Ελληνικά και Ορθόδοξα

Κυριακή, Δεκεμβρίου 14, 2014

Τα Λειτουργικά Σκεύη.

1. Άγιο Ποτήριο. 2. Άγιο Δισκάριο. 3. Λαβίδα. 4. Αστερίσκος. 5. Καλύμματα. 6. Αήρ. 7. Λόγχες. 8. Ζέον. 9. Μούσα. 10. Σπόγγος. 11. Μάκτρα. 12. Αρτοφόριο μικρό. 13. Κατζίο. 14. Δοχείο οίνου. 15. Δοχείο ύδατος.

Για την τέλεση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας και των άλλων Μυστηρίων ή Ιεροπραξιών απαιτείται ή χρήση διαφόρων σκευών, αποκλειστικά για το σκοπό αυτό. Αυτά είναι:

α. Το Άγιο Ποτήριο

Ποτήρι χρυσό ή αργυρό με υψηλή βάση, στο όποιο ρίχνεται ο οίνος και το ύδωρ την ώρα πού τελείται ή Άγία Προσκομιδή. Στη Θεία Λειτουργία άγιαζόμενα μετατρέπονται σε Αίμα Χρίστου. Μέσα στο Άγιο Ποτήριο τίθεται και το Σώμα του Χρίστου, μετά τον καθαγιασμό απ’ οπού μεταλαμβάνουν οι πιστοί.
Εικονίζει το Ποτήριο εκείνο στο όποιο ο Κύριος Ιερούργησε και παράδωσε στους Αποστόλους το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας (Λουκ. κβ’, 20).

β. Ό Δίσκος ή το Άγιο Δισκάριο

Μικρός, αβαθής, στρογγυλός δίσκος, χρυσός ή αργυρός, στον όποιο τοποθετείται, την ώρα πού τελείται ή Προσκομιδή, ο Αμνός και αγιάζεται στον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων. Ομοίως πάνω σ’ αυτόν τοποθετούνται οι μερίδες της Παναγίας, των Αγίων (των εννέα Ταγμάτων), των ζώντων και τεθνεώτων.
Συμβολίζει τη φάτνη της Βηθλεέμ, τη νεκρική κλίνη και τη γη.

γ. Ή Λαβίδα

Ό αρχαίος τρόπος μεταλήψεως των πιστών ήταν αυτός πού τηρείται σήμερα από τους Λειτουργούς πρώτα το Σώμα του Χρίστου από το Δίσκο και μετά το Αίμα από το Ποτήριο. Ή λέξη λαβίδα δήλωνε τότε μεταφορικά τη «λαβίδα» των ιερατικών δακτύλων και χεριών, με τα όποια το Άγιο Σώμα εισαγόταν στα στόματα των πιστών. Το κοχλιάριο (κουταλάκι) χρησιμοποιήθηκε αργότερα τοπικά και γενικεύθηκε το 10ο αιώνα, αλλάζοντας τον τρόπο Μεταλήψεως. Ή ονομασία όμως της λαβίδας έμεινε στο κουταλάκι.
Συμβολίζει τη λαβίδα των Σεραφείμ πού είδε στο δράμα του ο Ησαΐας.

δ. Ό Αστερίσκος

Σταυροειδές έλασμα το όποιο συγκρατεί το κάλυμμα πάνω από το Δισκάριο, όταν ο Λειτουργός μετά το πέρας της Ακολουθίας της Αγίας Προσκομιδής «καλύπτει» τα προετοιμασθέντα Δώρα.
Συμβολίζει το στερέωμα του ουρανού και τον αστέρα των Μάγων.

ε. Τα Καλύμματα

Δύο ισομεγέθη καλύμματα σε σχήμα σταυρού με τα όποια καλύπτονται ο Δίσκος και το Ποτήριο κατά την Άγία Προσκομιδή.
Συμβολίζουν τα σπάργανα του Θείου Βρέφους, όταν το Δισκάριο εικονίζει τη Φάτνη και τα νεκρικά όθόνια του Χρίστου, όταν το Δισκάριο γίνεται νεκρική κλίνη.

στ. Ό Αήρ

Κάλυμμα ορθογώνιο μεγαλύτερο από τα προηγούμενα, με το όποιο καλύπτονται τα Τίμια Δώρα στην Ιερά Πρόθεση και αργότερα, μετά την απόθεση τους, στην Άγία Τράπεζα. Αυτό το κάλυμμα στην μεγάλη Είσοδο ο Ιερέας ή ο Διάκονος, όταν υπάρχει, το φέρει στην πλάτη του.
Συμβολίζει ο,τι και τα καλύμματα.

ζ. Ή Λόγχη

Μαχαίρι σε σχήμα λόγχης. Μ’ αυτό κόπτεται ο άρτος και εξάγεται ο Αμνός και οι μερίδες στην Προσκομιδή.
Συμβολίζει τη λόγχη του στρατιώτη με την οποία έλόγχισε την πλευρά του Χρίστου επάνω στο Σταυρό.

η. Το Ζέον

Μικρό δοχείο πού χρησιμοποιείται για τη μεταφορά θερμού (ζέοντος)1*ύδατος και έκχυση του μέσα στο Άγιο Ποτήριο πριν από τη Θεία Κοινωνία. Με αυτό τον τρόπο εξαίρεται ή ζέση του Αγίου Πνεύματος και παρακινούμαστε με τέτοια θερμότητα πίστεως να προσερχόμαστε στη Θεία Μετάληψη.
Συμβολίζει το ζεστό αίμα πού έρρευσε από την πλευρά του Χρίστου μετά τη λόγχευσή Του.

θ. Ή Μούσα

Είναι σπόγγος «πεπλατυσμένος» χρησιμοποιείται στη συστολή, δηλ. στην άπόμαξη (καθάρισμα) του Δίσκου και του Αντιμηνσίου. Φυλάσσεται μέσα στο Αντιμήνσιο.

ι. Ό Σπόγγος

Σφαιρικό σφουγγάρι πού τοποθετείται μέσα στο Άγιο Ποτήριο – για να απορροφά την υγρασία του – μετά την κατάλυση από τον Ιερέα των υπολειμμάτων της Θείας Κοινωνίας μετά τη Μετάληψη των πιστών.
Συμβολίζει το σπόγγο με τον όποιο στο Γολγοθά έπότισαν τον Κύριο οξος.

ία. Τα Μάκτρα

Κόκκινα μανδήλια πού χρησιμοποιούνται στη Θεία Μετάληψη Κλήρου και Λάου. Μ’ αυτά σπογγίζουμε το στόμα μας. Όταν τα κρατάμε σωστά (με τα δύο χέρια μας, κάτω από το πηγούνι μας), προφυλάσσουν την τυχόν πτώση Μαργαριτών στο δάπεδο από απροσεξία ή από στιγμιαία αδεξιότητα.

ιβ. Ό Κωδωνίσκος

Μικρό καμπανάκι το όποιο κτυπά ο Ιερέας κάποια στιγμή του Όρθρου κατά τη διάρκεια της Προσκομιδής, σαν συνθηματικό ενάρξεως, ώστε, ο μεν Λαός να μνημονεύει νοερά τα ονόματα των ζώντων και κεκοιμημένων του, ο δε Λειτουργός να εξάγει μερίδες στο Άγιο Δισκάριο για όλους αυτούς πού «κατά διάνοιαν» έχει.

ιγ. Το Αρτοφόριο

Είναι ένα κατάλληλο ειδικό μεταλλικό συνήθως κουτί πού χρησιμοποιείται για τη φύλαξη της Θείας Κοινωνίας. Περιέχει Άγιο Άρτο εμβαπτισμένο στο τίμιο Αίμα του Κυρίου (δηλ. το Σώμα και το Αίμα Του). Εξάγεται τη Μεγάλη Πέμπτη και αποξηραίνεται για να διατηρείται. Κατά τη χρήση υγραίνεται για να μαλακώσει με κοινό οίνο. Χρησιμοποιείται σε έκτακτες ανάγκες, εκτός Θείας Λειτουργίας, κατά τη διάρκεια του έτους και κοινωνούν οι Ιερείς τους ασθενείς και άτομα πού δεν μπορούν να μεταβούν στο Ναό.
Αρτοφόριο λέγεται και το πρόσθετο κυτίο στο όποιο διαφυλάσσεται ο Αμνός του Κυρίου, (το Σώμα και το Αίμα Του), από την Κυριακή μέχρι την ημέρα πού θα χρησιμοποιηθεί στην προηγιασμένη Θεία Λειτουργία.

ιδ. Ό Τίμιος Σταυρός

Ανάλογα με τη λειτουργική του χρήση έχουμε:
(1) Το Σταυρό των λιτανειών,
(2) Το Σταυρό του αγιασμού,
(3) Το Σταυρό ευλογίας της Αγίας Τραπέζης,
(4) Τον «Εσταυρωμένο» του Ιερού, πού εξάγεται τη Μεγάλη Πέμπτη για προσκύνηση στο μέσον του Ναού.

ιέ. Ό Επιτάφιος

Είναι κατάλληλο ύφασμα με κεντημένο ή ζωγραφισμένο τον Χριστό νεκρό, όπως ήταν μετά την αποκαθήλωση. Αργότερα στον Επιτάφιο προστέθηκαν, γύρω από τον Χριστό ή Παναγία, ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος, ο Ιωάννης, Μυροφόρες και Άγγελοι, σε «επιτάφιο θρήνο».
Αυτό τον Επιτάφιο προσκυνούμε και περιφέρουμε τη Μεγ. Παρασκευή στρωμένο πάνω σ’ ένα διασκευασμένο τραπέζιο το λεγόμενο Κουβούκλιο, πού συμβολίζει το λίθο, πάνω στον όποιο το Σώμα του Χρίστου δέχτηκε τις μεταθανάτιες περιποιήσεις.

ιστ. Τα Θυμιατήρια

Είναι κινητά πύραυνα, (κατάλληλα μεταλλικά σκεύη), πού δέχονται τα κάρβουνα και το θυμίαμα, με τα όποια θυμιώνται ή Άγία Τράπεζα, οι Άγιες εικόνες και ο Λαός, όπως και όταν το Τυπικό καθορίζει στις διάφορες Ακολουθίες. Εξαρτώνται από αλυσίδες με ή χωρίς κωδωνίσκους και ή βάση τους είναι με ή χωρίς κάλυμμα.
Στις Ακολουθίες των Μεγάλων Ωρών και σε ορισμένες άλλες περιπτώσεις χρησιμοποιούνται απλούστερα Θυμιατήρια χειρός, τα «κατζία» σαν ένα είδος κυμβάλου πού συνοδεύει την ψαλμωδία (ιδίως μετά από ανάλογη εκπαίδευση).
Με το θυμίαμα πού προσφέρουμε την ώρα της προσευχής υποβοηθείται ή ανάταση της ψυχής προς τα υψηλά «άνω σχώμεν τάς καρδίας». Όπως το θυμίαμα θερμαινόμενο στον άνθρακα ανέρχεται προς τα άνω εύωδιάζοντας το περιβάλλον, έτσι και ή ψυχή του πιστού με θερμή πίστη πρέπει να πτερουγίζει προς τα άνω μυροβλύζουσα, άπαγγιστρωμένη από τις υλικές μέριμνες. Ή βάση του θυμιατηρίου υποδεικνύει την ανθρωπότητα του Χρίστου, ή φωτιά τη θεότητα Του και ο ευώδης καπνός μας «πληροφορεί» την προπορευόμενη εύωδία του Αγίου Πνεύματος.

ιζ. Τα Έξαπτέρυγα

Είναι μεταλλικοί δίσκοι με ανάγλυφες, άμφιπρόσωπες παραστάσεις εξαπτέρυγων Σεραφείμ, τοποθετημένοι σε κοντάρι. Χρησιμοποιούνται στη μικρή και μεγάλη Είσοδο και στις λιτανείες. Σήμερα εξυπηρετούν διακοσμητικό και συμβολικό σκοπό. Παλαιότερα κατασκευάζονταν από υμένες ή πτερά ζώων και τα χρησιμοποιούσαν οι Διάκονοι σαν ριπίδια (βεντάλιες) για να εκδιώκουν τα έντομα κυρίως πάνω από το Άγιο Ποτήριο. Σήμερα ή κίνηση αυτή συμβολικά γίνεται με τον Αέρα διπλωμένο, όταν ο Λειτουργός εκφωνεί: «Στώμεν καλώς…».

ιη. Τα Λάβαρα

Είναι είδος ιερών σημαιών με άμφιπρόσωπες παραστάσεις Αγίων, κεντητές ή ζωγραφιστές, πού χρησιμοποιούνται στις λιτανείες.

ιθ. Τα κηροπήγια

Είναι μεταλλικές βάσεις για στήριξη λαμπάδων πού ανάβονται για φωτισμό ή για ένδειξη ευλάβειας δύο συνήθως στην Άγία Τράπεζα και μία στην Προσκομιδή. Συνθετότερα κηροπήγια είναι και αυτά στα όποια οι πιστοί ανάβουν τα κεριά τους στα προσκυνητάρια.

κ. Τα Σήμαντρα και οι Κώδωνες

Είναι οι καμπάνες με τις όποιες καλούνται οι πιστοί στους Ί. Ναούς με ανάλογη σήμανση για Θ. Λειτουργία, για λιτανεία, για εκφορά νεκρών κ.λπ.
Στίς Ιερές Μονές υπάρχουν και σήμαντρα, κόπανοι και «τάλαντα», με τα όποια οι Μοναχοί, ανάλογα με το τυπικό κάθε Μονής, ειδοποιούνται λεπτομερώς για την προετοιμασία ή την πρόοδο των Ακολουθιών.

***
*Πολλοί ‘Ιερείς φροντίζουν στο Ζέον οι βοηθοί τους να τους φέρνουν καυτό νερό, ώστε στη Θεία Μετάληψη οι μεταλαμβάνοντες να αισθάνονται τη θερμότητα της Θείας Κοινωνίας. Γι’ αυτό στους Κανόνες καθορίζεται ότι, εάν ο Ιερέας δεν έχει ζεστό νερό να μην τελεί Θεία Λειτουργία!
*.Εάν ο Σπόγγος αυτός εφάπτεται μονίμως στα τοιχώματα του Ποτηριού λόγω μεγέθους, διατηρεί την υγρασία πάνω στα τοιχώματα και σιγά – σιγά καταστρέφει το Άγιο Ποτήριο από αυτή την υγρασία. Γι’ αυτό ο Σπόγγος πρέπει να έχει διάμετρο μικρότερη από το κοίλωμα του Ποτηρίου.
πηγή/αντιγραφή

To είδαμε εδώ

† Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014 (ΙΑ΄ Λουκά) (Των Αγίων Προπατόρων)

Ευαγγελική Περικοπή,

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν

Κεφ. ιδ΄ :16-24

Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολήν ταύτην· Ἀνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα, καὶ ἐκάλεσε πολλούς· καὶ ἀπέστειλε τὸν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα. Καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες. Ὁ πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· Ἀγρὸν ἠγόρασα, καὶ ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. Καὶ ἕτερος εἶπε· Ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε, καὶ πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. Καὶ ἕτερος εἶπε· γυναῖκα ἔγημα, καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν. Καὶ παραγενόμενος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ἀπήγγειλε τῷ κυρίῳ αὐτοῦ ταῦτα. Τότε ὀργισθεὶς ὁ οἰκοδεσπότης, εἶπε τῷ δούλῳ αὐτοῦ· Ἔξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ρύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε. Καὶ εἶπεν ὁ δοῦλος· Κύριε, γέγονεν ὡς ἐπέταξας, καὶ ἔτι τόπος ἐστί. Καὶ εἶπεν ὁ κύριος πρὸς τὸν δοῦλον· Ἔξελθε εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ φραγμοὺς καὶ ἀνάγκασον εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶκός μου. Λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου. Πολλοί γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δέ ἐκλεκτοί.

Απόστολος,

Πρὸς Κολασσαεῖς Ἐπιστολῆς Παύλου

Κεφ. γ΄ : 4-11

Ἀδελφοί, ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ἡμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ. Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία, δι᾿ ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας, ἐν οἷς καὶ ὑμεῖς περιεπατήσατέ ποτε, ὅτε ἐζῆτε ἐν αὐτοῖς· νυνὶ δὲ ἀπόθεσθε καὶ ὑμεῖς τὰ πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν· μὴ ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ᾿ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν, ὅπου οὐκ ἔνι ῞Ελλην καὶ ᾿Ιουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός.

Εἰς τόν Ὄρθρον

Τὸ E΄ Ἑωθινόν Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν

Κεφ. κδ΄ : 12-35

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ὁ Πέτρος ἀναστὰς ἔδραμεν ἐπὶ τὸ μνημεῖον, καὶ παρακύψας βλέπει τὰ ὀθόνια κείμενα μόνα· καὶ ἀπῆλθε πρὸς ἑαυτόν, θαυμάζων τὸ γεγονός. Καὶ ἰδοὺ, δύο ἐξ αὐτῶν ἦσαν πορευόμενοι ἐν αὐτῇ τῇ ἡμέρᾳ εἰς κώμην, ἀπέχουσαν σταδίους ἑξήκοντα ἀπὸ ῾Ιερουσαλήμ, ᾗ ὄνομα ᾿Εμμαούς· καὶ αὐτοὶ ὡμίλουν πρὸς ἀλλήλους περὶ πάντων τῶν συμβεβηκότων τούτων. Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ὁμιλεῖν αὐτοὺς καὶ συζητεῖν, καὶ αὐτὸς ὁ ᾿Ιησοῦς ἐγγίσας, συνεπορεύετο αὐτοῖς· οἱ δὲ ὀφθαλμοὶ αὐτῶν ἐκρατοῦντο τοῦ μὴ ἐπιγνῶναι αὐτόν. Εἶπε δὲ πρὸς αὐτούς· Τίνες οἱ λόγοι οὗτοι οὓς ἀντιβάλλετε πρὸς ἀλλήλους περιπατοῦντες, καί ἐστε σκυθρωποί; Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ εἷς, ᾧ ὄνομα Κλεόπας, εἶπε πρὸς αὐτόν· Σὺ μόνος παροικεῖς ἐν ῾Ιερουσαλὴμ καὶ οὐκ ἔγνως τὰ γενόμενα ἐν αὐτῇ ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις; Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Ποῖα; Οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· Τὰ περὶ ᾿Ιησοῦ τοῦ Ναζωραίου, ὃς ἐγένετο ἀνὴρ προφήτης δυνατὸς ἐν ἔργῳ καὶ λόγῳ ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καὶ παντὸς τοῦ λαοῦ· ὅπως τε παρέδωκαν αὐτὸν οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ οἱ ἄρχοντες ἡμῶν εἰς κρῖμα θανάτου καὶ ἐσταύρωσαν αὐτόν· ἡμεῖς δὲ ἠλπίζομεν, ὅτι αὐτός ἐστιν ὁ μέλλων λυτροῦσθαι τὸν ᾿Ισραήλ· ἀλλά γε σὺν πᾶσι τούτοις, τρίτην ταύτην ἡμέραν ἄγει σήμερον ἀφ᾿ οὗ ταῦτα ἐγένετο. Ἀλλὰ καὶ γυναῖκές τινες ἐξ ἡμῶν ἐξέστησαν ἡμᾶς, γενόμεναι ὄρθριαι ἐπὶ τὸ μνημεῖον· καὶ μὴ εὑροῦσαι τὸ σῶμα αὐτοῦ, ἦλθον, λέγουσαι καὶ ὀπτασίαν Ἀγγέλων ἑωρακέναι, οἳ λέγουσιν αὐτὸν ζῆν. Καὶ ἀπῆλθόν τινες τῶν σὺν ἡμῖν ἐπὶ τὸ μνημεῖον, καὶ εὗρον οὕτω καθὼς καὶ αἱ γυναῖκες εἶπον· αὐτὸν δὲ οὐκ εἶδον. Καὶ αὐτὸς εἶπε πρὸς αὐτούς· Ὦ ἀνόητοι καὶ βραδεῖς τῇ καρδίᾳ τοῦ πιστεύειν ἐπὶ πᾶσιν οἷς ἐλάλησαν οἱ Προφῆται. Οὐχὶ ταῦτα ἔδει παθεῖν τὸν Χριστὸν καὶ εἰσελθεῖν εἰς τὴν δόξαν αὐτοῦ; Καὶ ἀρξάμενος ἀπὸ Μωσέως καὶ ἀπὸ πάντων τῶν Προφητῶν διηρμήνευεν αὐτοῖς ἐν πάσαις ταῖς Γραφαῖς τὰ περὶ ἑαυτοῦ. Καὶ ἤγγισαν εἰς τὴν κώμην οὗ ἐπορεύοντο· καὶ αὐτὸς προσεποιεῖτο πορρωτέρω πορεύεσθαι. Καὶ παρεβιάσαντο αὐτὸν λέγοντες· μεῖνον μεθ᾿ ἡμῶν, ὅτι πρὸς ἑσπέραν ἐστὶ καὶ κέκλικεν ἡ ἡμέρα· Καὶ εἰσῆλθε τοῦ μεῖναι σὺν αὐτοῖς. Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ κατακλιθῆναι αὐτὸν μετ᾿ αὐτῶν, λαβὼν τὸν ἄρτον, εὐλόγησε, καὶ κλάσας ἐπεδίδου αὐτοῖς. Αὐτῶν δὲ διηνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοί καὶ ἐπέγνωσαν αὐτόν· καὶ αὐτὸς ἄφαντος ἐγένετο ἀπ᾿ αὐτῶν. Καὶ εἶπον πρὸς ἀλλήλους· οὐχὶ ἡ καρδία ἡμῶν καιομένη ἦν ἐν ἡμῖν, ὡς ἐλάλει ἡμῖν ἐν τῇ ὁδῷ, καὶ ὡς διήνοιγεν ἡμῖν τὰς γραφάς; Καὶ ἀναστάντες αὐτῇ τῇ ὥρᾳ, ὑπέστρεψαν εἰς ῾Ιερουσαλήμ, καὶ εὗρον συνηθροισμένους τοὺς ἕνδεκα καὶ τοὺς σὺν αὐτοῖς, λέγοντας· Ὅτι ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως καὶ ὤφθη Σίμωνι. Καὶ αὐτοὶ ἐξηγοῦντο τὰ ἐν τῇ ὁδῷ· καὶ ὡς ἐγνώσθη αὐτοῖς ἐν τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου.

Σάββατο, Δεκεμβρίου 13, 2014

Νεομάρτυρες της Κρίσης (και Ομολογητές)

Δεν ξέρω ποιοι είναι, αλλά σίγουρα υπάρχουν. Είναι οι άνθρωποι που βλέπουν κομμάτια της ζωής τους να καταρρέουν –χάνουν τη δουλειά τους, το σπίτι τους, πεινούν, εγκαταλείπονται πιθανόν κι από την οικογένειά τους, θύματα ενός ανελέητου και απάνθρωπου διεθνούς παιχνιδιού– και, παρ’ όλα αυτά, συνεχίζουν να διατηρούν στην καρδιά τους εμπιστοσύνη στο Θεό και αγάπη για το συνάνθρωπο!

Οι άνθρωποι αυτοί είναι γνήσιοι πνευματικοί αγωνιστές. Η ζωή τους, ακόμα κι αν πηγαίνουν φυλακή για χρέη, ακόμα κι αν ψάχνουν για φαγητό στα σκουπίδια (στα δικά μου σκουπίδια, που κάνω πως δεν τους ξέρω, αφού ακόμη μου μένουν κατά καιρούς κάποια υπολείμματα και τα πετάω), έχει μια ποιότητα, διαμορφωμένη από τη θεία χάρη, που κατοικεί μέσα τους. Πονούν, αλλά δίπλα στον πόνο τους υπάρχει γαλήνη, αγάπη, ελπίδα και χαρά. Μια παράξενη χαρά, από το πλησίασμά τους στο Χριστό – πλησίασμα που οφείλεται ακριβώς στο ότι σηκώνουν το σταυρό τους με πίστη κι αγάπη, όπως είχε κάνει κι Εκείνος.

Η ζωή ενός ανθρώπου που ζει μέσα στη θεία χάρη είναι πιο χαρούμενη και ελεύθερη από τη ζωή κάποιου που ζει μέσα στα λεφτά ή στην ασφάλεια του σπιτιού του ή της επιτυχημένης καριέρας του.

Η ποιοτική ψυχή τους, και η ποιοτική ζωή τους, έχει θετικό αντίχτυπο στην αιωνιότητα. Όμως, χωρίς να το επιδιώκουν, επηρεάζει θετικά και τους συνανθρώπους, με τους οποίους έρχονται σε επαφή.

Ίσως δεν ξέρετε πως υπάρχουν κάποιοι άγιοι που επιλέγουν να ζουν ως άστεγοι και να τρέφονται ελάχιστα από ελεημοσύνες, παριστάνοντας τους τρελούς, για να μην καταλαβαίνουν οι άνθρωποι πως είναι άγιοι και να μην τους τιμούν. Στη γλώσσα της Ορθοδοξίας, ονομάζονται «σαλοί διά Χριστόν» (=τρελοί, εξαιτίας του Χριστού, τον οποίο υπεραγαπούν). Είναι η μόνη περίπτωση ορθόδοξων ασκητών που ζητιανεύουν (εκτός από τις περιπτώσεις εράνου λόγω μιας καταστροφής ή μιας μεγαλύτερης ανάγκης), αλλά κι εκείνοι ανταποδίδουν την προσφορά, προσευχόμενοι ειλικρινά και αποτελεσματικά για όλο τον κόσμο.

Αυτοί λοιπόν οι άστεγοι, κουρελήδες, περιθωριακοί, με την αγιότητά τους δίνουν ποιότητα στον τόπου όπου ζουν. Και η ποιότητα αυτή, που ξεκινάει από μέσα τους, τους συνοδεύει αιώνια, και εδώ και στον ουρανό.

Σαλοί άγιοι υπάρχουν και σήμερα. Η Γερόντισσα Ταρσώ στην Κερατέα Αττικής κοιμήθηκε το 1980. Η Στέλλα, το «Σπουργιτάκι του Θεού», που ζούσε στο κέντρο της Αθήνας, σκοτώθηκε από αυτοκίνητο το 2005… Γενικά, δεν ξέρω αν ο «τρελός» που συναντάω στο δρόμο είναι «γνήσιος» τρελός ή άγιος – και, υπόψιν, η συμπεριφορά μου απέναντί του είναι ένα είδος εξετάσεων μπροστά στο Θεό. Να εδώ άλλος ένας, άγνωστος (ίσως γείτονάς σου), που δε φοβάται την οικονομική κρίση!

Αυτό σημαίνει ότι και δίπλα στο σκουπιδοτενεκέ της κοινωνίας μπορεί ν’ αγιάσεις.Και, επειδή πάντα υπάρχουν αγνοί άνθρωποι, αληθινοί χριστιανοί, με τον άδολο τρόπο της γιαγιάς μας, είμαι βέβαιος πως και ανάμεσα στα θύματα της οικονομικής κρίσης υπάρχουν κάποιοι, άγνωστοι, που αγιάζονται σηκώνοντας το σταυρό τους με πίστη κι αγάπη. Αυτοί δεν είναι μόνο «νεόπτωχοι», όπως τους χαρακτηρίζουν οι αναλυτες. Είναι νεομάρτυρες, σαν τους νεομάρτυρες της Τουρκοκρατίας και των αθεϊστικών καθεστώτων της ανατολικής Ευρώπης: υποφέρουν, αλλά αντιστέκονται στο μικρόβιο που καταστρέφει την πίστη και την αγάπη.

Οι άνθρωποι αυτοί, ωστόσο, διαφέρουν από εκείνους που κραυγάζουν πως πρέπει να στηθούν κρεμάλες για εκείνους που μας πήραν τα λεφτά απ’ την τσέπη. Διαφέρουν από εκείνους που μισούν τους ενόχους. Και μοιάζουν στ’ αλήθεια «τρελοί», γιατί συγχωρούν τους ενόχους, όπως τους συγχωρούν και οι άγιοι. Ακόμα κι όταν αγωνίζονται για τα δικαιώματα του πλησίον ή για την ανόρθωση της κοινωνίας, δεν το κάνουν με μίσος και διάθεση εκδίκησης (ή ανελέητης «δικαιοσύνης»), αλλά με αγάπη.

Ίσως είσαι κι εσύ ένας απ’ αυτούς. Ή ίσως να θέλεις να γίνεις ένας απ’ αυτούς. Μη χάνεις το θάρρος και την ελπίδα σου. Ο Χριστός δε δίνει πάντα αυτό που του ζητάμε, αλλά συχνά αυτό που Εκείνος ξέρει ότι μας χρειάζεται. Αλλά είναι πιο κοντά μας απ’ ό,τι είναι η καρδιά μας.

Δηλαδή τι λέω; Να σταματήσουν οι αγώνες; Όχι φυσικά, αλλά να ξέρουμε πως δε ζούμε μόνο με ψωμί, αλλά και με Χριστό. Κι αν έχω καταστραφεί οικονομικά, κι αν είμαι στη φυλακή, αλλά έχω το Χριστό, είμαι ελεύθερος. Κι αν δεν έχω να φάω, αλλά έχω το Χριστό, ο Χριστός θα με θρέψει. Αν δεν έχω ούτε το Χριστό, τότε είμαι πραγματικά πεινασμένος, απελπισμένος, οργισμένος κι αξιοθρήνητος. Αυτό το ξέρουν οι Ορθόδοξοι της Αφρικής, που είναι πολλοί και θερμοί, και τώρα το μαθαίνουμε κι εμείς, αλλά ακόμα αντιστεκόμαστε γιατί θέλουμε μόνο τα μεροκάματά μας, όχι το Χριστό. Και τα δικαιούμαστε, αλλά χωρίς το Χριστό συχνά γεμίζουμε την ψυχή μας απελπισία, οργή και μίσος, δηλ. αυτά ακριβώς που ο Χριστός, στο Ευαγγέλιο, ζήτησε να αποφεύγουμε.

Ως μάρτυρες λογίζονται από τους αγίους και οι άνθρωποι που υποφέρουν μια οδυνηρή ασθένεια με πίστη κι αγάπη, καθώς κι εκείνοι που τους φροντίζουν, χωρίς να χάσουν την εμπιστοσύνη τους στο Θεό και την αγάπη τους στο συνάνθρωπο. «Σήμερα, που δε γίνονται διωγμοί» έλεγε ο γέροντας Παΐσιος, «ο καρκίνος γεμίζει τον παράδεισο» (παρόλο που γίνονται και διωγμοί, ιδίως σε μουσουλμανικές χώρες).

Μια τελευταία παρατήρηση. Για ν’ αντέξει κάποιος τα βάσανα της ζωής μένοντας πιστός και καλός, χρειάζεται οπωσδήποτε τη στήριξή μου, τη στήριξη του διπλανού του. Όχι απαραίτητα τα λεφτά μου. Σίγουρα όμως την αγάπη μου, το χαμόγελό μου, την προσευχή μου. Γι’ αυτό λεγόμαστε «Εκκλησία» (δηλ. «συγκέντρωση», συνάντηση) και δεν είμαστε απομονωμένοι κι αποκομμένοι ο ένας απ’ τον άλλον – δυστυχώς όμως καταντήσαμε έτσι. Και χρειάζεται επίσης και τη βοήθεια του Θεού. Και η βοήθεια αυτή έρχεται με τα μέσα που μας έχουν διδάξει οι γιαγιάδες μας και οι άγιοι της Εκκλησίας μας: με την προσευχή, την εξομολόγηση, τη θεία μετάληψη, τον εκκλησιασμό (δηλ. το να πηγαίνουμε στην εκκλησία και να στεκόμαστε δίπλα στο συνάνθρωπο), τη νηστεία – όταν φυσικά γίνονται γι’ αυτό το σκοπό κι όχι εθιμοτυπικά ή υποκριτικά.

ΠΗΓΗ/Αντιγραφή

Το είδαμε εδώ

Το εκκλησιαστικό λάιφ στάιλ ...

Σε θεία Λειτουργία ο ιερέας κάνει τον φωτορεπόρτερ και "τσαφ" τραβά φωτογραφία.

Πότε θα σταματήσει αυτό το κακό της προβολής των κληρικών σε ακολουθίες;

Τους φωτογραφίζουν οι λαϊκοί (δεν συμφωνώ) αλλά το να το κάνουν κληρικοί δεν είναι καλό.

Οι παλαιοί κληρικοί έβγαζαν φωτογραφία για την ταυτότητα.

Σε τι διαφέρουν τα περιοδικά των μητροπόλεων από αυτά με τις φωτογραφίες των ηθοποιών κλπ....

πηγή

Κυριακή ΚΖ΄ (ΙΑ΄ Λουκά): «... θα φανερωθείτε μαζί Του δοξασμένοι.»

Το Αποστολικό Ανάγνωσμα της σημερινής ημέρας, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι παρμένο από την επιστολή του Αγίου Αποστόλου Παύλου προς τους χριστιανούς της πόλης των Κολοσσών της Μικρασιατικής γης. Πριν όμως εμβαθύνουμε στο ψυχοφελέστατο περιεχόμενό του, ας το ξανακούσουμε καλύτερα στην απλή, καθημερινή μας γλώσσα.

Γράφει λοιπόν ο Απόστολος Παύλος: «Αδελφοί μου, όταν ο Χριστός, που είναι η αληθινή ζωή μας, φανερωθεί, τότε κι εσείς, στην παρουσία Του, θα φανερωθείτε μαζί Του δοξασμένοι. Απονεκρώστε, λοιπόν, ό,τι σας συνδέει με το αμαρτωλό παρελθόν: την πορνεία, την ηθική ακαθαρσία, το πάθος, την κακή επιθυμία και την πλεονεξία -που είναι ειδωλολατρία. Για όλα αυτά θα πέσει η οργή του Θεού πάνω σε εκείνους που δεν θέλουν να πιστέψουν. Σ’ αυτούς ανήκατε άλλοτε κι εσείς, όταν αυτά τα πάθη δυνάστευαν τη ζωή σας. Τώρα όμως πετάξτε τα όλα αυτά από πάνω σας: την οργή, το θυμό, την πονηρία, την κακολογία και την αισχρολογία. Μη λέτε ψέματα ο ένας στον άλλο, αφού βγάλατε από πάνω σας τον παλιό αμαρτωλό εαυτό σας με τις συνήθειές του, και ντυθήκατε τον καινούριο άνθρωπο, που ανανεώνεται συνεχώς σύμφωνα με την εικόνα του δημιουργού του, ώστε με τη νέα ζωή του να φτάσει στην τέλεια γνώση του Θεού. Σ’ αυτή τη νέα κατάσταση δεν υπάρχουν πια εθνικοί και Ιουδαίοι, περιτμημένοι και απερίτμητοι, βάρβαροι, Σκύθες, δούλοι, ελεύθεροι· του Χριστού είναι όλα και ο Χριστός είναι σε όλα»(Κολασσαείς κεφ. 3, στίχ. 4-11).

Για την ένδοξη Δεύτερη Παρουσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και τη συμμετοχή των πιστών σε αυτήν τη δόξα, μιλά τη φορά αυτή ο Απόστολος Παύλος. Τότε που ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, θα έρθει για δεύτερη φορά στον κόσμο, για να συνάξει όλους τους ανθρώπους ενώπιόν Του και όπως λέει και ο ίδιος στην παραβολή του «κακού δούλου»: «...του συνᾶραι λόγον μετά τῶν δούλων αὐτοῦ» (Ματθ. 18, 23). Όχι δηλαδή για να κηρύξει ξανά το Ευαγγελιό Του και να υποδείξει στην πλανεμένη ανθρωπότητα την οδό της επιστροφής και σωτηρίας, αλλά για να κρίνει τους ανθρώπους, δίκαια και απλά, με μοναδικό κριτήριο τον ιερό νόμο της αγάπης, που η πρόνοια του Θεού φρόντισε να φωλιάζει μέσα σε κάθε καρδιά.

Ο ερχομός του Μεσσία, για δεύτερη φορά στον κόσμο, βεβαιώνεται όχι μόνο από την κοινή περί κρίσεως και αιώνιας ζωής πεποίθηση που απαντάται σε όλους τους λαούς της γης, αλλά κυρίως για μας τους χριστιανούς από τις κατάσπαρτες στην Αγία Γραφή αναφορές. Τόσο η Παλαιά όσο και η Καινή Διαθήκη βρίθουν από πληροφορίες σχετικές με την «ημέρα Κυρίου» και όσα πρόκειται να συντελεστούν, πριν και έπειτα από αυτήν. Δεν υπάρχει όμως μεγαλύτερη απόδειξη για την αλήθεια αυτή της πίστεώς μας, από τη μαρτυρία του ίδιου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος πολλάκις αναφέρθηκε σε αυτήν με συγκλονιστικές μάλιστα λεπτομέρειες.

Αυτή η πίστη, αποτυπώθηκε και στο έβδομο άρθρο του Συμβόλου της Πίστεώς μας, που όλοι το απαγγέλλουμε, λιγότεροι όμως ίσως συνειδητοποιούμε τη σημασία και τη σοβαρότητά του: «Καί πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης κρῖναι ζῶντας και νεκρούς. Οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος». Μας βεβαιώνει με άλλα λόγια, ότι ο Κύριός μας, όπως ρητά το υποσχέθηκε, θα έλθει και πάλι -με δόξα όμως τη φορά αυτή- για να κρίνει τους ζώντες και τους νεκρούς και η βασιλεία Του θα είναι αιώνια.

Η πρώτη παρουσία του Μεσσία στη γη υπήρξε ευσπλαγχνική και ταπεινή, η δεύτερη όμως θα είναι ένδοξη και φοβερά. Θα φανερωθεί με λαμπρότητα και δόξα πολύ ενώπιον των ανθρώπων, συνοδευόμενος από πλήθος στρατιάς αγγέλων, και θα καθίσει σε υψηλό θρόνο. Θα ξεχωρίσει τους πιστούς από τους άπιστους, τους δίκαιους από τους άδικους, τους αγαθούς και ενάρετους από τους φαύλους και αμαρτωλούς. Και στους πρώτους θα δώσει την αιώνια ευδαιμονία και χαρά, ενώ στους δεύτερους θα παραχωρήσει την αιώνια κόλαση. Το πότε ακριβώς θα συμβούν όλα αυτά, κανείς δεν γνωρίζει, παρά μόνον ο ίδιος ο Θεός, που κράτησε τον χρόνο της εκπληρώσεως τους μυστικό. Κι αυτή η «μυστικότητα» δεν αποτελεί ένα είδος Θείου «παιχνιδιού», αλλά γίνεται για το καλό μας ώστε να βρισκόμαστε πάντοτε σε ετοιμότητα, ζώντας με ευσέβεια, αρετή και αγάπη μεταξύ μας.

Για να το πετύχουμε όμως αυτό, χρειάζεται όπως μας συμβουλεύει και ο Παύλος στην επιστολή του, να αποβάλουμε πρώτα τον παλιό, κακό εαυτό μας και να ενδυθούμε το νέο άνθρωπο. Αυτόν που φρόντισε στη ζωή του να αγωνιστεί εναντίον όλων εκείνων που τον εμπόδιζαν να αγαπήσει πραγματικά τον Θεό και τους συνανθρώπους του.

Αυτό ας κάνουμε κι εμείς αδελφοί μου, για να αξιωθούμε της αιώνιας δόξας του Κυρίου, μαζί με τους αγγέλους και τους Αγίους Του! Αμήν.

π.Διονύσιος Ανθόπουλος

πηγή

«Ώσπερ γαρ αι ημέραι Νώε, ούτως έσται και η παρουσία του υιού του ανθρώπου...»

«ΩΣΠΕΡ ΓΑΡ ΑΙ ΗΜΕΡΑΙ ΝΩΕ ΟΥΤΩΣ ΕΣΤΑΙ ΚΑΙ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ...»

Άραγε, έχουμε ποτέ σκεφθεί και συνειδητοποιήσει, γιατί ο Κύριός μας, στο ΚΔ΄(εσχατολογικό) κεφάλαιο του Ευαγγελιστού Ματθαίου, αναφέροντας όλα εκείνα τα γεγονότα και σημάδια, γνωστά και ως «Σημεία των Καιρών», τα οποία θα συμβούν όπως δήποτε, πριν από την έλευσιν της Δευτέρας Παρουσίας Του, μας ανέφερε και το «Σημείον» του Νώε;

«Ώσπερ δε αι ημέραι του Νώε, ούτως έσται και η παρουσία του υιού του ανθρώπου. ώσπερ γαρ ήσαν εν ταις ημέραις ταις προ του κατακλυσμού τρώγοντες και πίνοντες, γαμούντες και εκγαμίζοντες, άχρι ης ημέρας εισήλθε Νώε εις την κιβωτόν, και ουκ έγνωσαν έως ήλθεν ο κατακλυσμός και ήρεν άπαντας, ούτως έσται και η παρουσία του υιού του ανθρώπου». (Ματθ. κδ’, 37-39)

Δηλαδή. «Όπως ακριβώς υπήρξαν οι ημέρες του Νώε, έτσι ακριβώς θα είναι και η παρουσία του υιού του ανθρώπου. Διότι, όπως τότε, κατά τις ημέρες που προηγήθησαν από τον κατακλυσμόν, οι άνθρωποι έτρωγαν και έπιναν ασυλλόγιστοι, νύμφευαν και πάντρευαν τα παιδιά τους μέχρι της ημέρας, που μπήκε ο Νώε εις την κιβωτόν και ούτε τότε ακόμα αυτοί, παρ΄όλα αυτά, πίστεψαν καί κατάλαβαν τίποτα, έως ότου ήλθε ο κατακλυσμός και τους παρέσυρε όλους, έτσι ακριβώς θα γίνη και με την Δευτέρα Παρουσία του υιού του ανθρώπου».

Γιατί άραγε ο Κύριός μας, μας παραπέμπει στην εποχή του Νώε και παρομοιάζει τα έσχατα χρόνια με τα χρόνια του Νώε;

Είναι τυχαίο; Φυσικά και όχι!

Προφανώς, ήθελε να μας πει και να μας τονίσει ότι, υπάρχει μια αντιστοιχία και ό,τι ακριβώς συνέβει και έγινε στις ημέρες του Νώε, το ίδιο ακριβώς θα συμβεί και θα γίνει και στην εποχή του Αντιχρίστου, δηλαδή στη δική μας εποχή.

Όπως δηλαδή, τότε, οι άνθρωποι είχαν φύγει και αποστατήσει από τη λατρεία του αληθινού Θεού, και πίστευαν σε άλλους θεούς, ανύπαρκτους, ψεύτικους, έτσι ακριβώς και σήμερα, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν αποστατήσει από τον αληθινόν Θεόν και την Εκκλησία Του και πιστεύουν σε άλλους «θεούς» και θρησκείες, σε άλλα δόγματα, πιστεύω και θεωρίες, κάνοντας ο καθένας μια νέα θρησκεία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του.

Και όπως τότε, οι άνθρωποι δεν τηρούσαν τις εντολές του Θεού, αλλά έκανε ο καθένας ό,τι ήθελε και ό,τι του άρεσε, έτσι ακριβώς και σήμερα.

Και όπως τότε, οι άνθρωποι είχαν υποδουλωθεί πλήρως στις διάφορες ηδονές και στα πάθη τους, έτσι ακριβώς και σήμερα.

Και όπως τότε, οι άνθρωποι, ενώ αμάρτανον, δεν είχαν καθόλου φόβο Θεού και είχαν χάσει ακόμη και τον έλεγχο και τις τύψεις της συνειδήσεώς τους, έτσι ακριβώς και σήμερα.

Αλλά και όπως τότε οι άνθρωποι, δεν πίστευαν τον Νώε, που τους νουθετούσε και τους καλούσε σε μετάνοια, λέγοντάς τους ότι έρχεται το τέλος, έτσι ακριβώς και σήμερα.

Και όπως ακριβώς τότε, ο Νώε, επί 100 ολόκληρα χρόνια προσπαθούσε να τους πείσει ότι έχει δίκιο, φτιάχνοντας ταυτόχρονα και την Κιβωτό, «και εν εκατόν έτεσι της κιβωτού τεκταινομένης»¹για να τους αποδείξει ότι δεν αστειευόταν, και αυτοί συνέχιζαν ήσυχοι και αμέριμνοι τη ζωή τους, έτσι ακριβώς συμβαίνει και σήμερα. ΚΑΝΕΙΣ σχεδόν δεν πιστεύει, ότι πράγματι έρχεται το Τέλος του Κόσμου, παρόλο που, πολλά χρόνια τώρα, προσπαθούμε με πολλούς και διαφόρους τρόπους, να τους προειδοποιήσουμε και να τους πείσουμε, γι’ αυτό. Αυτοί, δυστυχώς, «αγρόν ηγόρασαν»!

Και όπως τότε οι άνθρωποι, όχι μόνο δεν πίστευαν τον Νώε, δεν τον άκουγαν και δεν μετανοούσαν, αλλά και τον κορόϊδευαν, τον ειρωνεύονταν και τον χλεύαζαν, τον συκοφαντούσαν και τον κυνηγούσαν, έτσι ακριβώς συμβαίνει και σήμερα.

Και όπως τότε πράγματι έγινε ο Κατακλυσμός και κατάλαβαν οι άνθρωποι ότι ο Νώε είχε δίκιο, αλλά ήταν πλέον πολύ αργά, γιατί ο Νώε είχε ήδη εισέλθει στην Κιβωτό και είχε κλείσει τις πόρτες και ουδείς μπορούσε πλέον να εισέλθει σ’ αυτήν και να σωθεί και πνίγηκαν όλοι ανεξαιρέτως, έτσι ακριβώς θα συμβεί, δυστυχώς και σήμερα.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα πιστέψουν και θα συνεχίσουν ανενόχλητοι τις αμαρτίες τους, την ζωή τους, τις ασχολίες τους και τις δουλειές τους, σαν να μη συμβαίνει απολύτως τίποτε, μέχρι που σύντομα θα έλθει ένας άλλος κατακλυσμός, ο «κατακλυσμός» του Αντιχρίστου, αλλά και οι «τιμωρίες» του Θεού και θα τους «πνίξει» όλους, πριν καλά καλά το καταλάβουν...

Τότε θα πεισθούν για τα καλά, αλλά θα είναι πλέον πολύ αργά, πάρα πολύ αργά, γιατί θα έχουν χάσει και αυτή τη ζωή, αλλά και την άλλη που είναι αιώνια...

Προσέξτε όμως και κάτι άλλο πολύ σημαντικό ακόμη, σχετικό με το θέμα μας, μια φοβερή αντιστοιχία, από την αντιπαραβολή με το παράδειγμα του Νώε, για να δείτε, ότι πράγματι ισχύει αυτό που χρόνια εμείς πιστεύουμε και φωνάζουμε, ότι δηλαδή η Εκκλησία μας και οι θεοφόροι Άγιοί Της, (άρα και δια μέσου αυτών και εμείς οι αμαρτωλοί) γνώριζαν και γνωρίζουν πότε θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας και άρα δεν μπορεί να ισχύει αυτό που ευκαίρως ακαίρως ισχυρίζονται όλοι εκείνοι που πιστεύουν ότι, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει την ημέρα και την ώρα της Δευτέρας Παρουσίας.

Ρωτάμε λοιπόν, όλους αυτούς που είναι αυτής της απόψεως και θεωρίας.

Γνώριζαν τότε οι άνθρωποι στην εποχή του Νώε, ότι έρχεται το τέλος τους; Ναι ή όχι;

Φυσικά και ΝΑΙ!!!

Οι άνθρωποι τότε, ΓΝΩΡΙΖΑΝ, δηλαδή είχαν την γνώση και την πληροφορία, αφού είχαν ενημερωθεί και προειδοποιηθεί από τον Θεόν μέσω του Νώε, ότι θα γίνει ο κατακλυσμός και το τέλος του τότε κόσμου.

Αυτοί όμως πιστέψαν; Όχι!

Το δέχθηκαν; Όχι!!

Ακολούθησε κανείς τον Νώε στην Κιβωτό, εκτός από την οικογένειά του; Όχι!!! Αντιθέτως μάλιστα! Κορόϊδευαν και χλεύαζαν τον Νώε!

Ε! Ακριβώς το ίδιο, μας λέει ο Κύριος, θα συμβεί και στα έσχατα χρόνια.

Θα υπάρχει μεν η ΓΝΩΣΗ και η πληροφορία ότι έρχεται ο Αντίχριστος, η Δευτέρα Παρουσία και το Τέλος του ορατού αυτού Κόσμου, αλλά ο κόσμος τι θα κάνει;

Ό,τι έκανε και τότε. Όχι μόνον δεν θα το δέχεται, ούτε θα το πιστεύει, αλλά θα κοροϊδεύει και θα χλευάζει την γνώση και την πληροφορία αυτή.

Μάλιστα το περίεργο είναι, ότι ενώ όλοι αυτοί επικαλούνται το συγκεκριμένο αυτό χωρίο «περί δε της ημέρας εκείνης και ώρας ουδείς οίδεν, ουδέ οι άγγελοι των ουρανών, ει μη ο πατήρ μου μόνος» (Ματθ. κδ , 36) για να «αποδείξουν» ότι δήθεν ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να γνωρίζει τον χρόνο της Δευτέρας Παρουσίας, αγνοούν σκόπιμα και παραβλέπουν τον αμέσως επόμενο στίχο του ιδίου κεφαλαίου, που μας λέει ο ίδιος ο ΚΥΡΙΟΣ μας, ότι οι άνθρωποι ΘΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ότι έρχεται το Τέλος, όπως το γνώριζαν και τότε στην εποχή του Νώε.

«ώσπερ δε αι ημέραι του Νώε, ούτως έσται και η παρουσία του υιού του ανθρώπου. ώσπερ γαρ ήσαν εν ταις ημέραις ταις προ του κατακλυσμού τρώγοντες και πίνοντες, γαμούντες και εκγαμίζοντες, άχρι ης ημέρας εισήλθε Νώε εις την κιβωτόν, και ουκ έγνωσαν έως ήλθεν ο κατακλυσμός και ήρεν άπαντας, ούτως έσται και η παρουσία του υιού του ανθρώπου». (Ματθ. κδ , 37-39)

Πώς λοιπόν, αυτό δεν το πρόσεξαν ούτε το είδαν όλοι αυτοί οι «σοφοί»;

Και καλά όλοι οι απλοί άνθρωποι και οι λαϊκοί. Οι κληρικοί και Μοναχοί όμως, αλλά και οι θεολόγοι δεν έπρεπε να τα γνωρίζουν όλα αυτά; Ξεχνούν ότι ποτέ δεν ερμηνεύουμε αποσπασματικά, μεμονωμένα και κατά γράμμα, ένα κείμενο και χωρίο της Αγίας Γραφής, αλλά πάντα σε σχέση και συνάφεια με την υπόλοιπη Γραφή και ιδιαίτερα όταν το χωρίο αυτό βρίσκεται στο ίδιο Κεφάλαιο και μάλιστα στον αμέσως επόμενο στίχο;

Να λοιπόν, που σύμφωνα με τον Κύριον μας Ιησού Χριστόν και την Αγία Γραφή, αλλά και τους Αγίους μας, θα γνωρίζουμε πότε θα έλθει η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Άρα ΟΛΟΙ αυτοί που υποστηρίζουν το αντίθετο, έχουν άδικο, ή λένε ψέματα ή δεν ξέρουν τι τους γίνεται, δυστυχώς!

Διαφορετικά, εάν ακόμη συνεχίζουν να επιμένουν ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα και ότι έχουν δίκαιο -όλοι αυτοί που υποστηρίζουν το «ουδείς γνωρίζει»- τότε ας εξηγήσουν και ας ταιριάξουν ερμηνευτικά τους δύο αυτούς συνεχόμενους στίχους μεταξύ τους, αφού από την μία ο στίχος "36" λέει ότι κανείς δεν γνωρίζει και από την άλλη ο στίχος "37" λέει, ότι θα υπάρχει η γνώση και πληροφορία για τον Αντίχριστο και την Δευτέρα Παρουσία και ο κόσμος δεν θα το πιστεύει!

Τι γίνεται λοιπόν εδώ; Μπορεί κάποιος «σοφός» να μας απαντήσει;

Και για να μην ισχυριστούν κάποιοι ότι αυτά είναι πάλι δήθεν ερμηνείες δικές μας (αν και τα πράγματα είναι ηλίου φαεινώτερα, αφού ακόμα και τα μικρά παιδιά γνωρίζουν ότι στην εποχή του Νώε ΟΛΟΙ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ότι έρχεται το τέλος, αλλά κανείς δεν τον πίστευε) ας δούμε τι λένε οι Άγιοι της Εκκλησίας μας και συγκεκριμένα ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας για το θέμα αυτό, προς τους αιρετικούς της εποχής εκείνης, οι οποίοι στηριζόμενοι επάνω στο ίδιο αυτό χωρίο κήρυτταν ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είναι Θεός, αφού ο ίδιος ομολογεί στο Ευαγγέλιο ότι δεν γνωρίζει πότε θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία:

«Περί δε της ημέρας εκείνης η της ώρας ουδείς οίδεν, ουδέ οι άγγελοι εν ουρανώ, ουδέ ο υιός, ει μη ο πατήρ». (Μάρκου ΙΓ , 32)

Ο Άγιος Κύριλλος για να τους αποδείξει ότι δεν ισχύει αυτό και φυσικά ο Χριστός ΓΝΩΡΙΖΕ, ποιά απόδειξη, νομίζετε, φέρνει από την Αγία Γραφή; Ακριβώς το χωρίο που προαναφέραμε (Ματθ. κδ , 37-39).

Τους λέει λοιπόν:

«Εάν μέσα από την εικόνα και τα γεγονότα του Νώε ήθελε να μας σημάνει και προεικονίσει τον καιρό της Δευτέρας Παρουσίας Του, όταν θα έρθει να κρίνει όλη την οικουμένη, φαίνεται δε ότι δεν αγνοούσε την ημέρα που θα γινόταν ο κατακλυσμός (διότι έτσι είπε εις τον Νώε "είσελθε εσύ και οι υιοί σου στην κιβωτό, διότι εντός επτά ημερών εγώ θα φέρω κατακλυσμό εις την γην"). Άρα γνωρίζει την ώρα και την ημέρα της δικής του Παρουσίας, για να σώζεται η ομοιότητα των πραγμάτων. Και η εικόνα εκείνη του κατακλυσμού και του Νώε, αυτό ακριβώς εσήμαινε». ²

Ας το ακούσουν αυτό όλοι οι σύγχρονοι "φωστήρες" που επικαλούμενοι το ίδιο χωρίο του Ευαγγελιστού Μάρκου (ΙΓ , 32) υποστηρίζουν και αυτοί ότι όχι μόνον οι άνθρωποι και οι άγγελοι δεν γνωρίζουν, αλλά ούτε ακόμη και αυτός ο ίδιος ο Χριστός! (Άπαγε της βλασφημίας)

Από το χωρίο λοιπόν αυτό, καταλήγουμε στο ασφαλές συμπέρασμα, ότι ΦΥΣΙΚΑ και ο Ιησούς Χριστός γνώριζε πότε θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία Του, αφού σύμφωνα με τον ίδιο τον Κύριόν μας, ό,τι γινόταν στην εποχή του Νώε θα γίνεται και στην εποχή της Δευτέρας Παρουσίας.

Γνώριζε τότε ο Υιός, πότε θα έλθει το Τέλος;

Εάν μεταφερθούμε στην εποχή του Νώε θα δούμε ότι 7 ημέρες πριν, ο Θεός (δηλαδή ο Υιός και Λόγος του Θεού, αφού ως γνωστόν και όπως λένε οι Άγιοί μας, όλες οι εμφανίσεις και θεοφάνειες στην Παλαιά Διαθήκη έγιναν από το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, τον Υιό και Λόγο του Θεού, επειδή ακριβώς επρόκειτο να σαρκωθεί όταν θα ήρχετο το πλήρωμα του χρόνου) ενημέρωσε τον Νώε ότι μετά από 7 ημέρες θα γίνει ο Κατακλυσμός, δηλαδή θα έλθει το Τέλος.

«Και είπε Κυριος ο Θεός προς Νώε· είσελθε συ και πας ο οίκός σου εις την κιβωτόν... έτι γαρ ημερών επτά εγώ επάγω υετόν επί την γην τεσσαράκοντα ημέρας και τεσσαράκοντα νύκτας και εξαλείψω παν το ανάστημα, ο εποίησα, από προσώπου πάσης της γης». (Γένεσις ζ΄, 1-4)

Άρα, ο Υιός τότε, γνώριζε πότε θα γίνει το Τέλος.

Επομένως, αφού ο ίδιος ο Χριστός μας είπε ότι υπάρχει πλήρης αντιστοιχία μεταξύ της εποχής του Νώε και της εποχής της Δευτέρας Παρουσίας Του, τότε σίγουρα θα γνωρίζει πότε θα γίνει το Τέλος του Κόσμου.

Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν, αλλά και για άλλους πολλούς, ο Κύριός μας έκανε αναφορά στον Νώε, την εποχή του και στα όσα έγιναν επί Κατακλυσμού.

Ήθελε μέσα από κει να μας πληροφορήσει, για όλα αυτά τα τόσο σπουδαία και σημαντικά πράγματα, γεγονότα, χρόνους και καιρούς, που έχουν σχέση με τον ίδιο και την σωτηρία μας.

Και ενώ όλους αυτούς τους συμβολισμούς, όπως και όλα τα υπόλοιπα, θα έπρεπε να τα γνωρίζουν και να τα διδάσκουν πρώτοι οι καθ’ ύλην αρμόδιοι και υπεύθυνοι για την νουθεσία και σωτηρία μας, οι ποιμένες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας μας, δυστυχώς, όχι μόνον δεν τα γνωρίζουν, αλλά και όταν ακούσουν γι’ αυτά δεν πιστεύουν, δεν τα δέχονται, χλευάζουν και ειρωνεύονται!

Δεν πειράζει.

Το, «ώσπερ γαρ αι ημέραι του Νώε» συμπεριλαμβάνει μέσα του και αυτό το γεγονός.

Ότι δηλαδή, οι άνθρωποι στα έσχατα χρόνια και στον καιρό του Αντιχρίστου και του ερχομού του Κυρίου μας, όχι μόνο δεν θα πιστεύουν, αλλά θα κοροϊδεύουν κιόλας και θα χλευάζουν, όπως ακριβώς γινόταν και στην εποχή του Νώε, μέχρι που ήλθε «ξαφνικά» ο Κατακλυσμός και τους έπνιξε όλους.

Λέγει πολύ εύστοχα και πετυχημένα ο λόγιος Μοναχός του 9^ου αιώνος Γεώργιος ο Αμαρτωλός:

«Διότι ο Νώε επειδή είχε απομείνει ο μόνος δίκαιος και αγαθός, ανάμεσα σε τόσο πολύ πλήθος αμαρτωλών, ακάθαρτων και μοχθηρών ανθρώπων, αναγκαζόταν καθημερινά να δέχεται και να υπομένει στο έπακρον τους γέλωτες, τους χλευασμούς, τις κοροϊδίες και άλλα πολλά παρόμοια, ιδιαίτερα δε μάλιστα, όταν καθημερινά τους έλεγε για την μεγάλη συμφορά και ολοκληρωτική καταστροφή που πρόκειται να έλθει σ’αυτούς, λόγω των αμαρτιών τους, φτιάχνοντας μάλιστα ταυτόχρονα την κιβωτόν, επί εκατό ολόκληρα έτη. Δυστυχώς όμως παρόλα αυτά δεν βρέθηκε ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ μέσα στα εκατό αυτά χρόνια που να πιστεύσει τον Νώε για όλα εκείνα που τους έλεγε επί καθημερινής βάσεως...».³

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1. (Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου ΕΠΕ 22, 509)
2. ( Αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας P.G. 75,373)
3. (Μοναχού Γεωργίου P.G. 110,93 A)
πηγή

Πρωτοπρ. Άγγελος Αγγελακόπουλος, Κυριακή των αγίων Προπατόρων

Ἐν Πειραιεῖ 13-12-2014

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ

Γράφει ο Πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος,

ἐφημ Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως Πειραιῶς

Σήμερα, ἀδελφοί μου, δύο Κυριακές πρίν ἀπό τήν κατά σάρκα Γέννηση τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τούς ἁγίους Προπάτορες, γι’αὐτό καί ἡ σημερινή Κυριακή ὀνομάζεται Κυριακή τῶν Ἁγίων Προπατόρων.

Ποιοί εἶναι οἱ ἅγιοι Προπάτορες; Εἶναι ὅλοι οἱ Πατριάρχες, Κριτές, Προφῆτες καί Δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Δηλ. οἱ πρωτόπλαστοι Ἀδάμ και Εὔα, ὁ Ἐνώχ, ὁ Νῶε, ὁ Μελχισεδέκ, οἱ δώδεκα Πατριάρχες καί κυρίως ὁ Ἀβραάμ, ὁ Ἰσαάκ καί ὁ Ἰακώβ, οἱ προφῆτες Μωϋσῆς, Ἀαρών, Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ, Σαμουήλ, Δαυίδ, Ἠσαΐας, Ἱερεμίας, Ἱεζεκιήλ, Δανιήλ καί οἱ τρεῖς Παῖδες, Ἠλίας, Ἐλισαῖος, Ζαχαρίας καί τέλος ὁ Βαπτιστής Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος.

Εἶναι γνωστό ὅτι ἀπό τόν Ἀβραάμ γεννήθηκε ὁ Ἰσαάκ, ἀπό τόν Ἰσαάκ γεννήθηκε ὁ Ἰακώβ καί ἀπό τόν Ἰακώβ γεννήθηκε ὁ Ἰούδας, ἀπό τήν φυλή τοῦ ὁποίου γεννήθηκε ὁ Χριστός καί οἱ ὑπόλοιποι ἀδελφοί του Πατριάρχες. Γι’αὐτό, λοιπόν, οἱ θεοφόροι πατέρες μας καί διδάσκαλοι ἐπιτελοῦν σήμερα τήν μνήμη τοῦ θείου Ἀβραάμ, ἐπειδή ὑπῆρξε προπάτωρ τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή τή μνήμη μᾶς παρέδωσαν νά ἐπιτελοῦμε κι ἐμεῖς, ὄχι μακρυά καί σέ διάστημα πολλῶν ἡμερῶν, ἀλλά κοντά στήν κατά σάρκα Γέννηση τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτό τό ἔκαναν ὄχι ἁπλῶς καί ὡς ἔτυχε, ἀλλά κατά θεία ἔμπνευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐπειδή ὁ Ὑπεράγαθος καί φιλάνθρωπος Υἱός τοῦ Θεοῦ καταδέχθηκε νά κάνει τόν Πατριάρχη Ἀβραάμ καί τούς ἀπογόνους του προπάτορές Του, κατά τό ἀνθρώπινο, γι’αὐτό οἱ θειότατοι πατέρες ἔκριναν δίκαιο νά ἑορτάζουμε τήν μνήμη τοῦ Πατριάρχου Ἀβραάμ καί τῶν ὑπολοίπων, ὡς προπατόρων, ὄχι πολύ μακρυά ἀπό τήν κατά σάρκα Γέννηση τοῦ Κυρίου[1].

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, στήν ὁμιλία του στήν σημερινή Κυριακή τῶν ἁγίων Προπατόρων[2], ἐπισημαίνει : «Ὅταν ὁ μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ σαρκώθηκε γιά χάρη μας ἀπό τήν Παρθένο, μέ τήν ἐν σαρκί πολιτεία Του, τελειοποίησε τόν νόμο, ὁ ὁποῖος εἶχε δοθεῖ μέσω τοῦ προφήτου Μωϋσέως[3]. Τόν ὁλοκλήρωσε, δίνοντας τοό νόμο τῆς χάριτος, καί μεταποίησε ἔτσι τόν παλαιό ἐκεῖνο νόμο στή δική μας Ἐκκλησία. Τότε ἐκβλήθηκε τό γένος τῶν Ἑβραίων ἀπό τήν ἱερά Ἐκκλησία καί ἀντί αὐτῶν εἰσαχθήκαμε ἐμεῖς, οἱ ὁποῖοι ἔχουμε ἐκλεγεῖ ἀπό τά ἔθνη. Μᾶς συνένωσε ὁ Κύριος μέ τόν Ἑαυτό Του καί μέ τόν Πατέρα. Μᾶς παραλαμβάνει δηλ. ὡς γνησίους υἱούς καί ἀδελφούς, ἀκόμη δέ - ὤ τῆς ἀνεκφράστου φιλανθρωπίας! – καί γονεῖς δικούς του. Πράγματι, λέει «ὁ ποιῶν τό θέλημα τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς, οὖτος καί ἀδελφός μου καί ἀδελφή μου καί μήτηρ ἐστι»[4].

Συνεχίζει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς τήν ὁμιλία του, λέγοντας : «Σήμερα, ὅμως, ἑορτάζουμε στήν Ἐκκλησία τούς προπάτορες, οἱ περισσότεροι ἀπό τούς ὁποίους ἀνῆκαν στό γένος τῶν Ἑβραίων. Γιά ποιό λόγο; Γιά νά μάθουν ὅλοι ὅτι οἱ Ἰουδαῖοι δέν ἀποκηρύχθηκαν καί οἱ ἐθνικοί δέν υἱοθετήθηκαν ἀδίκως οὔτε παραλόγως οὔτε ἀναξίως ἀπό τόν Θεό, ὁ Ὁποῖος πραγματοποιεῖ αὐτά καί τά ρυθμίζει. Ἀλλά, ὅπως ἀκριβῶς ἀπό τούς προσκεκλημένους ἐθνικούς συγκαταλέγονται στούς συγγενεῖς τοῦ Θεοῦ μόνο ὅσοι ὑπακούουν, ἔτσι καί τό γένος τοῦ Ἰσραήλ καί ὅλοι ὅσοι προῆλθαν ἀπό τόν Ἀδάμ μέχρι αὐτή τήν γενεά εἶναι πλῆθος πολύ, ἀληθεῖς ὅμως Ἰσραηλῖτες εἶναι ὅσοι ἀπ’αὐτούς ἔζησαν σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Αὐτοί μόνο εἶναι ἀληθινοί πατέρες καί προπάτορες, πρῶτον μέν ἐκείνης, πού γέννησε παρθενικῶς κατά σάρκα τόν Θεό τῶν ὅλων, τόν Χριστό, δηλ. τῆς Θεοτόκου, δεύτερον δέ μέσω Αὐτοῦ (τοῦ Χριστοῦ) καί δικοί μας πατέρες καί προπάτορες. Αὐτοί οἱ πατέρες καί προπάτορες δέν ἐξεβλήθησαν βεβαίως ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ ἑορτάζονται σήμερα ἐπισήμως ἀπο’μᾶς, θεωρούμενοι ὡς μέρος τοῦ πληρώματος τῶν Ἁγίων. Τήν περιτομή καρδίας ἐν πνεύματι[5] τήν ἔχουν ὅλοι ὅσοι εὐηρέστησαν τόν Θεό καί μ’αὐτήν ἔχουν γίνει ὅλοι ἕνα, παλαιοί καί νέοι, καί οἱ πρίν τόν νόμο καί οἱ μέσα στόν νόμο καί ὅσοι μετά τόν νόμο πολιτεύθηκαν θεαρέστως μέ τό Εὐαγγέλιο τῆς Χάριτος. Ὥστε, ἄν δεῖ κανείς μέ σύνεση τήν οἰκονομία τοῦ Θεοῦ γιά τό ἀνθρώπινο γένος, θά τήν βρεῖ σύμφωνη καί συνεπῆ μέ τόν ἑαυτό της. Ὅπως δηλ. λαμβάνουν τήν χριστιανική ὀνομασία μόνο οἱ ἐπίλεκτοι ἀπό τούς ἐθνικούς, οἱ δέ ἄχρηστοι ἐκβάλλονται, ἔτσι καί στήν περίπτωση ἐκείνων τῶν ἀρχαίων καί τοῦ μετά ἀπό αὐτούς γένους τῶν Ἰουδαίων, προσλαμβάνονται μόνο ὅσοι ἔχουν ἐκλεγεῖ καί μετονομασθεῖ, ἐνῶ καί σ’ἐκείνους τό ἀχρεῖο πλῆθος ἐκβάλλεται. Ἔτσι, λοιπόν, καί σ’ἐμᾶς πάλι δέν ὑπολογίζονται στό γένος τοῦ Χριστοῦ ὅλοι ὅσοι ὀνομάζονται χριστιανοί, ὅπως ἀκριβῶς ἔγινε μέ τούς Ἰσραηλῖτες, ἀλλά ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ζοῦν σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ καί τηροῦν τίς ἐντολές Του καί ἀναπληροῦν τίς παραλείψεις τους μέ τήν μετάνοια».

Καί καταλήγει τήν ὁμιλία του ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ρωτῶντας : «Ποιοί εἶναι, λοιπόν, οἱ υἱοί τῆς Βασιλείας, πού ἐκβάλλονται στό σκότος; Εἶναι ἐκεῖνοι, πού ἔχουν μέν τήν ὁμολογία τῆς πίστεως, μέ τά ἔργα ὅμως ἀρνοῦνται τόν Θεό καί εἶναι βδελυκτοί ὡς ἀπειθεῖς καί ἀδόκιμοι γιά κάθε ἀγαθό ἔργο. Ποιοί εἶναι αὐτοί, πού ἀπολαμβάνουν μαζί μέ τόν Ἀβραάμ, τόν Ἰσαάκ καί τόν Ἰακώβ τό Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν; Ὅσοι ἀκολουθοῦν μέ πίστη εἰλικρινῆ τόν νόμο καί τή διδασκαλία τοῦ Πνεύματος καί ἀποδεικνύουν τήν πίστη μέ τά ἔργα τους»[6].

Μέ ἀφορμή τήν ἀναφορά μας στούς ἁγίους Προπάτορες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἄς μᾶς ἐπιτρέψει ἡ ἀγάπη σας νά ἀναφερθοῦμε σέ μία ἀπό τίς πολλές μομφές τῶν νεοειδωλολατρῶν κατά τῶν Χριστιανῶν.

Αὐτή ἡ κατηγορία, πού προσάπτουν οἱ νεοπαγανιστές στόν Ὀρθόδοξο Χριστιανισμό, εἶναι ὅτι «οἱ ρίζες τῆς Πίστεώς μας, καί συγκεκριμένα ἡ Παλαιά Διαθήκη, εἶναι δῆθεν ἁπλῶς Ἑβραϊκή Ἱστορία, καί συνεπώς ἑβραϊκή ὑπόθεση, πού δέν ἀφορᾶ ἐμᾶς τούς Ἕλληνες». Θεωροῦν ὅτι ὁ Χριστιανισμός εἶναι «ἑβραϊκή αἵρεση». Οὐσιαστικά ἀπορρίπτουν τήν Παλαιά Διαθήκη ὡς δῆθεν «ἑβραϊκή μυθολογία» καί ἐπιτίθενται ἐμπαθῶς κατά τῆς Καινῆς Διαθήκης καί τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.

Κατ’ἀρχήν πρέπει νά δηλώσουμε τό προφανές, ὅτι δηλ. οἱ Χριστιανοί δέν εἴμαστε ρατσιστές καί γι’αὐτό οὔτε ἀντισημιτιστές. Ὁ Ἕβραϊκός λαός εἶναι ἀνθρωπίνως συμπαθῆς σ’ἐμᾶς, ὅπως ὅλοι οἱ λαοί τοῦ κόσμου, καί μάλιστα ἐπειδή μᾶς πρόσφερε τόσους Πατριάρχες, Δικαίους καί Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὅπως καί τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί τούς πρώτους Χριστιανούς στήν ἐποχή τῆς Καινῆς Διαθήκης, μέ κορωνίδα βέβαια τήν Πανάχραντο Κυρία Θεοτόκο καί πάν’ἀπ’ὅλα τόν Θεάνθρωπο Κύριο καί Σωτῆρα Ἰησοῦ Χριστό.

Ὡστόσο, οἱ Χριστιανοί εἴμαστε ἀντισιωνιστές, δηλ. εἴμαστε κάθετα ἀντίθετοι πρός τόν φρικώδη διεθνῆ Σιωνισμό[7], ὁ ὁποῖος μετήλλαξε τόν θεϊσμό τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τῶν Προφητῶν σέ αἴσχιστο Ἑωσφορισμό, μέ τήν διαμονική Καμπαλά καί τό χυδαῖο Ταλμούδ, τά ὁποῖα εἶναι ἔργα τῶν διαμονιώντων ραββίνων τοῦ ἐκπεσόντος Ἰουδαϊσμοῦ καί τῆς ἰδεοληψίας τους περί τῆς παγκοσμίου κυριαρχίας καί διακυβέρνησης, μέσω τοῦ ἀναμενομένου ἀκόμη ψευδομεσσία τους, δηλ. τοῦ Ἀντιχρίστου.

Ἡ πίστη μας δέν εἶναι ‘ἰουδαϊκή’. Ἀπό πολύ νωρίς στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ἔγινε σαφές καί ρητῶς ἐκφράστηκε ἡ ξεκάθαρη τοποθέτηση τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὅτι ἡ πίστη στόν Χριστό εἶναι διαφορετική ἀπό τόν Ἰουδαϊσμό, ἀφοῦ ὁ Κύριος μᾶς ἐξαγόρασε ἀπό τήν κατάρα τοῦ νόμου μέ τό Τίμιο Αἶμα Του. Εἶναι σαφεῖς οἱ ἀναφορές, πού γίνονται στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων γιά τή ζωή τῶν νέων τότε Χριστιανῶν καί γιά τίς καταργήσεις παλαιῶν ἰουδαϊκῶν συνηθειῶν καί τυπικῶν.

Ἡ Παλαιά Διαθήκη εἶναι ἡ ἱερά βίβλος τῶν πρώτων Χριστιανῶν, ἰδίως πρίν ἡ Ἐκκλησία ἀποφανθεῖ γιά τόν Κανόνα τῶν βιβλίων τῆς Καινῆς Διαθήκης. Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καί οἱ πρῶτοι πιστοί στόν Χριστό δέν διανοήθηκαν κἄν νά τήν θεωρήσουν ‘ἰουδαϊκή’ ἤ ἁπλῶς ὡς μιά συλλογή τῆς Ἑβραϊκῆς Ἱστορίας, ἀλλ’ ἀντιθέτως ἀπό πολύ νωρίς τήν ἔνιωθαν ὡς ‘Λόγον Θεοῦ’, τήν περιέβαλαν μέ πολύ σεβασμό καί κύρος καί τά ἀναγνώσματά της ἦταν καί εἶναι ἰδιαίτερα προσφιλῆ καί ἐνισχυτικά στόν πνευματικό ἀγώνα ὅλων τῶν Χριστιανῶν. Ἡ Παλαιά Διαθήκη, μέρος οὖσα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, εἶναι καί αὐτή θεόπνευστος.

Ἡ Παλαιά Διαθήκη μᾶς μιλᾶ γιά τούς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ, τούς Προπάτορες τοῦ Κυρίου, κατά τό ἀνθρώπινο, πού ἑορτάζουμε σήμερα, φανερώνοντας ἔτσι τήν ἄρρηκτη συνέχειά της μέ τήν βίβλο τῆς ἐποχῆς τῆς Χάριτος. Ἡ Παλαιά Διαθήκη εἶναι ἡ βάση γιά τήν Καινή Διαθήκη. Εἶναι ἡ προετοιμασία γιά τήν ἔλευση τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Εἶναι παιδαγωγός εἰς Χριστόν. Στήν Παλαιά Διαθήκη ἐνεργεῖ ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, ἀλλά ὡς ἄσαρκος Λόγος, ἐνῶ στήν Καινή Διαθήκη ἐνεργεῖ ὡς ἔνσαρκος Λόγος.

Εἶναι, ἐπίσης, πασίδηλος ὁ παγκόσμιος χαρακτήρας καί ἡ προοπτική της γιά την σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Αὐτό φαίνεται ἐμφανέστατα στούς Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Οἱ Προφῆτες προετοίμαζαν μέ τίς διδασκαλίες καί τίς προφητεῖες τους ὅλα τά ἔθνη γιά τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ὥστε ν’ ἀποκτήσουν γνώση καί εὐσέβεια τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος γνωριζόταν παλαιά μόνο ἀπό τούς Ἑβραίους.

Ὁ ἅγιος Θεός, «ὁ ἐτάζων καρδίας καί νεφρούς», δέν εἶναι προσωπολήπτης. Ἀγαπᾶ ἐξ ἴσου ὅλους τούς ἀνθρώπους καί ὅλους τούς λαούς. Ἀπευθύνει τά σωτήρια κελεύσματά Του σέ ὅλους ἀδιακρίτως καί εὐλογεῖ τούς «ἀγαθούς τῆ καρδία». Ἡ Παλαιά Διαθήκη εἶναι γεμάτη μέ σχετικά νοήματα, πού ἀναφέρονται στόν οἰκουμενικό καί παγκόσμιο αὐτόν χαρακτήρα τῆς μελλούσης σωτηρίας ὅλων τῶν λαῶν τῆς γῆς, μέσω τῆς εὐσεβείας πρός τόν μόνο ἀληθή Θεό.

Οἱ Ἑβραῖοι, πού καυχώνταν ὅτι τάχα μόνο αὐτούς (ὡς ἔθνος καί φυλή) ἀπό τά ὑπόλοιπα ἔθνη προτίμησε ὁ Θεός καί ὅτι δῆθεν μόνο αὐτούς ἀξίωσε τῶν θείων ἐπαγγελιῶν Του, καταισχύνονται τώρα ἀπό τίς ἀποδείξεις τοῦ ἐναντίου, ἀφοῦ μαρτυρεῖται (ἀπό τούς ἴδιους μάλιστα τούς Προφῆτες τους), πώς δέν τούς δόθηκε τίποτε περισσότερο ἤ ἀνώτερο ἀπ'ὅ,τι σ’ὅλα τ’ ἄλλα ἔθνη. Μάλιστα προβλέποντας τά μέλλοντα, μιλοῦν οἱ ἅγιοι Προφῆτες ἐν Πνεύματι Ἁγίω γιά τήν ἀποστροφή τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἀποστάτες Ἑβραίους, ὅπως ἐπίσης καί γιά την ἐκπλήρωση τῶν ἐπαγγελιῶν Του σ’ ὅλο τόν κόσμο, σ’ ὅλους τούς ἀνθρώπους, σ’ ὅλα τά ἔθνη, πού θά δεχθοῦν καί θά ἐγκολπωθοῦν τήν Ἀλήθειά Του.

Ὅσοι ἀποδεχόμαστε τήν Παλαιά Διαθήκη τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῶ (ὅπως κι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί) καθιστάμεθα πραγματικοί υἱοί τῶν Πατέρων καί Δικαίων καί τῶν Προφητῶν της καί γινόμαστε κληρονόμοι της καί οἱ ὑποθέσεις καί τά νοήματά της γίνονται κληρονομιά μας πρός Θεογνωσία καί σωτηρία.

Ἡ Πίστη μας δέν εἶναι «ἐκ τοῦ κόσμου τούτου». Ἡ εὐσέβειά μας δέν εἶναι ὑπόθεση τῶν Ἑβραίων (ἄλλωστε αὐτοί τήν καταφρόνησαν). Δέν εἶναι μόνο γι'αὐτό ἤ τό ἄλλο ἔθνος. Εἶναι πανανθρώπινη, ἀγκαλιάζει ὅλους τούς ἀνθρώπους, σώζει ὅλο τόν ἄνθρωπο καί κατέχει τήν πληρότητα καί ὁλότητα τῆς ἀληθείας.

Ἔτσι κι ἐμεῖς οἱ πρώην ἐθνικοί, εἰδωλολάτρες, Ἕλληνες δεχθήκαμε καί σεβόμαστε τήν Παλαιά Διαθήκη, διότι ἔχει ὡς σκοπό καί προοπτική της τήν πανανθρώπινη, τήν παγκόσμια σωτηρία. Μέ τήν ἀποδοχή, λοιπόν, τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (ἔχοντάς την ὡς στερεά βάση), δέν ἀπορρίψαμε τόν Ναζωραῖο ἤ Γαλιλαίο (ὅπως εἰρωνικά ἤ ὑποτιμητικά Τόν ἀποκαλοῦν οἱ νεοειδωλολάτρες) Ἰησοῦ, τόν Θεάνθρωπο Κύριο, ἀλλά Τόν πιστέψαμε, Τόν ἀναγνωρίσαμε ὡς Κύριο καί ἀγαθό Δημιουργό τοῦ σύμπαντος[8].

[1] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Συναξαριστής τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ, τ. Β΄ (Νοέμβριος-Δεκλεμβριος), ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη 2003, σσ. 310.

[2] ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, ΕΠΕ¹¹ 376.

[3] Ματθ. 5, 17.

[4] Ματθ. 12, 50.

[5] Ρωμ. 2, 28-29.

[6] Πατερικόν Κυριακοδρόμιον, Ὁμιλίες τῶν Ἁγίων Πατέρων καί Μεγάλων Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας σἐ ὅλες τίς Κυριακές τοῦ ἔτους, ἔκδ. Ἱερόν Κελλίον Ἁγίου Νικολάου Μπουραζέρη, Ἅγιον Ὄρος, Θεσ/κη 2003, σσ. 403-409.

[7] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ποιμαντορική ἐγκύκλιος ἐπί τῆ Κυριακῆ τῆς Ὀρθοδοξίας 2013, ΑΡΧΙΜ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ, Ὁ Οἱκουμενισμός χωρίς μάσκα, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Τύπος, Ἀθήνα 1988, σσ. 43-45, 107-108, ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ, Διακήρυξις διά τήν Μασονίαν, http://www.impantokratoros.gr/67D9F5DF.el.aspx.

[8] ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗΣ, Νεο-εἰδωλολατρικές περιπλανήσεις καί ἡ ἀληθής ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐκδ. Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2002, σσ. 42-54.

Πηγή