ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ’ ΛΟΥΚΑ (ΤΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ) Ευαγγ. ανάγνωσμα: Λουκ. ιδ’ 16 – 24 (14-12-2014)

                                                
                                                                                                       Ιεροδιακόνου Επιφανίου Παπαντωνίου

 Κυριακή των Προπατόρων

Η σημερινή Κυριακή μαζί με την επόμενη Κυριακή, μας τοποθετούν στην τελική ευθεία της υποδοχής της μεγάλης εορτής των Χριστουγέννων. Πλησιάζοντας την «Μητρόπολη των εορτών», η Εκκλησία μας παρουσιάζει σήμερα τους ανθρώπους εκείνους της Παλαιάς Διαθήκης που δέχθηκαν την κλήση του Θεού, για να γίνουν συνεργοί στο μυστήριο της εν Χριστώ σωτηρίας όλων των ανθρώπων. Αν και η Κυριακή είναι αφιερωμένη στους κατά σάρκα προπάτορες του Κυρίου, ωστόσο η ευαγγελική περικοπή που διαβάζεται  από το δέκατο τέταρτο κεφάλαιο του Ευαγγελιστή Λουκά αναφέρεται στην παραβολή του μεγάλου δείπνου. Η παραβολή αυτή, μια από τις πλέον σημαντικές παραβολές του Χριστού γιατί θέτει άμεσα τον προβληματισμό περί της βασιλείας του Θεού, η οποία λαμβάνει την πραγμάτωση της στο πρόσωπο του Χριστού και φέρνει τον άνθρωπο ενώπιον της ευθύνης του ν’ απαντήσει θετικά ή αρνητικά στην κλήση του Θεού.

 Oι «κλητοί» και οι «εκλεκτοί»

Ο Ιησούς Χριστός είναι προσκεκλημένος μαζί με άλλους σε τραπέζι που έκανε πλούσιος Φαρισαίος. Εκεί βρίσκει την ευκαιρία αφενός μεν να διδάξει τους παρόντες Ιουδαίους στο να επικεντρώνουν στην ουσία του νόμου και όχι στην τυπική κατανόησή του με αφορμή θαύμα που πραγματοποίησε ημέρα Σάββατο σ’ έναν υδρωπικό. Αφετέρου δε να ελέγξει τον εγωισμό τους μιλώντας για την αρετή της ταπείνωσης αφού έβλεπε με ποιο τρόπο οι καλεσμένοι διάλεγαν τις πρώτες θέσεις στο τραπέζι «των πρωτοκλισιών», αποκλείοντας παράλληλα από αυτά όλους των πτωχούς και καταφρονημένους συνανθρώπους τους. Έκανε μάλιστα τη σύσταση στον οικοδεσπότη να προσφέρει γεύμα στους φτωχούς, ανάπηρους, κουτσούς και τυφλούς, γιατί τότε θα είναι ευτυχής αφού δεν θα μπορέσουν να του το ανταποδώσουν. Θα ανταποδοθεί όμως όπως του είπε, στην ανάσταση των νεκρών. Όταν τα άκουσε αυτά κάποιος από τους συνδαιτυμόνες, παρατήρησε: «Μακάριος όποιος πάρει μέρος στο τραπέζι της βασιλείας του Θεού, μαζί με τον Μεσσία και τους λοιπούς Πατριάρχες του Ισραήλ». Και ο Κύριος του απαντά στην παρατήρηση του αυτή με τη σημερινή παραβολή.

 «Άνθρωπός τις εποίησε δείπνον μέγα και εκάλεσε πολλούς».Ένας πλούσιος άρχοντας, ετοίμασε μεγάλο δείπνο και κάλεσε μέλη της υψηλής κοινωνίας να τιμήσουν την βασιλική τράπεζα. Αν και καθένας από τους προσκεκλημένους προβάλλει την δική του δικαιολογία και αρνείται την πρόσκληση, ουσιαστικά όλοι ενεργούν πανομοιότυπα. Ο ένας αγόρασε κάποιο χωράφι και θέλει να πάει να το δει, να χαρεί την αγορά και να απολαύσει την αύξηση της περιουσίας του. Άρα δεν έχει χρόνο να χάσει και διάθεση να συμμετάσχει σε κάποια κοινή εκδήλωση. Ο δεύτερος «ζεύγη βοών ηγόρασε πέντε» και θέλει να πάει να τα δοκιμάσει, μήπως τον εξαπάτησε ο πωλητής και θιγούν τα οικονομικά του συμφέροντα. Ο τρίτος προβάλλει την δικαιολογία του γάμου του και θεωρεί αδιανόητο να χάση την προσωπική του χαρά και να μοιραστεί την ευτυχία του με τους άλλους. Και οι τρεις καταλήγουν στην ίδια απάντηση: «Έχε με παρητημένον».

 Η παραβολή ερμηνεύεται μέσα σε εσχατολογικά λεγόμενα πλαίσια, εκείνα δηλαδή που φανερώνουν τη βασιλεία του Θεού. Στο Δείπνο λοιπόν της βασιλείας του ο Κύριος κάλεσε πολλούς. Όχι όλους σε πρώτη φάση, διότι μέσα στο σχέδιο της οικονομίας του Θεού, πρώτα κλήθηκαν οι Ιουδαίοι (αυτοί που θεωρούνταν ο εκλεκτός λαός του) και έπειτα όλοι οι άλλοι. Στους πρώτους μάλιστα υπήρξε μία διπλή πρόσκληση: μία αρχική για να  προετοιμαστούν και μία τελική για να ανταποκριθούν όταν όλα θα ήταν έτοιμα. Η αρχική πρόσκληση πραγματοποιήθηκε με τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης που κατά καιρούς στέλνονταν από τον Θεό, προκειμένου να κηρύξουν μετάνοια και να προετοιμάσουν το έδαφος για τον ερχομό του Μεσσία, ενώ η τελική με τον Ιωάννη τον Πρόδρομο και τον ίδιο τον Ιησού Χριστό ο οποίος ακριβώς ήλθε ως ο Μεσσίας που φανέρωνε στο πρόσωπό του αυτήν την βασιλεία. Το αποτέλεσμα είναι εμφανές μέσα από την παραβολή. Η τελική πρόσκληση βρίσκει απροετοίμαστους τους επίσημους πρώτους προσκεκλημένους, που με εντελώς αθεμελίωτες δικαιολογίες αρνούνται την προσέλευσή τους, φανερώνοντας ότι η επιλογή και η προτεραιότητα της ζωής τους είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από τη βασιλεία του Θεού και το θέλημά του. Αυτό άλλωστε ζητάμε καθημερινή στην Κυριακή Προσευχή-Πάτερ ημών «Ελθέτω η βασιλεία σου, γεννηθήτω το θέλημα σου»

 Η απορριπτική στάση στην πρόσκληση του Κυρίου οδηγεί σε διπλή αντίδρασή: από τη μια ο Άρχοντας προβάλει την αρνητική του στάση διαγράφοντας διαπαντός τη συμμετοχή των Ιουδαίων στο τραπέζι της Βασιλείας του, εφόσον θα συνεχίσουν να τηρούν την ίδια στάση «ουδέποτε γεύσεταί μου του Δείπνου», από την άλλη επιταχύνει την κλήση στους απλούς και καταφρονεμένους Ιουδαίους, ώστε και αυτοί να μετάσχουν του Δείπνου όπως και φέρνει σ’ αυτό και τους εκτός της πόλεως των Ιουδαίων, δηλαδή όλους τους εθνικούς και ειδωλολάτρες. Κι αυτό φαίνεται να είναι το αρχικό θέλημα του Θεού, διότι ο πόθος του είναι «ίνα γεμισθή ο οίκος του». Με άλλα λόγια στη βασιλεία του Θεού είναι προσκεκλημένοι όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από την κοινωνική τάξη που ανήκουν ή τη φυλή και το έθνος τους. Ο Θεός αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους και η χαρά του είναι ακριβώς η συμμετοχή όλων τους σε αυτό. Αυτό άλλωστε κήρυσσαν έκτοτε και οι απόστολοι, με το χαρακτηριστικό στίχο του Αποστόλου Παύλου στην προς Γαλάτας Επιστολή «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ  ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ∙ πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού». (Γαλ. γ’ 28).    
Μέσα από την σημερινή παραβολή εικονίζεται καθαρά την Εκκλησία που εκφράζεται σε αυτό που συνιστά τον πυρήνα της, τη Θεία Ευχαριστία. Κάθε Κυριακή ο Κύριος, μας καλεί στο μεγάλο του δείπνο και εμείς δεν ανταποκρινόμαστε. Περιφρονούμε την μεγάλη τιμή να παρακαθίσουμε στο θεϊκό τραπέζι, επιστρατεύοντας διάφορες δικαιολογίες, όπως οι καλεσμένοι της παραβολής. Ενώ είμαστε κλητοί, δεν θέλουμε να γίνουμε εκλεκτοί.

Η Εκκλησία τοποθέτησε επίτηδες την ευαγγελική περικοπή αυτή  λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, για να δείξει ότι αν δεν γίνουμε κι εμείς έτοιμοι προς μετοχή στο τραπέζι της Βασιλείας του, τη Θεία Ευχαριστία εν προκειμένω, δεν υπάρχει περίπτωση να εορτάσουμε αληθινά Χριστούγεννα, ως γέννηση του Χριστού στις καρδιές μας. Αυτό συνιστά και το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων. Δεν θα ζήσουμε το νόημα των Χριστουγέννων με το στόλισμα του δένδρου, αν προηγουμένως δεν κοσμήσουμε την ψυχή μας κι αν δεν την ετοιμάσουμε να παρακαθίσει στο μεγάλο δείπνο της Θείας Λειτουργίας. Και όχι μόνο τις ημέρες αυτές, αλλά τακτικά κάθε Κυριακή και σε κάθε εορτή μας καλεί η Εκκλησία στο Μυστήριο της Θείας Λειτουργίας.

Κυριακή ΙΑ΄Λουκά - Η εν Χριστώ αναγέννησή μας

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΘ' Κυριακής: Κολασ. γ ' 4-11

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ Τής Κυριακής: Λουκ. ιδ ' 16-24

Ήχος β ' - ’Εωθινόν Ε'

Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΜΑΣ

 1. Περιμένοντας τὴ φανέρωσή Του

     Καθὼς προετοιμαζόμαστε νὰ ἑορτάσουμε τὴ Γέννηση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νὰ ζήσουμε καὶ τὴ δική μας ἀναγέννηση ποὺ θὰ μᾶς χαρίσει αἰώνια δόξα στὸν οὐρανὸ μαζὶ μὲ τὸν Χριστό. 

    Αὐτὴ τὴν ὁλόλαμπρη δόξα ὑπόσχεται πρὸς τοὺς πιστοὺς ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴ σημερινὴ περικοπὴ ἀπὸ τὴν «Πρὸς Κολασσαεῖς» ἐπιστολή: «ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ἡμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ», γράφει. Ὅταν φανερωθεῖ ὁ Χριστός, ὁ αἴτιος καὶ χορηγὸς τῆς ζωῆς μας, τότε κι ἐσεῖς μαζὶ μ’ Αὐ­τὸν θὰ ­φανερωθεῖτε δοξασμένοι. 

      Καὶ πότε θὰ φανερωθεῖ ὁ Χριστός; Στὴ Δευτέρα Του Παρουσία, κατὰ τὴν ὁποία θὰ ἔλθει ὡς ἔνδοξος Κριτὴς καὶ Βασιλεύς. Μέχρι τότε... ὁ Χριστὸς θὰ κρύβεται! Ὅπως καὶ τότε ποὺ κατέβηκε στὴ γῆ, ἀλλὰ ἔκρυψε τὸ θεϊκό Του μεγαλεῖο στὴν ταπεινὴ ἀνθρώπινη φύση. Ὅπως τότε ποὺ γεννήθηκε στὸ σπήλαιο μέσα σ’ ἕνα στάβλο ζώων, καὶ τίποτε τὸ ἐξωτερικὸ δὲν φανέρωνε τὴ βασιλική Του ἰδιότητα. Τότε ποὺ περπάτησε ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους, χωρὶς οἱ περισσότεροι νὰ ὑποψιάζονται τὴ θεϊκή Του κατα­γωγή. 

Καὶ τώρα ἀκόμα ὁ Χριστός κρύβεται! Ὅπου εἴμαστε «δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι» στὸ ὄνομά Του, εἶναι κι Αὐτὸς μαζί μας ἀλλὰ ἀοράτως (βλ. Ματθ. ιη΄ 20). Αὐτὸς εἶναι ποὺ μᾶς συγχωρεῖ στὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, κι ἂς μὴν Τὸν βλέπουμε μὲ τὰ σωματικά μας μάτια. Αὐτὸς κρύβεται κάτω ἀπὸ τὰ ταπεινὰ στοιχεῖα τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου ποὺ κοινωνοῦμε στὴ θεία Εὐχαριστία. Ἡ χάρις Του ἐνεργεῖ μυστικὰ στὴν καρδιά μας. Ἂν μάθουμε νὰ Τὸν διακρίνουμε μὲ τὰ μάτια τῆς πίστεως καὶ νὰ ζοῦμε ἑνωμένοι μαζί Του, τότε κι Ἐκεῖνος θὰ μᾶς ἀναγνωρίσει ὡς δικούς Του, ὅταν θὰ φανερωθεῖ ἔνδοξος στὴ Δευτέρα Του Παρουσία, καὶ θὰ μᾶς παραλάβει κοντά Του γιὰ νὰ μᾶς καταστήσει κοινωνοὺς τῆς θεϊκῆς Του δόξης.

 2. Θάνατος στὴν ἁμαρτία

       Γιὰ νὰ ἀπολαύσουμε ὅμως αὐτὴ τὴ δόξα καὶ τὴ μακαριότητα τοῦ οὐρανοῦ, ὀφείλουμε νὰ κόψουμε κάθε σχέση μὲ τὴν ἁμαρτία ἐδῶ στὴ γῆ. Μᾶς τὸ λέγει σαφῶς ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος: «Νεκρώσατε τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδω­λολατρία»· νεκρῶστε τὰ μέλη σας ποὺ ἐπιθυμοῦν τὶς γήινες ἀπολαύσεις καὶ ἡδονές. Νεκρῶστε τὴν πορνεία, τὴν ἀκαθαρσία, κάθε πάθος καὶ ὑποδούλωση στὸ κα­κό, κάθε κακὴ ἐπιθυμία καὶ τὴν πλεονεξία, ἡ ὁποία εἶναι λατρεία στὸ εἴδωλο τοῦ χρήματος. Δὲν μᾶς συμβουλεύει ἁπλῶς νὰ ἀποφεύγουμε τὰ ἁμαρτωλὰ πάθη, ἀλλὰ μᾶς ζητᾶ νὰ τὰ νεκρώσουμε ὥστε νὰ μὴν ἐπανεμφανιστοῦν ποτέ. Καὶ συνεχίζει: «ἀπόθεσθε», δηλαδὴ βγάλτε καὶ πετάξτε ἀπὸ πάνω σας, σὰν ἀκάθαρτο ροῦχο, ὅλα τὰ ἁμαρτωλὰ πάθη, «ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν... μὴ ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους».

     Καθὼς πλησιάζουν τὰ Χριστούγεννα, εἶναι εὐκαιρία νὰ καθαρίσουμε τὴν καρδιά μας ἀπὸ τὸν ρύπο τῆς ἁμαρτίας. Νὰ μετανοήσουμε βαθιὰ καὶ νὰ ἐξομολογηθοῦμε εἰλικρινὰ στὸν Πνευματικὸ ὅλα τὰ πάθη ποὺ μᾶς τυραννοῦν, ὥστε νὰ λάβουμε τὴν ἄφεση καί, μὲ τὴ χάρη τοῦ Κυ­­­­ρίου, νὰ ζήσουμε τὴν πνευματική μας ἀ­­ναγέννηση.

 3. Ὅλα καινούργια μὲ τὸν Χριστό!

    Ὅταν ὁ ἄνθρωπος νεκρώσει τὸν ἁμαρτωλὸ ἑαυτό του, τότε ὁ Χριστὸς τοῦ χαρίζει καινούργια ζωή, γεμάτη ἀπὸ τὸ φῶς καὶ τὴ χάρη Του. 

Τώρα πλέον, λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος, ἔχετε γίνει καινούργιοι ἄνθρωποι, «ἀ­­­­πεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ», ἀφοῦ πετάξατε ἀπὸ πάνω σας σὰν ρυπαρὸ ἔνδυμα τὸν παλαιὸ κακὸ ἑαυτό σας καὶ τὰ ἁ­­μαρτωλὰ ἔργα του καὶ ἀφοῦ ντυθήκατε τὸ νέο ἄνθρωπο, «ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ’ ­εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν»· ντυθήκατε τὸ νέο ἑαυτό σας, ὁ ὁποῖος συνεχῶς ἀνανεώνεται καὶ προοδεύει στὴν τέλεια γνώση τοῦ Θεοῦ καὶ γίνεται διαρκῶς καινούργιος, μὲ τὸ νὰ παίρνει τὴν ἴδια μορφὴ μὲ τὴν εἰκό­να τοῦ Χριστοῦ ποὺ τὸν δημιούργησε. 

     Ἡ ἁμαρτία εἶναι αὐτὴ ποὺ ἀμαύρωσε τὴ θεϊκή εἰκόνα τὴν ὁποία διατηρεῖ κάθε ἄνθρωπος στὴν ὕπαρξή του. Κι αὐτὴ τὴν ἐξαχρειωμένη εἰκόνα μόνο ὁ Δημιουργός της μποροῦσε νὰ τὴν ἀναπλάσει. Γι᾽ αὐτὸ ἀκριβῶς ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύση· γιὰ νὰ τὴν ἀνακαινίσει καὶ νὰ τῆς χαρίσει ἀσύγκριτα μεγαλύτερη τιμὴ καὶ δόξα. «Χριστὸς γεννᾶται, τὴν πρὶν πεσοῦσαν ἀναστήσων εἰκόνα», ψάλλουμε τὴν παραμονὴ τῶν Χριστουγέννων. Γεννιέται ὁ Χριστός, ποὺ ἦλθε στὴ γῆ γιὰ νὰ ἀναστήσει τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τὸν ἄνθρωπο, ποὺ εἶχε πέσει στὴν ἁμαρτία. 

    Ἂς δοξάσουμε τὸν Πλάστη μας κι ἂς Τὸν εὐχαριστήσουμε ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας γιὰ τὴν ἄπειρη ἀγάπη καὶ φιλανθρωπία Του, ἡ ὁποία φανερώνεται ἔκδηλη ἰδιαίτερα τὶς ἡμέρες αὐτὲς τῶν Χριστουγέννων.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ” 
Το είδαμε εδώ

Κήρυγμα Κυριακῆς 14.12.2014 (Κολοσσαεῖς γ΄ 4-11) Ἀνακαίνισις

Πῶς νά μήν χαίρεται κανείς τῆς θρησκείας μας τήν μεγαλειότητα ; Καί πῶς νά μήν γεμίζει ἡ ψυχή του ἀπό αἰσθήματα εὐγνωμοσύνης πρός τόν Θεό, πού μᾶς γλύτωσε ἀπό τίς συνέπειες τῶν υἱῶν τῆς ἀπειθείας; Μᾶς τό εἶπε σήμερα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ἤμασταν βουτηγμένοι στά πάθη τῆς ἀτιμίας, τώρα ὅμως ξεντυθήκαμε τίς κακίες καί ντυθήκατε τόν νέον ἄνθρωπο «τόν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ’ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν». Γι’ αὐτό κι ἐμεῖς σήμερα θά ἀσχοληθοῦμε μ’ αὐτό.

     Ὅπως ὅταν βγεῖ τό φῶς διαλύεται τό σκοτάδι, ἔτσι καί ὅταν φανερωθεῖ στήν ζωή μας ὁ Χριστός, μεταβάλλεται ὁλόκληρος ὁ ἐσωτερικός μας κόσμος καί γευόμαστε τά ἀγαθά τῆς ἀναγεννήσεως. Ὅσοι δέν ἔχουν πλησιάσει συνειδητά τόν Ἰησοῦ Χριστό καί δέν τόν ἔχουν ἀναγνωρίσει σάν προσωπικό Θεό καί Σωτῆρα δέν μποροῦν νά νοιώσουν αὐτό πού λέμε ἐδῶ. Εἶναι μία κατάσταση πού δύσκολα περιγράφεται. Περισσότερο βιώνεται ἀπό τόν καθένα χωριστά σάν προσωπική ἐμπειρία πού ἔχει τίς προεκτάσεις της στόν ἔξω κόσμο. Ἡ οὐσία τῆς χριστιανικῆς ζωῆς βρίσκεται σ’ αὐτήν τήν ἀλλαγή στήν ἀλλοτρίωση τοῦ ἔσω ἀνθρώπου, τοῦ βγάζει τήν στολή τῆς ἁμαρτίας καί ντύνεται τό ἔνδυμα τοῦ Χριστοῦ δηλαδή τήν ἁγιότητα μέ τίς ὀντολογικές της διαστάσεις.

     Ἡ Ἐκκλησία πού εἶναι ἡ ὁρατή ἔκφραση τῆς θρησκείας μας, σκοπό ἔχει νά μᾶς καταστήσει προσιτή, μέ τά μέσα πού διαθέτει αὐτήν τήν ἐσωτερική ἀλλαγή καί νά μᾶς ὁδηγήσει στήν μέθεξη θεώσεως πού εἶναι ὁ τελικός σκοπός καί στόχος. Ὡστόσο μία παραχάραξη τῆς σωστικῆς αὐτῆς ἀλήθειας ἔχει ριζώσει στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, πού πιστεύουν πώς μποροῦν νά κρατοῦν ἀπ’ τήν θρησκεία, ὅ, τι τό ἀζημίωτο προσφέρει, ἀπορρίπτοντας κάθε τί πού συνδέεται μέ θυσίες καί προσφορές. Ἡ νόθος αὐτή ἀντίληψη μέ τήν βοήθεια τῆς ἀνθρωπίνης θελήσεως πού ὑποκύπτει κατά κανόνα στόν νόμο τῆς «ἤσσονος προσπαθείας» ἔχει σάν συνέπεια τήν ἀποδυνάμωση τῆς θρησκείας μας ἀπό τήν πιό στέρεή της δύναμη, πού εἶναι ἡ «ἀναγέννησή μας» μιά καί αὐτή ἡ ἀναγέννηση δέν γίνεται χωρίς τήν δική μας συνδρομή. Ἔτσι ἐπί χρόνια τώρα βρισκόμαστε μάρτυρες ἑνός ἀποδυναμωμένου χριστιανισμοῦ γιά τόν ὁποῖο ὑπεύθυνοι εἴμαστε ἐμεῖς. Ἡ χαριτωμένη εἰκόνα τοῦ ἀναγεννημένου ἀνθρώπου, πού εἶναι πιά ξένος πρός τήν ἁμαρτία, πραγματικά ἐντυπωσιάζει. Καί σήμερα παρά τίς παρατηρούμενες παρεκκλίσεις, βρίσκουμε ἔστω καί σπάνια μερικές τέτοιες εἰκόνες στά πρόσωπα ἁπλοϊκῶν ἀνθρώπων, πού ἔχουν ἄνευ ὅρων παραδοθεῖ στά χέρια τοῦ Θεοῦ. Δέν χρειάζεται κανείς νά διαθέτει περγαμηνές καί τίτλους γιά νά ἀναγεννηθεῖ. Μερικές μάλιστα φορές οἱ τίτλοι αὐτοί γίνονται ἐμπόδια στήν ἀνοδική μας πορεία γιατί τυφλώνουν τήν ψυχή μέ τήν οἴηση καί τήν ὑπερφροσύνη. Χρειάζεται ἁπλότητα καρδιᾶς καί γνησιότητα διαθέσεως νά πλησιάσουμε τόν Χριστό. Χρειάζεται περισσότερο συναίσθημα ἐδῶ. Ὅλους τούς ἀνθρώπους πρέπει νά τούς γνωρίσεις πρῶτα προκειμένου ὕστερα νά τούς ἀγαπήσεις. Στήν περίπτωση τοῦ Χριστοῦ συμβαίνει τό ἀντίθετο. Πρέπει πρῶτα νά τόν ἀγαπήσεις κι ὕστερα νά τόν γνωρίσεις. Θά προηγηθεῖ ἡ καρδιά καί θά ἐπακολουθήσει ὁ νοῦς. Αὐτή εἶναι ἡ λογική τοῦ Θεοῦ.

     Ἄν ἡ ἐπαφή μας μέ τόν Χριστό δέν ἔχει σάν ἀποτέλεσμα τήν παράλληλη ἀπαλλαγή μας ἀπό τίς ἀδυναμίες μας, κι ἄν ἔχοντες γνωρίσει καί συνδεθεῖ μέ τόν Χριστό συνεχίζουμε τήν προηγουμένη ζωή μας σάν τίποτε νά μήν ἔχει ἀλλάξει, τότε προδίδουμε ἔλλειψη βαθύτερης κατανοήσεως τῆς σημασίας τῆς θρησκείας στήν ζωή μας. Καμία δικαίωση δέν μπορεῖ νά βρεῖ ποτέ ἡ πνευματική μας ραστώνη, ὅταν μπαίνει ἐμπόδιο στήν ἀναγέννηση τῆς καρδιᾶς μας. Καί ποτέ ἄλλοτε δέν φαίνεται ἡ μικρότητα μας, παρά ὅταν γιά χάρη της ἐγκαταλείπουμε τήν σωτηρία πού φέρνει ἡ ἐσωτερική ἀλλαγή. Οἱ σύγχρονοι χριστιανοί θά δώσουν κάποτε σοβαρό λόγο γιά τήν ἀμέλεια τους νά μεταφράσουν σέ πράξεις καί βιώματα τά πιστεύματά τους.

     Γιατί ἄν ἡ πίστη μας δυσφημεῖτε καί ἄν οἱ πολλοί μένουν μακριά ἀπό τήν σώζουσα χάρη τοῦ πνεύματος αὐτό ὀφείλεται ἀποκλειστικά σ’ αὐτούς τούς ἴδιους. Ποτέ ὁ ἄνθρωπος δέν θά μπορέσει νά ἀνακαλύψει τόν Θεό μέσα του.  Καί ποτέ ὁ ἄνθρωπος δέν θά δικαιώση τήν ὕπαρξή του, ἄν δέν φροντίσει νά ἐκμεταλλευθεῖ τίς σωτήριες εὐκαιρίες πού ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ θέτει στήν διάθεσή του προκειμένου νά μεταβάλει τήν ἐσωτερική ἀγριότητα σέ γλυκύτητα. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἔβλεπε σάν τελειωμένη κατάσταση πιά τήν ριζική ἀλλαγή φρονημάτων καί πεποιθήσεων μέσα στόν χριστιανισμό. Πολύ φοβοῦμαι πώς αὐτό δέν ἰσχύει γιά ὅλους μας σήμερα. Τουλάχιστον νά βρισκόμαστε ἐν πορείᾳ πρός τήν κατεύθυνση αὐτή. Δέν εἶναι τό τέλειον. Εἶναι τό «μή χεῖρον». Κοντά στόν Χριστό ὁ ἄνθρωπος ἀνακαινίζεται. Ἄν δέν ἔχει ἀνακαινισθεῖ τότε ἤ δέν βρίσκεται κοντά στόν Χριστό, ἤ δέν ἀγωνίζεται. Καί οἱ δύο καταστάσεις εἶναι δυσάρεστες. Ἄς τίς ἀποφύγουμε καί ἄς πλησιάσουμε τόν Σωτῆρα καί Κύριό μας. Ἀμήν.  

  Αρχιμανδρίτης Καλλίνικος Νικολάου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ Κυριακή 14η Δεκεμβρίου 2014 Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Παροναξίας

                                          

Ο Κύριος στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα μας παραθέτει μία παραβολή, που αναφέρεται σε ένα μεγάλο δείπνο, το οποίο παρέθεσε ένας άρχοντας. Η παραβολή αυτή ειπώθηκε εξ αφορμής του εξής γεγονότος. Ένα Σάββατο ο Κύριος προσκλήθηκε και κάθισε στο σπίτι κάποιου Φαρισαίου για φαγητό. Κι ένας απ' αυτούς που ήταν στο τραπέζι, του είπε: Μακάριος είναι εκείνος που θα φάει γεύμα στη Βασιλεία του Θεού. Ο Κύριος τότε πήρε αφορμή για να μιλήσει για την αιώνια ευφροσύνη της Βασιλείας του Θεού με την παραβολή αυτή του Μεγάλου Δείπνου. Κάποιος άνθρωπος, είπε, έκανε μεγάλο βραδινό συμπόσιο και κάλεσε πολλούς. Κι έστειλε το δούλο του για να πει στους προσκεκλημένους: Ελάτε, όλα πλέον είναι έτοιμα για το μεγάλο δείπνο. Μας προκαλεί εντύπωση ότι, ενώ ο Κύριος ρωτήθηκε για γεύμα, μιλάει για δείπνο. Γιατί λοιπόν ονομάζει την ουράνια Βασιλεία του δείπνο και μάλιστα μέγα δείπνο; Ο Κύριος προτιμά να αναφερθεί σε δείπνο, διότι ένα δείπνο έχει μεγαλύτερη διάρκεια από ένα μεσημεριανό τραπέζι και έχει μεγαλύτερη ευφροσύνη. Θέλει έτσι να δείξει ότι το πανηγύρι της Βασιλείας του θα είναι ατελεύτητο και λαμπρό. Ο Θεός λοιπόν ετοίμασε για μας άπειρα και απερίγραπτα αγαθά, που δεν μπορούμε να σκεφθούμε και να συλλάβουμε.Και απευθύνεται στον καθένα μας και μας καλεί στη Βασιλεία του για να μας καταστήσει αιώνια κοινωνούς των αγαθών Του.Η παραβολή του µεγάλου δείπνου διαβάζεται στην Εκκλησία κάθε χρόνο αυτές τις ηµέρες, αγαπητοί αδελφοί. Παραµονές των Χριστουγέννων. Με την Γέννησή Του, ο Ιησούς απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους και τους προσκαλεί στη Σωτηρία. Στην Εκκλησία. Στο µεγάλο δείπνο Του.

∆υο "εδέσματα", εάν θέλουμε να ερμηνεύσουμε την παραβολή, παρατίθενται στο δείπνο του Θεού. Το ένα είναι η διδασκαλία Του. Η αλήθεια. Το φως, και το δεύτερο είναι η Θεία Κοινωνία. Το σώµα και το αίµα του Υιού Του. Του Κυρίου µας Ιησού Χριστού. Όλους τους προσκαλεί ο Θεός κοντά του. «∆εῦτε πρός µε πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισµένοι», µας λέει. Ελάτε να γνωρίσετε την αλήθεια. Να γευθείτε το φως το αληθινό. Μη ξεγελιέστε, µακριά από µένα δεν υπάρχει καθαρή, γνήσια, αληθινή πνευµατική τροφή. Όλες οι ανθρώπινες διδασκαλίες είναι πρόσκαιρες, εφήµερες. ∆εν οδηγούν στο φως, στην σωτηρία, στην αιωνιότητα. Ο Χριστός όµως δεν ήλθε να διδάξει μια ακόμα κοσμοθεωρία σαν όλες τις άλλες. Ηλθε να αποκαλύψει την αληθινή πίστη. Την πίστη στην Αγία Τριάδα. Τον Πατέρα, τον Υιόν και το Άγιον Πνεύµα. Ο Θεός δεν είναι µια αόριστη ανωτέρα δύναµη. Ο Θεός έχει πρόσωπο. Του µιλάµε και µας απαντάει. Γίνεται άνθρωπος για να µας ξεπλύνει από τις αµαρτίες και να µας επαναφέρει κοντά του. Αυτή η αληθινή διδασκαλία περί του Θεού, περί των ανθρώπων, περί του κόσµου, περί των µελλόντων, είναι το ένα "έδεσμα" που παραθέτει ο Θεός στο δείπνο του και µας καλεί να συµµετέχουµε. Το δεύτερο "έδεσμα" είναι το ίδιο το Σώµα και το Αίµα του Υιού του. Η Θεία Κοινωνία. Για να σωθεί ο άνθρωπος, είναι απαραίτητο να ενωθεί µε τον Χριστό δια της Θείας Κοινωνίας. «ὁ τρώγων µου τὴν σάρκα καὶ πίνων µου τὸ αἷµα ἔχει ζωὴν αἰώνιον»(Ιωάννη στ΄54), διαβάζουµε στο κατά iωάννην Ευαγγέλιο. Το ένα "έδεσμα" νοστιµότερο από το άλλο. Το ένα ωφελιµότερο από το άλλο. Και τα δυο µαζί εξασφαλίζουν την αθανασία, την αιώνια ζωή. Και προσφέρονται δωρεάν. Ο Θεός δεν ζητάει για τον εαυτό Του τίποτα. Εκείνος προσφέρεται από αγάπη. Η αγάπη Του είναι τόσο µεγάλη που Τον κάνει να θυσιάσει και τον ίδιο τον µονογενή Υιό Του. Από µας θέλει µόνο να ανταποκριθούµε στην πρόσκληση. Στέλνει τον Υιό και Λόγο Του και µας προσκαλεί. Το Ευαγγέλιο Του και ανά τους αιώνες κήρυκες Του, οι Απόστολοι, οι Πατέρες και όλοι οι διδάσκαλοι της Εκκλησίας υπενθυµίζουν συνέχεια την πρόσκληση του Δείπνου. Όλο το χρόνο. Κάθε µέρα και κάθε στιγµή µας προσκαλεί ο Κύριος στο µεγάλο δείπνο του. Αυτές τις ηµέρες όµως, τώρα που πλησιάζουµε προς την εορτή των Χριστουγέννων, η πρόσκληση απευθύνεται εντονότερα. Αν πάµε εκεί στην Βηθλεέμ θα ακούσουµε τους Αγγέλους να ψάλλουν«∆όξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» επιβεβαιώνοντάς µας ότι όντως ο Θεός επισκέφτηκε τη γη. Από τότε και στο εξής θα προσφέρει σε όλους µας, την πνευµατική τροφή, τη σωτήρια Θεϊκή διδασκαλία Του. Θα προβάλει σε όλους προς µίµηση το φωτεινό παράδειγµά του. Πρέπει όμως και εμείς να ανταποκριθούµε σ' αυτή την πρόσκληση του Θεού και να σπεύσουµε να γνωρίσουµε και να εγκολπωθούµε την θεϊκή του διδασκαλία. Να γευθούμε πλούσια του πρώτου "εδέσματός" Του.

Όπως πρέπει ακόμη να σπεύσουµε να γευτούµε και το δεύτερο "έδεσμα" του δείπνου. Να βάλουµε µέσα µας το πανάχραντο και πανακήρατο σώµα Του και το τίµιον και πανάγιον αίµα Του. «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε» ακούγεται στη Θεία Λειτουργία η πρόσκληση του Κυρίου δια του στόµατος του Ιερέως. Αλλά για να μετέχουμε σωστά στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας πρέπει πρώτον να το αποσυνδέσουμε από οποιαδήποτε εθιμική συνήθεια και να το σύνδεσουμε του με την εσωτερική μας καθαρότητα. Στο σημείο αυτό ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος σημειώνει: «Πολλοί από τους πιστούς, ενώ είναι γεμάτοι από αμέτρητα κακά... πλησιάζουν την Αγία Τράπεζα, κατά τις εορτές, όπως – όπως. Δεν γνωρίζουν ότι κατάλληλος καιρός για την Θεία Κοινωνία δεν είναι η εορτή και η πανήγυρη, αλλά η καθαρή συνείδηση και η άμεμπτη ζωή... Γι' αυτό σας παρακαλώ όλους», συνεχίζει ο Χρυσόστομος, «μη πλησιάζετε στα Θεία Μυστήρια επειδή απλώς και μόνο το απαιτεί η εορτή. Αλλά, αν κάποτε πρόκειται να λάβετε μέρος στην αγία αυτή προσφορά, να καθαρίζετε καλά τον εαυτό σας, πολλές μέρες πριν, με την μετάνοια, την προσευχή, την ελεημοσύνη». Το δεύτερο σημείο αφορά στη συχνότητα της προσέλευσης στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Επί του θέματος διασώζεται μία αφήγηση που αφορά στον μακαριστό Αγιορείτη Γέροντα Παϊσιο: «Τρεις μήνες πριν από τον θάνατο του Γέροντος Παϊσίου, ένας Ρώσος μοναχός, μαζί με τον κατά σάρκα αδελφό του, τον επισκέφθηκαν και συζητούσαν αρκετή ώρα. Το αντικείμενο της συζητήσεως ήταν η συχνή Θεία Κοινωνία των Αγίων Μυστηρίων. Ο Γέροντας ρώτησε τον λαϊκό πόσες φορές κοινωνεί. Όταν πήρε την απάντηση «μία φορά τον χρόνο», με αγάπη τον ενουθέτησε ότι πρέπει να κοινωνεί κάθε μήνα ή τουλάχιστον, με την ευκαιρία κάθε νηστείας. Ο λαϊκός είπε ότι, εξαιτίας των καθημερινών εργασιών, δε θα μπορούσε να ακολουθήσει τη συμβουλή του, αλλά ο Γέροντας δεν συμφώνησε και είπε: - Αν κάποιος το επιθυμεί πολύ και σε περίπτωση που η εργασία του είναι εκατό φορές περισσότερη, ακόμη κι αν διοικεί ολόκληρη την χώρα, θα βρει τον χρόνο, όπως ευρίσκει και για τις γήινες εργασίες. Κατόπιν, μίλησε για την αναγκαιότητα της συχνής Θείας Κοινωνίας, επειδή, διά μέσου αυτής, επιτυγχάνεται τέτοια ένωση με τον Κύριο, ώστε είμεθα πλέον ένα πνεύμα μαζί Του. Και χωρίς ένωση με τον Χριστό σ' αυτήν τη ζωή, πώς θα ενωθούμε με Αυτόν στην μέλλουσα;» Κατά τον δογματικό Πατέρα της Εκκλησίας μας Όσιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, η Θεία Ευχαριστία «λέγεται και είναι αληθινή Θεία Κοινωνία, επειδή, με αυτή, αφενός κοινωνούμε με τον Χριστό και μετέχουμε του Σώματος και της Θεότητάς Του και αφετέρου, με αυτήν οι άνθρωποι γινόμαστε ένα και μεταξύ μας. Όλοι καλούμεθα στο Δείπνο της Βασιλείας, απαξάπαντες! Ας μην εξοργίσουμε τον οικοδεσπότη, όπως έκαναν εκείνοι οι αγενείς προσκαλεσμένοι της παραβολής. Ας ανταποκριθούμε στην πρόσκλησή Του. Όπως ανταποκρίθηκαν οι ποιμένες της Βηθλεέµ στην πρόσκληση των Αγγέλων. Όπως ανταποκρίθηκαν οι Μάγοι στην πρόσκληση του Αστέρος.

Εάν δεν ανταποκριθούμε, ίσως δεν θα έχουμε άλλη ευκαιρία. Ο Θεός µας προειδοποιεί ότι όποιος αρνηθεί ουδέποτε «γεύσεταί µου τοῦ δείπνου». Όποιος δεν γεύεται αληθινά του Δείπνου - της Διδασκαλίας και της Θείας Ευχαριστίας- ουδέποτε και στην Βασιλεία των Ουρανών θα γευθεί τα αγαθά του Κυρίου.

πηγή:(Ι.Μ.Παροναξίας)

Κήρυγμα στήν Κυριακή τῶν Προπατόρων π. Κωνσταντίνος Θεοχάρους

Ἡ μέρες που ζοῦμε θεωροῦνται δύσκολες καί δύσβατες ἀπό διάφορες πτυχές. Γιά ἀρκετούς εἶναι ἐποχῆ κρίσης, γιά ἄλλους δοκιμασίας ή ἀκόμα καί καταστροφῆς. Μέ λίγα λόγια ὑπάρχει άπαισιοδοξία στή κοινωνία γενικά. Ἐάν μελετήσουμε την ἱστορία τοῦ άνθρώπου ἀπό τήν δημιουργία ἔως σἠμερα θά διαπιστώσουμε ὄτι αὐτές οἱ αντιλήψεις ὑπήρχαν πάντοτε.  Αὐτές τίς   μέρες, βρισκόμαστε, μία πνοή πρίν τήν κοσμοσωτήριο ἐορτή τῶν Χριστουγέννων. Ἡ ἐκκλησία αὐτή την περίοδο μᾶς προτρέπει νά  ἑτοιμαστοῦμε κατάλληλα ὥστε νά γιορτάσουμε τά Γενέθλια τοῦ Σωτήρος Χριστού. Παράλληλα μᾶς βοηθά ποικιλότροπα ὤστε να ὑποδεχτοῦμε μέ τόν καλύτερο τρόπο τό Θεῖο Βρέφος καί μάς βοηθά ποκιλότροπα νά άντιμετωπίσουμε τίς προαναφερθείσες δυσκολίες μέ κουράγιο καί νά ἀτενίσουμε τό μέλλον με αἰσιοδοξία .

Τὴ σημερινὴ Κυριακὴ ἡ Ἐκκλησία ἀφιερώνει στοὺς Προπάτορες τοῦ Χριστοῦ καὶ μᾶς καλεῖ νὰ τιμήσουμε τὴν μνήμη ὅλων τῶν κατὰ σάρκα προγόνων τοῦ Κυρίου, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν. Ὁλων αὐτῶν προεξάρχει ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ, ὁ Γενάρχης καὶ προπάππος τοῦ Χριστοῦ.

Πρόκειται γιὰ ἀνθρώπους ποὺ ἔζησαν στὴν περίοδο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Αὐτοί περίμεναν τὸν ἐρχομὸ τοῦ Σωτήρα, βιώνοντας μὲ τὸν τρόπο αὐτό, τὴν ἐν Χριστῷ ζωή, πρὸ Χριστοῦ. Πρόκειται γιὰ ἀνθρώπους ποὺ βίωσαν τὴν προσωπική τους δικαίωση καὶ τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς πίστης τους στά ὀράματα τά ὁποῖα τούς καταξίωσε ὁ Θεός νά δοῦν προφητικά. Ὅπως παραδείγματος χάρη ὁ προφήτης Ἡσαῒας ὁμιλεῖ γιά τή Γέννηση, τὴ Σταύρωση καὶ τὴν ἐκ νεκρῶν Ἀνάσταση τοῦ ἀναγγελμένου ἀπὸ τὸν Θεὸ Σωτήρα, ποὺ εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός.

Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ δὲν ὑπῆρξαν ἁπλὰ στὴν ἱστορία, ὄπως τὰ ἀναρίθμητα πλήθη τῶν ἀνθρώπων ποὺ πέρασαν ἀπό τὴ γῆ. Τὸ πέρασμά τους ἔμεινε χαραγμένο στὴν ἱστορία καὶ στὴ μνήμη τῆς Ἐκκλησίας, γιατί ἔζησαν προσδοκώντας τὸν μεγάλο Ἀναμενόμενο.

Ὁ ἑορτασμὸς τῆς μνήμης τῶν Ἁγίων Προπατόρων καὶ ἡ διάσωση τῶν ὀνομάτων τους,  τά ὀποῖα ἀκοῦμε στὶς Εὐαγγελικὲς περικοπὲς τῶν ἡμερῶν, δὲν εἶναι τυχαῖα γεγονότα. Πρωτίστως μνημονεύονται γιὰ νὰ καταδειχθεῖ ἡ ἱστορικότητα τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ καὶ γιὰ νὰ γίνει ἀποδεκτό, πέρα ἀπὸ κάθε ἀμφισβήτηση, ὅτι «ὁ Ἰησοῦς, ὄντας Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἔχει ἔλθει «ἐν σαρκί», ὡς πραγματικὴ ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Αὐτὴ ἡ διαβεβαίωση ἦταν ἄκρως σημαντικὴ τὸν καιρὸ τῶν Ἀποστόλων καὶ στὶς πρῶτες Χριστιανικὲς γενιές, γιατί, ἄσχετα μὲ ὅ,τι συμβαίνει σήμερα, ὁ πειρασμὸς τῆς πρώιμης περιόδου τοῦ Χριστιανισμοῦ δὲν ἦταν ἡ ἄρνηση τῆς Θεότητος τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλὰ ἡ ἄρνηση τῆς πραγματικῆς καὶ αὐθεντικῆς Του ἐνανθρωπήσεως.

Οἱ Ἅγιοι Προπάτορες τιμῶνται, ἐπίσης, γιὰ νὰ καταδειχθεῖ ἡ ἐκπλήρωση τῶν ἐπαγγελιῶν καὶ ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν Ἀβραάμ, ὅτι ὁ Σωτήρας θὰ προέλθει ἀπὸ τὸ δικό του γένος καὶ πρὸς τὸν Δαυὶδ ὅτι ὁ Χριστὸς θὰ καθίσει πάνω στὸ δικό του θρόνο καὶ θὰ βασιλεύσει σὲ μία βασιλεία ποὺ δὲν θὰ ἔχει τέλος.

Αὐτό, ὅμως, ποὺ ἰδιαίτερα πρέπει νὰ προσεχθεῖ στὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς ἐκπληρώνει τὶς ὑποσχέσεις του, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ λαός Του δὲν παραμένει πάντα πιστός. Ἀνάμεσα στοὺς Προπάτορες, ἀπὸ τοὺς ὁποίους προῆλθε, κατ’ ἄνθρωπον, ὁ Χριστός, ὑπάρχουν καὶ ἁμαρτωλοὶ καὶ εἰδωλολάτρες. Μὲ αὐτὸ κατανοοῦμε ὅτι ὁ Ἰησοῦς δὲν κατάγεται μόνο ἀπὸ δικαίους καὶ ἁγίους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἁμαρτωλούς ἀνθρώπους. Ὁ ἴδιος ὅμως εἶναι ὁ ἀναμάρτητος. Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος λέγει «ἁμαρτία οὐκ ἐποίησε οὐδέ δόλος εὐρέθη ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Πέτρου 2,22).

Κορυφαῖο παράδειγμα ὁ Δαυίδ, ὁ ὁποῖος ὑπέπεσε σὲ πλήθη μεγάλων ἁμαρτιῶν καί ἐν τούτοις, κατέχει κορυφαία θέση μεταξὺ τῶν Προπατόρων. Ἡ στάση αὐτὴ τοῦ Ἰησοῦ εἶναι καθοριστικὴ γιὰ τὴν στάση τῆς Ἐκκλησίας, διαχρονικά, ἔναντι τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν ἁμαρτωλῶν. δήλ. Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία Του στηλιτεύουν τὴν ἁμαρτία καὶ καλοῦν ὅλους νὰ ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὰ δεσμά της. Τὴν ἴδια ὅμως, στιγμὴ δέχεται τὴν μετάνοια τῶν ἁμαρτωλῶν, δὲν κλείνει τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς του σὲ κανένα ὁ ὁποῖος ζητᾶ τὴ χάρη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, μποροῦν νὰ προέλθουν δοχεῖα ἁγιότητας σὰν κι αὐτὰ τῶν Ἁγίων Προπατόρων, ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα.

Παράλληλα ἡ Ἐκκλησία σήμερα, διαβάζει τὴν περικοπὴ ἀπὸ τὸ δέκατο τέταρτο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ. Σὲ αὐτὸ περιγράφεται ἡ πρόσκληση στὸ δεῖπνο τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ παράλληλα ἡ ἀπόρριψή του ἀπό πολλούς.

Ἡ παροῦσα παραβολὴ εἰπώθηκε ἀπὸ τὸν Χριστὸ ὅταν ἦταν προσκεκλημένος σέ γεῦμα στὸ σπίτι ἑνὸς πλούσιου Φαρισαίου. Κάποιος ἀπὸ τοὺς παρευρισκομένους εἶπε τὴ  φράση «μακάριος ὃς φάγεται ἄριστον ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ» (Λουκᾶ 14, 15). Τὸ εἶπε αὐτὸ γιὰ νὰ βεβαιώσει ὅτι κατά τή γνώμη τῶν Φαρισαίων αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι θὰ συμμετάσχουν στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ θὰ εἶναι μόνο οἱ Φαρισαῖοι καὶ ὄχι οἱ ἁμαρτωλοί.

Ὁ Ἰησοῦς παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὴ συζήτηση, εἶπε τὴ σημερινὴ παραβολὴ γιὰ νὰ διδάξει ὅτι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, θὰ συμπεριλάβει ὅλους αὐτοὺς τοὺς ὁποίους οἱ Φαρισαῖοι θεωροῦν ἀνάξιους καὶ ἁμαρτωλούς. Ὁ Κύριος μίλησε γιὰ ἕνα ξεχωριστὸ καὶ τιμητικὸ παράλληλα δεῖπνο. Στὸ δεῖπνο αὐτὸ οἱ καλεσμένοι κάνουν λανθασμένη ἱεράρχηση τῶν σημαντικῶν καὶ ὠφέλιμων πραγμάτων, γιὰ αὐτὸ ἀρνοῦνται τὴν πρόσκληση. Δὲν ἀντιλήφθησαν ὅτι ὁ Θεὸς τοὺς ἔδωσε τὰ διάφορα πράγματα ὄχι γιὰ νὰ ὑποδουλώνονται σὲ αὐτὰ ἀλλὰ γιὰ νὰ χρησιμοποιοῦν αὐτά γιὰ τὸ καλό της σχέσης τους μὲ τὸν συνάνθρωπό τους καὶ τελικὰ πρὸς δόξα τοῦ Θεοῦ. Δὲν πῆραν στά σοβαρὰ τὴν πρόσκληση. Γιά τοῦτο τὴν ἀπέρριψαν μὲ εὐλογοφανεῖς δικαιολογίες.

Παρὰ ταῦτα τὸ δεῖπνο πραγματοποιεῖται μὲ πρόσκληση πρὸς αὐτοὺς τοὺς ὁποίους ἐκεῖνοι θεωροῦσαν ἀνάξιους καὶ ἁμαρτωλούς. Ἀλλὰ ἐδῶ βλέπουμε καὶ τὴν οἰκουμενικότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀφοῦ ὁ οἰκοδεσπότης στέλλει πρόσκληση καὶ στοὺς ἐκτὸς συνόρων τῆς πόλεως, δηλαδή σέ αὐτούς περιλαμβάνονται καί οἰ ἐθνικοί.

Ἡ παραβολὴ αὐτὴ ἀδελφοί μου ἔχει τήν ἐφαρμογὴ της στὸν καθένα μας. Διότι ὁ Θεὸς καλεῖ ὅλους μας. Καὶ εἶναι φοβερὸ νὰ ἀρνηθοῦμε τὴν κλήση τοῦ προβάλλοντας τὶς ἀνόητες προφάσεις τῶν ἀρνητῶν τῆς Παραβολῆς. Εἶναι προφάσεις μικρὲς καὶ ὑποκριτικές, ποὺ ξεσκεπάζουν τὴν κακὴ διάθεση τῶν προσκεκλημένων. Αὐτὲς οἱ προφάσεις ὅμως ἐπιπλέον δείχνουν πόσο μᾶς περισποῦν καὶ μᾶς δένουν οἱ φροντίδες τῆς ζωῆς, ἡ ἐργασία μας καὶ οἱ οἰκογενειακές μας ὑποχρεώσεις.

Ἡ ἐκκλησία σὲ κάθε θεία λειτουργία μᾶς καλεῖ νὰ λάβουμε μέρος στὸ δεῖπνο τῆς σωτηρίας. Νὰ προσέλθουμε μὲ πίστη καὶ σεβασμὸ νὰ μεταλάβουμε τὸ σῶμα καὶ αἷμα τοῦ Χριστοῦ «εἷς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον». Ἀπὸ σήμερα ἄς ἀρχίσουμε νὰ ἱεραρχοῦμε σωστὰ τὰ πράγματα καὶ νὰ ἐκτιμήσουμε τή πρόσκλησή τοῦ Θεοῦ. Κανένα ἐμπόδιο νὰ μὴν μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἱκανὸ νὰ μᾶς τή στερήσει.

Ὁ κάθε ἕνας ἄς μὴ λείψουμε ἀπὸ τὴν ἐκκλησία. Νὰ ἑτοιμαστοῦμε κατάλληλα νὰ ὑποδεχτοῦμε αὐτὲς τὶς Ἅγιες μέρες τὸ Θεῖο βρέφος ὡς Σωτήρα καὶ Λυτρωτή. Νὰ μελωδήσουμε μαζὶ μὲ τοὺς ψάλτες τό ἀπολυτίκιο τῶν Γενεθλίων τοῦ Χριστοῦ «Ἡ γέννησίς Σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ὑμῶν ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως.» Τέλος, εὔχομαι σέ ὅλες καί ὅλους καλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα. Ἀμήν.

          Ἡ μέρες που ζοῦμε θεωροῦνται δύσκολες καί δύσβατες ἀπό διάφορες πτυχές. Γιά ἀρκετούς εἶναι ἐποχῆ κρίσης, γιά ἄλλους δοκιμασίας ή ἀκόμα καί καταστροφῆς. Μέ λίγα λόγια ὑπάρχει άπαισιοδοξία στή κοινωνία γενικά. Ἐάν μελετήσουμε την ἱστορία τοῦ άνθρώπου ἀπό τήν δημιουργία ἔως σἠμερα θά διαπιστώσουμε ὄτι αὐτές οἱ αντιλήψεις ὑπήρχαν πάντοτε.  Αὐτές τίς   μέρες, βρισκόμαστε, μία πνοή πρίν τήν κοσμοσωτήριο ἐορτή τῶν Χριστουγέννων. Ἡ ἐκκλησία αὐτή την περίοδο μᾶς προτρέπει νά  ἑτοιμαστοῦμε κατάλληλα ὥστε νά γιορτάσουμε τά Γενέθλια τοῦ Σωτήρος Χριστού. Παράλληλα μᾶς βοηθά ποικιλότροπα ὤστε να ὑποδεχτοῦμε μέ τόν καλύτερο τρόπο τό Θεῖο Βρέφος καί μάς βοηθά ποκιλότροπα νά άντιμετωπίσουμε τίς προαναφερθείσες δυσκολίες μέ κουράγιο καί νά ἀτενίσουμε τό μέλλον με αἰσιοδοξία .

          Τὴ σημερινὴ Κυριακὴ ἡ Ἐκκλησία ἀφιερώνει στοὺς Προπάτορες τοῦ Χριστοῦ καὶ μᾶς καλεῖ νὰ τιμήσουμε τὴν μνήμη ὅλων τῶν κατὰ σάρκα προγόνων τοῦ Κυρίου, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν. Ὁλων αὐτῶν προεξάρχει ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ, ὁ Γενάρχης καὶ προπάππος τοῦ Χριστοῦ.

          Πρόκειται γιὰ ἀνθρώπους ποὺ ἔζησαν στὴν περίοδο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Αὐτοί περίμεναν τὸν ἐρχομὸ τοῦ Σωτήρα, βιώνοντας μὲ τὸν τρόπο αὐτό, τὴν ἐν Χριστῷ ζωή, πρὸ Χριστοῦ. Πρόκειται γιὰ ἀνθρώπους ποὺ βίωσαν τὴν προσωπική τους δικαίωση καὶ τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς πίστης τους στά ὀράματα τά ὁποῖα τούς καταξίωσε ὁ Θεός νά δοῦν προφητικά. Ὅπως παραδείγματος χάρη ὁ προφήτης Ἡσαῒας ὁμιλεῖ γιά τή Γέννηση, τὴ Σταύρωση καὶ τὴν ἐκ νεκρῶν Ἀνάσταση τοῦ ἀναγγελμένου ἀπὸ τὸν Θεὸ Σωτήρα, ποὺ εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός.

          Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ δὲν ὑπῆρξαν ἁπλὰ στὴν ἱστορία, ὄπως τὰ ἀναρίθμητα πλήθη τῶν ἀνθρώπων ποὺ πέρασαν ἀπό τὴ γῆ. Τὸ πέρασμά τους ἔμεινε χαραγμένο στὴν ἱστορία καὶ στὴ μνήμη τῆς Ἐκκλησίας, γιατί ἔζησαν προσδοκώντας τὸν μεγάλο Ἀναμενόμενο.

          Ὁ ἑορτασμὸς τῆς μνήμης τῶν Ἁγίων Προπατόρων καὶ ἡ διάσωση τῶν ὀνομάτων τους,  τά ὀποῖα ἀκοῦμε στὶς Εὐαγγελικὲς περικοπὲς τῶν ἡμερῶν, δὲν εἶναι τυχαῖα γεγονότα. Πρωτίστως μνημονεύονται γιὰ νὰ καταδειχθεῖ ἡ ἱστορικότητα τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ καὶ γιὰ νὰ γίνει ἀποδεκτό, πέρα ἀπὸ κάθε ἀμφισβήτηση, ὅτι «ὁ Ἰησοῦς, ὄντας Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἔχει ἔλθει «ἐν σαρκί», ὡς πραγματικὴ ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Αὐτὴ ἡ διαβεβαίωση ἦταν ἄκρως σημαντικὴ τὸν καιρὸ τῶν Ἀποστόλων καὶ στὶς πρῶτες Χριστιανικὲς γενιές, γιατί, ἄσχετα μὲ ὅ,τι συμβαίνει σήμερα, ὁ πειρασμὸς τῆς πρώιμης περιόδου τοῦ Χριστιανισμοῦ δὲν ἦταν ἡ ἄρνηση τῆς Θεότητος τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλὰ ἡ ἄρνηση τῆς πραγματικῆς καὶ αὐθεντικῆς Του ἐνανθρωπήσεως.

          Οἱ Ἅγιοι Προπάτορες τιμῶνται, ἐπίσης, γιὰ νὰ καταδειχθεῖ ἡ ἐκπλήρωση τῶν ἐπαγγελιῶν καὶ ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν Ἀβραάμ, ὅτι ὁ Σωτήρας θὰ προέλθει ἀπὸ τὸ δικό του γένος καὶ πρὸς τὸν Δαυὶδ ὅτι ὁ Χριστὸς θὰ καθίσει πάνω στὸ δικό του θρόνο καὶ θὰ βασιλεύσει σὲ μία βασιλεία ποὺ δὲν θὰ ἔχει τέλος.

          Αὐτό, ὅμως, ποὺ ἰδιαίτερα πρέπει νὰ προσεχθεῖ στὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς ἐκπληρώνει τὶς ὑποσχέσεις του, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ λαός Του δὲν παραμένει πάντα πιστός. Ἀνάμεσα στοὺς Προπάτορες, ἀπὸ τοὺς ὁποίους προῆλθε, κατ’ ἄνθρωπον, ὁ Χριστός, ὑπάρχουν καὶ ἁμαρτωλοὶ καὶ εἰδωλολάτρες. Μὲ αὐτὸ κατανοοῦμε ὅτι ὁ Ἰησοῦς δὲν κατάγεται μόνο ἀπὸ δικαίους καὶ ἁγίους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἁμαρτωλούς ἀνθρώπους. Ὁ ἴδιος ὅμως εἶναι ὁ ἀναμάρτητος. Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος λέγει «ἁμαρτία οὐκ ἐποίησε οὐδέ δόλος εὐρέθη ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Πέτρου 2,22).

          Κορυφαῖο παράδειγμα ὁ Δαυίδ, ὁ ὁποῖος ὑπέπεσε σὲ πλήθη μεγάλων ἁμαρτιῶν καί ἐν τούτοις, κατέχει κορυφαία θέση μεταξὺ τῶν Προπατόρων. Ἡ στάση αὐτὴ τοῦ Ἰησοῦ εἶναι καθοριστικὴ γιὰ τὴν στάση τῆς Ἐκκλησίας, διαχρονικά, ἔναντι τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν ἁμαρτωλῶν. δήλ. Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία Του στηλιτεύουν τὴν ἁμαρτία καὶ καλοῦν ὅλους νὰ ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὰ δεσμά της. Τὴν ἴδια ὅμως, στιγμὴ δέχεται τὴν μετάνοια τῶν ἁμαρτωλῶν, δὲν κλείνει τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς του σὲ κανένα ὁ ὁποῖος ζητᾶ τὴ χάρη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, μποροῦν νὰ προέλθουν δοχεῖα ἁγιότητας σὰν κι αὐτὰ τῶν Ἁγίων Προπατόρων, ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα.

          Παράλληλα ἡ Ἐκκλησία σήμερα, διαβάζει τὴν περικοπὴ ἀπὸ τὸ δέκατο τέταρτο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ. Σὲ αὐτὸ περιγράφεται ἡ πρόσκληση στὸ δεῖπνο τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ παράλληλα ἡ ἀπόρριψή του ἀπό πολλούς.

          Ἡ παροῦσα παραβολὴ εἰπώθηκε ἀπὸ τὸν Χριστὸ ὅταν ἦταν προσκεκλημένος σέ γεῦμα στὸ σπίτι ἑνὸς πλούσιου Φαρισαίου. Κάποιος ἀπὸ τοὺς παρευρισκομένους εἶπε τὴ  φράση «μακάριος ὃς φάγεται ἄριστον ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ» (Λουκᾶ 14, 15). Τὸ εἶπε αὐτὸ γιὰ νὰ βεβαιώσει ὅτι κατά τή γνώμη τῶν Φαρισαίων αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι θὰ συμμετάσχουν στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ θὰ εἶναι μόνο οἱ Φαρισαῖοι καὶ ὄχι οἱ ἁμαρτωλοί.

          Ὁ Ἰησοῦς παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὴ συζήτηση, εἶπε τὴ σημερινὴ παραβολὴ γιὰ νὰ διδάξει ὅτι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, θὰ συμπεριλάβει ὅλους αὐτοὺς τοὺς ὁποίους οἱ Φαρισαῖοι θεωροῦν ἀνάξιους καὶ ἁμαρτωλούς. Ὁ Κύριος μίλησε γιὰ ἕνα ξεχωριστὸ καὶ τιμητικὸ παράλληλα δεῖπνο. Στὸ δεῖπνο αὐτὸ οἱ καλεσμένοι κάνουν λανθασμένη ἱεράρχηση τῶν σημαντικῶν καὶ ὠφέλιμων πραγμάτων, γιὰ αὐτὸ ἀρνοῦνται τὴν πρόσκληση. Δὲν ἀντιλήφθησαν ὅτι ὁ Θεὸς τοὺς ἔδωσε τὰ διάφορα πράγματα ὄχι γιὰ νὰ ὑποδουλώνονται σὲ αὐτὰ ἀλλὰ γιὰ νὰ χρησιμοποιοῦν αὐτά γιὰ τὸ καλό της σχέσης τους μὲ τὸν συνάνθρωπό τους καὶ τελικὰ πρὸς δόξα τοῦ Θεοῦ. Δὲν πῆραν στά σοβαρὰ τὴν πρόσκληση. Γιά τοῦτο τὴν ἀπέρριψαν μὲ εὐλογοφανεῖς δικαιολογίες.

          Παρὰ ταῦτα τὸ δεῖπνο πραγματοποιεῖται μὲ πρόσκληση πρὸς αὐτοὺς τοὺς ὁποίους ἐκεῖνοι θεωροῦσαν ἀνάξιους καὶ ἁμαρτωλούς. Ἀλλὰ ἐδῶ βλέπουμε καὶ τὴν οἰκουμενικότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀφοῦ ὁ οἰκοδεσπότης στέλλει πρόσκληση καὶ στοὺς ἐκτὸς συνόρων τῆς πόλεως, δηλαδή σέ αὐτούς περιλαμβάνονται καί οἰ ἐθνικοί.

          Ἡ παραβολὴ αὐτὴ ἀδελφοί μου ἔχει τήν ἐφαρμογὴ της στὸν καθένα μας. Διότι ὁ Θεὸς καλεῖ ὅλους μας. Καὶ εἶναι φοβερὸ νὰ ἀρνηθοῦμε τὴν κλήση τοῦ προβάλλοντας τὶς ἀνόητες προφάσεις τῶν ἀρνητῶν τῆς Παραβολῆς. Εἶναι προφάσεις μικρὲς καὶ ὑποκριτικές, ποὺ ξεσκεπάζουν τὴν κακὴ διάθεση τῶν προσκεκλημένων. Αὐτὲς οἱ προφάσεις ὅμως ἐπιπλέον δείχνουν πόσο μᾶς περισποῦν καὶ μᾶς δένουν οἱ φροντίδες τῆς ζωῆς, ἡ ἐργασία μας καὶ οἱ οἰκογενειακές μας ὑποχρεώσεις.

          Ἡ ἐκκλησία σὲ κάθε θεία λειτουργία μᾶς καλεῖ νὰ λάβουμε μέρος στὸ δεῖπνο τῆς σωτηρίας. Νὰ προσέλθουμε μὲ πίστη καὶ σεβασμὸ νὰ μεταλάβουμε τὸ σῶμα καὶ αἷμα τοῦ Χριστοῦ «εἷς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον». Ἀπὸ σήμερα ἄς ἀρχίσουμε νὰ ἱεραρχοῦμε σωστὰ τὰ πράγματα καὶ νὰ ἐκτιμήσουμε τή πρόσκλησή τοῦ Θεοῦ. Κανένα ἐμπόδιο νὰ μὴν μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἱκανὸ νὰ μᾶς τή στερήσει.

          Ὁ κάθε ἕνας ἄς μὴ λείψουμε ἀπὸ τὴν ἐκκλησία. Νὰ ἑτοιμαστοῦμε κατάλληλα νὰ ὑποδεχτοῦμε αὐτὲς τὶς Ἅγιες μέρες τὸ Θεῖο βρέφος ὡς Σωτήρα καὶ Λυτρωτή. Νὰ μελωδήσουμε μαζὶ μὲ τοὺς ψάλτες τό ἀπολυτίκιο τῶν Γενεθλίων τοῦ Χριστοῦ «Ἡ γέννησίς Σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ὑμῶν ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως.» Τέλος, εὔχομαι σέ ὅλες καί ὅλους καλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα. Ἀμήν.

      π. Κωνσταντίνου Θεοχάρου

KYΡΙΑΚΗ ΙΑ ΛΟΥΚΑ ΑΝ ΗΞΕΡΑΝ ΤΙ ΤΡΑΠΕΖΙ ΕΙΝΑΙ! «Ουδείς των ανδρών εκείνων των κεκλημένων γεύσεταί μου του δείπνου» (Λουκ. 14, 24)

ΑΝ ΗΞΕΡΑΝ ΤΙ ΤΡΑΠΕΖΙ ΕΙΝΑΙ!
«Ουδείς των ανδρών εκείνων των κεκλημένων γεύσεταί μου του δείπνου»
(Λουκ. 14, 24)

 

Ποιο το τραπέζι
Τραπέζι με εκλεκτά εδέσματα μπροστά μας. Ό,τι εκλεκτό, εύγευστο και ορεκτικό βρίσκεται πάνω στο τραπέζι.
-Μα, θα πείτε, διανύουμε περίοδο νηστείας. Για ορεκτικά και εύγευστα μας μιλάτε; Ο διάβολος εντείνει την επιθυμία μας και μας σπρώχνει να καταλύσουμε τη νηστεία και να φάμε!
Στ’ αλήθεια, πόσοι άραγε τηρούν τη νηστεία των Χριστουγέννων; Φαντάζομαι, λίγοι. Οι περισσότεροι, άλλοι από απιστία, άλλοι από ολιγοπιστία, άλλοι από αδιαφορία, άλλοι από άγνοια, άλλοι με πρόφαση κάποια αρρώστια, άλλοι από πραγματική αρρώστια, άλλοι από αρρωστοφοβία, έχουν κάνει πέρα τη νηστεία και καταβροχθίζουν ασύστολα και αδιάκριτα κάθε λογής φαγητό. Οι προφάσεις πολλές. Όταν πρόκειται να παραβούμε το θέλημα του Θεού, μύριες προφάσεις βρίσκουμε.
Υπάρχουν βέβαια και οι λίγοι που νηστεύουν και τη νηστεία των Χριστουγέννων, και περιμένουν τα Χριστούγεννα για να στρώσουν λαμπρό τραπέζι με εκλεκτά φαγητά.

Να όμως που σήμερα, πριν από τα Χριστούγεννα, στρώθηκε μπροστά μας τραπέζι πλούσιο. Συμβολικός ο λόγος του Ευαγγελίου. Συμβολικό και το πλούσιο τραπέζι της παραβολής του μεγάλου δείπνου.
Να περιγράψουμε το δείπνο; Είναι απερίγραπτα το μεγαλείο του, ο πλούτος του, η ομορφιά του, η γλυκύτητα του. Είναι ο δείπνος, το τραπέζι της χαράς και ευφροσύνης, που γεύονται όσοι δέχτηκαν την κλήση του Χριστού και έγιναν οι υιοί της βασιλείας του. Ο μεγάλος οικοδεσπότης είναι ο Θεός, ο στοργικός πατέρας όλων. Πεινούσαν οι άνθρωποι, πεινούσε ή ψυχή τους. Και τους το έστρωσε το τραπέζι. Είναι το τραπέζι του Ευαγγελίου του Χριστού. Το τραπέζι της Εκκλησίας. Το τραπέζι της χριστιανικής ζωής. Το τραπέζι τής χάριτος. Το τραπέζι της θείας Ευχαριστίας. Το τραπέζι της βασιλείας των ουρανών. Το τραπέζι της θείας ευφροσύνης.

Η ώρα του Δείπνου
Στρωμένο για όλους αυτό το τραπέζι. Ο ερχομός του Μεσσία, η γέννηση του Χριστού, σήμανε την ώρα του δείπνου. Πεινασμένες οι ψυχές στα προ Χριστού χρόνια, πόσο τη νοστάλγησαν αυτή την ώρα, πότε θα ερχόταν η στιγμή που θα γεύονταν τον άρτον της ζωής! Διψασμένες για την αλήθεια ψυχές, πόσο την πόθησαν τη στιγμή αυτή, να βρουν το κρυστάλλινο νερό της αλήθειας πάνω στο τραπέζι του Θεού, να ξεδιψάσουν! Κουρασμένες από την αμαρτία ψυχές, πόσο τη λαχτάρησαν αυτή τη στιγμή, για ν’ αναπαυθούν στο τραπέζι του Θεού, όπου προσφέρεται η τροφή και το πιοτό της λυτρώσεως!
Ήρθε η ώρα του δείπνου, η ώρα της Καινής Διαθήκης, η ώρα της νέας ζωής, της νέας εποχής. Και ακούγεται το σάλπισμα του ουρανού. Κάλεσμα στο δείπνο της εν Χριστώ σωτηρίας και λυτρώσεως: «Έρχεσθε, ότι ήδη έτοιμα εστι πάντα». Ελάτε, ετοιμάστηκαν τα πάντα. Η περίοδος της προετοιμασίας τελείωσε. Η στιγμή του εορτασμού έφτασε. Ελάτε, ελάτε! «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, κάγώ αναπαύσω υμάς» (Ματθ. 11, 28).

Τρεις παραιτήσεις
Ελάτε! Μα σαν απογοήτευση να υπάρχει στην αρχή. Οι καλεσμένοι φαίνονται απρόθυμοι. Περιφρονούν την πρόσκληση. Αρνούνται να μετάσχουν. Κι ο καθένας βρίσκει και μια πρόφαση, που την προβάλλει για δικαιολογία Στον πρώτο υπάρχει το χωράφι. «Αγρόν ηγόρασα, και έχω ανάγκην εξελθείν και ιδείν αυτόν». Στο δεύτερο υπάρχουν τα πέντε ζευγάρια βόδια. «Ζεύγη βοών ηγόρασα πέντε, και πορεύομαι δοκιμάσαι αυτά». Στον τρίτο εμπόδιο είναι η γυναίκα. «Γυναίκα έγημα, και διά τούτο ου δύναμαι έλθείν».
Οι τρεις παραιτούνται. Υποβάλλουν με ευγένεια την παραίτηση τους. Δεν αντιλέγουν, δεν δυσανασχετούν, δεν μιλάνε άσχημα. Ευγενέστατοι είναι. Μα τι να την κάνης την ευγένεια τους, αφού τελικά έμειναν μακριά από το δείπνο, από το βασιλικό τραπέζι;... Ευγενέστατοι και πολλοί άνθρωποι σήμερα. Δεν σε βρίζουν, δεν σε κακομεταχειρίζονται, σαν τους καλέσεις στο τραπέζι του Χριστού και της Εκκλησίας. Υπάρχουν βέβαια και οι αγενείς και τραχείς και θρασείς, αυτοί που χυδαία αρνούνται και πολεμούν. Αλλ’ οι πολλοί φέρονται και συμπεριφέρονται ευγενέστατα. -Ξέρετε, θα ήθελα νάρθω στην εκκλησία, στο κήρυγμα, μα... –Θα ήθελα να διαβάζω Αγία Γραφή, μα... –Θα ήθελα να είμαι κοντά στο Θεό, μα... Αυτά τα «μα...» εισάγουν τις σύγχρονες προφάσεις.
Τρεις στην παραβολή οι προφάσεις• πολλές σήμερα. Όσοι άνθρωποι τόσες και προφάσεις και δικαιολογίες. Μα αν θέλαμε να τις συνοψίσουμε όλες σε τρεις ανάλογες με τις τρεις προφάσεις τής παραβολής, θα λέγαμε:

1. Είναι η μανία για απόκτηση κτημάτων και κτισμάτων. –Ν’ αγοράσουμε ακίνητα, να πάρουν αξία τα λεφτά μας, να τάχουμε, ώστε σαν ανέβει η τιμή τους, να τα πουλήσουμε, να γίνουμε πλούσιοι. Αγωνία μέχρι να βρούμε τα λεφτά, ν’ αγοράσουμε το ακίνητο. Αγωνία να το αποκτήσουμε. Αγωνία να το ξοφλήσουμε. Αγωνία να το αξιοποιήσουμε. Και όλη αυτή η αγωνία υποκλέπτει τόσο το χρόνο μας, όσο και την ψυχική ικμάδα μας. Πού χρόνος και πού όρεξη για πνευματικά πράγματα; -Ας τελειώσουμε το σπίτι και βλέπουμε...

Δεν νομίζετε, πως ένα μεγάλο πλήθος έχει απορροφηθεί απ’ αυτή τη μέριμνα και δεν νοιάζεται καθόλου για τα πνευματικά;
Η μανία των μέσων εργασίας. Όπως π.χ. η προσπάθεια για απόκτηση και η χρήση του αυτοκινήτου. Σήμερα κυκλοφορεί το αυτοκίνητο μας πρέπει να βγούμε έξω. Δεν έχουμε σήμερα καιρό για εκκλησιασμό...
Η μέριμνα της οικογένειας. Δεν μπορώ, έχω οικογένεια, έχω παιδιά, έχω έξοδα, έχω υποχρεώσεις, δεν ευκαιρώ...

Προτεραιότητα
Μα, θα πείτε, δεν μπορεί κάποιος να νοιάζεται για τα πράγματα που αναφέραμε, και συγχρόνως να νοιάζεται και για το τραπέζι του Θεού, για τις υποθέσεις της σωτηρίας; Στ’ αλήθεια, δεν μπορούσε ο πρώτος της παραβολής να πήγαινε στο δείπνο και ύστερα να πήγαινε και στο χωράφι του; Και δεν μπορούσε ο δεύτερος να δοκίμαζε πρώτα τα ωραία φαγητά τού δείπνου και ύστερα να πήγαινε να δοκιμάσει και τα βόδια του; Και ο τρίτος δεν μπορούσε να έπαιρνε και τη γυναίκα του μαζί και να πήγαινε στο τραπέζι;
Μπορούσαν. Ο Χριστός δεν απαγορεύει ούτε νάχης κάποιο ακίνητο δικό σου, ούτε νάχης τα μέσα για τη δουλειά σου, ούτε να ενδιαφέρεσαι για την οικογένεια σου. Εκείνο που έχει σημασία είναι η προτεραιότητα. Μέσα σου ποιο έχει προτεραιότητα: όλα αυτά ή ο Χριστός; «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. 6, 33).
Και τότε, αφού αυτοί οι τρεις μπορούσαν και το δείπνο ν’ απολαύσουν και τα βιοτικά να μην τα απαρνηθούν τελείως, γιατί τελικά αρνήθηκαν να πάνε στο δείπνο; Και ας το γενικεύσουμε το ερώτημα: Γιατί οι περισσότεροι αρνούνται να γευτούν, το δείπνο της χριστιανικής πίστεως; Γιατί μένουν μακριά από την Εκκλησία; Γιατί;

Γιατί δεν βρίσκονται στο τραπέζι τον Θεού;

1. Δεν έχουν πείρα της γλυκύτητας της χριστιανικής ζωής. Οι τρεις καλεσμένοι της παραβολής δεν είχαν ξαναμετάσχει σε τέτοιο τραπέζι. Δεν φαντάζονταν πόσο όμορφα θα ήταν στο βασιλικό τραπέζι... Έτσι και σήμερα. Πολλοί δεν ξέρουν τι μεγαλείο και τι πλούτος είναι η χριστιανική ζωή. Δεν έζησαν ποτέ σ’ όλο του το πλάτος και το βάθος τον Χριστιανισμό. Ακούνε για Χριστό, μα δεν τον έχουν ζήσει. Ακούνε για χριστιανική ζωή, μα δεν την έχουν δοκιμάσει. Ακούνε για τροφή πνευματική, μα ποτέ δεν την γεύτηκαν. Ζουν στο δικό τους κόσμο, έχουν τις δικές τους χαρές, έχουν τα δικά τους τραγούδια και αρέσκονται σ' αυτά.
Ο τυφλοπόντικας ζει μέσα στους υπονόμους και ικανοποιείται ρουφώντας το βούρκο και τρώγοντας ακαθαρσίες. Δεν ξέρει τι καθαρός αέρας και τι ευωδία υπάρχει έξω από τον υπόνομο. Ο χοίρος αρέσκεται να κυλιέται στη λάσπη, νάνε πάντα λασπωμένος. Δεν ξέρει τι θα πει καθαρότητα και λαμπρότητα. Έτσι είναι και πολλοί άνθρωποι. Τους αρέσουν οι βρωμιές των υπονόμων, η λάσπη της αμαρτίας. Δεν ξέρουν τι θα πει καθαρός αέρας, αγνή ζωή, ευωδία Χριστού, καθαρή καρδιά, ήσυχη συνείδηση. Να γιατί ακούς να λένε: -Έμενα μου αρέσει αυτή η ζωή. Εσύ πήγαινε στην εκκλησία σου, έμενα δεν μου αρέσει... Αν κάποτε δοκιμάσουν και γευτούν, τότε θα θρηνούν για τα χρόνια που έχασαν μέσα στη βρωμιά και το βούρκο. «Γεύσασθε και ίδετε, ότι χρηστός ο Κύριος» (Ψαλμ. 33, 9).
2. Άλλοτε αρνούνται να ζήσουν τη χριστιανική ζωή και να γευτούν τις απολαύσεις του μεγάλου δείπνου, γιατί έτσι συνήθισαν. Δεν τον ξεκολλάς εύκολα τον άνθρωπο από τον
τρόπο ζωής που έχει συνηθίσει. Δεν τον ξεκολλάς εύκολα από τις αμαρτωλές του έξεις. Έτσι έμαθε, ή μάλλον έτσι κακόμαθε. Το πάθος του έγινε έξις, δεύτερη φύσις. Το σέρνει μαζί του, όπως η χελώνα σέρνει μαζί της το καύκαλό της. Να γιατί παίζει σπουδαίο ρόλο η αγωγή του μικρού παιδιού. Αν από μικρό το παιδί συνηθίσει να προσέρχεται στο τραπέζι του Θεού, να εκκλησιάζεται, να διαβάζει Ευαγγέλιο, να εξομολογείται και να κοινωνεί, να ζει χριστιανική ζωή, δύσκολα θα ξεκοπεί. Κι αν ξεκοπεί, κάποτε θα ξαναγυρίσει. Ενώ ο μεγάλος δύσκολα αλλάζει, δύσκολα διορθώνεται, δύσκολα τον κουνάς από τη
θέση του. Είναι δυσκίνητος. -Πού να πάω τώρα εγώ; Έτσι συνήθισα.
3. Άλλος λόγος, που δεν προσέρχονται στο τραπέζι του Θεού είναι το ότι δεν έχουν όρεξη. Φαίνεται, ότι εκείνοι οι τρεις της παραβολής θα ήσαν χορτάτοι, δεν πεινούσαν. Αν πεινούσαν, τροχάδην θα πήγαιναν στο τραπέζι, που ήταν μάλιστα πλούσιο. Δεν έχουν όρεξη πολλοί άνθρωποι σήμερα. Και η όρεξη κόβεται ή από το πολύ φαγητό ή από αρρώστια. Άμα είσαι βαρυστομαχιασμένος, δεν έχεις όρεξη να φας, έστω και αν σου προσφέρουν μπιφτέκι. Και άμα είσαι άρρωστος και έχεις πυρετό, δεν έχεις όρεξη να φας, έστω και αν σου δίνουν μεζέδες αχνιστούς. Βαρυστομαχιασμένοι οι άνθρωποι απ’ τις χοιρώδεις τροφές του κόσμου, δεν φαίνεται να έχουν περιθώριο για πνευματική τροφή. Άρρωστοι πνευματικά, δεν έχουν όρεξη. Τα καλύτερα λόγια να τους λες, τις ωραιότερες ιδέες να τους προσφέρεις, για τις γλυκύτερες χαρές να τους μιλάς, τα ωραιότερα τραγούδια του Θεού να τους τραγουδάς, αυτοί δεν φαίνεται νάχουν όρεξη. Όλα τα αποστρέφονται.
4. Και ένας ακόμη λόγος, που αρνούνται το κάλεσμα τού Θεού, πούνε και ο σπουδαιότερος: Δεν έχουν εισιτήριο. Σε καλούν, σου κάνουν την τιμή να πας σε πλούσιο τραπέζι. Αλλά κάτι θα προσφέρεις και συ. Πρέπει να βαδίσεις μέχρι τον τόπο του παλατιού, να πλυθείς για να μην είσαι λερωμένος, να βάλεις και κάποιο ρούχο καθαρό πάνω σου. Ο ευαγγελιστής Ματθαίος παρουσιάζοντας την ίδια παραβολή λέει, ότι ένα τον έβγαλαν έξω. Τον κάλεσε ό βασιλιάς, τον μάζεψε από τους δρόμους στο παλάτι, μα αυτός, αναιδέστατος, μπήκε έτσι όπως ήταν. Και του είπε ο οικοδεσπότης: «Εταίρε, πώς εισήλθες ώδε μη έχων ένδυμα γάμου;». Δηλαδή, δεν είναι μόνο απόλαυση των δωρεών του Θεού η χριστιανική ζωή. Είναι και καθήκοντα. Έχει και υποχρεώσεις. Απαιτεί και θυσίες. Προϋποθέτει και πίστη ακλόνητη και ζωή προσεκτική και έργα αγάπης. Α, όχι! Δεν θέλει ο άλλος υποχρεώσεις, δεν ανέχεται απαγορεύσεις, δεν υποφέρει τις στερήσεις, δεν αρέσκεται στις θυσίες. Με ένα λόγο: Δεν τον συμφέρει η χριστιανική ζωή, γι’ αυτό δεν την ζει, γι’ αυτό παρουσιάζεται ότι δεν πιστεύει.

Το τραπέζι πάντα θα υπάρχει
Για όλες αυτές τις προφάσεις οι πολλοί φεύγουν, αρνούνται, παραιτούνται. Στρατιές ολόκληρες μακριά από το Θεό, λίγοι κοντά στο Θεό. Και μερικοί αποθαρρύνονται και επηρεασμένοι από τα νούμερα λένε: Τι θα γίνει ο Χριστιανισμός; Μερικοί μάλιστα φτάνουν να μιλάνε και για ψυχορράγημα του Χριστιανισμού.
Μην αγωνιάτε, αγαπητοί, για το Χριστιανισμό, για την Εκκλησία. Για τους καλεσμένους να αγωνιάτε. Για τους ανθρώπους. Για τον εαυτό μας. Τρομακτικός ο λόγος: «Ουδείς των ανδρών εκείνων των κεκλημένων γεύσεταί μου του δείπνου», θα μείνουμε έξω; Αυτό να κοιτάξουμε. Όσο για το Χριστιανισμό, δεν υπάρχει φόβος. Πάντα θα βρίσκει τρόπους ο Θεός, να μαζεύει απ’ τους δρόμους και τις πλατείες, απ’ τα Έθνη και τους λαούς, τους συνδαιτυμόνες, τα μέλη της βασιλείας του. Μη φοβάστε, θα σβήσουν τα συστήματα του κόσμου. Ο Χριστός θα μείνει. Το τραπέζι του ακένωτο. Η χάρις του παντοτινή. Η δύναμίς του αήττητη, θα βρίσκει τρόπους ν’ αναγκάζει, δηλαδή να πείθει: με θαύματα, με γεγονότα, με κηρύγματα. Μακάρι νάμαστε σ’ εκείνους, που είναι συνδαιτυμόνες του τραπεζιού της βασιλείας του Θεού.