Το αυθεντικό ήθος της χριστιανικής ζωής

2. Η Ορθόδοξη χριστιανική ηθική

2.1 Η Ορθόδοξη χριστιανική ηθική

Η Ορθοδοξία δεν έχει αναπτύξει την ηθική ως ιδιαίτερο κλάδο της θεολογίας. «Η κοινωνική ηθική και η πνευματική ζωή ποτέ δε θεωρήθηκαν ανεξάρτητα η μία από την άλλη, ακριβώς επειδή η ορθόδοξη ηθική είναι κοινωνική από τη φύση της»[225]. Το νόημά της, αντλείται από τη ζωή των πρώτων χριστιανών. Οι χριστιανοί συνήθως συνδέανε την ηθική με τις δογματικές αλήθειες, γιατί τα δόγματα περικλείουν νοήματα με  μεγάλη σημασία για την αλήθεια και την ύπαρξη του ανθρώπου, ενώ αποκαλύπτουν καίριες αλήθειες από τις οποίες εξαρτάται η ανθρώπινη ύπαρξη[226].  Γενικότερα, η χριστιανική ηθική πηγάζει μέσα από τη Γραφή και την Ιερά Παράδοση, πηγές οι οποίες προσδίδουν την αυθεντικότητα στο χριστιανικό ήθος[227]. Επιπλέον, η ηθική αφορά και σε άλλους κλάδους της θεολογίας, όπως είναι το εκκλησιαστικό δίκαιο, η εκκλησιαστική ιστορία, η βιβλική και πατερική θεολογία.

      «Με τον όρο θεολογική ηθική, εννοείται η ηθική που συμπεριλαμβάνει όλες τις θεωρίες, οι οποίες θεμελιώνουν την ηθική ποιότητα μιας πράξης από το κατά πόσο αντιστοιχεί στο θέλημα του Θεού»[228]. Ως χριστιανική ηθική θεωρείται ο θεωρητικός κλάδος που ενασχολείται με θέματα όπως περί των αρετών, περί του αυτεξουσίου και περί του επικοινωνιακού πράττειν, των οποίων οι αρχετυπικές καταβολές εντοπίζονται στη θεία υπερφυσική περιοχή[229]. Πολλά είναι τα επίθετα χαρακτηρίζουν αυτού του είδους ηθικής, αλλά στην εργασία θα χρησιμοποιηθεί η έκφραση χριστιανική ηθική, εννοώντας την ηθική όπως εκφράζεται στην Ορθόδοξη Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.

2.2 Οι απαρχές και ο οικουμενικός χαρακτήρας του χριστιανικού ήθους

 Κατά τα πρώτα χριστιανικά χρόνια, οι χριστιανοί αποτελούσαν μειονότητα ανάμεσα στον μη χριστιανικό κόσμο. Αντιμετώπιζαν καταπιέσεις και διωγμούς και πρόταγμα των χριστιανών ήταν ότι όποιος δεν μπορούσε να προσφέρει τη ζωή του στον Χριστό, δεν ήταν αληθινός χριστιανός. Έτσι άρχισε να διαμορφώνεται η χριστιανική ηθική. Άμεσες επιπτώσεις στην ηθική διδασκαλία, είχε και ο εσχατολογικός προσανατολισμός της εποχής εκείνης[230].

      Με τη διάδοση του Χριστιανισμού και την εισροή των εθνικών στον Χριστιανισμό, οι χριστιανοί έπαψαν να αποτελούν μειονότητα, αλλά άρχισε να παρατηρείται  χαλάρωση του αρχικού ενθουσιαστικού και θυσιαστικού πνεύματος.  Αυτές οι δύο συνθήκες θεωρήθηκε ότι, οδήγησαν αφενός στην ανάπτυξη του μοναχισμού και αφετέρου στην ανασκευή των αιρέσεων που αφορούσαν στον Τριαδικό Θεό και στο πρόσωπο του Χριστού. Οι Τριαδολογικές και οι Χριστολογικές αιρετικές δοξασίες, επηρέασαν τόσο τη δογματική όσο και την ηθική διδασκαλία της Εκκλησίας.

      Με την αντιαιρετική δράση των Πατέρων της Εκκλησίας, τονίστηκε η υπερβατική φύση του Χριστού. Φανερώθηκε, έτσι, το Ορθόδοξο ήθος και ταυτόχρονα τονίστηκε η σχέση του ανθρώπου με τον Χριστό. Η εμφάνιση των αιρέσεων, δηλαδή, αποτέλεσε την αφορμή να διατυπωθεί το Χριστολογικό δόγμα. Με τη διατύπωση αυτού του δόγματος, εκτός από το θεολογικό νόημα, αναδύθηκε το ανθρωπολογικό και ηθικό νόημα. Η χριστιανική ηθική, προέκυψε από τη σάρκωση του Θεού-Λόγου και για αυτό χαρακτηρίζεται ως θεοκεντρική και χριστοκεντρική.

      Επιπλέον, έχει δυναμικό και οικουμενικό χαρακτήρα, δηλαδή δεν αναφέρεται σε συγκεκριμένη φυλή ή κοινωνική ομάδα. Για αυτό και κατά τη διάρκεια της πρωτοχριστιανικής περιόδου, η χριστιανική ηθική ξεκίνησε ως αντιηθική σε σχέση με την ηθική του εξωχριστιανικού κόσμου, αφού απευθυνόταν σε όλο τον κόσμο και όχι σε κάποια συγκεκριμένη φυλή. Να σημειωθεί ότι η λέξη αντιηθική χρησιμοποιείται με αναφορά στο πνεύμα και όχι στη μορφή[231]. Η Παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, «εκφράζει την αλήθεια του ανθρώπινου ήθους όταν αναφέρεται όχι στην ηθική βελτίωση του χαρακτήρα και της κοινωνικής συμπεριφοράς ή στη μεταφυσική ανταμοιβή και αξιομισθία αλλά στο γεγονός της σωτηρίας»[232].

      Πρέπει, να προσθέσουμε ότι το χριστιανικό ήθος, διακρίνεται για την αγάπη προς τον Θεό και προς όλους ανεξαιρέτως του ανθρώπους[233]. Το πιο ουσιώδες στοιχείο στη ζωή του χριστιανού, είναι η απόκτηση του ήθους κατά το πνεύμα και τις αρχές της διδασκαλίας του Κυρίου. Ο Χριστός αποτελεί το θεμέλιο και το αρχέτυπο του χριστιανικού ήθους. Η χριστιανική ηθική δεν είναι μια απλή εξωτερική κοινωνική συμπεριφορά, αλλά μια στάση ψυχής από την οποία παράγεται η συμπεριφορά[234].

πηγή

[225] Νικόλαος Γ. Κόιος, Ηθική θεώρηση των τεχνικών παρεμβάσεων στο ανθρώπινο γονιδίωμα, ό.π., σ. 231

[226] Σταύρος Γιαγκάζογλου, Το Ορθόδοξο Ήθος, στο Κ. Αγόρας κ.α., Πίστη και Βίωμα της Ορθοδοξίας, Τόμος Α Δόγμα, Πνευματικότητα και Ήθος της Ορθοδοξίας, (Πάτρα: ΕΑΠ, 2002), σ. 154

[227] Απόστολος Β. Νικολαΐδης, Προβληματισμοί Χριστιανικού Ήθους, ό.π., σ. 43

[228] Στο ίδιο, σ. 27

[229] Ηλίας Τεμπέλης, Χρήστος Τερέζης, Οι έννοιες Ουσία – Φύσις, Πρόσωπον – Υπόστασις στην Νεοπλατωνική Φιλοσοφία και στην Ορθόδοξη Θεολογία, ό.π., σ. 266

[230] Γεώργιος Ι. Μαντζαρίδης, Κοινωνιολογία του Χριστιανισμού, (Θεσσαλονίκη: Π.Σ. Πουρναράς, 2010⁵), σ. 229

[231] Στο ίδιο, σ. 227

[232] Σταύρος Γιαγκάζογλου, Το Ορθόδοξο Ήθος, ό.π., σ. 153

[233] Θωμάς Αντ. Ιωαννίδης, Άνθρωπος και κόσμος κατά τον Απόστολο Παύλο, (Θεσσαλονίκη: Π.Σ. Πουρναράς, 2008), σ. 82

[234] Pavel Chirila, MIhai Valica, Το χριστιανικό νοσοκομείο, εισαγωγή στη χριστιανική ιατρική, μτφ Αναστασία Μπαλιάκου, 2010 (Βουκουρέστι: Christiana, 2004), σ. 124

Η Μητρόπολη Πειραιώς για τους "Μάρτυρες του Ιεχωβά"

᾿Αριθμ. Πρωτ. 260

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 4ῃ Μαρτίου 2015

Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Ν      Σ Η Μ Ε Ι Ω Μ Α  45

Π ρ ό ς
Τούς Πανοσιολ. καί Αἰδεσ. ᾿Εφημερίους
Προέδρους ᾿Εκκλησιαστικῶν Συμβουλίων ῾Ι. Ναῶν
τῆς καθ᾿ ἡμᾶς ῾Ιερᾶς Μητροπόλεως
Ἀγαπητοί Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Συνημμένως ἀποστέλλομεν ὑμῖν Ἀνακοίνωσιν διά νά ἀναγνωσθῇ ἐπί τρεῖς Κυριακάς συνεχῶς πρό τῆς ἀπολύσεως τῆς Θ. Λειτουργίας, καί παρακαλοῦμεν νά παραληφθοῦν ἀπό τά Γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως τά σχετικά ἔντυπα πού θά διαμοιρασθοῦν στό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας.

Μετ’ εὐχῶν
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Δείτε την Ανακοίνωση

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Ι Σ

Κάθε Ἀπρίλιο ἡ Ἀμερικανική Φυλλαδική Μετοχική Ἑταιρεία «Σκοπιά τοῦ πύργου» τῶν λεγομένων μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ, προσκαλεῖ σέ συγκέντρωση «γιά τήν ἐπέτειο τοῦ θανάτου τοῦ Ἰησοῦ» ὅπως γράφουν. Φέτος ἔχουν ἀνοικοδομήσει ἕνα πολυτελέστατο κτίριο στήν πόλη μας, ποῦ τό ὀνομάζουν «Αἴθουσα Βασιλείας Χριστιανῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ» καί προσκαλοῦν ἀνυπόπτους γιά νά προσηλυτιστοῦν στήν Ἑταιρεία τοῦ Μπρούκλιν τῆς Νέας Ὑόρκης Η.Π.Α. πού ἀποτελεῖ δῆθεν τό «κανάλι τοῦ Θεοῦ».

Καθηκόντως ὑπενθυμίζομεν ὅτι ἡ Ἀμερικανική αὐτή μετοχική Ἑταιρεία τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ πού ἱδρύθηκε στήν Πενσυλβάνια τῶν ΗΠΑ τό 1874 ἀπό τόν ἀμερικανό Κάρολο Ρώσσελ καί ἐμφανίζεται σάν δῆθεν «ἀγωγός» τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος κατ’ αὐτούς ἐπί 19 αἰῶνες εἶχε περιπέσει σέ νήδυμο ὕπνο καί ξαφνικά ἐνεθυμήθη τήν «πλάνη» τῆς Ἐκκλησίας Του καί δημιούργησε τήν Ἀμερικανική αὐτή φυλλαδική Ἑταιρεία γιά νά σώση τόν κόσμο, παραχαράσσει, παρερμηνεύει καί διαστρεβλώνει ἀποδεδειγμένα τό κείμενο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, πού εἶναι ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποία ὅμως ἀπορρίπτει.

Ὅπως διακηρύχθηκε σέ ἀντιαιρετική ἡμερίδα τῆς Μητροπόλεώς μας γιά τούς μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, ἡ Ἑταιρεία Σκοπιά ἐπικαιροποιεῖ μέ πλῆθος αἱρέσεων τίς βλάσφημες, ἀνόσιες καί αἱρετικές κακοδοξίες γιά τό θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ ἐνσαρκωθέντος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, γιά τόν Ὁποῖον ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης γράφει στό Εὐαγγέλιό του «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καί ὁ Λόγος ἦν πρός τόν Θεόν καί Θεός ἦν ὁ Λόγος» τοῦ αἱρεσιάρχη Ἀρείου τόν ὁποῖον κατεδίκασε ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος τό 325 καί τοῦ ἄραβα ἐμπόρου Μωάμεθ κατά τόν 6ο καί 7ο αἰῶνα οἱ ὁποῖοι βλασφημοῦσαν διδάσκοντας ὅτι ὁ ἐνσαρκωθείς Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ ἦταν κτίσμα καί ὄχι ἀληθινός Θεός.

Τό 1874 ὁ Κάρολος Ρώσσελ ἀνεμάσησε τίς βλασφημίες τῶν προηγουμένων καί ἀπέδειξε ὅτι ὁ κοινός ὑποβολέας τοῦ Ἀρείου, τοῦ Μωάμεθ καί τοῦ ἑαυτοῦ του εἶναι ὁ μισῶν τόν Θεόν καί τούς ἀνθρώπους ἀρχέκακος καί βύθιος δράκων ὁ παγκάκιστος διάβολος.

Ἐπί 2.000 χρόνια τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἁγία Του Ἐκκλησία δέν τιμᾶ τήν ἐπέτειο τοῦ «θανάτου τοῦ Ἰησοῦ» ἀλλά συμμετέχει ὀντολογικά στό ἀπό ἄφατη ἀγάπη γιά τόν ἄνθρωπο ἑκούσιο Πάθος καί τήν ἔνδοξη Ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου κοινωνοῦσα τό σῶμα καί αἷμα Του καί καλοῦσα σέ συσταύρωση καί συνανάσταση μετ’ Αὐτοῦ. Ἡ Ἀμερικανική Ἑταιρεία Σκοπιά τῶν μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ ἐπιφυλλάσει μόνο γιά τά διευθυντικά στελέχη τῆς Ἑταιρείας τῆς Ἀμερικῆς τό λεγόμενο κυβερνόν σῶμα ἤ «ὑπόλοιπο» ὅπως τό ἀποκαλοῦν τό δικαίωμα νά μετέχουν στά «ἐμβλήματα τοῦ θανάτου τοῦ Ἰησοῦ», πού δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ τήν Θ. Εὐχαριστία ἐνῶ τούς ἄλλους ὀπαδούς τῆς αἱρέσεως ὅπως καί αὐτούς στήν Ἑλλάδα τούς ἀποκλείουν ἀπό τά «ἐμβλήματα τοῦ θανάτου τοῦ Ἰησοῦ» θεωρώντας τους ὡς ἁπλό ὄχλο πού θά ἀποφύγει τον Ἁρμαγεδῶνα, ἐφόσον ὑπακούει στό Κυβερνόν σῶμα τῶν Ἀμερικανῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ.

Πρόσφατα ἡ Ἑταιρεία Σκοπιά τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ σάν νεο-ἀρειανισμός πού εἶναι παρότι χρησιμοποιεῖ τό μέχρι πρότινος δυσῶδες γι’ αὐτήν, ὄνομα «Χριστιανοί», γιά προσηλυτιστικούς λόγους, ἀποδεικνύει ὅτι δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τόν Χριστιανισμό διότι στό τεῦχος τῆς Σκοπιᾶς 1.1.2015, σσ. 14-15, ὑπάρχει ἄρθρο πού ἐπιγράφεται «Πρέπει νά προσευχόμαστε στόν Ἰησοῦ;» ὅπου ἰσχυρίζεται ὅτι οἱ Χριστιανοί δέν πρέπει νά προσεύχωνται στόν Χριστό γιατί δέν εἶναι Θεός καί ἄς λέει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ὅπως προαναφέραμε «Θεός ἦν ὁ Λόγος» (Ιωάν. 1,1) καί ὁ Ἀπ. Παῦλος στήν πρός Ῥωμαίους ἐπιστολήν του «ἐξ ὦν ὁ Χριστός τό κατά σάρκα, ὁ ὤν ἐπί πάντων Θεός εὐλογητός εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.» (Ρωμ. 9,5) καί πάμπολλα ἄλλα ἐδάφια τῆς Γραφῆς νά ἀποδεικνύουν ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος, ὁμοούσιος πρός τόν Πατέρα.

Ἀπόδειξις ὅτι ἡ μετοχική Ἑταιρεία Σκοπιά τῶν Ἀμερικανῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ, εἶναι μία παγκόσμια προσηλυτιστική προσπάθεια καί μόνον εἶναι τό γεγονός ὅτι δέν διατηρεῖ οὔτε ἕνα φιλανθρωπικό ἵδρυμα, ὅπως ἡ Ἁγία τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία μας πού ἔμπρακτα ἐφαρμόζει τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά τον ἄνθρωπο.

Ἡ Ἱερά μας Μητρόπολις ἔχει κυκλοφορήσει ἔνα κατατοπιστικό ἔντυπο γιά τήν ἀμερικανοκίνητη αἵρεση τῶν μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ, ὅπου βέβαια διαχωρίζει μεταξύ τῆς αἱρέσεως καί τῶν θυμάτων της γιά τά ὁποῖα πρέπει συνεχῶς νά προσευχόμαστε μέ πολύ ἀγάπη, νά τά λυτρώσῃ ὁ Θεός ἀπό τά δίχτυα τοῦ Διαβόλου καί τῆς φοβερῆς αὐτῆς κακοδοξίας πού ὁδηγεῖ μαθηματικά στήν ἀπώλεια.

Καλοῦμε τούς εὐσεβεῖς ἀδελφούς νά ἐνημερώσουν τούς συγγενεῖς, φίλους καί τούς συγκατοίκους τους γιά τήν προσηλυτιστική προσπάθεια τῶν μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ στήν πόλη μας μέ τήν ἀνέγερση τοῦ κτιρίου τους πού ἀποδεικνύει τήν ἀνεξιθρησκεία καί τήν ἐλευθερία θρησκευτικῆς συνειδήσεως στήν χώρα μας καί νά προμηθευθοῦν τό ἔντυπο τῆς Μητροπόλεως ἀπό τίς ἐνορίες τους καί νά τό μοιράσουν σέ κάθε σπίτι καί συμπολίτη μας, γιατί αὐτό ἀποτελεῖ ὕψιστο ἱεραποστολικό χρέος κάθε ὀρθοδόξου πιστοῦ χριστιανοῦ.

Μετά θερμῶν ἀγωνιστικῶν εὐχῶν

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Η τιμή των Ορθοδόξων προς τη Θεοτόκο

Η Ορθόδοξος Εκκλησία διδάσκει για την Παναγία ό,τι μας παραδίδει η Ιερά Παράδοση και η Αγία Γραφή, και καθημερινά την δοξάζει στους ναούς της, ζητώντας τη βοήθεια και προστασία της. Γνωρίζοντας ότι χαροποιείται μόνο από αυτούς τους αίνους που ανταποκρίνονται στην πραγματική της δόξα, οι Άγιοι Πατέρες και υμνογράφοι έχουν ικετεύσει Αυτήν και τον Υιό της να διδαχθούν πώς να την υμνούν.

«Τείχισόν μου τας φρένας Σωτήρ μου· το γαρ τείχος του κόσμου ανυμνήσαι τολμώ, την άχραντον Μητέρα σου». «Η Εκκλησία διδάσκει ότι ο Χριστός πραγματικά γεννήθηκε από την Αειπάρθενο Μαρία». Είναι απαραίτητο για εμάς να ομολογούμε ότι η Παναγία είναι πραγματικά Θεοτόκος, έτσι ώστε να μην υποπέσουμε σε βλασφημία· διότι εκείνοι που αρνούνται ότι η Αγία Παρθένος είναι πράγματι Θεοτόκος δεν είναι πλέον πιστοί, αλλά μαθητές των Φαρισαίων και των Σαδδουκαίων».

Από την Παράδοσή μας γνωρίζουμε ότι η Θεοτόκος ήταν η θυγατέρα των ηλικιωμένων Ιωακείμ και Άννας· ο Ιωακείμ καταγόταν από τη βασιλική γενιά του Δαυίδ, και η Άννα από ιερατική οικογένεια. Παρά την τόσο ευγενή καταγωγή τους, ήταν φτωχοί. Όμως, δεν ήταν αυτό που στενοχωρούσε αυτούς τους ενάρετους, όσο το γεγονός ότι δεν είχαν παιδιά και δεν μπορούσαν να ελπίζουν ότι οι απόγονοι τους θα έβλεπαν το Μεσσία. Και ιδού, κάποτε, όντας περιφρονημένοι από τους Εβραίους για την ατεκνία τους, με πόνο ψυχής και οι δύο προσέφεραν προσευχές στο Θεό· ο Ιωακείμ σε βουνό στο οποίο είχε αποσυρθεί όταν ο ιερέας δε θέλησε να προσφέρει τη θυσία του στο Ναό και η Άννα στον κήπο της κλαίγοντας για τη στειρότητα της -εκεί τους εμφανίστηκε άγγελος που τους γνωστοποίησε ότι θα γεννήσουν μία κόρη. Καταχαρούμενοι, υποσχέθηκαν να αφιερώσουν το παιδί τους στο Θεό.

Σε εννέα μήνες γεννήθηκε μία κόρη, ονομαζόμενη Μαρία, η οποία από τη πρώιμη παιδική ηλικία της επέδειξε τις μεγαλύτερες αρετές. Όταν ήταν τριών χρόνων, οι γονείς της, εκπληρώνοντας την υπόσχεση τους, με επισημότητα οδήγησαν τη μικρή Μαρία στο Ναό της Ιερουσαλήμ· ανέβηκε τα ψηλά σκαλιά, και από αποκάλυψη από το Θεό οδηγήθηκε στα Άγια των Αγίων, από τον Αρχιερέα που τη συνάντησε, πήρε τη χάρη του Θεού που αναπαυόταν επάνω της μαζί της στο Ναό που μέχρι τότε ήταν δίχως χάρη. Εγκαταστάθηκε στο κατάλυμα για τις παρθένες που υπήρχε στο Ναό, αφιέρωνε τόσο πολύ χρόνο για προσευχή στα Άγια των Αγίων που μπορεί να πει κάποιος ότι ζούσε σε αυτό. Όντας στολισμένη με όλες τις αρετές, επεδείκνυε εξαιρετικά αγνή ζωή. Ήταν υποτακτική και υπάκουη προς όλους, δεν προσέβαλε κανένα, δεν είπε καμία σκληρή λέξη σε κανένα, ήταν φιλική προς όλους και δεν αποδέχθηκε κανένα ρυπαρό λογισμό.

«Παρά την τίμια και άμεμπτη ζωή που ζούσε η Παναγία, η αμαρτία και ο θάνατος έκαναν την παρουσία τους σε αυτή. Δεν μπορούσαν παρά να εμφανιστούν. Αυτή είναι η ακριβής και πιστή διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας σχετικά με τη Θεοτόκο όσον άφορα το προπατορικό αμάρτημα και το θάνατο».

Ήταν ξένη σε κάθε πτώση προερχόμενη από την αμαρτία, «δεν ήταν ξένη προς τους αμαρτωλούς πειρασμούς». Μόνο ο Θεός είναι αναμάρτητος, ενώ ο άνθρωπος πάντα θα έχει μέσα του κάτι που θα χρειάζεται διόρθωση και τελειοποίηση για να εκπληρωθεί η εντολή του Θεού· “να είστε άγιοι, γιατί εγώ ο Κύριος, ο Θεός σας, είμαι άγιος”. Όσο πιό αγνός και τέλειος είναι κάποιος, τόσο πιό πολύ προσέχει τις ατέλειές του και θεωρεί τον εαυτό του ολοένα και περισσότερο ανάξιο.

Μνημόσυνον μακαριστού Γέροντος Αρχιμ. Σίμωνος Αρβανίτη

(σ.σ. Γίνονται μνημόσυνα τις Κυριακές; )

Κύριε η θύμησή σου θερμαίνει την ψυχή μου

Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου

Φιλάνθρωπε Κύριε, πώς δε λησμόνησες τον αμαρτωλό δούλο σου, αλλά γεμάτος έλεος με είδες από τη δόξα σου και μου εμφανίστηκες με ακατάληπτο τρόπο!

Εγώ πάντοτε σε προσέβαλλα και σε λυπούσα. Συ όμως, Κύριε, για τη μικρή μου μετάνοια μου έδωσες να γνωρίσω τη μεγάλη σου αγάπη και την άμετρη αγαθότητά σου.

Το ιλαρό και πράο βλέμμα σου έθελξε την ψυχή μου. Τί να σου ανταποδώσω, Κύριε, ή ποιόν αίνο να Σου προσφέρω; Συ δίνεις τη χάρη σου, για να καίγεται αδιάλειπτα η καρδιά μου από αγάπη, και δεν βρίσκει πια ανάπαυση ούτε νύχτα ούτε μέρα από τη θεϊκή αγάπη.

Η θύμησή σου θερμαίνει την ψυχή μου, που τίποτε στη γη δεν την αναπαύει εκτός από Σένα. Γι' αυτό με δάκρυα Σε ζητώ, και πάλι ποθεί ο νους μου τη γλυκύτητά σου...Κύριε, δώσε μου να αγαπώ μόνον Εσένα. Συ με έπλασες, Συ με φώτισες με το άγιο Βάπτισμα,

Συ συγχωρείς τα αμαρτήματά μου και μου δίνεις τη χάρη να κοινωνώ το τίμιο Σώμα και Αίμα σου. Δώσε μου τη δύναμη να μένω πάντα κοντά σου. Κύριε, δώσε μου τη μετάνοια του Αδάμ και την άγια ταπείνωσή σου.

Αμήν

 Πηγή

Άγιος Νικόλαος, Επίσκοπος Ζίτσας και Αχρίδος (1880-1956)

Γεννήθηκε από φτωχούς, πολύτεκνους κι ευσεβείς γονείς στο χωριό Λέλιτς της Σερβίας στις 23 Δεκεμβρίου 1880. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στη μονή Τσέλιε. Αγάπησε από μικρός ένθερμα τη μελέτη και την προσευχή. Σε όλες του τις σπουδές αρίστευσε. Αγάπησε τη θεολογία, τη φιλοσοφία και τη λογοτεχνία. Μιλούσε άπταιστα εφτά γλώσσες. Ήταν φιλόθεος, φιλάγιος, φιλάνθρωπος, φιλάδελφος, φιλομαθής και φιλάσθενος. Το 1909 εκάρη μοναχός στη μονή Ρακόβιτσα και στη συνέχεια χειροτονήθηκε διάκονος και ιερεύς.

Έκανε πολλά ταξείδια. Τα σημαντικότερα θεωρούσε στο Άγιον Όρος. Ερχόταν για πολλά χρόνια, κάθε χρόνο και επί πολύ. Ξεκίνησε να έρχεται το 1920. Κυρίως παρέμενε στη μονή του Αγίου Παντελεήμονος, όπου γνωρίσθηκε και συνδέθηκε με τον όσιο Σιλουανό (+1938), του οποίου νωρίς αντελήφθη κι έκανε γνωστή την αγιότητα. Η επίδραση του Αγίου Όρους και των απλών μοναχών του και κυρίως του οσίου Σιλουανού ήταν αρκετά δυνατή επάνω του, μεγαλύτερη των λαμπρών σπουδών του, όπως έλεγε. Εδώ γνωρίσθηκε και με τον Γέροντα Σωφρόνιο (+1993), εξαιρετικό βιογράφο του οσίου Σιλουανού, τον οποίο και χειροτόνησε διάκονο.

Το 1919 εξελέγη επίσκοπος Ζίτσης και το 1920 Αχρίδος, όπου ανέπτυξε πλούσια και αξιόλογη ποιμαντική δράση. Ανακαίνισε μονές κι εκκλησίες, ίδρυσε ορφανοτροφεία, κήρυττε κι έγραφε ακατάπαυστα. Υπήρξε αγιολόγος, υμνογράφος, ποιητής, συγγραφέας κι επιστολογράφος, ιεροκήρυκας και Ιεραπόστολος. Ονομάσθηκε ο νέος Χρυσόστομος της Σερβίας.

Το 1941, για την αγέρωχη στάση του, συνελήφθη από τους Γερμανούς και φυλακίσθηκε επί τριετία στις απαίσιες φυλακές του Νταχάου, όπου δέχθηκε άφθονη την ανθρώπινη σκληρότητα και βαρβαρότητα. Εκεί όμως είχε και τις θερμότερες και ωραιότερες προσευχές του, όπως λέει ο ίδιος. Μετά την ελευθέρωσή του, το 1945, μετέβη στην Αμερική, το 1946. Το άθεο καθεστώς τον θεωρούσε εχθρό του λαού. Ανεδείχθη ως ποιμένας, διδάσκαλος, καθηγητής, κήρυκας, ομολογητής και όσιος. Ανεπαύθη στις 5.3.1956, καθώς ετοιμαζόταν για τη θεία λειτουργία. Το 1991 μετεφέρθηκαν τα τίμια λείψανά του στη μονή Τσέλιε κι αναπαύονται δίπλα στον τάφο του εξαίρετου μαθητή του π. Ιουστίνου Πόποβιτς (+1979). Βιογράφος του καλός υπήρξε ο επίσης μαθητής του επίσκοπος Ράσκας Αρτέμιος Ραντοσάβλιεβιτς. Η επίσημη αναγνώρισή του από τη Σερβική Εκκλησία έγινε τον Μάϊο του 2003. Η μνήμη του τιμάται στίς 5 Μαρτίου.

πηγή: Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου, Άγιοι Αγίου Όρους, Εκδόσεις Μυγδονία, Θεσσαλονίκη 2007

Ὁ Ἅγιος Κόνων ὁ Κηπουρός

 

Ἔζησε τὸν 3ο αἰῶνα μ.Χ. καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Ναζαρέτ. Ἀναχώρησε ἀπὸ τὴν πατρίδα του καὶ πῆγε στὴν πόλη Μάνδρα τῆς Παμφυλίας, καὶ ἔμενε σὲ κάποια τοποθεσία ποὺ ὀνομαζόταν Κάρμηλα ἢ Κάρμενα. Ἐκεῖ καλλιεργοῦσε κῆπο, φυτεύοντας διάφορα λάχανα γιὰ νὰ ἐξοικονομήσει τὰ ἀναγκαῖα της ζωῆς.

Ἦταν τόσο ἀκέραιος στὸ φρόνημά του καὶ ἁπλός, ὥστε ὅταν συνάντησε ἐκείνους ποὺ εἶχαν διαταγὴ νὰ τὸν συλλάβουν καὶ εἶδε ὅτι τὸν χαιρετοῦσαν, ἀνταποκρίθηκε καὶ αὐτὸς μὲ ὅλη του τὴν καρδιά. Ὅταν τοῦ εἶπαν ὅτι τὸν καλεῖ ὁ ἡγεμόνας Πούπλιος, ἐκεῖνος ἀπάντησε: «Τί χρειάζομαι ἐγὼ στὸν ἡγεμόνα, τὴν στιγμὴ μάλιστα ποῦ εἶμαι χριστιανός; Ἂς καλέσει καλύτερα τοὺς ὁμοϊδεάτες του».

Τότε δεμένο τὸν ἔφεραν στὸν ἡγεμόνα, ποὺ τὸν παρακινοῦσε μὲ τὴν βία νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα. Μὲ βαριὰ καρδιὰ ὁ Ἅγιος, ἔβρισε τὸν τύραννο καὶ τοῦ εἶπε ὅτι εἶναι ἀληθινὸς χριστιανὸς καὶ ὅσα βασανιστήρια νὰ τοῦ κάνουν δὲν θὰ ἀλλαξοπιστήσει. Ἀμέσως τότε κάρφωσαν τὰ πόδια του καὶ τὸν ἀνάγκασαν νὰ τρέχει μπροστὰ ἀπὸ τὴν ἅμαξα τοῦ ἡγεμόνα μέχρι ποὺ ξεψύχησε. Ἔτσι ἔλαβε τὸ αἰώνιο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

Ὁ Ὅσιος Μᾶρκος ὁ Ἀσκητὴς καὶ Θαυματουργός

Ἦταν Ἀθηναῖος καὶ ἔζησε τὸν 4ο αἰῶνα μ.Χ. Στὴν Ἀθήνα ἔλαβε ἀξιόλογη μόρφωση, καὶ μαζὶ μὲ τὴν ἐπίδοσή του στὴν ἑλληνικὴ φιλοσοφία διακρίθηκε καὶ στὴ μελέτη τῶν ἁγίων Γραφῶν. Κατόπιν ἀναχώρησε ἀπὸ τὴν Ἀθήνα καὶ πῆγε στὴν Ἀντιόχεια. Ἐκεῖ τὸν ἔφερε ἡ μεγάλη φήμη τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου, κοντὰ στὸν ὁποῖο καὶ μαθήτευσε.

Παρέμεινε μέσα στὴν κοσμικὴ κοινωνία, καταρτίζοντας τὸν ἑαυτό του τελειότερα στὴ σπουδὴ καὶ τὴν γνώση τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων μέχρι τοῦ τεσσαρακοστοῦ ἔτους τῆς ἡλικίας του. Ἔπειτα ἀποσύρθηκε σὲ μία μικρὴ κοινοβιακὴ συντροφιά, ὅπου διακρίθηκε γιὰ τὴν φιλάδελφη καὶ προσεκτικὴ συμπεριφορά του.

Ἔγραψε ἀρκετὰ συγγράμματα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα σῴζονται μόνο μερικοὶ λόγοι καὶ ἐπιστολές, καθὼς καὶ συμβουλευτικὲς πραγματεῖες. Εἶναι δὲ τόση ἡ πρακτικότητα καὶ ἡ ὠφέλειά τους, ὥστε ἐλέχθη γιὰ τὸν συγγραφέα τους, ὅτι: «Πάντα πώλησαν καὶ Μᾶρκον ἀγόρασαν».

Νὰ ὅμως, καὶ μερικὰ ἀπὸ τὰ πολύτιμα παραγγέλματά του: «Προτιμότερον, λέγει, νὰ σὲ βλάπτουν οἱ ἄνθρωποι παρὰ νὰ σὲ ἐξουσιάζουν οἱ δαίμονες. Ὁ ἁπλοῦς, ἀλλὰ ταπεινόφρων ἄνθρωπος εἶναι σοφώτερος ἀπὸ τοὺς σοφούς. Ὅποιος ἐνθυμεῖται τὰ προηγούμενα σφάλματά του, προφυλάσσεται ἀπὸ τὰ μέλλοντα. Ἐὰν δὲν ὑπέστῃς θλίψεις νὰ μὴ νομίζῃς ὅτι ἔχεις ἄρετην. Διότι δὲν εἶναι τίποτε ὅ,τι φύεται μέσα εἰς τὴν ἄνεσιν».

Ὁ Ὅσιος Κόνων ἐκ Κύπρου

Ὁ Ὅσιος Κόνων ἔζησε περὶ τὸν 4ο αἰῶνα μ.Χ. Γεννήθηκε στὴν περιοχὴ τοῦ Ἀκάμα τῆς Κύπρου, λίγα χρόνια μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ Ὁσίου Ἰλαρίωνος τοῦ Μεγάλου (τιμᾶται 21 Ὀκτωβρίου), ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ φιλόθεους γονεῖς. Ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία ἀγάπησε τὴν ἐγκράτεια, τὴν ἄσκηση καὶ τὴν ἀρετή. Ἔτσι ἀποφάσισε νὰ ἐγκαταλείψει τὸν κόσμο καὶ νὰ ἐγκατασταθεῖ σὲ ἕνα σπήλαιο μακριὰ ἀπὸ τὸ χωριό του.

Ἐκεῖ ὁ Ὅσιος ἀγωνιζόταν τὸν καλὸ ἀγῶνα καὶ προέκοπτε στὴν κατὰ Χριστὸν ζωή. Σιγὰ – σιγὰ γύρω του συγκεντρώθηκε μία ὁμάδα νέων ἀνθρώπων καὶ ἔτσι δημιουργήθηκε μία μοναστικὴ ἀδελφότητα.

Τὰ χρόνια ἦταν δύσκολα. Ἡ φτώχεια καὶ οἱ ἀσθένειες ταλαιπωροῦσαν τοὺς ἀνθρώπους. Ἔτσι ὁ Ὅσιος, τὸν ὁποῖο χαρακτήριζε ἡ φιλοθεΐα καὶ ἡ φιλανθρωπία, φρόντισε νὰ ἱδρύσει γύρω ἀπὸ τὴ μονὴ ἕνα νοσοκομεῖο, τὸ γνωστὸ Πτωχεῖο, γιὰ νὰ βρίσκουν ἐκεῖ ἐλπίδα καὶ καταφύγιο οἱ ἀσθενεῖς καὶ οἱ πτωχοί.

Ὁ Ὅσιος Κόνων, ἀφοῦ ἀγωνίσθηκε θεοφιλῶς μὲ τέλεια ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο, κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη σὲ βαθὺ γῆρας. Ἱερὰ λείψανά του φυλάσσονται στὶς μονὲς Κύκκου καὶ Μαχαιρὰ τῆς Κύπρου.

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος νεομάρτυρας ἀπὸ τὴν Ραψάνη

Ὁ νεομάρτυς ἅγιος Γεώργιος ὁ ἐκ Ραψάνης, ἦταν γόνος τῆς σπουδαίας οἰκογενείας τῶν Χατζηλασκαρέων καὶ ἀπόφοιτος τῆς φημισμένης σχολῆς τῆς πατρίδος του. Ἄσκησε τὸ ἐπάγγελμα τοῦ γραμματοδιδασκάλου στὴ γενέτειρά του.
 
Ἡ ἀλλαγὴ ἑνὸς νεαροῦ ἀλλοθρήσκου ἀπετέλεσε τὴν αἰτία τοῦ μαρτυρίου τοῦ Γεωργίου. Τὸ συνέλαβαν, τὸν δίκασαν σύντομα καὶ τὸν κατεδίκασαν τελεσίδικα σὲ θάνατο μὲ βασανιστήρια. Παρέδωσε μὲ ἀποκεφαλισμὸ τὸ πνεῦμα του στὶς 5 Μαρτίου τοῦ 1818 σὲ ἡλικία 20 ἐτῶν. 

Ὁ θάνατος ἀπετέλεσε «τὴν γενέθλιον ἡμέραν» τῆς ζωῆς του καὶ οἱ θαυμαστὲς ἀποκαλύψεις του πιστοποίησαν ἀκόμα μία φορὰ ὅτι «τοῖς ἁγίοις τοῖς ἐν τῇ γῇ αὐτοῦ ἐθαυμάστωσεν ὁ Κύριος». 

Τὰ δὲ λείψανα τοῦ ἁγίου μετεφέρθησαν ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς του μάρτυρος εἰς Ραψάνην καὶ εὑρίσκονται σήμερον εἰς τὴν οἰκίαν «Καραβασίλη» ὅπου καίει μπροστά τους ἀκοίμητη κανδήλα, καὶ εἶναι προσιτὰ εἰς κάθε εὐλαβὴ προσκυνητή.