O ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

῾῾Ο ἅγιος Κύριλλος γεννήθηκε ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς πού πρέσβευαν τήν ὀρθή πίστη, μέ τήν ὁποία ἀνατράφηκε κι αὐτός ἐπί τῆς βασιλείας τοῦ Κωνσταντίνου, (υἱοῦ τοῦ μεγάλου Κωνσταντίνου). ῞Οταν ὁ ἐπίσκοπος ῾Ιεροσολύμων ἔφυγε ἀπό τήν ζωή αὐτή, ὁ μακάριος αὐτός ἀξιώθηκε τήν ἐπισκοπική χάρη τῆς πόλεως, ὑπερμαχώντας προθύμως γιά τά ἀποστολικά δόγματα. Τήν ἐποχή ἐκείνη ὁ ᾽Ακάκιος ὁ ἐπίσκοπος τῆς Καισάρειας τῆς Παλαιστίνης, ὁ ὁποῖος ἀποκηρύχθηκε ἀπό τήν Σύνοδο τῆς Σαρδικῆς διότι δέν ἀνεχόταν νά ὁμολογεῖ τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ ὁμοούσιον μέ τόν Πατέρα, καί δέν εἶχε ἀποδεχθῆ τήν καθαίρεσή του ἀπό αὐτήν ἀλλά βρισκόταν ὡς τύραννος ἀκόμη στόν θρόνο του, κατεβίβασε τόν μακάριο Κύριλλο ἀπό τόν δικό του θρόνο τῶν ῾Ιεροσολύμων καί τόν ἐκδίωξε ἀπό αὐτά, ἐπειδή ἦταν γνωστός τοῦ ἀρειονόφρονος βασιλιᾶ Κωνσταντίου καί ἔπαιρνε ἀπό ἐκεῖ τήν ἐξουσία.

῾Ο Κύριλλος τότε πῆγε στήν Ταρσό καί βρέθηκε μαζί μέ τόν θαυμάσιο Σιλουανό. Κι ὅταν μάλιστα συγκροτήθηκε Σύνοδος στήν Σελεύκεια ἀκριβῶς γιά τόν λόγο αὐτό, ὁ ᾽Ακάκιος σηκώθηκε καί ἔφυγε καί ἔτρεξε πρός τήν Κωνταντινούπολη. Μέ ὅσα εἶπε στόν βασιλιά τόν ἐξόργισε κατά τοῦ Κυρίλλου, τόν ὁποῖο μάλιστα κατεδίκασε σέ ἐξορία. ῞Οταν λοιπόν ἀπέθανε ὁ Κωνστάντιος καί τόν διαδέχθηκε στήν βασιλεία ὁ ᾽Ιουλιανός, αὐτός θέλοντας νά ἀποκτήσει τήν εὔνοια ὅλων τῶν ἐπισκόπων πού εἶχαν ἐξορισθῆ ἀπό τόν Κωνστάντιο διέταξε νά ἐπανέλθουν αὐτοί στίς ᾽Εκκλησίες τους. Μαζί μέ ὅλους λοιπόν ἔλαβε καί πάλι τόν θρόνο του ὁ ἅγιος Κύριλλος, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ διαποίμανε καλῶς καί θεοφιλῶς τό ποίμνιο πού τοῦ εἶχε ἐμπιστευθῆ ἡ ᾽Εκκλησία καί ἄφησε ὡς μνημόσυνό του σ᾽ αὐτήν τίς Κατηχήσεις πού φέρουν τό ὄνομά του, λίγο χρόνο μετά τήν ἐπάνοδό του ἀναπαύθηκε μακαρίως.

῏Ηταν δέ κατά τόν τύπο τοῦ σώματος μέτριος στό ἀνάστημα, ὠχρός, μέ πλούσια κόμη, μέ μικρή μύτη, μέ τετράγωνο τό πρόσωπο, μέ φρύδια εὐθέα καί ἴσια, μέ γένια λευκά, δασιά καί χωρισμένα στά δύο, μοιάζοντας μέ ὅλο τό ἦθος του μέ ἀγροῖκο καί χωρικό ἄνθρωπο᾽.

Πολύφωτο ἀστέρι τῆς ᾽Εκκλησίας χαρακτηρίζει τόν ἅγιο Κύριλλο ὁ ὑμνογράφος του Θεοφάνης, κι ὄχι μία φορά. ᾽Αστέρι πού ὁ ῎Ιδιος ὁ Κύριος, ὡς ῞Ηλιος, ἔβαλε στό στερέωμα τῆς ᾽Εκκλησίας, προκειμένου νά φωτίζει τίς καρδιές τῶν πιστῶν μέ τίς ἀκτίνες τῆς διδασκαλίας του. ῾᾽Αστέρα πολύφωτον Χριστός ὁ ῞Ηλιος ᾽Εκκλησίας ἐν τῷ ὕψει σε ἔθετο  Κύριλλε, ἀκτῖσι δογμάτων ἱερῶν καταυγάζοντας καρδίας τῶν πιστῶν᾽ (ὠδή θ´). Αὐτό σημαίνει ὅτι τό φῶς τοῦ ἁγίου δέν ἦταν φῶς πού προερχόταν ἀπό κάτι δικό του. ῏Ηταν φῶς πού ἀντανακλοῦσε τόν ῞Ηλιο Χριστό, γι᾽ αὐτό καί ὄχι μόνο μέ τά λόγια του, ἀλλά κυρίως μέ τήν ζωή του συνιστοῦσε τό καθοδηγητικό στοιχεῖο γιά τούς πιστούς, ἀκόμη καί γιά τούς Πατέρες πού συγκροτοῦσαν Σύνοδο. Μέ ἄλλα λόγια στό πρόσωπό του καί στίς διδαχές του ἔβλεπαν ὅλοι, κληρικοί καί λαϊκοί, τήν ἀληθινή εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, γεγονός πού ὁδηγοῦσε στήν κατά φυσικό τρόπο ἐξαφάνιση τῶν αἱρέσεων καί τοῦ σκοτασμοῦ πού πάντοτε προκαλοῦν αὐτές. ῾Τῇ σοφίᾳ τῶν λόγων σου καί τῷ φέγγει τοῦ βίου σου, ὡς ἀστήρ πολύφωτος, ἀξιάγαστε, μέσον Συνόδου διέλαμψας Πατέρων᾽ (στιχηρό ἑσπερινοῦ) (Μέ τήν σοφία τῶν λόγων σου καί μέ τό φέγγος τοῦ βίου σου, ἔλαμψες, ἀξιοθαύμαστε, σάν ἀστέρας πολύφωτος ἀνάμεσα στήν Σύνοδο τῶν Πατέρων). ῾῾Ως ἀστήρ ἀνατέταλκας καί πιστούς κατεφώτισας, ἱεραῖς λαμπρότησι τῶν δογμάτων σου, καί τάς αἱρέσεις ἐσκότασας καί τέλεον ἔτρεψας᾽ (στιχηρό ἐσπερινοῦ) (᾽Ανέτειλες σάν ἀστέρι καί καταφώτισες τούς πιστούς μέ τίς ἱερές λαμπρότητες τῶν δογμάτων σου, καί ὁδήγησες στό σκοτάδι τίς αἱρέσεις καί τίς διέλυσες ἐντελῶς).

῾Ο διπλός αὐτός φωτισμός τοῦ ἁγίου, μέ τίς διδασκαλίες του καί μέ τήν ζωή του, ἀπορροφᾶ πράγματι ὅλη τήν προσοχή τοῦ ὑμνογράφου στόν κανόνα του γι᾽ αὐτόν. Στά περισσότερο τροπάρια ἐπικεντρώνει στό διδασκαλικό χάρισμα τοῦ ἁγίου, γιά τό ὁποῖο μάλιστα χαρακτηρίσθηκε καί ὡς ὁ Κατηχητής. Οἱ Κατηχήσεις τοῦ ἁγίου Κυρίλλου ἔχουν μείνει κλασικές στό εἶδος τους, ἔχοντας ὡς περιεχόμενο τήν πίστη τῆς ᾽Εκκλησίας καί τήν σημασία καί τό τυπικό τῶν μυστηρίων της, ἰδίως τοῦ ἁγίου βαπτίσματος, τοῦ ἁγίου χρίσματος καί τῆς θείας εὐχαριστίας. Καί προσφέροντας τήν πίστη κατ᾽ ἀνάγκη στρέφεται καί κατά ἐκείνων πού τήν διαστρέφουν, δηλαδή τῶν αἱρετικῶν. Γιά τόν ἱερό ποιητή ὁ ἅγιος Κύριλλος εἶναι ἡ λύρα τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία ἀναφώνησε τό μέλος τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ Θεοῦ ὡς ἀνθρώπου, τῆς θείας δηλαδή ἐπιφανείας Του. ῾Λύρα ὤφθης Πνεύματος τοῦ παναγίου, θεόφρον, ἀναφωνοῦσα μέλος ἐπιφανείας τοῦ Χριστοῦ᾽ (ὠδή γ´). ῾Η καρδιά του δέχθηκε τό ποτάμι τῆς ὑπερκόσμιας σοφίας, γι᾽ αὐτό καί ἔβγαλε ἄβυσσο διδασκαλίας πού βύθισε τούς νόες τῶν ἀσεβῶν. ῾῾Υπερκοσμίου τῆς σοφίας ρεῖθρον, ὅσιε, σοῦ ἡ καρδία δεξαμένη, ἐξηρεύξατο διδασκαλίας ἄβυσσον, νόας ἀσεβούντων βυθίζουσαν᾽ (ὠδή δ´).

᾽Αλλά ὁ ὑμνογράφος, εἴπαμε, ἐπικεντρώνει καί στό φῶς πού ἐκπέμπει καί ἡ ἴδια ἡ ζωή τοῦ ἀγίου. Κι ἴσως γι᾽ αὐτό καί οἱ Κατηχήσεις του εἶχαν καί ἔχουν τόση μεγάλη σημασία καί δύναμη. Διότι προέρχονταν ἀπό ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος προσήγγιζε τήν πίστη ὄχι θεωρητικά καί νοησιαρχικά, ἀλλά ἐμπειρικά καί βιωματικά. ῾Η διδασκαλία δηλαδή τοῦ ἁγίου ἀποτελοῦσε καί τήν ἔκφραση τῆς ζωῆς του. Αὐτό πού ἔλεγε ἦταν – τό σημειώσαμε καί παραπάνω – τό ἀπαύγασμα τῆς παρουσίας τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος μέσα στήν κεκαθαρμένη ἀπό τήν ἄσκηση καρδιά του. ῾Κοσμήσας τήν ψυχήν ἀρετῶν ταῖς ἰδέαις, χαρισμάτων δεκτικήν τοῦ Πνεύματος αὐτήν τοῦ ῾Αγίου τετέλεκας. ῞Οθεν ἄβυσσον σοφίας ἐξηρεύξω αἰρέσεων τά πελάγη ξηραίνουσαν, Κύριλλε᾽ (ὠδή α´) (Κόσμησες τήν ψυχή σου μέ τίς ἰδέες τῶν ἀρετῶν, Κύριλλε, γι᾽ αὐτό καί τήν κατέστησες δεκτή τῶν χαρισμάτων τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. ᾽Αποτέλεσμα ἦταν νά βγεῖ ἀπό ἐσένα ἡ ἄβυσσος τῆς σοφίας πού ξεραίνει τά πελάγη τῶν αἱρέσεων). ῾Ο ἱερός Θεοφάνης διατυπώνει αὐτό πού ὁ Κύριος καί ἀδιάκοπα ἡ ᾽Εκκλησία μας κηρύσσει: ὁ λόγος τοῦ ἀνθρώπου γιά νά ἔχει δύναμη, δηλαδή νά τρέφει τίς καρδιές τῶν πιστῶν καί νά ἐξαφανίζει τήν πλάνη τῶν αἱρετικῶν, ἀπαιτεῖ κεκαθαρμένη καρδιά ἤ καρδιά πού ἀγωνίζεται νά ἐξαλείψει τά πάθη της. Τότε πράγματι ἀντιφεγγίζει τίς ἀκτίνες τοῦ Οὐρανοῦ καί δέν συνιστᾶ ἁπλῶς στοχαστικό λόγο ἤ ἀλλιῶς τεχνολογία, κατά τήν ἔκφραση τῶν Καππαδοκῶν Πατέρων. ῾Ο ποιητής γι᾽ αὐτό καί ἐπιμένει: ῾῎Εχων πῦρ ἐν διανοίᾳ φόβου, Πάτερ, τοῦ Θεοῦ, ὕλην ἀπετέφρωσας τήν τῶν ἡδονῶν᾽(ὠδή ζ´) (Εἶχες στήν διάνοιά σου, Πάτερ, τήν φωτιά τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ, γι᾽ αὐτό καί ἀποτέφρωσες τήν ὕλη τῶν ἡδονῶν). ῾Δάκρυσι παθῶν τήν φλόγα σβέσας, Μάκαρ, τόν πυρσόν ἐτήρησας ἄσβεστον σοῦ τόν τῆς ψυχῆς᾽ (ὠδή ζ´) (῎Εσβησες, μακάριε, μέ τά δάκρυά σου τήν φλόγα τῶν παθῶν, γι᾽ αὐτό καί κράτησες ἄσβεστο τόν πυρσό τῆς ψυχῆς σου).

Δέν εἶναι τυχαῖο λοιπόν πού ὁ ὑμνογράφος σημειώνει μέ ἔμφαση ὅτι ὁ ἅγιος Κύριλλος ἀξιοποίησε στό ἔπακρο τό διδασκαλικό χάρισμα πού τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, γι᾽ αὐτό καί τό αὔξησε σέ σημεῖο τέτοιο πού νά εἰσέλθει πανηγυρικά στόν Παράδεισο. ῾῾Ως δοῦλος τό δοθέν πλεονάσας σου τάλαντον, εὐηρέστησας τῷ Δεσπότῃ, θεόφρον, οὗ εἰς χεῖρας ἐναπέθου σου τό πνεῦμα τό ἱερώτατον, Κύριλλε᾽ (στιχηρό ἑσπερινοῦ) (῾Ως δοῦλος αὔξησες  τό τάλαντο πού σοῦ δόθηκε, γι᾽ αὐτό καί εὐαρέστησες τόν Δεσπότη, θεόφρον, στά χέρια τοῦ ῾Οποίου ἐναπέθεσες τό ἱερότατο πνεῦμα σου, Κύριλλε). Λοιπόν ῾εἴσελθε ἐκ ταλάντων προσφέρων εἰς τήν χαράν, Κύριλλε, τοῦ σοῦ Κυρίου᾽ (στίχοι συναξαρίου) (εἴσελθε μέ τήν προσφορά τῶν ταλάντων σου, Κύριλλε, στή χαρά τοῦ Κυρίου σου).

Πηγή

Η κατάρα των γονέων πιάνει(Γέροντας Παίσιος)

Να ξέρετε, η κατάρα των γονέων πιάνει πολύ, ακόμη και η αγανάκτησή τους

 

. Και να μην το καταρασθή ο γονιός το παιδί, αλλά μόνο να αγανακτήση μαζί του, το παιδί δεν βλέπει άσπρη μέρα, η ζωή του είναι όλο βάσανα. Ταλαιπωρείται πολύ σ' αυτήν την ζωή. Φυσικά, στην άλλη ζωή ξελαφρώνει, γιατί ξοφλάει εδώ μερικά. Γίνεται αυτό που λέει ο Αββάς Ισαάκ: “Τρώει την κόλαση” (3), λιγοστεύει δηλαδή την κόλαση με τις ταλαιπωρίες εδώ, σ' αυτήν την ζωή. Γιατί ταλαιπωρία σ' αυτήν την ζωή τρώει την κόλαση. Δηλαδή, όταν λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι, αφαιρείται λίγο από την κόλαση, από τα βάσανα.
 Αλλά και οι γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους στον “έξω απ' εδώ”, τα τάζουν στον διάβολο και έχει δικαιώματα μετά ο διάβολος. “Μου τόταξες”, σου λέει. 


Ήταν ένα ανδρόγυνο στα Φάρασα (4). Αυτοί είχαν ένα παιδάκι που έκλαιγε, και ο πατέρας συνέχεια το έστελνε στον “έξω απ' εδώ”. Και να, τι έγινε Επέτρεψε ο Θεός και, όταν το έστελνε στον “έξω απ' εδώ”, εξαφανιζόταν το παιδί από την κούνια. Η φουκαριάρα η μάνα πήγαινε μετά στον Χατζεφεντή (5). “Χατζεφεντή, νάχω την ευχή σου, το παιδί το πήραν οι δαίμονες”. Πήγαινε ο Χατζεφεντής, διάβαζε ευχές στην κούνια, επέστρεφε το παιδί. Αυτή η δουλειά γινόταν συνέχεια. Η καημένη έλεγε: “Χατζεφεντή, νάχω την ευχή σου, πού θα πάη αυτό;” “Εγώ δεν κουράζομαι να έρχωμαι, της έλεγε, εσύ κουράζεσαι να έρχεσαι να με φωνάζης; Θα κουρασθή ο διάβολος και θα σου αφήση”. Από τότε δεν εξαφανιζόταν το παιδί. Όταν μεγάλωσε μετά, το έλεγαν “υπόδειγμα του διαβόλου”. Ανακάτευε όλο το χωριό, άνω-κάτω τους έκανε. Τι τραβούσε ο πατέρας μου (6)! Πήγαινε στον έναν και έλεγε: “Ο τάδε είπε αυτό για σένα”. Πήγαινε στον άλλο, έλεγε τα ίδια. Μετά πιάνονταν ο ένας με τον άλλον, χτυπιόνταν. Όταν το καταλάβαιναν, πήγαιναν σ' αυτόν να τον πιάσουν, να τον λιντσάρουν. Αυτός τους κατάφερνε όμως να του ζητάνε και συγγνώμη! Τόσο διαβολεμένος ήταν! Υπόδειγμα του διαβόλου! Οικονόμησε ο Θεός να δουν και στην συνέχεια οι άλλοι το αποτέλεσμα, για να βάλουν μυαλό, να φρενάρουν τον εαυτό τους και να είναι πολύ προσεκτικοί, τώρα αυτόν πώς θα τον κρίνη ο Θεός, είναι άλλο θέμα. Φυσικά, έχει πολλά ελαφρυντικά.

 Η μεγαλύτερη περιουσία για τον κόσμο είναι η ευχή των γονέων. 
Όπως και στην μοναχική ζωή η μεγαλύτερη ευλογία είναι να πάρης την ευχή του Γέροντά σου. Γι' αυτό λένε: “Να πάρης την ευχή των γονέων”.
 Μια μάνα, θυμάμαι, είχε τέσσερα παιδιά και έκλαιγε η καημένη: “Θα πεθάνω με τον καημό, μου έλεγε, δεν παντρεύτηκε κανένα παιδί. Κάνε προσευχή”. Χήρα γυναίκα εκείνη, ορφανά αυτά, τους πόνεσα. Κάνω προσευχή, κάνω προσευχή, τίποτε. Λέω, “κάτι συμβαίνει εδώ”. “Μας έχουν κάνει μάγια”, έλεγαν τα παιδιά. “Δεν είναι μάγια, φαίνεται αυτό, όταν είναι από μάγια. Μήπως σας καταριόταν η μάνα σας;” τα ρωτάω. “Ναι, Πάτερ, μου λένε, η μητέρα μας, όταν ήμασταν μικρά, επειδή ήμασταν πολύ ζωηρά, μας έλεγε συνέχεια από το πρωί μέχρι το βράδυ: “Κούτσουρα να μείνετε, κούτσουρα να μείνετε””. “Πάτε να τραντάξετε την μάνα σας, τα λέω, και να της πήτε να μετανοήση, να εξομολογηθή και από 'δω και πέρα να σας δίνει ευχές συνέχεια”. Μέσα σε ενάμισι χονο παντρεύτηκαν και τα τέσσερα. Εκείνη η καημένη ήταν χήρα γυναίκα, ήταν, φαίνεται, και στενόκαρδη, και εκείνα ζωηρά, την έσκαγαν, και έτσι τα καταριόταν.
 - Αν οι γονείς καταρασθούν τα παιδιά και μετά πεθάνουν, πώς θα απαλλαγούν τα παιδιά από την κατάρa
 - Αν ψάξουν τα παιδιά στον εαυτό τους, θα βρουν ότι, για να τα καταρασθούν οι γονείς τους, φαίνεται θα ήταν παλαβά και θα τους βασάνιζαν. Οπότε, αν συναισθανθούν το σφάλμα τους και μετανοήσουν ειλικρινά και εξομολογηθούν, τακτοποιούνται. Και αν τα παιδιά κάνουν πνευματική προκοπή, θα βοηθηθούν και οι γονείς.
 - Γέροντα, και εμένα, όταν έφευγα για το Μοναστήρι, οι γονείς μου με καταριόνταν.
- Αυτές είναι οι μόνες κατάρες που γίνονται ευχή.


3) Βλ. Ισαάκ Σύρου, Ασκητικά, Λόγος ΝΕ', έκδ. Βασ. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1977, σ. 219
4) Το Κεφαλοχώρι έξι ελληνικών χωριών στην περιοχή της Καισαρείας της Καππαδοκίας, πατρίδα του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκου και του Γέροντα.
5) Έτσι αποκαλούσαν οι Φαρασιώτες τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη.
6) Ο πατέρας του Γέροντα ήταν πρόεδρος του χωριού
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ΣΕΛ 1Ο5 ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ "ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ  
ΠΗΓΗ

Ο ΟΣΙΟΣ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΑΛΕΞΙΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (17 ΜΑΡΤΙΟΥ)

“Ο άγιος Αλέξιος καταγόταν από τη Ρώμη κι οι γονείς του, ο πατέρας του πατρίκιος Ευφημιανός και η μητέρα του Αγλαΐδα, ήταν πλούσιοι και πολύ ευγενείς, έχοντας τον Αλέξιο το μοναδικό τους παιδί. Ο πατέρας του όταν ήλθε σε κατάλληλη ηλικία ετοίμασε τα του γάμου του υιού του, οπότε τότε που έπρεπε να αποσυρθεί με τη νύφη στη νυφική παστάδα, εκείνος αφού έδωσε σ᾽ αυτήν το δαχτυλίδι του γάμου και προσευχήθηκε, έφυγε κρυφά από τον οίκο του κι ἔφτασε στην ´Εδεσσα. ´Εμεινε στην πόλη αυτή και στην εκεί Εκκλησία δεκαοκτώ έτη, φορώντας πάμπτωχα ρούχα σαν ράκη και τρεφόμενος από τις προσφορές ελέους και φιλανθρωπίας των αθρώπων.

´Εφυγε όμως κι από κει (διότι δεν ήταν δυνατόν να διαφεύγει την προσοχή των ανθρώπων και να κρύβεται η αρετή του πάντοτε, καθώς ήδη τον προσήγγιζαν και τον ενοχλούσαν πολλοί), και καθώς έμελλε να μεταβεί στην Ταρσό της Κιλικίας, στον ναό του αγίου αποστόλου Παύλου, δέν μπόρεσε να πραγματοποιήσει την επιθυμία του, διότι το πλοίο από τους ενάντιους ανέμους οδηγήθηκε αλλού. Έφτασε και πάλι στη Ρώμη, οπότε πήγε στον οίκο του πατέρα του. Κι αφού δεν τον αναγνώρισε κανείς, πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του στους πυλώνες της εισόδου του οίκου του, υφιστάμενος τις κοροϊδίες και τους εμπαιγμούς από τους υπηρέτες του πατέρα του και πάσχοντας πολλά δεινά, όσα συνήθως πάσχει από τους ανθρώπους της τρυφής και της αταξίας άνθρωπος ξένος που δεν μπορεί καθόλου να σηκώσει το κεφάλι.

 ´Οταν πλησίασε το μακάριο τέλος του, ζήτησε χαρτί, κι αφού έγραψε το ποιός ήταν και ποιοι ήταν οι γονείς του, το κράτησε πάνω του, μέχρις ότου ο βασιλιάς Ονώριος μετά από τη θεϊκή αποκάλυψη έφτασε εκεί. Ο βασιλιάς τον παρακάλεσε, ενώ ήδη είχε πεθάνει, και πήρε το χαρτί. Κι όταν το διάβασε εις επήκοον όλων τότε μαθεύτηκαν τα σχετικά μ᾽ αυτόν. Καθώς η έκπληξη όλων ήταν τεράστια, πήραν το άγιο λείψανό του και το ενταφίασαν με τιμή και μεγαλοπρέπεια στον ναό του αγίου αποστόλου Πέτρου. Έκτοτε το λείψανό του προχέει αδιάκοπα μύρα ευώδη και ιάματα σ᾽ όλους τους πιστούς που προσέρχονται εκεί”.

 

Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ όλοι οι άγιοι είναι άγιοι γιατί ακριβώς υπήρξαν άνθρωποι του Θεού, ο μόνος που έμεινε στην ιστορία με τη συγκεκριμένη προσωνυμία είναι ο άγιος Αλέξιος, ο άνθρωπος του Θεού. Η επισήμανση του αγίου υμνογράφου Ιωσήφ είναι σαφής: ῾Κλήθηκες συ μόνος πάνω στη γη άνθρωπος του Θεού᾽ (῾άνθρωπος εν γη του Θεού κληθείς μόνος᾽) (στίχος συναξαρίου). Η εξήγηση που φέρνει είναι πειστική: Πρώτον, γιατί ῾σε γνωρίσαμε άνθρωπο του Θεού όχι μόνο από την κλήση σου αλλά και από τα πράγματα᾽ (῾άνθρωπόν σε έγνωμεν Θεού, κλήσει τε και πράγματι᾽) (στιχηρό εσπερινού). Η ζωή του αγίου Αλεξίου, κατά τον υμνογράφο, ήταν μία διαρκής επιβεβαίωση της υπακοής του στο θέλημα του Θεού, μία εγκόλπωση τής χωρίς μέτρο πτωχείας, της στενής και θλιμμένης οδού στην οποία ο Κύριος κάλεσε κάθε πιστό. Γι᾽ αυτό και γέμισε από αρετές, ενώ του δόθηκε από τον Θεό το χάρισμα της θαυματουργίας. ῾Ταις αρεταίς γαρ διέλαμψας, πτωχείαν άμετρον, και στενοχωρίαν επί γης κτησάμενος. Και θαύμασι πιστούς πιστωσάμενος᾽ (στιχηρό εσπερινού). ῾Διάβηκες οδό στενότατη, γιατί ακολούθησε από τη νεότητά σου άμεμπτο και όσιο βίο᾽ (῾Στενοτάτην ώδευσας οδόν, άμεμπτον και όσιον βίον, σοφέ, μετελθών εκ νεότητος᾽) (ωδή α´).

 

 

Εκείνο στο οποίο επιμένει ο υμνογράφος Ιωσήφ - γιατί πέραν της εξαιρετικής δυσκολίας του υπήρξε και το κύριο στοιχείο που οδήγησε σε αγιότητα τον Αλέξιο - ήταν το γεγονός ότι πριγκιπόπουλο αυτός με όλη τη δόξα και τα πλούτη της οικογένειάς του όχι μόνο τα καταφρόνησε, αλλά υπέμεινε καρτερικά και την ατίμωση της ξενιτείας μπροστά στο ίδιο του το σπίτι. Γνωρίζουμε ότι η ξενιτεία ως αρετή που ασκείται από πολλούς αγίους μας είναι πράγματι πολύ δύσκολη, αφού αναγκάζεται κανείς να παλέψει με ό,τι πιο φυσικό αναβλύζει από την ύπαρξη του ανθρώπου: την ανάγκη για αποδοχή και αναγνώριση, την ανάγκη της αγάπης από τους άλλους ή έστω της μη καταφρόνιας του, στον άγιο όμως  Αλέξιο (και σε ορισμένους άλλους αγίους είναι αλήθεια) η αρετή αυτή ῾απογειώθηκε᾽ κατά το κοινώς λεγόμενο, αφού την εξάσκησε στο ίδιο του το σπίτι. Να είσαι στο σπίτι σου, να ξέρεις ότι όλα είναι δικά σου, να έχεις τη δύναμη επιβολής επί των άλλων, και να μένεις κρυμμένος και άγνωστος, δεχόμενος τη διακωμώδηση και από τους υπηρέτες ακόμη, τούτο υπέρκειται της φυσικής ζωής και κινείται στο χαρισματικό επίπεδο του υπέρ φύσιν. Φανερώνει τον πλούτο της ταπείνωσης και τη βία πάνω στα ανθρώπινα πάθη, για τα οποία μίλησε ο Κύριος, συνεπώς την από τη ζωή αυτή είσοδο στη βασιλεία του Θεού. ῾Η Βασιλεία του Θεού βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν᾽. ῾Ταπεινοίς ο Θεός δίδωσι χάριν᾽. ῾Απονέκρωσες το φρόνημα της σάρκας σου, βλέποντας τους γονείς σου. Και καθώς δεν σε αναγνώριζαν, υπέμενες τη βία της φύσεως και την καταφρόνια και εξουθένηση των άπειρων υπηρετών σου που σε έθλιβαν᾽ (῾Σαρκός σου το φρόνημα απονεκρώσας, ορών τους γεννήτορας, και τούτοις αγνοούμενος, της φύσεως έστεγες τηνβίαν, όσιε, και την εξουθένησιν των σων απείρων παίδων επιθλιβόντων σε᾽) (ωδή ζ´). (Ω θαύμα! πώς έμεινας αεί πτωχεύων, εν πλούτω, Αλέξιε, απείρου ταπεινώσεως᾽) (ωδή ζ´). Και δεν ήταν μόνο η βία που ασκούσε στον εαυτό του από την άγνοια των γονέων του, αλλά και η βία και το ατσάλινο φρόνημα που επιδείκνυε καθώς έβλεπε και άκουγε τους πικρούς θρήνους και αυτών και της ίδιας της συζύγου του! ῾Πόσο μεγάλο θαύμα! Πώς σα διαμάντι κρατήθηκες στους πυλώνες των γονιών σου όλα τα χρόνια, χωρίς να καμφθείς, ασκώντας βία στη φύση σου, από τους πικρούς θρήνους των γονιών σου και της συζύγου σου, Αλέξιε᾽ (῾Ω θαύμα! πώς εν πυλώσι των γεννητόρων χρονίως, ώς τις αδάμας, υπέστης φύσεως βία μη καμφθείς  γονέων τε και συζύγου, Αλέξιε, πικροίς θρήνοις᾽) (εξαποστειλάριο όρθρου). 

 

Στην ουσία – και αυτό είναι το δεύτερο σημείο της εξήγησης του υμνογράφου – ο άγιος Αλέξιος έζησε ακριβώς τη ζωή του Χριστού. Η ταπείνωση του Χριστού, του Υιού του Θεού που ῾εκένωσεν εαυτόν᾽, άδειασε από τον πλούτο της θεότητός Του για να γίνει ένας απλός άνθρωπος, υφιστάμενος τα πάνδεινα από τα δημιουργήματά Του, είναι εκείνο που διαβάζει ο υμνογράφος καθώς βλέπει την υπερφυά ζωή και του Αλεξίου. ῾´Αφησες τους κοσμικούς θορύβους και το βάρος του πλούτου κι έγινες μετανάστης από την πατρίδα σου, πάτερ Αλέξιε, μιμούμενος την πτωχεία του Χριστού᾽ (῾πλούτου έλιπες, και μετανάστης γέγονας της Πατρίδος, πάτερ Αλέξιε, του Χριστού την πτωχείαν εκμιμούμενος᾽) (ωδή γ´). Μίμημα Χριστού ο άγιος Αλέξιος, γι᾽ αυτό και ορισμός του γνησίου χριστιανού. ῾Χριστιανός εστι μίμημα Χριστού κατά το δυνατόν ανθρώπω᾽ (άγιος Ιωάννης της Κλίμακος). Κι ακόμη περισσότερο: ο άγιος Ιωσήφ βλέποντας όλη την πορεία του αγίου μαζί με το τέλος του νιώθει ότι ῾καθρεπτίζει᾽ και από την άποψη αυτή την όλη πορεία του Χριστού. Εκείνος Θεός ων κατέρχεται, ζει, πάσχει, ανέρχεται εν δόξη. Ο άγιος Αλέξιος πλούσιος ων τα εγκαταλείπει όλα, περνάει ζωή ταπείνωσης και στένωσης, πάσχει, στο τέλος φανερώνεται εν δόξη από τον ίδιο τον Κύριο. ῾Ήσουν κόσμημα με την ιερά πολιτεία σου, ένδοξε, γι᾽ αυτό πάλι ο Χριστός παρά τη θέλησή σου σε δίνει την πατρίδα σου, ενώ απέφευγες την πρόσκαιρη δόξα᾽ (῾Ιερά πολιτεία κοσμούμενον, πάλιν ο Χριστός μη βουλόμενον, ένδοξε, σε τη πατρίδι δίδωσιν, αποφεύγοντα δόξαν την πρόσκαιρον᾽) (ωδή ς´). ῾Ο Κύριος με μεγάλη φωνή σε φανερώνει σ᾽ όλη τη Ρώμη, εσένα που ήσουν ο κρυμμένος θησαυρός που βρισκόσουν σε σχήμα πτωχού᾽ (῾Κύριος φωνή μεγάλη φανεροί σε πάση τη Ρώμη, τον κρυπτόμενον θησαυρόν, πανόλβιε, εν πτωχού σχήματι κείμενον᾽) (ωδή η´).

 

Στην όλη αγισμένη πορεία του Αλεξίου ο υμνογράφος Ιωσήφ επισημαίνει το βασικό κίνητρό της. Τι ήταν εκείνο που έκανε τον Αλέξιο να προβεί στις ῾παράδοξες᾽ αυτές θεωρούμενες κινήσεις του, σαν τον απόστολο Παύλο που διεκήρυσσε ῾ηγούμαι πάντα σκύβαλα είναι ίνα Χριστόν κερδήσω᾽; Δύο πράγματα κυρίως, λέει ο Ιωσήφ: πρώτον ο θείος έρωτας που ερέθιζε διαρκώς την καρδιά του, κάνοντάς τον να ποθεί μόνο τον ουράνιο πλούτο (῾έρως γάρ θείος ηρέθιζε, μάκαρ, την καρδίαν σου, επιποθούσαν τον πλούτον τον ουράνιον᾽) (ωδή δ´), δεύτερον η βαθειά αγάπη του προς την Μητέρα του Κυρίου, την Υπεραγία Θεοτόκο. Η Παναγία ήταν το εντρύφημα του αγίου, καθώς στον ναό της ήθελε πάντοτε να κάθεται, γεγονός που επέσυρε την αγάπη Εκείνης απέναντί του με αποκορύφωμα τη φανέρωσή του από Αυτήν και τη δόξα του μέσα στην κρύπτη του. ῾Ζητώντας να κάνεις την καρδιά σου ναό του Θεού, αγάπησες να κάθεσαι, ένδοξε, πάντοτε στον οίκο της Θεομήτορος και να θεωρείς τα ουράνια κάλλη᾽ (῾Ναόν Θεού την καρδίαν ζητών απεργάσασθαι, εν οίκω ηγάπησας της Θεομήτορος, ένδοξε, πάντοτε καθέζεσθαι, και τα ουράνια κάλλη ενοπτρίζεσθαι᾽) (ωδή δ´). ῾Εσένα που έγινες ζωντανός ναός του Θεού, σε φανερώνει ενώ κρυβόσουν το σκήνωμα του Θεού η Απειρόγαμος Δέσποινα, και σε δοξάζει ενώ προσπαθούσες να μένεις άγνωστος᾽ (῾Ναόν ζώντα Θεού σε γενόμενον, του Χριστού το σκήνωμα η Απειρόγαμος, προσφανεροί κρυπτόμενον, και δοξάζει λανθάνειν σπουδάζοντα᾽) (ωδή ς´).

 

Γι᾽ αυτό τελικώς ο άγιος υμνογράφος θεωρεί πέραν των όσων είπαμε ότι ο άγιος Αλέξιος ῾κατέκτησε᾽ τα ουράνια: διότι έζησε την άσαρκη ζωή των αγγέλων του Θεού και διότι με τα παθήματά του αποδείχθηκε δεύτερος Λάζαρος της γνωστής παραβολής του Κυρίου. ῾Φάνηκες να μιμείσαι στη γη την άσαρκη πολιτεία᾽ (῾Ωράθης εν γη πολιτείαν άσαρκον μιμούμενος᾽) (ωδή ε´). ῾Υπέμεινες την πτωχεία καθώς έγινες ζητιάνος, σαν τον πτωχό Λάζαρο᾽(῾Υπέμεινας την πτωχείαν προσαίτης γενόμενος, πτωχός ώσπερ Λάζαρος᾽) (ωδή δ´).

 

 π. Γεώργιος Δορμπαράκης

"ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ - ΔΕΝ ΘΑ ΔΙΑΨΕΥΣΤΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ" (ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΟΡΑΣΙΣ)

ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ !!!

ΠΩΣ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΘΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΑΝΗ ΤΟΥ ΔΗΘΕΝ ΕΡΧΟΜΟΥ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ.
ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ!!!

ΓΕΡΟΝΤΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ΝΑ ΕΧΕΙ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΡΟΣΤΑΓΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΟΔΗΓΕΙ ΜΕ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΤΟΥ ...

ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΓΙ ΑΥΤΟ;

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΙΣΜΟΣ ΣΟΥ;

Γ. ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΛΥΤΡΩΣΗ ΚΑΙ Η ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ ΠΟΥ ΚΤΙΖΕΤΑΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ ...
ΟΛΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ...
ΑΓΝΟΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΥΡΕΣΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΦΟΒΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ Ο ΜΙΣΟΚΑΛΟΣ ...

ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΑΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΖΗΤΗΣΕΙ ΒΟΗΘΕΙΑ;

ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΨΕΥΤΕΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΣΤΟ ΚΡΙΣΙΜΟ ΑΥΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΠΟΥ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ;

ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΓΕΡΟΝΤΑ ΝΑ ΔΙΝΟΥΜΕ ΤΟΣΗ ΜΕΓΑΛΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΔΕΧΘΩ ΟΤΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΦΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ ΜΟΝΙΜΑ;

Γ. Ο ΘΕΟΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ ...

ΘΕΩΡΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΣΤΕΙΛΕ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΥΙΟ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟΝ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ...

ΕΣΤΕΙΛΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ...

ΓΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΥΠΕΦΕΡΕ ΤΟΣΑ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ, ΛΕΣ ΤΩΡΑ ΝΑ ΑΓΝΟΗΣΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ;

ΛΕΣ ΤΩΡΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΕΚΘΕΣΕΙ ΤΟΥΣ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΥΣ (ΠΡΟΦΗΤΕΣ) ΠΟΥ ΠΡΟΕΙΠΑΝ ΤΟ ΘΕΙΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ;
ΛΕΣ ΝΑ ΑΝΑΙΡΕΣΕΙ ΤΙΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΕΡΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ; ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ; ΚΑΙ ΤΗ ΓΑΛΗΝΗ;

ΓΕΡΟΝΤΑ Η ΚΑΤΗΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΧΕΙ ΠΑΡΑΣΥΡΘΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ  ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ...

ΠΑΡΗΓΟΡΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ, ΔΕΝ ΛΕΩ, ΑΛΛΑ ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΗΣΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ Η ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΑΞΙΩΣΗ, ΟΙ ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ;

Γ. ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ ...

ΑΛΛΑ ΑΣ ΣΥΛΛΟΓΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΠΟΥ ΦΟΒΑΣΑΙ ΚΑΙ ΔΕΙΧΝΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΗΣ ...

ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΟΤΙ ΘΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΜΟΝΙΜΑ ΚΑΙ ΔΙΑ ΠΑΝΤΩΣ ΤΟ ΚΑΚΟ ΚΑΙ ΟΤΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΑΝΑΛΑΜΠΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΜΟΝΟ ΣΑΝ ΕΥΣΕΒΗΣ ΠΟΘΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;

ΔΗΛΑΔΗ ΟΙ ΦΟΡΟΙ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΙΣΧΥΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΡΕΛΛΑΙΝΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ...

ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΜΑΣ ΘΑ ΧΑΘΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΠΙΔΕΣ ΜΑΣ ΘΑ ΕΞΑΝΕΜΗΘΟΥΝ ...

ΘΑ ΒΓΕΙ ΔΗΛΑΔΗ ΨΕΥΤΗΣ Ο ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ, Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΩΝ ΠΟΥ ΗΔΗ ΟΜΩΣ ΔΙΚΑΙΩΝΕΤΑΙ ΑΦΟΥ ΠΟΛΛΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΟΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΠΑΛΗΘΕΥΤΗΚΑΝ ...

ΘΑ ΧΑΣΕΙ ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΝ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΤΟΥ Ο ΠΙΣΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΛΑΣΠΟΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ, ΘΑ ΠΕΙΣΘΕΙ ΟΤΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΣ Η ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ "ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ" ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ...

ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΟΤΙ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΑΥΤΟ;

ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΟΤΙ ΘΑ ΑΦΗΣΕΙΣ ΕΚΤΕΘΕΙΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΕΡΜΑΙΟ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ;

ΕΙΣΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΨΗΣ ΟΤΙ ΑΠΟΣΥΡΘΗΚΕ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΑΦΗΣΕ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ;

ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΘΕΤΕΙΣ ΓΕΡΟΝΤΑ ΟΧΙ, ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ ΘΑ ΦΑΝΟΥΝ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΖΕΣΑΙ;

Γ. Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΗ ...

ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΜΩΣ ΣΗΜΑΔΙΑ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΖΗΤΑΕΙ ΝΑ ΤΑ ΑΝΑΛΥΟΥΜΕ, ΜΑΣ ΣΤΕΛΝΕΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΣΤΙΣ ΓΡΑΦΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ...

ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ...

ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΠΡΟΕΙΠΑΝ;

Γ. ΤΟ ΣΙΓΟΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΥΝΤΟΜΑ ...

ΜΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΑΠΟΣΠΑΣΕΙΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ ΘΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΠΟΥ ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΠΕΡΙΕΓΡΑΨΑΝ ΜΕ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ...

ΜΗ ΤΟΥΣ ΑΓΝΟΗΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΜΗ ΠΑΡΑΜΕΛΕΙΣ ΤΗ ΨΥΧΗ ΣΟΥ ...

ΝΑ ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΚΑΘΑΡΗ  ΚΑΙ ΕΤΟΙΜΗ ΝΑ ΔΕΧΘΕΙ ΤΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΚΟΛΟΒΩΣΕΙ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΦΕΡΕΙ ΓΡΗΓΟΡΑ, ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΑΠ' ΟΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ !!!

ΓΕΡΟΝΤΑ Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΠΡΩΤΑ Η Η ΑΝΑΛΑΜΠΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ;

Γ. ΟΛΑ ΟΣΑ ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ, ΔΙΑΦΗΜΙΖΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΟΥ, ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΩΘΕΙ Η ΕΝΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΤΣΟΥΝΑΜΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΠΟΥ, ΕΝΩ ΔΕΙΧΝΕΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΔΥΣΦΗΜΕΙΤΑΙ, ΞΑΦΝΙΚΑ ΘΑ ΓΙΓΑΝΤΩΘΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΠΝΙΞΕΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ...
ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΕΙΩΣΟΥΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΣΟΥΝ ΕΝΤΟΝΗ ΔΙΣΠΙΣΤΙΑ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΙΣΔΙΑΚΡΙΤΟΣ ...
Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΟΜΩΣ ΜΑΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΨΕ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΙΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ, ΤΙΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΩΝ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ...  
ΘΑ ΔΕΗΣΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΤΟΥΝ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΔΑΙΜΟΝΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ ΤΗΣ ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΠΟΥ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΟΓΟΝΗ ΚΑΙ ΘΑ ΚΤΙΣΕΙ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΡΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΠΟΥ ΕΔΩΣΕ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΩΣΤΕ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ "ΕΚΕΙΝΟΝ", ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΝΑ ΧΩΡΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ...
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΣ ΠΩΣ ΘΑ ΝΙΩΘΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ ...
ΤΕΤΟΙΑ ΓΑΛΗΝΗ, ΑΓΑΠΗ, ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΥΛΙΚΗ ΕΥΡΩΣΤΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΓΡΑΨΕΙ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΥΝΕΧΕΣ ...
ΘΥΜΗΣΟΥ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΟΥ ...
ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΤΑ ΒΙΩΣΕΙΣ !!!  

πηγή

Πνευματική αναίδεια και ζηλωτισμός: τα άκρα που ταλαιπωρούν την Εκκλησία

Αντιμετώπιση εκκλησιαστικών θεμάτων

- Γέροντα, ποια είναι η σωστή αντιμετώπιση, όταν προκύπτουν δύσκολα εκκλησιαστικά θέματα;
– Να αποφεύγωνται τα άκρα· με τα άκρα δεν λύνονται τα θέματα. Βλέπαμε παλιά, ο μπακάλης έβαζε λίγο-λίγο με την σέσουλα στην ζυγαριά, και έτσι έβρισκε την ακρίβεια και ισορροπούσε και η ζυγαριά. Δηλαδή δεν έβαζε απότομα πολύ ούτε αφαιρούσε απότομα πολύ. Τα δύο άκρα πάντα ταλαιπωρούν την Μητέρα Εκκλησία και οι ίδιοι που τα κρατούν ταλαιπωρούνται, γιατί τα δύο άκρα συνήθως καρφώνουν… Είναι σαν να κρατάη το ένα άκρο δαιμονισμένος, όταν έχη αναίδεια πνευματική (περιφρόνηση για όλα), και το άλλο άκρο σαν να το κρατάη τρελλός, όταν έχη μωρό ζήλο με στενοκεφαλιά. Ένας πνευματικά αναιδής δηλαδή με έναν ζηλωτή, που έχει μωρό ζήλο, ποτέ δεν συμφωνούν, αλλά τρώγονται και χτυπιούνται, γιατί και οι δύο στερούνται την θεία Χάρη. Τότε – Θεός φυλάξοι! – μπορεί να χτυπιούνται συνέχεια τα δύο άκρα και «άκρη να μην τους βρίσκη» κανείς. Εκείνοι που θα μπορέσουν να λυγίσουν τα δύο αυτά άκρα, για να ενωθούν – να ομονοήσουν-, θα στεφανωθούν από τον Χριστό με δύο αμάραντα στεφάνια.

Να προσέχουμε να μη δημιουργούμε θέματα στην Εκκλησία ούτε να μεγαλοποιούμε τις μικρές ανθρώπινες αταξίες που γίνονται, για να μη δημιουργούμε μεγαλύτερο κακό και χαίρεται ο πονηρός. Όποιος για μικρή αταξία ταράσσεται πολύ και ορμάει απότομα με οργή, δήθεν να την διορθώση, μοιάζει με ελαφρόμυαλο νεωκόρο που βλέπει να στάζη ένα κερί και ορμάει απότομα, με φόρα, για να το διορθώση δήθεν, αλλά παίρνει σβάρνα ανθρώπους και μανουάλια, και δημιουργεί μεγαλύτερη αταξία την ώρα της λατρείας. Δυστυχώς στην εποχή μας έχουμε πολλούς που ταράσσουν την Μητέρα Εκκλησία. Όσοι από αυτούς είναι μορφωμένοι έπιασαν το δόγμα με το μυαλό και όχι με το πνεύμα των Αγίων Πατέρων. Όσοι πάλι είναι αγράμματοι έπιασαν και αυτοί το δόγμα με τα δόντια, γι’ αυτό και τρίζουν τα δόντια, όταν συζητούν εκκλησιαστικά θέματα, και έτσι δημιουργείται μεγαλύτερη ζημία στην Εκκλησία από αυτούς παρά από τους πολέμιους της Ορθοδοξίας μας. Καλά είναι το ποτάμι να μην είναι πολύ ορμητικό, γιατί παίρνει σβάρνα κούτσουρα, πέτρες, ανθρώπους, αλλά ούτε βέβαια και πολύ ρηχό, γιατί θα κάθωνται κουνούπια…

Είναι μερικοί πάλι που ασχολούνται με την κριτική ο ένας του άλλου και όχι με το γενικώτερο καλό. Παρακολουθεί ο ένας τον άλλο περισσότερο από τον εαυτό του. Κοιτάζει τι θα πη ή τι θα γράψη ο άλλος, για να τον χτυπήση κατόπιν αλύπητα, ενώ ο ίδιος, εάν έλεγε ή έγραφε το ίδιο πράγμα, θα το υποστήριζε και με πολλές μαρτυρίες από την Αγία Γραφή και τους Πατέρες. Το κακό που κάνει είναι μεγάλο, γιατί αφ’ ενός μεν αδικεί τον πλησίον του, αφ’ ετέρου δε τον γκρεμίζει μπροστά στα μάτια των πιστών. Πολλές φορές μάλιστα σπέρνει και την απιστία στις ψυχές των αδυνάτων, γιατί τους σκανδαλίζει. Όσοι δικαιολογούν την κακία τους με το δήθεν έλεγχο των άλλων και όχι του εαυτού τους ή με το να δημοσιεύουν στον κόσμο εκκλησιαστικές καταστάσεις – ακόμη και πράγματα που δεν λέγονται – προφασιζόμενοι το «ειπέ τη Εκκλησία»[1], ας κάνουν πρώτα αρχή από την μικρή τους εκκλησία, την οικογένειά τους ή την Αδελφότητά τους και, εάν τους φανή καλό, τότε ας ρεζιλέψουν και την Μητέρα Εκκλησία. Τα καλά παιδιά, νομίζω, ποτέ δεν κατηγορούν την μάνα τους.

Όλοι χρειάζονται στην Εκκλησία. Όλοι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σ’ αυτήν· και οι ήπιοι χαρακτήρες και οι αυστηροί. Όπως στο σώμα του ανθρώπου είναι απαραίτητα και τα γλυκά και τα ξινά, ακόμη και τα πικρά ραδίκια, γιατί το καθένα έχει τις δικές του ουσίες και βιταμίνες, έτσι και στο Σώμα της Εκκλησίας όλοι είναι απαραίτητοι. Ο ένας συμπληρώνει τον χαρακτήρα του άλλου και όλοι είμαστε υποχρεωμένοι να ανεχώμαστε όχι μόνον τον πνευματικό χαρακτήρα του άλλου αλλά ακόμη και τις αδυναμίες που έχει σαν άνθρωπος. Δυστυχώς μερικοί έχουν παράλογες απαιτήσεις από τους άλλους. Θέλουν να έχουν όλοι ίδιο πνευματικό χαρακτήρα με τον δικό τους, και όταν κάποιος δεν συμφωνή με τον χαρακτήρα τους, δηλαδή ή είναι λίγο επιεικής ή λίγο οξύς, αμέσως βγάζουν το συμπέρασμα ότι δεν είναι πνευματικός άνθρωπος.

Πηγή: Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Α΄, Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, έκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον ‘’Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος’’, Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1999

To είδαμε εδώ

Ο Πετρόμπεης Ανακοινώνει Στην Εθνοσυνέλευση Την Έναρξη Της Επανάστασης Απο Τη Μάνη

Στην παραπάνω αναφορά του Πέτρου Μαυρομιχάλη, η οποία κατετέθη δημόσια στην Γ Εθνική συνέλευση των Ελλήνων στην Τροιζήνα με ημερομηνία 2/5/1827, καταγράφονται και επίσημα πολλά δεδομένα τα οποία δυστυχώς σήμερα λησμονούνται.

Αναφέρεται ότι η επαρχία της Μάνης πρώτη μαζικά πήρε τα όπλα κατά των Οθωμανών, αποτέλεσε παράδειγμα και έναυσμα για άλλες πιο διστακτικές περιοχές να μπουν στον αγώνα και πως η δράση των Μανιατών ανεξαρτήτως οικογένειας υπήρξε καταλυτική σε πολλά μέρη της Ελλάδος πέραν της Λακωνίας.

Η δημόσια αυτή τοποθέτηση ουδέποτε προσεβλήθη ή διεψεύσθη.

ΠΗΓΕΣ

• Δ. Κόκκινου «Ελληνική επανάσταση» τόμος 6ος σ. 65
• ime.gr
• το είδαμε εδώ

Ἡ θεολογία τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

Κήρυγμα Μητροπολίτου Γόρτυνος Ἱερεμία

1. Ἡ σημερινή Κυριακή, ἀδελφοί μου χριστιανοί, ἡ Γ´ Κυριακή τῶν Νηστειῶν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἔχει ἕνα ἰδιαίτερο ὄνομα. Λέγεται «Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως». Ἔχει μεγάλο ἐνδιαφέρον τό γιατί ἡ Κυριακή αὐτή ἔχει τό ὄνομα αὐτό. Νομίζω σᾶς τό εἶχα ἐξηγήσει ἄλλοτε. Σᾶς εἶχα πεῖ αὐτό πού ξέρετε ἤδη, ὅτι τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή δέν ἑορτάζονται μνῆμες ἁγίων, γιατί ἡ Θεία Λειτουργία ἐπιτρέπεται μόνο τό Σάββατο καί τήν Κυριακή. Ἄν δέ σέ κάποια μέρα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς πέσει μία μεγάλη ἑορτή, αὐτή ἡ ἑορτή μετατίθεται σέ κάποια Κυριακή τῆς Τεσσαρακοστῆς, γιά νά ἑορταστεῖ μέ Θεία Λειτουργία. Ὁ Μάρτης δέν λείπει ἀπό τήν Τεσσαρακοστή! Στίς 6 Μαρτίου, χριστιανοί μου, ἑορτάζουμε μία μεγάλη-μεγάλη ἑορτή. Ἑορτάζουμε τήν εὕρεση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀπό τήν ἁγία Ἑλένη, τήν μητέρα τοῦ ἁγίου Κωνσταντίνου. Τό καταλαβαίνετε ὅτι εἶναι μεγάλη ἡ ἑορτή αὐτή καί δέν πρέπει λοιπόν νά μήν ἑορταστεῖ. Ἐπειδή ὅμως συνήθως πέφτει μεσοβδόμαδα, πρέπει νά μετατεθεῖ σέ κάποια Κυριακή τῆς Τεσσαρακοστῆς. Σέ ποιά Κυριακή; Οἱ ἅγιοι Πατέρες καθόρισαν αὐτήν τήν ἑορτή τοῦ Σταυροῦ νά τήν ἑορτάζουμε τήν Τρίτη Κυριακή τῆς Τεσσαρακοστῆς, πού σχεδόν εἶναι τό μέσον τῆς ἁγίας αὐτῆς περιόδου. Ἔτσι, βλέποντες οἱ χριστιανοί καί ἐπικαλούμενοι τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, παίρνουν δύναμη γιά νά συνεχίσουν νά σηκώσουν τόν σταυρό τοῦ ἀγώνα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Γιατί...

Μεγάλη Τεσσαρακοστή πραγματικά εἶναι πνευματικός ἀγώνας ἐναντίον τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν γιά τόν καθαρμό τῆς ψυχῆς μας. Εἶναι σταυρός ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή καί σηκώνω ἐλαφρότερα τόν σταυρό αὐτό ἐγώ ὁ χριστιανός, ἐάν κοιτάξω τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου μου Ἰησοῦ Χριστοῦ!

2. Σήμερα λοιπόν, ἀδελφοί μου χριστιανοί, ἑορτάζουμε τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου. Καί τό Εὐαγγελικό καί τό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα καί τά τροπάρια τῆς Ἐκκλησίας μας ἔλεγαν γιά τόν Τίμιο Σταυρό. Γιά τόν Σταυρό λοιπόν θά σᾶς πῶ καί ἐγώ λίγα λόγια σήμερα καί παρακαλῶ πολύ νά τά προσέξετε. Ὁ Σταυρός, ἀγαπητοί μου, ἔχει μιά μεγάλη θεολογία, εἶναι ὅλη ἡ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας. Γιά νά φανταστεῖτε πόσο  βαθιά θεολογική ἔννοια ἔχει ὁ Σταυρός, σᾶς λέγω αὐτό μόνο, ὅτι ταυτίζεται καί παραλληλίζεται μέ τήν Παναγία! Ὅ,τι λέγεται γιά τόν Σταυρό, λέγεται γιά τήν Παναγία· καί ὅ,τι λέγεται γιά τήν Παναγία λέγεται καί γιά τόν Σταυρό. Ὁ Σταυρός εἶναι τό κλειδί, μέ τό ὁποῖο ὁ Χριστός ἄνοιξε τόν κλεισμένο Παράδεισο. Καί ὁ Σταυρός πάλι εἶναι τό δένδρο μέ τόν γλυκό καρπό τήν θεία Κοινωνία, μέ τήν ὁποία τρέφονται  οἱ πιστοί. Αὐτό εἶναι ὁ Σταυρός. Ἀλλά τήν περασμένη Παρασκευή εἴπαμε στήν Παναγία μας μέ τήν Γ´ Στάση τῶν Χαιρετισμῶν Της: «Χαῖρε ἡ κλείς τῆς Χριστοῦ Βασιλείας» καί «Χαῖρε δένδρον ἀγλαόκαρπον ἐξ οὗ τρέφονται πιστοί». Ὅ,τι δηλαδή λέμε γιά τόν Σταυρό, αὐτό λέγεται καί γιά τήν Παναγία. Σταυρός καί Παναγία, Παναγία καί Σταυρός, αὐτά εἶναι τά δύο μεγάλα δόγματα τῆς Ὀρθόδοξης πίστης μας.

3. Εἶναι μεγάλη λοιπόν, σᾶς ξαναλέγω, ἡ θεολογία τοῦ Σταυροῦ, εἶναι ὅλη ἡ θεολογία τῆς πίστης μας καί θά ἤθελα αὐτό νά σᾶς τό ἀποδείξω τώρα. Ὅλη-ὅλη ἡ πίστη μας, ἀδελφοί μου, εἶναι αὐτά τά τρία: (α) Δημιουργηθήκαμε σταυροειδῶς· (β) ἁμαρτήσαμε σταυροειδῶς καί (γ) σωθήκαμε σταυροειδῶς. Αὐτά τά τρία θά σᾶς ἀναπτύξω τώρα.

(α) Δημιουργηθήκαμε σταυροειδῶς. Τί σημαίνει αὐτό; Ὁ Σταυρός, ἀγαπητοί μου, εἶναι δύο γραμμές ἑνωμένες. Ἡ μία εἶναι ἡ κατακόρυφη, πού πάει πρός τά πάνω, καί ἡ ἄλλη εἶναι ἡ ὁριζόντια, ἡ πλάγια. Αὐτές οἱ δύο γραμμές μᾶς δείχνουν τόν προορισμό μας, τό γιατί, δηλαδή, ἤλθαμε στόν κόσμο. Ἡ κατακόρυφη γραμμή μᾶς λέει ὅτι σκοπό ἔχουμε νά ἑνωθοῦμε μέ τόν Θεό. Νά πηγαίνουμε ὅλο πρός τά πάνω. «Ἄνω σχῶμεν τάς καρδίας». Ἡ κατακόρυφη γραμμή μᾶς λέει ἀγάπη στόν Θεό. Ἡ ἄλλη, ἡ ὁριζόντια γραμμή, μᾶς λέει νά ἔχουμε ἀγάπη στόν πλησίον, αὐτούς πού ἔχουμε δίπλα μας, ἀπό τήν μία καί τήν ἄλλη πλευρά μας. Πραγματικά, αὐτός εἶναι ὁ σκοπός τοῦ ἀνθρώπου, ἀγαπητοί μου, αὐτή εἶναι ἡ τέλεια πνευματική ζωή: Ἀγάπη στόν Θεό καί ἀγάπη στόν πλησίον. Ὅμως, (β) ἁμαρτήσαμε σταυροειδῶς. Γκρεμίσαμε τήν κατακόρυφη γραμμή, γιατί τά χαλάσαμε μέ τόν Θεό. Παραβήκαμε τήν ἅγια ἐντολή Του. Μᾶς εἶπε νά μήν τό κάνουμε καί ἐμεῖς τό κάναμε. Μᾶς εἶπε νά μήν φᾶμε τόν ἀπαγορευμένο καρπό καί ἐμεῖς τόν φάγαμε. Τά χαλάσαμε λοιπόν μέ τόν Θεό καί ἔτσι γκρεμίσαμε, ξαναλέγω, τήν κατακόρυφη γραμμή. Ἀλλά χαλάσαμε καί τήν ὁριζόντια γραμμή, πού σημαίνει ἀγάπη μέ τόν πλησίον. Ἀφοῦ τά χαλάσαμε μέ τόν Θεό, ἔπειτα  ὁ Κάιν φόνευσε τόν Ἄβελ καί χαλάσαμε λοιπόν καί τήν ὁριζόντια γραμμή. Ἔτσι, καταστρέψαμε τόν Σταυρό. Αὐτό σημαίνει τό ἁμαρτήσαμε σταυροειδῶς. Ἀλλά, χαρεῖτε, χριστιανοί, γιατί θά σᾶς πῶ τώρα ὅτι (γ) σωθήκαμε σταυροειδῶς. Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, ἦλθε ἐδῶ κάτω στήν γῆ μας, στήν μιζέρια μας. Μᾶς κήρυξε ὡραία διδασκαλία πού τήν γράφει τό ἅγιο Εὐαγγέλιο καί μιά ἡμέρα, Παρασκευή ἡμέρα, ἐπάνω στοῦ Γολγοθᾶ τόν βράχο, καρφωμένος στόν Σταυρό, πρόσφερε τόν Ἑαυτό Του θυσία στόν οὐράνιο Πατέρα γιά τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι λυτρωτικό καί σωτήριο καί σβήνει τίς ἁμαρτίες μας. «Τό αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἀπό πάσης ἁμαρτίας» (Α´ Ἰωάν. 1,7). Αὐτή, χριστιανοί μου, μέ λίγα ἁπλᾶ λόγια εἶναι ἡ θεολογία τοῦ Τιμίου Σταυροῦ κατά τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία.

4. Χριστιανοί μου! Ὁ Σταυρός ἔχει δύναμη καί μόνο ἡ ὄψη του καί μόνο στό σχῆμα του φυγαδεύει τούς δαίμονες. Ἄν νοιώθετε κάτι τό πειρασμικό, ἄν βλέπετε στά σπίτια σας, στά χωράφια σας ἤ κάπου ἀλλοῦ κάτι τό σατανικό – «μάγια» δηλαδή –, μή φοβᾶστε. Σταυρῶστε τα καί πετάξτε τα στό ρέμα. Μέ τόν Σταυρό ἐξαφανίζονται ὅλα τά σατανικά. Ἐμεῖς οἱ Ἱερεῖς λέμε στίς εὐχές μας: «Συντριβήτωσαν ὑπό τήν σημείωσιν τοῦ τύπου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Σου πᾶσαι αἱ ἐναντίαι δυνάμεις».

Καλή ὑπόλοιπη Μεγάλη Τεσσαρακοστή.

Μέ πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

το είδαμε εδώ

Η υπονόμευση του Οικουμενισμού του Ελληνικού Έθνους

-οι παράπλευροι κίνδυνοι της εθνικής κρίσης-

Ο Λέων Τολστόι έλεγε, ότι «το πιο πιστό γνώρισμα της αλήθειας είναι η απλότητα και η σαφήνεια. Το ψέμα πάντα είναι περίπλοκο, πολύλογο και έχει εξεζητημένο ύφος». Η Πατρίδα μας βιώνει εν καιρώ ειρήνης την μεγαλύτερη τραγωδία της σύγχρονης Ιστορίας της και ο Λαός μας μία ανθρωπιστική κρίση ανείπωτης φτώχειας. Θα πει κανείς τώρα, ότι όλα αυτά είναι γνωστά. 

Δεν θα διαφωνήσει κανείς σε αυτό. Όμως το ερώτημα που τίθεται είναι, γιατί ως Λαός βιώνουμε όλα αυτά και τι και τις φταίει; Φαίνεται όμως τώρα και δυστυχώς, ότι ούτε και αυτό μας απασχολεί. Διότι όλα πάνε καλά. Εδώ και 6 χρόνια έχουμε «υπεύθυνους πολιτικούς και κυβερνήσεις» οι οποίες διαπραγματεύονται με τους δανειστές, την ΤΡΟΙΚΑ, συγγνώμη τώρα τους «Θεσμούς», για την έγκριση των δόσεων, οι οποίες μας κρατάνε εν ζωή και εξασφαλίζουν την παροχή μισθών και συντάξεων. Όλα πάνε καλά, αν και κάπου-κάπου  διαμαρτυρόμαστε για μειώσεις αυτών, των διαφόρων άλλων παροχών, αλλά και για  τον βομβαρδισμό των φόρων.

Κάτι είναι και αυτό, εφόσον με την νέα Κυβέρνηση πετύχαμε μια παράταση μερικών μηνών, η οποία, ελπίζουμε, ότι θα μας φέρει τώρα ένα καλύτερο αποτέλεσμα , αλλά και ένα καλύτερο αύριο. Εμάς τους Έλληνες όμως δεν μας καίγεται καρφί. Ψηφίζουμε με δημοκρατικές διαδικασίες υπεύθυνους πολιτικούς και κυβερνήσεις. Και δεν δεχόμαστε από κανένα συστάσεις, ούτε ακόμη και όταν μας ρίχνουνε σε ένα βαθύ πηγάδι. Εις το κάτω της γραφής, κάποιος θα ευρεθεί ο οποίος θα μας ανασύρει με ένα σχοινί από αυτό. Για τον λόγο αυτόν είμαστε ευτυχείς και μάλιστα πολύ ευγνώμονες, και δεν μας ενδιαφέρει τώρα ποιος φταίει για αυτό και γιατί μας έριξαν μέσα εις το πηγάδι της ανείπωτης φτώχειας, της απελπισίας και της ταπείνωσης.

Η απλότητα των λέξεων εις το άρθρο αυτό είναι η κατανόηση της αξιοπρέπειας κάθε ανθρώπου. Δεν υπάρχει μεγαλείο εκεί που δεν υπάρχει απλότητα, καλοσύνη και αλήθεια, συμπληρώνει ο μεγάλος Τολστόι.  Η δε ειλικρίνεια ως αρετή, είναι η θαρραλέα μορφή της τόλμης, της αλήθειας,  ο θεμέλιος λίθος της ευσυνειδησίας. Η ειλικρίνεια είναι μία πτυχή της ηθικής και υποδηλώνει μια σειρά χαρακτηριστικών, όπως είναι η ακεραιότητα, η αλήθεια, η αξιοπιστία, η δικαιοσύνη και η ευθύτητα, με την ταυτόχρονη απουσία του ψέματος, της εξαπάτησης και της ψευδαίσθησης. Δεν είναι τυχαίο ότι τα χαρακτηριστικά που υποδηλώνουν την ειλικρίνεια, κάνουν τους ανθρώπους, τους λαούς, και όλους τους πολιτισμούς να την εκτιμούν ιδιαίτερα.

Τι συμβαίνει όμως με εμάς τους ‘Έλληνες τις τελευταίες δεκαετίες; Ώστε να εκλείπουν τώρα από τον Λαό μας όλες αυτές οι αρετές, οι Αρχές και οι Αξίες και να κυριαρχεί εις την ψυχή μας το ψέμα, η εξαπάτηση και οι ψευδαίσθηση; Ποίες είναι οι αιτίες οι οποίες μας απομάκρυναν από το μεγαλείο των προγόνων μας, τον Πολιτισμό και την Ιστορία μας; 

Η οξύτατη κρίση που βιώνουμε τώρα είναι συνέπεια της δικής μας μακροχρόνιας ανάρμοστης και ανεύθυνης συμπεριφοράς και μόνον.  Η κρίση είναι συγκρίσιμη με μία αρρώστια η οποία προσβάλει την υγεία ενός ανθρώπου και η οποία πρέπει τάχιστα να διαγνωσθεί και να αντιμετωπισθεί, πριν αυτή επεκταθεί και οδηγήσει τον άνθρωπο εις τον θάνατο. Όμως η από δεκαετίες μη έγκαιρη διάγνωση και αντιμετώπιση των πρώτων συμπτωμάτων της οικονομικής κρίσης, ως συνέπεια των δικών μας συμπεριφορών και μόνον, μας έφερε εις την κατάσταση αυτή εις την οποία τώρα ευρισκόμαστε. Και τούτο διότι δεν είχαμε, ως προαναφέρθηκε, την ειλικρίνεια, την τόλμη, την ακεραιότητα του ήθους και την αλήθεια να αντιμετωπίσουμε έγκαιρα από μόνοι μας τα συμπτώματα και να συγκρουσθούμε με τους υπαίτιους που τα προκαλούσανε. Αποφεύγαμε την λιτή και απέριττη γλώσσα της αλήθειας, αυτή την  υπαρκτότητα μιας κατάστασης ή την πραγματικότητα ενός γεγονότος. Και προσφεύγαμε εις το εύκολο ψέμα, την εξαπάτηση και τις ψευδαισθήσεις. Και ως άλλοθι για τα δικά μας λάθη και αποτυχίες πείθαμε μάλιστα  τον ίδιο τον εαυτό μας, ότι για όλα αυτά που συμβαίνουν εις την χώρα μας φταίνε οι άλλοι. Απίστευτο και όμως αληθινό. Είναι σαν να καταστρέφεις το δικό σου σπίτι με συμπεριφορές και  ευθύνη των μελών της οικογένειάς σου, εξαιτίας του ασώτου βίου που διάγουν, και να ισχυρίζεσαι με εμμονή, ότι για αυτό φταίνε οι γείτονες. Μα την αλήθεια, ευτυχώς που υπάρχουν γείτονες, ευτυχώς που υπάρχουν και άλλοι λαοί, για να τους φορτώνουμε τις δικές μας και μόνον ευθύνες για την κατάντια της Πατρίδας μας.

Ο Βίκτωρ Ουγκώ είπε, ότι «οι καλύτερες αλήθειες είναι οι πιο απλές». Αυτές είναι που δίνουν εις τον άνθρωπο την δύναμη και την ακεραιότητα της σκέψης να αντιμετωπίζει την καθημερινότητα της ζωής. Αλλά και να τον ωθεί ώστε να θέτει ερωτήσεις εις τον εαυτόν του και τους συνανθρώπους του. Για την οξύτατη κρίση που βιώνει ο Λαός μας, τίθενται τα ερωτήματα: γιατί εδώ και χρόνια δεν έχουν γίνει συζητήσεις  εις το Ελληνικό Κοινοβούλιο για τις αιτίες και υπευθύνους, ώστε να καταλογισθούν οι ανάλογες ευθύνες;  Γιατί δεν έχουν γίνει Εξεταστικές Επιτροπές, και εάν έχουν γίνει, γιατί δεν πληροφορηθήκαμε για τα αποτελέσματα και για ποίους λόγους απαλλάχθηκαν των ευθυνών οι τυχόν προσαχθέντες «ύποπτοι»; Ενώ όμως η κατάρρευση και η χρεοκοπία της Χώρας μας, αλλά και η έσχατη ένδεια που βιώνει ο Λαός μας εξαιτίας και των εθνοκτόνων Μνημονίων είναι υπαρκτές πραγματικότητες και όχι αποκύημα φαντασίας. Γιατί από την έναρξη της κρίσης δεν έχουν γίνει δημόσιες εις βάθος συζητήσεις οι οποίες θα διευκόλυναν τον δεινοπαθούντα Λαό μας να κατανοήσει, να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της εθνικής  χρεοκοπίας, ώστε να απαιτήσει μέσω των Δημοκρατικών διαδικασιών εξηγήσεις και την τιμωρία των υπευθύνων για το εθνικό έγκλημα;

Γιατί χρησιμοποιούνται ταυτόχρονα τα γνωστά σε όλους μας μεγάλα ΜΜΕ για την αποσιώπηση του πραγματικού μεγέθους της εθνικής καταστροφής και χρεοκοπίας, τα οποία δια της δηλητηριώδους προπαγάνδας και πλύσης εγκεφάλου, αποπροσανατολίζουν τον Λαό μας από τις δικές του ευθύνες, αλλά κυρίως και από τις τεράστιες ευθύνες του Πολιτικού Συστήματος, και τα οποία στρέφουν τώρα τον Λαό μας εναντίον άλλων Λαών και Ηγετών, ως υπεύθυνους για την εθνική μας κατάντια; Μια άκρως συστηματική, επικίνδυνη προπαγάνδα, η οποία όμως απομονώνει την Πατρίδα και τον Λαό μας από τους άλλους λαούς, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την εθνική μας υπόσταση και το μέλλον του Έθνους μας.

Εις την μακροχρόνια ιστορία και πορεία της Πατρίδας μας ο Λαός μας πάντοτε αναλάμβανε με αξιοπρέπεια και θυσίες τις ευθύνες για τα λάθη του, αλλά και για τα λάθη των πολιτικών του ηγεσιών. Αλλά ποτέ δεν ευρέθηκε αντιμέτωπος με «ηγεσίες», οι οποίες για να αποφύγουν τις δικές τους ευθύνες, υπονομεύουν τώρα τα θεμέλια του Οικουμενισμού του Ελληνικού Έθνους. 

Γεώργιος Εμ. Δημητράκης

Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος διαμένει εις την Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές, Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία εις την Βόννη και Πολιτιστική Κληρονομιά εις την Αθήνα. Απασχολήθηκε επί 5 χρόνια εις την Ομοσπονδιακή Βουλή της Γερμανίας