά μας διὰ λόγου, ἀλλὰ δὶ’ αἵματος σταυρικοῦ; Ἰδού! Μὲ τὸν σταυρικὸν θάνατον τοῦ Χριστοῦ φαίνονται δύο ἀντίθετα πράγματα τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἀνθρώπου.

Πρῶτον τοῦ Θεοῦ. Δία τοῦ σταυρικοῦ θανάτου φαίνονται ἡ αὐστηρότης τῆς θείας δικαιοσύνης καὶ ἡ θεία εὐσπλαγχνία. Ἡ Δικαιοσύνη του! Δὲν ἦτο ἄλλος καταλληλότερος τρόπος ἐκφράσεως τῆς θείας δικαιοσύνης ἐν τῇ ὑψίστῃ αὐστηρότητι παρὰ διὰ μίαν μόνην ἁμαρτίαν τῶν πρωτοπλάστων καὶ ἐκείνην πρὸ χιλιάδων ἐτῶν καὶ κατὰ πρώτην φορὰν γενομένην καὶ εἰς μορφὴν μικρᾶς βαρύτητος—βρῶσις ἀπηγορευμένου καρποῦ!—νὰ ὑποστῇ ὁ μονογενής Του Υἱὸς τὴν ἐσχάτην τῶν ποινῶν, τὸν θάνατον καὶ τοῦτον ἐν τῇ ἀτιμωτικῇ καὶ πολυωδύνῳ μορφῇ τοῦ σταυροῦ! Ἀλλὰ ταυτοχρόνως δὲν ὑπάρχει καλλίτερος τρόπος ἐκφράσεως τῆς θείας εὐσπλαγχνίας πρὸς τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀπὸ τοῦ νὰ μὴ πάθῃ τίποτε ἀπὸ τὴν ποινὴν ταύτην ὁ ἁμαρτήσας ἄνθρωπος ἀλλὰ ὁ ἀναμάρτητος Ἰησοῦς, ἡμεῖς δὲ νὰ σωζώμεθα δωρεὰν οὐχὶ διὰ λόγου, ἀλλὰ διὰ τοῦ αἵματος τοῦ σταυρωθέντος Ἰησοῦ. Ὥστε μὲ τὸν σταυρικὸν θάνατον Του ὁ Χριστὸς ἔδειξε τὴν αὐστηρότητα τῆς θείας δικαιοσύνης κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τὴν μεγάλην Του ἀγάπην πρὸς τοὺς ἁμαρτωλούς. Πόσον ἐπιτυχὴς καὶ ἀνάγλυφος εἶναι ὁ τραγικὸς συνδυασμὸς τῶν δύο ἰδιοτήτων τοῦ Θεοῦ δικαιοσύνης καὶ ἀγάπης ἐν τῷ σταυρῷ!

Δεύτερον. Τοῦ ἀνθρώπου: Ὁ Σταυρὸς ὅμως τοῦ Κυρίου συνδυάζει καὶ ζυγίζει καὶ δύο ἄλλας ἀντιθέσεις, αἵτινες ὑπάρχουσιν εἰς τὸν ἄνθρωπον, τὴν βρωμιά του καὶ τὸ μεγαλεῖον του. Βρωμιὰ εἶναι αἱ ἁμαρτίαι του καὶ μεγαλεῖον του εἶναι ἡ ἀξία τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς. Πόσον βαρεῖα εἶναι καὶ τί ζυγίζει ἡ ἁμαρτία, μία ζυγαριὰ μόνον ἠδύνατο νὰ τὰ ζυγίσῃ, ἕνας μεγάλος ζυγιστὴς ἠδύνατο νὰ κρατήσῃ εἰς τὸ χέρι του τὴν ζυγαριὰν αὐτὴν καὶ εἰδικὰ δράμια ἔπρεπε πρὸς τοῦτο νὰ εὑρεθῶσι. Καὶ αὐτὰ εἶναι: Ζυγὸς μὲν ὁ Σταυρός, ζυγιστὴς ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς καὶ δράμια τὸ αἷμα Του! Δὲν ὑπάρχει βαρύτερον πρᾶγμα ἀπὸ τὸν σταυρόν, δὲν ὑπάρχει δυνατώτερος ἀπὸ τὸν Θεόν. Δὲν ὑπάρχουν ἐλαφρότερα δράμια, ὥστε νὰ ζυγίζουν καὶ τὰ ἐλάχιστα βάρη, βαρύτερα δράμια, ὥστε νὰ ζυγίζουν μεγάλα βάρη ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Καὶ τὰ τρία αὐτὰ ἐζύγισαν τὴν μίαν, τὴν πρώτην τὴν πρὸ χιλιάδων ἐτῶν ἁμαρτίαν καὶ ἐχύθη τόσον καὶ τοιοῦτον αἷμα. Πόσον βαρεῖα εἶναι ἡ ἁμαρτία!

Ἀλλὰ ὁ σταυρὸς δηλοῖ καὶ τὴν ἀξίαν τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Ἰδοὺ πῶς! Προκειμένου νὰ καθαρίσωμεν οἱονδήποτε ὕφασμα ἐξετάζομεν πόσον θὰ μᾶς στοιχίσουν τὰ καθαριστικά. Ἑπομένως ἀπὸ τὴν ἀξίαν τοῦ καθαριστικοῦ μέσου ἐξάγεται ἡ ἀξία τοῦ καθοριζομένου ὑφάσματος. Καὶ ἐδῶ καθαρτήριον μέσον εἶναι τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Καθαριζόμενον πρᾶγμα ἡ ψυχή μας. Ἄπειρη εἶναι ἡ ἀξία τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ; Ἄπειρη εἶναι καὶ ἡ ἀξία τῆς ψυχῆς μας. Ὥστε ἰδοὺ ὁ σταυρὸς δεικνύει τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας, τὴν ἀξίαν τοῦ ἀνθρώπου!

Ἑπομένως ὁ σταυρὸς δηλοῖ πόσον δίκαιος καὶ ἀγαθὸς εἶναι ὁ Θεός, πόσον βάρος ἔχει ἡ ἁμαρτία καὶ ἀξίαν ὁ ἄνθρωπος!

Β.Οἱ ἰδικοὶ μας σταυροί; Τὸ ἴδιον καὶ οὗτοι φανερώνουν: Τὴν ἀγάπην καὶ δικαιοσύνην τοῦ Θεοῦ, τὴν ἀξίαν καὶ τὴν βρωμιάν μας. Καὶ συγκεκριμένως. Ἔχεις κι σὺ τὰ σταυρουλάκια σου: Πτωχείαν, ἀσθένειαν, γείτονα κακόν, νοικάρην ὀχληρόν, ἀδελφὸν καὶ συγγενῇ ἰδιότροπον, ἄνδρα ἤ γυναῖκα τύραννον, φίλον συκοφάντην, συνάδελφον κουτσομπόλην ἤ ὑβριστὴν κ.λ.π. Μέσα εἰς αὐτὰ θὰ φανῇ ἡ ἀγάπη καὶ ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀξία σου καὶ ἡ βρωμιά σου. Πράγματι! Πότε ὁ Θεὸς θὰ δείξῃ τὴν ἀγάπην Του πρὸς ἐσέ; Ὅταν εἶσαι πτωχός, ἀσθενής, ὅταν ἔχῃς γείτονα ὀχληρόν, ὅταν ἀδικῆσαι ἀπὸ τὸν ἄνδρα σου, τὴν γυναῖκα σου, τὸν φίλον σου, τὸν συνάδελφόν σου. Ὅταν δὲν ἀδικῆσαι, δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ ἐκδηλωθῇ τόση ἀγάπη τοῦ Θεοῦ! Πότε σὺ χαϊδεύεις τὸ μάτι σου, τὸ χέρι σου, τὸ πόδι σου; Ὅταν ἔχῃ πληγὴν τινα. Πότε ἡ μητέρα φιλεῖ τὸ παιδί της καὶ ἐκδηλοῖ τὴν ἀγάπην της; Ὅταν ἀσθενῇ. Τὸ ἴδιον κάμνει καὶ ὁ Θεὸς πρὸς ἡμᾶς, ὅταν ὑποφέρωμεν.

Εἰς τοὺς σταυρούς μας δὲν φαίνεται μόνον ἡ ἀγάπη Τοῦ ἀλλὰ καὶ ἡ δικαιοσύνη Του. Πόσοι ἀπὸ τοὺς σταυροὺς αὐτοὺς εἶναι τιμωρία μας! Σὲ κουτσομπολεύει αὐτή, διότι καὶ σὺ κάποιον ἄλλον ἐκουτσομπόλευσες. Σὲ συκοφαντεῖ ἐκεῖνος, διότι καὶ σὺ εἰς κἄποιον λόγον συκοφαντίας ἐξετόξευσες,. Εἶσαι ἀσθενής; Ἀποκλείεται, ὥστε ἀπὸ τῶν πολλῶν σου ἁμαρτιῶν νὰ ἀσθενῇ τὸ σῶμα; Εἶσαι πτωχός; Ἀποκλείεται ἡ τεμπελιά, ἡ σπατάλη νὰ σὲ ἔφερον εἰς τὸ σημεῖον αὐτό; Εἶναι τύραννος ὁ ἄνδρας σου; Ποῦ ξέρω ἂν τὸν βασανίζῃς καὶ σὺ μὲ τοὺς ἰδικούς σου γυναικείους τρόπους; Εἶσαι ἐν τάξει εἰς αὐτὰ καὶ ἀδικεῖσαι; Αἴ, τότε θὰ ἐκδηλωθῇ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς σέ.
Ἀλλὰ εἰς τοὺς σταυροὺς αὐτοὺς φαίνεται ἡ βρωμιά μας καὶ ἡ ἀξία μας Ἐπάνω εἰς τὴν πίεσιν τῆς ἀδικίας, τῆς συκοφαντίας, τῆς πτωχείας, τῆς ἀσθενείας, θὰ ξεράσῃς ὅ,τι ἔχεις μέσα σου κατὰ τοῦ γείτονός σου, τοῦ ἰδιοκτήτου σου, τοῦ νοικάρη, τοῦ φίλου, τοῦ συναδέλφου σου, τῆς φίλης. Τότε θὰ δείξῃς καὶ τὸ μεγαλεῖον τῆς ψυχῆς σου διὰ τῆς ὑπομονῆς εἰς τὴν πτωχείαν καὶ νόσον, διὰ τῆς μεγαλοκαρδίας σου εἰς τοὺς συκοφάντας σου, διὰ τῆς σιωπῆς εἰς τὰς ἐξάψεις τοῦ θυμοῦ τοῦ ἀνδρός σου, διὰ τῆς συγγνώμης σου πρὸς τοὺς βλάψαντάς σε, γενικῶς διὰ τῆς προσπαθείας σου νὰ ῥίπτῃς νερὸ καὶ ὄχι λάδι στὴ φωτιά. Ἰδοὺ καὶ οἱ ἰδικοὶ μας σταυροί, καθρέπται τῆς ἀγάπης καὶ δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ, τῆς βρωμιᾶς καὶ τοῦ μεγαλείου μας! Ἰδοὺ διατ’ ὁ Χριστὸς τόσον πολὺ ἐπεθύμει νὰ σταυρωθῇ, ὥστε νὰ εἴπῃ τὸν Πέτρον, ὅστις τοῦ συνέστησε νὰ μὴ σταυρωθῇ, Διάβολον. Ἰδοὺ διατὶ συνέστησεν, ὅτι πρέπει νὰ προσέχωμεν εἰς τοὺς σταυρούς μας, ὥστε νὰ ὑπομένωμεν αὐτούς.

Παράδειγμα σπουδαιότατον καὶ εἰκὼν φωτεινότατη, πόσον ἡ θλίψις ἐξαγνίζει τὸν ἄνθρωπον καὶ ἀναδεικνύει τὸν Θεόν, εἶναι ὄχι μόνον τῶν ἁγίων, οἱ ὁποῖοι διὰ τῶν βασάνων ἐξελαμπικαρίσθησαν ὡς χρυσὸς ἐν χωνευτηρίῳ, ἀλλὰ καὶ κατὰ τὸν κατακλυσμόν. Κατὰ τὸν κατακλυσμὸν δηλαδὴ τοῦ Νῶε, ὅσον ὁ κατακλυσμὸς ἐμεγάλωνε, τόσον ἡ κιβωτὸς τῶν 8 δικαίων ψυχῶν ἀνυψοῦτο εἰς ὑψηλότερον ὕψος. Ὅσον περισσότεροι ἀσεβεῖς ἐπνίγοντο, τόσον ἡ κιβωτὸς τῆς σωτηρίας τῶν δικαίων ἤγγιζε πρὸς τὸν Οὐρανόν. Τὸ γεγονὸς τοῦτο εἶναι ἐκφραστικωτάτη εἰκὼν τῆς δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς ἁμαρτωλούς, ἀγάπης Του πρὸς τοὺς δικαίους καὶ δεῖγμα τῆς ἀνθρωπίνης βρωμιᾶς, ἀλλὰ καὶ ἀξίας, ἀφοῦ 8 ἄνθρωποι ἐσώθησαν μέσα εἰς τόσην κοσμοχαλασιά.

Μία ἀπορία. Εἶπεν ὁ Χριστὸς τὸν Ἀπόστολον Πέτρον Σατανᾶν. Ἑπομένως ἐπιτρέπεται καὶ ἡμεῖς νὰ εἴπωμεν τὸν ἄλλον Σατανᾶν ἤ νὰ διαβολοστείλωμεν ἄλλον ἄνθρωπον; Ἀπαντῶ. 1) Ὁ Χριστὸς θὰ στείλῃ εἰς τὸν Διάβολον κατὰ τὴν μεγάλην Κρίσιν, ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι εἰργάσθησαν αὐτὸν διὰ τοῦ «ὑπάγετε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἠτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ». Ἑπομένως ὁ Χριστὸς ἔχει δικαίωμα νὰ στείλῃ ἀνθρώπους, ὑπηρέτας τοῦ Σατανᾶ, εἰς τὸν Σατανᾶν, διότι ἡ παγγνωσία του γνωρίζει ἂν ὁ Α εἶναι διάβολος ἤ ἀξίζει νὰ πάῃ εἰς τὸν διάβολον, ἐνῷ ἡμεῖς οὔτε γνῶσιν οὔτε δικαίωμα ἔχομεν. 2) Ὁ Χριστὸς εἶπε τὸν Ἀπόστολον Πέτρον Σατανᾶν, διότι τοῦ εἶπε νὰ μὴ σταυρωθῇ. Σὺ ὅμως λέγεις τὸν ἄλλον Σατανᾶν, διότι σὲ σταυρώνει. Πόση διαφορά!

Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωση τοῦ Σταυροῦ -Anthony Bloom

Στὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

Τὴν ἡμέρα ποὺ θυμόμαστε τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, πρέπει νὰ δίνουμε ἰδιαίτερη προσοχὴ σ’ ὅ,τι εἶναι ἡ Θεϊκὴ ἀγάπη. Τόσο πολὺ ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο ποὺ θυσίασε τὸν Μονογενῆ του Υἱό, ὥστε κανεὶς ἄνθρωπος δὲν θὰ πρέπει νὰ λησμονηθεῖ καὶ ν’ ἀγνοηθεῖ.

Ἂν εἶναι ἀλήθεια αὐτό, πῶς θὰ πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον; Ἂν ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς σημαίνει τόσα πολλὰ γιὰ τὸν Θεό, ἐὰν Ἐκεῖνος ἀγαπάει τὸν ἄνθρωπο σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε νὰ θυσιάσει τὴν ζωή Του, ὁ θάνατός Του εἶναι εὐπρόσδεκτος- πῶς θὰ πρέπει λοιπὸν νὰ φερόμαστε στὸν πλησίον μας;

Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ ἀγαπᾶμε ἐκ φύσεως, ποὺ μὲ τόσους πολλοὺς τρόπους μοιάζουν μὲ μᾶς στὸ μυαλό, τὸ συναίσθημα – ἀλλὰ εἶναι αὐτὸ ἀγάπη; Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἀγαπᾶμε αὐτὸ τὸ πρόσωπο σὰν τὸ πιὸ πολύτιμο πρόσωπο στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ δικά μου, ἐπειδὴ λαχταρῶ νὰ εἶμαι μὲ τὸν Θεό, νὰ μοιράζομαι τὶς σκέψεις Του, τὴ στάση Του ἀπέναντι στὴ ζωή.

Καὶ πόσοι ἄνθρωποι ὑπάρχουν ποὺ τοὺς φερόμαστε μὲ ἀδιαφορία, δὲν εὐχόμαστε κάτι κακὸ γι’ αὐτοὺς – δὲν ὑπάρχουν γιὰ μᾶς! Ἂς ρίξουμε μιὰ ματιὰ γύρω μας σὲ τούτη τὴ συνάθροιση καὶ γιὰ μῆνες ἂς ἀναρωτηθοῦμε: «τί σημαίνει αὐτὸ τὸ πρόσωπο γιὰ μένα;» - Τίποτα· ἁπλὰ κάποιος ποὺ παρευρίσκεται στὴν ἴδια ἐκκλησία, ποὺ πιστεύει στὸν ἴδιο Θεό, ποὺ λαμβάνει τὴν ἴδια κοινωνία- καὶ λησμονοῦμε ὅτι ἐκεῖνοι ποὺ λαμβάνουν τὴν ἴδια κοινωνία, ἔχουν γίνει μέρος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ζεῖ μέσα τους, ὅτι θὰ πρέπει νὰ στραφοῦμε σ’ αὐτούς, νὰ τοὺς κοιτάξουμε, καὶ νὰ δοῦμε ὅτι ἀποτελοῦν ναὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μιὰ συνέχεια τῆς Ἐνσάρκωσης.

Ἂς θέσουμε στὸν ἑαυτὸ μας σοβαρὰ καὶ κρίσιμα ἐρωτήματα γιὰ τὸ πῶς φερόμαστε καὶ πῶς βλέπουμε τὸν διπλανό μας. Ἂς ἀφιερώσουμε ὅλη τὴν ἑβδομάδα γιὰ νὰ σκεφτοῦμε τὸ ἕνα πρόσωπο μετὰ τὸ ἄλλο καὶ ἂς ἀναρωτηθοῦμε: «ὑπάρχει ἀγάπη στὴν καρδιά μου; » Ὄχι μιὰ συναισθηματικὴ ἀγάπη, ἀλλὰ μιὰ ἀγάπη ποὺ μέσα στὸ φῶς τοῦ Θεοῦ κάνει ἕναν ἄνθρωπο πολύτιμο, - πολύτιμο στὸ βαθμὸ ποὺ θὰ πρέπει νὰ εἶμαι προετοιμασμένος νὰ δώσω τὴν ζωή μου γι’αὐτὸ τὸ πρόσωπο. Καὶ ὅταν τὴν ἑπόμενη ἑβδομάδα προσέλθουμε στὸ μυστήριο τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, ἀνάμεσα στὰ ἄλλα, ἂς φέρουμε, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, αὐτὸ τὸ ἐρώτημα: «Ὑπάρχει γιὰ μένα ὁ πλησίον; Τί σημαίνει γιὰ μένα; » Γιὰ τὸν Θεὸ εἶναι τὰ πάντα· ἐὰν γιὰ μένα δὲν εἶναι τίποτα, ποιὰ εἶναι ἡ θέση μου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ; Ἀμήν.

Κήρυγμα Κυριακῆς Μετά την ΄Υψωσιν Ἡ κατά Θεόν Ἀλλοτρίωση

      Κάποιες φορές τά λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πού βρίσκονται στίς ἐπιστολές του εἶναι ἀκατανόητα ἤ φαντάζουν ἀκατόρθωτα καί μή πραγματοποιήσημα. Ἔτσι καί στήν ἐπιστολή πού θά ἀκούσουμε τήν Κυριακή, ἐκεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος παρουσιάζει τόν ἑαυτό του ὡς ἕνα ζωντανό νεκρό λέγοντας ἐκεῖνο τό περίφημο «ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῆ δέ ἐν ἐμοί ὁ Χριστός» (Γαλ. β΄ 20). Ἄς δοῦμε σήμερα τήν οὐσία αὐτῆς τῆς φράσης καί τί σημαίνει γιά τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς.

      Ὅταν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔγραφε πώς ἔπαυσε πιά νά ζεῖ ὁ ἴδιος καί πώς μέσα του ζοῦσε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ἤθελε νά ὑπογραμμίσει τήν ἀπόλυτη ταύτιση τοῦ ἑαυτοῦ του μέ τό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ. Τήν ὑποχώρηση δηλαδή κάθε προσωπικοῦ βιώματος πού μποροῦσε νά ἔρχεται σέ σύγκρουση μέ τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ καί τήν ὁλοκληρωτική ἐπικράτηση μέσα του ἐκείνου πού ὁ Χριστός ἐπέβαλε. Σκοπίμως μάλιστα χρησιμοποίησε τήν εἰκόνα τῆς νεκρώσεως γιά νά τονίσει τήν ἐσωτερική του ἀπάθεια καί τήν συνειδητή προσχώρηση στήν ἀναγεννητική πνοή τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι καθιστοῦσε πολύ σαφές ὅτι ἡ ἀλλοτρίωση τοῦ ἴδιου τοῦ ἐγώ του καί ἡ περιχώρηση στήν θέση του τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ, σημείωνε τήν ἀνώτατη βαθμίδα τῆς χριστιανικῆς τελειότητος.

      Αὐτή ἡ ἀλλοτρίωση φαίνεται στά μάτια τῶν ἀνθρώπων σάν ἑκούσια αὐτοδέσμευση τῶν δυνάμεών μας καί σάν θεληματική ἀποβολή κάθε προσωπικῆς ἀξίας. Ὅμως αὐτή βρίσκεται στό ἐπίκεντρο ἐκείνου πού λέμε ὁλοκλήρωση καί τελείωση, ὅσο κι ἄν μᾶς εἶναι δύσκολο νά τό κατανοήσουμε. Γιατί ποτέ ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ἀνυψωθεῖ στίς αἰθέριες προσβάσεις τῶν πνευματικῶν του ἀναβαθμῶν, κρατώντας σφικτά τά βάρος τῆς ἀτομικῆς του ὀντότητος. Πρέπει νά κατορθώσει αὐτή τήν ἄνωση, πού ποτέ δέν πετυχαίνει, σάν χοντρά παλαμάρια ἀνθρωποκεντρικῶν δεδομένων νά τόν κρατοῦν σφικτά προσηλωμένο στήν πεζότητα τῆς καθημερινότητος.

      Μιλώντας γιά ἀλλοτρίωση, μιλᾶμε γιά νέκρωση κάθε ἐσωτερικῆς κινήσεώς μας πού θά ἀντιστρατευόταν στήν ἀνοδική μας πορεία. Γιατί δέν εἴμαστε μακριά, οὔτε ἔξω ἀπό τά πράγματα ἄν ὑποστηρίξουμε πώς ὁ μεγαλύτερος πολέμιος τοῦ ἀνθρώπου σ’ αὐτή του τήν πορεία εἶναι ὁ ἴδιος του ὁ ἑαυτός του. Ἕνας ἑαυτός γεμᾶτος πάθη καί ἐλαττώματα, πού κλίνει αὐτόματα θά ἔλεγε κανείς πρός τήν πλευρά τῆς ψυχικῆς ραστώνης, ἀποφεύγωντας συστηματικά κάθε προσπάθεια πού θά μποροῦσε νά μᾶς ἐξασφαλίσει τήν ἠθική καί πνευματική μας τελειότητα. Ἀλλά ἡ ἀποξένωσή μας ἀπό τόν ἑαυτό μας καί ἡ ὅσο τό δυνατόν μεγαλύτερη ἀπελευθέρωσή μας ἀπό τά δεσμά του δέν ἔχει κανένα ἀποτέλεσμα ἄν δέν συνδυάζεται μέ ταυτόχρονη παράδοσή μας στήν εὐθύνη τοῦ Χριστοῦ.

      Τό ὁλοκληρωτικό αὐτό δόσιμο στά χέρια τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ὁ μεγάλος ἀναμορφωτής τοῦ ἀνθρώπου, ἀποτελεῖ τήν πεμπτουσία ὅλης τῆς προσπάθειας πού καταβάλλουμε.

     Ἡ προσπάθεια νά ξεφύγουμε ἀπό τόν ἑαυτό μας καί νά ἀφοσιωθοῦμε στόν Χριστό εἶναι πολύ δύσκολη. Γιατί ἔχουμε μάθει χρόνια τώρα νά ζοῦμε μέ τόν ἑαυτό μας καί γιά τόν ἑαυτό μας. Ὅλες μας οἱ μέρες τίς περισσότερες φορές κυλοῦν μέσα σ’ ἕνα λιβανωτό πού καῖμε ἀδιάκοπα στόν ἐγωϊσμό καί στόν ἀτομισμό μας. Μᾶς εἶναι γι’ αὐτό πολύ δύσκολο νά αἰσθανθοῦμε ὄχι ἁπλῶς ξένοι πρός τό ἐγώ μας ἀλλά νά δεχθοῦμε νά ὑποκατασταθεῖ αὐτό μέ τό ἐγώ τοῦ Χριστοῦ. Ὅμως μόνο ὅταν ἀπό ἐγωϊστές, γίνουμε χριστοφόροι, μόνο τότε θά μπορέσουμε νά ἀποκτήσουμε τίς πλατειές διαστάσεις πού χαρίζει στόν ἄνθρωπο ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ μέσα του. Εἶναι γι’ αὐτό ἀπαραίτητο νά ἀναλάβουμε αὐτόν τόν ἀγῶνα, πού στήν βάση του βρίσκεται ἡ ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας καί στήν κορυφή του ἡ ὁλοκληρωτική μας προσφορά πρός τόν Θεό.

      Πολλοί νομίζουν, ὅπως εἴπαμε, πώς αὐτό τό δόσιμο αὐτή ἡ ἑκούσια ἀλλαγή μέσα μας θά μᾶς στερήσει ἀπό κάθε προσωπική ἀξία καί θά μᾶς καταστήσει ἄβουλα ὄργανα σέ ξένα χέρια. Ἡ ἀντίληψη αὐτή εἶναι λανθασμένη, γιατί δέν μετριώνται μέ τά συμβατικά μέτρα τῆς καθημερινότητος οἱ πνευματικές διαστάσεις. Ὅταν σταματήσουμε νά δουλεύουμε στόν ἑαυτό μας τότε παίρνουμε τήν κατεύθυνση πού μᾶς φέρνει πιό κοντά στό προορισμό μας. Κι ὅταν ἀφήνουμε νά χειραγωγηθοῦμε ἀπό τόν Χριστό τότε ἀποκτᾶμε τήν πραγματική μας ἀξία καί βλέπουμε πόσο πιό ἀσφαλεῖς εἴμαστε στόν δρόμο μας καί πόσο πιό τίμιοι μέ τόν ἑαυτό μας.

      Ἡ ἐγκατάσταση μέσα μας τοῦ Χριστοῦ καί ἡ κατεύθυνση τῆς ζωῆς μας ἀπό τήν δική του μορφή ἀνοίγει γιά τόν καθένα μας εὑρεῖες προοπτικές πνευματικῆς προκοπῆς καί προόδου, πρᾶγμα πού ζητάει ἀπό μᾶς ἡ προσπάθεια αὐτῆς τῆς ἐσωτερικῆς ἀλλοτριώσεως. Ὅταν θά γίνουμε «διδακτοί Θεοῦ» καί ὅταν ὅλες οἱ ἐκφάνσεις καί οἱ ἐκφράσεις τῆς ζωῆς μας θά φέρουν τήν σφραγίδα τῆς οὐσιαστικῆς παρουσίας Του μέσα μας, τότε θά ἀποκτήσουμε καί ἐμεῖς τήν δυνατότητα νά συμπεριφερόμαστε τέλεια καί νά ἐμφανίζουμε μέ τήν ζωή μας τήν ὁρατή εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου πού δέν ζεῖ γιά τόν ἑαυτό του, ἀλλά γιά τόν Θεό.

      Μποροῦμε ἄραγε νά ἀναλάβουμε αὐτήν τήν προσπάθεια, ὥστε μέ τήν σκέψη μας μέ τά χείλη μας καί μέ τίς αἰσθήσεις μας νά σκέπτεται, νά μιλᾶ καί νά αἰσθάνεται ὁ Χριστός;

      Αὐτό εἶναι ἀποκλειστικό προσωπικό θέμα τοῦ καθενός μας.    

           πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ Κέντρο της ζωής ο Σταυρός

Κέντρο της ζωής ο Σταυρός

«Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι»

Στην επί του Όρους ομιλία Του ο Κύριος ανοίγει μπροστά στον άνθρωπο τους ορίζοντες της αιώνιας ζωής και του δίνει προσανατολισμούς σταθερούς και αιώνιους. Συγκεκριμένα αποκαλύπτει όλες εκείνες τις προϋποθέσεις πάνω στις οποίες μπορεί να στηριχθεί η αυθεντική ζωή που οδηγεί στην αγάπη του Θεού και την αληθινή ευτυχία.

Η δυναμική της ελευθερίας

Πριν διεισδύσουμε στο βάθος των λόγων του Κυρίου, όπως αυτοί αυθεντικά αναδύονται μέσα από την σημερινή ευαγγελική περικοπή, είναι πολύ σημαντικό να προσέξουμε το στοιχείο της ελευθερίας, το οποίο καθιστά τη ζωή στην οποία μας προσκαλεί η αγάπη του Κυρίου ανόθευτη, αυθεντική και αληθινή.

Ο Θεάνθρωπος Κύριος δεν αναγκάζει κανένα να τον ακολουθήσει. Μας αφήνει όλους ελεύθερους να κάνουμε τις επιλογές μας, ανάλογα με τις δικές μας προθέσεις και διαθέσεις. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που τονίζει ο μεγάλος πατέρας της Εκκλησίας μας, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο οποίος σημειώνει ότι «ο Θεός μας έκανε αυτεξούσιους και άφησε στην ελεύθερη θέλησή μας να προτιμήσουμε την αρετή ή να προχωρήσουμε στην κακία». Η προτροπή του Κυρίου «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν», ενισχύει με τον πιο φανερό τρόπο τα πιο πάνω. Η αγάπη Του μάς αφήνει πάντοτε ελεύθερους να επιλέξουμε ο καθένας την πορεία που θα ακολουθήσουμε. Κοντά Του ή μακριά Του. «Γι αυτό τιμωρούμαστε όταν φταίμε και επαινούμαστε όταν κάνουμε το καλό», σημειώνει και πάλιν ο ιερός Χρυσόστομος. Η λειτουργία της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου είναι εκείνη που καταξιώνει την πορεία της αυταπάρνησης στην οποία μας καλεί ο Δημιουργός μας για να πλησιάσουμε την αγάπη Του.

Αυταπάρνηση

Την πορεία της αυταπάρνησης υπέδειξε με την ζωή και το παράδειγμά του ο ίδιος ο Κύριος. Υπέμεινε όλες τις ταπεινώσεις και τους εξευτελισμούς, τους εμπτυσμούς και τα ραπίσματα, για να φθάσει στην υπέρτατη θυσία, τη Σταυρική. Όλα αυτά τα υπέμεινε όχι βέβαια γιατί είχε κάτι να κερδίσει ο ίδιος, αλλά για να προσφέρει τη σωτηρία στον άνθρωπο. Να τον αποκαταστήσει στην κατά φύση ζωή. Να τον φέρει και πάλι κοντά στο Θεό, την πηγή της ζωής και να τον απαλλάξει έτσι από τον αιώνιο θάνατο. Την πορεία αυτή της αυταπάρνησης θα χρειαστεί να ακολουθήσει στη ζωή του και ο άνθρωπος για να μπορέσει να ενωθεί με τον Χριστό και να γευθεί τις δωρεές του. Θα χρειαστεί δηλαδή να θυσιάσει το «εγώ» του και τα επικίνδυνα παρακλάδια του. Θα χρειαστεί επίσης να αρνηθεί τα υλικά και τα γήινα στοιχεία που παραμορφώνουν το πνευματικό του κάλλος και λειτουργούν απαγορευτικά στην εν Χριστώ πορεία του. Ο Χριστός άλλωστε μάς το ξεκαθαρίζει σε άλλη περίπτωση όταν μας προειδοποιεί: «Ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσι». Αυτό σημαίνει στην καθημερινή μας ζωή ότι χρειάζεται κι εμείς να σηκώνουμε κάποιο σταυρό. Τον προσωπικό μας σταυρό. Μόνο έτσι μπορούμε να γινόμαστε μέτοχοι της Θείας Ζωής και να γευόμαστε τους καρπούς της ζωοφόρου Αναστάσεως.

Αγαπητοί αδελφοί, ο καθένας από μάς καλείται να σηκώσει θεληματικά και αγόγγυστα το δικό του σταυρό, είτε αυτός είναι πόνος, είτε είναι θλίψη, είτε είναι ασθένεια, είτε οποιαδήποτε άλλη δοκιμασία στη ζωή. Όταν δοκιμάζουμε με υπομονή και με πίστη κάποιο σταυρικό «πόνο» έρχεται κατόπιν η εμπειρία της αναστάσιμης χαράς, η οποία μπορεί να πλημμυρίζει την ύπαρξή μας, και να την αναδεικνύει στην προοπτική της αγιότητας. Είναι τότε που μπορούμε στη ζωή μας να δοκιμάζουμε μέσα από κάθε θλίψη την αναστάσιμη χαρά και ελπίδα. Όποιος λοιπόν θέλει να ακολουθήσει στη ζωή του το Χριστό, θα πρέπει να είναι έτοιμος να σηκώσει το δικό του σταυρό. Ο λόγος του Κυρίου «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι», μπορεί να είναι ο πιο σταθερός δείκτης στη ζωή μας. Σ’ αυτές τις συχνότητες άλλωστε είναι εναρμονισμένη και η πορεία που ακολουθούν οι άγιες μορφές της Εκκλησίας μας, οι οποίες αναδεικνύονται ως αιώνια πρότυπα και παραδείγματα. Ο Ιωνάς ο προφήτης, ο Μελέτιος και ο Ισαάκιος και ο Κοδράτος ο απόστολος, των οποίων τη μνήμη τιμούμε σήμερα, είναι αδιάψευστοι μάρτυρες γι’ αυτό. Ο καθένας με το δικό του τρόπο και ακολουθώντας το δικό του δρόμο έδειξαν ότι όταν ο σταυρός βρίσκεται στο κέντρο της ζωής μας, τότε αυτή αποβαίνει άγια και ευλογημένη.