Κυριακή Β Νηστειών Χριστός, η Αρχή και το Τέλος Από τα πρόσκαιρα στα αιώνια Χριστός, η Αρχή και το Τέλος

Από τα πρόσκαιρα στα αιώνια Στο αποστολικό Ανάγνωσμα της Β’ Κυριακής των Νηστειών ο απόστολος Παύλος διατυπώνει επιγραμματικά ένα μεγάλο μυστήριο της πίστεώς μας: ότι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός δεν είναι μόνο άνθρωπος, αλλά είναι και ο προαιώνιος και αναλλοίωτος Θεός. Και τεκμηριώνει τη μεγάλη αυτή δογματική αλήθεια αναφέροντας ένα χωρίο της Παλαιάς Διαθήκης που απευθύνεται στον Υιό του Θεού και λέει: Εσύ, Κύριε, στην αρχή της δημιουργίας θεμελίωσες τη γη στο ουράνιο στερέωμα, και «ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί· αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις». Αυτοί θα εξαφανιστούν και το σχήμα τους θα αλλάξει. Εσύ όμως παραμένεις αμετάβλητος. Όλος ο κόσμος σαν ένδυμα θα παλιώσει, κι Εσύ θα τον περιτυλίξεις σαν ρούχο και θα γίνει καινούργιος. Εσύ όμως είσαι πάντοτε ο ίδιος και τα έτη σου θα είναι ατελείωτα. Στη συνέχεια ο απόστολος Παύλος εξηγεί ότι ο Κύριός μας είναι ασυγκρίτως ανώτερος από τους αγγέλους, θέτοντας το εξής ερώτημα: Σε ποιον από τους αγγέλους έχει πει ποτέ ο Θεός Πατήρ: Κάθισε στα δεξιά μου, μέχρι να υποτάξω τους εχθρούς σου και να τους βάλω κάτω από τα πόδια σου; Σε κανένα. Μόνο στον Υιό του το είπε. Διότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο προαιώνιος Υιός του Θεού. Είναι ο δημιουργός της κτίσεως. Αυτός δημιούργησε τον ουρανό και τη γη και όλη την οικουμένη. Όλα μέσα στην κτίση φθείρονται, γηράσκουν και χάνονται. Το σύμπαν ολόκληρο είναι υπόδουλο στη φθορά και οδηγείται προς το τέλος του. Αλλά και η ιστορία των ανθρώπων διαρκώς μεταβάλλεται. Βασιλείες και αυτοκρατορίες εμφανίζονται, ακμάζουν, παρακμάζουν και τελικά εξαφανίζονται. Όλα κάποτε τελειώνουν, και οι εγκόσμιες επιτυχίες σβήνουν. Οι γενιές διαδέχονται η μία την άλλη. Κι εμείς ολοένα αλλάζουμε, στον κόσμο αυτό όλοι είμαστε προσωρινοί. Ήμασταν παιδιά, μεγαλώσαμε, θα γεράσουμε, θα φύγουμε. Η ζωή μας κλίνει προς τη δύση της. Θα πεθάνουμε και το σώμα μας θα διαλυθεί στον τάφο. Αλλά μετά από τον μακρύ αυτόν ύπνο θα αναστηθούμε και θα εισέλθουμε στην αιώνια ζωή. Ας μην αφήνουμε λοιπόν την καρδιά μας να προσκολλάται στα επίγεια και φθαρτά, που φεύγουν και χάνονται. Αλλά να ζούμε με τον πόθο και την αγάπη για τον ασυγκρίτως ανώτερο εκείνο κόσμο που θα ανατείλει, τον αιώνιο και άφθαρτο και αληθινό. Να ποθούμε τον ουρανό και τη Βασιλεία του Θεού. Εκεί να στρέφουμε τη σκέψη μας και τη ζωή μας, εκεί να είναι τα όνειρά μας και οι προσδοκίες μας. Και να είμαστε πάντοτε άγρυπνοι για να την κατακτήσουμε. Να προσέχουμε τους λόγους Του Ο απόστολος Παύλος στη συνέχεια μας θέτει ενώπιον των ευθυνών μας. Αφού λοιπόν, λέει, ο Κύριός μας είναι ο προαιώνιος Θεός, «διά τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι». Πρέπει περισσότερο να προσέχουμε σ’ αυτά που ακούσαμε και είναι λόγοι του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Διότι εάν δεν προσέξουμε, διατρέχουμε τον κίνδυνο να παρασυρθούμε και να πέσουμε έξω. Και αλίμονό μας, αν μας συμβεί αυτό. Διότι, αν ο νόμος που έδωσε ο Θεός στον Μωυσή διά μέσου των αγγέλων, αποδείχθηκε βέβαιος, και κάθε παράβασή του τιμωρήθηκε δίκαια, πώς εμείς θα ξεφύγουμε την τιμωρία, εάν αμελήσουμε μία τόσο σπουδαία σωτηρία; Η σωτηρία αυτή αφού άρχισε να κηρύττεται από τον ίδιο τον Κύριο, μας παραδόθηκε από τους Αποστόλους, που την άκουσαν απευθείας από τον Κύριο. Στο ιερό αυτό κείμενο ο Απόστολος Παύλος μας προειδοποιεί ότι κινδυνεύουμε να χάσουμε τη σωτηρία μας, εάν δεν δείξουμε την ανάλογη προσοχή στις θείες αλήθειες που μας αποκάλυψε ο Κύριος. Κινδυνεύουμε να τις συνηθίσουμε και σιγά-σιγά να χάσουμε το δρόμο μας. Και τότε θα είμαστε αναπολόγητοι την ημέρα της Κρίσεως. Διότι δεν μπορούμε να παίζουμε με το νόμο του Θεού και να τον περιφρονούμε. Γι’ αυτό ο θείος Απόστολος μας ζητά να δείξουμε σοβαρότητα και υπευθυνότητα απέναντι στο νόμο του Θεού. Να τον ακούμε με προσοχή και ενδιαφέρον. Πόσες φορές ακούμε στην εκκλησία το ιερό Ευαγγέλιο ή κάποιο κήρυγμα; Πόσες φορές διαβάζουμε στο σπίτι μας την Αγία Γραφή ή κάποιο πνευματικό βιβλίο! Κάθε φορά λοιπόν που ακούμε τον θείο λόγο, να κατανοούμε ότι είναι μεγίστης σπουδαιότητας. Και γι’ αυτό να τον ακούμε με πίστη και φόβο Θεού. Να τον μελετούμε συχνά και με προσοχή, συγκρατώντας τα θεία νοήματα στη μνήμη μας και στις καρδιές μας. Κι έτσι να ευθυγραμμίζουμε τη ζωή μας με το θείο νόμο. Για να μη χάσουμε την ψυχή μας, αλλά να κερδίσουμε τη σωτηρία μας και να αξιωθούμε να ζήσουμε κι εμείς μαζί με τον Κύριο στη Βασιλεία του αιωνίως. Περιοδικό «Ο Σωτήρ» , αριθ. 1995 - See more at: http://poimin.gr/kiriaki-v-nistion-christos-archi-ke-telos-apo-ta-proskera-sta-eonia-christos-archi-ke-telos/#sthash.bL9BgUzM.dpuf

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ 8-3-2015

Σήμερα ἀκούσαμε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο νὰ μᾶς λέει: «Ἐσύ, Κύριε, θεμελίωσες ἀρχικὰ τὴ γῆ καὶ ἔργο τῶν χεριῶν σου εἶναι οἱ οὐρανοί. Αὐτοὶ θὰ καταστραφοῦν, ἐσὺ ὅμως παραμένεις ἀμετάβλητος. Καὶ ὅλοι γενικὰ σὰν ροῦχο θὰ παλιώσουν καὶ σὰν περικάλυμμα θὰ τοὺς τυλίξεις καὶ θὰ ἀλλοιωθοῦνε, ἐσὺ ὅμως παραμένεις ὁ ἴδιος καὶ τὰ χρόνια σου τελειωμὸ δὲ θὰ ‘χουν. Καὶ σὲ ποιὸν ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους εἶπε ποτὲ ὁ Θεός: Στὰ δεξιά μου νὰ κάθεσαι, ὡσότου κάνω τοὺς ἐχθρούς σου ἀκουμπιστήρι τῶν ποδιῶν σου;

Δὲν εἶναι μήπως ὅλοι ὑπηρετικὰ πνεύματα ποὺ ἀποστέλλονται νὰ προσφέρουν τὶς ὑπηρεσίες τους γιὰ ἐκείνους ποὺ πρόκειται νὰ κληρονομήσουν τὴ σωτηρία; Γι’ αὐτὸ πρέπει ἐμεῖς νὰ στρέφουμε τὴν προσοχή μας περισσότερο σ’ αὐτὰ ποὺ ἀκούσαμε, γιὰ νὰ μὴν τυχὸν καὶ λοξοδρομήσουμε ἀπ’ αὐτὰ σὲ καμιὰ περίπτωση. Γιατί, ἂν ὁ λόγος ποὺ κηρύχτηκε μέσω τῶν ἀγγέλων ἀποδείχτηκε ἀληθινὸς καὶ κάθε παράβαση καὶ παρακοὴ πῆρε τὴ δίκαιη ἀνταμοιβή της σύμφωνα μὲ τὸ νόμο, πῶς θὰ μπορέσουμε ἐμεῖς νὰ ξεφύγουμε, ἂν παραμελήσουμε μιὰ τόσο μεγάλη σωτηρία; Ἡ ὁποία, ἀφοῦ ἄρχισε νὰ πρωτοκηρύσεται ἀπὸ τὸν Κύριο, μᾶς τὴν ἐπιβεβαίωσαν στὴ συνέχεια ἐκεῖνοι ποὺ τὸν ἄκουσαν.»

Η Κυριακὴ Β΄ Νηστειῶν ἀποτελεῖ συνέχεια τῆς προηγούμενης. Μετὰ τὸν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας, στὸ πρόσωπο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ βλέπει τὴ συνέχεια τῆς νίκης τῆς ὀρθῆς πίστης ἀπέναντι αὐτὴ τὴ φορὰ στοὺς νέους διαστρεβλωτές της, τὸν φιλόσοφο Βαρλαὰμ καὶ τοὺς ὁμόφρονές του, ποὺ συρρίκνωναν τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ σ’ ἕνα ξερὸ καὶ ἀπονευρωμένο ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ἀνθρώπινο κατασκεύασμα. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἐξέφρασε συνολικὰ τὴν ὀρθόδοξη πίστη, ἀγωνιζόμενος νὰ κρατηθεῖ ἡ Ἐκκλησία σ’ αὐτὸ ποὺ ἀποκάλυψε ὁ Κύριος, κήρυξαν οἱ ἀπόστολοι, δίδαξαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ἔγινε μέτρο πίστης καὶ κήρυκας τῆς χάριτος. Στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα αὐτῆς τῆς μέρας βλέπουμε τὴν ἀνάγκη πιστότητας στὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ. Τονίζει μεταξὺ ἄλλων ὅτι θεμέλιο αὐτῆς εἶναι ἡ αἰωνιότητα τοῦ Θεοῦ καὶ λόγου Του.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διατυπώνει ἐπιγραμματικὰ ἕνα μεγάλο μυστήριο τῆς πίστης μας: ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι μόνο ἄνθρωπος, ἀλλὰ εἶναι καὶ ὁ προαιώνιος καὶ ἀναλλοίωτος Θεός. Καὶ τεκμηριώνει τὴ μεγάλη αὐτὴ δογματικὴ ἀλήθεια ἀναφέροντας ἕνα χωρίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ποὺ ἀπευθύνεται στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ καὶ λέγει: «Ἐσύ, Κύριε, στὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας θεμελίωσες τὴ γῆ στὸ οὐράνιο στερέωμα, καὶ «ἔργα τῶν χειρῶν σου εἰσὶν οἱ οὐρανοί· αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις». Αὐτοὶ θὰ ἐξαφανιστοῦν καὶ τὸ σχῆμα τους θὰ ἀλλάξει. Ἐσὺ, ὅμως, παραμένεις ἀμετάβλητος. Ὅλος ὁ κόσμος σὰν ἔνδυμα θὰ παλιώσει, κι Ἐσὺ θὰ τὸν περιτυλίξεις σὰν ροῦχο καὶ θὰ γίνει καινούργιος. Ἐσὺ, ὅμως, εἶσαι πάντοτε ὁ ἴδιος καὶ τὰ ἔτη σου θὰ εἶναι ἀτελείωτα. Στὴ συνέχεια ἐξηγεῖ ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ἀσυγκρίτως ἀνώτερος ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους, θέτοντας τὸ ἑξῆς ἐρώτημα: Σὲ ποιὸν ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους ἔχει πεῖ ποτὲ ὁ Θεός: Κάθισε στὰ δεξιά μου, μέχρι νὰ ὑποτάξω τοὺς ἐχθρούς σου καὶ νὰ τοὺς βάλω κάτω ἀπὸ τὰ πόδια σου; Σὲ κανένα. Μόνο στὸν Υἱό του τὸ εἶπε. Διότι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ προαιώνιος Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὁ δημιουργὸς τῆς κτίσεως. Ὅλα μέσα στὴν κτίση φθείρονται, γηράσκουν καὶ χάνονται. Τὸ σύμπαν ὁλόκληρο εἶναι ὑπόδουλο στὴ φθορὰ καὶ ὁδηγεῖται πρὸς τὸ τέλος του. Ἀλλὰ καὶ ἡ ἱστορία τῶν ἀνθρώπων διαρκῶς μεταβάλλεται. Βασιλεῖες καὶ αὐτοκρατορίες ἐμφανίζονται, ἀκμάζουν, παρακμάζουν καὶ τελικὰ ἐξαφανίζονται. Ὅλα κάποτε τελειώνουν καὶ οἱ ἐγκόσμιες ἐπιτυχίες σβήνουν. Οἱ γενιὲς διαδέχονται ἡ μία τὴν ἄλλη. Κι ἐμεῖς ὁλοένα ἀλλάζουμε καὶ φεύγουμε. Ἂς μὴν ἀφήνουμε, λοιπὸν, τὴν καρδιά μας νὰ προσκολλᾶται στὰ ἐπίγεια καὶ φθαρτά, ποὺ φεύγουν καὶ χάνονται. Ἀλλὰ νὰ ζοῦμε μὲ τὸν πόθο καὶ τὴν ἀγάπη γιὰ τὸν ἀσυγκρίτως ἀνώτερο ἐκεῖνο κόσμο ποὺ θὰ ἀνατείλει, τὸν αἰώνιο καὶ ἄφθαρτο καὶ ἀληθινό. Νὰ ποθοῦμε τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ νὰ στρέφουμε τὴ σκέψη μας καὶ τὴ ζωή μας, ἐκεῖ νὰ εἶναι τὰ ὄνειρά μας καὶ οἱ προσδοκίες μας. Καὶ νὰ εἴμαστε πάντοτε ἄγρυπνοι, γιὰ νὰ τὴν κατακτήσουμε.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴ συνέχεια μᾶς θέτει ἐνώπιον τῶν εὐθυνῶν μας. Ἀφοῦ λοιπόν, λέγει, ὁ Κύριος εἶναι ὁ προαιώνιος Θεός, «διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι». Πρέπει περισσότερο νὰ προσέχουμε σ’ αὐτὰ ποὺ ἀκούσαμε καὶ εἶναι λόγοι του. Διότι, ἐὰν δὲν προσέξουμε, διατρέχουμε τὸν κίνδυνο νὰ παρασυρθοῦμε καὶ νὰ πέσουμε ἔξω. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς προειδοποιεῖ ὅτι κινδυνεύουμε νὰ χάσουμε τὴ σωτηρία μας, ἐὰν δὲν δείξουμε τὴν ἀνάλογη προσοχὴ στὶς θεῖες ἀλήθειες ποὺ μᾶς ἀποκάλυψε ὁ Κύριος, κινδυνεύουμε νὰ τὶς συνηθίσουμε καὶ σιγὰ-σιγὰ νὰ χάσουμε τὸ δρόμο μας. Καὶ τότε θὰ εἴμαστε ἀναπολόγητοι. Γι’ αὐτὸ ὁ θεῖος Ἀπόστολος μᾶς ζητᾶ νὰ δείξουμε σοβαρότητα καὶ ὑπευθυνότητα ἀπέναντι στὸ νόμο τοῦ Θεοῦ. Ἂς εὐθυγραμμίζουμε στό μέτρο τοῦ ἀνθρωπίνως δυνατοῦ τὴ ζωή μας μὲ την ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ κερδίσουμε τὴ σωτηρία μας καὶ νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ ζήσουμε κι ἐμεῖς μαζὶ μὲ τὸν Κύριο στὴ Βασιλεία του αἰωνίως. Αὐτή εἶναι ἠ κλήση μας. Αὐτός εἶναι ὀ προορισμός μας. Ἀμήν.­-

Β Κυριακή των Νηστειών (Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά) – Του π. Σπυρίδωνα Πετεινάτου

Κήρυγμα εις το Ευαγγέλιον (μάρκου 1-12)

H Κατάστασις του παραλυτικού της σημερινής περικοπής ήταν

 περισσότερο από δραματική.

 Ήταν ένας άταφος νεκρός, ανίκανος να πλησιάσει

 τον Παντοδύναμο Ιησού που βρισκόταν σ΄ένα σπίτι της Καπερναούμ.

Για να επιτευχθεί μια τέτοια μετακίνησις θα έπρεπε να βρεθούν μερικοί

άνθρωποι, που θα είχαν μια αρετή, την αρετή της επιμονής για την

 επιτυχία ενός καλού. Και βρέθηκαν τέσσερις πονόψυχοι συμπατριώτες του,

 που τον μεταφέρουν πάνω σ΄ένα πρόχειρο κρεββάτι.

Όταν όμως φθάνουν στο σπίτι που δίδασκε ο Κύριος είναι αδύνατο

 να μπούν μέσα από τον μεγάλο συνωστισμό. Παρακαλούν να τους

κάνουν τόπο αλλά κανείς δεν τους ανοίγει δίοδο να περάσουν.

Τι θα γίνει τώρα;  Θα πάρουν τον δρόμο της επιστροφής απελπισμένοι

και κατάκοποι; ΟΧΙ. Στην ψυχή και των τεσσάρων είναι αναμμένη

 η φωτιά της επιμονής για το καλό. Και η φωτιά αυτή καίει κάθε εμπόδιο.

Είναι αποφασισμένοι να φθάσουν στο τέρμα παρά τα εμπόδια.

Και θα φθάσουν. Η επιμονή τους θα νικήσει.

Με πολύ κόπο ανεβάζουν στη στέγη το κρεββάτι με τον άρρωστο.

Ανοίγουν ένα μέρος της και τον κατεβάζουν εμπρός στα πόδια του

Κυρίου. Θαύμασε τότε ο Θεάνθρωπος την πίστη και επιμονή

εκείνων των ανθρώπων και χάρισε στον παραλυτικό την υγεία του,

που τόσο ποθούσε.

Υπέροχη η στάση των τεσσάρων εκείνων ανθρώπων, που υψώνουν

 μπροστά μας με την πράξη τους ένα σύνθημα : ΕΠΙΜΟΝΗ ΣΤΟ ΚΑΛΟ.

Σύνθημα που πρέπει να μπεί βαθειά στην ψυχή μας, κι εκείνη

 να το κρατήσει σφικτά γιατί τής είναι απαραίτητο.

Εντελώς απαραίτητο, μάλιστα στην τόσο ηθικά πεσμένη εποχή μας.

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ γιατί πολλές φορές πολλοί από εμάς, ενώ αρχίζουν

 ένα καλό έργο για τον πλησίον μας, το αφήκαμε στη μέση.

Πόσες φορές όμοιοι με τους τέσσερις αχθοφόρους της αγάπης

της σημερινής ευαγγελικής περικοπής δεν ξεκινήσαμε για

να προσφέρουμε κάτι στον αδελφό μας που υποφέρει,

γυρίσαμε όμως πίσω όταν μπροστά μας συναντήσαμε μικρά

ή μεγάλα εμπόδια. Μια σκέψη μέσα μας ή η μεμψιμοιρία του

συζύγου ή της συζύγου : μα όλο θα δίνεις, κοίταξε τον

εαυτό σου, το σπίτι σου!, μας αναχαίτησε να βοηθήσουμε τον

 διπλανό μας, να συμπαρασταθούμε στη χήρα ή στα ορφανά.

Πόσες άλλες φορές, που έπρεπε να παρηγορήσουμε κάποιον,

να συμπαρασταθούμε στον πόνο του άλλου, δεν καμφθήκαμε

 από την μια ή την άλλη δυσκολία. Πόσα οδοφράγματα

συναντάει κανείς στη ζωή του. Πόσα εμπόδια από γνωστούς

και φίλους. Και όταν δεν έχει την επιμονή της αγάπης, υποχωρεί.

Πόσες άλλες πάλι φορές δεν σταματήσαμε την ηθική συμπαράσταση

που αρχίσαμε να προσφέρουμε στο νέο, που έμπλεκε με κακή παρέα,

στον συγγενή μας, που συγκλονι- ζόταν το σπίτι του από

διαφωνίες, γιατί συναντήσαμε τη σκληρή αντίστασή τους ή

 καμφθήκαμε από τα σχόλια που ακούσαμε από τον ένα ή τον άλλο.

Υποχωρήσεις, πολλές υποχωρήσεις έχουν σημειωθεί και

 σημειώνονται κάθε μέρα και από ανθρώπους που γνώρισαν το

 θέλημα του Θεού και ξέρουν τί τους επιβάλει το καθήκον τους.

Ο δρόμος της καταστροφής είναι στρωμένος με καλές αποφάσεις 

που δεν πραγματοποιή- θηκαν.

Άλλοτε πάλι ίσως έχουμε αρχίσει μαζί με άλλους μια καλή προσπάθεια,

ένα κοινωνικό ή φιλανθρωπικό έργο, για την τόνωση και την υλική

 συμπαράσταση των γύρω μας. Αλλ΄ όπως σε κάθε καλό έργο

παρουσιάζονται και εδώ δυσκολίες.

Εγωϊστές άνθρωποι μας λένε :

 « Χριστιανέ μου δεν κοιτάς την δουλειά σου. Τί θέλεις και μπλέκεις με

 συλλόγους και τα τέτοια! Σεις θα σώσετε τους φτωχούς! »

 Λόγια πικρά, που συχνά ακολουθούνται και από άλλα εμπόδια,

που γρήγορα ή αργότερα, κάμπτουν μερικούς, που εγκαταλείπουν

 με διάφορες προφάσεις και δικαιολογίες τέτοιες συλλογικές

προσπάθειες.

Πόσα, αλήθεια, μεγάλα κοινωνικά έργα δεν έχουν σταματήσει

 εξ΄ αιτίας της ελλείψεως της επιμονής για το καλό ,

την πνευματική αναγέννηση της πατρίδος μας.

ΕΡΧΕΤΑΙ όμως για άλλη μια φορά στο διάβα της ζωής μας το παράδειγμα

 των τεσσάρων αυτών αχθοφόρων της αγάπης και μας βροντοφωνεί :

 Αδελφοί μου, μην κάμπτεσθε εμπρός στα μεγάλα εμπόδια. 

Αλλά θρονιάστε στην ψυχή σας την ιερή απόφαση να επιμένετε 

στην εκτέλεση κάθε καλού έργου αγάπης, που αρχίζετε. 

Ο επιμένων νικά. Κατακτά τη νίκη του καλού! 

Τη νίκη της αγάπης!

Κυριακή Β΄ Νηστειών (αγίου Γρηγορίου Παλαμά). «Ὀρθοδοξίας ὁ φωστήρ Ἐκκλησίας τό στήριγμα καί διδάσκαλε, κήρυξ τῆς χάριτος…

Εόρτασε την περασμένη Κυριακή, πρώτη της Μ. Τεσσαρακοστής, η Εκκλησία μας το γεγονός της αναστηλώσεως των ιερών εικόνων ως Κυριακή της Ορθοδοξίας και σήμερα, επιτελεί την μνήμη του αγίου Γρηγορίου Παλαμά, λόγω της πολύ σημαντικής συμβολής του στη διατήρηση του ορθοδόξου δόγματος και της βασισμένης πάνω σε αυτό ορθοδόξου πνευματικής ζωής. Ο άγιος Γρηγόριος καταγόταν από την Βασιλεύουσα. Γεννήθηκε το 1296 από γονείς εναρέτους και επιφανείς, τον Κωνσταντίνο και την Καλονή. Ο πατέρας του ήταν συγκλητικός, και κατόπιν έγινε μοναχός. Ο Γρηγόριος ήταν επτά ετών όταν πέθανε ο ενάρετος πατέρας του, ο οποίος εμπιστεύ-θηκε τα παιδιά του στη προστασία του Θεοτόκου, την οποία και άφησε Επίτροπό τους. Ο άγιος μαζί με το θεϊκό χάρισμα της ευφυίας που είχε, επέδειξε και σπάνια επι-μέλεια, με αποτέλεσμα σε μικρό χρονικό διάστημα να αποκτήσει κάθε επιστήμη και γνώση της εποχής του. Σε ηλικία είκοσι ε-τών έγινε θαυμαστός και από μεγάλους συγχρόνους του σοφούς. Για την αξιοζήλευ-τη προκοπή του, τον ζήτησε ο αυτοκράτορας να υπηρετήσει στο παλάτι, αλλ’ ο Γρηγόριος ως συνετός, τον πόθο και το νου του γύρισε στα υψηλότερα· ζητούσε να ανέβη στον Θεό και να αφιερώσει τον εαυτό του σε αυτόν, ζώντας ζωή ασκητική και ισάγγελη. Τον σκοπό του φανέρωσε στη μητέρα του και εκείνη ως ευλαβέστατη δόξασε τον Θεό, κάλεσε δε και τα άλλα της παιδιά, για να πληροφορηθούν από τον μεγαλύτερο αδελφό τους τα σχετικά με την αφιέρωσή του. Τους κατέπεισε όλους και φάνηκαν και εκείνοι πρόθυμοι να ακολουθήσουν παρόμοιο με τον του αγίου δρόμο. Μοίρασαν με τρόπο ευαγγελικό τα υπάρχοντα στους πτωχούς και αφήνοντας τις ματαιότητες του κόσμου, η μεν μητέρα με τις δύο θυγατέρες της μπήκαν σε γυναικείο μοναστήρι, τους δύο δε αδελφούς ο Γρηγόριος πήρε μαζί του στο Άγιον Όρος. Εκεί μπήκε στην υπακοή του θαυμάσιου Γέροντος Νικηφόρου, ο οποίος ζούσε ησυχαστική ζωή κοντά στο Μο-ναστήρι του Βατοπεδίου. Με την εν γένει άσκηση και μάλιστα της υπακοής και της ταπεινώσεως προόδευσε στις αρετές και μόρφωσε στην καρδιά του τον Χριστό, αξιώθηκε δε να δεχθεί, με μυστική αποκάλυψη, την ιδιαίτερη παρουσία και αντίληψη της Υπεραγίας Θεοτόκου. Μετά την κοίμηση του Γέροντά του, πήγε στην περίφημη Μονή Μεγίστης Λαύρας, και κατόπιν στην έρημο όπου παρέδωσε τον εαυτό του σε κάθε κατά Χριστόν σκληραγωγία. Συμμαζώνοντας το νου του στην καρδιά είχε παντοτινή ασχολία την προσευχή και κραύγαζε προς τον Χριστό· «φώτισόν μου το σκότος, φώτισόν μου το σκότος». Έτσι, και με τη βοήθεια του Θεού, νικούσε κατά κράτος στους πολέμους κατά του διαβόλου. Με νηστείες, αγρυπνίες και πολλά δάκρυα καθάρισε την ψυχή του, έγινε σκεύος εκλεκτό του Παναγίου Πνεύματος και αξιώθηκε να έχει πολλές θεοφάνειες. Κατόπιν, λόγω των πολλών επιδρομών των Τούρκων, αναγκάστηκε να μεταβεί στη Θεσσαλονίκη, χωρίς όμως να αφήσει την ακρίβεια της αγίας του ζωής. Κοντά στις άλλες ουράνιες δωρεές έ-λαβε, κατόπιν θεϊκής πληροφορίας, και το μέγα χάρισμα της ιεροσύνης. Τελούσε την ιερή Μυσταγωγία ως άλλος άγγελος, ώστε οι παρευρισκόμενοι, και μόνο που τον έβλεπαν ένοιωθαν κατάνυξη στις ψυχές τους. Καθώς ήταν πνευματοφόρος αναδείχθηκε πραγματικός πνευματικός πατέρας. Έλαβε εξουσία κατά των δαιμόνων, το χάρισμα των θαυμάτων και προέλεγε τα μέλλοντα να συμβούν. Με ένα λόγο ήταν στολισμένος με τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος και δικαίως, με θεία ψήφο, ανήλθε και στον αρχιερατικό θρόνο της Εκκλησίας των Θεσσαλονικέων, της οποίας αναδείχθηκε άξιος ποιμένας. Όμως η προσωπικότητα και το έργο του αγίου Γρηγορίου αναδείχθηκαν λαμπρότερα και ευρύτερα, όταν παρουσιάστηκε ο κίνδυνος από τον δυτικό κατά το φρόνημα μοναχό Βαρλαάμ, και τους ομόφρονές του, οι οποίοι κυρίως έλεγαν ότι η χάρη του Θεού είναι κτίσμα, οπότε όμως ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί. Ο άγιος Γρηγόριος αγωνίστηκε κατά της πλάνης αυτής προβάλλοντας το από την εμπειρία των Αγίων ορθόδοξο φρόνημα το οποίο και κατοχυρώθηκε με αποφάσεις Συνόδων στην Κωνσταντινούπολη, οι οποίες κήρυξαν τον άγιο «ἀσφαλέστατον τῆς εὐσεβείας πρόμαχον». Εκτός όλων αυτών, ο Θεός, κατά τις ανεξιχνίαστες βουλές του, έστειλε τον άγιο διδάσκαλο μεταξύ των Τούρκων. Καθώς κάποτε έπλεε προς την Βασιλεύουσα πιάστηκε από τους Αγαρηνούς και σύρθηκε αιχμάλωτός τους. Τον κράτησαν ένα χρόνο και τον μετέφεραν από τόπο σε τόπο και από πόλη σε πόλη, αλλά εκείνος ως γενναίος αθλητής και διδάσκαλος μέγας, δίδασκε το Ευαγγέλιο του Χριστού άφοβα. Όσους στέκονταν καλά στην πίστη τους στερέωνε ακόμη περισσότερο, τους κλονισμένους στερέωνε κατά τρόπο σοφό, με εκείνους δε που περιέπαιζαν τα χριστιανικά δόγματα συζητούσε με θάρρος για την ένσαρκο οικονομία, την προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού και των αγίων εικόνων και για πολλά άλλα ζητήματα. Και άλλοι μεν, οι καλοπροαίρε-τοι, τον θαύμαζαν, άλλοι δε μαίνονταν εναντίον του, και θα τον σκότωναν αν δεν τους εμπόδιζε η ελπίδα της εξαγοράς του. Τέλος, κατά θεία οικονομία και για την μεγάλη ωφέλεια της Εκκλησίας, κάποιοι φιλόχριστοι τον ελευθέρωσαν και έτσι επανήλθε στο ποίμνιό του, μάρτυς αναίμακτος, στολισμένος με τα στίγματα του Χριστού. Συνέχισε να καταρτίζει και να καθαγιάζει τον λαό, μέχρις ότου, μετά από βαριά αρρώστια, στις 14 Νοεμβρίου του 1359, σε ηλικία 63 ετών, επήλθε το μακάριον τέλος της θαυμάσιας εκείνης ζωής. Πριν από πολλές μέρες είχε προείπει την εκδημία του, και κατ’ αυτήν, θείο και υπερφυσικό φως φώτισε το πρόσωπό του και περιέλαμψε το δωμάτιο όπου κείτονταν το ιερό λείψανο, το οποίο η συνδεδεμένη με αυτό χάρις του Θεού κατέστησε «θαυμάτων πηγήν, εις κοινόν και αδάπανον ιατρείον». Ο θεοφόρος Παλαμάς είχε καθιερωθεί, εν όσω ακόμη ζούσε, στη συνείδηση των ορθοδόξων ως άγιος. Οι αγώνες του υπέρ της Ορθοδοξίας για τους οποίους τόσους διωγμούς και δεσμά υπέστη, η κατ’ επανάληψη αναγνώρισή του από την Εκκλησία ως προμάχου της, οι αρετές, τα χαρίσματα και το πλήθος των θαυμάτων του, πριν και μετά την κοίμησή του, τον κατέταξαν στην χρυσή αλυσίδα των μεγάλων διδασκάλων και Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας. Μόλις εννέα έτη μετά την εκδημία του αναγνωρίστηκε και επίσημα ως άγιος και ορίστηκε να εορτάζεται η μνήμη του και κατά τη Β΄ Κυριακή της Μ. Τεσσαρακοστής, μετά την Κυριακή της Ορθοδοξίας ως τρόπον τινά επέκτασή της. Και εμείς πρέπει να αισθανόμαστε τον άγιο Γρηγόριο ως κανόνα της Ορθοδόξου Θεολογίας και της χριστιανικής μας ζωής. «Τα επουράνια, τα επουράνια» ήταν τα λόγια τα οποία υποψιθύριζε πριν την κοίμησή του, τα οποία θα πρέπει να αποτελούν για μας αφυπνιστική και προτρεπτική κραυγή. Να μη αδικούμε τον εαυτό μας βάζοντας ως στόχο της ζωής μας τα επίγεια που είναι πρόσκαιρα αλλά την ένωσή μας με τον Θεό. Να γίνουμε κοινωνοί όχι της ουσίας του αλλά της χάριτός του που είναι θεία και μπορεί να κάνει θεό τον άνθρωπο. Πώς; Με τα άγια μυστήρια και τις άγιες αρετές, και ιδιαίτερα με την προσευχή του νου στην καρδιά, που θα πρέπει να είναι αδιάλειπτη, συνεχής, όχι, καθώς παρατηρεί ο άγιος, για να πείσουμε τον Θεό, διότι είναι «αυτοπαράκλητος» ούτε για να τον ελκύσουμε προς εμάς, αφού είναι πανταχού, αλλά για να ανεβαίνουμε εμείς προς αυτόν, να είμαστε ενωμένοι συνεχώς με αυτόν και έτσι να μετέχουμε των αγαθοπρεπών δωρεών του, τις οποίες είθε όλοι μας να επιτύχουμε με τις πρεσβείες του κατ’ εξοχήν κήρυκος της χάριτος αγίου Γρηγορίου Παλαμά. Αμήν. 

Η Πίστη, ως ασφαλές θεμέλιο ύπαρξης του ανθρώπου Το μήνυμα της Κυριακής από την Ι.Μ.Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου

Στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της Β΄ Κυριακής των Νηστειών, ο Απόστολος Παύλος τεκμηριώνει την σημασία της αποκαλυφθείσας Ευαγγελικής Αλήθειας, ότι τα πάντα, επίγεια και ουράνια, δημιουργήθηκαν από τον Τριαδικό Θεό και ότι όλα έχουν ως τελικό σκοπό την ενότητα με Εκείνον, γευόμενα την θεία Χάρη Του. Όλα τα κτίσματα, ως δημιουργήματα του Λόγου του Θεού, ανάγουν την αιτία της υπάρξεώς τους στον Θεό και μαρτυρούν την ύπαρξή Του. Ο Θεός δεν δημιουργεί τον κόσμο για να επεκτείνει την δόξα Του ή να γίνει δέκτης δοξασιών και κατορθωμάτων, αλλά για να φανερώσει αυτή και να κάνει μέτοχο της ακτίστου Χάριτός Του τον όλο άνθρωπο, ο οποίος είναι μεν κτιστό αποτέλεσμα της θείας ενέργειας, αλλά αποτελεί ολοκλήρωση και κόσμημα της όλης δημιουργίας, αφού έχει το μοναδικό προνόμιο, ως κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωση δημιουργημένος, να έρχεται σε κοινωνία με το αληθινό Πρόσωπο, τον Θεό.

Με θαυμαστό αλληγορικό τρόπο, ο Απόστολος προβάλλει την απόσταση μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Η φθαρτότητα και η αλλοίωση είναι δύο στοιχεία που περικλείουν τον πεπτοκώτα άνθρωπο ως παλαιό ένδυμα, αλλά ο Άναρχος Υιός και Λόγος του Θεού παραμένει πάντοτε αιώνιος και αναλλοίωτος, δεν προσδιορίζεται ούτε κατά τον χρόνο, ούτε κατά τον τόπο, περικλείει πάντοτε με αγάπη και ελευθερία τον εν πίστη άνθρωπο ως εξωτερικό ένδυμα και οδηγεί  αυτόν στην αληθινή μετάνοια. Ο Θεάνθρωπος είναι εκείνος, που εισήλθε λυτρωτικά σε κάποια ιστορική στιγμή στον κόσμο, αλλάζοντας την πορεία και το νόημα της ζωής και της ιστορίας. Ως μοναδικός και ασύγκριτος σαρκώθηκε, και αφού επιβεβαίωσε την υπόσχεση της ελεύσεώς Του μετά την πτώση των πρωτοπλάστων, επέφερε την πλήρη άρση των συνεπειών αυτής. Με την Σταύρωσή Του θανάτωσε την αμαρτία και με την Ανάστασή Του υπέδειξε την μοναδική σωτηριώδη εσχατολογική διαδρομή, την οδό της θεογνωσίας.

Η σωτηρία αυτή άρχισε να αποκαλύπτεται από τον ίδιο τον Κύριο σε εκείνους που την άκουσαν απ΄ ευθείας από το στόμα Του, δηλαδή τους Αποστόλους. Οι θεολόγοι  Πατέρες της Εκκλησίας παρέλαβαν από τους Αποστόλους και χωρίς παρεκκλίσεις διετήρησαν ανόθευτο το περιεχόμενο της πίστεως, δηλαδή την ιερά μας Παράδοση. Και αυτή την κατεύθυνση, ακολούθησε μία από τις σημαντικότερες θεολογικές προσωπικότητες της υστεροβυζαντινής περιόδου, ο Γρηγόριος ο Παλαμάς, την μνήμη του οποίου, η Εκκλησία όρισε να τιμά την Β' Κυριακή των Νηστειών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Ο Άγιος Γρηγόριος, ως κήρυξ της χάριτος, παραθέτει νέες ορολογίες στην θεολογική σκέψη και συνάμα χαράσσει την δική του μεγάλη συμβολή στα θεολογικά και ηθικά προβλήματα της εποχής Του. Ως φωτεινό παράδειγμα αγωνιστή Ιεράρχη και με μαχητικό πνεύμα αγωνίζεται να κρατήσει αναλλοίωτη την παρακαταθήκη της Ορθοδόξου Πίστεως, με αφορμή την φιλοσοφική πλάνη του βαρλααμιτισμού. Έμπλεος σοφίας πνευματικής καταλυτικά θεολογεί για την διασάφηση των εννοιών των τριών Προσώπων της Αγίας Τριάδος.

Η πίστη στο αναλλοίωτο του Λόγου του Θεού καθίσταται το ασφαλές θεμέλιο για την επί γης ύπαρξη του ανθρώπου. Κατά τον Παλαμά, ισοδυναμεί με την υπεραπόδειξη αγάπης προς τον Θεό, υπερβαίνει όλες τις διανοητικές δυνάμεις της ψυχής, δεν αναφέρεται σε θεωρητικό επίπεδο αλλά βιώνεται για να αναχθεί ο άνθρωπος στη γνώση του Θεού. Αυτή η επίτευξη της γνώσης του Θεού συνειδητά,  θα πρέπει να είναι το ισχυρό εφόδιο του δυναμισμού του ανθρώπου στην ραγδαία εξελισσόμενη επιδείνωση των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών, ώστε από αυτή να διαμορφωθεί η αληθινή ενότητα και αγάπη σε ολόκληρη την οικουμένη διότι «τό σώμα ουκ εστιν εν μέλος αλλά πολλά». Αυτή την πίστη επιβεβαίωσαν με την ζωή τους οι άγιοι της Εκκλησίας, μεταξύ των οποίων και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, η βιωτή και το φωτεινό παράδειγμά του οποίου συνιστούν τον πιο αυθεντικό δείκτη ζωής για τους πιστούς.   

           

Σκέψεις για την Κυριακή των Β’ Νηστειών π. Νεκτάριος Κουτρουμάνης

Η Μ. Τεσσαρακοστή είναι μια περίοδος επτά εβδομάδων που συνήθως κατανοείται από τους περισσότερους Χριστιανούς αρνητικά, ως ένα σύνολο απαγορευτικών για την ζωή κανόνων. Όμως ο σκοπός της Μ. Τεσσαρακοστής είναι άλλος: Θέλει να μας «μαλακώσει» την καρδιά, ώστε ο νους να απελευθερωθεί από τις έγνοιες και τις σκοτούρες που στραγγαλίζουν κάνοντας ανυπόφορη την ζωή μας.  Η Εκκλησία επιθυμεί να μας κάνει να δούμε πιο καθαρά και αληθινά, με απλότητα την ζωή.  Το ευαγγελικό ανάγνωσμα της Β΄ Κυριακής των νηστειών είναι ενταγμένο ακριβώς σε αυτήν την λογική: Μας παρουσιάζει την τεράστια επίδραση του περιβάλλοντος, των οικείων μας στην διαμόρφωση της πνευματικής μας ζωής. Η σημερινή διήγηση είναι ίσως η μοναδική στην Κ.Δ. όπου ο θεραπευμένος δεν ομιλεί και δεν είναι ο πρωταγωνιστής. Εμφανίζεται στο προσκήνιο να μεταφέρεται από μια τετράδα ανδρών. Εξαιτίας της αντικειμενικής τους αδυναμίας να προσεγγίσουν τον Κύριο, ανεβαίνουν στην στέγη του οικοδομήματος, χαλάνε την σκεπή και το κρεβάτι του παραλυτικού και τον κατεβάζουν μπροστά στα έκπληκτα μάτια του πλήθους μπροστά στον Ιησού Χριστό. Εκείνος βλέποντας την παράτολμη πίστη τους απευθύνεται στον παράλυτο συγχωρώντας τις αμαρτίες του και θεραπεύοντας τον. Από την διήγηση κατανοούμε πόσο σημαντικό είναι το άμεσο περιβάλλον, των ανθρώπων που μας αγαπάνε, αλλά και το έμμεσο, το κοινωνικό περιβάλλον  τα οποία επηρεάζουν αρκετά την προσωπική μας ψυχική, σωματική και πνευματική ισορροπία.   Η Εκκλησία θέλει να μας δείξει με το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα ότι η ευθύνη για την προσωπική μας πνευματική  ανεπάρκεια, για τις ψυχικές μας αναπηρίες δεν είναι  πάντοτε απόλυτα προσωπική. Συνδιαμορφώνεται από πλήθος εσωτερικών και εξωτερικών ερεθισμάτων. Κάθε προσπάθεια για αποκατάσταση, για θεραπεία είναι καταδικασμένη σε αποτυχία εάν δεν υπάρχει και το κατάλληλο  υποστηρικτικό πλαίσιο. Στην σημερινή διήγηση  για παράδειγμα, ο παράλυτος θεραπεύεται όταν η κοινότητα των τεσσάρων συνανθρώπων του που τον περιβάλλει, τον μεταφέρει στον αρχηγό της ζωής. Με άλλα λόγια, ο πνευματικός αγώνας μας δεν είναι μια ιδιωτική υπόθεση. Υπάρχει  δηλαδή μια συνεχής αλληλεπίδραση του χαρακτήρα με το γύρω του περιβάλλον.   Επιγραμματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι στην ζωή μας συναντάμε δύο κατηγορίες ανθρώπων: Αυτών που μας βοηθάνε με την διάθεση και την πίστη τους να οδηγηθούμε σε μια ωριμότητα και στην κοινωνία, σε σχέση σωτηρίας με τον Ιησού Χριστό και αυτών που μας εμποδίζουν και μας δυσκολεύουν. Οι τελευταίοι περιγράφονται από το σημερινό Ευαγγέλιο ως οι Γραμματείς. Οι τυπικοί θρησκευόμενοι, οι διανοούμενοι και οι καθοδηγητές της εκάστοτε εποχής που δυστυχώς τις περισσότερες φορές αδυνατούν να μας δείξουν τον αληθινό δρόμο για την σωτηρία μας. Είναι έτοιμοι να κατηγορήσουν. Κοροϊδεύουν και μπερδεύουν τον κάθε λογής παράλυτο που αποζητάει την υγεία του σχετιζόμενος γόνιμα με τους συνανθρώπους του και με τον αληθινό Θεό.   Παραλυτικός μπορεί να είναι κανείς σωματικά εξαιτίας μιας ασθένειας, ενός ατυχήματος ή εκ’ γενετής. Όμως υπάρχει και μια χειρότερη μορφή παραλυσίας: Αυτής του χαρακτήρα ανεξάρτητα μάλιστα του εάν είναι κανείς πλούσιος, φτωχός, αγράμματος ή μορφωμένος. Μακριά από την εμπειρία της γνήσιας κοινωνίας με τον Χριστό η παραλυσία λαμβάνει καταστροφικές, δαιμονικές διαστάσεις. Το ψυχικό και συναισθηματικό αδιέξοδο της εποχής μας, ο πόνος, η μοναξιά, η απουσία νοήματος ζωής, χαράς και ελπίδας, ακόμη και το παγκόσμιο οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο είναι πλευρές, κομμάτια της μιας αμαρτίας. Της αυτοθέωσης του ανθρώπου.   Η σημερινή περικοπή μας υπενθυμίζει τον τρόπο και τον στόχο του πνευματικού μας αγώνα.  Ο μόνος κατάλληλος τρόπος για να σωθούμε από την αμαρτία είναι η συνύπαρξη όπως την βιώνει η Εκκλησίας ως Σύναξη. Είναι με απλά λόγια η έμπρακτη αλληλοβοήθεια, η αλληλοσυμπαράσταση των ανθρώπων. Όμως ο τρόπος αυτός από μόνος του δεν επαρκεί. Ένας έντονος κοινοτισμός, ένας ανθρωπισμός χωρίς στόχο, χωρίς  κοινή αναφορά εκφυλίζεται σε σχέσεις συμφέροντος.   Ο στόχος τον οποίο ευχόμαστε να πετύχει ο καθένας και η κάθε μια από εμάς, μας τον προσφέρει ξεκάθαρα η Εκκλησία σε κάθε λειτουργική της Σύναξη: Είναι η σχέση, η κοινωνία με τον αρχηγό και σωτήρα μας τον Ιησού Χριστό. 

ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΑΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ)

«Ιδών δε την πίστιν αυτών είπε τω παραλυτικώ: Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου…» (Μάρκ. 2, 5)

α. Η Β΄ Κυριακή Νηστειών αποτελεί ως γνωστόν συνέχεια της προηγουμένης, της Κυριακής της Ορθοδοξίας. Η  Εκκλησία μας έθεσε, κατ’ αυτήν, ως τρόπον τινά δεύτερη Κυριακή της Ορθοδοξίας,  να εορτάζεται ο μεγάλος Πατέρας και Διδάσκαλός της άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο οποίος συνόψισε σύνολη την Πατερική Παράδοση την προ αυτού και φανέρωσε με δύναμη την ορθόδοξη πίστη, όταν αυτή αμφισβητήθηκε από Δυτικούς χριστιανούς, ιδίως δε τον Βαρλαάμ. Η συμβολή του αγίου Παλαμά έγκειτο κυρίως στην προβολή της αλήθειας ότι ο Θεός μας είναι ουσία και (άκτιστη) ενέργεια, απρόσιτος και προσιτός, μακριά μας και πολύ κοντινός μας, συνεπώς δημιουργεί τις συνθήκες πραγματικής και όχι φανταστικής σωτηρίας μας. Η σωτηρία μας μάλιστα σχετίστηκε με την κατεξοχήν ενέργεια του Θεού, τον ερχομό Του στον κόσμο ως ανθρώπου εν προσώπω Ιησού Χριστού, με τον οποίο απαλλάσσει τον κόσμο από την αμαρτία και τις συνέπειές της τη φθορά και τον θάνατο και τον ενώνει με τον Ίδιο. Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα δείχνει ακριβώς το πώς ο Χριστός θεραπεύει τον άνθρωπο και ψυχικά (άφεση αμαρτιών) και σωματικά (υγεία).

β. 1. Θα πρέπει να θυμηθούμε καταρχάς ότι η αμαρτία δεν συνιστά μία απλή παράβαση ή μία παρέκκλιση από κάποιον κανόνα, δεν πρόκειται δηλαδή για κάτι δευτερεύον. Αποτελεί την επανάσταση του ανθρώπου κατά του ίδιου του Θεού: της πηγής της ζωής του, η οποία ως αποτέλεσμα φέρει τη διαστροφή του ανθρώπου, την εισαγωγή του θανάτου με όλα τα παρεπόμενα της φθοράς στη ζωή του, την ανώμαλη και παρά φύσιν πορεία του έκτοτε μέσα στον κόσμο. «Διά της αμαρτίας ο θάνατος» σημειώνει ο λόγος του Θεού. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να «παίζει» κανείς με την αμαρτία, της οποίας την τραγικότητα περιγράφει μεταξύ άλλων η ιστορία του αδελφοκτόνου Κάιν στην Παλαιά Διαθήκη: στιγματίζεται καίρια ώστε να μην ησυχάζει όπου κι αν σταθεί, και ο απόστολος Παύλος στο έβδομο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής: «ποιος θα με σώσει από τον θάνατο της αμαρτίας;»

2. Ο Χριστός λοιπόν, ο ενανθρωπήσας Θεός μας, ήλθε για να μας επαναφέρει στον δρόμο του Θεού, γινόμενος ο Ίδιος «δρόμος» και αίροντας και καθαρίζοντας την ανθρώπινη φύση και την αμαρτία του κόσμου. Είναι ο μόνος ως Θεός που μπορεί να συγχωρήσει και να διαγράψει τις αμαρτίες, γι’ αυτό και καθένας που προσεγγίζει τον Χριστό (και τότε που ήλθε και μετέπειτα έως της συντελείας του αιώνος) λαμβάνει την άφεση των αμαρτιών του, αναπαύεται και παρηγορείται πραγματικά και ουσιαστικά. «Ίνα δε ειδήτε ότι ο Υιός του ανθρώπου έχει την εξουσίαν επί της γης αφιέναι αμαρτίας». Κι αυτή η άφεση προσφέρεται βεβαίως δυνάμει όλης της ζωής Του, ιδίως όμως της Σταυρικής Θυσίας Του, κάτι που συνεχίζεται αενάως μέσα στο Σώμα Του την Εκκλησία εν Πνεύματι Αγίω και δη μέσα στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

 

3. Όμως, ενώ δόθηκε η συγνώμη και η άφεση και επήλθε η πλήρης αποκατάσταση (ας δούμε την παραβολή του ασώτου), δεν εισπράττεται αυτή από τον κάθε άνθρωπο, διότι πρέπει και ο ίδιος να ανταποκριθεί. Η προσφορά υπάρχει, η αποδοχή χωλαίνει. Κι η ανταπόκριση του ανθρώπου είναι η πίστη του. Η πίστη αποτελεί στην ουσία το άνοιγμα της καρδιάς στον Θεό – ανταπόκριση στου Θεού το άνοιγμα -, η συγκατάθεση του ανθρώπου προκειμένου να δεχθεί τις δωρεές της αφέσεως. Χωρίς την πίστη αυτή η χάρη του Θεού παραμένει ανενέργητη.

 

4. Στο σημερινό Ευαγγέλιο όμως τονίζεται και κάτι άλλο πέραν της πίστεως του ανθρώπου: η δύναμη της κοινής πίστεως. «Ιδών την πίστιν αυτών» σημειώνει ο Ευαγγελιστής για τον Κύριο, είδε την πίστη και του παραλυτικού αλλά και των φίλων του. Και πρέπει εδώ να εννοήσουμε τη δύναμη της Εκκλησίας. Όχι μόνο η ατομική θα λέγαμε πίστη, αλλ’ η κοινή, η εκκλησιαστική, είναι ό,τι κατεξοχήν επισύρει την ενέργεια της χάρης του Θεού. Κι αυτό θα πει: ένα πρόβλημα, όσο μεγάλο κι αν είναι, μπορεί να ξεπεραστεί με την πίστη βεβαίως του ανθρώπου στον Χριστό, κυρίως όμως όταν γίνει από ατομικό κοινό πρόβλημα, όταν λειτουργήσει η εκκλησιαστική συνείδηση.

Ας θυμηθούμε: - οι απόστολοι καλούσαν τους Χριστιανούς να προσεύχονται στην Εκκλησία για τα προβλήματά τους, κοινά ή ατομικά.

- Ο απόστολος Πέτρος όταν συνελήφθη για τη δράση του και φυλακίστηκε, απελευθερώθηκε μετά από σεισμό μάλιστα, γιατί γινόταν εκτενής δέηση προς τον Θεό υπέρ αυτού από το εκκλησιαστικό σώμα.

  – Ο απόστολος Ιάκωβος γράφει για την προσευχή της Εκκλησίας σε αρρώστους, μιλώντας για το ευχέλαιο, προσευχή που μπορεί να σώσει από την αρρώστια. «Και η ευχή της πίστεως (της Εκκλησίας δηλαδή) σώσει τον κάμνοντα (τον άρρωστο)».      

– Η προτροπή των αποστόλων να προσεύχεται ο ένας για τον άλλον, προκειμένου να γιατρευόμαστε και ψυχικά και σωματικά. «Εύχεσθε υπέρ αλλήλων, όπως ιαθήτε».

γ. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του ανθρώπου δεν είναι το οικονομικό του πρόβλημα ούτε ακόμη και το όποιο πρόβλημα υγείας μπορεί να έχει. Το μεγαλύτερο πρόβλημα γιατί έχει αιώνιο αντίκτυπο είναι η αμαρτία, όταν βεβαίως ο άνθρωπος δεν μετανοεί. Η διέξοδος είναι μονόδρομος: η στροφή εν μετανοία στον Χριστό, η ένταξη στον εκκλησιαστικό ρυθμό ζωής που είναι ρυθμός μετανοίας. Σ’ αυτόν τον ρυθμό που στρέφει τον άνθρωπο εν προσευχή στον Κύριο και εν αγάπη στον συνάνθρωπο βρίσκεται και η μεγαλύτερη δύναμη, γιατί ενεργοποιεί την παντοδύναμη χάρη του Θεού. Είναι πολύ ωραίο αυτό που κάνουν ήδη πολλοί εν Χριστώ αδελφοί: όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα κινητοποιούν και άλλους. Το λένε στους ιερείς, στα μοναστήρια, σε άλλους πιστούς. Προκαλούμε με τον τρόπο αυτόν πιο έντονα τον Χριστό για να εκφράσει τη δεδομένη έτσι κι αλλιώς απέναντί μας αγάπη Του. Αυτό δεν κάνουμε άλλωστε και με τους αγίους μας, ιδίως με την Παναγία μας; Τους παρακαλούμε να μεσιτεύσουν για εμάς στον Κύριο. Το παράδειγμα του παραλύτου σήμερα που η πίστη του αλλά και η πίστη των φίλων του έφεραν το ποθούμενο γι’ αυτόν αποτελεί σήμα καθοδηγητικό.

Στην β΄ Κυριακή των Νηστειών …αλλήλων τα βάρη βαστάζετε και ούτως αναπληρώσατε τον νόμον του Χριστού… π.Παντελεήμων Κρούσκος

…αλλήλων τα βάρη βαστάζετε και ούτως αναπληρώσατε τον νόμον του Χριστού…

Δευτέρα Κυριακή των νηστειών, σήμερα , αγαπητοί αδελφοί και το ανάγνωσμα του ευαγγελίου είναι από τον ευαγγελιστή Μάρκο. Επιπλέον, το αποστολικό ανάγνωσμα είναι από την προς Εβραίους επιστολή. Και τα δύο αυτά βιβλία της Καινής Διαθήκης, ορίστηκαν να διαβάζονται αποσπασματικά, κατά την περίοδο της μεγάλης Τεσσαρακοστής, από την Εκκλησία μας, διότι σημαίνουν και προκαταγγέλουν την νίκη του Σταυρού, πού θα συντελεστεί εντός ολίγου την μεγάλη Εβδομάδα. Η μεν επιστολή προς Εβραίους παρουσιάζει τον Χριστό ως μέγα Αρχιερέα, ο οποίος τέλεσε το μυστήριο της σωτηρίας πάνω στον Σταυρό και το μεν Ευαγγέλιο του Μάρκου, ως σημειοφόρον μέγα παρουσιάζει τον Κύριο, εξουσιαστή επί της φθοράς και της ασθένειας και νικητή του διαβόλου και του θανάτου.Φυσικά, λοιπόν και το σημερινό ευαγγέλιο παρουσιάζει την θεραπεία ενός παραλυτικού από τον Χριστό στην πόλη Καπερναούμ και την εξουσία Του, όχι μόνο να θεραπεύει κάθε ασθένεια και κάθε φθοροποιό κατάσταση αλλά να δίνει ως Κύριος και Θεός άφεση αμαρτιών.

Όμως εμείς θα αφήσουμε το θαύμα και την φυσική εξουσία του Κυρίου μας, πάνω στην ασθένεια και την αμαρτία, για να δούμε από κοντά κάποια πρόσωπα του δράματος. Ο Κύριος διδάσκει στο σπίτι του Σίμωνα Πέτρου, το οποίο είναι κατάμεστο και ο παραλυτικός δεν μπορεί να Τον πλησιάσει για να λάβει την άφεση και την ίαση, την πνευματική και σωματική υγεία. Παρακωλύεται να πλησιάσει τον Ιατρό της ψυχής και του σώματος. Ο κόσμος πολύς και φυσικά, άλλοι προηγούνται στο να εγγίζουν και να πλησιάζουν τον Ιησού, ως αξιωματικά ανώτεροι από τον δυστυχισμένο αυτόν: Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι και οι φιλοθεάμονες περίεργοι πού διεκδικούν την πνευματική πρωτοκαθεδρία στα θρησκευτικά δρώμενα και ασφαλώς την κριτική επί του Ιησού και των λόγων Του. Όμως στην απελπιστική αυτή κατάσταση του ασθενούς ανθρώπου, ερχονται οι φίλοι και οι συμπαραστάτες του και συλλαμβάνοντας ένα τέχνασμα , χαλούν την σκεπή και φέρνουν από ψηλά, τον παραλυτικό επί της κλίνης, μπροστά στα πόδια του Κυρίου. Ο Κύριος μακαρίζει την πίστη και την αγάπη τους, την συμπάθεια και την εφευρετικότητα τους, την δύναμη της αγάπης πού γεννά την επινοητικότητα και ξεπερνά κάθε φυσικό και ηθικό εμπόδιο και δίνει στον παραλυτικό την ίαση του σώματος και την άφεση των αμαρτιών. Διότι συνδέονται αυτά τα δύο. Η αμαρτία γεννά τον θάνατο και την ασθένεια. Αδυνατίζει την ψυχή και εξουθενώνει ως αποτέλεσμα το σώμα. Καταδυναστεύει, αιχμαλωτίζει και μετά αχρηστεύει τον άνθρωπο. Και ιδού η άφεση προηγείται για να επέλθει και η ίαση του σώματος. Δίνεται το φάρμακο και επακολουθεί η θεραπεία.

Τί θαυμαστή η στάση των φίλων και των συνεργατών του παραλυτικού! Από τον άδη του θανάτου και της απελπισίας φέρνουν τον πληγωμένο τους φίλο και ανταμοίβονται για την αγάπη τους, όπως και εκείνος για την βαθιά του πίστη προς τον Ιατρό.

Βρισκόμαστε ήδη αδελφοί μου, στο τέλος της δεύτερης εβδομάδας και πορευόμαστε για το μέσο της μεγάλης τεσσαρακοστής. Η νηστεία τώρα πρέπει να ακμάζει μέραν την ημέρα και περισσότερο, οι πνευματικοί αγώνες, η προσευχή, η εμβάθυνση στην μετάνοια και η σταθερότητα στην απόφαση, στην απόφαση να επιστρέφουμε κάθε μέρα στον παράδεισο, στον Πατέρα και Θεό, στην φυσική μας κατοικία, την κοινωνία με την Ζωή του κόσμου. Κι όμως αυτός ο αγώνας, δεν είναι υπόθεση ατομική ,δεν είναι απομόνωση και αυτοαποκλεισμός από τους άλλους, την Εκκλησία δηλαδή. Ο ένας να στηρίζει τον άλλο, ο ένας να τραβάει τον άλλο στην σωτηρία, να τον παρακινεί στο φιλότιμο, να βαστάζει με υπομονή ο ένας τα βάρη του άλλου. Η νηστεία έχει πρώτιστα κοινωνική διάσταση. Δεν είναι μόνο η ελεημοσύνη των αγαθών πού ουσιοποιεί την νηστεία, αλλά και η συμπαράσταση και το χρέος να είμαστε άγιοι για τον άλλο, να είμαστε φως για τον άλλο. Η Εκκλησία σήμερα εορτάζει τον πατέρα του Ησυχασμού, τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά. Και ο ησυχασμός ό ίδιος δεν είναι απομόνωση από τον άνθρωπο ή την Εκκλησία. Η προσευχή είναι αυτή πού στηρίζει και διατηρεί αυτόν τον κόσμο, η προσευχή πού κατατρώει σαν φωτιά τον ησυχαστή, από αγάπη άσβεστη και ενδιαφέρον για όλη την κτίση. Και κοντά στην προσευχή, ο ησυχαστής άγιος ως φωτεινός στύλος, λάμπει και δίνει το πρότυπο, το θάρρος και την σιωπηρή διδασκαλία στην Εκκλησία, παρακινεί με λίγα λόγια στην τελειότητα και την αγιότητα.

Ας βαστάξουμε ο ένας τα βάρη του άλλου , αγαπητοί αδελφοί, για να διανύσουμε ουσιαστικά και εκκλησιαστικά το «της νηστείας μέγα πέλαγος» και να βιώσουμε ό ένας στον άλλο και όλοι μαζί, πραγματικά την πασχαλινή χαρά και τελείωση. Αμην.

Κυριακὴ Β΄ Νηστειών – Η κατ᾽ οίκον εκκλησία. +Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος

Ἡ κατ᾽ οἶκον ἐκκλησία

(Ομιλία του †Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

«Καὶ ἠκούσθη ὅτι εἰς οἶκόν ἐστι» (Μᾶρκ. 2,1)

Θὰ μιλήσω, ἀγαπητοί μου, ἐπάνω στὴν ἀρχὴ τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Θὰ δοῦμε,ποῦ ἔκανε τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ παραλύτου ὁ Χριστός. Τὸ θαῦμα αὐτὸ δὲν τὸ ἔκανε στὸ ναὸ τοῦ Σολομῶντος, οὔτε σὲ κάποια συναγωγή, οὔτε μέσα σὲ ἄλλο ἱερὸ περιβάλλον, ἀλλὰ τὸ ἔκανε μέσα σ᾿ ἕνα σπίτι .Πῆγε στὴν Καπερναοὺμ ὁ Χριστός, ποὺ τὴν εἶχε ὡς κέντρο καὶ ὁρμητήριο τῆς δράσεώς του. Πῆγε, γιὰ νὰ ἐπισκεφθῇ κάποιο φιλικό του σπίτι.  «Καὶ ἠ κούσθη ὅτι εἰς οἶκόν ἐστι»(Μᾶρκ. 2,1) . Μόλις διαδόθηκε ἀπὸ στόμα σὲ στόμα ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε ἐκεῖ, ἀμέσως οἱ ἄνθρωποι ἔτρεξαν γιὰ ν᾿ ἀκούσουν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ , ὅπως τὰ ἐλάφια τρέχουν διψασμένα στὶς πηγὲς γιὰ νὰ δροσιστοῦν.

Ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ δὲν μοιάζει οὔτε μὲ τὴ διδασκαλία τοῦ Πλάτωνος καὶ τῶν ἄλλων φιλοσόφων, οὔτε μὲ τὴ διδασκαλία τῶν φαρισαίων καὶ γραμματέων. Εἶνε κάτι ἄφθαστο. Παίρνει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ὁδηγεῖ στὰοὐράνια, μεταξὺ τῶν ἀγγέλων καὶ τῶν ἀρχαγγέλων. Γι᾿ αὐτὸ ἀκόμη καὶ σὲ περιβάλλοντα ἐχθρῶν του ἀκουγόταν αὐθόρμητα ἡ ὁμολογία· «Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος,ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος»(Ἰω. 7,46) .Τὸ σπίτι, ποὺ βρισκόταν ὁ Χριστός, ἦταν γεμᾶτο. Ὅλοι ἄκουγαν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Χριστὸς εἶνε φίλος τῆς οἰκογενείας καὶ τοῦ σπιτιοῦ. Καὶ κάθε τίμιο σπίτι ἔχει τὴν εὐλογία του.Σὲ σπίτια ἔκανε πολλὰ θαύματα. Τὸ πρῶτο θαῦμα τὸ ἔκανε ὅταν τὸν προσκάλεσαν σ᾿ἕνα σπίτι τῆς Κανᾶ ὅπου εἶχαν γάμο. Ἐκεῖ εὐλόγησε τὸ νερό, καὶ τὸ νερὸ ἔγινε κρασί.Ἄλλοτε ὁ Χριστός, λίγο πρὸ τοῦ πάθους του, βρέθηκε σ᾿ ἕνα ἄλλο φιλικὸ σπίτι . Ἦταν τὸ σπίτι τοῦ φίλου του Λαζάρου καὶ τῶν ἀδελφῶν του Μάρθας καὶ Μαρίας. Ἐκεῖ ὁ Χριστὸς δίδαξε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἡ Μάρθα, σκεπτομένη ἀνθρώπινα καὶ πρακτικά, ἔσπευσε στὸ μαγειρεῖο γιὰ νὰ ἑτοιμάσῃ φαγητό, γιατὶ νόμισε ὅτι μὲ φαγητὸ ἐκλεκτὸ θὰ εὐχαριστήσῃ τὸν Διδάσκαλο. Ὁ Χριστὸς ὅμως τὴν ἤλεγξε καὶ τῆς εἶπε· «Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά· ἑνὸς δέ ἐστι χρεία» .Πολλὰ εἶνε τὰ ἀναγκαῖα στὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ τὸ ἀναγκαιότερο εἶνε ἡ ἀκρόασις τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἐφαρμογή του βέβαια. Κα ὶβρῆκε τότε ἀφορμὴ γιὰ νὰ ἐπαινέσῃ τὴ Μαρία, ποὺ καθόταν «παρὰ τοὺς πόδας» του καὶ ἄκουγε τὸ λόγο του μὲ μεγάλη χαρὰ καὶ ἀγαλλίασι, λέγοντας ὅτι ἡ Μαρία «τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο», ἔκανε τὴν καλὴ ἐπιλογή,διάλεξε τὸ καλύτερο(Λουκ. 10,41-42) .Ὁ Χριστὸς πῆγε ἀκόμη καὶ σὲ σπίτια ἐχθρῶν . Βρέθηκε κάποτε σὲ σπίτι ἑνὸς φαρισαίου . Ἐκεῖ ἔγινε ἕνα γεγονός, ποὺ τὸ γιορ-τάζουμε τὴ Μεγάλη Τρίτη. Μία γυναίκα ἁμαρτωλή, ποὺ οἱ φαρισαῖοι τὴν περιφρονοῦσανκαὶ τὴν ἔδιωχναν ἀπὸ παντοῦ, κατέφυγε στὸσπίτι ἐκεῖνο. Γονάτισε καὶ ῥάντισε μὲ πολύτιμο ἄρωμα τὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ, καὶ τὸ σπίτι εὐωδίασε. Μὲ μύρο καὶ μὲ τὰ δάκρυά της ἔπλυνε τὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ, καὶ μὲ τὰ μαλλιάτης, ποὺ τὰ ἔκανε πετσέττα, σκούπισε τὰ πόδια του. Καὶ ὁ Χριστὸς εἶπε· «Ἀφέωνται αἱ ἁ - μαρτίαι αὐτῆς αἱ πολλαί, ὅτι ἠγάπησε πολύ» (Λουκ. 7,47) . Ἐνῷ οἱ φαρισαῖοι οὔτε ἕνα δάκρυ δὲν ἔχυναν γιὰ τ᾿ ἁμαρτήματά τους, τὰ μάτια αὐ-τῆς τῆς γυναίκας ἔγιναν κρουνοὶ ποὺ ἀνέβλυζαν τὸ δάκρυ τῆς μετανοίας.Φίλος καὶ εὐεργέτης τῆς οἰκογενείας εἶνε ὁ Χριστός.

Πρὸ Χριστοῦ δὲν ὑπῆρχε οἰκογένεια · μία ἀγέλη ὑπῆρχε. Ὁ ἄντρας περιφρονοῦσε τὴ γυναῖκα. Ἡ γυναίκα ἀτίμαζε τὸν ἄντρα. Τὰ παιδιὰ δὲν εἶχαν καμμιά ἀξία, ἀλλὰ τὰ ἅρπαζε ὁ πατέρας καὶ τὰ ἐκσφενδόνιζε ἀπὸ τοὺς βράχους τοῦ Ταϋγέτου. Ἀφ᾿ ὅτου ἦρθε ὁ Χριστὸς στὴ γῆ, τίμησε τὴν οἰκογένεια. Κανείς ἄλλος δὲν τίμησε τὴν οἰκογένεια ὅπωςἐκεῖνος. Θεμελίωσε τὸν οἰκογενειακὸ βίο -πάνω στὴν ἀκράδαντη πίστι τοῦ εὐαγγελίου.Στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο βλέπουμε τὸ Χριστὸ σ᾿ ἕνα σπίτι τῆς Καπερναοὺμ νὰ διδάσκῃτὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Μακάριοι οἱ ἀκούοντες!Φῶς ἔλαμψε μέσα στὰ σκοτάδια τῆς ἀνθρωπότητος.

Γεννᾶται τὸ ἐρώτημα· σήμερα εἶνε στὰσπίτια ὁ Χριστός; Γιὰ νὰ μείνῃ ὁ Χριστὸς σ᾿ ἕνα σπίτι, πρέπεινὰ ὑπάρχουν ὡρισμένες προϋποθέσεις. Ἐκεῖνος δὲν μπαίνει βιαίως . Εἶνε ἀθάνατο τὸ ῥῆμα του «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν,…» ,ἂν κάποιος θέλῃ νὰ μὲ ἀκολουθήσῃ…(Ματθ. 16,24) .Μόνος σου λοιπὸν διάλεξε· ἢ τὸ φῶς ἢ τὸ σκοτάδι, ἢ Χριστὸ ἢ σατανᾶ. Ἂν θέλῃς τὸ Χριστό, τότε σὲ κάποια γωνιὰ τοῦ σπιτιοῦ, ὅσο φτωχὸ κι ἂν εἶνε, πρέπει νὰ ὑπάρχῃ εἰκονο-στάσι · νὰ ὑπάρχῃ ἡ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, νὰ ὑπάρχῃ ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας, νὰ ὑπάρχουνοἱ εἰκόνες τῶν ἁγίων τῶν γονέων καὶ τῶν παι-διῶν. Πρέπει ἀκόμα νὰ καίῃ κανδήλα ἱερά. Νὰὑπάρχῃ ἐπίσης θυμιατήρι. Τὰ παλιὰ τὰ χρόνια πρωὶ καὶ βράδυ ἡ νοικοκυρὰ θυμιάτιζε ὁλόκληρο τὸ σπίτι, κ᾽ ἦταν τὰ σπίτια εὐλογημένα.Τὸ δὲ ἀκόμη ἀναγκαιότερο ποιό εἶνε· νὰ ὑπάρχῃ στὸ σπίτι τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο. Ὄχι ὅπως τὸ ἔχουμε τώρα ἐμεῖς, ποὺ ὑπάρχει μὲν ἀλλὰ δὲν τὸ ἀνοίγει κανείς.Ὑπάρχουν σήμερα οἱ προϋποθέσεις αὐτές; Ὄχι. Γι᾿ αὐτὸ λείπει ἀπὸ τὰ σπίτια ὁ Χριστός . Δυστυχῶς οἱ ἄνθρωποι πολλὲς φορὲς τὸν διώχνουν.Θέλετε ἀποδείξεις; Μέσα στὸ σπίτι παρατηρεῖται μεγάλη δυσαρμονία . Ὁ ἄντρας δὲν ἀγαπάει τὴ γυναῖκα μὲ τὰ γνωστὰ ἐκεῖνα τρυ-φερὰ αἰσθήματα. Ἡ γυναίκα, ἐγωίστρια καὶ ὑ-περήφανη, φεμινίστρια τοῦ αἰῶνος τούτου,ἀρνεῖ ται κάθε αὐθεντία τοῦ ἀντρός· δὲν παραδέχεται, ὅτι ὁ ἄντρας εἶνε ἡ κεφαλὴ κι αὐτὴ εἶνε τὸ πολύτιμο σῶμα. Τὰ παιδιὰ δὲν ὑπα-κούουν. Ξενοδοχεῖο ὕπνου καὶ φαγητοῦ κατήντησε τὸ σπίτι.Δὲν ὑπάρχει στὸ σπίτι ὁ Χριστός, διότι ἀκούγονται αἰσχρολογίες, κατακρίσεις καὶ ὅ,τι ἄλλο ἀκάθαρτο καὶ ἐλεεινό. Τὸ δὲ ἀκόμα χειρότερο εἶνε, ὅτι μέσα στὰ σπίτια πολλὲς φο-ρὲς ἀκούγεται βλαστήμια .Ἀκόμη, μέσα στὰ σπίτια γίνεται τὸ μεγαλύ-τερο ἔγκλημα. Τὸ σπίτι, ποὺ εἶνε ἡ πηγὴ τῆςζωῆς, γίνεται σφαγεῖο. Καὶ οἱ φονιᾶδες δὲν ἔ-χουν καμμιά συναίσθησι. Μία στατιστικὴ λέει,ὅτι στὴν Ἑλλάδα γίνονται τετρακόσες χιλιάδες ἐκτρώσεις τὸ ἔτος. Ὦ Θεέ μου, πῶς δὲνἀνοίγει ἡ γῆ γιὰ νὰ μᾶς καταπιῇ;Ἄλλο ἔγκλημα εἶνε τὸ διαζύγιο .

Κανονικὰ μόνο τὸ φτυάρι τοῦ νεκροθάφτη χωρίζει τὸ ἀντρόγυνο. Σήμερα ὅμως τὰ διαζύγια πληθύνθηκαν. Στὴν Ἀθήνα οἱ μισοὶ γάμοι διαλύονται.Ἀπ᾽ τὰ διαζύγια ζοῦν οἱ δικηγόροι.

Πολλὲς δοκιμασίες μας ὀφείλονται στὴνἔλλειψι προστασίας τοῦ Θεοῦ . Λένε μερικοί,ὅτι εἶνε τέτοια ἡ γεωγραφικὴ θέσι τῆς Ἑλλάδος, μεταξὺ Δύσεως καὶ Ἀνατολῆς, καὶ γι᾿ αὐτὸ εἶνε πάντοτε στὴ διαμάχη τῶν δύο μεγάλων δυνάμεων. Δὲν εἶνε ὅμως αὐτὸ ἡ αἰτία.

Κάτι ἄλλο λείπει· γι᾿ αὐτὸ «ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ  Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας» (Ἐφ. 5,6) . Ἐὰνἤμασταν ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, θὰ εἴχαμε προ-στάτη τὸ Μεγαλοδύναμο. Κι ὅταν ἔχουμε μαζί μας τὸ Θεό, ποιός μπορεῖ νὰ νὰ πειράξῃ; «εἰ ὁ Θεὸς ὑπὲρ ἡμῶν, τίς καθ᾿ ἡμῶν; »(Ῥωμ. 8,31).

Τώρα εἶνε σπάνιο νὰ βρῇς χριστιανικὴ οἰκογένεια . Εὐκολώτερο εἶνε νὰ βρῇς διαμάντια παρὰ χριστιανικὲς οἰκογένειες. Σήμερα γίνεται στὸ σπίτι κατήχησις; γίνεται νηστεία; γίνεται προσευχή; Σπάνιο πρᾶγμα. Πῶς θὰ σταθῇ λοιπὸν ὁ τόπος αὐτός; Μόνο μὲ διόρθωσι·μόνο ἂν κάθε σπίτι γίνῃ πάλι μία «κατ᾿ οἶκον ἐκκλησία» (Ῥωμ. 16,4) , ὅπως ἦταν ἄλλοτε. Ἐκεῖ μα-ζεύονταν οἱ Χριστιανοὶ τῶν πρώτων αἰώνων.Ἡ οἰκογένεια, ὅπως ὀρθὰ εἶπαν, εἶνε τὸ κύτταρο τῆς κοινωνίας. Ἀσθενεῖ ἡ οἰκογένεια; τότε ἀσθενεῖ καὶ ἡ κοινωνία ὁλόκληρη.Ἔτσι καὶ ἡ «κατ᾿ οἶκον ἐκκλησία» εἶνε τὸ κύτταρο τῆς χριστιανοσύνης . Ὅπως τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ νὰ εἶ νε ὑγιές, πρέπει νὰ ἔχῃ ὑγιᾶ κύτταρα, ἔτσι καὶ τὸ σύνολο μιᾶς χριστιανικῆς κοινωνίας, ἐὰν ἔχῃ οἰκογένειες «κατ᾿ οἶκον ἐκκλησίες» , θὰ εἶνε εὔρωστο, θὰ εἶνεἕνας ὑγιὴς ὀργανισμός. Ἂς προσέξουμε τὴν «κατ᾿ οἶκον ἐκκλησία» .Ποιός κράτησε τὴ θρησκεία στὴ Ῥωσία; Ἡ γιαγιὰ μὲ τὴν «κατ᾿ οἶκον ἐκκλησία» ! Τίποτε δὲν εἶνε οἱ σημερινὲς κατηχήτριες μπροστὰ στὴμεγάλη πίστι ποὺ εἶχαν ἐκεῖνες οἱ γιαγιάδες.Δῶστε μου γιαγιάδες σὰν τῆς Ῥωσίας, δῶστε μου μανάδες Χριστιανές, καὶ ἡ Ἑλλάδα θὰ γίνῃ τὸ εὐτυχέστερο κράτος· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος-

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Παντελεήμονος Φλωρίνηςστὸν ἑσπερινὸ τῆς 3-3-1991.

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ 8-3-2015

Σήμερα ἀκούσαμε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο νὰ μᾶς λέει: «Ἐσύ, Κύριε, θεμελίωσες ἀρχικὰ τὴ γῆ καὶ ἔργο τῶν χεριῶν σου εἶναι οἱ οὐρανοί. Αὐτοὶ θὰ καταστραφοῦν, ἐσὺ ὅμως παραμένεις ἀμετάβλητος. Καὶ ὅλοι γενικὰ σὰν ροῦχο θὰ παλιώσουν καὶ σὰν περικάλυμμα θὰ τοὺς τυλίξεις καὶ θὰ ἀλλοιωθοῦνε, ἐσὺ ὅμως παραμένεις ὁ ἴδιος καὶ τὰ χρόνια σου τελειωμὸ δὲ θὰ ‘χουν. Καὶ σὲ ποιὸν ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους εἶπε ποτὲ ὁ Θεός: Στὰ δεξιά μου νὰ κάθεσαι, ὡσότου κάνω τοὺς ἐχθρούς σου ἀκουμπιστήρι τῶν ποδιῶν σου;

Δὲν εἶναι μήπως ὅλοι ὑπηρετικὰ πνεύματα ποὺ ἀποστέλλονται νὰ προσφέρουν τὶς ὑπηρεσίες τους γιὰ ἐκείνους ποὺ πρόκειται νὰ κληρονομήσουν τὴ σωτηρία; Γι’ αὐτὸ πρέπει ἐμεῖς νὰ στρέφουμε τὴν προσοχή μας περισσότερο σ’ αὐτὰ ποὺ ἀκούσαμε, γιὰ νὰ μὴν τυχὸν καὶ λοξοδρομήσουμε ἀπ’ αὐτὰ σὲ καμιὰ περίπτωση. Γιατί, ἂν ὁ λόγος ποὺ κηρύχτηκε μέσω τῶν ἀγγέλων ἀποδείχτηκε ἀληθινὸς καὶ κάθε παράβαση καὶ παρακοὴ πῆρε τὴ δίκαιη ἀνταμοιβή της σύμφωνα μὲ τὸ νόμο, πῶς θὰ μπορέσουμε ἐμεῖς νὰ ξεφύγουμε, ἂν παραμελήσουμε μιὰ τόσο μεγάλη σωτηρία; Ἡ ὁποία, ἀφοῦ ἄρχισε νὰ πρωτοκηρύσεται ἀπὸ τὸν Κύριο, μᾶς τὴν ἐπιβεβαίωσαν στὴ συνέχεια ἐκεῖνοι ποὺ τὸν ἄκουσαν.»

Η Κυριακὴ Β΄ Νηστειῶν ἀποτελεῖ συνέχεια τῆς προηγούμενης. Μετὰ τὸν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας, στὸ πρόσωπο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ βλέπει τὴ συνέχεια τῆς νίκης τῆς ὀρθῆς πίστης ἀπέναντι αὐτὴ τὴ φορὰ στοὺς νέους διαστρεβλωτές της, τὸν φιλόσοφο Βαρλαὰμ καὶ τοὺς ὁμόφρονές του, ποὺ συρρίκνωναν τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ σ’ ἕνα ξερὸ καὶ ἀπονευρωμένο ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ἀνθρώπινο κατασκεύασμα. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἐξέφρασε συνολικὰ τὴν ὀρθόδοξη πίστη, ἀγωνιζόμενος νὰ κρατηθεῖ ἡ Ἐκκλησία σ’ αὐτὸ ποὺ ἀποκάλυψε ὁ Κύριος, κήρυξαν οἱ ἀπόστολοι, δίδαξαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ἔγινε μέτρο πίστης καὶ κήρυκας τῆς χάριτος. Στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα αὐτῆς τῆς μέρας βλέπουμε τὴν ἀνάγκη πιστότητας στὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ. Τονίζει μεταξὺ ἄλλων ὅτι θεμέλιο αὐτῆς εἶναι ἡ αἰωνιότητα τοῦ Θεοῦ καὶ λόγου Του.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διατυπώνει ἐπιγραμματικὰ ἕνα μεγάλο μυστήριο τῆς πίστης μας: ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι μόνο ἄνθρωπος, ἀλλὰ εἶναι καὶ ὁ προαιώνιος καὶ ἀναλλοίωτος Θεός. Καὶ τεκμηριώνει τὴ μεγάλη αὐτὴ δογματικὴ ἀλήθεια ἀναφέροντας ἕνα χωρίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ποὺ ἀπευθύνεται στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ καὶ λέγει: «Ἐσύ, Κύριε, στὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας θεμελίωσες τὴ γῆ στὸ οὐράνιο στερέωμα, καὶ «ἔργα τῶν χειρῶν σου εἰσὶν οἱ οὐρανοί· αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις». Αὐτοὶ θὰ ἐξαφανιστοῦν καὶ τὸ σχῆμα τους θὰ ἀλλάξει. Ἐσὺ, ὅμως, παραμένεις ἀμετάβλητος. Ὅλος ὁ κόσμος σὰν ἔνδυμα θὰ παλιώσει, κι Ἐσὺ θὰ τὸν περιτυλίξεις σὰν ροῦχο καὶ θὰ γίνει καινούργιος. Ἐσὺ, ὅμως, εἶσαι πάντοτε ὁ ἴδιος καὶ τὰ ἔτη σου θὰ εἶναι ἀτελείωτα. Στὴ συνέχεια ἐξηγεῖ ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ἀσυγκρίτως ἀνώτερος ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους, θέτοντας τὸ ἑξῆς ἐρώτημα: Σὲ ποιὸν ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους ἔχει πεῖ ποτὲ ὁ Θεός: Κάθισε στὰ δεξιά μου, μέχρι νὰ ὑποτάξω τοὺς ἐχθρούς σου καὶ νὰ τοὺς βάλω κάτω ἀπὸ τὰ πόδια σου; Σὲ κανένα. Μόνο στὸν Υἱό του τὸ εἶπε. Διότι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ προαιώνιος Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὁ δημιουργὸς τῆς κτίσεως. Ὅλα μέσα στὴν κτίση φθείρονται, γηράσκουν καὶ χάνονται. Τὸ σύμπαν ὁλόκληρο εἶναι ὑπόδουλο στὴ φθορὰ καὶ ὁδηγεῖται πρὸς τὸ τέλος του. Ἀλλὰ καὶ ἡ ἱστορία τῶν ἀνθρώπων διαρκῶς μεταβάλλεται. Βασιλεῖες καὶ αὐτοκρατορίες ἐμφανίζονται, ἀκμάζουν, παρακμάζουν καὶ τελικὰ ἐξαφανίζονται. Ὅλα κάποτε τελειώνουν καὶ οἱ ἐγκόσμιες ἐπιτυχίες σβήνουν. Οἱ γενιὲς διαδέχονται ἡ μία τὴν ἄλλη. Κι ἐμεῖς ὁλοένα ἀλλάζουμε καὶ φεύγουμε. Ἂς μὴν ἀφήνουμε, λοιπὸν, τὴν καρδιά μας νὰ προσκολλᾶται στὰ ἐπίγεια καὶ φθαρτά, ποὺ φεύγουν καὶ χάνονται. Ἀλλὰ νὰ ζοῦμε μὲ τὸν πόθο καὶ τὴν ἀγάπη γιὰ τὸν ἀσυγκρίτως ἀνώτερο ἐκεῖνο κόσμο ποὺ θὰ ἀνατείλει, τὸν αἰώνιο καὶ ἄφθαρτο καὶ ἀληθινό. Νὰ ποθοῦμε τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ νὰ στρέφουμε τὴ σκέψη μας καὶ τὴ ζωή μας, ἐκεῖ νὰ εἶναι τὰ ὄνειρά μας καὶ οἱ προσδοκίες μας. Καὶ νὰ εἴμαστε πάντοτε ἄγρυπνοι, γιὰ νὰ τὴν κατακτήσουμε.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴ συνέχεια μᾶς θέτει ἐνώπιον τῶν εὐθυνῶν μας. Ἀφοῦ λοιπόν, λέγει, ὁ Κύριος εἶναι ὁ προαιώνιος Θεός, «διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι». Πρέπει περισσότερο νὰ προσέχουμε σ’ αὐτὰ ποὺ ἀκούσαμε καὶ εἶναι λόγοι του. Διότι, ἐὰν δὲν προσέξουμε, διατρέχουμε τὸν κίνδυνο νὰ παρασυρθοῦμε καὶ νὰ πέσουμε ἔξω. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς προειδοποιεῖ ὅτι κινδυνεύουμε νὰ χάσουμε τὴ σωτηρία μας, ἐὰν δὲν δείξουμε τὴν ἀνάλογη προσοχὴ στὶς θεῖες ἀλήθειες ποὺ μᾶς ἀποκάλυψε ὁ Κύριος, κινδυνεύουμε νὰ τὶς συνηθίσουμε καὶ σιγὰ-σιγὰ νὰ χάσουμε τὸ δρόμο μας. Καὶ τότε θὰ εἴμαστε ἀναπολόγητοι. Γι’ αὐτὸ ὁ θεῖος Ἀπόστολος μᾶς ζητᾶ νὰ δείξουμε σοβαρότητα καὶ ὑπευθυνότητα ἀπέναντι στὸ νόμο τοῦ Θεοῦ. Ἂς εὐθυγραμμίζουμε στό μέτρο τοῦ ἀνθρωπίνως δυνατοῦ τὴ ζωή μας μὲ την ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ κερδίσουμε τὴ σωτηρία μας καὶ νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ ζήσουμε κι ἐμεῖς μαζὶ μὲ τὸν Κύριο στὴ Βασιλεία του αἰωνίως. Αὐτή εἶναι ἠ κλήση μας. Αὐτός εἶναι ὀ προορισμός μας. Ἀμήν.­-